Ward J. R. - Bractwo Czarnego sztyletu 13 - Lover at last

 

1  

 

 

  2  

 

              Tłumaczenie/The  translation  by:     Fiolka  2708   SarahRockwell   Nuffanillia   Magdalena.Bojka1     Wszelkie  prawa  zastrzeżone/All  rights  reserved     Copyright  for  the  Polish  translation  2014  

3  

Kilka  słów  od  nas     No,   dziewczęta   i   chłopcy   –   oddajemy   w   Wasze   ręce   tłumaczenie   Lover  At   Last   w   nadziei,   że   lektura   wciągnie   Was   tak   samo   jak   nas   tłumaczenie   i   sprawi   tyleż   samo   przyjemności.   Błędy   –   cóż,   niewątpliwie   starałyśmy   się   sprostać   Waszym   wysokim   wymaganiom,   ale   złośliwe   chochliki   (dzięki   Ci   Pani   Kronik,   że   istnieją!)   z   całą   pewnością   również   się   napracowały.   Myślimy   jednak,   iż   doskonale   zrozumiecie   treść   książki,   a   przede  wszystkim  odczujecie  bezbłędnie  wszystkie  zawarte  w  niej  emocje…     W   trakcie   tłumaczenia   podjęłyśmy   decyzję,   o   pozostawieniu   oryginalnego   imienia   jednego   z   bohaterów:   Blaya,   który   w   polskiej   wersji   był  dotychczas  Blastherem.  Mamy  nadzieję,  że  Wy  też  wolicie  Blaya   –  tak   jak   my  ☺.  Pozostałe  imiona  bohaterów,  są  takie  same  jak  w  wersji  drukowanej.     Jeżeli   będziecie   mieli   jakieś   pytania   do   nas,   zapraszamy   do   odwiedzenia  naszych  chomików.       Życzymy  przyjemnej  lektury,       Tłumaczki      

4  

GLOSARIUSZ   Ahstrux   nohtrum   -­‐   osobisty   ochroniarz   z   uprawnieniami   zabójcy.   Funkcja  z  królewskiego  nadania     Bractwo   czarnego   sztyletu   -­‐   tajna   organizacja   mistrzów   sztuk   walki,   której  zadaniem  jest  obrona  wampirów  przed  Korporacją  Reduktorów.  Dzięki   właściwemu   doborowi   genetycznemu   członkowie   Bractwa   obdarzeni   są   potężnym   ciałem   i   umysłem,   oraz   niecodzienną   zdolnością   regeneracji.   Bractwo  wyławia  kandydatów  na  swoich  członków,  którzy  nie  są  rodzonymi   braćmi.   Agresywni,   pewni   siebie   a   przy   tym   tajemniczy,   trzymają   się   z   dala   od   cywilów  i  nie   utrzymują  kontaktów  z   członkami  pozostałych  kast,  o  ile  nie   potrzebują   się   dokrwić.   W   świecie   wampirów   bracia   cieszą   się   wielkim   poważaniem.   O   ich   wyczynach   krążą   legendy.   Giną   tylko   od   bardzo   poważnych  urazów;  takich  jak  rany  postrzałowe,  cios  w  serce  itp.     Broniec   -­‐   samiec   wampirów,   który   ma   partnerkę.   Samce   mogą   mieć   więcej,  niż  jedną  partnerkę.     Cerbher   -­‐   kurator   przydzielony   z   urzędu.   Funkcja   podlega   gradacji;   najwięcej  uprawnień  mają  cerbherzy  eremithek.     Chcączka   -­‐   okres   płodności   u   samicy   wampirów,   zwykle   trwa   dwa   dni   i   towarzyszy   jej   potężny   apetyt   seksualny.   Pierwsza   chcączka   występuje   około   pięciu   lat   po   przemianie,   później   pojawia   się   raz   na   dziesięć   lat.   Chcączka   samicy  wyczuwana  jest  przez  wszystkie  samce,  które  mają  z  nią  kontakt.  To   niebezpieczny   okres,   w   którym   dochodzi   do   waśni   i   starć   między   rywalizującymi  samcami,  zwłaszcza  jeśli  samica  nie  ma  partnera.     Dhunhd  -­‐  piekło.     Ehros  -­‐  wybranka  kształcona  w  dziedzinie  sztuki  erotycznej  i  miłosnej.     Eremithka  -­‐  status  przyznawany  przez  króla  arystokratycznej  samicy  w   odpowiedzi   na   suplikę   jej   rodziny.   Eremithka   podlega   wyłącznie   władzy   cerbhera,   zwykle   najstarszego   samca   w   domostwie.   Cerbher   ma   prawo   decydowania   o   jej   postępowaniu,   zwłaszcza   ograniczania   bądź   całkowitego   zakazu  kontaktów  ze  światem  zewnętrznym.    

5  

Frathyr   -­‐   zwrot   używany   pomiędzy   mężczyznami   na   znak   wzajemnej   miłości  i  szacunku.  W  swobodnym  tłumaczeniu:  drogi  przyjaciel.     Glymeria  -­‐  opiniodawcze  kręgi  arystokracji.  Socjeta.     Gwardh  -­‐  osoba  odpowiedzialna  za  wychowanie,  ojciec  chrzestny.     Juchacz  -­‐  wampir  płci  męskiej  lub  żeńskiej,  który  ma  obowiązek  karmić   swoją   krwią   właściciela.   Choć   posiadanie   juchaczy   należy   do   ginących   obyczajów,  jest  nadal  praktyką  legalną.     Korporacja   Reduktorów   -­‐   organizacja   zabójców   powołana   przez   Omegę  w  celu  eksterminacji  rasy  wampirów.     Krwiczka  -­‐  wampirzyca,  która  ma  partnera  seksualnego.  Samice  zwykle   poprzestają   na   jednym   partnerze,   ponieważ   samce   mają   silny   instynkt   terytorialny.     Krypta   -­‐   rytualne   miejsce   spotkań   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   wykorzystywane   do   ceremonii   oraz   przechowywania   słoi   z   sercami   reduktorów.   W   Krypcie   odbywają   się   ceremonie   przyjęcia   do   Bractwa   i   pogrzeby;   tu   również   dyscyplinuje   się   nieposłusznych   członków   Bractwa.   Wstęp   przysługuje   jedynie   członkom   Bractwa,   Pani   Kronik   i   inicjowanym   adeptom.     Lillan  -­‐  pieszczotliwie:  ukochany,  ukochana.     Łyż  -­‐  narzędzie  tortur  służące  do  wyłupywania  oczu.     Mahtrona  -­‐  babcia.     Mamanh  -­‐  spieszczenie  słowa:  matka.     Nalla  -­‐  najdroższa,  ukochana.  Rodzaj  męski:  nallum.     Normalsi   -­‐   symphackie   określenie   wampirów   niebędących   symphatami.     Nówka  -­‐  dziewica.   Omega   -­‐   złowroga,   tajemnicza   postać   dążąca   do   zagłady   wampirów   z   powodu   niechęci   do   Pani   Kronik.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   zdolności   magiczne,  z  wyjątkiem  mocy  tworzenia.     Pani   Kronik   -­‐   duchowy   autorytet,   doradczyni   królów,   strażniczka   świętych   ksiąg   wampirów,   dawczyni   przywilejów.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   wiele   nadprzyrodzonych   mocy.   W   jednorazowym   akcie   kreacji   powołała  do  istnienia  rasę  wampirów.    

6  

Pierwsza   Rodzina   -­‐   królewska   para   wampirów   z   ewentualnym   potomstwem.     Pre   -­‐   trans   -­‐   młody   wampir   w   okresie   bezpośrednio   poprzedzającym   przemianę.     Princeps   -­‐   bardzo   wysoki   stopień   w   hierarchii   wampirzej   arystokracji;   ustępuje   rangą   jedynie   członkom   Pierwszej   Rodziny   i   Wybrankom   Pani   Kronik.     Provodhyr  -­‐  wpływowy  osobnik  piastujący  wysokie  stanowisko.     Przedświtek  -­‐  trzeci  posiłek  wampirów,  odpowiednik  kolacji  w  świecie   ludzkim.     Przemiana   -­‐   przełomowy   okres   w   życiu   wampirów   obojga   płci,   w   którym   osiągają   dojrzałość.   Odtąd   muszą   regularnie   pić   krew   osobnika   płci   przeciwnej   i   nie   mogą   przebywać   w   świetle   słonecznym.   Przemiana   zwykle   występuje  w  wieku  około  dwudziestu  pięciu  lat.  Niektóre  wampiry,  zwłaszcza   samce,   giną   w   trakcie   przemiany.   Wampiry   przed   przemianą   są   słabowite,   nierozbudzone  płciowo  i  niezdolne  do  dematerializacji.     Psaniec   -­‐   wampir   należący   do   kasty   sług.   Psańce   są   posłuszne   wielowiekowej  tradycji,  która  dyktuje  ich  strój  i  maniery  Mogą  przebywać  w   świetle   dziennym,   za   to   starzeją   się   dość   szybko.   Średnia   długość   życia   psańca  wynosi  około  pięciuset  lat.  Samica  psańca:  psanka.     Pyknąć   -­‐   unicestwić   Nieumarłego   przez   przebicie   mu   piersi;   anihilacji   towarzyszy  charakterystyczne  pyknięcie  połączone  z  rozbłyskiem.     Pyrokant  -­‐  pięta  achillesowa,  słaby  punkt  lub  niszcząca  słabość  danego   osobnika.  Natury  wewnętrznej  (np.  nałóg)  lub  zewnętrznej  (np.  kochanek).     Pomstha   -­‐   odwet.   Akt   wymierzenia   sprawiedliwości,   zwykle   przez   samca  związanego  z  poszkodowanym.     Qhrih  (St.  Jęz.  )  -­‐  runa  honorowej  śmierci.     Reduktor   -­‐   członek   Korporacji   Reduktorów.   Bezduszny   humanoid,   pogromca   wampirów.   Reduktorów   można   pozbawić   życia   wyłącznie   przez   przebicie  piersi;  w  pozostałych  wypadkach  żyją  wiecznie.  Nie  jedzą,  nie  piją,   nie  rozmnażają  się.  Z  czasem  tracą  pigment  we  włosach,  skórze  i  tęczówkach   -­‐   są   bezkrwiści,   białowłosi,   oczy   mają   bezbarwne.   Pachną   zasypką   dla   niemowląt.   Do   Korporacji   wprowadzani   przez   Omegę,   po   rytualnej   inicjacji   wypatroszone  serce  przechowują  w  kamiennym  słoju.     7  

Rundha   -­‐   rytualna   rywalizacja   samców   o   samicę,   z   którą   chcą   się   parzyć.     Ryth   -­‐   rytuał   zwracania   honoru   proponowany   przez   stronę   znieważającą.   Znieważony   wybiera   dowolną   broń   i   atakuje   nieuzbrojonego   adwersarza  (samca  lub  samicę).     Sadhomin   -­‐   tytuł   grzecznościowy   używany   w   relacjach   sado   maso   przez  osobnika  podległego  wobec  osobnika  dominującego.     Sroghi  -­‐  określenie  odnoszące  się  do  sprawności  męskiego  członka.  W   tłumaczeniu  dosłownym:  podziwu  godny,  zasługujący  na  szlachetną  samicę.     Symphaci   -­‐   odmiana   rasy   wampirów   charakteryzująca   się,   między   innymi,  skłonnością  i  talentem  do  manipulowania  uczuciami  bliźnich;  w  ten   sposób   doładowują   się   energetycznie.   Symphaci   od   stuleci   są   gatunkiem   pogardzanym,   w   niektórych   epokach   przeznaczonym   na   odstrzał.   Odmiana   bliska  wymarcia.     Tolly  -­‐  czuły  zwrot.  W  wolnym  przekładzie:  moja  miła;  mój  miły.     Wampir   -­‐   przedstawiciel  gatunku  odmiennego  od   Homo   sapiens.   Aby   żyć,  wampir  musi  pić  krew  osobnika  płci  przeciwnej.  Ludzka  krew  utrzymuje   wampiry   przy   życiu,   jednak   jej   działanie   jest   krótkotrwałe.   Po   przemianie,   która  występuje  około  dwudziestego  piątego  roku  życia,  wampiry  nie  mogą   przebywać  na  słońcu  i  regularnie  muszą  się  dokrwić.  Istota  ludzka  nie  może   zostać   wampirem   przez   ukąszenie   ani   transfuzję   krwi,   spotyka   się   jednak   rzadkie  przypadki  krzyżówki  ras.  Wampiry  potrafią  się  dematerializować,  ale   wymaga   to   spokoju   i   koncentracji   oraz   braku   większych   obciążeń.   Potrafią   też   wymazywać   wspomnienia   z   pamięci   krótkoterminowej   człowieka.   Niektóre   wampiry   umieją   czytać   w   myślach.   Średnia   życia   wampira   wynosi   ponad  tysiąc  lat;  znaczna  część  osobników  żyje  o  wiele  dłużej.     Wieczerza   -­‐   pierwszy   posiłek   wampirów,   odpowiednik   śniadania   w   świecie  ludzkim.     Wybranki   -­‐   samice   wampirów   chowane   na   służebnice   Pani   Kronik.   Uchodzą  za  arystokrację,  choć  bardziej  w  hierarchii  duchowej  niż  świeckiej.  Z   samcami   nie   mają   prawie   styczności,   czasem   jednak   parzą   się   z   wybranymi   dla   nich   przez   Panią   Kronik   braćmi,   aby   zapewnić   liczebność   kasty.   Posiadają   dar   jasnowidzenia.   W   dawnych   czasach   karmiły   swoją   krwią   członków  

8  

Bractwa,   którzy   nie   mieli   własnych   krwiczek,   praktyka   ta   została   jednak   zarzucona.     Zanikh   -­‐   duchowa   kraina,   w   której   zmarłe   wampiry   pędzą   życie   wieczne  w  otoczeniu  swoich  bliskich.     Zghubny  brah  -­‐  młodszy  bliźniak,  nosiciel  klątwy.     Zvidh   -­‐   pole   buforujące,   maskujące   realistyczną   iluzją   wybrany   fragment  terenu;  fatamorgana.     Zwyrth   -­‐   martwy   osobnik   powracający   z   Zanikhu   do   świata   żywych.   Zwyrthy   darzone   są   głębokim   szacunkiem   i   podziwiane   za   bolesne   doświadczenia.    

9  

PROLOG   Przeszłość     Khill   wszedł   do   domu   swojej   rodziny   przez     wielkie   frontowe     drzwi.   W   momencie,  gdy  podszedł  do  progu,  zapach  tego  miejsca  natychmiast  zakręcił   go   w   nosie.   Cytrynowa   pasta   do   polerowania   mebli.   Świece   z   wosku   pszczelego.   Świeże,   przynoszone   codziennie   przez   psańce   z   ogrodu   kwiaty.   Perfumy   Matki.   Woda   kolońska   Ojca   i   brata.   Cynamonowa   guma   do   żucia   jego  siostry…   Gdyby  firma  Glade  kiedykolwiek  stworzyła  taki  odświeżacz  powietrza,   mógłby  nazywać  się  zapach  łąki  pachnącej  starymi  pieniędzmi.  Albo  wschód   słońca   nad   tłustym   rachunkiem   bankowym.   A   może   bardziej   popularny:     jesteśmy  lepsi  od  kogokolwiek  innego.   Odległe  głosy  z  jadalni  dryfowały  w  powietrzu,  okrągłe  samogłoski    jak   cięte  brylanty,  spółgłoski  cedzone  gładko  i  długo,  jak  satynowe  wstążki.   „Och,   Lillie,   to   jest   cudowne,   dziękuję   „,   jego   matka   powiedziała   do   psanki.  „Ale  tego  jest  dla  mnie  za  dużo.  I  nie  dawaj  też  wszystkiego  Solange.   Robi  się  ciężka”.   Ach,   tak,   permanentna   dieta   matki   narzucana   każdemu   następnemu   pokoleniu:   kobiety   Glymerii   prawdopodobnie   zniknęłyby   z   pola   widzenia,   gdy  odwróciły  się  bokiem,  a  każdy  wystający  obojczyk,  zapadnięty  policzek  i   kościste  ramię  stanowiły  pewnego  rodzaju  popieprzoną  odznaką  honorową.   Tak  jakby  ognisty  poker  mógł  sprawić  byś  stał  się  lepszy.   A  Pani  Kronik  Cię  uchroni,    jeśli  twoja  córka  wyglądała  jakby  była  zdrowa.   „Ach,   tak,   dziękuję,   Lilith”   powiedział   ojciec   spokojnie.   "   Więcej   dla   mnie  proszę.  "   Khill  zamknął  oczy  i  starał  się  przekonać  swoje  ciało  do  zrobienia  kroku   naprzód.  Jedna  noga  po  drugiej.  To  nie  było  takie  trudne.   Jego   zupełnie   nowy   trampek   z   rodzaju   Ed   Hardy   rozpoczyna   środkowym     palcem   na   tę   sugestię.   Potem   znowu,   na   tak   wiele   sposobów,   ale  wchodzenie  do  tej  jadalni  było  jak  wchodzenie  do  brzucha  bestii.    

10  

Pozwolił  swojej  wełnianej  kurtce    spaść  na  podłogę.  Kilka  dni  w  domu   jego   najlepszego   przyjaciela   Blaya,   zrobiło   mu   dobrze,   przerywając   zastój   powietrza  w  tym  miejscu.  Niestety  pożar  w  głównej  części  był  tak  rozległy,  że   koszty  i  korzyści  z  pozostawienia  posiadłości  były  niemal  równe.       Ok,   to   było   niedorzeczne.   Nie   mógł   stać     tu   jak   posąg.   Zwracając   się   do   ściany,   pochylił   się   do   pełnej   długości   antycznego   lustra,   które   znajdowało   się   tuż   przy   drzwiach.   Zamyślił   się.   Nad   potrzebą     arystokracji,   aby   dobrze   wyglądać.   W   ten   sposób   goście   mogli   sprawdzić   swoje  włosy  i  ubrania,  jak  lokaj  przyjmowane  płaszcze  i  kapelusze.   Wpatrująca   się   w   niego   uporczywie   twarz   młodego   pretransa   miała   nawet   wszystkie     cechy,   dobrą   linię   szczęki   i   ust,   wyglądające   jakby   mogły   uczynić  nieco  spustoszenia,  gdy  będzie  starszy.     A   może   to   było   tylko   myślenie   życzeniowe.   Włosy   a’la   Vlad   Palovnik,   kolce   wystające     prosto   z   jego   głowy.   Szyja   powleczona   łańcuchem   rowerowym,  ale  niekupionym  w  jednym  z  Urban  Outfitters,  ale  łańcuchem,   który   wcześniej   motywował     prędkość   jego   roweru.   Wyglądał   jak   złodziej,   który   się   włamał   i   przygotował   do   zabrania   srebra,   biżuterii   i   przenośnych   przedmiotów  elektronicznych.   Ironią   było,   że   wszystkie   te   gotyckie   gówna   nie   były   aktualnie   najbardziej   obraźliwym   elementem   jego   wyglądu   dla   jego   familii.   W   rzeczywistości,   mógłby   wisieć   nago   na   lampie   i   biegać   w   kółko   po   pierwszym   piętrze,  gdzie  Jose  Canseco  grałby  w  bejsbol  eksponatami  i  antykami,  a  to  nie   byłoby  nawet  maleńkim  powodem,  aby  wkurzyć  jego  rodziców.   Tym  czymś  były  jego  oczy.   Jedno  niebieskie,  jedno  zielone.   Ups.  Jego  problem.     Glymeria   nie   lubiła   defektów.   Nie   w   ich   porcelanach   i   ogrodach   różanych.  Nie  w  ich  tapetach,  dywanach  i  blatach.  Nie  w  jedwabnej  bieliźnie   lub  wełnie  ich  marynarek  czy  szyfonie  ich  sukni.   A  już  z  pewnością,  nigdy  u  swoich  dzieci.   Siostra  była  w  porządku  -­‐powiedzmy,  z  wyjątkiem    „małego  problemu   z   wagą”,   który   w   rzeczywistości   nie   istniał,   i   seplenienia,   którego   może   nie   uleczyć   jej   przemiana,   och,   i   faktu,   że   posiadała   osobowość   swojej   matki.   I  nie   było   sposobu   na   naprawienie   tego   gówna.   Brat,   z   drugiej   strony,   był   11  

prawdziwą   kurwa   gwiazdą,   fizycznie   doskonały,   pierworodny   syn   przygotowany   do   przenoszenia   rodzinnej   krwi,   do   reprodukcji     w   bardzo   dystyngowany   sposób,   z   pominięciem   jęków   i   potu   w   sytuacji   z   kobietą   wybraną  dla  niego  przez  rodzinę.   Kurwa,   odbiorczyni   jego   spermy   już   stała   w   kolejce.   Miał   się   z   nią   sparzyć  jak  tylko  przejdzie  transformację.     „Jak  się  czujesz,  mój  synu?”  Zapytał  ojciec  z  wahaniem.   „Zmęczony,  sir”,    odpowiedział  głęboki  głos.  „Ale  to  pomoże”.   Chłodna  żaba  przemaszerowała  po  kręgosłupie  Khilla.  To  nie  brzmiało   jakby  to  mówił  jego  brat.  Za  dużo  basu.  Zbyt  męskie.  Za  …   Na  święte  gówno,  chłopak  przeszedł  swoją  transformację!     Teraz   Ed   Hardy   poszedł   zgodnie   z   programem   zabierając   go   naprzód,   aby   mógł   zajrzeć   do   jadalni.   Ojciec   siedział   w   swoim   fotelu   u   szczytu   stołu.   Odhaczony.   Matka   siedziała   w   fotelu   po   prawej   stronie   naprzeciwko   drzwi   do  kuchni.  Odhaczony.  Siostra  została  skierowana  na  zewnątrz,  ale  pozostały   wylizane  z  głodu  złote  obręcze  na  jej  talerzu.  Odhaczone.     Mężczyzna,   który   odwrócił   się   do   Khilla   nie   był   częścią   Programu.   Luchas  był  dwukrotnie  większy.     No   cóż,   to   wszystko   tłumaczyło.   Przyjął,   że   jego   ojciec   po   prostu   złagodniał  i  zgodził  się  na  prośbę  Khilla  złożoną  przed  tygodniem,  aby  mógł   zabrać   swoje   rzeczy   i   pójść   do   Blaya.   Ale   nie,   on   chciał   się   pozbyć   syna   z   domu    wraz  z  pojawieniem  się  złotego  dziecka  w  puli  genowej.     Jego   ojciec,   typ   niewylewny,   wyciągnął   rękę   i   niezgrabnie   podał   przedramię  Luchasowi.     „Jesteśmy  z  Ciebie  bardzo  dumni.    Wyglądasz...  doskonale”.   „Ty..”   matka   Khilla     pisnęła.   „   Po   prostu   idealnie.   Czyż   Twój   brat   nie   jest  doskonały  Solange?  "   „Tak,  jest.  Doskonały”.   „A  ja  mam  coś  dla  ciebie”  powiedział  Lohstrong.   Samiec  sięgnął  do  wewnętrznej  kieszeni  swojego  sportowego  płaszcza   i  wyjął  czarne,  aksamitne  pudełko  wielkości  piłki  do  baseballa.     Matka  Khilla  zaczęła  drżeć  i  ocierać  łzy  pod  oczami.   „To  dla  ciebie,  mój  cenny  synu”.  

12  

Skrzynka   została   przesunięta   po   białym   adamaszkowym   obrusie,   i   jego   brat   swoimi   wielkimi   teraz   drżącymi   dłońmi,   wziął   przedmiot   i   otworzył   pokrywę.   Khill  złowił  blask  złota  w  całym  foyer.   Wszyscy   przy   stole   zamilkli,   jego   bart   przyglądał   się   sygnetowi,   wyraźnie  poruszony,  jak  ich  matka,  a  nawet  ojciec.  A  jego  siostra  po  kryjomu   wykradająca  chleb  z  koszyka.     „Dziękuję   panie”,   powiedział   Luchas   ujmując   ciężki,   złoty   pierścień     i   wkładając  go  na  palec  wskazujący.   „Pasuje,  czyż  nie?”,  zapytał  Lohstrong.   „Tak,  proszę  pana.  Doskonale.”   „Nosimy   przecież   ten   sam   rozmiar”   odparł   ojciec.   Oczywiście,  że  tak.   W  tym  momencie  ojciec  odwrócił  wzrok,  jakby  mając  nadzieję,  że  ten   ruch  pozwoli  ukryć  łzy  wzruszenia.  Zobaczył  Khilla  podglądającego  ich  z  holu.     Krótki   błysk   rozpoznania.   Ale   nie   z   rodzaju   –   o   jak   dobrze   widzieć   mojego   drugiego   syna   w   domu.   Bardziej,   jak   podczas   spaceru   po   trawie   gdy   zauważyłby  psie  gówno,  ale  było  już  zbyt  późno,  aby  zatrzymać  stopę  przed   wylądowaniem  w  nim.     Mężczyzna  powrócił  do  patrzenia  na  swoją  rodzinę,  wykluczając  Khilla.   Oczywiste   było,   że   ostatnią   rzeczą,   jakiej   Lohstrong   chciał   w   takim   historycznym   momencie,   to   to,   aby   został   zrujnowany   i   dlatego   pewnie   nie   wykonał  żadnego  ruchu,  aby  ukryć  się  przed  złym  okiem.  Zazwyczaj  każdy  w   domu  przeprowadzał  swoisty  rytuał,  gdy  widział  Khilla.  Nie  dzisiaj.  Tatuś  nie   chciał  aby  inni  się  dowiedzieli.     Khill   podszedł   do   swojej   wełnianej   kurtki.   Zawiesił   jej   ciężar   na   ramieniu   i   poszedł   głównymi   schodami   do   swojego   pokoju.   Zwykle   jego   matka  preferowała,  aby  korzystał  ze  schodów  dla  służby,  ale  to  by  oznaczało,   że  musiałby  przebić  się  przez  tę  całą  miłość  w  środku.     Jego  pokój  mieścił  się  z  dala  od  innych,  tak  daleko  na  prawo  jak  tylko   się   dało.   Często   zastanawiał   się,   dlaczego   nie   umieścili   go   od   razu   w   pomieszczeniach  dla  służby,  ale  psańce  prawdopodobnie  by  go  wyrzuciły.    

13  

Zamknął  się  w  swoim  pokoju,  rzucił  ciuchy  na  podłogę  i  usiadł  na  łóżku.     Wpatrując   się   w   swój   skromny   bagaż,   stwierdził,   że   lepiej   zrobić   szybko   pranie,  bo  w  środku  były  mokre  kąpielówki.       Pokojówki   obawiały   się   dotykać   jego   rzeczy,   jakby   zło   według   nich   tkwiące  w  nim,  unosiło  się  z  włókien  jego  dżinsów  i  koszulek.  Plusem  było  to,   że  nigdy  nie  uczestniczył  w  oficjalnych  przyjęciach,  więc  jego  szafa  zawierała   tylko  ubrania  w  stylu  pierz  i  ubieraj.     Gdy  spojrzał  na  swoje  trampki  Ed  Hardy,  zorientował  się  że  płacze  –  na   jednym  z  jego  butów  pomiędzy  sznurowadłami  było  kilka  kropel  wody.     Khill  nigdy  nie  dostał  pierścienia.   Ach,  kurwa  jak  to  boli.   Szorował   twarz   dłońmi   gdy   zadzwonił   jego   telefon.   Biorąc   go   ze   swojej   rowerowej   kurtki,   musiał   zamrugać   kilka   razy.   Wcisnął   klawisz   odbierz,   ale   się  nie  odezwał.     „Właśnie  słyszałem,”    powiedział  Blay.  „Jak  się  miewasz?”   Khill   otworzył   usta,   aby   odpowiedzieć,   a   jego   mózg   odkrztuszał   wszystkie   rodzaje   odpowiedzi:     „Zaje   –   kurwa   –biście.”   Przynajmniej   nie   jestem  tak    ‘gruby  jak  moja  siostra’”.       Zamiast   tego   powiedział:   "Oni   pozbyli   się   mnie   z   domu.   Nie   chcieli   mnie   tutaj   podczas   rytuału   przejścia.   Domyślam   się,   że   to   zadziałało,   bo   gość   wygląda  jakby  wszystko  było  w  porządku.”   Blay  zaklął  cicho.   „Aha,   i   dostał   swój   pierścień   właśnie   teraz.   Mój   ojciec   podarował   mu   swój  pierścień.”   Sygnet   z   herbem   rodzinnym   był   symbolem,   gdyż   wszyscy   mężczyźni   z   dobrych  rodów  nosili  je    w  celu  potwierdzenia  wartości  ich  linii.   „Patrzyłem   jak   Luchas   wkładał   go   na   palec,   "   Khill   powiedział,   czując   jakby   ostry   nóż   rozrywał   mu   klatkę   piersiową.   „Pasował   idealnie.   Wyglądał   świetnie.  Wiesz,  tak  jakby  mogło  być  inaczej.”   Zaczął  płakać  w  tym  miejscu.   Po  prostu,  kurwa,  to  zgubił.   Ohydna  prawda  była  taka,  że  pod  swoim  wyglądem  pieprzyć  wszystko  i   wszystkich,   chciał   aby   jego   rodzina   go   kochała.   Jak   jego   siostrę,   jak   jego   brata.     14  

Widział   miłość   pomiędzy   nimi   i   czuł   ją.   To   był   krawat,   który   wiązał   te   osoby   razem,   niewidzialny   łańcuch   z   jednego   serca   do   drugiego,   zaangażowanie  w  dbałość  o  wszystko,  począwszy  od  rzeczy  gówno  wartych   do  prawdziwych  dramatów,  które  ich  dotykają.  I  jedyną  rzeczą  mocniejszą  od   tego   połączenia   było   jak   się   od   tego   odciąć.   Każdego   pieprzonego   dnia   w   życiu.   Usłyszał   głos   Blaya.   „Jestem   tu   dla   ciebie.   I   jest   mi   tak   cholernie   przykro.  Ale  jestem  tu  dla  ciebie.  Tylko  nie  rób  nic  głupiego,  okay?  Pozwól  mi   przyjść."   Zostawi   Blaya,   który   wiedział,   że   myślał   o   rzeczach   wymagających   zaangażowania  liny  i  prysznica.   W  rzeczywistości  już  przesuwał  wolną  rękę  w  dół  do  prowizorycznego   pasa  o  mocnym  splocie  z  nylonu,  ponieważ  jego  rodzice  nie  dawali  mu  dużo   pieniędzy  na  ubrania,  a  ten  pasek  zrobił  lata  temu.       Pociągnął  wolny  kawałek  i  zerknął  na  zamknięte  drzwi  swojej  łazienki.   Wszystko   co   musiał   zrobić,   to   zawiązać   to   wszystko   na   prysznicu.   Bóg   wiedział,  że  to  wodne  ustrojstwo  było  wykonane  w  starych,  dobrych  czasach,   kiedy  wszystko  było  mocniejsze  i  zdolne  wytrzymać  sporą  wagę.     Miał  nawet  krzesło  na  którym  mógł  stanąć,  a  następnie  wykopać  spod   siebie.   „Muszę  iść.”   „Khiller?  Nie  rozłączaj  się  ze  mną.  Nie  waż  się  ze  mną  rozłączać!"   „Słuchaj,  stary,  muszę  iść."   „Idę  do  ciebie  właśnie  teraz.”     jakieś  trzepotania  w  tle,  jakby  Blay  już   naciągał  na  siebie  ubrania.     „Khill!  Nie  odkładaj  słuchawki!  Khill...!!”     Tłumaczenie:  SarahRockwell  

15  

JEDEN   Dzień  Dzisiejszy     "Teraz,  skurwielu  obczaj  tą  odpierdoloną  furę.”   Jonsey  spojrzał  na  idiotę,  który  przykucnął  obok  niego  na  przystanku.   Para  z  nich  została  zapakowana  niczym  w  klatkę  myszoskoczka  z  pleksiglasu   na   trzy   godziny.   Co   najmniej.   Mimo   to,   podobne   komentarze   sprawiły,   że   wydawało  mu  się  to  kwestią  dni.   I  to  gówno  zbliżało  go  do  popełnienia  uzasadnionego  zabójstwa.   "  Jesteś  białym  facetem,  wiesz  o  tym?  "  Jonsey  podkreślił.   "  Że  coooooo?"   Dobra,   to   sprawia,   że   wydaje   mu   sie   jakby   czekał   trzy   lata.   "   Biały   kolesiu.  Potrzebujesz  kurwa  kremu  z  filtrami  w  lato.  Nie  tak  jak  ja  -­‐  "   "  Cokolwiek  koleś,  obczaj  tą  brykę  "   "   Więc   dlaczego   gadasz   jakbyś   był   z   ‘okolicy’?   Robisz   z   siebie   durnia,   yo.  "   W  tym  momencie,  po  prostu  chciał  aby  noc  sie  skończyła.  Było  zimno,   padał   śnieg,   a   on   musiał   się   zastanawiać,   kogo   musiał   wkurwć,   by   utknąć   tutaj  z  Vanilla  Icem.   Faktem  było,  że  myślał  o  tym  jak  się  w  ogóle  wydostać  z  tego  gówna.   Zrobił   dobry   interes   handlując   narkotykami   w   Caldwell;   uniknął   dwóch   miesięcy  odsiadki  w  z  więzieniu  z  powodu  tych  morderstw  których  dokonał   w   poprawczaku,   ostatnią   rzeczą   którą   był   zainteresowany   było   utknięcie   z   jakąś   białą   suką   zdecydowaną   uzyskać   uliczną   wiarygodność   poprzez   słownictwo.   Aha,  i  to  nie  było  sąsiedztwo  Richie  Richa.  Z  tego,  co  wiedział,  było  tu   rozporządzenie   określające,   że   nie   wolno   było   pozostawać   na   ulicy   po   godzinie  dwudziestej  drugiej.   Dlaczego,  do  diabła,  się  na  to  zgodził?   "  Czy.  Ty.  Proszę.  Mógłbyś.  Spojrzeć.  Na.  To.  Świetne.  Auto?  "   Żeby  facet  się  zamknął,  Jonsey  odwrócił  głowę  i  wychylił  się  z  kryjówki.  

16  

Kiedy   zawiało,   śnieg   dostał   się   do   jego   oczu,   przeklął.   Kurewski   stan   Nowy  Jork  w  zimie.  Tak  zimno,  że  twoje  jaja  zamieniają  się  w  kostki  lodu  -­‐   Cóż...  Witam  was.   Naprzeciw   płytkiego   parkingu,   stojąc   naprzeciwko   czystej,   nieobjętej   monitoringiem   dwadzieścia   cztery   godziny   na   dobę,   stało   w   rzeczywistości,   odpicowane  zajebiste  auto.  Hummer  został  całkowicie  zaciemniony,  nigdzie   śladu   chromu   -­‐   ani   na   kołach,   ani   wokół   okien,   nawet   na   kratce.   Miał   wielkie   cielsko  i  cały  był  wymuskany,  bez  wątpienia  miał  w  sobie  duży  silnik.   Fura   była   taka,   jaką   można   zobaczyć   na   ulicach   skąd   pochodził,   fura   którą   jeździł   główny   diler.   Chyba,   że   był   daleko   od   centrum   tutejszego   miasta,   to   był   to   pewnie   jakiś   dziadek   próbujący   sprawiać   wrażenie   jakby   miał  fiuta.   Koleś  -­‐  Vanilla  podciągnął  swój  plecak,  przewieszając  go  przez  ramię.   "Idę  to  obczaić.  "   "   Autobus   będzie   niedługo.   "   Jonsey   spojrzał   na   zegarek,   i   myślał   życzeniowo.  "  Pięć,  może  dziesięć  minut.  "   "No  dawaj  -­‐  "   "  Spadaj,  dupku.  "   "   Boisz   się   czy   co   za   gówno?   "   Skurwiel   uniósł   ręce   i   zaczął   udawać   Paranormal  Activity.  "  ale,  strrrrrrraszne-­‐"   Jonsey  wyjął  spluwę  i  skierował  ją  prosto  w  jego  twarz.  "  Nie  stanowi   dla   mnie   problemu   zabicie   cię,   tu   i   teraz.   Robiłem   to   wcześniej.   I   zrobię   to   ponownie.   Teraz   wracaj   z   powrotem   kurwa   i   zrób   sobie   przysługę.   I   się   odpierdol.  "   Kiedy   Jonsey   spotkał   oczy   faceta,   nie   szczególnie   dbał,   jaki   będzie   tego   wynik.  Zastrzelić  fiuta.  Nie  zastrzelić  go.  Cokolwiek.   "   Dobra,   dobra,   dobra.   "   Pan   Brudas   cofnął   się   i   opuścił   przystanek   autobusowy.   Dziękuję.  Kurwa.   Jonesy   schował   gnata,   skrzyżował   ręce   i   spojrzał   w   kierunku,   z   którego   miał  nadjechać  autobus  –  jakby  to  miało  pomóc.   Głupi  pieprzony  idiota.  

17  

Spojrzał   na   zegarek.   Ludzie,   dosyć   tego   gówna.   Jeśli   autobus   powrotny   do   centrum   miasta   będzie   tu   pierwszy,   miał   zamiar   po   prostu   do   niego   wsiąść  i  pieprzyć  wszystko.   Przekręcając   plecak,   który   kazano   mu   zabrać,   poczuł   twardy   kontur   słoika  wewnątrz.  Opakowanie  było  zrozumiałe.  Jeśli  miał  przetransportować   produkt  z  centrum  w  sąsiedztwo  to  tak.  Ale  słoik?   Na  co,  do  cholery,  był  im  potrzebny?   Chyba  że  to  był  luźny  proszek?   Fakt,  że  został  wybrany  przez  C  -­‐Rider'a,  we  własnej  osobie,  co  kurwa,   samo  w  sobie  było  super.   Do   momentu   kiedy   poznał   White   Boy   'a1.-­‐   bo   po   tym   pomysł,   że   był   wyjątkowy   stracił   swą   soczystość.   Instrukcja   szefa   była   jasna:   Spotkać   się   z   kolesiem   na   przystanku   Fourth   Street.   Pojechać   ostatnim   autobusem   na   przedmieścia  i  czekać.  Przesiąść  się  na  wiejską  linie,  której  obsługa  zostanie   wznowiona  w  pobliżu  świtu.  Wysiąść  na  przystanku  Warren  Country.   Oddalonej  o  jeden  km  do  nieruchomości  rolnych.   C   -­‐   Rider   ma   sie   tam   spotkać   wraz   z   kilkoma   innymi   kolesiami   w   sprawach  biznesowych.  A  potem?  Jonsey  będzie  częścią  nowej  załogi,  która   zdominuje  scenę  w  Caldie.   Lubił   to   gówno.   I   w   pełni   szanował   C-­‐   Ridera   -­‐   ten   skurwysyn   był   surowy:  wysoko  ustawiony  w  okolicy,  nerwowy.   Ale  jeśli  reszta  z  nich  była  jak  Vanilla-­‐   Ryk   silnika   sprawił,   że   objął   to   co   Caldwell   Transit   Authority   miało   wreszcie  ukazać,  a  on  miał  to  u  swoich  stóp  -­‐   "  Nie  ma  kurwa  mowy,  "  wydyszał.   Zaciemniony   Hummer   zatrzymał   się   naprzeciwko   przystanku   autobusowego,   a   kiedy   okno   opadło,   Biały   koleś   był   pełen   szaleństwa   –   od   rżenia   za   kierownicą,   i   nie   tylko   dlatego,   że   Cypress   Hill,   w   rzeczywistości,   rozbrzmiewało.   "  Wsiadaj!  No  dawaj!  Wsiadaj!  "   "   Co   ty,   kurwa,   zrobiłeś   yo?   "   Jonsey   jąkał,   nawet   kiedy   wystrzelił   dookoła  SUVa  i  wskoczył  na  siedzenie  pasażera.                                                                                                                           1

Koleś  z  przystanku  jakby  ktoś  nie  załapał:) 18  

Jasna   pierdolona   cholera   –   pierdolony   dupek   nie   był   totalnym   głupkiem,  wyciągając  coś  takiego.   Facet  wcisnął  w  podłogę  pedał  gazu,  silnik  ryczał,  bieżnik  opon  złapał   dobrą   przyczepność   na   śniegu   i   wystrzelił   ich   do   przodu   pięćdziesiąt   mil   na   godzinę.   Jonsey  starał  się  trzymać  czegokolwiek  co  znalazł,  kiedy  przestrzelili  się   przez   czerwone   światła   skrzyżowania,   a   następnie   wjechali   na   krawężnik   i   przecięli   parking   Hannaford.   Kiedy   dostali   się   na   drugą   stronę,   muzyka   została   zagłuszona   przez   sygnał   dźwiękowy,   dlatego,   że   żaden   z   nich   nie   zapiął  swoich  pasów.     Jonsey   uśmiechnął   się   szeroko   ukazując   zęby.   "   Pierdolone   tak,   skurwysynu!  Ty  szalona  suko,  kurwa  psycholu  szalona  śnieżynko...!  "     ***     "  Myślę,  że  to  Justin  Bieber.  "   Stojąc  przed  składem  chipsów  ziemniaczanych  Lay's,  Khill  spoglądał  na   wstawki   głośników   umieszczone   w   płytach   sufitowych.   "   Tak.   Mam   rację,   i   nienawidzę  tego,  jak  nie  wiem  co.  "   Obok  niego,  John  Matthew  zamigał,  Skąd  wiesz?   "To  małe  gówno  jest  wszędzie."  Aby  udowodnić,  punkt,  skinął  na  kartki   z   życzeniami   przedstawiające   Krótkiego,   Zarozumiałego   i   posiadającego   swoje  piętnaście  -­‐  minut  -­‐sławy.  "  Przysięgam,  że  dziecko  jest  dowodem  na   to,  że  Antychryst  nadchodzi.  "   Może  juz  tu  jest.   "  To  wyjaśnia  Miley  Cyrus".   Trafne  spostrzeżenie.   Kiedy   John   wrócił   do   kontemplacji   wyboru   swojej   przekąski,   Khill   dwukrotnie   sprawdził   zapasy.   4   rano   i   jego   CVS2.   był   w   pełni   zaopatrzony   i   całkowicie   pusty   -­‐   z   wyjątkiem   dwóch   z   nich,   i   faceta   z   przodu   kontuaru,   który  czyta  National  Enquirer  i  zajada  batonika  Snickers.   Brak  reduktorów.  Brak  Bandy  Drani.   Nic  do  zastrzelenia.                                                                                                                           2

 Concurrent  Version  System(CVS)  Oprogramowanie,  śledzące  wszystkie  prace   19  

Chyba,  że  ekspozycja  Biebera  się  liczy.   Co  masz  zamiar  robić?  John  zamigał.   Khill   wzruszył   ramionami   i   popatrzył   wokół.   Jako   ahstrux   nohtrum   Johna,  był  odpowiedzialny  za  to,  aby  facet  powrócił  do  rezydencji  Bractwa  co   noc  w  jednym  kawałku,  po  ponad  roku,  tak  długim,  tak  przyjemnym...   Boże,  jak  brakowało  mu  Blaya.   Potrząsając   głową,   wyciągnął   rękę   i   chwycił   cokolwiek.   Gdy   jego   ręka   wróciła  do  niego,  trzymał  w  niej  jakieś  śmietanowe  i  cebulowe  chipsy.   Patrząc  na  logo  Lays  i  skupiając  się  na  jednym  chipsie,  wszystko  o  czym   mógł   myśleć   o   to   sposób   w   jaki   on,   John   i   Blay   przesiadywali   w   domu   rodziców  Blaya,  grali  w  Xbox'a,  pili  piwo,  marzyli  o  większym  i  lepszym  życiu   posttransa.   Niestety,  większa  i  lepsza  okazała  się  być  tylko  wielkość  i  siła  ich  ciał.   Chociaż   może   to   był   tylko   jego   punkt   widzenia.   John   był,   mimo   wszystko,   szczęśliwie  sparowany.  A  Blay  był  z...   Cholera,   nie   mógł   nawet   wypowiedzieć   imienia   kuzyna   w   swojej   głowie.   "  Wszystko  dobrze,  J  -­‐man?  "  Zapytał  szorstko.   John  Matthew  rozdarł  Doritos  staroświeckie  i  oryginalne  i  skinął  głową.   Chodźmy  po  napoje.   Kiedy  ruszyli  w  głąb  sklepu,  Khill  chciał  być  w  centrum  miasta,  walcząc   w  zaułkach,  stawać  przeciw  jednemu  z  ich  dwóch  wrogów.  Za  bardzo  zagłębił   się  w  tych  podmiejskich  szczegółach,  a  to  spowodowało,  że  znów  załapał  ten   stan.   Odciął  się  ponownie.   Cokolwiek.  Poza  tym,  nienawidził  konieczności  kontaktu  z  glymerią  -­‐  i   to  gówno  było  wzajemne.   Niestety,   członkowie   arystokracji   stopniowo   przeprowadzali   się   z   powrotem  do  Caldwell,  a  to  oznaczało  że  Ghrom  zostanie  zalany  rozmowami   o  tzw.  obserwacji  zabójców.   Jakby   nieumarły   Omega   nie   miał   lepszych   rzeczy   do   roboty   niż   grasować  wokół  nagich  drzew  owocowych  i  zmrożonych  basenów.  

20  

Mimo  to,  król  nie   mógł   powiedzieć  dandysom,   by  sie  poszli   pierdolić.   Nie,   od   kiedy   Xcor   i   jego   Banda   Drani   włożyła   kulę   do   jego   królewskiego   gardła.   Zdrajcy.   Skurwiele.   Przy   odrobinie   szczęścia,   Vhredny   zamierza   udowodnić   bez   cienia   wątpliwości,   z   jakiego   karabinu   pochodził   strzał,   a   następnie   jednego   po   drugim   wypatroszyć,   umieścić   ich   głowy   na   palach   i   spalić  ich  trupy  w  ogniu.   A   także   dowiedzieć   się   dokładnie,   kto   z   Rady   był   w   zmowie   z   ich   nowym  wrogiem.   Tak,   gra   była   teraz   przyjazna   użytkownikom   -­‐   więc   jedną   noc   w   tygodniu,   każda   z   drużyn   kończyła   tutaj,   w   dzielnicy,   w   której   dorastali,   pukając  do  drzwi  i  sprawdzając  pod  łóżkami.   W  muzeum  –  jak  w  domach,  w  których  dostawał  ciarek  bardziej  niż  w   ciemnych  podziemiach  centrum.   Lekkie  uderzenie  w  przedramię  sprawiło  że  podniósł  głowę.  "  Tak?  "   Chciałem  zapytać  o  to  samo.   "  Co?  "   Zatrzymałeś  się  tutaj.  I  stałeś  gapiąc  się  na...  no,  wiesz.   Khill   zmarszczył   brwi   i   spojrzał   na   wystawę   produktów.   Potem   stracił   ciąg   myśli,   jak   również   większość   krwi   z   głowy.   "   O,   tak...   ach...   "   Cholera,   ktoś  podkręcił  ciepło?  "  Um  ".   Butelki   dla   niemowląt.   Pokarm   dla   niemowląt.   Śliniaczki   dla   niemowląt,   mokre   chusteczki   i   waciki.   Smoczki.   Butelki.   Jakieś   ustrojstwo   -­‐   Och  Boże,  laktator.   Khill  zrobił  zwrot  o  180  stopni  tak  szybko,  że  stanął  twarzą  w  twarz  z   wysokim  na  sześć  stóp  stosem  Pampersów,  odwrócił  się  do  świata  NUK'a3.,   wreszcie   odbił   się   od   powietrznej   przestrzeni   dla   niemowląt,   dzięki   prawu   odbicia.  Czymkolwiek,  do  cholery,  to  gówno  było.   Dziecko.  Dziecko.  Dziecko-­‐   O  Boże.  Udało  mu  się  dotrzeć  do  kasy.   Wpychając  rękę  pod  kurtkę  rowerową,  Khill  wyciągnął  portfel  i  sięgnął   po  przekąski  Johna.  "  Daj  mi  swoje  żarcie.  "                                                                                                                           3

 Firma  produkująca  rzeczy  dla  dzieci  smoczki  itp   21  

Kiedy  facet  zaczął  się  kłócić,  ruszając  bezgłośnie  ustami,  ponieważ  jego   ręce   były   pełne,   Khill   zabrał   mu   Mountain   Dew   i   Doritos,   co   utrudniało   im   komunikację.   "  Nie  ja  zapłacę.  Podczas  gdy  on  nas  skasuje,  musisz  krzyczeć  na  mnie   właściwie.  "   Co   ty   nie   powiesz,   Johna   ręce   przeleciały   w   pozycjach   Amerykańskiego   języka  migowego  w  różnych  Ja-­‐  to  -­‐zrobię  kombinacjach.   "  Czy  on  jest  głuchy?  "Facet  w  kasie  zapytał  scenicznym  szeptem.   Jakby   ktoś,   używający   amerykańskiego   języka   migowego   był   jakimś   dziwakiem.   "  Nie.  Ślepy.  "   "  Och  ".   Kiedy  koleś  zaczął  znowu,  Khill  chciał  go  uderzyć.  "  Czy  zamierzasz  nam   tu  pomóc,  czy  jak?  "   "  Och...  tak.  Hej,  masz  tatuaż  na  twarzy.  "  Pan  Spostrzegawczy  poruszał   się   powoli,   jak   na   kodów   kreskowych   te   torby   tworzyły   pewnego   rodzaju   wietrzny   opór   pod   jego   czytnikiem   laserowym.   "   Czy   zdajesz   sobie   z   tego   sprawę?  "   Naprawdę.  "  Nie  wiedziałem.  "   "  Czy  też  jesteś  ślepy?"   Nie  będzie  sie  przejmował  tym  kolesiem.  Nie  będzie  "  Tak,  jestem.  "   "  Och,  tak,  to  dlatego  Twoje  oczy  są  dziwne.  "   "  Tak.  Zgadza  się.  "   Khill   wyjął   dwudziestkę   i   nie   czekał   na   resztę   -­‐   morderstwo   było   trrrrrrrrrrochę  zbyt  kuszące.   Kiwając   na   Johna,   który   mierzył   kolesia   jakby   był   czymś   co   może   zainfekować  jego  umysł,  Khill  zwiał.   "  Co  z  Twoją  resztą?  "  koleś  zawołał.   "  Jestem  też  głuchy.  Nie  słyszę  cię.  "   Facet  krzyczał  głośniej:  "Po  prostu  ją  wezmę,  dobrze?  "   "  Brzmi  dobrze,  "  Khill  krzyknął  przez  ramię.   Idiota  miał  piąty  etap  głupoty.  I  piął  się  w  górę.  

22  

Przechodząc   przez   drzwi   bezpieczeństwa   Khill   pomyślał,   że   to   cud,   że   ludzie,   tacy   jak   ten   koleś   dają   sobie   radę   w   dzień   i   noc,   w   ogóle.   Skurwiel   potrafił  założyć  poprawnie  swoje  gacie  i  obsługiwać  kasę.   Cuda  nigdy  się  nie  kończą.   Kiedy   przepchnął   się   na   zewnątrz,   zimno   uderzyło   go   ze   wszystkich   stron,  wiatr  rozwiał  jego  włosy,  płatki  śniegu  dostały  się  do  nosa  -­‐   Khill  zatrzymał  się.   Spojrzał  w  lewo.  Spojrzał  w  prawo.   "  Co...  gdzie  jest  mój  Hummer?  "   Kątem   oka,   zauważył   że   ręce   Johna   zaczęły   latać   wokół,   jakby   zastanawiał   się   nad   tym   samym.   I   wtedy   facet   spojrzał   na   dół   na   świeżo   spadły   śnieg...   i   na   odciski   głębokich   bieżników   czterech   potwornych   opon,   które  zostawiły  gruby  ślad  i  kierowały  się  przez  parking.   "  Cholerne  pierdolone  gówno!  "  Khill  zacisnął  zęby.   A  myślał,  że  pan  Spostrzegawczy  był  tym  głupim?       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1  

23  

DWA   Po   powrocie   do   siedziby   Bractwa,   Blaylock   usiadł   na   brzegu   łóżka,   a   jego  nagie  ciało  lśniło  od  potu  na  piersi  i  ramionach.  Fiut  między  jego  nogami   spoczywał  swobodnie,  a  jego  biodra  były  luźne    od  wszelkiego  napięcia.  Na   drugim   końcu     jego   oddech   był   nieco   płytki   jakby   jego   ciało   potrzebowało   więcej   tlenu   niż   płuca,   były   w   stanie   dostarczyć.   Sięgnął   po   paczkę   Dunhill   Reds   leżącą   na   stoliku.   Odgłosy   jego   kochanka   biorącego   prysznic   wraz   z   ostrym   zapachem   ręcznie   robionego   mydła   były   tak   boleśnie   znajome.   Czy   właśnie  minął  prawie  rok?   Wyjmując   jednego   papierosa   podniósł   starą   zapalniczkę   firmy   Van   Cleef   &   Arpels,   którą   Saxton   podarował   mu   na   urodziny.   Rzecz   była   wykonana  ze  złota  w  1940  roku,    oznaczona  znakiem  firmowym  Mystery  Set,   wysadzana  rubinami,  która  nigdy  nie  przestała  się  podobać  –  i  ciągle  działała.   Kiedy   płomień   zapłonął,   prysznic   umilkł.   Blay   pochylił   się   do   ognia,   aby   przypalić   papierosa,   płomień   skakał   w   górę   i   w   dół.   Jak   zwykle   odrobina   płynu  z  zapalniczki  spowodowała,  że  wdychany  dym  pachniał  słodyczą  –  Khill   nienawidził   palenia.   Nigdy   go   nie   aprobował.   Co   biorąc   pod   uwagę   ilość   skandalicznych   rzeczy,   jakie   robił,   było   wręcz   obraźliwe.   Seks   w   klubowych   łazienkach   z   niezliczoną   ilością   nieznajomych?   Trójkąty   w   mężczyznami   i   kobietami?  Piercing?  Tatuaże  w  dziwnych  miejscach?  A  facet  nie  „pochwala”   palenia!  Jakby  to  był  niegodziwy  zwyczaj.  W  łazience  Sax  włączył  suszarkę  do   włosów   i   Blay   mógł   sobie   wyobrazić   jego   piękne,   blond   kosmyki   nawijane   i   wypuszczane  w  gorącym  powietrzu,  łapiące  światło  i  naturalnie  lśniące.     Saxton   był   piękny,   lśniąca,   gładka   skóra   i   doskonały   smak.   Boże,   a   ubrania  w  jego  szafie!  Niesamowite.  Jakby  wielki  Gatsby  wyskoczył  ze  stron   powieści,  wpadł  na  Piątą  Aleję  i  wykupił  naręcza  ubrań  haute  couture.  Khill   nigdy   taki   nie   był.   Nosił   t-­‐shirty   i   sfatygowane   skóry   i   tą   samą   rowerową   kurtkę,   którą   miał   od   czasu   swojej   przemiany.   Nie   dla   niego     mokasyny   Ferragamo   ani   Ballys,   ale   New   Rocks   z   podeszwami   jak   bieżnik   opony   ciężarowej.   Włosy?   Uczesane,   jak   miały   szczęście.   Woda   kolońska?   Proch   i   orgazmy.   Do   diabła,   przez   te   wszystkie   lata   gdy   go   znał,   praktycznie   od  

24  

urodzenia,  nigdy  nie  widział  gościa  w  garniturze.  Właściwie  nie  był  pewien,   czy  Khill  zdaje  sobie  sprawę,  że  smoking  można  mieć  na  własność,  a  nie  tylko   wypożyczać.   Jeśli   Saxton   stanowił   obraz   arystokraty   idealnego,   to   Khill   wyglądał  jak  bandzior.     „Tutaj.  Możesz  strzepać  popiół  tutaj.”     Blay   poderwał   głowę.   Saxton   był   nagi,   doskonale   uczesany   i   pachniał   Cool   Water,   trzymał   w   dłoni   ciężką   popielniczką   Baccarata,   którą   kupił   z   okazji   letniego   przesilenia,   również   w   prezencie.   Też   pochodziła   z   lat   czterdziestych   i   ważyła   tyle,   co   kula   do   kręgli.   Blay   wziął   popielniczkę   i   balansował  nią  w  dłoni  chcąc  zrównoważyć  jej  ciężar.     „Już  po  pracy?”   Jakby  to  nie  było  oczywiste.     „W  rzeczy  samej.”   Saxton   odwrócił   się   i   w   drodze   do   szafy   błysnął   jego   doskonały   tyłek.   Technicznie   rzecz   biorąc,   facet   powinien   mieszkać   za   ścianą   w   jednym   z   wolnych   pokoi   dla   gości,   ale   z   czasem   jego   ubrania   migrowały   do   pokoju   Blaya.  Nie  miał  nic  przeciwko  paleniu.  Czasami  nawet  dzielili  się  papierosem     po  szczególnie  energicznych  „razach.”   „Jak  leci?”  spytał  Blay  na  wydechu.  „Twoje  super  tajne  zadanie”.   „Raczej  nieźle.  Prawie  skończyłem”.   „Czy   to   znaczny,   że   możesz   mi   wreszcie   powiedzieć,   o   co   w   tym   wszystkim  chodziło?”   „Dowiesz  się  wystarczająco  szybko”.   Gdy   trzepotanie   koszuli   dochodziło   z   łazienki,   Blay   odwrócił   papierosa   i   spojrzał   na   żarzącą   się   końcówkę.   Saxton   pracował   nad   czymś   tajnym   dla   Ghroma   od   czasu   wypadku     i   nie   było   to   coś,   o   czym   można   pogadać   do   poduszki.   Z   całą   pewnością   było   wiele   powodów,   dla   których   Ghrom   uczynił   samca   swoim   osobistym   prawnikiem.   Saxton   był   dyskretny   i   pewny   jak   sejf   bankowy.   W   przeciwieństwie   do   Khilla,   który   nie   umiał   trzymać  języka  za  zębami.  Od  zaskakujących  plotek  po  pikantne  szczegóły  o   spaniu  z  tanimi  dziwkami.     „Blay?”   „Przepraszam,  co?”  

25  

Saxton   pojawił   się   kompletnie   ubrany   w   trzyczęściowy   garnitur   od   Ralpha  Laurena.   „Powiedziałem,  że  zobaczymy  się  na  ostatnim  posiłku.”   „Och,  jest  już  tak  późno?”   „Tak.  Jest.”   I  pomyśleć,  że  oni  wałkowali  temat  pierwszego  spotkania  tego  dnia.     Boże,   nie   mógł   nawet   myśleć   o   tym,   co   się   stało   zaledwie   tydzień   temu.   Nie   mógł   sobie   nawet   ułożyć   w   głowie   słów,   które   by   mogły   opisać   co   czuł   myśląc   o   jedynej   rzeczy,   którą   nie   martwił   się   przed   pójściem   w   Zanikh  -­‐     tuż  przed  swoimi  oczyma.     A   on   myślał,   że   odrzucenie   przez   Khilla   było   złe?   Patrzyć   jak   gość   ma   młode  z  samicą.       Ups,  nie  powinien  przypadkiem  odpowiedzieć  swojemu  kochankowi?   „Tak,  oczywiście.  Zobaczymy  się  potem.”   Po  krótkim  wahaniu  Saxton  podszedł  do  Blaya  i  pocałował  go  w  usta.     „Jesteś  poza  grafikiem  dziś  wieczorem?”   Blay  skinął  trzymając  papierosa  w  bezpiecznej  odległości  od  samca,   by   nie  przypalić  jego  pięknych  ubrań.   „I   zamierzam   poczytać   New   Yorkera,   a   może   zacznę   od   From   the   Terrace.     Saxton  uśmiechnął  się,  wyraźnie  doceniając  atrakcyjność  obu.     „Zazdroszczę   Ci.   Po   wszystkim   zamierzam   wziąć   kilka   nocy   wolnego   i   odpocząć.”   „Może  moglibyśmy  się  gdzieś  wybrać?”   „Pewnie  moglibyśmy.”   Smutek   i   napięcie   mignęły   na   twarzy   Saxtona.   Ponieważ   doskonale   zdawał   sobie   sprawę,   że   nigdzie   się   razem   nie   wybiorą.   I   to   nie   dlatego,   że   nie  było  w  ich  przyszłości  sandałów  typu  all-­‐inclusive.     „Bądź   zdrów”   powiedział   Saxton,   głaszcząc   Blaya   po   policzku   wierzchem  dłoni.  Blay  trącił  jego  dłoń  nosem.   „Ty  też.”   Chwilę   później   drzwi   otworzyły   się   i   zamknęły...   i   został   sam.   Siedząc   na   niepościelonym   łóżku,   miał   wrażenie   jakby   cisza   miażdżyła   go   z   każdej   strony.   Spalił   papierosa   do   samego   filtra   i   zdusił   go   w   popielniczce.   Zapalił   26  

następnego.   Zamknął   oczy   starając   się   przypomnieć   sobie   jęki   Saxtona,   widok   samca   od   tyłu   lub   dotyk   jego   skóry   na   swojej.   Nie   mógł.   I   to   było   źródłem  problemu  w  rzeczy  samej.       ***     „Powiem  wprost:  zgubiłeś    hummera”  wycedził  Vhredny  przez  telefon.     Khill  chciał  wystawić  głowę  przez  okno.     „Tak,  zgubiłem.  I  dlatego,  gdybyś  mógł…”   „Jak  można  zgubić  ważący  osiem  tysięcy  funtów  pojazd?”   „To  nie  jest  istotne.”   „Tak,   właściwie   jest,   jeśli   zamierzasz   poprosić   mnie   o   to   abym   zlokalizował   tę   cholerną   rzecz,   bo   po   to   dzwonisz,   prawda?   Chyba,   że     myślisz,  iż  spowiedź  bez  detali  jest  dobra  dla  duszy  albo  jakieś  inne  gówno.”   Khill  chwycił  mocniej  telefon.  „Ileftthekeysinit.”   „Przepraszam?  Nie  złapałem  tego.”     Bzdura.  „Zostawiłem  kluczyki  w  stacyjce.”   „To  była  cholernie  głupia  rzecz  synu.”   Nie-­‐kurwa-­‐żartuj.  „To,  co  pomożesz  mi?”   „Prześlę  Ci  emailem  link.  Jedna  rzecz  –  kiedy  odzyskasz  samochód?”.   „Tak?”   „Wsiądź   do   niego,   ustaw   sobie   na   nowo   fotel   i   usiądź   wygodnie   albo   inne  gówno.  Wiesz,  oni  prawdopodobnie  się  nie  spieszyli,  bo  kluczyki  były  w   środku.”   Rechot   Vhrednego   brzmiał   jak   grzechotanie   jajami   po   grillu   samochodowym.     „Słuchaj,   muszę   lecieć.   Potrzebuję   obu   rąk   do   trzymania   jelit,   a   ze   śmiechu  to  chyba  urwie  mi  dupę.  Nara.”   Połączenie  zostało  przerwane,  a  Khill  musiał  zwalczyć  pragnienie,  żeby   rzucić  telefonem.  Tak,  bo  strata  telefonu,  super  by  pomogła  w  tej  sytuacji.     Logując  się  na  Hotmail  i  zastanawiając  się  jak  długo  to  potrwa,  dostał   namiar  na  swój  samochód.     „Kieruje   się   na   zachód.”   Przechylił   telefon   tak   żeby   John   mógł   zobaczyć.     „Zróbmy  to.”   27  

Dematerializując   się,   Khill   był   mgliście   świadomy,   że   jego   wściekłość   była   nie   proporcjonalna   do   sytuacji,   jego   cząsteczki   były   rozrzucone,   był   rozświetlonym   bezpiecznikiem   gotowym   do   połączenia   się   z   czymś   wybuchowym  i  nie  chodziło  tylko  o  to,  że  był  skończonym  kretynem  albo  o   zgubiony  samochód  czy,  że  przed  jednym  z  najbardziej  szanowanych  samców   z  Bractwa  wyszedł  na  idiotę.  Tego  gówna  było  znacznie  więcej.     Zmaterializował   się   na   wiejskiej   drodze,   sprawdził   jeszcze   raz   swój   telefon   i   czekał   aż   pokaże   się   John.   Kiedy   wojownik   się  zescalił,   poszli   dalej   na   zachód   trzymając   się   blisko   siebie,   aż   do   czasu,   gdy   …   Khill   stanął   jak   wryty   na   zmrożonej   asfaltowej   drodze   –   jego   pierdolony   Hummer   był   tam.   Jakieś   sto   jardów     przed   nimi.   Ktokolwiek   siedział   za   kierownicą,   jechał   sześćdziesiąt   mil   na   godzinę   po   śniegu   w   stronę   zakrętu.   Co   za   ….Cóż   nazywanie  ich  głupcami  było  poważnym  niedopowiedzeniem.     „Pozwól   mi   strzelać   w   koła”   zamigał   John   jakby   wiedział,   że   broń   w   rękach  Khilla  w  tym  momencie  to  nie  jest  najlepszy  pomysł.  Ale  zanim  zdążył   unieść  swoją  czterdziestkę,  Khill  zmaterializował  się  na  dachu  samochodu.     Wylądował  twarzą  na  przedniej  masce,  pęd  powietrza  obrócił  nim  jak   pluskwą.  Następnie  turlając  się,  złapał  dzięki  odblaskowi  z  deski  rozdzielczej   wyraz   totalnego,   o-­‐mój-­‐Boże,   zaskoczenia   na   twarzach   pary   facetów   na   przednim   siedzeniu,   a   potem   jego   błyskotliwy   pomysł   zamienił   się   w   pieprzenie  kozy  nr  2  tego  wieczoru.  Zamiast  nadepnąć  na  hamulec,  kierowca   wykonał   skręt   kierownicą,   jakby   mógł   zrzucić   to,   co   wylądowało   na   masce   Hummera.   Szarpnięcie  odrzuciło  Khilla,  jego  ciało  w  stanie  nieważkości  starało  się   utrzymać   oczy   na   torze   jazdy.   Okazało   się,   że   był   szczęściarzem.   Hummer   był   zaprojektowany  i  zbudowany  do  innych  rzeczy  niż  aerodynamika  i  dogodne   hamowanie,  prawa  fizyki  złapały  cały  ten  ciężki  metal  i  zakołysały  całym  tym   gównem.   Metal   zahaczył   o   asfalt,   mimo   pokrywy   śnieżnej   i   ciszę   przerwały   dwa   piskliwe   okrzyki   przerażenia   dobiegające   z   środka.   Grzmot   uderzenia   Hummera   był   taki,   jakby   oderwał   się   przedmiot   wielkości   domu   i   zagłuszył   całe  to  miauczenie.  Khill  niewiele  sobie  robił  z  wypadku,  niemniej  ponieważ   sam  z  całym  impetem  uderzył  bokiem  o  ziemię,  jego  ciało  wykonało  własną   wersję   nasmarowanej   tłuszczem,   ślizgającej   się   świni   po   ośnieżonym   chodniku.  CRACK!     28  

Jego   pęd   nie   trwał   jednak   długo,   coś   ciężkiego   złapało   go   za   głowę.   Spektakularny   pokaz   świateł,   jakby   ktoś   odpalił   fajerwerki   tuż   przed   jego   twarzą.  Czas  ptaszka  Tweety  –  gwiazdki  fruwały  dookoła  pola  widzenia,  a  ból   kiełkował   w   różnych   miejscach   ciała.   Popychając   przed   sobą   coś,   co   było   blisko   niego   –   nie   był   pewien   czy   to   było   drzewo,   ziemia   czy   czerwono   odziany,   gruby   Święty   Mikołaj   -­‐   przewrócił   się   na   plecy.   Opadł   miękko,   a   chłód   objął   jego   głowę   i   pomógł   stępić   zmysły.   Chciał   się   podnieść.   Chciał   sprawdzić  Hummera.  Chciał  wpierdolić  temu,  kto  wykorzystał  moment,  gdy   zachował  się  jak  blondynka.  Ale  jego  mózg  bawił  się  sam  ze  sobą.  A  jego  ciało   miało   pod   kontrolą   kierownicę,   pedał   gazu   i   nigdzie   się   kurwa   nie   wybierało.     Leżał   na   ziemi   i   wydychając   z   płuc   nierówne   chmury   mroźnego   powietrza,   czas   zwolnił   i   Khill   zaczął   popadać   w   odrętwienie.   Przez   chwilę   zastanawiał   się   nad   tym,   co   się   stało,   że   leży   na   ziemi?   Miał   wypadek   samochodowy?   Albo…   czy   to   Gwardia   Honorowa   przed   obławą?   Czy   leżenie   płasko   na   asfalcie  to  jakieś  jego  wspomnienia  z  przeszłości,  czy  to  się  dzieje  teraz?     Dobrą   wiadomością   było   to,   że   porządkowanie   rzeczywistości   dało   zajęcie  jego  mózgowi.  Złą,  to,  że  wspomnienia  nocy,  gdy  jego  rodzina  się  go   wyparła   były   bardziej   bolesne   od   wszystkiego,   co   aktualnie   dokuczało   jego   ciału.   Boże,  to  było  jasne  jak  słońce,  psaniec  przyniósł  mu  oficjalne  papiery  i   poprosił  o  trochę  krwi  do  rytuału  oczyszczenia.  Potem  zarzucił  swój  bagaż  na   ramię  i  wyszedł  z  domu  po  raz  ostatni.  Droga  przed  nim  była  pusta  i  ciemna  –   ta   droga,   uświadomił   sobie.   Jedyna,   którą   schodził   w   dół.   Kiedy   opuścił   rodzinny   dom   chciał   iść   na   zachód,   gdzie   jak   słyszał   mieszkał   klan   dupków   podobnych   do   niego.   Zamiast   tego   dopadło   go   czterech   zakapturzonych   mężczyzn,   okradli   go   i   pobili   prawie   na   śmierć.   Gasł   i   nie   wierzył,   że   czeka   go   jakakolwiek  przyszłość  …  dopóki  to  się  nie  wydarzyło.  Wydarzyło  się  właśnie   teraz  …    z  Laylą.     Och,   popatrz   John   mówi   do   ciebie.   Tuż   przed   jego   oczami   John   gestykulował   zawzięcie,   mówiąc   do   Khilla,   a   on   mu   odpowiedział   jako   tako   trzeźwo.   „Czy  to  jest  prawdziwe?”  wymamrotał.     John  popatrzył  przez  chwilę  skonfundowany.    

29  

To   musiało   się   zdarzyć   naprawdę,   pomyślał   Khill.   Ponieważ   Gwardia   Honorowa  przyszła  do  niego  latem,  a  teraz  było  zimno.     „Wszystko  w  porządku?”  zamigał  John.     Wpychając  ręce  w  śnieg  tak  mocno  jak  tylko  mógł,  Khill  próbował  się   odepchnąć.   Kiedy   nie   drgnął   za   pierwszym   ani   za   drugim   razem   –   cóż,   to   mówiło  samo  za  siebie…  i  znów,  kurwa.         Tłumaczenie:  SarahRockwell    

30  

TRZY     Dźwięk   koksu   wciąganego   w   skrzywioną   przegrodę   nosową,   przez   faceta   znajdującego   się   za   drzwiami,   sprawił   że   napiął   chwyt   na   swoim   nożu.   Skurwiel.     Co  za  skurwiel.       Pierwsza   zasadą   każdego   odnoszącego   sukces   dealera   było   to,   że   nie   zażywał.   Uzależniasz   tych,   którymi   zasilisz   swój   biznes.   Wspólnicy   byli   potrzebni   aby   wywierać   wpływ.   Dziwki   potrzebne   na   zewnątrz,   na   ulicy.   Zarząd  nie  był  potrzebny.  Nigdy.       Logika   miała   więc   głośny   wydźwięk,   była   podstawą,   i   nic   nie   różniła   się   od,   powiedzmy,   pójścia   do   kasyna,   które   miało   sześć   milionów   metrów   kwadratowych,   wyposażonego   w   jedzenie   z   małych   krajów,   i   płatki   złota   wszędzie   -­‐   i   bycia   zaskoczonym   ze   straciło   sie   wszystkie   pieniądze.   Jeżeli   branie   narkotyków   było   takim   cholernie   gorącym   pomysłem,   dlaczego   ludzie   umierają  regularnie  z  powodu  tego  gówna,  niszczą  dzięki  nim  życie  i  trafiają   dzięki  nim  do  więzienia?     Dureń.       Mężczyzna  przekręcił  pokrętło  i  pchnął.  Oczywiście  drzwi  były  otwarte,   a  kiedy  wszedł  do  plugawego  pomieszczenia,  smród  proszku  dla  niemowląt   ogarnął  go,  jak  gdyby  nie  przyzwyczaił  się  do  tego  zapachu  na  sobie.       To   paskudny   szczypiący   w   nos   smród   było   jedyna   rzeczą,   której   nie   lubił   po   przemianie.   Wszystko   inne   -­‐Wytrzymałość,   trwałość,   wolność   –   to   było  ok.  Ale  cholera,  zapach.     Nie  ważne  ile  wody  kolońskiej  użył,  nie  mógł  się  go  pozbyć.     I  tak,  brakowało  mu  bycia  zdolnym  do  uprawiania  seksu.     Poza  tym,  korporacja  reduktorów  była  biletem  do  jego  dominacji.     Przestał  kręcić  nosem  i  główno  dowodzący  reduktor  spojrzał  w  górę  z   nad  magazynu  People,  który  oglądał.     Poniżej   pozostałych,   jakiś   koleś   nazwany   Channing   Tatum   patrzył   w   kamerę,  gorący  jak  cholera.  "  Hej.  Co  ty  tu  robisz?  "    

31  

Oczy,   niczym   nawleczone   paciorki,   starały   się   skupić,’   Szef   ‘   wyglądał   jakby  robił  loda  pudrowanemu  pączkowi.     "  Mam  coś  dla  ciebie  "     "   Więcej?   Och,   mój   Boże,   skąd   wiedziałeś?   Zostały   mi   tylko   dwie   uncje   i  ja  -­‐  "     Connors,   aka   C   -­‐   Rider,   przeniósł   się   szybko,   wysuwając   się   trzy   kroki   do   przodu,   rzucając   rękę   na   całą   szerokość   i   wymachując   nożem   w   tym   szerokim  okręgu  kończąc  z  boku  głowy  znajdującego  się  z  przodu  reduktora.   Ostrze   ze   stali   weszło   głęboko,   krojąc   bardziej   miękkie   kości   czaszki,   przebijając  się  z  brzęczeniem  przez  istotę  szarą  mózgu.     Główno   dowodzący   reduktor   dostał   ataku   może   z   powodu   kontuzji...   chociaż   raczej   dlatego,   że   jego   nadnercza   właśnie   pompują   miliony   centymetrów   sześciennych   jebanego   świństwa   w   jego   układzie   krwionośnym,   a   to   gówno   nie   miesza   się   dobrze   z   kokainą.   Kiedy   gówniarz   zsunął   się   z   krzesła   i   chybotliwie   spadł   na   podłogę,   nóż   został   z   Connorem,   odłączając  się  od  czaszki,  którego  ostrze  oznaczone  było  czarną  krwią.     Connor   napotkał   wstrząśnięty   wzrok   swojego   byłego   przełożonego   -­‐   i   czuł   się   naprawdę   dobrze   dostając   ten   awans.   Sam   Omega   przyszedł   do   niego   i   zaproponował   mu   pracę,   bez   wątpienia,   wszyscy   myśleli,   że   był   skate   punkiem,   z   którym   nie   chcesz   stawać   w   szranki   w   żadnej   zabawie   większej   niż   gra   w   pokera.   Jasne,   facet   był   przydatny   by   wzmocnić   szeregi.   Ale   ilość   nie  równała  się  jakości,  dlatego  nie  uwzględniał  wojsk  lądowych,  marynarki,   sił   powietrznych   lub   Marines,   aby   zobaczyć,   czy   korporacja   reduktorów   zostanie   opanowana   przez   działające   poza   prawem   gangi   nadpobudliwych   nieletnich.     Trudno  wypromować  jakiekolwiek  stowarzyszenie  rangi  tego  rodzaju  -­‐   kiedy  masz  prawdziwe  profesjonalnie  działające  gówno.     Co  wyjaśniało  dlaczego  Omega,  dał  się  temu  rozwijać.     "  Co-­‐  co  -­‐  co  -­‐  "     "Zostałeś  zwolniony,  skurwysynu  ".     Końcowa   część   przymusowej   emerytury   została   spowodowana   innym   przeszywającym   ruchem,   który   naprowadził   ostrze   prosto   w   środek   klatki   piersiowej.   Z   odgłosem   ‘pop!’   i   pokazem   dymu,   zmiana   reżimu   stała   się   kompletna.     32  

I  Connors  stał  się  główno  dowodzącym.     Całkowita  kontrola  sprawiła,  że  uśmiechnął  się  na  chwilę  -­‐  zanim  jego   oczy   przebiegły   się   po   pokoju.   Z   jakiegoś   powodu,   pomyślał   o   tej   reklamie   Febreze,   ten,   w   którym   zasyfili   jakieś   miejsce,   wysprejowali   je   jak   szaleńcy,   a   przywleczeni   ‘prawdziwi   ludzie,   a   nie   aktorzy   ‘   w   tej   scenerii   wąchali   dookoła.     Człowieku,   pomijając   resztki   żywności   –   których   nie   powinno   być,   ponieważ   zabójcy   nie   potrzebowali   jedzenia   -­‐   wszystko   pasowało:   pleśń   na   suficie,   zniszczone   meble,   kapiący   zlew,   a   zwłaszcza...ten   chłam,   który   był   używany   do   multichemicznego   uzależnienia,   jak   strzykawki,   łyżki,   nawet   dwu-­‐  litrowa  butelka  po  Sprite,  laboratorium  mety  w  kącie.     .  

To  nie  była  siedziba  władzy.  To  był  pospolita  meta.4   Connors  podszedł  i  złapał  telefon  małego  zasrańca.  Ekran  był  pęknięty   i   był   tam   jakiś   rodzaj   lepkiego   plastra   na   odwrocie.   Przedmiot   nie   był   chroniony   hasłem,   a   gdy   wszedł   do   sekcji   wiadomości,   wszystkie   rodzaje   lizania   dupy   powiały   z   telefonu,   teksty   bla   -­‐   bla   -­‐   bla   gratulacje   z   powodu   ceremonii  indukcji,  która  miała  odbyć  się  dzisiaj.     Ale  główno  dowodzący  nie  wiedział  o  tym.  To  nie  on  miał  dać  występ.     Connors   nie   chciał   jednak   odwetu.   Ten   włażący   w   tyłek   kretyn   starał   się   po   prostu   pozostać   przy   życiu   i   wyssałby   każdego   kutasa   aby   móc   tylko   dalej   oddychać:   On   w   pełni   wyczekiwał   tej   samej   możliwości,   aby   go   sprzątnąć,   tak   jak   on   chciał   to   zrobić   jemu.   Szpiedzy   mieli   swój   cel   w   wielkim   układzie  rzeczy.     I  człowieku,  to  była  robota,  którą  trzeba  było  wykonać.     Z  tego,  co  zorientował  się  w  swoim  własnym  cudownie  krótkim  okresie   wchodzenia   w   dupę,   Korporacja   Reduktorów   miała   trochę   kapitału   zawartego   w   umowach   dotyczących   broni   i   amunicji   lub   mienia.   Brak   gotówki,   ponieważ   to,   co   udało   się   zdobyć   z   drobnych   kradzieży   poszło   do   nosa   tego   małego   zasrańca   lub   do   jego   łapy.   Nie   było   głównej   listy   indukowanych,  nie  było  zorganizowanych  oddziałów,  brak  szkolenia.     Wiele  rzeczy  potrzebowało  natychmiastowej  rekonstrukcji.    

                                                                                                                        4

Miejsce  gdzie  można  zdobyć  kokainę 33  

Zimny   przeciąg   wdarł   się   do   pokoju,   i   Connors   się   odwrócił.   Omega   przybył   gdzieś   z   pustki,   zło   przyodziane   w   białe   szaty   świeciło   jasno,   czarny   cień  znajdujący  się  pod  nim  przypominał  optyczną  iluzję.     Wstręt,   który   ogarnął   Connorsa   był   czymś,   z   czego   zdawał   sobie   sprawę,   będzie   musiał   kiedyś   minąć.   Omegę   zawsze   cieszyły   szczególne   stosunki   z   jego   główno   dowodzącym   reduktorem   -­‐   i   być   może,   dlatego   wyrażenie  to  rzadko  było  używane  przez  długi  czas.     Potem  znowu,  dawał  temu  którego  wybrał...     "   Zająłem   się   nim,   "   Connors   powiedział,   kiwając   głową   na   wypalony   znak  na  podłodze.     "   Wiem   "   odpowiedział   Omega,   jego   głos   snuł   się   przez   cuchnące,   chłodne  powietrze.     Na  zewnątrz  podmuch  wiatru  zawiewał  śniegiem  na  okna,  przez  dziurę   w   jednym   z   parapetów   zdmuchnął   płatki   śniegu   do   środka.   Gdy   weszli   w   wolną   przestrzeń,   upadli   na   migoczącą   podłogę,   temperatura   była   na   tyle   niska  by  je  utrzymać,  dzięki  obecności  mistrza.     "   On   powrócił   teraz   do   domu.   "   Omega   wystąpił   naprzód   niczym   powiew,  bez  dowodu  na  to,  że  poruszały  nim  jakiekolwiek  nogi.  "  A  ja  jestem   bardzo  zadowolony.  "     Conners   powiedział   swoim   nogom,   aby   stały   nieruchomo.   Nie   było   dokąd  uciekać,  a  on  musiał  się  po  prostu  dowiedzieć  co  stanie  się  dalej.     Przynajmniej  przygotowywał  się  do  tego.     "  Mam  kilku  nowych  rekrutów  dla  ciebie.  "     Omega  zatrzymał  się.  "  Naprawdę?  "     "Oni   stanowią   trybut   "   Albo   inaczej   zdefiniowany   punkt   końcowy   do   tego   gówna:   musiał   udać   się   szybko,   a   on   miał   starannie   zaplanowane   te   dwa   wydarzenia   jedno   z   drugim.   Omega,   mimo   wszystko,   był   w   swoim   żywiole,   ale   podobało   mu   się   jego   społeczeństwo,   a   cel   wyeliminowania   wampirów   jeszcze   bardziej.   "   Proszę   nie   każ   mi   kończyć,   "   Omega   szepnął,   kiedy  się  zbliżył.  "  Wierzę,  że  będzie  nam  razem  całkiem  nieźle...  Panie  C.  "         Tłumaczenie:  magdalena.bojka1      

  34  

CZTERY   Wybranka   Layla   istniała   w   swoim   własnym   ciele   bez   żadnego   cielesnego  kompromisu  dla  całości  jej  istnienia.  Urodziła  się  w  Sanktuarium   Pani   Kronik   i   szkoliła   w   oczyszczonym,   nadprzyrodzonym   spokoju   gdzie,   nigdy   nie   zaznała   głodu,   gorączki   ani   żadnego   bólu.   Ni   ciepła,   ni   zimna,   ani   kontuzji,  wstrząsu  mózgu  lub  skurczu.  Jej  ciało  było,  tak  jak  wszystkie  rzeczy   matki   rasy,   najbardziej   świętym   miejscem,   zawsze   tak   samo   spokojne,   doskonały  osobnik  funkcjonujący  na  najwyższym  poziomie  –   "  O  Boże,  "  przełknęła  ślinę,  kiedy  wystrzeliła  z  łóżka  i  zatoczyła  się  do   łazienki.   Jej  bose  stopy  wpadły  w  poślizg  na  marmurze,  gdy  rzuciła  się  na  kolana   i  pojawił  się  sedes  a  ona  pochyliła  się,  by  być  twarzą  w  twarz  z  otworem.   "  Po  prostu...   zrób   to...  "  jęknęła   gdy  nudności  toczyły  zanieczyszczenia   jej  ciała,  nawet  jej  zwinięte  palce  chwyciły  podłogę.     "  Proszę...  na  litość  Pani  Kronik...  "   Gdyby   mogła   po   prostu   opróżnić   zawartość   żołądka,   tortury,   by   na   pewno  ustąpiły  –     Włożyła   palce   do   gardła   i   pchnęła   je   tak   mocno,   że   aż   się   zakrztusiła.   Brak   koordynacji   jej   przepony,   nie   uwolnił   zepsutego   jedzenia   z   żołądka...   nie,   nie   żeby   rzeczywiście   je   spożyła   lub   cokolwiek   innego,...   jak   długo   to   było?  Dni.   Może  to  był  problem.   Owinęła   rękę   wokół   biodra,   położyła   spocone   czoło   na   twardej,   chłodnej   krawędzi   toalety   i   próbowała   oddychać   płytko,   bo   uczucie   przepływającego   powietrza   z   tyłu   gardła   powodowało   bezsilną   chęć   zwymiotowania.   Kilka   dni   temu,   kiedy   miała   chcączkę,   jej   ciało   przejęło   kontrolę,   silny   popęd   do   Brata   wystarczył,   aby   wymazać   wszystkie   myśli   i   emocje.   Chcączka   szybko   minęła,   podobnie   bóle   i   obolałość   po   bezlitosnym   kryciu,   jej   skóra   i   kości  wracały  na  swoje  miejsce.   Podobnie  wracał  bilans  korzyści  i  strat.  

35  

Podnosząc   się,   delikatnie   przemieściła   się,   kładąc   ramiona   na   cudownie  chłodne  marmurowe  ściany.   Biorąc  pod  uwagę  jak  chora  się  czuła,  jej  jedynym  wnioskiem  było  to,   że   straciła   ciążę.   Nigdy   nie   widziała   nikogo   w   Sanktuarium,   kto   przez   to   przechodził  -­‐  czy  ta  choroba  była  normalna,  tu  na  ziemi?   Zamknęła   oczy,   chciała   porozmawiać   z   kimś   o   tym   wszystkim.   Ale   bardzo  niewiele  wiedziała  o  swoim  stanie  -­‐i  na  razie,  musiała  zostawić  rzeczy   w   ten   sposób:   Większość   z   mieszkańców   była   całkowicie   nieświadoma,   że   miała   i   przeszła   chcąckę   i   że   była   obsłużona.   Okres   płodny   Autumn   uderzył   pierwszy,  a  w  odpowiedzi,  Bractwo  rozproszyło  się,  by  nikt  nie  był  narażony   na  hormony  -­‐  dobry  pomysł,  jak  przekonała  się  na  własne  oczy.  Po  tym  czasie   ludzie   wrócili   do   swoich   mieszkań   i   do   siedziby.   Jej   chcączka   minęła,   a   wszelkie   pozostałości   hormonów   w   powietrzu,   wszyscy   przypisywali   na   konto  Autumn.   Jednak  jeśli  jej  ciąża  nadal  będzie  trwała,  nie  będzie  mogła  przebywać   w   tych   dwóch   pokojach.   Po   pierwsze,   jej   sytuacja   zostanie   wykryta   przez   innych,  zwłaszcza  mężczyzn,  którzy  byli  szczególnie  wrażliwi  na  tego  rodzaju   rzeczy.   Po  drugie,  po  jakimś  czasie,  ona  chciałaby  to  ogłosić.   Z  wyjątkiem  sytuacji,  gdy  czuła  się  tak  źle,  w  jaki  sposób  młode  mogło   przetrwać?   Niejasne   uczucie   ucisku   w   dole   brzucha,   podobnie   jej   miednica   była   miażdżona   przez   niewidzialne   imadło,   próbowała   przestawić   swój   umysł   na   coś,  cokolwiek  innego  niż  jej  fizyczne  doznania.   Oczy  koloru  nocnego  nieba.   Przenikliwe   oczy,   oczy,   które   wpatrywały   się   z   twarzy,   skrwawionej   i   zniekształconej...  i  pięknej,  nawet  w  swojej  brzydocie.   Ok.  To  nie  było  lepsze.   Xcor,   przywódca   Bandy   Drani.   Zdrajca   przeciwko   królowi,   ścigany   mężczyzna,  który  był  wrogiem  Bractwa  i  praworządnych  wampirów.  Okrutny   wojownik,  urodził  się  ze  szlachetnej  matki,  która  go  nie  chciała  ze  względu  na   jego   oblicze,   i   nieznanego   ojca,   który   nigdy   nie   dochodził   rodzicielstwa.   Niechciane   obciążenie   przenoszone   od   domu   do   domu,   aż   przystąpił   do   obozu   treningowego   Krhviopija   w   Starym   Kraju.   Bezlitosny   wojownik,   36  

wyszkolony   w   nim   z   dobrym   skutkiem,   a   następnie,   dojrzały   mistrz   zadawania   śmierci,   który   przemierzał   ziemię   z   zespołem   elitarnych   wojowników,   najpierw   przynależnych   do   Krhviopija   a   potem   do   samego   Xcora  -­‐  i  nikt  więcej.   Informacje   w   bibliotece   Sanktuarium   o   jego   drodze   zakończyły   się   na   tym,   bo   żadna   z   Wybranek   nie   aktualizowała   nic   więcej.   Resztę   historii,   jednak  może  sama  wypełnić:  Bractwo  wierzyło  że  zamach  na  życie  Ghroma   został   wykonany   przez   Xcora,   a   później   słyszała,   że   w   glymerii   byli   tacy   co   współpracowali  z  wojownikiem.   Xcor.  Zdradziecki,  brutalny  mężczyzna  bez  sumienia,  bez  lojalności,  bez   zasad.   Jednak   kiedy   spojrzała   mu   w   oczy,   kiedy   była   w   jego   obecności,   gdy   nieświadomie   karmiła   nowego   wroga...   czuła   się   jak  prawdziwa   kobieta,   po   raz  pierwszy  w  życiu.   Dlatego,  że  nie  patrzył  na  nią  z  agresją,  ale  z  –   "  Przestań,  "  powiedziała  głośno.  "  Przestań  w  tej  chwili.  "   Poczuła   się   jakby   była   młodym   i   weszła   do   szafki   lub   coś   w   tym   rodzaju.   Zmusiła  swoje  stopy,  owinęła  szatę  wokół  siebie  i  postanowiła  opuścić   pokój   w   kierunku   kuchni.   Zmiana   scenerii   była   potrzebna   i   tam   było   jedzenie   -­‐  jeśli  tylko  jej  wzburzony  żołądek  na  to  pozwoli.   W  drodze  nie  sprawdziła  wyglądu  swoich  włosów  lub  twarzy  w  lustrze.   Nie   przejmowała   się   jak   leżała   jej   szata.   Nie   traciła   ani   chwili   na   zastanawianie  się,  które  z  jej  identycznych  sandałów  założyć.   Tak   dużo   czasu   marnowała   w   przeszłości   na   najdrobniejsze   szczegóły   swojego  wyglądu.   Raczej  powinna  była  pilniej  studiować  czy  trenować  swoje  powołanie.   Bo  to  nie  wchodziło  w  zakres  aktywności  dla  Wybranki.   Gdy  wyszła  na  korytarz,  wzięła  głęboki  oddech,  uspokoiła  się  i  zaczęła   iść  w  kierunku  gabinetu  króla  –   Przed  nią,  Blay,  syn  Rockea,  wystrzelił  w  korytarz  rzeźb,  z  głową  nisko   spuszczoną,   ciałem   odzianym   w   skóry   od   wierzchołków   ramionach   po   podeszwy   swoich   ogromnych   butów.   Gdy   szedł   do   przodu,   sprawdzał   po   kolei  swoją  broń,  wyjmując  każdą  z  kabury  i  wkładając  z  powrotem.   37  

Layla  zamarła.   Kiedy  w  końcu  mężczyzna  na  nią  spojrzał,  robił  to  samo,  jego  oczy  stały   się  odległe.   Ciemnoczerwone   włosy   i   piękny   szafirowy   błękit   oczu,   pełnokrwisty   arystokrata,  był  wojownikiem  Bractwa,  ale  nie  był  brutalny.  Bez  względu  na   to,   jak   spędzał   noce,   nadal   miał   dobre   maniery,   był   wyedukowanym   inteligentnym  dżentelmenem.   Więc   nie   było   zaskoczeniem,   że   nawet   gdy   się   spieszył,   pochylił   się   lekko  w  oficjalnym  powitaniu  zanim  doszedł  do  wielkich  schodów.   Podczas  gdy  on  schodził  w  dół  do  foyer,  przypomniał  jej  się  głos  Khilla.   Jestem  w  kimś  zakochany...   Layla  ćwiczyła  właśnie  swój  nowy  zwyczaj  przeklinania  pod  nosem.  Tej   smutnej  sytuacji  między  tymi  dwoma  wojownikami,  nie  polepszy  jej  ciąża.   Ale  kości  zostały  rzucone.   I  wszyscy  będą  żyć  z  konsekwencjami.     ***     Gdy  Blay  trafił  na  schody,  poczuł  jakby  był  ścigany  i  to  było  szaleństwo.   Nikt   nie   był   zagrożony   wokół   niego.   Nie   było   żadnego   mordercy   w   masce   Jasona,  czy  chorego  drania  w  swetrze  z  Bożego  Narodzenia  z  nożami  zamiast   palców  lub  klauna  mordercy...   Tylko  Wybranka,  chyba  w  ciąży,  która  spędziła  dobre  dwanaście  godzin   na  pieprzeniu  się  z  jego  dawnym  najlepszym  przyjacielem.   Ostatecznie   nie   powinno   być   żadnego   problemu.   Kłopot   polegał   na   tym,  że  za  każdym  razem  gdy  widział  tą  kobietę,  czuł  się  jakby  dostał  pięścią   w   brzuch.   Co   było   kolejnym   symptomem   szaleństwa.   Nie   zrobiła   nic   złego.   Ani  Khill.   Chociaż,  Boże,  jeśli  była  w  ciąży...   Blay  uruchomił  te  wszystkie  szczęśliwe  myśli  w  tle,  gdy  szedł  przez  hol   na   wezwanie.   Nie   czas   na   psycho-­‐   bełkot,   nawet   jeśli   tylko   kierował   go   do   siebie:   Kiedy   Vhrhedny   wzywa   cię   w   wolną   noc   i   mówi   abyś   był   biegiem   w   pięć  minut  przed  domem,  to  nie  dlatego,  że  wszystko  szło  dobrze.  

38  

Nie  otrzymał  żadnych  szczegółów  podczas  rozmowy  telefonicznej,  ani   nie   został   o   nic   zapytany.   Blay   miały   tylko   moment   na   powiadomienie   Saxtona,  a  potem  zarzucił  skóry  i  stal,  gotowy  na  wszystko.   Tak   na   prawdę   to   było   dobre.   Spędzenie   nocy   na   czytaniu   w   swoim   pokoju   okazało   się   torturą   i   mimo,   że   nie   chciał   aby   ktoś   miał   kłopoty,   przynajmniej   to   poderwało   go   do   jakiegoś   działania.   Wystrzelił   przez   wiatrołap  -­‐   Stanął  twarzą  w  twarz  z  ciężarową  lawetą  Bractwa.   Auto  było  wyposażone  tak,  by  wyglądać  jak  autentycznie  człowieków,   ze   specjalnie   namalowanym   czerwonym   logo   AAA,   wymyśloną   nazwą   holowania   Murphy'ego.   Fałszywym   numerem   telefonu.   Fałszywym   sloganem:  ‘Jesteśmy  tam  zawsze  dla  ciebie.  ‘   Bzdura.  O  ile,  oczywiście,  ‘ciebie’,  był  jednym  z  Bractwa.   Blay  wskoczył  na  siedzenie  pasażera  i  znalazł  się  obok  Thora,  to  nie  V   siedział  za  kierownicą.  "Czy  Vhredny  przyjdzie?  "   "  Ty  i  ja,  dzieciaku  -­‐  on  nadal  pracuje  na  badaniami  balistycznymi  tego   pocisku.  "   Brat   wcisnął   gaz,   a   silnik   wysokoprężny   ryczał   jak   bestia,   grube   ruchome   reflektory   zaświeciły   wokół   fontanny,   dziedzińca   i   całego   składu   samochodów  zaparkowanych  obok  siebie.   Podobnie   jak   Blay   sprawdzał   ilość   pojazdów   i   stwierdził   że   jednego   brakowało,  Thor  powiedział:  "  To  Khill  i  John.  "   Blay  zamknął  na  chwilę  oczy.  "  Co  się  stało  ".   "  Dużo  nie  wiem.  John  prosił  V  o  awaryjne  wsparcie.  "  Brat  spojrzał."  A   wolni  jesteśmy  tylko  ty  i  ja.  "   Blay   sięgnął   do   klamki,   gotowy   ją   wyrwać   i   zdematerializować   się   kurwa  stąd.   "  Gdzie  oni  są  -­‐  "   "   Uspokój   się   synu.   Znasz   zasady.   Nikt   z   nas   nie   może   być   sam   na   zewnątrz,  więc  muszę  mieć  twój  tyłek  na  tym  siedzeniu  lub  naruszę  własne   cholerne  zasady.  "   Blay   uderzył   pięścią   w   drzwi,   na   tyle   mocno,   że   ból   w   ręku   trochę   oczyścił   jego   głowę.   Pierdolona   Banda   Drani   ogranicza   ich   wszystkich   -­‐   i   fakt,   że   zasady   mają   sens,   tylko   wkurzał   go   jeszcze   bardziej.   Xcor   i   jego   chłopcy   39  

okazali   się   być   ostrożni,   agresywni   i   całkowicie   bez   moralności   -­‐   nie   taki   rodzaj  wroga  chciałbyś  spotkać  gdy  jesteś  sam.   Ale  chwila.   Blay   chwycił   telefon,   zamierzając   napisać   smsa   do   Johna   -­‐   jednak   przestał,   bo   nie   chciał   rozpraszać   chłopaków   przez   jego   próby   uzyskania   informacji.  "  Czy  jest  ktoś,  kto  może  dostać  się  do  nich  szybciej?  "   "   V   dzwonił   do   innych.   Walczą   ciężko   w   śródmieściu   i   nikt   nie   może   się   z  tego  wyrwać.  "   "  Niech  to  szlag  ".   "  Będę  jechać  tak  szybko,  jak  tylko  mogę,  synu.  "   Blay   skinął   głową,   tak   po   prostu,   by   nie   wyglądało   to   niegrzecznie.                 "  Gdzie  oni  są  i  jak  daleko?  "   "  Piętnaście  do  dwudziestu  minut.  Po  za  dawnymi  przedmieściami  ".   Cholera.   Wyglądając   przez   okno   i   obserwując   smugę   śniegu,   powiedział   sobie,   że  jeśli  John  wysyłał  wiadomość,  byli  żywi,  i  na  miłość  boską,  facet  poprosił  o   lawetę,   nie   o   karetkę.   Domyślał   się,   że   pewnie   złapali   gumę   lub   uszkodzili   szybę,   a   popadanie   w   histerię   nie   skróci   dystansu,   nie   zmniejszy   dramatu,   jeśli  jakiś  był  i  w  ogóle  nic  nie  zmieni.   "   Przepraszam,   jeśli   byłem   dupkiem   "   mruknął   Blay,   gdy   Brat   wystrzelił   na  autostradę.   "   Nie   musisz   przepraszać   za   to,   że   martwisz   się   o   swoich   chłopców.   "   Ludzie,  Thor  był  taki  fajny.   Ponieważ  było  już  późno,  późno  w  nocy,  na  Northway  nie  było  żadnych   samochodów,   tylko   jedna   naczepa   lub   dwie,   niespokojni   kierowcy   którzy   jechali   jak   nietoperze   z   piekła.   Laweta   nie   zatrzymywała   się   na   czteropasmówce.   Osiem   kilometrów   dalej,   skierowali   się   na   wyjazd   na   północ   od   centrum   Caldwell,   w   strefę   podmiejską,   która   była   znana   z   dworów,  nie  z  rancz,  z  Mercedesów,  nie  Mazd.   "  Co  do  diabła  oni  robią  tutaj?  "  Zapytał  Blay.   "  Badają  te  raporty.  "   "  O  reduktorach?  "   "  Taa.  "  

40  

Blay   potrząsnął   głową,   gdy   jechali   obok   kamiennych   ścian,   wysokich   i   grubych   i   przepięknych   bram,   z   kutego   cienkiego   żelaza,   które   były   zamknięte  dla  osób  z  zewnątrz.   Nagle,   wziął   głęboki   oddech   i   się   zrelaksował.   Arystokraci,   którzy   poruszają  się  tam  i  z  powrotem  do  miasta  wystraszyliby  się  widząc  dowody   ingerencji   reduktorów   we   wszystko   wokół   nich   -­‐   co   nie   znaczy,   że   zabójcy   wyskakali  w  rzeczywistości  zza  ich  rzeźb  ogrodowych  lub  ukrywali  się  w  ich   piwnicach.   To  nie  był  wypadek  śmiertelny.  To  był  problem  mechaniczny.   Blay  potarł  twarz  i  uderzył  gówniany  wewnętrzny  przycisk  paniki.   Przynajmniej   do   czasu   przejechania   na   drugą   stronę   i   znalezienia   miejsce  wypadku.   Gdy   wyjechali   z   zza   zakrętu   na   drodze,   na   boku   pojawiła   się   para   tylnych  świateł,  świecących  na  czerwono  –  zbyt  wysoko  od  krawędzi,  do  góry   nogami.   Kurwa  to  tylko  problem  mechaniczny.   Blay   wyskoczył   na   zewnątrz   zanim   Thor   zaczął   zjeżdżać   na   bok,   zdematerializował  się  bezpośrednio  przy  Hummerze.   "  O  Jezu,  nie,  "  jęknął,  gdy  zobaczył  dwie  pajęczynki  na  przedniej  szybie   -­‐  rodzaj  rzeczy  która  może  być  wykonana  tylko  przez  parę  głów  trzaskających   w  szkło.   Potykając  się  przez  śnieg,  udał  się  do  drzwi  od  strony  kierowcy,  słodkie   ukłucie  gazu  wdarło  się  do  jego  nosa,  dym  z  silnika  szczypał  w  oczy  –   Piskliwy   gwizd   po   lewej   stronie   przeciął   noc.   Skacząc   wokoło,   Blay   przeszukiwał   ośnieżony   krajobraz...   i   znalazł   dwa   duże   kształty,   około   dwudziestu   metrów   dalej,   zgromadzone   u   podstawy   drzewa,   prawie   takiej   wielkość  że  Hummer  mógł  się  na  nim  powiesić.   Gramoląc   się   przez   zaspy,   Blay   podbiegł   i   wylądował   na   kolanach.   Khill   leżał  na  ziemi  z  wyciągniętymi  długimi  ciężkimi  nogami  i  górną  częścią  ciała   na  kolanach  Johna.   Mężczyzna  po  prostu  patrzył  na  niego  tymi  niedopasowanymi  oczami,   nieruchomo,  bez  słowa.   "  Czy  on  jest  sparaliżowany?  "  nacierał  Blay,  patrząc  na  Johna.   "  Nie  to,  jestem  świadomy,  "  odpowiedział  Khill  sucho.   41  

Myślę,  że  ma  wstrząs  mózgu,  zamigał  John.   "  Nie  mam  "   Przeleciał  nad  maską  swojego  samochodu  i  uderzył  w  to  drzewo  –   "  Najczęściej  kurwa  brakuje  drzewa  "   A  ja  musiałem  trzymać  go  tak  od  wieków.   "  Co  mnie  wkurzało  -­‐  "   "  Jak  tam  idzie,  chłopcy?  "  powiedział  Thor  gdy  chrzęścił  do  nich  przez   śnieg,  a  jego  buty  kruszyły  lód.   "  Ktoś  ranny?  "   Khill  uwolnił  się  od  Johna  i  zerwał  do  pionu.  "  Nie  -­‐Jesteśmy  wszyscy  po   prostu  -­‐  "   W  tym  momencie,  równowaga  gościa  osłabła,  jego  ciało  przechyliło  się   tak  mocno,  że  Thor  musiał  go  złapać.   "  Ty  czekasz  w  samochodzie,  "  powiedział  Brat  ponuro.   "  Pieprzyć  to  -­‐  "   Thor   szarpnął   faceta   do   przodu   tak,   że   byli   twarzą   w   twarz.                                             "  Przepraszam,  synu.  Co  powiedziałeś?  Bo  wydaje  mi  się,  że  chyba  się  tylko   przejęzyczyłeś.  "   Ok.  Prawda.  Blay  wiedział  z  pierwszej  ręki,  że  było  kilka  rzeczy  w  życiu   Khilla   sprowadzających   go   na   ziemię;   z   pewnością   jedną   z   nich   był   Brat,   szanowany  facet,  który  był  bardziej  niż  gotowy,  aby  zakończyć  robotę,  którą   rozpoczęła  sosna.     Khill   spojrzał   na   swojego   zrujnowanego   SUVa.   "Przepraszam.   Kiepska   noc.  Właśnie  miałem  zawrót  głowy  przez  chwilę.  Czuję  się  dobrze.  "   W   typowym   stylu   Khilla,   drań   uwolnił   się   i   odszedł,   kierując   się   w   stronę  stosu  metalu,  jakby  zrzucił  swoje  urazy  siłą  woli.   Pozostawiając  wszystkich  innych  w  ich  pyle.   Blay  wstał  i  zmusił  się  do  skupienia  na  Johnie.  "  Co  się  stało?  "   Dzięki   Bogu   za   język   migowy,   miał   powód   do   patrzenia   gdzie   indziej   i   na   szczęście   John   zapełnił   mu   czas   szczegółami.   Gdy   skończył   opowiadać,   Blay   mógł   tylko   patrzeć   na   przyjaciela.   Ale   ludzie,   to   nie   było   tak,   że   byle   kto   mógł  zrobić  takie  gówno.   Thor   zaczął   się   śmiać.   "   Typowy   hysop   (Hyslop   -­‐   naukowiec   opisujący   stadia  choroby  Alzhaimera),  jak  mówisz.  "   42  

"  Nie  jestem  pewien  co  to  jest?  "  uciął  Blay.   Thor   wzruszył   ramionami   i   poszedł   w   ślady   Khilla   przez   śnieg,   wskazując  w  kierunku  wraka.  "  Tutaj.  To  jest  definicja  hyslop    -­‐  stan  twojego   chłopaka  który  zostawił  kluczyki  w  stacyjce.  "   To  nie  jest  mój  chłopak,  powiedział  Blay  do  siebie.  Nigdy  nim  nie  był.   Nigdy  nie  będzie.     I  fakt,  że  to  bolało  gorzej  niż  wszelkiego  rodzaju  kontuzje,  tak  bardzo,   że  nic  na  to  nie  odpowiedział.   Z   boku   poza   poświatą   świateł,   Blay   oparł   się   i   patrzył,   jak   Khill   przykucnął  przy  drzwiach  kierowcy  i  zaklął  cicho.  "  Brudny.  Bardzo  brudny.  "   Thor   robił   rekonesans   na   fotelu   pasażera.   "   Och,   spójrz,   jaki   dopasowany  zestaw.  "   "Myślę,  że  nie  żyją.  "   "  Serio.  Skąd  ten  pomysł.  Z  tego  powodu,  że  się  nie  ruszają  czy,  że  ten   facet  tutaj  nie  ma  twarzy  z  lewej  strony?  "   Khill   wyprostował   się   i   spojrzał   na   podwozie.   "Musimy   obrócić   i   odholować  go.  "   "   A   ja   myślałem,   że   jedziemy   opiekać   marshmallows   (pianki),   "   powiedział  Thor.  "  John?  Blay?  Chodźcie  tu.  "   Czterech   razem,   ramię   w   ramię   między   oponami   wkopali   buty,   blokując  ich  pozycje  w  śniegu.  Cztery  pary  rąk  chwyciły  karoserię;  cztery  ciała   pochyliły  się  gotowe,  cztery  pary  ramion  napięte.   Jeden  głos,  Thora.  "  Na  trzy.  Jeden.  Dwa.  Trzy  "   Hummer  miał  już  kiepską  noc,  ale  ta  robota  wydała  tak  głośny  jęk,  że   sowa  zerwała  się  do  lotu  w  poprzek  drogi  i  para  jeleni  odskoczyła  pomiędzy   drzewa.   Samochód   nie   był   jedynym,   przeklinającym.   Wszyscy   pracowali,   aby   pokonać   grawitację   całej   tej   stali.   Prawa   fizyki   były   zaborcze,   Blay   napiął   ciało,  wszystkie  mięśnie  zacisnęły  się  na  kościach,  odwrócił  głowę  i  przesunął   nachwyt  –   Stał  obok  Khilla.  Tuż  obok  niego.   Oczy  Khilla  były  zwrócone  prosto  przed  siebie,  jego  usta  odsłaniały  kły,   jego   dziki   wyraz   twarzy   był   wynikiem   nadnaturalnego   anatomicznego   wysiłku...   43  

To  było  prawie  tak,  jak  wyglądał,  kiedy  dochodził.   Święty   niewłaściwy,   Batman.   Szkoda,   że   rzeczywistość,   nie   zmieniła   toku  jego  myśli.   Kłopot   polegał   na   tym,   że   Blay   widział   nie   raz,   co   robił   by   osiągnąć   orgazm  -­‐  choć  nie  dlatego,  że  facet  był  jednym  z  aktorów,  który  został  jakimś   laureatem.   O,   nie.   Nie   to.   Boże,   za   pierdoloną   propozycję   gościa,   by   mógł   trzymać  jego  fiuta,  by  dyszał,  cokolwiek    –  Blay  zrobiłby  wszystko.   Taa,  przez  ten  wysublimowany  seksualny  smak,  który  doprowadził  do   tego   że   Khill   obracał   wszystko   w   Caldwell   w   wieku   od   dwudziestu   do   dwudziestu  ośmiu  lat,  odwalił  Blaya  z  puli  pieprzonych.   "   On   jest...   zaczyna   się   poruszać...   "   zachrzęścił   Thor.   "Chwyćcie   pod   nim!  "   Blay   i   Khill   rzucili   się   do   akcji,   zwolnili   uchwyty,   kucnęli   wtykając   ramiona   pod   występ   dachu.   Naprzeciw   siebie,   ich   oczy   spotkały   się,   gdy   oddech  eksplodował  z  ich  ust,  ich  uda  gotowe  do  działania,  ich  ciała  prężyły   się   przeciwko   całej   tej   zimnej,   twardej   masie   -­‐   która   zrobiła   się   śliska   przez   śnieg.   Ich   dodatkową   siłą   był   punkt   przeciwwagi   -­‐   dosłownie.   Przeciwwagę   utworzyli   na   przeciwległych   kołach,   ciężar   cztero   tonowego   Hummera   przeniósł  na  nie  i  stawał  się  coraz  lżejszy  i  lżejszy  –   Dlaczego,  do  cholery,  Khill  patrzy  na  niego  w  ten  sposób?   Te   oczy,   para   niebieskie   i   zielone,   były   wbite   w   Blaya   -­‐   i   były   nieruchome.   Może   to   była   po   prostu   koncentracja   –   może   był   rzeczywiście   skoncentrowany  na  dwóch  centymetrach  przed  swoją  twarzą,  a  Blay  był  po   prostu  po  drugiej  stronie.   Tak  to  musiało  być  to...   "   Spokojnie,   chłopcy!   "   zawołał   Thor     "Albo   będziemy   przerzucać   to   cholerstwo  od  nowa!  "   Blay  poluzował  uchwyt  i  był  moment  zawieszenia,  ułamek  sekundy,  w   którym   nie   możliwe   stało   się   możliwe,   w   którym   czterotonowy   SUV   był   idealnie   wyważony   na   krawędzi   dwóch   opon,   w   którym   stan   przygnębienia   stał  się...  radosnym.   A  Khill  nadal  wpatrywał  się  w  niego.   44  

Gdy   Hummer   wylądował   z   na   czterech   kołach,   Blay   zmarszczył   brwi   i   odwrócił  się.  Kiedy  spojrzał  ponownie...  oczy  Khilla  były  dokładnie  tam,  gdzie   były  wcześniej.   Blay  pochylił  się  i  syknął:  "  Co?  "   W   związku   z   tym,   że   nie   było   żadnej   odpowiedzi,   Thor   podszedł   i   otworzył   drzwi   SUVa.   Zapach   świeżej   krwi   wzbił   się   w   powietrze.                                             "  Człowieku,  nawet  jeśli  nie  jest  skasowany,  nie  jestem  pewien,  czy  będziesz   chciał  go  z  powrotem.  Porządki  tutaj  będą  kurewsko  wredne.  "   Khill  nie  zareagował,  jakby  zapomniał  o  tym  że  ubezpieczyciel  Allstate   Mayhem  jego  SUVa  był  z  zewnątrz.  On  po  prostu  stał,  wpatrując  się  w  Blaya.   "  O  co  chodzi?  "  powtórzył  Blay.   "  Przyniosę  platformę  "  powiedział  Thor  i  ruszył  do  drugiego  pojazdu.         "   Zostawimy   ciała   tu   gdzie   są   -­‐   możesz   zdecydować   co   nimi   zrobisz   w   drodze   do  domu.  "   Tymczasem,  Blay  czuł  konsternację  Johna  patrzącego  na  nich  -­‐  coś  Khill   nie  wydawał  się  tym  przejmować.   Przeklinając,   Blay   rozwiązywał   problem   biegając   do   lawety   i   chodząc   wzdłuż   gdy   Thor   cofał   w   kierunku   pogiętej   maski   Hummera.   Idąc   za   wyciągarką,  Blay  odpiął  zaczep  i  zaczął  uwalniać  linkę.   Miał  wrażenie,  że  wiedział,  co  było  w  umyśle  Khilla,  a  jeśli  miał  rację,   lepiej  żeby  facet  był  cicho  i  trzymał  się  kurwa  z  daleka.   Nie  chciał  tego  słyszeć.       Tłumaczenie:  Fiolka2708      

45  

PIĘĆ   Kiedy  Khill  stał  na  mocnym  wietrze,  a  Blay  próbował  odpalić  Hummera,   sypki  śnieg  osadzał  się  na  czubkach  jego  butów,  miękko,  stopniowo  pokrywał   metalowe   czubki.   Spoglądając   w   dół,   odniósł   niejasne   wrażenie,   że   gdyby   stał  tak  wystarczająco  długo,  śnieg  pokryłby  go  od  czubka  głowy  po  palce  u   stóp.  Cholernie  dziwna  rzecz,  tak  zagłębić  się  we  własnych  myślach.     Ryk  silnika  poderwał  mu  głowę  do  góry,  oczy  śledziły  ruch  wyciągarki   samochodowej,  która  próbowała  wyciągnąć  tę  kupę  złomu  ze  śnieżnej  zaspy.   Blay  był  jedynym  pracującym  przy  wyciągarce,  samiec  stał  z  boku  starannie   monitorując   i   kontrolując   prędkość   przeróżnych   mechanicznych   elementów   sprzętu  produkcji  Dobry  Samarytanin.     Uważny.  Skupiony.     Khill   udając   zainteresowanego   postępami   pracy   wyciągarki,   podszedł   do  Thora.  Nie.  Oczywiście  chodziło  o  Blaya.  Zawsze  chodziło  o  niego.     Chcąc  wyglądać  nonszalancko,  skrzyżował  ramiona  na  piersi,  ale  kiedy   jego  posiniaczone  ramię  krzyknęło  z  bólu,  natychmiast  je  opuścił.     „Lekcja   odrobiona”   zagaił.   Thor   mruknął   coś   w   odpowiedzi,   ale     cholernie     niedobrze   jeśli   on   to   usłyszał.   Cholernie   niedobrze,   jeśli   mógł   widzieć   cokolwiek   oprócz   Blaya.   Nie   w   mgnieniu   oka.   W   oddechu.   W   jednym   uderzeniu   serca.   Wpatrując   się   w   wirujący   śnieg,   dziwił   się   jak   ktoś   o   kim   wiesz   wszystko,   mieszkający   w   tym   samym   korytarzu,   kto   jadł   z   tobą,   pracował   i   spał   w   tym   samym   czasie   co   ty,   może   stać   tak   się   obcy.   Ale   znowu,   jak   zwykle,   nie   chodziło   o   pracę   czy   mieszkanie   pod   jednym   dachem,   tylko  o  dystans  emocjonalny.  Cholerne  gówno.     Rzecz   w   tym,   że   Khill   chciałby   wyjaśnić   pewne   sprawy.   Niestety,   w   przeciwieństwie  do  swojego  zdzirowatego  kuzyna  Saxtona   –  lachociąga,  nie   posiadał   daru   wymowy   i   skomplikowanego   wnętrza,   a   to   czyniło   jego   milczącą  skłonność  jeszcze  gorszą.     Wraz   z   ostatnim   zgrzytem   wyciągarki,   Hummer   został   podniesiony   z   ziemi,    Blay  rozpoczął  zwijanie  łańcucha  i  odczepianie  go  od  podwozia.  

46  

„Ok,   wy   trzej   zabierzcie   tę   kupę   złomu   z   powrotem”   powiedział   Thor   smagany  wiatrem.     Blay  zamarł  i  spojrzał  na  Thora.     „Chodzimy   w   parach.   Tak   więc   muszę   iść   z   Tobą”.   Jakby   był   za   obaleniem  tego.     „Widziałeś   co   my   tu   mamy?   Całkowicie   rozwalony   kawał   rupiecia   z   dwoma   martwymi   człowiekami   w   środku.   Myślisz,   że   to   sytuacja   z   rodzaju   ‘pełny  luzik’?”.     „Poradzą  sobie”  powiedział  Blay  na  wydechu.  „Obaj  są  silni.”   „A  z  tobą  nawet  silniejsi.  Ja  się  dematerializuję  do  domu.”   W   ciszy,   która   zapadła,   linia   prosta   biegnąca   od   tyłka   Blaya   do   podstawy   jego   czaszki   stanowiła   odzwierciedlenie   wystawionego,   środkowego  palca.  Nie  do  Brata,  jednak.  Khill  dokładnie  wiedział  do  kogo.     Odtąd   wszystko   przebiegało   szybko,   SUV   został   zabezpieczony,   Thor   się   zdematerializował,   John   skakał   po   spłaszczonym   dachu.   W   tym   czasie   Khill   podszedł   do   drzwi   od   strony   pasażera,   otworzył   je   i   czekał.   Jak   na   dobrze   wychowanego   samca   przystało,   jak   przypuszczał.   Krocząc   sztywno   przez  śnieg,  podszedł  Blay.  Jego  twarz  była  jak  otaczający  krajobraz:  zimna,   zamknięta  i  nieprzyjazna.     „Już   po   tobie”   facet   mruknął,   wyjął   z   paczki   papierosa   i   delikatną   złotą   zapalniczkę.     Khill   w   odpowiedzi   pochylił   głowę   w   krótkim   ukłonie,   potem   zanurkował   do   auta   przesuwając   się   tak   daleko,   aż   otarł   się   ramieniem   o   Johna.   Blay   wsiadł   ostatni,   zatrzasnął   drzwi   i   popękane   okno,   biorąc   papierosa   końcówkami   zgrabiałych   palców,   żeby   skierować   dym   w   dół.   Wspólna  platforma  porozumienia  znikła  na  jakieś  pięć  mil.     Siedząc  pomiędzy  dwoma  najlepszymi  przyjaciółmi,  Khill  patrzył  przez   przednią   szybę   i   liczył   sekundy   pomiędzy   ruchami   wycieraczek   –   trzy…   dwa…   jeden…  w  górę  i  w  dół.  Trzy…  dwa…  jeden…  w  górę  i  w  dół.  Prawie  nie  było   wystarczająco  dużo  padającego  śniegu  w  stosunku  do  tego  wysiłku.   „Przepraszam”  wypalił.     Cisza.   Za   wyjątkiem   warkotu   silnika   przed   nimi   i   dźwięczeniem   łańcuchów  z  tyłu,  gdy  z  rzadka  uderzali  w  coś  na  wyboistej  drodze.     Khill  zerknął  w  bok,  Blay  wyglądał  jakby  żuł  metal.   47  

„Mówisz  do  mnie?”  facet  spytał  szorstko.     „Tak.  Do  Ciebie.”   „Nie  masz  za  co  przepraszać.”  Blay  zdusił  papierosa  w  popielniczce  na   desce  rozdzielczej  i  zapalił  drugiego.     „Czy  możesz  przestać  się  na  mnie  gapić?”   „Ja  po  prostu…”  Khill  przeczesał  dłonią  włosy,  robiąc  w  nich  gówniany   bajzel.  „Ja  nie  …  ja  nie  wiem,  co  mam  powiedzieć  o  Layli.”     Blay  gwałtownie  skręcił  głowę.   „To  co  robisz  ze  swoim  życiem,  nie  ma  nic  wspólnego  ze  mną.”   „To  nie  prawda”  odpowiedział  Khill.   „Nie  prawda?”   „Blay,  posłuchaj…  Layla  i  ja…”   „Co   pozwala   Ci   sądzić,   że   chcę   usłyszeć   choćby   jedno   słowo   o   Tobie   i   o   niej?”   „Myślałem  po  prostu,  że  potrzeba…  nie  wiem…  jakiegoś  kontekstu,    w   tym  co  się  stało,  czy  czegoś  takiego.”   Blay  zapatrzył  się  na  niego  przez  chwilę.     „A  właściwie  dlaczego  sądzisz,  że  potrzebuję  jakiegoś  kontekstu?”   „Pomyślałem,  że  …  może  poczułeś  się  …  trochę  zasmucony.  Albo  coś.”   „A  dlaczego  miałbym?”   Khill   nie   wierzył,   że   facet   chce   aby   powiedział   to   głośno.   Przed   kimkolwiek,  nawet  przed  Johnem.     „Ponieważ,  no  wiesz  przecież.”   Blay  pochylił  się,  uniósł  wargi  odsłaniając  kły:   „Żeby   było   zupełnie   jasne.   Twój   kuzyn   daje   mi   wszystko,   czego   potrzebuję.   Przez   cały   dzień.   Każdego   dnia.   Ty   i   ja?”   Poruszył   między   nimi   papierosem.   „Pracujemy   razem.   To   wszystko.   Dlatego   zrób   nam   obu   przysługę   i   pomyśl,   zanim   uznasz,   że   chcę   wiedzieć   cokolwiek.   Zapytaj   sam   siebie:  gdybym  przerzucał  burgery  w  Mc  Donald’s,  czy  byłbym  pierdolonym   chłopcem  od  smażenia?  Jeśli  odpowiedź  brzmi  nie,  to  zamknij  się  w  końcu,   do  diabła!”   Khill  skoncentrował  się  na  przedniej  szybie.  I  rozważył  rozsmarowanie   na  niej  swojej  twarzy.     „John  zatrzymaj  się.”  Wojownik  zerknął  w  bok.  Potem  pokręcił  głową.   48  

„John   zatrzymaj   się   do   kurwy   nędzy,   albo   zrobię   to   za   Ciebie!”   Khill   mgliście   uświadamiał   sobie,   że   jego   pierś   pompuje   w   górę   i   w   dół,   a   jego   dłonie  zwinęły  się  w  pięści.     „Kurwa,  zatrzymaj  się!!!”  ryknął,  kiedy  uderzył  w  deskę  rozdzielczą  na   tyle  mocno,  że  niektóre  z  pokręteł  wyleciały  w  powietrze.     Gwałtowny   skręt   w   bok   i   hamulce   zapiszczały,   kiedy   prędkość   zmalała.   Ale   Khilla   już   nie   było.   Zdematerializował   się   przez   szparę   w   oknie   wraz   ze   sfrustrowanym   westchnieniem   Blaya.   Prawie   natychmiast   scalił   się   na   poboczu   drogi.   Totalne   wkurwienie   uniemożliwiało   pozostawanie   w   stanie   molekularnym.   Był   zbyt   rozemocjonowany.   Zaczął   iść.   Brnął   przez   śnieg,   obojętny  na  wszystko  poza  kłującym  bólem  w  kostkach.  Gdzieś  z  tyłu  głowy,   wydawało  mu  się,  że  coś  się  dzieje  na  poboczu  drogi,  ale  w  jego  głowie  było   tyle  hałasu,  że  nic  nie  było  w  stanie  się  przez  niego  przebić.     Nie  miał  pojęcia  dokąd  idzie.  Człowieku,  ale  było  zimno!   Siedząc   płasko   na   dupie,   Blay   skoncentrował   się   na   rozjarzonej   końcówce   papierosa,   mały   pomarańczowy   blask   drgał   jak   struna   od   gitary.   Czyjaś  ręka  klepnęła  go  w  ramię.     „Ten  odcinek  nie  jest  dla  niego  najlepszy”  zamigał  John.     „Żartujesz   sobie,   prawda?”   Mruknął   Blay.   „Absolutnie,   kurwa   żartujesz.   Przecież   on   zawsze   chciał   konwencjonalnego   krycia   i   dlatego   uderzył  do  Wybranki  –  powiedziałbym,  że  to  super.”   „Nie  o  to  chodzi.  Tam”  John  wskazał  na  asfalt.     Blay  przeniósł  wzrok  na  przednią  szybę,  tylko  dlatego,  że  nie  miał  siły   się   wykłócać.   Przednie   reflektory   oświetlały   wszystko   dookoła   –   krajobrazy   pokryte   śniegiem,   tworzące   oślepiająco   biały   rysunek,   cień   sylwetki   na   poboczu   drogi.   Czerwone   krople   znaczyły   drogę.   Dłonie   Khilla   krwawiły   od   uderzenia  w  deskę  rozdzielczą.     Nagle  Blay  zmarszczył  brwi.  Usiadł  nieco  wyżej.  Jakby  części  układanki   zaczęły  wskakiwać  na  swoje  miejsca,  tak  zapomniane  szczegóły  o  tym  gdzie   byli,   od   zakrętu   na   drodze,   przez   rosnące   drzewa,   po   skały   dookoła   –   wszystko  złożyło  się  w  pełny  obraz.     „O   cholera.”  Blay  walnął  głową  w  zagłówek.  Zamykając  na  chwilę  oczy,   próbował   znaleźć   jakieś   wyjście   z   sytuacji,   coś   innego   niż   wyjście   na   zewnątrz.  Zamiast  tego  podniósł  głowę  z  wielkim,  tłustym  niczym.     49  

Otworzył   drzwi,   zimne   powietrze   wtargnęło   do   wnętrza   szoferki.   Nie   odezwał   się   do   Johna.   Nie   było   powodu.   Wychodzenie   za   kimś   w   śnieżną   zamieć,   mówiło   samo   za   siebie.   Zaciągając   się   głęboko,   zaczął   brnąć   przez   nawałnicę.  Drogi,  wcześniej  odśnieżone,  znowu  stawały  się  nieprzejezdne.  A   to  oznaczało,  że  musi  działać  szybko.  W  takiej  bogatej  dzielnicy  jak  ta,  gdzie   podstawa   opodatkowania   była   szeroka   jak   pofałdowane   trawniki   wokół   domów,  można  być  pewnym,  że  jakiś  pług  zjawi  się  przed  świtem.  Nie  było   sensu   odgrywać   tego   na   oczach   człowieków.   Zwłaszcza   z   parą   truposzy   w   Hummerze.     „Khill”  powiedział  szorstko.  „Khiller,  stój!”   Nie  krzyczał.  Nie  miał  siły.  Cokolwiek  było  między  nimi,  już  dawno  go   wyczerpało,   a   to   co   się   działo   na   tym   odcinku   drogi,   było   tylko   jeszcze   jednym  wykańczającym  wydarzeniem,  na  które  nie  miał  siły.     „Khill,  poważnie.”   Przynajmniej   facet   trochę   zwolnił,   a   przy   odrobinie   szczęścia   był   tak   wkurwiony,  że  nie  zorientował  się  co  do  prawdziwych  powodów  dla  których   Blay  był  z  nim  teraz  w  tym  samym  miejscu.  Jezu  Chryste,  jakie  były  szanse  –   pomyślał   Blay   rozglądając   się   wokół.   Tylko   zakręt   dzielił   ich   od   miejsca,   w   którym     Gwardia   Honorowa   wykonała   swoje   zadanie,   a   Khill   prawie   stracił   życie   w   wyniku   pobicia.   Blay   pamiętał   tamtą   noc,   inne   reflektory   oświetlające   ciemną   postać   i   krew   wsiąkającą   w   ziemię.   Otrząsając   się   ze   wspomnień,  Blay  jeszcze  raz  zawołał,  tym  razem  głośniej:  „Khill!”   Facet   zatrzymał   się,   jego   ciężkie   buty   utknęły   w   śniegu.   Nie   odwrócił   się   jednak.   Blay   skinął   lekko   na   Johna,   żeby   wyłączył   reflektory.   Chwilę   później   wszystko   co   miał,   to   subtelny,   pomarańczowy   blask   świateł   postojowych.   Khill   oparł   ręce   na   biodrach   i   odchylił   głowę   do   tyłu,   jego   oddech  poszybował  w  górę.     „Wracaj   z   powrotem   do   samochodu”   powiedział   Blay   i   zaciągnął   się   głęboko  uwalniając  dym.  „Musimy  ruszać.”   „Wiem,   ile   dla   Ciebie   znaczy   Saxton”   odparł   Khill   szorstko.   „   Naprawdę   to  rozumiem.”   Blay  zmusił  się  aby  odpowiedzieć.     „Dobrze.”  

50  

„Myślę,  że  …  kiedy  usłyszałem  jak  mówisz  to  głośno…  to  nadal  dla  mnie   szok.”   Blay  zmarszczył  brwi  w  słabym  świetle.     „Nie  rozumiem.”   „Wiem,  że  nie  rozumiesz.  I  to  moja  wina.  Wszystko  to  …  moja  wina.”   Khill  zerknął  przez  ramię.  Jego  silna,  twarda  twarz  była  ponura.     „Nie   chcę   po   prostu,   żebyś   myślał,   że   jestem   w   niej   zakochany.   To   wszystko.”   Blay   wciągnął   do   płuc   potężną   dawkę   swojego   Dunhilla,   ale   nie   miał   wystarczająco  dużo  powietrza  w  płucach.   „Ja  …  sorry,  ale  …  nie  łapię…  dlaczego…”  wyksztusił.     To  dopiero  dziwne  wyjaśnienie.   „Nie   jestem   w   niej   zakochany.   Ona   nie   jest   we   mnie   zakochana.   Nie   śpimy  razem.”   Blay  roześmiał  się  chrapliwie.  „Gówno  prawda.”   „Mówię   śmiertelnie   poważnie.   Obsłużyłem   ją   z   konieczności,   bo   chcę   młode,  tak  samo  jak  ona  –  tylko  to  i  nic  więcej.”   Blay  zamknął  oczy,  rana  w  jego  piersi  rozerwała  się  ponownie.     „Khill,   daj   spokój.   Byłeś   z   nią   przez   ostatni   rok.   Widziałem   Was   –   wszyscy  widzieli  was  dwoje.”   „Wziąłem  jej  dziewictwo  cztery  dni  temu.  Nikt  z  nią  wcześniej  nie  był  –   w  tym  ja.”     Och,  to  właśnie  był  obraz,  którego  potrzebował  w  swojej  głowie.     „Nie   jestem   w   niej   zakochany.   Ona   nie   jest   we   mnie   zakochana.   Nie   śpimy  razem.”   Blay   nie   mógł   dłużej   ustać   w   miejscu.   Chodził   w   kółko,   a   jego   buty   ugniatały   śnieg.   I   nagle,   znikąd,   głos   świętej   panienki   rozbrzmiał   w   jego   głowie:  cóż,  to  nie  jest  nic  speeeeecjalnego!   „Nie  jestem  z  nikim”  powiedział  Khill.     Blay  roześmiał  się  ostro.     „W   związku?   Oczywiście,   że   nie   jesteś.   Ale   nie   oczekuj,   że   uwierzę,   iż   spędzasz  swój  wolny  czas  z  tą  kobietą,  szydełkując  i  układając  alfabetycznie   słoiczki  w  przyprawami.”     „Nie  miałem  seksu  od  prawie  roku.”   51  

To   otrzeźwiło   Blaya   i   pozbawiło   tchu.   Boże,   gdzie   się   podział   cały     pierdolony  tlen  tego  świata?   „Bzdura”   powiedział   łamiącym   się   głosem.   „Byłeś   z   Laylą   –   pięć   dni   temu.  Sam  tak  powiedziałeś.”   W  ciszy,  która  zapadła,  ohydna  prawda  znowu  uniosła  swój  ośli  łeb,  a   ból   uczynił   niemożliwym   próby   ukrycia,   co   tak   sumienne   próbował   pogrzebać  w  ciągu  ostatnich  dni.     „Ty   naprawdę   z   nią”   odparł   „   widziałem   jak   żyrandol   wiszący   pod   Twoim  pokojem,  kołysał  się  tam  i  z  powrotem.”   Teraz  Khill  był  tym,  który  zamknął  oczy  próbując  zapomnieć.     „To  było  celowe.”   „Posłuchaj…”  powiedział  Blay.  „Nie  bardzo  wiem,  dlaczego  mówisz  mi   to   wszystko.   Mam   na   myśli   –   nie   potrzebuję   żadnych   wyjaśnień   na   temat   tego   co   robisz   ze   swoim   życiem.   Ty   i   ja…   dorastaliśmy   razem   i   tyle.   Łączyło   nas   wtedy   wiele   rzeczy   i   byliśmy   dla   siebie   nawzajem,   kiedy   to   miało   znaczenie.   Ale   żaden   z   nas   nie   nosi   już   ubrań,   których   kiedyś   używał   i   relacja   między  nami  jest  właśnie  taka.  Już  nie  pasują  do  naszego  życia.  Nie  pasują…   w   ogóle.   I   posłuchaj,   nie   chciałem   być   wkurzony,   tam   w   samochodzie,   ale   chcę   żeby   to   było   jasne.   Ty   i   ja?   Mamy   wspólną   przeszłość.   To   jest   to.   To   wszystko  co  kiedykolwiek  będziemy  mieli.”   Khill   odwrócił   wzrok,   jego   twarz   znowu   była   w   cieniu.   Blay   zmusił   się   by  dalej  mówić.     „Wiem,   że…   to   co   się   stało   z   Laylą…   jest   dla   Ciebie   ważne.   Lub   zgaduję   jak  ważne  będzie,  gdy  ona  naprawdę  zajdzie  w  ciążę.  A  dla  mnie?  Cóż,  życzę   Wam   obojgu   wszystkiego   co   najlepsze.   Ale   nie   jesteś   mi   winien   żadnych   wyjaśnień,  a  ja  ich  nie  wymagam.  Przeszło  mi  już  to  dziecinne  zakochanie.  To     było  tylko  zauroczenie,  Khill.  Tak  więc,  dbaj  o  swoją  samicę  i  nie  martw  się,   że  potnę  sobie  nadgarstki,  bo  masz  kogo    kochać.  Tak  samo,  jak  ja  mam.”     „Mówiłem  Ci,  nie  jestem  w  niej  zakochany.”   To  było,  to  na  co  Blay  czekał.  I  to  nadeszło.   To  był  właśnie  cały  Khill,  właśnie  tu.  Klasyka.  Samiec  był  niewiarygodny   na  tym  polu.  Lojalny  do  granic  ocierających  się  o  psychozę.  Inteligentny.  Do   szaleństwa   seksualnie   zmysłowy.   Posiadał   zresztą   tysiąc   innych   cech,   które  

52  

Blay  w  nim  podziwiał,  jak  u  nikogo  innego.  Ale  miał  jedną,  poważną  wadę  i  to   nie  były  jego  różnokolorowe  oczy.     Nie  radził  sobie  z  emocjami.  W  ogóle.     Khill   uciekał   od   wszystkiego   co   głębokie   –   nawet   jeśli   się   nie   ruszał.   Mógł  siedzieć  naprzeciwko  ciebie  i  rozmawiać,  ale  gdy  emocje  stawały  się  dla   niego  zbyt  silne,  wydawało  się  jakby  opuszczał  swoje  wnętrze.  A  jeśli  chciałeś   go     z   tym   skonfrontować?   Cóż,   to   nie   było   możliwe.   Nikt   nie   mógł   zmusić   Khilla  do  niczego.  Ok,  było  wiele  powodów,  dla  których  był  właśnie  taki.  Jego   rodzina   traktowała   go   jak   przekleństwo.   Glymeria   patrzyła   na   niego   z   góry.   Był  wykorzeniany  zewsząd  całe  swoje  życie.  Ale  cokolwiek  samca  stresowało,   pod  koniec  dnia,  uciekał  od  wszystkiego  co  skomplikowane  lub  wymagające   czegokolwiek  od  niego.     Jedyną  rzeczą,  która  mogła  to  zmienić  było  młode.  Bez  względu  na  to,   co  mówił  teraz,  nie  było  wątpliwości,  że  był  zakochany  w  Layli,  ale  teraz  po   tym,  jak  była  mu  potrzebna  i  czekając  na  rezultaty,  tracił  rozum  z  niepokoju  o   nią   i   nie   mógł   znieść,   że   nie   może   przy   niej   być.   I   dlatego   stał   tu,   na   poboczu   drogi,  mówiąc  rzeczy,  które  nie  miały  sensu.     „Życzę   Wam   obojgu   wszystkiego   najlepszego,   naprawdę”   powiedział   Blay  z  bijącym  sercem.  „Szczerze  mówiąc,  mam  nadzieję,  że  Wam  obojgu  to   dobrze  zrobi.”   W   ciszy,   która   nastała,   Blay   wygrzebał   się   z   dziury,   w   którą   wpadł   znowu  próbując  się  wydostać  na  powierzchnię,  z  dala  od  pełnego  piekącego     bólu  miejsca  w  głębi  jego  duszy.     „Możemy  teraz  wrócić  do  samochodu  i  dokończyć  naszą  robotę?”   Khill   na   chwilę   uniósł   dłonie   do   twarzy.   Potem   zgarbił   się,   wepchnął   zakrwawione  kostki  do  kieszeni  skóry  i  ruszył  z  powrotem.   „Tak,  zróbmy  to.”  

Tłumaczenie:  SarahRockwell  

 

53  

SZEŚĆ   "  O  mój  Boże,  zaraz  dojdę  –zaraz  dojdę  -­‐  "   Dalej   na   południe,   w   centrum   Caldwell,   na   parkingu   za   Żelazną   Maską,   Trez   Latimer   był   zadowolony   że   usłyszał   tą   nowinę   -­‐   choć   nie   był   nią   zaskoczony.  Jednak  nikt  inny  w  okolicy  trzech  hrabstw  nie  musiał  jej  słyszeć.   Pracował   właśnie   nad   bardzo   chętną   panienką   i   uciszył   ją   całując   mocno,   jego   język   wszedł   głęboko   w   gorące   usta   i   uciął   wszystkie   niepotrzebne  komentarze.   Samochód   w   którym   byli,   był   ciasny   i   pachniał   jak   perfumy   kobiety:   słodkie,   pikantne   i   tanie   -­‐   cholera,   następnym   razem,   zamierza   wybrać   ochotniczkę   z   SUVem   lub   jeszcze   lepiej,   Mercedesem   S550   z   dodatkowym   miejscem  z  tyłu.   Oczywiście,   ten   Nissan   nie   został   zaprojektowany,   aby   trudzić   się   75-­‐ krotnym   wybzykaniem   półnagiej   asystentki   dentysty.   Czy   może   ona   była   radcą  prawnym?   Nie  mógł  sobie  przypomnieć.   I   miał   pilniejsze   problemy   na   głowie.   Przerwał   raptownie   pocałunek   ponieważ   im   bliżej   był   własnego   spełnienia   tym   bardziej   jego   kły   wydłużały   się,   a   on   nie   chciał   przez   przypadek   jej   skaleczyć:   smak   świeżej   krwi   mógł   sprowadzić  go  nad  niebezpieczniejszą  krawędź,  po  za  tym,  nie  był  pewien  czy   karmienie  się  nią  było  dobrym  pomysłem  –   Zapomnij  o  tym.   To  był  zły  pomysł.  I  nie  dlatego,  że  była  po  prostu  człowiekiem.   Ktoś  ich  podglądał.   Podniósł   głowę   i   spojrzał   przez   okno   za   tylnym   siedzeniem.   Jako   Cień   jego   oczy   były   trzy   do   czterech   razy   bardziej   spostrzegawcze   niż   normalnego   wampira,  a  on  był  w  stanie  łatwo  przeniknąć  ciemność.   Tak,   ktoś   był   przy   ‘popcorn   i   Milk   Dudding’   na   lewo   od   wejścia   dla   personelu.   Czas  to  zakończyć.  

54  

Natychmiast  przejął  kontrolę,  znajdując  jej  płeć  i  smakując  ją,  zanim  w   nią  wszedł,  uczynił  jej  dojście  tak  intensywnym,  że  odrzuciła  głowę  do  tyłu  i   uderzyła  nią  w  drzwi.   Brak  orgazmu  dla  niego.   Ale   co   tam.   Ktoś   wałęsał   się   wokół   podpatrując   ten   szybki   numerek   na   innym  terytorium,  i  to  oznaczało,  że  musiał  zakończyć  te  bzdury.  Nawet  jeśli   nie  doszedł.   Dzięki  jego  wielu  wspomnieniom,  miał  wielu  wrogów.   A  potem  były...  komplikacje...  jego  własne.   "  O  mój  kurwa  Boże  -­‐"   Kierując  się  wybuchem  oddechu,  wszystkimi  pulsowaniami  i  drganiami,   które   chwyciły   go   za   ciężkiego   kutasa,   asystentka   dentysty-­‐radca   prawny-­‐   weterynarz  spędziła  odlotowo   czas.  On  jednak  musiał  się  już  wyrwać  od  tych   psychicznych  bzdur  i  mógł  być  myśliwym  równie  dobrze  poza  samochodem,   polując  na  to  –   To   była   kobieta.   Tak,   ktokolwiek   to   był   miał   zdecydowanie   kobiecą   formę-­‐   Trez  zmarszczył  brwi,  gdy  uświadomił  sobie,  kto  to  był.   Cholera.   Przynajmniej   nie   był   to   reduktor.   Symphatha.   Diler   którym   musiał   się   zająć.  Konkurencyjny  alfons.  Wampir,  który  był  z  rządu.  iAm,  jego  brat  –   To  tylko  nieszkodliwa  kobieta,  szkoda,  że  nie  było  już  powrotu  do  jego   kawałka  szczęścia.  Nastrój  prysł.   Asystentka   dentysty-­‐radca   prawny-­‐   weterynarz   dyszała   jakby   próbowała  umieścić  strażaka  na  fortepianie.  "  To  było...  niesamowite...  to...   było...  "   Trez  wyciągnął  i  schował  fiuta  z  powrotem  w  swoim  rozporku.  Szanse   na  finał  w  pół  godziny  były  duże,  ale  w  tej  sytuacji  sobie  z  tym  jakoś  poradzi.   "Jesteś  niesamowity.  Jesteś  najbardziej  niesamowity  -­‐  "   Trez  pozwolił  fali  głupich  słów  opaść  na  niego.  "  Ty  też  dziecinko.  "   Pocałował  ją,  aby  się  wydawało  że  się  nią  przejmuje  -­‐  i  przejmował,  w   pewnym   sensie.   Te   kobiety   człowieków   których   używał,   miały   znaczenie   w   tym   sensie,   że   były   żywymi   istotami,   godnymi   szacunku   i   życzliwości   dzięki   czystości  bicia  ich  serc.  Prze  krótką  chwilę  pozwalały  mu  używać  swoich  ciał,   55  

a   czasem   żył,   on   doceniał   takie   dary,   zawsze   dobrowolne,   a   czasem   więcej   niż  raz.   I  druga  rzecz,  że  ciągle  tam  stały.   Zapinając  spodnie,  Trez  zaczął  ostrożnie  manewrować  wokół  tak,  żeby   nie   zmiażdżyć   swojej   chwilowej   partnerki   i   żeby   nie   zrobić   głową   dziury   w   dachu  samochodu.   Jednak   dziewczyna   nie   wydawała   się   chętna   by   się   ruszyć.   Po   prostu   leżała   jak   poduszki   rzucone   na   siedzenia,   nogi   nadal   rozłożone,   jej   płeć   wciąż   gotowa,  jej  piersi  nadal  na  wierzchu  ignorujące  grawitację,  jak  dwa  melony   przyklejone  na  jej  klatce  piersiowej.   Muszą  być  pod  mięśniami,  pomyślał.   "   Ubierz   się,   "   zasugerował,   ściągając   połówki   jej   koronkowego   gorsetu.   "  Byłeś  tak  fantastyczny...  "   Była   jak   galaretka   -­‐   z   wyjątkiem   twardych   jak   kamienie   sztucznych   piersi  –były  jędrne  i  sympatyczne,  ale  zupełnie  nieprzydatne  gdy  je  schował,   posadził  ją  i  złożył  jej  nogi.   "  To  była  zabawa,  dziecinko,  "  mruknął  i  tak  też  myślał.   "  Czy  mogę  cię  znowu  zobaczyć?  "   "   Być   może.   "   Uśmiechnął   się   do   niej   szeroko,   tak   by   nie   pokazywać   kłów.  "Kręcę  się  w  pobliżu."   Zamruczała  na  to  jak  kot,  a  następnie  podała  swój  numer,  którego  on   nie  zamierzał  zapamiętać.   Prawda   była   taka,   że   kobiet   takich   jak   ona   było   bez   liku:   W   tym   kilku   milionowym  mieście  musiało  być  kilka  tysięcy  dwudziestolatek  ze  szczupłymi   tyłkami   i   łatwo   rozchylającymi   się   nogami,   które   poszukiwały   odlotowej   zabawy.   W   rzeczywistości,   wszystkie   były   tylko   odmianą   tej   samej   osoby,   dlatego  musiał  je  zmieniać.   Były   tak   bardzo   podobne   do   siebie   że   zmiany   były   potrzebne   do   utrzymania  jego  zainteresowania.   Trez   był   poza   samochodem   półtorej   minuty   później,   nie   przejmował   się  czyszczeniem  jej  wspomnień.  Jako  Cień,  na  zawołanie  miał  wiele  sztuczek   umysłu,  ale  przestał  zawracać  sobie  tym  głowę  lata  temu.  Nie  warte  wysiłku     -­‐  i  czasami  lubił  to  powtórzyć.   56  

Szybko  sprawdził  godzinę.   Niech   to   cholera,   właśnie   się   spóźniał   zmierzając   do   iAma   -­‐   ale   oczywiście   musiał   załatwić   problem   przy   tylnych   drzwiach,   przed   zamknięciem  sklepu.   Gdy   podszedł   i   zatrzymał   się   przed   kobietą,   ona   uniosła   podbródek   i   umieściła  jedną  rękę  na  biodrze.   Ta   specjalna   wersja   gotowa-­‐i-­‐chętna   miała   blond   przedłużane   włosy   i   gustowała   w   ciepłych   majtasach,   w   przeciwieństwie   do   spódnic   -­‐   więc   wyglądała   śmiesznie   w   zimnie,   z   jej   puszystą   różową   kurtką   Patagonia,   gołym  tyłkiem  i  nogami  na  wietrze.   Coś  jak  Sno  Ball5  na  dwóch  wykałaczkach.   "   Zajęty?   "   Spytała.   Próbowała   oczywiście   zachować   zimną   krew,   ale   biorąc  pod  uwagę  stukanie  jej  sztyletu,  była  gniewna  i  niespokojna  -­‐  i  była  na   zlej  drodze.   "  Hej,  dziecinko.  "  Zagadnął.  "Miałaś  dobrą  noc?  "   "  Nie.  "   "  Hmm,  to  bardzo  źle.  Słuchaj,  zobaczymy  się  "   Kobieta   zrobiła   kolosalny   błąd,   chwytając   go   za   ramię,   gdy   szedł   do   niej,   jej   paznokcie   wbiły   się   w   jego   jedwabną   koszulę   i   zacisnęły   na   jego   skórze.   Trez   wyrwał   się,   jego   oczy   płonęły.   Ale   przynajmniej   udało   mu   się   powstrzymać,  zanim  wyszczerzył  kły.   "   Co   ty   sobie   do   cholery   myślisz?   "   Powiedziała,   pochylając   się   do   niego.   "  Trez!  "  Ktoś  szczeknął.   Nagły  ostrzegawczy  głos  odciął  się  w  jego  mózgu.  I  dobrze.  Cienie  były   z  natury  spokojnym  gatunkiem  -­‐  nie  byli  agresywni.   Gdy  Xhex  podbiegła,  wiedziała  że  morderstwo  nie  było  stu  procentową   ewentualnością,   a   on   wyrwał   rękę   z   uścisku,   czując   ból   wbitych   paznokci.   Blokując  wściekłość,  wpatrywał  się  w  twarz  kobiety.  "  Idź  już  do  domu.  "   "  Jesteś  mi  winien  wyjaśnienie  -­‐  "                                                                                                                           5

 Sno  Balls  to  ciastka  wypełnione  kremem  czekoladowym  pokryte  piankami  marshmallow  lukrem  i  płatkami   kokosowymi,  dawniej  produkowane  i  dystrybuowane  przez  gospodynie.  Sno  Balls  są  zwykle  różowe,  ale  były  też   dostępne  inne  kolory,  w  zależności  od  święta.  Wyglądają  jak  puchate  różowe  kulki    

57  

Potrząsnął  głową.  "  Nie  jestem  twoim  chłopakiem,  dziecinko.  "   "  Cholernie  proste,  on  wie  jak  traktować  kobietę!  "   "  Więc  idź  do  domu,  do  niego,  "  powiedział  Trez  ponuro.   "  Co  ty  robisz,  każdej  nocy  pieprzysz  inną  dziewczynę?  "   "  Taa.  A  czasem  dwie  w  niedzielę.  "  Cholera,  tę  powinien  był  wyczyścić.   Kiedy  był  z  nią?  Dwa  dni  temu?  Trzy?  Teraz  już  za  późno.  "  Idź  do  domu,  do   swojego  faceta.  "   "  Rzygać  mi  się  chce!  Ty  kurwa  jebany  skurwysynu  -­‐  "   Gdy   Xhex   wkroczyła   między   nich   i   zaczęła   mówić   niskim   głosem   do   histeryczki,   Trez   był   więcej   niż   szczęśliwy,   że   ma   zapasową...   bo   laska   w   Nissanie   wybrała   dokładnie   ten   moment,   by   zawrócić   na   parkingu   i   jechała   dokładnie  w  ich  kierunku.   Opuściła   szybę   w   dół,   uśmiechnęła   się,   jakby   stała   się   inną   kobietą.               "  Zobaczymy  się  wkrótce,  kochaneczku.  "   Sygnał   do   płaczu:   dziecinka   w   różowej   kurtce,   chłopak   i   dodatkowy   wybuch  bałaganu  w  płaczącej  depresji  godnej  poważnego  miejsca.   Noooooooooo  i  oczywiście  to  wszystko  się  działo,  gdy  pojawił  się  iAm.   Kiedy  Trez  zauważył  obecność  brata,  zamknął  oczy.   Świetnie.  Po  prostu  kurewsko  cudowne.       Tłumaczenie:  Fiolka2708      

58  

SIEDEM   Około   dziesięć   przecznic   dalej   od   miejsca   w   którym   zła   noc   Tereza   zamieniła   się   w   jeszcze   gorszą,   Xcor   wycierał   ostrze   swojej   kosy   ściereczką   zamszową,  która  była  miękka  jak  ucho  baranka.     Po   drugiej   stronie   alei,   Dholor   wisiał   na   telefonie,   rozmawiając   półgłosem.   Robił   tak   zawsze,   w   ten   sposób   każdy   z   trzech   reduktorów   znajdujących  się  w  tym  kwadrancie,  został  znaleziony,  i  odesłany  do  Omegi.     Xcor   nie   był   zainteresowany   jakąkolwiek   zwłoką,   komórkową   czy   wynikającą  z  innego  powodu.  Reszta  jego  Bandy  Drani  znajdowała  się  gdzie   indziej   w   centrum   miasta,   szukając   jednego   lub   obu   z   dwojga   ich   przeciwników  –  a  on  wolał  być  zaangażowany  w  ten  sam  sposób.     Ale  potrzeby  biologiczne  były  przymusem.  Niech  to  szlag.     Dholor   zakończył   rozmowę   i   spojrzał   na   niego,   jego   przystojna   twarz   wyciągnęła  się  w  poważnym  wyrazie.  "  Ona  jest  chętna.  "     "   Jak   miło   z   jej   strony.   "   Xcor   schował   kosę   i   położył   ściereczki   z   dala.  "   Jestem   jednak   mniej   zainteresowany   jej   zgodą,   niż   kwestią   tego,   czy   ma   umiejętności.  "     "  Ma.  "     "  A  skąd  możemy  to  wiedzieć?  "     Dholor   odchrząknął   i   odwrócił   wzrok.   "   Poszedłem   do   niej   ostatniej   nocy  i  sam  skorzystałem.  "     Xcor   uśmiechnął   się   chłodno.   Tak   to,   by   wyjaśniało   nieobecność   żołnierza   –   a   powodem   jego   nieobecności   było   ukojenie.   On   sam   przerażał   kobiety  które  posiadł...     "  I  jaka  ona  była.  "     "  Była  opłacalna.  "     "  Czy  można  skosztować  wszystkich  jej  uroków?     Ten   dystyngowany   samiec,   który   niegdyś   był   intelektualistą,   członkiem   glymerii,  teraz  był  już  użyteczny,  przeczyścił  gardło.  "Ja,  ach...  tak.  "    

59  

"A  jak  było.  "  Gdy  nie  było  odpowiedzi,  Xcor  śledząc  śnieg  zabarwiony   na  czarno,  zbliżył  się  do  swojego  zastępcy."  Jaka  ona  była,  Dholor?  Mokra  i   gotowa?  "     Głębszy   rumieniec   pokrył   jego   perfekcyjnie   przystojną   twarz.   "   Ona   była  odpowiednia.  "     "  Ile  razy  ją  miałeś?  "     "  Kilka  ".     "  I  w  różnych  pozycjach,  mam  nadzieję?  "  Kiedy  nastąpił  tylko  sztywny   ukłon,   Xcor   ustąpił.   "   Cóż,   musisz   więc   wiernie   spełnić   swój   obowiązek   w   stosunku   do   swoich   kolegów   żołnierzy.   Jestem   całkiem   pewien,   że   inni   też   chcą  posilić  się  zarówno  z  żyły  jak  również  i  z  płci"     W   niezręcznej   ciszy,   która   nastąpiła,   Xcor   nigdy   nie   zamierzał   się   do   tego   przyznawać   komukolwiek,   ale   naciskał   o   szczegóły   nie   by   celowo   sprowokować  jego  podwładnego...  ale  dlatego,  że  był  zadowolony,  że  Dholor   był  z  kobietą.  Chciał  utrzymać  dystans  między  mężczyzną,  a  tym  co  się  stało   jesienią.  Chciał  kalendarze  pełne  lata  i  niezliczonych  samic,  i  rzeki  krwi  innych   samic...     "  Jest  tylko  jeden  warunek,  "  Dholor  powiedział.     Xcor  zacisnął  usta.  Jeśli  kobieta  pytając  nie  widziała  go  jeszcze,  to  nie   może  chodzić  o  więcej  gotówki  poza  tym,  on  nie  potrzebował  się  karmić,  tym   razem.  Dzięki...  "  i  to  by  było  na  tyle.  "     "   To   musi   być   zrobione   w   jej   siedzibie.   Noc   premierowa   odbędzie   się   jutro.  "     "  Ach  ".  Xcor  uśmiechnął  się  chłodno.  "Oto  pułapka  zatem.  "     "Bractwo  nie  wie,  kto  dokonał  zapytania.  "     "Ty  podałeś  tożsamości  sześciu  samców,  nieprawdaż.  "     "Użyłem  nie  naszych  imion.  "     "   Bez   względu   na   to.   "   Xcor   rozejrzał   się   po   alei,   jego   zmysły   rozciągnęły   się,   szukając   reduktora   lub   Brata.   "Nie   lekceważ   zasięgu   króla.   Nie  powinieneś  tego  robić.  "     W   rzeczy   samej,   jego   własne   ambicje   postawiły   ich   wszystkich   przeciwko   godnemu   wrogowi.   Zamach   na   życie   Ghroma   który   nastąpił   jesienią,   był   jego   otwartym   wypowiedzeniem   wojny,   i   zgodnie   z   oczekiwaniami,   nastąpiły   łatwe   do   przewidzenia   skutki:   Bractwo   znalazło   60  

jego   kryjówkę   -­‐   Bandy   Drani,   zinfiltrowali   ją   i   opuścili   ją   zabierając   walizkę,   zawierającą  karabin,  który  został  użyty,  aby  umieścić  kulę  w  gardle  ślepego   króla.     Nie  ulega  wątpliwości,  że  posłuży  ona  za  dowód.     Pytanie   było,   po   co?   Nie   wiedział,   jak   dotąd,   czy   król   żył   czy   umarł,   Rada  też  nie  wiedziała,  z  tego,  co  zrozumiał.  W  rzeczywistości,  glymeria  nie   wiedziała,  że  próba  miała  nawet  miejsce.     Czy   Ghrom   przeżył?   Może   został   zabity   i   Bractwo   w   tej   chwili   jest   zajęte,   aby   wypełnić   wakat?   Stare   Prawo   było   bardzo   jasne,   jeśli   chodzi   o   zasady  dziedziczenia,  pod  warunkiem,  że  król  nie  miał  potomstwa,  którego  w   rzeczywistości   nie   miał.   Więc   byłaby   to   jego   następna   najbliższa   rodzina   -­‐ zakładając,  że  była  jakaś.     Xcor  chciał  wiedzieć,  ale  nie  miał  się  kogo  zapytać.  Wszystko,  co  mógł   zrobić,   to   czekać,   aż   słowo   samo   się   rozprzestrzeni   -­‐   w   międzyczasie,   on   i   jego   żołnierze   kontynuowali   zabijanie   reduktorów,   a   on   nadal   wzmacniał   swoje   zaplecze   polityczne   u   glymerii.   Przynajmniej   oba   te   starania   szły   mu   dobrze.   Każdej   nocy,   odsyłali   zabójców   z   powrotem   do   Omegi.   Jego   zniewieściały   kontakt   Rady,   nie   -­‐   szczególnie   –   czcigodny   Elan,   syn   Larexa,   okazał   się   dość   naiwny   i   plastyczny   -­‐   dwie   cechy   bardzo   przydatne   u   jednorazowego  narzędzia.     Xcor   był   jednak   coraz   bardziej   zmęczony   unikaniem   informacji.   Rzeczywiście,  ta  sprawa  z  tą  kobietą  którą  znalazł  Dholor  była  konieczna,  ale   stwarzała   duże   niebezpieczeństwo.   Kobieta   będąca   w   stanie   sprzedawać   swoje   żyły   i   seks   wielu   użytkownikom   z   pewnością   jest   w   stanie   udzielać   informacji  handlowych  za  gotówkę  -­‐  i  mimo  tego  że,  Dholor  nie  ujawnił  ich   prawdziwej   tożsamości,   ich   numer   został   podany.   Bractwo   musi   się   domyślać,   że   żaden   z   Bandy   Drani   nie   jest   sparowany,   i   że   prędzej   czy   później,   w   tej   nowej   ziemi,   będą   wymagać   tego,   czego   mieli   wystarczającą   ilość  w  Starym  Kraju.     Może  ta  kobieta  została  wystawiona  przez  króla  i  jego  prywatną  straż.   Dobrze,  dowiedzą  się  tego  jutro.  Zasadzki  było  łatwo  ustawić,  i  nie  było  na  to   bardziej   podatnego   momentu,   niż   gdy   głodny   samiec   był   u   gardła   i   między   nogami   kobiety.   Jednak   nadszedł   czas.   Jego   żołnierze   byli   gotowi   do   walki,   ale   ich   twarze   były   mocno   zarysowane,   oczy   zapadnięte,   rozciągnięta   skóra   61  

zbyt   ściśle   leżąca   na   ich   policzkach.   Krew   ludzka,   ten   słaby   substytut,   nie   zapewniający  wystarczająco  dużo  siły,  a  jego  dranie  żyli  bez  niej  zbyt  długo.   Cofając   sie   w   czasie,   w   Starym   Kraju,   było   wystarczająco   dużo   samic   gotowych   im   usłużyć,   kiedy   zaszła   taka   potrzeba.   Ale   od   kiedy   przybyli   do   Nowego  Świata,  nie  robili  tego.     Jeśli   to   była   pułapka,   był   gotów   do   walki   z   Braćmi.   Potem   znowu,   zostanie  prawidłowo  obsłużony     Najdroższa  Pani  Kronik,  nie  powinien  o  tym  myśleć.     Xcor   odchrząknął,   kiedy   ból   w   klatce   piersiowej   stał   się   trudny   do   przełknięcia.   "   Powiedz   samicy,   że   pierwsza   ciemność   nadchodzi   zbyt   wcześnie   rano.   Zamiast   tego   przybędziemy   do   niej   o   północy.   I   zorganizujemy   karmienie   człowiekiem,   gdy   tylko   noc   zapadnie.   Jeśli   Bracia   tam  będą,  zetrzemy  się  z  nimi  z  pozycji  względnej  siły.  "     Brwi  Dholora  uniosły  się  tak,  jakby  był  pod  wrażeniem  myślenia  Xcor'a.     "  Tak.  Zrobię  tak  jak  mówisz.  "     Xcor  skinął  głową  i  odwrócił  wzrok.     W   ciszy,   wydarzenia   mające   miejsce   w   czasie   jesieni,   tłoczyły   się   między  nimi,  ochładzając  jeszcze  bardziej  grudniowe  lodowate  powietrze.     Święta  Wybranka  była  zawsze  z  obojgiem  z  nich.     "   Świt   szybko   wstaje   ponad   nami,   "   Dholor   powiedział   ze   swoim   idealnym  akcentem.  "  Nadszedł  czas,  by  odejść.  "     Xcor  spojrzał  na  wschód.  Blask  przedświtu  jeszcze  nie  przybył,  ale  jego   zastępca   miał   rację.   Szybko...   bardzo   szybko...   zabójcze   światło   słońca   spadnie   na   dół,   i   bez   względu   na   to,   że   było   teraz   najsłabsze,   wraz   z   niedawnym  minięciem  przesilenia  zimowego.     "   Odwołaj   żołnierzy   z   terenu   "   powiedział   Xcor.   "   I   spotkajmy   się   w   bazie".     Dholor  wpisał  jakąś  kombinację  liter  do  wiadomości,  których  Xcor  nie   byłby   w   stanie   przeczytać.   A   następnie   żołnierz   schował   telefon   i   zmrużył   oczy.     "  A  Ty  nie  wracasz?  "  Zapytał  Dholor.     "  Idź  ".     Nastąpiła   długa   pauza.   A   potem   drugi   żołnierz   powiedział   cicho:                         "  Dokąd  idziesz?  "     62  

W   tym   momencie,   Xcor   pomyślał   o   każdym   z   jego   wojowników.   Cypher,  zdobywca  seksualny.  Balthazar,  złodziej.  Syfon,  skrytobójca.  I  jeszcze   jeden,  który  nie  miał  nazwy,  a  zbyt  wiele  grzechów  by  je  liczyć.  Więc  nazywał   go  Syn.     Następnie   zaczął   rozmyślać   o,   uczciwym,   lojalnym   Dholorze,   jego   zastępcy.     Doskonale  wychowany,  nienagannej  krwi  Dholor.     Przystojny,  miły  Dholor.     "  Idź  teraz,  "  powiedział  samiec.     "A  co  z  tobą?  "     "  Idź  ".     Dholor   zawahał   się,   kiedy   w   przerwie,   tej   nocy,   gdy   Xcor   już   prawie   umarł,  wrócił  do  nich  obu.  Jak  mógłby  tego  nie  zrobić?     "  Jak  sobie  życzysz  ".     Jego   żołnierz   zdematerializował   się,   pozostawiając   Xcor'a   stojącego   samotnie  na  wietrze.  Kiedy  był  pewien,  że  go  opuścił,  posłał  swoje  cząsteczki   podobne   do   zimnych   podmuchów,   wyruszając   dalej   na   północ,   na   łąkę   pokrytą   śniegiem.   Przybierając   postać,   stał   u   podstawy   jej   łagodnego   wzgórza,   wpatrując   się   w   piękne   drzewo   stojące   dumnie   i   pięknie   na   jej   szczycie.     Pomyślał   o   miękkich   wzgórkach   piersi   samicy,   jej   eleganckich   obojczykach,  o  najbardziej  wysublimowanej  kolumnie  bladej  szyi  -­‐   Kiedy   wiatr   rozbił   się   na   jego   plecach,   zamknął   oczy   i   zrobił   krok   do   przodu,  aby  wrócić  do  miejsca  gdzie  poznał  swoją  phyrocant6     Gdzie  była  jego  Wybranka?     Czy   ona   jeszcze   żyje?   Czy   Bractwo   odebrało   jej   życie   za   jej   uprzejmość,   szczodrość,  nieświadomie  dany  prezent  wrogowi  swojego  króla?     Xcor   wiedział,   że   umarłby   bez   jej   krwi.   Ciężko   ranny   w   zamachu   na   Ghroma,   był   na   skraju   wygaśnięcia,   gdyby   Dholor   nie   przyprowadził   go   na   to   pole  i  nie  wezwał  Wybranki,  umarłby.     Dholor   zaplanował   to   wszystko.   I,   w   tym   procesie,   zasadził   przekleństwo  w  mrocznym  sercu  Xcor'a.                                                                                                                             6

Słaby  punkt  lub  niszczaca  słabość  danego  osobnika.  Nałóg  natury  wewnętrznej  lub  zewnętrznej  np.  kochanek 63  

Jego   ambicje   pozostały   jak   wtedy:   Zamierzał   wydrzeć   tron   spod   Ślepego   Króla   i   zapanować   nad   wampirami.   Była   jednak   krytyczna   słabość,   która  go  prześladowała.     Ta  kobieta.     Została   ona   błędnie   wciągnięta   w   konflikt   między   dzierżącymi-­‐sztylet   mężczyznami,  niewinna  która  została  zmanipulowana  i  później  użyta.     Bardzo  martwił  się  o  jej  dobro.     W   rzeczywistości,   żałował   tylko   jednej   rzeczy   w   swoim   życiu   ze   wszystkich   popełnionych   złych   uczynków.   Gdyby   nie   wysłał   Dholora   w   ramiona  Bractwa,  ścieżka  jego  zastępcy  nie  przecięły  się  z  jej,  i  nie  karmiłby   się   od   niej.   A   pomijając   to   skrzyżowanie   ich   dróg,   Dholor   nie   wezwałby   jej   później   aby   mu   usłużyła,   a   ona   nie   przybyłaby   do   nich   na   to   pole...   i   Xcor   nigdy  nie  spojrzałby  w  te  współczujące  oczy.     I  nie  straciłby  części  siebie.     Był  brudnym,  zniekształconym,  kundlem,  zdrajcą  rządów  i  ochrony  pod   którymi  ona  żyła.  Nie  zasłużył  na  jej  dar.     Nie   zasłużył   na   niego   również   Dholor   i   nie   dlatego,   że   został   zdegradowany   z   poprzedniego   wysokiego   stanowiska   w   społeczności   glymerii.     Nie  umierający  samiec,  musiał  na  to  zasłużyć.     Zatrzymując   się   pod   drzewem,   Xcor   wpatrywał   się   w   miejsce,   gdzie   leżał   rozwalony   przed   nią...   gdzie   ona   klęczała   nad   zanim,   a   on   złapał   ją   za   rękę,  otworzył  usta,  aby  otrzymać  moc,  którą  tylko  ona  mogła  mu  dać.     Była  chwila,  gdy  ich  oczy  się  spotkały  i  czas  się  zatrzymał...  i  wtedy  ona   powoli  opuściła  rękę  do  jego  ust.     Och,  to  był  tak  krótki  kontakt.     Był   przekonany,   że   była   objawieniem   jego   zbłąkanego   umysłu,   ale   kiedy   Dholor   odwoził   go   z   powrotem   do   legowiska,   to   zdał   sobie   sprawę   z   tego,  że  była  prawdziwa.  Bardzo  realna.     Tygodnie   mijały.   A   potem   pewnego   wieczoru,   w   mieście,   wyczuł   ją   i   zaczął  podążać  za  echem  jej  krwi  w  jego  żyłach,  aby  ją  zobaczyć.     W   tych   minutach   i   godzinach   pomiędzy,   odkryła   prawdę   o   nim:   spojrzała  w  ciemność,  prosto  na  niego,  a  jej  cierpienie  było  oczywiste.    

64  

Następnie   jego   legowisko   zostało   zinwigilowane.   Prawdopodobnie   za   jej  sprawą.     Z   podmuchem   wiatru,   śnieg   zaczął   ponownie   spadać,   płatki   śniegu   zgęstniały  w  powietrzu,  mieszając  się,  dostając  się  do  jego  oczu.     Gdzie  ona  teraz  jest?     Co  oni  z  nią  zrobili?     Na  wschodzie,  blask  świtu  zaczął  gromadzić  się  pomimo  zachmurzenia,   a   jego   oczy   płonęły   -­‐   więc   zadbał   o   to,   aby   utrzymać   je   wycelowane   na   zapowiedź  brzoskwiniowego  światła  dziennego,  tylko  po  to  by  poczuł  ból.     Nigdy  wcześniej  nie  był  rozdzierany  na  strzępy  przez  emocje,  takie  jak   te.   Przez   całe   życie   wyłącznie   szkolił   się   w   sztuce   przeżycia   -­‐   przez   jego   pierwsze   lata   w   obozie   wojennym,   a   następnie   podczas   jego   eonów   służby   pod   Krhviopijem,   a   teraz   w   tej   obecnej   epoce   jako   szef   jego   zespołu   wojowników.     Ale  ona  rozszczepiła  go,  tworząc  istotną  szczelinę.     W  momencie  kiedy  dała  mu  życie,  zabrała  jego  część,  a  on  nie  wiedział,   co  z  tym  zrobić.     Może   po   prostu   będzie   tu   stać   i   pozwoli   się   spalić.   Wydawało   się   to   łatwiejsze,  niż  los,  który  spotkał  go  teraz...     Jaki  los  spotkał  ją?     Musiał  się  dowiedzieć.     To  było  tak  istotne,  jak  jego  dążenia  do  tronu.         Tłumaczenie:  magdalena.bojka1      

65  

OSIEM   „Więc,   gdzie   zrzuciłeś   ciała?”   zażądał   Vhredny,   wychodząc   tylnymi   drzwiami  przy  centrum  szkoleniowym.     Kiedy   Khill   czekał,   aż   Blay   i   John   wydostaną   się   ze   spłaszczonego  SUVa,   pozwolił   jednemu   z   nich   odpowiedzieć   na   pytanie   V.   Był   zbyt   wykończony,   aby  przejmować  się  tym  faktem,  spojrzał  przez  przednią  szybę,  zabrał  gąsior   do   wyposażonego   w   różne   udogodnienia   podziemnego   garażu,   ale   tak   naprawdę   rozważał   wyciągnięcie   się   na   przednim   siedzeniu   ciężarówki   i   zaśnięcie.   Był   kurewsko   zbyt   zmęczony,   żeby   troszczyć   się   o   cokolwiek   innego.     W   końcu   jednak   poszedł   w   ślady   Johna   i   przeniósł   swoje   żałosne   dupsko,   przednimi   drzwiami   od   strony   kierowcy,   na   zewnątrz.   Musiał   sprawdzić  co  z  Laylą,  a  nie  mógł  tego  zrobić  stąd.     Wbrew  wszystkiemu,  konfrontacja  na  poboczu  drogi,  pozwoliła  im  na   pełną   współpracę,   podczas   powrotu   do   domu.   Jakieś   dziesięć   mil   od   ogrodzonego  terenu  Bractwa,  zjechali  w  drogi,  wyciągnęli  dwa  martwe  ciała   z   samochodu   i   wrzucili   je   do   naturalnej   dziury,   gdzie   nikt   nie   mógł   ich   zobaczyć.  Kiedy  było  po  wszystkim,  wycofali  samochód  i  zniknęli  jak  duchy,   pozwalając  aby  śnieg  po  raz  kolejny  zatarł  ślady  opon  i  czerwone  krople  krwi,   które  znaczyły  ich  drogę.  Zakładając,  że  prognozy  pogody  są  prawdziwe,  do   południa  nie  powinno  być  żadnych  dowodów  na  to,  iż  cokolwiek  się  zdarzyło.   Śnieg  pracował  na  ich  korzyść.     Prawdopodobnie  powinien  czuć  się  źle  względem  rodzin  tych  kolesi  –   nikt   nigdy   ich   nie   odnajdzie.   Według   niepotwierdzonych   informacji   tych,   dwóch   mieszkało     na   obrzeżach   miasta   nie   dlatego,   że   byli   hipisami   –   pistolety,   noże,   zioło   i   inne   gadżety   znalezione   po   kieszeniach,   wskazywały   na  zgoła  inne  powody.  I  Bóg  raczy  wiedzieć,  co  mieli  w  plecakach.  Burzliwe   życie,  często  prowadzi  do  burzliwej  śmierci.     „Sukinsyn”   –   powiedział   Vhredny   chodząc   dookoła   rozbitego   Hummera.  „W  co,  do  kurwy  nędzy,  on  wjechał?  W  betonową  barykadę?”   John  coś  zamigał  i  V  spojrzał  ostro  na  Khilla.    

66  

„Co  Ty  sobie  myślałeś  do  diabła?  Mogłeś  zginąć.”   Khill  uderzył  się  w  pierś.  „Wciąż  bije.”   „Dureń.”     Ale   Brat   uśmiechał   się   szczerząc   ostre   kły.   „He,   zrobiłbym   dokładnie  to  samo.”   Kątem  oka  Khill  zauważył,  że  Blay  cicho  i  dyskretnie,  dryfuje    w  stronę   drzwi.   Sekundę   później   miał   za   nimi   zniknąć,   kończąc   dramat,   kolejny   raz   rzucony   u   stóp.   Khill   poczuł   nagle   nieodpartą   chęć   znalezienia   się   na   sali     ćwiczeń  z  dala  od  wścibskich  oczu.  Ale  jakby  potrzebował  tego  jeszcze  raz  –   Twój   kuzyn   daje   mi,   to   czego   potrzebuję.   Cały   dzień.   Każdego   dnia.   Jezu,   chyba  zwymiotuje.     „Co,  jeszcze  więcej  osobistych  wycieczek?”   Khill  otrząsnął  się  z  tego  gówna,  by  stać  się  bardziej  użytecznym.   „Wezmę  je.”  Skacząc  po  spłaszczonym  dachu,  sforsował  pomięte  drzwi   Hummera   i   wcisnął     się   w   dwunastocalową   szczelinę   na   tylne   siedzenie.   Dobrze  było  umieścić  ciało  w  miejscu,  do  którego  nie  pasowało  i  dać  coś  do   roboty   umysłowi,   aby   nie   dopuścił   do   kolejnych   obrażeń,   kierując   myśli   w   innym,  fantastycznym  kierunku.     Dwa   plecaki   cholernie   dobrze   rozrzuciło.   Znalazł   jeden,   który   widzieli   najpierw,   daleko   za   siedzeniem   pasażera,   a   drugi   z   przodu   na   hamulcu   i   pedale  gazu.  Dziwny  bagaż  jak  na  tych  dwóch,  mógł  wiele  powiedzieć  –  jak   to,   że   pieszo   daleko   by   nie   doszedł   z   wszystkimi   tymi   rzeczami   miejskiego   chłoptasia,   chyba,   że   sztywniak   był   wysportowany.   Bardziej   jak   licealista,   a   nie   jak   pośrednik   narkotykowy.   Chyba,   że   potrzebowali   miejsca   na   swoją   wytwórnię,  które  miałoby  więcej  zalet.     Kiedy   Khill   próbował   przyjąć   na   powrót   pozycję   siedzącą,   zdecydował   nie   wychodzić   na   zewnątrz   drogą,   którą   wszedł.   Okręcając   się,   położył   się   na   zrujnowanej   skórze   siedzenia   i   podciągnął   kolana   do   piersi.   Z   gwałtownym   wydechem   uderzył   buciorami   w   drzwi   po   drugiej   stronie   i   wypchnął   je,   metalowe  zawiasy  puściły  z  krzykiem  i  panel  uderzył  z  hukiem  w  beton.     Satysfakcjonujące.     Kiedy   dźwięk   rozszedł   się   echem   w   podziemnym   parkingu,   Vhredny   korzystając  z  ręcznej  latarki,  poświecił  w  dziurę,  którą  właśnie  zrobił  Khill.     „Wiesz,  że  one  miały  do  tego  klamkę,  prawda?”  

67  

Khill  usiadł  i  w  tym  momencie  zdał  sobie  sprawę,  że  wykopał  właśnie   jedyne,   nieuszkodzone   drzwi.   Cóż,   jeśli   to   miała   być   metafora   jego   popierdolonego  życie,  to  było  właśnie  to.     Wyrzucił  na  zewnątrz  obydwa  plecaki  i  wyskoczył  na  zewnątrz,  lądując   ciężko,  gdy  John  przeciął  blokady  i  otworzył  zamek  błyskawiczny.     Cholera.  Blay  wyszedł.  Drzwi  do  centrum  treningowego  się  zamknęły.     Przeklinając   pod   nosem,   mruknął   „Telefony   komórkowe   muszą   nadal   być  gdzieś  w  środku  –  nawet  jeśli  okna  są  zniszczone,  to  szyby  są  nietknięte,   więc  nie  mogły  wylecieć  na  zewnątrz.”   „Dobrze,  dobrze,  dobrze…”  powiedział  Brat  na  wydechu.     Khill  zmarszczył  brwi  i  spojrzał  na  to  co  znalazł  John.  Co…  do  diabła?     „Żartujesz  sobie  ze  mnie?”   Jego   najlepszy   przyjaciel   wyjął   właśnie   słoik   –   tani,   taki   jaki   można   dostać   w   każdym   sklepie   gospodarstwa   domowego.   I   wiesz   co?   Drugi   facet   również  miał  zapakowany  jeden.  Jakie  były  szanse,  że…?   „Musimy   znaleźć   te   telefony”   mruknął   Khill,   wskakując   znowu   na   samochód.     „Ma  ktokolwiek  latarkę?”   Vhredny  zdjął    wzmacnianą  ołowiem  skórzaną  rękawicę  i  uniósł  dłoń.     „Tutaj.”   Kiedy  Brat  wskoczył  na  cienką  krawędź  kanapy,  Khill  wrócił  do  tylnych   schowków  Hummera.     „Nie  uderz  mnie  tą  rzeczą,  dobrze  V?”   „To  byłyby  klapsy,  których  nigdy  byś  nie  zapomniał,  obiecuję.”   Ludzie,   ale   ta   ręka   była   przydatna.   Gdy   V   wsadził   ją   do   środka   w   całym   wnętrzu   zrobiło   się   jasno   jak   w   dzień,   wszystko   wewnątrz   rzucało   ostre   cienie.     Czołgając  się  Khill,  szukał  pod  siedzeniami,  rozciągając  ręce  po  kątach.   Zapach  był  okropny  –  mieszanina  benzyny,  spalonego  plastiku  i  świeżej   krwi,  i  za  każdym  razem  gdy  czegoś  dotykał,  w  powietrze  unosiły  się  resztki   proszku   z   poduszek   powietrznych.     Ale   warto   było   zastosować   te   wszystkie   pozycje  rodem  z  pseudo-­‐jogi.  Wyłonił  się  z  dwoma  iPhonami.     „Nienawidzę   tych   rzeczy”   mruknął   Vhredny   zakładając   z   powrotem   rękawiczkę.     68  

Wracając   do   jako   tako   świeżego   powietrza,   Khill   wziął   oddech   i   trzasnął  sztywnym  karkiem,  a  potem  skoczył  w  dół  ponownie.     Była   jakaś   rozmowa   w   tym   miejscu,   a   on   pokręcił   głową   kilka   razy,   jakby  wiedział  co  było,  kurwa,  mówione.     „Słuchaj,  nie  będziesz  miał  nic  przeciwko,  jeśli  wezmę  T.O.  na  chwilę  i   coś  sprawdzę?”  wtrącił.   V  zmrużył  oczy.  „Z  kim?”   Jak   na   zawołanie   wyskoczył   John   i   zapytał   o   plany   wyremontowania       Hummera     -­‐   zupełnie   jak   ktoś   kto   macha   pochodnią   tuż   przed   nosem   tyranozaura,  żeby  ten  go  zauważył.  Kiedy  V  zaczął  mówić  o  przyszłości   SUVa   w   charakterze   kamiennej   rzeźby   na   trawnik,   Khill   był   bliski   ucałowania   swojego   kumpla.   Oprócz   Johna   i   Blaya   nikt   nie   wiedział   o   Layli   i   w   najbliższym  czasie  tak  miało  pozostać.     Ponieważ   Khill   był   ahstrux   nohtrum   Johna,   nie   mógł   odejść   daleko  -­‐   i   nie   odszedł.   Spokojnie   podszedł   do   drzwi,   które   Blay   wykorzystał   w   szczytnym  celu  i  wyjął  telefon.  Wykręcił  jeden  z  wewnętrznych  numerów  do   domu   i   czekał   słuchając   kolejnych   sygnałów,   wpatrując   się   w   swój   zrujnowany  samochód.     Pamiętał   noc,   w   którą   dostał   do   cholerstwo.   Mimo,   że   jego   rodzice   mieli   pieniądze,   nie   czuli   gorącej   potrzeby,   aby   je   wydawać   na   jego   potrzeby   –   w   przeciwieństwie   do   potrzeb   jego   brata   i   siostry.   Przed   przemianą     zarabiał   sprzedając   czerwony   dymek,   ale   nie   zdobywał   wielkich   kwot   na   nielegalnym  handlu  –  tylko  tyle,  żeby  załatać  dziury  w  swoim  marnym  zasiłku   i  powstrzymać  Blaya  od  ciągłego  muczenia.     Kryzys   z   gotówką   skończył   się   wkrótce   po   tym,   jak   awansował   na   osobistego   ochroniarza   Johna.   Jego   nowa   praca   wiązała   się   z   poważnym   wynagrodzeniem  –  siedemdziesiąt  pięć  tysięcy  dolarów  rocznie.  A  biorąc  pod   uwagę,   że   nie   płacił   podatków   jakiemuś   głupiemu   rządowi   człowieków,   a   jego  mieszkanie  i  wyżywienie  były  opłacone,  zostawało  mu  sporo  zielonych.     Hummer  to  był  jego  pierwszy  duży  zakup.  Zrobił  rozeznanie  w  sieci,  ale   tak   prawdę   mówiąc   wiedział   już   wcześniej   co   chce.   Fritz   wyszedł   na   zewnątrz,   aby   ponegocjować   ze   sprzedawcą   i   dokonać   oficjalnego   zakupu   …,   a  kiedy  usiadł  po  raz  pierwszy  za  kierownicą,  przekręcił  kulczyk  w  stacyjce  i   poczuł  dudnienie  pod  maską,  był  bliski  płaczu  jak  jakaś  cipa.   69  

Teraz  stał  rozwalony.  Mechanicznie  był  bardzo  solidny,  ale  uszkodzenia   konstrukcji  były  tak  poważne,  że  nie  było  sensu  go  zatrzymywać.     „Halo?”   Głos  Layli  postawił  go  na  baczność.     „Hej.  Po  prostu  jestem  z  powrotem.  Jak  się  czujesz?”   Precyzyjna  dykcja  przywiodła  mu  na  myśl  jego  rodziców,  każde  słowo   precyzyjnie  wypowiedziane  i  starannie  dobrane.   „Dobrze.  Dziękuję  bardzo.  Odpoczywam  i  oglądam  telewizję  zgodnie  z   Twoją  sugestią.  Maraton  z  Million  Dollar  Listing.”   „Co  to  do  diabła  jest?”   „Program,   w   którym   sprzedają   domy   w   Los   Angeles   –   przez   chwilę   myślałam,   że   to   fikcja,   ale   okazało   się,   że   to   reality   show.   Myślałam,   że   wszystko   robią   specjalnie.   Madison   ma   super   fryzurę   i   bardzo   lubię   Josha   Flagga.  On  jest  dosyć  przebiegły,  ale  bardzo  miły  dla  swojej  babci.”   Zadał   jeszcze   kilka   pytań,   jak     to   czy   coś   zjadła,   czy   ucięła   sobie   drzemkę   –   tylko   po   to   aby   podtrzymać   jej   mówienie   –   ponieważ   między   słowami,  doszukiwał  się  jakichkolwiek  oznak    dyskomfortu  lub  niepokoju.     „Tak,  więc  wszystko  z  Tobą  w  porządku”  powiedział.     „Tak,   i   zanim   spytasz,   już   prosiłam   Fritza   żeby   przyniósł   mi   na   górę   ostatni  posiłek,  i  tak  zamierzam  grzecznie  zjeść  mój  cały  rostbef.”       Skrzywił  się,  nie  chciał  aby  czuła  się  jak  w  potrzasku.     „Posłuchaj,   nie   chodzi   tylko   o   młode.   Ale   także   o   Ciebie.   Chcę   dla   Ciebie  jak  najlepiej,  wiesz  o  tym?”   Zniżyła   trochę   głos.   „Ty   zawsze   w   ten   sposób.   Nawet   przed   tym,   gdy   my…  Ty  zawsze  chciałeś  dla  mnie  wszystkiego,  co  najlepsze.”   Skupiając  się  na  rozwalonych  drzwiach  Hummera,  pomyślał  jak  dobrze   byłoby  w  coś  pierdolnąć.     „Cóż,  planuję  trochę  poćwiczyć  na  siłowni.  Sprawdzę  co  u  Ciebie  zanim   padnę,  ok?”   „Dobrze.  Trzymaj  się.”   „Ty  też.”   Gdy   się   rozłączył,   uświadomił   sobie,   że   Vhredny   przestał   mówić   i   patrzył   na   niego   jakby   coś   było   nie   tak  –   włosy   w   ogniu,   spodnie   opuszczone   do  kostek,  albo  ogolone  brwi.   70  

„Masz  tam  swoją  samicę,  Khill?”  wycedził  Brat.     Khill   rozejrzał   się   dokoła   w   poszukiwaniu   koła   ratunkowego,   ale   napotkał  wielkie  nic.     „Ach…”   Vhredny  westchnął  przez  ramię  i  przeszedł  na  drugą  stronę.     „Nieważne.   Idę   popracować   nad   tymi   telefonami.   A   Ty   musisz   sobie   kupić  nowy  pojazd  –  cokolwiek,  byle  nie  Priusa.  Na  razie.”   Kiedy   zostali   z   Johnem   sami,   było   całkowicie   jasne,   że   facet   chce   powiedzieć  coś  ciepłego  o  zawstydzającym  popisie  na  poboczu  drogi.     „Nie  chcę  tego  słuchać  John.  Po  prostu  nie  mam  teraz  na  to  siły.”   „Gówno”  zamigał  John.   „W  tym  słowie  zawiera  się  wszystko.  Idziesz  d  domu?”   Ściśle   interpretując   stanowisko   ahstrux   nohtrum,   Khill   powinien   być   przy  Johnie  dwadzieścia  cztery  godziny  przez  siedem  dni  w  tygodniu.  Ale  Król   udzielił   im   dyspensy,   ze   względu   na   związek   Johna.   W   przeciwnym   razie   Khill   mógłby   się   za   dużo   nauczyć   o   swoim   kumplu   i   Xhex.   A   John   miałby   być   świadkiem,  gdy  on  i  Layla  …uch,  tak.   Kiedy  John  kiwnął  głową,  Khill  otworzył  drzwi  na  szeroko.     „Nara.”   Gdy  wojownik  przechodził  obok,  nie  spojrzał  mu  w  twarz  –  po  prostu   nie   mógł.   Ponieważ   wiedział   o   czym   tamten   myślał   i   nie   miał   interesu,   aby   rozmawiać   o   tym,   co   się   wydarzyło   na   tamtym   odcinku   drogi,   wcześniej   kiedy  nią  szedł.  I  nie  ze  względu  na  chłam  dzisiejszej  nocy.  I  nie,  jeśli  chodzi  o   chłam  …  wszystkich  poprzednich  nocy  –  dzięki  Gwardii  Honorowej.  Skończył   z  gawędzeniem  o  tym.  Gówno  jeszcze  nigdy  nie  pomogło  nikomu.       ***     Saxton,  syn  Thyma,  zamknął  ostatnią  Księgę  Historii  Mówionej  i  mógł   tylko  patrzeć  na  drobnoziarnistą  skórę  okładki,  wytłaczaną  złotymi  detalami.   Ostatnia.   Nie   mógł   w   to   uwierzyć.   Jak   długo   to   badanie   trwało?   Trzy   –   cztery   miesiące?  Jak  może  być  już  koniec?  Szybki  rzut  oka  na  bibliotekę  Bractwa,  z   setkami,   setkami     tomów   prawa,   dekretami   królewskimi   –   i   pomyślał,   w   rzeczy   samej,   przebijanie   się   przez   to,   zabrało   całe   miesiące.   I   teraz,   po   71  

przekopaniu   wszystkiego,   wykonaniu   notatek   i   wykuciu   ścieżki   prawnej   dla   tego,  co  chciał  zrobić  Król,  powinien  czuć  satysfakcję  ze  swoich  dokonań.     Zamiast  tego,  poczuł  strach.     W   trakcie   nauki   i   wykonywania   zawodu   prawnika,   zdarzyło   się,   że   rozwiązywał   ‘lepkie’   sprawy   –   szczególnie   przed   tym,   jak   zjawił   się   w   tym   ogromnym   domu   i   przyjął   obowiązki   osobistego   prawnika   Ślepego   Króla:   Stare  Prawo  było  bardzo  zawiłe,  nie  tylko  w  zakresie  słownictwa,  ale  również   treści   –   a   władca   rasy   wampirów   zupełnie   taki   nie   był.   Sposób   myślenia   Ghroma,   był   zarówno   prosty   i   przyszłościowy,   ale   również   rewolucyjny   i   kiedy  doszedł  do  władzy,  przeszłość  i  przyszłość  nie  mogła  współegzystować   bez   pewnych   obramowań   rodem   ze   Starego   Prawa.   Jednakże   był   to   zupełnie   inny   poziom.   Ghrom,   jako   suweren,   sprawiedliwie   mógł   robić   wiele   rzeczy,   które   chciał   pod   warunkiem   istnienia   precedensów   –   rozpoznanych,   przekształconych   i   zarejestrowanych.   Po   tym   wszystkim,   Król   był   żywym,   oddychającym   dowodem   istnienia   prawa   i   porządku   koniecznego   dla   cywilizowanej   społeczności.   Problemem   było   to,   że   prawo   nie   powstało   przez   przypadek,   było   wynikiem   życia   wielu,   wielu   pokoleń,   które   dokonywały   wyborów   według   pewnych   zasad   społecznie   akceptowanych.   Postępowi   myśliciele   próbowali   poprowadzić   zakorzenioną,   konserwatywną   społeczność   w   nowych   kierunkach,   ale   to   zwykle   doprowadzało   do   problemów.     A  teraz  …  czy  zmiana  sposoby  myślenia  została  dokonana?  W  obecnym   środowisku  politycznym,  przywództwo  Ghroma  już  było  kwestionowane.     „Jesteś  głęboko  zamyślony.”   Na  dźwięk  głosu  Blaya,  Saxton  podskoczył,  prawie  rzucając  przez  ramię   piórem   marki   Montblanc.   Blay   wyciągnął   przed   siebie   ręce,   jakby   chciał   uspokoić,  to  co  poruszył.     „Och,  przepraszam.”   „Nie,  wszystko  w  porządku  …  ja”  Saxton  zmarszczył  brwi  widząc  mokre   i  zakrwawione  ubranie  wojownika.     „Najdroższa  Pani  Kronik  …  co  się  stało  dzisiaj  w  nocy.?   Najwyraźniej   chcąc   ukryć   odpowiedź,   Blay   udał   się   w   stronę   antycznego   barku   w   rogu.   Dokonując   wyboru   pomiędzy   cherry   i   Dubonnet,  

72  

było  raczej  jasne,  że  dobiera    w  myślach  odpowiednie  słowa  i  ich  kolejność.   Co  oznaczało,  że  miał  do  czynienia  w  Khillem.     W  rzeczywistości,  Blay  nie  dbał  ani  o  cherry  ani  o  Dubonnet.  Faktycznie   poczęstował  się  porto.     Saxton  rozluźnił  się  w  fotelu  i  spojrzał  na  żyrandol  wiszący  wysoko  nad,   podłogą.   Oprawa   była   oszałamiającym   okazem   Baccarata,   wykonanym   z   troską   w   połowie   XIX   wieku   z   kryształami   umieszczonymi   w   ołowianych   osłonach.  Kołysał  się  delikatnie  powodując  rozrzucanie  tęczowych  refleksów   po  pokoju.     Ile  nocy  temu  to  było?  Jak  długo  Khill  obsługiwał  Wybrankę  dokładnie   nad  tym  pokojem?  Nic  nie  było  od  tego  czasu  takie  samo.       „Zepsuty   samochód.”   Blay   pociągnął   długi   łyk.   „Tylko   mechaniczny   problem.”     Czy   dlatego   Twoje   skóry   są   mokre,   a   przód   koszuli   umazany   krwią?,   zastanawiał   się   Saxton.   I   oczywiście   zachował   pytania   dla   siebie.   Zachował   dla  siebie  swoje  myśli.     Cisza.     Blay  wypił  swoje  porto  i  nalał  sobie  następny  kieliszek  w  sposób  zwykle   zarezerwowany  dla  pijaka,  którym  nie  był.     „A  …  Ty?  Powiedział  samiec.  „Jak  Twoja  praca?”   „Skończyłem.  Prawie.”     Blay  strzelił  swoimi  niebieskimi  oczami.     „Myślałem,  że  będziesz  tu  na  zawsze.”     Saxton  śledził  wyraz  twarzy,  którą  znał  tak  dobrze.  To  spojrzenie,  które   wydawał  się  mieć  na  całe  życie.  Usta,  na  których  blokowaniu  spędził  godziny.   Poczucie   smutku,   które   zdławił   było   niezaprzeczalne,   tak   jak   atrakcyjność   wszystkiego  co  sprowadziło  go  do  tego  domu  –  jego  praca,  jego  nowe  życie.     „Tak  jak  ja”  odpowiedział  po  chwili.  „Ja  …  też,  myślałem,  że  to  potrwa   dłużej  niż  to  miało  miejsce.”     Blay  wpatrywał  się  w  swój  kieliszek.   „Jak  długo  to  trwało,  odkąd  zacząłeś?”   „Ja   nie   …     nie   pamiętam”   Saxton   potarł   nasadę   nosa.   „   To   nie   ma   znaczenia.”  

73  

Więcej  ciszy.  W  której,  Saxton  był  gotów  założyć  się  o  każdy  oddech  w   swoich   płucach,   że   myśli   Blaya   powracały   do   innego   samca,   jedynego   którego  kochał  jak  nikogo  innego,  jego  drugiej  połowy.     „Więc,  co  to  było?”  zapytał  Blay.   „Słucham?”   „Twój   projekt.   Cała   Twoja   praca”   Blay   obrócił   kieliszkiem   elegancko.   „Te  wszystkie  księgi,  przez  które  się  przedzierałeś.  Jeśli  skończyłeś,  to  możesz   mi  powiedzieć  o  co  chodziło.  Prawda?”   Saxton  przez  chwilę  rozważał,  czy  powiedzieć  prawdę,  ale  …  były  inne,   pilne  i  ważne  powody,  dla  których  musiał  milczeć.  Powody,  o  których  myślał,   że   będzie   mógł   z   nimi   żyć,   a   które   cały   czas,   udowadniały   mu   jak   ciężkie   było   to  brzemię.     „Dowiesz  się  wystarczająco  szybko.”   Blay   skinął.   Ale   od   samego   początku,   było   to   niezbędne   odwrócenie   uwagi.  Z  wyjątkiem  tego  co  powiedział.     „Cieszę  się,  że  jesteś  tu.”   Saxton  uniósł  brwi.   „Naprawdę?”   „Ghrom   powinien   mieć   naprawdę   dobrego   prawnika   po   swojej   stronie.”   Acha.     Saxton  odsunął  krzesło  i  wstał.   „Tak.  To  prawda.”   Z   dziwnym   uczuciem   słabości   zaczął   zbierać   papiery.   Tak   to   musiało   wyglądać,  w  tym  pełnym  napięcia,  smutnym  momencie,  jakby  były  w  stanie   go   podtrzymać,   kruche,   a   jednocześnie     potężne   arkusze   papieru   z   niezliczonymi  słowami,  ręcznie  zapisanymi  z  dbałością  o  kunszt,  zawierające   staranne,   schludne   linijki   tekstu.   Nie   wiedział,   co   by   bez   nich   zrobił   w   taką   noc  jak  ta.     Odchrząknął.     „Jakieś  plany  na  końcówkę  wieczoru?”   Kiedy   czekał   na   odpowiedź,   jego   serce   tłukło   się   w   piersi,   bo   zdawał   sobie   sprawę,   że   zadanie   powierzone   przez   króla,   nie   było   jedynym   co   zakończy   dzisiejszy   wieczór.   W   rzeczy   samej,   bezpodstawny   optymizm,   74  

którym,   się   podpierał   na   początku   tego   romansu,   zamienił   się   w   rodzaj   desperacji,   która   kazała   mu   chwytać   się   brzytwy   na   swojej   nietypowej   drodze,  ale  teraz  …  nawet  to  przepadło.  To  była  ironia  losu,  naprawdę.  Sex   owszem   był   –   przemijające   fizyczne   połączenie,   które   często   w   jego   życiu   było   wszystkim   czego   szukał.   Nawet   z   Blayem   na   początku   na   tym   to   polegało.  Jednakże  z  czasem,  serce  się  zaangażowało,  doprowadzając  go  do   dzisiejszego  wieczoru.  Do  końca  drogi.   „…popracować.”   Saxton  otrząsnął  się,   „Słucham?”   „Idę  do  pracy,  na  chwilę.”   Po   opróżnieniu   karafki   porto?   Pomyślał   Saxton.   Przez   chwilę   miał   ochotę   zażądać   szczegółów   –   z   kim,   po   co,   dokąd,   jakby   to   mogło   odblokować  uczucie  ulgi.  Ale  wiedział  lepiej.  Blay  miał  współczującą  duszę  i   torturą   było   dla   niego   zrobienie   czegoś,   co   było   tylko   częścią   jego   roli,   gdy   było  to  konieczne.  Nie  byłoby  uczucia  ulgi,  nie  z  kombinacji  seksu,  rozmowy   czy  milczenia.     Przygotowując   się,   Saxton   założył   dwurzędową   marynarkę   i   sprawdził   czy   krawat   jest   na   swoim   miejscu.   Przekazywany   z   pokolenia   na   pokolenie,   pektorał   ukazywał   jego   doskonale   zorganizowane   kwadratowe   kieszenie,   ale   francuskie  mankiety  koszuli  potrzebowały  ostrego  szarpnięcia,  które  szybko   wykonał.     „Muszę  trochę  odpocząć,  żeby  się  przygotować  do  rozmowy  z  królem.   Moje  ramiona  mnie  zabijają  od  siedzenia  przez  całą  noc  przy  tym  biurku.”   „Weź  kąpiel.  Może  to  je  trochę  rozluźni.”   „Tak,  kąpiel.”   „Zobaczymy   się   później”   powiedział   Blay,   nalał   sobie   kolejną   porcję   i   poszedł.  Ich  usta  spotkały  się  w  krótkim  pocałunku,  potem  Blay  odwrócił  się  i   ruszył  w  stronę  foyer,  znikając  na  górze  schodów  kiedy  szedł  się  przebrać.     Saxton  przyglądał  się  jego  odejściu.  Nawet  przesunął  się  kilka  kroków,   aby  ujrzeć  ‘skopajdupy’  (ciężkie  buty),  jak  je  nazywali  Bracia,  idące  w  górę  po   wielkich   schodach.   Jakaś   jego   część   krzyczała,   żeby   poszedł   za   samcem   i   pomógł  mu  pozbyć  się  tych  ubrań.  Emocje  na  bok,  fizyczne  iskrzenie  zawsze  

75  

było   bardzo   silne   między   nimi   i   czuł,   że   chciałby   to   teraz   wykorzystać.   Za   wyjątkiem  tego,  że  ten  plaster  się  przecierał.     Nalał   sobie   sherry   i   popijając,   poszedł   posiedzieć   przez   kominkiem.   Fritz   dorzucił   drewna   nie   tak   dawno,   płomienie   były   jasne   i   aktywnie   pochłaniały  stosy  kłód.     To  będzie  bolało,  pomyślał  Saxton.  Ale  go  nie  załamie.  W  końcu  będzie   ponad   to.   Uzdrowiony.   Ruszy   naprzód.   Serca   były   łamane   przez   cały   czas…   Nie  było  o  tym  piosenki?     Pozostawało  pytanie  –  kiedy  porozmawia  o  tym  z  Blayem.    

Tłumaczenie:  SarahRockwell      

76  

DZIEWIĘĆ   Dźwięk   nart   biegowych   podróżujących   po   śniegu   był   rytmicznym   pośpiechem,  powtarzanym  w  szybkich  uderzeniach.     Burza,   która   nadpłynęła   z   północy   ustąpiła   po   świcie,   a   wschodzące   słońce,  które  świeciło  pod  odchodzącym  zachmurzeniem  przenikało  przez  las   do  połyskującej  powierzchni  gruntu.     Na  Solę  Morte  spadały  promienie  złota  wyglądające  jak  ostrza.     W   górze   z   przodu,   jej   cel   prezentował   się   niczym   jajko   Fabergé   siedzące   na   stanowisku:   Dom   na   Rzece   Hudson   był   wizytówką   architektoniczną,   klatka   pozornie   kruchych   dźwigarów   utrzymywała   niezliczony   stos   paneli   ze   szkła.   Ze   wszystkich   stron,   refleksy   wody   i   wschodzącego   słońca   były   niczym   zdjęcia   zrobione   przez   prawdziwego   artystę,  obrazy  zamrożone  w  budowie  samego  domu.     Nie  jesteś  w  stanie  mi  tyle  zapłacić  abym  tak  żyła,  Sola  pomyślała.     Chyba,  że  to  wszystko  było  kuloodporne?  Ale  kto  miał  na  to  pieniądze.     Według   działu   rejestrów   publicznych   Caldwell,   grunty   zostały   nabyte   przez   Vincenta   DiPietro   dwa   lata   wcześniej,   a   zagospodarowane   przez   człowieka   z   agencji   handlu   nieruchomościami.   Przy   jego   odbudowie   nie   liczono   się   z   kosztami   -­‐   co   najmniej,   biorąc   pod   uwagę   podatki,   była   wyceniona   na   osiem   milionów   dolarów.   Tuż   po   tym   jak   budynek   został   skończony,  nieruchomość  przeszła  z  rąk  do  rąk,  ale  nie  do  osoby:  do  zaufanej   agencji   nieruchomości-­‐   tylko   prawnik   w   Londynie,   oznaczony   został   jako   powiernik.     Wiedziała  jednak,  kto  tu  mieszkał.     Miała  powód,  by  tu  przyjść.     Był   także   powód   dla   którego   uzbroiła   się   tak   dokładnie.   Sola   miała   wiele   broni   w   łatwo   dostępnych   miejscach:   Nóż   w   kaburze   na   plecach,   pistolet   na   prawym   biodrze   przełącznik   ukryty   w   kołnierzu   jej   białej   moro   kurtki.     Ludzie,   jeśli   jej   cel   nie   zdawał   sobie   sprawy   z   bycia   szpiegowanym   -­‐   mimo,   że   przyszła   tylko   w   poszukiwaniu   informacji,   a   nie   by   go   zabić,   nie  

77  

miała   wątpliwości,   że   gdyby   została   znaleziona   w   nieruchomości,   sytuacja   mogłaby  stać  się  napięta.  Szybko.     Kiedy   wyjęła   swoją   lornetkę   z   wewnętrznej   kieszeni,   nadal   stała   nieruchomo  i  mocno  nasłuchiwała.  Brak  dźwięków  czegokolwiek  zbliżającego   się   od   tyłu   lub   z   boków,   i   z   przodu,   miała   wyraźny   wizualny   strzał   z   tyłu   domu.     Zwykle,   kiedy   zostawała   zatrudniana   do   jednego   z   tych   rodzajów   zadań,  zwykle  pracowała  w  nocy.  Nie  w  przypadku  tego  celu.     Mistrzowie   handlu   narkotykami   prowadzili   interesy   od   9   do   5,   ale   mogło   to   trwać   jedynie   od   godzin   popołudniowych   do   porannych,   a   nie   na   odwrót.  W  dzień  spali  i  pieprzyli,  więc  to  był  czas,  gdy  chciałeś  prześledzić  ich   domy,   poznać   ich   zwyczaje,   zaznajomić   się   z   ich   towarem   i   tym   jak   chronili   się  kiedy  mieli  okres  przestoju.     Przyglądając   się   domowi   w   przybliżeniu,   dokonała   jego   oceny.   Bramy   garażowe.  Tylne  drzwi.  Połowiczne  okna  które  podejrzewała  że  wychodzą  do   kuchni.  A  następnie  od  podłogi  ciągnęły  się  w  górę  do  sufitu  szklane  szyby,   spływały   na   tylne   skrzydło   i   za   róg,   gdzie   zwracały   się   w   stronę   linii   brzegowej  rzeki.     Trzy  piętra  w  górę.     Nic  nie  poruszało  się  wewnątrz,  z  tego  co  widziała.     Człowieku,   tu   było   dużo   szkła.   I   w   zależności   od   kąta   padającego   światła,  mogłaby  rzeczywiście  zajrzeć  do  niektórych  pomieszczeń,  zwłaszcza   dużej   otwartej   przestrzeni,   która   wydawała   się   zajmować   co   najmniej   połowę  pierwszego  piętra.     Meble  były  rzadkie  i  nowoczesne,  jak  gdyby  właściciel  nigdy  nie  gościł   obcych.   Widok   był   niewiarygodny.   Szczególnie   teraz,   z   częściowym   zachmurzeniem  przesłaniającym  słońce.     Przesuwając   lornetkę   na   okap   pod   linią   dachu,   spojrzała   na   kamery   bezpieczeństwa,  oczekując  jednej  co  dwadzieścia  metrów.     Tak.     Dobrze,   to   ma   sens.   Z   tego   co   jej   powiedziano,   właściciel   domu   był   ostrożny   jak   cholera   -­‐   a   tego   rodzaju   nieustępliwa   nieufność   ma   tendencję   do   wyposażenia   z   dobrą   dawką   świadomego   zachowania   bezpieczeństwa,   nie  wykluczając  prywatnych  ochroniarzy,  osłon  kuloodpornych  samochodów   78  

osobowych,   i   z   pewnością,   ciągłego   monitorowania   każdego   środowiska   indywidualnego,  w  którym  spędza  się  dużo  czasu.     Człowiek,  który  ją  zatrudnił  miał  to  wszystko,  a  nawet  o  wiele  więcej,   dla  przykładu.     "  Co  do...  "  szepnęła,  poprawiając  ostrość  w  lornetce.     Przestała  oddychać,  aby  upewnić  się,  że  nic  się  nie  poruszyło.     To   było...   wszystko   nie   tak.   Wzór   fali   dotyczył   tego   co   było   w   domu:   wszystkie  meble  które  widziała  były  subtelnie  pofałdowane.     Oddalając   od   oczu   soczewki   o   dużej   mocy,   rozejrzała,   zastanawiając   się,  czy  może  jej  oczy  były  problemem.     Nie.   Wszystkie   sosny   w   lesie   zachowywały   się   odpowiednio,   stojąc   w   miejscu,   ich   gałęzie   były   nieruchome   na   zimnym   powietrzu.   A   kiedy   znowu   przyłożyła  lornetkę,  prześledziła  dach  domu  i  kontury  kamiennych  kominów.     Wszystkie  były  całkowicie  martwe.     Wróciła  do  szkła.     Oddychając   głęboko,   trzymała   tlen   w   płucach   i   złapała   równowagę   przy  najbliższym  pniu  brzozy,  aby  dać  swojemu  ciału  dodatkową  stabilność.   Czegoś  ciągle  nie  wyłapywała.  Ramy  tych  szklanych  drzwi  przesuwnych  i  linie   ganku  i  wszystko  w  tym  domu?  Statyczne  i  stałe.  Wnętrza,  jednak  wydawały   się   być...   zbzikowane   w   jakiś   sposób,   jakby   złożony   obraz   został   stworzony,   aby  rzeczy  wyglądały  tak,  jakby  były  tam  meble...  i  obraz  ten  wyglądał  jakby   nałożono   na   niego   coś   w   rodzaju   zasłony...   która   była   podatna   na   miękkie   prądy  powietrza.     To   będzie   bardziej   interesujące,   niż   zakładał   projekt.   Zdawanie   sprawozdania   z   działalności   tej   firmy   kojarzącej   się   z   jej   ‘przyjacielem’   nie   dokładnie  podłoży  ogień  pod  jej  tyłek.  Preferowała  większe  wyzwania.     Ale  może  było  to  coś  więcej  niż  do  tej  pory  jej  sie  wydawało.  Po  tym   wszystkim,  kamuflaż  oznaczał,  że  się  coś  ukrywa   -­‐  i  robiła  karierę  odkrywając   rzeczy   ludzi,   którzy   pragnęli   zachować:   Sekrety.   Przedmioty   wartościowe.   Informacje.  Dokumenty.     Słownictwo   używane   do   określenia   rzeczowników   było   bez   znaczenia   dla   niej.   Spenetrowanie   zamkniętego   domu   lub   samochodu   lub   sejfu   lub   teczki  i  ich  wydobycie,  było  tym  co  miało  dla  niej  znaczenie.     Była  myśliwym.     79  

I  człowiek  w  tym  domu,  kimkolwiek  był,  był  jej  ofiarą.         Tłumaczenie:  magdalena.bojka1        

80  

DZIESIĘĆ  

Blay  nie  miał  żadnego  interesu  w  tym  by  trzymać  w  ręku  ciężar,  który   był   dużo   mniejszy   niż   ten,   który   zwykle   podnosił   w   centrum   treningowym.   Młot   uderzał   i   powracał,   a   jego   pusty   żołądek   powodował   mdłości   i   brak   koordynacji.  Ale  musiał  mieć  jakiś  plan…  cel,  zajęcie,  które  pochłonęłoby  jego   beznadziejną  osobę.    Coś  innego  niż  pójście  do  pokoju,  i  ponowne  siedzenie   na   łóżku   i   zaczynanie   dnia   w   ten   sam   sposób   w   jaki   rozpoczął     noc   –   od   palenia  i  wpatrywania  się  w  przestrzeń.   Przeszedł   przez   podziemny   tunel,   skierował   się   w   stronę   biura   i   popchnął  szklane  drzwi.  Pijąc  z  wciąż  do  połowy  pełnej  szklanki,    jego  myśli   krążyły  wokół  tego  całego  gówna.  Zastanawiał  się  kiedy  ten  szajs  między  nim   i  Khillem  się  skończy.  Na  jego  łożu  śmierci?  Boże,  miał  nadzieję  że  nie  potrwa   to  tak  długo,  zakładając,  że  nie  wydarzy  się  nic  i  dożyje  starości.   Może   powinien   wyprowadzić   się   z   rezydencji.   Zanim   zginęła   Wellsie,   ona  i  Thor  mogli  żyć  w  swoim  własnym  domu.  Cholera  gdyby  on  tak  zrobił,   nie  musiałby  oglądać  Khilla,  no  chyba  że  podczas  zebrań  –  ale  wówczas  tyle   jest  ludzi  z  Bractwa  wokoło,  że  byłoby  łatwo  zerkać.   Właściwie,  teraz  też  to  robił.   W   zasadzie,   niejedno   zerknięcie   krzyżowało   się   z   innym—   John   zawsze   towarzyszył   im,   przez   te   całą   rzecz   z   ahstrux   nohtrum7,   pomiędzy   rotacją   harmonogramu   oraz   podziału   terytorium,   on   i   Khill   nigdy   nie   walczyli   wspólnie,   chyba,   że   w   wyjątkowych   sytuacjach.   Saxton   wrócił   do   pracy.   –   Blay   zatrzymał   się   w   wejściu   do   siłowni.   Poprzez   szybę   w   oknie   zobaczył   zestaw   ciężarów   podnoszących   się   i   opadających   w   maszynie   do   ćwiczeń   i   wiedział   kto   to   był.   Cholera   jasna,   mógłby   dać   sobie   spokój.   Oparł   się   i   uderzył   głową.   Drugi   raz.   Trzeci   –   „Powinieneś   teraz   robić   powtórzenia   na   maszynie  –  nie  na  drzwiach.”   Głos   Many’ego   Manello   był   tak   miły,   jak   stalowy   kop   w   dupę.   Blay   wyprostował   się,   a   świat   zrobił   małe   łiiiii   –   do   tego   stopnia,   że   musiał   ukradkiem   położyć   wolną   dłoń   na   framudze,   żeby   nie   ujawnić   swojego                                                                                                                           7

 Khill  został  strażnikiem  Johna  z  rozkazu  Króla  –  jakby  ktoś  zapomniał  ;)   81  

problemu   z   równowagą.   No   i   zabrał   też,   z   zasięgu   wzroku   swojego   prawie   wypitego  drinka.   Doktor  zapewne  nie  uznałby  ćwiczeń  pod  wpływem,  za  dobrą  rzecz.     „Co  słychać?”  Zapytał  Blay,  mimo  że  naprawdę  go  to  nie  obchodziło  –  i   nie   zamierzał   rozmawiać   na   temat   Panikhi   hellren8.   Miał   to   gdzieś   w   tym   momencie.   Usta   Manello   zaczęły   się   poruszać,   a   Blay   patrzył   jak   wargi   mężczyzny   formują,   a   następnie   uwalniają   sylaby.   Chwilę   później   wymienili   jakieś   pożegnania   i   Blay   znowu   został   sam   z   drzwiami.   Wyglądało   na   to,   że   zanim   pomyślał   już   powiedział   dobremu   doktorowi,   że   będzie   ćwiczył   na   maszynach.  Przecież  ile  mogło  być  maszyn  w  siłowni,  dwadzieścia  pięć?  Plus   sztangi  i  ciężarki.  Bieżnie.  StairMasters9,  orbitreki…  masa  ich  dookoła.   Nie  kocham  Layli.   Przeklął,   Blay   odepchnął   te   myśli   i   przygotował   się   na   krępujące   och-­‐ hej-­‐to-­‐ty.   Khill   nie   zauważył   jego   nadejścia.   A   także   zamiast   słuchać   muzyki   z   głośników,   miał   na   uszach   słuchawki,   więc   muzyka   zagłuszała   dźwięki   z   pomieszczenia,  po  za  tym  podnosił  się  na  drążku,  więc  był  odwrócony  tyłem,   twarzą   do   ściany.   Blay   trzymał   się   możliwie   jak   najdalej   z   tyłu,   wybierając   losową  maszynę  –  atlas.  Obojętne.  Zaraz  po  odłożeniu  na  podłogę  szklanki,   złapał   za   rączki   i   zaczął   odpychać   ciężar   od   swojej   klatki   piersiowej.   Musiał   spojrzeć   na   Khilla.   Może   to   było   coś   więcej,   bo   jego   oczy   odmawiały   patrzenia  gdziekolwiek  indziej.  Mężczyzna  miał  na  sobie  czarny  podkoszulek   na   ramiączka,   który   eksponował   te   wspaniałe   ramiona   w   pełnej   krasie.   Mięśnie   wzdłuż   nich   napięły   się   mocno   ponieważ   podciągnął   się   na   drążku,   mięśnie   wojownika   …   nie   prawnika   –   Blay   powstrzymał   się   przed   kontynuowaniem  tej  myśli.  Robienie  takich  porównań  było  niesprawiedliwe.     Po   roku   lub   coś   w   tym   stylu,   wiedział,   że   Saxton   ma   ciało   niemal   jak   jego  własne,  że  mężczyzna  jest  pięknie  zbudowany,  tak  szczupły  i  elegancki.   Khill  robił  kolejne  podciągnięcie,  ciężar  jego  ciała  wystawiał  na  próbę  siłę  w   tych   ramionach   i   w   tułowiu.   Dzięki   wysiłkom,   pot   skraplał   jego   ciało   sprawiając,   że   ciało   lśniło   w   świetle.   Tatuaż   na   karku   przesuwał   się   kiedy   zwolnił  uchwyt  i  znowu  kiedy  się  podciągnął.  W  dół.  W  górę.                                                                                                                           8 9

 Obcowanie  mężczyzny  z  kobietą  coś  w  ten  deseń  ☺    taka  maszyna  że  po  schodach  się  wchodzi,  jak  bieżnia  tylko  schody  ;)   82  

Blay   pomyślał   że   mężczyzna   w   trakcie   tej   czynności   wygląda   jakby   zamienił  się  w  młot:  potężny,  muskularny...  erotyczny.  To  się  nie  działo.  Nie   siedział,  naprawdę,  i  nie  patrzył  na  Khila  w  ten  sposób  –  obrazy  z  przeszłości   przesuwały  się  mu  przed  oczyma,  jak  na  ekranie  telewizora.   Widział   Khilla   pieprzącego   na   stole   kobietę   człowieków   od   tyłu.   Jego   biodra   pompujące   w   nią   i   pieprzące.   Jego   ręce   zamknięte   na   jej   biodrach,   utrzymujące   ją   w   miejscu.   Nie   miał   wtedy   na   sobie   koszulki   i   jego   ramiona   były  szczuplejsze  niż  obecnie.  Twarde  ciało  używane  we  właściwy  sposób.     Było  tyle  obrazów  podobnych  do  tego,  z  Khillem  w  różnych  pozycjach  z   różnymi  osobami,  mężczyznami,  kobietami.  Na  początku,  tuż  po  przemianie,   był  tak  podekscytowany  kiedy  chodzili  razem  polować  —albo  raczej,  Khill  był   beztroski,  a  Blay  brał  cokolwiek.  Tyle  sexu  z  tyloma  człowiekami  –  i  wtedy  w   tym  momencie,  Blay  utknął  tylko  z  kobietami.  Może  dlatego,  że  wiedział,  że   tak   jest   bezpieczniej,   że   nie   ‘zaliczył’   na   tak   wiele   sposobów.   Tak   nieskomplikowanie   na   początku.   Ale   z   czasem,   sytuacja   zaczynała   robić   się   gówniana   –   i   zaczął   uświadamiać   sobie,   że   patrząc   na   Khilla   z   przypadkową   osobą,   wyobrażał   sobie,   siebie   pod   tym   ciałem   przyjmującego   to,   co   ten   facet   tak   hojnie   rozdawał.   Po   jakimś   czasie,   nie   były   to   obce   usta   na   fiucie   Khilla;   to   były   jego   usta...   A   kiedy   osiągali   orgazm,   a   zawsze   tak   było,   on   także  go  osiągał.  To  były  jego  ręce  na  ciele  Khilla,  i  jego  wargi  zamknięte  na   nim,  jego  nogi  rozłożone.   I  to  spieprzyło  wszystko.   Cholera,  mógł  przypomnieć  sobie  jak  nie  mógł  zasnąć  w  ciągu  dnia  i  jak   wpatrywał   się   w   sufit,   mówiąc   sobie,   że   gdy   w   klubie   to   ponownie   zajdzie,   w   łazienkach,   albo   gdzieś   tam,   nie   zrobi   już   tego,   nie   będzie   sobie   tego   wyobrażał.   Ale   za   każdym   razem,   kiedy   to   zachodziło   był   jak   narkoman,   któremu   oferowano   ulubioną   pigułkę,   której   potrzebował.   Potem   były   dwa   pocałunki  –  pierwszy  w  tej  sali,  drugi  w  klinice  w  pokoju  egzaminacyjnym.     I   musiał   błagać   o   niego.   A   następnie   chwila   w   jego   sypialni,   właśnie   po   tym   jak   po   raz   pierwszy   wyszedł   z   Saxtonem.   O   ten   również   musiał   błagać.   Nagle,   Blay   przestał   udawać,   że   faktycznie   podnosił   ciężary   i   położył   swoje   ręce   na   udach.   Kazał   sobie   wyjść.   Po   prostu   wypieprzać   zanim   Khill   przeniesie  się  na  inne  urządzenie,  i  zauważy  jego  obecność.  

83  

Zamiast  tego,  znalazł  swoje  oczy  z  powrotem  na  tych  ramionach  i  tym   kręgosłupie,   wąskim   pasie   i   napiętym   tyłku,   na   tych   muskularnych   nogach.   Może  to  alkohol.  Argument  upadł  zanim  skończył  myśl.  Ta  cała  sprawa  sex-­‐z-­‐ Laylą…   Ale  w  tym  momencie  był  napalony.  Twardy  jak  skała.  Gotowy.     Blay  spojrzał  w  dół,  na  przód  swoich  szortów  –  i  poczuł  się  jakby  sam   sobie  strzelił  w  głowę.  Jezu,  musi  się  wynieść    stąd  w  tej  chwili.       ***     Ponieważ  Khill  kontynuował,  raz  po  raz,  podciąganie  się-­‐  jego  ręce  były   zdrętwiałe,  i  poczuł  jakby  jego  bicepsy  były  obdzierane  nożami  do  kości,  ale   to   było   po   prostu   nic   nieznaczącymi   łaskotkami,   w   porównaniu   z   jego   ramionami.  Były  prawdziwym  problemem.  Ktoś  najwyraźniej  głupio  pomyślał   i  położył  na  nich  zmywacz  do  lakieru,  a  następnie  wypolerował  je  szlifierką.   Nie   miał   pojęcia   ile   powtórzeń   zrobił.   Ile   przebiegł   mil.   Nie   liczył   przysiadów,   czy  rzutów.  Wiedział  tylko,  że  musiał  ćwiczyć  jeszcze  i  jeszcze.     Cel:   totalne   wyczerpanie.   Chciał   paść   w   momencie   kiedy   wejdzie   po   schodach,  do  sypialni  i  położy  się  na  wznak  na  łóżku.   Puścił   drążek,   złapał   się   za   biodra,   pochylił   głowę   i   oddychał   ciężko.   Jego   prawe   ramie   natychmiast   powiększyło   rozmiar,   ale   to   była   jego   dominująca   strona,   więc   się   tego   spodziewał.   Poluzował   mięśnie,   zatoczył   duże  koło  ramieniem,  odwracając  się  –  Khill  zamarł.   Po   drugiej   stronie   sali,   na   niebieskich   matach,   był   Blay,   na   maszynie   stojącej   najbliżej   drzwi,   siedział   nieruchomo,   nie   podnosił   ciężarów.   Wyraz   jego  twarzy  był  jak  wulkan.  Ale  nie  był  zły.  Nie,  nie  był.  Miał  erekcję,  na  tyle   dużą,   że   była   widoczna   z   każdego   miejsca   w   pomieszczeniu.   Może   nawet   z   każdego  miejsca  w  stanie.  Khill  otworzył  usta.  Zamknął.  I  otworzył  ponownie.     W   końcu,   postanowił,   że   to   jest   klasyczny   przykład,   że   życie   potrafi   zaskakiwać.  Ze  wszystkich  możliwych  sytuacji,  nie  pomyślałby,  że  znajdą  się   w   takiej   sytuacji.     Nie.   Nie   po…   po   tym   wszystkim.   Ściągnął   słuchawki   i   pozwolił   im   zwisać   z   szyi,   co   zredukowało   koncertowy-­‐ryk   do   słabego,   małego  szemrania.  

84  

To  dla  mnie?  Chciał  zapytać.  Przez  ułamek  sekundy,  pomyślał,  że  tak,   ale   przecież   jak   aroganckie,   by   to   było   z   jego   strony?   Facet   dopiero   co   skończył   przemówienie,   że   oni   obaj   byli   niczym,   jedynie   partnerami   w   pracy,   ramię   w   ramię   przy   kadziach   tłuszczów   trans.   Następnie   Blay   pokazuje   wzwód  wielkości  łomu  i  pierwszą  rzeczą,  która  przyszła  mu  do  głowy  było  to   że  może,  być  może,  tylko  może,  tak,  jakby...  miał  go  dla  niego?   Co   z   niego   za   kutas.   I   co   do   cholery   zrobił,   że   nagle   znalazł   się   w   równoległym  wszechświecie  z  Blayem  i  jego  hej-­‐jestem  interesem.     Oczywiście,  że  chciał  tego  faceta.   Na   miłość   Boską,   zawsze   go   chciał—   do   punktu,   w   którym   musiał   się   zastanowić  jak  bardzo  te  całe  odpychanie  Blaya,  tak  naprawdę  było  mu  nie   na  rękę.  Zastanawiał  się  nad  tym  i  wtedy  zauważył  szklankę  u  jego  stóp.  Ach,   alkohol   był   w   to   zamieszany   -­‐   szczerze   wątpił,   by   ten   ciemny   płyn   był   coca   colą.  Cholera,  z  tego  co  wiedział,  Saxton  pewnie  wysłał  mu  fotkę  krocza  i  to   było  powodem  jego  erekcji.   I  nie  było  to  ciśnienie.10   Twój  kuzyn  daje  mi  to  co  potrzebuję  cały  boży  dzień,  codziennie.   “Masz  mi  coś  do  powiedzenia?”  szorstko  zapytał  Khill.     Blay  potrząsnął  swoją  głową  tam  i  z  powrotem.  Khill  zmarszczył  brwi.   Blay  nie  był  w  gorącej  wodzie  kąpany,  nigdy  nie  był,  i  to  było  między  innymi   powodem,  że,  przez  długi,  długi  czas,  był  spięty.     Równowaga  i  inne  bzdury.     W  tej  chwili  jednak  facet  wyglądał  jakby  był  bliski  jej  utraty.   Kłopoty  w  raju  między  szczęśliwą  parą?     Nie,  było  im  zbyt  dobrze  razem.   “Okej”,   Człowieku,   pomysł   kręcenia   się   tu   podczas   gdy   Blay   napalał   się   na  kolejną  sesję  z  Saxtonem  Wspaniałym,  był  nie  do  przyjęcia.     “Zobaczymy  się  później”   Gdy   przechodził   obok   poczuł   wzrok   Blay   na   sobie,   ale   nie   był   on   na   poziomie  jego  twarzy.  Przynajmniej,  tak  mu  się  wydawało.   Co  tu  się,  kurwa,  dzieje?  

                                                                                                                        10

 deflator  w  org.  serio,  wydaje  mi  się  że  to  ciśnieniomierz,wskażnik   85  

Zmusił   się   do   wyjścia   z   sali.   Zatrzymał   się   i   dwa   razy   sprawdził   czy   betonowe   ściany   nie   topnieją   i   czy   nie   ma   ryb   na   rękach   lub   coś.   Poczucie   nierealności  prześladowało  go,  gdy  szedł  do  szatni.   Prysznic   był   obowiązkowy;   był   zlanym   potem,   Psańce   lubiły   duży   bałagan,   ale   nie   miał   zamiaru   dawać   im   więcej   pracy,   tylko   dlatego,   że   próbował  zabić  się  w  sali  gimnastycznej  -­‐     Twardy.  Wzbudzony.  Gotowy  do  seksu.   Jako,  że  obraz  Blaya  wrył  mu  się  w  czaszkę,  zamknął  oczy,  a  następnie   uderzył   w   drzwi   do   sali   kąpielowej.   Zamierzał   udać   się   bezpośrednio   pod   prysznic,   ale   skończyło   się   na   zwlekaniu   w   przedniej   części   sali,   gdzie   stały   szafki   w   równych   rzędach   ze   stojącymi   przy   nich   na   środku   ławkami.   Zatrzymał   się   tam,   rozsznurował   swoje   Nike   i   skopał   je   z   nóg,   ściągnął     skarpetki.     Całkowicie  kurwa  pobudzony.     Wyrzucił  Blaya  z  głowy.   Z   jakiegoś   powodu,   dwa   ostatnie   spotkania   seksualne   Khilla   pojawiły   się   w   jego   głowie.   To   był   rudy   facet   w   Żelaznej     Masce   -­‐   którego   uwiódł   i   przeleciał   w   łazience.   Wybrał   go   z   tłumu   właśnie   przez   tę   jedną   cechę,   i   naturalnie  w  tym  spotkaniu  nie  było  nic  nadzwyczajnego  dla  niego.  Było  jak   marzenie   o   Herradurze,11   a   zamiast   tego   wlewanie   sobie   piwa   imbirowego   do   gardła.   A   potem   ta   sprawa   z   Laylą12,   która   była   niczym   innym,   jak   wymagającą  fizycznie  pracą,  jak  kopanie  rowu  lub  budowanie  ściany...   Boże,   czuł   się   jak   dupek   kiedy   tak   myślał   -­‐   nie   miał   na   myśli   braku   szacunku  do  Wybranki.  Dość  oczywistym  było,  że  ona  myślała  podobnie.     Taki  był  ostatni  rok.  Tylko  dwa  razy  uprawiał  sex.   Prawie   dwanaście   miesięcy   żadnego   sexu   i   również   żadnego   walenia   konia…  On  po  prostu  nie  był  zainteresowany  niczym,  podobnie  jak  jego  jaja   przeszedł  w  stan  hibernacji.   Zabawne,  zaraz  po  zmianie,  ruchał  wszystko  co  miało  dwie  nogi  i  bijące   serce,  i  starał  się  zapamiętać  niektóre  z  tych  twarzy  –  Bóg  jeden  wiedział,  że   nie   starał   się   zbytnio   zapamiętywać   imion.   Nieprzyjemnie   ścisnęło   go   w   środku.                                                                                                                             11

 marka  tequilli    nie  lubię  pindy  

12

86  

Wszystko   to   anonimowo,   bez   imion,   bez   twarzy,   kurwa...   przed   Blayem.   Zawsze   wtedy   był   z   nim,   jeśli   by   się   zastanowić.   Wtedy   traktował   to   tak,   że   byli   kumplami   a   kumple   tak   robią.   Ale   teraz   się   zastanawiał.   Tak,   spieprzył.   Teraz   wiedział   o   co   chodziło.   Był   taką   cipą.   Sięgnął   do   stóp,   nagi,   pozwolił,  by  jego  podkoszulek  i  szorty  zrobiły  na  ławce  mokry  bałagan.   Wszedł  do  sali  z  prysznicami,  wybrał  pierwszy  z  brzegu  i  odkręcił  wodę.   Była   zimna,   jego   jądra   skurczyły   się.   Nie   przejmował   się   tym.   Wystawił   swoje   ciało   bardziej   na   jej   atak,   zamknął   oczy   i   otworzył   usta.   Rudzielec   z   klubu   sprzed  roku?  Kiedy  go  uwodził  cały  czas  myślał  o  Blayu.  To  Blaya  popchnął  na   zlew  i  całował  mocno,  to  fiuta  Blaya  wtedy  ssał,  to  jego  wziął  potem  od  tyłu   i-­‐   “Z   miłości…”   jęknął.   Znikąd   pojawiający   się   obraz   jego   starego   przyjaciela,   siedzącego   teraz   na   maszynie,   z   rozłożonymi   kolanami,   ze   stojącym  pomiędzy  nimi  fiutem  napierającym  na  och-­‐jak-­‐ciasne  szorty,  wdarł   się   w   jego   umysł,   a   stamtąd   prosto   między   jego   nogi.   Przeklął   i   opadł   na   ścianę,  kładąc  rękę  na  śliskich  kaflach.     “Kurwa…”   Pochylił   się   i   oparł   głowę   na   ramionach,   starał   się   skupić   na   kroplach   wody  uderzających  mu  w  kark.   Nie,  nawet  nie  jest  blisko  skupienia  się  na  tym.     Był  cały  świadomy  krwi,  która  pulsowała  w  jego  fiucie.   Fantazjował   o   tym,   że   rzuca   Blaya   na   kolana   i   wciska   się   między   rozchylone   uda,   liżąc   jego   usta   …   rękę   natomiast   wkłada   mu   w   szorty   i   trzepie  mu,  tak  że  nigdy  kurwa  tego  nie  zapomni.       I  tyle  innych  rzeczy.   Odwracając  się  wokół,  by  wyjść  ze  strumienia  wody,  Khill  włożył  ręce   we  włosy  i  wygiął  w  łuk  kręgosłup.   Czuł  jak  jego  kutas  stoi  prosto  między  udami,  prosząc  o  uwagę.   Ale  nie  zamierzał  nic  z  tym  zrobić.   Blay  zasługiwał  na  coś  lepszego  –  tak,  to  nie  miało  sensu,  ale  czułby  się   paskudnie  gdyby  trzepał  sobie  z  powodu  erekcji  faceta,  która  była  wywołana   myślą  o  innym.   Cholera,  partnerze  faceta.   87  

Kuzynie  Khilla,  na  litość  boską.   Jego  erekcja  stała  nadal,  niewzruszona  logiką  tej  myśli  i  już  wiedział,  że   to  będzie  cholernie  długi  dzień.       Tłumaczenie:  nuffanilia    

88  

JEDENAŚCIE   Blay   spuścił   głowę   z   przekleństwem,   kiedy   drzwi   do   siłowni   zamknęły   się   z   łatwością.   I   oczywiście,   wszystko   co   mógł   zobaczyć   z   tego   punktu   widokowego,  to  własny  fiut.     Co  nie  pomagało.     Skierował  oczy  z  powrotem  w  górę,  spojrzał  w  poprzek  baru  i  wiedział,   że  musi  coś  zrobić.  Siedząc  tu  na  wpół  pijany  z  imprezką  w  gaciach,  nie  chciał   być  nakryty  w  takiej  pozycji.  Gdyby  Brat  taki  jak  Rhankor  wszedł  tutaj?  Blay   słuchałby  o  tym  do  końca  swojego  naturalnego  życia.  Poza  tym,  był  w  swoim   roboczym  ubraniu,  otoczony  sprzętem,  więc  równie  dobrze  mógłby  wyciskać   jakieś  żelastwo  i  mieć  nadzieję,  że  Pan  Szczęśliwy  utonie  w  depresji  z  braku   uwagi.     Dobry  plan.     Naprawdę.   Yap.   Kiedy  zerknął  na  zegar,  zorientował  się,  że  minęło  piętnaście  minut,  a   on   nie   był   bliżej   konstruktywnych,   powtarzających   się   ruchów,   chyba,   że   liczysz  oddech.  Jego  erekcja  miała  sugestie,  jak  to  wykorzystać.     I   jego   dłoń,   stawiła   się   natychmiast   na   pokładzie,   sunąc   między   nogi,     odnajdując   twardość   –   Blay   zerwał   się   z   fotela   i   podszedł   do   drzwi.   Dosyć   tych   bzdur   –zamierzał   uderzyć   do   kibla   w   szatni,   w   nadziei   że   uda   mu   się   pozbyć  części  alkoholu  z  systemu,  a  potem  wypocić  resztę  na  bieżni.  Po  tym   wszystkim,   będzie   czas   do   łóżka   –   gdzie,   jeśli   potrzebował   ujścia   erotycznej   różnorodności,  znajdzie  je  w  bardziej  odpowiednim  miejscu.     Pierwszym   znakiem,   kiedy   pchnął   drzwi   do   szatniolandii,   że   jego   plan   mógł  wziąć  w  łeb,  był  odgłos  prysznica,  który  oznaczał,  że  ktoś  używa  mydła  i   szamponu.   Był   tak   zajęty   kopaniem   się   w   tyłek,   że   przeszkodziło   mu   to   w   wyciąganiu   wniosków.   Znaczyło   to,   że   mógł   się   zatrzymać,   zrobić   w   tył   zwrot   i   znaleźć   inną   toaletę.   Zamiast   tego   przeszedł   obok   szafek   i   załatwił   swoją   sprawę,   Dopiero   kiedy   mył   ręce,   zaczął   dodawać   dwa   do   dwóch.   Z   własnej   woli  odwrócił  głowę  w  kierunku  pryszniców.    

89  

„Musisz  wyjść”  powiedział  sobie.     Subtelny   pisk   zakręcanego   kranu,   zabrzmiał   jak   krzyk,   a   on   odmówił   sobie  spojrzenia  w  lustro.  Nie  chciał  zobaczyć  co  było  w  jego  oczach.     Wróć  do  drzwi.  Po  prostu  wróć  do  drzwi.  Po  prostu…   Niepowodzenie  jego  ciała,  aby  postąpić  zgodnie  z  tą  prostą  komendą,   nie   było   tylko   ćwiczeniem   fizycznego   buntu.   To   było   tragiczne.   I   mógłby   tego   później   żałować.   Jednak   w   chwili,   kiedy   dokonał   wyboru,   żeby   odejść   i   uniknąć   wykafelkowanej   ściany   prysznica,   gdy   sam   pozostając   prawie   całkiem   ukryty   szpiegował   samca,   którego   nie   powinien   mieć   –   szalony   przypływ  emocji  był  tak  boleśnie  znajomy,  to  było  jak  garnitur  szyty  na  miarę   dla  jego  szaleństwa.     Khill  stał  przodem  w  kierunku  prysznica  pod  deszczownicą,  jedną  ręką   opierał   się   o   śliską   ścianę,   jego   ciemna   głowa   była   pochylona   pod   mgiełką   natrysku.   Woda   opływała   jego   ramiona   i   płynęła   dalej   w   dół   jego   jędrnej   skóry,   pokrywając   silny   grzbiet…   a   potem   jego   wspaniały   tyłek…   i   coraz   dalej   po  długich,  silnych  nogach.     W  ciągu  ostatniego  roku  wojownik  zaokrąglił  się  trochę.  Khill  był  duży   po   swojej   przemianie,   a   potem   jeszcze   zmężniał   w   ciągu   kilku   pierwszych   miesięcy   intensywnego   jedzenia.   Ale   minęło   trochę   czasu   odkąd   widział   samca   bez   ubrania…   i   ludzie,   mordercze   treningi   uwypukliły   na   wylot,   jego   twarde,   cięte   mięśnie.   Nagle   Khill   zmienił   pozycję,   odchylił   głowę   do   tyłu,   woda  spływała  po    czarnych  włosach  –  jego  niewiarygodne  ciało  wygięło  się   w  łuk.     Powstrzymał  swojego  asystenta.     I,  jasna  cholera  –  był  podniecony!     Orgazm  natychmiast  zagroził  główce  fiuta  Blaya,  jego  jaja  były  twarde   jak   pięści.   Obrócił   się   wkoło   zostawiając   szatnię,   wyskoczył   na   korytarz   jakby   został  trafiony  kulą  armatnią.     „Och…  kurwa…  pieprzony…  przeklęty….  kurwa!”   Idąc  tak  szybko,  jak  potrafił  próbował  wyrzucić  z  głowy  tamten  obraz,   przypominając   sobie,   że   miał   kochanka,   że   poszedł   naprzód   z   dala   od   tego   wszystkiego  -­‐    jakbyś  mógł  dokonać  wielokrotnego  samozniszczenia  przez  to   samo.      

90  

Kiedy   nic   nie   zadziałało,   odtworzył   raz   jeszcze   przemowę   Khilla   podczas  holowania  trucka.   Gdzie  do  diabła  było  biuro?  Pomyślał.     Zatrzymał  się  na  krótko  i  rozejrzał  dookoła.  Super,  szedł  w  przeciwnym   kierunku   do   zamierzonego   i   był   teraz   na   dole   obok   kliniki,   przy   klasach   będących  częścią  centrum  szkoleniowego.  Całe  mile  od  wejścia  do  tunelu.     „…rana   szarpana.   Ale   nie   powinien   mieć.”   Głęboki   głos   doktora   Mannego   Manello   poprzedził   mężczyznę   wchodzącego   na   korytarz   z   głównego  gabinetu  zabiegowego.    Sekundę  później  dr  Jane  zjawiła  się  tuż  za   nim,  końcówką  palca  wodząc  po  otwartym  wykresie,  który  niosła.     Blay   zanurkował   w   pierwsze   drzwi,   których   dopadł.   Pobiegł   prosto   w   ciemność.  Klepał  dłonią  wokół  włącznika,  był  zbyt  wzburzony,  żeby  włączyć   mentalnie   jakąkolwiek   żarówkę,   aż   znalazł   jeden,   pstryknął,   oślepiając   sam   siebie.   Och.   Ostry   strzał,   który   przeskoczył   z   jego   goleni   do   mózgu,   poinformował   go,   że   wszedł   w   coś   dużego.   Acha,   biurko.   Był   w   jednym   z   małych   biur   okalających   klasy   i   to   była   dobra   wiadomość.   Program   szkoleniowy   został   chwilowo   zawieszony   z   powodu   ataków,   nikogo   tu   nie   było   i   nikt   nie   wpadnie  na  pomysł  aby  się  zjawić  w  małym,  pustym  pokoju.     Mógł  mieć  chwilę  prywatności  dla  siebie,  co  było  błogosławieństwem.   Bóg   jeden   wiedział,   że   nie   będzie   teraz   próbował   wracać   do   rezydencji.   Znając  swoje  szczęście,  spotkałby  Khilla,  a  ostatnią  rzeczą  jakiej  chciał,  to  być   blisko  faceta.     Wchodząc  za  biurko,  usiadł  na  cichym,  biurowym  krześle  i  uniósł  nogi,   rozciągając   je   w   poprzek   na   płaskim   blacie,   na   którym   powinien   stać   komputer,   jakaś   roślinka   i   stojak   pełen   piór.   Ale   mimo,   iż   puste   –   nie   pokryło   się  kurzem.  Fritz  nie  zgodziłby  się  na  to,  nawet  w  nieużywanej  przestrzeni.     Pocierając   bolące   miejsce   z   przodu   łydki,   było   jasne,   że   będzie   miał   cholerny   niebiesko-­‐czarny   ślad.   Ale   przynajmniej,   ból   rozproszył   myśli   o   tym,   co  go  tu  przywiodło.     Jednak  to  nie  wystarczyło.   Kiedy   odchylił   krzesło   do   tyłu   i   zamknął   oczy,   jego   mózg   powrócił   do   szatni.     91  

Czy  ta  tortura  nigdy  się  nie  skończy?  Pomyślał   I,  Boże  jego  fiut  pękał  z  bólu.   Zastanawiając   się   nad   swoimi   wyborami,   mentalnie   zgasił   światło,   zamknął  oczy,  nakazał  swojemu  mózgowi  zamknąć  się  i  zasnąć.  Gdyby  mógł   złapać,   tu   na   dole,   godzinkę   lub     dwie,   obudziłby   się   trzeźwy,   zwiotczały   i   jako  tako  gotowy,  żeby  się  ludziom  pokazać  na  oczy.  Tak,  teraz  to  był  dobry   plan   i   odpowiednie   środowisko.   Ciemno,   trochę   chłodno,   super   cicho,   nie   licząc   urządzeń,   które   były   pod   ziemią.   Zagłębiając   się   bardziej   w   fotel,   skrzyżował   ramiona   na   piersi   i   był   gotowy,   żeby   wsiąść   do   REMpociągu   i   odjechać   ze   stacji.   Kiedy   to   nie   pomogło,   zaczął   sobie   wyobrażać   różne   ‘wyłączone’   sytuacje,   jak   wyłączony   odkurzacz,   ogień   ugaszony   wodą,   czarny   ekran  telewizora…   Khill   wyglądał   nadzwyczaj   pieprznie,   jego   śliskie,   gładkie   ciało   z   wyrzeźbionym   każdym   mięśniem,   jego   penis   taki   gruby   i   dumny.   I   cała   ta   woda,   czyniąca   go   zarówno   śliskim   i   gorącym…   i   …   najdroższa   Pani   Kronik,   Blay   dałby   wszystko,   żeby   chodzić   na   kolanach   po   kafelkach   i   brać   cały   ten   seks   w   swoje   usta,   aż   po   nasadę,   czuć   jak   obła   główka   przejmująco   uderza   w   jego  język,  gdy  on  napiera  i  cofa  się  w  górę  i  w  dół.     Obrzydliwy   dźwięk   rozległ   się   wokoło,   brzmiąc   prawdopodobnie   głośniej  niż  powinien.  Otwierając  oczy  próbował  wyczyścić  wszystkie  zawiłe   fantazje,   wyssać   je   ze   swojego   mózgu.   Ale   ciemność,   czarna   jak   smoła   nie   pomagała,   tworzyła   idealny   ekran   do   projekcji.   Przeklinając,   wykonał   strzał   jogi,   rozluźniając   napięcie   w   każdej   części   ciała,   zaczynając   od   marszczenia   skóry   pomiędzy   brwiami,   przez   sztywną   linę   biegnącą   od   jego   ramion   do   podstawy   jego   kręgosłupa.   Jego   klatka   piersiowa   była   zaciśnięta,   mięśnie   były   skurczone   bez   wyraźnej   przyczyny,   bicepsy   wbijały   się   w   górną   część   ramion.   Następnie,   jak   przypuszczał,   powinien   skupić   się   na   mięśniach   brzucha,   tyłku,   udach,   kolanach,   łydkach   i   …     jego   mały   prosiak   wrócił   do   domu.     Nie  dotarł  tak  daleko.   I  znowu,  próbując  przemawiać  do  swojego  pobudzenia  o  jakimkolwiek   stanie   plastyczności,   potrzebował   siły   perswazji,   której   jego   na   wpół   pijany   mózg   nie   posiadał.   Niestety   była   tylko   jedna   droga   ewakuacji,   aby   uwolnić   Pana   Szczęśliwego.   I   w   ciemności,   sam   na   sam,   pod   parasolem   ochronnym   92  

nikt-­‐się-­‐nigdy-­‐o-­‐tym-­‐nie-­‐dowie,   dlaczego   nie   miałby   zrobić   tej   cholernej   rzeczy,   spuścić   ciśnienie   i   paść.   To   się   nie   różniło   od   pobudki   z   pełnym   wzwodem   każdego   wieczoru   –   Bóg   jeden   wiedział,   że   nie   były   w   to   zamieszane   żadne   emocje.   A   poza   tym,   był   pod   wpływem   –   prawda?   Więc   była   jeszcze   jedna   przepustka.   Przecież   nie   zdradzał   Saxtona   –   nie   był   z   Khillem,  a  Saxton  był  jedynym  którego  pragnął…   Przez   chwilę   rozważał   wszystkie   za   i   przeciw,   aż   w   końcu   jego   ręka   podjęła   decyzję   za   niego.   Zanim   się   zorientował,   przekopała   się   pod   jego   luźnym  paskiem  –  wypuścił  w  sykiem  powietrze,  gdy  chwycił  siebie,  to  było   jak  wystrzał  z  broni  w  ciszy,  krzesło  jęknęło  kiedy  wypchnął  biodra  w  górę,  a   ramionami  naparł  na  oparcie.  Gorący  i  twardy,  gruby  i  długi  jego  fiut  błagał  o   uwagę,  ale  kąt  głaskania  był  nieodpowiedni  w  ciasnych  szortach.  Z  jakiegoś   powodu   pomysł   striptizu   od   pasa   w   dół   wydał   mu   się   brudny,   ale   jego   dobre   wychowanie  poszło  w  cholerę  dosyć  szybko,  gdy  wszystko  co  mógł  robić  to   ściskać.   Podnosząc   dupę,   zrzucił   spodenki   i   …   uświadomił   sobie,   że   będzie   musiał  jakoś  uprzątnąć  cały  ten  bałagan.     Koszulka  opadła  następna.     Nagi  w  ciemności,  rozciągnął  się  między  krzesłem,  a  biurkiem,  rozłożył   uda  i  pompował  w  górę  i  w  dół.  Tarcie  sprawiło,  że  jego  oczy  przetoczyły  się   w   głąb   czaszki,   a   on   przygryzł   dolną   wargę   –   Boże,   uczucia   przepływające   przez  jego  ciało  były  tak  silne.   Kurwa.   Khill   był   w   jego   myślach.   Khill   był   w   jego   ustach.   Khill   był   w   nim,   poruszali  się  w  jednym  rytmie.     To  było  złe.     Zamarł.  Zatrzymał  się  jak  wryty.  „Cholera.”   Blay   uwolnił   fiuta,   ale   poczucie   zdrady   było   jak   piasek   z   zębach.   Otworzył   oczy   i   zapatrzył   się   w   ciemność.   Odgłos   jego   oddechu   wydostającego  się  z  płuc  i  z  powrotem,  sprawił,  że  znowu  zaklął.  Więc,  jego   pompowanie  dążyło  do  orgazmu,  którego  sobie  odmówił.     Nie  zamierzał  iść  dalej.  Ale,  pojawiając  się  znikąd,  obraz  wyginającego   się   w   łuk   Khilla   pod   prysznicem   wybuchł   w   jego   mózgu   i   opanował   wszystko.   Jego   wyższe   rozumowanie,   lojalność,   poczucie   sprawiedliwości…   jego   ciało   natychmiast  doznało  przeciążenia,  orgazm  wystrzelił  z  jego  fiuta  zanim  mógł   93  

to  powstrzymać,  zanim  mógł  powiedzieć,  że  to  nie  w  porządku  …  zanim  mógł   powiedzieć   –   nie   znowu,   nigdy   więcej.   Och,   Boże.   Słodkie,   kłujące     uczucie   powtarzało  się,  aż  zaczął  się  zastanawiać,  czy  kiedykolwiek  się  skończy,  choć   nie   pomagał   dłużej.   Fizyczna   reakcja   musiała   być   poza   nim.   Ale   odpowiedź   brzmiała  –  nie.     Gdy  się  w  końcu  uciszył,  jego  oddech  był  ciężki,  chłód  przenikający  jego   klatkę  piersiową  sugerował,  że  oblał  się  potem…  a  jego  ciało  dochodziło  do   siebie  po  wysiłku,  powróciła  świadomość,  która  wraz  z  brakiem  erekcji  była   barometrem  jego  nastroju.  Podjeżdżając  do  przodu,  klepał  wokół  biurka,  aż   odnalazł  koszulkę,  którą  wytarł  wszystko,  aż  do  zwieńczenia  ud.  Reszta  tego   bałaganu  nie  będzie  taka  łatwa  do  sprzątnięcia.       ***     Po   drugiej   stronie   miasta,   na   osiemnastym   piętrze   Commodore,   Trez   siedział   na     lśniącym   stalowo-­‐skórzanym   fotelu,   przodem   do   ściany   okien   wychodzących   na   rzekę   Hudson.   Południowe   słońce   świeciło   w   dół,   wprost   z   chromowego,  kryształowo  czystego  nieba  –  wszystko  było  o  wiele  jaśniejsze   z  powodu  śniegu,  który  spadł  w  nocy  na  okolicę.   „Wiem,  że  tam  jesteś”  powiedział  sucho  biorąc  łyk  kawy  z  kubka.   Gdy   nie   było   odpowiedzi,   okręcił   się   na   krześle   i,     rzeczywiście   iAm   wyszedł   ze   swojej   sypialni   i   siedział   na   kanapie   z   iPadem   na   kolanach,   wodził   palcem   po   ekranie.     Mógł   czytać   wydanie   online   New   York   Timesa,   oczywiście,  przecież  robił  to  każdego  ranka.     „Więc”  warknął  Trez.  „Dalej.”   Jedyną   reakcją   iAma   było   uniesienie   brwi.   Coś   jak   sekundowe   pęknięcie  w  litej  ścianie.  Zadowolony  w  siebie  łajdak  nawet  nie  spojrzał.     „To  musi  być  fascynujący  artykuł.  O  czym?  Krnąbrnych  braciach?”   Minęło  trochę  czasu,  w  którym  Trez  zajmował  się  swoją  gorącą  kawą.     „iAm.  Poważnie.  To  jest  bzdura.”   Po   chwili   brat   podniósł   na   niego   ponure   spojrzenie.   Jego   oczy   były   takie   same   jak   zawsze,   pozbawione   wszelkich   emocji,   wątpliwości   i   całego   tego  gówna,  z  którym  niekiedy  borykają  się  śmiertelnicy.  iAm  był  praktyczny   w   sposób   wręcz   nadprzyrodzony…   bardziej   jak   kobra:   obserwujący,   94  

inteligentny,   gotowy   do   ataku,   ale   niechętny   aby   marnować   energię   na   cokolwiek,  co  nie  było  potrzebne.     „Co?”  spytał  Trez.     „To  sprowadza  się  do  tego  co  już  wiesz.”   „Śmieszysz   mnie.”   Wziął   następny   łyk   z   brzegu   kubka   i   zastanawiał   się,   dlaczego  zgłosił  się  do  tego  na  ochotnika.  „No,  dalej.”   iAm  zacisnął  usta,  jak  zawsze  gdy  rozważał  swoją  odpowiedź.  Zwiesił  w   dół  pokrowiec  od  iPada,  co  sprowadziło  się  do  czterech  ruchów  jak  kroki  w   poprzek   ekranu.   Wtedy   odłożył   rzecz   i   rozkrzyżowując   nogi,   opadł   do   przodu   i  opierając  łokcie  na  kolanach,  złapał  balans.    Bicepsy  faceta  były  tak  grube,   że  rękawy  koszuli  musiały  się  sporo  rozciągnąć.     „Twoje   życie   seksualne   wymknęło   się   spod   kontroli.”   Trez   przewrócił   oczami,  a  jego  brat  kontynuował.     „Pieprzysz  trzy,  cztery  kobiety  każdej  nocy,  czasami  więcej.  Nie  chodzi   o  karmienie,  więc  nie  marnuj  naszego  czasu  na  przepraszanie  i  mówienie  o   modzie.  Kompromitujesz  profesjonalne  standardy.”   „Rozprowadzam   wysokoprocentowy   alkohol     i   dziwki.   Nie   sądzisz,   że   to  trochę  przeintelektualizowane?”     iAm  podniósł  iPada  i  pomachał  nim  w  przód  i  w  tył.     „Powinienem  wrócić  do  czytania?”   „Po  prostu  mówię  …”   „Poprosiłeś   mnie,   żebym   mówił.   Jeśli   to   problem,   rozwiązaniem   nie   jest   obrona,   bo   ty   nie   lubisz   tego   co   słyszysz.   Odpowiedzią   jest   nie   zapraszanie  mnie  do  mówienia.”   Trez   zazgrzytał   zębami.   Widzicie,   taka   była   sprawa   z   jego   pieprzonym   braciszkiem.  Za  bardzo,  cholernie,  praktyczny.     Podrywając  się  w  górę,  przemaszerował  w  poprzek  otwartego  salonu.   Kuchnia   była   jak   wszystko   w   tym   budynku   –   nowoczesna,   przestronna,   jasna   i   niezagracona.   Co   oznaczało,   że   jak   wlał   w   siebie   więcej   kawy,   mógł   zobaczyć  brata  w  peryferyjnej  wizji.     Człowieku,  jak  on  czasami  nienawidził  tego  miejsca:  za  wyjątkiem,  gdy   był   w   swojej   sypialni   za   zamkniętymi   drzwiami   i   mógł   zerwać   z   tym   swoim   spojrzeniem.    

95  

„Czy  ja  czytam,  lub  mówię?”  spytał  iAm  spokojnie,  jakby  nie  troszczył   się  o  nic.     Ludzie,  Trez  rozpaczliwie  pragnął,  żeby  brat  wyściubił  nos  z  New  York   Timesa,  ale  to  było  z  góry  skazane  na  porażkę.     „Mów   dalej”   Trez   usiadł   w   fotelu,   wracając   po   więcej   kopniaków   w   tyłek.     „Nie  zachowujesz  się  jak  profesjonalista.”     „Ty  jesz  swoje  własne  jedzenie  w  Sal.”   „Mój   makaron   z   sosem   z   małży   nie   wymaga   powstrzymywania   nakazów,  kiedy  decyduję,  że  następnej  nocy  chcę  Fra  Diavolo.”     Dobra  uwaga.  Ale  coś  sprawiło,  że  facet  poczuł  narastającą  agresję.     „Wiem  co  robisz”  ciągnął  iAm  niewzruszenie.  „I  wiem  dlaczego.”   „Nie  jesteś  dziewicą,  oczywiście.”   „Wiem  co  Ci  przysłali.”   Trez  zamarł.     „Skąd?”   „Kiedy  nie  odpowiadałeś,  otrzymałem  telefon.”   Trez   pchnął   stopami   chodnik   i   odwrócił   się   twarzą   w   stronę   rzeki.   Cholera.   Liczył,   że   oczyści   trochę   atmosferę   tą   rozmową,   wiecie,   dać   bratu   możliwość   zrobienia   sesji   w   roli   suki,   tak   by   obaj   mogli   powrócić   do   normalności   –   zwykle   ci   dwaj   byli   blisko   jak   skóra   i   kości   i   ta   relacja   była   podstawą  dla  niego.  Mógł  poradzić  sobie  ze  wszystkim,  za  wyjątkiem  tarć  z   bratem.   Niestety,   problemy,   do   których   nawiązywał,   nie   były   z   gatunku   ‘po   prostu  nie  ma  sprawy’.   „Ignorowanie  problemu  nie  sprawi,  że  zniknie,  Trez.”   Trez   –   zostało   powiedziane   w   pewną   łagodnością,   jakby   było   mu   przykro  z  jego  powodu.     Kiedy   Trez   spoglądał   na   drugi   brzeg   rzeki,   wyobraził   sobie,   że   jest   w   swoim   klubie,   wokół   pełno   ludzi   i   gotówkowy   handel   wymienny,   pracujące   tam   kobiety,   robiące   ‘te   rzeczy’   na   zapleczu.   Miło.   Normalnie.   Pod   kontrolą   i   komfortowo.     „Masz  zobowiązania.”   Trez  zacieśnił  uchwyt  na  kubku.  „Nie  zgłaszałem  się  na  ochotnika.”   96  

„To  bez  znaczenia.”   Zakręcił   kubkiem   intensywnie,   kawa   rozlała   się   na   jego   kolanach.   Zignorował  parzący  ból.     „A   powinno   mieć.   Powinno.   Nie   jestem   przedmiotem,   który   można   komuś  dawać.  Cała  ta  sprawa  do  niezłe  gówno.”   „Niektórzy  powiedzieliby,  że  to  sprawa  honorowa.”   „Cóż,   ja   nie.   Nie   jestem   gotowy,   żeby   parzyć   się   z   tą   kobietą.   I   nie   dbam  o  to  kim  ona  jest,  albo  kto  mówi  jak  ważne  to  jest  dla  s’Hisbe.”   Trez  przygotował  się  na  odparcie  ataków  w  stylu  ‘ależ,  tak  zrobisz  to’.     Za   to   jego   brat   wyglądał   na   smutnego,   jakby   też   nie   chciał   tego   przekleństwa.     „Powiem   to   jeszcze   raz,   Trez.   To   nie   zniknie   w   magiczny   sposób.   I   Twoje   pieprzone   próby,   wykręcenia   się   z   tego,   nie   tylko   są   daremne,   ale   również  potencjalnie  niebezpieczne.”   Trez  potarł  swoją  twarz.     „Te  kobiety  są  tylko  ludźmi.  Nie  liczą  się.”  Odwrócił  się  znowu  w  stronę   rzeki.     „I   szczerze,   jeśli   nie   będę   czegoś   robił,   to   oszaleję.   Kilka   orgazmów   jest   chyba  od  tego  lepsze,  prawda?”   Kiedy   cisza   się   przedłużała,   wiedział,   że   brat   się   z   nim   nie   zgadza.   Ale   prawdziwym   dowodem   na   to,   że   jego   życie   było   w   sraczu,   był   fakt,   że   rozmowa  wyschła  w  tym  punkcie.     iAm,   wbrew   pozorom,   nie   był   zainteresowany   kopaniem   leżącego.   Jakkolwiek.  Nie  dbał  o  to  czego  od  niego  oczekiwali  –  nie  zamierzał  wracać  i   poświęcać  życia  usługiwaniu.     Nie  obchodziło,  go  to  nawet  jeśli  to  była  królewska  córka.         Tłumaczenie:  SarahRockwell    

97  

DWANAŚCIE   Było   już   późne   popołudnie,   gdy   Ghrom   miał   już   dość.   Był   przy   swoim   biurku,  z  tyłkiem  na  tronie  swego  ojca,  palcami  biegnącymi  nad  raportem  w   alfabecie  Braille'a,  gdy  nagle  nie  mógł  już  przyjąć  żadnego  słowa  więcej.   Zepchnął   papiery   na   bok,   zaklął   i   zerwał   swoje   okulary   z   twarzy.   Gdy   już  miał  nimi  rzucić  o  ścianę,  w  łokieć  trącił  go  pysk.   Położył   rękę   na   swoim   golden   retriewerze,   zacisnął   dłoń   na   miękkim   futerku,  które  rosło  wzdłuż  boków  psa.  "  Ty  zawsze  wiesz,  prawda.  "   George   zanurkował   głęboko,   wciskając   się   na   nogi   Ghroma   -­‐   co   było   wskazówką,   że   chce   być   wyżej   i   już.   Ghrom   pochylił   się   i   wziął   całe   te   dziewięćdziesiąt  funtów  w  ramiona.  Gdy  usadowił  cztery  łapy,  lwią  grzywę  i   merdający   ogon   tak,   by   było   wygodnie,   pomyślał,   że   dobrze,   że   był   tak   cholernie  wysoki.  Duże  uda  zapewniały  więcej  miejsca.   A   głaskanie   całego   tego   futra   uspokajało   go,   mimo   że   nie   ułatwiało   jego  zadania.   Jego   ojciec   był   wspaniałym   królem,   był   w   stanie   wytrzymać   wielogodzinne   ceremonie,   niekończące   się   noce   wypełnione   opracowywaniem  odezw  i  wezwań,  całe  miesiące  i  lata  protokołu  i  tradycji.   Ale   to   było   zanim   został   zarzucony   wiecznym   potokiem   kurew,   który   spływał   z  każdego  rogu:  z  listów,  telefonów,  e-­‐maili  -­‐  choć  oczywiście  te  dwa  ostatnie   nie  były  problemem  w  erze  jego  ojca.   Ghrom  kiedyś  był  wojownikiem.  Cholernie  dobrym.   Położył  rękę  na  szyi,  poczuł  miejsce,  gdzie  weszła  kula  –   Jego  rozważania  przerwało  ostre  pukanie  do  drzwi,  które  było  tak  naprawdę   pełnym  szacunku  zapytaniem  o  wejście.   "  Wchodź  V,  "  zawołał.   Cierpki   zapach   piwa,   który   poprzedził   Brata   dał   jasne   ostrzeżenie,   że   był  wkurzony.  Głęboki  głos  miał  paskudne  brzmienie  co  było  wystarczającym   tego  potwierdzeniem.   "  W  końcu  zakończyłem  testy  balistyczne.  Te  cholerne  drobiny  zawsze   zabierają  wieczność.  "  

98  

"  I  co?  "  ponaglał  Ghrom.   "   W   stu   procentach   pasuje.   "   gdy   usiadł   po   drugiej   stronie   biurka,   krzesło  zaskrzypiało  pod  jego  ciężarem.  "  Mamy  ich.  "   Ghrom  odetchnął.   "  Dobra  ".  Pobiegł  dłonią  od  góry  głowy  George'a  w  dół,  do  jego  żeber.   "  Zatem  to  jest  nasza  amunicja."   "  Tak.  W  każdym  razie,  to  co  się  miało  stać,  jest  teraz  usprawiedliwione   i  legalne.  "   Bractwo  wiedziało  cały  czas,  kto  rozpętał  strzelaninę,  w  której  Ghrom   omal   nie   zginął   –   i   powinność   wykopania   Bandy   Drani,   jednego   po   drugim,   była  czymś,  co  było  dla  nich  ważniejsze  niż  święty  obowiązek  rasy.   "  Słuchaj,  mogę  być  szczery,  prawda?  "   "A  kiedy  nie  jesteś?  "  wycedził  Ghrom.   "  Dlaczego,  do  cholery,  wiążesz  nam  ręce?  "   "Nie  wiedziałem,  że  wiążę.  "   "  Z  Thorem.  "   Ghrom  przeniósł  George  tak,  żeby  dopływ  krwi  do  lewej  nogi  nie  został   całkowicie  odcięty  przez  wagę  psa.  "  Poprosił  o  proklamację".   "   Wszyscy   mają   prawo   do   wyeliminowania   Xcora.   Ten   dupek   jest   nagrodą,   której   wszyscy   chcemy.   To   nie   powinno   być   zarezerwowane   tylko   dla  niego.  "   "  Poprosił.  "   "  To  sprawia,  że  trudniej  jest  zabić  drania.  Co  gdy  jeden  z  nas  znajdzie   go,  a  Thora  z  nim  nie  będzie?  "   "   Więc   przyprowadzicie   go   "   Zapanowała   długa,   napięta   cisza.                                 "   Słyszysz   mnie,   V.   Przyprowadzisz   ten   kawałek   gówna,   a   Thor   spełni   swój   obowiązek.  "   "Celem  jest  wyeliminowanie  Bandy  Drani  ".   "   A   co   powiesz   na   utrzymanie   pracy?   "   Gdy   nie   było   odpowiedzi,   Ghrom   pokręcił   głową.   "   Thor   był   w   tym   vanie   ze   mną,   mój   Bracie.   Uratował   mi  życie.  Bez  niego...  "   Gdy  zdanie  dryfowało,  V  zaklął  cicho  -­‐  jakby  liczył  w  pamięci  i  zbliżał  się   do   wniosku,   że   Brat,   który   musiał   uciąć   plastikową   rurkę   od   swojego   CamelBak   (profesjonalny   pojemnik   na   wodę)   i   wykonać   tracheotomię   99  

królowi  w  pędzącym  samochodzie,  z  dala  od  pomocy  medycznej,  może  mieć   miiinimalnie  więcej  prawa,  by  zabić  sprawcę.   Ghrom   uśmiechnął   się   lekko.   "   Powiem   ci   coś   –   tylko   dlatego,   że   jestem   miłym   facetem,   rezerwuję   dla   ciebie   wszystkie   ciosy,   zanim   Thor   zabije  skurwysyna  gołymi  rękami.  Stoi?  "   V  roześmiał  się.  "  To  trochę  poprawia  sytuację.  "   Pukanie,   które   przerwało   im   było   spokojne   i   taktowne   -­‐   zdawało   się   sugerować,   że   ktokolwiek   to   był,   poczeka,   ma   nadzieję   na   natychmiastowe   spotkanie,   lub   nadal   zadowolony   wcale   nie   dostanie   się   na   audiencję,   wszystko  w  tym  jednym  odgłosie.   "  Tak,  "  zawołał  Ghrom.   Droga  woda  kolońska  zapowiedziała  przybycie  jego  adwokata:  Saxton   zawsze  pachniał  dobrze  i  to  pasowało  do  jego  osobowości.  Z  tego,  co  Ghrom   pamiętał,   oprócz   wysokich   kwalifikacji   faceta   i   wartościowych   opinii,   był   ubrany  modnie  i  był  dobrze  wychowanym  synem  glymerii.  Czyli  idealnie.  Nie,   żeby  go  ostatnio  widział.   Ghrom   szybko   nałożył   swoje   okulary.   Jedna   rzecz,   to   pokazywać   się   przed   V;   nie   wydarzy   się   to   jednak   przed   młodym,   skutecznym   samcem,   który   wkraczał   przez   drzwi   -­‐   bez   względu   na   to,   na   ile   Sax   był   zaufanym   i   kompetentnym.   "   Co   masz   dla   mnie?   "   powiedział   Ghrom   gdy,   ogon   George’a   merdał   na  powitanie.   Nastąpiła  długa  pauza.  "  Może  powinienem  wrócić  później?  "   "  Możesz  powiedzieć  wszystko  przy  moim  Bracie.  "   Kolejna   długa   przerwa,   podczas   której   V   zapewne   przyglądał   się   prawnikowi,   jakby   chciał   wziąć   kawałek   jego   luksusowej,   ładnej-­‐   chłopięcej   dupy,  sugerując  że  był  tam  dział  informacji,  które  musiały  być  uszanowane.   "   Nawet   jeśli   jest   to   jest   na   temat   Bractwa?   "   spokojnie   powiedział   Saxton.   Ghrom   praktycznie   czuł   lodowate   spojrzenie   V.   I   oczywiście   to   wystarczająco  dogryzło  Bratu,  "Co  o  nas?  "   Kiedy   Saxton   milczał,   Ghrom   zorientował   się,   o   co   chodziło.   "   Czy   możesz  dać  nam  chwilę,  V?  "   "  Żartujesz  sobie,  kurwa?  "   100  

Ghrom   podniósł   Georgea   i   umieścił   go   na   podłodze.   "   Potrzebuję   tylko   pięć  minut.  "   "  Dobrze.  Baw  się  dobrze  z  tym,  mój  panie,  "  V  splunął  gdy  dotarł  do   jego  stóp.  "  Zajebiście.  "   Chwilę  później,  trzasnęły  drzwi.   Saxton  odchrząknął.  "  Mogłem  przyjść  później.  "   "  Gdybym  tego  chciał,  to  bym  ci  powiedział.  Mów.  "   Wziął   głęboki   oddech,   przez   ostentacyjne   wyjście   V,   zaczął   się   zastanawiać,   czy   jeśli   V   wyszedł   tak   wkurwiony   to,   nie   spowoduje   tego,   że   w   ciągu   dnia   obudzi   się   później   martwy.   "   Więc...przegląd   Starych   Praw   jest   zakończony,   i   mogę   dostarczyć   wam   kompleksową   listę   wszystkich   sekcji,   które   wymagają   poprawki,   wraz   z   proponowanym   przeredagowaniem   oraz   osi  czasu,  na  której  zmiany  powinny  być  wykonane,  jeśli  -­‐  "   "  Tak  czy  nie.  To  wszystko,  co  mnie  obchodzi.  "   Słysząc   miękki   szept   mokasynów,   Ghrom   zgadywał,   że   jego   adwokat   spacerował.   W   pamięci,   zobrazował   sobie   gabinet,   z   jasnoniebieskimi   ścianami  i  pretensjonalnymi  gzymsami  i  wszystkimi  tandetnymi,  francuskimi   antykami.   Saxton  miał  więcej  sensu  w  tym  pomieszczeniu,  niż  Ghrom  ze  swoimi   skórami  i  koszulkami  odkrywającymi  muskuły.   Ale  to  prawo  określało,  który  z  nich  miał  być  królem.   "   Musisz   zacząć   ruszać   ustami,   Saxton.   Gwarantuję   ci,   że   nie   stracisz   pracy  nawet  jeśli  mi  powiesz,  że  jest  to  proste.  Spróbuj  zredagować  prawdę   lub   jakiś   jej   wariant?   Twój   tyłek-­‐   twoja   sprawa,   nie   obchodzi   mnie   z   kim   sypiasz.  "   Odchrząknął.   A   następnie,   usłyszał   ten   kulturalny   głos   z   za   biurka.                   "   Tak,   można   to   zrobić,   jeśli   tego   sobie   życzysz.   Mam   jednak   obawy   co   do   czasu."   "  Dlaczego?  Bo  wprowadzanie  zmian  zajmie  ci  dwa  lata?  "   "   Dokonujesz   zasadniczych   zmian   w   części   społeczeństwa,   która   chroni   gatunek   -­‐   i   to   może   później   zdestabilizować   twoje   panowanie.   Zdaję   sobie   sprawę   że   jesteś   pod   presją,   a   z   mojej   strony   byłoby   niedbalstwem   nie   zauważyć   tego   co   oczywiste.   Jeśli   zmieniasz   zasady,   kto   może   wejść   do   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   to   może   to   równie   dobrze   później   otworzyć   101  

drogę   do   buntu   -­‐   to   jest   niepodobne   do   niczego,   na   co   się   pokusiłeś   podczas   swojego   panowania   i   zmierza   w   kierunku   skrajnego   niezadowolenia   społecznego.  "   Ghrom  oddychał  przez  nos  długo  i  powoli  -­‐  i  wychwycił  całe  mnóstwo   nie  złych  myśli:  nie  było  dowodów  na  to,  że  facet  jest  dwulicowy  i  nie  chce   wykonać  tej  roboty.   I  miał  rację.   "   Doceniam   wiedzę,   "   powiedział   Ghrom.   "   Ale   nie   będę   kłaniać   się   przeszłości.   Odmawiam.   I   gdybym   miał   wątpliwości   w   sprawie   co   do   tych   mężczyzn,  nie  robiłbym  tego.  "   "  Jak  to  widzą  inni  Bracia?  "   "   To   nie   twoja   sprawa.   "   W   rzeczywistości,   jeszcze   nie   poruszył   tego   pomysłu  z  nimi.  Po  tym  wszystkim,  dlaczego  miałoby  im  to  przeszkadzać,  jeśli   nie   ma   innych   możliwości   ruszenia   do   przodu.   Thor   i   Beth   są   jedynymi,   którzy   dokładnie   wiedzieli,   jak   daleko   gotów   był   się   posunąć.   "   Jak   długo   zajmie  ci  przygotowanie  tego,  aby  było  to  zgodne  z  prawem?  "   "Mogę   mieć   wszystko   sporządzone   do   jutrzejszego   świtu   -­‐   najpóźniej   zmroku.  "   "  Zrób  to  ".  Ghrom  zwinął  dłoń  w  pięść  i  uderzył  w  poręcz  tronu.  "  Zrób   to  teraz  ".   "  Jak  sobie  życzysz,  mój  panie.  "   Usłyszał   szelest   cienkiej   odzieży,   jakby   mężczyzna   się   kłaniał,   a   następnie  połowa  podwójnych  drzwi  otworzyła  się  i  zamknęła.   Ghrom  wpatrywał  się  w  nicość,  był  uwięziony  przez  jego  ślepe  oczy.   Miał   rację   niebezpieczne   czasy.   I   szczerze   mówiąc,   mądrą   rzeczą   było   wprowadzić  dodatkowych  Braci,  a  nie  myśleć  o  powodach  dlaczego  tego  nie   robić  –  choć  z  drugiej  strony,  jeśli  ci  trzej  chłopcy  byli  gotowi  do  walki  obok   nich,  bez  wprowadzania,  to  po  co  się  męczyć?   Ale   pieprzyć   to.   On   był   ze   starej   szkoły,   chce   uhonorować   kogoś,   kto   kładzie  swoje  życie  na  szali,  by  on  mógł  przedłużyć  swoją  własną  linię.   Prawdziwym   problemem,   pomijając   prawo,   jednak...   było,   co   inni   o   tym  myślą?  

102  

Lepiej   było   zapobiec   katastrofie   niż   zostawić   wszystko   spieprzone   po   staremu.     ***     Gdy   zapadła   noc   kilka   godzin   później   Khill   leżał   nagi   w   splątanych   prześcieradłach,   mimo   że   spał,   ani   jego   ciało,   ani   jego   umysł   nie   odpoczywały.   We  śnie,  był  z  powrotem  na  drodze,  gdy  odchodził  z  rodzinnego  domu.   Na   ramieniu   miał   zawieszoną   torbę,   proklamację   wydziedziczenia   wepchniętą  w  pasek  i  portfel  z  jedenastoma  dolarami.   Wszystko   było   krystalicznie   czyste   –   żadnych   przekłamań   z   powodu   mylnego  odtwarzania  wspomnień:  od  wilgotnej  letniej  nocy  po  dźwięk  jego   butów   na   kamykach   na   poboczu...   był   świadomy,   że   nie   miał   przed   sobą   przyszłości.   Nie  miał  dokąd  pójść.  Bez  domu  do  którego  mógł  powrócić.   Brak  perspektyw.  Nawet  przeszłości  już  nie  miał.   Kiedy  słyszał  samochód  za  sobą,  myślał,  że  to  John  i  Blay  –   Jednak   nie.   To   nie   byli   jego   przyjaciele.   To   była   śmierć,   w   postaci   czterech  mężczyzn  w  czarnych  szatach,  którzy  wypłynęli  czterema  drzwiami  i   zaroili  się  wokół  niego.   Gwardia   Honorowa.   Wysłana   przez   jego   ojca,   by   stłuc   go   za   znieważenie  imienia  rodziny.   Co   za   ironia.   Niektórzy   mogliby   założyć,   że   zarżnął   socjopatę,   który   próbował   zgwałcić   jego   kumpla   i   uznaliby   to   za   dobre   posunięcie.   Ale   nie   wtedy,  gdy  napastnik  był  twoim  idealnym  kuzynem.   W  zwolnionym  tempie,  Khill  przyjął  postawę  bojową,  przygotowany  na   atak.   Nie   było   żadnych   oczu   patrzących   bezpośrednio   na   niego,   żadnych   twarzy  do  zapamiętania  -­‐  powodem  tego  był  fakt,  że  szaty  uniemożliwiały  ich   identyfikację,   co   miało   też   stwarzać   wrażenie,   że   całe   społeczeństwo   potępiało  czyn,  którego  dokonał.   Krążyli   i   krążyli,   zamykając   go...   w   końcu   chcieli   sprowadzić   go   do   parteru,  ale  on  nie  zamierzał  się  poddawać.   I  nie  poddał  się.   103  

Ale  on  też  miał  słuszność:  Po  walce,  która  wydawała  się  trwać  godziny,   skończył   na   plecach,   i   wtedy   bicie   zaczęło   się   naprawdę.   Leżał   na   asfalcie,   zakrył   głowę   i   jaja   najlepiej   jak   mógł,   a   ciosy   posypały   się   na   niego,   czarne   szaty  łopotały  jak  skrzydła  wron,  kiedy  był  uderzany  i  znowu  i  ponownie.  Po   jakimś  czasie  nie  czuł  bólu.   Zamierzał  umrzeć  tutaj,  na  poboczu  –   "  Stop!  Nie  zamierzamy  go  zabić!  "   Głos  jego  brata  przerwał  to  wszystko,  przeniknął  do  wszystkich  i  ciosy   się  skończyły  –   Khill  obudził  się  z  krzykiem,  rzucając  ręce  wokół  twarzy,  z  zaciśniętymi   udami  chroniącymi  genitalia-­‐   Docierał  do  niego  brak  ciosów  i  pięści.   Nie  był  na  poboczu.   Potrzebował   światła,   rozejrzał   się   po   sypialni,   w   której   mieszkał   od   czasu  wyrzucenia  z  rodzinnego  domu.  W  najmniejszym  stopniu  nie  pasowała   do  niego,  jedwabne  tapety  i  antyki,  coś  co  wybrałaby  jego  matka  -­‐  a  jednak   w   tej   chwili,   widok   całego   tego   starego   gówna,   które   ktoś   inny   wybrał,   kupił,   powiesił,  i  zatrzymał,  uspokajał  go.   Nawet  gdy  wspomnienia  wracały.   Boże,  głos  jego  brata.   Jego   brat   był   częścią   Gwardii   Honorowej,   która   została   nasłana   na   niego.   Tym   samym   wysłał   silny   sygnał   do   glymerii,   o   tym,   jak   poważnie   rodzina   traktowała   takie   rzeczy     -­‐   to   nie   tak,   że   facet   nie   został   przeszkolony.   Nauczono   go   sztuk   walki,   choć   oczywiście   nigdy   nie   otrzymałby   zgody   na   walkę.  Cholera,  ledwo  pozwalano  mu  na  sparing.   Zbyt  cenny  dla  rodu.  Gdyby  go  zraniono?  Ten,  kto  zamierzał  iść  w  ślady   Ojca  i  stać  się  ostatecznie  Provodhyrem  Rady,  mógł  być  zagrożony.   Małe  ryzyko,  katastrofalnej  szkody  dla  rodziny.   Z   drugiej   strony   Khill?   Zanim   sam   by   zrezygnował,   zostałby   wprowadzony   do   programu   szkoleniowego,   być   może   w   nadziei,   że   dozna   śmiertelnych   obrażeń   w   walce   i   zaszczytnie   umrze   z   honorami   dla   wszystkich.   Stop!  Nie  zamierzamy  go  zabić!  

104  

To  był  ostatni  raz,  kiedy  słyszał  głos  swojego  brata.  Wkrótce  po  tym  jak   Khill   został   wyrzucony   z   domu,   Korporacja   Reduktorów   dokonała   nalotu   i   zabiła  ich  wszystkich,  ojca,  matkę,  siostrę  -­‐  i  Luchasa.   Wszystko   skończone.   I   mimo,   że   cząstka   jego   nienawidziła   ich,   za   to   wszystko  co  mu  zrobili,  nie  życzył  takiej  śmierci  nikomu.   Khill  potarł  twarz.   Czas  na  prysznic.  To  było  wszystko,  co  wiedział.   Podniósł   się   i   wyciągnął,   aż   mu   w   plecach   strzeliło,   sprawdził   telefon.   Grupowy  sms  do  wszystkich  głosił,  że  jest  spotkanie  w  gabinecie  Ghroma   –  i   po  szybkim  rzucie  oka  na  zegarek  stwierdził,  że  miał  mało  czasu.   Co   nie   było   takie   złe.   Gdy   wszedł   na   wysokie   obroty   i   popędził   do   kąpieli,  ulgą  było  skupić  się  na  prawdziwych  rzeczach  zamiast  na  gównianej   przeszłości.   W  końcu  nic  nie  mógł  zrobić,  z  wyjątkiem  przeklina  jej.  I  nawet  kurwa   nie  wiedział,  czy  byłoby  tego  dość  na  dwanaście  wcieleń.   Pobudka  -­‐  pobudka,  pomyślał.   Czas  iść  do  pracy.       Tłumaczenie  Fiolka2708      

105  

TRZYNAŚCIE     W   tym   samym   czasie   w   którym   Khill   oporządzał   siebie   w   głównym   budynku,   Blay   obudził   na   krześle   w   tym   małym   podziemnym   biurze.   Ból   głowy,  który  poczuł  kiedy  jego  budzik  zadzwonił  nie  pochodził  od  Porto  -­‐  był   spowodowany   tym,   że   pominął   Przedświtek.   Ale   człowieku,   pragnął   by   gorzała  była  przyczyną  walenia  w  jego  czaszce.  Mógł  jej  użyć,  bo  był  w  sumie,   niechlujny,  postradał  rozum  i  był  w  rozsypce  przychodząc  tutaj.     Przeklinając,   cofnął   nogi   z   biurka   i   usiadł.   Jego   ciało   było   sztywne   jak   deska,  bóle  wykwitały  w  różnych  miejscach,  gdy  spojrzał  na  górę  na  światło.     Gówno.  Wciąż  był  nagi.     Ale  dajcie  spokój,  dlaczego  skromne  elfy  nie  zakradły  się  i  ubrały  go  we   śnie?  Dlaczego  więc  nie  przypomniał  sobie,  co  zrobił?     Wkładając   szorty,   wsunął   stopy   w   swoje   sportowe   buty,   a   następnie   sięgnął  po  koszulę  –  zanim  przypomniał  sobie  do  czego  jej  użył.     Kiedy  patrzył  na  pogniecione  fałdy  bawełny  i  czuł  sztywne  miejsca  na   miękkim   ubraniu,   zdał   sobie   sprawę,   że   żadna   ilość   racjonalizacji   nie   zamierza   zmienić   faktu,   że   zdradził   Saxtona.   Kontakt   fizyczny   z   kimś   innym   był  tylko  jednym  ze  sposobów  pomiaru  niewierność  i  tak,  to  była  największy   punkt  zwrotny.  Ale  to  co  zrobił  wczoraj  stanowiło  pogwałcenie  ich  związku,   chociaż  orgazm  był  spowodowany  przez  jego  mózg,  a  nie  jego  rękę.     Stając  na  stopach,  był  pół  -­‐  martwy,  kiedy  podszedł  do  drzwi  i  otworzył   je  robiąc  szczelinę.  Jeśli  ktoś  był  w  pobliżu,  zamierzał  cofnąć  się  z  powrotem   do  środka  i  czekać  na  czysty  strzał  w  korytarz:  tak  bardzo  nie  chciał  dać  się   złapać  na  wyjściu  z  tego  pustego  biura,  będąc  na  wpół  ubranym  i  potwornie   wyglądając.   Z   jednej   strony   życie   na   ogrodzonym   terenie   oznaczało,   bycie   otoczonym   przez   ludzi,   którzy   dbali   o   ciebie   ;   minusem   było   to,   że   wszyscy   mieli  oczy  i  uszy,  i  sprawy  innych  dotyczyły  też  ich  samych.     Kiedy  nie  usłyszał  głosów  lub  kroków,  eksplodował  na  korytarz  i  ruszył   szybkim  krokiem,  jakby  był  gdzieś  z  jakiegoś  ważnego  powodu  i  zmierzał  do   swojego  pokoju  w  równie  ważnym  celu.     Miał   wrażenie,   że   dał   radę   uciec,   gdy   uderzył   do   tunelu.   Pewnie,   że    

106  

zwykle   nie   chodził   bez   koszulki,   ale   wielu   Braci   i   samców   robiło   tak   kiedy   wracało  z  siłowni  -­‐  nic  niezwykłego.     I  naprawdę  czuł  się  jak  by  wygrał  na  loterii,  gdy  wyszedł  spod  wielkich   schodów   rezydencji   i   zauważył   pusty   tor   do   kręgli.   Jedynym   problemem   było   to,   że   sugerując   się   odgłosami   zastawy   porcelanowej   sprzątanej   z   jadalni,   musiało   być   później   niż   myślał.   Oczywiście   przegapił   Wieczerzę   -­‐   złe   wieści   dla  jego  głowy,  ale  przynajmniej  miał  kilka  batonów  proteinowych  w  swoim   pokoju.     Jego  szczęście  sie  skończyło  kiedy  tylko  wbiegł  po  schodach  na  drugie   piętro.  Stojąc  przed  zamkniętymi  drzwiami  do  gabinetu  Ghroma,  Khill  i  John   byli  ubrani  do  walki,  ich  broń  była  przypięta,  ich  ciała  pokryte  czarną  skórą.     Prędzej  kurwa  piekło  zamarznie  niż  on  spojrzy  na  Khilla.  Jakby  w  jego   obwodowej  wizji  było  mało  tego  faceta.     "  Co  się  dzieje?  "  Zapytał  Blay.     Mamy   spotkanie,   zamigał   John.   Albo   przynajmniej   powinniśmy.   Nie   dostałeś  wiadomości?   Cholera,   nie   miał   pojęcia,   gdzie   był   jego   telefon.   W   jego   pokoju?   Miejmy   nadzieję.     "  Wezmę  migiem  prysznic  i  zaraz  wracam.  "     Być   może   nie   trzeba   się   spieszyć.   Bracia   siedzą   w   odosobnieniu   przez   ostatnie  pół  godziny.  Nie  mam  pojęcia  co  się  dzieje.     Obok   faceta,   Khill   kołysał   się   tam   i   z   powrotem   w   swoich   shitkickersach,   jego   waga   przesunęła   się   jakby   chciał   iść   na   spacer,   mimo   tego,  że  nie  ruszał  się  z  miejsca.     "  Pięć  minut  "  Blay  mruknął.  "  To  wszystko,  czego  mi  trzeba.  "   Miał  nadzieję,  że  Bractwo  nie  otworzy  tych  drzwi  wcześniej  -­‐  ostatnią  rzeczą,   jakiej  pragnął  było  utknąć  i  czekać  w  dowolnym  miejscu  w  pobliżu  Khilla.     Przeklinając   na   odchodne,   Blay   pobiegł   w   dół   do   swojego   pokoju.   Zazwyczaj  w  tym  czasie  byłby  w  gotowości,  zwłaszcza  jeśli  Sax  był  w  nastroju,   ale  to  byłoby  wham  -­‐  bam,  dziękuję,  ma-­‐     Kiedy  otworzył  drzwi,  zamarł.     Co  jest...  do  diabła?     Worki.   Na   łóżku.   Było   ich   tak   wiele,   że   nie   widział   więcej   niż   cal   i   połowę   królewskiej   wielkości   kołdry   i   wiedział,   do   kogo   należały.   107  

Dopasowane   Gucci,   marynarki   w   kolorze   białym   z   granatowym   logo   i   niebieskie   i   czerwone   pospinane   tkaniny   -­‐   bo   według   Saxtona,   tradycyjny   brązowo-­‐  brązowy  z  czerwonym  i  zielonym  był  ‘  zbyt  oczywisty.  ‘     Blay   zamknął   cicho   drzwi.   Jego   pierwszą   myślą   było,   cholera,   Saxton   wiedział.   Jakoś   facet   dowiedział   się   o   tym   co   wydarzyło   się   w   centrum   szkoleniowym.     Mężczyzna,   o   którym   myślał   wyszedł   z   łazienki   z   naręczem   szamponów,  odżywek  i  produktów.     Zatrzymał  się.     "  Cześć,  "  powiedział  Blay.  "  Bierzesz  urlop?  "     Po   napiętej   chwili,   Saxton   spokojnie   podszedł,   położył   swój   ciężar   w   torbie     podróżnej,   i   rozejrzał   się   wokół.   Jak   zawsze,   jego   blond   włosy   przetoczyły  się  przez  jego  czoło  w  grubych  fałdach.  Był  doskonale  ubrany,  w   tweedowy   garnitur   w   jednym   kolorze,   z   pasującą   kamizelką   i   czerwonym   krawatem   i   czerwoną   chustką   w   kieszeni   dodające   odpowiedni   akcent   kolorystyczny.     "   Myślę,   że   wiesz,   co   mam   do   powiedzenia.   "   Saxton   uśmiechnął   się   smutno."  Bo  jesteś  daleko  od  bycia  głupim  –  w  przeciwieństwie  do  mnie.  "     Blay  poszedł  usiąść  na  łóżku,  ale  musiał  wykalibrować,  by  miał  gdzie  się   zmieścić.   Skończył   na   szezlongu,   z,   dyskretnym   przechyleniem   na   bok,   on   schował  zaspermioną  koszulę.  Usunął  ją  z  oczu.  To  było  przynajmniej  to,  co   mógł  zrobić.     Boże,  czy  to  naprawdę  się  dzieje?     "  Nie  chcę,  żebyś  odchodził"  Blay  usłyszał  własny  zgrubiały  głos.     "  Wierzę  w  to  "     Blay  spojrzał  na  te  wszystkie  worki.  "  Dlaczego  teraz?  "     Zauważył  parę  z  nich  dzień  przedtem,  pod  prześcieradłem,  po  ciężkim   seksie.   Byli   tak   blisko   -­‐   chociaż   jeśli   miałby   być   brutalnie   szczery,   może   to   było  czysto  fizyczne.       Zabierając  może.     "   Oszukiwałem   samego   siebie.   "  Saxton   pokręcił   głową.  "   Myślałem,   że   mogę  to  z  tobą  kontynuować  w  ten  sposób  -­‐  ale  nie  mogę.  To  mnie  zabija.  "     Blay  zamknął  oczy.  "  Wiem,  dużo  w  tej  dziedzinie  -­‐  "     "  To  nie  jest  to  samo,  o  czym  ja  mówię.  "   108  

  Kiedy  Khill  zajął  całą  przestrzeń  między  nimi,  Blay  miał  ochotę  krzyczeć.   Ale  co  by  to  dało:  okazało  się,  że  on  i  Saxton  trafili  do  tego  samego  narożnika   w  tej  samej  bolesnej  chwili.     Jego  kochanek  spojrzał  na  bagaż.  "  Właśnie  skończyłem  to  zadanie  dla   Ghroma.  To  dobry  czas,  aby  zrobić  sobie  przerwę,  wyprowadzić  się  i  znaleźć   inną  pracę  -­‐  "     "  Czekaj,  więc  opuszczasz  też  króla?  "  Blay  zmarszczył  brwi.   "   Jakiekolwiek   rzeczy   stały   się   między   nami,   musisz   nadal   pracować   dla   niego.  To  jest  ważniejsze  niż  nasz  związek.  "     Saxton   opuścił   oczy     "   Podejrzewam,   że   jest   to   dla   Ciebie   o   wiele   łatwiejsze  do  powiedzenia.  "     "   Nieprawda"   Blay   odpowiedział   ponuro.   "   Boże,   jestem   tak...   przepraszam."     "Nie   zrobiłeś   nic   złego,   musisz  wiedzieć,   że   nie   jestem   na   ciebie   zły   czy   rozgoryczony.   Zawsze   byłeś   szczery   i   zawsze   wiedziałem,   że   to   wszystko   zakończy   się   w   ten   sposób.   Ja   po   prostu   nie   znałem   porządku   chronologicznego  -­‐  Nie  wiedziałem,  że...  aż  dotarłem  do  końca.  Co  nastąpiło   teraz.”     O,  kurwa.     Choć  wiedział,  że  Saxton  ma  rację,  Blay  poczuł  kompulsywną  potrzebę   walki  o  nich.  "  Słuchaj,  byłem  naprawdę  rozproszony  przez  ostatni  tydzień,  i   przepraszam.  Ale  rzeczy  mają  tendencje  do  regulacji,  a  ty  i  ja  powrócimy  do   normalności"     "  Jestem  w  tobie  zakochany.  "   Blay  zamknął  usta  z  klapnięciem.     "   Jak   widzisz,   "   Saxton   kontynuował   ochryple,   "   nie   jest   to,   coś,   co   mogłoby  się  zmienić.  To  jest  to  co  czuję  -­‐  i  jestem  przestraszony,  moje  głupie   emocje  spowodowały  że  oddaliliśmy  się  od  siebie.  "     Blay   zerwał   się   na   równe   nogi   i   ruszył   po   lekko   tkanym   dywanie   do   drugiego  samca.     Kiedy   dotarł   do   swojego   celu,   Poczuł   jak   ciężar   spadł   mu   z   serca,   był   tak   rozklejony,   że   pragnął   aby   Saxton   go   przytulił.   Kiedy   przytulił   swojego   pierwszego  prawdziwego  kochanka  do  siebie,  poczuł,  tą  znajomą  różnicę  w   ich  wysokości  i  ten  cudowny  zapach,  wspaniałej  wody  kolońskiej,  część  jego   109  

chciała   debatować   ich   zerwanie,   aż   oboje   zdecydują   się   dać   sobie   znów   szansę.     Ale  to  nie  było  fair.     Tak   jak   Saxton,   miał   mgliste   pojęcie,   że   to   wszystko   skończy   się   w   pewnym   momencie.   I   tak   samo   jak   jego   kochanek,   był   zaskoczony,   że   to   nastąpiło  już  teraz.     Jednak  to  nie  zmienia  wyniku.     Saxton   cofnął   się   "   Nigdy   nie   planowałem   zaangażować   się   emocjonalnie.  "     "   Przykro   mi...   tak...   tak   mi   przykro...   "   Cholera,   to   było   wszystko,   co   wychodziło  z  jego  ust.  "  Dałbym  wszystko  żeby  wyszło  inaczej.  Szkoda,  że  nie   mogę...  być  inny.  "     "   Wiem"   Saxton   wyciągnął   rękę   i   odgarnął   dłonią   włosy   z   boku   twarzy.     "  Wybaczam  ci  -­‐  a  ty  musisz  wybaczyć  sobie.  "     Nieważne,   że   nie   był   pewien,   czy   mógł   to   zrobić   -­‐   zwłaszcza   w   tej   chwili,  i  jak  kurwa  zwykle,  więź  emocjonalna  sprawiła,  że  nie  chciał  i  nie  mógł   się  zmienić  kiedy  po  raz  kolejny  został  okradziony  z  czegoś,  czego  pragnął.     Khill  był  dla  niego  przekleństwem,  kurwa,  facet  naprawdę  nim  był.     ***       Piętnaście   mil   na   południe   od   posiadłości   Bractwa   na   szczycie   góry,   Assail   obudził   się   na   swoim   okrągłym   łóżku   w   jego   okazałym   głównym   apartamencie  w  swojej  rezydencji  na  rzece  Hudson.  Nad  nim,  w  lustrzanych   panelach  zamontowanych  na  suficie,  jego  nagie  ciało  było  miękkie  i  lśniące  w   blasku   świateł  zainstalowanych  wokół  podstawy  materaca.  Wszędzie  wokół   ośmiokątnego   pokoju   było   ciemno,   rolety   wewnętrzne   nadal   były   opuszczone  w  dół,  ukrywając  nadejście  nocy.     Kiedy   rozważał   zbudowanie   domu   z   przeważają   ilością   szyb,   wiedział   że  wiele  wampirów  uznałoby  taką  kwaterę  za  niedopuszczalną.  Większość  w   ogóle  starała  się  unikać  posiadłości.     Zbyt  duże  ryzyko  w  ciągu  dnia.   Assail,   jednak   nigdy   nie   był   skłonny   do   konwencji,   także   niebezpieczeństwa   wynikające  z  mieszkania  w  budynku  ze  zbyt  dużym  dostępem  do  światła  było   110  

czymś  czym  dało  radę  zarządzać  dzięki  komuś.     Wstając,   podszedł   do   biurka,   zalogował   się   na   swoim   komputerze,   i   uzyskał   dostęp   do   systemu   zabezpieczeń,   który   monitoruje   nie   tylko   dom,   ale  cały  teren.  Alarm  zabrzmiał  kilka  razy  podczas  wcześniejszych  godzin  dnia   powiadamiając,   nie   o   zbliżającym   się   ataku,   ale   o   pewnego   rodzaju   aktywnościach,     które   zostały   zgłoszone   przez   Program   filtrujący   systemu   zabezpieczeń.     Prawdę   mówiąc,   nie   miał   siły,   by   być   nadmiernie   zainteresowanym,   niepożądaną  oznaką,  że  musi  się  pożywić  -­‐     Assail  zmarszczył  brwi  kiedy  przejrzał  raport.     Cóż,  nie  było  to  pouczające.     I   w   istocie,   to   właśnie   dlatego   zainstalował   wszystkie   te   mechanizmy   gwarantujące  zachowanie  równowagi  politycznej.     Na   zdjęciach   z   tylnych   kamer,   obserwował,   jak   postać,   ubrana   w   śnieżny    kamuflaż  nadjeżdża  na  nartach  biegowych  poprzez  las,  zbliżając  się   do   jego   domu,   od   północy.   Ktokolwiek   to   był,   pozostał   ukryty   wśród   sosen   dla  większości,  i  badał  właściwości  z  różnych  dających  przewagę  pozycji  przez     około  dziewiętnaście  minut...  zanim  przemierzając  zachodnią  granicę  drzew,   przeszedł   do   nieruchomości   sąsiada,   schodząc   w   dół   na   lód.   Dwieście   metrów   później   mężczyzna   zatrzymał   się,   wyciągnął   znowu   lornetkę,   i   wpatrywał  się  w  dom  Assaila.  Potem  krążył  wokół  półwyspu,  który  sterczał  z   rzeki,  wrócił  do  lasu,  i  zniknął.     Zginając   się   bliżej   w   stronę   ekranu,   Assail   odtwarzał   podejście,   powiększał   by   zidentyfikować   rysy   twarzy,   jeśli   to   możliwe,   ale   nie   było.     Głowa  była  pokryta  maską  dzianiny,  z  wycięciami  tylko  na  oczy,  nos,   i  usta.  Z  włożoną  kurtką  i  spodniami  narciarskimi,  mężczyzna  został  zakryty  w   całości.     Assail,   uśmiechnął   się   do   siebie,   jego   kły   mrowiły   w   odpowiedzi   terytorialnej.     Były   jednak   dwie   strony,   które   mogły   być   zainteresowane   jego   działalnością,  a  wychodząc  na  światło  dzienne,  zrobił  rozpoznanie  dotyczące   rządów   panujących   podczas   tego   rekonesansu,   było   jasne,   że   ta   ciekawość   nie   została   wygenerowana   przez   Bractwo:   Ghrom   nigdy   nie   użyłby   ludzi   do   innego  celu  niż  jako  ostatnia  deskę  ratunku  jeśli  chodzi  o  źródło  pokarmu,  a   111  

żaden   wampir   nie   może   wytrzymać   takiej   ilości   promieni   słonecznych   bez   zamiany  w  pochodnię.     Więc   pozostaje   ktoś   z   ludzkiego   świata   i   był   tylko   jeden   samotny   mężczyzna   mogący   mieć   z   tego   korzyść   i   posiadający   wystarczającą   ilość   zasobów,  aby  spróbować  wyśledzić  jego  i  jego  miejsce  pobytu.     "  Wchodź  ",  powiedział,  zanim  usłyszał  dźwięk  pukania  w  jego  drzwi.     Kiedy   para   mężczyzn   weszła,   nie   kłopotał   się,   aby   odwrócić   wzrok   od   ekranu  komputera.  "  Jak  spałeś?  "     Odpowiedział  znajomy,  głęboki  głos,  "Jak  nieżywy.  "     "   Jakie   to   szczęście   dla   Ciebie.   Złe   samopoczucie   z   powodu   różnicy   między  strefami  czasowymi    może  być  udręką,  tak  słyszałem.  Mieliśmy  gości   dziś  rano,  tak  przy  okazji.  "     Assail  pochylił  się  na  bok,  tak  aby  jego  dwaj  towarzysze  mogli  przejrzeć   nagrania.     To  było  dziwne  mieć  domowników,  ale  on  będzie  musiał  przyzwyczaić   się   do   ich   obecności.   Kiedy   przybył   do   Nowego   Świata,   to   była   podróż   w   pojedynkę,  a  on  został  stworzony  aby  utrzymywać  ten  stan  rzeczy  z  licznych   powodów.   Sukces   w   swojej   wybranej   dziedzinie,   jednak,   wymagał   pełnomocnictwa   więc   zatrzymał   niektóre   kopie   zapasowe   i   tylko   dla   ludzi   którzy  posiadali  jego  częściowe  zaufanie  i  byli  jego  rodziną.     Oraz  parze  z  nich  zaoferował  unikalne  korzyści.   Jego   dwaj   kuzyni   byli   rzadkością   w   gatunku   wampirów:   zestaw   identycznych   bliźniąt.   Gdy   byli   ubrani,   jedynym   sposobem,   którym   można   było  ich  rozróżnić,  był  jeden  pieprzyk  za  uchem;  cała  reszta,  od  ich  głosów  i   ich   ciemnych   oczu,   podejrzanie   mocno   umięśnionych   ciał,   była   swoim   lustrzanym  odbiciem.     "   Idę,   "   Assail   ogłosił.   "   Jeśli   nasz   gość   przyjdzie   ponownie,   bądźcie   gościnni,  dobrze?  "     Ehric,  starszy  o  kilka  minut,  obejrzał  się,  jego  twarz  była  podświetlona   przez   blask   wokół   podstawy   łóżka.   Było   coś   złego   w   tej   przystojnej   kombinacji   cech   -­‐   do   tego   stopnia,   że   prawie   poczuł   litość   dla   intruza.   "   To   będzie  przyjemność,  zapewniam  cię.  "   "  Utrzymaj  go  przy  życiu.  "   "  Oczywiście.  "   112  

"   To   jest   cienka   linia,   z   której   wasza   dwójka   często   nie   zdaje   sobie   sprawy.  "   "  Zaufaj  mi  ".   "  To  nie  o  to  kim  ty  jesteś  zaniepokojony."  Assail  spojrzał  na  drugiego    "  Czy  mnie  rozumiesz?  "     Bliźniak  Ehric'a  pozostał  milczący,  choć  mężczyzna  zrobił  jeden  ukłon.     Ta   niechętna   reakcja   precyzowała   dlatego   Assail   wolałby   zachować   jego  nowe  życie  prostym.     Ale  to  było  niemożliwe,  aby  być  w  więcej  niż  jednym  miejscu  na  raz   -­‐  i   to   naruszenie   prywatności   było   tego   dowodem,   że   nie   mógł   zrobić   wszystkiego  sam.     "   Wiesz,   jak   mnie   znaleźć   ",   powiedział   zanim   zostawił   ich   samych   w   swoim  pokoju.     Dwadzieścia   minut   później,   opuścił   dom   wyprysznicowany,   ubrany   i   będąc  za  kierownicą  swojego  kuloodpornego  Range  Rovera.     Śródmieście   Caldwell   w   nocy   było   piękne   na   odległość,   w   szczególności,   gdy   wjeżdżało   się   na   most.   Dopiero   kiedy   przeniknął   do   systemu   sieci   ulic   miasta,   osad   kanalizacyjny   stał   sie   wyraźny:   uliczki   z   ich   brudnymi   zaspami   i   ich   emanującymi   wyrzuconą   zawartością   koszów   na   śmieci,   pół   zamrożeni   bezdomni   ludzie   opowiadali   prawdziwą   historię   o   newralgicznym  punkcie  władzy     Jego  robota,  była  tutaj.     Kiedy  dotarł  do  Galerii  Sztuki  Benloise,  zaparkował  z  tyłu,  w  jednym  z   dwóch  miejsc,  które  były  równoległe  do  budynku  za  obiektem.  Kiedy  wyszedł   z  SUVa,  zimny  wiatr  przeniknął  pod  jego  płaszcz  z  wielbłądziej  wełny  i  musiał   trzymać   dwie   połówki   razem,   kiedy   przeszedł   na   chodnik,   zbliżając   się   do   drzwi  w  rozmiarze  przemysłowym.     Nie   musiał   pukać.   Ricardo   Benloise   miały   mnóstwo   ludzi   pracujących   dla   niego,   i   nie   wszyscy   z   nich   byli   pracownikami   typu   asysta-­‐   dealer-­‐   współpracownik:  ludzki  samiec  wielkości  parku  rozrywki  otworzył  mu  wejście   i  stanął  z  boku.     "  Czy  on  Cie  oczekuje?  "     "  Nie,  nie  oczekuje.  "     Disneyland  skinął  głową.  "  Chcesz  zaczekać  w  galerii?  "   113  

  "  Tak  byłoby  w  porządku.  "     "  Chcesz  się  czegoś  napić?  "     "  Nie,  dziękuję".     Kiedy  szli  przez  teren  biura,  do  przestrzeni  wystawienniczej,  szacunek   przyznawany  Assailowi  był  teraz  rzeczą  nową   -­‐  zarobioną  przez  obu  wielkimi   zamówieniami   produktów,   które   zostały   wprowadzone   w   równym   stopniu   jak   została   rozlana   krew   niezliczonych   ludzi:   Dzięki   niemu,   samobójstwa   wśród   uciskanych   mężczyzn   w   wieku   osiemnastu   do   dwudziestu   dziewięciu   lat   z   kryminalno   narkotykowymi   aktami   osiągnęły   najwyższy   poziom   wszechczasów   w   mieście,   dzięki   czemu   trafiły   nawet   do   krajowych   wiadomości.     Wyobraź  to  sobie.     Kiedy  prezenterzy  i  dziennikarze  próbowali  zrozumieć  sens  tragedii,  on   nadal   kontynuował   wzrost   swojego   biznesu   za   pomocą   jakichkolwiek   niezbędnych   środków.   Umysły   ludzkie   strasznie   podlegały   sugestii;   to   nie   wymagało   prawie   żadnego   wysiłku   poza   tym,   aby   pośrednicy   dilerzy   trenowali  przystawianie  swoich  pistoletów  do  skroni  i  odciąganie  spustu.  W   ten   sposób     powstaje   pewien   rodzaj   pustki,   więc   wymagało   to   chemicznej   suplementacji.     Assail  miał  narkotyki.  Uzależnieni  mieli  gotówkę.     System  gospodarczy  przeżył  więcej  niż  wymuszoną  reorganizację.     "  Pójdę  do  niego,  "  powiedział  mężczyzna  udając  się  do  ukrytych  drzwi.   "  I  dam  mu  znać,  że  tu  jesteś.  "     "  Nie  spiesz  się.  "       Zostawiając   swoje   własne   urządzenia,   Assail   spacerował   wokół   posiadającej  wysokie  sufity,  otwartej  przestrzeni,  łącząc  ręce  i  umieszczając   je   na   swoich   małych   plecach.   Od   czasu   do   czasu,   zatrzymywał   się,   aby   spojrzeć   na   ‘sztukę’,   która   została   zawieszona   na   ścianach   i   ściankach   działowych   i   przypomniał   sobie,   dlaczego   ludzie   powinni   być   wykorzenieni,   przez  korzystnie  powolne  i  bolesne  środki.     Używając   papierowych   talerzy   przyczepionych   do   taniej   wiórowej   tablicy   i   pokrytej   odręcznymi   cytatami   z   reklamy   telewizyjnej?   Autoportret   powstał   podczas   czyszczenia   zębów?   I   równie   obraźliwe   były   przesadzone   tablice  zamontowane  obok  informacji  deklarujących  ten  nonsens  nazywany   114  

nową  falą  amerykańskiego  ekspresjonizmu.     Tak   wiele   komentarzy   na   temat   kultury   wyrażonych   na   tak   wiele   sposobów.     "  On  jest  już  gotowy.  "     Assail  uśmiechnął  się  do  siebie  i  odwrócił  się  "  Jak  przychylnie.  "     Gdy  wszedł  przez  te  podstępne  drzwi  i  szedł  w  górę  na  trzeci  poziom,   Assail   nie   czuł   się   winny,   że   jego   dostawca   jest   podejrzliwy   i   chce   więcej   informacji   o   swoim   największym   kliencie.   Po   tym   wszystkim,   w   krótkim   czasie,   handel   narkotykami   w   mieście   został   przekierowany   na   nowo     i   przejęty  przez  kogoś  zupełnie  nieznanego.     Mógł  szanować  pozycję  mężczyzny.     Ale  kopanie  skończy  się  tutaj.     Na   szczycie   zestawu   schodów   przemysłowych,   dwoje   innych   dużych   facetów   stało   przed   innymi   drzwiami,   pewni   i   stali,   jak   ściana   nośna.   Podobnie   jak   strażnik   na   pierwszym   piętrze,   otworzyli   szybko   i   skinęli   na   niego  z  szacunkiem.     Po   drugiej   stronie,   Benloise   siedział   na   końcu   długiego,   wąskiego   pokoju,   który   miał   okna   w   dół   jednego   z   boków   i   tylko   trzy   meble:   jego   podniesione  biurko,  które  było  tylko  grubą  płytą  z  drewna  tekowego  z  lampą   modernistyczną   i   popielniczką   dla   niego;   jego   krzesło,   jakiegoś   nowoczesnego   pochodzenia;   i   drugie   siedzenie   naprzeciwko   niego   dla   pojedynczego  gościa.     Człowiek   we   własnej   osobie,   był   jak   jego   środowisko:   schludny,   nadgorliwy   i   czytelny   w   swoim   rozumowaniu.   W   rzeczywistości   jednak   okazało   się,   że   nielegalny   handel   narkotykami   wymagał   zasad   zarządzania   i   umiejętności   interpersonalnych   Dyrektora   Generalnego,   co   oznacza   długą   drogę,  jeśli  chcesz  zarobić  miliony  -­‐  i  zatrzymać  pieniądze.     "   Assail.   Jak   się   masz?   "   drobny   pan   wstał   i   wyciągnął   rękę.   "To   jest   nieoczekiwana  przyjemność.  "     Assail   podszedł,   uścisnął,   co   zostało   wyciągnięte   w   jego   stronę   i   nie   czekał  na  zaproszenie  aby  usiadł.     "   Co   mogę   dla   ciebie   zrobić?   "   Benloise   sam   powiedział,   przysiadając   na  krześle.     Assail   wyjął   kubańskie   cygara   z   wewnętrznej   kieszeni.   Wycinając   115  

koniec,   pochylił   się   do   przodu   i   umieścił   lekceważąco   kawałek   po   prawej   stronie  na  biurku.     Kiedy  Benloise  zmarszczył  brwi,  jakby  ktoś  nasrał  na  jego  łóżku,  Assail     uśmiechnął   się   krótko   błyskając   swoimi   kłami."   To   jest   to,   co   ja   mogę   dla   ciebie  zrobić.  "     "  Och  ".     "  Zawsze  byłem  prywatnym  człowiekiem,  prowadząc  prywatne  życie  z   wyboru.   "   Odłożył   maszynkę   i   wziął     swoją   złotą   zapalniczkę.   Zapalił   zapalniczkę,  pochylił  się  i  zaciągnął  się  aby  cygaro  trwale  się  zapaliło.   "   Ale   ponad   i   poza   tym,   jestem   biznesmenem   angażującym   się   w   niebezpiecznym   handlu.   W   związku   z   powyższym,   jakiekolwiek   wtargnięcie   na  moją  własność  majątek  lub  wtargnięcie  na  moją  anonimowość  odbieram   jako  bezpośredni  akt  agresji  ".     Benloise   uśmiechnął   się   łagodnie   i   delikatnie   zasiadł   z   powrotem   na   krześle   jak   na   tronie.   "   Szanuję   to,   oczywiście,   ale   jestem   skonfundowany,   dlaczego  czujesz  potrzebę,  aby  zwrócić  na  to  mojej  uwagi.  "     "   Ty   i   ja   zawarliśmy   wzajemnie   korzystne   relacje,   i   bardzo   pragnę   by   kontynuować   ten   związek.   "   Assail   zaciągnął   się   cygarem,   uwalniając   chmurę   francusko  –  niebieskiego  dymu.     "  W  związku  z  tym,  chcę  odpłacić  ci  się  podwójnie  szacunkiem,  ale  chce   być   szczery   zanim   podejmę   działania,   że   jeśli   odkryję   jakąkolwiek   osobę   na   moim  terenie,  której  ja  nie  zaprosiłem,  nie  tylko  ją  usunę,  ale  przeprowadzę   też   śledztwo"   znowu   dmuchnął   "   i   zrobię   to,   co   muszę   zrobić   aby   bronić   swojej  prywatności.    Czy  wyrażam  się  wystarczająco  jasno?  "     Brwi  Benloise  spadły  nisko,  jego  ciemne  oczy  zbystrzały.     "  Czy  tak  jest?  "  Assail  mruknął.     Była,  oczywiście,  tylko  jedna  odpowiedź.  Zakładając,  że  człowiek  chce   żyć  znacznie  dłużej  niż  do  następnego  weekendu.     "  Wiesz,  przypominasz  mi  swojego  poprzednika,  "  Benloise  powiedział   ze  swoim  angielskim  akcentem.  "Czy  spotkałeś  Wielebnego?  "     "  Obracaliśmy  się  w  niektórych  z  tych  samych  kręgów,  tak.  "     "   Zginął   dość   gwałtownie.   Około   rok   temu   od   teraz?   Jego   klub   został   wysadzony  w  powietrze.  "     "  Wypadki  się  zdarzają.  "   116  

  "  Zazwyczaj  w  domu,  tak  słyszałem.  "     "  Coś  mogę  pamiętać.  "     Kiedy  Assail  skierował  oczy  prosto  na  niego,  Benloise  pierwszy  porzucił   jego  spojrzenie.  Przeczyszczając  gardło,  największy  importer  narkotyków  na   wschodnim   wybrzeżu   przetoczył   dłoń   po   swoim   błyszczącym   biurku,   jakby   chciał  wyczuć    słoje  drewna  biegnące  przez  drewno  tekowe.     "   Nasza   firma,   "   Benloise   powiedział,   "   ma   delikatny   ekosystem,   dla   solidności   finansowej,   musi   być   starannie   utrzymana.   Stabilność   jest   rzadka   i   bardzo  pożądana  przez  ludzi  takich  jak  ty  i  ja.  "     "  Zgadzam  się.  I  w  tym  celu  planuję  wrócić  po  zakończonym  wieczorze   po   moją   płatność   okresową,   jak   zostało   to   zaplanowane.   Jak     mam   to   w   zwyczaju,  przyjdę  do  ciebie  w  dobrej  wierze,  i  nie  daję  żadnego  powodu  abyś   wątpił  we  mnie  lub  moje  intencje  ".     Benloise   zaprezentował   inny   gładki   uśmiech.   "   Sprawiasz,   że   to   brzmi   tak,   jakbym   stał   za   tym   wszystkim   "   przeniósł   rękę   dookoła,   machając   lekceważąco  go  w  powietrzu,  "  cokolwiek  cię  zdenerwuje.  "     Przechylając   się,   Assail   opuścił     brodę   i   spojrzał.   "Nie   jestem   zdenerwowany.  Jeszcze.  "     Jedna  z  rąk  Benloise  ukradkiem  znikła  z  oczu.  Ułamek  sekundy  później   Assail   usłyszał   jak   otwierają   sie   drzwi   w   dole   na   drugim   końcu   pomieszczenia.     Utrzymując  swój  głos  niskim,  Assail  powiedział:  "To  było  z  uprzejmości   dla   Ciebie.   Następnym   razem   jeśli   znajdę   kogoś   na   mojej   własności,   nieważne  czy  ich  wyślesz  czy  nie,  nie  będę  nawet  w  połowie  tak  uprzejmy.  "     Po  czym  wstał  i  zgasił  palące  się  cygaro  na  biurku.     "  Życzę  ci  delikatnego,  dobrego  wieczoru  ",  powiedział,  zanim  odszedł.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1

117  

CZTERNAŚCIE     Jeśli  mowa  o  późnym  starcie.     Kiedy  Khill  zmaterializował  się  z  dala  od  rezydencji,  nie  mógł  uwierzyć,   że   jest   10   w   nocy,   a   oni   dopiero   zaczynali.   Bractwo   zostało   zatrzymane   w   gabinecie   Ghroma   na   jakąś   wieczność,   a   kiedy   on   i   John   zostali   w   końcu   wpuszczeni,   V   oświadczył,   że   ma   żelazny   dowód   na   winę   Bandy   Drani,   a   to   doprowadziło   do   półgodzinnej   rozmowy   o   tym   śmieciu   Xcorze   i   jego   kumplach.     Pojawiło  się  wiele  kreatywnych  zastosowań  słowa  kurwa,  a  także  kilka   zajebistych   sugestii   na   miejsca,   w   które   można   byłoby   im   wetknąć   jakieś   przedmioty.     Nigdy   nie   pomyślał   o   grabiach   ogrodowych   na   przykład.   Zabawa.   Zabawa.     I  Blay  opuścił  to  wszystko.     Materializując  się  w  lesie  w  południowo  zachodniej  części  posiadłości,   Khill  powstrzymał  się  przed  zrobieniem  czegokolwiek  by  zatrzymać  faceta  –   choć  faktem  też  było,  że  wojownik  poszedł  na  górę  i  już  nie  wrócił.       I   choć   większość   wypadków   zdarza   się   w   domu,   zakładał,   że   się   nie   pośliznął  i  upadł  czy  coś.  Chyba,  że  Saxton  grał  piłką  z  marmuru  w  łazience.   Czując   jakby   sam   siebie   walnął   w   twarz   spoglądał   na   ośnieżony   krajobraz  kiedy  John,  Rankohr  oraz  Z  pojawili  się  obok  niego.     Współrzędne,   które   zostały   znalezione   w   telefonach   tych   złodziei   samochodu   z   poprzedniej   nocy,   wskazywały   pozornie   opuszczone   nieruchomości   oddalone   o   dziesięć   czy   piętnaście   mil   od   miejsca   gdzie   dogonił  swojego  skradzionego  Hummera.     -­‐  Co  do  diabła?  -­‐  ktoś  odezwał  się,    więc  spojrzał  przez  ramię  i  pomyślał   to   samo   na   widok   wyłaniającego   się   za   nimi   kanciastego,   wysokiego   jak   kościelna  wieża  i  wyglądem  przypominającego  kosz  na  śmieci  budynku.   -­‐  Hangar  samolotowy  –  powiedział  Zbihr  i  zaczął  iść  w  jego  kierunku.  -­‐     Na  pewno.  

118  

  Khill,   zamykał   pochód,   w   razie   gdyby   ktoś   postanowił   wyskoczyć   z   nienacka.  Blay  zmaterializował  się  znikąd.  Samiec  był  ubrany  w  skóry  i    ciężko   uzbrojony,   jak   każdy   z   nich.   Widząc   go,   stopy   Khill   zwolniły,   a   następnie   zatrzymały   się,   grzęznąc   w   śniegu,   głównie   dlatego,   że   nie   chciał   stracić   równowagi  i  wyglądać  jak  idiota.   Boże,  pomyślał,  że  Blay  wygląda  jak  ponury  skurczybyk,  gdy  ten  zaczął   iść  w  tym  samym  kierunku  co  oni.  Jakieś  problemy  w  raju?13.     Mimo,   że   nie   nawiązali   żadnego   kontaktu   wzrokowego,   Khill   czuł   się   zmuszony  do  powiedzenia  czegokolwiek.   -­‐  Co  się...  -­‐     Nie  dopowiedział  ‘dzieje’,  nie  skończył  pytania.  Po  co?  Facet  przeszedł   koło  niego  jakby  go  tam  nie  było.   -­‐   Jestem   świetny-­‐   Khill   wznowił   mozolną   wędrówkę   przez   pokrywę   lodową.   –Wszystko   świetnie,   dzięki,   że   pytasz.   Oh,   masz   jakieś   problemy   z   Saxtonem?   Serio?   Co   myślisz   o   tym   byśmy,   gdzieś   wyskoczyli   napić   się   i   porozmawiali   o   tym?   Tak?   Świetnie.   Mogę   być   twoim   pocieszeniem— Przerwał   swoją   fantazję,   kiedy   wiatr   zmienił   kierunek,   a   do   jego   nozdrzy   dotarł  słodki  i  obrzydliwy  odór.       Wszyscy  złapali  za  broń  i  skupili  się  na  hangarze.     -­‐  Jesteśmy  pod  wiatr  –  Powiedział  cicho  Rankohr  –  Musi  być  tam  wielki   jak  dupa  bałagan.               Cała   piątka   zbliżyła   się   do   obiektu   ostrożnie,   rozchodząc   się,   wachlując   i   przeszukując   teren   oświetlony   błękitną   księżycową   poświatą   w   poszukiwaniu  jakiegoś  ruchu.     Hangar   miał   dwa   wejścia,   jedno   było   dwuskrzydłowe   i   wystarczająco   szerokie,   by   zmieścić   skrzydła   samolotu,   oraz   drugie   dla   ludzi,   wyglądające   jak   wejście   dla   lalek   w   porównaniu   do   pierwszego.   I   Rankhor   miał   rację:   mimo,   że   lodowate   zimowe   podmuchy   uderzały   w   nich   do   głębi,   zapach   wystarczył  by  szarpać  wnętrzności  nosa  i  to  nie  w  pozytywnym  sensie.       Masakra,  zimno  zazwyczaj  maskuje  smród.     Komunikując  się  za  pomocą  sygnałów  ręcznych,  podzielili  się  na  dwie  grupy,   on   i   John   wzięli   jedną   stronę   podwójnych   mamucich   drzwi,   a   Rankhor,   Blay   i   Z  mniejsze  wejście.                                                                                                                           13

 taaaaak!!!!  FUCK  U  SAXTON:D:D     119  

  Rankhor  kierował  nimi  i  sprzęgał  ich  do  działania.  Jeśli  w  środku  byłaby   drużyna   piłkarska   reduktorów,   wysłanie   tego   Brata   przodem   miało   sens,   ponieważ   miał   on   wsparcie   jakiego   nie   miał   nikt:   jego   bestia   kochała   reduktorów  i  to  nie  w  romantycznym  sensie.     Mówiąc  o  jego  cukiereczkach  14     Hollywood  uniósł  rękę  nad  głowę.  Trzy…  dwa…  jeden…  i  przemknął  w   całkowitej  ciszy,  popchnął  drzwi  i  wślizgnął  się  do  środka.  Za  nim  wszedł  Z  i   Blay.     Khill   poczuł   jak   serce   bije   mu   jak   szalone   ze   strachu,   że   mężczyzna   wskoczył  w  nieznane  bez  niczego  prócz  pary  czterdziestek15,  co  mogłoby  go   chronić.  Boże,  myśl,  że  Blay  mógłby  dziś  zginąć,  na  jego  oczach,  podczas  tego   byle  jakiego  zadania,    sprawiała,  że  chciał  zatrzymać  to  całe  bronienie,  całe   to   gówno   i   zmienić   Blaya   wojownika   w   Blaya   bibliotekarza.   W   modela.   Fryzjera...     Przeraźliwy   gwizd,   który   przyszedł   nie   więcej   niż   sześćdziesiąt   sekund   później  był  wybawieniem.  To  był,  Z  oczywiście.   Sygnał   dla   niego   i   Johna   by   zmienili   pozycje,   i   przetasowali   się   do   teraz   otwartych  drzwi,  i  weszli  przez...      Okej,  wow.  Mówiąc  o  oleju  i  pieprzonym,  kurwa  smrodzie...     Trójka,  która  weszła  pierwsza  świeciła  latarkami,  przecinając  światłem   mrok  i  oświetlając  to  co  w  pierwszej  chwili  wyglądało  na  tafle  czarnego  lodu.   Tyle,   że   to   nie   było   czarne   i   to   gówno   nie   zostało   zamrożone.   To   była   skrzepnięta   krew   ludzka,   jakieś   trzysta   galonów.   Połączona   z   całym   mnóstwem  Omegi.     Hangar  chwilę  temu,  był  miejscem  masywnej  indukcji  na  wielką  skalę,   w  tym  gospodarstwie,  podczas  gdy  z  zewnątrz  wyglądało  jakby  nigdy  nic  się   nie  działo.   -­‐  Zgaduję,  że  chłopcy,  którzy  spuścili  ci  manto,  byli  na  czele  piekielnej   partii  –  Powiedział  Rankhor.     -­‐   Gadasz   –   mruknął   Z.   Światła   latarek   oświetliły   stary   zagrzybiały   samolot  z  tyłu  hangaru  i  nic  więcej.  Z  pokręcił  głową.   -­‐  Chodźmy  przeszukać  teren  na  zewnątrz,  tu  nic  nie  ma.                                                                                                                             14

 reduktorzy  ;D      kaliber  broni  

15

120  

  ***     Biorąc   pod   uwagę,   że   domek   wyglądał   nieszczególnie   z   zewnątrz,   jak   typowy  myśliwski  domek  w  lesie,  pana  C  kusiło,  aby  ominąć  to  cholerstwo.   Wnikliwość   jednak   miała   swoje   zalety.   Położenie   domku   z   milą   lub   dwoma   obszaru   ziemi   dookoła,   sprawiała,   że   może   być   wykorzystany   kiedyś   jako   siedziba.       Jeśliby   się   zastanowić,   to   mądrzej   było   sprawdzić   jego   użyteczność,   zanim   użył   tamtego   hangaru   do   największej   w   indukcji   w   historii   społeczeństwa  reduktorów.     Ale   wówczas   priorytetem   było:   Po   pierwsze,   musiał   zdobyć   kontrolę;   po   drugie,   uzasadnić   awans;   po   trzecie,   musiał   zająć   się   tymi   wszystkimi   nowymi   reduktorami.   A   to   oznaczało,   że   potrzebuje   zasobów.   Szybko.   Wielki   bałagan,   który   nastąpił   po   niechlujnej,   doniosłej   ceremonii   Omegi   i   okresie   przyprawiającym   o   mdłości,   który   trwał   przez   nieskończoną   liczbę   godzin,   pan  C  zapakował  nowych  rekrutów  na  szkolny  autobus,  który  ukradł  z  firmy   handlującej   używanymi   ciężarówkami   tydzień   temu.   Mimo   wyczerpania   i   dyskomfortu   fizycznego   byli   dobrymi   chłopaczkami,   siadali   na   siedzeniach,   po   dwóch   jakby   byli   na   jakiejś   pieprzonej   arce   Noego.   Stamtąd   odwiózł   ich   osobiście-­‐  nie  ufał  i  nie  powierzyłby  takiego  ładunku  nikomu  –  zawiózł  ich  do   Brunswickiej  Szkoły  dla  Dziewcząt.       Nieistniejąca   już,   prywatna   szkoła   podstawowa   znajdowała   się   na   przedmieściach,   na   trzydziestu   pięciu   zapomnianych,   zarośniętych,   rozpadających   się   akrach   ziemi.   Pogłoski   o   tym,   że   teren   jest   nawiedzony   trzymały  normalnych  ludzi  z  dala.  Na  razie,  Społeczeństwo  reduktorów  było   dzikimi   lokatorami,   ale   znak   „Na   sprzedaż”   stojący   koło   drogi   znaczył,   że   może  to  zmienić  jak  tylko  wyciągnie  trochę  gotówki.       Z   jego   chłopcami   kończącymi   przemianę   w   szkole,   zabójcami   w   śródmieściu  nękającymi  Bractwo,  działał  na  własną  rękę,  dodając  niewielkie   aktywa   do   majątku   pozostawionego   w   społeczeństwie,   wliczając   w   to   ten   odcinek  głównie  pustego  lasu  na  północ  od  miasta.  Choć  zaczynał  wierzyć,  że   marnuje  czas.     Stąpając   po   ganku   domku,   poświecił   latarką   w   najbliższe   okno.   Kuchenka.   Drewniany   stół   z   dwoma   krzesłami.   Trzy   prycze,   bez   materacy   i   121  

pościeli.   Kuchnia   ze   spiżarnią.   Z   tyłu   znalazł   pusty   agregat   na   gaz   i   zardzewiały   zbiornik   na   ropę,   który   sugerował,   że   to   miejsce   miało   jakieś   ogrzewanie  kiedyś.  Wracając  do  frontu,  nacisnął  na  klamkę,  drzwi  okazały  się   zamknięte.   Nieważne.  Nie  ma  tam  nic  wielkiego.     Wyciągnął  z  kurtki  mapę,  zlokalizował  swoje  położenie.  Zaznaczył  mały   kwadrat   na   mapie,   wyjął   kompas   i   skierował   się   na   północny   zachód.     Zgodnie   z   tą   mapą,   którą   znalazł   w   dawnej   siedzibie   reduktorów,   ten   teren   miał   jakiś   pięćset   akrów   i   takie   domki   znajdowały   się   w   różnych   odstępach   od   siebie,   na   całym   terenie.   Wywnioskował,   z   tego,   że   obozowali   tu   różni   ludzi,  że  był  to  pewnego  rodzaju  współczesny  teren  łowiecki,  który  przegrał  z   ciężarem   nowojorskich   podatków   i   został   odkupiony   przez   Reduktorów   z   powrotem  w  latach  osiemdziesiątych.       Przynajmniej   tak   było   napisane   odręcznie   w   rogu,   Bóg   jeden   wie,   czy   reduktorzy   są   nadal   właścicielami.   Biorąc   pod   uwagę   stan   finansowy   organizacji,   stary   dobry   stan   Nowy   Jork   może   mieć   prawo   podatkowe   wielkości  goryla  albo  może  przejęli  już  to  wszystko.     Przerwał   rozmyślanie   i   sprawdził   kompas   jeszcze   raz.   Kurde,   był   chłopcem   z   miasta,   a   oni   nie   cierpieli   rycia   na   zewnątrz   w   lasach   wieczorem,   brodząc   przez  śnieg,   zaznaczając   to   gówno   na   mapie,   jak   jakiś   strażnik   leśny.   Ale   musiał   zobaczyć   na   własne   oczy   gdzie   miał   pracować   więc   nie   miał   wyjścia.     Przynajmniej  miał  źródło  zysku  na  oku.  Za  dwadzieścia  cztery  godziny,   kiedy  ci  jego  chłopcy  staną  na  nogi,  miał  zamiar  zacząć  ponownie  napełniać   kasetki  pieniędzmi.  To  był  pierwszy  stopień  do  regeneracji.     Krok  drugi?     Dominacja  nad  światem.       Tłumaczenie:  nuffanilia    

122  

PIĘTNAŚCIE   Krwawiła.   Kiedy   Layla   spojrzała   na   papier   toaletowy   w   swojej   dłoni,   czerwona   plama  na  białej  powierzchni  była  równorzędna  z  krzykiem.  Sięgając  za  siebie,   poczerwieniała  i  musiała  złapać  się  ściany,  aby  utrzymać  równowagę.   Z   jedną   ręką   na   podbrzuszu,   a   drugą   rzuconą   na   umywalkę,   a   następnie   o   framugę   drzwi   do   sypialni,   potknęła   się   i   poszła   prosto   do   telefonu.         W   pierwszym   odruchu   chciała   wezwać   Dr   Jane,   ale   zdecydowała   przeciwnie.   Przypuszczając,   że   właśnie   roni,   chciała   oszczędzić   Khillowi   gniewu   Najsamca   –   pod   warunkiem,   że   ukryje   to   pod   szlafrokiem.   A   skorzystanie   z   prywatnego   lekarza   Bractwa,   prawdopodobnie   nie   było   najlepszym   sposobem   na   zachowanie   tajemnicy.   Poza   tym   był   tylko   jeden   powód   krwawienia   kobiety   –   i   pytania   o   jej   chcączkę   oraz   o   to   jak   została   obsłużona,  pojawiłyby  się  nieuchronnie.     Z   szuflady   przy   stoliku   nocnym,   wyjęła   mały   czarny   notes.   Znalazła   numer   do   kliniki   rasy   i   wykręciła   go   drżącymi   rękami.   Gdy   chwilę   później   odkładała  słuchawkę,  była  już  umówiona  za  pół  godziny.     Tyle,   że   nie   miała   pojęcia   jak   się   tam   dostanie.   Nie   mogła   się   zdematerializować   –   była   zbyt   rozemocjonowana,   a   poza   tym   nie   było   to   wskazane   dla   kobiet   w   ciąży.   A   ona   nie   czuła   się   na   siłach,   by   sama   tam   pojechać.   Lekcje   Khilla   były   wszechstronne,   ale   nie   mogła   sobie   wyobrazić   siebie,   że   w   tej     sytuacji   miała   jechać   autostradą   i   starać   się   nadążyć   w   natłoku  ludzkiego  ruchu  ulicznego.     Fritz  Perlmutter  był  jedynym  wyjściem.   Podchodząc   do   szafy   wnękowej,   wyszukała   miękką,   luźną   sukienkę,   skręciła  w  grubą  linę  i  umocowała  między  swoimi  nogami,  z  pomocą  kilku  par   bielizny.   Rozwiązanie   kwestii   jej   krwawienia   było   niewiarygodnie   nieporęczne  i  utrudniało  jej  chodzenie,  ale  w  tej  chwili  był  to  najmniejszy  z   jej  problemów.     Telefon  do  kuchni  upewnił  ją,  że  kamerdyner  ją  zawiezie.    

123  

Teraz   musiała   zejść   schodami   do   przedsionka,   a   potem   wsiąść   do   limuzyny,  starając  się  nie  spotkać  żadnego  samca  w  rezydencji.     Kiedy   już   miała   opuścić   swój   pokój,   złapała   swoje   odbicie   w   lustrze   wiszącym  na  ścianie.  Jej  biała  szata  i  formalne    uczesanie  ogłaszały  jej  status   Wybranki   jak   nic   innego   nie   mogłoby   –   nikt   z   gatunku,   poza   świętymi   samicami  Pani  Kronik,  nie  ubierał  się  w  ten  sposób.  Nawet  gdyby  pojawiła  się   pod   przybranym   nazwiskiem,   które   podałaby   recepcjonistce,   każdy   mógłby   domyślić  się,  że  przynależy  do  innego  świata.     Zrzucając   togę,   próbowała   wciągnąć   na   siebie   spodnie   do   jogi,   ale   przez   wyściółkę,   która   sobie   zaaplikowała   było   to   niewykonalne.   Dżinsy,   które  kupiła  razem  z  Khillem,  również  odpadały.  Unosząc  luźną  sukienkę  na   ramiączkach,  użyła  papierowych  ręczników  z  łazienki,  które  pomogły  załatwić   jej   problem,   a   potem   udało   jej   się   włożyć   dżinsy.   Ciężki   sweter   dodał   objętości   i   ciepła,   a   opaska   na   włosach   sprawiła,   że   wyglądała   prawie   normalnie.     Wychodząc   z   pokoju,   ściskała   mocno   komórkę,   którą   dał   je   Khill.   Pomyślała   przez   chwilę   żeby   zadzwonić,   ale   tak   naprawdę,   co   tu   było   do   powiedzenia?  Czy  miał  większy  wpływ  niż  ona  na  przebieg  tego  co  się  z  nią   działo  –  och,  najdroższa  Pani  Kronik,  traciła  swoje  młode.     Ta   myśl   pojawiła   się   w   jej   głowie,   gdy   dotarła   do   szczytu   schodów:   traciła   ich     młode.   Właśnie   w   tym   momencie.   Naprzeciwko   królewskiego   gabinetu.     Nagle  sufit  przestronnego  i  okazałego    foyer,  zwalił  jej  się  na  głowę,  a   ściany  ścisnęły  tak,  że  nie  mogła  złapać  tchu.     „Wasza  łaskawość?”   Otrząsając   się,   spojrzała   w   dół   na   czerwony   chodnik.   Fritz   stał   u   podnóża   schodów,   na   jego   cudownej,   starej   twarzy   malował   się   wyraz   niepokoju.     „Wasza  łaskawość,  idziemy  teraz?”   Kiedy   przytaknęła   i   zaczęła   schodzić   ostrożnie   w   dół,   nie   mogła   uwierzyć,   że   wszystko   na   nic,   wszystkie   te   godziny   wysiłku   z   Khillem…   mrożące  następstwa,  kiedy  nie  śmiała  się  poruszyć  …  rozmyślania  i  obawa,  i   cicha,  zdradliwa  nadzieja.     Fakt,  że  oddała  swoje  dziewictwo  na  nic.     124  

Ból  i  uczucie  porażki,  jakiego  miał  doznać  Khill,  niezmiernie  dodawały   się    do  jej  własnego  cierpienia.  Podczas  jej  chcączki,  złożył  w  ofierze  własne   ciało,  jego  pragnienie  posiadania  młodego  z  własnej  krwi,  sprowokowało  go   do  zrobienia  czegoś,  czego  w  innym  wypadku  nigdy,  by  nie  wybrał.     Biologia  miała  własny  plan,  który  niczego  nie  ułatwiał.   Utrata  …  wciąż  czuła,  że  to  jej  wina.       ***     Sierść  psa,  który  cię  ugryzł.     Saxton   wierzył,   że   to   było   prymitywne,   ale   teraz   był   skłonny   tak   powiedzieć.  Stojąc  nago  przed  lustrem  w  łazience,  ułożył  wysuszone  suszarką   włosy  i  przeciągnął  prze  nie  palcami  w  górę.  Fale  ułożyły  się  jak  zwykle,  blond   kosmyki   znalazły   perfekcyjne   ułożenie,   stanowiąc   uzupełnienie   jego   kwadratowej,  gładkiej  twarzy.    Obraz,  któremu  się  przyglądał,  był  dokładnie   taki   sam,   jak   poprzedniej   i   wcześniejszych   nocy,   a   jednak   czuł   jakby   to     znajome  odbicie,  należało  do  innej  osoby.     Jego  wnętrze  bardzo  się  zmieniło,  chociaż  wydawało  się,  że  rozsądnie   byłoby  przypuszczać,  że  zmiana  dotyczy  tylko  wyglądu  zewnętrznego.  Ale  tak   nie   było.   Odwracając   się   i   podchodząc   do   szafy   wnękowej,   domyślał   się,   że   nie  powinien  być  zaskoczony,  każdy  jego  wewnętrzny  i  zewnętrzny  smutek,   jego  fałszywe  opanowanie.     Po   rozmowie   z   Blayem,   zajęło   mu   godzinę   przeniesienie   wszystkiego,   co   było   w   sypialni   jego   kochanka,   z   powrotem   do   apartamentu   w   głębi   korytarza.   Była   to   kwatera,   którą   otrzymał   na   początku   kiedy   przybył   do   rezydencji,   jednak,   gdy   sprawa   z   Blayem   zaczęła   się   rozwijać,   jego   rzeczy   stopniowo  migrowały  do  innego  pokoju.         Proces   przemieszczania   przyrastał,   zupełnie   jak   jego   miłość:     jedna   koszula   i     jedna   para   butów,   pewnej   nocy   szczotka   do   włosów,   i   skarpetki   następnej   …   rozmowa   była   przerywnikiem   siedmiogodzinnych   erotycznych   maratonów,   dążących   do   wanny   lodów   kawowych   Brayers   jedzonych   jedną   łyżeczką.     Nie  był  świadomy  drogi  jaką  przebyło  jego  serce,  podobnie  jak  turysta   zagubiony   na   pustkowiu.     Pół   mili   i   mógłbyś   zobaczyć   miejsce,   z   którego   125  

zacząłeś,   potrafiłbyś   z   łatwością   odnaleźć   powrotną   drogę   do   domu.   Ale   dziesięć  mil  i  kilka  rozwidleń  drogi  później,  nie  było  już  powrotu.  A  wtedy  nie   pozostaje   nic   innego,   jak   tylko   zebrać   swoje   zasoby,   zbudować   sobie   schronienie  i  zapuścić  świeże  korzenie.     Uznał,   że   mógłby   budować   swoje   nowe,   osobiste   miejsce   na   ziemi   z   Blayem.     Tak,   było.   Poza   tym,   jak   długo   mogłaby   przetrwać   miłość   bez   prawdziwej   wzajemności?   Ogień   potrzebuje   tlenu,   aby   go   rozniecić,   tak   samo  emocje.     Nie,  jeśli  chodziło  o  Khilla,  najwyraźniej.  Nie  dla  Blay.     Saxton   postanowił   jednak   nie   opuszczać   królewskiego   dworu.   Blay   miał,  co  do  tego  rację.  Ghrom  potrzebował  go,  a  on  lubił  swoją  pracę  tutaj.   To   było   szybkie   tempo,   wyzwanie   …   i   jego   egoistyczne   pragnienie,   by   być     tym  prawnikiem,  który  zreformuje  prawo  we  właściwy  sposób.     Przypuszczał,   że   tron   nie   zostanie   obalony,   a   on   nie   straci   głowy   pod   rządami  nowego  reżimu.     Ale  nie  możesz  przeżyć  życia  martwiąc  się  o  takie  rzeczy.     Odsuwając  wełniany  garnitur  w  kurzą  stopkę  z  szafy,  wybrał  zapinany   na  guziki  z  kamizelką  i  położył  wszystko  na  łóżku.     To   było   smutne,   raczej   nieatrakcyjny   banał,   iść   szukać   czegoś   apetycznego,   co   pomogłoby   zaaplikować   lek   na   ból   emocjonalny,   ale   on   przedkładał  orgazm  ponad  ckliwe  upijanie  się.  Co,  więcej,  maksyma:  udawaj   tak  długo,  dopóki  nie  znajdziesz  celu,  była  prawdziwa.     I   było   to   szczególnie   prawdziwe,   gdy   tak   patrzył   na   siebie,   ubranego,   przed   lustrem   do   podłogi   w   łazience.     Zdecydowanie   miał   to   coś   i   to   pomagało.     Zanim   wyszedł,   sprawdził   dwa   razy   swój   telefon.   Stare   Prawo   zostało   przerobione  zgodnie  z  poleceniem  Ghroma  i  teraz  był  w  pogotowiu,  czekając   na  następne    zadanie.     Wyobrażał  sobie,  że  dość  szybko  by  się  o  tym  dowiedział.     Ghrom  był  notorycznie  wymagający,  ale  nigdy  nierozsądny.     Tymczasem,   zamierzał   utopić   swoje   smutki   w   jakimś   apetycznym,   dwudziestoletnim,  wysokim,  wysportowanym  sześciopaku.       126  

Najlepiej  ciemnowłosym.  Albo  blond.         Tłumaczyła:  SarahRockwell  

 

127  

SZESNAŚCIE   "  Ktoś  już  tu  był".   Gdy   Rankhor   mówił,   Khill   wyjął   latarkę   i   świecił   dyskretnie   w   dół   na   ziemię.   Rzeczywiście,  ślady  na  śniegu  były  świeże,  niezasypane  przez  fruwające   płatki...  więc  tamci  poszli  bezpośrednio  na  polanę  w  lesie.  Wyłączył  światło,   skupił  się  na  domku  myśliwskim  przed  sobą,  który  zdawał  się  być  opuszczony   na   chłodne   dni:   brak   dymu   który   wirowałby   z   kamiennego   komina,   bez   poświaty  od  oświetlenia  i  co  najważniejsze,  bez  zapachów  niczego.   W   pięciu   okrążali   domek,   krążąc   po   polanie   i   przemykając   ukradkiem   do   szerszego   narożnika.   Kiedy   nie   było   żadnej   reakcji   obronnej,   stawili   się   wszyscy  na  płytkim  ganku  i  przyjrzeli  wnętrzu  przez  pojedynczo  szklone  okna.   "  Nada  "  mruknął  Rankhor  podchodząc  do  drzwi.   Szybki  test  klamki  -­‐  zamknięte.   Brat   uderzył   ogromnym   ramieniem   w   panel   drzwi   i   części   pofrunęły,   fragmenty  zamka  spadały  rozproszone  razem  z  odłamkami  drewna.   "   Cześć,   kochanie,   jestem   w   domu,   "   krzyknął   Hollywood,   kiedy   wmaszerował  do  środka.   Khill   i   John,   zgodnie   z   uzgodnieniami   zatrzymali   się   na   ganku,   a   Blay   i   Z   zajęli  się  przeszukiwaniem.   Wokół   nich   w   lesie   było   cicho,   ale   jego   bystre   oczy   prześledziły   te   ślady...  ktoś  po  pobycie  w  domku,  udał  się  w  kierunku  północno-­‐zachodnim.   Cholernie   dobra   sugestia,   ktoś   był   tu   przed   nimi,   przeszukując   nieruchomość  w  tym  samym  czasie.   Człowiek?  Reduktor?   Bardziej  ten  drugi,  biorąc  pod  uwagę  wszystkie  gówna  w  tym  hangarze   -­‐  i  fakt,  że  cała  ta  nieruchomość  była  nadzorowana  i  dzięki  temu  stosunkowo   bezpieczna.   Chociaż   najpierw   będą   musieli   zamówić   Stanley   Steemer16     do   posprzątania  tego  bałaganu.                                                                                                                           16

 profesjonalna  firma  sprzątająca  

128  

Głos  Blaya  dotarł  przez  otwarte  drzwi.  "  Mam  coś.  "   Sytuacja   ta   nadwyrężyła   całą   silną   wolę   Khilla,   by   nie   przerwać   umowy   o   pilnowaniu   lasu   i   nie   obrócić   się,   by   zajrzeć   do   środka   -­‐   i   nie   dlatego,   że   szczególnie   przejmował   się   tym   co   zostało   znalezione.   Przez   cały   czas   ich   śledztwa,  on  ciągle  sprawdzał  Blaya,  sprawdzał,  by  zobaczyć,  czy  jego  nastrój   się  nie  zmienił.   Jeśli  już,  to  było  tylko  coraz  gorzej.   Słyszał   ciche   głosy,   najpierw   w   chacie,   a   następnie   troje   z   nich   się   pojawiło.   "  Znaleźliśmy  skrytki,  "  ogłosił  Rankhor,  kiedy  rozpiął  kurtkę  i  wysunął   długi,  cienki  metalowy  pojemnik.  "  Będziemy  go  otwierać  później.  Znajdźmy   właściciela  tych  śladów,  chłopcy.  "   Zdematerializowali   się   na   odległość   pięćdziesięciu   do   sześćdziesięciu   stóp,   rozsypali   się   przez   drzewa,   śledząc   ślady   w   śniegu,   posuwali   się   po   cichu.   Pół  mili  dalej  natknęli  się  na  reduktora.   Samotny  zabójca  maszerował  przez  pokryty  śniegiem  las  tak,  że  tylko   człowiek  z  przeszkoleniem  olimpijskim  mógł  utrzymać  takie  tempo,  dłużej  niż   kilkaset  metrów.  Ubrania  miał  ciemne,  plecak  z  tyłu  i  fakt,  że  szedł  sam  był   tylko   kolejną   wskazówką,   że   to   wróg:   większość   Homo   Sapiens   w   takich   ciemnościach  bez  latarki,  nie  byłaby  w  stanie  poruszać  się  tak  szybko.   Przy  pomocy  sygnałów  wydawanych  rękami,  Rankhor  ustawiał  grupę  w   formację   trójkąta   wokół   reduktora.   Kontynuując   marsz   wraz   z   nim,   obserwowali  go  z  odległości  mniej  więcej  boiska  do  piłki  nożnej,  a  następnie,   wszystko   na   raz,   zmniejszyli   odległość,   otoczyli   zabójcę   i   zablokowali   go   z   czterech  stron  celując  do  niego  z  broni.   Reduktor  zatrzymał  się.   Był  nowym  rekrutem,  jego  ciemne  włosy  i  oliwkowa  cera  sugerowały,   że   był   Meksykaninem,   a   może   był   pochodzenia   włoskiego   i   zapunktował   nieokazywaniem   strachu.   Wyglądało   na   to,   że   cierpiał,   ale   tylko   spokojnie   obejrzał   się   przez   ramię,   jakby   na   potwierdzenie,   że   naprawdę   wpadł   w   zasadzkę.   "  Jak  się  masz?  "  wycedził  Rankhor.  

129  

Reduktor   nie   fatygował   się   odpowiedzią,   było   to   różne   do   tego,   co   widzieli   ostatnio.   W   przeciwieństwie   do   innych,   to   nie   był   młody   punk   kłapiący   gębą   i   wymachujący   gnatem.   Spokój,   kalkulacja...   opanowanie,   był   rodzajem  wroga,  który  zwiększał  twoją  wydajność  pracy.   Nie  do  końca  to  było  złe...   I  oczywiście,  jego  ręka  zniknęła  w  płaszczu.   "   Nie   bądź   głupi,   stary   "   szczeknął   Khill,   w   tej   samej   chwili   przygotowując  się  do  umieszczenia  kulki  w  draniu.     Reduktor  nie  zaprzestał.   W  porządku.   Pociągnął  jebany  spust  i  wypuścił  sukę.     ***     Reduktor   natychmiast   upadł   w   śnieg,   Blay   zamarł   z   broną   w   miejscu.   Inni   zrobili   to   samo.   W   cichych   sekundach,   które   przebrzmiały,   patrzyli   na   zastrzelonego   zabójcę.   Żadnego   ruchu.   Żadnej   odpowiedzi   wokół.   Khill   obezwładnił  to  coś,  i  wydawało  się,  że  jednak  był  tylko  ten  jeden.     Zabawne,   nawet   jeśli   Blay   nie   słyszałby   strzału   w   lewym   uchu,   wiedziałby   że   to   Khill   był   strzelcem   -­‐   wszyscy   inni   daliby   przeciwnikowi   kolejną  szansę  na  przemyślenie.   Rankhor   gwizdnął   krótko,   tym   samym   dając   sygnał   do   zakończenia.   Poruszali   się   jak   stado   wilków   nad   powaloną   zdobyczą,   szybko   i   pewnie,   kroczyli   w   śniegu   z   podniesioną   bronią.   Zabójca   pozostał   całkowicie   nieruchomy  -­‐  jednak  nie  była  to  śmierć  w  rodzinie,  że  tak  powiem.  Do  tego   potrzebny  był  stalowy  sztylet  w  klatce.   Ale  był  to  pożądany  stan.  Chcieli,  żeby  był  w  stanie  mówić.   Lub  ostatecznie,  był  w  stanie,  by  zmusić  go  do  rozmowy  –   Później,   kiedy   odtwarzał   sobie   ponownie   to   co   się   stało...   gdy   jego   umysł   kipiał   i   spalał   się   obsesyjnie   na   faktach...   kiedy   nie   spał   w   dzień   próbując   poskładać   jak   to   wszystko   się   potoczyło,   z   nadzieją   na   zmiany   w   procedurze,   które   zapewniłby   że   taka   sytuacja   nigdy,   przenigdy   nie   zajdzie   ponownie...  Blay  zaczął  rozmyślać  o  skurczu.  

130  

Ten   mały   skurcz   w   ramieniu.   To   tylko   samoistna   drgawka,   pozornie   niezwiązana   z   żadną   świadomą   myślą   bądź   wolą.   Nic   niebezpiecznego.   Żadnego  sygnału  tego  co  nadchodziło.   Tylko  skurcz.   Oprócz   następnego   ruchu,   w   oka   mgnieniu,   zabójca   nie   wiadomo   skąd   wyciągnął  pistolet.  To  nigdy  wcześniej  się  nie  zdarzyło  –  w  jednej  sekundzie   leżał   martwy   na   ziemi,   a   za   chwilę,   świadomie   strzelał   w   koło.   I  zanim  dźwięk  wystrzałów  ucichł,  Blay  spostrzegł  przerażający  obraz,  Zbihra   dostającego  kulkę  prosto  w  serce.  Uderzenie  było  tak  silne  że  zatrzymało  pęd   Brata,  odrzuciło  go  w  tył  i  zwaliło  z  nóg  z  rozpostartymi  ramionami.   Nastąpiła   natychmiastowa   zmiana.   Nikt   nie   chciał   już   przesłuchiwać   drania.   Cztery  sztylety  błysnęły  wysoko.  Cztery  ciała  skoczyły.  Cztery  ramiona   cięły  w  dół  zimnymi,  ostrymi  nożami.   Cztery  cięcia  uderzyły,  jedne  po  drugich.   Jednak  było  już  za  późno.   Zabójca   zniknął   tuż   spod   nich,   ich   broń   przeszyła   zabarwiony   czarną   mazią  śnieg,  gdzie  leżał  wróg,  zamiast  pustą  klatkę  piersiową.   Jednakże   -­‐   czas   na   pytania   w   sprawie   bezprecedensowego   zniknięcia   będzie  później.  W  tej  chwili  mieli  rannego  wojownika.   Rankhor   rzucił   się   na   Brata,   usiadł   na   nim   okrakiem,   w   sposób   oznaczający  cokolwiek  lub  wszystko.  "  Z?  Z?  Och,  matko  rasy  -­‐  "   Blay  wyjął  telefon  i  zadzwonił.  Kiedy  Manny  Manello  odebrał,  nie  było   czasu  do  stracenia.   "Mamy  rannego  Brata.  Postrzał  w  klatkę  piersiową  -­‐  "   "  Poczekaj!  "   Niespodziewanie   usłyszeli   głos   Z.   I   wtedy   ramię   Brata   wystrzeliło   w   górę  wskazując  na  Rankhora.   "  Złaź  ze  mnie!  "   "  Ale  udzielam  ci  pierwszej  pomocy  -­‐  "   "  Prędzej  umrę,  niż  cię  pocałuję,  Hollywood.  "  Z  próbował  usiąść,  jego   oddech  był  ciężki.  "Nawet  o  tym  nie  myśl."   "  Halo?  "  Głos  Manello  dźwięczał  z  telefonu.  "  Blay?  "   "  Poczekaj  chwilę-­‐  "   131  

Khill   padł   na   kolana   obok   Zbihra   i   pomimo   tego,   że   Brat   nie   lubił   być   dotykany,  chwycił  go  pod  jedną  pachą  i  pomógł  podnieść  się  ze  śniegu.   "  Mam  klinikę  na  linii  "  powiedział  Blay.  "  Jak  się  czujesz?  "   W   odpowiedzi,   Z   sięgnął   i   zdjął   kaburę   sztyletów.   Potem   pociągnął   w   dół  zamek  błyskawiczny  swojej  skórzanej  kurtki  i  rozerwał  jego  biały  T-­‐shirt   do  połowy.   Aby   odsłonić   najpiękniejszą   kamizelkę   kuloodporną   jaką   Blay   kiedykolwiek  widział.   Rankhor   opadł   z   ulgą   -­‐   tak,   że   Khill   musiał   złapać   faceta   wolną   ręką   i   trzymać  go  nad  ziemią.   "  Kevlar  "  Blay  wymamrotał  do  Manello.  "  Dzięki  Bogu,  że  był  ubrany   Kevlar.  "   "   To   świetnie,   ale   słuchaj,   musisz   zdjąć   kamizelkę   i   sprawdzić,   czy   utrzymała  kulę,  okay?  "   "   Zrozumiałem.   "   Spojrzał   na   Johna   i   ucieszył   się   widzi   faceta   na   nogach,   dwa   pistolety   w   gotowości,   oczy   skanujące   okolicę,   podczas   gdy   reszta  z  nich  szacowała  szkody.  "  Zajmę  się  tym."   Blay   zawahał   się,   ale   przykucnął   przed   Bratem.   Khill   miał   jaja,   żeby   nawiązać  kontakt  fizyczny  ze  Zbihrem,  ale  on  nie  miał  zamiaru  tego  robić  bez   jego  wyraźnej  zgody.   "Dr  Manello  chce  wiedzieć,  czy  możesz  zdjąć  kamizelkę,  dzięki  czemu   możemy  zobaczyć,  czy  są  jakieś  rany?  "   Z   szarpnął   ramionami,   a   następnie   się   skrzywił.   Pochylił   się,   by   spróbować   ponownie.   Po   trzeciej   próbie,   udało   mu   się   podnieść   ręce   do   rzepów,  ale  nie  przypuszczali,  by  mógł  zrobić  więcej.   Blay  przełknął  ślinę.  "  Mogę  się  tym  zająć?  Obiecuję  nie  dotykać  cię,  na   tyle  na  ile  to  tylko  będzie  możliwe.  "   Gramatyka  jest  świetna.  Ale  on  był  poważny.   Z  uniósł  oczy  na  niego.  Były  czarne  z  bólu,  a  nie  żółte.  "  Rób  co  musisz   synu.  Będę  to  trzymać  mocno.  "   Brat  spojrzał  w  bok,  z  twarzą  mocno  wykrzywioną  grymasem  i  blizną  w   kształcie  S  biegnącą  od  nasady  nosa  do  kącika  ust.   Po   tym   surowym   wykładzie,   Blay   nakazał   rękom,   by   były   stabilne   i   pewne,   a   nakaz   był   jako   tako   wykonany:   Oderwał   rzepy   mocujące   na   132  

ramionach,  rozdzieranie  było  głośniejsze  niż  krzyk  w  jego  głowie,  a  następnie   zdjął  kamizelkę,  przerażony  tym,  co  myślał  że  znajdzie.   Był   tam   duży   okrągły   ślad,   bezpośrednio   w   centrum   szerokiej,   umięśnione   piersi   Z.   Dokładnie   tam   gdzie   było   serce.   Ale   to   był   siniak.   Nie   dziura.   To  był  tylko  siniak.   "  Tylko  powierzchowne  rany.   "  Blay  wbił  palec  w  gęste  pasy  kamizelki  i   znalazł  pocisk.  "Mogę  wyczuć  kulę  w  kamizelce-­‐  "   "  To  dlaczego  nie  mogę  podnieść  mojego  -­‐  "   Zapach   świeżej   krwi   Brata   zdawał   się   uderzyć   we   wszystkich,   w   tym   samym  czasie.  Ktoś  przeklął  i  Blay  pochylił  się.   "  Trafił  cię  też  pod  ramieniem.  "   "  Źle?  "  zapytał  Z.   "   Sprawdź   jak   to   wygląda,   jeśli   możesz.   "   powiedział   Manello   przez   telefon.   Blay   podniósł   ciężkie   nogi   i   błysnął   latarką   na   bok   Z.   Widocznie   kula   weszła   do   tułowia   przez   małą,   niezabezpieczoną   kieszeń   kamizelki   pod   spodem   na   dole   -­‐   jeden   -­‐   na   -­‐   milion   strzałów,   ale   jeśli   chciałbyś   to   powtórzyć,  nigdy,  by  się  to  nie  udało.   Kurwa.   "Nie   widzę   rany   wylotowej.   Po   prawej   stronie   jego   żeber   jest   głęboki  otwór  wlotowy."   "  Oddycha  stabilnie?  "  Zapytał  Manello.   "  Cierpi,  ale  stabilnie.  "   "  Czy  udzieliliście  mu  pierwszej  pomocy?  "   "   Groził   wykastrowaniem   Hollywooda,   jeśli   zastosuje   jakąkolwiek   resuscytację  usta-­‐usta.  "   "  Słuchaj,  pozwól  mi  się  tylko  zdematerializować.  "  Z  zakaszlał  trochę.             "  Daj  mi  jakiś  pokój  –"   W  tym  momencie,  wszyscy  zaczęli  wyrażać  różne  opinie,  ale  Zbihr  nic   sobie  z  tego  nie  robił.  Przepchnął  ludzi  z  dala,  zamknął  oczy  i...   Gdy  nic  się  nie  stało,  Blay  wiedział,  że  mieli  prawdziwy  problem.  Tak,   Zbihr  nie  został  zabity  i  było  cholernie  dużo  lepiej,  niż  byłoby  gdyby  nie  miał   kamizelki.   Ale   nie   był   w   stanie   przenieść   się   sam   –   a   oni   byli   w   środku  

133  

nigdzie,   tak   głęboko   w   lesie,   że   nawet   gdyby   wzywali   wsparcie,   nikt   nie   będzie  w  stanie  dać  im  SUVa  w  obrębie  kilku  kilometrów  od  nich.   A   co   gorsze?   Blay   miał   poczucie,   że   zabójca,   który   został   zdjęty,   był   czymś  znacznie  więcej  niż  przeciętnym  reduktorem.   Nie  mówiąc  już  o  tym,  gdyby  nadeszły  posiłki.   Zabrzmiał  dźwięk  smsa  w  czyimś  telefonie  i  Rankhor  spojrzał  w  dół.     "Kurwa.  Pozostali  wspierają  centrum  miasta.  Musimy  sobie  poradzić  z   tym  na  własną  rękę.  "   "  Cholera,  "  mruknął  Zbihr  pod  nosem.   Tak.  To  tyle  o  ukrywaniu  tego.       Tłumaczenie:  Fiolka2708      

134  

SIEDEMNAŚCIE   Tego  Xcor  sie  nie  spodziewał.   Kiedy   on   i   jego   żołnierze   zmaterializowali   się   w   umówionym   miejscu   w   celu   wspólnego   pożywienia   się,   nastawiał   się,   że   nieruchomość   będzie   zaniedbana   lub   może   na   granicy   zaniedbania,   w   miejscu   z   takim   stanem   majątku,   że   kobieta   może   być   zmuszona   do   sprzedaży   swoich   żył   i   seksu   aby   utrzymać  się  na  powierzchni.   Nic  z  tych  rzeczy.   Okolica  posiadłości  była  porównywalna  do  standardu  glymerii,  rozległy   dworek   wznosił   się   na   wzgórzu   świecąc   ciepłym   światłem,   teren   był   zadbany   przez   cały   czas,   mniejsza   chatka   służących,   znajdująca   się   za   bramą   była   w   idealnym  stanie,  mimo  jej  oczywistego  wieku.   Może  była  dalszą  kuzynką  z  jakiegoś  wielkiego  rodu?   "  Kim  jest  ta  kobieta?  "  Zapytał  Dholor.   Jego   zastępcą   wzruszył   ramionami.   "   Nie   znam,   jej   rodziny   osobiście.   Ale  sprawdziłem  wartość  jej  linii  rodu.  "   Dookoła,   jego   wojownicy   byli   nerwowi,   ich   buty   do   walki   były   oblepione   przez   śnieg   leżący   pod   ich   stopami,   gdy   przebierali   nogami   w   miejscu,   oddech   rozszerzał   ich   nozdrza,   jakby   byli   końmi   wyścigowymi   stojącymi  w  bramie.   "   Można   się   tylko   zastanawiać,   czy   ona   wie,   do   kogo   zgłosiła   się   na   ochotnika,   "   mruknął   Xcor,   nie   szczególnie   przejmując   się   czy   kobieta   to   zrobiła  czy  też  nie.   "Czy  mogę?  "  Zapytał  Dholor.   "   Tak,   zanim   inni   pękną   z   pragnienia   i   włamią   się   do   jej   ładnego   domku."   Dholor   zdematerializował   się   w   osobliwych   drzwiach   frontowych,   sklepionych  w  górnej  części  i  z  małą  latarnią,  której  można  by  oczekiwać  w   wyposażeniu   domku   dla   lalek.   Mężczyzna   będący   jego   prawą   ręką,   nie   został   jednak   przekonany   przez   urok.   Oświetlenie   znajdujące   się   nad   nimi   nagle  

135  

zgasło,   z   pewnością   dlatego,   że   Dholor   tego   chciał,   pukanie   żołnierza   było   ciężkie  i  szybkie,  nakazujące,  nie  pytające.   Chwilę  później,  wrota  otworzyły  się.  Blask  wysypał  się  w  noc,  pojawiły   się   tak   intensywne   złoto-­‐żółte   promienie   światła   sprawiając   wrażenie,   że   pokrywa  śnieżna  topniała  –  a  w  samym  środku  po  tego  pięknego  oświetlenia,   postać  kobiety  odcinała  ciemność,  ukazując  sylwetkę.   Była   naga.   A   zapach,   który   dryfował   na   lodowatym   wietrze   wskazywał,   że  jest  bardzo  gotowa.   Cypher  warknął  cicho.   "   Zachowaj   jasny   umysł,   "   rozkazał   Xcor.   "   Ażeby   twój   głód   nie   został   użyty  jako  broń  przeciwko  nam.  "   Dholor   mówił   do   niej,   a   potem   sięgnął   do   wewnętrznej   kieszeni,   aby   wyjąć   gotówkę.   Samica   zaakceptowała   to,   co   zostało   jej   dane,   a   następnie   wyciągnęła  jedną  rękę  wysoko  na  ościeżnicy,  wygięła  swoje  ciało  tak,  że  jej   soczyste  piersi  zostały  skąpane  w  tym  miękkim  świetle.   Dholor  zerknął  przez  ramię  i  skinął  głową.   Pozostali  nie  czekali  na  kolejne  wezwanie.  Strażnicy  Xcor'a  zbiegli  się  w   drzwiach,   ich   samcze   ciała   były   tak   duże,   i   w   takiej   ilości,   że   samica   natychmiast  stała  się  niewidoczna.   Z  przekleństwem,  wszedł  i  dobrze  je  zamknął.   Cypher  naturalnie  wszedł  pierwszy,  biorąc  jej  usta  i  pełne  piersi,  ale  nie   był  sam.  Trzech  kuzynów  walczyło  o  pozycję,  jeden  stanął  za  nią  i  wygiął  jej   biodra,   nacierając   swoim   kutasem   na   jej   tyłek,   dwaj   pozostali   dosięgli   jej   sutków  i  jej  płci,  ich  ręce  kłębiły  się  jak  w  mrowisku.   Dholor   mówił   wśród   rosnących   jęków."   Ja   zostanę   na   zewnątrz   na   straży.  "   Xcor  otworzył  usta,  aby  się  zamienili,  a  następnie  zorientował  się,  że  to   by  wyglądało  tak  jakby  chciał  uniknąć  tej  sytuacji,  a  to  byłoby  mało  męskim   zachowaniem.   "  Idź,  "  mruknął.  "Będę  strzegł  wnętrza.  "   Jego  mężczyźni  podnieśli  kobietę,  ich  dłonie  ze  sztyletami  trzymały  za   jej  ramiona,  uda  i  talię,  i  wszyscy  zanieśli  ją  na  tyły  dla  wspólnej  wygody.   Xcor   był   tym,   który   zamknął   drzwi   i   upewnił   się,   że   nie   było   w   nich   żadnego   urządzenia   blokującego.   Był   także   jedynym   we   wnętrzu   domku,   136  

który  mógł  się  tym  zając.  Kiedy  jego  dranie  niosły  posiłek  w  kierunku  ognia,   gdzie   duży   dywan   z   futra   rozłożony   był   płasko   na   podłodze,   pochylił   się   do   najbliższego  okna,  podniósł  kotarę,  i  sprawdził  taflę  szkła.  Stare  i  ołowiowe,  z   drewnianymi  wspornikami,  nie  ze  stali.   Nie  zabezpieczone.  Dobrze.   "  Niech  ktoś  we  mnie  wejdzie"  kobieta  jęczała  niskim  głosem.   Xcor  nie  kłopotał  się,  aby  się  upewnić,  czy  została  obsłużona  czy  nie  -­‐   chociaż  jej  rosnący  jęk  sugerował,  że  była.  Zamiast  tego,  rozejrzał  się  wokół   szukając  drzwi  i  innych  miejsc  w,  których  mogła  zostać  zastawiona  zasadzka.   Okazało   się,   że   nie   ma   żadnych.   Domek   nie   miał   drugiego   piętra,   szkielet   dachu   unosił   się   nad   jego   głową,   była   tylko   płytka   łazienka,   której   drzwi   były   otwarte,   światło   ujawniało   wannę   stojącą   na   pazurach   i   staroświecki   zlew.   Otwarta   kuchnia   posiadała   odcinek   blatu   i   kilka   skromnych  urządzeń.   Xcor   rzucił   okiem   na   akcję.   Kobieta   leżała   na   plecach,   jej   ramiona   odwiedzione  od  jej  tułowia,  szyja  wyeksponowana,  nogi  rozłożone  szeroko.   Cypher  ją  dosiadał,  rytmicznie  wpychając  się  w  nią,  jej  głowa  poruszała   się  tam  i  z  powrotem  na  białym  futrze,  które  absorbowało  łomotanie.  Dwoje   z   kuzynów   uczepiło   się   jej   nadgarstków,   a   inny   wyciągnął   swojego   fiuta   i   pieprzył   nim   jej   usta.   W   istocie   byłą   niewielka   jej   część,   nie   pokryta   przez   wampirzych  samców,  a  jej  ekstaza  była  oczywista  nie  tylko  dla  oka,  ale  i  dla   ucha:  Wokół  erekcji  wchodzącej  i  wychodzącej  z  jej  pulchnych  ust,  jej  ciężki   oddech  i  erotyczne  jęki  uciekały  do  kojącego,  pachnącego  jej  płcią  powietrza.   Xcor   podszedł   do   zlewozmywaka.   Nie   było   w   nim   nic,   żadnych   zalegających   resztek   po   posiłku,   żadnych   w   połowie   napełnionych   porzuconych   szklanek.   Były   naczynia   w   szafkach,   jednak   kiedy   otworzył   europejskich   –   rozmiarów   lodówkę,   butelki   białego   wina   leżały   poziomo   ułożone  na  półkach.   Męskie   przekleństwo   przeniosło   jego   oczy   z   powrotem   do   gry   i   zabawy.   Cypher  właśnie  dochodził,  jego  ciało  pochylało  się  do  przodu,  podczas   gdy  jego  głowa  została  wyrzucona  do  tyłu  –  a  podczas  jego  uwolnienia,  jeden   z   kuzynów   zepchnął   go   z   drogi,   zajmując   jego   miejsce,   unosząc   żeńskie   biodra   i   zakopując   swoje   podniecenie   w   jej   mokrej,   różowej   płci.   W   końcu   137  

Cypher   wydawał   się   całkowicie   zadowolony   z   zamiany   miejsc;   wyszczerzył   kły,   pochylił   głowę   pod   teraz   -­‐   falującą   piersią   swojego   towarzysza,   i   wyskoczył  do  piersi  samicy,  żeby  mógł  karmić  się  blisko  jej  sutka.   Jeden  z  nich  doszedł  w  jej  ustach,  a  ona  połknęła  jego  uwolnienie,  ssąc   główkę  fiuta  w  desperackich  szarpnięciach,  a  następnie  puszczając  go  i  liżąc,   trzymając  w  swoich  śliskich  ustach,  jakby  była  wciąż  głodna.   Ktoś   inny   przejął   wkrótce   zobowiązanie,   pogrążając   kolejne   pobudzenie  między  jej  wargi,  rytm  silnego  napierania,  który  wykonywał  w  jej   ustach  był  identyczny  z  rytmem  wykonywanym  między  jej  nogami,  odbijając   ja  tam  i  z  powrotem,  co  wydawało  się  ją  kręcić.   Xcor  podszedł  i  dwukrotnie  sprawdził  łazienkę,  ale  jego  pierwsza  ocena   była  prawidłowa:  Nie  było  gdzie  się  ukryć  w  jej  ciasnych  granicach.   Po   zabezpieczeniu   wnętrza   nie   miał   nic   do   zrobienia,   poza   oparciem   się   na   rogu,   który   oferował   mu   największy   wizualny   dostęp,   by   był   świadkiem   karmienia.   W   miarę   jak   rzeczy   stawały   się   coraz   bardziej   intensywne,   jego   wojownicy   tracili   pozory   bycia   cywilizowanym,   przepychając  się  niczym  lwy,  przy  świeżej  zdobyczy,  ich  kły  migały,  ich  oczy   były   dzikie   z   agresji,   kiedy   walczyli   o   dostęp.   Nie   stracili   jednak   całkowicie   głowy.  I  opiekowali  się  kobietą.   Wkrótce  ktoś  przeciął  swoją  żyłę  i  umieścił  ją  w  jej  ustach.   Xcor   spuścił   oczy   na   swoje   buty   i   pozwolił   sobie   kątem   oka   monitorować  otoczenie.   Nadszedł   czas,   kiedy   robił   się   podniecony   na   ten   widok   -­‐   nie   dlatego,   że   był   szczególnie   zainteresowany   seksem,   ale   bardziej   z   powodu,   że   zobaczył  jedzenie,  jego  żołądek  zaczął  burczeć.   I  w  związku  z  tym,  w  przeszłości,  kiedy  miał  potrzebę  wzięcia  samicy,   robił   to.   Zazwyczaj   w   ciemności,   oczywiście,   więc,   droga   dziewczyna   nie   mogła  poczuć  się  urażoną  lub  się  przestraszyć.   Mógł  sobie  wyobrazić,  pełne  wyrazu  zabawy  samców  gdy  byli  w  swoim   erotycznym  ferworze,  co  miało  za  zadanie  trochę  poprawić  ich  wygląd.   Teraz,   co?   Czuł   się   dziwnie   odłączony   od   tego   wszystkiego,   jakby   oglądał   zespół   mężczyzn   przenoszących   ciężkie   meble,   albo   grabiących   trawnik.   To  przez  jego  Wybrankę,  oczywiście.   138  

Mając   swoje   usta   naprzeciw   jej   czystej   skóry,   patrząc   w   jej   świecące   zielone   oczy,   czując   jej   delikatny   zapach,   był   całkowicie   obojętny   w   stosunku   do  uroków  kobiety  znajdującej  się  naprzeciw  ognia.   Och,   jego   Wybranka...   nigdy   nie   miał   pojęcia   że   taka   łaska   może   istnieć,   a   ponadto,   nigdy   nie   przypuszczał,   że   chciałby   zostać   dotknięty   tak   całkowicie,   więc   to,   to   było   tak   całkowicie   sprzeczne   z   nim.   Była   jego   przeciwieństwem,   uprzejma   i   szczodra   kiedy   on   był   brutalny   i   bezlitosny,   piękna   w   przeciwieństwie   do   jego   brzydoty,   eteryczna   przeciwko   jego   brudowi.   Ale  oznaczyła  go.  To  było  pewne,  jakby  uderzyła  go  i  zostawiła  bliznę   głęboko  w  jego  ciele,  był  ranny  i  osłabiony  przez  nią.   Nie  mógł  nic  z  tym  zrobić.   Nawet   myśl   o   chwilach,   które   dzielił   z   nią,   kiedy   była   w   pełni   ubrana,   a   on   został   tak   ciężko   ranny,   były   wystarczające,   aby   zaczął   poruszać   swoimi   biodrami,   seks   na   pocieszenie   nie   wydawał   się   w   ogóle   dobrym   pomysłem:   Nawet   gdyby   nie   stali   po   różnych   stronach   wojny   o   tron,   ona   nigdy   nie   pozwoliłaby   aby   przyszedł   do   niej,   tak   jak   to   robi   samiec,   który   jest   zainteresowany   wartościową   samicą.   Tej   wietrznej   jesiennej   nocy,   kiedy   spotkali   się   pod   tym   drzewem,   została   wezwana   do   odbycia   ważnej   służby   w   swoim  umyśle.  Nie  miało  to  z  nim  nic  wspólnego.   Ale  och,  jednak  jej  chciał...   Nagle,   kobieta   przed   eksplozją   uwolnienia   wygięła   się   unosząc   i   przestając,   była   coraz   bliższa   orgazmu,   skoncentrował   się   na   niej.   Jakby   wyczuwając   jego   podniecenie,   jej   zrelaksowane,   rozmyte   spojrzenie   podryfowało  w  jego  kierunku  i  krótkie  zaskoczenie  zamigotało  na  jej  twarzy  – niewiele   z   tego   mógł   zobaczyć   przez   przedramię   owinięte   wokół   jej   szyi   oferujące  jej  pożywienie.   Szok   rozszerzył   jej   oczy.   Ona   najwyraźniej   nie   zauważyła   jego   obecności  wcześniej,  ale  teraz,  kiedy  to  się  stało,  strach,  nie  pasja,  wyraźnie   w  niej  rozgorzał.   Nie  chcąc  zakłócić  akcji,  potrząsnął  głową  i  pokazał  jej  dłonią  znak  stop   w   celu   uspokojenia   jej,   że   nie   będzie   musiała   znosić   jego   ugryzienia   lub,   co   gorsza,  jego  płci.  

139  

Wiadomość   najwyraźniej   podziałała,   bo   strach   opuścił   jej   wyraz   twarzy,   a   kiedy   jeden   z   jego   żołnierzy   domagał   sie   swoim   fiutem   uwagi,   wyciągnęła  rękę  i  zaczęła  gładzić  jego  główkę.   Xcor   uśmiechnął   się   do   siebie   w   paskudny   sposób.   Ta   kurwa   miałaby   go,  a  jednak  jego  ciało  we  wszystkich  jego  głupotach  biologicznych,  nalegało   na   reagowanie   tylko   na  Wybrankę  tak,  jakby  ta  święta  kobieta  mogła  jeszcze   kiedykolwiek  na  niego  spojrzeć  drugi  raz.   Co  za  głupota.   Sprawdzając   swój   zegarek,   był   zaskoczony,   że   karmienie   trwa   już   od   godziny.  Niech  tak  będzie.  Pod  warunkiem,  że  jego  pieski  będą  przestrzegać   jego   dwóch   podstawowych   zasad,   pozwoli   im   kontynuować   ale:   muszą   pozostać   zasadniczo   odziani,   a   ich   broń   miała   być   odbezpieczona   w   kaburach.   W   ten   sposób,   jeśli   sytuacja   ulegnie   zmianie,   mogą   zacząć   się   szybko   bronić.  Był  bardziej  niż  chętny,  aby  dać  im  czas.   Po   tej   przerwie?   Wielu   z   nich   będzie   w   pełni   ich   wytrzymałości   i   przy   obecnym  rozwoju  sytuacji  z  Bractwem...  oni  muszą  być  w  tym  stanie.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1      

140  

OSIEMNAŚCIE     -­‐Nie,  Nie  ma  kurwa  mowy.     Khill   musiał   się   zgodzić   z   Z,   to   była   jedyna   właściwa   reakcja   na   ‘świetny’  pomysł  Rankhora...     Ich  grupa  przedzierała  się  przez  las,  Rankhor  niósł  większość  ciężaru  Z   na   sobie,   podczas   gdy   reszta   okrążyła   ich,   gotowa   zdjąć   w   jednej   chwili   zagrożenie,  które  mogłoby  grozić  tej  parze.     Wracali   do   hangaru,   a   rozwiązanie   ich   problemu   z   przemieszczaniem   się,  zaproponowane  przez  Hollywooda    wydawało  się  wiązać  ze  śmiertelnymi   komplikacjami,  a  nie  czymś  co  mogłoby  im  rzeczywiście  pomóc.   -­‐   Jak   trudne   może   być   latanie   samolotem?   -­‐   wszyscy,   włączając   Z,   spojrzeli  na  niego,  Rankhor  wzruszył  ramionami.   -­‐  No  co?!  Ludzie  robią  to  cały  czas.       Z   potarł   pierś   i   powoli   osunął   się   na   ziemię.   Wziął   krótki   oddech   i   potrząsnął  głową.     -­‐   Po   pierwsze,   nie   wiesz   czy…   to   cholerstwo…   w   ogóle   jest   w   stanie   latać.   Prawdopodobnie   nie   ma   paliwa….   i   nigdy   wcześniej   nie   pilotowałeś   samolotu.   -­‐  A  mamy  inne  wyjście?  Wciąż  jesteśmy  kawał  drogi  od  jakiegokolwiek   sensownego  miejsca  z  którego  można  byłoby  nas  odebrać.  Ty  jesteś  ranny  i   mogliśmy  wpaść  w  pułapkę.  Pozwól  mi  przynajmniej  pójść  tam  i  zobaczyć  czy   jestem  wstanie  uruchomić  silniki.     -­‐  To  zły  pomysł.     Nastała  cisza,  a  Khill  zaczął  analizować  wszystko  spoglądając  na  wyjście   z  hangaru.  Po  chwili  rzekł   -­‐Będę  Cię  krył.  Zróbmy  to.   Koniec   końców,   Rankhor   miał   racje.   Ewakuacja   na   nogach   trwała   za   długo.  Reduktor  zniknął  zanim  go  dźgnęli,  nie  odwrotnie.   Omega  dał  swoim  chłopcom  jakieś  specjalne  moce  czy  co?   Nieważne-­‐   mądry   wojownik   nigdy   nie   lekceważy   przeciwnika— zwłaszcza  kiedy  zranił  jednego  z  nich.  Musieli  zabrać  Z  w  bezpieczne  miejsce,  

141  

jeśli  oznacza  to  transport  lotniczy,  to  niech  tak  kurwa  będzie.  On  i  Rankhor   weszli  jeden  po  drugim  do  hangaru  i  włączyli  latarki.  Samolot  był  tam  gdzie   go   zostawili,   z   tyłu   hangaru,   wyglądał   jak   brzydki   pasierb   jakiegoś   znacznie   ładniejszego  środku  transportu,  który  już  dawno  uciekł  z  miejsca  zbrodni.     Khill  podszedł  bliżej  i  zobaczył,  że  śmigło  wydawało  się  w  porządku,  a   skrzydła,  choć  zakurzone  utrzymały  jego  ciężar,  gdy  się  na  nich  uwiesił.     To   że   drzwi   samolotu   zaskrzypiały   jak   suka,   gdy   Rankhor   je   otworzył,   było  już  jednak  mniej  optymistyczne.     -­‐bleh...-­‐   mruknął   Rankhor   kiedy   się   cofnął.   –   śmierdzi   jakby   ktoś   tu   umarł.   Człowieku,  musiało  śmierdzieć  jak  jasna  cholera,  jeśli  Brat  czuł  różnicę   mimo  smrodu  panującego  w  hangarze.     Może  to  wcale  nie  był  taki  świetny  pomysł..   Zanim   Khill   zaproponował   wydanie   drugiej   opinii   na   temat   smrodu,   Rankhor  zwinął  się  jak  precel  i  przecisnął  przez  owalne  wejście.     -­‐O  kurde—  kluczyki.  Tu  są  kluczyki—  możesz  w  to  uwierzyć?   -­‐A   co   z   benzyną?   –   mruknął   Khill17   obracając   się   i   świecąc   dookoła   latarką.     Nic,  po  za  brudną  jak  dupa  podłogą.   -­‐   Może   chciałbyś   się   trochę   cofnąć,   synu.   -­‐   Wykrzyknął   Rankhor   z   kokpitu  –  Próbuję  odpalić  tę  staruszkę.     Khill   odszedł   kawałek,   ale   dajcie   spokój,   jeśli   to   cholerstwo   stanie   w   płomieniach  piętnaście  stóp  w  tę  czy  wewtę  nie  zrobiłoby  różnicy  -­‐     Wybuch   był   głośny,   dym   był   gęsty,   a   silnik   brzmiał   jakby   cierpiał   na   mechaniczny   odpowiednik   kokluszu.   Ale   to   gówno   się   wyrównywało.   Im   dłużej  pozwalali  mu  działać,  tym  warkot  silnika  stawał  się  bardziej  rytmiczny  i   równy.   -­‐Musimy   się   stąd   zabierać   zanim   się   udusimy-­‐   zawołał   Khill   w   stronę   samolotu.     Jakby   na   zawołanie,   Rankhor   popchnął   dźwignię   czy   coś,   bo   samolot   ruszył   do   przodu   skrzypiąc   tak   jakby   każda   nakrętka,   każda   śrubka   w   jego   wnętrzu  wyła  z  bólu.   I  to  ma  wzbić  się  w  powietrze?                                                                                                                           17

 straaaasznie  dużo  mruczą  ;)  jak  koty,  a  nie  wampiry  ;)     142  

Khill   pobiegł   przodem   łapiąc   za   podwójne   wrota.   Złapał   za   jedną   stronę   i   z   używając   całej   siły   jaką   miał   popychał   i   rozrywał   na   kawałki,   zatrzaski  i  zasuwy,  które  urwały  się  i  latały  w  powietrzu  i  spadały  na  ziemię.     Miał  nadzieję,  że  samolot  nie  będzie  czerpał  z  nich  inspiracji.   W   świetle   księżyca,   wyrazy   twarzy   Johna   i   Blaya,   były   kurewsko   bezcenne,   kiedy  widzieli  ich  ‘Ratunek’  w  pełnej  krasie.  Khill  wiedział  co  zobaczyli.   Rankhor  zaciągnął  hamulce,  a  samolot  znowu  zaskrzypiał.     -­‐Ładujcie  się  –  cisza.   No  poza  świszczącym  samolotem  za  nimi.   -­‐  Nie  będziesz  nim  leciał  -­‐    Powiedział  Khill,  jakby  do  siebie.   Rankhor  spojrzał  w  jego  stronę.   -­‐Słucham?   -­‐Jesteś   zbyt   cenny   dla   Bractwa.   Jeśli   samolot   spadnie..   nie   możemy   stracić  dwóch  Braci.  Nie  mogę  na  to  pozwolić.  Ja  jestem  zbędny,  ty  nie.   Rankhor   otworzył   usta   jakby   zamierzał   się   z   nim   kłócić.   Ale   zaraz   je   zamknął,  a  jego  piękna  twarz  przybrała  dziwny  wyraz.     -­‐   On     ma   rację-­‐   powiedział   ponuro   Z.   –   Nie   mogę   narazić   Cię   na   niebezpieczeństwo.  Hollywood.   -­‐  Pieprzyć  to,  mogę  się  zdematerializować  z  kokpitu  jeśli…   -­‐   I   myślisz,   że   będzie   to   możliwe   jeśli   samolot   wpadnie   w   korkociąg?   Gówno  prawda.  –  Odgłos  wystrzału.     Odgłos   wystrzałów   uderzających   w   śnieg,   dochodzących   zza   linii   drzew   przeszył   im   uszy.   Wszyscy   rzucili   się   do   akcji.   Khill   wbiegł   do   samolotu   rzucając   się   na   miejsce   pilota   i   starał   się   odnaleźć   jakiś   sens…   kurwa,   przełączników  była  cała  masa.  Bogom  dziękować,  że  obejrzał  …   Rat-­‐tat-­‐tat-­‐tat!   …   tyle   filmów,   że   wiedział   iż   dźwignia   z   uchwytem   to   gaz,   a   pół   kółka   z   krawatem  to  było  coś  co  jak  ciągniesz  w  górę  to  idziesz  w  górę,  a  jak  pchasz   w  dół  to  idziesz  w  dół.     -­‐  Kurwa  –  mruknął18,  schylając  się  tak  nisko  jak  tylko  mógł.  Biorąc  pod   uwagę  dźwięki,  które  się  zaraz  pojawiły,  John  i  Blay  odpowiedzieli  strzałem,   więc   Khill   usiadł   trochę   wyżej   i   mógł   spojrzeć   na   rzędy   przycisków,   doszedł   do  wniosku,  że  mały  z  ikonką  zbiornika  na  benzynę,  był  tym  czego  szukał.                                                                                                                           18

 znooooowu  mrrrrrrruczy  kit  kat  jeden  ;D   143  

Została   jedna   czwarta   zbiornika.   I   to   gówno   pewnie   było   w   połowie   zastygłe.   To  był  naprawdę  zły  pomysł.   -­‐  Dawajcie  go  tutaj!  –krzyknął  Khill,  oceniając  wielkość  pustego  miejsca   po  lewej.   Rankhor   wszedł   ze   Zbihrem,   wrzucając   go   do   samolotu   z   łagodnością   robotnika   portowego,   Brat   wylądował   na   jakiejś   stercie,   ale   przynajmniej   przeklinał.  Co  oznaczało,  że  jest  na  tyle  przytomny  żeby  czuć  ból.   Khill   nie   czekał   na   jakieś   bzdurne   zamykanie   drzwi.   Puścił   hamulec,   docisnął  gaz  i  modlił  się  by  nie  wpadli  w  poślizg  na  śniegu.       Połowa  szyby  przed  nim  pękła  kiedy  przeleciała  przez  nią  kula  i  odbiła   się   rykoszetem   od   kokpitu,   zapach   dobywający   się   z   siedzenia   obok,   sugerował,  że  dostało  kulkę  w  zagłówek.  Co  było  lepszym  miejscem  dla  niej   od  jego  ramienia.  Lub  czaszki.       Jedyną  dobrą  wiadomością  było  to,  że  samolot  wydawał  się  gotowy  do   zabrania   ich   stamtąd   w   cholerę,   że   zardzewiały   jak   dupa   silnik,   kręcił   śmigłem   tak   jakby   wiedział,   że   od   jego   sprawnego   działania   zależało   ich   bezpieczeństwo19.   W   bocznych   oknach   widział   jak   krajobraz   zaczął   się   przesuwać   i   skoncentrował   się   na   tym,   by   utrzymać   samolot   na   środku   ‘pasa   startowego’  pomiędzy  dwoma  rzędami  drzew.   -­‐  Trzymaj  się!  –  krzyknął  przekrzykując  hałas.   Wiatr  wdzierał  się  do  kokpitu,  jak  wentylator  przemysłowy  wypełniając   przestrzeń,   gdzie   wcześniej   była   szyba.   Ale   nie   planował   wzbijać   się   wystarczająco  wysoko,  by  utrzymać  wymagane  ciśnienie.     W  tym  momencie  chciał  jedynie  minąć  las  przed  nim.   -­‐Dajesz   dziecino.   Możesz   to   zrobić...   dajesz...-­‐   miał   maksymalnie   dociśnięty  gaz,  musiał  nakazać  swojemu  ramieniu  aby  trochę  popuściło,  nie   można   było   wyciągnąć   więcej   mocy   i   przez   to   wzniesienie   tej   cholernej   maszyny,  było  tym  kurewsko  trudniejsze.     Hałas  był  głośniejszy  i  głośniejszy.   Drzewa  znikały  szybciej  i  szybciej.                                                                                                                             19

 POS  –  ma  dwa  znaczenia  główne:  Piece  of  shit  lub  Positively  Outstanding  Service.  Sparafrazowałam  to  drugie.   Ale  jeśli  ktoś  uważa  inaczej  to  się  nie  kłócę  ☺   144  

Wyboje   robiły   się   coraz   gorsze,   aż   jego   zęby   dzwoniły,   a   on   był   święcie   przekonany,  że  jedno  lub  oba  skrzydła  odpadną  z  zawiasów  i  przepadną.     Zdając   sobie   sprawę,   że   nie   ma   czasu   do   stracenia,   Khill   pociągnął   za   dźwignię   tak   mocno   jak   tylko   mógł,   ściskając   ją   ciasno,   jakby   chciał   w   jakiś   sposób    przetłumaczyć  samolotowi,  by  trzymał  się  kupy.       Coś  spadło  z  sufitu  i  sfrunęło  w  stronę  Z.   Mapa?  Instrukcja  obsługi?  Kto  to,  kurwa,  wiedział.   Matko,   drzewa   na   końcu   były   coraz   bliżej,   Khill   pociągnął   jeszcze   mocniej,   mimo,   że   dźwignia,   była   tak   blisko   niego   jak   to   tylko   możliwe   –   i   wielka   szkoda,   bo   pas   startowy   się   kończył,   a   oni   nadal   nie   odrywali   się   od   ziemi—   Dźwięk   skrobania   przeczesał   brzuch   samolotu,   jakby   zarośla   pod   nim   starały  się  go  chwycić.   A  drzewa  były  jeszcze  bliżej  niż  wcześniej.   Jego   pierwszą   myślą,   gdy   patrzył   śmierci   w   oczy   było   to,   że   nigdy   nie   miał  zobaczyć  córki.  Przynajmniej  nie  po  tej  stronie  zasłony.     Drugą  i  ostatnią,  było  to,  że  nie  mógł  uwierzyć,  że  nigdy  nie  powiedział   Blayowi,   że   go   kochał.   We   wszystkich   minutach   i   godzinach   i   dniach   jego   życia,   we   wszystkich   jego   słowach   wypowiedzianych   przez   lata   ich   męskiej   przyjaźni,  tylko  go  odpychał.     A  teraz  było  za  późno.   Debil.  Jakim  był  kurwa  debilem.   Bo  to  było  pewne  jak  piekło,  że  dziś  podbije  swoją  kartę  biblioteczną.     Wyprostował  się,  a  siła  zimnego  podmuchu  uderzyła  go  w  twarz,  Khill   spojrzał  przed  siebie  w  pośpiechu,  wyobrażając  sobie  te  sosny  z  przodu.  Nie   mógł  ich  zobaczyć  ponieważ  jego  oczy  były  załzawione  od  wiatru.  Otworzył   usta  i,  wrzasnął  dziko,  łącząc  swój  głos  z  wiatrem.  Do  diabła,  nie  pójdzie  na   dno   jak   cipka.   Wyciszony,   z   wzruszającym   oh-­‐proszę-­‐Boże-­‐uraaaaatuj-­‐ mnieee.  Pieprzyć  to.  Zamierzał  spotkać  się  ze  śmiercią  z  obnażonymi  kłami  i   usztywnionym   ciałem   z   sercem   walącym   nie   ze   strachu,   ale   z   całego   ładunku...   „Ssij  mi,  Kostucho!”     ***   145  

  Kiedy   Khill   próbował   wznieść   się   w   powietrze,   Blay   miał   pistolet   wycelowany   w   stronę   linii   drzew   i   strzelał   jakby   miał   nieograniczoną   ilość   ołowiu,  którego  nie  miał.       Byli   w   kurewskiej   dupie.   On,   John   i   Rankhor   byli   bez   osłony,   bez   możliwości  dowiedzenia  się,  ile  Zabójców  było  w  tych  lasach,  i  na  miły  Bóg,   wszystko,   co   ten   archaiczny   samolot   robił   to   wypuszczanie   toksycznej   chmury  i  brzęczenie,  jakby  to  był  niedzielny  spacer.     Aha,   i   ten   kawał   gówna   był   daleki   od   bycia   kuloodpornym,   ale   widocznie  miał  paliwo  w  zbiorniku.     Khill   i   Z   nie   dadzą   rady.   Uderzą   w   las   na   końcu   pola,   zakładając,   że   najpierw  nie  zostaną  wysadzeni  w  powietrze.   W   tym   momencie,   gdy   wiedział,   że   tak   czy   inaczej   wybuch   samolotu   był  bliski  podzielił  się  na  pół.   Jego   fizyczna   część   pozostała   skupiona   na   odpieraniu   ataku,   jego   wyprostowane  palce  naciskały  na  spust,  a  oczy  i  uszy  skupione  na  dźwiękach   i  ruchach  wroga.   Jego  druga  część  była  zaś  w  tym  samolocie.   To  było  tak,  jakby  oglądał  własną  śmierć.  Mógł  sobie  wyobrazić,  więc   bardzo   wyraźnie   gwałtowne   wibracje   samolotu   i   te   wybijające   z   kontroli   wyboje  i  widok  linii  drzew  zbliżających  się  do  niego,  oczywiście  jakby  patrzył   oczami  Khilla,  a  nie  własnymi.   Ten  lekkomyślny  skurwysyn.   To  nie  był  pierwszy  raz,  gdy  Blay  myślał,  że  on  chce  się  zabić.   Tak  jak  wiele  razy  na  polu  walki  i  poza  nim.   Ale  teraz  miał  być  pierwszy  raz  kiedy  mu  się  uda  -­‐   Kula   trafiła   go   w   udo,   a   ból,   który   przemieścił   się   z   nogi   do   serca,   sugerował,   że   jego   cała   uwaga   powinna   skoncentrować   się   na   walce:   Jeśli   chciał  żyć,  musiał  być  całkowicie  skupiony.   Ale  nawet  gdy  ta  świadomość  go  uderzyła,  był  ułamek  sekundy,  kiedy   myślał  żeby  po  prostu  zakończyć  to  wszystko  teraz.   Skończyć   z   całym   tym   bezsensownym   bzdurnym   i   karzącym   życiem,   tymi   ‘już-­‐prawie’   i   ‘jeśli-­‐tylko’,   nieustającą   chroniczną   męką...   był   tak   zmęczony  tym  wszystkim...   Nie  miał  pojęcia  co  sprawiło,  że  uderzył  w  śnieg.   146  

  W   jednej   sekundzie   patrzył   w   stronę   samolotu   czekając   na   wybuch   i   kulę   ognia.   W   następnej     leżał   na   ziemi,   kopiąc   łokciami   w   zamarzniętej   ziemi,  z  pulsującą  odporną  na  leczenie  raną  w  nodze.     Pop!  Pop!  Pop!  -­‐     Ryk,   który   zagłuszył   dźwięk   kul,   był   tak   głośny,   że   pochylił   głowę,   by   osłonić  się  przed  kulą  ognia  z  rozwalonego  samolotu.     Ale  nie  było  ani  światła,  a  nie  gorąca.  I  ten  dźwięk  był  nad  głową...     I  wznosił  się.  To  wiadro  śrub  naprawdę  było  w  powietrzu.  Nad  nimi.     Blay   zrezygnował   z   patrzenia   drugi   raz   w   górę,   na   wszelki   wypadek,   jeśli  dostał  strzał  w  głowę,  i  jego  postrzeganie  rzeczywistości    było  zjebane.   Ale   nie   było   -­‐   ten   kawałek   gówna   do   spryskiwania   pól,   był   w   powietrzu,   zrobił   masywny   zwrot   i     obrał     kierunek,   który,   jeśli   pozostaną   w   górze,   ostatecznie  doprowadzi  Khilla  i  Z  do  Bractwa.     Jeśli  będą  mieli  szczęście.     Człowieku,   ich   lot   nie   wyglądał   jak   lot   orła   naprawdę   lecącego   po   nocnym  niebie.  Bardziej  jak  wielka  młoda  jaskółka  ze  złamanym  skrzydłem.     Tam  i  z  powrotem.  Do  przodu  i  do  tyłu,  przechylając  się  na  boki.     Jak  coś  co  nie  powinno  latać  ale  jakoś  mu  się  udało...  po  to,  by  szybko   się  rozbić  i  spłonąć  w  lesie...       Nagle,   coś   złapało   go   za   twarz,   i   walnęło   go   tak   mocno,   że   padł   na   plecy   i   prawie   upuścił   swoją   czterdziestkę20..   Dłoń   -­‐to   była   dłoń,   która   przykryła  jego  głowę,  jak  piłkę  do  koszykówki.   A  potem  poczuł  ogromny  ciężar  na  klatce  piersiowej,  wgniatający  go  w   śnieg,   sprawiający,   że   ciężko   mu   było   oddychać.   Zastanawiał   się   czy   nie   musiał  rozejrzeć  się  za  swoją  wątrobą.   -­‐Sprowadzisz   z   powrotem   tu   swoją   pieprzoną   głowę?-­‐   wysyczał   mu   Rankhor  do  ucha  -­‐    Jak  nie  to  dostaniesz  kulkę.  Znowu.     Przerwa   w   strzelaninie   przeciągała   się   z   sekund   do   pełnej   minuty,   Reduktorzy   wyszli   z   lasu   przed   nimi.   Czterech   zabójców   pogromców   szło   przez  śnieg  z  uniesioną  i  gotową  do  strzału  bronią.     -­‐  Nie  ruszaj  się-­‐  wyszeptał  Rankhor  –  musimy  udawać  obaj.   Blay  robił  co  mógł,  by  go  nie  odetchnąć,  mimo  iż  ogień  w  płucach  kazał   mu  to  zrobić.                                                                                                                             20

 kaliber  broni   147  

Próbował  również  nie  kichać,  choć  płatki  śniegu  łaskotały  go  w  nos.     Czekał.   Czekał.   Czekał.   John     był   trzy   metry   od   nich.   Leżał,   a   jego   wykręcona   sylwetka,   powodowała  ucisk  na  sercu  Blaya.     Facet   prawie   niewidocznie   uniósł   kciuk   do   góry   jakby   czytając   w   jego   myślach.  Dzięki  Bogu.  Kurwa.   Blay   rozejrzał   się   dookoła   nie   zmieniając   niewygodnej   pozycji,   w   której   znajdowała   się   jego   głowa,   dyskretnie   zmieniając   pistolet   na   jeden   z   jego   sztyletów.   Jak   szalony   kalibrował   ruchy   reduktorów,   ich   trajektorie   i   ich   broń.   Nie   miał  prawie  amunicji,  a  nie  było  czasu  by  załadował  broń  amunicją  z  pasa  i   wiedział,  że  John  i  Rankhor  byli  w  podobnej  sytuacji.   Ostrza,   które   V   wykonał   ręcznie   dla   nich   wszystkich   były   ich   ostatnią   deską  ratunku.   Bliżej.   Bliżej.   Gdy   czterech   zabójców   było   w   końcu   w   jego   zasięgu,   jego   wyczucie   czasu  było  doskonałe.  Reszty  również.   Skoczył   na   równe   nogi   i   uderzył   ze   sztyletem   na   dwóch   najbliżej   niego.   John  i  Rankhor  zaatakowali  resztę.   Prawie  natychmiast,  więcej  zabójców  wyszło  zza  drzew,  ale  z  jakiegoś   powodu,   prawdopodobnie   dlatego,   że   osłabione   społeczeństwo   Reduktorów   nie   uzbrajało   dobrze   świeżo   wcielonych   do   wojska   nie   było   żadnych   kul.   Druga   tura   zabójców   popędziła   przez   śnieg   z   bronią,   której   spodziewaliby   się   raczej  na  ulicy  -­‐  kije  baseballowe,  łomy,  łyżka  do  opon,  łańcuchy.   Jak  dla  niego  super.   Był  tak  wkurwiony  i  nabuzowany,  że  mógł  walczyć  wręcz.       Tłumaczenie:  Nuffanillia    

148  

DZIEWIĘTNAŚCIE   Siedząc   na   stole   do   badań   w   słabej,   papierowej   sukience,   ze   zwieszonymi   z   wyściełanej   krawędzi   bosymi   stopami,   Layla   czuła   się   jakby   była   otoczona   narzędziami   tortur.   I   przypuszczalnie   była.   Wszelkiego   rodzaju   narzędzia   ze   stali   nierdzewnej   leżały   na   blacie   przy   zlewie,   ich   plastikowe   opakowania  wskazywały  na  to,  że  były  sterylne  i  gotowe  do  użytku.     Była  w  klinice  Aghresa  już  całą  wieczność.    Albo  jej  się  tak  wydawało.     W   odróżnieniu   od   pospiesznej   jazdy   przez   rzekę,   jakby   lokaj   wiedział,   że  czas  jest  istotny,  odkąd  tutaj  przybyła  jedno  opóźnienie  goniło  następne.   Od   papierkowej   roboty,   poprzez   siedzenie   w   poczekalni,   oczekiwanie   na   pielęgniarkę,  aż  do  czekania  na  Aghresa    żeby  przedstawił  wyniki    badań  jej   krwi.     To  wystarczyło,  żeby  wywołać  obłęd  w  głowie.     Na   ukos   od   miejsca,   w   którym   siedziała,   wisiał   oprawiony   w   szkło   obraz  i  ona  nauczyła  się  go  na  pamięć,  wszystkie  pociągnięcia  pędzla  i  kolory,   bukiet  kwiatów  przedstawiający  tętniące  życiem  niebieskości  i  żółcie.  Podpis   na  obrazie  głosił:  Van  Gogh.   W  tym  momencie  nie  chciała  zobaczyć  irysów  nigdy  więcej.     Przesunęła   ciężar   ciała   i   skrzywiła   się.   Pielęgniarka   dała   jej   odpowiednią   do   jej   krwawienia   podkładkę   i   była   przerażona,   kiedy   zdała   sobie  sprawę,  że  niedługo  będzie  potrzebowała    następnej.       Pukanie,  drzwi  otworzyły  się,  a  jej  pierwszym  odruchem  była  ucieczka   –  co  było  niedorzeczne.  Była  tu  gdzie  musiała  być.     Tyle,   że   to   była   tylko   pielęgniarka,   która   ją   tutaj   umieściła,   pobrała   próbki  krwi,  zbadała  i  dokonała  niezbędnych  wpisów  w  komputerze.     „Przepraszam,  ale  był  kolejny  nagły  wypadek.  Zapewniam  Cię,  że  jesteś   następna.”   „Dziękuję”  Layla  usłyszała  siebie.     Samica  podeszła  i  położyła  dłoń  na  ramieniu  Layli.  „Jak  się  czujesz?”   Życzliwość  sprawiła,  że  zaczęła  szybko  mrugać  oczami.  „Obawiam  się,   że  będę  potrzebowała  następnej  …”  Spojrzała  w  dół  na  swoje  biodra.    

149  

Pielęgniarka  skinęła  i  ścisnęła  ją  delikatnie,  zanim  podeszła  do  szafki  i   wydobyła  brzoskwiniowo  opakowane  kwadraty.     „Mam  tutaj  więcej.  Czy  chciałabyś,  żebym  zaprowadziła  Cię  na  dół  do   łazienki?”   „Tak,  proszę.”   „Poczekaj,  nie  wstawaj  jeszcze.  Pozwól,  że  lepiej  Cię  okryję.”   Layla   spojrzała   w   dół   na   swoje   splątane,   zaciśnięte   dłonie,   wciąż   niespokojne.  „Dziękuję.”   „Teraz  możesz  iść.”  Coś  miękkiego  owinęło  się  wokół  niej.  „Okay,  teraz   możesz  stanąć.”     Ześlizgując   się   ze   stołu,   zachwiała   się   odrobinę,   ale   pielęgniarka   tam   była  i  podtrzymała  ją  za  ramię.  „Będziemy  szły  powoli.”   I   tak   zrobiły.   Na   korytarzu,   gdzie   pielęgniarki   biegały   od   sali   do   sali,   ludzie   przychodzili   na   umówione   wizyty,   a   inny   personel   poruszał   się   w   wyczerpującym   pośpiechu…   Layla   nie   mogła   uwierzyć,   że   mogłaby   być   kiedykolwiek   tak   szybka.   Opuszczając   zgiełk,   ona   i   jej   życzliwa   eskorta,   zatrzymały  się  blisko  ściany,  by  uniknąć  zdeptania,  ale  inni  byli  całkiem  mili.   Jakby  wiedzieli,  że  cierpi  w  jakiś  poważny  sposób.     „Wejdę  z  Tobą”  rzekła  pielęgniarka,  gdy  dotarły  do  łazienki.  „Ciśnienie   Twojej   krwi   jest   niskie   i   niepokoję   się,   że   istnieje   poważne   ryzyko   upadku,   okay?”   Layla   skinęła   głową,   weszły   i   zamek   został   przekręcony.   Pielęgniarka   uwolniła   ją   od   koca,   a   ona   niezgrabnie   przestawiając   nogi,   usunęła   papier   toaletowy.     Siadając  powiedziała  „Najdroższa  Pani  Kronik…”   „Szsz,  wszystko  okay,  wszystko  jest  w  porządku.”  Pielęgniarka  schyliła   się   i   dała   jej   świeży   tampon.   „Zajmijmy   się   tym.   Jesteś   w   porządku   …   tutaj,   nie,   musisz   oddać   to   mnie.   Oddamy   to   do   laboratorium.   Jest   szansa,   że   to   pozwoli   ustalić   dlaczego   tak   się   stało,   a   ty   będziesz   chciała   mieć   te   informacje,  gdy  spróbujesz  ponownie.”     Spróbować  ponownie.  Zupełnie  jakby  strata  już  się  dokonała.     Pielęgniarka   trzasnęła   rękawiczkami   i   wyciągnęła   z   szafki   plastikową   torebkę.   Wszystko   zostało   dyskretnie   i   troskliwie   zapakowane   i   Layla  

150  

patrzyła   jak   nazwisko,   które   podała   zostało   wypisane   na   torebce   czarnym   markerem.     "Och,   kochanie,   wszystko   w   porządku."   Siostra   zdjęła   rękawiczki,   oderwała   papierowy   ręcznik   z   podajnika   i   uklękła.   Unosząc   delikatnie   podbródek  Layli,  dokładnie  osuszyła  policzki,  które  były  mokre  od  łez.     „Wiem,  przez  co  teraz  przechodzisz.  Sama  też  straciłam  jedno.”  Twarz   pielęgniarki   stała   się   piękna   z   wypisanym   na   niej   współczuciem.   „Jesteś   pewna,  że  nie  możesz  zadzwonić  do  swojego  samca?”   Layla  pokręciła  tylko  głową.     „Cóż,   daj   mi   znać   jak   zmienisz   zdanie.   Wiem,   że   to   niełatwe   widzieć   go   zdenerwowanym  i  zmartwionym,  ale  nie  uważasz,  że  chciałby  być  z  Tobą?”   Och,   jak   miała   o   tym   powiedzieć   Khillowi?   Wydawał   się   taki   pewny   wszystkiego,   zwłaszcza,   że   już   spojrzał   w   przyszłość   i   ujrzał   oczy   swojego   młodego.  To  będzie  szok.     „Czy  będę  wiedziała,  że  kiedykolwiek  byłam  w  ciąży?”  wymamrotała.     Pielęgniarka  się  zawahała.  „Testy  krwi  mogą  na  to  odpowiedzieć,  ale  to   zależy  od  tego  jak  daleko  jesteś  w  tym,  co  się  dzieje.”   Layla   ponownie   zagapiła   się   na   swoje   ręce.   Jej   kostki   były   białe.   „Muszę   wiedzieć,   czy   tracę   młode,   czy   to   po   prostu   normalne   krwawienie,   które  pojawia  się,  gdy  nie  doszło  do  poczęcia.  To  jest  ważne.”   „Nie  mnie  o  tym  mówić,  obawiam  się.”   „Jednak   wiesz”   Layla   spojrzał   w   górę   i   napotkała   wzrok   samicy.   „Prawda?”   „Znowu,  to  nie  moje  zadanie  …ale,  biorąc  pod  uwagę  ilość  krwi?”   „Byłam  w  ciąży.”   Pielęgniarka   wykonała   ruch   ręką,   który   miał   symbolizować   zasznurowanie   ust.   „Nie   mów   Aghresowi,   że   to   powiedziałam,   ale   …   prawdopodobnie   tak.   I   musisz   wiedzieć,   że   nie   mogłaś   zrobić   nic,   aby   powstrzymać   ten   proces.   To   nie   Twoja   wina   i   nie   zrobiłaś   nic   złego.   Takie   rzeczy  się  po  prostu  zdarzają.”   Layla   zwiesiła   głowę.   „Dziękuję   Ci   za   to,   że   byłaś   ze   mną   szczera.   I   …   mówiąc  prawdę,  sądziłam,  że  tak  się  stanie.”   „Samica  wie.  Teraz  wracajmy.     „Tak,  dziękuję  bardzo.”   151  

Z  tym,  że  Layla  walczyła  za  swoimi  majtkami,  aby  wsunąć  je  na  miejsce,   gdy   wstała.   Kiedy   stało   się   jasne,   że   nie   skoordynuje   swoich   rąk,   wkroczyła   pielęgniarka  i  udzieliła  pomocy  z  godną  pozazdroszczenia  łatwością,  co  było   żenujące  i  zatrważające.  Być  na  łasce  innych,  przy  takich  prostych  rzeczach.     „Masz  najbardziej  zachwycający  akcent”  powiedziała  pielęgniarka,  gdy   znów   dołączyły   do   tłoku   na   korytarzu,   ponownie   przyklejone   do   swojej   wąskiej  ścieżki.     „To,   ze   Starego   Kraju   –   moi   dziadkowie   to   aprobowali.   Nienawidzili,   że   angielski  stał  się  tutaj  dominującym  językiem.  Uważali,  że  to  będzie  upadek   rasy.”   Rozmowy   o   niczym   szczególnym,   pomogły   Layli   skupić   się   na   innych   rzeczach,  niż  zastanawianie  się  jak  długo  będzie  zdolna  do  tej  podróży  znowu   …   czy   rzeczy   związane   z   poronieniem   okażą   się   jeszcze   gorsze…   i   co   cię   wydarzy,   gdy   będzie   musiała   spojrzeć   Khillowi   w   oczy   i   powiedzieć   mu,   że   poroniła.     Jakoś  udało  im  się  dotrzeć  z  powrotem  do  gabinetu  lekarskiego.     „To  nie  powinno  już  długo  potrwać.  Obiecuję.”   „Dziękuję.”   Pielęgniarka   przystanęła   przy   drzwiach,   a   gdy   jeszcze   szła,   cień   przemknął   w   głębi   jej   oczu,   jakby   przeżywała   ponownie   część   swojej   przeszłości.   W   ciszy   między   nimi,   nastąpił   moment   poczucia   wspólnoty   –   chociaż   to   było   niezwykłe,   mieć   coś   wspólnego   z   ziemską   samicą,   to   sprzężenie  przyniosło  ulgę.   Czuła  się  tak  samotnie  w  tym  wszystkim.   „Mamy   ludzi,   z   którymi   możesz   porozmawiać”   powiedziała   kobieta.   „Czasami  mówienie  po  tym  przynosi  ulgę.”   „Dziękuję.”   „Użyj   tej   białej   słuchawki,   jeśli   będziesz   czegoś   potrzebowała   albo   jeżeli  będziesz  miała  zawroty  głowy,  okay?  Będę  w  pobliżu.”   „Tak.  Tak  zrobię.”   Kiedy   drzwi   się   zamknęły,   łzy   przesłoniły   jej   wzrok,   ale   nawet   gdy   cierpiała   w   głębi   duszy,   druzgocące   poczucie   straty   wyglądało   na   niewspółmierne   w   stosunku   do   rzeczywistości.   Ciąża   była   w   początkowej   fazie  –  logiczne  więc,  nie  było  wiele  do  stracenia.     Ale  dla  niej  –  to  było  jej  młode.     152  

To  była  śmierć  jej  młodego.   Rozległo  się  delikatne  pukanie  do  drzwi,  a  potem  męski  głos  zapytał:   „Mogę  wejść?”   Layla  ścisnęła  powieki  i  przełknęła  ciężko.  „Proszę.”   Lekarz   rasy   był   wysoki   i   dystyngowany,   z   okularami   w   szylkretowych   oprawkach   i   muszką   na   gardle.   Ze   stetoskopem   na   szyi   i   w   długim   białym   kitlu,  wyglądał  jak  doskonały  uzdrowiciel,  spokojny  i  kompetentny.     Zamknął  drzwi  i  uśmiechnął  się  do  niej  krótko.  „Jak  się  czujesz?”   „Dobrze,  dziękuję.”   Przyjrzał   jej   się   przez   pokój,   jakby   oceniał   jej   stan   medyczny,   nawet   wtedy,  gdy  jej  nie  dotykał  i  nie  używał  instrumentów.     „Mogę  mówić  szczerze?”   „Tak,  proszę.”   Skinął   i   przyciągnął   sobie   stołek.   Siadając,   poprawił   teczkę   na   swoich   kolanach  i  zapatrzył  się  w  jej  oczy.  „Widzę,  że  nie  podałaś  nazwiska  samca,  z   którym  się  sparzyłaś  –  ani  Twojego  ojca.”   „Czy  muszę?”   Lekarz  zawahał  się.  „Nie  masz  żadnych  innych  krewnych,  moja  droga?”   Kiedy  potrząsnęła  głową,  w  jego  oczach  pojawił  się  prawdziwy  smutek.   „Bardzo  mi  przykro  z  powodu  Twojej  straty.  Więc  nie  masz  nikogo?  Nie?”   Gdy   tylko   siedziała   nic   nie   mówiąc,   wziął   głęboki   oddech.   „W   porządku.”     „Ale   mogę   zapłacić”   rzekła   pospiesznie.   Nie   była   pewna,   skąd   mogłaby   wziąć  pieniądze,  ale….   „Och,   moja   droga,   nie   martw   się   tym.   Nie   ma   potrzeby   naliczania   zapłaty,  jeśli  nie  jesteś  w  stanie  zapłacić.”  Otworzył  teczkę  i  przesunął  jedną   stronę.  „Jak  rozumiem  przeszłaś  chcączkę?”   Layla  potaknęła,  to  było  wszystko,  co  mogła  zrobić  oprócz  krzyknięcia   Jaki  jest  wynik  badań?!   „Cóż,  przejrzałem  wyniki  Twoich  badań  i  okazało  się,  że  …  pojawiły  się   pewne   rzeczy,   których   się   nie   spodziewałem.   Jeśli   wyrazisz   zgodę,   chciałbym   pobrać   kolejne   próbki   i   wysłać   do   mojego   laboratorium,   aby   wykonać   kilka   dodatkowych  testów.  Przy  odrobienie  szczęścia,  będę  zdolny  uchwycić  sens   tego   wszystkiego,   chciałbym   także   wykonać   badanie   USG,   jeśli   nie   będziesz   153  

miała   nic   przeciwko   temu.   To   standardowe   badanie,   które   pozwoli   mi   uzyskać  informacje  o  postępie  procesu.”   „Jak   długo   będę   musiała   ronić,   zanim   to   się   skończy?”   Zapytała   ponuro.       Lekarz  rasy  przysunął  się  i  wziął  ją  za  rękę.  „Zobaczmy  po  prostu  co  z   Tobą,  możemy?”   Layla    wzięła  głęboki  oddech  i  ponownie  skinęła  głową.  „Tak.”   Aghres  podszedł  do  drzwi  i  wezwał  pielęgniarkę.  Kiedy  kobieta  weszła   do   pokoju,   przytoczyła   ze   sobą   sprzęt,   który   wyglądał   jak   komputer   stacjonarny   na   wózku:   była   klawiatura,   monitor   i   jakaś   rurka   umocowana   z   boku  do  całego  ustrojstwa.     „Pozwolę,   aby   pielęgniarka   pobrała   krew,   jej   ręce   są   dużo   bardziej   kompetentne   niż   moje.”   Uśmiechnął   się   łagodnie.   „W   międzyczasie,   sprawdzę  co  u  innego  pacjenta.  Wrócę  w  najbliższym  czasie.”   Drugie   ukłucie   było   daleko   lepsze   od   pierwszego,   gdy   już   wiedziała   czego  się  spodziewać,  została  przez  chwilę  sama,  kiedy  pielęgniarka  zaniosła   próbki   do   laboratorium   –   gdziekolwiek   i   cokolwiek   to   było.   Wkrótce   oboje   wrócili.   „Jesteśmy  gotowi?”  Zapytał  Aghres.     Kiedy   Layla   skinęła   głową,   on   i   pielęgniarka   porozmawiali,   i   sprzęt   został   przysunięty   blisko   miejsca,   w   którym   siedziała.   Lekarz   odsunął   swój   stołek   i     wyciągnął   przed   siebie   ręce   po   obu   stronach   stołu   do   badań.   Podrzucił  coś,  co  wyglądało  jak  para  strzemion,  skinął  na  pielęgniarkę,  która   przygasiła  światło  i  przeszła  dookoła,  aby  położyć  ręce  na  ramionach  Layli.     „Możesz  się  położyć  na  plecach.”  Powiedział  Aghres.  „I  przesuń  się  w   dół  do  krawędzi  stołu.  Kiedy  zdejmiesz  bieliznę,  możesz  położyć  stopy  tutaj.”   Wskazał   na   oba   podnóżki,   a   oczy   Layli   rozszerzyły   się   szeroko.   Nie   miała   pojęcia,  że  badania  tak  będzie  wyglądało.     „Nie   miałaś   nigdy   wcześniej   badania   wewnętrznego?”   Zapytał   Aghres   po  chwili  wahania.     Kiedy   zaczęła   się   trząść,   kiwnął   głową.   „W   porządku,   to   nic   niezwykłego,  zwłaszcza  jeżeli  to  była  twoja  pierwsza  chcączka.”   „Ale  nie  mogę  zdjąć  …”  przerwała.  „Ja  krwawię.”  

154  

„Zajmiemy   się   tym.”   Lekarz   wydawał   się   całkowicie   pewny.   „Możemy   zaczynać?”   Layla   zamknęła   oczy   i   położyła   się   płasko,   cienki   papier,   którym   wyściełany  był  stół  do  badań,  marszczył  się  pod  jej  ciężarem.  Uniosła  biodra  i   szybko  zsunęła  się  z  tym,  co  ją  okrywało.     „Zajmę  się  Tobą.”  Powiedziała  cicho  pielęgniarka.     Kolana  Layli  połączyły  się  ze  sobą,  gdy  stuknęła  stopami  wkładając  je  w   strzemiona.     „Tak   jest.”   Stołek   na   kółkach   pisnął   lekko,   kiedy   lekarz   podsunął   się   bliżej.  „Ale  zsuń  się  jeszcze  odrobinę.”   Przez   ułamek   sekundy,   pomyślała     „nie   mogę   tego   zrobić.”   Okręcając   ramionami   podbrzusze,   ułożyła   je   tak   jakby   mogła   zatrzymać   dziecko   znajdujące   się   wewnątrz,   tym   samym   trzymając   samą   siebie,   chroniąc   się   przed   rozdzieleniem.   Ale   nic   nie   mogła   zrobić,   żadna   rozmowa   nie   mogła   uspokoić   jej   ciała   i   zachować   tego   co   miała   w   środku,   żadna   pełna   miłości   przemowa  nie  mogła  dodać  jej  młodemu  siły  do  walki  o  przetrwanie,  żadne   słowa  nie  mogły  uspokoić  totalnej  paniki.     Przez  moment  zatęskniła  do  izolacji,  która  kiedyś  wydawała  jej  się  tak   duszna.   Na   górze,   u   Pani   Kronik   w   Sanktuarium,   spokojna   natura   jej   egzystencji,   była   czymś   co   było   jej   przyznane,   czymś   co   było   oczywiste.   W   istocie,   odkąd   przybyła   na   ziemię,   aby   szukać   swojego   celu,   doznawała   traumy  za  traumą.     To  spowodowało,  że  nabrała  szacunku  dla  samców  i  samic,  którzy,  jak   jej  powiedziano,  byli  jej  niegodni.     Tu   na   dole,   każdy   wydawał   się   zdany   na   łaskę   sił,   które   pozostawały   poza  ich  kontrolą.     „Jesteś  gotowa?”  Zapytał  lekarz.   Kiedy   łzy   potoczyły   się   z   kącików   oczu,   skoncentrowała   się   na   suficie   nad  sobą  i  chwyciła  brzegów  fotela.   „Tak.  Zrób  to  teraz.”       Tłumaczenie:  SarahRockwell    

155  

DWADZIEŚCIA   Widoczność  była  prawie  zerowa.  Samolot  chwiał  się  tam  i  z  powrotem,   jakby  miał  DTs21.  Silnik  zacinał  się.   I   nie   mógł   nawet   sprawdzić   co   z   Z.   Za   duży   wiatr,   by   go   przekrzyczeć,   a   poza   tym   nie   oderwałby   oczu,   wszystko   jedno   dokąd   zmierzali   -­‐   czy   gdziekolwiek   mają   zamiar   się   rozbić   –   nawet   jeśli   nie   widział   cholernego   celu–   Co  do  cholery,  kazało  mu  myśleć,  że  to  był  dobry  pomysł?   Jedyna   rzecz,   która   wydawała   się   tu   pracować   był   kompas,   więc   przynajmniej   mógł   zorientować   się   gdzie   była   baza:   Kompleks   mieszkalny   Bractwa   zlokalizowany   był   na   północ   i   nieco   na   wschód,   na   szczycie   góry   otoczonej   niewidzialnym   polem   buforującym   V.   Więc   kierunek   miał   dobry,   przy  założeniu,  że  tarcza  NSEW22  była  w  rzeczywistości  bardziej  sprawna  niż,   oh,  powiedzmy,  wszystko  inne  w  tej  gównianej  puszce.   Gdy   spojrzał   w   prawo,   bezlitosny   wiatr   wpadający   przez   wpół   rozbite   szyby,  walił  do  jego  ucha.  Z  bocznego  okna,  widział...  całkowitą  ciemność.  Jak   mu   się   wydawało,   minęli   przedmieścia   i   byli   nad   polami   uprawnymi.   Może   trafili  już  na  faliste  wzgórza,  które  w  końcu  zamieniały  się  w  góry  –   Dźwięk,  coś  jak  wystrzały  z  wydechu  samochodu,  zwrócił  jego  uwagę  i   nie  wróżył  nic  dobrego  -­‐  ale  co  mogło  być  gorsze?   Nagle  nastąpiła  cisza.   Brak  stukotu  silnika.  Tylko  wiatr  gwizdał  w  kokpicie.   Dobra,  teraz  byli  naprawdę  w  tarapatach.   Przez   ułamek   sekundy,   pomyślał   by   zdematerializować   się.   Był   wystarczająco  silny,  wystarczająco  świadomy  –  ale  przecież  nie  zostawi  Z-­‐   Wystraszył   się   na   śmierć,   gdy   jakaś   ręka   mocno   wylądowała   na   jego   ramieniu.  

                                                                                                                        21

 Być  może  chodzi  o  rodzaj  motocykla  i  jazdy  nim  w  taki  sposób  –  nic  więcej  nie  znalazłam  na  temat  DTs    Tarcza,  na  której  są  pokazane  kierunki  świata  

22

156  

Z   wciągnął   się   do   przodu,   z   wyrazu   jego   twarzy,   wnioskował,   że   miał   problemy  z  utrzymaniem  się  na  nogach,  nie  tylko  ze  względu  na  szarpanie  i   kołysanie.   Brat  przemówił,  a  jego  głęboki  głos  ciął  przez  hałas.  "  Czas  na  ciebie.  "   "   Pieprzyć   to   "   odwrzasnął   Khill.   Sięgnął   do   przodu,   próbując   odpalić   ponownie  silnik.  Nie  zaszkodzi,  prawda?   "  Nie  każ  mi  cię  wyrzucać.  "   "  Spróbuj.  "   "  Khill  -­‐  "   Silnik  z  powrotem  zaskoczył,  i  wzmógł  się  hałas.  Dobre  wieści.  Kłopot   polegał  na  tym,  że  jeśli  drań  zgasł  już  raz,  to  pewnie  zgaśnie  ponownie.   Khill   wsunął   rękę   do   kieszeni   kurtki.   Gdy   złapał   swój   telefon   komórkowy,  pomyślał  o  wszystkich,  których  obaj  zostawili  za  sobą  -­‐  i  podał   telefon  Bratu.   Jeśli  istniał  ranking  w  kategorii  ‘sięgnij  i  zadzwoń’,  Z  był  na  górze  listy.   Miał  krwiczkę  i  córkę  -­‐  i  jeśli  ktoś  miał  zadzwonić,  to  był  to  on.   "  Po  co  to?  "  ponuro  powiedział  Zbihr.   "  Możesz  zgadywać.  "   "  A  ty  możesz  odejść  -­‐  "   "  Nie  odejdę  -­‐muszę  latać  tym  złomem,  aż  w  coś  trafimy.  "   Spierali  się  jeszcze  w  tej  sprawie,  ale  Khill  nie  ruszył  się  z  miejsca  pilota,   a   Brat   tak   silny   w   normalnych   warunkach,   teraz   nie   był   stanie   podnieść   nic   ponad   bochenek   chleba.   Pogawędka   nie   trwała   długo.   Po   zakończeniu   dyskusji,  Z  zniknął,  bez  wątpliwości  chowając  się  z  powrotem  z  tyłu,  aby  móc   skontaktować  się  ten  ostatni  raz,  z  tymi,  których  kochał.   Mądre  posunięcie.   Pozostawiając   urządzenia   samym   sobie,   Khill   zamknął   oczy   i   rzucił   modlitwę  do  każdego,  kto  mógł  ją  usłyszeć.  A  potem  wyobraził  sobie  twarz   Blaya  –   "  Tutaj  ".   Otworzył   powieki.   Jego   telefon   był   tuż   przed   jego   twarzą,   trzymany   mocno  przez  Z.   Mapa   GPS   była   włączona   i   załadowana,   mała   migająca   strzałka   pokazywała  miejsce  dokładnie  tam,  gdzie  byli.   157  

"   Jeszcze   trzy   mile,   "   wrzasnął   Brat,   przekrzykując   hałas.   "   To   wszystko,   czego  potrzebujemy-­‐  "   Bum  i  syk  -­‐  i  kolejna  runda  bosko-­‐strasznej  ciszy.  Khill  przeklął,  skupił   się   mocno   na   małym   ekranie,   jednocześnie   mając   nadzieję,   że   silnik   samoistnie   zaskoczy.   Bardziej   na   północ,   oczywiście   -­‐   ale   dalej   na   wschód.   Dużo  dalej.  Jego  szacunkowe  wyliczenie  było  dobre,  ale  tylko  prawie  dobre.   Bez  telefonu?  Byliby  w  dupie.   Super,  to  i  cała  ta  sprawa  z  niepracującym  silnikiem.   Sprawdził   dokładnej   lokalizację,   zrobił   kilka   obliczeń   w   głowie   i   skierował  ich  na  prawo,  starając  się,  by  migająca  strzałka  na  mapie  celowała   dokładnie   w   ich   góry.   Następnie   nadszedł   czas,   aby   ponownie   spróbować,   szybko  uruchomić  silnik.   Tracili   wysokość.   Nie   tu   i   nie   teraz,   zwłaszcza   że   według   wskazań   zbliżali   się,   a   samolot   siłą   pędu   sunął   szybko,   jak   sobie   tego   życzył.   Jednak   powoli,   nieubłaganie   dryfowali   w   dół...   a   jeśli   stracą   więcej   siły   nośnej,   która   była   tak   niepewna   pod   tą   maszyną   do   szycia,   będą   spadać   z   nieba   jak   kamień.   Odpalił   znowu   zapłon   i   znowu   i   znowu,   mruknął:   "Dawaj,   dawaj,   dawaj..."   Trudno   było   utrzymać   podniesiony   dziób   jedną   ręką     -­‐   i   właśnie   gdy   miał   poświęcić   całą   uwagę   na   walkę   ze   sterem,   ręka   Z   wystrzeliła   do   przodu,   zepchnęła   jego   dłoń   z   drogi   i   przejęła   próby   ponownego   uruchomienia   silnika.   Przez   ułamek   sekundy,   Khill   miał   absurdalny   wyraźny   przebłysk   obrazu   drużyny  niewolników  wyglądających  z  mankietu  skórzanej  kurtki  Brata.   Boże,  jego  ramiona  były  w  ogniu  od  ciągnięcia  steru  z  powrotem.   I  pomyśleć,  że  umiera,  aby  usłyszeć  to  chrapanie  z-­‐   Nagle,   silnik   zakaszlał   i   wrócił   do   życia,   a   zmiana   ich   wysokości   była   natychmiastowa.   Gwałtownie   zaiskrzyły   styki,   i   tłoki   znów   zaczęły   ryczeć,   cyfry  zaczęły  iść  w  górę.   Trzymając   przepustnicę   w   pełni   otwartą,   sprawdził   wskaźnik   paliwa.   Na  E.  Może  nie  mieli  po  prostu  paliwa,  i  nie  był  to  mechaniczny  problem?   Czepiał  się.  

158  

"Po   prostu   trochę   dalej,   dziecino   –   jeszcze   tylko   trochę,   dawaj,   dziecinko,  dasz  radę...  "   Gdy  niekończący  się  strumień  zachęty  opuścił  jego  usta,  bezsilne  słowa   zostały   zagłuszone   przez   jedyną   rzecz   jaka   się   liczyła,   ale   ej,   tak   jakby   Cessna   mówiła  po  angielsku...?   Człowieku,  wydawało  się,  że  to  trwało  wieki,  mając  nadzieję  i  modląc   się,   jego   mózg   odbijał   się   pomiędzy   lepszą   i   gorszą   wersją   scenariusza,   gdy   mile  uciekały  w  śmiertelnie  -­‐  kurewsko  -­‐  wolnym  tempie.   "  Powiedz  mi,  dzwoniłeś  do  swoich  samic,  "  krzyknął  Khill.   "  Powiedz  mi,  możesz  utrzymać  nas  nad  ziemią.  "   "  Powiem,  ale  nie  bez  kłamstwa.  "   "Nachyl  nas  mocniej  na  wschód.  "   "  Co?  "   "  Wschód!  Idź  na  wschód!  "   Z   powiększył   mapę   i   zaczął   biec   palcem   w   jednym   kierunku,   ze   wschodu  na  zachód.   "Chcesz  wylądować  w  ten  sposób  -­‐  za  posiadłością!  "   Khill   powinien   wziąć   jako   pozytywny   znak   to,   że   facet   robił   plany   lądowania,  które  nie  obejmowały  ognistych  kul.  I  propozycja  była  dobra.  Jeśli   mogli   orientować   się   wzdłuż   wielkiej   dupy   długiego   boku   domu,   po   drugiej   stronie   basenu,   mogą   przetrzeć   linię   drzew   owocowych...   ale   byłaby   to   w   przybliżeniu  taka  samą  ilość  obszaru,  którą  użyją,  aby  wylądować.   Lepiej   niż   walenie   w   ogromną   ścianę   oporową,   która   biegła   wokół   nieruchomości  –   Tym   razem   silnik   nie   strzelał.   Po   prostu   zamilkł,   jakby   był   zmęczony   ciężką  pracą,  i  miał  zamiar  wziąć  urlop.   Przynajmniej  lądowisko  było  w  zasięgu.   Jeden  strzał.  To  było  wszystko,  co  mieli.   Pojedyncza   próba   lądowania   na   ziemi,   zakładając   że   dowiezie   ich   w   pobliże   posiadłości,   przenikną   zwidh   i   pokierują   tak,   że   nie   trafią   w   dom,   bunkier,   samochody,   bramy,   lub   cokolwiek   prawdziwego   albo   w   inne   mienie...  rezultatem  byłoby  dostarczenie  dumnego  ojca,  kochającego  brońca   i  super  wojownika...  powrót  w  ramiona  jego  rodziny.   Ale  nie  tylko  myślał  o  Z.   159  

Królowa  będzie  nadzorować  bezpieczeństwo  i  zdrowie  Layli.  Blay  miał   swoich  kochających  rodziców  i  Saxa.  John  miał  swoją  Xhex.   Oni  wszyscy  będą  OK.   Khill  wrócił  do  rzeczywistości.  "  Siadaj!  Tam  z  tyłu!  Idź  do  fotela  i  zapnij   pasy  -­‐  "   Brat  otworzył  usta  i  Khill  zrobił  coś  nie  do  pomyślenia.  Uderzył  otwartą   dłonią   w   usta   samca.   "   Siadaj,   kurwa   i   zapnij   pas!   Zaszliśmy   tak   daleko     -­‐   niech  nie  będzie  powodu,  by  to  spieprzyć!  "   Chwycił  telefon.  "  Idź!  Wiem  gdzie  jesteśmy!  "   Czarne   oczy   Z   patrzyły   na   niego,   i   przez   ułamek   sekundy,   Khill   zastanawiał  się,  czy  nie  będzie  wyrzucony  z  kokpitu.  Ale  wtedy  stał  się  cud:   łańcuch   z   ogniwami   tak   grubymi   jak   uda   połączył   jednego   i   drugiego   i   połączenie  zerwało  się  pomiędzy  nimi.   Z   podniósł   palec   i   wskazał   bezpośrednio   w   twarz   Khilla.   Skinął   raz   głową  i  zniknął  z  tyłu.   Khill  skoncentrował  się.   Siła  nośna  trzymała  ich  w  górze,  a  dzięki  wskazówce  Z,  że  miał  trochę   więcej   ciągnąć   w   prawo,   ustawi   ich   dobrze.   Według   GPS,   byli   blisko   skrzyżowania  dróg,  które  rozlewały  się  wokół  podstawy  góry,  cal  po  calu.  Cal   po  calu...   Był  prawie  pewien,  że  teraz  byli  nad  posiadłością.   Gdy  samolot  opadał  dalej,  zebrał  się  w  sobie,  kontynuując  hamowanie.   Mocno  ciągnął  drążek  kierowniczy,  aż  jego  ramiona  uderzyły  w  siedzenie  za   nim.  Nie  można  było  wysunąć  podwozia  -­‐gówno  zablokowało  się  w  miejscu  –   Nagły,   gwiżdżący   hałas   przeniknął   do   kokpitu   i   wraz   z   nagłą   zmianą   kąta   ogłosił,   że   grawitacja   zaczęła   wygrywać   walkę,   żądając   włókna   szklanego  i  metalowej  konstrukcji  wraz  z  parą  żyjących  i  oddychających  jako   jej  nagrody.   Nie  zamierzali  być  nagrodą  -­‐  to  było  zbyt  wczesne  –   Nastąpiły   dzikie   drgania,   i   przez   chwilę   zastanawiał   się,   czy   nie   uderzyli   już  w  ziemię  i  tego  nie  zauważyli  -­‐  może  wierzchołki  drzew?  Nie.  Coś...   Zvidh?  

160  

Gwałtownie   pole   buforujące   wydawało   się   rozszerzać   w   górę   i   niespodzianka,   samolot   zareagował   inaczej,   wyrównał   dziób   bez   wysiłku   Khilla  i  bez  pomocy  silnika.  Nawet  tuż  obok  huśtawka  się  zatrzymała.   Widocznie   niewidoczna   bariera   V   nie   tylko   powstrzymuje   ludzi   i   reduktorów,  może  nawet  zatrzymać  Cessnę  w  locie.   Oprócz  tego,  miał  inny  problem.  Że  niezbędna  siła  nośna  nie  wydawała   się  już  ich  unosić.   Ich   pomysł   szlag   trafiał,   to   było   jakby   miał   zamiar   latać   tutaj   przez   pierdolone  zawsze,  przestrzelić  jedyne  lądowisko  jakie  mieli  –   Nagle   wznowił   się   hurgot,   sprawdził   wysokościomierz.   Opadali   w   dół   około   dwudziestu   pięciu   metrów   i   zastanawiał   się,   czy   przeniknął   przez   barierę.   Światła.  Oh,  słodki  Jezusku,  światła.   Przez   okno   z   boku,   na   dole,   widać   było   blask   rezydencji   i   dziedziniec.   Byli   zbyt   daleko,   by   dostrzec   szczegóły,   ale   to   musiała   być   rezydencja-­‐   Tak,   mała  odnoga  musiała  być  Bunkrem.   Natychmiast  jego  mózg  przeliczył  i  przekalkulował  wszystko.   Kurwa.   Kąt   jest   nie   taki.   Jeśli   będzie   trzymał   w   ten   sposób,   wyląduje   przodem   na  tyle  posesji,  a  nie  dalej  tego  dłuższego  boku.  I  gówno  z  tego,  nie   miał   wystarczającej   siły   nośnej   do   wykonania   ładnego   dużego   kręgu,   aby   skierować  ich  w  dobrym  kierunku.   Gdy  nie  ma  wyjścia,  nie  masz  wyboru,  robisz  tak,  by  działało.   Jego   największym   problemem   pozostaje   brak   tylnego   trawnika.   Była   tylko  jedna  polana  w  górach.   Wszystko  inne?  Drzewa,  które  zamierzały  ich  rozmaślić.   Musiał  być  niżej,  tak  jak  teraz.   "  Trzymaj  się!  "   Mimo,  że  było  to  sprzeczne  z  intuicją,  pchnął  wał  napędowy  do  przodu   i   skierował   ich   na   ziemię.   Natychmiast   przyśpieszyli,   i   modlił   się,   żeby   mógł   wyjść   z   tego,   gdy   dostaną   się   do   strefy   zderzenia.   I   kurwa,   intensywne   potrząsanie   było   jeszcze   gorsze,   do   tego   stopnia,   że   oszołomiło   go   jak   cholera,  a  jego  przedramiona  były  naciągnięte  od  trzymania  steru.   Szybciej.  Bliżej.  Szybciej.  Głośniej.  Bliżej.  

161  

A  potem  nadszedł  czas.  Dom  i  ogrody  były  przed  nimi  i  zbliżały  się  do   nich  w  śmiertelnym  pieprzonym  biegu.   Ciągnął  mocno,  a  dodatkowa  prędkość  dała  im  trochę  nośności.   Nad  domem...   "  Przygotuj  się!  "  Wrzasnął  na  całe  gardło.   Jak   w   zwolnionym   tempie,   wszystko   było   rozciągnięte:   dźwięki,   sekundy,   ostrość   w   jego   oczach,   gdy   patrzył   prosto   przed   siebie,   wrażenie   ciała  wepchniętego  z  powrotem  w  siedzenie-­‐   Kurwa.  Nie  miał  żadnych  szelek.   Nie  zadał  sobie  trudu  by  je  zapiąć.  Zbyt  wiele  innych  rzeczy  na  głowie.   Idiota-­‐   W   tej   samej   chwili,   nawiązali   z   czymś   kontakt.   Mocno.   Samolot   odbił   się,   uderzył   w   coś,   przechylił,   odbił   ponownie.   Wszystko   naraz,   jego   głowa   uderzyła  w  panel  nad  nim,  i  jego  tyłek  dostał  lanie  od  siedzenia,  a  jego  –   Coś  jak  mieszalnik  farb.   Następną  fazą  piekielnego  lądowania  był  taki  rock  and  roll,  że  prawie   wyrzuciło  go  z  kokpitu.  To  była  ziemia  -­‐  musiała  być  -­‐  i  cholera,  oni  poruszali   się   szybko.   Światła   biły   przez   boczne   szyby,   jak   w   Studio   5423,   dopóki   nie   został   praktycznie   oślepiony.   A   biorąc   pod   uwagę,   po   której   stronie   był   stroboskop,  zorientował  się,  że  byli  w  ogrodzie  -­‐  ale  kończyło  im  się  miejsce.   Skręcił  koła,  posłał  ich  w  korkociąg,  mając  nadzieję,  że  te  same  prawa   fizyki  co  do  samochodów  w  poślizgu  można  zastosować  tutaj:  bez  hamulców,   ograniczone   pole,   a   jedynym   sposobem,   aby   spowolnić   ich   pęd   był   współczynnik  oporu.   Siła   odśrodkowa   uderzyła   go   o   ścianę   kabiny   i   śnieg   obrzucił   jego   twarz;  następnie  coś  ostrego.   Cholera,  w  ogóle  nie  zwalniali.   I   ten   mur   bezpieczeństwa   -­‐   dwadzieścia   stóp   wysokości,   osiemnaście   cali  szeroki  -­‐  zbliżał  się  szybko.   Gadanie  o  całkowitym  zatrzymaniu...                                                                                                                             23

 Studio  54  –  najpopularniejszy  i  najbardziej  ekskluzywny  pod  koniec  lat  siedemdziesiątych  nocny  klub  w   Stanach  Zjednoczonych  Ameryki,  który  mieścił  się  przy  West  54th  Street  na  Manhattanie.  Został  otwarty  26   kwietnia  1977  roku,  a  zamknięty  w  marcu  1986.  W  Studio  54  w  latach  1977-­‐1986  bawiły  się  największe  gwiazdy   ówczesnej  popkultury  (Wikipedia)  

162  

  Tłumaczenie:  Fiolka2708  

 

163  

DWADZIEŚCIA-JEDEN     Blay  zdematerializował  się  do  rezydencji  w  chwili,  gdy  ostatni  zabójca  z   polany  został  wysłany  z  powrotem  do  Omegi.   Z   Khillem   unoszącym     się   w   powietrzu   wraz   z   Z,   nie   było   powodu,   by   tracić  czas  w  oczekiwaniu,  aż  pojawi  się  kolejny  szwadron.     Chociaż   tak   naprawdę,   czy   było   cokolwiek   lub   ktokolwiek   kto   mógłby   coś  zrobić,  aby  pomóc  parze  z  nich?     Scalając  się  na  dziedzińcu,  on  -­‐     Bezpośrednio   nad   nim,   nie   wydając   w   ogóle   dźwięku,   zapomniany   przez  Boga  samolot  przesłonił  księżyc.     Cholera,  oni  tego  dokonali  -­‐i  cholera,    byli  tak  blisko,  że  czuł  się  jakby   mógł  sięgnąć  i  dotknąć  podwozia  Cessny.     Kamienna  cisza  nie  była  dobrym  znakiem,  jednak...   Najpierw   uderzyli   w   szczyt   żywopłotu   z   tui,   który   zabezpieczał   ogród.   Samolot   odbił   się   robiąc   przystanki,   wzbił   się   trochę   w   powietrze,   a   następnie  zniknął  z  oczu.   Blay   zdematerializował   się   na   tyłach   tarasu   w   odpowiednim   momencie,   aby   zobaczyć   jebnięcie   Cessny   w   śnieg,   katastrofa   podobna   do   tej   jaką   wywołuje   gruby   facet     z   wielkim   kałdunem   wskakujący   do   basenu   na   brzuch,   wielkie   fale   bieli   zostały   rozrzucone   wszędzie   wokół   miejsca   zdarzenia.     Następnie   samolot   został   zamieniony   w   największa   kosiarkę   znaną   człowiekowi,   w   połączeniu   z   jego   stalowym   ciałem   i   zbyt   dużą   prędkością   zrywania   drzewostanów   owocowych,   i   grządek   z   kwiatami,   które   zostały   zabezpieczone  na  zimę,  i  cholera,  nawet  ustawiona  fontanna  dla  ptaków.     Ale   pieprzyć   wszystko.   Nie   obchodziło   go,   jak   całe   miejsce   będzie   wyglądało,  tak  długo,  nim  samolot  zatrzyma  się  przed...  murem  oporowym.     Przez  ułamek  sekundy,  był  prawie  gotów  by  zmaterializować  się  przed   rzeczą   i   wyciągnąć   ręce   przed   siebie,   ale   to   było   szalone.   Jeśli   Cessna   nie   wydawała   się   nawet   zirytowania   marmurową   rzeźbą,   poruszała   się   teraz   w   dół,  nie  wydawało  się  aby  miała  zamienić  w  gówno,    dwóch  oddychających  

164  

samców-­‐     Bez  wyraźnego  powodu,  cała  ta  rzecz  poza-­‐kontrolą  zaczęła  się  kręcić,   skrzydło  skierowane  na  Blaya  krążyło  dookoła  kiedy  Khill  próbował  sterować.   Ślizg   był   doskonałym   ruchem   –   udał   się,   pomijając   fakt,   że   nie   było   hamulców   i   pomijając   poruszanie   sie   po   spirali   pozostał   nieruchomy,   to   da   im  większy  obszar  by  tracić  impet.     Cholera,  oni  coraz  bardziej  zbliżali  się  do  ściany  oporowej  -­‐     Iskry   wystrzeliły   w   noc,   wraz   z   krzykiem   metalu   na   kamieniu,   który   ogłaszał    ‘  naprawdę  blisko  do  muru  ‘  zostało  zastąpione  ‘  prawie  naprzeciw   ‘,   ale   dzięki   szarpnięciu,     którego   dokonał   Khill,   mieli   poślizg   w   pozycji   równoległej,  a  nie  głową  na  przód.     Blay   zaczął   biec   w   kierunku   pokazu   świateł,   a   kiedy   to   zrobił,   reszta   dołączyła   do   niego,   cała   obsada   biegnąca   w   linii.   Nie   byli   w   stanie   tego   zatrzymać,  ale  cholernie  dobrze  mogliby  być  pod  ręką,  gdy  rzeczy  -­‐     Crunch!   -­‐  sie  zakończą.     Samolot  w  końcu  spotkał  przedmiot  nieożywiony,  który  nie  wyszedł  na   tym   dobrze:   szopę,   która   była   wykorzystywana   do   przechowywania   niektórych  urządzeń  do  trawników  i  materiałów  ogrodniczych,  wznoszącą  się   na  tyłach  ogrodu.     Stanął  jak  wryty.     I   zrobiło   się   zbyt   cicho.   Wszystkim   co   Blay   słyszał   był   skrzypiące   uderzenia   jego   shitkickersów   przemierzających   śnieg,   a   jego   oddech   kłębił   się  w  zimnym  powietrzu,  a  reszta  gramoliła  się  za  nim.     Był   pierwszym,   któremu   udało   się   dotrzeć   do   samolotu,   i   udał   się   do   drzwi,   które   jakimś   cudem   stały   przed   nim   otworem,   a   w   betonowej   ścianie.   Szarpnął  by  je  otworzyć  i  wyciągnął  latarkę,  nie  wiedział  czego  ma  oczekiwać   we  wnętrzu  –  dymu?  Spalin?  Krwi  i  części  ciała?     Zbihr   siedział   sztywno   na   tylnym   siedzeniu,   jego   wielkie   ciało   skrępowane,  obie  ręce  zablokowane  na  podłokietnikach.  Brat  patrzył  prosto   przed  siebie  i  nie  mrugał.     "  Czy  przestaliśmy  się  ruszać?  "  Powiedział  ochryple.   Dobrze,  najwidoczniej  Brat  mógł  doznać  wstrząsu.     "  Tak  przestaliście"  Blay  nie  chciał  być  niegrzeczny,  ale  teraz,  kiedy  był   165  

pewien,  jeden  z  nich  ocalał,  musiał  sprawdzić,  czy  Khill-­‐     Mężczyzna   wyszedł   niepewnym   krokiem   z   kokpitu,   w   świetle   bijącym   zza   Blaya,   wyglądał   jakby   był   w   hardcorowym   parku   rozrywki,   włosy   zaczesane   do   tyłu   na   jego   wysmaganym   wiatrem   czole,   jego   niebieskie   i   zielone   oczy   szeroko   otwarte   na   twarzy,   poprzecinanej   świeżą   krwią,   każda   jego  kończyna  drżała.     "   Wszystko   w   porządku!   "   wrzasnął,   jakby   w   jego   uszach   dzwoniło   w   następstwie  dużego  hałasu.  "  Z  -­‐  powiedz  coś-­‐  "     "  Jestem  tutaj,  "  Brat  odpowiedział,  krzywiąc  się,  gdy  oderwał  jedną  z   jego   szponiastych   rąk   od   podłokietnika   i   uniósł   ją   w   górę.   "   Wszystko   w   porządku,  synu,  wszystko  ze  mną  w  porządku.  "     Khill   wczepił   się   w   to   co   wystawało   w   jego   stronę,   i   zrobił   to   zanim   ugięły  się  pod  nim  kolana.  Zgniótł  wokół  ich  splecione  dłonie,  jego  głos  łamał   się  tak  bardzo,  że  ledwo  mógł  mówić.   "   Ja   tylko...   chciałem,   aby   wszystko   było   z   tobą   dobrze...   Ja   tylko...   chciałem...   aby   było   w   porządku,   o   Boże...   dla   twojej   córki...   I   po   prostu   chciałem,  abyś  był  w  porządku...  "     Zbihr,  Brat,  który  nigdy  nie  dotknął  nikogo,  wyciągnął  rękę  i  położył  ją   na   opuszczonej   głowie   Khilla.   Patrząc   w   górę,   powiedział   cicho:   "   Nie   pozwól   nikomu  wejść  tutaj.  Daj  mu  chwilę,  '  kay?  "     Blay   skinął   głową   i   odwrócił   się,   blokując   drzwi   swoim   ciałem.                                   "  wszystko  z  nimi  dobrze...  wszystko  z  nimi  dobrze"     Kiedy  bełkotał  w  tłumie,  liczba  twarzy  wpatrujących  się  w  niego,  było   dobre  kilkanaście,  ale  Belli  nie  było  wśród  nich.  Gdzie  była  -­‐     "  Zbihr!  Zbiiiiiiiiiiiiihr!  "     Krzyk  niósł  się  przez  całą  drogę  przez  świecący  na  niebiesko  trawnik,  w   górę  na  taras,  samotna  postać  biegła  przez  śnieg  stałą  prędkością.   Mnóstwo  ludzi  krzyknęło  na  Bellę,  ale  wątpił,  by  usłyszała.     "  Zbiiiiiiiiiiiiiihr!  "     Gdy   wpadła   w   poślizg   w   zakresie,   Blay   natychmiast   sięgnął   po   nią,   inaczej   uderzyłaby   w   jedna   ze   ścian   samolotu.   I,   och,   Boże,   on   nigdy   nie   zapomni   wyrazu   jej   twarzy,   to   było   bardziej   przerażające   niż   jakiekolwiek   zbrodnie   wojenne,   które   widział,   jakby   była   żywcem   obdarta   ze   skóry   za   życia,   pewne,   jak   jej   ramiona   i   nogi   były   związane,   a   kawałki   jej   mięsa   166  

schodziły  z  jej  ciała.     Khill   wyskoczył   z   samolotu.   "   Wszystko   z   nim   w   porządku,   jest   w   porządku,  obiecuję  ci,  że  jest  w  porządku.  "     Bella   zamarła,   jakby   to   była   ostatnia   rzecz,   którą   oczekuje   by   ktoś   powiedział.     "  Moja  nalla,  wejdź  do  środka,  "  Z  powiedział  tym  samym  spokojnym   tonem  którego  użył  w  stosunku  do  Khilla.  "  Chodź  tu.  "     Kobieta   aktualnie   patrzała   na   Blaya   jakby   potrzebowała   zapewnienia,   że  słyszy  prawidłowo.  W  odpowiedzi,  po  prostu  wziął  ją  za  łokieć  i  pomógł  jej   dostać  się  do  samolotu  przez  małe  drzwi.     Potem   odwrócił   się   i   po   raz   kolejny   zablokował   portal.   Kiedy   usłyszał   dźwięki  otwarcie  płaczącej  w  przypływie  ulgi.  Zobaczył  Khilla  wyciągającego   ręce  do  swoich  oczu  i  osuszającego  jak  mężczyzna  swoją  własną  twarz  z  łez.     "  Cholera,  synu,  ja  nie  wiedziałem,  że  potrafisz  latać  samolotem,  "  ktoś   powiedział.     Kiedy   Khill   spojrzał   w   górę   i   wydawało   się   rzucał   okiem   na   cały   krajobraz,  Blay  zrobił  to  samo.  Mówiąc  na  temat  post-­‐  apokaliptycznej  sceny:   był  tam  wąwóz  rozciągający  się  wzdłuż  toru  lotu,  jakby  Boży  palec  narysował   maleńką  linię  po  ogrodzie.     "  Właściwie...  nie  potrafię,  "  Khill  wymamrotał.     V   położył   rękę   trąc   między   wargami   i   wyciągnął   dłoń.   "   Masz   mój     Bracie  dom  w  jednym  kawałku.  Pieprzyć  resztę  tego  gówna.  "     "  Zgoda  "     "  Tak,  dziękuj  Bogu  -­‐  "     "  Jasne,  że  tak  -­‐  "     "  Amen  -­‐  "     Jeden  po  drugim,  Bractwo  wystąpiło  naprzód,  każdy  wziął  swój  sztylet   w  rękę.  Procesja    zajęła  czas,  ale  nikt  nie  wydawał  się  martwić  zimnem.     Blay   z   pewnością   nie   mógł   go   poczuć.   Do   tego   stopnia,   że   stawał   się   paranoikiem...     Zagłębiając   się   w   cieple   swojej   skórzanej   kurtki,   znalazł   swoją   klatkę   piersiową  i  uszczypnął  się  tak  mocno,  jak  tylko  mógł.     Ow.     Zamykając   oczy,   wysłał   cichą   modlitwę,   że   jest   to   rzeczywistość...   a   nie   167  

horror,  którym  mógł  się  stać.     ***       Cała  ta  uwaga  sprawiała,  że  Khill  stał  sie  nerwowy.     I   to   nie   było   tak,   że   jego   mały   lot   fantazji   był   cholernym   doświadczeniem  Zen.  Uczucie  palenia  na  jego  twarzy  od  tego  całego  wiatru,   bóle  w  ramionach  i  plecach,  te  chybotliwe  nogi  -­‐  czuł  jakby  był  wciąż  tam  w   górze,   wciąż   modląc   się   do   tego   w   co   wierzył,   że   nie   istniało   i   ciągle   i   na   zawsze  na  granicy.     Umierania.     Plus   był   tak   cholernie   zawstydzony   -­‐   załamanie   się   przed   Z   w   ten   sposób?  No  dajcie  spokój.  Co  z  niego  za  kurewska  cipa.     "  Mogę  spojrzeć?  "  Dr  Jane  powiedziała,  kiedy  zbliżył  się  do  tłumu.   Tak,   dobry   pomysł.   Wszystko   to   dlatego,   że   Z   został   wystarczająco   mocno  ranny,  aby  nie  być  w  stanie  się  zdematerializować.     "  Khill?  "  Kobieta  powiedziała.     "  Słucham?  "  Och,  zamyślił  się.  "  Pozwól  mi  wyjść  z-­‐  "     "  Nie,  nie  Zbihr.  Ty.  "     "  Co?  "     "  Ty  krwawisz.  "     "  Naprawdę?  "     Doktor   odwróciła   swoje   ręce.   "   Widzisz?   "   Rzeczywiście,   jej   dłonie   ociekały  czerwienią.  "  Po  prostu  przetrę  twoją  twarz.  Masz  głęboką  ranę  na   głowie.  "     "  Och.  Ok.  "  Może  dlatego,  czuł  się  jakby  był  na  haju?  "  Co  z  Z-­‐  "     "  Manny  już  tam  jest.  "     Huh.  Wygląda  na  to,  że  opuści  tą  część.  "  Chcesz  mnie  tu  obejrzeć?  "   Zaśmiała   się   odrobinę.   "   Może   zaprowadzimy   Cię   z   powrotem   do   domu,  jeśli  możesz  chodzić.  "     "  Ja  się  nim  zajmę  -­‐  "     "  Pozwól  mi  się  nim  zająć-­‐  "     "  Wezmę  go  -­‐  "     "  Mam  go  -­‐  "   168  

  Chór  ochotników  był  zaskoczeniem,  i  tak  zrobiło  się  wiele  pomocnych   ramion,   które   pojawiły   się   z   nikąd:   Był   dosłownie   otoczony   grubymi   walecznymi   ramionami,   i   wszystkie   zabrały   go   z   miejsca   jak   kogoś   surfującego  pośród  tłumu  na  koncercie.     Obejrzał   się,   mając   nadzieję   zobaczyć   Blaya,   modląc   się,   by   napotkać   oczy  faceta,  tylko  by  się  połączyć,  mimo  że  to  było  szaleństwo  -­‐     I  Blay  tam  był.   To   piękne   błękitne   spojrzenie   było   tam,   tak   stałe   i   prawdziwe,   jakby   spotkał  swoje  własne,  aż  poczuł,  że  załamuje  się  na  nowo.  Więc  czerpał  siłę  z   tych  oczu,  tak  jak  robił  wcześniej,  gdy  spędzali  tak  dużo  czasu  razem.  Prawda   była  taka,  że  chce  by  to    Blay  zabrał  go  z  powrotem  do  rezydencji,  ale  nikt,   nikt   nie   powiedziałby   takiego   gówna   do   Bractwa,   kiedy   jest   sie   niesionym   przez   taką   masę   jak   on.   A   poza   tym,   bez   wątpienia   facet   uważał,   że   to   by   było  za  blisko.     Khill  skoncentrował  się  na  drodze  przed  nimi.  Jasna...  cholera...     Ogród   został   kompletnie   zdziesiątkowany,   połowa   z   wysokiego   na   10   stóp   żywopłotu   obok   domu   wycięta,   wszystkie   rodzaje   przewróconych   drzew,   krzewy   skoszone,   resztki   po   lądowaniu   rozrzucone   wokół   jak   odłamki   po  wybuchu  bomby.     Człowieku,  było  dużo  gruzu,  który  wyglądał  jak  części  samolotu.   Och,  patrz  na  to,  panel  ze  stali.     "   Trzymaj   się   ",   powiedział,   uwalniając   się.   Pochylając   się,   wziął   ostro   zakończony   fragment   z   miejsca   w   którym   wtopił   się   w   śnieg.   Mógłby   przysiąc,  że  był  jeszcze  ciepły.     "  Bardzo  mi  przykro  ",  powiedział  do  nikogo  konkretnego.     Głos   króla   zagrzmiał   przed   nim.   "   Za   utrzymanie   mojego   Brata   przy   życiu?  "     Khill  spojrzał.  Ghrom  wyszedł  z  biblioteki  z  Georgem  po  jednej  stronie   jego   i   jego   królową   po   drugiej.   Mężczyzna   wydawał   się   tak   duży,   jak   posiadłość   za   nim-­‐   i   tak   samo   silny.   Pomimo   tego,   że   był   niewidomy,   wyglądał  jak  super-­‐bohater  w  tych  okularach  przeciwsłonecznych  i  z  boczną   ochroną.     "  Kurewsko  zaśmieciłem  twój  dziedziniec,  "  Khill  mruknął  gdy  udał  się   w   stronę   królewskiego   samca.   "   To   znaczy...     to   znaczy   przeprojektowałem   169  

go  w  zły  sposób.  "     "   To   sprawi,   że   Fritz   będzie   miał   coś   do   roboty   na   wiosnę.   Wiesz,   jak   bardzo  kocha  wyrywać  chwasty.  "     "   To   najmniejszy   z   twoich   problemów.   Jestem   pewien,   że   jesteśmy   w   obszarze  wykopalisk.  "     Ghrom   wystąpił   naprzód,   spotkając   się   z   nim   w   połowie   drogi   przez   taras.        "  To  już  drugi  raz,  synu.  "     "   Że   zniszczyłem   coś   mechanicznego   w   ciągu   ostatnich   dwudziestu   czterech   godzin?   Wiem,   racja   -­‐   Następną   rzeczą,   o   której   się   dowiesz,   będzie   wysadzenie  pancernika  ".     Te  kruczoczarne  brwi  opadły  nisko.  "  To  nie  jest  to,  o  czym  mówię.  "     Dobra,   to   miało   się   teraz   zakończyć.   On   naprawdę   nienawidził   skupiania  uwagi  na  sobie.     Celowo   ignorując   oświadczenie   króla,   powiedział:   "W   takim   razie,   dobrą   wiadomością,   mój   panie,   jest   to,   że   nie   jestem     three-­‐peat1..   Więc   myślę,  że  jesteśmy  od  teraz  bezpieczni.  "     Było  dużo  porozumiewawczego  marudzenia.     "  Czy  mogę  go  teraz  zabrać  do  kliniki?  "  wtrąciła  się  Dr  Jane     Ghrom   uśmiechnął   się,   a   jego   kły   błysnęły   w   świetle   księżyca.   "   Zrób   to."     Dzięki  Bogu...  miał  tak  wiele  do  zrobienia  wieczorem.     "  Gdzie  jest  Layla?  "  Lekarka  zapytała,  kiedy  weszli  w  ciepło  biblioteki.     "  Myślę,  że  potrzebujesz  się  pożywić  ".     Kurwa.     Kiedy   matka   kwoka   w   czarnej   skórze   przed   nim   zaczęła   gdakać   na   poparcie   tej   idei,   oczy   Khilla   wywróciły   się   w   głąb   głowy.   Jeden   kryzys   tej   nocy   był   więcej   niż   wystarczający.   Ostatnią   rzeczą,   jaką   był   zainteresowany   było   dokładne   wyjaśnianie,   dlaczego   Wybranka   nie   może   być   użyta   jako   źródło  krwi.     "  Wyglądasz  niewyraźnie,  "  ktoś  powiedział.     "  Myślę,  że  odpływa  -­‐  "     Iiiiiiiiiiiiiiiii,  to  była  ostatnia  rzecz  jaką  słyszał  przez  chwilę.                                                                                                                             1.

Cos  w  rodzaju  powtarzalności,  która  zdarza  sie  tylko  3  razy   170  

  Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

 

171  

DWADZIEŚCIA-DWA     Po  drugiej  stronie  rzeki,  w  klinice  Aghresa,    Layla  w  końcu  mogła  zejść   ze   stołu   do   badania   i   pospacerować   po   małym   pokoju.   Straciła   w   tym   miejscu  poczucie  czasu.  W  rzeczywistości,  czuła  się  tak,  jakby  wpatrywała  się   w   te   cztery   ściany   od   wieków   i   będzie   wpatrywać   do   końca   swojego   naturalnego  życia  na  ziemi.     Tylko  część  jej,  pozostała  świeża  i  zaangażowana  -­‐    jej  umysł.   Niefortunne   było   to,   że   nieustannie   zastanawiała   się,   nad   tym   co   powiedziała   pielęgniarka…   że   poroniła.     Że   według   wszelkiego   prawdopodobieństwa,  była  w  ciąży.     Kiedy   w   końcu   pukanie,   na   które   czekała,     nadeszło.   Było   tak   nieoczekiwane,  że  aż  podskoczyła.     -­‐Proszę  wejść  -­‐  powiedziała   Weszła   pielęgniarka,   która   była   wcześniej   dla   niej   tak   miła   i   dobra…   była   jednak   inna.   Unikała   wzroku   Layli,   a   jej   twarz   była   jak   maska.   Na   ramieniu   niosła   białą   tkaninę.   Materiał   zafalował,   gdy   upuściła   wzrok   i   dygnęła.   -­‐   Wasza   łaskawość,     powiedziała   drżącym   głosem.   -­‐   Ja...   my...   Aghres...   nie  mieliśmy  pojęcia.   Layla  zmarszczył  brwi.     -­‐Co  ty…   Pielęgniarka   potrząsnęła   odzieniem,   jakby   prosząc,   by   Layla   je   zaakceptowała.     -­‐Proszę.  Załóż  to.   -­‐  O  co  chodzi?   -­‐  Jesteś  Wybranką  -­‐  głos  pielęgniarki  drżał  -­‐  Aghres  jest...  zrozpaczony.-­‐   Layla  starała  się  zrozumieć  jej  słowa.  Więc  nie  chodziło  o  jej...    ciążę?     -­‐   Słucham?   Nie   rozumiem.   Dlaczego   on   jest...   on   jest   zdenerwowany,   bo  jestem  Wybranką?-­‐  Druga  kobieta  zbladła.   -­‐Myśleliśmy,  że...  jesteś  upadła?     Layla  położyła  ręce  na  oczach.     172  

-­‐  I  może  wkrótce  będę  –to  zależy  od  tego  co  się  wydarzy  -­‐  nie  miała  na   to  sił  -­‐  Czy  ktoś  może  mi  powiedzieć,  jakie  są  wyniki  badań  i  co  muszę  robić,   aby  dobrze  zadbać  o  siebie?   Pielęgniarka  ściskała  materiał,  wciąż  próbuje  jej  go  dać   -­‐  On  nie  może  tu  wrócić     -­‐  Słucham?   -­‐  Nie  może  tu  wrócić,  dopóki  tu  jesteś...  nie  może  przebywać  tu  z  Tobą.   I  nigdy  nie  powinien.     Layla  pochyliła  się  do  przodu,  jej  temperament  wrzał.     -­‐   Pozwól,   że   się   wyrażę   się   jasno.   Chcę   porozmawiać   z   lekarzem   –   Usłyszawszy  jej  żądanie,  pielęgniarka  spojrzał  na  jej  twarz.     -­‐  Mam  prawo  wiedzieć,  czego  się  dowiedział  o  moim  ciele.  Powiedz  mu   że  ma  tu  natychmiast  przyjść.  -­‐  Nie  było  nic  piskliwego  w  jej  głosie.  Nie  był   histeryczny.   Jej   głos   był   mocny   i   stanowczy.   Nigdy   wcześniej   nie   słyszała   u   siebie  tego  tonu.   -­‐  Idź.  Po  niego.-­‐rozkazała     Pielęgniarka  uniosła  szatę  w  górę.     -­‐  Proszę.  Załóż  to.  On  jest...  "   Layla  zmusiła  się,  by  nie  zacząć  krzyczeć.     -­‐Jestem  po  prostu  kolejnym  pacjentem.     Pielęgniarka  zmarszczyła  brwi  i  wyprostowała  ramiona.     -­‐   Przepraszam,   ale   to   nie   jest   prawda.   I   on   jest   zaniepokojony,   że   naruszył  cię  podczas  badania.  "   -­‐  Słucham?   Pielęgniarka  po  prostu  patrzyła  się  na  nią.     -­‐On   jest   dobrym   samcem.   Dobrym   samcem,   który   jest   bardzo   tradycyjny  na  swój  sposób.   -­‐  Co  na  Panią  Kronik  to  ma  do  rzeczy?   -­‐  Najsamiec  może  go  zabić  za  to,  co  ci  zrobił.   -­‐  Podczas  badania?  Zgodziłam  się  -­‐  to  była  medyczna  procedura,  której   potrzebowałam!     -­‐  To  nie  ma  znaczenia.  Zrobił  coś  nielegalnego.     Layla  zamknęła  oczy.  Powinna  była  pójść  do  przychodni  Bractwa.  

173  

-­‐   Jesteś   wyżej   w   hierarchii,   nie   powinniśmy   razem   przebywać   –   co   więcej,  nie  możemy.     -­‐   Mam   bijące   serce   i   ciało,   które   wymaga   pomocy.   To   wszystko,   i   nic   innego  się  nie  liczy.  Ciało  mam  takie  samo.   -­‐  Ale  krew  nie.   -­‐  On  musi  tu  przyjść.   -­‐  Nie  przyjdzie.   Layla   skoncentrowała   się   na   kobiecie   przed   sobą.   Położyła   rękę   na   brzuchu.   Przez   całe   życie,   aż   do   teraz,   żyła   z   boku,   służąc   wiernie,   wypełniając  polecenia  innych.  Nigdy  więcej.  Zmrużyła  oczy.   -­‐   Powiedz   doktorowi,   że   ma   przyjść   i   osobiście   powiedzieć   mi   o   co   chodzi,   albo   sama   pójdę   do   Najsamca   i   opowiem   słowo   w   słowo   co   tu   się   stało.   –   mówiąc   to   celowo   spojrzała   na   maszynę   na   której   była   badana   wewnętrznie.   24   Pielęgniarka   zbladła.   Layla   nie   czuła,   żadnej   satysfakcji   ze   swojej  groźby.  Ale  też  tego  nie  żałowała.   Pielęgniarka   ukłoniła   się   głęboko   i   wycofała   się   tyłem   z   pokoju,   zostawiając  ten  śmieszny  materiał  na  ladzie  przy  zlewie.     Layla   nie   rozpatrywała   swojego   statusu   Wybranki   pod   względem   obciążeń   lub   korzyści   jakich   daje.   To   po   prostu   było   wszystko   co   znała:   jej   rola,  los,  objawiający  się  w  jej  oddechu  i  świadomości.  Inni  wyraźnie  nie  byli   tak  flegmatyczni,  zwłaszcza  tutaj.     A  to  był  dopiero  początek.   Znowu,  traciła  ciążę,  prawda.  Więc  to  był  koniec.   Wyciągając   rękę,   wzięła   biały   materiał   i   owinęła   wokół   siebie.   Nie   troszczyła   się   o   delikatne   uczucia   lekarza,   jeśli   jednak   założenie   tego   na   siebie  spowodują,  że  skupią  się  na  niej  zamiast  tego  kim  była.     Prawie   natychmiast   rozległo   się   pukanie   do   drzwi,   a   kiedy   Layla   odpowiedziała,   Aghres   wahał   się   przed   wejściem,   tak   jakby   miała   przyłożyć   broń   do   jego   głowy.   Trzymając   swoje   oczy   skierowane   w   podłogę,   tylko   częściowo  je  zamknął  kiedy  składał  ręce  na  ramionach  nad  stetoskopem.       -­‐    Gdybym  wiedział  kim  jesteś  nigdy  bym  Cię  nie  leczył.     -­‐   Przyszłam   do   was   z   własnej   woli,   jako   pacjent   w   potrzebie.   -­‐ Potrząsnął  głową.                                                                                                                             24

 chyba  chodzi  o  samolot  ginekologiczny  ;D   174  

-­‐  Jesteś  świętością.  Kim  jestem,  aby  interweniować  w  świętej  sprawy?   -­‐   Proszę.   Po   prostu   połóż   kres   mojemu   cierpienia   i   powiedz   mi,   na   czym  stoję.  -­‐  Zdjął  okulary  i  potarł  nasadę  nosa.   -­‐  Nie  mogę  ujawnić  Ci  tej  informacji  -­‐  Layla  otworzyła  usta  i  zamknęła.   -­‐  Słucham?     -­‐Nie   jesteś   moim   pacjentem.   Twoje   młode   i   Najsamiec   są   nimi   -­‐   więc   porozmawiam  z  nim  kiedy  będzie  mógł.   -­‐   Nie!   Nie   możesz   do   niego   zadzwonić.   –   spojrzał   na   nią   pełnym   pogardy   spojrzeniem,   które,   domyślała   się,   zazwyczaj   zarezerwowane   jest   dla  prostytutek.  A  potem  odrzekł  niskim,  niejako  groźnym  głosem.   -­‐  Nie  możesz  domagać  się  niczego.  -­‐  Layla  cofnęła  się.     -­‐  Przyszłam  tutaj  z  własnej  woli,  jako  niezależna  kobieta.     -­‐   Jesteś   Wybranką.   To,   że   udzieliłem   Ci   schronienia   jest   niezgodne   z   prawem,   ale   za   to   co   zrobiłem   Ci   wcześniej   mogę   być   ścigany.   Ciało   Wybranki  jest...   -­‐  Jej  własnością!     -­‐  Najsamca,  zgodnie  z  prawem,  tak  jak  powinno  być.  Jesteś  nie  ważna.   Jesteś   naczyniem   dla   tego   co   dajesz.   Jak   śmiesz   przychodzić   tutaj   i   udawać   zwykłą   kobietę.   Przez   ciebie   i   twoją   obłudę   zagrożona   jest   moja   praktyka   lekarska  i  życie.   Layla   zadrżała   z   dzikiej   wściekłości   dobywającej   się   z   każdego   zakończenia  nerwowego  w  jej  ciele.   -­‐   Czyje   serce   bije   w   tej   klatce?-­‐   wskazała   na   siebie   –   Czyj   oddech   nią   porusza!.   Aghres  potrząsną  głową.     -­‐  Będę  rozmawiać  z  Najsamcem,  i  tylko  z  Nim.   -­‐  Nie  mówisz  poważnie!  Tylko  ja  żyję  w  tym  ciele,  nikt  więcej.     Twarz  doktora  wyostrzyła  się  od  jeszcze  większego  niesmaku.     -­‐   Jak   już   powiedziałem,   jesteś   naczyniem   dla   Boskiej   tajemnicy   w   twojej   macicy,   Najsamiec   jest   w   twoim   ciele.   To   jest   najważniejsze   i     w   związku  z  tym  będę  trzymał  cię  tu  dopóki…   -­‐  Wbrew  mojej  woli?  Nie  sądzę.   -­‐   Zostaniesz   tu,   dopóki   Najsamiec   po   ciebie   nie   przyjdzie,   nie   mogę   decydować  o  uwolnieniu  ciebie.     175  

Spojrzeli  na  siebie.   Layla  przeklęła  i  zrzuciła  z  siebie  tkaninę.   -­‐  Więc  super  plan  jeśli  się  zastanowić.    Ale  jestem  teraz  naga  i  będę  tak   chodzić   jeśli   muszę.   Stój   i   patrz   jeśli   musisz,   albo   możesz   spróbować   mnie   dotknąć.  Wierzę,  jednak,  że  można  by  to  uznać  za  kolejne  naruszenie  czy  coś,   prawda.     Lekarz  wyszedł  tak  szybko,  że  potknął  się  na  korytarzu.     Layla  nie  traciła  ani  sekundy,  chwyciła  ubranie  i  popędziła  na  korytarz.   Był   tylko   jeden   sposób   na   ucieczkę   i   znajdował   się   w   okolicy   recepcji.   Musiało   być   tam   wyjście   ewakuacyjne,   w   przypadku   ataku   -­‐   niestety,   nie   miała   pojęcia   jak   wygląda   układ   obiektu.   Jej   jedyną   opcją   było   przeć   do   przodu.   I   musiała   to   robić   na   nogach,   bo   była   zbyt   wkurzona,   żeby   się   zdematerializować.       Biegnąc   truchtem   Layla   zmierzała   w   kierunku,   z   którego   przyszła   i   niemal   natychmiast,   jak   gdyby   takie   miały   polecenie,   żeński   personel   pielęgniarski  zablokował  jej  drogę,  uniemożliwiając  przejście.     -­‐   Jeśli   ktoś   ośmieli   się   mnie   dotknąć   –   krzyknęła   w   starym   języku   -­‐   potraktuję  to  jako  naruszenie  mojej  świętej  świętości.   Wszyscy  zamarli.     Popatrzyła,   każdemu   w   oczy,   podeszła   do   przodu   i   zmusiła   ich   do   cofnięcia  się  i  utworzenia  ścieżki  pomiędzy  nimi,  która  zamykała  się  za  nią.  W   poczekalni,  zatrzymała  się  przed  recepcją  i  wpatrywała  się  w  kobietę,  która   siedziała  przy  alarmie.     -­‐  Masz  dwie  możliwości.  -­‐  Layla  skinęła  w  stronę  drzwi  wyjściowych.  -­‐   Albo  dobrowolnie  otworzysz  je  dla  mnie,  albo  ja  rozwalę  je  siłą  mojej  woli,   wystawiając  Was  i  Waszych  pacjentów  na  atak  słońca,  które  wzejdzie  za...  –   popatrzyła   na   zegar   wiszący   na   ścianie-­‐   za   mniej   niż   siedem   godzin.   Nie   jestem   pewna,   czy   można   naprawić   taki   rodzaj   uszkodzenia   w   tym   czasie-­‐   można?     Szczęk  uruchamianego  zamka  zabrzmiał  głośno  w  donośnej  ciszy.   -­‐Dziękuję,  -­‐  wymruczała25  grzecznie.    –  Doceniam  Twoją  pomoc.     Mimo  wszystko,  nie  mogła  zapominać  o  manierach.26                                                                                                                           25

 następna  ;P    mam  nadzieję,  że  już  koniec  Layli  w  tym  rozdziale  dość  tej  dziołchy.  ;)o  

26

176  

***       Siedząc   za   swoim   biurkiem,   z   dupą   odzianą   w   skórę   na   tronie,   który   zrobił  jego  ojciec  wieki,  wieki  temu,  Ghrom,  syn  Ghroma,  przebiegał  palcem   wskazujący   po   gładkim   srebrnym   ostrzu   w   kształcie   sztyletu,   do   otwierania   koperty.  Obok  niego  na  podłodze  chrapał  George.  Pies  spał  tylko  w  rzadkich   momentach   kiedy   Ghrom   się   nie   poruszał   i   nie   było   nikogo   koło   nich.   Jeśli   ktoś  pukał  lub  wchodził,  albo  Ghrom  się  ruszył,  ta  duża  głowa  się  podnosiła,   a  ciężka  obroża  dzwoniła.  Ten  minialarm  działał  również  jeśli  ktoś  przeszedł   przez   korytarz   obok   drzwi.   Albo   otworzył   drzwi   na   dole.   Albo   przyniósł   posiłek.    Albo  kichnął  w  bibliotece.     Po   tym,   gdy   podnosił   głowę,   następowała   reakcja   według   skali:   od   braku   reakcji   (ruchy   w   jadalni,   odkurzanie,   kichanie),   do   szczeknięcia   (otwarcie  i  wchodzenie  przez  drzwi  na  dole),  aż  do  ostrzegawczego  siadania   (gdy  ktoś  zapukał,  wejście  do  pomieszczenia,  gdzie  się  znajdowali).  Pies  nigdy   nie   był   agresywny,   ale   służył   jako   detektor   ruchu,   pozostawiając   decyzję   co   z   tym  zrobić,  właścicielowi.  Taki  dżentelmeński  pies  przewodnik  z  niego  był.  A   jednak,   choć   z   natury   oswojony,   było   w   nim   wiele   z   dzikiego   zwierzęcia.   W     jego   miękkim,   długim   futrze,   w   jego   dużym,   smukłym   ciele,   Ghrom   widział   od  czasu  do  czasu  przebłyski  bestii  wewnątrz  miłego  usposobienia:  Kiedy  jest   się   w   bandzie   agresywnych,   ciężkich   w   obejściu   wojowników   takich   jak   Bractwo,   ma   się   gorącą   głowę   od   czasu   do   czasu   -­‐   nawet   blisko   króla.   I   czasem   wojownicy   są   agresywni.   I   to   gówno   nie   przeszkadzało   Ghromowi   -­‐   był   ze   skurwysynami   zbyt   długo,   aby   się   zirytować.   Georgowi   to   się   jednak   nie   podobało.   Jeśli   ktoś   z   nich   zbliżał   się   za   bardzo   do   króla,   sierść   na   tym   miłym   psie   się   jeżyła,   i   warczał   ostrzegawczo,   i   wciskał   ciało   blisko   nóg   Ghroma   jakby   był   przygotowany   by   pokazać,     Braciom   jak   wyglądają   prawdziwe  kły,  jeśli  będzie  musiał.     Jedyną  osobą,  którą  Ghrom  kochał  bardziej  była  jego  królowa.   Sięgając   pogładził   bok   psa,   a   potem   skupił   się   na   gładzeniu   palcem   otwieracza   do   listów.   Jezu   Chryste.   Samoloty   spadające   z   nieba...     ranni   Bracia...   Khill   znowu   uratował   sytuację...   Przynajmniej   w   nocy   nie   wszystko   było   dramatem   powodującym   atak   serca,   były   też   dobre   wiadomości.   W   końcu   ruszyli   naprzód   z   dowodem   przeciw   Bandzie   Drani:   177  

V  zrobił  swoje  badania  balistyczne  i  ta   pieprzona-­‐kurwa-­‐świszcząca   kula,   która  wyszła  z  szyi  Ghroma  rozpoczęła   swoją   podróż  w  karabinie,   którą  znaleźli   w   legowisku   Xcora.  Ghrom   uśmiechnął   się   do   siebie,  jego   kły  mrowiły   go.  Ci   zdrajcy  byli   już   oficjalnie  na   jego   liście  przebojów,  i   miał   pełne  poparcie  prawa  -­‐  nadszedł  czas  by  uderzyć.     W   tym   momencie,   George   szczeknął   i   rozległo   się   pukanie,   i   jedno   puknięcie  by  wystarczyło  Ghromowi.    -­‐  Taaak.   Wiedział   kto   to,   zanim   Bractwo   weszło:   V   i   glina.   Rhankor.   Thor.   Furiath.  I  ostatni,  który,  wnioskując  z  głuchego  odgłosu  jaki  towarzyszył  jego   krokom,  używał  laski.   Zamknęli  drzwi.   Gdy   nikt   nie   usiadł   i   nie   rozpoczął   rozmowy,   wiedział   dokładnie   dlaczego  przyszli  do  niego   -­‐  Jaki  werdykt,  panienki,  -­‐powiedział  przeciągając  samogłoski  i  odchylił   się  do  tyłu  na  tronie.   Usłyszał  głos  Thora     -­‐  Myśleliśmy  o  Khillu.     No   raczej,   że   myśleli.   Po   przedstawianiu   tego   pomysłu   na   wcześniejszym  spotkaniu,  nie  domagał  się  odpowiedzi  od  razu.  Niechciał  ich   naciskać,  ani  na  tak  ani  na  nie.   Było  wiele  gówna,  które  jako  król,  mógł  wpychać  ludziom  do  gardła.     Brata  którego  mieli  przyjąć  do  klubu  tym  nie  było.     -­‐  I  co?   Zbihr  odezwał  się  w  Starym  języku.     -­‐   Ja,   Zbihr,   syn   Ahgony,   wcielony   w   roku   dwieście   czterdziestym   drugim   panowania   Ghroma,   syna   Ghroma,   niniejszym   nominuje   Khilla,   sierotę,  do  członkostwa  w  Bractwie  Czarnego  Sztyletu.     Słysząc   słowa   formuły   padające   z   ust   Brata   Z,   byli   w   szoku.   Wiele   rzeczy,   które   zwykle   mówił   były   stekiem   bzdur.   Ale   teraz   najwidoczniej   tak   nie  było.     Jezu,   pomyślał   Ghrom.   Mieli   z   tym   trochę   pochodzić.   Szybcy   byli   -­‐   myślał,   że   będą   dłużej   nad   tym   myśleć.   Że   zajmie   im   to   dzień.   Tydzień.   Może  

178  

miesiąc  -­‐  a  potem,  być  może,  jeszcze  się  to  przedłuży  z  jakichś  powodów.  Ale   piłka  była  w  grze  –  a  więc  i  Ghrom  w  nią  musiał  grać.     -­‐  Na  jakiej  podstawie  robisz  tę  nominację  w  imieniu  Twoim  i  Twojego   rodu?  –  zapytał  Ghrom.   Z  porzucił  formalność.     -­‐   Przyprowadził   mnie   dziś   bezpiecznie   do   domu,   do   mojej   shellan   i   mojej  młodej.  Ryzykując  własnym  życiem.     -­‐   W   porządku   -­‐   Ghrom   patrzył   na   samców,   którzy   stali   wokół   biurka,   choć   nie   widział   ich   oczami.   Wzrok   nie   miał   znaczenia.   Nie   musiał   mieć   operacji  siatkówki  by  wiedzieć,  gdzie  wszyscy  byli  lub  jak  czuli  się  w  związku  z   tym   szitem,   zapachy   ich   emocji   były   jasne.   Byli   grupą,   niezłomną,   zdecydowani   i   dumni.   Ale   formalności   musiało   stać   się   zadość.   Ghrom   zaczął   od  końca.   -­‐V?     -­‐  Byłem  gotowy,  by  wszedł  na  pokład,  gdy  czołgał  się  po  Xcorze.   Rozległy  się  przytakujące  pomruki.   -­‐  Butch?   Bostoński  akcent  słyszalny  był  głośno  i  wyraźnie.     -­‐  Myślę,  że  on  jest  groźnym  i  silnym  wojownikiem.  I  lubię  tego  faceta.   Dorósł,  porzucił  poprzednie  nastawienie,  spoważniał.   -­‐  Rhankor?   -­‐  Powinieneś  go  widzieć  dzisiaj.  Nie  pozwolił  mi  wziąć  tego  samolotu  –   powiedział,  że  dwaj  Bracia  to  zbyt  wiele  do  stracenia.   Jeszcze  więcej  przytakujących  pomruków.   -­‐  Thor?   -­‐   Ta   noc   kiedy   zostałeś   postrzelony?   Zabrałem   cię   stamtąd   dzięki   niemu.  On  jest  w  porządku.   -­‐  Furiath?   -­‐   Lubię   go.   Naprawdę.   On   jest   pierwszy,   który   się   rzuca   do   akcji   w   każdej   sytuacji.   On   dosłownie   zrobi   wszystko   dla   każdego   z   nas,   i   nie   ma   znaczenia,  jak  bardzo  to  będzie  niebezpieczne.     Ghrom  zastukał  knykciami  w  biurko.     -­‐   A   więc   postanowione.   Powiem   Saxtonowi   by   wprowadził   zmiany,   i   zrobimy  to.   179  

Thor  przerwał.   -­‐   Z   całym   szacunkiem,   panie,   musimy   rozwiązać   sprawę   ahstrux   nohtrum.   Nie   może   już   traktować   pilnowania   tyłka   Johna   jako   głównego   obowiązku.     -­‐   Racja.   Powiemy   Johnowi,   żeby   go   zwolnił   i   nie   wierzę,   żeby   się   nie   zgodził.  Po  tym,  jak  Saxton  sporządzi  dokumenty,  i  nastąpi  przyjęcie  Khilla,  V,   zadbasz   o   ściągnięcie   atramentu   z   jego   twarzy.   Podobnie   jak   w   przypadku   gdyby   John   zmarł   z   przyczyn   naturalnych   lub   jakiegoś   gówna?   –   Rozległ   się   szelest  ubrań,  jakby  któryś  z  Braci  wykonywał  symbol  „Pani  Kronik”  na  piersi.     -­‐  Zrozumiałem  –  odpowiedział  V.  Ghrom  skrzyżował  ręce  na  piersi.  To   był   historyczny   moment   i   dobrze   o   tym   wiedział.   Przyjęcie   Butcha   była   zgodne   z   prawem,   ponieważ   krew   samca   związana   była   z   krwią   członka   rodziny   królewskiej.   Khill   to   zupełnie   inna   historia.   Nie   miał   królewskiej   krwi.   Nie   był   z   krwi   Wybranki,   lub   kogoś   z   Bractwa,   choć   technicznie   był   arystokratą.   Nie   miał   rodziny.   Choć   z   drugiej   strony,   dzieciak   sprawdzał   się   polu   walki,   na   okrągło,   spełniając   wszystkie   standardy,   które   jak   określało   Stare  Prawo,  mogli  spełnić  tylko  potomkowie  konkretnych  rodów  -­‐  i  to  było   bzdurą.   Nie   chodziło   o   to,   że   Ghrom   nie   doceniał   zamysłu   Pani   Kronik.   Kojarzenie   przez   nią,   najsilniejszych   wojowników   z   najmądrzejszymi   kobietami   przynosiło   niesamowite   efekty   dla   Braci.   Ale   powodowało   też   skutki   uboczne,   jak   jego   ślepota.   I   ograniczało   to,   awans   z   powodów   merytorycznych.   Najważniejsze   było   przekształcenie   przepisów   dotyczących   tego   kto   może   lub   nie   może   być   w   Bractwie,   to   było   ważne   dla   społeczeństwa,   które   chciał   stworzyć   –   było   to   ważne   dla   przetrwania.   Im   więcej  wojowników  tym  lepiej.  Dodatkowo  Khill  zasługiwał  na  ten  zaszczyt.   -­‐Więc   zróbmy   to   –   mruknął27   Ghrom   -­‐   Ósemka   to   dobra   liczba.   Szczęśliwa  liczba.   Niski   pomruk   zgody   rozbrzmiał   w   powietrzu   ponownie,   dźwięk   zupełnej  zgodnej  solidarności.     To  była  przyszłość,  pomyślał  Ghrom.  Uśmiechnął  się  i  obnażył  kły.     I  to  było  w  porządku.     Tłumaczenie:  nuffanillia                                                                                                                             27

 zacznę  to  liczyć;)   180  

DWADZIEŚCIA-TRZY   Kiedy   Sola   Morte   stanęła   w   biurze   „szefa”,   jej   ciało   było   gotowe   do   walki.   I   nie   była   to   jej   standardowa   procedura   działania,   czy   specyficzne   środowisko    –  lub  kierunek,  w  którym  mogła  pójść  rozmowa.       Jednak  to  ostatnie,  z  pewnością  nie  poprawi  jej  humoru.     „Przepraszam,  co?”  Zażądała.     Ricardo  Benloise  uśmiechnął  się  w  swój  chłodny,  spokojny  sposób.     „Twoje  zadanie  jest  zakończone.  Dziękuję  za  poświęcony  czas.”     „Nawet  ci  nie  powiedziałam,  co  tam  znalazłam.”   Mężczyzna   usiadł   wygodniej   w   swoim   fotelu.   „Możesz   odebrać   honorarium  od  mojego  brata.”   „Nie   wezmę   go.”   Kiedy   zadzwonił   do   niej   niespełna   48   godzin   temu,   sprawa  była  priorytetowa.  „Powiedziałeś…”   „Twoje   usługi   nie   są   dłużej   potrzebne   w   tym   szczególnym   celu.   Dziękuję.”   Czyżby   pracował   z   kimś   innym?   Ale   kto   w   Caldwell   świadczył   tego   rodzaju  usługi,  co  ona.   „Ty  nawet  nie  chcesz  wiedzieć,  co  tam  znalazłam.”   „Twoje  zadanie  zostało  zakończone.”  Mężczyzna  uśmiechnął  się  znowu   w  profesjonalny  sposób,  mógłbyś  przysiąc,  że  jest  prawnikiem  lub  sędzią.  Nie   łamaczem  prawa  na  skalę  globalną.     „Przewiduję  pracować  z  tobą  w  przyszłości.”   Jeden   z   ochroniarzy   postąpił   kilka   kroków   do   przodu,   jakby   przygotowywał  się  do  wyrzucenia  śmieci.       „W   tamtym   domu   coś   się   dzieje.”   Powiedziała   odwracając   się.   „Cokolwiek  to  jest,  jest  ukryte.”   „Nie  chcę  żebyś  tam  wracała.”   Sola   zatrzymała   się   i   spojrzała   przez   ramię.   Głos   Benloise   był   łagodniejszy  niż  kiedykolwiek,  ale  jego  oczy  były  martwe.     Cóż,  to  było  interesujące.  

181  

I   jedynym   możliwym,   logicznym   wyjaśnieniem   było,   że   Pan   Tajemniczy   z  wielkiego,  szklanego  domu  ostrzegł  Benloise.  Odkryto  jej  małą  wizytę?  Czy   był  to  wynik  rutynowego  postępowania  w  narkotykowym  biznesie?   „Robisz  się  przy  mnie  sentymentalny?”  Po  wszystkim,  co  ona  i  Benloise   przeszli.     „Jesteś  przydatnym  towarem.”  Jego  powolny  uśmiech,  usunął  piekące   żądło  ze  słów.  „Teraz  odejdź  i  bądź  bezpieczna,  maleńka.”     Och,  kurwa  mać  …    nie  było  powodu    kłócić  się  z  tym  człowiekiem.  Ona   dostanie  swoje  wynagrodzenie  -­‐  co  ją,  do  diabła,  obchodzi  reszta?     Pomachała   mu   i   przeszła   wielkimi   krokami   w   stronę   drzwi,   a   potem   pobiegła   w   dół   klatki   schodowej.   W   przestrzeni   galerii,   udała   się   do   tylnej   części   budynku,   gdzie   w   czasie   legalnych   godzin   biznesowych,   pracowali   legalni   pracownicy.   Omijając   szafki   z   segregatorami   i   biurka,   które   dzięki   przemysłowym  sufitom  -­‐  pięćdziesiąt  stóp  nad  głową  -­‐  wyglądały  jak  mebelki   Barbie   i   weszła   do   wąskiego   korytarza,   który   był   widoczny   tylko   z   kamer   ochrony.     Pukanie   do   drzwi   było   bezcelowe,   ale   i   tak   to   zrobiła,   potężne   ogniotrwałe   panele,   pochłonęły   dźwięk   jej   kostek,   jakby   były   głodne.   Aby   pomóc  bratu  Benloise  –  nie  żeby  Eduardo  tego  potrzebował  –  zwróciła  swoją   twarz  w  stronę  najbliższego  obiektywu,  aby  pokazać  całą  twarz.     Chwilę   później   blokady   zostały   zwolnione.   I,   tak   jak   była   silna,   nawet   ona  musiała  mocno  zaprzeć  się  ramieniem,  aby  otworzyć  drzwi.     A   porozmawiajmy   o   innym   świecie.   Biuro   Ricarda   było   skrajnie   minimalistyczne,   Eduardo   był   jak   Donald   Trump,   ze   złotem   w   roli   fetyszu,   wywołującym   podduszenie.   Jeszcze   więcej   marmuru   i   tkanin   i   byłbyś   w   burdelu.     Gdy   Eduardo   się   uśmiechnął,   jego   sztuczne   zęby   przypominały   kształtem   i   kolorem   klawisze   fortepianu,   a   jego   opalenizna   była     głęboka   i   jednolita,  wyglądał  jakby  ktoś  pokolorował  go  Magic  Markerem.  Jak  zwykle   ubrany   był   w   trzyczęściowy   garnitur   z   rodzaju   jak   Mr.   Roarke     z   Fantasy   Island,  z  wyjątkiem  czarnego  zamiast  białego.     „Jak   się   miewasz   dziś   wieczorem?”   Jego   oczy   powędrowały   w   dół   jej   ciała.  „Wyglądasz  bardzo  dobrze.”   „Ricardo  powiedział,  że  mam  przyjść  do  Ciebie  po  moje  pieniądze.”   182  

Eduardo  natychmiast  stał  się  kamiennie  poważny  i  Sola  przypomniała   sobie,  dlaczego  Ricardo  trzyma  go  w  pobliżu:  więzy  krwi  i  kompetencje  były   potężną  kombinacją.     „Tak,  powiedział  mi,  że  mam  się  ciebie  spodziewać.”  Eduardo  otworzył   szufladę  biurka  i  wyjął  kopertę.  „Są  tutaj.”   Wyciągnęła   rękę   przez   biurko   i   wzięła   to,   co   jej   oferowano,   natychmiast  otwierając.     „To  jest  połowa.”  Spojrzała  w  górę.  „To  jest  dwa  i  pół  tysiąca.”   Eduardo   uśmiechnął   się   dokładnie   jak   jego   brat,   twarzą,   ale   nie   oczami.   „Zadanie  nie  zostało  zakończone.”   „Twój  brat  to  odwołał.  Nie  ja.”     Eduardo   podniósł   dłonie.   „To   jest  twoja   zapłata.   Albo   możesz   zostawić   pieniądze  tutaj.”     Sola   zmrużyła   oczy.   Powoli   zamykając   klapkę   koperty,   obróciła   ją   w   dłoni,   sięgnęła   przed   siebie   i   położyła,   skierowaną   w   górę,   na   biurku.   Przytrzymując   ją   jednym   palcem,   skinęła   tylko   raz.   „Jak   sobie   życzysz.”   Odwróciła  się  i  podeszła  do  drzwi,  czekając  na  ich  odblokowanie.   „Maleńka,   nie   bądź   taka”   powiedział   Eduardo.   Kiedy   nie   odpowiedziała,  skrzypnięcie  fotela  oznaczało,  że  wstał  i  podszedł  bliżej.     Rzeczywiście,  zapach  jego  wody  kolońskiej  rozszedł  się  na  prawo  od  jej   nosa,  a  ręce  wylądowały  na  jej  ramionach.     „Posłuchaj   mnie”   powiedział.   „Jesteś   bardzo   ważna   dla   Ricarda   i   dla   mnie.   „Nie   bierzemy   cię   tylko   do   wyświadczania   usług   –   mucho   respect   (w   sensie  mamy  do  Ciebie  bardzo  duży  szacunek),  tak?”   Sola  spojrzała  przez  ramię.  „Wypuść  mnie.”   „Maleńka.”   „Teraz.”   „Weź  pieniądze.”   „Nie.”   Eduardo  westchnął.  „Nie  musisz  być  taka.”   Solę  cieszyło  poczucie  winy  przebijające  w  głosie  mężczyzny  –  reakcja   była   dokładnie   taka,   jak   się   spodziewała.   Jak   wielu   mężczyzn   z   ich   kręgu  

183  

kulturowego,  Eduardo  i  Ricardo  byli  tradycyjnie  wychowywani  przez  matki,  a   to  oznaczało,  że  poczucie  winy  to  był  odruch.     Bardziej  efektywne  niż  krzyczenie  na  nich  czy  kopanie  po  jajkach.     „Wychodzę”  powiedziała.  „Teraz.”   Eduardo   westchnął   ponownie,   tym   razem   głębiej   i   dłużej,   dźwięk   ten   potwierdził,  że  jej  manipulacja  znowu  odnalazła  właściwą  drogę  do  domu.     Jednak   nie   chciał   dać   jej   pieniędzy,   które   się   jej   należały.   Biurowy   wystrój  na  wysokim  poziomie  i  powrót  do  dzieciństwa,  zostały  dynamicznie   odsunięte  na  bok,  był  szczelny  jak  bankowy  skarbiec.  Będzie  mówił,  tego  była   pewna,  że  skutecznie  zepsuła  mu  wieczór,  co  było  satysfakcjonujące  …  i,  że   powinna  zadbać  o  to,  co  Ricardo  jej  zawdzięcza.     Mógł   to   zrobić   uczciwie.   Albo   tak,   jak   wybrał,   zmusić   ją.   To   oznaczałoby  dopłatę,  oczywiście.     Tak   byłoby   dla   niego   znacznie   taniej,   po   prostu   wręczyć   jej   wartość   zamówienia,  ale  nie  była  odpowiedzialna  za  decyzje  innych.     „Ricardo  będzie  zasmucony”  powiedział  Eduardo.  „Nienawidzi,  gdy  jest   zasmucony.  Proszę  weź  pieniądze  –  to  nie  w  porządku.”   Logiczna   część   jej   mózgu,   sugerowała,   iż   jest   okazja,   aby   zwrócić   uwagę   na   fakt,   że   została   oszukana   na   tym   co   byli   jej   winni.   Ale   znając   braci,   cicho  …,  och,  cicho….   Tak,   jak   natura   nie   znosiła   próżni,   tak   wysoko   postawieni,   dobrze   wychowani  mieszkańcy  Ameryki  Południowej,  sumienia.     „Sola…”   Stała   po   prostu   z   rękami   skrzyżowanymi   na   piersi   i   patrzyła   przed   siebie.   Sygnał   Hiszpana:   Eduardo   łamał   ojczysty   język,   zupełnie   jakby   jego   niepokój  egzystencjalny  pozbawił  go  umiejętności  posługiwania  się  językiem   angielskim.     Ostatecznie   poddał   się   i   po   około   dziesięciu   minutach,   pozwolił   jej   odejść.     Będą  róże  na  jej  progu  o  dziewiątej  rano.  Jednak  ona  nie  zamierzała  iść   do  domu.     Miała  zadanie  do  wykonania.       ***   184  

„Co   masz   na   myśli,   mówiąc   że   się   nie   pokazali.”   Assail   zażądał   w   Starym  Języku.     Ponieważ  siedział  w  swoim  Range  Roverze,  trzymał  telefon  blisko  przy   uchu.   Czerwone   światło   przed   nim,   utrudniało   jakikolwiek   postęp   i   trudno   było  nie  zauważyć  tego  kosmicznego  porównania.     Jego   kuzyn,   jak   zawsze,   trzymał   się   faktów.   „Półciężarówki   nie   przyjechały  w  wyznaczonym  czasie.”   „Ilu  ich  było?”   „Czterech.”   „Co?”    Ale  samiec  nie  musiał  powtarzać.  „I  żadnego  wytłumaczenia?”   „Nie  na  ulicy  od  siedmiu  innych,  jeśli  to  masz  na  myśli.”   „Co  zrobiłeś  z  dodatkowym  towarem?”   „Przyniosłem  ze  sobą  do  domu,  właśnie  teraz.”   Gdy  błysnęło  zielone  światło,  Assail  wdepnął  gaz.     „Dokonuję  częściowej  zapłaty  u  Benloise,  potem  się  z  Toba  spotkam.”   „Jak  sobie  życzysz.”   Assail  skręcił  w  prawo  i  skierował  z  dala  od  rzeki.  Dwa  kwartały  dalej  w   lewo  i  znowu  zbliżał  się  do  Galerii,  jeszcze  jeden  zakręt  w  lewo  i  zajechał  od   tyłu  budynku.     Na   tyłach   stał   zaparkowany   samochód,   czarne   Audi,   ustawił   się   za   sedanem.  Sięgnął  pod  siedzenie  od  strony  pasażera,  chwycił  za  czarną  rączkę   srebrzystej  aktówki    i  wysiadł  z  SUVa.     W   tym   momencie   tylne   drzwi   galerii   otworzyły   się   i   ktoś   się   w   nich   pojawił.     Kobieta  człowieków,  sądząc  po  zapachu.     Była  wysoka  i  miała  długie  nogi.  Ciemne,  długie,  ciężkie  włosy  odrzuciła   do  tyłu.  Podbródek  uniesiony,  jakby  była  gotowa  walczyć.   Ale   nic   z   tego,   nie   było   dla   niego   istotne.   Tym   czymś,   była   jej   kurtka,   biała  parka  z  kamuflującym  biało-­‐kremowym    wzorem.     „Dobry   wieczór”   powiedział   niskim   głosem,   kiedy   spotkali   się   na   środku  alei,  on  w  drodze  do  środka,  a  ona  wychodząc.     Stanęła  i  zmarszczyła  brwi,  jej  ręka  zaczęła  skradać  się  do  wnętrza  jej   kurtki.  W  krótkim  przebłysku,  zastanowił  się  jak  wyglądają  jej  piersi.   „Czy  my  się  spotkaliśmy?”  zapytała.   185  

„Teraz  się  spotykamy.”  Wypowiadając  te  słowa,  celowo  wyciągnął  rękę   przed  siebie.  „Jak  się  miewasz?”   Wpatrywała  się  w  jego  dłoń,  a  następnie  skupiła  się  na  jego  twarzy.     „Czy   ktoś   Ci   już   mówił,   że   z   tym   akcentem   brzmisz,     dokładnie,   jak   Dracula?”   Uśmiechnął  się  szczelnie,    jego  kły  pozostały  ukryte.     „Były   robione   pewne   porównania,   od   czasu   do   czasu.   Nie   podasz   mi   ręki?”   „Nie.”  Kiwnęła  głową  w  stronę  drzwi  galerii.  „Jesteś  przyjacielem  braci   Benloise?”   „W  rzeczy  samej.  A  Ty?”   „W  ogóle  ich  nie  znam.  Fajna  teczka,  tak  przy  okazji.”   Mówiąc   to   odwróciła   się   na   pięcie   i   podeszła   do   Audi.   Gdy   mignęły   światła,   wsiadła   do   środka,   wiatr   wiejący   ponad   jej   ramieniem,   pochwycił   jej   włosy,  gdy  znikała  za  kierownicą.   Zszedł  jej  z  drogi,  kiedy  szybko  ruszyła  przed  siebie.     Assail   patrzył   w   ślad   za   nią   i   przyłapał   się   na   tym,   że   pomyślał   z   pogardą  o  swoim  biznesowym  wspólniku  Benloise.     Jaki  człowiek  wysyła  kobietę  do  takich  spraw?   Światła   hamowania   błysnęły   krótko,   zanim   zniknęła   za   rogiem.   Assail   miał   szczerą   nadzieję,   że   granica,   którą   wyznaczył   poprzedniej   nocy,   będzie   respektowana.  To  byłaby  wielka  szkoda,  musieć  ją  zabić.     Nie  żeby  się  zawahał,  gdyby  musiał.       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell      

186  

DWADZIEŚCIA-CZTERY   Cypher  leżał  na  twardym  betonie.  W  ciągu  wielu  lat  jako  członek  Bandy   Drani   był   dobrze   obeznany   z   brakami   w   zakwaterowaniu   jakie   obecnie   mieli:   jego   tyłek   był   otępiały   od   zimna   i   braku   materaca   pod   ciężkim   ciałem.   Podobnie   jego   głowa   była   amortyzowana   tylko   plecakiem,   którego   użył,   by   przynieść   kilka   rzeczy   do   ich   nowego   HQ   w   tym   podziemnym   magazynie.   Ponadto  cienki,  szorstki  koc,  który  go  przykrywał,  był  za  krótki,  pozostawiając   jego  stopy  w  skarpetkach  narażone  na  chłodne,  wilgotne  powietrze.   Ale  był  w  niebie.  Niebo  absolutne.   Krążąca   w   jego   żyłach   krew   była   krwią   tej   kobiety,   i   och,   pożywienie.   Po   prawie   roku   życia   bez   właściwego   źródła   pożywienia   został   przyzwyczajony   do   zmęczenia,   niespokojnych   mięśni   i   bólu.   Ale   to   był   już   koniec.   Naprawdę,   to   było   tak,   jakby   pompował   siły,   wypełniając   skórę   ponownie  do  właściwego  rozmiaru,  jego  wzrost  powrócił  do  właściwych  stóp   i  cali,  jego  umysł  ociężały  w  następstwie  karmienia,  wyostrzał  się  z  chwili  na   chwilę.   Teraz,   gdyby   miał   łóżko,   cieszyłby   się   nim,   oczywiście.   Miękkie   poduszki,   pachnąca   pościel,   czyste   ubranie...   ciepłe   powietrze   w   zimie,   w   lecie   chłodne   powietrze...   jedzenie   gdy   jest   głodny,   woda   gdy   chce   mu   się   pić...  wszystko  to  było  dobre,  jeśli  można  było  to  mieć.   Te  rzeczy  nie  były  jednak  konieczne.   Czysta   broń,   ostre   ostrze,   wojownik   z   równą   biegłością   od   lewej   i   od   prawej  strony.  To  było  to,  czego  wymagał.   I   oczywiście,   w   czasie   przerwy,   było   dobrze   mieć   chętną   kobietę   na   plecach.   Lub   na   brzuchu.   Lub   na   boku   z   kolanami   przy   piersi   z   wyeksponowaną  płcią  gotową  dla  niego.   Nie  był  wybredny  w  tym  temacie.   Najdroższa  Pani  Kronik,  to  była...  rozkosz.   Nie   używał   tego   słowa   bardzo   często   -­‐   i   nie   chciał   spać   przez   to   rozbudzenie.   Nawet   gdy   inni   leżeli   zatopieni   w   spoczynku   zmarłych,   każdy  

187  

tak   samo   nieprzytomnie   zregenerowany   jak   on   sam,   był   naładowany,   pozostał  całkowicie  świadomy  tego  wspaniałego  żaru  wewnętrznego.   Była  tylko  jedna  rzecz,  która  sprawiała  że  był  nerwowy.   Tempo  akcji.   Uchylił  powieki.   Właśnie  na  skraju  światła  świec,  Xcor  chodził  w  tę  i  z  powrotem,  jego   ścieżka   była   ograniczona   przez   dwie   masywne   kolumny   wspierające   podłogę   nad  nimi.   Ich   przywódca   nigdy   nie   był   spokojny,   ale   ten   niepokój   był   inny.   Chodząc  trzymał  swój  telefon  komórkowy,  czekał  na  telefon  -­‐  i  to  wyjaśniało,   dlaczego   był   tam   gdzie   był.   Tylko   w   jednym   miejscu   na   dole   można   złapać   sygnał   telefonu,   pod   jedną   z   dwóch   klap:   ich   panele   zostały   wykonane   z   drewna   i   siatki   stalowej,   która   została   przypięta   pod   spodem,   była   jedyną   zmianą   dokonaną,   kiedy   przegonili   bezdomnych   ludzi,   uszczelnili   podłogi   zewnętrzne  i  wprowadzili  się.   Dzięki   temu,   wampiry   nie   mogły   zmaterializować   się   na   dole.   I   wiedzieli,   że   ludzie   nie   byli   na   tyle   silni,   aby   podważyć   te   sześciocalowej   grubości  drewniane  deski  –   Brzęczący   hałas,   pochodzący   z   telefonu   ich   przywódcy   był   zbyt   cywilizowany   dla   tych   okolic,   fałszywy   dzwon   brzmiący   z   radością   pewnie   jak   wiatrowy  dzwonek  łaskotany  przez  powiew  wiosny.   Xcor   zatrzymał   się   i   spojrzał   na   telefon,   gdy   zadzwonił   jeszcze   raz.   I  ponownie.   Oczywiście   mężczyzna   nie   chciał   się   ujawnić,   a   stało   by   się   tak   gdyby   dłużej  czekał.   Kiedy   w   końcu   odebrał   i   przyłożył   telefon   do   ucha,   podniósł   brodę,   a   jego  ciało  uspokoiło  się.  Odzyskał  kontrolę.   "   Elan   ",   powiedział   łagodnie.   Zapadła   cisza.   A   potem   zmarszczył   grube   brwi.  "  Data  i  godzina?  "   Cypher  usiadł.   "Król   zwołał?   "   Milczenie.   "   Nie,   wcale   nie.   Jedynie   Rada   będzie   mogła,   w  każdym  razie.  My  pozostaniemy  na  peryferiach  –  na  każde  twoje  żądanie."   Ostatnia   część   została   wypowiedziana   z   nie   małą   ilością   ironii,   choć   wątpliwe,  że  arystokrata  na  drugim  końcu  to  złapał.  Niewiele  było  z  tego,  co   188  

Cypher   widział   i   słyszał   od   Elana,   syna   Larexa,   ale   Elan   był   więcej   niż   pod   wrażeniem.   Jak   zawsze,   słabym   było   łatwo   manipulować,   a   Xcor   dobrze   o   tym  wiedział.   "  Jest  coś,  co  powinieneś  wiedzieć,  Elan.  Próbowano  dokonać  zamachu   na   życie   Ghroma   i   nie   powinieneś   być   zaskoczony,   jeśli   będą   jakieś   insynuacje  przeciwko  mnie  i  moim  żołnierzom,  na  tym  najbliższym  spotkaniu   -­‐   co?   Stało   się   to   u   Assasila,   faktycznie   -­‐   ale   wszelkie   inne   szczegóły   nie   są   istotne.   Tak,   rzeczywiście,   można   przypuszczać,   że   Ghrom   zwołał   zgromadzenie  w  celu  zdemaskowania  mnie  i  moich  żołnierzy  -­‐  przypominam,   że  to  ja  ostrzegłem  cie  o  tym.  Po  prostu  pamiętaj,  że  jesteś  całkowicie  kryty.   Bracia  i  król  nie  wiedzą  o  naszym  związku,  -­‐  tak  jest,  chyba,  że  jeden  z  twoich   dżentelmenów   poinformował   ich   w   jakiś   sposób.   My   jednak   pozostajemy   małomówni.   Ponadto,   wiedz   też,   że   nie   boję   się   być   napiętnowany   jako   zdrajca   lub,   że   stanę   się   celem   dla   Bractwa.   Rozumiem   jednak,   że   jesteś   dalece   bardziej   wykształcony   i   delikatny   emocjonalnie,   i   nie   tylko   ja   to   szanuję,  zrobię  wszystko,  co  w  mojej  mocy,  aby  odizolować  cię  od  wszelkiej   brutalności.  "   Acha,  tak,  pomyślał  Cypher  trąc  oko.   "  Musisz  pamiętać,  Elan,  jesteś  chroniony.  "   Gdy   Xcor   uśmiechnął   szeroko,   pokazując   kły   w   pełnej   krasie,   jakby   zbliżał  się  do  gardła  samca  i  chciał  wczepić  się  by  wyrywać  mu  tchawicę.   Pożegnania  były  krótkie,  a  następnie  Xcor  zakończył  połączenie.   Cypher  przemówił.  "  Wszystko  w  porządku?  "   Głowa  ich  przywódcy  obróciła  się  na  szczycie  kręgosłupa,  gdy  i  ich  oczy   spotkały   się,   Cypher   poczuł   litość   dla   idioty   przy   telefonie...   i   Ghroma   i   Bractwa.   Ogień   w   spojrzeniu   jego   przywódcy   był   czystym   złem.   "   Oh,   zawsze.   Zaiste  wszystko  bardzo  dobrze.  "       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

189  

DWADZIEŚCIA-PIĘĆ   Gdy   sygnał   oczekiwania   brzmiał   w   telefonie   stacjonarnym,   Blay   przyłożył   słuchawkę   do   ucha   i   usiadł   na   brzegu   łóżka.   To   było   dziwne.   Rodzice  powinni  być  w  domu  o  tej  godzinie  w  nocy.  Było  tak  blisko  do  świtu–   "  Halo?  ",  Jego  matka  odebrała  wreszcie.   Blay   oddychał   długo   i   powoli,   przemieścił   się   do   tyłu   i   oparł   o   wezgłowie.  Położył  dół  szaty  na  nogi  i  odchrząknął.  "  Cześć,  to  ja.  "   Szczęście,   którym   przepełniony   był   głos   na   drugim   końcu   sprawił,   że   poczuł   ciepło   w   klatce   piersiowej.   "   Blay!   Jak   się   masz!   Pozwól   mi   znaleźć   ojca,  aby  mógł  podejść  do  drugiego  telefonu  -­‐  "   "  Nie,  czekaj.  "  Zamknął  oczy.  "  Po  prostu...  porozmawiajmy.  Ty  i  ja.  "   "  Wszystko  w  porządku?  "  Usłyszał  dźwięk  szurania  krzesła  naprzeciw   gołej   podłogi     -­‐i   wiedział   gdzie   dokładnie   była:   przy   dębowym   stole   w   jej   kosztownej  kuchni.  "  Co  się  dzieje.  Nie  zostałeś  ranny,  prawda?  "   Nie  fizycznie.  "  Jestem...  w  porządku.  "   "  O  co  chodzi?  "   Blay   potarł   twarz   wolną   ręką.   On   i   jego   rodzice   zawsze   byli   blisko   –   zwykle,  nie  było  rzeczy,  o  której  by  im  nie  mówił,  a  to  rozstanie  z  Saxtonem   było   dokładnie   taką   rzeczą,   którą   miał   zwyczajnie   przywołać:   Był   zdenerwowany,   zdezorientowany,   rozczarowany,   trochę   przygnębiony...   wszystkie   zwykłe   emocjonalne   rzeczy,   które   on   i   jego   mama   przerabiali   w   rozmowach  telefonicznych.   Gdy  milczał  jednak,  przypomniał  sobie,  że  była  w  rzeczywistości  jedna   rzecz,  której  nigdy  nie  poruszył  z  nimi.  Jedna  bardzo  duża  rzecz...   "  Blay?  Przerażasz  mnie.  "   "  Nic  mi  nie  jest.  "   "  Nie,  nieprawda.  "   Ma  rację.   Przypuszczał,   że   nie   poszedł   do   nich   w   sprawie   jego   orientacji   seksualnej,   ponieważ   życie   intymne   nie   było   czymś,   co   większość   ludzi,  

190  

porusza   wspólnie   z   rodzicami.   A   może   bał   się,   że   jakaś   jego   część,   jakkolwiek   nielogiczne  to  było,  zmartwi  się,  że  będą  na  niego  patrzeć  inaczej.   Poza   tym   wszystkim,   polityka   glymerii   w   sprawie   homoseksualizmu   była   całkiem   jasna:   pod   warunkiem,   że   nigdy   nie   ujawni   o   tym   informacji,   i   nie  obcował  z  kimś  płci  przeciwnej,  nie  będzie  wydalony  za  swoje  perwersje.   Tak,   bo   czepienie   się   kogoś,   dla   kogo   nie   jesteś   atrakcyjny   lub   zakochany,  i  kłamiesz  mu  o  ciągłej  lojalności,  to  było  dla  nich  o  wiele  bardziej   honorowe  niż  prawda.   Ale  Boże  pomóż,  jeśli  jesteś  samcem  i  masz  chłopaka,  jak  on  miał  przez   ostatnie  dwanaście  miesięcy,  czy  coś  koło  tego.   "  Ja...  ach,  zerwałem  z  kimś.  "   Iiiiiiiiiii  teraz  piłka  była  po  stronie  matki.  "  Naprawdę?  "  Powiedziała  po   chwili,  jakby  była  w  szoku,  ale  starała  się  nie  okazywać  tego.   Myślisz,   że   to   niespodzianka,   nie   zgadniesz,   co   będzie   dalej,   mamo,   pomyślał.   Bo,  cholera,  miał  zamiar...   Czekaj,   on   naprawdę   zamierza   to   zrobić   teraz,   przez   telefon?   Nie   powinien  osobiście?  Jaki  dokładnie  było  protokół  w  takiej  sytuacji?   "  Tak,  ja,  ach...  "  Przełknął  ciężko.  "  Byłem  w  związku  przez  większość   minionego  roku,  tak  naprawdę.  "   "  Och...  mój.  "Ból  w  jej  głosie  ukąsił  go.  "  Ja  -­‐  my  -­‐  Twój  ojciec  i  ja  nie   wiedzieliśmy.  "   "  Nie  byłem  pewien,  jak  to  powiedzieć.  "   "  Czy  ją  znamy?  Lub  jej  rodzinę?  "   Zamknął  oczy,  ściskało  go  w  piersi.  "  Ach...  wiesz  rodzinę.  Tak  ".   "  Cóż,  bardzo  mi  przykro,  że  nie  wyszło.  Wszystko  w  porządku...?  Jak  to   się  skończyło?  "   "  To  po  prostu  umarło,  jeśli  mam  być  szczery.  "   "  Cóż,  związki  są  tak  bardzo  trudne.  Och,  moja  miłości,  moje  najdroższe   serce  -­‐  słyszę  jak  smutny  jesteś.  Chcesz  wrócić  do  domu  i  -­‐  "   "  To  było  Saxton.  Kuzyn  Khilla.  "   Nastąpił  gwałtowny  wdech.   Gdy   matka   całkowicie   ucichła,   ramię   Blay   zaczęło   się   trząść   tak,   że   ledwie  trzymał  telefon.   191  

"   Ja...   ja,   ach...   "   Matka   z   trudem   przełknęła   ślinę.   "   Nie   wiedziałam.   Że   ach,  ty..."   Dokończył   czego   ona   nie   mogła,   w   swojej   głowie:   Nie   wiedziałam,   że   jesteś  jednym  z  tych  ludzi.   Geje  byli  trędowaci  społeczne.   Och,  do  diabła.  Nie  powinien  był  tego  mówić.  Nie  tę,  kurwa  rzecz,  nie   na   ten   temat.   Cholera,   dlaczego   musi   wysadzać   całe   swoje   życie   w   tym   samym   czasie?   Dlaczego,   gdy   jego   pierwszy   kochanek   z   nim   zerwał...   a   potem   on   nie   poczekał   kilku   lat,   może   dziesięciu,   zanim   poszedł   do   swoich   rodziców,  a  oni  by  go  wtedy  odrzucili?  Ale  nieeeee,  musiał  –   "  To  dlatego,  nigdy  nie  mówiłeś  o  tym,  z  kim  jesteś?  "  Zapytała.  "  Bo..."   "  Być  może.  Tak...  "   Nie  było  pociągania  nosem.  Wstrzymał  oddech.   Jej   rozczarowanie   przechodziło   przez   połączenie,   było   nie   do   zniesienia,   miażdżący   ciężar   umiejscowił   się   na   jego   piersi   czyniąc   niemożliwym  oddychanie.   "  Jak  mogłeś  -­‐  "   Rzucił   się,   by   jej   przerwać,   bo   nie   mógł   znieść,   gdy   jej   słodki   głos   wypowiedział   te   słowa.   "   Mamah,   przykro   mi.   Słuchaj,   nie   chciałem   tego,   dobrze?  Nie  wiem,  co  mówię.  Jestem  po  prostu  -­‐  "   "  Co  ja,  co  my  takiego  zrobiliśmy  -­‐  "   "  Mamah,  przestań.  Przestań.  "  W  przerwie,  która  nastąpiła,  pomyślał   o  tym,  żeby  zacytować  jej  trochę  Lady  Gagi,  i  wzbogacić  ją  mnóstwem  ‘to  -­‐   nie  -­‐  twoja  –  wina’,  ‘nie  -­‐  zrobiłaś  -­‐  nic  -­‐  nie  tak  -­‐  jako-­‐  rodzic’.   "  Mamah,  po  prostu  -­‐  "   Załamał   się   w   tym   punkcie,   płacząc   tak   cicho,   jak   tylko   mógł.   Poczucie,   że  w  oczach  jego  matki,  zawiódł  swoją  rodzinę,  po  prostu  tym,  kim  był...  był   brak  akceptacji,  że  nigdy  z  tym  nie  skończy.  On  po  prostu  chciał  żyć  uczciwie  i   normalnie,  bez  przepraszania.  Jak  wszyscy  inni.  Kochać,  kogo  kochał,  być  kim   był...   ale   społeczeństwo   miało   różne   standardy,   i   jak   zawsze,   rodzice   byli   częścią  tego-­‐   Niejasno   zdawał   sobie   sprawę   że   jego   matka   mówi   do   niego,   a   on   starał  się  opanować  to  wszystko  i  zakończyć  rozmowę-­‐    

192  

"...  ten  pomysł,  że  nie  możesz  przyjść  do  nas  z  tym?  Że  jest  to  coś,  co   może  zmienić  nasze  uczucia  do  ciebie?  "   Blay   zamrugał   gdy   jego   mózg   przetwarzał,   co   właśnie   usłyszał   w   pewnym  języku,  co  w  ogóle  nie  miało  sensu.  "  Przepraszam...?  Co?  "   "  Czemu...  Co  zrobiliśmy,  że  poczułeś,  że  cokolwiek  o  tobie,  mogło  cię   w   jakiś   sposób...   umniejszyć   w   naszych   oczach?   "   Odchrząknęła,   jakby   zbierając  się  w  sobie.  "Kocham  cię.  Jesteś  moim  sercem,  bijącym  poza  moją   piersią.   Nie   obchodzi   mnie,   z   kim   obcujesz,   lub   czy   ma   włosy   blond   czy   czarne,  niebieskie  czy  zielone  oczy,  męskie  czy  żeńskie  części  -­‐  tak  długo,  jak   jesteś  szczęśliwy,  to  wszystko,  o  co  się  martwię.  Chcę  dla  Ciebie  tego,  co  ty   chcesz  dla  siebie.  Kocham  cię,  Blaylock  -­‐  Kocham  cię.  "   "  Co...  ty  mówisz...  "   "Kocham  cię.  "   "  Mamah...  "  wychrypiał,  łzy  potoczyły  się  ponownie.   "   Szkoda   tylko,   że   powiedziałeś   mi   to   przez   telefon,   "   mruknęła.   "   Chcę   przytulić  cię  teraz.  "   Roześmiał  się  w  brzydki,  ckliwy  sposób.  "  Ja  nie  chciałem.  To  znaczy,  że   nie  planowałem  tego.  Tak  po  prostu  wyszło.  "   Zabawny  dobór  słów,  pomyślał.   "  Przykro  mi,  "  powiedziała,  "  że  nie  wyszło  z  Saxtonem.  On  jest  bardzo   miłym  dżentelmenem.  Czy  jesteś  pewien,  że  to  koniec?  "   Blay   potarł   twarz   aby   ochłonąć.   Miłość   matki,   którą   zawsze   miał   wyraźnie   jednak   była   z   nim.   Mimo   prawdy.   A   może...   z   tego   powodu.   W  takich  chwilach  czuł  się  najszczęśliwszym  sukinsynem  na  świecie.   "  Blay?  "   "Przepraszam.  Tak,  przepraszam.  Za  Saxtona...  "  Myślał  o  tym,  co  zrobił   w   tym   pomieszczeniu   biurowym   na   dole   ośrodka   szkoleniowego,   kiedy   był   sam.  "  Tak,  Mamah,  to  koniec.  Jestem  pewny.  "   "   Ok,   więc   oto,   co   powinieneś   teraz   zrobić.   Poświęć   trochę   czasu   i   zalecz   te   kilka   ran.   Będziesz   wiedział,   kiedy   ten   czas   nastąpi.   Następnie   musisz   być   otwarty   na   spotkanie   kogoś   nowego.   Jesteś   takim   skarbem,   wiesz."   Ona  tu  była,  mówiąc  mu,  aby  spotkał  innego  faceta.  

193  

"   Blay?   Czy   mnie   słyszysz?   Nie   chcę,   aby   spędził   w   samotności   swoje   życie.  "   Znów  wytarł  twarz.  "  Jesteś  najlepszą  matką  na  świecie,  wiesz  o  tym.  "   "   Więc   kiedy   przyjdziesz   do   domu,   żeby   mnie   zobaczyć.   Chcę   coś   ugotować  dla  ciebie.  "   Blay   rozluźnił   się   na   poduszkach,   pomimo   faktu,   że   głowa   zaczynała   go   boleć   -­‐   prawdopodobnie   dlatego,   iż   mimo,   że   był   sam,   nadal   starał   się   trzymać  w  kupie  podczas  napadu  płaczu.  Prawdopodobnie  również  dlatego,   że   wciąż   nienawidził   tego,   gdzie   był   z   Khillem.   I   wciąż   brakowało   mu   Saxtona   w  tym  sensie  -­‐  że  ciężko  było  spać  samemu.   Jednak  to  było  dobre.  To...  uczciwie  przeszedł  długą  drogę  dla  siebie  –   "   Czekaj,   czekaj.   "   Usiadł   prosto.   "   Słuchaj,   nie   chcę,   abyś   cokolwiek   powiedziała  tacie.  "   "  Najdroższa  Pani  Kronik,  dlaczego  nie?  "   "  Nie  wiem.  Jestem  zdenerwowany.  "   "Kochanie,  on  nie  będzie  czuł  żadnej  różnicy,  tak  jak  ja.  "   Taa,  gdy  jedyny  syn  i  jako  ostatni  z  rodu...  i  z  całym  tym  ojciec  /  syn...       "   Proszę.   Pozwól,   że   powiem   mu   twarzą   w   twarz.   "   Och,   tak,   jakby   to   nie   spowodowało  u  niego  wymiotów.  "  Tak  samo  powinienem  to  zrobić  z  tobą.   Przyjdę,  jak  tylko  będę  miał  wolną  noc  -­‐  Nie  chcę,  stawiać  cię  w  sytuacji,  że   coś  ukrywasz  przed  nim  -­‐  "   "  Nie  martw  się  o  to.  To  są  twoje  informacje  -­‐  masz  prawo  podzielić  się   nimi   z   ludźmi   kiedykolwiek   i   jakkolwiek   chcesz.   Byłabym   wdzięczna,   jeśli   zrobisz   to   szybko.   W   normalnych   okolicznościach,   twój   ojciec   i   ja   mówimy   sobie  wszystko.  "   "  Obiecuję  ".   Nastała  cisza  w  rozmowie.  "  Opowiedz  mi  o  pracy  -­‐  jak  leci?  "   Potrząsnął  głową.  "  Mamah,  nie  chcesz  o  tym  słyszeć.  "   "  Pewnie,  że  chcę.  "   "  Nie  chcę,  żebyś  pomyślała  że  moja  praca  jest  niebezpieczna.  "   "   Blaylock,   synu   mojego   ukochanego   Brońca,   myślisz   że   jestem   idiotką?"   Blay   roześmiał   się,   a   potem   stał   się   poważny.   "   Khill   poleciał   samolotem  dziś  wieczorem.  "   194  

"  Naprawdę?  Nie  wiedziałem,  że  umie  latać.  "   Nie   był   to   temat   na   wieczorną   piosenkę.   "   Nie   umie.   "   Blay   złagodniał   i   skrzyżował  nogi  w  kostkach.    "  Zbihr  został  ranny  i  musieliśmy  zabrać  go  z  tej   lokalizacji.  Khill  zdecydował  że...  znaczy,  wiesz  jaki  on  jest,  będzie  próbował   wszystkiego".   "  Bardzo  ryzykancki,  trochę  dziki.  Ale  miły  młody  samiec.  Taki  straszny   wstyd,  co  jego  rodzina  mu  zrobiła.  "   Blay   bawił   się   bezmyślnie   sznurem   szaty.   "   Zawsze   robiłeś   to   co   on,   prawda.  To  zabawne,  myślę  że,  wielu  rodziców  nie  zaakceptowałoby  go  -­‐na   tak  wielu  poziomach.  "   "  To  dlatego,  że  kupują  tą  całą  powierzchowność  bandziora.  Dla  mnie,   to  co  się  liczy,  jest  w  środku.  "   Cmoknęła  z  dezaprobatą,  i  po  prostu  wyobraził  ją  sobie  kręcącą  głową   ze  smutkiem.  "  Wiesz,  ja  nigdy  nie  zapomnę  nocy,  kiedy  przyprowadziłeś  go   pierwszy   raz.   Był   małym   kawałkiem   pretransa,   z   tą   oczywistą   niedoskonałością,  jestem  pewna,  że  miał  ciężko  na  każdym  kroku.  A  jednak   nawet   z   tym,   podszedł   do   mnie,   wyciągnął   rękę   i   przedstawił   się.   Spojrzał   mi   prosto   w   oczy,   w   każdym   razie   nie   jak   w   konfrontacji,   ale   tak,   jakby   chciał,   żebym   powiedziała   mu   powodzenia   i   wyrzuciła,   wtedy   i   tam,   jeśli   muszę.   "   Matka   wzięła   łyk   herbaty.   "   Ja   bym   wzięła   go   tej   właśnie   nocy,   wiem.   W   mgnieniu  oka.  Do  diabła  z  glymerią.  "   "  Ty  naprawdę,  faktycznie,  totalnie  jesteś  najlepszą  matką  na  ziemi.  "   Teraz  ona  się  roześmiała.  "  I  pomyśleć,  że  powiedziałeś  to,  nawet  bez   zjedzenia  mojej  pysznej  kolacji.  "   "  Cóż,  lasagne  pozwoliłoby  być  ci  najlepszą  matkę  we  wszechświecie.  "   "  Zacznę  gotować  makaron  teraz.  "   Gdy   zamknął   oczy,   powrót   do   łatwego   ‘tam   i   z   powrotem’,   który   był   cechą  ich  związku,  wydawał  się  wyjątkowy.   "   Powiedz   mi   więcej   o   waleczności   Khilla.   Uwielbiam   słuchać,   jak   mówisz  o  nim,  stajesz  się  taki  ożywiony  ".   Człowieku,   Blay   zabronił   sobie   myśleć   o   czymkolwiek   dlaczego   taki   był.   Właśnie   rozpoczął   opowieść,   z   inteligentną   edycją,   więc   nie   ujawniał   niczego   czego  Bracia  nie  chcieli  rozgłaszać  -­‐  nie  żeby  jego  matka  kiedykolwiek  mogła   zdradzić  cokolwiek.   195  

"  Cóż,  byliśmy  poza  określonym  zakresem  tego  obszaru,  i...  "     Tłumaczenie:  Fiolka  2708   ***     -­‐   Potrzebujesz   czegoś   jeszcze   Panie?   –   Khill   potrząsnął   głową,   i   przełykał  tak  szybko  jak  mógł,  by  oczyścić  usta.     -­‐  Nie,  dziękuję,  Fritz.   -­‐  Może  jeszcze  pieczeni  wołowej?   -­‐  Niee,  dzięki,  oh,  no  dobra.  -­‐  cofnął  się  gdy  na  jego  talerz  wędrowało   więcej  perfekcyjnie  przyrządzonego  mięsiwa.   -­‐  Ale  potrzebuję  –  więcej  ziemniaków.  Więcej  tłuczonych  ziemniaków.   -­‐   Przyniosę   Panu   kolejną   szklankę   mleka.   –   powiedział   kamerdyner   z   uśmiechem.     Gdy   tylko   psaniec   się   odwrócił   i   wyszedł,   Khill   wziął   oddech   i   zabrał   się   za   drugą   rundę   wyżerki.   Miał   uczucie,   że   to   całe   jedzenie   było   sposobem  Fritza  na  powiedzenie  dziękuję  –  im  więcej  jadł,  tym  bardziej  był   głodny.     Jeśli  by  się  zastanowić...  kiedy  ostatni  raz  jadł  posiłek?     Gdy  lokaj  dał  mu  Muuu28,  Khill  pił  je  jak  grzeczny  chłopiec.       Cholera,   nie   miał   zamiaru   tracić   czasu   w   kuchni.   Jego   pierwotnym   zamiarem  po  wyjściu  z  kliniki,  było  pójście  w  prawo  do  pokoju  Layli.  Fritz,  z   drugiej   strony,   miał   inny   pomysł,     a   staruszek   nie   przyjmował   ‘Nie’   jako   odpowiedzi-­‐   co   sugerowało,   że   to   był   rozkaz   z   góry.   Jakby   od   Thora,   jako   głowy   Bractwa.   Lub   bezpośrednio   od   króla.   Więc   Khill   poddał   się   i   uległ...   i   skończył  siedząc  przy  granitowym  blacie  nadziewany  jak  piñata.     Przynajmniej  takie  poddanie  się  było  pyszne,  pomyślał  trochę  później,   kiedy  odłożył  widelec  i  otarł  usta.   -­‐  Proszę,  Panie,  coś  na  deser.     -­‐   Oh,   dziękuję   ale..—   Proszę,   proszę,   co   my   tu   mamy:   kulki   lodów   kawowych   polanych   gorącą   polewą   nugatową   –   bez   bitej   śmietany   i   orzechów.  Tak  jak  lubił.     -­‐  Naprawdę  nie  musiałeś.                                                                                                                             28

 mleko   196  

-­‐  To  Twoje  ulubione,  prawda?     -­‐  Prawdę  mówiąc  tak.  –  oh  i  spójrz  była  tam  też  srebrna  łyżeczka.   Byłoby  niegrzecznie  pozwolić  im  się  topić.     Gdy   Khill   rozpoczął   deser,   szwy,   które   założyła   doktor   Jane   na   jego   brwi   zaczęły   ciągnąć   pod   bandażem   i   ból   przypomniał   mu,   jak   szalona   noc   to   była.  Wydawało  się  to  surrealistyczne  jeśli  się  nad  tym  zastanowić,  godzinę   temu   był   na   skraju   śmierci,   tańcząc   na   ciemnym   niebie   w   kupie   złomu.   Nie   miał  pojęcia  jak  to  latało.  Teraz?  Był  specjał  szefa.  Z  gorącym  nugatem.     I   myślał,   jaka   to   ulga,   że   nie   ma   tu   orzechów,   ani   bitej   śmietany,   bo   smak  na  jego  podniebieniu  zostałby  zrujnowany.   Ponieważ,  tak,  teraz  to  był  problem  jak  cholera.   Jako,  że  gruczoły  wytwarzające  adrenalinę  beknęły,  a  strzał  niepokoju   zadrżał   wzdłuż   każdego   nerwu   w   jego   ciele,   wiedział   cholernie   dobrze,   że   nastąpią   wstrząsy   wtórne,   które   będą   przychodzić   i   odchodzić.   Całkiem   jak   smaganie   batem   jego   układu   nerwowego.   Ale   odczuwane   po   katastrofie,   były  lepsze  niż  płomienie  na  ciele  podczas  lotu.  Lub  na  ziemi,  w  zależności  jak   by  się  sprawy  potoczyły.   Po   drugiej   turze   jego   posiłku   zrobił   co   mógł,   by   pomóc   posprzątać   przed  pójściem  do  Layli,  ale  Fritz  szturchał  go  za  każdym  razem,  nawet  gdy   próbował  zbliżyć  się  ze  swoją  miską  i  łyżeczką  w  pobliże  zlewu.   Poddając   się   znowu,   przeszedł   przez   jadalnię,   zatrzymując   się,   by   spojrzeć   na   długi   stół,   wizualizując   sobie   ich   wszystkich   siedzących   przy   ich   zwyczajowych  miejscach.  Tylko  to  się  liczyło,  Z  wrócił  bezpieczny  w  ramiona   jego  krwiczki  –  i  nikt  inny  nie  został  ranny.   -­‐  Przepraszam  Panie-­‐  Odrzekł  Fritz    ponaglając  go  –  drzwi.   W   holu   Psaniec   podszedł   do   ekranu   domofonu.   Sekundę   później,   otworzył  zamek  w  drzwiach.     To  był  Saxton.   Khill  cofnął  się.  Ostatnią  rzeczą,  której  dzisiaj  chciał,    było    sprzeczanie   się   z   tym   samcem.   Szedł   sprawdzić   co   u   Layli,   i   nagle   się   zatrzymał.   Coś   tu   było  nie  tak.  Zapach,  który  do  niego  dopłynął  nie  zgadzał  się.  Marszcząc  brwi,   podszedł   do   drzwi.   Naprzeciwko,   jego   kuzyn   rozmawiał   chwilę   z   Fritzem,   a   następnie  zaczął  iść  w  stronę  wielkich  schodów.  Khill  odetchnął  głęboko.  Ok  

197  

czuł   fantazyjną   wodę   kolońską   Saxtona...   ale   był   jakiś   inny   zapach   wymieszany  z  nią.  Inna  woda  kolońska  pokrywała  całego  samca.   I  nie  należała  do  Blaya.  Ani  nie  przypominała  żadnej  której  mógł  użyć.   A  potem  poczuł  niemożliwy  do  pomylenia  z  żadnym  innym  zapach  sexu.   Jakby   bez   udziału   świadomości   Khill   wyszedł   na   otwartą   przestrzeń   i   warknął.     -­‐  Gdzie  byłeś!   Jego  kuzyn  zatrzymał  się.  Spojrzał  przez  ramię.   -­‐Słucham?     -­‐  Słyszałeś  –  przy  bliższej  cholernej  inspekcji  było  wykurwiście  jasne  co   facet  robił.   Jego   usta   były   czerwone   i   miał   rumieńce   na   policzkach,   których   Khill   mógł  się  założyć,  że  nie  miał  od  cholernego  zimna.   -­‐  Gdzie  do  kurwy  nędzy  byłeś.   -­‐  Nie  sądzę  żeby  to  był  twój  interes,  kuzynie.   Khill  szedł  do  samca  przez  mozaikową    podłogę,  dopóki  jego  glany  nie   dotknęły  czubkami  jego  mokasynów.   -­‐  Ty  pierdolona  dziwko.   Saxton  miał  odwagę  wyglądać  na  znudzonego.   -­‐    Bez  obrazy,  najdroższy  kuzynie,  ale  nie  mam  na  to  czasu.   Facet   odwrócił   się,   Khill   wyciągną   rękę   i   złapał   go   za   ramie.   Szarpnięciem  przyciągnął  go  tak,  że    znowu  byli  nos  w  nos.   I  uderzył  go  smród,  który  pochodził  od  faceta  i  powodował  mdłości.   -­‐  Blay  ryzykuje  życie  na  wojnie,  a  ty  pieprzysz  jakiegoś  przypadkowego   gościa  za  jego  placami?  Wielka  klasa,  lachociągu.  –    -­‐  Khill,  to  nie  Twoje  zmartwienie.     Saxton  próbował  go  ominąć.  Zły  pomysł.  Zanim  Khill  pomyślał  co  robi,   już  zaciskał  ręce  na  gardle  samca.     -­‐  Jak  kurwa  śmiesz  –  powiedział  z  wysuniętymi  kłami.   Saxton  złapał  ręce  Khilla  i  próbował  się  uwolnić,  szarpanie,  ciągnięcie,   nie  dało  absolutnie  nic.     -­‐  Du…  dusisz…  mnie     -­‐   Powinienem   cię   zabić   tu   i   teraz.   –   warczał   Khill   –   Jak   możesz   mu   to   kurwa  robić?  On  cię  kocha.   198  

-­‐  Khill…  -­‐  jego  stłumiony  głos  robił  się  cichszy  i  cichszy  –  Kh..   Myśl  o  wszystkim  tym,  co  jego  kuzyn  miał,  i  o  co  nie  dbał,  dawała  mu   super-­‐siłę,  która  zgromadziła  się  w  jego  rękach.     -­‐  Czego  ty  cholera  potrzebujesz,  dupku?  Myślisz,  że  jakiś    przypadkowy   obcy  facet  będzie  lepszy  od  tego,  którego  masz  w  łóżku?     Siła   z   jaką   napierał   na   Saxtona   przesuwała   go   do   tyłu,   buty   faceta   piszczały   na   gładkiej   podłodze,   jak   glany   Khilla.   Zatrzymali   się,   gdy   ramię   Saxtona  uderzyło  o  ogromną  poręcz  schodów.   -­‐  Ty  pierdolona  dziwko.   Ktoś   krzyknął.   I   jeszcze   ktoś.   I   nagle   w   chuj   szybkie   odgłosy   stóp   pojawiły   się   z   różnych   kierunków   i   wielu   ludzi   ciągnących   jego   ramię.   Nieważne.  Po  prostu  patrzył  mu  w  oczy,  jego  ręka  zaciśnięta,  furia  która  go   opętała  zmieniła  go  w  buldoga,  który  jedyne  o  czym  myślał  to:   Nie…   Puszczaj…   Go…       Tłumaczenie:  Nuffanilia    

199  

DWADZIEŚCIA-SZEŚĆ   -­‐  A  więc  kiedyś  wrócicie  do  Caldwell?  –  Zapytał  Blay  matkę.   -­‐   Nie   wiem.   Twój   Ojciec   chodzi   do   pracy   i   z   powrotem   każdej   nocy   i   oboje  lubimy  ciszę  i  prywatność  wsi.  Myślisz,  że  jest  choć  trochę  bezpieczniej   w  mieście…  -­‐     Z   znikąd   krzyki   przeniknęły   przez   drzwi   jego   pokoju.   Wiele   krzyków.   Blay  spojrzał  przed  siebie  i  zmarszczył  brwi.     -­‐   Hej,   Mamah,   Przepraszam,   że   Ci   przerywam,   ale   coś   się   dzieje   w   domu.  –     Jej  głos  stał  się  drżący  i  strach  opanował  jej  głos.   -­‐   Nie   zaatakowali   Was   prawda?   –   Na   moment,   ta   noc   w   ich   domu   w     Caldwell   półtora   roku   temu   wróciła   do   niego   w   szybkich   skręcających   żołądek   seriach:   jego   własna   matka   była   terroryzowana,   jego   ojciec   dobywający  broń  przeciwko  wrogowi,  zrujnowany  dom.   Chociaż   krzyki   wydawały   się   być   coraz   gorsze,   nie   mógł   ruszyć   bez   uspokojenia  jej.     -­‐  Nie,  nie,  nie  Mamah.  To  miejsce  jest  bezpieczne.  Nikt  nie  jest  wstanie   nas   znaleźć,   a   gdyby   nawet   nie   dostałby   się   do   środka.   Czasami   po   prostu   Bracia  się  kłócą.  Naprawdę,  wszystko  w  porządku.  –  Przynajmniej  miał  taka   nadzieję.  Sytuacja  na  dole  naprawdę  wydawała  się  rozkręcać.     -­‐   Och,   co   za   ulga.   Nie   chciałabym,   by   coś   ci   się   stało.   Idź   zadbać   o   wszystko   i   zadzwoń   do   mnie,   jak   będziesz   wiedział,   kiedy   przyjedziesz.   Przygotuję  ci  pokój    i  zrobię  lasagne.   Jak  na  komendę  zaczął  się  ślinić,  a  do  oczu  napłynęły  łzy.   -­‐  Kocham  cię    Mamah.  I  dziękuję  Ci.  Wiesz  za  co…   -­‐   To   ja   ci   dziękuję   za   zaufanie.   Teraz   idź   zobacz   co   się   dzieje   i   bądź   bezpieczny.  Kocham  cię.     Rozłączył   się,   zszedł   z   łóżka   i   skierował   się   do   drzwi.   W   sekundzie,   w   której   wyszedł   do   holu   z   posągami,   był   już   pewien,   że   jakaś   gruba   bijatyka   rozgrywała   się   w   salonie:   było   tam   wiele   męskich   głosów,   których   ton   wskazywał  na  sytuację  alarmową.  

200  

Podbiegł  do  barierki  na  drugim  piętrze.   Kiedy   przez   nią   wyjrzał   w   pierwszej   chwili   nie   zrozumiał   tego   co   zobaczył:   Było   tam   wielu   ludzi   skupionych   przy   schodach,   wszyscy   mieli   ramiona  wyciągnięte  tak  jakby  chcieli  rozdzielić  walczących.   Tylko  to  nie  działo  się  to  między  dwoma  Braćmi.   Co   do   kurwy?   Czy   oni   naprawdę   próbowali   oderwać   Khilla   od   Saxtona…?   Jezu,  ten  drań  miał  ręce  zaciśnięte  na  gardle  kuzyna  i  zamierza,  biorąc   pod  uwagę  szarość  na  twarzy  samca,  go  zabić.     -­‐  Co  Ty  kurwa  robisz?  –  Krzyknął  i  zaczął  zbiegać  po  schodach.     Kiedy  dobiegł  do  nich  było  tam  zbyt  dużo  Braci,  i  nie  mógł  się  dostać  na   przód,  a  koło  wojowników  nie  można  było  po  prostu  przejść  rozpychając  się   łokciami.   Niestety,   jeśli   ktokolwiek   mógł   dotrzeć   do   Khilla,   to   był   nim   on.   Ale   jak  miał  do  cholery  zdobyć  uwagę  tego  dupka.  Tu  cię  mam.  Rozbił  ręczny,  w   starym  stylu  alarm  swoją  pięścią  i  włączył  go.     Natychmiast,   hałas   eksplodował   w   przestrzeni,   akustyka   sufitu   katedry   działała   jak   szkło   powiększające,   alarm   stał   się   głośny   jak   hałas   silnika   odrzutowca.  Było  to  jak  wiadro  wody  wylane  na  walczące  psy.   Cała  akcja  ustała,  a  głowy  wszystkich  podniosły  się  i  zaczęły  rozglądać.   Jedynym  który  nie  zareagował  był  Khill.  Dalej  trzymał  i  zaciskał  mocno  ręce.   Blay   wykorzystał   wszystkie   hej-­‐co-­‐się-­‐   dzieje   i   był   w   stanie   przecisnąć   się  pomiędzy  Braćmi  do  przodu.     Skupił  się  na  Khillu,  przystawiając  swoją  twarz  do  jego.   -­‐  Puść  go,  już!     Moment   w   którym   Khill   zarejestrował   jego   głos,   szok   zastąpił   zimną   furię  na  jego  twarzy.  Tak  jakby  się  nie  spodziewał,  że  Blay  się  pojawi.     I   to   wystarczyło.   Jedna   jego   prosta   komenda   i   ręce   puściły,   a   Saxton   upadł  na  podłogę  jak  martwy.   -­‐Doktor  Jane!  Manny!  –  ktoś  zawołał  –  sprowadźcie  medyka.     Blay  chciał  krzyczeć  na  Khilla  tu  i  teraz,  ale  za  bardzo  bał  się  o  Saxtona,   by   marnować   go   na   jakieś   co-­‐do-­‐cholery-­‐jest-­‐z-­‐tobą-­‐nie-­‐tak:   prawnik   w   ogóle   się   nie   ruszał.   Łapiąc   za   piękny   garnitur,   przekręcił   go   na   plecy   i   przyłożył  dwa  palce  do  jego  tętnicy  szyjnej,  modląc  się  o  puls.    Kiedy  go  nie  

201  

znalazł   rozpoczął   resuscytację.   Saxton   zaczął   kaszleć   i   zaciągnął   się   powietrzem.     -­‐   Manny   już   idzie   –   powiedział   chropowatym   głosem   Blay,   choć   nie   wiedział  czy  to  prawda.  Ale  dajcie  spokój,  ktoś  musi  być  w  drodze.     -­‐  Zostań  ze  mną...  –  Więcej  oddychania.  Więcej  kaszlu.   A  kolor  zaczął   wracać  na  jego  przystojną  twarz.     Trzęsącą   się   dłonią   odgarnął   do   tyłu   miękkie,   gęste   blond   włosy   z   czoła,   które   dotykał   wiele   razy   wcześniej.   Gdy   spojrzał   w   te   zamglone   oczy   patrzące   na   niego   chciał   poczuć   coś   w   duszy,   coś   co   zdefiniowało   by   jego   życie  dożywotnio  i...   Modlił  się  o  taką  reakcję.   Do   cholery,   w   tym   momencie,   zamieniłby   swoją   przeszłość   i   przyszłość   na  to.   Ale  jej  nie  było.     Żal,   złość   na   zachowanie   samca,   smutek,   ulga…   to   wszystko   co   się   pojawiło.       -­‐  Tutaj,  daj  mi  go  zbadać.-­‐  powiedziała  doktor  Jane  kładąc  swoją  czarną   torbę  i  klękając  na  mozaikowej  podłodze.     Blay  cofnął  się  dając  krwiczce  V  trochę  przestrzeni,  ale  zostając  blisko,   nawet   jeśli   wiedział,   że   nic   nie   może   zrobić.   Cholera,   zawsze   chciał   iść   do   medycznej   szkoły.   Ale   nie   o   po   to,   żeby   mógł   przeprowadzać   resuscytację   swojemu  byłemu  kochankowi,  bo  jakiś  zeschizowany  lachociąg  będzie  chciał   go   udusić   w   cholernym   holu.   Spojrzał   na   Khilla.   Wojownik   ciągle   był   trzymany  przez  Rankohra,  jakby  Brat  nie  był  do  końca  pewny,  że  epizod  już   się  zakończył.     -­‐   Podnieśmy   Ci  na   nogi.   –   powiedziała   doktor   Jane,   a   Blay   pomógł   Saxtonowi  wstać  przytrzymując  go,  prowadząc  na  schody.  Milczeli  kiedy  się   po  nich  wspinali,  a  kiedy  doszli  na  drugie  piętro,  Blay  zabrał  go  do  swojego   pokoju,  siłą  nawyku.     Głupek.   -­‐Nie,   jest   w   porządku,-­‐   Saxton   mruknął.   -­‐   Pozwól   mi   usiąść   tu   na   chwilę,  dobrze?   Blay   pomyślał   o   łóżku,   ale   kiedy   Sax   zesztywniał,   kiedy   szli   w   tym   kierunku,   posadził   go   na   szezlongu.   Kiedy   pomagał   mężczyźnie   ściągnąć   buty   202  

z   nóg,     niezręczność   powróciła.   W   ciszy,   która   nastąpiła,   gwałtowny   gniew   uderzył  go  z  znikąd.  Teraz  jego  ręce  trzęsły  się  z  innego  powodu.     -­‐  A  więc  –  powiedział  charcząc  Saxton  –  jak  mija  ci  noc?   -­‐  Co  do  cholery  się  tam  stało  na  dole?     Saxton   poluzował   krawat.   Rozpoił   kołnierzyk.   Wziął   kolejny   głęboki   oddech.   -­‐  Niejako  sprzeczka  rodzinna.   -­‐  Gówno  prawda.   Saxton  przewrócił  oczami.     -­‐  Musimy  to  robić?   -­‐  Co  się  stało?   -­‐   Myślę,   że   Ty   i   On   musicie   pogadać.   A   kiedy   to   zrobicie,   nie   będę   musiał  się  martwić,  że  zostanę  zaatakowany  jak  przestępca  kolejny  raz.     Blay  prychną.   -­‐  Ja  i  On  nie  mamy  o  czym  rozmawiać.     -­‐   Z   całym   szacunkiem,   ale   ślady   na   mojej   szyi   sugerują   coś   zupełnie   przeciwnego.     ***     -­‐   Jak   się   trzymamy,   chłopie?   –   Kiedy   głos   Rankohra   rozbrzmiał   w   uszach  Khilla,  było  jasne,  że  sprawdza  czy  przedstawienie  już  się  skończyło   Niepotrzebnie.  Natychmiast  po  tym  jak  Blay  kazał  mu  przerwać  ten  syf,   ciało  Khilla  zwiotczało,  tak  jakby  facet  miał  pilota  do  jego  telewizora.   Inni  ludzie  kręcili  się,  patrząc  na  niego,  oczywiście  też  czekając,  czy  nie   okaże  jakiejś  ochoty  ścigać  Saxtona  i  wznowić  swojego  uścisku  śmierci.     -­‐  Już  dobrze?  –  szepnął  Rankohr   -­‐  Ta.  Ta.  Już  ok.   Żelazny   ciężar   na   jego   piersi   poluzował   się   i   stopniowo   spadł.   Następnie  duża  ręka  poklepał  go  po  ramieniu  i  uścisnęła  je.   -­‐  Fritz  nienawidzi  martwych  ciał  w  holu.     -­‐  Ale  nie  ma  wiele  krwi  po  uduszeniu.  –  zauważył  ktoś.   -­‐  Sprzątanie  jest  proste.     -­‐  Wystarczy  umyć  potem  podłogę.  –  wtrącił  ktoś  inny.   203  

Zapadła  ciężka  cisza.   -­‐  Idę  na  górę.  –  gdy  znowu  zaczęli  na  niego  spoglądać,  Khill  potrząsną   głową.  -­‐-­‐-­‐  Nie  po  to,  by  zrobić  powtórkę.  Przysięgam  na  moją…   Więc   nie   miał   matki,   ojca,   brata,   siostry…   albo   młodego   –   jakkolwiek   miał  nadzieję,  że  to  ostatnie  należy  do  kategorii  ‘jeszcze’.   -­‐  Po  prostu  nie  po  to,  okej?     Nie  czekał  na  żaden  komentarz.  Bez  obrazy  ale  rozbicie  się  samolotem   i  próba  morderstwa  były  z  rodzaju  tych  sytuacji,  których  było  wystarczająco   jak  na  jedną  noc.   Przeklął   i   zaczął   od   drugiego   piętra   –   pamiętał,   że   wciąż   musi   iść   sprawdzić  co  z  Laylą.   Trzymając   się   prawej   strony   po   wejściu   na   schody,   skierował   się   do   pokoju  gościnnego.  Zapukał  delikatnie  w  drzwi.   -­‐  Layla?     Pomimo   faktu,   że   spłodzili   razem   młode,   nie   czuł,   że   może   wchodzić   bez   zaproszenia.   Drugie   jego   pukanie   było   trochę   głośniejsze.   Tak   jak   jego   głos.     -­‐  Layla?   Musiała  już  spać.   Wycofał   się   i   skierował   się   do   własnego   pokoju,   przechodząc   koło   starego   biura   Ghroma,   którego   drzwi   były   zamknięte,   a   później   przeszedł   przez  hol  z  posągami.  Kiedy  przechodził  koło  pokoju  Blaya,  nie  mógł  nic  na  to   poradzić,  że  zatrzymał  się  i  gapił  w  te  cholerne  drzwi.   Jezu  Chryste,  prawie  zabił  Saxtona.   Nadal  czuł,  że  ma  na  to  ochotę.   Zawsze   wiedział,   że   jego   kuzyn   to   dziwka   i   nienawidził   tego,   że   miał   rację.  Co  Saxton  sobie  kurwa  myślał?     Facet   miał   cudowny   sex   w   swoim   łóżku   każdego   przeklętego   dnia,   a   jednak   jakimś   cudem,   jakiś   przypadkowy   gość   z   baru   albo   klubu   albo   pieprzonej  biblioteki    Caldwell  był  lepszy  od  tego?  Albo  nawet  potrzebny?   Niewierny  sukinsyn.   Jego   dłonie   zacisnęły   się   w   pięść,   a   on   zabawiał   się   pomysłem,   by   z   kopa  wejść  do  tego  pokoju  i  po  prostu  walić  w  twarz  Saxtona,  aż  zrobi  się  z   niej  zupa.  Prawie  nie  mógł  kontrolować  impulsu.   204  

Puść  go.  Już.   Z   znikąd   znowu   pojawił   się   głos   Blaya   i   wibrował   mu   w   głowie,   wystarczająco,  by  wyłączyć  przemoc.   Dosłownie,   w   jednej   chwili   z   dzikości   przeszedł   w   neutralność.   Potrząsnął   głową,   poszedł   do   swojego   pokoju,   wszedł   do   niego   i   zamknął   drzwi.   Po  włączeniu  światła,  po  prostu  stał  tam,  nogi  przyklejone  do  podłogi,   ramiona  bezwładne  liny,  głowa  zwieszona.  Wszystko  na  nic.  Bez  widocznego   powodu,   pomyślał   o   jednym   z   ukochanych   odkurzaczy   Fritza,   zwykła   rzecz   włożona  do  wnękowej  szafy  służbowej,  pozostawiona  w  nieświadomości,  aż   do   momentu   kiedy   ktoś   chciał   jej   użyć.   Świetnie.   Został   zredukowany   do   poziomu  odkurzacza.     W  końcu  przeklął,  i  kazał  sobie  rozebrać  się  i  położyć  do  łóżka.  Noc  się   kończyła,  za  moment  miało  wstać  słońce,  a  dobra  wiadomością  było,  że  ten   przykry   bałagan   wreszcie   się   skończył:   Rolety   były   na   miejscu   by   trzymać   słońce  z  dala.  Dom  był  cichy.     Czas  przejść  na  tryb  SEN.     Ostrożnie   zdjął   koszulę,   rozluźnił   mięśnie   i   mruknął   coś   na   cały   ból,   który   czuł,   uświadomił   sobie,   że   zostawił   swoją   skórzaną   kurtkę   i   broń   w   klinice.   Nieważne.   Miał   tu   dodatkową,   jeśli   byłaby   mu   potrzebna   w   ciągu   dnia,  a  on  mógł  zabrać  swoje  rzeczy  przed  Pierwszym  Posiłkiem.  Odganiając   muchę,  zamierzał….   Drzwi   za   nim   eksplodowały   pod   wpływem   jakiejś   siły   i   odbiły   się   od   ściany   tylko   po   to,   by   zostać   złapane   przez   mocny   uchwyt   wkurwionego   sukinsyna.   Blay  był  maksymalnie  wkurwiony,  gdy  stał  w  progu,  jego  ciało  drżało  z   taką   furią,   że   nawet   Khill,   który   zmierzył   się   z   wieloma   rzeczami   lekko   się   wystraszył.   -­‐  Co  do  kurwy  jest  z  tobą  nie  tak.  –  warknął  samiec.   Żartujesz?!  pomyślał  Khill.  Jak  mógł  nie  zauważyć,  obcego    zapachu  na   swoim  własnym  kochanku?     -­‐  Myślę,  że  powinieneś  zapytać  o  to  mojego  kuzyna.   Blay   podszedł   do   przodu,   Khill   chciał   go   wyminąć,   Blay   chwycił   go   i   obnażył  kły  z  sykiem.     205  

-­‐  Uciekasz?   Ściszonym  głosem  Khill  powiedział:   -­‐  Nie.  Zamykam  drzwi,  żeby  nikt  nas  nie  słyszał.   -­‐  Mam  to  w  dupie!   Khill   pomyślał   o   Layli   leżącej   w   sypialni   w   dole   korytarza   próbującej   zasnąć.   -­‐  Ale  ja  nie.   Khill  zamknął  ich  razem.  Następnie,  zanim  się  odwrócił  musiał  zamknąć   oczy  i  wziąć  oddech.   -­‐  Brzydzę  się  tobą  –  powiedział  Blay.   Khill  zwiesił  głowę.   -­‐   Odpierdol   się   od   mojego   życia   -­‐   Gorycz   w   tym   znajomym   głosie   strzeliła  prosto  w  jego  serce.  –  Trzymaj  się  z  dala  od  moich  spraw!   Khill  spojrzał  przez  ramie.     -­‐  Nie  interesuje  cię  nawet  to,  że  był  z  kimś  innym?     Blay  otworzył  usta.  Zamknął.  Zmarszczył  brwi.   -­‐  Co?   Oh.  Świetnie.   W  całym  tym  pośpiechu,  Blay  najwidoczniej  nie  miał  o  niczym  pojęcia.   -­‐  Co  powiedziałeś?  –  powtórzył  Blay.   -­‐  Słyszałeś.   Kiedy     nie   otrzymał   odpowiedzi,   nie   słyszał   przekleństw   żadnego   niszczenia  przedmiotów,  Khill  odwrócił  się.   W   tym   momencie   Blay   skrzyżował   ramiona,   ale   nie   wokół   klatki   piersiowej,  ale  pośrodku,  jakby  miał  mdłości.  Khill  potarł  twarz  i  powiedział   załamanym  głosem.     -­‐  Przykro  mi.  Tak  kurewsko  mi  przykro….  Niechciałem  tego  dla  ciebie.   Blay  otrząsnął  się.     -­‐   Co…   -­‐   niebieskie   oczy   skupiły   się   na   nim   –   To   dlatego   go   zaatakowałeś?   Khill  zrobił  krok  do  przodu.   -­‐   Bardzo   mi   przykro…   Ja   tylko…   przeszedł   przez   drzwi,   poczułem   zapach  i  straciłem  kontrole.  W  ogóle  nie  myślałem.   Blay  mrugnął,  tak  jakby  był  skonfrontowany  z  obcym  pojęciem.   206  

-­‐  To  dlatego…  dlaczego  do  cholery  to  zrobiłeś?   Khill   zrobił   kolejny   krok   do   przodu,   a   potem   zmusił   się   do   zatrzymania-­‐ mimo  niemal  przytłaczającej  potrzeby  zbliżenia  się  do  niego.  Blay  potrząsnął   głową,   jakby   miał   problemy   ze   zrozumieniem   tego   wszystkiego,   Khill   nie   chciał  nic  mówić.  Ale  zrobił  to.     -­‐   Pamiętasz   klinikę   na   dole,   prawie   rok   temu…   -­‐   Wskazał   na   podłogę,   jakby   na   wszelki   wypadek   gdyby   facet   zapomniał,   gdzie   był   ośrodek   szkoleniowy  –  To  było  zanim  Ty  i  Saxton  pierwszy  raz…-­‐  Racja.  Nie  powinien   kończyć,  nie,  jeśli  chciał  zatrzymać  jedzenie,  które  zjadł  w  żołądku.   -­‐  Pamiętasz  co  ci  powiedziałem?   Ponieważ   Blay   wyglądał   na   skonfundowanego,   postanowił   mu   przypomnieć.     -­‐   Powiedziałem,   że   jeśli   ktoś   cię   kiedyś   skrzywdzi,   zapoluję   na   niego   i   zostawię  na  słońcu?     Nawet  usłyszał  jak  jego  głos  zmienił  się  w  warkot.   -­‐  Saxton  cię  dziś  skrzywdził,  więc  zrobiłem  to  co  mówiłem,  że  zrobię.     Blay  potarł  twarz  ręką   -­‐  Jezu…   -­‐  Mówiłem  ci  co  się  stanie.  I  jeśli  on  zrobi  to  ponownie,  obiecuje  ci,  że   dokończę  robotę.     -­‐   Posłuchaj   Khill,   nie   możesz…   nie   możesz   robić   tego   gówna.   Po   prostu   nie  możesz.   -­‐  Nie  obchodzi  cię  to?  Był  niewierny.  To  nie  jest  w  porządku.     Blay   wziął   głęboki   i   powolny   oddech,   jakby   był   zmęczony   niesionym   ciężarem.   -­‐  Po  prostu…  nie  rób  tego  więcej.     Teraz  to  Khill  był  tym,  który  potrząsną  głową.  Nie  rozumiał  tego.  Jeśli   byłby   w   związku   z   Blayem,   a   Blay   zdeptałby   to?   Nigdy,   by   się   po   tym   nie   podniósł.   Boże,   dlaczego   nie   wykorzystał   tego   co   było   mu   oferowane?   Nie   powinien  uciekać.  Powinien  był  wejść  w  to.  Nieproszony,  zrobił  kolejny  krok   w  przód.       -­‐  Przepraszam…    

207  

W   końcu,   mówił   te   słowa   wciąż   i   wciąż,   powtarzając   je   z   każdym   krokiem  co  zaprowadziło  go  bliżej  Blaya.     -­‐   Przepraszam…   Przepraszam…   Przepraszam…   -­‐   Nie   wiedział,   kurwa,   mówił,   czy   robił,   po   prostu   miał   pilną   potrzebę   pokuty   za   wszystkie   swoje   grzechy.   Było  ich  tak  wiele  kiedy  podchodził  do  tego  honorowego  samca,  który   jak  martwy  stał  przed  nim.     W  końcu,  tylko  jeden  krok  dzielił  go  od  klatki  piersiowej  Blaya.     Głos  Khilla  zmienił  się  w  szept.   -­‐  Przepraszam...   W   gęstej   ciszy,   która   zapadła,   Blay   rozchylił   usta…   ale   nie   z   zaskoczenia.   Bardziej  jakby  nie  mógł  oddychać.   Przypominając  sobie,  żeby  nie  być  dupkiem,  który  myśli  tylko  o  sobie,   Khill  wrócił  do  tego,  co  się  działo  między  Blayem  i  Saxtonem.     -­‐   Nie   chcę   tego   dla   ciebie   –   powiedział,   a   jego   oczy   obserwowały   tą   twarz.   –   Wystarczająco   wycierpiałeś   i   ja   wiem,   że   go   kochasz.   Przykro   mi…   przykro  mi…     Blay   stanął   przed   nim,   jego   twarz   nie   wyrażała   niczego,   a   jego   oczy   krążyły  wokół,  jakby  nie  mógł  się  skupić  na  niczym.  Ale  nie  odepchnął  go,  nie   szarpał,  nie  szturmował.  Stał…  tam  gdzie  był.   -­‐  Przepraszam.   Khill  patrzył  jak  jego  własna  ręka  wyciągnęła  i  dotknęła  twarzy  Blaya,    a   koniuszki  palców  przeciągnęły  po  świeżym  zaroście.     -­‐  Przepraszam.   Oh,  Boże,  dotykał  go.  Czuł  ciepło  jego  skóry,  wdychał  jego  czysty  męski   zapach.   -­‐  Przepraszam.   Co   on   kurwa   robił?   Jeny…   za   późno   na   odpowiedź,   sięgał   do   przodu   drugą  ręką,  z  drugiej  strony  i  umieścił  dłoń  na  tym  ciężkim  ramieniu.     -­‐  Przepraszam.   Oh,  Boże,  złapał  Blaya  i  przyciągnął  go  naprzeciw  siebie.     -­‐  Przykro  mi.  

208  

Przeniósł  jedną  ze  swoich  rąk  na  karku  Blaya  i   włożył   ją   w   głąb   gęstego   owłosienia,  które  kręciło  się  poniżej.   -­‐  Przepraszam.   Blay   był   sztywny,   kręgosłup   miał   prosty   jako   strzała,   jego   ramiona   pozostawały  wokół  jego  ciasnego  żołądka.  Ale  po  chwili,  prawie  jakby    miał   namącone   w   głowie   własną   reakcją,   mężczyzna   zaczął   opierać   się   na   nim,   jego   ciężar   przesuwał   się   nieznacznie   początkowo,   a   następnie   jeszcze   bardziej.  Z  szybkim  szarpnięciem,  Khill  owinął  swoje  ramiona  wokół  jedynej   najważniejszej  osoby  w  jego  życiu.   Nie  była  nią  Layla,  mimo  iż  ten  fakt  go  zabolał.  Nie  był  nią  John,  albo   jego  król.  Nie  byli  to  Bracia.   Ten  samiec  był  powodem  wszystkiego.   I  jeśli  nawet  to,  że  Blay  kocha  innego,  zabijała  go,  to  kurwa  znosił  to.   Minęło  tak  wiele  czasu  od  kiedy  dotykał  go…  i  nigdy  tak.   -­‐  Przepraszam.     Ukrywając  w  dłoni  tył  głowy  Blay,  nakłonił  mężczyznę  by  zbliżył  się  do   niego,  wkładając  jego  twarz  w  swoją  szyję.     -­‐  Przykro  mi.   Kiedy   Blay   się   nie   opierał,   Khill   zadrżał,   odwracając   swoją   twarz   do   wewnątrz,   biorąc   pełen   oddech,   wciągając   wszystkie   odczucia   głęboko   w   jego   mózg,   by   mógł   o   nich   pamiętać   zawsze.   I   podczas   gdy   jego   dłoń   pocierała   w   górę   i   w   dół,   kojąco   po   umięśnionych   plecach,   zrobił,   co   mógł,   aby  zadośćuczynić  za  wiele  więcej  niż  niewierność  kuzyna.     -­‐Przepraszam…   Szybka  zmiana,  Blay  pokręcił  głową.  Otrząsną  się  uwalniając  się.     Przesuną  się.   Odepchnął  go.   Ramiona  Khilla  opadły.     -­‐  Przepraszam.     -­‐  Dlaczego  ciągle  to  powtarzasz?   -­‐  Ponieważ…   W   tym   momencie   gdy   ich   oczy   się   spotkały,   Khill   wiedział,   że   to   ten   czas.   Tyle   rozwalił   Blayowi,   było   tak   wiele   błędnych   kroków   i   celowych   nieporozumień,  tyle  lat,  tyle  zaprzeczenia  –  wszystko  z  jego  winy.   209  

Odpychał  tak  długo.  Ale  koniec  z  tym.     A  kiedy  otwierał  usta  by  wypowiedzieć  te  trzy  słowa,  które  miał  już  na   języku,  wzrok  Blaya  stwardniał.     -­‐  Nie  potrzebuję  Twojej  pomocy,  okej?  Potrafię  o  siebie  zadbać.   Bum.  Bum.  Bum.   Jego   serce   łomotało   tak   głośno,   że   zastanawiał   się   czy   ma   zamiar   wybuchnąć.     -­‐  Zamierzasz  z  nim  zostać  –  powiedział  zdrętwiały  Khill  –  zamierzasz…   -­‐  Nie  ciągnij  tego  gówna  z  Saxtonem  –  nigdy  więcej.  Przysięgnij.   Chociaż  go  to  zabiło,  Khill  nie  był  w  stanie  odmówić  facetowi  niczego.     -­‐  Okej.  –  Podniósł  ręce  w  górę.  –  Ręce  z  daleka.   Blay  kiwną  głową.  Umowa  została  zawarta.   -­‐  Chciałem  ci  pomóc  –  powiedział  Khill  –  To  wszystko.   -­‐  Nie  możesz  -­‐  odparował  Blay.   Boże,  chociaż  byli  po  raz  kolejny  w  niezgodzie,  łaknął  więcej  kontaktu…   i   nagle   zobaczył   drogę   by   to   osiągnąć.   Trudna   propozycja,   ale   przynajmniej   było   to   jakoś   logiczne.   Jego   ramiona   podniosły   się,   jego   ręce   szukały,   znajdowały,  łapały.  Ramiona  Blaya.  Szyja  Blaya.     Sex   wezbrał   w   nim,   czyniąc   jego   fiuta   twardym,   sprawiając   że   zaczął   dyszeć.     -­‐  Ale  mogę  Ci  pomóc.   -­‐  Jak.   Khill   zbliżył   się,   prawie   dotykając   ustami   ucha   Blaya.   Potem   celowo   zbliżył  swoją  klatkę  piersiową  do  klatki  Blaya.   -­‐  Użyj  mnie.   -­‐  Co???   -­‐  Daj  mu  nauczkę  –  Khill  zacisnął  uchwyt  i  odchylił  głowę  Blaya  do  tyłu   –  Odpłać  mu.  Ze  mną.     Żeby   jego   intencje   były   jasne,   Khill   wysunął   język   i   polizał   nim   gardło   Blaya.   Syk,  który  się  rozległ  brzmiał  jak  przekleństwo.   Blay  uderzył  go  odsuwając  od  siebie.   -­‐  Postradałeś  kurwa  rozum?     Khill  ujął  swoją  twardą  męskość.     210  

-­‐  Pragnę  Cię.  I  wezmę  cię  kiedy  tylko  będę  mógł  –  nawet  jeśli  tylko  jako   odwet  na  moim  kuzynie.     Wyraz   twarzy   Blaya   grał   w   tenisa   stołowego   pomiędzy   niedowierzaniem  i  epickim  gniewem.   -­‐   Ty   pieprzony   dupku!   Odpychasz   mnie   latami,   i   nagle   tak   z   nienacka   zwrot?  Co  do  kurwy  jest  z  tobą  nie  tak!   Wolną  ręką  bawił  się  jego  kolczykiem  w  sutku  –  i  skupił  się  na  tym  co   się   dzieje   poniżej   linii   bioder   Blaya:   pod   tymi   ciuchami,   samiec   miał   pełną   erekcję,  materiał  nie  był  w  stanie  jej  ukryć.   -­‐  Postradałeś  swój  pieprzony  rozum?  Co  do  kurwy?   Zazwyczaj  Blay  nie  przeklinał  i  nie  podnosił  głosu.     To  był  atak  utraty  panowania.   Patrząc  w  oczy  przyjaciela,  Khill  powoli  osunął  się  na  kolana.   -­‐  Pozwól  mi  się  tym  zająć…   -­‐  Co?   Pochylił  się  do  przodu  i  szarpnął  za  dół  materiału,  ciągnąc  do  siebie.   -­‐  Chodź  tu.  Pokażę  Ci  jak  to  robię.   Blay  złapał  za  sznurek,  który  trzymał  poły  szlafroka  i  zacisną  je  mocniej   -­‐  Co  ty  do  cholery  robisz?   Boże  fakt,  że  on  był  na  kolanach,  błagając,  wydawał  się  stosowny   -­‐  Chcę  być  z  Tobą.  I  mam  gdzieś  dlaczego,  po  prostu  pozwól  mi  z  tobą   być.   -­‐  Po  tym  wszystkim?  Co  się  zmieniło?   -­‐  Wszystko.     -­‐  Jesteś  z  Laylą.   -­‐  Nie.  Mówiłem  ci  już.  Ile  razy  musisz  to  usłyszeć.  Nie  jestem  z  nią.   -­‐  Ona  jest  w  ciąży   -­‐   Raz.   Byłem   z   nią   tylko   raz,   i   jak   już   ci   mówiłem,   byłem   z   nią   tylko   dlatego,  że  chcę  mieć  rodzinę  i  ona  także.  Tylko  raz,  Blay  i  nigdy  więcej.   Blay  odchylił  głowę,  jego  oczy  zamknięte  jakby  ktoś  wkładał  mu  kolce   pod  paznokcie.   -­‐  Nie  rób  mi  tego,  na  miłość  Boską,  nie  możesz  tego  robić…  Jego  głos   był  smutny  pełny  udręki  przez  wszystkie  problemy,  które  Khill  spowodował..    

211  

-­‐   Dlaczego   teraz?   Może   to   ty   jesteś   tym   kto   chce   się   zemścić   na   Saxtonie.   -­‐  Pieprzyć  mojego  kuzyna,  to  nie  ma  z  nim  nic  wspólnego.  Jeśli  byłbyś   samotny,   i   tak   bym   klęczał   na   tym   dywanie   chcąc   być   z   tobą.   Jeśli   byłbyś   z   kobietą,  jeśli  umawiałbyś  się  na  jeden  raz  lub  jakieś  inne  gówno,  jeśli  byłbyś   w  milionie  różnych  innych  sytuacjach  życiowych…  i  tak  bym  tu  był.  Błagając   cię  o  coś,  o  cokolwiek  –  jeden  raz,  jeśli  to  wszystko  co  możesz  mi  dać.   Khill   wyciągnął   znów   ręce   pod   materiał,   głaszcząc   silne,   umięśnione   nogi,  a  kiedy  Blay  odsunął  się,  wiedział,  że  przegrywa  bitwę.   Cholera,  zaraz  straci  szansę  jeśli  jeszcze  nie  stracił.     -­‐  Posłuchaj  Blay,  robiłem  wiele  gównianych  rzeczy  w  życiu.  Ale  zawsze   myślałem   realnie.   Prawie   zginąłem   dziś   –   przejdę   do   rzeczy.   Tam   w   tym   samolocie,  patrząc  w  ciemną  noc,    nie  myślałem,  że  przeżyję.  Wszystko,  stało   się  dla  mnie  jasne.  Chcę  być  z  tobą  z  tego  powodu.   Właściwie   wiedział   kurwa   o   wiele   szybciej,   przeeeeeeed   sytuacją   z   Cessną,  ale  miał  nadzieję,  że  to  wytłumaczenie  miało  sens  dla  Blaya.     Może  tak  było.  W  odpowiedzi  facet  poruszył  się  na  nogach,  jakby   miał   się  poddać  albo  wyjść.  Nie  było  wiadomo,  którą  z  opcji  wybierze.     Khill  przyśpieszył  kolejne  słowa.     -­‐   Przepraszam,   że   zmarnowałem   tyle   czasu,   i   jeśli   nie   chcesz   być   ze   mną,     rozumiem.   Wycofam   się   -­‐Będę   żyć   z   konsekwencjami.   Ale   na   miłość   Boską,   jeśli   istnieje   szansa   –   nie   ważne   z   jakiego   powodu-­‐   zemsta,   ciekawość…   cholera   piekło,   nawet   jeśli   pozwolisz   mi   pieprzyć   cię   tylko   raz   i   nigdy   więcej   tylko   dla   tego,   żeby   przebić   kołkiem   moje   serce?   Wezmę   to.   Wezmę  cię…  w  jakikolwiek  sposób.     Wyciągnął   rękę   trzeci   raz,   wijąc   nią   wokół   grzbietu   nogi   Blaya.   Głaszcząc.  Błagając.     -­‐  Nie  ważne  ile  będzie  mnie  to  kosztować…       Tłumaczenie:  nuffanillia      

212  

DWADZIEŚCIA-SIEDEM   Majacząc   nad   klęczącym   Khillem,   Blay   był   nadnaturalnie   świadomy   wszystkiego   wokół   siebie,   dotyku   Khilla   na   swoich   udach   z   tyłu,   sposobu   w   jaki   rąbek   płaszcza   kąpielowego   ocierał   się   o   jego   łydki,   zapachu   seksu   zagęszczającego  powietrze.     Na  tak  wiele  sposobów,  pragnął  tego  całe  swoje  życie  –  przynajmniej   od   swojej   przemiany,   gdy   w   ogóle   zaczął   odczuwać   jakiekolwiek   seksualne   impulsy.  Ten  moment  był  kulminacją  jego  wszystkich  marzeń  i  niezliczonych   fantazji,  jego  sekretne  pożądanie    właśnie  się  urzeczywistniało.     I  to  było  szczere  –  niedopasowane  oczy  Khilla  bez  cienia  wątpliwości.   Samiec   nie   tylko   mówił   o   Boskiej   uczciwości,   ale   znał   to   ze   swojego   serca   -­‐   był  w  zgodzie  ze  sobą,  kiedy  tak  bardzo  się  odkrywał,    narażając  na  ciosy.     Blay  zamknął  na  chwilę  powieki.     Taka   uległość   była   zaprzeczeniem   wszystkiego,   co   definiowało   Khilla   jako   samca.   Nigdy   się   nie   poddawał   –   nigdy   nie   poddawał   swoich   zasad,   broni,  samego  siebie.  I  znowu,  całkowity  odwrót  nadawał  wszystkiemu  jakiś   sens.  W    obliczu  śmierci,  przejawiał  skłonność,  aby  udać  się  na  łono  Jezusa.       Problem   polegał   na   tym,   że   czuł   iż   to   nie   będzie   trwać.   To  ‘objawienie’   było   niewątpliwie   związane   z   wycieczką   samolotową,   jak   osoby   po   zawale   przechodzą   wkrótce   na   jakąś   syfiastą   dietę,   ta   rewelacja   nie   będzie   miała   długiego  życia.     Tak,  Khill  naprawdę  myślał  to,  co  mówił  w  tym  uderzającym  do  głowy   momencie  –  nie  było  co  do  tego  wątpliwości.  Jednak  trudno  było  uwierzyć,   że  to  jest  stałe.     Khill  był  tym,  kim  był.  I  dosyć  szybko,  gdy  szok  minie  –  może  o  zmroku,   może   za   tydzień,   może   za   miesiąc   –   powróci   do   swojej   izolacji,   z   rękami   przy   sobie.     Decyzja  sprawiła,  że  Blay  ponownie  otworzył  oczy  i  pochylił  się.  Kiedy   ich   twarze   znalazły   się   bliżej,   wargi   Khilla   rozchyliły   się,   dolna   warga   pełniejsza,   jakby   właśnie   posmakowały   czegoś,   czego   pragnęły   i   spodobało   im  się  to.    

213  

Kurwa!   Wojownik   był   tak   wspaniały,   jego   potężna,   naga   klatka   piersiowa   lśniła   w   świetle   lamp,   jego   skóra   błyszczała   od   pobudzenia,   przekłute  sutki  unosiły  się  i  opadały  w  rytmie  płynącej,  gorącej  krwi.     Blay   poprowadził   dłoń   w   dół,   po   prążkowanych   mięśniach,   które   wszystko   spinały,   od   solidnego,   grubego   ramienia,   do   wybrzuszonych   bicepsów  po  szlifowane,  kręte  tricepsy.     Zdjął  rękę  z  jego  uda.     I  odsunął  się.     Khill  zbladł.  Jego  twarz  zrobiła  się  szara.     W  ciszy  Blay  nie  powiedział  ani  słowa.  Nie  mógłby  –  stracił  głos.     Na   słaniających   się   nogach,   gramolił   się   do   wyjścia,   jego   dłoń   trzepotała   wokół   klamki,   aż   do   momentu,   gdy   jakoś   zdołał   skoordynować   ruchy,  aby  otworzyć  drzwi  i  wyjść.       Odchodząc,   nie   był   w   stanie   powiedzieć   czy   trzasnął   drzwiami,   czy   zamknął  je  cicho.     Nie   odszedł   jednak   daleko.   Zaledwie   trzy   kroki   od   jego   pokoju,   upadł   plecami  na  gładką,  zimną  ścianę  korytarza.     Dysząc.  On  dyszał.     I  cały  ten  wysiłek  nie  zrobił  nic  dobrego.   Duszności  w  jego  piersi  były  coraz  gorsze  i  nagle  jego  widzenie  zostało   zastąpione  przez  białe-­‐czarne  kwadraty  szachownicy.     Zastanawiając   się   czy   zemdleje,   opadł   na   pośladki   i   zatopił   głowę   między   swoimi   kolanami.   W   zakamarkach   umysłu   modlił   się   żeby   hol   pozostał   pusty.   Nie   była   to   rzecz,   z   której   komukolwiek   chciałby   się   tłumaczyć:  przed  pokojem  Khilla,  z  oczywistą  erekcją  i  trzęsącym  się  ciałem,   jakby  jego  głowa  miała  osobiste  trzęsienie  ziemi.     „Jezu  Chryste…”   „Prawie  dzisiaj  umarłem  –  to  ustawia  samca  w  pionie.  Tam  na  górze,  w   samolocie,   patrząc   dookoła   na   czarną   noc,   nie   sądziłem,   ze   nam   się   uda.   Wszystko  stało  się  dla  mnie  jasne.”   „Nie”  powiedział  głośno  Blay.  „Nie.”   Opierając   głowę   na   rękach,   starał   się   myśleć   spokojnie,   racjonalnie   rozumować    i  działać  rozsądnie.     Nie  mógł  pozwolić  sobie  na  pójście  w  to  głębiej.     214  

Te  gorące,  błyszczące,  niedopasowane  oczy  były  legendą.     „Nie”  syknął.     Jego   głos,   rezonując   wewnątrz   czaszki,   postanowił   słuchać   samego   siebie.  Ani  kroku  dalej.  To  nie  może  posunąć  się  dalej.     Dawno  temu  stracił  serce  dla  tego  samca.  Nie  było  powodu,  by  stracił   także  duszę.       ***     Godzinę,   może   dwie,   może   sześć   później,   Khill   leżał   nago   pomiędzy   chłodnymi   prześcieradłami,   gapił   się   w   ciemność,   w   sufit,   którego   nie   mógł   zobaczyć.     Był   tym   okropnym,   palącym   bólem,   który   czuł   Blay?   Jak   po   tym   ostatecznym  pojedynku  w  piwnicy  jego  rodziców  –  gdy  Khill  przygotowywał   się  do  opuszczenia  Caldwell  i    było  jasne,  że  tam  gdzie  się  udaje  nie  będzie   między  nimi  żadnej  więzi?   A  może  po  tym,  jak  pocałowali  się  w  klinice,  a  Khill  odmówił  posunięcia   się   dalej?   Albo,   po   ostatecznym   zderzeniu,   krótko   przed   pierwszą   randką   Blaya  z  Saxtonem?   Tak  cholernie  pusty.   Jak   ten   pokój,   tak   naprawdę:   bez   oświetlenia,   i   zasadniczo   pusty,   po   prostu  cztery  ściany  i  sufit.  Albo  skórzana  torba  na  szkielet,  niejako.     Przesunął  rękę  w  górę  i  położył  na  bijącym  sercu,  aby  się  uspokoić,  że   wciąż  miał  jedno.     Człowieku,   los   miał   zwyczaj   uczyć   cię   rzeczy,   które   trzeba   wiedzieć,   nawet   gdy   nie   byłeś   świadomy   udzielanej   lekcji,   aż   do   czasu   kiedy   ci   ją   zaserwował   –   spędził   zbyt   wiele   czasu   zamykając   się   w   sobie,   skupiając   na   swoich   defektach,   na   braku   rodziny   i   nieprzydatności   w   społeczeństwie.   Taki   splątany,   pierdolony   bałagan   trwał   za   długo,   i   Blay,   ponieważ   się   troszczył   został  wessany  w  ten  wir.     A   czy   on,   kiedykolwiek   wspierał   swojego   najlepszego   przyjaciela?   Co   tak  naprawdę  zrobił  dla  faceta?  Blay  miał  rację  opuszczając  ten  pokój.    

215  

Powiedział   za   mało,   za   późno?   I   nie   było   tak,   że   Khill   oferował   jakikolwiek   rodzaj   zwycięstwa.   Pod   powierzchnią   nie   był   już   stabilny,   naprawdę.   Nigdy   więcej  spokoju.     Nie,  on  na  to  zasłużył.     Plama   światła   była   cytrynowo   –   żółta   i   przecięła   czarne   pole   jego   wizji,   jakby  ślepota  była  tkaniną,  a  promień  ostrym  nożem.     Postać  wślizgnęła  się  do  pokoju  i  cicho  zamknęła  drzwi.   Po  zapachu  wiedział  kto  to  był.     Serce  Khilla  zaczęło  łomotać  i  wystrzelił  pionowo  znad  poduszki.     „Blay…?   Rozległ   się   najcichszy   szelest,   kiedy   szata   opadła   z   ramion   wysokiego   samca.   A,   następnie,   chwilę   później   materac   ugiął   się,   pod   potężnym,   pełnym  życia  ciężarem.     Khill   sięgnął   poprzez   ciemność,   jego   ręce   z   nieomylną   dokładnością   odnalazły  bok  szyi  Blaya,  zupełnie  pewne,  jakby  były  prowadzone  wzrokiem.     Żadnego   mówienia.   Bał   się,   że   słowa   spowodują,   że   ten   cud   okaże   się   oszustwem.     Podniósł   usta   i   przyciągnął   Blaya   do   siebie,   a   kiedy   te   aksamitne   usta   znalazły   się   w   jego   zasięgu,   pocałował   je   z   desperacją   i   rozpaczą,   która   została   w   pełni   odwzajemniona.   Uwięziony   tak   długo   w   przeszłości,   został   uwolniony   z   furią,   a   gdy   poczuł   smak   krwi,   nie   wiedział   czyj   kieł   to   spowodował.     Kogo  to  kurwa  obchodzi!     Gwałtownie  szarpiąc,  pociągnął  Blaya  w  dół  i  przeturlał  się  na  samca,   rozkładając  jego  uda,  wpychając  się  pomiędzy  do  momentu,  w  którym  jego   twardy  fiut  naparł  na  Blaya.   Obaj  jęknęli.     Oszołomiony   od   całej   tej   nagiej   skóry,   Khill   zaczął   pompować   biodrami   w   górę   i   w   dół,   tarcie   ich   płci,   ich   rozgrzane   ciała,   potęgowały   wilgotną   gorączkę   w   ich   ustach.   Gorączka,   wszędzie   –   szybciej,   szybciej,   szybciej   –   pierdoleni   święci   pańscy,   było   w   tym   zbyt   dużo   głodu,   aby   zastanawiać   się   nad  sensem  tego,  gdzie  były  jego  dłonie  i  o  co  się  ocierał,  albo  –  kurwa  –  było   zbyt   wiele   skóry   do   dotykania,   zbyt   wiele   włosów   za   które   można   pociągnąć,   zbyt  wiele  …     216  

Khill   naparł   mocno,   jego   jaja   napięły   się,   jego   erekcja   kopała   między   nimi,  napierał  wszędzie.   To  nie  spowolniło  go  w  najmniejszym  stopniu.     Z   szybkim   szarpnięciem,   oderwał   się   od   ust,   przy   których     mógłby   spędzić,  pracując  wytrwale,  kolejne  sto  lat  i  zsunął  się  w  dół  klatki  piersiowej   Blaya.   Mięśnie,   na   które   się   natknął   w   niczym   nie   przypominały   ludzkich   facetów,   których   pieprzył   –   to   był   wampir,   wojownik,   żołnierz,   który   trenował  ciężko  i  pracował  na  swoim  ciałem  i  kondycją  –  które  było  nie  tylko   użyteczne,  ale  wręcz  zabójcze.     I   święte   piekło   –   to   było   bardziej   niż   podniecające,   to   był   Blay,   wreszcie,  po  tych  wszystkich  latach…   Blay.   Khill  przeciągnął  kłami  w  dół  twardego  jak  głaz  brzucha,  a  jego  zapach   na  Blayu  był  zapachem  oznaczania  i  taki  dokładnie  był  jego  cel.   Woń  ciemnych  przypraw  będzie  też  w  innych  miejscach.     Jęknął,  gdy  jego  dłonie  odnalazły  fiuta  Blaya  i  objęły  twardą  kolumnę,   facet  wygiął  się  ostro,  przekleństwo  przetoczyło  się  przez  sypialnię,   zupełnie   jak  promień  światła  przeciął  ciemność,  przed  momentem.     Khill  lizał  ustami  stojącą  męskość  Blaya  i  pozwolił  główce  tego  grubego,   nagiego  fiuta  stać  się  częścią  swoich  ust.     Ssał   głęboko,   po   nasadę,   szeroko   otwierając   gardło,   połykając   wszystko.  W  odpowiedzi  biodra  Blaya  wystrzeliły,  a  dłonie  brutalnie  wczepiły   się   we   włosy,   zmuszając   jego   głowę,   aby   opuszczała   się   jeszcze   bardziej,   aż   do   chwili,   gdy   nie   mógł   wpompować   w   swoje   płuca   żadnego   oddechu   –   a   komu  do  kurwy  nędzy,  potrzebny  był  tlen,  tak  przy  okazji?     Wpychając   dłonie   pod   tyłek   Blaya,   przechylił   miednicę   i   zaczął   poruszać  w  górę  i  w  dół,  jego  kark  naprężał  się  w  morderczym  rytmie,  jego   ramiona   napinały   się   i   rozluźniały,   kiedy   robił   dokładnie   to,   co   zaoferował   zanim  Blay  wyszedł.     I  nie  zamierzał  na  tym  poprzestać.   Nie.   To  był  dopiero  początek.     Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell       217  

DWADZIEŚCIA-OSIEM   Gdy  Blay  opadł  z  powrotem  na  poduszki  na  łóżku  Khilla,  głowa  prawie   odłamała  mu  kręgosłup.   Wszystko   było   poza   kontrolą,   ale   nie   zwolniłby   biegu   wydarzeń,   w   najmniejszym   stopniu:   jego   biodra   pompujące   w   górę   iw   dół,   jego   kutas   wciśnięty  w  usta  i  ssany  przez  Khilla  –   Dzięki  Bogu,  światła  były  wyłączone.   Same   tylko   wrażenia   były   zbyt   trudne,   by   się   z   nimi   uporać   –   włączając   światło?  Nie  byłby  w  stanie,  by-­‐   Orgazm   wystrzelił   z   niego,   łapał   oddech,   całe   ciało   naprężyło   się   mocno,   jego   płeć   pulsowała   mocno.   A   gdy   przeszedł   w   wielkie   skurcze,   był   ssany   przez   te   usta   -­‐   i   człowieka,   którego   ssanie   utrzymywało   szybko   przepływające   przez   niego   uwolnienie,   wielkie   fale   przyjemnego   mrowienia   sięgające   z   mózgu   do   jego   jąder,   jego   ciało   uderzyło   w   całkowicie   inną   płaszczyznę  egzystencji  –   Bez   ostrzeżenia,   został   brutalnie   przerzucony   ręką,   jego   ciało   potraktowane  jakby  cholera  nic  nie  ważyło.  Następnie  ramię  wystrzeliło  pod   jego   miednicę   i   poderwało   go   na   kolana.   Nastąpiła   krótka   cisza,   podczas   której   jedyne   co   słyszał,   to   tylko   ciężki   oddech   za   nim,   dyszący   coraz   szybciej   i  mocniej  –   Usłyszał   orgazm   Khilla   i   wiedział   dokładnie,   po   co   to   było.   Mimo,  że  całe  jego  ciało  weszło  w  bezsilne  oczekiwanie,  wiedział,  że  musiał   uzyskać  dobre  podparcie,  gdy  ciężka  ręka  wylądowała  na  jego  ramieniu,  a  –   Penetracja   była   jak   żelazo   wypalające   piętno,   brutalna   i   gorąca,   podążająca   prosto   do   jego   rdzenia.   Przeklinał   w   eksplozji   wydechu   -­‐   nie   dlatego,  że  go  ranił,  choć  tak  było,  w  najlepszym  możliwym  sensie.  Nawet  nie   dlatego,   że   było   to   coś,   czego   chciał   na   zawsze,   chociaż   chciał.   Nie,   to   dlatego,  że  miał  dziwne  poczucie,  że  został  oznaczony  -­‐  i  z  jakiegoś  powodu,   to   uczyniło   go  –   syk   zabrzmiał   w   jego   uchu,   a   następnie   para   kłów   zatopiła   się  w  jego  ramieniu,  uchwyt  Khilla  przesuwał  się  w  kierunku  jego  bioder,  jego   tułów   był   teraz   zamknięty   w   tak   wielu   miejscach.   I   wtedy   zaczął  

218  

bezwzględnie   uderzać,   zęby   Blaya   stukały,   jego   ramiona   musiały   utrzymać   oba  ich  ciała,  nogi  i  tułów  naciągnięte  pod  wpływem  ataku.   Miał  wrażenie  że  zagłówek  uderzał  o  ścianę  -­‐  i  przez  ułamek  sekundy,   przypomniał   sobie   żyrandol   w   bibliotece   dyndający   tam   i   z   powrotem,   gdy   Layla  była  temu  poddawana.   Blay   przeklął   obraz.   Nie   mógł   sobie   pozwolić,   aby   o   tym   myśleć,   po   prostu   nie   mógł.   Boże,   wiedział,   że   później   będzie   dużo   czasu,   aby   zastanawiać  się  nad  tymi  rzeczami.   Teraz?   To   było   tak   cholernie   dobre,   że   szkoda   by   to   tracić...   Gdy   łomotanie   trwało,   jego   dłonie   ślizgały   się   na   dobrej   jakości   prześcieradłach,   i   musiał   je   przesunąć,   pchając   w   dół   miękkiego   materaca,   aby   utrzymać   się   na   miejscu.   Boże,   dźwięki,   które   wydawał   Khill,   pochrząkiwania,  które  rozbrzmiewały  spomiędzy  kłów  wbitych  w  jego  ramię,   bębnienie  -­‐  tak,  to  był  zagłówek.  Zdecydowanie.   Ciśnienie   ponownie   narastało   w   jego   jądrach,   kusiło   go   by   zrobić   sobie   ręką  -­‐  ale  bez  nadziei  na  to.  Potrzebował  obu  rąk  do  podparcia  –   Jakby  Khill  czytał  w  jego  myślach,  mężczyzna  sięgnął  naokoło  i  chwycił   go.   Wszelkie   ruchy   były   zbędne.   Blay   doszedł   tak   mocno,   że   przed   oczami   rozbłysły   mu   gwiazdy,   i   w   odpowiedzi   Khill   także   zaczął   szczytować,   jego   biodra  napierały  do  wewnątrz,  zamarł  na  ułamek  sekundy  przed  wycofaniem   się   na   cal   i   wszedł   głęboko   do   następnego   strzału   eksplozji.   I   tak,   wow,   połączenie   ich   dwóch,   dogadzających   sobie,   było   tak   erotyczne,   że   po   prostu   ładowało   wszystko   od   nowa:   nie   było   przerwy   na   odpoczynek,   nie   było   przerwy  w  ogóle.  Khill  właśnie  wznowił  jazdę  –  jak  gdyby  nigdy  nic.  Było  to   tak,  jakby  spełnienie  uczyniło  jego  popęd  jeszcze  silniejszym.   Gdy  seks  wrzał  -­‐  i  mimo  całej  siły  jaką  miał  w  swoim  większym  ciele  -­‐   Blay   w   końcu   wylądował   w   pieprzonym   łóżku   zmiatając   wszystko   z   drogi,   jedną  rękę  blokując  o  stolik,  aby  powstrzymać  się  od  uderzania  w  ścianę  –   Krach.   "  Cholera,  "  powiedział  szorstko.  "Lampy  "   Khill   nie   był   zainteresowany   wyposażeniem   domu,   najwyraźniej.   Mężczyzna   po   prostu   szarpnął   głową   Blaya   i   zaczął   go   całować,   tak,   że   okolczykowany  język  penetrował  usta,  lizał  i  ssał...  jakby  nie  miał  dość.  

219  

Odurzony.   Dostał   wręcz   zawrotów   głowy   od   tego   wszystkiego.   W   każdej  fantazji,  jaką  kiedykolwiek  miał,  zawsze  widział  Khilla  jako  okrutnego   kochanka,  ale  to  było...  na  innym  poziomie.   Jakby   z   dystansu   usłyszał   własny   gardłowy   głos,   "   Ugryź   mnie...   znowu...  "   Wielki   ryk   z   góry   wkręcił   się   do   jego   uszu,   a   następnie   kolejny   syk   rozerwał   ciemność,   gdy   Khill   zmienił   pozycję,   jego   ogromny   ciężar   obrócił   się   tak,  żeby  te  ostre  kły  mógł  zatopić  głęboko  z  boku  jego  gardła.   Blay   przeklął   i   zrzucił   resztę   tego   co   było   na   stole,   jego   pierś   zajęła   miejsce   tych   rzeczy,   jego   pot   -­‐   pokrywający   skórę   piszczał   na   lakierze,   gdy   leżał   w   połowie   na   boku.   Wyrzucił   rękę,   złapał   płaską   płaszczyznę   podłogi   i   popchnął   z   powrotem,   trzymając   ich   obu   stabilne,   gdy   Khill   pożywiał   się   i   pieprzył  go  tak  dobrze...   Zbyt   wiele   razy   by   zliczyć,   poduszki   były   na   podłodze,   prześcieradła   podarte,  lampa  strącona  -­‐  i  nie  był  pewien,  ale  pomyślał,  że  zrzucili  też  obraz   ze  ściany  nad  łóżkiem.   Gdy   cisza   wreszcie   zastąpiła   cały   wysiłek   i   starania,   Blay   oddychał   ciężko  i  nadal  czuł  się  jak  by  był  pod  wodą.   Khill  robił  to  samo.   Rosnąca   mokra   plama   na   gardle   Blaya   sugerowała,   że   sytuacja   wymknęła   się   spod   kontroli,   bo   żyła   z   której   brał   Khill   nie   była   zasklepiona.   Jakkolwiek.   Nie   obchodziło   go   to,   nie   mógł   myśleć,   nie   będzie   się   martwić.   Błogość,  unoszenie  było  zbyt  wspaniałym  następstwem,  by  je  psuć,  jego  ciało   jednocześnie  nadwrażliwe  i  zdrętwiałe,  gorące  i  chłodne,  obolałe  i  nasycone.   Człowieku,   prześcieradła   będą   potrzebowały   czyszczenia.   I   Fritz   niewątpliwie  będzie  musiał  znaleźć  jakiś  Super  Klej  do  tych  lamp.   Gdzie  dokładnie  był?   Kładąc  rękę,  poklepał  wokoło,  wymacał  dywan  i  wzburzył  pył...  i  okrytą   pierś.   Och,   oczywiście   -­‐   dyndał   na   dalekim   końcu   łóżka.   Co   tłumaczyłoby   napływający  zawrót  głowy.   Kiedy  Khill  wreszcie  zszedł  z  niego,  Blay  chciał  się  ruszyć,  ale  jego  ciało   nie   było   tym   zbyt   zainteresowane,   będąc   martwym   przedmiotem.   Lub   więcej,  jak  bela  tkaniny,  może...  

220  

Delikatne   ręce   podniosły   go   i   ostrożnie,   ostrożnie,   przewróciły   na   plecy.   Było   jeszcze   jakieś   poruszenie   obok   w   tym   miejscu,   a   potem   poczuł   że   został  przeniesiony  na  poduszki,  które  wróciły  na  swoje  prawowite  miejsce.   Wreszcie,   lekki   koc   okrył   połowę   jego   ciała,   jakby   Khill   wiedział,   że   Blay   był   zbyt   gorący,   aby   być   bardziej   przykryty,   mimo   że   czuł   już   chłód   wysychającego  potu.   Jego   włosy   były   zaczesane   do   tyłu,   głowa   opadła   na   bok.   Ustami   jak   jedwab   pocałował   Blaya   w   zagłębienie   szyi,   a   następnie   długo,   powolnie   zasklepiał  jego  kłute  rany,  o  które  sam  się  poprosił  i  je  otrzymał.   Kiedy   Khill   skończył,   Blay   pozwolił   głowie   odwrócić   się   w   jego   stronę.   Mimo  że  było  ciemno,  wiedział  dokładnie,  że  patrzył  w  twarz  która  wyglądała   jak   jego   własna   -­‐   wypieki   na   policzkach,   powieki   wpół   przymknięte,   czerwone  usta  –   Pocałunek,   który   został   złożony   na   jego   ustach,   był   pełen   szacunku,   kontakt  nie  cięższy,  niż  ciepłe,  spokojne  powietrze  w  pomieszczeniu.  To  był   doskonały   pocałunek   kochanka,   rodzaj   czegoś,   czego   chciał   nawet   bardziej,   niż  gorącego  seksu,  który  właśnie  mieli  –   W   mgnieniu   oka   panika   uderzyła   w   centrum   klatki   piersiowej   i   rozbrzmiała  na  zewnątrz.   Ręce  wystrzeliły  bezwolnie,  odpychając  Khilla.  "  Nie  dotykaj  mnie.  Nie   dotykaj  mnie  tak  -­‐  nigdy.  "   Zerwał   się   z   łóżka   i   wylądował   w   pokoju,   Bóg   wie   gdzie.   Przebierając   się,   uderzał   w   różne   meble,   ale   był   w   stanie   się   zorientować   dzięki   cienkiej   linii  światła,  które  świeciło  pod  drzwiami.   Chwycił  szatę  z  podłogi  i  nie  obejrzał  się  za  siebie,  gdy  wychodził.   Nie   pozwoli   sobie   zobaczyć   następstw   tych   wydarzeń   w   żadnym   świetle.   To  by  uczyniło  to  wszystko  zbyt  realnym.     ***     Ostatecznie,   Khill   musiał   włączyć   światła   w   sypialni.   Nie   mógł   znieść   dłużej  ciemności.  

221  

Gdy  oświetlenie  zalało  pomieszczenie,  zamrugał  mocno  tak,  że  musiał   podnieść   ręce   do   góry,   aby   chronić   oczy.   Kiedy   oczy   przyzwyczaiły   się,   rozejrzał  się  wokół.   Chaos.  Całkowity  chaos.   Więc   wszystko   to   się   wydarzyło,   taa.   I   jak   na   ironię,   wewnątrz   jego   głowy   zrobiło   to   cholerny   mętlik,   w   porównaniu   z   pozornym   wojskowym   porządkiem.   Nie  dotykaj  mnie  tak.   Ach,  do  diabła,  pomyślał,  potarł  twarz.  Nie  mógł  winić  faceta.   Z   jednej   strony,   okazał   mu   tyle   finezji,   co   spychacz.   Niszcząca   kula.   Czołg.   Problem   w   tym,   że   tego   wszystkiego   było   zbyt   wiele,   aby   okazać   jakąkolwiek  cierpliwość:  Instynkt,  czysty  jak  oktany  i  tak  łatwopalny,  wzniecił   pożar.   O  Boże,  oznaczył  faceta.   Kurwa.   Nie   całkiem   dobry   pomysł,   zważywszy   na   to,   że   Blay   był   zakochany  i  był  w  związku...  i  wracał  do  łóżka  swojego  kochanka.   I   oczywiście,   kiedy   ten   mężczyzna   był   jedynym   jakiego   pragnął,   zwłaszcza   jeśli   był   to   ich   pierwszy   raz,   to   wyszło   jak   wyszło.   Rozpętało   się   piekło...   Wyszło   tak,   że   nie   powiedział   nawet,   że   był   to   najlepszy   seks   w   jego   życiu,   pierwszy   właściwy   po   długiej   historii   –   ‘zawsze   otwarte’.   To   się   zdarzyło   w   końcu,   chciał   żeby   Blay   wiedział,   że   szukał   słów   i   zaufania,   aby   utorować  drogę  do  spowiedzi.   Ale  było  jasne,  że  mężczyzna  nie  chciał  się  tak  zbliżyć.   Co  przyniosło  drugiemu,  nawet  jeszcze  głębszy  żal.   Ten  seks  nie  był  atrakcją,  był  prawie  usługą.  I  Blay  użył  go,   tak  jak  się  o   to  prosił.   To  głuche  uczucie  wróci  dziesięciokrotnie.  Stukrotnie.   Nie   mogąc   znieść   emocji,   padł   do   swoich   stóp,   i   musiał   przekląć:   znaczne   napięcie   w   jego   plecach   miało   kurwa   związek   z   wypadkiem   samolotowym,   i   wszystko,   co   zrobił   z   serii   uelastycznienia,   to   właśnie   spędził   ostatnią  godzinę...  lub  dłużej...  miotając  się  wokół.   Cholera.  

222  

Idąc   do   kąpieli   wyłączył   światła.   Poświata   z   korytarza   wystarczyła,   by   przejść   z   sypialni   do   łazienki.   Tym   razem   czekał   na   wodę,   aby   się   ogrzała   -­‐   jego  ciało  nie  było  gotowe  następny  szok.   To  było  tak  żałosne,  ale  ostatnią  rzeczą,  jakiej  pragnął,  to  zmyć  zapach   Blaya  ze  skóry,    doprowadzał  go  do  szaleństwa.  Boże,  to  musi  być  to,  co  czuje   Broniec  w  domu,  gdy  ma  wszystko  na  własność:  Połową  umysłu  skradał  się   na  dole  w  korytarzu,  wpadał  do  pokoju  Blaya  i  spychał  Saxtona  z  drogi.   Prawdę   mówiąc,   byłby   zadowolony   z   faktu,   że   jego   kuzyn   przyglądałby   się,  tak  jakby  facet  wiedział,  że...   Przerwał   ten   naprawdę   cholernie   zdrowy   tok   myślenia,   wszedł   do   kabiny  i  sięgnął  po  mydło.   Blay  był  w  związku,  znowu  zwrócił  sobie  na  to  uwagę.   Seks,  który  mieli,  po  prostu  nie  miał  emocjonalnego  podłoża.   W  tym  momencie  był  więc  pusty,  dźgany  przez  jego  własną  historię.   Wyglądało  na  to,  że  los  znowu  daje  mu  to,  na  co  zasłużył.   Gdy   brał   prysznic,   mydło   nie   było   nawet   w   połowie   tak   miękkie   jak   skóra  Blaya,  a  zapach  nawet  o  ćwierć  tak  dobry.   Woda   nie   była   tak   gorąca   jak   krew   wojownika,   i   szampon   nie   był   tak   kojący.  Nie  był  bliżej.   Nigdy  nie  będzie.   Gdy  Khill  odwrócił  twarz  pod  strumień  wody  i  otworzył  usta,  spostrzegł   że   modlił   się,   by   Saxton   oddalił   się   ponownie,   nawet   jeśli   była   to   zbyt   gówniana  rzecz,  by  o  tym  marzyć.   Źle   się   z   tym   czuł,   ale   kolejny   przypadek   niewierności   był   jedynym   sposobem,  by  Blay  przyszedł  do  niego  ponownie.   Zamknął   oczy   i   wrócił   do   tego   momentu,   kiedy   pocałował   Blaya   na   koniec...   naprawdę,   prawdziwie   pocałował   go,   ich   usta   spotkały   się   delikatnie   w   ciszy   po   burzy.   Gdy   jego   umysł   zmienił   scenariusz,   nie   był   odepchnięty   na   drugą   stronę   granicy   którą   sam   stworzył.   Nie,   w   jego   wyobrażeniu,   rzeczy   kończą   się,   gdy   głaszcze   twarz   Blaya   i   światła   są   włączone   tak,   by   mogli   patrzeć   na   siebie.   W   swojej   fantazji,   pocałował   swojego  najlepszego  przyjaciela  znowu,  cofnął  się,  i...   "Kocham  cię  ",  powiedział  w  strumieniu  prysznica.  "  Ja...  cię  kocham.  "  

223  

W   bólu   zamknął   oczy,   trudno   powiedzieć,   ile   z   tego,   co   spływało   po   jego  policzkach  było  wodą,  a  ile  było  czymś  innym29.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

                                                                                                                        29

buuuuuuuuuuuuuu 224  

DWADZIEŚCIA-DZIEWIĘĆ   Następnego  dnia,  późnym  popołudniem,  gość  Assaila  powrócił.     Kiedy  słońce  zaszło  i  ostatnie,  różowe  promienie  przebiły  się  przez  las,   zobaczył  na  swoich  monitorach  samotną  postać  na  nartach  biegowych,  stała   wśród  drzew  balansując  kijkami  przy  biodrach  z  lornetką  przy  twarzy.     Albo  jej  biodra  i  jej  twarz,  tam  były.   Dobre  wieści  były  takie,  że  jego  kamery  bezpieczeństwa  miały  nie  tylko   fantastyczny   zoom,   ale   ich   ostrość   i   zasięg   dawały   się   łatwo   ustawiać   przy   pomocy  komputerowego  joysticka.     Tak,  więc  spojrzał  dokładniej.     Gdy  kobieta  opuściła  lornetkę,  zmierzył  każdą  pojedynczą  rzęsę  wokół   jej   ciemnych,   kalkulujących   oczu,   jej   oczy   i   lekko   zaczerwienione   policzki,   wysokie   kości   policzkowe   i   stały   rytm   krwi   w   tętnicy   biegnącej   w   górę   jej   podbródka.     Ostrzeżenie,   które   dał   Benloise,   zostało   przyjęte.   A   jednak,   ona   była   tu   znowu.     Było   jasne,   że   była   w   jakiś   sposób   związana   z   tym   narkotykowym   hurtownikiem  –  i  poprzedniej  nocy,  została  niewątpliwie  rozgniewana  przez   Benloise  –  sposób    w  jaki  maszerowała  przez  galerię,  wyraźnie  sugerował,    że   ktoś  ją  obraził.     I   jeszcze   to,   że   Assail   nigdy   wcześniej   jej   nie   widział,   było   bardzo   dziwne.  W  ciągu  ostatniego  roku,  lub  coś  koło  tego,  Assail  poznał  każdego  z   obsługi   Benloise,   od   niezliczonych   ochroniarzy,   przez   nieistotny   personel   zatrudniony   w   galerii,   przebiegłych   importerów,   aż   po   brata   z   krwi   i   kości,   który  nadzorował  finanse.     Mógł   więc   przypuszczać,   że   była   wolnym   strzelcem,   wynajętym   w   określonym  celu.     Z   wyjątkiem,   tego   dlaczego   wciąż   przebywała   na   jego   prywatnym   terenie.     Sprawdził  cyfrowy  odczyt  w  prawym  rogu  ekranu.  Czwarta  trzydzieści   siedem.  

225  

Zwykle,  to  nie  był  czas  radości,  ale  wciąż  było  za  wcześnie,  aby  wyjść.     Chociaż  ludzki  wynalazek  dotyczący  przesuwania  czasu  letniego,  rzeczywiście   pracował  na  jego  korzyść  przez  połowę  roku.   Mogło  być  trochę  za  gorąco  na  zewnątrz,  ale  on  mógł  się  z  tym  uporać.     Assail   ubrał   się   szybko,   wciągając   garnitur   od   Gucciego   i   białą,   jedwabną  koszulę,  chwycił  swój  podwójny  płaszcz  z  wielbłądziej  wełny.     Jego   dwie   czterdziestki   Smith&Wesson   były   doskonałymi   dodatkami,   oczywiście.     Spiż  był  wiecznie  czarny.     Łapiąc  za  swój  iPhone,  zmarszczył  brwi,  gdy  dotknął  ekranu.  Połączenie   telefoniczne  od  Mordha  wraz  z  wiadomością.     Wychodząc   ze   swojego   pokoju,     wybrał   nagranie   w   poczcie   głosowej   od  Prowodhyra  Rady  i  odsłuchał  wiadomość  w  drodze  na  dół.     Głos  samca  nie  brzmiał  jak  stek  bzdur  i  Assail  musiał  to  uszanować.     „Assail,   wiesz   kto   mówi.   Zwołuję   posiedzenie   Rady   i   nie   chodzi   mi   tylko   o  kworum,  ale  perfekcyjną  frekwencję  –  będzie  tam  Król  z  całym  Bractwem.   Jako  najstarszy  żyjący  samiec  z  Twojego  rodu  jesteś  ujęty  w  harmonogramie   dyżurów,  ale  wskazany  jako  nieaktywny,  gdyż  pozostawałeś  w  Starym  Kraju.   Teraz   jednak   jesteś   z   powrotem   i   czas   zacząć   uczęszczać   na   te   małe,   szczęśliwe   spotkanka-­‐wszyscy-­‐razem.   Zadzwoń   do   mnie,   aby   uzgodnić   termin,  postaram  się  wybrać  termin  i  lokalizację  dla  wszystkich.”   Dochodząc   do   stalowych     drzwi   blokujących   najniższy   stopień   schodów,  schował  telefon  do  jednej  z  kieszeni,  odblokował  zamek  i  wślizgnął   się  w  otwarte  przejście.     Na   pierwszym   piętrze   było   ciemno   dzięki   filtrom   słonecznym   blokującym   wszelkie   światło   i   wielka,   otwarta   przestrzeń   salonu   wyglądała   bardziej  jak  jaskinia  w  ziemi,  a  nie  szklana  klatka  wznosząca  się  nad  brzegiem   rzeki.     Od  strony  kuchni  usłyszał  skwierczenie  i  poczuł  zapach  boczku.     Idąc   w   przeciwnym   kierunku,   wszedł   do   wyłożonego   panelami   z   orzecha  włoskiego  gabinetu,  który  oddał  do  użytkowania  swoim  kuzynom,  a   potem   do   swojego   humidoru   (skrzynka,   a   w   tym   wypadku   pomieszczenie   do   przechowywania   cygar   w   odpowiednich   warunkach)   o   powierzchni   dwudziestu   metrów   kwadratowych.   W   środku   umiarkowane   powietrze,   226  

którego   temperatura     utrzymywana   była   precyzyjnie   na   poziomie   dwudziestu   jeden   stopni,   a   wilgotność   wynosiła   dokładnie   sześćdziesiąt   osiem  procent,  było  naperfumowane  wonią  tytoniu  z  niezliczonych  tuzinów   pudełek  z  cygarami.  Po  namyśle  wybrał  trzy  kubańskie.     Kubańskie  były  najlepsze  po  wszystkim.     To  była  kolejna  rzecz  dostarczana  przez  Benloise  za  odpowiednią  cenę.     Zamykając  szczelnie  swoją  cenną  kolekcję,  wyszedł  z  salonu.     Skwierczenie   ustało,   zastąpił   je   delikatny   dźwięk   srebrnych   sztućców   na  chińskiej  porcelanie.     Kiedy   wszedł   do   kuchni,   jego   dwaj   kuzyni   siedzieli   na   stołkach   barowych   przy   granitowym   blacie,   para   jadła   dokładnie   w   tym   samym   rytmie,   zupełnie   jakby   podawał   go   niesłyszalny   dla   innych   bęben   –   tak   regularne  były  ich  ruchy.     Obaj  spojrzeli  na  niego  pochylając  głowy  pod  tym  samym  kątem.     „Wychodzę  tego  wieczoru.  Wiecie  jak  mnie  znaleźć”  powiedział.     Ehric   otarł   usta.   „Wytropiłem   już   tych   trzech   brakujących   dilerów   –   znowu  są  w  grze,  gotowi  do  akcji.  O  północy  wykonam  dostawę.”     „Dobra,   dobra.”   Assail   szybko   sprawdził   swoją   broń.   „Spróbuj   się   dowiedzieć,  gdzie  się  podziewali,  ok?”   „Jak  sobie  życzysz.”   Para  skłoniła  głowy  w  jednakowym  ukłonie  i  powróciła  do  śniadania.             Dla   niego   jedzenia   nie   było.   Ponad   dzbankiem   z   kawą,   podniósł   bursztynową   fiolkę   i   odkręcił   wieczko.   Do   wieczka   była   przymocowana   malutka   srebrna   łyżeczka,   która   wydała   delikatny   dźwięk,   gdy   napełniał   fiolkę  koksem.  Na  jedno  trafienie  w  nozdrze.     Pobudka,  pobudka.     Umieścił  ją  w  tej  samej  kieszeni  co  cygara.  Minęło  trochę  czasu  odkąd   się   żywił   i   zaczynał   odczuwać   tego   efekty,   jego   ciało   było   spowolnione,   a   umysł  był  podatny  na  tracenie  jasności,  co  było  mu  nieznane.     Minus  Nowego  Świata?  Trudniej  znaleźć  samice.   Na  szczęście  czysta  kokaina  była  dobrym  substytutem,  przynajmniej  na   jakiś  czas.     Wsuwając   na   nos   parę,   prawie   nieprzeźroczystych   okularów   przeciwsłonecznych,  przeszedł  prze  siłownię  i  naparł  na  tylne  drzwi.                           227  

Otworzyły   się   z   odrzutem   –   Assail   wzdrygnął   się   i   jęknął   przy   ataku   –   zachwiał   się   w   swoich   mokasynach:   mimo   faktu,   że   jego   ciało   w   dziewięćdziesięciu   dziewięciu   procentach   było   zakryte   kilkoma   warstwami   ubrań,   to   nawet   w   ciemnych   okularach,   zanikające   na   niebie   światło,   wystarczyło,  aby  go  osłabić.     Ale  nie  było  czasu  by  poddać  się  biologii.     Zmuszając   się   do   dematerializacji   do   lasu   za   domem,   planował   tropić   kobietę  w  nadciągających  ciemnościach.  Dosyć  łatwo  było  ją  zlokalizować.     Wycofywała   się,   poruszając   szybko   na   biegówkach,   klucząc   zakolami   pomiędzy   puchatymi   konarami   sosen,   cienkimi   dębami   i   klonami.   Przewidując  z  jej  toru  jazdy,  gdy  demonstrowała  tę  samą  logikę  co  utrwalona   na   taśmie   bezpieczeństwa   z   poprzedniej   nocy,   już   wkrótce   był   przed   nią,   spodziewając  się  jej  dokładnie  w  ….   Ach,   tak.   Czarne   Audi   z   galerii.   Zaparkowane   przy   zaoranej   drodze,   jakieś  dwie  mile  od  jego  posiadłości.     Assail  stał  oparty  o  drzwi  od  strony  kierowcy  i  kurzył  kubańskie  cygaro,   gdy  wyłoniła  się  z  linii  drzew.     Stanęła   jak   wryta   na   swojej   podwójnie   oznaczonej   drodze,   rozstawiając  szeroko  kijki.     Uśmiechnął   się   do   niej   wypuszczając   chmurę     dymu   w   zapadający   zmierzch.  „Dobry  wieczór  do  ćwiczeń.  Podoba  się  widok  mojego  domu?”   Jej  oddech  był  szybki  z  wysiłku,  ale  nie  z  jakiegokolwiek  strachu,  który   mógłby  wyczuć.     „Nie  wiem  o  czym  mówisz.”   Uciął   kłamstwo.   „Cóż,   ja   mogę   powiedzieć   w   tym   momencie,   że   podoba  mi  się  widok.”   Kiedy   jego   wzrok   rozmyślnie   przesunął   się     wzdłuż   jej   długich,   umięśnionych   nóg   w   dopasowanych   spodniach   narciarskich,   spiorunowała   go  wzrokiem.     „Doprawdy,   trudno   uwierzyć,   że   można   zobaczyć   cokolwiek   w   tych   okularach.”   „Moje  oczy  są  bardzo  wrażliwe  na  światło.”   Zmarszczyła   brwi   i   rozejrzała   się   dookoła.   „Trudno   dostrzec   jakiekolwiek  na  niebie.”   228  

„Wystarczająco,  żeby  widzieć  ciebie.”  Zaciągnął  się.     „Chciałabyś  dowiedzieć  się,  co  powiedziałem  Benloise  ostatniej  nocy.”   „Komu?”   Teraz   go   zdenerwowała,   zaostrzył   ton.   „Mała   rada.   Nie   pogrywaj   ze   mną  –  możesz  zginąć  szybciej,  niż  miało  miejsce  jakiekolwiek  naruszenie.”   Chłodna   kalkulacja   zwęziła   jej   spojrzenie.   „Nie   zostałam   ostrzeżona,   że   wtargnięcie  na  teren  prywatny  jest  zagrożone  karą  śmierci.”   „Ze   mną   jest   związana   cała   lista   rzeczy   mających   śmiertelne   konsekwencje.”   Wysunęła  podbródek.  „Cóż.  Nie  jesteś  niebezpieczny.”   Gdyby  był  kociakiem,  syczący  i  drapiącym  zabawkę  na  sznurku.     Assail  poruszył  się  tak  szybko,  że  mógł  dostrzec,  jak  jej  nieporadne  oczy   starały   się   go   śledzić   –   w   jednej   chwili   był   cale   jardy   dalej,   by   w   następnej   stać  na  końcach  jej  nart  zatrzymując  ją  w  miejscu.     Kobieta   krzyknęła   ostrzegawczo   i   próbowała   odskoczyć,   ale   jej   nogi   tkwiły   w   wiązaniach.   Żeby   uchronić   ją   od   upadku,   chwycił   ją   ręką,   w   której   nie  trzymał  cygara.     Teraz   jej   krew   tętniła   ze   strachu,   a   kiedy   zaciągnął   jej   zapach,   stwardniał.  Szarpiąc  ją  do  przodu,  patrzył  w  dół,  śledząc  jej  twarz.     „Bądź  ostrożna”  powiedział  niskim  głosem.  „Łatwo  mnie  urazić,  a  mój   temperament  trudno  okiełznać.”     Pomimo,   iż   pomyślał,   że   jest   jedna   rzecz,   którą   może   mu   dać,   aby   go   ukoić.  Pochylony  wdychał  jej  woń  głęboko.  Boże,  tak  bardzo  podobał  mu  się   jej  zapach.   Ale   teraz   nie   było   czasu   na   jakiekolwiek   rozproszenie.   „Powiedziałem   Benloise,  że  wysyła  ludzi  do  mojego  domu  na  własne  ryzyko  –  i  ich.  Jestem   zaskoczony,   że   ci   o   tym   nie   powiedział,   gdyż   bardzo   jasno   określiliśmy   granice  posiadłości.”     Kątem  oka  złapał  subtelny  ruch  jej  ramienia.  Miała  zamiar  sięgnąć  po   broń  prawą  ręką.     Assail   umieścił   cygaro   między   zębami   i   chwycił   za   smukłe   nadgarstki.   Naciskał,   aż   ból   pogłębił   jej   oddech   i   wygiął   jej   ciało   tak,   że   była   całkowicie   świadoma  mocy  jaką  posiadał  i  jaką  miał  nad  nią.  Ponad  wszystko.     I  wtedy  poczuła  podniecenie.   229  

***     To  było  tak  długo,  może  zbyt  długo,  od  kiedy  Sola  pragnęła  mężczyzny.     To   nie   było   tak,   że   była   nieatrakcyjna   albo   nie   było   ofert   spotkań   w   pozycji   horyzontalnej   ze   strony   przedstawicieli   innej   płci.   Nic   nie   wskazywało,  że  może  być  gorzej.     A   może   po   związkach,   które   się   nie   udawały,   ona   cofnęła   się   do   swojego   surowego,   brazylijskiego   wychowania   –   co   zakrawało   na   ironię,   zważywszy  na  to  jak  zarabiała  na  życie.     Ten  człowiek  jednak  zwrócił  jej  uwagę.  W  wielkim  stylu.     Sposób   w   jaki   ściskał   jej   ramię   i   nadgarstki   nie   był   grzeczny,   a   nawet     więcej,   nie   było   to   na   pół   gwizdka   dlatego,   że   była   kobietą   –   jego   ręce   ściskały  tak  mocno,  że  ból  wlewał  się  do  jej  serca,  powodując  ciężki  łomot.     Podobnie   kąt   nachylenia   zmuszał   jej   kręgosłup   do   testowania   granic   wygięcia,  a  uda  paliły.     Powrót   tu   był   rażącym   naruszeniem   obronnego   instynktu   samozachowawczego.  W  rzeczywistości,  wpatrując  się  w  te  ciemne  okulary,   zdała  sobie  sprawę,  że  mógł  zabić  ją  tu  i  teraz.  Skręcić  jej  kark.  Połamać  jej   ręce,   żeby   zobaczyć   jak   krzyczy   zanim   udusi   ją   w   śniegu.   Albo   stuknąć   i   wrzucić  do  rzeki.     W   myślach   usłyszała   głos   jej   babki   z   silnym   akcentem:   „Dlaczego   nie   możesz   spotkać   się   z   jakimś   miłym   chłopcem?   Z   katolickim   chłopcem   z   rodzinny,  którą  znamy?  Marisol,  łamiesz  mi  serce.”   „Mogę  tylko  przypuszczać”  szeptał  ciemny  głos  z  nieznanym  akcentem,   „że   wiadomość   do   ciebie   nie   dotarła.   Czy   to   prawda?   Czy   Benloise   po   prostu   zapomniał  przekazać  ci  tę  informację  –  i  dlatego,  po  tym,  jak  kategorycznie   zakazałem   naruszania   mojej   prywatności,   wciąż   pojawiasz   się   wpatrywać   w   mój   dom?   Myślę,   że   to   właśnie   się   stało   –   nie   dotarła   wiadomość   z   poczty   głosowej.   Albo   sms   –   email.   Tak,   jestem   pewien,   że   komunikacja   Benloise   zawiodła,  prawda?”     Nacisk  zaostrzył  się  bardziej,  sugerując,  że  miał  dodatkowe  siły,  co  było   zniechęcającą  perspektywą,  mówiąc  oględnie.     „Czy  to  prawda?”  Warknął.   „Tak”  wypluła.  „Tak,  to  prawda.”   230  

„Więc   mogę   oczekiwać,   że   nie   znajdę   cię   na   nartach   w   pobliżu   nigdy   więcej?    Prawda?”   Szarpnął   nią   ponownie   powodując   więcej   bólu,   który   sprawił,   że   jej   oczy  lekko  się  cofnęły  w  tył  głowy.     „Tak”  dusiła  się.     Mężczyzna   ustąpił   na   tyle,   że   mogła   złapać   kilka   oddechów.   Kiedy   odezwał  się  znowu,  jego  głos  brzmiał  dziwnie  uwodzicielsko.  „Teraz,  jest  coś   czego  potrzebuję,  zanim  pozwolę  ci  odejść.  Powiesz  mi  wszystko,    co  o  mnie   wiesz,  wszystko.”   Sola  zmarszczyła  brwi,  myśląc,  że  to  głupie.  Be  wątpienia,  człowiek  taki   jak   on,   będzie   świadomy   wszelkich   informacji   jakie   mogła   na   jego   temat   uzyskać,  z  trzeciej  ręki.     Więc  to  był  test.     Biorąc   pod   uwagę   jak   bardzo   chciała   zobaczyć   jeszcze   swoją   babcię,   Sola  powiedziała:  „Nie  znam  twojego  imienia,  ale  domyślam  się  co  robisz,  a   także  co  zrobiłeś.”   „A  co  takiego?”   „Myślę,  że  jesteś  tym,  który  powystrzelał  wszystkich  drobnych  dilerów   w  tym  mieście,  aby  pozyskać  terytorium    i  zdobyć  kontrolę.”   „Dokumenty   i   raporty   w   wiadomościach   informowały,   że   to   były   samobójstwa.”   Ona   po   prostu   kontynuowała   –   po   tym   wszystkim,   nie   było   powodu   aby     się   kłócić.   „Wiem,   że   mieszkasz   sam,   o   ile   pamiętam,   a   twój   dom   jest   wyposażony   w   dziwnie   zabezpieczone   okna.   Kamuflaż   zaprojektowany,   aby   ukazywać  wnętrze  domu,  ale…  jest  coś  innego  po  drugiej  stronie.  Po  prostu,   nie  wiem  co.”   Twarz   nad   jej   własną   pozostała   całkowicie   niewzruszona.   Spokojna.     Tak  jakby  nie  chciał  wcisnąć  jej  w  miejsce  –  albo  zagrozić  zdrowiu.  Kontrola   była  …    erotyczna.     „I”  ponaglił.   „To  wszystko.”   Zaciągnął   się   cygarem   trzymanym   w   ustach,   pomarańczowe   kółko   na   końcu,  rozjarzyło  się  jaśniej.     „Byłam  u  ciebie  tylko  jeden  raz.  Rozumiesz?”   231  

„Tak.”   Poruszył   się   tak   szybko,   że   musiała   zamachać   rękami,   aby   odzyskać   równowagę.  Jej  kijki  były  zakopane  w  śniegu.  Czekała  gdzie  on…                                     Mężczyzna   pojawił   się     tuż   za   nią,   z   nogami   osadzonymi   po   obu   stronach   jej   śladów   zrobionych   przez   narty,   fizyczna   barykada   na   ścieżce,   którą  przyjechała  z  jego  domu.    Jej  lewy  biceps  i  prawy  nadgarstek  paliły  od   krwi   powracającej   do   obszarów,   z   których   została   wyciśnięta,   ostrzegawcze   łaskotanie  dotykało  jej  karku.     „Wynoś  się  stąd,  Sola”  powiedziała  sobie.  „Teraz.”   Nie   chcąc   ryzykować   kolejnego   pojmania,   wystrzeliła   do   przodu   zaoranej   drogi   na   swoich   nawoskowanych   nartach,   walcząc   o   przyczepność   na  śniegu,  pod  którym  ukryty  był  lód.     Gdy  ona  jechała,  on  podążał  za  nią,  idąc  powoli,  ale  nieuchronnie,  jak   wielki   kot,   który   śledzi   zdobycz,   zadowolony   tylko   z   tego,   że   może   się   z   nią   pobawić  –  na  razie.     Ręce   jej   się   trzęsły,   kiedy   usiłowała   odpiąć   wiązania   i   szarpała   się,   próbując  umieścić  narty  z  powrotem  na  półce  w  samochodzie.     Przez  cały  czas  stał  na  środku  drogi  i  patrzył  na  nią,  dym  z  cygara  unosił  się   wokół  jego  ramion,  krążąc  w  zimnym  powietrzu  by  ulecieć  ku  rzece.     Wsiadając   do   samochodu,   zablokowała   drzwi   i   uruchomiła   silnik,   a   potem  spojrzała  we  wsteczne  lusterko.     W   blasku   jej   tylnych   świateł,   pojawił   się   skończenie   zły,   wysoki,   czarnowłosy  mężczyzna  z  twarzą  piękną  jak  u  księcia  i  okrutną  jak  ostrze.     Uderzając  w  gaz,  ściągnęła  ramiona  i  popędziła,  samochód  z  napędem   na  cztery  koła,  wystrzelił  dając  jej  przyczepność  jakiej  potrzebowała.     Znowu   spojrzała   w   lusterko.   On   wciąż   tam   był   –   Sola   wdepnęła   hamulec  prawie  w  podłogę.     Zniknął.   Zupełnie  jakby  rozpłynął  się  w  powietrzu.  W  jednej  chwili  był  w  zasięgu   wzroku  …  w  drugiej  stał  się  niewidzialny.     Trzęsąc  się,  wdepnęła  gaz  i  wykonała  znak  Krzyża  nad  jej  łomoczącym   sercem.         232  

Z  obłędną  paniką  zastanawiała  się,  czym  do  diabła,  on  był?       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell        

233  

TRZYDZIEŚCI   Gdy  żaluzje  podnosiły  się  na  noc,  Layla  usłyszała  pukanie  do  jej  drzwi,   ale  nawet  przed,  zapach  dryfował  przez  panele,  wiedziała,  kto  przyszedł  się  z   nią  zobaczyć.   Nieświadomie,  jej  ręka  powędrowała  do  włosów  i  okazało  się,  że  były   w   nieładzie,   splątane   przez   jej   całodzienne   miotanie.   Gorzej,   że   nawet   nie   chciało  jej  się  zmienić  miejskiego  ubrania,  które  włożyła  by  iść  do  kliniki.   Nie  mogła  odmówić  mu  wejścia,  jednak.   "   Wejdź,   "   zawołała,   siadając   trochę   wyżej   i   prostując   ubranie   które   poluzowała  na  piersiach.   Khill   był   ubrany   w   strój   bojowy,   który   miał   oznaczać,   że   miał   zmianę   nocną  –  a  może  nie.  Ona  nie  była  wtajemniczona  w  harmonogram.   Gdy  ich  oczy  spotkały  się,  zmarszczyła  brwi.  "  Nie  wyglądasz  dobrze.  "   Podniósł  rękę  do  bandaża  na  jego  brwi.  "Och,  to?  To  tylko  draśnięcie.  "   Tylko,   że   to   nie   był   uraz,   który   zwrócił   jej   uwagę.   To   było   jego   puste   spojrzenie,  i  ponure  zagłębienia  pod  jego  policzkami.   Zatrzymał  się.  Wciągnął  powietrze.  Zbladł.   Natychmiast,  spojrzała  na  swoje  dłonie,  znowu  splątane  ręce.  "  Proszę   zamknij  drzwi  ",  powiedziała.   "  Co  się  dzieje?  "   Gdy   drzwi   zostały   zamknięte,   jak   poprosiła,   wzięła   głęboki   oddech.                                   "  Poszłam  do  Aghresa  ostatniej  nocy  -­‐  "   "  Co".   "  Miałam  krwawienie  -­‐  "   "   Krwawienie   "   Rzucił   się   do   przodu,   ale   poślizgnął   się   na   łóżko.                             "  Dlaczego,  do  cholery,  nie  mi  nie  powiedziałaś?  "   Najdroższa   Pani   Kronik,   nie   możliwe   było   dla   niej   nie   kulić   się   ze   strachu   przy   jego   furii   -­‐   w   prawdzie,   była   bez   siły   w   tej   chwili   i   nie   mogła   oprzytomnieć  by  się  bronić.   Natychmiast   Khill   powstrzymał   swój   gniew,   mężczyzna   odsunął   się   chodząc  w  kółko.  

234  

Gdy   stanął   przed   nią   ponownie,   powiedział   szorstko:   "   Przepraszam.   Nie  chciałam  krzyczeć  -­‐  Jestem  po  prostu...  martwię  się  o  ciebie."   "  Przykro  mi.  Powinnam  była  ci  powiedzieć...  ale  byłeś  na  zewnątrz,  a   ja   nie   chciałam   ci   przeszkadzać.   Ja   nie   wiem...   szczerze   mówiąc,   chyba   nie   myślałam  jasno.  Byłam  rozgorączkowana.  "   Khill   usiadł   obok   niej,   jego   ogromne   ramiona   skuliły   się   w   gdy   splótł   palce  i  oparł  łokcie  na  kolanach.    "  Więc  co  się  dzieje?  "   Wszystko   co   mogła   zrobić,   to   wzruszyć   ramionami.   "   Cóż,   jak   można   wyczuć...  Mam  krwawienie.  "   "Ile?  "   Pomyślała  o  tym,  co  powiedziała  pielęgniarka.  "  Dość  ".   "  Jak  długo?  "   "   Wszystko   zaczęło   się   około   dwudziestu   czterech   godzin   temu.   Nie   chciałam   iść   do   Dr   Jane,   bo   nie   byłam   pewna,   jak   prywatne   to   będzie   -­‐   a   także,  że  nie  ma  dużo  doświadczenia  z  ciążą  u  naszego  gatunku.  "   "  Co  Aghres  powiedział?  "   Teraz  to  ona  zmarszczyła  brwi.  "  Nie  chciał  mi  powiedzieć.  "   Khill  pokręcił  głową.  "  Słucham?  "   "  Ze  względu  na  mój  stan  Wybranki,  będzie  mówił  tylko  z  Najsamcem."   "  Żartujesz  sobie  kurwa  ze  mnie.  "   Pokręciła  głową.  "  Nie.  Nie  mogłam  uwierzyć  w  to,  -­‐  i  obawiam  się,  że   pozostawiono   mnie   tam   w   mniej   niż   optymalnych   warunkach.   On   mnie   zredukował  do  obiektu,  czy  mnie  to  interesuje  czy  nie,  -­‐  zero  ale...  naczynie-­‐"   "  Wiesz,  że  to  nieprawda.  "  Khill  wziął  ją  za  rękę,  jego  niedopasowane   oczy  pałały.  "  Nie  dla  mnie.  Nigdy  dla  mnie.  "   Wyciągnęła  rękę  i  dotknęła  jego  ramienia.  "  Wiem,  ale  dziękuję  za  to,   że   to   powiedziałeś   ".   Zadrżała.   "   Musiałam   to   usłyszeć   właśnie   teraz.   A   co   do   tego,  co  się  dzieje  ze...  mną...  pielęgniarka  powiedziała,  że  nic  i  nikt  nie  może   nic  zrobić,  aby  to  powstrzymać."   Khill   spojrzał   na   dywan   i   zatrzymał   się   w   ten   sposób   na   dłużej.     "   Nie   rozumiem.  To  nie  miało  tak  być.  "   Łykając   straszne   poczucie   porażki,   usiadła   i   pogłaskała   go   po   plecach.       "  Wiem,  że  chciałeś  tego  tak  bardzo  jak  ja.  "   "  Nie  mogłaś  poronić.  To  jest  nie  możliwe.  "   235  

"  Z  tego,  co  rozumiem,  statystyki  nie  są  dobre.  Ani  na  początku...,  ani   na  końcu  ".   "  Nie,  to  nie  jest  w  porządku.  Widziałem...  ją.  "   Layla  odchrząknęła.  "  Marzenia  nie  zawsze  się  spełniają,  Khill.  "   Wydawało   się,   że   to   tak   prosto   powiedzieć.   Tak   samo   oczywiste,   jak   również.  Ale  to  boli  do  rdzenia.   "   To   nie   był   sen   ",   powiedział   bez   ogródek.   Ale   potem   otrząsnął   się   i   spojrzał  na  nią  ponownie.  "  Jak  się  czujesz?  Czy  to  boli?  "   Kiedy   od   razu   nie   odpowiedziała,   bo   nie   chciała   go   okłamywać   o   skurczach,  zerwał  się  na  nogi.  "  Muszę  znaleźć  Dr  Jane.  "   Złapała  go  za  rękę,  zatrzymując  go  w  miejscu.  "  Czekaj.  Pomyśl  o  tym.   Jeśli  tracę...  młode...  "  Przerwała,  by  zebrać  trochę  siły,  po  tym,  ubrała  to  w   słowa.   "   Nie   ma   powodu,   żeby   mówić   o   tym   komukolwiek.   Nikt   nie   musi   wiedzieć.   Możemy   polegać   na   naturze   -­‐   "   Jej   głos   załamał   się   w   tym   punkcie,   ale  zmusiła  się  do  dalszego  mówienia.  "  –  ona  dokończy.  "   "   Do   diabła   z   tym.   Nie   zamierzam   narażać   twojego   życia   tak,   aby   uniknąć  konfrontacji.  "   "  Nie  zatrzymają  poronienia,  Khill.  "   "Poronienie   nie   jest   jedyną   rzeczą,   o   którą   się   martwię.   "   Uścisnął   jej   rękę.    "Ty  masz  znaczenie.  Więc  zaraz  znajdę  Dr  Jane.  "     ***     Tak,   kurwa   ukrywać   gówno   naprawdę,   pomyślał   Khill,   i   skierował   się   do  drzwi.   Słyszał  opowieści  o  krwotokach  kobiet  podczas  poronienia  -­‐  i  choć  nie   zamierzał  dzielić  żadnej  z  tych  informacji  z  Layla,  zamierzał  działać.   "  Khill.  Przestań,  "  zawołała  Layla.  "  Zastanów  się,  co  robisz.  "   "  Zastanowiłem  się.  Oczywiście.  "  Nie  czekał  na  żadną  większą  kłótnię.   "  Ty  tu  zostań.  "   "  Khill  -­‐  "   Wciąż   słyszał   jej   głos,   kiedy   zamknął   drzwi   i   wystartował   w   biegu,   krótkim   korytarzem   i   schodząc   po   schodach.   Przy   odrobinie   szczęścia,   Dr   Jane  wciąż  jest  na  ostatnim  posiłku  z  jej  Brońcem  –   236  

Oboje  byli  przy  stole,  kiedy  poszedł  sprawdzić  co  u  Layli.   Gdy   trafił   do   foyer,   jego   Nikes   pisnął   na   mozaikowej   podłodze,   gdy   wchodził  w  drzwi  jadalni.   To  łut  szczęścia,  że  zobaczył  lekarkę  na  prawo,  tam  gdzie  była,  a  jego   pierwszym  odruchem  było  wykrzyczenie  jej  imienia.  Ale  zobaczył,  kilku  Braci   przy  stole,  jedzących  deser.   Cholera.   Łatwo   było   mu   powiedzieć,   że   musi   się   z   tym   uporać,   zwłaszcza  że  to,  co  zrobili  dostanie  się  szeroko  w  eter.   Ale  Layla?  Jako  święta  Wybranka,  miała  o  wiele  więcej  do  stracenia  niż   on.  Furiath  był  całkiem  uczciwym  facetem,  więc  była  duża  szansa,  że  będzie  z   nim  spoko.  Reszta  społeczeństwa?   On   był   tam   /   zrobione,   dlatego   kiedy   przyjdzie   do   wykluczenia,   nie   chciał,  tego  dla  niej.   Khill   rzucili   się   do   miejsca,   gdzie   V   i   Jane   opadli   na   siedzenia   i   relaksowali   się,   Brat   palił   turecki   tytoń,   lekarka   duch   uśmiechała   się   do   swojego  partnera,  gdy  on  rzucił  żart.   Lekarka  spojrzała  na  niego,  przysunęła  się  bliżej.   Khill  pochylił  się  i  szepnął  jej  do  ucha.   Mniej  niż  sekundę  później  była  na  nogach.  "  Muszę  iść,  Vhredny.  "   Diamentowe   oczy   Brata   podniosły   się.   Najwyraźniej,   jedno   spojrzenie   na  twarz  Khill  było  wystarczające:  nie  zadawał  pytań,  tylko  skinął  głową.   Khill  i  lekarka  pospieszyli  razem.   Na  duży  plus  trzeba  jej  zaliczyć  że,  nie  traciła  czasu  z  jakimś,  skąd  –  się  -­‐   wzięła  -­‐ciąża.  "  Jak  długo  ona  krwawi?  "   "  Dwadzieścia  cztery  godziny  ".   "  Jak  mocno?  "   "  Nie  wiem.  "   "  Jakieś  inne  objawy?  Gorączka?  Nudności?  Bóle  głowy?  "   "  Nie  wiem.  "   Zatrzymała   go,   gdy   doszedł   do   wielkich   schodów.   "   Idź   do   Bunkra.   Moja  torba  jest  na  ladzie  przy  misce  z  jabłkami.  "   "  Zrozumiałem.  "   Khill   nigdy   w   życiu   nie   biegł   tak   szybko.   Z   przedsionka.   Przez   podwórze   w  śniegu.  Wbicie  kodu  do  Bunkra.  Wyścig  do  miejsca  V  i  Butcha.   237  

Normalnie   nigdy   by   tam   nie   wszedł   bez   pukania   -­‐   cholera,   bez   umówionego  zaproszenia.  Pieprzyć  to  dziś  w  nocy,  bądź  co  bądź  –   To  dobrze,  że  czarna  torba  była  w  rzeczywistości  przy  owocach.   Chwytając   rzecz,   gnał   z   powrotem,   wystrzelił   obok   zaparkowanych   samochodów,  i  tupał  nogami,  czekając,  aż  Fritz,  otworzy  drogę  do  rezydencji.   Omal  nie  zaorał  Psańca.   Gdy   dostał   się   na   drugie   piętro,   przemknął   obok   otwartych   drzwi   do   gabinetu   Ghroma   i   wpadł   do   pokoju   gościnnego,   którego   używała   Layla.   Zamykając   drzwi,   sapał   w   drodze   do   łóżka,   gdzie   dobra   doktor   siedziała   na   tym  samym  miejscu  co  on  wcześniej.   Boże,   Layla   był   blada   jak   ściana.   I   znowu,   może   to   przez   strach   i   utratę   krwi.   Dr   Jane   była   w   pół   zdania   jak   wzięła   torbę   od   niego.   "Myślę,   że   powinnam  zacząć  badając  cię  wewnętrznie-­‐  "   Boom!   Gdy   grzmiący   hałas   rozległ   się   w   całym   pokoju,   pierwszą   myślą   Khilla   było,  by  rzucić  się  na  obie  kobiety  i  być  dla  nich  jak  tarcza.   Ale  to  nie  była  bomba.  To  był  Furiath  otwierający  szeroko  drzwi.   Żółte  oczy  Brata  były  świecące,  ale  nie  w  dobrym  znaczeniu,  gdy  łypały   od  Layli  do  Dr  Jane  do  Khilla...  i  z  powrotem.   "   Co   tu   się   tutaj   kurwa   dzieje?   "   Zażądał,   nozdrza   mu   chodziły,   gdy   wyraźnie   złapał   ten   sam   zapach   co   Khill.   "   Widzę,   lekarkę   jak   wchodzi   po   schodach  pędem.  Później  Khill  z  jej  torbą.  A  teraz...  niech  ktoś  lepiej  zacznie   mówić.  W  tej  cholernej  chwili."   Ale  wiedział.  Bo  patrzył  na  Khilla.   Khill  był  odwrócony  do  Brata.  "  Ja  uczyniłem  ją  ciężarną  -­‐  "   Nie   dostał   szansy,   aby   dokończyć   zdanie.   Ledwo   przeszedł   przez   c-­‐,   sprawa  stała  się  faktem.   Brat   podniósł   go   i   rzucił   nim   o   ścianę.   Gdy   jego   plecy   wchłonęły   uderzenie,   w   jego   szczęce   eksplodował   ból   -­‐   który   zasugerował,   że   facet   również   przyłożył   mu   nieźle.   Następnie   szorstkie   dłonie   podniosły   go   z   miejsca   z   nogami   zwisającymi   o   sześć   cali   od   ładnego   Orientalnego   dywanu  -­‐   kiedy  ludzie  gapili  się  na  nich  w  drzwiach.   Świetnie.  Publiczność.   238  

Furiath  przysuną  twarz  do  twarzy  Khilla  i  obnażył  kły.  "  Co  jej  zrobiłeś?"   Khill  przełknął  łyk  krwi.  "  Przyszła  w  chcączce.  Obsłużyłem  ją.  "   "  Nie  zasługujesz  na  nią  -­‐  "   "  Wiem.  "   Furiath  uderzył  go  jeszcze  raz.  "  Ona  jest  lepsza  niż  to  -­‐  "   "  Zgadzam  się  -­‐  "   Bang!  Ponowne  zderzenie  ze  ścianą.  "  To  czemu  kurwa  to  zrobiłeś  -­‐  "   Ryk,  który  przeniknął  do  pokoju  był  wystarczająco  głośny,  by  lustro  na   ścianie   obok   głowy   Khilla   zabrzęczało   -­‐   a   także   srebrny   zestaw   szczotek   na   biurku  i  kryształy  w  kinkietach  przy  drzwiach.  Początkowo  był  pewien,  że  to   Furiath...   tylko   że   wtedy   brwi   Brata   mocno   opadły   i   mężczyzna   spojrzał   ponad  jego  ramieniem.   Layla   wstała   z   łóżka   i   zbliża   się   do   nich   –   ja   pierdolę,   spojrzenie   w   jej   oczach  wystarczyło,  aby  stopić  farbę  na  drzwiach  samochodu:  Pomimo  faktu,   że   nie   było   dobrze,   jej   kły   były   obnażone,   a   jej   dłonie   zacisnęły   się   w   pięści...   a   lodowaty   powiew   poprzedził   ją     i   spowodował   ostrzegawcze   ukłucie   w   szyi   Khilla.   Taki   ryk   był   niczym   pochodzący   od   mężczyzny...   nie   od   delikatnej   kobiety  w  statusie  Wybranki.   Ale   to   nie   wszystko,   jej   nieprzyjemny   ton   głosu   był   jeszcze   gorszy:                   "  Puść.  GO  ".   Patrzyła   na   Furiatha,   jakby   była   w   pełni   przygotowana,   by   mu   powyrywać   ramiona   i   walić   ich   kikutami,   jeśli   nie   zrobi   dokładnie   tego,   co   powiedziała.  Natychmiast.   I   hej,   niespodzianka,   nagle   Khill   mógł   oddychać   normalnie,   a   jego   Nikes’y  były  z  powrotem  na  podłodze.  Coś  jak  magia.   Furiath  umieścił  dłonie  przed  sobą.  "  Layla,  ja  "   "   Nie   dotykaj   go.   Nie   w   ten   sposób,   czy   to   jasne?   "   Jej   siła   była   w   odwadze,   jakby   mogła   sięgnąć   do   gardła   faceta   w   każdej   sekundzie.   "   On   był   ojcem  mojego  młodego,  i  zostaną  mu  przyznane  wszystkie  prawa  i  przywileje   tego  stanowiska.  "   "  Layla  -­‐  "   "  Czy  rozumiemy  się?  "   Furiath  skinął  wielobarwną  głową.  "  Tak.  Ale  "   239  

Syknęła  w  Starym  Języku:  "Jeśli  spotka  go  krzywda,  ja  przyjdę  po  ciebie,   i   znajdę   miejsce   gdzie   śpisz.   Nie   obchodzi   mnie,   gdzie   będzie   leżeć   twoja   głowa,  lub  z  kim,  moja  zemsta  spłynie  na  was  dopóki  nie  utoniecie  ".   To  ostatnie  słowo  zostało  wyciągnięte,  aż  jego  sylaby  zaginęły  bardziej   w  warkocie.   Martwa  cisza.   Wtedy  doktor  Jane  powiedziała  sucho  "  Iiiiiiiiiiii  to  dlaczego  mówią,  że   kobieta  z  tego  gatunku  jest  bardziej  niebezpieczna  niż  mężczyzna.  "   "  Słowo  ",  ktoś  mruknął  z  korytarza.   Furiath  uniósł  ręce  w  frustracji.  "  Chcę  tylko  tego,  co  jest  najlepsze  dla   ciebie,  nie  tylko  jako  zaniepokojony  przyjaciel  -­‐  to  jest  moja  pieprzona  praca.   Przeszłaś  przez  swoją  chcączkę,  nie  mówiąc  nikomu,  zległaś  z  nim  "  –  jakby   Khill   był   jakimś   gównianym   psem   "   a   później   nie   mówisz   nikomu,   że   masz   kłopoty  medyczne.  A  ja  mam  być  zadowolony  z  tego?  Co  kurwa?"   W  tym  momencie  nadal  trwała  rozmowa  między  nimi,  ale  Khill  jej  nie   słyszał:  Cała  jego  świadomość  wycofała  się  głęboko  w  jego  mózgu.     Człowieku,  mały  wesoły  komentarz  Brata  nie  powinien  boleć  jak  kurwa   mać  -­‐  to  nie  było  tak,  jakby  nie  słyszał,  takich  rzeczy  lub  kurwa,  opinii  na  swój   temat.  Ale  z  jakiegoś  powodu,  słowa  spowodowały  wyrwę,  która  huczała,  aż   do  jego  rdzenia.   Przypominał   sobie,   że   nie   było   to   taką   tragedią,   że   był   ewidentnie   skazanym,  wciągnął  powoli  spiralę  wstydu  i  rozejrzał  się.  Tak,  wszyscy  ukazali   się   przy   otwartych   drzwiach   -­‐   i   znowu   rzeczy   które   wolałby   pozostawić   prywatnymi,  działy  się  na  oczach  wszystkich.   Przynajmniej   Layli   to   nie   obchodziło.   Cholera,   nawet   tego   nie   dostrzegła.   I   zabawne   było,   zobaczyć   wszystkich   tych   profesjonalnych   wojowników,  którzy  nie  chcą  się  dostać  w  pobliże  kobiety  na  odległość  mili.   Jeśli   chcieli   przetrwać   wykonując   tę   robotę,   robili   dokładną   ocena   ryzyka,   było  to  coś  co  opracowywali  wcześniej  -­‐  i  nawet  Khill,  który  był  przedmiotem   instynktu  ochronnego  Wybranki  wahał  się,  i  nie  odważyłby  się  jej  dotknąć.   "Niniejszym   wyrzekam   się   statusu   Wybranki,   wszystkich   praw   i   przywileji.  Jestem  Layla,  upadła,  począwszy  od  tego  bicia  serca  -­‐  "   Furiath  próbował  jej  przerwać.  "  Słuchaj,  nie  musisz  robić  tego  -­‐  "   240  

"...   I   coraz   bardziej.   Jestem   zniszczona   w   oczach   zarówno   tradycji   i   realności,  nigdy  więcej  dziewicą,  poczęłam  młode,  choć  tracę  je.  "   Khill  uderzył  tyłem  głowy  w  ścianę.  Niech  to  szlag.   Furiath  włożył  rękę  w  jego  gęste  włosy.  "  Kurwa  ".   Gdy   Layla   zachwiała   się   na   nogach,   wszyscy   podeszli   do   niej,   ale   odsunęła  wszystkie  ręce  i  podeszła  o  własnych  siłach  z  powrotem  do  łóżka.   Usiadła  delikatnie,  jak  gdyby  wszystko  ją  bolało,  zwiesiła  głowę.   "  Moja  klamka  zapadła,  i  jestem  gotowa  żyć  z  konsekwencjami,  takimi   jakie  mogą  być.  To  wszystko.  "   Było  wiele  uniesionych  brwi  na  jej  oświadczenie  o  dymisji,  ale  nikt  nie   jej   nie   wygwizdał:   Po   chwili,   orzechowy   korytarz   opustoszał,   choć   Furiath   został  na  miejscu.  Tak  jak  Khill  i  lekarka.   Drzwi  były  zamknięte.   "W  porządku,  zwłaszcza  po  tym  wszystkim,  naprawdę  trzeba  sprawdzić   co   się   dzieje   w   środku,   "   powiedziała   Dr   Jane,   łagodnie   układając   kobietę   z   powrotem   na   poduszkach   i   pomagając   podnieść   przykrycie,   które   zostało   zrzucone.   Khill  się  nie  ruszał  gdy  mankiet  do  mierzenia  ciśnienia  krwi  wsunął  się   na  jej  smukłą  rękę  i  zabrzmiało  szereg  puff-­‐  puff-­‐  puff.   Furiath,  z  drugiej  strony,  chodził  wkoło  -­‐  ostatecznie  zmarszczył  brwi  i   wyjął  telefon.  "  Czy  to,  dlatego  Aghres  zadzwonił  do  mnie  w  nocy?  "   Layla  skinęła  głową.  "  Pojechałam  tam  szukać  pomocy.  "   "  Dlaczego  nie  przyszłaś  do  mnie?  "  mruknął  Brat  do  siebie.   "  Co  powiedział  Aghres?  "   "   Nie   wiem,   bo   nie   słuchem   poczty   głosowej.   Myślałem,   że   nie   mam   powodu.  "   "  Powiedział,  że  będzie  załatwiał  wszystko  tylko  z  tobą.  "   Na   to,   Furiath   spojrzał   na   Khilla,   tym   zwężonym   żółtym   spojrzeniem.           "  Czy  zamierzasz  ją  poślubić?  "   "  Nie.  "   Wyraz   twarzy   Furiatha   stał   się   ponownie   lodowaty.   "   Co   do   diabła   z   ciebie  za  mężczyzna"   "  On  nie  jest  we  mnie  zakochany,  "  ucięła  Layla  "  ani  ja  w  nim.  "  

241  

Gdy   Najsamiec   kiwał   głową,   Layla   kontynuowała:   "   Chcieliśmy   mieć   młode.   "   Przysunęła   się   do   przodu   gdy   Dr   Jane   słuchała   jej   serca.   "   Zaczęło   się  i  zakończyło  tam.  "   Teraz  Brat  przeklął.  "  Ja  tego  nie  rozumiem.  "   "   Oboje   jesteśmy   sierotami   na   wiele   sposobów,   "   powiedziała   Wybranka.      "  Poszukujemy  -­‐  poszukiwaliśmy...  rodziny  naszej  własnej.  "   Furiath   westchnął   i   podszedł   do   biurka   w   rogu,   zasiadając   na   filigranowym  krześle.   "   Dobrze.   Ach.   Myślę,   że   to   trochę   zmienia   postać   rzeczy.   Myślałem,   że-­‐  "   "   To   nie   ma   znaczenia,   "   wtrąciła   Layla.   "   To   jest   to,   co   jest.   Lub...   było,   jak  może  być  w  tym  przypadku  ".   Khill  zaczął  przecierać  oczy  bez  powodu.  Nie  tak,  że  były  zamglone  lub   inne  gówno.  Nie.  Wcale  nie.   To   było   tak...   cholernie   smutne.   Cała   ta   pieprzona   sprawa.   Od   stanu   Layli,   do   bezsilnego   wyczerpania   Furiatha,   i   jego   własnego   bólu   w   klatce   piersiowej,  to  była  po  prostu  pewna  poważna,  cholernie  smutna  sprawa.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

242  

TRZYDZIEŚCI-JEDEN   „To  jest  to,  czego  szukam.”   Mówiąc,  to  Trez  chodził  wokół  ogromnej,  pustej  przestrzeni  magazynu,   głośne  uderzenia  jego  butów  rozchodziły  się  echem.  Mógł  z  łatwością  wyczuć   poczucie  ulgi,  stojącej  przy  drzwiach  agentki  nieruchomości.     Negocjowanie  z  ludźmi?  Jak  zabranie  dziecku  cukierka.     „Mógłbyś   odmienić   tę   część   miasta”   powiedziała   kobieta.   „To   prawdziwa  okazja.”   „Prawda.”   Ale   nie   byłyby   to   sklepy   i   restauracje,   które   mogłyby   go   zbytnio   zintelektualizować,   raczej   studia   tatuażu   i   piercingu,   tanie   posiłki   w   formie   bufetu,  sceny  teatralne.  Nie  miał  z  tym  jednak  problemu.  Nawet  alfons  może   być   dumny   ze   swojej   pracy,   a   szczerze   mówiąc   miał   więcej   zaufania   do   artystów   tatuażu   niż   do   tych,   którzy   nazywali   siebie   ‘porządnymi   obywatelami.’   Trez   obrócił   się   dookoła.   Przestrzeń   była   olbrzymia,   prawie   tak   wysoka   jak   szeroka,   z,   umieszczonymi   jedne   nad   drugimi,   rzędami   kwadratowych   okien,  z  których  wiele  było  rozbitych  i  pokrytych  sklejką.  Dach  był  solidny  –  a   przynajmniej  w  części,  pokrycie  z  blachy  falistej,  zatrzymywało  śnieg,  ale  nie   zimno.   Podłoga   była   betonowa,   ale   był   też   oczywiście   niższy   poziom   –   w   różnych   punktach,   pod   stopami,   umieszczone   były   klapy   prowadzące   na   niższą   kondygnację,   pomimo,   że   żadnej   z   nich   nie   dało   się   łatwo   otworzyć.   Ogrzewanie,   wentylacja   i   klimatyzacja   nie   istniały,   instalacja   wodno-­‐ kanalizacyjna  był  farsą.       W   jego   myślach   jednak   to   miejsce   nie   wyglądało   tak     jak   teraz,   mógł   odmienić   obraz   dzięki   transformacji   –   klub   w   światłach   rampy.   Naturalnie,   projekt  będzie  wymagał  ogromnego  zastrzyku  kapitału  i  wielu  miesięcy  pracy   do   wykonania,   ale   ostatecznie   Caldwell   będzie   miało   nowy   gorący   klub,   a   on   kolejne  miejsce  do  zarabiania  pieniędzy.     Każdy  wygra.     „Więc,  chcesz  złożyć  ofertę?”  

243  

Trez  spojrzał  na  kobietę.  Była  Panią  Profesjonalistką  w  swoim  czarnym,   wełnianym  płaszczu,  ciemnej  marynarce  i  spódniczce  ‘dokładnie  w  kolano’  –   dziewięćdziesiąt  procent  jej  ciała  było  zakryte  i  bynajmniej  nie  dlatego,  że  był   grudzień.  I  nawet  ze  spiętymi  praktycznie  włosami,  była  ładna,  w  sposób  w   jaki   były   dla   niego   ładne   kobiety   –   miała   piersi,   gładką,   miękką   skórę   i   miejsce  do  zabawy  między  nogami.     I  lubiła  go.     Mógł   stwierdzić,   że   spuściła   z   niego   wzrok   i   nie   bardzo   wiedziała   co   zrobić   z   rękami   –   były   w   kieszeni   jej   płaszcza,   potem   bawiły   się   włosami,   a   następnie  wsuwały  jej  jedwabną  bluzkę  w  …     Mógł  wymyślić  kilka  rzeczy,  którymi  mogłyby  się  zająć.     Trez  uśmiechnął  się,  kiedy  szedł  w  jej  stronę  i  nie  zatrzymał  się  dopóki   nie  znalazł  się  w  jej  osobistej  przestrzeni.     „Tak,  chcę  tego.”   Dwuznacznik  trafił  w  samo  sedno,  jej  policzki  zaczerwieniły  się,  nie  od   zimna,  tylko  z  podniecenia.   „Och.  Dobrze.”   „Gdzie  chcesz  to  zrobić?”  zapytał  przeciągając  słowa.     „Mam   coś   zaproponować?”   Oczyściła   gardło.   „Wszystko,   co   musisz   zrobić,  to  powiedzieć  mi  czego…  pragniesz,  a  ja  sprawię,  …    że  to  się  stanie.”   Ach,  zwykle  nie  uprawiała  przypadkowego  seksu.  Jak  słodko.   „Tutaj.”   „Przepraszam?”  powiedziała,  wreszcie  patrząc  mu  w  oczy.     Uśmiechnął  się  powoli  i  mocno,  więc  jego  kły  pozostały  ukryte.   „Propozycja.  Robimy  to  tutaj?”   Otworzyła  szeroko  oczy.  „Naprawdę?”   „Tak.  Naprawdę.”  Podszedł  bliżej,  ale  tak,  że  się  nie  dotykali.     Był  szczęśliwy  uwodząc  ją,  ale  musiała  być  w  stu  procentach  pewna,  że   w  to  wchodzi.     „Jesteś  gotowy?”   „Złożyć  …  ofertę?”   „Taak.”   „Tu   jest,   ach,   zimno   tutaj”   powiedziała.   „Może   w   moim   biurze?   To   znaczy,  tam  jest  realizowana  …  większość  ofert.”   244  

Znikąd,  obraz  jego  brata  siedzącego  na  sofie  w  domu,  który  patrzy  na   niego,  jak  na  jakiś  pokręcony  problem,  uderzył  go  twardo  i  jak  przylgnął  do   niego,   zdał   sobie   sprawę,   że   odbył   stosunek   z   prawie   każdą   kobietą,   której   ścieżki  skrzyżowały  się  z  jego,  w  ciągu  ostatnich  …  gówno,  jak  długo?   Cóż,  oczywiście,  nie  wtedy,  gdy  były  nieletnie.   Albo  płodne.     Co  oznacza  wycięcie,  tuzina  lub  dwóch?  Super.  Co  za  bohater.     Kurwa,  co  on  robił?  Nie  chciał  wracać  do  biura  tej  kobiety  –  tylko  po  to,   po  pierwsze  nie  było  tyle  czasu,  przyjmując,  że  chciał  być  w  Żelaznej  Masce   na  otwarciu.     Tak   więc,   jedyną   opcją   było   tu   i   teraz,   jej   spódnica   wokół   jej   talii,   jej   nogi  wokół  jego  bioder.  Szybko  do  celu,  a  potem  każde  pójdzie  swoją  drogą.   Po   tym   jak   powie   jej,   ile   kasy   jest   w   stanie   zapłacić   za   ten   magazyn,   oczywiście.     Ale  co  potem?  To  nie  było  tak,  że  zamierzał  puknąć  ją  na  zakończenie.   Rzadko   robił   powtórki   –   tylko,   gdy   były   wyjątkowo   pociągające,   a   on   napalony,   a   tak   nie   było   w   tym   przypadku.   Na   rany   Jezusa!,   co   tak   naprawdę   zdobędzie   wychodząc   z   tego?   Nie   zamierzał   oglądać   jej     nago.   Albo   mieć   dużo  kontaktu  skóra-­‐skóra.  Chyba,  że  …  to  było  to.     Kiedy   po   raz   ostatni   naprawdę   był   z   kobietą?   Jak   należy.   Jak   …   miła   kolacja,   trochę   muzyki,   trochę   obściskiwania   się   prowadzącego   do   sypialni   …   długo,  powoli,  cierpliwe  gówno,  które  dałoby  mu  kilka  orgazmów.     I  bez  duszącego  uczucia  paniki  po  wszystkim.     „Zamierzałeś  coś  powiedzieć?”  zasugerowała.     iAm  miał  rację.  Nie  musiał  robić  tego  gówna.  Nie  była  nawet  atrakcyjna   jak   na   pośrednika   handlu   nieruchomościami.   Stała   przodem   do   niego,   była   dostępna,   a   obrączka   na     jej   palcu   oznaczała,   że   nie   będzie   po   wszystkim   robiła  z  tego  sprawy  –  ponieważ  miała  coś  do  stracenia.     Trez  zrobił  krok  w  tył.     „Słuchaj,  ja  …”  Gdy  jego  telefon  zaczął  zdzwonić  w  płaszczu,  pomyślał     „perfekcyjne  wyczucie  czasu”  i  sprawdził.  To  był  iAm.     „Sorki.  Muszę  to  odebrać.  Hej,  co  słychać  braciszku?”     Głos   iAma   brzmiał   miękko,   gdy   mówił   trochę   ciszej.   „Mamy   towarzystwo.”     245  

Ciało  Treza  się  naprężyło.  „Jakie  i  gdzie?”   „W  domu.”   O,  cholera.  „Kto  to  jest?”   „To  nie  twoja  oblubienica,  uspokój  się.  To  AnsLai.”     Najwyższy  kapłan.  Fantastycznie.     „Cóż,  jestem  zajęty.”   „Nie  jest  tu  po  to,  aby  zobaczyć  się  ze  mną.”   „W   takim   razie,   niech   wraca   tam   skąd   się   wziął,   ponieważ   jestem   zaręczony.”   Kiedy  nie  było  nic  prócz  ciszy  po  drugiej  stronie,  mógł  tylko  dublować   samo-­‐kopanie  się  w  tyłek.  Nie  mogąc  ustać  nieruchomo,  rozglądał  się  wokół.     „Cóż,  co  chcesz  żebym  zrobił?”   „Przestań  uciekać  i  załatw  to.”   „Nie  ma  nic  do  załatwiania.  Złapię  cię  później,  okay?”     Czekał  na  odpowiedź.  Linia  padła.     I  znowu,  kiedy  oczekujesz,  że  brat  posprząta  całe  to  gówno,  facet  nie   był  prawdopodobnie  w  nastroju  do  przedłużających  się  pożegnań.     Trez  rozłączył  się  i  spojrzał  na  pośredniczkę  handlu  nieruchomościami.   Uśmiechając  się  szeroko,  podszedł  do  niej  i  spojrzał  w  dół.  Jej  szminka  była   zbyt   koralowa   do   jej   cery,   ale   nic   go   to   nie   obchodziło.   Gówno   nie   zabawi   długo  na  jej  ustach.     „Pozwól   mi   pokazać   jak   ciepło   może   się   tu   zrobić”   powiedział   z   powolnym  uśmiechem.       ***     Po   powrocie   do   rezydencji   Bractwa,   w   pokoju   Layli,   doszło   do   swego   rodzaju   porozumienia,   pomiędzy   zainteresowanymi   stronami.   Furiath   nie   próbował  ukarać  Khilla  śmiercią  przez  powieszenie  na  ścianie.    Layla  została   zbadana.  Drzwi  zostały  zamknięte,  tak  więc  wszystko,  co  się  działo,  odbywało   się  na  oczach  tylko  czterech  naocznych  świadków.     Khill  po  prostu  czekał,  aż  dr  Jane  zacznie  mówić.     Kiedy   wreszcie   zdjęła   z   szyi   stetoskop,   usiadła   z   powrotem.   A   wyraz   jej   twarzy  nie  dawał  mu  żadnej  nadziei.     246  

Nie   rozumiał   tego.   Widział   swoją   córkę   u   wrót   Zanikhu:   kiedy   został   pobity   i   ulatywał   ku   śmierci   na   poboczu   drogi,   przy   Gwardii   Honorowej,   odchodząc   Bóg   wie   gdzie,   zbliżył   się   do   białego   portalu   …   widział   w   tafli   młodą   samicę,   której   oczy   traciły   kolor,   by   w   końcu   jedno   zabarwiło   się   na   niebiesko,  a  drugie  na  zielono,  jak  jego  własne.     Gdyby  nie  był  świadkiem  tego,  prawdopodobnie,  nigdy  by  nie  położył   się  z  Laylą  za  pierwszym  razem.     Ale   on   był   tak   pewny,   że   przeznaczenie   zostało   spisane,   że   nie   docierało  do  niego,  że  ….   Cholera,  a  jeśli  to  młode  było  rezultatem  jakiegoś  innego  parowania  –   gdzieś  w  dół  linii.  Ale  jak  on  miałby  być  z  kimś  innym?  Kiedykolwiek?   Nie,  to  nie  możliwe.  Nie  teraz,  gdy  raz  miał  Blaya.     Nie  ma  mowy.     Nawet  gdyby  on  i  jego  dawny  przyjaciel  nigdy  więcej  nie  mieliby  dostać   się   ponownie   między   prześcieradła,   nie   mógłby   być   z   nikim   innym.   Kto   mógłby   go   zastąpić?   Celibat   był   lepszy,   niż   najlepsza   z   chwil,   zaoferowana   przez  całą  resztę  planety.     Dr  Jane  odchrząknęła  i  wzięła  Laylę  za  rękę.     „Ciśnienie  twojej  krwi  jest  bardzo  niskie.  Puls  ma  spowolnione  tempo.   Myślę,  że  obie  te  rzeczy  może  poprawić  karmienie.”     Khill   wskoczył   na   łóżko   w   wyciągniętym   nadgarstkiem.   „Mam   to,   dokładnie  tutaj.”   Dr   Jane   położyła   mu   rękę   na   ramieniu   i   uśmiechnęła   się   do   niego.   „Ale   to  nie  jest  to,  czym  się  niepokoję.”   Zamarł  –  i  kątem  oka  zobaczył,  że  Furiath  zrobił  to  samo.     „Tu  jest  problem.”  Lekarka  skupiła  się  na  Layli.  „Nie  wiem,  zbyt  wiele   na  temat  wampirzej  ciąży  –  jak  ja  nienawidzę  tego  mówić,  ale  musisz  wrócić   do   kliniki   Aghresa.”   Podniosła   dłoń   do   góry,   jakby   spodziewała   się   argumentów  z  każdej  strony.     „Tu  chodzi  o  nią  i  jej  młode  –  musimy  zapewnić  jej  opiekę  kogoś,  kto   zajmie   się   nią   w   odpowiedni   sposób,   nawet   jeśli,   w   innych   okolicznościach,   nikt   z   nas   nie   chciałby   nigdy   więcej   stanąć   w   drzwiach   faceta.   „I,     Furiath”,     spojrzała     na   Brata,   „musisz   jechać   z   nią   i   z   Khillem.   Wasza   obecność   tam,   uczyni  to  łatwiejszym  dla  wszystkich.”   247  

Wiele  zaciśniętych  ust  po  tych  słowach.     „Ona   ma   rację.”   Powiedział   Khill   w   końcu.   A   potem   zwrócił   się   w   stronę   Najsamca.   „I   musisz   powiedzieć,   że   jesteś   ojcem.   Tym   sposobem,   zdobędzie  więcej  szacunku.  Ze  mną?  On  równie  dobrze  może  potraktować  ją   jak  śmiecia  –  jeśli  jest  upadła  i  pieprzyła  się  z  uszkodzonym?  Może  się  od  nas   odwrócić.”   Furiath  otworzył  usta.  Zamknął  je.     Ale  to  nie  było  tak,  że  pozostało  wiele  do  powiedzenia.     Furiath   wyjął   telefon   i   zadzwonił   do   klinki,   aby   poinformować   personel,   że   przyjadą,   a   ton   jego   głosu   sugerował,   że   jest   gotowy   spalić   to   miejsce,  gdyby  Aghres  lub  ktokolwiek  z  personelu,  spróbował  coś  wykręcić.     Khill   podszedł   spokojnie   do   Layli.   Niskim   głosem   powiedział,   „tym   razem   będzie   inaczej.   On   zadba   żeby   tak   się   stało.   Będziesz   traktowana   jak   królowa.”   Layla  miała  szeroko  otwarte  oczy,  ale  trzymała  się.  „Tak.  W  porządku.”   Najsłabsza   linia?   Brat   nie   tylko   był   gotowy   się   porzygać.   Jeśli   Aghres   wzbudzi   jakąkolwiek   niechęć   do   Layli,   Khill   był   gotów   wytłuc   z   faceta   jego   miłość   własną.   Layla   nie   zasługiwała   na   to   gówno  –   nie   z   powodu,   tego,   że   wybrała  wybrakowanego  kolesia  z  odrzutu.     Kurwa.   Może   byłoby   lepiej,   żeby   straciła   ciążę.   On   naprawdę   chciał   skazać  dziecko  na  swoje  DNA?     „Jedziesz  też?”  zapytała  go,  jakby  naprawdę  nie  była  obserwowana.     „Jasne.  Będę  tam.”   Gdy   Furiath   się   rozłączył,   spojrzał     z   powrotem   pomiędzy   nich,   jego   żółte  oczy  się  zwęziły.     „Okay,   więc   przyjmą   nas   natychmiast   jak   tylko   tam   dotrzemy.   Poproszę    Fritza,  żeby  rozgrzał  Mercedesa,  ale  ja  prowadzę.”   „Przepraszam”  powiedziała  Layla  patrząc  na  wielkiego  samca.  „Wiem,   że   zawiodłam   Wybranki   i   ciebie   –   ale   ty   powiedziałeś,   że   mamy   przejść   na   tę   stronę  i  …  żyć.”   Furiath   położył   ręce   na   biodrach   i   westchnął.   Gdy   potrząsnął   głową,   było  jasne,  że  nie  wybrał  dla  niej  żadnej  z  tych  rzeczy.         248  

„Tak,  tak  powiedziałem.  Tak  zrobiłem.”       Tłumaczenie:  SarahRockwell  

 

249  

TRZYDZIEŚCI-DWA   Och,   wielka   moc   uwolnienia,   pomyślał   Xcor   gdy   patrzył   na   swoich   żołnierzy,   każdy   z   nich   uzbrojony   i   gotowy   na   nocną   walkę.   Po   dwudziestu   czterech  godzinach  regeneracji,  które  nastąpiły  po  tym  grupowym  żywieniu,   szykowali   kły   na   wyjście   i   szukanie   wrogów,   a   on   był   gotów   wypuścić   ich   z   tego  podziemnego  magazynu.   Był  tylko  jeden  problem:  Ktoś  chodził  piętro  wyżej.     Jak   na   zawołanie,   kroki   zabrzmiały   na   drewnianym   włazie   nad   ich   głowami.   Przez   ostatnie   pół   godziny,   śledzili   poczynania   swoich   nieproszonych  gości.     Jeden   z   nich   był   ciężki   –   męska   odmiana.   Drugi   był   lżejszy   -­‐żeńska   odmiana.   Nie   było   żadnych   zapachów,   które   mogli   złapać,   gdyż   poziom   podziemny  został  szczelnie  zamknięty.   Według   wszelkiego   prawdopodobieństwa,   to   tylko   para   ludzi   chodzących  w  koło  -­‐  choć  po  co  para  włóczęgów  traciła  czas  na  wędrówki  po   takiej   zapuszczonej   ruderze   w   zimną   noc,   nie   mógł   odgadnąć.   Kimkolwiek   byli,   bez   względu   na   powód,   przyszli   jednak,   nie   żeby   miał   problem   z   obroną   jego  lokatorskich  praw,  gdyby  musiał.   Ale   nie   było   nic   złego   w   tym   oczekiwaniu.   Gdyby   udało   mu   się   uniknąć   zabijania   tutaj   kilku   bezużytecznych   ludzi?   Oznaczało   to   że,   on   i   jego   żołnierze  nadal  będą  korzystać  z  tego  miejsca  w  spokoju.   Nikt  się  nie  odzywał,  gdy  oni  nadal  się  przechadzali.   Głosy  mieszały  się.  Niskie  i  wyższe.  Następnie  zadzwonił  telefon.   Xcor  nasłuchiwał  dzwonka  i  rozmowy,  która  nastąpiła,  podszedł  cicho   nad  drugi  luk,  gdzie  rozmówca  się  zatrzymał.  Idąc  jeszcze,  słuchał  uważnie,  i   złapał  jedną  połowę  bardzo  nudnej  rozmowy,  która  nie  zdradziła  nic,  co  do   tożsamości  intruzów.   Niedługo  potem,  przesączyły  się  niewątpliwe  dźwięki  seksu.   Gdy   Cypher   zaśmiał   się   cicho,   Xcor   spojrzał   w   kierunku   tego   drania,   żeby  się  zamknął.  Mimo,  że  każda  z  klap  została  zamknięta  od  dołu,  nigdy  nie  

250  

wiadomo,  jakiego  rodzaju  kłopoty  te  szczury  bez  ogonów  mogą  przynieść  w   tej  sytuacji.   Spojrzał  na  zegarek.  Czekał  aż  jęki  się  skończą.  Gdy  nastała  cisza,  skinął   na  swoich  żołnierzy  by  pozostali  na  miejscu.   Poruszał  się  cicho,  udał  się  do  zapadni  w  najdalszym  kącie  magazynu,   tej,   która   otwierała   się   na   to,   co   musiało   być   kiedyś   pomieszczeniem   nadzorczym.   Odblokował   ją,   chwycił   za   broń,   zdematerializował   się,   i   wciągnął  powietrze.   To  nie  był  człowiek.   Cóż,   tu   nikogo   nie   było...   ale   z   drugiej   strony   majaczyło   coś   innego.   Zamknął  klapę  i  blokada  zaskoczyła.   Cienie   odbijały   się   w   poprzek   drogi,   Xcor   przylgnął   plecami   do   ściany   magazynu  z  solidnej  cegły  i  wyjrzał  z  przez  jedno  mętne  okno.   Para  reflektorów  rozbłysła  z  przodu,  na  małym  parkingu.   Rozwalił   okienko   i   zdematerializował   się   na   dach   magazynu.   Cóż,   nie   było  to  interesujące.   Na  dole  był  Cień,  siedzący  za  kierownicą  BMW  z  opuszczonym  oknem   od  strony  kierowcy,  a  ludzka  kobieta  opierała  się  o  SUVa.   Oni  byli  niebezpieczni.   Wziął   telefon,   wybrał   numer   Dholora   poprzez   znalezienie   obrazu   samca   w   kontaktach   i   rozkazał   swoim   żołnierzom,   aby   wyszli   i   walczyli.   On   upora  się  z  tym  wyjazdem  sam.   Na   dole   poniżej,   Cień   pochylił   się,   przyciągnął   kobietę   do   siebie,   i   pocałował  ją.  Następnie  wycofał  pojazd  i  odjechał,  nie  patrząc  wstecz.   Xcor  zmienił  pozycję,  aby  nadążyć  za  mężczyzną,  podążał  od  dachu  do   dachu,   gdy   Cień   skierował   się   drogami   asfaltowymi   w   stronę   dzielnicy   klubów,  które  biegły  równolegle  do  rzeki  –   Początkowo,   uczucie   w   jego   ciele   zasugerowało   zmianę   kierunku   wiatru,   chłodne   podmuchy   pozornie   pochodziły   z   tyłu,   w   przeciwieństwie   do   pierwszego   uderzenia   w   twarz.   Ale   potem   pomyślał...   nie.   To   było   czysto   wewnętrzne.  Jakiekolwiek  fale  czuł  pod  skórą  –   Wybranka  była  w  pobliżu.   Jego  Wybranka.  

251  

Natychmiast   porzucił   szlak   Cienia,   odkleił   się   i   skierował   bliżej   rzeki   Hudson.   Co  ona  tam  robiła  –   W  samochodzie.  Podróżowała  samochodem.   Z  tego,  co  mówił  mu  jego  instynkt,  jechała  szybko,  jeszcze  zanim  zaczął   ją  obserwować.   Więc  jedynym  wytłumaczeniem  było  to,  że  była  na  Northway,  pędząc   sześćdziesiąt  czy  siedemdziesiąt  mil  na  godzinę.   Poruszając   się   z   powrotem   w   kierunku   rzędu   składów   skupił   się   na   sygnale,   który   wychwycił.   Minęły   miesiące,   odkąd   karmił   się   od   niej,   był   spanikowany   gdy   stwierdził,   że   połączenie   stworzone   przez   jej   krew   w   jego   żyłach  zanikało  -­‐  do  tego  stopnia,  że  trudno  mu  było  zidentyfikować  pojazd.   Ale   potem   zatrzymał   wzrok   na   luksusowym   sedanie   dzięki   temu,   że   zwolnił   i   zjeżdżał   w   kierunku   mostu.   Zdematerializował   się   na   dźwigarach,   umieścił   swoje   buty   bojowe   na   szczycie   jednego   ze   stalowych   pionów   i   czekał  na  nią,  aż  przejedzie  pod  nim.   Wkrótce  potem  przejechała,  a  następnie  podążał  za  nią  dalej,  kierując   się  do  drugiej  części  miasta,  na  przeciwległym  brzegu.   Pozostał  przy  niej,  zachowując  bezpieczną  odległość,  choć  zastanawiał   się,  kogo  on  oszukuje.  Jeśli  mógł  wyczuć  swoją  samicę?   Ona  tak  samo  mogła  wyczuć  jego.   Ale  nie  chciał  porzucić  jej  drogi.     ***     Gdy   Khill   siedział   na   miejscu   pasażera   w   Mercedesie,   jego   czterdziestka   piątka   leżała   dyskretnie   na   jego   udzie,   a   jego   oczy   biegały   nieprzerwanie   od   lusterka   do   szyby   bocznej   i   do   przedniej.   Obok   niego,   Furiath  siedział  za  kierownicą,  ręce  Brata  ułożone  na  ‘za  dziesięć  druga’  i  tak   mocno  zaciśnięte  jakby  kogoś  dusił.   Człowieku,     zbyt   wiele   było   tego   cholernego   gówna   by   rozwikłać   to   teraz.  

252  

Layla   i   młode.   Ten   cały   incydent   z   Cessną.   Co   Khill   zrobił   własnemu   kuzynowi   noc   wcześniej.   A   potem...   cóż,     była   sprawa   z   Blayem.   Och,  Boże  drogi...sprawa  z  Blayem.   Gdy   Furiath   zjechał   do   wjazdu   prowadzącego   na   most,   mózg   Khilla   zmienił   bieg   z   martwienia   się   o   Laylę,   do   przeglądu   wszystkich   rodzajów   obrazów  i  dźwięków  i...  smakowania  godzin  dziennych  z  Blayem.   Intelektualnie,  wiedział,  co  się  stało  między  nimi,  nie  był  to  sen  -­‐  jego   ciało  było  tego  pewne  jak  diabli,  pamiętało  wszystko,  ten  seks  był  rodzajem   piętna   na   jego   ciele,   które   zmieniło   sposób,   w   jaki   patrzył.   Na   zawsze.   A   przecież,   gdy   jechał   by   załatwić   najnowszy   cholerny   dramat,   sesja   seksu   wydawała  się  prehistorią,  nie  mniej  niż  poprzednia  noc.   Obawiał  się,  że  był  to  jeden  i  jedyny  raz.   Nie  dotykaj  mnie  tak.   Jęcząc,  potarł    głowę.   "  Tu  nie  chodzi  o  twoje  oczy,  "  powiedział  Furiath.   "  Słucham?  "   Furiath  spojrzał  na  tylne  siedzenie.  "  Hej,  jak  leci?  "  Zapytał  samice.     Kiedy   Layla   i   Dr   Jane   krótko   odpowiedziały   że   ok,   skinął   głową.                               "  Słuchajcie,  mam  zamiar  zamknąć  partycję  na  chwilę,  dobrze?  U  nas  nic  się   nie  dzieje.  "   Brat  nie  dał  im  szansy,  aby  odpowiedziały  w  ten  czy  inny  sposób,  a  Khill   zesztywniał   w   fotelu   gdy   nieprzezroczysty   ekran   wznosił   się,   przecinając   samochód  na  dwie  połówki.  Nie  zamierzał  się  sprzeczać,  ale  to  nie  znaczy,  że   się   cieszył   się   na   drugą   rundę   tego   wszystkiego   -­‐   a   jeśli   Furiath   oddzielił   samice  z  tyłu,  to  nie  miała  być  ona  przyjemna.   "  Twoje  oczy  nie  są  problemem,  "  powiedział  Brat.   "  Słucham?  "   Furiath   spojrzał.   "   Moje   wkurwienie,   nie   ma   nic   wspólnego   z   jakąkolwiek  skazą.  Layla  jest  zakochana  w  tobie  "   "  Nie,  nie  jest.  "   "  Widzisz,  ty  naprawdę  mnie  wkurwiasz  w  tej  chwili.  "   "  Zapytaj  ją.  "   "Podczas  gdy  poroniła  twoje  młode?  "  rzucił  Brat.  "  Tak,  zrobię  to.  "  

253  

Gdy   Khill   się   skrzywił,   Furiath   kontynuował.   "   Widzisz,   i   tu   jest   problem   z   tobą.   Lubisz   żyć   na   krawędzi,   ryzykując   -­‐   szczerze,   myślę,   że   to   pomaga   pogodzić   ci   się   z   tym   gównem,   w   które   wsadziła   cię   rodzina.   Jeśli   ci   wszystko   zwisa?   Nic   nie   może   cię   zranić.   I   wierz   lub   nie,   nie   mam   z   tym   problemu.   Jesteś  sobą,  i  przechodzisz  przez  swoje  dni  i  swoje  noce,  w  sposób  jaki  znasz.   Ale  tak  szybko  jak  złamiesz  serce  dziewicy   -­‐  zwłaszcza  jeśli  ona  jest  pod  moją   opieką?  To  wtedy  ty  i  ja  mamy  problem.  "   Khill  wyjrzał  przez  okno.  Pierwsza  zakończona,  słowa  uznania  dla  tego   wielkiego   człowieka   obok.   Pomysł,   osądzania   Khilla   na   podstawie   jego   charakteru,  a  nie  mutacji  genetycznej,  był  orzeźwiającą  zmianą.  I  hej,  to  nie   było   tak,   że   nie   zgadza   się   z   facetem   -­‐   przynajmniej   jeżeli   chodzi   o   okres   z   przed  roku.  Powrót  do  tego  czasu?  Cholera.  Nigdy.  Nie  kontrolował  tak  wielu   poziomów.  Ale  wszystko  się  zmieniło.   On  się  zmienił.   Najwyraźniej   Blay   starając   się   być   niedostępnym,   był   rodzajem   kopa   w   jaja,  którego  potrzebował  by  kurwa  w  końcu  wydorośleć.   "  Nie  jestem  już  taki,"  powiedział.   "  Więc  tak  naprawdę  przygotowujesz  się  do  poślubienia  jej?  "  Kiedy  nie   odpowiedział,   Furiath   wzruszył   ramionami.   "   Proszę   bardzo.   Konkluzja   -­‐   jestem  za  nią  odpowiedzialny,  prawnie  i  moralnie.  Nie  mogę  zachowywać  się   jak   Najsamiec   w   niektórych   sytuacjach,   ale   resztę   opisu   stanowiska   biorę   dość  cholernie  poważnie.  Na  myśl,  że  wciągnąłeś  ją  w  ten  bałagan  robi  mi  się   niedobrze,  i  uważam,  że  jest  bardzo  ciężko  uwierzyć  w  to,  że  ona  nie  zrobiła   tego,  aby  zadowolić  ciebie  –  powiedziałeś  że  oboje  chcieliście  młodego?  Czy   jesteś   pewien,   że   może   tylko   ty   go   chciałeś,   a   ona   zrobiła   tego   tylko   dlatego,   że  chciała  cię  uszczęśliwić?  To  bardzo  do  niej  podobne.  "   To   wszystko   było   przedstawione   retorycznie.   I   to   nie   było   tak   że   Khill   krytykował   logikę,   nawet   jeśli   źle   się   stało.   Gdy   przeciągnął   dłonią   po   włosach,  fakt,  że  to  Layla  przyszła  do  niego  był  czymś  co  zatrzymał  dla  siebie.   Jeśli   Furiath   chciał   myśleć,   że   to   wszystko   była   jego   wina,   dobrze   -­‐   on   poniesie  ten  ciężar.  Cokolwiek,  by  zdjąć  presję  i  uwagę  z  Layli.   Furiath   patrzył   na   niego.   "   To   nie   było   w   porządku,   Khill.   To   nie   jest   to,   co  robi  prawdziwy  mężczyzna.  I  teraz  spójrz  na  jej  sytuację.  Ty  jej  to  zrobiłeś.  

254  

Ty   umieściłeś   ją   na   tylnym   siedzeniu   tego   samochodu,   i   to   jest   po   prostu   nie   tak.  "   Khill   zamknął   oczy.   Super,   nie   żeby   miało   się   to   tłuc   w   jego   głowie   przez  następne  100  lat.  Daj  lub  bierz.   Gdy   przejeżdżali   przez   most   i   minęli   migotliwe   światła   centrum,   trzymał  swoją  jadaczkę  zamkniętą  i  Furiath  również  zamilkł.   Z  drugiej  zaś  strony,  Brat  powiedział  wszystko,  czyż  nie.       Tłumaczenie  Fiolka  2708      

255  

TRZYDZIEŚCI-TRZY     Assail  skończył  dalsze  śledzenie  jego  zdobyczy  zza  kierownicy  swojego   Range   Rovera.   W   ten   sposób   było   to   znacznie   bardziej   kameralne,   i   to   nie   było   tak,   jakby   pozycja   kobiety   była   teraz   problemem:   Podczas   gdy   czekał   przy   Audi   aż   ona   opuści   swoją   posiadłość,   podłączył   pod   jej   lusterkiem   urządzenie  naprowadzające.     Jego  iPhone  zadbał  o  resztę.     Po   tym   jak   opuściła   swoje   sąsiedztwo   w   pośpiechu,   podążał   za   nią   celowo    znikając  z  oczu,  tylko  by  dalej  ją  destabilizować30  -­‐  przekroczyła  rzekę   i   skierowała   się,   do   tylnej   części   miasta,   gdzie   domy   były   małe,   upakowane   blisko  siebie,  i  zakończone  aluminiową  bocznicą.     Kiedy   pojawiał   się   przed   nią,   trzymając   co   najmniej   dwie   długości   pomiędzy   ich   pojazdami,   zauważał   jaskrawo   kolorowe   światła   w   tylnich   dzielnicach   miasta,   tysiące   nici   migocących   nawleczonych   wśród   krzewów   i   zwisających  z  dachu  z  okien  i  futryn.  Ale  to  nie  była  połowa  tego  wszystkiego.   Sceny   ze   żłóbkiem   umieszczone   w   widocznym   miejscu   na   przednich   trawnikach   były   maleńkimi   punktami,   były   też   grube   białe   bałwanki   z   czerwonymi  szalikami  i  niebieskimi  spodniami,  które  świeciły  od  wewnątrz.     W  przeciwieństwie  do  sezonowego  ekwipunku,  był  gotów  się  założyć,   że  posągi  Maryi  Dziewicy  są  na  stałe.     Kiedy   jej   samochód   zatrzymał   się   i   tak   już   pozostał,   przejechał,   zaparkował   cztery   domy   dalej   i   zgasił   światła.   Nie   wysiadła   od   razu   z   samochodu,   a   kiedy   w   końcu   to   zrobiła,     nie   miała   na   sobie   kurtki   moro   i   obcisłych   spodni   narciarskich,   które   miała   na   sobie   podczas   gdy   go   szpiegowała.  Zamiast  tego,  zmieniła  je  w  gruby  sweter  i  czerwone  dżinsy.     Rozpuściła  włosy.     Ciężar   włosów   brunetki,   sięgał   poniżej   jej   ramion,   kręcąc   się   na   końcach.     Warknął  w  ciemności.     Szybko,   z   łatwością   stawiając   kroki,     kierowała   się   do   skromnego                                                                                                                           30

,Powodowac  zachwianie  stanu  równowagi   256  

wejścia   do   domu.   Blokując   otwarte   drzwi   z   zawijasami   z   metaloplastyki,   podparła  rzeczy  na  biodrze,  otworzyła  je  kluczem  i  zamknęła  z  powrotem.   Kiedy  światło  zaświeciło  się  na  dole,  patrzył  na  jej  kształt  poruszający  się  po   salonie,  cienkie  prywatne  zasłony,  dawały  mu  tylko  wgląd  w  jej  ruch,  ale  nie   dawały  czystego  widoku.     Myślał  o  swoich  ekranach.  Zajęło  mu  dużo  czasu,  aby  udoskonalić  ten   wynalazek,   a   dom   na   rzece   Hudson   był   idealny   do   ich   pilotowania.   Bariery   pracowały  nawet  lepiej  niż  się  tego  spodziewał.     Ale   była   na   tyle   sprytna,   aby   wykryć   nieprawidłowości,   i   zastanawiał   się,  do  czego  były  wskazówkami.     Na   drugim   piętrze,   zapaliło   się   światło,   jak   gdyby   ktoś   tam   odpoczywający  wyczekiwał  jej  przyjazdu.     Jego  kły  pulsowały.  Pomysł,  że  jakiś  ludzki  mężczyzna  czekał  na  nią  w   ich   wspólnej   sypialni   sprawił,   że   chciał   ustalić   swoją   dominację   -­‐   chociaż   to   nie  miało  sensu.  Przecież  on  ją  śledził  dla  własnej  samoobrony,  i  nic  więcej.     Absolutnie  nic  więcej.     Kiedy  jego  ręka  szukała  klamki  samochodu,  zadzwonił  jego  telefon.  W   dobrym  momencie.     Kiedy  zobaczył,  kto  to  był,  zmarszczył  brwi  i  uniósł  komórkę  do  ucha.       "Dwa   połączenia   w   tak   krótkim   czasie.   Czemu   zawdzięczam   ten   zaszczyt?  "     Mordh  nie  był  rozbawiony.  "  Nie  oddzwoniłeś  do  mnie.  "     "  Czy  to  jest  konieczne?  "     "  Uważaj  na  siebie,  chłopcze.  "     Oczy   Assaila   pozostały   ulokowane   w   małym   domu.   Był   dziwnie   zdesperowany,   by   dowiedzieć   się,   co   dzieje   się   wewnątrz.   Czy   weszła   po   schodach,  rozbierając  się  po  wejściu?     Właściwie,  to  przed  kim  ukrywała  swoją  pracę?  I  tak,  w  rzeczywistości   ukrywała   się   -­‐   w   przeciwnym   razie,   dlaczego   przebrała   się   w   samochodzie   przed  wejściem  do  domu?     "  Halo?  "     "  Doceniam  tego  rodzaju  zaproszenie,  "  usłyszał  własny  głos.     "   To   nie   jest   zaproszenie.   Jesteś   teraz   do   cholery   członkiem   Rady,   jesteś  już  w  Nowym  Świecie.  "   257  

  "  Nie.  "     "  Słucham?  "     Assail     wrócił   myślami   do   spotkania   w   domu   Elana   na   początku   zimy,   o   którym  jedynie  Mordh  nie  wiedział,  ten,  na  którym  Banda  Drani  ujawniła  się  i   prężyła   swoje   muskuły.   On   również   myślał   o   zamachu   na   Ghroma,   na   życie   Ślepego  Króla  -­‐  na  własność  Assaila,  na  Boga.     Zbyt  dużo  dramatu  jak  na  jego  gust.     Z   wprawą,   użył   tego   samego   przemówienia   którego   użył   do   frakcji   Xcora.   "  Jestem  biznesmen  z  upodobania  i  potrzeby.  Chociaż  szanuję  zarówno   bieżącą   suwerenność   i   bazową   moc   Rady,   nie   mogę   tracić   energii   i   czasu   z   dala  od  mojego  przedsiębiorstwa.  Nie  teraz,  ani  w  przyszłości.  "     Nastąpiła   chwila   ciszy.   A   następnie,   ten   głęboki,   jakże   zły   głos   kontynuował  połączenie.  "Słyszałem  o  twojej  działalności.  "   "Doprawdy  ".   "Siedziałem  w  niej  sam  przez  kilka  lat.  "   "  Rozumiem  ".   "  Udało  mi  się  zrobić  jedno  i  drugie.  "     Assail   uśmiechnął   się   w   ciemności.   "   Może   nie   jestem   tak   utalentowany  jak  ty.  "     "   Mam   zamiar   postawić   sprawę   jasno.   Jeśli   nie   pojawisz   się   na   tym   spotkaniu,  będę  musiał  założyć,  że  grasz  w  złej  drużynie.  "     "   W   tym   samym   oświadczeniu,   potwierdzasz,   że   są   dwie   i   są   przeciwieństwami.  "     "   Zrozum   to,   jak   chcesz.   Ale   jeśli   nie   jesteś   ze   mną   i   królem,   jesteś   wrogiem  moim,  i  jego.  "     I   to   było   dokładnie   to,   co   Xcor   powiedział.   I   znowu,   istnieją   inne   stanowiska  w  tej  rosnącej  wojnie?     "Król  został  postrzelony  w  twoim  domu,  Assail  ".     "  Tak  przypominam  sobie,  "  mruknął  sucho.     "   Myślałem,   że   masz   jakiś   pomysł   aby   zakończyć   wszelkie   domysły   o   swoich  powiązaniach.  "     "  Właściwie  mam.  Powiedziałem  Braciom,  podczas  tamtej  nocy,  że  nie   mam   z   tym   nic   wspólnego.   Dałem   im   pojazd,     którym   uciekli   z   królem.   258  

Dlaczego  miałbym  robić  coś  takiego,  gdybym  był  zdrajcą?  "     "  Żeby  ocalić  własną  dupę.  "     "  Doskonale  zdaję  sobie  sprawę  z  benefitów  płynących  z  tej  rozmowy,   zapewniam  cię.  "     "  Więc  jaki  jest  twój  harmonogram?  "     Światło   na   drugim   piętrze   zostało   zgaszone,   a   on   zaczął   się   zastanawiać,  co  robi  kobieta  w  ciemność  i  z  kim.     Z  własnej  woli,  jego  kły  się  obnażyły.     "   Assail.   Poważnie   nudzisz   mnie   tymi   ciężkimi   do   przetrawienia   bzdurami.  "     Assail   umieścił   Range   Rovera   na   biegu.   Nie   miał   zamiaru   siedzieć   na   krawężniku   cokolwiek   by   się   w   środku...   nie   działo.   Wyraźnie   dotarła   do   domu   na   noc,   i   zamierzała   tam   pozostać.   Poza   tym,   jego   telefon   będzie   ostrzegać  go  w  przypadku,  gdy  jej  samochód  zostanie  ponownie  wprawiony   w  ruch.     Kiedy   wrócił   na   ulicę   i   nabrał   tempa,   przemawiał   jasno.   "   Niniejszym   rezygnuję  ze  swojego  Stanowiska  w  Radzie.  Moja  neutralność  w  tej  walce  o   koronę,  nie  jest  kwestionowana  przez  żadną  ze  stron-­‐  "     "  I  wiesz,  kim  są  gracze,  prawda.  "     "   Uczyńmy   to,   to   tak   prostym   jak   tylko   się   da   -­‐   nie   mam   nikogo   po   swojej   stronie,   Mordh.   Nie   wiem,   jak   określić   to   jaśniej   -­‐   i   nie   dam   się   wciągnąć  do  wojny  ani  przez  ciebie  i  twojego  króla,  ani  kogokolwiek  innego.   Nie  próbuj  mnie  naciskać,  i  wiem,  że  neutralność  którą  tobie  przedstawiam   to  dokładnie  to,  co  daje  im.  "     Przy   tym   pamiętał,   przyrzeczenie   które   złożył   Elanowi   i   Xcorowi,   że   nie   ujawni  ich  tożsamości,  i  zamierzał  się  tego  trzymać,  nie  dlatego,  że  wierzył,   że  ta  grupa  się  mu  odwdzięczy,  ale  raczej  z  prostego  faktu,  że  w  zależności   od   tego,   kto   wygra   tą   bójkę,   powiernik   obu   stron   będzie   postrzegany   jako   informator,   zostanie   wyeliminowany   lub   ogłoszony   bohaterem   i   wychwalany.     Problem   stanowiło   to,   że   nie   będzie   wiedział,   do   samego   końca   kim   zostanie,   a   on   nie   był   zainteresowany   ponoszeniem   takiego   ryzyka.     "  Więc  zostałeś  zaproszony  "  stwierdził  Mordh.     "  Otrzymałem  kopię  pisma  wysłanego  na  wiosnę  tego  roku,  tak.  "   259  

  "  Czy  to  jest  jedyny  sposób  w  jaki  się  kontaktowałeś?  "     "  Tak.  "     "  Kłamiesz.  "     Assail  zatrzymał  się  na  światłach.  "  Nie  jesteś  w  stanie  nic  powiedzieć   czy  zrobić,  aby  mnie  w  to  wciągnąć,  drogi  leahdyre31.  "     Z  obfitością  groźby,  mężczyzna  na  drugim  końcu  warknął:  "  Nie  licz  na   to,  Assail.  "     Z  tymi  słowami,  Mordh  się  rozłączył.     Przeklinając,  Assail  rzucił  telefon  na  siedzenie  pasażera.  Potem  zwinął   dwie  pięści  i  uderzył  nimi  w  kierownicę.     Jeśli  istnieje  jedna  rzecz,  której  nie  mógł  znieść,  to  było  to  wciąganie  w   kłótnie   innych   ludzi.   Nie   dał   pensa,   temu   który   siedział   na   tronie,   ani   temu   który   przewodniczył   glymerii.   Po   prostu   chciał   być   sam,   aby   zarabiać   swoje   pieniądze  na  grzbietach  szczurów  bez  ogonów.     Było  to,  tak  cholernie  trudne  do  zrozumienia?     Kiedy   zapaliło   się   zielone   światło,   nadepnął   na   pedał   gazu,   choć   nie   miał   konkretnego   celu   podróży   w   swojej   głowie.   Po   prostu   pojechał   w   losowym   kierunku...   i   piętnaście   minut   później,   znalazł   się   nad   rzeką,   przejeżdżając  po  jednym  z  mostów.     Ach,  więc  jego  Range  Rover  zdecydował  się  zabrać  go  do  domu.     Kiedy  wyjechał  na  przeciwległym  brzegu,  jego  telefon  zaczął  wydawać   odgłos  dzwonienia,  a  on  niemal  to  zignorował.     Ale   bliźniacy   wyruszyli   dostarczyć   najnowszą   przesyłkę   Benloise,   a   on   chciał  wiedzieć,  czy  ci  drobni  dealerzy  rozliczą  sie  z  całej  kwoty  po  wszystkim.     To  nie  był  telefon  czy  wiadomość.     Czarne  Audi  było  znów  w  ruchu.     Assail   nadepnął   na   hamulec,   zawrócił   w   pół   drogi   przed   ciężarówką   z   naczepą   której   odgłos   trąbienia   brzmiał     jak   przekleństwo   i   przedarł   się   zaśnieżonym  środkiem  pasa.     Naprawdę  przeleciał  nad  zbliżającym  się  mostem.     ***                                                                                                                             31

.Osoba  posiadająca  siłę  i  wpływy.   260  

  Ze  swojego  punktu  obserwacyjnego  znajdującego  się  na  odległej   peryferii,  Xcor  potrzebował  lornetki  aby  ujrzeć  Wybrankę  jak  należy.     Samochód,   którym   podróżowała,   zdecydowanie   czarny   sedan,   jechał   nieprzerwanie   po   przekroczeniu   mostu,   około   pięć   lub   sześć   mil   zanim   zatrzymał  się  na  wiejskiej  drodze,  która  prowadziła  na  północ.  Po  następnej   liczbie  km,  oraz  z  małym  ostrzeżeniem,  zwrócił  na  zabrudzonym  pasie,  który   został  grubo  pokryty  po  obu  stronach  całosezonowym  poszyciem.  Wreszcie   zatrzymał  się  przed  niskim  betonowym  budynkiem,  któremu  brakowało  nie   tylko   sprawiania   jakichkolwiek   pozorów,   ale   także   okien   i   wydawało   się,   że   także  drzwi.     Napiął   się   i   skupił   kiedy   dwaj   mężczyźni   wysiedli   z   przodu.   Rozpoznał   ich   natychmiast   –   włosy   były   oczywistą   wskazówką:   Furiath,   syn   Ahgony   który,  według  plotek,  został  ogłoszony  Najsamcem  dla  Wybranek.     Czarne  serce  Xcora  zaczęło  bić  ciężko.     W   szczególności,   gdy   rozpoznał   drugą   postać:   To   był   wojownik   z   niedopasowanymi   oczami   z   którym   walczył   w   domu   Assaila   kiedy   wywożono   króla.     Oba  samce  wyjęły  broń  i  rozejrzały  się  po  okolicy.     Xcor  znajdował  się  na  zawietrznej,  i  wydawało  się  że  nikt  inny  się  nie   pojawi,   liczył   na   to   że   jego   racjonalne   oczekiwanie,   nie   zdradzi   jego   pozycji   Wybrance,  i  para  będzie  kontynuować  to  co  zaplanowali  dla  swojej  kobiety.     W  rzeczywistości  wydawało  się,  jakby  była  dostarczana  do  więzienia.     Po.  Moim.  Trupie.     Była  niewinna  w  tej  wojnie  –  raz  użyta  do  niecnych  celów  nie  z  własnej   winy,  ale  wyraźnie,  miała  zostać  wykonana  na  niej  egzekucja  lub  miała  zostać   zamknięta  tu  w  komórce  przez  resztę  swojego  czasu  na  ziemi.     Albo  nie.     Ujął  w  dłoń  jedną  ze  swoich  broni.     To  była  dobra  noc,  aby  zająć  się  tą  sprawą.  W  rzeczy  samej,  teraz  była   jego  szansa,  by  zdobyć  ją  na  własność,  i  ocalić  ją  od  kary  jaka  została  na  nią   wydana  i  która  nieświadomie  nakłoni  go  do  popełnienia   przestępstwa.  Może   okoliczności  jej  niesprawiedliwego  potępienia  uczyniłyby  ją  przychylną  ku  jej   wrogowi  i  wybawcy.     Jego   oczy   na   krótko   zamknęły   się   wyobrażając   sobie   ją   wśród   jego   261  

pościeli.     Kiedy   Xcor   ponownie   uniósł   powieki,   Furiath   otwierał   tylne   drzwi   sedana  i  sięgał  do  wewnątrz.  Kiedy  Brat  się  wyprostował,  Wybranka  została   wyciągnięta   z   samochodu...   i   wzięta   przez   obu   pod   łokcie,   wojownicy   trzymali  się  każdy  po  jednej  stronie,  kiedy  prowadzili  ją  w  stronę  budynku.     Wtedy   Xcor   przygotował   się,   aby   się   zbliżyć.   Wreszcie   po   tak   długim   czasie,  całych  wiekach,  w  końcu  miał  ją  mieć  ponownie  w  pobliżu  siebie,  i  nie   miał  zamiaru  stracić  szansy,  którą  zapewniło  mu  przeznaczenie,  nie  teraz,  nie   gdy   jej   życie   wisiało   na   włosku.   I   on   zamierzał   zwyciężyć   -­‐   groźby   w   stosunku   do  niej  wzmocniły  jego  ciało  do  niewyobrażalnej  mocy,  oraz  jego  umysł  tak,   że   obie   razem   wzięte   zwiększyły   jego   umiejętności   ataku   i   uczyniły   go   zupełnie  spokojnym.     W   rzeczywistości,   byli   jedynie   Ci   dwaj   samce   pilnujący   jej   -­‐   a   wraz   z   nimi,  kobieta,  która  nie  tylko  nie  potrafiła  się  bronić,  ale  też  nie  uważał,  żeby   była  szkolona  lub  usposobiona  do  konfliktu.     Był   więcej   niż   wystarczająco   potężny,   aby   zająć   się   porywaczami   jego   samicy.     Kiedy   przygotowywał   się   by   uderzyć   naprzód,   zapach   jego   Wybranki   sięgnął   go   na   silnym,   zimnym   wietrze,   unikatowy   dla   niej   splot   kuszących   perfum  wstrząsnął  nim  w  jego  bojowych  butach  -­‐     Natychmiast  rozpoznał  w  nim  zmianę.     Krew.     Ona  krwawiła.  I  było  coś  jeszcze...     Nie   myśląc   świadomie,   przeniósł   się   bliżej   w   jej   stronę,   jego   forma   przyjęła   cielesny   kształt   i   przeniósł   się   w   odległość   zaledwie   dziesięciu   metrów,  od  umieszonych  zabudowań  gospodarczych.     Ona  nie  była  więźniem,  uświadomił  sobie,  nie  prowadzili  ją  do  celi  lub   na  egzekucję.     Jego   Wybranka   miał   trudności   z   chodzeniem.   A   ci   wojownicy   opiekuńczo   ją   wspierali;   nawet   kiedy   ich   broń   była   wyciągnięta,   a   ich   oczy   nieustannie   szukały   oznak   ataku,   byli   delikatni,   jakby   była   jednym   z   najbardziej  delikatnych  kwiatów.     Ona   nie   była   źle   traktowana.   Nie   była   naznaczona   siniakami   ani   śladami   po   uderzeniach.   I   kiedy   trio   przesuwało   się   naprzód,   spojrzała   na   262  

jednego  samca,  a  następnie  na  drugiego  i  mówiła  tak,  jakby  starając  się  ich   uspokoić-­‐  po  prawdzie  nie  było  agresji  napinającej  czoła  tych  wojowników.     W  rzeczywistości,  poczuł  takie  samo  przerażenie  po  zapachu  jej  krwi.     Serce  Xcora  zaczęło  tłuc  się  jeszcze  mocniej  w  jego  piersi,  jego  umysł   próbował  zrozumieć  sens  tego  wszystkiego.     A  potem  przypomniał  sobie  coś  z  własnej  przeszłości.     Po  jego  urodzeniu  Mamah  unikała  go,  został  podrzucony  w  sierocińcu   w   starym   kraju   i   pozostawiono   go   losowi   jakikolwiek   go   czekał.   W   tymże   miejscu,   przebywał   wśród   rzadkich   niechcianych,   z   których   większość   posiadała   deformacje   fizyczne,   takie   jak   jego   własne,     niemal   przez   dekadę   –   wystarczająco   aby   stworzyć   stałe   wspomnienia   z   tego,   co   zaszło   w   tym   smutnym,  samotnym  miejscu.     Na   tyle   długo,   żeby   poskładać   to,   co   to   znaczy,   gdy   samotna   kobieta   pojawiła   się   u   bram,   zostawała   wpuszczana,   a   następnie   krzyczano   na   nią   godziny,   czasem   dni...   zanim   urodziła,   w   większości   przypadków,   martwe   młode    lub  je  poroniła.     Zapach  krwi  był  wtedy  bardzo  specyficzny.  I  zapach,  który  przyniósł  mu   zimny  wiatr  tej  nocy  był  taki  sam.     Ciąża,  była  tym  co  czuł  swoim  nosem  teraz.     Po   raz   pierwszy   w   życiu   usłyszał   jak   sam   wypowiada   w   absolutnej   agonii,  "  Najdroższa  Pani  Kronik  w  Zanikhu...  "       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1    

263  

TRZYDZIEŚCI-CZTERY   Pomysł,   że   członkowie   s'Hisbe   byli   w   Caldwell,   sprawił,   że   Trez   chciał   spakować  wszystko  co  posiadał,  złapać  swojego  brata,  i  wywieźć  go  z  miasta.   Kiedy   jechał   z   magazynu   do   Żelaznej   Maski,   jego   głowa   była   tak   rozpieprzona,   że     nieustannie   musiał   myśleć     o   tym   by   skręcać   i   hamować   tam   gdzie   powinien   oraz   zaparkować   tak   by   dostać   się   do   klubu.   A   potem   wyłączył   silnik     X5,   siedział   za   kierownicą   i   wpatrywał   się   w   ceglany   mur   budynku  …  przez  jakiś,  rok.   Diabelnie   dobra   metafora,   zmierzał   do   nikąd.   To   nie   było   tak,   że   nie   wiedział,  jak  bardzo  ciągnie  swoich  ludzi  na  dno.  Problem?   Gówno  go  to  obchodzi.  Nie  wróci  do  dawnych  zwyczajów.  Życie,  które   teraz  prowadził  było  jego  własnym,  i  odmawiał  złożenia  obietnicy  zamknięcia   go  w  klatce  jako  dorosłego  człowieka.  Nie  ma  mowy.   Za  każdym  razem  od  wieków  Mordh  wypełniał  dobrze  swoje  obowiązki   i  ratował  jego  i  jego  brata  tyłki,  teraz  rzeczy  odwróciły  się  dla  Treza.  Jemu  i   iAmowi  zlecono  współpracę    symphathą  poza  terytorium  aby  odpracowywać   dług,   i   ta   ‘przymusowa’   spłata   długu   była   dla   niego   swojego   rodzaju   biletem,   wyjściem  którego  szukał.  I  mimo  że  żałował  wpakowania  iAma  w  ten  dramat,   końcowy  wynik  był  taki,  że  jego  brat  miał  przyjechać  z  nim,  i  to  było  kolejną   częścią   idealnego   rozwiązania,   teraz.   Zostawienie   s'Hisbe   i   wyjście   na   świat   zewnętrzny   było   objawieniem,   jego   pierwszym,   wyśmienitym   smakiem   wolności:  Nie  było  żadnego  protokołu.  Żadnych  zasad.  Nikt  nie  dyszał  mu  w   kark.  Ironia?  To  miał  być  policzek  z  drugiej  strony,  że  ośmielił  się  wyjść  poza   terytorium  i  zadał  się  z  nieznajomą.  Kara  mająca  sprowadzić  go  do  pionu..     Hah.   I  od  tej  pory,  w  zakamarkach  jego  umysłu,  posiadał  nadzieję  na  zmianę   jego   stosunków   z   UKs   przez   minioną   dekadę   lub   coś   w   tym   stylu,   i   tak   był   skażony   w   oczach   s'Hisbe,   czyniąc   go   niegodnym   ‘honoru’,   który   został   mu   dany  przy  narodzinach.  Zanieczyszczonym  permanentną  wolnością,  niejako.   Brudząc   go   do   trwałej   wolności,   niejako.   Problem,   by   był   gdyby   wysłali   AnsLai,  o  Najwyższa  Kapłanko,  oczywiście  cel  nie  mógłby  być  osiągnięty.  

264  

Chyba,  że  ta  wizyta  była  po  to  by  się  go  wyrzec?     Chyba  by  usłyszał  o  tym  od  iAma,  prawda?   Trez  spojrzał  na  telefon.  Żadnych  połączeń.  Żadnych  wiadomości.   Był   w   budzie   z   bratem   znowu   –   chyba,   że   iAm   zdecydował,   że   pieprzy   te   bzdury  i  wraca  do  domu  do  plemienia.   Pieprzyć  to.—   Ostre   stukanie   w   szybę   sprawiło,   że   rozglądnął   się   dookoła.   Zobaczył   wyciągniętą   broń.   Trez   zmarszczył   brwi.   Przy   jego   samochodzie   był   samiec   człowieków  wielkości  domu.  Gość  miał  piwny  brzuch,  ale  jego  grube  ramiona   sugerowały,   że   był   pracownikiem   fizycznym,   a   jego   sztywny   podbródek   wyjawił   zaś   jego   Cro-­‐Magnon   pochodzenie   jak   również   rodzaj   arogancji   charakterystycznej  dla  wielkich,  tępych  zwierząt.   Z   potężnymi   kłębami   oddechu   jak   u   byka,   które   wylewały   się   z   jego   rozszerzonych   nozdrzy,   oparł   się   i   walił   w   okno.   Pięścią   tak   dużą   jak   futbolista,  naturalnie.   Tak   więc,   oczywiście   chciał   zwrócić   na   siebie   jego   uwagę..Trez   był   bardziej  niż  chętny  by  mu  ją  dać.     Bez    ostrzeżenia,  otworzył  drzwi  i  złapał  faceta  za  jaja.     Gdy  człowiek  zatoczył  się  do  tyłu  i  chwycił  za  krocze,  Trez   wyprostował   się  w  pełni  i  schował  pistolet    za  plecami,-­‐  z  oczu,  ale  w  zasięgu  ręki.  Kiedy   Pan   Agresywny   odzyskał   dość   sił   by   popatrzyć   w   górę,   w   góóóóóórę,   wydawał   się   wyzbyć   swojego   entuzjazmu   na   moment.   I   znowu,   Trez   miał   lekko  półtorej  stopy,  siedemdziesiąt  pięć,  może  sto  funtów  więcej  niż  facet.   Mimo,  że  miał  oponkę,  był  wysportowany.   -­‐  Mnie  szukałeś.  –  powiedział  Trez.  Czytaj:  Jesteś  pewien,  że  chcesz  to   robić  wielki  gościu?   -­‐  Tak.  Ja  chcem.   Okej,  więc  i  gramatyka  i  poprawna  ocena  ryzyka  stanowiły  problem  dla   gościa.   Prawdopodobnie   miał   ten   sam   problem   z   dodawaniem   i   odejmowaniem  pojedynczych  cyfr.   -­‐  chcę.-­‐  powiedział  Trez.   -­‐  Co?-­‐    wymówił    Cu?.   -­‐  Sądzę,  że  chodziło  Ci  o  “Tak  Ja  chcę.  Nie  chcem”    

265  

-­‐  Możesz  pocałować  mnie  w  dupe.  Co  ty  na  to?.-­‐  gość  podszedł  bliżej.  –   i  trzymaj  się  od  niej  z  daleka.   -­‐  Od  niej?  –  To  może  chodzić  o  ile,  sto  tysięcy  ludzi?       -­‐   Moja   dziewczyna.   Ona   cię   nie   chce.   Nie   potrzebuje,   i   nie   będzie   cię   mieć  już  nigdy.   -­‐   O   kim   ty   w   ogóle   mówisz?   Potrzebuję   nazwiska.   –   a   i   to   może   nie   wystarczyć.     Zamiast  odpowiedzi,  facet  wziął  zamach.  Miał  on  prawdopodobnie  być   pierdolnięciem,   ale   był   tak   powolny   i   żmudny,   że   cholera   był   prawie   z   napisami.  Trez  złapał  ręką  jego  pięść,  dłoń  była  jak  piłka.  I  potem  z  szybkim   obrotem   miał   kawałek,   a   potem   nagły   zwrot   i   miał   ten   kawał   mięsa   w   miejscu—  dowód,  że  punkty  nacisku  działały,  a  nadgarstek  był  jednym  z  nich.   Trez  odrzekł  mężczyźnie  prosto  do  ucha,  tak  by  podstawowe  zasady  zostały   jasno  zrozumiane.   -­‐   Zrób   tak   jeszcze   raz,   a   połamię   ci   każdą   kość   w   ręce.   Pojedynczo.-­‐   Podkreślił   to   co   mówił,   szarpnięciem,   przez   które   facet   jęknął.   –   A   potem   popracuje   nad   twoim   ramieniem.     Potem   nad   karkiem   –   po   czym   nie   będziesz  mógł  stąd  odejść.  A  teraz,  o  czym  ty  kurwa  mówisz?   -­‐  Ona  tu  była  wczorajszej  nocy.     -­‐  Wiele  kobiet  było.  Możesz  być  bardziej  konkretny...     -­‐  Miał  na  myśli  mnie.   Trez  obejrzał  się.  Oh...  pięknie  kurwa.   To  była  ta  laska  ze  świrem,  jego  mały  prześladowca.   -­‐  Mówiłem  tobie32,  zajmę  się  tym.  –  powiedział  jej  chłopak.   Taaa...   yhy,   facet   rzeczywiście   kontrolował   sytuację.   Najwidoczniej   oboje   mieli   urojenia-­‐   i   może   to   uzasadniało   ich   związek:   On   myślał,   że   ona   jest  supermodelką,  a  ona  sądziła,  że  on  miał  mózg.     -­‐   To   twoje?   -­‐   Trez   zapytał   kobietę.   –   Ponieważ   jeśli   tak   jest,   czy   mogłabyś   zabrać   to   do   domu   zanim   będziesz   potrzebować   dużego   wiadra   by   posprzątać  bałagan?   -­‐  Mówiłam  ci,  żebyś  nie  szedł  tu.-­‐  powiedziała  kobieta.-­‐  Co  ty  tu  robisz?   Iiiii...  kolejny  dowód,  że  ta  dwójka  tworzyła  parę  jak  z  nieba.     -­‐  Co  ty  na  to,  by  twój  partner  ci  to  wyjaśnił?  -­‐  zasugerował  Trez.                                                                                                                           32

 chodzi  o  to,  że  gość  kaleczy  gramatykę   266  

-­‐  Jestem  w  nim  zakochana!   Przez   kilka   sekund   nie   skumał.   Ale   potem,   gdy   zostawił   szmirowaty   akcent  skumał  to  gówno:  lafirynda  rozmawiała  o  nim.  Trez  rzucił  oceniające   spojrzenie   kobiecie   i   uświadomił   sobie,   że   ten   szczególny   dzień   obsypał   go   darami  w  wielkim  stylu.   -­‐  Nie  jesteś!   O,  przynajmniej  chłopak  użył  poprawnego  słowa  tym  razem.   -­‐  Tak.  Jestem!   I   tak   właśnie   wszystko   szlag   trafił.   Byk   rzucił   się   na   kobietę,   łamiąc   własną   rękę,   aby   się   uwolnić.   Następnie   ta   dwójka   stała     nos   w   nos,   krzycząc   przekleństwa,  a  ich  ciała  wyginały  się  w  łuk.  Jasne  było,  że  mieli  praktykę.   Trez  rozejrzał  się  wokół.  Nikogo  nie  było  na  parkingu  i  nikt  nie  chodził   po  chodniku,  i  nikogo  nie  potrzebował,  konflikt  rodzinny  cofał  się  na  tyły  jego   klubu.   Nieuchronnie,   ktoś   zobaczy   to   i   zadzwoni   pod   911   –   lub   gorzej   ta   stufuntowa   lafirynda   posunie   się   o   cal   za   daleko   i   przyciśnie   swojego   wielkiego   durnego   chłopaka   o   jeden   raz   za   dużo   i   zostanie   zdeptana   i   zgwałcona.   Jeśli   tylko   miałby   wiadro   wody   albo   węża   ogrodowego   rozdzieliłby   tę   parę.   -­‐  Słuchajcie,  potrzebujecie…   -­‐  Kocham  Cię!  –  powiedziała  kobieta,  odwróciła  się  do  Treza  i  złapała   za  przód  swojego  stanika.  –  Nie  rozumiesz  tego?  Kocham  Cię!   Połysk  potu  na  jej  skórze-­‐  pomimo  faktu,  że  było  minus  jeden  stopnia  -­‐   było  całkiem  jasne,  że  była  na  czymś..     Kokaina   lub   meta,   jeśli   miałby   zgadywać.   X   generalnie   nie   był   przyczyną  tego  rodzaju  agresji.     Świetnie.     Kolejna  ślicznotka.   Trez  potrząsnął  głową.     -­‐  Dziecino,  nie  znasz  mnie.   -­‐  Znam!   -­‐  Nie,  nie  znasz…   -­‐  Nie  mów  nic  kurwa  do  niej!  

267  

Gość   podszedł   do   Treza,   ale   kobieta   odepchnęła   go   stając   naprzeciw   rozpędzonego  pociągu.     Kurwa,  teraz  jest  czas,  by  zareagować:  Żadnej  przemocy  wobec  kobiet   w  jego  obecności.  Nigdy  –  nawet  jeśli  było  to  z  boku.     Trez  poruszał  się  szybko,  było  prawie  tak  jakby  czas  się  zatrzymał.     Odsunął   swojego   ‘obrońcę’   z   linii   strzału,   i   rzucił   się   na   cios   łapiąc   go   na   swojej  szczęce.   Nie  wywarło  to  na  nim  wrażenia.  Jakby  uderzył  krowę  kulką  z  papieru.     Trez   dostał   pięścią   w   oko,   pokaz   świateł   eksplodował   w   połowie   jego   widzenia,   ale     był   bardziej   szczęśliwy   niż   coś   skoordynowanego.   Jego   odpowiedź,   jednak,   była   dużo   gorsza:   z   pełną   koordynacją   uwolnił   swoje   knykcie  w  szybkiej  serii,  ćwicząc  ten  bebech,  bijąc  w  marską  wątrobę  faceta   zmienił   go,   oddychający   worek   treningowy   —   dopóki   facet   nie   zgiął   się   w   pół.   Trez   skończył   kopiąc   jęczące   zwłoki   na   ziemi.   Po   czym   wyciągnął   broń   i   przyłożył  do  prawej  arterii  faceta.   -­‐   Masz   jedną   szansę   na   to,   by   odejść   –   powiedział   Trez   –   I   o   to   jak   będzie.   Podniesiesz   się   i   nie   będziesz   patrzył   na   nią,   nie   będziesz   z   nią   rozmawiać.   Pójdziesz   na   przód   klubu   wsiądziesz   do   pieprzonej   taksówki   i   pojedziesz  do  pieprzonego  domu.     W  przeciwieństwie  do  Treza,  człowiek  nie  miał  dobrze  funkcjonującego   układu   sercowo   oddechowego   -­‐   Oddychał   jak   pociąg   towarowy.   A   jednak,   biorąc   pod   uwagę   sposób   w   jaki   jego   przekrwione,   załzawione   oczy   wpatrywały  się  w  górę,  udało  mu  się  skupić  mimo  niedotlenienia  i  dotarł  do   niego  ten  cholerny  komunikat.     -­‐   Jeśli   nadal   będziesz   agresywny,   jeśli   będzie   miała   jakieś   załamanie   dzięki   tobie,   jeśli   cokolwiek   z   jej   własności   będzie   zagrożone   przez   kogokolwiek?  -­‐Trez  pochylił  się  bliżej.  -­‐  Zajdę  cię  od  tyłu.  Nie  będziesz   wiedzieć,   że   tam   jestem   i   nie   przeżyjesz   tego   co   zamierzam   ci   zrobić.   Obiecuje  ci  to.   Tak,   Cień   miał   specjalne   sposoby   na   pozbycie   się   swoich   wrogów,   a   choć   wolał   mięso   o   niskiej   zawartości   tłuszczu,   jak   kurczaka   lub   ryby,   był   gotów   zrobić   wyjątek.   Było   to,   zarówno   w   jego   życiu   osobistym   i   jak   i   zawodowym,   widział,   jak   przemoc   domowa   się   nasila.   W   wielu   przypadkach,   268  

coś   wielkiego   musiało   interweniować   w   celu   przerwania   spirali   i   wiesz   co?   On  pasuje  do  równania.   -­‐   Skiń   jeśli   rozumiesz   warunki.   –   kiedy   kiwnięcie   nadeszło,   przyłożył   broń  jeszcze  mocniej  do  mięsistego  karku.  –  Teraz  spójrz  mi  w  oczy  i  zobacz   że  mówię  prawdę.     Trez   spojrzał   w   dół,   wyrył   myśl   bezpośrednio   do   tej   mózgownicy,   wsadzając  ją,  jakby  była  mikrochipem,    zainstalował  je  w  płat  mózgu.     Jeśli  będzie  miał  jakąkolwiek  ‘bystrą’  myśl  na  temat  kobiety;  skutkiem  będzie   absolutne   przekonanie,   że   śmierć   będzie   nieunikniona   i   szybka   gdyby   za   tą   myślą  podążył.  Najlepszy  rodzaj  terapii  kognitywno  behawioralnej.     Sto  procent  sukcesu.     Trez  odskoczył  i  dał  grubasowi  okazję,  by  był  dobrym  chłopcem.  I  tak,   Szloch   zwlókł   się   z   chodnika,   a   następnie   otrząsnął   się   jak   pies   z   nogami   rozstawionymi   szeroko   i   luźnym   łopotaniem   koszuli   wokół.   Gdy   odchodził,   utykał.  Pociągał  nosem.   Trez  odwrócił  się.   Kobieta   drżała   z   zimna,   jej   ‘patrz-­‐na-­‐mnie’   ubranie   nie   stanowiło   bariery  w  grudniową  noc,  jej  skóra  blada,  jej  faza  najwyraźniej  zeszła,  jakby   to,  że  przyłożył  do  gardła  jej  chłopaka  czterdziestkę  miał  trzeźwiący  wpływ.   Tusz  do  rzęs  spływał  jej  po  policzkach  jakby  oglądała  wylot  Księcia  Chow33.   Trez   podniósł   wzrok   na   niebo   i   zrobił   coś   wbrew   sobie   W   końcu,   nie   mógł  zostawić  jej  tutaj  na  parkingu  samej  –  zwłaszcza  widząc  jak  się  trzęsie.     -­‐   Gdzie   mieszkasz,   dziecino?   –   Nawet   on   słyszał   zmęczenie   w   swoim   głosie  –  Dziecino?     Kobieta  spojrzała  w  jego  stronę  i  od  razu  wyraz  jej  twarzy  się  zmienił.     -­‐Nigdy  nie  miałam  nikogo  kto  by  się  tak  mną  zajął.     Dobra,  teraz  chciał  przebić  głową  mur.  I  ojej,  był  jeden  tuż  obok  niego.     -­‐  Pozwól  mi  zawieźć  cię  do  domu.  Gdzie  mieszkasz?   Kiedy  się  zbliżyła,  Trez  musiał  kazać  swoim  stopom  zostać  gdzie  były  –   wystarczy,  że  ona  docisnęła  się  do  jego  ciała.     -­‐  Kocham  Cię.   Trez  zamknął  oczy.                                                                                                                             33

 nie  mam  bladego  pojęcia   269  

  -­‐   Daj   spokój   –   powiedział   odsuwając   ją   i   prowadząc   do   swojego   samochodu.  –  Wszystko  będzie  dobrze.       Tłumaczyła:  nuffanillia    

270  

TRZYDZIEŚCI-PIĘĆ   Gdy   Layla   była   prowadzona   do   kliniki,   serce   jej   waliło   i   nogi   drżały.     Na   szczęście  Furiath  i  Khill  nie  mieli  problemu  z  podtrzymywaniem  jej.     Jednak     to   czego   doświadczała   teraz,   diametralnie   różniło   się   od   poprzedniego   razu   –   dzięki   obecności   Najsamca.   Kiedy   funkcjonalny   zewnętrzny   panel   wejściowy   odsunął   się   na   bok,   jedna   z   pielęgniarek   oczekiwała  ich  i  natychmiast  zostali  skierowani  do  innej  części  kliniki  niż  ta,  w   której  była  noc  wcześniej.     Przed  wejściem  do  gabinetu,  Layla  rozejrzała  się  z  wahaniem.  Co...  to   było?   Ściany   były   pokryte   bladym   jedwabiem   i   obrazy   w   złotych   ramach   wisiały  w  regularnych  odstępach.  Nie  było  chłodnego  stołu  do  badań,  jak  ten   na   którym   była   badana   poprzedniej   nocy   –   tutaj   było   łóżko   pokryte   elegancką   pościelą   i   obłożone   warstwami   puchatych   poduszek.   Zamiast   zlewu   ze   stali   nierdzewnej   i   prostych,   białych   szafek,   kolorowy   parawan   przesłaniał   cały   jeden   róg   pokoju   –   za   którym,   jak   przypuszczała,   były   schowane  narzędzia  używane  przez  Aghresa.     Czyżby  ich  grupa  została  zaprowadzona  do  prywatnej  kwatery  lekarza?   „On   będzie   przy   tobie”   powiedziała   pielęgniarka   i   uśmiechnęła   się   do   Furiatha  kłaniając  się.     „Mogę  coś  dla  ciebie  przynieść?  Kawy,  herbaty?”     „Tylko  lekarza”  odpowiedział  Najsamiec.     „Natychmiast,   Wasza   Ekscelencjo.”   Ukłoniła   się   raz   jeszcze   i   wyszła   pospiesznie.     „Pomogę  ci  się  na  to  dostać,  okay?”  zapytał  Furiath  przez  łóżko.     Layla  potrząsnęła  głową.  „Czy  na  pewno  jesteśmy  w  dobrym  miejscu?”     „Tak.”  Najsamiec  podszedł  i  pomógł  jej  przejść  przez  pokój.  „To  jeden  z   ich  apartamentów  dla  VIP-­‐ów.”     Layla   spojrzała   przez   ramię.   Khill   stał   w   rogu   naprzeciwko   parawanu,   jego   czarno   odziane   ciało   wyglądało   jak   cień   rzucający   groźbę.     Stał   bez   ruchu,   wręcz   nienaturalnie,   wzrok   skoncentrowany   na   podłodze,   oddech   miarowy,   ręce   splecione   za   plecami.   Jednak   nie   był   wyluzowany.   Nie,  

271  

wydawał  się  gotowy  i  zdolny  by  zabić  i  przez    chwilę  poczuła  ukłucie  strachu.   Nigdy   jej   nie   przerażał,   ale   też   nigdy   nie   widziała   go   w   potencjalnie   agresywnym  stanie.     Ale   przynajmniej,   zdeponowana   przemoc   nie   był   skierowana   przeciwko   niej,     ani   nawet   przeciwko   Najsamcowi.   I   na   pewno   nie   przeciwko   dr  Jane,  która  usiadła  w  pokrytym  jedwabiem  fotelu.     „Chodź”  Furiath  powiedział  łagodnie.  „Na  górę.”   Layla   próbowała   podźwignąć   się,   ale   materac   był   za   daleko   od   podłogi,   a   górna  część  jej  ciała  była  zbyt  słaba  aby  unieść  nogi.     „Mam  cię.”  Furiath  delikatnie  objął  ją  ramieniem,  a  drugą  wsunął  pod   jej  kolana,  potem  podniósł  z  troską.  „Jesteśmy.”     Siedząc   na   łóżku   stęknęła,   ostry   skurcz   przeszył   jej   podbrzusze.   Ponieważ  wszystkie  oczy  w  pokoju  były  skierowane  na  nią,  starała  się  pokryć   grymas  uśmiechem.  Nie  powiodło  się:  krwawienie  trwało  nieprzerwanie,  fale   bólu  były  coraz  bardziej  intensywne,  czas  ich  trwania  się  wydłużał,  a  przerwy   między  nimi  były  coraz  krótsze.     W  tym  momencie,  wszystko  to  zmierzało  do  stałej  agonii.     „Wszystko  jest  w  porządku.”  Przerwało  jej  pukanie  do  drzwi.     „Mogę  wejść?”   Sam   dźwięk   głosu   Aghresa   wystarczył,   by   chciała   zamknąć   zasuwy.   „Och,  najdroższa  Pani  Kronik”  powiedziała  próbując  zebrać  siły.     „Tak”  powiedział  Furiath  mrocznie.  „Wejdź.”   To,   co   zdarzyło   się   potem   było   tak   gwałtowne   i   pełne   furii,   że   jedynym   sposobem,  aby  to  opisać  był  kolokwializm,  którego  nauczyła  się  od  Khilla.     Rozpętało  się  piekło.     Aghres   otworzył   drzwi   i   wszedł   do   środka   –   Khill   zaatakował   lekarza,   wyskakując  sprężyście  ze  swojego  kąta  ze  sztyletem  w  dłoni.     Layla   krzyknęła   ostrzegawczo,   ale   on   nie   zabił   lekarza.   Jakkolwiek   zamknął  drzwi  ciałem  medyka  -­‐    a  może  to  była  twarz  samca.  I  trudno  było   powiedzieć,  czy  rozbrzmiewający  plask  był  odgłosem  zatrzaskiwanych  drzwi,   czy  uderzeniem  lekarza  w  panele.  Prawdopodobnie  kombinacją  obu.     Przeraźliwie  ostre  ostrze  zostało  dociśnięte  do  bladego  gardła.     „Zgadnij,  co  masz  zrobić  w  pierwszej  kolejności,  dupku?”  warknął  Khill.   „Masz  zamiar  przeprosić  ją  za  traktowanie  jak  cholerny  inkubator.”   272  

Khill   szarpnął   samcem   dookoła.   Szylkretowe   okulary   Aghresa   były   zrujnowane,   jedna   soczewka   była   pęknięta,   końcówka   zausznika   z   drugiej   strony,  wystawała  pod  złym  kątem.     Layla   rzuciła   spojrzenie   Furiathowi.   Najsamiec   nie   wydawał   się   szczególnie  poruszony:  po  prostu  splótł  ramiona  na  swojej  ogromnej  piersi  i   opierał   się   plecami   o   ścianę   obok   niej,   całkowicie   wyluzowany   w   związku   z   rozgrywającą   się   zabawą.   Na   fotelu,   w   ten   sam   sposób,   siedziała   dr   Jane   i   przyglądała  się  wszystkiemu  swoim  zielonym  jak  las  spojrzeniem.     „Patrz  jej  w  oczy”  wypluł  Khill  „i  powiedz  przepraszam.”   Kiedy   wojownik   potrząsał   medykiem,   jakby   Aghres   był   nie   więcej,   niż   szmacianą  lalką,  jakaś  mieszanina  słów  wypłynęła  z  lekarza.     A,   niech   to!   Layla   powinna   zachowywać   się   jak   dama   i   nie   cieszyć   się   tym,  ale  odczuwała  satysfakcję  z  zemsty.     Smutek  również,  gdyż  nigdy  nie  powinno  do  tego  dojść.     „Czy   akceptujesz   jego   przeprosiny?”   Domagał   się   Khill   paskudnym   głosem.   „Czy   chciałabyś,   żeby   się   płaszczył?   Byłbym   kurewsko   szczęśliwy,   mogąc  zrobić  z  niego  dywan  u  twoich  stóp.”   "To  było  wystarczające.  Dziękuję  ci."   „Teraz  jej  powiesz”  Khill  wznowił  potrząsanie,  ramiona  Aghresa  zwisały   bezwładnie  ze  stawów,  luźny  biały  kitel  powiewał  jak  flaga  „i  tylko  jej,  co  się   kurwa  dzieje  z  jej  ciałem.”   „Potrzebuje  …  wykresu.”     Khill   obnażył   kły   i   umieścił   je   dokładnie   naprzeciwko   ucha   Aghresa   –   zupełnie   jakby   rozważał   jego   odgryzienie.   „Gówno   prawda.   Ale   co,   jeśli   mówisz   prawdę?   Ta   chwilowa   luka   w   pamięci   może   być   powodem   utraty   życia.  Teraz.”       Aghres  już  był  blady,  ale  to  spowodowało,  że  zrobił  się  całkiem  biały.   „Zacznij   mówić   lekarzu.   A   jeśli   Najsamiec,   u   którego   wzbudzisz   pierdolony   podziw,     byłby   tak   miły   i   powiedział   mi,   czy   odwracasz   od   niej   wzrok,  będzie  świetnie.”   „Cała  przyjemność  po  mojej  stronie”  powiedział  Furiath.     „Nic  nie  słyszę,  medyku.  I,  naprawdę,  nie  jestem  cierpliwym  facetem.”   „Jesteś   …”   Zza   potłuczonych   szkieł,   oczy   samca   spotkały   się   z   jej   własnymi.    „Twoje    młode  jest…”     273  

Prawie   sobie   życzyła,   aby   Khill   przerwał   ten   wymuszony   kontakt.   Wystarczająco  trudno  było  tego  słuchać,  bez  widoku  twarzy  lekarza,  który  ją   tak  źle  traktował,  przed  sobą.     Ale  to  Aghres  był  tym,  który  musiał  patrzeć  –  nie  ona.  Oczy  Khilla  były   tym,  w  co  się  wpatrywała,  gdy  Aghres  powiedział:  „Tracisz  swoją  ciążę.”   Rzeczy   stały   się   zamazane   w   momencie,   w   którym   pomyślała,   że   się   rozpada.   Jednak,   nie   czuła   niczego.   To   było   jak   gdyby   jej   dusza   została   wypłukana   z   ciała,   wszystko   co   ją   ożywiało   i   łączyło   ze   światem,   znikło   jak   gdyby  nigdy  nie  istniało.     Khill   nie   okazał   żadnej   reakcji.   Nawet   nie   zamrugał   oczami.   Nie   zmienił   postawy  ani  ułożenia  dłoni  ze  sztyletem.     „Czy  jest  coś,  co  można  zrobić  medycznie?”  zapytała  dr  Jane.     Aghres   potrząsnął   głową,   ale   zamarł   gdy   ostry   koniec   przeciął   skórę   na   jego   szyi.   Gdy   krew   wyciekła   i   popłynęła   w   dół   na   wykrochmalony   kołnierzyk   jego  formalnej  koszuli,  jej  czerwień  dopasowała  się  do  muszki.     „Nic,  czego  byłbym  świadomy”  odpowiedział  z  grubsza.  „Nic  na  ziemi  i   za  żadne  pieniądze.”   „Powiedz  jej,  że  to  nie  jest  jej  wina”  domagał  się  Khill.  „Powiedz,  że  nie   zrobiła  nic  złego.”   Layla  zamknęła  oczy.     „Przypuszczając,   że   to   prawda   –   u   ludzi,   taki   przypadek   zwykle   nie   powoduje  urazu  psychicznego”  wtrąciła  dr  Jane.     „Powiedz  jej”  warknął  Khill,  a  jego  ramię  zaczęło  lekko  wibrować,  jakby   był  o  uderzenie  serca  od  użycia  siły.     „To  prawda”  zaskrzeczał  Aghres.     Layla   spojrzała   na   lekarza   badawczo   poprzez   zrujnowane   okulary.   „Nic?”   Aghres   przemówił   natychmiast.   „Częstotliwość   samoistnego   poronienia   zdarza   się,     w   przybliżeniu,   raz   na   trzy   ciąże.   Wierzę,   że   u   ludzi,   jest  to  spowodowane  przez  system  samoregulacji,  który  zapewnia,  że  wady   różnego  rodzaju    nie  są  donoszone  do  terminu.”   „Ale  jestem  zdecydowanie  w  ciąży?”  powiedziała  pustym  głosem.     „Tak.  Twoje  badania  krwi  to  potwierdzają.    

274  

„Czy   jest   jakieś   zagrożenie   dla   jej   zdrowia?”   spytał   Khill,   „w   czasie   trwania  tego?”   „Jesteś  jej  ojcem  chrzestnym?”  wyskoczył  Aghres.   Furiath  wtrącił.  „On  jest  ojcem  dziecka.  Więc  traktuj  go  z  takim  samym   szacunkiem,  jak  byś  traktował  mnie.”   Lekarz   wybałuszył   oczy,   brwi   uniosły   się   powyżej   szylkretowych   oprawek.     I   co   było   zabawne,   to   że   Khill   okazał   odrobinę   emocji   –   zaledwie   drgnięcie  na  jego  twarzy  przed  gwałtownym  rysem  oznaczającym  agresję.     „Odpowiedz   mi”   warknął   Khill.     „Czy   ona   jest   w   jakimkolwiek   niebezpieczeństwie?”   „Ja…   ja…”   Aghres   przełknął   ciężko.   „Nie   ma   żadnych   gwarancji   w   medycynie.   Ogólnie   rzecz   biorąc,   mógłbym   powiedzieć,   że   nie   –   ona   jest   zdrowa  pod  innymi  względami,  a  poronienie  ma  przebieg  ogólny.  Ponadto…”   Doktor  kontynuował  wywód,  jego  wykształconym,  wytwornym  tonem   o  wiele  bardziej  łamiącym  się  niż  poprzedniej  nocy,  ale  Layla  nie  słuchała.     Wszystko  oddaliło  się,  jej  zdolność  słyszenia  zanikła  wraz  z  odczuciem   temperatury   w   pokoju,   łóżko   pod   nią   i   inne   ciała   stojące   wokół.   Jedyną   rzeczą,  którą  widziała  były  niedopasowane  oczy  Khilla.     Jej   jedyną   myślą   było,   to   jak   trzymał   nóż   naprzeciwko   gardła   innego   samca.   Mimo,  iż  nie  łączyła  ich  miłość,  był  dokładanie  taki,  jakiego  chciała  na   ojca   swojego   młodego.   Odkąd   podjęła   decyzję   o   tym,   aby   uczestniczyć   w   realnym  świecie,  nauczyła  się  jak  szorstkie  było  życie,  jak  inni  mogą  sprzysiąc   się  przeciwko  tobie  –  i  jak  ważne  było  to,  co  otrzymałeś  w  jedną  noc.     Khill  miał  asy  w  rękawie.     Był   wielkim,   przerażającym   obrońcą   i   to   było   dokładnie   to,   czego   potrzebuje  kobieta  kiedy  jest  w  ciąży,  pielęgnuje  i  opiekuje  się  młodym.     To,  i  wrodzona  dobroć,  uczyniły  go  dla  niej  szlachetnym.     Bez  względu  na  kolor  jego  oczu.     ***    

275  

Prawie   pięćdziesiąt   mil   na   południe,   od   miejsca   gdzie   Aghres   sikał     w   spodnie  z  przerażenia  w  swojej  własnej  klinice,  Assail  siedział  za  kierownicą   swojego    Range  Rovera  i  kręcił  głową  z  niedowierzaniem.     Rzeczy  robiły  się  coraz  bardziej  interesujące  z  tą  kobietą.   Dzięki   GPS   śledził   jej   Audi   z   daleka,   gdy   zdecydowanie   miała   zamiar   opuścić   swoje   sąsiedztwo,   kierując   się   na   Northway.   Przy   każdym   podmiejskim   zjeździe   spodziewał   się,   że   ona   zjedzie,   ale   gdy   zostawili   Caldwell  w  kurzu  za  sobą,  zaczął  się  zastanawiać,  że  może  ona  kieruje  się  w   stronę  Manhattanu.     Nie  tak  szybko.     West   Point,   szacowna,   ludzka   szkoła   wojskowa,   znajdowała   się   w   połowie   drogi   pomiędzy   Nowym   Jorkiem,   a   Caldwell   i   gdy   ona   zjechała   w     tym  momencie  z  autostrady,  ulżyło  mu.     Wiele  się  działo  w  dół  drogi,  gdzie  kody  pocztowe  zaczynały  się  od  100,   a   on   nie   chciał   oddalać   się   zbyt   daleko   od   domu   z   dwóch   powodów:   po   pierwsze,   jeszcze   nie   usłyszał   od   bliźniaków   czy   dwaj   drobni   dilerzy   się   pokazali,   a   po   drugie,   świt   w   pewnym   momencie   nadejdzie   i   nie   bardzo   podobał   mu   się   pomysł   opuszczenia   swojego   specjalnie   wzmocnionego   Range   Rovera   i   pozostawienia   go   gdzieś   na   poboczu   drogi,   aby   móc   zdematerializować  się  w  bezpieczne  miejsce.     Kiedy   tylko   zjechała   z   autostrady,     jechała   dokładnie   czterdzieści   pięć   mil   na   godzinę   przez   przedmieścia   kolorowych   –   stacje   benzynowe,   hotele   dla   turystów   i   łączniki   z   fas-­‐food.   Potem,   daleko   w   bok   od   wszystkiego   szybkiego,   taniego   i   łatwego,   zaczęły   się   rzeczy   drogie.     Okazałe   domy,   w   rodzaju   tych,   których   trawniki   na   tyłach   wyglądały   jak   dywany,   potem   zaczęły   się   pojawiać   pola   uprawne   ze   swoimi   niskimi,   nieprecyzyjnymi,     kamiennymi  murkami,  uroczo  popadającymi  w  ruinę  na  poboczu  drogi.  Ona   ominęła   wszystkie   te   posiadłości,   by   w   końcu   skierować   się   na   parking   parceli  w  małym  parku,  z  widokiem  na  rzekę.     Właśnie   gdy   wysiadała,   on   przejechał   na   prawo   od   niej,   skierował   głowę  w  jej  stronę  mierząc  ją  wzrokiem.  Sto  metrów  dalej,  poza  zasięgiem  jej   oczu,  Assail  zaparkował  swój  samochód  na  poboczu  drogi,  wysiadł  wprost  na   przejmujący  wiatr  i  zapiął  guziki  swojego  dwurzędowego  płaszcza.  Mokasyny   nie  były  idealne  do  tropienia  w  śniegu,  ale  nie  obchodziło  go  to.  Jego  stopy   276  

poradzą   sobie   z   zimnem   i   wilgocią,     a   on   miał   jeszcze   kilkanaście   par   czekających  w  szafie  w  domu.     Jak   jej   samochód,   nie   jej   ciało,   miał   urządzenie   namierzające,   tak   on   zatrzymał   na   niej   swoje   oczy.   Dość   pewnie   założyła   swoje   biegówki,     a   potem,  w  białej  masce  narciarskiej  i  bladym  kombinezonie  okrywającym  jej   giętkie  ciało,  zniknęła  w  niebiesko-­‐białym,  zimowym  krajobrazie.     Pozostawał  z  jej  prawej  strony.     Migając   kawałek   do   przodu,   jakieś   piętnaście,   dwadzieścia   jardów,   znalazł   sosnę,   która   mogła   posłużyć   mu   za   tarczę   ochronną,   gdy   ona   kierowała  się  na  tyły  rezydencji,  jej  narty  połykały  pokrytą  śniegiem  ziemię.     Zmierzała   w   stronę   tego   dużego   domu,   pomyślał,   gdy   podążał   za   nią   dotrzymując  jej  kroku,  przewidując  kierunek  i  w  większości  dobrze  zgadywał.     Za   każdym   razem,   kiedy   przechodziła   obok   niego,   nie   zdając   sobie   sprawy   z   jego   obecności,   jego   ciało   chciało   na   nią   skoczyć.   Przewrócić   i   przygnieść.  Gryźć  ją.  Z  jakiegoś  powodu  ta  kobieta  czyniła  go  głodnym.     Ta   zabawa   w   kotka   i   myszkę   była   szalenie   erotyczna,   zwłaszcza,   że   tylko  kot  wiedział,  że  gra  się  toczy.   Posiadłość,  którą  ewentualnie  miała  zinfiltrować,  była  jakąś  milę  dalej,   ale  robiąc  na  złość  odległości,  jej  zawrotne  tempo  na  nartach  nie  opóźniało   jej  w  najmniejszym  stopniu.  Podjechała  z  przodu,  z  prawej  strony  trawnika,   przeszła  przez  niską  ścianę  wiecznej  byliny  i  wznowiła  bieg.     To  nie  miało  sensu.  Jeśli  cokolwiek  jej  groziło,  była  wyjątkowo  daleko   od   swojego   samochodu.   Z   całą   pewnością   bliższa   krawędź   miałaby   więcej   sensu.   Po   wszystkim,   w   jakimkolwiek   przypadku,   była   jak   obnażona,   bez   drzew   mogących   dać   ochronę,   bez   żadnej   szansy   na   wkroczenie   na   teren   prywatny,  gdyby  została  zauważona.       Chyba,  że  ona  znała  właściciela.  W  takim  razie  dlaczego  się  ukrywała  i   podkradała  w  nocy?     Siedmio  -­‐  ośmioakrowy  trawnik  wznosił  się  stopniowo  ku  kamiennemu   domostwu,   mającemu   piętnaście   -­‐   dwadzieścia   tysięcy   metrów   kwadratowych,   nowoczesna   kamienna   rzeźba   siedziała   przy   drodze   wjazdowej  jak  lśniący,  ślepy  wartownik,  z  tyłu  rozciągał  się  ogród.     Przez   cały   czas   trzymała   się   blisko   ściany,   obserwował   ją   z   przodu,   z   odległości    siedemdziesięciu  pięciu  stóp,  łapiąc  się  na  tym,  że  wzbudza  w  nim   277  

podziw.   Wbrew   śniegowi,   poruszała   się   jak   wiatr,   szybka   i   niewidzialna,   jej   cień  rzucany  na  szare  kamienie,  wydawał  się  znikać.     Ach….     Wybrała  tę  drogę  specjalnie,  czyż  nie?     Tak,   w   rzeczy   samej,   kąt   padania   światła   księżyca   umieszczał   jej   cień   dokładnie  na  szarej  ścianie,  co  dawało  jej  dodatkowy  kamuflaż.     Przeszedł  go  dziwny  dreszcz.     Inteligentne.     Assail   błysnął   do   przodu,   znajdując   kryjówkę   wśród   krzewów   z   boku   domu.  Z  bliska  zobaczył,  że  budowla  nie  była  nowa,  ale  również  nie  wiekowa,   ale   –   znowu,   w   Nowym   Świecie   nie   było   łatwo   znaleźć   czegokolwiek   zbudowanego  wcześniej  niż  w  XVIII  wieku.  Dużo  szyb  w  ołowianych  ramach.  I   ganków.  I  tarasów.     W  sumie  –  bogactwo  i  prestiż.   Dom  był  bez  wątpienia  chroniony  przez  mnóstwo  alarmów.     Było   bardzo   mało   prawdopodobne,   że   zamierzała   szpiegować   posiadłość,  znając  jej  właściciela.  Dla  jednego,  był  zalesiony  pierścień  z  boku,   w  pewnej  odległości  od  kamiennej  ściany  przy  której  szła.  Mogłaby  odrzucić   narty,   pokonać   ciągnący   się   dziesięć   -­‐   dwadzieścia   metrów   jeżynowy   żywopłot   i   miałaby   doskonały   widok   na   dom.   Dla   innego?   W   tym   przypadku,   ona  nie  potrzebowałaby  niczego,  co  było  w  plecaku  na  jej  ramionach.     Rzecz  była  wystarczająco  duża,  żeby  zmieścić  ciało  i  to  wystarczyło.     Jak   na   sygnał,   zatrzymała   się,   wyciągnęła   lornetkę   i   zlustrowała   posiadłość     stojąc   bez   ruchu   –   tylko   jej   głowa   poruszyła   się   nieznacznie.   I   wtedy  wystartowała,  w  poprzek  trawnika,  poruszając  się  nawet  szybciej,  niż   poprzednio,  do  punktu  w  którym  dosłownie  ścigała  się  w  kierunku  domu.     Ku  niemu.     Rzeczywiście,  podążała  wprost  na  Assaila,  do  miejsca  między  krzakami,   które  oznaczały  front  domostwa  i  wysoki  żywopłot  wokół  tylnego  ogrodu.     Było  jasne,  że  znała  posiadłość.     Było  jasne,  że  wybrała  najlepsze  miejsce.     Gdy   dotarła   do   niego,   cofnął   się   tylko   trochę…,   nie   chciał   być   przyłapany   na   szpiegostwie.   Kobieta   na   nartach   przejechała   w   odległości  

278  

jakichś   pięciu   stóp   od   miejsca,   w   którym   był,   tak   blisko,   że   mógł   poczuć   jej   zapach  nie  tylko  nosem,  ale  również  odczuł  głęboko  z  tyłu  gardła.     Musiał  powstrzymać  się  od  mruczenia.     Po  wysiłku,  jaki  włożyła  w  pokonanie  tego  odcinka  trawnika,  oddychała   ciężko,   ale   jej   układ   sercowo-­‐naczyniowy   szybko   odzyskiwał   siły   –   znak   jej   ogólnego   stanu   zdrowia   i   siły.   I   szybkość   z   jaką   się   teraz   poruszała   również   była  erotyczna.  Bez  nart.  Bez  plecaka.  Otwarte  opakowanie.  Sedno  ….   Idzie   na   dach,   pomyślał,   kiedy   zaczęła   montować   kuszę,   którą   przywiozła  ze  sobą,  celując  wysoko    pociągnęła  za  spust  z  przymocowanym   hakiem.  Chwilę  później,  gdzieś  na  górze,  rozległ  się  metaliczny  dźwięk.     Spoglądając   w   górę,   zdał   sobie   sprawę,   że   wybrała   jeden   z   odcinków   kamiennej   ściany   na   którym     nie   było   okien   …i   był   zakryty   przez   długą   ścianę   wysokich  krzewów,  którymi  on  sam  był  osłonięty.     Miała  zamiar  wejść  do  środka.     W  tym  momencie  Assail  zmarszczył  brwi  …  i  zniknął  z  miejsca  z  którego   ją  obserwował.     Zescalając   się   ponownie   na   ziemi   z   tyłu   domu,   spojrzał   na   liczbę   okien,   przytknął  rękę  do  zimnego  szkła  i  pochylił  się  aby  zajrzeć  do  środka.  Wnętrze   w  większości  było  ciemne,  ale  nie  całkiem:  tu  i  ówdzie  lampy  były  włączone,   żarówki   rzucały   cienie   na   meble   będące   kombinacją   antyków   i   sztuki   nowoczesnej.   Wyszukane,   dekoracyjne.   W   spokojnym   śnie   wnętrze   wyglądało   jak   muzeum   lub   coś   przygotowanego   do   fotografowania   dla   magazynu,   wszystko   ułożone   z   taką   precyzją,   która   zdumiewała,   jeśli   właściciel   nie   miał   do   czynienia   z   urządzaniem   wnętrz   i   rozmieszczaniem   obiektów  sztuki.     Nie   było   bałaganu,   żadnych   mimochodem   rozrzuconych   gazet,   rachunków,  listów,  pokwitowań.  Popielniczka  czysta  jak  łza.     Jeden  i  tylko  jeden  człowiek  przyszedł  mu  na  myśl.   „Benloise”  szepnął  do  siebie.         Tłumaczenie:  SarahRockwell    

279  

TRZYDZIEŚCI-SZEŚĆ   Sądząc  po  regularnych  wibracjach,  które  pochodziły  z  jego  kieszeni  na   piersi,  Xcor  wiedział,  że  był  poszukiwany  przez  jego  wojowników.     Nie  odpowiedział.   Stojąc  poza  obiektem  do,  którego  została  wzięta  jego  Wybranka,  a  do   którego   nie   był   w   stanie   wejść,   mimo   iż,   osobniki   z   jego   rodzaju   ciągle   podjeżdżały   albo   materializowały   się   przed   drzwiami,   przez   które   została   zabrana.   W  zasadzie,  tyle  ich  wchodziło  i  wychodziło,  że  nie  miał  wątpliwości,  że   była  to  klinika.   Póki  co  nikt  go  nie  zauważył,  zbyt  zajęci  tym  co  im  dolegało  —  mimo,   że   prawie   stał   przy   otwartych   drzwiach.   Och   losie,   sama   myśl   o   tym,   co   przywiodło  jego  Wybrankę  tutaj  powodowało,  że  miał  mdłości,  odchrząknął   żeby  oczyścić  gardło  —   Wzięcie   zimnego   powietrza   do   płuc   pomogło   zwalczyć   odruch   wymiotny.     Kiedy  do  tego  doszło?  To  musiało  być  dość  niedawno.  Widział  ją  po  raz   ostatni...     Kim  był  ojciec?  pomyślał  po  raz  setny.  Kto  wziął  to,  co  było  jego...   -­‐  Nie  Twoje  –  powiedział  sam  do  siebie.   Tylko   to   mówił   jego   rozum,   nie   instynkt.   U   swoich   podstaw,   w   najbardziej  męskiej  części  jego  szpiku,  wiedział,  że  była  jego  kobietą.  Jak  na   ironię,   to   powstrzymało   go   od   ataku   na   obiekt—   z   wszystkimi   jego   żołnierzami,   jeśli   byłaby   taka   potrzeba.   Jeśli   potrzebowała   opieki,   ostatnią   rzeczą  jakiej  chciał  to  przeszkodzić  w  tym.     Podczas  gdy  czas  mijał,  a  próżnia  informacyjna  torturowała  go  prawie   do   szaleństwa,   zdał   sobie   sprawę,   że   nawet   nie   wiedział   o   tej   przychodni.   Jeśli  byłaby  jego?  Nawet  nie  wiedziałby,  gdzie  ją  zabrać  żeby  jej  pomóc  –  na   pewno   wysłałby   Dholora   by   znalazł   jakieś   miejsce,   by   jakoś   zapewnić   jej   pomoc,  ale  w  nagłych  wypadkach?  Godzina  lub  dwie  spędzone  na  szukaniu  

280  

uzdrowiciela  mogły  stanowić  różnicę  pomiędzy  życiem  i  śmiercią.  Bractwo,  z   drugiej  strony,  wiedziało  dokładnie  gdzie  ją  zabrać.     A   kiedy   zostałaby   zwolniona   z   obiektu,   niewątpliwie   zwróciliby   ją   do   ciepłego,   solidnego   domu,   gdzie   byłoby   jedzenia   w   bród,   i   miękkie   łóżko,   i   tęga   siła   co   najmniej   sześciu   zaciekłych   wojowników,   by   chronić   ją   kiedy   będzie   spała.   Ironią   było,   że   znalazł   się   łatwo   w   tej   wizji.   Ale   znowu,   Reduktorzy   byli   poważnymi   przeciwnikami—   i   musiał   przyznać,   że   Bractwo   przez  eony  udowadniało,  że  potrafią  się  bronić.     Nagle,   jego   myśli   zwróciły   się   do   magazynu   gdzie   on   i   jego   żołnierze   przebywali.   Te   zimne,   wilgotne,   niegościnne   okolice   były   w   istocie   krokiem   naprzód  w  porównaniu  do  kilku  innych  miejsc  gdzie  obozowali.  Jeśli  ona  były   z  nim,  gdzie  by  ja  trzymał?  Żaden  mężczyzna,  nigdy  nie  mógł  by  jej  zobaczyć   w  jego  obecności,  zwłaszcza  jeśli  miałaby  zmienić  ubranie  albo  wziąć  kąpiel?   Warknięcie   powędrowało   w   górę   jego   gardła.   Nie.   Nie.   Żaden   mężczyzna   nie   mógłby   rzucić   okiem   na   jej   ciało   i   nie   być   potem   obdarty   ze   skóry.—   Oh,  Boże,  sparowała  się  z  innym.  Otworzyła  się  i  zaakceptowała  innego   mężczyznę  w  jej  świętym  ciele.  Xcor  włożył  twarz  w  dłonie,  ból  w  jego  piersi   wciskał  go  w  jego  bojowe  buty.   To   musiał   być   Najsamiec.   Ta,   oczywiście   legła   z   Furiathem,   synem   Ahgona.  To  był  sposób  na  rozmnażanie  Wybranek.  Jeśli  pamięć  i  plotki  go  nie   myliły.     Natychmiast,   jego   myśli   wypełniały   obrazy   jej   pięknej   twarzy   i   szczupłej   sylwetki.   Myśl   że   ktoś   inny   ściągnął   jej   togę   i   pokrył   ją   swoim   ciałem…  Stop.  Powiedział  sobie.  Przestań.   Odciągając   swój   umysł   od   tego   obłędu,   zmobilizował   siebie   do   znalezienia   jakichkolwiek   odpowiednich   kwater,   do   których   mógł   ją   dostarczyć.  W  jakichkolwiek  okolicznościach.   Jedyna   myśl   która   przyszła   mu   do   głowy,   to,   to   kiedy   wrócił   i   zabijał   kobietę  z  której  pożywili  się  jego  żołnierze.   Domek  był  taki  cichy  i  uroczy…   Ale  gdzie  Wybranka  byłaby  w  ciągu  dnia?   Poza  tym,  nigdy  nie  ośmieliłby  się  pozwolić  jej  chodzić  po  tym  dywanie   gdzie  cały  ten  sex  miał  miejsce.   281  

-­‐  Wybacz  nam.   Xcor  sięgnął  po  broń  do  wnętrza  kurtki  i  obrócił  się  dookoła.  Tylko  że   nie   potrzebował   jej   używać   –   to   była   prosta   drobna   samica   z   młodym.   Najwyraźniej,  mieli  swoje  kombi  zaparkowane  dziesięć  stóp  od  niego.   Gdy  młody  skulił  się  za  matką,  oczy  kobiety  rozszerzyły  się  w  strachu.   Znowu,   kiedy   natykało   się   na   potwora,   jego   obecność   nieczęsto   była   witana   z   radością.   Xcor   skłonił   się   głęboko,   w   dużej   mierze   dlatego,   że   widok   jego  twarzy  z  pewnością  nie  pomagał.     -­‐  Ależ  oczywiście.   Przy  tym,  cofnął  się  od  nich  obydwojga,  a  następnie  obrócił,  wracając   do  wcześniejszego  miejsca  gdzie  stał.   Rzeczywiście,  nie  zorientował  się,  jak  bardzo  był  odsłonięty.   A  nie  chciał  walczyć.  Nie  z  Bractwem.  Nie  gdy  jego  Wybranka  tu  była.             Nie…  tutaj.   Zamykając  oczy,  chciałby  wrócić  do  tej  nocy,  kiedy  Cypher  zabrał  go  na   łąkę,  a  Dholor,  pod  pozorem  ratowania  go,  skazał  go  na  życie  żywego  trupa.   Związany  mężczyzna,  który  nie  był  ze  swoją  partnerką?   Zmarły  chociaż  ożywiony?   Niespodziewanie,   drzwi   się   otworzyły   i   pojawiła   się   jego   Wybranka.   Natychmiast,   instynkty   Xcora   zaczęły   krzyczeć,   by   zaczął   działać,   pomimo   wszystkich  powodów,  by  zostawić  ją  w  spokoju.   Zabierz  ją!  Teraz!   Ale   nie   zrobił   tego:   ponure   twarze   tych,   którzy   zaprowadzili   ją   tam   z   taką  opieką  zmroziły  go  -­‐  złe  wieści  zostały  przekazane  podczas  ich  pobytu  w   środku.  Jak  przedtem,  prawie  została  przeniesiona  do  pojazdu.   I  nadal,  czuć  było  zapach  jej  krwi  w  powietrzu.   Jego   Wybrance   udzielono   pomocy   przy   wsiadaniu   na   miejsce   w   sedanie,  z  kobietą  przy  jej  boku.  Po  czym  Furiath,  syn  Ahgony,  i  wojownik  z   niedobranymi  oczami  usiedli  z  przodu.  Pojazd  wykręcił  wolno,  jakby  z  troski   o  cenny  ładunek  w  jego  środku.  Xcor  podążał  ich  śladem,   dostosowując  się   co  żywo  do  stałej  prędkości,  którą  nabrali  po  raz  pierwszy  na  wiejskiej  drodze   pod   koniec   uliczki,   a   następnie   na   drodze   publicznej.   Gdy   samochód   zbliżył   się   do   mostu   wiszącego,   kolejny   raz   został   przez   niego   spostrzeżony   z  

282  

najwyższego  dźwigara,  a  następnie  jego  kobieta  przejechała  pod  nim,  skakał   z  dachu  na  dach  ponieważ  sedan  omijał  śródmieście.   Śledził   pojazd,   aż   na   północ   do   czasu   gdy   opuścili   drogę   publiczną   i   wjechali  na  obszar  ziemi  uprawnej.   Został  z  nią  cały  czas.   I  tak  właśnie  znalazł  siedzibę  Bractwa.       Tłumaczyła:  nuffanillia    

283  

TRZYDZIEŚCI-SIEDEM     Kiedy  Blay  okręcał  sygnet  rodziny  wokół  swojego  palca  wskazującego,   a    jego  papieros  tlił  się  w  drugiej  ręce,    jego  dupa  zaczęła  drętwieć...  i  nikt  nie   wszedł    ponownie  przez  drzwi  w  holu.     Siedząc   na   dolnym   schodku   okazałych   schodów   Posiadłości,   nie   zamierzał   dotrzymać   obietnicy,   którą   złożył   matce   i   głowie   rodziny.   Nie   dzisiaj,   bynajmniej.   Po   szaleństwie   poprzedniego   wieczoru,   z   lądowaniem   awaryjnym   i   dramatem   oczekiwania,   Ghrom   nakazał   Bractwu   i   jego   wojownikom   dwadzieścia   cztery   godziny   przerwy.   Więc   technicznie,   powinien   był   zadzwonić   do   rodziców   i   powiedzieć   swojej   mamie   żeby   wyjęła   mozzarellę  i  sos  mięsny.     Ale  nie  było  mowy,  żeby  opuścił  dom.  Nie  po  tym  jak  usłyszał  krzyk  z   pokoju  Layli,  a  następnie  widząc  ją  prowadzoną  w  dół  wielkich  schodów.     Naturalnie  Khill  był  z  nią.     Johna  Matthew  nie  było.     Więc  to  co  zaszło  najwyraźniej  przewyższało  ważnością  całą  tą  rzecz  z   abstrux  nohtrum,  a  to  oznaczało...że  traciła  młode.  Tylko  coś  tak  poważnego,   dałoby  mu  przepustkę.     Kiedy  dalej  kontynuował  siedzenie  i  niereagowanie  na  to  co  dzieje  się   wokół,  nie  robiąc  nic  poza  martwieniem  się,  aby  dotrzymać  mu  towarzystwa,   jego   umysł   naturalnie   postanowił   jeszcze   pogorszyć   sprawę:   Cholera,   on   naprawdę  spał  z  Khillem  ostatniej  nocy?     Boże,   ta   myśl   tłukła   się   po   jego   czaszce   odkąd   się   obudził   z   gorącego   jak  cholera  snu,  z  erekcją  która  zdawała  się  myśleć,  że  samiec  śpi  obok  niego.     Odtwarzając  sceny,  po  raz  setny,  wszystko  o  czym  mógł  myśleć  było...   Dyskusja  o  Planie  B.     Po  tym,  jak  odrzucił  Khilla  kiedy  facet  klęczał  na  kolanach,  poszedł  do   swojego  pokoju  i  krążył  wokół,  dyskutując  o  tym,  że  nie  jest  zainteresowany   zamienieniem  swojego  mózgu  w  foie  gras34.     Ale  podjął  właściwą  decyzję  odchodząc.  Naprawdę.  Musiał.                                                                                                                           34

.Francuski  pasztet  z  gęsiej  wątróbki:)   284  

  Problemem   było   to,   że   się   nie   zatrzymał.   Kiedy   godziny   dzienne   mijały,   wszystkim  o  czym  myślał  był  czas  kiedy  został  złapany  przez  ojca  na  kradzieży   paczki  papierosów  od  pracującego  u  nich  Psańca.     Był   młodym   Pretransem,   a   za   karę,   jego   ojciec   kazał   mu   usiąść   przed   domem  i  wypalić  każdego  z  tych  pozbawionych  filtra  Camelów.  Był  od  tego   strasznie   chory   i   minął   rok   lub   dwa   zanim   jego   żołądek   przestał   reagować   bólem  gdy  czuł  jak  ktoś  palił.   Więc  to  było  nowym  planem.     Pragnął   Khilla   tak   bardzo   przez   tak   długi   czas,   ale   to   wszystko   było   hipotetyczne,   rozparcelowane   w   fantazjach   w   sposób,   który   był   w   stanie   wytrzymać.   Nie   wszystko   na   raz,   nie   tak   szybko,   przeciążenie,   coś   jak   kula   do   rozbiórek  –  a  on  znał  to  tak  cholernie  dobrze  z  prawdziwego  życia,  Khill  nie   będzie  się  powstrzymywać  lub  być  delikatnym.  Plan  stworzył  po  to,  aby  mieć   rzeczywiste  doświadczenie,  i  dowiedzieć  się,  i  nauczyć,  że  to  tylko  ostry  seks.   Ale  na  piekło,  dowiedział  się,  że  to  nie  był  nawet  dobry  seks.     Nie  możesz  spodziewać  się,  że  po  wypaleniu  wszystkich  papierosów  w   opakowaniu...  będziesz  chcieć  więcej.     Jezu   Chryste   wszechmocny,   to   była   pierwsza   w   jego   życiu   realna   rzecz,   która   okazała   się   lepsza   niż   fantazja,   absolutnie   najlepsze   erotyczne   doświadczenie  jego  życia.     Potem   jednak,   życzliwość   którą   okazał   mu   Khill   stała   się   nie   do   zniesienia.     W  rzeczywistości,  kiedy  Blay  przypomniał  sobie  tą  czułość,  wystrzelił  i   uniósł  się  w  górę  z  miejsca,  w  którym  siedział,  i  ruszył  wokół  jabłoni  -­‐  jakby   miał  dokąd  iść.     W   tym   momencie   drzwi   się   otworzyły.   Jednak   nie   te   prowadzące   do   holu.  Te  od  Biblioteki.     Kiedy   zerknął   przez   ramię,   Saxton   wyszedł   z   pokoju.   Wyglądał   strasznie,   mimo   tego   że,   mimo   szybkiego   uzdrowienia   mężczyzna,   miał   jeszcze  pewne  szczątkowe  obrzęki  szczęki,  które  zawdzięczał  atakowi  Khilla.     Jakaś  dobra  rzecz,  pomyślał  Blay.  Sposób,  aby  wyrazić  niezadowolenie   z  czyjegoś  zachowania:  Kazać  mu  żeby  się  kurwa  odpierdolił  z  tym  gównem   od  ciebie,  po  tym  jak  spróbował  skutecznie  udusić  twojego  ex.     Taaaak  klasa.   285  

"  Jak  się  masz?  "  zapytał  Blay,  ale  nie  w  sposób  towarzyski.     Poczuł  ulgę  kiedy  Saxton  podszedł.  Spojrzał  mu  w  oczy.  Uśmiechnął  się   lekko,  jakby  był  zdeterminowany  wykonać  ten  wysiłek.     "  Jestem  wyczerpany.  Jestem  głodny.  Jestem  niespokojny  ".     "   Chcesz   zjeść   ze   mną?   "   wypalił   Blay.   "   Czuję   się   właśnie   w   ten   sam   sposób,  i  jedyne  co  mogę  z  tym  zrobić,  to  zapotrzebowanie  na  żywność.  "     Saxton   skinął   głową   i   włożył   ręce   w   kieszenie   spodni.   "   To   jest   odjazdowy  pomysł.  "     Para   z   nich   skończyła     w   kuchni   przy   poobijanym   dębowym   stole,   siedząc  obok  siebie,  twarzą  w  stronę  pokoju.     Ze  szczęśliwym  uśmiechem,  Fritz  natychmiast  nonszalancko  dostarczył   im  jedzenie,  co  ich  zaskoczyło.  Dziesięć  minut  później,  lokaj  uraczył  każdego  z   nich   parującą   miską   gulaszu   wołowego,   a   także   chrupiącą   bagietką   do   podziału,   butelką   czerwonego   wina,   i   kostką   słodkiego   masła   na   malutkim   talerzyku.     "Wrócę   później,   moi   panowie,"   powiedział   kamerdyner   kłaniając   się.   A   potem   zaczął   przeganiać   wszystkich   innych   z   tego   miejsca,   od   psańców,   którzy   przygotowywali   warzywa   do   tych,   którzy   zostali   przydzieleni   do   polerowania  srebra  i  sprzątających  okna  w  alkowie  po  drugiej  stronie.     Kiedy   drzwi   zamknęły   się   za   ostatnimi   pracownikami,   Saxton   powiedział:   "   Wszystko,   czego   potrzebujemy   to   świeca,   aby   to   była   randka.   "   mężczyzna   pochylił   się   i   jadł   z   doskonałymi   manierami.   "   No   cóż,   przypuszczam,   że   będziemy   potrzebować   jeszcze   kilka   innych   rzeczy,   albo   i   nie.  "     Blay  zerknął  kiedy  wyciągał  papierosa.  Nawet  z  workami  pod  oczami,  i   tym   w   większości   wyblakłym   siniakiem   na   szyi,   adwokat   był   kimś   na   kogo   miło  było  patrzeć.     Dlaczego,  do  diabła,  nie  mógł  -­‐     "  Nie  mów  ponownie,  że   ci  przykro"  Saxton  otarł  usta  i  uśmiechnął  się.   "  To  naprawdę  nie  jest  to  konieczne  lub  stosowne.  "     Siedząc   obok   faceta,   wydawało   się   mało   prawdopodobne,   że   ze   sobą   zerwali,   jak   i   to,   że   był   z   Khillem.   Czy   jakakolwiek   z   ostatnich   nocy   się   wydarzyła?     Dobrze.   To   co   zaszło   z   Khillem   nie   miałoby   miejsca,   gdyby   On   i   Sax   byli   286  

ciągle  razem.  To  było  dla  niego  oczywiste  –    jedną  sprawą  było  walenie  konia   w  tajemnicy,  i  było  juz  wystarczające.  Ale  iść  na  całość?  Nigdy  kurwa  w  życiu.     Cholera,   pomimo   faktu,   że   on   i   Saxton   rozstali   się,   nadal   czuł,   jakby   musiał   mu   wyznać   naruszenie   przepisów...   mimo,   że   jeśli   Khill   miał   rację,   Saxton  już  poszedł  naprzód  w  pewnym  sensie  tego  słowa.     Kiedy   jedli   w   milczeniu,   Blay   pokręcił   głową   choć   nie   było   zadane   pytanie   i   nie   prowadzili   rozmowy.   On   po   prostu   nie   wiedział,   co   robić.   Czasami   zmiany   w   życiu   nadchodzą   tak   szybko,   i   z   taką   furią,   że   nie   było   sposobu,   aby   utrzymać   się   w   rzeczywistości.   Potrzeba   czasu   aby   zrozumieć   pewne   rzeczy,   nowa   równowaga   ustanawia   się   po   kilku   okresach,   kiedy   mózg  obija  się  tam  i  z  powrotem  o  ściany  twojej  głowy.     Był  jeszcze  w  strefie  obijania  się.     "   Czy   kiedykolwiek   czułeś   się,   jakby   godziny   powinny   właściwie   być   mierzone  w    latach?  "  powiedział  Saxton.     "   A   może   w   dziesięcioleciach.   Tak.   Absolutnie.   "   Blay   zerknął   ponownie.     "  Właściwie  to  myślimy  o  tym  samym.  "     "  Jaka  patologiczna  z  nas  para.  "     "  Może  powinniśmy  ubierać  się  na  czarno.  "     "  Opaska  na  ramię?  "  zasugerował  Saxton.     "  Całkowicie,  od  stóp  do  głów.  "     "   Co   powinienem   zrobić   z   moimi   kolorowymi   rzeczami?   "   Saxton   wskazał   na   swoją   pomarańczową   chustkę   od   Hermesa.   "   Jedno,   nie   może   robić  za  całe  wyposażenie.  "     "  To  z  pewnością  wyjaśnia  teorię  sieci  stomatologicznych.  "     "  Różowe  plastikowe  flamingi  ".     "  Firmę  sprzedającą  Hello  Kitty  ".     W   tym   samym   momencie,   oboje   wybuchnęli   śmiechem.   To   nie   było   nawet   śmieszne,   humor   nie   był   najważniejszym   celem.   Łamanie   lodu.   Powrót  do  nowego  rodzaju  normalności.  Uczenie  się,  by  ich  relacja  zaistniała   w  inny  sposób.     Kiedy   ustabilizowali   się   do   stłumionego   śmiechu,   Blay   objął   ramiona   samca   i   obdarował   go   szybkim   uściśnięciem.   I   było   miło,   że   Saxton   pochylił   się  na  krótką  chwilę,  akceptując  to,  co  było  mu  oferowane.  To  nie  było  tak,   że   Blay   myślał,   że   kiedy   usiądą   razem,   dzieląc   posiłek,   i   śmiech,   nagle   287  

wszystko  popłynie  gładko.  Nic  z  tych  rzeczy.  To  było  niewygodne,  że  Saxton   był  z  kimś  innym,  i  zupełnie  niewiarygodne,  że  on  zrobił  to  samo  -­‐  zwłaszcza   biorąc  pod  uwagę  kto  to  był.     Nie   przeskakuje   się   od   bycia   kochankami   przez   prawie   rok   do   przeskoczenia  do  relacji  kumpel  -­‐  kumpel  w  ciągu  dnia  czy  dwóch.     Mógł  jednak  zacząć  kucie  nowej  ścieżki.     I  umieścić  na  niej  jedną  stopę  za  drugą.     Saxton  zawsze  będzie  miał  miejsce  w  jego  sercu.  Relacja  którą  dzielili   była  pierwszą  jaką  miał  już  -­‐  nie  tylko  z  mężczyzną,  ale  z  kimkolwiek.  I  przeżył   w  niej  wiele  dobrych  chwil,  rzeczy  które  z  nim  dzielił,  jak  wspomnienia,  były   warte  przestrzeni  w  jego  mózgu.     "  Widziałeś  ogrody  z  tyłu?  "  zapytał  Saxton,  kiedy  podawał  mu  chleb.   Blay  urwał  kawałek,  a  następnie  przysunął  masło  na  płaskim  talerzu  w  stronę   Saxtona,  aby  wziął  część  dla  siebie.     "  Są  w  złym  stanie,  czyż  nie.  "     "  Przypomnij  mi,  żebym  nigdy  nie  próbował  wypielić  Cessny.  "     "  Ty  nie  pracujesz  w  ogrodzie.  "     "  Cóż,  jeśli  kiedykolwiek  bym  chciał  to  zrobić,  wtedy  mi  przypomnij.  "   Saxton  nalał  trochę  wina  do  swojego  kieliszka.  "  Wina?  "     "  Proszę.  "     I   tak   właśnie   upłynął   im   czas.   Przez   cały   czas   od   podania   gulaszu   do   placka   z   nadzieniem   z   brzoskwini,   który   cudownie   pojawił   się   zanim   podziękowali   Fritzowi   za   doskonałe   wyczucie   czasu.   Gdy   ostatni   kęs   został   zjedzony,   a   serwetka   użyta   po   zakończeniu,   Blay   oparł   się     na   umoszczonej   poduszkami  ławce  i  głęboko  odetchnął.     Miał  o  o  wiele  więcej,  niż  tylko  wypełniony  żołądek.     "   Cóż   "   powiedział   Saxton,   kiedy   odłożył   serwetkę   obok   swojego   deserowego   talerza     "   Mam   nadzieję,   że   w   końcu   wezmę   kąpiel   o   której   mówiłem  noce  temu.  "     Blay   otworzył   usta,   aby   powiedzieć,   że   sole   które   samiec   lubił   są   jeszcze   w   łazience.   Widział   je   w   szafie   kiedy   zabierał   swój   zapasowy   krem   do   golenia,  kiedy  zapadł  zmierzch.     Tylko   że...   nie   był   pewien   czy   powinien   o   tym   wspominać.   Co   jeśli   Saxton   pomyśli,   że   zaprasza   go,   aby   przyszedł   się   z   nim   wykąpać   w   jego   288  

apartamencie?   Czy   to   było   za   wiele,   przypominać   sobie,   że   sytuacja   uległa   zmianie  -­‐  i  dlaczego?  Co  jeśli  -­‐     "   Mam   ten   nowy   olejek   leczniczy   i   nie   mogę   się   doczekać   żeby   go   wypróbować"   Saxton   mówiąc   to   wysunął   się   w   jego   stronę   na   ławce."Wreszcie   przybył   z   zagranicy   z   dzisiejszą   pocztą.   Czekałem   na   niego   całe  wieki.  "     "  Brzmi  super.  "     "Nie  mogę  się  doczekać.  "  Saxton  założył  kurtkę  na  ramiona,  naciągając   mankiety  na  ich  miejsce,  a  następnie  pomachał  ręką,  i  odszedł  zamaszystym   krokiem  bez  jakichkolwiek  oznak  komplikacji  lub  napięcia  na  twarzy.     Co  było  pomocne,  w  rzeczywistości.     Złożył  swoją  serwetkę,  położył  obok   talerza,  i  kiedy  szybko  odsunął  się   od   stołu,   rozciągnął   swoje   ramiona   nad   głową   i   wygiął   je   do   tyłu,   a   jego   kręgosłup  zachrzęścił.     Napięcie  powróciło  do  niego,  kiedy  tylko  wszedł  do  foyer  ponownie.     Co  do  cholery  się  dzieje  z  Laylą?     Cholera,   to   nie   było   tak,   że   mógł   zadzwonić   do   Khilla.   Ten   dramat   go   nie   dotyczył,   i   nie   był   czymś   do   czego   powinien   się   przywiązywać:   Kiedy   doszło  do  tego  poczęcia,  zarówno  on  jak  i  inni  w  domu  widzieli  i  słyszeli  show   i   bez   wątpienia,   byli   równie   zmartwieni   jak   on   i   nie   posiadali   aktualnych   informacji.     Szkoda,   że   jego   napełniony   żołądek   tego   nie   kupował.   Myśl   o   utracie   młodego   Khilla   była   wystarczająca,   aby   starannie   rozważył   rozmieszczenie   toalet.  Tylko  w  przypadku,  wydania  rozkazu  ewakuacjo  ze  strony  jego  gardła.     W  końcu  znalazł  się  na  górze  na  drugim  piętrze  chodząc  wokół  salonu.   Z   tego   punktu   widokowego,   nie   było   problemu,   aby   usłyszeć   drzwi   holu,   i     wyglądało  na  to,  że  dalej  będzie  czekał  -­‐     Dwoje  drzwi  gabinetu  Ghroma  zostały  szeroko  otwarte  i  John  Matthew   opuścił  sanktuarium  Króla.     Blay   natychmiast   przeszedł   przez   salon,   gotowy,   aby   zobaczyć,   czy   może   samiec   coś   słyszał   –   ale   zatrzymał   się   kiedy   zerknął   na   wyraz   twarzy   Johna.     Głęboko   zamyślony.   Jakby   otrzymał   osobistą   wiadomość   o   niepokojącej  treści.   289  

  Blay  zawrócił,  kiedy  jego  kumpel  poszedł  w  przeciwnym  kierunku  idąc   korytarzem  rzeźb,  niewątpliwie  znikając  w  swoim  pokoju.     Wyglądał  na  to  jakby  coś  kroiło  się  także  w  życiu  innych  ludzi.     Świetnie.     Z   delikatnym   przekleństwem,   Blay   opuścił   swojego   przyjaciela   i   wznowił  swoje  własne  bezsensowne  chodzenie...  i  czekanie.     ***       Daleko  na  południu,  w  mieście  West  Point,  Sola  przygotowywała  się  do   wejścia   do   domu   Ricarda   Benloise   na   drugim   piętrze,   przez   okno   na   końcu   głównego   korytarza.   Minęły   miesiące   odkąd   ostatni   raz   była   wewnątrz,   bazowała   na   tym,   że   jej   kontakt   zajmujący   się   ochroną,   był   jeszcze   jej   przyjacielem.     Były   dwa   klucze   do   tego,   by   z   powodzeniem   włamać   się   do   każdego   domu,  budynku,  hotelu  lub  kwatery:  planowanie  i  prędkość.     Posiadała  oba  z  nich.     Zwisając   na   linach   dostała   się   na   dach,   sięgnęła   do   wewnętrznej   kieszeni   swojej   kurtki,   wyjęła   urządzenie,   i   trzymała   go   w   prawym   rogu   podwójnie   mocowanego   okna.   Zainicjowała   sygnał,   i   czekała,   wpatrując   się   w   maleńkie   czerwone   światło,   które   świeciło   na   ekranie   naprzeciwko   jej   twarzy.   Jeśli   z   jakiegoś   powodu   to   nie   zadziała,   zamierzała   dostać   się   do   środka   za   pośrednictwem   jednego   z   okien   poddasza   które   wychodziło   od   strony  podwórza  –  co  byłoby  dla  niej  niczym  wrzód  na  tyłku  -­‐     Światełko  stało  się  zielone  bez  wydawania  dźwięku,  a  ona  uśmiechnęła   się,  i  wyjęła  więcej  narzędzi.     Biorąc   przyssawkę,   pchnęła   ją   w   środek   szyby   bezpośrednio   poniżej   zatrzasku,   a   następnie   wykonała   trochę   do-­‐   Si   -­‐do   naokoło   rzeczy   za   pomocą   swojego  noża  do  szkła.  Szybko  pchnęła  ją  do  środka  i  przestrzeń  do  włożenia   w  nią  ręki  była  gotowa.     Po   delikatnym   ułożeniu   okręgu   szkła   na   orientalnej   posadzce   wewnątrz,   wsadziła   rękę   do   środka   i   przekręciła,   zwolniła   ustrojstwo   z   mosiądzu,  które  trzymało  okno  zamkniętym,  i  otworzyła  skrzydło.     Ciepłe   powietrze   rzuciło   się,   by   ją   przywitać,   jakby   dom   był   szczęśliwy-­‐   290  

z  jej  powrotu.     Przed   ruszeniem,   spojrzała   w   dół.   Spojrzała   na   dysk.   Wychyliła   się   na   zewnątrz,  aby  zobaczyć  ja  mogła  dostać  się  z  powrotem  do  ogrodów.     Czuła   się   jakby   ktoś   ją   obserwował...   nie   tak   bardzo   jak   w   trakcie   jej   jazdy   do   miasta,   ale   w   taki   sposób,   jak   wtedy   gdy   parkowała   samochód   i   zakładała   narty.   Nie   było   nikogo   wokół,   jednakże   –   nie   była   zdolna   by   to   dostrzec,  w  każdym  razie  –  mając  na  uwadze  jak  krytyczne  były  misje  w  tej   branży,  paranoja  była  stratą  czasu.     Więc  musiała  skończyć  z  tym  gównem.     Wracając   do   gry,   podciągnęła   się   do   góry   swoimi   rękami   w   rękawiczkach  i  wcisnęła  swój  tyłek  i  nogi  przez  okno.  W  tym  samym  czasie,   poluzowała   napięcie   liny,   która   pozwoliła   jej   ciału,   dostać   się   do   wnętrza   domu.  Wylądowała  bez  dźwięku,  nie  tylko  dzięki  dywanowi,  który  biegł  w  dół   długiego  korytarza  ale  też  dzięki  jej  butom  z  miękkimi  podeszwami.     Cisza   była   kolejnym   ważnym   kryterium   recenzji,   pozwalającym   na   pomyślne  wykonanie  roboty.     Zatrzymała  się  w  miejscu  na  krótką  chwilę.  Brak  dźwięków  w  domu  –   ale   tak   naprawdę   to   o   niczym   nie   świadczyło.   Była   dość   pewna,   że   alarm   Benloise'a   był   bardzo   cichy,   i   było   jasne,   że   sygnał   nie   dotrze   do   lokalnej   policji   lub   chociażby   policji   stanowej:   Lubił   załatwiać   swoje   sprawy   prywatnie.   I   Bóg   wie,   jaki   rodzaj   mięśniaków   zatrudniał,   były   tu   wystarczające  ilości  armii  aby  przejść  wokół.     Na   szczęście   jednak,   była   dobra   w   swojej   pracy,   a   Benloise'a   i   jego   zbirów   nie   będzie   w   domu   do   momentu   zanim   wstanie   słońce-­‐   żył   życiem   wampira,  mimo  wszystko.     Z   jakiegoś   powodu,   słowo   na   'w‘   sprawiło,   że   zaczęła   myśleć,   o   człowieku,   który   ukazał   się   przed   jej   samochodem,   a   następnie   magicznie   zniknął.     Szaleństwo.   To   był   jedyny   raz,   który   mogła   sobie   przypomnieć,   kiedy   ktoś  dał  jej  spokój.  W  rzeczywistości  bo  skonfrontowaniu  się  z  czymś  takim,   rozważała,   żeby   nie   wracać   do   tego   domu   ze   szkła   na   rzece   –   ale   to   było   popieprzone   uzasadnienie.   To   nie   było   tak,   że   martwiła   się,   że   mogłaby   zostać   fizycznie   skrzywdzona.   Bóg   wiedział,   że   doskonale   wiedziała   jak   się   bronić.   291  

  To  było  atrakcją.     Bardziej   niebezpieczne   niż   jakikolwiek   pistolet,   nóż   lub   pięść,   tak   daleko  dopóki  się  tym  interesowała.     Zwinnymi   krokami,   Sola   pobiegła   w   dół   dywanu,   balansując   na   ugiętych  nogach,  kierując  się  w  stronę  sypialni  wychodzącej  na  tylny  ogród.   Dom   pachniał   tak,   jak   go   pamiętała,   stare   drewno   i   polskie   meble,   i   wiedziała,  że  wystarczy  trzymać  się  lewej  krawędzi  listwy.  Po  tej  stronie  nic   nie  skrzypiało.     Kiedy   dotarła   do   głównego   apartamentu,   ciężkie   drewniane   drzwi   były   zamknięte,  wyjęła  wytrych  zanim  spróbowała  złapać  za  klamkę.  Benloise  był     patologiczny   w   stosunku   do   dwóch   rzeczy:   czystości   i   bezpieczeństwa.   Odniosła   wrażenie,   że   był   bardziej   krytyczny   w   stosunku   do   galerii   w   centrum   Caldwell   niż   tutaj   w   swoim   domu.   Wszakże   Benloise   nie   przechowywał   niczego   innego   pod   tym   dachem   niż   sztuka,   która   była   ubezpieczona   co   do   grosza,   i   przebywał   w   nim   w   ciągu   dnia,   kiedy   miał   mnóstwo  ochroniarzy  i  karabinów  wraz  z  nimi.     Właściwie,   to   był   prawdopodobny   powód   dlaczego   był   nocnym   markiem  dolnej  części  miasta.  Oznaczało  to,  że  galeria  nigdy  nie  pozostawała   bez   opieki,   był   w   niej   obecny   po   godzinach,   a   jego   uzasadniony   personel   biznesowy  przebywał  tam  w  ciągu  dnia.     Jako   włamywacz   wchodzący   przez   okna   lub   dach,   wolała,   dostawać   się   do  miejsc,  które  na  pewno  były  puste.   Pamiętając   o   tej   uwadze,   rozpracowała   blokadę   w   drzwiach,   pozwalając   jej   wyskoczyć,   i   wślizgnęła   się   do   środka.   Kiedy   wzięła   głęboki   oddech,   powietrze  pachniało  dymem  tytoniowym  i  ostrą  wodą  kolońską  Benloise'a.     To   połączenie   przysunęło   jej   na   myśl   z   jakiegoś   powodu,   czarno  -­‐   białe   filmy  Clarka  Gable'a.     Z   opuszczonymi   zasłonami   bez   włączonego   światła,   był   czarny   jak   smoła,   ale   zabrała   wcześniej   fotografie   tego   pokoju,   kiedy   była   tu   na   imprezie,   a   Benloise   nie   był   typem   człowieka,   który   zmieniał   ustawienie   rzeczy  wokół  siebie.     Cholera,   za   każdym   razem   gdy   nowy   eksponat   został   umieszczony   w   galerii,  mogła  praktycznie  poczuć  jak  coś  wiło  się  pod  jej  skórą.     Strach  przed  zmianami  był  słabością,  jak  zawsze  mówiła  jej  babcia.   292  

  Sprawiając,  że  rzeczy  stały  się  dla  niej  łatwiejsze.     Zwalniając,   podeszła   dziesięć   kroków   do   przodu,   do   tego   co   znajdowało   się   w   środku   pokoju.   Łóżko   będzie   po   lewej   stronie   na   długiej   ścianie,    podobnie  jak  sklepione  przejście  do  łazienki  i  drzwi  prowadzące  do   garderoby.   Przed   nią   były   długie   okna   wychodzące   na   ogrody.   Po   prawej   powinna   być   komoda   z   szufladami,   biurko,   trochę   krzeseł   i   kominek,   który   nigdy   nie   został   użyty,   ponieważ   Benloise   nienawidził   zapachu   palonego   drewna.     Panel   alarmowy   był   położony   między   wejściem   do   łazienki,   a   ozdobnym   wezgłowiem   łóżka,   obok   lampy,   która   znajdowała   się   trzy   stopy   od  stolika.     Sola   obróciła   się   w   miejscu.   Przejść   do   przodu   trzy   kroki.   Wyczuć   stopami  łóżko  -­‐  znalezione.     Ominąć  łukiem,  jeden,  dwa,  trzy.  Do  przodu  i  w  dół  od  boku  materaca   typu  king  -­‐  size.  Wycofać  się  o  krok  by  ominąć  stolik  i  lampę.     Sola  wyciągnęła  lewą  rękę...     I  znalazła  panel  bezpieczeństwa,  tam  gdzie  być  powinien.     Zrzuciła   osłonę,   użyła   latarki   trzymanej   w   zębach   do   oświetlenia   zespołu  obwodów  elektrycznych.     Wyciągając   inne   zabrane   urządzenie   ze   swojego   plecaka,   zaczepiając   przewody   o   przewody,   przechwytując   sygnały   z   pomocą   miniaturowego   laptopa  i  programu  jej  przyjaciela,  który  sam  go  stworzył,  zapętlając  system   alarmowy  tak,  że  jak  długo  router  był  w  jego  zasięgu,  detektory  ruchu  nic  nie   mogły  zarejestrować.  Tak  długo  jak  płyta  główna  działała,  nic  nie  mogło  pójść   źle.     Pozostawiając   laptopa   utrzymującego   połączenie,   wyszła   z   pokoju,   uderzyła  do  holu,  i  klatką  schodową  dostała  się  w  dół  na  pierwsze  piętro.     Miejsce   było   udekorowane   w   każdym   calu   jego   życiem,   nieustannie   gotowe  na  sesję  zdjęciową  do  magazynu  -­‐  oczywiście  Benloise  chronił  swoją   prywatność  zbyt  daleko,  aby  dać    sfotografować  swoje  pokoje  do  publicznej   konsumpcji.   Szybko   przebierając   nogami,   weszła   przez   główne   drzwi   prowadzące  do  holu,  z  salonem  po  lewej  i  weszła  do  jego  gabinetu.     Chodząc  wokół  w  półmroku,  wolałaby  nie  mieć  na  sobie  swojej  biało-­‐ szarej  kurtki  moro  i  zimowych  spodni  –  robiła  by  to  w  swoim  czarnym  body,   293  

co  byłoby  banalne,  niemniej  jednak  praktyczne.     Nie  było  na  to  czasu,  i  bardziej  martwiła  się  żeby  nie  było  jej  widać  na   zewnątrz  w  zimowym  krajobrazie,  niż  tutaj  w  tym  pustym  domu.     Prywatny   obszar   roboczy   Benloise   było,   jak   wszystko   inne   pod   tym   dachem,   bardziej   stanowiące   część   scenerii   niż   funkcjonalne.   W   rzeczywistości   nie   używał   wielkiego   biurka,   nie   siadał   na   mini   tronie,   i   nie   czytał  żadnej  z  oprawionych  w  skórę  książek  znajdujących  się  na  półkach.     Odbywał  jednak  spacer  przez  tą  przestrzeń.  Raz  dziennie.     W  chwili  szczerości,  kiedyś  powiedział  jej,  że  zanim  wyjdzie  każdej  nocy   przechadza   się   przez   swój   dom   spoglądając   na   wszystkie   rzeczy,   przypominając  sobie  piękno  jego  kolekcji  i  jego  domu.     W  wyniku  tego  wglądu,  i  kilku  innych  rzeczy,  Sola  długo  szacowała  czy   ten  dorosły  mężczyzna  nie  dorastał  w  biedzie.  Dla  niektórych,  którzy  mówili   w   języku   hiszpańskim   lub   portugalskim,   jego   akcent   skrywał   jego   pochodzenie   z   niższej   klasy.   Według   innych,   bogaci   ludzie   nie   doceniają   takich   rzeczy   jaki   on   to   robił.   Nie   były   rzadkością   dla   ludzi   bogatych   i   oznaczało  to,  że  te  sprawy  odchodziły  w  niepamięć.     Sejf   był   ukryty   pomiędzy   biurkiem   w   części   biblioteczki,   która   została   wyposażona   w   przełącznik,   znajdujący   się   w   dolnej   szufladzie   po   prawej   stronie.     Odkryła   to   dzięki   małej   ukrytej   kamerze,   którą   umieściła   w   odległym   miejscu  wychodzącym  na  tę  stronę.     Po   wciśnięciu   przycisku,   wycięty   trzy   na   cztery   stopy   wysoki   regał   wysunął   się   do   przodu,   a   następnie   przesunął   w   bok.   I   oto   tam   była:   mała   skrzynka  ze  stali,  to  wszystko  co  ujrzała.     Ale   znów,   gdy   próbowałeś   się   włamać   do   więcej   niż   stu   takich     cholernych   rzeczy,   musiałeś   blisko   zapoznać   się   z   ich   parametrami.   A   ona   zatwierdziła  jego  wybór.  Jeśli  sama  miałaby  mieć  sejf,  to  byłby  jeden  z  tych   który  by  posiadała  –  i  tak,  był  przykręcony  do  podłogi.     Palnik   który   wyjęła   z   plecaka   był   mały,   ale   potężny   i   kiedy   zapaliła   końcówkę,   płomień   dmuchnął   z   nieprzerwanym   sykiem   i   biało   -­‐   niebieskim   blaskiem.     To  zajmie  trochę  czasu.     Dym   z   płonącego   metalu   drażnił   oczy,   nos   i   gardło,   ale   trzymała   dłoń   294  

pewnie   kiedy   robiła   kwadrat   wysoki   na   stopę   i   dwie   stopy   poprzez   przedni   panel.   Niektóre   sejfy   można   było   otworzyć   poprzez   wysadzenie   drzwi,   ale   jedynym  sposobem  aby  otworzyć  jeden  z  tych,  był  staromodny  sposób.     Trwało  to  wieki.     Dostała  się  jednak  do  środka.     Umieszczając  z  boku  ciężkie  drzwiczki,  obniżyła  koniec  swojej  latarki  i   pochyliła  się  ponownie.     Otwarte   półki   zawierały   biżuterię,   zapas   certyfikatów,   a   niektóre   błyszczące  złote  zegarki  zostawił  w  zasięgu  ręki.  Był  pistolet,  który  mogła  się   założyć,  był  naładowany.  Żadnych  pieniędzy.     Ale   znowu,   wokół   Benloise'a,   było   wszędzie   tak   wiele   gotówki,   że   to   miało   sens,   że   nie   przejmował   się   umieszczaniem   się   tego   typu   rzeczy   w   sejfie.     Cholera.  Nie  było  tu  nic  wartego  tylko  pięć  tysięcy  dolarów.     Po  tym  wszystkim,  po  całej  tej  pracy,  czuła  się  winna.     Z  przekleństwem,  usiadła  na  piętach.  W  rzeczywistości,  nie  było  nic  w   tym   cholernym   sejfie   wartego   poniżej   dwudziestu   pięciu   tysięcy   dolarów.   I   nie   mogła   zabrać   połowy   paska   od   zegarka   -­‐   bo   jak   do   cholery   ona   to   spienięży?   Jedna  minuta  minęła.     Druga.     Pieprzyć   to,   pomyślała,   i   pochyliła   się   nad   panelem,   który   wycięła,   wsadziła  z  powrotem  wszystko  na  swoje  miejsce  i  zsunęła  wszystkie  regały  z   powrotem.   Stając   rozejrzała   się   po   pokoju   przy   pomocy   latarki.   Wszystkie   książki,  należały  do  edycji  kolekcjonerskich,  antyków  z  pierwszej  ręki.  Sztuka   na  ścianach  i  tablicach  nie  była  super  kosztowna,  ale  trudno  coś  spienięrzyć   bez  zejścia  do  podziemia...  z  którymi  ludzie  Benloise  byli  ściśle  połączeni.     Przecież  nie  odejdzie  bez  swoich  pieniędzy,  do  cholery  -­‐     Nagle  uśmiechnęła  się  do  siebie,  rozwiązanie  stało  się  jasne.     Przez  wiele  eonów  w  trakcie  ludzkiej  cywilizacji,  handel  istniał  i  kwitł  w   postaci  systemu  barter.  Co  należało  by  tu  podkreślić,  jedna  osoba  zajmowała   się  obrotem  towarów  lub  usług  tego  typu.     Ze   wszystkich   pracy   jakie   wykonała,   nigdy   wcześniej   nie   zsumowała   kosztów  dodatkowych,  które  były  następstwem  jej  celów:  nowe  sejfy,  nowe   295  

systemy   zabezpieczeń,   więcej   protokołów   bezpieczeństwa.   Mogła   pozostawić   to,   bo   było   za   drogie   -­‐     jednakże,   nie   tak   bardzo   jak   zazwyczaj   jej   się   wydawało.   I   ona   wtedy   pomyślała   o   tym,   że   te   dodatkowe   koszty   miały   być   związane   ze   szkodami   Benloise'a   -­‐   rodzaj   pieniężnych   zniszczeń   z   tego   rodzaju,  za  które  by  ją  ścigał.     Teraz  jednak,  były  najważniejszą  rzeczą.     W  drodze  powrotnej  na  schody,  spojrzała  na  możliwości  dostępne  dla   niej...   a   na   koniec,   podeszła   do   rzeźby   Degas'a   małej   baleriny,   która   była   umieszczona   z   boku   w   niszy.   Zrobiony   z   brązu   wizerunek   młodej   dziewczyny,   był  rzeczą  która  spodobałaby  się  jej  babci,  i  może  to  dlatego,  wszelka  sztuka   w  tym  domu,  nic  dla  niej  nie  znaczyła.     Światło,   które   było   zamontowane   wysoko   nad   posągiem   na   suficie,   było   wyłączone,   mimo   to   dzieło   domagało   się   blasku.   Sola   szczególnie   uwielbiała   spódniczki   baletnicy,   jej   delikatny   rodzaj   sztywnej   tiulowej   ekspozycji  wytyczonej  za  pomocą  siatki  budowlanej  sprawiała,  że  wydawała   się  podatna  na  odkształcenia.   Sola     przytuliła   się   do   podstawy   posągu,   objęła   go   i   użyła   wszystkich   sił   do  obrócenia  jej  pozycji  nie  więcej  niż  o  dwa  cale.   Potem   pobiegła   po   schodach,   odpięła   swój   router   i   laptopa   z   centrali   alarmowej   w   głównej   sypialni,   z   powrotem   zamknęła   drzwi,   i   udała   się   do   okna,  w  którym  wycięła  otwór.     Była   z   powrotem   na   nartach   i   ślizgała   się   przez   śnieg,   nie   więcej   niż   cztery  minuty  później.     Pomimo   faktu,   że   nie   miała   nic   w   kieszeniach,   uśmiechała   się   kiedy   opuszczała  nieruchomość.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1    

296  

TRZYDZIEŚCI-OSIEM   Kiedy   w   końcu   Mercedes   się   zatrzymał   przed   frontowym   wejściem   rezydencji   Bractwa,   Khill   wysiadł   pierwszy   i   podszedł   do   drzwi   od   strony     Layli.  Gdy  je  otworzył,  podniosła  głowę  i  ich  spojrzenia  się  spotkały.   Wiedział,  że  nigdy  nie  zapomni  jak  wyglądała  jej  twarz.  Skóra  biała  jak   papier,  naciągnięta  na  piękną  strukturę  kości,  wydawała  się  tak  cienka.  Oczy   zapadły  się  w  czaszce.  Usta  były  płaskie  i  cienkie.   Od   razu   pomyślał,   że   tak   samo   będzie   wyglądać   gdy   umrze,   jednak   jeszcze  wiele  dziesięcioleci  lub  wieków  przed  nią,  zanim  to  się  stanie.   "  Zamierzam  cię  przenieść,  "  powiedział,  pochylając  się  i  podnosząc  ją.   Brak  jej  protestu,  powiedział  mu  dokładnie,  jak  mało  z  niej  zostało.   Kiedy   drzwi   do   przedsionka   zostały   otwarte   przez   Fritza,   jakby   lokaj   czekał   na   ich   przybycie,   Khill   żałował   wszystkiego:   że   miał   krótką   rozrywkę   podczas   jej   chcączki.   Nadzieję,   którą   stracił.   Ból   fizyczny   jaki   ją   dręczył.   Emocjonalne  cierpienia  przez  które  przechodzili  oboje.   Ty  jej  to  zrobiłeś.   W   momencie,   kiedy   ją   obsługiwał,   koncentrował   się   tylko   na   pozytywnych  wynikach,  był  tak  pewny.   Teraz,   z   dalszej   perspektywy,   gdy   jego   shitkickersy   osiadły   na   stałym   cuchnącym  gruncie  rzeczywistości?  Nie  było  warto.   Nawet  zamiana  tego,  na  zdrowe  młode,  nie  byłaby  tego  warta.   Najgorsze  z  tego  wszystkiego  to  oglądać  jej  cierpienie.   Gdy   przywiózł   ją   do   domu,   modlił   się,   żeby   nie   było   zbyt   dużej   widowni.  Po  prostu  chciał  jej  czegoś  oszczędzić,  czegokolwiek,  nawet  jeśli  to   było  po  prostu  smutne  paradowanie  przed  ludźmi,  zmartwionymi  twarzami.   Nikogo  nie  było  w  pobliżu.   Khill   pędził   schodami   po   dwa   na   raz,   a   gdy   doszedł   do   drugiego   piętra,   zobaczył  szeroko  otwarte  podwójne  drzwi  gabinetu  Ghroma  i  przeklął.   Król  był  ślepy.   Gdy  George  wyszedł  i  głośno  go  witał,  Khill  właśnie  ruszył,  i  wystrzelił   do  sypialni  Layli.  Kopniakiem  otworzył  drzwi,  okazało  się,  że  był  tu  Psaniec  i  

297  

posprzątał,   łóżko   pościelone,   prześcieradła   niewątpliwie   zmienione,   świeży   bukiet  kwiatów  ustawiony  na  biurku.   Wyglądało,   jakby   nie   był   jedynym,   który   chciał   pomóc   w   jakikolwiek   sposób  mógł.   "  Czy  chcesz  się  przebrać?  "  Zapytał,  gdy  kopnął  i  zamknął  drzwi.   "Chcę  pod  prysznic  "   "  Więc  chodźmy.  "   "   -­‐   tylko,   że   się   boję.   Nie...   chcę   tego   widzieć,   jeśli   wiesz,   co   mam   na   myśli.  "   Położył  ją  i  usiadł  na  łóżku  obok  niej.  Kładąc  rękę  na  jej  nodze,  potarł   jej  kolano  kciukiem,  tam  i  z  powrotem.   "  Tak  mi  przykro  ",  powiedziała  z  grubsza.   "  Kurwa    -­‐  nie,  nie  rób  tego.  Nigdy  nawet  tak  nie  myśl,  ani  tak  nie  mów,   jasne?  To  nie  jest  twoja  wina.  "   "  A  czyja  jest?  "   "  Nie  o  to  chodzi.  "   Cholera,   nie   mógł   uwierzyć,   że   poronienie   ma   trwać   przez   kolejny   tydzień  lub  coś  koło  tego.  Jak  to  było  możliwe  –   Twarz  Layli  wykrzywił  grymas,  powiedziała  mu,  że  to  skurcz  uderzył  ją   znowu.  Rozglądając  się  wokół,  spodziewał  się  Dr  Jane,  ale  odkrył,  że  był  sam.   Co  potwierdziło  mu,  bardziej  niż  cokolwiek  innego,  że  nie  było  już  nic   do  zrobienia.   Khill  zwiesił  głowę  i  trzymał  ją  za  rękę.   Ich  początek.   Ich  koniec.   "Myślę,   że   chcę   iść   spać,   "   powiedziała   Layla,   ściskając   jego   dłoń.                       "  Wyglądasz,  jakbyś  też  tego  potrzebował.  "   Spojrzał  na  szezlong  nieopodal.   "  Nie  musisz  zostawać  ze  mną,  "  mruknęła  Layla.   "  Gdzie  indziej  myślisz,  że  miałbym  być?  "   Szybki   mentalny   obraz   Blaya   trzymającego   szeroko   rozpostarte   ramiona  przemknął  mu  przez  głowę.  Zajebiście.   Nie  dotykaj  mnie  tak.   Khill  wyrzucił  obraz  z  głowy.  "  Będę  spał  tam.  "   298  

"  Nie  możesz  zostać  tu  przez  siedem  nocy.  "   "  Powiem  to  jeszcze  raz.  Gdzie  indziej  miałbym  być-­‐  "   "   Khill.   "   Jej   głos   był   ostry.   "   Masz   tam   pracę.   I   słyszałeś   Aghresa.   To   będzie   po   prostu   trwać   tak   długo,   aż   się   skończy,   i   prawdopodobnie   jakiś   czas.  Nie  jestem  w  żadnym  niebezpieczeństwie  wykrwawienia,  oraz  szczerze   mówiąc,  czuję  się  tak,  jakbym  musiała  być  silna  przy  tobie,  i  nie  mam  na  to   energii.   Proszę   przychodź   i   sprawdzaj   co   u   mnie.   Ale   oszaleję,   jeśli   zamieszkasz  tutaj,  dopóki  to  wszystko  się  nie  skończy.  "   Cicha  rozpacz.   To  wszystko  usłyszał  Khill,  gdy  siedział  na  skraju  łóżka,  trzymając  rękę   Layli.   Wstał,   by   opuścić   ją   wkrótce.   Miała   rację,   oczywiście.   Musiała   odpocząć   jak   mogła   najbardziej,   i   naprawdę,   oprócz   patrzenia   na   nią,   przez   co  czuła  się  jak  dziwadło,  nie  było  tam  nic  więcej  do  zrobienia.   "  Nigdy  nie  jestem  daleko.  "   "   Wiem.   "   Podniosła   jego   pięść   do   ust,   a   on   był   wstrząśnięty,   jak   zimne   były  jej  usta.  "  Byłeś...  więcej  niż  mogłabym  prosić.  "   "  Nah.  Nie  zrobiłem  nic,  takiego  -­‐  "   "  Zrobiłeś  to,  co  jest  słuszne  i  właściwe.  Zawsze.  "   To  była  kwestia  opinii.  "  Słuchaj,  mam  telefon  ze  sobą.  Wrócę  za  kilka   godzin   tylko   spojrzeć   na   ciebie.   Jeśli   będziesz   spała,   nie   będę   ci   przeszkadzać."   "  Dziękuję.  "   Khill   kiwnął   głową   i   stanął   po   stronie   drzwi.   Słyszał   kiedyś,   że   nie   można   pokazywać   pleców   Wybrance,   i   doszedł   do   wniosku,   że   protokół   nigdy  nie  zaszkodzi.   Zamykając  za  sobą  drzwi,  oparł  się  plecami  o  nie.  Jedyną  osobą,  którą   chciałby   zobaczyć   w   tej   chwili,   to   jedyny   facet   w   domu,   który   nie   miał   interesu  w  –   "  Co  się  dzieje?  "   Głos  Blaya  był  takim  szokiem,  że  pomyślał  sobie  że  to  jego  wyobraźnia.       Z  wyjątkiem  tego  że  mężczyzna  wyszedł  z  drzwi  salonu  na  pierwszym  piętrze.   Jakby  czekał  tam  cały  czas.  

299  

Khill   przetarł   oczy,   a   następnie   ruszył,   jego   ciało   wyglądało   jakby   się   modlił.   "  Traci  je,  "  Khill  usłyszał  jak  powiedział  to  własnym  martwym  głosem.   Blay  mruknął  coś  w  zamian,  ale  nie  zarejestrował  tego.   Śmieszne,  poronienie  nie  wydawało  rzeczywiste  do  tej  chwili.  Dopiero   kiedy  powiedział  Blayowi.   "  Słucham?  "  powiedział  Khill,  świadomy,  że  facet  wydawał  się  czekać   na  odpowiedź.   "  Czy  jest  coś,  co  mogę  zrobić?  "   To  takie  zabawne.  Khillowi  zawsze  wydawało  się,  że  on  wyszedł  z  łona   matki   jako   dorosły.   Nigdy   tam   nie   było   dla   niego,   żadnych   bzdur   typu,   maluszku,  żadnego  kochany  -­‐  mały  -­‐chłopiec,  żadnego  przytulania,  kiedy  się   zranił,  bez  rozpieszczania  kiedy  był  przestraszony.  W  rezultacie,  czy  to  przez   charakter,   czy   sposób   wychowania,   nigdy   się   nie   cofał.   Nigdy,   by   tam   nie   wrócił.   Jeszcze  głosem  dziecka,  powiedział:    "  Powstrzymasz  to?  "   Jakby  Blay  sam  miał  moc  cudu.   A  potem...mężczyzna  zrobił.   Blay   rozszerzył   szeroko   ramiona,   oferując   jedyną   przystań   jaką   Khill   kiedykolwiek  znał.     Tłumaczenie:  Fiolka2708     ***     -­‐  Możesz  to  zatrzymać?   Ciało   Blaya   zaczęło   się   do   trząść,   po   tym,   gdy   Khill   wypowiedział   te   słowa:   w   ciągu   tych   wszystkich   lat,   widział   faceta   w   wielu   nastrojach   i   w   wielu   okolicznościach.   Ale   nigdy   takiego.   Nigdy…   tak   kompletnie,   niewypowiedzianie  zrujnowanego.     Nigdy  zagubionego  jak  dziecko.   Pomimo   potrzeby   utrzymania   się   naprawdę,   naprawdę   daleko   od   czegokolwiek   emocjonalnego,   jego   ramiona   same   się   otworzyły.   Ciało   wojownika  wydawało  się  mniejsze  i  bardziej  wątłe  niż  było  naprawdę.   300  

I  ramiona,  które  owinęły  się  wokół  pasa  Blaya  po  prostu  leżały  na  nim   jakby   nie   było   żadnej   siły   w   jego   mięśniach.   Blay   trzymał   w   ramionach   ich   obydwóch.   Oczekiwał,   że   Khill   szybko   się   wycofa.   Zazwyczaj,   ten   facet   nie   mógł   znieść  żadnego  rodzaju  intensywnego  kontaktu  poza  seksualnym  na  sekundę   i   pół.   Khill   nie   zrobił   tego.   Wyglądało   jakby   mógł   stać   w   drzwiach   salonu   wiecznie.     -­‐   Chodź   tutaj   –   powiedział   Blay,   wciągnął   samca   do   środka   i   zamknął   drzwi.  –  Tu  na  kanapę.   Khill  podążył  za  nim,  glany  szurały  o  podłoże.     Kiedy  dotarli  do  sofy,  usiedli  twarzą  w  twarz,  a  ich  kolana  dotykały  się.     Blay  spojrzał  na  niego,  dojmujący  smutek,  który  zobaczył  wzruszył  go  i   nie   mógł   powstrzymać   swojej   ręki   przed   wyciągnięciem   i   głaskaniem   tych   czarnych  włosów.   Nagle,   Khill   zwinięty   przed   nim   po   prostu   upadł,   a   ciało   zgięte   w   pół   okrążyło   kolana   Blaya.   Jakaś   część   Blaya   pomyślała,   że   było   to   pełne   niebezpieczeństw   terytorium.   Seks   to   jedno   –   i   wystarczająco   trudne   w   obsłudze,  rozpieprzyło  go  bardzo  mocno.   Ta  cicha  przestrzeń?   Była  potencjalnie  druzgocąca.   Co   było   właśnie   tym   przez   co   spieprzył   z   sypialni   dzień   wcześniej.   Różnica  dzisiaj  jednak  była  taka,  że  miał  kontrolę  nad  tym.  Khill  był  tym  który   szukał   komfortu,   a   Blay   mógł   się   wycofać   lub   dać   mu   go,   w   zależności   od   tego  co  czuł:  Spowodowane  czymś  innym  niż  otrzymywanie  -­‐  potrzebą.     Blay   dobrze   sobie   radził   w   byciu   podporą.   Było   w   tym   coś   w   rodzaju   bezpieczeństwa-­‐   pewność,   kontrola.   Nie   było   to,   to   samo   co   spadanie   w   przepaść.   Cholera,   jeśli   ktokolwiek   coś   o   tym   wiedział,   to   był   nim   on.   Bóg   jeden  wiedział,  że  spędził  tam  lata.     -­‐   Zrobiłbym   wszystko   by   to   zmienić.   -­‐     Powiedział   głaszcząc   plecy   Khilla   –  Nie  cierpię  tego,  że  musisz  przez  to  przechodzić...     Oh...  słowa  były  tak  cholernie  bezużyteczne.   Trwali  tak  przez  dłuższy  czas,  cichy  pokój  był  czymś  w  rodzaju  kokonu.   Co   jakiś   czas,   antyczny   zegar   wybijał   i   nagle   po   długim   czasie   okiennice   zaczęły  się  opuszczać,  zasłaniając  okna.       301  

-­‐   Chciałbym,   by   było   coś   co   mógłbym   zrobić   –   powiedział   Blay   kiedy   stalowe  panele  opadły  na  miejsce  z  łoskotem.   -­‐  Powinieneś  iść.   Blay  pozwolił  temu  wisieć  w  powietrzu.  Prawda  nie  była  czymś,  czym   chciał   się   podzielić:   Dzikie   konie,   nabite   pistolety,   łomy,   węże   strażackie,   deptanie  słoni  -­‐  nawet  rozkaz  od  samego  króla  nie  mógłby  go  odciągnąć.   I  była  w  nim  też  część,  która  była  zła  z  tego  powodu.  Nie  na  Khilla,  ale   na   swoje   własne   serce.   Problem   w   tym,   że   nie   można   kłócić   się   z   własną   naturą   –   i   on   się   tego   nauczył.   Kiedy   zerwali   z   Saxtonem.   Kiedy   ‘wyszedł   z   szafy’  przed  matką.  W  tym  momencie  tutaj.   Khill  jęknął,  podniósł  tułów  do  góry,  i  potarł  twarz.  Kiedy  opuścił  ręce,   jego   policzki   były   czerwone   tak   jak   i   jego   oczy,   ale   nie   dlatego,   że   płakał.   Niewątpliwie,   swój   przydział   łez   na   dekadę   wyczerpał   noc   wcześniej,   gdy   płakał  z  ulgi,  że  uratował  życie  czyjegoś  ojca.   Czy  wtedy  wiedział,  że  Layla  czuła  się  źle?   -­‐   Wiesz   co   jest   najgorsze?   –   zapytał   Khill,   brzmiąc   już   trochę  bardziej   jak  on.   -­‐  Co?  –  Bóg  jeden  wiedział,  że  było  z  czego  wybierać,   -­‐  Widziałem  młode.   Blay  poczuł  jak  włoski  na  plecach  stają  mu  dęba.   -­‐  O  czym  ty  mówisz.   -­‐  Noc  kiedy  Gwardia  Honorowa  przyszła  po  mnie  i  prawie  umarłem  –   pamiętasz?     Blay   zakasłał   lekko,   wspomnienia   były   surowe   i   żywe   jakby   to   wydarzyło  się  godzinę  temu.  A  jednak  głos  Khilla  mimo  to  był  spokojny,  jakby   odnosił  się  do  wieczoru  w  klubie  lub  coś  w  tym  stylu.   -­‐  Ach,  tak.  Pamiętam.     Zrobiłem   Ci   sztuczne   oddychanie   na   poboczu   tej   przeklętej   drogi,   pomyślał.     -­‐   Wszedłem   do   Zanikhu   –   Khill   zmarszczył   drzwi   –   Wszystko   w   porządku?   Oh,  pewnie,  wszystko  świetnie.   -­‐  Sorry.  Mów  dalej.  

302  

 -­‐  Wszedłem  tam.  Chodzi  mi  o  to…  to  co  się  słyszy  o  tym.  Biel.  –  Khill   znowu   potarł   twarz.   –   Tak   biało.   Wszędzie.   Były   tam   drzwi   i   szedłem   w   ich   stronę   –   wiedziałem,   że   jeśli   nacisnę   klamkę   i   wejdę   tam   i   nigdy   nie   będę   mógł  wyjść.  Sięgnąłem  po  nią...  i  wtedy  ją  zobaczyłem.  W  drzwiach.   -­‐Laylę.  –  Wtrącił  Blay,  czując,  jakby  jego  pierś  została  przebita  nożem.     -­‐  Moją  córkę.       Blay  nabrał  powietrza.   -­‐  Twoją...   Khill  spojrzał  na  niego.     -­‐   Była..   blondynką.   Jak   Layla.   Ale   jej   oczy   -­‐—   dotkną   twarzy   tuż   koło   swoich—   były   moje.   Przestałem   iść   przed   siebie   kiedy   ją   zobaczyłem   –   i   wówczas   nagle   byłem   z   powrotem   na   ziemi   na   poboczu   drogi.   Potem,   nie   miałem   pojęcia   o   co   w   tym   chodziło.   Ale   wtedy,   dużo   później,   Layla   miała   chcączkę  i  przyszła  do  mnie,  i  wszystko  zaczęło  układać  się  w  całość.  To  było   tak   jakby...   to   miało   się   wydarzyć.   Jakby,   wiesz,   przeznaczenie.   W   innym   wypadku   nie   spałbym   z   Laylą.   Zrobiłem   to   tylko   dlatego,   że   wiedziałem,   że   będziemy  mieć  małą  dziewczynkę.   -­‐  Jezu.   -­‐  Byłem  jednak  w  błędzie.-­‐  potarł  twarz  trzeci  raz  –  Byłem  w  totalnym   pieprzonym  błędzie  –  i  naprawdę  żałuję,  że  tak  jest.  To  jest  to,  czego  żałuję   najbardziej  na  świecie  –  w  zasadzie  to  jest  na  drugim  miejscu.   Blay  zastanawiał  się  co  do  cholery  mogło  być  gorsze  od  tego  co  facet   teraz  przeżywał.  Co  mogę  zrobić?  Zastanawiał  się  Blay.   Oczy  Khilla  czytały  z  jego  twarzy.     -­‐  Naprawdę  chcesz  żebym  odpowiedział  na  to  pytanie?   Najwidoczniej  powiedział  to  na  głos.   -­‐  Tak.  Chcę.     Khill  wyciągnął  rękę,  którą  zwykle  używał  do  obsługi  sztyletu  i  dotknął   nią  bok  szczęki  Blaya.     -­‐  Jesteś  pewny?   Atmosfera   natychmiast   się   zmieniła.   Tragedia   była   wciąż   bardzo   mocno   z   nimi   ale   potężny   seksualny   prąd   powrócił   w   mgnieniu   oka   między   jednym  a  drugim  biciem  serca.   Spojrzenie  Khilla  zaczęło  płonąć,  a  jego  powieki  opadły.     303  

-­‐  Potrzebuje…  teraz  kotwicy.  Nie  wiem  jak  jeszcze  to  wytłumaczyć.   Ciało   Blaya   odpowiedziało   natychmiast,   jego   krew   wrzała,   jego   kutas   zrobił  się  grubszy  i  rósł.   -­‐   Pozwól   mi   cię   pocałować.   –   jęknął   Khill   pochylając   się   –   Wiem,   że   nie   zasługuję  na  to,  ale  proszę…  to  jest  to  co  możesz  dla  mnie  zrobić.  Pozwól  mi   cię  poczuć…   Usta  Khilla  musnęły  jego  własne.  Wrócił  po  więcej.  Został  na  dłużej.   -­‐  Będę  błagać  o  to.  –  Więcej  pieszczot  tych  niszczycielskich  ust  –  Jeśli  to   jest  to  czego  oczekujesz.  Pieprzę  to,  będę  błagać…   Jakoś,  nie  było  to  konieczne.   Blay   pozwolił   swojej   głowie   przechylić   się   tak   by   mieć   więcej   miejsca   do  manewrowania,  ręka  Khilla  na  jego  twarzy  zarówno  łagodna  jaki  żądająca.   Następnie   było   więcej   ust-­‐na-­‐ustach,   powolnych,   uzależniających,   żądających.   -­‐  Pozwól  mi  znowu  być  w  tobie,  znowu…       Tłumaczenie:  Nuffanilia    

304  

TRZYDZIEŚCI-DZIEWIĘĆ   Assail   przybył   do   domu   jakieś   pół   godziny   przed   świtem.   Parkując   Range  Rovera  czekał,  aż  drzwi  opadną.     Zawsze  uważał  się  za  człowieka  o  wysokiej  kulturze  intelektualnej  –  ale   nie   w   znaczeniu   tego   słowa,   które   rozumiała   Glymeria,   gdzie   siadał   ktoś   wysoko   urodzony   z   dużym   mniemaniem   o   sobie   i   perorował   o   literaturze,   filozofii  i  sprawach  duchowych.     To   było   więcej   niż   mniej   w   życiu,   w   którym   nie   mógł   zastosować   swojego  toku  myślenia  w  zrozumieniu  całości.   Co,  u  diabła,  robiła  ta  kobieta  przy  braciach  Benloise?   Oczywiście   była   profesjonalistką   wyposażoną   w   odpowiedni   sprzęt   i   wiedzę   jak   z   niego   korzystać   oraz   praktykę   w   szpiegowaniu.   Podejrzewał   również,  że  miała  plany  tego  domu,  albo  była  tam  wcześniej.  Tak  skuteczna.   Tak  pewna  siebie.  A  on  kwalifikował  się  aby  ją  osądzić:  podążał  za  nią  przez   cały  czas  kiedy  była  wewnątrz,  wniknął  jak  duch  przez  okno,  które  otworzyła,   trzymając  się  cienia.     Tropił  ją  od  tyłu.               Ale   nie   rozumiał   tego.   Jaki   złodziej   włamałby   się   z   trudnościami   do   zabezpieczonego   domu,   znalazł   sejf,   otworzył   go   palnikiem   i   odkrywając   mnóstwo  kosztowności  do  wzięcia  …  niczego  nie  zabrał?   Ponieważ  widział  wszystko  do  czego  miała  dostęp,  wkrótce  po  tym  jak   przerwała   badanie,   utrzymywał   się   na   uboczu,   opuszczając   to   miejsce   aż   skończyła,  potem  użył  swojej  latarki  kieszonkowej  aby  zajrzeć  do  sejfu.     Tylko  po  to,  żeby  znaleźć  cokolwiek,  co  ona  mogła  zostawić.   Kiedy   wyszedł   z   domu,   unikając   jakichkolwiek   plam   światła,   zobaczył   jak   przystanęła   na   moment   w   głównym   holu,   ręce   na   biodrach,   głowa   obróciła   się   powoli,   jak   gdyby   rozważała   jakieś   opcje.   Następnie   podeszła   do   czegoś,  co  musiało  być  Degasem  …  potem  obróciła  posąg  tylko  o  cal  w  lewo.   To  nie  miało  sensu.     Było   bardzo   możliwe,   że   ona   włamała   się   do   sejfu   szukając   czegoś   specjalnego,   czego   w   rzeczywistości   tam   nie   było.   Pierścionka,   świecidełka,  

305  

naszyjnika.   Chipa     komputerowego,   SanDiska,   dokumentu   w   rodzaju   testamentu   lub   polisy   ubezpieczeniowej.   Ale   zwłoka   w   holu   nie   była   charakterystyczna  dla  jej  poprzedniej  skwapliwości…    i  wtedy  ona  przesunęła   posąg?     Jedynym  wytłumaczeniem  było  to,  że  miało  to  być  celowe  naruszenie   prywatności  Benloise.   Problem   w   tym,   że   jeżeli   miało   dojść   do   zemsty   na   przedmiotach   martwych,   było   bardzo   trudno   znaleźć   jakiś   sens   w   jej   działaniach.   Przewrócić   posąg,   to   co   innego.   Zabrać   tę   przeklętą   rzecz.   Wymalować   farbą   w   spreju   sprośności.   Rozwalić   posąg   łomem.   Ale   minimalnie   przesunąć,   tak   że  prawie  było  to  niewidoczne?     Jedyny  wniosek,  że  była  to  swego  rodzaju  wiadomość.  I  wcale  mu  się   to  nie  podobało.     To  sugerowało,  że  mogła  znać  Benloise  osobiście.     Assail  otworzył  drzwi  od  strony  kierowcy.   „Och,  Boże”,  syknął,  cofając  się.       „Zastanawialiśmy  się  jak  długo  zamierzałeś  tam  zostać?”     Gdy   ironiczny   głos   wybrzmiewał,   Assail   wysiadł   i   rozejrzał   się   po   pięciomiejscowym   garażu   ze   wstrętem.   Smród   mieścił   się   gdzieś   pomiędzy   trzydniowymi  zwłokami  z  wypadku  na  drodze,  zepsutym  majonezem  i  tanimi   perfumami  cuchnącymi  denaturatem.     „Czy   to   jest   to,   co   myślę?”,   spytał   kuzynów   stojących   w   drzwiach   siłowni.     Dzięki   Pani   Kronik   oni   wyszli   na   zewnątrz   i   zamknęli   drzwi   do   domu,   inaczej  ohydny  smród  zalałby  wnętrze.     „To  twoi  dilerzy  narkotykowi.  W  każdym  razie,  duża  ich  część.”     Co.  Do.  Diabła.     Długie   kroki   Assaila   w   kierunku   Ehrica,   przywiodły   go   w   odległy   kąt,   gdzie   leżały   trzy   ciemne,   zielone   plastikowe   torby,   rzucone   na   stertę   bez   troski.  Kucając,  rozluźnił  żółtą  taśmę  zawiązaną  na  jednym  z  nich,  energicznie   szarpnął  i  ….   Napotkał  niewidzące  oczy  ludzkiego  samca,  którego  rozpoznawał.     Nadal  ożywiona  głowa  była  czysto  odcięta  od  kręgosłupa  około  trzech   cali   od   podbródka   i   tak   ułożona,   że   mogła   wyglądać   luzacko   w   trumnie.   306  

Ciemne   włosy   i   rumiana   skóra   wyraźnie   naznaczona   czarną,   błyszczącą   krwią   i  zapach  –  jeżeli  był  paskudny  z  samochodu,  teraz  z  bliska  wyciskał  łzy  z  oczu  i   zaciskał  gardło  w  proteście.     Nie,  żeby  się  tym  przejmował.     Otworzył   kolejne   dwie   torby   i   używając   kawałka   solidnego   plastiku   przeturlał  dwie  pozostałe  głowy  do  takiej  samej  pozycji  jak  pierwsza.     Wówczas   rozsiadł   się   i   zapatrzył   na   wszystkie   trzy,   na   usta,   które   otwarte  bezsilnie  domagały  się  powietrza.     „Powiedz  mi,  co  się  zdarzyło”  powiedział  ciemnym  głosem.     „Przyszliśmy  na  umówione  miejsce  spotkania.”   „Lodowisko,  park  nadbrzeżny  czy  pod  mostem.”   „Most.  Przybyliśmy.”  Ehric  skinął  w  stronę  bliźniaka,  który  stał  milcząc   obok   niego.   „Punktualnie   z   towarem.   Cała   trójka   pokazała   się   jakieś   pięć   minut  później.”     „Jako  reduktorzy.”     „Mieli  pieniądze.  Byli  gotowić  dokonać  transakcji.”     Assail  rzucił  głową  dookoła.  „Oni  nie  przyszli,  żeby  cię  zaatakować?”   „Nie,   ale   zorientowaliśmy   się   jak   już   było   za   późno.”   Ehric   wzruszył   ramionami.   „Oni   byli   zabójcami,   którzy   przyszli   nie   wiadomo   skąd.   Nie   wiedzieliśmy   ilu   ich   tam   było   i   nie   daliśmy   jakichkolwiek   szans.   Tak   było,   dopóki  nie  obszukaliśmy  ciał  i  nie  znaleźliśmy  odpowiednich  kwot  pieniędzy,   zrozumieliśmy,  że  przyszli  tylko  dobić  targu.”     Reduktorzy  w  interesie?  To  było  coś  nowego.  „Zadźgałeś  ciała?”   „Wzięliśmy  głowy  i  ukryliśmy  to  co  zostało.  Pieniądze  były  w  plecaku,   tego  po  lewej  i  naturalnie  gotówkę  przynieśliśmy  do  domu.”   „Telefony?”     „Mamy  je.”     Assail   zaczął   wysuwać   cygaro,   ale   nie   chciał   zmarnować   sobie   smaku.   Zamykając   torby,   podniósł   się   z   dala   od   tej   masakry.   „Jesteś   pewny,   że   oni   nie  byli  agresywni?”     „Oni  byli  za  kiepsko  uzbrojeni,  aby  móc  się  obronić.”   „Dlaczego  przynieśli  pieniądze?”   „Mogli  handlować  gdzie  indziej.”   „Jak  mówiłem,  mieli  odpowiednią  ilość  pieniędzy  i  ani  centa  więcej.”   307  

Nagle   Assail   skinął   na   nich,   żeby   wejść   do   domu   i   och,   ulga   przyszła   wraz   z   czystym   powietrzem.   Z   ekranami   nasuwającymi   się   na   szkło   wraz   z   nadchodzącym   świtem,   podszedł   do   barku   z   winami,   wziął   półtoralitrową   butelkę  Bouchard  Père  et  Fils,  Montrachet,  2006  i  odkorkował.     „Przyłączycie  się?”   „Ależ  oczywiście.”   Usiadł  przy  kuchennym  stole  z  trzema  kieliszkami  i  butelką.  Nalewając   całej  trójce,  dzielił  się  chardonnay  ze  swoimi  dwoma  współpracownikami.     Nie   zaproponował   kuzynom   żadnego   ze   swoich   kubańczyków.   Zbyt   cenne.     Na   szczęście   pojawiły   się   papierosy,   tak   więc   usiedli   razem,   paląc   i   biorąc  działkę  ‘wiecznej  szczęśliwości’  z  krawędzi  stołu  do  Baccarata.     „Żadnej   agresji   u   tych   zabójców”   wyszeptał   opierając   głowę   z   powrotem   i   wydychając   dym   w   górę,   błękitny   dym   unosił   się   wokół   jego   głowy.     „I  dokładna  kwota.”     Po   długiej   chwili   jego   oczy   powróciły   do   poprzedniego   poziomu.   „Czy   to  możliwe,  że  Korporacja  Reduktorów  szuka  wejścia  do  mojego  interesu?”     ***     Xcor  siedział  samotnie  w  świetle  świec.   Magazyn  był    cichy,  jego  żołnierze  wrócili  już  do  domu,  żadnych  ludzi  i   Cieni   albo   jakiegokolwiek   chodzenia   na   górze.   Powietrze   było   zimne,   tak   samo   jak   beton   pod   jego   stopami.   Ciemność   była   wszędzie,   z   wyjątkiem   powierzchni  złocistej  iluminacji,  przy  której  najdalszej  krawędzi  siedział.     Jakaś  myśl  z  tyłu  głowy  wskazywała,  że  jest  niebezpiecznie  blisko  świtu.   Było  coś  jeszcze,  coś  o  czym  powinien  pamiętać.   Ale   nie   było     żadnej   szansy,   aby   to   się   przedostało   przez   jego   otumanienie.     Z   oczami   skupionymi   na   pojedynczym   płomieniu   przed   nim,   rozpamiętywał  tamtą  noc  raz  za  razem.     Powiedzieć,   że   znalazł   siedzibę   Bractwa   może   było   tylko   częścią   prawdy,   ale   nie   całkiem   błędnym   przekonaniem.   Podążał   za   Mercedesem   308  

poza   granice   miasta,   mila   za   milą,   bez   konkretnego   planu   co   mógłby   lub   powinien  zrobić  gdy  się  zatrzymają  …  kiedy  z  daleka  od  wszystkiego,  sygnał   jego  krwi  w  ciele  Wybranki,  nie  tyle  zanikł,  ale  został  gwałtownie  odbity  jak   rzucona  o  ścianę  piłka,  zmienił  trajektorię.     Zmieszany,   kręcił   się   wkoło,   dematerializując   się   tu   i   tam,   w   górę   i   z   powrotem  –  gdy  nagle,  przeszyło  go  dziwne  uczucie  strachu,  jakby  jego  skóra   była  anteną  odbierającą  sygnał  o  nadciągającym  niebezpieczeństwie.  Cofając   się,  odnalazł  się  u  podnóża  góry,  której  kontury  były  zamazane  i  niewyraźne     nawet  w  jasnym,  czystym  świetle  księżyca.     To  musiało  być  tu,  gdzie  mieszkali.     Może  w  górze  na  szczycie.  Może  daleko  w  dole.     Nie   było   innego   wytłumaczenia   –   po   tym   wszystkim,   Bractwo   żyło   z   królem  chroniąc  go  …  tak,  niewątpliwie,  oni  podjęliby  środki  bezpieczeństwa,   takie   jak   nikt   inny,   dysponowali   także   technologią   jak   również   zabezpieczeniami  mistycznymi,  nieosiągalnymi  w  żadnym  innym  wypadku.     Jak   szalony   krążył   w   pobliżu,   chodząc   dookoła   podstawy   góry   wiele   razy,   niczego   nie   wyczuwając   oprócz   załamania   fali   jej   sygnału   i   tego   dziwnego   uczucia   strachu.   Ostateczny   wniosek   był   taki,   że   ona   przebywała   gdzieś   na   tej   ogromnej   powierzchni;   on   wyczułby   jej   podróżowanie,   gdyby   wyszła  po  drugiej  stronie  i  było  rozsądne  przypuszczać,  że  gdyby  przeniosła   się  do  swojej  świątyni,  na  jakiejś  innej  płaszczyźnie  egzystencji,  albo  los  nie   pozwolił  umrzeć,  wyraźnie  pobrzmiewające  echo  jego  sygnału  zanikłoby.     Jego  Wybranka  gdzieś  tam  była.     Powracając  z  powrotem  do  magazynu,  do  teraźniejszości,  w  której  był   obecnie,  Xcor  pocierał  wolno  dłońmi,  tam  i  z  powrotem,  szorstki  odgłos  niósł   się  w  ciszy.  Po  lewej  stronie,  na  skraju  światła,  leżało  jego  uzbrojenie  –  każda   sztuka   osobno,   sztylety,   pistolety   i   jego   ukochana   kosa,   ułożona   ostrożnie   obok   sterty   brudnych,   wierzchnich   ubrań,   które   zdjął   jak   tylko   wybrał   to   szczególne  miejsce  na  podłodze.     Skupił   się   na   kosie,   czekając   aż   do   niego   przemówi:   często   tak   robiła,   jej   krwiożercza   natura   krok   w   krok   z   agresją,   która   płynęła   w   jego   żyłach,   definiowała  jego    myśli  i  motywowała  do  działania.     Czekał,   aż   ona   nakaże   mu   zaatakować   Bractwo   w   ich   siedzibie.   Gdzie   były  ich  kobiety.  Gdzie  spały  ich  młode.       309  

Cisza  wzbudzała  niepokój.     Faktycznie,   jego   przybycie   do   Nowego   Świata   było   oparte   na   pragnieniu  zyskania  władzy,  największą,  najbardziej  zuchwałą    siłą  napędową   było   obalenie   tronu   –   tak,   naturalnie   to   był   kurs,   który   on   obrał.   I   robił   postępy.  Próba  zamachu  jesienią,  która  bez  wątpienia  zasiała  w  ich  głowach   sentencję   śmierci,   była   taktycznym   posunięciem,   które   prawie   zakończyło   wojnę   zanim   ta   się   naprawdę   zaczęła.   I   jego   nieustające   wysiłki   z   Elanem   i   glymerią   promowały   jego   plan   działania,   a   także   jego   poparcie   wśród   arystokracji.         Ale  czego  się  nauczył  tej  nocy…   O,   losie,   prawie   rok   ciężkiej   pracy,   ofiar,   planowania   i   walki   bledło   w   porównaniu  z  tym,  co  odkrył  tej  nocy.     Jeśli   go   przeczucie   nie   myliło   –   a,   dlaczegóż   miałoby?   –   wszystko,   co   musiał   zrobić,   to   rozkazać   swoim   żołnierzom   rozpocząć   oblężenie   jak   tylko   noc  zapadnie.     Bitwa   byłaby   epicka,   a   dom   Bractwa   i   Pierwszej   Rodziny   zostałby   skompromitowany  na  wieczność,  bez  względu  na  jej  wynik.     To  byłby  konflikt  na  miarę  ksiąg  historycznych  –  po  wszystkim,  ostatni   raz,  gdy  uderzono  na  królewską  ziemię,  był  kiedy  został  zabity  ojciec  Ghroma   i  jego  Mamah,  tuż  przed  jego  przemianą.     Historia  lubi  się  powtarzać.   A  on  i  jego  żołnierze  mieli  poważną  przewagę  w  stosunku  do  tamtych   zabójców.  Bractwo  miało  teraz  kilku  związanych  członków.  W  rzeczywistości   był  przekonany,  że  wszyscy  byli  związani  –  i  to  dzieliło  ich  uwagę  i  lojalność   jak   nic   innego   nie   mogłoby.   Chociaż   ich   pierwszą   dyrektywą,   jako   osobistej   straży,     była   ochrona   króla,   ich   rdzeń   byłby   rozdarty   tak,   że   nawet   najsilniejszy   wojownik   z   najlepszą   bronią,   zostałby   osłabiony   gdyby   jego   priorytety  były  w  dwóch  miejscach.     Ponadto,   jeśli   Xcor   lub   jeden   z   jego   samców,   mógłby   zdobyć   chociaż   jedną   z   ich   lillan,   Bractwo   byłoby   załatwione,   gdyż   jeszcze   jedna   rzecz   była   prawdą,  ból  jednego  z  Braci  był  agonią  dla  pozostałych.     Jedna   kobieta   któregokolwiek   z   nich,   była   wszystkim   czego   potrzebowali.  Ostateczną  bronią.   Znał  to  ze  swojej  duszy.   310  

Siadając   w   świetle   świec,   Xcor   pocierał   rączką   swojego   sztyletu   o   dłoń,   tam  i  z  powrotem,  w  tył  i  w  przód.     Jedna  samica.   To  było  wszystko  czego  potrzebował.   I  on  byłby  zdolny  żądać  nie  tylko  parzenia…..  ale  tronu.         Tłumaczenie:  SarahRockwell  

 

311  

CZTERDZIEŚCI   Khill  wiedział,  że  stawia  Blaya  w  zupełnie  nieuczciwej  pozycji.   Gadanie   na   temat   pieprzenia   z   litości.   Ale   och,   Boże...   patrząc   w   te   niebieskie   oczy,   te   cholernie   głębokie   niebieskie   oczy,   które   były   otwarte   dla   niego  w  sposób,  że  kiedyś  byli...  to  było  wszystko,  o  czym  mógł  myśleć.   I  tak,  technicznie  to  był  sex,  w  sensie  gdzie  chciał  widzieć  swoje  różne   części   ciała   –   szczególnie   jedną.   Było   jednak   dużo   więcej   niż   tylko   to.   Nie  mógł  ubrać  tego  w  słowa,  po  prostu  nie  był  tak  dobry  w  wyrażaniu  uczuć   słowami.   Jednak   jego   pragnienie   połączenia   wyraził   w   pocałunku.   Chciał   pokazać   Blayowi   o   co   mu   chodzi,   co   mu   jest   potrzebne,   dlaczego   to   jest   ważne:  jego  cały  świat  wyglądał  jakby  się  rozpadał  i  płonął,  i  ta  strata  która   wydarzyła  się  za  drzwiami  na  dole  będzie  bolała  przez  bardzo  długi  czas.   Będąc  z  Blayem,  uczucie  ciepła,  sprawiało,  że  kontakt,  był  jak  obietnica   uzdrowienia.  Nawet  gdyby  to  trwało  tylko  przez  czas,  gdy  byli  w  tym  pokoju   razem,  wziąłby  to,  i  przytrzymał  to  kochanie...  i  odtwarzał  w  pamięci,  kiedy   tylko  będzie  potrzebował.   "  Proszę,  "  wyszeptał.   Chyba   nie   dał   facetowi   szansy   odpowiedzieć.   Jego   język   wił   się   i   lizał   w   tych  ustach,  ślizgał  się  wewnątrz,  przejmując  kontrolę.   A   odpowiedź   Blaya   była   w   formie,   pozwolenia   zepchnięcia   się   z   powrotem  na  poduszki  kanapy.   Khill   miał   dwie   mgliste   myśli:   pierwsza,   drzwi   są   tylko   zamknięte,   nie   zablokowane,  zajął  się  tym,  blokując  mosiężną  zasuwę  mentalnie.  Jego  druga   myśl   to   oh-­‐   hej-­‐tym   razem     nie   mogli   zdemolować   miejsca   gdzie   byli.   Demolka  jego  sypialni  to  jedno.  Ten  salon  był  własnością  publiczną,  wszystko   całkiem   ładne,   jedwab   z   poduszkami   i   fantazyjne   zasłony   i   całe   mnóstwo   rzeczy,  które  wyglądały    na  łatwe  do  porwania,  zgniecenia,  i,  nie  daj  Boże,  do   zaplamienia.   Poza   tym   na   jego   koncie,   był   już   rozbity   Hummer,   poharatany   ogród,   no   i   jeszcze   jego   zmielona   sypialnia.   Więc   jego   ilość   destrukcji   została   wykorzystana  na  ten  rok...  

312  

Oczywiście,   najbardziej   racjonalnym   rozwiązaniem   nie   dającym   Fritzowi   więcej   zmartwień,   to   szybka   podróż   w   dół   korytarzem   do   jego   własnego   pokoju,   ale   gdy   utalentowane   ręce   Blaya   wystrzeliły,   do   przodu   bioder  Khilla  i  zaczęły  rozpinać  jego  rozporek,  odrzucił,  ten  genialny  pomysł   prosto  do  sracza.   "  O  Boże,  dotknij  mnie,  "  jęknął,  wypychając  miednicę  do  przodu.   On  po  prostu  zamierzał  być  czysty  i  schludny  po  tym.   Zakładając,  że  jest  to  możliwe.   Kiedy   dłoń   Blaya   wsunęła   się   w   jego   spodnie,   ciało   Khilla   wygięło   się   w   łuk,   jego   tors   odchylił   się   do   tyłu,   gdy   zaczął   się   poruszać.   Kąt   był   nie   taki,   więc   nie   czuł   zbytniego   tarcia,   a   jego   jądra   były   ściągnięte   kurwa   w   kroczu   spodni,   ale   ja   pierdolę,   nie   dbał   o   to.   Fakt,   że   to   Blay   był   wystarczający   dla   niego.   Człowieku,   po   tylu   latach   seksu   oralnego,   masturbacji   i   szarpania   się,   czuł  się  jak  ktoś,  kto  był  dotykany  po  raz  pierwszy.   Musiał  się  zrewanżować.   Przerywając   akcję,   rzucił   pierś   do   przodu,   przysuwając   ich   twarze   blisko.   Człowieku,   kochał   spojrzenie   w   tych   niebieskich   oczach,   gdy   Blay   wpatrywał  się  w  niego,  gorące,  dzikie,  świecące.   Chętne.   Khill   przyciągnął   go   mocno   i   połączył   ich   usta   razem,   coraz   bardziej   namiętnie,  wsunął  swój  język,  całując  jak  szalony  –   "  Czekaj,  czekaj.  "  Blay  szarpnął  się  do  tyłu.  "  Złamiemy  kanapę.  "   "   Co...?   "Facet   najwyraźniej   mówił   po   angielsku,   ale   źle,   i   cholera   mógłby  przetłumaczyć.  "  Kanapa?  "   A  potem  uświadomił  sobie,  że  pchnął  Blaya  tak  daleko  w  tył,  że  kanapa   zaczynała  się  wyginać.   A  było,  to  więcej  niż  pięćset  funtów  seksu,  idealnie  by  zniszczyć  mebel.   "  Cholera,  przepraszam.  "   Zaczął  się  wycofywać,  gdy  Blay  przejął  kontrolę  -­‐  i  Khill  nagle  znalazł  się   z   sofy   na   podłodze   na   plecach,   z   nogami   złączonymi,   a   Blay   ściągnął   jego   spodnie  w  dół  do  kostek.   Idealny.  Kurwa.  Pomysł.  

313  

Dzięki   temu,   że   przyszedł   bez   bielizny,   jego   fiut   był   gotowy   na   czas,   ciężki   i   wyprężony,   gdy   został   uwolniony   i   leżał   zbolały   i   chętny,   na   jego   brzuchu.   Blay   sięgając   w   dół,   uderzył   go   kilka   razy,   gdy   ściągał   jego   shitkickersy,  które  blokowały  drogę  i  odrzucił  je  na  bok.  Następnie  pożegnał   spodnie,   i   jak   Bóg   mu   świadkiem,   Khill   nigdy   w   życiu   nie   był   tak   zadowolony,   widząc  parę  skór  latających  nad  jego  ramieniem.   A  następnie  Blay  zabrał  się  do  pracy.   Khill   musiał   zamknąć   oczy,   gdy   poczuł,   że   jego   nogi   są   rozdzielane   i   ręce  wojownika  gładziły  wnętrze  jego  ud.  Natychmiast  osiągnął  spełnienie  -­‐   po   wszystkim,   pomyślał   dlaczego   dłonie   Blay   gładziły   go   w   ten   sposób,   podczas  gdy  mógłby  –   To  nie  ręce  faceta  go  dotykały.   To  były  ciepłe,  wilgotne  usta  które  Khill  właśnie  całował  jak  diabli.   Przez   ułamek   sekundy,   gdy   ssanie   zajęło   jego   główkę   i   trzon,   miał   skurcz   jąder   na   myśl,   że   Saxton   uczył   Blaya,   jak   to   robić   -­‐   jego   pieprzony   kuzyn   robił   to   facetowi,   i   on   robił   to   jemu   -­‐   Przestań,   powiedział   sobie.   Niezależnie   od   historii   lub   wyciągniętych   wniosków,   jego   erekcja   powinna   być   jedną   rzeczą,   która   przykuwała   w   tym   momencie   jego   uwagę.   Więc   pieprzyć  to  gówno.   Aby   upewnić   się,   że   to   było   jasne,   zmusił   swoje   powieki,   by   były   otwarte.  Pieprzone...  piekło...   Głowa   Blaya   pracowała   w   górę   i   w   dół   nad   jego   biodrami,   dłoń   trzymała  podstawę  fiuta  Khilla,  a  druga  ręka  pieściła  jego  jądra.  Ale  potem,   gdy   on   czekał   na   kontakt   z   wzrokowy,   facet   zatrzymał   się   na   górze,   potrząsnął  lekko  głową  i  oblizał  wargi.   "Nie  chciałbym,  żebyś  zrobił  bałagan  w  tym  ładnym  pokoju,  "  wycedził   Blay.   A   potem   wyciągnął   czubkiem   języka   liznął   męskość   Khilla,   różowy  flesz   drażniący  brązowo  szarą  obręcz  i  jądra  –   "  Kurwa,  dochodzę  teraz  "  szczeknął  Khill,  ogromne  uwolnienie  wrzało.   "Ja  -­‐  "   Był   bezsilny,   aby   to   zatrzymać,   nie   bardziej   niż   ktoś,   kto   skoczył   z   urwiska   może   zadecydować,   jak   zatrzymać   dziesięć   metrów   w   swobodnym   spadku.   314  

Tylko,  że  on  nie  chciał  hamować.   I  nie  robił  tego.   Z   potężnym   hukiem   -­‐   który   słychać   było   na   pewno   też   gdzie   indziej   -­‐   Khill  walnął  o  podłogę,  jego  tyłek  był  napięty,  jego  jądra  eksplodowały,  jego   podniecenie  mocno  kopało  w  usta  Blaya.  I  nie  dotyczyło  to  tylko  jego  fiuta.   Uwolnienie   płynęło   przez   całe   jego   ciało,   kipiała   energia,   gdy   wbił   palce   w   dywan,  i  zacisnął  zęby...  i  dochodził  jak  dzikie  zwierzę.   Na   szczęście,   Blay   był   więcej   niż   utalentowany   w   czyszczeniu   -­‐   i   nie   tylko   po   prostu   dał   mu   orgazm,   nawet   więcej.   Dał   mu   również   cudowny   widok:  Do  końca  swoich  dni,  Khill  nie  zapomni  obrazu  ust  samca  owiniętych   wokół   niego,   wciągających   policzków   gdy   spijał   jego   uwolnienie   i   brał   to   wszystko.   I  znowu  i  znowu  i  znowu  ponownie.   Normalnie,  Khill  byłby  natychmiast  gotowy  do  kolejnej  rundy,  ale  kiedy   w   końcu   fale   orgazmu   się   skończyły,   padł   zupełnie   bezwładnie,   ramiona   upadły  płasko  na  podłodze,  kolana  miękkie.   Biorąc   to   wszystko   pod   uwagę,   był   to   prawdopodobnie   najlepszy   orgazm   w   życiu.   Tylko   drugi   z   dotychczasowych,   które   miał   wcześniej   z   facetem.   "  Nie  mogę  się  ruszyć,  "  wymamrotał.   Śmiech  Blay  był  głęboki  i  seksowny.  "Wyglądasz  na  trochę  wyżętego.  "   "  Czy  mogę  się  odwdzięczyć?  "   "  Czy  możesz  podnieść  głowę?  "   "  Czy  jest  nadal  dołączona  do  mojego  ciała?  "   "  Z  tego,  co  widzę,  to  tak.  "   Gdy  Blay  zachichotał  ponownie,  Khill  wiedział,  co  chciał  zrobić    -­‐  i  sam   sobą  był  trochę  zaskoczony.   W   ciągu   wszystkich   jego   wyczynów   seksualnych,   nigdy   nie   pozwolił,   by   ktoś  go  pieprzył.  To  po  prostu  nie  było  częścią  drogi  jaką  szedł.  Był  zdobywcą,   biorcą,  kimś  kto  sprawował  kontrolę  i  zachowywał  przewagę.   Udostępnieniem  tyłka  po  prostu  nigdy  nie  był  zainteresowany.   Teraz  tego  chciał.  

315  

Jedynym   problemem   było   to,   że   dosłownie   nie   mógł   się   ruszyć.   I  dobrze,   było   coś   jeszcze,   w   jaki   sposób   powiedzieć   Blayowi,   że   w   tym   temacie  był  prawiczkiem?   Bo   chciał   mu   powiedzieć.   Jeśli   kiedykolwiek   pójdą   w   tym   kierunku,   chciał  by  Blay  wiedział.  Z  jakiegoś  powodu,  to  było  ważne.   Nagle   twarz   Blay   trafiła   na   linię   jego   wzroku,   Boże,   wojownik   był   piękny,   jego   policzki   zaczerwienione,   a   jego   oczy   błyszczały,   te   wielkie   ramiona  kontrolujące  wszystko.   I,   och,   tak,   ten   uśmiech   był   cholernie   sexy,   tak   zadowolony   i   pewny   siebie  -­‐  jakby  fakt,  że  Blay  dał  taką  przyjemność  komuś  było  wystarczające  na   tyle,  że  nawet  nie  potrzebuje  własnego  spełnienia.   Ale  to  nie  było  w  porządku,  nieprawdaż.   "  Nie  sądzę,  że  ruszysz  się  w  najbliższym  czasie,  "  powiedział  Blay.   "   Być   może.   Ale   mogę   otworzyć   usta,   "   mrocznie   odpowiedział   Khill.                 "  Niemal  tak  szeroko,  jak  możesz  ty.  "     Tłumaczenie  Fiolka2708     ***     Racja,   pomysł   by   dać   Khillowi   taki   orgazm,   był   cholernie   zajmujący,   Blay  zapomniał  o  swoim  własnym  ciele.   Chodziło   o   to,   że   po   tych   wszystkich   latach   kiedy   był   zamknięty,   śpieszył   się,   by   czuć   się   potężnym   przy   tym   facecie,   by   być   tym,   który   nadawał   tempo…   być   osobą,   która   zabierze   Khilla   do   erotycznego,   wrażliwego   miejsca,   intensywniejszego   od   wszystkiego   co   do   tej   pory   przeżył.  I  tak  właśnie  się  stało.  Wiedział  dokładnie  jak  Khill  wyglądał  i  brzmiał   kiedy  dochodził.  Blay  mógł  powiedzieć,  jednoznacznie,    że  nigdy  nie  widział     swojego   kumpla   tak   zatraconego,   rozpartego   na   dywanie,   mięśnie   szyi   napięte,  mięśnie  brzucha  uniesione  w  górę,  biodra  pompujące  mocno.  Khill   dosłownie  dwadzieścia  minut,  prosto.   A   teraz,   po   wszystkim,   dziwne   objawienie:   Do   tego   momentu,   Blay   nigdy   nie   rozpoznawał   zawsze   występującego   cynizmu   będącego   na   twarzy   Khilla….   czoło   poryte   zmarszczkami,   wieczny   sarkazm   w   kąciku   ust,   szczęka   316  

która   nigdy,   przenigdy   się   nie   rozluźniała.   Tak   jakby   wszystkie   okropności   które   wyrządziła   mu   rodzina   na   stałe   wypaczyły   jej   cechy.   Ale   to   nie   była   prawda.   W   trakcie   orgazmu,   i   teraz   gdy   wszystko   się   uspokoiło,   żadnego   napięcia   nie   było   widać.   Twarz   Khilla   była...   wyczyszczona   do   cna   z   tego   wszystkiego,   wyglądała   na   dużo   młodszą,   Blay   zastanawiał   się,   dlaczego   nigdy  wcześniej  nie  zauważył  jego  wieku.     -­‐   A   więc   dasz   mi   coś   do   ssana,   kiedy   będę   odzyskiwać   siły?   –   zapytał   Khill       -­‐  Słuch…?   -­‐   Powiedziałem,   że   jestem   spragniony.   I   potrzebuje   czegoś   do   ssania.   –   mówiąc  to  Khill  przygryzł  dolną  wargę,  i  jego  olśniewające  białe  kły  zatopiły   się  w  ciele.     -­‐  Pomożesz  mi?   Oczy  Blaya  wywróciły  się  w  głąb  czaszki.     -­‐  Tak…  mogę  to  zrobić.   -­‐  Więc  pozwól  mi  zobaczyć  jak  ściągasz  swoje  gacie.   Nogi  Blaya  zabrały  go  z  podłogi  tak  szybko,  że  miał  świeże  spojrzenie  w   prawa  fizyki  i  podczas  gdy  zrzucał  z  nóg  mokasyny    jego  drżące  ręce  rozpinały   spodnie.   Od  tego  momentu  wszystko  potoczyło  się  szybko.   I   przez   cały   czas   kiedy   się   rozbierał,   był   nadnaturalne   świadomy   wszystkiego  co  się  działo  w  pokoju  –  zwłaszcza  Khilla.   Samiec   robił   się   znów   twardy,   jego   ptak35   twardniał   mimo   wszystkiego   co  przeszedł…  te  masywne  uda  się  zaciskały,  a  miednica  wykonywała  kuliste   ruchy….   podbrzusze   tak   chude,   że   każdy   jego   milimetr   uwidaczniał   się   pod   naprężoną    opalona  skórą  przy  każdym  ruchu  tułowia.      -­‐  Oh,  taaak.  –  syknął  Khill,  jego  kły  rozciągały  się  w  górnej  szczęce,  jego   ręka  poszukująca  jego  fiuta  i  głaszcząca  długo  i  powoli..   -­‐  Tutaj  jest.   Oddech   Blaya   zaczął   przyśpieszać,   a   serce     prawie   wyskoczyło   rzez   dach,  kiedy  niedopasowane  oczy  Khilla  zatrzymały  się  na  jego  penisie.   -­‐  To  jest  to  czego  chcę  –  warknął  samiec,  puszczając  siebie  i  wyciągając   ręce.                                                                                                                             35

wole  ptaka  niż  Wardowską  „płeć”.  no  weźcie,  Khill  z  płcią  między  nogami.;D   317  

Przez   ułamek   sekundy,   Blay   nie   był   pewny   jak   działają   poszczególne   części  jego  ciała.  Khill  był  na  przedzie  sofy,  równolegle  do  niej,  więc  nie  było   dużo   miejsca   –   Subtelne   warknięcie   przesączyło   się   przez   powietrze   gdy   Khill   poruszył  palcami  –  jakby  nie  mógł  doczekać  się  by  chwycić  to  czego  pragnął.   Pieprzyć  zaawansowane  planowanie.     Kolana  Blaya  posłuszne  wezwaniu,  pochyliły  się  do  przodu  przenosząc   wagę   na   podłogę   przez   głowę   Khilla.   Khill   przejął   go     stamtąd.   Jego   dłonie   wiły  się  i  chwytały,  przyciągając  Blaya  i  zanim  ten  się  zorientował,  miał  jedno   kolano   za   głową   faceta,   a   drugą   nogę   odrzuconą   na   bok   poprzez   biodra   Khilla.   –   Oh…   kurwa…   -­‐   jęknął   Blay   czując   swojego   penisa36   pomiędzy   wargami   Khilla.   Jego   ciało   pochylało   się   do   przodu,   aż   w   końcu   skończył   rozłożony   tułowiem   na   kanapowych   poduszkach   –   wtedy   właśnie   niespodziewanie   znalazł   się   w   centrum   akcji.   Usztywnił   ręce   na   kanapie   rozkładając   swoją   wagę   na   swoich   kolanach,   stopach   i   dłoniach...   i   zaczął   pieprzyć  te  seksowne  i  męskie  usta  Khilla.       Gość   przyjął   wszystko,   nawet   gdy   Blay   poruszał   biodrami   i   pchał   wszystko  co  miał.   Z   palcami   Khilla   dźgającymi   w   jego   tyłek,   i   tym   niewiarygodnym   ssaniem   i   …   Chryste,   ten   kolczyk   w   języku,   kuleczka   która   uderzała   w   jego   penisa   za   każdym   pociągnięciem…   Blay   zaczął   zbliżać   się   do   dokładnie   takiego  orgazmu  jaki  Khill  właśnie  miał.     A  jednak,  w  głębi  umysłu,  zaczął  się  zastanawiać,  czy  to  raniło  faceta.   W  tej  chwili  zamierza  dojść  na  brzuch  swojego  przyjaciela,  na  litość  boską  —   Za  późno  by  się  tym  martwić.   Jego   ciało   przejęło   stery,   sztywniejąc   w   seriach   skurczów   przechodzących  przez  niego  od  kręgosłupa  do  nóg.   I  po  prostu  jakby  poza  kontrolą  doznania  zaczynały  przypływać,  świat   się   przekrzywił,   a   jego   poczucie   równowagi   wraz   z   nim–   Nie,   świat   był   w   porządku.   Khill   właśnie   zabrał   go   z   podłogi   wydostał   się   z   pod   niego   i   ustawił   za  nim…   Kiedy  Khill  pchnął  do  środka  z  piorunującą  szybkością,  Blay  jęknął,  i  był   całkiem  pewny,  że  było  to  słyszalne  w  Kanadzie  -­‐                                                                                                                             36

 póki  co  Ward  „płciuje”  co  sekundę.  ja  staram  się  zamieniać  tak  by  było  adekwatnie  do  tonu.  ale  nie  musicie   się  zgadzać  ;)   318  

Pisk,  który  przedarł  się  przez  pokój  sprawił,  że  zmarszczył  brwi,  mimo   ciśnienia  i  przyjemności.   Oh.  Przenosili  kanapę  nad  podłogą.     Nieważne.   Kupiłby   nową   do   domu,   jeśli   by   połamali   to   cholerstwo;   nie   zatrzyma  tego.   Rytm  był  karzący  –  i  w  tym  wypadku,  zapłata  nie  była  tylko  tym  na  co   zasługiwał;  była  dokładnie  tym  czego  chciał.  Z  każdym  pchnięciem,  wpychał   twarz   w   poduszki;   z   każdym   cofnięciem   mógł   nabrać   powietrza;   potem   wracał  w  tę  ciasność,  i  cykl  zaczynał  się  od  nowa.   Rozstawiając   nogi   tak,   że   Khill   mógł   wejść   jeszcze   głębiej,   Blay   miał   jakieś  niejasne  myśli,  że  oni  na  pewno  przestawili  kanapę  w  inne  miejsce,  ale   kogo  to    do  cholery  obchodziło,  dopóki  nie  zrobili  tego  na  korytarzu?   W   ostatnim   momencie,   tuż   przed   tym   zanim   znowu   doszedł,   miał   na   tyle  przytomny  by  złapać  swoje  spodnie.   Strząsnął  swoje  bokserki,  Ręka  Khilla  sięgnęła  pod  niego,  masturbując   go,   upewniając   się,   że   jest   tam   coś   co   pochłonie   jego   uwolnienie.   Chwilę   później,   jego   klatka   piersiowa   została   ściągnięta   z   kanapy   więc   i   wylądował   na  kolanach.         Khill   radził   sobie   ze   wszystkim,   łapiąc   fiuta   Blaya   jednocześnie   obejmując  główkę  –  cały  czas  waląc,  waląc,  waląc  …   Doszli   w   tym   samym   czasie,   para   okrzyków   rozeszła   się   echem   po   pokoju.  W  trakcie  orgazmu,  Blay  spojrzał  w  górę.  W  wielkim,  staroświeckim   lustrze   wiszącym   między   dwoma   oknami   naprzeciwko   wejścia,   zobaczył   ich   obu,   wiedział,   że   zostali   połączeni...   a   to   sprawiło,   że   dochodził   wciąż   i   wciąż...   W   końcu,   pchnięcia   zwolniły.   Tętno   spadło.   Oddychanie   stało   się   łatwiejsze.     W  ołowianym  lustrze  widział  jak  Khill  zamknął  oczy  i  pochylił  głowę.   Z  boku  swojego  gardła  poczuł  najmiększe  ze  wszystkich.  Usta  Khilla.   I   wtedy   wolna   ręka   Khilla   uniosła   się   i   zatrzymała   nad   klatką   Blaya   –   Khill  zamarł.  Szarpnął  się.  Zabrał  swoje  usta,  swój  dotyk.   -­‐   Przepraszam.   Przepraszam.   Ja...   Wiem   że   nie   jesteś   mną   zainteresowany.   Twarz  faceta  zmieniła  się,  wrócił  cynizm,  jakby  został  okradziony.   319  

A  jednak  Blay  nie  mógł  kazać  mu  wrócić  w  tę  bliskość.  Khill  miał  rację;   gdy  tylko  ta  czułość  się  pojawiła,  zaczął  wpadać  w  panikę.  Cofnięcie  się  było   szybkie,  za  szybkie  i  Blay  tęsknił  za  byciem  wypełnionym  i  posiadanym.     Ale  nadszedł  czas  by  to  zakończyć.   Khill  oczyścił  gardło.   -­‐  Ach...  czy  chcesz...   -­‐   Zajmę   się   tym,   -­‐   wymamrotał   Blay,   zastępując   rękę   Khilla   ponad   pogniecionymi  bokserkami  przy  biodrach.     Podczas   seksu,   cisza   w   pokoju   była   prywatnością.   Teraz,   ona   właśnie   wzmacniała  dźwięki  Khilla  wciągającego  skórzane  spodnie.   Kurde.   Znowu  schowali  się  do  króliczej  nory.     Kiedy   to   się   działo   uczucia   były   tak   intensywne   i   zniewalające,   nie   było   myślenia,  niczego  poza  seksem.  Jednak  potem,  jednak,  ciało  Blaya  było  zbyt   zimne  w  dwudziesto-­‐jedno37  stopniowym  powietrzu,  różne  miejsca  pulsujące   po  użytkowaniu,  nogi  luźne  i  chwiejne,  umysł  rozmyty...     Nic   nie   wyglądało   na   bezpieczne   i   pewne.   W   najmniejszym   stopniu.   Zmuszając   się   do   ubrania,   wkładał   ciuchy   tak   szybko   jak   mógł,   aż   po   mokasyny.   W   międzyczasie,   Khill   był   tym,   który   odstawił   kanapę   tam   gdzie   zwykle   stała,   stawiając   ją   ostrożnie   z   powrotem   na   nóżki   w   miejsca   gdzie   zrobiła  odciski  na  dywanie.  A  także  poukładał  na  nowo  poduszki.   Prosto  i  orientalnie.   Było  tak  jakby  nic  się  nie  wydarzyło.  Oprócz  bokserek,  które  Blay  gniótł   w  pięści.   -­‐  Dziękuję  –  Powiedział  cicho  Khill  –  Ja,  ach...   -­‐  Tak.   -­‐  Więc...  myślę,  że  już  pójdę.   To  było  to.   Poza  zamknięciem  drzwi.   Gdy   został   sam,   Blay   zdecydował   że   potrzebuje   prysznica.   Dużo   jedzenia.  Spania.     Zamiast   tego,   został   chwilę   w   salonie,   wpatrując   się   w   lustro,   przypominając   sobie   co   w   nim   widział.   W   umyśle,   miał   jakąś   mglistą   myśl,   że                                                                                                                           37

 było  70  stopni,  ale  to  chyba  chodziło  o  fahrenheity  co  daje  21  celsjusza.   320  

nie   mogli   tego   robić...   To   nie   było   bezpieczne   dla   jego   uczuć;   prawdę   mówiąc,  był  to  jak  trzymanie  dłoni  nad  zapalonym  palnikiem  wciąż  i  wciąż  –   tyle,   że   za   każdym   razem   przesuwasz  rękę  ponad  płomieniem  i  zmniejszasz   odległość  pomiędzy  ręką  a  gorącem.     Wcześniej  czy  później?     Poparzenia   trzeciego   stopnia   stają   się   najmniejszym   z   twoich   problemów,  ponieważ  twoje  całe  ramię  stoi  w  ogniu.   P   chwili,   jednak,   instynkt   samozachowawczy   nie   był   tym,   który   w   nim   mieszkał.   To  było  to,  co  zaczęło  to  wszystko.   Zatrzymaj  to.  38     Blay  przesunął  rękę  po  włosach.  Potem  popatrzył  na  drzwi  i  zmarszczył   brwi  jego  umysł  kłębił  się,  kłębił  się,  kłębił  się...   Moment  później,  wyszedł  w  pośpiechu,  idąc  szybko.   Potem  przeszedł  w  trucht.     Następnie  w  bieg  na  zewnątrz.       Tłumaczenie:  nuffanilia      

                                                                                                                        38

 odnosi  się  to  do  prośby  Khilla  wyżej  „Zatrzymaj  to”   321  

CZTERDZIEŚCI-JEDEN     Było  około  dziesiątej  rano,  gdy  Trez  udał  się  do  Sal  Restuarant.  Podróż   od  mieszkania  w  Commodore  do  ekskluzywnej  restauracji  jego  brata  nie  była   długa,  trwała  tylko  dziesięć  minut,  kiedy  tam  dotarł  było  mnóstwo  wolnych   miejsc  parkingowych.     Miejsce   okazało   się   zamknięte,   mimo   że   personel   kuchenny   przygotowywał  jedzenie,  od  pierwszej  po  południu.     Kiedy  podszedł  do  wejścia,  jego  buty  zaskrzypiały  na  śniegu,  był  prawie   pewien,  że  centralka  z  kodem  odblokowującym  znajdująca  się  na  zewnątrz  i   nie  działa:  iAm  nie  wrócił  do  domu  pod  koniec  nocy,  i  przy  założeniu,  że  te   chuje  z  Hisbe  nie  zabrali  faceta  jako  swoje  zabezpieczenie,    było  jeszcze  tylko   jedno   miejsce   w   którym   jego   brat   może   być:   Po   dwóch   dzbankach   kawy   i   wielu  sprawdzeniach  zegarka,  Trez  wiedział,  że  jeśli  chce  zawrzeć  pokój,  musi   udać  się  na  drugą  stronę  miasta.     Super.  Rozgrywka  nie  uległa  zmianie.     Jeszcze.     Wewnątrz,   w   miejscu   starej   szkoły   Rat   Pack   wykonanej   w   stylu,   nowoczesnej   interpretacji   epoki,   która   zrodziła   się   za   sprawą   Petera   Lawforda   i   Prezesa   Zarządu:   przedpokój   z   czarno-­‐   czerwonymi   tapetami   prowadził   cię   do   obszaru   powitalnego,   gdzie   znajdowała   się   szatnia,   retro   hostessy   i   biurko   kasjera.   Na   lewo   i   na   prawo,   znajdowały   się   dwie   główne   jadalnie,   obie   wykonane   w   kolorze   czarnym   i   czerwonym,   czerwonym   aksamicie   i   skórach,   nie   było   miejscem   gdzie   przesiadywali   miejscowi   znani   faceci,  politycy  i  bogaci.     Sweet  spot  był  barem,  wyłożony  panelami  z  drewna  posiadający  ławy  z   czerwonej  skóry  umiejscowione  bezpośrednio  pod  ścianami,  podczas  godzin   pracy,   odziany   w   smoking   barman   na   odcinku   trzydziestu   stóp   serwował   wszystko  co  najlepsze.     Podchodząc   do   przyciemnionego   baru,   Trez   rozejrzał   sie   po   pięciu   rzędach  wystawionych  butelek  i  uderzył  w  stronę  drzwi.  Kiedy  przepchnął  się   do  kuchni,  zapach  bazylii  i  cebuli,  oregano  i  czerwonego  wina,  powiedział  mu  

322  

o  tym  jak  bardzo  iAm  był  zestresowany.     Rzeczywiście,   facet   stał   przy   szesnasto   palnikowej   kuchence   znajdującej  się  na  przeciwległej  ścianie,  pięć  ogromnych  garów  gotowało  się   przed   nim   -­‐   i   mógł   się   założyć,   że   było   też   coś   w   piekarniku.   W   tym   czasie   drewniane   deski   do   krojenia   czekały   w   kolejce   na   ladzie   kuchennej   wykonanej   ze   stali   nierdzewnej,   martwe   głowy   różnych   rodzajów   papryki   leżały  wokół  bardzo  ostrych  noży,  które  zostały  na  nich  użyte.     Dziesięć  dolców,  że  zgadnie  o  kim  koleś  myślał  kiedy  kroił  wszystkie  te   rzeczy.     "   Zamierzasz   ze   mną   w   ogóle   porozmawiać?   "   Trez   powiedział   do   pleców  swojego  brata.     iAm   przeniósł   się   do   następnego   gara,   podniósł   pokrywa   za   pomocą   białej   ścierki   do   naczyń,   wielka   łyżka   cedzakowa   znalazła   się   w   środku   i   mieszała  powoli.     Trez   przechylił   się   na   bok   i   zatrzymał   się   obok   stołka   ze   stali   nierdzewnej.  Siadając,  potarł  uda  w  górę  i  w  dół.     "  Halo?  "     iAm  przeszedł  do  następnego  garnka.  A  potem  do  następnego.  Każdy   miał  oddzielną  łyżkę  dla  odróżnienia  smaków,  a  jego  brat  uważał,  aby  ich  nie   zanieczyścić  poprzez  zmieszanie.     "   Słuchaj,   przepraszam,   że   nie   było   mnie   tam,   kiedy   przyszedłeś   do   klubu   dziś   wieczorem.   "   Co   wieczór   iAm   stawał   na   bramce  w   Żelaznej   Masce   po   tym   jak   Sail   zostawało   zamknięte.   "   Miałem   pewna   sprawę,   którą   musiałem  się  zająć.  "     Cholera,   jasne,   że     miał.   Dziewczynce   z   BF   bouncer     zajęło   wieczność   wydostanie   się   z   samochodu   kiedy   odwiózł   ją   do   domu   –   kiedy   w   końcu   odprowadził   ją   do   drzwi,   otworzył   je   na   oścież,   i   wszystko   to   po   to,   by     przepuścić  ją  przez  ościeżnice.  Powrócił  do  swojego  Beamera,  wcisnął  gaz  do   dechy,   jakby   podłożył   odpaloną   bombę,   a   kiedy   dotarł   do   Żelaznej   Maski,   wszystkim  co  słyszał  w  głowie  był  głos  iAma.     Nie  możesz  tego  dalej  robić.     iAm  odwrócił  się  w  tym  momencie,  krzyżując  ręce  na  piersi  i  opierając   się   o   ladę   kuchenną.   Jego   bicepsy   były   największymi   z   jakimi   się   spotkał,   celowo  wygięte  tak,  że  napinały  granice  czarnej  koszulki  którą  miał  na  sobie.   323  

  Jego   oczy   w   kształcie   migdałów   były   pół   przymknięte.   "   Ty   naprawdę     myślisz,  że  jestem  wkurzony  o  to,  że  nie  zjawiłeś  się,  kiedy  wybrałem  się  do   klubu?  Doprawdy.  Tak  jakbyś  nie  zostawił  mnie,  abym  poradził  sobie  z  AnsLai   lub  jakimś  gównem.  "     Iiiiiiiiiii  ruszyli  na  wyścigi.     "   Nie   spotkałem   się   z   żadnym   z     nich   twarzą   w   twarz,   wiesz   o   tym".   Trez  uniósł  ręce,  w  całym  tym  co  –  ja  -­‐  teraz  -­‐  pocznę?     "   Oni   spróbują   użyć   siły   bym   z   nimi   wrócił,   i   jakie   wtedy   będą   moje   opcje?  Walczyć?  Zakończy  się  to  śmiercią  sukinsyna,  a  wtedy  co  zrobię?  "     iAm  przetarł  oczy,  jakby  miał  ból  głowy.  "W  tej  chwili  wydaje  mi  się,  że   spróbują  dyplomatycznego  podejścia.  Przynajmniej  w  stosunku  do  mnie.  "     "  Kiedy  zamierzają  wrócić?  "     "  Nie  wiem,  i  to  mnie  denerwuje.  "     Trez   zesztywniał.   Pomysł,   że   jego   niesamowicie   spokojny   brat   stał   się   nerwowy  sprawił,  że  miał  ochotę  przystawić  mu  nóż  do  gardła.     Z   drugiej   strony,   doskonale   zdawał   sobie   sprawę,   jak   niebezpieczni   mogą   być   jego   ludzie.   Hisbe   było   w   dużej   mierze   zgodnym   narodem,   zadowolonym  z  trzymania  się  z  dala  od  wojen  z  Korporacją  Reduktorów  oraz   z  dala  od  natrętnych  ludzi.  Wykształceni,  bardzo  inteligentni,  uduchownieni,   byli,  ogólnie  rzecz  biorąc,  bardzo  przyzwoitą  grupą  osób.  Pod  warunkiem,  że   nie  byłeś  na  ich  czarnej  liście.     Trez  spojrzał  na  gary  i  zastanawiał  się,  jakie  mięso  było  w  tym  sosie.   "   Wciąż   pracuję   nad   zadłużeniem   u   Mordha,   "   zauważył.   "   Tak   więc,   jest  to  obowiązek  znajdujący  się  na  pierwszym  miejscu.  "     "   Nie   dla   Hisbe,   nigdy   więcej.   AnsLai   Powiedział,   i   cytuję:   ‘   Nadszedł   czas.’  "     "  Nie  jadę  tam.  "  Spotkał  oczy  brata.  "  To  się  nie  stanie.  "     iAm   odwrócił   się   do   zawartości   garnków,   każdy   mieszając   osobno   wyznaczoną  łyżką.  "  Wiem.  Dlatego  gotuję.  Staram  się  znaleźć  jakieś  wyjście   z  tej  sytuacji."     Boże,   kochał   swojego   brata.   Mimo   tego,   że   był   wkurzony,   facet   próbował   pomóc.   "   Przykro   mi,   że   udawałem   ducha   i   sprawiłem,   że   musiałeś   sobie   z   tym   poradzić.   Naprawdę   mi   przykro.   To   nie   było   w   porządku   po   prostu...  tak,  ja  naprawdę  sądziłem,  że  to  nie  będzie  bezpieczne  być  w  tym   324  

samym  pokoju  z  tym  facetem.  Bardzo  mi  przykro.  "     Gruba   klatka   piersiowa   iAma   wznosiła   się   i   opadała."   Wiem,   że   tak   jest."     "  Mogę  po  prostu  zniknąć.  To  by  rozwiązało  ten  problem.  "     Mimo   że,   człowieku,   opuszczenie   iAma   by   go   zabiło.   Rzecz   w   tym,   że   gdyby   udało   mu   się   nawiać   od   Hisbego,   może   nigdy   nie   miał   by   żadnego   ponownego  kontaktu  z  mężczyzną.  Nigdy.     "  Gdzie  byś  poszedł  "  zapytał  iAm.     "  Nie  mam  pojęcia  ".     Dobrą   wiadomością   było   to,   że   Hisbe     nie   utrzymywał   żadnych   kontaktów  z  Wielką  Brytanią.  Nie  ulega  wątpliwości,  że  nawet  zjawienie  się   w   apartamencie   należącym   do   niego   i   iAma     byłoby   traumatyczne,   nawet,   jeśli   kapłan   po   prostu   miałby   zdematerializować   się   na   Tarasie.   Handlowanie   bezpośrednio  z  ludźmi?  Przebywanie  z  nimi?  Głowa  AnsLai  by  eksplodowała.     "  Więc,  co  miałeś  do  załatwienia?  "  iAm  zapytał.     Świetnie.  Równie  szczęśliwy  temat.     "   Byłem   obejrzeć   tą   nieruchomość   magazynową,"   wykręcił   się.   Ale   dajcie   spokój,   jakby   miał   zamiar   dobrowolnie   wspominać   o   lasce   i   jej   chłopaku?     "  O  pierwszej  nad  ranem?  "     "  I  złożyłem  ofertę.  "     "Ile?  "     "  Jeden  cztery.  Cena  wywoławcza  wynosi  dwa  i  pół  miliona  ale  nie  ma   mowy,  że  tyle  za  to  dostaną.  Nic  tam  się  nie  działo  od  lat,  i  to  widać.  "   Chociaż...  to  dziwne,  kiedy  to  powiedział,  musiał  przyznać,  że  czuł  tam   jakąś  obecność.  Swoją  drogą,  może  to  po  prostu    jego  poziom  stresu  tak  się   objawiał.   "   Domyślam   się,   że   zejdą   do   dwóch,   ja   wyrzucę   jeden   sześć,   i   zgodzimy  się  na  jeden  siedem.  "     "Czy   na   pewno   chcesz   się   zająć   tym   projektem   w   tej   chwili?   Ilekroć   pojawisz   się   na   terytorium   z   kutasem   gotowym   do   krycia,   problem   z   Hisbe   będzie  się  tylko  nasilać.  "     "  Jeśli  do  tego  dojdzie,  jakoś  sobie  z  tym  poradzę  ".     "  Kiedy"  iAm  skorygował.  "  Powinno  być  "  kiedy  ".  I  wiem,  co  się  stało   na  tyłach  parkingu  samochodowego,  Trez.  Z  facetem  i  tą  kobietą.  "   325  

  Ooooooczywiście,  że  wiedział.  "Widziałeś  taśmy  czy  coś?  "     Cholerny  monitoring  bezpieczeństwa.     "  Tak.  "     "  Jakoś  to  zniosę.  "     "  Tak  jak  poradzisz  sobie  z  Hisbe.  Doskonale.  "     Temperatura  wzrosła,  Trez  się  pochylił.  "  Chcesz  być  w  moich  butach,   bracie  mój?  Chciałbym  zobaczyć,  jak  dobrze  poradzisz  sobie  z  tym  gównem.  "   "Nie   chciałbym   być   użyty   do   pieprzenia   kurew,   tyle   Ci   powiem.   Co   sprawia,   że   zastanawiam   się...   czy   twoim   agentem   nieruchomości   jest   kobieta?  "     "  Pieprz  się,  iAm.  Na  poważnie.  "     Trez   zaskoczył   ze   stołka   i   wyszedł   z   kuchni.   Miał   wystarczająco   dużo   problemów,   do   kurwy   nędzy   -­‐   nie   potrzebował   Umiejętności   Pana   Wybitnego   z   umiejętnościami   Julii   Child,39   orientującej   się   jedynie   w   sprawach   związanych   ze   swoimi   dwunastoma   rodzajami   strzelanych   na   chybił  trafił  komentarzy-­‐     "  Nie  dasz  rady  się  tego  pozbyć,  "  zawołał  z  tyłu  iAm.  "  albo  starać  się   to  pogrzebać  między  nogami  niezliczonych  kobiet.  "     Trez  zatrzymał  się,  ale  wpatrywał  się  w  wyjście.     "  Po  prostu  nie  możesz  ",  jego  brat  powiedział  bez  ogródek.     Trez   obrócił   sie   wokół.   IAm   stał   za   barem,   klapa   drzwi   wahadłowych   obok   niego,   lekko   uderzając   dawała   efekt   stroboskopowego   światła   jasnego,   ciemnego,   jasnego,   ciemnego.   Za   każdym   razem,   kiedy   oświetlenie   się   pojawiało,  wyglądało  to  tak  jakby  jego  brat  miał  aureolę  wokół  całego  ciała.     Trez  przeklął.  "  Po  prostu  chcę  żeby  zostawili  mnie  w  spokoju.  "     "  Wiem.  "  iAm  potarł  głowę.  "  A  ja  szczerze  mówiąc  nie  wiem,  kurwa,   co   z   tym   zrobić.   Nie   mogę   wyobrazić   sobie   życia   bez   ciebie,   a   tym   bardziej   nie  chcę  tam  wrócić.  Choć  nie  zbliżam  się  do  znalezienia  innej  opcji  ".     "  Te  kobiety...  wiesz,  ta  jedna,  ja...  "  Trez  się  zawahał.  "  Czy  myślisz  że   uda  im  się  mnie  dorwać?"     "  Jeśli  im  się  nie  udało"  iAm  stwierdził  sucho:  "  Nie  widzę  powodu  byś   się  nimi  przejmował.  "     Trez   uśmiechną   się   odrobinę.   "   Nie,   mam   na   myśli   Hisbe.   Problem   w                                                                                                                           39

.Amerykańska  kucharka,  autorka  książek  kucharskich.   326  

tym,   że   tak   mi   daleko   do   bycia   dziewicą,   jak   tylko   możesz   to   sobie   wyobrazić.".   Pomimo,   że   ostatecznie   nie   zniżył   się   do   poziomu   zwierząt   gospodarskich.   "   I   co   jest   gorsze?   Oni   wszyscy   pochodzili   z   Wielkiej   Brytanii   -­‐   byli   to   też   głownie   ludzie.   To   sprawia   że   są   paskudni.   Mówimy   tu   o   córce   królowej.  "     Kiedy   iAm   zmarszczył   brwi,   jakby   w   pełni   nie   przemyślał   tego   pomysłu,   Trez  poczuł  promyk  nadziei.     "  Nie  wiem,  "  nadeszła  odpowiedź.  "  Być  może,  to  mogłoby  zadziałać,   ale   musiałbyś   oszukiwać   jej   wysokość   w   sprawie   tego   czego   chce   i   czego   potrzebuje.  Jeśli  pomyślą,  że  jesteś  zagrożeniem,  może  po  prostu  zdecydują   się  zabić  cię  w  ramach  kary.  "     Cokolwiek.  Będzie  musiał  zająć  się  nimi  pierwszy.   Na   fali   agresji,   Trez   opuścił   brodę   i   spojrzał   spod   opuszczonych   brwi.           "  Jeśli  to  stanie  się  argumentem,  będą  musieli  mnie  pokonać.  I  gwarantuję,   że  nie  wyjdą  na  tym  dobrze.  "     ***       Wracając  do  posiadłości  Bractwa,  Ghrom  wiedział,  że  jego  królowa  jest   zła   od   momentu,   gdy   weszła   przez   drzwi   do   jego   gabinetu.   Jej   soczysty   zapach  był  zabarwione  ostrym,  kwaśnym  wstępem:  lęk.     "  Co  to  jest,  lillan?  "  Zażądał,  wyciągając  ramiona.     Mimo,  że  nie  widział,  jego  wspomnienia  zapewniły  mu  mentalny  obraz   jej   kroczącej   przez   dywan   Aubusson,   jej   długie,   wysportowane   ciało   poruszające   się   z   gracją,   jej   ciemne   włosy   opadające   luźno   na   ramiona,   jej   piękna  twarz  oznaczoną  napięciem.     Naturalnie,   związany   samiec   w   nim   chciał   dopaść   i   zabić   cokolwiek   ją   zdenerwowało.     "  Cześć,  George  ",  powiedziała  do  jego  psa.  Podążając  swoim  thump  -­‐   thump-­‐   thump   hukiem   po   podłodze,   dostał   się   żeby   okazać   miłość   jako   pierwszy.     A  potem  przyszła  kolej  na  mistrza.     Beth  wspięła  się  prosto  na  kolana  Ghroma,  ważyła  tyle  co  nic,  jej  ciepłe   i  żywe  ciało,  wciągnął  w  swoje  ramiona,  owinął  wokół  niej  i  pocałował  ją  po   327  

obu  stronach  szyi,  a  następnie  w  usta.     "   Jezus",   warknął,   czując   sztywność   w   jej   ciele,   "   Jesteś   bardzo   zdenerwowana.  Co  do  kurwy  się  dzieje?  "     Cholera,  ona  drżała.  Jego  królowa  faktycznie  drżała.     "   Mów   do   mnie,   lillan,   "   powiedział,   przyciągając   ją   z   powrotem.   I   przygotowując  się,  aby  się  uzbroić  i  udać  się  w  to  cholerne  dzienne  światło   jeśli  będzie  musiał.     "  No  więc,  wiesz  o  Layli  ",  powiedziała  z  szorstkością  w  głosie.     Achhhhh.  "  Tak,  wiem.  Furiath  mi  powiedział.  "     Kiedy   jej   głowa   przeniosła   się   na   jego   ramię,   zmienił   jej   pozycję,   trzymając  ją  i  tuląc  do  piersi  i  to  było  dobre.  Były  takie  momenty  -­‐  nie  często,   ale   raz   na   jakiś   czas,   kiedy   czuł   się,   mniej   męski   ze   względu   na   swój   brak   wzroku:   Niegdyś   wojownik,   teraz   tkwił   za   tym   biurkiem.   Niegdyś   mógł   swobodnie   wędrować   wszędzie   tam,   gdzie   chciał,   teraz   polegał   na   psie   przewodniku.   Niegdyś   całkowicie   samowystarczalny,   teraz   potrzebował   pomocy.     Nie  do  końca  było  to  dobre  dla  jaj  samca.     W   chwili   takiej   jak   ta,   gdy   ta   niesamowita   kobieta   czuła   się   zdenerwowana  i  szukała  jego  i  tylko  jego  dla  poczucia  komfortu  i  pewności,   poczuł   się   silny   jak   pierdolona   góra.   Pomimo   wszystko,   związane   samce   chroniły  swoje  wybranki  z  całych  sił,  nawet  z  ciężarem  spowodowanym  jego   prawem  zobowiązującym  go  z  tytułu  urodzenia  i  z  zobowiązaniem  siedzenia   na  tronie,  pozostał  w  swoim  rdzeniu  brońcem  dla  tej  samicy.     Ona   była   jego   pierwszym   priorytetem,   nawet   ponad   tym   królewskim   gównem.   Jego   Beth   była   sercem   pomiędzy   jego   żebrami,   szpikiem   w   jego   kościach,  duszą  w  jego  fizycznym  ciele.     "  To  takie  smutne  ",  powiedziała.  "  Tak  cholernie  smutne.  "     "  Byłeś  się  z  nią  zobaczyć?  "     "   Właśnie   przed   chwilą.   Odpoczywa.   Mam   na   myśli...     na   pewnym   poziomie,  nie  mogę  uwierzyć,  że  nic  nie  można  zrobić.  "     "  Rozmawiałaś  z  dr  Jane?  "     "  Zaraz  po  tym,  jak  oni  wszyscy  wrócili  z  kliniki.  "     Jego  krwiczka  lekko  płakała,  świeży  zapach  deszczu  łez  jego  ukochanej   był  niczym  nóż  w    piersi  -­‐  i  nie  był  zaskoczony  jej  reakcją.  Słyszał,  że  kobiety   328  

bardzo  źle  znosiły  utratę  ciąży  kogoś  innego  –  swoją  drogą,  jak  mogłyby  tego   nie  rozumieć?  Wydawało  mu  się  to  jasne  jak  cholera,  próbując  sie  postawić   w  sytuacji  Khilla.     I   och,   Boże...   sam   pomysł   Beth   cierpiącej   w   ten   sposób?   Albo   jeszcze   gorzej,  gdyby  donosiła  do  terminu  i  -­‐     Świetnie.  Teraz  on  miał  napad  dygotania.     Ghrom  wtulił  twarz  w  włosy  Beth,  oddychając,  uspokajając  się.  Dobrą   wiadomością  było  to,  że  nigdy  nie  będą  mieli  młodych,  więc  nie  musiał  się  o   to  martwić.     "  Przykro  mi,  "  szepnął.     "  Mnie  też.  Nienawidzę  tego  za  nich  oboje.  "     Cóż,  tak  naprawdę,  chciał  całkowicie  przeprosić  za  coś  innego.     To  nie  było  tak,  że  chciał,  aby  coś  gównianego  przytrafiło  się  Khillowi   albo   Layli,   czy   ich   młodemu.   Ale   może   jeśli   Beth   zobaczy   tą   smutną   rzeczywistość,   przypomni   sobie   o   wszystkich   zagrożeniach,   które   napotykałaby  krok  po  kroku,  jeśli  sama  zaszłaby  w  ciążę.     Kurwa.   To   brzmiało   strasznie.   To   było   straszne.   Na   litość   boską,   on   szczerze   nie   chciał   tego   dla   Khilla,   i   naprawdę   nie   chciał   widzieć   swojej   krwiczki  zdenerwowanej.  Niestety,  smutna  prawda  byłą  taka,    że  absolutnie   nie  był  zainteresowany  umieszczeniem  swojego  nasienia  w  niej  w  ten  sposób   -­‐  kiedykolwiek.     Ten   rodzaj   desperacji   sprawiał,   że   faceci   myśleli   o   niewybaczalnych   rzeczach.     W   przypływie   paranoi,   w   myślach   obliczył   liczbę   lat   które   minęły   od   jej   przemiany  –  trochę  ponad  dwa.   Z   tego,   co   zrozumiał,   średnio   samica   wampira   przechodziła   swoją   pierwszą   chcączkę   pięć   lat   po   przemianie,   a   następnie   co   dziesięć   lat   lub   więcej   lat.   Tak  czy  inaczej,  mieli  jeszcze  trochę  czasu,  żeby  się  tym  martwić,  zanim  to  się   zdarzy...     Z   drugiej   strony,   jako,   że   była   pół   -­‐   rasy,   nie   było   sposobu,   aby   być   pewnym   w   przypadku   Beth.   Gdy   ludzie   i   wampiry   się   mieszają,   wszystko   może   się   zdarzyć   –   więc   miał   trochę   powodów,   aby   być   zaniepokojonym.   Wspominała  przecież  raz  czy  dwa  razy  wcześniej  o  posiadaniu  dzieci.     Ale  na  pewno,  musiało  to  być  hipotetyczne.   329  

  "  Więc  masz  zamiar  odroczyć  ceremonie  przyjęcia  Khilla?  "     "   Tak.   Saxton   dokonuje   aktualizacji   przepisów,   ale   gdzie   w   nich   znajdzie   się   Layla?   To   nie   jest   odpowiedni   czas   na   wprowadzenie   go   do   Bractwa.  "     "  Tak  właśnie  myślałam.  "     Oboje   zamilkli,   i   kiedy   Ghrom   wziął   ten   moment   do   serca,   nie   był     w   stanie  wyobrazić  sobie  życia  bez  niej.     "  Wiesz  co?  "  Powiedział.     "   Co?   "   Nie   było   rodzaj   uśmiechu   w   jej   głosie,   była   to   wskazówka,   że   wiedziała  co  chciał  jej  powiedzieć.     "Kocham  Cię  bardziej  niż  cokolwiek  innego.  "     Jego  królowa  roześmiała  się  trochę,  i  pogłaskała  go  po  twarzy.  "  Nigdy   bym  się  nie  domyśliła.  "     Cholera,  poczuł  dziwny  wzrost  zapachu  ich  wiązania.     W   odpowiedzi,   Ghrom   ujął   jej   twarz   i   pochylił   się,   znajdując   jej   usta   i   biorąc   je   w   miękki   pocałunek.   Człowieku,   on   był   przy   niej   zawsze   taki.   Jakikolwiek  kontakt  i  zanim  się  zorientował,  był  twardy  i  gotowy.     Boże,   nie   wiedział,   jak   mężczyźni   człowieków   mogli   sobie   dać   z   tym   radę.   Z   tego,   co   zrozumiał,   faceci   musieli   się   zastanawiać,   czy   ich   partnerki   były   płodne   za   każdym   cholernym   razem,   kiedy   uprawiali   seks,   oczywiście,   nie  mogli  zdać  się  na  subtelne  zmiany  w  ich  kobiecych  zapachach.     On   by   kurwa   oszalał.   Przynajmniej   kiedy   samica   wampir   miała   chcączkę,  wszyscy  o  tym  wiedzieli.     Beth  poprawiła  się  na  kolanach,  ugniatając  jego  erekcję,  sprawiając,  że   zaczął   jęczeć.   I   zwykle,   to   było   sygnałem   dla   George,   że   zostanie   wyprowadzony   poprzez   podwójne   drzwi   i   tymczasowo   wygnany.   Ale   nie   dzisiaj.   Jak   bardzo   Ghrom   by   jej   nie   pragnął,   atmosfera   w   domu   wywróciła   nawet  jego  libido.     Najpierw  była  chcączka  Autumn.  Teraz  Layli.     Nie   miał   zamiaru   kłamać,   to   gówno   sprawiało,   że   robił   się   drażliwy.   Hormony   w   powietrzu   jak   wiadomo,   powodowały   efekt   rykoszetu   w   domu   pełnym   samic,   wpływając   na   jedną   i   na   następną,   a   następnie   na   trzecią   wywołując  chcączkę,  zakładając,  że  było  dość  blisko  do  jej  własnej.     Ghrom  gładził  włosy  Beth  i  obrócił  głowę  swojej  królowej  na  ramieniu.   330  

  "Ty  nie  chcesz...  "     Kiedy     pozwoliła   sentencji   popłynąć,   wziął   ją   za   rękę   i   podniósł   ją   w   górę,   czując   ciężki   ciemnoczerwony   Rubin   który   jako   królowa   rasy   zawsze   nosiła.     "  Chcę  cię  obejmować,  "  powiedział.  "  To  jest  dla  mnie  wystarczające  w   tej  chwili.  "     Niczym   małe   dziecko,   przysunęła   się   jeszcze   bliżej   do   niego.   "   Cóż,   to   też  jest  miłe.  "     Tak.  Tak  było.     I  ciekawie  przerażające.     "  Ghrom?  "     "  Tak?  "     "  Wszystko  w  porządku?  "     Minęło   trochę   czasu,   zanim   dał   radę   odpowiedzieć,   zanim   zaufał   swojemu  głosowi,  że  był  spokojny,  i  miał  odpowiedni  poziom.      "  O  tak,  wszystko  w  porządku.  Po  prostu  w  porządku.  "     Kiedy   pogładził   jej   rękę,   podążając   dłonią   w   górę   i   w   dół   jej   bicepsa,     modlił   się,   by   w   to   uwierzyła...   i   obiecał   sobie,   że   to   co   wydarzyło   się   za   tymi   drzwiami  na  dole,  nigdy  nie  przytrafi  się  im.     Na  pewno.  Z  takim  kryzysem  nie  będą  mieli  nigdy  do  czynienia.     Dzięki  niech  będą  Pani  Kronik.       Tłumaczyła:magdalena.bojka1    

331  

CZTERDZIEŚCI-DWA     Layla  nie  spała,  oczywiście.   Kiedy  mówiła  Khillowi  żeby  poszedł,  miała  na  myśli  to  co  mówiła,  że  nie  chce,   żeby  wciąż  się  wokół  niej  kręcił.     Najśmieszniejsze,  że  nawet  gdy  została  sama  w  pokoju,  nie  wpadła  w   histerię.  Żadnych  łez.  Żadnego  przeklinania.     Po  prostu  leżała  na  boku  z  podciągniętymi  nogami  i  rękami,  z  umysłem   zagłębionym   głęboko   w   jej   ciele,   nieustannie   monitorując   ból,   skurcze,   ten   przymus  sprawiał,  że  wariowała.       Jednak,   nic   to   nie   zmieniało.   To   było   tak,   jakby   jakaś   część   jej   była   przekonana,  że  jeśli  tylko  będzie  wiedziała  na  jakim  jest  etapie,  jakoś  będzie   mogła  kontrolować  cały  ten  proces.  Co  było,  oczywiście,  pieprzeniem  bzdur.   Jak  to  mówi  Khill.  Jego  obraz  w  klinice,  ze  sztyletem  przy  gardle  uzdrowiciela,   był  jak  coś  z  jednej  z  ksiąg  w  bibliotece  Sanktuarium-­‐  dramatyczny  epizod  w   życiu  kogoś  innego.   Jej   punkt   obserwacyjny   na   łóżku,   jednakże,   przypominał   jej,   że   to   nie   przypadek...     Pukanie  w  jej  drzwi  było  delikatne,  co  sugerowało,  że  była  to  samica.   Layla   zamknęła   oczy.   Tak   jak   doceniała   jakąkolwiek   uprzejmość,   która   czekała   na   odpowiedź,   wolałaby   jednak   żeby   została   na   zewnątrz,   w   holu.   Krótka  wizyta  królowej  wystawiała  ją  na  próbę  chociaż  doceniała  ją.   -­‐   Tak.   –   Kiedy   jej   głos   nie   niósł   się   dalej   niż   do   jej   własnych   uszu,   oczyściła  swoje  gardło.   -­‐  Tak?     Drzwi  otworzyły  się,  i  w  pierwszym  momencie  nie  mogła  rozpoznać  kto   to  wyszedł  z  cienia,  który  wypełniał  przestrzeń  w  drzwiach.  Wysoki.  Silny.  Nie   samiec,  jednak...   -­‐  Panikha?  –  powiedziała.   -­‐  Mogę  wejść?   -­‐  Tak,  oczywiście.  

332  

Kiedy   Layla   chciała   usiąść,   kobieta   wojownik   pokazała   jej   by   się   położyła,  a  następnie  zamknęła  je  obie  razem  w  pokoju.   -­‐  Nie,  nie  proszę...  bądź  spokojna.   Jedna  lampa  została  włączona  ponad  biurkiem,  i  w  delikatnym  świetle,   siostra   Vhrednego   z   Bractwa   Czarnego   Sztyletu   była   całkiem   przerażająca   z   jej   diamentowymi   oczami,   które   wydawały   się   skrzyć   z   mocnych   rysów   jej   twarzy.   -­‐  Jak  się  czujesz  w  ogóle?  –  zapytała  samica  delikatnie.   -­‐  Czuje  się  bardzo  dobrze,  dziękuje.    A  ty?     Wojowniczka  podeszła  bliżej   -­‐  Bardzo  mi  przykro  z  powodu...  twojego  stanu.     Oh,   jak   Layla   chciała   by   to   było   coś,   czego   Furiath   i   inni   nie   dzielili   z   nikim..  I  przez  to,  jej  odejście  z  tego  domu  będzie  raczej  dramatyczne,  takie  z   rodzaju   sytuacji,   które   są   powodem   do   zainteresowanych   pytań.   Wciąż,   jednak   jej   prywatność   chciałaby   uniknąć   tego   nieproszonego,   choć     współczującego  wtrącania  się.     -­‐  Dziękuję  ci  za  twoje  miłe  słowa.  –  wyszeptała.   -­‐  Mogę  usiąść?   -­‐  Ależ  oczywiście.     Oczekiwała,   że   samica   spocznie   na   krześle,   które   było   ustawione   zgodnie  z  dobrymi  obyczajami.  Panikha  nie  zrobiła  tego.  Podeszła  do  łóżka  i   złożyła  swój  ciężar  obok  Layli.     Zmuszając   się,   by   chociażby   wydawać   się   dobrą,   w   pewnym   sensie,   gospodynią  Layla  usiadła  wyżej,  krzywiąc  się  gdy  fala  skurczów  zamroziła  ją   w   połowie   drogi.   Kiedy   Panikha   przeklęła   cicho,   położyła   się   z   powrotem.   Szorstkim  głosem  powiedziała   -­‐   Wybacz   mi,   nie   mogę   mieć   teraz   gości   –   nie   ważne   jak   dobre   masz   intencje.  Dziękuję  za  twoje  wyrazy  współczucia...   -­‐   Czy   zdajesz   sobie   sprawę   kim   jest   moja   matka?   –   ucięła   jej   wypowiedź  Panikha.   Layla  potrząsnęła  głową  na  poduszce.     -­‐  Proszę,  po  prostu  wyjdź...   -­‐  Wiesz?  –  zapytała  samica  szorstko  

333  

Nagle,   Layli   zachciało   się   płakać.   Po   prostu   nie   ma   energii   na   jakąkolwiek   rozmowę   w   tym   momencie,-­‐   a   zwłaszcza   nie   o   Mamah.   Nie,   kiedy  traciła  własne  młode.   -­‐Proszę.   -­‐  Jestem  zrodzona  przez  Panią  Kronik.   Layla  zmarszczyła  brwi,  rejestrując  słowa  nawet  przez  ból,  umysłowy  i   fizyczny.   -­‐  Słucham?   Panikha   wzięła   głęboki   oddech   jakby   ujawniona   rewelacja   nie   była   czymś,  z  czego  się  cieszyła,  raczej  pewnego  rodzaju  przekleństwem.   -­‐   Jestem   ciałem   z   ciała   Pani   Kronik,   urodzona   z   niej   dawno   temu,   i   ukryta  przed  rejestrami  Wybranek  i  oczami  wszystkich  osób  trzecich.     Layla  zamrugała  w  szoku.     Pojawienie   się   samicy   było   swego   rodzaju   zagadką,   ale   ona   nie   zadawała  pytań,  ponieważ  znała  swoje  miejsce.   Jedna   rzecz   była   jasna,   nigdy   nie   było   żadnej   wzmianki   o   tym   że   matka   rasy,  najświętsza  matka,  kiedykolwiek  zrodziła  dziecko.   W  rzeczywistości,  cała  struktura  systemu  wierzeń  była  oparta  na  czymś   co  miało  miejsce.   -­‐  Jak  to  możliwe?  -­‐    odetchnęła  Layla.   Brylantowe  oczy  Panikhi  były  poważne.     -­‐   To   nie   było   coś   czego   chciałam.   I   nie   jest   to   czymś   o   czym   rozmawiam.   W   chwili   napięcia   które   nastąpiło,   Layla   zrozumiała,   że   niemożliwym   jest  nie  widzieć,  że  samica  mówi  prawdę.   Ani  ostrego  gniewu,  którego  powód  każdy  mógł  zgadnąć.   -­‐  Jesteś  święta  –  powiedziała  Layla  z  czcią.     -­‐   W   najmniejszym   stopniu,   zapewniam   cię.   Ale   mój   rodowód   daje   mi   pewne...  jak  my  to  mówimy?  Umiejętności.     Layla  zesztywniała.   -­‐  I  co  to  znaczy?       W  diamentowych  oczach  Panikhi  nie  było  wahania.       -­‐  Chcę  ci  pomóc.   Ręka  Layli  zsunęła  się  na  podbrzusze.   334  

-­‐  Jeśli  masz  na  myśli  przyśpieszenie  tego...  nie.     Miała  swoje  młode  w  sobie  na  tak  krótki  i  cenny  czas.  Bez  względu  na   to,  jak  długo  będzie  trwał  ból,  nie  zamierza  rezygnować  z  ani  jednej  minuty   jej  pierwszej  i  bez  wątpienia  jedynej  ciąży.   Nigdy   więcej   nie   będzie   przez   to   przechodzić.   W   przyszłości,   gdy   jej   chcączka  uderzy,  będzie  pod  wpływem  narkotyków,  i  o  to  chodzi.  Raz  w  życiu   to  i  tak  zbyt  wiele,  by  ponosić  stratę  taką  jak  teraz.     -­‐   A   jeśli   uważasz,   że   możesz   to   zatrzymać   -­‐   dokończyła   Layla,   -­‐   to   nie   możliwe.  Nie  istnieje  nic,  co  można  by  zrobić.     -­‐   Nie   jestem   pewna   co   do   tego.   –   Oczy   Panikhi   były   skupione   –   Chciałabym  zobaczyć  czy  mogę  uratować  ciążę.  Jeśli  mi  pozwolisz.     ***     W   opuszczonym   kampusie   Bronswickiej   Szkoły   dla   Dziewcząt,   Pan.   C   zajął   to   co   kiedyś   było   biurem   dyrektorki.   Pęknięty   znak   w   holu   mu   o   tym   powiedział.   Ponieważ   nie   było   ogrzewania,   temperatura   otoczenia   była   dokładnie   taka   jak   za   wielkimi   drzwiami,   ale   dzięki   krwi   Omegi   zimno   nie   było   problemem.   I   dzięki   kurwa   za   to:   Zaraz   za   zarośniętym,   pokrytym   śniegiem   trawnikiem,   w   głównym   dormitorium   akademickim   prawie   pięćdziesięciu  Reduktorów  spało  śmiertelnym  snem.     Gdyby  ci  łajdacy  wymagali  ciepła  albo  jedzenia,  byłby  w  czarnej  dupie.     Ale  nie,  wszystko  co  musiał  zrobić  to  zapewnić  im  schronienie.     Ich  indukcja  zadbała  o  resztę  i  fakt,  że  potrzebują,  aby  odłączyć  ich  od   świadomości  co  dwadzieścia  cztery  godziny  był  ulgą.   Potrzebował  czasu  żeby  pomyśleć.     Jezu  Chryste,  co  za  bałagan.     Narzekając   na   swój   los,   odepchnął  się,   czując   przymus   do   bycia   w   ruchu   odepchnął   się   na   krześle,   po   czym   przypomniał   sobie,   że   siedzi   na   odwróconym  wiadrze.   -­‐  Cholera  jasna.     Obejrzał  rozlatujący  się  pokój,  zmierzył  wzrokiem  tynk,  który  wisiał  w   płatach   z   krokwi   sufitowych,   rozglądnął   się   po   zabitych   deskami   oknach,   i   dziurze  w  deskach  podłogowych  w  kącie.     335  

Miejsce  było  dokładnie  takie  jak  konto  bankowe,  które  znalazł.   Żadnych  pieniędzy,  nigdzie.  Żadnej  amunicji.  Ani  broni,  która  mogłaby   być  użyta  do  wywoływania  tępych  urazów  i  o  to  chodziło.     Zaraz   po   jego   awansie,   był   cały   nabuzowany,   pełen   planów.   Teraz   wpatrywał  się  w  tę  całą  masę  bez  żadnej  gotówki,  środków,  niczego.     Omega,   z   drugiej   strony,   oczekiwał   rezultatów.   Jak   to   dobitnie   jasno   pokazała  jego  mała  późna  ‘wizyta’  wczorajszej  nocy.   I  to  był  kolejny  problem.  Nienawidził  tego  gówna.     Przynajmniej  mógł  zrobić  coś  z  resztą.   Wyciągnął  ręce  nad  głową  i    strzelił  stawami  w  ramionach,  dziękował   Bogu   za   dwie   rzeczy:   Po   pierwsze,   telefon   nie   był   odcięty   –   więc   mógł   komunikować   się   ze   swoimi   ludźmi   w   terenie,   i   miał   dostęp   do   internetu.   I  po  drugie,  po  tych  wszystkich  latach  spędzonych  na  ulicy,  miał  twardą  rękę,   gdy   przyszło   do   kontrolowania   młodych   tępych   idiotów   handlujących   narkotykami.       Musiał  zdobyć  jakiś  papier.  Natychmiast.   Miał   plan,   kurwa,   również   na   to,   po   to   wysyłał   ostatnie   dziewięć   tysięcy   trzysta   dolarów   Korporacji,   daleko,   z   trzema   jego   chłopcami   wczorajszej   nocy   o   północy.   Wszystko   co   te   dranie   mieli   zrobić,   to   kupić,   zabrać  narkotyki,  i  przynieść  je  z  powrotem,  a  on  podzieli  to  gówno  na  porcje   dla  nowych  rekrutów  na  sprzedaż  na  ulicy.  Problem  w  tym,  że  nadal  czekał   na   pieprzoną   dostawę.   I   cholernie   niecierpliwie   czekał   by   dowiedzieć   się,   gdzie  zniknęły  jego  narkotyki  albo  kasa.  Możliwe,  że  frajerzy  uciekli  z  tym  lub   tamtym,   ale   jeśli   tak   było,   to   zamierzał   zapolować   na   nich   jak   na   psy   i   pokazać   wszystkim   co   się   dzieje   kiedy...-­‐   Gdy   jego   telefon   zadzwonił,   podniósł  go  by  zobaczyć  kto  to  i  wcisnął  odbierz.     -­‐  Najwyższy  kurwa  czas.  Gdzie  ty  kurwa  jesteś  i  gdzie  mój  towar.   Zapadła   cisza.   A   potem   głos,   który   usłyszał   nie   oznaczał,   że   karierowicz   pryszczata-­‐   twarz   oddał   komórkę,   gotówkę,   i   ostatni   działający   pistolet   jaki   miała  Korporacja...   -­‐  Mam  coś  czego  chcesz.     Pan   C   zmarszczył   brwi.   Bardzo   głęboki   głos.     Zmieszany   z   akcentem   który  rozpoznawał  z  ulic  i  z  jakimś  innym,  którego  nie  znał.    

336  

-­‐   To   nie   jest   telefon   tego   kawałka   gówna   z   którego   do   mnie   dzwonisz.-­‐ wycedził  Pan  C  –  mam  ich  mnóstwo.   Wszakże,   kiedy   nie   masz   nic   w   ręku,   nawet   kabury   lub   portfela,   blef   jest  jedynym  rozwiązaniem.   -­‐   Więc,   to   dobrze.   Masz   wiele   tego,   co   wysłałeś   do   mnie?   Pieniędzy?   Siły  roboczej?   -­‐  Kim  do  kurwy  jesteś?     -­‐  Jestem  twoim  wrogiem.       -­‐   Jeśli   wziąłeś   moją   pieprzoną   forsę,   masz   jak   w   banku,   że   jesteś   w   dupie.   -­‐  Właściwie,  to  jest  prosta  odpowiedź  na  ten  złożony  problem.     Pan  C  poderwał  się  na  równe  nogi  przewracając  wiadro.   -­‐  Gdzie  jest  moja  pieprzona  forsa  i  co  zrobiłeś  z  moim  człowiekiem?     -­‐   Obawiam   się,   że   nie   może   więcej   podejść   do   telefonu.   Dlatego   dzwonię.   -­‐  Nie  masz  pojęcia  z  czym  zadarłeś.  –  odgryzł  się  Pan  C   -­‐  Wręcz  przeciwnie,  to  ty  jesteś  w  tym  nieszczęśliwym  położeniu  –  tak   jak  wielu  innych.   Gdy  pan  C  miał  się  odezwać,  facet  mu  przerwał.   -­‐   O   to   jak   będzie.   Zadzwonię   do   ciebie   po   zmroku   z   lokalizacją.   Ty,   i   tylko  ty  sam,  przyjdziesz  się  tam  ze  mną  spotkać.     Pan  C  zwykle  czuł  pogardę  do  innych  –  wywodziło  się  to  z  pracy,  kiedy   wszyscy,   z   którymi   miał   do   czynienia,   to   były   dwa   typy   ludzi:   uliczni   bandyci   i   narkomani.  Ale  facet  po  drugiej  stronie?     Opanowany.   Spokojny.   Profesjonalny.   Pan  C  uciszył  swój  temperament   -­‐  Nie  będę  grać  w  żadne  gierki…   -­‐   Tak,   będziesz.   Ponieważ,   jeśli   chcesz   sprzedawać   prochy,   musisz   przyjść  do  mnie.   Pan   C   ucichł.   To   był   albo   wariat   z   manią   wielkości   albo…   ktoś   z   prawdziwą  władzą.    

337  

Jak,   również   tym   kto   zabił   wszystkich   pośredników   handlarzy   w   Caldwell  w  ciągu  ostatniego  roku.   -­‐  Kiedy  i  gdzie?  –  zapytał  szorstko.   Rozległ  się  mroczny  śmiech.   -­‐  Odbierz  swój  telefon  po  zmroku,  a  się  dowiesz.       Tłumaczyła:  nuffanillia    

338  

CZTERDZIEŚCI-TRZY   Layla  nie  mogła  wydobyć  słowa,  gdy  padły  słowa  Panikhi.     „Nie”  powiedziała  do  drugiej  kobiety.  „Nie,  Aghres  powiedział  mi,  że  …   nic  się  nie  da  zrobić.”   „Medycznie   to   może   być   prawda.   Ala   ja   mogę   mieć   inny   sposób.   Nie   wiem  czy  zadziała,  ale  jeśli  mi  pozwolisz,  chętnie  zrobię  co  będę  mogła.”   Przez  chwilę  Layla  mogła  tylko  oddychać.     „Nie…”  Czuła  płaskie  płaszczyzny  swojego  brzucha.  „Co  mi  zrobisz?”   „Nie   jestem   pewna,   szczerze   mówiąc.”   Panikha   wzruszyła   ramionami.   „Prawdę   mówiąc,   nawet   nie   przyszło   mi   do   głowy,   że   mogłabym   pomóc   w   twojej   sytuacji.   Wiadomo   jednak,   że   leczę   to,   co   chce   zostać   uleczone.   I,   jeszcze   raz,   nie   jestem   pewna   czy   to   znajdzie   tutaj   zastosowanie.   Mogłybyśmy  spróbować  –  to  nie  zrobi  ci  krzywdy.  To  mogę  obiecać.”   Layla   przyglądała   się   twarzy   wojowniczki.   „Dlaczego   …   chcesz   to   dla   mnie  zrobić?”   Panikha   zmarszczyła     brwi   i     odwróciła   wzrok.   „Nie   potrzebujesz   tego   wiedzieć.”   „Chcę  wiedzieć.”   Profil   samicy   zdecydowanie   ochłódł.   „Ty   i   ja   jesteśmy   siostrami   w   tyranii  mojej  matki,  ofiarami  jej  wielkiego  planu  w  porządku  rzeczy.  Byłyśmy   uwięzione  przez  nią  na  różne  sposoby,  ty  jako  Wybranka,  a  jako  jej  córka  z   krwi.  Nie  ma  niczego  co  sprawiłoby  żebym  ci  nie  pomogła.”   Layla   opadła   na   łóżko.   Nigdy   wcześniej   nie   myślała   o   sobie,   jak   o   ofierze   matki   rasy.   Chociaż,   biorąc   pod   uwagę…   jej   rozpacz   za   rodziną,   poczucie    wykorzenienia,  brak  tożsamości  poza  jej  usługami  jako  Wybranki  …   musiała  się  zastanowić.    Wolna  wola  przywiodła  ją  w  to  okropne  miejsce,  ale   przynajmniej  to  ona  wybrała  drogę  i  sposób.  Jako  członkini  specjalnej  grupy   samic  Pani  Kronik,  nie  miała  wyboru  w  związku  z  niczym  w  swoim  życiu.   Zupełnie  żadnego.     Traciła   ciążę,   to   było   oczywiste.   I   jeśli   Panikha   myślała,   że   była   jakakolwiek  szansa…  

339  

„Rób   co   masz   zrobić”   powiedziała   grubym   głosem.   „I,   dziękuję   bez   względu  na  wynik.”   Panikha  skinęła  głową.  Następnie  uniosła  ręce,  rozciągając  je,  szeroko     rozczapierzyła  palce.  „Mogę  dotknąć  twojego  brzucha?”   Layla  zepchnęła  okrycie.  „Czy  powinnam  całkiem  zdjąć  koszulę?”   „Nie.”   To   dobrze.   Nawet   przesunięcie   kołdry   zwiastowało   daleki   skurcz,   niewielka  zmiana  ułożenia  ciała.     „Cała  jesteś  bólem”  wymruczała  druga  samica.     Layla   nie   odpowiedziała   i   odkryła   skórę   na   brzuchu.   Jej   wyraz   twarzy   mówił  wystarczająco  wyraźnie.     „Po  prostu  się  zrelaksuj.  To  nie  powinno  sprawić  ci  żadnego  bólu.”     Gdy   kontakt   został   nawiązany,   Layla   szarpnęła   głową   w   górę,   dłonie   wojowniczki  były  ciepłe,  jak  w  ciepłej  kąpieli,  gdy  tak  miękko  wylądowały  na   podbrzuszu.  Dotyk  również  koił  jak  kąpiel.  Dziwnie  uśmierzający.     „Czy  to  ci  sprawia  ból?”  zapytała  Panikha.     „Nie.   Czuję   się   …”   Gdy   następny   skurcz   nadchodził,   chwyciła   się   prześcieradeł   przygotowując   się.   Tyle,   że   ból   się   nie   nasilił   jak   to   miało   miejsce   wcześniej,   na   pewno   uczucie   było   wielkie   jak   skalista   góra,   której   czubek  został  ścięty.     To  było  pierwsze  uczucie  ulgi  odkąd  to  wszystko  się  zaczęło.     Z   jękiem   uległości,   pozwoliła   głowie   się   rozluźnić,   poduszki   zamortyzowały   jej   nagłe   zmęczenie   i   dotarło   do   niej   jak   wielkie   niewygody   znosiło  jej  ciało.     „A  teraz  zaczniemy.”   Wszystkie  lampy  w  sypialni  zamigotały  …  a  potem  zgasły.     Jednak,  ich  światło  zostało  wkrótce  zastąpione.     Z   delikatnych   dłoni   Panikhi   zaczęła   emanować   delikatna   poświata,   ciepło   jej   dotyku   się   nasiliło,   to   dziwne,   cudowne   uczucie   łagodzenia,   zdawało   się   przenikać   w   głąb   jej   skóry,   mięśni   i   kości   w   sposób   …jakby   bezpośrednio  do  łona  Layli.     I  wtedy  nastąpiło  coś  w  rodzaju  wybuchu.    

340  

Z  sykiem  poddała  się  temu  wielkiemu  przypływowi  energii,  który  nagle   się   w   niej   zagrzebał,   ta   gorączka   spalając   i   wygotowując   ból,   podnosiła   agonię  z  jej  ciała,  jak  para  narastająca  w  garnku  by  wydostać  się  na  zewnątrz.     Ale  to  nie  był  koniec.  Wielki  przypływ  euforii  pędził  przez  jej  ciało,  złote   kosmyki   pulsowały     w   pobliżu   jej   miednicy,   płynęły   przez   jej   tułów   do   jej   umysłu,  jej  duszy,  jej  drżących  ramion  i  nóg.     Och,  wielka,  przejmująca  ulgo…   Och,  niewiarygodna  mocy…   Och,  słodka  łasko  zbawienia.   Jednak  uzdrawianie  wciąż  się  nie  zakończyło.     W   samym   środku   wiru,   Layla   poczuła   …   co   to   było?   Poruszenie   w   jej   łonie.   Naprężenie,   może.   Ale   nie   skurcz,   nie,   nie   to.   Bardziej   jak   ukryta   w   głębi  siła.     Stopniowa  zdała  sobie  sprawę,  że  dzwoniła  zębami.     Spoglądając   w   dół   jej   ciała,   zobaczyła,   że   całe   drżało,   ale   to   nie   było   wszystko.     Jej   cielesna   postać   lśniła.   Każdy   cal   jej   skóry   był   jak   abażur   lampy,   ukazujący  światło  wewnątrz,  jej  odzienie  było  słabą  barierą  dla  wylewających   się  z  niej  strumieni.     W   tym   świetle   twarz   Panikhi   miała   ostre   rysy,   jakby   przenoszenie   cudownego   uzdrowienia   na   inną   osobę     było   ogromnym   kosztem.     I   Layla   chciała   móc   się   poruszyć,   zatrzymać   to   gdyby   mogła   -­‐     druga   kobieta   wyglądała   wręcz   jak   wymizerowana.   Ale   nie   było   sposobu,   aby   przerwać   połączenie,   ponieważ   nie   miała   kontroli   nad   własnymi   kończynami,   nie   mogła  nawet  mówić.     To  pełne  życia  połączenie  między  nimi,  zdawało  się  trwać  wiecznie.     Kiedy   wreszcie   Panikha   odsunęła   się   z   szarpnięciem,   przerywając   połączenie,  spadła  z  łóżka,  lądując  na  podłodze.     Layla   otworzyła   usta   do   krzyku.   Starała   się   dotrzeć   do   swojej   zbawicielki.  Naprężyła  się,  wbrew  ciężarowi  jej  wciąż  lśniącego  ciała.     Ale  nie  mogła  zrobić  zupełnie  nic.     Ostatnia  rzecz,  którą  zarejestrowała,  zanim  straciła  świadomość,  był  jej   niepokój  o  drugą  samicę.       341  

A  potem  osunęła  się  w  ciemność.       Tłumaczenie:  SarahRockwell  

 

342  

CZTERDZIEŚCI-CZTERY   Khill  obudził  się  ze  wzwodem.   Leżał   na   plecach,   jego   biodra   poruszały   się   samoistnie,   kołysząc   i   muskając  erekcję  masą  kołdry  i  prześcieradeł.  Przez  chwilę,  odwlekał  w  pół   jawie   etap   zanim   prawdziwa   świadomość   wróciła,   wyobrażał   sobie,   że   to   Blay  go  dotyka,  dłonie  mężczyzny  przesuwają  się  w  górę  i  w  dół...  we  wstępie   przed  użyciem  ust.   Kiedy   sięgnął   i   zanurkował   palcami   w   tych   czerwonych   włosach,   zdał   sobie  sprawę,  że  był  sam:  Jego  ręce  znalazły  tylko  prześcieradła.   Mimo,   że   wiedział,   że   Blaya   tam   nie   ma,   wyrzucił   rękę,   poklepując   miejsce  obok  niego,  gotowy  stwierdzić,  że  znajdzie  ciepłe,  męskie  ciało.   Zaledwie  więcej  prześcieradeł.  Były  zimne.   "  Kurwa,  "  oddychał.   Otwierając   oczy,   rzeczywistość,   gdzie   był,   dotkliwie   ostudziła   jego   podniecenie.  Mimo,  tych  dwóch  niesamowitych  sesji  pieprzenia,  Blay  był  w   tej  właśnie  chwili,  z  Saxtononem,  budząc  się  przy  nim.   Prawdopodobnie  pieprzył  się  z  facetem.   Boże,  miał  zamiar  rzucić  to  w  końcu  w  diabły.   Pomysł,  że  Blay  dotykał  drugiego,  ujeżdżał  innego,  liżąc  i  gładząc  kurwa   –  ściśle  mówiąc  jego  pierdolonego  kuzyna  -­‐  był  niemal  tak  nieznośny  jak  to   gówno  z  Laylą.  Rzecz  w  tym,  ze  cała  kurtuazja  i  cały  pociąg,  które  Khill  czuł  do   tego  kolesia  nasiliły  sie  zamiast  osłabnąć.   Świetnie.  Kolejna  runda  dobrych  wiadomości.   Absolutnie  bez  zapału,  Khill  dźwignął  się  z  łóżka  i  poszedł  do  łazienki.   Nie   chciał,   włączać   światła,   nie   miał   ochoty   widzieć,   że   wyglądał   jak   psie   gówno,  ale  golenie  bez  niczego,  nie  było  najlepszym  pomysłem.   Gdy   pstryknął   przełącznik,   zamrugał   mocno,   ból   głowy   zaczynał   walić   tuż  za  oczami.  Bez  wątpliwości,  musiał  coś  zjeść,  ale  do  cholery,  bezwzględne   wymagania  jego  ciała  przygniatały  go.   Puścił   wodę   w   umywalce,   podniósł   z   krawędzi   żel   do   golenia   i   wycisnął   trochę  na  dłoń.  Złączył  dłonie  razem  i  natarł  twarz,  myśląc  o  swoim  kuzynie.  

343  

Miał   wrażenie,   choć   nie   wiedział   tego   na   pewno,   że   Saxton   użyłby   staroświeckiego  pędzla  do  pienienia  szczęki  i  policzków.   Maszynki   do   golenia   Gillette   nie   są   dla   niego.   Prawdopodobnie   miał   coś  fryzjerskiego  z  rączką  z  macicy  perłowej.   Ojciec   Khilla   miał   coś   podobnego.   I   jego   brat   otrzymał   jeden   z   inicjałami  po  swojej  transformacji.   Wraz  z  tym  sygnetem.   Cóż,  dobrze  dla  nich.  Ogólnie,  biorąc  pod  uwagę,  że  obaj  byli  martwi,   nie  wyglądało  na  to,  że  będą  się  jeszcze  kiedyś  golić.   Kiedy   jego   twarz   była   pokryta   bielą,   podobnie   jak   krajobraz   na   zewnątrz,   wziął   swoją   normalną,   prozaiczną   Mach   3   z   jednorazowymi   ostrzami...   Bez  wyraźnego  powodu  pomyślał,  że  może  powinien  założyć  nowe.   Taa,  świeże,  super  ostre,  czyste.   Khill   przewrócił   oczami.   Nie   ma   to   jak   postrzeganie   własnej   wartości   opakowanej   w   trzy   małe   ostrza   i   pasek   nawilżający.   Naprawdę,   kurwa,   to   logiczne.   Sprzedał   swojemu   kretyńskiemu   ego   klapsa   i   zaczął   grzebać   w   szufladach   pod   licznikami,   wyciągał   je,   przeglądał   wszelkiego   rodzaju   kąpielowe   i   upiększające   bzdury,   których   nigdy   nie   używał,   nigdy   nawet   na   nie  nie  spojrzał.   Wyciągając   ostatnią   szufladę,   najbliżej   podłogi,   zatrzymał   się.   Zmarszczył   brwi.   Schylił   się.   Było   tam   czarne   aksamitne   pudełko,   tego   rodzaju   w   którym   można   umieścić   biżuterię.   Z   wyjątkiem   tego,   że   nie   był   właścicielem   żadnej,   a   już   na   pewno   nie   od   Reinhardta,   pozera   z   centrum   miasta.  Nikt  inny  nie  przebywał  w  jego  pokoju,  zastanawiał  się,  czy  może  to   było  tam,  odkąd  przeniósł  się  tu,  i  po  prostu  nigdy  tego  nie  widział?   Wyjmując  pudełko,  strząsnął  pokrywę  i  –   "  Sukinsyn  ".   Wewnątrz,   jakby   były   coś   warte,   znajdowały   się   jego   poszarzałe   kolczyki  z  brązu,  a  także  kółko  które  zawsze  nosił  w  dolnej  wardze.   Fritz  musiał  je  zebrać  podczas  sprzątania  którejś  nocy,  i  umieścił  je  w   pudełku.  To  było  jedynym  wyjaśnieniem  –bo  Khill  z  pewnością  nie  zaprzątał  

344  

sobie   nimi   głowy   po   tym,   jak   je   zdjął,   jeden   po   drugim.   Po   prostu   rzucił   je   na   dno  jednej  z  szafek  łazienkowych.   Khill   dotykał   stalowych   ogniw,   myśląc   o   tym   kiedy   je   kupił   i   założył.   Jego   ojciec   został   upokorzony:   matka   też  –   do   tego   stopnia,   że   wymówiła   się   od  ostatniego  posiłku  i  udała  do  jej  prywatnych  kwater  na  pełne  dwadzieścia   cztery  godziny,  po  tym,  jak  wszedł  do  jadalni  tanecznym  krokiem  mając  je  na   sobie.   W   salonie   piercingu   sugerowali,   aby   nie   wkładać   obręczy,   aż   ćwieki,   które  były  używane  by  zrobić  otwory,  miały  szansę  się  zaleczyć.  Ale,  to  była   rada  dla  człowieków.  W  ciągu  kilku  godzin,  wszystko  było  dobrze,  by  pójść  i   dokonać  podmianki.   W  toalecie  Blaya,  jak  zawsze  zresztą.   Khill   zmarszczył   brwi,   przypominając   sobie   moment   kiedy   wyszedł   do   sypialni   faceta.   Blay   był   na   łóżku,   przytulał   Corone40,   i   oglądał   telewizję.   Jego   głowa  odwróciła  się,  z  łagodnym  i  zrelaksowanym  wyrazem  –  do  chwili  gdy   zobaczył  Khilla.   Jego   twarz   napięła   się   wtedy   tak   subtelnie.   Rodzaj   rzeczy,   który,   jeśli   nie  znasz,  osoby  naprawdę  bardzo  dobrze,  nie  zauważysz.  Ale  Khill  go  znał.   Wtedy   zakładał,   że   to   dlatego,   że   chodziło   mu   o   gówno   typu   jego   ‘Gothic’  styl,  a  to  było  trochę  za  dużo  dla  pana  Konserwatywnego.  Ale  teraz,   myśląc  wstecz  o  tym,  przypomniał  sobie  coś  jeszcze.  Blay  skoncentrował  się   na  ekranie  plazmy...    niedbale  wziął  poduszkę  i  umieścił  ją  na  kolanach.   Musiał  mu  mocno  stać.   Gdy  Khill  przetopił  tą  całą  scenę  w  głowie,  jego  własny  fiut  ponownie   zgrubiał.   Poza  tym,  że  była  to  strata  czasu,  czyż  nie.   Patrząc   na   te   cholerne   kolczyki,   pomyślał   o   swoim   buncie   i   swoim   gniewie   i   o   jego   popieprzonym   pomyśle,   co   musiał   mieć,   aby   być   szczęśliwym  w  życiu.   Kobieta.  Gdyby  udało  mu  się  znaleźć  jakąś,  która  by  go  zechciała.   Co  to  …  było  …  za  kłamstwo.   Zabawne,   tchórzostwo   przychodziło   w   wielu   formach,   czyż   nie.   Nie   należy   kulić   się   w   kącie,   trzęsąc   jak   cipa   i   rozczulać   się   nad   sobą.   Za   diabła                                                                                                                           40

 Marka  piwa   345  

nie.  Możesz  być  wielki,  hałaśliwy  z  twardą  postawą  i  twarzą  pełną  piercing’u  i   warczeć,  aby  pokazać  światu...  i  nadal  być  niczym,  z  wyjątkiem  tchórzliwego   lachociąga.  Ostatecznie,  Saxton  może  nosić  garnitury  trzyczęściowe,  fulary  i   mokasyny,  ale  mężczyzna  wiedział,  kim  jest,  i  nie  bał  się  mieć  tego,  co  chciał.   I  niespodzianka,  Blay  budził  się  w  łóżku  faceta.   Khill  zamknął  pokrywę  i  umieścił  kolczyki  tam,  gdzie  je  odnalazł.  Potem   spojrzał  w  lustro.  Co  to  on  robił?  pomyślał,  patrząc  na  swoją  twarz.   O,  tak.  Golenie.   To  było  to.     ***     Jakieś  dwadzieścia  minut  później,  Khill  opuścił  pokój.  Idąc  korytarzem   rzeźb,   przeszedł   obok   zamkniętych   drzwi   do   gabinetu   Ghroma.   Gdy   szedł   dalej,   trudno   było   nie   patrzeć   na   salon   na   drugim   piętrze,   trudno   było   zachować  spokój  gdy  w  polu  widzenia  ukazała  się  kanapa.   Nigdy   już   nie   będzie   patrzeć   na   ten   mebel   w   taki   sam   sposób.   Cholera,   może  nawet  wszystkie  sofy  zostały  zniszczone  dla  niego,  na  zawsze.   Przy  drzwiach  Layli,  pochylił  się  i  przyłożył  ucho  do  paneli.  Kiedy  nic  nie   usłyszał,  pomyślał,  że  niby  co  miałby  tam  znaleźć.   Zapukał   cicho.   Gdy   nie   było   odpowiedzi,   chwycił   go   w   gardle   irracjonalny  lęk,  i  bez  świadomej  myśli,  otworzył  drzwi.   Światło  wlało  się  do  ciemności.   Jego   pierwszą   myślą   było   to,   że   umarła,   że   Aghres,   sukinsyn,   skłamał   o   poronieniu   i   bez   wahania   ją   zabił:   Layla   była   nieruchoma,   gdy   leżała   na   poduszkach,  usta  lekko  otwarte,  z  rękami  splecionymi  na  piersi,  jakby  zostały   umieszczone  przez  pogrzebowego,  który  miał  szacunek  dla  zmarłych.   Jednak...   było   coś   innego,   i   zajęło   mu   chwilę,   aby   dowiedzieć   się,   co   to   było.   Nie   było   przytłaczającego   zapachu   krwi.   W   rzeczywistości,   tylko   jej   delikatny   zapach   cynamonu   rozchodził   się   w   powietrzu,   odświeżając   go   w   sposób,  który  rozjaśnił  cały  pokój.   Czy  poronienie  wreszcie  się  skończyło?  

346  

"  Layla?  "  szepnął,  mimo  że  powiedział  jej,  że  gdyby  spała,  nie  będzie   jej  budził.   To   była   ulga   zobaczyć,   że   jej   brwi   drgają,   gdy   imię   zostało   zarejestrowane  w  jej  mózgu,  nawet  pod  zasłoną  snu.   Miał   poczucie,   że   gdyby   powiedział   to   jeszcze   raz,   obudziła   by   się.   Wydawało   się   okrutne   wrócić   ją   do   świadomości.   Czy   on   ma   się   z   nią   przywitać,  gdyby  się  obudziła?   By  czuła  ból?  Miała  poczucie  straty?   Pieprzyć  to.   Khill   spokojnie   wycofał   się,   zamknął   drzwi   i   po   prostu   stał.   Nie   był   pewien,  co  ze  sobą  zrobić.   Ghrom  kazał  mu  zostać  w  domu,  nawet  gdy  John  Matthew  wyszedł  –   domyślił  się,  że  to  rodzaj  urlopu  od  stanowiska  ahstrux  nohtrum.  I  doceniał   to.  Tak  mało  mógł  zrobić,  aby  pomóc  Layli  -­‐  przynajmniej  mógł  tkwić  tutaj  na   wypadek,   gdyby   czegoś   potrzebowała.   Napój.   Aspiryna.   Ramię   by   się   wypłakać.   Ty  jej  to  zrobiłeś.   Biorąc   pod   uwagę   bicie   zegara,   które   słyszał   z   tego   wyludnionego   pokoju   gościnnego,   pomyślał,   że   nie   zdążył   na   Pierwszy   Posiłek.   Dziewiąta   wieczorem.   Tak,   przespał   to,   i   dobrze.   Gdyby   miał   siedzieć   przy   stole   i   spędzić   czterdzieści   pięć   minut   w   towarzystwie   prawie   dwudziestu   ludzi,   którzy  starali  się  nie  patrzeć  na  niego,  chyba  by  kurwa  zwariował.   Dźwięk  czyichś  kroków  na  dole  w  holu  wbił  się  w  jego  głowę.   Podszedł  do  balustrady  i  spojrzał  w  dół.   Panikha,  potrafiąca  skopać  tyłek,  siostra  V,  wychodziła  z  jadalni.   Nie   znał   samicy   tak   dobrze,   ale   szanował   ją.   Nieprawdopodobne,   że   nie   ma   szansy   sprawdzić   się   w   mieście...   szkoda,   naprawdę   szkoda.   W   tej   chwili   jednak   krwiczka   dr   Manello   wyglądała,   jakby   została   pobita   w   bójce   w   barze:   Szła   powoli,   jej   stopy   szurały   po   mozaikowej   podłodze,   jej   ciało   przygarbione,  uścisk  na  ramieniu  mężczyzny,  wszystko  to  wydawało  się  być   po  to,  by  utrzymać  ją  w  pozycji  pionowej.   Czyżby  została  ranna  w  jakiejś  walce  wręcz?   Nie  było  zapachu  krwi.  

347  

Dr   Manello   powiedział   coś   do   niej,   czym   się   nie   przejęła,   ale   potem   facet  skinął  głową  w  kierunku  sali  bilardowej,  jakby  pytał  ją,  czy  chce  tam  iść.   Skierowali  się  w  tamtym  kierunku  w  ślimaczym  tempie.   Biorąc   pod   uwagę,   że   nie   cenił   zbytnio   ludzi   którzy   się   gapią,   Khill   wycofał  się  od  poręczy  i  poczekał,  aż  korytarz  zrobił  się  pusty.  Potem  pobiegł   w  dół  wielkimi  schodami.   Jedzenie.  Trening.  Ponownie  sprawdzić  co  z  Laylą.   To  będzie  jego  noc.   Kierując  się  do  kuchni,  zastanawiał  się,  gdzie  był  Blay.  Co  robił.  Czy  jest   po  walce  czy  dopiero  będzie  walczył  przez  cały  wieczór  i...   Biorąc   pod   uwagę,   że   nie   wiedział,   gdzie   był   Saxton,   natychmiast   przerwał  te  rozważania.   Jeśli   Khill   miałby   wolny   wieczór   i   mógłby   spędzić   trochę   czasu   z   facetem,  wiedział,  co  by  robił.   A  Saxton,  jego  kuzyn  lachociąg,  nie  był  głupcem.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

348  

CZTERDZIEŚCI-PIĘĆ     Skutki  niedostatków  w  karmieniu  Assaila,  dopadły  go  około  pięć  godzin   po   zapadnięciu   nocy.   Zakładał   swoją   koszulę,   blado   niebieską   tradycyjną   z   francuskimi   mankietami,   gdy   jego   ręce   zaczęły   się   trząść   tak   bardzo,   że   nie   był  w  stanie  zapiąć  tego  cholerstwa  na  swojej  piersi.  Wyczerpanie  uderzyło   w  niego,  przytłaczając  go  i  powodując,  że  zachwiał  się  na  nogach.     Przeklinając   pod   nosem,   podszedł   do   swojego   biurka.   Na   górze,   polerowanego  mahoniu  jego  fiolki  i  łyżka  czekały,  więc  zadbał  o  ich  interes  w   dwóch  szybkich  wdechach,  po  jednym  do  każdego  nozdrza.     Paskudny   zwyczaj   –   i   jedyny   któremu   ulegał   tylko   wtedy   kiedy   zdecydowanie  tego  potrzebował.     Przynajmniej   koka   troszczyła   się   jego   zmęczeniem.   Ale   zamierzał   znaleźć   samicę.   Wkrótce.   W   istocie   to   był   cud,   że   wytrzymał   tak   długo:   ostatni   raz   kiedy   brał   z   żyły   wydarzyło   się   to   miesiące   temu,   a   to   doświadczenie   było   mniej   niż   fascynujące,   szybko   i   z   brzydką   samicą   z   gatunku   dobrze   zorientowanych   w   zapewnieniu   wyżywienia   potrzebującym   samcom.  Odpłatnie.     Co  za  utrapienie.     Po   uzbrojeniu   się   i   założeniu   kaszmirowego   płaszcza,   w   czarnym   kolorze,  ruszył  w  dół  po  schodach  i  otworzył  drzwi  przesuwne  ze  stali.  Kiedy   utworzył  sobie  drogę  do  pierwszego  piętra,  został  przywitany  przez  dźwięki   sprawdzanej  broni.     W   kuchni,   bliźniacy   załadowali   swoje   czterdziestki   sprawdzając   ich   działanie.     "  Dzwoniłeś?  "  Assail  zapytał  Ehrica.     "  Tak  jak  kazałeś.  "     "  I?  "     "  Ma  zamiar  się  tam  pojawić,  i  przyjdzie  sam.  Czy  potrzebujesz  broni?  "     "   Mam   ją.   "   Podniósł   klucze   do   Range   Rovera   z   srebrnego   naczynia     stojącego  na  ladzie.     "  Weźmiemy  mój  samochód.  Na  wypadek  gdyby  ktoś  został  ranny.  "  

349  

Po   tym   wszystkim,   tylko   idiota   wierzy   na   słowo   wrogowi,   jego   samochód  wyruszył  z  urządzeniem  ukrytym  pod  podwoziem,  które  może  być   bardzo  pomocne,  jeśli  nastąpi  masowy  atak.     Boom.     Piętnaście  minut  później,  troje  z  nich  przekraczało  most  do  Caldwell,  i   im  dłużej  Assail  prowadził,  przypominał  sobie  dlaczego  zabranie  kuzynów  ze   sobą   było   szczęśliwym   pomysłem:   Nie   tylko   byli   dobrym   zabezpieczeniem,   nie  byli  też  skłonni  tracić  oddechu  na  bezużyteczne  rozmowy.   Cisza  była  upragnionym  czwartym  pasażerem  w  ich  środku  lokomocji.     Powyżej   po   stronie   dolnego   miasta   nad   rzeką   Hudson,   dostał   się   do   wyjścia,     które   było   zakręcone   wokół   i   kończyło   sie   pod   Northway.   Równolegle   do   rzeki,   umiejscowiony   był   gruby   las   słupów,   które   trzymały   się   drogi,  krajobraz  był  łysy,  ciemny  i  zasadniczo  pusty.     "  Zaparkuj  tutaj,  około  sto  metrów  na  prawo  ",  powiedział  Ehric.     Assail  zjechał  na  bok,  wpadł  na  krawężnik  i  zatrzymał  się  na  poboczu.     Trójka  z  nich  pojawiła  się  na  zimnie,  ich  płaszcze  rozpięte,  broń  w  ręku,   skanujące  oczy.  Kiedy  ruszyli  na  przód,  brat  Ehrica  skierował  się  na  tyły,  trzy   ciężkie  torby  z  garażu  niósł  w  jednej  ręce,  czarny  plastik  szeleszcząc  wydawał   hałas,  kiedy  niósł  go  ze  sobą.     Powyżej   nich,   ruch   uliczny   wydawał   pomruk,   samochody   poruszające   się  w  stałym  tempie,  syrena  pogotowia  wydawała  piskliwy  krzyk,  samochody   ciężarowe   dudniły   nad   dźwigarami.   Kiedy   Assail   odetchnął   głęboko,   powietrze   było   lodowate   w   jego   zatokach,   każdy   zapach,   brudu   lub   martwych  ryb  został  zabity  przez  zimno.     "  Prosto  "  powiedział  Ehric.     Spokojnie   i   systematycznie   przekraczali   asfalt   wchodząc   na   bardziej   twardą,   zamarzniętą   ziemię.   Z   wielkimi   betonowymi   płytami   blokującymi     drogę  słońca,  nic  tutaj  nie  rosło,  ale  istniało  tu  życie  –  pewnego  rodzaju.     Bezdomni   ludzie   siedzieli   przykucnięci   w   prowizorycznych   mieszkaniach   z   tektury   i   plandeki,   chroniąc   się   przed   zimą,   ich   ciała   były   zawinięte   tak   mocno,   że   nie   można   było   powiedzieć,   w   którą   stronę   były   skierowane.     Biorąc   pod   uwagę   ich   nadmierną   troskę   by   pozostać   przy   życiu,   nie   martwił  się  o  to,  że  będą  się  wtrącać.   350  

Poza  tym,  nie  miał  wątpliwości,  że  mieli  drugorzędne  znaczenie  w  tym   rodzaju  działalności,  więc  nie  będą  przeszkadzać.     A  jeśli  tak  by  sie  stało?  Nie  wahałby  się  by  ulżyć  im  w  ich  nędzy.     Pierwszy   znakiem,   że   ich   wróg   się   pokazał   był   smród   na   wietrze.   Assail   nie   był   szczególnie   doświadczony   w   sposobach   postępowania   ze   społeczeństwem  reduktorów  i  ich  członków,  ale  jego  nos  wyłapywał  wszelkie   niuanse  w  ramach  nieprzyjemnego  zapachu.  Więc  to  oznacza,  że  zdecydował   się   postępować   według   instrukcji   i   nie   był   to   przypadek   kiedy   tysiące   miały   przybyć   na   miejsce,   aczkolwiek   było   to   możliwe,   bo   Omega   używał   tylko   jednego  bukietu  zapachowego.     Wkrótce  dowiedzą  się,  jak  będzie.     Assail  i  jego  samce  zatrzymali  się.  I  czekali.     Chwilę  później  jeden  reduktor  wyszedł  zza  słupa.     Ach,  ciekawe.  Ten  koleś  był  ‘klientem  ‘  przed,  przychodził  z  kasa  po  X   lub  heroinę.  Był  na  krawędzi  zostania  wyeliminowanym,  gdyż  jego  wielkości   zakupów  były  na  granicy  ilości  jakimi  dysponowali  pośrednicy.     Co  było  jedynym  powodem,  dla  którego  wciąż  oddychał...  i  dlatego,  w   pewnym   momencie,   został   przekształcony   w   zabójcę.   Jeśliby   się   nad   tym   zastanowić,   koleś   nie   pojawiał   się   ostatnio,   więc   można   przypuszczać,   że   działo  się  tak  dlatego,  że  dostosowywał  się  do  nowego  życia.  Lub  nie-­‐  życia,   w  zależności  od  okoliczności.     "...  Jezu  Chryste,  "  powiedział  reduktor,  wyraźnie  łapiąc  ich  zapachy.     "  To  miałem  na  myśli,  kiedy  powiedziałem,  że  jestem  twoim  wrogiem,   "  wycedził  Assail.     "  Wampiry...?  "     "   Co   mnie   i   ciebie   stawia   w   ciekawej   pozycji,   czyż   nie.   "   Assail   skinął   na   bliźniaków.   "   Moi   wspólnicy   przybyli   tutaj   w   dobrej   wierze   w   nocy.   Byli   równie   zaskoczeni   tym   co   odkryli,   gdy   twoi   ludzie   przybyli.   Pewne...     agresywne   zachowania.....   z   naszej   strony   zaistniały   zanim   dobiliśmy   interesu.  Przepraszam.  "     Kiedy  Assail  kiwnął  głową  trzy  ciężkie  torby  zostały  rzucone.   Głos   Ehrica   był   suchy.   "   Jesteśmy   gotowi,   aby   powiedzieć,   gdzie     jest   reszta   z   nich."     "  W  oczekiwaniu  na  dyspozycję  tej  transakcji  ",  dodał  Assail.   351  

Reduktor   spojrzał   w   dół,   ale   nie   wykazał   żadnych   reakcji.   Co   sugerowało,  że    był  profesjonalistą.     "  Przyniosłeś  produkt?  "     "  Ten  za  który  zapłaciłeś.  "     Oczy  zabójcy  się  zwęziły.  "  Zamierzasz  robić  ze  mną  interesy  "     "   Mogę   cię   zapewnić,   że   nie   jestem   tu   dla   przyjemności   twojego   towarzystwa."  Assail  pokazał  gest  ręką,  i  Ehric  wyjął  owinięty  pakiet.   "Najpierw   kilka   podstawowych   zasad.   Będziesz   kontaktował   się   bezpośrednio   ze   mną.   Nie   będę   akceptował   połączenia   z   nikim   innym   z   twojej   organizacji.   Możesz   oddelegować   kogokolwiek   do   odbioru,   ale   będziesz   musiał   poinformować   mnie   o   tożsamości   i   liczbie   przedstawicieli   jakich   wyślesz.   Jeśli   odkryję   jakiś   rodzaj   zasadzki,   lub   jeśli   zaistnieje   odchylenie  od  moich  dwóch  przepisów,  to  zaprzestanę  transakcji  z  tobą.  To   są  moje  jedyne  postanowienia.  "     Reduktor   rozglądał   się   tam   i   z   powrotem   pomiędzy   Assailem   i   jego   kuzynami.  "  Co  jeśli  chcę  kupić  więcej  niż  to?  "     Assail   rozpatrzył   to   prawdopodobieństwo.   Nie   spędził   ostatnich   dwunastu   miesięcy   używając   pośredników   aby   pozwolić   strzelić   sobie   w   głowę   za   darmo,   i   nie   miał   zamiaru   oddać   swojego   ciężko   wywalczonego   stanowiska.     To   była   jednak   unikalna   okazja.   Jeśli   Korporacja   Reduktorów   chciała   zarabiać  na  ulicy,  był  w  stanie  zapewnić  im  towar  by  to  robili.  To  nie  było  tak,   że   te   cuchnące   sukinsyny   były   w   stanie   dostać   się   do   Benloise   ponieważ   Asasail   zadba   o   to,   żeby   to   się   nie   stało.   Mało   tego,   ograniczył   kontrolę   w   swoim  modelu  biznesowym  tylko  dla  trójki  z  nich,  miał  więcej  produktu,  niż   sprzedających.     Więc   to   był   czas,   aby   rozpocząć   dokonywanie   zleceń.   Miał   pełną   kontrolę   nad   sytuacją   w   mieście,   kolejnym   krokiem   będzie   staranne   wyselekcjonowanie  osób  trzecich  do  pracy  najemnej,  że  tak  powiem.     "  Mamy  zamiar  zacząć  powoli  i  zobaczyć  jak  to  będzie  "  mruknął  Assail.   "  Potrzebujesz  mnie.  Jestem  źródłem.  Więc  to  jest  twój  wybór,  w  jaki  sposób   będziemy   postępować.   Z   pewnością   nie   jestem...   jakby   to   powiedzieć...   niechętny,  aby  zwiększyć  zamówienia.  Z  upływem  czasu  ".     "  Skąd  mam  wiedzieć,  że  nie  pracujesz  dla  Bractwa?  "   352  

  "  Gdyby  tak  było,  wciągnąłbym  cię  w  zasadzkę  w  tej  chwili.  "  Wskazał   na  torby  u  stóp  zabójcy.     "   Ponadto,   jako   gest   dobrej   woli   oraz   w   uznaniu   za   twoje   straty,   podaruje   ci   trzy   tysiące   dolarów   w   tej   dostawie.   Jeden   tysiak   za   każdego   z   twoich,  że  tak  powiem,  błędnych  interpretacji  z  ostatniej  nocy.  "     Brwi  reduktora  podskoczyły.     W   ciszy,   która   nastąpiła,   wiatr   wiał   wiatr   wokół   nich   wszystkich,     płaszcze  łopotały,  kołnierzyk  od  koszulki  reduktora  powiewał.     Assail   był   zadowolony   z   czekania   na   reakcję.   W   tym   wypadku   miała   nastąpić   jedna   z   dwóch   odpowiedzi:   Tak,   w   tym   przypadku   Ehric   zamierza   rzucić   mu   opakowanie.   Nie,   w   tym   czasie   wszyscy   troje   otworzą   ogień   do   skurwiela,  unieszkodliwią  go  i  pchną  z  powrotem  do  Omegi.     Obie   wersje   były   dla   niego   do   przyjęcia.   Ale   wybierze   pierwszą   z   wymienionych.     Mieli  pieniądze  do  zarobienia.  Dla  obu  stron.     ***       Sola  utrzymywała  dystans  od  kwartetu  mężczyzn,  który  zebrał  się  pod   mostem:  zwlekając  na  poboczu,  użyła  lornetki  aby  skupić  się  na  spotkaniu.     Pan   Tajemniczy   mężczyzna,   znany   jako   Wielki   Houdini,   przybył   z   dwójką   ogromnych   ochroniarzy,   którzy   byli   lustrzanym   odbiciem   samych   siebie.   Z   pozoru   wydawało   się,   że   brali   udział   w   spotkaniu,   a   to   nie   było   zaskoczeniem  –  i  mogła  odgadnąć,  jakie  tematy  omawiali.     Rzeczywiście,   bliźniak   stojący   z   lewej   strony   podszedł   i   dał   paczkę   wielkości  pudełka  na  lunch  dla  dziecka  człowiekowi,  który  był  sam.   Kiedy   czekał   na   ofertę,   była   zrelaksowana,   wiedziała,   że   bierze   swoje   życie   w   swoje   ręce   w   tej   sytuacji   -­‐     i   wcale   nie   dlatego,   że   znajdowała   się   pod   mostem  po  zmroku.     Biorąc  pod  uwagę  starcie  z  tym  człowiekiem,  które  miała  w  nocy,  było   bardzo   wątpliwe,   że   zamierza   docenić   fakt   że   siedzi   mu   na   ogonie,   obserwuje   go   tutaj,   i   robi   za   trzecią   stronę,   posiadającą   świadectwo   jego   nielegalnego  działania.  Ale  spędziła  większość  ostatnich  dwudziestu  czterech   godzin   myśląc   o   nim   -­‐   coraz   bardziej   się   wkurzając.   To   był   cholernie   wolny   353  

kraj,  a  jeśli  chce  być  tutaj  na  terenie  własności  publicznej,  mogła  to  robić.     Chciał  prywatności?  To  powinien  zająć  się  biznesem  w  innym  miejscu   niż  w  cholernie  publicznym.     Gdy  jej  temperament  wzrósł,  zacisnęła  zęby  i...  wiedziała,  że  to  był  jej   najgorszy  defekt  w  czasie  pracy.     Całe   swoje   życie,   robiła   wszystko   to   czego   zakazano   jej   robić.   Oczywiście,  gdy  to  wykluczało  rzeczy,  takie  jak,  nie,  nie  można  zjeść  ciastka   przed   obiadem,   lub,   nie,   nie   można   wziąć   samochodu,   jesteś   uziemiona,   albo...  Nie,  nie  powinnaś  iść  zobaczyć  się  ze  swoim  ojcem  w  więzieniu...  ich   konsekwencje  były  bardzo  różne  od  tego  co  się  działo  w  dole  przed  nią.     Nie,  nie  możesz  wrócić  do  tego  domu.     Nie,  nie  możesz  na  mnie  patrzeć  już  nigdy  więcej.     Taa,   nieważne,   grube   ryby.   Miała   zamiar   decydować,   kiedy   ma   dość,   wielkie  dzięki.     I  w  tej  chwili?  Nie  miała  dość.     Poza  tym,  to  był  inny  kąt  jej  uporu:  nie  lubiła  tracić  pewności  siebie,  a   właśnie   to   stało   się   ostatniej   nocy.   Odwlekała   konfrontację   z   tym   człowiekiem,   powodem   czego   mógł   być   strach,   ale   nie   chciała   żyć   w   ten   sposób.   Od   tamtej   tragedii,   która   zdarzyła   się,   och   tak   dawno   temu,   kiedy   wszystko  uległo  zmianie  na  zawsze,  postanowiła  –  bardziej  sobie  obiecała,  że   nigdy  znowu  nie  będzie  się  niczego  bała.     Ani  bólu.  Ani  śmierci.  Ani  nieznanego.     I  na  pewno  nie  człowieka.     Sola   napięła   się   i   skupiła,   robiąc   zbliżenie   na   jego   twarzy.   Dzięki   blaskowi  miasta,  który  był  wystarczający  dla  niej,  aby  prawidłowo  widzieć,  i   tak,   to   było   tak,   jakby   sobie   przypomniała.   Boże,   jego   włosy   były   tak   cholernie  czarne,  jakby  je  sobie  farbował.  A  jego  oczy  -­‐  zwężone,  agresywne.   Jego  wyraz  twarzy,  tak  wyniosły  i  pełen  kontroli.     Szczerze   mówiąc,   wyglądał   zbyt   elegancko,   aby   być   tym,   czym   był.   Chociaż   z   drugiej   strony,   może   chciał   się   odciąć   od   stylu   ubierania   się   Benloise,  jak  handlarz  narkotyków.     Wkrótce  potem  obie  strony  poszły  w  swoje  strony:  samotny  człowiek   odwrócił   się   i   ruszył   w   stronę   z   której   nadszedł,   z   kolekcją   ledwo   wypełnionych   worków   na   śmieci   przewieszoną   przez   ramię;   pozostałych   354  

trzech  przeszło  przez  chodnik,  wracając  do  Range  Rovera.     Sola   pobiegła   z   powrotem   do   jej   wynajętego   samochodu,   jej   ciemne   body  i  maska  narciarska  pomagały  jej  wtopić  się  w  cień.   Siadając  za  kierownicą  Forda,  zanurkowała  w  dół  znikając  z  oczu  i  używając   lusterka  aby  monitorować  jedyną  drogę,  która  prowadziła  pod  mostem.     Tylko   wyjazd   z   drogi   był   zdatny   do   jazdy.   Chyba,   że   człowiek   był   gotów   zaryzykować   zatrzymaniem   przez   Policję   z   Caldwell   za   jazdę   niezgodnie   do   kierunku  jazdy.     Chwilę   później,   Range   Rover   ją   wyminął.   Po   tym   jak   pozwoliła   mu   uzyskać  nieznaczną  przewagę,  wcisnęła  gaz  i  zajęła  bezpieczną  pozycję  z  tyłu.     Kiedy   Benloise   dał   jej   to   zadanie,   powiadomił   ją   o   marce   i   modelu   SUVa  należącego  do  człowieka,  uzupełniając  to  adresem  w  Hudson.  Ale  nie   podał  jego  nazwiska.     Wszystkim   co   miała   była   ta   rzeczywista   nieruchomość   oraz   jej   powiernik.     Kiedy  śledziła  tą  trójkę,  zapamiętała  numery  rejestracyjne.  Jeden  z  jej   przyjaciół   pracujący   w   Policji   może   będzie   w   stanie   jej   z   tym   pomóc;   aczkolwiek,   zważywszy,   że   dom   był   własnością   osoby   prawnej,   przypuszczała,  że  zrobił  to  samo  z  samochodami.     Nieważne.  Była  jedna  rzecz  której  była  pewna.     Wszędzie  tam,  gdzie  on  dalej  pojedzie,  też  zamierzała  się  tam  znaleźć.       Tłumaczyła:magdalena.bojka1    

355  

CZTERDZIEŚCI-SZEŚĆ     Krzyknęła   porażająco   poprzez   sypialnię,   głośno,   przenikliwie,   niespodziewanie.   Kiedy   krzyk   rozbrzmiewał   w   jej   głowie,   Layla   nie   od   razu   zorientowała  się  kto  ją  tym  wrzaskiem  obudził.   Co  się..     Spoglądając   w   dół,   widziała,   że   siedzi   wyprostowana,   prześcieradła   zmiażdżone   w   jej   ręce,   jej   serce   biło   mono,   a   jej   klatka   unosiła   się   szybko.   Rozglądając  się  dookoła,  odkryła,  że  ma  otwarte  usta…     Zamykając  szczękę,  wiedziała,  że  to  ona  musiała  wydać  ten  dźwięk.  Nie   było  nikogo  innego  w  pokoju.  A  drzwi  były  zamknięte.   Podnosząc   ręce,   skręciła   nadgarstki  obracając   dłoń   jej   górą,   a   później   dołem.   Oświetlenie   w   pokoju,   jak   to   było,   nie   wydobywało   się   już   z   jej   ciała.   To   było   światło  z  łazienki.     Szarpiąc  się  na  bok  zajrzała  za  krawędź  łóżka.  Panikha  nie  leżała  już  na   stercie.   Samica   musiała   wyjść,   albo   została   przeprowadzona?   Jej   pierwszą   myślą   była   to   by   iść   poszukać   siostry   Vhrednego,   po   prostu   podskoczyć   i   zacząć  szukać.     Mimo,   że   nie   zrozumiała   dokładnie,   co   zaszło   między   nimi,   nie   było   wątpliwości,   że   drogo   to   kosztowało   wojowniczkę.   Ale   Layla   powstrzymała   się,  gdy  ‘martwienie  się  o  własne  dobro’  przejęło  obowiązki:  jej  świadomość   zmieniła  się  z  zewnętrznej  w  wewnętrzną,  jej  umysł  zanurzył  się  w  jej  ciele,   odszukując  i  spodziewając  się  znaleźć  skurcze,  uczucie  ciepła  podchodzące   w   górę  między  nogami,  dziwne  bóle  jeżdżące  po  kościach.     Nic.   W   pokoju   zaległa   cisza,   wszyscy   którzy   w   nim   byli   ucichli,   również   jej   wnętrze,  jej  narządy  nie  wykazywały  symptomów.       Ściągając   nakrycie   z   siebie,   przesunęła   swoje   nogi   poza   krawędź   wysokiego   materaca.   Podświadomie,   zebrała   siły   na   okropne   uczucie   krwi   spływającej   z   jej   macicy.   Kiedy   nie   stało   się   nic,   zastanawiała   się,   czy   poronienie   nie   dopełniło   się.   Ale   czy   Aghres   nie   mówił,   że   to   stanie   się   w  

356  

przyszłym   tygodniu?   Zebrała   odwagę   by   wstać.   Nawet   gdy   zakładała,   że   to   niedorzeczne.   Nadal  nic.     Layla   powoli   poszła   do   łazienki,   spodziewając   się   w   każdej   chwili   powrotu  ataku  objawów,  które  zwalą  ją  na  kolana.  Czekała  na  ostry  ból,  na   powrót   rytmicznych   skurczów,   na   to   by   ten   proces   znów   zdominował   jej   ciało  i  umysł.     Nie   wiem,   czy   to   zadziała,   ale   jeśli   jesteś   gotowa,   zrobię   co   będę   mogła...   Layla   prawie   zerwała   swoją   odzież,   zrzucając   to   co   ją   okrywało   w   szaleńczym  pędzie.  A  następnie  była  na  toalecie.     Żadnego  krwawienia.   Żadnych  skurczów.     Połowa  jej  wpadła  w  tak  głęboki  smutek,  że  bała  się,  że  nie  było  jego   końca  –  w  jakiś  dziwny  sposób,  w  trakcie  procesu  poronienia,  czuła  się  tak,   jakby  miała  jakiś  rodzaj  połączenia  z  jej  młodym.  A  jeśli  to  był  koniec?     Wówczas   śmierć   byłaby   kompletna—   nawet   jeśli   logicznie   myśląc,   wiedziała,  że  nie  żyło  albo  nie  było  zdolne  do  przeżycia;  W  innym  wypadku,   ciąża  nie  skończyłaby  tego.     W  jej  drugą  połowę  uderzyła  wyraźna  nadzieja.     Co  jeśli...       Wzięła  prysznic  szybko,  mimo,  że  tak  naprawdę  nie  wiedziała,  dlaczego   tak  pędzi,  lub  gdzie  mogłaby  pójść.     Spojrzała  w  dół  na  swój  brzuch,  i  przejechała  namydlonymi  rękami  po   gładkim  i  płaskim  odcinku  skóry.   -­‐   Proszę...   wszystko   czego   chcesz...   bierz   wszystko   czego   chcesz...   daj   mi  to  życie  wewnątrz  mnie,  i  możesz  zabrać  wszystko  inne...   Mówiła   do   Pani   Kronik,   oczywiście   –     tylko   że   Matka   Rasy   już   nie   słuchała.     -­‐  Daj  mi  moje  młode...  pozwól  mi  je  zatrzymać...  proszę...     Desperacja,   którą   czuła   była   prawie   tak   zła   jak   fizyczne   dolegliwości,   potknęła   się   wychodząc   z   pod   prysznica,   wytarła   się   z   grubsza   rzucając   ręcznik  na  czyste  coś  tam  czego  nazwy  nie  pamiętała.  

357  

  Z  tego  co  widziała  w  telewizji,  ludzkie  kobiety  miały  testy,  które  mogły   robić   sobie   same,   patyczki,   i   to   coś   najwyraźniej   zostało   zaprojektowane   w   celu  poinformowania  ich  o  tajemnicach  prokreacyjnych  organizmu.  Wampiry   nie  miały  niczego  podobnego-­‐przynajmniej,  niczego  czego  była  świadoma.   Ale  samce  wiedzieli.     Zawsze  wiedzieli.       Wypadła   z   pokoju,   pospieszyła   w   kierunku   holu   rzeźb,   modląc   się,   by   wpaść  na  kogoś,  kogokolwiek  –  oprócz  Khilla.     Nie,   nie   chciała   by   był   tym,   który   miałby   zorientować   się   czy   cud   się   wydarzył...  czy  nic  się  nie  zmieniło.  To  byłoby  zbyt  okrutne.       Pierwszymi   drzwiami,   do   których   podeszła   były   drzwi   Blaylocka   i   zapukała  w  nie  po  chwili  wahania.       Blay   wiedział   o   całej   tej   sytuacji   od   początku.   I   w   głębi,   był   bardzo   dobrym  samcem,  silnym,  dobrym  samcem.     Gdy  nie  było  odpowiedzi,  zaklęła  i  odwróciła  się.  Nie  sprawdzała  czasu,   ale  biorąc  pod  uwagę,  że  okiennice  były  podniesione,  i  nie  było  czuć  zapachu   kolacji   serwowanej   na   dole,   był   prawdopodobnie   środek   nocy.   Nie   było   wątpliwości,  że  poszedł  walczyć...   -­‐Layla?   Wzdrygnęła   się.   Blay   opierał   się   o   ościeżnicę   w   drzwiach   swojego   pokoju,  jego  twarz  wyrażała  zaskoczenie.   -­‐   Przepraszam...   –   kiedy   jej   głos   się   załamał,   musiała   go   oczyścić.   –   Ja...   Ja...     -­‐  Wszystko  w  porządku?  Czy  –  hej,  spokojnie..  Chodź,  posadzimy  cię.     Kiedy  pojawiło  się  coś  na  czym  usiadła,  uświadomiła  sobie,  że  usadowił   ją  na  złotolistnej  ławce  tuż  za  swoim  pokojem.       Uklęknął  przed  nią  i  wziął  ją  za  ręce.   -­‐  Mam  zawołać  Khilla  do  ciebie?  Sądzę,  że  jest...     -­‐  Powiedz  mi  czy  nadal  jestem  w  ciąży.  –  Gdy  jego  oczy  otworzyły  się   szeroko,  ścisnęła  jego  dłonie.     -­‐     Muszę   to   wiedzieć.   Coś...   –   nie   była   pewna,   czy   Panikha   chciała   by   mówiła  o  tym  co  się  stało  między  nimi  dwiema  -­‐    Po  prostu  muszę  wiedzieć   czy  to  koniec  czy  nie.  Mógłbyś...  proszę,  muszę  wiedzieć..   Gdy  zaczęła  bełkotać,  położył  dłoń  na  jej  ramieniu  i  pogłaskał  je.       358  

-­‐   Uspokój   się.   Weź   głęboki   oddech...   dalej,   oddychaj   ze   mną.   Tak   jest...okej...     Robiła   co   mogła,     koncentrując   się   na   stałym,   głębokim   tonie   jego   głosu.     -­‐   Zadzwonię   do   doktor   Jane,   dobrze?   –   Kiedy   zaczęła   się   sprzeciwiać,   potrząsnął   stanowczo   głową.   –   Zostań   tutaj.   Obiecaj   mi,   że   nigdzie   nie   pójdziesz.  Tylko  pójdę  po  telefon.  Zostań  tutaj.     Z  jakiegoś  powodu  zaczęła  szczękać  zębami.  I  nie  działo  się  to  z  zimna.   Chwilę   później,   wojownik   wrócił   i   znów   uklęknął.   Miał   telefon   przy   uchu   i   rozmawiał  przez  niego.   -­‐  Okej  Jane,  zaraz  tu  będzie  –  powiedział  i  odłożył  tę  rzecz  –  zamierzam   tu  z  tobą  posiedzieć.     -­‐  Ale  możesz  powiedzieć,  prawda?  Możesz,  możesz  to  wyczuć..   -­‐  Ciii…   -­‐   Przepraszam   –   odwróciła   twarz   opuszczając   ją   nisko.   –   Nie   miałam   zamiaru  cię  w  to  wciągać.  Po  prostu…  Przepraszam.     -­‐   Wszystko   w   porządku.   Tym   się   nie   martw.   Poczekajmy   na   doktor   Jane.  Hej,  Layla,  spójrz  na  mnie.  Spójrz  na  mnie.       Kiedy  w  końcu  zajrzała  w  jego  błękitne  oczy,  uderzyła  ją  jego  dobroć.     Zwłaszcza,  że  samiec  uśmiechał  się  lekko.   -­‐  Cieszę  się,  że  do  mnie  przyszłaś  –  powiedział  –  Cokolwiek  się  dzieje,   zajmiemy  się  tym.   Wpatrując  się  w  tę  silną,  przystojną  twarz,  czując  tę  pewność,  którą  jej   tak   hojnie   oferował,   czując,   że   wojownik   jest   przyzwoity   do   szpiku   kości,   pomyślała  o  Khillu.     -­‐  Teraz  już  wiem  dlaczego  on  jest  w  tobie  zakochany  –  wypaliła.   Blay  zrobił  się  biały,  cały  kolor  zszedł  z  jego  policzków.     -­‐  Co…  Ty  powiedziałaś...?   -­‐  Jestem  –  zawołała  doktor  Jane  z  dołu  –  Już  jestem!     Kiedy   lekarka   biegła   do   nich,   Layla   zamknęła   oczy.   Cholera.   Co   jej   się   właśnie  wymsknęło  z  ust.       ***     359  

  W  śródmieściu,  w  magazynie  Xcor  spędził  cały  dzień,  lider  Bandy  Drani,   wreszcie   wyłonił   się   w   zimną   ciemność   nocy.   Miał   swoją   broń   przy   ciele   i   telefon  w  ręce.         Co  chwilę,  podczas  długich  godzin  dziennych,  miał  poczucie,  że  czegoś   zapomniał,  w  końcu  przypomniał  sobie,  że  nie  powiedział  swoim  żołnierzom   o  tym,  że  mają  zwinąć  obóz  i  podać  lokalizację  nowego.     Co  tłumaczyło  dlaczego  nikt  się  nie  pojawił  zanim  wzeszło  słońce.       Ich  nowe  legowisko  nie  było  w  centrum  miasta.  I  po  dalszych  rozważaniach,   była  to  pomyłka  z  jego  strony,  by  próbować  ustanowić  siedzibę  w  tej  części   miasta,   nawet   jeśli   to   miejsce   jawiło   się   jako   opuszczone:   Zbyt   duże   ryzyko   odkrycia,   komplikacji   lub   okoliczności   kompromitujących.   Jak   się   nauczył   noc   wcześniej  dzięki  wizycie  Cienia.     Zamykając   na   chwilę   oczy,   pomyślał,   że   to   dziwne,   jak   wydarzenia   mogą  kaskadowo  odejść  tak  daleko  od  pierwotnych  intencji.  Zastanawiał  się,   że   gdyby   Cień   się   nie   wtrącił,   to   czy   kiedykolwiek   wytropiłby   swoją   Wybrankę.  I  gdyby  nie  poszedł  za  nią  do  kliniki,  nie  dowiedziałby  się,  że  ma   mieć  młode...  lub  nie  dokonałby  odkrycia  na  temat  Bractwa.  Rzucając  się  w   szybki   wiatr,   zmaterializował   się   na   dachu   najwyższego   wieżowca   w   mieście.     Podmuchy   były   występne   na   tak   dużej   wysokości,   biczowały   go   po   całej  długości  płaszcza  i  wokół  jego  ciała,  kosę  w  kaburze  trzymał  na  plecach.   Jego   włosy,   które   były   coraz   dłuższe   i   splątane   utrudniały   mu   widzenie,   zasłaniając  widok  na  miasto  rozciągający  się  pod  jego  stopami.   Obrócił  się  w  kierunku  góry  Króla,  która  rosła  daleko  na  horyzoncie.   -­‐  Myśleliśmy,  że  nie  żyjesz.     Xcor  obrócił  się  w  swoich  bojowych  butach,  wiatr  przyklejał  mu  włosy   do  twarzy.  Dholor  i  reszta  stali  w  półokręgu  wokół  niego.   -­‐Niestety,   żyję   i   oddycham.-­‐   oprócz   tego,   że   w   rzeczywistości   czuł   się   martwy.     -­‐  Jak  się  sprawdzają  nowe  miejsca  noclegowe?   -­‐  Gdzie  byłeś?  –  przerwał  mu  Dholor.   -­‐  Gdzieś  indziej  -­‐  Ponieważ  mrugnął,  przypomniał  sobie  przeszukiwanie   tego  dziwnego,  mglistego  krajobrazu,  chodząc  w  koło  podnóża  góry.     -­‐  Nowe  noclegi  –  co  z  nimi?   -­‐  Dobrze  –  mruknął  Dholor  –  Mogę  zamienić  z  tobą  słowo?   360  

Xcor  uniósł  brew.   -­‐  W  istocie,  wydajesz  się  pełen  niepokoju.     Ich   dwóch   poszło   na   stronę,   zostawiając   innych   na   wietrze   —   i   przypadkowo,  zdarzyło  mu  się  zwrócić  twarz  w  kierunku  Bractwa.   -­‐   Nie   możesz   tak   robić   –   powiedział   Dholor   przekrzykując   głośne   zimowe  podmuchy  –  Nie  możesz  znowu  znikać  na  cały  dzień.     -­‐   Nie   w   czasie   tych   politycznych   —sądziliśmy   że   zostałeś   zabity,   lub   gorzej,  złapany.     Był   czas,   kiedy   Xcor   odpowiedziałby   na   naganę   ostrą   reprymendą   lub   czymś  znacznie  bardziej  fizycznym.    Ale  jego  żołnierz  miał  rację.  Było  inaczej   między   nimi,   odkąd   wysłał   Dholora   w   brzuch   bestii,   zaczął   czuć   wzajemne   połączenie  z  tym  mężczyzną.   -­‐  Zapewniam  cię,  że  to  nie  było  moim  zamiarem   -­‐  Więc  co  się  stało?  Gdzie  byłeś?     W   tym   momencie   Xcor   zobaczył   przed   sobą   rozdroże.   Jedna   droga   zabrałaby   go   i   jego   żołnierzy   do   Bractwa,   do   krwawego   konfliktu,   który   mógłby  zmienić  ich  życie  na  zawsze,  na  dobre  lub  na  złe.   Druga?   Pomyślał   o   jego   Wybrance   podtrzymywanej   przez   tych   dwóch   wojowników,  jak  ostrożnie  się  z  nią  obchodzili,  jak  z  kryształem.     Którą  wybierze…     -­‐   Byłem   w   magazynie   –   usłyszał   po   chwili   swój   głos   –   Spędziłem   cały   dzień  w  magazynie.   Wróciłem   tam   roztargniony,   i   było   już   za   późno,   aby   przenieść   się   gdzieindziej.   Spędziłem   godziny   dzienne   pod   podłogą,   a   mój   telefon   nie   miał   zasięgu.  Przybyłem  tu,  jak  tylko  opuściłem  budynek...   Dholor  zmarszczył  brwi.     -­‐  Jest  już  grubo  po  zachodzie  słońca.   -­‐  Straciłem  poczucie  czasu.     To  były  wszystkie  informacje,  które  był  skłonny  dać.  Nie  więcej.  I  jego   żołnierz   musiał   wyczuć,   tę   granicę,   bo   chociaż   czoło   Dholora   nadal   było   mocno  zmarszczone,  nie  ciągnął  dalej  tematu.   -­‐   Wymagam   tylko   krótkiego   liczenia   i   możemy   ruszać   szukać   naszych   wrogów  –  zadeklarował    Xcor.     361  

Wyjął   swój   telefon,   nie   mógł   odczytać   nic   z   ekranu   ale   potrafił   sprawdzić  swoje  wiadomości  głosowe.  Było  kilka  nieodebranych-­‐od  Dholora  i   najprawdopodobniej   reszty.   A   następnie   była   wiadomość   od   kogoś,   kogo   spodziewał  się  usłyszeć.   -­‐   To   ja   –   przedstawił   się   Elan,   syn   Larexa.   Potem   była   pauza,   jakby   w   jego  głowie,  pojawiły  się  fanfary.     -­‐   Rada   spotyka   się   jutro   o   północy.   Pomyślałem,   że   powinieneś   to   wiedzieć.   Lokalizacja   to   posiadłość   tutaj   w   mieście,   której   właściciele   niedawno   wrócili   z   kryjówki.   Mordh   był   dość   natarczywy   w   odniesieniu   do   harmonogramu,   więc   mogę   się   tylko   domyślać,   że   nasz   sprawiedliwy   Princeps   niesie   wiadomość   od   króla.   Będę   trzymać   cię   w   pełni   poinformowanym   o   tym,   co   się   okaże,   ale   nie   spodziewam   się   ciebie   tam   spotkać.  Bądź  zdrów,  mój  sprzymierzeńcu.   Gdy  się  rozłączył,  Xcor  obnażył  kły,  a  wzrost  agresji  w  nim  sprawił,  że   poczuł  się  dobrze  –  na  powrót  normalnie.     Jak  ten  mały  bezpłodny  arystokrata  śmie  mu  mówić  co  ma  robić.   -­‐  Rada  spotyka  się  jutro  w  nocy.  –powiedział  gdy  schował  telefon.   -­‐  Gdzie?  Kiedy?-­‐  zapytał  Dholor.   Xcor  spojrzał  przez  miasto  w  kierunku  góry.  Potem  odwrócił  się  tyłem   do  tego  punktu  odniesienia.   -­‐   Dobry   Elan   ustalił,   że   nie   powinno   nas   tam   być.   Nie   zdaje   sobie   sprawy,  że  wybór  należy  do  mnie.  Nie  do  niego.   Po   co   ukrywałby   tak   ważną   informację,   jaką   był   adres   żeby   trzymać   go   z  dala,  jeśli  nie  było  by  to  jego  intencją?   -­‐   Dość   rozmów.   –   Przeszedł   zwołać   żołnierzy   -­‐   Chodźmy   zejść   na   ulice   i   zaangażować  się  tak  jak  robią  to  wojownicy.   Między   jego   łopatkami,   jego   kosa   zaczęła   mówić   do   niego   po   raz   kolejny,  głos  chętny  i  czysty  w  jego  umyśle,  jej  żądne   krwi  słowa  jak  błaganie   kochanki.  Jej  milczenie  było  dziwnie  niepokojące.     Z   niemałą   ulgą   zdematerializował   się   z   wyżyn   wieżowca,   żelazo   nauczyło   każdą   jego   cząsteczkę   do   sprzęgania   się   na   polu41.   Na   tak   wiele   sposobów,   że   przez   wcześniejsze   dwadzieścia   cztery   godziny   czuł   się   tak,   jakby  był  kimś  innym.                                                                                                                           41

 wiem,  durno.  ale  tak  jest.  jak  coś  to  poproście  L.  sona  elegancko  przetłumaczy  wam  ten  fragment.   362  

Teraz  jednak  wrócił  do  starego  ‘ja’.     Gotowy  by  zabijać.         Tłumaczenie:  Nuffanillia  

363  

CZTERDZIEŚCI-SIEDEM   Khill   był   na   jedenastym   kilometrze   dwudziestokilometrowej   trasy   na   bieżni,  kiedy  drzwi  centrum  treningowego  otworzyły  się.     W   chwili,   gdy   zobaczył   kto   to   był,   zeskoczył   z   bieżni   obok   poręczy   i   walnął   w   przycisk   stop:   Blay   stał   w   progu   strzelając   oczami   wokół,   miał   wkurw  na  twarzy  –  i  nie  dlatego,  że  ktoś  go  uderzył  czy  coś.     „Co  się  stało?”  domagał  się  Khill.   Blay   przeczesał   dłonią   swoje   rude   włosy.   „Ach,   Layla   jest   na   dole   w   klinice.”     „Cholera.”    Podskoczył  i  uderzył  do  drzwi.  „Co  jest  nie  tak?”   „Nie,   nie,   nic.   Ona   jest   po   prostu   na   badaniu.   To   wszystko.”     Facet   przesunął  się  robiąc  przejście.  „Pomyślałem,  że  chcesz  wiedzieć.”   Khill   zmarszczył   brwi   stając   w   miejscu.   Kiedy   przyjrzał   się   wyrazowi   twarzy   drugiego   samca,   doszedł   do   wniosku,   że   coś   go   niepokoi:   Blay   coś   ukrywał.   Trudno   było   stwierdzić   w   jaki   sposób   się   zorientował,   ale   gdy   przyjaźnisz  się  w  kimś  od  dzieciństwa,  uczysz  się  czytać  między  wierszami.     „Dobrze  się  czujesz?”  zapytał  faceta.     Blay   wskazał   w   kierunku   kliniki.   „Tak.   Pewnie.   Ona   jest   teraz   w   gabinecie  lekarskim.”   Jasne,  temat  wyraźnie  został  zamknięty.  Cokolwiek  to  było.     Rwąc   się   do   akcji,   Khill   pobiegł   w   dół   korytarzem,   niemal   wyważając   zamknięte   drzwi.   W   ostatniej   chwili   jednak,   poczucie   przyzwoitości   zatrzymało   go.   Jakiekolwiek   badanie   ciężarnej   kobiety   łączyło   się   udziałem   bardzo   prywatnego   miejsca   –   i   nawet   biorąc   pod   uwagę,   to   że   uprawiali   z   Laylą  seks,  na  pewno  nie  byli  ze  sobą  tak  blisko.     Zapukał.  „Layla?  Jesteś  tam?”   Po  chwili  przerwy  otworzyła  dr  Jane.  „Witam,  wejdź.  Cieszę  się,  że  Blay   cię  znalazł.”   Twarz   lekarki   niczego   nie   wyrażała   –   to   czyniło   go   psychotycznym.   Ogólnie   rzecz   biorąc,   kiedy   lekarze   byli   profesjonalnie     mili,   zazwyczaj   nie   mieli  dobrych  wiadomości.    

364  

Spoglądając   poza   samicę   Vhrednego,   skupił   się   na   Layli   –   ale   Blay   go   przytrzymał  chwytając  gościa  za  ramię.     „Możesz  zostać?”  wymamrotał  Khill  kącikiem  ust.   Blay  wydawał  się  zaskoczony,  ale  zastosował  się  do  prośby,  pozwalając   aby  drzwi  za  nim  się  zamknęły.     „Co  się  dzieje?”  domagał  się  Khill.   Szybkie   sprawdzenie:   oczy   Layli   szeroko   otwarte,   wzrok   trochę   dziki,   trzęsące  się  dłonie,  rozgarnięte  rozpuszczone,  splątane  włosy.   „Zaszła  zmiana”  powiedziała  z  wahaniem  dr  Jane.       Pauza.   Khill  niemal  krzyczał.  „Dobra,  słuchajcie  ludzie   -­‐  jeśli  ktoś  nie  powie  mi   co  się  kurwa  dzieje,  stracę  swój  przeklęty  rozum  na  środku  tego  pokoju.”   „Jestem  w  ciąży”  wyskoczyła  Layla.   I  co  to  za  zmiana?  Zastanawiał  się,  gdy  w  jego  głowie  zaczęło  huczeć.     „Wydaje   się,   że   jej   poronienie   się   zatrzymało”   powiedziała   Jane.   „I  wciąż  spodziewa  się  młodego.”   Khill   zamrugał   oczami.   Potem   potrząsnął   głową   –   ale   nie   w   tył   i   z   powrotem,  tylko  jak  ktoś,  kto  chciał  strząsnąć  śniegową  kulę.     „Nie  łapię.”   Dr   Jane   usiadła   na   stołku   na   kółkach   i   otworzyła   wykres   na   swoich   kolanach.  „Zrobiłam  jej  testy  krwi.  Wyniki  wskazują  na  hormony  ciążowe.”   „Niedobrze  mi”  wcięła  się  Layla.  „Teraz.”   Wszyscy  popędzili  do  biednej  samicy,  ale  Blay  był  tym  bystrym.  Zabrał   ze  sobą  kosz  na  śmieci  i  to  było  to  czego  Wybranka  użyła.       Kiedy   Layla   wymiotowała,   Khill   przytrzymywał   jej   włosy   i   czuł   się   nieco   oszołomiony.     „Z  nią  nie  jest  w  porządku”  powiedział  lekarce.   Dr   Jane   napotkała   jego   wzrok   ponad   głową   Layli.   „To   jest   normalny   objaw  w    czasie  ciąży.  Dla  wampirzyc  również,  najwyraźniej.”   „Ale  ona  krwawi.”   „Już  nie.  I  zrobiłam  USG.  Mogę  zobaczyć  woreczek  ciążowy.  Ona  nadal   jest  w  ciąży.”   „O,  cholera!”  krzyknął  Blay.        

365  

Przez  ułamek  sekundy  Khill  nie  mógł  zrozumieć,  dlaczego  facet  klnie.  I   wtedy  uświadomił  sobie  …  ach,  sufit  zamienił  się  miejscami  ze  ścianą.     Nie,  czekaj.     To  on  się  przemieszczał  –  mdlał.     Ostatnią  jego  świadomą  myślą  było,  że  Blay  jest  w  porządku  kiedy  go   złapał,  gdy  padał  jak  drzewo  w  lesie.       ***     W  kontekście  języka  angielskiego  były  o  wiele  ważniejsze  słowa  niż  ‘w’.   Były   tam   fantazyjne   słowa,   historyczne   słowa,   słowa,   które   oznaczały   życie   lub   śmierć.   Były   bardzo   długie,   wykręcające   język,   wymagające   sortowania   przed   wymówieniem   i   zasadnicze,   niosące   misję,   decydujące   o   rozpoczęciu   lub   zakończeniu   wojny…   i   nawet   poetycko   bezsensowne,   brzmiące   jak   symfonia  kiedy  opuszczały  usta.   Ogólnie  rzecz  biorąc  ‘w’  nie  grało  z  dużymi  chłopcami.  Tak  naprawdę,   nie  było  zbyt  wiele  takich  określeń,  a  w  jego  życiu  zawodowym  nie  było  nic   istotnego,   z   wyjątkiem   łączników,   jakichś   kanałów   dla   ciężkich   popychaczy   w   każdym  wypowiadanym  zdaniu.     Był   jednak,   jeden   kontekst,   w   którym   ta   skromna,   jednoliterowa,   jednosylabowa   sprawa   była   BFD   (Big   Fucking   Deal   wielką   pierdoloną   sprawą).   Miłość.   Różnica  pomiędzy  „kochać”  kogoś,  a  być  „w  kimś  rozmiłowanym”,  była   jak   krawężnik   w   stosunku   do   Wielkiego   Kanionu.   Jak   główka   od   szpilki   w   porównaniu  do  całego  Środkowego  Zachodu.  Jak  wydech  do  huraganu.     Teraz  ja  wiem,  dlaczego  on…   Gdy   Blay   siedział   na   podłodze   w   gabinecie   lekarskim   z   luźnym,   bezwładnym   ciałem   Khilla   na   swoich   kolanach,   wiedział,   że   nie   zapomni   do   końca  swojego  życia  tego,  co  Layla  powiedziała  dalej.  Czy  to  było  kocha  cię?   W  tym  przypadku,  tak,  wiedział,  że  facet  kochał  go  jak  przyjaciela  przez  całe   dziesięciolecia.  I  to  niczego  nie  zmieniało.     Albo  było  to  z  dodatkiem  ‘w’.  

366  

W   takim   wypadku,   rozważał   wziąć   ołowianego   Khilla   i   mieć   trochę   TEGO  na  płytkach.     „Jak  się  miewa  mój  kolejny  pacjent?”   „Oddycha”  odpowiedział  Blay.     „Dojdzie  do  siebie.”   Miejmy   nadzieję,   pomyślał   Blay   skupiając   wzrok   na   twarzy   Khilla   –   te   znajome   cechy,   mimo   iż   był   zamroczony,   mógł   jakoś   odpowiedzieć   na   pytanie  tak  czy  inaczej.     Wybranka  nie  mogła  powiedzieć  przypadkowo:  „w  tobie  zakochany”.     Nie,   tak   nie   mogło   być.   Po   prostu   nie   mógł,   po   dwóch   wielkich   maratonach  seksu,  przypisywać  komuś  jakichś  słów.     „Jesteś  pewna,  że  to  jest  w  porządku?”  usłyszał  jak  Layla  mówi  do  dr   Jane.     „Wymioty?   Według   tego   co   powiedziała   mi   wcześniej   Ehlena,   to   z   całą   pewnością   objawy   udanej   ciąży.   W   rzeczywistości   to   może   być   znak,   że   wszystko  przebiega  prawidłowo.  To  hormony.”   „I  nie  będę  musiała  wracać  do  Aghresa,  nie?”   „Cóż,   Ehlena   wraca   dzisiaj   w   nocy   z   wizyty   u   Ojca.   Musimy   się   dowiedzieć   jak   ona   to   widzi   -­‐     i   wtedy   zobaczymy   gdzie   będziesz.   Nie   będę   kłamać  …  Myślę,  że  to  cud.”   „Zgadzam  się.”   Podczas   gdy   kobiety   rozmawiały,   Blay   wpatrywał   się   w   zamknięte   powieki  Khilla.  To  był  cud,  prawda.     Wprost,   jak   na   zawołanie,   facet   oprzytomniał,   grube,   ciemne   rzęsy   zamrugały,   zupełnie   jakby   chciały   zdecydować   jak   poważna   była   utrata   świadomości.     „Layla!”  krzyknął  zrywając  się  do  pionu.     Blay   odepchnął   się   do   tyłu,   przepuszczając   gościa.   Czując   się   trochę   głupio.     Zwłaszcza,  że  Khill  wstał  i  podszedł  prosto  do  samicy.     Blay   został   tam   gdzie   był,   siedząc   tyłem   do   zamkniętych   szafek   pod   zlewozmywakiem  z  rękami  wspartymi  na  udach.  Nawet,  jeśli  to  go  rozrywało   na   kawałki,   nic   nie   mógł   na   to   poradzić,   ale   patrzył   na   nich   razem.   Dłonie  

367  

Khilla,   w   których   zazwyczaj   trzymał   sztylety,   niewiarygodnie   delikatnie   odsuwały  blond  włosy  Layli  od  jej  twarzy.     Mówił  coś  do  niej,    miękko  i  uspakajająco.     Zanim   Blay   się   zorientował,   był   na   zewnątrz   w   korytarzu,   idąc   gdzieś,   idąc   nigdzie.   Tak   trudno   było   przyjąć   współczucie   od   Khilla   …     było   wręcz   niemożliwe   być   świadkiem,   gdy   dawał   to   komuś   innemu   –   nawet   jeśli   ten   ktoś  bardziej  na  to  zasługiwał.     Myśl,  że  Layla  dostawała,  będąc  w  potrzebie,  dokładnie  to,  co  on  miał   przez   ostatnie   dwa   dni,   powodowała   ból   w   klatce   piersiowej   –   ale   co   było   gorsze?   Okazało   się,   że   z   nią,   pneumatyka   służyła   celom   biologicznym.   Ona   była   w   ciąży   –   i   dzięki   temu   co   zrobiła   Panikha,   miał   przeczucie,   że   tak   pozostanie.   Ogólnie   rzecz   biorąc,   dobrze   zrobił   udając   się   do   siostry   Vredhnego,   dzień   wcześniej.   Zakładając,   że   to   było   przyczyną   zdumiewającego   zwrotu.   Ale  wciąż,  jednak,  czuł,  że  to  nie  miało  sensu…   „Wszystko  z  tobą  w  porządku?”   Zatrzymał   się   natychmiast,   głos   Khilla   zszokował   go.   Domyślał   się,   że   facet  został  z  Wybranką.   Zbierając   siły,   wepchnął   ręce     do   kieszeni   i   wziął   głęboki   oddech,   obracając  się  dookoła.     „Tak,  w  porządku.  Po  prostu  domyśliłem,  że  wy  dwoje  chcecie  trochę   prywatności.”   „Dzięki  za  odszukanie  mnie.”  Samiec  uniósł  dłonie.  „Nie  wiem,  co  tam   się  stało.”     „Ulga.”   „Tak  przypuszczam.”   To  była  kłopotliwa  chwila.  I  znowu,  oni  obaj  się  w  tym  specjalizowali,   nieprawdaż.     „Słuchaj,   wracam   do   domu.”   Blay   przyfastrygował   do   tego   uśmiech   i   miał  nadzieję,  że  gość  to  kupił.  „Dobrze  jest  mieć  wolną  noc.”   „O,  tak.  Saxton  pewnie  na  ciebie  czeka.”   Blay   otworzył   usta,   ale   wtedy   złapał   „dlaczego”,   które   chciało   wypłynąć  spomiędzy  jego  ust.    

368  

„Tak,   czeka.   Dbaj   o   swoją   dziewczynę.   Zobaczymy   się   na   ostatnim   posiłku,  może.”   Kiedy  przekroczył  pochylony  wejście  do  biura,  wiedział  że  był  tchórzem   ukrywając   się   za   nieistniejącym   związkiem.   Ale   kiedy   się   skaleczysz,   potrzebujesz  plastra.     Chryste,  nic  dziwnego  że  Saxton  z  nim  zerwał.   Jakie  to  kurwa  romantyczne.       Tłumaczenie:  SarahRockwell    

369  

CZTERDZIEŚCI-OSIEM   Gdy   Assail   wjechał   przez   wielkie   wrota   posiadłości   w   zamożnej   części   Caldwell   był   zirytowany.   Wyczerpany.   Na   krawędzi.   I   nie   tylko   dlatego,   że   brał  kokainę  regularnie  i  nie  karmił  się.   Domek   był   na   lewo,   zaparkował   Range   Rovera   poniżej   kratki   pierwszego   radosnego   okienka.   Wolałby   się   zdematerializować   tutaj   –   to   o   wiele   mniej   skomplikowane.   Ale   po   tym   jak   wyrzucił   bliźniaków   przy   Goth   klubie,   Żelazna   Maska,   miał   już   fakt   przed   oczami,   że   gdy   nie   będzie   się   karmić,  nie  będzie  w  stanie  iść  dalej.   Nienawidził  tego.  To  nie  chodziło  o  to,  że  myślał  o  pieniądzach,  że  to   kosztuje.   To   było   więcej,   niż   to   że   nie   był   szczególnie   zainteresowany   tą   kobietą  -­‐  i  że  nie  doceniał  jej  prób,  by  to  zmienić.   Otwierając   szeroko   drzwi,   wyszedł,   a   zimne   powietrze   uderzyło   go   w   twarz   wlewając   w   niego   trochę   świadomości,   i   uprzytomniając,   jak   ociężały   był.   W  tej  samej  chwili,  samochód  przejechał  na  ulicy,  jakiś  lokalny  sedan.   A  następnie  osobliwe  drzwi  domku  zostały  otwarte.   Kły   Assaila   zaczęły   mrowieć,   gdy   jego   zmysły   zrejestrowały   kobietę.   Ubrana   w   coś   czarnego   i   seksowną   bieliznę,   była   gotowa   dla   niego,   mocny   zapach  jej  podniecenia  oznakował  powietrze,  chociaż  to  nie  był  powód  jego   żądzy.  To  były  jej  żyły,  nic  więcej,  nic  mniej...   Assail   zmarszczył   brwi   i   spojrzał   poza   domek,   do   lasu,   który   okalał   majątek.   Przez   szkielety   drzew,   tylne   światła   samochodu,   który   właśnie   przejechał   świeciły   czerwienią.   Wtedy   ktokolwiek   to   był,   zawrócił   pojazd   wokół,  przednie  reflektory  kołysały  się  -­‐  następnie  zgasły.   Assail   natychmiast   poszedł   po   broń.   "   Idź   do   środka.   Nie   jesteśmy   sami."   Kobieta   natychmiast   zabrała   tyłek   i   zniknęła   w   domku,   zamykając   z   hukiem   drzwi.   Dematerializacja   do   lasu   byłaby   najlepszym   ruchem,   ale   oczywiście,  był  cholernie  spragniony,  -­‐  

370  

Nagle  wiatr  zmienił  kierunek  i  zawiał  na  niego,  a  jego  nozdrza  węszyły.   Assail   warknął   cicho   -­‐   nie   jako   ostrzeżenie.   Bardziej   jak   rodzaj   powitania.   Jakby  mógł  zapomnieć,  tą  wyjątkową  kombinację  feromonów.   Jego   mała   włamywaczka   wzięła   odwet   na   niego,   robiąc   mu   to,   co   on   zrobił  z  nią  poprzedniej  nocy.   Jak  długo  była  na  jego  tropie?  Zastanawiał  się,  fala  respektu  przeszyła   jego  klatkę  piersiową,  w  tym  samym  czasie  wzrosła  też  jego  frustracja.   Nie  podobała  mu  się  myśl,  że  może  widziała  go  pod  mostem.  Znając  ją,   nie  mógł  tego  wykluczyć.   Widok   długiego,   powolnego   oddechu,   jaki   złapał,   oznaczał,   że   jest   sama.   Zbiera  informacje?  Dla  kogo?   Assail   obrócił   się   wokół   i   wracając   do   domku   uśmiechnął   się   ponuro.   Nie  ulega  wątpliwości,  że  kiedy  będzie  w  środku  ona  się  zbliży...  ale  będąc  z   dala  od  niego  nie  ofiaruje  jej  tego  show.   Zapukał  raz,  i  kobieta  otworzyła  ponownie.   "  Wszystko  w  porządku?  "  Zapytała.   Jego   oczy   błądziły   po   jej   twarzy,   a   następnie   zatrzymał   się   na   jej   włosach.  Były  ciemne.  Ciężkie.  Całkiem  jak  jego  małej  włamywaczki.   "  Tak.  To  tylko  człowiek  mający  kłopoty  z  samochodem.  "   "  Więc  nie  ma  się  czym  martwić?  "   "  Nie.  "   Gdy   ulga   złagodziła   napięcie   jej   twarzy,   zamknął   drzwi   i   uruchomił   blokadę.   "   Cieszę   się,   że   wróciłeś   do   mnie   jeszcze   raz,   "   powiedziała   kobieta,   pozwalając  koronkowej  połówce  swojej  satynowej  szaty  opaść  na  boki.   Dziś   wieczorem   miała   na   sobie   czarny   peniuar,   który   pchnął   jej   piersi   wysoko,  a  wycięcie  talii  wyglądało  tak,  że  mógłby  objąć  ją  tylko  jedną  dłonią.   Pachniała  przesadnie:  zbyt  dużo  kremu  do  rąk,  balsamu  do  ciała,  szamponu,   odżywki  i  perfum  naznaczających  jej  ciało.   Naprawdę  wolałby,  żeby  się  tak  nie  wysilała.   Assail   szybko   rzucił   okiem,   sprawdzając   położenie   wszystkich   okien.   Oczywiście,   żadne   z   nich   nie   zmieniło   miejsca:   Były   dwa   wąskie   po   obu   371  

stronach   kominka.   Obszar   trzech   tafli   szkła   nad   zlewem.   I   jeszcze,   wygięta   część  na  lewo,  która  była  powyżej  wbudowanego  siedzenia  z  wezgłowiem  i   haftowanymi  poduszkami.   Jego   włamywaczka   wybierze   okno   na   prawo   od   kominka.   Nie   było   tam   blasku  z  latarni  na  drzwiach,  ale  było  osłonięte  wymurówką.   "  Czy  jesteś  gotowy  na  mnie?  "  mruczała  kobieta.   Assail   włożył   rękę   do   wnętrza   kurtki.   Tysiąc   dolarów   w   gotówce   było   złożone  tak,  że  dziesięć  stu  dolarowych  banknotów  utworzyły  cienkie  folio42.   Przesuwając   się,   przywarł   plecami   do   okna   przy   kominku.   Z   jakiegoś   powodu   nie   chciał,   żeby   jego   włamywaczka,   widziała   jak   dokonuje   płatności.   Jednakże   reszty   tego,   co   ma   się   tutaj   wydarzyć,   bardzo   chciał,   żeby   była   świadkiem.   "  Proszę  ".   Gdy  kobieta  wzięła  pieniądze,  nie  chciał,  by  je  liczyła.  I  nie  liczyła.   "   Dziękuję.   "   Cofnęła   się   i   umieściła   banknoty   w   czerwonym   ceramicznym  dzbanie.  "  Zaczynamy?  "   "  Tak.  Oczywiście.  "   Assail   zblokował   ją   i   przejął   kontrolę,   wziął   twarz   samicy   między   dłonie,   przechylił   jej   głowę   do   tyłu,   i   całował   mocno.   W   odpowiedzi,   jęknęła,   jakby   to   była   nieoczekiwana   zaliczka,   nie   tylko   mile   widziana,   ale   i   niespodziewana.   Był   zadowolony,   że   jej   się   podobało.   Ale   nie   o   jej   przyjemność   chodziło.   Przesuwając   ją   dookoła,   wziął   ją   na   kanapę,   która   zajmowała   przeciwległą   ścianę   w   małym   domku,   przesuwając   ją   swoim   ciałem,   z   wykorzystaniem   swojej   siły,   położył   ją   z   głową   w   kierunku   kominka.   Gdy   leżała,   rozrzuciła   ręce   na   bok,   ugniatał   jej   piersi   w   górę,   aż   naprężyły   się   w   satynowych  miseczkach,  którymi  były  objęte.   Assail   obrabiał   ją   w   pełni   ubrany,   w   płaszczu,   z   kolanem   między   jej   kolanami,   jedną   ręką   ściągając   w   dół   i   wyszarpując,   sięgający   podłogi   peniuar-­‐   "  Nie,  nie,  "  powiedział,  gdy  podniosła  swoje  ręce  na  jego  szyję.  "Chcę   cię  widzieć.  "                                                                                                                           42

 w  typografii  to  arkusz  papieru  jednokrotnie  złożony,  który  tworzy  dwie  karty  i  cztery  stronice.     372  

Gówno  prawda.  Chciał,  żeby  była  widoczna  z  okna.   Podczas   gdy   ona   spełniła   prośbę,   wrócił   do   niej   i   zaczął   całować   pozbywając  się  tej  długiej  osłony  -­‐  następnie,  rozłożyła  szeroko  nogi.   "  Przeleć  mnie,  "  powiedziała  kobieta,  wyginając  się  pod  nim.   Dobrze,   że   nie   będzie   takiej   ewentualności.   Nie   będzie   to   trudne   dla   niego.   Ale  nie  każdy  musiał  o  tym  wiedzieć.   By   wydawał   się   bardziej   namiętny,   strząsnął   swój   płaszcz   uwalniając   ramiona,   a   następnie   szybkim   cięciem   kłów,   przegryzł   ramiączka   negliżu,   odsłaniając  piersi  samicy  w  świetle  kominka,  sutki  natychmiast  naprężyły  się   na  szczycie  akrów  bladego  ciała.   Assail   przerwał,   jak   gdyby   kontemplował,   to   co   to   widział.   A   potem   wyciągnął  język  i  spuścił  głowę.   W  ostatniej  chwili,  tuż  przed  tym  jak  zaczął  lizać  i  ssać,  podniósł  oczy,   koncentrując   się   na   sczerniałym   oknie   po   prawej   stronie,   spotykając   spojrzenie  kobiety,  która  wiedział,  że  była  tam  w  cieniu,  patrząc  na  niego...   Strzał   czystego,   jawnego   pożądania   przeszedł   przez   jego   ciało,   przejmując   i   zastępując   nadrzędny   powód,   będący   motorem   jego   działania.   Kobieta   pod   nim   przestała   być   jedną   z   jego   gatunku,   którą   kupił   na   krótki   czas.   Ona  stała  się  jego  włamywaczką.   I   to   zmieniło   wszystko.   W   nagłej   fali,   uderzył   w   gardło   samicy,   biorąc   żyłę,  obrazując  to  czego  potrzebował...   Cały  czas  wyobrażając  sobie,  że  to  kobieta  człowieków  była  pod  nim.     ***     Sola  dyszała  –   I  wyrwała  się  z  dala  od  okna  domku.   Gdy   plecami   uderzyła   w   twardy,   wyboisty   komin   od   strony   rzeki   -­‐   zamknęła   oczy,   serce   jej   waliło   pod   żebrami,   jej   płuca   zaciągały   zimne   powietrze.  

373  

Pod   zamkniętymi   powiekami   wszystko   co   widziała,   to   nagie   piersi   leżące   przed   nim,   jego   ciemna   głowa   zbliżająca   się,   jego   język   szybko   wychodzący  z  jego  ust...  i  wtedy  jego  oczy  podnoszące  się  na  spotkanie  jej.   O  Jezu,  jak  gdyby  wiedział,  że  tam  była?   I  kurwa,  nigdy  nie  zapomni  wizerunku  tej  kobiety  leżącej  pod  nim,  ten   płaszcz   zrzucony   na   bok,   jego   ciało   wychodzące   z   tych   smukłych   bioder.   Mogła   sobie   wyobrazić,   ciepło   ognia   obok   nich,   a   nawet   jeszcze   bardziej   potężne  ciepło  bijące  od  niego  -­‐dotyk  skóry  na  skórze,  obietnica  ekstazy.   Nie  patrz  ponownie,  powiedziała  sobie.  On  wie,  że  tu  jesteś  –   Przenikliwy  krzyk  orgazmu  kobiety  wibrował  z  domku,  niosąc  stratę  w   pozornie  zdrowe  miejsce.   Sola   pochyliła   się   do   okna,   zaglądając   znowu   przez   szybę...   chociaż   wiedziała,  że  nie  powinna.   Był  w  niej,  jego  dolna  część  ciała  poruszała  się,  twarz  schowana  w  jej   szyi,  ramiona  przygięte  by  wspierać  ciężką  górną  część  tułowia.   Nie  patrzył  się  już  więcej.  Będzie  zajęty  trochę  dłużej.   Teraz  był  czas,  aby  się  wycofać.   Poza  tym,  czy  tak  naprawdę  potrzebowała  to  oglądać?   Z   przekleństwem,   Sola   cicho   oddalała   się   od   tego   miejsca,   stawiając   stopy   przez   szorstkie   zarośla,   unikając   cienkich,   bezlistnych   drzew.   Kiedy  dotarła  do  jej  wynajętego  samochodu,  wskoczyła  do  środka,  zamknęła   drzwi  i  uruchomiła  silnik.   Zamykając  oczy  po  raz  kolejny,  odtwarzała  całą  scenę:  przemieszczanie   się   w   stronę   domku,   zbliżanie   się   do   okna,   pozostającego   w   cieniu   rzucanym   przez   komin.   Jego   stojącego   w   poprzek   otwartego   pokoju,   kobietę   przed   nim,   jej   zgrabne   ciało   pokryte   czarną   satyną,   jej   długie,   ciemne   włosy   sięgające   pleców.   Położył   ręce   na   jej   twarzy   i   pocałował   ją   mocno,   jego   ramiona   objęły   ją,   gdy   schylił   się,   i   sprawił   że   kontakt   miał   całkowicie   erotyczną  formę...   A  potem  przeniósł  kobietę  na  kanapę.   Mimo,   że   to   ją   zabijało,   musiała   się   do   tego   przyznać,   Sola   poczuła   ukłucie   irracjonalnej   zazdrości.   Ale   to   nie   było   najgorsze:   jej   własne   ciało   odpowiedziało,   jej  płeć  rozkwitła  między  nogami  tak,  jakby  to  na  jej  ustach   pracował,  na  jej  talii  były  jego  ręce,  jej  piersi,  były  naprzeciwko  jego  klatki.  I   374  

ta   reakcja,   się   tylko   zintensyfikowała   gdy   umieścił   kobietę   na   tej   kanapie,   jego  twarz  oznaczona  ciemnym  głodem,  a  jego  oczy  błyszczały  tak,  jakby  to,   co  było  pod  nim,  było  posiłkiem  do  spożycia.   Podglądanie  było  pomyłką.  Podglądanie  było  złe.   Ale  nawet  zagrożenie  dla  jej  bezpieczeństwa    -­‐  i,  prawdopodobnie,  jej   zdrowia   psychicznego   -­‐   nie   było   wystarczające,   aby   odciągnąć   ją   od   szyby.   Zwłaszcza   gdy   podniósł   się,   i   zrzucił   ciężki   czarny   płaszcz   z   ramion.   Niemożliwe   dla   niej   było,   by   nie   wyobrażać   go   sobie   nago,   widząc   jego   szeroką  pierś  wystawioną  na  blask  ognia,  wyobrażała  sobie  jak  jego  mięśnie   brzucha   będą   wyglądać   napinając   się   mocno   pod   skórą...   A   potem   okazało   się,  że  on  przegryzł  -­‐  przegryzł,  na  litość  boską  -­‐  cienkie  ramiączka  stanika.   Jak  tylko  te  przeklęte  cholernie  idealne  piersi  kobiety  były  obnażone...   on  spojrzał  na  nią.   W   ogóle   bez   ostrzeżenia,   te   błyszczące,   drapieżne   oczy   spojrzały   w   górę,   w   prawo   i   wwiercały   się   w   jej   własną   postać,   z   chytrym   uśmiechem   unoszącym  kącik  jego  ust.   Jakby  show  było  tylko  dla  niej.   "  Kurwa.  Kurwa.  "   Jedno  było  jasne:  Gdyby  chciał  dać  jej  nauczkę  za  szpiegostwo?  Trudno   sobie  wyobrazić  lepszy  sposób  –  niż  szybkie  spowodowanie,  że  będzie  miała   lufę  czterdziestki  w  ustach.   Sola   wyluzowała   ramię   i   wydostała   się   na   drogę.   Gdy   Ford   Taurus   osiągnął   dziesięć   mil   przyspieszenia   przy   limicie   czterdziestu   pięciu   tysięcy   obrotów,   żałowała,   że   nie   była   w   swoim   Audi:   z   krwią   nadal   dudniącą   w   żyłach,  potrzebowała  zewnętrznej  ekspresji  ryku  uwięzionego  w  jej  ciele.   Pewnego  rodzaju  ujścia.   Jak...  seks,  na  przykład.   I  nie  ze  sobą.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

375  

CZTERDZIEŚCIDZIEWIĘĆ     W   Wielkim   Obozie   Adirondack,   Mordh   miał   wszystko:   ogromny   rustykalny  dom  pokryty  cedrowymi  dachówkami  wraz  z  krytym  gankiem.   Z   budynkami   wewnętrznymi,   wraz   z   domkami   gościnnymi.   Widok   na   jezioro.   Z  mnogością  sypialni.     Po  tym  jak  Trez  i  iAm  zmaterializowali  się  po  stronie  ogrodów,  przeszli   wokół   przez   śnieg   w   kierunku   tylnego   wejścia   do   kuchni.   Nawet   w   zimie,   miejsce   posiadało   przytulny   klimat,   z   tym   całym,   maślanym   blaskiem   wpadającym   przez   witrażowe   szyby.   Ale   nie   wszystko   było   niczym   z     cukierkowego  spektaklu:  bogaci  Wiktorianie  którzy  zbudowali  ten  kompleks   budynków   jako   sposób   na   ucieczkę   od   ciepła   i   uprzemysłowienia   miast,   podczas   lata,   na   pewno   nie   wyposażali   się   w   laserowe   czujniki   ruchu   na   wszystkich   oknach   i   drzwiach,   i   w   nie   jedną,   a   kilka,   różnych   w   pełni   zintegrowanych  płyt  sterujących  systemem  alarmowym.     Wow.     Trez   odcisnął   palec   na   klawiaturze   dyskretnie   zamontowanej   na   lewo   od   drzwi,   otwierając   drogę   do   centralnej   części   domu   –   na   kuchnię   przemysłowej   wielkości   wyposażonej   w   urządzenia   ze   stali   nierdzewnej,   które  były  na  podobnym  poziomie  co  Sal43.     Coś   było   pieczone   w   piekarniku   "Viking".   Chleb,   bynajmniej   tak   pachniało.     "  Jestem  głodny  "  Trez  skomentował,  kiedy  zamknął  drzwi.  Mechanizm   blokujący  sam  się  zamknął,  ale  sprawdził  tak  z  przyzwyczajenia.     W   oddali,   ktoś   odkurzał   -­‐   prawdopodobnie   Wybranka.   Odkąd   Furiath   przejął  posadę  jako  Najsamiec  i  w  istocie  uwolnił,  tą  klasztorną  grupę  kobiet   z   Tamtej   Strony,   Mordh   zezwolił   mu   na   pobyt   w   obozie.   To   miało   sens.   Dużo   prywatności,   zwłaszcza   poza   sezonem,   a   także   oddalenie   od   miasta.   do                                                                                                                           43

.Jakby  któ  nie  wiedział,  restauracja  Cieni:) 376  

którego  miał  wolną  drogę,  o  ile  Trez  prawidłowo  zrozumiał  rzeczy,  zamienił   monotonność   życia   w   Sanktuarium   na   szalony,   a   czasami   traumatyczny   rodzaj  życia  na  Ziemi.     Minęło  dużo  czasu  od  kiedy  był  w  tym  domu  -­‐  nie  od  kiedy  Wybranki   zostały  zabrane  do  rezydencji,  nawiasem  mówiąc.  Swoją  drogą,  kiedy  Mordh   wysadził   Zero   Sum,   i   zakończył   swoją   rolę   jako   król   świata   narkotykowego,   co  pozostawiło,  między  nimi  trochę  długów  do  spłacenia.     Poza   tym   teraz,   facet   nie   musiał   już   dostarczać   rubinów   i   seksu   dla   księżniczki,  więc  nie  miał  więcej  powodów,  aby  udać  się  na  północ.     Widocznie  to  się  jednak  zmieniło.     "  Siemasz,  Mordh  gdzie  jesteś?  "  Trez  wrzasnął,  jego  głos  zagrzmiał.     Kiedy  jego  żołądek  zaprotestował,  on  i  jego  brat  weszli  do  głównej  sali.   Wiktoriańskie  kwiaty  były  wszędzie,  od  tych  orientalnych  w  kolorze  granatu   na   podłodze,   na   pokrytych   gobelinami   ławkach,   na   wypchanym   żubrze,   jeleniu,  łosiu  i  na  głowach  rysi  zamontowanych  wokół  surowego  kamiennego   kominka.     "  Mordh  "  wymówił  jego  imię  ponownie.   Człowieku,   ta   lampa   z   szopa   spowodowała   że   przeszły   go   ciarki.   Tak   jak   wypchane  sowy  w  okularach.     "  Zaraz  zejdzie.  "     Trez  odwrócił  się  na  ten  żeński  głos.     I  w  tym  momencie  przeklął  na  to,  że  jego  życie  zmieni  się  na  zawsze.   Z  pierwszego  piętra  na  dół  był  prosty  strzał,  płytkie  schodki  z  prostymi   poręczami  prowadziły  z  góry  bez  użycia  sztuczności  architektonicznej.     Kobieta   w   białej   sukni   stojąca   u   podstawy   zwróciła   się   w   ich   stronę   prosto   ze   schodów   do   nieba.   Była   wysoka   i   smukła,   ale   miała   zaokrąglenia   w   odpowiednich   miejscach,   jej   luźna   sukienka   nie   była   w   stanie   ukryć   jej   wysoko  uniesionych,  dużych  piersi  i  wdzięcznego  falowania  bioder.  Jej  skóra   była   gładka   i   koloru   kawy   z   mlekiem,   włosy   ciemne   i   zwinięte   wysoko   na   głowie.  Oczy  były  jasne  z  dużą  ilością  rzęs.     Usta  były  pełne  i  różowe.     Chciał  je  pocałować.     Zwłaszcza   że   kiedy   sie   poruszyła,   wymawiając   coś   z   odurzającą   precyzją   -­‐   ostry   łokieć   iAma   w   jego   klatce   piersiowej   spowodował   że   377  

podskoczył.   "   OW!   Co   do   kurwy   -­‐     cholery,   mam   na   myśli.   Kurde   -­‐   to   znaczy,   bzdura."     Spróbuj  być  spokojny,  cool,  i  opanowany,  dupku.     "Spytała,  czy  chcieliśmy  coś  do  jedzenia"  iAm  mruknął  "  Powiedziałem,   nie,  nie  dla  mnie.  Teraz  twoja  kolej.  "     Och,  chciał  coś  zjeść,  dobrze.  Chciał,  paść  na  kolana  u  jej  stóp  i  uzyskać   dzięki  temu  -­‐     Trez  zamknął  oczy  i  poczuł  się  jak  cholerny  dureń.  "  Nie,  nie  trzeba."     "  Myślałem,  że  mówiłeś,  że  jesteś  głodny.  "     Trez  otworzył  powieki  i  spojrzał  na  brata.  Czy  koleś  próbował  sprawić   by  wyglądał  jak  idiota?     Ten  błysk  światła  w  tych  czarnych  oczach  sugerował  tak,  iAm  próbował   to  zrobić.     "  Nie.  Jest  ok  "  wyrzucił  z  siebie.  Podtekst:  Nie  przeginaj,  kretynie.     "  Właśnie  chciałam  sprawdzić  co  z  moim  chlebem.  "     Trez  zamknął  oczy  ponownie,  głos  wybranki  zaśpiewał  w  jego  uszach,   ten  dźwięk  zarówno  podnosił  ciśnienie  jego  krwi  i  uspokajał  go  w  tym  samym   czasie.     "  Wiesz,  "  usłyszał  jak  sam  mówi,  "  być  może  się  o  tym  przekonam,  jeśli   uda  mi  się  wyżebrać  posiłek.  "     Uśmiechnęła   się   do   niego.   "   Pójdź   za   mną.   Jestem   pewna,   że   znajdziemy  coś  co  polubisz.  "     Kiedy  ruszył  w  stronę  przedpokoju  skąd  przyszli,  Trez  zamrugał  zdając   sobie  sprawę  jakim  był  dupkiem.     Minęło  tak  wiele,  wiele  czasu  odkąd  kobieta  mówiła  do  niego    coś  bez   podwójnego  kontekstu...  ale  o  ile  mógł  powiedzieć,  te  słowa,  które  mógłby   rozważyć   jako   chodź   ze   mną   –   które   normalnie     rozpalały   jego   pożądanie   nie   posiadały   żadnej   obietnicy   loda   lub   pełni   sexu.   Lub   atrakcji   jakiegokolwiek   rodzaju.     Oczywiście,  to  sprawiało,  że  bardziej  jej  pożądał.     Jego   stopy   wystartowały   w   jej   kierunku,   a   jego   ciało   podążało   raczej   jak  pies  za  swoim  panem,  ani  myśląc  o  odejściu  ze  ścieżki  wybranej  przez  nią   dla  niego  -­‐   378  

  iAm  chwycił  go  za  ramię  i  pociągnął  do  tyłu.  "  Nawet  o  tym  kurwa  nie   myśl."     Pierwszy   impulsem   Treza   było   by   sie   uwolnić,   nawet   jeśli   miałby   pozostawić  swoją  własną  kończynę  w  uścisku  brata.     "  Nie  wiem    co  masz  na  myśli  -­‐  "     "  Nie   zmuszaj  mnie  bym  złapał  cię  za  twój  wzwód  żeby  udowodnić   ci   moją  rację  "  syknął  iAm.     Otępiale,   Trez   spojrzał   na   swoją   przednia   część   ciała.   Dobrze.   Co   ty   nie   powiesz.  "  Nie  zamierzam...  "     Przelecieć   jej   przyszło   mu   do   głowy,   ale   na   Boga,   nie   mógł   użyć   tego   słowa  na-­‐p  w  pobliżu  tej  kobiety,  nawet  hipotetycznie.     "  Wiesz,  robić  cokolwiek.  "     "  Naprawdę  spodziewasz  się,  że  ci  uwierzę.  "     Oczy  Treza  zwróciły  się  do  drzwi,  w  które  zniknęła.  Cholera.  Dyskutują   na  temat  nie  wiarygodności  w  temacie  abstynencji.     "   Ona   nie   jest   dostępna   dla   ciebie,   rozumiesz   mnie,   "   iAm   zacisnął   zęby.    "  To  nie  fair  w  stosunku  do  kogoś  takiego  jak  ona  –  zmierzając  do  sedna,  jeśli   ją  dotkniesz,  Furiath  przyjdzie  po  ciebie  z  czarnym  sztyletem.  To  jest  jego,  nie   twoje."     Przez   ułamek   sekundy,   Trez   zjeżył   się   na   to   –   i   nie   dlatego,   że   jego   wewnętrzna   feministka   huczała   o   tym,   że   kobiety   są   traktowane   jako   własność,  co  oczywiście  było  złe.  Nie,  to  dlatego,  że...     Moja.     Gdzieś  głęboko  w  nim,  to  słowo  emanowało  na  zewnątrz,  jakby  każda   komórka  w  jego  ciele  nagle  mówiła  na  głos,  że  tylko  ta  prawda  się  liczyła.     "  Przepraszam,  że  musieliście  czekać.  "     Na   dźwięk   głosu   Mordha,   Trez   zaciągnął   swoją   świadomość   z   powrotem   z   urwiska   na   którym,   zdał   sobie   sprawę,   niespodziewanie   się   znalazł.     Król   symphathów   zszedł   po   tych   samych   schodach,   z   których   skorzystała  Wybranka,  laska  samca  pomagała  mu  utrzymać  równowagę,  jego   czarny  płaszcz  z  norek  zapewniał  ciepło  jego  ciału  pod  wpływem  leków.     Kiedy   iAm   powiedział   coś   i   Mordh   odpowiedział,   Trez   skupił   się   na   379  

drzwiach   do   kuchni.   Co   ona   tam   robiła   -­‐   Och,   człowieku.   Prawdopodobnie   schylała  się  patrząc  na  ten  chleb...     Subtelny  pomruk  rozszedł  się  w  jego  gardle.     "  Słucham?  "  Mordh  domagał  się,  fioletowe  oczy  się  zwęziły.     Kolejny  strzał  w  żebra  sprowadził  Treza  do  rzeczywistości.   "Przepraszam.  Niestrawność.  Jak  się  masz?  "     Mordh  uniósł  brew,  a  potem  wzruszył  ramionami.  "  Potrzebuję  twojej   pomocy.  "     "  Cokolwiek  potrzebujesz  "  Trez  odpowiedział.     "  Odbędzie  się  posiedzenie  Rady  jutro  wieczorem.  Ghrom  tam  będzie.   Bractwo  zapewni  ochronę,  ale  chcę  abyście  oboje  też  przyszli.  "     Trez  się  cofnął.  Rada  zwoływała  regularnie  poprzednie  spotkania  kilka   lat  temu,  i  Mordh  nigdy  nie  potrzebował  wsparcia.  "  Co  jest  grane?  "     "  Ghrom  został  postrzelony  jesienią.  "     Co.  Jest.  Kurwa.     Trez  zacisnął  zęby.  "  Kto?  "  Po  tym  wszystkim,  lubił  króla.     "   Banda   Drani.   Nie   spotkałeś   ich,   ale   może   się   to   stać   jutro   -­‐   jeśli   zgodzisz  się  przybyć.  "     "  Oczywiście  będziemy  tam."  Kiedy  iAm  kiwnął  głową,  Trez  skrzyżował   ręce  na  klatce  piersiowej.  "  Gdzie?  "     "   Zwołałem   je   w   tej   posiadłości   w   Caldwell   o   północy.   To   jedna   z   niewielu,   które   nie   zostały   zinfiltrowane   przez   Korporację   Reduktorów   -­‐   rodzina  została  w  większości  wykończona  niemniej  jednak,  ale  tylko  dlatego   że  odwiedzali  inną  rodzinę  w  mieście  w  czasie  kiedy  nastąpił  atak.  "  Mordh   podszedł   i   usiadł   na   sofie   pokrytej   gobelinem,   kręcąc   laską   na   podłodze   między  swoimi  nogami.  "  Pozwól,  że  ci  powiem,  jak  to  zrobimy.  Ghrom,  jest   teraz  całkowicie  niewidomy,  ale  glymeria  tego  nie  wie.  Chcę  aby  już  siedział   w   salonie,   kiedy   ci   arystokraci   przybędą,   więc   nie   zobaczą   jak   jest   zależny   od   innych,  aby  znaleźć  swoje  miejsce.  Potem...  "     Kiedy   Mordh   kontynuował   układanie   planu,   Trez   usiadł   przed   ogniem   i   kiwał  głową  w  odpowiednich  momentach.     W  swoim  umyśle,  jednak,  był  w  tej  kuchni,  z  tą  kobieta...     Jak  miała  na  imię?  Zastanawiał  się.     I  co  równie  ważne...   380  

  Kiedy  zobaczy  ją  po  raz  kolejny?       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

381  

 

PIĘĆDZIESIĄT     Na   dole   kliniki   w   gabinecie,   Khill   czuł   jakby   był   w   powietrzu,   latał   wysoko.   Ale   nie   tak   jak   w   zaraz-­‐się-­‐rozbijemy   Cessnie   z   rannym   Bratem   z   tyłu.   -­‐  Przepraszam,  możesz  powtórzyć?   Doktor  Jane,  uśmiechnęła  się,  gdy  odsuwała  stolik  na  kółkach  od  łóżka.   Mgliście  rejestrował  wszystko  co  się  działo,  ale  był  bardziej  skupiony  na  tym   co  wyjdzie  lub  co  nie  wyjdzie  przez  usta  lekarki.     -­‐  Wciąż  jesteście  w  ciąży.  Poziom  jej  hormonów  jest  dokładnie  taki  jak   powinien,   ciśnienie   jest   perfekcyjne,   tętno   jest   świetne.   I   nadal   brak   krwawienia,  prawda?     Kiedy   lekarka   spojrzała   na   Laylę,   Wybranka   potrząsnęła   głową,   wyglądała  na  ogłuszoną.   -­‐  Nic  a  nic.   Khill  chodził  w  miejscu,  przeciągając  dłonią  po  włosach,  jego  mózg  miał   skurcze.   -­‐   Nie   rozumiem   tego...   To   znaczy,   to   jest   coś   czego   chciałem   –   czego   my  chcieliśmy  –  ale  nie  rozumiem  dlaczego  ona  miała...     Po  przejażdżce  roller  coasterem  w  dół  do  piekła,  było  kompletnie  tak,   jakby  niespodziewanie  zmienił  kierunek  ku  ziemi.     Doktor  Jane  potrząsnęła  głową.   -­‐   To   prawdopodobnie   nie   jest   pomocne,   ale   Ehlena   również   nie   widziała   nigdy   czegoś   takiego.   Więc   rozumiem   twoją   dezorientację,     i   bardziej  niż  ty  rozumiem  jak  zdradliwa  może  być  nadzieja.  Trudno  pogrążyć   się  w  optymizmie  po  tym,  co  oboje  przeszliście.     Jeny,  lillan  V  nie  była  głupia.   Khill  skupił  się  na  Layli.  Wybranka  była  ubrana  w  luźną  białą  szatę,  ale   nie  z  rodzaju  tych,  które  noszą  członkinie  sekretnej  sekty  kobiet  Pani  Kornik.   To  był  codzienny  szlafrok,  a  pod  spodem  była  koszula  szpitalna,  która  miała   różowe   i   czerwone   serca   na   białym   tle.   A   na   stoliku   na   kółkach?   Okazało   się,  

382  

że   to   pudełko   słonych   krakersów   i   sześciopak   Kanadyjskiego   piwa   imbirowego.  Mówiąc  o  lekarstwach  bez  recepty.     Doktor  Jane  otworzyła  krakersy.     -­‐   Wiem,   że   ostatnie   o   czym   myślicie   to   jedzenie.   –   podała   jednego   kruszącego  się,  słonego  kwadracika.   -­‐   Ale   może   zjesz   to   i   weźmiesz   trochę   sody?   Może   pomogą   rozstrzygnąć  to  wszystko.   I   tak   się   stało.   Layla   skończyła   z   wyciągniętą   ręką   i   dwoma   małymi   zielonymi  buteleczkami.      -­‐   To   naprawdę   pomaga,   co?   –   wymruczał   Khill   gdy   Wybranka   westchnęła  i  położyła  się  z  powrotem.   -­‐  Nie  masz  nawet  pojęcia.-­‐  Layla  położyła  rękę  na  podbrzuszu.   -­‐  Cokolwiek  trzeba,  zjem  i  wypiję.     -­‐  Nudności  są  tak  złe,  co.     -­‐   Nie   chodzi   o   mnie.   Nie   obchodzi   mnie   czy   będę   zwracać   przez   następne   osiemnaście   miesięcy,   tak   długo   jak   z   młodym   jest   wszystko   w   porządku.  Boję  się,  że  podczas  dźwigania  stracę...  sam  wiesz.   Dobra,   ten   kto   myśli,   że   kobiety   są   słabszą   płcią   był   kurwa   popieprzony.  Spojrzał  na  Doktor  Jane.     -­‐  Co  teraz  mamy  robić?     Lekarka  wzruszyła  ramionami.     -­‐   Moja   rada?   Zaufajcie   symptomom   i   wynikom,   w   innym   wypadku,   zwariujecie.  Ciało  Layli  przeszło  i  przejdzie  przez  to  wszystko.  Jeśli  teraz  nie   ma   żadnych   oznak   poronienia,   a   prawdę   mówiąc   są   wszelkie   powody   by   sądzić,   że   ciąża   obrała   pozytywny   kurs?   Weźcie   głęboki   oddech   i   przechodźmy   jedną   noc   na   raz.   Jeśli   będziecie   oczekiwać   zbyt   wiele,   i   utkniecie  w  myśleniu  o  tym  co  się  działo  przez  ostatnie  dni?  Nie  przejdziecie   przez  to  w  jednym  kawałku.   Słowa,  pomyślał  Khill.   Telefon  dobrej  Pani  Doktor  odezwał  się.     -­‐   Poczekaj   chwilę   –   rozłączyła   się.   Muszę   jeszcze   zbadać   tego   Psańca,   który  się  zaciął    wczorajszej  nocy  w  rękę.  Layla,  jeśli  o  mnie  chodzi,  póki  co   nie   ma   żadnego   medycznego   powodu,   byś   musiała   zostać   tu   na   dole.   Nie  

383  

chcę   byś   opuszczała   dom   Bractwa   przez   następnych   kilka   nocy.   Spędź   trochę   czasu  pod  naszą  pieczą  i  obserwacją  ok?   -­‐  Ależ  oczywiście.     Doktor  Jane  wyszła  chwilę  później,  a  Khill  był  w  rozterce.  Chciał  pomóc   Layli   wrócić   do   głównego   domu,   ale   ona   nie   była   sparaliżowana,   na   miłość   boską.  Nadal  jednak,  czuł,  że  powinien  opiekować  się  nią  i  nosić  ją  –  jak  na   przykład,  do  końca  tej  cholernej  ciąży.   Oparł  się  o  szafkę  ze  stali  nierdzewnej.     -­‐   Zorientowałem   się   właśnie,   że   chcę   cię   pytać   o   to   jak   się   czujesz   co   dwie  sekundy.     Layla  zaśmiała  się  lekko.     -­‐  To  mamy  tak  samo.     -­‐  Chcesz  wrócić  do  domu?     -­‐   Wiesz   co…   Na   razie   nie.   Czuję   się…   -­‐   Rozglądnęła   się   dookoła.   -­‐   …   bezpieczniejsza  tutaj,  jeśli  mam  być  szczera.       -­‐  To  ma  sens.  Potrzebujesz  czegoś?       Kiwnęła  głową  na  swoją  małą  tacę  pełną  czegoś  na  mdłości.     -­‐    Tak  długo,  jak  mam  to,  jest  dobrze.  A  ty  powinieneś  wyjść  i  walczyć.     Khill  zmarszczył  brwi   -­‐  Myślę,  że  zostanę  tutaj…     -­‐   I   co   będziesz   robił?   Nie   powiem   ci,   że   masz   wyjść,   za   wszelką   cenę.   Ale  mam  poczucie,  że  bez  sensu  byś  siedział  tu  ze  mną  i  się  dusił.  Jeśli  coś  się   stanie,  mogę  do  ciebie  zadzwonić  i  będziesz  mógł  wrócić  prosto  do  domu.       Khill   pomyślał   o   tym   gdzie   Bractwo   i   wojownicy   będą   o   północy:   Spotkanie  Rady.     Gdyby   to   był   normalny   wieczór,   walki   w   polu,   prawdopodobnie   by   został.  Ale  gdy  Ghrom  miał  spotkać  się  z  dupkami  z  glymeri?     -­‐   Okej   –   powiedział   powoli.   –   Wezmę   ze   sobą   telefon,   i   dam   reszcie   jasno  do  zrozumienia,  że  jeśli  zadzwonisz,  odpadam.       Layla  wzięła  łyk  napoju  imbirowego,  a  potem  spojrzała  do  kubka  jakby   obserwowała  pęcherzyki  krążące  wokół  lodu.     Pomyślał   gdzie   byli   noc   wcześniej   z   Aghresem   –   poza   kontrolą,   przerażeni,  w  żałobie.  

384  

Cholera  to  wszystko  może  jeszcze  wrócić,  uświadomił  sobie.  Było  zbyt   wcześnie,  by  znów  się  przywiązywać.   A  jednak  nie  mógł  się  powstrzymać.  Stojąc  w  wykafelkowanym  pokoju,   z   zapachem   dezynfekującego   Lizolu   w   nosie   i   z   ladą   wbijającą   się   w   tyłek…   zorientował  się,  że  to  był  ten  moment,  w  którym  zaczął  kochać  swoje  młode.     Właśnie  tu,  właśnie  teraz.   Jako   mężczyzna   związany   z   jego   kobietą,   tak   też   zrobił   ze   swoim   potomstwem   —i   w   związku   z   tym,   jego   serce   otworzyło   się   i   wpuściło   to   wszystko:  zobowiązanie,  które  przyszło  wraz  w  wyborem  posiadania  dziecka,   strach  przed  jego  utratą,  który  mógłby  się  założyć  nigdy  nie  odejdzie,  radość   z   tego,   że   to   on   je   sprowadził   na   ziemię,   niecierpliwość,   by   spotkać   je   osobiście,   rozpaczliwe   pragnienie,   by   trzymać   je   w   swoich   ramionach   i   spojrzeć  w  oczy  i  dać  całą  miłość,  którą  posiadał.       -­‐  Okej  …mogę  dotknąć  twojego  brzucha?  –zapytał  cicho.     -­‐   Oczywiście!   Nie   musisz   pytać   –   Layla   położyła   się   z   powrotem   z   uśmiechem.  –  To  co  jest  w  środku,  jest  w  połowie  twoje,  jak  wiesz.     Khill   potarł   nerwowo   ręce   gdy   zbliżył   się   do   stołu.   Khill   na   pewno   dotknął   Layli   w   czasie   chcączki   i   potem   w   troskliwy   sposób   gdy   wymagała   tego  sytuacja.   Nigdy  nie  pomyślał  o  dotykaniu  swojego  dziecka.   Khill   patrzył   z   ogromniej   odległości   jak   wyciągnął   dłoń,   która   zwykle   trzymała  sztylet.  Jezu,  czubki  palców  drżały  mu  jak  szalone.     Ale  przestały  gdy  tylko  dotknął.   -­‐   Jestem   tutaj.   –   powiedział   –   Tatuś   jest   tutaj.   Nigdzie   się   nie   wybieram.   Po   prostu,   poczekam,   aż   będziesz   gotowy,   by   wyjść   na   świat   i   wtedy   ja   i     twoja   mama   zaopiekujemy   się   tobą.   Więc   trzymaj   się   tam,   rozumiemy   się?       Rób   swoje,   a   my   poczekamy   tyle   ile   trzeba.  -­‐   Wolną   ręką   złapał   dłoń   Layli   i   złączył   je   razem.   -­‐   Twoja   rodzina   jest   tutaj.   Czekamy   na   ciebie…    i  kochamy  cię.     To   była   totalna   głupota   tak   gadać   do,   bez   wątpliwości,   zbitki   komórek.   Ale   nie   mógł   nic   na   to   poradzić.   Słowa,   czyny…   były   totalnie   jego,   a   jednak   pochodziło  z  miejsca,  które  były  dlań  obce.     Czuł  się  właściwie.   Czuł  się…  jak  powinien  czuć  się  ojciec.     385  

  ***   Czterdziestka  w  lewej  ręce.  Jest.   Czterdziestka  w  prawej.  Jest.   Zapasowa  amunicja  na  pasie.  Jest…   Jeden  i  drugi  sztylet  w  kaburze.  Są.     Skórzana  kurtka—   Gdy  zapukano  w  drzwi  Blaya,  ten  wychylił  się  ze  swojej  szafy.     -­‐  Wejść.   Kiedy   wszedł   Saxton,   zakładał   właśnie   swoją   kurtkę   na   ramiona   i   obrócił  się.   -­‐  Cześć.  Co  słychać?     Coś  było  nie  tak.     Oczy   drugiego   samca,   wykonały   szybkie   spojrzenie   na   całość   sylwetki   Blaya   w   ‘pracowej   garderobie’,   jak   zwykł   ją   nazywać.   Niepokój   pociągnął   blade  brwi  Saxtona  w  górę;  znowu,  nigdy  nie  czuł  się  całkowicie  komfortowo   z  bronią  wokół.     -­‐  Więc  wyruszasz  w  teren  -­‐  wymamrotał  samiec.   -­‐  Na  spotkanie  z  Radą,  właściwie.     -­‐  Nie  zdawałem  sobie  sprawy,  że  wymagają  tyle  broni  jako  dodatki.       -­‐  Nowe  czasy.   -­‐  Tak,  w  istocie.     Potem  nastąpiła  długa  przerwa.     -­‐  Co  u  Ciebie?     Oczy  Saxtona  rozejrzały  się  po  pokoju.     -­‐  Chcę  być  tym,  który  ci  to  powie.   Oh,  kurwa.  Co  znowu.   Blay  przełknął  mocno.     -­‐    O  czym?   -­‐   Opuszczam   dom   na   trochę   –   na   wakacje,   niejako.   –   Podniósł   swoją   rękę  by  powstrzymać  wszelką  próbę  spierania  się  z  nim.     -­‐   Nie,  decyzja  jest  ostateczna.  Zrobiłem  wszystko  czego  chciał  Ghrom,   i   nie   będzie   mnie   potrzebował   przez   następnych   kilka   dni.   Naturalnie   jeśli   będzie   mnie   potrzebował,   natychmiast   wrócę.   Zostanę   u   starego   przyjaciela.   386  

Naprawdę  potrzebuję  odpoczynku  i  relaksu  —  i  uprzedzając  twoje  obiekcje,   przysięgam,   że   wrócę   i   nie   chodzi   o   nas.   Pracowałem   przez   miesiące   bez   wypoczynku  i  chcę  mieć  czas  bez  żadnego  harmonogramu,  czy  to  ma  sens?     Blay  wziął  głęboki  oddech.     -­‐   Tak,   ma.   Gdzie   będziesz…   -­‐   zatrzymał   sam   siebie,   pamiętając,   że   to   nie  był  już  jego  biznes.  –  Dasz  mi  znać  jeśli  będziesz  czegoś  potrzebował?   -­‐  Obiecuję.     W   przypływie   impulsu,   Blay   podszedł   do   niego   i   objął   swojego   pierwszego   kochanka,   w   platonicznym   uścisku,   który   był   równie   naturalny   jak  bywały  te  wcześniejsze  miłosne.   Trzymając  samca,  zwrócił  swoją  twarz  nań.   -­‐   Dziękuję   ci   –   powiedział   Blay   –   za   przyjście   i   za   to,   że   mi   powiedziałeś…     W  tym  momencie,  ktoś  przeszedł  przez  hol,  krocząc  niepewnie.     To  był  Khill;  Blay  wiedział  to  zanim  w  ogóle  wysoka,  potężna  sylwetka   się   wyłoniła.   I   po   chwilowym   zawahaniu   szedł   dalej,   ich   oczy   spotkały   się   ponad   ramieniem   Saxtona.   Twarz   Khilla   momentalnie   stała   się   maską,   jak   zamarznięta,  nie  pokazująca  niczego.   A   potem   wojownik   zniknął,   jego   długie   nogi   zabrały   go   od   otwartych   drzwi.  Blay  odsunął  się  i  zmusił  się,  by  wrócić  w  tryb-­‐pożegnanie.     -­‐  Kiedy  wrócisz?     -­‐  Kilka  dni  co  najmniej.  Nie  dłużej  niż  tydzień.   -­‐  Okej.   Saxton   rozejrzał   się   po   pokoju,   znowu,   i   gdy   to   zrobił,   było   jasne,   że   pamiętał.     –  Trzymaj  się  i  bądź  tam  ostrożny.  Nie  zgrywaj  bohatera.   Pierwszą   myślą   Blaya   była…   więc,   odkąd   Khill   był   na   szybkim   wybieraniu  jeśli  o  to  chodzi,  jest  mało  prawdopodobne,  by  zamierzał  włożyć   jakikolwiek  strój  Supermana.   -­‐  Obiecuję.   Kiedy   Saxton   wyszedł,   Blay   wpatrywał   się   w   przestrzeń.   Nie   widział   tego  co  było  przed  nim,  nie  przypominał  sobie  co  on  i  Saxton  dzielili  w  tym   pokoju.   Przeciwnie,   jego   myśli   były   drzwi   obok,   z   Khillem   i   tą   sprawą   z   Khillem…  i  wspomnieniach,  które  miał  z  tej  sesji  z  Khillem.     387  

Cholera.   Spojrzał   na   zegarek,   włożył   telefon   w   kieszeń   na   piersi   jego   kurtki   i   wyszedł.   Gdy   zbiegał   na   dół,   głosy   z   foyer   rozchodziły   się   echem   po   holu,   znak,   że   Bractwo   było   zwarte   i   gotowe     i   czekali   na   sygnał   wyjazdu.   Było   pewne,   że   wszyscy   tam   są.   Z   i   Furiath.   V   i   Butch.   Rankhor,   Thor   i   John   Matthew.     Ku  swojemu  zdumieniu,  zorientował  się,  że  chciałby,  by  Khill  poszedł  z   nimi-­‐   ale   pewnie   samiec   zostanie   w   domu   przez   tę   sytuację   z   Laylą.   Gdzie   była  Panikha?  Zastanawiał  się  nad  tym  gdy  stanął  koło  Johna  Matthew.   Thor  skinął  głową  na  przywitanie  w  stronę  Blaya.     -­‐  Okej,  czekamy  jeszcze  na  jednego  i  startujemy.  Najpierw  ruszamy  do   lokalizacji.   Jeśli   wszystko   będzie   w   porządku,   zdematerializuję   się   z   Ghromem  do  domu  ze  wsparciem…  -­‐     Lassiter   wyślizgnął   się   z   sali   bilardowej,   upadły   anioł   świecący   od   czarno  blond  włosów  i  białych  oczu,  aż  do  dołu  po  jego  glany.  I  znowu,  może   świecenie  nie  było  jego  naturą,  a  być  może  wynikało  ze  złota,  które  upierał   się,  by  nosić.  Wyglądał  jak  żywe,  oddychające  błyskotkowe  drzewko.     -­‐  Jestem  tutaj.  Gdzie  mój  szoferski  kapelusz?   -­‐  Tu,  weź  mój.  –  powiedział  Butch  i  ściągnął  czapkę  Soxów  i  rzucił  mu   ją.  –  Pomoże  twoim  włosom.     Anioł  złapał  ją  w  locie  i  wpatrzył  się  w  czerwone  S.     -­‐  Przykro  mi,  nie  mogę.     -­‐  Nie  mów  mi,  że  jesteś  fanem  Yankesów-­‐  wycedził  V  –  będę  musiał  cię   zabić,   a   szczerze,   dzisiejszej   nocy   potrzebujemy   wszystkich   skrzydlatych   ludzi,  których  mamy.     Lassiter  cisnął  czapkę  z  powrotem.  Zagwizdał.  Wyglądał  jak  co  dzień.   -­‐   Mówisz   poważnie?   –   powiedział   Butch.   Tak   jakby   gość   zgłosił   się   na   ochotnika  na  lobotomię.  Albo  amputację  kończyny.  Albo  pedikiur.     -­‐   Nie   ma   kurwa   mowy   -­‐   powtórzył   V   –   Kiedy   i   gdzie   stałeś   się   przyjacielem  wroga-­‐   Anioł  podniósł  dłonie  do  góry.     -­‐  To  nie  moja  wina,  że  wasi  chłopcy  są  do  bani—   Thor  stanął  przed  Lassisterem,  jakby  bał  się,  że  wydarzy  się  coś  więcej   niż   uszczypliwa   pogawędka...   Smutne   było   to,   że   słusznie   się   obawiał.   Poza   388  

swoimi   lillan,   V   i   Butch   kochali   Soxów   bardziej   niż   cokolwiek   innego   –   wliczając  zdrowie  psychiczne.   -­‐  Okej,  okej  –  powiedział  –  mamy  większe  zmartwienia—    -­‐  Kiedyś  musi  spać,-­‐  wymamrotał  Butch  do  swojego  współlokatora.   -­‐  Ta,  uważaj  na  siebie,  aniołku.  –  zadrwił  V  –  nie  lubimy  takich  jak  Ty.     Lassiter   wzruszył   ramionami,   jakby   Bracia   nie   byli   niczym   więcej   jak   szczekającymi  psami  krążącymi  przy  jego  kostkach.     -­‐  Ktoś  coś  do  mnie  mówił?  Czy  też  był  to  dźwięk  przegranej-­‐     Wiele  krzyków  rozległo  się  w  tym  momencie.   -­‐  Dwa  słowa,  suczki,  -­‐  zadrwił  Lassister.  -­‐  Johnny.  Damon.  Oh,  poczekaj,   Kevin.   Youkilis.   Czy   Wade.   Boggs.   Roger.   Clemens.   Czy   tylko   jedzenie   ssie  Boston?  Czy  też  gra  w  piłkę?   Butch   rzucił   się   w   tym   momencie,   wyraźnie   szykując   się,   by   zapalić   faceta  jak  choinkę  —   -­‐  Co  się  do  kurwy  dzieje  tam  na  dole!     Rozlegający  się  głos  zakończył  show  Sox  –  przeciw  –  Yankees.   Gdy   Thor   odciągał   policjanta   od   anioła,   wszyscy   spojrzeli   ponad   nimi   na   króla,   prowadzonego   w   dół   przez   swoją   królową.   Obecność   Ghroma   spięła   wszystkich,   i   załoga   zaczęła   się   zachowywać   profesjonalnie.   Nawet   Lassister.   No,   poza   Butchem.   Ale   on   był   ‘przereklamowanym   złym’   jak   to   nazywał,   przez   następne   dwadzieścia   cztery   godziny   –   i   miał   dobry   powód,   by   być   drażliwym:   jego   lillan   miała   być   obecna   na   spotkaniu   Rady.   Co,   z   perspektywy   Brata,   było   jakby   miał   tam   dwóch   Ghromów.   Problem   w   tym,   że   Marissa   była   najstarsza   ze   swego   rodu,   to   znaczy,   że   jeśli   Mordh   chciał   mieć  pełną  frekwencję,  musiała  być  obecna.   Biedny  dureń.       W   ciszy,   która   nastąpiła,   ręka   Blaya,   która   zwykle   trzymała   sztylet   zaczęła  swędzieć  i  miał  nieodpartą  chęć,  by  chwycić  broń.  Wszystko  o  czym   mógł   myśleć,   to   to,   że   wszystko   wyglądało   identycznie   jak   preludium   do   strzału  w  plecy  Ghroma  jesienią  –  tamtej  nocy,  oni  wszyscy  też  byli  zebrani  w   tym   miejscu,   a   Ghrom   schodził   z   Beth…   a   kula   wystrzelona   z   karabinu   zakończyła  swoją  drogę  w  gardle  króla.    

389  

Najwyraźniej,   nie   był   jedynym,   który   o   tym   pomyślał.   Wnosząc   po   liczbie  rąk,  wędrujących  do  kabur  i  zostających  w  gotowości.     -­‐  Oh,  dobrze,  już  jesteś  –  powiedział  Thor.       Blay  odwrócił  się  ze  zmarszczonymi  brwiami.  To  nie  Panikha,  była  tym   kimś   kto   do   nich   dołączył;   to   był   Khill.   I   człowieku,   mężczyzna   wyglądał   na   bardziej  niż  gotowego,  by  rozpieprzyć  jakieś  gówno,  jego  oczy  były  ponure,  a   jego  ciało  napięte  jak  cięciwa  łuku,  w  jego  czarnej  skórze.     Przez  chwilę,  błysk  czystej  świadomości  seksualnej,  przeszył  Blaya.   Do   tego   stopnia,   że   całkowicie   nieodpowiednia   fantazja   pojawiła   mu   się   w   głowie:   Mianowicie,   że   on   i   Khill   wymykają   się   do   spiżarni   na   szybki   bez-­‐ ściągania-­‐ubrań  sex.   Z  jękiem,  skoncentrował  się  na  królu...  Co  było  tym  co  powinien  robić   w  tym  momencie.  Ghrom  był  tym,  który  miał  tutaj  znaczenie…  nie  cholerna   miłość  jego  życia…   Uczucie  niepokoju  zastąpiło  żądze.   Czy  on  i  Khill  kiedykolwiek  będą  znowu  razem?   Boże,  co  za  dziwna  myśl.  Nie  chodziło  o  to,  że  sex  to  był  dobry  pomysł   –  emocjonalnie.  Prawdopodobnie,  był  z  rodzaju  tych  ekstremalnie  złych.   Ale  chciał  tego  więcej.  Boże  dopomóż  mu.   -­‐  W  porządku,  do  dzieła  –  odezwał  się  Thor.  –  Każdy  wie  gdzie  idziemy?   Niepokojącą   ulgą   było   to,   że   mieli   przed   sobą   poważne   zadanie,   jego   mózg   oczyścił   się   ze   wszystkiego   prócz   zobowiązania   do   ratowania   życia   Ghroma…  nawet  kosztem  swojego.     To  było  lepsze  od  martwienia  się  o  to  całe  gówno  z  Khillem.     Na  pewno.       Tłumaczenie:  nuffanillia    

390  

PIĘĆDZIESIĄT-JEDEN   Khill  przyjął  formę  na  tarasie  pokrytym  śniegiem,  jak  wszyscy  z  Bractwa   oprócz   Butcha,   zmaterializowali   się   obok   niego   i   nie   byli   zaskoczeni   całym   tym   eleganckim   pozerstwem.   Posiadłość   Rady,   wyznaczona   na   miejsce   spotkania,   utrzymana   była   we   wzorcowym   standardzie   glymerii:   wielka,   doskonale   utrzymana   i   ukształtowana   parcela.   Mała   chatka,   w   dole   przy   wjeździe,  wyglądała  jak  żywcem  wyjęta  z  pocztówek  z  Cotswald  (malownicza   miejscowość  w  Stanach).  Zajebista  rezydencja,  w  tym  przypadku,  wykonana   była   z   cegły   i   udekorowana   detalami   w   kształcie   zębów,   lśniące   okiennice   i   łupkowy  dach  dopełniały  całości.     „Zróbmy  to”  powiedział  Vhredny,  podchodząc  do  bocznych  drzwi.     W   momencie   gdy   uderzył   w   drzwi,   te   otworzyły   się,   jakby   na   umówiony   znak.   Ale,   och   –   człowieku,   czyżby   to   była   ich   gospodyni?   Samica,   która   stanęła   w   wejściu,   ubrana   była   w   długą,   ciemną   suknię   wieczorową   z   dekoltem  do  pępka,  a  na  szyi  miała  wysadzaną  diamentami  kolię,  szerokości   obroży  dla  dobermana.  Zapach  jej  ciężkich  perfum  był  jak  uderzenie  w  zatoki   –  zabawne,  zważywszy  na  fakt,  że  wciąż  stał  na  zewnątrz.       „Jestem  gotowa  na  ciebie”  powiedziała  niskim,  chropawym  głosem.     Khill   zmarszczył   brwi,   nawet   jeśli   design   był   supermodny,   laska   wyglądała  trochę  jak  tania  dziwka.  Ale  to  nie  był  jego  problem.     Kiedy   wszedł   z   innymi   do   środka,   pokój   do   którego   weszli   przypominał   swego   rodzaju   oranżerię,   ogromne   doniczkowe   rośliny   i   okazały   fortepian   sugerowały   wiele   wieczorów   pełnych   gości   wpatrujących   się   w   śpiewaka   operowego,  jodłującego  w  kącie.     Żart.   „Tędy”   oznajmiła   kobieta   z   teatralnym   gestem   błyszczącej   od   błyskotek  dłoni.     W   ślad   za   nią,   te   perfumy   –   może   to   nie   był   tylko   jeden   rodzaj   perfum,   ale  wiele  warstw  tego  gówna?  –  prawie  barwiły  powietrze  za  nią,  a  jej  biodra   pracowały   podwójnie,   jakby   miała   nadzieję,   że   oni   na   nią   patrzą   i   chcieliby   dostać  kawałek.    

391  

Nie,   dziękuję.   Razem   z   innymi   przepatrywali   każdy   kącik   i   szczelinę,   gotowi  by  strzelać,  a  dopiero  potem  zadawać  pytania  upadającym  ciałom.     Nie   było   tak,   dopóki   nie   weszli   do   głównego   holu,   z   jego   olejnymi   obrazami   oświetlonymi   punktowo   z   sufitu,   ciemnymi,   czerwonymi   orientalnymi  dywanami  i  …   Cholera,   to   lustro   było   dokładnie   takie   samo,   jakie   wisiało   w   domu   jego   rodziców.   To   samo   miejsce,   tak   samo   duże   od   podłogi   do   sufitu,   takie   samo  liściaste  zdobienia  za  złota.     Tak,  miał  gęsią  skórkę.  Źle.   Cały   dom   przypominał   mu   rezydencję   w   której   dorastał,   wszystko   w   tym   miejscu,   wystrój   daleki   od   klasy   średniej,   ale   nie   jarmarczny   w   stylu   Trumpa  (Donald  Trump  –  bogacz).  Nic  z  tych  rzeczy,  to  gówno  było  subtelną   mieszaniną  starego  bogactwa  i  klasycznego  poczucia  stylu,  który  był  we  krwi,   a  którego  nie  można  się  było  nauczyć.     Odszukał  oczami  Blaya.     Facet  wykonywał  swoją  pracę,  w  napięciu  sprawdzając  to  miejsce.                 Tata   i   mama   Blaya   nie   byli   tak   bogaci.   Ale   jego   dom   rodzinny   był   o   wiele  milszy  na  wielu  poziomach.  Cieplejszy  –  i  nie  była  to  kwestia  systemu   grzewczego.     Jacy   byli   rodzice   Blaya?   Zastanowił   się   nagle.   Można   powiedzieć,   że   spędził  pod  ich  dachem  więcej  czasu  niż  pod  własnym  i  tęsknił  za  nimi.  Kiedy   widział  ich  ostatni  raz  …  Boże,  to  było  dawno  temu.  Może  w  noc  ataku,  kiedy   ojciec  Blaya  z  Pana  księgowego  w  garniturze  przeobraził  się  w  prawdziwego   skopajdupę.  Po  tym  przenieśli  się  do  bezpiecznego  domu,  a  on  i  Blay  zostali   zupełnie  rozdzieleni.     Miał  nadzieję,  że  wszystko  u  nich  w  porządku.     Obraz   Blaya   i   Saxtona   stojących   pierś   w   pierś,   biodra   w   biodra,   w   sypialni  Blaya,  wśliznął  się  do  jego  mózgu.     Boże…  cholera…  to  bolało.   I,  człowieku,  karma  była  dobra  w  swojej  pracy.     Wracając   do   rzeczywistości,   podążył   za   falującą   miednicą   i   resztą   Bractwa   do   ogromnej   jadalni,   która   spełniała   techniczne   wymagania   specyfikacji   Thora:   wszystkie   zasłony   zostały   szczelnie   zaciągnięte   na   okna   wychodzące  na  ogród  na  tyłach  domu,  a  wejście  do  kuchni  zabarykadowane   392  

ciężkim,   antycznym   kredensem.   Długi   stół,   stojący   zazwyczaj   na   środku   pokoju,   został   usunięty,   a   dwadzieścia   pięć   mahoniowych   krzeseł   od   kompletu,  stało  w  rzędach  naprzeciwko  marmurowego  kominka.     Ghrom   miał   stanąć   przed   gzymsem   kominka,   aby   wygłosić   przemówienie  i  Khill  poszedł  sprawdzić  czy  stalowy  przewód  kominowy  jest   zamknięty.  Był.     Po   obu   stronach   kominka   były   dwie   pary   wyłożonych   boazerią   drzwi,   które   otwierały   się   do   środka   staromodnego   salonu.   On,   John     Matthew   i   Rankhor  przeszli  przez  salon,  a  potem  zajął  miejsce  naprzeciwko  wejścia  po   lewej,  a  John  Matthew  zrobił  to  samo  po  prawej  stronie.     „Ufam,  że  wszystko  jest  po  twojej  myśli”  powiedziała  kobieta.     Mordh   podszedł   do   kominka   i   zwrócił   się   twarzą   do   pustych   krzeseł.   „Gdzie  jest  twój  broniec?”   „Na  górze.”   „Zawołaj  go  tutaj.  W  przeciwnym  razie,  gdy  zacznie  chodzić  po  domu,   ryzykuje  strzał  w  klatkę  piersiową.”   Oczy  samicy  się  rozszerzyły  i  tym  razem,  kiedy  szła  w  ruchu  jej  bioder   nie   było   przesady,   żadnego   sprawdź-­‐mnie-­‐na-­‐zewnątrz,   zarzucania   włosami   na   ramiona.   Czytelna   wiadomość   nie-­‐pierdolimy-­‐dookoła   najwyraźniej   dotarła  i  kobieta  chciała,  aby  jej  partner  przeżył  tę  noc.     W   oczekiwaniu   na   to,   co   miało   nastąpić,   Khill   trzymał   swoją   broń   w   dłoni,   oczami   skanował   pokój,   a   jego   doskonały   słuch   starał   się   wyłapać   cokolwiek  niezgodnego  z  normą.   Nic.   Co  sugerowało,  że  ich  gospodyni  i  gospodarz  wykonali  polecenia.     Jakiś   dziwny,   niepokojący   dreszcz   przeszedł   wzdłuż   jego   kręgosłupa,   powodując   marszczenie   brwi   i   przejście   ze   stanu   najwyższej   gotowości   do   stanu   obrony.   Po   drugiej   stronie   kominka   John   Matthew   zdawał   się   odczuwać  to  samo,  gdyż  uniósł  broń  i  zwęził  oczy.     I  nagle  zimna  mgła  otoczyła  kości  Khilla.   „Poprosiłem   parę   specjalnych   gości,   aby   do   nas   dołączyli”   powiedział   sucho  Mordh.    

393  

W   tym   momencie   dwie   kolumny   mgły   podniosły   się   z   podłogi,   zakłócając  powietrze  formującymi  się  molekułami  …  które  Khill  natychmiast   rozpoznał.     Wielkie,  kurwa  dzięki.     Z  Panikhą,  poza  zleceniem  z  jakiegoś  powodu,  miał  poczucie  jakby  byli   lekko   oświetleni   ochroną   ubezpieczeniową,   nawet   uznając   umiejętności   w   Bractwie.  Ale  kiedy  Trez  i  iAm  pojawili  się,  wziął  głęboki  oddech.     Teraz   to   była   para   czystych   zabójców   w   rodzaju   takich,   których   nie   chciałbyś  mieć  przeciwko  sobie  w  żadnej  walce.       Dobrą   wiadomością   było   to,   że   Mordha   łączyło   długie   przymierze   z   Cieniami,  a  jego  związki  z  Bractwem  i  Królem,  oznaczały,  że  obaj  bracia  byli   skłonni  przyjść  i  grać  jako  dodatkowe  wsparcie.     Khill  postąpił  naprzód  chcąc  powiedzieć  ‘cześć’  do  pary,  przywitać  się  z   nimi,   jak   często   robili   inni,   szybkim   uściskiem   dłoni   i   klepnięciem   w   plecy.   „Hej,  jak  leci  człowieku…”     „Co  porabiasz…”   „Jak  się  masz…”   Po  wykonaniu  powitania  w  stylu  witam-­‐jak  się-­‐masz,  Trez  rozejrzał  się   wokół.   „Ok,   więc   będziemy   się   trzymać   poza   zasięgiem   wzroku,   gdybyś   nas   potrzebował.  Ale  resztę  możemy  zapewnić,  że  jesteśmy  tu.”   Po   serii   podziękowań   od   Bractwa,   Mordh   powiedział   do   Cieni   kilka   słów  na  osobności  …  i  wtedy  obaj  zniknęli,  ich  postacie  zamieniły  się  w  rosę,   która  osiadła  wokół  na  podłodze,  przynosząc  chłodny  powiew  otuchy.     W  samą  porę.  Mniej  niż  minutę  później,  gospodyni  wróciła  ze  starszym   samcem   u   boku.   Biorąc   pod   uwagę   sposób   starzenia   się   wampirów,   gwałtowne   jego   przyspieszenie   pod   koniec   życia,   Khill   przewidywał,   że   facetowi  zostało  jakieś  pięć  lat.  Co  najwyżej  dziesięć.     Była  jakaś  prezentacja,  ale  Khill  nie  dbał  o  to  gówno.  Bardziej  martwił   się  czy  reszta  domu  jest  pusta.     „Są  w  domu  jakieś  psańce?”  domagał  się  Mordh,  gdy  kobieta  usadziła   starca  na  jednym  z  krzeseł  w  jadalni.   „Zgodnie  z  twoim  żądaniem  wszyscy  wyszli  na  tę  część  wieczoru.”     V   skinął   głową   Furiathowi   i   Zbihrowi.   „Trzech   z   nas   sprawdzi   teren.   Zobaczymy  czy  to  prawda.”   394  

***     Nawet   jeśli   Blay   ufał   sobie   i   Bractwu,   Johnowi   Matthew   i   Khillowi,   czuł   się  dużo  lepiej,  gdy  wiedział,  że  Cienie  są  w  pobliżu.  Trez  i  iAm  nie  tylko  byli   fantastycznymi   wojownikami,   ale   z   natury   byli   niebezpieczni   dla   każdego   kto   deklarował  się  jako  wróg  i  mieli  uderzającą  przewagę  nad  Bractwem.   Niewidzialność.   Nie  był  pewien,  czy  mogliby  zaangażować  się  w  tym  stanie,  ale  to  bez   znaczenia.   Każdy   kto   by   tu   wtargnął   –   jak   na   przykład   Banda   pierdolonych   Drani   –   mógłby   zobaczyć   próbę   zaangażowania,   która   obejmowałaby   tylko   widoczne  twarde  ciała  w  tym  pokoju.   Nie  tych  dwóch  braci.     I  to  było  dobre.     W   tym   momencie,   ze   swojego   spaceru   wokół,   wrócili   V,   Furiath   i   Z,   i   Butch   był   z   nimi,   co   oznaczało,   że   Brat   właśnie   przybył   samochodem.   „Czysto.”   Chwila   przerwy.   A   następnie,   jak   umówiony,   Thor   podszedł   do   frontowych  drzwi  i  otworzył  je  przed  Ghromem.     Przedstawienie  czas  zacząć,  pomyślał  Blay,  strzelając  oczami  w  stronę   Khilla,  zanim  ponownie  się  skupił.     Thor   i   Król   weszli   do   jadalni   obok   siebie,   ich   głowy   razem,   jakby   byli   pogrążeni   w   głębokiej   rozmowie   na   jakiś   ważny   temat,   ręka   Brata   na   przedramieniu   Ghroma,   jakby   facet   prowadził   do   jakiegoś   konkretnego   punktu  domu.     To  przedstawienie  było  dla  gospodarza  i  gospodyni.     Thor   w   rzeczywistości   prowadził   Ghroma   trzymając   go   za   ramię,   zabierając   go   przed   palenisko,   ustawiając     dokładnie   pośrodku   gzymsu   kominka.   A   rozmowa?   Była   o   tym   gdzie   siedziało   dwoje   arystokratycznych   gospodarzy,   gdzie   były   ustawione   krzesła,   jak   poustawiani   byli   Bracia   i   wojownicy  –  jak  również  dwaj  Cienie.     Ghrom   skinął   głową,   którą   celowo   poruszał   wokół   tak,   jakby   jego   bystre   oczy   widziały   wszystkie   szczegóły   w   pokoju.   A   następnie   zauważył   gospodarza   i   gospodynię,   gdy   oni   uderzyli   do   przodu,   by   ucałować   jego   ogromny  pierścień  z  czarnym  diamentem.     395  

Po  tym,  śmietanka  przedstawicieli  glymerii  zaczęła  przybywać.     Ze  swojego  wyznaczonego  miejsca  z  tyłu  pokoju,  przy  ścianie  z  okien,   Blay   mógł   przyjrzeć   się   wszystkim   uważnie.   Jezu,   przypominał   sobie   niektórych   z   nich,   ze   swojego   życia   sprzed   ataku,   zanim   zaczął   żyć   w   rezydencji   i   walczyć   z   Bractwem.   Jego   rodzice   nie   byli   na   równi   z   tymi   samcami   i   samicami   –   raczej   na   marginesie,   ale   jego   rodzinny   rodowód   był   jednym  z  lepszych  i  oni  uczestniczyli  w  wielu  ceremoniach  świętowanych  w   wielkich  domach.     Więc  ci  ludzie  nie  byli  mu  obcy.   Ale,   z   całą   cholerną   pewnością,   nie   mógł   powiedzieć,   że   mu   ich   brakowało.     W   rzeczywistości   śmiał   się   sam   do   siebie,   gdy   widział   jak   wiele   samic   marszczyło  brwi  i  spoglądało  w  dół  na  swoje  delikatne  stopy  ubrane  w  buty   od    Louboutins  podnosząc  je  i  potrząsając..  jakby  wyczuwały  chłód  Ceni.     Gdy  przybył  Aghres,  uzdrowiciel  rasy  wyglądał  nieco  niewyraźnie.  Bez   wątpienia   był   zdenerwowany,   widząc   ponownie   swoją   siostrę   i   miał   ku   temu   powód.  Z  tego  co  Blay  zrozumiał,  Marissa  skopała  mu  tyłek,  w  poprzek  sali,   na  ostatnim  formalnym  spotkaniu  Rady.     Blay  żałował,  że  nie  mógł  tego  zobaczyć.     Marissa   przybyła   wkrótce   po   swoim   bracie,   Butch   podszedł   do   niej,   witając   ją   długim   pocałunkiem   zanim   poprowadził   ją   z   dumą,   ochraniając   ramieniem,   do   siedzenia   w   prawym   rogu,   gdzie   również   miał   wyznaczone     miejsce.   Po   tym   jak   glina   pomógł   jej   zająć   krzesło,   stanął   obok,   wielki,   barczysty   ze   złym   spojrzeniem   …   szczególnie,   gdy   skrzyżował   spojrzenie   z   Aghresem  i  uśmiechnął  się  z  obnażonymi  kłami.       Blay   zdał   sobie   sprawę,   że   trochę   zazdrościł   parze.   Oczywiście   nie   oziębienia   stosunków   rodzinnych.   Ale,   na   Boga   …   mieć   możliwość,   aby   być   widzianym   publicznie   ze   swoim   partnerem,   okazać   mu   swoją   miłość,   żeby   twój   związek   był   respektowany   przez   wszystkich   innych.   Heteroseksualne   pary  uznawały  to  za  coś  oczywistego,  bo  nigdy  nie  znały  czegoś  innego.  Ich   związki   były   aprobowane   przez   glymerię,   nawet   jeśli   nie   wynikały   z   wzajemnych  uczuć,  nawet  gdy  partnerzy  się  zdradzali  lub  oszukiwali  na  inne   sposoby.     Dwa  samce?   396  

Akurat…   Jeszcze  jeden  powód  aby  czuć  urazę  do  arystokracji,  jak  przypuszczał.   Chociaż   w   gruncie   rzeczy,   nie   sądził,   że   będzie   musiał   się   martwić   o   dyskryminowanie.   Jedyny   samiec,   którego   pragnął   nigdy   nie   stanie   u   jego   boku  publicznie,  i  nie  dlatego,  że  Khill  przejmował  się  całym  tym  gównem  w   stylu  ‘co  sobie  ludzie  pomyślą’.  Po  pierwsze,  facet  nie  był  tak  wylewny.  A  po   drugie,  seks  nie  czyni  z  nikogo  pary.     W   przeciwnym   razie,   łajdak   byłby   zaręczony   z   połową   Caldwell,   do   kurwy  nędzy.     Och,  co  on  mówi.   Zbyt  długo  Khill  był  jego  największym  marzeniem.   Naprawdę.   Całkowicie.   „Zamknij   się”   wymamrotał   do   siebie,   kiedy   przybył   ostatni   członek   Rady.     Mordh  nie  tracił  czasu.  W  każdej  sekundzie,  kiedy  Ghrom  stał  przed  tą   grupą,   król   był   nie   tylko   śmiertelnie   obnażony,   ale   również   istniała   realna   szansa,  że  jego  ślepota  zostanie  w  jakiś  sposób  zdemaskowana.     Król  symphatów  zwrócił  się  w  kierunku  Rady,  jego  fiołkowe  spojrzenie   skanowało   tłum,   a   chytry   uśmiech   nie   schodził   z   twarzy,   zupełnie   jakby   odczuwał  radość    z  faktu,  że  ta  wszystkowiedząca  grupa,  nie  miała  pojęcia  o   tym  jakie  zatrute  jabłko  im  przewodziło.     „Niniejszym   zwołałem   na   rozkaz   to   posiedzenie   Rady.   Data   i   godzina   są…”   Kiedy   wstęp   trwał,   oczy   Blaya   były   niezwykle   zajęte,   sprawdzając   plecy   samców  i  samic,  obserwując  gdzie  znajdowały  się  ramiona  i  ręce,  czy  ktoś  był   podenerwowany.  Naturalnie  cała  grupa  odziana  w  czerń  i  aksamit,  biżuteria   na  kobietach  i  złote,  kieszonkowe  zegarki  u  mężczyzn.  I  znowu,  minęło  sporo   czasu   odkąd   oni   byli   ze   sobą   formalnie,   a   to   oznaczało,   że   ich   pragnienie   rywalizacji   z   innymi     o   poziom   społeczny,   bez   wątpienia   miało   mało   czasu   na   realizację.     „…  nasz  przywódca,  Ghrom,  syn  Ghroma.”     Gdy   uprzejmy   aplauz   wybrzmiał   i   tłum   wyprostował   się   na   krzesłach,   Ghrom  wystąpił  jeden  krok  do  przodu.     397  

Człowieku,  niewidomy  czy  nie,  z  pewnością  był  potęgą  natury.  Mimo,   iż  nie  był  odziany  w  gronostajowe  szaty,  król  był  nieodparcie  w  ataku,  jego   masywne   ciało,   długie   ciemne   włosy   i   czarne   ubranie,   czyniło   go   bardziej   groźnym  od  monarchy.     I  taka  była  idea.     Przywództwo,   zwłaszcza   jeśli   przybywało   do   glymerii,   było   oparte   w   głównej  mierze  na  wyobrażeniach  opartych  na  postrzeganiu  i  nikt  nie  mógł   zaprzeczyć,  że  Ghrom  wyglądał  jakby  był  żywą,  oddychającą  potęgą  władzy  i   autorytetu.     I  ten  głęboki,  władczy  głos,  bynajmniej  nie  ubolewający.   „Zdaję  sobie  sprawę,  że  minęło  dużo  czasu  odkąd  was  widziałem.  Ataki   sprzed  prawie  dwóch  lat,  zdziesiątkowały  wiele  waszych  rodzin  i   łączę  się  z   nimi   w   bólu.   Ja   również   straciłem   moją   rodzinę   w   mniejszym   ataku   i   wiem   dokładnie,   przez   co   przechodzicie,   chcąc   wprowadzić   wasze   życie   na   właściwe  tory.”   Samiec  siedzący  z  przodu  przesunął  się  na  krześle.     Ale  to  była  tylko  zmiana  pozycji,  a  nie  wstęp  do  wyciągnięcia  broni.     Blay   łagodnie   powrócił   na   swoje   stanowisko,   podobnie   jak   kilku   innych.   Cholera,   nie   mógł   się   doczekać   końca   spotkania   i   bezpiecznego   powrotu  Ghroma  do  domu.     „Wielu  z  was  znało  mojego  ojca  dobrze  i  pamięta  jego  czas  w  Starym   Kraju.   Mój   ojciec   był   mądrym   i   powściągliwym   przywódcą,   szlachetnym,   logicznie  myślącym  samcem  i  po  królewsku  się  zachowującym,  który  skupiał   się   wyłącznie   na   doskonaleniu   rasy   i   jej   obywateli.”   Ghrom   przerwał,   to   czarne   opakowanie   wykonało   obrót   po   pokoju.   „Dzielę   kilka   cech   z   moim   ojcem…,  ale  nie  wszystkie.  Nie  jestem  powściągliwy.  Nie  jestem  skłonny  do   wybaczania.  Jestem  samcem  wojny,  a  nie  pokoju.”   W   tym   miejscu,   Ghrom   dobył   jednego   ze   swoich   czarnych   sztyletów,   czarne   ostrze   błysnęło   w   świetle   rozwieszonych   kryształowych   żyrandoli.   Tłum   szlachetnie   urodzonych,   przed   królem,   zareagował   zbiorowym   drżeniem.     „Czuję   się   komfortowo   w   konfliktach,   czy   to   prawnych,   czy   śmiertelnych.  Mój  ojciec  był  mediatorem,  budowniczym  mostów.  Ja  jestem   budowniczym   grobów.   Mój   ojciec   przekonywał.   Ja   biorę.   Mój   ojciec   był   398  

królem,   który   chętnie   zasiadał   przy   twoim   stole   biesiadnym   i   rozmawiał   z   tobą  o  drobiazgach.  Nie  jestem  takim  samcem.”     Tak,  zaraz.  Bez  wątpienia,  nikt  wcześniej  tak  nie  przemawiał  do  Rady.   Ale   Blay   nie   mógł   nie   zgodzić   się   z   takim   podejściem.   Słabość   nie   była   respektowana.   Ponadto,   z   tą   grupą,   samo   prawo   nie   mogłoby   zagwarantować,  że  tron  Ghroma  byłby  stabilny.     Z  drugiej  strony,  strach?   Dawał  dużo  większe  szanse.     „Mój   ojciec   i   ja   mamy   jednak   jedną   rzecz   wspólną.”   Ghrom   opuścił   głowę,  jakby  wpatrując  się  w  czarne  ostrze.  „Mój  ojciec  spowodował  śmierć   ośmiorga  z  waszych  krewnych.”   Rozległo  się  zbiorowe  westchnienie.  Ale  Ghrom  nie  pozwolił,  by  to  go   spowolniło.     „W   czasie   panowania   mojego   ojca,   było   osiem   zamachów   na   jego   życie,  i  nieważne  jak  długo  to  trwało,  dni,  tygodni  lub  nawet  miesięcy,  robił   wszystko,   aby   dowiedzieć   się   kto   stał   za   każdym   z   nich   …   i   osobiście   tropił   tę   osobę,  by  potem  sam  ją  zabić.  Może  nie  słyszeliście  prawdziwych  historii,  ale   wiecie   z   nekrologów   –   sprawcy   zostali   ścięci   z   usuniętymi   językami.   Oczywiście,   sięgając   pamięcią   wstecz,   możecie   sobie   przypomnieć   którzy   w   waszych  krewnych  w  linii  krwi  zostali  w  ten  sposób  pochowani?”   Wiercenie.   Dużo   wiercenia.   Co   sugerowało,   że   wspomnienia   podjęły   bieg.     „Ponadto,   jak   pamiętacie,   wiele   z   tych   zgonów   zostało   przypisanych   Korporacji  Reduktorów.  Powiadam  wam  teraz,  znam  nazwiska  i  wiem,  gdzie   są   grobowce,   ponieważ   mój   ojciec   upewnił   się,   że   nauczyłem   się   ich   na   pamięć.   To   była   pierwsza   królewska   lekcja   jakiej   mi   udzielił.   Miałem   traktować   z   honorem   swoich   obywateli,   chronić   ich   i   dobrze   im   służyć.   Zdrajców,   z   drugiej   strony,   będących   chorobą   każdego   praworządnego   społeczeństwa,   trzeba,   jak   zarazę,   wytępić.”     Uśmiech   Ghroma   był   czystym   złem.   „I   można   o   mnie   powiedzieć,   że   studiowałem   pilnie   u   stóp   mojego   ojca.  I  niech  będzie  jasne  –  mój  ojciec,  nie  Bractwo,  był  tym,  który  obsłużył  te   zgony.  Wiem  o  tym,  gdyż  czterem  z  nich  ściął  głowy  w  mojej  obecności.  To   była  jakże  ważna  lekcja.”  

399  

Kilka   samic   przysiadło   się   bliżej   do   jakichkolwiek   samców,   którym   zdarzyło  się  usiąść  obok  nich.     Ghrom  kontynuował.  „Nie  zawaham  się  podążyć  w  tej  kwestii  za  moim   ojcem.  Zdaję  sobie  sprawę,  że  wszyscy  cierpicie.  Szanuję  wasze  metody  prób   i  błędów  i  chcę  przewodzić.  Nie  zawaham  się  jednak,  potraktować  wszelkich   rebelii  przeciwko  mnie  lub  moim  ustawom,  jako  aktów  zdrady.”     Król   obniżył   podbródek   tak,   że   zza   okularów   wydobył   się   oślepiający   blask,  do  tego  stopnia,  że  nawet  Blay  poczuł  dreszcz  adrenaliny.     „A   jeżeli   uważacie,   że   to   co   zrobił   mój   ojciec   było   brutalne,   nie   widzieliście   jeszcze   jak   brutalne   te   przeklęte   rzeczy   mogą   być.   Sprawię,   że   tamte  śmierci  będą  wyglądały  na  litościwe.  Przysięgam  na  mój  rodowód.”         Tłumaczenie:  SarahRockwell    

400  

PIĘĆDZIESIĄT-DWA   Na   pewnym   poziomie,   Assail   nie   mógł   uwierzyć,   że   poszedł   do   restauracji.   Po   pierwsze,   nie   często   nawiedzał   człowieków,   z   zasady,   po   drugie,  nie  interesował  się  jedzeniem  w  spelunkach:  Powietrze  tu  pachniało   jak  smażone  jedzenie  i  piwo,  i  po  tym,  co  zobaczył  na  tacach  kelnerek,  nie  był   pewny   czy   przystawki   były   klasyfikowane   jako   bezpieczne   do   spożycia   dla   konsumentów  nie-­‐zwierząt.   Och,  zobaczcie.  Po  drugiej  stronie,  przed  nim,  była  scena,  która  miała   ściany  z  gęstej  siatki  ogrodzeniowej.   Klasa.   "  Hej,  ty"  ktoś  mruczał  do  niego.   Assail   uniósł   brew   i   spojrzał   przez   ramię.   Kobieta   człowieków   była   ubrana  w  obcisłą  bluzkę  i  parę  dżinsów,  które  najwyraźniej  były  szyte  na  jej   nogach.  Blond  włosy  zwisały  prosto.  Makijaż  był  ciężki,  z  błyszczącą  szminką   w  takiej  ilości,  że  można  by  to  zakwalifikować  jako  zewnętrzna  farba  olejna.   Wolałby   wyjąć   łyżką   własne   oczy,   niż   angażować   się   w   jakikolwiek   sposób  z  takimi  jak  ona.   Mentalnie   wysłał   jej   sygnał,   żeby   zapomniała,   że   go   widziała   i   odwrócił   się.  Był  ogromny  tłum,  z  większą  ilością  osób,  niż  było  stołów  i  krzeseł,  więc   miał  dobrą  osłonę,  gdy  udał  sie  w  róg  i  zaczął  skanowanie...   I  była  tam.   Jego  mała  włamywaczka.   Przeklinał  pod  nosem,  że  słabo  się  rozeznał,  że  to  wszystko  było  stratą   czasu  -­‐  zwłaszcza  biorąc  pod  uwagę,  że  kuzyni,  w  tej  chwili,  ponownie  robili   interesy   z   tym   reduktorem.   Niestety,   jednak,   zaraz   jak   tylko   dostał   powiadomienie,   że   jej   czarne   Audi   jest   w   ruchu,   to   został   zmuszony   do   znalezienia,  i  śledzenia  jej.   Nie  był  na  to  przygotowany.   Co  ona  tu  robi?  I  dlaczego  jest  tak  ubrana?   Gdy  znalazła  jeden  z  kilku  pustych  stołów  i  usiadła  sama,  pomyślał,  że   nie  aprobuje  sposobu  opadania  jej  włosów  na  ramiona,  ciemna  masa  okalała  

401  

jej   twarz.   Lub   podkreślającego   sylwetkę   kroju   bluzki,   który   objawił   się,   gdy   tylko  zdjęła  płaszcz.  Lub  -­‐  miała  makijaż,  również,  na  miłość  boską.  Ale  nie  jak   ta  kobieta,  która  właśnie  przystawiała  się  do  niego.  Jego  włamywaczka  miała   delikatny  makijaż,  taki,  który  podkreślał  jej  rysy...   Była  piękna.   Zbyt  piękna.   Wszyscy  mężczyźni  w  restauracji  patrzyli  na  nią.  I  to  sprawiło,  że  chciał,   zabić  wszystkich  i  każdego  z  nich,  przez  rozrywanie  ich  gardeł  zębami  -­‐  Tak,   jakby  były  w  porozumieniu  z  tym  planem,  jego  kły  mrowiły  i  zaczęły  schodzić   w  dół  w  jego  usta,  jego  ciało  się  napięło.   Ale  jeszcze  nie  teraz,  powiedział  sobie.  Chciał  dowiedzieć  się,  dlaczego   była   tutaj.   Po   śledzeniu   jej   w   rezydencji   Benloisea,   spodziewał   się   jej   w   dowolnej  liczbie  miejsc...  choć  nigdy  w  tym.  Co  ona  robiła  –   Jej   głowa   odwróciła   się   i   przez   chwilę   myślał,   że   w   jakiś   sposób   go   wyczuła,  mimo  że  nie  była  wampirem.   Ale  bardzo  wysoki,  bardzo  dobrze  zbudowany  mężczyzna  podszedł  do   jej  ludzkiego  stołu.   Włamywaczka   spojrzała   na   faceta.   Uśmiechnęła   się   do   niego.   Wstała   wciągnęła  ręce  i  objęła  jego  duże  ramiona.   Ręka  Assaila  wsunęła  się  do  płaszcza  i  znalazła  broń.   Naprawdę,   widział   samego   siebie   jak   podchodzi   i   wsadza   kulkę   między   oczy  tego  faceta.   "  Hej,  czy  kiedykolwiek  byłeś  tutaj  wcześniej?  "   Głowa   Assaila   okręciła   się   wokół.   Dość   duży   mężczyzna   człowieków   podszedł  do  niego  i  patrzył  z  pewną  agresją.   "  Zadałem  pytanie.  "   Były   dwie   odpowiedzi,   zdecydował   Assail.   Mógł   ustnie   odpowiedzieć,   ale   było   to   wejście   w   pewnego   rodzaju   dialog,   który   zużywałby   jego   uwagę   -­‐ zapewne   nie   był   to   zły   pomysł,   zważywszy,   że   jego   ręka   pozostawała   zablokowana   na   jego   pistolecie,   a   jego   impulsy   nie   zmieniły   się   zbytnio   od   tych  z  przed  chwili  -­‐  morderczych  skłonności.   "  Mówię  do  ciebie.  "   Lub  mógł...  

402  

Assail   obnażył   kły   i   zawarczał   głęboko   z   gardła,   przekierował   swój   gniew  od  sceny  z  jego  włamywaczką  i  tego  głupka  człowieka,  dla  którego  ona   ubrała  się  i  wstała.   Facet   od   pytań   rozłożył   ręce   i   cofnął   się   o   krok.   "   Hej,   to   jest   fajne,   jakkolwiek.  Mój  błąd.  Nieważne.  "   Mężczyzna   zniknął   w   tłumie,   udowadniając,   że   w   pewnych   okolicznościach,  szczury  bez  ogonów  również  mogą  się  dematerializować.   Oczy   Assaila   powróciły   do   tego   stolika.   ‘   Dżentelmen   ‘,   który   zajął   miejsce  naprzeciwko  jego  włamywaczki,  opierał  się,  jego  oczy  zatrzymały  się   na  jej  twarzy,  nawet  gdy  oglądała  menu  i  rozglądała  się  dookoła.   Coś  musi  z  tym  zrobić.     ***     Sola  zamknęła  menu  i  roześmiała  się.  "  Nigdy  tak  nie  powiedziałam.  "   "   Powiedziałaś.   "   Mark   Sanchez   uśmiechnął   się.   "   Powiedziałaś   mi,   że   mam  ładne  oczy.  "   Mark  był  dokładnie  tym,  czego  ona  potrzebna  w  taką  noc  jak  dziś.  Był   bardzo  przystojny,  bardzo  uroczy,  i  tak  długo,  jak  nie  podrzucał  jej  nigdzie  i   nie  dawała  mu  dziesięciu  tysięcy,  nie  musiała  się  o  nic  martwić:  Jako  osobisty   trener?  Był  demonem.  Powinna  to  wiedzieć.   "   Więc   to   jest   sposób   na   schlebianie   mi?   "   wrócił   do   rozmowy   gdy   kelnerka   przyniosła   im   obojgu   po   piwie.   "   Spróbujesz   mnie   zmusić,   żebym   natknął  się  na  ciebie  w  siłowni?  "   "   Znam   coś   lepszego   niż   to.   "   Sola   wzięła   łyka   z   zimnego   kufla.   "   Bez   litości.  To  jest  wasza  polityka.  "   "   Dobrze,   żeby   być   uczciwym,   to   nigdy   nie   poprosiłaś   o   specjalne   traktowanie.  "  Zapadła  cisza.  "  Nie  w  twojej  sprawie,  nie  byłbym  skłonny  by   dać  ci  spokój...  w  niektórych  obszarach.  "   Sola   unikała   kontaktu   wzrokowego.   "   Więc   nie   umawiasz   się   z   klientami,  tak.  "   "  Nie.  Nie  zwykle.  "   "  Konflikt  interesów  ".  

403  

"   To   może   stworzyć   bałagan   -­‐   ale   w   niektórych   przypadkach,   jest   to   warte  ryzyka.  "   Sola  rozejrzała  się  po  pubie.  Dużo  osób.  Dużo  rozmów.  Powietrze  było   gorące  i  gęste.   Zmarszczyła  brwi  i  usztywniła  się.  W  kącie,  coś...  ktoś...   "  Wszystko  w  porządku?  "   Otrząsnęła   się   uwalniając   od   paranoi.   "   Tak,   przepraszam   -­‐   tak,   tak,   chcielibyśmy   zamówić,   "   powiedziała,   kiedy   kelnerka   wróciła.   "   Poproszę   cheeseburgera.   Zakładając,   że   mój   osobisty   trener   nie   wyrzuci   tego   zapychacza  żył  z  dezaprobatą.  "   Mark  roześmiał  się.  "  Zrób  dwa.  Ale  bez  frytek.  Dla  nas  obojga.  "   Gdy  kelnerka  wystartowała,  Sola  starała  się  nie  patrzeć  w  kierunku  tej   ciemności,  w  tylnym  rogu.  "  Tak  więc...  "   "   Nie   sądziłem,   że   kiedykolwiek   przyjmiesz   moje   zaproszenie.   Zaprosiłem  cię,  jak  dawno  temu?  "   Gdy  Mark  się  uśmiechnął,  zauważyła,  że  miał  wspaniałe  zęby,  proste  i   bardzo  białe.  "To  było  podczas,  gdy  jak  przypuszczam.  Byłam  zajęta.  "   "  Więc  co  robisz  w  życiu?  "   "  To  i  owo  ".   "  W  jakiej  dziedzinie?  "   Zwykle,  wkurzała  się  szybko,  gdy  ludzie  byli  wścibscy.  Ale  jego  wpływ   był  spokojny  i  łatwy,  więc  to  tylko  randkowa  rozmowa.   "  Myślę,  że  można  nazwać  to  wymiarem  sprawiedliwości.  "   "  Och,  masz  coś  wspólnego  z  prawem.  "   "  Jestem  bardzo  blisko  tego,  tak.  "   "  To  fajnie.  "  Mark  odchrząknął.  "  Więc...  wyglądasz  naprawdę  dobrze."   "  Dzięki.  Myślę,  że  to  dzięki  mojemu  trenerowi  ".   "  Och,  jakoś  myślę,  że  beze  mnie  też  byś  wyglądała  dobrze.  "   Gdy   zaczęli   nieskomplikowane   rozmowy   na   różne   tematy,   faktycznie   zaczęła  się  zrelaksować  –  i  wtedy  ich  kolacja  przybyła  i  dostali  kolejną  rundę   piwa.   To   było   tak...   normalne   spotkanie   w   barze,   dwie   osoby,   poznawanie   kogoś  innego.   Dokładne  przeciwieństwo  tego,  w  co  się  bawiła  poprzedniej  nocy.  

404  

Sola   zadrżała,   gdy   obraz   wrócił   do   niej...   światło   świec,   czarnowłosy   mężczyzna   zbliża   się   do   półnagiej   kobiety,   jakby   zamierzał   ją   pożreć,   oboje   wyzwoleni   i   nieskrępowani...   Następnie   te   błyszczące   oczy,   patrzące   w   górę   i   spotykające  jej,  przez  szybę,  jak  gdyby  wiedział,  że  ona  cały  czas  podglądała.   "  Wszystko  w  porządku?  "   Sola  zmusiła  się  by  się  skupić.  "  Przepraszam,  tak.  Co  mówiłeś?  "   Gdy   Mark   wznowił   rozmowę   na   temat   jego   szkolenia   dla   Iron   Man,   znalazła  się  z  powrotem  w  zimnie  przy  tym  domku,  obserwując,  mężczyznę  i   tę  kobietę.   Cholera.   Zaplanowała   tę   randkę   tylko   dlatego,   że   chciała   się   rozładować.   Nie  dlatego,   że   szczególnie   troszczyła   się   o   Marka,   że   tak   miły   był.   W   rzeczywistości,   może   zrobiła   to,   ponieważ   jej   osobisty   trener   był   naprawdę   wysoki,   i   bardzo   dobrze   zbudowany,   o   bardzo   ciemnych   włosach   i   bardzo  jasnych  oczach.   Gdy   zabił   dzwon   jej   winy,   pomyślała,   och,   na   miłość   boską.   Była   dorosła.  Mark  był  dorosły.  Ludzie  uprawiali  seks  z  bardzo  różnych  powodów  -­‐   tylko   dlatego,   że   facet   nie   chce   się   żenić   nie   znaczy,   że   łamał   jakąś   kardynalną   zasadę...   bzdury.   Moralności   jej   babci   na   bok,   a   jego   lśniące,   perłowe  zęby  i  duże  ramiona  przeciwnie.     Nie  była  faktycznie  zainteresowana  Markiem.   Była  zainteresowana  człowiekiem,  którego  Mark  jej  przypomniał.   I  to  właśnie  było  błędem.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

405  

PIĘĆDZIESIĄT-TRZY     Mimo,   że   Khill   na   pewno   nie   był   arbitrem   upodobań,   kiedy   uczestniczyli   w     posiedzeniach   Rady,   było   cholernie   dla   niego   jasne,   że   zgromadzona  grupa  przybyła  do  domu  spodziewając  się  jednej  rzeczy,  tylko   całkowicie  innej.     Ghrom   nie   marnował     i   nie   szczędził   słów   i   wyłożył   kawę   na   ławę,   w   ciągu  pięciu  czy  dziesięciu  minut.     To   było   dobre,   prawdę   mówiąc.   Im   szybciej   skończy,   tym   szybciej   mogą  zabrać  go  do  domu.     "   Na   zakończenie,   "   Król   powiedział   swoim   basem,   "   Doceniam   możliwość  zwrócenia  się  do  tej  czcigodnej  grupy.  "     W  tym  przypadku,  ‘czcigodna  ‘  jednoznacznie  oznaczało  ‘  dupków  ‘.     "   Mam   inne   zobowiązania   w   tym   momencie.   "   Mianowicie,   pozostanie   przy   życiu.   "   Więc   muszę   odejść.   Jednakże,   jeśli   macie   jakieś   uwagi,   proszę   skierować  je  do  Thortura,  syna  Harma.  "     Mrugnięcie  oka  później,  król  opuścił  budynek  z  V  i  Zbihrem.     Wraz   z   wyjazdem,   wszystkie   zniewieściałe   snoby,   które   pozostały   w   jadalni   nie   ruszyły   się   z   miejsca   siedząc   na   krzesłach   i   pozostając   w   szoku   z   całym   tym   co   jest   grane,   przecinającym   ich   atrakcyjne   rysy.   Najwyraźniej   oczekiwali  więcej...  albo  mniej.     Trochę   jak   dzieci,   które   posunęły   się   za   daleko   i   ich   rodzice   w   końcu   przylali  im  drewnianą  łyżką  w  dupę.     Z  perspektywy  Khilla,  było  to  w  rzeczywistości  cholernie  zabawne.     Impreza  w  końcu  zbliżała  sie  do  końca  po  tym  jak  gospodyni  wstała  i  na   temat  tego,  cóż  to  za  honor  ich  spotkał  z  wszystkim  tym  bla,  bla,  bla.     Khilla  obchodziło  jedno  i  tylko  jedno.     I   to   był   sms,   który   przyszedł   na   jego   telefon   około   minutę   później:   Ghrom  był  bezpieczny  w  domu.     Robiąc   powolny   wdech   powoli   włożył   komórkę   z   powrotem   do   wewnętrznej   kieszeni   skórzanej   kurtki   i   pomyślał   o   wysłaniu   tej   grupy   na  

406  

kilka  rundek  po  parkietach,  aby  banda  tych  sztywniaków  trochę  potańczyła.   Prawdopodobnie  miałby  z  tego  powodu  kłopoty.     A  to  pech.   Tłum   zaczął   wychodzić   wkrótce,   na   wyraźne   niezadowolenie   gospodyni,   jakby   ubrała   się   i   uporządkowała   swój   dom   w   oczekiwaniu   na   towarzysko-­‐  wybitny  długi  wieczór   -­‐  okazuje  się,    że  wszystko  co  dostała  to   były  dwie  sekundy  sławy  i  wiaderko  z  KFC  do  zjedzenia.     Niestety,  panienko.     Thor  królował  po  masowym  wyjściu,  stojąc  przed  kominkiem,  kiwając   głową,   mówił   kilka   słów.   Podczas   tej   delegacji,   Ghrom   dokonał   mądrego   wyboru.   Brat   ze   swoim   wyglądem   rozpierdalacza,   z   cała   swoją   bronią,   był   zawsze   chętny   i   wewnętrznie   skłonny   być   rozjemcą,   i   nie   było   inaczej   dziś   wieczorem.     Był  szczególnie  miły  dla  Marissy  kiedy  wybranka  Butcha  odeszła,  jego   twarz  pokazała  błysk  prawdziwego  uczucia,  kiedy  objął  ją  i  skinął  głową,  żeby   policjant   ją   odprowadził.   Ten   ułamek   czasu   sprawił,   że   zdjął   swoją   maskę   profesjonalisty.     W  końcu  gospodyni  pomogła  swojemu  starożytnemu  brońcowi  stanąć   na  nogi,  robiąc  trochę  hałasu  na  temat  zabrania  go  na  górę.     A  potem  pozostał  tylko  jeden.     Elan,  syn  Larexa,  zwlekał,  kręcąc  się  przy  udrapowanych  oknach.     Khill   miał   oko   na   tego   faceta   cały   czas,   licząc,   ile   dokładnie   członków   Rady  podejdzie  do  niego,  uściśnie  mu  dłoń,  szepnie  mu  do  ucha.     Każdy  jeden.     I   nie   była   to   żadna   niespodzianka,   że   zamiast   odejść   jak   grzeczny   chłopiec,  udał  się  w  stronę  kominka,  jakby  chciał  audiencji.     Świetnie.     Kiedy   Elan   zbliżał   się   do   Thora,   im   bliżej   był,   tym   bardziej   musiał   podnosić  brodę,  aby  utrzymać  kontakt  wzrokowy  z  Bratem.     "   To   był   wielki   zaszczyt,   mieć   audiencję   u   Twojego   króla,   "   delikatny   samiec  powiedział  poważnie.  "  I  wsłuchiwałem  się  w  jego  każde  słowo.  "     Thor  mruknął  coś  w  zamian.     "  I  zmagam  się  z  czymś,  "  arystokrata    lawirował.  "  Miałem  nadzieje,  że   uda  mi  się  z  nim  porozmawiać  o  tym  bezpośrednio,  ale..."   407  

  Tak,  nie  wstrzymuj  oddechu  kolego  wyduś  to.     Thor   wkroczył   wypełniając   ciszę.   "   Wszystko,   co   mi   powiesz   dotrze   prosto   do   uszu   króla,   bez   filtrowania   lub   interpretacji.   Wojownicy   w   tym   pokoju   także   są   zobowiązani   do   zachowania   tajemnicy.   Prędzej   umrą   niż   wyjawią  słowo.  "     Elan   spojrzał   na   Mordha   wyraźnie   oczekując   podobnego   zachowania   ze  strony  samca.     "  To  samo  dotyczy  mnie,  "  mruknął,  Mordh  gdy  pochylił  się  na  lasce.     Nagle,   Elan   wypiął   pierś,   jakby   tego   rodzaju   indywidualne   podejście   liczył  przez  całe  spotkanie  "Cóż,  to  mocno  leżało  na  moim  sercu."     Na   pewno   nie     na   twojej   klacie,   pomyślał   Khill.   Jesteś   zbudowany   jak   dziesięcioletni  chłopiec.     Nagle,  Elan  skrzyżował  ramiona  za  swoimi  małymi  plecami,  i  zaczął  się   przechadzać  -­‐  jakby  potrzebował  czasu,  aby  dobrać  odpowiednie  słowa.  Coś   mówiło  Khillowi,  że  przygotował  to  wcześniej,  jednakże  nie  mógł  stwierdzić  o   co  chodziło.     "Spodziewałem  się  że  wasz  król  wygłosi  mowę  na  temat  plotek,  które   słyszałem."     "  A  mianowicie?  "  Thor  powiedział  dziwnym  tonem.     Elan   się   zatrzymał.   Odwrócił.   Mówił   wyraźnie.   "   To,   że   został   postrzelony  na  jesieni.  "     Nikt   nie   pokazał   żadnych   reakcji.   Ani   Thor   ani   Mordh.   Nie   pomijając   pozostałych  Braci  w  pokoju.  Na  pewno  nie  Khill  i  jego  złote  chłopaki.     "Jakie  jest  twoje  źródło?  "  zapytał  Thor.     "  Cóż,  szczerze  mówiąc,  myślałem,  że  będzie  tu  dziś  wieczorem.  "     "   Naprawdę.   "   Thor   spojrzał   na   puste   krzesła   i   wzruszył   ramionami.   "Chcesz  mi  opowiedzieć,  co  słyszałeś?  "     "Mężczyzna   nawiązał   do   odwiedzin   króla.   Podobnych   do   tych,   kiedy   Ghrom  przybył  i  spotkał  się  ze  mną  w  moim  domu  w  lecie.  "  o  czym  doniósł  z   wysokim   mniemaniem   o   sobie,   jakby   to   był   kulminacyjny   punkt   roku,   że   Ghrom   był   właśnie   tam   "   Powiedział,   że   Banda   Drani   zastrzeliła   króla,   podczas,  gdy  był  w  jego  prywatnej  posiadłości.  "     Znowu  brak  reakcji.  

408  

  "   Ale   najwyraźniej   twój   król   przeżył."   Przerwa   sugerowała,   że   Elan   spodziewał   się   wprowadzenia   w   szczegóły."   dobrze   sobie   radzi,   w   rzeczywistości.  "     Zapadła   długa   cisza,   tak   jakby   każda   ze   stron   oczekiwała   od   drugiej,   uznanie  ciszy  za  dobry  znak.     Thor  uniósł  brwi.  "  Z  całym  szacunkiem,  nie  powiedziałeś  nam  prawie   nic,  a  plotki  trwają  od  początku  świata.  "     "Ale   jest   jeszcze   jedna   rzecz.   On   rozmawiał   ze   mną   o   tym,   zanim   TO   miało   miejsce.   Nie   uwierzyłem   mu   jednak.   Kto   by   zorganizował   zamach?   Wydawało   się...   jakby   mężczyzna   nie   był   zadowolony   z   obrotu   spraw.   Następnie,  tydzień  później,  powiedział,  że  Banda  Drani  stoi  za  tym,  że  Ghrom   został   postrzelony.   Nie   wiedziałem,   co   robić.   Nie   mogłem   nawiązać   kontaktu   z   królem   osobiście,   a   nie   było   mowy   o   weryfikacji   osoby,   która   mówiła   prawdę.  Zostawiłem  to  wszystko  w  spokoju,  aż  do  zwołania  tego  spotkania.   Zastanawiałem  się,  czy  może  to...  dobrze.  To  nie  było  oczywiste,  ale  potem   zastanawiałem  się,  dlaczego  go  nie  ma  tutaj.  "     Thor  patrzył  na  mniejszego  samca.  "Pomoże,  jeśli  dasz  nam  jego  imię."     Teraz,   Elan   zmarszczył   brwi.   "   To   znaczy,   że   nie   wiesz,   kto   jest   w   Radzie?"     Mordh   przewrócił   oczami,   Thor   wzruszył   ramionami.   "   Mamy   lepsze   rzeczy  do  roboty,  niż  martwić  się  o  członkostwo  Mordha.  "     "  W  Starym  Świecie,  Bractwo  wiedziało,  kim  jesteśmy.  "     "Dzieli  nas  ocean  i  ojczyzny  ".     "  Niestety.  "     "  To  jest  twoja  opinia.  "     Khill  zrobił  krok  do  przodu,  z  zamiarem  wkroczenia,  w  przypadku  gdyby   Brat  ulokował  ręce  na  chudej  szyi  sukinsyna:  Ktoś  powinien  prawdopodobnie   złapać   głowę   zanim   poodbija   się   przez   wszystkie   dywaniki   gospodarzy.   I  ciężar  ciała.  Wydawali  się  gościnni.     "  Więc  o  kim  mówisz,  "  wywierał  nacisk  Thor.     Elan  rozejrzał  się  po   martwych,  śmiercionośnych  mężczyznach,  którzy   skupiali  się  na  nim.  "  Assail.  Nazywa  się  Assail.  "     ***   409  

  Głęboko   w   centrum   Caldwell,   gdzie   zaciemnione   ulice   uformowały   labirynt   dla   szczurów,   i   trzeźwych   ludzi   było   niewielu   i   daleko   od   tego   miejsca,  Xcor  spuścił  kosę  kreśląc  gruby  okrąg  wysoki  na  pięć  i  pół  stopy  od   wilgotnej,  zabarwionej  na  czarno  ziemi.     Reduktor   został   trafiony   w   szyję   i   głowę,   teraz   został   uwolniony   od     swojego   kręgosłupa,   broda   przeleciała   nad   skronią,   przez   zimny,   porywisty   wiatr.   Czarna   krew   wyciekła   spiralnie   z   odciętych   tętnic,   aż   pozostawiona   samej  sobie  dolna  część  korpusu  zwaliła  się  do  przodu  upadając.     I  to  było  to.     Raczej  rozczarowujące,  tak  naprawdę.     Obracając   się   wokół     przełożył   swoją   ukochana   przez   ramię   tak,   że   zwinęła  się  ochronnie  za  nim,  pilnując  jego  pleców  kiedy  on  przygotował  się   na   to   co   wydarzy   się   zaraz.   Aleja   do   której   wszedł,   ukazała   mu   Zabójcę   znajdującego   się   na   dalekim   jej   końcu,   a   za   nim   trzej   kuzyni   ustawieni   byli   ramię  w  ramię  tak  jakby  coś  jeszcze  miało  nadejść  z  tej  strony.     Coś  się  zbliża.     Coś...   szybko   sie   zbliżało,   łoskot   silnika   stawał   się   coraz   głośniejszy   i   głośniejszy  i  -­‐     Samochód  wpadł  w  poślizg  na  alei,  bo  opony  znajdowały  niewiele  lub   w   ogóle   nie   znajdowały   przyczepności   na   oblodzonej   jezdni.   W   rezultacie   braku  trakcji,  pojazd  uderzył  w  ścianę,  jego  długie  światła  oślepiły  Xcora.     Ktokolwiek  siedział  za  kierownicą  nie  uderzył  w  hamulec.     Silnik  ryknął.     Xcor   stanął   naprzeciw   pojazdu   i   zamknął   oczy.   Nie   było   powodu,   aby   utrzymał   powieki   otwarte,   kiedy   jego   wizja   przestała   funkcjonować.   Nie   martwił  się  tym  kto  prowadził,  czy  był  zabójcą,  wampirem  czy  człowiekiem.     Jechali   na   niego,   a   on   zamierzał   ich   powstrzymać.   Mimo,   że   prawdopodobnie  byłoby  łatwiej  zejść  im  z  drogi.     Ale  nigdy  nie  dbał  o  to,  żeby  coś  było  szczególnie  łatwe,  w  jakikolwiek   sposób.     "  Xcor  "  ktoś  krzyknął.     Łapiąc   głęboki   oddech   tego   lodowatego   powietrza,   wypuścił   okrzyk   bojowy,  gdy  tropił  nadejście,  jego  zmysły  dosięgnęły  i  ustaliły  pozycję  SUVa  

410  

w   przestrzeni,   kiedy   poruszał   się   na   przód.   Jego   kosa   zniknęła   na   chwilę,   a   jego  broń,  chętna  do  działania,  znalazła  się  w  obu  dłoniach.     Czekał  kolejne  dwadzieścia  stóp.     A  potem  zaczął  wypuszczać  serię.     Z   założonymi   tłumikami,   kule   wydały   tylko   odgłos   tłuczenia   przedniej   szyby,  uderzeń  o  grill,  przebitej  opony...     W   tym   momencie   te   oślepiające   światła   zakołysały   się   w   dół,   tył   pojazdu   uniósł   się,   trajektoria   nie   zmieniła   się   dzięki   jego   ogromnemu   przyspieszeniu,  nawet  jeśli  wszystko  nawalało.     Tuż  przed  tym  jak  błotnik  go  ominął,  Xcor  podskoczył  nad  ziemię,  jego   buty   odbiły   się   w   górę,   dach   ledwo   zmieścił   się   pod   jego   stopami,   mając   trzy   tysiące  funtów  pozbawionych  kontroli  mknących  pod  jego  znajdującym  się  w   powietrzu  ciałem.     Kiedy   buty   bojowe   Xcora   wylądowały   z   powrotem   na   ziemi,   dalszy   impet  samochodu  natrafił  na  odpadki  ze  śmietnika,  pojemnik  na  śmieci  lepiej   niż  jakikolwiek  zestaw  hamulców  mógł  zatrzymać  pojazd.     Xcor  nie  tracił  czasu,  by  się  zbliżyć,  z  obiema  brońmi  w  górze,  z  palcami   na   spuście.   Mimo,   że   wypuścił   kilka   serii,   wiedział,   że   zostały   mu   co   najmniej   cztery  w  każdym  pistolecie.  I  jego  żołnierze  po  raz  kolejny  stanęli  za  nim.     Zbliżając   się,   by   zajrzeć   do   środka,   nie   obchodziło   go,   co   znajdzie:   jednego  ze  swojego  własnego  gatunku,  mężczyznę  lub  kobietę,  reduktora  to   nie  miało  dla  niego  znaczenia.     Zapach  zepsutego  mięsa  i  zasypki  poinformował  go  z  jakim  z  jego  wielu   wrogów   miał   do   czynienia,   i   rzeczywiście,   kiedy   pochylił   się   przez   rozbitą   przednią   szybę,   dwa   nowi   rekruci,   którzy   nadal   zachowali   ciemny   kolor   włosów  i  rumiany  odcień  skóry,  zwieszali  się  na  krawędzi  foteli.     Nawet  mimo  zapiętych  pasów  bezpieczeństwa,  byli  w  fatalnym  stanie.   Oprócz   tego,   podziurawieni   kulami,   ich   twarze   posiadały   ślady,   po   obijaniu   się   wokół   w   kabinie   sedana,   uderzyli   w   deskę   rozdzielczą   i   byli   obrzuceni   tłuczonym   szkłem:   Czarna   krew   ciekła   ze   złamanych   nosów   i   z   boleśnie   poranionych  policzków  i  podbródków,  to  gówno  kapało  na  piersi  jak  woda  z   kranu  w  wannie.     Brak  poduszek  powietrznych.  Może  usterka.     "  Wydaje  mi  się  że  to  ich  nie  zabije,  "  mruknął  Balthazar.   411  

  "  Taa  "  ktoś  się  zgodził.     Xcor   przestał   się     martwić   kiedy   schował   broń,   chwycił   z   boku   drzwi   kierowcy,  i  szarpnął  rzeczą  usuwając  ją  z  mocowania.  Kiedy  pisk  rozdartego   metalu   rozszedł   się   echem   w   alei,   rzucił   panel   na   bok,   obnażając   swój   stalowy  sztylet,  i  pochylił  się.     Jak  w  przypadku  wszystkich  reduktorów,  zamieszkałych  przez  Omegę  i   ci   nadal   mrugali   mimo   ich   katastrofalnych   urazów   –   i   mogłoby   to   trwać   dożywotnio,  jeśli  zostawiłby  ich  w  tym  stanie,  nawet  jeśli  ich  formy  zostałyby   zepsute  przez  czas.     Był  jeden  i  tylko  jeden  sposób,  aby  ich  zabić.     Xcor  skrzyżował  swoje  prawe  przedramię  w  poprzek  przez  lewe  ramię  i   wbił   kwadratowe   ostrze   sztyletu   w   klatkę   piersiową   jednego   z   tych   znajdujących  się  za  kierownicą.  Przechylając  na  bok  głowę  i  zamykając  oczy,   tak   by   znowu   nie   zostać   oślepionym,   czekał   na   pyknięcie   i   błysk   zanim     pochylił  się  nad  siedzeniem  i  zrobił  to  samo  z  jego  pasażerem.     Potem   zwrócił   się   i   odciął   głowę   od   wijącego   się   ciała...,   które   miało   ślady   opon   na   całej   klatce   piersiowej,   dzięki   ścieżce   samochodu   podążającego  alejką.     Tropiąc   przez   błoto   zabarwione   na   czarno,   uniósł   ponownie   sztylet   w   dłonie   unosząc   ponad   ramiona   i   wbijając   ostrze   w   mostek   z   taką   mocą,   ze   wierzchołek  broni  dotarł  do  asfaltu.     Kiedy  ponownie  wstał,  jego  oddech  opuścił  nos  w  sekwencji  sapnięć.     "  Obszukajcie  pojazd,  i  musimy  zjeżdżać.  "     Sprawdził   czas.   Policja   z   Caldwell   niestety   reaguje   na   czas,   nawet   w   tej   części   miasta   -­‐   nieodłączne   zagrożenie   uczestnictwa   człowieków,   mieszkających  w  pobliżu,  było  nużące.    Ale  na  szczęście,  mogli  zniknąć  jakby   nigdy  ich  tu  nie  było  w  ciągu  kilku  minut.     Chowając  nóż,  spojrzał  w  niebo,  zachrzęścił  szyją  i  poluzował  ramiona.   Nie   było   możliwe,   aby   nie   myśleć   o   tym,   że   miał   zaplanowane   spotkanie   z   Radą;  miał  to  w  głowie  całą  noc.  Czy  Ghrom  się  pojawił?  Czy  pojawił  się  tylko   Mordh   i   przedstawiciele   Bractwa?   Jeśli   w   rzeczywistości   król   się   pojawi,   Xcor   mógł  sobie  wyobrazić  porządek  obrad:  pokaz  siły,  ostrzeżenie,  potem  szybkie   odejście.  

412  

  Tak   potężne   jak   było   Bractwo,   i   tak   bardzo   jak   Ghrom   chciałby   ugiąć   swoje  mięśnie  przed  tą  niewierną  arystokratyczną  grupą  pochlebców,  trudno   było   sobie   wyobrazić,   że   ten   mężczyzna,   który   prawie   został   zabity,   może   mieć   jakiekolwiek   szanse:   czy   jedynie   dla   własnego   interesu,   Bractwo   chce   utrzymać  go  przy  życiu,  tak  samo  jak  jego  pozycję  władzy.     I  dlatego  właśnie,  postanowił  trzymać  się  od  tego  z  dala.     Nie   było   nic   złego   w   pozwoleniu   Ghromowi   próbować   odzyskać   utraconą   pozycję,   i   miał   wiele   do   stracenia   w   bezpośredniej   konfrontacji   z   Bractwem   przed   tą   szczególną   audiencją:   było   zbyt   wiele   dodatkowych   zabezpieczeń.   Ostatnią   rzeczą,   jaką   chciał   osiągnąć   było   odwrócenie   się   glymerii  od  jego  osoby...  lub  całkowite  ich  zabicie  w  procesie  dobrania  się  do   króla.   W   rzeczywistości   odkrył,   dzięki   kontaktom   Dholora,   gdzie   i   kiedy   dokładnie   odbędzie   się   zebranie.   Które   ma   miejsce   teraz...     w   posiadłości   samicy,  tej  od  której  jego  żołnierze  pożywiali  się  w  jej  małej  chatce.     Widocznie,   była   gotowa,   aby   umożliwić   innym   korzystanie   nie   tylko   z   jej  ogrodu,  ale  także  jej  holu.     I   niedługo,   będzie   miał   zapis   tego,   co   zaszło,   co   zapewni   mu,   jego   rzecznik  którym  był  Elan  –  z  tego  powodu,  ten  mężczyzna,  który  cieszył  się  z     uzyskania  dostępu,  zechce  się  tym  trochę  podzielić-­‐     Gwizd   uznania   pochodzący   z   tyłu   zrujnowanego   auta   skłonił   go   by   unieść  głowę.     Cypher  stał  przy  otwartych  drzwiach  bagażnika,  jego  brwi  uniosły  się,   kiedy  pochylił  się  nad...  pokrytym  celofanem  klockiem  czegoś  białego.     "  To  wygląda  całkiem  jakby  to  było  Bounty1.  ",  powiedział,  trzymając  go   wysoko.     Xcor   przeszedł   obok.   Były   jeszcze   takie   trzy,   po   prostu   porzucone   z   tyłu,   jakby   para   zabójców     była   bardziej   zainteresowana   swoim   bezpieczeństwem  fizycznym  niż  handlem  dragami.     W   tym   momencie   dźwięk   syren   zaczął   napływać   ze   Wschodu,   może   było  to  związane  z  wypadkiem,  może  nie.                                                                                                                               1.

Baton:)   413  

  "  Bierzemy  pakiety  ze  sobą,  "  zarządził  Xcor.  "  A  teraz  spadamy.  "       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1      

414  

PIĘĆDZIESIĄT-CZTERY   W  sumie,  randka  nie  była  taka  zła.   Gdy  Sola  wstała  z  krzesła  i  zaczęła  wkładać  swój  płaszcz,  Mark  stanął  za   nią  i  pomógł  jej  ułożyć  go  na  ramionach.   Sposób  w  jaki  jego  ręce  zwlekały  na  jej  ramionach,  sugerował,  że  jest   otwarty,   by   zakończyć   kolacje   i   rozpocząć   noc.   Choć   nie   był   nachalny.   Odsunął  się  i  uśmiechnął,  wskazując  walecznie  drogę  do  wyjścia.     Idąc  przed  nim,  myślała  nad  tym,  że  wyglądało  to  na  jakieś  problemy   psychiczne,   że   nie   wzburzyło   to   jej   krwi   do   wrzenia…   a   ten   wysoce   agresywny,  dominujący  mężczyzna  z  nocy  wcześniej  tak.     Zamierzała  dać  swojemu  libidu  małą  pogawędkę.  Albo  lanie…   Może  od  tamtego  faceta,  jakaś  część  jej  podpowiedziała.   -­‐  Nie,-­‐  wymamrotała.   -­‐  Przepraszam,  co?     Sola  potrząsnęła  głową.     -­‐  Mówię  do  siebie.     Po   tym,   gdy   znaleźli   drogę   przez   tłum,   doszli   do   restauracyjnych   drzwi,   i  WOW,  cóż  za  jasność  nastąpiła  gdy  wyszli  w  noc.   -­‐  Więc…  -­‐  powiedział  Mark,  wpychając  ręce  do  kieszeni  dżinsów,  jego   rozwinięty  tułów  uwydatnił  się  jeszcze  bardziej  -­‐  a  mimo  to  nadal  nie  udało   mu  się  zbliżyć  do  rozmiarów…-­‐  Przestań.   -­‐  Dziękuję  za  kolację,  nie  musiałeś  za  nią  płacić.       -­‐   No,   ale   to   była   randka.   Tak   mówiłaś.   –   Uśmiechnął   się   znowu.   –   Jestem  tradycyjnym  facetem.     Zrób  to,  powiedziała  do  siebie.  Zapytaj  go  czy  możesz  wrócić  z  nim  do   jego  domu.     Przecież,   nie   może   być   żadnego   hokus   pokus   u   niej.     Nigdy.   Nie   z   jej   babcią  na  górze  –  głuchota  kobiety  była  wysoce  selektywna.   Po  prostu  to  zrób.     Dlatego  go  poprosiłaś…  

415  

-­‐   Mam   spotkanie   wcześnie   rano   –   wypaliła   –   Więc   muszę   lecieć.   Ale   bardzo  ci  dziękuję  –  i  musimy  to  powtórzyć.     Mark   dostał   od   niej   kilka   punktów,   że   przykrył   rozczarowanie,   kolejnym  z  tych  jego  zwycięskich  wyszczerzy.     -­‐  Brzmi  świetnie.  Było  świetnie.     -­‐   Zaparkowałam   tam   z   tyłu.   –   wskazała   kciukiem   ponad   ramieniem-­‐   Więc…   -­‐  Odprowadzę  cię  do  samochodu.     -­‐  Dziękuję.     Milczeli,  a  ich  buty  szurały  po  soli,  którą  posypano  lód.     -­‐  Miła  noc.   -­‐  Tak,  -­‐  powiedział  –  To  prawda.     Z   jakiegoś   powodu,   jej   zmysły   zaczęły   płonąć   w   ostrzeżeniu,   jej   oczy   przeszukiwały  ciemność  poza  oświetlonym  parkingiem.     Pomyślała,  że  to  może  Benloise  przyszedł  po  nią.  Niewątpliwie  wiedział   już,   że   ktoś   włamał   się   do   jego   domu   i   naruszył   jego   bezpieczeństwo,   i   że   prawdopodobnie  również  zauważył  zmianę  pozycji  tego  posągu.     Trudno  powiedzieć  czy  będzie  chciał  odwetu,  pomyślała.  Mimo  rodzaju   działalności,   którą   prowadził,   miał   pewien   kodeks   postępowania,   którego   się   trzymał   –   i   na   jakimś   poziomie   musi   mieć   świadomość,   że   anulowanie   jej   zadania,  i  obcięcie  jej  wynagrodzenia  było  złe.   Z  pewnością  zrozumiał  wiadomość.     Poza  tym,  mogła  wziąć  wszystko  co  miał  w  zamknięciu.     Zbliżając  się  do  swojego  Audi,  wyłączyła  alarm.   -­‐  Zadzwonić  do  ciebie?       -­‐  Tak,  proszę.  –  powiedział  Mark.     Nastąpiła   długa   cisza.   A   potem   sięgnęła   ręką   do   góry,   wsunęła   ją   za   jego   szyję   i   ściągnęła   usta   w   dół   do   jej   własnych.   Mark   natychmiast   skorzystał   z   zaproszenia,   ale   nie   w   nachalny,   dominujący   sposób:   Gdy   przechyliła   głowę,   on   zrobił   to   samo,   a   ich   usta   się   spotkały,   pocierając   delikatnie,  potem  z  większym  naciskiem.  Nie  przycisnął  jej  do  siebie,  ani  nie   uwięził  jej  sobą  przy  samochodzie…  nie  miała  uczucia  zatracenia  się.       Albo  uczucia  wielkiej  pasji.       Urwała  ten  kontakt.   416  

-­‐  Zobaczymy  się  wkrótce.   Mark  odetchnął  ciężko,  jakby  się  włączył.     -­‐  Ach,  tak.  Mam  nadzieję,  że  tak.  I  nie  tylko  na  siłowni.     Podniósł   rękę,   uśmiechnął   się   po   raz   ostatni,   i   podszedł   do   swojego   samochodu.   Z   cichym   przekleństwem,   Sola   dostała   się   za   kierownicę,   zamknęła   drzwi,   i   pozwoliła   głowie   opaść   do   tyłu.   We   wstecznym   lusterku,   widziała  jego  tylne  światła,  jak  wziął  gruby  zakręt  i  wyjechał  z  parkingu.     Gdy   zamknęła   powieki,   nie   zobaczyła   promiennego   uśmiechu   Marka,   ani   nie   wyobraziła   sobie   jego   warg   naprzeciwko   jej,   albo   uczucia,   jego   rąk   przemierzających  jej  ciało.   Była  z  powrotem  w  tym  domku,  spoglądając  na  gorące,  nieco  złe  oczy   patrzące  na  nią  ponad  odsłoniętymi  piersiami  innej  kobiety.       -­‐  Oh,  na  miłość  Boską…   Otrzepując   się   ze   wspomnień,   bała   się   tego,   że   w   tym   przypadku   apetyt,  oh,  powiedzmy  na,  czekoladę,  nie  zostanie  zaspokojony  przez  napoje   dietetyczne,  ani  pączkiem  Snackwell.   44  Czy  nawet  jednym  jedynym  Hershey   Kiss.45   Jak  tak  dalej  pójdzie,  będzie  musiała  roztopić  trufle  Lindt  i  podłączyć  je   bezpośrednio  w  żyłę.     Kładąc  stopę  na  hamulcu,  uderzyła  w  przycisk  na  desce  rozdzielczej,  i   usłyszała  dźwięk  zapalanego  silnika  -­‐     Sola  szarpnęła  się  z  powrotem  na  swoim  miejscu  i  krzyknęła.       Tłumaczenie:  nuffanilia     ***     Kiedy  Khill  wrócił  do  rezydencji  z  innymi,  złamał  szarżę,  jak  tylko  był  w   sieni   i   skierował   się   do   wielkiego   holu.   Przenosił   się   szybkim   truchtem,   pokonał  schody  i  ruszył  bezpośrednio  do  pokoju  Layli:  Zgodnie  z  jej  smsem,   postanowiła   opuścić   klinikę   po   wszystkim,   a   on   niecierpliwił   się   by   sprawdzić   co  u  niej.                                                                                                                           44

 takie  o:  http://www.wackypackages2007.com/images/products/gro_snackw_nabisco_01_z.jpg      o  takie  o:    http://www.browardsaves.com/wp-­‐content/uploads/2013/12/hersheys-­‐kisses-­‐deal.jpg    

45

417  

Pukając  do  drzwi,  zaczął  się  modlić.  Ponownie.   Nic  tylko  ciąża,  niewierzącego  czyni  religijnym.   "  Proszę!  "   Na  dźwięk  jej  głosu,  zebrał  się  w  sobie  i  zanurkował  do  środka.  "  Jak  się   czujesz?  "   Layla   spojrzała   z   nad   magazynu   Us   Weekly,   który   czytała   w   łóżku.                     "  Hej!  "   Khill  cofnął  się  na  tą  jawną  wesołość.  "  Ach...  cześć?  "   Rozglądając  się,  zobaczył  Vogue,  People,  Vanity  Fair  na  kołdrze  wokół   niej,   a   po   drugiej   stronie,   w   TV   szemrała   reklama   antyperspirantu,   która   zmieniła  się  w  następną,  pastę  do  zębów  Colgate.  Było  piwa  imbirowe  i  słone   krakersy  na  stoliku  obok  niej,  a  dalej,  po  przeciwnej  stronie  stał,  oczyszczony   kubek  lodów  Häagen  -­‐Dazs  i  kilka  łyżek  na  srebrnej  tacy.   "   Czuję   się   naprawdę   dobrze,   "   powiedziała   Layla   z   uśmiechem.     To   były  dobre  wieści.   Przypuszczał,  że  rzeczywiście  się  dobrze  czuła.  "  W  każdym...  wiesz...  "   "  Nie,  w  najmniejszym  stopniu.  Nawet  trochę.  Nie  wymiotuję.  By  mieć   pewność,   jem   mało   cały   czas.   Gdy   zjem   za   dużo   to   czuję   się   chora   –   tak   samo,  jeśli  zbyt  długo  czegoś  nie  jem.  "   Khill   oparł   się   plecami   o   framugę   drzwi,   nogi   dosłownie   chwiały   mu   się   z  ulgi.  "  To  jest...  niesamowite.  "   "  Czy  chcesz  usiąść?  "  Chyba  wyglądał  blado,  bo  tak  się  nagle  poczuł.   "  Nie,  wszystko  ok.  Ja  tylko...  Naprawdę  martwiłem  się  o  ciebie."   "  No  cóż,  jak  widać  "  -­‐  wskazała  swoje  ciało  -­‐  "  Po  prostu  robię  swoją   robotę  -­‐  i  dziękuję  Najświętszej  Pani  Kronik  za  to.  "     On  naprawdę  lubił  gdy  ona  tak  wyglądała,  gdy  uśmiechała  się  do  niego   -­‐   ale   nie   w   jakimkolwiek   sensie   seksualnym.   To   było   po   prostu...   pojawiła   się   spokojna   i   zrelaksowana   i   szczęśliwa,   z   włosami   puszczonymi   luźno   na   ramionach,   z   idealnymi   rumieńcami,   spokojnymi   rękami   i   oczami.   W   rzeczywistości,  wydawała  się...  niespodziewanie  naprawdę  zdrowa,  ziemisty   odcień  jej  skóry  już  nie  był  dostrzegalny.   "   Więc   widzę,   że   miałaś   kilku   gości,   "   zauważył,   gdy   skinął   głową   w   kierunku  czasopism  i  pustego  pojemnika  po  lodach.  

418  

"  Och,  każdy  był.  Beth  została  najdłużej.  Wyciągnęła  się  tuż  obok  mnie,   nie   mówiłyśmy   o   niczym   szczególnym.   Po   prostu   czytałyśmy   i   oglądałyśmy   zdjęcia   i   maraton   Deadliest   Catch.   Uwielbiam   ten   talkshow-­‐   tam   gdzie   ci   wszyscy  ludzie  wychodzą  w  łodziach  na  morze?  To  bardzo  ekscytujące.  Czuję   się  szczęśliwa,  że  jest  mi  ciepło  i  jestem  na  suchym  lądzie.  "   Khill   potarł   twarz   i   modlił   się,   żeby   jego   poczucie   równowagi   szybko   zaczęło   wracać:   Oczywiście,   jego   nadnercza   wciąż   starały   się   dogonić   rzeczywistość,   pomysł,   że   nie   ma   dramatu,   brak   ostrego   dyżuru,   bez   strasznego  jakiegokolwiek  reagowania  na  gruntownie  trudną  sytuację.   "  Cieszę  się,  że  ludzie  wpadają  "  wymamrotał,  czując  się  tak,  jakby  miał   coś  powiedzieć.   "  O,  tak,  wpadali  "  -­‐  Layla  patrzyła  wokół,  z  dziwnym  wyrazem  napięcia         "  dość  wielu.  "   Khill  zmarszczył  brwi.  "  Nikt  dziwny,  tym  niemniej,  prawda?  "   Nie   mógł   sobie   wyobrazić,   że   ktoś   w   domu   będzie   inny   niż   pomocny,   ale  musiał  zapytać.   "  Nie...  nie  dziwny.  "   "   O   co   chodzi.   "   zapytał   gdy   Layla   tylko   dotykała   okładki   czasopisma   na   kolanach,   z   jakąś   brunetką   z   wielką   głową,   pustymi   oczami   i   zniekształconą   wymalowaną  twarzą.  "  Layla.  Powiedz  mi.  "   Mógł  przecież  wytyczyć  pewne  pierdolone  granice  gdyby  musiał.   Layla   odgarnęła   włosy   do   tyłu.   "   Będziesz   myślał,   że   jestem   szalona...   albo,  nie  wiem.  "   Podszedł  i  usiadł  obok  niej.  "  Ok,  słuchaj.  Nie  wiem,  jak  to  powiedzieć   poprawnie,   więc   po   prostu   to   powiem.   Ty   i   ja?   Zamierzamy   stanąć   w   obliczu...  wiesz,  osobistego  gówna  w  związku  z...  "  O  Boże,  on  naprawdę  miał   nadzieję,   że   utrzyma   ciążę.   "   Równie   dobrze   możemy   zacząć   być   w   pełni   szczerzy  mówiąc  teraz  ze  sobą.  Cokolwiek  to  jest?  Nie  będę  cię  oceniać.  Po   tych  wszystkich  gównach,  które  zrobiłem  w  moim  życiu?  Ja  nie  sądzę  nikogo,   za  nic.  "   Layla   wzięła   głęboki   oddech.   "   Dobrze...   dobrze,   Panikha   przyszła   i   zobaczyła  się  ze  mną  w  nocy.  "   Znów  zmarszczył  brwi.  "  I  ".  

419  

"  Cóż,  powiedziała,  że  może  być  w  stanie  zrobić  coś  dla  ciąży.  Nie  była   pewna,  czy  to  będzie  działać,  ale  nie  sądziła,  że  to  mnie  zrani."   Klatka   piersiowa   Khilla   zacisnęła   się,   ukłucie   strachu   spowodowało   walenie   serca.   V   i   Panikha   mieli   możliwości,   które   nie   pochodziły   z   tego   świata.   I   to   było   fajne.   Ale   nie   wokół   jego   młodego   –   do   kurwy   nędzy,   ręka   V   to  po  prostu  zabójca...   "  Położyła  swoją  rękę  na  moim  brzuchu,  tam  gdzie  jest  młody..."   Uczucie,   jakby   wewnętrzny   kibel   Khilla   wypłukał   całą   krew   z   głowy,   uderzyło  mocno.  "  O,  Boże  -­‐  "   "  Nie,  nie.  "  Dotarło  do  niego.  "  To  nie  było  złe.  Czułam  się...  dobrze,  na   prawdę.   Byłam...   skąpana   w   tym   jej   świetle,   płynęło   przeze   mnie,   wzmacniało   mnie.   Uzdrawiało   mnie.   Koncentrowało   się   na   moim   brzuchu,   ale   to   poszło   dalej   niż   tylko   tam.   Potem   tak   się   o   nią   byłam.   Upadła   na   podłogę   obok   łóżka...   "   Layla   wskazała   w   dół,   na   podłogę.     "   Ale   potem   straciłam   przytomność.   Musiałam   spać   przez   długi   czas.   Kiedy   w   końcu   się   obudziłam?   Wtedy   czułam   się...   inna.   Po   pierwsze,   pomyślałam,   że   to   dlatego,   że   poronienie   się   zatrzymało,   ponieważ   …   się   skończyło.   Wybiegłam   i   znalazłam   Blaya,   i   on   zabrał   mnie   do   kliniki.   To   było,   kiedy   przyszedłeś   i   doktor  Jane  powiedziała  nam,  że...  "  Layla  elegancką  ręką  dotknęła  brzucha,   a   następnie   zatrzymała   tam.   "   To   było,   kiedy   powiedziała   nam,   że   nasze   młode  wciąż  jest  z  nami  -­‐  "   Jej   głos   załamał   się   w   tym   momencie,   a   ona   zamrugała   szybko.                               "  Widzisz  więc,  myślę,  że  ona  uratowała  naszą  ciążę.  "   Po  dłuższej  chwili  szoku,  Khill  szepnął:    "  Och...  cholera.  "     Tłumaczenie:  Fiolka2708     ***     Wracając   na   parking   restauracji,   Assail   wyłonił   się   przed   Audi   jego   włamywaczki,  stojąc  w  pełnym  blasku  reflektorów.     Podobnie  jak  zrobił  to  noc  wcześniej,  utkwił  swoje  spojrzenie  na  niej,   bardziej  kierując  się  instynktem  niż  wzrokiem.    

420  

I  gdy  stał  na  mrozie,  był  gorący  od  swojej  temperatury  i  co  więcej:  Gdy   worek   z   odchodami   na   dwóch   nogach   odprowadził   ją   do   samochodu   i   był   na   tyle   szalony   by   ją   pocałować,   stanął   przed   wyborem   jednej   z   dwóch   opcji:   Tropić  mężczyznę  w  nocy  i  po  drodze  rozerwać  mu  gardło,  albo  poczekać  aż   człowiek  odejdzie,  i…       Coś  głęboko  w  nim  już  podjęło  decyzję:  Nie  był  zdolny  do  zostawienia   jej.   Jego   włamywaczka   otworzyła   okno,   a   zapach   jej   pobudzenia   uczynił   go   twardym.       A   także   sprawił,   że   się   uśmiechnął.   Pierwszy   raz   tej   nocy   poczuł   ten   zapach  –  i  to  ostudziło  jego  nerwy  bardziej  niż  cokolwiek  by  mogło.   No,   może   za   wyjątkiem   możliwości   obdzierania   ze   skóry   tego   człowieka.   -­‐  Czego  chcesz,  -­‐  warknęła.   Oh,  to  nie  było  pytanie.   Podszedł  do  samochodu  od  jej  strony.   -­‐  Dobrze  się  bawiłaś?   -­‐  Słucham?   -­‐  Wierzę,  że  słyszałaś  pytanie.     Otworzyła  drzwi  od  strony  kierowcy  i  wyskoczyła  z  auta.     -­‐   Jak   śmiesz   oczekiwać   jakichkolwiek   wyjaśnień   ode   mnie   na   jakikolwiek  temat  -­‐   Oparł  swój  ciężar  na  biodrach,  pochylając  się  ku  niej.     -­‐  Mam  ci  przypomnieć,  że  ty  naruszyłaś  moją  prywatność  pierwsza  -­‐   -­‐  Nie  wyskakuję  przed  twój  samochód  i  -­‐   -­‐   Podobało   ci   się   to   co   widziałaś   wczorajszej   nocy?   –   To   wywołało   gulę   w  jej  gardle.  I  gdy  cisza  się  utrzymywała,  uśmiechnął  się  lekko.       -­‐  Więc  przyznajesz,  że  patrzyłaś.   -­‐  Cholernie  dobrze  wiesz,  że  tak,-­‐  warknęła.   -­‐   Więc,   odpowiedz   na   pytanie.   Czy   podobało   ci   się   to   co   widziałaś.   –   powiedział  głosem,  który  był  ochrypły  nawet  dla  niego  samego.     O  tak,  pomyślał,  zaciągając  się  głęboko.  Podobało  jej  się.     -­‐  Nieważne  -­‐  wymruczał  –  Nie  musisz  odpowiadać  słowami.  Już  znam   twoją  odpowiedź  -­‐  

421  

Uderzyła   go   tak   szybko   i   tak   mocno,   że   głowa   odskoczyła   do   tyłu   na   jego   kręgosłupie.   Jego   pierwszym   odruchem   było   obnażyć   kły   i   ugryźć   ją,   ukarać  ją,  mamić  siebie  –  ponieważ  nic  nie  dodaje  przyjemności  pikanterii  jak   odrobina  bólu.     Albo  jego  duża  ilość.     Wyprostował  głowę  i  opuścił  powieki.     -­‐  To  było  przyjemne.  Chcesz  zrobić  to  jeszcze  raz?   Gdy  kolejny  raz  podniecenie  emanowało  od  niej,  zaśmiał  się  głęboko  w   sobie,   i   pomyślał,   że   jej   reakcja   właśnie   zapewniła,   że   ludzki   samiec   będzie   kontynuował  życie.  Albo  umrze  co  najwyżej  z  rąk  kogoś  innego.     Pragnęła  jego.  Nikogo  innego.   Assail  schylił  się  nawet  bliżej,  dopóki  jego  usta  nie  znalazły  się  koło  jej   ucha.     -­‐   Co   zrobiłaś   gdy   wróciłaś   do   domu?   A   może   nie   mogłaś   tak   długo   czekać.     Umyślnie  zrobiła  krok  w  tył.   -­‐   Chcesz   wiedzieć?   Dobrze.   Zmieniłam   wodę   kotu,   zrobiłam   sobie   jajecznicę   z   dwóch   jajek   i   kawałek   cynamonowego   tosta   i   położyłam   się   do   łóżka.     Umyślnie  zrobił  krok  w  przód.   -­‐    Co  zrobiłaś  gdy  byłaś  w  pościeli?   Jako,   że   zapach   jej   rozgorzał   po   raz   kolejny   umieścił   swoje   usta   z   powrotem,  gdzie  były...  blisko,  och,  tak  blisko.     -­‐  Myślę,  że  wiem  co  zrobiłaś.  Ale  chciałbym  byś  mi  to  powiedziała.   -­‐  Pieprz  się  -­‐   -­‐   Myślałaś   o   tym   co   zobaczyłaś?   -­‐   Gdy   podmuch   wiatru   zwiał   kilka   kosmyków  jej  włosów  do  jej  oczu,  odgarnął  je  do  tyłu.  –  Wyobrażałaś  sobie,   że  to  ty  byłaś  tą,  którą  pieprzyłem?   Jej  oddech  zaczął  pompować  w  jej  klatce  —  najdroższa  Pani  Kronik  –  to   sprawiło  że  chciał  ją  wziąć.     -­‐   Jak   długo   zostałaś?   -­‐   wydyszał.   –   Dopóki   samica   nie   doszła…   czy   do   póki  ja  nie  doszedłem?     Jej  ręce  odepchnęły  go.   -­‐  Odpieprz  się.     422  

W   szybkiej   zmianie,   okręciła   się   wokół   jego   ciała,   wskoczyła   do   samochodu  i  zatrzasnęła  drzwi.     Poruszał  się  tak  szybko.     Sięgnął  gwałtownie  przez  otwarte  okno,  odwrócił  jej  głowę  i  pocałował   ją   mocno,   przejmując   jej   usta,   napędzany   chęcią   starcia   wszelkich   śladów   ludzkiego  samca  podjudzając  swoją  żądzę.     Oddała  mu  pocałunek.   Z  identyczną  mocą.     Ponieważ   jego   ramiona   były   zbyt   duże,   by   zmieścić   się   przez   okno,   chciał   drapać   stal.   Musiał   zostać   tam   gdzie   był,   jednak   to   sprawiało,   że   był   nawet  bardziej  agresywny,  jego  krew  ryczała  w  jego  żyłach,  ciało  napięte  gdy   jego  język  wszedł  w  nią,  jego  ręka  skradła  się  za  jej  szyję,  chowając  ją  w  jej   włosach.     Była  wygadana,  słodka  i  gorąca  jak  diabli.   Do   tego   stopnia,   że   musiał   przerwać,   by   wziąć   głęboki   oddech   lub   ryzykować  omdlenie.   Gdy   się   rozdzielili,   ich   oczy   się   spotkały.   Oboje   dyszeli,   a   jej   podniecenie  zagęszczało  powietrze,  chciał  być  wewnątrz  niej.   By  ją  oznaczyć…     Dźwięk  jego  telefonu  był  dokładnie  definicją  stwierdzenia  ‘zły  czas,  zły   moment’:  Dzwonienie  z  jego  płaszcza  najwidoczniej  wyrwało  ją  z  powrotem   do   rzeczywistości,   płonące   oczy   odsunęły   się,   ręce   zablokowały   się   na   kierownicy,  jakby  próbując  się  sprowadzić  na  ziemię.     Nie  patrzyła  na  niego,  gdy  zamykała  okna,  odpalała  silnik  i  odjechała.   Zostawiając  Assaila  dyszącego  na  mrozie.         Tłumaczenie:  nuffanilia    

423  

PIĘĆDZIESIĄT-PIĘĆ   Khill  wkrótce  opuścił  pokój   Layli,   po   czym   jego   skopajdupy   poniosły   go   szybko   w   poprzek   wąskiego   chodnika   w   dół   korytarzem   do   szczytu   schodów.   Gdy   przechodził   obok   gabinetu   Ghroma,   był   mgliście   świadomy,   że   ktoś   wołał  jego  imię,  ale  nie  poświęcił  temu  uwagi.     Na  końcu  korytarza  posągów,  minął  apartament  Z  i  Belli,  drzwi  pokoju   w  którym  mieszkali  Panikha  i  Manny  były  zamknięte,  ale  dźwięk  włączonego   telewizora  cicho  szumiał  po  drugiej  stronie.     Khill   przystanął   na   chwilę,   aby   pozbierać   kawałki   jego   rozwianych   myśli,  a  potem  zapukał.     „Wejść”  przyszła  odpowiedź.     Kiedy  wszedł  do  środka,  pokój  był  zalany  błękitnym  blaskiem,  którego   źródłem   był   telewizor.   Panikha   leżała   w   łóżku,   jej   blada   skóra   odbijała   zmieniające  się  na  ekranie  obrazy.     „Pozdrowienia”  powiedziała  mamrocząc.     „Jezu  …  Chryste…”   „Nie,  obawiam  się,  że  nie.”  Uśmiechnęła  się.  A  przynajmniej  połowa  jej   ust.  „Wybacz  mi,  że  nie  wstaję,  aby  odpowiedzieć  na  pozdrowienie.”   Zamknął  delikatnie  drzwi.  „Co  się  stało?”     Nawet  jeśli  coś  tam  wiedział.   „Czy   z   nią   wszystko   dobrze?”   Zapytała   Panikha.   „Czy   twoja   kobieta   nadal  jest  w  ciąży?”   „Badania  wskazują,  że  tak.”   „Dobrze.  To  mnie  zadowala.”   „Jesteś   umierająca?”   wyskoczył.   A   następnie   chciał   własnymi   kolanami   nakopać  sobie  w  tyłek.     Zaśmiała  się  chrapliwie.  „Nie  sądzę.  Jestem  jednak  bardzo  słaba.”   Stopy  Khilla  zaniosły  go  w  poprzek  dywanu.  „Więc  …  co  się  stało?”   Panikha   walczyła   próbując   przesunąć   się   wyżej   na   poduszkach,   ale   zrezygnowała.   „Myślę,   że   tracę   swój   dar.”   Jęknęła   gdy   przesunęła   nogi   pod   kołdrą.   „Kiedy   przybyłam   tu   po   raz   pierwszy,   byłam   zdolna   położyć   na   czymś  

424  

dłonie  i  to  uzdrowić,  bez  żadnych  lub  z  niewielkimi  efektami  ubocznymi.  Za   każdym   razem,   jednak,   gdy   to   robię,   wysiłek   powoduje,   że   staję   się   coraz   słabsza.  A  to  co  starałam  się  zrobić  z  twoją  samicą  i  młodym  było…”   „Prawie  się  zabiłaś”  powiedział.   Wzruszyła   ramionami.   „Obudziłam   się   na   podłodze   obok   jej   łóżka.   Przywlekłam  się  tutaj.  Manny  wyciągnął  mnie  wcześniej  z  łóżka  i  mam  trochę   energii.  Teraz,  wygląda  na  to,  że  słabnę  znowu.”   „Czy  jest  coś,  co  mogę  zrobić?”   „Myślę,  że  muszę  udać  się  do  Sanktuarium  mojej  matki.”  Słowa  zostały   wypowiedziane   z   totalną   drwiną.   „Po   doładowanie.   Wydaje   się   logiczne,   gdyż  to  właśnie  stamtąd  pochodzi  mój  dar.  Po  prostu  muszę  zebrać  siły,  aby   odbyć   tę   podróż,   więc   mówię   –   dobrze,   i   zbieram.   O   wiele   bardziej   preferuję   bycie   tu,   na   dole.   Ale   ta   decyzja   zdaje   się   działać   przeciwko   mnie.   Niepodobna  negocjować  z  formą  fizyczną  w  tej  kwestii.”   Tak,  wiedział  jak  to  jest.     „Ja   nie...”   przeciągnął   dłonią   po   włosach.   „Nie   wiem   jak   mam   ci   dziękować.”   „Podziękujesz   mi   kiedy   ona   się   urodzi.   To   jeszcze   bardzo   niepewne   czy   już  jest  po  wszystkim.”   Już  nie,  pomyślał.  Jego  wizja,  ten  jeden  raz  u  wrót  Zanikhu,  ponownie   jest  na  dobrej  drodze,  aby  się  ziścić.     I  tym  razem  zamierza  tam  pozostać.   Khill  wysunął  z  olstra  na  piersi  jeden  ze  sztyletów  i  przeciągnął  ostrzem   po   wewnętrznej   stronie   swojej   dłoni.   Gdy   krew   zebrała   się   w   zagłębieniu   i   zaczęła  kapać,  zaoferował  siebie  samicy.     „Niniejszym   ofiaruję   moją   przysięgę   …”   urwał.   Nie   miał   żadnego   rodowodu,   aby   tak   mówić,   nie   z   tym   wyparciem   w   tle.   „Ofiaruję   tobie   przysięgę   mojego   honoru,   od   tej   chwili   do   ostatniego   uderzenia   mojego   serca,   do   ostatniego   oddechu   w   moich   płucach.   Czegokolwiek   będziesz   potrzebowała,   będę   stawiał   się   na   każde   twoje   wezwanie   bez   pytań   i   wahania.”   Na  jakimś  poziomie  to  było  śmieszne  kłaść  siebie  w  ofierze,  jak  córce   jakiegoś   popierdolonego   bóstwa.   Jakby   Panikha   potrzebowała   jakiejkolwiek   pomocy?   425  

Sztylet   Panikhi   spotkał   się   z   jego   w   ciasnym   zatrzasku.   „Wolałabym   mieć  twój  honor,  niż  jakikolwiek  ziemski  rodowód.”   Gdy  ich  oczy  się  spotkały,  pomyślał,  że  to,  co  się  właśnie  dokonało  nie   dotyczyło  samca  i  samicy,  ale  dwóch  wojowników,  bez  względu  na  płeć.     „Nigdy  nie  będę  w  stanie  podziękować  ci  wystarczająco”  powiedział.     „Żeby  tylko  przez  to  przeszła.  Obie  z  nich.”   „Mam  przeczucie,  że  będą  w  stanie.  Dzięki  tobie.”   Poczuł  dziwną  chęć  pokłonienia  się  samicy,  ale  inne  rzeczy  kazały  mu   wyjść,   i   tak   zrobił.   Potem   odwrócił   się   nie   chcąc   jej   przeszkadzać,   gdyby   chciała  odpocząć.     Jego   dłoń   właśnie   zamknęła   się   na   klamce,   gdy   Panikha   wymruczała,   „Jeśli  masz  komukolwiek  dziękować,  to  powinien  to  być  Blay.”   Khill  zamarł.  Okręcił  się  w  powrotem.  „Co…  powiedziałaś?”     ***     Assail  stał  bez  ruchu,  gdy  Audi  wpadając  w  poślizg  wypadło  z  parkingu   na  drogę,  jakby  jego  włamywaczka  podrzuciła  bombę  w  restauracji  i  właśnie   wcisnęła  detonator.     Jego  ciało  kazało  mu  podążyć  za  nią,  zatrzymać  samochód  i  zaciągnąć   ją  na  tylne  siedzenie.     Jego  umysł,  jednak,  wiedział  lepiej.     Czując   gwałtownie   wzbieranie   w   swoim   ciele,   wiedział,   że   rozmiary   utraty  jego  samokontroli  przy  niej,  byłyby  niebezpieczne.  Był  samcem,  który   definiował   siebie   poprzez   swoje   opanowanie.   A   przy   tej   kobiecie?   Zwłaszcza,   że  jej  płeć  była  pobudzona?     Pragnienie  posiadania  jej,  pożerało  go.   Musiał  wziąć  się  w  garść.   W   rzeczywistości,   nie   miał   żadnego   interesu,   aby   marnować   czas   na   śledzenie   jakiejś   kobiety   człowieków,   siedzieć   w   rogu   jakiejś   taniej   speluny,   obserwując  ją  z  innym  mężczyzną.     Zżerany  przez  pragnienie  zabicia  jej  cheesburgerowego  towarzysza.     Co,  w  imię  Pani  Kronik,  mu  się  stało?   Odpowiedź,  która  mu  się  nasunęła,  zdecydowanie  odrzucił.     426  

Chcąc  przeorientować  swoją  energię,  wyjął  telefon,  aby  ustalić  kto  do   niego  dzwonił,  łamiąc  zaklęcie,  które  musiało  zostać  zerwane.     Mordh.     Na   wielu   poziomach,   nie   odczuwał   pragnienia   rozmowy   z   samcem.   Ostatnią  rzeczą,  którą  był  zainteresowany  było  przerabianie  wszystkich  tych   powodów,   dla   których   powinien   uczestniczyć   w   tym   społeczno-­‐politycznym   zastoju  jakim  była  Rada.     Ale  to  było  lepsze  niż  jeżdżenie  za  jego  włamywaczką.   Uświadomił  sobie,  że  nawet  nie  zna  jej  imienia.     I   byłoby   lepiej,   w   jego   dobrze   pojętym   interesie,   żeby   nigdy   go   nie   poznał,  powiedział  sobie.   Gdy   powrócił   do   rozmowy   telefonicznej,   przyłożył   iPhone   do   ucha,   a   wolną  rękę  schował  do  ciepłej  kieszeni  swojego  wełnianego  płaszcza.     „Mordh”   powiedział,   kiedy   samiec   odebrał.   „Rozmawiam   z   tobą   częściej  niż  z  moją  matką.”   „Myślałem,  że  twoja  matka  nie  żyje.”   „Bo  nie  żyje.”   „Masz  bardzo  niski  poziom  nawiązywania  kontaktów.”   „Co   mogę   dla   ciebie   zrobić?”   To   nie   było   pytanie.   Bez   powodu,   by   oczekiwać  odpowiedzi.     „Właściwie  jest  coś,  co  ja  mogę  zrobić  dla  ciebie.”   „Z  całym  szacunkiem,  ale  wolę  troszczyć  się  o  swoje  sprawy  osobiście.”   „Bardzo   dobra   polityka.   I   wiedząc   to,   co   wiem   o   twoim   biznesie,   nie   dlatego  dzwonię.  Pomyślałem,  że  zechcesz  wiedzieć,  iż  Rada  spotkała  się  dziś   wieczorem  z  Ghromem.”   „Sądziłem,   że   zrezygnowałem   z   tego   podczas   naszej   ostatniej   rozmowy.  Więc  nie  rozumiem  co,  to  ma  wspólnego  ze  mną?”   „Twoje  imię  padło  na  koniec.  Po  tym  jak  wszyscy  wyszli.”   Assail  uniósł  brwi.  „W  jakim  znaczeniu?”   „Mały  ptaszek  zaćwierkał,  że  zaplanowałeś  spotkanie  Ghroma  z  Bandą   Drani  w  swoim  domu  w  minionym  ataku.”   Assail   chwycił   mocniej   swój   telefon.   I   podczas   krótkiej   przerwy,   która   nastąpiła,   dobrał   słowa   ze   szczególną   starannością.   „Ghrom   wie,   że   to   nieprawda.   Byłem   tym,   który   dał   mu   samochód,   aby   mógł   bezpiecznie   uciec.   427  

Tak   jak   mówiłem   ci   wcześniej,   nie   brałem   udziału   w   żadnej   rebelii.   W   rzeczywistości,  usunąłem  siebie  z  Rady,  dokładnie  dlatego,  że  nie  życzę  sobie   być  uwikłany  w  żadne  dramaty.”   „Uspokój  się.  Zrobił  ci  przysługę.”   „A  dokładnie  w  jaki  sposób?”   „Powiedział  to  przy  mnie  osobiście.”   „Pytam  ponownie,  jak  mam  to  rozumieć…”   „Wiedziałem,  że  kłamie.”   Assail   zamilkł.   To,   oczywiście,   dobrze,   że   Mordh   wiedział,   iż   oświadczenie  nie  było  prawdziwe.  Ale  jak?   „Zanim  zapytasz”,  samiec  wyszeptał  złowieszczo,  „nie  będę  wchodził  w   to,   dlaczego   jestem   tego   pewny.   To,  co   powiem,   to   że   jestem   gotowy   żeby   nagrodzić  prezentem  twoją  lojalność  wobec  króla.”   „Prezent?”   „Ghrom   jest   samcem,   który   jest   trafnie   nazywany   Ghromem.   On   rozumie,  na  przykład,  jak  może  się  czuć  ktoś  niesłusznie  posądzony  o  zdradę.   On   wie,   że   ktoś   może   fałszywie   zamieszać   informacjami,   które   nie   są   powszechnie   znane,   aby   zrzucić   winę   za   swoje   czyny   na   kogoś   innego   –   szczególnie  jeśli  rozmówca,  powiedzmy,  wskazuje  nie  tylko  na  oszustwo,  ale   sugeruje   spisek.   Jakby   odpłacał   ci   za   coś,   co   uznał   za   nielojalność   lub   zły   osąd.”   „Kto  to  jest”  wydyszał  Assail.  Mimo,  iż  wiedział.   „Ghrom  nie  poprosi  cię  o  żadną  brudną  robotę.  Faktem  jest,  że  jeżeli  ty   nie   podejmiesz   żadnych   działań   na   własną   rękę,   osobnik   będzie   martwy   w   ciągu   dwudziestu   czterech   godzin.   Król   po   prostu   czuje,   tak   samo   jak   ja,   że   twoje   interesy   nie   tylko   są   zgodne   z   naszymi,   w   tej   sprawie,   ale   nawet   mogą   je  zastąpić.”   Assail   zamknął   oczy,   pragnienie   zemsty   doprowadziło   jego   krew   do   wrzenia,  w  taki  sam  sposób  jak  to  zrobił  instynkt  seksualny.  Rezultat,   jednak,   och  tak,  będzie  zupełnie  inny.     „Wymień  imię.”   „Elan,  syn  Larexa.”     Assail  otworzył  powieki  i  obnażył  kły.  „Możesz  powiedzieć  królowi,  że   zajmę  się  tym  skwapliwie.”   428  

Mordh  zaśmiał  się  mrocznie.  „To  właśnie  zrobię.  Obiecuję.”       Tłumaczenie:  SarahRockwell    

429  

PIĘĆDZIESIĄT-SZEŚĆ   Blay   się   niecierpliwił,   kiedy   chodził   po   swoim   pokoju.   Mimo,   że   był   ubrany  do  walki,  nigdzie  nie  szedł.  Żaden  z  nich  nigdzie  nie  szedł.   Po   posiedzeniu   Rady,   Thor   nakazał   Bractwu   pozostać   w   siedzibie,   tak   na  wszelki  wypadek.   Mordh  wyciągnął  rękę  do  członków  Rady,  połączył  rejony  zewnętrzne   rezydencji,   nadając   znaczenie   glymerii.   Facet   nie   mógł   tak   pokazać   się   z   sześciopakiem  Braci  przy  dupie  -­‐  ostatecznie  nie,  jeśli  chciał  zachować  pewne   pozory   uprzejmości   -­‐   musieli   ostygnąć.   Ale   biorąc   pod   uwagę   klimat   polityczny,   ważne   było,   że   odwód   jest   gotowy   w   razie   gdyby   Wielebny   ich   potrzebował.   Nie,  żeby  szedł  przez  to  imię  bardziej...   Drzwi   do   jego   pokoju   otworzyły   się   szeroko,   bez   pukania,   bez   cześć,   bez  hej  -­‐  jak  -­‐się-­‐  masz.   Khill   stanął   w   drzwiach,   oddychając   ciężko,   jakby   biegł   korytarzem   rzeźb.   Cholera,  Layla  straciła  ciążą  po  tym  wszystkim?   Te  niedopasowane  oczy  patrzyły  wokół.  "Jesteś  sam?  "   Dlaczego,  do  diabła,  -­‐  Oh,  Saxton.  Prawda.  "  Tak-­‐  "   Mężczyzna   zrobił   trzy   kroki   do   przodu,   wyciągnął   rękę...   i   pocałował   kurwa  z  całkowitym  oddaniem  Blaya.   Pocałunek  był  z  tego  rodzaju,  które  pamięta  się  całe  życie,  połączenie   wykute,   z   takim   totalnym   zatraceniem,   od   odczuć   ciała   wbrew   sobie,   do   ciepłego   dotyku   czyjąś   ust   na   swoich,   do   siły,   jak   również   kontroli,   która   została  wyryta  w  twoim  umyśle.   Blay  nie  zadawał  pytań.   On   po   prostu   czekał,   oplótł   ramiona   wokół   mężczyzny,   przyjmując   język,   który   mu   zaoferował,   oddając   pocałunek,   mimo   że   nie   rozumiał   co   było  motywacją  takiego  zachowania.   Pewnie   powinien   się   przejmować.   Prawdopodobnie   należało   go   odepchnąć.    

430  

Powinien,  musiałby,  mógłby.   Wszystko  jedno.   Był  niejasno  świadomy,  że  drzwi  były  otwarte  na  korytarz,  ale  nie  dbał   o  to  -­‐  chociaż  rzeczy  posuwały  się  tak,  że  staną  się  całkiem  cholernie  jawne   dość  szybko.   Tylko   że   Khill   gwałtownie   przestał,   kończąc   pocałunek   i   rozdzielając   ich.  "Przepraszam.  Nie  dlatego  przyszedłem.  "   Wojownik   wciąż   dyszał,   i   to   że   również   płonął   w   tym   niesamowitym   spojrzeniu,   było   prawie   wystarczające   dla   Blaya,   by   powiedzieć   coś   w   rodzaju,  ‘w  porządku,  ale  możemy  dokończyć  najpierw  to,  co  zaczęliśmy.’   Khill   poszedł   i   zamknął   drzwi.   Potem   wsunął   ręce   do   kieszeni   swojej   skóry  –  jakby  to  było  to,  albo  martwił  się  że  mogą  zacząć  ponownie.   Kurwa   do   kieszeni,   pomyślał   Blay   gdy   próbował   subtelnie   poprawić   swoją  erekcję.  "  Co  jest?  "  Zapytał.   "  Wiem,  że  udałeś  się  do  Panikhi  ".   Słowa   zostały   wypowiedziane   jasno   i   powoli   -­‐     i   były   jedyną   rzeczą,   której   Blay   naprawdę   nie   mógł   chwycić.   Przerwał   kontakt   wzrokowy,   wędrował  po  swoim  pokoju.   "   Uratowałeś   ciążę,   "   ogłosił   Khill,   ton   jego   głosu   był   zbyt   bliski   podziwu,  na  pocieszenie.   "  Więc  wszystko  w  porządku?  "   "  Uratowałeś  -­‐  "   "  Panikha  to  zrobiła.  "   "   Siostra   V   powiedziała,   że   nigdy   nie   wpadła   na   to,   aby   spróbować   -­‐   dopóki  ty  nie  poszedłeś  i  nie  porozmawiałeś  z  nią.  "   "  Panikha  ma  jakiś  poważny  talent  "   Khill  nagle  pojawił  się  przed  nim,  masywny  mur  mięśni,  przez  który  nie   można  było  przejść.   Zwłaszcza,   gdy   mężczyzna   wyciągnął   rękę   i   głaskał   policzek   Blaya.                     "  Uratowałeś  moją  córkę.  "   W   ciszy,   która   nastąpiła,   Blay   wiedział,   że   miał   coś   do   powiedzenia.   Tak...  miał  to  na  końcu  języka.  To  było...  

431  

Cholera.   Kiedy   Khill   patrzył   na   niego   w   taki   sposób,   nie   mógł   sobie   przypomnieć   swojego   imienia.   Blaysox?   Blacklock?   Blabberfox?   Kto   to,   kurwa,  wiedział...   "  Uratowałeś  moją  córkę,  "  szepnął  Khill.   Słowa,   które   wyszły   z   ust   Blaya   były   takimi,   których   później   mógł   żałować  -­‐  bo  to  było  szczególnie  ważne,  w  świetle  seksu,  który  wydawało  się,   że  będzie  miał  miejsce  od  czasu  do  czasu,  by  zachować  dystans.   Ale   jako,   że   byli   połączeni,   ciągłym   kontaktem   wzrokowym,   był   bezsilny  wobec  prawdy.  "  Jak  mógłbym  nie  spróbować...  to  cię  zabijało.  Nie   mogłem  nie  spróbować  czegoś.  Czegokolwiek.  "   Khill   przymknął   na   chwilę   oczy.   A   następnie   zebrał   Blaya   w   uścisku,   który  łączył  ich  od  głowy  po  stopy.  "  Jesteś  tam  zawsze  dla  mnie,  czyż  nie.  "   Mówiąc   z   goryczą:   w   rzeczywistości,   mężczyzna   miał   zamiar   stworzyć   rodzinę   z   kimś   innym,   z   samicą,   z   Laylą,   był   to   cios   w   sam   środek   klatki   piersiowej  Blaya.   To  było  jego  przekleństwo,  na  tak  wiele  sposobów.   Zdjął  ręce  z  pleców  Khilla  i  cofnął  się.  "  Cóż,  mam  nadzieję,  że  -­‐  "   Zanim   zdążył   dokończyć,   Khill   był   przed   nim   ponownie,   i   te   niebieskie   i   zielone  oczy  płonęły.   "  Co,  "  powiedział  Blay.   "  Jestem  ci  winien...  wszystko.  "   Z   jakiegoś   powodu,   to   bolało.   Może   dlatego,   że   po   latach   prób,   w   końcu   go   zdobył,   z   wdzięczności,   gdyż   pomógł   mu   mieć   dziecko   z   kimś   innym.   "  Nieważne,  zrobiłbyś  to  samo  dla  mnie,  "  powiedział  szorstko.   A   jednak,   nawet   gdy   to   mówił,   nie   był   tego   pewien.   Jeśli   ktoś,   by   go   zaatakował?   Cóż,   na   pewno,   oczywiście   Khill   byłby   jego   odwodem.   Ale   znowu,  nieustępliwy  skurwysyn  kochał  walczyć  i  był  urodzonym  bohaterem  –   czym  Blay  nie  był.   Być   może   to   było   sedno   tej   pustki.   Wszystko   było   zawsze   na   warunkach  Khilla.  Przyjaźń.  Dystans.  Nawet  seks.   "  Dlaczego  patrzysz  na  mnie  w  taki  sposób?  "  Zapytał  Khill.   "  W  jaki.  "   "  Jak  gdybym  był  obcy.  "   432  

Blay  potarł  twarz.  "Przepraszam.  Po  prostu  to  była  ciężka  noc.  "   Przez  długą,  napiętą  chwilę,  jedyne,  co  czuł  to  spojrzenie  Khilla.   "   Pójdę,   "   powiedział   wojownik   po   chwili.   "   Myślę,   że   po   prostu   chciałem...  tak.  Tak  czy  inaczej.  "   Odgłos   shitkickersów   pobrzmiewający   w   kierunku   wyjścia   sprawił   że   Blay  przeklął  –   Pukanie   do   drzwi   było   pojedyncze   i   bardzo   głośne:   Brat.   Głos  Rankhora  przeszedł  przez  drzwi.  "  Blay?  Thor  zwołał  spotkanie  na  jutro   w  nocy.  Wiesz  gdzie  jest  Khill?  "   Blay  spojrzał  przez  pokój  na  faceta.  "  Nie,  nie  wiem.  "     ***     Och,   na   litość   boską,   pomyślał   Khill.   Chociaż   w   rzeczywistości,   rozmowa  się  skończyła,  czyż  nie.   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   ostatecznie   Rankhor   tu   nie   wejdzie.               Bez  wątpienia  Blay  wolałby  żeby  ich  nie  przyłapali  w  jego  pokoju.   Hollywood   zakończył   sprawę,   "Jeśli   go   zobaczysz,   daj   mu   znać,   że   jesteśmy   zwołani   w   pięciu   jeśli   chce   uczestniczyć.   Całkowicie   zrozumiem,   jeśli  wolałby  zostać  z  Laylą.  "   "  Przyjąłem,  "  powiedział  Blay  martwym  głosem.   Gdy   Rankhor   przeszedł   obok   i   zapukał   do   drzwi   Z,   Khill   potarł   twarz.   Nie  miał  pojęcia,  co  teraz  przelatywało  przez  głowę  Blaya,  ale  sposób  w  jaki   patrzyły   na   niego   te   niebieskie   oczy,   sprawiał   że   poczuł   się   tak,   jakby   przenikały  go  dreszcze.   Czego   on   oczekuje?   Wtargnął   do   pokoju,   który   facet   dzielił   z   Saxtonem,   wyrwał   się   z   całowaniem,   a   następnie   gadał   wszystkie   te   bzdurne   rzeczy  na  temat  Panikhi...  To  była  przestrzeń  Saxtona.  Nie  miejsce  Khilla.   Miał  zwyczaj  podporządkowywania  sobie  rzeczy,  przecież,  czyż  nie.   "Nie   będę   tu   więcej   przychodził   "   powiedział   Khill,   starając   się   jakoś   załagodzić.  "  Chciałem  tylko,  abyś  wiesz,  że...  jestem  ci  tyle  winien.  "   Khill   podszedł   do   drzwi   i   pochylił   się,   nasłuchując   głosu   Rankhora,   zamknął  oczy,  czekając,  aż  korytarz  posągów  będzie  pusty.   Jezu,  ale  on  jest  samolubnym  kutasem  czasami,  naprawdę  –   433  

"  Khill.  "   Obrócił  się  na  pięcie,  jak  gdyby  głos  Blaya  był  linką,  która  szarpnęła  go   wokół.  "  Tak?  "   Mężczyzna   podszedł.   Kiedy   byli   oko   w   oko,   Blay   powiedział:   "   Wciąż   chcę  cię  pieprzyć.  "   Brwi  Khilla  wystrzeliły  tak  wysoko,  że  prawie  wylądowały  na  dywanie.   Natychmiast  mu  stanął.   Jedynym  problemem  było  to,  że  Blay  nie  wydawał  się  zadowolony,  by   to   ujawnić.   Ale   dlaczego   miałby   być?   Nie   był   rodzajem   samca,   który   oszukiwał  i  zdradzał  -­‐  choć  wyraźny  brak  monogamii  Saxtona  wyleczył  go  od   bycia  wiernym.   Coś,   za   co   Khill   chciał   ponownie   udusić   swojego   kuzyna.   I   jedyną   rzeczą,  która  powstrzymała  go  od  pójścia  i  znalezienia  tego  lachociąga  to  to,   że  w  tym  przypadku  sytuacja  pracowała  na  korzyść  Khilla.   "  Też  chcę  być  z  tobą  "  powiedział.   "  Przyjdę  do  twojego  pokoju  po  świcie.  "   Khill  nie  chciał  pytać.  On  musiał.  "  Co  z  Saxtonem?  "   "  Pojechał  na  wakacje.  "   Naaaaaaprawdę.  "  Na  jak  długo?  "   "  Tylko  na  kilka  dni.  "   Szkoda.   Jakaś   szansa   na   przedłużenie...   jakiś   rok   lub   dwa?   Może   na   zawsze?   "   Dobrze,   więc   -­‐   "   Khill   zatrzymał   się   zanim   skończył   zdanie   słowem   randka.   Nie   było   sensu   żartować   sobie.   Saxtona   nie   było.   Blay   chciał   się   pieprzyć.  A  Khill  był  więcej  niż  chętny  do  dostarczenia  samcowi  tego,  czego   chciał.   To  spotkanie  nie  było  randką.  Ale  pieprzyć  to.   "  Przyjdź  do  mnie  ",  powiedział  warcząc.  "  Będę  czekał  na  ciebie.  "   Blay  skinął  głową,  jakby  zawarli  pakt,  i  wyszedł  pierwszy,  przesuwając   ciało  z  agresją,  gdy  wychodził  przez  drzwi.   Khill  patrzył  jak  facet  idzie.  Został  z  tyłu.  Niemal  zamknął  się  w  sobie,   żeby  mógł  pozbierać  się  do  kupy.  

434  

Nagle  to  on  wariował,  mimo  zapowiedzi,  że  będą  się  pieprzyć  w  ciągu   kilku   godzin:   wyraz   twarzy   Blaya   zaniepokoił   go,   do   tego   stopnia,   że   poczuł   ból   w   klatce.   Cholera,   może   ten   etap   ich   przelotnego   związku,   był   tylko   dalszą   ewolucją   niewłaściwych   miejsc   w   jakich   byli   przed,   nowy   aspekt   ich   zbiorowego  nieszczęścia.   Nigdy  nie  przeszło  mu  przez  myśl,  że  nie  byli  dla  siebie  stworzeni.  Nie   będzie   już   tak   w   przyszłości,   takiego   rodzaju   porozumienia   umysłów,   który   otworzył  go  po  tych  wszystkich  latach.   Zwinął   dłoń   w   pięść,   i   uderzył   w   futrynę,   mocne   odbicie   uderzenia   wróciło  z  powrotem  do  dłoni.   Gdy  ból  rozgorzał,  a  następnie  huczał,  z  jakiegoś  powodu,  pomyślał  o   tym   jak   zadawał   ciosy   w   kokpit   sterowniczy   i   krzyczał   by   się   stamtąd   wydostać.  Czuł  się,  jakby  to  było  wieki  temu.   Ale   nie   było   odwrotu.   Jeśli   seks,   był   tym   co   mógł   mieć,   zamierzał   go   wziąć.  Poza  tym,  to  co  Blay  zrobił  dla  Layli?   Z  pewnością,  to  coś  znaczy.  Facet  zadbał  wystarczająco,  aby  całkowicie   zmienić  bieg  życia  Khilla.   Nie,  żeby  Blay  nie  zrobił  już  tego  dawno  temu.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

435  

PIĘĆDZIESIĄT-SIEDEM   Assail   zmaterializował   się   obok   szemrzącego   potoku,   którego   wartki   bieg  uniemożliwiał  zamarznięcie.   W   tym   domu   był   tylko   jeden   raz   uprzednio,   zbudowany   był   z   wiktoriańskiej   cegły   w   stylu   piernika   z   motywami   na   ganku   i   drzwiach.   Tak   uroczy.  Tak  swojski.  Zwłaszcza  z  tymi  długimi  czterema  oknami  z  ołowiowego   szkła,   i   kręcącym   się   leniwie   dymem,   z   nie   jednego,   ale   z   trzech,   z   pośród   czterech   istniejących   kominów,   które   wydawały   się   wskazywać,   że   jego   właściciel  powrócił  do  domu  na  noc.   Dobre   wyczucie   czasu:   Świt   wkrótce   nadejdzie,   więc   logiczne   było   przygotować   się   osobiście   na   pojawienie   się   słońca.   Bezpieczeństwo   własnego   środowiska.   Przygotowanie   się   na   godziny,   podczas   których   potrzebuje  przebywać  wewnątrz,  aby  chronić  się  przed  zagładą.   Assail   podkradał   przez   dziewiczy   śnieg,   pozostawiając   ślady   z   głębokim   bieżnikiem.  Brak  mokasynów  dla  tego  zadania.  Bez  garnituru.   Nie  brał  Range  Rovera,  by  jego  włamywaczka  nie  mogła  go  śledzić.   Wchodząc  na  bok  trawnika,  podszedł  do  okna  sięgającego  od  podłogi   do  sufitu,  pomieszczenia  bardzo  reprezentacyjnego,  w  którym  pan  domu,  nie   tak  dawno  temu,  przywitał  niektórych  członków  Rady...  wraz  z  Bandą  Drani.   Assail   był   wśród   mężczyzn   na   tym   spotkaniu.   Przynajmniej   dopóki   nie   stało   się   jasne,   że   musiał   się   usunąć   lub   zostanie   wciągnięty   w   tego   rodzaju   dyskursie  i  dramaty,  na  które  był  obojętny.   Przez  szkło,  spojrzał  do  środka.   Elan,  syn  Larexa,  był  przy  swoim  biurku,  z  telefonem  stacjonarnym  przy   uchu,  i  kieliszkiem  brandy  w  dłoni,  papieros  tlił  się  w  popielniczce  z  ciętego   kryształu   obok   niego.   Gdy   oparł   się   w   klubowym   skórzanym   fotelu   i   skrzyżował   nogi   w   kolanach,   wydawał   się   być   odprężony   i   zadowolony,   całkiem  jak  błogość  po  bzykaniu.   Assail   zwinął   dłoń   w   pięść,   czarne   skórzane   rękawiczki   zaskrzypiały   wtedy  tak  subtelnie.  

436  

A   potem   zdematerializował   się   do   pokoju,   ponownie   zestalając   bezpośrednio  za  krzesłem  samca.   Na  pewnym  poziomie,  nie  mógł  uwierzyć,  że  Elan  nie  wzmocnił  swojej   siedziby  większym  bezpieczeństwem     -­‐  cienką  stalową  siatką  w  oknach  czy  w   ścianach   na   przykład.   Potem   znowu,   arystokrata   wyraźnie   cierpiał   na   brak   odpowiedniej   oceny   ryzyka,   jak   również   arogancję,   która   przyznawała   mu   większe  poczucie  bezpieczeństwa  niż  w  rzeczywistości  posiadał.   "...   A   potem   Ghrom   opowiedział   historię   o   swoim   ojcu.   Osobiście   muszę   przyznać,   król   jest   dość...   okrutny.   Chociaż,   to   nie   wystarczy,   aby   zmienić  mój  kurs,  oczywiście.  "   Nie,  Assail  zamierzał  się  tym  zająć.   Elan  pochylił  się  i  sięgnął  po  papierosa.  Został  on  nakręcony  na  jeden  z   tych,   staromodnych   uchwytów,   typu,   z   którego   korzystają   raczej   kobiety,   a   gdy  przyniósł  koniec  do  ust  i  się  zaciągnął,  przedłużona  końcówka  wystawała   poza  krawędź  krzesła.   Assail  obnażył  błyszczące  ostrze  ze  stali,  które  było  tak  długie,  jak  jego   przedramię.   To  zawsze  była  ulubiona  broń  do  tego  rodzaju  rzeczy.   Jego  tętno  było  stabilne  jak  jego  ręka,  jego  oddech  równy  i  regularny,   w  chwili  gdy  wynurzał  się  za  krzesłem.  Z  rozwagą,  podszedł  do  jednej  strony,   ustawiając  się  tak,  by  jego  odbicie  pojawiło  się  w  oknie  naprzeciwko  biurka.   "   Nic   mi   nie   wiadomo,   czy   to   całe   Bractwo.   Jak   wielu   z   nich   zostało?   Siedmiu   lub   ośmiu?   To   jest   część   problemu.   Nie   wiemy,   kim   oni   są.   "     Elan   postukał  papierosem,  mały  stos  popiołu  upadł  do  środka  popielniczki.     "  Teraz,  podczas  gdy  byłem  na  spotkaniu,  poleciłem  mojemu  koledze,   by   był   w   kontakcie   z   Tobą   -­‐   Słucham?   Oczywiście,   dałem   mu   twój   numer,   i   przesłałem   mu   sygnał   do   twoich   -­‐   Tak,   był   tutaj,   na   posiedzeniu   w   moim   domu.   On   zamierza   -­‐   nie,   nie   będę   robić   tego   ponownie.   Mógłbyś   przestać   mi  przerywać?  Myślę,  że  tak.  "   Elan  zaciągnął  się  i  wypuścił  dym  w  pośpiechu,  rozdrażnienie  objawiało   się  w  jego  oddechu.     "   Możemy   zmienić   temat?   Dziękuję.   Jak   mówiłem,   mój   kolega   jest   w   kontakcie  w  odniesieniu,  do  niektórych  aspektów  przepisów  prawnych,  które  

437  

mogą  nam  pomóc.  Wyjaśnił  mi  to,  ale  jest  to  raczej  techniczne,  sądziłem,  że   chciałbyś  sam  go  wypytać.  "   Była   dość   długa   przerwa.   A   gdy   Elan   mówił   dalej,   jego   ton   był   spokojniejszy,   jakby   uspokajające   słowa   łagodziły   nastroszone   piórka   jego   ego.       "   Aha,   i   jeszcze   jedno.   Zająłem   się   naszym   małym   problemem   z   pewnym      ‘  przedsiębiorczym  ‘  dżentelmenem  -­‐  "   Assail  nieśpiesznie  zwinął  pięść.   Gdy   skóra   ponownie   wydała   swój   spokojny   dźwięk   protestu,   Elan   wyprostował   się   w   fotelu,   jego   skrzyżowane   nogi   wróciły   na   podłogę,   jego   kręgosłup  rozciągnął  się  w  górę  tak,  że  jego  głowa  pojawiła  się  nad  oparciem   krzesła.  Spojrzał  w  lewo.  Spojrzał  w  prawo.   "Muszę  iść  -­‐  "   W   tym   momencie,   oczy   Elana   zwróciły   się   do   okna   naprzeciwko,   i   zobaczył  odbicie  swojego  zabójcy  w  szkle.     Tłumaczenie:  Fiolka2708     ***       Ponieważ   Xcor   stał   w   zaizolowanym   pokoju   z   właściwym   systemem   ogrzewania,   musiał   przyznać,   że   wolał   najnowszy   wybór   Dholora   na   pomieszczenia   mieszkalne   od   tych   lochów   w   magazynie,   w   których   byli   wcześniej.  Być  może  powinien  podziękować  Cieniowi  za  wtargnięcie,  jeśli  ich   drogi  kiedykolwiek  się  znowu  skrzyżują.     I   znowu,   może   gorąco   w   jego   ciele   było   wynikiem   wybuchu   jego   temperamentu,   a   nie   dobrej   pracy   przewodów   wentylacyjnych:   arystokrata   po  drugiej  stronie  telefonu  testował  jego  cierpliwość.   Nie    chciał  się  kontaktować  z  nikim  innym  z  Rady.  Zarządzanie  jednym   członkiem  glymerii  zupełnie  wystarczyło.     Pomimo,   że   zwykle   miał   spokojne   podejście   do   Elana,   jego   gniew   sączył  się.   -­‐  Nie  dawaj  mojego  numeru  nikomu  innemu.   Wraz  z  Elanem  podrażnili  się  trochę  i  arystokrata  był  wzburzony.     438  

Co  oczywiście  nie  było  dobre.  Chciał  mieć  użyteczne  narzędzie  w  ręku.   A  nie  coś  z  kłującym  uchwytem.     -­‐  Proszę  o  wybaczenie.  –  mruknął  po  chwili.  –  Chodzi  o  to,  że  chcę  mieć   do  czynienia  tylko  z  decydentami.  Dlatego  skontaktowałem  się  z  tobą  i  tylko   z  tobą.  Nie  jestem  zainteresowany  resztą.  Tylko  Tobą.       Jakby  Elan  był  kobietą,  a  ich  łączył  romantyczny  kontakt.     Xcor   przewrócił   oczami,   gdy   arystokrata   łykną   to   i   kontynuował   rozmowę.     -­‐...  i  ostatnia  rzecz.  Zająłem  się  naszym  małym  problemem  z  pewnym   ‘  przedsiębiorczym  ‘  dżentelmenem  —”   Xcor  natychmiast,  stał  się  bardziej  czujny.  Co  na  Boga  ten  idiota  znowu   zrobił?     W  rzeczywistości  może  to  być  potwornie  kłopotliwe.  Można  mówić  co   się  chce  o  tym,  że  Assail  nie  widział  spraw  wokół  detronizacji  Ghroma,  to  ten   konkretny  ‘dżentelmen’  nie  dał  się  oszukać  Kruchemu,  zwodniczo  miękkiemu   Elanowi.   I   mimo,   że   Xcor   nie   znosił   kontaktów   z   synem   Larexa,   zainwestował   sporo   czasu   i   środków   w   tę   znajomość.   To   byłby   wstyd   stracić   tego   łotra   teraz,  i  musieć  szukać  innego  kanału  w  obrębie  Rady.   -­‐  Co  powiedziałeś?  -­‐    zapytał  Xcor.   Ton  Elana  się  zmienił,  zakradła  się  w  niego  ostrożność.     -­‐  Muszę  kończyć—   Krzyk,   który   zagrzmiał   w   telefonie   był   tak   głośny   i   piskliwy,   że   Xcor   odsunął  komórkę  od  ucha  i  trzymał  ją  daleko.  Na  ten  dźwięk  jego  wojownicy,   którzy  wylegiwali  się  w  pokoju  w  różnych  pozycjach,  odwrócili  głowy  w  jego   kierunku  będąc  świadkami,  tak  jak  i  on,  morderstwa  Elana.     Miauczenie  było  takie  jak  wcześniej,  ale  nie  było  błagania  o  litość  -­‐  albo   dlatego,   że   napastnik   działał   szybko,   lub   dlatego,   że   było   bardzo   jasnym,   nawet   dla   umierającego   mężczyzny,   że   nie   będzie   żadnej   litości   od   napastnika.   -­‐   Bałagan.   –   zauważył   Cypher   gdy   kolejne   crescendo   rozbrzmiało   z   telefonu.  –  Duży  bałagan.     -­‐  Nadal  ma  drogi  oddechowe,-­‐  zwrócił  uwagę  ktoś  inny.       -­‐  Nie  na  długo,  -­‐  wtrącił  jeszcze  ktoś.  

439  

I   miał   racje.   Nie   więcej   niż   chwilę   później   coś   upadło   twardo   na   podłogę  i  to  był  koniec  dźwięków.     -­‐  Assail  -­‐  powiedział  Xcor  ostro.  –  Podnieś  ten  pieprzony  telefon.  Assail.   Rozległ   się   szelest,   jakby   telefon   Elana   został   podniesiony   z   miejsca   gdzie   upadł.   A   potem   słychać   było   oddech   po   drugiej   stronie   linii.   Który   sugerował,  że  Assail  być  może  jest  w  kawałkach.   -­‐  Wiem,  że  to  ty,  Assail,  -­‐  powiedział  Xcor.  –  Mogę  tylko  zgadywać,  że   Elan   był   nieostrożny   i   niedyskretny   i   usłyszałeś   to   i   owo.   Jednak   zabiłeś   mojego  partnera,  i  ten  czyn  wymaga    Rythu.     Niespodziewanie  samiec  odpowiedział,  a  jego  głos  był  głęboki  i  silny.   –   Kiedyś   w   Starym   Kraju,   przepisy   były   po   to,   by   zadośćuczynić   zniewagą  przeciw  czyjejś  reputacji.  Oczywiście  nie  tylko  powołasz  się  na  nie,   ale  i  nie  odmówisz  mi  mojego  prawa  do  odwetu  w  Nowym  Świecie.     Xcor   obnażył   kły,   nie   dlatego,   że   był   sfrustrowany   rozmówcą.   Pieprzony  Elan.     Jeśli   głupi   sukinsyn   ograniczyłby   się   do   bycia   informatorem,   nadal   by   żył  -­‐  i  Xcor  mógłby  mieć  satysfakcję  z  zabicia  go  na  końcu  tego  wszystkiego.     Assail  kontynuował.     -­‐  Stwierdził,  do  przedstawicieli  króla,  że  byłem  odpowiedzialny  za  twój   strzał  z  karabinu,  który  został  oddany  na  mojej  własności  bez  mojej  wiedzy  i   zgody  -­‐  i  -­‐  uciął  zanim  Xcor  mógł  coś  powiedzieć,  -­‐  dobrze  wiesz,  jak  niewiele   miałem  do  czynienia  z  tym  atakiem,  czyż  nie.   W   czasach   Krhviopija,   do   tej   rozmowy   nigdy   by   nie   doszło.   Assail   byłby   ścigany  jak  obstrukcjonista  i  zostałby  wyeliminowany  zarówno  dla  wyższych   celów  i  sportu.  Ale  Xcor  odrobił  lekcje.   Gdy   spojrzał   na   Dholora,   który   stał   tak   wysoki   i   elegancki   pośród   innych,   pomyślał,   taa,   dowiedział   się,   że   to   odpowiedni   czas   i   miejsce   dla   pewnych...  standardów,  tak  chyba  brzmiało  to  słowo.   -­‐  Miałem  na  myśli  to,  co  powiedziałem  ci  Xcorze,  synu  Krhviopija.  -­‐  Gdy   Xcor   wzdrygnął   się   na   to   odniesienie,   ucieszył   się,   że   ta   rozmowa   prowadzona  była  przez  telefon.   -­‐   Nie   jestem   zainteresowany   żadnymi   sprawami   twoimi   lub   króla.   Jestem  tylko  biznesmenem.  —  Zrezygnowałem  z  Rady  i  mam  niewyrównane   rachunki   z   tobą.   Elan   chciał   zrobić   ze   mnie   zdrajcę   –   coś   za   co   jak   dobrze   440  

wiesz  odpowiada  się  głową.  Odebrałem  życie  Elanowi,  bo  próbował  odebrać   moje.  Jest  to  całkowicie  zgodne  z  prawem.   Xcor   zaklął   pod   nosem.   Mężczyzna   miał   rację.   Sztywna   neutralność   Assaila  początkowo  wydawała  się  niewiarygodna,  teraz  Xcor  zaczynał...  cóż,   zaufanie  było  słowem,  które  bez  dwóch  zdań  używał  tylko  w  odniesieniu  do   swoich  żołnierzy  i  nikogo  więcej.   -­‐  Powiedz  mi  coś,  -­‐  powiedział  Xcor  przeciągając  samogłoski.   -­‐  Tak?   -­‐   Czy   jego   świński   łeb   nadal   jest   przymocowany   do   jego   wątłego,   małego  ciała?   Assail  roześmiał  się.     -­‐  Nie.   -­‐  Wiesz,  że  to  mój  ulubiony  sposób  zabijania?   -­‐  Ostrzegasz  mnie,  Xcor?   Xcor   spojrzał   na   Dholora,   i   znowu   pomyślał   o  mocy   kodeksu   zachowań   nawet  wśród  walczących  samców.   -­‐   Nie   -­‐   zadeklarował.   –   Po   prostu     mamy   coś   wspólnego.   Używaj   dobrze,  Assail,  tego  co  zostało  z  tej  nocy.       -­‐   Ty   również.   I   używając   słów   naszego   wspólnego   znajomego,   muszę   iść.   Więcej   jestem   zmuszony   do   uboju   psańca   lokaja,   który   uderza,   w   tym   momencie,  w  drzwi  które  zamknąłem.   Xcor  odrzucił  głowę  do  tyłu  i  roześmiał  się  kończąc  połączenie.   -­‐  Wiecie  co  -­‐  powiedział  do  swoich  wojowników  -­‐  wolę  jego.       Tłumaczenie:  Nuffanillia    

441  

PIĘĆDZIESIĄT-OSIEM     Następnego   wieczora,   okiennice   podniosły   się,   a   Blay   nie   rozpoznał   ćwierkania  budzika,  otworzył  oczy.     To  nie  był  jego  pokój.  Ale  wiedział  dokładnie  gdzie  był.  Zaraz  za  nim,  za   jego   plecami,   był   rozgrzany   Khill,   ciało   samca   rozciągnięte   przy   jego,   naga   skóra   muskała   nagą   skórę   –   i   to   sprawiło,   że   jego   poranna   erekcja   zaczęła   pulsować.     Khill   wyciągnął   rękę   ponad   głową   Blaya,   dłoń   uderzyła   w   zegarek   uciszając  go.         Żeby   nie   było   wątpliwości,   że   przyjąłby   z   zadowoleniem   szybki   numerek  przed  całym  tym  prysznic  -­‐  ubranie  się  -­‐  wieczerza  zgiełkiem,  Blay   wygiął   się   w   łuk   wpychając   swój   tyłek   w   miednicę   Khilla.   Warknięcie,   które   dotarło   do   jego   uszu   sprawiło,   że   uśmiechnął   się   lekko,   ale   zrobiło   się   poważnie,   gdy   Khill   rękę,   którą   zwykle   trzymał   sztylet   zsunął   w   dół   i   odnalazł   fiuta  Blaya.   -­‐  Oh,  kurwa,  -­‐  wydyszał    Blay,  gdy  podniósł  nogę  i  odrzucił  ją  na  bok.     -­‐  Muszę  się  w  tobie  znaleźć.   Zabawne.  Blay  pomyślał  dokładnie  o  tym  samym.     Gdy   Khill   nadział   go   na   siebie,   Blay   ułożył   się   na   brzuchu,   przygniatając   rękę  Khilla  do  czubka  swojego  twardego  podniecenia.   Nie   trwało   długo   i   rytm   przeszedł   w   szybki   i   szalony,   a   gdy   jaja   Blaya   ścisnęły   się   w   kolejnym   uwolnieniu,   zdziwił   się,   że   jego   desperackie   pragnienie   tego   faceta   tylko   wydawało   się   rosnąć   -­‐   można   by   pomyśleć,   że   ilość  razy,  w  których  byli  razem  -­‐  dosłownie  –  w  ciągu  dnia  doprowadziłyby   ich  do  temperatury  wrzenia.     Nie  w  tym  przypadku.   Pogrążając   się   w   przyjemności,   Blay   zacisnął   zęby,   gdy   jego   uwolnienie   wystrzeliło,  w  tym  samym  czasie,  kiedy  biodra  Khilla  przycisnęły  się  do  niego,   a  samiec  stęknął.       Nie   było   drugiej   tury.   Nie,   żeby   Blay   jej   nie   chciał,   a   Khill   nie   był   w   stanie  –  to  zegar  był  problemem.  Kiedy  Blay  ponownie  otworzył  oczy,  odczyt  

442  

cyfrowy   powiedział   mu,   że   alarm   Khilla   przewidywał   tylko   piętnaście   minut   do  bycia  gotowym  na  czas  –  czas  na  szybki  męski  prysznic,  i  uzbrojenie,  nic   ekstra.   Z   rodzaju   tych,   które   wojownik   chciał,   czyli   dużej   ilości   piany,   podwójnego   golenia,   wody   kolońskiej,   dopasowanego   ubrania,   tego   typu   kąpiel.     Z   kolejnym   z   jego   markowych   erotycznych   jęków,   Khill   ułożył   ich   na   boku,  trzymając  ich  nadal  połączonych.       Gdy   gość   odetchnął   głęboko,   Blay   zdał   sobie   sprawę,   że   mógłby   zostać   tak   na   zawsze;   tylko   ich   dwóch,   w   cichym,   mrocznym   pokoju.   W   tym     momencie   cichym   i   spokojnym,   nie   było   wiszącej   nad   nimi   przeszłości,   ani   niczego   co   należy   powiedzieć,   ale   nie   zostało   powiedziane;   czy   też   osób   trzecich,  prawdziwych  lub  sfabrykowanych,  pomiędzy  nimi.   -­‐  Na  koniec  nocy  –  powiedział  Khill  chropowatym  głosem  –  przyjdziesz   do  mnie.   -­‐   Tak,   przyjdę.   -­‐   Żadna   inna   odpowiedź   nie   przyszła   mu   do   głowy.   W   rzeczywistości,   zastanawiał   się,   w   jaki   sposób   ma   zamiar   wytrzymać   dwanaście   godzin   ciemności,   posiłków   i   pracy,   aż  będzie   mógł   się  wymknąć   i   wrócić  tutaj.  Khill  wymruczał  coś  co  brzmiało  jak,  ‘Dzięki  Bogu’.     Potem   jęknął,   gdy   wychodził   z   niego,   cofając   się.   Tuż   po   tym,   Blay   został  tam,  gdzie  był  na  krótką  chwilę,  ale  w  końcu  nie  miał  wyboru,  musiał   wstać,  przejść  przez  drzwi  i  wrócić  do  miejsca  gdzie  należał.     Dzięki   Bogu,   nikt   go   nie   zobaczył.   Wrócił   z   powrotem   do   własnego   pokoju   bez   nikogo,   kto   by   grał   świadka   spaceru   wstydu;   i   tak,   w   ciągu   kwadransa  wziął  prysznic,  włożył  skórę,  i  uzbroił  się.  Wyszedł  przez  drzwi—   Khill  wyszedł  przez  swoje  dokładnie  w  tym  samym  momencie.     Obydwaj  zamarli.     Zazwyczaj,   schodzenie   razem   było   minimalnie   niezręczne,   z   rodzaju   rzeczy  podczas,  której  mogli  przeprowadzić  małą  pogawędkę.   Ale  teraz….   Khill  opuścił  wzrok.     -­‐  Idź  pierwszy.     -­‐  Okej  –  Blay  odwrócił  się  by  odejść.  –  Dzięki.       Zarzucił   kaburę   na   klatkę   piersiową,   a   skórzaną   kurtkę   przez   ramię   i   ruszył.  Zanim  doszedł  do  klatki  schodowej,  czuł  się  jakby  minęły  lata  odkąd   443  

leżeli   tak   blisko   siebie.   Czy   ten   dzień   między   nimi,   w   ogóle   się   kurwa   wydarzył?     Jezu,  zaczynał  czuć,  że  wariuje.     Wchodząc   do   jadalni,   wybrał   pierwsze   z   brzegu   wolne   krzesło   i     powiesił   na   nim   swoje   rzeczy   tak   jak   zrobili   to   inni   –   mimo,   że   Fritz   nienawidził   broni   koło   swojego   jedzenia.   Potem   podziękował   Psańcowi,   który  położył  przed  nim  w  pełni  załadowany  talerz,  i  zaczął  jeść.     Nie  mógł  powiedzieć  co  mu  podano,  albo  kto  rozmawiał  przy  stole.  Ale   wiedział   dokładnie,   kiedy   Khill   wszedł   do   pomieszczenia:   Jego   rdzeń   zaczął   nucić,  i  nie  możliwym  było  nie  spojrzeć  przez  ramię.     Czuł   natychmiastowy   fizyczny   przymus,   od   tego   wielkiego   ciała   odzianego    w  czerń,  i  ociekającego  w  broń  –  jakby  akumulator  samochodowy   został  podłączony  do  jego  systemu  nerwowego.       Khill  nie  spotkał  się  z  nim  wzrokiem,  przypuszczał,  że  dobrze  się  stało.     Wszyscy  wokół  stołu  znali  ich  obu  za  dobrze,  zwłaszcza  John,  a  sprawy  były   wystarczająco   skomplikowane   bez   udziału   dobrotliwej   jaskółki,   mającej   szansę   zauważyć   –   nie   żeby   cokolwiek   zostałoby   powiedziane   publicznie.   Prywatnie,   może?   Intymne   zwierzenia   w   łóżku   rozniosłaby   się   niekontrolowanie,  za  pośrednictwem  domowników.   Tylko  pozazdrościć.   Khill   ruszył   do   przodu,   a   potem   nagle   zmienił   kierunek   i   ruszył   caaaaaałą   drogę   na   drugą   stronę   stołu,   do   jedynego   krzesła,   innego   niż   to,   obok   Blaya,   które   było   puste.   Z   jakiegoś   powodu,   Blay   pomyślał   o   rozmowie,   którą   odbył   z   matką   przez   telefon,   tej   w   której   w   końcu   przyznał   się   członkom  swojej  rodziny,  kim  naprawdę  był.   Niepokój   przeszedł   przez   jego   kark.   Khill   nigdy   nie   zrobi   czegoś   takiego   jak   Come   Out46   i   to   nie   dlatego,   że   jego   rodzice   nie   żyli,   albo   też,   że   kiedy   para  żyła  nienawidziła  syna.     Widzę   się   z   kobietą   na   stałe.   Nie   potrafię   tego   wytłumaczyć.   Tak   po   prostu  będzie.   Blay  odepchną  swój  talerz.   -­‐Blay?  Halo?   Otrząsając  się  spojrzał  na  Rankohra.                                                                                                                             46

 no  wiecie,  Mamo  Tato  lubie  bzykać  facetów  w  tyłki.  ☺  tego  rodzaju  Come  out  ☺   444  

-­‐  Słucham?     -­‐  Zapytałem  cię,  czy  jesteś  gotowy  zagrać  w  Nanook  of  the  North.47   Oh,   rzeczywiście.   Wracają   na   ten   obszar   lasu,   gdzie   znaleźli   domki   i   reduktora   ze   specjalną   mocą   stawania   się   duchem   –   jak   również   samolot,   na   którego  padał  teraz  śnieg  na  ich  podwórku.     On.  John  i  Rankohr  byli  przypisani  do  tego  zadania.  I  Khill.   -­‐  Ja…  tak,  absolutnie.   Najładniejszy   członek   Bractwa   zmarszczył   brwi,   jego   niebieskie,   jak   karaibskie  morze,  oczy  zwęziły  się.     -­‐  Wszystko  okej?   -­‐  Yup.  Wszystko  dobrze.   -­‐  Kiedy  ostatni  raz  się  karmiłeś?     Blay  otworzył  usta.  Zamknął.    Starał  się  policzyć.   -­‐Uhm.   Tak   myślałem.   –   Rankhor   pochylił   się   do   przodu   i   przemówił   przy  piersi  Z.     -­‐   Yo,   Furiath?   Myślisz,   że   któraś   z   Wybranek,   mogłaby   zejść   tu   i   zastąpić  Laylę  o  świcie?  Potrzebujemy  trochę  krwi.   Świetnie.  Właśnie  to  chciał  robić  na  koniec  nocy.       ***       Jakąś  godzinę  później,  Khill  wziął  ostry  wdech,  gdy  zmaterializował  się   w  zimnie.  Płatki  śniegu  spadały  wokół  jego  twarzy,  dostając  się  do  jego  oczu  i   nosa.  Jeden  po  drugim,  John,  Rankohr  i  Blay  zmaterializowali  się  przy  nim.       Gdy   stanął   przodem   do   hangaru   samolotowego,   ta   zardzewiała   kupa   złomu  przywróciła  wspomnienia  tej  jebanej  Cessny,  Zdrowaś  Maryjo  podróży   i  awaryjnego  lądowania.   Szczęśliwy,  szczęśliwy,  radość,  radość.   -­‐  Gotowy  do  drogi?  –  powiedział  Rankhor.   -­‐  Do  dzieła.     Plan  był  taki  by  trzymać  się  w  pewnych  odległościach  od  siebie  w  linii   przez  ćwierć  mili,  dopóki  nie  dotrą  do  pierwszych  kilku  domków  przy  których                                                                                                                           47

 https://www.facebook.com/events/209608542395063/   445  

już   byli.   48   Następnie,   zlokalizują   resztę   budynków   na   tej   nieruchomości,   używając  mapy,  którą  znaleźli  wcześniej,  jako  przewodnika.   Po   prostu   typowy   protokół   szukanie/rekonesans.   Nie   miał   żadnego   pojęcia   co  znajdą,  ale  o  to  chodziło.  Nigdy  nie  wiesz  dopóki  nie  wykonasz  roboty.     Ponieważ   Khill   puścił   się   przodem,   był   bardzo   świadomy,   gdzie   był   Blay.   Gdy   się   zmaterializował   ponownie   przy   pierwszym   domku   do   którego   szli,  nie  obejrzał  się  gdy  Blay  pojawił  się  pięć  stóp  od  niego.     Zły  pomysł.         Mimo  że  byli  na  misji,  wszystko,  co  musiał  zrobić,  to  zamknąć  oczy,  a   jego   umysł   został   zalany   wizerunkami   nagich   ciał   splecionych   w   przyćmionym   świetle   jego   sypialni.   Ponadto   potwierdzenie   wzrokowe,   że   facet   był   gorący   jak   cholera   nie   pomagało.   Wstydził   się   do   tego   przyznać,   ale   teraz,  jedyną  rzeczą,  trzymając  go  w  kupie,  było  to,  że  Blay  obiecał  przyjść  do   niego   o   świcie.   Następnie   niezręczność   na   Wieczerzy,   sprawiła,   że   łaknął   wspólnoty   nawet   bardziej,   przez   to,   że   został   wstrząśnięty   przez   myśl,   że   pewnego   dnia,   w   niedalekiej   przyszłości,   Saxton   wróci   i   Blay   przestanie   przychodzić  do  pokoju  obok  –  i  wtedy  co  on  kurwa  zrobi.   Co  za  pieprzony  bałagan.     Przynajmniej   Layla   ma   się   dobrze:   wciąż   wymiotująca   i   nieustannie   uśmiechnięta.   Nadal  w  ciąży,  dzięki  interwencji  Blaya...     -­‐   Na   wschód   od   północnego   wschodu,   -­‐   Powiedział   Rankhor   gdy   sprawdził  na  mapie.   -­‐  Zrozumiałem  -­‐  odpowiedział  Khill.     Zatem   poszli   dalej,   idąc   bardziej   w   głąb   terenu,   las   rozchodził   się   promieniście  wszędzie  wokół  nich  na  setki,  setki  jardów...  a  następnie  przez   milę.   A   następnie   na   kilka   mil.   Domki   były   w   dużej   mierze   takie   same,   z   grubsza   dwadzieścia   na   dwadzieścia,   otwarta   przestrzeń   na   środku,   żadnej   łazienki,  żadnej  kuchni,  właściwie  dach  i  cztery  ściany  by  przetrwać  najgorsze   warunki   pogodowe.   Im   dalej   szli,   tym   bardziej   zniszczone   konstrukcje   stały  -­‐i   wszystkie  były  puste.  Logiczne.     To  była  długa  wędrówka,  jeśli  szło  się  pieszo  –  a  reduktorzy,  choćby  nie   wiadomo    jak  silni  byli,  nie  mogli  się  dematerializować.                                                                                                                             48

 jak  przy  przeszukiwaniu  terenu,  wiecie  ludzie  ida  w  linii  i  szukają.  ☺   446  

Przynajmniej  większość  z  nich  nie  mogła.   Musiał   to   być   Nadreduktor,   pomyślał.   Jedyne   wyjaśnienie   jak   ten   ranny  zabójca  stał  się  duchem  w  ten  sposób.         Siódmy   domek,   do   którego   przyszli   był   bezpośrednio   na   szlaku,   który   był   używany   dość   często   w   pewnym   momencie,   na   tyle,   aby   wciąż   mogli   zobaczyć   jego   drogę   przez   rośliny   zimozielone.   Temu   brakowało   mnóstwo   szyb,  drzwi  były  wyłamane,  a  zaspa  wdzierała  się  doń  jak  włamywacza.       Khill   chrzęścił   ponuro   idąc   przez   lód,   jego   shitkickersy   podrywały   warstewkę   śniegu   z   nieskazitelnej   powierzchni,   gdy   zbliżał   się   do   ganku.   Z   latarką   w   lewej   ręce   i   czterdziestką   piątką   w   prawej,   wskoczył   pod   daszek49   i   pochylił  się.   Ten  sam  szit,  inna  martwa  przestrzeń.       Przeczesał   miejsce,   było   tam   pełno   absolutnie   cholernego   niczego.   Żadnych   mebli.   Jakieś   wbudowane   półki,   które   był   puste.   Pajęczyny,   które   kołysały  się  na  lekkim  wietrze  przenikając  przez  popsute  szyby.   -­‐  Czysto.  –  Krzyknął..     Wracając,   pomyślał,   że   to   bzdura.   Chciał   być   w   mieście   kopać   tyłki,   a   nie  tutaj  na  odludziu,  polując  i  dziobiąc  i  starając  się  po  nic.  Rankohr  włożył   latarkę   kieszonkową   między   swoje   zęby   i   rozłożył   mapę   po   raz   kolejny.   Robiąc  znak  z  piórem,  stuknął  ciężki  papier.     -­‐  Ostatni  jest  jakieś  ćwierć  mili  na  zachód.     Dzięx.  Kurwa.     Zakładając,   że   wszystko   było   tak   nudne   jak   ten   domek,   powinni   skończyć  z  tym  i  zacząć  wciągać  wroga  do  zaułków  w  ciągu  piętnastu,  może   dwudziestu  minut.   Kaszka  z  mleczkiem.       Tłumaczenie:  nuffanillia    

                                                                                                                        49

 to  taki  daszek  że  końcówki  dachu  o  takie  o:  http://3.bp.blogspot.com/-­‐ 7NJDmZNLYrc/TWFVHNVUFiI/AAAAAAAAB2Y/zgLju5lNi7A/s1600/Roof_EavesDetail1+j.jpg     447  

PIĘĆDZIESIĄT-DZIEWIĘĆ   „Wyglądasz  na  naprawdę  szczęśliwą.”   Layla  rzuciła  okiem  na  drugą  stronę.  Na  jakimś  poziomie  wydawało  się   niewyobrażalne,   że   królowa   Rasy   podpierała   się   obok   na   łóżku,   czytając   Us   Weekly   i   People,   oglądając   telewizję.   I   znowu,   z   wyjątkiem   ogromnego   posępnego  rubinu  lśniącego  na  jej  palcu,  była  tak  zwyczajna  jak  tylko  można   być.     „Jestem.”  Layla  odłożyła  na  bok  artykuł  o  kolejnym  sezonie  Kawalera  i   położyła  dłoń  na  brzuchu.  „Jestem  zachwycona.”   Zwłaszcza   biorąc   pod   uwagę,   że   Panikha   najpierw   pozbawiła   ją   odczuwania   samej   siebie,   a   następnie   sprawiła,   że   ponownie   poczuła   się   sobą.   Pomimo,   że   pragnienie   utrzymania   ciąży   było   prawie   patologiczne,   myśl,   że   błogosławieństwo   odbyłoby   się   kosztem   innej   samicy   nie   była   dobra.     „Chciałbyś  mieć  młode?”  wypaliła  Layla.  A  potem  dodała.  „Jeśli  to  cię   nie  obraża…”   Beth   zbyła   wszelkie   obawy.   „Możesz   pytać   mnie   o   wszystko.   I,   Boże   tak.   Pragnę   bardzo.   To   zabawne,   gdy   wspominam   czasy   sprzed   przemiany.   Nie   byłam   tym   zainteresowana,   wcale.   Dzieci   były   głośne,   poza   kontrolą,   komplikowały   życie,   nie   rozumiałam   dlaczego   ludzie   martwili   się   żeby   je   sprowadzić  do  swojego  życia.  Potem  spotkałam  Ghroma.”  Odgarnęła  swoje   ciemne  włosy  i  zaśmiała  się.  „Krotko  mówiąc,  wszystko  się  zmieniło.”   „Jak  bardzo  tego  pragniesz?”   „Czekam.  Modlę  się.  Odliczam.”   Layla   zmarszczyła   brwi   i   wykonała   skuteczną   pracę   przy   otwieraniu   nowego  opakowania  słonych  krakersów.  Trudno  było  przypomnieć  sobie  te   szczególne,   szalone   godziny   spędzone   z   Khillem   –   ale   była   to   przeprawa   o   epickich  rozmiarach.     Tylko  biorąc  pod  uwagę  cud,  który  w  niej  spoczywał  –  było  warto.     Jednak,   nie   mogła   powiedzieć,   że   chciałaby   jeszcze   kiedykolwiek   przechodzić  przez  swój  okres  płodności.  Przynajmniej  nie  medycznie.    

448  

„Cóż,   życzę   ci   aby   twoja   chcączka   przyszła   jak   najszybciej.”   Layla   ugryzła   jeszcze   jednego   krakersa,   kwadrat   roztrzaskał   się   i   roztopił   w   jej   ustach.  „I  nie  mogę  uwierzyć,  że  to  mówię.”   „To  jest  takie  trudne…  To  znaczy,  nie  rozmawiałam  z  Wellsie  zbyt  dużo   na   ten   temat   zanim   odeszła,   i   Bella   też   nic   nie   opowiadała   o   tym.”   Beth   spojrzała  w  dół  na  swój  królewski  pierścień,  jakby  podziwiała  sposób  w  jaki   fasetowanie   chwytało   i   odbijało   promienie   światła.   „   I   nie   znam   za   dobrze   Autumn  –  jest  urocza,  ale  biorąc  pod  uwagę  to  wszystko  przez  co  przeszli  z   Thorem,  to  nie  jest  odpowiedni  temat  do  wszczynania  rozmowy.”   „To  jest  głównie  rozmyta  plama,  szczerze  mówiąc.”   „Prawdopodobnie  to  błogosławieństwo.”   Layla  się  skrzywiła.  „Żałuję,  że  nie  mogę  powiedzieć  inaczej,  ale  tak   –   sądzę,  że  to  błogosławieństwo.”   „Chociaż  to  jest  tego  warte.”   „Bez  wątpienia   –  właśnie  tak  o  tym  myślałam,  w  rzeczywistości.”  Layla   uśmiechnęła  się.  „Wiesz  co  mówią  o  kobietach  w  ciąży,  prawda?”   „Co?”   „Jeśli   spędzasz   z   nimi   dużo   czasu,   to   powodują,   że   twoja   chcączka   przychodzi  szybciej.”   „Naprawdę?”  Królowa  uśmiechnęła  się.  „W  takim  razie  ty  możesz  być   odpowiedzią  na  moje  modlitwy.”   „Cóż,   nie   jestem   pewna   czy   to   prawda.   Po   Tamtej   Stronie   byłyśmy   płodne   przez   cały   czas.   Tylko   tu   na   Ziemi,   samice   podlegają   wahaniom   hormonów  –    czytałam  o  tym  w  bibliotece.”   „W   takim   razie   zróbmy   nasz   własny   eksperyment,   dobrze?”   Beth   zaoferowała  swoją  dłoń  do  uścisku.  „Poza  tym  ja  lubię  tu  być.  Jesteś  bardzo   inspirująca.”   Brwi   Layli   uniosły   się   w   górę,   gdy   potrząsała   ręką.   „Inspirująca   –   och,   nie,    ja  tego  wcale  tak  nie  widzę.”   „Pomyśl  o  wszystkim  przez  co  przeszłaś.”   „Ciąża  sama  się  spowodowała,  jednak.”   „Nie  tylko  to.  Jesteś  ocalałym  przedmiotem  kultu.”  Kiedy  Layla  posłała   jej  puste  spojrzenie,  królowa  zapytała.  „Nigdy  o  tym  nie  słyszałaś?”  

449  

„Znam   definicję   słowa.   Ale   nie   jestem   pewna   czy   to   się   odnosi   do   mnie.”   Królowa   popatrzyła   w   dal,   jakby   nie   chciała   tworzyć   dysonansu.   „Hej,   ja  mogę  się  mylić,  a  ty  z  całą  pewnością  wiedziałabyś  lepiej  ode  mnie,  poza   tym  jesteś  szczęśliwa  teraz  i  tylko  to  się  liczy.”   Layla  skoncentrowała  się  na  telewizji.  Z  tego,  co  zrozumiała  kult  nie  był   dobrą  rzeczą,  a  słowo  ocalały  było  określeniem  związanym  zwykle  z  ludźmi,   którzy  przeszli  swojego  rodzaju  traumę.     Sanktuarium   było   tak   spokojne   i   powściągliwe   jak   wiosenny   dzień   na   ziemi,  każda  samica  tak  cicha  i  zrównoważona  w  pełnieniu  swoich  ważnych   obowiązków  dla  matki  rasy.     Bez  przymusu.  Bez  konfliktów.     Z  jakiegoś  powodu  przyszedł  jej  do  głowy  głos  Panikhi.   „Ty   i   ja   jesteśmy   siostrami   w   tyranii   mojej   matki,   ofiarami   jej   wielkiego   planu  w  porządku  rzeczy.  Byłyśmy  uwięzione  przez  nią  na  różne  sposoby,  ty   jako  Wybranka,  a  jako  jej  córka  z  krwi.”   „Przepraszam”   powiedziała   królowa,   dosięgając   i   dotykając   ramienia   Layli.   „Nie   chciałam   cię   zdenerwować.   Jeśli   mam   być   szczera,   nawet   nie   wiem  o  czym,  u  diabła,  mówię.”   Layla   ponownie   skupiła   uwagę   na   rzeczywistości.   „Och,   proszę   nie   przejmuj  się.”  Uścisnęła  dłoń  królowej.  „W  ogóle  się  nie  obraziłam.  Ale  teraz,   porozmawiajmy  o  szczęśliwszych  rzeczach  –  takich  jak  twój  broniec.  Musi  też   niecierpliwie  czekać,  kiedy  nadejdzie  twój  czas.”   Beth  roześmiała  się  głośno.  „To  nie  jest  dokładnie  to,  o  co  mu  chodzi.”   „Z  całą  pewnością  musi  chcieć  spadkobiercy.”   „Myślę,  że  da  mi  jedno  młode.  Ale  tylko  dlatego,  że  ja  tak  desperacko   pragnę  dziecka.”   „Och.”   „Ach,  ma  rację.”  Beth  oddała  uścisk  Layli.  „On  po  prostu  za  bardzo  się   martwi.  Jestem  silna,  zdrowa  i  gotowa  na  to.  Teraz,  jeśli  zmuszę  swoje  ciało   do  biegu,  mam  nadzieję,  że  weźmie  z  ciebie  przykład.”   Layla   uśmiechnęła   się   i   pogłaskała   swój   płaski   brzuch.   „Słyszysz   maleństwo?   Trzeba   pomóc   naszej   królowej.   To   ważne   dla   królewskiej   rodziny  –  mieć  młode.”   450  

„Ale  to  nie  jest  dla  tronu”  wtrąciła  Beth.  „Nie  z  mojej  strony.  Po  prostu   chcę   być   mamą   i   mieć   dziecko   mojego   męża.   W   istocie,   to   jest   właśnie   tak   proste.”   Layla  zamilkła.  Cieszyła  się  mając  Khilla  przy  sobie  w  tej  podróży  –  ale   byłoby   cudownie   mieć   partnera,   który   leżałby   obok   niej,   opiekował   się   nią   w   ciągu  dnia,  kochał  ją  i  tulił,  mówiąc,  że  jest  cenna  nie  tylko  z  tego  powodu,  co   potrafi  zrobić  jej  ciało,  ale  dlatego,  iż  inspiruje  jego  serce.   Oczami  wyobraźni  ujrzała  surową  twarz  Xcora.     Potrząsając   głową,   myślała,   że   nie   wolno   jej   tego   rozpamiętywać.   Potrzebowała   spokoju   i   wypoczynku   dla   swojego   młodego,   a   stres   z   całą   pewnością   przeniósł   by   się   w   głąb   jej   łona.   Poza   tym,   została   już   wystarczająco   pobłogosławiona,   a   gdyby   jeszcze   donosiła   ciążę   i   przeżyła   narodziny?  To  byłby  prawdziwy,  nieprzemijający  cud.     „Jestem  pewna,  że  wszystko  pójdzie  dobrze  z  królem”  oznajmiła.  „Los   ma  swoje  sposoby,  aby  dać  nam  to  czego  pragniemy.”   „Amen,  siostro.  Amen.”     ***     Sola   skierowała   swoje   Audi   prosto   na   podjazd   szklanego   domu   nad   rzeką  i  zaparkowała  na  wprost  tylnego  wejścia  tego  cholernego  czegoś.     Wysiadając,   postawiła   swoje   buty   na   śniegu,   wsadziła   rękę   do   środka   parki  i  łapiąc  za    grubszą  część  swojego  pistoletu,  zamknęła  drzwi  biodrem.   Gdy  maszerowała  do  tylnego  wejścia,  spojrzała  na  linię  dachu.     Musiały  być  tam  zamontowane  kamery  bezpieczeństwa.     Nie   zawracała   sobie   głowy   dzwonieniem   czy   pukaniem   do   drzwi.   Będzie  wiedział,  że  tutaj  była.  A  gdyby  nie  było  go  w  domu?  Cóż,  pomyślała  o   zostawieniu  mu  jakiegoś  bileciku.     Może   w   postaci   wyłączonego   alarmu?   Albo   otwartych   drzwiczek   w   kredensie?   Lub  zabrania  czegoś  z  środka…   Drzwi   otworzyły   się   i   był   tam,   osobiście   –   dokładnie   taki   jak   noc   wcześniej,  tylko  jakoś  jeszcze  wyższy,  bardziej  niebezpieczny  i  seksowniejszy   niż  zapamiętała.     451  

„Nie   jest   to   dla   ciebie   odrobinę   zbyt   oczywiste?”   powiedział   przeciągając  samogłoski.   Ubrany   był   w   ciemny   garnitur   od   jakiegoś   modnego   projektanta   –   i,   rzecz  z  całą  pewnością  była  szyta  na  miarę,  ze  względu  na  to  jak  doskonale   otulał  jego  sylwetkę.     „Jestem  tutaj,  aby  postawić  sprawę  jasno”  powiedziała.     „I   przybyłaś   tutaj   dyktować   warunki.”   Tak   jakby   był   to   osobliwy   pomysł.  „Coś  jeszcze?  Czy  przypadkiem  przyniosłaś  kolację?  Jestem  głodny.”     „Zamierzasz   wpuścić   mnie   do   środka,   czy   chcesz   to   zrobić   tu   na   zimnie?”   „Czy  twoja  ręka  spoczywa  na  broni,  tak  przy  okazji?”   „Oczywiście.”   „W  taki  razie,  wejdź.”   Kiedy  odsunął  się  na  bok,  przewróciła  oczami.  Dlaczego  fakt,  że  mogła   do   niego   strzelić   zachęcił   tego   mężczyznę   żeby   ją   wpuścić   do   jego   domu,   było  tajemnicą.     Sola   zamarła   gdy   zajrzała   do   nowoczesnej   kuchni.   Stojąc   ramię   w   ramię,   było   tam   dwóch   mężczyzn   wyglądających   jak   swoje   wierne   kopie.   Obaj   byli   równie   potężni   jak   ten   do   którego   przyszła,   tak   samo   niebezpieczni   –  i  każdy  z  nich  trzymał  w  ręku  pistolet.     To  musieli  być  ci  sami,  którzy  towarzyszyli  mu  wtedy  pod  mostem.     Drzwi   zamknęły   się   z   klapnięciem,   i   choć   jej   nadnercza   wyrzuciły   ostrzegawczo  adrenalinę,  reakcję  zatrzymała  dla  siebie.   Ten   do   którego   przyszła,   uśmiechnął   się   gdy   przechodził   obok   niej.   „To   są  moi  współpracownicy.”   „Chcę  porozmawiać  z  tobą  sam  na  sam.”   Mężczyzna   oparł   się   łagodnie   o   granitowy   blat,   włoży   między   zęby   cygaro   i   zapalił   je   złotą   zapalniczką.   Gdy   odciął   końcówkę,   wypuścił   kłąb   błękitnego   dymu   i   spojrzał   na   nią.   „Panowie,   możecie   nam   wybaczyć   na   chwilę?”   Obaj   panowie   Happys   nie   wyglądali   na   zadowolonych   z   nakazu.   I,   znowu,   prawdopodobnie   mógłbyś   próbować   podarować   im   zwycięskie   kupony,  a  oni  i  tak  odgryźliby  ci  dłoń  w  nadgarstku.   Po  prostu  dla  zasady.     452  

Odeszli   jednak,   poruszając   się   w   dziwnie   zsynchronizowany,   budzący   niepokój  sposób.     „Gdzie  znalazłeś  taką  parę?”  spytała  ironicznie.  „W  internecie?”   „To  zadziwiające  co  można  zdobyć  na  eBayu.”     Nagle  ona  ucięła  te  bzdury.  „Chcę  żebyś  przestał  mnie  śledzić.”   Mężczyzna   zaciągnął   się   cygarem,   gruby   koniec   rozjarzył   się   jasnym,   pomarańczowym  blaskiem.  „Chcesz.”   „Nie  masz  ku  temu  powodu.  Nie  zamierzam  tu  więcej  przychodzić  –  w   żadnej  sprawie.”   „Naprawdę.”   „Masz  moje  słowo.”   Nie  było  niczego,  czego  Sola  nienawidziła  bardziej  niż  przyznanie  się  do   porażki   –   a   rezygnacja   z   obserwacji   tego   faceta   i   jego   własności,   były   rodzajem   niepowodzenia.   Ale   sytuacja   taka   jak   wczorajszego   wieczora,   gdy   była  na  randce  z  niewinnym  obserwatorem,  święty  Boże,  coś  jej  mówiło,  że   rzeczy   wymykały   się   spod   kontroli.   Była   idealnie   przystosowana   do   gry   w   kotka   i   myszkę   –   robiła   to   przez   cały   czas   w   swojej   pracy.   Jednak   z   tym   mężczyzną?   Nie   było   żadnego   konkretnego   celu   do   osiągnięcia,   żadnego   czekania   na   dzień   zapłaty   za   zebrane   informacje,   żadnych   zamiarów   obrabowania  go  z  jej  strony.     A  ryzyko  eskalowało.     Zwłaszcza,   gdyby   znowu   się   pocałowali   –   ponieważ   wątpiła   by   to   zatrzymała,  a  byłoby  definicją  głupoty  spanie  z  kimś  takim  jak  on.     „Twoje  słowo?”  powiedział.  „A  dokładnie  ile  jest  ono  warte?”   „To  wszystko  co  mam  tobie  do  zaoferowania.”   Jego  oczy,  te  laserowe  wiązki,  spoczęły  na  jej  ustach.  „Nie  jestem  tego   taki  pewny.”   Akcent   i   ten   głęboki,   cudowny   głos   zamieniał   sylaby   w   pieszczoty,   które  mogła  prawie  poczuć  na  swojej  skórze.     I  to  właśnie  dokładnie  było  powodem  dla  którego  to  robiła.  „Nie  masz   żadnego  powodu  aby  mnie  śledzić.  Od  tego  momentu.”   „Może   podoba   mi   się   widok.”   Gdy   jego   oczu   przesunęły   się   w   dół   jej   ciała,  przeszedł  ją  kolejny  dreszcz,  ale  nie  był  to  strach.  „Tak,  uznaję,  że  tak.  

453  

Powiedz   mi   coś,   podobało   ci   się   twoje   wyjście   wieczorem?   Jedzenie   ci   smakowało?  Towarzystwo  …  przypadło  ci  do  gustu?”   „Zatrzymuję  to  dziś  wieczorem.  Nigdy  więcej  mnie  nie  zobaczysz.”   I,   jakby   to   było   wszystko   co   miała   do   powiedzenia,   odwróciła   się   i   odeszła.     „Naprawdę   zupełnie   szczerze,   uważasz,   że   tak   to   się   między   nami   skończy?”   W  jego  ciemnym,  pięknym  głosie  zabrzmiała  złowrogo  groźba.     Odwróciła   się   przez   ramię.   „Żądałeś   abym   przestała   cię   nachodzić   i   szpiegować  –  i  nie  zamierzam.”   „A   ja   mówię   po   raz   kolejny,   czy   szczerze   myślisz,   że   to   się   skończy   w   ten  sposób.”   „Daję  ci  to  czego  chcesz.”   „Nawet  się  do  tego  nie  zbliżyłaś”  warknął.   W   tym   momencie,   na   zimnie,   nastąpiło   sprzężenie   –   ich   usta   zablokowane  w  jej  samochodzie,  ich  ciała  napięte,  by  za  chwilę  powrócić  do   życia.     „Jest  za  późno  na  odwrót.”  Zaciągnął  się  ponownie.  „Twoja  szansa,  aby   uciec  …  pojawiła  się  i  zniknęła.”   Odwróciła  się  by  stawić  mu  czoła.  „Nie  stawiałabym  na  to  zbyt  dużo  –   to  bzdury.  Nie  obawiam  się  ciebie  ani  nikogo  innego  –  więc  sięgnij  po  mnie.   Ale  pamiętaj,  nie  zawaham  się  zranić  ciebie  w  obronie  własnej.”   Nagły  dźwięk  zadrgał  w  powietrzu  między  nimi.     Mruczenie?  Czy  ten  człowiek  właśnie  zamruczał?     Zrobił   krok   do   przodu.   Potem   następny.   I   jak   dżentelmen,   trzymał   cygaro  z  boku,  jakby  nie  chciał  jej  sparzyć,  albo  dmuchać  jej  dymem  w  twarz.     „Podaj  mi  swoje  imię”  powiedział.  Albo  bardziej  rozkazał.     „Jakoś  trudno  mi  uwierzyć  w  to,  że  jeszcze  go  nie  znasz.”   „Nie   znam.”   Powiedział   to   unosząc   brwi,   jakby   poszukiwanie   tej   informacji  było  poniżej  jego  poziomu.  „Powiedz  jak  masz  na  imię,  a  pozwolę   ci  teraz  odejść.”   Boże  …  jego  oczy  …  były  połączeniem  światła  księżyca  i  cienia,  zupełnie   nieprawdopodobny   kolor,   coś   pomiędzy   srebrem,   fioletem   i   bladym   błękitem.     454  

„Teraz,  gdy  nasze  drogi  nie  będą  się  przecinać,  to  nie  jest  istotne.”   „Przecież  dobrze  wiesz  …  oddasz  mi  siebie.”   „Przepraszam,  ale  najpierw  będziesz  mnie  musiał  błagać.”   Sola  wychyliła  się  do  przodu,  jej  opanowanie  w  stylu  ‘bądź  rozsądna’,   wyparowało  jak  woda.  „Po  moim  trupie.”   „Wybacz,  ale  to  nie  w  moim  guście.”  Spuścił  podbródek  i  zapatrzył  się   na  nią  spod  przymrużonych  powiek.  „Wolę  żebyś  była  gorąca  …  i  mokra.”     „To   się   nie   stanie.”   Odwróciła   się   i   poszła   w   stronę   drzwi.   „I   skończyliśmy.”   Gdy   weszła   do   przedpokoju,   jej   oczy   złowiły   coś   leżącego   na   ławce   stojącej  przy  odległej  ścianie.     Jej  głowa  zakołysała  się  i  nogi  się  pod  nią  ugięły.  To  był  nóż,  tak  długi,   że  mógłby  być  prawie  mieczem.     Ostrze  było  czerwone  od    krwi.   „Przemyślisz  swój  odjazd?”  rozległ  się  tuż  za  nią  ciemny  głos.   „Nie.”   Uderzyła   w   stronę   drzwi   i   szarpnęła   za   klamkę.   „Mam   rację   skupiając  się  na  tym.”   Drzwi  trzasnęły  za  nią,  chciała  biec  do  samochodu,  ale  nie  poddała  się   panice,  nawet  jeśli  spodziewała  się,  że  pójdzie  za  nią.     Tymczasem   mężczyzna   pozostał   w   środku,   zbliżając   się   do   okna   w   drzwiach,   które   zamknęła   na   dobre,   patrzył   na   nią   kiedy   uruchamiała   samochód  i  wprawiała  Audi  w  ruch.     Gdy  wycofywała  się  z  podjazdu,  jej  serce  waliło  jak  młot.     Szczególnie,  że  przyszła  jej  do  głowy  przerażająca  myśl.     Wpychając   rękę   do   torebki,   szukała   po   omacku   telefonu,   a   gdy   go   znalazła   wyszukała   na   liście   jeden   z   kontaktów   i   wcisnęła   przycisk   wybierania.  Poruszona  przez  strach,  przytknęła  komórkę  do  ucha,  nawet  jeśli   jej   Bluetooth   był   włączony   –   i   było   to   niezgodne   z   prawem   Nowego   Jorku,   mieć  zajęte  ręce  podczas  prowadzenia  samochodu.     Dzwonienie.   Dzwonienie.   Dzwonienie.   „Hej!  Miałem  nadzieję  cię  usłyszeć.”  

455  

Sola   opadła   na   siedzenie   kierowcy,   głowa   dołączyła   do   reszty   ciała.   „Cześć  Mark.”   Boże,  dźwięk  głosu  tego  człowieka  przyniósł  ulgę.   „Wszystko  w  porządku?”  zapytał  jej  trener.     Pomyślała  o  krwawym  ostrzu.  „Tak,  wszystko  ok.  Dopiero  przyszedłeś   do  pracy?”   Gdy   ich   rozmowa   zeszła   na   przyjemne   tematy,   ona   odjechała,   wciskając   mocno   pedał   gazu,   krajobrazy   przesuwały   się   obok:   biały   śnieg,   brudna,   posolona   droga.   Szkieletowe   drzewa.   Małe,   staromodne   domki   ze   światłem  w  oknach.  Płaskie,  łyse  miejsca  nad  rzeką  po  lewej.     Za   każdym   razem,   gdy   zamrugała,   widziała   kształt   okienka   w   drzwiach.   Patrzenie.  Planowanie.  Pragnienie…   Jej.   I,  cholera,  jej  ciało  było  bardziej  niż  gotowe,  aby  dać  się  jemu  złapać.       Tłumaczenie:  SarahRockwell  

 

456  

SZEŚĆDZIESIĄT   Gdy   Khill   się   zmaterializował,   jego   latarka   oświetlała   ostatnie   pomieszczenie.   Tym   razem   nie   czekał   na   innych,   po   prostu   szedł   przed   siebie,   celował   w   drzwi,   które   były   w   stanie   nienaruszonym   i   szczelnie   zamknięte  –   Pierwszą   wskazówką,   że   coś   było   nie   tak   było   to   że,   kiedy   chwycił   ociosany   uchwyt:   nisko   napięciowe   ładunki   elektryczne   lizały   jego   ręce   i   wędrowały  w  górę  ramienia.   Cofnął  dłoń,  i  potrząsnął  nią,  jego  instynkt  bił  na  alarm.   "  Co  jest?  "  zapytał  Rankhor  gdy  podkradał  się  płytkim  gankiem.   Khill  rozejrzał  się,  stwierdzając,  że  Blay  i  John  byli  na  obrzeżach.  "  Nie   wiem.  "   Rankhor  podszedł  do  drzwi   -­‐  i  poczuł  to  samo,  cofnął  szybko  rękę.  "  Co   jest,  kurwa.  "   "  Wiem,  dokładnie  "  mruknął  Khill,  kiedy  cofnął  się  i  skierował  światło   na  zewnątrz  budynku.   Dwa   okna   po   obu   stronach   wejścia   zostały   zabite   deskami,   a   kiedy   podszedł   i   spojrzał   na   bok   chatki,   zobaczył,   że   tak   samo   było   z   innymi,   po   tej   stronie.   "  Pieprzyć  to  "  warknął  Rankhor.  Brat  zrobił  trzy  kroki  w  tył,  a  potem   rzucił  się  na  drzwi,  jego  ciężkie  ramię  działało  jak  taran.   I  niespodzianka,  siła  rozbiła  drewniane  panele  –   Wszystko  na  raz,  oślepiające  światło  rozbłysło  w  nocy,  oświetlając  las   jak  bomba,  obracając  i  odrzucając  Rankhora  do  tyłu.   Gdy  Blay  i  John  rzucili  się,  by  ocenić  szkody  wojownika,  Khill  rzucił  się   do   przodu,   przygotowując   się   na   spodziewane   przybicie   kilkoma   setkami   woltów  o  wielkości  Bóg  -­‐  tylko  -­‐  wie  -­‐  jakiej.   Zamiast  tego  nie  trafił  na  nic  więcej,  oprócz  powietrza,  jego  rozpęd  był   tak   wielki,   że   musiał   podwinąć   się   w   kulkę   i   rzucić,   by   powstrzymać   się   od   lądowania  na  twarzy.  Jeden  oddech  później,  uderzył  w  podłogę  i  wylądował   w  kucki  z  pistoletem  z  jednej,  a  latarką  z  drugiej  strony.  

457  

Coś  śmierdziało.   "  Za  tobą  "  powiedział  Blay,  gdy  drugi  strumień  światła  dołączył  do  jego   własnego.   Powietrze   w   pomieszczeniu   było   dziwnie   ciepłe,   jak   gdyby   gdzieś   podłączono  grzejnik  -­‐  z  wyjątkiem  tego,  że  nie  było  to  możliwe.  Brak  energii   elektrycznej   i   zbiornika   gazu.   I   nikogo   nie   było   tu   przez   jakiś   czas,   biorąc   pod   uwagę   nienaruszoną   warstwę   kurzu   na   deskach   i   delikatne,   pionowe   pajęczyny,  które  zwisały  z  sufitu  jak  nieruchome  ciężkie  liny.   "  Co  to  jest,  "  zapytał  Blay.   Gdy   Khill   oświetlał   swoim   światłem   dookoła,   zmarszczył   brwi.   Pełno   beczek   stało   pod   ścianą,   z   tego   co   się   wydawało   były   wypełnione   olejem,   partie   skupione   razem,   jak   gdyby   przestraszyły   się   czegoś   i   krążyły   razem   dla   samoobrony.   Khill  podszedł,  oświetlał  wszystko  latarką,  i  zmarszczył  brwi  jeszcze  raz,   gdy  przyjrzał  się  kanistrom  dużej  średnicy.  Żaden  z  nich  nie  miał  zamknięcia,   a  światło  wydawało  się  odbijać  w  jakimś  rodzaju  oleju.   "  Co...to  jest  do  cholery?  "   Pochylił   się   nad   najbliższym,   wziął   głęboki   oddech   przez   nos   i   miał   pełne   zatoki   palącego   morderczego   smrodu.   Biorąc   pod   uwagę,   że   światło   nie  przenikało  do  powierzchni  cieczy,  wiedział,  że  może  to  być  tylko  jedno,  i   na   pewno   cholera   nie   mógł   tego   używać   do   zasilania   nagrzewnicy   lub   generatora.   To  była  krew  Omegi.   "  Za  tobą  "  powiedział  Rankhor,  gdy  wszedł.   Miękkie  gwizdnięcie  ogłosiło,  że  John  również  przyszedł.   "  Czy  to  jest  to,  co  myślę?  "  mruknął  Blay,  gdy  stał  obok  Khilla.   Khill  umieścił  latarkę  w  zębach  i  wyciągnął  gołą  rękę.  Gdy  tylko  dotknął   paskudnej  mazi,  coś  zakotłowało  się  w  beczce  –   "Kurwa!  "  Krzyknął,  skacząc  do  tyłu.   Gdy   jego   latarka   wylądowała   na   podłodze   i   przewróciła   się   na   bok,   snop  światła  Blaya  oświetlał  to  co  się  ruszało.   Ramię.   Ktoś  był  wewnątrz  beczki.   "  Jezu  Chryste,  "  oddychał  Blay.   458  

Za   nimi,   głos   Rankhora   szczekał   głośno,   "   V?   Potrzebujemy   tu   natychmiast  pomocy.  "   Khill   schylił   się   i   złapał   swoją   latarkę.   Zwrócił   ją   do   oleistej   cieczy,   patrzył,   jak   przedramię   przeniosło   się   w   zwolnionym   tempie   tuż   pod   powierzchnią,  przesunięcie  przeniosło  nadgarstek  i  tył  ręki  w  pole  widzenia...   Coś   błysnęło,   a   oko   Khilla   uchwyciło   ten   chwilowy   błysk.   Zauważył   to   światło  i  pochylił  się  dodatkowo  nad  beczką.   Ręka   nie   była   w   porządku,   stawy   zdeformowane,   całość   lub   część   każdego  palca  zniknęła,  jakby  były  poddane  szlifowaniu...   Przebłysk  przedarł  szambo  krwi  Omegi  jeszcze  raz.   To  był...pierścień?   "  Czekaj,  czekaj,  Khill  -­‐  musisz  się  cofnąć  -­‐  "   Khill  zignorował  komentarz,  gdy  pochylił  się  jeszcze  dalej,  coraz  bliżej,   bliżej...  bliżej...   Początkowo  nie  mógł  uwierzyć  w  to  co  widzi.  Po  prostu  to  nie  możliwe,   że  patrzył  na  rodowy  pierścień  z  herbem.  Ale  co  innego  mogłoby  to  być?  To   było   na   palcu   wskazującym,   jedynym,   który   nie   został   odrąbany.   I   było   to   złoto   –   nawet   przez   czarny   olej,   żółty   blask   był   oczywisty.   A   sam   pierścień   miał  szeroką  powierzchnię  w  której  został  wytłoczony-­‐   "  Khill,  "  powiedział  Rankhor  ostro.  "  Spierdalaj  stamtąd  -­‐  "   Ramię   uniosło   się   ponownie,   blada   dłoń   wyszła   nad   powierzchnię   cieczy,  występując  jak  widmo,  siła  spoza  grobu,  wyciągając  rękę...   Krew  Omegi  wycofała  się  z  powierzchni  pierścienia,  odsłaniając...   "  Khill,  ja  nie  żartuję  -­‐  "   Hałas  eksplodował  w  chatce,  wypełniając  powietrze.   Był  zupełnie  nieświadomy,  że  to  krzyk  pochodzący  z  jego  własnych  ust.     ***     Na  początku  Blay  myślał,  że  cokolwiek  było  w  beczce,  chwyciło  Khilla  i   pociągnęło   go   do   środka   -­‐   i   dlatego   Khill   krzyczał.   Instynktownie,   skoczył   naprzód  i  chwycił  w  pasie  Khilla,  rzucając  się  jako  jego  kotwica,  ciągnął  go  z   powrotem.  

459  

To   co   wyszło   z   tej   beczki   będzie   nawiedzać   koszmarami   Blaya   na   lata...   lata  po  tym  wydarzeniu.   W   rzeczywistości,   to   co   było   w   środku   nie   uczepiło   się   Khilla,   było   na   odwrót.   I   gdy   Blay   ciągnął   z   powrotem,   mężczyzna   wyrwał   się   z   ciasnego   uścisku,   krew   Omegi   wylewała   się   rzekami,   przelewała   na   zimne   deski   podłogi,  uderzając  w  shitkickersy  i  skóry  Blaya,  zalewając  Khilla.   Khill   musiał   szamotać   się,   by   utrzymać   uścisk   mimo   ślizgania,   o   pistolecie   i   latarce   już   dawno   zapomniał,   jego   dłonie   w   rękawiczkach   uderzały  i  drapały  by  nie  stracić  kontaktu...   Gdy  się  podnieśli...   Beczka  z  olejem  przewróciła  się  na  bok,  a  mężczyzna  leżał  płasko  u  ich   stóp.   Nikt  się  nie  poruszył.  To  było  tak,  jakby  wszyscy  wkroczyli  i  zajmowali   pozycje  w  żywym  obrazie.   Blay  natychmiast  poznał  kto  to.   Nie  mógł  w  to  uwierzyć.   Martwy  powrócił  do  życia...  w  pewnym  sensie.   Khill  przykucnął  i  dotknął  ramion  samca.  Potem  chropowato  wymówił   imię  brata  "  Luchas?  "   Reakcja   była   natychmiastowa.   Ręce   zaczęły   się   powoli   poruszać,   jego   zniekształcone  nogi  przesuwać,  jego  nagie  ciało  starało  się  przemieścić.  Cała   skóra   była   posiniaczona,   ostre   światło   latarki   uwidaczniało   każdą   kontuzję   i   cięcie,   a   czarno-­‐   niebieskie,   plamy   krwi   Omegi   stopniowo   odpływały   z   bladej   skóry.   Dobry  Boże,  co  oni  z  nim  zrobili?  Jedno  z  jego  zamkniętych  oczu  było   spuchnięte,   a   usta   koślawe,   jak   gdyby   był   tam   uderzony.   Gdy   się   skrzywił,   okazało   się,   że   wszystkie   zęby   zostały   oszczędzone,   ale   zdawało   się,   że   to   było  jedyne  miłosierdzie  jakiego  doświadczył.   "  Luchas?  "  powiedział  Khill  ponownie.  "  Możesz  do  mnie  mówić?  "   Od   chwili   gdy   beczka   upadła   na   bok,   Rankhor   wisiał   ponownie   na   telefonie.   "   V?   My   mamy   realną   sytuację.   Jaki   jest   twój   przewidywany   czas   przybycia...  co?  Nie,  absolutnie  –  potrzebuję  cię  teraz...  Nie,  nie.  I  Panikhę.  "     Hollywood  powiedział  samymi  ustami,  Czy  wiecie,  kto  to  jest?   Blay  musiał  oczyścić  gardło,  wydukał  odpowiedź.  "  To  jego...  brat.  "   460  

Rankhor   zamrugał.   Pokręcił   głową.   Pochylił   się.   "   Przepraszam,   co   powiedziałeś  -­‐  "   "  Jego  brat  "  Blay  powtórzył  głośno  i  wyraźnie.   "   Jezu...   "   szepnął   Rankhor.   A   następnie   rzucił   się   z   powrotem   do   działania.  "  Teraz,  V.  Teraz.  "   "  Luchas,  słyszysz  mnie?  "  mówił  Khill.   Vhredny   wpadł   do   chatki   ułamek   sekundy   później.   Brat   był   pokryty   krwią  reduktorów  i  swoją,  dzięki  ranom  na  jego  twarzy,  oddychał  również  jak   pociąg  towarowy  i  miał  ociekający  czarny  sztylet  w  ręku.   Pierwsze   co   zobaczył   to   wszystkich   zgromadzonych   wokół,   zatrzymał   się.  "  Co  to  kurwa  jest?  "   Rankhor   szybko   zamarkował   cięcie   po   gardle,   czym   zakończył   dalsze   komentarze.  Potem  chwycił  za  rękę  V  i  wyciągnął  go  z  zasięgu  słuchu.  Kiedy   para  wróciła,  V  nie  okazywał  żadnych  emocji  na  to  wszystko.   "  Pozwól  mi  na  niego  spojrzeć,  "  powiedział  V.   Khill   tylko   ciągle   mówił   do   brata,   słowa   wychodziły   ciągłym   strumieniem,   co   nie   miało   większego   sensu.   O   ile   wszyscy   wiedzieli,   mężczyzna   zginął   w   nalotach   reduktorów,   wraz   z   Khilla   matką,   ojcem   i   siostrą.  Więc,  tak,  to  było  wystarczające,  nawet  dla  dramaturgii  Szekspira.   Chyba...  nie  było  to  możliwe,  pomyślał  Blay.  Były  cztery  ciała  w  domu   -­‐       i  Luchas  był  wśród  nich.   Blay   powinien   wiedzieć.   Był   jednym,   który   powinien   był   tam   wejść   i   dokonać  identyfikacji.   Położył  rękę  na  ramieniu  Khilla.  "  Hej  ".   Słowa   Khilla   dryfowały.   Potem   spojrzał   w   oczy   Blaya.   "   On   mi   nie   odpowiada.  "   "   Czy   pozwolisz   V   rzucić   okiem?   Trzeba   z   medycznego   punktu   widzenia."   A   może   i   powie   do   diabła   o   tym   dużo   więcej,   co   się,   tu   kurwa   dzieje.  "  Chodź,  stań  tu  ze  mną.  "   Khill   wyprostował   się   i   cofnął,   ale   nie   daleko,   a   jego   oczy   ciągle   trzymały   się   jego   brata.   "   Czy   go   przemienili?   "   skrzyżował   ramiona   i   wydął   usta.  "  Czy  myślisz,  że  go  zmienili?         461  

Blay  pokręcił  głową,  i  żałował,  że  nie  może  skłamać.  "  Nie  wiem.  "       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

 

462  

SZEŚĆDZIESIĄT-JEDEN     Kiedy  Khill  wpatrywał  się  w  podłogę  chatki,  jego  mózg  strzelał  w  serii   bezładnych   błysków,   konkretne   myśli,   że   cała   jego   rodzina   została   zmieciona   z  powierzchni  ziemi,  do  czegoś  co  wydaje  się  być  inną  rzeczywistością.     Ciągle   wracał   do   nocy   dawno,   dawno   temu,   kiedy   wszedł   do   domu   swoich   rodziców,   aby   zobaczyć   swoją   rodzinę   siedzącą   razem   przy   stole   w   jadalni...   kiedy   jego   brat,   założył   pierścień,   który   miał   teraz   na   swojej   zmasakrowanej  ręce.     Można  by  pomyśleć,  że  widok  faceta,  torturowanego  ale  żyjącego  był   wszystkim  na  czym  potrafił  sie  skoncentrować.     "  Co  jest  grane  V?  "  zażądał.  "  Co  z  nim?  "     "   Żyje.   "   Brat   wyciągnął   swój   czarny   sztylet   i   wytarł   ostrze   w   swoje   odziane  w  skórę  udo.  "  Synu?  Synu,  możesz  na  mnie  spojrzeć?  "     Luchas   tylko   wpatrywał   się   w   Khilla   swoją   doskonale   dobraną   parą   pięknych   szarych   i   przekrwionych   oczu   z   szalonym   spojrzeniem.   Jego   usta   były  w  ruchu,  ale  żaden  dźwięk  z  nich  nie  wychodził.     "Synu,  mam  zamiar  cię  zaciąć,  dobrze?  Synu?  "     Khill  wiedział  dokładnie  po  co  V  miał  to  zrobić.  "  Zrób  to  ".     Serce   Khilla   waliło   niczym   pięść   pod   jego   mostkiem,   kiedy   Brat   wziął   czarne   ostrze   i   zrobił   nacięcie   w   dół   na   zewnętrznej   części   ramienia   Luchasa.   Facet   nawet   nie   drgnął;   przecież   to   nic   w   porównaniu,   z   tym   w   jakim   był   stanie?  Kropla  w  morzu.     Proszę  bądź  czerwona,  proszę  bądź  czerwona,  proszę  bądź  -­‐     Czerwona   krew   wezbrała   i   sączyła   się,   świetnie   kontrastując   z   czarnym   zabarwieniem  oleju,  którym  był  pokryty.     Wszyscy  odetchnęli  z  ulgą.     "  Dobrze,  synu,  jest  dobrze,  jest  dobrze...  "     Nie  przemienili  GO.     V   wstał   z   podłogi   i   przechylił   głowę   na   bok,   wskazując   na   prywatną   pogawędkę.   Kiedy   Khill   wychodził,   złapał   rękę   Blaya   i   zabrał   go   ze   sobą.   To   była  po  prostu  naturalna  rzecz.  To  było  poważne  jak  cholera,  i  wiedział  że  nie  

463  

jest  śledzony  -­‐  i  nie  chciał  ze  sobą  nikogo  innego  oprócz  niego.     "   Nie   mam   ciśnieniomierza   ani   stetoskopu,   ale   mogę   ci   od   razu   powiedzieć,   że   jego   puls   jest   słaby   i   niemiarowy,   a   ja   jestem   cholernie   pewny,  że  jest  w  szoku.  Nie  wiem,  jak  długo  on  tam  był    lub  co  z  nim  zrobili,   ale   jest   żywy   w   konwencjonalnym   sensie.   Problemem   jest   to,   że   Panikha   wypadła  z  gry.  "  oczy  V  świeciły.  "  A  wy  dwoje  wiecie  dlaczego.  "     Ach,  więc  rozmawiał  z  siostrą.     "  Ona  nie  będzie  w  stanie  użyć  swojej  magii,  "  Brat  ciągnął  dalej  ",  a  my   jesteśmy  milion  mil  od  czegokolwiek.  "     "  Do  sedna  "  Khill  powiedział  ponuro.     V  patrzył  mu  prosto  w  oczy.  "  On  umrze  w  ciągu  następnych  -­‐  "     "  V  "  Rankhor  ujadał.  "  Chodź  tutaj!  "      W   dole,   na   podłodze,   poobijane   ciało   Luchasa   zapadało   się   w   sobie,   jego   połamane   ręce   poskręcane   do   dłoni,   kolana   skręcone,   kręgosłup   wyginał  się  w  stronę  sufitu.     Khill   rzucił   się   i   upadł   na   kolana   przy   głowie   brata.   "   Zostań   ze   mną,   Luchas.  No  dalej,  zwalcz  to  -­‐"     W   tych   szarych   oczach   utkwionych   w   Khillu,   agonia   była   tak   wstrząsająca,   Khill     był   ledwie   świadomy,   V   śpieszącego   naprzód   i   zdejmującego  rękawiczkę  ze  swojej  świecącej  ręki.     "  Khill!  "  Krzyknął  Brat,  może  krzyknął  to  do  Khilla  kilka  razy.     Nie  spuszczał  wzroku  ze  swojego  brata.  "  Co?  "     "   To   może   go   zabić,   ale   może   też   sprawić,   że   jego   serce   zacznie   bić   prawidłowo.  To  zły  pomysł,  -­‐  ale  jedyna  szansa  jaką  ma.  "     W  ułamku  sekundy,  zanim  odpowiedział,  poczuł  przemożną  potrzebę,   aby   jego   brat   przeszedł   przez   to   w   jakiś   sposób,   jakkolwiek.   Mimo,   że   ledwie   znał  faceta,  i  nienawidził  go  przez  lata  –  a,  później  został  pobity  przez  niego,   kiedy  Luchas  dołączył  do  Gwardii  Honorowej  -­‐  nie  zdawał  sobie  sprawy,  jak   bardzo   jest   się   pozostawionym   samemu   sobie   na   tej   planecie,   kiedy   nie   miałeś  krwi  z  twojej  krwi  chodzącej  na  ziemi  wraz  z  tobą.     Potem   znowu,   że   nieważne   było   dokładnie   to,   co   zachęciło   go   podczas   chcączki  Layli.  I  to,  co  kierowało  go  instynktownie  by  dotrzeć  do  Blaya.     Kochaj   ich   lub   ich   nienawidź,   za   sprawą   krwi   lub   serca,   rodzina   jest   rodzajem  tlenu.   464  

  Niezbędna  do  życia.     "  Zrób  to  ",  powiedział  po  raz  kolejny.     "  Czekaj,  "  Blay  wciął  się,  zdejmując  swój  pas  i  dając  go  Khillowi.  "  Do   jego  ust.  "     Jeszcze   jeden   powód,   aby   kochać   faceta.   Nie   żeby   potrzebował   następnego.       Khill  ustawił    pasek  pod  kątem  w  otwartych  ustach  brata  i  trzymał  go  w   miejscu,   kiedy   skinął   na   V.   "   Bądź   ze   mną,   Luchas.   No   dawaj,   teraz,   zostań   ze..."     Kątem   oka,   śledził   to   jasne,   białe   światło   zbliżające   się   do   mostka   brata...     Klatką   piersiową   Luchasa   szarpnęło   mocno,   całe   ciało   przeszły   konwulsje  na  deskach  podłogi,  kiedy  jasne  światło  uderzyło  prosto  w  niego,   kierując   się   w   dół   ramion   i   nóg,   promieniując   do   głowy.   Dźwięk   który   wydawał  był  nieludzki,  gardłowy  jęk  przeszywał  Khilla  prosto  do  szpiku.     Kiedy   V   zabrał   z   powrotem   rękę,   podniesiona   dłoń   świeciła   mocno,     Luchas  padł  jak  nieżywy  jego  ciało  podskakiwało,  jego  kończyny  trzepotały.     Zamrugał  szybko,  jak  gdyby  wiatr  wiał  w  jego  twarz.     "   Uderz   go   jeszcze   raz,   "   Khill   zażądał.   Gdy   V   nie   odpowiedział,   spojrzał   na  niego.  "  Jeszcze  raz  ".     "  To  jest,  kurwa  szaleństwo"  mruknął  Rankhor.     V   mierzył   samca   przez   chwilę.   Następnie   wzniósł   śmiercionośną   rękę   ponownie   do   celu.   "   Jeszcze   jeden   raz   -­‐   to   wszystko   co   masz   "   powiedział   do   Luchasa.     "  Jak  jasna  cholera  "  wtrącił  Rankhor  "  Więcej  i  można  zrobić  s'more50  z   sukinsyna  ".     Drugi   strzał   był   jeszcze   gorszy   -­‐   poobijane   ciało   wykrzywiło   się   dziko,   Luchas   wydał   straszny   dźwięk   przed   lądowaniem   z   powrotem   ze   stukotem   kości.     Ale   wziął   głęboki   oddech.   Duży,   mocny,   głęboki   oddech,   który   rozszerzył  jego  klatkę  piersiową.     Khill   czuł   się   jakby   się   modlił,   i   zgadywał,   że   to   uczynił,   zanim   zaczął                                                                                                                           50

.Przypiekana  słodka  pianka,  które  lubią  zajadać  dzieci:)  Najczesciej  opieka  sie  je  chyba  na  kiju  nad  ogniskiem  w   trakcie  obozów  np:) 465  

skandować:  "  No  dawaj,  no  dawaj...  "     Zniekształcone  dłonie,  jedna  z  pierścieniem,  wyciągnęła  się  i  chwyciła   za  koszulę  Khilla.  Uścisk  był  słaby,  Khill  pochylił  się  ku  niemu.     "  Co  "  powiedział.  "  Mów  powoli...  "     Ta  ręka  ześlizgnęła  się  z  jego  kurtki.     "  Mów  do  mnie  ".     Ręka  jego  brata  ulokowała  się  na  uchwycie  jednego  z  jego  sztyletów.    "  Zabij...  mnie...  "     Oczy  Khill  otworzyły  się  szeroko.     Głos   Luchasa   w   niczym   nie   przypominał   tego,   który   posiadał,   był   niczym  ochrypły  szept.  "...  zabij...  mnie  bracie...mój...  "       Tłumaczyła:magdalena.bojka1    

466  

SZEŚĆDZIESIĄT-DWA   -­‐  Jak  się  trzymasz?  –  zapytał  Blay.     Stojąc  w  przedsionku  chaty,  Khill  odetchnął  głęboko  i  poczuł  odrobinę  dymu   w   powietrzu.   Blay   znowu   zapalił   papierosa   i,   choć   Khill   nienawidził   tego   zwyczaju,  nie  winił  gościa.  Do  diabła,  jeśli  było  się  w  środku  czegoś  takiego,   palenie  już  nie  wydawało  się  być  ostatnim  gwoździem  do  trumny.   Zerknął.   Blay   patrzył   na   niego   cierpliwie,   wyraźnie   gotowy   czekać   na   odpowiedź,  nawet  jeśli  miałoby  zająć  to  resztę  nocy.     Khill  spojrzał  na  zegarek.  Pierwsza  nad  ranem.   Jak  długo  zajmie  reszcie  Bractwa  przybycie  tutaj?  I  czy  ten  szalony  plan   ewakuacyjny  naprawdę  zadziała—   -­‐  Czuję  się  jakbym  tracił  swój  pieprzony  rozum.  –  odpowiedział.   -­‐   Jestem   z   tobą.   -­‐   Blay   wypuścił   dym   w   przeciwnym   kierunku.   –   Nie   mogę  uwierzyć  że  on…   Khill  patrzył  ponad  drzewami.     -­‐  Nigdy  nie  pytałem  cię  o  tamtą  noc.   -­‐  Nie.  I  szczerze,  nie  dziwię  ci  się.     Za   nimi,   w   domku,   Rankohr,   V   i   John   byli   z   Luchasem.   Wszyscy   zdjęli   kurtki  i  owinęli  je  wokół  mężczyzny,  w  nadziei,  że  utrzymają  jego  ciepło.     Stojąc   w   okrywającej   jego   mięśnie   koszuli   i   założonej   nań   broni,   Khill   nie  czuł  zimna.     Oczyścił  gardło.     -­‐  Widziałeś  go…     Blay   był   jedynym,   który   wrócił   do   rezydencji   po   nalotach.   Khill   po   prostu  nie  miał  worka  na  dowody  tożsamości  zwłok.     -­‐  Tak,  widziałem.   -­‐  Czy  był  martwy?     -­‐   O   ile   mi   wiadomo,   tak.   Był…   taaa,   nie   sądziłem,   że   jest   jakakolwiek   szansa,  że  żyje.       -­‐  Wiesz,  nigdy  nie  sprzedałem  domu.   -­‐  Tak  słyszałem.  

467  

Technicznie,   jako   odrzucony   członek   rodziny,   nie   miał   prawa   do   nieruchomości.   Ale   było   tak   wielu   zabitych,   że   nikt   nie   złożył   jakichkolwiek   roszczeń  do  majątku,  i  miał,  zgodnie  ze  Starym  Prawem,  wrócić  do  króla  -­‐  po   czym   Ghrom   natychmiast   oddał   go   w   nieograniczonym   prawie   własności   ziemskiej  Khillowi.   Cokolwiek  to  cholerstwo  znaczyło.   -­‐  Nie  wiedziałem  co  myśleć,  kiedy  powiedziano  mi  że  zostali  zarżnięci.   –  Khill  spojrzał  w  niebo.     Prognoza   mówiła,   że   ma   padać   więcej   śniegu,   więc   nie   było   widać   gwiazd.   -­‐   Nienawidzili   mnie.   Sądzę,   że   ja   nienawidziłem   ich.   A   następnie   odeszli.     Będący  koło  niego,  Blay  znieruchomiał.   Khill   wiedział   dlaczego   i   nagłe   skrępowanie   sprawiło,   że   schował   ręce   do   kieszeni.   Tak,   całkowicie   gardził   rozmowami   o   uczuciach   i   tego   typu   pierdołach.  Ale  nie  mógł  utrzymać  tego  całego  szitu.  Nie  tutaj.  Na  osobności.   Z  Blayem.     Oczyszczając  gardło  kontynuował.     -­‐   Ulżyło   mi   nawet   nie   wiesz   jak   bardzo,   jeśli   mam   być   szczery.   Nie   umiem   wytłumaczyć   jak   to   było   dorastać   w   tym   domu.   Z   tymi   wszystkimi   ludźmi   patrzącymi   na   mnie   jakbym   był   chodzącym,   gadającym   przekleństwem.   -­‐   Potrząsnął   głową   -­‐   Kiedyś   zwykłem   unikać   ich  na  tyle  na   ile   to   było   możliwe,   wykorzystując   schody   dla   służby,   przebywając   w   tamtej   części   domu.   Ale   wówczas,   psaniec   zagroził,   że   odejdzie.   W   zasadzie,   największą   korzyścią   z   mojej   przemiany   było   to,   że   mogłem   dematerializować  się  przez  okno  mojego  pokoju.  Nikt  z  nich  nie  musiał  mieć   ze  mną  do  czynienia.   Nawet   gdy   Blay   delikatnie   zaklął,   Khill   wciąż   nie   miał   ochoty   się   zamknąć.     -­‐   I   wiesz   co   było   najbardziej   popieprzone?   Zobaczyłem,   że   miłość   jest   możliwa   kiedy   mój   ojciec   patrzył   na   mojego   brata.   To   byłoby   jedno,   gdyby   ten   drań   nienawidził   nas   wszystkich   –   ale   tak   nie   było.   I   to   właśnie   uświadomiło  mi,  jak  bardzo  jestem  odrzucony.     Khill  zerknął.  Zaszurał  swoimi  shitkickersami.     468  

-­‐  Dlaczego  tak  na  mnie  patrzysz.     -­‐   Przepraszam.   Taak,   przepraszam.   Po   prostu   ty...   nigdy   o   nich   nie   mówiłeś.  Nigdy.     Khill  zmarszczył  brwi  i  spojrzał  w  niebo  jeszcze  raz,  wyobrażając  sobie   migoczące  światła  gwiazd  chociaż  nie  mógł  ich  zobaczyć.     -­‐  Chciałem.  Z  tobą.  Z  nikim  innym.     -­‐   Dlaczego   tego   nie   zrobiłeś?   -­‐   Facet   zastanawiał   się   nad   czymś   przez   chwilę.   W   ciszy,   która   nastąpiła,   Khill   przeglądał   wspomnienia,   do   których   nigdy   się   nie   zapuszczał,   widząc   siebie.   Widząc   swoją   rodzinę.   Widząc...   Blaya.   -­‐   Kochałem   chodzić   do   twojego   domu.   Nie   mogę   wyrazić   ile   to   dla   mnie   znaczyło   —   Pamiętam   kiedy   zaprosiłeś   mnie   pierwszy   raz.   Byłem   przekonany,   że   twoi   rodzice   mnie   wyrzucą.   Byłem   na   to   gotowy.   Cholera,   miałem  do  czynienia  z  tym  gównem  w  moim  domu  cały  czas,  więc  dlaczego   zupełnie   obcy   ludzie   nie   mieli   być   tacy   sami?   Ale   twoja   Mama...  –   Khill   znów   oczyścił   gardło.   –   Twoja   mama   posadziła   mnie   przy   kuchennym   stole   i   nakarmiła  mnie.   -­‐  Była  zmartwiona,  że  zachorowałeś  przez  nią.  Zaraz  potem  pobiegłeś   do  łazienki  i  wymiotowałeś  z  godzinę.     -­‐  Nie  wymiotowałem  tam.   Blay  odwrócił  głowę.    -­‐  Ale  mówiłeś  —   -­‐  Płakałem.   Gdy  Blay  się  wzdrygnął,  Khill  wzruszył  ramionami.     -­‐  Daj  spokój,  co  miałem  powiedzieć.  Że  rozkleiłem  się  i  płakałem  przy   umywalce   na   podłodze?   Odkręciłem   wodę,   więc   nikt   nie   słyszał   i   spłukiwałem  toaletę  raz  na  jakiś  czas.     -­‐  Nie  wiedziałem.   -­‐   Taki   był   plan.   –   Khill   spojrzał   na   niego.   -­‐   Zawsze   był   taki   plan.   Nie   chciałem,  żebyś  wiedział,  jak  źle  było  w  moim  domu,  bo  nie  chciałem,  żebyś   mi   współczuł.   Nie   chciałem   byś   ty   albo   twoi   rodzice   czuli   tak   jakbyście   musieli  się  o  mnie  troszczyć.  Chciałem  byś  był  moim  przyjacielem  –  i  byłeś.   Zawsze  byłeś.    

469  

Blay   odwrócił   szybko   wzrok.   Następnie   potarł   twarz   ręką,   nie   miał   w   niej  papierosa.   -­‐   Byliście   tym   co   pomogło   mi   przez   to   przejść,   -­‐   Khill   usłyszał   jak   powiedział.   –   Przeżyłem   tamtą   noc,   ponieważ   mogłem   pójść   do   twojego   domu.  To  była  jedyna  rzecz,  która  pozwalała  mi  iść  do  przodu.  Właściwie  ty   byłeś  jedyną  rzeczą.  To  byłeś...  Ty.     Gdy  oczy  Blaya  wróciły  do  jego,  miał  poczucie,  że  facet  szukał  słów.     I   Boże   dopomóż   im   obydwóm,   gdyby   nie   było   Saxtona,   Khill   wypowiedziałby  słowo  na  K  tu  i  teraz,  choć  ten  czas  był  głupi.     -­‐  Możesz,  wiesz  przecież.  –  powiedział  Blay  w  końcu.  –  Mów  do  mnie.     Khill   uniósł   się   na   stopach   i   rozwarł   swoje   ramiona,   rozciągając   mięśnie   pleców.     -­‐  Uważaj.  Mogę  cię  na  to  brać.     -­‐   To   mogłoby   pomóc.   –   Gdy   Khill   spojrzał   na   niego   ponownie,   Blay   potrząsną  głową.  –  Nie  wiem  co  mówię.       Bzdura,  pomyślał  Khill—   Bez   ostrzeżenia,   V   wyszedł   z   domku,   zapalając   ręcznie   zwijanego   papierosa.   Gdy   tylko   się   pojawił   Khill   zamilkł,   nie   miał   pewności   czy   poczuł   ulgę,   że   rozmowa   została   przerwana   i   niedokończona   czy   nie.   Wydychając   dym  Vhredny  powiedział,    -­‐  Muszę  się  upewnić,  że  rozumiesz  konsekwencje.   Khill  przytaknął.     -­‐  Wiem  co  zamierzasz  powiedzieć.     Te  diamentowe  oczy  spojrzały  w  jego  własne.   -­‐   Dobrze,   wyklarujmy   więc   sytuację,   możemy?   Nie   czuję   esencji   Omegi   na  nim,  ale  jeśli  wyjdzie,  albo  coś  przegapimy,  będę  musiał  się  nim  zająć.   Zabij  mnie,  mój  bracie.  Zabij  mnie.   -­‐  Zrobisz  co  będziesz  musiał.   -­‐  Nie  może  wrócić  do  posiadłości.     -­‐  Zgoda.   V  wyciągnął  swoją  śmiercionośną  rękę.     -­‐  Przysięgnij  na  to.     Poczuł   się   dziwnie,   łącząc   swoją   dłoń   z   dłonią   Brata   i   wiążąc   słowo   poprzez   kontakt   —ponieważ   to   było   to   co   najbliższy   krewny   powinien   zrobić   470  

w   takiej   sytuacji,   i   gówno   o   tym   wiedział,   bo   nigdy   nikt   dla   niego   czegoś   takiego   nie   zrobił:   Jeszcze   przed   odrzuceniem   przez   jego   rodzinę,   on   był   ostatnią  osobą,  która  ręczyła  za  ród.   Czasy  się  zmieniły,  oni  nie.   -­‐  Jeszcze  jedna  rzecz.  –  V  poklepał  po  czubku  ich  połączonych  dłoni.  –   To   będzie   długa   i   ciężka   rekonwalescencja   dla   niego.   I   nie   mówię   tylko   o   psychologicznym  gównie.  Musisz  się  przygotować.     Coś,   jakby   mieli   jakąś   relację   wcześniej   czy   coś?   Może   i   dzielił   jakieś   DNA  z  facetem,  ale  poza  tym,  Luchas  był  obcym.   -­‐  Wiem.   -­‐  Okej.  Wystarczająco  fer.     W  oddali,  para  wysokich  jęków  przecięła  ciemność.   -­‐  Dzięki,  kurwa  –  Khill  lekko  drżał  gdy  wchodził  do  domku.   W   kącie,   obok   beczki,   która   została   przewrócona,   jego   brat   był   tylko   stosem   kurtek,   a   jego   skręcone   ciało   okryte   prowizorycznym   kocem.   Khill   ruszył  przez  panele  kiwając  do  Johna  Matthew  i  Rankhora.   Uklęknął  przy  swoim  bracie,  czuł  się  jak  we  śnie,  nie  w  rzeczywistości.     -­‐   Luchas?   Posłuchaj   co   się   stanie.   Zabiorą   cię   na   sanki.   Pojedziesz   na   leczenie  do  kliniki.  Luchas?  Słyszysz  mnie?       ***       Para   skuterów   śnieżnych   zmierzała   do   domku,   Blay   śledził   ich   postęp   z   ganku,   obserwując   jak   światła   ich   reflektorów   stawały   się   coraz   większe   i   jaśniejsze,   para   silników   przycichła   do   stałego   mruczenia,   gdy   dotarli   na   miejsce.  Oh…  to  było  dobre:  Za  jednym  z  nich  były  przykryte  sanie,  takie  jak   te  które  zobaczył  w  telewizji  podczas  igrzysk  olimpijskich,  kiedy  jakiś  narciarz   wywalił  się  przez  liny  i  był  ewakuowany  w  dół.     Świetnie.     Manny  i  Butch  zsiedli  i  podbiegli  do  niego.     -­‐  Są  tutaj  –  Powiedział  Blay,  wychodzą  doktorowi  na  przeciw.     -­‐   Luchas?   Jesteś   ze   mną?   –   usłyszał   jak   Khill   mruczy.   Zaglądając   do   środka,  Blay  zobaczył  jak  Manny  pochylił  się  nad  ciałem  Luchasa.  Jeny,  co  za  

471  

pieprzona  noc.  A  on  myślał,  że  pokaz  lotniczy  kilka  wieczorów  wcześniej  był   pełen  dramaturgii?     To  zawsze  byłeś  Ty.   Odwracając  się  twarzą  do  lasu,  Blay  potarł  twarz  znowu,  jakby  to  miało   pomóc.   Chciał   zapalić   kolejnego   Dunhilla.   Ale   im   dłużej   to   trwało,   tym   bardziej   popadał   w   paranoję.   Ostatnie   czego   chciał   w   tej   sytuacji,   to   szwadronu   reduktorów   zanim   będą   mogli   zabrać   Luchasa   w   bezpieczne   miejsce.     Lepiej  mieć  czterdziestkę  w  rękach  niż  papierosa.   To  zawsze  byłeś  Ty.   -­‐  Wszystko  dobrze?  zapytał  Butch.   W   duchu   uczciwości,   bo   wydawało   się,   że   to   dzisiejsza   piosenka   przewodnia,  potrząsnął  głową.     -­‐  W  najmniejszym  stopniu.     Policjant  poklepał  go  po  ramieniu.     -­‐  A  więc  go  znałeś.     -­‐  Myślałem,  że  znałem,  tak.  -­‐  Oh,  czekaj,  pytanie  było  o  Luchasa.     -­‐  To  znaczy  tak,  znałem.   -­‐  To  musiało  być  trudne,  cała  ta  sprawa.     Blay   rzucił   okiem   ponad   swoim   ramieniem   jeszcze   raz   i   spojrzał   na   Khilla  przykucającego  obok  jego  brata.   Twarz   jego   starego   przyjaciela   wyglądała   jak   antyczna   w   promieniach   świateł  latarek,  w  tym  momencie  Blay  zastanawiał  się  czy  faktycznie  widział   go  zrelaksowanego,  po  tym  jak  byli  razem.   Faktycznie...  jesteś  jedynym.     -­‐  Jest  trudne  -­‐  wymamrotał.   I  dziwnie,  także.   Zaraz  po  jego  transformacji,  szukał  i  wypatrywał  jakiegoś  znaku  na  to,   że   to   co   czuł   do   przyjaciela   było   odwzajemnione,   jakiś   wskazówek,   jak   w   którym   kierunku   Khill   zmierza.   Ale   nie   był   wstanie   nic   zobaczyć   -­‐   niczego   poza   lojalnością,   przyjaźnią   i   umiejętnością   do   kopania   tyłków:   Poprzez   numerki,  które  mieli  z  innymi  ludźmi,  szkolenie,  potem  noce  na  zewnątrz  w   polu...   to   zawsze   było   dalekie   od   więzi,   której   pragnął,   gapiąc   się   w   ścianę,   której  nie  mógł  przejść.   472  

Ten  krótki  czas  na  werandzie?   To   był   pierwszy   raz,   kiedy   zobaczył   przebłysk,   czegoś   czego   pragnął   znacznie  bardziej  niż  seksu.   Cholera,   ten   zdradziecki   moment,   kiedy   przez   chwilę   zastanawiał   się   czy   rzeczywiście   ‘jest’   zaangażowany,   kiedy   Layla   wygadała   się   w   jego   sypialni.     -­‐  Przenoszą  go.  Butch  złapał  Blaya  za  rękę  i  usunął  go  z  drogi  do  drzwi.   -­‐  Stań  ze  mną.     Luchas  został  porządnie  okryty  folią  izotermiczną  owiniętą  wokół  niego   od  stóp  do  głów,  nic  poza  kawałkiem  twarzy  nie  było  widać.     Umieścili   go   na   składanych   noszach,   Khillem   na   jednym   końcu   i   V   na   drugim.  Manny  szedł  obok,  jak  gdyby  nie  był  pewien,  czy  nie  będzie  trzeba   przeprowadzić  reanimacji  w  każdej  chwili.     Przenieśli  brata  Khilla  na  sanie  i  przywiązali  go.   -­‐  Ja  go  zwiozę.  –  ogłosił  Khill  gdy  zamontował  i  uruchomił  silnik  skutera   śnieżnego.       -­‐   Powoli   i   stabilnie.   -­‐   ostrzegł   Manny.   –   On   jest   pieprzoną   masą   połamanych  kości.   Khill  spojrzał  na  Blaya.     -­‐  Jedziesz  ze  mną?   Nie   ma   powodu,   by   odpowiadać   na   pytanie.   Podszedł   i   usiadł   za   facetem.     Typowo   dla   Khilla,   nie   zawracał   sobie   głowy   czekaniem   na   resztę.   Po   prostu  nacisnął  pedał  gazu  i  ruszył.     Ale,   jednak,   posłuchał   dobrego   doktora:   Wziął   szeroki   zakręt,   a   następnie   pojechał   ubitymi   drogami   utrzymując   taką   prędkość   by   nadrobić   trochę  czasu,  ale  nie  taką  by  wytrząść  Luchasa.       Blay  trzymał  dwa  karabiny.     Gdy   Manny   i   Butch   podjechali   do   nich,   reszta   Braci   i   John   Matthew   zdematerializowali   się   w   równych   odległościach,   pojawiając   się   po   bokach   podobnych  śladów.   Zajęło  to  sto  lat.   Blay   dosłownie   myślał,   że   nigdy   się   stamtąd   nie   wydostaną.   Wydawałoby   się   jakby   wysokie,   płaczliwe   dźwięki   silników,   niewyraźny,   473  

rozmyty,  ciemny  las  i  białe  plamy  na  polanach  miały  być  ostatnimi  rzeczami   które  widział.     Modlił  się  przez  całą  drogę.   Gdy   duża,   klockowata   konstrukcja   hangaru   w   końcu   się   ukazała,   zaparkowana   obok   niego   była   jedna   z   najpiękniejszych   rzeczy   jakie   kiedykolwiek  widział.       Escalade  V  i  Butcha.     Od  tego  momentu  rzeczy  pędziły  na  złamanie  karku:  Khill  zatrzymujący   się   wzdłuż   SUVa,   Luchas   przeniesiony   na   tylnie   siedzenie,   załadowanie   skutera   na   przyczepę   doczepioną   z   tyłu,   Khill   podchodzący   do   miejsca   dla   pasażera  w  pojeździe.     -­‐  Chcę  żeby  Blay  prowadził  –  powiedział  zanim  wsiadł.   Zapadła   cisza   na   jedno   uderzenie   serca.   Po   czym   Butch   skinął   i   rzucił   mu  kluczyki.     -­‐  Manny  i  ja  będziemy  na  tyłach.     Blay   usiadł   za   kierownicą,   odsunął   siedzenie   by   pomieścić   jego   nogi   i   móc  zapalić  silnik.  Gdy  Khill  usiadł  obok,  spojrzał  na  niego.     -­‐  Zapnij  pasy.     Mężczyzna   zrobił,   co   mu   kazano,   nylonowy   pasek,   rozciągając   wokół   swojej   klatki   piersiowej   i   zapinając   w   miejscu.   Po   czym   natychmiast   wygiął   się  do  tyłu  i  skupił  się  na  swoim  bracie.     Uczucie   pełnej   determinacji   ustawiło   ramiona   Blaya   i   napięło   jego   ręce.   Nie   obchodziło   go   co   miałby   skosić,   zdjąć   lub   na   czym   zostawić   ślady   grilla:  miał  zamiar  dostarczyć  Khilla  i  jego  brata  do  centrum  szkoleniowego  i   do  kliniki.   Wcisnął  gaz  nie  patrząc  wstecz.       Tłumaczenie:  nuffanillia  

474  

SZEŚĆDZIESIĄT-TRZY   Trez   zmarszczył   brwi   wystukując   kolejne   cyfry   na   kalkulatorze.   Wychylając   się   po   biały   pasek   papieru   zwisający   z   drugiej   strony   biurka,   starał  się  zobaczyć  kolumny  liczb,  które  wystukał.     Zamrugał.     Przetarł  oczy.  Ponownie  je  otworzył.     Nic.   Połyskujący   krąg   w   prawym   górnym   rogu   jego   pola   widzenia,   wciąż  tam  był  i  nie  była  to  kwestia  oświetlenia.     „Ja  pierdolę…”   Odsuwając   na   bok   podsumowane   paragony,   spojrzał   na   zegarek,   a   następnie  położył  głowę  na  rękach.  Gdy  zacisnął  mocno  oczy,  aura  cały  czas   była   w   tym   samym   miejscu,   geometryczny   wzór   mienił   się   wszystkimi   kolorami  tęczy.     Miał   około   dwudziestu   minut   czasu,   zanim   rozpęta   się   piekło   –   i   nie   będzie  w  stanie  się  zdematerializować.     Szarpnął   się   w   stronę   telefonu   na   biurku   i   wcisnął   interkom.   Dwie   sekundy   później   głos   Xhex   zabrzmiał   w   głośniku,   bardziej   metalicznie   niż   zwykle.  Co  oznaczało,  że  pojawiła  się  już  nadwrażliwość  na  dźwięk.     „Hej,  co  tam?”  powiedziała.   „Dostaję  migreny.  Muszę  spadać.”   „Do  bani,  człowieku.  Nie  miałeś  przypadkiem  migreny  tydzień  temu?”     Nieważne.  Nie  w  tym  rzecz.  „Możesz  się  wszystkim  zająć?”   „Potrzebujesz  podwózki  do  domu?”   Tak.   „Nie,   dam   radę.”   Zaczął   zbierać   portfel,   komórkę,   klucze.   „Zadzwoń  gdybyś  mnie  potrzebowała,  ok?”   „Jasne.”   Zrywając  połączenie,  Trez  wziął   głęboki   oddech   docierający   aż   do   stóp.   Poczuł   się   perfekcyjnie   dobrze   –   na   chwilę.   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   miał  do  domu  nie  więcej  niż  piętnaście  minut  drogi  –  nawet  gdyby  trafił  na   wszystkie  czerwone  światła.  Co  pozostawiało  mu  jakieś  dziesięć  minut,  żeby  

475  

się   spocić,   ustawić   przy   łóżku   kosz   na   śmieci   i   ułożyć   ręcznik,   a   potem   przygotować  się  na  totalne  rewolucje  żołądkowe.     Za  sześć,  siedem  godzin  od  teraz?  Powinien  poczuć  się  lepiej.     Niestety,  od  teraz  do  potem,  będzie  do  dupy.     Po   drodze   do   zamkniętych   drzwi   jego   biura,   naciągnął   kurtkę   na   ramiona  i  napiął  się  na  dudniącą  po  drugiej  stronie  muzykę.     Gdy   tylko   wyszedł,   natknął   się   na   znaczących   rozmiarów   klatkę   piersiową  iAma.     „Oddawaj  kluczyki”  to  było  wszystko  co  powiedział  jego  brat.     „Nie  ma  potrzeby.”   „Czy  prosiłem  cię  o  opinię?”   „Przeklęta  Xhex.”     „Tuż  za  tobą  bracie”  ucięła  samica.  „I  wiem,  że  miałeś  na  myśli  wyrazy   uznania.”   „Wszystko   ze   mną   ok”   powiedział   Trez   próbując   poprawić   swój   kąt   widzenia,  ale  jego  szef  bezpieczeństwa  był  poza  ślepą  plamką.     „Ile   pozostało   ci   minut   do   uderzenia   bólu”   uśmiechnęła   się   Xhex   pokazując  kły.  „Naprawdę  chcesz  tracić  go  na  kłótnię  ze  mną?”   Trez   psioczył   przez   całą   drogę   do   wyjścia   z   klubu,   zimne   powietrze   uderzyło   w   zatoki,   wywracając   jego   żołądek   –   jakby   był   gotów   wcześniej   udać  się  do  Rygi.     Wśliznął   się   na   miejsce   pasażera   w   swoim   własnym   BMW,   zamknął   oczy  i  odchylił  głowę  do  tyłu.  Aura  była  coraz  większa,  pierwotne  połyskujące   linie  rozdzierały  się  na  dwie  i  rozchodziły  na  zewnątrz,  poruszając  się  powoli   w  kierunku  krawędzi  jego  wizji.     W  czasie  podróży  do  domu,  uświadomił  sobie,  że  cieszy  się,  iż  iAm  nie   jest  gadułą.     Choć  nie  było  tak,  że  nie  wiedział  o  czym  facet  myśli.   Za  dużo  stresu.  Zbyt  wiele  bólów  głowy.     Prawdopodobnie   powinien   się   pożywić   –   ale   to   się   nie   zdarzy   w   tym   momencie.   Jego   brat   prowadził   sprawnie   i   minęło   trochę   czasu   zanim   Trez   zorientował  się  gdzie  aktualnie  byli,  przez  jakie  skrzyżowanie  przejechali,  na  

476  

jakich   światłach   się   zatrzymali,   ile   zakrętów   wzięli,   gdzie   był   Commodore,   którego  strzelisty  kształt  wznosił  się  wyżej  i  wyżej,  im  bliżej  się  znajdowali.     Nagły   spadek   powiedział   mu,   że   wjeżdżali   do   podziemnego   garażu,   a   on   miał   opóźnienie   w   stosunku   do   swoich   mentalnych   map,   tak   długo   jak   wiedział,    że  wciąż  znajdowali  się  kilka  bloków  dalej.     Wiele   zakrętów   w   lewo,   przyszedł   następny,   gdy   w   szybkim   tempie   zjechali   trzy   piętra   w   dół   i   zaparkowali   na   jednym   z   dwóch   przeznaczonych   im  miejsc.     Do   czasu   gdy   wsiedli   do   windy   i   iAm   wcisnął   guzik   z   numerem   osiemnastym,  aura  błądziła  po  jego  ograniczonym  polu  widzenia,  znikając  jak   gdyby  nigdy  jej  tam  nie  było.     Cisza  przed  burzą.     „Dzięki   za   odstawienie   mnie   do   domu”   powiedział.   I   naprawdę   tak   myślał.   Nienawidził   polegać   na   kimś   innym,   ale   było   cholernie   trudno   nie   uderzyć  w  coś,  kiedy  miałeś  neonowe  rozbłyski  z  tyłu  obu  gałek  ocznych.     „Zgaduję,  że  było  lepiej  w  ten  sposób.”   „Tak.”   On  i  jego  brat  nie  rozmawiali  o  wizycie  najwyższego  kapłana  od  czasu   kiedy   się   odbyła,   ale   to   cześć-­‐jak-­‐się-­‐macie   w   wykonaniu   AnsLai,   wciąż   stanowiło   problem   między   nimi   –   ale   przynajmniej   iAm   odłożył   wkurw   na   bok  na  tak  długo,  aby  go  przywieść  do  domu.     Pierwszą   wskazówką,   dla   Treza,   że   ból   się   szykuje   do   ataku   było   rozbrzmiewające,  subtelne  bum,  które  przeszyło  jego  mózg  jak  pocisk.     Jęknął  gdy  drzwi  się  otworzyły.  „Będzie  ciężko.”   „Nie  miałeś  czegoś  takiego  tydzień  wcześniej?”   Zastanawiał  się  jak  wielu  mogłoby  go  o  to  zapytać.     iAm  zajął  się  blokadą  drzwi  i  Trez  rzucił  swoją  kurtkę  trzy  stopy  w  głąb   mieszkania.  Pozbył  się  swojego  czarnego  kaszmirowego  swetra  w  drodze  do   sypialni  i  był  w  trakcie  rozpinania  jedwabnej  koszuli  gdy  tam  doszedł.     Kiedy   znieruchomiał,   jedną,   jedyną   rzeczą   jaka   przeszła   mu   przez   głowę,   była   scena   z   filmu   Nieoczekiwana   zmiana   miejsc,   gdy   Eddie   Murphy   wchodzi  do  swojego  pokoju  przy  zabawnych  szturchańcach  i  pół  naga  laska   siedzi  na  jego  łóżku  i  mówi,  ‘Hej,  Billy  Ray.’  

477  

Jedyna  różnica  w  tej  sytuacji  polegała  na  tym,  że  jego  prześladowczyni,   ta  z  chłopakiem  bramkarzem  i  problemami  z  zaufaniem,  była  blondynką  i  nie   była   ubrana   w   spodnie   ze   spandexu   z   początku   lat   osiemdziesiątych.   Faktem   było,  że  była  zupełnie,  do  kurwy  nędzy,  naga.     Broń,   która   pojawiła   się   nad   jego   ramieniem,   była   opanowana   i   wyposażona  w  tłumik.     Cóż  iAm  mógł  ją  zabić,  nie  ma  problemu.   „Pomyślałam,   że   będziesz   zadowolony   widząc   mnie”   stwierdziła   kurewka  patrząc  tam  i  z  powrotem,  między  nim,  a  twarzą  jego  brata.     Jakby   chcąc   uczynić   siebie   bardziej   atrakcyjną,   podniosła   ramię   i   roztrzepała  włosy  –  ale  jeśli  myślała,  że  jej  piersi  zakołyszą  się  kusząco,  miała   pecha:   te   hardrockowe   sztuczne   cycki   były   nieruchome   jak   coś   przykręconego  do  ściany.     „Jak  się  tu  dostałaś”  zażądał  Trez.   „Nie   cieszysz   się,   że   mnie   widzisz?”   Gdy   nikt   nie   odpowiadał,   a   broń   wciąż   pozostawała   uniesiona,   wydęła   wargi.  „Mam   przyjacielskie   stosunki   ze   strażnikiem  ochrony,  ok.  Co.  Och,  ok  …  dobra,  dmuchnęłam  go.”   Klasa.     I  ten  tępy  łajdak-­‐wynajęty-­‐gliniarz  zamierzał  wylecieć  z  roboty.   Trez  podszedł  do  stosu  ubrań  w  nogach  łóżka.  „Załóż  to  z  powrotem  i   wynoś  się.”   Boże,  ależ  był  zmęczony.   „Och,  daj  spokój”  zajęczała,  gdy  rzeczy  fruwały  wokół  niej.  „Po  prostu   chciałam  zrobić  ci  niespodziankę,  gdy  wrócisz  do  domu  po  pracy.  Myślałam,   że  to  cię  uszczęśliwi.”   „Cóż,   nie.   Musisz   stąd   wypierdalać.”   Kiedy   otworzyła   usta,   jakby   zamierzała  zastosować  na  nim  jakieś  psychologiczne  gierki,  pokręcił  głową  i   uciął.   „Nawet   o   tym   nie   myśl.   Nie   jestem   w   nastroju,   a   mojego   brata   naprawdę  nie  interesuje  czy  stąd  wyjdziesz  czy  wyniesie  cię  w  torbie.  Ubieraj   się.  I  wynocha.”   Dziwka   ponownie   spojrzała   tam   i   z   powrotem.   „Innej   nocy   byłeś   dla   mnie  taki  miły.”  

478  

Trez   skrzywił   się,   gdy   ból   wszedł   na   podium   i   rozpoczął   kołysanie   z   prawej   strony   głowy.   „Kotku,   będę   teraz   do   bólu   szczery.   Nie   znam   nawet   twojego  imienia.  Puknąłem  się  dwa  razy.”   „Trzy  razy.”   „Nie   obchodzi   mnie   ile   razy   to   było.   Jedno   co   wiem,   to   że   wyjdziesz   stąd   dziś   wieczorem.   Jeśli   jeszcze   raz   przyjdziesz   w   pobliże   mojego   mieszkania,  zamierzam…”  Cień  w  nim  podążał  w  bardziej  spragnionym  krwi   kierunku,  ale  zmusił  siebie  do  pozostania  na  ludzkich  warunkach,  które  ona   zrozumie.  „…  wezwać  gliny.  A  ty  tego  nie  chcesz,  bo  jesteś  ćpunką  i  dilujesz   na   boku,   a   gdy   oni   przeszukają   ciebie,   twój   samochód,   twoje   mieszkanie,   znajdą   więcej   niż   tylko   akcesoria.   Aresztują   ciebie   i   tępogłowego   z   którym   spałaś   za   posiadanie   z   zamiarem   rozpowszechniania,   i   trafisz   do   pierdolonego  więzienia.”   Kurewka  tylko  mrugała.     „Nie  zmuszaj  mnie  cukiereczku”  powiedział  Trez  wyczerpanym  głosem.   „Nie  chcesz,  żeby  to  się  stało.”   Cokolwiek   by   o   nie   powiedzieć   o   tej   małej;   była   szybka,   gdy   została   właściwie  umotywowana.  Chwilę  później,  po  jakichś  pozycjach  rodem  z  jogi,   wcisnęła   się   w   plastikowy,   o   dwa   rozmiary   za   mały,   kokon   zwany   bluzką,   i   była   w   drodze,   tania   torebka   przewieszona   przez   jej   ramię,   wiązania   jej   butów  na  niebotycznych  obcasach  dyndały  wokół  kostek.     Trez  nie  powiedział  już  ani  słowa.  Po  prostu  podążył  za  nią  w  drodze  do   drzwi,  otworzył  wyjście  …  i  zamknął  jej  drzwi  przed  nosem,  gdy  odwróciła  się   by  coś  powiedzieć.     Zablokował  zamek  ręcznie.     iAm   odłożył   broń.   „Musimy   się   gdzieś   przenieść.   To   miejsce   jest   spalone.”   Jego   brat   miał   rację.   To   nie   było   tak,   że   trzymali   miejsce   w   którym   przebywali  w  jakiejś  cholernej  tajemnicy,  ale  pozostanie  w    Commodore  było   oparte   na   założeniu,   że   ochroniarz   nie   jest   na   tyle   głupi,   żeby   wpuścić   do   czyjegoś  mieszkania  jakąś  kobietę  bez  zgody  jego  właścicieli.     Jeżeli  zdarzyło  się  to  raz,  może  się  powtórzyć.     Nagle  ból  wzmógł  się  tak,  jakby  jego  koncert  w  czaszce  z  piekła  rodem,   właśnie  się  rozkręcał.     479  

„Mam   zamiar   rzygać   przez   chwilę”   mruknął   Trez,   gdy   się   odwracał.   „Zaczniemy  się  pakować,  tak  szybko  jak  skończy  się  ta  migrena…”       Nie  miał  pojęcia  co  iAm  odpowiedział,  nawet  jeśli  facet  to  zrobił.   Kurwa.       Tłumaczenie:  SarahRockwell      

480  

SZEŚĆDZIESIĄTCZTERY   Khill   stał   na   zewnątrz   sali   egzaminacyjnej   ośrodka   szkoleniowego,   miał   ręce  w  kieszeniach,  zęby  mocno  zaciśnięte,  i  ściągnięte  brwi.     Czekał.  Czekał...   To  medyczne  gówno  było  bardzo  podobne  do  walki,  pomyślał:  długie   okresy  nic  nie  robienia,  pomiędzy  wybuchami  życia  lub  śmierci.   To  było  wystarczające,  żeby  oszaleć.   Spojrzał  na  drzwi.  "  Jak  myślisz,  jak  długo  to  potrwa?  "   Po  drugiej  stronie,  Blay  krzyżował  i  rozprostowywał  swoje  długie  nogi.   Facet   wyciągnął   się   na   podłodze   około   pół   godziny   temu,   ale   to   było   jego   jedyne  ustępstwo  w  tym  tunelu  czasowym,  w  którym  byli  zassani.   "  Muszą  to  zlikwidować  teraz,"  odpowiedział.   "  Tak.  Tylko  tak  wiele  części  ciała,  prawda.  "   Po   chwili   Khill   skoncentrował   się   na   drugim   samcu.   Blay   miał   podkrążone  oczy  i  miał  zapadnięte  policzki.  Był  bledszy  niż  zwykle,  twarz  zbyt   jasna.   Khill  podszedł,  oparł  się  o  ścianę,  i  jego  shitkickersy  przesunęły  się,  aż   jego  tyłek  uderzył  w  podłogę  obok  Blaya.   Blay  spojrzał  i  uśmiechnął  się  lekko,  a  następnie  wznowił  wpatrywanie   się  w  czubki  swoich  butów.   Khill   patrzył,   jak   jego   własna   dłoń   wyciągnęła   się   i   zaczęła   gładzić   szczękę   jego   przyjaciela.   Gdy   Blay   spojrzał,   Khill   był   zaskoczony,   że   chce   zrobić   o   wiele   więcej,   -­‐   ale   nie   seksualnie.   Chciał   wciągnąć   mężczyznę   na   swoje  kolana  i  położyć  na  nich  głowę  Blaya.  Chciał  gładzić  te  silne  ramiona  i   przeczesać   palcami   te   krótkie   czerwone   włosy.   Chciał   zaczepić   jakiegoś   przechodnia,  aby  znalazł  koc  i  przyniósł  go,  żeby  mógł  owinąć  trochę  ciepła   wokół  potężnego  ciała,  które  wydawało  się  osłabione.   Khill  odwrócił  wzrok  i  opuścił  rękę.  

481  

Boże,   czuł   się   tak,   kurwa...   uwięziony.   Mimo,   że   nie   miał   żadnych   łańcuchów  na  sobie.   Spoglądając   w   dół,   dwukrotnie   sprawdził   nadgarstki.   Kostki.   Tak,   zupełnie  wolny.  Nic  go  nie  pęta.   Zamknął   powieki,   oparł   głowę   o   ścianę.   W   myślach,   dotykał   Blaya   –   i   ponownie,   nie   seksualnie.   Chciał   tylko   czuć   to   życie   pod   skórą,   przesuwające   się  mięśnie,  solidność  kości.   "  Myślę,  że  powinieneś  pójść  zobaczyć  Selenę  ",  powiedział  do  faceta.   Blay  oddychał  jakby  ktoś  siedział  na  jego  klatce  piersiowej.     "  Tak.  Wiem.  "   "  Możemy  iść  razem"  Khill  usłyszał  swoją  ofertę.   Otworzył  oczy  akurat  w  chwili,  by  zobaczyć,  że  Blay  kręcił  głową.   "  Albo  możesz,  wiesz,  zrobić  to  na  własną  rękę.  "  Khill  strzelił  palcami.     "  Cokolwiek  wolisz.  "   Cholera.  W  świetle  wszystkiego  z  Saxtonem,  może  zaszedł  zbyt  daleko.   Karmienie,  mimo  wszystko,  może  być  postrzegane  jako  bardziej  intymne  niż   seks  –   "  Tak,  "  Blay  powiedział  cicho.  "  Zrobię  to.  "   Serce   Khilla   zaczęło   bić   mocno.   I   znowu,   nie   dlatego   wyskoczył   z   tym   wszystkim,  by  uprawiać  sex  z  facetem.  Chciał  tylko...   Współdzielić,  przypuszczał  że  to  właściwe  słowo.   Nie,  czekaj.  Poszedł  dalej  niż  to.  Chciał  zająć  się  samcem.   "  Wiesz,  nie  sądzę,  bym  kiedykolwiek  ci  podziękował,  "  mruknął  Khill.   Gdy   jasnoniebieskie   oczy   Blaya   strzeliły   na   niego,   chciał   odwrócić   wzrok,   -­‐   kontakt   wzrokowy,   to   było   niemal   zbyt   dużo.   Ale   potem   pomyślał   o   swoim   bracie  w  łóżku  szpitalnym  -­‐    o  wszystkich  sposobach  marnowania  czasu.   Jezu,   on   tak   dużo   wstrzymywał   z   tak   wielu   powodów   -­‐   z   których   wszystkie   wydawały   się   całkowicie   poprawne.   Ale   jak   aroganckie   to   było?   Tego   rodzaju   powściągliwość   zakładała,   że   ma   czas,   aby   porozmawiać   o   wszystkim  kiedy  chciał.  Że  człowiek  którego  miał  w  głębi  duszy  zawsze  będzie   w  pobliżu.  Że  on  sam  będzie.   "  Za  co?  "  Zapytał  Blay.   "  Za  przywiezienie  nas  do  domu.  Mnie  i  Luchasa.  "  Wziął  wielki  wdech  i   powoli  wypuścił  powietrze.  "  Za  siedzenie  tu  ze  mną  całą  noc.  Za  pójście  do   482  

Panikhi   i   poproszenie   jej   o   pomoc.   Za   wspomaganie   mnie   w   walce,   i   podczas   treningów.   Ponadto,   za   te   wszystkie   piwa   i   gry   wideo.   Chipsy   i   M  &   Msy.   Ubrania   które   pożyczyłem.   Miejsce   do   spania,   kiedy   się   u   ciebie   zatrzymałem.   Dzięki   za   pozwolenie   by   przytuliła   mnie   twoja   mama   i   za   rozmowę  z  twoim  tatą.  Dziękuję...  za  dziesięć  tysięcy  miłych  rzeczy  które  dla   mnie  zrobiłeś.  "   Z  nikąd,  pomyślał  po  raz  kolejny  o  tej  nocy,  kiedy  szedł  i  był  świadkiem   gdy  ojciec  wręczał  ten  złoty  sygnet  jego  bratu.   "  Dziękuję  za  telefon  tamtej  nocy  ",  powiedział  szorstko.   Brwi  Blaya  wystrzeliły  w  górę.  "  Której  nocy?  "   Khill   odchrząknął.   "   Po   przemianie   Luchasa,   gdy   mój   ojciec   dał   mu...   wiesz,   pierścień   ".   Potrząsnął   głową.   "Poszedłem   do   mojego   pokoju   i   miałem   zamiar   coś   zrobić...   tak,   coś   naprawdę   głupiego.   Zadzwoniłeś   do   mnie.   Przyszedłeś.  Pamiętasz?  "   "  Tak,  pamiętam.  "   "  To  nie  był  jedyny  raz  kiedy  zrobiłeś  coś  takiego.  "   Gdy   Blay   patrzył   w   dal,   Khill   wiedział   dokładnie,   gdzie   teraz   był.   Tak,   tamtej  nocy  nie  był  tylko  na  krawędzi,  prawie  z  niej  zeskoczył.   "  Powiedziałem,  że  jest  mi  przykro,  "  zaintonował  Khill.  "  Ale  nie  sądzę,   bym  kiedykolwiek  powiedział  dziękuję.  Więc,  tak...  dziękuję  ci.  "     Zanim   pomyślał,   co   robi,   wyciągnął   rękę,   oferując   swoją   dłoń.   Uzasadnione   wydawało   się,   by   zaznaczyć   tę   chwilę,   tu   i   teraz,   poza   pierdoloną  salą  operacyjną  brata,  jakimś  rodzajem  uroczystego  kontaktu.   "  Po  prostu...  dziękuję.  "     ***     Niewiarygodne.   Po   tym,   jak   doświadczał   wcieleń   Khilla,   Blay   myślał,   że   niespodzianki   wreszcie   się   skończyły.   Że   mężczyzna   nie   mógł   zrobić   nic   więcej   co   mogło   sprawić,  by  zaniemówił.   Błąd.   Jezu...  ze  wszystkich  wyimaginowanych  rozmów  z  facetem,  które  miał   w   głowie,   rozmowy   kiedy   udawał,   że   Khill   się   otwiera,   albo   powiedział   coś   w   483  

rodzaju  ‘  odpowiednich  rzeczy  ‘,  to  nigdy  nie  było  to  o  wdzięczności.  Ale  to...   było  dokładnie  to,  co  potrzebował  usłyszeć,  choć  o  tym  nie  wiedział.   I  ta  zaoferowana  dłoń  złamała  cholerne  serce.   Szczególnie   biorąc   pod   uwagę,   że   brat   samca   był   na   progu   śmierci   w   pokoju  naprzeciwko  nich.   Blay  nie  uścisnął  dłoni,  którą  Khill  mu  podał.   Wyciągnął  rękę,  chwycił  twarzy  wojownika,  i  zwrócił  do  pocałunku.   To  miała  być  tylko  sekunda  –  dotyk  ust,  jak  uścisk  dłoni.     Kiedy  chciał  się  wycofać,  Khill  chwycił  go  i  trzymał  w  miejscu.  Ich  usta   spotkały   się   ponownie...   i   jeszcze   raz...   i   jeszcze   raz,   przechylili   głowy   na   bok,   przedłużając  kontakt.   "  Proszę  bardzo,  "  powiedział  Blay  chropowato.  Potem  uśmiechnął  się   lekko.  "Nie  mogę  powiedzieć,  że  wszystko  było  z  przyjemnością,  ale  ".   Khill   roześmiał   się.   "   Tak,   mogę   sobie   wyobrazić,   gadanie   nie   było   na   pewno   zabawne.   "   Mężczyzna   spoważniał.   "   Dlaczego   do   cholery   tutaj   zostałeś?  "   Blay  otworzył  usta,  miał  prawdę  na  końcu  języka  –   "   Och.   Cholera.   Ach...   przepraszam,   chłopaki,   nie   chciałem   przeszkadzać."   Khill   szarpnął   się   do   tyłu   tak   szybko,   że   dosłownie   wyrwał   twarz   z   uścisku   Blaya.   Potem   zerwał   się   na   nogi   i   stanął   z   daleka   od   V,   który   wyszedł   z  sali  operacyjnej.  "  Nie  ma  problemu,  nic  nie  dzieje.  "   Gdy   wrażenie   V   zarejestrowało   ładunek   taaa-­‐   na   pewno,   Khill   tylko   spojrzał  na  głowę  Brata  -­‐  jak  Vhredny  śmiał  mieć  inne  zdanie  niż  jego  własne.   W  ciszy  między  dwoma  mężczyznami,  Blay  wstał  wolniej,  i  okazało  się,   że  miał  zawroty  głowy,  ale  nie  dlatego,  że  musiał  się  karmić.   Nie  ma  problemu,  nic  nie  dzieje.   Na   pewno   kurwa   nie   czuł   się   w   ten   sposób   przez   niego.   Aaaaale   ponownie,   Khill   otrząsnął   się   z   jakiejkolwiek   bliskości,   wstydził   się,   cofnął,   odłączył.   Z  wyjątkiem  tego  że.  Zły  czas.  Złe  miejsce.  I  V  był  ostatnią  osobą,  przed   którą  chcesz  wyskoczyć  z  sentymentami   To   było   jednak   dobre   przypomnienie.   Sytuacje   stresujące   powodowały,   że   nawet   najbardziej   twarde   charaktery   miękły   -­‐   na   pewien   484  

czas.   Smutek,   szok,   intensywny   lęk...   to   wszystko   może   uczynić   kogoś   bezradnym  i  skłonnym  do  wyznania  czegoś,  czego  normalnie  by  nie  zrobił,  po   prostu   dlatego,   że   chronił   się   przed   wdepnięciem   w   gówno.   Nietypowe   zachowania   nie   sygnalizują   zmian   na   morzu,   ale.   Nie   są   wskaźnikiem   jakiś   konwersji  religijnej,  gdzie,  począwszy  od  tego  dnia,  wszystko  będzie  zawsze   inaczej.   Khill   był   wstrząśnięty   tym   co   zrobili   z   jego   bratem.   I   wszystkie   rewelacje,   albo   serdeczne   oświadczenia,   które   wyszły   z   jego   ust   były   niewątpliwie  produktem  stresu  pod  jakim  był  facet.   Koniec  i  kropka.   Nie,   ‘   w   tobie51   zakochany’   jest   grane   tutaj.   Nie   na   prawdę.   Nie   na   stałe.  I  musiał  kurwa  o  tym  pamiętać.   "...  kości  zostaną  nastawione?  "  Zapytał  Khill.   Blay  otrząsnął  się,  gdy  V  zapalił  ręcznie  zwijanego  papierosa  i  dmuchał   na  nich  dwóch.   "   Musi   być   najpierw   ustabilizowany.   Selena   nakarmi   go   ponownie,   a   następnie   zamierzamy   otworzyć   jego   brzuch   i   zrobić   operację   poszukiwawczą,   aby   dowiedzieć   się,   gdzie   jest   krwawienie.   Potem   zobaczymy,  jak  sobie  poradzi.  Będziemy  pracować  nad  kościami.  "   "  Czy  mamy  jakiś  pomysł,  co  się  z  nim  stało?  "   "  On  nie  jest  naprawdę  komunikatywny  w  tej  chwili.  "   "  Tak.  W  porządku.  "   "   Dlatego   musimy   mieć   twoją   zgodę.   Nie   jest   w   stanie   zrozumieć   ryzyka  i  korzyści.  "   Khill  pchnął  dłonią  po  włosach.  "  Tak.  Oczywiście.  Rób  to  co  trzeba.  "   V   wypuścił   kolejną   dawkę   zapachu   tureckiego   tytoniu,   wypełniając   powietrze   i   przypominając   Blayowi   dokładnie   ile   godzin,   minut   i   sekund   minęło,  odkąd  ostatnio  palił.   "  Masz  tam  Jane,  Mannego,  Ehlenę  i  mnie.  Nie  zamierzamy  pozwolić,   żeby   mu   się   coś   stało,   okay?   "   Poklepał   Khilla   po   ramieniu.   "   On   chce   wyzdrowieć.  Lub  czworo  z  nas  umrze  próbując.  "   Khill  mruknął  jakieś  podziękowania  na  to.   A  następnie  V  spojrzał  na  Blaya.  Spojrzał  na  Khilla.  Odchrząknął.                                                                                                                           51

 W  oryginale  „in”  love  -­‐      ;)   485  

Tak,   Brat   właśnie   dodawał   jeden   do   jednego   w   swojej   głowie.   Świetnie.   "   Więc   wy   chłopaki   po   prostu   dalej   czekajcie   tutaj.   Przyjdę   i   poinformuję  was  tak  szybko,  jak  się  tylko  dowiem,  czegoś.  Tak  więc.  Tak  ".   Brat   uniósł   wysoko   brwi,   tatuaże   na   skroni   się   zniekształciły   gdy   rozgniatał   ledwo   co   zapalonego   papierosa   na   podeszwie   swojego   shitkickersa.   "  Niedługo  tu  będę,  "  powiedział,  i  zanurkował  do  środka.   Po   wyjściu   Brata,   Khill   krążył   wokół,   z   wzrokiem   na   betonowej   podłodze,   rękami   na   chudych   biodrach,   lśniącą   bronią   przygotowaną   do   zdjęcia,  łapiącą  fluorescencyjne  światło.   "  Mam  zamiar  iść  zapalić,  "  powiedział  Blay.  "  zaraz  wracam.  "   "  Możesz  zapalić  tutaj"  uciął  Khill.  "  W  drzwiach  jest  uszczelka.  "   "  Potrzebuję  trochę  świeżego  powietrza.  Nie  będę  długo.  "   "  Ok.  "   Blay   ruszył   w   pośpiechu,   zmierzał   do   drzwiach   na   końcu   korytarza,   które  otwierały  się  na  garaż.  Kiedy  do  nich  dotarł,  uderzył  mocno  i  odetchnął   głęboko.   Świeże   powietrze,   jego   tyłek.   Wszystko   co   dostał   było   intensywnym   zapachem  suchego,  ziemistego,  betonu.   Przynajmniej  było  chłodniej,  ale.   Kurwa.   Zostawił   papierosy   w   swojej   cholernej   kurtce.   Na   podłodze.   Pod   salą   operacyjną.   Gdy  przeklinał  i  ciężko  stąpał,  miał  ochotę  w  coś  uderzyć  –  ale  zestaw   uszkodzonych   kostek   był   tylko   jeszcze   jedną   rzeczą,   którą   będzie   musiał   wytłumaczyć  ludziom.   I   gówno   wiedział   czy   to   co   wpadło   w   oko   V   nie   było   więcej   niż   wystarczające.   Wepchnął  ręce  do  kieszeni  swoich  skór,  zmarszczył  brwi  gdy  po  prawej   stronie  coś  odkrył.   Zapalniczka  od  Saxtona.  Ta,  którą  mężczyzna  dał  mu  na  jego  urodziny.   Wyjął  ją,  obracał  w  dłoni,  myśląc  o  wszystkim,  co  zostało  powiedziane  w  tym   korytarzu.   486  

Był  czas,  kiedy  chciałby  wziąć  te  słowa  i  umieścić  je  na  półce  w  swojej   głowie   i   sercu,   dając   im   dumne   miejsce,   które   by   zapewniło   im   bezcenne   przebywanie  z  nim  na  resztę  jego  dni.   Były   lata,   gdy   te   chwile   w   tym   domku   i   na   tej   zimnej,   twardej   podłodze,   już   teraz   byłby   na   tyle   wystarczające,   aby   odrzucić   wszelkie   konflikty   i   kłótnie,   i   ból,   wycierając   wszystko   do   czysta,   tak,   że   mógłby   odnosić  się  jak  dziewica  do  Khilla.   Nowy  początek.   Wszystko  nie  tylko  przebaczył,  ale  zapomniał.   Nie  było  już  sprawy.   Boże,   on   był   chyba   za   młody,   aby   być   takim   starym,   ale   życie   miało   sposób  doświadczania,  lepszy  niż  dni  kalendarzowe.  A  stojąc  tu  na  zewnątrz   sam,   był   zdecydowanie   starcem:   Był   absolutnie,   totalnie,   całkowicie   bez   świeżego  optymizmu,  bez  różowych  okularów  naiwności,  która  przychodziła   wraz  z  młodym  człowiekiem.   Gdy  jeden  wierzył,  że  cuda  nie  były  niemożliwe...  ale  tylko  niezwykłe.   Dziękując  kurwa  V,  że  wyszedł.   W   przeciwnym   razie,   trzy   małe   słowa,   by   wyciekły   z   jego   ust.   I  niewątpliwie,  skazałyby  go  na  wiele  sposobów,  których  nawet  nie  mógł  się   domyślać.   Zły  czas.  Złe  miejsce.   Dla  tego  rodzaju  rzeczy.   Zawsze.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

487  

SZEŚĆDZIESIĄT-PIĘĆ     Kiedy   iAm   krążył   po   mieszkaniu,   trzymał   broń   przy   sobie   –   mimo,   że   było   bardzo   mało   prawdopodobne,   że   odbędzie   się   runda   druga   z   nagą   idiotką   odtwarzającą   słowa   piosenki   dla   niego   i   jego   brata   ‘I'm   on   my   way,   home-­‐sweet-­‐home’.52     Cholera,   chciał   trochę   czerwonego   dymku.   Aby   oddalić   się   od   krawędzi.     Ponieważ,  w  tej  chwili?  Był  na  skraju  przemocy.     Dobrą   wiadomością,   jak   przypuszczał,   było   to,   że   tak   naprawdę   miał   cel,   i   to   skutecznie   utrzymujący   go   w   ryzach:   To   była   migrena   bijąca   piekło   jakie   miał   ze   swoim   bratem.   A   ta   biedna,   zużyta   kobieta,   która   została   wyprowadzona   siłą?   Była   torturowana   już   na   zbyt   wielu   poziomach,   by   zliczyć.   Teraz   strażnik   był   doskonałym   kandydatem   -­‐   ale   skurwiel   wydostał   się   godzinę   temu,   a   iAm   nie   zamierzał   zostawić   Treza   będącego   w   stanie   podatnym   na   ciosy   tylko   po   to,   aby   mógł   przedyskutować   pewne   sprawy   z     tym  imbecylem  -­‐     W  oddali  usłyszał  szept  wydawany  przez  rury  hydrauliczne.     To  toaleta  w  łazience  Treza  była  spłukiwana.  Ponownie.     Potem   nadeszły   mamrotane   przekleństwa,   i   skrzypienie   ramy   łóżka   kiedy  Trez  przeniósł  się  do  łóżka.     Biedny  drań.     iAm   przeszedł   do   ogromnego   okna,   które   wychodziło   na   rzekę,   i   zatrzymał  się,  aby  gapić  się  przez  wodę  na  przeciwną  stronę  Caldwell.  Kładąc   ręce  na  biodrach,  wybrał  się  do  miejsc,  do  których  był  w  stanie  się  przenieść.   Krótka   lista.   Cholera,   jednym   z   głównych   założeń   Commodore   było   zapewnienie   bezpieczeństwa;   nie   zawracali   sobie   nawet   głowy   włączeniem   alarmu.     Co  było  błędem.     Potrzebowali   jakiegoś   bezpiecznego   miejsca.   Strzeżonego.   Nie   do                                                                                                                           52

 Mötley  Crüe  -­‐  Home  Sweet  Home.  Jest  to  liryczna  piosenka.  Autorka  w  tym  zdaniu  wplotła  słowa  z  jej   refrenu,      parafrazując  go.  Dlatego  zdanie  to,  nie  jest  przetłumaczone  dosłownie  ;)  –  przypis  Fiolka2708   488  

zdobycia.     Zwłaszcza,   jeśli   jego   brat   kontynuował   gówno   typu   wybzykać   i   nigdy   więcej  nie  spotkać,  a    AnsLai  ‘dyplomatycznie’  zastrzelić  z  samochodu.     iAm   ponownie   zaczął   chodzić.   Nie   można   było   ignorować,   faktu,   że   jego   brat   był   coraz   gorszy.   Te   seksualne   rzeczy   dzieją   się   od   lat   –   i   od   dłuższego  czasu  iAm  właśnie  odpowiadał  za  zdrowego  samca  zmuszanego  do   krycia.     Coś,  o  czym  często  myślał,  że  jemu  brakowało.     Zresztą,  jego  brat  przerżnął  wystarczająco  dużo  samic  za  obu  z  nich.     W   ostatnich   miesiącach,   jednak   stało   się   jasne,   że   taki   był   tok   jego   uzależnienia  w  trakcie  pracy   –   i   było   tak   nawet   zanim   arcykapłan   zaczął   się   pojawiać.  Teraz    wszystko  dąży  do  tego,  że  osiągnie  punkt  krytyczny  włącznie   z  AnsLai?  Machinacje  s'Hisbe  po  prostu  wywierały  zbyt  wielki  nacisk  na  jego   brata,  i  to  sprawiało,  że  okazywał  to  jeszcze  bardziej.     Cholera.   iAm   czuł   się   tak,   jakby   stał   przed   przeprawą   kolejową,   dokonując   pomiaru   prędkości   silnika   lokomotywy   przeciwko   nadjeżdżającemu   samochodowi...   i   ogląda   rzeź,   która   była   tego   wynikiem.   Ponadto   metaforę   stanowiło   to,   że   kiedy   nadchodził   moment   kiedy   czuł   bezsilność,   ponieważ   nie   mógł   wcisnąć   hamulców   albo   użyć   siły:   nie   był   kierowcą  lub  inżynierem.  Wszystko  co  mógł  zrobić  to  usiąść  i  oglądać.     Lub  krzyczeć  na  stronie  drogi,  która  mu  się  bardziej  podobała.     Gdzie,  do  diabła,  mogli  pójść  -­‐     Marszcząc   brwi,   przeniósł   swój   wzrok   z   krajobrazu,   po   gzyms,   aż   do   sufitu.     Po  chwili  wyjął  telefon  komórkowy  i  wykonał  połączenie.     Kiedy  odłożył  słuchawkę,  udał  się  do  pokoju  brata.  Otwierając  drzwi  ze   skrzypnięciem,  powiedział  do  gęstej,  czarnej  ciszy  "  Wychodzę  na  chwilę.  Nie   na  długo.  "     Jęk  Treza  oznaczał  coś  od  "Cool"  do  "  O,  Boże,  nie  tak  głośno"  do   "  Baw  się  dobrze,  mam  zamiar  tutaj  zostać  i  porzygać  sobie  trochę.  "     iAm  szedł  szybko.  Z  apartamentu.  Do  windy.     Wewnątrz,  której  uderzył  przycisk  oznaczony  ‘P’  dla  ‘Penthouse’.     Kiedy   drzwi   się   otworzyły,   były   dwa   wybory:   Jeden   kierunek   zaprowadzi   go   do   mieszkania   Brata   Vhrednego.   Inny   do   jego   starego   489  

przyjaciela.     Ruszył  w  dół  i  wcisnął  dzwonek  Mordha.     Kiedy   symphatha   otworzył,   Mordh   pokazał   się   taki   jak   zawsze:   z   irokezem,  fioletowymi  oczami,  pokryty  norkami.     Niebezpieczny.  Trochę  zły.     "   Hej,   człowieku,   jak   leci   "   samiec   powiedział   kiedy   ściskali   się   nawzajem  i  klepali  nawzajem  w  ramię.     "Wejdź".     Kiedy   iAm   wkroczył   do   prywatnej   przestrzeni   Wielebnego   po   raz   pierwszy  od  dobrego  roku  lub  więcej,  okazało  się,  że  nic  się  nie  zmieniło,  i  z   jakiegoś  powodu,  odczuł  ulgę.     Mordh   podszedł   do   skórzanej   kanapy   i   usiadł,   opierając   swoją   laskę   obok  siebie  i  krzyżując  nogi  w  kolanach.  "  Czego  chcesz?  "     iAm  próbował  dobrać  właściwe  słowa,  Mordh  przeklął  lekko.   "Człowieku,   wiedziałem,   że   to   nie   telefon   służbowy   -­‐   ale   nie   spodziewałem  się,  że  twoje  emocje  będą  w  takiej  pieprzonej  rozsypce."     Ach,   tak,   podjęcie   drogi   zjadacza-­‐grzechów   oznaczało,   że   nie   było   nic   do  ukrycia  przed  samcem.     Mimo   to,   nadal   miał   trudności,   by   mówić   o   tym   wszystkim.   "   Nie   jestem  pewien,  czy  jesteś  świadomy  tego,  co  się  dzieje  z  Trezem?  "     Mordh   zmarszczył   brwi,   jego   ciemne   brwi   zwęziły   się   nad   tym   intensywnym   fioletowym   spojrzeniem.   "   Myślałem,   że   Żelazna   Maska   robi   dobry  biznes.  Jesteście  chłopcy  w  tarapatach?  Mam  mnóstwo  gotówki,  jeśli   trzeba  -­‐  "     "   Biznes   idzie   świetnie.   Mamy   więcej   pieniędzy,   niż   możemy   wydać.   Problemem  są  zajęcia  pozalekcyjne  mojego  brata.  "     "  Nie  wciągnął  się  w  dragi,  prawda"  Mordh  powiedział  ponuro.     "Kobiety  ".     Mordh   roześmiał   się   i   zbył   go   pstryknięciem   palcami   uzbrojonej   w   sztylet  dłoni  "  Och,  jeśli  to  jest  wszystko  -­‐  "     "  On  całkowicie  nie  ma  hamulców  -­‐  i  jedna  z  nich  w  magiczny  sposób   pojawiła  się  w  jego  łóżku  wieczorem.  Mieliśmy  dom,  a  ona  tam  była"     Mordh   znów   zmarszczył   brwi.   "   W   twoim   mieszkaniu?   O   kurwa,   jak   ona  się  tam  dostała?  "   490  

  "   Cymbał   w   postaci   ochroniarza."   iAm   szybko   maszerował   wokół   nowoczesnego  pokoju,  niewyraźnie  dostrzegając  co  było  wokół,  co  prawda,   lepiej  z  tej  wysokości."  Trez  pieprzył  wszystko  co  się  rusza  od  lat,  ale  ostatnio     był   tak   lekkomyślny,   że   nie   wymazując   wspomnień,   zaliczając   więcej   niż   jeden  raz,  nie  martwiąc  się  o  konsekwencje.  "     "  Co  to  do  cholery  jest  z  nim  nie  tak?  "     iAm   odwrócił   się   i   stanął   przed   mieszańcem   półkrwi,   któremu   było   najbliżej   do   rodziny,   którą   miał,   ze   swego   ciała   i   krwi.   Faktem   było,   że   ufał   facetowi   bardziej   niż   dziewięćdziesięciu   dziewięciu   procentom   własnego   rodu.     "  Trez  jest  sparowany.  "     Długa  cisza.  "  Słucham?  "     iAm  skinął  głową.  "  Jest  sparowany.  "     Mordh  wstał  z  kanapy.  "  Od  kiedy?  "     "  Od  narodzenia".     "  Ohhhhhh.  "  Mordh  gwizdnął.  "  Więc  to  jest  sprawa  Hisbe.  "     "  Został  obiecany  pierwszej  córce  królowej.  "     Mordh   milczał   przez   chwilę.   Potem   potrząsnął   głową.   "   To   uczyni   go   przyszłym  królem,  jeśli  się  nie  mylę.  "     "   To   prawda.   I   pomimo   tego,   że   jesteśmy   matriarchalnym   społeczeństwem,  to  nie  ma  z  tym  związku.  "     "   Czekaj   niech   no   się   dowiedzą"   samiec   mruknął.   "   On   i   ja   i   Ghrom.   Niczym  trójca.  "     "  Cóż,  inaczej  jest  w  przypadku  Hisbe,  oczywiście.  Królowa  jest  jedyną     która    decyduje  o  wszystkim  za  nas.  "     "  Więc  co  on  nadal  robi  na  zewnątrz.  Z  nami  wszystkimi?  "     "  Nie  chce  nic,  co  jest  związane  z  wolą  Hisbe.  "     "  Czy  ma  wybór?  "     "Nie"  iAm  spojrzał  na  barek  w  rogu.  "  Mogę  się  napić?  "     "  Żartujesz  sobie?  Spuściłbym  sobie  manto  gdybym  ci  nie  pozwolił.  "     iAm  podszedł,  rozważając  swoje  opcje,  a  skończył  podnosząc  karafkę  z   napisem   Bourbon   na   szyjce.   Wyprostował   się,   i   kiedy   pociągnął   z   krawędzi   kryształowego   kieliszka,   delektował   się   uczuciem   palenia   na   swoim   języku.               "  Niezłe".   491  

  "  Parkera  Heritage  Collection,  z  małej  partii.  Najlepsza.  "     "  Nie  sądziłem,  że  jesteś  wielkim  koneserem  ".     "  To  nie  stanowi  przeszkody,  żeby  wiedzieć,  co  podaję  gościom.  "     "  Ach  ".     "  Więc  jaki  jest  plan?  "     Z   odchyloną   do   tyłu   głową   iAm,   opróżnił   szklankę   i   przełknął   ślinę.   "Potrzebujemy   jakiegoś   bezpiecznego   miejsca.   I   to   nie   tylko   z   powodu   tej   rzeczy   z   kobietami.   Mieliśmy   wizytę   arcykapłana   w   ostatni   weekend   –   i   biorąc  pod  uwagę,  że  jesteśmy  na  zewnątrz,  biorą  na  poważnie  jego  powrót   do   domu.   Oni   go   szukają   -­‐   A   kiedy   go   odnajdą?   Obawiam   się,   że   zabije   reprezentanta  Hisbe.  Wtedy  naprawdę  będziemy  mieć  problem.  "     "  Myślisz,  że  to  zajdzie  tak  daleko?  "     "  Tak,  tak  myślę.  "  iAm  zrobił  sobie  dolewkę.  "  On  tam  nie  wróci,  a  ja   potrzebuję  czasu,  aby  dowiedzieć  się,  jak  rozwiązać  konflikt,  zanim  stanie  się   coś  katastrofalnego.  "     "  Chcecie  chłopaki,  przenieść  się  do  mojego  domu  na  północy?  "     iAm  połknął  swojego  drugiego  bourbona  za  jednym  zamachem.  "Nie"   zrównał   z   nim   oczy.   "Chcę   przeprowadzić   nas,   do   kompleksu   mieszalnego   Bractwa.  "     Kiedy   Mordh   przeklął   długo   i   nisko,   iAm   nalał   sobie   trzecią.   "   To   najbezpieczniejsze  miejsce  dla  nas.  "     Tłumaczyła:  magdalena.bojka1     ***     Gdy   Xcor,   wrócił   do   swojego   nowego   legowiska,   był   pokryty   potem   i   krwią   reduktorów.   Jego   wojownicy   byli   nadal   w   centrum   miasta,   walcząc   z   wrogiem,  ale  on  musiał  odpuścić  i  szukać  schronienia.   Pieprzone  cięcie  na  ramieniu.   Dom,   który   Dholor   znalazł   dla   nich,   znajdował   się   w   niewyróżniającej   się   dzielnicy   pełnej   skromnych   domów   z   dwoma   garażami   i   huśtawkami   w   podwórkach.   Wśród   jego   zalet   było   to,   że   znajdował   się   na   końcu   ślepej  

492  

ulicy,   i   było   dużo   pustych   budynków   z   jednej   strony   oraz   oczyszczalnia   ścieków  Caldwell  po  drugiej.   Mieli  go  na  trzy  miesiące,  z  opcją  zakupu.   Gdy   zdematerializował   się   przez   ciężko   udrapowane   okno   salonu,   zadrwił   z   wyściełanej   kanapy,   która   tworzyła   L,   jak   również   z   jej   grubych   poduszek,  i  jej  koloru  zbliżonego  do  gulaszu  wołowego.   Mimo,   że   doceniał   działające   ogrzewanie,   fakt,   że   obiekt   miał   być   ‘umeblowany’   irytował   go.   Obawiał   się,   że   był   w   tym   odosobniony,   jednak:   W  ciągu  ostatnich  kilku  dni,  często  przyłapywał  jednego  lub  drugiego  z  jego   żołnierzy  rozłożonych  na  tym  zapomnianym  przez  Boga  potworze,  z  głowami   odrzuconymi  do  tyłu  i  wygodnie  wyciągniętymi  nogami.   Co  będzie  następne?  Rozda  im  koce?   Idąc   sztywno   po   wąskich   schodach,   uniknął   losu   i   mroku   zamku   będącego   nadal   jego   własnością   w   Starym   Kraju.   Tęsknił   za   ciężarem   kamienia,   który   ich   otaczał,   nie   do   zdobycia   naturalna   przeszkoda,   z   fosą   i   wysokim  murem.  Żałował  też,  zabawy  którą  mieli  z  mieszkańcami  wsi,  dając   fizyczną  obecność  mitu.   Dobre  czasy,  jak  mówili  tutaj  w  Nowym  Świecie.   Na   drugim   piętrze,   nie   chciał   zajrzeć   do   sypialni.   Różowy   kolor   jednej   z   nich  palił  jego  oczy,  a  zielony  i  morski  drugiej,  był  również  kolejnym  atakiem   na   zmysły.   Nie   było   ulgi,   która   powinna   nastąpić   po   wejściu   do   głównej   sypialni.   Kwieciste   tapety,   wszędzie.   Nawet   na   łóżku,   i   wzdłuż   okna,   i   na   wszystkich  krzesłach  w  rogu.   Przynajmniej   jego   buty   bojowe   wgniatały   gruby   dywan   w   drodze   do   kąpieli,  zostawiając  odciski  bieżnika  wyglądające  jak  siniaki.  Na  litość  boską,   nie  był  nawet  pewien,  jak  nazwać  układ  kolorystyczny  tutaj.   Malinowy?   Drżąc,   chciał,   aby   światła   nad   zlewem   były   wyłączone,   ale   z   zaciągniętymi  różanymi  zasłonami,  oświetlenie  z  latarni  ulicznych  całkowicie   zanikało,  a  on  musiał  widzieć,  co  robi  –   Och,  drogi  losie.   Zapomniał  o  odcieniach  koronki  na  kinkietach.  

493  

Rzeczywiście,   w   każdym   innym   otoczeniu,   bliźniacze   czerwone   łuny   mogłoby  sugerować  coś  mającego  seksualny  charakter.  Ale  nie  w  tym  kraju   sztuczności  i  przesady.  Tutaj  były  zestawem  żelków  świecących  na  ścianie.     Omal  nie  zakrztusił  od  estrogenów.   W  przypływie  instynktu  samozachowawczego,  zdjął  obu  winowajców  i   umieścił   pod   umywalką.   Blask   żarówek   był   drażliwy   dla   jego   siatkówki,   ale   taka   była   różnica   między   klnięciem   a   skręcaniem   ręki:   Zawsze,   wybrałby   to   pierwsze.   Usuwając   najpierw   kosę,   położył   ją   na   blacie   pomiędzy   dwiema   umywalkami.   Następnie   zdjął   jej   uchwyt,   a   później   płaszcz,   sztylety   i   broń.   Podkoszulek  który  nosił  był  poplamiony  od  długich  nocnych  walk,  rzeczy  były   czyszczone   regularnie   i   używane   ponownie.   Ubrania,   mimo   wszystko,   były   niczym,  ale  skór  wampirom  nie  dawano  przy  narodzinach.   Nie  były  one  dla  indywidualnej  dekoracji,  przynajmniej  nie  dla  niego.   Zwracając  się  do  lustra,  mruknął  na  swój  widok.   Zabójca   z   którym   walczył   ręka   w   rękę,   był   zaciekle   dobry   w   posługiwaniu  się  nożem,  prawdopodobnie  w  wyniku  jego  dawnego  życia  na   ulicach,   a   pęd   do   walki   był   jedną   z   doskonałych   jego   umiejętności.   Wygrał   oczywiście,  ale  to  był  orzeźwiający  pojedynek.   Niestety,   zabrał   do   domu   piękny   upominek   konfliktu:   cięcie   biegło   z   przodu  bicepsa  i  boku,  kończąc  się  na  szczycie  ramienia.  Dość  paskudne.  Ale   miewał  już  gorsze.   I   dokładnie,   wiedział,   jak   traktować   siebie.   W   kolejce   na   blacie   były   rozmaite  przedmioty,  których  on  i  jego  wojownicy  potrzebowali  od  czasu  do   czasu:   butelka   alkoholu,   woda   utleniona,   kilka   igieł   do   szycia,   szpula   nici   z   czarnego  nylonu.   Xcor   skrzywił   się,   zdjął   koszulę   i   podkoszulek,   który   został   pocięty,   pochylił   się   nad   raną   i   rozszerzył   ją   szeroko.   Zaciskając   zęby,   czekał,   ból   zaostrzył  się  do  tego  stopnia,  że  jego  żołądek  zacisnął  się  jak  pięść.   Oddychał   głęboko,   czekał,   aż   odczucie   minie,   a   następnie   udał   się   po   alkohol.  Odkręcił  biały  korek,  pochylił  się  nad  zlewem,  zebrał  się  w  sobie  i  -­‐   Dźwięk,   który   wyszedł   z   jego   zaciśniętych   zębów   był   częściowo   rykiem,   a   częściowo   jękiem.   Gdy   przed   oczami   pojawiły   mu   się   mroczki,   zamknął   je   i   oparł  biodro  o  krawędź  zlewu.   494  

Oddychając   ciężko,   w   jego   zatoki   uderzył   zapach,   ale   nie   zamknął   z   powrotem  kapsla,  jeszcze:  jego  motoryka  była  bez  wątpienia  niepewna.   Przeszedł  się,  by  oczyścić  głowę,  wrócił  do  sypialni  i  dał  swojemu  ciału  szansę   na   ponowną   kalibrację.   Gdy   ból   pozostawał   z   nim,   jakby   miał   psa   przymocowanego  do  ramienia,  który  próbował  go  pożreć  żywcem,  przeklinał   wiele  razy.   I  skończyło  się  na  dole.  Gdzie  był  alkohol.   Nigdy   nie   lubił   pić,   przeglądał   płócienną   torbę   z   butelkami,   które   Cypher  przywiózł  ze  sobą  z  magazynu.  Żołnierz  cieszył  się  drinkami  od  czasu   do  czasu,  i  choć  Xcor  tego  nie  aprobował,  dawno  temu  nauczył  się,  że  trzeba   było   dokonać   pewnych   przyzwoleń,   jeżeli   chodziło   o   agresywnych,   niespokojnych  wojowników.   I  w  taką  noc  jak  dzisiaj,  poczuł  się  wdzięczny.   Whisky?  Gin?  Wódka?   Jakie  to  miało  znaczenie.     Podniósł   jedną   losowo   wybraną,   otworzył   korek,   i   odchylił   głowę   do   tyłu.   Otwierając   usta,   wlał   cokolwiek   to   było,   przełykając   pomimo   faktu,   że   jego  przełyk  palił  jakby  był  w  ogniu.   Xcor   pił   nadal,   gdy   wracał   na   górę.   Nadal   pił,   kiedy   chodził   trochę   wokół  i  czekał  na  efekt  kopnięcia.   Dalej  pił.   Nie   był   pewien,   jak   długo   to   trwało,   ale   w   końcu   wrócił,   w   jasne   światło  łazienki,  wciągając  czarną  nić  długości  dwóch  stóp  przez  cienką  igłę.   Stojąc   twarzą   do   szerokiego,   prostokątnego   lustra   nad   umywalkami,   był   wdzięczny,   że   ostrze   reduktora   znalazło   lewą   rękę.   Oznaczało   to,   że,   gdyby   był   praworęcznym   mężczyzną,   nie   mógłby   sobie   poradzić   z   tym   na   własną   rękę.  Gdyby  to  było  po  drugiej  stronie?  Musiałby  mieć  pomoc.   Alkohol   pomógł   bardzo.   Ledwie   drgnął,   gdy   przebił   własną   skórę   i   zrobił  zgrabny  węzeł  przy  pomocy  zębów.   Rzeczywiście,   alkohol   był   ciekawą   substancją,   pomyślał,   gdy   zaczął   wykonywać  szwy.  Odrętwienie,  które  spłynęło  na  niego  powodowało,  że  czuł   się  tak,  jakby  był  zanurzony  w  ciepłej  wodzie,  rozluźnienie  ciała,  ból  nadal  się   pojawiał,  ale  wielkość  agonii  zmniejszyła  się.   Powolnie.  Precyzyjne.  Równomiernie.   495  

Kiedy  dotarł  na  górę  ramienia,  zrobił  kolejny  węzeł,  potem  odciął  igłę,   umieścił  wszystko  tam,  gdzie  znalazł  i  skierował  się  pod  prysznic.   Zdejmując   swoje   skórzane   spodnie,   skopał   buty   i   wszedł   w   dół   pod   natrysk.   Tym  razem  jęk  był  z  ulgi:  gdy  ciepła  woda  okryła  jego  obolałe  ramiona,   sztywne   plecy,   i   napięte   mięśnie   ud,   uczucie   komfortu   było   prawie   tak   przytłaczające  jak  agonia.   I  ten  jeden  raz,  pozwolił  sobie  na  to.  Prawdopodobnie  dlatego,  że  był   pijany.   Rozluźnił  się  na  przeciwnej  ścianie,  woda  uderzyła  go  prosto  w  twarz,   ale   w   delikatny   sposób,   jak   deszcz,   przed   nim   i   spływała   dół   jego   ciała,   na   tors  i  twardy  brzuch,  przez  biodra,  na  jego  fiuta  –   Nie  wiadomo  skąd,  ujrzał  swoją  Wybrankę  pochyloną  nad  nim,  jej  oczy   świecące  na  zielono  w  świetle  księżyca,  drzewa  nad  głową  jakby  do  ochrony   ich  obojga.   Ona  karmiła  go,  jej  szczupły,  blady  nadgarstek  w  jego  ustach,  w  gardle   rytmiczne  przełykanie.   W   zamroczeniu   spowodowanym   alkoholem,   przyszła   jego   potrzeba   seksualna,  rozwijając  się  w  jego  miednicy  jak  na  otwartej  dłoni.   Stwardniał.   Otwierając   oczy   -­‐   nie,   żeby   był   świadomy,   że   je   zamknął   -­‐   patrzył   na   siebie.   Genialne   światła   nad   umywalkami   zostały   wytłumione   przez   nieprzeźroczystą   kurtynę,   która   utrzymywała   wodę   przed   wydostaniem   się   do  łazienki,  ale  oświetlenia  było  więcej  niż  wystarczająco,  aby  iść  dalej.   Żałował,   że   nie   było   zupełnie   ciemno...   nie   przyniosło   mu   radości   oglądanie  podniecenia,  ta  długość  stała  tak  głupio  i  dumnie  z  jego  ciała.   Nie  mógł  pojąć,  co  sobie  myślał:  Jeśli  taka  dziwka  miała  płatne  dodatkowo,   aby   przyjmować   jego   podniecenie,   ciężko   sobie   wyobrazić,   że   piękna   Wybranka   nie   zacznie   krzyczeć   z   obrzydzeniem   i   uciekać   w   przeciwnym   kierunku  –   Gwałtownie,  spadło  na  niego  przygnębienie,  zwłaszcza  gdy  pulsowanie   między  jego  nogami  rosło  w  siłę.  W  prawdzie,  jego  ciało  było  takim  smutnym   instrumentem,  tak  żałosnym  w  tym  pragnieniu  -­‐  pozostało  nieświadome,  że   jest  to  niechciane  przez  wszystkich.   496  

W  szczególności,  przez  to  jedno  pragnienie.   Odwracając  się,  odchylił  głowę  do  tyłu  i  pchnął  ręce  po  włosach.  Czas   przestać   myśleć   i   się   umyć.   Mydła   w   naczyniu,   które   zostało   zamontowane   na  płytkach,  skwapliwie  wykonało  swój  obowiązek  na  jego  skórze  i  włosach  –   A  on  wciąż  miał  erekcję,  gdy  nadszedł  czas,  aby  wyjść.   Zimne  powietrze  się  tym  zajmie.   Wchodząc   na   matę   kąpielową,   która   była   w   kolorze   tej   ohydnej   głębokiej  czerwieni,  wycierał  się.   Nadal  twardy.   Zerkając  na  ubrania  do  walki,  nie  miał  ochoty,  ich  zakładać.  Szorstkie.   Drapiące.  Brudne.     Być  może  kobiece  środowisko  skaziło  go.   Xcor  skończył  w  wielkim  łóżku,  nagi,  na  plecach.   Nadal  z  erekcją.   Szybko   rzucił   okiem   na   zegar   na   szafce   nocnej   i   wiedział,   że   nie   miał   dużo  czasu,  zanim  dom  zaleją  wojownicy.   To  miało  być  szybkie.   Skierował  swoją  rękę  pod  kołdrę  w  dół  jego  ciała,  chwycił  się...   Xcor  zamknął  ciężko  oczy  i  jęknął,  jego  tułowie  skręcało  się  od  ciepła  i   potrzeby,   która   trawiła   jego   dolną   część   ciała.   Gdy   poduszki   powitały   jego   twarz   -­‐   logicznie,   to   było   z   drugiej   strony,   tak   przypuszczał   -­‐   zaczął   pompować  w  górę  i  w  dół.   Wspaniałe.  Zwłaszcza  na  górze,  gdzie  zaokrąglona  główka  błagała  go  o   uwagę,  i  dostawała  ją  w  każdym  ruchu.  Szybciej.  Mocniej.   Wszystko,  widząc  swoją  Wybrankę.   W   rzeczywistości   jej   obraz   zrobił   dla   niego   więcej   niż   to,   co   robił   na   dole.   Gdy   odczucia   stawały   się   coraz   silniejsze,   uświadomił   sobie   po   raz   pierwszy,  dlaczego  jego  żołnierze  robili  to  tak  często.  Tak  dobrze.  Tak  bardzo,   bardzo  dobrze...   Och,   jego   kobieta   była   piękna.   Do   punktu,   w   którym,   pomimo   potęgi   gniewu,   na   to   co   robi   sobie,   nie   był   w   stanie   oderwać   się   od   jej   oblicza.   Zamiast  tego  stała  się  dla  niego  boleśnie  prawdziwa,  od  jasnych  włosów,  jej   czerwonych   ust,   do   jej   długiej   smukłej   szyi   i   eleganckiego   ciała,   które   zostało   zarówno  ukryte  jak  i  ujawnione  przez  dziewiczo  białą  szatą  którą  nosiła.   497  

Co   by   się   stało   gdyby   zechciał   ją   taki   potwór?   Trzymał   jej   święte   ciało   jak   mężczyzna  zasługujący...   W   tym   samym   momencie,   prawdziwość   ciąży   ponownie   go   przygniotła,   jak   ciężar   fizyczny.   Ale   przynajmniej   było   już   za   późno.   Nawet   gdy   jego   serce   oziębło,   a   pierś   zaczęła   boleć   ze   świadomości,   że   ona   przyjęła   innego,  jego  ciało  kontynuowało  jazdę,  kończąc  niepowstrzymaną  jak-­‐   Orgazm,  który  przetoczył  się  przez  niego,  wyrwał  z  niego  krzyk  -­‐  i  dzięki   losowi   za   poduszkę,   która   złapała   jego   kapitulację:   W   tej   samej   chwili,   na   dole,   usłyszał   pierwszego   żołnierza   przechodzącego   przez   dom,   bębnienie   butów  bojowych  z  niewątpliwym  grzmotem  mógłby  rozpoznać  wszędzie.   Skutki  jego  uwolnienia  były  nędzne  na  zbyt  wielu  poziomach  by  liczyć.   Obrócił  się  na  ranne  ramię;  doszedł  na  ręce  i  brzuch,  jak  i  na  prześcieradła;  a   wizja   ukochanej   zniknęła   z   jego   głowy,   to   co   mu   pozostało,   to   jego   ciężka   rzeczywistość,  to  wszystko.   Ból  w  jego  wnętrzu  był  surowy  jak  świeże  rany.   Ale  przynajmniej  nikt  nie  będzie  o  tym  wiedział.   On  był,  mimo  wszystko,  a  może  przede  wszystkim  żołnierzem.       Tłumaczenie:  Fiolka2708    

498  

SZEŚĆDZIESIĄT-SZEŚĆ   -­‐   Tak,   absolutnie   możesz   się   z   nim   zobaczyć.   Jest   wycieńczony,   ale   świadomy.     Gdy  doktor  Jane  uśmiechnęła  się  do  Khilla,  poprawił  skórzane  spodnie   na   biodrach   i   schował   w   nie   swój   podkoszulek.   Nie   posunął   się   do   przygładzenia   włosów,   jakkolwiek,   zmusił   swoje   ramiona   do   pozostania   w   miejscu  przy  jego  bokach,  chociaż  dłonie  go  swędziały,  by  je  ugładzić.     -­‐  Będzie  z  nim  dobrze?     Lekarka   skinęła   głową,   gdy   zaczęła   rozwiązać   maskę   chirurgiczną,   wiszącą  wokół  jej  szyi.     -­‐   Usunęliśmy   wampirzy   odpowiednik   ludzkiej   śledziony,   i   to   załatwiło   krwawienie  wewnętrzne.  Również  wzięliśmy  go  pod  lupę.  Póki  co  ustaliliśmy,   że  był  w  jakimś  zastoju  w  tej  beczce  na  ropę,  krew  Omegi  jakoś  zachowała  go   w  obecnym  stanie.  Gdyby  tak  się  nie  stało,  jestem  pewna,  że  umarłby.   Przekleństwo,  które  spowodowało  cud,  pomyślał  Khill   -­‐  Nie  jest  zanieczyszczony?     Jane  wzruszyła  ramionami.     -­‐  Krwawi  na  czerwono,  i  nikt  nie  wyczuł  w  nim  esencji  Omegi  —  ta  było   tylko  na  nim  i  wokół  niego.     -­‐  Okej.  W  porządku.  –  Khill  spojrzał  na  drzwi.  –  Dobrze.   Czas  tam  wejść,  powiedział  do  siebie.  Dalej…   Jego   oczy   spotkały   oczy   Blaya.   W   trakcie   czterogodzinnej   operacji,   facet   chodził   w   te   i   z   powrotem   po   korytarzu,   co   chwilę   wychodząc   do   palarni.  Zawsze  jednak  wracał.   Boże,  ponuro  wyglądał.   Od  momentu  kiedy  V  wyszedł  i  znalazł  ich...taa.     Chryste,  co  za  wyczucie  czasu.   -­‐  Pójdę  teraz,  -­‐  powiedział.     Dopiero,   gdy   Blay   skinął   głową,   rzeczywiście   wszedł   do   sali   operacyjnej.    

499  

Popychając   drzwi   wszedł   do   środka,   pierwszym,   co   go   przywitało   był   ten   antyseptyczny  zapach,  który  kojarzył  mu  się  z  urazami  po  walce.  Następnym   było   subtelne   piszczenie   na   noszach   w   środku   pokoju,   i   dźwięk   Ehleny   piszącej  na  komputerze.   -­‐   Dam   wam   trochę   prywatności,   -­‐   powiedziała   miłym   głosem,   gdy   wstała.       -­‐  Dzięki,  -­‐  odpowiedział  cicho.     Kiedy  drzwi  zamknęły  się  za  nią,  Khill  ponownie  włożył  koszulę  choć  nie   było  takiej  potrzeby.     -­‐  Luchas?   Czekając   na   odpowiedź   brata,   rozejrzał   się   dookoła.   Resztki   pooperacyjne,   okrwawione   gaziki,   używane   przyrządy,   wszystko   do   wyrzucenia   –   wszystko   prócz   nieruchomego   ciała   pod   białym   prześcieradłem   i   czerwonej   plastikowej   torby   na   odpady   biologiczne   obrazującej   minione   godziny.   -­‐Luchas?   Khill   podszedł   i   spojrzał   w   dół.   Kurde,   normalnie   nie   miał   problemów   z   ciśnieniem   krwi,   ale   gdy   rzucił   okiem   na   zwiotczałą   twarz   brata,   świat   zawirował,  a  nagłe  zawroty  głowy  uświadomiły  mu  dokładnie  jak  wysoki  był   –  i  jak  daleko  mógł  upaść.         Powieki  Luchasa  zatrzepotały  i  otworzyły  się.   Szare.  Oba  były  szare,  i  nadal  tak  było.     Khill   cofnął   się   i   przyciągnął   mały   stołek.   Gdy   usiadł,   nie   wiedział,   co   zrobić  z  ramionami,  rękami...  głosem.   Nigdy   nie   spodziewał   się   zobaczyć   ponownie   członka   swojej   rodziny.   To  był  powrót  do  czasu  przed  nalotem,  gdy  został  usunięty.     -­‐  Jak  się  masz?  –  Co  za  durne  pytanie.   -­‐  On  trzymał...  mnie.     Khill  nachylił  się  bliżej,  ale  cholera,  słaby,  zachrypnięty  głos  nie  niósł  się   daleko.   -­‐  Co?     -­‐  On  trzymał...  mnie...żywego.   -­‐  Kto?   -­‐  …przez  ciebie.   500  

-­‐   O   kim   mówisz?   -­‐     Trudno   sobie   wyobrazić,   żeby   Omega   kierował   vendettę  przeciwko  —   -­‐Lash…   Na   dźwięk   tego   imienia,   górna   warga   Khilla   odsłoniła   kły.   Ten   skurwysyn  ich  kuzyn  —  który  okazał  się  nie  być  w  ogóle  z  ich  krwi,  a  raczej   przeszczepionym   synem   Omegi…   Jako   dziecko,   to   dziecko   diabła   było   wstrętnym   pozerem.   Jako   pretrans   na   programie   szkoleniowym,   zrobił   z   życia  Johna  Matthew  piekło  na  ziemi.   Jako  potrans?   Jego  prawdziwy  ojciec  wziął  go  z  powrotem  pod  skrzydła,  a  wynikiem   tego,  było  zupełne  zniszczenie.  Lash  był  tym,  który  poprowadził  naloty.   Po  stuleciach  kiedy  Korporacja  Reduktorów  musiała  polować  i  dziobać   enklawy  wampirów,  ten  bękart  wiedział  dokładnie  gdzie  wysłać  zabójcę  —  i   ponieważ   został   adoptowany   przez   arystokratyczną   rodzinę,   zdziesiątkował   klasę  wyższą.  Ale  widocznie  Tatusiek  i  złoty  chłopiec  mieli  odmienne  zdania.   Cholera,   myśl,   że   Lasher   torturował   jego   brata?   Sprawiało,   że   chciał   go   zabijać  wciąż  od  nowa.     Gdy   Luchas   jęknął   i   wziął   głęboki   oddech,   Khill   podniósł   rękę   by...   poklepać  go  po  ramieniu,  czy  coś.  Ale  nie  dokończył  tego  ruchu.     -­‐  Słuchaj,  nie  musisz  mówić.   Te  nabiegłe  krwią  szare  oczy  wpatrzyły  się  w  jego.   -­‐  Trzymał  mnie  przy  życiu...z  powodu  tego  co  zrobiłem...Tobie...     W  dole  na  noszach,  łzy  podeszły  do  oczu  i  zaczęły  płynąć,  emocje  jego   brata  spływały  po  jego  policzkach,  żal  mieszający  się  z  niewątpliwym  bólem   fizycznym   i   środkami   odurzającymi   używanymi   do   jego   leczenia.   Ponieważ   Khillowi   ciężko   było   uwierzyć,   że   facet   mógłby   pokazać   coś   takiego   w   normalnych   okolicznościach.   Nie   tak   zostali   wychowani.   Etykieta   ponad   emocjami.   Zawsze.     -­‐  Gwardia  Honorowa….  -­‐  Luchas  zaczął  rzewnie  płakać.  -­‐  Khill…  bardzo   przepraszam...  przepraszam…   Nie  powinniśmy  go  zabijać!     Khill   zamrugał   i   wrócił   do   tego   bicia   na   zboczu   drogi,   tych   mężczyzn   ubranych   w   czarne   szaty   oblegających   go   i   uderzających   w   niego,   gdy     501  

próbował  chronić  swoją  głowę  i  jaja.  Wtedy  przybył  pod  drzwi  do  Zanikhu  i   spotkał  swoją  córkę.     To   dziwne,   jak   rzeczy   zatoczyły   koło.   I   jak   niektóre   tragedie   rzeczywiście  doprowadziły  do  dobrych  rzeczy.   Teraz,   Khill   dotknął   swojego   brata,   opierając   rękę,   którą   zwykł   trzymać   sztylet  o  to  wąskie  ramię.     -­‐  Ciii…  Jest  dobrze.  Z  nami  dobrze.  Jest  dobrze….   Nie  był  pewien,  czy  to  prawda,  ale  co  innego  miał  mu  powiedzieć,  gdy   facet  był  w  rozsypce?   -­‐   Chciał...   mnie   przemienić...   –   Luchas   wziął   głęboki   oddech.   -­‐     Przywrócił...   mnie   z   powrotem   w   okolicę.   Obudziłem   się   w   lasach   —jego   samce   pobiły   mnie   …zrobili   ze   mną   coś…   wsadzili   do   tej…   krwi.   Czekałem,   aż   wrócą  —  nigdy  tak  się  nie  stało.   -­‐   Jesteś   tutaj   bezpieczny.   -­‐   To   było   wszystko,   o   czym   mógł   myśleć.   –   Nie  martw  się  o  jakieś  cholerstwa  –  nikt  się  nie  dostanie  do  Ciebie.   -­‐  Gdzie…  jestem…   -­‐  W  centrum  szkoleniowym  Bractwa.   Jego  oczy  rozszerzyły  się.   -­‐  Naprawdę?   -­‐  Taaa.   -­‐   Zaiste…   -­‐   Wyraz   twarzy   Luchasa   zmienił   się,   przystojne   kiedyś   rysy   zaostrzyły  się  jeszcze  bardziej.         -­‐  Co  z  Mamah.  Tatą.  Solange.?   Khill  tylko  pokręcił  głową  tam  i  z  powrotem.  W  odpowiedzi,  nagła  siła   pojawiła  się  w  tym  wątłym  głosem.     -­‐  Jesteś  pewny,  że  nie  żyją?  Na  pewno?   Jakby  nie  chciał,  by  któreś  z  nich  cierpiało  tak  jak  on.   -­‐  Taaa,  jesteśmy  pewni.   Luchas  westchnął  i  zamknął  oczy.   Cholera.   Khill   czuł   się   trochę   zawstydzony   wobec   leżącego,   pomimo   faktu  bowiem,  że  maszyny  przy  łóżku  sugerowały,  że  jego  brat  był  stabilny,   jeśli  facet,  by  zmiękł,  nie  chciał  zmuszać  Luchasa  do  poważnego  myślenia.  Po   tym,   co   zostało   zrobione   z   nim,   nikt   nie   mógł   być   pewien,   jak   wiele   innych   zostało  porwanych  -­‐    lub  kiedy.   502  

W   ciszy,   Khill   spojrzał   na   ręce   swego   brata.   Sygnet   został   –   pewnie   dlatego,   że   knykieć   ponad   nim   był   tak   spuchnięty,   że   musieliby   go   odciąć.   Herb,   który   został   wykuty   w   złocie,   opatrzony   był   świętymi   symbolami,   którymi   tylko   Rodziny   Założycielskie   mogły   oznaczać   swój   rodowód.   I   taa,   wow,  to  było  kompletnie  obłąkane  —i  grubo  niestosowne—  by  pragnąć  tej   przeklętej  rzeczy.  Po  wszystkim,  co  się  stało,  można  by  pomyśleć,  że  będzie   wzbudzał  w  nim  wstręt.  I  znowu,  może  to  była  po  prostu  odruchowa  reakcja,   echo  tych  wszystkich  lat  w  beznadziejnej  nadziei,  że  zdobędzie  swój  własny.   -­‐  Khill?   -­‐  Tak?   -­‐  Przepraszam…     Khill  pokręcił  głową,  chociaż  powieki  Luchasa  były  zamknięte.   -­‐  Niczym  się  nie  martw.  Jesteś  bezpieczny.  Wróciłeś.  Wszystko  będzie   dobrze.     Gdy   klatka   piersiowa   jego   brata   uniosła   się   i   opadła   jeszcze   raz   tak   jakby  poczuł  ulgę,  Khill  potarł  swoją  twarz  i  nie  czuł  się  dobrze  w  związku  z   tym  wszystkim.  Ani  ze  stanem  swojego  brata  –  czy  jego  powrotem.     To   nie   było   tak,   że   chciał   by   facet   nie   żył.   Był   torturowany.   Zawieszony   na  zawsze.   Ale   położył   kres   całemu   temu   rodzinnemu-­‐zawirowanemu   czemuś.   Spychając  to  na  tył  jego  psychicznej  szuflady.  Odłożyć  to  na  dobre,  i  nigdy  nie   wracać  do  tego.   Cóż  zrobić?   Życie  specjalizuje  się  w  podchwytliwych  pytaniach.     Niefortunne   było   to,   że   w   jakiś   sposób   nieuchronnie   skończyło   się   to   łapaniem  go  za  jaja.     ***     Gdy  miękki  gwizd  rozbrzmiał  koło  Blaya,  podskoczył.     -­‐  Oh,  hej,  John.   John  Matthew  podniósł  rękę  gestykulując  nią.     Jak  się  sprawy  mają?  

503  

Gdy   Blay   wzruszył   ramionami,   pomyślał,   że   to   może   być   dobry   pomysł,   by  wstać  z  podłogi  jeszcze  raz.  Jego  dupa  zdrętwiała,  co  oznaczało,  że  to  był   czas  na  kolejną  wycieczkę.   Chrząknął,  kiedy  wstał,  i  rozciągnął  plecy.     -­‐   Myślę,   że   dobrze.   Luchas   był   wystarczająco   przytomny   po   operacji   i   Khill  jest  tam  teraz.   Oh.  Wow.   Podczas   gdy   Blay   chodził   bez   sensu   po   ciasnym   kręgu,   John   usiadł   przy   ścianie.  Był  ubrany  w  dres  i  wciąż  miał  mokre  włosy  —a  na  jego  szyi  był  ślad   po  ugryzieniu.     Blay   odwrócił   wzrok.   Otworzył   usta,   żeby   coś   powiedzieć.   Zabrakło   mocy  do  rozmowy.  Kątem  oka  zobaczył  Johna  pokazującego,     Więc,  jak  tam  z  Saxtonem?   -­‐  A,  dobrze.  Wszystko  z  nim  dobrze—  ma  małe  wakacje.   Pracował  bardzo  ciężko.   -­‐  Tak,  pracował.  -­‐  Ponieważ  miał  nadzieję,  że  temat  na  tym  się  skończy,   poczuł   się   dziwnie   ukrywając   coś   przed   Johnem.   Oprócz   Khilla,   facet   był   jego   najbliższym  przyjacielem—  mimo,  że  za  bardzo  dryfował  w  zeszłym  roku.     -­‐  Ale  niedługo  wróci.   Musisz  za  nim  tęsknić.     John   odwrócił   wzrok,   jakby   wiedział,   że   naciska   na   niego.   Miało   to   sens.  Blay  zawsze  ucinał  wszelkie  rozmowy  na  temat  jego   związku,  kierując   rozmowę  na  inne  tematy.   -­‐  Taaa.   Więc  jak  Khill  się  trzyma?  Nie  chcę  się  wtrącać,  ale...   Blay  mógł  tylko  wzruszyć  ramionami  jeszcze  raz.   -­‐  Jest  tam  już  jakąś  chwilę.  Biorę  to  za  dobre  wieści.   Luchas  wyjdzie  z  tego?   -­‐  Czas  pokarze,  ale  przynajmniej  został  połatany.  Blay  wyciągnął  swoje   Dunhille  i  odpalił,  zaciągając  się  powoli.     Gdy  nie  było  nic  prócz  niezręcznej  ciszy,  powiedział,   -­‐  Słuchaj,  przepraszam  jeśli  byłem  dziwny.   Prawda   była,   że   ten   ślad   po   ugryzieniu   był   przypomnieniem   tego   co   musiało  się  jemu  zdarzyć  i  naprawdę  nie  potrzebował  tego  tak  tu  i  teraz.     504  

Głos  Khilla  wdarł  się  w  jego  głowę:  Możemy  iść  razem.   Dlaczego,  na  piekło  się  zgodził?   Jesteś  zestresowany,   Wymigał  John  gdy  skupił  się  na  drzwiach.   Wszyscy  jesteśmy  zestresowani.  Wszystko  jest…  stresujące.   Blay  zmarszczył  brwi  ponieważ  zauważył  nastrój  faceta.     -­‐  Hej,  wszystko  okej?   Po  chwili,  John  wymigał,   Dziwna   rzecz   wydarzyła   się   zeszłej   nocy.   Ghrom   zawołał   mnie   do   swojego  biura  i  powiedział,  że  Khill  nie  będzie  dłużej  moim  ahstrux  nohtrum.   To  znaczy,  w  porządku,  nie  ma  sprawy—  w  zasadzie  to  od  komplikuje  wiele   rzeczy.  Ale  Khill  nic  mi  nie  mówił,  a  ja  nie  wiem  czy  powinienem  powiedzieć   coś   jemu?   Nie   wiedziałem   nawet,   że   to   możliwe.   To   znaczy,   kiedy   to   się   zaczęło,  to  było  jak  ‘Jest  nas  dwóch,  i  już’  wiesz?  Zrezygnował?  Czy  to  przez   tą  sprawę  z  Laylą?  Myślałem,  że  nie  są  parą.   Blay  wydyszał  z  przekleństwem,  dym  kłębił  się  nad  jego  głową.     -­‐  Nie  mam  pojęcia.   Cholera,   ta   sprawa   z   byciem   parą   prawdopodobnie   powinna   przyjść   mu  do  głowy  i  może  dlatego  Khill  odskoczył  od  niego  gdy  pojawił  się  V.     Khill   i   Layla   mogliby   być   teraz   sparowani   ze   sobą,   kiedy   z   młodym   jest   wszystko  ok.—   Drzwi   otworzyły   się,   a   Khill   wyszedł,   wyglądając   jakby   został   kopnięty   w  głowę.     -­‐  O,  hej,  John,  co  tam.   Ta   dwójka   poklepała   wzajemnie   się   po   ramionach,   Khill   spoglądał   na   niego,  i  znów  na  Johna,  tam  i  z  powrotem.           A  potem  on  i  Khill  zostali  sami,  kiedy  John  odszedł  chwilę  później.     -­‐  Wszystko  dobrze?  –  spytał  Khill.   Oczywiście,  nie  było  to  pytanie  o  godzinę.   -­‐   Tak   naprawdę   ja   miałem   cię   o   to   zapytać.   Co   z   Luchasem?   –   Blay   wziął  przykład  z  V  i  zgasił  swojego  papierosa  o  podeszwę  swoich  butów.     Zanim   Khill   mógł   odpowiedzieć,   Selena   wyszła   z   biura   jakby   została   wezwana  z  głównego  domu  Wybranka  podeszła  do  nich  z  gracją,  ale  celowo,   jej  tradycyjny  biały  przyodziewek  falował  wokół  jej  nóg.     505  

-­‐   Pozdrawiam,   Wielcy   Samce,   -­‐   powiedział   gdy   podeszła.   -­‐   Dr   Jane   dała   do  zrozumienia,  że  jestem  potrzebna?   Gdy   Blay   odetchnął,   miał   ochotę   się   uderzyć.   To   była   ostatnia   rzecz   którą—   -­‐  Tak,  nam  dwóm.  –  odpowiedział  Khill.   Blay   zamknął   swoje   oczy   gdy   nagły   przypływ   wstrząsnął   jego   ciałem.   Myśl   o   oglądaniu   Khilla,   gdy   ten   się   pożywia   była   jak   narkotyk   dla   jego   krwioobiegu,  rozluźniając  go  i  grożąc  zrobieniem  go  twardym.   Ale  tak  naprawdę,  nie  było  —   -­‐  Na  końcu  korytarza  byłoby  świetnie.  –  mruknął  Khill.     Więc,  to  lepiej  niż  w  sypialni.  Prawda?  Bardziej  profesjonalnie,  tak?   Potrzebował  się  nakarmić—  i  Khill  bez  wątpienia  również  po  całym  tym   dramacie.     Blay   wrzucił   swój   niedopałek   do   kosza   na   śmieci   i   zamknął   pochód   który  poprowadził  Khill.  Idąc,  nie  wpatrywał  się  w  ruchy  Wybranki.  Nie,  ani   trochę.  Jego  oczy  przyklejone  były  do  Khilla,  od  tych  ramion,  przez  biodra…   do  tyłka…  Ok,  musi  to  zatrzymać.     Natychmiast.   Po   prostu   musiał   wziąć   się   w   garść,   nakarmić,   i   znaleźć   pretekst,   by   odejść.  Może  ten  plan  będzie  tym,  który  faktycznie  zadziała?   Za  drzwiami.  Rozmowa.  Uprzejmy  uśmiech,  choć  nie  wiedział  o  co  go   pytano  lub  co  mu  odpowiedziano.   Ach,   jeden   z   pokoi   szpitalnych,   uświadomił   sobie.   Bardzo   dobrze—   medyczny   klimat.   Po   prostu   wziąć   żyłę   i   zaspokajać   jedną   biologiczną   potrzebę,  niekoniecznie  prowadzącą  do  innej  —   -­‐  Słucham?  –  Zapytała  Wybranka,  patrząc  na  niego  z  otwartymi  ustami.     Świetnie.  Gadał  na  głos,  ale  nie  wiedział,  ile  powiedział.   -­‐  Przepraszam  -­‐  powiedział  płynnie.  –  Jestem  głodny  i  to  dlatego.     -­‐  W  takim  wypadku,  może  chcesz  być  pierwszy?  –  zapytała  Selena.   -­‐   Tak,   chce   –   odpowiedział   Khill,   gdy   usadowił   się   wygodnie  na   przeciw   drzwi.   O,   proszę   bardzo,   pomyślał   Blay.   Wszystko   ustalone.   Gdy   Khill   zacznie?  On  wyjdzie.   Robiąc   krok   w   przód,   zastanawiał   się,   za   co   ma   się   zabrać   dokładnie,   ale   Selena   rozwiązała   ten   problem   przystawiając   bliżej   krzesło   i   siadając   przy   506  

łóżku   szpitalnym.   Przyjmując   to—   Blay   podskoczył   na   materacu,   jego   waga   przesunęła   poduszkę   na   zagłówku,   sprężyny   zaskrzypiały.   I   wtedy   jego   umysł   się  wyłączył,  co  było  ulgą.  Gdy  Selena  wyciągnęła  swoje  ramię  i  podciągnęła   do   tyłu   biały   rękaw,   jego   głód   był   na   pierwszym   planie,   kły   wyłoniły   się   z   dziąseł,  a  oddech  stał  się  głębszy.   -­‐  Proszę  weź  ile  potrzebujesz  -­‐  powiedziała  ze  spokojem.   -­‐  Dziękuję  za  ten  dar,  Wybranko  -­‐  odpowiedział  niskim  głosem.     Pochylając  się,  uderzył  głęboko,  ale  tak  delikatnie  jak  tylko  mógł  -­‐  i  po   pierwszym   łyku,   wiedział,   że   minęło   zbyt   dużo   czasu.   Z   wielkim   wyciem,   jego   żołądek  ryknął  z  potrzeby,  a  jego  uprzejmość  wyciekła  z  niego,  jego  instynkty   przejęły  prowadzenie:  Ciągną  mocno,  pijąc  szybciej  i  szybciej,  moc  lądowała   w  jego  jelitach  i  rozprzestrzeniała  się  z  stamtąd—   Jego  oczy  podążyły  do  Khilla.   Niejasno  zdawał  sobie  sprawę,  że  po  raz  kolejny,  jeden  z  jego  planów   wkrótce  wyleci  za  okno,  pójdzie  w  niepamięć.  Tak  naprawdę,  to  był  bardzo   zły  pomysł  -­‐  zakładając,  że  nie  chce,  aby  facet  znów  go  przeleciał:  Logika  była   wystarczająco   trudna,   kiedy   była   to   tylko   sprawa   sprzecznych   uczuć.   Pełnia   seksualnego  pragnienia,  spowodowana  karmieniem?   Był  w  dupie;  naprawdę  był.   I   było   to   szczególnie   prawdziwe   kiedy   patrzył   na   rosnącą   erekcję   Khilla   pod  skórzanymi  spodniami  bojowego  stroju.     Kurwa.   Kurwa.   Jezu,  pewnego  dnia  znajdzie  siły  by  odejść.   Naprawdę  znajdzie,  szczerze.   O,  KURWA.       Tłumaczenie:  Nuffanillia  

507  

SZEŚĆDZIESIĄT-SIEDEM   Kiedy   Khill   przyglądał   się   przedstawieniu,   jego   język   rozchylił   usta   i   zaczął  lizać  krawędzie  ust.     W  poprzek  pokoju,  Blay  leżał  na  szpitalnym  łóżku,  jego  doskonały  tors   idealnie   wysunięty   do   przodu,   aby   mógł   swobodnie   korzystać   z   żyły   Wybranki,   ręce   –   te   zręczne,   dobrze   wyszkolone,   silne   dłonie   –   trzymały   delikatny   nadgarstek   przy   jego   ustach   z   troską   –   jakby   nawet   w   agonii   karmienia  pozostawał  samcem  dżentelmenem.     Gdy  kontynuował  karmienie,  jego  tułów  przekręcał  się  nawet  mocniej,   jego   żebra   rozchylały   i   zaciskały   klatkę   piersiową   z   każdym   oddechem,   jego   głowa  przesuwała  się  subtelnie  z  każdym  łykiem.     Wszystko,  co  Khill  mógł  zrobić  to  pozostać  tam  gdzie  był.  Bardzo  chciał   być  na  górze  materaca,  przekręcić  to  ciało  na  bok,  żeby  móc  wejść  od  tyłu.   Chciał   być   u   szyi   Blaya   kiedy   ten   brał   z   żyły   Wybranki.   Chciał   po   prostu   pieprzyć   faceta   przez   dwanaście   lub   piętnaście   godzin,   aż   obaj   będę   całkowicie  spełnieni.     Po   całym   dramacie   z   Luchasem,   to   krótkie,   głębokie   wytchnienie   od   szoku   i   bólu,   było   nieopisaną,   pełną   skruchy   ulgą;   to   było   cholernie   zbyt   dobre,  żeby  skupić  się  na  czymś  takim  –  jego  zmęczony  umysł  i  wyczerpane   ciało,   gotowe   do   odświeżenia   tak   by   mógł   powrócić   do   ciężkiej   walki   raz   jeszcze.     Boże,  jego  brat…   Potrząsając   głową,   celowo   dał   swojemu   mózgowi   coś   erotycznego   do   zabawy:  gdy  ręka  Blaya  zaczęła  skradać  się  między  jego  nogami  i  przestawiać   coś  w  rozporku,  było  cholernie  jasne,  że  był  on  w  pełni  pobudzony.     Jakby  ten  pyszny  zapach  nie    czynił  tego  oczywistym.     Kiedy   Khill   był   bliski   utraty   tego,   Blay   podniósł   głowę   i   wydał   dźwięk   zaspokojenia.     Następnie  samiec  zaczął  lizać  kłute  rany,  które  zrobił.     Wiesz   co,   pomyślał   Khill.   Pieprzyć   karmienie.   Wszystko   czego   potrzebował  to  Blay…  

508  

„A  ty  Panie?”  spytała  Wybranka.     Gówno.  Prawdopodobnie  powinien  to  zrobić.     Poza  tym,  Blay  znajdował  się  w  ociężałym,  pokarmiennym  stanie,  jego   ciało  było  ciężkie,  wzrok  rozmyty  –  i  Khill  natychmiast  dostrzegł  zalety  tego,   wpychając  siebie  pomiędzy  wojownika  i  Wybrankę,  jego  tyłek  napierający  na   twardy  grzbiet  fiuta  Blaya,  który  podskoczył  na  łóżku.     W   chwili   gdy   Blay   jęknął,   Khill   przechylił   się   i   ujął   drugi   nadgarstek   samicy.   Trzymając   go   jedną   ręką,   użył   drugiej   do   wyszarpywania   ze   spodni   swojej   obcisłej   koszulki   –   a   potem   popchnął   dłoń   Blaya   w   dół   na   przód   swoich  własnych  spodni.     Khill   zatrzymał   swoje   własne   jęknięcie   dla   siebie,   biorąc   mocny   łyk   z   żyły  Wybranki,  ale  syk  Blaya  wydostał  się  na  zewnątrz.     Może  Wybranka  mogła  to  uznać  –     Oczy   Khilla   wycofanie   w   tył   głowy,   gdy   Blay   głaskał   go,   pocierał,   co   groziło   mu   dojściem   tu   i   teraz   –   nie   było   to   tym,   co   chciał   zrobić   przed   Seleną.     Ale,  o  kurwa,  to  było…   Położył  swoją  rękę  na  dole,  aby  uspokoić  te  ruchy.     Blay  po  prostu  dał  jego  kulkom  niezły  wycisk.     Moment   kulminacyjny   u   Khilla   nastąpił   wraz   w   kolejnym   łykiem,   orgazm   wystrzelił   z   niego   zanim   zdążył   pomyśleć   o   czymkolwiek   nudnym   i   nieatrakcyjnym,  przyjemność  narastała  z  taką  siłą,  że  zapadł  się  we  własnej   skórze.     Zdławiony  chichot  Blaya  był  erotyczny  jak  samo  piekło.     Jakkolwiek  odpłata  zamierzała  byś  suką,  Khill  poprzysiągł  ją  sobie.     I  jak  się  okazało,  nie  mógł  na  to  czekać.  Cofnął  swoje  kły  i  przestał  pić,   zanim   był   całkowicie   najedzony   –   ponieważ   głód   czegoś   zupełnie   innego   przejął   kontrolę   i   stało   się   to   zaraz   po   tym   jak   Selena   została   odesłana   na   drugą  stronę.     Wyjście   Wybranki,   grzeczne   ale   pospieszne,   przypominało   manewr   wykonany  na  autopilocie  –  on  nie  miał  najmniejszego  pojęcia  co  mówił,  ale   przynajmniej  uśmiechała  się  i  wyglądała  na  zadowoloną,  więc  musiał  zrobić   właściwe  rzeczy.     Jednakże,  zamykanych  drzwi,  był  bardzo  świadomy.   509  

Kiedy  się  odwrócił,  zastał  Blaya  rozciągniętego  i  zajmującego  się  sobą,   ręce,  głaszcząc,  pracowały  w  górę  i  w  dół  między  jego  nogami.  Kły  miał  wciąż   wydłużone   po   karmieniu,   a   jego   oczy   błyszczały   spod   ciężkich   powiek   i   wszyscy  kurwa  święci,  był  gorący…   Khill  zrzucił  swoje  skopajdupy.  Skóry.  Koszulę.     Blay  szczytował,  zanim  Khill  wystartował  do  łóżka,  samiec  wygiął  się  w   górę   jęcząc,   głowa   uderzyła   z   powrotem   w   cienką   poduszkę   i   szarpnął   biodrami.     Dla  gołego  tyłka  Khilla  to  było  zbyt  wiele  do  wytrzymania.   Najlepszy.  Komplement.  Kiedykolwiek.     Khill  zaatakował  łóżko  rzucając  się  na  Blaya,  odnajdując  i  anektując  te   aksamitne   usta.   Ubrania   zostały   zerwane   –   guziki   rozporka   Blaya   pourywane   wylądowały   jak   bilon   na   linoleum,   koszula   rozdarta   na   kawałki.   I   byli   już   -­‐   skóra  przy  skórze,  nic  nie  oddzielało  ich  ciał.     Kiedy  ciała  zwinęły  się  naprzeciwko  siebie,  Khill  dobrze  wiedział  czego   pragnie.   I   był   zbyt   zdesperowany   i   wygłodniały,   aby   ładnie   poprosić   –   lub   nawet  mówić  o  tym.     Wszystko   co   mógł   zrobić,   to   przerwać   pocałunek,   zejść   z   Blaya   …   i   sięgnąć   do   tyłu,   przyciągnąć   samca   do   siebie,   jednocześnie   unosząc   w   górę   jedną  nogę.     Cokolwiek   by   wiedzieć,   Blay   przejął   pałeczkę   od   tego   momentu.   I   dokładnie  wiedział  co  robić.     Khill   poczuł   jak   został   ustawiony   szorstkimi   dłońmi   –   zanim   się   zorientował,   już   był   na   kolanach   z   twarzą   w   materacu,   ciężko   oddychając.   Pozwalanie  komuś  innemu  na  atak,  było  dla  niego  zupełnie  obce  –  i  poczuł   się   zagrożony,   nawet   tego   pragnąc   –   „O   kurwa!”   ryknął,   gdy   jego   własność   została   zaatakowana,   uczucie   bólu   i   przyjemności,   rozciągania,   szukania   wygodnej   pozycji   –   mieszanka   uczuć   była   tak   intensywna,   że   zobaczył   gwiazdy.     A  potem  Blay  zaczął  się  poruszać.     Khill   zaparł   się   ramionami   i   napierał   w   tył,   aż   jego   całe   dziewictwo   zostało  starte  w  proch,  ale  to  było  dobre.     Och,  człowieku,  to  był  niewiarygodny  pęd  i  stawał  się  coraz  lepszy.  Gdy   ramiona   Blaya   oplatały   w   uścisku   jego   tors,   kąt   się   zmienił,   penetracja   była   510  

coraz   głębsza   i   głębsza,   szybsza   i   szybsza,   łóżko   zaczęło   kołysać   się   naprzeciwko  ściany,  oddech  w  jego  uchu  był  coraz  ostrzejszy  i  szybszy…     Punk   kulminacyjny   był   jednym   wielkim   paleniem   jakiego   nigdy   wcześniej  nie  czuł,  krawędzią  nie  tylko  jego  spełnienia,  ale  Blaya,  całkowicie   dociśnięty   z   udami   w   zacisku,   miednicą   wystawioną   do   przyjmowania,   jego   wielkie  ramiona  utrzymujące  ich  obu  na  łóżku  –  gdy  Blay  doszedł,  pchnięcie   rzuciło   nim   tak   mocno,   że   Khill   uderzył   głową   w   ścianę   –   nie   żeby   to   zanotował  lub  się  tym  przejął.  I  to,  że  jego  fiut  rozpoczął  szalone  szarpanie…     I  Khill  poczuł  się,  po  raz  pierwszy  w  jego  życiu,  totalnie  posiadany.     To  było  …    niczym  cud.     ***     Naturalnie,  zabrało  chwilę,  zanim  spełnienie  Blaya  było  kompletne.  I,  o   dziwo,   Khill   czuł   się   z   tym   całkowicie   dobrze.   Gdy   sprawa   ostatecznie   dobrnęła  do  przerwy,  minęło  około  półtorej  minuty,  gdy  Khill  odprężył  się  i   zatonął  w  dół  na  łóżko.  Blay  najwyraźniej  był  też  wyczerpany,  gdyż  jego  ciało   podążyło  za  przewodnikiem  i  rozciągnęło  się  za  nim.     Ramię  Blaya  pozostało  na  swoim  miejscu.     I  wszystkim,  co  się  teraz  liczyło,  po  całym  tym  doświadczeniu,  był  luźny   ciężar  tego  ramienia.  Leżąc  jak  teraz,  nie  byli  dwoma  samcami,  którzy  mieli   dobry  seks  i  którym  zdarzyło  się    być  bok  przy  boku  …  byli  kochankami.     W  rzeczywistości,  nigdy  przedtem  nie  miał  kochanka  –  i  nie  dlatego,  że   robił  to  od  tyłu  pierwszy  raz  w  swoim  życiu.  Miał  mnóstwo  seksu.  Ale  nigdy   nie  miał  kogoś,  kto  chciał  go  po  wszystkim  przytulić.     Nigdy  nikogo,  komu  chciałby  oddać  uścisk.     Tak  …  Blay  był  jego  pierwszym,  prawdziwym  kochankiem.     A   jednak   przegapił   ten   honor,   gdy   chodziło   o   tego   faceta,   wydawało   się,  że  Blay  będzie  jego.  Nikt  nie  mógł  ci  zabrać  twojego  pierwszego  razu  –  i   uważał   się   za   szczęściarza.   Słyszał,   przekazywane   pocztą   pantoflową   informacje,   że   wiele   razy   to   było   bardzo   bolesne   –   dla   kobiet   –   lub   była   to   taka  szamotanina,  że  nic  nie  rejestrowałeś.     To  –  będzie  pamiętał  zawsze.    

511  

Za   nim,   Blay   oddychał   głęboko,   ciepło   promieniowało   z   niego,   ich   ciała   były  wciąż  połączone.     I  Khill  chciał  wykorzystać  zaletę  tej  cichej  przestrzeni:  powoli  jak  nigdy   dotąd   –gdyby   nie   poruszał   się   wystarczająco   szybko,   facet   by   tego   nie   zauważył   –   przykrył   przedramię   Blaya   swoim   własnym   …     a   potem   położył   swoją  dłoń  na  dłoni  przyjaciela.     Zamykając   oczy   modlił   się,   żeby   to   było   w   porządku.   Że   mogą   zostać   tak  jak  teraz  jeszcze  przez  chwilę.     Gówno,  nagły  strach,  którzy  poczuł  nie  był  krótką  torturą  i  sprawił,  że   zaczął  rozmyślać  o  naturze  odwagi.     Szczególnie  jak  mało  jej  miał,  gdy  przyszedł  do  Blaya.     Znienacka   przypomniał   sobie   jak   mówił   facetowi,   że   długoterminowo   widzi  się  z  kobietą.  Że  to  był  powód,  dla  którego  nie  mógł  wziąć  tego,  co  Blay   mu   oferował.   W   tym   czasie   naprawdę   miał   na   myśli   każde   słowo,   które   wypowiadał  i  nie  wyglądał  jakby  był  daleko  od  tego  przekonania.     Był  z  powrotem  tchórzem,  nieprawdaż?   „Boże,  czuję  się  obdarty  do  żywego”  szepnął.   „Co?”  przyszła  senna  odpowiedź.   „Czuję  się…”  Obnażony.     Gdyby   Blay   odszedł   w   tej   chwili?   Roztrzaskałby   się   na   kawałeczki,   których  nigdy  nie  udałoby  mu  się  poskładać.     Blay   sapnął   i   szarpnął   ramieniem,   przyciągając   Khilla   bliżej,   a   nie   odpychając  go.  „Zimno  ci?  Drżysz.”   „Ogrzejesz  mnie?”   Nastąpiło   małe   zamieszanie,   a   potem   koc   został   zarzucony   na   nich   obu.  Później  zgasły  światła.     Ponieważ   Blay   wziął   głęboki   oddech   i   wyglądało   na   to,   że   ułożył   się   wygodnie   na   dłuższy   czas,   Khill   zamknął   oczy   …   i   odważył   się   spleść   palce   swojej   dłoni   z   palcami   jego   najlepszego   przyjaciela,   zamykając   ich   dłonie   razem.     „Wszystko   w   tobą   w   porządku?”   zapytał   Blay   stłumionym   głosem.   Jakby  w  jego  mózgu  było  tylko  światełko  sygnalizacyjne  –  ale  on  się  troszczył.     „Tak.  Po  prostu  mi  zimno.”  

512  

Khill  otworzył  oczy  w  ciemności.  Jedyną  rzeczą  jaką  mógł  zobaczyć  była   cienka  linia  światła  pod  drzwiami.       Gdy   Blay   odpłynął,   jego   oddech   zwolnił   jeszcze   bardziej,   Khill   zapatrzył   się  przed  siebie,  ale  nie  mógł  niczego  dojrzeć.     Odwaga.     Myślał,  że  miał  wszystko  czego  potrzebował,  że  sposób  w  jaki  dorastał   uczynił   go   twardszym   i   silniejszym   niż   kogokolwiek   innego.   Sposób   w   jaki   pracował,   wbiegając   do   płonących   budynków   albo   wskakując   za   stery   kapitana   zniszczonych   samolotów,   dowiódł   tego.   To   jak   żył,   w   zasadzie   samotnie,  miało  znaczyć,  że  był  silny.  Miało  oznaczać,  że  był  bezpieczny.     Jednak  prawdziwy  test  odwagi  nadal  na  niego  czekał.   Po   tylu   latach   wreszcie   powiedział   Blayowi,   że   jest   mu   przykro.   Po   tylu   dramatach  w  końcu  powiedział  facetowi,  że  jest  mu  wdzięczny.     Ale   wyjść   do   przodu   i   być   zupełnie   szczerym,   że   był   zakochany?   Nawet   jeśli  Blay  był  z  kimś  innym?  To  była  prawdziwa  przepaść.     I,  niech  go  szlag,  zamierzał  to  zrobić.   Ale  nie  chciał  rozwalić  tej  pary  –  nie,  to  nie  było  to.  I  nie  chciał  obciążać   Blaya.   W   tym   przypadku,   zwrot,   gdy   się   wydarzy,   będzie   przyrzeczeniem.   Czymś,  co  zostanie  zrobione  bez  żadnych  oczekiwań  i  zastrzeżeń.  To  był  skok   bez  spadochronu,  w  nieznane,  podróż  i  upadek  bez  niczego,  co  mogłoby  cię   złapać.     Blay   zrobił   to   nie   raz,   nawet   kilka   razy   –   i   tak,   na   pewno,   Khill   chciał   wrócić   do   jakiejkolwiek   z   tych   chwil   i   kopnąć   w   tyłek   swoje   wcześniejsze   wcielenia  tak  mocno,  żeby  rozjaśniło  mu  się  w  głowie  i  dostrzegł  możliwości   jakie  zostały  mu  ofiarowane.     Niestety,  to  gówno  nie  działało  w  ten  sposób.     Nadszedł   czas   by   odpłacić   sile   …   i,   najprawdopodobniej,   znieść   ból,   który   z   pewnością   nadejdzie,   gdy   on   zostanie   odrzucony   w   jeszcze   bardziej   uprzejmy  sposób  niż  przewidywał.     Zamykając  powieki,  przyciągnął  kostki  dłoni  Blaya  do  ust,  składając  na   nich  pocałunek.  Potem  poddał  się  zasypianiu,  pozwalając  sobie  zapadać  w      

513  

nieświadomość,  wiedząc,  że  przynajmniej  przez  najbliższe  kilka  godzin  będzie   bezpieczny  w  ramionach  tego  jednego,  jedynego.         Tłumaczenie:  SarahRockwell    

514  

SZEŚĆDZIESIĄT-OSIEM   Następnego  wieczora,   gdy  zapadła  noc,  Assail  siedział  nagi  na  biurku,   jego   oczy   śledziły   ekran   komputera,   który   stał   przed   nim.   Obraz   monitora   został  podzielony  na  cztery  ćwiartki,  które  były  oznaczone  północ,  południe,   wschód  i  zachód,  od  czasu  do  czasu,  manipulował  też  kamerami,  zmieniając   ich  ostrość  i  kierunek.  Lub  przenosił  się  do  innych  kamer  w  domu.  I  wracał  do   tych,  które  obserwował.   Wziąwszy  prysznic  i  ogoliwszy  się  kilka  godzin  temu,  wiedział,  że  musi   się  ubrać  i  wyjść.  Ten  reduktor  z  obfitym  apetytem  na  towar  był  oburzony,   twierdząc,  że  został  oszukany  na  dostawie  kokainy.   Z   wyjątkiem   tego,   że   bliźniacy   ukończyli   tą   konkretną   transakcję   według  życzenia  zabójcy  –  i  filmowali  to.   Assail  przedsięwziął  trochę  środków  ostrożności.   Więc   nie   wiedział,   o   co   w   tym   wszystkim   chodzi,   ale   na   pewno   się   dowie:  Wysłał  nagrania  reduktorom  na  telefon  jakąś  godzinę  temu,  i  czekał   na  odpowiedź.   Możliwe,   że   będzie   to   obejmować   kolejne   spotkanie   twarzą   w   twarz.   Ale   jego   niezadowolony   kupujący   nie   był   jedyną   rzeczą,   wiszącą   nad   nim.   Zbliżał   się   czas   w   miesiącu,   kiedy   on   i   Benloise   musieli   zrobić   własne   rozliczenia   -­‐   skomplikowane   transfery   funduszy,   które   wszystkich   czyniły   nerwowymi,   w   tym   i   Assaila:   mimo,   że   robił   regularne   tygodniowe   płatności,   były  rozliczenia  czwartej  części  jego  rzeczywistych  zakupów,  a  trzydziestego,   będzie  musiał  rozliczyć  się  z  bilansu.   Dużo  gotówki.  I  ludzie  mogą  podjąć  bardzo  złe  decyzje,  kiedy  było  tyle   pieniędzy  w  grze.   Był   też   problem,   że   po   raz   pierwszy,   będzie   chciał   żeby   bliźniacy   mu   towarzyszyli.   Nie   wyobrażał   sobie,   by   Benloise   zamierzał   docenić   dodatkowe   towarzystwo,   ale   to   było   należne   dla   jego   dwóch   współpracowników,   by   byli   wprowadzeni  dalej  -­‐  i  ta  płatność  będzie  największą,  jaka  kiedykolwiek  była   wykonana.  

515  

Rekord   na   pewno   pęknie,   jeśli   on   i   ten   reduktor   nadal   będą   robić   interesy  razem.   Assail  przesunął  myszką.  Kliknął  na  jednej  z  ćwiartek.  Przesunął  kamerę   wokół,  przeszukując  ostępy  za  jego  domem.   Nic   się   nie   poruszało.   Nic   nie   rzucało   cieni.   Nawet   gałęzie   sosen   nie   poruszały  się  na  wietrze.   Brak  śladów  nart.  Brak  ukrywającej  się  postaci.   Ona  może  podglądać  go  z  innego  punktu,  pomyślał.  Po  drugiej  stronie   rzeki.  Po  drugiej  stronie  ulicy.  W  dole  alei.   Z   roztargnieniem,   sięgnął   do   fiolki   z   proszkiem,   którą   trzymał   obok   klawiatury.  Ćpał  późnym  popołudniem,  gdy  ściemniające  się  światło  dzienne   powodowało  konieczność  przejścia  na  nocny  tryb  kamer.  Brał  również  kilka   razy  od  tego  czasu,  po  prostu,  aby  utrzymać  się  na  jawie.   Nie  spał  przez  to  dwa  dni.   A  może  trzy?   Gdy   przeniósł   malutką   srebrną   łyżeczkę   do   fiolki,   sięgając   wokół   u   podstawy,  jedyne  co  otrzymał  to  brzęk  metalu  na  szkle.   Spojrzał  do  środka.   Ewidentnie  już  wszystko  zużył.   Zirytowany  po  prostu  wszystkim  w  jego  istnieniu,  Assail  rzucił  fiolkę  na   bok  i  oparł  się  o  krzesło.  Gdy  jego  umysł  odjechał  i  przymuszał,  aby  przejść   od  obrazu  do  obrazu,  aby  pętał  jak  stryczek  wokół  jego  wolności  wyboru,  był   świadomy  że  jego  mózg  szumiał  w  niezdrowy  sposób.   Został  zamknięty  w  środku.  Zmierzając  dość  szybko  do  nikąd.   Gdzie  była  jego  piękna  włamywaczka?   Z  pewnością  nie  mogła  mieć  na  myśli  tego,  co  powiedziała.   Assail  przetarł  oczy  i  nienawidził  tego  jak  jego  umysł  przyśpieszał,  myśli   przelatujące  z  tyłu  do  przodu  od  jednego  boku  czaszki  do  drugiego.   On  po  prostu  nie  mógł  uwierzyć,  że  chciała  trzymać  się  z  daleka.   Kiedy   odezwał   się   jego   telefon,   sięgnął   po   niego   z   odruchami,   które   były   zbyt   szybkie,   zbyt   stłumione.   I   kiedy   zobaczył,   kto   dzwonił,   nakazał   by   mózg  wrócił  do  normalności.   "  Czy  dostałeś  wideo?  "  Zażądał,  zamiast  ‘cześć  ‘.   Głos  jego  największego  klienta  nie  był  zadowolony.   516  

"  Skąd  mam  wiedzieć,  kiedy  zostało  wykonane?  "   "  Musisz  wiedzieć,  w  co  twoi  ludzie  byli  ubrani  w  tym  czasie.  "   "  To  gdzie  jest  mój  towar?  "     "   Nie   mnie   o   tym   mówić.   Kiedy   dokonuję   transakcji   z   twoimi   przedstawicielami,   moim   obowiązkiem   jest   dostarczenie.   Przekazałem   żądany  towar  w  umówionym  miejscu  i  w  umówionym  czasie,  a  tym  samym   spełniłem   swój   obowiązek   względem   ciebie.   Co   się   stanie   potem,   nie   jest   moją  sprawą.  "   "  Jeśli  kiedykolwiek  złapię  cię,  że  mnie  rżniesz,  zabiję  cię.  "   Assail  wypuścił  znudzony  oddech.   "   Mój   drogi,   nie   będę   tracić   czasu   na   takie   gadanie.   Jak   więc   chcesz   dostać   następne   zamówienie?   I   na   koniec,   pozwól   sobie   przypomnieć,   że   nie   mam   żadnego   powodu,   by   być   nieuczciwym   względem   ciebie   lub   twojej   organizacji.  Zyski  jakie  przyniesiesz  są  tym  co  mnie  obchodzi,  a  ja  utrzymuję   wysoki   poziom,   aby   utrzymać   strumień   funduszy   płynących   w   moją   stronę.   To  jest  biznes.  "   Zapadła  długa  cisza,  ale  Assail  bardzo  dobrze  wiedział,  że  to  dlatego,  że   zabójca  po  drugiej  stronie  był  zdezorientowany  lub  zagubiony.   "  Potrzebuję  następnej  dostawy,  "mruknął  reduktor  po  chwili.   "  A  ja  chętnie  ją  dostarczę.  "   "Potrzebuję   pożyczki.   "   Teraz   Assail   zmarszczył   brwi,   ale   reduktor   kontynuował  zanim  zdążył  uciąć.  "  skredytujesz  to  kolejne  zamówienie,  a  ja   dopilnuję,  że  będziesz  miał  zapłacone.  "   "  Ja  tak  nie  robię  interesów.  "   "   Oto,   co   wiem   o   tobie   i   twoich   interesach.   Masz   małą   działalność,   która   kontroluje   ogromny   obszar.   Potrzebujesz   dystrybutorów   -­‐   bo   zabiłeś   wszystkich  tych,  którzy  byli  tu  wcześniej.  Beze  mnie  i  bez  mojej  organizacji?   Bez   urazy,   masz   przejebane.   Nie   możesz   zacząć   obsługiwać   całego   Caldwell  -­‐   a   twój   towar   jest   nic   nie   warty,   jeśli   nie   możesz   oddać   go   w   ręce   użytkowników.  "   Gdy  Assail  nie  odpowiedział  od  razu,  reduktor  zaśmiał  się  cicho.   "  Może  uważasz,  że  nie  jesteś  znany,  przyjacielu?  "   Assail  mocno  chwycił  telefon  komórkowy.  

517  

"  Więc  myślę  sobie,  że  masz  rację,  "  zabójca  kończył.  "  Ty  i  ja  jesteśmy   kumplami.   Nie   potrzebujesz   robić   interesów   z   kimkolwiek   kto   jest   dużym   hurtownikiem.  Zwłaszcza  w  moim...  obecnym  wcieleniu.  "   Tak,   sam   zapach   pozwoliłoby   Benloisowi   zamknąć   mu   drzwi   przed   nosem,  pomyślał  Assail.   "  Ja  potrzebuję  ciebie.  Ty  potrzebujesz  mnie.  I  dlatego  przyniesiesz  do   mnie  moje  zamówienie  i  dasz  mi  czterdzieści  osiem  godzin,  by  za  to  zapłacić.   Jest  jak  powiedziałeś.  Gówno  mamy  jeden  bez  drugiego,  bracie.  "   Assail   obnażył   kły,   odbicie   jego   twarzy   w   szybie   monitora   było   rzeczywiście  przerażające.   A  jednak  utrzymał  swój  głos  równy  i  spokojny.   "  Gdzie  chcesz  się  spotkać."   Gdy   reduktor   znów   się   roześmiał,   jakby   się   tym   cieszył,   Assail   skoncentrował  się  na  obrazie  swoich  obnażonych  kłów.  Byłoby  nierozsądne   dla  zabójcy  być  chciwym,  lub  zbyt  swobodnym.   Jedna   rzecz,   która   zawsze   była   prawdziwa   o   biznesie?   Nikt   nie   był   niezastąpiony.     ***     Gdy  Trez  się  obudził,  miał  poczucie,  jakby  unosił  się  na  chmurze  -­‐  i  na   ułamek   sekundy   zastanowił   się,   czy   tak   było.   Jego   ciało   było   całkowicie   nieważkie,  do  punktu,  w  którym  nie  był  pewien,  czy  leżał  na  plecach  czy  na   brzuchu.   Dziwny  dźwięk  sączył  się  przez  mgłę.   Shhhscht.   Podniósł   głowę   i   zorientował   się   nagle:   czerwony   blask   jego   budzika   powiedział  mu,  że  był  na  brzuchu,  w  dół  na  skos  łóżka.   Ten  dźwięk  zabrzmiał  ponownie.   Co  to  było?  Metal  na  metalu?   Wyczuwał   iAma   poruszającego   się   po   korytarzu,   obecność   brata,   jak   wiadomo  była  znajoma  dla  niego  jak  jego  własna.   Więc   jeśli   był   ktoś   jeszcze   w   mieszkaniu   lub   jakiekolwiek   zagrożenie?   iAm  zajmowałby  się  tym  gównem.   518  

Odepchnął  się  w  górę,  wstał  z  łóżka  i,  tak,  zaraz,  pokój  obrócił  się.  I  tak,   nie   było   absolutnie,   zupełnie   nic   w   jego   żołądku.   Prawdę   mówiąc,   to   było   możliwe,   że   wyrzygał   wątrobę,   nerki   i   płuca   podczas   tej   migreny.   Dobrą   wiadomością  było  to,  że  ból  zniknął,  a  skutki  odurzenia  nie  były  złe.  Coś  jak   pijany,  w  początkowej  fazie  kaca.   Gdy  wszedł  do  toalety,  wiedział,  że  nie  należy  włączyć  światła.  Trochę   za  wcześnie  jeszcze.   Prysznic  był  niemal  tak  dobry  jak  rozdzierające  krocze  pieprzenie.  I  nie   silił  się  na  golenie  -­‐    będzie  czas  na  to  później,  po  tym,  jak  rzuci  trochę  paliwa   do  swoich  jelit.  Szata  była  miła  -­‐  przyjemna,  zwłaszcza  że  okręcił  się  połami  i   zakrył  gardło.   Bose   stopy   były   do   dupy,   zwłaszcza,   gdy   wyszedł   z   sypialni   na   marmurową  podłogą  korytarza,  ale  musiał  się  dowiedzieć,  co  to  do  cholery-­‐   Trez   zatrzymał   się,   gdy   doszedł   do   drzwi   apartamentu   brata.   iAm   był   przy   swojej   szafie,   wyjmując   koszulki,   które   były   na   wieszakach.   Kiedy   wyciągnął   kolejne   naręcze   z   mosiężnego   pręta,   ten   shhhscht   zabrzmiał   ponownie.   Oczywiście,  jego  brat  nie  wydawał  się  zaskoczony,  że  Trez  się  pojawił.   On  po  prostu  rzucił  ładunek  na  łóżko.   Kurwa.   "  Wybierasz  się  gdzieś?  "  mruknął  Trez  głosem  zbyt  głośno  brzmiącym   w  jego  głowie.   "  Tak.  "   Bzdura.  "  Słuchaj,  iAm,  nie  miałem  na  myśli  -­‐  "   "  Ciebie  też  pakuję.  "   Trez  zamrugał  kilka  razy.   "  Och!  "  Przynajmniej  facet  nie  wyjeżdża  w  pojedynkę.  Chyba,  że  chciał   satysfakcji  rzucając  rzeczy  Treza  z  balkonu?   "  Zainstalowałem  nas  w  bardziej  bezpiecznym  miejscu.  "   "Czy  to  jest  w  Caldwell?  "   "  Tak.  "  

519  

Sygnał  do  rozpoczęcia  Jeopardów!53.     "  Chcesz  mi  dać  kod  pocztowy?  "   "  Dałbym,  gdybym  mógł.  "   Trez  jęknął  i  oparł  się  o  futrynę,  przecierając  oczy.     "  Masz  nas  gdzieś  przenieść  -­‐    i  nie  wiesz,  gdzie  to  jest?  "   "  Nie,  nie  wiem.  "   Ok,  może  to  nie  była  migrena,  ale  udar  mózgu.     "  Przykro  mi.  Nie  nadążam  -­‐  "   "  Mamy  "  -­‐  iAm  spojrzał  na  zegarek  -­‐  "trzy  godziny,  aby  się  spakować.   Tylko  ubrania  i  rzeczy  osobiste.  "   "  Więc  jest  umeblowane,  "  powiedział  Trez  oschle.   "  Tak.  Jest.  "   Trez   zmarnował   trochę   czasu   na   oglądanie   skuteczności   brata   w   pakowaniu.   Koszulki   zostały   zdjęte   z   wieszaków,   złożone   dokładnie,   umieszczone   w   czarnej   walizce   LV   Epi.   Spodnie,   tak   samo.   Pistolety   i   noże   poszły  do  dopasowanej  stalowej  teczki.   W  tym  tempie,  facet  upora  się  ze  swoim  gównem  w  pół  godziny.   "  Musisz  mi  powiedzieć,  dokąd  jedziemy.  "   iAm  spojrzał  na  niego.  "  Przenosimy  się  do  Bractwa.  "   Mózg  Treza  się  zagotował,  mgła  zaległa  w  jednej  chwili.  "  Przepraszam.   Co.  "   "  Idziemy  do  nich.  "   Trez  wytrzeszczył  oczy.  "  Jestem...  czekaj,  nie  słyszałem  tego  dobrze.  "   "  Słyszałeś.  "   "  Przez  czyje  przyzwolenie.  "   "  Ghroma,  syna  Ghroma.  "   "  Kurrrrwa.  Jak,  do  diabła,  tego  dokonałeś?  "   iAm   wzruszył   ramionami,   jakby   nie   zrobił   nic   więcej,   niż   dokonanie   rezerwacji  w  Motelu  6.     "  Rozmawiałem  z  Mordhem.  "   "  Nie  wiedziałem,  że  facet  ma  takie  możliwości.  "                                                                                                                           53

 to  amerykańska  gra  telewizyjna  stworzona  przez  Merv  Griffin.  Show  jest  w  formie  quizu,  w  którym  zawodnicy   są  przepytywani  z  ogólnych  dziedzin  wiedzy  i  muszą  wyrażać  swoje  odpowiedzi  w  formie  pytania.  Cos  jak  u  nas   Va  bangue  ☺   520  

"  On  nie.  Ale  poszedł  do  Ghroma  -­‐  który  docenił  nasze  poparcie  go  na   tym  posiedzeniu  Rady.  Król  widzi  to  tak,  że  bylibyśmy  dodatkiem  na  froncie   domu.  "   "  Martwi  się  o  naloty,  "  powiedział  Trez  cicho.   "  Może  tak.  Może  nie.  Ale  jedno  wiem,  nikt  nie  będzie  nas  tam  szukał."   Trez   odetchnął.   Tak,   to   był   ’   powód   ‘   tego   wszystkiego:   Jego   brat   nie   chciał   dla   niego,   by   był   wciągnięty   z   powrotem   do   s'Hisbe   bardziej   niż   on   sam.   "  Jesteś  niesamowity  ",  powiedział.   iAm   tylko   wzruszył   ramionami,   jakby   to   było   normalne.   "   Czy   możesz   zacząć  pakować  swoje  rzeczy,  czy  może  powinienem  zmienić  zdanie?  "   "  Nie,  w  porządku.  "  Zapukał  w  ościeżnicę  i  zaczął  się  odwracać.       "  Jestem  twoim  dłużnikiem,  mój  bracie.  "   "  Trez.  "   Spojrzał  przez  ramię.  "  Tak?  "   Oczy  brata  były  ponure.     "  To  nie  jest  uwolnienie  się  z  więzienia.  Nie  możesz  uciec  od  królowej.   Ja  po  prostu  kupuje  nam  trochę  czasu,  tutaj.  "   Trez   spojrzał   na   swoje   bose   stopy   -­‐   i   zastanawiał   się,   jak   daleko,   w   rzeczywistości,  mógł  iść,  jakby  miał  założone  Nike.   Cholernie  daleko.   Jego   brat   był   jedynym   połączeniem,   którego   nie   przeciął,   jedyną   rzeczą,   której   nie   chciał   zostawić   za   sobą,   w   zamian   za   pozłacane   życie   w   niewoli  seksualnej.   I   w   takiej   chwili,   z   facetem   po   raz   kolejny   podszedł   do   tablicy   w   wielkim   stylu...   zastanawiał   się,   czy   to   możliwe,   że   nie   może   odejść   od   iAma.   Może  będzie  musiał  ustąpić  swojemu  przeznaczeniu,  po  wszystkim.   Kurewska  królowa.  I  jej  cholerna  córka.   Tradycja   nie   ma   sensu.   Nigdy   nie   spotkał   młodej   księżniczki.   Nikt   nie   spotkał.   W   ten   sposób   to   działało   -­‐   następna   w   kolejce   do   tronu   była   święta,   jak   jej   matka,   bo   była   tą,   która   będzie   prowadzić   ich   w   przyszłości.   I   jak   rzadką   różę,   nikomu   nie   pozwolono   jej   zobaczyć,   dopóki   nie   będzie   odpowiednio  zamężna.   Czystość  i  to  wszystko.   521  

Bla,  bla,  bla.   Raz   podróżowała,   jednak,   była   wolna,   aby   wyjść   do   społeczeństwa,   wolna  do  życia,  jej  życia  -­‐  w  ramach  s'Hisbe.  Żałosny  skurwysyn,  który  ożeni   się  z  suką?  Zajmie  jej  miejsce  w  obrębie  murów  pałacowych,  zrobi  cokolwiek   będzie   kurwa   chciała,   kiedy   chciała   -­‐   zakładając,   że   w   tej   chwili   nie   wielbił   jej   matki.   Tak,  to  była  impreza.   I  myśleli,  że  on  powinien  czuć  się  zaszczycony,  z  nałożenia  jarzma?   Naprawdę.   Obrócił  swoje  ciało  w  wysypisko  śmieci  w  ostatniej  dekadzie,  pieprzył   tylu   człowieków   -­‐   i   co   naprawdę   walił?   Chciał,   by   te   wszystkie   irytujące   choroby   Homo   Sapiens   były   takimi   rzeczami,   którymi   mógł   się   zarazić.   Nie   dało   się.   Miał   tyle   niebezpiecznych   kontaktów   seksualnych,   z   innym   gatunkiem,  a  był  nadal  zdrowy  jak  koń.   Szkoda.   "  Trez?  "  iAm  wyprostował  się.  "  Trez?  Mów  do  mnie.  Gdzie  jesteś?  "   Trez  spojrzał  na  brata,  zapamiętując  tą  dumną,  inteligentną  twarz  i  te   bezdenne,  przenikliwe  oczy.   "  Jestem  tu  "  mruknął.  "  Widzisz?  "   Wyciągnął  ręce  i  zakręcił  się  trochę  w  koło  na  swoich  bosych  stopach,   w  szacie,  odurzony,  rozmyty,  w  po  migrenowych  oparach.   "  Co  się  dzieje  w  twoim  umyśle?  "  zażądał  iAm.   "   Nic.   Myślę,   że   to   wspaniałe,   co   zrobiłeś.   Zamierzam   się   spakować   i   przygotować.  Przyślą  samochód  czy  coś?  "   iAm   zwęził   spojrzenie,   ale   nic   nie   powiedział.   "   Yeah.   Kamerdyner   o   imieniu  Fred?  Czy  Foster?  "   "  Będę  gotowy.  "   Trez   odszedł,   męty,   z   tym   bólem   głowy   spływającym   z   niego,   gdy   patrzył   w   przyszłość...   i   naprawdę   martwił   się   tym   jednym   ostatnim   jego   połączeniem.   Ale   ten   ruch   był   dobrą   rzeczą.   IAm   miał   rację:   Oszukiwał   się   przez   ostatnie   kilka   lat,   świadomie,   że   księżniczka   się   starzała,   a   czas   mijał,   i   jego   dzień  zapłaty  szybko  się  zbliżał.  

522  

Były   rzeczy   które   można   przełożyć   na   później.   Ta   nie   była   jedną   z   nich.   Ja  pierdolę,  może  on  będzie  musiał  zniknąć.  Nawet  jeśli  to  go  zabije.   Poza  tym,  jeśli  jego  brat  był  z  Mordhem  w  siedzibie  króla?  iAm  będzie   miał  rodzaj  wsparcia,  którego  będzie  potrzebował  jeśli  Trez  odejdzie.   A  może,  po  drodze  gówno  się  rozmyje?   Byłaby  to  ulga  dla  faceta  się  go  pozbyć.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

523  

SZEŚĆDZIESIĄTDZIEWIĘĆ     Całe   życie   Khilla   przybrało   inny   obrót   w   piętnaście   godzin   po   stracie   dziewictwa.   Później,   mógłby   zdecydować   czy   te   chodzące   trójkami   wybory,   były   prawdziwe.   Kiedy   jednak   przechodził   prze   to   gówno,   wszystko   czego   chciał  to  przejść  przez  to  żywym...     Czasami   w   ciągu   dnia,   on   i   Blay   budzili   się,   rozstawali   się,   szli   swoimi   własnymi  drogami.     Khill   wolałby,   żeby   wrócili   razem   do   głównego   budynku,   ale   musiał   zatrzymać  się  przed  pokojem  Luchasa,  a  Blay  był  zbyt  spragniony  aby  wrócić   do  siebie  i  wziąć  prysznic.  I  swoją  drogą,  to  nie  było  takie  złe,  bo  Khill  miał   okazję,  by  sprawdzić  co  z  Laylą.   Kiedy   zaszedł   do   brata   i   do   Wybranki,   wszystko   było   w   porządku   na   obu   frontach:   każde   z   nich   spało   w   swoim   łóżku   -­‐   Luchas   miał   zdrowszy   kolor,  i  po  raz  pierwszy,  gdy  Khill  wszedł  do  sypialni  Layli?  Wyczuł  ciążę:  fala   hormonów  uderzyła  go  jak  tylko  wszedł,  zatrzymał  się  i  zamarł,  tak  była  silna.     Co  było  naprawdę  dobre.     Nie  był  zadowolony  z  tego,  że  chciał  iść  pod  drzwi  Blaya,  chciał  zapukać   i  wniknąć  do  środka  -­‐  i  pójść  dalej  spać.     Zamiast  tego,  skończył  we  własnych  czterech  ścianach  otoczony  swoją   samotnością.     W  łóżku.  W  ciemności.  Dryfując  w  tą  i  z  powrotem  po  REM  -­‐  landii  na   dwie  godziny  przed  tym  jak  serwowano  pierwszy  posiłek.   Więc   kiedy   jego   drzwi   otworzyły   się   szeroko   i   obsada   wysokich   mężczyzn,   w   czarnych   szatach   z   kapturami,   zaczęła   się   zbliżać,   jego   przeszłość  i  jego  teraźniejszość  zderzyły  się,  obie  zaczęły  się  zamieniać  –  tak,   że   tamten   atak   przez   Gwardię   Honorową   wydostał   się   na   zewnątrz   z   cmentarzyska  jego  pamięci  i  wylądował  prosto  w  jego  pokoju,  w  posiadłości.     Nie   miał   pewności,   czy   to   był   sen   i   czy   cokolwiek   z   tego   było   prawdziwe,  jego  pierwszą  myślą  było  to,  że  był  zadowolony,  że  Blaya  nie  było   524  

z   nim.   Facet   już   raz   znalazł   go   martwego   na   poboczu   drogi.   Nikt   nie   potrzebował  z  tego  powtórki.     Po   raz   drugi,   zamierzał   dać   z   siebie   wszystko,   zanim   wreszcie   z   nim   skończą.     Z   okrzykiem   bojowym,   Khill   wystrzelił   z   łóżka,   jego   nagie   ciało   przygotowało   się   na   atak   z   taką   mocą,   że   właściwie   przedarł   się   przez   pierwszych  dwóch  samców.  Robiąc  obrót  z  użyciem  nóg,  kopał  i  uderzał  we   wszystko   co   podchodziło   do   niego,   i   odczuwał   krótką   satysfakcję   z   tego,   że   jego  cele  przeklinają  i  uskakują  z  jego  zasięgu-­‐     Coś   zacisnęło   się   wokół   jego   klatki   piersiowej   od   tyłu,   i   obróciło   go   dookoła   z   taką   siłą,   że   jego   stopy   oderwały   się   od   ziemi   i   poleciały   zataczając   szalony  okrąg  -­‐     Witaaaaaj,  ściano.     Siła   uderzenia   stanowiła   potrójne   zaprzeczenie   jego   cudownemu   pomysłowi,   by   się   bronić,   jego   twarz,   tułów   i   biodra   trzasnęły   w   tynk   tak   ciężko,   że   bez   wątpienia   został   jego   odcisk   na   tym   gównie,   jak   w   kreskówkach,  tylko  w  3D.     Natychmiast,   złapał   się   płaskiej   płaszczyzny   przygotowując   się   na   kontratak-­‐     Uchwyt,   który   zamknął   się   na   jego   karku   i   trzymał   go   w   miejscu,   był   niczym   ze   stali.   Dosłownie   nie   było   mowy,   żeby   się   poddał   temu   ciału   i   kościom,   mimo,   że   był   zmęczony,   jego   ciało   odmawiało   bycia   zdominowanym-­‐     "  Wyluzuj,  dupku.  Po  prostu,  kurwa,  wyluzuj,  zanim  będę  zmuszony  cię   skrzywdzić.  "     Dźwięk  głosu  Vhrednego  nie  miał  kurwa  sensu.     I  wtedy  nagle,  kątem  oka  zauważył,  pierścień  który  utworzył  się  wokół   niego,  wszystkie  te  czarne  szaty  otaczające  go,  tak  samo  jak  ten  uchwyt  na   jego  szyi.     Ale  go  nie  atakowały.     "   Po   prostu   się   uspokój   ",   powiedział   V   do   jego   ucha.   "   Oddychaj   dla   mnie,   dalej,   po   prostu   spokojnie   oddychaj.   Nikt   nie   zamierza   zrobić   ci   krzywdy.  "     Mówienie   pomogło,   ten   opanowany,   spokojny   głos   przeciągnął   go   525  

przez  reakcję  walki  lub  ucieczki  i  zmniejszył  głośność  jego  panicznego  ryku.     W   następstwie,   Khill   zaczął   się   trząść,   jego   mięśnie   przetwarzały   adrenalinę.  "  Vhredny?  "     "  Taa.  To  ja,  kolego.  Nie  przestawaj  oddychać.  "     "...  Kto  jeszcze?  "     "  Rankohr.  "     "  Butch  ".     "  Furiath.  "     "  Zbihr.  "     "  Thor.  "     Wszystkie   głosy   pasowały   do   imion,   te   głębokie   tony,   poważne,   nie   gadające  bredni,  wsączyły  się  do  jego  mózgu,  pomagając  mu  w  powrocie  do   rzeczywistości,  która  nie  wiązała  się  z  przeszłością.     A   ten   ostatni   był   finalnym   szczeblem   drabiny,   który   wydostał   go   z   powrotem   z   tego   psychicznego   korkociągu   i   przywrócił   do   tego,   co   prawdziwe.  "  Ghrom  ".     Khill  szarpnął  głową  w  stronę  króla,  ale  nic  z  tego  nie  wyszło.   "  Mam  zamiar  puścić  cię,  kolego,  w  porządku?  "  V  powiedział.   "  Czy  będziesz  się  zachowywał?  "   "  Taaa.  "   "  Na  trzy.  Jeden.  Dwa.  Trzy  "     Vhredny   odskoczył   i   wylądował   w   pozie   do   walki   hand-­‐to-­‐hand:   ramiona  w  górę,  pięści  gotowe,  stabilna  postawa.   Pomimo   faktu,   że   twarz   Brata   była   niczym   schowana   za   maską,   Khill   mógł   sobie   wyobrazić   jej   wyraz:   Nie   ulega   wątpliwości,   że   jeśli   Khill   zrobi   jakichś  ruch,  zostanie  zapoznany  ze  ścianą  –  a  tą  znajomość  już  zdążył  dobrze   i  prawdziwie  odbyć,  bo  pieprznął  w  nią  bardzo  mocno.     Czuł  się  o  sześć  cali  bardziej  płaski.     Z   przekleństwem,   Khill   odwrócił   się   powoli,   trzymając   ręce   w   taki   sposób,  żeby  Brat  je  widział.     "  Czy  wykopiesz  mnie  z  domu?  "     Nie   miał   pojęcia,   co   do   cholery   zrobił,   ale   znając   jego   historię   wkurwiania  ludzi  –  celowo  czy  niechcący?  Może  to  być  cokolwiek.   "  Nie,  ty  idioto"  Powiedział  V  ze  śmiechem.   526  

  Stojąc   naprzeciw   linii   utworzonej   z   zakapturzonych,   uroczystych   postaci,   badał   gdzie   były   twarze,   nawiązując   kontakt,   przypominając   sobie,   że  to  byli  ci  faceci,  z  którymi  walczył  ramię  w  ramię,  że  oni  zawsze  oczekiwali   go  z  powrotem,  że  to  razem  z  nimi  pracował.     Więc  co  do  diabła  się  dzieje  -­‐     Trzecia  postać  od  lewej  uniosła  rękę,  ukazał  się  długi  palec  wskazując   na  martwy  punkt  na  klatce  piersiowej  Khilla.     Natychmiast  Khill  wrócił  do  kraksy  Cessną,  dramatu  lotu,  Zbihr  żywy  i   mający  się  dobrze,  cel  osiągnięty...    mężczyzna  wskazał  go  tak  jak  teraz.     W   Starym   Języku   Ghrom   powiedział:   "   Zostaną   ci   zadane   pytania.   Będziesz   pytany   tylko   raz.   Twoja   odpowiedź   przejdzie   próbę   czasu,   rozpocznie   się   od   tej   chwili   i   będzie   trwać   przez   wszystkich   członków   linii   twojego  rodu.  Czy  jesteś  gotów  na  zadanie  pytania.  "     W   serce   Khilla   uderzył   grzmot.   Oczy   podskakiwały   wokół,   nie   mógł   uwierzyć,  że  to  było...     Poza   tym...   Jak   to   możliwe?   Bazując   na   linii   swojego   rodu   i   jego   wadach,  było  to  nielegalne  dla  kogoś  takiego  jak  on-­‐     Z  znikąd,  uderzył  go  obraz  Saxton'a  pracującego  w  tej  bibliotece  przez   wszystkie  te  noce.     Jasna...  cholera.     Tak  wiele  pytań:  Dlaczego  on?  Dlaczego  teraz?  Co  z  Johnem  Matthew,   którego  klatka  piersiowa,  magicznie,  nosiła  już  oznaczenie  Bractwa?     Jego  umysł  ścigał  się,  wiedział,  że  zna  odpowiedź,  gówno  prawda,  nie   znał  jej.     Z   nagłą   jasnością,   pomyślał   o   swojej   córce,   wyobrażając   sobie   ten   obraz  który  ujrzał  w  bramach  Zanikhu.     Khill  spojrzał  na  każdego  kapturnika  ponownie.  Co  za  ironia,  pomyślał.   Prawie  dwa  lata  temu,  Gwardia  Honorowa  w  czarnych  szatach  upewniła  go   w  tym,  że  jego  rodzina  go  nie  chce.  A  teraz,  tutaj  ci  mężczyźni,  przyszli  aby   zaciągnąć   go   do   innego   rodzaju   przysięgi   –   która   była   w   każdej   części   tak   silna,  jak  więzy  krwi.     "  Cholera,  że  tak,  "  powiedział.  "  Zapytaj  mnie.  "     ***   527  

    Pierwszym   tropem   Blaya,   że   dzieje   się   coś   wielkiego,   był   odgłos   kroków   mijających   jego   pokój:   Stał   przed   swoim   lustrem,   goląc   się,   kiedy   usłyszał  jak  nadchodzą  korytarzem  rzeźb,  ciężko,  monotonnie   –  wielu  z  nich.   Musiało  to  być  Bractwo.     Potem,  kiedy  pochylił  się  nad  zlewem,  aby  wypłukać  resztki  kremu  do   golenia  ze  swoich  policzków,  coś  twardego  upadło  na  podłogę  drzwi  obok  –   albo   uderzyło   w     ścianę.   To   było   pewne   jak   cholera,   wyglądało   na   to,   że   dochodziło  z  pokoju  Khilla.     Zakręcając  mieszankę  ciepłej  i  zimnej  wody,  złapał  ręcznik  i  owinął  go   wokół  bioder,  kiedy  wybiegł  ze  swojego  apartamentu  i  udał  się  do  -­‐     Blay   wpadł   w   poślizg   i   się   zatrzymał.   Pokój   Khilla   był   ciemny,   ale   światło   z   korytarza   oświecało…   okrąg   czarnych   szat,   które   otaczały   faceta   przytrzymywanego  twarzą  do  ściany.     Blay  tylko  pomyśl  o  tym,  że  po  raz  kolejny  Gwardia  Honorowa  przybyła   po   wojownika   -­‐   chociaż   cholernie   dobrze   zdawał   sobie   sprawę,   że   to   było   Bractwo  pod  tymi  wszystkimi  szatami.  Musiało  być,  prawda?     Głos  Vhrednego  to  wyjaśnił,  słowa  samca  były  powolne  i  spokojne.     Następnie   Khill   został   uwolniony.   Kiedy   się   odwrócił,   był   blady   jak   ściana,  drżał,  gdy  stał  nagi  w  centrum  kręgu  zakapturzonych  postaci.     Ghrom  przeciął  ciszę,  głęboki  baryton  króla  wypełnił  ciemność.   "   Zostaną   ci   zadane   pytania.   Będziesz   pytany   tylko   raz.   Twoja   odpowiedź   przejdzie   próbę   czasu,   rozpocznie   się   od   tej   chwili   i   będzie   trwać   przez   wszystkich   członków   linii   twojego   rodu.   Czy   jesteś   gotów   na   zadanie   pytania."     Blay   podniósł   do   ust   swoją   dłoń,   którą   zwykle   trzymał   sztylet,   kiedy   sprawa   się   rozjaśniła.   To   nie   może   być...   może   być?   Indukowali   go   do   Bractwa  Czarnego  Sztyletu?     Natychmiast,   złożył   wszystko   w   całość   –   praca   Saxtona   przez   te   wszystkie  miesiące;  akty  heroizmu  Khilla,  John  poinformowany,  że  facet  nie   będzie  już  dłużej  jego  ahstrux  nohtrum.     Ghrom  musiał  zmienić  stare  przepisy.     Kurwa,  kurwa.     "  Cholera,  że  tak.  Zapytaj  mnie.  "   528  

  Blay  musiał  się  uśmiechnąć,  gdy  schylił  się  i  wrócił  do  swojego  pokoju.   Zostawił  te  chwile  szczerości  Khillowi.     Kiedy  zamknął  drzwi,  pozostał  za  nimi,  czekał.  Chwilę  później,  znów  te   ciężkie   kroki   nadeszły,   mijając   jego   pokój,   przechodząc   korytarzem,   znikając...  zmieniając  historię  na  zawsze.     Podczas   wszystkich   eonów   Bractwa,   nigdy   nie   było   nikogo   wprowadzonego,   kto   nie   był   synem   Brata   i   kobiety   z   krwi   Wybranki.   Khill   był   technicznie   arystokratą   -­‐   nawet   opuszczony   przez   rodzinę,   a   wraz   z   jego   ‘defektem‘,   jego   rodowód,   był   jaki   był.   Ale   nie   miał   dokumentów   potwierdzających  DNA-­‐  albo  imienia  wojownika  –  tak  jak  inni  mieli.     I   jeszcze,   zakładając,   że   przejdzie   przez   ceremonię,   wróci   do   rezydencji   jako  mężczyzna  równy  innym,  więcej  nie  zostanie  opuszczony.     To   było   dobre,   że   Luchas   pozostał   żywy,   by   to   zobaczyć.   To   miało   znaczenie.     Blay   ubrał   się,   i   kiedy   sprawdził   swój   telefon,   zobaczył   wiadomość   grupową,   która   wyszła   od   Thora,   mówiąca,   że   nikt   nie   wychodzi   dziś   walczyć   w   teren   wieczorem,   i   że   mają   parę   nowych   współlokatorów:   Cienie   przybędą,  by  pozostać  w  rezydencji.     Fajnie.   Biorąc   pod   uwagę   zaniepokojenie   arystokracji,   i   zamach   na   życie   Ghroma?   Nie   ma   nic   lepszego,   niż   posiadanie   tych   dwóch   zabójców   pod  dachem.  W  połączeniu  z  wybrykami  Lassitera,  oznaczało  to,  że  król  miał   trio  chłopaków  z  dodatkowymi  umiejętnościami,  by  go  chronić.     Z  odrobiną  szczęścia  Trez  i  iAm  pozostaną  na  stałe.     Opuszczając   swój   pokój,   pobiegł   w   dół   po   schodach   i   nie   był   zaskoczony,   znajdując   Psańców   biegających   wokół,   przygotowujących   uroczystość.     Jak  długo  to  potrwa,  zastanawiał  się.     I  ludzie,  miał  nadzieje,  że  znajdzie  coś  co  zajmie  mu  czas.     Wędrując   po   sali   bilardowej,   ponieważ   wiedział,   że   nie   należy   zbliżać   się   do   Fritza   z   ofertą   pomocy   w   przygotowaniach,   podniósł   kij   i   ustawił   komplet   bil.   Kiedy   nakredował   końcówkę,   zabrzmiał   dzwonek   do   drzwi   w   holu.     "  Zajmę  się  tym"    wrzasnął,  wziął  kij  ze  sobą,  podchodząc  do  okna  nad   ekranem  bezpieczeństwa.   529  

  Saxton   stał   na   werandzie,   mężczyzna   wyglądał   na   wypoczętego   i   zdrowego.     Blay  otworzył  wpuszczając  go.  "  Witaj  z  powrotem.  "     Był   moment   zaskoczenia   na   twarzy   drugiego   samca,   ale   otrząsnął   się   szybko  z  uśmiechem.  "  Dzień  dobry.  "     Blay   nie   wiedział   czy   powinni   się   objąć.   Może   powinni   uścisnąć   sobie   dłonie?     "Musimy  skończyć  z  tą  niezręcznością"  ogłosił  Saxton  "  Chodź  tu  ".     "  Wiem,  prawda?  "     Po   szybkim   uścisku,   Blay   chwycił   pasujące   torby   Gucci   samca   i   razem   uderzyli  na  wielkie  schody,  idąc  ramię  w  ramię.     "  Jak  było  na  wakacjach?  "  zapytał  Blay.     "Wspaniale.   Pojechałem   do   mojej   ciotki   -­‐   Tej,   która   ciągle   ze   mną   rozmawia?  Mieszka  na  Florydzie.  "     "Niebezpieczne  miejsce  dla  wampirów.  Niewiele  tam  piwnic.  "     "   Och,   ona   mieszka   w   kamiennym   zamku.   "   Saxton   skinął   wokół   domu.   "   Ale   niepodobnym   do   tego.   Wieczory   były   ciepłe,   ocean   był   wspaniały,   a   nocne  życie  było  -­‐  "     Kiedy  Saxton  urwał,  Blay  zerknął.  "  Wszystko  w  porządku,  wiesz.  Cieszę   się,  że  miło  spędzasz  czas.  Szczerze.  "     Saxton   przyjrzał   mu   się   bacznie,   a   następnie   szepnął:   "   Ty   też   byłeś   zajęty,  prawda."     Cholerne  rude  włosy.  Wszelkie  rumieńce  zawsze  były  widoczne,  i  teraz,   jego  twarz  była  niczym  cholerny  ogień.     Gdy   skręcili   w   lewo   przed   gabinetem   Groma   i   skierowali   się   korytarzem   rzeźb,   Saxton   roześmiał   się   lekko.  "   Cieszę   się   z   twojego   powodu   –  i  nie  zamierzam  zadawać  jakichkolwiek  pytań".     Wiedział  ‚kto  to‘  Blay  pomyślał.  "  Tak  więc  ".     "   Może   opowiedziałbyś   mi   jakieś   plotki"   Powiedział   Saxton,   kiedy   szli   do  pokoju  samca.  "  Czuję  się  jakby  nie  było  mnie  przez  wieczność.  "     "  Cóż...  przygotuj  się.  "     Luchas.  Trez  i  iAm.  Khill  i  indukcja.     Przez   czas   kiedy   Blay   opowiadał,   Saxton   siedział   na   łóżku   z   szeroko   otwartymi  ustami.   530  

  "   Wiedziałeś   o   całej   tej   rzeczy   dotyczącej   Khilla,   prawda"   Blay   powiedział  kiedy  w  końcu  skończył  raportowanie.     "   Tak,   to   prawda.   "   Saxton   wyprostował   krawat   mimo,   że   węzeł   był   idealnie  symetryczny.     "  I  muszę  powiedzieć  mimo,  że  nie  wiem  tego  tak  dobrze  jak  ty,  jaki  on   jest   na   polu   walki,   wszystko   co   słyszałem   sugeruje,   że   to   zaszczyt,   na   który   zasłużył.   Rozumiem,   że   odegrał   dużą   rolę   w   bezpiecznym   wydostaniu   Ghroma  kiedy  podjęto  próbę  zamachu?  "     "  Jest  odważny,  to  prawda.  "     Pośród  wielu  innych  rzeczy.     Kiedy   Blay   wyjrzał   na   korytarz,   i   zobrazował   sobie   te   zakapturzone   postacie  skupione  wokół  swojego  przyjaciela,  wszystko  o  czym  mógł  myśleć   to...  co  do  cholery  zamierzają  mu  zrobić?       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1    

531  

SIEDZEMDZIESIĄT   Khill  nie  miał  pojęcia  gdzie  się  znajduje.     Zanim  opuścili  swój  pokój,  dostał  czarną  szatę  i  został  poinstruowany,   by   założyć   kaptur,   skupić   wzrok   na   podłodze   i   trzymać   ręce   splecione   za   plecami.   Miał   nic   nie   mówić,   dopóki   nie   powiedzą   mu,   że   może   i   oczywistym   było,  że  to  jak  się  zachowa  będzie  częścią  jego  oceny.   Nie  być  dupkiem  ani  mięczakiem.   Mógł  to  zrobić.     Następny   przystanek,   po   tym   jak   został   sprowadzony   przez   główne   schody   był   przy   Escalade   V;   poznał   po   intensywnym   zapachu   tureckiego   tytoniu   i   odgłosie   silnika.   Krótki   powolny   przejazd.   A   potem   kazali   mu   wysiąść,  zimne  powietrze  sączyło  się  pod  jego  kaptur  jak  i  bluzę.     Jego   bose   stopy   przemierzały   lodowato   zimny,   zamarznięty   odcinek   ziemi,   a   następnie   uderzyły   w   twarde,   pokryte   brudem   podłoże,   na   którym   nie  było  śniegu.     Sądząc   po   akustyce   pomieszczenia,   było   jasne,   że   zmierzali   przez   korytarz,   a   może   przez   jaskinię...?   Nie   trwało   to   długo,   zanim   został   gwałtownie   zatrzymany,   usłyszał   otwieranie   jakiegoś   rodzaju   bramy   i   trafił   na  spad.  Nieco  później  został  szarpnięty  i  zatrzymał  się  po  raz  drugi,  potem   rozległ   się   kolejny   szept,   jakby   kolejna   bariera   była   usunięta.   Poczuł   gładki   marmur   pod   swoimi   stopami.   I   to   gówno   było   ciepłe.   Było   też   łagodne   światło  –  światło  świec.   Boże,  słyszał  głośne  bicie  swojego  serca  w  uszach.     Po   kilku   metrach,   został   ponownie   zatrzymany,   a   następnie   usłyszał   przesuwanie  się  tkaniny  wokół  niego.  Bracia  obnażyli  się...     Chciał   sprawdzić,   zobaczyć   gdzie   byli,   dowiedzieć   się   co   robili,   ale   nie   zrobił  tego.  Zgodnie  z  instrukcją,  trzymał  głowę  i  oczy  na—   Ciężka   ręka   wylądowała   na   jego   karku,   a   głos   Ghroma   zagrzmiał   w   Starym  Języku.   -­‐   Jesteś   niegodny,   aby   wprowadzić   cię   tak   jak   stoisz   tu   i   teraz.   Skiń   głową.  

532  

Khill  skinął.   -­‐  Powiedz,  że  jesteś  niegodny.   W  Starym  Języku  odpowiedział,   -­‐Jestem  niegodny.   Z   każdej   strony,   wokół   niego,   eksplodowały   krzyki   w   Starym   Języku,   niezgadzających  się  z  nim  Braci,  ta  niezgoda  sprawiła,  że  chciał  dziękować  im,   że  chronili  jego  plecy.   -­‐Choć   jesteś   niegodny,   -­‐   kontynuował   król,   -­‐   chcesz   się   takim   stać   tej   nocy.  Kiwnij  głową.   Kiwnął.   -­‐  Powiedz,  że  pragniesz  stać  się  godnym.   -­‐  Pragnę  stać  się  godnym.   Tym  razem  ogromny  krzyk  Braci  był  pełen  potwierdzenia  i  wsparcia.   Ghrom  kontynuował.   -­‐   Jest   tylko   jeden   sposób,   aby   stać   się   godnym,   jest   to   słuszny   i   właściwy  sposób.  Ciało  z  naszego  ciała.  Kiwnij  głową.   Khill  skinął.   -­‐  Powiedz,  że  pragniesz  stać  się  ciałem  z  naszego  ciała.   -­‐  Pragnę  stać  się  ciałem  z  waszego  ciała.   Gdy   tylko   jego   głos   zaniknął,   rozpoczęło   się   intonowanie,   niskie   głosy   Bractwa   mieszały   się   do   czasu,   aż   utworzyły   doskonały   akord   doskonały   rytm.  Nie  przyłączył  się  ponieważ  nie  kazano  mu  —  ale  gdy  ktoś  stanął  przed   nim,   a   ktoś   inny   upadł   za   tuż   nim,   a   potem   cała   grupa   zaczęła   kołysać   się   ramię  w  ramię,  jego  ciało  poszło  w  ich  ślady.     Ruszając   się   razem,   stali   się   całością,   i   ich   potężne   ramiona   przesuwające   się   tam   i   z   powrotem   do   rytmu  w   którym   intonowali,   ich   waga   w  rytmie  rozłożona  na  biodrach  —  zaczęli  poruszać  się  do  przodu.     Khill   zaczął   intonować.   Nie,   że   chciał;   po   prostu   stało   się.   Jego   usta   rozchylone,  płuca  wypełnione  i  jego  głos  dołączył  do  innych...   W  momencie  gdy  to  zrobił,  zaczął  płakać.   Kurewskie  dzięki  za  kaptur.     Całe  swoje  życie  chciał  należeć.  Być  akceptowanym.  Być  jednym  z  tych,   których  szanował.  Potrzebował  tego  tak  rozpaczliwie,  że  odmowa  każdej  bez  

533  

wyjątku   jedności,   niemal   go   zabiła   —   i   przeżył   tylko   dzięki   buntowaniu   się   przeciw  władzy,  urzędom,  normom.     Nie   był   nawet   świadomy   swojego   poddania   się,   i   zwątpienia,   że   kiedykolwiek  odnajdzie  tę  wspólnotę.     A   jednak   był   tutaj   teraz,   gdzieś   na   ziemi,   otoczony   przez   samców,   którzy...   wybrali   go.   Bractwo,   najbardziej   szanowani   wojownicy   rasy,   najpotężniejsi  żołnierze,  elita  elit...  wybrali  go.  Nie  z  racji  urodzenia.     Uznany   za   przeklętego,   został   tu   przyprowadzony,   a   teraz?   Nagle   poczuł  się  tak,  jakby  był  pełny  w  sposób,  w  jaki  nie  był  nigdy  wcześniej—     Nagle,   ni   z   tego   ni   z   owego   akustyka   się   zmieniła,   ich   zbiorowe   intonowanie   odbiło   się   wokoło,   jak   gdyby   weszli   do   wielkiej   przestrzeni   z   dużym  poddaszem.  Ręka  na  jego  ramieniu,  kazała  mu  się  zatrzymać.     Następnie   intonowanie   i   ruch   ustały,   wybrzmiały   ostatnie   dźwięki   ich   głosów.  Ktoś  chwycił  go  za  ramię  i  pociągnął  do  przodu.  -­‐-­‐-­‐-­‐  Schody,  -­‐  usłyszał   głos  Z.     Wszedł   po   około   sześciu   z   nich,   następnie   była   prosta.   Gdy   został   zatrzymany,   naprzeciw   jego   klatki   piersiowej   i   palców   u   stóp   było   coś   co   wydawało   się   być   marmurową   ścianą   zrobioną   z   takiego   samego   rodzaju   kamienia  co  podłoga.   Zbihr  odszedł,  zostawiając  go  tam,  gdzie  był.   Jego  serce  waliło  w  klatce.   Głos  króla  był  głośny  jak  grzmot.   -­‐  Kto  wnioskuje  za  tym  samcem?   -­‐  Ja,-­‐  odpowiedział  Zbihr.   -­‐  Ja,  -­‐  Thor  powtórzył  za  nim.   -­‐  Ja.   -­‐  Ja.   -­‐  Ja.   -­‐  Ja.   Khill  musiał  wielokrotnie  mrugać,  gdy,  jeden  po  drugim,  każdy  Brat  bez   wyjątku  przemówił…  Każdy,  kurwa,  jeden  z  Bractwa  wnioskował  za  nim.   A  potem  przyszła  kolej  na  ostatniego.   Głos  króla  zabrzmiał  głośno  i  wyraźnie:   -­‐  Ja.   534  

Pieprzyć  to,  ale  musiał  mrugać  jeszcze  więcej.   Wtedy   Ghrom   kontynuował   w   arystokratycznej   odmianie   Starego   Języka,  popartej  siłą  wojownika.   -­‐   Na   podstawie   zeznania   zebranych   członków   Bractwa   Czarnego   Sztyletu   i   wniosku   złożonego   przez   Zbhira   i   Furiatha,   synów   wojownika   Bractwa   Czarnego   Sztyletu   Aghonego;   Thortura,   syna   wojownika   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   Alarmha;   Butcha   O'Neala,   związanego   ze   mną   poprzez   krew;   Rankohra,   syna   wojownika   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   Thyrana;   Vhrednego,   syna   wojownika   Bractwa   Czarnego   Sztyletu   znanego   jako   Krhviopij;  i  mojego,  Ghroma,  syna  Ghroma,  uważamy  Khilla,  niczyjego  syna,   za  godnego  nominacji  do  Bractwa  Czarnego  Sztyletu.   Jako,  że  jest  to  w  mojej  mocy  i  mam  prawo  do  decydowania  o  tym,  i  jest  to   korzystne   dla   ochrony   rasy   i   jej   przyszłości,   a   ponadto,   jako   takie   zostały   te   prawa   zrekonstruowane,   w   pełnym   przekonaniu,   że   jest   to   słuszne   i   prawe,   odstąpiłem   od   wszystkich   wymogów   rodowodu.   Teraz   możemy   rozpocząć.   Odwrócić  go.  Odsłonić  go.   Zanim   ktokolwiek   podszedł   do   niego,   Khill   wyprostował   się   i   zdołał   szybko  przetrzeć  oczy  —  więc  znów  był  mężczyzną,  kiedy  został  odwrócony,   a  szata  została  z  niego  zdjęta—   Khill  dyszał.     Był   na   podium,   a   jaskinia,   przed   nim   była   oświetlona   setką   czarnych   świec,   płomienie   tworzyły   symfonię   miękkiego,   złotego   światła,   które   migotało  na  ociosanych  ścianach  i  odbijało  się  od  błyszczącej  podłogi.     Ale  nie  to  było  tym  co  naprawdę  zwróciło  jego  uwagę:  Tuż  przed  nim,   między  nim  a  ogromnym  oświetlonym  miejscem,  był  ołtarz.   Na  jego  środku  była  duża  czaszka.     Rzecz   była   starożytna,   kość   nie   była   biała   jak   u   świeżo   zmarłych,   ale   ściemniała,  naznaczona  zębem  czasu,  święta,  szanowana.   To  był  pierwszy  Brat.  Musiał  być.     Gdy  jego  oczy  przesunęły  się  dalej,  uderzył  w  niego  ogromny  podziw:   na   podłodze,   patrzący   na   niego,   byli   żywi,   oddychający   nosiciele   wielkiej   tradycji.   Bracia   stali   ramię   w   ramię,   nagie   ciała   wojowników   tworzyły   ogromną   ścianę   ciał   i   mięśni,   światła   świec   igrały   po   ich   sile   i   mocy.   Thor  

535  

wziął  pod  ramię  Ghroma  i  poprowadził  króla  w  górę  po  schodach,  na  których   szczycie  stał  Khill.   -­‐   Tyłem   do   ściany   i   trzymać   się   kołków   -­‐   rozkazał   Ghrom,   gdy   był   eskortowany  do  ołtarza.     Khill   posłuchał   bez   wahania,   czując   jak   łopatki   i   tyłek   trafiły   na   kamień,   a  jego  ręce  wyczuły  parę  grubych  wypukłości  podobnych  do  kołków.     Kiedy  król  uniósł  rękę,  Khill  nagle  wiedział  dokładnie,  jak  każdy  z  Braci   zdobył   blizny   w   kształcie   gwiazdy   na   ich   piersiach:   Wiekowe   srebrne   rękawice   zostały   nałożone   na   ręce   Ghroma,   kolce   oznakowania   były   na   kostkach  tej  rzeczy.  —  a  w  jego  pięści  była  rękojeść  czarnego  sztyletu.   Bez  zbędnego  zamieszania,  Thor  wyciągnął  nadgarstek  Ghroma  ponad   czaszkę.   -­‐Mój  Panie.   Gdy   król   wziął   ostrze,   rytualne   tatuaże,   oznaczające   jego   rodowód   zostały   oświetlone   przez   żarzące   się   światło   —   następnie   ostrze   –   ostra   krawędź  dotknęła  jego  skóry.   Czerwona   krew   wezbrała   i   wlała   się   do   srebrnego   kubka,   który   został   usytuowany  w  koronie  czaszki..   -­‐  Moje  ciało,  -­‐  ogłosił  król.   Po   chwili,   Ghrom   oblizał   ranę   zamykając   ją.   A   potem   ogromny   mężczyzna,   z   jego   długimi   do   pasa   włosami   tworzącymi   V   nad   czołem54   i   okularami,  został  poprowadzony  do  Khilla.     Nawet  bez  korzystania  z  oczu,  Ghrom  jakoś  wiedział  dokładnie,  jak  ich   ciała   były   rozmieszczone,   jak   wysoki   był   Khill,   gdzie   była   twarz   Khilla...   Bo   król  złapał  i  trzymał  Khilla  za  szczękę.  Następnie  z  brutalną  siłą,  pchnął  głowę   Khilla  do  tyłu  i  na  bok,  odsłaniając  jego  gardło.  Teraz  już  wiedział  po  co  były   te  kurewskie  kołki.     Okrutny   uśmiech   Ghroma   odsłonił   ogromne   kły,   jakich   Khill   nigdy   wcześniej  nie  widział.   -­‐  Twoje  ciało.   W  błyskawicznym  ataku,  król  zatrzasnął  je  bez  litości,  przeszywając  żyły   Khilla   w   brutalnym   ukąszeniu,   a   potem   nastąpiła   seria   rozdzierających                                                                                                                           54

takie  o:    http://www.funawake.com/wp-­‐content/uploads/2013/05/www.funawake-­‐39.jpg     536  

pociągnięć,  połykanych  jeden  za  drugim.  Gdy  w  końcu  cofnął  kły,  pociągnął   swoim  językiem  po  swoich  wargach  i  uśmiechnął  się  jak  wódz.   A  potem  nadszedł  czas.   Khill   nie   musiał   być   informowany,   kiedy   para   tych   już   na   zawsze   kochanych  gówien  wyszła  z  niego.   -­‐  Nasze  ciało,  -­‐  warknął  Ghrom.   Król  nie  powstrzymywał  się.     Z   taką   samą   nieomylną   dokładnością,   zacisnął   pięść   wewnątrz   tej   starożytnej   rękawiczki   i   trzasnął   tą   rzecz   w   pierś   Khilla,   wpływ   tych   knykciów   z  kolcami  był  tak  wielki,  że  wargi  Khilla  załopotały  w  wietrze,  który  powiał  w   górę   i   na   zewnątrz   z   jego   płuc.   Wzrok   poszedł   pa   pa   na   trochę,   a   kiedy   wrócił,  widział  krystalicznie  czysty  obraz  twarzy  Ghroma.     Twarz   króla   wyrażała   szacunek   —   i   totalny   brak   zaskoczenia,   jakby   Ghrom  spodziewał  się,  że  Khill  przyjmie  to  jak  mężczyzna.   I  tak  było.  Thor  był  następny  w  kolejce,  przyjmując  rękawicę  i  sztylet,   mówiąc   te   same   słowa,   przebijając   swoje   przedramię,   wlewając   krew   do   czaszki,   atakując   w   gardło   Khilla,   a   następnie   uderzając   tak   mocno,   jak   ciężarówka.   A  potem  Rankohr.  Vhredny.  Butch.  Furiath.  Zbihr.     Pod   koniec,   Khill   krwawił   z   rany   na   szyi   i   klatce   piersiowej,   jego   ciało   było   pokryte   potem,   a   jedynym   powodem,   dla   którego   nie   leżał   na   podłodze   był  kurewski  chwyt  na  tych  kołkach.     Ale   nie   obchodziło   go,   co   jeszcze   mieli   mu   zrobić;   zamierzał   pozostać   na   nogach   choćby   nie   wiem   co.   Nie   miał   pojęcia   o   historii   Bractwa,   ale   był   gotów  się  założyć,  że  żaden  z  tych  facetów  nie  leżał  jak  worek  piasku  podczas   ich  inicjacji  —  nie  miał  nic  przeciwko  byciu  pierwszym  w  wielu  kwestiach,  ale   nie  w  tej.     Ponadto,   na   razie   wszystko   szło   dobrze,   zgadywał:   inni   Bracia   stali   i   uśmiechali   się   od   ucha   do   ucha   do   niego,   tak   jakby   zupełnie   aprobowali   sposób   w   jaki   znosił   to   gówno-­‐   co   czyniło   go   jeszcze   bardziej   zdeterminowanym.     Kiwając  głową,  jakby  dostał  rozkaz  do  wykonania,  Thor  przyprowadził  z   powrotem   króla   do   ołtarza   i   podał   mu   czaszkę.   Unosząc   zebraną   krew   wysoko,  Ghrom  rzekł:   537  

-­‐   To   jest   pierwszy   z   nas.   Chwała   mu,   wojownikowi,   który   zrodził   Bractwo.   Okrzyki   wojenne   wybuchły   z   Braci,   ich   połączone   głosy   grzmiały   w   jaskini;  a  potem  Ghrom  zbliżył  się  do  Khilla.   -­‐  Pij  i  dołącz  do  nas.   Przyjął.  To.   Z   nagłym   przypływem   siły,   chwycił   tę   czaszkę   i   spojrzał   prosto   w   jej   oczodoły  gdy  uniósł  srebrny  kielich  do  ust.     Otwierając   drogę   do   swoich   jelit,   wylał   krew   w   głąb   swojego   gardła,   przyjmując  samców  w  siebie,  wchłaniając  ich  siłę...  dołączając  do  nich.   Dookoła  Bracia  warczeli  w  wyrazie  aprobaty.   Kiedy   skończył,   położył   czaszkę   z   powrotem   na   dłonie   Ghroma   i   otarł   usta.   Król  roześmiał  się  głęboko  w  swojej  masywnej  piersi.   -­‐  Będziesz  chciał  uwiesić  się  na  tych  kołkach  ponownie,  synu...   Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii   była   to   ostatnia   rzecz,   którą   usłyszał   na   jakąś   chwilę.   Jak   błyskawica   nadchodząca   z   nieba   i   wwiercająca   mu   się   tak   w   głowę,   nagle   przypływ  energii  uderzył  go,  przejmując  wszystkie  jego  zmysły.   Skoczył  do  tyłu,  znalazł  uchwyty  i  złapał  się  ich  mocno,  gdy  jego  ciało   objął  napad...   Miał  szczery  zamiar  pozostać  przytomnym.   Ale  niestety  …  sorry  Winetu.  Wir  był  zbyt  wielki.   Gdy  jego  ciało  się  trzęsło,  serce  łomotało,  a  umysł  zasyczał  jak  petarda,   Boom!  światła  zgasły.       Tłumaczenie:  nuffanillia  

538  

SIEDZEMDZIESIĄTJEDEN     „Sola,  dlaczego  nie  powiedziałaś  mi,  że  mamy  mieć  gości?”   Sola  zawahała  się  kładąc  swój  plecak  na  kuchennym  blacie.  Nawet  jeśli   jej  babcia  oczekiwała  na  odpowiedź,  nie  zamierzała  odwracać  się  tak  długo,   dopóki  wyraz  jej  twarzy    nie  będzie  wskazywał  jak  bardzo  była  zaskoczona.     Kiedy  była  gotowa,  odwróciła  się  na  pięcie.   Babcia  siedziała  przy  ich  małym  stoliku,  jej  różowo-­‐niebieska  podomka,   pasowała   do   papilotów   w   jej   włosach   i   kwiatowej   zasłony   za   nią.   W   wieku   osiemdziesięciu   lat   miała   wdzięcznie   pomarszczoną   twarz   kobiety,   która   przeżyła   trzynastu   prezydentów,   Wojnę   Światową   i     niezliczone   osobiste   zmagania.  Jednak  jej  oczy  płonęły  nieśmiertelną  siłą.     „Kto  przyszedł,  babciu?”  zapytała.   „Mężczyzna   z…”   jej   babcia   podniosła   wysoko   rękę   i   okręciła   lok   na   papilocie  „  …  ciemnymi  włosami.”   Cholera.  „Kiedy  tu  był?”   „Był  bardzo  miły.”   „Zostawił  swoje  imię?”   „A  więc  się  go  nie  spodziewałaś?”   Sola   wzięła   głęboki   oddech   i   modliła   się   żeby   jej   neutralność   pozostała   na  swoim  miejscu  i  nie  robiła  na  złość  w  czasie  przesłuchania.  Do  diabła,  po   tak  wielu  latach  wspólnego  życia  z  babcią,  można  by  sądzić,  że  kobieta  była   jednokierunkową  ulicą,  gdy  dochodziło  do  pytań.     „Nie,  nie  spodziewałam  się  nikogo.”  A  pomysł,  że  ktoś  przyszedł  i  pukał   do  jej  drzwi,  sprawił,  że  położyła  rękę  na  swoim  plecaku.  Była  tam  dziewiątka   z   laserowym   celownikiem   optycznym   i   tłumikiem,   niezwykle   dobra   rzecz.   „Jak  wyglądał?”   „Bardzo  duży.  Ciemne  włosy.  Głęboko  osadzone  oczy.”   „Jakiego   były   koloru?”   Babcia   nie   widziała   zbyt   dobrze,   ale   to   na   pewno  by  zapamiętała.  „Czy  on  był  …”   539  

„Jak  my.  Rozmawiał  ze  mną  po  hiszpańsku.”   Może  ten  seksowny  mężczyzna,  którego  śledziła,  był  dwujęzyczny,  albo   nawet  trójjęzyczny,  sądząc  po  dziwnym  akcencie.     „Więc,  zostawił  swoje  imię?”  Nie,  żeby  to  miało  pomóc.  Nie  wiedziała,   jak  nazywa  siebie  mężczyzna,  którego  śledziła.     „Powiedział,  że  cię  zna  i  wróci  żeby  się  z  tobą  zobaczyć.”     Sola   rzuciła   okiem   na   cyfrowy   wyświetlacz   na   mikrofalówce.   Było   dziesięć  minut  do  22.  „Kiedy  tutaj  był?”   „Nie   tak   dawno   temu.”   Oczy   jej   babci   zwęziły   się.   „Już   się   z   nim   widziałaś  Marisol?  Dlaczego  mi  nie  powiedziałaś?”     W   tym   rzecz,   wszystko   w   przeklętym   portugalskim,   powtarzające   się   jak  staccato  w  każdej  przemowie,  przeplatało  wszelkie  zapewnienia  w  stylu   ja-­‐się-­‐z-­‐nikim-­‐nie-­‐umawiam   z   dlaczego-­‐po-­‐prostu-­‐za-­‐niego-­‐nie-­‐wyjdziesz.   Tyle   razy   się   o   to   spierały,   że   w   zasadzie,   reasumując,   obie   dobrze   grały   swoje  role  w  tej  odgrzewanej  sztuce.     „Cóż,  polubiłam  go”  obwieściła  babcia,  gdy  wstała  od  stołu  i  klasnęła  w   dłonie.  Gdy  serwetka  reklamująca  Vanity  Fair  podskoczyła,  Sola  miała  ochotę   zakląć.     „I  myślę,  że  powinnaś  przyprowadzić  go  tutaj  na  prawdziwy  obiad.”   Przyprowadziłabym,   ale   nie   znam   faceta,   i   ciekawe   jak   byś   się   poczuła,   gdybyś  wiedziała,  że  jest  kryminalistą?  I  playboyem?     „Czy  on  jest  katolikiem?”  zapytała  jej  babcia  wychodząc.     Jest   handlarzem   narkotyków   –   więc   jeśli   jest   religijny,   ma   niesamowite   moce  pojednania.     „Wygląda   na   dobrego   chłopaka”   powiedziała   babcia   przez   ramię.   „Dobrego  katolickiego  chłopca.”  I  to  było  to  –  na  razie.     Gdy   te   domowe   pantofle   znaczyły   swoją   drogę   do   schodów,   z   całą   pewnością  znak  krzyża  był  czyniony  na  wszelkie  możliwe  sposoby.  Mogła  to   sobie  wyobrazić.     Z   przekleństwem   na   ustach,   Sola   opuściła   głowę   i   zamknęła   oczy.   Na   jakimś  poziomie  nie  mogła  sobie  wyobrazić,  że  ten  mężczyzna  staje  się  ciepły   i   milusi,   tylko   dlatego,   żeby   stara   brazylijska   kobieta   otworzyła   te   przeklęte   drzwi.  Na  jej  katolicki  tyłek.     „Cholera.”   540  

I  znowu,  czy  ona  sama  była  takim  świętoszkiem?  Też  była  przestępcą.   Przez   całe   lata   –     i   fakt,   że   musiała   utrzymać   siebie   i   babcię,   nie   usprawiedliwiał  tych  wszystkich  kradzieży  z  włamaniem.   Kim   był   mężczyzna   dający   jej   wsparcie,   zastanawiała   się   gdy   pies   sąsiadki  zaczął  ujadać.     Bliźniacy?   Wyglądali   na   naprawdę   samowystarczalnych.   Czy   miał   dzieci?  Żonę?   Z  jakiegoś  powodu  ta  myśl  wywołała  dreszcze.     Zaplatając   ramiona   na   piersi,   zapatrzyła   się   w   możesz-­‐jeść-­‐z-­‐podłogi,   którą  jej  babka  codziennie  sprzątała.     Nie  miał  żadnego  prawa  tu  przychodzić,  pomyślała.     I  znowu,  ona  odwiedziła  jego  dom  nieproszona.     Sola   zmarszczyła   brwi   i   podniosła   oczy.   Okno,   które   do   połowy   przesłaniały   te   marszczone   różowe   zasłony,   było   całkiem   czarne,   ponieważ   nie   włączyła   jeszcze   żadnego   zewnętrznego   oświetlenia.   Ale   wiedziała,   że   ktoś  tam  był.     I  wiedziała  kto.     Jej   oddech   przyspieszył,   serce   zaczęło   walić,   z   jakiegoś   powodu   położyła  dłoń  na  przedzie  swojej  szyi.   Odwróć  się,  powiedziała  sobie.  Uciekaj.     Ale  …  nie  zrobiła  tego.     ***     Assail   nie   miał   zamiaru   iść   do   domu   włamywaczki.   Ale   urządzenie   namierzające  wciąż  znajdowało  się  w  jej  Audi  i  kiedy  poinformowało  go,  że   wróciła   pod   ten   adres,   nie   potrafił   sobie   odmówić   żeby   się   tam   nie   zmaterializować.     Nie   chciał   jednak   zostać   zauważonym,   więc   przypadkowo   wybrał   podwórko.   Kiedy   jego   włamywaczka   weszła   do   kuchni   widział   ją   w   całej   krasie  –  tak  samo  jak  jej  współlokatorkę.     Starsza  kobieta  człowieków  była  raczej  urocza,  w  takim  starodawnym   stylu,  włosy  w  papilotach,  podomka  jasna  jak  wiosenny  dzień,  piękna  twarz  

541  

pomimo  wieku.  Jednak  nie  była  szczęśliwa,  siedząc  przy  stoliku  i  piorunując   wzrokiem,  jak  się  domyślał  Assail,  swoją  wnuczkę.     Słowa  były  wymieniane,  a  on  uśmiechnął  się  lekko  w  ciemności.  Dużo   miłości   pomiędzy   nimi   dwiema   –   tak   samo   jak   irytacji.   I   nie   było   porozumienia   między   młodym   a   starszym   krewnym,   czy   byłeś   człowiekiem   czy  wampirem.     Och,  jakby  mu  ulżyło,  gdyby  wiedział,  że  nie  żyła  z  żadnym  facetem.     O  ile,  oczywiście,  ten  z  którym  się  spotkała  w  restauracji,  również  nie   mieszkał  w  małym  domku.     Gdy   warknął   cicho   w   ciemności,   pies   w   domu   obok   zaczął   szczekać,   ostrzegając  swoich  właścicieli  przed  czymś  czego  nie  byli  świadomi.     Chwilę   później,   jego   włamywaczka   została   w   kuchni   sama,   mowa   jej   ciała  wyrażała  zarówno  rezygnację  jak  i  frustrację.     Kiedy   tak   stała   ze   skrzyżowanymi   ramionami,   potrząsając   głową,   powiedział   sobie,   że   powinien   iść.   Zamiast   tego   zrobił   coś,   czego   nie   powinien:   dotarł   do   jej   umysłu   przez   szybę   i   uwolnił   swoją   potrzebę   ze   smyczy.     Zareagowała  natychmiast,  jej  giętkie  ciało  wyprostowało  się  i  odchyliło   od  blatu,  jej  oczy  strzeliły  przez  okno  w  jego  kierunku.     „Przyjdź  do  mnie”  powiedział  w  zimno.     I  tak  zrobiła.     Tylne  drzwi  zaskrzypiały  i  zostawiły  na  tarasie,  w  śniegu,  ślad  podobny   do  kawałka  tortu,  gdy  otworzyła  je  biodrem.     Jej  aromat  był  dla  niego  ambrozją.  Gdy  zmniejszała  dystans  pomiędzy   nimi,  w  jego  ciele  narastało  drapieżne  pożądanie.     Assail  nie  zatrzymał  się  dopóki  nie  był  zaledwie  cal  od  niej.  Blisko,  pierś   przy  piersi,  była  dużo  mniejsza  niż  on;  mimo,  że  efekt  jaki  na  nim  robiła  był   niebotyczny:   jego   dłonie   zwinęły   się   w   pięści,   uda   naprężyły,   serce   pompowało  gorącą  krew.     „Nie  sądziłam,  że  jeszcze  cię  zobaczę”  wyszeptała.     Jego  kogut  stwardniał  jeszcze  bardziej,  tylko  na  dźwięk  jej  głosu.  „Zdaje   się,  że  mamy  niedokończone  sprawy.”     I  nie  obejmowały  pieniędzy,  narkotyków  ani  informacji.  

542  

„Naprawdę  miałam  na  myśli,  to  co  ci  powiedziałam.”  Odgarnęła  włosy,   jakby  miała  trudności  z  ustaniem  w  miejscu.   „Żadnego  szpiegowania  z  mojej  strony.  Obiecuję.”   „W  rzeczy  samej,  dałaś  mi  swoje  słowo.  Ale  wygląda  na  to,  że  brakuje   mi   twoich   oczu   na   mnie.”   Jej   lekki   syk   przeciął   chłodne   powietrze   między   ich   ustami.  „Wśród  innych  rzeczy.”   Odwróciła   szybko   wzrok.   Spojrzała   ponownie.   „To   nie   jest   dobry   pomysł.”     „Dlaczego?   Ze   względu   na   tego   człowieka,   z   którym   jadłaś   kolację   ostatniego  wieczoru?”   Jego   włamywaczka   zmarszczyła   brwi   –   prawdopodobnie   dlatego,   że   użył  słowa  człowiek.  „Nie,  nie  ze  względu  na  niego.”   „Więc  nie  mieszka  tutaj?”   „Nie,  tylko  ja  i  moja  babcia.”   „Popieram.”   „Dlaczego  miałbyś  mieć  jakąkolwiek  opinię  na  ten  temat?”   „Codziennie  zadaję  sobie  to  pytanie”  wymamrotał.  „Ale  wyjaśnij,  jeśli   nie  chodzi  o  tego  mężczyznę,  dlaczego  nie  mielibyśmy  się  spotkać?”   Jego  włamywaczka  ponownie  odrzuciła  włosy  z  ramienia  i  potrząsnęła   głową.  „Jesteś  …  kłopotami.”   „I  to  mówi  kobieta,  która  prawie  zawsze  jest  uzbrojona.”   Uniosła   podbródek.   „Myślisz,   że   nie   widziałam   zakrwawionego   ostrza   w  twoim  holu  z  tyłu?”   „Och,   to.”   Zbył   uwagę   machnięciem   ręki.   „Po   prostu   dbałość   o   interesy.”     „Myślałam,  że  go  zabiłeś.”   „Kogo?”   „Marka,  mojego  przyjaciela.”   „Przyjaciel”  usłyszał  własne  warknięcie.  „To  jest  to  czym  on  jest.”   „Więc  kogo  zabiłeś?”   Assail   wyciągnął   cygaro,   ale   powstrzymała   go.   „Moja   babcia   poczuje   ten  zapach.”     Rzucił  okiem  na  zamknięte  na  drugim  piętrze  okno.  „Jak?”   „Proszę.  Nie  tutaj.”   543  

Uległ,   lekko   pochylając   głowę  –   mimo,   iż   nie   przypominał   sobie,   żeby   zrobił  to  wcześniej  przed  kimkolwiek.     „Kogo  zabiłeś?”   To   było,   faktycznie,   pytanie   zadane   bez   histerii   jakiej   można   by   się   spodziewać  po  kobiecie.  „To  nic,  co  powinno  cię  niepokoić.”   „Wiem  lepiej,  co  powinno.”     Biorąc   pod   uwagę,   że   należał   do   innego   gatunku     niż   ona?   Tak.   W   rzeczy  samej.     „To   nie   był   ktoś,   kogo   chciałabyś   kiedykolwiek   poznać.   Powiem   ci   jednak,  że  miałem  powody.  Zdradził  mnie.”   „Cóż,   w   takim   razie   zasłużył.”   Żadnych   pytań,   raczej   oświadczenie   brzmiące  bardziej  jak  aprobata.     Nic   nie   mógł   na   to   poradzić,   tylko   przyjąć   jej   przychylność.   „Tak,   zasłużył.”   Nastąpiła  chwila  ciszy,  a  potem  on  zapytał:  „Jak  masz  na  imię?”   Zaśmiała  się.  „Chcesz  powiedzieć,  że  nie  wiesz?”   „Jak  miałbym  się  dowiedzieć?”   „Dobra  uwaga  –  i  powiem  ci,  ale  musisz  wyjaśnić,  co  powiedziałeś  do   mojej  babci.”  Objęła  się  ramionami,  jakby  zmarzła.  „Wiesz,  lubi  cię.”   „Kto  mnie  lubi?”   „Moja  babcia.”   „Jak  mogła  mnie  kiedykolwiek  widzieć?”   Jego   włamywaczka   zmarszczyła   brwi.   „Kiedy   przyszedłeś   wcześniej.   Powiedziała,   że   myśli   że   jesteś   dobrym   człowiekiem   i   chce   cię   zaprosić   na   obiad.”   Te   zadziwiająco   ciemne   oczy   zwróciły   się   na   niego.   „Nie,   żebym   to   popierała  –  co?  Hej,  och.”   Assail  zmusił  się  do  kontrolowania  uścisku,  nieświadomie  chwytając  ją   za  ramię.  „Nie  przyszedłem  tu  wcześniej.  Ani  przez  chwilę  nie  rozmawiałem  z   twoją  babcią.”   Jego   włamywaczka   otworzyła   usta.   Zamknęła.   Otworzyła   ponownie.   „Byłeś  tu  dziś  wieczorem?”   „Nie.”   „W  takim  razie,  do  diabła,  kto  mnie  szuka?”  

544  

Przeszyło   go   ogromne   pragnienie   ochrony,   jego   kły   się   wydłużyły,   a   górne   wargi   zaczęły   się   podwijać   –   ale   opanował   się,   spychając   to   w   głąb   swoich  wewnętrznych  emocji.     Nagle   kiwnął   głową   w   kierunku   kuchni.   „Wejdźmy   do   środka.   Teraz.   I   powiesz  mi  więcej.”   „Nie  potrzebuję  twojej  pomocy.”   Assail  popatrzył  na  nią  z  wysoka.  „I  tak  ją  dostaniesz.”       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell        

545  

SIEDZEMDZIESIĄT-DWA   Trez   nie   korzystał   z   usług   szoferów.   Lubił   prowadzić   sam.   Miał   wtedy   kontrolę.  Wybór  w  lewo  lub  w  prawo.   Ten  rodzaj  samostanowienia  nie  był  w  menu  tej  nocy,  jednak.   W   tej   chwili,   jechał   z   tyłu   czadowego   Mercedesa,   który   był   wielkości   domu.   Z   przodu,   Fritz,   jak   miał   na   imię,   prowadził   jak   nietoperz   z   piekła  -­‐   nie   dokładnie   tego   można   oczekiwać   od   lokaja,   który   wyglądał,   jakby   miał   siedem  tysięcy  lat.   Teraz,   biorąc   pod   uwagę,   że   Trez   jeszcze   trochę   był   zamroczony   po   bólu   głowy   z   poprzedniej   nocy,   przypuszczał,   że   to   dobrze,   że   w   tym   przypadku   jest   pasażerem.   Ale   jeśli   on   i   iAm   będą   tu   mieszkać,   powinni   wiedzieć,  gdzie  była  ta  cholerna  posiadłość  –   Co…  Kurwa.   Z  jakiegoś  powodu  jego  zmysły  zareagowały  na  zmiany  w  atmosferze,   jakieś   mrowienie   na   krawędzie   jego   świadomości   -­‐   ostrzeżenie.   I  niespodzianka,   za   oknem,   księżycowy   krajobraz   stał   się   falisty,   istotne   zniekształcenie  szczypiące  jego  wizję.   Sprawdził  wnętrze  mercedesa.  Wszystko  było  w  porządku:  lico  czarnej   skóry,   tapicerowane   orzechowe   wykończenia,   przegroda,   która   została   podniesiona,   na   miejscu,   wszystko   dokładnie   tak,   jak   powinno   wyglądać.   Więc  to  nie  jego  optyka  źle  działa.   Skierował   oczy   z   powrotem   do   wspaniałych   widoków,   wiedział,   że   te   zniekształcenia,  nie  były  spowodowane  przez  zalegającą  mgłę.   Nie   jakiś   dziwny   deszcz   ze   śniegiem,   raczej.   Nie,   to   gówno   nie   było   pogodą,   to   było   coś   zupełnie   innego...   jak   gdyby   strach   krystalizował   się   w   samych   cząstkach   w   powietrzu   i   był   przyczyną   zmiany   krajobrazu   do   obecnego  kształtu.   Miiiiiiiiiiiiiiło  osłona,  pomyślał.   I   tu   podsumował,   on   i   jego   brat   nie   byli   jedynymi   sztuczkami   w   zanadrzu.   "  Jesteśmy  blisko,  "  powiedział.  

546  

"  Co  to  jest?  "  mruknął  iAm,  gdy  też  wyjrzał  przez  okno.   "  Nie  wiem.  Ale  musimy  mieć  coś  z  tego.  "   Nagle   samochód   zaczął   się   wspinać,   ale   biorąc   pod   uwagę   prędkość   Starego-­‐Człowieka-­‐Kaskadera,   przypominał   uruchomienie   roller   coastera   w   ruchu.  Nie  osiągnęli  maksymalnego  poziomu  i  swobodnego  spadku  na  górze,   ale:   nie   wiadomo   skąd,   masywny   kamienny   dwór   się   zmaterializował.   Trez   dokonał  szybkiego  przeglądu,  chwycił  podłokietnik  i  zebrał  się  w  sobie.   Ich   kierowca   dokładnie   wiedział,   gdzie   byli,   i   jaka   odległość   była   potrzebna   do   zatrzymania   Mercedesa.   Z   umiejętnością   Hollywoodzkiego   popisowego  kaskadera,  kamerdyner  szarpnął  kierownicę  i  wcisnął  hamulce,   parkując   ich   między   GTO   (Pontiac),   Trez   miał   natychmiastową   erekcję...   i   Hummera,   który   wyglądał   jak   abstrakcyjna   rzeźba,   a   nie   coś,   co   było   przeznaczone  do  jazdy.   "  Może  ćwiczył  na  tym  "  oschle  powiedział  Trez.   Gdy  zamki  zostały  odblokowane,  on  i  iAm  wyszli  w  tym  samym  czasie.   Człowieku.   Mają   pojemny   dom,   pomyślał   Trez,   przechylił   głowę   i   spojrzał   w   górę,   w   górę,   aż   do   samej   góry.   W   porównaniu   do   olbrzymiego   stosu  skał,  czuł  się  tak  mały  jak  kciuk.   Jak,  kciuk  dwu  -­‐latka.   Majaczył   na   horyzoncie   wysoko   w   zimną   noc,   z   gargulcami55,   które   spoglądały   z   okapu   i   parą   złowrogo   wyglądających,   czteropiętrowych   skrzydeł,   które   rozszerzały   się   po   obu   stronach.   Miejsce   wydawało   się   być   dokładnie  takie,   jakiego  można  się  spodziewać  po  królu  wampirów:  Upiorne,   straszne,  groźne.   To   wszystko   było,   jak   Holoweenowe   gówno,   z   wyjątkiem   tego,   że   to   było  naprawdę.  Tam  ludzie  gryzą,  nie  tylko  kiedy  ktoś  o  to  poprosi.   "  Cool"  powiedział  Trez,  czując  się  jak  w  domu.   "   Panowie,   dlaczego   nie   wchodzicie   do   środka,   "   powiedział   kamerdyner  wesoło.  "  Postaram  się  zabrać  wasze  torby  ".   "   Nie,   "   powiedział   Trez,   gdy   udali   się   do   bagażnika.   "   Mamy   dużo   gówna  -­‐  eee,  bzdetów.  "   Było  trochę  nieuprzejme  przeklinać  przed  facetem  w  krawacie.   iAm  skinął  głową.  "  Zadbamy  o  to  osobiście.  "                                                                                                                           55

 W  tym  przypadku  ozdobne  zakończenie  rynny.     547  

Lokaj  spojrzał  w  tę  i  z  powrotem  pomiędzy  nimi,  z  uśmiechem  wciąż  na   swoim   miejscu.   "   Proszę   iść   na   uroczystość,   panowie.   My   będziemy   zajmować  się  tymi  przyziemnymi  sprawami.  "   "  Och,  nie,  my  możemy  -­‐  "   "  Tak,  myślę,  że  to  nie  zajmie  -­‐  "   Fritz   spojrzał   zdezorientowany,   a   następnie   lekko   spanikowany.   "   Ale   proszę,  panowie,  należy  dołączyć  do  pozostałych.  Ja  mogę  się  tym  zająć.  To   jest  moje  stanowisko,  w  ramach  tego  gospodarstwa  domowego.  "   Rozpacz  wydawała  się  nie  na  miejscu,  ale  nie  wyglądała  na  udawaną:   Oczywiście,   facetowi   serce   by   stanęło,   jeśli   wnieśli   by   swój   własny   bagaż   przez  te  drzwi.   Gdy  w  Rzymie...  pomyślał  Trez.  "  Dobrze,  tak,  dziękuję.  "   "  Tak,  dziękuję  bardzo.  "   To   było   ujmujące,   szeroki   uśmiech   natychmiast   powrócił.   "   Bardzo   dobrze,  panowie!  Bardzo  dobrze  naprawdę.  "   Gdy  lokaj  wskazał  drogę  do  drzwi,  jakby  zamysłem  tej  wielkiej  katedry,   wejście  było  tajemnicą,  Trez  wzruszył  ramionami  i  skierował  się  na  schody.   "  Czy  myślisz,  że  pozwoli  nam  podetrzeć  własne  tyłki?  "  Powiedział  pod   nosem.   "  Tylko  wtedy,  gdy  nie  zauważy,  że  idziemy  do  toalety.  "   Trez  szczeknął  śmiechem  i  spojrzał.  "  Czy  to  był  żart,  iAm?  Co?  Myślę,   że  był.  "   Po   tym   jak   szturchnął   łokciem   brata,   otrzymaniu   warknięcia   w   odpowiedzi,   wyciągnął   rękę   i   chwycił   ciężki   uchwyt   drzwi.   Był   trochę   zaskoczony,   że   nie   było   zamknięte,   ale   potem   znowu,   z   tym...   cokolwiek   to   było...   wokół,   nie   potrzebowałbyś   czegokolwiek   pokroju   sejfu?   Brak   skrzypienia,   gdy   je   otworzył,   nie   było   zaskoczeniem.   Miejsce   zostało   zagospodarowane   wewnątrz   w   każdym   calu,   wszystko   idealne,   dokładnie   przemyślane,  absolutnie  zorganizowane.   I   znowu,   z   tym   lokajem   w   cenie?   Jeden   kłaczek   kurzu   był   prawdopodobnie  narodowym  problemem.   Wchodząc   z   zimna,   znalazł   się   w   małym   przedpokoju   z   mozaikową   podłogą   i   wysokim   sufitem,   z   twarzą   zwróconą   w   stronę   domofonu,  

548  

wyposażonego   w   kamerę.   Wiedział,   po   co   to   było   -­‐   i   przesunął   swoją   gębę   prosto  w  pole  widzenia.   Natychmiast,  drzwi  wewnętrzne,  które  mogły  zamykać  skarbiec  banku,   zostały  otwarte  szeroko.   "  Dzień  dobry!  "  powiedziała  Kobieta.  "Jesteście  już".   Trez   ledwo   zauważył   Ehlenę,   kiedy   zapoznawał   się   z   tym,   co   było   za   nią.    "  Hej...  jak  się  masz...  "   Nie  usłyszał  jej  odpowiedzi.   Och...  wow.  Och...  co  za  piękny  kolor.   Trez   nie   zdawał   sobie   sprawy,   że   szedł   do   przodu,   ale   szedł...   w   najbardziej   niesamowitym   architektonicznym   cudzie   jaki   kiedykolwiek   widział.   Wielkie   kolumny   malachitu   i   marmuru   wznosiły   się   do   pułapu   wyższego   niż   niebiosa.   Migotały   kryształowo   złote   żyrandole   i   kinkiety.   Krwistoczerwone  schody  wielkie  jak  park  miejski,  pięły  się  od  mozaiki,  która   wydawało  się,  że  przedstawia...jabłoń  w  rozkwicie.   Fasada  była  ponura,  za  to  wnętrze  było  absolutnie  olśniewające.   "   To   kontrkandydat   pałacu,   "   powiedział   iAm   z   podziwem.   "   Och,   Ehlena,  hej,  dziewczyny.  "   Trez   był   mgliście   świadomy,   że   jego   brat   tulił   krwiczkę   Rankhora.   I  kręciły   się   też   inne   osoby,   kobiety,   w   większości,   ale   poznał   Blaya   i   blond   mężczyznę,   wraz   z   Johnem   Matthew,   i   oczywiście   Mordha,   który   szedł   podpierając  się  laską.   "Impreza  nie  jest  dla  was,  ale  można  udawać,  że  jest.  "   iAm  i  Mordh  uścisnęli  się,  ale  znowu  Trez  nie  zwracał  na  nich  uwagi.   Faktycznie,  kolory  tęczy  och  -­‐mój-­‐  Boże,  też  całkowicie  zniknęły.   Stojąc  w  przejściu,  co  wydawało  się  być  formalne  jadalnią,  Wybranka,   którą   widział   u   Mordha   w   Great   Camp,   rozmawiała   z   kimś,   kto   również   był   ubrany  w  białą  szatę.   Oczy  Treza  skierowały  się  do  przejścia,  a  następnie,  skupiły  się  na  niej  i   zostały  w  miejscu.   Spójrz  na  mnie,  myślał.  Spójrz  na  mnie.   W  tym  momencie,  jakby  czuła  polecenie,  Wybranka  zerknęła.  

549  

Trez   natychmiast   stwardniał,   jego   ciało   nabrzmiało   z   potrzeby   pójścia   do   samicy,   podniesienia   jej,   i   przeniesienia   gdzieś   do   ustronnego   miejsca.   Gdzie  mógł  ją  oznaczyć.   Głos   iAMa   był   dokładnie,   precyzyjnie,   tym   czego   nie   potrzebował   usłyszeć  w  swoim  uchu:  "  Nadal  nie  jest  dla  ciebie,  bracie.  "   Pieprzyć   to,   z   uśmiechem   pomyślał   Trez   kiedy   Wybranka   skoncentrowała  się  na  kobiecie,  z  którą  rozmawiała.   Zamierzał  ją  mieć,  nawet  jeśli  to  go  zabije.   A   jeśli   dojdzie   do   tego?   Cóż,   jego   życie   nie   było   w   tej   chwili   zabawą,   nieprawdaż.     ***     Kiedy  Khill  wrócił  do  siebie,  leżał  na  wierzchu  ołtarza.  Czaszka  była  tuż   obok   jego   głowy,   jakby   pierwszy   Brat   patrzył   na   niego,   gdy   odzyskiwał   świadomość   po   wypiciu   krwi.   Mrugając,   chciał   odzyskać   ostrość   widzenia,   uświadomił   sobie,   że   wpatruje   się   w   ścianę   z   napisami:   każdy   centymetr   kwadratowy   ogromnego   marmuru   przed,   którym   stał   zostały   pokryty   wyrytymi  nazwiskami  w  Starym  Języku.   No,  z  wyjątkiem  miejsca,  gdzie  były  podwójne  kołki.   Gdy   usiadł   i   spuścił   nogi   wolno,   plecy   pyknęły   głośno,   a   jego   głowa   dryfowała.  Trąc  twarz,  zeskoczył  i  ruszył  do  przodu...  aż  mógł  dotknąć  rzeźby.   "Jesteś  na  dole  w  najdalszym  końcu,  "  powiedział  Zbihr  z  tyłu.   Khill  zakręcił  się  wokół.  Bractwo  ponownie  stało  na  dole,  każdy  z  nich   uśmiechał  się  jak  kurwa  mać.   Rozległ   się   bostoński   akcent   Butcha:   "   Śpieszymy,   aby   zobaczyć   tam   twoje  nazwisko.  Musisz  to  sprawdzić.  "   Khill   odwrócił   się.   Rzeczywiście,   w   pozycji   w   dół   na   prawo,   znalazł   nazwisko  policjanta...  a  potem  swoje.   Jego   nogi   stały   się   miękkie   i   obniżył   się,   opadając   na   kolana   przed   precyzyjnym   spisem   symboli.   Potem   spojrzał   na   ścianę,   na   różne   nazwiska,   które  zanikały  w  jednym,  spójnym  wzorze  całego  marmuru.  Podobnie  jak  w   Bractwie.   Brak   w   niej   indywidualnych   osób;   ważna   była   grupa.   I   był   jej   częścią.   550  

Niech  to  szlag...  był  tam.   Khill   był   gotowy   do   transformacji  -­‐  coś  na  wzór  wielkiego  dzwonienia   dzwonu  ‘  Należysz  ‘  uderzającego  w  jego  klatce  piersiowej,  a  może  w  głowie  i   radość   …   lub   gówno,   wielkie   obciążenie   ‘You   th’Man   ‘56   śpiewające   w   jego   mózgu.   To  się  nie  stało.  Był  zadowolony,  tak.  Był  dumny,  kurwa,  tak.  Był  gotów   wyjść  i  walczyć  jak  drań.   Ale   gdy   wstał,   zdał   sobie   sprawę,   że   w   złośliwości   tej   nowo   odkrytej   całości,  część  z  niego  pozostała  oddzielna  i  wymeldowana.  Potem  znowu,  to   było  kilka  cholernych  dni  -­‐  jakby  los  chciał  umieścić  jego  życie  w  blenderze,  i   był  zajęty  robieniem  salsy  z  jego  dupy.   Może  to  było  więcej,  bo  nigdy  nie  był  dobry  w  sprawach  emocji?  I  nic   nie  było  w  stanie  tego  zmienić.   Ostatecznie  nie  ruszył  dalej.   Schodząc   do   Braci,   dostał   sporo   poklepywań   po   plecach   i   uderzeń   w   klatkę   piersiową,   wiedział,   co   napastnik   (w   futbolu   amerykańskim)   czuł   po   treningu.   I  wtedy  dotarło  do  niego...  że  idzie  do  domu,  do  Blaya.   Święta  Maryjo  Matko  Boża,  pożyczając  powiedzonko  od  gliny,  był   tak   gotowy,  aby  zawiesić  spojrzenie  na  tym  facecie.   Może   podkraść   się   i   powiedzieć   mu,   jak   było,   mimo   że   prawdopodobnie  tego  nie  zrobi.   Może   udać   się   do   jego   pokoju   po   imprezie   jak   się   skończy   i...   hmm,   tak...  na  chwilę.   Dobra,  teraz  on  był  napalony.   Rankhor   rzucił   na   niego   czarną   szatę.   "   Tak   więc,   zapraszamy   do   wariatów,  ty  za  przeproszeniem  sukinsynu.  Utkniesz  z  nami  do  końca  życia.  "   Khill   zmarszczył   brwi   i   pomyślał   o   Johnie.   "   Co   z   moją   pozycją   nohtrum   ahstrux?  "   "Przeminęła,   "   powiedział   V   gdy   również   zakładał   szatę.   "Jesteś   wolnym  człowiekiem.  "   "  Więc  John  wiedział?  "                                                                                                                           56

 Chyba  chodzi  o  grupę  psycho-­‐punkową     551  

"   Nie,   że   dostaniesz   tego   rodzaju   promocję,   nie.   Ale   było   mu   powiedziane,  że  nie  możesz  być  już  jego  prywatnym  żołnierzem.  "   Gdy   Khill   dotknął   tatuażu   pod   oczami,   V   skinął   głową.   "   Tak,   mamy   zamiar   to   zmienić   –   to   sprawa   honorowego   zwolnienia,   nie   śmierci   lub   wypalenia.  "   Och,   super.   Lepiej   niż   różowy   ślizg   w   środku   klatki   piersiowej   i   płytki   grób.   Gdy  oni  wyszli,  Khill  rzucił  ostatnie  spojrzenie  na  jaskinię.  To  było  tak   dziwne,  tak,  tworzył  historię,  ale  czuł  też  jak  kulminacja  wszystkich  tych  nocy   walki   z   Braćmi,   wewnętrzna   logika   tworzenia   tego   niezwykłego   zdarzenia   wydawała  się...  nieunikniona.   Śledząc  tę  podróż,  którą  podjęli,  Khill  wkrótce  znalazł  się  w  korytarzu,   który  został  wyłożony  półkami  od  podłogi  do  super  wysokiego  sufitu.   "...   Jezu   Chryste,   "   odetchnął   gdy   wszedł   w   te   wszystkie   słoje   reduktorów.   Każdy  zatrzymany.   "  Słoje?  "  Zapytał  Ghrom.   "   Tak,   "   powiedział   Thor   ze   śmiechem.   "   Nasi   chłopcy   wyglądają   imponująco.  "   "Powinni:"   mruknął   Rankhor,   gdy   zawiązywał   pas   szaty.   "   Jesteśmy   niesamowici.  "   Wiele   jęków   zostało   wydanych   tym   momencie.   Oczy   wzniosły   się   ku   górze.   "   Przynajmniej   nie   wyciągnął   płatków   Totes   Amazeballs,   "   ktoś   mruknął.   "  To  Lassiter,  "  przyszła  odpowiedź.   "   Człowieku,   ten   sukinsyn   powinien   przestać   oglądać   Nickel   -­‐   kurwa   -­‐   odeon57  ".   "  Między  innymi.  "   "   Skupcie   się,   ludzie,   "   uciął   Rankhor.   "   Czy   możemy   mieć   po   prostu   chwilę  tutaj?  "   Warknięcia   aprobaty   zastąpiły   plotkowanie,   gardłowe   dźwięki   wznoszące  się  i  krążące  wśród  pamiątek  po  ich  martwych  wrogach.                                                                                                                           57

 Nickelodeon  –  bajkowy  kanał  dla  dzieci   552  

"   Pomyśl,   "   powiedział   Thor   gdy   położył   rękę   na   ramionach   Khilla   "   teraz  musisz  postawić  własny  tutaj.  "   "   Dobry   interes   "   mruknął   Khill,   gdy   sprawdził   różne   rodzaje   pojemników.  "  Dobry  interes  ".   Wyszli   przez   bramy,   które   były   stare,   ale   jednocześnie   takie   przez,   które   palnik   musiałaby   się   przebijać   przez   kilka   godzin.   Potem   była   kolejna   przeszkoda,   która   została   przesunięta   na   bok,   taka,   która   na   pewno   wyglądała   jak   cholerna   ściana   jaskini   -­‐   i   niespodzianka,   wyszli   płytkim   zakątkiem   na   ziemię,   byli   z   powrotem   w   Escalade.   Powrót   samochodem   przez   las   zajął   trochę   czasu,   a   gdy   ukazały   się   światła   drugiej   rezydencji,   zaczął   się   denerwować,   jego   ciało   szarpnęło   do   przodu   w   fotelu,   jego   ręka   wyszukała  klamkę.   SUV  ledwo  zwolnił,  kiedy  otworzył  gówno  i  wyskoczył.  Wybuchł  śmiech   Bractwa,   gdy   reszta   wysiadała   rozsądniej,   idąc   za   nim,   gdy   wskakiwał   po   schodach.   Przy   wielkim   wejściu,   szarpnął   drzwi   i   strzelił   do   przedsionka,   rzucając  swoją  twarz  do  kamery  bezpieczeństwa.   Za  sobą,  usłyszał  głosy  Braci  –   Jego  Bracia,  teraz.  Nieprawdaż.   Jego   Bracia   żartowali   sobie   gdy   do   niego   dołączyli,   a   drzwi   otworzył   Fritz.   Khill   prawie   przewrócił   lokaja,   gdy   wskoczył   do   środka.   Wiele   uśmiechniętych   twarzy,   krwiczki,   królowa,   psańce   wszędzie...   iAm,   Trez   i   Mordh  z  Ehleną...   Szukał  rudych  włosów,  przeglądając  jadalnię,  a  następnie  wrócił  do  sali   bilardowej.   Gdzie  był  –   Khill  zatrzymał  się.   Po   drugiej   stronie   stołu,   przy   basenie,   na   kanapie,   która   była   skierowana   na   telewizor,   zamontowany   nad   kominkiem,   Blay   i   Saxton   siedzieli  obok  siebie.  Ich  twarze  były  zwrócone  do  siebie,  mieli  gin  z  tonikiem   w  dłoniach,  oboje  wyglądali  jakby  trwali  w  głębokiej  dyskusji.   Nagle  Blay  zaczął  się  śmiać,  odchylając  głowę  do  tyłu...   W  tym  momencie,  spojrzał  na  Khilla.   Natychmiast,  jego  twarz  się  napięła.   553  

"Gratulacje!  "   Dźwięk  głosu  Layli  dotarł  do  niego,  a  on  odwrócił  się  do  niej  na  oślep,   jego  umysł  był  wstrząśnięty,  chociaż  nie  powinien  być:  wiedział  cały  czas,  że   Saxton  wracał  po  jego  wakacjach.   "  Jestem  bardzo  szczęśliwa  razem  z  tobą!  "  Gdy  Layla  przytuliła  go,  on   automatycznie  objął  ją.   "  Dziękuję.  "  Odsunął  się  i  potarł  włosy.  "  Tak,  ach,  jak  się  czujesz?  "   "  Mam  mdłości  i  to  jest  wspaniałe!  "   Khillowi   zeszło   powietrze,   próbował   znaleźć   radość   w   ciąży.   "   Tak   się   cieszę.  Tak  bardzo...  się  cieszę.  "       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

554  

SIEDZEMDZIESIĄT-TRZY Sola   uderzyła   w   kuchenkę,   gdy   wchodziła   z   mężczyzną   do   domu.   A   następnie   korygując   swoją   drogę,   uderzyła   w   fotel,   w   którym   siadywała   jej   babcia  -­‐  ale  przynajmniej  była  to  w  stanie  ukryć,   przyciągając  go  na  zewnątrz   i  na  nim  siadając.   "  Nie  podałeś  mi  swojego  imienia,  "  szepnęła,  choć  nazwy  własne  były   teraz  ostatnią  rzeczą  w  jej  głowie.   Mężczyzna   dołączył   do   niej   po   drugiej   stronie   małego   stolika.   Przez   jego   drogie   ubrania   i   jego   wielkość,   sprawiał,   że   wszystko   wokół   wyglądało   krucho,  od  powierzchni  laminatu,  który  ich  rozdzielał,  do  siedzeń,  do  kuchni.   Całego  domu.   Wyciągnął   rękę   po   drugiej   stronie   blatu.   Tym   głębokim,   z   cudownym   akcentem,  głosem,  powiedział:     "  Jestem  Assail.  "   "   Assail?   "   Ostrożnie   wyciągnęła   własne   dłonie,   gotowa   spotkać   się   z   nim  po  środku.     "  Od  nazwy  -­‐  "   Natychmiastowy   kontakt   spowodował,   pojawienie   się   iskier,   które   lizały  jej  ramię  i  pomknęły  do  jej  serca,  przyspieszając  jego  bicie,  i  rumieniąc   jej  twarz.   "  Nie  podoba  ci  się?  "  Wyszeptał  porozumiewawczo,  tak  jak  gdyby  był   w  pełni  świadomy  jej  reakcji.   Chyba,  że  mówił  o  swoim  imieniu,  prawda?  Tak,  to  było  to.     "  To  jest...  nieoczekiwane.  "   "  Podaj  mi  swoje  ".  Wydał  polecenie  nadal  ją  trzymając.  "  Proszę.  "   Gdy   czekał,   gdy   trzymał   ją   za   rękę,   gdy   oddychali   razem,   zdała   sobie   sprawę,  że  czasami  były  rzeczy,  nawet  bardziej  intymne  niż  seks.   "  Marisol.  Ale  ludzie  nazywają  mnie  Sola.  "   Zamruczał.  Zamruczał.  "  Będę  nazywał  cię  Marisol  ".   To  nie  pasowało.  Boże,  z  tym  akcentem...  stał  się,  czymś,  co  ona  przez  całe   życie  nazywała  wierszem.   555  

Sola  wyciągnęła  rękę  z  jego  uścisku  i  umieściła  ją  na  kolanach.  Ale  jej   oczy   pozostały   dokładnie   na   nim:   Jego   twarz   miała   arogancki   wyraz,   ale   miała   wrażenie,   że   nie   było   to   świadome,   nic   związanego   z   nią.   Jego   włosy   wydawały   się   niewiarygodnie   grube   i   bez   wątpienia   wystylizowane   -­‐     tylko   człowiek   mógł   utrzymać,   tak   idealną   falę   na   czole.   I   jego   woda   kolońska?   Zapomnij   o   tym.   Jakiekolwiek   gówno   to   było,   prawie   odpływała   przez   ten   niesamowity  zapach.   Między  tym  świetnym  wyglądem,  tym  ciałem,  i  całą  jego  inteligencją?   Była   skłonna   postawić   dom   na   to,   że   cały   wielki   świat   stał   przed   nim   otworem.   "  Opowiedz  mi  o  twoich  gościach,  "  powiedział.   Czekał,   z   opuszczonym   podbródkiem,   i   patrzył   na   nią   z   pod   przymkniętych  powiek.   Więc  nie  była  to  niespodzianka,  że  kogoś  zabił.   Wzruszyła  ramionami.     "   Nie   mam   o   nich   pojęcia.   Moja   babcia   powiedziała,   że   człowiek   miał   ciemne  włosy  i  głęboko  osadzone  oczy...  "   Zmarszczyła  brwi,  widząc,  że  jego  tęczówki  były  jak  zawsze,  w  kolorze   światła   księżyca   -­‐   taki   kolor,   który   po   prostu   nie   wydaje   się   możliwy   w   naturze.  Szkła  kontaktowe?  Zastanawiała  się.     "   Ona   -­‐   ach,   nie   wspomniała   nazwiska,   ale   musiał   być   uprzejmy   -­‐   jakby   nie  był,  to  bym  o  tym  usłyszała.  No  i  mówił  do  niej  po  hiszpańsku.  "   "  Czy  jest  ktoś,  kto  by  cię  szukał?  "   Sola  pokręciła  głową.  "  Nie  mówię  o  tym  domu  nigdy.  Większość  ludzi   nawet   nie   zna,   mojego   prawdziwego   imienia.   Dlatego   myślałam,   że   to   ty,   -­‐   kto   jeszcze...   To   znaczy,   nikt   inny   nigdy   nie   przyszedł   tutaj,   z   wyjątkiem   ciebie.  "   "  Nie  było  nikogo  w  przeszłości?  "   Dysząc,   spojrzała   po   kuchni,   a   następnie   chwyciła   serwetki   z   uchwytu   i   uporządkowała  je.  "  Nie  wiem...  "   Z  życiem  jakie  prowadziła?  Może  to  być  dowolna  liczba  osób.   "  Czy  masz  tutaj  alarm?  "  Zapytał.   "  Tak.  "  

556  

"   Musisz   przyjąć,   że   on   jest   niebezpieczny,   dopóki   nie   zostanie   udowodnione  inaczej.  "   "  Zgadzam  się.  "     Gdy  Assail,  sięgnął  do  kieszeni  płaszcza,  potrząsnęła  głową.     "  Żadnego  palenia.  Mówiłam  ci  -­‐  "   Przesadnie   wydobył   złote   pióro   i   trzymał   je.   Potem   wyjął   jedną   z   serwetek,   którymi   się   po   prostu   bawiła   i   zapisał   siedem   cyfr   numeru   telefonu.   "  Zadzwoń  do  mnie,  jeśli  przyjdzie  ponownie.  "  Posunął  płasko  palcem   na  drugą  stronę  stołu,  ale  nadal  trzymał  palec  dokładnie  na  numerze.  "  A  ja   się  tym  zajmę.  "   Sola  wstała  zbyt  szybko,  jej  krzesło  zapiszczało.  Natychmiast,  zamarła  i   spojrzała   na   sufit.   Gdy   nie   było   żadnych   dźwięków   z   góry,   przypomniała   sobie,  że  musi  być  cicho.   Podeszła  cicho  do  kuchenki.  Wróciła  ponownie.  Złożyła  wizytę  tylnym   drzwiom   na   ganek.   Wróciła   ponownie.   "   Słuchaj,   nie   potrzebuję   twojej   pomocy.  Doceniam  to  -­‐  "   Kiedy   odwróciła   się,   by   ponownie   wrócić   do   kuchenki,   był   tuż   przed   nią.  Dysząc,  skoczyła,  -­‐  nawet  nie  słyszała  jak  się  przemieszczał  –   Jego  krzesło  było  w  tej  samej  pozycji,  w  jakiej  było,  gdy  na  nim  siedział.   Nie  jak  jej,  odsunięte.   "  Co...  "  Zamilkła,  jej  umysł  buzował.  Pewnie,  że  nie  mogła  go  zapytać,   jak  on  –   Gdy  wyciągnął  rękę  i  ujął  jej  twarz,  wiedziała,  że  ma  kłopoty,  mówiąc,   że  nie  jest  do  niczego  potrzebny.   "  Będziesz  do  mnie  dzwonić,  "  rozkazał  "i  przyjdę  do  ciebie.  "   Te   słowa   były   tak   mocne,   że   prawie   wypaczone,   a   jego   głos   tak   bardzo   głęboki...  tak  bardzo  głęboki.   Duma   utworzyła   protest   w   jej   mózgu,   ale   usta   odmówiły   by   go   wypowiedzieć.  "  Dobrze,  "  powiedziała.   Teraz  uśmiechnął  się,  jego  usta  odwinęły  się  w  górę.  Boże,  jego  kły  były   ostre  i  dłuższe  niż  pamiętała.   "  Marisol  "  zamruczał.  "Piękne  imię.  "  

557  

Gdy  zaczął  opierać  się  na  niej,  z  subtelnym  naciskiem  na  szczęki  uniosła   podbródek.  Och,  nie,  do  diabła,  nie,  ona  powinna,  nie  należy  tego  robić.  Nie   w  tym  domu.  Nie  z  człowiekiem,  takim  jak  on...   Pieprzyć   to.   Z   westchnieniem   kapitulacji,   zamknęła   oczy   i   podniosła   usta,  aby  przyjąć  jego  –   "  Sola!  Sola,  co  ty  tam  robisz  na  dole!  "   Oboje  natychmiast  zamarli  -­‐  i,  Sola  przeniosła  się  do  czasu,  kiedy  miała   trzynaście  lat.   "  Nic!  "  Zawołała.   "  Kto  jest  z  tobą?  "   "  Nikt  nie  -­‐  to  jest  telewizor!  "   Trzy...  dwa...  jeden...  "  To  nie  brzmi  jak  telewizor!  "   "  Idź,  "  wyszeptała  gdy  pchnęła  jego  szeroką  pierś.  "  Musisz  iść.  "   Assail  przymknął  oczy.  "  Myślę,  że  chcę  się  z  nią  spotkać.  "   "Myślę,  że  nie.  "   "  Tak  -­‐  "   "  Sola!  Schodzę  na  dół!  "   "  Idź  ",  syknęła.  "  Proszę.  "   Assail   przejechał   kciukiem   po   jej   dolnej   wardze   i   nachylił   się   do   niej,   mówiąc  wprost  do  jej  ucha.  "  Mam  zamiar  zacząć  od  nowa  w  miejscu,  gdzie   nam  przerwano.  Jak  pewnie  wiesz.  "   Odwracając   się,   przeniósł   frustrujący   fotel   do   drzwi.   I   nawet   jak   kapcie   babci  zbliżały  się  w  dół  po  schodach,  miał  czas,  by  spojrzeć  przez  ramię,  gdy   otworzył  drzwi.  Jego  świecące  oczy  przeczesały  jej  ciało.     "  To  nie  jest  koniec  między  tobą  i  mną.  "   A  potem  już  go  nie  było,  dzięki  ci  dobry  Panie.   Jej   babcia,   wyszła   zza   rogu   ułamek   sekundy   po   kliknięciu   drzwi   zewnętrznych.   "  No  i  co?  ",  Powiedziała.   Sola   zerknęła   przez   okno   przy   stole,   uspokajając   się,   że   było   jeszcze   ciemno,  jak  we  wnętrzu  kapelusza.  Tak.  Dobrze.   "   Widzisz?   "   Powiedziała,   omiatając   ramionami   wokół   pustej   kuchni.         "  Nikogo  tutaj  nie  ma.  "   "Telewizor  nie  jest  włączony.  "   558  

Dlaczego,   och,   dlaczego   jej   babcia   nie   dostała   łaski,   spokojnego   umysłu,  tak  jak  wielu  innych  geriatryków?   "  Wyłączyłam  go,  ponieważ  ci  przeszkadzał.  "   "  Och  ".  Podejrzliwe  oczy  wędrowały  po...   Cholera.  Topniejący  śnieg  był  na  linoleum  skąd  oni  wchodzili.   "   Chodź,   "   powiedziała   Sola   i   skierowała   kobietę   w   tył   zwrot.   "   Dość   nerwów  na  dzisiaj.  Idziemy  teraz  do  łóżka.  "   "  Obserwuję  cię,  Sola.  "   "  Wiem,  Babciu.  "   Gdy   ruszyły   razem   po   schodach,   część   jej   zastanawiała   się,   kto   przyszedł  tu  jej  szukać  do  cholery  i  dlaczego.  A  druga  połowa?  Więc,  ta  druga   część,  była  nadal  w  kuchni,  na  skraju  pocałunku  z  tym  człowiekiem.   Chyba  lepiej,  że  został  przerwany.   Miała   nieodparte   wrażenie,   że   jej   ochroniarz...   był   również   drapieżnikiem.     ***     Telefon   Xcora   czekał,   by   zadzwonić   w   najbardziej   dogodnym   momencie.   Właśnie   skończył   tropić   i   zabijać   samotnych   zabójców   pod   mostami   w   centrum   miasta,   i   czyścił   ostrze   jego   ukochanej   pani   z   czarnej   krwi,  która  łatwo  schodziła,  gdy  prowadził  szmatkę  w  górę  i  w  dół.   Założył   ją   najpierw   na   plecy,   a   dopiero   potem   wyjął   telefon.   Gdy   odebrał,   spojrzał   na   swoich   wojowników,   ponieważ   zebrali   się   razem   i   rozmawiali  o  nocnych  walkach  w  zimnym  wietrze.   "  Czy  to  Xcor,  syn  Krhviopija?  "     Xcor  zacisnął  zęby,  ale  nie  silił  się,  aby  skorygować  nieścisłości.  Nazwa   Krhviopij  był  używana  dla  jego  reputacji.  "  Tak.  Kto  mówi?  "   Nastąpiła  długa  pauza.  "  Nie  wiem,  czy  powinienem  z  tobą  mówić.  "   Ton   był   arystokratyczny,   i   poinformował   go   o   tożsamości   rozmówcy   wystarczająco  dobrze.  "  Jesteś  współpracownikiem  Elana.  "   Kolejna   długa   przerwa  -­‐   i,   Losie,   który  nadwyrężał   jego   cierpliwość.   Ale   to  była  kolejna  sprawa,  którą  trzymał  dla  siebie.   "  Tak.  Jestem.  Słyszałeś  nowiny?  "   559  

"  Na  temat  ".   Gdy   cisza   pojawiła   się   po   raz   trzeci,   wiedział,   że   to   trochę   potrwa.   Gwizdnął   na   swoich   żołnierzy,   wskazał,   by   wszyscy   przenieśli   się   na   ich   wieżowiec,  kilka  bloków  na  wschód.   Chwilę   później   byli   na   jego   dachu,   podmuchy   były   dużo   silniejsze   na   jego  ulubionej  wysokości.  W  chwili,  gdy  wiatr  uniemożliwiał  rozmowę,  skrył   się  w  za  jakimiś  instalacjami  mechanicznymi.   "  Wiadomości  o  czym  "  poprosił.   "  Elan  jest  martwy.  "   Xcor  wyszczerzył  zęby,  gdy  się  uśmiechnął.  "  W  rzeczy  samej  ".   "  Nie  brzmisz  jakbyś  był  zaskoczony.  "   "Nie   jestem   ".   Xcor   przewrócił   oczami.   "   Choć   naturalnie,   jestem   osamotniony.  "   Co   było   nieco   prawdziwe:   To   było   raczej   jak   utrata   poręcznego   pistoletu.   Lub,   bardziej   precyzyjnie,   śrubokrętu.   Ale   te   rzeczy   mogą   być   zastąpione.   "  Czy  wiesz,  kto  to  zrobił?  "  zażądał  rozmówca.   "  Cóż,  uważam,  że  ty  wiesz,  mam  rację?  "   "  To  było  Bractwo,  oczywiście.  "   Następne   nieporozumienie,   ale   znowu,   Xcor   był   gotowy,   by   to   zostawić.  "  Powiedz  mi,  czy  ty  ode  mnie  oczekujesz,  bym  dokonał  pomsthy?"   "  To  nie  jest  moja  sprawa.  "  Wymuszony  ton  sugerował,  że  mężczyzna   w   rzeczywistości,   obawiał   się   tego   samego   losu   dla   siebie.   "   Jego   rodzina   powinna  wystąpić  po  zadośćuczynienie.  "   "  To  jest  ich  prawo.  "  Kiedy  nie  było  nic  dalej,  Xcor  wiedział,  czego  on   oczekiwał   i   wymagał.   "   Mogę   zapewnić,   cię   o   dwóch   rzeczach:   mojej   poufności,   i   mojej   ochronie.   Domyślam   się,   że   byłeś   na   spotkaniu   w   domu   Elana   jesienią.   Moje   stanowisko   względem   króla   się   nie   zmieniło,   i   przypuszczam,  że  ten  telefon,  potwierdza,  że  twoje  poglądy  są  identyczne  jak   moje  własne.  Czy  mam  rację.  "   "Nie  jestem  osobą,  która  ma  władzę  polityczną  lub  społeczną.  "   Bzdura.  "  Oczywiście,  że  nie.  "   "   Jestem...   martwię   się   o   przyszłość   rasy   -­‐   Elan   i   ja   mieliśmy   to   uregulować.   Nie   zgadzałem   się   z   taktyką   jaką   zaproponował,   jednak.   560  

Zabójstwo  niesie  zbyt  wiele  zagrożeń,  a  ostatecznie,  nie  gwarantuje  realizacji   planu."   Wprost   przeciwnie,   pomyślał   Xcor.   Kula   w   mózgu   naprawi   wiele   rzeczy-­‐   "Prawo  jest  sposobem  na  obalenie  króla.  "   Xcor  zmarszczył  brwi.  "  Nie  rozumiem.  "   "  Z  całym  szacunkiem,  prawo  jest  potężniejsze  niż  miecz.  Parafrazując   powiedzenie  człowieków.  "   "   Twoje   referencje   są   marnowaniem   słów   dla   mnie.   Bądź   konkretny,   jeśli  nie  masz  nic  przeciwko.  "   "   Stare   Prawo,   które   zapewnia   dzierżenie   władzy   przez   Ghroma.   Wyjaśnia   jego   jednostronne   panowanie   nad   całym   stylem   naszego   życia   i   naszego   społeczeństwa,   dając   mu   wolną   rękę   do   działania,   tak   jak   on   wybierze,  z  całkowitym  brakiem  odpowiedzialności.  "   I  dlatego  Xcor  chciał  tę  robotę,  dziękuję  ci  bardzo.  "  Kontynuuj  ".   "  Nie  ma  żadnych  ograniczeń  na  to,  co  może  robić,  jaki  kurs  podejmie  –   w   rzeczywistości,   może   również   zmienić   Stare   Prawo,   jeśli   tak   zdecyduje,   i   zmienić  całą  strukturę  naszych  tradycji  i  fundamentów.  "   "   Zdaję   sobie   z   tego   sprawę.   "   Spojrzał   na   zegarek.   Zakładając,   że   nie   utknie  na  tym  cholernym  telefonie  przez  następne  dwie  godziny,  było  jeszcze   sporo  czasu,  by  walczyć.  "  Może  ty  i  ja  razem  powinniśmy  się  spotkać  jutro   wieczorem  -­‐  "   "  Jest  tylko  jedno  zastrzeżenie.  "   Xcor  zmarszczył  brwi.  "  Zastrzeżenie?  "   "  On  musi  być  zdolny  do  spłodzenia,  cytuję:  ‘  pełnej  krwi  dziedzica’  ".   "A   to   jest   istotne   w   jakiś   sposób?   On  jest   już   sparzony,   i   bez   wątpienia   w  przyszłości  -­‐  "   "  Jego  krwiczka  jest  półkrwi.  "   Teraz  Xcor  był  tym,  który  zamilkł  -­‐  a  adwokat  Elana  skorzystał  z  ciszy:               "   Niech   wszystko   będzie   jasne.   Ma   krew   człowieków.   Od   czasu   do   czasu   pojawiały   się   już   małżeństwa   poza   rasą.   Można   argumentować,   że   nikt   nie   jest   naprawdę   ‘   pełnej   krwi   ‘.   Istnieje   jednak   istotna   różnica   między   przypadkowym   cywilem   wiążącym   się   z   człowiekami,   a   królem   płodzącym  

561  

potomka,   którego   matka   jest   półkrwi   –   jest   powiedziane   potomek   odziedziczy  tron  po  jego  śmierci.  "   Dholor   pochylił   się   za   rogiem   dmuchawy   HVAC.   "   Wszystko   w   porządku?  "  Powiedział  bezgłośnie.   Xcor  odłożył  słuchawkę.  "  Weź  innych  na  dół,  na  ulice.  Ja  się  niedługo   przyłączę.  "   "  Jak  sobie  życzysz,  "  powiedział  Dholor  z  krótkim  ukłonem.   Gdy   jego   wojownik   oddalił   się,   arystokrata   na   drugim   końcu   kontynuował.   "Jest   niepokój   wśród   wielu   członków   klasy   rządzącej,   jak   dobrze  wiesz.  I  wierzę,  że  jeśli  ktoś  wyjdzie  z  tym,  będzie  to  znacznie  bardziej   skuteczne,  by  zastąpić  Ghroma,  syna  Ghroma,  niż  jakikolwiek  zamach  na  jego   życie.  Zwłaszcza  po  zrobieniu  takiego  pokazu  siły  na  posiedzeniu  Rady,  tego   wieczora.   Tak   naprawdę,   wielu   z   nich   obawia   się   tego   rodzaju   podporządkowania  później,  ich  woli  wcielonej  do  jego  fizycznej  postawy,  co   było  raczej  gwałtowne.  "   Umysł   Xcora   zaczął   przeglądać   możliwości.   "   Więc   powiedz   mi,   dżentelmenie,  w  swojej  ocenie,  mógłbyś  zastąpić  go,  nie?  "   "   Nie,   "   przyszła   ostra   odpowiedź.   "   Jestem   prawnikiem,   i   jako   takie,   cenię   logikę   ponad   wszystko.   W   tym   klimacie   niepokoju   i   wojny,   tylko   żołnierz  może  prowadzić  rasę  -­‐  i  powinien.  Elan  był  głupcem  z  powodu  jego   ambicji,   a   ty   korzystałeś   z   tego.   Wiem,   bo   widziałem   cię   w   domu,   tej   nocy   jesienią   -­‐   ustawiałeś   go   gdzie   chciałeś,   nawet   jeśli   myślał,   że   było   inaczej.   Chcę  zmian,  tak.  I  jestem  gotowy  aby  to  się  stało.  Ale  nie  mam  złudzeń  co  do   mojej  przydatności,  i  nie  jestem  zainteresowany,  by  odejście  Elana  stało  się   moim.  "   Xcor  zorientował  się,  że  obrócił  się  w  kierunku  szczytu  tej  góry.  "  Żaden   król  nie  został  zdetronizowany  w  ten  sposób.  "   "  Nigdy  nie  było  zdetronizowanego  króla.  "   Dobra  uwaga.   Gdy   patrzył   na   północny   wschód,   gdzie   widział   dziwne   zakłócenia   w   krajobrazie,  pomyślał  o  królu  i  jego  królowej...  i  ciężarnej  Wybrance  Xcora.   Był  czas,  kiedy  znacznie  bardziej  preferował  krwawe  ścieżki,  takie  które   zostałyby  naznaczone  zadowoleniem  z  wyrwania  z  umierających  dłoni  tronu   Ghromowi.  Ale  ta  wojna  prawna  była...  bezpieczniejsza.  Dla  jego  kobiety.   562  

Ostatnią   rzeczą,   jaką   chciał   zrobić,   to   najechać   miejsce,   gdzie   jadła,   gdzie  spała...  gdzie  była  leczona.   Zamykając  oczy,  potrząsnął  głową.  Och,  jak  bardzo  upadł...  i  teraz  oni   zbuntują  się  jednak.   "  Jakie  postępowanie  proponujesz?  "  Powiedział  szorstko.   "  Po  pierwsze  spokojnie.  Potrzebuję  zebrać  precedensy,  w  jaki  sposób   jest  rozumiany  ‘  pełnej  krwi  ‘,  w  sprawach  dalszych  decyzji.  Zaletą  jest  to,  że   od   dawna   ludzie   byli   dyskryminowani,   i   jest   to   jeszcze  bardziej   widoczne   w   przeszłości  -­‐  kiedy  ojciec  Ghroma  faktycznie  wydawał  odezwy  i  interpretacje   prawa.   To   będzie   nasz   klucz.   Im   silniejszy   precedens,   tym   będzie   bardziej   skuteczny.  "   Co  za  ironia.  Interpretacje  prawa,  własnego  ojca  Ghroma,  będą  tym,  co   przyniesie  upadek  syna.   "Problemem  dla  nas  będzie  sam  król.  Musi  pozostać  żywy  -­‐  i  nie  może   wiedzieć   o   tej   słabości   wewnętrznej   w   jego   panowaniu   czy   jej   naprawić,   zanim  uda  nam  się  tym  zająć.  "   "   Napiszesz   e-­‐mail   do   mojego   wojownika   z   odpowiednimi   fragmentami,  a  następnie  spotkasz  się  ze  mną.  "   "  To  potrwa  kilka  dni.  "   "  Zrozumiałem.  Ale  spodziewam  się  twojego  telefonu  bezzwłocznie.  "   Gdy   e-­‐maile   zostały   wymieniane,   a   Xcor   podał   adres   Dholora,   zaczął   odczuwać   pewne   zadowolenie.   Jeśli   ten   mężczyzna   miał   rację?   Królestwo   Ghroma   upadnie   bez   większego   rozlewu   krwi.   A   następnie   Xcor   będzie   swobodnie   decydować   o   przyszłości   rasy:   O   ile   wiedział,   Ghrom   nie   miał   rodziny,  więc  gdy  zostanie  usunięty,  nie  będzie  nikogo  z  silnym  roszczeniem   do   tronu.   Mimo   to,   nie   znaczy   to,   że   nie   będzie   powiązań   pochodzących   z   innych  gałęzi  drzewa  genealogicznego.   Z   intruzami   mógł   się   dogadać,   jednak.  I  przy  wsparciu  Rady?  Był  gotów   się  założyć,  że  może  stać  się  warunkiem  populistycznego  przywódcy  –  o  ile,   każdy  wyrazi  zgodę.   Ghrom  nie  był  jedynym,  który  mógł  zmieniać  prawa.   "  Nie  trać  czasu  "  powiedział  Xcor.  "  Masz  tydzień.  Nie  dłużej.  "   Odpowiedź,   która   przyszła   do   niego   była   satysfakcjonująca:   "Będę   kontynuować  w  najwyższym  pośpiechu.  "   563  

Czyż  nie  był  to  piękny  sposób,  na  zakończenie  rozmowy.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

564  

SIEDZEMDZIESIĄTCZTERY     Tunel,  który  łączył  rezydencję  z  ośrodkiem  szkoleniowym  był  chłodny,   ciemny,  i  cichy.     Kiedy   Khill   przez   niego   szedł,   był   sam   i   cieszył   się   z   tego.   Nie   ma   nic   gorszego  niż  bycie  otoczonym  przez  szczęśliwych  ludzi,  gdy  czuło  się  bardzo   źle.       Gdy  doszedł  do  drzwi,  które  prowadziły  na  tył  schowka  biura,  wbił  kod,   poczekał   na   odblokowanie   zamku   i   pchnąwszy   wszedł   do   środka.   Szybka   wycieczka   obok   artykułów   papierniczych   i   długopisów,   i   kolejne   drzwi,   a   potem  obszedł  biurko.       Następną   rzeczą,   którą   wiedział,   było   to,   że   jest   w   korytarzu   naprzeciwko  siłowni,  ale  trening  nie  był  tym,  czego  szukał.  Po  tym,  co  zrobiło   z   nim   Bractwo,   był   sztywny   i   obolały   —   szczególnie   w   ramionach,   dzięki   którym  utrzymywał  się  w  pozycji  pionowej  na  tamtych  kołkach.     Jeny,   jego   ręce   były   wciąż   zdrętwiałe,   i   gdy   rozprostował   palce,   wiedział,   co   się   czuje,   gdy   ma   się   zapalenie   stawów,   po   raz   pierwszy   w   życiu.   Szedł   dalej,   zatrzymał   się   jeszcze   raz   gdy   doszedł   w   pobliże   kliniki.   Gdy   poprawiał   swoje   ubranie,   zdał   sobie   sprawę,   że   wciąż   ma   na   sobie   tylko   szlafrok.   Na  pewno  nie  wróci  się  ubrać;  to  pewne.   Pukając  do  drzwi  sali  pooperacyjnej,  powiedział,   -­‐  Luchas?  Wstałeś?   -­‐  Wejdź,  -­‐  rozległa  się  zachrypnięta  odpowiedź.     Musiał  przygotować  się  zanim  wszedł.  I  był  zadowolony,  że  tak  zrobił.   Leżąc   na   łóżku   z   podpartą   głową,   Luchas   wciąż   wyglądał   jakby   był   bliski   zejścia   z   tego   świata.   Twarz,   którą   Khill   pamiętał   jako   inteligentną   i   młodą   była  pomarszczona  i  ponura.     Ciało  było  do  bólu  chude.  A  te  ręce…   Jezu  Chryste,  ręce.   565  

I  on  myślał,  że  to  jego  trochę  boli?     Odchrząknął.     -­‐  Hej.   -­‐  Cześć.   -­‐  No..  i  ten...  Jak  się  masz?   No   kurwa,   Sherlocku.   Faceta   czekają   tygodnie   leżenia   w   łóżku,   a   następnie   miesiące   terapii   psychologicznej—   i   będzie   szczęściarzem   jeśli   kiedykolwiek  będzie  mógł  znowu  trzymać  długopis.   Luchas  skrzywił  się,  gdy  próbował  unieść  ręce  we  wzruszeniu  ramion.     -­‐  Jestem  zaskoczony,  że  przyszedłeś.   -­‐  No  wiesz,  jesteś  moim—  Khill  zatrzymał  się.  Tak  naprawdę,  facet  nie   był  w  żaden  sposób  z  nim  związany.       -­‐  To  znaczy...  taaa.   Luchas  zamknął  oczy.     -­‐   Zawsze   byłem,   i   zawsze   będę   z   twojej   krwi.   Żaden   kawałek   papieru   nie  może  tego  zmienić.   Oczy  Khilla  powróciły  do  tej  zniekształconej  prawej  ręki,  i  tego  sygnetu.   -­‐  Myślę,  że  Ojciec  nie  zgodziłby  się  z  tobą.   -­‐  On  nie  żyje.  Więc  jego  opinia,  nie  jest  już  istotna.   Khill  zamrugał.   Kiedy  nic  nie  mówił,  Luchas  podniósł  powieki.     -­‐  Wyglądasz  na  zaskoczonego.   -­‐  Bez  obrazy,  ale  nigdy  nie  spodziewałem  się,  że  usłyszę  to  z  twoich  ust.     Mężczyzna  wskazał  na  swoje  połamane  ciało.     -­‐  Zmieniłem  się.     Khill  wyciągnął  rękę  i  podsunął  krzesło  dla  siebie;  usiadł  na  nim  i  potarł   twarz.     Przyszedł   tu,   ponieważ   ujrzenie   swojego   wcześniej   nieżyjącego   odseparowanego   brata,   było   w   pewnym   stopniu   jedynym   akceptowalnym   powodem  do  opuszczenia  imprezy  wydanej  na  jego  cześć.       Spędzić  noc  oglądając  Blaya  i  Saxtona  razem?  Nie  ma  mowy.     Tylko,   że   teraz,   kiedy   tu   był,   nie   sądził,   że   będzie   skory   do   jakiejkolwiek   rozmowy.   -­‐  Co  się  stało  z  domem?  -­‐  zapytał  Luchas.   566  

-­‐   Ach…   nic.   To   znaczy,   po   tym...   co   się   stało,   nikt   się   nie   zgłosił,   a   ja   nie   miałem  żadnych  praw  do  niego.  Kiedy  zwrócono  go  Ghromowi,  dał  go  mi—   ale  słuchaj,  jest  twój.  Nie  byłem  w  środku  odkąd  mnie  wyrzucono.     -­‐  Nie  chcę  go.     Okeeeeeeeeeeej,   kolejna   wielka   niespodzianka.   Dorastając,   jego   brat   mówił   bez   przerwy   o   wszystkim   co   chciał   osiągnąć,   kiedy   dorośnie:   nauka,   wysoka  pozycja  społeczna,  przejęcie  obowiązków  po  ojcu.     On  mówiący  nie,  to  było  jak  odrzucanie  tronu  -­‐  niewyobrażalne.   -­‐  Byłeś  kiedyś  torturowany?  –  wymamrotał  Luchas.   Przyszło  mu  do  głowy  jego  dzieciństwo.  Potem  Gwardia  Honorowa.  Ale   był  pewny  jak  cholera,  że  nie  będzie  faceta  tym  teraz  gnębił.   -­‐  Byłem  poszturchiwany  parę  razy.   -­‐  Założę  się.  Co  było  potem?   -­‐  Co  masz  na  myśli?   -­‐  Jak  przywyknąłeś  znowu  do  normalności?     Khill  poruszył  swoimi  obolałymi  rękami,  patrząc  na  swoje  własne  palce,   które  były  wszystkie  doskonale  funkcjonujące  i  nietknięte  pomimo  bólu.  Jego   brat  nie  będzie  mógł  już  liczyć  do  dziesięciu58:  Wyzdrowienie  to  jedna  rzecz,   regeneracja  to  inna  sprawa.     -­‐  Nie  ma  już  normalności,  -­‐  usłyszał  własny  głos.  –  To  jakby…  po  prostu   idziesz  do  przodu,  bo  to  wszystko  co  masz.   Najtrudniejszą  rzeczą  jest  bycie  z   innymi  ludźmi  —  to  jest  tak  jakby  oni  byli  na  innej  częstotliwości,  ale  tylko  ty   o   tym   wiesz.   Mówią   o   swoim   życiu   i   to   co   jest   z   nimi   nie   tak,   i   po   prostu   musisz   pozwolić   im   odejść.   To   zupełnie   inny   język,   i   musisz   pamiętać,   że   możesz   odpowiadać   tylko   w   swoim   ojczystym   języku.   Naprawdę   trudno   to   powiązać.   -­‐  Tak,  dokładnie  tak,  -­‐  powiedział  powoli  Luchas.  –  Zgadza  się.     Khill  znów  potarł  twarz.     -­‐  Nigdy  nie  spodziewałem  się  mieć  z  tobą  czegoś  wspólnego.   Ale   tak   było.   Gdy   Luchas   spojrzał   na   niego,   te   idealnie   dopasowane   oczy   spotkały   te   pojebane   Khilla:   Obaj   przeszli   przez   piekło,   i   to   było   silniejsze  niż  DNA  które  dzielili.     To  było  takie  dziwne.                                                                                                                           58

 Khill  rządzi:D     567  

Zabawne,   domyślał   się,   że   dzisiejszej   nocy   miał   znaleźć   rodzinę   wszędzie.       Z  wyjątkiem  jednego  miejsca,  gdzie  tego  chciał.       Gdy   zapanowała   cisza,   wypełniona   tylko   stałym   bipczeniem   maszyny   przy   brzegu   łóżka,   Khill   został   jeszcze   przez   dłuższą   chwilę.   On   i   jego   brat   nie   mówili   zbyt   wiele,   i   to   było   w   porządku.   To   było   to,   czego   chciał.   Nie   był   gotowy,   by   otworzyć   się   przed   facetem   na   temat   Layli   albo   młodego   i   podejrzewał,  że  nikt  nie  powiedział  Luchasowi,  o  tym,  że  nie  był  skojarzony.  I   pewne  jak  cholera,  że  nie  wyciągnie  tej  sprawy  z  Blayem.       Jednak  dobrze  było  posiedzieć  z  bratem.  Było  coś  związanego  z  ludźmi,   z  którymi  się  dorastało,  z  tymi,  których  widziało  się  poprzez  całe  dzieciństwo,   bliskich  i  nie  mogłeś  przypomnieć  sobie  czasów  kiedy  ich  nie  znałeś.  Nawet   jeśli  przeszłość  była  skomplikowana  zabałaganiona,  w  tamtym  wieku,  mając   tamte   lata,   jest   się   po   prostu   zadowolonym,   że   te   sukinsyny   są   jeszcze   na   tej   planecie.   Daje   to   złudzenie,  że  życie  nie  jest  tak  kruche,   jak  faktycznie  jest   —   i  od  czasu  do  czasu,  to  była  jedyna  rzecz,  która  pozwalała  przetrwać  noc.   -­‐  Lepiej  pójdę,  więc  możesz  odpocząć,  -­‐  powiedział,  pocierając  kolana,   budząc  nogi.  Luchas  obrócił  głowę  na  szpitalnej  poduszce.     -­‐  Dziwna  sukienka  jak  dla  ciebie,  prawda?     Khill  rzucił  okiem  w  dół  na  czarną  szatę.   -­‐  Oh,  ta  stara  rzecz?  Właśnie  ją  narzuciłem.   -­‐  Wygląda  uroczyście.   -­‐  Potrzebujesz  czegoś?  –  Khill  wstał.  –  Jedzenia?   -­‐  Wszystko  w  porządku.  Ale  dziękuję.   -­‐  Jakby  co,  daj  mi  znać,  okej.   -­‐  Jesteś  bardzo  przyzwoitym  facetem,  Khill,  wiesz  o  tym?   Serce  Khilla  stanęło,  a  potem  zabiło  mocno.  To  był  zwrot,  którego  ich   ojciec   zawsze  używał  by  opisać  gentelmana…  to   był  najlepszy  komplement,   najlepszy   z   najlepszych,   odpowiednik   niedźwiedziego   uścisku   i   przybicia   piątki  od  normalnego  faceta.   -­‐  Dzięki  chłopie,  -­‐  powiedział  szorstko.  –  Ty  też.   -­‐  Jak  możesz  tak  mówić?  -­‐  Luchas  oczyścił  gardło.  –  Jak  na  Panią  Kronik   możesz  tak  mówić?   Khill  westchnął  ciężko.   568  

-­‐Chcesz  podsumowanie?  Więc  ci  je  dam.  Ty  byłeś  faworytem.  Ja  byłem   przekleństwem—   byliśmy   po   przeciwnych   stronach   skali   w   tej   rodzinie.   Ale   żaden   z   nas,   nie   miał   szans.   Nie   byłeś   bardziej   wolny   ode   mnie.   Nie   wybrałeś   swojej   przyszłości—   została   określona   z   góry   po   urodzeniu,   i   w   pewnym   sensie,  moje  oczy?  Były  moją  przepustką  z  więzienia,  ponieważ  to  znaczyło,   że   nie   interesował   się   mną.   Czy   mnie   wypieprzył?   Taaa,   ale   przynajmniej   mogłem  decydować  co  chcę  robić  i  gdzie  iść.  Ty...  nigdy  nie  miałeś  pieprzonej   szansy.   Byłeś   niczym   innym,   jak   równaniem   matematycznym   już   rozwiązanym,   gdy   zostałeś   stworzony,   wszystkie   odpowiedzi   z   góry   ustalone...   Luchas  znowu  zamknął  swoje  powieki  i  zadrżał.     -­‐  To  ciągle  dzieje  się  w  mojej  głowie.  Przez  te  wszystkie  lata  dorastania,   od  mojego  pierwszego  wspomnienia...  do  ostatniej  rzeczy,  którą  widziałem,   tej  nocy,  kiedy...     Kaszlał  trochę,  jakby  czół  ból  w  klatce  piersiowej,  albo  rytm  jego  serca   osłabł...     -­‐  Nienawidziłem  go.  Wiedziałeś?   -­‐  Nie.  Ale  nie  mogę  powiedzieć,  że  to  mnie  zaskoczyło.   -­‐  Nie  chcę  więcej  wracać  do  domu.     -­‐  Nie  musisz.  Ale  jeśli  to  zrobisz...  pójdę  z  tobą...   Luchas  spojrzał  ponownie.     -­‐  Naprawdę?   Khill  pokiwał  głową.  Mimo,  że  nie  śpieszyło  mu  się,  aby  przejść  przez  te   pokoje  i  tańczyć  z  duchami  przeszłości,  pójdzie  tam,  jeśli  Luchas  to    zrobi.   Dwóch  ocalałych,  z  powrotem  na  miejscu  zbrodni,  które  ich  zdefiniowało.   -­‐  Ta.  Naprawdę.   Luchas   uśmiechnął   się   lekko,   nie   był   on   nawet   zbliżony   do   tego,   którego  używał  dla  sportu.  I  to  było  w  porządku.   Khill  ten  lubił  bardziej.  Był  szczery.  Kruchy,  ale  szczery.   -­‐  Zobaczymy  się  wkrótce.  –  powiedział  Khill.     -­‐  Było  by…  bardzo  miło.   Odwracając  się,  Khill  pchnął  drzwi,  i  —   Blay   czekał   na   niego   w   korytarzu,   paląc   papierosa,   siedząc   na   podłodze.   569  

***         Gdy  Khill  wyszedł  z  pokoju  brata,  Blay  wstał  i  wrzucił  swojego  Dunhilla   do   napoju   którego   trzymał.   Nie   był   pewien   jak   oczekiwał,   że   wojownik   będzie  wyglądał,  ale  na  pewno  nie  tak:       Tak   spięty   i   nieszczęśliwy,   mimo   niesamowitego   honoru,   który   go   spotkał.   No   i,   spędzenie   czasu   przy   łóżku   brata,   co   było   prawie   radosną   okazją.   Blay  nie  był  głupi.  Saxton  wrócił  do  domu.   -­‐   Nie   myślałem,   że   cię   tu   znajdę,   -­‐   powiedział,   gdy   drugi   mężczyzna   nie   zaoferował  nawet  cześć.  W  istocie,  niebieskozielone  spojrzenie  Khilla  krążyło   po  całym  korytarzu,  patrząc  na  prawie  wszystko,  prócz  niego.     -­‐  Więc,  ach,  jak  twój  brat?  –  zachęcał.   -­‐  Żyje.   Domyślał   się,   że   było   to   najlepsze,   na   co   mogli   teraz   liczyć.   I   przypuszczał,  że  to  było  wszystko  co  Khill  miał  zamiar  powiedzieć.  Może  nie   powinien  schodzić  tu  na  dół.     -­‐  Ja,  ach,  ja  chciałbym  ci  pogratulować.   -­‐  Dzięki.     Okej,  Khill  wciąż  na  niego  nie  patrzył.  Zamiast  tego,  facet  skupiał  wzrok   w   kierunku   biura,   tak   jakby   w   swoim   umyśle   szedł   do   tej   cholernej   rzeczy   i   robił  dobry  użytek  z  tej  szafy  wnękowej  pełnej  papierowego  zaopatrzenia—   Dźwięki  Khilla  wyłamującego  swoje  knykcie,  były  głośne  jak  wystrzały.     Potem  zgiął  ręce,  rozłożył  palce,  jakby  bolały.     -­‐   Więc   jest   to   historyczne.   –   Blay   wyciągnął   kolejnego   papierosa   z   paczki  i  zatrzymał  się.     -­‐  Prawdziwy  pierwszy.   -­‐  Było  tu  dużo  pierwszych  ostatnio,  -­‐  Powiedział  Khill  ostro.   -­‐  Co  to  miało  znaczyć?   -­‐  Nic.  To  nie  ma  znaczenia.     Chryste,  Blay  pomyślał,  że  nie  powinien  tego  robić.   -­‐   Możesz   na   mnie   spojrzeć?   To   znaczy,   czy   spojrzenie   na   mnie   cię   kurwa  zabije?     Te  niedopasowane  oczy  strzelały  dookoła.     570  

-­‐   Oh,   widziałem   cię,   w   porządku.   Zgaduje   że   twój   mężczyzna   jest   w   domu.   Powiesz   mu,   że   mnie   pieprzyłeś   gdy   go   nie   było?   Czy   masz   zamiar   ukrywać  ten  brudny  mały  sekret.  Ta,  ciiiiiiiiii,  nie  mów  swojemu  kuzynowi.     Blay  zacisnął  zęby.     -­‐  Ty  świętoszkowaty  sukinsynu.   -­‐  Przepraszam,  to  nie  ja  mam  chłopaka—   -­‐   Naprawdę   masz   zamiar   tu   stać   i   udawać,   że   byłeś   taki   otwarty   jeśli   chodzi   o   nas?   Tak   jak   wtedy,   kiedy   Vhredny   wszedł   do   tamtego   pokoju—   wskazał   palcem   wskazującym   drugą   stronę   korytarza   —   nie   odskoczyłeś   jakby   ci   się   tyłek   palił?   Chcesz   udawać,   że   byłeś   pełen   dumy   z   tego,   że   pieprzysz  faceta?     Khill  wydawał  się  chwilę  ogłuszony.   -­‐   Myślisz,   że   dlaczego?   I   nie   choćby,   och,   daj   mi   pomyśleć,   próbując   respektować  fakt,  że  oszukiwałeś  miłość  swojego  życia!     W   tym   momencie   obaj   byli   pochyleni   do   przodu,   ich   głosy   pędziły   w   górę  i  w  dół  korytarza.   -­‐   Oh,   gówno   prawda.   -­‐   Blay   ciął   ręką   w   powietrzu.   –   Co   za   totalna   bzdura!   Widzisz,   to   zawsze   był   twój   problem.   Nigdy   nie   chciałeś   się   ujawnić—   -­‐  Ujawnić?  Jakbym  był  gejem?!   -­‐  Pieprzysz  facetów!  Co  do  cholerny  myślisz,  że  to  znaczy!   -­‐  To  Ty  —Ty  pieprzysz  facetów.  Nie  lubisz  kobiet  i  samic—   -­‐  Nigdy  nie  będziesz  w  stanie  zaakceptować,  kim  jesteś,  -­‐  ryknął  Blay  – bo   boisz   się   co   ludzie   pomyślą!     Wielki   obrazoburczy,   Pan   Piercing,   uszkodzony   przez   swoją   własną   pieprzoną   rodzinę!   Prawda   jest   taka,   że   jesteś  mięczakiem  i  zawsze  byłeś!   Wyraz   twarzy   Khilla   wypełniony   był   absolutną   furią,   do   tego   stopnia,   że   Blay   był   gotowy   na   uderzenie,—   i   do   diabła,   chciał   być   uderzony,   aby   mógł  mieć  z  powrotem  przyjemność  wypełnienia  faceta.   -­‐   Żebyśmy   się   dobrze   zrozumieli,   -­‐   warknął   Khill.   –   Trzymaj   swoje   gówno   po   swojej   stronie   stołu.   Włączając   w   to   mojego   kuzyna   i   fakt,   że   pieprzyłeś  się  dookoła.     Blay   rozłożył   ręce   i   musiał   chodzić   po   korytarzu,   zanim   wyskoczy   z   własnej  skóry.     571  

-­‐  Nie  zniosę  tego  dłużej.  Nie  zniosę  tego  z  tobą  jeszcze  raz.  Czuję  się,   jakbym  spędził  całe  życie  radząc  sobie  z  twoim  gównem  —   -­‐   Jeśli   jestem   gejem,   dlaczego   jesteś   jedynym   samcem   z   którym   kiedykolwiek  byłem!     Blay  zatrzymał  się  i  po  prostu  patrzył  na  faceta,  obrazy  tych    wszystkich   ludzi  w  łazienkach  przepływały  przez  jego  mózg.  Na  miłość  boską,  zapamiętał   każdego  i  każdą  z  nich,  chociaż  Khill  bez  wątpienia  nie.  Ich  twarze.  Ich  ciała.   Ich  orgazmy.     Wszyscy   dostali   to,   czego   on   desperacko   pragnął   i   czego   mu   odmówiono.     -­‐  Jak  śmiesz,  -­‐  powiedział.  –  Jak  kurwa  śmiesz.  Czy  sądzisz,  że  nie  znam,   twojej   historii   seksualnej?   Musiałem   to   oglądać   o   wiele   dłużej,   niż   mi   zależało.  Szczerze,  nie  było  to  interesujące—  Ty  także.     Gdy  Khill  zbladł,  Blay  zaczął  kręcić  głową.       -­‐   Mam   dość.   Kończę   z   tym,   mam   dość—   Fakt,   że   nie   możesz   zaakceptować   siebie   będzie   rozpieprzać   to,   co   zostało   z   twojego   życia,   ale   to   twój  problem,  nie  mój.   Khill  przeklął  długo  i  nisko.     -­‐  Nigdy  nie  myślałem,  że  to  powiem….  ale  mnie  nie  znasz.   -­‐  Nie  znam  cię?  Myślę,  że  patrzysz  w  złą  stronę.  Ty  siebie  nie  znasz.     Przy   tym,   oczekiwał   jakiegoś   rodzaju   wybuchu,   jakiegoś   teatralnego,   skrajnego,  tak-­‐masz-­‐rację,  uczucia,  które  rozwałkuje  faceta.   Nie  stało  się  tak.   Khill  po  prostu  wyprostował  ramiona,  wyrównał  brodę,  i  mówił  w  pełni   opanowany.     -­‐  Spędziłem  ubiegły  rok  próbując  dowiedzieć  się,  kim  jestem,  próbując   to  wyklarować,—   -­‐   Więc,   powiem   ci,   że   były   to   zmarnowane   trzysta   sześćdziesiąt   pięć   noce.  Ale  jak  wszystko  inne,  to  twoja  sprawa.     Z   gwałtownym   przekleństwem,   Blay   odwrócił   się   i   odszedł   —nie   oglądał  się  za  siebie.  Nie  było  powodu.     Nie  było  nikogo  w  korytarzu,  kogo  chciał  widzieć.     Jeśli   to   szaleństwo   działoby   się   wciąż   i   wciąż   i   za   każdym   razem   oczekiwałby  innego  rezultatu,  postradałby  klepki  lata  temu.  Dla  jego  zdrowia   572  

psychicznego,   dobrego   samopoczucia   psychicznego,   i   samego   życia,   musiał   zostawić  to  wszystko  —   Khill   pociągnął   go   za   ramię,   przystawiając   wściekłą   twarz   faceta   do   swojej  własnej.     -­‐  Nie  waż  się  tak  ode  mnie  odejść.     Blay  poczuł  jak  ogarnia  go  wyczerpanie.     -­‐  Dlaczego.  Bo  masz  coś  jeszcze  do  powiedzenia?  Wgląd  w  siebie,  który   powinien   umieścić   kawałki   układanki   razem   w   sposób,   który   pasuje?   Jakieś   wielkie   wyznanie,   które   skieruje   statek   do   właściwego   portu   i   zrobi   wszystko   cud  miód  perfekcyjnym?  Nie  masz  tego  rodzaju  słownictwa,  a  ja  nie  jestem   już  tak  naiwny.   -­‐   Chcę,   żebyś   o   czymś   pamiętał,   -­‐   Khill   warknął.   –   Starałem   się,   żeby   to   między  nami  wyszło.  Dałem  nam  szansę.   Blayowi  opadła  szczęka.     -­‐   Dałeś   nam   szansę?   Żartujesz   sobie   kurwa   ze   mnie?   Myślisz,   że   uprawianie   ze   mną   seksu,   by   odegrać   się   na   twoim   kuzynie   to   związek?   Myślisz,  że  kilka  sesji  w  tajemnicy  to  jakiś  rodzaj  romansu?   -­‐   To   było   wszystko   z   czym   musiałem   sobie   radzić.  –   Te   niedopasowane   oczy   przeczesywały   twarz   Blaya.   -­‐   Nie   mówię,   że   to   był   wielki   romans,   ale   pojawił  się,  bo  chciałem  być  z  tobą,  w  każdy  sposób  w  jaki  tylko  mogłem.   -­‐   Więc,   gratulacje.   I   ponieważ   obaj   mieliśmy   tego   próbkę,   mogę   definitywnie  powiedzieć,  że  ty  i  ja  nie  jesteśmy  sobie  przeznaczeni.     Gdy   Khill   zaczął   przeklinać   jak   burza,   Blay   wsadził   rękę   w   swoje   włosy   i   chciał  wytrząść    to  gówno  ze  swojej  głowy.   -­‐   Słuchaj,   jeśli   to   pomoże   ci   spać   w   ciągu   dnia   —   i   nie   sądzę,   że   to   naprawdę   będzie   martwić   cię   dłużej   niż   noc   —   mów   sobie,   że   zrobiłeś   co   mogłeś,   ale   to   nie   wyszło.   A   ja?   Ja   preferuje   rzeczywistość.   To   co   się   stało   między  tobą,  a  mną  jest  dokładnie  tym,  co  robiłeś  z  innymi  przypadkowymi   osobami   z   którymi   byłeś.   Seksem—   tylko   seksem.   A   teraz   między   nami   koniec.     Oczy  Khilla  zapłonęły.     -­‐  Źle  mnie  zrozumiałeś.   -­‐  Tak  samo  dobry  w  zaprzeczaniu  jak  w  urojeniach.   -­‐  Ludzie  mogą  się  zmienić.  Już  taki  nie  jestem,  a  na  pewno  nie  z  tobą.   573  

Boże…  to  była  smutna  ulga  nie  czuć  nic  gdy  mówił  te  słowa  do  niego.     -­‐   Wiesz   …był   czas   kiedy   upadłbym   do   Twych   stóp,   gdybym   usłyszał   coś   takiego,   -­‐   mruknął.   –   Ale   teraz...   wszystko   co   widzę   to   ty,   odskakujący   ode   mnie   w   sekundzie,   w   której   ktoś   wchodzi   przez   drzwi   i   widzi   nas   razem.   Mówisz,   że   reakcja   jest   z   powodu   Saxtona   i   mojego   związku?   Świetnie.   Ale   jestem  naprawdę  pewny…  nie,  jestem  totalnie  pewny…  że  jeśli  spojrzysz  pod   powierzchnię,   odkryjesz,   że   miało   to   dużo   więcej   wspólnego   z   tobą,   a   nie   twoim   kuzynem.   Nienawidziłeś   siebie   przez   tyle   lat,   że   nie   sądzę,   że   to   możliwe,   abyś   naprawdę   kochał   kogoś   lub   miał   poczucie,   kim   jesteś.   Mam   nadzieję,   że   rozwiążesz   to   kiedyś,   ale   ja   nie   zamierzam   być   częścią   tego—   Obiecuję.   Khill  potrząsnął  głową,  marszcząc  brwi  tak  mocno,  że  wyglądało  jakby   miał  wąwóz  między  oczami.       -­‐  Zgaduję,  że  przejrzałeś  mnie  na  wskroś.     -­‐  To  naprawdę  nie  takie  trudne.     -­‐  Więc  wiesz,  że  byłem  w  tobie  zakochany.   -­‐  Przez  Trzy  dni,  Khill.  Trzy  dni.  Podczas  których  było  dość  dramatu,  że   Wojna   i   Pokój59   wyglądałaby   jak   komiks.   To   nie   miłość.   To   dobry   seks   na   odwrócenie  uwagi,  od  życia  na  zadupiu.   -­‐  Nie  jestem  gejem.   -­‐   Świetnie.   Jesteś   bi.   Jesteś   bi-­‐ciekawy.   Eksperymentujesz.   Obojętnie.   Nie   obchodzi   mnie   to.   Naprawdę   nie   obchodzi.   Wiem,   kim   jestem   i   tak   przejdę   przez   moje   życie.   Ty   masz   inny   pomysł   —   i   powodzenia.   To   wyraźnie   działa  ci  tak  cholernie  dobrze.   Po  czym,  odszedł  kolejny  raz.   I  tym  razem…  Khill  pozwolił  mu  odejść.       Tłumaczyła:  nuffanillia  

                                                                                                                        59

 film  http://www.imdb.com/title/tt0049934/   574  

SIEDZEMDZIESIĄT-PIĘĆ   TYDZIEŃ  PÓŹNIEJ...     Dokąd  prowadził  na  nowo  podjęty  normalny  bieg  życia,  pomyślał  Khill   kiedy   wciągnął     swoje   skóry   na   uda,   szarpnął   obcisłą   koszulkę   przez   głowę,   zgarnął    broń  i    skórzaną  kurtkę.     Boże,   nie   mógł   uwierzyć,   że   zaledwie   siedem   nocy   temu   został   wprowadzony  do  Bractwa.     Wydawało  się,  że  tak  było  od  zawsze.     Wychodząc   z   pokoju,   przemaszerował   obok   marmurowych   posągów,   minął  gabinet  Ghroma  i  zapukał  do  pokoju  Layli.   „Mogę  wejść?”   „Hej”  powiedział,  gdy  wszedł  do  środka.  „Jak  leci?”   „Wszystko  w  porządku.”  Layla  przesunęła  się  wyżej  na  stosie  poduszek,   a   potem   pomasowała   swój   brzuch.   „Co   oznacza,   że   u   nas   wszystko   ok.   Dr   Jane   właśnie   tu   była.   Poziom   hormonów   jest   doskonały,   słone   krakersy   popijam  piwem  imbirowym,  więc  czuję  się  dobrze.”   „Powinnaś  jeść  białko,  nie?”  Cholera,  nie  chciał  żeby  to  zabrzmiało  jak   żądanie.  „Nie  żebym  mówił  ci  co  masz  jeść.”   „Och,   to   jest   w   porządku.   W   rzeczywistości,   Fritz   ugotował   dla   mnie   jakieś   piersi   z   kurczaka   i   zostawił   na   dole,   więc   będę   próbowała   codziennie   trochę  zjeść.  Tak  długo  jak  jedzenie  nie  ma  zbyt  wiele  smaków,  mój  żołądek   je  znosi.”   „Potrzebujesz  czegoś?”   Layla  zmrużyła  oczy.  „Szczerze  mówiąc,  tak.”   „Nazwij  to  i  jest  twoje.”   „Mów  do  mnie.”   Khill  uniósł  brwi.  „O  czym?”   „O  tobie.”  Przeklęła  zdesperowana,  odrzucając  na  bok  magazyn,  który   czytała.   „Co   się   dzieje?   Snujesz   się   w   kółko,   z   nikim   nie   rozmawiasz   i   wszyscy   się  martwią.”  

575  

Wszyscy.  Fantastycznie.  Dlaczego,  do  diabła,  nie  żył  samotnie?   „Wszystko  u  mnie  ok.”   „Jest  ok.  Jasne.  Acha.”     Khill   wyciągnął   ręce   w   pozorowanym   geście   uległości.   „Hej,   proszę   cię,   co  chcesz  żebym  powiedział?  Wstaję,  idę  do  pracy,  wracam  do  domu  –  ty  i   młode  czujecie  się  dobrze.  Luchas  powoli  odzyskuje  siły.  Jestem  w  Bractwie.   Życie  jest  cudowne.”   „To  dlaczego  wyglądasz  jakbyś  był  w  żałobie,  Khill?”   Uciekł  spojrzeniem  w  bok.  „Nie  jestem.  Posłuchaj,  muszę  chwycić  coś   do  jedzenia  zanim  …”   „Nadal  pragniesz  młodego?”   Layla   wyrzuciła   te   słowa   z   siebie   tak   szybko,   że   jego   mózg   musiał   się   napracować  żeby  zrozumieć  co  powiedziała.  A  potem  zapytał  –  „Co?”     Gdy   zaczęła   splatać   i   rozplatać   dłonie,   jak   zawsze   kiedy   była   zdenerwowana,   podszedł   i   usiadł   obok   niej.   Odłożył   na   dół   swoją   kurtkę   i   kabury  pełne  broni,  a  potem  objął  jej  palce  uspokajając  je.     „Jestem   zachwycony   z   powodu   młodego.”   Tak   prawdę   mówiąc,   dziecko   w   jej   łonie   było   jedyną   rzeczą,   dzięki   której   jakoś   się   teraz   trzymał.   „Już  go  kocham,  albo  ją.”     Tak,   młode   było   jedynym   bezpiecznym   miejscem,   gdzie   mógł   złożyć   swoje  serce,  tak  długo  jak  był  zmartwiony.     „Musisz   w   to   uwierzyć”   powiedział   zdecydowanym   głosem.   „Naprawdę  musisz.”   „W   porządku.   Ok.   Wierzę.”   Layla   uniosła   dłoń   i   pogłaskała   go   po   policzku,   sprawiając,   że   zadrżał.   „W   takim   razie,   co   cię   załamało   mój   drogi   przyjacielu?  Co  się  stało?”   „Po  prostu  życie.”  Uśmiechnął  się.  „Nic  wielkiego.  Ale  bez  względu  na   to  w  jakim  jestem  nastroju,  musisz  widzieć,  że  jestem  zawsze  z  tobą  w  tym   wszystkim.”   Z   ulgą   zamknęła   oczy.   „Jestem   za   to   wdzięczna.   I   za   to,   co   zrobiła   Panikha.”     „Tak  samo  jak  Blay.”  Wymamrotał.  „Nie  zapominaj  o  nim.”   Ironia  losu,  do  kurwy  nędzy.  Facet  pchnął  go  nożem  w  pierś,  dając  mu   jednocześnie  nowe  serce.     576  

„Co,  proszę?”  powiedziała.     „Blay  poszedł  do  Panikhi.  To  był  jego  pomysł.”   „Naprawdę?”  wyszeptała  Layla.  „On  to  zrobił?”     „Tak.  Solidny  gość.  Blay  jest  prawdziwym  dżentelmenem.”   „Dlaczego  tak  go  nazywasz?”   „To  jego  imię,  czyż  nie?”  Pogłaskał  ją  po  ramieniu  i  wstał,  jednocześnie   podnosząc  swoje  uzbrojenie.  „Wychodzę  dziś  w  nocy.  Jak  zawsze.  Ale  mam   telefon  ze  sobą  i  możesz  zadzwonić,  gdybyś  czegokolwiek  potrzebowała.”   Wybranka   zmarszczyła   brwi.   „Ale   Beth   powiedziała,   że   jesteś   poza   grafikiem.”   Super.  Więc  był  tematem  ich  rozmów.  „Wychodzę.”  Gdy  spojrzała  na   niego  jakby  miała  zamiar  się  spierać,  pochylił  się  i  pocałował  ją  po  bratersku   w  czoło  w  nadziei,  że  to  ją  uspokoi.  „Nie  martw  się  o  mnie,  ok?”   Wyszedł  zanim  zdążyła  przypuścić  kolejny  atak  na  jego  granice.  Będąc   w  holu  zamknął  drzwi  i  –  zamarł.  „Thor.  Co  słychać?”   Brat   stał   oparty   naprzeciwko   drzwi   Ghroma   jakby   czekał.   „Myślałem,   że  ty  i  ja  rozmawialiśmy  o  harmonogramie  ostatniej  nocy.”   „Tak,  zrobiliśmy  to.”   „Więc  co  oznacza  całe  to  uzbrojenie?”   Khill   przewrócił   oczami.   „Słuchaj,   nie   zostanę   w   domu,   aż   świt   złapie   mnie  w  pułapkę  na  całe  dwadzieścia  cztery  godziny.  To  się  nie  stanie.”   „Nikt  nie  każe  ci  się  tutaj  wieszać.  A  ja  ci  mówię,  jak  Brat  do  Brata,  że   nie  będzie  cię  z  nami  w  terenie  dziś  wieczorem.”   „Och,  daj  spokój.”   „Idź   obejrzyj   jakiś   pierdolony   film,   jeśli   chcesz.   Uderz   do   centrum   handlowego,  ale  pamiętaj  żeby  zabrać  ze  sobą  kluczyki  z  samochodu.  Później   możesz   dać   Świętemu   Mikołajowi   swój   list,   nie   obchodzi   mnie   to.   Ale   nie   walczysz   –   i   zanim   zaczniesz   się   wykłócać,   to   jest   zasada   dotycząca   nas   wszystkich.  Nie  jesteś  wyjątkowy.  Nie  jesteś  jedynym,  który  nie  wychodzi    w   teren.  Czy  to  jasne?”   Khill   mruknął   coś   pod   nosem,   ale   kiedy   Brat   wyciągnął   dłoń,   uderzył   w   nią  swoją  własną  i  skinął  głową.     Gdy  Thor  znikł  zbiegając  głównymi  schodami,  Khill  chciał  wpaść  w  szał   przeklinania:  cały  wieczór  dla  siebie.  Bosko.     577  

Nie  ma  jak  nocna  randka  z  depresją.     Do  diabła,  może  powinien  pójść  na  górę  do  sali  kinowej,  nakleić  sobie   regulującą   hormony   łatkę   i   wiwatując   oglądać   Dźwięki   Muzyki   przy   okazji   malując  sobie  paznokcie.   Może  Stalowe  magnolie,  albo  Woda  dla  kokosów.   Czy  to  była  Czekolada,  zastanawiał  się.   I  znowu,  może  po  prostu  strzelić  sobie  w  głowę.   Albo  mógł  pracować.     ***     Bezpieczny   dom   rodziny   Blaya   był   na   wsi,   otoczony   pokrytymi   śniegiem   polami,   które   łagodnymi   falami   schodziły   do   granicy   lasu.   Wykonana  z  kremowego  rzecznego  kamienia  rezydencja  nie  była  duża,  raczej   kameralna   i   przytulna,   z   nisko   zawieszonymi   belkami   stropowymi,   mnóstwem   kominków,   które   były   zawsze   rozpalone   gdy   było   zimno   i     nowoczesną  kuchnią,  która  była  jedyną  współczesną  rzeczą  w  posiadłości.     W  której  jego  mama  gotowała  prawdziwą  ambrozję.     Gdy   on   i   jego   ojciec   wyszli   z   gabinetu,   matka   spojrzała   na   nich   znad   ośmiopalnikowej  kuchenki.  Jej  oczy  były  szeroko  otwarte  i  zmartwione,  gdy   roztapiała,    mieszając,  ser    w  dużym  miedzianym  garnku.     Nie   chcąc   robić   z   już   i   tak   ogromnej   sprawy,   jeszcze   większej,   która   właśnie   miała   miejsce   w   tym   pokoju   pełnym   książek,   Blay   machnął   do   niej   dyskretnie  kciukami  w  górę  i  usiadł  przy  surowym,  ciężkim  dębowym  stole  w   wykuszu.   Jego   matka   położyła   dłoń   na   ustach   i   zamknęła   powieki,   wciąż   mieszając,  nawet  gdy  emocje  wciąż  narastały.     „Hej,   hej”   powiedział   jego   ojciec,   gdy   podszedł   do   swojej   lillan.   „Ciiiicho…”   Odwracając   ją   do   siebie,   owinął   ramiona   wokół   swojej   partnerki   i   trzymał  ją  blisko.  Mieszała  nawet  wtedy  gdy  ją  przytulał.     „Jest  ok.”  Pocałował  ją  w  głowę.  „Hej,  wszystko  jest  w  porządku.”  

578  

Spojrzenie   ojca   powędrowało   ponad   nią   i   Blay   musiał   wielokrotnie   mrugnąć,   gdy   ich   oczy   się   spotkały.   A   potem   musiał   zasłonić   swoje   załzawione  oczy.     „Ludzie!  Na  najdroższą  Panią  Kronik!”  Starszy  samiec  pociągnął  nosem.   „Mój  piękny,  zdrowy,  inteligentny,  bezcenny  syn  jest  gejem,  to  nie  powód  do   opłakiwania.”     Ktoś  zaczął  się  śmiać,  Blay  dołączył  do  niego.     „Przecież  nikt  nie  umarł.”  Ojciec  uniósł  podbródek  matki  i  uśmiechnął   się  w  jej  twarz.  „Prawda?”   „Tak   się   cieszę,   że   już   po   wszystkim   i   jesteśmy   wszyscy   razem”   powiedziała  matka.     Samiec  odsunął  się  jakby  inna  sytuacja  była  dla  niego  nie  do  przyjęcia.   „Nasza   rodzina   jest   silna   –   czyżbyś   o   tym   nie   wiedziała,   moja   miłości?   Ale   wracając  do  rzeczy,  to  nie  jest  wyzwanie.  To  nie  jest  tragedia.”   Boże,  jego  rodzice  byli  najlepsi.     „Chodź  tutaj.”  ojciec  skinął.  „Chodź  tu  Blay.”   Blay   wstał   i   podszedł.   Gdy   ramiona   jego   rodziców   objęły   go,   wziął   głęboki  oddech  i  znowu  stał  się  dzieckiem,  którym  był  całe  wieki  temu:  woda   po   goleniu   ojca   pachniała   tak   samo   i   zapach   szamponu   matki,   wciąż   przypominał   mu   pewną   letnią   noc   oraz   zapach   lasagne   pieczonej   w   piekarniku.  Zgłodniał.       Tak  jak  to  było  zawsze.     Czas   naprawdę   był   względny,   pomyślał.   Nawet   jeśli   był   wyższy   i   szerszy,   i   tak   wiele   rzeczy   się   wydarzyło,   ta   para   –   tych   dwoje   ludzi   –   była   jego   fundamentem,   litą   skałą,   nie   zawsze   idealną,   ale   nie   obniżającą   poziomu.  I  kiedy  tak  stał,  otoczony  znajomymi  kochającymi  ramionami,  mógł   odetchnąć   głęboko,   odpychając   każde,   nawet   najmniejsze   napięcie   jakie   poczuł.     Trudno   było   powiedzieć   ojcu,   znaleźć   odpowiednie   słowa,   złamać   całkowicie   poczucie   bezpieczeństwa,   które   brało   się   z   nie   podejmowania   ryzyka,  aby  zmienić  opinię  samca,  który  go  stworzył  i  kochał  jak  nikt  inny.  A   gdyby   facet   nie   zechciał   go   wesprzeć   lub   wolał   wybrać   system   wartości   rodem   z   glymerii   zamiast   niego?   Blay   zostałby   zmuszony   spojrzeć   na   kogoś   kogo  kochał  w  zupełnie  innym  świetle.     579  

Ale   tak   się   nie   stało.   A   teraz?   Czuł   się   jakby   skoczył   z   budynku…   i   wylądował   w   cudowny   sposób,   cały   i   zdrowy:   największy   test   jaki   jego   rodzina  przeszła  w  całej  swojej  historii,  zakończył  się  pełnym  triumfem.     Gdy   się   rozdzielili,   ojciec   Blaya   położył   dłoń   na   jego   twarzy.   „Zawsze   mój  syn.  I  zawsze  jestem  dumny,  że  mogę  nazywać  cię  swoim  synem.”     Gdy   gość   puścił   jego   ramię,   sygnet   na   jego   dłoni   złapał   blask   oświetlenia,   złoto   zamigotało   na   żółto.   Wzór   wytłoczony   na   szlachetnym   metalu,   był   dokładnie   taki   sam   jak   na   pierścieniu   Blaya   –   kiedy   śledził   znajome   linie,   zdał   sobie   sprawę   jak   fałszywa   była   glymeria.   Wszystkie   te   herby   przypuszczalnie   były   symbolami   tego   miejsca,   wzmacniania   więzi   i   poprawiania   ich   jakości,   zobowiązań   pomiędzy   matką,   a   ojcem,   ojcem,   a   synem  czy  matką,  a  młodym.   Ale   jak   to   często   bywa   z   arystokracją,   prawdziwe   wartości   zostały   zagubione,   teraz   opierały   jedynie   się   na   złocie   i   akwafortach60,   a   nie   na   ludziach.  Glymeria  bardziej  dbała  o  to  jak  się  wygląda,  a  nie  kim  się  jest.  Tak   długo  jak  gówno  wygląda  pięknie  na  zewnątrz,  mógłbyś  być  na  wpół  martwy,   zdeprawowany  do  szpiku  kości,  a  dla  nich  będzie  ok.     Jak  bardzo  Blay  był  zmartwiony?  Wspólnota  stała  się  rzeczą.     „Myślę,   że   lasagne   już   gotowe”   powiedziała   matka   całując   ich   obu.   „Dlaczego  wy  dwaj  nie  usiądziecie  przy  stole?”   Miło  i  normalnie.  Tak  błogo.     Kiedy   Blay   i   jego   ojciec   zaczęli   krzątać   się   po   kuchni,   wyciągając   srebrne   naczynia   i   sztućce,   układając   zielono-­‐czerwone   serwetki,   Blay   poczuł   się   trochę   dziwnie.   W   rzeczywistości   to   było   niesamowite   skojarzenie     –   położyć   wszystko   na   jednej   linii   i   dowiedzieć   się,   że   po   drugiej   stronie,   wszystko  to,  na  co  miałeś  nadzieję,  jest  wszystkim  co  masz.     A  jednak,  kiedy  usiadł  trochę  później,  poczuł  pustkę,  że  tylko  na  chwilę   wrócił  do  ciepłego  domu,  ale  będzie  musiał  zostawić  to  i  wyjść  na  zimno.     „Blay?”   Otrząsnął  się    i  wychylił  do  przodu  aby  przyjąć  talerz  pełen  cudownego,   domowego   jedzenia,   który   podawała   mu   matka.   „Och,   to   wygląda   niesamowicie.”                                                                                                                             60

 Akwaforta  (kwasoryt)  to  technika,  w  której  rysunek  przenosi  się  na  płytkę  metalową  zabezpieczoną   kwasoodpornym  werniksem,  czyli  przezroczystą  warstwą  ochronną.   580  

„Najlepsze   lasagne   na   planecie”   powiedział   ojciec   rozkładając   serwetkę   i   przesuwając   wyżej   okulary   na   nosie.   „Zewnętrzny   kawałek   dla   mnie.”     „Jakbym  nie  wiedziała  jak  bardzo  lubisz  chrupiące  części.”     Blay  uśmiechnął  się  do  swoich  rodziców,  patrząc  jak  mama  posługuje   się  łopatką  żeby  wydostać  narożny  kawałek.  „Dwa?”   „Tak,  proszę.”  Oczy  ojca  były  przykute  do  naczynia  na  stole.  „Och,  ten   będzie  doskonały.”     Przez   jakiś   czas   nie   było   słychać   innych   dźwięków,   z   wyjątkiem   kulturalnego    jedzenia.     „Więc,   opowiesz   nam   jak   tam   sprawy   w   rezydencji?”   zapytała   matka   po  tym  jak  napiła  się  wody.  „Dzieje  się  coś  ekscytującego?”     Blay  wypuścił  powietrze.  „Khill  został  wprowadzony  do  Bractwa.”   Dźwięk  opadania  szczęki.   „Jaki  to  zaszczyt”  odetchnął  jego  ojciec.     „Zasłużył   na   to,   prawda?”   Matka   Blaya   potrząsnęła   głową,   jej   rude   włosy   złapały   światło.   „Zawsze   mówiłeś,   że   jest   wielkim   wojownikiem.   I   wiem,  że  było  mu  ciężko  –  tak  jak  powiedziałam  ci  innej  nocy,  ten  chłopiec   złamał  moje  serce  od  pierwszej  chwili  gdy  go  ujrzałam.”     To  jest  nas  dwoje,  pomyślał  Blay.  „Będzie  też  miał  młode.”   Ok,  teraz  jego  ojciec  upuścił  widelec  i  zaczął  kaszleć.     Jego  matka  sięgnęła  i  poklepała  ojca  po  plecach.  „Z  kim?”   „Z  Wybranką.”     Całkowita  cisza.  Dopóki  jego  matka  nie  wyszeptała.  „Cóż,  dużo  tego.”   I  pomyśleć,  że  prawdziwy  dramat  zostawił  dla  siebie.   Boże,  ta  kłótnia,  którą  mieli  w  centrum  szkoleniowym.  Odtwarzał  ją  w   kółko,   myśląc   o   każdym   słowie,   jakie   zostało   rzucone,   każdym   oskarżeniu,   każdej   odmowie.   Nienawidził   niektórych   rzeczy,   które   powiedział,   ale   trwał   przy  punkcie,  w  którym  próbował  coś  zrobić.       Człowieku,  to  co  przekazał  mogło  jednak  zadziałać.  Naprawdę  żałował   tej  części.     Jednak   bez   szans   na   powiedzenie,   przepraszam.   Khill   miał   wszystko,   ale   zniknął.   Wojownik   już   nie   schodził   na   dół   na   wspólne   posiłki,   i   jeśli  

581  

pracował,   nie   było   go   w   ciągu   dnia   w   centrum   szkoleniowym.   Może   był   pocieszany  na  górze  w  pokoju  Layli.  Któż  to  wie.   Blayowi   zabrało   kilka   chwil   nim   pomyślał,   ile   tym   razem   znaczy   dla   niego  akceptacja  jego  rodziny  –  i  znowu  poczuł  się  jak  totalny  dupek.     Boże,   na   dobre   stracił   panowanie   nad   sobą,   pękł   po   wszystkich   tych   latach  przechodzenia  w  kółko  tego  dramatu.   I  nie  było  powrotu,  pomyślał.     Chociaż  prawda  była  taka,  że  nigdy  nie  było.       Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell        

582  

SIEDZEMDZIESIĄTSZEŚĆ   "  Cześć?  "   Gdy  Sola  czekała  na  odpowiedź  jej  babci  z  piętra,  postawiła  jedną  nogę   na   najniższym   stopniu   i   pochyliła   się   do   poręczy.   "   Czy   wstałaś?   Jestem   w   końcu  w  domu.  "   Spojrzała  na  zegarek.  Dziesiąta  wieczorem.   Co   za   tydzień.   Przyjęła   pracę   prywatnego   detektywa   dla   jednego   z   większych   Manhattańskich   rozwodowych   adwokatów   –   który   podejrzewał,   że   jego   własna   żona   go   zdradza.   Okazało   się,   że   faktycznie   kobieta   była,   z   dwoma  różnymi  facetami.   Zajęło   jej   to   wiele   nocy   pracy,   a   kiedy   wreszcie   zdobyła   wszystkie   szczegóły  -­‐  naturalnie  –  zniknęła  na  sześć  dni.   Czas   na   wyjeździe   był   dobry.   A   jej   babcia,   z   którą   codziennie   rozmawiała,  nie  wspominała  o  innych  gościach.   "   Śpisz?   "   Zawołała,   mimo,   że   to   było   głupie.   Kobieta   odpowiedziałaby,   jeśli  by  nie  spała.   Kiedy  wycofała  się  i  poszła  do  kuchni,  od  razu  strzeliła  oczami  do  okna   nad   stołem.   Assail   był   w   jej   głowie   bez   przerwy   -­‐   i   wiedziała,   na   pewnym   poziomie,   że   jej   mały   projekt   w   Big   Apple,   był   wprowadzeniem   pewnego   dystansu   między   nimi,   bardziej,   niż   naglącą   potrzebą   zarobienia   pieniędzy   lub  późniejszej  kariery  detektywa.   Po  tylu  latach  jej  dbania  o  siebie  i  o  babcię,  brak  kontroli  jaki  czuła,  gdy   była   w   jego   pobliżu,   nie   był   jej   przyjazny:   Nie   miała   nic   oprócz   siebie,   aby   iść   dalej   w   tym   świecie.   Nie   poszła   na   studia,   nie   miała   rodziców,   jeśli   nie   pracowała,   nie   miała   pieniędzy.   I   była   odpowiedzialna   za   osiemdziesięciolatkę  z  rachunkami  medycznymi  i  spadkiem  mobilności.   Kiedy   byłeś   młody   i   pochodziłeś   z   normalnej   rodziny,   mogłeś   sobie   pozwolić  na  utratę  głowy  w  niektórych  popieprzonych  romansach,  bo  miałeś   siatkę  bezpieczeństwa.   583  

W  tym  przypadku,  Sola  była  zabezpieczeniem.   A  ona  po  prostu  się  modliła,  by  po  tygodniu  nieobecności  –   Cios   przyszedł   z   tyłu,   szybki   w   tył   głowy,   uderzenie   poszło   prosto   do   kolan  uginając  je.  Gdy  trafiła  na  lineoleum,  mogła  przyjrzeć  się  butom  faceta,   który  ją  uderzył:  mokasyny,  ale  nie  spodobały  się  jej.   "  Podnieś  ją,  "  powiedział  mężczyzna  ściszonym  głosem.   "Najpierw  muszę  ją  obszukać.  "   Sola   zamknęła   oczy   i   pozostała   nieruchoma,   gdy   szorstkie   dłonie   obróciły   ją   i   słyszała   cichy   szelest   jej   parki   i   szarpanie   paska   jej   spodni   na   biodrach.  Jej  broń  została  zabrana,  razem  z  iPhonem  i  jej  nożem  –   "  Sola?  "   Ludzie   obrabiający   ją   zamarli,   a   ona   walczyła   z   instynktem,   aby   skorzystać   z   roztargnienia   i   spróbować   przejąć   kontrolę   nad   sytuacją.   Kwestią  była  jej  babcia.  Najlepszym  rozwiązaniem  było  zabranie  tych  ludzi  z   domu   zanim   skrzywdzą   starszą   kobietę.   Sola   mogła   załatwić   ich,   gdziekolwiek  by  ją  wywlekli.  Gdyby  wmieszali  jej  babcię?   Ktoś,  o  kogo  dbała  mógłby  umrzeć.   "  Zabierzmy  ją  stąd  ",  szepnął  jeden  po  lewej.   Gdy  podniósł  ją,  ona  została  bezwładna,  ale  stuknęli  w  jakąś  pokrywę.   Obaj  byli  w  maskach  narciarskich,  które  miały  dziury  na  oczy  i  na  usta.   "  Sola!  Co  ty  robisz?  "   Dalej,   dupki,   pomyślała,   gdy   zmagali   się   z   jej   ramionami   i   nogami.   Ruszać  się...   Uderzyli   nią   o   ścianę.   Prawie   przewrócili   lampę.   Przeklinali   głośno   jakby  nieśli  jakieś  gabaryty  przez  salon.   Prawie  wróciła  do  życia,  by  im  cholera  pomóc,  zanim  dotarli  do  drzwi.   "  Sola?  Schodzę  -­‐  "   Modlitwy  powstałe  w  jej  głowie  kłębiły  się,  stare,  znajome  słowa,  które   znała   całe   życie.   Różnica   tych   recytacji,   była   taka,   że   w   tym   przypadku   nie   były   one   wyuczone   na   pamięć   -­‐   rozpaczliwie   chciała,   by   babcia   schodziła   wolno  po  schodach,  choć  raz.  Aby  nie  zeszła  z  nich,  zanim  nie  wyjdą  z  domu.   Proszę,  Boże...   Zimne   powietrze,   które   ją   uderzyło   było   dobrą   wiadomością.   Nagle   mężczyźni   przyśpieszyli,   gdy   nieśli   ją   do   samochodu.   Więc   faktycznie,   gdy   584  

umieścili  ją  w  bagażniku,  nie  udało  im  się  związać  jej  rąk  ani  nóg.  Po  prostu   rzucili   ją   i   ruszyli,   opony   kręciły   się   po   lodzie,   zanim   złapały   przyczepność   i   osiągnęły  prędkość.   Nic   nie   widziała,   ale   czuła   zakręty,   które   zostały   wykonane.   W   lewo.   W   prawo.   Gdy   okręciła   się,   używała   rąk   w   poszukiwaniu   czegoś,   czego   mogłaby   użyć  jako  broni.   Nie  miała  szczęścia.   I  było  zimno.  Które  ograniczy  jej  siły  i  fizyczne  reakcje,  jeśli  to  miała  być   długa  podróż.  Dzięki  Dobry  Boże,  że  nie  zabrali  jeszcze  jej  kurtki.   Zaciskając  zęby,  przypomniała  sobie,  że  była  w  gorszych  sytuacjach.   Naprawdę.   Cholera.     ***     "  Obiecuję,  że  nie  zamierzam  go  uszkodzić.  "   Gdy  Layla  stała  w  kuchni  rezydencji  i  czekała  że  Fritz  będzie  się  kłócił,   przestała  ciągnąć  wełniany  płaszcz,  który  Khill  dał  jej  wcześniej.  "  I  nie  zniknę   na  długo.  "   "  Zawiozę  cię  zatem,  pani.  "  Stary  Psaniec  poderwał  się,  jego  krzaczaste   białe  brwi  się  uniosły  w  nadziei.  "Będę  jeździć  wszędzie  tam,  gdzie  chcesz-­‐  "   "   Dziękuję,   Fritz,   ale   mam   zamiar   pozwiedzać.   Nie   mam   konkretnego   celu."   W  rzeczywistości  prawie  wariowała  przez  to  ciągłe  siedzenie  w  domu,   a  po  dalszych  dobrych  wieściach  od  dr  Jane,  zwłaszcza  najnowszym  badaniu   krwi,   zdecydowała,   że   musi   wyjść.   Dematerializacja   nie   była   możliwa,   ale   Khill   nauczył   ją   prowadzić   -­‐   i   pomysł,   że   pojeździ   w   wygodnym   samochodzie,   do  nikąd...  będzie  wolna  i  sama...  brzmiał  absolutnie  jak  niebo.   "  Może  ja  po  prostu  zadzwonię  -­‐  "   Przerwała  mu.  "  Kluczyki.  Dziękuję.  "   Gdy   wyciągnęła   rękę,   spojrzała   na   lokaja   i   utkwiła   w   miejscu   swoje   spojrzenie,   czyniąc   żądanie   łaskawym,   ale   tak   mocnym,   jak   tylko   mogła.   Zabawne,   że   był   czas,   przed   ciążą,   kiedy   by   się   poddała   i   nie   czyniła   dyskomfortu   Psańcowi.   Już   nie.   Była   coraz   bardziej   przyzwyczajona   do   585  

wytrzymywania   dla   siebie,   jej   młodego   i   ojca   jej   młodego,   dziękuję   bardzo.   Przechodząc   przez   to   piekło,   prawie   tracąc   to,   czego   tak   bardzo   pragnęła,   przedefiniowała  swój  sposób  kontaktu.   "  Kluczyki  ",  powtórzyła.   "   Tak,   oczywiście.   Natychmiast.   "   Fritz   poruszał   się   za   wbudowanym   biurkiem  z  tyłu  kuchni.  "  Proszę.  "   Gdy   wrócił,   i   podawał   je   z   napiętym   uśmiechem,   położyła   rękę   na   jego   ramieniu,  chociaż  bez  wątpienia,  to  wzburzyło  go  bardziej  -­‐  w  rzeczywistości.   "  Nie  martw  się.  I  nie  pojadę  daleko.  "   "  Czy  masz  telefon,  pani?  "   "   Tak,   oczywiście.   "   Wyjęła   go   z   głównej   kieszeni   jej   polarowej   bluzy.         "  Widzisz?  "   Machając  na  pożegnanie,  wyszła  do  jadalni  i  skinęła  do  pracowników,   którzy   już   ustawiali   wszystko   na   Ostatni   Posiłek.   Szybko   przeprawiła   się   pieszo  przez  foyer  i  doszła  do  przedsionka.   A  potem  była  wolna,  całkowicie.   Na   zewnątrz,   stojąc   na   schodach,   jej   głęboki   oddech   w   mroźnym   powietrzu   był   błogosławieństwem,   i   gdy   spojrzała   w   rozgwieżdżone   niebo,   poczuła  przypływ  energii.   Tak  chciała  zeskakiwać  po  schodach,  jednak  była  ostrożna  schodząc,  a   także   uważała   idąc   przez   dziedziniec.   Gdy   wyminęła   fontannę,   uderzyła   przycisk   na   pilocie,   a   światła   tego   gigantycznego   czarnego   samochodu   mrugnęły  do  niej.   Najdroższa  Pani  Kronik,  pozwól  jej  nie  zniszczyć  tego  pojazdu.   Sadowiąc   się   za   kierownicą,   musiała   przesunąć   fotel   do   tyłu,   bo   wyraźnie   to   kamerdyner   ostatnio   kierował   pojazdem.   A   potem,   włożyła   kluczyki   do   uchwytu   na   kubek   i   uderzyła   w   przycisk   start,   miała   chwilę   wytchnienia.   Zwłaszcza  gdy  silnik  zapalił  i  unormował  mruczenie.   Czy  ona  naprawdę  to  robi?  Co  jeśli...   Zatrzymała   tą   spiralę   myśli,   przełączyła   prawy   przełącznik   w   górę   i   spojrzała  na  ekran  na  desce  rozdzielczej,  upewniając  się,  że  nic  ma  tuż  za  nią.   "  Będzie  dobrze",  powiedziała  sobie.  

586  

Zwolniła   hamulec,   a   samochód   gładko   wycofywał,   co   było   dobre.   Niestety,   poszedł   w   przeciwnym   kierunku,   niż   chciała   i   musiała   odkręcać   kierownicę.   "  Kręcić  ".   Powtarzała   ciągle   te   same   ruchy,   prowadząc   samochód   w   serii   stop-­‐   and-­‐go,   tak,   że   w   końcu   maskę   miała   skierowaną   na   drogę,   która   biegła   w   dół  góry.   Jeden  ostatni  rzut  oka  na  rezydencję  i  ruszyła  w  ślimaczym  tempie,  w   dół  wzgórza,  trzymając  się  prawej,  jak  ktoś  ją  nauczył.  Dookoła,  krajobraz  był   zamazany,   dzięki   zwidhowi,   i   była   gotowa   by   uwolnić   się   od   tego.   Widoczność  była  czymś  na  czym  jej  zależało.   Kiedy  dotarła  do  głównej  drogi,  ruszyła  w  lewo,  koordynując  obrót  kół   oraz  przyspieszenia  tak,  że  wyglądało  to  z  pozoru  w  porządku.  A  następnie,   niespodzianka,   niespodzianka,   było   gładko:   Mercedes,   wierzyła,   że   tak   się   nazywał,  był  tak  stabilny  i  pewny,  że  to  było  prawie  jak  siedzenie  na  krześle,  i   oglądanie  filmowego  krajobrazu.   Oczywiście,  że  jechała  tylko  pięć  mil  na  godzinę.   Prędkościomierz  dochodził  do  stu  sześćdziesięciu.   Głupi   ludzie   i   ich   prędkość.   Ale,   jeśli   to   był   jedyny   sposób,   by   podróżować,  widziała  wartość  pośpiechu.   Z  każdą  milą  którą  pokonywała,  nabierała  zaufania.  Korzystając  z  mapy   ekranu   na   kokpicie   zorientowała   się,   że   przebywała   daleko   od   centrum   miasta  i  autostrady,  a  nawet  poza  zamieszkaną  częścią  miasta.  Grunty  rolne   były  dobre  -­‐  dużo  miejsca,  aby  zjechać  na  pobocze  i  nie  wiele  osób,  choć  od   czasu   do   czasu   pojawiał   się   samochód   w   nocy,   ze   świecącymi   reflektorami   mijając  ją  lewą  stroną.   To   była   chwila,   zanim   zdała   sobie   sprawę,   gdzie   jedzie.   A   kiedy   to   zrobiła,  powiedziała  sobie,  aby  zawrócić.   Ale  tego  nie  zrobiła.   W   rzeczywistości,   była   zaskoczona,   że   wie,   gdzie   jedzie   w   ogóle:   Jej   pamięć  powinna  zostać  wygaszona  od  upadku,  z  upływem  minionych  dni,  a   nawet   jeszcze   bardziej,  poprzez  wydarzenia,  zasłaniające  dawną  lokalizację.   Nie  było  takiego  zabezpieczenia.  Nawet  nieporadność  bycia  w  samochodzie  i  

587  

konieczność   ograniczania   się   do   dróg,   nie   łagodził   tego,   co   widziała   w   oku   swego  umysłu...  albo  gdzie  zabierały  ją  wspomnienia.   Znalazła  łąkę,  szukała  wiele  mil  od  kompleksu.   Zjeżdżając  na  bok  pola,  wypatrywała  stopniowego  wznoszenia  się.  Klon   świetnie   precyzował,   gdzie   to   było,   jego   gruby   pień   i   mniejsze   gałęzie   ogołocone  z  liści,  które  kiedyś  oferowały  kolorowy  baldachim.   Między   jednym   a   następnym   mgnieniem,   wyobraziła   sobie   upadłego   żołnierza,   który   został   wyciągnięty   na   ziemię,   na   korzenie,   przypominając   sobie  o  nim  wszystko,  od  jego  ciężkich  kończyn,  jego  granatowych  oczu,  do   tego,  że  chciał  jej  odmówić.   Pochylona   do   przodu,   położyła   głowę   na   kierownicy.   Uderzyła   raz.   Zrobiła  to  po  raz  drugi.   To   po   prostu   nie   było   tylko   nierozsądne,   aby   znaleźć   jakąkolwiek   galanterię  w  tej  odmowie,  to  było  wręcz  niebezpieczne.   Poza   tym,   sympatyzowanie   ze   zdrajcą   było   naruszeniem   każdego   standardu,  jaki  kiedykolwiek  miała  dla  siebie.   A  jednak...  sama  w  samochodzie,  z  niczym,  mając  tylko  do  czynienia  z   jej  wewnętrznymi  myślami,  spostrzegła,  że  jej  serce  nadal  było  z  mężczyzną,   którego   zgodnie   ze   wszystkimi   prawami   i   obyczajami,   powinna   była   nienawidzić  z  pasją.   To  był  smutny  stan  rzeczy,  naprawdę  był.       Tłumaczenie:  Fiolka2708      

588  

SIEDZEMDZIESIĄTSIEDEM    

Trez  wygrał  na  loterii  około  22.30  tej  nocy.   On   i   iAm   dostali   znajdujące   się   z   brzegu   pokoje   na   trzecim   piętrze   rezydencji,   naprzeciwko   pomieszczenia   z   ograniczonym   dostępem,   w   którym   mieszkała  rodzina  królewska.  Wynajęte  pokoje  były  super  -­‐  słodkie,  z  wanną   w   apartamencie,   ogromnymi   miękkimi   łóżkami   i   wystarczająca   ilością   antyków  i    wyposażenia  godnego  króla,  by  stać  się  muzeum.     Ale   to   co   sprawiło,   że   zakwaterowanie   było   naprawdę   wybitne,   stanowił  dach  pod  którym  się  znajdowali.   I  nie  dlatego,  że  nad  nimi  znajdowały  się  dachówki  łupkowe  o  wartości   kamieniołomu.     Pochylając  się  w  stronę  lustra  wiszącego  nad  umywalką,  Trez  sprawdził   czarną  jedwabną  koszulę.  Pogładził  policzki,  by  upewnić  się,  że  jego  golenie   było  dokładne.  Ubrał  swoje  czarne  spodnie.     Stosunkowo   zadowolony,   kontynuował   swój   rytuał   ubierania.   Kabura   była   następna.   Czarna,   więc   nie   widoczna.   I   para   czterdziestek,   które   nosił   pod  oboma  ramionami  były  dobrze  ukryte.     Zazwyczaj   był   rodzajem   faceta,   który   nosił   skórzaną   kurtkę,   ale   przez   ostatni   tydzień   przekonał   się   do   dwurzędowego   wełnianego   płaszcza,   który   iAm   dał   mu   rok   temu.   Wsuwając   go   na   ramiona,   wciągnął   na   siebie   ostro   rękawy,  i  potrząsnął  tam  i  z  powrotem  ramionami  tak,  że  czarne  fałdy  ułożyły   się  prawidłowo.     Cofnął   się,   przyjrzał   się   sobie   bacznie.   Brak   śladów   broni.   I   w   swoim   nadmiernie   ekstrawaganckim   stroju,   nie   było   wskazówek,   że   służbowo   zajmował  się  alkoholem  i  prostytutkami.     Spotykając   własne   oczy   w   lustrze,   żałował,   że   zajmował   się   czymś   lepszym.  Czymś  z  klasą,  jak...  polityczny  analityk  lub  profesor  uniwersytecki   lub...  fizyk  jądrowy.  

589  

  Oczywiście,   to   był   ludzki   szit,   o   którym   gówno   wiedział.   Celem   jest   bezpieczny  rytm,  który  właśnie  obiera,  aby  przeżyć.     Sprawdzając   swój   zegarek   Piaget   -­‐   który   nie   był   tym,   który   zazwyczaj   nosił   –   wiedział,   że   nie   może   czekać   ani   chwili   dłużej.   Wyszedł   ze   swojego   krwistoczerwonego   pokoju,   z   ciężkimi   aksamitnymi   draperiami   i     jedwabnymi   adamaszkowymi   ścianami,   odgłos   jego   kroków   był   bezdźwięczny  przez  Buchara61  pokrywającego  podłogę.     Tak,   biorąc   pod   uwagę   jego   najnowsze...   upodobania...   spodobał   mu   się  ten  rodzaj  wystroju,  w  tych  ubraniach,  z  tym  nastawieniem.     Oczywiście   złudzenie   zostanie   rozbite,   jak   tylko   dotrze   do   klubu,   ale   tutaj    było  miejsce,  gdzie  jego  aktywa  rosły.     Albo...  mogły  coś  znaczyć.     Do   kurwy   nędzy,   miał   nadzieję,   że   to   cholerne   piekło,   będzie   ostatecznie  miało  znaczenie.     Jego  Wybranki,  tej  którą  spotkał  na  północy,  w  rezydencji  Mordha,  w   Wielkim  Obozowisku,  którą  widział  pierwszej  nocy  kiedy  przybył,  nie  było  w   pobliżu.   To   w   pewien   sposób,   pomyślał   kiedy   wyszedł,   ta   cała   bzdurna   garderoba  i  całe  jego  pojawienie  się,  było  na  nic.     Był   optymistą,   mimo   to.   Poprzez   serię   ostrożnie   prowadzonych   rozmów  z  różnymi  domownikami,  dowiedział  się,  że  Wybranka  Layla  służyła   krwią   członkom   rodzinki,   którzy   tego   potrzebowali  -­‐   ale   nie   mogła   tego   dalej   robić,  za  sprawą  swojej  ciąży.     Błogosławione  zdarzenie,  w  rzeczy  samej.     Więc  Wybranka  Selena...     Selena.  Jak  doskonałe  było  to  imię...     W  każdym  razie,  Wybranka  Selena  przychodziła  do  pracy,  by  zająć  się   tymi   rzeczami,   a   to   oznaczało,   że   prędzej   czy   później,   miała   tu   powrócić.   Vhredny,   Rankohr,   Blay,   Khill,   Saxton   i   wszyscy   musieli   regularnie   się   karmić,   i  biorąc  pod  uwagę,  że  ci  chłopcy  walczyli  w  ciągu  ostatnich  paru  nocy,  będą   potrzebowali  żyły.     Co  oznaczało,  ona  musi  przyjść.  

                                                                                                                        61

 Słynne  dywany   590  

  Chociaż...   cholera.   Nie   mógł   powiedzieć,   że   naprawdę   doceniał   ten   powód.   Sam   pomysł,   kogoś   innego   u   jej   żyły   sprawił,   że   chciał   dobyć   noża,   nieważne  kim  on  by  był.     Biorąc   wszystko   pod   uwagę,   jego   obsesja   była   trochę   żałosna,   zwłaszcza   w   sposób   w   jaki   ją   przejawiał:   Co   noc   przez   miniony   tydzień,   kręcił   się   po   Pierwszym   Posiłku,   czekał,   rozglądając   się   od   niechcenia,   rozmawiając   z  zapomnianym  przez  Boga  Lassiterem  –  który  w  rzeczywistości  nie  był  takim   złym   facetem,   kiedy   się   go   lepiej   poznało.   Faktem   było   to,   że   anioł   był   źródłem   informacji   o   domu,   i   wraz   ze   swoim   gównem   z   TV,   nie   zdawał   sobie   sprawy  jak  wiele  kwestii  było  skupionych  wokół  tematu  samic.  Najsamiec.  Tu   gdzie   był,   nie   było   nikogo,   z   kim   można   byłoby   się   spiknąć,   z   nikim   poza   parami  małżeńskimi.     Zatrzymując   swoje   myśli,   wyłączył   Howard   Stern   Show,   kończąc   kolejną   rundę   Baby   Booey62;   potem   opuścił   pokój,   przechodząc   obok   sklepionych  ścian,  cofając  się  za  każdym  razem  kiedy  Ghrom  lub  Beth  chcieli   wejść   lub   wyjść   ze   swojej   kwatery.   Uderzył   na   pokryte   wykładziną   schody   i   pojawił  się  na  początku  korytarza  posągów.     Albo  korytarza  kolesi  z  gołymi  dupami,  jak  o  tym  myślał.     Skręcając   w   prawo,   wyszedł   przed   gabinetem   króla,   który   był   zamknięty,   i   zszedł   tymi   niesamowicie   ogromnymi   schodami   do   niesamowitego  foyer.  Po  drodze  na  dół,  narzekał  cały  czas,  życząc  sobie,  by   nie  musiał  iść.  Aczkolwiek  biznes  to  biznes,  i  -­‐     Był   w   połowie   drogi   do   znajdującej   się   poniżej   pokrytej   mozaiką   podłogi,   gdy   kobieta,   którą   pragnął   zobaczyć,   wyszła   z   sali   bilardowej   i   skierowała  się  w  kierunku  biblioteki.     "   Selena   "   zawołał,   przechodząc   w   poprzek   balkonu   i   przechylając   się   przez  złotą  poręcz.     Gdy  spojrzał  znad  krawędzi,  podniosła  głowę,  a  jej  oczy  uniosły  się  do   jego  własnych.     Łup.  Łup.  Łup     Jego   serce   było   głośne   niczym   pieśń   wojenna   w   piersi,   a   jego   ręce   automatycznie   udały   się   w   stronę   płaszcza,   upewniając   się,   że   front   pozostał                                                                                                                           62

 Postać  z  Howard  Stern  Show:)   591  

zasłonięty.   Była   wartościową   kobietą,   mimo   wszystko   -­‐   a   on   nie   chciał   jej   przestraszyć  swoją  bronią.     Rany  człowieku,  była  piękna.     Ze   swoimi   ciemnymi   włosami   skręconymi   wysoko   nad   karkiem,   i   ze   swoją   prześwitującą   sukienką   udrapowaną   na   ciele,   była   zbyt   cenna   i   delikatna,  aby  być  w  pobliżu  czegokolwiek  brutalnego.     Albo  kogoś  takiego  jak  on.     "Cześć  "powiedziała  z  lekkim  uśmiechem.     Ten  głos.  Słodki  Jezu,  ten  głos...     Trez   przeszedł   na   super   prędkość,   biegnąc   w   serpentynie   schodów   w   dół  w  morderczym  biegu.  "  Jak  się  masz?  "  Powiedział  kiedy  wpadł  w  poślizg  i   zatrzymał  się  przed  nią.     Skłoniła  się  lekko.  "  Bardzo  dobrze.  "     "   To   dobrze.   To   naprawdę   dobrze.   Więc...   "   Kurwa.   "   Czy   często   tu   przychodzisz?  "     Chciał  strzelić  się  w  łeb.  Czy  to  był  bar?  Cholera  -­‐     "   Kiedy   jestem   wzywana,   tak.   "   Jej   głowa   przechyliła   się   na   bok,   oczy   się  zwęziły.  "  Jesteś  inny,  mam  rację?  "     Kiedy   spojrzał   na   ciemną   skórę   swoich   rąk,   wiedział,   że   nie   mówiła   o   kolorze.  "  Nie  aż  tak  inny.  "     Miał  kły,  dla  przykładu  -­‐  którymi  chciał  ugryźć.  I...  inne  rzeczy.  Stawał   się  po  prostu  coraz  bardziej  pobudzony  w  jej  obecności.     "  Kim  jesteś?  "  Jej  spojrzenie  było  stabilne  i  silne,  jakby  oceniała  go  na   jakimś  wyższym  poziomie,  niż  przy  użyciu  wzroku,  słuchu  lub  zapachu.   "  Nie  mogę  tego...  sprecyzować.  "     Ona  nie  jest  dla  ciebie.     Kiedy   upomniał   go   głos   brata,   Trez   zepchnął   go   na   bok.   "   Jestem   przyjacielem  Bractwa.  "     "  Gdyby  nie  król,  nie  byłoby  cię  tutaj.  "     "  Zgadza  się.  "     "  Walczysz  z  nimi?  "     "  Jeśli  mnie  wezwą".     Teraz   jej   oczy   błyszczały   z   szacunkiem.   "   To   jest   słuszne   i   właściwe.   "   Znów  się  ukłoniła.  "  Twoja  służba  jest  godna  pochwały.  "   592  

  Zapadła  cisza  między  nimi,  a  kiedy  on  poddawał  katuszom  swój  mózg,   by  przypomniał  sobie  coś,  cokolwiek,  na  temat  tego  co  on  do  kurwy  wyrabia.     Teraz,  to  gówno  upominało  się  o  chwilę  uwagi.   Grzeczna  rozmowa,  a  tak  poza  tym?  Rozmowa  o  językach  obcych.     Boże,  nienawidził  myśleć  o  żadnej  z  tych  rzeczy  w  jej  towarzystwie.     "  Czy  wszystko  w  porządku?  "  spytała  Wybranka.     I   wtedy   właśnie   go   dotknęła.   Wyciągnęła   i   położyła   dłoń   na   jego   przedramieniu  –  i  mimo,  że  nie  było  żadnego  kontaktu  skóra  do  skóry,  jego   całe   ciało   poczuło   ten   kontakt,   jego   ramiona   i   nogi   znieruchomiały,   jego   umysł  doznał  pewnego  rodzaju  zawieszenia,  jakby  był  w  transie.     "  Jesteś...  niewiarygodnie  piękna,  "  usłyszał  jak  sam  mówi.     Brwi  Wybranki  wystrzeliły  w  górę.     "  Po  prostu  jestem  szczery  "  wymamrotał  "  I  chciałem  ci  powiedzieć...   cały  tydzień  czekałem,  aby  cię  zobaczyć.  "     Jej   ręka,   ta   którą   go   dotknęła,   wycofała   się   i   uniosła   do   kołnierza   jej   szaty,  zamykając  klapy.     "  Ja...  "     Ona  nie  jest  dla  ciebie.     Kiedy  jej  zakłopotanie  dotarło  do  niego,  Trez  spuścił  powieki,  poczucie   tego   co   –   do   -­‐   cholery   -­‐   sobie   -­‐myślał   uderzyło   go   mocno:   Z   tego,   co   zrozumiał   o   Wybrankach   Pani   Kronik,   były   to   najczystsze   i   najbardziej   cnotliwe   pośród   wielu   kobiet   na   tej   planecie.   Skrajne   przeciwieństwo   jego   wcześniejszych  "  partnerek  ".     Co   on   myślał,   że   się   stanie,   jeśli   powie   jej   wszystko   prosto   z   mostu?   Że   podskoczy  i  zarzuci  swoje  nogi  wokół  jego  bioder?     "  Przykro  mi  "  powiedziała.     "   Nie,   słuchaj,   nie   musisz   przepraszać   "   Zrobił   krok   w   tył,   ponieważ   mimo,   że   była   wysoka,   to   była   o   jedną   czwartą   od   niego   niższa,   a   ostatnią   rzeczą,  której  dla  niej  chciał,  to  by  poczuła  się  przytłoczona.  "  Chciałem  tylko,   abyś  wiedziała.  "     "  Ja...  "     Świetnie.   Za   każdym   razem   kiedy   kobieta   przeszukuje   umysł,   by   znaleźć  odpowiednie  słowa?  Wiesz,  że  tak  naprawdę  strzeliłeś  gafę.     "  Przykro  mi,  "  powiedziała  ponownie.   593  

  "  Nie,  jest  w  porządku.  Jest  dobrze.  "  Podniósł  rękę    "Nie  przejmuj  się   tym.  "     "  Tyle,  że  ja  -­‐  "     Jestem   zakochana   w   kimś   innym.   Jestem   zajęta.   Nie   jestem   tobą   zainteresowana  na  żadnym  poziomie.     "   Nie."   Przerwał   jej,   nie   chcąc   usłyszeć   szczegółów.   Istniały   tylko     nieuniknione  słowa.     "  Wszystko  w  porządku.  Rozumiem  -­‐  "     "  Selena?  "  doszedł  ich  głos  z  lewej  strony.     Należał  do  Rankohra.  Cholera.     Kiedy   odwróciła   się   w   jego   kierunku,   światło   uderzyło   w   jej   policzki   i   usta  z  innej  perspektywy,  a  one  wyglądały  tak  dobrze  w  każdej  swojej  części,   oczywiście.  Mógłby  gapić  się  na  nią  przez  wieczność...     Hollywood   wychylił   się   z   łuków   biblioteki.   "   Czekamy   na   ciebie   -­‐   oh,   hej,  stary.  "     "  Hej  "  Trez  odpalił.  "  Jak  się  masz?  "     "  Dobrze.  Mała  sprawa  którą  muszę  się  zając.  "     Skurwiel.  Lachociąg.  Dra  -­‐     Trez   potarł   twarz.   Racja.   Ok.   Nie   było   pokoju   w   tym   domu   wielkości   pięciu   bilionów   stóp   kwadratowych,   na   taki   rodzaj   agresji,   zwłaszcza   gdy   chodziło  o  kobietę,  którą  spotkał  dwa  razy.  Która  nie  chce  go  znać.  Podczas,   gdy  wykonywała  swoją  pracę.     "  Wychodzę  "  powiedział  do  Brata.  "  Złapię  cię  przed  świtem.  "     "  Zrozumiałem,  wielki  facecie.  "     Trez   skinął   na   Selenę   i   ruszył   zamaszystym   krokiem   przez   salę   i   zdematerializował  się  do  Śródmieścia  -­‐  gdzie,  do  cholery,  przynależał.     Nie   mógł   uwierzyć,   że   czekał   na   to   cały   tydzień;   i   powinien   się   domyślić,  że  tak  to  się  zakończy.     Czując  się  jak  idiota,  przejął  swój  obowiązek  na  tyłach  Żelaznej  Maski,   w   cieniu   parkingu.   Mimo,   że   był   na   tyłach,   mógł   usłyszeć   bicie   basowej   muzyki,   a   gdy   zbliżył   się   do   tylnych   drzwi,   ze   zdrapaną   farbą   i   wyrobionym   uchwytem,   wiedział,   że   jego   podły   nastrój   stanowi   komplikacje   w   tym,   by   starannie  zarządzać  przez  następne  sześć  lub  osiem  godzin.     Ludzie  +  alkohol    x  pragnienie  do  zabijania  =  martwe  ciało.   594  

  Nie  było  to  tym,  co  on  albo  jego  interes  potrzebuje.     Wewnątrz,   udał   się   bezpośrednio   do   swojego   biura   i   zrzucił   swój   debilny   Halloweenowy   kostium,   działającego   zgodnie   z   prawem,   zdjął   swój   fantazyjny  płaszcz,  jak  również  jedwabną  koszulę  tak,  że  wszystkim  co  miał,   była  jego  czarna  koszulka  i  swobodne  spodnie.     Xhex  nie  było  w  jej  biurze,  więc  pomachał  na  powitanie  do  pracujących   dziewcząt,  które  przygotowywały  się  do  swojej  zmiany  w  szatni,  i  wyszedł  do   krainy  plebsu.     Klub   już   zawierał   masę   krytyczną   ludzi,   z   których   wszyscy   mieli   na   sobie   ciemne,   włókniste   ubrania   wyrażające   znudzenie   –   wiele   z   nich   zostanie  pozostawiona,  gdy  ich  właściciele  zapaskudzą  je  swoim  chemicznym   makijażem  albo  wypitą  gorzałą  i  narkotykami,  które  wezmą.     "  Cześć,  tatusiu  "  powiedział  ktoś  do  niego.     Oglądając   się,   znalazł   krótkie,   krzywe   coś   -­‐   wpatrujące   się   w   niego.   Z   oczami   pokrytymi   czernią   tak   bardzo   jak   się   dało   -­‐   jakby   miała   okulary   przeciwsłoneczne,   a   stanik   ściskał   ją   tak   mocno   jak   pięść,   wyglądało   jakby   postać  anime  wróciła  do  życia.     Uciął  sobie  drzemkę.     "Jestem   bla   -­‐bla   -­‐   bla.   Czy   często   tu   przychodzisz?   "   Wzięła   łyk   czerwoną   słomką   ze   swojego   napoju   "   Blah-­‐blah-­‐blah   studentka   blah-­‐blah-­‐ blah  psychologii.  Blah-­‐blah-­‐blah?  "     Kątem  oka  dostrzegł  część  tłumu,  która  wyglądała  jak  gdyby  schodziła   z  drogi  tancerzowi  lub  może  kuli  do  burzenia.     To  był  Khill.     Wyglądający  tak  ponuro  jak  czuł  się  Trez.     Trez  skinął  na  faceta,  i  wojownik  skinął  mu  w  odpowiedzi,  kiedy  szedł   w  stronę  baru.     "   Wow,   ty   go   znasz?   "   Studentka   zapytała.   "   Kto   to   jest?   Blah-­‐blah   może  trójkącik  blah-­‐blah?  "     Kiedy   zaczęła   udawać   okrzyki   i   sztucznie   się   śmiać,   jakby   była   bardzo   niegrzeczną  dziewczynką,  Trez  zmierzył  ją  wzrokiem  od  dołu  do  góry.     Na   tak   wielu   poziomach,   przekąska   która   mu   zaoferowano   była   całkiem  smakowita.  

595  

  "  Blah-­‐blah  -­‐  blahblahblah  -­‐.  "  Sztuczny  śmiech.  Potrząsanie  biodrami.     "  Blah?  "     Słabo,   Trez   był   świadomy   kiwania   swoją   głową,   a   potem   ruszyli   w   ciemny  kąt.  Z  każdym  następnym  krokiem,  kolejna  jego  część  zamykała  się,   wyłączała  się,  przechodząc  w  stan  hibernacji.  Ale  nie  mógł  się  powstrzymać.   Był   ćpunem   mającym   nadzieję,   że   jego   następny   raz   będzie   tak   dobry   jak   pierwszy   -­‐   i   wreszcie   przyniesie   mu   ulgę,   której   tak   kurwa   desperacko   oczekiwał.     Chociaż  wiedział,  że  to  się  nie  wydarzy.     Nie  dzisiaj.  Nie  z  nią.     Nigdzie  podczas  jego  życia.     Prawdopodobnie  nigdy,  przenigdy.     Ale  czasami  po  prostu  musisz  coś  zrobić...  albo  zwariować.     "   Powiesz   mi,   że   mnie   kochasz?   "   laska   powiedziała   do   niego,   kiedy   przytuliła  się  do  jego  ciała.     "  Proszęęęęęęęę.  "     "  Taaaaaa  "  powiedział  tępo.  "  Jasne.  Cokolwiek  chcesz.  "     Cokolwiek.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1  

596  

SIEDZEMDZIESIĄTOSIEM     Xcor   złączył   dłonie   i   położył   je   na   błyszczącym   blacie.   Obok   niego,   Dholor  mówił  przyciszonym  głosem;  sam  pozostał  cicho  od  kiedy,  zdjęli  nogi   z  tych  dopasowanych  czerwonobrunatnych  foteli...     -­‐   To   na   pewno   wygląda   przekonująco.   -­‐   Jego   żołnierz   przerzucał   kolejną  stronę  w  zbiorze  dokumentów,  który  został  im  ofiarowany.       -­‐  Istotnie,  bardzo  przekonująco.   Xcor   spojrzał   na   gospodarza.   Adwokat   glymerii   był   zbudowany   jak   broszura,  tak  cienki,  że  zastanawiał  się,  czy  kiedy  leżał  płasko,  tworzył  jakąś   wypukłość.  Mówił  również  z  wyczerpującą  gruntownością,  swoje  dosłownie   cytowane   paragrafy,   napisane   małą   czcionką,   które   tłoczyły   się   w   skomplikowanych  sformułowaniach.     -­‐  Powiedz  mi,  jak  wyczerpujący  jest  ten  brief?  –  zapytał  Dholor.   Oczy   Xcora   podążyły   do   biblioteczki.   Była   przepełniona   skórzanymi   woluminami,   i   był   całkiem   pewny,   że   ten   dżentleman,   przeczytał   każdy   jeden.  Być  może  dwa  razy.   Prawnik  rozpoczął  kolejny  dobrze  przemyślany,  dobrze  wyważony  rejs   poprzez  język  angielski.     -­‐   Nie   przekazałbym   tego   wam   obydwóm   bez   upewnienia   się,   że   dopełniono  wszelkich  starań,  aby…  -­‐     Innymi  słowy,  tak,  Xcor  zaznaczył  w  swojej  głowie.   -­‐  Czegoś  tu  nie  widzę  —Dholor  przewrócił  następne  strony  —  brak  jest   jakiejś  notatki  o  kontr-­‐opinii.   -­‐   To   dlatego,   że   nie   byłem   w   stanie,   żadnej   znaleźć.   Termin   ‘pełnej   krwi’  jest  stosowany  tylko  w  dwóch  kontekstach  —  z  linii,  to  jest  pełnej  krwi   potomstwo   z   danego   ojca   lub   matki,   i   z   tożsamości   rasowej.   Z   upływem   czasu,   nastąpiło   pewne   niewielkie   rozcieńczenie   szerszej   puli   genów,   niektóre   zanieczyszczono   ludzkimi   —a   jednak,   osoby   z   dalekimi   więzami   z   Homo  Sapiens  są  jak  dotąd  rozumiane  przez  prawo  jako  będący  pełnej  krwi,   597  

pod   warunkiem,   że   przejdą   przez   swoją   przemianę...   No,   oczywiście,   że   nie   jest   tak   w   przypadku   bezpośredniego   potomstwa   człowieka   i   wampira.   Wtedy   ktoś   taki   jest   prawdziwie   półkrwi...   I   tych   osób,   nawet   jeśli   przeżyły   przemianę,   w   przeszłości   tyczyły   się   inne   standardy   prawne,   z   mniejszymi   prawami  i  przywilejami  niż  inni  cywile.  Problem  jest  zatem  taki  —  jeśli  lillan   króla   jest   półkrwi,   jest   szansa,   że   jakiekolwiek   ich   potomstwo   płci   męskiej   może  nie  przejść  przemiany.   Dholor  zmarszczył  brwi,  jakby  rozważał  konsekwencje.     -­‐   Ale   w   ciągu   dwudziestu   pięciu   lat   dowiemy   się,   czy   będzie   tak,   czy   tak—  i  para  królewska  może  zawsze  próbować  mieć  wiele  młodych.   Xcor  wtrącił  sucho,   -­‐  Zakładasz,  że  nadal  będziemy  na  tej  planecie  za  dwie  i  pół  dekady.  Jak   tak  dalej  pójdzie,  to  wyginiemy.   -­‐  Dokładnie.-­‐  Adwokat  skinął  głową  w  kierunku  Xcora.     -­‐   Z   praktycznego   punktu   widzenia,   bycie   w   ćwierci   człowiekiem   mogłoby   wystarczyć,   by   zapobiec   przemianie—   istnieją   udokumentowane   incydenty  występowania  tego  zjawiska,  i  jestem  pewien,  że  Aghres  może  dać   nawet   więcej   przykładów.   Ponadto,   istnieje   wśród   wielu   ludzi   z   mojego   pokolenia   obawa,   że   potomstwo   tak   blisko   powiązane   z   ludźmi   mogłoby   w   rzeczywistości   woleć   ludzkiego   partnera   —   tzn.   iść   i   szukać   kogoś   niezwiązanego  z  naszym  rodzajem.  W  tym  przypadku,  możemy  mieć  ludzką   królową,  a  to  jest—  mężczyzna  potrząsnął  głową  z  niesmakiem—  absolutnie   nie  do  przyjęcia.   -­‐   Tak   więc   są   dwie   kwestie   -­‐   powiedział   Xcor,   gdy   usiadł,   krzesło   zaskrzypiało   pod   jego   ciężarem.   -­‐   Precedens   prawny   i   konsekwencje   społeczne.   -­‐   Istotnie.   -­‐   Adwokat   kolejny   raz   pociągnął   za   równo   obcięte   włosy.   –   I  wierzę,   że   obawy   społeczne,   mogłyby   być   właściwie   użyte   do   wypełnienia   pustych  obszarów  wokół  odpowiedniej  części  ustawy  dotyczącej  potomstwa   królewskiego.   -­‐   Zgadzam   się,   -­‐   wymamrotał   Dholor,   gdy   zamknął   papiery.   -­‐   Pytanie   brzmi,  jak  to  przeprowadzić.  

598  

Gdy   Xcor   otworzył   usta,   żeby   coś   powiedzieć,   przeszły   przez   niego   dziwne   wibracje,   odcinając   jego   proces   myślowy,   jakby   jego   ciało   stało   się   kamertonem,  uderzonym  przez  jakąś  niewidzialną  rękę.63     -­‐  Zechce  pan  przejrzeć  dokumentację?  –  zapytał  go  adwokat.     Jakby  mógł,  pomyślał  Xcor  ponuro.  W  rzeczywistości  zastanawiał  się  co   ten   uczony   samiec   myślałby,   gdyby   wiedział   że   ten,   który   podejmował   decyzje  był  analfabetą.     -­‐  Nie  muszę.  -­‐  Wstał,  myśląc,  że  może  ten  ruch  wyleczy,  cokolwiek  mu   dolegało.   -­‐   I   wierzę,   że   informacje   te   powinny   być   udostępniane   członkom   Rady.   -­‐  Mam  odpowiednie  kontakty,  aby  połączyć  się  z  princepsem  razem.   Xcor  podszedł  do  okna  i  wyjrzał,  pozwalając  instynktom  wędrować.  Czy   to  Bractwo?   -­‐   Zrób   tak,   -­‐   powiedział,   z   roztargnieniem,   gdy   szum   w   jego   jelitach   wzrósł,  tworząc  pilną  potrzebę,  której  nie  mógł  ignorować...   Jego  Wybranka.   Jego  Wybranka  naruszyła  osłonę  i  była  blisko  —   -­‐   Muszę   iść,   -­‐   powiedział   w   pośpiechu   gdy   zmierzał   do   drzwi.   –   Dholor,   dokończ  tutaj.   Zrobiło   się   zamieszanie   za   nim,   rozmowa   wzrosła   między   mężczyznami   gdy   odchodził   —   o   co   nie   dbał.   Wybiegając   przez   wejście   od   frontu,   przyjrzał   się  ziemi  uprawnej  wokół  niego….   I  zlokalizował  jej  sygnał.   Między  jednym  mgnieniem  oka,  i  następnym,  już  go  nie  było,  jego  ciało   i  wola  ciągnęło,  do  jego  samicy,  jak  umierający  złodziej  do  odpuszczenia.     ***       W  Żelaznej  Masce,  w  śródmieściu,  Khill  wszedł  do  baru  i  usadowił  się   na  jednym  ze  skórzanych  hokerów.  Wszędzie  wokół,  pulsująca  muzyka  i  pot  i   seks   już   krążyły   w   gorącym   powietrzu,   sprawiając,   że   czuł   się   klaustrofobicznie.   Albo   może   była   to   właśnie   jego   pusta   przestrzeń   między   zawartością  a  pokrywką.                                                                                                                             63

http://www.deltami.edu.pl/temat/fizyka/mechanika/2012/04/26/kamerton_thumb_350px.jpg   599  

-­‐Nie  widziałam  cię  tu  jakiś  czas.  –  Barmanka,  ładna  samica  przysunęła   przed  nim  serwetkę.   -­‐  To  co  zwykle?   -­‐  Podwójnie.     -­‐  Nie  ma  sprawy.   Gdy   czekał   aż   jego   Herradura   Selección   Suprema64   przybędzie,   mógł   poczuć,  jak  oczy  ludzi  w  klubie  błądziły  po  nim.   Ujawnienie?  Jakbym  był  gejem…   Pieprzony  debilu!  Co  do  cholery  myślisz,  że  to  znaczy!   Potrząsną  głową,  naprawdę  przydałaby  mu  się  przerwa:  Ta  szczęśliwa   mała  zmiana  waliła  po  jego  głowie,  tuż  pod  powierzchnią  jego  świadomości,   odkąd   to   gówno   zaszło   tydzień   temu.   Ogólnie   rzec   biorąc,   zrobił   wspaniałą   pracę  z  sublimacją65…  niestety,  wydawało  się,  że  dobra  passa  się  skończyła.     Gdy   jego   tequila   przybyła,   wypił   jedną   szklankę,   a   potem   drugą,   wiedział,  że  nie  było  innych  rozrywek,  których  mógłby  użyć,  nic  więcej  tylko   by   wyłączyć   tę   samoobserwację.   Dziwne—   a   może   nie   tak   dziwne—   pomyślał  o  swoim  bracie.  Nadal  nie  podzielił  się  z  Luchasem  niczym  na  temat   młodego.   To   wszystko   wydawało   się   zbyt   wątpliwe:   Mimo,   że   z   ciążą   nadal   wszystko   wyglądało   dobrze,   to   po   prostu   wydawało   się   to   dodatkową   warstwą  dramatu,  którego  facet  nie  potrzebuje  w  tym  momencie.   A  już  na  pewno  nie  zamierza  wspominać  nic  o  swoim  życiu  seksualnym   albo   Blayu.   Po   pierwsze,   jego   brat   był   jeszcze   prawiczkiem   —albo   przynajmniej,  tak  Khill  myślał,  bo:  Glymeria  była  restrykcyjna  na  temat  tego   co   samice   mogą   robić   przed   sparowaniem,   i   na   pewno   gdyby   Luchas   dmuchnął   kobietę  mimochodem66,   byłoby  to  tolerowane  pod  warunkiem,  że   nie  związałby  się  z  nią  długoterminowo.  Ale  wszystkim  karmieniom  Luchasa   po   jego   przemianie   towarzyszyli   świadkowie,   więc   nie   było   wtedy   żadnej   możliwości,   a   noce   faceta   były   mocno   wypełnione   nauką   i   studiowaniem   i   służyły  odciąganiu  go  od  wydarzeń  towarzyskich.                                                                                                                               64 65

http://www.beveragewarehouse.com/images/products/6076.jpg

 Sublimacja,  przemieszczenie,  pojęcie  wywodzące  się  z  psychologii  psychoanalitycznej.  Oznacza  skierowanie   energii  popędu  seksualnego,  którego  nie  można  zrealizować  ze  względu  na  respektowane  przez  jednostkę   zakazy  lub  z  obawy  przed  ewentualnymi  sankcjami  społecznymi,  na  inny  cel  (przedmiot,  osobę,  działanie)   aprobowany  społecznie.  

66

 między  jednym  łykiem  kawy  a  drugim,  bzykać  kobiety  mimochodem:D   600  

Nie  ma  szans.   Jakoś  to  cało  gówno,  które  Khill  zrobił,  nie  wydawało  się  stosowne.    A   także,  w  słowach  Blaya,  nie  było  to  ciekawe.  Khill  potarł  twarz.     -­‐  Jeszcze  dwa?  -­‐  zawołał.   Gdy  barmanka  ruszyła,  by  zrobić  to,  o  co  poprosił,  pomyślał,  niech  go   szlak,  że  sex,  który  uprawiał  z  Blayem  był  naprawdę  interesujący.   A  Blay  nie  wyglądał  na  znudzonego,  gdy  to  robili  …   Nieważne.   Wracając   do   Luchasa.   W   trakcie   tych   wszystkich   nocnych   pogawędek,  które  prowadził  ze  swoim  bratem,  temat  kobiet  nie  wypłynął—   a   mężczyźni   na   pewno   nie   byli   w   menu.   Przed   nalotami,   Luchas   był   heteroseksualny   tak   jak   ich   ojciec   —   co   ściślej   mówiąc   znaczyło,   że   samicę,   z   którą  jesteś  sparowany,  pokrywasz  w  pozycji  misjonarskiej  na  urodziny  i  być   może  raz  w  roku  po  festiwalu.   Samce,   samice,   mężczyźni,   kobiety   w   różnych   kombinacjach,   czasem   publicznie,  rzadziej  w  łóżku  w  domu?   Nie   było   to   coś,   co   mogło   być   dla   Luchasa   jakimkolwiek   punktem   odniesienia.     Kiedy  trzecia  i  czwarta  kolejka   Herradurasa,  przybyły  do  niego  pokiwał   głową  w  podziękowaniu.   Sięgające  głęboko  w  siebie,  choć  nienawidził  tego  wyrażenia,  a  także,   tego   co   oznaczało,   starał   się   zobaczyć,   czy   cokolwiek   innego   w   jego   powściągliwości  pozwoli,  aby  mógł  porozmawiać  z  pozostałym  mu  członkiem   rodziny,   o   jego   życiu.   Jakiś   wstyd.   Zażenowanie.   Cholera,   może   trochę   buntowniczy   punkt   widzenia,   którego   nie   chciał   zadawać   swojemu   kalekiemu  bratu…   Khill  wiercił  się  w  swoich  ubraniach.   Ok.  Co  wie.   Jeśli   będzie   brutalnie   szczery?   Ta,   był   trochę   drażliwy.   Ale   chodziło   o   to,  że  nie  chciał  wyglądać  na  zabawnego  z  jeszcze  jednego  powodu…  jak  jego   konserwatywny,   prawdopodobnie-­‐prawiczek   brat,   bez   wątpienia   go   odbierze,  gdy  powie  mu  o  samcach  i  mężczyznach.     To  było  to.   Yup.  To  wszystko.  

601  

Nie  wiem,  jak  to  wytłumaczyć.  Po  prostu  długoterminowo  widzę  siebie   z  kobietą.     Powiedział,  to  do  Blaya  jakiś  czas  temu  i  miał  na  myśli  każde  słowo—   Jakiś   rodzaj   uczucia   zwinął   się   w   kłębek   wewnątrz   jego   jelitach,   skręcając   rzeczy   na   dole,   przearanżowując   jego   jelita   i   jego   wątrobę.   Powiedział  sobie,  że  to  przez  bimber.   Nagły  strach  sugerował  co  innego.  Khill  połknął  swoją  trzecią  kolejkę  w   nadziei  na  pozbycie  się  tego  uczucia.   A  tymczasem,  twarze  i  piersi  i  płcie  tych  wszystkich  kobiet  i  mężczyzn,   których  pieprzył,  przemknęły  przez  jego  umysł  —   -­‐  Nie,  -­‐  powiedział  na  głos.  –  Nie.  Nie.   Oh,  Boże…   -­‐  Nie.     Gdy   facet   obok   niego   spojrzał   na   niego   dziwnie,   zamknął   się.   Ocierając   twarz,   miał   ochotę   zamówić   więcej   picia,   ale   odpuścił.   Coś   sejsmicznego   desperacko  próbowało  się  przebić;  mógł  poczuć,  drżenie  fundamentów  jego   psychiki.     Nie  wiesz,  kim  jesteś,  i  to  od  zawsze  był  twój  problem.   Kurwa.  Gdyby  miał  więcej  tequili,  gdyby  kontynuował  połykanie,  gdyby   kontynuował  ciągłe  unikanie  wszystkiego,  to  co  powiedział  o  nim  Blay,  było   by   prawdziwym   już   zawsze.   Kłopot   polegał   na   tym,   że   nie   chciał   wiedzieć.   Po   prostu  naprawdę  kurwa  nie  chciał…  tego…  wiedzieć…   Jezu,  nie  teraz.  Nie  teraz.  Nie…  w  ogóle.   Klnąc   pod   nosem,   poczuł   jak   gejzer   zrozumienia   zaczął   buzować,   od   połowy  piersi  głośny  i  czysty  grożąc  wydostaniem  się  —  a  on  wiedział,  że  gdy   raz  się  uwolni,  już  nigdy  nie  zejdzie  pod  ziemię.     Niech   to   szlak.   Jedyna   osoba,   z   którą   chciał   o   tym   rozmawiać,   nie   rozmawiała   z   nim.   Domyślił   się,   że   będzie   musiał   zmierzyć   się   z   tym   jak   mężczyzna   i   poradzić   sobie   z   tym   na   własną   rękę.   W   pewnym   stopniu,   pomysł,   że   był...   no,   wiadomo   kim,   jakby   to   jego   matka   powiedziała...   nie   powinien  mieć  na  niego  wpływu.  Był  silniejszy  od  protekcjonalności  glymeri,  i   cholera,   żył   w   środowisku,   gdzie,   to   czy   jesteś   gejem   czy   hetero,   nie   ma   znaczenia:   Tak   długo,   jak   radzisz   sobie   na   polu   walki   i   nie   jesteś   totalnym   dupkiem,   Bractwo   było   z   tobą.   Wystarczy   spojrzeć   na   historię   seksualną   V,   602  

na  miłość  Boską.  Czarne  świece  używane  jako  coś  innego  niż  źródło  światła  w   ciemności?   Cholera,   po   prostu   pociąg   do   mężczyzn   był   bułką   z   masłem   w   porównaniu  do  tych  rzeczy.  Dodatkowo,  nie  mieszkał  już  w  domu  rodziców.   To  nie  było  jego  życie.   To  nie  było  jego  życie.     To  nie  było  jego  życie.     A  jednak,  nawet  gdy  mówił  sobie  wciąż  i  wciąż  od  nowa,  że  przeszłość   nie  ma  już  na  niego  wpływu,  ta  patrzyła  mu  przez  ramię...  oceniała  i  widział   siebie   nie   tylko   jak   chciała,   nie   po   prostu   gorszego,   a   zupełnie   i   całkowicie   niegodnego.     To   było   jak   ból   fantomowy   kończyny:   Gangreny   nie   było,   zakażenie   wycięto,  amputacja  pełna...  ale  straszne  odczucia  pozostały.  Nadal  boląc  jak   ja  pierdolę.  Wciąż  okaleczająca  go  jak  i  bezwładna.   Te   wszystkie   kobiety…   wszystkie   te   samice…   jaka   była   prawdziwa   natura  sexualności,  zastanawiał  się  nagle.   Co  liczy  się  jako  atrakcyjność?  Ponieważ  chciał  je  pieprzyć,  i  pieprzył.   Brał   je   w   klubach   i   barach,   cholera,   nawet   w   tym   sklepie   w   centrum   handlowym,  gdzie  poszli,  po  prawdziwe  ubrania  dla  Johna  Matthew  po  jego   przemianie.   Wybierał   kobiety,   wyodrębniając   je   z   tłumu,   stosując   jakiś   ekran   danych,  który  eliminował  niektóre  i  podświetlał  inne.  Obciągały  mu.  Ssał  je.   Pieprzył  je  od  tyłu,  na  boku,  od  przodu.  Łapał  ich  piersi.   Robił  to   wszystko  z   wyboru.   Czy   było   inaczej   z  facetami?   A  nawet  jeśli,   czy  musiał  się  szufladkować?  I  nawet  jeśliby  nie  naklejał  na  siebie  etykietki,   nie   oznaczało   to,   że   był   kimś,   kogo   jego   rodzice,   którzy   byli   cholernie   martwi   i  którzy  nienawidzili  go  tak  czy  siak,  by  zaaprobowali?     Ponieważ   pytania   płonęły   w   jego   mózgu,   obrzucając   go   dokładnie   w   tym   rodzajem   autoanalizy,   którą   zawsze   odcinał   ze   swoich   procesów   myślowych,  doszedł  do  jeszcze  bardziej  szokującego  odkrycia.  Równie  ważne   jak   całe   to   gówno   z   Krzysztofem   Kolumbem,   było   to,   że   nie   zbliżył   się   do   najbardziej  istotnej  kwestii.     Kurwa,  nawet  w  najmniejszym  stopniu.   Prawdziwy   problem,   który   odkrył,   sprawiał,   że   te   wszystkie   bzdury   wyglądały  jak  spacer  w  parku.     603  

  Tłumaczyła:  nuffanillia  

604  

SIEDZEMDZIESIĄTDZIEWIĘĆ Assail  nie  tolerował  przeklinania.  W  jego  mniemaniu  było  to  prostackie   i   zbędne.   Gdyby   jednak   przeklinał   powiedziałby,   że   miał   zasrany   kurwa   tydzień.     Na   dole,   w   piwnicy   jego   domu,   w   skarbcu,   on   i   bliźniacy   skończyli   właśnie   porządkować   łup   z   ostatnich   kilku   dni:   banknoty   zostały   ułożone   w   paczki,  które  zostały  przeliczone,  owinięte  banderolą  i  posortowane  według   nominałów  –  ilość  była  imponująca,  nawet  jak  na  jego  standardy.     Razem  wziąwszy,  mieli  około  dwustu  tysięcy  dolarów.     Reduktor-­‐przodownik   i   jego   wesoła   banda   zabójców   robili   doskonałą   robotę.     Można  by  pomyśleć,  że  będzie  szczęśliwy.   Nie  bardzo.     W  rzeczywistości  był  kurewsko  nieszczęśliwym  sukinsynem  –  a  powód   jego  złego  humoru  sprawiał,  że  robił  się  upierdliwy.   „Idźcie  do  Benloise”  powiedział  do  bliźniaków.  „Weźcie  kolejną  partię   kokainy  i  wróćcie  tutaj  żeby  ją  podzielić.”     Bliźniaki   zostali   mistrzami   w   mieszaniu   towaru   z   dodatkami   i   pakowania  go  w  torebeczki  –  i  to  była  dobra  rzecz.  Zabójcy  sprzedawali  trzy   razy  więcej  niż  przedtem.     „Potem   dostarczcie   przesyłkę.”   Assail   sprawdził   swój   zegarek.   „Dochodzi  trzecia,  więc  powinniście  mieć  wystarczająco  dużo  czasu.”   Wstając   od   stołu,   wyciągnął   ramiona   nad   głową   i   wygiął   plecy.   Jego   ciało   było   ostatnio   bardzo   napięte   i   wiedział   dlaczego   –   będąc   w   stanie   ciągłego   pobudzenia,   miał   naciągnięte   mięśnie   ud   i   ramion,   pośród   innych   fizycznych  aspektów…,  które  były  zupełnie  odporne  na  samoregulację.     Po   latach   nieszczególnego   dbania   o   swoją   własną   erekcję,   popadł   w   rutynę  samo  zaspokajania.     605  

I  wszystko  zdawało  się  podkreślać,  czego  nie  dostawał.   Przez   ostatni   tydzień   oczekiwał,   że   Marisol   skontaktuje   się   z   nim,   spodziewał   się   telefonu,   i   nie   dlatego,   że   ktoś   obcy   pojawił   się   pod   jej   drzwiami.   Ta   kobieta   pragnęła   go   tak   bardzo,   jak   on   jej   i   było   pewne,   że   dojdzie   do   spotkania.   Jednak   tak   się   nie   stało.   A   fakt,   że   okazała   swego   rodzaju   powściągliwość,   sprawiała,   iż   z   trudem   zachowywał   spokój   i   zadawał   sobie   pytanie,   nie   tylko   o   swoją   samokontrolę,   ale   również   o   zdrowie   psychiczne.     Obawiał  się,  że  się  złamie  zanim  ona  coś  zrobi.     Wychodząc,  skierował  się  schodami  na  górę,  w  stronę  kuchni.  Pierwszą   rzeczą  jaką  zrobił  było  sięgnięcie  po  telefon  -­‐  w  przypadku  gdyby  dzwoniła,   albo  jej  Audi  wreszcie  by  ruszyło  po  siedmiu  nocach  bezruchu  –  cholerstwo     stało   zaparkowane   przed   jej   domem   odkąd   złożył   jej   wizytę,   tak   jakby   wiedziała,  że  ma  zainstalowany  nadajnik  GPS.     Sprawdzając   ekran   zobaczył   numer,   którego   nie   było   na   liście   jego   kontaktów.     Była  też  wiadomość  głosowa.     Nie   był   zainteresowany   odpowiadaniem   na   pomyłkę   telefoniczną   jakiegoś   człowieka,   ale   istniała   możliwość,   że   reduktor   złamał   zasady   protokołu,  tak  więc  wiedział,  że  musi  odsłuchać  wiadomość.     W  czasie  gdy  uzyskiwał  połączenie  z  pocztą  głosową,  szedł  w  kierunku   jego   humidoru.   Ostatnio   sporo   palił,   tak   jak   prawdopodobnie   zażywał   zbyt   dużo  koksu.  Co  boleśnie  odpierała  intuicja  –  jeżeli  już  był  podenerwowany  i   sfrustrowany,   to   zażywanie   jakichkolwiek   środków   pobudzających,   było   jak   dolewanie  benzyny  do  ognia.     „Hola.   Tu   babcia   Soli.   Próbuję   dotrzeć   do   …   Assaila   …proszę.”   Assail   zamarł  w  połowie  salonu.  „Proszę  do  mnie  oddzwonić  teraz.  Dziękuję.”     Z  uczuciem  strachu  przerwał  wiadomość  i  wcisnął:  oddzwoń.     Jeden  dzwonek.  Dwa  dzwonki.     „Hola?”   Nawet   nie   znał   jej   imienia.   „Tu   Assail,   madam.   Czy   wszystko   w   porządku?”   „Nie,   nie   –   nie   jest.   Znalazłam   numer   na   jej   stoliku   nocnym,   więc   dzwonię.  Coś  się  stało.”   606  

Ścisnął  mocniej  telefon  .  „Powiedz  mi.”   „Ona   zniknęła.   Wróciła   do   domu,   a   potem   zaraz   znowu   wyszła.   Czy   słyszałam   jak   wychodzi?   Z   wyjątkiem   wszystkich   jej   rzeczy,   jej   plecaka,   samochodu   –   to   wszystko   tu   jest.   Spałam   i   usłyszałam,   że   ktoś   rusza   się   na   dole.   Zawołałam   ją   po   imieniu,   ale   nikt   nie   odpowiedział  -­‐     wtedy   usłyszałam   ten  ostry,  głośny  dźwięk  i  zeszłam  na  dół.  Frontowe  drzwi  były  otwarte  i  boję   się,   że   została   porwana   –   nie   wiem   co   mam   robić.   Ona   zawsze   mówiła   mi   żeby  nie  dzwonić  na  policję.  Nie  wiem…”   „Ciii,  wszystko  w  porządku.  Dobrze  zrobiłaś.  Przyjadę  natychmiast.”   Assail   pobiegł   do   wyjścia,   nie   przejmując   się   powiadamianiem   bliźniaków;  w  jego  głowie  nie  było  nic  prócz  tego,  żeby  dostać  się  do    małego   domku  najszybciej  jak  mógł.     Zdematerializowanie   zajęło   mu   sekundę,   przyjmując   formę   przed   domem  pomyślał,  że  wszelkie  scenariusze  przelatujące  mu  przez  głowę  tam  i   z  powrotem,  nie  przewidywały  czegoś  takiego.     Jak   informowała   babcia   Audi   było   zaparkowane   na   ulicy   przy   końcu   przejścia.   Tylko   gdzie   to   było.   Ale   co   to   za   ślady?   Na   śniegu   widniały   niepokojące,   pomieszane   odciski   butów,   trop   prowadził   w   poprzek   trawnika,   po  przekątnej  w  stronę  ulicy.     Została  porwana,  pomyślał  Assail.     Niech  to  szlag.     Wbiegając   po   przysadzistych   schodach,   uderzył   w   dzwonek   i   przestąpił   z   nogi   na   nogę.   Myśl,   że   ktoś   porwał   jego   kobietę…   Drzwi   otworzyły   się,   a   kobieta   po   drugiej   stronie   była   wyraźnie   wstrząśnięta.   I   wtedy   –   wydawała   się  jeszcze  bardziej  zaskoczona,  gdy  spojrzała  na  niego  swoimi  oczami.  „Czy   ty  jesteś  …  Assail?”     „Tak.  Proszę,  pozwól  mi  wejść,  madam,  a  postaram  się  pomóc.”   „Nie  jesteś  tym,  który  był  tu  wcześniej.”   „Nie  tym  którego  widziałaś,  madam.  Teraz,  proszę  pozwól  mi  wejść.”   Gdy  babcia  Marisol  odsunęła  się  na  bok,  zaczęła  lamentować.  „Och,  ja   nie  wiem  gdzie  ona  jest,  mój  Boże,  nie  ma  jej,  zniknęła…”   Rozejrzał   się   po   schludnym   małym   salonie,   a   następnie   przekradł     do   kuchni   żeby   obejrzeć   tylne   drzwi.   Nietknięte.   Otwierając   je   na   szeroko,  

607  

pochylił  się.  Żadnych  śladów  stóp,  oprócz  tych,  które  zostawił  tydzień  temu.   Zamykając  tylne  wyjście  na  zasuwę,  zwrócił  się  do  jej  babci.     „Byłaś  na  górze?”   „Tak.   W   łóżku.   Jak   powiedziałam,   spałam.   Słyszałam   jak   przyszła,   ale   byłam   tylko   w   połowie   rozbudzona.   Potem   usłyszałam   ten   dźwięk   …   jakby   ktoś  upadł.  Mówię,  zejdę  na  dół,  a  potem  otworzyłam  drzwi  wejściowe.”   „Widziałaś  odjeżdżający  samochód?”   „Tak.  Ale  to  było  bardzo  daleko  i  tablice  rejestracyjne  –  nic.”   „Jak  dawno  temu?”     „Zadzwoniłam   do   ciebie   w   piętnaście,   może   dwadzieścia   minut   później.   Poszłam   do   jej   pokoju   i   rozejrzałam   się   –   znalazłam   serwetkę   z   twoim  numerem  telefonu.”     „Ktoś  dzwonił?”   „Nikt.”   Sprawdził   swój   zegarek,   a   potem   nagle   bardzo   zainteresował   się   tym   jak  blada  była  starsza  kobieta.     Po  tym  jak  usadził  ją  na  kwiecistej  kanapie  w  salonie,  wyjęła  delikatną   chusteczkę  i  przycisnęła  do  swoich  oczu.  „Ona  jest  moim  życiem.”   Assail   próbował   przypomnieć   sobie   jak   ludzie   zwracają   się   do   swoich   przełożonych.  „Proszę  pani,  ach,  pani…”   „Carvalho.  Mój  mąż  był  Brazylijczykiem.  Jestem  Yesenia  Carvalho.”   „Pani  Carvalho,  muszę  zadać  kilka  pytań.”   „Czy  możesz  mi  pomóc?  Moja  wnuczka  jest  …”   „Spójrz  mi  w  oczy.”  Gdy  kobieta  to  zrobiła,  przemówił  niskim  głosem,   „Nie   ma   nic,   czego   bym   nie   zrobił,   żeby   przyprowadzić   ją   z   powrotem.   Rozumiesz  co  mówię?”   Kiedy   wysłał   swoje   intencje   w   powietrze   pomiędzy   nimi,   oczy   pani   Carvalho   zwęziły   się.   Potem,   po   chwili,   uspokoiła   się   i   skinęła   raz   głową   –   jakby  zaakceptowała  to,  co  miał  na  myśli,  chociaż  była  duża  szansa,  że  będzie   gwałtownie.  „Co  potrzebujesz  wiedzieć?”   „Czy  jest  ktokolwiek,  kto  chciałby  ją  skrzywdzić?”   „Ona   jest   dobrą   dziewczyną.   Pracuje   po   nocach,   w   biurze.   Ona   wszystko  trzyma  dla  siebie.”  

608  

Tak   więc,   Marisol   nie   powiedziała   swojej   babci,   czym   się   naprawdę   zajmuje.  To  było  dobre.  „Czy  ona  posiada  jakiś  majątek?”   „Masz  na  myśli  pieniądze?”   „Tak.”   „Jesteśmy   prostymi   ludźmi.”   Spojrzała   na   jego   ręcznie   szyte   na   miarę   ubrania.  „Nie  mamy  nic,  oprócz  tego  domu.”   Jakoś   w   to   wątpił,   chociaż   niewiele   wiedział   o   życiu   tej   kobiety   –   trudno  jednak  uwierzyć,  że  nie  zarobiła  trochę  kasy  robiąc  to,  co  robiła,  a  z   całą   pewnością   nie   musiała   płacić   podatków   od   takich   dochodów,   które   uzyskiwała  od  ludzi  pokroju  Benloise.     Ale   obawiał   się,   że   w   najbliższej   przyszłości   nie   zadzwoni   telefon   z   otwartym  żądaniem  okupu.   „Nie  wiem,  co  mam  robić.”   „Pani   Carvalho,   nie   chcę   żeby   pani   się   martwiła.”   Wstał.   „Zajmę   się   tym  natychmiast.”     Ponownie   zmrużyła   oczy,   zadając   kłam   inteligencji,   która   sprawiła,   że   pomyślał  o  jej  wnuczce.  „Ty  wiesz  kto  to  zrobił,  prawda?”   Assail   ukłonił   się   nisko   z   szacunkiem.   „I   przyprowadzę   ją   do   ciebie   z   powrotem.”   Pytanie,   jak   wiele   osób   będzie   musiał   zabić,   aby   tego   dokonać   i   czy   sama  Marisol  będzie  żyła  jak  się  to  wszystko  skończy.     Na   samą   myśli,   że   ktoś   skrzywdził   ją   fizycznie,   w   gardle   narastał   warkot,  kły  wydłużały  się,  a  jego  cywilizowana  część  zrzucała  skórę  jak  kobra.     Podczas   gdy   Assail   opuszczał   skromne   domostwo,   miał   uczucie,   że   wiedział  o  co  w  tym  wszystkich  chodziło,  a  jeśli  miał  rację?   Nawet  tylko  dwadzieścia  minut  od  porwania,  mogło  być  za  późno.     W   takim   przypadku,   pewien   jego   współpracownik   w   biznesie,   nauczy   się  paru  bolesnych  lekcji.     A  Assail  zamierzał  być  nauczycielem  faceta.         Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell        

609  

OSIEMDZIESIĄT   Layla   została   w   Mercedesie.   Wewnątrz   było   ciepło,   a   siedzenie   było   wygodne,   i   czuła   się   bezpieczne   w   granicach   wielkiej   stalowej   klatki   wokół   niej.   I   miała   swoisty   krajobraz   na   rozmyślania:   Reflektory   świeciły   jasno   przed   samochodem,   snopy   światła   docierały   w   noc   na   pewną   odległości   zanim  znikały  w  ciemności.   Po   chwili   płatki   śniegu   zaczęły   się   unosić   dmuchane   leniwe   przez   oświetlenie,   ich   obecność   sugerowała,   że   nie   chcą   zejść   z   chmur   powyżej.   Kiedy  siedziała  w  ciszy,  przy  włączonym  silniku,  przełączyła  go  na  ogrzewanie   postojowe,   jak   nauczył   ją   Khill,   by   to   zrobiła   podczas   zimnej   pogody,   jej   umysł   jednak   nie   był   pusty.   Nie,   jej   umysł   nie   był   pusty   w   ogóle.   Mimo,   że   patrzyła  prosto  przed  siebie  i  zwróciła  uwagę  na  cichy  śnieg  i  prosty  odcinek,   spokojnej  łąki,  jedyne  co  zobaczyła...  to  był  ten  wojownik.  Ten  zdrajca.   Ten  mężczyzna,  który  wydawał  się,  że  był  zawsze  z  nią,  zwłaszcza,  gdy   była  sama.   Nawet,  kiedy  siedziała  sama  w  tym  samochodzie  w  środku  pustkowia,   jego   obecność   była   namacalna,   jej   wspomnienia   o   nim   tak   silne,   mogłaby   przysiąc,  że  był  w  zasięgu  ręki.  I  tęsknota...  najdroższa  Pani  Kronik,  tęsknotą   którą  czuła,  którą  nie  mogła  się  podzielić  z  nikim  z  tych,  których  kochała.   To  był  tak  okrutny  los,  by  mieć  takie  uczucia  do  tego,  który  był  –   Layla  szarpnęła  się  w  fotelu,  krzyk  wydarł  się  z  jej  ust  i  rezonował  we   wnętrzu  samochodu.   Na  początku  nie  była  pewna,  czy  to,  co  się  zmaterializowało  w  snopach   świateł   było   w   rzeczywistości   prawdziwe:   Xcor   pojawił   stojąc   w   butach   na   drodze  przed  samochodem,  jego  ogromne,  odziane  w  skóry  ciało  zdawało  się   pochłaniać  podwójne  wiązki  światła,  jak  czarna  dziura.   "  Nie",  szczeknęła.  "Nie!"   Nie   była   pewna,   z   kim   rozmawiała,   lub   czemu   zaprzecza.   Ale   jedno   było   jasne   -­‐   gdy   zrobił   krok   do   przodu,   a   następnie   drugi,   wiedziała,   że   żołnierz   nie   był   wytworem   jej   umysłu   lub   jej   strasznego   pragnienia,   ale   był   bardzo  prawdziwy.  

610  

Wrzucić   bieg   w   samochodzie,   powiedziała   sobie.   Wrzucić   bieg,   i   uderzyć  mocno  na  pedał  gazu.   Ciało   i   krew,   nawet   tak   przerażająco   okrutne   jak   jego,   nie   pasowało   do   takiego  uderzenia.   "Nie",  syknęła,  gdy  podchodził  coraz  bliżej.   Jego   twarz   była   dokładnie   taka,   jak   sobie   przypomniała:   idealnie   symetryczna,   z   wysokimi   kośćmi   policzkowymi,   zwężonymi   oczami   i   stałym   grymasem   między   jego   prostymi   brwiami.   Jego   górna   warga   była   wykrzywiona  w  górę,  tak  że  wyglądało  jakby  warczał,  a  jego  ciało...  jego  ciało   poruszało   się   jak   wielkie   zwierzę,   jego   ramiona   przesuwały   się   z   ledwo   powstrzymywaną   mocą,   jego   ciężkie   uda   niosące   go   do   przodu   z   obietnicą   brutalnej  siły.   A  jednak...  nie  bała  się.   "  Nie  "  jęknęła.   Zatrzymał   się,   gdy   był,   przy   masce   samochodu,   jego   skórzany   płaszcz   falował   na   wietrze,   jego   broń   lśniła.   Jego   ramiona   zwisały   w   dół,   ale   nie   zatrzymał  się  w  ten  sposób.  Sięgnął  w  górę,  powoli...   Aby  usunąć  coś  z  pleców.   Jakiegoś  rodzaju  broń.  Którą  położył  na  trawie.   A   potem   jego   dłonie,   te   ręce   odziane   w   czarne   skóry,   przeniosły  się   do   przodu   klatki   piersiowej...   i   wzięły   dwa   pistolety   spod   płaszcza.   I   sztylety   z   kabury,  która  przechodziła  przez  pierś.  I  długi  łańcuch.  I  coś,  co  błysnęło,  ale   czego  nie  rozpoznała.   Położył  to  wszystko  na  masce  samochodu.   Potem  cofnął  się.  Uniósł  ręce  w  górę.  I  obrócił  się  powoli  w  koło.   Layla  oddychała  ciężko.   Ona   nie   miała   natury   wojownika.   Nigdy   nie   miała.   Ale   wiedziała   instynktownie,   że   w   kodeksie   wojownika,   rozbrojenie   się   przed   innym   było   rodzajem   poddania,   które   nie   jest   łatwo   podjąć.   Pozostał   bezbronny,   oczywiście  -­‐  mężczyzna  z  jego  budową  i  wyszkoleniem  był  w  stanie  zabić  po   prostu  gołymi  rękoma.   Oferował  siebie,  jednak.   Udowodniając   w   sposób   możliwie   najbardziej   widoczny,   że   jej   nie   zaszkodzi.   611  

Ręka   Layli   przeniosła   się   do   rzędu   przycisków   na   panelu   bocznym,   obok  niej  i  tam  zamarła.  Nie  była  spokojna,  jednak  -­‐  oddychała  ciężko,  jakby   była  w  locie,  serce  jej  waliło,  pot  zrosił  jej  górną  wargę...   Otworzyła  drzwi.   Pani  Kronik  dopomóż  jej...  ale  otworzyła  drzwi.   Gdy   dźwięk   odryglowywania   rozbrzmiewał   wokół,   oczy   Xcora   na   krótko  zamknięty  się,  jego  wyraz  twarzy  rozluźnił  się,  jak  gdyby  otrzymał  dar,   którego  się  nie  spodziewał.  Potem  przyszedł...   Gdy  otworzył  drugą  stronę,  wpadło  zimne  powietrze,  a  następnie  jego   ciało   zgięło   się   na   siedzeniu   obok   jej   własnego.   Mocno   zamknął   drzwi,   i   odwrócili  się  do  siebie.   Z   wewnętrznym   światłem,   była   w   stanie   uzyskać   jeszcze   lepsze   spojrzenie   na   niego.   Oddychał   mocno,   zbyt   mocno,   jego   szeroka   pierś   pompowała  w  górę  i  w  dół,  usta  miał  lekko  otwarte.  Spojrzał  cierpko,  cienki   welon  uprzejmości  został  zdjęty  z  jego  wyposażenia  -­‐lub  bardziej  trafnie,  że   prawdopodobnie   nigdy   go   tam   nie   było.   A   jednak,   choć   inni   nazwaliby   go   brzydkim  z  powodu  jego  deformacji,  dla  niej...  był  piękny.   I  to  był  grzech.   "  Jesteś  prawdziwy,  "  powiedziała  do  siebie.   "   Tak   jestem.   "   Jego   głos   był   głęboki   i   donośny,   pieszczota   w   uszach.   Ale  zaraz  zaczął  się  łamać,  jak  gdyby  był  w  bólu.  "  A  ty  jesteś  z  młodym.  "   "Jestem.  "   Znów   zamknął   oczy,   ale   teraz   wyglądało   to   jak   gdyby   dostał   cios   pięścią.  "  Widziałem  cię  ".   "  Kiedy?  "   "  W  klinice.  Kilka  nocy  temu.  Myślałem,  że  pobili  cię.  "   "Bractwo?  Dlaczego  kiedykolwiek  -­‐  "   "Ze   względu   na   mnie.   "   Otworzył   oczy   i   było   w   nich   takie   cierpienie,   że   chciała  go  pocieszyć  w  jakiś  sposób.  "  Nigdy  bym  nie  pozwolił,  aby  postawić   cię   w   takim   położeniu.   Nie   jesteś   uczestnikiem   wojny,   a   mój   Porucznik   nigdy   przenigdy  nie  powinien,  cię  w  to  wciągać.  "  Jego  głos  stał  się  coraz  głębszy  i   głębszy.   "   Jesteś   niewinna.   Nawet   ja,   który   nie   mam   honoru,   uznaję   to   w   mgnieniu  oka.  "   Jeśli  nie  miał  honoru,  dlaczego  rozbroił  się  właśnie  teraz,  pomyślała.   612  

"  Jesteś  zamężna?  "  Powiedział  szorstko.   "  Nie.  "   Nagle   jego   górna   warga   oderwała   się   od   ogromnych   kłów.   "   Jeśli   zostałaś  zgwałcona  -­‐  "   "   Nie.   Nie,   nie,   -­‐   ja   wybrałem   to   dla   siebie.   Dla   samca.   "   Jej   ręka   powędrowała   do   brzucha.   "Chciałam   młodego.   Przyszła   moja   chcączka,   i   wszystko,  o  czym  myślałam,  to  jak  bardzo  chciałam  być  Mamah  dla  czegoś  co   było  moje.  "   Te   zwężone   oczy   zamknęły   się   ponownie,   a   on   podniósł   pokrytą   odciskami   dłoń   do   twarzy.   Ukrywając   jego   nieregularne   usta,   powiedział:                   "  Chciałbym  być...  "   "  Co?  "   "...    być  godnym  dać  ci  to,  czego  pragnęłaś.  "   Layla   znów   poczuła   bezbożną   konieczność   przysunięcia   się   i   dotknięcia   go,   aby   złagodzić   go   w   jakiś   sposób.   Jego   reakcja   była   tak   naturalna   i   uczciwa,  a  jego  cierpienie  wydawało  się  raczej,  jak  jej  własne,  gdy  myślała  o   nim.   "  Powiedz  mi,  że  traktują  cię  dobrze,  mimo  że  mi  pomogłaś?  "   "  Tak,  "  szepnęła.  "  Bardzo  dobrze  ".   Opuścił   rękę   i   położył   głowę   do   tyłu,   jakby   z   ulgą.   "   To   dobrze.   To...   dobrze.   I   musisz   mi   wybaczyć   przybycie.   Wyczułem   cię,   i   znalazłem,   nie   mogłem  sobie  odmówić.  "   Jakby  przyciągało  go  do  niej.  Jakby...  ją  chciał.   Och,  najdroższa  Pani  Kronik,  pomyślała,  gdy  jej  ciało  ogrzewało  się  od   wewnątrz.   Wydawało  się,  że  jego  oczy  zawisły  na  drzewie  na  łące.  "  Czy  myślisz,  o   tej  nocy?  "  Powiedział  w  cicho.   Layla  spojrzała  na  swoje  ręce.  "  Tak.  "   "  I  to  cię  boli,  nieprawdaż.  "   "  Tak.  "   "   Mnie   również.   Jesteś   zawsze   w   mojej   głowie,   ale   z   innego   powodu,   ośmielam  się  sądzić.  "   Layla  wzięła  głęboki  oddech,  serce  waliło  jej  na  nowo  w  uszach.  "  Nie   jestem  pewna...  czy  jest  tak  różny  od  twojego.  "   613  

Usłyszała  uderzenie  jego  głowy.   "  Co  powiedziałaś?  "  Oddychał.   "Wierzę,  że...  słyszałeś  mnie  całkiem  dobrze.  "   Natychmiast  eksplodowało  napięcie  między  nimi,  kurcząc  przestrzeń  w   której   przebywali,   przysuwając   ich   bliżej,   chociaż   żadne   z   nich   się   nie   poruszyło.   "  Musisz  być  ich  wrogiem  ",  pomyślała  na  głos.   Zapadła   długa   cisza.   "   Jest   już   za   późno.   Podjęto   działania,   które   nie   mogą  być  cofnięte  przez  słowa,  ani  śluby  ".   "  Chciałabym,  żeby  tak  nie  było.  "   "  Tej  nocy,  w  tej  chwili...  też  bym  chciał.  "   Teraz  jej  głowa  odwróciła  się  szybko.  "  Może  jest  sposób  -­‐  "   Wyciągnął  rękę  i  uciszył  ją  kciukiem,  kładąc  go  delikatnie  na  jej  ustach.   Gdy   jego   oczy   skupiły   się   na   jej   ustach,   prawie   niedostrzegalne   warczenie   wibrowało   w   nim...   ale   nie   pozwolił   mu   trwać   długo,   wyciszył   dźwięk  tak,  jakby  nie  chciał  obciążać  jej,  lub  może  straszyć.   "   Jesteś   w   moich   snach,   "   wymamrotał.   "Każdego   dnia,   mnie   nawiedzasz.  Twój  zapach,  twój  głos,  twoje  oczy...  te  usta.  "   Przesunął   dłonią   i   gładził   dolną   wargę   jego   pokrytym   odciskami   kciukiem.   Zamknęła   powieki,   i   poddała   się   dotykowi,   wiedząc,   że   to   było   wszystko,  co  kiedykolwiek  uzyska  od  niego.   Byli   po   przeciwnych   stronach   wojny,   i   choć   nie   znała   szczegółów,   słyszała  wystarczająco  dużo  w  rezydencji,  by  wiedzieć,  że  miał  rację.   Nie  mógł  cofnąć  tego,  co  zrobił.   A  to  oznaczało,  że  zamierzają  go  zabić.   "  Nie  mogę  uwierzyć,  że  pozwalasz  mi  się  dotknąć.  "  Jego  głos  stał  się   chrapliwy.  "  Będę  to  pamiętał,  przez  wszystkie  moje  noce.  "   Łzy   przebiły   się   przez   jej   oczy.   Najdroższa   Pani   Kronik,   przez   całe   jej   życie,  czekała  na  chwilę,  jak  ta...   "  Nie  płacz  ".  Jego  kciuk  przesunął  się  na  policzki.  "  Piękna  wartościowa   kobieto,  nie  płacz.  "   Jeżeli   ktokolwiek   powiedziałby   jej,   że   jest   tak   brutalny,   jak   potrafiący   współczuć,  nie  uwierzyła  by.  Ale  był.  Z  nią  był.   614  

"  Pójdę  ",  powiedział  nagle.   Jej   instynkt   błagał   go   by   uważał...   ale   to   nie   znaczyło,   że   życzyła   Ghromowi  detronizacji.   "Piękna  Wybranko,  wiem  to.  Jeśli  kiedykolwiek  będziesz  potrzebować   mnie,  będę  tam.  "   Wyjął  coś  z  kieszeni  -­‐  telefon.  Skierował  go  w  jej  kierunku,  zapalił  ekran   dotykając  przycisku.  "  Czy  możesz  przeczytać  ten  numer?  "   Layla  zamrugała  mocno  i  zmusiła  oczy  do  skupienia.  "  Tak.  Mogę.  "   "  To  ja.  Wiesz,  jak  mnie  znaleźć.  A  jeśli  twoje  sumienie  żąda  byś  dała  tę   informację  Bractwu,  zrozumiem.  "   Nie  mógł  odczytać  numerów,  uświadomiła  sobie,  a  nie  ze  względu  na   brak  ostrości  widzenia.   Jakiego  rodzaju  życie  do  tego  doprowadziło,  zastanawiała  się  smutno.   "  Bądź  zdrowa,  moja  piękna  Wybranko  ",  powiedział,  gdy  patrzył  na  nią   oczami  nie  tylko  kochanka,  ale  brońca.   A   potem   zniknął   bez   następnego   słowa,   zostawiając   samochód,   podnosząc  swoją  broń  i  zbrojąc  się...   ...  zanim  zdematerializował  się  w  noc.   Layla   natychmiast   ukryła   twarz   w   dłoniach,   jej   ramiona   zaczęły   się   trząść,  głowa  opadła,  emocje  przelewały  się.   Rozlewały  się,  pomiędzy  jej  umysłem  i  duszą,  tak,  że  została  rozdarta,   nawet  gdy  wciąż  pozostała  cała.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

615  

OSIEMDZIESIĄT-JEDEN     "Wejdź  ".     Kiedy   Blay   odezwał   się,   spojrzał   z   ponad   Sprzysiężenia   Głupców67     -­‐   był   zaskoczony,  widząc  Beth  wchodzącą  do  jego  pokoju.     Jedno  spojrzenie  na  twarz  królowej  i  usiadł  wyprostowany,  odkładając   książkę.  "  Hej,  coś  jest  nie  tak?  "     "  Widziałeś  Laylę?  "     "   Nie,   ale   byłem   tutaj,   odkąd   wróciłem   od   rodziców   ".   Spojrzał   na   zegar.  Po  północy.  "  Nie  jest  w  swoim  pokoju?  "     Beth   potrząsnęła   głową,   jej   ciemne   włosy   lśniły,   kiedy   opadły   na   ramiona.   "   Ona   i   ja   miałyśmy   razem   spędzić   czas,   ale   nie   mogę   jej   znaleźć.   Nie   ma   jej   w   klinice   ani   kuchni   –   szukałam   też,   Khilla   na   dole   w   centrum   szkoleniowym,  a  także  tutaj.  Również  go  nie  ma".     Może   udali   się   na   romantyczną   kolację,   dzieląc   się   talerzem   i   spotykając  się  w  środku  dzięki  swawolnej  nici  cholernego  makaronu.     "  Czy  próbowałaś  zlokalizować  ich  telefony?  "  zapytał.     "  Khilla  jest  w  jego  pokoju.  A  Layla  nie  odbiera  swojego,  jeśli  ma  go  ze   sobą.  "     Kiedy   stanął   na   nogi   i   zaczynał   się   nadmiernie   ekscytować,   pomyślał,   uspokój   się   -­‐   to   nie   jest   narodowy   nagły   wypadek.   W   rzeczywistości,   to   był   duży  dom  z  wieloma  pokojami,  i  zmierzał  do  tego,  że  byli  dorosłymi  ludźmi.   Dwie   osoby   powinny   mieć   prawo   pójść   gdzieś   razem   i   nie   wywoływać   z   tego   powodu  kryzysu.     Zwłaszcza,  jeśli    mieli  mieć  razem  młode...     Dźwięk  wyłączanego  odkurzacza  niedaleko  zwrócił  jego  uwagę.     "  Chodź  ze  mną  "  powiedział  do  królowej.  "  Jeśli  jest  jakaś  osoba  w  tym   miejscu,   która   może   to   wiedzieć?   To   znajduje   się   na   dole   holu   z   Dysonem   (marka  odkurzacza).  "     Rzeczywiście,   Fritz   pracował   na   drugim   piętrze   w   pokoju   dziennym,   i   kiedy   Blay   do   niego   wszedł,   został   walnięty   w   twarz   wszystkimi                                                                                                                           67

 Sprzysiężenie  głupców,  Autor:  John  Kennedy  Toole   616  

wspomnieniami   o   nim   i   Khillu   robiącym   sobie   dobrze,   na   dywanie   i   na   kanapie.     Świetnie.  Po  prostu  fantastycznie.     "Fritz?"  królowa  zawołała.     Psaniec   przestał   poruszać   się   do   przodu   i   z   powrotem   i   wyłączył   maszynę.     "  Witam,  Wasza  Królewska  Mość.  Panie.  "     Skłonił  się.     "  Słuchaj,  Fritz"  powiedział  Blay:  "Czy  widziałeś  Laylę?  "     Natychmiast,   twarz   lokaja   stała   się   przygnębiona.  "  Och.  Tak.  W  rzeczy   samej.  "     Kiedy  nie  padło  nic  więcej,  Blay  podpowiedział  "  Iiiiii?  "     "  Wzięła  samochód.  Mercedesa.  To  było  jakieś  dwie  godziny  temu.  "     Co,  do  cholery,  pomyślał  Blay.  Chyba,  że...  "  Więc  Khill  jest  z  nią."     "  Nie,  była  sama.  "  Kiedy  ładunek  uh  -­‐  oh  uderzył  żołądek  Blaya,  lokaj   pokręcił  głową.  "  Starałem  się  proponując,  że  ją  zawiozę,  ale  nie  chciała  się   zgodzić".     "  Dokąd  się  udała?  "  zapytała  Beth.     "   Powiedziała,   że   nie   ma   celu.   Wiedziałem,   że   Mistrz   Khill   nauczył   ją   jeździć,  a  kiedy  ona  wyciągnęła  dłoń  po  klucze,  nie  wiedziałem,  co  robić.  "     Królowa   przemówiła.   "   Nie   zarzucamy   ci   winy,   Fritz.   Wcale   nie.   Po   prostu  się  o  nią  martwimy.  "     Blay   wyjął   telefon.   "   W   pojeździe   jest   GPS,   więc   będzie   dobrze.   Po   prostu  podskoczę  do  V  i  on  będzie  w  stanie  zlokalizować  ją  dla  nas.  "     Po  tym  jak  wysłał  wiadomość,  królowa  wciąż  zapewniała  lokaja,  a  Blay   kręcił  się  wokół,  czekając  na  odpowiedź.     Dziesięć   minut   później?   Nada68.   Co   oznaczało,   że   Brat   z   umiejętnościami  IT  załatwiał  sprawy  w  centrum.     Piętnaście  minut.     Dwadzieścia.     Nawet   zadzwonił,   ale   nie   dostał   odpowiedzi.   Więc   zakładał,   że   albo   krwawił  albo,  telefon  V  został  uszkodzony  w  walce.                                                                                                                           68

 Nic.   617  

  "   Khilla   nie   ma   na   siłowni?   "   Powiedział,   mimo   że,   na   to   pytanie   już   padła  odpowiedź.     Beth  wzruszyła  ramionami.  "  Nie,  kiedy  sprawdzałam.  "     Blay   wykonał   szybki   telefon,   do   Elehny,   a   chwilę   później   został   poinformowany,  że  pokój  do  ćwiczeń  był  pusty,  Luchas  spał,  i  nie  było  nikogo   na  basenie  lub  na  boisku  do  koszykówki.     Faceta  nie  było  w  domu.  Ani  w  terenie,  ponieważ  to  nie  była  jego  kolej.   Pozostało  tylko  jedno  możliwe  miejsce.     "   Wiem,   gdzie   on   jest   "   Blay   powiedział   szorstko.   "   Pójdę   po   niego,   i   zaczekamy  na  V  żeby  to  sprawdzić.  "     Mimo   wszystko,   ta   samica   nosiła   jego   młode,   więc   jeśli   odeszła   sama   bez   pozwolenia   w   wielki   świat,   miał   rację   angażując   się   w   jej   poszukiwania.   I   upewniając   się,   czy   może   Khill   wiedział,   gdzie   ona   jest,   choć   Blay   miał   przeczucie,   że   nie   wiedział:   trudno   uwierzyć,   że   zostawiłby   swój   telefon   w   pokoju,   jeśli   byłby   świadomy,   że   ona   pojechała   gdzieś   samochodem.   Chciałby,  żeby  w  jakiś  sposób  mogła  się  z  nim  skontaktować.     Idąc  tym  tropem,  dlaczego  w  ogóle  zostawił  swój  telefon?  Jak  nie  on.     Chyba,  że  myślał,  że  Layla  robi  dobrze...  a  on  nie  chciał  jej  przerywać.     Świetnie.     Wracając   z   powrotem   do   swojego   pokoju,   Blay   uzbroił   się   w   pistolet,   bo  nigdy  nie  wiadomo,  kiedy  może  go  potrzebować  –  I  płaszcz  tylko  po  to,  by   zasłonić   swój   sprzęt.   Potem   pobiegł   na   dół   na   zewnątrz   przedsionka...   i   zdematerializował  się  w  noc.     Podjął   formę   na   tylnym   parkingu   Żelaznej   Maski,   a   kiedy   dotarł   do   tylnych   drzwi   klubu,   wcisnął   dzwonek   i   pokazał   swoją   twarz   do   kamery   bezpieczeństwa.  Xhex  otworzyła  mu  przejście.     "  Hej  "  powiedziała,  dając  mu  szybki  uścisk.  "  Jak  się  masz?  Dawno  nie   widzieliśmy  cię  w  okolicy.  "     "  Szukam  -­‐  "     "  Tak,  jest  w  barze.  "     Oczywiście,  że  był.  "  Dziękuję.  "     Blay  skinął  do  bramkarzy,  Dużego  Roba  i  Cichego  Toma  i  przepchał  się   z   obszaru   dla   pracowników   do   klubu.   Kiedy   wyszedł   po   drugiej   stronie,  

618  

wibracje   muzyki  docierały  prosto  do  jego  mostka  -­‐  choć  może  to  było  bicie   jego  serca.     Iiiii  był  tam:  mimo  że,  ze  sto  osób  tłoczyło  się  przy  barze,  Khill  był  dla   niego   niczym   neonowy   znak,   wyróżniający   się   od   reszty.   Wojownik   siedział   na   dalekim   końcu,   plecami   do   Blaya,   jego   łokcie   rozstawione   na   czarnym   lakierowanym  drewnie,  jego  głowa  zwieszona  nisko.     Blay   wypluł   przekleństwo   tak   jak   myślał,   byli   tutaj,   wracając   do   początku.   I   jasne,   zanim   mógł   sprawić,   by   to   się   skończyło,   zbliżyła   się   kobieta,   jej   ciało   przysunęło   się   do   Khilla,   jej   dłoń   spoczęła   na   jego   ramieniu,   jego  głowa  odwróciła  się,  aby  mógł  się  dobrze  przyjrzeć.     Blay   wiedział,   co   będzie   dalej.   Szybka   ocena   z   góry   na   dół   -­‐   tym   niedopasowanym   spojrzeniem,   z   powolnym   uśmiechem,   paroma   wycedzonymi  słowami  –  i  razem  wyjdą  do  łazienki  -­‐     Khill  pokręcił  głową,  i  wyciągnął  swoją  dłoń  w  geście  stop.  I  choć  była   skłonna   wykonać   sekundowa   apelację,   właśnie   odesłał   ją   na   kolejną   rundę   mów  –  do  –  ręki.     Zanim   Blay   mógł   się   znów   ruszyć,   facet   z   włosami   do   tyłka   i   parą   wysprejowanych   welwetowych   spodni   właśnie   podszedł.   Jego   uśmiech   był   genialnie  biały,  a  jego  chude  ciało  wydawało  się  zdolne  do  akrobacji.     Nagłe  nudności  dopadły  Blaya  na  dobre  –  mimo  tego,  że  przypomniał   sobie  ich  ostatnią  rundę,  Khill  nie  będzie  chciał  uprawiać  z  nim  seksu  nigdy   więcej  -­‐  więc  dlaczego  obchodzi  go,  z  kim  wojownik  sie  pieprzy.     I  Bóg  wiedział,  że  mężczyzna  miał  popęd  seksualny  -­‐     Pan   Garniturek   wraz   z   całym   swoim   asortymentem   wiedział   o   tym   najlepiej.     Po  tym  wszystkim,  Khill  skoncentrował  się  tylko  na  sobie.     Nagłe   wibracje   nadeszły   z   kieszeni   Blaya,   dając   mu   znak   że   nadeszła   wiadomość.  Wyjmując  telefon,  zobaczył,  że  była  od  Beth:  Wszystko  dobrze  -­‐   Layla  bezpieczna  w  domu.  Po  prostu  udała  się  na  przejażdżkę,  i  teraz  będzie   oglądać  ze  mną  telewizję.     Blay   wysłał   odpowiedź   z   podziękowaniami,   i   włożył   telefon   z   powrotem   do   swojej   wewnętrznej   kieszeni.   Nie   było   powodu,   aby   został   i   przeszkadzał   wojownikowi   w   jego   rozczarowaniu...   chociaż,   to   była   szansa,   aby  naprawić  trochę  szkód  w  temacie  sensacji  z  przed  tygodnia.   619  

  Blay   ruszył,   wysuwając   się   naprzód   i   odpychając   inne   ciała.   Kiedy   dostał  się  w  zasięg,  odchrząknął  i  odezwał  się  przez  hałas.  "  Hej  ".     Ręka   wystrzeliła   w   górę   ponad   barkiem   Khilla.   "   Na   pieprzoną   miłość   boską,  nie  jestem  zainteresowany,  dobra?  "   W   tym   momencie,   osoba   po   lewej   postanowiła   odpuścić   z   czymkolwiek  co  miała  do  picia.     Blay  zajął  miejsce  człowieka.   "  Mówiłem  ci,  żebyś  się  kurwa-­‐  "  Khill  zamarł  w  połowie  przekleństwa.   "Co...  ty  tu  robisz?  "     Ok,  od  czego  by  tu  zacząć.     "  Czy  coś  się  stało?  "  Khill  powiedział.     "  Nie,  nie.  Naprawdę,  nie  nic  ...  wiesz,  złego".  Blay  zmarszczył  brwi,  gdy   zrozumiał,  że  nie  było  alkoholu  przed  facetem.  "  Po  prostu  tu  przyszedłeś?  "     "  Nie,  kręciłem  się  w  pobliżu...  od  kilku  godzin,  tak  myślę.  "     "  Nie  pijesz?  "     "Zrobiłem  to  kiedy  po  raz  pierwszy  usiadłem.  Ale  potem...  nie.  "     Blay   znał   tą   twarz   tak   dobrze.   Była   tak   ponura,   z   wgłębieniami   pod   kościami   policzkowymi   i   wiecznie   pochmurna,   co   sugerowało,   że   facet   nie   spał  w  ciągu  siedmiu  dni,  przynajmniej.     "  Słuchaj,  Khill  -­‐  "     "  Przyszedłeś  przeprosić?  "     Blay  przeczyścił  ponownie  gardło.  "  Tak.  Przyszedłem.  Jestem  -­‐  "     "  Racja.  "     "  Co?  "     Khill   podniósł   ręce   i   potarł   oczy...   potem   umieścił   dłonie   na   twarzy   zasłaniając  się  od  czoła  do  brody.  Powiedział,  coś  żeby  się  nie  przejmował  i   wtedy  Blay  wiedział,  że  stało  się  coś  doniosłego.     Potem  znowu,  ten  biedny  drań  prawdopodobnie  doszedł  do  wniosku,   że  Blay  nie  jest  święty.     Blay  pochylił  się  bliżej.  "  Mów  do  mnie.  Cokolwiek  to  jest,  możesz  mi   powiedzieć.  "     Był  fair,  mimo  wszystko,  był  fair.  To  było  pewne  jak  cholera,  że  ładuje   wszystko  w  głowie  na  temat  ich  ostatniego  spotkania.     "  Miałeś  rację  "  powiedział  Khill.  "  Nie  wiedziałem,  że...  jestem...  "   620  

  Gdy   nic   innego   nie   nadeszło,   żebra   Blaya   zacisnęły   się   mocno,   brwi   strzeliły  niebotycznie,  kiedy  uderzyło  go  sedno  sprawy.     Och...  mój  Boże.     Kiedy   wstrząs   przeszedł   przez   całe   jego   ciało,   zdał   sobie   sprawę,   że   nigdy  nie  oczekiwał,  że  facet  się  ujawni.  Nawet  kiedy  krzyczał  te  hard-­‐corowe   słowa,   stanowiło   to   raczej   istotę   końcowego   kłapnięcia   zębów,   niż   jakąkolwiek  nadzieję,  że  to  do  niego  dotrze.     Khill  pokręcił  głową,  ręce  pozostały  na  miejscu.  "  Po  prostu...  przez  te   wszystkie   lata,   z   tym   całym   gównem   od   nich...   nie   mogłem   stawić   czoła   kolejnym  ciosom  przeciwko  mnie.  "     Blay  był  bardziej  niż  świadomy  kim  "oni"  byli.     "Zrobiłem   wiele   rzeczy,   aby   pójść   dalej,   aby   ukryć   to   gówno   –   nawet   po   tym   jak   mnie   wykopali,   nadal   byli   w   mojej   głowie.   Nawet   po   ich   śmierci...   nadal  tam  są,  wiesz.  Zawsze  tam  z...  "     Zacisnął   jedną   rękę   w   pięść   i   zaczął   uderzać   się   w   głowę.     "   Zawsze   tam...  "     Blay   złapał   gruby   nadgarstek   i   poprowadził   ramię   samca   w   dół.   "   Już   w   porządku....  "     Khill   nie   patrzył   na   niego.   "   Ja   nawet   nie   wiedziałem,   że   uginałem   się   pod  tym  wszystkim.  Nie  byłem,  świadomy  gówna  w  swojej  głowie  -­‐  "  mówił   głębokim   głosem.   "Ja   po   prostu   nie   chciałem   dać   im   kolejnego   powodu,   by   mnie   nienawidzili,   mimo,   że   ich   to   kurwa   nie   obchodziło.   Co   to   kurwa   jest,   wiesz?  Co  do  kurwy,  sobie  myślałem?  "     Ból,  który  unosił  się  z  ciała  Khilla  był  tak  wielki,  że  zmienił  temperaturę   powietrza   wokół   niego,   obniżając   ją,   aż   włosy   na   przedramionach   Blaya   zakuły  go  z  chłodu.     I   w   tym   momencie,   będąc   twarz   w   twarz   ze   skrajnym   nieszczęściem,   Blay  żałował,  że  nie  mógł  cofnąć  tego  co  powiedział   -­‐  nie  dlatego,  że  nie  była   to   prawda,   ale   dlatego,   że   nie   był   tym   który   powinien   zerwać   ten   plaster.   Mary,   krwiczka   Rankohra,   powinna   zrobić   to   jako   część   w   sesji   terapeutycznej,  czy  coś.     A  może  Khill  powinien  stopniowo  zrobić  to  sam.     Ale  nie  w  ten  sposób...  

621  

  Załamanie,  które  było  wyryte  w  każdej  części  ciała  Khilla,  w  chrypce  w   jego   głosie,   w   ledwie   powstrzymywanym   krzyku,   który   zdawał   się   być   tuż   pod  powierzchnią,  było  przerażające.     "  Nigdy  nie  dowiem  się,  ile  oni  mieli  do  mnie,  zwłaszcza  mój  ojciec.  Ten   samiec...  on  skaził  wszystko  co  mnie  dotyczyło,  a  ja  nawet  nie  wiedziałem,  że   to  się  dzieje.  I  to  zniszczyło...  wszystko.  "     Blay   zmarszczył   brwi,   nie   z   powodu   tej   części.   Ale   było   dla   niego   jasne,   porównanie  jego  rodziców  i  rodziców  Khilla  -­‐  nie  żeby  musiał  sobie  to  znów   przypominać:  Wszystko,  o  czym  mógł  myśleć  to  uścisk  przed  kuchenką,  jego   mamy   i   taty,   zaciskających   ramiona   wokół   niego,   ich   akceptacja   szczodra,   uczciwa  i  bez  zastrzeżeń.     A  tutaj,  Khill  przechodził  przez  to  sam.  W  klubie.  Z  nikim  obok,  kto  by   go   wspierał,   gdy   zmagał   się   z   dziedzictwem   dyskryminacji,   na   którą   był   skazany...   i   tożsamością   której   nie   mógł   zmienić,   i   już   dłużej   pozornie   ignorować.     "  To  zniszczyło  wszystko.  "     Blay   położył   rękę   na   tym   wystającym   bicepsie.   "   Nie,   niczego   nie   zniszczyło.  Nie  mów  tak.  Jesteś  tu  gdzie  jesteś,  i  to  jest  w  porządku"     Głowa   Khilla   okręciła   się   wokół,   pozostawiając   uścisk   ręki   w   tym   samym  miejscu,  jego  niebieskie  i  zielone  oczy  z  czerwonym  obramowaniem  i   załzawione.  "  Kochałem  cię  przez  lata.  Byłem  w  tobie  zakochany  przez  lata  i   lata   i   lata...   przez   cały   rok   szkolny...   i   szkolenie...   przed   transformacją   i   potem...   kiedy   zbliżyłeś   się   do   mnie   i   tak,   nawet   teraz,   kiedy   jesteś   z   Saxtonem   i   mnie   nienawidzisz.   I   to...   cholera...   w   mojej   pieprzonej   głowie   zamknęło  mnie,  zamknęło  wszystko...  i  to  mnie  kosztowało  ciebie.  "     Kiedy  dźwięk  pisku  opon  ryknął  między  uszami  Blaya,  a  świat  zaczął  się   kręcić,  Khill    prostu  kontynuował.  "  Więc  wybacz,  jeśli  się  z  tobą  nie  zgodzę.   To   nie   jest   w   porządku   –   to   nigdy   nie   będzie   w   porządku   –   podczas,   gdy   jestem   bardziej   niż   chętny,   by   żyć   z   faktem,   że   chodziłem,   i   mówiłem   kłamstwa  przez  dekady,  pomysłem  poświęcenia  tego  co  mogłoby  być  między   nami...  to  absolutnie,  zdecydowanie  nie  jest  w  porządku  dla  mnie.  "     Blay   przełknął   mocno   ślinę   kiedy   Khill   wrócił   do   wpatrywania   się   w   ścianę  butelek  za  barem.  

622  

  Otwierając   usta,   Blay   miał   zamiar   coś   powiedzieć,   ale   po   prostu   przewinął  sobie  monolog  jeszcze  raz  od  początku  do  końca.  Jezu  Chryste...     A  potem  coś  mu  zaświtało.     Jeśli   jestem   gejem,   dlaczego   jesteś   jedynym   mężczyzną,   z   jakim   kiedykolwiek  byłem.     Nagle   cała   krew   odpłynęła   z   głowy   Blaya   kiedy   rozszyfrował   prawdę   zawartą  w  słowach,  która  była  tak  grubiańsko  skonstruowana.  Oznaczało  to,   że  ta  noc  kiedy  on...     "  O  Boże  "  powiedział  cicho.     "   Więc   oto   gdzie   jestem"   wojownik   powiedział   szorstko.   "Chcesz   się   napić  -­‐  "     Słowa  wyskoczyły  z  jego  ust:  "  Nie  jestem  już  z  Saxtonem."       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1      

623  

OSIEMDZIESIĄT-DWA   Khill  potrząsnął  głową  drugi  raz.  Z  pewnością  źle  usłyszał…     -­‐  Co…?   -­‐  Zerwałem  z  nim,  jakieś  dwa  tygodnie  temu.   Khill  zamrugał  kilka  razy.   -­‐  Dlaczego…  czekaj,  nie  rozumiem.   -­‐   To   nie   działało.   Nie   działało,   już   od   dłuższego   czasu.   Kiedy   wrócił,   tamtej   nocy   po   tym   jak   był   z   kimś   innym?   Nie   byliśmy   razem,   więc   nie   zdradził  mnie.     Z   jakiegoś   szalonego   powodu,   wszystko   o   czym   Khill   mógł   myśleć   był   Mike  Myers  mówiący,  Słuuucham?  Proszek  do  pieczenia?   -­‐   Ale   myślałem…   czekaj,   wy   dwaj   wyglądaliście   na   naprawdę   szczęśliwych.  Zabijało  mnie  to  każdej  nocy…  taaa.   Blay  się  skrzywił.   -­‐  Przepraszam,  za  to  że  kłamałem.   -­‐  Choleeeeeera.  Prawie  go  zabiłem.   -­‐  Cóż,  niewątpliwie  byłeś  szarmancki.  Wiedział  o  tym.   Khill  zmarszczył  brwi  i  potrząsnął  głową.   -­‐  Nie  miałem  pojęcia  że  wy  dwaj  nie  jesteście…  no,  już  to  mówiłem.   -­‐  Khill,  chciałbym  cię  o  coś  zapytać.     -­‐  Śmiało.  -­‐    Zakładając,  że  w  ogóle  będzie  mógł  się  skupić.     -­‐  Kiedy  ty  i  ja  byliśmy  razem…  tamtej  nocy…  i  powiedziałeś,  że  nigdy…   wiesz…   Khill  czekał,  aż  facet  skończy.  Kiedy  ten  tego  nie  zrobił,  nie  miał  pojęcia   do  czego  Blay  nawiązywał—   Ach,  to.   Khill   nie   mógł   w   to   uwierzyć,   ale   czuł   jak   jego   policzki   zrobiły   się   czerwone  i  gorące.   -­‐  Taa,  ta  noc.     -­‐  Więc,  ty  nigdy…  

624  

Biorąc   pod   uwagę   wszystko,   co   po   prostu   wyrzucił   z   siebie   już,   ten   mały   sekrecik   wydawał   się   drobnym   szczegółem.   Ponadto,   prawda   była   prawdą.     -­‐  Jesteś  pierwszym  i  jedynym  samcem  z  którym  kiedykolwiek  byłem  w   ten  sposób.   Drugi  mężczyzna  się  nie  odzywał.  A  potem,     -­‐  O,  mój  Boże,  bardzo  mi  przykro,  ja   Khill  przerwał,  ucinając  niepotrzebne  przeprosiny.   -­‐   Mi   nie   jest   przykro.   Nie   ma   nikogo,   kogo   bym   wolał   by   zabrał   moje     dziewictwo.  Pierwszego  zawsze  pamiętasz.-­‐   Gratuluję,  Saxton,  ty  szczęśliwy  pieprzony  lachociągu.   Kolejna   długa   cisza.   I   właśnie   kiedy   Khill   miał   sprawdzić   swój   zegarek   i   zasugerować,  że  powinni  zrobić  sobie  przerwę  od  tej  niezręczności,  Blay  się   odezwał.   -­‐   Nie   zamierzasz   zapytać   mnie   dlaczego   Saxtonowi   i   mi   nigdy   się   nie   układało?   Khill  przewrócił  oczami.     -­‐   Wiem,   że   nie   chodziło   o   problemy   w   sypialni.   Jesteś   najlepszym   kochankiem,  z  jakim  kiedykolwiek  byłem,  i  nie  mogę  sobie  wyobrazić,  by  mój   kuzyn  uważał  inaczej.   Pieprzony  lachociąg,  sukinsyn  Saxton.   Ponieważ   zdał   sobie   sprawę,   że   facet   nic   nie   mówił,   Khill   spojrzał   na   niego.  Niebieskie  oczy  Blaya  dziwnie  świeciły.   -­‐  Co.-­‐  Oh,  na  miłość  boską.  Dobra.  Czemu  Wam  nigdy  nie  wychodziło?   -­‐   Ponieważ   byłem,   i   wciąż   jestem,   zupełnie   i   całkowicie   do   głębi…   zakochany  w  tobie.   Khillowi   opadła   szczęka.   Gdy   w   jego   uszach   zaczęło   szumieć,   zastanawiał  się,  czy  dobrze  usłyszał.  Pochylił  się  bliżej.     -­‐  Przepraszam,  co  ty—   -­‐  Hej,  kochanie  -­‐  uciął  kobiecy  głos.   Z   jego   prawej   strony,   kobieta   z   takim   dekoltem,   że   mogła   wypełnić   parę  salaterek,  przyciskała  się  do  jego  ciała.     -­‐  Co  ty  na  to,  by  zostać  partnerem  w  zbrodni—   -­‐  Odwal  się,  -­‐    warknął  Blay.  –  On  jest  ze  mną.     625  

Gwałtownie,  Khill  napiął  się  cały:  Było  jasne  biorąc  pod  uwagę,  totalnie   i  całkowicie,  zimne  niebieskie  plujące  ogniem  oczy  Blaya,  że  facet  był  gotowy   rozerwać   gardło   tej   wyzwolonej   kobiecie,   jeśli   ta   nie   zniknie   szybko.   I   to   było…   Fantastyczne.   -­‐   Okej,   okej.   –   Podniosła   ręce   poddając   się.   -­‐   Nie   wiedziałam,   że   jesteście  razem.   -­‐  Jesteśmy  -­‐  syknął  Blay.   Gdy   kobieta   ze   świetnymi   pomysłami   czmychnęła,   odwrócił   się   do   Blaya,  doskonale  zdając  sobie  sprawę,  że  jego  szok  był  widoczny.   -­‐  Jesteśmy?-­‐  szepnął  do  swojego  dawnego  najlepszego  przyjaciela.   Z   walącą   klubową   muzyką,   stadionem   obcych   kręcących   się   wokół   nich,  z  barmanem  dostarczającym  napoje  i  pracującymi  dziewczętami  lekkich   obyczajów,   z   tysiącem   innych   żyć   w   dalszym   planie...   czas   się   dla   nich   zatrzymał.  Blay  wyciągnął  rękę  i  wziął  twarz  Khilla  w  swoje  ręce,  te  niebieskie   oczy  spoglądały  na  niego  ciepło.   -­‐  Tak.  Tak,  jesteśmy—   Khill  prawie  skoczył  na  faceta,  zmniejszając  dystans  między  ich  ustami  i   całując  miłość  swojego  życia  raz,  dwa  razy…  trzy  razy—  chociaż,  kurwa,  nie   miał   pojęcia,   co   się   dzieje,   czy   to   było   prawdziwe   lub   czy   przestał   sobie   zaprzeczać.  Po  tych  wszystkich  cierpieniach,  był  spragniony  ulgi,  nawet  jeśli   była  tylko  chwilowa.   Gdy  się  odsunął,  Blay  zmarszczył  brwi.     -­‐  Drżysz.     Czy  to  możliwe,  że  sobie  tego  nie  wyobraził?     -­‐  Naprawdę?   -­‐  Tak.   -­‐  Nie  obchodzi  mnie  to.  Kocham  cię.  Kocham  cię  tak  cholernie  mocno,  i   przykro  mi,  że  nie  byłem  na  tyle  męski,  by  to  przyznać—   Blay  zatrzymał  go  pocałunkiem.   -­‐  Teraz  jesteś  wystarczająco  męski  —  reszta  to  już  przeszłość.   -­‐  Ja  tylko...  Boże,  naprawdę  drżę,  prawda?   -­‐  Taa.  Ale  jest  okej—  mam  cię.   Khill  otarł  twarz  o  jedną  z  dłoni  samca.     626  

-­‐   Zawsze   masz.   Zawsze   mnie   miałeś…   i   moje   serce.   Moją   duszę.   Wszystko.   Szkoda   tylko,   że   to   tak   długo   trwało   zanim   dorosłem.   Moja   rodzina...  prawie  mnie  zabiła.  I  nie  tylko  dzięki  tej  ich  Gwardii  Honorowej.-­‐   Oczy  Blaya  dryfowały.  A  potem  opadły  jego  ręce.   -­‐  C,-­‐    wypalił  Khill.  –  Powiedziałem  coś  złego?-­‐   Oh,  Boże,  wiedział,  że  to  było  zbyt  dobre  by  było  prawdziwe…   Nastąpiła  długa  chwila,  podczas  której  Blay  tylko  na  niego  patrzył.  Ale   wtedy  mężczyzna  wyciągnął  dłoń.   -­‐  Daj  mi  swoją  rękę.  -­‐   Khill   posłuchał   natychmiast,   jakby   polecenie   Blay   było   dla   jego   ciała   ważniejsze   niż   to,   które   wydał   jego   własny   mózg.   Kiedy   coś   wsunęło   się   na   jego   palec,   odskoczył   i   spojrzał   w   dół.   To   był   sygnet.   Sygnet   Blaya…   Ten,   który  ojciec  samca,  dał  mu  natychmiast  po  przemianie.     -­‐   Jesteś   idealny,   taki   jaki   jesteś.   –   Głos   Blaya   był   silny.   -­‐   Nie   ma   nic   złego  w  tym  kim  i  czym  zawsze  byłeś.  Jestem  z  ciebie  dumny.  I  kocham  cię.   Teraz...  i  zawsze.   Obraz  przed  oczami  Khilla  zafalował.  Hard-­‐core.   -­‐   Jestem   z   ciebie   dumny.   I   kocham   cię.   –   powtórzył   Blay.   –   Zawsze.   Zapomnij  o  swojej  starej  rodzinie...  masz  teraz  mnie.  Jestem  twoją  rodziną.-­‐   Wszystko,  co  mógł  zrobić,  to  patrzeć  na  sygnet,  patrzeć  na  herb,  czuć   ciężar  na  palcu,  obserwować,  jak  światło  odbija  się  od  metalu  szlachetnego.     Chciał  jednego  z  nich  przez  całe  życie,  tak  mu  się  wydawało.     I  jak  wiadomo...  jak  zwykle,  jak  zawsze,  Blay  był  tym,  który  zrozumiał  i   zrobił  to  dla  niego.  Gdy  szloch  zebrał  się  w  tchawicy  Khilla,  poczuł,  że  został   przyciągnięty  w  pobliże  dużej,  silnej  piersi,  a  silne  ramiona  owinęły  się  wokół   niego   i   trzymały   go.   I   wtem,   znikąd,   unosił   się   mroczny,   ostry   zapach   — zapach   wiązania   Blaya,—   była   to   jedna   z   najpiękniejszych   rzeczy,   które   kiedykolwiek  były  w  jego  nosie.   -­‐   Jestem   z   ciebie   dumny.   I   kocham   cię.-­‐   powiedział   Blay   jeszcze   raz,   stary,   znajomy   głos   przebijający   się   przez   wszystkie   z   tych   lat   odrzucenia   i   osądzania,   dając   mu   nie   tylko   akceptację,   ale   rękę   z   krwi   i   kości,   która   wyprowadziła  go  z  ciemności  jego  przeszłości…   I  przyszłość,  która  nie  wymagała  kłamstwa  i  wymówki,  bo  to,  czym  on   był,  i  to,  kim  oni  byli,  było  zarówno  niesłychane  —  i  niezwykłe.   627  

Miłość,  mimo  wszystko,  była  uniwersalna.   Khill  zacisnął  pięść  mocno,  i  wiedział,  że  nigdy,  przenigdy,  nie  zdejmie   tego  pierścienia.   -­‐  Zawsze  -­‐  wymruczał  Blay.  –  Ponieważ  rodzina  tak  właśnie  robi.   Słodki  Jezu,  Khill  szlochał  jak  cipka.  Ale  Blay  nie  wyglądał  jakby  mu  to     przeszkadzało  choćby  w  najmniejszym  stopniu  —albo  jakby  osądzał.   I  w  tym  rzecz,  nie  robił  tego.   -­‐  Zawsze,-­‐  powtórzył  Khill  chrapliwie.  –  Zawsze...         Tłumaczenie:  Nuffanillia      

628  

EPILOG   DWA  TYGODNIE  PÓŹNIEJ...     Życie  było  całkowicie,  fantastycznie  szalone.     „I  jak  podobała  ci  się  ostatnia  noc?”   Gdy   Khill   mówił     mu   do   ucha,   Blay   w   pobliżu   przewrócił   oczami   w   ciemności.  „A  jak  myślisz?”   Nagie  ciała  pod  ciężkim,  ciepłym  przykryciem,  Khill  przytulony  do  niego   od  tyłu,  ich  ramiona  złączone,  nogi  splecione.     Okazało   się,   że   Khill   był   przytulakiem.   Któż   mógłby   przypuszczać   –   i   jak   cudownie.     „Myślę,   że   ci   się   podobało.”   Khill   lizał   ścieżkę   z   boku   gardła   Blaya.   „Powiedz,  że  ci  się  podobało.”   W   odpowiedzi,   Blay   wygiął   swój   grzbiet   i   podsunął   tyłek   prosto   pod   erekcję  drugiego  mężczyzny.  Rezultat  spowodował,  że  Blay  jęknął.     „Brzmi  jakbyś  tam  był.”  Wymruczał  Blay.   „Kurwa,  tak  –  byłem.”   Noc   wcześniej   byli   poza   grafikiem,   po   treningu   na   siłowni   i   meczu   w   basenie   przeciwko   Beth   i   Lassiterowi   –   który   przegrali   –   Blay   zasugerował   żeby  uderzyli  do  Żelaznej  Maski,  z  bardzo  konkretnego  powodu.   Kiedy   Blay   przypomniał   sobie   co   się   wydarzyło   gdy   tam   wrócili,   fiut   Khilla  dostał  się  do  miejsc  w  których  był  bardzo  mile  widziany…  i  Blay  kolejny   raz   poddał   się   pysznej   penetracji   i   powolnemu   ujeżdżaniu   w   rytmie   ustalonym  przez  jego  partnera.     Rzeczy   które   sobie   przypominał   z   klubu   czyniły   wszystko   jeszcze   gorętszym:   wybrali   się   tam   razem   i   siedząc   przy   barze   wypili   parę   drinków,   Herradura   dla   Khilla   i   G&Ts   dla   Blaya.   Potem   Khill   znowu   miał   to   swoje   spojrzenie.     I  Blay  dostał  się  na  dół  do  interesu.     Zaprowadził   samca   z   powrotem   do   jednej   z   łazienek,   a   kiedy   znaleźli   się  razem  wewnątrz,  to  było  jak  cudowny  powrót  do  życia,  pocałunki,  ręce  w   spodniach,  rozpaczliwe  rozbieranie  od  pasa  w  dół…   629  

Jęk,   który   wyrwał   się   z   Blaya   był   jednocześnie   tym   co   się   stało   i   tym   co   się   dzieje   –   mieszanką,   erotycznym   koktajlem   zabierającym   go   na   krawędź   orgazmu   i   potem,   dzięki   pompującemu   chwytowi   Khilla,   wprost   na   koniuszku,   jego   fiut   wchodził   ostro   w   dłoń   kochanka,   jego   ciało   drżało   i   wysyłało  również  Khilla  do  spełnienia…   Po   chwili   wytchnienia   i   satysfakcjonującej   drugiej   rundzie   Khill   wycedził  „Czy  jest  jakaś  szansa,  że  myślisz  o  łazience?”   „Może.”   „Możemy  to  robić  co  noc,  jeśli  chcesz.”   Blay  roześmiał  się.  „Cóż,  przypuszczam,  że  tego  wieczoru  też  jesteśmy   wolni,  więc…”   Bractwo  miało  rozkaz  pozostać  na  miejscu  i  nie  było  żadnych  wyjaśnień   w  tekście  Thora,  Blay  był  wymieniony  do  spotkania  z  królem.  Banda   Drani  i   glymeria   byli   cicho   od   dwóch   tygodni,   żadnych   e-­‐maili,   żadnych   ruchów   wojsk  w  mieście,  żadnych  telefonów.  To  nigdy    nie  był  dobry  znak.   Prawdopodobnie   przegrupowanie   albo   sesja   na   temat   strategii   po   śmierci  jednego  z  członków  Rady  i  wynikających  z  niej  implikacji.     Pomimo,  iż  Blay  naprawdę  nie  mógł  dostrzec  żadnych  minusów  w  tym,   że  Assail  zabił  tępego  sukinsyna.     Bay-­‐bay   Elan.   Ps.:   Następnym   razem   kiedy   kogoś   fałszywie   oskarżysz,   postaraj  się  wybrać  pacyfistę.     Perspektywa   spotkania,   sprawiła,   że   zaczął   myśleć   o   włączeniu   Khilla   do   Bractwa   –   które   wyglądało   na   bezproblemowe.   Zachowanie   wojownika   pozostało  takie  samo,  jak  i  postawa  wobec  ludzi.  I  to  był  kolejny  powód  żeby   kochać   gościa.   Nawet   po   tym   jak   otrzymał   wysoki   status,   gówniana   woda   sodowa  nie  uderzyła  mu  do  głowy.     A   że   tatuaż   w   kształcie   kropli   został   zmieniony   na   purpurowy?   Całkowicie  sexy.  Zupełnie  jak  świeża  blizna,  przedstawiająca  gwiazdę,  na  jego   piersi.   „Jesteśmy   absolutnie   zdecydowani   zrobić   to   jeszcze   raz”   powiedział   Khill   powoli   się   wycofując   i   przewracając   na   plecy.   Wyciągnął   ramiona   nad   głowę,  uśmiechnął  i  przeciągnął,  poświata  z  łazienki  była  wystarczająca  żeby   Blay  mógł  dostrzec  jak  unoszą  się  te  niewiarygodne  usta.  „To  było  kurewsko   gorące.  Ty  jesteś  totalnie,  kurewsko  gorący.”   630  

„Cóż   mogę   powiedzieć,   to   było   moje   marzenie   przez   długi   czas.”   Gdy   Khill   spoważniał,   Blay   dotknął   zmarszczonych   brwi   samca.   „Hej.   Przestań.   Czysta  kartka,  pamiętasz?”     Po   wielkim   objawieniu   w   Żelaznej   Masce,   odbyli   niezliczone   długie   rozmowy  i  zdecydowali,  że  będą  budować  swój  związek  krok  po  kroku,  bez   jakichkolwiek   założeń.   Byli   przyjaciółmi,   potem   wrogami,   następnie   swego   rodzaju   kochankami…   zanim   zaczęli   być   w   tym   gównie   razem.   I   dlatego,   że   przez   tyle   lat   trwali   w   zawieszeniu,   wiedzieli   nawzajem,   że   bycie   parą   to   zupełnie  inna  sprawa.     „Taak.   Czysta   kartka.”   Gdy   Khill   wychylił   się   do   pocałunku,   na   komórkę   Blaya  przyszła  wiadomość.     Oczywiście   Khill   nie   był   zainteresowany   komunikacją   ze   światem   zewnętrznym   i   kontynuował   wylizywanie   drogi   do   ust   Blaya,   nawet   gdy   tamten  sięgał  po  telefon.     Blay   musiał   przytrzymać   się   masywnych   ramion   Khilla,   gdy   ten   manewrował  w  górę  pocierając  wciąż  sztywnego  fiuta  Blaya.   „Co  do  diabła?”  powiedział  Blay  przerywając  pocałunek.     „Czy  ktoś  nam  przerywa?”   „Tak…  Butch  mówi,  że  potrzebuje  mnie  w  bunkrze  w  roli  konsultanta   do  spraw  garderoby.”   „No,  ty  masz  doskonały  styl.”     Z   jakiegoś   powodu   ten   komentarz   sprawił,   że   pomyślał   o   Saxtonie.   Wkrótce   po   tym   jak   Khill   zdecydował   się   uczynić   wszystko   legalnym,   Blay   powiedział   adwokatowi,   co   się   dzieje   –   samiec   dżentelmen   sprostał   oczekiwaniom…   i   nie   okazał   zdziwienia.   Powiedział   nawet,   że   odczuł   swego   rodzaju  ulgę,  znak,  że  na  świecie  było  wszystko  w  porządku,  pomimo  iż  to  nie   było  fajne  dla  niego  samego.     Nareszcie  Blay  miał  swoją  prawdziwą  miłość,  stwierdził.     Teraz,  gdyby  tylko  Saxton  mógł  znaleźć  swoją.     „Lepiej  się  tym  zajmę”  mruknął.  „Może  to  noc  randek.”   Kiedy  wychodził  z  łóżka,  ręce  Khilla  złapały  go  za  biodra  i  przyciągnęły   go  do  następnego  namiętnego  i  długiego  pocałunku.     Gdy  Khill  się  cofnął,  jego  powieki  były  przymknięte.  „Nocna  randka  to   świetny  pomysł.  Chciałbyś  wyskoczyć  ze  mną  potańczyć,  czasami?”   631  

„Potańczyć?”  Blay  roześmiał  się.  „Ty  pójdziesz  potańczyć.  Ze  mną.”     To   wszystko   czego   Khill   nienawidził:   swego   rodzaju   cukierkowatość,   dużo   spojrzeń   na   nich,   a   przy   założeniu   że   robiliby   to   publicznie,   musieliby   być  całkowicie  ubrani.     „Gdybyś  mnie  chciał,  byłbym  gotowy  w  mgnieniu  oka.”   Blay   położył   dłoń   na   twarzy   samca.   Khill   starał   się   naprawdę   bardzo   i   Blay  był  więcej  niż  chętny  czekać  na  dzień  w  którym  facet  będzie  gotowy  do   publicznego   okazywania   uczuć.   Bractwo   i   mieszkańcy   rezydencji   wiedzieli,   że   oni  byli  razem  –  było  to  raczej  oczywiste,  gdy  Khill  przeniósł  swoje  rzeczy  do   jego   pokoju.   Ale   nie   chciałby   spędzić   życia   na   zaprzeczaniu   i   jednocześnie   czuć  się  komfortowo  zasysając  swojego  chłopaka  przed  Bogiem  i  wszystkimi   innymi.     Ale   on   się   starał.   I   mówił   –   dużo   –   o   jego   rodzinie,   bracie,   który   powoli   w  bólach  odzyskiwał  zdrowie  na  dole  w  klinice.     A  za  zamkniętymi  drzwiami?  To  była  magia,  bez  żadnych  barier.     To  było  dokładnie  to  czego  zawsze  pragnął  Blay.     „Schodzisz   na   dół   na   pierwszy   posiłek?”   Zapytał   Blay   jak   okiennice   zaczęły  podjeżdżać  w  górę.   „Może   zostanę   tutaj   i   poczekam   na   ciebie,   żebyśmy   mogli   zjeść   razem.”   Ach  tak,  i  ta  niegrzeczna  nuta,  która  była  znowu  w  głosie  Khilla,  wcale   nie  sprawiła,  że  zapragnął  wskoczyć  ponownie  między  prześcieradła.     „Jesteś…”  jęk  spowodował,  że  Blay  zastygł  w  drodze  do  łazienki.  „Gdzie   jest  twoja  ręka?”   „A   gdzie   myślisz,   że   jest?”   Khill   wygiął   się   przygryzając   kłem   dolną   wargę.     Blay  pomyślał  o  słowach,  których  nie  zamierzał  ignorować.  „Ssiesz.”     „Tak,   robię   to,   czyż   nie.”   Khill   oblizał   swoje   usta.   „A   tobie   się   to   podoba.”     Blay  zaklął  i  poszedł  się  kąpać.  W  tym  tempie  nigdy  by  nie  wyszedł  z  ich   pokoju…   I  było  zupełnie  pewne,  że  jeden  gorący  prysznic  i  golenie  później,  Khill   nadal   był   w   łóżku,   wylegując   się   jak   lew   z   potarganymi,   rękami   Blaya,  

632  

czarnymi   włosami,   przymkniętymi   niedopasowanymi   oczami,   które   obiecywały  każdy  rodzaj  popychania,  gdy  Blay  wróci.     Napalony  skurczybyk.   „Zamierzasz  tak  po  prostu  tu  leżeć?”  Blay  zbeształ  go  na  wejściu.     „Och,   nie   wiem…   może   poćwiczę   sobie   kiedy   wyjdziesz.”   Syk   podążył   za   następnym   z   tych   jego   jęków   –   i   jak   widział,   między   prześcieradłem   a   kołdrą,   jego   ramię   wykonywało   ruchy   w   górę   i   w   dół,   sprawiając,   że   Blay   przypomniał   sobie   wszystkie   te   brudne,   spocone,   cudowne   rzeczy.   „Praca   na   zewnątrz  jest  bardzo  ważna,  wiesz    przecież.”   Blay  zazgrzytał  zębami  i  szarpnięciem  otworzył  drzwi.  „Wrócę.”   „Nie  spiesz  się.  Oczekiwanie  uczyni  mnie  twardszym.”   „Jasne,  jakbyś  potrzebował  przy  tym  pomocy.”   Zatrzaskując   drzwi,   poprzestawiał   znowu   w   swoich   nylonowych   luźnych  spodniach  od  dresu  i  zaklął  ponownie.  Lepiej  żeby  Butch  miał  dobry   kurwa  powód,  aby  potrzebować  jego  opinii.   I  lepiej,  żeby  problem  dał  się  szybko  rozwiązać.       ***     W   sekundę   po   tym   jak   Blay   się   wymknął,   Khill   odrzucił   przykrycie   i   wyskoczył   z   łóżka.   Chwytając   telefon   ze   swojego   stolika   nocnego,   wcisnął   Wyślij  na  tekście,  który  napisał  wcześniej,  a  następnie  poleciał  do  łazienki.  Na   szczęście  woda  była  już  ciepła.     Mydło  w  martwym  biegu.  Szampon  w  nowojorską  minutę.  Golenie  –     „Ałł!”  Szczeknął  kiedy  zaciął  się  w  brodę.     Zamykając   oczy   zmusił   się   do   zwolnienia,   zanim   kurwa,   potnie   sobie   nos:  brzytwa  na  policzku,  ruch  ostrożny  wokół  podbródka,  potem  w  dół  szyi.     Powtórzyć.  Powtórzyć.     Dlaczego,  do  diabła,  on  upiera  się  żeby  robić  to  pod  prysznicem.  W  noc   taką  jak  dziś,  powinien  mieć  przed  sobą  lustro  …   „Yo,  królowo  piękności,  jesteś  gotowy?”  Głos  Rankhora  przeniknął  do   łazienki.  „Czy  chcesz  wywoskować  brwi?”   Khill  szybko  sprawdził  ręką  wąsik.  Czysto.     „Odpierdol  się  Hollywood!”  Krzyknął  przez  szum  prysznica.     633  

Zakręcił  wodę  i  wyszedł  z  kabiny,  wycierając  się  po  drodze  do  sypialni.     Stojąc   obok   uśmiechającego   się   Thora,   Rankhor   trzymał   ręce   za   plecami.  „To  ekstra  sposób  żeby  porozmawiać  z  twoim  stylistą.”     Khill   spiorunował   wzrokiem   Braci.   „Jeżeli   to   gówno   ma   hawajskie   wzory,  zamierzam  cię  zabić.”     Rankhor  spojrzał  ponad  nim  na  Thora  i  uśmiechnął  się.  Gdy  drugi  Brat   skinął,   Hollywood   wyciągnął   do   przodu   to   co   skrywał   za   swoim   wielkim   ciałem.     Khill  zamarł.  „Chwileczkę  …  to  jest…”   „Smoking,  wierzę,  że  tak  się  nazywa.”  Uciął  Rankhor.  „S-­‐M-­‐O-­‐K-­‐I-­‐N-­‐G.”   „Jest   w   twoim   rozmiarze”   powiedział   Thor.   „I   Butch   mówi,   że   projektant  jest  najlepszy  z  najlepszych.”     „Ma   nazwę   po   samochodzie”   mruknął   Rankhor.   „Można   by   powiedzieć,  że  jest  pompatyczny.”   „Hej,  nie  naoglądałeś  się  ostatnio  zbyt  dużo  misia  Puchatka?”  Domagał   się  Lassiter  gdy  się  przepchnął.  „Wow,  fajny  smoking.”     „Tylko   dlatego,   że   upierasz   się   przygotować   ten,   na   Boga,   wypadek   drogowy   w   pokoju   bilardowym.”   Hollywood   spojrzał   na   Vredhnego,   który   przyszedł  za  aniołem.  „On  nawet  nie  wiedział  co  to  było  Vredhny.”     „Smoking?”  V  zwinął  świecącą  dłoń.  „Oczywiście,  że  nie  wiedział.  Jest   prawdziwym  mężczyzną.”     „To   czyni   z   Butcha   dziewczynę,   w   takim   razie”   wskazał   Rankhor.   „Bo   kupił  to.”   „Hej,  przyjęcie  już  gotowe”  zawołał  Trez  gdy  przybyli  razem  z  iAmem.   „Och  ładny  smoking.  Czy  to  nie  jest  Tom  Ford?”   „Albo   Dick   Chrysler”   wtrącił   Rankhor.   „Harry   GM   –   czekaj,   te   brudne   dźwięki…”   „Lepiej  się  ubierz  Roszpunko.”  Vredhny  zerknął  na  swój  zegarek.  „Nie   mamy  dużo  czasu.”   „To   piękny   smoking”   oznajmił   Furiath,   gdy   razem   ze   Zbihrem   pchnął   szerokie  drzwi.  „Mam  taki  sam.”   „Fritz   zapalił   świece”   powiedział   Mordh   do   bliźniaków.   „Hej,   fajny   smoking.  Mam  taki  sam.”  

634  

„Ja   też”   potwierdził   Furiath.   „Jest   fantastycznie   dopasowany,   prawda?”   „W  ramionach,  prawda?  Tom  Ford  jest  najlepszy.”     Totalny.  Kurwa.  Chaos.     I  gdy  Khill  ogarniał  to  wszystko,  tych  wszystkich  mężczyzn  mówiących   jeden  przez  drugiego,  trzepiących  dłońmi,  trzepiących  dupami  –  miał  chwilę   duszności.  Wtedy  spojrzał  w  dół  na  pierścień,  który  podarował  mu  Blay.     Mieć  rodzinę  było…  naprawdę,  niewiarygodnie  wspaniale.     „Dziękuję”  powiedział  delikatnie.     Wszyscy  zamarli,  wszystkie  te  twarze  odwróciły  się  i  spojrzały  na  niego,   ciała  uspokoiły  się,  harmider  ustał.     Zbihr     był   tym,   który   przemówił,   jego   żółte   oczy   błyszczały.   „Załóż   swój   wypasiony  gajer.  Spotkamy  się  na  dole,  kochasiu.”   Dużo   poklepywania   w   ramię   przez   wszystkich   wojowników   w   drodze   do  drzwi.  A  potem  został  sam  ze  smokingiem.   „Zróbmy  to”  powiedział  do  rzeczy.     Z  koszulą  poszło  gładko,  ale  guziki  nie  były  zwyczajne.  Mankiety  miały   spinki   i   zajęło   mu   to   wieczność.   Potem   zmierzył   się   ze   spodniami…   i   zdecydował  się  zachować  prawdziwe  –  naprzód  komandosie.  Wreszcie,  para   lśniących   butów   rzuconych   na   nieposłane   łóżko   przez   jednego   z   tysięcznej   obsady   –   a   także     komplet   czarnych   jedwabnych   skarpetek   leżących   w   taki   sposób,  że  wyglądały  jak  wijący  się  wąż.     Ale  chciał  to  zrobić  porządnie.     Gdy   wreszcie   założył   marynarkę,   przygotował   się   na   uczucie   ograniczenia,   ale   Furiath   i   Mordh   mieli   rację   –   materiał   leżał   na   nim   jak   marzenie.   Kierując   się   do   łazienki   wziął   czarny   jedwabny   pas   z   najwyższego   wieszaka  i  stanął  przed  lustrem.     Człowieku  …,  wyglądał  naprawdę  gorąco.     Wywijając   nakrochmalony   kołnierzyk,   owinął   krawat   wokół   tylnej   części  szyi  i  pociągnął  nim  parę  razy  w  prawo  i  w  lewo,  aby  upewnić  się,  że   jest  na  właściwym  miejscu.  A  potem  zrobił  to,  co  podpatrzył  u  swojego  ojca  i   brata,   kiedy   nie   byli   świadomi,   że   byli   podpatrywani…   związał   perfekcyjny   węzeł  z  przodu  swojego  gardła.     Prawdopodobnie  byłoby  łatwiej,  gdyby  zdjął  marynarkę.     635  

I  gdyby  jego  ręce  nie  trzęsły  się  tak  strasznie.     Ale  mimo  wszystko,  wykonał  zadanie.     Cofając  się  obejrzał  swoje  odbicie  z  prawej  i  z  lewej  strony.  Z  tyłu.     Tak,  zasługiwał  na  klapsa.  Problem  tkwił  w  tym,  że  nie  wyglądał  jak  on.   Zupełnie.     To   był   dla   niego   problem.   Autentyczność   stała   się   dla   niego   ostatnio   najzupełniej  ważna.     Dzięki   brakowi   uwagi,   jego   włosy   opadły   płasko   i   wygładziły   się,   pod   wpływem  impulsu  poszedł  do  produkt,  którym  wspólnie  z  Blayem  się  dzielili  i   wsuwając  dłonie  we  włosy,  wybudził  je  z  drzemki  stawiając  na  sztorc.     Tak  lepiej.  Poczuł  się  mniej  jak  przedmiot.     Ale  wciąż  coś  było  nie  tak…   Gdy  próbował  dowiedzieć  się  co  to  było,  pomyślał  o  tym  jak  się  sprawy   toczyły:  po  tym  jak  on  i  Blay  mieli  swoją  wielką  rozmowę  w  Żelaznej  Masce,   był   zdumiony   jak  lekko  się  poczuł,  nie  był  świadomy  jak  wielki  ciężar  nosił  na   swoich  ramionach.  To  było  takie  niesamowite…  ale  złapał  się  na  tym,  że  od   czasu   do   czasu   bierze   głębokie   oddechy,   jego   klatka   piersiowa   wznosiła   się   powoli  i  opadała  z  powrotem  na  miejsce  w  łagodnym  spadku.     Na   jakimś   poziomie   oczekiwał,   że   obudzi   się   i   dowie,   ze   to   był   tylko   sen.   Ale   każdej   nocy,   budził   się   otoczony   ramionami   Blaya,   z   zapachem   wiązania  w  nosie  i  ciepłym  ciałem  tuż  obok  jego  własnego.     Kocham  cię.  Jesteś  doskonały,  taki  jaki  jesteś.   Zawsze.   Kiedy   głos   Blaya   rozbrzmiał   w   jego   głowie,   zamknął   oczy   i   zakołysał   się…   Nagle  otworzył  oczy  i  spojrzał  na  szafki  pod  umywalkami.     Tak,  pomyślał.  To  było  to,  czego  potrzebował.     Kilka   minut   później,   opuścił   ich   sypialnię,   czując   się   dokładnie   tak   jak   powinien.  W  smokingu  i  w  ogóle.     Gdy   podszedł   do   szczytu   głównych   schodów,   świece,   które   zostały   ustawione  po  obu  stronach  do  samego  dołu,  były  zapalone  i  migotały.  Było   ich  jeszcze  więcej  na  dole  we  foyer:  na  kominku,  na  podłodze  umieszczone   wysoko  wokół  sklepionego  przejścia  i  w  wejściach  do  innych  pomieszczeń.     „Dobrze  wyglądasz,  synu.”   636  

Khill  odwrócił  się  i  spojrzał  przez  ramię.  „Hej,  mój  Panie.”   Ghrom   wyszedł   z   gabinetu   ze   swoją     królową   u   jednego   ramienia   i   swoim  psem  po  drugiej  stronie.  „Nie  potrzebuję  moich  oczu,  żeby  stwierdzić,   że  pingwinie  łachy  są  słuszne.”   „Dzięki  za  to,  że  pozwoliłeś  mi  to  zrobić.”   Ghrom   uśmiechnął   się,   błyskając   ogromnymi   białymi   kłami.   Szarpiąc   swoją   samicę   do   szybkiego   pocałunku,   zaśmiał   się.   „Jestem   kurewsko   romantyczny  w  sercu,  nie  wiedziałeś  o  tym?”   Beth   roześmiała   się   i   wyciągnęła   rękę   żeby   ścisnąć   ramię   Khilla.   „Powodzenia  –  ale  nie  będziesz  go  potrzebował.”     Nie   był   tego   taki   pewien.   W   rzeczywistości,   gdy   pozwolił   Pierwszej   Rodzinie   schodzić   w   dół   samotnie,   usiłował   trzymać   to   gówno   razem.   Pocierając  twarz,  zastanawiał  się,  dlaczego  do  diabła  uważał,  że  to  taki  dobry   pomysł.     Nie  bądź  cipką,  powiedział  sobie.     Kiedy   zaczął   schodzić,   ściągnął   obie   poły   marynarki   razem   i   zapiął   guziki.  Tak  jak  dżentelmen  powinien.     Był  w  połowie  drogi,  gdy  wewnętrzne  drzwi  w  przedsionku  otworzyły   się  szeroko  a  przeciąg  spowodował,  że  świece  zamigotały.     Khill   zatrzymał   się   gdy   Fritz   wprowadził   pod   eskortą   dwie   postacie,   para   przestępowała   z   nogi   na   nogę   dla   rozgrzewki.   Jak   na   komendę   oboje   spojrzeli  na  niego.     Rodzice   Blaya   byli   ubrani   oficjalnie,   jego   ojciec   w   smoking,   a   jego   matka   w   najpiękniejszą   błękitną   aksamitną   suknię   jaką   Khill   kiedykolwiek   widział.     „Khill!”  krzyknęła,  podnosząc  skraj  sukni  i  pędząc  po  mozaice.  „Spójrz   na  siebie!.”     Czując   jak   jego   policzki   płoną,   ukłonił   się   jej   i   podążył   do   niej   na   dół.   Mimo,  że  myślał,  iż  jest  niewysoka,  nawet  biorąc  pod  uwagę  jej  obcasy,  czuł   się  jak  dwunastolatek  kiedy  wzięła  go  za  ręce  rozkładając  je  szeroko.     „Jesteś   największym   przystojniakiem,   jakiego   widziałam   kiedykolwiek!”   „Dzięki.”  Oczyścił  swoje  gardło.  „Ach,  chciałem  ładnie  wyglądać.”   „I  tak  jest!  Prawda,  mój  mężu?”   637  

Ojciec  Blaya    podał  mu  dłoń.  „Dobra  robota,  synu.”   „To  jest  Ford.  Czy  jak  mu  tam.”  Boże,  ale  to  głupio  brzmiało.  „Lub  coś   tam.”   Gdy  on  i  ojciec  Blaya  potrząsnęli  rękami,  a  potem  objęli  się,  jego  tata   powiedział,  „nie  mógłbym  być  szczęśliwszy  z  powodu  was  obu.”   Mama  Blaya  zaczęła  pociągać  nosem  i  wyjęła  białą  chusteczkę.  „To  jest   takie  cudowne.  Mam  kolejnego  syna   –  dwóch  synów!  Chodź  tu  się  przytulić.   Dwóch  synów!”   Khill  poddał  się  natychmiast,  nie  czuł  się  zdolny  odmówić  tej  kobiecie   niczego  –  a  już  na  pewno  nie  jednego  z  jej  uścisków.  Były  nawet  lepsze  niż  jej   lasagne.     Boże,  kochał  rodziców  Blaya.  On  i  Blay  poszli  się  z  nimi  zobaczyć  kilka   dni   po   tym,   jak   zdecydowali   się   ujawnić   i   mimo,   iż   Khill   był   posrany   w   spodnie   ze   strachu,   para   była   jak   zawsze   wytworna,   zrelaksowana   i…   normalna.     Ale   Blay   nie   był   świadomy   wizyty   jaką   Khill   złożył   noc   wcześniej,   tuż   po   zmroku,  zanim  oni  uderzyli  do  klubu…   Gdy   Khill   ponownie   się   uspokoił,   złapał   spojrzenie   oczu   Layli   stojącej   tuż   obok   sali   jadalnej.   Skinął   do   niej   ręką,   a   potem   objął   jej   ramiona,   bo   wiedział,  że  ona  czuje  się  niezręcznie.     „To  jest  Wybranka  Layla.”   „Po  prostu  Layla.”  Szepnęła  kiedy  wyciągała  rękę.     W  odpowiedzi  ojciec  Blaya  ukłonił  się  głęboko,  a  jego  matka  dygnęła.     „Proszę,   to   nie   jest   konieczne.”   Zaczęła   Wybranka   żeby   się   zrelaksować,  gdy  para  porzuciła  już  formalności.     „Moja  droga,  Khill  przekazał  nam  błogosławione  wieści.”  Mama  Blaya   uśmiechnęła  się.  „Jak  się  czujesz?”   Kolejny   punkt   dla   rodziców   Blaya.   Khill   nie   mógł   uwierzyć   jak   bardzo   byli   wyluzowani,   gdy   podzielili   się   z   nimi   wieściami   o   ciąży   i   spokojni   jak   nigdy  gdy  mówili  do  niej  że  musi  odpoczywać.     Człowieku,  byli  tacy  odkąd  Khill  ich  znał,  nieskażeni  przez  te  wszystkie   glymeryjskie   bzdury,   niewzruszeni   osądami   arystokracji,   zawsze   gotowi   postąpić  słusznie  w  nawet  najbardziej  błahej  sprawie.     Nic  dziwnego,  że  Blay  wyszedł  im  tak  dobrze…   638  

„On   kieruje   się   w   naszą   stronę.”   Krzyknął   V   od   stołu   w   pokoju   bilardowym.  „Musimy  się  teraz  rozproszyć  ludzie.”     „Chodź   z   nami”   powiedziała   mama   Blaya   wsuwając   ramię   Layli   pod   swoje  własne.  „Musisz  mieć  pewność,  że  nie  uderzymy  w  żadne  meble.”   Gdy   odchodzili,   Layla   zerknęła   przez   ramię   i   uśmiechając   się   powiedziała:  „Jestem  bardzo  szczęśliwa  z  twojego  powodu.”   Khill  uśmiechnął  się  ponownie.  „Dzięki.”   Moment   złego   przeczucia,   pomyślał,   kiedy   się   odwracał   w   stronę   wejścia  do  rezydencji.       Imprezę  czas  zacząć.       ***     Ok,  to  nie  ma  sensu,  pomyślał  Blay  gdy  szedł  w  poprzek  dziedzińca.     „Wyglądasz  świetnie!”  zawołał  Butch  od  frontowych  drzwi  bunkra.     Nadal   nie   pojmował   jak   to   się   stało,   że   skończył   w   smokingu.   Butch   opowiedział  mu  jakąś  historyjkę,  że  potrzebuje  Blaya  w  charakterze  modela,   w  nadziei,  że    zachęci  Vredhnego  do  kupna  jednej  z  tych  cholernych  rzeczy.   Ale   to   było   szalone.   Butch   mógł   wrzucić   na   siebie   jeden   z   czterech   jego   własnych  smokingów  i  paradować  w  nim  osobiście.     Poza   tym,   nikt   nie   namawiał   V   do   niczego.   Brat   był   niewzruszony   jak   skała.     Jakkolwiek   –   chciał   po   prostu   zakończyć   to   i   udać   się   z   powrotem   na   górę  –  przy  odrobinie  szczęścia  Khill  nadal  był  w  łóżku.     Kiedy   przeskakiwał   schody   w   drodze   do   głównego   wejścia   rezydencji,   sól  pod  jego  gładkimi  butami  strzelała  jak  pociski  i  tak  szybko  jak  dostał  się   do   przedsionka,   otrzepał   stopy   żeby   nie   zrujnować   skóry.   Przybliżył   twarz   do   kamery  bezpieczeństwa.   Drzwi   się   otworzyły   i   w   pierwszej   chwili   nie   wiedział   na   co   patrzył.   Wszędzie   było   ciemno   –   nie,   to   nie   była   prawda.   To   blask   świec   rozpromieniał   każdy   narożnik   foyer,   odbijając   się   złotym   blaskiem   od   balustrad,  kandelabrów  i  luster…   Khill  stał  na  środku  wielkiej  przestrzeni.  Sam.     Blay  przestąpił  próg  nie  czując  nóg.     639  

Jego   kochanek   i   najlepszy   przyjaciel   ubrany   był   w   najpiękniejszy   smoking   jaki   Blay   widział   kiedykolwiek   –   i   znowu,   mniejsza   o   ubiór,   a   dużo   więcej  o  mężczyźnie,  który  go  miał  na  sobie:  czarna  marynarka  zlewała  się  z   nastroszonymi   włosami,   biel   koszuli   podkreślała   opaleniznę,   sprawiając,   że   jego  skóra  lśniła  i  …  przypominała  jak  perfekcyjne  było  ciało  wojownika.     Ale  to  nie  było  to,  co  przykuwało  go  do  niego.   To   były   jego   niedopasowane   oczy,   niebieskie   i   zielone,   które   płonęły   tak   pięknie,   że   mogłyby   zawstydzić   wszystkie   świece.   Khill   wydawał   się   zdenerwowany,   jego   dłonie   były   niespokojne   i   balansował   tam   i   z   powrotem   w  błyszczących  butach.     Blay   poszedł   do   przodu,   zatrzymując   się   naprzeciwko   wojownika.   I   wtedy,   gdy   jego   mózg   gorączkowo   myślał   o   tym,   co   to   wszystko   oznacza   i   doszedł  do  szalonych  wniosków,  uśmiechnął  się  jak  szalony.     „Włożyłeś  z  powrotem  swoje  piercingi.”     „Tak.   Po   prostu…   Chciałem   się   upewnić,   że   będziesz   wiedział,   że   to   byłem  ja,  no  wiesz.”   Gdy   Khill   powiódł   palcami   po   zgrabnym   rządku   metalowych   szarych,   obręczy  na  jego  uchu,  Blay  pochylił  się  i  pocałował  te  usta  –  i  obręcz,  która   znowu  zdobiła  dolną  wargę.     „Och,  wiem,  że  to  ty.  To  cały  ty  –  ale  cieszę  się,  że  wróciły.  Kocham  je.”   „W  takim  razie  nigdy  nie  zostaną  zdjęte.”   W   nagłym   uderzeniu   ciszy,   Blay   pomyślał,   och,   Boże…   czy   to   było   naprawdę…  może  miał  przywidzenia  –  Khill  przyklęknął  na  jedno  kolano.  Po   prostu  opadł  wprost  na  wizerunek  jabłoni  w  pełnym  rozkwicie.     „Nie  mam  pierścienia,  nie  mam  niczego  fantazyjnego  w  głowie,  ani  na   języku.”   Khill   przełknął   ciężko.   „Wiem,   że   za   wcześnie,   że   to   jak   grom   z   jasnego  nieba,  ale  kocham  cię  i  chcę  tego  dla  nas.”   Raz   w   życiu,   Blay   musiał   się   zgodzić   z   facetem   –   dosyć   kurwa   mówienia.     Zdecydowanie  poruszając  ciałem,  pochylił  się  i  pocałował  te  wszystkie   wywody,   uciszając   je.   Potem   odchylił   się   i   skinął   głową.   „Tak.   Tak,   absolutnie   tak…”   Z   głośnym   przekleństwem,   Khill   poderwał   się   z   podłogi   i   zawinęli   ramiona  wokół  siebie.     640  

„Dziękuję,  kurwa.  Och,  człowieku,  miałem  atak  serca  od  wielu  dni.”   Jednocześnie   wybuchł   dźwięk   oklasków,   wypełniając   trzypiętrowe   foyer  zwielokrotnionym  echem.     Ludzie   wypływali   strumieniami   z   ciemności,   wszelkiego   rodzaju   uśmiechnięte  twarze,  i  szczęśliwe…   „Mama?  Tata?”  Blay  roześmiał  się.  „Co  wy  tu…  Hej,  jak  się  macie?”   Gdy   uściskał   rodziców,   jego   ojciec   powiedział.   „Zrobił   to   prawidłowo.   Najpierw  zapytał  mnie.”   Blay   odwrócił   się   do   swojego   partnera.   „Naprawdę?   Pytałeś   mojego   tatę?”   Khill   skinął   głową,   a   potem   zaczął   śmiać   się   jak   popieprzony   skurczybyk.   „To   jest   mój   jeden   i   jedyny   strzał.   Więc,   chciałem   postąpić   zgodnie  z  protokołem.  Czy  możemy  włączyć  muzykę?”   Natychmiast  wszyscy  się  cofnęli,  tworząc  koło  w  kręgu  światła,  i  gdy  się   ustawili,   tworząc   cos   bardzo   rodzinnego,   rozbrzmiało   ‘Nie   przestawaj   wierzyć’  Journey.     Khill   wyciągnął   rękę.   „Zatańczysz   ze   mną?   Na   oczach   wszystkich…   bądź   mój  i  zatańcz  ze  mną.”   Blay  zaczął  szybko  mrugać.  Na  pewnym  poziomie,  ten  gest  pokazywał   jak   wielką   rzeczą   była   propozycja   wiązania:   przed   Bogiem   i   wszystkimi.   Ich   dwóch.  Dwa  związane  serca.   „Jak  mógłbym  odmówić?”  wyszeptał  ochrypłym  głosem.   Zanim   ich   ciała   się   spotkały,   zawahał   się   na   moment.   „Zaczekaj…   kto   prowadzi?”   Khill  uśmiechnął  się.  „To  łatwe.  Obaj.”   Po   tej   uwadze,   trzymali   się   blisko   siebie,   poruszając   w   całkowitej   harmonii...   ...  i  żyli  długo  i  szczęśliwie.         Tłumaczenie:  Sarah  Rockwell    

641