The walking dead tom 02 cz.2

Z wy razami miłości dla Joey a i Billa Bonansingów

PODZIĘKOWANIA Bardziej niż kiedy kolwiek dziękuję panu Robertowi Kirkmanowi, który zabrał mnie w podróż mojego ży cia. Gracias również dla Andy ’ego Cohena, Davida Alperta, Brendana Deneena, Nicole Sohl, Kempera Donovana, Shawna Kirkhama, Stephanie Hargadon, Courtney Sanks, Christiny MacDonald, Morta Castle’a, sierżanta sztabowego Alana Bakera oraz Briana Ketta. Na koniec, jak zawsze, zachowałem najgorętsze podziękowania dla mojej pięknej, ukochanej kobiety , a zarazem najlepszej przy jaciółki, Jill M. Norton.

CZĘŚĆ PIERWSZA Pole bitwy Stałem się śmiercią, niszczy cielem światów — J. Robert Oppenheimer

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

JEDEN Ogień zaczy na płonąć na parterze, płomienie liżą tapetę w stulistne róże, smolą gipsowy sufit, plują kłębami czarnego, cuchnącego dy mu, który przedziera się przez kory tarze i sy pialnie domu przy Farrel Street, oślepia go i poddusza. Rzuca się biegiem przez jadalnię, szukając po omacku prowadzący ch na dół schodów. Staje na chy botliwy ch drewniany ch stopniach i pędzi prosto w zalatujący wilgocią mrok piwnicy . – Philip?! PHILIP!?! PHILIIIIIIIIIIP!!?! Obraca się gwałtownie na brudnej, mokrej cementowej podłodze i rozgląda gorączkowo, próbując wy patrzy ć swojego brata w ty ch nieprzebrany ch ciemnościach. Nad jego głową dom płonie i skwierczy . Pożoga, pory kując, panoszy się w zagracony ch pokojach nędznego domku, żar naciska na fundamenty . Kręci się bezsilnie w kółko, starając się dojrzeć coś pośród cieni zady mionej piwnicy , rozgarniając pajęczy ny , krztusząc się gry zący mi oparami i zalatujący m amoniakiem smrodem zgniły ch buraków w puszkach, szczurzy ch ekskrementów i od lat leżącej w kącie waty szklanej. Sły szy trzask i łomot spadający ch na podłogę parteru drewniany ch belek, ogień staje się jeszcze bardziej zachłanny . Wie, że to nie ma najmniejszego sensu, gdy ż jego malutki rodzinny domek w Way nesboro w stanie Georgia nigdy nie spłonął, a przy najmniej niczego takiego nie pamięta. A jednak na górze szaleje istne piekło, a on nie może znaleźć swojego pieprzonego braciszka. Jak ten gówniarz tutaj zszedł? I gdzie, do kurwy nędzy , jest? Potrzebuje go. Philip będzie wiedział, co robić! – PHILLLIIIIIIP! Histery czny krzy k brzmi raczej jak cieniutki pisk, wy dany na wy dechu świergot, niknący sy gnał nadającej z daleka stacji radiowej. I nagle w jednej z piwniczy ch ścian zauważa coś na kształt portalu – dziwaczny , wklęsły otwór przy wodzący na my śl właz na łodzi podwodnej, który emanuje zielonkawy m blaskiem. Zdaje sobie sprawę, że nigdy wcześniej go tu nie by ło. Nie pamięta niczego takiego ze swojego rodzinnego domu przy Farrel Street, ale jednak, niczy m za sprawą jakiejś czarnej magii, niespodziewanie się, kurwa, pojawiło. Idzie, poty kając się, ku jarzącemu się nieśmiało przejściu. Przedziera się na drugą stronę i staje w duszny m, niemal pozbawiony m powietrza, zbudowany m z pustaków pusty m garażu. Ściany noszą ślady niedawny ch tortur, które miały tu miejsce – plamy ciemnej, zasy chającej krwi i osmalone resztki sznura zwisające smętnie ze śrub – można by rzec, że zło jest tutaj wręcz namacalne. Czy ste, nierozcieńczone, nieziemskie zło. Nie chce tu by ć. Nie może oddy chać. Przechodzą go ciarki. Nie może otworzy ć ust na ty le, żeby wy arty kułować coś prócz słabowitego, pełnego boleści kwilenia pochodzącego z najgłębszy ch odmętów płuc. Do jego uszu dobiega hałas. Odwraca się i widzi kolejny emanujący zielonkawy m światłem portal. Przechodzi przez niego wprost do sosnowego zagajnika na obrzeżach Woodbury . Rozpoznaje polanę oraz masę zwalony ch pniaków, które uformowały nieduży naturalny amfiteatr. Stąpa po ziemi wy łożonej miękkimi igiełkami, grzy bami i chwastami. Serce bije mu coraz szy bciej, bowiem zdaje sobie sprawę, że trafił z deszczu pod ry nnę – znalazł się w miejscu kaźni. Jakaś postać wy chodzi z lasu

i staje w blady m świetle. To jego stary kumpel, Nick Parsons, paty kowaty i niezgrabny jak zawsze, przedziera się przez polanę ze strzelbą bojową w dłoniach, jego wy krzy wioną przerażeniem twarz przy kry wa maska gęstego potu. – Dobry Boże – mamrocze Nick umęczony m głosem. – Uwolnij nas od nieprawości. Podnosi strzelbę i celuje prosto w niego. Lufa wy daje mu się ogromna, niczy m giganty czna planeta przy słaniająca słońce. – Żałuję ze swoje grzechy – mówi Nick ponuro. – Panie, wy bacz mi… Proszę, wy bacz mi. Naciska na spust. Iglica uderza w spłonkę, lufa wy pluwa w zwolniony m tempie płomienny wieniec – promienie umierającej gwiazdy – i mężczy zna unosi się w powietrze, niemal wy ry wa go z butów, czuje się, jakby wy strzelono go z procy , jakby nic nie waży ł, ty lko pły nął przez mrok… ku nimbowi niebiańskiej światłości. To jest to. Tak wy gląda koniec świata – jego świata – koniec wszy stkiego. Krzy czy , lecz z jego ust nie doby wa się żaden dźwięk. Oto śmierć – pachnie magnezem, dusi – oślepiająca biała pustka. I wtedy , jakby ktoś przełączy ł przy cisk, Brian Blake przestaje istnieć.

Nagle, jak w ostry m przejściu montażowy m, mężczy zna budzi się na podłodze swojego mieszkania w Woodbury – bezwładny , nieruchomy , przy gwożdżony do zimnego, twardego drewna, odczuwając jedy nie paraliżujący , lodowaty ból – oddy chając ostatkiem sił, jakby każda komórka jego ciała toczy ła ciężką walkę o haust powietrza. Poznaczone zaciekami kafelki na suficie są zamazane i niewy raźne, na jedno oko nie widzi wcale, jest mu w nie zimno, jakby pod powieką hulał wiatr. Z ust zwisa mu taśma klejąca. Powietrze przechodzi przez zakrwawiony nos podczas łapczy wy ch, świszczący ch wdechów i wy dechów, które są niemal niesły szalne dla zgromadzony ch wokół niego osób. Usiłuje się podnieść, ale nie może nawet obrócić głowy . Jego ściśnięte bólem nerwy słuchowe ledwie rejestrują deliberujące z oży wieniem głosy . – I co z dziewczy ną? – py ta jeden z nich. – Jebać ją, już dawno jest za ogrodzeniem. I tak nie ma szans. – A on? Ży je? Sły szy jeszcze jeden przy kuwający uwagę odgłos – bulgoczący pomruk – i zerka ku jego źródłu kątem oka. Ledwo widzi na opuchnięte oko, ale rozpoznaje niedużą postać majaczącą na progu znajdujący ch się po drugiej stronie pokoju drzwi; twarz ma upstrzoną śladami rozkładu, jej pozbawione źrenic oczu przy pominają jaskółcze jajka. Martwa dziewczy nka rzuca się na łańcuchu, który pobrzękuje głośno. – Achhh! – skomle jeden z mężczy zn, kiedy potworek próbuje go dosięgnąć. Philip rozpaczliwie próbuje coś powiedzieć, ale żadne słowo nie chce przejść przez ściśnięte gardło, czuje, jakby jego głowa waży ła ty siąc ton. Podejmuje kolejny wy siłek, otwiera spierzchnięte, popękane, krwawiące usta, które nie potrafią uformować tego, co chce wy razić jego umy sł. Sły szy głęboki bary ton Bruce’a Coopera. – Pieprzę to! – Charaktery sty czny odgłos odbezpieczanego pistoletu półautomaty cznego przery wa ciszę. – Dziewczy na dostanie kulkę prosto… – N-nnie! – Philip sili się, żeby wy dać z siebie kolejne pomruki. – N-nie-n-nie! Kolejny sprawiający niewy słowiony ból oddech. Musi chronić Penny , musi chronić swoją córkę, chociaż dziewczy nka nie ży je od ponad roku. Nadal jest jedy ny m, co mu zostało na ty m

świecie, inny mi słowy : jest dla niego wszy stkim. – Z-zostaw ją, kurwa… ZOSTAW JĄ! Obaj mężczy źni spoglądają na leżącego na podłodze Philipa i przez ułamek sekundy udaje mu się skupić wzrok na ich twarzach. Bruce, wy ższy z nich, to Afroamery kanin z ogoloną głową; marszczy czoło z wy razem obrzy dzenia i strachu. Drugi, w czarny m golfie i ostrzy żony na jeża, Gabe, jest biały i zbudowany jak ciężarówka. Z ich oczu Philip Blake odczy tuje, że powinien by ć martwy . Leżąc na zakrwawionej drewnianej podłodze, nie ma, co prawda, pojęcia, jak źle wy gląda – szczególnie twarz, która boli go tak, jakby została podziurawiona szpikulcem do lodu – lecz to, co wy czy tuje przez tę jedną krótką chwilę z min i spojrzeń ty ch nieokrzesany ch, prosty ch ludzi, zapala w głowie Philipa lampkę alarmową. Nieźle go musiała urządzić – na imię ma, jeśli go pamięć nie zawodzi, Michonne – naprawdę nieźle. Pozostawienie go na pastwę śmierci, która jednak nie przy szła, miało by ć karą za grzechy . Sy cy lijczy cy mawiają, że zemsta jest daniem, które powinno się serwować na zimno, ale ona podała mu ją na jeszcze parujący m talerzu. Odcięte tuż nad łokciem i przy palone prawe ramię jest najmniejszy m ze zmartwień Philipa. Jego lewe oko leży tuż przy twarzy , przy klejone do skóry policzka strzępkiem krwawej tkanki. Co gorsza – a niczego gorszego Philip Blake nie jest w stanie sobie wy obrazić – niepokoi go zimna lepkość rozchodząca się po dolnej części brzucha, której źródłem są genitalia, a raczej to, co z nich zostało po precy zy jny m cięciu mieczem. Sam powrót pamięcią do tego jednego, szy bkiego ruchu – który przy równałby do użądlenia metalowej pszczoły – sprawia, że znowu niemal traci przy tomność. Ledwie sły szy toczącą się obok dy skusję. – O KURWA! – Bruce nie może oderwać szeroko otwarty ch oczu od leżącego na podłodze, jeszcze niedawno zdrowego, silnego, szczupłego mężczy zny z podkręcony mi do góry wąsami. – On ży je! – Kurwa, Bruce – oży wia się Gabe – nie ma ani doktora, ani Alice! Co my , kurwa, zrobimy ? Próg mieszkania przekracza trzeci facet, czemu towarzy szy ciężkie sapanie i pobrzękiwanie bojowej strzelby . Philip nie widzi, kto to, ani nie poznaje jego głosu. Ponownie dry fuje pomiędzy świadomością a zapomnieniem, podczas gdy stojący nad nim mężczy źni prowadzą oży wioną dy skusję, przerzucając się pełny mi napięcia, naznaczony mi paniką słowami. – Panowie, zamknijcie to coś w inny m pokoju. Biegnę na dół po Boba – mówi Bruce. – Boba?! Tego pierdolonego pijusa, co przesiaduje pod schodami? – dziwi się Gabe. Głosy cichną, a na Philipa opada zimny i ciemny całun. – … co on, do cholery , może zrobić…? – … pewnie niewiele… – … no i po co…? – … przy da się bardziej niż my …

Karmieni holly woodzkimi filmami ludzie my ślą, że przeciętny lekarz wojskowy potrafi co najmniej ty le, co doświadczony chirurg z dy plomem uczelni medy cznej, ale prawda jest inna. Rzadko kiedy dorównuje on umiejętnościami lekarzowi rodzinnemu. Przeważnie przechodzi ty lko paroty godniowe szkolenie podczas obozu przy gotowawczego i nawet ci najzdolniejsi rzadko kiedy zdoby wają wiedzę przewy ższającą tę posiadaną przez pierwszego lepszego sanitariusza czy ratownika medy cznego. Poznają podstawy pierwszej pomocy , dowiadują się co nieco

o resuscy tacji i uczą o traumatologii, ale to by by ło na ty le. Rzuca się ich na linię frontu razem z oddziałami bojowy mi i oczekuje, że utrzy mają ranny ch żołnierzy przy ży ciu – lub zadbają o załatanie uszkodzonego układu krążenia – na ty le długo, aby zdążono przetransportować ich do szpitala polowego. Medy k pełni funkcję ludzkiego holownika – zahartowanego w boju, przy wy kłego do nieustannego cierpienia – którego zadaniem jest przy kleić plasterek i założy ć łupki ofiarom wojen. Sanitariusz Bob Stookey przed trzy nastoma laty odsłuży ł jedną jedy ną turę w Afganistanie z 62. Kompanią Alfa. Miał wówczas trzy dzieści sześć lat i został tam wy słany niedługo po rozpoczęciu inwazji. By ł jedny m ze starszy ch żołnierzy – zaciągnął się głównie z powodu nieprzy jemnej sprawy rozwodowej – i prawił młodszy m kolegom morały od serca. Zaczy nał jako hołubiony kierowca karetki w Camp Dwy er i stopniowo torował sobie drogę na front, gdzie posłano go na wiosnę. Miał talent do opowiadania suchy ch żarcików, które potrafiły rozbawić cały oddział, przy czy m zwy kle pociągał z nieregulaminowej flaszki Jima Beama. Jego serce by ło jednak zby t miękkie – za co trepy go kochały – i sam umierał, kiedy tracił jakiegoś marine. Zanim odesłano go do zwy czajnego świata na ty dzień przed trzy dziesty mi siódmy mi urodzinami, padał trupem sto jedenaście razy , a smutek i żal zapijał pół litra whiskey dziennie. Lecz nawet ten okres „burzy i naporu” by ł niczy m przy okropieństwach i zgiełku epidemii czy stracie skry cie przez niego kochanej Megan Lafferty . Żrący od środka ból stał się nie do zniesienia i Bob jest zupełnie nieświadomy , że lada chwila dostanie powołanie na front. – BOB! Przy cupnięty pod murem domu Gubernatora, jedy nie na wpół przy tomny , w zarzuconej na plecy kurtce burego oliwkowego koloru, przy ozdobionej strużkami zaschniętej śliny i przy prószonej popiołem, Bob wzdry ga się, sły sząc głos Bruce’a Coopera. Ciemność nocy rozjaśnia z wolna budzący się świt i mężczy zna zaczy na drżeć, dotknięty nie ty lko podmuchem chłodnego wiatru, ale i wspomnieniem niespokojnej nocy wy pełnionej pijackimi snami. – Ej, ty , wstawaj! – rozkazuje potężny mężczy zna, wy łaniając się z budy nku i podchodząc do gniazda, które Bob uwił sobie z przemoknięty ch gazet, dziurawy ch koców i pusty ch butelczy n. – Musisz nam pomóc. Na górę, JUŻ! – C-co? – Bob pociera szpakowaty zarost, odbija mu się kwasem żołądkowy m. – Czemu? – Chodzi o Gubernatora! – Bruce schy la się i łapie Boba za bezwładne ramię. – Jesteś lekarzem wojskowy m, co nie? – Marines… Korpus medy czny – mamrocze, czując, jakby ktoś unosił go dźwigiem. Obraca głowę. – Przez piętnaście minut… jakieś milion lat temu. Chuja umiem. Bruce stoi nad nim jak manekin, ściskając go bez ceregieli za ramiona. – No to pokaż, co, kurwa, potrafisz! – sy czy , potrząsając mężczy zną. – Gubernator o ciebie dbał, karmił cię, pilnował, żeby ś się nie zapił, to teraz ty zadbasz o niego. Bob próbuje przezwy cięży ć mdłości, wy ciera twarz i niepewnie kiwa głową. – Dobra, zabierz mnie do niego. Idąc przez przedpokój, schodami na górę i kory tarzem do końca, Bob my śli, że chodzi o jakąś pierdółkę. Gubernator pewnie złapał gry pę albo rozwalił sobie palec u nogi – zgaduje – a ci jak zwy kle panikują. Jednak kiedy Bruce pędzi w pośpiechu do ostatniego mieszkania po lewej i ciągnie go za sobą, mało co nie wy ry wając mu ramienia ze stawu, domy śla się, że coś jest nie tak. Coraz wy raźniej czuje miedziany , piżmowy smród bijący zza uchy lony ch drzwi. Na sekundę przed ty m, zanim Bruce wepchnie go do środka i przekroczą próg mieszkania – a jego oczom ukaże się ten przerażający widok – do Boba powraca nagłe i nieproszone wspomnienie wojny . Przez jego umy sł przetaczają się obrazy przy prawiające o nudności, nozdrza wy pełnia charaktery sty czny dla prowizory cznego oddziału chirurgicznego w prowincji Parwan mdły

zapach, przy pomina sobie stosy nasiąknięty ch ropą bandaży przeznaczony ch do spalenia, spły wającą ry nienkami żółć, brunatne nosze schnące w afgańskim słońcu – wszy stko to przelatuje przez głowę Boba zaledwie w ciągu sekundy . Potem widzi rozciągnięte na podłodze ciało. Od wy dzielanego przez nie odoru włosy stają mu dęba, przy trzy muje się futry ny , aby nie upaść, kiedy Bruce popy cha go do przedsionka. Teraz może przy patrzeć się Gubernatorowi – a raczej temu, co z niego zostało – leżącemu na zachlapanej krwią pły cie. – Zamknąłem dziewczy nę – mówi Gabe, lecz Bob prawie go nie sły szy . Nie zauważa również innego opry cha przy kucniętego pod ścianą, rozglądającego się panicznie Jamesona, który nie bardzo wie, co zrobić z dłońmi. Bob mało co nie traci równowagi, dopadają go zawroty głowy . Stoi i gapi się bez słowa. Głos Gabe’a dociera do niego jakby spod ziemi. – Zemdlał, ale jeszcze dy cha. – Cholera… – mamrocze ze ściśnięty m gardłem Bob. Ty lko stoi i gapi się, gapi się na tę powy kręcaną, przy paloną, zakrwawioną resztkę człowieka, który jeszcze niedawno rządził ulicami swojego małego królestwa Woodbury niczy m ry cerz Okrągłego Stołu z arturiańskich legend. Zmaltretowane ciało Philipa Blake’a przeszło metamorfozę, która przy pomina Bobowi Stookey owi o biedny m młody m człowieku z Alabamy , sierżancie sztabowy m Bobby m McCullamie, nawiedzający m jego sny . Ładunek domowej roboty rozerwał go na dwoje gdzieś pod Kandaharem. Na twarzy Gubernatora, niczy m złowieszczy palimpsest, Bob dostrzega nadtopione oczy i makabry czny gry mas zmarłego marine – pośmiertna maska z żołnierskim hełmem, okalana ochraniaczem podbródka. Prosił szeptem o śmierć. Bob nie mógł zrobić nic prócz przeniesienia go do parnego pomieszczenia załadowanego trupami. „Zabij mnie”, błagał dzieciak. Bob nie potrafił wy dusić z siebie słowa, patrzy ł ty lko bezsilnie. Młody marine zmarł z utkwiony mi w niego oczy ma. By ły medy k przy pomina sobie to wszy stko, czując w przeły ku nieprzy jemny smak, kwas żołądkowy wy pełnia mu usta, pali w ścianki gardła, wy pły wa nosem niczy m gorąca lawa. Bob obraca się i wy miotuje na i tak już brudny dy wan, opróżniając zawartość żołądka – sporą porcję taniej whiskey przy jętą w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, doprawioną paroma ły kami benzy ny – która z pluskiem ląduje na podłodze. Pada na czworaka, rzucany torsjami, zgięty , drżąc na cały m ciele. Pomiędzy kolejny mi ciężkimi, mokry mi oddechami próbuje coś powiedzieć: – Nie-nie nie mogę nawet na niego patrzeć! – Ze świstem wciąga powietrze, kiedy wstrząsa nim kolejna fala konwulsji. – Nic… nic na to nie poradzę! Bob czuje, że dłoń silna jak imadło chwy ta go za kark i brutalnie podnosi za kurtkę. Lekarz staje na równe nogi tak szy bko, że niemal gubi buty . – Nie ma doktorka ani Alice! – ry czy do niego Bruce, ich twarze są tak blisko siebie, że na Boba pry skają kropelki śliny ; czarnoskóry mężczy zna ściska go jeszcze mocniej. – Jeśli nic nie zrobisz, on, kurwa, umrze! – Mocarz potrząsa nim i szarpie. – CHCESZ, ŻEBY UMARŁ?! Bob flaczeje w jego uścisku i wy daje z siebie słaby jęk: – N-n-n-nie. – NO TO COŚ, KURWA, ZRÓB!!! Bruce zabiera rękę z karku Boba, który niepewnie kiwając głową, odwraca się do zmasakrowanego ciała. Medy k klęka i przy gląda się Gubernatorowi dokładniej. Patrzy na ciemniejące w słaby m świetle salonu strużki krwi zasy chające na nagim torsie, które formują na skórze linie niczy m na mapie. Ogląda kikut prawego ramienia, pusty , nabiegły czerwienią oczodół, a także wy łupione oko, lśniące i galaretowate jak świeżo ugotowane jajko, trzy mające się jedy nie na kawałku martwej tkanki. Zauważa kałużę krwi tętniczej, która zebrała

się przy genitaliach mężczy zny . Sły szy jednak pły tki, wy silony oddech. Klatka piersiowa Gubernatora niemal niezauważalnie unosi się i opada. Bob Stookey momentalnie otrząsa się z resztek alkoholowego upojenia, jakby ktoś podetknął mu pod nos sole trzeźwiące. Na froncie nie ma czasu na gderanie – ani na obrzy dzenie i strach – trzeba działać. Prędko i sprawnie. Niekoniecznie dokładnie. Po prostu działać. Ocena stanu zdrowia rannego jest najważniejsza. Zatamować krwawienie, udrożnić drogi oddechowe, utrzy mać puls, a potem przenieść pacjenta. Boba ogarnia nagłe współczucie dla tego człowieka. Nigdy nie miał dzieci. Teraz odczuwa skutki zastrzy ku adrenaliny , jakiego często doświadcza rodzic na miejscu kraksy samochodowej i który pozwala mu unieść ważącą tonę stertę stali z Detroit, aby wy dostać uwięzionego pod nią potomka. Gubernator dbał o Boba. Traktował go z szacunkiem, nawet czułością – zawsze uprzejmie zagady wał, upewniał się, czy nie brakuje mu jedzenia i picia, koca, który m mógłby się nakry ć, i miejsca do spania. Świadomość tego, ile mu zawdzięcza, pomaga Bobowi zebrać my śli, skupić się, odzy skać ostrość widzenia. Jego serce zwalnia, uspokaja się, kiedy sięga ku zakrwawionej szy i Gubernatora i naciska na tętnicę. Puls jest słaby , ledwie wy czuwalny , można by go pomy lić z uderzaniem poczwarki o ściany kokonu. Bob nabiera pewności siebie i mówi autory tarny m tonem: – Będę potrzebował czy sty ch bandaży , taśmy i wody utlenionej. Nikt jednak nie widzi zmiany , jaka zaszła w jego twarzy . Bob odgarnia z czoła tłuste kosmy ki i zaczesuje je palcami na czubek głowy . Mruży oczy . Marszczy brwi niczy m wy trawny hazardzista szy kujący się do gry . – Będziemy musieli przenieść go do infirmerii. – Podnosi głowę i spogląda na pozostały ch mężczy zn, po czy m odzy wa się jeszcze pewniej: – Zrobię, co w mojej mocy .

DWA Tego dnia plotki krążą po mieście z szy bkością metalowej kulki odbijanej przez łapki maszy ny do pinballu. Podczas gdy Bruce i Gabe dwoją się i troją, aby poskładać Philipa Blake’a do kupy , nieobecność przy wódcy prowokuje spekulacje i podszepty wania. Mówi się, że Gubernator, doktor Stevens, Martinez i Alice ruszy li jeszcze przed świtem z jakąś istotną misją, której cel pozostaje jednak owiany tajemnicą. Strażnicy z muru nie mogą dojść do konsensusu. Pewien dzieciak zarzeka się, że jeszcze przed wschodem słońca widział Martineza i grupkę jakichś ludzi odjeżdżający ch ciężarówką po zapasy , lecz jego historia zostaje podana w wątpliwość już z samego rana, kiedy okazuje się, że nie brakuje żadnego auta. Inny strażnik – młody , pozujący na gangstera Curtis, któremu Martinez zeszłej nocy kazał niespodziewanie zwolnić posterunek po wschodniej stronie miasta – upiera się, że szef ruszy ł sam i do tego na piechotę. Ale i ta pogłoska okazuje się nieprawdziwa, bowiem brakuje doktora i Alice, jak również samego Gubernatora oraz rannego nieznajomego, którego poddano leczeniu. Dzierżący karabin mężczy zna o kamiennej twarzy , którego ustawiono przed domem Philipa Blake’a, nie ma na ten temat nic do powiedzenia i nie chce wpuścić nikogo do środka. Podobnie zawzięty okazał się strażnik pilnujący infirmerii, co jeszcze bardziej napędza plotkarską machinę. Późny m popołudniem Austinowi udaje się dociec, co się naprawdę stało. Prawdopodobnie doszło do ucieczki. Opracowali ją zapewne towarzy szący Gubernatorowi obcy , który ch półtora ty godnia temu spotkał na ulicy . Nabiera pewności po rozmowie z troskliwą matroną Marianne Dolan. Jej sy n już od dwudziestu czterech godzin cierpi z powodu gorączki. Kobieta zdradza mu, że jeszcze tego ranka, tuż przed świtem, wpadła na Stevensa, który prawie że biegł przez miasto z torbą lekarską pod pachą. Pani Dolan nie potrafi stwierdzić, czy by ł sam, czy z kimś, lecz, choć nie jest tego pewna, wy daje jej się, że parę osób czekało na niego pod markizą na końcu ulicy , niedaleko rogu, gdzie go zaczepiła, choć nie dałaby sobie za to ręki uciąć. Pamięta jednak, że gdy zapy tała doktora, czy przy jdzie potem zerknąć na jej chłopca, przy taknął, ale by ł jakiś roztrzęsiony , jakby się gdzieś śpieszy ł. Austin naciska na nią, żeby spróbowała przy pomnieć sobie coś jeszcze, i nagle Marianne mówi mu, że kilka minut później zauważy ła podążający ch w ślad za doktorem Martineza i Alice, a także opisuje idącą z nimi trójkę nieznajomy ch – potężnego faceta, młodego chłopaka i czarnoskórą kobietę. Austin dziękuje jej i od razu udaje się do Lilly , aby przekazać to, co usły szał. Drogą eliminacji dedukują, że cała grupa musiała wy dostać się z miasta niezauważona, przechodząc przez mur po wschodniej stronie – tutaj do układanki pasuje opowieść młodocianego gangstera – i postanawiają się tam udać. Austin bierze ze sobą lornetkę, a także, z jakiegoś powodu, broń. Na ulicach niedużego miasteczka panuje napięta atmosfera. Przy sklecony m naprędce ogrodzeniu na końcu alejki nie zastają nikogo. Strażnicy zebrali się na drugim końcu osiedla, przy głównej bary kadzie, gdzie dzielą się nowy mi plotkami i butelczy ną podłej gorzały . – Nie mogę uwierzy ć, że z nimi poszli – mówi do Austina Lilly , owijając się nadgry ziony m przez mole szalem, aby osłonić się przed chłodem. Dziewczy na stoi na ciężarówce z naczepą odgradzającą alejkę od reszty świata. Z jednej strony obito ją na szy bko stalowy mi pły tami. Po drugiej aż do pusty ch przedmieść miasteczka rozciąga się niebezpieczna plątanina ciemny ch uliczek, chwiejący ch się metalowy ch schodów pożarowy ch, spowity ch w mroku przedsionków i opuszczony ch budy nków, które oddano szwendaczom.

– Zostawili nas tak bez słowa? – dziwi się Lilly , kręcąc głową, wpatrzona w gęste cienie rzucane przez sosny ; drzewa koły szą się i machają do niej złowieszczo gałęziami. – To nie ma sensu. Austin stoi obok w swojej jeansowej kurtce, jego długie włosy powiewają swobodnie na lekkim wietrze. Zaczy na zmierzchać, robi się chłodniej. Sporady czne silniejsze podmuchy rozrzucają zalegające w alejce za ich plecami śmieci, przy dając temu miejscu ponurą aurę. – Jeśli się nad ty m zastanowić, ma to jednak jakiś sens. Pokręcony , ale ma – mówi. Lilly przechodzi dreszcz. – Co masz na my śli? – Po pierwsze, Stevens nie cierpi Gubernatora, prawda? Zresztą to oczy wiste. Dziewczy na nadal wpatruje się w skąpane w mroku sosny . – Doktor to dobry człowiek, ale nigdy nie rozumiał sy tuacji, w jakiej się znaleźliśmy . – Tak? – Austin pociąga nosem. – Sam nie wiem. – Milknie na moment, po czy m mówi: – A czy przy padkiem nie chcieliście go obalić? Planowaliście chy ba jakiś przewrót, co nie? Lilly rzuca mu spojrzenie. – To by ł błąd – mamrocze i ponownie patrzy na las. – Nie rozumieliśmy … że robi to, co robi, z przy czy n prakty czny ch. – Gubernator? – Austin spogląda na nią wy mijająco, a smagane wiatrem kosmy ki majtają mu się przed oczy ma. – Poważnie? Nazy wasz to, co on wy rabia, „prakty czny m”? – Austin, to jest teraz nasz dom. Jesteśmy bezpieczni. Można tu wy chować dziecko. Chłopak nie odpowiada. Żadne z nich nie zauważa postaci wy łaniającej się spomiędzy sosnowy ch pni, oddalonej od nich o jakieś sto pięćdziesiąt metrów. – Ludzie mają co jeść – konty nuuje Lilly – niczego im nie brakuje. Nareszcie mogą spojrzeć z nadzieją w przy szłość. Dzięki Gubernatorowi. Drży z zimna. Austin zdejmuje jeansową kurtkę i zarzuca jej na ramiona. Dziewczy na chce zaprotestować, oddać mu ją, ale jednak uśmiecha się. Jego matczy na troska jest urocza. Odkąd Austin Ballard dowiedział się, że Lilly nosi jego dziecko, zaszła w nim zmiana. Przestał gadać o trawce, którą ma do wy palenia, nie zachowuje się już jak leser i, co najważniejsze, nie uderza do każdej napotkanej kobiety , jaką spotka na swojej drodze. Lilly Caul zdoby ła jego serce i jest szczerze podekscy towany perspekty wą zostania ojcem, wy chowania nowego pokolenia, które choćby na jakiś czas opóźni koniec świata. Dojrzał, przy najmniej w jej oczach. Rozmy ślając o ty m wszy stkim, nie zauważa, że zbliża się do nich powłócząca nogami postać. To dorosły mężczy zna ubrany w zakrwawiony biały fartuch, martwą twarz zwrócił ku niebu i obraca głową niczy m talerzem anteny satelitarnej. Lezie żwirowaną drogą, koły sząc się w te i we wte, człapiąc niezdarnie w stronę bary kady , jakby przy ciągał go tam jakiś niesprecy zowany zapach, niczy m tropiący ofiarę drapieżnik. Ani Lilly , ani Austin jeszcze go nie zauważy li, zadumani nad ty m, co mogło przy trafić się ich przy jaciołom. – Alice jeszcze zrozumiem – odzy wa się wreszcie Austin – ona poszłaby za doktorem Stevensem prosto do piekła, gdy by ty lko ją o to poprosił. Ale Martinez? Tego nie ogarniam. Zawsze wy dawał mi się taki… sam nie wiem… hej do przodu. – Martineza ciężko rozgry źć. – Lilly wzrusza ramionami. – Pomógł nam zeszłej zimy . Zawsze miał dość dwuznaczny stosunek do tego wszy stkiego. – Milknie na chwilę, po czy m mówi: – Nigdy nie by łam pewna, czy mogę mu w pełni zaufać. Choć teraz to i tak chy ba nie ma znaczenia. – Niby tak, ale… Poczekaj chwilę – mruczy Austin, dostrzegając zmierzającą w ich stronę postać. – Zostań tu. Sięga po zwisającą z szy i lornetkę i przy gląda się martwemu mężczy źnie, od którego dzieli ich

już ty lko około pięćdziesięciu metrów. – Co się dzieje? – Lilly zauważa idącego ku nim szwendacza, ale nie rozumie, czemu Austin jest tak przejęty ; rozkładające się trupy wy pełzające z lasu są tutaj często spoty kany m widokiem, a chłopak zabrał ze sobą glocka, więc nie mają się o co martwić. – O co chodzi? – Czy to…? – Austin poprawia ostrość, żeby móc się lepiej przy jrzeć. – Nie może by ć… Niech mnie cholera… To chy ba… – Co? – Lilly sięga po lornetkę. – Daj mi spojrzeć. Austin bez słowa podaje jej sprzęt, nie odry wając wzroku od trupa. Lilly przy kłada okulary lornetki do oczu i dostraja. Wreszcie dostrzega to, co przy kuło uwagę Austina, i całe jej ciało tężeje, mięśnie szty wnieją, a zaskoczona dziewczy na wy daje z siebie przeciągły , cichy sy k, kiedy powietrze opuszcza jej płuca. – O mój Boże.

Stawiając nieporadne, zamaszy ste kroki, niedawno zmarły mężczy zna idzie prosto na bary kadę niczy m pies zwabiony specjalny m gwizdkiem. Lilly i Austin czy m prędzej schodzą po drabinie i okrążają naczepę, dochodząc do niedużej, zabezpieczonej pordzewiały m łańcuchem i drutem kolczasty m szpary pomiędzy ciężarówką a przy legający m do niej budy nkiem. Dziewczy na patrzy przez prowizory czne ogrodzenie na maszerujące ku niej monstrum. Trup znajduje się na ty le blisko – jest może dziesięć metrów od niej – że bez trudu rozpoznaje tę szczupłą sy lwetkę, ary stokraty czny nos, rzednącą czupry nę koloru piasku. Mężczy zna nie ma na nosie swoich charaktery sty czny ch okularów, ale biały fartuch to wy starczający znak rozpoznawczy , choć jest przy brudzony ziemią i trawą, zakrwawiony , a miejscami wręcz czarny ; przy pomina podarte na strzępy stare prześcieradło. – O mój Boże, nie… nie, nie, nie – biadoli zrozpaczona Lilly . Szwendacz spogląda na nich ślepiami koloru niklu i rusza naprzód, insty nktownie wy ciągając przed siebie ramiona, jego palce zakrzy wiają się w szpony , sczerniałe usta obnażają rzędy oślizły ch zębisk, z paszczy stwora bije niewy obrażalny smród. Lilly odskakuje do ty łu, kiedy to coś, co jeszcze niedawno by ło doktorem Stevensem, uderza o łańcuch. – Jezu… Jezu Chry ste – mamrocze Austin, sięgając po broń. Ogrodzenie trzęsie się, kiedy by ły lekarz podejmuje daremną próbę sforsowania ogrodzenia. Jego niegdy ś inteligentna twarz przy pomina teraz mapę z białego marmuru, na której nary sowano siatkę siny ch ży ł. Zmaltretowana szy ja i ramiona wy glądają, jakby ktoś przepuścił Stevensa przez mły nek do mielenia śmieci. Oczy mężczy zny , zaledwie wczoraj przepełnione ironią i sarkazmem, teraz są mlecznobiałe, odbijają zmierzch niczy m geody . Otwiera usta, próbując ugry źć Lilly przez łańcuch. Dziewczy na kątem oka zauważa, że Austin podnosi gotowego do strzału glocka. – Nie, czekaj! – Odgania go machnięciem dłoni, patrząc na szwendacza. – Boże… nie. Po prostu zaczekaj chwilę. Zaczekaj. Muszę… Nie możemy … Niech to szlag. Austin chry pi do niej pełny m obrzy dzenia, niższy m o oktawę głosem: – Musieli… – Musieli zawrócić – przery wa mu Lilly . – Może mieli wątpliwości i zdecy dowali się zawrócić.

– Albo go zabili – kończy swoją my śl Austin. – Pierdolone chuje. Monstrum w laboratory jny m fartuchu nie spuszcza Lilly z oczu, zgrzy ta czarny mi zębami, kłapie szczęką i zaciska gnijące usta, gry ząc powietrze. A może starając się coś powiedzieć? Szwendacz przekrzy wia głowę i przez chwilę wy gląda, jakby ją rozpoznał, jakby upatrzona przez niego ofiara pobudziła jego pamięć mięśniową. Dziewczy na spogląda mu prosto w oczy . I choć ta scena – człowiek i trup patrzący na siebie ciekawie – nie trwa długo, przez tę przerażającą chwilę Lilly odczuwa ogromny ciężar, jaki został zrzucony na ludzkość, zdaje sobie sprawę z rozmiaru tragedii, dopada ją świadomość pożerającej świat pustki. Ma przed sobą człowieka, który doglądał chory ch, doradzał im we wszy stkich dziedzinach ży cia, czasem mądrzy ł się i nie szczędził nikomu dowcipny ch uwag; mężczy znę prawego, ży jącego w zgodzie ze swoim sumieniem, zabawnego, zuchwałego, obdarzonego empatią, wspierającego słabszy ch. By ł solą ludzkości, przy datny ludzkiej rasie jak nikt inny , a odebrano mu to, co czy niło go człowiekiem; jest teraz jedy nie śliniącą się, dziką bestią kierującą się insty nktem. Do oczu Lilly napły wają łzy , choć nawet ich nie zauważa; to jedy na widoczna oznaka bólu, jaki czuje, patrząc na tę siną twarz. Zdławiony głos Austina wy ry wa ją z koszmarnego letargu. – Musimy to zrobić – mówi, dokręcając tłumik do lufy pistoletu. – Jesteśmy mu to winni, prawda? Lilly spuszcza głowę. Nie może już patrzeć na… na to coś. – Masz rację. – Odsuń się. – Zaczekaj. – O co chodzi? – niecierpliwi się Austin. – Po prostu daj mi chwilę, dobra? – Pewnie. Dziewczy na gapi się na swoje stopy , bierze głęboki oddech, zaciska pięści. Austin czeka. Trup po drugiej stronie ogrodzenia pluje i mruczy . Szy bkim ruchem Lilly odwraca się do stojącego obok niej chłopaka i łapie za broń. Podnosi pistolet i strzela szwendaczowi prosto w głowę, suchy odgłos unosi się echem ku niebu; kula trafia w górną część czaszki doktora Stevensa i wy latuje z drugiej strony . Stwór pada na ziemię w fontannie posoki. Lilly opuszcza pistolet i patrzy na szczątki. Pod zwłokami zbiera się czarna kałuża pły nu mózgowo-rdzeniowego. Zapada cisza, choć uszy pękają jej od ogłuszającego bicia własnego serca. Austin staje przy niej, czeka. Lilly wreszcie odwraca się do niego i mówi: – Gdzie znajdziemy szpadel?

Grzebią ciało wewnątrz bary kady , kopiąc w twardej ziemi pustego parkingu przy ogrodzeniu, co nastręcza im wielu trudności. Grób jest gotowy długo po zapadnięciu zmroku, kiedy księży c stoi wy soko, otoczony hojnie rozsy pany mi po nocny m niebie gwiazdami. Powietrze zrobiło się zimne i parne, pot, który zebrał się Austinowi na karku, parzy go chłodem do kości. Chłopak wy chodzi ze świeżej mogiły i pomaga Lilly złoży ć w ziemi ciało doktora. Potem odchodzi na bok, dając jej chwilę ciszy i samotności. Dziewczy na staje nad grobem

i spogląda na zwłoki, które za moment zostaną zasy pane na zawsze. – Doktorze Stevens – mówi tak cicho, że Austin musi nadstawić uszu, żeby ją sły szeć – by łeś… dobry m człowiekiem. Także… głosem rozsądku. Nie zawsze się z tobą zgadzałam, ale zawsze szanowałam. Temu miastu będzie cię brakowało, i to bardzo. Nie ty lko z powodu pomocy , jaką nam służy łeś, ale… bez ciebie nie będzie już tutaj tak samo. Milknie i Austin zastanawia się, czy skończy ła, lecz po chwili Lilly szepcze: – By łaby m dumna, gdy by ś to ty przy jął mój poród. – Pociąga nosem, ły kając łzy . – Przed nami jeszcze wiele wy zwań. Mam nadzieję, że jesteś teraz w lepszy m miejscu. I że my kiedy ś też takie znajdziemy . Że ten obłęd dobiegnie końca. Przy kro mi, że nie dotrwałeś do tego dnia. Niech cię Bóg błogosławi, doktorze Stevens… a twoja dusza spoczy wa w pokoju. Dziewczy na spuszcza głowę. Austin czeka, aż przestanie płakać, i dopiero wtedy zaczy na zakopy wać grób.

Następnego ranka, zaraz po przebudzeniu, Lilly nie może zebrać my śli. Leży na łóżku – pokój wy pełnia słaby blask nadciągającego świtu – obok niej drzemie Austin. Śpią razem od dwóch dni, odkąd Lilly podzieliła się z nim informacją, że nosi jego dziecko. Od tego czasu są nierozłączni, a ich stosunki znacznie się polepszy ły , zachowują się przy sobie naturalnie i łatwo się dogadują. Na razie nie podzielili się z nikim radosną nowiną, ale Lilly nie może się doczekać, kiedy powie inny m o swoim szczęściu – pewnie Sternom i Bobowi, a może i nawet samemu Gubernatorowi. Ogarnia ją euforia i po raz pierwszy od swojego przy by cia do Woodbury czuje, że naprawdę ma szansę na szczęście, na przetrwanie tego szaleństwa. Dzięki Austinowi. I dzięki Gubernatorowi. Jest jednak pewien szkopuł. Po ich przy wódcy nie ma ani śladu od czterdziestu ośmiu godzin i nie kupuje plotek, jakoby Philip Blake udał się w pogoń za uciekinierami. Jeśli istnieje ry zy ko, że miasteczko zostanie zaatakowane – co uważa za prawdopodobne – Gubernator powinien by ć na miejscu, nadzorować umocnienia, przy gotowy wać obronę. Gdzie on, do cholery , jest? Po mieście krążą także i inne plotki, ale nie wierzy w żadną z nich. Sama musi się dowiedzieć, co się stało, musi zobaczy ć się z Gubernatorem. Delikatnie wy grzebuje się z pościeli i wy chodzi z łóżka, ostrożnie, żeby nie obudzić Austina. Przez ostatnie kilka dni by ł dla niej niesły chanie czuły i miły , a dźwięk jego równego, głębokiego oddechu uspokaja ją. Zasłuży ł na sen, szczególnie po ty m, co się wy darzy ło. Lecz ona sama nie może spać, miota się niczy m uwięzione w klatce zwierzę, musi się dowiedzieć, co przy darzy ło się Gubernatorowi. Idzie przez pokój, jest jej niedobrze, ma zawroty głowy . Od samego początku dręczą ją poranne mdłości, lecz problem polega na ty m, że zdarzają się nie ty lko o poranku, ale i w ciągu dnia – do tego codziennie – jakby miała zaraz zwy miotować. Przez jej układ pokarmowy przechodzi piekąca fala, która drapie w przeły k i gardło, ciągle czuje ogromną gulę zalegającą w żołądku. Zastanawia się, czy gdy by fakty cznie zwy miotowała, poczułaby się lepiej. Odbija się jej regularnie, co przy nosi ulgę, ale nie na długo. Z pewnością niemały wpły w na stan Lilly ma stres, obawa o jutro – o bezpieczeństwo miasta w obliczu ucieczki nieznajomy ch i zwiększającej się liczby krążący ch przy ogrodzeniu szwendaczy – ale jest przekonana, że to naturalny przebieg pierwszego try mestru. Ciężarne kobiety cierpią na huśtawki emocjonalne z powodu hormonalnej burzy , lecz na swój sposób cieszy się z przemian,

jakie zachodzą w jej ciele, bowiem znaczy to, że wszy stkie sy stemy działają. Ubiera się tak cicho, jak to możliwe, ćwicząc przy ty m głębokie oddechy . Podpatrzy ła tę technikę, oglądając kiedy ś w telewizji jakiś program dla kobiet, i zastanawia się, czemu w ogóle zapamiętała ją tak dobrze, czemu akurat ona zapisała się tak wy raźnie w jej pamięci: wdech przez nos, wy dech przez usta, powoli, głęboko, równo. Naciąga jeansy , zakłada buty , za pasek zaty ka półautomaty cznego rugera z pełny m magazy nkiem. Z jakiegoś powodu, kiedy nakłada dziergany sweter, przy pomina sobie o ojcu. Przegląda się w pęknięty m lustrze stojący m na stercie pudeł i oparty m o gipsową ścianę, widzi zniekształcony owal pociągłej, upstrzonej piegami twarzy . Gdy by Everett Caul przeży ł atak pierwszej fali nieumarły ch, która przetoczy ła się w zeszły m roku przez centrum Atlanty , staruszek szalałby zapewne z radości. Gdy by nie został porwany przez hordę kąsaczy spod drzwi opuszczonego autobusu, do którego się pakowali, rozpieszczałby ją, mówiąc: „Moja panno, dziewczy na w twoim stanie nie powinna strzelać z broni palnej” i ty m podobne rzeczy . Everett Caul dobrze ją wy chował. Jego żona zmarła na raka piersi, kiedy Lilly miała siedem lat. Zawsze by ł dla niej czuły i troskliwy , z dumą patrzy ł, jak dorasta, ale sama my śl o ty m, że mógłby zostać dziadkiem – bawić dziecko, uczy ć je o przy nętach wędkarskich i my dłach z wołowego łoju – mrozi jej krew w ży łach, kiedy oświetlona jedy nie blady m blaskiem nadciągającego świtu patrzy na swoje odbicie w pęknięty m lustrze. Pochy la głowę i zaczy na szlochać, zrozpaczona utratą ojca. Jej płuca chodzą jak miechy kowalskie, gdy próbuje opanować oddech; przez ściśnięte gardło wy daje z siebie nieśmiałe posy kiwania, które brzmią o wiele zby t głośno w cichy m pokoju, obfite łzy wsiąkają w sweter. Nie pamięta, czy kiedy kolwiek płakała tak rzewnie, nawet po śmierci Josha. Usiłuje złapać oddech, podnosi dłoń do nosa. Pęka jej głowa. Może to z powodu stanu, ale tak czy inaczej ogarnia ją dojmujący smutek, rozbijający się o jej serce niczy m fale wzburzonego morza o skały . – Koniec z ty mi pierdołami – gani się pod nosem, próbując przełknąć smutek i żal. Sięga po broń, przeładowuje, sprawdza bezpiecznik i zaty ka pistolet z powrotem za pasek. Po czy m wy chodzi.

Rozwidnia się, niebo jest jasne i niebieskie. Lilly idzie główną ulicą z rękoma w kieszeniach, podpatrując mijany ch mieszkańców miasteczka. Gus, objuczony kanistrami, wy kłóca się o coś niezdarnie przy strefie załadunkowej za magazy nem na Pelican Street. Dziewczy nki Sizemore’ów grają na chodniku w kółko i krzy ży k pod czujny m okiem ich matki, Elizabeth, która nie rozstaje się ze strzelbą. Atmosfera w Woodbury jest dziwnie spokojna, nawet opty misty czna, najwy raźniej ludziom znudziło się już plotkowanie, choć Lilly podskórnie czuje, że coś jest nie tak, że pod powierzchnią aż buzuje, odczy tuje to z ukradkowy ch spojrzeń i pośpiechu, z jakim mieszkańcy maszerują po ulicach, noszą pakunki i przemy kają od drzwi do drzwi. Przy pominają jej się stare filmy kowbojskie, które leciały w niedzielne popołudnia na kanale Fox. Zawsze w takich chwilach doświadczony , zarośnięty rewolwerowiec mamrotał pod nosem: „Cicho tu… może nawet zby t cicho”. Ze wzruszeniem ramion kieruje się na południe, ku skrzy żowaniu głównej i Durand. Planuje pójść prosto do mieszkania Gubernatora – poprzedniego dnia nie udało jej się nawet przekroczy ć progu, gdy ż do Earla, pokry tego tatuażami motocy klisty pilnującego drzwi, nie trafiał żaden argument – a jeśli niczego się nie dowie, uda się do infirmerii. Miejscowi plotkarze

sieją panikę, że Gubernator odniósł poważne rany , kiedy próbował zapobiec ucieczce. Ale Lilly już sama nie ma pojęcia, komu może zaufać i w co wierzy ć. Jest jednak pewna, że im dłużej trwają w ty m stanie, bez żadnego planu, bez podjęty ch decy zji, bez dostępu do informacji, ty m bardziej narażeni są na niebezpieczeństwo. Jej oczom ukazuje się budy nek Gubernatora i zaczy na powtarzać sobie wy uczone kwestie, licząc, że przekona stojącego przed drzwiami strażnika, aby pozwolił jej choćby zajrzeć do środka. I wtedy zauważa postać dźwigającą dwie ogromne, możliwe że stulitrowe pojemniki pełne filtrowanej wody ; pędzi, jakby śpieszy ło jej się do ugaszenia pożaru. Poszargany golf, który ma na sobie barczy sty mężczy zna, szpecą ciemne plamy potu pod pachami. Nogawki bojówek wpuścił do podkuty ch ćwiekami buciorów. Ogolony na żołnierską modłę łeb wy chy lił do przodu, przez co jego głowa wy gląda dziwacznie, niczy m dziób rozkoły sanego przez sztorm okrętu. Taszczy pojemniki ku centralnej części osiedla, gdzie mieści się tor wy ścigowy . – GABE! Lilly usiłuje panować nad swoim głosem, żeby nie zabrzmieć na nadmiernie zaniepokojoną, jednak nie sposób ukry ć napięcia, który m podszy te jest jej wołanie. Nie widziała Gabe’a już od czterdziestu ośmiu godzin, od tajemniczej ucieczki sprzed dwóch dni, i doszła do wniosku, że jeśli ktokolwiek będzie wiedział, co się tutaj dzieje, to właśnie on. Przy sadzisty mężczy zna zawsze by ł blisko Gubernatora jako jego zausznik, pies obronny , który całkowicie poświęcił własną osobowość, aby jak najlepiej służy ć temu trzy mającemu miasteczko w żelazny m uścisku ty ranowi. – Co? – Gabe podnosi głowę i rozgląda się na poły spłoszony , na poły poiry towany ; sły szy czy jeś kroki, ale nie potrafi określić, skąd dochodzą. Obraca się i duka: – Co… co jest? – Gabe, co się dzieje? – py ta zdy szana Lilly , żądając wy jaśnień. Opanowuje drżenie i usiłuje uspokoić chcące wy skoczy ć z jej piersi serce. – Gdzie, do cholery , jest Gubernator? – Nie mogę teraz rozmawiać – mówi Gabe, ciągnąc za sobą po chodniku pojemniki. – Czekaj! Gabe! Zaczekaj chwilę. – Lilly dogania go i łapie za muskularne ramię. – Po prostu mi powiedz, o co tutaj chodzi! Gabe staje, ogląda się na boki i ocenia, czy ktoś może ich usły szeć, ale ulica jest pusta. – O nic nie chodzi, Lilly – szepcze. – Zajmij się, kurwa, swoimi sprawami. – Daj spokój. – Ona również zaczy na się nerwowo rozglądać. – Chcę ty lko wiedzieć, czy … czy on tutaj jest? Czy jest w Woodbury ? Gabe z pomrukiem odstawia pojemniki na chodnik. Przejeżdża palcami po ostrzy żony ch na zapałkę blond włosach, na jego głowie perlą się kropelki potu. Lilly zwraca jednak uwagę na coś niepokojącego, czego nigdy u tego by siora nie zauważy ła – drżą mu ręce. Mężczy zna spluwa na ziemię. – Dobra, słuchaj… powiedz im… – Milknie, przeły ka ślinę i spuszcza głowę. – Sam nie wiem… powiedz, że wszy stko jest okej, Gubernator też, nie ma się o co martwić. – Skoro nie ma się o co martwić, to gdzie on, do kurwy nędzy , jest? – No… tutaj. Ma… sporo na głowie. – Że niby co? – Cholera, mówiłem, żeby ś się, kurwa, zajęła swoimi sprawami! – wy bucha niespodziewanie, tracąc cierpliwość, a jego ponury głos dochodzi do najdalszy ch ulic i kamienic. Gabe bierze głęboki oddech i dodaje już spokojniej: – Słuchaj, muszę lecieć. Gubernator czeka na tę wodę. – Daj mi jeszcze chwilę. – Lilly podchodzi bliżej i spogląda mu prosto w oczy . – Jeśli wiesz, co się tutaj dzieje, powiedz mi… bo to miasto rozchodzi się w szwach. Ludzie wy my ślają różne pierdoły , strażnicy przestali przy chodzić na swoje warty na murze – mówi i nagle coś w niej

pęka, opuszcza ją cały strach i wątpliwości, które zostają zastąpione przez chłodną kalkulację. Przewierca Gabe’a nieustępliwy m spojrzeniem. – Spójrz na mnie. – Co? – Popatrz na mnie, Gabe. Mężczy zna mruży swoje szare oczy , wy raźnie rozgniewany . – Jaki ty masz, kurwa, problem, paniusiu? My ślisz, że możesz tak do mnie mówić? – Martwię się o to miasto, Gabe. – Lilly nie ustępuje, prakty cznie sty ka się nosem z ty m podenerwowany m, pry chający m by czkiem. – Słuchaj, co do ciebie mówię. To miasto musi funkcjonować. Rozumiesz? A teraz powiedz mi, co się dzieje. Skoro to nic strasznego, to przecież nie powinieneś tego przede mną ukry wać. – Cholera, Lilly … – Powiedz mi, Gabe – nie rezy gnuje. – Jeśli macie jakiś problem, lepiej mieć mnie po swojej stronie, mogę pomóc. Zapy taj Gubernatora. Jestem po jego stronie. Potrzebuję go na murze, musi przy wołać ludzi do porządku. Z krępego mężczy zny w golfie uchodzi powietrze. Spuszcza głowę. Kiedy się odzy wa, jego głos jest cienki i piskliwy , jakby zdawał sobie sprawę, że przegrał bitwę; mały chłopiec, którego skarcono za złe zachowanie. – Jeśli ci pokażę, co się dzieje… musisz obiecać, że będziesz trzy mała języ k za zębami. Lilly nie odpowiada, ty lko przy gląda mu się, próbując zgadnąć, jak bardzo zła jest ich sy tuacja.

TRZY – Jezu Chry ste. Nie ty le wy powiada, co wy pluwa z siebie te słowa, mimowolnie i niespodziewanie, zszokowana ty m, co zastaje w wy łożony m kafelkami podziemny m pomieszczeniu. Gabe stoi w drzwiach za plecami Lilly , nadal trzy mając pojemniki z wodą; zamarł niczy m postać na filmie po naciśnięciu pauzy . Jej mózg potrzebuje chwili na przy swojenie natłoku informacji, które przy puszczają gwałtowny i zmasowany atak na zmy sły . Każdy inny bodziec przy słania przemożny odór cierpienia, miedziany smród krwi, fetor wy dzielany przez żółć i zainfekowane rany , przemieszany z nieprzy jemny m, ale wszechobecny m zapachem amoniaku. Czuje jeszcze coś, co stanowi istny kontrapunkt dla tej drażniącej nozdrza mieszaniny : aromat świeżo zaparzonej kawy unoszący się z dy miącego jeszcze starego metalowego dzbanka. Osobliwy zapach – mający , jak się niedługo dowie, swoje uzasadnienie – łączy się z pozostały mi, który mi przesiąkła infirmeria, potęgując zaniepokojenie Lilly . Dziewczy na podchodzi do ustawionego na środku gabinetu pod ogromną lampą szpitalnego łóżka. – Czy on…? – ledwie może mówić. Gapi się na skąpane w srebrzy sty m świetle ciało. Ostry blask uwy pukla stopień obrażeń, jakie odniósł, zmaltretowany człowiek kojarzy jej się z mężami stanu, ukochany mi dy ktatorami, który ch zwłoki pakuje się do przeszklonego sarkofagu wy stawionego na publiczny widok, czemu towarzy szy płacz niekończącego się kordonu żałobnego. Dopiero po chwili Lilly orientuje się, że pacjent jeszcze oddy cha – choć słabo, prawie niezauważalnie – jego płuca powoli unoszą się i opadają pod kocem, który m nakry to wy smarowane jody ną żebra. Głowa Gubernatora spoczy wa na żółtej poduszce, jego twarz jest prakty cznie zasłonięta zakrwawiony mi bandażami. – Cześć Lilly , szkrabie – sły szy po swojej prawej, a kątem oka wy łapuje nieznaczny ruch, co wy ry wa ją z odrętwienia; obraca się i zauważa Boba Stookey a, który podchodzi i kładzie jej dłoń na ramieniu. – Dobrze cię widzieć. Lilly zamiera, skonfundowana jego obecnością, która potęguje surrealisty czną atmosferę – niepokojące zapachy i kakofoniczne dźwięki nadal drażnią jej zmy sły – to kolejny dziwaczny element niepasujący do całej tej układanki. Stoi bowiem przed nią całkowicie odmieniony Bob, z ręcznikiem zarzucony m na ramiona, ubrany w lekarski, zapięty pod szy ję kitel, przez co przy pomina zawodowego fry zjera. Popija kawę z piankowego kubka, trzy mając go pewny mi jak u chirurga dłońmi. Tłuste ciemne włosy starannie zaczesał do ty łu, odsłaniając pomarszczoną twarz, oczy ma skupione i przejrzy ste. Modelowy przy kład trzeźwości. – Bob, co się stało? Kto to zrobił? – Kurwa z mieczem – odzy wa się nagle Bruce Cooper siedzący na składany m krzesełku ustawiony m w rogu pokoju. Mężczy zna podnosi się i podchodzi do szpitalnego łóżka, po czy m rzuca swojemu koledze spojrzenie. – Co jest, Gabe? Mieliśmy nie puszczać pary z ust. – Przecież nikomu nie powie – mamrocze by czek, odkładając pojemniki. – Prawda, Lilly ? Zanim dziewczy na zdąża odpowiedzieć, Bruce ciska długopisem kulkowy m w Gabe’a, jego końcówka odbija się od czoła tragarza, tuż przy oku. – DURNY CHUJU! CAŁE MIASTO SIĘ O TYM DOWIE! – krzy czy . Jego towarzy sz już zry wa się do bójki, ale Lilly staje pomiędzy nimi. – PRZESTAŃCIE! – drze się, odpy chając obu od łóżka. – USPOKÓJCIE SIĘ, KURWA!

– Powiedz to jemu! – Gabe rwie się do Bruce’a, zaciskając pięści. Bob pochy la się nad pacjentem, sprawdzając Gubernatorowi puls. Mężczy zna lekko przekrzy wił głowę, ale to jego jedy na reakcja na to, co dzieje się w infirmerii. Gabe oddy cha szy bko, nie spuszczając Bruce’a z oczu. – Przecież to nie ja strzelam fochy – dodaje. – Zamknij się! – Lilly odpy cha go z całej siły , stając pomiędzy mężczy znami. – Nie czas teraz na przepy chanki. Musimy zachowy wać się przy tomnie. Bardziej niż kiedy kolwiek. – Dokładnie o ty m mówię – burczy Bruce, patrząc Gabe’owi w oczy . – Dobra, panowie, głęboki oddech. Nikomu nic nie powiem, okej? Uspokójcie się. Gabe bez słowa spuszcza głowę. Bruce ociera twarz, oddy chając ciężko. Rozgląda się po gabinecie, jakby odpowiedzi, który ch szukał, ukry to gdzieś za kafelkami. – Zajmiemy się wszy stkim po kolei – mówi Lilly , spoglądając na Gabe’a – ale teraz odpowiedzcie mi na jedno py tanie. Czy to, co mówią o Martinezie, to prawda? – Obaj mężczy źni milczą. – Gabe? Czy Martinez by ł z tamty mi dupkami z innego obozu? – py ta i zwraca się do Bruce’a. – By ł? Czarnoskóry mocarz wzdy cha ciężko i kiwa głową. – Skurwy sy n pomógł im zwiać. – A skąd to wiemy ? – Świadkowie widzieli, jak skurwiel przeprowadził ich przez ogrodzenie na końcu Durand Street. – Jacy świadkowie? – Pani z chory m dzieckiem, nie pamiętam jej imienia, oraz Curtis, dzieciak, który stał tam wtedy na straży . Mówił, że Martinez go zluzował i kazał mu iść, ale jeszcze przez chwilę pokręcił się po okolicy i zobaczy ł, jak przechodzą na drugą stronę. Ta czarna suka odłączy ła się od grupy , a kilka minut później zaatakowała Gubernatora. – Gdzie? – U niego. Pochlastała go w jego własny m, pierdolony m domu. Zaskoczy ła go, głupia kurwa. – Dobra… interesują nas fakty i ich się trzy majmy – mówi Lilly i zaczy na maszerować nerwowo po pokoju, co kilka sekund zerkając na pacjenta; twarz Gubernatora jest opuchnięta i zniekształcona. Nawet mimo kilku warstw bandaży i gazy zauważa, że coś jest nie tak z jego lewy m okiem. – Skąd pewność, że nie trzy mali go na muszce? Bruce spogląda na Gabe’a, a ten na Lilly . – Nie liczy łby m na to – mówi ten scepty cznie. – Czemu? – No cóż… zobaczmy . By ć może na jego niekorzy ść poświadczy fakt, że ten kłamliwy sukinsy n nie jest Gubernatorowi lojalny ? – Czemu tak mówisz? Sły sząc to, Gabe pry cha z pogardliwy m rozbawieniem, niemal parska śmiechem. – Niech no pomy ślę – sarka, pokazując na podłużny siniec na jabłku Adama. – Zacznijmy od tego, że napadł na mnie przy celi tej czarnuli i prawie rozwalił mi czaszkę. Poza ty m, czy on przy padkiem nie uczestniczy ł w ty m twoim ubiegłoroczny m spisku, kiedy próbowaliście zdjąć Gubernatora? Lilly nawet nie mrugnie, wy trzy muje jego badawcze spojrzenie: – Rzeczy się zmieniają, dokonaliśmy złego wy boru – tłumaczy mężczy znom. – Nie mogę ręczy ć za Martineza, ale ja jestem z Gubernatorem na sto procent. Nawet ty siąc. Nikt nie śmie zaprzeczy ć. Bruce i Gabe gapią się w podłogę jak skarcone przez nauczy cielkę dzieci.

– Chy ba nikogo nie dziwi, że Stevens i Alice poszli z nimi. Nigdy nie kochali Gubernatora. – Mało, kurwa, powiedziane – ponownie parska Gabe – I chy ba to mnie martwi najbardziej – dodaje Lilly . – To znaczy ? – dołącza się do rozmowy Bruce. – Że nie mamy już lekarza? – Nie, nie o to mi chodzi. Przecież jesteśmy kry ci. – Pokazuje na Boba, po czy m odwraca się do czarnoskórego mężczy zny . – Martwi mnie, że tamci zabrali nam naszy ch ludzi. Bruce i Gabe spoglądają po sobie. – I co z tego? – mówi by czek. – I co z tego?! – iry tuje się Lilly . Podchodzi do łóżka i patrzy na Gubernatora, który ledwie trzy ma się ży cia. Przez bandaże dostrzega, że pod zamkniętą powieką jego oko drga niespokojnie. Czy śni? Czy doznał uszkodzenia mózgu? Czy kiedy kolwiek wy jdzie z tego wegetaty wnego stanu? Lilly przy gląda się przez chwilę powoli unoszącej się klatce piersiowej rannego i mówi: – Martinez, Alice i doktor poznali to miasto lepiej niż ktokolwiek inny – mamrocze, nie odry wając oczu od pacjenta. – Znają jego słabe punkty . Znają nasze słabości. Reakcją na jej słowa jest paraliżujące milczenie. Mężczy źni zgromadzeni w cuchnący m gabinecie czekają, jakby spodziewali się, że Lilly powie im, jak mają się z ty m uporać. Dziewczy na patrzy jeszcze przez moment na okaleczone ciało, po czy m odwraca się do Boba i mówi głosem autory tarny m i pewny m siebie jak nigdy : – Bob, jaka jest twoja prognoza?

Pierwsze dwadzieścia cztery godziny by ły niepewne. Kiedy przenieśli krwawiące ciało Gubernatora do infirmerii, musieli przede wszy stkim utrzy mać go przy ży ciu i opatrzy ć rany . Mimo jako takiego przy żegania, kikut po odcięty m ramieniu nadal krwawił – choć rana by ła na szczęście czy sta, bowiem miecz okazał się piekielnie ostry – należało również zająć się poważniejszy mi ranami, szczególnie odcięty m penisem. Bob pozszy wał na szy bko co się dało, korzy stając z doświadczenia wy niesionego z frontu, gdzie nauczy ł się działać bły skawicznie i zdecy dowanie. Na szczęście znalazł zapas rozpuszczalnej struny chirurgicznej, którą doktor Stevens trzy mał na półce, i drżący mi dłońmi przy szy ł członka z powrotem. Kiedy skończy ł się katgut, uży ł zwy czajnej nici i igieł przy niesiony ch ze sklepu na Main Street. Zadziałał wojskowy insty nkt. Przy pomniał sobie o czterech fazach wstrząsu hipowolemicznego, nazy wany ch przez lekarzy z jego korpusu „meczem tenisowy m”, gdy ż kolejne etapy przy woły wały skojarzenia z wy nikami pojedy nku na korcie: utrata piętnastu procent krwi jest uznawana za stosunkowo niedużą; od piętnastu do trzy dziestu to już poważna sprawa, która skutkuje nagły m obniżeniem ciśnienia i tachy kardią; przy trzy dziestu do czterdziestu mówi się o zagrożeniu ży cia i ry zy ku zatrzy mania akcji serca; od czterdziestu wzwy ż oznacza śmierć. Przez parę godzin Gubernator miotał się pomiędzy fazą drugą a trzecią i Bob dwukrotnie musiał uciekać się do resuscy tacji, aby pobudzić serce. Na szczęście Stevens zostawił po sobie nie ty lko wy starczającą ilość elektrolitów, by jego następca mógł podłączy ć i ustawić kroplówkę, ale i nieduży zapas świeżej krwi. Nie umiał określić, którą grupę ma Gubernator – wy kraczało to poza jego umiejętności – lecz potrafił przeprowadzić bły skawiczną transfuzję osocza, którego ciało

rannego nie odrzuciło. Po sześciu godzinach stan pacjenta się ustabilizował. Bob znalazł także do połowy pełną starą butlę z tlenem, który dozował Gubernatorowi porcjami, aż ten nie odzy skał zdolności samodzielnego, spokojnego oddy chania. Złapał regularny ry tm zatokowy i zapadł w stan przy pominający pły tką śpiączkę. Później, niczy m detekty w ubezpieczeniowy próbujący ustalić chronologię zdarzeń, Bob Stookey złapał za kołonotatnik i zajął się szkicowaniem narzędzi tortur pozostawiony ch w salonie Gubernatora i kojarzeniem ich z konkretny mi obrażeniami. Szczególnie kłopotliwa by ła rana zadana za pomocą wiertarki. Na szczęście nie przebito żadnej głównej arterii, choć by ło blisko, gdy ż zaledwie dwa centy metry dalej znajdowała się ży ła szy jna i Bobowi oczy szczenie tego miejsca zajęło niemal godzinę. Skończy ła mu się gaza, taśma chirurgiczna, a także woda utleniona, środek na zakażenia i glukoza. Martwił go ewentualny krwotok wewnętrzny – z który m nie mógłby się uporać – ale drugiego dnia Bob zbadał Gubernatora raz jeszcze i udało mu się ustalić, że przedmiot, który został wprowadzony do odby tu Philipa Blake’a, oraz obrażenia zadane tępy m narzędziem, obejmujące siedemdziesiąt pięć procent jego ciała, nie spowodowały uszkodzeń organów. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta Bob zajął się infekcjami, które, jak zapamiętał z armii, są najczęstszy mi milczący mi towarzy szami ry chłej śmierci i główny m orężem ponurego żniwiarza, kiedy zdaje się, że ranny żołnierz wy szedł już z opresji. Przetrząsnął więc wszy stkie szafki i szuflady w poszukiwaniu anty bioty ków. Obawiał się, że Gubernatorowi grozi sepsa – szczególnie zważy wszy na pordzewiałe i brudne narzędzia, który mi go katowano – i zdecy dował się zaaplikować mu cały zapas moksy floksacy ny oraz netromy cy ny , jaki udało im się znaleźć. Rankiem trzeciego dnia rany zaczęły się zamy kać i goić. – Nie powiedziałby m, że już po wszy stkim – mówi Bob, podsumowując sy tuację. Otwiera klapę kosza na śmieci, gdzie trafiają zuży te tampony ; dziesięć minut zajęło mu zrelacjonowanie Lilly tego, co robił przez ostatnie dwa dni. Podchodzi do dzbanka i nalewa sobie pół kubka czarnego jak smoła pły nu. – Ale jest na dobrej drodze. Masz ochotę na kawę? – dodaje. – Pewnie, czemu nie – odpowiada Lilly i zwraca się do Bruce’a i Gabe’a, którzy nadal stoją przy drzwiach: – Nie chcę mówić, co macie robić, ale na waszy m miejscu poszłaby m sprawdzić, co dzieje się na północnej stronie muru. – A ty co, królowa Saby ? – mruczy czarnoskóry mężczy zna. – Martinez odszedł, a Gubernator jest niedy sponowany , chłopaki poopuszczały posterunki, nie możemy sobie pozwolić na taką nierozwagę. Bruce i Gabe patrzą na siebie z niepewnością, jeden studiuje reakcję drugiego na rozkazującą im zuchwale dziewuchę z przedmieść. – Coś w ty m jest – mówi ten drugi. – Jezu Chry ste… jak sobie chcecie – mamrocze pod nosem jego kolega, po czy m odwraca się i pośpiesznie opuszcza pomieszczenie. Gabe rusza za nim. Bob podchodzi do Lilly i podaje jej kubek kawy . Dziewczy na nie może się nadziwić, że jej przy jacielowi przestały się trząść ręce. Upija ły k. – Cholera, ale obrzy dlistwo – mówi, krzy wiąc się lekko. – Chociaż jest mokre i ma kofeinę – komentuje Bob, stając nad pacjentem, po czy m sięga do ty lnej kieszeni po kołonotatnik, przy stawia sobie krzesło, siada i zaczy na notować. – Jesteśmy teraz w fazie kry ty cznej – mamrocze – i musimy monitorować ilości środka przeciwbólowego, jakie mu podaję. Nie jestem pewien, ale może to leki spowodowały u niego tę śpiączkę. Lilly również przy suwa sobie krzesło bliżej i siada u stóp łóżka. Czuje mdły zapach jody ny i preparatu odkażającego. Patrzy na nieobcinane od dawna paznokcie u wy stający ch spod

białego prześcieradła, blady ch, nagich stóp Gubernatora, który ch podeszwy kojarzą się jej z kolei z brzuchem śniętej ry by . Przez chwilę my śli, co dziwi ją samą, o ukrzy żowaniu i ofiarach całopalny ch; obrazy te przy chodzą i odchodzą w ułamku sekundy . Ma skurcze żołądka, musi odwrócić głowę, aby odzy skać równowagę. Co za człowiek mógłby zrobić coś takiego drugiej osobie? Kim jest ta kobieta? Skąd się wzięła? I nagle nachodzi ją jeszcze inna refleksja, której do tej pory do siebie nawet nie dopuszczała: skoro ta nieznajoma potrafiła tak urządzić Gubernatora, człowieka silnego i niebezpiecznego, na co w takim razie stać całą jej grupę? Jaki los zgotują Woodbury ? – Najważniejsze to nie dopuścić teraz do infekcji – mówi Bob, sprawdzając swojemu pacjentowi puls czubkiem palca. – Powiedz mi prawdę – odzy wa się Lilly , patrząc starszemu mężczy źnie w oczy . Ten marszczy brwi i odkłada notatnik. – My ślisz, że przeży je? – py ta. Bob zamy śla się, bierze głęboki oddech i z westchnieniem wy puszcza powietrze z płuc. – To twardy chłop – mówi, spoglądając na owiniętą bandażami twarz Gubernatora – i jeśli ktoś ma z tego wy jść, to właśnie on. Lilly zauważa, jak lekarz kładzie swoją powy kręcaną lewą dłoń na ramieniu Philipa Blake’a. Dziwi ją ten pełen uczucia i przy wiązania gest. Zastanawia się, czy Bob Stookey nareszcie odnalazł swój raison d’être, powód istnienia, sposób na skanalizowanie smutku i nieodwzajemnionej miłości, czy dzięki temu kry zy sowi uporał się z bólem, jaki męczy ł go po śmierci Megan. Może tego zawsze potrzebował – substy tutu sy na, kogoś, kto go potrzebował. Gubernator zawsze by ł dla niego uprzejmy , co zauważy ła już pierwszego dnia, i teraz Bob mu się za to odwdzięcza. Jej przy jaciel jeszcze nigdy nie miał w sobie ty le ży cia, nie by ł tak spokojny i nie czuł się tak dobrze we własnej skórze. – Jak długo to potrwa? – mówi wreszcie. – Ile jeszcze będzie tak leżał? Bob kręci z westchnieniem głową. – Trudno powiedzieć. Nawet gdy by m by ł jakimś zajebisty m chirurgiem, to i tak nie oceniłby m tego co do dnia ani nawet ty godnia. – Jesteśmy po uszy w gównie, Bob. Potrzeba nam pieprzonego dowódcy . Zwłaszcza teraz, kiedy w każdej chwili mogą nas zaatakować. – Przeły ka ślinę, czując, że znowu dopadają ją mdłości i to uporczy we pieczenie w gardle. Nie teraz, do cholery , nie teraz. – Zresztą mamy przejebane, z Gubernatorem czy bez. Musimy przy gotować się na najgorsze. – Co mogę zrobić? Jedy nie zostać tutaj, opiekować się nim i liczy ć na poprawę. – My ślisz, że o co im poszło? – zagaduje Lilly , przy gry zając wargę. – Komu? – Gubernatorowi i tej dziewczy nie. – Nie mam pojęcia. – Bob wzrusza ramionami, zastanawiając się nad zadany m mu py taniem. – Nie ma to zresztą znaczenia. Ktokolwiek to zrobił, jest szaleńcem, zwierzęciem, i powinno się go uśpić jak pieprzonego, chorego na wściekliznę psa. – Trzy mał ją w zamknięciu – kręci głową Lilly – pewnie przesłuchiwał. Czy Bruce albo Gabe mówili coś na ten temat? – Nie py tałem i nie chcę wiedzieć. – Bob pociera zmęczone oczy . – Mnie obchodzi ty lko, kiedy postawię go na nogi… bez względu na to, ile mi na ty m zejdzie. – Nie wiem, co my bez niego zrobimy , Bob – wzdy cha Lilly . – Ktoś musi trzy mać ludzi w ry zach. Mężczy zna nie odpowiada, my śli przez chwilę, po czy m posy ła jej kpiarski uśmiech. – I chy ba już znaleźliśmy tego kogoś. Dziewczy na patrzy na niego i kiedy zdaje sobie sprawę, o czy m mówi, czuje się, jakby ktoś

zrzucił jej na głowę kowadło, nie może złapać tchu… Nie ma, kurwa, mowy, nie, nigdy.

Jeszcze tego samego dnia Lilly organizuje zebranie kry zy sowe w budy nku sądu, zbierając zaproszony ch ludzi w salce na ty łach. Zamy ka wszy stkie drzwi i gasi światła poza dwiema lampami naftowy mi stojący mi na stole konferency jny m. Prosi obecny ch, aby zachowali to spotkanie w tajemnicy . Piątka zaintry gowany ch jej prośbą gości przy by wa po północy , kiedy ulice miasteczka są już opustoszałe, i zajmuje miejsca. Lilly siada u szczy tu stołu, tuż przy popsuty m stojaku, w który m tkwi wy blakła, potargana flaga stanu Georgia. Salkę nawiedzają duchy przeszłości pleniące się w popękany ch gipsowy ch ścianach, w zaśmieconej, brudnej podłodze, poprzewracany ch składany ch krzesłach, dziurach po kulach i wy sokich, pozabijany ch deskami oknach z powy bijany mi szy bami. Oprawiony w ramkę portret Nathana Deala, dawno już zapomnianego osiemdziesiątego drugiego gubernatora Georgii, przy bito do nadproża; szkło umazane zaschniętą już krwią, której krople zdają się tańczy ć w płomieniu latarni, pokry wa pajęczy na pęknięć – niech posłuży to za wy mowny znak dokonanej apokalipsy . Powracają wspomnienia. Lilly przy pomina sobie spotkanie z Philipem Blake’em, na które ją zabrano przeszło półtora roku temu, kiedy przy by ła do miasteczka z Joshem, Megan, Bobem i ćpunem Scottem. Nigdy nie zapomni tego pewnego siebie, aroganckiego chodu i odstręczającego pierwszego wrażenia, jakie zrobił na niej Gubernator. Nie miała wtedy pojęcia, że stanie się on jej deską ratunku, kotwicą, dzięki której nie zostanie porwana przez wzburzone morze chaosu. – Chry ste panie – mruczy pod nosem Barbara Stern, sły sząc o ucieczce obcy ch i stanie zdrowia Gubernatora; siedzi obok swojego męża ze spleciony mi na blacie stołu dłońmi, ponure światło podkreśla bruzdy na jej twarzy i stalową szarość włosów. – Jakby śmy mieli nie dość kłopotów w ty m zapomniany m przez Boga miejscu, to jeszcze teraz to. – My ślę, że powinniśmy wy my ślić jakąś history jkę – mówi Lilly . Na głowie ma czapkę z daszkiem z logiem Atlanta Braves, włosy spięła w kucy k, który wy puściła z ty łu, przez otwór nad plastikowy m paskiem; to znaczy , że gra toczy się na poważnie. Dzięki stresowi zapomniała o poranny ch nudnościach. Bruce, siedzący po przeciwnej stronie stołu, splótł na piersi muskularne ramiona i przy gląda się jej scepty cznie. – Co takiego? – krzy wi się. – History jkę, jakieś bzdury , żeby ludziom nie odwaliło. – Patrzy po zgromadzony ch. – Musi by ć prosta, żeby śmy ją łatwo zapamiętali i niczego nie pomy lili. – Lilly – odzy wa się siedzący po jej lewej Austin; dłonie złoży ł jak do modlitwy , na jego twarzy maluje się zbolały gry mas – zdajesz sobie sprawę, że prędzej czy później ludzie dowiedzą się prawdy , nie? To naprawdę nieduże miasteczko… – Okej – wzdy cha nerwowo Lilly – no cóż, jeśli tak się stanie, to rozpuścimy inne plotki. Ludzie cały czas gadają różne pokręcone rzeczy . – Kochana, py tam z czy stej ciekawości – dołącza się do dy skusji David Stern – my ślisz, że co się stanie, jeśli powiemy ludziom prawdę? Lilly podnosi się z krzesła i zaczy na maszerować po pokoju. – Słuchajcie. Musimy zadbać o to miasto. Nie można doprowadzić do paniki. Nie mamy

pojęcia, kim są ci obcy ani co im chodzi po głowie. – Zaciska pięści. – A jeśli chcecie się przekonać, na co ich stać, idźcie do infirmerii i zobaczcie, co zrobili Gubernatorowi. Są niebezpieczni, to szaleńcy , musimy się przed nimi bronić. Jeśli przesadzimy , to ty lko z ostrożnością. – Ruszajmy na nich pierwsi – mówi stojący pod oknem Gabe; z rękoma w kieszeniach opiera się o łukowatą futry nę. – Najlepszą obroną jest atak. – Zaje-kurwa-biście – przy takuje mu z entuzjazmem Bruce, odchy lając się na krześle oparty m teraz o nieczy nny dy stry butor z napojami. – Nie! – Lilly nie ma zamiaru odpuścić, jej orzechowe oczy płoną ży wy m ogniem, swój delikatny podbródek wy sunęła w bojowy m geście. – Nie bez Gubernatora. Póki jest niedy sponowany , nie ma mowy o żadny m podobny m posunięciu – mówiąc to, patrzy na każdego uczestnika spotkania z osobna, po czy m dodaje poważny m, głębokim głosem: – Trzy mamy się naszej zmy ślonej history jki, póki nie poczuje się lepiej. Rozumiemy się? – Kiwa głową do Gabe’a. – Do tej pory trzy mamy się kurczowo naszej wersji, choćby się waliło i paliło. Gabe bierze głęboki oddech i wzdy cha z rezy gnacją. – Dobra, paniusiu, jak sobie chcesz. – A ty co o ty m my ślisz? – zwraca się do Bruce’a. Mężczy zna przewraca oczami. – To samo. Jak sobie chcesz. Ty siedzisz za kierownicą, prowadź. – Dobrze, dobrze – szepcze Lilly i mówi do Gabe’a: – Każ paru chłopakom Martineza zaszy ć się gdzieś na parę dni, a potem powiemy ludziom, że Gubernator ruszy ł z nimi na poszukiwania tamty ch. Dasz sobie radę? – No… raczej tak. – I postawimy straż pod infirmerią. Czy li mamy naszą history jkę. Teraz każdy z nas musi się czy mś zająć. Bruce, będziesz odpowiedzialny za mur. Pilnuj zmian, upewnij się, że dy sponujemy wy starczający m zapasem amunicji, a jeśli zajdzie potrzeba, pojedź do posterunku Gwardii. David i Barbara, wy sprzedajcie mieszkańcom naszą wersję wy darzeń i nadstawcie uszu. Pogadajcie z tą grupką, która codziennie rano spoty ka się na kawie na placu. Zwróćcie uwagę na to, co mówią. A ty , Austin… pójdziesz ze mną na obchód bary kady . Musimy się upewnić, że wszy stko jest odpowiednio zabezpieczone. Ludzie, to wszy stko naprawdę ważne. Bez Gubernatora jesteśmy narażeni na atak. Musimy pamiętać, że… Przery wa jej hałas dobiegający za zabity ch deskami okien. Cała szóstka staje na równe nogi, zaniepokojona krzy kami, dźwiękiem tłuczonego szkła i pękającego drewna. – Kurwa mać – mamrocze Lilly , stojąc na środku salki z zaciśnięty mi pięściami. – Może to ty lko bójka – mówi Barbara Stern z otwarty mi z przerażenia oczy ma. – Ktoś się napił albo pokłócił i robi burdę. – Nie sądzę – burczy David Stern, sięgając po wetknięty za pasek pistolet. Austin podchodzi szy bkim krokiem do Lilly . – Niech Gabe i Bruce to sprawdzą. Jakby na zawołanie, czarnoskóry mężczy zna wy ciąga z kabury swoją czterdziestkę piątkę, odbezpiecza i rzuca podekscy towane spojrzenie koledze: – Bierz broń. Gabe podbiega do oparty ch o ścianę dwóch karabinów szturmowy ch. Łapie oba, odwraca się i rzuca jeden z nich towarzy szowi, drugi zaś zatrzy muje dla siebie. – Dalej, idziemy ! – krzy czy . – Zanim rozpęta się piekło! Bruce szy bkim ruchem przeładowuje broń i biegnie za Gabe’em przez kory tarz, po czy m znikają za drzwiami prowadzący mi na zewnątrz.

Pozostali stoją jak skamieniali, spoglądając na siebie niepewnie i nasłuchując, co też za pandemonium rozgorzało na ulicach ich miasteczka.

CZTERY Pusta butelka po Jacku toczy się przy legającą od północy do budy nku sądu ulicą. Gabe kopie ją na bok, pędząc ku południowo-zachodniemu krańcowi miasta. Bruce depcze mu po piętach. Mrok rozświetlają bły ski towarzy szące wy strzałom z broni palnej dochodzący m zza zagajnika, który otacza miejski plac. Kaskada iskier jaśnieje na tle nocnego nieba, jakby ktoś dorwał się do spawarki o dużej mocy . Chłodne powietrze przecinają krzy ki. Jeden ze strażników leży na ziemi tuż przy krawężniku, jego koledzy od butelki rozpierzchli się, ich sy lwetki majaczą w oddali. Trzy trupy już dorwały się do pechowca, rozszarpują jego ciało, krew try ska na wszy stkie strony , stwory łapczy wie wgry zają się w ludzkie mięso, rwąc ścięgna i chrupiąc chrząstki; groteskowe cienie odstawiają szaleńczy taniec. Gabe podbiega do nich na odległość jakichś dwudziestu metrów z zamiarem przerwania ohy dnej uczty i przełącza selektor ognia. Podnosi lufę, celuje i naciska spust. Karabin pluje ogniem piekielny m, szatkując szwendaczy , przebijając ich czaszki, które pękają, rozpry skując się w mgiełce gnijącej tkanki i krwi. Kąsacze padają na ziemię. Bruce przebiega obok kolegi z karabinem na mocarny m ramieniu i drze się, ile sił w płucach: – ZABEZPIECZYĆ TĘ PIERDOLONĄ BARYKADĘ!!! Gabe podnosi głowę i już rozumie, o co chodzi towarzy szowi. Jakieś dwadzieścia pięć metrów dalej kilkunastu szwendaczy sforsowało część ogrodzenia – składającą się z paneli ze sklejki i blachy pozbijany ch gwoździami dachowy mi – która od pewnego czasu wy magała naprawy i wreszcie poddała się pod naporem ich ciał. Kolejne stwory zmierzają ku miasteczku od strony okolicznego lasu. Strażnicy zapewne zawalili swoje obowiązki, opierdalali się, nie zwracali uwagi na to, co działo się za bary kadą, pili albo zajmowali się jeszcze inny mi bzdurami. Młody chłopak na wieży czce strzeleckiej gorączkowo omiata dantejską scenę światłem reflektora, którego snop tworzy nad głowami dwudziestu paru szwendaczy przebijający ch się przez wy rwę świetliste aureole. Bruce wy pala w ich stronę serię pocisków przeciwpancerny ch, z który ch większość trafia w cel, łuski wzbijają się w górę, a rząd nieumarły ch rozpoczy na makabry czny taniec w rozpry skach śmierdzącej posoki, ich poszarpane kulami ciała padają na ziemię jakby na zawołanie. Pochłonięty strzelaniem, nie zauważa, że Gabe rzuca się w pogoń za zbłąkany m kąsaczem maszerujący m chy botliwy m krokiem ku najbliższej alejce. Jeśli któremuś z nich uda się przedostać do części mieszkalnej i zaszy ć w jednej z ciemny ch uliczek, niedługo przy jdzie im za to niedopatrzenie słono zapłacić. Mężczy źni nadchodzą z ciężką arty lerią, reflektory szaleją, dwa stacjonarne karabiny maszy nowe prują do szwendaczy . Nikt z nich również nie zwraca uwagi, że Gabe odłącza się od grupy i biegnie za stworem do ciemnej alejki. Lecz monstrum ginie mu z oczu. – KURWA! KURWA! KURWA! KURWA!! – sy czy głośno. Próbuje wy patrzy ć coś w ciemnościach z bronią gotową do strzału, ale mrok jest zby t gęsty , trudno mu dojrzeć nawet czubek własnego nosa. Ma na pasku jeszcze dwa zapasowe magazy nki, glocka w kaburze na lewy m udzie oraz nóż Randalla wsunięty za prawy but. I choć jest uzbrojony po zęby , na nic mu się to zda, skoro gówno widzi. Czuje trupi smród – odór gnijącego mięsa przemieszany z przy kry m zapachem niemy ty ch stóp – i nawet sły szy jakiś chrobot. Unosi lufę i czeka.

Nic. Zagłębia się w mrok uliczki, zostawiając za sobą toczące się za jego plecami odgłosy ulicznej bitwy . Dzwoni mu w uszach, serce mało nie wy skoczy z piersi. Zaschło mu w ustach, pot leje się do oczu. Celuje raz na prawo, raz na lewo. Gdzie on się, kurwa, podział? Cienie są coraz bliżej, zaciskają się wokół niego. Nagły hałas – jakby toczącej się po chodniku puszki – sprawia, że przy jmuje insty nktownie pozy cję strzelecką i naciska spust. Pół tuzina kul przecina ciemność niczy m rzy mskie ognie. Pociski odbijają się od muru otoczone kłębami kurzu. Gabe przestaje strzelać i nasłuchuje, choć wciąż huczy mu w uszach. Żadnego ruchu. Żadnego dźwięku. Może pomy lił alejki? Mógłby przy siąc, że kąsacz wszedł właśnie do tej, ale mrok miesza mu w głowie, odbiera pewność siebie, zaszczepia panikę, która mrozi mu krew w ży łach. – Co, do chuja… Ślepa uliczka. Na końcu alejki znajduje jedy nie przeładowane kontenery na śmierci. Sięga wolną ręką po zapalniczkę, drugą przy trzy muje karabin przy biodrze, aby w razie konieczności móc odpalić serię. Zza ściany dochodzi szum generatora. Pociera palcem kółko swojej zippo i zapala miniaturowy migoczący płomień, który pada na potężną postać o mleczny ch oczach, stojącą zaledwie metr od niego. Gabe wy daje z siebie cichutki pisk, zapalniczka wy pada mu z ręki. Próbuje się wy cofać, majstrując panicznie przy spuście. Kąsacz w pogrzebowy m garniturze rzuca się na niego, zawzięcie gry ząc powietrze. Mężczy zna traci równowagę i upada na pośladki, uderzając mocno o chodnik. Trup nie rezy gnuje – jest głodny , niespokojny i na pewno nie odpuści – a Gabe bezsilnie macha krótką lufą karabinu, nie mogąc dobrze wy celować. Udaje mu się nacisnąć spust, lecz wy strzał jedy nie na moment rozświetla potworną twarz nieumarłej istoty , która próbuje zatopić swoje zielone, pokry te śluzem kły w jego gardle. Gabe umy ka przed ostry mi zębiskami, ale broń wy ślizguje mu się z dłoni i z brzękiem uderza o bruk. Z jego gardła doby wa się pełen wściekłości ry k, rozpaczliwie wije się i wierci, aż wreszcie łapie za rękojeść schowanego w bucie noża. Szy bkim, brutalny m ruchem wbija ostrze w głowę kąsacza. Cios jednak nie jest do końca celny , gdy ż Gabe’owi udaje się jedy nie rozpłatać szczękę truposza, przecinając kawał rozkładającej się skóry . Jego oczy przy zwy czaiły się już nieco do ciemności i rozróżnia kształty – choć nadal rozmazane – tnie więc szaleńczo trupi łeb, aż udaje mu się wbić nóż w lewe nozdrze odrażającego monstrum. Czubek ostrza penetruje jamę nosową i przegniłą czaszkę stwora, która pęka na dwoje, nie wy trzy mując siły napędzanego adrenaliną pchnięcia. Z kąsacza leje się śmierdząca posoka i inne, równie obrzy dliwe pły ny . Gabe, dy sząc, turla się na bok, zaś umarlak pada na ziemię, jakby uszło z niego powietrze, malując bruk czernią. Mężczy zna rusza po karabin – jego serce pędzi oszalałe, oczy bły szczą od adrenaliny niczy m plamki słońca – lecz zanim zdąża do niego doskoczy ć, czuje za sobą czy jąś obecność. Kątem oka dostrzega coś czarnego niczy m skrzy dła nietoperza, rozlega się nieludzkie zawodzenie – gardłowy chór przy pominający skrzy pienie przerdzewiałej maszy ny przemy słowej. Zbliża się do niego trupi korowód. Nozdrza Gabe’a drażni charaktery sty czny smród rozkładającego się białka i czarnego śluzu, który chlupie w martwy ch ciałach. Kręci mu się w głowie, ale staje na trzęsący ch się nogach i powoli obraca. Po kręgosłupie przechodzi mu dreszcz przerażenia, a źrenice nagle się rozszerzają, kiedy zdaje sobie sprawę, że to już koniec. Przy najmniej dziesięciu – może więcej – kąsaczy o nieustępliwy ch obliczach chy bocze się w jego stronę, odcinając mu drogę ucieczki i odbierając wszelką nadzieję. Nienasy cony potworny regiment maszeruje niczy m jeden organizm; ciemne sy lwetki śmiercionośny ch marionetek oświetlane są przez księży c i gwiazdy od strony ulicy . Gabe wy daje z siebie kolejny

zniekształcony krzy k i sięga po karabin, lecz jest zby t późno. Znajdujący się najbliżej kąsacz rzuca się na jego mięsiste ramię. Mężczy zna wy mierza mu siarczy stego kopniaka w tułów, próbując jednocześnie chwy cić glocka, ale inny stwór zachodzi go od boku, chcąc złapać Gabe’a za szy ję. Ten jednak robi unik, podnosi broń i stara się przebić przez bandę truposzy , torując sobie drogę kolejny mi celny mi strzałami. Lufa pistoletu ry czy , co i rusz rozświetlając alejkę surrealisty czny m blaskiem popsutego kinematografu. Jest ich jednak zby t dużo. Martwe ręce sięgają po niego, nie jest w stanie oczy ścić sobie drogi, zakrzy wione zimne paluchy niczy m haki szarpią za ubranie, chcąc go powalić na ziemię. I pada prosto na plecy , aż traci oddech. Nie został mu już ani jeden nabój, rozpaczliwie walczy o każdy haust powietrza. Próbuje odczołgać się na bok, ale stwory dopadają go niczy m chmara wy głodniały ch wilków spragniona świeżej krwi. Gabe jest wciśnięty pomiędzy trupy a ścianę, uwięziony w śmiertelnej pułapce. Podnosi głowę, aby raz jeszcze spojrzeć na nieprzeniknione rozgwieżdżone niebo, które przy gląda mu się w obojętny m milczeniu. Nie może oddy chać. Nie może się ruszy ć, bo szok unieruchomił mu kończy ny . Jest rozczarowany , że jego ży cie dobiega końca w ten sposób. To by by ło na ty le, dziękujemy . Kurwa. Potwory stają nad nim, z rozkładający ch się szczęk kapie ropa, łakną jego mięsa. Ich oczy bły szczą niczy m amery kańskie bizony *. Świat zwalnia, jakby to by ł ty lko sen. Trupy przy gotowują się do żeru. To koniec… koniec…

Zastanawiał się nieraz, czy koniec będzie taki, jak mówią na filmach – ży cie przelatuje ci przed oczy ma albo leziesz jakimś tunelem ze światełkami – ale jednak nie. Kiedy pierwsza para ociekający ch glutami szczęk już ma zacisnąć się na jego szy i, Gabriel Harris przekonuje się ze zdziwieniem, że ostatnim, czego człowiek doświadcza przed śmiercią, nie są jedwabne skrzy dełka i chóry anielskie, ale gwałtowny huk przy pominający trzask przebijanego balona. Podnosi głowę i patrzy na lecącego do ty łu kąsacza, z którego niemalże oderwanego czerepu leci strumieniem posoka pry skająca na lewo i prawo niczy m święcona woda z kropidła. Następne strzały – suche, zduszone, jakby ktoś odpalał mokre fajerwerki – brzmią jak piękna muzy ka, kolejne łby pękają niczy m rzucane o chodnik purchawki. Sy stematy cznie masakrowane potwory padają jeden po drugim. Gabe szy bko dochodzi do siebie, kątem oka spostrzega swojego wy bawcę, który stoi pośrodku alejki – jakieś dziesięć metrów od niego – z plujący mi ogniem dwoma rugerami kalibru .22 z nałożony mi tłumikami. Kiedy ostatni kąsacz pada na ziemię, strzały cichną tak nagle, jak się zaczęły . Kobieta opuszcza broń i bezceremonialnie, nie zdradzając żadny ch emocji, pły nny m ruchem zwalnia zatrzask najpierw w jedny m pistolecie, potem w drugim, a puste magazy nki lądują z trzaskiem na chodniku. Z rugerami u boku rozgląda się po ślepej uliczce niczy m geodeta dokonujący pomiaru gruntu przed rozpoczęciem budowy . Gabe usiłuje usiąść, ale plecy odmawiają mu posłuszeństwa, nerwy ma napięte jak postronki, obił sobie kość krzy żową: – Niech to chuj upali – mamrocze, kopiąc przesiąkniętego krwią trupa, który upadł mu na nogi.

Udaje mu się usiąść, ale krzy wi się z bólu. – Jak tam? Skubnęli cię? Przebili skórę? – py ta Lilly , podchodząc do niego. Gabe bierze parę głębokich oddechów, kontemplując krajobraz po masakrze. Kilkunastu kąsaczy leży na ziemi, tworząc stosy skłębiony ch kończy n i rozkładającego się mięsa. Nieruchome już trupy zajmują prakty cznie całą alejkę. Z ich przestrzelony ch czaszek pły nie czerwona galareta, chodnikowe pły ty umazane są parszy wą krwią. – Nie… Jest… nie – jąka się, próbując się opanować. – Jest okej. Snop światła omiata wejście do alejki i penetruje jej zakamarki. Lilly klęka przy towarzy szu niedoli, zaty kając pistolety za jeansy . Reflektor tworzy nad jej głową srebrzy stą aureolę, podkreślając głęboką barwę kasztanowy ch włosów. – Daj, pomogę ci – mówi, podając mu rękę. Gabe jęczy , dźwigając z wy siłkiem swoje cielsko. – Gdzie moja broń? – Zaraz ją znajdziemy . Mężczy zna rozmasowuje obolały kark. – Jeszcze nigdy nie by łem tak blisko. I nie chcę tego powtarzać. – Ano – rzuca Lilly przez ramię. Ucichły już nieco przery wane strzałami krzy ki dochodzące od strony ulicy . – To się nie może zdarzy ć ponownie – wzdy cha. – Musimy się pilnować. – Zrozumiano – mówi Gabe. – Chodź, obejrzy my cię i uprzątniemy ten pierdolnik. Lilly rusza do wy jścia z alejki, kiedy mężczy zna łapie ją za ramię i zatrzy muje. – Zaczekaj – chry pi, oblizując wargi; spogląda jej w oczy , nie jest mistrzem słowa, ale musi coś powiedzieć. – Dzięki za… no wiesz… chciałem powiedzieć… że doceniam to. – Potrzebuję cię w jedny m kawałku – mówi jego wy bawicielka, uśmiechając się złośliwie. Gabe chce powiedzieć coś jeszcze, ale nagle Lilly krzy wi się z bólu i zgina lekko, trzy mając się za brzuch. – Ej, wszy stko gra? – py ta zaskoczony . – Tak… to ty lko jakiś skurcz. – Oddy cha przez usta, głośno wy puszczając powietrze. – Kobiece sprawy , nic się nie bój. – Ból ustępuje. – Dobra, chodźmy skopać ty łek jakiemuś trupowi. Lilly odwraca się i idzie pewny m krokiem, omijając walające się pod jej nogami truchła.

Tej nocy Lilly i jej zaufane grono nie kładzie się spać, pracując przy umocnieniach. Bruce komenderuje by ły mi ludźmi Martineza, który m każe załatać bary kadę. Naprawiają północną część muru i wzmacniają wieży czki dodatkowy mi warstwami blachy i drewna. Przestawiają naczepy w newralgiczne miejsca i uważnie obserwują okoliczne mokradła. Zgiełk towarzy szący atakowi wy wabił z lasu kolejny ch truposzy . Gabe kieruje strzelcami, którzy zmieniają się przy ustawiony ch w strategiczny ch punktach na rogach bary kady karabinach kalibru .50. Do białego rana sły chać odpalane regularnie serie pocisków przeciwpancerny ch, dosięgające kręcący ch się przy murze szwendaczy , wy łażący ch często spomiędzy drzew w dwu- i trzy osobowy ch grupach. Czasem można się natknąć nawet i na dziesięciu zbity ch

w niechlujną falangę. Ich liczba stale rośnie. Nikt jednak nie zauważa zmiany w zachowaniu kąsaczy , którzy są niespokojni niczy m ławica ry b reagująca na nagłe wibracje w akwarium. Nikt nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia, jakie stanowią coraz liczniejsze hordy . Bardziej zajmują ich my śli o możliwej inwazji nie ze strony umarły ch, a ży wy ch. Lilly i jej kamraci przez całą noc nie ustają w próbach odgadnięcia intencji brutalny ch nieznajomy ch, co zaczy na już przy pominać działanie obsesy jno-kompulsy wne. Przy ciszony mi głosami nie rozmawiają o niczy m inny m; zadręczają się ty m podczas pracy przy bary kadzie, a nawet w czasie krótkiej przerwy spędzanej w pogrążonej w mroku salce na ty łach budy nku sądu oraz przy wy kony waniu przy dzielony ch im zadań; dokonują inwentary zacji arsenału, podliczają broń i amunicję, planują kolejny wy pad do posterunku Gwardii Narodowej, opracowują plan obrony w razie ataku, rozkład pułapek, trasy ucieczki. Przy gotowują się na najgorsze. Lilly jest przekonana, że tamci mogą uderzy ć lada chwila. Odkąd zaszła w ciążę, odczuwa albo skrajne zmęczenie, albo rozpiera ją energia. Nie ma czasu na sen, jedzenie, odpoczy nek, choć Austin prosi ją, aby zadbała o siebie dla dobra dziecka. To zapewne hormonalna burza, która rozszalała się na początku pierwszego try mestru – wy ostrzone zmy sły , zwiększony przepły w krwi, lepsza praca mózgu. Lilly wy korzy stuje nowo naby tą siłę, angażując się w kolejne zadania. Austin, który musi popijać batoniki energety zujące Red Bullem, aby dotrzy mać jej kroku, biega za dziewczy ną niczy m nadgorliwy rządowy attaché, podczas gdy ona niestrudzenie nadzoruje każdy etap prac. Nikt nie mówi tego głośno, ale Lilly niemal przejęła rolę zastępczego przy wódcy . Austin obawia się, czy to przy padkiem nie za duża odpowiedzialność dla kobiety w jej stanie, lecz dziewczy na zaraz znajduje argument – robi to właśnie dlatego, że jest w ciąży . Toczy się walka nie ty lko o jej przy szłość i losy całego miasteczka, ale o ży cie ich nienarodzonego dziecka. Zrobi wszy stko, czego będzie wy magała od niej sy tuacja, póki Gubernator nie odzy ska pełni sił. Przy okazji zaczy na pojmować, jak wiele znaczy dla niej Woodbury . Zdaje jej się również, że na pewnej płaszczy źnie coraz lepiej rozumie Philipa Blake’a. Zabiłaby za to miasto. Następnego dnia o świcie Austinowi nareszcie udaje się namówić ją, żeby coś zjadła – przy gotowuje trochę makaronu – i przekonać do kilkugodzinnego odpoczy nku. Gabe ma na ten czas przejąć obowiązki przy wódcze. Miasto próbuje przetrwać kolejny dzień. Plotki nieco cichną, przy najmniej na razie, dzięki Barbarze i Davidowi Sternom, którzy zapewniają oby wateli, że Gubernator ma się świetnie i przy sy ła regularne meldunki z terenu. Nie, nie znalazł jeszcze uciekinierów, i nie, miasto nie jest zagrożone. Tak, wszy scy powinni zachować spokój, zająć się swoimi rodzinami, nie martwić się o nic i cieszy ć ty m, że są bezpieczni, bo zostawił ich w dobry ch rękach. Bla, bla, bla. Podczas tej dziwacznej stagnacji – która ciągnie się przez całe dnie – nikt nawet nie podejrzewa, co czeka Woodbury , a już najmniej sama Lilly . Pomimo jej starań o jak najlepsze zabezpieczenie forty fikacji i opracowania planu awary jnego na każdą możliwą ewentualność, nie przy szłoby jej do głowy nawet w najśmielszy ch snach, jaki koszmar ją spotka.

– Rzućmy okiem na twoje gardło. Bob Stookey mruga do chłopca siedzącego na skrzy ni po owocach, ustawionej na podłodze

zagraconego mieszkanka. Dzieciak w spranej koszulce ze SpongeBobem – piegowaty ośmiolatek o pucułowatej twarzy cherubina i o odstający ch na wszy stkie strony ciemny ch włosach – otwiera buzię z głośny m „Aaa”, kiedy lekarz wkłada mu do ust szpatułkę. Kawalerka przesiąknęła zapachem jakiejś maści leczniczej, potem i kawy . Okna zasłonięto kocami przeprowadzkowy mi, a stojącą w rogu starą, podniszczoną wersalkę nakry to pożółkły m prześcieradłem. Mieszkanie należy do pulchnej, o oliwkowej cerze matrony , na którą podczas ucieczki natknął się doktor Stevens. Zaniepokojona pani Dolan stoi nad Bobem i swoim sy nem, nerwowo skubiąc palce. – I co, Bob? Czerwone, nie? – Boli cię trochę, co, kolego? – mówi mężczy zna do chłopca, wy ciągając szpatułkę. Dziecko kiwa posłusznie głową. Bob sięga do swojej torby lekarskiej i przetrząsa jej zawartość. – Zaraz cię naprawimy , mały . – Wy ciąga niedużą fiolkę z tabletkami. – Chwila moment i będziesz mógł powy dzierać się na siostrę. – Co to jest? – py ta podejrzliwie matka. Bob podaje jej buteleczkę z lekiem. – Łagodny anty bioty k. Chy ba krąży jakieś przeziębienie, nic strasznego. Niech bierze jedną trzy razy dziennie do jedzenia i będzie zdrowy jak ry ba. Pani Dolan przy gry za usta, jakby chciała coś powiedzieć. – Jakiś problem? – py ta Bob, przekrzy wiając ciekawie głowę. – Nie mam nic na handel. Mogę zapłacić jedzeniem albo czy mś takim – mówi matka. Mężczy zna uśmiecha się i zamy ka z trzaskiem torbę. – Nie trzeba, Marianne, naprawdę. – No ale… jesteś pewien? – Przecież to Woodbury . – Bob puszcza do niej oko. – Jesteśmy rodziną. Niegdy ś kierowcy zwalniali, widząc Marianne Dolan, francusko-kanady jską piękność o oliwkowej skórze, ogromny ch niebieskich oczach i figurze klepsy dry . Lecz piętnaście lat zajmowania się domem i samotnego wy chowy wania dziecka odbiło się na jej urodzie, a epidemia pogłębiła zmarszczki przy ustach i oczach. Jednak teraz, kiedy zmartwioną twarz kobiety rozświetla szczery , ciepły uśmiech, powraca dawny czar panny Dolan. – Naprawdę to doceniam, jesteś… Przery wa jej głośnie pukanie. Marianne mruga nerwowo. Bob spogląda na drzwi. – Kto tam? – py ta pani Dolan. Rozlega się mocny , czy sty dziewczęcy głos: – Marianne, to ja, Lilly Caul. Przepraszam, że przeszkadzam. Pani domu podchodzi do drzwi i otwiera. – Lilly ? Co mogę dla ciebie zrobić? – Jest tutaj Bob? Ma na sobie swoje ulubione poprzecierane dżinsy , obszerny dziergany sweter i wojskowy pas z kieszonkami, kasztanowe kosmy ki dy ndają jej smętnie przed nosem. Z twarzy i postawy dziewczy ny emanują stanowczość, wigor i siła, który ch Marianna nigdy wcześniej u niej nie zaobserwowała. Z pewnością Lilly nie założy ła tego pasa dla ozdoby . – Jest, jest – uśmiecha się pani Dolan – pomaga Timmy ’emu. Zapraszam. Bob wstaje z krzesła. – Przy by ła kawaleria. Jak się masz Lilly , skarbie? – Popatrz, popatrz – odpowiada z podziwem dziewczy na – wizy ty domowe! Mężczy zna uśmiecha się.

– E tam… robię, co do mnie należy . Lecz wy starczy jedno spojrzenie na jego pomarszczoną twarz i by stre oczy , żeby dostrzec bijącą z nich dumę. Ciemne włosy zaczesał starannie do ty łu. Jest nowy m człowiekiem, co ją cieszy . – Pozwolisz, że poży czę na moment dobrego doktora? Austin nie czuje się dziś najlepiej. – Nie ma sprawy – mówi z uśmiechem Marianne. Odwraca się do Boba i dodaje: – Nie wiem, jak ci dziękować. Ej, Timmy , co się mówi? – upomina sy na. – Dziękuję? – mruczy chłopiec, patrząc na matkę i pozostały ch dorosły ch. – Nie ma sprawy , kolego. – Bob kładzie mu dłoń na głowie. – Trzy maj się. Lilly prowadzi mężczy znę do drzwi, a potem kory tarzem do wy jścia. – Co dolega naszemu pięknisiowi? – py ta Bob, kiedy idą brukowaną ścieżką przy domu pani Dolan. Słońce stoi wy soko na bezchmurny m niebie, doskwiera im gorąc. Zbliża się południowe lato, już niedługo asfalt zacznie parować, a dni staną się tak parne, że na każdą bry zę będą czekać jak na zbawienie. – Nic mu nie jest – odpowiada Lilly , prowadząc go do niedużego topolowego zagajnika. – Nie chciałam py tać cię o Gubernatora przy Marianne. Bob kiwa ze zrozumieniem głową, patrząc na dzieciaki kopiące piłkę po drugiej stronie ulicy . – Nadal się nie obudził, ale oddy cha normalnie. Ma zdrowszą cerę, silny puls. Nie chcę zapeszać, ale chy ba z tego wy jdzie. Lilly wzdy cha z ulgą, wpatrzona w dal. – Zrobiłam, co mogłam, żeby zapewnić nam bezpieczeństwo podczas jego nieobecności. – I dobrze sobie poradziłaś. Nic nam nie będzie. Dzięki tobie. – Chciałaby m, żeby się obudził. – My śli o czy mś przez chwilę. – Ludzie zaczną się denerwować, panikować. Już się zastanawiają, czemu nie ma go tak długo. – Nic się nie bój, będzie dobrze. Jest silny jak by k. Lilly zastanawia się, czy Bob fakty cznie w to wierzy . Tak naprawdę nie mają pojęcia, co się może zdarzy ć podczas tej śpiączki, wy wołanej, jego zdaniem, przez wstrząs hipowolemiczny oraz mieszankę środków przeciwbólowy ch i znieczulający ch, które zaaplikował mu bezpośrednio po ataku. O ile jej wiadomo, Philip Blake może się obudzić w każdej chwili albo już na zawsze pozostać warzy wem. Żadne z nich nie ma doświadczenia w ty ch sprawach. Niepewność doprowadza ją do szału. Zaczy na coś mówić, ale ury wa, sły sząc dźwięk ciężkich kroków. Ktoś maszeruje raźno pobliskim chodnikiem, a nagły hałas rozprasza jej my śli. Ogląda się przez ramię i widzi idącego ku nim szy bkim krokiem Gusa. Potężnie zbudowany , acz niski mężczy zna wy gląda, jakby właśnie otrzy mał wezwanie do sądu; zmarszczy ł czoło i rozgląda się w pośpiechu. – Lilly – mówi, dy sząc, i podbiega do nich – szukam cię i szukam. – Uspokój się, Gus. Co się dzieje? Mężczy zna przy staje i pochy la się, podpierając się dłońmi o uda, żeby złapać oddech. – Chcą zuży ć resztę paliwa z magazy nu. – Kto? – Curtis, Rudy i pozostali strażnicy . Mówią, że potrzebują go, żeby przestawić ciężarówki przy bary kadzie. Co my ślisz? Nie mamy już ani kropli ponad to. Pod nieobecność Gubernatora na światło dzienne wy chodzą kolejne problemy , a ludzie przy chodzą z nimi do niej, prosząc o radę – o decy zję, o podpowiedź – ale ona nie jest pewna, czy fakty cznie chce by ć tą, którą oni chcą, żeby by ła. Lecz ktoś musi. Po chwili mówi: – Dobra, Gus… pozwól im. A jutro uzupełnimy zapas.

Gus kiwa głową. Bob przy gląda się jej, zatroskany . Z jego zmęczonej twarzy wy czy tać można fascy nację i zmartwienie, jakby zauważy ł zmianę, która się dokonała w Lilly . Paliwo jest ich jedy ny m źródłem energii, zapewnia im przetrwanie. Nikt nawet nie żartuje na jego temat. – Będzie dobrze – mówi do niego przy jaciółka. – Jutro na pewno coś znajdziemy . Medy k kiwa nieznacznie głową, jakby zdawał sobie sprawę, że sama w to nie wierzy .

Lecz w ciągu kolejny ch trzech dni fakty cznie udaje im się znaleźć paliwo. Lilly posy ła niedużą grupę – Gusa, Curtisa, Rudy ’ego, Matthew i Ray a Hilliarda – w jednej z wojskowy ch ciężarówek na misję, której celem jest przetrząśnięcie garaży przy splądrowany ch supermarketach Walmart i Piggly Wiggly znajdujący ch się po ich stronie granicy stanu. Mają nadzieję, że gdzieś pod ziemią zachowały się zbiorniki z paroma litrami paliwa. Plan B przewiduje osuszenie napotkany ch po drodze opuszczony ch lub rozbity ch aut, które nie zostały jeszcze rozebrane przez szabrowników lub zniszczone przez ostrą południową pogodę. Mężczy źni wracają w środowy wieczór, są wy kończeni, ale zadowoleni. Sześćdziesiąt parę kilometrów na wschód, przy polu kempingowy m w Forsy th, na ty łach świetlicy natknęli się na zamknięty na kłódkę garaż, nienaruszony od czasu Przemiany . Znaleźli tam kilka przerdzewiały ch meleksów oraz spory zbiornik do połowy wy pełniony słodką bezołowiową ambrozją – przeszło pięciuset litrami – i Lilly jest wniebowzięta niespodziewany m zastrzy kiem paliwa. Jeśli będą nim odpowiednio gospodarować, wy starczy go na przeszło miesiąc. Przez resztę ty godnia dziewczy na dba o miasto jak najlepiej potrafi. Nie ma pojęcia, że lada chwila wszy stko wy mknie jej się z rąk.

PIĘĆ Piątkowej nocy – którą później Lilly i jej towarzy sze uznają za punkt zwrotny – z południa zaczy na dmuchać ciepły wiatr, podgrzewając i tak już parne powietrze do temperatury szklarniowej. O północy zapada cisza, mieszkańcy drzemią na mokry ch od potu prześcieradłach, a oddelegowani na mur strażnicy w milczeniu trzy mają wartę. Nawet niezmordowany Bob Stookey zrobił sobie przerwę od całodobowego czuwania przy Gubernatorze i zasnął na łóżku polowy m w jedny m z garaży umieszczony ch pod torem. Ty lko w infirmerii – rozświetlonej ostry m blaskiem halogenowy ch świateł uży wany ch w salach operacy jny ch – prowadzona jest nerwowa debata. – Mam tego dość – narzeka Bruce Cooper, maszerując wzdłuż rzędu popsuty ch monitorów i szpitalny ch łóżek ustawiony ch pod ty lną ścianą gabinetu. – Ktoś ją mianował naczelną pizdą? Rządzi się tutaj jak jebana Kleopatra. – Uspokój się, Brucey – mamrocze Gabe, siedząc na krześle ustawiony m przy łóżku Gubernatora. Przy kry ty prześcieradłami, blady , nadal nieruchomy mężczy zna przy pomina manekina. Minął już ty dzień od jego spotkania z dziewczy ną z dredami i w ciągu ty ch siedmiu dni Philip Blake nie odzy skał przy tomności. Nikt nie chce nazy wać jego stanu śpiączką – choć Bob dokładnie takiego słowa uży ł – lecz cokolwiek wbiło w niego swoje pazury , trzy ma mocno i nie chce puścić. Co prawda, dwukrotnie Gubernator poruszy ł głową i wy kaszlał z siebie kilka sy lab, ale zaraz potem bły skawicznie odpły wał do swojej strefy mroku. Tak czy inaczej, Bob miał to za dobry omen. Z każdy m dniem cera rannego odzy skiwała kolory , a jego oddech się stabilizował. Zwiększono podawane mu dawki glukozy i elektrolitów, zaczęto monitorować temperaturę. Od dwóch dni termometr niezmiennie pokazy wał trzy dzieści sześć i sześć. – Zresztą jaki masz z nią problem? – mówi Gabe do kolegi. – Nigdy ci nic nie zrobiła. O co chodzi? Bruce staje i chowa swoje wielgachne dłonie do kieszeni bojówek. – Mówię ty lko – wzdy cha ze złością – że nikt nie wy brał jej oficjalnie na naszą przy wódczy nię. – I chuj z tego – rzuca Gabe, kręcąc głową. – Jak chce się porządzić, to niech się rządzi. – Głupia suka, królowa zamkniętego osiedla się znalazła! – drze się Bruce. – Jest na to za miękka! Gabe dźwiga się na krześle. Nadal bolą go plecy po starciu w ślepej uliczce. Zaciska pięści, podchodząc do łóżka Gubernatora, i staje naprzeciwko kolegi. – Dobra, powiedzmy to sobie jasno i raz na zawsze. Ta suka, o której mówisz, uratowała moje pierdolone ży cie. Marudzisz, że jest miękka, a dziewięćdziesiąt procent mieszkający ch tu facetów mogłoby jej pozazdrościć jaj. – I co? I co, kurwa, z tego? – Bruce nie cofa się ani o krok, patrząc na Gabe’a płonący mi ży wy m ogniem oczy ma. – Potrafi ponieść broń i nacisnąć na spust, ale mi, kurwa, halo. – O chuj ci chodzi, człowieku? Żeś lewą nogą wstał? – Nie chce mi się z tobą gadać! Czarnoskóry mężczy zna rusza do drzwi, kręcąc z obrzy dzeniem głową i mamrocząc pod nosem niewy bredne przekleństwa. Aby podkreślić swoją iry tację, przy wy jściu trzaska metalowy mi drzwiami tak mocno, że huk jeszcze długo rozchodzi się w wy łożony m kaflami

gabinecie echem. Gabe przez chwilę patrzy za nim bez słowa. Nawet go to zby tnio nie ruszy ło. Ale za to dochodzący z drugiego końca pokoju dźwięk przy prawia go o dreszcze. Brzmi jak głos należący do nieprzy tomnego, leżącego na szpitalny m łóżku pacjenta.

Z początku wy daje mu się, że się po prostu przesły szał, lecz kiedy później będzie wracał do tej chwili my ślami, nabierze pewności: Gubernator fakty cznie wy powiedział te słowa i to tak klarownie, tak pewnie, że odruchowo uznał je za wy twór swojej wy obraźni. – Jak długo? Gabe obraca się w stronę łóżka. Leżący na nim człowiek nie poruszy ł się, jego lekko uniesiona, szczelnie zabandażowana głowa nadal spoczy wa na poduszce pod kątem czterdziestu pięciu stopni, pod jakim ustawiono zagłówek. – Gubernatorze? – py ta nieśmiało. Mężczy zna nadal leży nieruchomo, ale jego jedy ne oko zerkające przez szparę w gruby ch, biały ch bandażach opatrunkowy ch kieruje się w odpowiedzi ku Gabe’owi; przy mknięte powieki powoli zaczy nają się otwierać. Idzie mu to opornie, mozolnie, ale stopniowo uchy lają się coraz szerzej i szerzej, aż obnażają białko, tęczówkę i źrenicę. Philip Blake mruga kilkakrotnie, przy zwy czajając się do ostrego światła, powoli łapie ostrość. Gabe przy stawia sobie bliżej składane krzesło, siada i kładzie dłoń na zimny m, blady m ramieniu Gubernatora, spoglądając na pojedy ncze oko. Serce mało nie wy skoczy mu z piersi. Patrzy na to załzawione oko tak intensy wnie, że niemal może zobaczy ć w nim swoje odbicie. – Gubernatorze? Sły szy mnie pan? Człowiekowi na łóżku udaje się nieco przekręcić głowę i utkwić wzrok w krępy m, krótko ostrzy żony m mężczy źnie, który nachy la się nad nim z badawczy m spojrzeniem. – Jak długo? – powtarza spierzchnięty mi, popękany mi ustami. Gabe jest tak zszokowany , że nie może nawet odpowiedzieć. Ty lko patrzy bez słowa na tę steraną, zabandażowaną twarz przez niemiłosiernie rozciągniętą w czasie chwilę. Wreszcie otrząsa się jednak i mówi bardzo cicho i delikatnie, jak do dziecka: – Jak długo by ł pan nieprzy tomny ? Mężczy zna bardzo, bardzo powoli kiwa głową. Gabe oblizuje usta, nieświadomy , że uśmiecha się jak głupi do sera. – Prawie ty dzień – mówi, powstrzy mując się, żeby nie krzy czeć z radości i nie przy tulić tego człowieka, który , choć młodszy od niego o kilka lat, by ł jego szefem, mentorem, kompasem, niemal ojcem. Zastanawia się, czy nie powinien przy padkiem pójść po Boba. – Czasem się pan budził – ciągnie na ty le spokojnie, na ile jest w stanie – ale chy ba pan tego nie pamięta. Gubernator kręci głową na prawo i lewo, jakby sprawdzając, na co może sobie pozwolić. – Zawołaliście doktora Stevensa? – chry pi i od razu bierze pły tki oddech, jakby samo zadanie py tania by ło nadludzkim wy siłkiem. – Zmusiliście go, żeby mnie pozszy wał? – Nie. – Oblizuje nerwowo wargi. – Doktor nie ży je. – Wzdy cha ciężko. – Nasi zobaczy li go po drugiej stronie płotu. Uciekł z tą suką i jej kumplami… ale nie poży ł długo. Gubernator przeły ka ślinę i oddy cha przez nos, co sprawia mu wy raźną trudność. Mruga i gapi się na sufit, wy glądając jak człowiek, który czeka, aż minie wspomnienie wy śnionego przed

momentem koszmaru; aż zimne światło dnia przegoni cienie. – I dobrze skurwielowi – odzy wa się nareszcie, a w jego oku bły szczy złość. Powoli wraca do siebie, zaczy na czuć się panem sy tuacji. – Ale skoro doktorek nie ży je, czemu nie gry zę gleby ? – Bob – mówi Gabe. Gubernator trawi tę informację, jego źrenica rozszerza się i zwęża. – Bob?! – Kolejny pełen boleści oddech. – Przecież to, kurwa, śmieszne. Ten stary pijus? On nawet prostej linii nie nary suje, a ty mówisz, że mnie pozszy wał? – Przeły ka z trudem ślinę i milknie jak zacięta pły ta. – Nie chciał by ć przecież asy stentem doktorka, stąd tamta dziewczy na. – Chy ba nie musiał, dzięki Bogu, stawać na głowie. Mówił, że pana ramię zostało odkażone ogniem i rana się zabliźniła, ale i tak odwalił kawał dobrej roboty , stał nad panem, dawał anty bioty ki czy coś. O ile go zrozumiałem… kiedy odcięła panu… no… kiedy pocięła panu udo, ostrze ominęło główną arterię i na szczęście nie doszło do naprawdę poważnego krwotoku. – Gabe przery wa nagle, przy gry zając dolną wargę. Nie chce obciążać człowieka w ty m stanie ty loma informacjami na temat jego zdrowia. – Gdy by tak się stało, nie przeży łby pan. – Znowu milknie na chwilę. – Udało się uniknąć infekcji oka. – I jeszcze jedna pauza. – Bob powiedział, że musiała by ć naprawdę ostrożna, jakby chciała utrzy mać pana przy ży ciu, pewno miała jeszcze coś w zanadrzu. Prawe oko Gubernatora zwęża się w gry masie czy stej, niezmąconej nienawiści. – Coś w zanadrzu?! – cedzi przez zęby , wy pluwając strużkę flegmy . – Czekaj, aż Martinez się zamelduje. Napiszę wtedy książkę o ty m, co ja mam dla tej suki w zanadrzu. Gabe czuje ucisk w żołądku, rozważa, czy w ogóle coś mówić, ale wreszcie odzy wa się cicho: – Szefie… Martinez uciekł z nimi. Gubernator krzy wi się z bólu lub (a może i?) niepohamowanego gniewu. – Przecież, kurwa, wiem, że z nimi uciekł. – Bierze kolejny ciężki oddech i konty nuuje: – Nie miałem pojęcia o doktorku i tej szmacie, ale Martinez to mój pomy sł. – Następna seria zbolały ch, ciężkich wdechów i wy dechów, jakby jego płuca zalano ołowiem. – Miał pomóc im zwiać i dowiedzieć się, gdzie jest to ich pierdolone więzienie. – Pauza. – Skoro by łem nieprzy tomny przez ty dzień… powinniśmy się go spodziewać lada dzień. Gabe kiwa posłusznie głową, a Gubernator wzdy cha ciężko, spoglądając na grubo zabandażowany kikut prawego ramienia. Zaczy na pojmować skalę tego, co mu się przy trafiło, jego oko rejestruje brutalną rzeczy wistość. Fantomowa dłoń przesy ła do jego mózgu upiorne łaskotanie, przechodzi go nieprzy jemny dreszcz. Zaciska spękane usta, a Gabe zauważa lśniący punkcik na jego czarnej jak smoła źrenicy , który niechy bnie oznacza, że Gubernator znowu jest z nimi. Czy to szaleństwo, czy może czy sta nikczemność, to malutkie światełko w jego głęboko osadzony m oku mówi o ty m człowieku właściwie wszy stko. Nareszcie zwraca się do Gabe’a swoim chrapliwy m, przepełniony m bólem i gniewem głosem. – A kiedy nadejdzie ten dzień… ta suka jest moja.

Przez resztę ty godnia charaktery sty czny dla ostatnich ty godni wiosny upał wdziera się bezceremonialnie we wszy stkie zakamarki środkowo-zachodniej Georgii. Bezlitosne słońce każdy

dzień zmienia w wielogodzinną wizy tę w saunie. Klimaty zatory pożerają zby t wiele energii i oby watele Woodbury próbują przetrwać gorąc, kry jąc się w domach lub w cieniu dębów, wachlując się bez przerwy i usiłując wy kręcić od codzienny ch obowiązków. Sternowie wy my ślili sposób produkcji lodu przy pomocy stojącej w magazy nie starej lodówkozamrażarki bez zuży wania dużej ilości paliwa. Austin przy padkiem natrafił w splądrowanej aptece na witaminy dla kobiet w ciąży i dzięki temu znajduje kolejny powód, aby matkować Lilly . Dogląda jej diety , dba o regularne posiłki i pilnuje, żeby nie wy chodziła na słońce. Ludzie nie przestają mówić o wizy cie nieznajomy ch, nieobecności Gubernatora i przy szłości miasta. Gabe, Bruce i Bob nie puszczają pary z ust na temat stanu Philipa Blake’a. Nie chcą, aby ktokolwiek zobaczy ł ich przy wódcę chodzącego o kulach jak ofiara udaru. Pod osłoną nocy przemy cają go do mieszkania, gdzie spędza trochę czasu z Penny i odpoczy wa. Gabe pomógł mu posprzątać – sam usunął rzeczy kojarzące się z niedawny m atakiem, powy cierał plamy i inne ślady – i napomknął, że podczas jego nieobecności Lilly wzięła na siebie obowiązki przy wódcze, co imponuje Gubernatorowi i pod koniec ty godnia chce się z nią zobaczy ć. – Nie muszę chy ba o ty m mówić – upomina ją tej nocy Gabe, kiedy idą przez zagracony przedsionek prowadzący do budy nku Gubernatora – ale wszy stko, co usły szy sz i zobaczy sz, musi zostać między nami. Rozumiesz? Nawet Austin nie może się dowiedzieć. – Jasne – odpowiada niepewnie Lilly , omijając stertę mokry ch kartonów, idąc w krok w krok za krępy m mężczy zną. Na klatce schodowej śmierdzi pleśnią i my simi odchodami, chodniki, po który ch stąpają, przeżarły mole, a schody trzeszczą hałaśliwie. – Ale nie rozumiem, po co te tajemnice, przecież Austin i tak wie o ataku. Tak samo Sternowie. Od dwóch ty godni to ukry wamy . – Coś dla ciebie zaplanował – wy jaśnia Gabe, prowadząc Lilly przez cuchnący kory tarz na pierwszy m piętrze – i nie chce, aby ś komukolwiek o ty m mówiła. – W porządku – odpowiada Lilly , podchodząc pod drzwi mieszkania. Pukają, a po drugiej stronie rozlega się głos Gubernatora, silny i zadziorny jak zawsze. Zaprasza ich do środka. Lilly próbuje się nie gapić, zerka ty lko dy skretnie na siedzącego na podniszczonej sofie mężczy znę, zauważając obok niego oparte o mebel kule. – Oto i ona – mówi z szerokim uśmiechem gospodarz, przy wołując ją skinieniem dłoni. Pusty oczodół przy słania czarną opaską, którą, jak się później dowiedziała, Bob umocował na paskach z motocy klowej torby . Z prawej strony my śliwskiej kamizelki wy staje zabandażowany kikut. Szczupłe, choć niegdy ś umięśnione ciało tonie w wojskowy ch spodniach i buciorach, jego ży laste mięśnie przy pominają pociągnięte pod skórą kable. Alabastrowa cera ostro kontrastuje z ciemny m kolorem zdrowego oka, a włosy wy dają się czarne jak smoła, przez co Philip Blake kojarzy jej się ze strachem na wróble. Mimo to nadal wy gląda złowrogo i groźnie. Tak jak zawsze. – Przepraszam, że nie wstanę – dodaje z kpiarskim uśmiechem – lecz to nie kwestia braku dobry ch manier, po prostu nadal trochę trzęsą mi się nogi. – Nieźle wy glądasz – kłamie Lilly , siadając na fotelu naprzeciw niego. Gabe nadal stoi w progu. – Potrzeba czegoś więcej niż stukniętej dziwki, żeby załatwić tego faceta, prawda, Gubernatorze? – Dajcie spokój z ty m pierdoleniem – mówi Philip. – Nie musicie mnie głaskać po główce, jest jak jest. Nic mi nie będzie. – Miło nam to sły szeć – komentuje Lilly i ty m razem jest szczera. Gubernator rzuca jej badawcze spojrzenie.

– Sły szałem o tobie sporo dobrego, ponoć mnie zastąpiłaś, kiedy leżałem przez ty dzień plackiem. – Nie ty lko ja. To, co osiągnęliśmy , osiągnęliśmy razem. Przez krótką chwilę Lilly sły szy dobiegający z drugiego pokoju dziwny , zduszony odgłos – szelest, sy czenie, dzwonienie łańcucha – ale nie ma pojęcia, co to może by ć, i szy bko wy rzuca to z głowy . – Ale pani skromna – uśmiecha się Gubernator. – I o ty m właśnie mówię, Gabe. Do wszy stkiego trzeba podchodzić ostrożnie, spokojnie, ale jak zajdzie konieczność, to zajebać kijem. Przy dałby mi się tuzin takich jak ty , Lilly . Dziewczy na spuszcza głowę. – Skłamałaby m, gdy by m powiedziała, że to miasto nic dla mnie nie znaczy . – Podnosi wzrok i patrzy na Philipa. – Chcę, żeby śmy przetrwali. Urządzili się tutaj. – Tak jak i ja, Lilly – mówi Gubernator, podnosząc się z obolałą miną. Gabe rusza, żeby mu pomóc, ale zostaje odegnany machnięciem dłoni. Oddy chając przez nos, Philip kuśty ka do zabitego okna i wy gląda przez szparę między deskami. – Tak jak i ja – mamrocze, gapiąc się w ciemność. Lilly obserwuje zmieniający się wy raz twarzy Gubernatora, którego oświetla strużka srebrnego światła padająca z palącej się gdzieś w oddali lampy łukowej; jej blask odbija się w oku mężczy zny krzy wiącego się w nienawistny m gry masie. – Mamy problem, z który m trzeba się uporać – mówi. – Jeśli chcemy , żeby to miejsce by ło bezpieczne, musimy by ć… jak to się mówi? Zapobiegawczy . – Zapobiegawczy ? Lilly lustruje mężczy znę, który wy gląda jak zamknięty w klatce pitbull, ty lko kikut prawej ręki majta się bezwładnie, reszta jego ciała jest napięta jak struna. Stara się nie patrzeć, ale upaprane maścią bandaże i zabliźniona skóra usilnie próbują przy ciągnąć jej wzrok. Gubernator jest ży wy m sy mbolem czekającego na nich niebezpieczeństwa. Nasuwa się py tanie: kto mógłby zrobić coś takiego prakty cznie niezniszczalnemu człowiekowi jak on? Dziewczy na oddy cha głęboko, zbierając się na odwagę: – Cokolwiek masz na my śli, jestem z tobą. Nikt nie chce ży ć w strachu. Czegokolwiek będziesz potrzebował… jestem z tobą. Philip Blake odwraca się do niej, jego oko aż płonie z emocji. – Jest coś, o czy m powinnaś wiedzieć – mówi i rzuca Gabe’owi szy bkie spojrzenie, po czy m tłumaczy : – Pozwoliłem ty m skurwielom uciec. Lilly czuje, że serce zaczy na jej szy bciej bić. – Słucham? – Posłałem z nimi Martineza. Miał robić za szpiega, określić ich pozy cję, czy li odnaleźć to pierdolone więzienie, w który m się chowają, i wrócić. Dziewczy na potrzebuje chwili na przy swojenie ty ch informacji, czuje nagły niepokój, rozważa, co to może dla nich znaczy ć. – Rozumiem – mówi wreszcie. – Powinien by ł do tej pory wrócić – dodaje Gubernator. – Tak, masz rację. – Jesteś urodzoną przy wódczy nią, kochana. Chciałby m, żeby ś zorganizowała ekipę poszukiwawczą, sama dobierzesz ludzi i pójdziesz sprawdzić, co się, kurwa, stało. Oczy wiście na ty le, na ile to możliwe. Zrobisz to dla mnie? Lilly odpowiada skinieniem głowy , ale w duchu zastanawia się, czy to dobry pomy sł, aby ktoś w jej stanie robił coś tak… nadwy rężającego. Zresztą czy naprawdę jest przy gotowana na

poświęcenia związane z by ciem matką oczekującą dziecka? Chodzenie po mieście z piłką lekarską zamiast brzucha? Na razie to pierwsza faza ciąży , jeszcze nic nie widać, nadal jest w pełni sprawna fizy cznie, a jej ciało dopiero przy gotowuje się do porodu, ale co się stanie, kiedy będzie musiała zwolnić tempo? Na razie wy siłek fizy czny wy daje się bezpieczny , a nawet pożądany , o ile oczy wiście nie jest to misja na pełny ch szwendaczy mokradłach. Jej rozważania trwają zaledwie chwilę. Podnosi głowę i spogląda na Gubernatora, po czy m mówi: – Oczy wiście, że zrobię. Ruszy my o świcie. – Doskonale. – Mam jednak py tanie. – O co, kurwa, chodzi? – denerwuje się mężczy zna. Lilly przy gry za wargę, ostrożnie dobierając słowa. Nie trzęsie się klatką z ranny m zwierzęciem, ale musi to powiedzieć: – Ludzie nie mają pojęcia, co się z tobą dzieje, gdzie jesteś, a chcieliby się dowiedzieć. – Patrzy mu prosto w jedy ne oko. – Musisz im pokazać, że nic ci nie jest. Gubernator wy daje z siebie umęczone westchnięcie. – Niedługo to zrobię, kochana. Nie bój się. Zapada milczenie. Po chwili Philip Blake py ta: – Coś jeszcze? Lilly kręci głową. Nie zostało już nic do powiedzenia. Zostawiają Gubernatora w jego mieszkaniu, żegnani przez nieustające, zdławione drapanie dobiegające z drugiego pokoju.

Przez resztę nocy Lilly zbiera ekipę poszukiwawczą i przy gotowuje sprzęt potrzebny do misji rekonesansowej. Austin wy raża niezadowolenie z jej udziału w ty m wy padzie i wdają się w kłótnię, lecz dziewczy na jest nieprzejednana. Ekscy tuje ją przy dzielone zadanie, potrzeba zapewnienia miastu bezpieczeństwa i zduszenie ewentualnego zagrożenia w zarodku. Teraz walczy za dwoje; troje, jeśli liczy ć Austina. Poza ty m, co może istotniejsze, próbuje ukry ć swój stan i nie chce, aby ktokolwiek nabrał podejrzeń. Musi dawać z siebie sto procent. To jej mała tajemnica. Ale też i jej ciało. Jej ży cie. Ży cie jej przy szłego dziecka. Przy gotowuje się do wy prawy , dbając o każdy najmniejszy szczegół. Rozważa zabranie ze sobą Boba, ale ostatecznie rezy gnuje – w mieście będzie potrzebny bardziej niż im, poza ty m ty lko by ich spowalniał. Prosi też Bruce’a, żeby został z Gubernatorem. Idą z nią Gabe, Gus i Austin, nie ty lko dlatego, że są sprawni fizy cznie i silni; znają metody Martineza, jego sposób działania, a nawet odzy wki. Gabe nadal wkurza się na niego za to, jak został potraktowany w podziemny m tunelu, ale to pragmaty k, przeży je. Rozumie, że to część planu, a Martinez jest jego podstawą. Muszą znaleźć ty ch ludzi i interweniować, zanim zdarzy się coś okropnego. Poza ty m ma u Lilly Caul dług. Ostatnim rekrutem jest David Stern – wy brany głównie ze względu na swój by stry umy sł i nieby wałą inteligencję – który pełnić ma funkcję stratega. Lilly nie czuje się komfortowo, to nie jej miejsce. Nigdy nie specjalizowała się w tropieniu ludzi na ciągnący m się po hory zont podmokły m terenie pełny m kąsaczy , choć ma chęci i moty wację, jakich wcześniej jej brakowało. Poza nią, Gabe’em i Austinem nikt nie wie o misji, jakiej podjął się Martinez. Gus

i David my ślą, że jest zdrajcą, a oni mają za zadanie złapać uciekiniera. – Od dłuższego czasu jest tam grząsko – mówi David Stern, ładując skrzy nkę na pakę wojskowej ciężarówki dostawczej zaparkowanej przy północnej bramie. Niedługo zacznie świtać. Samochód buczy cicho – pod maską kry je się silnik diesla z turbosprężarką – zagłuszając nieco ich głosy . – Pewnie wy deptał wy raźną ścieżkę – dodaje. – Tak, ale co ze śladami mnóstwa szwendaczy , którzy pewnie przeszli tamtędy ze sto razy w ciągu ostatniego ty godnia? – py ta Lilly i jęczy z wy siłku, kiedy podnosi karton z wodą pitną. Zapakowali dość prowiantu na dwadzieścia cztery godziny , a może nawet i dłużej – jedzenie, koce, krótkofalówki, apteczki, lornetki, noktowizory , dodatkowe baterie, amunicję i stertę broni z posterunku Gwardii – choć Lilly chce to załatwić jak najszy bciej. Ostatnio trupy strasznie się oży wiły . Im szy bciej zdobędą odpowiedzi na nurtujące ich py tania, ty m lepiej. – No to chy ba będziemy szukać igły w stogu siana – mówi dziewczy na, ładując karton na pakę. – Proponuję, żeby śmy zaczęli tam, gdzie ich ostatnio widziano – sugeruje David i wskakuje na ciężarówkę. – Niedługo wstanie słońce. Przy jmijmy , przy najmniej na razie, że poszli na wschód. Kończą pakować prowiant i sprzęt. Gus siada za kierownicą, Gabe obok niego – uzbrojony po zęby , z krótkofalówką w ręce. Lilly jedzie na pace, także z radiem, razem z Austinem i Davidem, którzy przy siedli z ty łu, żeby w razie potrzeby móc łatwo wy skoczy ć z samochodu. Słońce zaczy na rozjaśniać hory zont kiedy mężczy źni na bary kadzie otwierają bramę – odpalają silniki, naczepa odjeżdża kawałek, krztusząc się – i ich oczom ukazuje się nieprzenikniona, pierwotna ciemność sąsiedniego lasu owianego poranną mgłą. Lilly czuje w żołądku ucisk, kiedy ich ciężarówka rusza hałaśliwie. Dziewczy na wy gląda przez brezentową klapę, która powiewa na wietrze. Patrzy na skąpaną w ponury m świetle budzącego się dopiero dnia wschodnią stronę miasta, podczas gdy Gus okrąża osiedle. To miejsce wy gląda jak Bejrut – tery torium otoczone podziurawiony mi kulami murami ukoronowany mi drutem kolczasty m, pod który mi piętrzą się śmieci i sterty gnijący ch ciał; niektóre są bezgłowe, inne spalone, jeszcze inne zupełnie spopielałe. Niektóre spoczy wają w otwarty ch grobach wy pełniony ch słonawą wodą. Świta. Oczom Lilly ukazuje się Durand Street w pełnej krasie; to tutaj Martinez pomógł uciekinierom przed prawie dwoma ty godniami przejść przez mur. Gus zarzuca hamulec pneumaty czny i ciężarówka staje na żwirowanej drodze jakieś dziesięć metrów od bary kady . David i Austin zeskakują z paki i pośpiesznie omiatają ziemię latarkami, szukając w błocie śladów – teraz pełny ch brudnej deszczówki – rozprawiając o ataku doktora Stevensa i prawdopodobnej ucieczce ku autostradzie numer 85. Przez trzeszczące krótkofalówki meldują się u Lilly , która nakazuje dwóm mężczy znom powrót do ciężarówki. Biorą ostry zakręt ku autostradzie i znajdują kolejne ślady po drugiej stronie asfaltowej dwupasmówki. David Stern przy pomina pozostały m, żeby ignorowali rozjechane, długie wgłębienia, które pozostawiły po sobie ślamazarne trupy , mieli oczy szeroko otwarte i skupili się na wy raźny ch odciskach. Kiedy już uczą się odróżniać jedne od drugich, stosunkowo łatwo przy chodzi im rozpoznanie ty ch pozostawiony ch przez zbiegów, bo choć mają już dwa ty godnie i często zbiegają się z inny mi, to zaschły w błocie i utworzy ły kałuże o charaktery sty czny ch kształtach. Jeszcze przed południem gubią trop jakieś dwa kilometry na zachód od Greenville i Gus naciska hamulec. Aż do tej pory uciekinierzy kierowali się na północ, północny zachód od

Woodbury , lecz teraz mogą jedy nie zgady wać, czy i dlaczego zmienili kierunek. Na szczęście po drodze nie napoty kają zby t wielu szwendaczy . Słońce grzeje mocno w plandekę ciężarówki, zmieniając pakę w saunę. Siedzą tam przez chwilę, pocąc się, i dy skutują nad kolejny m ruchem. Gabe sugeruje, że powinni iść dalej piechotą, ale Lilly nie podoba się pomy sł pozostawienia samochodu bez opieki. Przy pomina jej się miejsce katastrofy helikoptera, na który natknęli się parę ty godni temu podczas ruty nowego wy padu po zapasy , i zdaje sobie sprawę, że znajdują się zaledwie niecały kilometr na południe od niego. Prosi Gusa, żeby podjechał trochę dalej na północ i po paru minutach docierają do błotnistej drogi, którą podążali niecały miesiąc temu. Gus zjeżdża na pobocze i staje. Mężczy źni patrzą na Lilly , rozumiejąc, że nie mogą dłużej tego odkładać. Muszą pójść pieszo… przez las pełen szwendaczy .

SZEŚĆ – David, chodź, zobacz – mówi Lilly , prowadząc go na błotniste, żwirowane pobocze. Dziewczy na staje nad ciągnący m się wzdłuż drogi pły tkim rowem i odganiając od siebie uciążliwą chmarę komarów, pokazuje mężczy źnie konstelację trwale odbity ch w glinie śladów. Dołączają do nich pozostali i bez słowa patrzą na setki odciśnięty ch stóp we wszy stkich rozmiarach, świeży ch i trochę starszy ch, krzy żujący ch się pod rozmaity mi kątami, prowadzący ch w rożny ch kierunkach. Spora część z nich z pewnością należy do Lilly i jej towarzy szy , którzy przechodzili tędy przed paroma ty godniami, ale jest też sporo świeży ch. – Co my ślisz o tamty ch? – zagaduje Davida, pokazując na ślady biegnące na ukos od drogi, ginące pomiędzy drzewami; z pewnością piechurom się śpieszy ło. – Hmm… ktoś najwy raźniej doskonale wiedział, gdzie idzie – odpowiada mężczy zna. – Czy to przy padkiem nie tam rozbił się helikopter? – dziwi się Gus. – Dokładnie – mówi David. – Może Martinez my ślał, że znajdą we wraku coś jeszcze, nie mieliśmy przecież okazji dokładnie go przeszukać. Kto wie, co pominęliśmy . Lilly spogląda na ciągnącą się w oddali linię drzew. Starannie zapleciona przez naturę siatka listowia przy pomina koły sane wiatrem brudne zielone zasłony . Jakieś pięćset metrów dalej, w leśnej kotlinie wży nającej się w gęstwinę, niecały miesiąc temu zobaczy li rozbity helikopter – pilot zginął na miejscu, jedy ny pasażer kurczowo trzy mał się ży cia. Dy m już dawno się rozwiał, ale maszy na zapewne nadal spoczy wa w ty m samy m miejscu, na dnie wy schniętego kory ta rzecznego. – Okej… działamy , znacie ruty nę. – Lilly podejmuje naty chmiastową decy zję. – Gus zostaje przy ciężarówce. Przy nieście amunicję i wodę. Będziemy się kontaktować przez radio. Idziemy . Pakują się i ruszają do lasu.

Około południa docierają na miejsce katastrofy . Helikopter leży dokładnie tam, gdzie ostatnio – powy ginany niczy m zmięta kartka papieru leżąca na brzegu błotnistego kory ta. Przy pomina skamieniałego dinozaura, jego śmigła połamały się jak zapałki. Kadłub jest poobijany , okna strzaskane. Metal zaczął już się utleniać w nieubłagany m słońcu. Maszy nę otaczają ty siące śladów – o wiele, wiele więcej niż sami zostawili – i David Stern zaczy na je badać. Nie sły szy cichutkiego trzeszczenia nadepty wany ch gałązek, dobiegającego z pobliskiej części lasu, szurania bezduszny ch stóp rozgarniający ch ziemię i mech. Żadne z nich nie sły szy . Są zby t zajęci rekonstrukcją niedawnej podróży Martineza i jego towarzy szy . Z układu śladów oraz rozrzucony ch tu i ówdzie w niety powy sposób niektóry ch części rozbitego helikoptera David wy ciąga wniosek, że grupa Martineza nie ty lko tędy przechodziła, ale i zatrzy mała się na noc. Drzwi od kabiny leżą na chwastach i pokrzy wach po lewej od pojazdu, narzucono nawet na nie koc, teraz już przemoczony . Z kolei w środku maszy ny znajdują ślady biwakowania – opróżnione butelki po wodzie, pomięte papierki, puste pudełko po amunicji. David

omiata latarką zalegające w kokpicie cienie, kiedy sły szy nawoły wanie: – David! Podejdź tutaj, chciałaby m, żeby ś na to spojrzał. Odwraca się i podchodzi do przy kucniętej nad kory tem Lilly , która przy patruje się czemuś na ziemi. – Znalazłaś świeższe? – py ta. – Tak – odpowiada dziewczy na, pokazując na głębsze ślady rozchodzące się półkoliście od ty ch bliżej helikoptera. – Najwy raźniej spędzili tutaj trochę czasu, spotkali się z kimś, a potem odeszli w tamty m kierunku. – Zerka w stronę nieprzenikniony ch cieni na zachodzie, gdzie rosnące przy suchej rzece drzewa gęstnieją. – Moim zdaniem powinniśmy iść tamtędy . Gabe i Austin również wy rażają zainteresowanie ty m znaleziskiem i dołączają do Lilly i Davida z bronią gotową do strzału. Ten pierwszy mówi, że usły szał coś, co mu się nie spodobało, niepokojące dźwięki dochodzące od strony lasu przy strumieniu, i jest wy jątkowo niespokojny . Lilly sprawdza swoją broń i rusza przodem, przez zarośla, nie spuszczając wzroku ani ze śladów stóp, ani z drzew rosnący ch po obu stronach kory ta. Pozostali idą tuż za nią, nikt się nie odzy wa. Otula ich cisza. Nieprzy jemna, lepka, ciężka, pełna odgłosów natury – w uszach brzęczą im owady , z oddali dochodzi kapanie wody – która sprawia, że ich kroki wy dają się głośne niczy m eksplozje atomowe. Gabe jest wy raźnie podenerwowany . Coś tutaj nie gra. Serce Lilly przy śpiesza. Po chwili sięga również po drugi pistolet i konty nuuje marsz z rugerami u boku. Przemierzają kolejne pół kilometra – wy schnięte kory to wije się pomiędzy niekończący mi się palisadami z sosen i brzóz – zanim orientują się, że poprowadzono ich prosto w pułapkę. Nasilają się niepokojące odgłosy . Lilly coraz wy raźniej sły szy dźwięki łamany ch gałązek i powtarzające się ry tmicznie trzeszczenie suchy ch liści. Blisko, ale nie sposób określić, skąd dokładnie dochodzą. Czują niesiony przez łagodną bry zę smród rozkładający ch się ciał. Cała grupa przy jmuje pozy cje strzeleckie, palce kierują się ku bezpiecznikom i rozpinają pokrowce na noże. Lilly , Gabe i pozostali mrużą oczy , wy glądając niebezpieczeństwa. Ich serca mało nie wy skoczą z piersi, mięśnie mają napięte. Strzy gą uszami, przechodzą ich ciarki. Las zaczy na ży ć własny m ży ciem, aż kipi od kakofonicznej sy mfonii, pomiędzy pniakami przemy kają cienie, cała czwórka zaczy na przez to wariować. Z której strony nadchodzą umarli? Lilly zwalnia kroku, wy tęża wzrok i przy gląda się drzewom. Nagle podnosi dłoń. – Padnijcie. NA ZIEMIĘ! Szy bko! Mężczy źni wy konują jej polecenie równocześnie. Chowają się za spory mi, porośnięty mi mchem kamieniami tkwiący mi w ziemi. Unoszą gotową do strzału broń, patrzą na Lilly szeroko otwarty mi oczami, czekając na kolejne rozkazy . Dziewczy na sadowi się na górze grani i obserwuje… Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej dostrzega pomiędzy drzewami polanę, przestronną i zarośniętą, na której roi się od postaci w brudny ch, poszarpany ch łachmanach. Przy śpiesza jej puls. Zerka na prawo i zauważa wąską ścieżkę prowadzącą po wale ku wy sokim drzewom. Odwraca się do pozostały ch i pokazuje na dróżkę, po czy m bez słowa kiwa głową w stronę sterty martwy ch pni. Idą za nią pochy leni, tak cicho, jak to możliwe, nawet oddech więźnie im w gardłach. Lilly prowadzi ich za pniaki, przy kucają po kolei za balami. Z tego punktu obserwacy jnego, choć zasłaniają im drzewa, mają doskonały widok na rozciągającą się poniżej polanę. – Dobry Boże… to jakieś pierdolone zebranie – cedzi przez zęby Lilly , ledwie ogarniając skalę tego, co dzieje się na makabry czny m pastwisku.

Polana ma wielkość pięciu boisk futbolowy ch. Nasiąkniętą deszczem ziemię porasta powy ginana przez wiatr dzika trawa, gdzieniegdzie da się zauważy ć kępy żółty ch mniszków lekarskich i czerwony ch orlików, po który ch bezlitośnie depczą dziesiątki kąsaczy . Niektórzy ucztują na truchle oblezionego przez muchy jelenia, pozostali włóczą się bezmy ślnie po okolicy niczy m pijani gwardziści. Są i tacy , którzy ledwie mogą iść, gdy ż brakuje im kończy n lub są zmasakrowani, lecz prakty cznie każdy ma na sobie podarte ubrania umazane krwią. Na pastwisko pada jasne słońce, którego promienie docierają nawet do najdalszy ch zakamarków, biały puch z topoli unosi się nad trupami jak widmowy śnieg. Docierają do nich nikłe pomruki wy dawane kolekty wnie przez nieumarły chór przeszło pół setki kąsaczy . – Lilly , skarbie – szepcze David Stern – podasz mi lornetkę? Dziewczy na sięga do plecaka, rozpina zamek i wy ciąga niedużą lornetkę, którą wręcza swojemu towarzy szowi. Starszy mężczy zna podnosi ją do oczu i przez chwilę przy gląda się polanie, podczas gdy pozostali czekają w milczeniu. Austin przy cupnął przy Lilly , kobieta sły szy jego oddech, czuje, że jest zdenerwowany . Gabe odbezpiecza swój karabin, ledwie powstrzy mując się od posłania paru celny ch serii w trupie zastępy . Lilly otwiera usta, aby coś powiedzieć, ale uprzedza ją David, który mamrocze pod nosem: – Nie… nie… mój Boże, nie – mruczy , poprawiając ostrość. – Jezu Chry ste… nie może by ć. – Co?! – Lilly przeły ka strach, który jak gula tkwi jej w gardle, i sy czy : – David, o co chodzi?! Mężczy zna podaje jej lornetkę. – Po lewej, przy jeleniu – mówi. – Ten, który łazi samotnie. Dziewczy na koncentruje się na południowo-wschodnim krańcu polany i w jednej chwili uchodzi z niej cała energia, patrzy zrezy gnowana na żałosną postać stąpającą smętnie pomiędzy pałkami i chwastami. Przez chwilę czuje charaktery sty czne dla pierwszego try mestru skurcze, które ściskają podbrzusze tak mocno, że aż pieką ją oczy . I choć obraz jest rozmazany i mało wy raźny , nie ma mowy o pomy łce, bandana, którą ma na sobie wy soki mężczy zna, jest zby t charaktery sty czna, bokobrody nadal zdobią jego niegdy ś przy stojną twarz, teraz bladą, o bezbarwny ch oczach, pomarszczoną i pozbawioną ust. – Kurwa – wy dusza z siebie. Gabe i Austin również chcą zobaczy ć, więc Lilly przekazuje im lornetkę. Jej towarzy sze podają ją sobie niepewnie, nie mogąc uwierzy ć, co widzą przez teleskopowe soczewki na skąpanej w słońcu polanie. Każdy reaguje inaczej. Głowa Austina nagle opada smętnie, a zszokowany Gabe wy puszcza ze świstem powietrze przez zaciśnięte zęby . Chłopak odzy wa się pierwszy , spoglądając na Lilly . – Jak my ślisz, co się stało? Lilly ponownie zerka przez lornetkę i mamrocze odpowiedź, przy glądając się uważnie polanie: – Nie mam pewności, ale wy daje mi się… sama nie wiem… zauważy łeś te głębokie koleiny ? – Tak, zauważy łem. – Ja też – wcina się David. – To ślady opon, jakby przejeżdżał tamtędy duży samochód, ciężarówka, furgonetka, camper, coś takiego. Lilly patrzy na wy rwane z ziemi kępy trawy i półkolisty ślad, jaki zrobiła hamująca lub

nawracająca ciężarówka albo inne sporej wielkości auto. Z jakiegoś powodu uważa, że ma to związek ze śmiercią Martineza. Kieruje lornetkę z powrotem na krążącego z boku polany szwendacza. Niegdy ś nosił on imię Caesar Ramon Martinez i by ł nauczy cielem wy chowania fizy cznego z Augusty w stanie Georgia, samotnikiem o naturalny m talencie przy wódczy m. Teraz chy bocze się niepewnie w przód i w ty ł pośród topolowego puchu i słoneczny ch promieni prześwitujący ch przez gałęzie. Łazi bez absolutnie żadnego celu, kierowany jedy nie nienasy cony m głodem. Jego ramiona i tors – nawet z tej odległości – zdają się poharatane, poszatkowane niezliczony mi gnijący mi zębami. Z jego rozwartego brzucha i klatki piersiowej wy stają zakrwawione chrząstki i ścięgna. Przez rozerwaną nogawkę spodni wy staje biała kość, przez co wy raźnie kuśty ka. Lilly nie spodziewała się podobnego widoku, dojmujący smutek łapie ją za trzewia i ściska z cały ch sił. Nie zdąży ła poznać tego człowieka bliżej – chy ba nikt nie zdąży ł – bo nie by ł towarzy skim ty pem, lecz w ciągu ostatniego roku, podczas spokojniejszy ch dni, Martinez mówił nieraz o swoim skromny m ży ciu sprzed epidemii. Zapamiętała szczegóły . Nigdy się nie ożenił, nie miał dzieci, nie utrzy my wał kontaktu z rodzicami, uwielbiał uczy ć, trenować druży ny koszy karską i futbolową, który mi się opiekował w gimnazjum imienia papieża Jana. Kiedy wy buchła epidemia, szkoła została opanowana przez trupy . Próbowano ocalić uczniów, odparto pierwszą falę, a Martinez zamknął całą klasę na sali gimnasty cznej, ale i to nie pomogło. Koszmar ten nawiedzał go do końca ży cia – krzy ki przerażony ch dzieci wołający ch swoje matki, rozbijane świetliki i potwory spadające na parkiet niczy m upiorni spadochroniarze. Lecz najgorsze by ło poczucie winy . Martinezowi ledwie udało się uciec, przedostał się do strefy załadunkowej… lecz nie potrafił zapomnieć odprowadzający ch go wrzasków i mlaskania, które towarzy szy ło okropnemu ucztowaniu, kiedy oszalałe trupy zaczęły pożerać jego podopieczny ch. – Sądząc po ty ch śladach opon – Lilly nareszcie odzy skuje mowę – zdemaskowali go i załatwili, może nawet rozjechali. – Spuszcza głowę. – Nie by ł ideałem, ale nie zasłuży ł na to. By ł jedny m z nas. I porządny m człowiekiem. – Nie mogłaś nic zrobić. – Austin obejmuje ją ramieniem. – Musiał wiedzieć, w co się pakuje. – Ano – mruczy . Ulatuje z niej cała pewność siebie. – Możemy już stąd jechać? – py ta zmęczony chłopak. – Mam na my śli, że… misja wy konana, nie? – Co ty gadasz, jaka misja wy konana? – oburza się Gabe. – Nic nie wy konane, Martineza załatwili. – Znaleźliśmy go, prawda? – protestuje Austin. – Dowiedzieliśmy się, czemu się nie zjawił. Nic już nie poradzimy , człowieku. Sprawa zamknięta. – Muszę się zgodzić z przy stojniakiem – mówi David. – Może żaden z nich nie przeży ł. Poza ty m niedługo zajdzie słońce. Lilly ogląda się przez ramię na drogę powrotną. Żadny ch szwendaczy na hory zoncie. – Dobra, to ustalone. Idziemy ostrożnie i po cichu… nie chcemy , żeby poszli za nami. Zaczy nają schodzić po skarpie z powrotem do kory ta, ale nagle Gabe zry wa się pędem i staje przed Lilly z ogniem w oczach, blokując kompanom drogę. – Czekajcie! – Odpy cha ją delikatnie. – Nigdzie nie idziemy ! Austin chce zasłonić Lilly swoim ciałem, ale dziewczy na odgania go i gestem każe pozostały m przy kucnąć. – Ciszej, do cholery ! – mówi do Gabe’a. – O co znowu, kurwa, chodzi? – Musimy przy nieść mu dowód – chry pi mężczy zna. – Że co?

– Gubernator będzie chciał mieć pewność, że zdarzy ło się to, co się zdarzy ło. – Dowód?! – nie dowierza poiry towana Lilly . – Mamy czworo świadków, czego jeszcze może chcieć? Pukla włosów? Daj spokój, nie będziemy ry zy kować niczy jego ży cia. Gabe sięga do futerału po nóż, ostrze lśni w popołudniowy m słońcu. – Rób, co chcesz, Lilly … ale ja nie wracam bez dowodu. Dziewczy na patrzy w osłupieniu, kiedy jej towarzy sz odwraca się i przemy ka powoli w odwrotny m kierunku. Zwraca się do reszty . – Niech to szlag… idziemy , musimy go osłaniać.

Zanim docierają do końca zalesionej ścieżki, każda sztuka broni zostaje wy ciągnięta, odbezpieczona, przy gotowana do strzału i wy mierzona. Gabe podbiega na skraj polany , gdzie kry je się za stary m, powy krzy wiany m dębem. Lilly przy kuca parę metrów za nim, obserwuje teren, ściskając mocno swoje rugery spocony mi dłońmi. Austin trzy ma się blisko niej z glockiem w ręce. Pochód zamy ka David, nie spuszczając oczu z lasu za ich plecami; obawia się, że zostanie im odcięta droga ucieczki. Cisza jest męcząca, niemalże nie do wy trzy mania, jakby zwalił się na nich dziesięciotonowy ciężar. Sły szą jedy nie własne oddechy i przy śpieszone bicie serc huczące w uszach. Lilly widzi, że Gabe schy la się i podnosi z ziemi kamień. Dziewczy na celuje w szwendaczy kręcący ch się przy odległej krawędzi polany . Na razie żaden ich nie zauważy ł. I pomy śleć, że jeden z ty ch stworów niegdy ś należał do jej kręgu zaufany ch. Niecały rok temu popijał noworoczną brandy z nią, doktorem Stevensem i Alice, a teraz przedziera się bez celu przez zarośla, zaledwie kilka metrów od nich. Rozgląda się po drzewach mętny mi biały mi oczami, odruchowo kłapiąc i mlaszcząc poczerniałą gębą. Gabe rzuca nieduży m kamieniem w stronę Martineza. Czwórka towarzy szy nieruchomieje i w napięciu wy czekuje reakcji samotnego szwendacza, który przechy la łeb, sły sząc cichy szelest w zaroślach przed sobą. Trup powoli obraca się i, powłócząc nogami, lezie w tamtą stronę. To, co dzieje się potem, przy pomina obłędny nocny koszmar. Gabe wy skakuje zza drzewa, rusza na człowieka, który jeszcze niedawno dowodził ochroną w Woodbury , i bez wahania – nie dając kąsaczowi najmniejszej szansy – wbija mu przeszło dwudziestocenty metrowe ostrze w szy ję. Nóż przecina naskórek, chrząstkę, arterie, mięśnie i kręgi szy jne z siłą giloty ny . Z punktu widzenia Lilly wy gląda to tak, jakby Gabe otworzy ł try skający krwią hy drant. Odcięta trupia głowa spada na ziemię, szwendacz jeszcze przez chwilę chwieje się, po czy m pada na polanę. Jego oprawca łapie czerep pod pachę i zaczy na biec z powrotem do kory ta. Niestety , nawet te wy dawałoby się ledwie sły szalne dźwięki – pośpieszne kroki, pomrukiwania, trzask łamany ch gałązek – wy starczają, aby przy ciągnąć uwagę kąsaczy . Lilly czuje to podskórnie, jeszcze zanim rozpoczy na się strzelanina. Obraca się akurat, żeby zobaczy ć, jak Austin i David stają na ścieżce z podniesiony mi do strzału pistoletami, które jednocześnie zaczy nają pluć kulami; każdemu strzałowi towarzy szy przy tłumione łupnięcie. Pociski szatkują listowie, pierwsza seria szy bko powala pół tuzina kąsaczy po południowo-wschodniej stronie polany . Gabe dobiega do niej z ociekającą krwią głową i sięga po swój karabin. Pły nny m ruchem jednej ręki odbezpiecza broń, obraca się i pruje do zastępu szwendaczy , oblewając rozkładające się truchła ogniem piekielny m, rozłupując czaszki i dziurawiąc torsy .

Kawałki kości i gnijącego mięsa spadają na ziemię otoczone krwawą mgiełką. Oży wione trupy obu płci w każdy m rozmiarze i wieku zwalają się na trawę, tworząc makabry czne stosy . Gabe’owi kończy się amunicja. Nieumarłe stwory otrząsają się z odrętwienia, przy ciągnięte nagły m hałasem i zapachem świeżego mięsa. Ruszają jak jeden mąż przez polanę niczy m ławica ry b zmieniająca kierunek. Trupie stado obraca się w pijackim tanie i człapie w ich stronę. Lilly zaczy na się cofać. – Jest ich zby t dużo – mruczy . – Zby t dużo… Jezu, kurwa, Chry ste, nie damy rady ! Stojący obok niej Gabe w odpowiedzi wy daje z siebie pełen wściekłości jęk i majstruje przy zatrzasku, zwalniając magazy nek. Z oślizłą odciętą głową w ręce przerzuca zawieszoną na ramieniu torbę na drugie biodro i wrzuca do niej swój upragniony „dowód”. Następnie sięga do pasa po zapasowy magazy nek i wkłada go do komory . Obraca się na pięcie i po swojej prawej dostrzega kolejną grupkę szwendaczy przebijającą się przez las – ich zabójcze sczerniałe gęby otwierają się i zamy kają jak u piranii – i nie zastanawiając się długo, naciska spust, posy łając im serię. Lilly rzuca się na ziemię, nie chce zostać trafiona przez zbłąkaną kulę, gdy ż Gabe strzela na oślep, prakty cznie karczując las. Pniaki po drugiej stronie ścieżki rozsy pują się w drzazgi, kiedy kule szatkują jeszcze paru stojący ch pomiędzy drzewami szwendaczy , którzy padają na ziemię. Ty mczasem Austin i David koncentrują ogień na drugim końcu polany , powalając na ziemię trzech kolejny ch kąsaczy . Lilly trzy ma się z ty łu, nie mając pojęcia, co zrobić, nie dostrzega sensu w tej strzelaninie, bo wie, że nie mają szansy odeprzeć roju. Każdy trup znajdujący się na polanie zmierza prosto na nich. Kąsacze zbiły się w śmierdzącą masę rozkładającego się mięsa. Kończą im się naboje i mężczy źni rozpaczliwie oglądają się na znieruchomiałą Lilly . Intensy wna strzelanina i gwałtowny kontratak otuliły polanę kordy towy m py łem i krwistą mgiełką, tworząc ścianę tak gęstą, że dziewczy na ledwie rozpoznaje swoich przy jaciół. Trupy nadal na nich napierają. Pozostali bezbłędnie odczy tują z jej przerażonej twarzy jedy ne rozsądne polecenie, jakie może w tej sy tuacji wy dać. Nie musi nawet nic mówić. Po prostu zaczy nają uciekać.

Rzucają się na oślep przez zarośla, Lilly biegnie pierwsza, przeskakuje nad zwalony mi pniami i wy stający mi z ziemi konarami, wy machuje rękoma, z trudem łapiąc oddech. Kiedy ś by ła gwiazdą bieżni w liceum w Marietcie – specjalizowała się w biegu na pięć kilometrów, które pokony wała poniżej dziewiętnastu minut – i powoli łapie swoje tempo; nie sprint, nie szaleńczy bieg, ale pewny , równomierny , szy bki chód, z który m jej ciało czuje się doskonale. Strach wy rzuca z jej głowy jakiekolwiek my śli o ciąży , każdy mięsień w podbrzuszu Lilly drga nerwowo, maskując potencjalne bóle. Kiedy pędzi przed siebie, kolumny czarny ch dębów rosnące po obu stronach kory ta zlewają się w ciemną plamę. Pomimo swojego delikatnego stanu biegnie z dwoma pistoletami zaciśnięty mi w zimny ch, zeszty wniały ch dłoniach. Gabe truchta zaraz za nią, jego muskularne nogi pracują niczy m u obrażonego futbolisty podążającego na zbiórkę. Po piętach depcze mu dy szący Austin. David jest najwolniejszy – odzy wają się lata palenia – i ma trudność z dotrzy maniem im kroku. Ogląda się przez ramię, trupy są daleko, ugrzęzły na mokradłach. Traci równowagę, mało się nie przewracając.

Pokonanie kilkuset metrów lasu zajmuje im mniej niż trzy minuty .

Lilly zwalnia, ze świstem łapiąc powietrze, zastanawiając się przy ty m, jak łatwo zdrowemu człowiekowi uciec gromadzie szwendaczy . Gdy jest stosunkowo blisko, kąsacz może rzucić się na swoją ofiarę, ale stwory nie mają szans na długie dy stanse. Szczególnie z nią. Odwraca się. Banda kąsaczy została już tak daleko, że nawet ich nie widać, nie stanowią bezpośredniego zagrożenia. Lilly odzy skuje oddech i rusza w stronę rozbitego śmigłowca. Kiedy przechodzą obok wraku, zachowują milczenie. Bo o czy m tutaj gadać? Martinez nie ży je – misja zakończy ła się porażką – a jego odcięta głowa podry guje w torbie Gabe’a niczy m nieduży silnik Diesla. Nikt nie mówi nic także wtedy , kiedy przedzierają się przez podmokłe lasy przy legające do autostrady . Docierają do ciężarówki. Gus stoi przy aucie z lornetką w dłoniach. – I jak? – zagaduje do Lilly , która rzuca swój plecak na pakę. – Znaleźliście go? – Znaleźliśmy , i to jeszcze jak – mówi Gabe, wskakując do szoferki. – Lecimy , kurwa, stąd. – Ej, no ale co z Martinezem? – py ta Gus, siadając za kółkiem; ty ł ciężarówki trzeszczy , kiedy pozostali, nadal dy sząc ciężko, pakują się do samochodu. – Co się stało? Coś poszło nie tak? Gabe kładzie umazaną torbę na podłodze auta, między nogami. – Po prostu nas stąd, kurwa, zabierz, dobra? Gus posłusznie wrzuca bieg i wy jeżdża na autostradę.

Przez całą drogę powrotną Lilly nie odzy wa się do nikogo, siedzi ty lko z ty łu paki i gapi się na drogę przez szparę w falującej na wietrze brezentowej klapie, pogrążona w my ślach. Austin próbuje do niej zagady wać, ale dziewczy na jedy nie kręci głową, nie mogąc ukry ć gry masu obrzy dzenia goszczącego na jej twarzy . Gapi się bez słowa na późne, popołudniowe słońce, którego promienie przebijają się przez gałęzie rosnący ch przy drodze drzew. Obrzy dza ją sama my śl, że wrócą do domu z ty m, co Gabe trzy ma w torbie. Uważała go za człowieka o zdrowszy ch zmy słach… ale wie, że nic na to nie poradzi. Dla dobra Woodbury musi uciszy ć swoje obawy . Zresztą, jeśli Martinez umarłby w mieście, ktoś – prawdopodobnie ona – zostałby zmuszony , żeby porąbać jego trupa i nakarmić nim kąsaczy wy stawiany ch do walk na arenie. Skąd więc ta ambiwalencja? Dy sonans kognity wny . Lilly przy pomina sobie ten fachowy termin, który usły szała od psy chiatry w Marietcie, wy dumane sformułowanie opisujące gierki, jakie umy sł uprawia sam ze sobą, kiedy zostaje zderzony z dwoma lub więcej sprzeczny mi ideami. Niegdy ś Lilly musiała mierzy ć się z przeciwstawny mi uczuciami dumy i pogardy , ale to by ło wtedy , kiedy jeszcze miała ten komfort i mogła wy żalić się na kozetce u psy choterapeuty , ponarzekać na try wialne problemy banalnego ży cia. Teraz trudniej określić, co jest moralne, ety czne, dobre lub złe. Dzisiaj chodzi

o to, żeby jakoś przeży ć, aż nastanie pierdolone jutro. I kropka. Dlatego Lilly nie ma nic do powiedzenia, ty lko gapi się na gasnący już dzień, co jakiś czas krzy wiąc się lekko, męczona skurczami. Ostatnio ich częstotliwość znacznie się zwiększy ła. Przestała śledzić ewentualne czy nniki, które mogły się do tego przy czy nić – o ile takowe w ogóle istniały – ale prawdą jest, że stres ostatnich dni z pewnością spowodował nasilenie bólu. Lilly martwi się nieustannie o swoją dietę, sen, ogólny stan zdrowia. Lecz jak może prowadzić normalne ży cie w ty m popieprzony m świecie? Austin zaczął planować osobne skoki po zdrowe jedzenie. Zupki chińskie i napoje gazowane nie załatwią sprawy . Potrzebuje prawdziwego poży wienia. Gdy docierają do domu, każdy idzie w swoją stronę. Tego wieczoru Lilly nie zamienia z Austinem zby t wielu zdań, choć chłopak, jak zwy kle, martwi się o nią. Po mieście rozeszła się już wieść, że Gubernator jeszcze dzisiaj ma się pokazać na torze. Austin musi ją błagać, żeby z nim poszła. Ma przeczucie, że powinni dołączy ć do reszty mieszkańców, bo trudno powiedzieć, co Philip Blake chce zrobić. Uważa, że nadszedł punkt zwrotny dla ich społeczności, przełomowa chwila. Lecz ani Austin, ani Lilly – ani nikt w Woodbury – nie zdaje sobie sprawy , jak bardzo przełomowa ona będzie.

SIEDEM Dokładnie o dwudziestej pierwszej jeden czasu strefowego wschodniego wy brzeża, wieczorem 11 maja drugiego roku – jak mówią niektórzy mieszkańcy Woodbury – Wielkiej Udręki, zapala się reflektor umieszczony po południowej stronie toru wy ścigowego; jego gorący , magnezowy blask rozlewa się po stadionie, nadając chmurom py łu unoszący m się nad areną oraz staremu, podniszczonemu przez pogodę żużlowemu owalowi srebrzy sty odcień. Szmery docierające ze środkowej try buny nagle cichną, zastąpione przez nerwowe szepty kongregacji wierny ch przy gotowujący ch prośby i jałmużnę na przy by cie surowego kapłana. Nikt się nie śmieje, nikt nie krzy czy , nikt nie pohukuje – a tak zazwy czaj wy glądały tu ty powe wieczory – sły chać jedy nie zaintry gowane, przy ciszone rozmowy . Z powodu spięcia w obwodach generatora, a może awarii, jasne światła zaczy nają migać i blednąć. Zapalony zostaje jeszcze jeden reflektor, ale i on nawala. Kolejne tak samo. Tor wy daje się przez to jedy nie surrealisty czny m obrazem ze snu, jakby znajdował się wewnątrz rozregulowanego projektora filmowego, który wy świetla w zwolniony m tempie opadające kłęby kurzu, pchane podmuchami wiatru po pustej arenie śmieci i puste zagrody , gdzie zazwy czaj trzy mani są kąsacze. Zaraz wy darzy się coś wy jątkowego i każdy z około pięćdziesięciu zgromadzony ch na try bunach mieszkańców Woodbury , co stanowi jakieś osiemdziesiąt procent całkowitej populacji miasteczka – obecnie liczy ono sobie prawie sześćdziesiąt osób – wierci się na swoich miejscach. Każdy już sły szał, że dzisiejszego wieczoru zwróci się do nich nękany od jakiegoś czasu kłopotami Gubernator i nikt nie chce przegapić jego wy stąpienia. Niektórzy przy szli tutaj z nadzieją na zastrzy k energii, na poklepanie po plecach, chcą usły szeć kilka pokrzepiający ch słów od człowieka, który zawsze potrafił załatwiać sprawy , dbał o nich i pilnował, żeby niczego im nie brakowało. Lecz kiedy zbliża się wy czekiwana godzina, nastroje właściwie bez powodu stają się coraz bardziej ponure, jakby kolekty wna obawa przed ży ciem podczas Wielkiej Udręki rozprzestrzeniała się niczy m złośliwy , uporczy wy wirus, by ła zakaźna niczy m gruźlica, przenoszona drogą kropelkową, a nawet poprzez ukradkowe spojrzenia sponiewierany ch przez los. Mijają kolejne minuty – jest dwudziesta pierwsza pięć – i niespodziewanie z głośnika rozlega się trzask, który rozchodzi się echem po try bunach. – DOBRZY LUDZIE WOODBURY! – Sły chać, że Rudy Warburton, dobry chłop z Savannah, którego doświadczenie w murarstwie przy dało się przy budowie bary kady , naoliwił swoje struny głosowe whiskey ; nie ma wątpliwości, że nauczy ł się słów na pamięć, zapewne napisał je dla niego sam Gubernator. – POWITAJMY Z POWROTEM GORĄCO NASZEGO PRZYWÓDCĘ, NASZE ŚWIATŁO W TUNELU… GUBERNATORA! Przez chwilę nic się nie dzieje, rozlega się jedy nie nieśmiały aplauz na kilka par rąk i pojedy ncze okrzy ki, lecz nie włożono w nie zby t wiele serca. Siedząca obok Austina, z dala od inny ch, tuż przy siatce, Lilly Caul, gry ząc palce, obserwuje uważnie, co się dzieje na arenie. Na osłonięte dżinsową kurtką ramiona zarzuciła koc. Utkwiła wzrok w wy jściu z tunelu, z którego zwy kle wy łaniał się Gubernator. Nerwowa pauza się przedłuża, ponownie rozlegają się zaniepokojone szepty , Lilly zaczy na skubać skórki przy paznokciach. Kilka ty godni temu udało jej się zerwać z ty m nałogiem – co zbiegło się zupełnie przy padkowo z ciążą – ale teraz powrócił ze zdwojoną siłą. Jej dłonie i bez tego wy glądają tragicznie, palce ma krótkie i grube, skórę popękaną. Chowa ręce pod pośladkami,

aby powstrzy mać się przed podgry zaniem. Bierze głęboki oddech, odpędzając od siebie kolejne skurcze, niesforny kasztanowy kosmy k opada jej na oczy . Austin odwraca się i odgarnia Lilly włosy z czoła. – Jak się trzy masz? – py ta. – Cudownie – odpowiada z drwiący m uśmiechem. Rozmawiali sporo o jej poranny ch nudnościach, niedolach pierwszego try mestru, skurczach i boleściach, lecz najbardziej obawiają się o to, co nie zostało jeszcze wy powiedziane: czy te sy mptomy są naturalne? A może istnieje ry zy ko, że straci swoje dziecko? Czy Bob sobie poradzi? Jak uporają się z ciążą bez odpowiedniej opieki i diety ? No i najważniejsze: czy ten by ły medy k wojskowy da sobie radę z przy jęciem porodu? – Mógłby już się pokazać – mamrocze Lilly , skinąwszy lekko głową na pogrążony w mroku tunel na północny m krańcu areny . – To czekanie dobija ludzi. I jakby na zawołanie przy wejściu na tor pojawia się wy mizerowana sy lwetka Gubernatora, a tłum cichnie, choć to milczenie jest równie niepokojące, co prowadzone przy ciszony mi głosami rozmowy . Przeszło dwadzieścia par oczu zwraca się na północ, publika kieruje swoje skonsternowane spojrzenia na człowieka, który powoli zmierza ku środkowej części areny . Ma na sobie swoją charaktery sty czną kamizelkę my śliwską, spodnie wojskowe i skórzane buciory z wy soką cholewą, ale porusza się niepewnie i ostrożnie, jak rekonwalescent po udarze, stawiając krok za krokiem. Rudy , jego przy dupas i spiker, idzie obok Gubernatora, trzy mając pod pachą spore kartonowe pudło upaćkane tłusty mi plamami; w dłoni ma bezprzewodowy mikrofon. Uwagę zgromadzony ch przy ciąga nie ty le skórzana opaska na oku, blizny i gojące się rany , doskonale widoczne na odsłonięty ch kawałkach ciała Philipa Blake’a nawet z dalszej odległości, co brakujące ramię. Gubernator staje przed swoimi poddany mi, bierze mikrofon od Rudy ’ego, włącza go i patrzy na siedzącą na try bunach publiczność. Jego wy chudzona twarz ma kolor porcelany , bije od niej trupia bladość, a migające światło reflektora przy daje mu upiorny wy gląd bohatera z zapomnianego, źle zmontowanego czarno-białego niemego filmu. Kiedy Rudy rusza z powrotem ku tunelowi, z głośnika rozlega się głos Gubernatora: – PRZEPRASZAM, ŻE OSTATNIO BYŁEM NIEOBECNY – przery wa i spogląda po nieruchomy ch twarzach – ALE ZAJMOWAŁY MNIE SPRAWY ZWIĄZANE Z FUNKCJONOWANIEM NASZEJ SPOŁECZNOŚCI, KTÓRYCH NIE MOGŁEM ODŁOŻYĆ NA PÓŹNIEJ… RAZ JESZCZE WAS ZA TO PRZEPRASZAM. Tłum nie reaguje, parę skonsternowany ch osób chrząka z zakłopotaniem. Siedząca w pierwszy m rzędzie po północnej stronie Lilly czuje obawę zgromadzony ch. W przerażający m sztuczny m świetle Gubernator prezentuje się jeszcze gorzej. – NIEDŁUGO ZNOWU ROZPOCZNIEMY ZAWODY – konty nuuje, niezrażony pełny m niechęci milczeniem i napięciem, które przy tłoczy ło tor niczy m ciężka mgła. – I JAK ZAPEWNE ZDĄŻYLIŚCIE SIĘ ZORIENTOWAĆ, PATRZĄC NA MNIE, MAMY RÓWNIEŻ PARĘ ISTOTNIEJSZYCH RZECZY, KTÓRYMI MUSIMY SIĘ ZAJĄĆ. Kolejna pauza. Gubernator przy gląda się bacznie publiczności. Mimo że wieczór jest ciepły i wilgotny , a parne powietrze pachnie paloną gumą, Lilly drży , przechodzą ją niespodziewane zimne dreszcze. Ma nadzieję, że Philip Blake jakoś sobie poradzi, przecież potrzebują go z powrotem, potrzebują silnego mężczy zny o zdolnościach przy wódczy ch, potrzebują Gubernatora. Ściska w dłoni kołnierz kurtki, targana sprzeczny mi emocjami. Żałuje go, czuje wsty d i złość, nienawidzi skurwieli, którzy mu to zrobili, a każda jej my śl podszy ta jest pierwotną, nieustanną obawą. – RZADKO KIEDY GOŚCIMY NOWYCH LUDZI – bierze głęboki oddech, jakby musiał

odeprzeć nagły ból – I… NIEDAWNO, KIEDY PRZYBYŁA DO NAS GRUPKA NIEZNAJOMYCH, BYŁEM PODEKSCYTOWANY, MYŚLAŁEM, ŻE SĄ TACY JAK MY… SZCZĘŚLIWI, ŻE OCALILI SWOJE ŻYCIE I SPOTKALI IM PODOBNYCH LUDZI, ALE… OKAZAŁO SIĘ, ŻE JEST INACZEJ. Przestaje mówić, a jego słowa odbijają się echem od nieba i opadają z powrotem na zgromadzony ch na try bunach ludzi. – ISTNIEJE NA TYM ŚWIECIE ZŁO… I NIE ZAWSZE PRZYJMUJE ONO POSTAĆ MARTWEGO STWORA SKROBIĄCEGO PAZURAMI W NASZE DRZWI. Spogląda na stojące przy jego nodze kartonowe pudło. Lilly zastanawia się, co tam ma. Uznaje, że to pewnie jakaś pomoc wizualna niezbędna do prezentacji, ale męczy ją dziwaczny niepokój. Zastanawia się, czy ktoś jeszcze czuje się niekomfortowo, patrząc na ten nasiąknięty tłustą krwią karton. Nie zdaje sobie sprawy , że to, co się w nim znajduje, może zmienić bieg rzeczy . – Z POCZĄTKU NIE MIAŁEM POJĘCIA, DO CZEGO SĄ ZDOLNI – ciągnie Philip Blake, nie spuszczając oczu z try bun. – ZAUFAŁEM IM. I TO BYŁ BŁĄD. POTRZEBOWALI PROWIANTU, PARU RZECZY, KTÓRYCH MY MIELIŚMY POD DOSTATKIEM. ZATRZYMALI SIĘ W POBLISKIM WIĘZIENIU. ODCHODZĄC, ZABRALI ZE SOBĄ NASZEGO SZEFA OCHRONY, MARTINEZA. MÓWILI O POŁĄCZENIU OBOZOWISK, CHCIELIŚMY SPRAWDZIĆ, GDZIE BĘDZIE BEZPIECZNIEJ MIESZKAĆ. Klęka przy pudle, a jego głos, który za moment rozlega się z głośników, jest ponury i pełen odrazy , mikrofon odczy tuje każdy niuans, każdy pisk i trzask doby wający się z gardła. – NIEKTÓRZY Z NICH ZOSTALI W MIEŚCIE I PEWNEJ NOCY, KIEDY NIE BYŁEM DOSTATECZNIE CZUJNY, ZASKOCZONO MNIE I TORTUROWANO, OKALECZONO I POZOSTAWIONO NA PEWNĄ ŚMIERĆ. Lilly słucha z uwagą, czuje, jak ściska się jej żołądek. Lekko ubarwił prawdę. „Oni” go zaskoczy li? „Oni” go torturowali? Przecież kobieta z kataną by ła sama, prawda? Co on zamierza? Zaczy na podejrzewać coś okropnego, kiedy mężczy zna konty nuuje swoją pantomimę w obłokach kurzu, a jego głos z minuty na minutę staje się coraz bardziej oszalały . – UCIEKLI – ciągnie, nadal klęcząc przy tajemniczy m pudle, jakby miał za chwilę wy skoczy ć z niego pajacy k. – MUSICIE TEŻ WIEDZIEĆ, ŻE… – Przery wa i patrzy po ludziach, upewniając się, że jego słowa wy warły należy ty efekt. – PO DRODZE ZABILI DOKTORA STEVENSA. SĄ BEZWZGLĘDNI, NIELUDZCY I DZICY. I znowu pauza, Gubernator oddy cha ciężko, jakby męczy ła go własna wściekłość. Lilly obserwuje mężczy znę skąpanego w blasku srebrzy stego światła. Coś jest nie tak. Skąd ta pewność, że zabili doktora Stevensa? Kiedy to się stało, by ł przecież w śpiączce, a jedy ni świadkowie jego śmierci dawno już stąd uciekli. A może Stevens po prostu natknął się na trupie gniazdo? Dziewczy na zaciska pięści. – BAŁEM SIĘ O ŻYCIE MARTINEZA – konty nuuje. – ZASTANAWIAŁEM SIĘ, CZY GO UWIĘZILI, CZY MOŻE ZROBILI Z NIM COŚ JESZCZE GORSZEGO. ZANIM ZDOŁALIŚMY ZORGANIZOWAĆ GRUPĘ POSZUKIWAWCZĄ, ZNALEŹLIŚMY COŚ POD GŁÓWNĄ BRAMĄ. – Otwiera karton i wy ciąga z niego lśniącą rzecz wielkości piłki koszy kowej, z której uszło powietrze. – OTO, CO NAM ZOSTAWILI! Zry wa się na równe nogi i podnosi zawartość pudła, żeby wszy scy mogli ją zobaczy ć.

Sły chać jedy nie świsty wciąganego powietrza i zaskoczone jęki, niektórzy odwracają wzrok i nagle w nastawieniu tłumu następuje jakaś zmiana. Sam widok trzy manej za włosy odciętej głowy , która koły sze się z prawej do lewej, wy wołuje w ludziach naturalną reakcję powodowaną nie ty lko czy sty m obrzy dzeniem, ale też setkami ty sięcy lat genety cznego programowania. Lilly , siedząca na ławce z rękoma złożony mi na udach, kiwa spuszczoną głową. Spodziewała się czegoś podobnego, choć wszy stkie te kłamstwa i tak zdołały ją zaskoczy ć, zaś wy schnięta, pozbawiona krwi głowa Martineza wy wołała u niej niemalże wy miotną reakcję. Miała okazję spojrzeć na nią raz czy dwa podczas panicznej ucieczki przez las, ale ta upiorna rzecz, którą trzy ma Gubernator, w sztuczny m, migoczący m świetle reflektora wy gląda zupełnie inaczej. Ta blada, sprawiająca wrażenie wy konanej z gumy , ludzka głowa odseparowana od reszty ciała, niegdy ś należąca do przy stojnego Laty nosa, teraz będąca zaledwie namiastką jego dawnej twarzy , z początku sprawia nawet komiczne, choć makabry czne wrażenie, niczy m realisty czna halloweenowa ozdoba z zasty gły m gry masem nienasy conego głodu. Następnie przy chodzi przerażenie wy wołane świadomością, że to jednak nie atrapa. Przez krótką chwilę Gubernator w milczeniu trzy ma głowę w górze, aby wszy scy mogli się jej przy jrzeć. Czerep obraca się leniwie na tłusty m kosmy ku. Ruch ten wy daje się Lilly senny . Z poszarpanej szy i niczy m korzenie zwisają zakrwawione ścięgna i nerwy . Czarny śluz skapuje z otwartej gęby i gdy by nie biaława błona na trupich oczach, trudno by łoby poznać, że Martinez przemienił się, zanim odcięto mu głowę. Do czaszki przy lepiła się bandana, brudna i umazana zaschniętą krwią. Patrzący na ten koszmarny czerep ludzie w dalszy ch rzędach nie widzą jednak, że mięśnie Martineza jeszcze podry gują – tiki i skurcze charaktery sty czne dla stężenia pośmiertnego u nieumarły ch – a przegniłe zawiasy nadal usiłują otworzy ć szczękę i nie ustaną w próbach, póki ciało nie zostanie spalone lub mózg nie przestanie funkcjonować. Prócz Lilly niewielu dostrzega te znaki wiecznego potępienia. – Jezu Chry ste – mamrocze do siebie, zapominając o obecności Austina, który siedzi tuż obok, trzy mając dłoń na jej ramieniu. Człowiek stojący na środku areny konty nuuje przemowę: – DOMYŚLAM SIĘ, ŻE ŻADNE Z WAS NIE CHCIAŁO TEGO OGLĄDAĆ I PRZEPRASZAM, ALE MUSIAŁEM TO ZROBIĆ, ŻEBYŚCIE ZROZUMIELI, Z KIM MAMY DO CZYNIENIA. – Kolejna dramaty czna pauza. – Z POTWORAMI! Lilly przeły ka z obrzy dzeniem ślinę. Zerka przez ramię i zauważa, że strategia Gubernatora już przy niosła owoce – mężczy źni zaciskają pięści, z twarzy zgromadzony ch znika początkowy szok, zastąpiony przez złość, ludzie mrużą oczy z gniewu. Kobiety przy ciskają swoje dzieci mocniej do piersi, odwracając oczy od przerażającej sceny , jaka rozgry wa się na arenie. Inni zaciskają zęby , czując w sobie jedy nie buzującą nienawiść i żądzę krwi. Lilly kamienieje ze strachu, manipulacja odniosła zamierzony efekt. Tak działa psy chologia tłumu. Z głośników dobiegają kolejne słowa: – TE DZIKUSY WIEDZĄ, GDZIE MIESZKAMY! ZAZDROSZCZĄ NAM TEGO, CO TUTAJ ZBUDOWALIŚMY! ZNAJĄ NASZE SŁABE I SILNE PUNKTY! – Przery wa, patrząc po twarzach siedzący ch na try bunach ludzi. – ZAATAKUJMY, ZANIM ONI TO ZROBIĄ! Lilly krzy wi się, sły sząc niespodziewany chór okrzy ków i pohukiwań, nie ty lko męskich.

Odezwali się wszy scy , bez względu na wiek, płeć i przekonania, wznosząc mroczne alleluja pod rozjaśniony m reflektorami nocny m niebem. Niektórzy ty lko zaciskają pięści, paru wy daje z siebie dzikie powarkiwania pełne skry wanego gniewu. Gubernator pławi się w ich nienawiści. Nadal trzy ma głowę Martineza w górze, niczy m aktor w zwichrowany m szekspirowskim przedstawieniu, nawołując do działania: – NIE ZAMIERZAM ZŁOŻYĆ BRONI I NIE POZWOLĘ IM NAS ZNISZCZYĆ. NIE PO TYM, CO STRACILIŚMY, NIE PO TYM, CO POŚWIĘCILIŚMY! – krzy czy do mikrofonu. Niektórzy ze zgromadzony ch zaczy nają ry czeć i wrzeszczeć niczy m na mszy prowadzonej przez popularnego kaznodzieję, co sprawia, że Lilly telepie się ze strachu jeszcze bardziej. Austin boi się o nią, mocniej zaciska dłoń na jej ramieniu i powtarza szeptem: – Już dobrze… będzie dobrze… będzie dobrze, Lilly … Za ich plecami rozlega się okrzy k: – TAK, KURWA! Inny drze się: – DOBRZE GADA! Pełne entuzjazmu głosy cichną jednak, kiedy znowu z głośników grzmi: – PRACOWALIŚMY TAK CIĘŻKO NA TO, CO TUTAJ MAMY, I NIECH MNIE SZLAG, JEŚLI POZWOLĘ KOMUŚ TO NAM ODEBRAĆ! Tłum szaleje. Lilly ma już dość. Podnosi się z ławki i rzuca Austinowi spojrzenie. Chłopak łapie w lot, o co jej chodzi, kiwa głową i razem opuszczają try buny . – CIESZĘ SIĘ, ŻE SIĘ ZE MNĄ ZGADZACIE – mówi Gubernator spokojniejszy m, niemal hipnoty zujący m tonem. – PRZEDE WSZYSTKIM MUSIMY ICH ZNALEŹĆ. ZDAJĘ SOBIE SPRAWĘ, ŻE WIĘKSZOŚĆ LUDZI, KTÓRZY MIESZKALI W OKOLICY, WYJECHAŁA, KIEDY RZĄD NAKAZAŁ PRZENIEŚĆ SIĘ DO MIAST… ALE MUSI BYĆ MIĘDZY NAMI KTOŚ, KTO CHOĆ TROCHĘ ORIENTUJE SIĘ W TERENIE. JEŚLI ISTOTNIE TAK JEST, JEŚLI SIĘ NIE MYLĘ, NIECH TA OSOBA SIĘ DO MNIE ZGŁOSI. Kiedy Lilly maszeruje przez ciemny , zawalony śmieciami tunel prowadzący do miasta, towarzy szy jej głos, który odbija się echem od betonowy ch ścian: – ICH WIĘZIENIE MOŻE ZNAJDOWAĆ SIĘ DZIESIĘĆ, A MOŻE DWADZIEŚCIA KILOMETRÓW STĄD… NIE JESTEŚMY NAWET PEWNI, W KTÓRYM MAMY PÓJŚĆ KIERUNKU. NIE BĘDZIE TO PROSTE. Lilly i Austin wy chodzą z ciemności tunelu i szy bkim krokiem idą wzdłuż toru, zostawiając za sobą coraz cichszy , trzeszczący głos: – ALE DAMY RADĘ. UKARZEMY ICH. MOŻECIE BYĆ TEGO PEWNI.

Tej nocy Lilly nie śpi zby t dobrze. Przewraca się z boku na bok, próbując nie obudzić Austina. Nie czuje się najlepiej, jest apaty czna i ma nudności. Przez ostatni ty dzień przy jmowała witaminy dla kobiet w ciąży i piła ty le wody , ile ty lko mogła, dlatego dokucza jej pęcherz i musi wstawać z łóżka co najmniej kilka razy w ciągu jednej nocy . Siedzi w toalecie i nasłuchuje niepokojący ch, dochodzący ch z daleka dźwięków, które wiatr niesie znad rozległy ch pól i pofałdowany ch pastwisk leżący ch na zachód od miasta. Gubernator mówił, że to nie kąsacze są źródłem prawdziwego zła na ty m świecie, i miał rację. Lilly targają sprzeczne uczucia i jątrzące

wątpliwości. Choć chce wierzy ć Philipowi Blake’owi – musi mu wierzy ć – nie może zignorować strachu, który się w niej tli. Kręci się po mieszkaniu, próbując zachowy wać się na ty le cicho, aby nie zbudzić Austina. Na cały m ciele wy skoczy ła jej swędząca gęsia skórka. Jeszcze przed świtem, zanim szare światło poranka przegoniło cienie, Lilly ułoży ła plan działania i ustaliła sama ze sobą, że pójdzie porozmawiać z Gubernatorem, spróbuje przemówić mu do rozsądku, a on posłucha, jeśli odpowiednio go podejdzie. Przecież tak naprawdę oboje pragną tego samego: bezpieczeństwa. Podburzanie ludzi, machanie szabelką to czy ste szaleństwo. Lilly musi mu to uzmy słowić. Zrozumie. Czeka jeszcze parę godzin – ledwie udaje się jej przetrwać śniadanie z Austinem – po czy m rusza na poszukiwanie Gubernatora. Chłopak chce pójść z nią, ale z jakiegoś powodu Lilly czuje, że powinna zrobić to sama. Nie zastaje Philipa w mieszkaniu. Idzie do gabinetu i wy py tuje Boba, ale medy k nie ma pojęcia, gdzie jest Gubernator. Przez jakiś czas krąży po ulicach miasteczka. Nagle sły szy strzały dochodzące zza ogrodzenia przy torze wy ścigowy m. Podąża w ty m kierunku. Słońce stoi już wy soko, zaczy na się robić coraz cieplej i duszniej, powietrze jest tak gęste, że można by je nożem ciąć. Popękane asfaltowe parkingi parują, zaczy na śmierdzieć smołą i nawozem. Lilly już się spociła, choć ma na sobie bezrękawnik z logiem Georgia Tech i dżinsowe szorty . Powróciły skurcze. Straciła apety t i nie potrafi powiedzieć, co jest powodem tego dojmującego niepokoju – ciąża czy strach. Po południowej stronie areny spoty ka Gabe’a i Bruce’a palący ch papierosy przy bramie, z karabinami zarzucony mi na ramię wy glądają niczy m bojownicy z organizacji paramilitarnej. Za ich plecami, przy bary kadzie, przy siatce odgradzającej miasto od zainfekowanej przez ży we trupy reszty świata, co jakiś czas rozlega się szczeknięcie pistoletu małego kalibru. – Jest tutaj Philip? – py ta Lilly , podchodząc do Gabe’a. – Czego chcesz? – burczy Bruce Cooper, jeszcze zanim jego kolega zdąża odpowiedzieć. – Nie ma teraz dla ciebie czasu, jest zajęty . – Ej, rozchmurz się – mówi Gabe do czarnoskórego towarzy sza o szerokiej klatce piersiowej; Bruce ma na sobie przepocony mundur. – Ona jest przecież po twojej stronie. Gubernator ćwiczy strzelanie przy ogrodzeniu – zwraca się do Lilly . – Czego potrzebujesz? – Chciałam ty lko z nim pogadać. Znaleźliście już może to więzienie? – Nasi przeszli Macauster Lane z góry na dół, ale na razie nic – odpowiada Gabe. – Coś jeszcze? – Pomy ślałam, że zamienię z nim parę zdań, nic takiego… mam pewien pomy sł i ty le. Gabe i Bruce wy mieniają krótkie spojrzenie. – Sam nie wiem – mówi ten pierwszy – powiedział, żeby mu nie… – Okej, niech przy jdzie! – zza rogu rozlega się nagle zgrzy tliwy głos. Mężczy źni pozwalają Lilly przejść. Dziewczy na idzie wąskim chodnikiem, mijając puste miejsca parkingowe dla niepełnosprawny ch, aż przy bary kadzie dostrzega chudego, jednorękiego mężczy znę odzianego w ciemnozieloną wojskową kurtkę. – Ludzki mózg to niesamowity organ – rzuca, nie oglądając się na nią. Obok Gubernatora stoi taczka pełna broni – karabinów i pistoletów różnego rozmiaru i kalibru – i Lilly orientuje się, że strzela do łażący ch po drugiej stronie kąsaczy , jakby trenował na jakiejś zwichrowanej strzelnicy . Za siatką leży już kilkunastu poszatkowany ch kulami truposzy , od dy mu powietrze nabrało niebieskawej barwy . – Niczy m komputer, który potrafi się samodzielnie załadować – mamrocze, lewą ręką sięgając do taczki po pistolet małego kalibru; podnosi broń, odciąga kurek i celuje. – A jednak jest taki kruchy … Tak bardzo, że może się popsuć z sekundy na sekundę – dodaje i strzela do grupki

szwendaczy , którzy kręcą się po drugiej stronie ogrodzenia. – KURWA! Kula ociera się o czaszkę martwej kobiety w potarganej i poplamionej krwią letniej sukience na ramiączkach. Trup nadal stoi, chy bocząc się na nogach, i naciera na ogrodzenie. Gubernator spluwa ze złością. – Lewą to ja se co najwy żej mogę dupę podetrzeć! Strzela raz za razem, aż czwarta kula przebija jej czaszkę w fontannie krwi, na ziemię lecą kawałki mózgu. Martwa kobieta osuwa się po ogrodzeniu, zostawiając po sobie tłusty ślad. – Nie będzie łatwo nauczy ć się niektóry ch rzeczy od nowa – mruczy Philip Blake, spoglądając z ukosa na Lilly . – Przy szłaś mnie skarcić? – Słucham? – dziwi się dziewczy na. – Zgaduję, że nie by łaś zachwy cona moją małą prezentacją. – Nic nie… – Mogę to stwierdzić, śledząc języ k twego ciała, gesty , miny … Nie przepadasz za moimi umiejętnościami oratorskimi. Mówi z charaktery sty czny m dla Georgii akcentem – kładąc nacisk na słowo „orrr-atorskimi” – który sprawia, że Lilly ma się na baczności. Czy żby się z nią droczy ł? Może to jakiegoś rodzaju wy zwanie? Dziewczy na oblizuje wargi i ostrożnie dobiera słowa: – Dobra, chodzi o to, że… na pewno wiesz, co robisz. Nie mam zamiaru cię pouczać, jak kierować ty m miastem. Rzecz w ty m… na try bunach by ły dzieci. – I my ślisz, że przegiąłem, pokazując to, co zostało z Martineza. Lilly bierze głęboki oddech. – No dobrze… będę z tobą szczera. Tak, to by ło niepotrzebne. Gubernator odkłada pistolet do taczki, sięga po niklowany rewolwer kalibru .357 i zagląda do bębenka, sprawdzając, czy jest naładowany . Przy gotowuje się do oddania strzału. – Nadchodzi wojna, Lilly – mówi delikatnie, biorąc na muszkę trupa, który wy łonił się zza pnia starego, poskręcanego dębu – i chcę ci powiedzieć jedno – konty nuuje, palcem wskazujący m lewej dłoni pieszcząc spust. Zaczy na się przy zwy czajać. – To, co kochasz… to, co jest ci drogie… Lilly … gwarantuję… stracisz wszy stko. Mruży oko, mierzy , naciska spust i strzela. Lilly nie reaguje na huk, nawet nie drgnie, choć rewolwer wy daje z siebie straszliwy ry k. Jedy nie patrzy na mężczy znę bez słowa, zastanawiając się nad ty m, co usły szała, a zimny dreszcz lęku przechodzi jej po plecach, gdy zdaje sobie sprawę, że Philip Blake ma rację. Po drugiej stronie ogrodzenia duży kąsacz pada na ziemię obry zgany juchą i śluzem. Dziewczy na zaciska mocno zęby , kiedy iskierka ży cia rozpalona wewnątrz niej żarzy się coraz mocniej, nie mogąc doczekać się ciepła promieni słoneczny ch. – Tak, masz rację – odzy wa się po chwili. – Jestem z tobą, wszy scy jesteśmy , bez względu na to, jak bardzo źle będzie.

Tego popołudnia skurcze są tak mocne, że Lilly nie może nawet się wy prostować. Leży w swojej sy pialni na rozłożony m na podłodze futonie. Okna zasłoniła kocami przeprowadzkowy mi, aby osłonić się od mocnego wiosennego słońca. Ma lekką gorączkę – przed kolacją termometr pokazy wał trzy dzieści osiem stopni – i przed oczy ma skaczą jej jasne plamki, które rozbły skują,

towarzy sząc każdej piekącej fali bólu, jaka przechodzi przez podbrzusze, i uciskowi odczuwanemu przez nią tuż nad grzbietem nosa. O szóstej przechodzą ją dreszcze, drży na cały m ciele pod stary m kocem termiczny m, który Austin przy niósł ze swojego mieszkania. Czuje, jakby zaraz miała zwy miotować, choć nawet nie ma czy m. Jest jej źle. Jakimś cudem ześlizguje się z maty i znajduje w sobie ty le energii, aby dojść do łazienki. Łupie ją w krzy żu, jest cała obolała i zeszty wniała, kiedy drepcze goły mi stopami po drewnianej podłodze. Zamy ka się w śmierdzącej toalecie wy łożonej popękany mi pły tkami i stary m jak świat linoleum. Przy siada na sedesie i próbuje się wy sikać, ale nie ma siły . Austin zmuszał ją do przy jmowania pły nów, żeby się nie odwodniła, lecz jej organizm zupełnie się rozstroił i nie może przełknąć więcej niż parę ły ków naraz. Siedzi w ciemnej toalecie i próbuje złapać oddech, choć skurcze ledwie pozwalają jej nawet na to, nieznośnie pali ją w żołądku, a ogień ten rozprzestrzenia się na cały brzuch. Jest słaba, apaty czna, jakby ktoś zrzucił na nią fortepian. A może to ty lko stres? Spuszcza głowę i mruga. Patrzy na jasne jak truskawkowy dżem strużki krwi, która skapuje po jej udach na opuszczone do kostek majtki. Uderza ją fala lodowatego zimna. Zawsze pamiętała, żeby szukać plamek na bieliźnie i do tej pory by ła nieskazitelnie czy sta. Próbuje zachować spokój, oddy chać głęboko, my śleć. Głośne, zdecy dowane pukanie do drzwi łazienki wy ry wa ją z odrętwienia. – Lilly ? – py ta zaniepokojony Austin. – Jak tam? Dziewczy na pochy la się i łapie niemrawo za klamkę, niemalże upadając na ziemię. Udaje jej się uchy lić drzwi. Patrzy prosto w szkliste, zaniepokojone oczy Austina. – Chy ba powinnam zobaczy ć się z Bobem – mówi spokojnie, choć głos jej drży .

OSIEM Tej nocy Philip Blake zajmuje się domowy mi porządkami – dosłownie i w przenośni – z zapałem człowieka szy kującego się do rewolucji, żołnierza przy gotowującego się do boju. Chce, żeby to miejsce odzwierciedlało surowość, stery lność, uporządkowanie jego mózgu. Żadny ch bezosobowy ch podszepty wań, żadny ch wątpliwości zasiewany ch przez nieznośne sy mbioty czne drugie „ja”. Próba, przez którą przeszedł, uakty wniła autoklaw umy słu Gubernatora, gdzie wy paliła się resztka Briana Blake’a, jaką jeszcze w sobie nosił; została wy rugowana z najciemniejszego zakamarka jego my śli. Gubernator działa teraz niczy m dobrze naoliwiona maszy na zaprogramowana do jednej ty lko rzeczy : zemsty . Rozpoczy na sprzątanie od pokoju, który nazwać można miejscem zbrodni. Na podłodze i ścianach nadal widnieją ślady tego, co go spotkało. Musi szorować mocniej. Bruce pomógł mu przy targać detergenty z magazy nu i od paru godzin próbuje usunąć nawet najmniejsze dowody świadczące o ty m, że by ł tu torturowany przez tę jebniętą sukę z mieczem. Ściany salonu przemy wa mocny m środkiem czy szczący m – idzie mu to nieco opornie, gdy ż ma do dy spozy cji jedy nie lewą rękę. Ostrożnie przejeżdża odkurzaczem na baterie kołtuniasty dy wan, próbując pozby ć się zaschniętej krwi. Na uporczy we plamy stosuje wy bielacz i trze miękką szczotką tak mocno, że materiał zaczy na rozchodzić się w szwach. Przestawia meble, zaściela łóżka, zbiera pranie, my je drewniane podłogi mopem i ściera tłusty brud, który zgromadził się na szklany ch akwariach, nie zwracając nawet uwagi na dry fujące wewnątrz nich głowy . Podczas sprzątania Penny czeka w kory tarzu przy pięta do tkwiącej w ścianie śruby , nieustannie przy pominając mu o sobie albo pomrukiwaniem, albo monotonny m pobrzękiwaniem łańcucha, gdy próbuje się zerwać, czemu towarzy szy słabe kłapanie ostry mi jak u piranii zębami, które chętnie zatopiły by się w świeży m, krwisty m ludzkim mięsie. Kiedy sprząta przy niej, coraz bardziej zaczy na mu przeszkadzać powtarzający się co parę sekund mlaszczący dźwięk. Doprowadzenie mieszkania do saty sfakcjonującego stanu zajmuje kilka godzin. Czasem jest mu naprawdę trudno z jedną ręką – na przy kład ciężko otwiera się worki na śmieci czy zamiata w kątach. Co gorsza, to właśnie tam nagromadziły się trudne do wy czy szczenia ślady jego udręki, jak zaschnięte czerwone kropki i kawałki taśmy klejącej. Pod krzesłem znalazł nadal umazane resztkami jego mięsa wiertło, a pomiędzy włóknami dy wanu paznokieć. Kończy na długo po zapadnięciu zmroku, kiedy jest pewien, że usunął już każde, nawet najmniejsze świadectwo swojego cierpienia, które mógł. Pozostałe – dziury po gwoździach, który mi przy bito do podłogi drewnianą pły tę czy przy palone ślady po palniku acety lenowy m – stara się ukry ć, przesuwając nieliczne meble. Po szy bkich oględzinach uznaje, że nie sposób domy ślić się, co tu zaszło. Zadowolony z roboty , pada na stojący w drugim pokoju szezlong. Uspokaja go delikatny szum akwariowej wody i niemal kojący stukot obijający ch się o szkło oży wiony ch łbów. Patrzy na napuchnięte, obrzmiałe twarze unoszące się za zielonkawy m całunem i… marzy o cudownej chwili, kiedy nareszcie pokroi na kawałki tę sukę. Zasy pia. Śni o stary ch dobry ch czasach, które spędził w Way nesboro u boku żony i dziecka – jego mózg uznał już tę istną mitologię za wy ry tą w kamieniu prawdę – i by ł szczęśliwy , tak bardzo, prawdziwie szczęśliwy . Siedzą na malutkiej, ale przy tulnej werandzie przy legającej do kuchni ich obitego deskami domu na Pilson Street, trzy ma Penny na kolanach, a Sarah Blake zwinęła się

w kłębek na sofie obok nich i złoży ła głowę na jego ramieniu. Philip czy ta na głos córce jedną z książek doktora Seussa. Lecz coś jest nie tak. Rozprasza go nienaturalny stukot, głuche, uporczy we metaliczne pobrzękiwanie. Unosi głowę i patrzy na sufit, na który m pojawiają się pęknięcia, każde uderzenie zostawia po sobie pamiątkę na biały m gipsie, z którego opada oświetlony promieniami słońca py ł. Stukanie staje się coraz szy bsze i głośniejsze, sufit pokry wa już gęsta siatka pęknięć, zaczy na się powoli rozpadać. Philip krzy czy , kiedy cały pokój zawala się w gruzy . Budzi się. Podskakuje na szezlongu tak nagle, że zaczy nają boleć go dopiero niedawno zagojone rany , na nowo czuje ciosy zadane młotkiem. Każdy siniak i rozcięcie pieką go ży wy m ogniem, mało co nie rozejdą się skry wane pod ubraniem szwy . Gubernator zlany jest zimny m potem, czuje fantomowy ból prawego ramienia. Przeły ka napły wające mu do gardła kwasy żołądkowe i rozgląda się po pokoju – ponury blask i bulgotanie akwariów sprowadzają go na ziemię – zdając sobie sprawę, że nie przestaje sły szeć piekielnego stukania. To Penny kłapie zębami. Musi coś z ty m zrobić. Ostatni etap porządków domowy ch.

– Nie martw się, Lilly , słonko, mam pewne doświadczenie w łapaniu dzieci – żartuje beztrosko Bob Stookey , kłamiąc jak z nut. Jest środek nocy . Rozświetlona srebrzy sty m blaskiem podziemna infirmeria wy daje się cicha i ponura niczy m kostnica. Bob ustawia pulsoksy metr przy łóżku, na który m leży nakry ta prześcieradłem Lilly . Obok niej stoi niespokojny Austin. Chłopak gry zie paznokcie i zerka nerwowo to na bladą twarz swojej dziewczy ny , to na niepewny uśmiech Boba. – Nie jestem G-I-N-E-M – dodaje medy k – ale opiekowałem się paroma ciężarny mi dziewuchami podczas mojej rundki w armii. Nic nie będzie ani tobie, ani dziecku… załatwimy to na tip-top… nie bój się, panienko. Prawda jednak jest taka, że podczas swojego poby tu w Afganistanie Bob miał do czy nienia ty lko z jedną ciężarną kobietą, zaledwie siedemnastoletnią miejscową tłumaczką, którą zapłodnił koleś ze sklepu wojskowego znajdującego się na terenie bazy . Bob ukry wał jej stan aż do dnia, kiedy poroniła. Gdy przekazy wał dziewczy nie ponure wieści, odniósł wrażenie – i jest pewny tego do dziś – że ona i tak już znała prawdę. Kobiety wiedzą takie rzeczy . Po prostu wiedzą. – A co z krwawieniem? – py ta Lilly . Leży na ty m samy m łóżku, co wcześniej stąpający przez ty le dni po cieniutkiej linii oddzielającej ży cie od śmierci Gubernator. Bob wbił dziewczy nie wenflon w rękę tuż nad nadgarstkiem i podłączy ł ją pod kroplówkę z ostatnią torebką glukozy , jaką miał w magazy nku, aby zapobiec ewentualnemu odwodnieniu i ustabilizować gospodarkę jej organizmu. Mężczy zna nachy la się nad Lilly i mówi kojący m głosem: – Nie jest to niespoty kane, szczególnie w pierwszy m try mestrze – plecie, choć nie ma zupełnie pojęcia o czy m. Odwraca się i szy bkim krokiem podchodzi do stalowego zlewu, by umy ć ręce. Bębnienie wody o metal wy daje się stanowczo zby t głośne na tle panującej w gabinecie ciszy . – Na pewno wszy stko jest w porządku – dodaje, nadal stojąc ty łem do swoich

gości. – Jeśli będziesz czegoś potrzebował, Bob, daj mi znać – prosi Austin. Założy ł bluzę z kapturem, a włosy związał w kucy k, przez co wy gląda jak zagubiony dzieciak, który lada chwila może wy buchnąć płaczem. Dłoń trzy ma na ramieniu pacjentki. Bob wy ciera ręce. – Lilly Caul będzie mamą… nadal nie mogę w to uwierzy ć – mówi, podchodząc do łóżka; uśmiecha się i zakłada rękawiczki chirurgiczne. – Tego nam tutaj potrzeba – sili się na radosny ton – jakichś dobry ch wieści. – Sięga pod prześcieradło i delikatnie naciska jej brzuch, usiłując przy pomnieć sobie sy mptomy poronienia. – Będziesz świetną matką – ciągnie, podsuwając sobie tackę z przy rządami i sięga po stalowy wziernik. – Niektórzy nie są stworzeni do swoich ról. Rozumiecie, o co mi chodzi? Na przy kład ja, Bóg mi świadkiem. Lilly odwraca głowę i zamy ka oczy . Bob widzi, że stara się nie płakać. – Coś jest nie tak, czuję to – mamrocze dziewczy na. – Coś jest nie tak. Medy k patrzy na Austina. – Sy nu, muszę teraz ją zbadać. Austin ma w oczach łzy . Bob z łatwością odczy tuje z jego niewy raźnej miny , że chłopak spodziewa się najgorszego. – Rób, co musisz, Bob. – Kochanie, teraz tam zajrzę – mówi lekarz – co nie będzie dla ciebie zby t komfortowe i nie bój się, kiedy poczujesz nagłe zimno, to ty lko metal. – Okej – odpowiada ledwie sły szalny m szeptem, zaciskając powieki. – Dobra, to zaczy najmy .

– Cholera, stój spokojnie. Philip Blake przy kuca w ciemności swojego kory tarzy ka z kombinerkami w lewej dłoni, na którą założy ł rękawiczkę i owinął dla ochrony taśmą klejącą. – Na pewno ci się nie podoba, ale mam nadzieję, że rozumiesz. To dla naszego dobra. Sięga kombinerkami do sczerniały ch ust swojej martwej córki, starając się zacisnąć je na górny m siekaczu. Penny usiłuje ugry źć go w rękę, ale Gubernator przy trzy muje jej dolną szczękę butem, próbując zignorować bijący od trupa smród. – To naprawdę dla naszego dobra – powtarza, kiedy udaje mu się chwy cić zęba. – Lecimy ! Rozlega się dźwięk przy pominający wy ciąganie korka z butelki. Philip wy ciąga zakrwawiony siekacz, jeszcze trzy mający się dziąsła na strużce gęstego śluzu. Penny odrzuca głowę do ty łu i marszczy czoło, jej szeroko otwarte, mlecznobiałe oczy wpatrzone są w pustkę rozciągającą się zapewne gdzieś daleko poza ty m światem. – I jeszcze jeden – mamrocze Philip, jakby mówił do zwierzęcia. – Chy ba już poluzowałem – dodaje, ciągnąc za kolejny ząb. – O, i nie by ło tak źle, prawda? – mówi, wy rzucając sczerniałą grudkę do kosza na śmierci. – Zaraz się do tego przy zwy czaisz – uspokaja stwora. Penny pluje ciemną, oleistą substancją, kiedy Philip usuwa ząb za zębem, lecz jej twarz jest ty m razem obojętna i pusta niczy m ciemna strona księży ca. – Chwilka i skończy my – dodaje z udawaną wesołością. – Okej? Bez większego wy siłku wy ciąga kilka zakrzy wiony ch zębisk – które wy chodzą z dawno już

przegniły ch dziąseł z łatwością – z dolnej szczęki trupa, lepki śluz z gęby martwej dziewczy nki chlapie na jej brudną sukienkę. – I już, po wszy stkim – mruczy z ulgą.

Przez tę krótką chwilę, kiedy stoi w pogrążonej w milczeniu infirmerii u stóp łóżka, na który m leży Lilly , Bob przy pomina sobie, jak po poronieniu siedemnastoletniej tłumaczki asy stował chirurgowi polowemu podczas ły żeczkowania macicy – usuwania resztek płodu i tkanki łoży ska po niedonoszonej ciąży – i usiłuje sobie przy pomnieć, czego się wtedy nauczy ł. Ostrożnie podnosi prześcieradło zasłaniające dolną część ciała Lilly . Nie chce widzieć jej twarzy . Dziewczy na odwraca głowę. Bob rozpoczy na badanie. Pamięta, jak powinna reagować zdrowa macica w pierwszy ch ty godniach ciąży , a jak zaraz po poronieniu. Po kilku sekundach odnajduje szy jkę macicy . Lilly wy daje z siebie pełen bólu jęk, który rozdziera mu serce. Bada macicę, która okazuje się rozszerzona, pełna krwi i gęstej masy . Nie potrzeba mu niczego więcej. Delikatnie wy cofuje palce. – Lilly , nie zapomnij o jedny m, nie ma powodu… – zaczy na mówić, zdejmując rękawice. – Nie! – Dziewczy na zaczy na płakać, jej łzy moczą pościel. – Tak my ślałam… tak my ślałam. – Jezu – mamrocze Austin, opierając głowę o poręcz szpitalnego łóżka. – Boże. – Co ja sobie my ślałam? – szepcze Lilly , łkając cicho w poduszkę. – Co ja sobie, kurwa, my ślałam… Bob jest przy bity . – Kochanie, ale nie obarczaj się winą, dobra? Możesz próbować ponownie, jesteś młodą dziewuchą, zdrową, spokojnie możesz się starać o kolejne. Lilly powstrzy muje płacz. – Przestań, Bob. – Przy kro mi, kochanie. Austin podnosi głowę, ociera oczy i gapi się na ścianę. – Kurwa – wzdy cha wy raźnie zmęczony . – Podaj mi ręcznik – mówi Lilly , siadając na łóżku. Trudno odczy tać z jej twarzy , co my śli, ale wy starczy jedno spojrzenie, aby Bob zrozumiał, że lepiej zamknąć mordę i posłuchać. – Zabierz to gówno – dodaje, wy cierając się. – Chcę stąd iść. Mężczy zna usuwa wenflon, oczy szcza nadgarstek spiry tusem i owija bandażem. Lilly ześlizguje się z łóżka. Przez chwilę sprawia wrażenie, jakby miała upaść. Austin przy patruje się jej uważnie, delikatnie łapiąc ją pod ramię, lecz zostaje odepchnięty . Dziewczy na zakłada przerzucone przez oparcie krzesła dżinsy . – Nic mi nie jest – mówi, ubierając się. – Jest cudownie. – Kochanie… nie forsuj się tak. – Bob staje przed nią, jakby chciał zablokować swojej pacjentce dojście do drzwi. – Nie powinnaś teraz chodzić, lepiej połóż się jeszcze na chwilę. – Zejdź mi z drogi – cedzi przez zęby Lilly , zaciskając pięści i wy suwając groźnie podbródek. – Ej, może…– zaczy na Austin, ale milknie, kiedy dziewczy na posy ła mu ostre spojrzenie.

Jest zaskoczony zachowaniem niedoszłej matki swojego dziecka, która zgrzy ta ze złości zębami. W jej oczach wściekle płoną gniewne iskierki. Bob chce coś powiedzieć, lecz uznaje, że chy ba lepiej odpuścić. Odsuwa się na bok i spogląda na Austina, gestem każąc mu iść za Lilly , która jest już w połowie drogi do wy jścia. Opuszcza pomieszczenie, trzaskając za sobą drzwiami i zostawiając po sobie jedy nie pełne niepokoju napięcie.

Przez ciągnącą się w nieskończoność chwilę Philip Blake klęczy przy swoim potworny m potomku w zakurzony m kory tarzy ku ponurego mieszkania. Penny wy daje się skołowana niechlujny m zabiegiem denty sty czny m, jakiemu została poddana, i chwieje się przez chwilę na paty kowaty ch nóżkach, poczerniały mi wargami badając przegniłe, zakrwawione dziąsła; oczy utkwiła w swoim oprawcy . Philip nachy la się ku martwej dziewczy nce, a po głowie krążą mu nieprawdziwe wspomnienia o liczny ch wieczorach, kiedy kładł ją do spania, czy tał bajki na dobranoc, mierzwił gęste niczy m nawłoć loki, składał pocałunki na pachnący m czółku. – Będzie dobrze – szepcze do przy kutego do ściany stwora. – No już, chodź do mnie. Obejmuje ją i przy tula. Jakby doty kał kruchej łupiny , małego stracha na wróble. Swoją jedy ną ręką głaszcze pokry ty plamami podbródek. – Daj tatusiowi buziaczka. Całuje jej rozkładające się usta, szukając miłości i ciepła, lecz czuje ty lko gorzki smak zepsutego mięsa i gówna, na który m żerują muchy . Odruchowo cofa głowę. Obrzy dzają go strużki gęstego, lepkiego śluzu, które przy czepiają mu się do twarzy . Z trudem chwy ta powietrze i gorączkowo ociera dłonią wargi; czuje, jak ściska mu się żołądek. Penny rusza na niego, mrużąc oczy , próbuje ugry źć go mięsisty mi, zepsuty mi dziąsłami. Gubernator zgina się w pół, chwy tając jedną rękę jej głowę. Nudności są coraz gorsze, czuje, jak gorąca żółć podchodzi mu do gardła. Philip Blake wy miotuje na drewnianą podłogę, żółtawa maź rozpry skuje się na deskach, mężczy zna krztusi się i drży , kiedy nie ma już nic więcej do wy dalenia. Pada na kolana, ociera usta i próbuje uspokoić oddech. – Skarbie… przepraszam cię. – Przeły ka ciężko ślinę i próbuje się pozbierać, odepchnąć od siebie uczucie wsty du i obrzy dzenia. – Nie przejmuj się ty m. – Już spokojniej wciąga powietrze. – Jestem pewien, że… z czasem… że… z czasem… – Raz jeszcze wy ciera usta. – Nie pozwólmy , żeby to… Przery wa mu głośne pukanie do drzwi. Gubernator próbuje przezwy cięży ć powracające uporczy wie uczucie obrzy dzenia. – Kurwa! – Podnosi się na równe nogi – KURWA! Trzy dzieści sekund. Ty le zajmuje Philipowi Blake’owi wzięcie się w garść, przejście przez ciemny kory tarz, odsunięcie zasuwy i otwarcie drzwi. Ze słabowitego, drżącego na cały m ciele odrzuconego przez własne dziecko ojca staje się twardy m jak diament przy wódcą. – Mówiłem czy nie mówiłem, żeby mi nie przeszkadzać? – sy czy do stojącej w cieniu postaci. Gabe insty nktownie odchrząkuje. Ma na sobie mundur wojskowy , pas z kieszeniami

i bandolier. Ostrożnie dobiera słowa: – Niech szef wy baczy , ale sy tuacja się zesrała. – Co się znowu zesrało? Gabe bierze głęboki oddech. – Coś pieprznęło, chy ba w posterunku Gwardii Narodowej, aż się wzbiła chmura dy mu w powietrze. Bruce zebrał paru chłopa i pojechali to sprawdzić. Nie ma ich zaledwie od paru minut, a już sły chać strzały . – Strzały ? – Tak, z tamtego kierunku. Gubernator spogląda swojemu przy dupasowi prosto w oczy . – Czemu więc nie wsiądziesz w samochód i… KURWA! Nieważne! Zapomnij! Idziemy !

Biorą jedną z opancerzony ch ciężarówek. Gubernator siada po stronie pasażera z karabinem AR15 na kolanach, Gabe prowadzi. Żaden z nich nie odzy wa się prakty cznie przez całą drogę – jadą Flat Shoals Road, mijają ciągnący się kilometrami, pełen kąsaczy las, skręcają na autostradę numer 85, a potem wiejską drogą zmierzają ku kłębom czarnego dy mu, który odznacza się wy raźnie na tle nocnego nieba. Philip Blake pogrążony jest w my ślach. Rudy i Gus, ludzie Gabe’a, stoją po obu stronach szoferki na stopniach, ściskając karabiny . Gubernator po każdy m wy boju i każdej dziurze czuje ostre kłucie ty siąca igieł w fantomowej kończy nie. Dziwaczne uczucie potęguje zielonkawa ciemność panująca w kabinie, której nikły blask sprawia, że kątem oka dostrzega wy stające z jego smętnego kikuta widmowe ramię, co jeszcze bardziej wy prowadza go z równowagi. Przeżuwa po cichu swoją złość, rad, że na jego twarz pada cień; nie może się doczekać pójścia na wojnę, my śli o chwili, kiedy oderwie łeb tej suce, która śmiała go zaatakować. Dawni przy wódcy , ludzie, o który ch Philip czy tał w książkach history czny ch – od MacArthura do Roberta E. Lee – trzy mali się z dala od frontu, ukry ci pod namiotami z pozostały mi oficerami, planowali, opracowy wali strategię, studiowali mapy . Ale nie on. Ma się za Atty lę, może Aleksandra Macedońskiego, który wjechał do Egiptu z sercem wy pełniony m chęcią zemsty i śmiercią skapującą z zakrwawionego czubka jego miecza. Zaczy na odczuwać kłucie także pod skórzaną opaską, adrenalina rozsadza mu ży ły . Na lewej dłoni ma rękawiczkę samochodową, która skrzy pi, kiedy zaciska mocniej pięść. Docierają do znajomego zakrętu przy dwupasmówce. Silniejszy podmuch wiatru musiał oderwać jedną z liter na przy drożny m znaku, który mówi teraz: WAL ART ✲ Oszczędzaj więcej. Ży j lepiej. Gubernator widzi w oddali przestronny cementowy parking rozciągający się przed supermarketem, który , skąpany w księży cowy m świetle, poły skuje niczy m szary ocean. Nieopodal jego zachodniej krawędzi zauważa coś leżącego na ziemi, ale nie potrafi rozpoznać, cóż to takiego. Poznaje za to stojącą obok nich ciężarówkę dostawczą. Należy bowiem do floty Woodbury .

– Kurwa! – wrzeszczy Gubernator, wskazując na nią. – Tam, Gabe. Przy kontenerach na śmieci! Gabe wciska gaz do dechy i ciężarówka rusza z ry kiem przez parking, wzbijając za sobą chmurę kurzu, po czy m mężczy zna naciska hamulec i ze ślizgiem zatrzy muje podry gujące auto jakieś dziesięć metrów od pola bitwy . – KURWA! – Gubernator otwiera drzwi i przy gląda się masakrze, leżący m na parkingu zwłokom, które przy pominają porzucone przez kogoś lalki. – KURWA! Wy skakuje z auta i prowadzi pozostały ch trzech mężczy zn przez zasłany trupami cementowy plac. Nikt się nie odzy wa. Philip Blake przy gląda się uważnie wszy stkiemu wokół, szukając czegoś, co pomoże mu zorientować się w sy tuacji. Ciężarówka nadal jest na chodzie, z rury wy dechowej unosi się dwutlenek węgla i kordy t, otaczając ich niebieskawy m całunem. – Jezu – mamrocze Gabe, patrząc na cztery skąpane w kałużach krwi ciała. Jedno z nich pozbawiono głowy i obu rąk, rozłupany czerep rzucono kawałek dalej. Inne – dzieciak imieniem Curtis – leży na wznak i spogląda na gwiazdy martwy mi oczy ma. Trzeciemu z mężczy zn rozpłatano brzuch, parujące flaki wy padły prosto na parking. Nie trzeba Sherlocka Holmesa, żeby odgadnąć, co się tutaj stało – precy zy jnie i gładko odcięte kończy ny to robota japońskiej katany . Gabe podchodzi do czarnoskórego mężczy zny , który jeszcze kurczowo trzy ma się ży cia, ale nie potrwa to długo – szy ję rozszarpał mu pocisk sporego kalibru. Jego twarz lepi się od krwi, niewidzące oczy prakty cznie wy wróciły się białkami do góry . Bruce Cooper próbuje jeszcze coś powiedzieć, zanim wy da z siebie ostatnie tchnienie. Nikt nie rozumie jednak, co chce im przekazać. Gubernator podchodzi do swojego żołnierza i patrzy na niego chłodno, nie czując prakty cznie niczego poza gniewem. – Głowę ma nienaruszoną – mówi. – Pewnie się przemieni. Gabe otwiera usta, aby coś odpowiedzieć, kiedy rozlega się cichy , ale wy raźny bary ton Bruce’a Coopera – mężczy zna stara się wy arty kułować to, co podpowiadają galopujące my śli, choć brakuje mu tchu i krztusi się z bólu – którego nie może zagłuszy ć nawet dmący wiatr. Gubernator przy klękuje i nadstawia ucha. – Ły -sy ły sy ch-chuj… i dzie-dzieciak – duka umierający , jego gardło wy pełnia się krwią. – By -by li… tu-tutaj… by … – Bruce! – Philip Blake pochy la się bardziej, a w jego pełny m złości szczeku pobrzmiewa nuta skry wanego współczucia. – BRUCE! Lecz potężny , leżący na ziemi mężczy zna nie ma już nic do dodania. Jego duża, ogolona czaszka, teraz upstrzona plamkami czarnej jak smoła krwi, opada na nawierzchnię parkingu po raz ostatni, powieki drżą jeszcze przez chwilę, marmurowe oczy zamierają, uchodzi z nich ży cie. Gubernator przy gląda się nieruchomemu ciału, po czy m spuszcza wzrok, przez co nie widzi pozostały ch, którzy pochy lają głowy w cokolwiek niechętny m geście szacunku dla zmarłego mocarza o żelazny ch pięściach, bez słowa wy konującego każdy rozkaz swojego przy wódcy , trwającego u boku Philipa Blake’a bez względu na wszy stko. Nie zadawał py tań, nie ociągał się, nie szukał poklasku. Gubernator próbuje walczy ć z bólem, który sączy się w jego serce i niczy m lotna substancja chemiczna zatruwa umy sł. Bruce Cooper by ł ty lko jedny m z try bików w maszy nie, ale dla Philipa znaczy ł o wiele więcej; w przeciwieństwie do Gabe’a mężczy zna ten by ł mu przy jacielem, powiernikiem. Ty lko jemu pozwolił obejrzeć akwaria, pokazał Penny . Bruce nie chciał niczego w zamian za swoje przy wiązanie – a może nawet miłość. O ile mu wiadomo, to właśnie on zmusił Boba do pozbierania się i pozszy wania jego ran.

Gubernator podnosi głowę. Gabe odwraca wzrok, jakby chciał uszanować śmierć towarzy sza i dać swojemu szefowi odrobinę pry watności w tak bolesnej chwili. Jego pistolet nadal tkwi w kaburze przy biodrze. Pozostała jeszcze jedna rzecz do zrobienia, jedna niedokończona sprawa. Philip łapie za broń Gabe’a; mężczy zna odskakuje, zaskoczony nagły m ruchem swojego szefa. Celując w głowę Bruce’a, Gubernator naciska spust i z bliskiej odległości posy ła wy drążony pocisk prosto w jego czaszkę. Huk sprawia, że podskakują wszy scy poza strzelcem. – By li tutaj przed chwilą – mówi głębokim, mocny m głosem, naładowany m gniewem i żądzą mordu. – Odnajdźcie ich trop. I to ich jebane więzienie. Odwraca się i spogląda na Gabe’a jedy ny m zdrowy m okiem. – ZRÓBCIE TO TERAZ!! Bez słowa odchodzi ku opancerzonej ciężarówce.

Gabriel Harris stoi pomiędzy trupami rozrzucony mi na opuszczony m, oświetlony m przez Księży c parkingu niczy m popsute manekiny , sparaliżowany niemożnością podjęcia decy zji. Patrzy z niedowierzaniem na Gubernatora, który wsiada do ciężarówki i odjeżdża w noc z łoskotem. Jak, do cholery , mają znaleźć to pierdolone więzienie na piechotę, bez prowiantu, z niedużą ilością amunicji i ty lko we trzech? No i, kurwa, co z powrotem do domu? Mają złapać jebanego stopa? Nagle, w jednej chwili, kiedy zerka raz jeszcze na zwłoki Bruce’a Coopera, swojego przy jaciela i towarzy sza broni, jego udręka i smutek odchodzą, zastąpione przez mocne postanowienie. Jedno spojrzenie na potężnego mężczy znę leżącego na zimny m cemencie niczy m pookrawana połać mięsa na rzeźniczy m stole wy starczy , aby coś drgnęło w głęboko skry wany m miejscu w sercu Gabe’a. Uderza w niego fala sprzeczny ch emocji – smutku, gniewu i strachu – którą z cały ch sił stara się powstrzy mać. Każe pozostały m mężczy znom iść za sobą. Przetrząsają półki nieczy nnego supermarketu, szukając czegoś, co nie jest zepsute. Pod przewrócony mi regałami, za ladami, gdzieś w ciemny ch kątach i kącikach udaje im się znaleźć parę nadający ch się do uży tku plecaków, latarkę, lornetkę, paczkę krakersów, słoik masła orzechowego, kartki wy rwane z jakiegoś zeszy tu, długopisy , baterie i dwa pudełka naboi kalibru .45. Pakują to wszy stko i ruszają na wschód, idąc wzdłuż śladów opon, potem drogą dojazdową, aż skręcają ostro na południe. Przez całą noc kierują się tam, gdzie niosą ich koleiny , lecz trop ury wa się, kiedy szuter niespodziewanie przechodzi w asfalt. Gabe jednak nie chce się poddać. Decy duje, że powinni się rozdzielić. Posy ła Gusa na wschód, Rudy ’ego na zachód. Mają się spotkać na skrzy żowaniu osiemdziesiątki z dwieście sześćdziesiątką siódemką. I tak każdy idzie w swoją stronę, cienkie snopy światła z ich latarek poły ka mgła. Gabe karczuje sobie drogę przez gęstwinę za pomocą noża o bez mała trzy dziestocenty metrowy m ostrzu. Prze na południe, a niebo powoli rozjaśnia się pierwszy mi promieniami słońca. Nadchodzi świt. Godzinę później naty ka się na paru zbłąkany ch szwendaczy , którzy przedzierają się przez las zwabieni jego zapachem. Udaje mu się ich wy minąć. Kawałek dalej z zarośli wy skakuje jeszcze jeden, mały – dziecko albo karzeł, nie może poznać po zgniłej gębie – ale jedny m pewny m ruchem wbija mu nóż prosto w czaszkę. Gabe przy śpiesza kroku i pot perli się na jego szerokim

karku, spły wa mu po plecach, łaskocząc w krzy ż. Sprawnie, niemalże mechanicznie krępy mężczy zna wy cina sobie ścieżkę przez zaniedbane pola uprawne. Około południa dociera do skrzy żowania dwóch popękany ch asfaltowy ch dróg. Dwadzieścia pięć metrów na północ dostrzega siedzący ch obok siebie Rudy ’ego i Gusa, którzy wy glądają jak sowy przy cupnięte na drewnianej furtce. Czekają na niego. Sądząc po ich nietęgich minach, można z łatwością przewidzieć, że przy szli z pusty mi rękoma. – Niech no zgadnę – mówi Gabe, podchodząc do nich od południa. – Chuja znaleźliście. – Ty pewnie też. – Minąłem parę gospodarstw, wszy stkie opuszczone… ale żadnego więzienia. – Wzrusza ramionami. – U nas to samo – mamrocze Rudy . – Nic poza porzucony mi autami i pusty mi domami. Ty lko kilku szwendaczy , ale załatwiliśmy ich bez wzniecania rabanu. Gabe wzdy cha, wy ciąga chusteczkę i wy ciera pot z karku. – Musimy próbować dalej, do cholery . – A może by śmy … Rudy nie kończy zdania, bowiem na zachodzie rozlega się strzał z pistoletu małego kalibru. Krótki, ostry huk niesie się echem nad lasem, Gabe aż podskakuje, zaskoczony . Dwaj jego towarzy sze podnoszą z zainteresowaniem głowy i patrzą na kompana, który spogląda na ciągnące się za okalający m jezdnię ogrodzeniem wzgórza. Przez chwilę żaden się nie odzy wa. – Okej, idziemy – mówi wreszcie Gabe – ale nie wy chy lajcie się. Mam przeczucie, że nareszcie trafiliśmy w dziesiątkę.

DZIEWIĘĆ Lilly większą cześć dnia spędza w mieszkaniu, poły kając kolejne tabletki aspiry ny i krążąc po salonie w spodniach od dresu i koszulce futbolowej z napisem Georgia Tech. Z braku laku zajęła się inwentary zacją posiadanej broni. Przy prawiające ją o nieznośny ból głowy słońce przebija się przez chmury i wpada do pokoju, wślizgując się do środka pomiędzy żaluzjami. Próbuje zignorować ból, napędza ją stały dopły w czy stej nienawiści, która krąży w jej członkach niczy m prąd elektry czny . Jest nabuzowana po nieprzespanej nocy i paru ostry ch wy mianach zdań z Austinem, gardzi ludźmi, którzy przy by li nieproszeni do Woodbury i odebrali jej dziecko. Po niemalże dwóch latach przeży ty ch w ty m nowy m świecie, Lilly opracowała sy stem zachowań przy jęty ch pomiędzy ocalały mi – albo się sobie, w miarę możliwości, pomaga, albo zostawia ludzi w spokoju. Lecz ci intruzi przekroczy li dopuszczalne granice przy zwoitości i wszy stko spieprzy li. Dziewczy na nie posiada się ze złości. Na szczęście ból w podbrzuszu nieco zelżał – razem z szokiem wy wołany m nagły m zrozumieniem, że wszy stkie jej marzenia szlag trafił – i może się skupić na głębokiej pogardzie, jaką ży wi dla ty ch obcy ch. Maszeruje nerwowo po zagracony m mieszkaniu. Odstawiła pod ścianę skrzy nki, pudła i meble z drugiej ręki, aby zrobić miejsce dla złożonego z broni palnej, białej i zapasowej amunicji arsenału, który rozłoży ła na podłodze. Nie zdawała sobie sprawy , że przez ostatnie miesiące nazbierała aż ty le rzeczy – najpewniej kierowana czy stą paranoją, a może mroczną intuicją – dopóki nie poukładała ich w równy ch rzędach. Na samej górze, niczy m herb, położy ła skrzy żowane swoje dwa Rugery MK II, dodatkowe magazy nki na dziesięć naboi każdy i zwinięty pas na amunicję. Obok stoją kartony z amunicją, maczetami oraz rozmaity mi tłumikami. Glock Austina spoczy wa przy strzelbie remington kaliber .308, trzech nożach różnej długości i ostrości, oskardem o długim trzonku i starannie ułożony m rzędzie pozbierany ch tu i ówdzie kabur, pokrowców i futerałów. Z sąsiadującej z salonem kuchni rozlega się głos Austina: – Zupa! – Oświadcza to z taką radością i wigorem, na jakie może się zdoby ć w tej sy tuacji, ale i tak w jego głosie pobrzmiewa smutek, jakby niósł na barkach ogromny ciężar. – Może zjemy razem? – Nie jestem głodna – odpowiada. – Lilly , daj spokój… nie rób mi tego – mówi, wchodząc do pokoju, susząc ręcznikiem roztrzęsione dłonie; ma na sobie spraną fabry cznie koszulkę REM, długie rozwichrzone kudły spły wają mu na plecy . – Przecież musisz jeść. – Po co? – Lilly , proszę… – Doceniam twoją troskę. – Nawet na niego nie patrzy . – Jedz, nie krępuj się. Nic mi nie będzie. Austin oblizuje usta, my śli nad ty m, co powiedzieć, ostrożnie dobierając słowa: – Rozumiesz, że możesz już nigdy ty ch ludzi nie spotkać? – Ależ spotkam… obiecuję ci… spotkam. – Co to ma znaczy ć? – Że nie spoczniemy , póki ich nie znajdziemy – mówi dziewczy na, patrząc na broń. – Czemu? Co nam to da?

– Czy twoje IQ spadło do poziomu temperatury pokojowej? – Lilly … – Nie zwróciłeś uwagi na to, co się działo? – I o to chodzi! – Rzuca ręcznik na podłogę. – By łem przy tobie przez cały czas i zwracałem, kurwa, baczną uwagę na to, co się działo. – Chłopak przeły ka ciężko ślinę, próbuje się uspokoić. – Nie ty lko tobie jest ciężko, Lilly . – Tak, wiem – szepcze i zwiesza głowę. Austin podchodzi i kładzie dłoń na jej ramieniu. – Przecież to szaleństwo. Dziewczy na nie odry wa oczu od broni. – Jest tak, jak by ć musi. – Czy li? – To pieprzona wojna. – Nareszcie spogląda na niego. – Jakby m sły szał Gubernatora. – My albo oni, Austin. Chłopak wzdy cha ciężko. – Nie martwię się o nich, Lilly … ale o ciebie. – Lepiej wy ciągnij głowę z dupy – sy czy , karcąc go spojrzeniem – i jednak zacznij się martwić, bo jeśli nic nie zrobimy , to nie będzie nas i nie będzie pierdolonego Woodbury . Austin zwiesza głowę i milczy . Lilly zaczy na coś mówić, ale rozmy śla się, dostrzegając zmianę na twarzy chłopaka. Jego oczy zachodzą wilgocią, pojedy ncza łza spły wa mu po policzku i spada na podłogę. Nagle dziewczy na traci całą chęć do walki, a smutek chwy ta ją za serce. Obejmuje go mocno. On odwzajemnia ten gest, przy tula ją i szepcze do ucha z żalem: – Czuję się bezradny – mamrocze. – Straciliśmy dziecko… a teraz… a teraz oddalasz się ode mnie, a nie mogę cię stracić… nie mogę… po prostu nie mogę. Lilly ściska go mocniej, gładząc po długich włosach, i odpowiada również szeptem: – Nie stracisz mnie. Jesteś moim facetem. Rozumiesz? Ja i ty , koniec pieśni. Rozumiesz? – Tak – odpowiada głosem niewiele głośniejszy m od szeptu. – Rozumiem… dzięki… dziękuję. Przez dłuższą chwilę stoją przy tuleni w szarawy m świetle zastawionego gratami salonu, żadne się nie odzy wa, po prostu cieszą się swoją bliskością. Lilly słucha ciężkiego oddechu Austina, jego serce bije tuż obok jej. – Dobrze wiem, co czujesz – odzy wa się wreszcie, patrząc mu prosto w oczy , ich twarze niemal się ze sobą sty kają. – Jeszcze niedawno by łam sy mbolem bezradności, wrakiem człowieka. Ale ktoś mi pomógł, dzięki niemu nabrałam pewności siebie, nauczy łam się ży ć. Austin przy tula ją mocniej i szepcze: – To samo uczy niłaś dla mnie, Lilly . Dziewczy na składa na jego czole czuły pocałunek. Niech się Bóg nad nią zmiłuje, ale kocha go. Będzie o niego walczy ć, będzie walczy ć o przy szłość, będzie walczy ć do samej śmierci. Głaszcze go po głowie, po długich włosach, ale potrafi my śleć jedy nie o chwili, kiedy zaciśnie palce na gardle ostatniego skurwiela, który zagraża jej miastu.

O zmierzchu Gubernator siada na pusty ch try bunach, obserwując, jak wiatr ciska mniejszy mi śmieciami po arenie. Powietrze jest ciężkie od toksy cznego smrodu, pomiędzy chmurami lśnią ostatnie promienie zachodzącego słońca koloru złota i fuksji. Kłęby py łu unoszą się nad ziemią. Ten krajobraz idealnie oddaje melancholijny nastrój Philipa Blake’a. Pewien dowódca nazwał ten stan „ciszą przed burzą” i Gubernator nie potrafi znaleźć lepszego określenia. Siedząc w zanikający m świetle dnia, poświęca całą energię swoim fantazjom o bitewnej chwale i saty sfakcji, którą odczuje, patrząc, jak ta suka zostanie rozerwana na strzępy niczy m napompowana krwią piniata. Umy sł Philipa buzuje mroczną energią i żądzą wojny niczy m ludzki akcelerator cząstek – buczący z wściekłości – przemieniając tę magiczną godzinę w nieświęty ry tuał, tajemną inwokację. I nagle, jakby przy wołany siłą jego my śli, materializuje się zwiastun sądnego dnia – krępa postać w wojskowy ch spodniach, ciężkich buciorach i mundurze, która pojawia się przy prowadzący m na arenę tunelu. Philip podnosi głowę. Gabe idzie szy bkim krokiem w jego stronę. Brakuje mu tchu, a na pulchnej twarzy maluje się zniecierpliwienie, oczy bły szczą podnieceniem. Zauważa Philipa. Okrąża try bunę, przeskakuje metalowe barierki, przechodzi nad ławkami i staje przed Gubernatorem. – Mówili, że pana tutaj zastanę. – Próbuje złapać oddech, pochy la się i podpiera rękoma o kolana. – Spokojnie, Kemosabe ** – odpowiada Philip. – Mam nadzieję, że przy nosisz dobre wieści. Mężczy zna kiwa głową. – Znaleźliśmy je. Jego słowa wiszą przez chwilę w powietrzu. Z oblanej niebieskawy m blaskiem twarzy Gubernatora trudno cokolwiek odczy tać. Po prostu gapi się przed siebie. – Opowiadaj.

Gabe mówi, że kiedy usły szeli strzały , przeszli po cichu gęsty m lasem rosnący m przy dwupasmówce i natknęli się na kilka babek ze starszy m facetem, który uczy ł je strzelania. Zaczaili się poza zasięgiem ich wzroku, za drzewami, i obserwowali z daleka. Zobaczy li również trzech kolesi, który załatwili paru szwendaczy , po czy m zaciągnęli jedno z ciał pod widoczne w oddali wy sokie ogrodzenie. Z początku nie miało to dla nich większego sensu, ale kiedy Gabe i pozostali poszli ścieżką na wzgórze, skąd mogli przy jrzeć się lepiej temu, co znajdowało się za siatką, zrozumieli. Pośród pól uprawny ch wy rósł ogromny budy nek, który jakby spadł z nieba. Teren zakładu karnego hrabstwa Meriwether rozciągał się jak okiem sięgnąć. Ogromne bloki z szarej cegły postawiono po wojnie i otoczono trzema warstwami metalowej siatki. Gabe pojął też, dlaczego nikt z Woodbury nie kojarzy ł tego miejsca – zostało ono zamknięte w 1987 roku przez stan Georgia z powodu kry zy su finansowego i od lat stało pośród pól niczy m statek widmo; przy pomniał sobie o ty m, kiedy skojarzy ł, że pod koniec lat dziewięćdziesiąty ch jego kuzy n Eddie, diler z Jacksonville, czekał tutaj do sprawy . Stan przerobił bowiem to miejsce na areszt i utrzy my wał niezbędny personel oraz zaopatry wał zakład w broń i dbał o konserwację. Kompleks wy dawał się Gabe’owi nieźle zabezpieczony i nie wy obrażał sobie, jak można sforsować ogrodzenia i bramy . Za siatkami i wieży czkami strażniczy mi znajdowały się

spacerniaki i zaniedbane boiska do koszy kówki, już dawno oczy szczone z kąsaczy . I choć gdzieniegdzie szwendacze napierały na zewnętrzne ogrodzenie – zwabione najwy raźniej zapachem ludzkiego mięsa niczy m pszczoły wonią miodu – okopcone budy nki wy dawały się solidne, o mocny ch murach. Kominy na dachach pluły dy mem; musieli znaleźć generatory i uruchomić awary jne zasilanie. Niewy kluczone, że mieli też chłodnię, pry sznice, klimaty zację, a kafeteria zaopatrzona by ła w różne fry kasy . Nic, ty lko brać. – Mają ogrodzenie – tłumaczy Gabe, stojąc na metalowej ławeczce obok Gubernatora, który przy słuchuje mu się z uwagą. – I chy ba pozwalają kąsaczom kłębić się przy zewnętrznej części, może to nieuwaga, a może są spry tniejsi, niż sądziliśmy . – Przery wa, czekając na jakąś reakcję. – Konty nuuj – napomina go Philip, nadal patrząc przed siebie. – Słucham. – Chodzi o to, że – ciągnie podniecony Gabe, a ton jego głosu spada o oktawę, jakby nie mógł się doczekać tego, co zaraz powie – nie może by ć ich tam zby t wielu i nie mają ty le broni co my . Gubernator nie odpowiada, ty lko mrużąc swoje jedy ne oko, w milczeniu śledzi rozmy te cienie, które gęstnieją na krawędzi toru. – Obserwowaliśmy ich przez parę godzin – mówi niezrażony Gabe – i jeśli zaatakujemy jutro, poślemy ich do piachu. Mówię panu, że nawet nie zdążą podnieść gardy i… – Nie. Słowo to wy bucha niczy m fajerwerk i jest dla Gabe’a jak kubeł zimnej wody . Spogląda na Gubernatora, przekrzy wiając z konsternacją głowę. – Poczekamy . Krępy mężczy zna czuje wzbierającą złość. – Cholera, Gubernatorze! Po ty m, co zrobili Bruce’owi? Musimy ich zdjąć! Teraz! – Słucham? – Philip Blake odwraca się do Gabe’a i ły pie na niego swoim zdrowy m okiem; niewielki punkcik Księży ca odbija się w jego tęczówce niczy m zapalony lont. – Po ucieczce na pewno by li czujniejsi i to przez wiele ty godni, skoro nie mogliśmy ich odszukać. – Przery wa teatralnie niczy m profesor podczas wy kładu. – Po ty m, jak Martinez ich zdradził i go zaszlachtowali, znowu się pilnowali. I nic, znowu żadnej reakcji z naszej strony . Gabe zaczy na powoli kiwać głową, bardziej do siebie niż do niego, nareszcie rozumiejąc. – A teraz wdarli się na nasze tery torium, zabili paru chłopaków – Gubernator nie spuszcza ze swojego towarzy sza skrzącego się złowieszczo w ciemności oka – i na pewno obawiają się odwetu, dlatego poczekamy , uśpimy ich czujność. Nie będą się nas spodziewać. Uwierzą, że są bezpieczni, że daliśmy sobie spokój albo nie zdołaliśmy ich odnaleźć. – Gabe słucha go, coraz energiczniej kiwając głową. – I wtedy , kurwa, zaatakujemy . A jeśli chcesz się do mnie przy łączy ć, a nie zostać przemielony m na karmę dla kąsaczy , lepiej zamknij mordę i spierdalaj mi z oczu. Gabe patrzy na swojego przy wódcę, z trudem przeły kając wsty d i niezadowolenie. – TERAZ! Echo niesie wy krzy czane przez Gubernatora polecenie daleko za pustą try bunę.

Następnego dnia mieszkańcy Woodbury – każdy mężczy zna, każda kobieta i każde dziecko – podskórnie czują, że coś wisi w powietrzu. Mało kto potrafi jednak nazwać to dziwne ukłucie niepokoju, które można porównać do napięcia towarzy szącego ujrzeniu płetwy rekina na pełny m

morzu, a które wkrada się do ich ruty nowej codzienności. Dziewczy nki i chłopcy zajęci są głównie grami planszowy mi i kolorowankami, ale dorośli prowadzą przy ciszony mi głosami krótkie rozmowy . Nie ma już mowy o wisielczy m humorze, który m skrzy ły się poranne posiedzenia przy kawie w jadłodajni na głównej ulicy , gdzie z przy zwy czajenia ludzie prześcigali się w narzekaniach. Teraz sły chać jedy nie poważne dy sputy na bieżące tematy . Pośpiechem naznaczone jest każde spotkanie, każda robota, każda dy skusja. Przez cały następny ty dzień Gabe i Lilly spoty kają się ze starszy mi mieszkańcami miasta i tłumaczą, co się dzieje. Przy gotowują głowy rodzin i najsilniejszy ch młody ch – którzy pójdą na pierwszą linię frontu – do ataku na więzienie. Ich misja polega na postawieniu ludzi w stan najwy ższej gotowości i ty m samy m tworzą naturalną hierarchię. Skoro Gubernator jest naczelny m dowódcą, to Lilly i Gabe generałami, który ch zadanie polega na przekazaniu rozkazu oficerom i przeobrażeniu poborowy ch w batalion zdolny do efekty wnego szturmu. Dziewczy na sama wy brała dla siebie rolę chorążego moty wującego żołnierzy , chce zmienić ich strach w święty gniew, z uporem powtarzając wszy stkim, że to nie jest zwy czajna misja, ale jedy ny sposób, aby ochronić dzieci. Tor wy ścigowy staje się oficjalny m centrum dowodzenia; w podziemny ch garażach oraz na arenie, przy kry te płachtami, zgromadzone zostaje wy posażenie i sprzęt. Sztab Gubernatora mieści się w budce spikerskiej, gdzie do ścian i składanego stołu przy czepiono mapy hrabstwa Meriwether. Do późna w nocy jednoręki wojownik maszeruje tam i z powrotem, samotnie, w świetle gołej żarówki analizując każdy z pięćdziesięciu kilometrów dzielący ch miasto od więzienia. Planuje szturm w każdy m najmniejszy m szczególe niczy m Eisenhower atak aliantów na Anzio. Przed końcem ty godnia Lilly udaje się skończy ć wy czerpującą inwentary zację uzbrojenia, jakim dy sponuje Woodbury . Mają dwadzieścia siedem skrzy ń z amunicją 7,62 i 5,56 milimetra oraz zapas dodatkowy ch magazy nków, który mi dałoby się obdzielić armię. Kamizelek z kevlaru wy starczy dla połowy dorosły ch. Mają też trzy karabiny maszy nowe kalibru .50 i mnóstwo inny ch, a także strzelby bojowe i snajperskie. Paliwa starczy im na uruchomienie przy najmniej pół tuzina ciężarówek – przewieziony ch z posterunku Gwardii – i przejechanie pół setki kilometrów wiejskich dróg aż do linii frontu. Dy sponują także sześcioma opancerzony mi pojazdami, które zdolne są przetrzy mać nawet wy buch miny , transporterem, paroma humvee i dwoma duży mi czterodrzwiowy mi buickami sedanami. Gabe przez sporą część kolejnego ty godnia pracuje nad doprowadzeniem do stanu uży walności czołgu Abrams M1, który zbierał kurz przy placówce Gwardii. Pojazd wy posażony jest w zdalnie sterowaną wieży czkę z działkiem kalibru .50 i haubicę 105 mm; kadłub kry je czterdzieści dwa pociski. Turbowałowy silnik działa na olej napędowy i Gabe posy ła dwie osobne grupy poszukiwawcze, który ch zdanie polega na osuszeniu stojący ch na parkingach ciężarówek z ostatnich dostępny ch w hrabstwie kropel paliwa. Pod koniec drugiego ty godnia przy gotowań Lilly zupełnie pozby ła się strachu i śpi jak suseł po raz pierwszy od wy buchu epidemii. Nawet miewa sny , a każdego ranka budzi się pełna energii, po plecach przechodzą jej dreszcze, ekscy tuje się my ślą o nadchodzącej bitwie. Nawet Austin pogodził się z ty m, co muszą zrobić, i spędza coraz więcej czasu na strzelnicy . Idzie mu nieźle z karabinem snajperskim. Lilly łączy z chłopakiem mocna więź, opierająca się jednak nie ty lko na smutku, jaki dotknął ich oboje po poronieniu; zbliży ło ich do siebie także elektry zujące poczucie obowiązku, którego od dawna potrzebowali doświadczy ć. Przekonali się, że to jedy ny sposób, inaczej się nie da, i ta my śl pomogła im lepiej się zrozumieć. Wtorkowego wieczoru, kiedy zmierzch otula już miasto kołdrą ciemności, niemal trzy ty godnie po odkry ciu przez Gabe’a lokalizacji więzienia, Lilly kończy ładowanie ostatniego z magazy nków poukładany ch starannie na długich stołach w podziemny m kory tarzu pod torem

wy ścigowy m i zamierza wrócić do domu. Kiedy wy chodzi zachodnim tunelem na pogrążony w mroku parking, sły szy za sobą dochodzące z cienia kroki. Jeży jej się włos, dziewczy na obraca się bły skawicznie na pięcie, trzy mając pewnie rugera, podnosi pistolet i celuje w stronę, z której dobiega regularny dźwięk. – Młoda kobieta w takiej dzielnicy , sama, po nocy … – rozlega się głos. Z mroku wy łania się sy lwetka szczupłego mężczy zny z papierosem w zębach, widać jedy nie pomarańczowy ognik żarzący się na końcu skręta. – Czy żby prosiła się o kłopoty ? – Kto tam? – Lilly mierzy w kry jącą się w ciemności postać; chrapliwy głos wy daje jej się znajomy , ale nie ma pewności… – Powiedz, kim jesteś. Gubernator wy chodzi prosto w żółtawą kałużę światła alarmowego. – Dobrze, że potrafisz tak szy bko działać – mówi, wy rzucając niedopałek. – Jezu, wy straszy łeś mnie jak cholera – mamrocze Lilly , chowając broń do kabury ; czuje, że rozluźniają się mięśnie jej karku. – Nie powinieneś tak zachodzić ludzi, jeszcze ktoś cię odstrzeli. – Tak jest. – Uśmiecha się, przy gładzając w zamy śleniu wąsy lewą dłonią. Czarna skórzana opaska zasłania jego pusty oczodół. Ma na sobie wojskowe spodnie i my śliwską kamizelkę, kikut prawego ramienia owinął pożółkły m bandażem. Lilly wy daje się, że jego jedy ne oko lśni w nikły m świetle pojedy nczej lampy . – My ślałem o tobie. – Tak? – Nieźle się wzięłaś za ludzi, doceniam to. – Musimy by ć gotowi. – I tu masz rację, moja panno. – Ły pie na nią zdrowy m okiem, którego tęczówka bły szczy złowrogo. – Szczególnie że ruszamy jutro z samego rana. – Jutro? – dziwi się Lilly . – Tak, proszę pani. – Nadal mierzy ją wzrokiem. – I ty jako pierwsza się o ty m dowiadujesz… Nie chcę, żeby nagle wszy scy złapali podnietę. O świcie ruszy my na wschód, przez las, pieprzone ciężarówki narobią sporo hałasu, usły szą nas. Podasz tę informację dalej? – Oczy wiście. – Kiwa głową; chłód ściska jej żołądek, a mózg produkuje endorfiny . – Jesteśmy gotowi, Gubernatorze. Na sto dziesięć procent. – Ta? Dobrze. – Pociera policzek. – A jak tam twój chłopaczek-przy stojniaczek? Opanował już ten karabin snajperski? – Austin? Ano. Jest gotowy . Mam jechać na przedzie? – Nie, ty usiądziesz w transportowcu. Przodem puścimy Gabe’a w pancerniaku. Musimy by ć ostrożni, nie ma co się śpieszy ć. – Jasne. – Czołg jest szy bki, wy ciąga osiemdziesiąt na godzinę, ale, powtórzę, nie będziemy się śpieszy ć. – Rozumiem. A ty gdzie pojedziesz? – Patrzy na niego badawczo. – Z tobą – odpowiada mężczy zna. – Na pace razem z chłopakami. – Okej. – Przez całą drogę będę miał przy sobie radio, ty , Gabe, Gus i Rudy również. A kiedy podjedziemy bliżej, staniemy na chwilę, powiem parę zdań i odpowiednio wszy stkich nastroję. – Brzmi dobrze. – Potem, jak już będziemy gotowi, przesiądę się do czołgu. – Fajno. – Lilly oblizuje usta. – Zastanawia mnie jednak pewna rzecz. – O co chodzi?

– Co się z nimi stanie? – Jak to? – Gubernator przy gląda się jej badawczo. – No… jeśli się… poddadzą? Pomachają białą flagą czy coś. Philip Blake spogląda w dal. Sięga do kamizelki po kolejnego papierosa i podpala go swoją zapalniczką. Niczy m aureola, jego głowę otacza smużka dy mu. – Będziemy o ty m my śleć w swoim czasie – mruczy cicho, wy dy chając szarą chmurę. – Na pewno jesteś gotowa? – Tak… O co ci chodzi? Pewnie, że jestem. – Dobrze się czujesz? – Mhm. I chcę dopaść ty ch skurwieli tak samo mocno jak i ty . Czemu py tasz? Gubernator bierze głęboko oddech i przy gląda się jej badawczo. – Bo wiem, co się stało. – Chcesz powiedzieć, że wiesz o… – O dziecku. – Skąd? – Gęsia skórka pokry wa ręce i nogi Lilly , czuje w brzuchu ucisk. – Jak się… – Bob mi powiedział – mówi Philip, spuszczając głowę. – Przepraszam, że musiałaś przez to przejść, to musi by ć dla kobiety ciężkie. Ty lko ty le mam do dodania. Dziewczy na przeły ka ślinę. – Jestem gotowa, Gubernatorze. Tak jak mówiłam. Przy gląda się jej przez chwilę w słaby m świetle lampy awary jnej, przez co Lilly czuje się nieswojo; jest zawsty dzona, bowiem zauważa w jego oku współczucie. Bardziej niż kiedy kolwiek chce stanąć u boku tego mężczy zny – niedoskonałego, bezwzględnego, szorstkiego – i walczy ć. – Potrzebuję cię, panienko – mówi Gubernator, wy puszczając kolejny kłąb dy mu. – Jestem przy tobie. – Osiłków mi nie brakuje – Philip Blake znowu wy pala w niej dziurę spojrzeniem swojego cy klopiego oka – ale ty jesteś osobą my ślącą, urodzony m przy wódcą. A na dodatek zajebiście sobie radzisz z bronią. Będziesz mi potrzebna w pierwszej linii. – Rozumiem – przy takuje i kiwa głową. – Zaś to, co ci się przy trafiło – zaciąga się papierosem – dowodzi, jak bardzo niebezpieczny jest świat, gdzie ży ją tacy pojebańcy jak oni. Trzeba się nimi zająć, zanim stanie się coś jeszcze gorszego, i to my musimy to zrobić. Bez względu na koszta, bez względu na wszy stko. Nadążasz? Lilly patrzy na niego, nie odpowiada. Kiedy otwiera usta, jej głos jest chłodny i bezbarwny . – Do zobaczenia rano – mówi. Odwraca się i odchodzi z zaciśnięty mi mocno pięściami. Gubernator stoi jeszcze przez chwilę w mroku tunelu, obserwując Lilly Caul. Już po samy m jej kroku może z całą pewnością stwierdzić, że fakty cznie jest gotowa; gotowa, aby zabić za sprawę. Kiedy znika za rogiem Main Street, zry wa się wiatr, który rozrzuca zalegające na ulicy śmieci, obwieszczając jej odejście. Philip bierze głęboki oddech, wy rzuca papierosa i przy deptuje niedopałek. Pozostała już ty lko jedna rzecz, którą musi się zająć przed świtem, ostatni członek plemienia, którego trzeba naprostować, zanim poleje się upragniona krew. Robi kilka kroków w stronę ulicy , pogwizdując. Jeszcze nigdy w ży ciu nie czuł się taki… ży wy . Nareszcie jego umy sł jest nieskazitelnie czy sty . Rozpoczęła się wojna.

CZĘŚĆ DRUGA Zegar zagłady Ziemia otworzy ła swoją paszczę i pochłonęła ich razem z ich rodzinami, jak również ludzi, którzy połączy li się z Korachem, wraz z cały m ich majątkiem. Wpadli razem ze wszy stkim, co do nich należało, ży wcem do szeolu, a ziemia zamknęła się nad nimi. Tak zniknęli spośród społeczności***. —Księga Liczb 16, 32-33

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

DZIESIĘĆ Bob Stookey , skubiąc powy krzy wiane palce, stoi w duszny m, śmierdzący m kory tarzy ku mieszkania Gubernatora. Kręci mu się w głowie, gdy ż został wy ciągnięty z łóżka o trzeciej nad ranem. Próbuje nie patrzeć na nieumarłą dziewczy nkę, która siłuje się z przy kuty m do ściany łańcuchem zaledwie trzy metry od niego. Stwór ma na sobie niebieski bezrękawnik w kwiaty , poplamiony i podarty , jakby ktoś przepchnął go przez maszy nkę do mięsa. Przerzedzone kucy ki dy ndające jej przy głowie kojarzą mu się z ponury m żartem. Penny ma szeroko otwarte oczy – przy pomina Bobowi złapaną na haczy k ry bę – i mlaszcze bezzębny mi czarny mi ustami, czując zapach świeżego ludzkiego mięsa. – Niedługo będę z powrotem, kochanie, nie bój się – mówi Gubernator, klękając przy niej. Uśmiecha się dziwacznie. Jeśli Bob miałby opisać ten gry mas, powiedziałby , że to maska pośmiertna albo makijaż klauna nałożony trupowi. – Nawet nie zauważy sz, że mnie nie by ło. Szy bko obrócę. Bądź grzeczna i nie sprawiaj wujkowi kłopotów, okej? Bądź dobrą dziewczy nką. Trup odpowiada burczeniem i chwy ta ustami powietrze. – Tak, ja też cię kocham – mówi Philip, przy tulając martwą Penny . Bob odwraca wzrok, targają nim niemożliwe do okiełznania uczucia – obrzy dzenie, smutek, strach, żal – które zbijają się w jego żołądku w płonącą kulę. Jest jedny m z trójki zaufany ch świadomy ch istnienia Penny , a nie ma pewności, czy fakty cznie chce nim by ć. Patrzy tępo na dy wan i próbuje zwalczy ć mdłości. – Bob? Gubernator musiał dostrzec niepewność na jego twarzy , bo mówi do niego nieznoszący m sprzeciwu tonem, jakby karcił nieposłuszne dziecko. – Na pewno dasz radę? Py tam serio, ona dużo dla mnie znaczy . By ły wojskowy lekarz opiera się o ścianę i łapie oddech. – Zaopiekuję się nią, Gubernatorze. Jestem trzeźwy jak niemowlę. Będę miał ją na oku, naprawdę o nic się nie martw. Philip wzdy cha, spoglądając na śliniącą się kreaturę. – Jeśli chcesz, możesz ją odpiąć… ale nie będę cię winił, jeśli zatrzy masz ją na łańcuchu – mówi, nie spuszczając martwej dziewczy nki z oka. – Nie może gry źć, lecz spsoci, jeśli jej na to pozwolisz. Nie mam też dla niej nic do jedzenia, więc jest niepocieszona. Bob słucha, kiwając głową. Pot spły wa mu po czole, pieką go oczy , zdaje sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie stał tak blisko jednego z kąsaczy . – Jeśli ktoś umrze, ktokolwiek, upewnij się, że zostanie nakarmiona – ciągnie Philip. – Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? – Tak, jasne – odpowiada mężczy zna, nadal próbując nie patrzeć na Penny . Gubernator przy tula trupka raz jeszcze. Do jego ramienia przy kleja się strużka czarnego śluzu.

Nieco ponad godzinę później – o piątej czternaście rano – Gubernator staje obok Gabe’a przy północny m krańcu głównego placu miejskiego. Pojedy ncza lampa awary jna zainstalowana na słupie telefoniczny m rzuca na nich słabe światło, usiłujące przebić się przez ciemną chmurkę ciem, które ry zy kując ży ciem, pędzą ku nagrzanej żarówce. Obaj mężczy źni mają na sobie kevlar przy niesiony z posterunku Gwardii, kamizelki przy dają im grobowej powagi, fakty cznie prezentują się jak żołnierze idący na pierwszą linię frontu. Poranny chłód zdradza para ulatniająca się z ich rozchy lony ch ust, kiedy robią przegląd liczącego dwadzieścia trzy osoby oddziału, który stoi przed nimi w ciszy i skupieniu. Mężczy źni i kobiety – prawie dwa tuziny – obładowani są pasami z amunicją i kaburami. Każdy dzierży ty le broni, ile zdoła unieść. Ustawieni ramię w ramię wzdłuż krawężnika czekają na rozkazy swojego dowódcy . Za nimi na jałowy m biegu stoi rząd zatankowany ch aut, które zajmują pół ulicy . Ich reflektory skierowane są na bramę wy jazdową. Zostawiają w mieście dwadzieścia pięć prakty cznie bezbronny ch osób. Niemalże cały arsenał załadowali na ciężarówki i do bagażników. Gubernator powiedział Sternom, żeby zostali na miejscu i mieli na wszy stko oko, a kiedy Barbara odmówiła – w końcu David jest jedny m z ich najlepszy ch strzelców – Philip dodał, że nie prosi ich o to, ale, kurwa, rozkazuje. – Dostaniemy ich, przy jaciele! – obwieszcza swojej ekipie Philip Blake, a echo niesie jego donośny głos po ciemny m placu. Każdy z obecny ch rozumie powagę sy tuacji, co można odczy tać z ich min. Pod daszkami czapek baseballowy ch i zawiązany mi na głowach chustami oczy lśnią z podniecenia, ale i lekkiego strachu. Palce nerwowo pieszczą bezpieczniki karabinów maszy nowy ch. Jego ludzie nie są zawodowy mi żołnierzami, jednak Philip dostrzega, że obudził się w nich chłodny insty nkt przetrwania, który napełnia energią i zachęca do działania. Aby jeszcze bardziej nakręcić swoją armię, Gubernator odzy wa się tubalny m głosem: – Skurwiele zabili doktora Stevensa! Zamordowali Bruce’a Coopera! Po każdy m słowie uważnie studiuje skupione twarze towarzy szy . Zauważa, że na samy m końcu stoi Lilly , a obok niej Austin z karabinem snajperskim na ramieniu; dziewczy na przy gląda mu się z ponurą determinacją. Na plecy zarzuciła Remingtona MSR, włosy spięła w kucy k, żeby nie przeszkadzały , dłonie położy ła na rękojeściach tkwiący ch w kaburach rugerów. Philip dostrzega w jej oczach coś niepokojącego. Może mu się zdaje, ale Lilly wy gląda, jakby by ła zadumana, pogrążona w my ślach, kiedy powinna przecież aż drżeć na my śl o zbliżający m się rozlewie krwi, podniecona żądzą mordu. Mężczy zna, patrząc na nią, dodaje: – Okaleczy li mnie! Nadszedł czas zapłaty !!! Lilly unosi lekko głowę i patrzy prosto na niego. Ten swoisty impas wy daje się trwać w nieskończoność. Aż wreszcie dziewczy na kiwa głową. – DO AUT I RUSZAMY!!! – krzy czy Gubernator.

Równo o piątej trzy dzieści rozlega się ry k uruchamiany ch silników, skrzy pienie podwozi i chaoty czne pokrzy kiwania; zbrojny konwój rusza z miasta. Lilly jedzie w środku grupy aut i trzy ma się czerwony ch świateł przed sobą, obiema rękami ściskając giganty czną kierownicę trzęsącej się ciężarówki M35. Ostatnie dni by ły tak suche, że droga przy pomina piaskownicę, ogromne koła wzbijają tumany kurzu; procesja wy jeżdża przez południową bramę w szarej chmurze. Na dodatek jest jeszcze ciemno i Lilly ledwie widzi we wsteczny m lusterku długą na przeszło trzy metry pakę swojego auta, na której, opierając się o metalową barierkę, stoją pasażerowie. W przestronnej szoferce czuje się jak karlica, ma trudności z dosięgnięciem pedału gazu, a jakby tego by ło mało, kabina przesiąkła zjełczały m potem cały ch pokoleń gwardzistów. Siedzący na fotelu pasażera Austin ściska krótkofalówkę. Co chwilę z głośnika odzy wa się trzeszczący głos Gubernatora, który poucza Gabe’a, aby nie przekraczał prędkości sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę, utrzy mał zwartą formację i nie zapomniał skręcić w biegnącą na południe osiemdziesiątkę piątkę – TYLKO NIE NA PÓŁNOC, DO KURWY NĘDZY!!! – a potem wy łączy ł pierdolone światła, bo pobudzi całe hrabstwo. Przed laty Lilly spędzała sporo czasu na kozetce w klinice w Marietcie, gdzie leczy ła ataki paniki. Zajmowała się nią miła kobieta w średnim wieku, doktor Cara Leone, która preferowała szczerą rozmowę niż terapię farmakologiczną i poświęcała wiele czasu analizie składniowej galopujący ch my śli swojej pacjentki. Spowodowany m po części hormonami, a po części wy rzutami sumienia, neurochemią i smutkiem po przegranej przez jej matkę batalii z rakiem piersi, atakom dopadający m Lilly w miejscach publiczny ch, w tłumie, towarzy szy ło istne pandemonium, które rozgry wało się w jej głowie. By ła brzy dka i gruba, by ła frajerką, nowotwór tkwił w jej genach, ludzie się na nią gapili, dopadały ją mdłości, nie mogła oddy chać, cierpiała na raka mózgu, miała umrzeć na zakupach w spoży wczy m. Na szczęście albo wy rosła już z podobny ch my śli, albo się z nimi uporała… aż do teraz. Podążając za jadącą przed nią ciężarówką, wpatrzona w blask świateł majaczący ch za kłębem kurzu i spalin, Lilly czuje narastającą panikę. Od jakichś dziesięciu lat nie doświadczy ła podobnego uczucia, lecz nie ma wątpliwości co do jego natury – my śli zbaczają z kursu, nadchodzą przy wołane strachem zawroty głowy , na karku wy kwita jej gęsia skórka. Nie spuszcza oczu z czerwony ch ślepi ciężarówki. Gapi się i gapi, aż obie lampki stają się w jej wy obraźni skarlały mi planetami unoszący mi się w bezkresie kosmosu… Przy pomina sobie szczegóły szkolenia, które przeszła u Boba. Podczas pierwszy ch lekcji strzelania uczy ł ją snajperskiego zen. Pocisk podróżuje po zakrzy wionej trajektorii. Strzelec musi wziąć na to poprawkę i mierzy ć wy żej, jeśli od celu dzieli go spora odległość. Gdy dy stans jest trudny do określenia, zadaniem snajpera jest obliczenie go na podstawie charaktery sty cznego obiektu znajdującego się blisko celu, na przy kład słupa telegraficznego, i oszacowanie odległości. Lilly my śli o ty m podczas jazdy , odpy chając od siebie ściskający ją za gardło strach siłą czy stej koncentracji. Należy celować prosto w głowę. Średnio ludzka czaszka ma niecałe piętnaście centy metrów szerokości. Ramiona dzieli około pół metra. Od czubka głowy do miednicy jest metr. Jadąca przed nią ciężarówka skręca pod kątem prosty m w Millard Drive. Lilly spokojnie idzie

w jej ślady , obracając kierownicą i delikatnie przebijając się M35 przez chmurę kurzu na dwupasmówkę. Czuje się nieco lepiej. Biegnące sprintem my śli przegry wają ze spokojem osiągnięty m poprzez snajperskie rozmy ślania; nad ty m stanem rozpły wał się Bob, kiedy się nawalił. Prędkość spadania pocisku zależy od jego rodzaju. Remington to kaliber .308, a masa kuli wy nosi sto siedemdziesiąt pięć granów****, czy li w ciągu sekundy pokonuje dy stans osiemdziesięciu jeden centy metrów. Przy odległości do celu wy noszącej około sześciuset metrów należy skory gować kąt nachy lenia lufy i unieść ją o siedemnaście stopni. Konwój przy śpiesza, ona również. Prędkościomierz pokazuje ponad osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Dopiero po chwili orientuje się, że Austin patrzy na nią wy czekująco. – Co? – Spogląda na niego; czuje się, jakby została wy budzona z głębokiego snu. – Mówiłeś coś? Chłopak nie kry je zdziwienia, jego pełna napięcia młodzieńcza twarz zasty ga jak maska. – Wszy stko w porządku? – py ta. – Jasne. – To dobrze. – Kiwa głową i odwraca się do okna. Lilly zauważa, że niebo widoczne przez korony drzew zmieniło kolor, rozjaśniło się od głębokiej czerni do ponurej czarności. Świt jest tuż za rogiem. Ściska mocniej kierownicę i skręca za procesją na szutrową drogę dojazdową, ponownie wzbijając w górę tuman py łu. Co chwilę zerka w boczne lusterko, podpatrując Gubernatora, który stoi pomiędzy milczący mi mężczy znami i kobietami ściśnięty mi na ty le niczy m sztućce w szufladzie. Jakby miał przekroczy ć pierdoloną Delaware, my śli, i nagle znowu czuje, że sprzeczne emocje rozdzierają ją na dwoje. Jest trochę zażenowana jego postawą. Głowę zadarł dumnie w niepokorny m geście, jedy ną dłonią ściska barierkę, żeby nie stracić równowagi, kiedy ciężarówka podskakuje na wy bojach. Stoi w tej swojej skórzanej opasce i kamizelce kuloodpornej niczy m ranny spartański generał my ślący ty lko o zemście. Lilly przy znaje niechętnie sama przed sobą, że to w gruncie rzeczy prawda. Jakaś część niej upaja się jednak tą butą godną generała Jacksona, to twardziel najtwardszy z twardy ch, dzięki jego obecności zy skuje pewność, iż czy ni dobrze, ruszając do boju. Bo któż inny potrafiłby wy ciąć tę narośl? Kwadrans później słońce maluje leśną palisadę na pomarańczowo, a droga zaczy na delikatnie biec pod górę. Drzewa po obu stronach konwoju powoli gęstnieją, do szoferki wpada woń sosen, ziemi i rozkładu. Lilly raz jeszcze zerka na Gubernatora, który gapi się w jakiś odległy punkt i mamrocze coś pod nosem, trzy mając w ręce powiewającą na wietrze mapę. Łapie za przy piętą do paska krótkofalówkę. Pozostali pasażerowie stojący lub siedzący obok niego podnoszą strzelby i karabiny , sprawdzają magazy nki. Ich zaciśnięte szczęki zdradzają skrajne napięcie. Gubernator naciska odpowiedni guzik i zaczy na mówić. Jego głos rozlega się także w trzeszczący m głośniczku trzy manego przez Austina odbiornika: – Zbliżamy się do wzgórza, z którego widać więzienie… czy tak, Gabe? Głos generała jest jeszcze bardziej niewy raźny , krótkofalówka z trudem wy pluwa z siebie: – Tak jest, szefie, to jakieś pół kilometra stąd, na równinie, przy granicy hrabstwa. – Dobrze – odpowiada Philip. – Znajdź miejsce, w który m będziemy mogli zaparkować, najlepiej tak, żeby śmy mieli oko na więzienie. – Już się robi!

Poranne słońce młóci drzewa, prześlizguje się po nitkach babiego lata i stąpa po konarach, sy pie się puch z topoli, jakby unoszony przez jasne promienie, co nadaje otaczającemu ich krajobrazowi niemal pierwotną aurę. Jest dokładnie szósta piętnaście. Gabe znajduje wąską polanę, na której mogą się zatrzy mać. Reszta konwoju wjeżdża za nim na łączkę. Kierowcy zdejmują nogi z gazu, jadą tak cicho, jak to możliwe, a potem jeden po drugim gaszą silniki. Lilly staje zaraz za ciężarówką, wrzuca luz i zaciąga hamulec ręczny . Przez boleśnie długą chwilę wszy scy zasty gają w milczeniu. Dziewczy na sły szy w uszach dudnienie własnego serca. Nareszcie rozlega się charaktery sty czny dźwięk otwierany ch drzwi, co znaczy jedno – przekroczy li granicę, zza której nie ma już odwrotu. Lilly i Austin wy chodzą z szoferki, są tak spięci, że aż bolą ich stawy , a żołądki ściska zimna dłoń. Sły szą łagodny trzask zamków pośpiesznie odciągany ch w niebieskawy ch, chłodny ch cieniach rzucany ch przez drzewa; kule lądują w komorach. Ludzie poprawiają pasy z amunicją i kamizelki kuloodporne, zakładają okulary przeciwsłoneczne i stają przy nagrzany ch maskach swoich aut. – No to jesteśmy – oświadcza Gubernator ze swojego gniazda na pace ciężarówki Lilly . Na dźwięk jego głosu wszy scy prostują się i stają na baczność. Philip Blake pokazuje prześwit pomiędzy drzewami i szutrową dróżkę prowadzącą do doliny . Cztery sta metrów dalej majaczy ukry ty za mgiełką żaru kompleks betonowy ch budowli. – Tak blisko, że niemal można poczuć smród zła. Oddział Gubernatora obraca się ku więzieniu; zupełnie jakby ktoś pośrodku niczego postawił nieduże osiedle w egzoty czny m beduińskim sty lu. Niskie betonowe bloki stoją za ogrodzeniami z siatki zwieńczony mi drutem kolczasty m, porozstawiane tu i ówdzie wieży czki strażnicze są nieobsadzone, puste, nieczy nne. Miejsce to woła do Lilly niczy m nawiedzony dom, przeklęty i zbezczeszczony przez udręczone dusze marginesu, który niegdy ś zamieszkiwał te mury . Cały kompleks wy gląda, jakby spał, jedy ny m źródłem ruchu są szwendacze wałęsający się po wy deptany ch ścieżkach okalający ch zewnętrzne ogrodzenie. Tłumek ten kojarzy jej się z tabunem pasażerów czekający ch na stacji w godzinie szczy tu na przy jazd metra. Z tej odległości przy pominają mrówki kłębiące się przy siatce. – Spróbujcie trzy mać się czołgu, kiedy będziemy się zbliżać – rozkazuje z paki Gubernator. Mówi tak głośno, żeby wszy scy mogli go usły szeć, ale jednocześnie na ty le cicho, żeby nie zdradzić swojej obecności; jeszcze na to nie pora. – Chcę, żeby śmy wy glądali jak bezlitosna fala napierająca od hory zontu. Musimy ich przestraszy ć, żeby zrobili się nieuważni! Lilly zdejmuje strzelbę z ramienia i sprawdza broń – jest gotowa do strzału – a po plecach przechodzi jej dreszcz podniecenia. – Kiedy ruszy my , kiedy zaczniecie zabijać – ciągnie Gubernator, obserwując uważnie każdego szy kującego się do nieuniknionego starcia wojownika swoim jedy ny m okiem – niech was nie zwiodą pozory . Ujrzy cie bowiem kobiety , nawet dzieci, ale zapewniam, że ci ludzie to potwory , nie różnią się tak naprawdę niczy m od kąsaczy ! Lilly wy mienia zaniepokojone spojrzenie z Austinem, który stoi obok z zaciśnięty mi pięściami; jego chłopięca twarz postarzała się znacznie tego poranka. Serce jej się kraje, kiedy na niego patrzy . – Ży cie tutaj ich zmieniło – konty nuuje Philip – wy koślawiło ich dusze. Zabijają bez litości,

bez namy słu. Nie szanują ludzkiego ży cia. I dlatego nie zasługują, aby ży ć. Gubernator staje na barierce i zeskakuje na ziemię. Lilly nie spuszcza z niego oczu, jej puls przy śpiesza, bo doskonale wie, dokąd idzie. Mężczy zna kieruje się do pierwszego pojazdu w kolumnie, jego ciężkie buciory chrzęszczą na żwirze, a skórzana rękawiczka skrzy pi, kiedy zaciska dłoń w pięść. Gabe siedzi za kierownicą stojącej na przodzie ciężarówki; widząc swojego dowódcę, wy chy la się przez okno z zaskoczony m wy razem twarzy . – Co tam, szefie? – Dołącz do pozostały ch – mówi do niego Philip. – Niech cała flota ustawi się tak, żeby śmy jechali obok siebie, na całej długości doliny . I poślij kogoś na zwiad za więzienie, niech pilnuje ty łów, na wy padek gdy by tamci chcieli zwiać. Gabe kiwa głową, po czy m py ta Gubernatora: – A pan nie idzie? Philip patrzy na więzienie. – Za nic w świecie tego nie opuszczę. Jadę czołgiem – dodaje, odwracając się do swego generała.

Jadą od wschodu, mając słońce za plecami. Towarzy szy im tabun kurzu. Zjeżdżają z ry kiem do doliny . Gubernator stoi na wieży czce czołgu, trzy mając się kurczowo chłodnego metalu, jakby ujeżdżał dzikiego konia. Masy wne gąsienice pojazdu oraz ogromne koła kolumny wojskowy ch aut niemiłosiernie ry ją ziemię, silniki śpiewają swoje arie – armia walkirii opadająca na przeklęty ch – chmura py łu jest już tak duża, że prakty cznie zasłoniła całą flotę. Kiedy wy jeżdżają na zewnętrzną drogę dojazdową – jakieś pięćdziesiąt metrów od siatki – nagle wszy stko się zmienia. Szwendacze, zainteresowani hałasem i nagły m zamieszaniem, tłoczą się przy krawędzi ogrodzenia, jest ich setka, a może nawet i znacznie więcej; służą mieszkańcom betonowego kompleksu za – świadomą lub nie – pierwszą linię obrony . Równocześnie daleko za siatką rozlegają się odbite od cementowy ch murów krzy ki. Zaskoczy li ich i teraz tamci na gwałt szukają schronienia. Chaos podkreśla gęsty tuman kurzu napierający na nich jak sirocco, który poły ka konwój. Lilly , oślepiona py łem, naciska hamulec, a uzbrojeni ludzie na pace ciężarówki lecą do przodu, obijając się o kabinę. Austin uderza w deskę rozdzielczą, głową wali w przednią szy bę. Dziewczy nie dopiero po chwili udaje się złapać oddech. – Nic ci nie jest? – py ta. – Gra – mamrocze chłopak, sięgając po broń. Py ł zaczy na się rozwiewać. Ostre poranne światło przebija przez nisko wiszące chmury niczy m płomień kominka za firaną, przez co wszy stko wy daje się okry te senną mgiełką. Rozedrgane serce mało co nie wy skoczy Lilly z piersi, głowa jej pęka z napięcia. Przez przy brudzoną przednią szy bę ciężarówki widzi ukoronowane drutem kolczasty m zewnętrzne ogrodzenie – długie na kilometry – przy który m kłębią się ży we trupy . Oblazły siatkę niczy m pszczoły gniazdo – są ich setki, we wszy stkich kształtach i rozmiarach, obojga płci, ślinią się i powarkują, poruszając się jak jeden organizm – kierowane jedy nie pierwotny m, demoniczny m głodem. Z letargu wy budza je dopiero pomruk ciężarówek, poruszenie za ogrodzeniem, zapach ludzkiego mięsa.

Przez boczne okno, kątem oka, Lilly dostrzega ruch. Gubernator stanął na czołgu niczy m przy wódca przed dokonaniem chwalebnego ataku – choć jej przy pomina raczej galion na dziobie okrętu – z piersią pełną nadziei, adrenaliny i py chy . Podnosi dłoń w rękawiczce i pokazuje palcem na tłum nieumarły ch. Jego rozkaz rozlega się niczy m wy strzał z moździerza: – WYBIĆ ICH WSZYSTKICH! TERAZ!!!

Ogłuszająca kanonada rozdziera bębenki, paraliżuje Lilly , która przy gląda się masakrze jak zahipnoty zowana. Tornado kul szatkuje rzędy martwego mięsa armatniego. Szwendacze rozpry skują się w fontannach krwi i gnijącej tkanki, głowy eksplodują jak w zaplanowany m układzie choreograficzny m, roztrzaskiwane kulami kalibru .50 – pełen automat – pękają niczy m połączone kablem żarówki. Czarna posoka i śluz opry skują siatkę. Postrzępione zwłoki kręcą piruety . Łuski wy latują w powietrze, zaściełając ziemię gradem zuży tej amunicji. Ogrodzenie chwieje się i faluje pod naporem padający ch zwłok, które tworzą makabry czne stosy . Lilly nie ma nawet okazji wy chy lić się przez okno i wy strzelić. Jatka trwa zaledwie kilka minut – to też element przedstawienia – ale uderza w trupią gromadę z siłą tsunami; krwistoczerwona fala zniszczenia rozdziera ciała na kawałki, wy ry wa kończy ny ze stawów, rozłupuje czaszki, miele spotworniałe twarze na czerwoną papkę. Hałas jest nie do zniesienia. Lilly dzwoni w uszach, zakry wa je dłońmi, krzy wiąc się, powietrze wokół niej wibruje i dudni. Kordy t formuje nad wschodnią częścią kompleksu więziennego niebieskawą chmurę, która opada powoli na dziesiątki powalony ch umarły ch; udało im się wy eliminować większość kąsaczy . Kiedy dobijają pozostały ch i strzelanina prakty cznie dobiega końca, przez uporczy wy szum świdrujący jej uszy Lilly ledwie sły szy nawołujący ch się rozpaczliwie za ogrodzeniem ludzi: – PADNIJ! – STÓJ! – LORI! – NA ZIEMIĘ, DO CHOLERY! – ANDREA, ZATRZYMAJ SIĘ! Lecz patrząc zza całunu py łu i dy mu wzbity ch podczas tej demonstracji siły , nie widzi, co się dzieje. Nareszcie, kiedy gdzieś w tej mgle rozlegają się ostatnie serie z broni maszy nowej dużego kalibru, dziewczy na rozpoznaje wzmocniony przez megafon głos Gubernatora, głośniejszy niż rozlegające się gdzieniegdzie okazjonalne wy strzały z pistoletu. – WSTRZYMAĆ OGIEŃ! Ostatni strzelcy opuszczają broń i w jednej chwili w powietrzu zawisa dziwaczna, niezmącona niczy m cisza. Lilly próbuje wy patrzeć coś przez zabrudzoną szy bę, ale dostrzega jedy nie zmasakrowane, okaleczone, dy miące jeszcze zwłoki zalegające pod siatką. Z przerażeniem odnotowuje pierwsze skojarzenie, jakie przy chodzi jej na my śl, z fotografiami przedstawiający mi okrucieństwa drugiej wojny – ciała ofiar obozów koncentracy jny ch spy chane buldożerami do pokry ty ch śniegiem masowy ch mogił – i zaczy na nerwowo mrugać. Potrząsa głową i przeciera oczy , jakby chciała odgonić od siebie nieprzy jemne my śli. Z odrętwienia wy ry wa ją ponury , suchy trzask megafonu: – INFORMACJA DLA ŻYWYCH, KTÓRZY CHOWAJĄ SIĘ ZA TYMI MURAMI: TO

WASZA OSTATNIA SZANSA, ŻEBY WYJŚĆ Z TEGO CAŁO. – Philip Blake stoi na swoim czołgu i peroruje do pusty ch placów za ogrodzeniem; echo niesie jego głos do bloków więzienny ch i budy nków administracy jny ch. – NIE PONOWIĘ OFERTY. Lilly po cichu wy chodzi z szoferki, Austin wy siada po przeciwległej stronie. Oboje przy kucają za ogromny mi kołami ciężarówki z bronią gotową do strzału. Kry jąc się za otwarty mi drzwiami samochodu, spoglądają na opuszczone boiska do koszy kówki, parkingi i spacerniaki rozciągające się za siatką. Żadnego ruchu poza pojedy nczy mi cieniami przemy kający mi tu i ówdzie pomiędzy betonowy mi klocami. – MORDOWALIŚCIE NAS I OKALECZALIŚCIE, A TERAZ CHOWACIE SIĘ ZA SWOIMI OGRODZENIAMI, ALE WASZ CZAS DOBIEGŁ KOŃCA! Ostatnie słowo zostaje wy powiedziane z jadowity m naciskiem i wy daje się jeszcze przez dłuższą chwilę nawiedzać więzienne mury , rozpleniając się niczy m wirus jakiejś złośliwej choroby . – OKAŻEMY WAM LITOŚĆ… ALE POD JEDNYM WARUNKIEM. Lilly patrzy na Gubernatora. Nawet z tej odległości – a dzieli ich sześć, może siedem metrów – dostrzega, że jego jedy ne oko płonie jak rozżarzony węgielek. Znowu rozlega się dźwięk, który przy pomina przecinanie metalowej puszki brzeszczotem. – OTWÓRZCIE WEWNĘTRZNĄ BRAMĘ, ZBIERZCIE SWOJĄ BROŃ, PISTOLETY, AMUNICJĘ, NOŻE I TAM ZOSTAWCIE. POTEM JĄ ZAMKNIJCIE Z POWROTEM I ZACZEKAJCIE, AŻ WYKOŃCZYMY KĄSACZY. Gubernator przery wa i nasłuchuje, lecz idealną ciszę burzy jedy nie zanikające echo jego głosu oraz rzężące silniki samochodów. – NIE MUSIMY SIĘ ZABIJAĆ. NADAL MOŻEMY WSPÓŁPRACOWAĆ. Odpowiada mu jedy nie milczenie. Ze swojego punktu obserwacy jnego za kołem ciężarówki Lilly zauważa, że kolejni szwendacze nadciągają od północy , lezą, chy bocząc się, prą do swoich poległy ch braci. Zerka na spacerniak po wewnętrznej stronie siatki. Chwasty wy pełniły pęknięcia w wy bielony m przez słońce betonie, a wiatr popy cha niedbale pomięte papiery . Mruży oczy . Gdzieniegdzie leżą rozrzucone jakieś trudne do zidenty fikowania rzeczy , jakby ktoś zostawił tam niedbale sterty ubrań lub niepotrzebny ch śmieci, ale im dłużej się wpatruje, ty m większej nabiera pewności, że to ludzie czołgający się do bezpiecznego miejsca. – ZRÓBCIE, CO MÓWIĘ, I OTWÓRZCIE BRAMĘ – dla Lilly głos Gubernatora brzmi teraz całkiem spokojnie, niemal racjonalnie, kojarzy jej się z nauczy cielem niechętnie informujący m swoich podopieczny ch, że będą musieli zostać po lekcjach – TO OSTATNIA SZANSA. Gubernator opuszcza megafon i czeka na odpowiedź. Lilly , przy kucnięta za otwarty mi drzwiami ciężarówki, ściska oburącz strzelbę, spocony palec spoczy wa na spuście. Przeciągająca się cisza – która trwa zaledwie parę minut – zdaje się jej wiecznością. Słońce bezlitośnie przy grzewa w kark. Pot spły wa po plecach. Żołądek wy wraca się na drugą stronę. Dziewczy na czuje niesiony wiatrem stęchły smród szwendaczy , od którego ma mdłości. Po drugiej stronie szoferki sły szy oddech Austina, nawet dostrzega jego cień. Chłopak kuca ze spuszczoną głową, trzy mając karabin snajperski. Nagłe skurcze wy kręcają jej wnętrzności, znajome ostre igiełki wbijają się głęboko w podbrzusze, zaskoczona Lilly niemal upada na zderzak ciężarówki. Czuje się, jakby ktoś przecinał ją na pół piłą tarczową. Pochy la się, próbując złapać oddech i opanować ból. Podpaska, którą założy ła przed całą tą akcją, przesiąkła, jest mokra i ciężka, lepi się jej do ud. Prakty cznie dostała krwotoku. Od czasu poronienia uży wa i tamponów, i podpasek, bez problemu panując nad

krwawieniami, ale z takim czy mś nie miała jeszcze do czy nienia. By ć może nagła reakcja jej organizmu spowodowana jest stresem albo to komplikacje po badaniu. Lub jedno i drugie. Zaczy na ją to doprowadzać do szału. Próbuje zignorować skurcze i skupić się na ty m, co dzieje się na placu za siatką, ale przestała się już łudzić, wie, że przegrała tę batalię. Ból wy wija wewnątrz niej fikołki, a ona zaczy na za swoje nieszczęście obarczać ty ch skurwieli zza ogrodzenia, choć wie przecież, że nie ma to sensu, ale jednak… Na jakiś pierdolony sposób to ich wina, cały ten ból, ten żar, który w niej płonie. To wszy stko przez nich. Lilly sły szy mamrotanie Gubernatora. Przechodzą ją zimne dreszcze. – Skurwy sy ny … niczego nie mogą mi ułatwić – cedzi przez zęby ze swojej grzędy na czołgu. Ku konwojowi zmierza kilkunastu kąsaczy , paru kolejny ch wy łazi zza ogrodzenia na południu i na zachodzie. Philip wzdy cha ze zniecierpliwieniem. Podnosi megafon i krzy czy : – STRZELAĆ! Podnoszą się lufy , odciągane są zamki, naboje wskakują do komór, ale zanim ktokolwiek zdąży nacisnąć na spust, rozlega się huk pojedy nczego wy strzału ze strzelby o dużej mocy , którego źródło znajduje się gdzieś wy soko na jednej z wieży czek strażniczy ch. Przecinająca gęste powietrze kula trafia Gubernatora w prawe ramię tuż nad piersią.

JEDENAŚCIE Pocisk wy strzelony ze specjalisty cznego karabinu snajperskiego opuszcza lufę z prędkością około ty siąca metrów na sekundę. Przeważnie kule lecące z podobną szy bkością – a jest to Winchester kaliber .308 pochodzący z więziennej zbrojowni – mogą z łatwością przebić kevlarowy pancerz i zadać celowi śmiertelną ranę. Lecz dy stans pomiędzy wieży czką strażniczą (znajdującą się w południowo-wschodnim rogu kompleksu) a czołgiem (stojący m około sto metrów od zewnętrznej części ogrodzenia) i związany z nim opór powietrza znacząco spowalniają pocisk. Dlatego też kula uderza w kamizelkę Gubernatora z prędkością jakichś sześciuset metrów na sekundę i ledwie przebija jej wierzchnią warstwę, jedy nie muskając skórę. Philip Blake przechy la się, jakby przy jął na ramię potężnego kuksańca od Mike’a Ty sona, traci równowagę i pada na plecy prosto na trawę, uderzenie pozbawia go tchu. Paraliż dowódcy oddziału trwa jedy nie ułamek sekundy , strzelcy podnoszą głowy i wy glądają zza swoich kry jówek. Nawet Lilly zamiera na chwilę za otwarty mi drzwiami ciężarówki, gapiąc się na leżącego na ziemi człowieka. Dochodzi do siebie dopiero wtedy , gdy Gubernator chwy ta oddech i przewraca się na bok, próbując złapać trochę powietrza i uporać się z szokiem. Mężczy zna podnosi się, szukając schronienia za masy wny m cielskiem czołgu. – Kurwa! – sy czy przez zaciśnięte zęby , rozgląda się i próbuje ustalić kierunek, z którego strzelano. Lilly zerka na południowo-wschodnią część placu więziennego, wieży czka strażnicza lśni w ostry m świetle wschodzącego słońca. Drewniana konstrukcja zwęża się ku górze, na jej szczy cie znajduje się nieduża budka otoczona kładką. Z tej odległości prawie niemożliwe jest stwierdzenie, czy została obsadzona, ale Lilly ma niemalże pewność, że jakaś postać leży na brzuchu na metalowej platformie. Już ma coś powiedzieć pozostały m, kiedy promień słońca odbija się od niedużej, gładkiej, lustrzanej powierzchni w rogu wieży czki, a nanosekundę później rozlega się kolejny huk. Dziesięć metrów od Lilly , po lewej, jeden z ich ludzi – młody mężczy zna z kozią bródką i rozwichrzony mi blond włosami, na którego wołają Arlo – dostaje drgawek, jakby dopadły go niespodziewane konwulsje, otoczony krwawą mgiełką. Kula kalibru .308 przebija się przez jego kark, rozry wając miękką tkankę, i wy latuje z mlaśnięciem po drugiej stronie, bezceremonialnie zwalając chłopaka z nóg. Kałasznikow, którego trzy mał w ręce, wy latuje w powietrze, on sam obija się jeszcze o swojego kolegę i pada na trawę. Stojący obok niego strzelec wy daje z siebie pełen lęku żałosny jęk, kiedy krwawa papka ochlapuje mu twarz. Jak rażony piorunem rzuca się na ziemię i w panice zaczy na czołgać się pod ciężarówkę Lilly . Gubernator również zauważy ł to samo, co ona. – WIEŻYCZKA! – Pokazuje palcem na południowo-wschodnią część placu. – SĄ NA PIEPRZONEJ WIEŻYCZCE! Tuż przed trzecim wy strzałem ponownie bły ska odbite od srebrnego szkła lunety słońce. Kolejny mieszkaniec Woodbury – zaledwie pięć metrów po prawej od Gubernatora – dostaje kulkę prosto w głowę, odrzuca go do ty łu. Kawałek czaszki leci, obracając się w powietrzu, z rany try ska fontanna krwi, mężczy zna poty ka się i upada na plecy w wy soką trawę. Cały oddział Philipa Blake’a rozpierzcha się w gorączkowy m poszukiwaniu kry jówek, ludzie nawołują się i krzy czą coś niezrozumiałego rozszalały mi głosami, część żołnierzy Gubernatora biegnie ku zamontowany m na pojazdach karabinom maszy nowy m, inni chowają się za

zaparkowany mi autami i pootwierany mi naprędce drzwiami ciężarówek. – TAM! – Philip nadal pokazuje na wieży czkę. – TAM! PO LEWEJ!!! Lilly ostrożnie wy stawia lufę swojej strzelby przez opuszczone okno samochodu i bierze na muszkę skąpaną w słońcu wieży czkę. Przez lunetę widzi leżącą na kładce postać, która celuje karabinem snajperskim o dużej mocy w ich oddział. Dziewczy na wstrzy muje oddech. To kobieta. Lilly rozpoznaje płeć strzelca po kucy ku majtający m się na wietrze i smukłej figurze. Z jakiegoś powodu to odkry cie sprawia, że burzy jej się krew w ży łach, nie czuła się tak nigdy wcześniej. Lecz zanim ma okazję oddać strzał, po obu stronach ciężarówki rozpoczy na się istna burza z piorunami. Słoneczny poranek rozbły ska jeszcze jaśniej, kiedy jej towarzy sze prują z czego się da do przy czajonego na wieży czce strzelca – poszczekujące karabiny o dużej mocy dostrajają się do ry tmu wy gry wanego przez stacjonarne działka maszy nowe i posy łające nieprzerwane długie serie automaty . Lilly krzy wi się, iry tuje ją i hałas, i upał; znowu rozdzwania się jej w uszach, kiedy sama próbuje posłać kilka dobrze wy mierzony ch kul. Kolejne skurcze wy ciskają z niej powietrze, nie jest zdolna odpowiednio wy celować, próbuje skanalizować swój ból, rozdmuchać jego zarzewie i rozniecić tlący się w niej płomień wściekłości. Ignoruje skurcze, wstrzy muje oddech, poprawia strzelbę, pamiętając o korekcie kąta – muszka musi znajdować się kilkanaście centy metrów nad celem – i dopiero wtedy naciska na spust. Broń ry czy donośnie, odrzut jest na ty le mocny , że kolba uderza ją boleśnie w ramię, kordy t chlapie jej na twarz, parząc jak gorący smar. Metalowa kładka na wieży czce strażniczej wy gląda jak owinięta łańcuszkiem miniaturowy ch eksplozji, budkę otacza chmura szarego py łu, z drewnianej konstrukcji lecą drzazgi, kule odbijają się od barierek, sy piąc iskrami, ciemną postać okalają dy miące dziury po kulach. Trudno powiedzieć, czy wy rządzili snajperowi jakąkolwiek krzy wdę, ale, sądząc po spadający ch na ziemię kawałkach drewna i rozbity m szkle, musiałby się zdarzy ć cud, żeby ktokolwiek przeży ł taką kanonadę, która trwa już od przy najmniej półtorej minuty . Lilly zdołała przez ten czas wy strzelić dziewięć razy przy jednokrotnej zmianie magazy nku. Przez lunetę dostrzega plamę krwi spły wającej po wewnętrznej ścianie budki. Strzelanina ustaje. Momentalnie zapada cisza, na wieży czce nie zauważają już żadnego ruchu. Najwy raźniej ktoś trafił tę kobietę w głowę i, co bardzo prawdopodobne, zadał suce śmiertelną ranę, ale w ty m chaosie trudno stwierdzić, komu tę zasługę przy pisać. Lilly opuszcza broń. Dwóch młody ch żołnierzy po lewej, przy kucnięty ch za ciężarówką, z uśmiechem przy bija sobie piątkę. – I co?! Może jeszcze chcecie pierdolony medal? – karci ich Gubernator. Dziewczy na ogląda się przez ramię. Jednoręki mężczy zna przepy cha się pomiędzy chłopakami. – Przestańcie się brandzlować i zapakujcie te ciała do worków! – Gesty kuluje zawzięcie, pokazując pierwsze ofiary snajpera; ich zwłoki leżą na ziemi przy słonięte wy soką trawą, a głowy toną w kałużach krwi. – I wy bijcie pozostały ch kąsaczy – dodaje, machnąwszy niedbale ręką w stronę oży wiony ch trupów, które lezą zza obu stron ogrodzenia, przedzierając się przez niebieskawy dy m jeszcze ulatniający się z luf – zanim się tutaj doczłapią i ugry zą nas w dupę!

Lilly przez chwilę przy gląda się bezczy nnie, jak jej kompani strzelają sy stematy cznie do

człapiący ch wzdłuż ogrodzenia nieumarły ch, po czy m kuca za drzwiami ciężarówki, opuszcza strzelbę i czeka, aż skończą. Słońce grzeje niemiłosiernie. Dziewczy na my śli o chłopakach, który ch zaledwie przed momentem dosięgła snajperska kula. Znała jako tako pierwszego z nich, Arlo, tego drugiego nawet nie kojarzy ła. Znowu targają nią sprzeczne emocje – smutek po stracie towarzy szy broni i przemożna złość na te bestie kry jące się w betonowy ch blokach. Chciałaby spalić ich obozowisko, zrzucić im na łeb bombę, zmieść z powierzchni ziemi. Ale ze zdziwieniem odnotowuje, że gdzieś tam głęboko w jej sercu pobrzmiewa nutka wątpliwości, która osiada się na ściance żołądka niczy m rakowa narośl. Czy to naprawdę najlepszy sposób? Czy nie da się inaczej? Po drugiej stronie szoferki, przy cupnięty za drzwiami, kry je się Austin, który co kilka sekund ze stoickim spokojem strzela do jakiegoś niewidocznego dla niej celu, jakby ćwiczy ł na poligonie, lecz jego opanowanie jest pozorne, na twarzy wy pisany ma obłęd. Czy ona również oszalała? Kątem oka dostrzega jakiś ruch, obraca się w samą porę, żeby zobaczy ć przemy kającego pomiędzy zaparkowany mi pojazdami Gabe’a. Duży , spocony facet jest wy raźnie zaniepokojony , wręcz spanikowany . Podbiega do czołgu, za który m chowa się Philip, zniecierpliwiony i coraz bardziej poiry towany , zaciskający swoją jedy ną dłoń w pięść. Mężczy źni wdają się w py skówkę, lecz ich słowa zagłuszają padające stąd i zowąd strzały . Lilly nie sły szy , co mówią, docierają do niej ty lko pojedy ncze zdania, coś o ty m, że „zuży wają zby t dużo amunicji”, „kiepsko celują” i „czemu po prostu nie staranujemy bram?”. Wreszcie Gubernator odwraca się do swoich ludzi i krzy czy co sił w płucach: – Stop! STOP! PRZESTAĆ STRZELAĆ!!! Nieznośny hałas naty chmiast ustaje. Na polanie zapada cisza, choć w pękającej głowie Lilly dzwonienie karabinu maszy nowego miesza się z jednostajny m szumem. Podnosi się nieco i ostrożnie wy gląda przez okno. Przy ogrodzeniu nadal chy bocze się kilku – a nawet kilkunastu – szwendaczy , podziurawiony ch przez kule, ale z nienaruszony mi głowami. Uparcie przedzierają się przez zarośniętą łąkę niczy m karaluchy niewrażliwe na rozpy laną trutkę. – Jared! Odpalaj czołg! – krzy czy Gubernator. Lilly przeły ka ślinę, próbując się uspokoić, i staje na obolały ch nogach. Podnosi strzelbę, a potem przemy ka na ty ł M35. Austin starannie i uważnie przeładowuje broń, trzęsący mi się, mokry mi palcami pakując kolejne naboje do komory . Długie kosmy ki powy padały mu z kucy ka i dy ndają przed oczami, niektóre przy kleiły się do jego wilgotnego od potu czoła. – Jak tam? – py ta Lilly , podchodząc do niego od ty łu. Chłopak podskakuje, kiedy kładzie mu dłoń na ramieniu. – Dobrze. Dobrze. Naprawdę. Nic mi nie jest. Czemu py tasz? – Chciałam się ty lko upewnić. – A co z tobą? – Zdrowa jak ry ba – mówi Lilly , patrząc na smugę dy mu unoszącą się z rury wy dechowej czołgu, którego turbowałowy silnik ry czy co sił. – Co oni, do cholery , robią?

Austin patrzy , jak potężna maszy na rusza na siatkę, gapi się z zachwy tem naznaczony m lękiem na tego potwora ze stali, który za sekundę przebije się przez gromadę oży wiony ch trucheł.

Abrams M1 uderza w pierwszą linię bezładnego trupiego regimentu czuwającego pod ogrodzeniem okalający m niegdy siejszy zakład karny . Tuzin – albo i lepiej – zostaje od razu połknięty przez gąsienice, ich przegniłe mięso i kości zostają zmiażdżone na krwistą breję, czemu towarzy szy mdlący odgłos śmieci przepuszczany ch przez przerdzewiały giganty czny mły nek. Lilly odwraca głowę. Ma nudności, ledwie udaje jej się zwalczy ć potrzebę zwrócenia dzisiejszego śniadania. Czołg wy konuje nagły skręt o dziewięćdziesiąt stopni, rozchlapując tłustą papkę z martwy ch ciał, i jedzie równolegle do siatki, powalając kąsacza za kąsaczem z makabry czną efekty wnością kombajnu ścinającego łany pszenicy . Kruszą się czaszki, poczerniałe organy try skają krwią niczy m napęczniałe bąble, dosłownie setki rozkładający ch się zwłok pękają jak balony , tworząc pas gęstej, śmierdzącej, obrzy dliwej czerwonawej mgiełki. Oddział Gubernatora – spora jego część nadal stoi ukry ta za samochodami, z bronią gotową do strzału – obserwuje uważnie ruch za ogrodzeniem, sy lwetki przemy kające kory tarzami i zerkające zza odległy ch bloków więzienny ch, stapiające się z plamami cieni na placach. Bez stada kąsaczy szwendający ch się przy siatce cały betonowy kompleks wy daje się odsłonięty , atakujący nareszcie mogą mu się dokładnie przy jrzeć. Rozbiegani rezy denci tamtejszy ch cel rozpaczliwie szukają schronienia, biegają jak oparzeni albo czołgają się na brzuchach do najbliższy ch drzwi. Lilly udaje się wy patrzy ć starszego mężczy znę w kapeluszu z opadający m rondem, który próbuje przemknąć przez spacerniak. Ty mczasem czołg dociera do końca ogrodzenia i hamuje hałaśliwie. Zza obu krawędzi zewnętrznej siatki nieustannie wy pełzają kolejni szwendacze – jest ich już przy najmniej trzy dziestu – depcząc po ty m, co zostało z ich martwy ch braci. Czołg nadal stoi w miejscu. Gubernator wy biega zza ciężarówki, jego oko lśni złością. Przemy ka obok Lilly , staje i ogląda zasłane stosami zmasakrowany ch gnijący ch kąsaczy ogrodzenie. Dołącza do niego Gabe. Dziewczy na przy słuchuje się ich rozmowie. – Mam pomy sł – mówi do Philipa krępy generał. – Skoro nie srają w gacie na sam widok czołgu, może wy palimy w nich z tego pieprzonego działa? Zwrócimy ty m na siebie ich uwagę, co? Gubernator nawet nie zaszczy ca go spojrzeniem, nadal gapiąc się na siatkę. Gładzi wąsy , dumając nad czy mś intensy wnie. Czołg podjeżdża, pomrukując, pod bramę, i niezdarnie cofa na poprzednią pozy cję. Philip Blake patrzy scepty cznie na stalowy taran. – Przez pięć miesięcy Jared uczy ł się sterować ty m chujostwem, ale jeszcze nie zdołał rozpracować, jak się z tego strzela. Prawda jest taka, że to ty lko nasza zabawka na pokaz. Gabe’a zauważa w oku Gubernatora niepokojący bły sk, trudno jednak zdy szanemu mężczy źnie rozpoznać, cóż to takiego. – Zadaniem tego cacka jest przerzedzenie stada dla naszego flecisty z Hameln. – Dla kogo? – dziwi się Gabe.

Akcja rozpoczy na się od ry ku silnika gdzieś za stojący mi nieruchomo ciężarówkami. Jedno z mniejszy ch aut – szary , poplamiony brunatną rdzą Chevy S-10 – parkuje pod siatką. Lilly i Austin nadal zerkają zza otwarty ch drzwi szoferki, kiedy sy tuacja na polu bitwy ulega bły skawicznej zmianie. Dwóch mężczy zn z ich oddziału odziany ch w kamizelki kuloodporne siedzi na ty le pick-upa, macha rękoma i wy krzy kuje obraźliwe słowa pod adresem oży wiony ch trucheł,

nawołując kłębiący ch się przy ogrodzeniu kąsaczy . Udaje im się przy ciągnąć uwagę sporej części – o ile nie wszy stkich – i kiedy pchani insty nktem szwendacze zaczy nają maszerować niezdarnie w ich stronę, żołnierze Philipa Blake’a dają kierowcy sy gnał do pośpiesznego odjazdu. Gubernator podejmuje decy zję, że teren został dostatecznie oczy szczony i czas, kurwa, z ty m skończy ć. Nakazuje powy strzelać ich wszy stkich, co do jednego. Powy -kurwa-strzelać! Naty chmiast. TERAZ! POZABIJAĆ, KURWA, WSZYSTKICH! Za ogrodzeniem mieszkańcy więzienia, nie bacząc już na nic, rozbiegają się, szukając bezpiecznego miejsca, kiedy powietrze wokół nich płonie. Słabsi, którzy opadli już z sił, zasłaniają rękoma głowy i nie ruszają się z ziemi, pozostali rzucają się sprintem do najbliższego budy nku, starsi pomagają młodszy m. Ogłuszająca kanonada rozpoczy na się po wschodniej stronie siatki, po czy m rozciąga się na całą szerokość polany , kule orzą popękany asfalt w akompaniamencie iskier, serie z karabinów maszy nowy ch krzy żują się nad spacerniakiem, pociski odbijają się od kontenerów na śmieci, tablic przy ustawiony ch na boisku koszach do gry , studzienek kanalizacy jny ch, ry nien, metalowy ch wenty latorów i sprężarek. Do uszu Lilly dochodzą pośpiesznie arty kułowane okrzy ki; próbuje nie zwracać na nie uwagi, celując do ruchomy ch tarcz. Dziewczy na wstrzy muje oddech i posy ła kilka precy zy jnie wy mierzony ch strzałów. – PADNIJ! – krzy czy jedna z tarcz, ściągając jakąś kobietę na asfalt. – NA ZIEMIĘ! – drze się inna, ciągnąc kogoś za sobą w panicznej próbie ucieczki. Na więzienny ch placach panuje chaos. Nikt, co wy daje się Lilly dziwne, nie jest uzbrojony – i choć nie może mieć pewności, daje jej to do my ślenia. Przestaje strzelać i unosi głowę znad lunety . Przez chwilę po prostu obserwuje tamtego starszego człowieka – mężczy znę z nagim torsem, tęgiego, z brodą i długimi, rozwiany mi włosami – biegnącego na łeb na szy ję ku drzwiom i aż podskakuje, kiedy nagle kule dziurawią jego ramię, pozostawiając na ciele krwawe plamy , rozdzierając owłosione ramiona i brzuch. Stary pada na ziemię w szkarłatny m rozbry zgu, a Lilly wzdy cha ciężko. Rozgląda się po pozostały ch uciekający ch i przez ułamek sekundy zdaje jej się, że zobaczy ła kogoś znajomego. Dostraja lunetę, przy gląda się i nabiera pewności, że mężczy zna o kwadratowej szczęce to Rick Grimes, skurwiel, który poprowadził ucieczkę z Woodbury , przy wódca ty ch bestii. Zadarł z Gubernatorem, prawdopodobnie zabił Martineza i cholera wie, co jeszcze nawy wijał. Teraz szarpie jakąś kobietę i krzy czy do niej: – MUSISZ IŚĆ DO ŚRODKA! TUTAJ NIE MA SIĘ GDZIE UKRYĆ! SŁYSZYSZ?! Ciągnie ją do najbliższego budy nku, od którego dzieli ich dwadzieścia metrów; pomiędzy nim a Lilly jest około pięćdziesięciu. Dziewczy na przy pomina sobie litanię Boba na temat snajperskiego szkolenia, uspokaja się, jest całkowicie opanowana, wciąga powietrze do płuc, wy biera cel, oblicza dy stans, dokonuje korekty . Ma mężczy znę imieniem Rick idealnie na muszce. Powolny wy dech. Ostrożnie naciska spust… ale jednak nie do końca. Wahanie. Gdzieś głęboko w umy śle Lilly zapala się lampka, lecz nie potrafi jej zlokalizować, to coś niesprecy zowanego, elektry czny impuls – jakby sy napsa nie wy paliła – który uruchamia w mózgu dziewczy ny pokaz slajdów, jednak obrazy zmieniają się zby t szy bko, aby mogła zrozumieć ich sens. Do rzeczy wistości przy wołuje ją głos stojącego za czołgiem Gubernatora: – Przy szpililiśmy ich do muru! To ty lko kwestia czasu, zanim… Jego wy wód przery wa metaliczny dźwięk ry koszetu odbitego od szczy tu stalowej wieży czki pojazdu. Philip pochy la się i spogląda na odległą budkę strażniczą po drugiej stronie kompleksu, na

północno-wschodnim krańcu betonowego osiedla. Pozostali członkowie oddziału również szukają schronienia, patrząc w kierunku, z którego nadszedł strzał. Na słońcu lśni lufa kolejnej strzelby snajperskiej. Gubernator daje nura za czołg, łapie za zatkniętą za pas krótkofalówkę, naciska przy cisk i sy czy do odbiornika: – Zdjąć tego skurwiela! Karabiny maszy nowe kalibru .50 zainstalowane na zaparkowany ch obok ciężarówkach obracają się na północ. Lilly zgrzy ta zębami, kiedy rozlega się stukot automaty cznej broni posy łającej nieprzerwaną niszczy cielską serię prosto w wieży czkę; jej wy sokie okna rozpry skują się na tle bladego, błękitnego nieba. Fala potłuczonego szkła unosi się nad głową snajpera, ry czy chór trzaskający ch szy b, iskry oblewają metalową kładkę. Leżąca na ziemi Lilly dostrzega ukradkowy ruch za ogrodzeniem. Przy gwożdżeni do asfaltu ludzie próbują skorzy stać z szansy , jaką dało im zamieszanie, i pędzą co sił w stronę bloku więziennego. Ale Philip również to zauważa. – Ej! – krzy czy , pokazując gorączkowo na spacerniak. – Biegną do pieprzony ch budy nków! – Teraz macha ręką w stronę wieży czki. – Przecież nie musicie wszy scy w niego napierdalać! Do cholery , ruszcie czasem głową!!! Paru strzelców jak na zawołanie pruje więc do ty ch na placu, a oni z powrotem padają na ziemię, próbując uchronić się przed kulami. Lilly spogląda przez lunetę i zauważa, że kilku z nich sięga po broń. Nastoletnia dziewczy na o krótkich czarny ch włosach czołga się do strzelby , potężny Afroamery kanin grzebie w skórzanej torbie, a kobieta z dredami – Michonne – odpina od pasa mężczy zny nieduży pistolet, który z tej odległości wy gląda na kaliber 9 mm, obraca się i zaczy na strzelać, czy m ośmiela jednego ze swoich towarzy szy , potem kolejnego i jeszcze jednego. – KRYĆ SIĘ! – rozkazuje Gubernator wy sokim głosem. – WSZYSCY KRYĆ SIĘ! Żołnierze z Woodbury zaczy nają padać jeden po drugim.

Pierwszy zwala się na ziemię Johnny Aldridge, czterdziestoletni włóczy kij, który należał do bry gady Martineza, łagodny człowiek nadal pamiętający imiona członków każdej kapeli heavy metalowej koncertującej w latach dziewięćdziesiąty ch na Południu. Leży nieruchomo w trawie obok Lilly , na ty le blisko, że dziewczy na czuje bijący od niego swąd papierosowego dy mu, jego szkliste oczy śmierć otworzy ła szeroko, jabłko Adama jeszcze podry guje w ry tm uchodzącej z niego tętniczej krwi. Panna Caul odwraca głowę i zamy ka oczy , a po plecach przechodzi jej dreszcz przerażenia i udręki. Odwraca się do Austina, który leży na brzuchu na trawie. Chłopak przeły ka ciężko ślinę i milczy , ale jego mina mówi wszy stko. Oczy skrzą się przerażeniem. Lilly chce coś do niego powiedzieć, kiedy ogień słabnie i echo ostatniego strzału niknie w poranny m niebie. Przeładowują? Zdołali dobiec do budy nku? Przery wa jej jednak rozszalały i wściekły Gubernator. – WYCOFUJEMY SIĘ! WYCOFUJEMY SIĘ, DO KURWY NĘDZY! – krzy czy . Lilly sły szy chrzęst pośpiesznie wrzucany ch biegów, ry k uruchamiany ch silników, trzask strzelający ch rur wy dechowy ch, w który ch kolekty wny m hałasie ginie głos Philipa Blake’a. – Musimy się przegrupować, do cholery , wziąć się w garść! Gramoląc się ze swojej kry jówki, Lilly ostrożnie siada za kierownicą, pamiętając, aby nie

podnosić głowy , i przy trzy muje Austinowi drzwi od strony pasażera. Chłopak wchodzi do kabiny , również pochy lony , krzy wiąc się za każdy m razem, kiedy rozlega się nieregularny wy strzał z pistoletu. Kątem oka Lilly zauważa biegnącego na ty ł czołgu Gabe’a. Krępy mężczy zna, zdy szany i spocony , przy kuca obok Gubernatora. – I co pan my śli? – Tak nic nie zdziałamy – mówi Philip bardziej do siebie niż do sapiącego ciężko kompana, zaciskając pięść tak mocno, że aż trzeszczy skórzana rękawiczka; sy czy jak obłąkany : – TAK NIC, KURWA, NIE ZDZIAŁAMY! Gabe już ma odpowiedzieć, ale Gubernator obraca się i wy mierza mu cios w szczękę, który okazuje się na ty le mocny , że głowa generała odskakuje do ty łu, a na wardze pojawia się rozcięcie. Z ust cieknie Gabe’owi krwista ślina, mężczy zna opiera się o czołg, mruga i doty ka palcami twarzy , patrząc na Philipa z ogniem w oczach. – CO, DO KURWY?! Gubernator mierzy go spojrzeniem. – Po prostu posadź dupę w ciężarówce. Lilly patrzy na tę scenę z odległości siedmiu metrów, z wnętrza kabiny M35, i sły szy jedy nie osiemdziesiąt procent tej konwersacji, ale widziała wy starczająco. Zimna pięść zaciska się na jej żołądku, w gardle czuje drapanie. Patrzy na Austina, lecz chłopak nadal milczy . Przekręca kluczy k i odpala silnik, naciska sprzęgło i wrzuca wsteczny . Jednak zanim rusza, rzuca raz jeszcze okiem na rozległy plac za ogrodzeniem. Przez siatkę dostrzega jakąś postać w więzienny m uniformie leżącą samotnie w kałuży krwi na brzegu spacerniaka. To mężczy zna po trzy dziestce, szaty n, ale szpakowaty , dobrze zbudowany . Brakuje mu prawej dłoni. Powoli czołga się w stronę pobliskich zabudowań, ale został śmiertelnie ranny – dostał kulkę w brzuch – i nawet nie może się podnieść, pełznie centy metr za centy metrem, zostawiając za sobą ślad krwi. Nawet z tej odległości Lilly poznaje, że to Rick, a sądząc po obrażeniach, jakie odniósł, nie ma zby t duży ch szans na przeży cie. Konwój ciężarówek zaczy na się wy cofy wać, jedna po drugiej zawracają o sto osiemdziesiąt stopni i ruszają na wschód. Lilly jedzie za czołgiem, pakując się prosto w gęstą chmurę py łu, jaką wzbija metalowy potwór plujący kurzem spod masy wny ch gąsienic. Dziewczy na nie czuje ani krzty współczucia dla mężczy zny imieniem Rick… saty sfakcji też nie. Ty lko pustkę.

DWANAŚCIE – Chy ba ktoś powinien coś powiedzieć – mówi godzinę później zachry pnięty , zmęczony Austin. Stoją na skarpie suchego kory ta rzecznego, pięć kilometrów od więzienia, i drżą, patrząc na masowy grób; w dole jedne na drugich leżą zwłoki z porozrzucany mi by le jak kończy nami, plamy krwi na ich ubraniach i skórze zdąży ły już sczernieć. Gęste, niemal stojące w miejscu powietrze roi się od komarów, promienie słońca przebijają się przez sosny , podświetlając nieśmiało unoszący się przed twarzami zgromadzony ch py łek. – Nie wiem… pewnie i powinniśmy . – Lilly obgry za paznokcie, kasztanowe kosmy ki powy suwały się z niesfornego kucy ka i opadają na przepełnioną smutkiem twarz. Rugery tkwią bezpiecznie u jej boku. Dziewczy na ma pozdzierane i zakrwawione łokcie. Boli ją krzy ż, a stawy aż trzeszczą, powy kręcane niedawny m wy siłkiem. Czuje się, jakby ktoś przejechał jej nożem po brzuchu, ostatnia fala skurczów by ła wy jątkowo dokuczliwa. Próbuje zignorować ból i przy gląda się twarzom poległy ch. Nawet jeśli nie znała ich imion, to chociaż kojarzy ła z widzenia. Teraz leżą w rowie rzuceni na dno by le jak, niczy m pocięte na bale drewno. Nie mogli pozwolić, aby zasilili szeregi populacji szwendaczy albo skończy li jako lunch dla roju. Ludzie ci mijali czasem Lilly na ulicach Woodbury , uchy lając daszka czapki baseballowej, mamrotali słowa powitania, zdarzało im się puścić do niej oko. Daleko im do ideału, ale by li prosty mi, porządny mi ludźmi. Niektórzy z nich – chociażby Arlo i Johnny – niejednokrotnie dzielili się z Lilly jakimś smakoły kiem. I kiedy tak na nich patrzy , w jej duszy zieje czarna dziura. Ciemność zalewa jej wnętrze, dławi ją, kiedy próbuje wy głosić mowę pogrzebową. – Johnny , Arlo… Ronnie, Alex, Jake… Evan i… Nie potrafi przy pomnieć sobie imienia ostatniej z ofiar, młodego chłopaka. Patrzy bezsilnie na Austina. – Andy – podpowiada z oczami lśniący mi od nagromadzonego w nich smutku. – Andy , tak – powtarza Lilly , kiwając głową. Spuszcza oczy i próbuje nie patrzeć na przy kry te liśćmi blade zwłoki skłębione na makabry czny m stosie. Jakby powiedziała babunia Pearl: „Toć to jeno muszle leżące na plaży … duch już dawno z nich uleciał, kochanie”. Lilly żałuje, że nie wierzy w Boga. Zresztą jak ktoś mógłby zaufać jakiemukolwiek bóstwu w takich czasach? Tak czy inaczej, żałuje. Przeły ka ślinę, a razem z nią gorzki ból. Otwiera usta i mówi głosem niewiele głośniejszy m od szeptu: – Oddaliście ży cie dla wy ższego celu… aby chronić naszą wspólnotę… poświęciliście jej wszy stko. – Lekko drży , zmęczenie coraz mocniej daje się we znaki i przy ciska ją ku ziemi. – Mam nadzieję, że jesteście teraz w lepszy m miejscu. Spoczy wajcie w pokoju. Kiedy wy brzmiewa ostatnie słowo, następuje długa chwila milczenia, zakłócana jedy nie dochodzący m z daleka wołaniem czapli. Lilly wy czuwa czy jąś obecność i spogląda na południe. Pięćdziesiąt metrów dalej, przy krawędzi lasu dostrzega ciemną sy lwetkę. Rozpoznaje go po opasce na oku, brakującej ręce i czarnej jak smoła kamizelce kuloodpornej. Mężczy zna krzy wi się, spoglądając na drzewa porastające drugą stronę wy schniętego kory ta. Obok niego stoi Gabe, bez słowa przy kręcając tłumik do krótkiej lufy rewolweru kalibru .357. Dwaj inni mężczy źni z łopatami czekają na rozkazy , zachowując pełną szacunku odległość. Szesnastu pozostały ch ludzi z oddziału – dwunastu mężczy zn i cztery kobiety – kry je się za drzewami, opatrując ranny ch lub po prostu kręcąc się przy samochodach zaparkowany ch w półkolu na zakurzonej polanie. Paru

ludzi z karabinami maszy nowy mi trzy ma straż. Nikt nie wy daje się zainteresowany ceremoniami pogrzebowy mi. Gabe podaje pistolet Gubernatorowi, który oschle kiwa głową, po czy m odwraca się i maszeruje szy bkim krokiem w stronę Lilly i Austina. – Skończy liście? – py ta z posępny m wy razem twarzy . – Tak… rób, co musisz – odpowiada dziewczy na. Gubernator staje przed nią i patrzy na zwłoki. – Mój stry j Bud walczy ł na Pacy fiku podczas drugiej wojny – mówi, nawet nie podnosząc głowy . Odciąga kurek rewolweru i ze stoickim spokojem pakuje kulę w upaćkaną zaschniętą krwią czaszkę martwego Arlo Simmonsa. Lilly nawet nie reaguje na suchy huk tłumika, jej nerwy są przy tłumione. Philip Blake strzela raz jeszcze, trafiając w głowę kolejnego mężczy zny . Ty m razem jednak dziewczy na sły szy wy raźnie dźwięk pękającej kości. Gubernator krzy czy przez ramię do zgromadzony ch na polanie ludzi: – Niech wszy scy to usły szą! Przy jdźcie tutaj! Powoli, niechętnie, jeden po drugim odkładają swoje menażki, magazy nki i apteczki, gaszą papierosy i ruszają w stronę masowego grobu. Słońce chy li się ku zachodowi, coraz dłuższe cienie tworzą atmosferę nieznośnego napięcia. – Mój stry j Bud stracił ży cie na USS Sonoma w październiku 1944 roku – zaczy na swą opowieść Philip oschły m, zimny m głosem, celując w kolejną czaszkę, i kiedy naciska na spust, Lilly aż podskakuje. – Okręt zatopili japońscy kamikadze… zatonął… zniszczony przez dzikusa niemającego szacunku dla sztuki prowadzenia wojny i ży cia jako takiego – mówi na ty le głośno, żeby zgromadzeni wokół ludzie mogli go usły szeć. Strzela raz po raz do makabry cznego kopca, dziurawiąc kolejne czaszki. – Z takimi oszołomami mamy do czy nienia i tutaj, nie zapomnijcie o ty m ani na chwilę – dodaje, patrząc na swoich żołnierzy , który ch pobladłe twarze spoglądają na niego z uwagą; czeka, aż to, co mówi, zostanie przy swojone, po czy m kiwa głową do mężczy zn z łopatami. – Dalej, chłopaki, zasy pujcie. Nie oddali ży cia na marne. Zgodnie z poleceniem dwaj żołnierze Gubernatora zaczy nają przy sy py wać ciała ziemią ze skarpy , czemu ich dowódca przy gląda się z uwagą, oddy chając głęboko. Lilly przy patruje mu się kątem oka i dostrzega z niepokojem, że jego twarz ulega pły nny m transformacjom. – Ludzie, z który mi walczy my – ciągnie – są gorsi niż pierdoleni kąsacze… są czy sty m złem… to potwory nieszanujące ży cia ani swoich dzieci, ani starszy ch. Niczy jego. By liście świadkami, do czego są zdolni. Strzelą wam w ty ł głowy bez mrugnięcia okiem. Odbiorą wszy stko, co dla was cenne, a potem zatańczą na waszy m pierdolony m grobie. Gry mas rozkwitającej złości na twarzy Philipa Blake’a zmienia się subtelnie w ponury m świetle gasnącego dnia, jakby Gubernator niepostrzeżenie założy ł maskę obłąkanego szaleńca – chełpliwie wy krzy wia usta, przechy la głowę, w jego jedy ny m oku płonie święty gniew. Lilly czuje narastający niepokój. Mężczy zna patrzy na swój batalion. – Lecz mam dla nich wieści – mówi, a za jego plecami dwaj mężczy źni kończą zasy py wać zbiorową mogiłę, uklepując stertę ziemi. Ton głosu Philipa łagodnieje, brzmi teraz głęboko, jak u kaznodziei, który prawił kazanie o ogniu piekielny m i nagle zaczy na intonować psalm. – Mogą na nas napadać… mogą mnie okaleczać… mogą pluć na nasze groby … ale przy jdziemy po nich, bo prowadzimy krucjatę… nie ty lko chronimy naszą społeczność przed ty mi bestiami… uwalniamy świat od prawdziwego zła! – Gubernator przery wa swój wy wód i, nie śpiesząc się, przy gląda się każdemu członkowi swojej pry watnej armii. – Podwoimy nasze wy siłki. Na ogień odpowiemy ogniem. Nie będzie łatwo. Musimy bowiem poświęcić wszy stko, co mamy . –

Spogląda na mężczy znę w średnim wieku w czapce z daszkiem na głowie i dżinsowej koszuli na grzbiecie, który stoi obok z dłońmi zaciśnięty mi na rękojeściach dwóch koltów. – Ray mond, weź paru chłopaków i idźcie dziś wieczorem na zwiad. Poszukajcie słaby ch punktów, zobaczcie, czy coś się tam kroi, chcę wiedzieć, co szy kują w ty m swoim kurwidołku – cedzi przez zęby , po czy m zwraca się do brodatego, odzianego w skórę motocy klisty ze strzelbą półautomaty czną w ręce. – Earl, a ty i trzech inny ch trzy majcie straż z każdej strony polany , kiedy będziemy się przegrupowy wać. Jeśli zobaczy cie cokolwiek niepokojącego, od razu dajecie znać. Rozumiemy się? Potężny brodacz kiwa głową i rusza biegiem po swoich kumpli. Gubernator zwraca się do Lilly szeptem: – Będę potrzebował ciebie i księcia z bajki do inwentary zacji, musimy zobaczy ć, ile amunicji nam zostało. Chciałby m uderzy ć ostro, ale nie jestem pewien, czy mamy to, co konieczne. Dobra? – Żaden problem. – Dziewczy na kiwa głową. – Już się za to zabieramy . – Niedługo się ściemni. – Philip rozgląda się po niebie. – Co planujesz? – Dowiesz się. – Jednoręki dowódca rzuca jej ponure spojrzenie, odwraca się i odchodzi.

Dwie postaci wy chodzące niepostrzeżenie z nieoznakowany ch ty lny ch drzwi bloku D są zby t daleko, aby który ś z żołnierzy należący ch do dręczonego nieustanny mi kłopotami oddziału mógł je zobaczy ć. Biegną przez więzienny plac i wy my kają się z zakładu przez furtkę w północnozachodnim rogu ogrodzenia. Żaden ze zwiadowców Gubernatora nie zauważa ciemny ch sy lwetek mężczy zny i kobiety , którzy biegną obok siebie przez wy soką trawę prosto w gęstwinę ciągnącą się ku hory zontowi. Jeszcze nie zapadła noc i złoty zmierzch nadaje okalający m betonowy kompleks polom szlachetną barwę, jakby ziemia płonęła. Dęby rzucają wy sokie cienie, a dy m unoszący się z kominów zainstalowany ch na dachach więzienny ch budy nków tworzy upiorne, surrealisty czne wzory . Tajemnicze postacie przemy kają niezauważone – ich broń spoczy wa w zarzucony ch na plecy futerałach – i znikają pomiędzy drzewami równo o godzinie osiemnastej siedemnaście czasu strefowego wschodniego wy brzeża. Zwiadowcy Ray monda Hilliarda jeszcze nie wy ruszy li, nadal dy skutują, jaką broń zabrać, ile amunicji, jaki prowiant. Ty mczasem strażnicy stają na metalowy ch maskach ciężarówek i obserwują teren wokół obozowiska, ale są zby t nisko, aby zobaczy ć, co dzieje się nad sosnami. Jeśli jednak udałoby im się spojrzeć ponad wierzchołki, zobaczy liby łamiące się gałązki, rozgarniające listowie ręce i trzęsące się zarośla; to intruzi torują sobie drogę przez las ku ty mczasowej bazie oddziału. Na skraju suchego kory ta rzecznego, otoczeni ciężarówkami, trzej mężczy źni i kobieta siedzą obok siebie, sprawdzając broń i licząc amunicję; cienie szy bko gęstnieją wokół nich. – Zostaw to gówno – nakazuje najstarszemu ze zwiadowców Ray mond Hilliard. – Ale co… to? – py ta James Lee Steagal, szczupły rolnik z Valdosty o przerzedzającej się czupry nie i oczach łagodny ch jak u psiaka, unosząc flaszkę ze stali nierdzewnej, z której właśnie pociągnął sążnisty ły k taniej whiskey .

– Nie, debilu, to pieprzone cholerstwo – odpowiada Ray mond, pokazując na ciężki plecak, który zarzucił na ramiona James. Ray mond by ł kiedy ś trenerem futbolu – prowadził druży nę z college’u w północnej Atlancie – to ży lasty , wy soki, szpakowaty dobry chłop. Na głowę naciągnął czapkę z logiem Falcons, która zasłania mu czoło, spod daszka ły pie przebiegły mi, ciemny mi oczy ma. Ma ze sobą karabin AR-15 z magazy nkiem o zwiększonej pojemności. – Bierzemy ze sobą ty lko to, co potrzebne nam do obrony . – Ray , wy starczy mi mój Tec-9? – dopy tuje drobna kobieta o rumianej cerze. Kurze łapki wokół jej opuchnięty ch oczu dają my lne wy obrażenie o jej wieku. Rude włosy upchnęła pod czapkę z daszkiem z napisem „Jestem z idiotą”. – Tak, ale weź ze dwa zapasowe magazy nki. Ray mond odwraca się do dwóch pozostały ch mężczy zn stojący ch za Glorią. Obaj są młodsi od niego, wy tatuowani i poubierani w znoszone hiphopowe ciuchy charaktery sty czne dla młodzieży z miasta: szerokie spodnie, adidasy za kostkę, koszulki z siateczki. Mimo tego stroju i AK-47 w rękach wy glądają potulnie jak baranki, są wy raźnie wy straszeni. – A wy pójdziecie z ty łu, pilnujcie flanek i często zerkajcie przez ramię. Dzieciaki patrzą po sobie, jeden z nich chrząka nerwowo i mamrocze pod nosem: – Nie będę się nikomu patrzy ł na dupsko, a już na pewno nie Glorii. – Zamknij mordę! – ry czy ktoś bary tonem zza jednej z ciężarówek. Maszeruje do nich rozlany na ziemi długi cień krępego mężczy zny , który okazuje się należeć do Gabe’a. Generał Gubernatora wy chodzi zza samochodu z karabinem na ramieniu i ponury m gry masem na twarzy . Oczy aż mu płoną. Podchodzi szy bkim krokiem do dwóch młody ch żołnierzy , pot perli mu się na karku, na czarny m golfie pojawiły się mokre plamy . – Przestańcie się opierdalać i ruszcie już dupy ! – cedzi do nich ze złością przez zaciśnięte zęby . Ray mond odbezpiecza broń i daje grupie znak skinieniem głowy . – Dobra, lecimy .

Po przejściu zaledwie pół kilometra – idą gęsiego przez gęsty las, Ray mond z przodu, Gabe obok niego, nadzorując zwiad, reszta za nimi – Jim Steagal sy gnalizuje, że musi iść za potrzebą. Od paru lat dokucza mu prostata. Zapomniał sobie ulży ć przed opuszczeniem obozowiska i słaby pęcherz przy pomina mu teraz o ty ch paru ły kach whiskey , który mi delektował się niedawno, co znacznie utrudnia mężczy źnie pośpieszny spacer przez cichy , pogrążony w mroku las. Lecz nie skarży się i podąża za Gabe’em, trzy mając gębę na kłódkę, drżąc na każdy najmniejszy hałas i cy kanie świerszczy , które zalewa gąszcz brzęczącą nocną sy mfonią. Zapadła już ciemność, świetliki i ćmy przelatują im przed twarzami. Czują smród szwendaczy , lecz nie jest na ty le mocny , żeby musieli się przejmować ich obecnością. Kąsacze, zwabione hałasem, poczłapały pod więzienie, dzięki czemu lasy są cudownie wolne od ży wy ch trucheł. Jim zaciska zęby i próbuje zignorować parcie na podbrzusze, kiedy jego grupa zaczy na schodzić krętą dróżką. Docierają na polanę wielkości kortu tenisowego mieszczącą się na dnie porośniętego mchem jaru, oświetloną księży cowy m światłem jasny m niczy m blask lampki do czy tania. – PPSSSSST! – ucisza swoich ludzi Ray mond, unosząc przy ty m do góry dłoń i każąc im się

pochy lić. – Zaczekajcie chwilę – szepcze niewiele głośniej od cy kający ch świerszczy . Podchodzi do niego Gabe. Obaj przy stają na skraju polany . – Jakiś problem? – py ta. – Coś usły szałem. – Co takiego? – Może to nic – mówi Ray mond, obserwując drzewa rosnące po przeciwnej stronie jaru – ale zbliżamy się do więzienia, prawda? – Tak. I co z tego? – Może powinniśmy znaleźć lepszy punkt obserwacy jny i przy jrzeć się z wy soka, co u nich. – Okej. – Gabe kiwa głową. – Zawróćmy i pójdziemy szlakiem na grzbiet. – Będę tuż za tobą. Podnoszą się z zamiarem pomaszerowania w kierunku, z którego przy szli, kiedy dobiega do nich po cichu Jim Steagal. – Panowie, idźcie, ja zaraz dołączę. Gabe i Ray mond patrzą po sobie. – O co ci, kurwa, chodzi? – py ta ten pierwszy . – Zew natury , panowie. Muszę się odlać. Krępy generał wzdy cha ciężko. – Ty lko szy bko, dupa w troki i do szeregu. Jim kiwa głową i biegnie przez polanę. Gabe i Ray mond prowadzą pozostały ch ścieżką i czekają na szczy cie jaru, aż mężczy zna skończy . Jim podchodzi do powalonego pniaka, zarzuca strzelbę na skórzany m pasku na ramię i rozpina rozporek. Zaczy na sikać na ubitą ziemię, opróżnianiu pęcherza towarzy szy głośny chlapiący odgłos. Czuje tak dużą ulgę, że aż wzdy cha. Po lewej sły szy dźwięk łamanej gałązki, ale zrzuca to na karb wy bujałej wy obraźni. Gęsty las przecież oddy cha, to zupełnie naturalne. Kałuża moczu rozlewa się po spękanej ziemi. Kątem oka zauważa jakiś ruch, ale nie przestaje sikać. Zerka na lewo. Spomiędzy gruby ch pni wy pada jakiś cień – jego krokom towarzy szy szelest kamizelki kuloodpornej – i Jim z głębi płuc wy daje z siebie odruchowe: – K-KTO?! Doskakuje do niego postać z lśniący m japońskim mieczem, jej długie dredy zlewają się z czernią pancerza, szczupłe ciało barwy hebanu zdaje się jedy nie mrokiem, jakby wy rzeźbioną z dbałością o każdy szczegół twarz częściowo przy słania kask. Jest tak szy bka, że Jim nawet nie zdąża zatrzy mać strumienia moczu, kiedy kobieta wy konuje precy zy jne cięcie. Ostatnią rzeczą, jaką mężczy zna ogląda przed śmiercią, jest bły szczące ukośne ostrze, które trafia go między oczy . Miecz gładko przecina twarz pomiędzy płatkiem ucha a linią szczęki z przy prawiający m o mdłości chrzęstem przy pominający m przełamy wanie łody gi selera. Górna część czaszki Jima zostaje oddzielona od ciała. Fontanna krwi try ska z okaleczonego czerepu, oczy nadal transmitują makabry czne obrazy do mózgu. Przez ułamek sekundy , kiedy odcięty fragment głowy leci w powietrzu, nerwy opty czne pokazują Jimowi jego chwiejące się na nogach zwłoki, które nadal oddają mocz, żółtawy strumień zatacza wy soki łuk ku niebu. To, co zostało z Jima Steagala, zwala się na stwardniałą ziemię w kałuży krwi i szczy n. Martwy mężczy zna nie sły szy ani nie widzi tego, co dzieje się dalej.

– Szy bko, Ty reese! – szepcze kobieta z dredami, stając nad zwłokami. – Pomóż mi z ciałem! Ty mczasem na grzbiecie jaru spomiędzy zarośli wy chy la się twarz Ray monda Hilliarda, który przy gląda się tej całej scenie z szeroko otwarty mi oczy ma. – O KURWA! To, co następuje potem, dzieje się bły skawicznie, niemal zby t szy bko. Ray mond zbiega czy m prędzej szlakiem na polanę z AR-15 naładowany m i gotowy m do strzału; ku niemu pędzi jednak ciemnoniebieska plama odziana w kevlar, która pojawia się znikąd. Potężny Afroamery kanin o barach mocny ch jak filary mostu powala go chwy tem za nogi. Przy uderzeniu o ziemię wy pala karabin Ray monda – burząc harmonię nocnego nieba hałaśliwy m stukotem – kule lecą daleko nad drzewami, po drodze szatkując liście i płosząc stado nietoperzy , które, łopocząc skrzy dłami, zry wają się do lotu. Czarnoskóry mężczy zna przy szpila do ziemi Ray monda, który upadając, uderza głową o kamień i na sekundę traci przy tomność. Niemalże równocześnie kobieta imieniem Michonne, stojąca kawałek dalej, po drugiej stronie polany , dostrzega resztę ekipy zwiadowczej biegnącą z podniesioną bronią. Żołnierze Philipa Blake’a zaczy nają pruć w ciemność, lufy rozbły skują jasny m światłem. – Kurwa – mamrocze, kry jąc się, podczas gdy pociski świszczą wokół niej.

Pędząc ku polanie, Gabe zauważa leżącego na ziemi ogłuszonego Ray monda, który zwija się z bólu i mruga jak opętany , próbując dojść do siebie. Ogromny jak skała Afroamery kanin usiłuje podnieść się z klęczek. Ma przeszło metr dziewięćdziesiąt, a waży spokojnie sto dwadzieścia kilo – przy czy m to prakty cznie same mięśnie – i generał armii z Woodbury jest zadziwiony , jakim cudem udaje mu się poruszać z taką zwinnością. Duży mężczy zna rzuca się do ucieczki przez polanę, chwy ta kobietę za rękę i próbuje odciągnąć. – BIEGNIJ! – krzy czy . – NO DALEJ! – NIE! – Michonne wy ry wa się z jego uścisku. Gabe unosi broń i strzela w stronę rozkoły sany ch dredów, lecz kula jedy nie ociera się o ramiączko kamizelki, niegroźna niczy m petarda rzucona w mrok, i uderza w drzewo. Postawny mężczy zna pada na ziemię. Mocny głos kobiety przebija się przez kanonadę. – Robimy to teraz, Ty reese, albo nigdy ! Gabe chowa się za powalony m drzewem razem z pozostały mi zwiadowcami i posy ła jeszcze kilka zbłąkany ch kul między zarośla, co ośmiela jego towarzy szy i po chwili już wszy scy prują na ślepo w noc. Ary tmiczny m pory kiwaniom karabinów i strzelb towarzy szą srebrzy ste bły ski, pociski szatkują liście i zarośla. Dowódca grupy wy ciąga z kabury rewolwer magnum .357 z laserowy m celownikiem. Czerwona kropeczka tańczy po polanie, kiedy Gabe próbuje

namierzy ć którąś z sy lwetek. Posy ła trzy strzały , lecz wszy stkie trafiają w ziemię tuż obok leżącego na brzuchu giganta, wzbijając w górę jedy nie kurz i odłupując korę z rosnącego nieopodal drzewa. – KURWA! – klnie przez zaciśnięte zęby potężny mężczy zna, zasłaniając głowę. – Hej! – rozlega się z mroku głos Michonne. – Ty reese! Tutaj! Tędy ! Łapie go za kamizelkę i ciągnie z cały ch sił. Ty reese przechy la się do ty łu i bezradnie zjeżdża na pośladkach z niedużej skarpy prosto do pły tkiej jamy wy kopanej zapewne przez szopy , oposy lub cholera wie co pod masy wny mi martwy mi pniakami. Gabe mruga i celuje niżej, lecz gigant znika w czerni, zaraz za swoją przy jaciółką. Istna magia. Oboje… zniknęli w ciemnościach.

– CO DO CHUJA?! – Gabe staje na skraju polany z Glorią Py ne i dwoma młodzikami w szerokich spodniach i jedwabny ch kurteczkach. Z luf trzy manej przez nich broni ulatują strużki dy mu. Patrzą szeroko otwarty mi oczy ma na pusty teren. Nocne powietrze zdaje się im ciąży ć, świerszcze świdrują uszy niczy m huczący silnik odrzutowy , księży cowe światło odbija się od ich pełny ch napięcia twarzy . – Jakim, kurwa, cudem… – zaczy na Gloria, ale przery wa jej Gabe. – ZNAJDŹCIE ICH! Na jego skroniach pulsują ży ły , masy wny kark i ramiona ma napięte, że skóra mało nie pęknie. Gabriel Harris wy rzuca na ziemię łuski z rewolweru, odpina od paska ładownicę i pakuje do magnum kolejne sześć kul. Zanim pozostali mają szansę choćby odwrócić się i rozpocząć poszukiwania, hałas dochodzący z drugiej strony mrozi im krew w ży łach. Nieruchomieją, najeżeni. Dwaj młodzi – Eric i Daniel – gapią się na siebie z niepokojem. To może by ć cokolwiek, zwierzę, wiatr. Dranie, którzy ich zaatakowali, zapewne są już kilometr stąd. Kolejny hałas, plumkanie w ciemności, jakby ktoś przełączał popsuty włącznik światła lub łamał gałązki. Teraz już wszy scy są porządnie roztrzęsieni i zerkają na zachodnią część polany . Unoszą broń, wstrzy mują oddech, kładą palce na spuście. Gabe’a przechodzą dreszcze, chwy ta magnum oburącz, jego muskularne, mięsiste ramiona przy jmują pozy cję do strzału, gapi się na nieprzeniknioną ciemność rozciągającą się za drzewami. Żadne z nich nie odzy wa się ani słowem, czekają, czekają i czekają, aż coś poruszy się za czarny m całunem listowia, lecz na próżno. Nie rozlega się nawet najmniejszy hałas, zapada idealna cisza. Gabe sły szy bicie swojego serca. Przez kolejną sekundę lub dwie mężczy zna bezgłośnie sy gnalizuje ręką Erikowi, młodszemu hiphopowcowi, aby poszedł w lewo, a Danielowi, aby udał się w prawo. Dwaj żołnierze kiwają głowami i powoli ruszają przez polanę, starając się iść jak najciszej, nadeptując ostrożnie na ubitą ziemię. Gabe każe Glorii iść za sobą. Zbliżają się powoli do wy sokiej ściany czarny ch dębów i suchy ch krzaków, jest ciemno, jakby ktoś rzucił na zagajnik zasłonę z czarnego aksamitu. Mężczy zna podnosi rewolwer, a jego towarzy szka Tec-9, ściskając broń spocony mi dłońmi; ze stresu i napięcia mrużą oczy i marszczą brwi. Las pozostaje cichy , nawet kiedy Gabe podchodzi do gęsty ch zarośli. Dociera do niego, że przecież mogą tam się czaić szwendacze, czy hać na nich,

przy gotowani do skoku albo… Nagle, bez ostrzeżenia, za jego plecami rozlega się głośny kobiecy krzy k, który brutalnie burzy ciszę: – TERAZ!!! Gabe odwraca się dokładnie w momencie, kiedy dwie postacie wy skakują z przeciwległy ch krawędzi polany , i zanim ktokolwiek zdąża nacisnąć na spust, spanikowany mężczy zna – celujący swoim magnum i chcący oddać pierwszy strzał – doznaje oświecenia, kolejne my śli eksplodują w jego głowie niczy m fajerwerki na nocny m niebie. Rzucali pieprzonymi kamyczkami przez polanę. Najstarszy numer świata, a oni się na niego nabrali. Gabe dostrzega przed sobą świetlistą łunę, która odcina się na tle nieprzeniknionej ciemności, kiedy dociska spust. Uważaj. UWAŻAJ! Katana świszczy mu tuż przez nosem – dosłownie półtora centy metra od jego gardła – kobieta chy biła ty lko dlatego, że Gabe insty nktownie cofnął się o krok na widok księży cowego światła odbitego od ostrza miecza. Mężczy zna, wy trącony z równowagi, wy pala w powietrze, na wiwat, ale za to udaje mu się, dosłownie, ocalić głowę. Z jego gardła doby wa się przerażony jęk. I wtedy polana staje w płomieniach. Istny chaos – lepszy m słowem nie da się opisać tego, co się dzieje. Bły ski z luf sprawiają, że jar migocze jak oświetlony stroboskopem, pory kiwania broni maszy nowej zlewają się z gorączkowy mi okrzy kami, lśni metal, świszczą kule, a dwoje ubrany ch w kamizelki napastników biegnie w przeciwległy ch kierunkach, uciekając przed pewną śmiercią. Nieduża, porośnięta mchem łączka na kilkadziesiąt sekund zmienia się w piekielną czeluść.

TRZYNAŚCIE Pandemonium trwa zaledwie chwilę, nawet nie pełną minutę, ale kiedy opada kurz i cichnie niesione daleko pomiędzy grube pnie echo strzelaniny , jeden z młodszy ch zwiadowców, Eric, osuwa się na kolana z gardłem przecięty m kataną. Nieopodal, twarzą do chłodnej ziemi, leży jeden z napastników, ranny . Kobieta zniknęła, został po niej ty lko przy kry ty trawą japoński miecz. Gabe łapczy wie wdy cha powietrze, rozbiegany mi oczy ma wodząc po porastający m polanę zagajniku. – GDZIE ONA SIĘ, KURWA, PODZIAŁA?! Sły szy szelest i zaczy na rozumieć, że w cały m ty m zamieszaniu kobiecie udało się wy mknąć, zapewne zeszła na dół po skarpie i dała nura w gęstszy las. Podchodzi do zbocza i dostrzega ciemną sy lwetkę z trudem przedzierającą się przez zarośla oraz masy zwalony ch pni i gałęzi, prącą w ciemności na wschód. Sły szy ciężkie sapanie towarzy szące jej krokom. – ZOSTAŃCIE! – krzy czy do swoich ludzi. – NIE DAJCIE MU UMRZEĆ! – Pokazuje na nadal leżącego na ziemi potężnego czarnoskórego mężczy znę. Człowiek imieniem Ty reese wy daje z siebie pełen bólu jęk. Jedna z kul wy strzelony ch przez Gabe’a przeszła na wy lot przez jego prawe udo, szarpiąc mięśnie i prakty cznie unieruchamiając nogę. Daniel i Ray mond przy stawiają mu lufy do szerokiego karku i przy ciskają kolanami krzy ż. Ty mczasem ich generał pakuje kolejne naboje do magnum i rusza za Michonne. Momentalnie otacza go mrok i chłód panujący w tej części lasu. Gabe rusza biegiem przez gąszcz, ściskając rewolwer z laserowy m celownikiem. Czerwona kropeczka tańczy na liściach. Babka ma nad nim sporą przewagę, ale las się przerzedza i mężczy zna szy bko nadrabia, ciężkim cielskiem torując sobie drogę przez krzaki. Od szczupłej, ciemnej sy lwetki dzieli go może pięćdziesiąt metrów. Michonne pędzi ku widocznej przed nią polanie i jak strzała wy pada spomiędzy drzew, machając zawzięcie rękoma, jakby dopadł ją atak epilepsji; jej muskularne nogi pracują niczy m tłoki silnika, przy pomina uciekającą przed drapieżnikiem gazelę. Gabe również dociera do polany i zdaje sobie sprawę, że jednak nie zdoła dogonić swojej ofiary , na pewno nie na otwarty m terenie, staje więc i pły nnie klęka na jedno kolano, które zapada się w miękkiej ziemi. Korzy stając z laserowego celownika, mierzy w uciekającą sukę, której czarna kamizelka zlewa się z mrokiem nocy . Strużka karmazy nowego światła przecina ciemność i pieści kostki Michonne. Gabe strzela sześciokrotnie, naciska spust raz za razem, echo niesie huk aż do rozgwieżdżonego nieba, siła odrzutu trzęsie jego potężny mi ramionami. Kule mijają cel o milimetry – jedna leci za wy soko, inne wzbijają tumany kurzu u stóp kobiety albo znikają gdzieś w krzakach. Po chwili nie ma już do kogo strzelać. Michonne znika. – KURWA KURWA KURWA KURWA KURWA! – rzuca wiązankę przekleństw Gabe, doprawiając bluzgi pełny m złości ry kiem. Kobieta jest już daleko. Na pustej polanie pozostał ty lko on i miotane nocną bry zą liście. Jego uwagę przy ciąga hałas po lewej, z pobliskich zarośli wy łania się cień. Zbłąkany szwendacz w przy brudzony ch ogrodniczkach wy chodzi prosto w plamę księży cowego światła, zwabiony hałasem; to martwy mężczy zna o pomarszczonej twarzy koloru dżdżownicy , wy ciąga swoje śmierdzące łapy , a jego gnijące zęby stukają jak kastaniety . Krępy generał ze spokojem sięga po ukry te w bucie przeszło dwudziestocenty metrowe ostrze. – Ugry ź to, skurwy sy nu! Gabe wbija kąsaczowi nóż prosto w szczękę, przebijając zatokę przy nosową. Stwór

naty chmiast flaczeje, a światło w jego żółtawy ch oczach gaśnie niczy m kontrolka na desce rozdzielczej. Mężczy zna puszcza rękojeść i szwendacz zwala się na ziemię z ostrzem nadal tkwiący m w podwójny m podbródku. Przez chwilę Gabe patrzy na rozkładające się w wy sokiej trawie u jego stóp truchło i do głowy przy chodzi mu pewien pomy sł. Spogląda na przeciwległy kraniec polany , przez chwilę gapi się na ciemne drzewa, gdzie zniknęła Michonne. I wtedy przy chodzi do niego inspiracja. – Pieprzy ć ją – szepcze pod nosem, wy ciągając nóż z czaszki trupa. Ma jej miecz. Podjął decy zję. Odwraca się i rusza do swoich towarzy szy , my śląc o ty m, co zrobi.

Gubernator stoi w kręgu ciężarówek. Pada na niego blask latarenki obozowej, jedy nego źródła światła na polanie, które rzuca mdłą, żółtawą plamę także na jego żołnierzy , opatrujący ch rany i pakujący ch broń oraz prowiant. Z zadumy Philipa Blake’a wy ry wają głośne, szy bko zbliżające się do obozowiska kroki. – Co, do chuja? – mamrocze. Odwraca się i widzi wy taczającą się z lasu za jego plecami grupkę zmęczony ch niedawną walką postaci. Nerwy członków oddziału napięte są jak postronki z powodu niewątpliwej bliskości szwendaczy i na widok towarzy szy ludzie pozwalają sobie na pełne ulgi westchnienie. Na czele tej zbieraniny idzie potężny mężczy zna o posturze ciężarówki. Za Gabe’em drepczą Ray mond i Daniel, którzy prowadzą odzianego w kamizelkę kuloodporną giganta, niewątpliwie rannego. Zakładnik – kobieta mówiła do niego „Ty reese” – krwawi z ust, ledwie powłóczy nogami, a głowa kiwa mu się z boku na bok, strażnicy niemal muszą go nieść, chwy tając pod masy wne ramiona. Pochód zamy ka Gloria Py ne, niosąca naręcz broni palnej. – Natknęliśmy się na niego w lesie – zdaje raport Gabe, podchodząc do Gubernatora. – On i ta kobieta nas zaatakowali. Zabili Erica i Jima. Twarz Gubernatora tężeje w ponury m świetle latarenki. – Ta kobieta? Czy mówisz o tej kurwie, która mnie torturowała? Gabe kiwa głową. – Dokładnie, właśnie o niej. Poszliśmy za nimi do lasu. Stawili opór, ale nie mogli nas odeprzeć. Ray mond i Daniel, okrążając pniak, podchodzą ze swoją zdoby czą do Gubernatora, żeby mógł się jej przy jrzeć. Gigant jest ledwo przy tomny , zrzucono mu z głowy kask, jego twarz jest cała opuchnięta od porządnego lania, jakie mu sprawiono. Próbuje unieść głowę, ale nie daje rady . Jęczy z bólu przez zaciśnięte zęby . – Pomy ślałem, że będziesz chciał z nim pogadać – mówi Gabe, pokazując jeńca kciukiem. – Dziewczy na – rzuca Gubernator. – Co z dziewczy ną? – Uciekła nam, dała nura do lasu. Zrobiłem panu przy sługę. – Przy sługę? – Philip przekrzy wia py tająco głowę. – Co ty , kurwa, pleciesz? Gabe spogląda na Gubernatora ni to z uśmiechem, ni to z ponury m gry masem, trudno odczy tać cokolwiek z jego twarzy . – Dogoniłem ją i przestrzeliłem jej łeb – chry pi. Zapada milczenie. Philip Blake próbuje odeprzeć niespodziewaną, a ty m samy m

nieuchronną falę sprzeczny ch emocji, która uderza z siłą tarana – ulga, wściekłość, chorobliwa ciekawość, rozczarowanie i, przede wszy stkim, podejrzliwość. – Strzeliłeś jej w łeb? – py ta w końcu. – Zabiłeś ją? – Ano. – Gabe patrzy Gubernatorowi prosto w oko niczy m sy n marnotrawny powracający z eliksirem na dolegliwości tego świata. Przedłuża się chwila milczenia. – Jest trupem. Philip Blake my śli jeszcze przez chwilę o ty m, co usły szał. – Patrzy łeś, jak umiera? – Chce znać każdy szczegół, chce usły szeć, jaki miała wy raz twarzy , kiedy umierała, dowiedzieć się, czy cierpiała. – By łeś przy ty m? Ej, Gloria! – Ogląda się przez ramię i krzy czy do kobiety w czapce z napisem „Jestem z idiotą”, która podchodzi ze stertą broni. – Suka uciekła – tłumaczy Gabe, zanim ktokolwiek zdąży się odezwać – i zaszła całkiem daleko, ale dorwałem ją i zastrzeliłem. Padła na glebę. Przestała się ruszać. – Mężczy zna oblizuje usta, uważnie dobierając kolejne słowa. – Nie umarła tak powoli, jakby pan chciał, a już na pewno tak nie cierpiała, ale jest martwa, szefie. – Na jego znak Gloria wy ciąga podłużny przedmiot owinięty w przy pominający zamsz kawałek materiału. – Zanim jednak nam spieprzy ła – Gabe bierze pakunek do rąk, odwija go i pokazuje Gubernatorowi – zabraliśmy to. Dumny generał podnosi lśniący smętnie w żółtawy m świetle miecz. – Pomy ślałem, że może spodoba się panu takie trofeum – dodaje. Gabe z namaszczeniem wy wija kataną w powietrzu, trzy mając ją nad głową równolegle do ziemi, przy czy m, przy najmniej według Gubernatora, wy gląda idioty cznie. Patrząc na ostrze i przy pominając sobie, co ono reprezentuje, Philip Blake bierze głęboki oddech i jedny m ruchem wy ry wa Gabe’owi miecz. Pozostali zwiadowcy cofają się o krok. Krępy generał szty wnieje, nie spuszczając wzroku ze swojego dowódcy , w którego oku jarzy się żądza krwi. Philip Blake prostuje się i unosi katanę. Po plecach przechodzi Gabe’owi zimny dreszcz. Nagle Gubernator bły skawiczny m ruchem jedy nej ręki opuszcza japoński miecz i z głośny m łupnięciem wbija jego czubek w sam środek powalonego pniaka. Nastaje kolejna długa chwila ciszy . Katana tkwi szty wno w przegniły m drewnie niczy m flaga na górskim szczy cie. – Przy prowadźcie go do mojego biura – mówi wreszcie Gubernator, pokazując na rannego mężczy znę w kamizelce. – Utniemy sobie pogawędkę.

– Stoimy po tej samej stronie bary kady – mówi Philip Blake do potężnie zbudowanego mężczy zny siedzącego na ławce na pace ciężarówki. Powietrze śmierdzi tutaj skwaśniały m potem i krwią, światło rzuca jedy nie upstrzona owadzimi odchodami pojedy ncza żarówka. – Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? – ciągnie, stukając buciorami po stalowej podłodze. Czarnoskóry jeniec w kamizelce z kevlaru opiera się o ścianę, niemal bezwładna, opuchnięta głowa opada mu z boku na bok. Pluje zakrwawioną śliną. Kiedy udaje mu się spojrzeć na swojego oprawcę, jego hebanową twarz wy krzy wia gniew i cierpienie. – Poważnie? A jaka to strona? – Strona ty ch, którzy ocaleją, ziomek! – mówi Gubernator, cedząc słowa z charaktery sty czny m zaśpiewem, aby go sprowokować. – Jedziemy na ty m samy m wózku, wszy scy walczy my o ży cie, kolego sy mpaty czny ! My lę się? Mężczy zna z trudem przeły ka ślinę i odpowiada tak niskim i spięty m głosem, jakby lada chwila miał przejść w krzy k:

– Nazy wam się Ty reese. – Ty reese! Ty -rreeeeeese… Podoba mi się – mówi Gubernator. – No dobra, Ty reese, pozwól, że zadam ci py tanie. I bądź ze mną szczery . Jego rozmówca spluwa na podłogę. – Co mi zależy … Nie mam nic do ukry cia. – Możemy cię torturować, aż się posrasz, sprawić, że przed śmiercią będziesz cierpiał jak cholera i tak dalej, i tak dalej, no ale bądźmy poważni… naprawdę musimy odstawiać te numery ? Mogę tak ci dopierdolić, że zaczniesz się modlić o utratę przy tomności, a kiedy nie będziesz chciał gadać, połamię ci gnaty , obedrę ze skóry albo zrobię coś równie fajnego, bla, bla, bla… Naprawdę musimy przechodzić przez to gówno? – Pokaż, co potrafisz – sy czy Ty reese, patrząc mu prosto w oczy . Philip Blake uderza go z liścia. Mocno. Grzbietem odzianej w rękawiczkę dłoni. Cios jest na ty le silny i brutalny , że mężczy zna uderza ty łem czaszki w ścianę ciężarówki. Zaskoczony , ze świstem wciąga powietrze i mruga, jakby podano mu sole trzeźwiące. – Obudź się, człowieku! – Gubernator nie rezy gnuje ze swojego radosnego, przy jaznego, niemal dobrotliwego tonu. – Nie przemy ślałeś tego! Mówię ci! Ty reese sapie ciężko, próbując się opanować i zignorować ból. Mięśnie jego giganty czny ch ramion drżą pod sfaty gowaną kamizelką. – Pierdol się. – Ej no, Ty reese, daj spokój. – Philip wy gląda na rozczarowanego, przy gnębionego. – Nie doprowadźmy do jednej z ty ch iry tujący ch sy tuacji, kiedy będę musiał cię skrzy wdzić, ale tak poważnie skrzy wdzić, że nawet sobie nie wy obrażasz. Kilka prosty ch py tań i tego unikniesz. – Co chcesz wiedzieć? – Ty reese zaciska zęby , siłując się z bólem. – Na przy kład możesz mi opowiedzieć o słaby ch punktach waszego obozu. Mężczy zna wy bucha śmiechem, zmęczony m, suchy m, ale szczery m. – Tam nie ma słaby ch punktów, Sherlocku! To więzienie! – odzy wa się po chwili. – A może zdradzisz mi chociaż, ilu tam macie ludzi? Jaką broń, amunicję? Zaopatrzenie? Skąd czerpiecie prąd? – A może nażresz się gówna i zdechniesz? Philip przy gląda się mężczy źnie przez chwilę i przy mierza do kolejnego uderzenia, ale nie zdąża się porządnie zamachnąć – ty m razem pięścią – gdy ż rozprasza go pukanie w przy kry tą brezentem klapę ciężarówki. Ktoś się uparcie dobija. – Gubernatorze? Lilly . Jej głos jest dla niego sy gnałem alarmowy m, czuje się, jakby ktoś polał mu plecy kubłem lodowatej wody . Zwleka z odpowiedzią, przy gry zając wewnętrzną stronę policzka, zastanawiając się, czy to aby nie zrządzenie losu, bowiem będzie mogła zobaczy ć, ile zła kry je się w ciemny ch oczach tego giganta, przekonać się, z kim mają do czy nienia. – Zapraszam, Lilly – odzy wa się wreszcie. – Jeśli chcesz, możesz by ć świadkiem. Dziewczy na odciąga brezent i wchodzi do środka. Ma na sobie znoszoną kurtkę dżinsową, włosy spięła z ty łu, odsłaniając opaloną, lśniącą od potu twarz, na której maluje się napięcie. Jakby bojąc się podejść bliżej, trzy ma się z ty łu. Siedzący na ławce jeniec spogląda na nią, dy sząc ciężko, próbuje utrzy mać nerwy na wodzy ; jeszcze chwila i wy buchnie. Gubernator wie, że mężczy źnie lada chwila odbije, nachy la się więc i patrzy mu prosto w oczy . Ty reese podnosi głowę. Philip uśmiecha się i mówi przy milny m głosem, jakby rozmawiał z dzieckiem: – Lilly , poznaj Ty reese’a. Porządny facet, twarda głowa. Miałem właśnie z nim pogadać, przekonać się, czy może przekazać temu całemu Rickowi, żeby się poddali i nie robili scen, dzięki czemu udałoby się nam uniknąć dalszego rozlewu krwi i…

Potężny Afroamery kanin podry wa z ławki całe swoje sto dwadzieścia kilo i czołem uderza Philipa Blake’a prosto w twarz. Zaskakującemu i brutalnemu ciosowi towarzy szy dźwięk przełamy wanej na pół deski. Gubernator kompletnie się tego nie spodziewał, traci grunt pod nogami i leci, machając rozpaczliwie ręką, na przeciwległą ścianę ciężarówki. Uderza o metalowy element konstrukcji, traci dech i osuwa się na podłogę. Lilly wy jmuje rugera z kabury i celuje w jeńca. Całe szczęście mężczy zna ma związane ręce. – COFNIJ SIĘ! – Odbezpiecza broń. – COFNIJ SIĘ, DO CHOLERY! NO JUŻ! SIADAJ!!! Ty reese wy konuje polecenie, dy sząc wściekle, jego twarz wy krzy wia gniewny gry mas. Z rany postrzałowej na udzie cieknie mu strużka krwi, ale zdaje się tego nie zauważać. Ten by ły futbolista z ligi NFL, który stał też na bramkach w najpodlejszy ch barach Atlanty , wy gląda, jakby mógł bez zbędnego wy siłku połamać Lilly jedną ręką. Po paru oddechach uspokaja się i pluje krwią z rozciętej wargi. Spuszcza głowę i kręci nią z niedowierzaniem. Mamrocze coś niezrozumiale. Lilly podchodzi do Gubernatora, klęka i pomaga mu się podnieść. – Jak tam? Philip Blake mruga, próbuje dojść do siebie i ustabilizować oddech. Ma rozwalone czoło, nie może opanować kaszlu, ale ból daje mu kopa, ładuje energią, sprawia, że serce bije mocniej. – I co? Już wiesz, o co mi chodzi? – cedzi przez zęby . – Nie da się z nimi normalnie rozmawiać… nie da się… negocjować… to pierdolone zwierzęta. Siedzący ze spuszczoną głową na ławce mężczy zna mruczy coś pod nosem. – I rozgniewały się narody … – Czego chcesz, gnoju? – sy czy na niego Gubernator. – Chcesz się czy mś podzielić z resztą klasy ? Ty reese spogląda na nich, jego pogrążona w cieniu twarz emanuje złowrogą nienawiścią. – I rozgniewały się narody , a nadszedł Twój gniew i pora na umarły ch, aby zostali osądzeni, i aby dać zapłatę sługom Twy m prorokom i święty m, i ty m, co się boją Twojego imienia, mały m i wielkim, i aby zniszczy ć ty ch, którzy niszczą ziemię… ***** – Przery wa, po czy m dodaje: – Apokalipsa świętego Jana… choć i tak chuja wiecie o Biblii. To właśnie się dzieje. I nie zatrzy macie tej fali, już otwarliście drzwi. Pożegnajcie się, bo przebiją was własne pieprzone miecze i nawet nie… – ZAMKNIJ SIĘ! – Lilly doskakuje do Ty reese’a i przy kłada mu lufę do czoła. – PO PROSTU SIĘ, KURWA, ZAMKNIJ! Gubernator podnosi się i staje pomiędzy nimi. – Okej, uspokójmy się wszy scy . Możesz już iść, Lilly , dam sobie radę. Delikatnie odprowadza dziewczy nę na ty ł ciężarówki i odchy la brezentową płachtę. – Naprawdę. Poradzę sobie. Idź. Lilly , oddy chając ciężko, stoi jeszcze przez chwilę przy klapie. Zabezpiecza broń i chowa rugera do kabury na biodrze. – Przepraszam – mówi. – Nic się nie stało – zapewnia Philip, poklepując ją krzepiąco po ramieniu. – Nic tu po tobie, lepiej się prześpij – dodaje, ocierając krew z czoła. – Na pewno? – py ta zaniepokojona Lilly . – Na pewno. Poważnie. Nic się nie bój. Po długiej pauzie dziewczy na zerka po raz ostatni na jeńca, który wgapia się tępo w podłogę. Żegna się ciężkim westchnieniem i zeskakuje z paki na ziemię. Gubernator odwraca się do Ty reese’a. Spokojnie, szeptem, Philip Blake mruczy :

– Zajmę się ty m. Podchodzi do ławki naprzeciwko czarnoskórego mężczy zny i wy ciąga spod niej pokry ty pajęczy nami i oblepiony śmieciami, ukry ty w szmatach kij baseballowy . – Zajmę się ty m – powtarza niemal niesły szalnie. Opuszcza metalowe drzwi, odgradzając się z trzaskiem od reszty świata. – Zajmę się ty m – mówi głośniej, z uśmiechem.

Ocalali członkowie oddziału słabo śpią tej nocy , a szczególnie Gabe. Rzuca się i przewraca na twardej podłodze swojej ciężarówki, z wy datny m brzuchem o kształcie beczki wciśnięty m pomiędzy ścianę a skrzy nie z zaopatrzeniem. Próbuje odepchnąć od siebie przy kre my śli, ale jego mózg pracuje na coraz większy ch obrotach, straszliwie przy ty m warkocząc, i nie może przestać zastanawiać się nad swoimi kłamstwami. Ile razy łgał po wy buchu epidemii? Stracił rachubę. Lecz to ostatnie zmy ślenie może mu stanąć w gardle. Suka z dredami ży je. Co zrobi Gubernator, kiedy się dowie? Gabe waha się, czy przy padkiem nie powinien się wy miksować z tego całego interesu. Przekręca się na drugi bok. Cy kanie świerszczy i rechot żab dudni we wnętrzu ciężarówki, nasilając się stopniowo, aż staje się tak głośne, jakby rozpętała się burza z piorunami. Gabe zakry wa uszy dłońmi, próbując przegnać nieprzy jemne my śli. Piecze go w żołądku, coś kotłuje mu się w brzuchu, jakby cierpiał na niestrawność. Od miesięcy ma problemy z indeksem glikemiczny m – kombinacja kiepskiej diety i ciągłego stresu – czuje, jakby ktoś pakował mu szpilki w podbrzusze i kaleczy ł bebechy . Próbuje opanować oddech, biorąc głębokie wdechy , aż wreszcie udaje mu się zapaść w półsen. Nawiedzają go koszmary , w który ch pojawia się czarnoskóra pani z dredami. Podkrada się i wbija mu w brzuch, tuż ponad pępkiem, swój japoński miecz i przekręca go, jakby próbowała wy wiercić tam dziurę. Gabe chce krzy czeć, ale nie może wy dać z siebie żadnego dźwięku, budzi się przed świtem z otwarty mi ustami. Ktoś wali pięścią w klapę. Mężczy zna mruży oczy , rażony przez blade światło poranka sączące się przez brezent. Sły szy głęboki, nieprzy jemny bary ton: – Hej! Gabe, zabieraj tę grubą dupę i chodź. Potrzebuję twojej pomocy ! Twarz Gubernatora pojawia się przy ty lnej klapie ciężarówki, kiedy krępy mężczy zna dźwiga się z twardego posłania, sięgając po swój golf. – Nie śpię, szefie. Co tam? – py ta, ubierając się. – Powiem ci po drodze. Łap karabin i pomóż mi z ty m dry blasem.

Gabe idzie za Gubernatorem przez polanę do ciężarówki. Na podłodze paki, skulony w pozy cji płodowej, leży ledwo ży wy mężczy zna imieniem Ty reese. Nie ma na sobie kamizelki, nadgarstki związano mu sznurem i kablem, jest poobijany i poraniony , przez całą noc Philip Blake znęcał się nad nim za pomocą kija baseballowego. Oddy cha ostatkiem sił, nie może nawet otworzy ć

spuchnięty ch oczu, usta ma popękane i krwawiące. Szepcze bezgłośnie litanie, modlitwy , cy tuje fragmenty biblijnej Apokalipsy . Gubernator i Gabe unoszą jeńca – co nie jest łatwe, zważy wszy na jego masę – i przy wiązują mu ręce do ściany . Philip nakry wa go płachtą i burczy : – Odpakujemy prezent, kiedy tam dotrzemy . – Czy li gdzie? – Jesteś naprawdę tępy m skurwy sy nem – wzdy cha jednoręki dowódca. Mężczy źni wy skakują z ciężarówki i przechodzą do kabiny . Gabe siada za kółkiem, Philip na fotelu pasażera. Gubernator każe mu jechać powoli i nie włączać świateł. Odjeżdżają z polany niezauważeni przez nikogo prócz Lilly . Dziewczy na staje im na drodze skąpana w poświacie nieprzebudzonego jeszcze słońca niczy m duch, machając, aby się zatrzy mali. Gabe staje obok niej i opuszcza okno. – Czego chcesz, Lilly ? – Co robisz? Gdzie, do cholery , jedziesz? – Dziewczy na zagląda do szoferki i zauważa siedzącego tam Gubernatora. – Pojadę z wami, ty lko wezmę broń. Zaczekajcie chwilę. – Nie! – Philip wy chy la się i nawiązuje z nią kontakt wzrokowy . – Zostaniesz tutaj i przy pilnujesz wszy stkiego. My spróbujemy z nimi ponegocjować, a ten olbrzy m to nasza karta przetargowa. Lilly niechętnie i powoli kiwa głową. – Okej, ale bądźcie ostrożni, mają przewagę liczebną, i to dużą. – Ale to już my się będziemy o to martwić. – Philip puszcza do niej oczko. – Pilnuj domu. Odjeżdżają w tumanie kurzu, odprowadzani wzrokiem przez Lilly . I wtedy przy chodzi jej do głowy wy wołująca niespodziewany niepokój i lęk my śl, że leżący na fotelu obok Gubernatora miecz Michonne może mieć jakiś związek z tą wy prawą.

Dojeżdżają do więzienia o, jeśli wierzy ć zegarowi na desce rozdzielczej, szósta pięćdziesiąt trzy , przebijając się przez tłumek kąsaczy brodzący ch w wy sokiej trawie po wschodniej stronie kompleksu. Oży wione trupy odbijają się od maski ciężarówki z mokry m plaśnięciem, ich kruche kości pękają pod masy wny mi kołami. Na rozkaz Philipa jego generał naciska klakson, budząc ze snu każdego, kto jeszcze drzemie wewnątrz jednej z szary ch betonowy ch budowli za ogrodzeniem zwieńczony m drutem kolczasty m. Gabe staje przy siatce i nawraca. Opuszcza okno, łapie za schowany pod deską rewolwer i zdejmuje kilku zbłąkany ch szwendaczy . Ich głowy pękają z mlaśnięciem w krwawej mgiełce, w powietrze lecą kawałki mózgu. Pół tuzina trupów pada po kolei niczy m kręgle. – Dojedź do ogrodzenia – mówi Gubernator, wy glądając przez okno. Gabe naciska hamulec, po czy m wrzuca wsteczny i, przy akompaniamencie ry czącego głośno silnika, cofa do siatki, jakby dowoził pizzę. Kątem oka kierowca, zbliżając się do płotu, dostrzega przemy kający ch z miejsca na miejsce mieszkańców więzienia, którzy budzą pozostały ch i sięgają po broń. I choć auto warczy donośnie, Gabe sły szy , jak się nawołują. Ciężarówka staje, postukując, trzy metry od zewnętrznego ogrodzenia. – No to lecimy – mamrocze Gubernator, otwierając drzwi. Wy chodzi z szoferki. Dwaj mężczy źni spokojnie zeskakują ze stopni na ziemię i idą na ty ł samochodu. Japońska

katana tkwiąca w pochwie obija się Philipowi o biodra, kiedy sięga i otwiera klapę. Gabe czuje na karku oczy zarówno trupie, jak i ludzkie. Przed wejściem na pakę Gubernator burczy : – Odganiaj ty ch pieprzony ch szwendaczy na ty le długo, żeby m tutaj skończy ł, okej? – Robi się – odpowiada Gabe, ładując karabin. Philip Blake wskakuje na ciężarówkę i ściąga ze swojego jeńca brezent gwałtowny m ruchem, jakby odry wał plaster od zagojonej rany . Ty reese oddy cha pły tko, jego oczy patrzące spomiędzy napuchnięty ch powiek przy pominają szparki. Próbuje się zorientować, co się dzieje, podejmuje nawet nieudaną próbę poruszenia głową, ale ból jest nie do zniesienia. Chce coś powiedzieć, kiedy Philip podnosi go z podłogi, ale z głębi jego gardła doby wa się ty lko niezrozumiałe charczenie. – Zaczy namy przedstawienie, ziom – szepcze czule jak wetery narz do chorego zwierzęcia.

CZTERNAŚCIE Za wy sokim ogrodzeniem z siatki i drutu kolczastego ciemne postaci przy stają w półkroku, gapiąc się na niespodziewany widok: ich towarzy sza wy prowadzono na pakę ciężarówki, żeby wszy scy mogli go zobaczy ć. Gubernator każe skołowanemu czarnoskóremu mężczy źnie klęknąć tuż przy krawędzi opuszczonej metalowej klapy , twarzą do kompleksu. Głowa opada Ty reese’owi na ramiona. Cała ta scena kojarzy się z jakimś dziwaczny m azjaty ckim ry tuałem śmierci i oczy szczenia. Ty ł ciężarówki w jednej chwili staje się teatralną sceną. Potężny mężczy zna jest nadal związany , ponownie usiłuje podnieść głowę, ale ta zdaje się waży ć tonę. Niczy m fala przy pły wu, cisza obmy wa okolicę. Powiew wiatru burzy włosy Gubernatora i kosmy ki zasłaniają opaskę na oku, kiedy dramaty czny m gestem wy ciąga z pochwy lśniący miecz. – ZANIM KOMUKOLWIEK PRZYJDZIE DO GŁOWY STRZELAĆ – woła do kry jący ch się za ogrodzeniem, trzy mając katanę nad przy garbiony m Ty reese’em – CHCĘ TYLKO POWIEDZIEĆ, ŻE MAMY RÓWNIEŻ KOBIETĘ! – Czeka, aż przetrawią jego słowa. – JEŚLI MÓJ TĘGI KOLEGA I JA NIE WRÓCIMY DO OBOZU W JEDNYM KAWAŁKU, ONA ZGINIE! – Znowu odczekuje chwilę, dając im czas na zrozumienie powagi sy tuacji. – CZYLI ANI JEDNEGO GWAŁTOWNEGO RUCHU, OKEJ? Odpowiada mu milczenie, sły szy ty lko echo własnego głosu, które odbija się od wąskich, kręty ch betonowy ch kory tarzy . Ciszę interpretuje jako zgodę. Kiwa głową. – CHYBA SIĘ DOMYŚLACIE, DO CZEGO TO DĄŻY. OTWÓRZCIE BRAMY. WSIĄDŹCIE DO CIĘŻARÓWKI I JEDŹCIE Z NAMI ALBO WASZEGO PRZYJACIELA SPOTKA COŚ NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ STRASZNEGO. Gubernator robi kolejną pauzę i kiedy znowu ma się odezwać, jego uwagę przy ciąga niespodziewany ruch tuż przy nodze. Ty reese z ogromny m wy siłkiem unosi obolałą głowę i patrzy na więzienie spod opuchnięty ch powiek. – N-nie pozwólcie mu wjechać! – mówi zbolały m głosem, a napły wająca krew bulgocze mu w gardle. – Ni-e… Philip uderza go płazem miecza w ty ł czaszki na ty le mocno, że przy ciosie rozlega się chrupnięcie, a Ty reese pada na żelazną podłogę, wy dając z siebie ni to jęk, ni to krzy k. – Zamknij tę jebaną mordę! – krzy czy , po czy m spogląda ponownie na wy ludniony , pogrążony w ciszy więzienny plac. – NO TO JAK BĘDZIE, LUDZISKA? Odczekuje chwilę, sły chać jedy nie ciężki oddech jeńca. – MACIE MINUTĘ NA PODJĘCIE DECYZJI! Mija nieznośnie długa minuta i przez ten czas Philip Blake zdaje sobie sprawę, że jest obserwowany z każdej części więzienia. Kilka osób kry je się za jedną z wieży czek strażniczy ch, inna grupka schowała się w cieniu rzucany m przez główny budy nek, jacy ś ludzie stoją po przeciwległy ch stronach placu. I oczy wszy stkich utkwione są w nim. Niektórzy mierzą do niego z broni, paru porozumiewa się szeptem. Gubernator powoli traci złudzenia względem ich werdy ktu, godzi się z ty m, że będzie musiał zrobić to, co zaplanował. – NO TO JAK BĘDZIE? Czuje dreszczy k emocji łaskoczący go w krzy ż oraz dobrze mu znany podniosły dźwięk odzy wający się w głowie; zasłona czerwieni opada na jedy ne oko Gubernatora. Zaczy na swędzieć go skóra, umy sł Philipa jest całkowicie wy czy szczony ; przy pomina ogromną kobrę

szy kującą się do śmiertelnego ataku. Opada pierwszy cios, zdecy dowany , ale osłabiony brakiem koordy nacji ścięgien w jego lewej ręce – musi obrócić się nienaturalnie, żeby uderzy ć pod odpowiednim kątem – i ostrze zatapia się zaledwie na kilka centy metrów w karku mężczy zny . Z ust Ty reese’a ucieka pełen udręki sy k, jego ciało kuli się, jakby zostało porażone prądem. – Kurwa – rzuca pod nosem Gubernator, kiedy krew try ska na zakrzy wioną klingę katany . Miecz zaklinował się w skórze i chrząstce karku olbrzy miego Afroamery kanina. Zszokowane jęki dochodzące zza ogrodzenia ledwie docierają do Philipa. Opiera obutą stopę o ramię Ty reese’a i szarpnięciem uwalnia ostrze, które wy chodzi z ciała z mlaśnięciem. Z potężnego mężczy zny uchodzi cała energia, jakby ktoś wy ciągnął wty czkę z kontaktu, szok paraliżuje mu członki, przy szpila do podłogi ciężarówki, jego głowa drży , kiedy pękają arterie. Ciało Ty reese’a flaczeje, ale jednak – z powodu mimowolnego paraliżu wy wołanego awarią sy stemu nerwowego – udaje mu się podeprzeć na łokciach i kolanach, twarz ma dociśniętą do zimnej podłogi, jego ramiona i barki podry gują w przedśmiertny ch konwulsjach, klatka piersiowa unosi się i opada, kiedy mężczy zna niemalże tonie we własnej krwi lejącej się obficie z otwartej rany na pordzewiałą podłogę. Gubernator przy mierza się do drugiego ciosu i ty m razem uderza mocniej. Ostra klinga katany zatapia się w gruby m karku umierającego do połowy – czerwony gejzer ochlapuje wnętrze ciężarówki – i ty m razem Philip sły szy dochodzące zza siatki pełne nabożnego lęku westchnienia i ze świstem wsy sane powietrze. Sprawny m ruchem wy ciąga miecz. Ty reese opada na podłogę. Jego głowa, niemalże oddzielona od ciała, ledwie trzy ma się szy i. Jeniec leży na zakrwawionej pace pod dziwaczny m kątem, z jego twarzy uszło już ży cie. Z rozoranego karku wy stają postrzępione mięśnie i ścięgna, układ krwionośny jeszcze funkcjonuje, pulsując słabo. Potężny m mężczy zną wstrząsają przez chwilę pośmiertne drgawki, ale po paru sekundach nieruchomieje. Odchodzi. Ulatuje z niego duch. Gubernator, z zawziętą miną, zadaje ostateczne uderzenie, na ty le silne, że oddziela nim głowę od szy i, przecinając skrawek ciała, na który m jeszcze się trzy ma. Try ska czerwona struga, Philip jest pokry ty krwią olbrzy ma. Gry mas zasty gły na martwej twarzy Ty reese’a wy raża niezmącony niczy m spokój. Odcięta głowa spada na podłogę ciężarówki. Zamknięte oczy zdradzają ulgę, jakby nareszcie otrzy mał wy bawienie. Z pootwierany ch naczy ń krwionośny ch leje się strumień krwi, chrzcząc trawę za ty lną klapą ciężarówki. Zmęczony pokazem, biorąc głębokie oddechy , sapiąc i świszcząc, Gubernator cofa się o krok od świadectwa okropnego spektaklu, jaki się tutaj odby ł, lewą dłonią nadal ściskając miecz. Nawet z tej odległości do jego uszu dochodzą pełne przerażenia szepty , biały szum niesiony przez wiatr, pełen rozpaczy przety kanej obrzy dzeniem, który rozwściecza go jeszcze bardziej. Kopie czaszkę, która spada na ziemię, odbija się od niej i znika w wy sokiej trawie, zatrzy mując się dopiero po paru metrach, zwrócona twarzą do piachu. Philip zrzuca z paki również i okrwawione ciało Ty reese’a, góra martwego mięsa upada z głuchy m, mokry m łupnięciem. Gabe zdąży ł już podejść z powrotem do szoferki, zaniepokojony obecnością nadciągający ch z północy i zachodu kilkudziesięciu szwendaczy , który ch udało mu się wy patrzy ć czujny mi oczy ma, z pewnością zainteresowany ch hałaśliwy m przedstawieniem. Otwiera drzwi od strony kierowcy , zaś Philip zeskakuje ze śliskiej od krwi paki i okrąża ciężarówkę. – Zostawmy jego truchło dla kąsaczy – mruczy pod nosem Gubernator, maszerując nieśpiesznie. Nie znać po nim strachu. Podchodzi do Gabe’a i mówi: – Jedźmy , zanim trupy zajdą nam drogę albo tamci parality cy … Przery wa mu nagły , suchy huk wy strzału ze strzelby o dużej mocy . Philip pochy la się

insty nktownie, kiedy kulka odbija się od przedniego zderzaka, wgniatając stal w rozecie iskier. – KURWA! KURWA! Gubernator kuca, kiedy kolejne trzy pociski dużego kalibru albo trafiają w maskę, albo przelatują zaledwie centy metry od jego głowy . Pada na ziemię i czołga się do szoferki. Gabe zatrzaskuje za nim drzwi i odpala silnik. – JEDŹ, KURWA, JEDŹ! – drze się, sadowiąc kościste pośladki na fotelu pasażera. Ciężarówka rusza w chmurze py łu, który wzbija się, kiedy Gabe dociska pedał gazu do podłogi i ścina przez pole, kierując się na główną drogę oddaloną o jakieś pół kilometra. Z piskiem opon skręcają prosto w południową szosę dojazdową i zaledwie po kilku sekundach znikają, otoczeni promieniami porannego słońca, tak samo szy bko jak się pojawili.

Na skraju polany straż trzy ma dwoje żołnierzy . Ciężarówka toczy się krętą drogą dojazdową prowadzącą do ty mczasowego obozowiska. Ray mond Hilliard i Lilly Caul stoją po przeciwległy ch stronach szutrowej szosy z rękoma na biodrach, słońce odbija się od karoserii zaparkowany ch za nimi pojazdów wojskowy ch. Oboje wy glądają na zaniepokojony ch. Gabe przejeżdża obok nich i zatrzy muje się obok czołgu. Z westchnieniem szczerej ulgi przekręca kluczy k i wy łącza silnik. Gubernator zdąży ł już wy skoczy ć z szoferki. Podchodzą do niego strażnicy . – I co? – Ray mond Hilliard odzy wa się pierwszy , zdejmując swoją czapeczkę i ocierając pot z ły sego czoła. – Jak… jak poszło? – Jak poszło? – Gubernator się krzy wi i nawet nie zwalniając kroku, przechodzi obok mężczy zny , kipiąc ze złości. Tkwiąca w pochwie katana obija mu się ry tmicznie o biodro. – Nie poszło! NIE POSZŁO, KURWA TWOJA MAĆ! Ray mond odprowadza swojego dowódcę wzrokiem. Philip Blake kieruje się do postawionego na skraju polany namiotu, gdzie zgromadzono zaopatrzenie. Lilly pędzi za nim. – Co się stało? – py ta, doganiając go i łapiąc delikatnie za lewe ramię. Gubernator staje i patrzy na nią nienawistnie. Gabe kuli się za jego plecami jak szczeniak, który coś przeskrobał. – Próbowaliśmy namówić ich do otwarcia bram, chcieliśmy przehandlować w zamian tamtego faceta, zagroziliśmy nawet, że go zabijemy . – Philip patrzy na Lilly swoim ciemny m okiem, które lśni czy sty m obłędem. – Najwy raźniej nie spodobało im się, że mamy nad nimi przewagę, bo, kurwa, strzelili mu prosto w łeb! – Czemu mieliby … – mamrocze zaskoczona Lilly . – Zabili swojego człowieka, żeby śmy nie mogli go uży ć przeciwko nim! – Gubernator gapi się na nią intensy wnie. – Nadążasz? Rozumiesz, z czy m mamy tutaj do czy nienia? Wokół Philipa i Lilly zdąży ła się zebrać grupka przy słuchujący ch się ich rozmowie niedzielny ch wojowników, łącznie jedenastu, którzy stoją z otwarty mi ze zdziwienia ustami, zdumieni relacją swojego przy wódcy . Z ich oczu można wy czy tać, że nie spodziewali się czegoś takiego. Czują się dotknięci do ży wego ty m, co usły szeli. Gloria Py ne spuszcza głowę i grzebie butem w ziemi, intensy wnie nad czy mś dumając. Ray mond Hilliard przepy cha się pomiędzy Gusem a Gabe’em i mówi do Gubernatora: – I co… i co teraz zrobimy ?

Philip Blake odwraca się do niego powoli, jego jedy ne oko rzuca gromy . – Co zrobimy ? – powtarza po nim zimny m jak lód głosem. Ray mond Hilliard pozwala sobie na lekkie skinienie głowy , kojarzy się ty m samy m Philipowi z dzieckiem, które zgubiło się w supermarkecie. – Pozabijamy ich, kurwa, OTO CO, KURWA, ZROBIMY! – wrzeszczy Gubernator. Lilly mimowolnie zaciska pięści, zaskoczona nagły m ry kiem Philipa; patrzy na niego poważnie zaniepokojona. Mężczy zna odwraca się do tłumu i zerka nieobecny m wzrokiem na katanę, którą nadal ściska w dłoni, jakby na chwilę o niej zapomniał. Odzy wa się szorstkim, monotonny m głosem, patrząc na perfekcy jnie wy kuty miecz. – Koniec czekania. Koniec zwlekania. Czas to zakończy ć. Pociąga nosem i mruga kompulsy wnie, jakby poraził go prąd. Za jego plecami rozlega się szelest, Gabe coś mamrocze, ale Philip nie zwraca na niego uwagi. – RUSZAMY TERAZ! Ludzie stoją przez chwilę bez ruchu, niepewni, co powinni zrobić. Przy pominają totemy , a poranne słońce rzuca na nich kałużę ostrego, żółtawego światła. Patrzą na swojego przy wódcę z otwarty mi ustami, niektórzy przeły kają ślinę, sięgają po broń. Gubernator wy wija mieczem w powietrzu. – TERAZ! – Przesuwa spojrzeniem po twarzach swoich żołnierzy . – Do aut. Ładujcie swoje jebane karabiny i ruszamy ! Pozbędziemy się ty ch bestii, uwolnimy od nich świat, tu i teraz. TERAZ! – Spogląda na blade, pełne lęku oblicza zgromadzony ch. – Co jest, kurwa? Sły szeliście, dupy w troki, jedziemy ! Lecz nikt się nie rusza. Gubernator sły szy szy bkie sapanie Gabe’a, odwraca się i patrzy na przy sadzistego mężczy znę w golfie. – Jaki masz, kurwa, problem? – cedzi przez zęby . Krępy generał chce coś powiedzieć, ale wy daje z siebie ty lko niezrozumiały jęk, spoglądając na mroczną postać, która przed momentem wy chy nęła z cienia, zaskakując obecny ch. Gubernator orientuje się, gdzie patrzy Gabe, lecz zanim zdąża się odwrócić i samemu przekonać się, co tak przy kuło jego uwagę, czuje na karku, tuż nad górny m kręgiem szy jny m chłód czy stej stali, którego nie da się pomy lić z niczy m inny m. Napastnik dociska zimną lufę karabinu o dużej mocy do jego skóry . Philip nieruchomieje. Stać go jedy nie na ciężkie westchnięcie i rzucone pod nosem pojedy ncze słowo: – Kurwa.

Gabe stoi najbliżej tajemniczego nieproszonego gościa, oblizuje w zamy śleniu usta i zastanawia się nad kolejny m ruchem niczy m gracz w trakcie partii szachowej, gdzie stawką jest ży cie, a czas jego kolejki powoli mija. Mężczy zna ostrożnie kładzie dłoń na rękojeści tkwiącego za pasem na biodrze zapasowego półautomatu. – Okej, nie jesteś przecież głupia – mówi spokojnie do stojącego za Philipem intruza. – Musisz zdawać sobie sprawę z tego, że jeśli go zabijesz, od razu cię załatwimy . – Tak… masz rację – tuż obok lewego ucha Gubernatora odzy wa się znajomy głos. Kobieta. Spokojna i opanowana niczy m telefonistka. Dźwięk ten sprawia, że po plecach przechodzi mu zimny dreszcz. Bardzo powoli i ostrożnie gapie stojący na polanie sięgają po

swoje pistolety lub odbezpieczają karabiny . – Dobra. Pomy śl przez chwilę – mówi Gabe tak szczerze i przekonująco, jak ty lko potrafi – i policz, przecież jesteś prakty cznie otoczona… tutaj nie ma się nad czy m zastanawiać. – My ślisz, że mi zależy ? – odpowiada kobieta. Ma na sobie kamizelkę, szczelnie zapiętą na smukły m ciele, na głowie zawiązała samurajską opaskę, spod której kaskadą opadają na jej ramiona dredy . Celuje do Gubernatora z AK-47, broni potrafiącej wy strzelić sto naboi kalibru 7,62 mm na minutę. – Że nie wzięłam tego pod uwagę? – pry cha po chwili z rozbawieniem. Przez cały ten czas Philip nie poruszy ł się nawet o milimetr. – To wy jesteście głupi. – Poważnie? – Gabe się uśmiecha, sięgając pły nny m ruchem po swoją czterdziestkę piątkę. – Bo coś nie jestem przekonany . – Gabe, nie rób tego. – Jedy ne oko Philipa utkwione jest w lufie półautomatu, który jego generał wy celował w Michonne. – Marzy ci się śmierć, panienko? – Mężczy zna celuje niebezpiecznie blisko głowy jednorękiego dowódcy . – Okej… mogę je spełnić! – GABE!!! Huk wy strzału z czterdziestki piątku rozsadza gęste powietrze dokładnie w momencie, kiedy zaczy na ry czeć karabin Michonne, odrzut popy cha ją do ty łu nanosekundę przed ty m, zanim pełnopłaszczowy nabój Gabe’a trafia ją w ramię, odry wając kawałek kamizelki. Philip zdąża ruszy ć głową na ty le, że kula muska jego dolną szczękę, tuż przy zraniony m uchu. Ludzie padają na ziemię lub chowają się za najbliższy m autem, kiedy zasty gły przez ostatnie kilkadziesiąt sekund obraz zostaje zburzony , rozmazuje się przed oczy ma zebrany ch; cała trójka porusza się bły skawicznie, a każda akcja rodzi reakcję. Echo kolejnego strzału niesie się daleko. Gubernator pada na polanę bez tchu, spluwa na piach zakrwawioną śliną, ściskany do tej pory przez niego miecz wy pada mu z ręki. Michonne z gracją pantery nurkuje po katanę. Obozowicze powoli dochodzą do siebie. Lilly zerka ostrożnie zza ciężarówki, trzy mając dwa rugery gotowe do strzału – insty nktownie przy jmuje pozy cję Weavera, której nauczy ł ją Bob, takty ka izraelskich komandosów przy chodzi jej już niemal naturalnie – i szuka kobiety , która ośmieliła się wedrzeć na ich teren. Gabe, leżąc na brzuchu, strzela jak oszalały , gdy ty lko zauważy podejrzany ruch, czołgając się przy ty m nieustannie do Gubernatora. Opróżnia cały magazy nek, lecz wszy stkie kule lądują co najwy żej przy obcasach wojskowy ch buciorów Michonne. Ty mczasem kobieta podnosi leżący na ziemi miecz i zaciska dłoń na jego pięknie wy konanej rękojeści, po czy m obraca się bły skawicznie i staje przy Ray mondzie Hilliardzie, który , wy glądając celu, cofa się ze swoim AR-15, to prostując się, to pochy lając. Michonne zdecy dowany m ruchem zadaje bezgłośny , śmiercionośny cios, ostrą klingą rozcinając mężczy źnie brzuch. Strumień ciepłej krwi leje się na uda Ray monda, żołnierz krzy czy , upuszczając broń. Osuwa się na ziemię. Ostre promienie słońca przeciskające się pomiędzy gałęziami rzucają na polanę nieprzy jemny blask, nadając temu, co się dzieje – a wy darzenia nabierają bły skawicznego tempa – atmosferę sennego koszmaru. Pozostali członkowie oddziału ponownie rozbiegają się, szukając schronienia, przerażeni blaskiem lśniącego, zabójczego ostrza. Gabe nakry wa Gubernatora własny m ciałem, tworząc istną ludzką tarczę. Ty mczasem nie niepokojona przez nikogo Michonne chowa się za gruby m pniakiem starego dębu, unosi karabin i bierze maruderów na cel. Posy ła serię przeciwpancerny ch kul, które lecą nad spękaną, suchą ziemię polany , wzbijając w powietrze tumany kurzu; gną stal zaparkowany ch ciężarówek, odbijają się od zderzaków otoczone iskrami, odłupują korę. Nagrzany ołów zalewa obozowisko falą ży wego ognia. Gubernator, przy gwożdżony do ziemi ciężkim cielskiem Gabe’a, zamy ka swoje jedy ne oko,

kiedy na jego głowę spadają iskry i piach. I nagle, jakby ktoś nacisnął wy łącznik, napastniczka znika.

Zapada zaskakująca cisza, nikt nie spodziewał się, że kanonada po prostu ustanie, tak bły skawicznie i bez ostrzeżenia, jak się rozpoczęła. Philip Blake leży z twarzą w ziemi, czując coraz boleśniejsze ukłucie, które rozchodzi się od rannej szczęki aż do podstawy kręgosłupa. – Zejdź, kurwa, ze mnie – sy czy , próbując wy dostać się spod masy wnego ochroniarza. – Łapcie dziewczy nę, do jasnej cholery ! DZIEWCZYNĘ! Gabe zsuwa się z Philipa, staje i szy bko przeczesuje teren, po drodze wy rzucając pusty magazy nek z czterdziestki piątki i zastępując go świeży m. Odciąga zamek i przy jmuje pozy cję strzelecką. – Kurwa! – Rozgląda się, lecz dziewczy na rozpły nęła się w powietrzu. – Kurwa, kurwa, kurwa! Gubernator dźwiga się z ziemi, dłonią w skórzanej rękawiczce zakry wając głęboką, sączącą się ranę biegnącą przy linii szczęki, między palcami przecieka mu krew. Próbuje bły skawicznie ocenić sy tuację. Przez błękitną mgiełkę kordy tu dostrzega leżącego w czerwonej kałuży Ray monda. Pozostali opuszczają swoje kry jówki, zmęczeni, źli, przestraszeni. Lilly również wy chodzi zza ciężarówki, nie spuszczając oczu z Philipa Blake’a. Nie patrząc na swojego rugera, zwalnia zatrzask, pusty magazy nek spada na ziemię. Marszczy brwi, oddy cha ciężko, usta jej drżą z wściekłości, oczy płoną gniewem. Poszłaby za Gubernatorem prosto do piekła. Philip odwraca się do Gabe’a, który nadal kręci się po polanie z bronią uniesioną do strzału, jakby Michonne lada chwila miała się zmaterializować tuż przed jego nosem. Krępy generał czuje na sobie nienawistne oko dowódcy , które przewierca go na wy lot. Z trudem przeły ka ślinę. – Szefie… – Tak to wy glądało? – chry pi, a raczej ry czy Philip, jego głos ocieka pogardą; nadal trzy ma dłoń przy otwartej ranie, choć nie udaje mu się zatamować krwi. – Czy kiedy , jak to powiedziałeś, przestrzeliłeś jej łeb, tak właśnie to wy glądało? – Szefie… – zaczy na tłumaczy ć Gabe, ale przery wa, kiedy Gubernator unosi zakrwawioną dłoń i gestem każe mu zamilknąć. – Nie chce mi się tego słuchać – mówi Philip i pokazuje kciukiem na pozostały ch. – Niech się przy gotują do odjazdu. Zakończy my to teraz. TERAZ, KURWA!!!

Lilly nakazuje otworzy ć każdą skrzy nkę z amunicją i naładować każdą sztukę broni, napełnić baki ostatnimi kroplami paliwa, uzupełnić dodatkowe magazy nki, nałoży ć pozostałe kamizelki kuloodporne. W ty m czasie Austin stale stoi u jej boku. Posy ła Gusa, by opatrzy ł Gubernatorowi rany , oddając mu do dy spozy cji rozpuszczalną nić z apteczki pierwszej pomocy ; mężczy zna

zakłada pośpieszne szwy . Lilly sprawdza radia, pojazdy , opony , silniki, akumulatory , olej, karabiny maszy nowe, lunety , lornetki, kaski, daszki i pozostały sprzęt. Przy śpiesza jej puls, kiedy kończy ostatnie przy gotowania, powaga sy tuacji przy prawia ją o drżenie rąk. Ty m razem jest inaczej. Nienawiść jest jak mikrob, który przenosi się od jednego nosiciela do drugiego, a Gubernator zdecy dowanie zaraził Lilly . Nie może znieść samej my śli o tamty ch ludziach i to wy starczy , aby rozpocząć rzeźnię, aby zmieść ich z powierzchni ziemi. Pała do ty ch bestii skrajną niechęcią za to, co zrobili z jej miastem, jej przy szłością, nadzieją na lepsze ży cie. Nienawidzi ich za brutalność, za to, co jej odebrali. Ży cie wy daje się Lilly bez znaczenia, jakby raz na zawsze i bezpowrotnie zostało wy kreślone z Wielkiego Planu. Nie liczy się już dla niej nic prócz nienawiści. Nie ma w sobie ani krzty współczucia dla obcy ch, skupiona jest wy łącznie na ty m, co kotłuje się wewnątrz niej, gotowa zabijać… Chce posłać ty ch skurwieli do piachu. Austin wy czuwa, że Lilly jest nieobecna my ślami i otacza ją obca mu aura. Przy gląda się jej, kiedy pakują dodatkowe magazy nki do szoferki, żeby mieć do nich szy bki dostęp. Za fotelem schowała dwa karabiny snajperskie. – Ej, wszy stko gra? – py ta, klepiąc ją czule po ramieniu. – Co tam nucisz? – Nucę? – Patrzy na niego zdziwiona. – No tak, nuciłaś coś sobie, nie poznaję piosenki, ale jestem pewien, bo mnie to nieco zdziwiło. Lilly ociera twarz. Polana huczy od hałasu odpalany ch silników, rury wy dechowe plują kłębami spalin. Kierowcy i pasażerowie zatrzaskują drzwi, strzelcy siadają na wieży czkach. Gubernator staje na swoim ukochany m czołgu i obserwuje całą tę scenę, jest blady i zeszty wniały , całkowicie wy prany z człowieczeństwa, niczy m golem ulepiony z gliny . Lilly zapiera dech w piersi. Chce patrzeć, jak odry wa członki od ciał, rozry wa ich tętnice zębami, podpala więzienie, które płonie na popiół, a potem rozrzuca go na cztery strony świata i posy puje ziemię pierdoloną solą. – Bry kaj, przy stojniaku – mówi nareszcie Lilly , siadając za kółkiem. – Mamy , kurwa, robotę.

Odjeżdżają przed południem, kiedy blade słońce stoi wy soko na niebie. Po drodze Austin mówi niewiele, po prostu siedzi na fotelu pasażera z karabinem na kolanach, co jakiś czas zerkając w lusterko, aby sprawdzić, co u czterech jadący ch na pace żołnierzy . Lilly prowadzi w milczeniu, czuje dziwaczny spokój, bo w każdej poty czce osoba, która nie ma nic do stracenia, posiada przewagę nad przeciwnikiem – a jej pozostała już ty lko nienawiść – i my śl ta daje jej siłę, przy prawia o przy jemne swędzenie. Konwój kieruje się ku wschodniemu hory zontowi. Lilly wrzuca niższy bieg i nuci pod nosem bezdźwięczną melodię, to bardziej nerwowy tik niż przy wołana z pamięci piosenka. Zerka na Austina i nagle coś kłuje ją w żołądku; w jej głowie pojawia się nieprzy jemne uczucie, jakby o czy mś zapomniała, szczy panie w podbrzuszu odbiera dziewczy nie doty chczasową pewność siebie. Austin Ballard siedzi ze spuszczoną głową, długie włosy opadają mu na twarz. Nigdy nie wy glądał młodziej ani bardziej krucho, co sprawia, że Lilly wy ry wa się z odrętwienia, jakby wy budziła się z twardego snu, przechodzi ją niespodziewany dreszcz lęku. Na szali jest również i jego ży cie, z czego dopiero teraz zdaje sobie sprawę – nie jest na to gotowy ani nawet dostatecznie uzbrojony – i ta nagła konkluzja otrzeźwia jej umy sł.

Nagle Lilly dostrzega coś kątem oka, nie jest pewna, czy pozostali członkowie ekspedy cji również zauważy li to samo. Gdy ty lko procesja dociera na szczy t wzgórza leżącego na wschód od więzienia, a ich oczom ukazuje się pofałdowane, przestronne pastwisko na zboczu graniczący m z więzieniem, drzewa odsłaniają kilkudziesięciu szwendaczy kręcący ch się na polu pod ogrodzeniem. Lilly spostrzega ruch w mrokach lasu po obu stronach szosy , ciemne postaci, który ch sy lwetki zlewają się z kolumnami sosen, przedzierają się przez ponure cienie z zacięciem godny m mrówek robotnic. Tłumy , tłumy kąsaczy , całe setki, zebrały się na polu, zwabione trwający m od przy najmniej trzy dziestu sześciu godzin zamieszaniem, ich szeregi stale się powiększają, trupy plenią się jak ameby w szlace Petriego. Lilly zdaje sobie sprawę, co to oznacza, by wała już otoczona przez hordy nieumarły ch. Zeszłego roku, jesienią, podczas nieudanego przewrotu, stado napadło na nią i pozostały ch spiskowców, niemal przewracając ich furgonetkę i pożerając wszy stko w promieniu wielu kilometrów. Dlatego wie, jak nieprzewidy walne i niebezpieczne mogą by ć, szczególnie jeśli zbiją się w maszerującą przed siebie w żółwim tempie gromadę. Ten legion uparty ch, niezdarny ch zwłok może powalić nawet najgrubsze mury , zburzy ć twierdzę oraz zrównać z ziemią siatkę i drut kolczasty okalające każde więzienie. Kiedy konwój zjeżdża ze wzgórza, gęsiego, pojazd za pojazdem, Lilly w tej jednej chwili dochodzi do przerażającego wniosku i powoli akceptuje mroczną prawdę. Teraz oczy wista wy daje jej się kolosalna różnica pomiędzy nadchodzący m atakiem a poprzednim. Ty m razem obie strony mają przejebane.

PIĘTNAŚCIE Ludzie z więzienia są przy gotowani na ich przy jazd. Konwój ledwie dojeżdża do połowy polany , kiedy od strony spacerniaka oddział Gubernatora zalewa fala ognia, całkowicie zaskakując grupę niedzielny ch żołnierzy . Sy czą hamulce pneumaty czne. Trzęsą się przednie szy by . Odbite ry koszetem kule z piskiem trą o żelazo i stal. Ciężarówki ślizgają się na mokrej ziemi. Zarówno kierowcy , jak i pasażerowie pochy lają się, chowając przed pociskami, niektórzy zeskakują z pak i kry ją się pod nadwoziem masy wny ch aut. Lilly naciska hamulec, samochód, podry gując, staje. Dziewczy na krzy czy do Austina, żeby uciekał, bo mogą przestrzelić bak. Kopie w drzwi po swojej stronie i skacze na ziemię, kule świszczą jej przy uchu i orzą ziemią. Nic nie widzi. Austin znika po drugiej stronie szoferki. Przez łoskot kanonady ledwie sły szy pory kiwania miotającego się pośród coraz gęstszy ch ścian dy mu i kurzu Gubernatora, ale nie może go zlokalizować. Gmera przy broni, zbierając się, żeby odpowiedzieć ogniem – niektórzy członkowie jej oddziału również podjęli bezowocne próby odpalenia choćby serii – lecz dłonie nie reagują na sy gnały przekazy wane przez mózg. Strzelcy za ogrodzeniem zajęli pozy cje za zaparkowany mi samochodami, leżą na brzuchach i posy łają kolejne kule spod aut. Rozpętuje się istny chaos, na ziemię padają kolejni żołnierze Philipa Blake’a. Lilly sły szy bary ton Gabe’a, który poszczekuje gorączkowo, próbując przekrzy czeć hałas, kłóci się z Gubernatorem, że obrana przez niego takty ka jest do dupy . Dziewczy na nakry wa głowę dłońmi, a pociski ry ją ziemię, unosząc tumany kurzu, kule spadają z nieba, jakby ich nimi bombardowano. Lilly próbuje oddy chać głęboko i skupić się na ruchach rąk, które błądzą po strzelbie, stara się kontrolować złość i przy pomnieć sobie, czego nauczy ła się na treningu, lecz coś innego rozprasza jej uwagę. Kątem oka zauważa zbierające się na skraju polany kolejne obszarpane, powłóczące nogami postacie, niemalże staje jej serce, kiedy zdaje sobie sprawę, że zewsząd ciągle nadchodzą następni. Zaleją ich. Lilly udaje się przeczołgać pod M35. Dostrzega stopy Austina po drugiej stronie ciężarówki – próbuje się podnieść i strzelać – i zaczy na do niego krzy czeć mimo ogłuszającego hałasu, żeby , kurwa, padł na ziemię i się, kurwa, schował. Otaczają ich szwendacze prący naprzód mimo śmigający ch kul. Jakimś cudem udaje im się unikać linii ognia, odchodzą od trzęsącej się siatki i ruszają prosto na oddział Gubernatora. Lilly zaczy na strzelać kąsaczom po nogach, trupy padają na ziemię i dziewczy na sy stematy cznie rozwala im czaszki, które pękają niczy m przepalone bezpieczniki; try ska z nich gęsta ciecz, barwiąca trawę na czerwono. Czasami jucha chlapie Lilly na ręce, ale nie przestaje strzelać, aż opróżnia magazy nek i bezskutecznie naciska spust. Trupy kroczą ku nim nieprzerwanie. Otacza ją niebieskawa mgiełka, serce mało co nie wy rwie się z piersi. Nagle coś chwy ta ją za kostkę. Zaskoczona, wy daje z siebie cichy pisk przerażenia, odwraca głowę, by zobaczy ć, co się dzieje. Rosły kąsacz w pogrzebowy m garniturze wczołgał się pod ciężarówkę i chwy cił ją za nogę swoimi pokręcony mi, sczerniały mi paluchami, otwierając gnijącą gębę – pokry te zielonkawy m nalotem zęby znajdują się o centy metry od jej odsłoniętej części goleni pomiędzy cholewą buta a podwiniętą nogawką spodni – co paraliżuje Lilly , lecz ty lko na moment. Łapie za rugera, celuje trupowi w głowę i naciska spust, zapominając, że nie zmieniła magazy nka. Zamek odskakuje z suchy m trzaskiem, po czy m pusta broń milknie. Lilly krzy czy , zaczy na kopać i gorączkowo szuka zapasowego magazy nka przy pasie, kiedy pod samochodem pojawia się jeszcze ktoś – zaczy na się robić tłoczno – dziewczy na z początku nie poznaje ciemnej postaci, ale po lśnieniu stali glocka domy śla się, że to Austin.

Głuchy huk i deszcz iskier. Kąsacz pada na ziemię. Z jego świeżo rozłupanej przez kulę czaszki na przy gniecioną trawę cieknie oleista ciecz. Lilly pozwala sobie na umęczone, ale pełne ulgi westchnienie, choć odór śmierci gry zie ją w nozdrza. Austin podczołguje się nieco bliżej. – Jest okej? Czy on… czy on cię dziabnął? Jesteś cała? – mamrocze nieskładnie. Obejmuje ją ramieniem i delikatnie odgarnia z czoła dziewczy ny mokre kosmy ki, które powy padały z niedbale spiętego kucy ka. Lilly kiwa głową, przeły kając kwaśny miedziany smak zalegający jej w gardle. Zewsząd dobiegają strzały , niemożliwe, żeby ktokolwiek inny ją usły szał i przy by ł z pomocą. Obraca się i sięga po strzelbę, po czy m wy łazi spod ciężarówki. Powietrze jest gęste i duszne od kordy tu i lecący ch z obu stron kul. W zasadzie można by pomy śleć, że zapadł zmierzch. Lilly nie może złapać tchu, ma przy tępione zmy sły , łzawią jej oczy . Opiera się o szoferkę i próbuje wziąć się w garść, pakując do rugera świeży magazy nek. Zaty ka pistolet za pas i podnosi strzelbę. Austin staje obok niej, mierząc ze swojej broni do ludzi za ogrodzeniem, gdzie co i rusz rozbły skują lufy . Lilly przy kłada lunetę do oka i patrzy na nieduży przedmiot, który przelatuje przez zwieńczone drutem kolczasty m ogrodzenie. Nagle czas jakby zwolnił. Zapada niespodziewany spokój, jakby palce zamarły na spustach lub ktoś nacisnął pauzę, zatrzy mując na chwilę jeszcze przed sekundą rozszalałą strzelaninę. Dziewczy na nie może oderwać oczu od lecącej nieznośnie powoli czarnej rzeczy , która odbija się z brzękiem od powy ginanej osłony chłodnicy dużego buicka sedana. Eksplozja jest na ty le silna, że ziemia zaczy na się trząść, wy buch wy sy sa z powietrza cały tlen, a na polanie na ułamek sekundy robi się gorąco jak na powierzchni słońca.

Granat posy ła przeszło tonowy samochód w powietrze, odry wając kawał metalu z przedniej części karoserii i zwalając z nóg każdego człowieka i trupa w promieniu pięćdziesięciu metrów. Pękają bębenki w uszach, drżą gałęzie drzew, fala uderzeniowa odrzuca Gubernatora i Gabe’a w dwóch różny ch kierunkach, mężczy źni padają ciężko na ziemię. Philip uderza o gąsienicę czołgu, brakuje mu tchu, jedy ny m okiem spogląda na przecinające powietrze, poły skujące na słońcu odłamki – ostre jak brzy twy kawałki buicka – które szatkują stojący ch najbliżej auta, pechowy ch żołnierzy . Poszarpane płaty metalu kaleczą starego, pulchnego Charliego Banesa, rozdzierając mu klatkę piersiową, mężczy zna szy buje metr nad ziemią i leci na plecy , machając rozpaczliwie rękoma; strumień krwi okry wa go szkarłatny m całunem, kiedy ląduje na chwastach. Ży cie uciekło z niego, jeszcze zanim, upadając, przekręcił się na bok. Ty mczasem po drugiej stronie polany odłamki niczy m małe rakiety wy strzelone z my śliwca tną górną część ciała Rudy ’ego Warburtona, który zaczy na tańczy ć makabry cznego jitterbuga, rzucany przedśmiertny mi drgawkami. Broń wy pada mu z ręki, nasączone whiskey struny głosowe – jego duma zapewniająca konferansjerską fuchę; to on zapowiadał Gubernatora zgromadzonemu na try bunach toru wy ścigowego tłumowi – drgają po raz ostatni, kiedy wy daje z siebie żałosny szloch, od którego Gubernatora bolą zęby . – K-KURWA! – Philip turla się spod czołgu, dy sząc ciężko. Stara się skupić, ale jedy ne oko zniekształca obraz, widzi podwójnie. Przekrzy wia mu się skórzana opaska, we włosy zaplątały się liście palusznika, nie czuje niczego poza zapachem

paliwa. Całe jego ciało krzy czy z bólu. Zabandażowana twarz jest mokra i nagrzana, fantomowe ramię rzuca się jak oszalałe na smętny m kikucie. – KU-KU-KURWA! K-UUUU-RWA!!! Podpiera się na dłoniach i łokciach, dzwoni mu w uszach, puchnie naładowana czy stą nienawiścią i gniewem głowa. Ledwie sły szy odgłosy niezwłocznie wznowionej kanonady . Pozostali członkowie oddziału, który m udało się przeży ć, chowają się, gdzie ty lko się da, i zaczy nają strzelać na oślep do wieży czek strażniczy ch i cieni kry jący ch się w zaułkach więzienia; teren pomiędzy nimi a spacerniakiem poznaczony jest laserowy mi znacznikami i ry koszetami. Na sczerniałej, spalonej ziemi wokół powstałego po wy buchu granatu krateru spoczy wa sześć ciał. Zginął Charlie. A także Rudy , Terry Grainger, Bart, Daniel, a nawet potężny Don Horgan, by ły zapaśnik. Zostały z nich jedy nie strzępy . Zabrały ich albo kule, albo zabójcze metalowe odłamki. Gubernator dostrzega leżącego dziesięć metrów dalej, przy pick-upie, Gabe’a, który nie może nawet unieść głowy , prawdopodobnie jest ogłuszony . Philip dźwiga się z ziemi, każdy centy metr jego ciała napędza nierozrzedzona wściekłość, krzy wi się ty lko, kiedy pociski kalibru .50 świszczą mu przy uchu. Na pace jednej z ciężarówek za zamontowany m tam karabinem maszy nowy m stoi Ben Buchholtz, który posy ła nieprzerwaną serię w stronę więzienia, nie patrząc nawet, gdzie strzela, a wy starczy łoby jedy nie zerknąć na stojącą na południowo-wschodnim krańcu kompleksu wieży czkę. Na jej szczy cie co chwilę bły ska biały płomień, kiedy samotny snajper starannie dobiera cele; kule odbijają się od zderzaków, roztrzaskują szy by , wbijają się w ziemię tuż przy butach ocalały ch żołnierzy z Woodbury . – GABE! Philip nie poznaje własnego głosu, który w jego obolały ch uszach wy daje się zduszony i zniekształcony . Udaje mu się przemknąć pomiędzy czołgiem a pick-upem. Gabe zdołał się podnieść, stoi i próbuje dojść do siebie, rozglądając się niepewnie. Gubernator doskakuje do grubawego mężczy zny i chwy ta go za golf, jakby unosił najsłabszego w miocie szczeniaka za skórę. – CHODŹ, KURWA, ZE MNĄ! Philip ciągnie Gabe’a przez pole bitwy na ty ł Abramsa. – CHODŹ! Popy cha swojego generała na czołg, nagłe uderzenie odbiera Gabrielowi Harrisowi dech, rozpędzone pociski odbijają się od pancerza. – C-co, do… Gabe, wijąc się z bólu, odskakuje na bok, kiedy kolejne pociski hałaśliwie niczy m stal piły mechanicznej orzą metal. Spada na nich grad kul, który rozprasza my śli, obaj kucają i kry ją się za Abramsem, każdy mięsień w ich ciałach drży nerwowo, nie mogą nawet otworzy ć zmrużony ch insty nktownie oczu, co ogranicza ich pole widzenia. Dlatego też żaden z nich nie zauważa ogromnego, poobijanego, steranego przejechany mi kilometrami campera, który z ry kiem wy skakuje z lasu na zachodzie, skręcając ostro na skraju polany i wzbijając za sobą tuman kurzu. Pozostali są na ty le zajęci, że również nie dostrzegają nowego pionka na szachownicy .

– Musimy , kurwa, przemy śleć naszą sy tuację – mówi parę sekund później Gabe przez zaciśnięte gardło zmęczony m głosem. Stoi obok Gubernatora za opancerzony m czołgiem; kule bzy czą im przy głowach niczy m uporczy we osy . Patrząc prosto w jedy ne oko Philipa Blake’a, mówiąc tak głośno, żeby zostać usły szany m pomimo ostrzału, Gabe zwraca się do swojego dowódcy tonem, na jaki nigdy sobie nie pozwalał, tonem pełny m oskarżenia i złości. – Nasi ludzie srają po gaciach! Zaraz nas wy strzelają, padamy jak muchy ! Musisz coś zrobić, człowieku, musisz, kurwa, przejąć dowodzenie! Gubernator łapie lewą dłonią Gabe’a za gardło, przy szpilając tęgiego mężczy znę do nitowanego pancerza Abramsa. – Zamknij mordę, Gabe! Ty m razem nie stchórzy my ! Spalimy tę budę, teraz albo nigdy !!! Przez tę pełną napięcia milisekundę krępy generał patrzy szeroko otwarty mi oczami na swojego szefa – mentora, niemalże ojcowską figurę – i czuje ukłucie wsty du. Żaden z nich nadal nie jest świadomy obecności krążącego przy zachodniej części pola campera, który znajduje się jeszcze poza zasięgiem wzroku większości walczący ch, nawet ty ch za ogrodzeniem. Auto staje w tumanie kurzu i na dachu, niczy m zjawa, pojawia się kobieta trzy mająca karabin snajperski. – Dobra, już dobra, przepraszam, przepraszam – mamrocze Gabe, łapiąc zaciśniętą jak popręg na swej szerokiej gardzieli rękę Gubernatora obiema dłońmi i próbując oderwać ją dostatecznie delikatnie, lecz wreszcie Philip sam luzuje uścisk. Generał łapczy wie ły ka hausty powietrza, ponownie próbując przekrzy czeć strzelaninę. – Chcę ty lko powiedzieć, że dostajemy po dupie i potrzebujemy planu! Nie możemy się teraz pieścić z ty mi skurwielami bez… – ZAMKNIJ, KURWA, MORDĘ! Gubernator mierzy przy sadzistego mężczy znę płonący m okiem, nasłuchując głosu dochodzącego z mroku katakumb jego jaźni – Philip nie ży je, odszedł, obrócił się w proch – i krzy wi się, kiedy niespodziewanie rozwrzeszczana zjawa przekrzy kuje jego my śli. Zamknij się! Zamknij się! Za jego plecami ry czą karabiny , Gubernator drży od trzasku kul, które odwracają uwagę od samotnego snajpera stojącego niecałe pół kilometra dalej na dachu zaparkowanego na skraju lasu pordzewiałego campera; tajemnicza kobieta, która przy by ła znikąd, jawi się w rozgrzany ch promieniach słońca niczy m upiór. – Słuchaj… posłuchaj mnie, ty tchórzliwy grubasie, ty m razem się, kurwa, nie wy cofamy ! – cedzi przez zęby Philip zbolały m głosem i popy cha Gabe’a na śliskie stalowe cielsko czołgu. – Kumasz?! Kumasz?! Zakończy my to TERAZ! TERAZ!!! Generał odsuwa się od niego, masując kark. Ociera łzy strachu. Przy pomina małego chłopca, który gotowy jest zrobić lub powiedzieć wszy stko, aby ty lko uszczęśliwić surowego ojca, ukradnie i skłamie, zabije, zgwałci i pobije, zadowalając rozzłoszczonego rodzica lub ucierając nosa dzieciakom ze szkoły , które wy zy wają go od bek tłuszczu. Na zachodzie rozlega się huk pojedy nczego wy strzału i pocisk sporego kalibru precy zy jnie, niczy m pszczele żądło, trafia Gabriela Harrisa w odsłoniętą część czaszki. Gubernator odskakuje, kiedy głowa jego generała eksploduje, obmy wając czołg różową

galaretą rozpaćkanego mózgu, na stali zostaje plama koloru fuksji. Oddech więźnie Philipowi w płucach, Gabe chwieje się przez chwilę na nogach, szkliste oczy utkwił na swoim dowódcy – jego martwe spojrzenie przy wodzi na my śl zawieszony komputer – nadal czekając ze strony ojca na akceptację, która nigdy nie nadejdzie. Mężczy zna zwala się na ziemię, jakby zemdlał, huk przy uderzeniu jego ciężkiego ciała otrzeźwia Philipa równie skutecznie co bezceremonialne uderzenie w twarz. – NIECH TO CHUJ STRZELI! Gubernator chowa się za czołgiem i wy gląda ostrożnie za róg. – KURWA! KURWA! KURWA! KURWA! Rozgląda się, wreszcie dostrzega campera i stojącą dumnie na jego dachu kobietę. Przy wodzi mu ona na my śl mity czną istotę, przy by łą z niebios walkirię, która, nie wiedzieć czemu, niesie pomoc obrońcom więzienia. Kilkanaście metrów po swojej lewej zauważa zaparkowanego w chwastach pick-upa i kry jącego się za nim Gusa, który strzela zza auta, przeklinając pod nosem. – GUS! – drze się Philip. – SIADAJ ZA FAJERĘ I JEDŹ NA TAMTĄ BABĘ, SZYBKO! Mężczy zna szy bko orientuje się, o co chodzi Gubernatorowi. Kiwa energicznie głową, pochy la się, kaczy m chodem okrąża samochód i otwiera drzwi szoferki. Siada za kierownicą. Przednia szy bka pęka na milion świecący ch jak diamenciki drobinek. Rura wy dechowa pluje kłębem spalin, Gus wrzuca bieg i rusza w stronę campera. Gubernator podchodzi do ciała Gabe’a i zdejmuje z ramienia mężczy zny karabin, lecz kiedy prostuje się i ponownie spogląda na pole bitwy , sy tuacja ulega diametralnej zmianie i ze złej staje się jeszcze gorsza.

Zza M35 Lilly patrzy na przy pominający reakcję łańcuchową ciąg zdarzeń, które implodują z siłą reakcji jądrowej. Z trudem łapie powietrze, jej serce bije o żebra głośno niczy m pałka o membranę kotła. Spocony mi palcami ściska strzelbę, krzy wiąc się i mrużąc oczy , gdy sły szy dochodzący z zachodu ogłuszający huk i tarcie metalu o metal. Zerka na pick-upa Gusa, który staranował i niemal rozerwał masy wnego campera na pół. Rozpry skują się kawałeczki metalu oraz potłuczone szkło, a snajper – jasnowłosa kobieta z kucy kiem, ubrana w więzienne drelichy – zlatuje z dachu do góry nogami prosto w chwasty rosnące na skraju lasu. Trudno powiedzieć z tej odległości, ale Lilly wy daje się, że Gus został trafiony – drzwi kabiny otwarte są po stronie kierowcy , jego ciało spada z fotela, ale zawijas czarnego dy mu otacza oba auta. Sły szy stłumiony , histery czny śmiech. Odwraca się i dostrzega przy cupniętego za czołgiem Gubernatora, który patrzy na pick-upa Gusa oraz to, co zostało z campera; samochody powoli pochłania chmura dy mu i płomienie. – NAŻRYJ SIĘ, DZIWKO! NIE BĘDZIESZ SIĘ Z NAMI PIERDOLIĆ! TAK, TAK TRZYMAĆ! Lilly z przerażeniem konstatuje, że jej dowódca stracił rozum. – Jezu… Jezu… to szaleństwo! Dziewczy na chowa się za samochodem i aż podskakuje na szczęk broni dużego kalibru, który rozlega się tuż obok niej. Obraca się i dostrzega Austina klęczącego po przeciwnej stronie auta i posy łającego kolejne serie w stronę wieży czki strażniczej, kule kalibru .308 huczą i dzwonią. Chłopak wy krzy kuje jakieś niezrozumiałe słowa. Lilly próbuje zwrócić na siebie jego uwagę.

– Austin! AUSTIN! – …skurwy sy ny wy tłuką nas jak kaczki! – mówi, po czy m strzela dalej, zerka na Lilly , naciska na spust i znowu odwraca do niej głowę, jego oczy płoną. – Co jest? Ej? Co robisz? – Oszczędzaj amunicję, przy stojniaku! – O czy m ty mówisz? – Zobaczy sz… Dziewczy na zaczy na tłumaczy ć, że mają ograniczoną ilość amunicji i muszą przejść na lepsze pozy cje strzeleckie, bo skurwiele w każdej chwili mogą rzucić im za kołnierz kolejny granat, kiedy Gubernator ponownie przekrzy kuje ostrzał. Lilly odwraca się i patrzy , jak Philip Blake kuśty ka przez pole, na jego twarzy maluje się psy choty czna radość. – To ty lko kwestia czasu! – Idzie w kierunku dwóch żołnierzy przy kucnięty ch za przewrócony mi skrzy nkami, którzy strzelają na oślep do wieży czek. – Przy szpililiśmy ich! Skurwy sy ny już długo nie pociągną! Starszy człowiek o przerzedzającej się czupry nie patrzy akurat przez lunetę, kiedy kula trafia go prosto w lewe oko. Pocisk roztrzaskuje żółtawe szkło przeciwsłoneczny ch okularów i wy latuje ty łem czaszki. Strzelba wy pada mu z rąk – kawałki mózgu pry skają na rosnące za nim chwasty – kiedy mężczy zna zwala się na ziemię zaledwie trzy metry od Philipa Blake’a. – Dobra, mamy ich! – Philip człapie za rzędem aut i kry jący ch się za nimi żołnierzy niczy m ubrany na czarno generał MacArthur. – Nie dajcie im odetchnąć! Nie przestawać strzelać! Kurwa! – Gubernatorze! – Lilly próbuje zwrócić jego uwagę. – HEJ! Od strony wieży czki lecą kolejne serie, lecz Philip nawet się nie krzy wi, kiedy kule orzą mu ziemię tuż przy stopach. Kolejny członek oddziału pada w krwawej mgiełce, która unosi się z ty łu jego głowy , na ziemię spada czapeczka z daszkiem. – GUBERNATORZE!!! – krzy czy Lilly . – ZABIJĄ NAS! NIE MOŻEMY TAK DALEJ! Niektórzy żołnierze czy m prędzej schodzą z linii ognia, próbując znaleźć kry jówkę, biegają jak oparzeni po polanie, aby dać nura pod którąś z ciężarówek. – Co wy , do chuja, robicie? – drze się Gubernator na uciekający ch. – NIE MOŻEMY SIĘ TERAZ PODDAĆ, NIE MOŻEMY DAĆ IM ZWYCIĘŻYĆ! Kolejna seria wy strzelona przez snajpera każe Lilly paść na ziemię za M35. Austin kładzie się tuż obok niej. Kule wy ry wają kępy trawy , ziemia brudzi im twarze. Dziewczy na ma zawroty głowy , rozmazuje się jej obraz przed oczami, a w uszach dzwoni tak strasznie, że każdy strzał brzmi, jakby by li pod powierzchnią oceanu – PLING! PLING! PLING! PLINK! PLINK! PLINK! Sły szy krzy ki Gubernatora i próbuje dojrzeć go przez kurz i dy m unoszące się nad polaną. – PIERDOLĘ TO! – Philip maszeruje w stronę czołgu niczy m drewniany żołnierzy k, machając szty wno jedy ną ręką i zaciskając dłoń. – KURWA! KURWA! KURWA! CZAS TO SKOŃCZYĆ!!! Dociera do Abramsa i wspina się po stalowej drabince. Lilly , choć ledwie łapie ostrość i łzawią jej zapy lone oczy , nie może oderwać wzroku od tego surrealisty cznego obrazka. Philip stuka z całej siły pięścią w pokry wę czołgu, jakby miał do dostarczenia paczkę dla załogi. Krzy czy , żeby Jared mu otworzy ł, i nagle podnosi się klapa, aż dziw, że ze środka nie wy skakuje pajacy k na spręży nie. Gubernator znika w ciemności, zamy kając za sobą właz, lecz zanim ten opada z trzaskiem, do uszu Lilly dochodzi głośny krzy k Philipa Blake’a: – JEDŹ, KURWA! Czołg pluje smugą gęstego dy mu, obracają się gąsienice. Silnik ry czy , bestia rusza.

Lilly nadal leży nieruchomo na ziemi, gapiąc się z otwarty mi ustami na opancerzony monolit prący na ogrodzenie. Jej tęczówki rozszerzają się samoczy nnie, oddech więźnie w gardle, a losy bitwy niespodziewanie się odmieniają.

Czołg przebija się przez siatkę, kosząc szwendaczy stojący ch mu na drodze, masy wne gąsienice miażdżą przegniłe zwłoki i kruche kości. Potężna maszy na najeżdża na ogrodzenie, które zaczy na składać się jak harmonijka i falować niemalże na całej długości. Towarzy szy temu świdrujący uszy dźwięk, jakby rzęsisty deszcz padał na blachę. Siatka rozry wa się z chrobotem. Abrams przechodzi przez nią jak przez masło, niczy m giganty czny zgniatacz śmieci, plując kłębami spalin, drut łamie się jak surowe spaghetti. Całe metry ogrodzenia przewracają się na ziemię, kiedy mechaniczny potwór dociera do kolejnej bariery . I ta upada równie łatwo jak poprzednia. Lilly zauważa, że obrońcy wstrzy mali ogień, jedy ne dźwięki, ledwie sły szalne znad chrupania stawiającego opór miażdżonego metalu, to pośpieszne kroki, kiedy ich przeciwnicy rozpaczliwie szukają schronienia. Abrams pożera wewnętrzną część ogrodzenia w tumanie kurzu, od grubego pancerza odbijają się kolejne kule, trzaskają iskry . Szwendacze, którzy podeszli zby t blisko, albo skończy li pod gąsienicami pojazdu, albo dostali zbłąkany m pociskiem. Ry koszety dźwięczą w zakamarkach betonowego kompleksu. Milkną wieży czki strażnicze, kiedy niepowstrzy mana bestia wtacza się na spacerniak, ciągnąc za sobą resztki ogrodzenia, które wplątały się w koła niczy m resztki jedzenia między zębami żarłocznego potwora. Silnik rzęzi uwerturę poprzedzającą okropną sy mfonię, czołg pluje kolejny mi kłębami dy mu. Następuje dziwna pauza – zaledwie kilka sekund – lecz dla Lilly to jak całe godziny . – Lilly ? Nic ci nie jest?! Powiedz coś! – ledwie sły szalny głos Austina przebija się przez biały szum jej galopujący ch my śli. Dziewczy na odwraca się i patrzy na chłopaka opartego o ty lną klapę M35; ściska swoją strzelbę tak mocno, że aż bieleją mu kny kcie. – Co dalej? – py ta ze strachem w oczach. – Co robimy ? Lilly mamrocze coś w odpowiedzi, kiedy sły szy jeszcze jeden głos. – Idziemy ! Mamy przewagę liczebną! – mówi ktoś za jej plecami. Obraca się i patrzy na ocalały ch towarzy szy z oddziału, którzy coraz śmielej wy chodzą ze swoich kry jówek z uniesioną, gotową do strzału bronią. Tom Blanchford, rosły mechanik z Macon, stoi z plecami przy ciśnięty mi do ciężarówki. – Dalej! – krzy czy . – Pozbądźmy się ich raz na zawsze! NAPRZÓD! Jeden po drugim, pochy leni, manewrują pomiędzy samochodami. Kobiety i mężczy źni torują sobie drogę przez pole bitwy , depcząc po trupach i zwalony m ogrodzeniu. – Zróbmy to – mówi Austin, doskakując do swojej kochanki. Podaje dziewczy nie rękę. Przez chwilę Lilly patrzy na wy ciągniętą ku niej dłoń i czuje się źle, jakby w jej ży łach pły nął kwas, a usta miała pełne krwi. – Tak, skończmy to – chry pi ledwie sły szalny ch szeptem. Łapie jego dłoń, podnosi się z ziemi i przy jmuję pozy cję strzelecką.

Kiwa do Austina głową i rusza przed siebie, do boju.

SZESNAŚCIE Nad spacerniakiem unosi się gęsta szara mgła. Z trzaskiem otwiera się ciężki właz czołgu, z wnętrza pojazdu wy łania się ciemna, trupia, umazana krwią twarz, niczy m rekinia płetwa wy nurzająca się z mroczny ch fal oceanu. – OTWORZYĆ OGIEŃ! WYBIĆ ICH DO NOGI!!! MAMY ICH W GARŚCI!!! Po bokach stalowego monstrum stoi siedmiu żołnierzy z Woodbury , którzy , po usły szeniu rozkazu swojego dowódcy , rozbiegają się na wszy stkie strony z naładowaną bronią, strzelając, gdziekolwiek zauważą jakiś ruch. Plac pogrąża się w chaosie. Mieszkańcy betonowego kompleksu rzucają się do ucieczki, czmy chając do najbliższy ch kry jówek, chowają się niczy m karaluchy szukające schronienia. Echo serii wy strzeliwany ch z broni automaty cznej odbija się od gruby ch ścian. Rozmazują się sy lwetki biegnący ch. Gubernator wy krzy kuje kolejne polecenia, stojąc w czołgu, lecz jego słowa giną w hałasie. Strzelcy obu stron kry ją się za rogami budowli lub pod wy stający mi elementami elewacji, licząc, że cień da im przewagę, i węszą za przeciwnikiem. Jeden z ludzi Philipa Blake’a podbiega do wieży czki stojącej po południowo-wschodniej stronie więzienia i z długim nożem my śliwskim w zębach oraz karabinem M4 przewieszony m przez ramię zaczy na wspinać się po drabinie. Odmieniły się losy bitwy i teraz to obrońcy są w odwrocie, rozpierzchają się, poszukując kry jówek, lub po prostu rzucają się do ucieczki.

Lilly i Austin przekraczają granicę wy znaczoną przez przewróconą siatkę jako ostatni, metal chrzęści pod ich ciężkimi buciorami. Idą szy bkim krokiem, z uniesioną bronią, depczą po piętach dwóm mężczy znom maszerujący m przed nimi, słońce razi ich w oczy . Dziewczy na trzy ma dwa pistolety , przewieszony przez ramię remington obija jej się o bok. Austin sapie ciężko, każdy głęboki oddech zdradza jego strach, zmęczenie i wściekłość. Czas wy daje się zwalniać, jakby poruszali się w gęstej zawiesinie. Docierają do najbliższego budy nku – znajdują się jakieś dziesięć metrów od czołgu – i stają plecami do betonowego muru. Serce tłucze się Lilly w piersi. Nawet pomimo adrenalinowego kopa, jakiego dostała, szturmując więzienie, odczuwa coś w rodzaju surrealisty cznej klaustrofobii, a przecież znajduje się na środku całkiem przestronnego kompleksu. Trzy piętrowe bloki naciskają na nią swoimi cielskami, rzucając długie cienie na spacerniak. Powietrze zalatuje gry zący m smrodem nadpalony ch kabli i topionej gumy . Zza ścian dochodzą zduszone głosy i pośpieszne kroki. Chwilę później Lilly podskakuje, sły sząc ruch pomiędzy dwoma budy nkami, podnosi rugera i strzela na oślep, ale kula odłupuje jedy nie kawał ty nku; unosi się gipsowa chmura, odcinająca się na tle ciemnego zaułka. Dziewczy na zerka przez plac na czołg. Gubernator wy pełza z brzucha stalowej bestii z pistoletem Tec-9 w odzianej w skórzaną rękawiczkę dłoni. I nagle Lilly dostrzega coś jeszcze, daleko za plecami dowódcy , co sprawia, że przechodzi ją po plecach lodowaty dreszcz i zasy cha w gardle, jakby najadła się trocin. Z lasu rozciągającego się na odległy m skraju pooranej koleinami, zasłanej trupami

i poczerniałej po eksplozji granatu polany , zza stary ch dębowy ch kolumn i gęstego listowia, powłócząc nogami, maszerują niezliczone zastępy potargany ch postaci; jakby rodził je mrok. Torują sobie drogę przez zarośla – są ich setki! – martwe stawy dawno już zeszty wniały , ale szwendaczy popy cha naprzód, przed promienie słońca, sam głód. Jest ich całe mnóstwo, z tej odległości przy pominają Lilly czarną, bezkształtną masę – śmierdzącą falę szerokości boiska piłkarskiego – która powoli przewala się przez wzgórze i na polanę, ściągnięta dochodzący mi z więzienia hałasami. Paskudny widok zmusza umy sł panny Caul do bły skawicznego działania, wy starczy ten jeden impuls, aby dokonała odruchowo kalkulacji. Za parę minut – dziesięć, może, jeśli dopisze im szczęście, piętnaście – trupy przejmą kompleks.

Gubernator schodzi z czołgu i zajmuje strategiczną pozy cję za Abramsem. Ocalali obrońcy zdąży li pochować się w betonowy ch blokach lub budy nkach gospodarczy ch, jedy nie paru zostało na zewnątrz, niepewnie odpierając ogień ogniem. Philip Blake krzy wi się, sły sząc huk nieśmiały ch serii i paniczne okrzy ki. – EJ! TY! – drze się do wy sokiego, szczupłego mężczy zny z ogoloną głową, który sy stematy cznie ostrzeliwuje zakratowane okna pobliskiego budy nku; nie zna jego imienia, kojarzy go jednak z ekipy kierowanej przez Martineza. – Podejdź no do mnie! Ten posłusznie zdejmuje palec ze spustu i podbiega do Gubernatora. – Tak, proszę pana? Philip cedzi słowa przez zaciśnięte zęby , pieką go odniesione rany , głosy przekrzy kujące się w jego głowie trzeszczą niczy m źle dostrojony odbiornik radiowy , jakby odbierał dochodzącą z daleka transmisję, która miesza mu w my ślach. – Nie zostało ich wielu! – krzy czy do ły sego mężczy zny . – Zbierz paru ludzi i… Ej, kurwa, słuchasz ty mnie w ogóle? – T-tak, psze pana, tak – przy takuje energicznie tamten. – Zbierz paru ludzi i idźcie do środka, rozumiesz? Szukajcie każdego, kto się tam chowa lub próbuje zabary kadować. Nadążasz za mną? – Tak, psze pana… i co mamy … zrobić? Gubernator sy czy na niego: – Przeczy tać im bajkę na dobranoc, kurwa… PIEPRZONY IDIOTO, MACIE ICH ZABIĆ! Kiwając głową, żołnierz odwraca się na pięcie i biegnie do kolegi. Gubernator patrzy na niego przez chwilę, krzy wiąc się, bo zakrwawiona twarz piecze go ży wy m ogniem, ranna szczęka pulsuje, niewy kluczone, że wdała się infekcja. Próbuje przepędzić głos nadal szepczący w jego my ślach i mówi sam do siebie: – To ty lko kwestia czasu… zamknij pizdę… zostaw mnie w spokoju. Przy budy nku naprzeciwko, piętnaście metrów dalej, przemy ka czy jaś sy lwetka. Nieduża grupka ocalały ch dy skutuje nad czy mś oży wiony mi głosami w cieniu budy nku, dwóch mężczy zn i kobieta… Philip chowa się za czołgiem, podnosi należący do Jareda Tec-9 i celuje. Bierze na muszkę dziewczy nę i szy bkim ruchem naciska trzy krotnie spust, odrzut niemal wy bija mu ramię ze stawu. Rozpry sk krwi napełnia go niesamowitą energią, patrzy z dziką saty sfakcją, jak kobieta pada na ziemię. Czuje narkoty czne buzowanie w ży łach.

Gubernator kiwa z saty sfakcją głową, lecz zanim zdąża wziąć kolejny oddech, dwaj pozostali przy ży ciu mężczy źni – starszy i młodszy , obaj w kamizelkach, może ojciec z sy nem – wy biegają zza rogu i pędzą przed siebie co sił w nogach ku kolumnie poobijany ch aut zaparkowany ch po zachodniej stronie placu, szy bko oddalając się poza zasięg broni Philipa. Jednoręki dowódca zauważa trzech swoich ludzi przy czajony ch przy wieży czce po lewej. – ZAŁATWIĆ TYCH SKURWIELI, NATYCHMIAST! – woła. Po paru sekundach mężczy źni otwierają ogień do uciekający ch, serie z broni automaty cznej brzmią niczy m popisowa solówka na perkusji – srebrzy ste iskry bły szczą na słońcu – wy pełniając powietrze nieznośny m hałasem. Gubernator obserwuje, jak kule otaczają biegnący ch mężczy zn, jedna z nich trafia młodszego w głowę, zwalając z nóg. Chłopak pada na chodnik w plamie krwi czarnej jak ropa naftowa. Tamten drugi staje i podbiega do niego. Strzelcy przery wają ogień, kiedy mężczy zna próbuje pomóc śmiertelnie rannemu. Trudno powiedzieć, co się tam dzieje, gdy ż obie postaci otacza niebieskawy dy m i chmura py łu, ale Philipowi wy daje się, że odziany w kamizelkę obrońca płacze – ojciec obejmuje umierającego sy na – i kładzie sobie roztrzaskaną głowę chłopaka na kolanach, jego ciałem wstrząsa dreszcz, a po policzkach spły wają strumieniem rzęsiste łzy . Starszy mężczy zna nie zwraca uwagi na to, że grozi mu niebezpieczeństwo, prawdopodobnie nie dba już o własne ży cie. Gubernatorowi zbiera się na wy mioty od ckliwości tej sceny . Philip Blake podchodzi do swoich żołnierzy stojący ch przy wieży czce z opuszczoną bronią, ich pełne lęku oczy skierowane są na ojca i jego martwego sy na. – Macie, kurwa, jakiś problem? – sy czy . – Boże… Boże – mamrocze człowiek w czapce z daszkiem i z pokaźny mi bokobrodami, na którego wołają Smitty . Gubernator kojarzy go jako tako, bo kiedy ś rozmawiali nad kuflem piwa o strzelaniu do indy ków na Święto Dziękczy nienia; teraz ten szpakowaty mężczy zna o zaczerwienionej, suchej od wiatru twarzy stoi przy garbiony , opuchnięte oczy ma pełne łez. – Zabiłem… zabiłem tego chłopaka – szepcze, spoglądając na Philipa. – Zastrzeliłem sy na tego faceta, jakby by ł jakimś chory m psem. Gubernator odwraca się i spogląda przez zakurzony plac na starszego mężczy znę o przy prószony ch siwizną włosach. Dobiega sześćdziesiątki lub może już nawet ją przekroczy ł, a teraz klęczy przy ciele młodego człowieka, zapłakany . Po linii szczęki, po bły szczący m na głowie żelu, po utrwalony ch wiatrem zmarszczkach przy oczach Philip poznaje, że to robotnik albo farmer, jego rozsądna, poważna twarz sprawia, że szloch staje się niestosowny . Patrząc na niego, Gubernator nie czuje nic poza ukłuciem niepokoju, że jeszcze nikt nie skasował tego pomarszczonego dziada. – Słuchaj mnie – zwraca się do Smitty ’ego – posłuchaj mnie teraz, to ważne. Słuchasz? – T-tak, psze pana. – Mężczy zna ociera twarz rękawem. – Czy ty wiesz, ilu naszy ch ten tak zwany chłopiec zabił tą swoją jebaną strzelbą? Co? NO ILU?! – Okej… rozumiem. – Smitty spuszcza głowę. Gubernator kładzie dłoń na jego ramieniu i ściska, aż trzeszczy skórzana rękawiczka. – Powinieneś by ć dumny , że załatwiłeś gnojka! – Popy cha go delikatnie. – Idziemy ! Dupy w troki, to jeszcze nie koniec! – Dobra – odpowiada Smitty , kiwając głową. – Dobra. – Spogląda na trzy maną w ręce broń i ze stęknięciem pakuje kolejną kulę do komory . – Jak sobie chcesz – dodaje szeptem. Gubernator chce powiedzieć coś jeszcze, otwiera usta, ale po swojej lewej zauważa kątem oka ruch, który przy ciąga jego uwagę. Odwraca głowę. Cztery postacie wy biegają z budy nku boczny mi drzwiami. Pokazuje na nie palcem i chce powiedzieć, że tam, tam, że uciekają, ale

słowa grzęzną mu w gardle, kiedy w mgnieniu oka rozpoznaje dwie z nich. Rosły , przy stojny mężczy zna imieniem Rick, samozwańczy przy wódca tego miejsca, kuśty ka niezłomnie przez spacerniak w podarty ch drelichach, owinięty gruby mi bandażami tam, gdzie poraniły go kule. Obok niego biegnie kobieta, a po drugiej stronie chłopiec, na pierwszy rzut oka dziewięcioletni. Rick pomaga swojej towarzy szce przeskoczy ć nad stertą śmieci, jakby by ła ranna lub chora. Przebijają się przez chmurę kurzu z szeroko otwarty mi oczy ma, chy ba chcą dostać się do oddalonej bramy na północno-zachodnim krańcu placu. Zaraz za nimi drepcze czwarta osoba, którą Gubernator również poznaje – młoda kobieta w zaplamiony m, niegdy ś biały m fartuchu laboratory jny m – z uniesioną do strzału strzelbą samopowtarzalną. Philip Blake na widok Alice wy krzy kuje gorączkowo do swoich sług: – ZDEJMIJCIE TĘ ZDRADLIWĄ SUKĘ!

Stojąca kawałek dalej, pod blokiem D, Lilly Caul obserwuje trwającą na tej ziemi jałowej bitwę. Po krótkiej chwili ciszy sły chać kolejną serię z automatu, która przeszy wa powietrze tak nagle, że aż jej się jeżą włoski na karku, i odruchowo podnosi pistolet, zapominając na moment o hordzie nieumarły ch kroczącej prosto na nich. Batalion ży wy ch trupów – upakowany ch tak ciasno jak by dło w zagrodzie – zszedł już ze zbocza i maszeruje niezdarnie przez wy sokie trawy porastające polanę, podry gując jak tłum gnijący ch parality ków. Z daleka wy glądają niczy m armia najeżdżająca twierdzę, legion martwy ch centurionów z piekielnej nekropolii. Lezą z wy ciągnięty mi przed siebie ramionami, obijając się jeden o drugiego, łby opadają im bezwładnie, ślepia bły szczą jak żółte reflektory , łapiąc blade promienie słońca. Zbliżają się nieubłaganie do betonowego osiedla. Z miejsca, w który m stoi, Lilly nie odróżnia jeszcze ich kształtów, rozmiarów, płci, wieku czy stopnia rozkładu, miriady kąsaczy zlewają się w jej oczach w jedno, ale zaczy na już ich sły szeć i czuć. Niesiony przez popołudniową bry zę odór rozkładu i gazy wy dzielane przez gnijące zwłoki szczy pią w nozdrza, zawodzący bezbarwnie chór drażni uszy . Rozkojarzona nagły m pojawieniem się na scenie Ricka Grimesa, jego rodziny i Alice, które odwróciło jej uwagę od nadciągający ch kąsaczy , dziewczy na ponownie czuje zastrzy k adrenaliny , ty m razem jednak przemieszanej po równo z paniką i złością. Łapie Austina za ramię. – Zobacz! – Ciągnie go w stronę miejsca, gdzie przed momentem strzelano. – Spójrz, człowieku, kto tam jest! Jezu Chry ste, Austin, RUSZAJ SIĘ! Biegną po wy brzuszony m cemencie dawno już nieczy nnego boiska do koszy kówki z bronią gotową do akcji, skupieni na paru żołnierzach celujący ch do przebierającej rozpaczliwie nogami rodziny . – Biegnij! Nie ociągaj się! SZYBCIEJ!!! – krzy czy do Ricka Alice, strzelając na oślep. Lilly rzuca się pędem przed siebie, chce przy łączy ć się do awantury i zgrzy ta zębami z napięcia, patrząc, jak młoda pielęgniarka próbuje dać Grimesom szansę na ucieczkę, osłaniając ich, ale jest skazana na porażkę. Kiedy kula przebija jej nogę, dziewczy na traci równowagę, kolejna trafia w ramię i Alice upada na twardą ziemię. Lilly jest już na ty le blisko, że dostrzega idącego do rannej Gubernatora. Pielęgniarka podnosi głowę, ma zakrwawioną twarz. Staje nad nią trzech mężczy zn

z podniesiony mi do strzału karabinami, są niczy m komandosi, którzy dopadli terrory stkę. – PIERDOLCIE SIĘ! – spluwa. Strzela po raz ostatni, pakując kulę w brzuch żołnierzowi stojącemu obok Philipa. – JEBANA SUKA! – drze się Gubernator i wy kopuje jej strzelbę z rąk. Lilly podchodzi z drugiej strony z remingtonem i celuje do leżącej na ziemi dziewczy ny . Patrzy jej prosto w oczy , nawiązują ze sobą kontakt wzrokowy i przez chwilę po prostu gapią się na siebie w milczeniu, aż zdegustowana Alice pluje na nią krwią i wtedy Lilly rozumie, że nie jest to już ta sama kobieta, która by ła jej przy jaciółką i powierniczką. Czuje ostre ukłucie gniewu, jakby ktoś podpalił w jej brzuchu zapałkę. Kątem oka obserwuje biegnącą do bramy rodzinę Ricka Grimesa. Niewiele brakuje, żeby mężczy zna dostał w nogę, ale kula – mało brakowało – odbija się od betonu przy jego bucie. Jednoręki Gubernator pochy la się nad ranną pielęgniarką i z głośny m metaliczny m trzaskiem odciąga zamek swojego pistoletu, zahaczając go o pasek. Szczerzy zęby . Oddy cha ciężko przez nos. Alice opadają powieki, odwraca głowę. Jest gotowa na śmierć. Philip Blake celuje jej w głowę, mrucząc pod nosem zaskakująco łagodnie: – …zdrajczy ni… Lilly podskakuje na huk pojedy nczego wy strzału. Ty ł czaszki Alice eksploduje, mokra, gęsta, głęboka czerwień barwi szary cement. – Zabij ich – mówi spokojnie Gubernator do Lilly , ale dziewczy na go nie sły szy . – Co? – Podnosi głowę, nadal wpatrzona w zamordowaną pielęgniarkę. – Co mówiłeś? – Powiedziałem, żeby ś zastrzeliła ty ch skurwieli. – Philip krzy wi się, pokazując lufą pistoletu uciekającą rodzinę. – NATYCHMIAST! Lilly przy jmuje pozy cję strzelecką, ściąga ramiona, bierze wdech i celuje w trzy biegnące w oddali postaci. Od wolności dzieli Grimesów jedy nie dwadzieścia pięć metrów. Przez następne półtorej sekundy , kiedy przy kłada lunetę do oka, przez głowę przelatuje Lilly setka my śli, jakby jej mózg uruchomił sy gnał alarmowy , rejestrując jednocześnie wszy stkie niepokojące bodźce, które wy łapuje. Żołnierze Gubernatora kręcą się przy przewróconej siatce, niektórzy cofają się szy bkim krokiem z szeroko otwarty mi oczami i trzęsący mi się dłońmi. Tsunami ży wy ch trupów przelewa się przez polanę ku powy kręcanej, leżącej na ziemi bary kadzie. Od więzienia kąsaczy dzieli już ty lko pięćdziesiąt metrów, pierwsza linia upiornej hordy wy gląda jak piekielny zespół rewiowy z porażeniem mózgowy m w cy wilny ch ubraniach – podniszczony ch garniturach, podarty ch sukienkach uwalany ch ciemną śliną, dżinsowy ch ogrodniczkach ledwie trzy mający ch się przegniły ch zwłok – ich żółtawe gały utkwione są w świeży m mięsie, które czeka prakty cznie na wy ciągnięcie rozkładający ch się łapsk. Smród otacza spacerniak, mieszając się z unoszący m się w powietrzu py łem, tworząc gęstą mgłę odoru śmierci. Dy sonansowa sy mfonia martwy ch strun głosowy ch huczy , jakby maszerujący m przy gry wała szalona orkiestra, stwory mruczą i pojękują, nienasy cone gęby wy śpiewują fałszy wie brzmiący utwór. Lilly koncentruje się na zadaniu, które ją czeka, spogląda przez lunetę. Pomimo panującego wokół zamieszania, szy bko oblicza odległość i inne zmienne, mierząc do biegnącej tuż za Rickiem, przy ciskającej jakieś zawiniątko do piersi kobiety . Przez celownik pakunek ten wy daje się jakąś bronią – bombą, paroma granatami lub karabinem automaty czny m o krótkiej lufie zawinięty m w kawałek materiału – i Lilly uznaje, że musi pozby ć się jej jako pierwszej. Poprawia cel, wstrzy muje oddech i bez wahania naciska spust. Kolba uderza ją przy odrzucie w ramię, a nanosekundę później uciekająca kobieta zostaje prakty cznie rozerwana przez pędzącą kulę. Na nieduży m polu ograniczony m brzegami lunety ta

śmierć wy gląda niczy m na niemy m filmie, na plecach ofiary wy kwita szkarłatny kwiat, zamaszy sty krok traci spręży stość, pocisk przechodzi gładko przez nią i tajemniczy pakunek, lecą strzępy ubrań, kawałki kości i mięsa, try ska czerwień. Kobieta pada na ziemię, przy gniatając zawiniątko, z kocy ka wy pada nieduży przedmiot, na który Lilly kieruję lunetę. Serce niemal przestaje jej bić, broń przy marza do jej dłoni i twarzy , jakby ktoś spry skał ją ciekły m azotem, nie może się ruszy ć. Ty lko patrzy . Czuje uścisk lodowatej dłoni na swoim żołądku, kiedy tak gapi się tępo na różowawe zawiniątko leżące nieruchomo w prawej górnej części okręgu. Dobiega do niej pełen udręki krzy k Ricka. Mężczy zna zwalnia kroku, ogląda się przez ramię i patrzy ze skrajny m przerażeniem na martwą żonę. Przez chwilę po prostu stoi jak sparaliżowany , nie mając pojęcia, co zrobić ze śmiertelnie ranną kobietą i wy stający m spod jej piersi pakunkiem. Chłopiec, który dobiegł już do siatki, odwraca głowę, żeby zobaczy ć, co się stało, ale Rick każe mu ruszać. – Nie patrz, Carl! BIEGNIJ DALEJ!!! Jego sy n rusza ku ciężarówce zaparkowanej przy północno-zachodniej bramie, odprowadzany przez kolejne strzały . Rick dopada do niego, łapie za ramię i krzy czy : – NIE, CARL! NIE DAMY RADY DOBIEC DO AUTA! – Obraca chłopaka w inny m kierunku. – POCHYL GŁOWĘ I COKOLWIEK SIĘ STANIE, NIE PRZESTAWAJ BIEC! Lilly nie zwraca na nich uwagi i ty lko dlatego udaje im się przebiec wzdłuż ogrodzenia i dostać do kolejnej bramy , przy której już roi się od ży wy ch trupów. Pierwsza linia martwego legionu dotarła do powalonej siatki, kąsacze, powłócząc nogami, wlewają się do środka, kłapiąc przegniły mi szczękami i wy ciągając przed siebie rozkładające się łapy . Jeden za drugim lezą przez uszkodzone ogrodzenie, rozchodzą się po placach; swoisty dziki pęd w zwolniony m tempie. Żółtawe ślepia poszukują żeru, ale Lilly nie zwraca uwagi na śmiertelne zagrożenie. Nie może oderwać oka od lunety , nie może przestać patrzeć na nieduży przedmiot wy glądający jakby obleczono go w ludzką skórę, spoczy wający pod zwłokami kobiety . Rozpoznaje go. To ramię. Dziecięce ramię.

Gubernator nawet nie zauważa odrętwienia Lilly , całą jego uwagę pochłania rozeznanie się w bły skawicznie zmieniającej się sy tuacji i ocena niebezpieczeństwa. Trupia fala znajduje się już niecałe pięćdziesiąt metrów od ocalały ch członków oddziału, kąsacze niezdarnie stawiają kroki na popękany m cemencie, smród i hałas rozprzestrzeniają się z siłą epidemii ospy . Philip Blake patrzy , jak Rick Grimes i jego sy n docierają do wy rwy w ogrodzeniu i przebijają się przez nieumarły tłum, mężczy zna strzela najbliższy m szwendaczom w głowy , hałaśliwie torując sobie drogę. – Pojebańcy – mamrocze Philip. – Nie marnujcie na nich kul. Kąsacze ich dorwą. Huk wy strzałów z rewolweru Ricka i zamieszanie spowodowane ucieczką jego i Carla ściąga uwagę idący ch na przedzie nieumarły ch, co daje czas Gubernatorowi i pozostały m na przeorganizowanie się i zastanowienie nad kolejny m ruchem. – Ej, kurwa, co jest? – mruczy , dostrzegając klęczącego przy zwłokach sy na starszego

mężczy znę w kamizelce kuloodpornej. – Czemu ten chuj nadal dy cha? Stojący obok Philipa ty kowaty by ły nauczy ciel matematy ki o ksy wce Red wzrusza nerwowo ramionami, stukając palcem o karabin. Ogląda się na rozpaczającego ojca. – Nie ruszy ł się, rzucił broń. Chy ba się poddał. Gubernator podchodzi do starszego mężczy zny . Trupie jęki przeszy wają powietrze. Philip czuje się, jakby oblazły go mrówki. Ukradkiem zerka na niepowstrzy maną hordę. Jego widmowe ramię zaczy na swędzieć, kiedy cy klopim okiem spogląda na szlochającego mężczy znę o siwy ch, zaczesany ch do ty łu włosach. Starszy człowiek powoli unosi głowę, jakby próbował otrząsnąć się z koszmaru, z którego jeszcze nie do końca się wy budził. Nawiązuje kontakt wzrokowy z Philipem. – Dobry Boże… – mamrocze po cichu, jakby recy tował litanię. – Proszę… zabij mnie już. Gubernator przy kłada lufę Tec-9 do pooranego zmarszczkami czoła mężczy zny , ale nie naciska spustu – jeszcze nie – ty lko przy ciska ją coraz mocniej przez nieznośnie długą chwilę, nasłuchując nieustannego trzasku przekazu odbieranego ty lko przez niego: … z prochu w proch, był i go nie ma, odszedł, Philip Blake odszedł. Ty radę przery wa wy strzał z pistoletu. Gubernator posy ła płaczącego mężczy znę w nicość. Przez jakiś czas Philip Blake po prostu patrzy na leżące w rozrastającej się, tworzącej istne skrzy dła lub nieregularny wzór testu Rorschacha kałuży karmazy nowej krwi zwłoki, na ciało ojca spoczy wającego obok martwego sy na. Są niczy m dwa anioły wy stawione na widok publiczny , jeden obok drugiego, męczennicy , ofiary całopalne. Gubernator sły szy dochodzący z bliska czy jś pełen bólu i smutku głos i odwraca się na pięcie. Lilly Caul zmierza szy bkim krokiem przez plac i staje nad ciałem kobiety Grimesa, która leży nieruchomo, dotknięta lodowaty m paluchem śmierci, na blady ch zwłokach swojego dziecka. Przy niej czuwa Austin Ballard, na twarzy wy pisane ma przerażenie, jest wy raźnie skonfundowany , gdy obraca się w stronę nadciągający ch kąsaczy . Stado zdąży ło już przebić się na spacerniak, rozkładające się trupy podeszły do nich na odległość jakichś trzy dziestu metrów. Odór i hałas stają się nie do wy trzy mania i niektórzy ludzie Gubernatora z nerwów zaczy nają strzelać do idący ch na czele szwendaczy , przestrzeliwując czaszki ty m, którzy zostawili peleton za sobą, a czarny śluz i jaskrawa czerwień chlapią na podniszczony cement. – Jaki macie, kurwa, problem? – mówi Gubernator, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Podchodzi do Lilly , która powoli kręci z niedowierzaniem głową, nadal ściskając remingtona, kasztanowe kosmy ki powy padały jej z kucy ka i dy ndają smętnie przed nosem. – Co ci się, kurwa, stało? – drze się na nią Philip. – Musimy się schować do środka! CO SIĘ, KURWA, Z TOBĄ DZIEJE?! ODPOWIADAJ!!! Bardzo powoli dziewczy na odwraca się i rzuca mu płonące, tak pełne pogardy spojrzenie, że mężczy źnie niemal brakuje tchu. Lilly mamrocze coś, czego Philip nie sły szy , więc patrzy na nią uważnie swoim jedy ny m okiem. – Co mówiłaś? – py ta, zaciskając dłoń w pięść. – Ty potworze – powtarza Lilly , ty m razem głośniej, przez zaciśnięte zęby . Gubernator szty wnieje niczy m wąż przed atakiem, boa wy czuwający zagrożenie, i wcale nie jest nim człapiąca ku nim hałaśliwie – drażniący uszy chrobot przy pominający pracę zepsutej skrzy ni biegów staje się nie do wy trzy mania – horda chodzący ch trucheł, od której bije mdlący fetor zgniłego mięsa. Kładąc nacisk na każdą sy labę, Philip Blake mówi: – Coś. Ty . Kurwa. Do. Mnie. Powiedziała? Austin obraca się na pięcie z uniesioną bronią, jakby zastanawiał się, do kogo strzelać. – Powiedziałam – sy czy do niego Lilly Caul, chcąc, aby jej słowa zraniły go jak szty lety ; najchętniej otwarłaby mu gębę i wepchnęła je do gardła, łzy wściekłości spły wają dziewczy nie

po policzkach – że jesteś pierdolony m potworem! ZOBACZ, DO CZEGO MNIE ZMUSIŁEŚ!!! Nie odry wając od niego oczu, pokazuje palcem na zamordowaną przez nią kobietę i dziecko, chwy tający za serce obraz niepotrzebnej rzezi, dwoje ludzi spleciony ch w wieczny m uścisku. – ZOBACZ, KURWA! Gubernator patrzy i by ć może po raz pierwszy , odkąd przejął kontrolę nad Woodbury w stanie Georgia, odkąd został ty m, kim jest, dostrzega konsekwencje swoich czy nów. – K-kurwa – mamrocze pod nosem, zagłuszają go jednak odgłosy strzałów ludzi próbujący ch odeprzeć nieuchronną i bezlitosną inwazję piekielnej armii rozkładający ch się truposzy . – Dziecko! – wrzeszczy Lilly . – DZIECKO! – Obraca strzelbę w rękach i z głuchy m plaśnięciem uderza Gubernatora w twarz kolbą, mężczy zna czuje, że pęka mu nos, ma mroczki przed okiem i pada na ziemię. – ZMUSIŁEŚ MNIE DO ZABICIA DZIECKA! Philip próbuje usiąść, ale dzwoni mu w głowie, jakby miał tam zaszy ty budzik, nie może złapać oddechu ani odzy skać równowagi. – C-co… co ty …? Lilly Caul ponownie obraca remingtona i bezceremonialnie pakuje lufę strzelby w usta Gubernatora, na ty le mocno, że łamie mu przednie zęby . Mężczy zna czuje zimną stal tak głęboko, że zaczy na się dławić, lecz stać go jedy nie na pełne zaskoczenia charczenie. Palec Lilly zaciska się na spuście. Philip Blake spogląda jej w oczy . Świat przestaje się obracać, czas staje w miejscu. Jakby piekło nareszcie zamarzło.

CZĘŚĆ TRZECIA Upadek Zew śmierci jest zewem miłości. — Hermann Hesse

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

SIEDEMNAŚCIE – LILLY, NIE RÓB TEGO! – krzy czy jeden ze stojący ch obok niej żołnierzy . To Hap Abernathy , emery towany kierowca autobusu w przy brudzonej czapeczce z logiem Atlanta Braves. Jego szare oczy przy pominają srebrne dolarówki. Pozostali mężczy źni tłoczą się przy nich, patrząc z lękiem na przerażającą scenę. Jeden uniósł nawet ręce w poddańczy m geście, pozostali nieśmiało celują Lilly w głowę. Dziewczy na ledwie zdaje sobie sprawę z ich obecności i gapi się na klęczącego Gubernatora, nadal trzy mając lufę głęboko w jego ustach. Dlaczego nie strzela? Gdzieś w jej umy śle ty ka zegar… beznamiętny , zimny , okrutny , nie do zatrzy mania… odlicza chwile, aż dziewczy na podejmie decy zję o dociśnięciu spustu i zamknięciu tego okrutnego rozdziału. Lecz Lilly tego nie robi. Ty lko patrzy … na twarz mężczy zny , który sy mbolizuje to, co pry mity wne, dzikie i brutalne w zezwierzęcony m człowieku. Pochłonięta my ślami, nie zdaje sobie jednak sprawy , że jej towarzy sze odwrócili się od nadciągającej ku nim hordy nieumarły ch i przestali monitorować sy tuację. Pierwsi szwendacze – którzy powłóczą nogami po popękany m placu kawałek przed resztą kohorty – są już dwadzieścia pięć metrów od nich, lezą niezdarnie z utkwiony mi w ludziach szklany mi jak u lalek oczami, upojeni słodkim zapachem ży wego mięsa, niecierpliwie wy ciągają przed siebie łapska, zakrzy wiają paluchy niczy m szpony , targając nimi powietrze, gotowi rozszarpać ocalały ch. – Lilly , posłuchaj mnie – prosi Austin Ballard. Przepy cha się obok pozostały ch mężczy zn, staje obok niej, blisko, i szepcze: – Nie musisz tego robić… Posłuchaj mnie… Można to załatwić inaczej… Nie musisz tego robić – powtarza. Pojedy ncza łza spły wa z kącika oka dziewczy ny i toruje sobie drogę po policzku. – Dziecko, Austin… to by ło dziecko. Chłopak z trudem powstrzy muje szloch. – Kochanie, wiem, ale posłuchaj, posłuchaj mnie. Tak nie załatwisz… Nie zdąża dokończy ć zdania, gdy nagle długi cień zasłania słońce. Austin, ściskając w prawej dłoni glocka, odwraca się ułamek sekundy przed ty m, zanim oślizłe, szponiaste paluchy , z który ch płatami odłazi skóra, sięgają ku niemu, próbując ucapić go z dziką zawziętością. Lilly krzy czy . Austin odskakuje i strzela czterokrotnie – pierwsza kula leci zby t wy soko, druga i trzecia rozłupują czaszkę stojącego najbliżej kąsacza, czwarta trafia innego w szy ję. Szwendaczem numer jeden trzęsą konwulsje, zalewa go krew i mózgowa paćka, po czy m pada na ziemię. Jego martwy kolega cofa się o krok, z tętnicy try ska ciemna jucha, ale odzy skuje równowagę, obijając się o swoich prący ch z ty łu braci, przewracając paru mniejszy ch truposzy . Ty mczasem resztka oddziału Gubernatora rozprasza się, pośpiesznie oddając słabo wy mierzone strzały w armię oży wiony ch trucheł, która zalewa plac. Py listą mgłę rozjaśnia wy pluwany z luf automaty cznej broni, bły szczący jak odpalone flary ogień i iskry idące od ry koszetów. Niektórzy zdecy dowali się na sprint do najbliższy ch drzwi – ledwie widoczny ch w cieniu rzucany m przez betonowe bloki – podczas gdy pozostali prują seriami w sam środek tłumu, kawałki gnijący ch zwłok latają w powietrzu na wszy stkie strony .

Lilly odwraca się do Gubernatora plecami i wtedy mężczy zna decy duje się działać. Łapie lufę remingtona i z całej siły uderza Lilly kolbą w twarz, trafiając dziewczy nę w podbródek. Cios rozcina jej dolną wargę, kruszy ząb i niemal pozbawia przy tomności, robi się jej ciemno przed oczami, odrzuca ją do ty łu. Strzelba wy ślizguje się Lilly z rąk i upada z brzękiem na ziemię. Gubernator podry wa się na równe nogi. Jeden z kąsaczy rusza na Lilly , ale dziewczy na w ostatniej chwili wy mierza mu solidnego kopniaka w brzuch. Martwy nastolatek w powy cieranej skórzanej kurtce zgina się wpół i przebiera nogami, próbując nie upaść, co ledwie mu się udaje. Lilly umy ka na bok, w biegu sięga za pasek i łapie zatknięty tam pistolet. Mieni jej się w oczach, boli ją krwawiąca rana. – LILLY, TĘDY! – krzy czy stojący kilka metrów na północ od niej Austin, strzelając do kolejnej fali szwendaczy nadchodzący ch z przeciwnej strony . Pokazuje widoczny nieopodal zaułek. Dziewczy na jednak się waha. Spogląda przez ramię i zauważa wy machującego upuszczoną przez nią strzelbą Gubernatora. Philip strzela z bliska do martwej kobiety , niemal zry wając starczy czerep z przegniłej szy i. Szarawa głowa eksploduje, fragmenty pokruszony ch kości i sczerniałego mózgu pry skają na twarz mężczy zny , który krzy wi się i cofa o krok, pokasłując i plując. Gdzieś z ty łu rozlega się krzy k, Lilly odwraca się i widzi, że jeden z ich towarzy szy – przy sadzisty , tęgi mężczy zna z Augusty imieniem Clint Mansell – nie zdołał odeprzeć ataku potężnego szwendacza, który wbija swoje zepsute zębiska w tłusty kark, wgry zając się w otuloną tłuszczem plątaninę nerwów, z przebitej skóry sączy się krew. Nieszczęśnika dopada kolejny trup i wy ry wa mu kawał mięsa z łopatki. Clint Mansell wy daje z siebie ostatni, zdławiony przedśmiertny krzy k, upada na plac i znika pod rozkładający mi się truchłami. – JEST ICH ZBYT DUŻO! – drze się jeden ze starszy ch mężczy zn, cofając się do zaułka i posy łając kolejne serie w nieumarłą tłuszczę. Lilly , celując dokładnie, pakuje kilka kul w czaszki najbliższy ch kąsaczy . Strzały są bezbłędne, rozłupują przegniłe łby , z ran wy lotowy ch chlapie czarny śluz. Sły szy niekończące się mamrotanie Gubernatora, który nie przestaje mówić do siebie: – NIE PANIKUJ! NIE MOGĄ… NIE DADZĄ RADY… GDZIE, DO CHUJA, JEST…? ZAMKNIJ SIĘ, KURWA! SŁUCHAJ! POSŁUCHAJ MNIE! MOŻEMY… MOŻEMY… ZAMKNIJ SIĘ, ZAMKNIJ SIĘ, KURWA! MOŻEMY… DO ŚRODKA… OCZYŚCIĆ… ODBUDOWAĆ… MUSIMY TRZYMAĆ SIĘ RAZEM, LUDZIE! KURWA! KURWA! MUSI SIĘ NAM UDAĆ…!!! Nagle Lilly czuje dziwne łaskotanie w krzy żu i szty wnieją jej członki, cały ten hałas i chaos zostaje zredukowany do cichego szumu. Zwalnia zatrzask i wy rzuca z rugera pusty magazy nek, sięga do pasa po następny , pakuje do pistoletu i odciąga zamek. Skupia całą uwagę na stojący m do niej ty łem Gubernatorze, który nadal rozmawia ze sły szany mi jedy nie przez siebie głosami. Ma jakieś sześćdziesiąt sekund, zanim dopadnie ją kolejna grupa kąsaczy . Odpy cha od siebie wszy stkie bodźce, ból, głos wołającego ją Austina, strach, panujący wokół chaos – wszy stko. Trzy dzieści sekund, zanim Philip Blake obróci się i ją zobaczy . Mierzy w ty ł jego głowy , zasy sając łapczy wie powietrze. Piętnaście sekund. Celuje. Dziesięć sekund. I strzela.

Pomimo że nabój bocznego zapłonu kalibru .22 o wadze czterdziestu granów roztrzaskuje Gubernatorowi czaszkę, przebija mózg i wy latuje przez oczodół, mężczy zna czuje stosunkowo niewielki ból. Jeszcze przed momentem sprawne oko wy latuje w powietrze, powiewają krwiste nici, przez dziurę w głowie dmucha zimny wiatr. Niczy m pacjent podczas operacji mózgu, który jakimś cudem pozostał po części świadomy , Philip Blake stoi jeszcze przez chwilę na uginający ch się nogach, ty łem do napastnika, ledwie zdając sobie sprawę, że ży cie uchodzi z niego nieodwołalnie, śmierć zbliża się nieuchronnie i prędko niczy m jasny reflektor wy jeżdżającego nagle z ciemnego tunelu pociągu towarowego. Trwa to zaledwie ułamek sekundy . Płat czołowy i reszta mózgu przestają pracować, nie prześlą już żadnego mimowolnego sy gnału do centralnego ośrodka nerwowego, ale informacja o jego stanie zdąży dotrzeć do czeluści jaźni, zła nowina zostanie przekazana do obu półkul, ośrodka pamięci i inny ch tajemniczy ch miejsc składający ch się na ten umęczony umy sł. Głos odzy wa się raz jeszcze i to ze zdwojoną siłą, informując o czy mś jeszcze gorszy m, a słowa te odprowadzają go aż do samej nicości: Philip Blake odszedł na zawsze przed niemalże rokiem, Philip Blake obrócił się w proch. Odszedł. Rządy Gubernatora to lipa… kłamstwo. – NNNGGHHUH!! – doby wa się z jego gardła zawodzenie. Przez chwilę idzie przed siebie chwiejny m krokiem, raz jeszcze próbując podjąć dy skusję z głosem; czuje się jak umierający słoń, którego paraliżuje ciężar ogromnego cielska. Rój truposzy zbliża się nieuchronnie, zakrzy wione palce sięgają po ciepłe, poży wne ciało Gubernatora, pomrukując niczy m jeden ogromny silnik odrzutowy . Smród zjełczałego tłuszczu i zdławione powarkiwania to ostatnie, co odbierają zmy sły Philipa. Otaczają go hałaśliwe kroki, a głos nie przestaje komunikować okrutnej prawdy : Odszedł… odszedł na zawsze… pogrzebany… martwy… odszedł… nie istnieje! Gubernator prawie nie czuje kopniaka w krzy ż, jaki wy mierza mu Lilly . Zatacza się, popchnięty , wy machuje bezradnie, niemal komicznie, jedy ny m ramieniem jak ry ba płetwą i wpada wprost w objęcia gnijący ch, oży wiony ch trucheł. Kąsacze prakty cznie łapią go swoimi młócący mi nieprzerwanie rękoma i kłapiący mi szczękami, a on przewraca się na chmarę szwendaczy i odpły wa prosto w przerażający mrok. – PHILIP BLAKE ŻYJE!!! – krzy czy ostatkiem sił. Oto jego żałobna pieśń. Choć chry pi, a głos ma słaby i cienki jak kartka papieru, sły szy go doskonale chy ba każdy w promieniu trzy dziestu metrów. – PHILIP BLAKE ŻYJE!!! – drze się. Poczerniałe, oślizłe zęby zaciskają się na jego ciele, siekacze rozry wają ubranie. Trupy mają gęby pełne materiału, kiedy próbują przegry źć się przez cieńsze warstwy kamizelki. Paru dory wa się do odsłoniętej szy i. Inni do ran. Zry wają skórzaną opaskę zasłaniającą oczodół, grzebiąc za świeży m mięsem. Rozdzierają mu nos i wy sy sają jeszcze ży wą tkankę przez powstałą dziurę z energią godną czujący ch przy smak, poszukujący ch trufli świń. Ostatnie krople ży cia wy latują z Gubernatora razem z krwią, która obmy wa pożerające go trupy niczy m woda dzieci podczas chrztu. Mięso i ścięgna są sy stematy cznie oddzielane od kości, jego ciało ćwiartowane na mniejsze, nadające się do przełknięcia kawałki… Jak zepsuty gramofon, na który m zacięła się winy lowa pły ta, mózg podpowiada mu raz po raz, do znudzenia, te same słowa… PHILIP BLAKE

ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE PHILIP BLAKE ŻYJE… A krwawa uczta trwa… Umy sł Briana Blake’a wy cisza się na zawsze, pozostaje już ty lko biały szum obwieszczający koniec programu.

Kiedy Lilly Caul szy bkim krokiem oddala się od przerażającej sceny , drżąc ze strachu, z dwoma rugerami gotowy mi do akcji, dociera do niej ironia sy tuacji – Gubernatora pożerają istoty , które niegdy ś służy ły mu za rozry wkę, dając ty m samy m pozostały m ocalały m cień szansy na ucieczkę – kolejni kąsacze dobierają się do sty gnącej kupy świeżego mięsa. Inwazja straciła tempo, gdy ż uwaga nadciągającej chmary szwendaczy skupiła się na łapczy wie pożerany ch przez ich braci kąskach, coraz więcej i więcej truposzy chce uszczknąć choćby kawałeczek krwistego mięsa. Ten nagły spokój zastaje ocalały ch pomiędzy hordą a najbliższy m budy nkiem. Są skołowani, patrzą bezsilnie, jak ich dowódca zostaje rozerwany na mokre, oślizłe strzępy , do który ch przy klejają się skrawki materiału. Napędzana adrenaliną Lilly szy bko ocenia sy tuację. Poruszona, zgubiła gdzieś Austina. Lecz zanim porządnie zastanowi się nad ty m, co mogło mu się przy trafić, dostrzega bezpieczną drogę do najbliższy ch drzwi. – HEJ! – krzy czy do swoich towarzy szy , czterech mężczy zn i jednej kobiety . Matthew, Hap, Ben, Speed i Gloria Py ne oddalają się od budy nku. – SPÓJRZCIE NA MNIE! PATRZCIE NA MNIE! Na krótką chwilę zmienia się atmosfera na unurzany m w adrenalinie i strachu, zaludniony m przez kąsaczy , otulony m dy mem spacerniaku. Lilly odnajduje w sobie siłę, o jaką jeszcze niedawno by się nie posądzała, jej głos brzmi jak bary ton prosto z trzewi, pewny , ale emanujący ciepłem, mocny , lecz skromny , a zarazem wy starczająco silny , aby przegonić kojota z ganku. To głos jej ojca. – NIE SPOWOLNI ICH TO NA DŁUGO! – krzy czy do przerzedzonego oddziału, pokazując na trwającą nadal ucztę, po czy m wskazuje kciukiem na drzwi. – CHODŹCIE ZA MNĄ, DALEJ! Rusza w stronę budy nku, pozostali idą jej śladem. Niektórzy nie wy trzy mują nerwowo i posy łają pojedy ncze strzały prosto w rój. Paru kąsaczy odłącza się od grupy , są rozczarowani, że nie udało im się złapać choćby flaczka, i drepczą do nich niezdarnie, ale kilka wy strzelony ch w biegu kul załatwia sprawę, bry zga pły n mózgowo-rdzeniowy i lecą fragmenty przegniłej czaszki. – BIEGNIJCIE I NIE PRZESTAWAJCIE STRZELAĆ! – woła Lilly . – JUŻ PRAWIE NIE MAM AMUNICJI, MUSIMY SIĘ DOSTAĆ DO… Przery wa jej huk wy strzału, odwraca się akurat, żeby zobaczy ć, jak Austin przechy la się do ty łu, przewracany przez dwoje kąsaczy , które ucapiły go za nogi, ściska swojego glocka i pakuje ostatnie kule w ich parszy we łby . Pierwszy pocisk przebija mózg martwego mężczy zny , ale drugi jedy nie ociera się o czaszkę pełznącej po ziemi kobiety . Austin przeklina, kopie i bije potwora czy m popadnie, ale brzuchata by ła gospody ni domowa – nadal ubrana jest w brudną podomkę, tłuste kudły poprzety kane ma papilotami – kłapie zębami tuż przy nadgarstkach i mięknący ch nogach chłopaka. – AUSTIN!

Lilly zaczy na biec w jego stronę, w zaledwie parę sekund znacząco zmniejszając dy stans – do przeby cia ma może dziesięć metrów – unosząc dwa pistolety i posy łając wy mierzone z chirurgiczną precy zją pociski w głowę martwej pani domu. Kule przeszy wają łeb kobiety , zrzucając ją z nóg Austina, czaszka rozpada się na oblepione lśniącą szarą galaretowatą substancją kawałeczki i ochłapy mięsa. Trup pada na ziemię z połową czerepu, jakby właśnie poddano go brutalnej trepanacji i starannie usunięto część zawartości, aby zaprezentować przekrój poprzeczny zainfekowanego mózgu uczniom szkoły średniej podczas lekcji biologii. Uwalniają się cuchnące gazy skłębione pod kościaną osłoną, Austin turla się jak najdalej od trupa, kaszląc i zachły stując się śliną. Dobiega do niego Lilly , wty kając pistolety za pas. Łapie chłopaka za rękę, ściska z siłą żelaznego imadła i ciągnie, podnosząc go z chłodnej ziemi. – Chodź, przy stojniaku… lecimy . – Nie mam nic przeciwko – mamrocze zmęczony , prostując się. Pędzą do drzwi, prowadząc pozostały ch z dala od niebezpieczeństwa, i po chwili zagłębiają się w ciemność nieznany ch im pomieszczeń bloku D.

Podniecone bliskością poży wienia, zachęcone zwiększającą się liczbą kąsaczy , następne trupy przeciskają się przez otwory w siatce, stopniowo zalewając spacerniak. Legion rozkładający ch się zwłok, niezdarnie stawiając kolejne kroki, zajmuje już każdy zakamarek, każdy metr kwadratowy placu i boiska do koszy kówki. Niektóry m udaje się nawet dostać do paru budy nków, wchodzą drzwiami niedomknięty mi przez poprzednich lokatorów, którzy opuścili to miejsce w pośpiechu. Kory tarze pogrążają się w nieznośny m hałasie i smrodzie, pomruki umarły ch poły ka obojętne stalowe niebo. Na wzgórzach okalający ch betonowy kompleks uciekający przy stają na chwilę, aby raz jeszcze spojrzeć, jak ich ty mczasowy dom opanowują ży we trupy . Jeśli istnieje bardziej sugesty wny , niezapomniany obraz końca świata, żadna z zagubiony ch dusz, które patrzą teraz na porzucone więzienie, nie jest w stanie go sobie wy obrazić. Rozległy kompleks rozciągający się na kilkuset akrach szczerego pola dosłownie zalały ży we trupy . Z położonego tak daleko punktu obserwacy jnego przy pominają jedy nie czarne kropeczki na piekielny m obrazie pointy listy czny m, pełzną do każdego zaułka i kąta, są ich ty siące, zwracają swoje martwe twarze ku obojętnemu niebu, jęczą i pomrukują, jakby od środka pożerał je niemożliwy do nasy cenia, nowotworowy , nieodparty głód. Niektóry m ocalały m zbiera się na płacz, bowiem patrzą na zagładę miejsca, w który m mogli poczuć się bezpiecznie choćby przez parę miesięcy . Widok ten zabiorą ze sobą do grobu. To ostateczny zwiastun apokalipsy . Ostatni, który m udało się wy mknąć do okolicznego lasu, oglądają się na rój jedy nie przez ramię, nie mogąc znieść nawet my śli o ty m, co się tam dzieje, odwracają wzrok i zastanawiają się nad kolejny m rozdziałem niekończący ch się poszukiwań schronienia, który właśnie się rozpoczy na.

Ogłuszający huk trzęsie ścianami pomieszczenia tak nagle, że wszy scy aż podskakują. Budy nek niedługo runie pod naporem kąsaczy , hordy liczącej ty siące powłóczący ch nogami umarły ch, gnijące struny głosowe drgają nieustannie po obu stronach betonowego muru, zatruwając powietrze pełny m fałszu jękiem. Pozostali przy ży ciu członkowie oddziału z Woodbury stoją na środku pustego, upstrzonego przez muchy , zagraconego i zaśmieconego foy er, usiłując złapać oddech i zastanawiając się nad kolejny m ruchem. – Austin! – Lilly wskazuje na ty lną ścianę pomieszczenia, gdzie piętrzą się maszty flagowe, słupki i inne zbędne rzeczy . – Bądź tak miły i złap jakiś drąg, żeby śmy mogli wzmocnić drzwi! Kuśty kając, chłopak pędzi przez kory tarzy k i łapie podłużny kawał żelaza, najprawdopodobniej kiedy ś zatknięty by ł na nim znak drogowy . Podchodzi do drzwi, nad który mi dawno temu świeciła lampa z oznaczeniem „D-1”, i kiedy mocuje pręt między zepsutą zasuwą a zawiasem, rozlega się kolejne zduszone uderzenie. Austin odskakuje, gdy ze ścian leci ty nk i jęczy metal, to tłum szwendaczy napiera na drzwi, nęcony drażniący m zapachem ludzkiego mięsa. – Przecież oni je, kurwa, wy łamią! – biadoli Matthew Hennessey . – Jest ich, kurwa, zby t dużo! – Nieprawda! – Lilly podbiega do zabezpieczony ch deskami frontowy ch drzwi i zaczy na zastawiać je stojącą obok metalową szafą, której półki uginają się od ciężkich segregatorów i teczek z dokumentami. – Pomóżcie mi z ty m. Matthew, Ben, do mnie! Dźwigają i pchają ciężki mebel, blokując szwendaczom kolejną drogę. Pomieszczenie, w który m się znajdują, jest wy łożone stary mi, powy cierany mi pły tkami i ma niecałe pięćdziesiąt metrów kwadratowy ch. Ściany z pustaka upstrzone są nieczy telny m graffiti i noszą ślady cały ch dekad intensy wnego uży tkowania budy nku. Powietrze nasiąkło kwaśny m zapachem kredy , jak wnętrze starej lodówki. Po jednej stronie stoi umazane tłusty m brudem oszklone biurko, którego blat znajduje się na wy sokości ramion; to tutaj nowo przy by ły ch informowano, że znajdują się pod kuratelą stanu Georgia. Kolejna ściana pełna jest dziur po kulach oraz oprawiony ch w ramki i popękane szy bki portretów by ły ch naczelników placówki, a także lokalny ch oficjeli. Brak prądu pogrąży ł to miejsce w zimnej ciemności, ale mdłe światło dnia przedostające się do środka przez wy sokie zakratowane okna umożliwia Lilly dokładne przy jrzenie się przerażony m twarzom swoich towarzy szy . Poza nią i Austinem grupa składa się z czterech mężczy zn i jednej kobiety , którzy stoją blisko siebie na środku foy er. Są to: Matthew Hennessey , dwudziestokilkuletni murarz z Valdosty , pocący się w swojej kurtce wojskowej, objuczony pustawy mi kieszeniami na amunicję; Hap Abernathy , siwiejący , wy chudzony emery towany kierowca autobusu z Atlanty , który wy gląda obecnie jak kandy dat kwalifikujący się do operacji biodra, kuśty ka i ma zabandażowane żebra; Ben Buchholz, pochodzący z Pine Mountain mężczy zna o podkrążony ch oczach, który w ubiegły m roku stracił całą rodzinę przy Parku Stanowy m F.D. Roosevelta, wy daje się powracać pamięcią do tamtego zdarzenia; Speed Wilkins, pewny siebie dziewiętnastolatek, szkolna gwiazda futbolu z Athens, obecnie przy gaszony , oszołomiony , skołowany i zmęczony , nie ma już nawet sił i zwy czajowej chęci zaprezentowania kompanom, jaki to z niego chojrak; oraz Gloria Py ne, z nogą owiniętą brudny m bandażem, ły pie złowrogo przekrwiony mi, udręczony mi

oczy ma spod czapki z daszkiem, jej kamizelka jest nadpalona, uty tłana we krwi i sadzy . Kolejne uderzenie przy prawia wszy stkich o nerwowe drgawki. – Uspokójmy się – mówi Lilly , stając plecami do drzwi frontowy ch. Pistolety zatknięte ma za pas po obu stronach bioder, by mogła po nie z łatwością sięgnąć, ale problem polega na ty m, że zostało jej sześć kul w jedny m magazy nku i samotna w drugim, plus dodatkowe dwie tkwiące w komorach. Drapanie w metalowe drzwi przy prawia ją o dreszcze, metalowa szafa trzęsie się od ciągłego naporu, trzeszczą zawiasy , rój nie rezy gnuje. – Najważniejsze, żeby śmy się uspokoili i nie spanikowali. – Jaja sobie robisz?! – Hap spogląda na nią stary mi, siwy mi oczy ma. – Uspokoili się? Czy zauważy łaś może, ilu ich jest? To ty lko kwestia czasu, zanim… – ZAMKNIJ SIĘ! – wy bucha Austin, w jego oczach płonie ogień, tak gwałtowna reakcja jest u niego niespoty kana, nawet Lilly marszczy ze zdziwienia brwi. – Zamknij mordę i pozwól tej pani mówić, o ile nie chcesz, żeby m… – Austin! – Lilly macha do niego uspokajająco; ma na sobie rękawiczki bez palców do jazdy samochodem, które dostała od chłopaka ostatniej nocy . – Nic się nie dzieje. Po prostu powiedział to, o czy m wszy scy my ślimy – mówi głosem swojego ojca, przy glądając się po kolei twarzom zgromadzony ch. – Proszę was, żeby ście mi zaufali, a nas stąd wy prowadzę. Czeka, aż jej kompani odzy skają oddech i wezmą się w garść. Hap Abernathy gapi się w podłogę, ściskając swój karabin, jakby to by ł pluszowy miś. Kolejne uderzenie wy ry wa ich z rozmy ślań, ty m razem huk dochodzi gdzieś z górnego piętra, z trzewi betonowego budy nku. Szwendacze dostali się do bloku D – jedno z ty lny ch wejść pozostawiono otwarte – lecz trudno orzec, ilu krąży ciemny mi kory tarzami i które części więzienia są jeszcze bezpieczne. – Hap? – py ta delikatnie Lilly . – Jak tam? Robimy to razem? Mężczy zna powoli kiwa głową, choć wzrok nadal ma wbity w podłogę. – Tak, proszę pani… Robimy . Nieznośna cisza przeplata się z nieregularny mi trzaskami i wszechobecny m jednostajny m brzęczeniem kąsaczy , które wy daje się zaciskać wokół nich niczy m pętla na szy i. Nikt nie odzy wa się ani słowem na temat trupa w szafie przy wleczonego przez Lilly , choć zaczy na już podśmierdy wać – wszak wszy scy doskonale widzieli, jak zaledwie parę minut temu wpakowała mu kulkę prosto w głowę. Gdzieś tam głęboko w sercu chy ba każdy z nich spodziewał się, że to prędzej czy później nastąpi. Są dziećmi wy rodnego ojca, próbujący mi otrząsnąć się po nieunikniony m, lecz całkowicie logiczny m rozwoju zdarzeń i, tak jak dzieci, nad który mi się znęcano, zaczęli tłumić swoje uczucia. Po ty m, co się stało, patrzą na Lilly zupełnie inaczej. Czekają, aż ich poprowadzi. – Tutaj jesteśmy bezpieczni – mówi. – Przy najmniej przez jakiś czas. Musimy pilnować okien i podeprzeć czy mś drzwi. Ile nam jeszcze zostało amunicji? Sprawdzenie zajmuje im dłuższą chwilę, przez całe to zamieszanie stracili rachubę. Matthew ma największy zapas, bo aż kilkadziesiąt naboi kalibru 7.62 mm na taśmach i jeszcze siedem w magazy nku. U reszty nie jest tak wesoło. Benowi zostało jedenaście kul 9 mm o wadze stu piętnastu granów do Glocka 19. Gloria ma pełny magazy nek pocisków 305.56 mm do AR-15, a Hap dy sponuje rewolwerem z sześcioma nabojami. Speed ma karabin Bushmaster z pięcioma pociskami. Austinowi została ty lko jedna kula w Garandzie – Gloria oddaje mu zapasowego Glocka 17 – i Lilly sięga po swoje rugery , sprawdzając magazy nki. Ma ty lko cztery naboje. – No dobra, może i nie jesteśmy uzbrojeni po zęby , ale fakty cznie nic się nam tu nie stanie, przy najmniej na razie – odzy wa się wreszcie Gloria, zdejmując czapkę i przejeżdżając palcami po ufarbowanej na rudo czupry nie. – Lecz co dalej? Nie możemy przecież w nieskończoność siedzieć w ty m pierdolony m pokoiku.

Lilly kiwa głową. – My ślałam, że poczekamy , aż horda się nieco przerzedzi. – Posy ła pozostały m pełne szacunku spojrzenie, dając im do zrozumienia, że oferuje wy jście z sy tuacji bez wy jścia. – Zostaniemy tutaj na noc, a rano zorientujemy się w sy tuacji. Zapada milczenie, ale nikt nie zgłasza sprzeciwu.

Tej samej nocy , po ty m jak każdy z sześciu ocalały ch znajduje swój pry watny kącik i próbuje odpocząć – koniecznie mając pozostały ch w zasięgu wzroku – Lilly i Austin kładą się w cieniu za oszklony m biurkiem. Rozkładają na podłodze brezentową płachtę znalezioną w jednej z szafek, co daje im choćby ułudę wy gody , i siadają zgarbieni na ziemi, opierając się o szafki na dokumenty stojące przy ścianie. Broń położy li na jednej z półek. Niezmordowani szwendacze nadal pojękują i burczą za zabary kadowany mi drzwiami i zakratowany mi oknami. Przez dłuższą chwilę ani Lilly , ani Austin nie odzy wają się ani słowem. Przy tuleni do siebie, siedzą w milczeniu, głaszcząc się po głowach i ramionach. Bo cóż pozostało im jeszcze do powiedzenia? Świat wy ślizguje im się spod stóp, a oni próbują zachować równowagę. Lecz Lilly nie potrafi odgonić od siebie pewny ch my śli, co i rusz ociera chusteczką kropelki krwi z rozciętej wargi i skupia się na rzeczach, które kompletnie nie pasują do rzeczy wistości, jak sosnowy odświeżacz powietrza dy ndający na biurowej lampce czy tajemnicza czerwona plama na suficie. Albo opuchlizna na ręce Austina. – Ej, chodź tutaj – mówi po zapadnięciu ciemnej jak smoła nocy , czuje, że nerwy ściskają pusty żołądek i nagle zaczy na doskwierać jej głód; nie jadła nic od niemal dwudziestu czterech godzin. – Co to jest? – py ta, patrząc na zasłonięty rękawem skórzanej kurtki guzek, zauważając bezpośrednio nad nim dwie nieduże dziurki. – Nie rób mi tutaj scen – mówi Austin, kiedy Lilly łapie jego dłoń. Chłopak owinął sobie rękę spłowiałą niebieską bandaną, która zdąży ła już przesiąknąć krwią. Lilly delikatnie odwija opatrunek. – Boże, nie – szepcze pod nosem, oglądając kłutą ranę. – Proszę, powiedz, że zahaczy łeś o siatkę. Po minie, która pojawia się na jego szczupłej twarzy , po oczach zerkający ch na nią spod niesforny ch kręcony ch kosmy ków z zadziwiającą mieszanką smutku, stanowczości, bólu i spokoju, Lilly nabiera pewności, że nie skaleczy ł się o drut kolczasty .

OSIEMNAŚCIE Skóra przy krawędzi rany zdąży ła już pociemnieć i zblednąć, ugry zienie jest na ty le głębokie, że prawdopodobnie uszkodziło arterię. To cud, że Austin nie wy krwawił się na śmieć. Lilly wstaje, trudno jej opanować galopujące my śli, serce wy ry wa się z piersi. – Jezu… Austin… – mamrocze nieskładnie. – Musimy … Jezu Chry ste… apteczka, gdzie jest… kurwa… KURWA! Chłopak również podnosi się z ziemi, zawija bandanę z powrotem i zaczy na coś mówić, ale Lilly już przetrząsa szuflady i półki, szukając czegoś – czegokolwiek – co pomogłoby zwalczy ć infekcję. – Musimy to opatrzy ć, zanim będzie za… KURWA! Otwiera z trzaskiem kolejne szuflady , szperając w stary ch dokumentach, zakurzony ch formularzach, przy borach biurowy ch, papierkach po słody czach, pusty ch butelkach po alkoholu. – Opaska uciskowa! – odwraca się do Austina z bły skiem w oku. – Lilly … Dziewczy na łapie za dżinsową koszulę, którą ma na sobie, i trzęsący mi rękoma zaczy na odry wać pasek materiału. – Musimy założy ć opaskę uciskową, zanim… – Co się tutaj, do cholery , dzieje?! Głos dochodzi z drugiego końca biurka, gdzie, za ścianką ze szkła, stoi owinięta w koc przeprowadzkowy Gloria Py ne. Ma czerwone, podpuchnięte oczy , które zdradzają, że jeszcze przed chwilą spała. Pochy lona, puka w szy bę i mówi do nich przez specjalny otwór do podawania korespondencji i inny ch papierzy sk. – Nic się nie dzieje, Gloria, my ty lko… – mówi Lilly , biorąc głęboki oddech, aby się uspokoić. – Co się stało Austinowi? – przery wa jej kobieta, zauważając zakrwawioną bandanę. Za plecami Glorii pojawiają się Hap i Ben. Mężczy źni zaglądają przez szy bę. – Czy to ugry zienie? – drąży , nie odry wając oczu od prowizory cznego opatrunku. – Ugry źli go? – Nie, do cholery , to… – Lilly , możesz na sekundę? – szepcze łagodnie Austin; obejmuje ją zdrowy m ramieniem i ściska delikatnie, uśmiechając się smutno. – Jest już za późno. – Co?! NIE! O czy m ty , kurwa, mówisz? – Jest już za późno, mała. – Nie! Nie! Kurwa, nie! Nie mów tak! Miota się po zakurzony m przedsionku, za szy bą zebrała się już reszta ich grupy , księży c ły pie zza nadproży , obmy wając ich sy lwetki srebrzy stą poświatą. Oczy wszy stkich zwrócone są na Austina. – Lilly … – zaczy na mówić, ale dziewczy na ucisza go gestem. – Idźcie spać, do cholery ! JUŻ! COFNĄĆ SIĘ! DAJCIE NAM TROCHĘ PIERDOLONEJ PRYWATNOŚCI!!! – krzy czy . Powoli, jedno po drugim, zebrani odwracają się od szklanego panelu i znikają w ciemności foy er, nastaje cisza. Lilly szuka odpowiednich słów, nie może pozwolić mu się poddać. – To i tak by ła ty lko kwestia czasu – szepcze chłopak, doty kając jej twarzy .

– O czy m ty , kurwa, mówisz? Lilly próbuje przegnać łzy , mrugając szaleńczo, nie chce sobie teraz pozwolić na płacz. By ć może kiedy ś, ale nie teraz. Musi coś wy my ślić. I to szy bko. – Okej… Posłuchaj, zrobimy teraz coś dość rady kalnego. Austin spokojnie kręci głową. – Domy ślam się, o czy m mówisz, ale, niestety , amputacja nic tu nie da, Lilly . Już czuję gorączkę, infekcja się rozprzestrzeniła. Nic nie możesz zrobić. Jest za późno. – Do cholery , przestań tak mówić! – Odsuwa się od niego. – Nie stracę cię! – Lilly … – Nie, nie… Nie zgadzam się! Oblizuje usta, rozgląda się, duma, my śli nad jakimś rozwiązaniem. Spogląda na Austina, dostrzega jego minę i uchodzi z niej chęć do dalszej walki, zaczy na rozumieć, że fakty cznie nie może nic dla niego zrobić. Flaczeje jak przebity igłą balon, wy daje z siebie pełen bólu jęk. – Kiedy to się stało? Czy to ta gruba, która naskoczy ła na ciebie, zanim tu przy szliśmy ? Chłopak kiwa głową. Gry mas na jego twarzy wy raża spokój, jest niemal błogi, jak u człowieka, który przeży ł religijne objawienie. Kładzie jej rękę na ramieniu. – Za to ty przeży jesz. Czuję to. Jeśli ktokolwiek może to przetrwać, to właśnie ty . – Austin… – Jeśli zaś chodzi o czas, jaki mi pozostał… Nie chciałby m go zmarnować. Okej? Lilly ociera łzy . – Jeszcze nie wiemy wszy stkiego. Sły szałam o facecie, którego ugry ziono pod Macon i nigdy się nie przemienił. Ponoć ujebały mu paluch, a on się, kurwa, nie przemienił. Austin wzdy cha, pozwalając sobie na lekki uśmiech. – I pewnie by ły tam jednorożce. Lilly łapie go za ramiona i patrzy mu prosto w oczy . – Nie umrzesz. – Umrę. – Rozkłada ręce. – Tak jak wszy scy . Prędzej czy później. Ale ty masz fory . Uciekniesz stąd. Dziewczy na wy ciera twarz, smutek i strach ściskają ją za gardło, jeszcze chwila i rozpadnie się na milion mały ch kawałków. Cudem udaje jej się odepchnąć od siebie to, co ją nęka, bierze się w garść… – Nie ty lko ja, przy stojniaku, wszy scy stąd uciekniemy . Austin kiwa głową, jakby by ł już zmęczony tą rozmową, i siada z powrotem na brezencie, opierając się o ścianę. – Jeśli się nie my lę, w jednej z szafek, które przeglądałaś, widziałem flachę – rzuca jej jeden ze swoich wy uczony ch uśmiechów gwiazdy rocka, odgarniając kręcone kosmy ki z pobladłej twarzy – i jeśli będziemy mieli szczęście, coś tam jeszcze zostało na dnie.

Przez resztę nocy nie śpią, dzieląc się paroma ostatnimi ły kami zwietrzałej gorzały , którą zostawił jakiś przepracowany strażnik. Aż do rana rozmawiają po cichu, uważając, żeby nie usły szeli ich pozostali, dy skutują o wszy stkim poza raną Austina. Zastanawiają się, jak wy dostać się z tego miejsca, czy znajdą prowiant w pozostały ch częściach kompleksu, rozmy ślają, jak uchronić się

przed infekcją przenoszoną przez nawiedzający ch kory tarze budy nku kąsaczy . Lilly próbuje odepchnąć od siebie czarne my śli. Ma przed sobą zadanie – musi doprowadzić ty ch ludzi bezpiecznie do domu – przy jęła obowiązki dowódcy bez zastanowienia, jak zakłada się świeżą koszulę lub naciska spust i pakuje kulę w łeb. Rozmawiają też o możliwej reakcji ich współmieszkańców na śmierć Philipa Blake’a. Przez chwilę Lilly fantazjuje nawet o nowy m Woodbury , miejscu, gdzie ludzie będą mogli swobodnie, bez strachu oddy chać i ży ć w pokoju, opiekować się sobą. Bardzo chciałaby , żeby ta wizja się urzeczy wistniła, ale ani ona, ani Austin nie potrafią przy znać przed sobą, że ich szanse są niewielkie, a ucieczka z tego przeklętego miejsca bez szwanku to pobożne ży czenie. Przed świtem, kiedy wy sokie okna zaczy nają lśnić szary m światłem i blade promy ki budzącego się słońca prześlizgują się do foy er, Lilly otrząsa się ze swojego snu na jawie. Patrzy na Austina, który drży na cały m ciele. Gorączka przy biera na sile. Jego ciemne oczy , jeszcze niedawno pełne ży cia i chęci do psot, postarzały się o kilkadziesiąt lat. Otaczają je ciemne obwódki, powieki opadają, a pękające naczy nka zalewają białka niezdrowy m różem. Oddy cha pły tko, z trudem łapie hausty powietrza, gardło zapchane ma flegmą, ale udaje mu się uśmiechnąć. – Co się dzieje? O czy m my ślisz? – Posłuchaj – szepcze. – Sły szy sz? – Co? Niczego nie sły szę. Lilly przekrzy wia głowę, nasłuchując. – Dokładnie – odpowiada, patrząc na boczne drzwi. Podnosi się, otrzepuje i sprawdza broń. – Chy ba te przy błędy odeszły . Znudziły się pusty mi kory tarzami. – Odbezpiecza rugera. – Pójdę sprawdzić blok, zobaczę, czy uda mi się znaleźć coś uży tecznego. Austin zry wa się z na równe nogi i prawie upada. Kręci mu się w głowie, ale próbuje przezwy cięży ć mdłości, skręca mu się żołądek, przeły k płonie. – Idę z tobą. – Nie ma mowy – odpowiada Lilly , zaty kając pistolet za pas; sprawdza drugiego rugera i chowa go z ty łu spodni. – Nie jesteś w stanie. Zabiorę inny ch. Ty tutaj zostań i pilnuj domu. – Idę z tobą, dziewczy no – upiera się. – Okej – wzdy cha – jak sobie chcesz. Nie mam siły się kłócić. Podchodzi do szklany ch drzwi, otwiera i wy gląda na zalane ponury m światłem foy er. – Ben? Matthew? Pozostali siedzą skuleni na rozłożony m na podłodze kocu, po nieprzespanej nocy mają przekrwione, zmęczone oczy . Pochy leni nad poukładany mi na ziemi rzeczami wy glądają, jakby grali w jakąś grę i pokazy wali sobie fanty , które będą stawką w następnej party jce, lecz Lilly szy bko zdaje sobie sprawę, że próbują się zorientować, co mają w kieszeniach i ocenić marne szanse na ucieczkę. Ich skarby to: batoniki, klucze, papierosy , latarka, guma do żucia, parę noży my śliwskich, luneta, krótkofalówka, chusteczki, menażka i rolka taśmy izolacy jnej. – Co się dzieje? – Matthew zry wa się, sięgając po swoje pasy z amunicją. – Co z młody m? – Nic mi nie jest – odpowiada stanowczo Austin głosem zbitego psa. – Dzięki za troskę. – Ktoś musi ze mną iść, chcę rzucić okiem na kory tarz – mówi Lilly . – Matthew, weź ze sobą AK… tak w razie czego… i Ben, ty też chodź… zabierz noże. Reszta niech pilnuje fortu. Jeśli coś się stanie, sy gnalizujemy kłopoty pojedy nczy m strzałem. Okej? Oddział kiwa głową. – Lecimy – dodaje – załatwimy to szy bko i po cichu. Trzej mężczy źni idą za Lilly na drugi koniec pomieszczenia. Dziewczy na wy ciąga pistolet,

bierze oddech i wy jmuje żelazny pręt blokujący drzwi. Delikatnie przekręca gałkę, zawiasy skrzy pią cichutko. Uchy la drzwi i przez szparę wy gląda na kory tarz, wy ciągając szy ję, żeby przy jrzeć się, co czy ha w mroku. Cisza. Ciemność. Kilka cel otwarto na oścież. Na samy m końcu kory tarza, na ty le daleko, że wy glądają jak sterty rozrzucony ch niedbale po podłodze ubrań, Lilly dostrzega resztki trzech mężczy zn, który ch poprzedniego popołudnia posłał do środka Gubernator. Zostali rozerwani na strzępy , ich ciała i członki są tak okaleczone, że nie sposób poznać, który kawałek należy do kogo. Na ścianach zasy chają krwawe ślady . Na szczęście – na ty le, na ile Lilly jest w stanie ocenić – szwendacze już sobie poszli, choć nadal czuć stęchły smród rozkładu, który m przeszło powietrze. Dziewczy na daje sy gnał skinieniem głowy i członkowie jej grupy jeden po drugim wy chodzą na kory tarz.

Mijają celę za celą, lecz nie ma w nich niczego poza śmieciami i stary mi ubraniami, jakby ludzie, co zresztą by ło najprawdziwszą prawdą, opuszczali je w pośpiechu. Są w połowie drogi, kiedy Austin sły szy za plecami hałas. Obraca się i staje twarzą w twarz z wy łaniający m się z mroku ciemnego, pozbawionego okien pokoiku monstrum. Chłopak odskakuje, insty nktownie podnosząc glocka, lecz potężny truposz z rozwichrzoną szarą brodą godną Rasputina otwiera skrzy piącą szczękę i rzuca się na niego. Żuchwa ledwie się trzy ma na krwawy ch strzępach, musiał zostać niedawno postrzelony , ale jego mlecznobiałe oczy lśnią nienasy coną żądzą ludzkiego mięsa. Martwy staruch próbuje pożreć twarz swojej ofiary , lecz lufa uniesionego przez chłopaka glocka blokuje się w jego gardzieli. Austin naciska na spust. – Nie strzelaj! – sy czy na niego z cienia po prawej Ben Buchholz. – Hałas! Austin, nie! Mruga ze strachu, czuje rozdzierający ból głowy – gorączka daje mu się we znaki, jakby patrzy ł prosto w samochodowy reflektor – ale udaje mu się odepchnąć stwora z całej siły na najbliższą ścianę i roztrzaskać mu czaszkę o mur. Mimo to potwór nadal próbuje ugry źć stalową lufę pistoletu, jakby samo żucie sprawiało mu przy jemność. Austin stęka i parokrotnie uderza łbem kąsacza o ścianę, kiedy kątem oka zauważa bły sk ostrza, które ktoś z głośny m mlaśnięciem wbija kąsaczowi w czoło. Śmierdząca posoka i czarny śluz try skają na rękojeść, kiedy Ben Buchholz wy ciąga nóż, aby zaraz potem uderzy ć po raz drugi i trzeci, aż nieumarły brodacz osuwa się na podłogę, zalany krwią; w powietrzu czuć fetor uwalniający ch się gazów. Nastaje chwila niewy godnego milczenia, kiedy oddział łapie oddech i szy kuje się do dalszej drogi. Ruszają. Austin zamy ka pochód, stawia kroki ostrożnie i powoli, nudności zaplatają mu flaki na supeł, od gorączki na plecach wy skoczy ła mu lepka i oślizła gęsia skórka. Zbliżają się do końca kory tarza, z przodu maszerują Ben i Matthew, każdy z nożem gotowy m do uderzenia. Lilly staje przed jedną z otwarty ch cel. Dwaj mężczy źni zaglądają jej przez ramię. Coś jest nie tak. Austin poznaje to po języ ku ciała ukochanej, po ty m, jak przy klękuje na jedno kolano i podnosi coś z podłogi. Jej towarzy sze niecierpliwią się, ale milczą. Chłopak również podchodzi do Lilly , żeby zobaczy ć, co ją tak zainteresowało. – Dajcie nam chwilę, panowie – mówi do towarzy szy . – Sprawdźcie, czy możecie jakoś zabezpieczy ć drzwi na końcu kory tarza. Mężczy źni ruszają, badając ciągnące się przed nimi ciemności z uniesiony mi do ciosu

nożami. Sły chać niepokojące skrobanie. Dochodzące z daleka, nieznośne i nieprzerwane buczenie hordy nieumarły ch wprawia powietrze w drżenie. Na spacerniaku i pozostały ch placach wciąż roi się od kąsaczy , chmara otacza betonowy kompleks. Lecz kory tarze pozostają ciche i spokojne. Austin przy klękuje obok Lilly i obejmuje ją ramieniem. Po policzku spły wa dziewczy nie pojedy ncza łezka. Spuszcza głowę, drżą jej ramiona, kiedy patrzy na dziecięcą sy pialnię, również pośpiesznie opuszczoną. Na ścianie nad pry czą ktoś powiesił nieduży banner z wy cięty mi literami układający mi się w imię S-O-P-H-I-A. Lilly bierze do ręki pluszowego misia, jakby to by ł ranny ptak. Zabawce brakuje jednego oka, a materiał jest powy cierany i zmechacony od intensy wnego głaskania i przy tulania. Na ustawionej w kącie prowizory cznej komodzie ze skrzy nek stoi stara pozy ty wka. – Lilly ? Austin czuje dojmujący strach, kiedy dziewczy na odsuwa się od niego i podchodzi do skleconego naprędce mebla. Podnosi wieko pozy ty wki i rozlega się plumkająca melody jka. Cichutko, maleństwo, nie płacz już… Mama zaśpiewa ci kołysankę. Lilly siada na ziemi, porażona nagły m smutkiem. Szlocha, nie może opanować płaczu, który wstrząsa najpierw jej ramionami, a potem cały m ciałem, spuszcza głowę i gapi się w podłogę. Łzy lecą dziewczy nie ciurkiem po policzkach, opadając na brudną, wy łożoną kafelkami podłogę. Austin podchodzi do niej i przy kuca, szukając odpowiednich słów pocieszenia, lecz nie jest w stanie niczego wy arty kułować. Odwraca głowę, po części chcąc uszanować jej smutek, a po części nie mogąc wy trzy mać widoku płaczącej Lilly . Rozgląda się po celi, dając dziewczy nie czas na uniesienie ogromnego ciężaru, jaki na nią spadł. Patrzy na rozrzucone po podłodze, należące do dziecka rzeczy i na niedużą półeczkę przy bitą do ściany z nadkruszonego pustaka. Stoją na niej laleczki Kewpie, groty strzał, liście ususzone pomiędzy kartkami kolorowego papieru i książki, tuziny książek, ustawiony ch także przy łóżku. Austin czy ta ty tuły : Czarnoksiężnik z krainy Oz, Charlie i fabryka czekolady, Heloiza, Niezwykła rogatka i Matylda. Jego wzrok zatrzy muje się na jedny m z tomów i łzy cisną mu się do oczu, żelazna dłoń ściska żołądek, a gorączka na moment ustępuje. Gapi się i gapi na ty tuł, który podsuwa mu pewien pomy sł, sposób na ucieczkę z tego miejsca. Przeznaczenie Austina wy pisano na popękany m złotawy m grzbiecie książki dla dzieci z pozaginany mi rogami, sama my śl o ty m przy prawia go o paroksy zm ekscy tacji. Spogląda na Lilly . – Obiecuję, wy dostaniemy się stąd – mówi niskim, wy ważony m, pewny m głosem. – Przed tobą spory kawał ży cia i doczekasz się mnóstwa dzieci, będziesz cudowną matką, jeszcze ci się znudzą te wszy stkie przy jęcia i drinki z mały mi parasolkami. Lilly unosi głowę i patrzy na niego mokry mi od płaczu, spuchnięty mi oczy ma. Ledwie może mówić, jej głos jest wy zuty z ży cia. – Co ty tam ględzisz? – Mam pomy sł. – Austin… – Znam wy jście z sy tuacji. No chodź. Zbierz resztę, wszy stko opowiem. Pomaga jej wstać. Patrzą sobie prosto w oczy i po raz pierwszy od rozpoczęcia tej wojny ich miłość rozgorzała na nowo. – Nie kłóć się ze mną – dodaje chłopak, rzucając jej blady uśmiech i wy prowadzając z celi. Przy wy jściu Austin po raz ostatni rzuca ukradkowe spojrzenie na smutny dziecięcy pokoik… i jego wzrok spoczy wa na wy tarty m, sfaty gowany m, porozdzierany m grzbiecie Flecisty z Hameln.

DZIEWIĘTNAŚCIE Niecałą godzinę później, jeszcze zanim słońce unosi głowę nad wy sokimi sosnami na wschodzie, Lilly staje z kompanami w śmierdzący m stęchlizną pomieszczeniu, czekając na sy gnał od Austina. Nie może zdradzić się z emocjami; żadnego strachu, żadnego smutku, żadnego bólu związanego z pozwoleniem mu na wdrożenie jego obłędnego planu. Pozostała piątka ocalały ch z gubernatorskiego oddziału – która zdąży ła już zająć swoje pozy cje – musi mieć w niej oparcie, uwierzy ć, że to wy pali. Są gotowi do działania, choć w ich oczach kry je się strach, zerkają na Lilly niepewnie. Potrzebują swojego dowódcy bardziej niż kiedy kolwiek. Matthew i Speed – najsilniejsi z szóstki – czekają przy giganty cznej metalowej szafie blokującej frontowe drzwi. Gloria, Hap i Ben – każde ściska śliskimi od potu rękoma broń – stoją na środku pokoju, gotowi ruszy ć na znak Lilly . Ona z kolei, trzy mając kurczowo swoje rugery , bierze głębokie oddechy niczy m sprinter przed biegiem, jej mięśnie drżą z napięcia, nigdy nie by ła bardziej gotowa. Nikt nie wie o cichej umowie, jaką zawarła z Austinem pół godziny temu za poznaczony m pajęczy ną pęknięć, otaczający m biurko panelem ze szkła. Nikt nie sły szał, jak namawiała go, aby tego nie robił. I nikt nie dowie się, co się wy darzy ło, kiedy chłopak nareszcie się załamał i powiedział, szlochając rzewnie i pociągając nosem, że musi to zrobić – nie ma innego wy jścia – bo zawsze by ł tchórzem i kłamcą, po wy buchu epidemii jeszcze gorszy m niż przed, a to jedy ny sposób, żeby mógł odkupić swoje przewinienia, zrobić coś dobrego i właściwego. Powiedział Lilly najprawdziwszą prawdę – coś, co będzie ży ło w jej sercu przez resztę ży cia – że jest jedy ną osobą, którą szczerze kochał, a jego miłość przetrwa wieczność. Z daleka, gdzieś na placu, rozlega się pojedy nczy strzał, zduszony przez grube mury , cichy i niepozorny , ale i tak zgromadzony m w foy er niedzielny m żołnierzom jeżą się włoski na karku i szty wnieją mięśnie. Lilly unosi pistolet, chcąc zwrócić na siebie uwagę. – Okej – mówi. – Pierwszy sy gnał. Dajemy mu dwie minuty i ruszamy . Przy gotujcie się. Nie ma stopera i odlicza sekundy w głowie, co pozwala jej odegnać nieprzy jemne my śli. Raz Missisipi… dwa Missisipi… trzy Missisipi.

Austin jest już w połowie spacerniaka na północy kompleksu – co parę sekund strzela z broni sporego kalibru, aby ściągnąć na siebie uwagę roju i odciągnąć trupy od bloku – ale nie ma szans przebiec dalej, tłum jest zby t gęsty . Kręci mu się w głowie od mocnego słońca, które bije go po oczach. Pomimo gorączki i ogólnego osłabienia udaje mu się przebić przez grupkę kąsaczy stojący ch przy siatce, ale kawałek dalej szwendacze mają przewagę liczebną jak trzy stu do jednego. Dociera do powalonej siatki, zdejmuje paru kąsaczy celny mi strzałami w głowę – Matthew wy posaży ł go w AK z pełny m magazy nkiem oraz nóż – lecz odbija się od istnej trupiej ściany i zostaje przy party do muru. Obraca się na pięcie, ale gromada pokraczny ch nieumarły ch zachodzi go od ty łu. Posy ła serię z karabinu, odpada zgniłe mięso i try ska arabeska ciemnej juchy . Kiedy ponownie zerka ku

polanie, jeden z roślejszy ch szwendaczy rzuca się na niego i Austin leci na ziemię. Karabin spada w wy soką trawę. Chłopak próbuje się podnieść, ale martwy mężczy zna chwy ta go za kostkę, zepsute przedtrzonowce przebijają skórę, truposz wpija się w niego z siłą bosaka. Austin krzy czy i kopie, jednak bezskutecznie. Ogromny m wy siłkiem woli udaje mu się jednak wstać, angażuje resztkę siły , którą jeszcze jest w stanie z siebie wy krzesać, mimo że piekący ból przeżera mu ścięgna i kapilary . Dźwiga się z ziemi i zaczy na iść, choć potężny szwendacz nadal uczepiony jest jego nogi. Austin wie, że nie chodzi tutaj o zabijanie ty ch stworów, lecz o odwrócenie ich uwagi od pozostały ch, więc ciągnie umarlaka za sobą przez skalaną polanę. Z początku idzie mu opornie, ale pokonuje dwadzieścia pięć metrów, krwawiąc obficie. Ściska rękojeść noża w spoconej dłoni, powoli konsumowany przez rozprzestrzeniającą się infekcję. Młóci pięściami na oślep, odganiając od siebie kolejny ch kąsaczy i krzy cząc przy ty m najgłośniej jak potrafi: – CHODŹCIE PO MNIE, SKURWYSYNY! BANDA ŚMIERDZĄCYCH, GNIJĄCYCH CIP! NO CHODŹCIE PO MNIE!! Kątem oka dostrzega, że stado zaczy na zawracać niczy m czarna fala cofająca się na morzu, spora część z ty ch, którzy przed chwilą czatowali pod budy nkami, obraca się niezdarnie, obijając się o pozostały ch. Zaczy nają drobić w kierunku polany , zaciekawieni zamieszaniem i zwabieni zapachem świeżego mięsa. Plan Austina działa, przy najmniej na tę chwilę. Trudniej będzie odciągnąć trupy od aut. Chłopak szy bko opada z sił. Umarlak, który wgry zł się w jego nogę i łapczy wie spija lecącą z tętnicy udowej krew, plącze mu się pod stopami, ponownie niemal powalając Austina na ziemię. Zostało mu jedy nie kilka minut ży cia, musi przejść jeszcze kawałek, nie zważając na ból towarzy szący każdemu oddechowi. – NO CHODŹCIE PO MNIE, SKURWIELE! ZUPKA STYGNIE! NA CO CZEKACIE?! Dostrzega, że drzwi najbliższego samochodu – wojskowej ciężarówki – są otwarte i w pustej szoferce hula wiatr. Nadal ciągnąc za sobą stwora, odchodzi parę metrów na lewo od opuszczonego pojazdu, kiedy napór szczęk trupa i wpijający ch się w jego ciało brudny ch paznokci okazuje się zby t silny i pada na trawę jak kłoda. Czołga się przez chwilę, lecz kolejne gnijące truchła są coraz bliżej, otacza go śmierdzący zgnilizną opar, a uszy drażni chór jednostajny ch pomrukiwań, jakby ktoś uruchomił giganty czną turbinę i nastawił na pełne obroty . Ból odbiera mu oddech, kształty rozmazują mu się przed oczami, nikną kolory , kolejne siekacze rozry wają jego skórę i szarpią mięso. Sły szy w głowie szept, który zagłusza strach, uśmierza ból i czarne kleksy setek martwy ch twarzy nachy lony ch nad nim zlewają się w niewy raźną mgiełkę. Głos nie przestaje mówić, nawet kiedy trupy pożerają jego ciało, kojący szept niesie go daleko, daleko stąd, otula nieskazitelną bielą: Kocham cię, Austin… i zawsze, zawsze, zawsze, zawsze będę… nigdy nie przestanę cię kochać. To ostatnia rzecz, jaką powiedziała do niego dziś rano Lilly , a zarazem ostatnie słowa wy generowane przez jego uczepiony tego wspomnienia umy sł, zanim wy sy chają arterie, ży cie wy cieka z niego na trawę, a ziemia przy jmuje ofiarę z krwi…

Metalowa szafa skrzy pi, kiedy nagle dwaj młodzi mężczy źni odsuwają ją od drzwi. Lilly kiwa głową na Glorię, Hapa i Bena – oni odpowiadają jej ty m samy m – i dziewczy na zdecy dowany m ruchem łapie za klamkę.

Kiedy wy chodzi na zewnątrz, ostre promienie bladego słońca padają jej na twarz, prawie ją oślepiając. Szy bkimi susami przemierza wy lany cementem plac, rozgląda się uważnie – pozostali idą jej śladem z bronią gotową do akcji, lustrując gorączkowy mi spojrzeniami każdy ciemny kąt – i próbuje nie ulegać nawałowi chaoty czny ch my śli podawany ch nieustannie przez mózg, które odwracają jej uwagę od celu tej misji: musi doprowadzić grupę do auta w jedny m kawałku. Pierwszą rzeczą, którą zauważa, jest nieobecność Austina. Rozgląda się po spacerniaku, potem patrzy na siatkę, ale nie widzi nikogo poza szwendaczami. Gdzie on, do cholery , jest? Idą ku zewnętrznemu ogrodzeniu. Następnie jej wzburzony umy sł rejestruje stosunkowo niewielką liczbę kąsaczy wałęsający ch się po spacerniaku. Ty lko paru plącze się gdzieniegdzie po placu i nie stanowią dużego zagrożenia dla niewielkiego oddziału torującego sobie drogę do ciężarówki. Matthew, dzierżąc największy nóż, biegnie tuż obok Lilly , nie spuszczając z oczu nawet ty ch kilku zbłąkany ch szwendaczy , którzy mogą ich zauważy ć. Przeby cie opustoszałego spacerniaka zajmuje im niecałą minutę i po drodze Matthew nieczęsto robi uży tek z długiego ostrza, zatapiając je w niewielu gnijący ch czaszkach. Lilly nie daje spokoju jeszcze coś, co nareszcie potrafi opisać: horda spontanicznie przewędrowała spory kawał i zebrała się na północy niczy m rój mrówek. Trupy kłębią się wokół czegoś czarnego i bły szczącego, co leży na ziemi jakieś piętnaście metrów od najdalej zaparkowanego pojazdu. Do jej uszu docierają odgłosy zwy czajowo towarzy szące uczcie, lecz nie przestaje biec, prowadząc oddział do swojej ciężarówki – masy wny samochód, z otwarty mi na oścież drzwiami, nadal stoi w ty m samy m miejscu, gdzie zostawiła go wczoraj – i woła do towarzy szy , którzy , zainteresowani, zerkają i wy ciągają szy ję, próbując dojrzeć, kto lub co padło ofiarą potworny ch kąsaczy na północny m krańcu polany : – NIE PATRZCIE TAM! Jej głos brzmi dla niej samej sztucznie – piekący zastrzy k adrenaliny na moment wy prał ją z jakichkolwiek emocji. Podchodzi do szoferki od strony kierowcy , lecz staje jak wry ta, widząc nieumarłą kobietę w zabrudzonej letniej sukience, która utkwiła w środku; materiał znoszonego ciucha zahaczy ł się o drążek skrzy ni biegów. Lilly bez mrugnięcia okiem podnosi rugera i jedny m strzałem kładzie kres jej nieszczęściu. Kości i kawałki mózgu bry zgają na drzwi pasażera. Czarna posoka chlapie na przednią szy bę. Trup pada na podłogę. Lilly skopuje zwłoki na siedzenie obok, rozry wając kąsaczowi sukienkę. Gloria Py ne otwiera drzwi z drugiej strony i bezceremonialnie wy ciąga truchło, zrzucając je na trawę. Pozostali zbierają się z ty łu ciężarówki, opuszczają klapę i po kolei wskakują na pakę. Hap Abernathy jako pierwszy , potem Speed, następnie Matthew, a na końcu Ben. Lilly spogląda w stłuczone boczne lusterko i dostrzega poznaczone siateczką pęknięć odbicie mężczy zny , który ma trudności z wdrapaniem się na ty ł zapakowanego od ścianki do ścianki auta. Zawartość ciężarówki – skrzy nie z bronią i prowiantem – poprzesuwała się i porozlewała, przez co czterej mężczy źni muszą usiąść jeden przy drugim niebezpiecznie blisko klapy , żeby zmieścić się na zagraconej pace. Ciche pukanie w ściankę oddzielającą kabinę od przestrzeni załadunkowej sy gnalizuje, że udało im się bezpiecznie przedostać na pokład i mogą odjeżdżać. Kluczy ki nadal tkwią w stacy jce, tak jak je zostawiła. Lilly odpala auto. Gloria sadowi się na fotelu pasażera, zamy kając za sobą drzwi najciszej jak to możliwe. Opuszcza szy bę. Niektórzy kąsacze stojący najbliżej zauważy li, że coś jest nie tak, odwracają się ospale i powłócząc nogami, zaczy nają człapać w ich kierunku. Gloria wy stawia lufę Glocka 19 przez uchy lone okno, gotowa osłaniać ciężarówkę. Lilly łapie

za drążek i wrzuca wsteczny , a wtedy jej towarzy szka orientuje się, co takiego przy ciągnęło uwagę kąsaczy , i skamieniała z przerażenia, nie może oderwać wzroku od leżący ch na ziemi, okaleczony ch zwłoki. Choć szwendacze zdąży li już rozerwać swoją ofiarę na strzępy i nie sposób nawet poznać, że ta kupka mięsa i kości by ła niegdy ś ludzkim ciałem, Gloria zauważa długie kręcone kudły , podartą skórzaną kurtkę i kamizelkę my śliwską z kieszeniami na amunicję. Dwa trupy wy szarpują sobie but motocy klowy , z którego wy staje biała kość strzałkowa i zakrwawiona kostka; najwy raźniej stopa musiała utknąć w środku. Kobieta zasy sa głośno powietrze. – Słodki Jezu, o Boże… co my śmy zrobili? – Nie patrz – mamrocze pod nosem Lilly , nadeptując na pedał gazu. Skrzy pią biegi, ciężarówka wy ry wa do ty łu. Siła grawitacji rzuca Lilly i Glorię naprzód, niemal uderzają o deskę rozdzielczą, kiedy podwozie samochodu trzęsie się tak mocno, że mało co nie rozleci się na kawałki. Ciężkie opony ślizgają się i zapadają w grzęzawisku zwłok – zarówno kąsaczy , jak i ludzi – które nadal leżą porozrzucane po niedawny m polu bitwy . Lilly dociska gaz. Paru kąsaczy odbija się od ty lnego zderzaka i wpada pod koła przy akompaniamencie ary tmiczny ch, mokry ch plaśnięć. Ciężarówka aż podskakuje. – NIE PATRZ! – wy krzy kuje Lilly zdławiony m głosem, bardziej upominając siebie niż Glorię. Auto przy śpiesza, ty ł pojazdu niemal zahacza o zbite w gromadę trupy . Smród przedostaje się do środka terkoczącej ciężarówki, powietrze jest czarne od spalin, które kłębią się przy otwarty ch oknach, niezliczone stwory nadal żerują niczy m padlinożerne kruki na żałośnie powy kręcany ch zwłokach rozwleczony ch na cały m akrze zbrukanej, przesiąkniętej krwią ziemi ofiarnej. Nie patrz, powtarza sobie Lilly , dociskając hamulec, kiedy zbliżają się do zalesionego zbocza; nagłe szarpnięcie wgniata Glorię w fotel. Niczy m wy trawny kierowca rajdowy dziewczy na pły nny m ruchem łapie za drążek i wrzuca drugi bieg, nadeptując z całej siły na gaz. Silnik huczy , ty lne koła zakopują się w błotnistej ziemi i zaczy nają kręcić się w miejscu. Lilly wpada do głowy – lecz my śl ta towarzy szy jej jedy nie przez ułamek sekundy – że ma teraz znakomitą okazję, aby przy jrzeć się nadal trwającej żarłocznej uczcie, która uratowała im ży cie, bowiem cała ta okropna scena rozgry wa się bezpośrednio przed nimi, tuż za wy smarowaną krwią i śluzem przednią szy bą. Nie patrz, nie patrz, nie patrz, nie przestaje sobie powtarzać, kiedy wreszcie koła znajdują kawałek twardej ziemi i ciężarówka wy ry wa do przodu, rozkopując kępy trawy . Przez cały ten czas udaje jej się ani razu nie spojrzeć na rozszarpanego trupa, nie zerka w tamtą stronę, nawet kiedy okrążają zbocze i kierują się do drogi dojazdowej, a potem, zasłuchani w ry k silnika, krętą szosą wjeżdżają na wzgórze. Kiedy jednak są już na szczy cie, Lilly odruchowo zerka w pękniętą taflę bocznego lusterka. Pierwszy m, na co zwraca uwagę, jest oczy wiście więzienny kompleks, całkowicie opanowany przez trupy , zdemolowany , wy zuty z wszelkiego ży cia, zasłany zwłokami. Niektóre wieży czki jeszcze dy mią po niedawnej strzelaninie. Jej umy sł chłonie to wszy stko w ciągu zaledwie milisekundy , sy napsom nie potrzeba ani chwili dłużej, aby przekazać ten obraz do najgłębszego rejonu mózgu i podpowiedzieć pewną konkluzję: To zarówno koniec, jak i początek. I wtedy , gdy już mają zniknąć pomiędzy drzewami, Lilly robi coś, czego, jak sobie obiecy wała, miała nie robić. Jej oczy mimowolnie zerkają na krawędź lusterka, gdzie odbija się przerażające kłębowisko gnijący ch ciał. Z tej odległości trupy wy glądają jak czarne robaki pełzające przy kopcu i dziewczy na wie, że widok ten będzie ją prześladował zawsze, zostawiając na jej duszy szpetną bliznę. Patrzy .

– Lilly ? Skarbie? Dobrze się czujesz? Odezwij się do mnie – po paru kilometrach tę bolesną ciszę przety kaną pojękiwaniami szoferki przery wa Gloria Py ne. Ciężarówka dojeżdża do asfaltowej drogi bez przeszkód. Opuszczona dwupasmówka prowadzi przez dziki las, w którego cieniu roi się od ży wy ch trupów. Mijane przez nich, rosnące po obu stronach jezdni stare sosny zlewają się w rozmazaną plamę, przez co Gloria czuje wy wołany narastającą klaustrofobią ucisk w skroniach. Lilly prowadzi auto bez słowa. Zbliżają się do Woodbury . Miasteczko leży w dolinie kawałek przed nimi, zaraz za zakrętem, dziesięć minut jazdy stąd, może nawet mniej. – Lilly ? Bez odpowiedzi. Gloria Py ne przy gry za w zamy śleniu wargę. Powoli opuszcza ją uczucie ulgi związane z udaną ucieczką z więzienia w jedny m kawałku, bowiem odzy wa się w niej coś, co jej matka nazy wała „kobiecą intuicją”, wy wołane bezspornie uparty m, przy prawiający m o ciarki, naznaczony m dojmujący m smutkiem milczeniem Lilly Caul. Dziewczy na ściska kierownicę, jej zapadnięte, przepełnione udręką oczy lśnią. Przez całą drogę nie powiedziała ani jednego słowa. – Skarbie, porozmawiaj ze mną – prosi Gloria – a nawet i krzy knij… wrzaśnij… zawy j… zaklnij… cokolwiek. Lilly odwraca głowę i ich spojrzenia spoty kają się na krótką chwilę. Gloria jest zaskoczona przejrzy stością jej oczu. – Spodziewaliśmy się dziecka – mówi wreszcie Lilly spokojny m głosem. – O mój Boże… przy kro mi, kochanie. Czy … – Uratował nam ży cie – dodaje dziewczy na, jakby chciała postawić kropkę nad i. – Nie ma co do tego wątpliwości – przy takuje wstrząśnięta Gloria. – Ty też, skarbie. Uratowałaś nas, kiedy … – O nie – szepcze Lilly , kiedy wy jeżdżają zza zakrętu. – Jezu, nie. Gloria odwraca głowę i patrzy przez przednią szy bę. I zaczy na rozumieć, o co chodzi jej towarzy szce. Piszczy hałaśliwie hamulec pneumaty czny , ciężarówka zwalnia i toczy się powoli. Niedaleko, jakieś pół kilometra przed nimi, nad wierzchołkami kiwający ch się sosen otaczający ch miasteczko od wschodniej strony , unosi się chmura czarnego dy mu, podążając wy trwale ku niebu. Woodbury płonie.

DWADZIEŚCIA Ciężarówka podskakuje na dawno nieuży wany ch torach ciągnącej się po południowej stronie miasteczka trakcji kolejowej. Sły chać donośne trzaskanie płonącego drewna, smród zwęglonego ludzkiego ciała unoszący się nad ulicami przy prawia o mdłości. Lilly zatrzy muje pojazd kilkaset metrów od bary kady . Płonie kawał muru na wschodzie, gry zący dy m wije się aż do samy ch chmur. Nie ma wątpliwości, że miasteczko zostało zaatakowane – stosunkowo nieduża grupa kąsaczy wy chy nęła z lasu na południu – i pozostali w Woodbury ludzie, głównie seniorzy i malcy , próbują ze wszy stkich sił odeprzeć atak pochodniami, maczetami i nożami. Przez krótką chwilę Lilly przy patruje się bezsilnie tej niemal hipnoty zującej scenie. Niektórzy szwendacze próbujący przedostać się przez wy łom w bary kadzie zajęli się ogniem i, spowici płomieniami, lezą przed siebie bez celu niczy m ławica fluorescency jny ch ry bek, poranne słońce czy ni ten spektakl surrealisty czny m. Kiedy obijają się o budy nki, z ich rozkładający ch się ciał i płonący ch ubrań lecą iskry , co potęguje chaos. – Jezu Chry ste, musimy im pomóc! – duka Gloria, sięgając do klamki. – Czekaj! CZEKAJ! – Lilly łapie ją za ramię. W boczny m lusterku dostrzega, że pozostali wy glądają z paki, oczy im goreją, są ewidentnie spanikowani, sprawdzają broń i zeskakują na ziemię. – POCZEKAJCIE! – krzy czy do nich. Wy siada z szoferki. Zostały jej po dwie, może trzy kule w każdy m rugerze, ale Matthew ma jeszcze przy najmniej dwadzieścia parę naboi przeciwpancerny ch, a Gloria prawie pełnego Glocka 19. Reszta dy sponuje zaledwie paroma pociskami, ale biorąc pod uwagę, że kąsaczy jest może z pięćdziesięciu i wszy scy kłębią się po południowej stronie miasteczka, powinno starczy ć im amunicji, aby skutecznie interweniować. Matthew podchodzi do szoferki od frontu, odciągając ry giel swojego AK. Lśnienie jego ciemny ch oczu zdradza skrajne napięcie, a bruzdy na młodzieńczy m czole strach. – Jaki mamy plan? Owiewa ich podmuch niosący naręcze iskier oraz smród śmierci i przy palonego mięsa, kucają przy kabinie, każde zaczy na oddy chać szy bciej. – Powinniśmy uderzy ć mocno i od frontu, bo jaki mamy wy bór? – mówi stojący po drugiej stronie auta Ben Buchholz. – Nie, lepiej będzie, jeśli… – zaczy na mówić Lilly , kiedy przery wa jej kobiecy głos. – Cokolwiek zdecy dujemy – odzy wa się Gloria Py ne, patrząc na ogień i potworne, chodzące truchła odziane w płomienie, które maszerują wzdłuż rozpadającej się bary kady – lepiej zróbmy to szy bko, bo ci ludzie nie dadzą im rady z ty mi kijkami. – Słuchajcie! Posłuchajcie mnie! – Lilly unosi dłoń i zwraca się do Hapa Abenathy ’ego, który kuca przy zderzaku ciężarówki: – Jeździłeś autobusem, prawda? Starszy mężczy zna kiwa energicznie głową. – Trzy dzieści cztery lata i złoty zegarek od okręgu Decatur. A co? – Poprowadzisz ciężarówkę – mówi Lilly , obdarzając każdego zdenerwowanego towarzy sza choćby krótkim spojrzeniem. – A jak jest u was ze śpiewaniem?

Parę minut później Barbara Stern niosąca gaśnicę pianową biegnie co sił, kierując się za róg Main Street i Mill Road, kiedy sły szy kompletnie zaskakujący szczebiot przebijający się przez pomrukujący trupi chór. Stalowoszare włosy odgarnęła do ty łu, odsłaniając poznaczoną głębokimi zmarszczkami twarz, sukienka i dżinsowa kurtka przesiąkły potem i chemikaliami. Czuje się odpowiedzialna za tę katastrofę. David również. Gubernator im zaufał, uznał, że może zostawić ich na czele miasta, podczas gdy sam wy ruszy ł na bitwę, a teraz to! Jeżą jej się włoski na karku, kiedy na południu sły szy melody jne ludzkie głosy , zawodzące niczy m niewiasty z beduińskiego plemienia, ich pohukiwania są głośniejsze niż trzaskające drewno i skwierczący tłuszcz. Barbara przezwy cięża panikę i zmienia nieznacznie kierunek biegu, ruszając ku skrzy żowaniu na końcu Mill Road, gdzie zebrała się największa grupa kąsaczy napierający ch na bary kadę i przeciskający ch się przez szpary i szczeliny . Dostrzega coś majaczącego za szalejący mi płomieniami, coś, co wzbija w niebo tuman kurzu, a im bliżej podbiega, ty m wy raźniej sły szy silnik – charaktery sty czny niczy m bicie kościelnego dzwonu – chroboczący na niskim biegu: ciężarówka! Serce zaczy na jej bić coraz szy bciej, czuje na twarzy gorąc uderzający od płonącej bary kady , kiedy skręca za zady miony róg Mill i Folk Avenue. Zauważa swojego męża stojącego przy opuszczonej stacji i wy dającego polecenia grupie uwijającej się przy bary kadzie. Niektórzy ze starszy ch oby wateli ustawili się w strategiczny ch miejscach przy torach, odganiając pochodniami nadciągający ch kąsaczy ; nie mogą zaakceptować, że i tak tę bitwę już przegrali. Ich krzy ki zagłusza hałas. Łzy napły wają Barbarze do oczu, ale podchodzi bliżej. Niedaleko budy nku stacji dostrzega trzech starszy ch mężczy zn polewający ch płonącą bary kadę bły skawicznie kurczący mi się strumieniami piany . David drżący mi dłońmi próbuje utrzy mać łuk my śliwski. Sięga po jedną z ostatnich strzał – znaleźli broń oraz prawie pełny stary kołczan w magazy nie – i celuje w zbliżającego się kąsacza, rosłego martwego mężczy znę, którego brudny roboczy kombinezon zajął się ogniem. Trup maszeruje prosto na Davida, kłapiąc zaciekle zębami, choć płomienie bezlitośnie pożerają jego gnijącą twarz, młóci płonący mi rękoma powietrze. Strzała trafia go między oczy , przeszy wając rozpadającą się czaszkę. Szwendacz zatacza się do ty łu, opada deszcz iskier. Stwór otwiera paszczę, z której ulatnia się kłąb czarnego dy mu, i pada na ufajdany czy mś tłusty m bruk. – DAVID! PATRZ! – krzy czy Barbara. Upuszczona przez nią gaśnica uderza z metaliczny m brzękiem o ziemię i toczy się po kocich łbach, który mi wy łożone jest skrzy żowanie. – SPÓJRZ! TAM, ZA TORAMI! DAVID! TO ONI! David nie ma pojęcia, o czy m ględzi jego żona. Ty mczasem ściana stacji kolejowej zaczy na się chwiać i budy nek zawala się otoczony całunem iskier. Gorąc, hałas, ogniste jęzory – jakby ktoś rzucił granat odłamkowy . Obrońcy bary kady odskakują, niektórzy uciekają, szukając schronienia, inni padają niezdarnie na ziemię, nie zważając na stare, kruche, trzeszczące stawy . David, cofając się odruchowo, poty ka się o własne nogi, łuk i strzały wy padają mu z rąk. Ogień dociera do plamy oleju na bruku, płomień sunie po jezdni. Rozlegają się kolejne krzy ki. – Kochanie, nie czas na drzemkę – drwi sobie Barbara z męża, pomagając mu się podnieść. – Patrz, patrz tam! Jadą do nas, wrócili! PATRZ!

David Stern bierze się w garść. Unosi głowę i nareszcie dostrzega to, o czy m mówi kobieta. Rój zmienił kierunek, spora część spowity ch płomieniami, dy miący ch kąsaczy odwraca się ociężale ku ry czącemu silnikowi, zainteresowana nawoły waniami dochodzący mi od strony opuszczonego parkingu przy torach. Spory samochód przewala się powoli, ale hałaśliwie przez plac, przy ciągając ich uwagę. Ciężarówka pluje czarny mi kłębami spalin, które unoszą się ponad mur. Co chwilę sły chać… śpiew, głęboki i łagodny . Barbara i David zry wają się i biegną przez skrzy żowanie. Nieopodal starej drewnianej wieży ciśnień znajdują doskonały punkt obserwacy jny , skąd mogą spojrzeć na wy rwę w płonącej bary kadzie, przez którą widać wojskową ciężarówkę jadącą po gruby m żwirze przy torach. – O mój Boże – szepcze Barbara, zakry wając usta dłonią. – To Lilly ! David patrzy bez słowa na dziwaczny spektakl rozgry wający się na opuszczonej stacji kolejowej. Ciężarówka terkocze, przejeżdżając przez szy ny , podczas gdy horda kąsaczy – wielu z nich jeszcze się tli, dy mi się przy palone mięso, na ziemię lecą z nich iskry – podąża za siedzący mi na pace, śpiewający mi ludźmi. Trzech mężczy zn siedzi przy opuszczonej klapie z bronią gotową do strzału. Grupka wznosi radosne okrzy ki, ry czy i wrzeszczy , chcąc zwrócić na siebie uwagę jak największej liczby szwendaczy , co jakiś czas intonując refren jakiejś starej rockowej przy śpiewki z Południa – Green Grass and High Tides, Long Haired Country Boy i Whipping Post – okropnie przy ty m fałszując. Ten obrazek wy jątkowo nie pasuje do tego świata po końcu świata. Dobre chłopaki drące mordy na pace ciężarówki hipnoty zują zarówno kąsaczy , jak i obserwujący ch ich ludzi. I wtem wy bucha strzelanina. Pierwsza lufa pluje ogniem, pada potwór za potworem. Niektóre monstra jeszcze chwieją się i zataczają, otoczone iskrami, try ska zgromadzona w martwy ch ciałach jucha. Pozostałe uderzają o ziemię niczy m wory kamieni, jeden po drugim, jak metalowe gołąbki trafione śrutem na strzelnicy przez śpiewający ch falsetem mężczy zn. Lilly stoi za nimi, trzy mając się metalowego elementu ścianki paki, nadzorując całą operacją orlim, skupiony m spojrzeniem, kiedy nagle, bez ostrzeżenia, ciężarówka wpada w koleinę. Uderzenie zrzuca Speeda Wilkinsa – najmłodszego z trzech – z ciężarówki. Ze swojego punktu obserwacy jnego zza płonącej wieży ciśnień Barbara Stern bierze głęboki oddech. – O Jezu… Jezu, Jezu… Kurwa! Kierowca ciężarówki najwy raźniej nie zauważy ł tego, co się stało, i powoli oddala się od leżącego na ziemi mężczy zny , który podnosi się na kolana, lecz szy bko otacza go falanga kąsaczy . Speed rozpaczliwie szuka pistoletu, ale szwendacze napierają z każdej strony – dopadł go przy najmniej tuzin – strzępki poszarpany ch ubrań, które nadal tkwią na ich grzbietach, jeszcze tlą się słabo, powoli dogasając. Jeden z nich, ży lasta kobieta o zwęglonej twarzy – jej skóra sczerniała i zmarszczy ła się jak pergamin – otwiera trzeszczącą szczękę, obnażając rzędy oślizły ch, ostry ch zębisk. Speed jęczy i odsuwa się jak najdalej może, ale naty ka się na kolejne trzy monstra, a mija zaledwie parę sekund. Barbara i David Sternowie patrzą bezsilnie zza drewnianej konstrukcji. Mężczy zna nieporadnie unosi łuk, my śląc, że może uda mu się trafić trzech kąsaczy nachy lający ch się nad chłopakiem, ale są poza zasięgiem strzału; równie dobrze mogliby by ć w hrabstwie obok. Zanim jednak zdąży naciągnąć na cięciwę strzałę z metalowy m grotem, ma miejsce całe mnóstwo różnorakich zdarzeń, które dzieją się w mgnieniu oka. Barbara patrzy z przestrachem, jak ktoś wy skakuje z ciężarówki, niemalże lecąc w powietrzu, nie czekając, aż pozostali uniosą broń do strzału. Lilly ląduje jakieś cztery metry od Speeda, kiedy trzy tlące się trupy rzucają się na chłopaka. Młodzieniec turla się po ziemi, rozpaczliwie kopiąc, próbuje trafić najmniejszego z nich swoim ciężkim roboczy m buciorem.

Lilly rusza ku kompanowi, przy stając jedy nie na ułamek sekundy , aby podnieść należącego do Speeda bushmastera – w strzelbie są może jeszcze dwa naboje, o ile jakiekolwiek – pły nny m ruchem rzuca broń chłopakowi, jednocześnie unosząc trzy manego w lewej ręce rugera. Kiedy gnijące szczęki stojącego najbliżej kąsacza mają zacisnąć się na przedramieniu Speeda, dziewczy na dosłownie w ostatniej chwili oddaje szy bką serię, trafiając dwóch szwendaczy prosto w czoło, strumień ciemnego śluzu try ska w powietrze, dy miące trupy flaczeją i osuwają się na ziemię. Prakty cznie w ty m samy m momencie Speed łapie strzelbę i wty ka lufę w gębę trzeciego stwora – naciska spust i ostatnia kula znajdująca się w komorze bushmastera rozry wa czaszkę trupa, która prakty cznie znika w purpurowo-czarnej mgiełce pły nu mózgowo-rdzeniowego. Gapie patrzący na to wszy stko z drugiej strony bary kady , chowający się za wieżą ciśnień, wstrzy mują oddech. Barbara zakry wa usta dłonią, otwierając szeroko gorejące oczy . David ciężko wy puszcza powietrze. Ekipa z ciężarówki przy łącza się do akcji – z otwartego okna szoferki wy staje lufa, a mężczy źni na pace przy jmują pozy cje strzeleckie – opróżniając cenne magazy nki. Kule szatkują gnijące zwłoki, trupy zaczy nają tańczy ć groteskowy balet śmierci: plié śmierdzącego mięsa, jeté skażonej krwi i grand pas de deux pary zwęglony ch trucheł, które obijają się o siebie i padają na ziemię, obmy te posoką. Nie ustaje grzechot automatu, kolejna seria przecina powietrze. – Dobry Boże – mamrocze pod nosem strwożona Barbara Stern, ledwie sły sząc własny głos. Kobieta patrzy szeroko otwarty mi oczy ma na Lilly , która spokojny m krokiem wraca do ciężarówki, odry wa z koszuli kawałek materiału, odkręca korek baku znajdujący się w ty lnej części auta i zanurza zwiniętą szmatkę w benzy nie, wpy chając ją do wlewu. Na nogach trzy ma się jeszcze około dziesięciu kąsaczy , którzy zaczy nają chy botać się powoli ku ciężarówce. Lilly sięga do kieszeni po zapalniczkę, podpala skrawek tkaniny i podchodzi spokojny m krokiem do szoferki od strony kierowcy , mówiąc coś do pozostały ch. Czterej mężczy źni i kobieta odwracają się i ruszają truchtem w stronę bary kady . Lilly sięga do środka kabiny i naciska klakson – ostry przenikliwy dźwięk przy ciąga uwagę wszy stkich kręcący ch się po okolicy kąsaczy , którzy zaczy nają człapać w stronę ciężarówki – odwraca się i zaczy na biec, kiedy z wetkniętej do wlewu płonącej szmatki zaczy na unosić się czarny dy m, a ogień zmierza powoli ku łatwopalnej cieczy wy pełniającej bak. Lilly jest już niemal przy spowitej płomieniami bary kadzie, kiedy ciężarówka wy bucha. Eksplozję poprzedza krótki, cichy bły sk jasnego światła – jakby fotograf zrobił zdjęcie, korzy stając ze staromodnego flesza – i szum pocieranej o draskę zapałki, a następnie auto wy latuje w powietrze. Kąsacze, którzy zdąży li podejść dostatecznie blisko ciężarówki, prakty cznie topnieją, grom dźwiękowy , niczy m uderzenie młota Hefajstosa w kowadło, trzęsie posadami miasteczka, drżą szy by w oknach w co najmniej trzech przecznicach. Fala uderzeniowa zwala Lilly z nóg, dziewczy na nie wchodzi, a wlatuje przez szparę płonącej bary kady , lądując tuż za Sternami, którzy przy glądają się z niedowierzaniem całemu spektaklowi zza drewnianej wieży . Czarny grzy b o konsy stencji py łu węglowego wy rasta z poskręcanego trupa ciężarówki, przeszło połowa nadwozia w mgnieniu oka przemienia się w spaloną doszczętnie stertę powy ginanego metalu. Cisza, która przy chodzi potem, jest niemal tak samo zaskakująca, jak sama eksplozja. Lilly przewraca się na plecy i patrzy na puste niebo, kręci się jej w głowie i dzwoni w uszach, na języ ku czuje miedziany smak krwi z rozciętej wargi, rana znowu się otworzy ła, jej kręgosłup ucierpiał przy upadku, ledwie może się ruszać. Pozostali członkowie niedużego oddziału wy biegają zza płonący ch części bary kady i stają jak wry ci, patrząc na nią jakby , ku ich

wy raźnemu rozczarowaniu, została znokautowana w ostatniej rundzie tego brawurowego kontrataku. Nikt nie odzy wa się przez dłuższą chwilę, wokół trzaska ogień. Słońce jest już wy soko na niebie, zapowiada się ciepły dzień. Barbara Stern nareszcie wy chodzi zza wieży ciśnień i jakby nigdy nic, spacerowy m krokiem podchodzi do Lilly , która próbuje złapać oddech. Staje nad nią, pozwala sobie na przeciągłe, zbolałe westchnięcie, a potem zmęczony uśmiech. Lilly nie może się powstrzy mać i kąciki jej ust wędrują do góry , jest wdzięczna, że ma przed sobą twarz kogoś rozsądnego, z kim potrafi komunikować się bez choćby jednego słowa. Nareszcie Barbara Stern bierze głęboki oddech, mruży oczy i mamrocze: – Pozerka.

Nie mogą sobie pozwolić na odpoczy nek – nawet najkrótszy z możliwy ch – gdy ż miasteczko narażone jest na kolejny atak. Zuży li prawie całą amunicję, bary kada nadal płonie, lecą iskry , zajmują się kolejne budy nki. Do tego całe zamieszanie ściągnęło uwagę kąsaczy , którzy pałętali się po okoliczny ch lasach, a którzy teraz majaczą pomiędzy drzewami. Lilly przejmuje dowodzenie i zabiera się za rozwiązanie sprawy pożaru. Zbiera paru silny ch mężczy zn – Matthew, Bena, Speeda, Hapa i Davida Sterna – aby stróżowali przy wy łomie w murze i zapobiegli dalszej inwazji szwendaczy , oszczędzając przy ty m niezby t duże zasoby amunicji, które im zostały . Następnie zwołuje nadający ch się do pracy seniorów i dzieci, każąc im utworzy ć ogonek wzdłuż toru, i podawać jeden drugiemu kolejne kubły pełne zaczerpniętej z nieczy nnej studni za budy nkiem sądu, zastałej wody . Dość prędko udaje im się opanować szalejące płomienie, robota idzie zadziwiająco sprawnie, zważy wszy na ograniczone umiejętności i siłę fizy czną słabszy ch mieszkańców miasteczka, którzy dźwigają wiadra śmierdzącej wody i gaśnice przez południową część osiedla. Nikt nie kwestionuje autory tetu Lilly , która stanowczo, acz uprzejmie, rzuca kolejne komendy , stojąc na dachu ciężarówki z naczepą. Ludzie są zby t otumanieni wspomnieniem niedawnej walki, zby t roztrzęsieni, aby się z nią droczy ć, poza ty m mieszkańcy Woodbury nadal wy czekują powrotu Gubernatora, który z pewnością zaprowadzi tutaj porządek i wszy stko znów będzie dobrze. Teraz panuje chaos, ale Philip Blake się nimi zajmie i będą mogli z powrotem wieść normalne, zwy czajne – na ty le, na ile się da – ży cie. Lilly udaje się zabezpieczy ć miasteczko jeszcze przed zmrokiem. Ogień zostaje ugaszony , zwłoki usunięte, bary kady naprawione, ranni przeniesieni do infirmerii, ulice oczy szczone z czający ch się w mroku pojedy nczy ch trucheł, a prowiant i amunicja zinwentary zowane. Zmęczona, obolała, wy zuta z sił Lilly mówi zgromadzony m na główny m placu ludziom, żeby zrobili sobie krótką przerwę, zajęli się ty mi, którzy odnieśli rany , ogarnęli się i spotkali z nią za godzinę w budy nku sądu. Tłumaczy , że muszą uciąć sobie małą pogawędkę. Nikt nie przeczuwa, że Lilly ma dla nich prawdziwą bombę, ale musi zdetonować ją jak najdelikatniej.

DWADZIEŚCIA JEDEN Ludność Woodbury – miasteczka, które jeszcze nie tak dawno znane by ło jako największy ośrodek kolejowy w środkowo-zachodniej Georgii, a w broszurach informacy jny ch oraz na wy pisany m na drewnianej wieży ciśnień sloganie określane mianem „Rodzy nki w cieście” – zbiera się w zawilgotniałej, zalatującej stęchlizną, zagraconej salce na ty łach skromnego budy nku sądu. Całkowita populacja tego miejsca – nie licząc dwóch mężczy zn patrolujący ch zewnętrzną stronę bary kady , Matthew i Speeda, oraz wy konującego owiane tajemnicą zadanie w infirmerii Boba Stookey a – wy nosi dwadzieścia pięć dusz: sześć kobiet, czternastu mężczy zn i pięcioro dzieci poniżej lat dwunastu. Te ćwierć setki zajmuje miejsca na pory sowany m parkiecie, rozkładając krzesła i siadając przodem do ty lnej ściany jak w teatrze; czekają, aż jedy ny mówca przewidziany na dzisiejszy wieczór otworzy usta. Lilly maszeruje tam i z powrotem wzdłuż popękanego muru z dziurami po kulach, gdzie podarte flagi kraju i stanu zwisają smętnie z pogięty ch metalowy ch słupków niczy m totemy dawno zapomnianej cy wilizacji. Od wy buchu epidemii minęły prawie dwa lata i przez cały ten czas ludzie ży li i umierali w tej salce, padały tutaj niewy powiedziane groźby , zawierano sojusze, a upadki i narodziny kolejny ch reżimów okupowano rozlewem krwi. Dziewczy na powtarza sobie w my ślach, co ma zamiar dzisiaj powiedzieć, nie może pozwolić, aby choć jedno jej słowo zabrzmiało fałszy wie, pot ścieka strużkami po zafrasowanej twarzy . Przebrała się w świeże ciuchy , na szy i zawiązała kolorową chustę. Obcasy jej butów do jazdy konnej stukają miarowo o zakurzoną posadzkę. Do biodra przy pięła nowiutką kaburę, z której wy staje Ruger MK II. W mansardowe okna stuka wiatr, skrzy pią metalowe krzesła, podekscy towane, zniecierpliwione szepty prześlizgują się po ciszy . Mieszkańcy Woodbury w napięciu czekają, aż Lilly oznajmi im to, co ma do powiedzenia. Dziewczy na wie, że musi się wreszcie odezwać, nie ma innego wy jścia. Bierze głęboki oddech, odwraca się do grupy i mówi prawdę. Całą.

Bob Stookey idzie ciemny m, pusty m chodnikiem z lepkim, uwalany m krwią pojemnikiem na odpady medy czne pod pachą. Skręca na rogu Main Street i Jones Mill Road, kiedy zauważa stojące na trawniku przed budy nkiem sądu buczące po cichu generatory , jakieś dwadzieścia metrów dalej przez plac. Nieduże, pękate silniczki o mocy pięciu koni mechaniczny ch drżą i sapią, plując nieduży mi kłębami spalin, pracują wy trwale, aby skąpać pobliską salkę przy jemny m ciepły m światłem. Bob przy staje na skraju placu, patrząc na widoczny ch za oknami, zebrany ch w środku mieszkańców miasteczka; przy gląda się w zadumie ich sy lwetkom, obserwuje reakcje na wieści, jakie ma dla nich Lilly . On sam już sły szał, co się stało, dowiedział się o Austinie i pozostały ch, którzy zginęli, a także i o ty m, co, sądząc po poruszeniu, zapewne przed momentem ty m biedny m ludziom oznajmiła. Późny m popołudniem Bob odby ł z Lilly niedługą rozmowę, pozwolił jej podzielić się z nim swoim smutkiem i zapewnił, że cokolwiek planuje, może liczy ć na jego pełne poparcie. Nie napomknął jednak o ostatniej prośbie

Gubernatora, nie zaprowadził jej też do jego mieszkania na piętrze na końcu Main Street, gdzie nadal rezy dował pewien lokator. Bob stoi ze swoim pudłem pełny m wnętrzności i gapi się przez proscenium okien na jasno oświetloną salkę. Lilly kiwa głową do ludzi, z który ch część unosi ręce i poproszona przez prowadzącą spotkanie, zaczy na mówić, zadawać niemożliwe dla niego do wy chwy cenia py tania ze zmartwieniem wy pisany m na twarzy . Lecz Bob widzi coś jeszcze, co sprawia, że marszczy brwi, zaskoczony , otumaniony , nawet zaniepokojony . Z tej odległości, z ukry cia za chudą topolą, krzy wiąc się z powodu otaczającego go smrodu bijącego od makabry cznego pakunku, dostrzega, że niektórzy z zebrany ch patrzą na Lilly z… no właśnie, z czy m? Z nadzieją? Ulgą? Matka Boba, Delores, by ła pielęgniarka służąca na okręcie wojskowy m w czasie wojny koreańskiej, miała w zanadrzu idealne słowo, który m można by opisać to, co jej sy n widzi teraz przez brudne szy by na zmęczony ch, znużony ch twarzach ludzi cierpliwie słuchający ch Lilly rozprawiającej o przy szłości ich małej osady . Słowem ty m by ła „łaska”. „Nawet w sy tuacjach beznadziejny ch, Bobby – mówiła mu Delores Stookey – nawet kiedy zwy cięża śmierć, ból i, tak, nawet zło… ludzie mogą dostąpić łaski. Bóg nas takimi stworzy ł, Bobby , nie dostrzegasz tego? Bóg stworzy ł nas na swoje podobieństwo. Nie zapominaj o ty m, skarbie, bo człowiek może odnaleźć łaskę, nawet jeśli przy tłaczają go nieszczęścia”. Bob Stookey obserwuje twarze zgromadzony ch, słuchający ch uważnie, co Lilly ma im do powiedzenia na temat tego, co nadejdzie jutro. Z kolei z jej zachowania, z tego, jak stoi, jak niemal niezauważalnie wy suwa ramiona w stronę słuchaczy pomimo obolałego ciała i ducha, pomimo zmęczenia i smutku, medy k odczy tuje, że dziewczy na jest bliska sfinalizowania transakcji. Bob nie uznałby sam siebie za G-I-N-A i nawet się na ty m nie znał – choć przecież opiekował się tamtą biedaczką, kiedy poroniła – ale jest przekonany , że obserwuje narodziny nowej duszy . Narodziny przy wódcy .

Stojąc w duszny m pomieszczeniu, obserwowana przez dwadzieścia parę płonący ch, zniecierpliwiony ch, wy straszony ch, ale i pełny ch nadziei par oczu, Lilly Caul czeka, aż szepty ucichną, żeby wy łoży ć kawę na ławę. – Powiem tak – odzy wa się nareszcie. – O Philipie Blake’u my śleliśmy różnie, ale fakty cznie pomagał nam przeży ć i trzy mał kąsaczy z dala. Proste. Lecz prawda jest taka, że przy zwy czailiśmy się ży ć pod rządami dy ktatora. My wszy scy , bez wy jątku. Milknie na chwilę, ostrożnie dobierając kolejne słowa. Czuje na sobie palący wzrok zgromadzony ch. Robi się tak cicho, że Lilly sły szy trzeszczące fundamenty i szalejący w kościach stuletniego budy nku wiatr. – A ja nie chcę rozkazy wać – ciągnie – jedy nie jestem gotowa wziąć na siebie odpowiedzialność za tę społeczność. Mamy szansę coś osiągnąć. Nie chcę władzy . Nie proszę o nic. Mówię ty lko, że to miasto może znowu by ć dobry m, bezpieczny m, przy zwoity m miejscem do ży cia. I jestem gotowa by ć tą, która… no wiecie… doprowadzi nas do tego celu. Lecz jeśli nie chcecie mnie widzieć w tej roli, nie będę się kłócić. Czas zagłosować. Żadnej dy ktatury . Od dziś w Woodbury panuje demokracja. Nie zwlekajmy . Kto chce, żeby m przejęła stery , ręka w górę. Połowa zgromadzony ch od razu podnosi ręce. Barbara i David Sternowie, siedzący

w przednim rzędzie, trzy mają dłonie najwy żej, uśmiechając się, ich smutne oczy maskują my śli o ciężkiej przeprawie, jaka czeka Woodbury . Ludzie z ty łu salki spoglądają po sobie, jakby czekali na jakiś sy gnał, który powie im, co zrobić. Lilly pozwala sobie na westchnienie pełne nie ty lko ulgi, ale i skrajnego zmęczenia, kiedy pozostali również podnoszą ręce.

Tej nocy sen nie przy chodzi prędko, pomimo że Lilly pada z nóg. Czuje się, jakby całe lata nie spała we własny m łóżku – co jest w gruncie rzeczy prawdą – choć nie by ło jej w mieszkaniu zaledwie dwa dni. Zapada w drzemkę, lecz budzi się kilkakrotnie, czując parcie na pęcherz, i za który mś razem omiata wzrokiem porozrzucane po podłodze rzeczy Austina. Z czułością i smutkiem, które nagle zakradają się do jej serca, zbiera jego osobiste drobiazgi – zapalniczkę, talię kart do gry , scy zory k, jakieś ubrania, łącznie z bluzą z kapturem i kapeluszem z szerokim rondem – i chowa do szuflady , aby się nie zgubiły . Nigdy ich nie wy rzuci. Musi jednak nieco uprzątnąć przed ty m, co niedługo nastąpi. Siada i wy bucha płaczem. Kiedy wraca do łóżka, do głowy wpada jej pewien pomy sł, coś, co ona i reszta Woodbury powinni zrobić od razu po wschodzie słońca, zanim zajmą się jedny m z miliona najróżniejszy ch czekający ch na nich zadań. Zasy pia na parę godzin, a kiedy się budzi, jej sy pialnia skąpana jest w świetle dnia, jasne promienie prześwitują pomiędzy zasłonami. Czuje się jak nowo narodzona. Ubiera się i kieruje swoje kroki prosto na plac. Paru starszy ch mieszkańców miasteczka ze słabszy mi pęcherzami i starczy mi prostatami już zebrało się w jadłodajni naprzeciwko budy nku sądu i postawiło starą kawiarkę ze stali nierdzewnej na palniku. Lilly zostaje przez nich powitana z wy lewnością zarezerwowaną niegdy ś dla przy wódców świata. Odnosi wrażenie, że ludziom ulży ło na wieść o kresie reżimu Gubernatora, choć nikt się z ty m nie afiszuje. Nie kry ją jednak swojej radości z objęcia przy wództwa przez nią. Lilly dzieli się z nimi pomy słem, który wpadł jej do głowy przed snem, i zebrani potwierdzają, że jest dobry . Dziewczy na każe paru silniejszy m mężczy znom rozesłać wici i godzinę później całe miasteczko czeka na nią na try bunach toru wy ścigowego. Panna Caul staje na środku piaszczy stego placu – gdzie niegdy ś mieścił się swoisty ring, na który m mężczy źni i kobiety walczy li aż do śmierci ku uciesze gawiedzi – i dziękuje wszy stkim za przy jście, mówi parę słów o swoich planach na przy szłość i wreszcie prosi zebrany ch o pochy lenie głów i uczczenie poległy ch chwilą ciszy . Następnie wy mienia imiona ty ch, którzy zginęli w ciągu ostatnich ty godni i miesięcy , starając się po prostu przeży ć. Przez prawie pięć minut powolnie wy głoszona litania rozchodzi się echem ku błękitnemu jak jajo rudzika niebu. – Scott Moon… Megan Lafferty … Josh Lee Hamilton… Caesar Martinez… Doktor Stevens… Alice Warren… Bruce Cooper… Gus Strunk… Jim Steagal… Ray mond Hilliard… Gabe Harris… Rudy Warburton… Austin Ballard… I tak dalej. Lilly recy tuje kolejne imiona silny m, pełny m powagi i szacunku dla zmarły ch, dźwięczny m głosem, rozdzielając jedno od drugiego chwilą ciszy , aby słowa zdąży ły wy brzmieć na wietrze i odfrunąć aż po najdalsze zakątki stadionu. Pamięta o większości poległy ch, ty lko od czasu do czasu zerka na zanotowane niedbały m pismem na spoczy wającej w wilgotnej dłoni pomiętej kartce katalogowej zapiski, żeby sprawdzić, jak nazy wali się ci, który ch imion aż do dziś

nawet nie znała. Przed ostatnim robi krótką pauzę. – Philip Blake – mówi obojętny m, wy prany m z emocji głosem. Imię Gubernatora brzmi inaczej – złowieszczo, niemal bluźnierczo – niż pozostałe, gdy rozchodzi się echem po try bunach. Lilly spogląda na zgromadzony ch za siatką, zmęczony ch nieszczęściami ostatnich dni ludzi, którzy powoli unoszą wzrok, aby na nią spojrzeć. Nadal milcząc, zebrani nieśmiało wy mieniają się spojrzeniami. Dziewczy na wzdy cha przeciągle, po czy m kiwa głową. – Niech Bóg ma ich dusze w opiece. Z ławek dochodzą do niej słowa wy szepty wany ch naprędce modlitw. Lilly zaprasza wszy stkich na arenę, aby dopełnić ry tuału. Powoli, seniorzy , dzieci i ocalali członkowie jej oddziału przechodzą przez bramę i stają razem na piaszczy sty m polu. Rozpoczy na się demontaż, który dziewczy na nadzoruje. Rozbierają słupki i kajdany stojące na obrzeżach zaimprowizowanego ringu, gdzie jeszcze niedawno przy pinano kąsaczy . Sprzątają kory tarze i tunele, podnosząc strzępy odzieży , łuski, połamane kije i powy ginane ostrza. Zmy wają plamy zaschniętej krwi. Czy szczą podjazdy , szorują ściany , do duży ch kontenerów na śmieci wy rzucają wszy stko, co przy pomina im o odby wający ch się tutaj niegdy ś zawodach. Paru młodszy ch mężczy zn schodzi nawet do katakumb pod torem, żeby zająć się trzy maną tam garstką kąsaczy , którzy nadal przeży wają męczarnie niekończącego się czy śćca. Lilly zaczy na rozumieć, że kolekty wne sprzątanie, jakiego się podjęli, jest tożsame z kolekty wny m oczy szczeniem. Dzisiaj zamy kają rzy mski cy rk. Żadny ch więcej gladiatorów, żadny ch walk poza tą jedną, wspólną, w której stawką jest przetrwanie. Kiedy pracują, Lilly zauważa coś, co ją zaskakuje. Z początku to bardzo subtelne uczucie, ale nasila się wraz z postępujący mi porządkami. Nastroje zaczy nają się poprawiać, humory polepszać. Ludzie rozmawiają ze sobą pogodniejszy mi głosami, przerzucają żarcikami, wspominają dawne dzieje i snują pełne nadziei plany na przy szłość. Barbara Stern sugeruje, żeby piaszczy stą arenę przerobić na ogród warzy wny , w sklepie zostały jeszcze dobre nasiona. Lilly uważa, że to zajebiście dobry pomy sł. I przez ty ch parę godzin wiosennego poranka uwijający się w ciepły m słońcu Georgii ludzie, choćby ty lko na krótko, są prawie szczęśliwi. Prawie.

Przed zmierzchem w nowy m Woodbury zapanowuje spokój. Bary kada została wzmocniona od południowego wschodu i północy , ustalono nowe godziny patroli na murze – choć okoliczne lasy są relaty wnie ciche – uzupełniono zapas paliwa i wody pitnej, rozdy stry buowano suchy prowiant pośród mieszkańców. Żadnego więcej handlu, żadnej polity ki, żadnego zadawania py tań. Mają wy starczająco jedzenia oraz źródeł energii, żeby przeży ć całe miesiące. Lilly zwołuje spotkanie w salce w budy nku sądu i konsultując swoje zamiary z pozostały mi, ustala komitet decy zy jny – w jego skład wchodzą starsi mieszkańcy oraz głowy rodzin – który ma głosować przy podejmowaniu najważniejszy ch kwestii. Po zapadnięciu zmroku ochładza się znacznie i Lilly uznaje, że czas wrócić do domu. Dokucza jej odzy wający się w krzy żu ból, odczuwa też sporady czne skurcze, ale umy sł ma niczy m niezmącony , od dawna nie stąpała po ziemi tak pewnie. Jest umęczona, ale dziwacznie spokojna,

idzie powolny m krokiem po chodniku ku swojemu budy nkowi, rozmy ślając o Austinie, Joshu, a także o swoim ojcu, kiedy dostrzega znajomą postać maszerującą po drugiej stronie ulicy z workiem z grubego, mocnego materiału, z którego kapie na chodnik. – Bob? – mówi Lilly , przechodząc przez ulicę; podchodzi do niego, marszcząc brwi, zaniepokojona zakrwawiony m pakunkiem. – Co się dzieje? Co robisz? Mężczy zna przy staje. Pada na niego gęsty cień, odległa latarnia rzuca jedy nie blade światło, które nie dociera do jego głębokich zmarszczek. – A nic, nic… takie tam… sprawy – odzy wa się drżący m ze zdenerwowania głosem. Jest ewidentnie zakłopotany . Odkąd przestał pić, dba o siebie. Lekko przetłuszczone włosy zaczesał do ty łu, odsłaniając pomarszczone czoło i kurze łapki w kącikach zmęczony ch oczu. – Nie chcę się wtrącać, Bob – skinieniem głowy pokazuje na worek – ale to już drugi raz, kiedy łapię cię na ty m, że targasz jakieś obrzy dlistwo przez miasto. To nie moja sprawa, ale czy to przy padkiem nie… – Nie, to nie człowiek, Lilly – burczy . – Idę ze stacji rozrządowej. To ty lko mięso. – Mięso? – Królik, którego znalazłem w jednej ze swoich pułapek. Trup. – Bob, nie… – Obiecałem mu, Lilly . – Mężczy zna rezy gnuje z dalszej maskarady , jakby opadł z sił, zwiesza głowę ze smutku i, by ć może, także i ze wsty du. – Ona dalej tam jest… biedna, przeklęta kreatura… kiedy ś by ła jego córką. Obiecałem mu. Muszę dotrzy mać słowa. – Jezu Chry ste, chy ba nie mówisz o… – Mogę podeprzeć się ty m, że uratował mi ży cie – mówi Bob, gapiąc się na ziemię i pociągając żałośnie nosem. Z jego pakunku nadal kapie. Lilly zastanawia się chwilę nad ty m, co usły szała, i wreszcie mówi cicho: – Pokaż mi.

DWADZIEŚCIA DWA Bob przekręca klucz w zamku i otwiera drzwi. Lilly wchodzi za nim do mieszkania, razem przekraczają próg sanktuarium Gubernatora. Dziewczy na staje w przesiąknięty m kwaśny m smrodem, zagracony m foy er. Bob nadal ściska w pokrzy wiony ch palcach worek z mięsem, skręca za róg i znika w salonie, ale Lilly zwleka, chłonąc smutny powidok pry watnego ży cia Philipa Blake’a. Od swojego przy by cia do Woodbury panna Caul gościła w leżu Gubernatora jedy nie kilkakrotnie, a każda jej wizy ta by ła krótka i towarzy szy ł jej przy prawiający o ciarki dy skomfort. Przy pomina sobie niewy tłumaczalne hałasy dochodzące z drugiego pokoju – głośne oddechy , słabe metaliczne pobrzękiwania i to dziwne, zupełnie niepasujące do tego miejsca bulgotanie, jakby w kuchni ktoś gotował metę – ale teraz, stojąc ze skrzy żowany mi na piersi ramionami, kiedy sły szy te same niepokojące dźwięki, nie czuje nawet ułamka dawnego obrzy dzenia i odrazy . Ściskający za serce smutek bijący od tego miejsca zaczy na ją przy tłaczać. Pory sowany parkiet, wy blakła tapeta, okna zasłonięte czarny m muślinem i stary mi kocami, pojedy ncza żarówka zwisająca z popękanego sufitu, odór pleśni i środka dezy nfekującego gęstnieje w zastały m powietrzu. Lilly czuje ucisk w żołądku, dopada ją dojmujący smutek. Bierze ciężki oddech i próbuje przegonić czarne my śli. Bob woła ją z salonu. – Lilly , chodź tutaj… chcę, żeby ś kogoś poznała – mówi, próbując brzmieć jak gdy by nigdy nic. Dziewczy na raz jeszcze wciąga powietrze do płuc, a wtedy przez głowę przechodzi jej dziwaczna my śl: człowiek, który tutaj mieszkał, stracił wszy stko i doprowadziło go to do szaleństwa, skończy ł niczy m samotny rozbitek w tandetnej próżni pozaklejany ch okien i gołej żarówki, gdzie nie uchowało się ży cie. Lilly przechodzi do salonu, lecz staje jak wry ta, widząc trupka szamoczącego się na łańcuchu przy pięty m do ściany naprzeciwko. Penny Blake przy prawia ją o mimowolny , lodowaty dreszcz przerażenia, który ściska jej wnętrzności i jeży włosy na głowie. Lecz ty m insty nktowny m odruchom towarzy szy również coraz silniejsza fala żalu, smutku, a nawet współczucia. Bo nadal jest w ty m monstrum coś, co przy pomina o utracony m dzieciństwie, co potrafi zatrząść światem Lilly – ta pomarszczona, sczerniała twarzy czka, na którą opadają skołtunione kucy ki przewiązane brudny mi wstążeczkami, malutka, niegdy ś chabrowa sukienka na ramiączkach teraz jest tak upaprana śliną, czarny m śluzem i juchą, że zmieniła kolor na ziemistoszary . Bob klęczy przy dziewczy nce wy starczająco blisko, aby dotknąć jej ramienia, ale na ty le daleko, że trupek nie może go dosięgnąć swoimi kłapiący mi, zgrzy tający mi, drżący mi szczękami. – Lilly , poznaj Penny – mówi Bob z zaskakującą czułością i sięga do worka, z którego wy jmuje kawałek purpurowo-czerwonawego mięsa. Martwa dziewczy nka gry zie powietrze i wy daje z siebie udręczony jęk. Bob karmi ją niezidenty fikowany m organem. Kiedy Penny żuje kawałek ludzkiego ciała, a try skające z niego soki ściekają po jej pomarszczony ch, bezzębny ch dziąsłach, spły wając po podbródku, w mlecznobiały ch oczach tli się agonia oczekiwania. Lilly podchodzi bliżej, czując na swoich barkach ciężar dojmującego smutku, który przy gniata ją do ziemi. Dziewczy na klęka tuż przy martwy m dziecku i duka: – O mój Boże… Bob… Jezu Chry ste… Czy to jego…? O Jezu…

Bob delikatnie głaszcze tłuste, jakby zrobione z wosku włosy dziewczy nki, kiedy ta łapczy wie pożera kawałek mięsa. – Penny , poznaj Lilly – mówi bardzo delikatnie. Kobieta spuszcza głowę i wbija wzrok w podłogę. – Bob, to jest… Jezu. – Obiecałem mu – odpowiada mężczy zna. – Bob… Bob – szepcze Lilly , nawet nie podnosząc wzroku. Mlaszczące odgłosy przeżuwania drażnią jej uszy . Nie może nawet spojrzeć na tę istotę. Kątem oka dostrzega ślady po gwoździach w dy wanie i plamy zakrzepłej krwi w miejscu, gdzie przy bito do podłogi drewnianą pły tę. Ściany również są umazane szkarłatem, który najwy raźniej nie chciał zejść pomimo intensy wnego tarcia i uży cia silnego detergentu. Powietrze pachnie kwaśną zgnilizną i miedzią. Bob coś do niej mówi, ale go nie sły szy ; pogrążona jest w smutku, jej my śli otaczają niedola i szaleństwo uwy puklone atmosferą tego miejsca, gnijące w zasłonach, rozkładające się pomiędzy deskami, pleśniejące pod listwami. Braknie jej tchu, oczy zaczy nają płonąć. Przy chodzą nieproszone łzy i Lilly próbuje złapać oddech, jednocześnie powstrzy mując przemożną potrzebę płaczu. Przeły ka ślinę, przeganiając szloch, który więźnie jej w gardle. Zaciska pięści i podnosi głowę, spoglądając na martwą dziewczy nkę. Dawno temu Penny Blake siady wała na ojcowskim kolanie i słuchała bajeczek na dobranoc, ssąc kciuk i pocierając rożkiem kocy ka o nosek. Teraz patrzy tępo przed siebie oczy ma koloru ry biego brzucha, niewidzący mi jak u kreta; katatoniczne ślepia bły szczą nienasy cony m głodem. Oto ży wy sy mbol tragedii, jaką przy niosła ze sobą epidemia. Przez nieznośnie długą chwilę Lilly klęczy przed martwą dziewczy nką, kręcąc powoli głową. Gapi się na deski podłogi, podczas gdy Bob bez słowa karmi trupka resztką mięsa, pogwizdując przy ty m beztrosko i zaplatając od niechcenia jej brudne kosmy ki. Lilly szuka odpowiednich słów, już wie, co należy zrobić. Nareszcie, po paru niekończący ch się minutach, patrzy na przy jaciela i mówi: – Domy ślasz się, co musimy zrobić? – Nie spuszcza wzroku z jego przy gnębiony ch, otoczony ch czerwoną obwódką, zapadnięty ch oczu. – Nie ma innego wy jścia. Bob wzdy cha z rezy gnacją, wstaje i podchodzi do sofy , na którą pada niczy m Sy zy f umęczony ciężarem wtaczanego raz po raz kamienia. Przy garbiony , ociera oczy , drżą mu usta. – Tak, wiem, wiem – mówi przez łzy . – Ale ty to zrób, Lilly , dziecino… Ja nie mam do tego serca.

Z kuchennej szuflady wy ciągają szpikulec do lodu. Znajdują w miarę czy ste prześcieradło i Lilly każe Bobowi poczekać na zewnątrz. Lecz mężczy zna – który trwał przy umierający ch żołnierzach i całe ży cie opiekował się bezpańskimi psami – odmawia, nie chcąc okazać braku szacunku dla martwej dziewczy ny . Mówi, że będzie jej asy stował. Podchodzą do Penny , kiedy ta nadal je. Lilly narzuca na nią prześcieradło, przy kry wając jej głowę i twarz; próbuje przy ty m nie niepokoić trupka na ty le, na ile to możliwe. Drobne monstrum szarpie się z bawełniany m kokonem, kiedy zostaje delikatnie położone na podłodze. Lilly siada na podry gujący m ciele ze szpikulcem podniesiony m do ciosu.

Penny szamocze się pod prześcieradłem i przy gniatająca ją do ziemi dziewczy na ma kłopot z dokładny m wy celowaniem w głowę, aby zadać sprawne i czy ste uderzenie. Obok niej, tuż przy drżący m zawiniątku klęczy Bob, który zaczy na cichutko śpiewać – stary chrześcijański hy mn – i Lilly zamiera, nadal trzy mając szpikulec w górze, zdziwiona zachowaniem Boba. – Tam na wzgórzu stał stary , szorstki krzy ż – nuci mężczy zna stworowi, który jeszcze niedawno by ł dzieckiem, a jego zgrzy tliwy głos nagle staje się ciepły i słodki jak miód. – Straszny ch cierpień i hańby znak. Obejmuję krzy ż, gdzie mój skonał Pan, gdy ratował ginący świat. Lilly nadal nie może się ruszy ć. Czuje, że coś dzieje się z zawilgotniały m pakunkiem rzucający m się pod prześcieradłem. Podry gi i szarpanie ustają, stwór nagle i niespodziewanie uspokaja się, jakby zaczął nasłuchiwać. Dziewczy na gapi się z niedowierzaniem na Penny . Nie rozumie tego, co się stało, ale trup przestał się ruszać. – Cudną duszy mej głosi wieść, że Baranek zszedł z wy ży n chwały swej, na Golgotę me grzechy nieść – nie przestaje śpiewać Bob. Lilly pewny m ruchem wbija szpikulec w czaszkę owiniętego w prześcieradło potworka i monstrum zwane Penny nareszcie odchodzi prosto do leżącego gdzieś daleko stąd domu.

Decy dują, że wy prawią jej pogrzeb jak zwy czajnemu dziecku. To pomy sł Lilly , na który Bob chętnie przy staje. Dziewczy na posy ła go po pozostały ch i każe rozejrzeć się za taczką, brezentową płachtą i odpowiednim pudłem, a następnie wy brać miejsce na pochówek. Bob wy chodzi, a ona zostaje na chwilę w mieszkaniu sama, gdy ż ma do załatwienia jeszcze jedną, ostatnią już sprawę.

DWADZIEŚCIA TRZY Lilly znajduje w szafie w sy pialni Philipa pudełko z nabojami, które pasują do opartej o ścianę za skrzy nkami po owocach strzelby . Ładuje broń i idzie z nią do pokoju obok. Przechodząc obok pogrążonego w mroku pomieszczenia, jedy nie rzuciła okiem na ustawione w rzędach upiorne bulgoczące akwaria, z który ch dobiegały niepokojące, głuche dźwięki, ale tajemnica Philipa Blake’a zdąży ła na zawsze skazić jej umy sł. Lilly staje przed szklany mi pojemnikami i przeładowuje strzelbę. Mierzy do pierwszego akwarium i pociąga za spust. Huk wy strzału niemal wy sadza jej bębenki, kawałki szkła przecinają powietrze, chlupie woda i na ziemię, turlając się, spada opchnięty łeb. Przeładowuje broń ponownie i strzela. Potem jeszcze raz. I jeszcze, rozbijając kolejne akwaria, które eksplodują, opluwając podłogę strumieniami wody i mocząc Lilly stopy . Trupie głowy jakby rozpły wają się w próżni. Łącznie dwadzieścia pięć razy . Kiedy kończy , podłoga jest cała zalana, pod butami chrzęści szkło, a trofea Gubernatora walają się po cały m pokoju. Rzuca strzelbę na ziemię i wy chodzi z pokoju. Dzwoni jej w uszach. Ostatnie świadectwo szaleństwa Philipa Blake’a znika z powierzchni ziemi. Tego wieczoru, kiedy słońce zaczy na chować się za wierzchołkami wy sokich drzew na zachodzie i robi się coraz chłodniej, a rozświetlone cienie wy dłużają się, dwudziestu ośmiu ocalały ch mieszkańców Woodbury w stanie Georgia staje w półokręgu wokół usy panego ze świeżej ziemi kopca, oddając cześć utraconemu dziecku… i zamy kając raz na zawsze bolesny rozdział w najnowszej historii tego miasteczka. Bob na miejsce ostatniego spoczy nku Penny wy brał leżącą za murem polanę skąpaną w cieniu rzucany m przez masy wne dęby , porośniętą żonkilami i prawie nietkniętą przez niedawne zamęty . Ludzie stoją ze spuszczony mi głowami i bezgłośnie szepczą modlitwy , starając się zachowy wać możliwie jak najciszej, czując nabożną podniosłość chwili. Nawet dzieci przestały na chwilę rozrabiać, patrzą ze złożony mi jak do pacierza dłońmi na kopiec. Lilly zamy ka egzemplarz Biblii z pozaginany mi rogami, na tę okazję poży czy ła ją od Boba. Patrzy przez moment na mogiłę, czekając, aż zebrani zamilkną. Skończy ła czy tać krótką mowę pogrzebową dla dziecka, którego nikt spośród nich nie znał, dziewczy nki będącej dla nich nie ty lko sy mbolem straty , ale także dowodem na świętość wszelkiego ży cia. Lilly czuje, że to ostateczny koniec pewnej ery . – Spoczy waj w pokoju, Penny – odzy wa się wreszcie, przełamując milczenie i sy gnalizując zakończenie ceremonii. – Dziękuję wszy stkim. Powinniśmy się zbierać… zanim zastanie nas noc. Bob stoi obok Lilly , mnąc w swoich duży ch dłoniach przemoczoną od łez chusteczkę. Patrząc prosto w jego załzawione, ale ukojone psie oczy , dziewczy na może powiedzieć, że ta zaimprowizowana na szy bko ceremonia mu pomogła. Pomogła im wszy stkim. Żałobnicy odwracają się od grobu i rozpoczy nają powolny marsz w stronę opuszczonego parkingu na południowo-wschodnim krańcu miasteczka. Lilly przewodzi grupie, Bob człapie obok niej, ocierając oczy chusteczką. Za nimi idą Matthew i Speed ze strzelbami u boku, na wy padek gdy by napotkali jakichś kąsaczy . Pochód zamy kają pozostali mieszkańcy . Rozmawiają. Swobodnie, o sprawach poważny ch i niepoważny ch, kiedy w oddali rozlega się przy kuwający ich uwagę cichy dźwięk silnika. Część przy staje, wy ciągając szy je, żeby zobaczy ć, co i kto, na miłość boską, podąża w ty m kierunku.

– Nie chcę się mądrzy ć – mówi Bob, sięgając po zatknięty za pas rewolwer – ale wy daje mi się, że sto dziewiątką jedzie do nas jakieś auto. – Okej, uspokójcie się, ty lko spokojnie – instruuje grupę Lilly , zerkając przez ramię na idącą za nią kolumnę; niektórzy wy ciągają broń, dzieci przy suwają się do dorosły ch. – Zanim nam odwali, zobaczmy chociaż, co się dzieje. Przez chwilę nasłuchują nierównego terkotu zdy chającego samochodowego silnika, Lilly dostrzega na hory zoncie kłąb czarny ch spalin, który unosi się aż nad drzewa, momentalnie rozwiewany przez coraz mocniejsze podmuchy wieczornej bry zy . Nie odry wa oczu od zakrętu oddalonego od nich o jakieś sto metrów, kiedy po chwili na drodze pojawia się zdezelowane kombi. Lilly od razu poznaje, że jego pasażerowie nie stanowią zagrożenia. Stary , poobijany , podgry ziony przez rdzę ford LTD z końca lat dziewięćdziesiąty ch ledwie jedzie, drewniane panele po obu jego bokach są niemalże pozry wane i przy każdy m najmniejszy m skręcie sprawiają wrażenie, jakby miały lada chwila odpaść. – Opuśćcie broń – mówi Lilly do Matthew i Speeda. – Będzie dobrze. Rozlatujące się auto jest coraz bliżej, zaniepokojeni żałobnicy zaczy nają dostrzegać zary sy siedzący ch w aucie ludzi – odzianą w łachmany parę na przedzie i trójkę urwisów z ty łu – najwy raźniej rodzinę. Spod maski forda zaczy na unosić się dy m. Samochód staje w bezpiecznej odległości około dwudziestu pięciu metrów, wzbijając przy hamowaniu chmurę duszącego py łu. Lilly unosi otwarte dłonie, sy gnalizując, że nic im nie grozi. Otwierają się drzwi po stronie kierowcy i ojciec wy chodzi z auta. Ubrany w ciuchy pochodzące zapewne z darów Armii Zbawienia, niedoży wiony niczy m jeniec wojenny , ten człowiek to sama skóra i kości, wy gląda, jakby miał upaść ze zmęczenia. Odpowiada Lilly ty m samy m gestem, pokazując, że nie muszą się obawiać zagrożenia z jego strony . – Dobry wieczór! – woła do niego dziewczy na. – Cześć – odpowiada bezbarwny m, obojętny m głosem pacjenta, który dowiedział się, że cierpi na nieuleczalną chorobę. – Czy mógłby m panią prosić o odrobinę wody do picia? Lilly rozpoznaje słaby miejski południowy akcent – mężczy zna przeciąga samogłoski – może z Birmingham, może z Oxford, może z Jacksonville. Ogląda się na swoich towarzy szy . – Poczekajcie tutaj chwilę, zaraz wrócę – mówi i zwraca się z powrotem do niespodziewanego gościa: – Podejdę bliżej, jeśli nie ma pan nic przeciwko, dobrze? Zagubiony ojciec patrzy z niepokojem na swoją rodzinę, która zerka na niego nerwowo z samochodu. Po chwili mówi do Lilly : – Pewnie… proszę… proszę podejść. Dziewczy na rusza powoli w stronę poobijanego kombi, nie opuszczając dłoni. Im bliżej podchodzi, ty m bardziej zdaje sobie sprawę, jak okrutnie doświadczeni przez ży cie zostali ci ludzie. Mężczy zna i jego żona są jedną nogą w grobie, ich blade, zapadnięte twarze wy glądają jak trupie. Na sfaty gowany m ty lny m siedzeniu drżą umorusane, poubierane w by le co szkraby . Auto wy pakowane jest papierami i przeżarty mi przez mole kocami. To cud, że ci ludzie mają siłę oddy chać. Lilly staje naprzeciwko ojca. – Mam na imię Lilly , a ty …? – Calvin. A to Meredith – mówi mężczy zna, pokazując ręką na żonę, a potem na dzieci – Tommy , Bethany i Lucas. Będę dozgonnie wdzięczny , jeśli mogliby państwo ofiarować nam trochę jedzenia i może jakąś broń. Jeśli to, oczy wiście, możliwe. Lilly przy gląda się mężczy źnie i posy ła mu szczery , ciepły , prostoduszny uśmiech. – Mam lepszy pomy sł, Calvin. Może was oprowadzę po mieście?

* Amery kańskie monety ze złota – przy p. tłum. ** Zwrot uży wany przez Indianina Tonto z popularnego amery kańskiego serialu westernowego „The Lone Ranger”; oznacza „zaufanego druha” – przy p. tłum. *** Cy tat za „Biblią Ty siąclecia” – przy p. tłum. **** Jednostka miary uży wana w łucznictwie i my ślistwie. Jeden gran to 0,06479 grama – przy p. tłum. ***** Cy tat za „Biblią Ty siąclecia” – przy p. tłum.

The Walking Dead The Fall of the Governor, Part Two Copy right © 2014 by Robert Kirkman, LLC. Copy right © for the Polish edition by Wy dawnictwo SQN 2014 Copy right © for the translation by Bartosz Czartory ski 2014 Redakcja – Sonia Miniewicz Korekta – Aneta Wieczorek / Editor.net.pl Skład i łamanie – Joanna Pelc Okładka – Robert Sienicki All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może by ć przedrukowy wana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotoopty cznie, zapisy wana elektronicznie lub magnety cznie, ani odczy ty wana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wy dawcy . Wy danie I, Kraków 2014 ISBN EPUB: 978-83-7924-271-9 ISBN MOBI: 978-83-7924-270-2

Spis treści Okładka Strona ty tułowa Podziękowania Część pierwsza. Pole bitwy Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Część druga. Zegar zagłady Dziesięć Jedenaście Dwanaście Trzy naście Czternaście Piętnaście Szesnaście Część trzecia. Upadek Siedemnaście Osiemnaście Dziewiętnaście Dwadzieścia Dwadzieścia jeden Dwadzieścia dwa Dwadzieścia trzy Strona redakcy jna

Szukaj w dobry ch księgarniach i na

www.labotiga.pl www.wsqn.pl

Na początku by ł przełomowy

i świetnie oceniany komiks…

„Ży we trupy to sy nonim nieprzemijającej,

Szukaj w dobry ch księgarniach i na

wy sokiej jakości”

www.labotiga.pl www.wsqn.pl

Potem pojawił się rewelacy jny serial…

– Paweł Deptuch, Carpe Noctem / „Nowa Fantasty ka”

„Najlepsza nowość w telewizji”

– „Entertainment Weekly ”

Aż w końcu przy szedł czas na serię powieści poświęcony ch kultowy m postaciom z uniwersum

The Walking Dead