Vladimir Wolff - Matt Pulaski (tom 1) - Tropiciel

VLADIMIR WOLFF
TROPICIEL
Wie​dział, że nie po​wi​nien się tu zna​leźć, nie​mniej był i nie ba​wił się naj​le​piej. Z
ta​cy prze​cho​dzą​ce​go obok kel​ne​ra wziął kie​li​szek z czer​wo​nym wi​nem, zwil​żył
usta i ro​zej​rzał się po sa​li w po​szu​ki​wa​niu zna​jo​mych twa​rzy. Miał wra​że​nie, że
go​spo​da​rzom uda​ło się zgro​ma​dzić ca​łą śmie​tan​kę to​wa​rzy​ską Mo​skwy, co w obec​nych
cza​sach wca​le nie by​ło ta​kie ła​twe.
Nie​da​le​ko stał Gien​na​dij Zaj​cew, je​den z naj​bliż​szych współ​pra​cow​ni​ków pre​zy​den​ta.
Sześć​dzie​się​cio​pię​cio​la​tek z nie​spo​koj​nie po​dry​gu​ją​cą grdy​ką wpro​wa​dzał at​mos​fe​rę tym​-
cza​so​wo​ści, choć na do​brą spra​wę po​wi​nien być osto​ją sta​bil​no​ści i spo​ko​ju. Ja​ko je​den z
naj​bo​gat​szych lu​dzi no​wej Ro​sji dys​po​no​wał ak​ty​wa​mi się​ga​ją​cy​mi mi​liar​dów do​la​rów.
Wła​ści​ciel spół​ek wy​do​byw​czych, ar​ma​tor, fi​lan​trop, po​sia​da​ją​cy sa​mo​lo​ty, do​my na ca​-
łym świe​cie i klub pił​kar​ski re​ali​zo​wał się pra​wie w każ​dej dzie​dzi​nie. Nie ist​nia​ły dla
nie​go prze​szko​dy nie do po​ko​na​nia, a rzą​do​we kon​trak​ty sy​pa​ły się je​den za dru​gim. Ten
czło​wiek spał na for​sie i miał wszyst​ko – no, mo​że oprócz gu​stu do ko​biet, któ​ry po​zo​sta​-
wiał wie​le do ży​cze​nia.
Uwie​szo​na je​go ra​mie​nia naj​now​sza zdo​bycz – Ele​na – wy​glą​da​ła po​dob​nie jak jej po​-
przed​nicz​ka: pół gło​wy wyż​sza od Zaj​ce​wa, z ru​dy​mi lo​ka​mi spły​wa​ją​cy​mi do ra​mion i w
naj​now​szej suk​ni Ver​sa​ce​go, któ​ra le​d​wie za​sła​nia​ła cho​ro​bli​wie chu​de cia​ło. Po​przed​nią
wy​bran​kę oli​gar​chy prze​bi​ja​ła kosz​mar​nym ma​ki​ja​żem na za​pad​nię​tej twa​rzy.
Wzdry​gnął się, gdy ob​rzu​ci​ła go spoj​rze​niem, i szyb​ko od​wró​cił gło​wę w dru​gą stro​nę,
gdzie bry​lo​wa​ło praw​dzi​we od​kry​cie ro​ku. Ta​ki tan​cerz zda​rza się raz na stu​le​cie. Oleg
No​wo​sil​cow ścią​gał tłu​my na przed​sta​wie​nia ba​le​tu mo​skiew​skie​go, a skan​da​le z je​go
udzia​łem wy​peł​nia​ły czo​łów​ki ta​blo​idów. Zresz​tą new​sa​mi o tych wy​czy​nach so​wi​cie
okra​sza​no też wia​do​mo​ści te​le​wi​zyj​ne i por​ta​le in​ter​ne​to​we. Zro​bił to, zro​bił tam​to, swo​im
zwie​rzę​cym ma​gne​ty​zmem uwiódł spad​ko​bier​cę ary​sto​kra​tycz​ne​go ro​du z Włoch, ska​so​wał
na​le​żą​cy do Zaj​ce​wa jacht wart dzie​sięć mi​lio​nów do​la​rów. Ach, co to by​ła za za​ba​wa.
Wła​ści​ciel, za​przy​jaź​nio​ny z ba​let​mi​strzem, nie wy​glą​dał na prze​ję​te​go.
Na szczę​ście ta​cy jak No​wo​sil​cow sta​no​wi​li mniej​szość wśród zgro​ma​dzo​nych go​ści.
Za​pro​szo​no ich, by do​da​wa​li pi​kan​te​rii ca​łej za​ba​wie. Bez nich by​ło​by po pro​stu nud​no.
Co tu du​żo mó​wić – Fran​cu​zi wie​dzie​li, jak się ba​wić. Bra​ko​wa​ło je​dy​nie Ał​ły Pu​ga​czo​-
wej, któ​ra aku​rat wy​je​cha​ła od​po​cząć do So​czi. Ca​ła resz​ta to urzęd​ni​cy wyż​sze​go szcze​-
bla, dy​plo​ma​ci i oli​gar​cho​wie, nie tak barw​ni jak choć​by Zaj​cew, lecz rów​nie wpły​wo​wi
w rzą​dzie i ad​mi​ni​stra​cji.
Przez chwi​lę roz​wa​żał po​mysł przej​ścia do sa​li obok i prze​ką​sze​nia cze​goś. Nie jadł od
śnia​da​nia. Wi​dząc jed​nak kłę​bią​cy się w środ​ku tłum, po​rzu​cił ten plan. Je​mu aż tak się nie
śpie​szy​ło, po​cze​ka. Nie opędz​lu​ją prze​cież wszyst​kie​go, coś na pew​no zo​sta​nie. Uśmie​cha​-
jąc się na pra​wo i le​wo, a przy tym sta​ra​jąc się ni​ko​go nie po​trą​cić, prze​szedł na dru​gi ko​-
niec sa​li i przy​sta​nął przy oknie. Tej czę​ści pra​cy, bo wła​ści​wie był w pra​cy, szcze​gól​nie
nie lu​bił. Na​wią​zy​wa​nie no​wych kon​tak​tów nie przy​cho​dzi​ło mu ła​two. Za każ​dym ra​zem
mu​siał się prze​ła​my​wać. Co zro​bić, ta​kie ogra​ni​cze​nia. Dziś pew​nie w ogó​le nic z te​go nie
wyj​dzie, gdyż to​wa​rzy​stwo wy​da​wa​ło się zgra​ne, cho​ciaż po​ło​wę sta​no​wi​li cu​dzo​ziem​cy.
Nie by​ło do ko​go się pod​cze​pić – nie znał żad​ne​go z tych lu​dzi, to nie je​go li​ga. Ta​cy wy​-
rob​ni​cy jak on za​ła​twia​li spra​wy sto​ją​cych wy​żej, bie​ga​li na po​sył​ki i od​wa​la​li brud​ną ro​-
bo​tę. Tu​taj ty​tuł trze​cie​go se​kre​ta​rza am​ba​sa​dy Rze​czy​po​spo​li​tej Pol​skiej w Mo​skwie ab​-
so​lut​nie nic nie zna​czył.
Po​cie​szył się kon​sta​ta​cją, że go​spo​da​rze zna​ją się na trun​kach. De​li​kat​nie za​mie​szał wi​no
i przy​glą​dał się, jak krwi​sto​czer​wo​ny płyn wi​ru​je w szkla​nej cza​szy.
– Źle się pan ba​wi? – usły​szał gdzieś z bo​ku.
– Skąd​że.
Przyj​rzał się nie​zna​jo​me​mu. Na oko pięć​dzie​siąt–pięć​dzie​siąt pa​rę lat, woj​sko​wa pre​zen​-
cja, co o ni​czym nie mu​sia​ło prze​są​dzać, prze​ni​kli​we spoj​rze​nie i za​pad​nię​te po​licz​ki. Mó​-
wił po an​giel​sku, lecz z wy​raź​nym miej​sco​wym ak​cen​tem.
– Wła​ści​wie to chcia​łem o coś za​py​tać.
– Pro​szę. – Sta​rał się być na​sta​wio​ny tak przy​jaź​nie, jak to tyl​ko moż​li​we.
– Ni​g​dzie nie wi​dzę... – Męż​czy​zna za​ci​snął usta.
– Przy​sła​li mnie w za​stęp​stwie. – Po​wo​li do​my​ślał się, o co cho​dzi. – Mój szef zwich​nął
no​gę.
– Kto?
– Je​rzy Ma​zu​rek, bo to chy​ba o nim pan mó​wi?
– A pan jest...
– Ko​strze​wa. Ra​fał Ko​strze​wa. – Prze​ło​żył kie​li​szek do le​wej dło​ni i wy​cią​gnął rę​kę.
Tam​ten ma​chi​nal​nie uści​snął mu dłoń, ale sam już się nie przed​sta​wił, bąk​nął tyl​ko coś
pod no​sem i od​szedł, na​wet nie sta​ra​jąc się uspra​wie​dli​wić żad​ną wy​mów​ką. Ko​strze​wa
od trzech lat pra​co​wał w dy​plo​ma​cji, a od dwóch mie​się​cy prze​by​wał w Mo​skwie i wcze​-
śniej z ni​czym po​dob​nym się nie spo​tkał. Ow​szem, po​zna​wał róż​nych dzi​wa​ków, by nie
rzec wa​ria​tów, lecz grzecz​ność wy​ma​ga​ła, że​by ten typ przy​naj​mniej się przed​sta​wił. Być
mo​że tu obo​wią​zu​ją in​ne za​sa​dy. Szcze​rze mó​wiąc, po​czuł się do​tknię​ty, lecz ja​ko pro​fe​-
sjo​na​li​sta sta​ran​nie skrył to za nie​zo​bo​wią​zu​ją​cym uśmie​chem. Trud​no, ta​kie sy​tu​acje się
zda​rza​ją i ty​le.
Zer​k​nął na ze​ga​rek. Do​pie​ro mi​nę​ła dwu​dzie​sta. Mu​si ja​koś wy​trzy​mać jesz​cze go​dzi​nę i
ulot​ni się do am​ba​sa​dy. Swo​ją dro​gą, przy​kra spra​wa z tym Ma​zur​kiem. Fa​cet po​tknął się i
zle​ciał ze scho​dów. Kost​ka spu​chła mu jak ba​nia. Nie chciał ro​bić za​mie​sza​nia wo​kół sie​-
bie, przy​cho​dząc o ku​lach, ale na​wet na wóz​ku wśród tych wszyst​kich in​dy​wi​du​ów spraw​-
dził​by się le​piej niż je​go mło​dy pod​wład​ny. Jak pech, to pech. No, do​bra – zo​bacz​my, co
da się zro​bić z tak pięk​nie roz​po​czę​tym wie​czo​rem... Mo​że nie wszyst​ko stra​co​ne. Z od​bi​-
cia w szy​bie wi​dział, że dziew​czy​na to​wa​rzy​szą​ca ma​ją​ce​mu już moc​no w czu​bie jed​ne​mu
z dy​rek​to​rów Ro​snie​ftu od ja​kie​goś cza​su zer​ka w je​go stro​nę. Dla​cze​go przy go​ściu krę​cą
się tak pięk​ne dziew​czy​ny? Py​ta​nie re​to​rycz​ne.
Po raz pierw​szy ser​ce moc​niej za​bi​ło mu w pier​si. Tyl​ko ostroż​nie. Nie chciał stać się
ofia​rą skan​da​lu. W tym fa​chu to po pro​stu nie ucho​dzi. Uśmiech​nął się i wzniósł kie​li​szek.
Je​śli bę​dzie tak stał w ką​cie, to za​raz ktoś mu sprząt​nie tę ślicz​not​kę, a on ko​niecz​nie chciał
dziś od​nieść ja​kiś suk​ces. Każ​de​mu się prze​cież na​le​ży, czyż nie?
* * *
Ta​ki wy​jazd wią​że się z nie​do​god​no​ścia​mi. Po pierw​sze, za​wsze trze​ba prze​bić się przez
cał​ko​wi​cie za​kor​ko​wa​ną me​tro​po​lię, co wy​ma​ga cza​su i nie​ziem​skiej wprost cier​pli​wo​ści.
Po dru​gie – na​wet jak na po​ło​wę kwiet​nia by​ło pa​skud​nie. Sią​pią​cy od pa​ru dni deszcz nie
za​chę​cał do wy​cie​czek. Gdy tyl​ko opusz​czą wnę​trze sa​mo​cho​du, wszyst​ko prze​mok​nie –
bu​ty, spodnie... zim​na wo​da lać się bę​dzie za koł​nierz. Po​za tym wszyst​kie śla​dy i tak szlag
tra​fił. Wró​cą z ka​ta​rem, któ​ry praw​do​po​dob​nie oka​że się je​dy​nym efek​tem tej eska​pa​dy.
Nie​ste​ty, jak mus, to mus. Wstą​pi​łeś do po​li​cji, to cierp i nie na​rze​kaj. Za​wsze mo​że być
go​rzej.
Ka​pi​tan Ana​to​lij Wła​di​mi​ro​wicz Kro​pot​kin wy​glą​dał, jak​by drze​mał na tyl​nym sie​dze​niu
służ​bo​wej ła​dy, opa​tu​lo​ny płasz​czem, z „Kom​mier​san​tem”, nie​za​leż​nym dzien​ni​kiem, wci​-
śnię​tym pod pa​chę. Resz​ta współ​pra​cow​ni​ków rów​nież za​cho​wy​wa​ła mil​cze​nie. Wo​le​li
po​słu​chać ra​dia, mi​mo że na​pły​wa​ją​ce in​for​ma​cje nie na​stra​ja​ły opty​mi​stycz​nie. Ko​lej​ne
sank​cje, wy​klu​cze​nia i peł​za​ją​cy krach eko​no​micz​ny. Już kie​dyś prze​ży​li coś po​dob​ne​go.
Pa​mię​ta​li de​ka​dę Jel​cy​na – jed​no wiel​kie pa​smo upo​ko​rzeń. Nikt przy zdro​wych zmy​słach
nie chciał po​wro​tu tam​tych cza​sów, nie​mniej za​no​si​ło się na po​wtór​kę.
Ofi​cjal​nie wszy​scy mó​wi​li jed​nym gło​sem. Nie​ofi​cjal​nie, w gro​nie naj​bliż​szych, za​ufa​-
nych zna​jo​mych, re​zy​gno​wa​li z urzę​do​we​go opty​mi​zmu i trom​ta​dra​cji. W koń​cu każ​dy ma
ro​dzi​nę i my​śli o przy​szło​ści – jej i swo​jej. Czu​ło się na​ra​sta​ją​ce na​pię​cie, jak przed bu​-
rzą. Wszy​scy wie​dzą, że przyj​dzie, tyl​ko nikt nie po​tra​fi po​wie​dzieć kie​dy, a zwłasz​cza ja​ki
przy​nie​sie sku​tek.
Kro​pot​kin miał to wszyst​ko gdzieś. Po​li​ty​ka nie dla nie​go, aż dziw, że zo​stał ka​pi​ta​nem.
No, ale kto miał zo​stać, jak nie on? W koń​cu za po​chwy​ce​nie du​si​cie​la z Chi​mek, spraw​cy
je​de​na​stu mor​derstw, awans się na​le​żał. A że w trak​cie po​ści​gu za​strze​lił po​dej​rza​ne​go, to
na​wet le​piej. Spo​łe​czeń​stwo jest po​dwój​nie wdzięcz​ne: są​dom za​osz​czę​dził pra​cy, a po​-
dat​ni​kom kosz​tów utrzy​ma​nia ta​kie​go ścier​wa.
Gdy o je​de​na​stej trzy​dzie​ści do​cie​ra​ją w koń​cu na miej​sce, le​je jak z ce​bra. Wcze​śniej
przy​by​ła na miej​sce zda​rze​nia część eki​py do​cho​dze​nio​wej sie​dzi w ogór​ko​wa​tym UAZ-ie
452 i pa​li pa​pie​ro​sy. Ko​mu by się chcia​ło stać na ta​kim desz​czu? Nie​śmia​łe su​ge​stie, by
prze​cze​kać naj​gor​sze, śled​czy zby​wa mil​cze​niem. Nie po to prze​je​chał ta​ki szmat dro​gi, że​-
by te​raz pa​trzeć, jak wo​da ska​pu​je z li​ści. Do​brze cho​ciaż, że cia​ło le​ży nie​da​le​ko szo​sy, w
kie​run​ku wsi No​win​ki. Wcho​dzą po​mię​dzy drze​wa i wspi​na​ją się na nie​wy​so​ki pa​gó​rek.
Tu na skra​ju kę​py olch zna​le​zio​no zwło​ki. Już na pierw​szy rzut oka wi​dać zdep​ta​ną zie​mię i
choć po​zo​sta​li za​trzy​mu​ją się pa​rę me​trów wcze​śniej, Kro​pot​kin wie, że to spraw​ka tych,
któ​rzy przy​je​cha​li z sa​me​go ra​na.
Tru​pa przy​kry​to ka​wał​kiem brud​ne​go od sma​ru bre​zen​tu, co i tak nie​wie​le po​mo​gło.
Wszyst​ko to​nie w bło​cie. Uno​si płach​tę i przy​glą​da się cia​łu. Mło​dy i przy​stoj​ny – wciąż
moż​na to za​uwa​żyć, mi​mo że przed śmier​cią do​stał nie​zły wy​cisk. Bo że był tor​tu​ro​wa​ny,
to nie ule​ga wąt​pli​wo​ści. Wo​da co praw​da zmy​ła więk​szość krwi, lecz wy​raź​nie wi​dać
po​wy​ry​wa​ne pa​znok​cie u rąk.
Ka​pi​tan przy​kry​wa twarz za​mor​do​wa​ne​go, pro​stu​je się i roz​glą​da na​oko​ło.
– Kie​dy go zna​le​zio​no?
– Dzi​siaj ra​no – od​po​wia​da je​den z tu​tej​szej eki​py. Wzdry​ga się przy tym i prze​stę​pu​je z
no​gi na no​gę. – Ano​ni​mo​wy cynk.
– Ano​ni​mo​wy, mó​wi​cie...
Dro​gi gar​ni​tur, po​rząd​ne bu​ty. Mógł​by pójść o za​kład, że zę​by nie​bosz​czy​ka, za​nim je wy​-
bi​to, wy​glą​da​ły po​dob​nie jak gar​de​ro​ba. Ta​kich go​ści nie spo​ty​kał na co dzień. Ge​ne​ral​nie
je​go klien​te​la ogra​ni​cza​ła się do ofiar awan​tur do​mo​wych, pod​rzęd​nych gang​ste​rów i tych,
któ​rzy mie​li nie​szczę​ście spo​tkać na swo​jej dro​dze oso​by gwał​tow​ne​go cha​rak​te​ru.
– No, mów​cie, mów​cie, słu​cham was uważ​nie.
– W to​ku pro​wa​dzo​ne​go śledz​twa za​bez​pie​czy​li​śmy to... – Męż​czy​zna wyj​mu​je z kie​sze​ni
ja​kiś do​ku​ment i wrę​cza ka​pi​ta​no​wi. Pasz​port dy​plo​ma​tycz​ny na na​zwi​sko Ra​fał Ko​strze​-
wa, oby​wa​tel pol​ski, lat 38.
Jesz​cze te​go bra​ko​wa​ło Kro​pot​ki​no​wi. Sy​tu​acja po​li​tycz​na fa​tal​na, a tu​taj trup za​chod​nie​-
go dy​plo​ma​ty. Pa​rę osób na pew​no się wku​rzy.
Rozdział 1
Gmach Agen​cji Bez​pie​czeń​stwa We​wnętrz​ne​go przy uli​cy Ra​ko​wiec​kiej w War​sza​wie
obej​rzeć mo​że każ​dy. Z ze​wnątrz. Do środ​ka wpusz​cza​ją tyl​ko ze spe​cjal​nym po​zwo​le​niem.
Pod​puł​kow​nik Mie​czy​sław Bart​czak je po​sia​da. Od pięt​na​stu lat prze​mie​rza ko​ry​ta​rze
Agen​cji, za​wsze na stra​ży pań​stwo​wych ta​jem​nic, wy​ła​pu​jąc wszyst​kich, któ​rzy tych ta​jem​-
nic prze​strze​gać nie chcie​li. Aku​rat dziś spóź​nił się do pra​cy. Po​przed​nim ra​zem zda​rzy​ło
mu się to, o ile so​bie przy​po​mi​nał, ja​kieś dwa la​ta wcze​śniej. Nie cier​piał spóź​nia​nia się,
co gor​sza, je​go szef rów​nież – więc był po​dwój​nie wście​kły, cho​ciaż dziś miał istot​ny po​-
wód – dol​na sió​dem​ka, któ​rej ćmie​nie czuł od pa​ru dni, na​gle wczo​raj wie​czo​rem da​ła mu
po​pa​lić. Wi​zy​tę u den​ty​sty nie​da​le​ko zdo​łał umó​wić do​pie​ro na ósmą trzy​dzie​ści dzi​siej​-
sze​go po​ran​ka. Za​ło​żył, że wszyst​ko po​trwa pół go​dzi​ny, gó​ra czter​dzie​ści mi​nut, za​tem bez
pro​ble​mu zdą​ży na na​ra​dę prze​wi​dzia​ną na dzie​sią​tą. Pla​ny jed​no, ży​cie dru​gie. Na fo​te​lu
spę​dził prze​szło go​dzi​nę. Do​ku​cza​ło mu gar​dło wy​schnię​te od li​gni​ny w ustach. Płu​ka​nie
nie​wie​le po​ma​ga​ło. Od znie​czu​le​nia był lek​ko sko​ło​wa​cia​ły, a przy tym czuł, że śro​dek już
za​czy​na pusz​czać. Dia​bli nada​li le​cze​nie ka​na​ło​we. Fakt, że za​nie​dbał zę​by, ale na re​gu​lar​-
ne prze​glą​dy nie wy​star​cza​ło cza​su. Ostat​nio ty​le się dzia​ło.
Zły jak wszy​scy dia​bli za​trzy​mał sa​mo​chód przy bud​ce war​tow​ni​ka i mach​nął służ​bo​wą
le​gi​ty​ma​cją. Za​nim fleg​ma​tycz​ny straż​nik przej​rzał do​ku​ment, po​rów​nał go z twa​rzą pra​wie
co​dzien​nie wi​dzia​ne​go kie​row​cy i uniósł szla​ban, mi​nę​ła wiecz​ność. Pod​puł​kow​nik za​par​-
ko​wał na swo​im miej​scu, wy​sko​czył z sa​mo​cho​du i za​trza​snął drzwi. Szczęk​nął za​mek, a
on już pę​dził do środ​ka.
Jak na swo​je la​ta był w zna​ko​mi​tej for​mie. Od ja​kie​goś cza​su uwa​żał, że pięć​dzie​siąt​ka
to dla męż​czy​zny naj​lep​szy wiek: sta​rość jesz​cze nie przy​ćmie​wa​ła umy​słu, a błę​dy mło​do​-
ści ma się już daw​no za so​bą. Je​dy​ne, co się li​czy​ło, to sta​bi​li​za​cja. Żo​na, wciąż ta sa​ma
od dwu​dzie​stu pię​ciu lat, i dwój​ka dzie​ci: star​sza cór​ka na sty​pen​dium w Prin​ce​ton, a syn
wła​śnie koń​czył pry​wat​ne li​ceum. To pod​sta​wa, któ​rej nie chciał się po​zby​wać. Wie​dział,
że po​do​ba się ko​bie​tom. Nie​jed​na se​kre​tar​ka czy urzęd​nicz​ka czy​ni​ła mu dwu​znacz​ne pro​-
po​zy​cje, któ​re nie​zmien​nie pusz​czał mi​mo uszu. Z ta​kich przy​gód nic do​bre​go nie wy​ni​ka, a
w kło​po​ty wpa​ko​wać się ła​two, zwłasz​cza w je​go bran​ży.
Gdzieś w za​mierz​chłych cza​sach skoń​czył pra​wo, li​znął tro​chę pry​wat​nej prak​ty​ki pod
opie​ką wu​ja, jed​ne​go z naj​bar​dziej wpły​wo​wych sto​łecz​nych no​ta​riu​szy. Nu​da te​go za​ję​cia
i na​mo​wa żo​ny skło​ni​ły go do wstą​pie​nia do Urzę​du Ochro​ny Pań​stwa. Mo​zol​nie piął się
po szcze​blach służ​bo​wej hie​rar​chii, przy oka​zji za​li​cza​jąc szko​łę po​li​cyj​ną w Szczyt​nie i
kur​sy or​ga​ni​zo​wa​ne przez FBI w Qu​an​ti​co. Gdy UOP prze​kształ​cił się w ABW, był już ma​-
jo​rem nad​zo​ru​ją​cym naj​istot​niej​sze dla pań​stwa spra​wy – szpie​go​stwo prze​my​sło​we i ter​-
ro​ryzm. Za​sług szcze​gól​nych nie po​sia​dał, lecz – zda​je się – nie o to cho​dzi​ło. Za​wsze po​-
tra​fił zna​leźć się tam gdzie trze​ba, do​ra​dzić, a jak już nie da​ło się ina​czej, to po​ra​to​wać w
bie​dzie. Tyl​ko czy dziś ktoś je​go po​ra​tu​je? Szef da​wał wy​raź​nie od​czuć, co my​śli o współ​-
pra​cow​ni​ku, któ​ry się spóź​nia.
Bart​czak wśli​zgnął się bez​sze​lest​nie do se​kre​ta​ria​tu, sta​ra​jąc się przy tym uspo​ko​ić od​-
dech.
– Sta​ry py​tał o pa​na już trzy ra​zy. – Asy​stent​ka na​czel​ne​go Ju​lia Lis na je​go wi​dok zmru​-
ży​ła oczy.
– Tak wy​szło. – Roz​ło​żył rę​ce. Do​sko​na​le wie​dział, że tyl​ko ona mo​że spa​cy​fi​ko​wać
gniew wspól​ne​go prze​ło​żo​ne​go. – Na​praw​dę nie mo​głem wcze​śniej. By​łem u den​ty​sty, a
jesz​cze Ale​je są cał​ko​wi​cie za​pcha​ne, wy​pa​dek czy coś.
– Bo​la​ło? – za​py​ta​ła ze współ​czu​ciem.
– Le​d​wie ży​ję. – Zro​bił cier​pięt​ni​czą mi​nę. To za​wsze dzia​ła​ło. Ju​lia by​ła jed​ną z tych,
któ​re mia​ły do nie​go sła​bość. Nie że​by jej co​kol​wiek pro​po​no​wał, broń Bo​że. Ta​kiej po​-
ufa​ło​ści po​mię​dzy ni​mi nie by​ło, lecz raz czy dru​gi sko​rzy​stał z jej przy​chyl​no​ści. Tym ra​-
zem za​po​wia​da​ło się po​dob​nie.
– Pro​szę po​cze​kać. – Wy​szła zza biur​ka i sta​nę​ła przy obi​tych dźwię​kosz​czel​nym ma​te​ria​-
łem drzwiach pro​wa​dzą​cych do sa​li kon​fe​ren​cyj​nej. Uchy​li​ła je i zaj​rza​ła do środ​ka. – Mo​-
że pan wejść.
– Nie wiem, jak się od​wdzię​czę.
– Po​my​śli​my i o tym. – W jej fioł​ko​wych oczach za​mi​go​ta​ły we​so​łe iskier​ki.
Cho​le​ra, na​wet nie orien​to​wał się, czy ko​goś ma. Pra​co​wał w służ​bach, a tak ma​ło wie​-
dział o oso​bach spo​ty​ka​nych na co dzień.
– Jak wspo​mi​na​łem wcze​śniej, po​trzeb​na nam no​wa płasz​czy​zna, na któ​rej... – szef, na​-
czel​ny lub po pro​stu sta​ry, jak go tu wszy​scy na​zy​wa​li, za​wie​sił głos i ob​ser​wo​wał, jak
Bart​czak prze​my​ka szyb​ko, by za​jąć prze​zna​czo​ny dla nie​go fo​tel – na któ​rej... – za​jąk​nął
się – bę​dzie​my mo​gli po​ro​zu​mieć się z na​szy​mi part​ne​ra​mi – pod​jął w koń​cu zgu​bio​ny wą​-
tek. – Spra​wa jest po​waż​na. Być mo​że z dzia​łań o cha​rak​te​rze czy​sto de​fen​syw​nym przej​-
dzie​my do ope​ra​cji ma​ją​cych ce​chy ofen​syw​ne. Pre​mier jest ni​mi za​in​te​re​so​wa​ny. Już pa​-
ro​krot​nie o to py​tał. Ja wiem, że to nie jest na​sza do​me​na – za​strzegł, uprze​dza​jąc po​ten​-
cjal​ne pro​te​sty. – My nie je​ste​śmy od te​go, jed​nak wo​lał​bym znać na​sze moż​li​wo​ści i ogra​-
ni​cze​nia w tym za​kre​sie. To jed​na spra​wa.
Bart​czak przy​siadł na fo​te​lu i po​zwo​lił so​bie na ci​che wes​tchnie​nie, po któ​rym syk​nął.
Szko​da, że nie łyk​nął pa​ru ta​ble​tek py​ral​gi​ny. Co praw​da po niej na skó​rze wy​ska​ki​wa​ła
mu po​krzyw​ka, lecz przy​naj​mniej nie bo​la​ło, a tak od​czu​wał dys​kom​fort, o ile moż​na w ten
spo​sób na​zwać wzma​ga​ją​cy się w szczę​ce ból.
– Ko​lej​na spra​wa... – Szef wci​snął na nos oku​la​ry i przyj​rzał się kart​ce, któ​ra le​ża​ła
przed nim na sto​le. – A tak, już wiem. To wiel​ce nie​przy​jem​ne i co tu du​żo mó​wić, kło​po​-
tli​we za​gad​nie​nie. Na​zwi​sko Ko​strze​wa jest pań​stwu zna​ne cho​ciaż​by z me​diów.
Wśród czter​na​stu zgro​ma​dzo​nych osób na​stą​pi​ło po​ru​sze​nie. Wła​ści​wie tyl​ko cze​ka​li,
kie​dy po​dej​mie tę kwe​stię. Śmierć pol​skie​go dy​plo​ma​ty w Mo​skwie przy tak na​pię​tej sy​tu​-
acji mię​dzy​na​ro​do​wej nie mo​gła po​zo​stać nie​zau​wa​żo​na. Wszyst​kie ga​ze​ty, nie​za​leż​nie od
opcji po​li​tycz​nej, grzmia​ły jed​nym gło​sem: uka​rać win​nych! Zdję​cie mło​de​go czło​wie​ka w
czar​nej ob​wód​ce wid​nia​ło na pierw​szych stro​nach ty​go​dni​ków, o pra​sie co​dzien​nej nie
wspo​mi​na​jąc. In​cy​dent przy​sło​nił wszel​kie in​ne wy​da​rze​nia po​li​tycz​ne w kra​ju. Pre​zy​dent i
hie​rar​cho​wie Ko​ścio​ła ape​lo​wa​li o spo​kój, pre​mier wy​gła​szał jed​no prze​mó​wie​nie po
dru​gim, od​wo​łu​jąc się do zdro​we​go roz​sąd​ku – woj​ny Fe​de​ra​cji Ro​syj​skiej z te​go po​wo​du
nie wy​po​wie​my – jak i wzy​wał do prze​pro​wa​dze​nia grun​tow​ne​go i szcze​gó​ło​we​go śledz​-
twa ma​ją​ce​go wy​ja​śnić wszel​kie aspek​ty zbrod​ni. Opo​zy​cja kpi​ła, za​rzu​ca​jąc rzą​do​wi sto​-
so​wa​nie po​dwój​nych stan​dar​dów, ko​ali​cja chwia​ła się, a nad wszyst​kim cią​ży​ło wid​mo to​-
tal​nej za​gła​dy.
– Z do​ssier prze​ka​za​ne​go przez MSZ wy​ni​ka, że chło​pak nie po​sia​dał ro​dzi​ny. – Na​czel​ny
prze​rzu​cił pa​rę kar​tek. – Mat​ka zmar​ła pa​rę lat te​mu. Oj​ciec, ro​bot​nik bu​dow​la​ny, zgi​nął w
pra​cy, gdy chło​pak miał pięć lat. Sam Ko​strze​wa był ka​wa​le​rem. Przed wy​jaz​dem prze​-
świe​tli​li​śmy go do​kład​nie. Li​ceum z wy​róż​nie​niem, po​tem stu​dia, oczy​wi​ście nie​ka​ra​ny,
do​sko​na​ła opi​nia z miej​sca za​miesz​ka​nia, prze​bieg pra​cy nie​na​gan​ny. Tak sa​mo twier​dzą
wszy​scy, któ​rzy z nim mie​li do czy​nie​nia. Układ​ny i grzecz​ny, do​bry ne​g...