Ward J R Tom 04 Wampirze serce

-1-

J. R. Ward

W a m p i r z e S e rc e Seria Bractwo Czarnego Sztyletu 04

-2-

SPIS TREŚCI

Streszczenie ..........................................................................................- 5 Od tłumaczki ........................................................................................- 6 Podziękowania .....................................................................................- 7 Glosariusz ............................................................................................- 8 Rozdział 1 .......................................................................................... - 13 Rozdział 2 .......................................................................................... - 25 Rozdział 3 .......................................................................................... - 34 Rozdział 4 .......................................................................................... - 39 Rozdział 5 .......................................................................................... - 45 Rozdział 6 .......................................................................................... - 62 Rozdział 7 .......................................................................................... - 68 Rozdział 8 .......................................................................................... - 72 Rozdział 9 .......................................................................................... - 78 Rozdział 10 ........................................................................................ - 91 Rozdział 11 ........................................................................................ - 98 Rozdział 12 ...................................................................................... - 108 Rozdział 13 ...................................................................................... - 121 Rozdział 15 ...................................................................................... - 134 Rozdział 16 ...................................................................................... - 142 Rozdział 17 ...................................................................................... - 151 Rozdział 18 ...................................................................................... - 155 Rozdział 19 ...................................................................................... - 161 Rozdział 20 ...................................................................................... - 167 Rozdział 21 ...................................................................................... - 175 Rozdział 23 ...................................................................................... - 197 Rozdział 24 ...................................................................................... - 205 -3-

Rozdział 25 ...................................................................................... - 210 Rozdział 26 ...................................................................................... - 215 Rozdział 27 ...................................................................................... - 219 Rozdział 28 ...................................................................................... - 226 Rozdział 29 ...................................................................................... - 238 Rozdział 30 ...................................................................................... - 248 Rozdział 31 ...................................................................................... - 253 Rozdział 32 ...................................................................................... - 260 Rozdział 33 ...................................................................................... - 267 Rozdział 34 ...................................................................................... - 274 Rozdział 35 ...................................................................................... - 281 Rozdział 36 ...................................................................................... - 289 Rozdział 37 ...................................................................................... - 296 Rozdział 38 ...................................................................................... - 305 Rozdział 39 ...................................................................................... - 312 Rozdział 40 ...................................................................................... - 318 Rozdział 41 ...................................................................................... - 323 Rozdział 42 ...................................................................................... - 331 Rozdział 43 ...................................................................................... - 337 Rozdział 44 ...................................................................................... - 342 Rozdział 45 ...................................................................................... - 351 Rozdział 46 ...................................................................................... - 362 Rozdział 47 ...................................................................................... - 369 Rozdział 48 ...................................................................................... - 372 Rozdział 49 ...................................................................................... - 381 Rozdział 50 ...................................................................................... - 383 Epilog ............................................................................................... - 385 -

-4-

STRESZCZENIE Czwarty tom bestsellerowej serii o tajnym bractwie wampirów. Bohaterem powieści jest były policjant, który zakochuje się bez pamięci w arystokratycznej wampirzycy Marissie i dla niej postanawia zostać wampirem. Jako jedyny człowiek jest dopuszczony w krąg Bractwa i z czasem angażuje się w walkę z reduktorami. Kiedy próbuje ratować cywilnego wampira, zostaje śmiertelnie ranny. Członkowie bractwa proszą Marissę o pomoc, bo tylko ona jest w stanie sprowadzić go w bezpieczne miejsce.

-5-

OD TŁUMACZKI W oryginale imiona wampirów tworzących Bractwo oddają cechy charakteru noszących je postaci. Zgodnie z wampirzą tradycją zawierają też literę „h”. By czytelnik polski, nieznający języka angielskiego, zrozumiał znaczenie tych imion, znaleźliśmy dla nich polskie ekwiwalenty (dodając oczywiście do każdego z nich literę „h”. I tak: Wrath (ang. wrath gniew) to Ghrom (pol.) Thorment (torment tortura) Tohrtur (pol.) Vishous (vicious wredny) Vrhedny (pol.) Rhage (rage - gniew) - Rankohr (rankor staropolskie: gniew) Phury (fury furia) Furiath (pol.) Zsadist (sadist sadysta) Zbihr (pol.)

-6-

PODZIĘKOWANIA Wyrazy głębokiej wdzięczności dla czytelników serii Bractwa Czarnego Sztyletu i wielkie „hej” dla Cellies, internetowej grupy dyskusyjnej fanów. Szykują się nowe wątki? Wielkie dzięki dla Karen Solem, Kary Cesare, Claire Zion i Kary Welsh. Podziękowania dla Cap'n Bunny a.k.a Różowej Bestii i PythAngie, moderatorki Pitbulla, a mówiąc serio: Dorine i Angie, doceniam waszą wspaniałą opiekę. Dzięki dla Bandy Czworga: ściskam was jak wariatka. Nie wiem, co bym bez was robiła. Do DLB: pamiętaj, mama zawsze, zawsze cię będzie kochać. Do NTM: Największą atrakcją, wiesz dobrze gdzie, jesteś dla mnie ty. Miałam szczęście, że cię poznałam. Nieustające podziękowania dla mojego Komitetu Wykonawczego: Sue Grafton, dr Jessiki Andersen, Betsey Vaughan. Wyrazy szacunku dla niezrównanej Suzanne Brockmann. Wyrazy miłości dla mojej Łodzi, mojej rodziny i przyjaciół po piórze.

-7-

GLOSARIUSZ Bractwo czarnego sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd - piekło. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. Frathyr - zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel.

-8-

Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normalsi - symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka - dziewica. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. -9-

Pre-trans - młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek - trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyknąć - unicestwić Nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. - 10 -

Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin - tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi - określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wieczerza - pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niżświeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona.

- 11 -

Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

- 12 -

ROZDZIAŁ 1 - Ej tatuśku, chcesz wiedzieć co mi się marzy? Butch O’Neal odstawił szklankę szkockiej. Spojrzał na blondynę, która do niego zagaiła. Jakoś nie pasowała do pokoju VIP-ów w Zero Sum. W białych lakierowanych paseczkach wyglądała jak krzyżówka Barbarelli z lalką Barbie. Nie bardzo umiał zdecydować, czy jest jedną z klubowych profesjonalistek, czy nie. Wielebny miał zawsze towar w najlepszym gatunku, ale blondyna równie dobrze mogła być modelką z męskich czasopism. Wsparłszy się dłońmi o marmurowy blat, zawisła nad Butchem. Cycki miała doskonałe, warte zainwestowanej w nie kasy. Uśmiech sugerował, że chętnie zrobi ci dobrze na klęczkach. Ta lala, za pieniądze lub za friko, tankowała witaminę D i wyraźnie jej to służyło. Jej głos wzniósł się ponad psychodeliczne techno. - Mogę liczyć na ciebie, że spełnisz moje sny? Odpowiedział chłodnym uśmiechem. Blondyna na bank uszczęśliwi kogoś tej nocy. Zapewne całą furę kogosiów. Ale on nie będzie się woził na tej furze. - Obawiam się, że musisz szukać szczęścia gdzie indziej. Jego odmowę przyjęła ze stoicyzmem, który upewnił go że jest profesjonalistką. Z bezosobowym uśmiechem podryfowała do sąsiedniego stolika, żeby wstawić tę samą gadkę Butch odchylił głowę do tyłu i do dna osuszył szklankę lagavulinu, co znaczyło, że należy wezwać kelnerkę. Nie podchodząc do stolika, skinęła głową i pomknęła do baru po następną szklankę. Dochodziła trzecia nad ranem; mógł się spodziewać, że najdalej za pół godziny nadciągnie reszta ich zgranej trójki. Vrhedny i Rankohr polowali na mieście na reduktorów, bezdusznych najemników nękającej lud wampirów Korporacji. Spodziewał się raczej, że zejdą z patrolu zawiedzeni. Tajna wojna wampirów z Korporacją w styczniu i lutym jakby przycichła; reduktorzy przestali się kręcić po mieście. To była dobra wiadomość dla wampirów cywilów, a zła wiadomość dla Bractwa Czarnego Sztyletu. - Witaj, glino! - rozległ się niski głos zza pleców Butcha. - 13 -

Butch uśmiechnął się pod nosem. Głos czającego się w mroku zabójcy. Znał to. Mroczne rewiry to była jego specjalność. - Dobry wieczór, Wielebny - powiedział, nie odwracając głowy. - Wiedziałem, że ją spuścisz po schodach. - Czytasz w myślach? - Jeśli trzeba. Butch zerknął za siebie. Wielebny stał w ciemnościach, świecąc fiołkowymi oczami; irokeza przystrzygł na krótkiego jeża. Miał na sobie nieziemską czarną marynarkę od Valentino. Butch miał w swojej kolekcji podobną. Różniło ich tylko to, że Wielebny wełnianą marynarkę z czesankowej wełny kupił za własne pieniądze. Wielebny, a.k.a. Mordh, a.k.a. brat krwiczki Zbihra, Belli, jako właściciel Zero Sum inkasował procent od wszelkich transakcji na terenie klubu. Zważywszy na szeroką gamę dostępnych w lokalu wszeteczeństw, na koniec każdej nocy do jego skarbonki musiała spływać rzeka zielonych. - Pewnie nie była w twoim guście. - Wielebny wśliznął się do boksu, wygładzając zawiązany w perfekcyjny węzeł krawat od Versace. - Wiem nawet czemu. - Tak? - Bo nie lubisz blondynek. Nie, chyba już mu przeszła ta niechęć. - Może po prostu mnie nie kręciła? - Ja wiem, czego ci trzeba. Właśnie dotarła nowa szkocka Butcha. Nie zdążyła dotknąć stolika. - Naprawdę? - To mój fach. Możesz mi zaufać. - Bez obrazy, ale wolałbym nie. - Powiem ci coś, glino. - Wielebny przysunął się do Butcha. Pachniał zajebiście Cool Water Davidoffa. Stara woda, lecz jara. - Pomogę ci. Zupełnie bezinteresownie. Butch klepnął samca po potężnym ramieniu. - Interesują mnie tylko barmani, kolego. Miłosierni samarytanie działają mi na nerwy. - Czasem warto zajść sprawę z zupełnie innej mańki. - Zapewne. - Skinął głową w stronę półnagiego tłumu, który wił się na parkiecie napędzany ekstazką i koksem. - Wyglądają jak z jednej sztancy. Przez wszystkie lata, które spędził w Wydziale Zabójstw policji w Caldwell, - 14 -

Zero Sum był dla niego niezłą zagwozdką. Wszyscy wiedzieli, że klub to melina i kurwidołek, ale nikt z wydziału nie potrafił zdobyć dostatecznych dowodów, żeby wydać nakaz rewizji, choć noc w noc dochodziło tu do licznych wykroczeń - zwykle popełnianych w tandemie. Teraz, kiedy prowadzał się z Bractwem, poznał odpowiedź. Wielebny miał w zanadrzu wiele sztuczek, którymi zmieniał percepcję miejsca i sytuacji. Jako wampir potrafił usuwać wspomnienia z ludzkiej pamięci, sterować pracą kamer monitorujących i znikać na zawołanie. On i jego kram nie ruszając się z miejsca, potrafili umknąć władzy. - Powiedz lepiej, jak udało ci się ukryć przed arystokratyczną rodzinką, gdzie chadzasz noc w noc do pracy? Wielebny zaśmiał się, odsłaniając koniuszki kłów. - Powiedz lepiej, jakim cudem człowiek wkręcił się do Bractwa? Butch z pietyzmem sączył szkocką. - Niezbadane są wyroki losu. - Dobrze gadasz, człowieku. Dobrze gadasz. - Odezwała się komórka Butcha. Wielebny wstał od stolika. - Będę miał coś dla ciebie. - Poza szkocką na nic nie reflektuję. - Będziesz to musiał odszczekać. - Wątpię. - Butch sięgnął po swoją motorolę. - Co tam, V? Gdzie jesteście? Vrhedny dyszał ciężko jak koń przed metą; jego głos mieszał się z tępym buczeniem wiatru na łączach; kompozycja, od której łeb odpadał. - Kurwa mać, mamy kłopoty. Natychmiast dostał kopa adrenaliny, aż mu się rozjarzyły obwody. - Gdzie jesteście? - Na przedmieściach. Nieumarłe skurwysyny zaczęły napadać cywilów po domach. Butch zerwał się na równe nogi. - Już do was jadę... - Ani mi się waż. Spokojnie siedź na tyłku. Dzwonię tylko, żebyś się nie niepokoił naszą nieobecnością. Na razie. - Rozłączył się. Butch z powrotem opadł na siedzenie. Grupka przy sąsiednim stoliku ryknęła radośnie, kwitując jakiś żart. Chóralny śmiech wzbił się w powietrze jak stado ptaków. Butch zatopił wzrok w szklance. Raptem pół roku temu nie miał nic. Ani kobiety, ani nikogo bliskiego. W pewnym sensie nie miał też domu. A jego zawód detektywa z Wydziału Zabójstw za życia wpędzał go do grobu. Potem - 15 -

został zapudłowany z powodu brutalności policji. Dzięki dziwnemu splotowi okoliczności zetknął się z Bractwem. Spotkał kobietę, dla której stracił rozum. No i gruntownie wymienił skład garderoby. Tak, ten ostatni fakt był niepodważalnym plusem jego sytuacji. Przez chwilę zdawało mu się, że rozpoczął nowe życie, ale ostatnio zauważył, że mimo pozornych różnic nadal tkwił w punkcie wyjścia, a jego radość istnienia wcale nie pogłębiła się od czasów, kiedy rozkładał się za życia. Wciąż pętał się po jakiejś peryferyjnej orbicie, daremnie szukając centrum. Popijając lagavulin, wspominał Marissę i jej jasne, długie do pasa włosy. Mleczną karnację. Błękitne oczy. Jej białe kły. Fakt, blondynki go odrzucały. Do skandynawskich typów w ogóle mu nie stawał. Co tam, zresztą, kolor włosów. Żadna dziewczyna, ani w tym klubie, ani na tej planecie, nie mogła się równać z Marissą. Była czysta jak kryształ, który rozszczepia światło na wszystkie barwy tęczy; w jej czarującej obecności życie stawało się lepsze, weselsze, barwniejsze. Rany, był skończonym jeleniem. Ale naprawdę była cudowna. Przez krótki czas, kiedy wyglądało, jakby czuła do niego miętę, łudził się, że coś z tego będzie. Ale potem zrobiła się nieprzystępna. Co znaczyło, że jest niegłupia. Nie miał wiele do zaoferowania takiej samicy jak ona - nie tylko dlatego, że był człowiekiem. Utknął na mieliźnie na obrzeżach Bractwa; nie mógł walczyć u ich boku, bo nie dorastał im do pięt, nie mógł wrócić do świata ludzi, bo wiedział za dużo. Z tego zgniłego kompromisu wyjść można było tylko nogami do przodu. Może powinien poszukać szczęścia na portalu randkowym? Rozbawione towarzystwo w sąsiednim boksie kolein raz ryknęło śmiechem. Butch przyjrzał im się uważnie. Rej przy stoliku wodził mały blondyn w modnym garniturze Wyglądał, jakby miał piętnaście lat, ale w ostatnich miesiącach był częstym bywalcem VIP-roomu i szastał pieniędzmi, jakby to było konfetti. Zapewne portfelem sztukował braki postury - kolejny dowód na magiczną moc zieleni. Butch dopił szkocką, skinął na kelnerkę i zapatrzył się w dno swojej szklanki. Kurwa mać, po czterech podwójnych szkockich nawet nie zaszumiało mu w głowie, co świadczyło o bardzo daleko posuniętej tolerancji trunku. Skończyło się terminowanie u młodzików. Doszlusował do kadry. Kiedy dotarło do niego, że wcale się tym nie przejął, zrozumiał, że mielizna się skończyła i już idzie na dno. - 16 -

Dziś raczej nie był w szampańskim nastroju. - Słyszałam od Wielebnego, że ci brakuje towarzystwa. - Nie, dziękuję. - Nawet mu się nie chciało podnieść głowy. - A jakbyś tak najpierw spojrzał na mnie? - Powiedz szefowi, że doceniam jego... - Spojrzał w górę i ugryzł się w język. Od razu poznał, kim jest jego nowa znajoma. Nie mógł nie poznać szefowej ochrony Zero Sum. Metr osiemdziesiąt najmarniej. Kruczoczarne, po męsku ostrzyżone włosy. Szare oczy koloru lufy rewolweru. Obcisły top odsłaniał atletyczne ciało, same mięśnie i ścięgna, bez grama tłuszczu. Czuł, że z rozkoszą skręciłaby mu kark. Zerknął na jej mocne dłonie o długich palcach. Takie dłonie potrafią zrobić kuku. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby ktoś się na nim wyżył. Tej nocy, dla odmiany, z przyjemnością zaznałby bólu fizycznego. Kobieta uśmiechnęła się, jakby czytała w jego myślach; błysnęły kły. Ach tak... nie była kobietą, lecz samicą. Samicą wampirów. Ten sukinsyn Wielebny miał rację. Mógł ją przelecieć, bo była całkowitym przeciwieństwem Marissy. Miała przy tym w sobie coś z partnerek, z którymi Butch, odkąd dorósł, uprawiał anonimowy seks. W dodatku mogła mu zadać ból, którego podświadomie się domagał. Wsunął rękę za pazuchę marynarki od Ralpha Laurena. Samica gwałtownie potrząsnęła głową. - Nigdy nie robię tego za pieniądze. Potraktuj to jako przyjacielską przysługę. - Nie znamy się. - Mówiąc o przyjacielu, nie miałam na myśli ciebie. Ponad jej ramieniem widział Mordha, który z uśmiechem aprobaty przypatrywał się im z drugiego końca sali, po czym zniknął w swoim kantorku. - To mój najlepszy przyjaciel - mruknęła wyjaśniająco. - Rozumiem. Jak masz na imię? - Nieważne. - Wyciągnęła do niego rękę. - Chodź, Butchu, a właściwie Brianie, nazwisko: O'Neal. Chodź ze mną na tyły klubu. Zapomnij na chwilę o tym, co sprawia, że się tak nawalasz lagavulinem. Obiecuję, że po wszystkim będziesz mógł się z powrotem wykańczać. To, że wiedziała o nim sporo, nie zrobiło na nim większego wrażenia. - Wobec tego może ty mi się przedstawisz? - Dzisiejszej nocy możesz mówić do mnie Symphaty. Ładne imię?

- 17 -

Zlustrował ją od grzywki po kozaki. Nosiła skórzane spodnie. No tak, mógł się tego spodziewać - Masz jaja, Symphaty? Roześmiała się niskim, zmysłowym głosem. - Nie, i nie jestem też transwestytą. Nie myśl sobie, że tylko wy, mężczyźni, jesteście silni. Patrzył długo w jej stalowe oczy. Potem spojrzał w stronę drzwi do prywatnych łazienek. Niestety, znał to na pamięć. Szybki numerek z nieznajomą, czcza kolizja dwóch ciał. Towar z półki, na wózek, pchnąć i do kasy - jak w supermarkecie. Tak właśnie wyglądało jego życie erotyczne odkąd sięgał pamięcią, ale dopiero ostatnio zaczęło go to napawać głuchą rozpaczą. Nieważne. Czy rzeczywiście chce żyć w celibacie, aż się przekręci na marskość wątroby? Dlatego tylko, że samica której nie był godzien, nim pogardziła? Zerknął na rozporek. Jego ciało optowało za seksem. To przeważyło szalę. Wyszedł z boksu. - Chodźmy - powiedział, czując w piersiach bryłę lodu. Wdzięcznym tremolem smyczkowym orkiestra przeszła płynnie do walca. Marissa obserwowała falowanie wyfioczonego tłumu w sali balowej. Samce trzymały się za ręce z samicami, przytulali do siebie, wymieniali spojrzenia. W powietrzu unosił się szeroki wachlarz samczych aromatów. Oddychała przez usta, żeby mniej czuć. Niestety, nie na wiele się to zdało; od pewnych rzeczy nie sposób uciec. Choć arystokracja szczyci się elegancją i dobrymi manierami, nawet glymeria nie była ponad prawami i biologii gatunku: gdy samiec wiąże się z partnerką, oznacza ją swoim aromatem. Jeśli samica akceptuje samca, dumnie obnosi się z ciężkim, korzennym zapachem. Tak sobie przynajmniej wyobrażała Marissa. Na sto dwadzieścia pięć wampirów w sali balowej jej brata, tylko ona jedna nie miała partnera. Była wprawdzie garstka niesparzonych samców, ale nie miała co liczyć na to, że któryś z nich zaprosi ją do tańca. Princepsi woleli przeczekać walca lub prowadzić na parkiet swoje matki lub siostry. Każdego, byle nie ją. Do końca życia będzie obiektem pogardy. Gdy mijała ją wirująca w walcu para, Marissa uprzejmie spuszczała oczy, żeby nie deptali sobie po nogach, próbując ominąć ją wzrokiem. Twarz ją piekła. Nie wiedziała, dlaczego tej nocy jej status wykluczonej szczególnie jej ciążył. Przecież przywykła już do tego, że żaden z członków - 18 -

glymerii nie spojrzał jej w oczy od czterystu lat: najpierw była niechcianą krwiczką Ślepego Króla. Teraz była jego niechcianą ekskrwiczką, którą porzucił dla ukochanej królowej, półkrwi samicy, półkobiety. A może w końcu zmęczyło ją bycie wieczną outsiderką. Zacisnęła usta i drżącymi rękami zebrała ciężkie fałdy sukni. Ruszyła w stronę wielkich ozdobnych drzwi sali balowej i wymknęła się do foyer. Z obawą pchnęła drzwi do damskiej gotowalni. Powitał ją zapach frezji i perfum; w środku, na szczęście, nie było żywego ducha. Chwała Pani Kronik. Kiedy weszła do środka i rozejrzała się, jej napięcie trochę zelżało. To pomieszczenie w domu brata przeznaczyła na luksusową garderobę dla debiutantek. Urządzona w pstrym stylu carskiej Rosji gotowalnia została wyposażona w dziesięć stylowych toaletek, na których znajdowały się przybory do poprawiania makijażu i fryzury. Na zapleczu pokoju znajdował się szereg ubikacji udekorowanych motywami z jaj Faberge, które zasiliły kolekcję jej brata. Bardzo rozkoszne, bardzo kobiece. Stojąc wśród tego wszystkiego, miała ochotę wyć. Zacisnęła jednak zęby i spojrzała w jedno z luster, sprawdzając stan swojej fryzury. Złota kaskada długich włosów została perfekcyjnie spiętrzona na czubku głowy. Wstążka trzymała się dobrze. Nawet po paru godzinach wszystko było na miejscu: sznury pereł wplecione w jej włosy przez psankę nie zmieniły położenia nawet o milimetr od chwili, kiedy zeszła do sali balowej. Cóż, widać sianie pietruszki po kątach nie nadwerężyło koafiury a la Maria Antonina. Za to naszyjnik się przekrzywił. Poprawiła wielowarstwową kolię z pereł tak, by najniższa z nich, dwudziestotrzymilimetrowa perła z Tahiti przykuwała wzrok do niezbyt imponującego wgłębienia między jej piersiami. Jej klasyczna suknia w gołębim odcieniu szarości to był Balmain. którego kupiła sobie na Manhattanie w tysiąc dziewięćset czterdziestym. Buty od Stuarta Weitzmana, nowiutkie, co nie znaczy, że chociaż raz mignęły spod rąbka długiej sukni. Naszyjnik, kolczyki i spinki, jak zawsze od Tiffany'ego: odkąd jej ojciec, pod koniec dziewiętnastego wieku, wpadł na trop wielkiego Louisa Comforta, jej rodzina była wierna tej marce. Wszak byli arystokratami, a arystokraci we wszystkim cenią jakość i trwałość, z głęboką rezerwą odnosząc się do zmian i niechętnie przyjmując do wiadomości nietrwałość rzeczy.

- 19 -

Odeszła parę kroków od lustra, żeby rzucić okiem na całość. Z lustra - o, ironio losu - patrzyła na nią nieprawdopodobnie piękna samica o nieskazitelnych rysach: wyglądała, jakby nie wyszła z łona matki, lecz spod dłuta rzeźbiarza. Była wysoką i smukłą samicą o zachwycających kształtach. Jej twarz miała niezrównaną subtelność rysów, idealne proporcje ust, oczu, policzków i nosa. Cera Marissy była alabastrowa. Oczy srebrzyste. Należała do rodzin, w których żyłach płynęła najczystsza wampirza krew. Mimo to przypadł jej w udziale los porzuconej samicy. Odtrąconej, niechcianej. Wybrakowanej starej panny, której nawet gorącokrwisty wojownik, jak Ghrom, nie miał ochoty tknąć choćby raz, żeby przestała być wreszcie nówką. Z powodu jego awersji do niej wciąż miała status niesparzonej, mimo że była z Ghromem chyba przez całą wieczność. Żeby uznano cię za czyjąś krwiczkę, ten ktoś musi cię przelecieć. Koniec ich związku był i nie był zaskoczeniem dla wszystkich. Chociaż Ghrom głosił, że został przez nią porzucony, glymeria wiedziała swoje. Była nietknięta przez stulecia, i nigdy nie roztaczała wokół siebie jego aromatu, nie spędziła jednego dnia w jego towarzystwie. Zresztą, która samica z własnej woli porzuciłaby Ghroma? Był Ślepym Królem, ostatnim czystej krwi wampirem na całej Ziemi, wielkim wojownikiem i członkiem Bractwa Czarnego Sztyletu, który nie miał ponad sobą nikogo. Jakie mogła z tego wyciągnąć wnioski arystokracja? Coś miała nie tak, zapewne pod bielizną, a jej ułomność zapewne była natury seksualnej. Czemu bowiem gorącokrwisty wojownik nie czuł pociągu do niej? Musiała parę razy odetchnąć głębiej. Zapach świeżo ściętych kwiatów drażnił jej nos, ich słodycz dusiła ją, pozbawiała tlenu. Miała wrażenie, że do jej płuc dociera tylko woń kwiatów. Czuła ucisk w gardle - chyba broniła się przed naporem dusznej woni. Szarpnęła za ciężką kolię, która zaciskała się wokół jej szyi jak garota. Próbowała oddychać ustami, ale nie na wiele się to zdało. Nieznośny zaduch wypełniał szczelnie jej płuca... dusiła się, jakby tonęła, choć wcale nie była w wodzie. Na miękkich nogach ruszyła w stronę drzwi, ale nie była w stanie stawić czoła roztańczonym parom, ludziom, którzy dowartościowywali się poprzez pogardę dla niej. Nie, nie mogą jej zobaczyć w tym stanie... nie mogą się dowiedzieć o jej rozpaczy. Pogardzaliby nią jeszcze bardziej. Powiodła błędnym wzrokiem po gotowalni. W każdym lustrze widziała swoje odbicie. Poczuła, że musi... no właśnie, co? Musi stąd pójść - do sypialni, na górę... Musi... o Boże, dusi się, umiera, niewidzialne ręce ściskają jej gardło.

- 20 -

Agrhes... jej brat... musi go wezwać. Jest lekarzem... Mógłby udzielić jej pomocy, ale to by zepsuło jego urodziny. Ona zepsułaby jego urodziny, tak jak niszczy wszystko wokół. To ona jest wszystkiemu winna. Winna własnej hańby... Chwała Bogu, że jej rodzice nie żyją od stuleci i nie muszą oglądać, jak się stacza. Chyba zaraz zwymiotuje. Nawet na pewno. Trzęsąc się jak galareta, rzuciła się do jednej z ubikacji i zamknęła od środka. W drodze do muszli odkręciła wodę w umywalce, żeby zagłuszyć odgłosy wymiotów przed ewentualnymi niepożądanymi świadkami. Padła na klęczki zwiesiła głowę nad porcelanową muszlą. Chociaż bekała i rzęziła, a jej gardło zaciskało się spazmatycznie, wydobywało się z niej wyłącznie powietrze. Spotniała na czole, piersi i pod pachami. Miała zawroty głowy. Z szeroko otwartymi ustami walczyła o oddech, dręczona myślami, że umrze, kiedy nie będzie przy niej nikogo, że zepsuje przyjęcie brata, że jest odrażająca... Myśli brzęczały w jej głowie jak rój natarczywych, kąśliwych, jadowitych os. Zaczęła płakać. Nie dlatego, że się bała, że umrze, lecz dlatego, że wiedziała, że nie umrze. Ataki paniki w ostatnich miesiącach zaostrzyły się, nie określony niepokój prześladował ją uporczywie. Każdy kolejny atak zaskakiwał gwałtownością. Wzięła głowę w ręce i szlochała głośno; łzy spływały z jej twarzy na diamenty i perły na dekolcie. Była przeraźliwie samotna, tkwiąc, jak w klatce, w lukrowanym, zamożnym, eleganckim koszmarze, w którym upiory nosiły smokingi, fraki, a sępy zlatywały się na skrzydłach z aksamitu i jedwabiu, żeby wydziobać jej oczy. Odetchnęła głębiej, usiłując choć trochę opanować oddech. Spokój, tylko spokój. Nic jej nie będzie - tak jak zawsze. Zerknęła w muszlę klozetową. Była szczerozłota i łzy, kapiąc na powierzchnię wody, tworzyły kręgi, które wyglądały, jakby się w nich odbijało słońce. Nagle dotarło do niej, że klęczy na twardej podłodze, gorset pije ją w żebra, a skóra lepi się od potu. Podniosła głowę i rozejrzała się po toalecie. No proszę, żeby się rozkleić, wybrała swoją ulubioną kabinę, której wystrój inspirowany był jajkiem konwaliowym. Wsparta o sedes, podziwiała bordowe ściany ręcznie malowane w jasnozielone liście i białe kwiatki. Podłoga, blat i umywalka były z bordowego marmuru o białych i kremowych żyłkach. Do tego złote kinkiety.

- 21 -

Urocza sceneria, bez wątpienia bardzo stosowna do ataku paniki. Cóż, ostatnio panika zdawała się jak ulał pasować do wszystkiego. Tak zwana modna czerń. Wstała z podłogi, zakręciła kran i opadła na obity adamaszkiem taborecik w rogu kabiny. Suknia udrapowała się wokół niej z wdziękiem zwierzęcia, które się przeciąga leniwie, gdy minie niebezpieczeństwo. Przyjrzała się sobie w lustrze. Twarz miała w plamach, nos czerwony. Makijaż poległ z kretesem. Misterna koafiura poszła w rozsypkę. Tak właśnie wygląda jej psychika - nic dziwnego, że glymeria nią gardzi, podświadomie wyczuwając głębszą prawdę o niej. Pewnie dlatego Butch jej nie chciał... Nie, tylko nie to. Nie będzie teraz myśleć o nim. Musi doprowadzić się w miarę do ładu i przemknąć do swojego pokoju. Nie pociągało jej siedzenie w samotności, ale sama też była niepociągająca. Wzięła się za poprawianie fryzury. Nagle usłyszała dźwięki orkiestry wlewające się do gotowalni przez otwierane drzwi. Drzwi zamknęły się i muzyka przycichła. Masz babo placek. Miała odciętą drogę wyjścia. Ale może weszła tylko jedna osoba, więc się nie zhańbi podsłuchiwaniem. - Nie wiem, jak to się stało, że kapnęłam na szal, Sanimo. A więc nie dość, że podsłuchuje, to jeszcze jest tchórzem. - Prawie nie widać - odparła Sanima. - Co za szczęście, żeś się zorientowała, zanim ktoś zauważył. Zapierzemy szal w umywalce. Marissa wzięła się w garść. Nie zwracaj na nie uwagi, tylko uczesz się i na litość boską zrób coś z rozmazanym tuszem do rzęs, myślała. Masz oczy jak szop pracz. Wzięła myjkę i cichutko nasączyła wodą, podczas gdy dwie samice weszły do kabiny naprzeciwko. Musiały zostawić drzwi otwarte, bo wyraźnie słyszała ich głosy. - A jeśli ktoś zauważył? - Cśś... zdejmijmy ten szal - o Jezu. - Samica zachichotała. - Twoja szyja... - To Marlus - odparła młodsza z samic rozanielonym szeptem. - Od miesiąca, od naszych godów, bez przerwy. Teraz śmiały się obie. - Często odwiedza cię w dzień? - Sanima delektowała się pikantnymi szczegółami.

- 22 -

- Bardzo. Nie wiedziałam, dlaczego chce, żeby nasze sypialnie były ze sobą połączone. Teraz już wiem. Jest nienasycony. Mam na myśli nie tylko krew. Marissa zastygła z myjką przy oku. Tylko raz w życiu zaznała męskiego pożądania. Tamten jeden, jedyny pocałunek... pielęgnowała wspomnienie o nim. Zejdzie do grobu jako nówka, a chwila, gdy ich usta zetknęły się, będzie jedynym doświadczeniem erotycznym w jej życiu. Butch O'Neal. Butch całował ją z... Dość tego. Wzięła się za drugą stronę twarzy. - Jak cudownie być nowożeńcem. Ale nikt nie może oglądać twojej szyi. Masz ślady na skórze. - Dlatego właśnie popędziłam tutaj. Bałam się, że ktoś zobaczy plamę z wina i zacznie mnie namawiać, żebym zdjęła szal. - W głosie samicy brzmiała zgroza, jakby uniknęła śmiertelnego niebezpieczeństwa. Znając glymerię, Marissa aż za dobrze rozumiała jej lęk, by nie zwrócić na siebie uwagi. Odłożyła myjkę i znów się wzięła za włosy, rezygnując z prób niemyślenia o Butchu. Boże, wiele by dała, żeby musieć ukrywać ślady jego ukąszeń przed oczami glymerii. Napawać się cudownym sekretem, że jej ciało pod schludną suknią ma ślady dzikiej namiętności. Z rozkoszą nosiłaby jego aromat na swojej skórze, podkreślając go, jak to czyniło wiele sparzonych samic, odpowiednim doborem perfum. Ale nic z tego. Po pierwsze, chyba słyszała, że człowieki nie znaczą samic po to, żeby się z nimi związać. A nawet jeśli się przesłyszała, Butch O’Neal dał jej kosza podczas ostatniego spotkania, co znaczyło, że już go nie pociąga. Pewnie doszły go słuchy o tym, że coś z nią jest nie tak. Trzymał się z braćmi i mógł słyszeć o niej to i owo. - Jest tu ktoś? - spytała ostro Sanima. Ojej, pewnie głośno westchnęła. Rezygnując z dalszego poprawiania urody, otwarła drzwi kabiny. Na jej widok obie samice spuściły oczy. Całe szczęście, bo jej włosy wyglądały jak ptasie gniazdo. - Nie bójcie się, nic nikomu nie powiem - mruknęła. W miejscach publicznych nie rozmawiało się o seksie. Prywatnych, zresztą, też. Zalęknione samice skłoniły się bez słowa. Marissa wyszła. Kiedy pojawiła się w drzwiach garderoby, kolejne pary oczu odwracały się od niej, uciekając w bok... Zwłaszcza oczy niesparzonych samców, którzy ćmili cygara w rogu holu. - 23 -

Zanim ostatecznie zrejterowała z balu, wyłowiła w tłumie wzrok Agrhesa. Skinął jej głową ze smutnym uśmiechem, jakby rozumiał, dlaczego nie wyrabia. Kochany braciszek, pomyślała. Zawsze ją wspierał i nigdy nie dawał jej odczuć, że się za nią wstydzi. I tak by go kochała, bo byli dziećmi jednych rodziców, ale jego lojalność budziła w niej szczególne uwielbienie. Ostatni raz obrzuciła wzrokiem glymerię w całym jej splendorze i udała się do swojego pokoju. Wskoczyła pod prysznic, a potem przebrała się w skromniejszą, choć też długą suknię i buty na płaskim obcasie. Schodami na tyłach rezydencji zeszła na dół. To, że nikt jej nie chciał ani nie pożądał, nie bolało jej jakoś szczególnie. Taki los przeznaczyła jej Pani Kronik, widocznie tak być musiało. Wielu przypadło w udziale gorsze życie i roztkliwianie się nad tym, czego jej brakuje, w obliczu wszystkiego, co miała, wydawało jej się egoizmem i stratą czasu. Jedno, czego nie mogła znieść, to bezużyteczność. Dobrze, że choć szlachetna krew gwarantowała jej fotel w Radzie Princepsów. Zresztą istniał pewien szczególny sposób w jaki mogła wywierać pozytywny wpływ na świat. Gdy wklepywała szyfr, a potem otwierała stalowe drzwi kliniki, zazdrościła i zapewne zawsze miała zazdrościć parom tańczącym na drugim końcu rezydencji. Widać inna droga była jej przeznaczona.

- 24 -

ROZDZIAŁ 2 Butch wyszedł z Zero Sum za kwadrans czwarta. Nie wsiadł do cadillaca. Musiał się przewietrzyć. Bezwzględnie. W połowie marca na północ od Nowego Jorku nadal panuje zima, a noce są lodowate. Kiedy samotnie wędrował przez Trade Street, z jego ust wydobywał się obłok pary, znikając za uchem. Chłód i samotność dobrze mu robiły: zostawiając za sobą mury klubu i natłok spoconych ciał, był rozgrzany i nakręcony. Gdy maszerował, jego mokasyny od Ferragamo stukały głośno po chodniku; pod podeszwami chrzęścił piasek z solą, którymi wysypano wąziutką ścieżkę między brudnymi zaspami. Z dalszych barów na Trade Street dobiegało przytłumione dudnienie muzyki, choć zbliżała się już pora zamknięcia. Mijając McGrider's, postawił kołnierz i przyspieszył kroku. Unikał bluesowego pubu, bo zaglądali tam gliniarze, a on nie miał ochoty się na nich natknąć. Jego byli koledzy z policji w Caldwell wiedzieli o nim tylko tyle, że wziął i zniknął; ich niewiedza bardzo mu odpowiadała. Następny był Screamer, dudniący od gangsta rapu, który zamieniał cały budynek w jeden wielki wzmacniacz basowy. Wszystko zaczęło się właśnie tutaj. Jego niesamowita podróż w świat wampirów zaczęła się dokładnie w tym miejscu, w lipcu zeszłego roku, od oględzin BMW, które wyleciało w powietrze od podłożonej bomby; z samochodu została kupa złomu, a z pasażera kupka popiołu. Na miejscu nie było żadnych dowodów rzeczowych, z wyjątkiem kilku latających gwiazdek shuriken. Zamach był zorganizowany bardzo profesjonalnie, wyglądał na pokazówkę i zapowiedź ciągu dalszego. Wkrótce potem w zaułkach zaczęto znajdować ciała nafaszerowanych heroiną prostytutek z poderżniętymi gardłami. Wokół poniewierały się kolejne sztuki dalekowschodniej broni. Butch i jego partner, Jose de la Cruz, przypuszczali, że wybuch był elementem porachunków między sutenerami, wkrótce jednak dowiedział się, co za tym naprawdę stoi. Hardhy, członek Bractwa Czarnego Sztyletu, został zgładzony przez wrogów jego rasy, reduktorów. Natomiast zabójstwa prostytutek były elementem strategii Korporacji Reduktorów, zmierzającej do wyłapywania wampirów - cywilów, aby wyciągać z nich informacje o Bractwie. - 25 -

Do zeszłego lata Butch nie miał bladego pojęcia o istnieniu wampirów, a tym bardziej wampirów jeżdżących BMW wartym dziewięćdziesiąt patoli. Posiadających przebiegłych wrogów. Butch wędrował dalej zaułkiem w stronę miejsca, w którym BMW 650i wyleciało w powietrze. Ściana budynku wciąż jeszcze była osmalona od wybuchu. Butch koniuszkami palców musnął zimne cegły. Tutaj się wszystko zaczęło. Silny podmuch wiatru rozwiał poły jego płaszcza z kaszmirowej wełny w najlepszym gatunku, odsłaniając elegancki garnitur. Odjął rękę od muru i przyjrzał się swoim ciuchom: Płaszcz od Missoni, koło pięciu tysięcy. Garnitur od Ralpha Laurena, jakieś trzy. Buty to była taniocha, najwyżej siedem stówek. Spinki od Cartiera, za pięciocyfrową kwotę. Zegarek Patek Philippe, dwadzieścia pięć tauzenów. Każdy z noszonych pod pachami glocków kaliber czterdzieści wart był ze dwa tauzeny. Był więc nieźle wystrojony... utopił czterdzieści cztery tysiące u Saksa na Piątej Alei i w sklepie z militariami. A to nie był nawet ułamek jego garderoby. W Bunkrze miał dwie pełne szafy kosztownych ciuchów... z których ani jednego nie kupił za własne pieniądze. Bracia fundowali mu wszystko. Cholera... chodził w ubraniach, które do niego nie należały. Miał dach nad głową, koryto i plazmowy telewizor, które też nie były jego własnością. Pił szkocką, za którą nie on płacił. Jeździł wypasioną bryką, która wcale nie była jego. A co robił w zamian? Nie za wiele. Ilekroć dochodziło do akcji, bracia odstawiali go na bocznicę. U wylotu zaułka rozległ się głośny tupot buciorów. Kroki zbliżały się, w dodatku nie były to kroki jednej osoby. Butch wycofał się do cienia, rozpinając płaszcz i marynarkę, żeby mógł w razie czego sięgnąć po broń. Nie miał zamiaru mieszać się w cudze porachunki, z drugiej strony jednak sumienie nie pozwalało patrzeć z opuszczonymi rękami, gdyby niewinny znalazł się w opresji. Może kołatały się w nim jeszcze resztki gliniarza? Zaułek miał wylot tylko z jednej strony, więc biegnący będą musieli go wyminąć. Licząc, że uda się uniknąć strzelaniny, przywarł do kontenera na śmieci i czekał na dalszy rozwój wypadków. Obok Butcha przebiegł młody, spanikowany chłopak, trzęsąc się z przerażenia. Dwa depczące mu po piętach zbiry okazały się nie kim innym, tylko olbrzymami o spsiałych włosach. Pachnieli zasypką dla niemowląt. Reduktorzy ścigali cywila. - 26 -

Butch złapał jeden ze swoich glocków, ekspresowo wybrał numer Vrhednego i rzucił się w pościg. Odezwała się poczta głosowa, więc nie zwalniając kroku, wsunął motorolę z powrotem do kieszeni. Kiedy dogonił tamtych, byli już u wylotu zaułka. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Teraz, kiedy zabójcy mieli już cywila w saku, poruszali się leniwie, bawiąc się z nim w kotka i myszkę ze złośliwą satysfakcją. Cywil drżał jak osika, oczy wychodziły mu z orbit; w ciemnościach błyskały białka jego oczu. Butch skierował broń w ich stronę. - Ej, blondaski, może byście podnieśli rączki w górę. Reduktorzy zamarli i zwrócili spojrzenia w jego stronę. Poczuł się jak sarna w leśnych ostępach, na którą nagle padają światła jeepa. Z nieumarłych sukinsynów biła potężna siła, wspomagana chłodną logiką - wredna kombinacja, zwłaszcza w podwójnym zestawie. - Nie mieszaj się w nie swoje sprawy - rzucił gnyp z lewej. - To samo mówi mi mój współlokator. Rzecz jednak w tym, że ja nie lubię cudzych poleceń. To jedno musiał przyznać reduktorom: nie byli idiotami. Jeden miał go na oku, drugi skupił się na cywilu, który chyba ze strachu stracił dar dematerializacji. Jeszcze chwila, a będą mnie szantażować jego życiem, a jego moim, przemknęło przez myśl Butchowi. - Czemu się nie zmyjesz? - zagadnął skurwiel z prawej. - Tak by było lepiej dla ciebie. - Ale gorzej dla niego. - Butch skinął głową w stronę cywila. Lodowaty wicher powiał w zaułku, szeleszcząc kawałkami gazet i pustymi reklamówkami. Butcha zakręciło w nosie. Nienawidził tego zapachu. - Jakim cudem wytrzymujecie ten sztynk zasypki dla niemowląt? Spłowiałe oko reduktora taksowało go od stóp do głów, jakby zabójca zastanawiał się, skąd Butch w ogóle zna słowo zasypka. A potem obaj nieumarli wzięli się ostro do roboty. Reduktor bliższy cywila złapał wampira i przyciągnął do piersi, osłaniając się nim jak tarczą. Drugi z szybkością błyskawicy rzucił się w stronę Butcha. Jednak Butch nie dał sobie w kaszę dmuchać. Spokojnie wycelował i z glocka wypalił sukinsynowi prosto w pierś Postrzelony reduktor wydał z siebie upiorny skrzek i runął na ziemię jak kłoda. Nie była to typowa reakcja. Reduktorzy zwykle nie reagowali na kule, ale Butch załadował do magazynka preparowane kule z wyposażenia Bractwa.

- 27 -

- Co, u diabła - wydusił z siebie drugi reduktor, ten, który jeszcze nie oberwał. - Niespodzianka, lachociągu. Mam specjalne kulki. Reduktor ocknął się z oszołomienia, poderwał cywila z ziemi, przytulił do siebie i osłonił się nim jak tarczą. Butch skierował lufę w tamtą stronę, ale w żaden sposób nie mógł strzelać. - Puść go! Spod pachy cywila wysunęła się lufa. Gdy pierwsza kula odbiła się rykoszetem od asfaltu, Butch przywarł do płytkiej wnęki w bramie. Druga kula przeszła mu przez udo na wylot. Nienawidził tego syfiastego miasta. Noga bolała go, jakby ją ktoś przekłuł rozgrzanym do czerwoności żelazem. Wnęka, w której się skrył, osłaniała go nie bardziej, niż słup od latarni, a reduktor właśnie składał się do strzału. Butch chwycił pustą puszkę po piwie i cisnął przez jezdnię. Kiedy głowa reduktora, który trzymał cywila, odwróciła się w ślad za dźwiękiem puszki, Butch oddał w stronę dwójki cztery starannie wymierzone strzały. Tak jak przewidział, wampir spanikował i stracił równowagę, wysuwając się z objęć zabójcy; wykorzystując moment zamieszania, Butch posłał reduktorowi kulkę w ramię. Drań wykonał piruet i upadł twarzą do ziemi. Strzał był celny, ale nieumarły nadal się ruszał i nie ulegało wątpliwości, że lada chwila stanie z powrotem na nogi. Kule Bractwa dobrze się spisywały, ale tylko na krótko odbierały przytomność i lepiej działały przy trafieniu w pierś niż w ramię. Nie był to zresztą jedyny problem. Oswobodzony cywil odzyskał oddech i zaczął się drzeć wniebogłosy. Butch, klnąc, pokuśtykał do niego. Rety, raban, jaki robił ten samiec, mógł im ściągnąć na głowę oddział policji, i to z przeklętego Nowego Jorku. Butch zajrzał mu w twarz z naganą. - Przestań wrzeszczeć. No, już. Zrozumiano? - Wampir wybełkotał coś, a potem zamknął się, jakby mu ktoś wyrwał wtyczkę. - Dobra. Mam do ciebie dwie prośby. Po pierwsze, żebyś się wziął w garść i zdematerializował. Słyszysz, co do ciebie mówię? Oddychaj głęboko, powoli-właśnie tak. Dobry chłopiec. Proszę cię też, żebyś zakrył oczy, i to natychmiast... - Skąd wiesz, że ja... - Nie prosiłem cię, żebyś gadał. Zamknij oczy i zakryj je dłońmi. Oddychaj równo. Wszystko będzie dobrze, tylko musisz stąd zniknąć.

- 28 -

Samiec przykrył oczy trzęsącymi się rękami, a Butch podszedł do drugiego zabójcy, który twarzą do ziemi leżał na chodniku. Czarna krew sączyła się z jego rany, a z ust wydobywały się ciche pojękiwania. Butch złapał go za wszarz, oderwał łeb bydlaka od asfaltu i przytknął lufę glocka do podstawy czaszki. Nacisnął spust. Pół twarzy reduktora wyparowało. Ręce i nogi podrygiwały jeszcze przez chwilę, zanim całkiem znieruchomiały. Ale fajrant się jeszcze nie zaczął. Trzeba było przebić obu draniom pierś, żeby całkiem kojfnęli, a on nie miał przy sobie ostrych narzędzi. Wyjął swoją komórkę i wcisnął klawisz szybkiego wybierania, jednocześnie kopniakiem odwracając na plecy reduktora. Rozległ się sygnał łączenia z numerem Vrhednego. Butch przeszukał kieszenie reduktora. Wyjął Black Berry i portfel... - Niech to szlag. - Zabójca zdążył włączyć telefon, ewidentnie wzywając posiłki. Z drugiej strony słuchawki dobiegało wyraźnie sapanie i szelest ubrań, nie pozostawiając cienia wątpliwości, że oddział raźno ruszył w sukurs. - Jak tam z tobą? Wyglądasz lepiej - zwrócił się do wampira, uporczywie wydzwaniając do Vrhednego. - Chyba się już dostatecznie pozbierałeś. V, sięgnij po swoją cholerną komórkę. V.. Wampir odjął ręce od oczu. Jego wzrok spoczął na zabójcy, którego mózg pstrzył cegły muru. - Jezu... Butch przesunął się, zasłaniając widok własnym ciałem. - Po prostu nie myśl o tym. Cywil wyciągnął rękę w jego stronę. - Jesteś ranny. - Nie zajmuj się mną. Proszę cię tylko, koleżko, żebyś wziął się w garść i zniknął. - W trymiga, dodał w myślach. W chwili, kiedy włączyła się poczta głosowa V, w zaułku rozległ się tupot ciężkich butów. Butch wetknął komórkę gdzieś w okolice kieszeni i wyszarpnął pusty magazynek z glocka. Wsuwając następny, uznał, że czas najwyższy przestać się certolić. - No już, jazda stąd. - Ale... ale... - Dematerializuj się, do kurwy nędzy! Bierz dupę w troki, bo wrócisz do domu sztywny. - Czemu się mną przejmujesz, skoro jesteś człowiekiem. - Dość już tego gadania. Zjeżdżaj! Wampir zamknął oczy, szepnął coś w Starym Języku i znikł. - 29 -

Kiedy piekielny łoskot buciorów przybrał na sile, Butch zaczął się rozglądać za jakąś kryjówką. W lewym bucie chlupała mu własna krew. Niestety, jedynym schronieniem była nadal płytka wnęka w bramie. Znów zaklął i przywarł do muru, patrząc, z kim będzie miał do czynienia. - Ożeż kurwa. - Tym razem było ich... sześciu. Vrhedny wiedział, co się teraz wydarzy; najchętniej byłby teraz na Księżycu. Kiedy potężny rozbłysk oślepiającej bieli zamienił noc w biały dzień, odwrócił się plecami i zaczął zmykać. Potężny ryk bestii rozdarł noc, ale V nie musiał oglądać się za siebie. Znał to na pamięć: Rankohr wchodził w przemianę, bestia wyrywała się na wolność i urządzała sobie ucztę z reduktorów. To, co zawsze, z jedną drobną różnicą: tym razem znajdowali się na boisku futbolowym liceum w Caldwell. Huzia, bierz ich, poszczuł w myślach bestię. Przez najwyższe rzędy widowni drałował na balkon dla cheerleaderek szkolnej drużyny. W dole, na linii punktowej boiska, bestia dorwała reduktora i wyrzuciła w powietrze, tak że spadł jej prosto do paszczy. Vrhedny rozejrzał się dookoła. Księżyc na szczęście jeszcze nie wzeszedł, ale wokół liceum stało sporo domów. A człowieki mieszkające w tych przeklętych domkach z płaskim dachem, spadzistym dachem, w domkach bliźniakach właśnie wyskakiwały z łóżek od wybuchu, który jasnością nie ustępował eksplozji atomowej. Zmełł przekleństwo i zdjął z prawej ręki wyściełaną ołowiem rękawiczkę samochodową. Gdy wyciągnął rękę przed siebie, blask sączący się z wnętrza jego dłoni oświetlił biegnące od łokcia do koniuszków palców tatuaże. Zerkając w stronę boiska, koncentrował się na rytmie swojego serca. Czuł, jak krew tętni mu w żyłach i pulsuje w nadgarstku... Fale buforujące wydobywały się z jego dłoni jak rozedrgane powietrze nad asfaltem w upalny dzień. Gdy światła zaczęły się zapalać na gankach i ojcowie rodzin powystawiali głowy z domowych twierdz, Vrhedny wyemitował zvidh, pole maskujące, nadpisując w ich pamięci fałszywe informacje: sceny i odgłosy walki na boisku zostały wyparte przez pospolitą iluzję, w której nic nadzwyczajnego się nie wydarzało. Z wysokości trybuny V widział na podczerwieni, jak samce człowieków lustrują okolicę i pozdrawiają się nawzajem. Patrząc, jak jeden z nich uśmiecha się, wzruszając ramionami, V wyobraził sobie przebieg ich konwersacji: - Te, Bob, widziałeś to? - 30 -

- Widziałem, Gary. Eksplozja po byku. - Może powinniśmy zadzwonić na policję? - Chyba nic się nie dzieje. - Fakt. Dziwna sprawa. Masz czas w sobotę z twoją Marilyn i dzieciakami? Moglibyśmy powłóczyć się po centrum handlowym, a po wszystkim skoczyć na pizzę. - Super pomysł. To pogadam z moją Sue. Branoc. - Branoc. Kiedy mężczyźni zamknęli za sobą drzwi i poczłapali do lodówek na nocną wyżerkę, Vrhedny nieprzerwanie emitował pole maskujące. Bestia uporała się szybko z reduktorami, wylizując teren do czysta. Po wszystkim okryty smoczą łuską stwór rozejrzał się dokoła, a wypatrzywszy V, wydał z siebie potężny ryk zwieńczony chrapliwym wydechem. - Najadłeś się, wielkoludzie? To podłub sobie teraz w zębach słupkiem od bramki! - krzyknął do niego ze szczytu trybun V Bestia znowu wydała chrapliwy odgłos, a potem zległa na ziemi. Po chwili w tym samym miejscu, na boisku zbryzganym czarną krwią, zaczął wyłaniać się Rankohr. Kiedy przemiana się zakończyła, V pomknął z trybun w dół. - To ty, bracie? - wyrzęził Rankohr, dygocąc na śniegu. - Tak, Hollywood, to ja. Zabiorę cię do domu, do Mary. - Chyba jest trochę lepiej niż zwykle. - Oj, to dobrze. V zrzucił skórzaną kurtkę i przykrył pierś Rankohra; wyszarpnął z kieszeni komórkę. Wyświetliły się dwie próby połączenia od Butcha, więc szybko oddzwonił do gliny, żeby zamówić natychmiastowy transport. Nikt nie odebrał, więc, zadzwonił do Bunkra. Odebrała poczta głosowa. Psia kość... Furiath był u Agrhesa, znowu dopasowywał protezę. Ghrom nie mógł prowadzić, bo był ślepy. Tohra nikt nie oglądał od miesięcy, więc pozostawał tylko... Zbihr. Smutna ostateczność. Sto lat użerał się z tym samcem i wiedział, że bliżej mu do rekina niż do ratownika. Ale nie było innej opcji. Zresztą Zbihr jakby trochę złagodniał, odkąd ma tę swoją krwiczkę. - Czego? - odebrał nieprzyjaźnie. - Hollywood znów wypuścił z siebie Godzillę. Potrzebujemy samochodu. - Gdzie jesteście? - Weston Road. Boisko futbolowe przy liceum. - Będę za dziesięć minut. Pierwsza pomoc będzie potrzebna? - 31 -

- Nie, obaj jesteśmy cali. - Dobra. Trzymajcie się. Zbihr rozłączył się. V patrzył na komórkę zaszokowany. Więc jednak można liczyć na tego groźnego obwiesia. Czyżby przeoczył jakiś omen duchowej transformacji Zbihra? Fakt, że ostatnio nie ma żadnych wizji. Położył normalną rękę na ramieniu Rankohra i spojrzał w niebo. Nad jego głową rozciągał się bezkresny bezmiar nieprzeniknionego wszechświata; po raz pierwszy w życiu poczuł lęk przed tą pustką. Ale też pierwszy raz w życiu szybował bez nawigacji. Jego dar prekognicji wyparował. Migawki przyszłości, te cholerne, natrętne telezapowiedzi, fotki bez dat, które od zawsze mąciły jego spokój znikły. Przestał też odbierać myśli bliźnich. Zawsze chciał zostać sam na sam ze swoimi myślami. Teraz ta cisza, jak na ironię, waliła go obuchem po głowie, - V, wszystko w porządku? Spojrzał na Rankohra. Nawet z twarzą umazaną krwią reduktora blondyn był nadal zabójczo przystojny. - Wkrótce przyjedzie po nas Z. Weźmiemy cię do domu, do twojej Mary. Rankohr zaczął coś mamrotać, ale V go nie słuchał. Biedny Rankohr. Niełatwo żyć z klątwą. Po dziesięciu minutach Zbihr w BMW swojego bliźniaka wjechał na środek boiska, zostawiając na brudnej brei ślady obłoconych kół. Patrząc na brnącą przez zaspy luksusową brykę, V przeczuwał, że tapicerkę na tylnym siedzeniu można spisać na straty. Z drugiej strony Fritz sługa doskonały, umiał sobie poradzić nawet z najgorszym syfem. Zbihr wysiadł z samochodu i obszedł wóz dookoła, Po latach głodzenia się na własne życzenie, ważył wreszcie sto trzydzieści kilo przy wzroście dwa dziesięć. Blizna na twarzy i wytatuowane obręcze juchacza nadal rzucały się w oczy, ale odkąd był z Bellą, swoją krwiczką, z jego oczu znikła bezdenna nienawiść. No, może nie całkiem... Bez słowa wtaszczyli Rankohra do samochodu i upchnęli jego potężne cielsko na tylnym siedzeniu - Do domu? - spytał Zbihr, sadowiąc się za kierownicą - Tak, ale najpierw muszę trochę posprzątać. - Znaczyło to tyle, że V swoją anormalną dłonią odparuje rozlaną wszędzie krew reduktorów. - Mam na ciebie zaczekać? - Nie, bierz naszego chłopca do domciu Mary na pewno już się za nim stęskniła. - 32 -

Zbihr omiótł wzrokiem okolicę. - Zaczekam - Nie trzeba. Nie będę się tu długo zabawiał w samotności. - Jeśli cię nie zastanę po przyjeździe do domu, wracam - zapowiedział Zbihr z groźnym grymasem zdeformowanych ust BMW ruszyło, pryskając spod tylnych kół brudną breją. Nie do wiary: Na Zbihra można liczyć! Po dziesięciu minutach V zdematerializował się i czekał przed rezydencją dokładnie w chwili gdy Zbihr zajeżdżał z Rankhorem Gdy Zbihr wnosił Hollywooda do budynku, Vrhedny rozglądał się po dziedzińcu Gdzie, u diabła podział się cadillac? Butch już dawno powinien być z powrotem w domu. Vrhedny wyjął komórkę i wcisnął szybkie wybieranie. - Cześć brachu, jestem już w chacie, a ty gdzie? - powiedział, kiedy włączyła się poczta głosowa. Stale dzwonili do siebie, więc wiedział że Butch lada chwila zauważy jego telefon. A może glina po raz pierwszy za pamięci V dorwał jakieś ciacho? Najwyższy czas, żeby ten żałosny głupie przestał się durzyć obsesyjnie w Marissie i ulżył sobie trochę. A skoro o tym mowa. Vrhedny ocenił postępy nocy na niebie. Do świtu zostało raptem półtorej godziny mimo to nie mógł znaleźć sobie miejsca. Czuł, że coś się tej nocy szykuje. W powietrzu wisiało coś niedobrego, ale utracił swój dar i nie umiał powiedzieć co ta biała plama w głowie doprowadzała go do szaleństwa, Znów włączył komórkę i wybrał numer. - Naszykuj się - rzucił bez żadnych wstępów. - Masz mieć na sobie to, co ci kupiłem. Zwiąż włosy i odsłoń szyję. Urwał czekając na trzy decydujące słowa. - Tak, mój sadhominie - odparł skwapliwie samiczy głos. V rozłączył się I zdematerializował.

- 33 -

ROZDZIAŁ 3 Patrząc na kręcące się po lokalu tolly, Mordh musiał przyznać, że Zero Sam ostatnio funkcjonuje na najwyższych obrotach. Pieniądze płynęły wartką strugą. Wzrosła popularność zakładów bukmacherskich. Publika dopisywała właścicielem klubu od pięciu, nie, już od sześciu lat nareszcie zaczął przynosić takie dochody, że mógł sobie pozwolić na trochę oddechu. Naturalnie, zbijanie kasy na seksie, dragach, wódzie i zakładach było procederem godnym potępienia. Ale musiał z czegoś utrzymywać swoją mamanh, a do niedawna również siostrę. Do tego płacić haracz szantażystom. Zachowanie dyskrecji kosztuje. Usłyszawszy skrzypnięcie drzwi kantorka, uniósł głowę. Weszła szefowa ochrony, wnosząc ze sobą zapach O'Neila Mordh uśmiechnął się pod nosem, zadowolony z własnej wielkoduszności. - Dzięki, że zajęłaś się Butchem. - Odmówiłabym, gdybym nie miała na to ochoty. - Szare oczy Xhex nigdy nie robiły uników. - A ja bym cię nie prosił o przysługę. A teraz, jak nasza sytuacja? Xhex usiadła po drugiej stronie biurka Mordha. Jej rosłe, muskularne ciało było gładkie i twarde jak marmurowy blat, na którym wspierał łokcie. - Stosunek bez obustronnej zgody w męskim kiblu na pół piętrze. Zajęłam się tym. Kobieta chce wytoczyć proces. - Czy facet potem nie łaził za tobą? - Tak, ale miał parę nowych kolczyków, domyślasz się, o czym mówię? Znalazłam też na terenie kilku nieletnich, których wykopałam. Przyłapałam jednego z goryli na braniu łapówki od kolejki, więc go zwolniłam. - Coś jeszcze? - Znowu mieliśmy zjazd narkotykowy. - Kurwa mać. Mam nadzieję, że nie na naszym towarze. - Nie, towar był z zewnątrz. - Z tylnej kieszeni skórzanych spodni wyjęła celofanowy woreczek i rzuciła na biurko. - Wymacałam to w jego kieszeni, zanim przyjechała erka. Wynajęłam już odpowiednie osoby, które się tym zajmą. - Świetnie. Złapcie tego mikroprzedsiębiorcę i przywleczcie do mnie za wszarz. Zajmę się nim osobiście. - 34 -

- Tak jest. - Coś jeszcze? Zapadła cisza. Xhex nachyliła się do przodu, splatając dłonie. Jej ciało składało się z samych kantów; jedynym wyjątkiem były dwie małe, wysoko umiejscowione piersi. Była cudownie androgyniczna, choć, z tego co słyszał, potrafiła być również bardzo kobieca. Pomyślał, że glina miał farta. Xhex rzadko uprawiała seks, a jeżeli, to tylko z samcami, dla których czuła szacunek. Nie miała też zwyczaju trwonić czasu. - Mów wreszcie, o co ci chodzi. - Chciałam o coś spytać. Mordh rozparł się na krześle. - O coś, co mnie wkurzy? - Tak. Czy to prawda, że szukasz partnerki? Oczy podeszły mu krwią. - Kto tak mówi? Poproszę nazwiska. - Spojrzał spode łba na Xhex. - Sama na to wpadłam. Według zapisu w twoim GPS-ie, bentley ostatnio jakoś często jeździ do Agrhesa. Wiem, że Marissa jest wolna. Jest piękna i skomplikowana wewnętrznie. Ale przecież cię nigdy nie ciągnęło do glymerii. Chciałbyś się sparzyć z Marissą? - Ani mi to w głowie - zełgał. - To dobrze. - Xhex widziała go na wylot. Wiedział, że ona wie. - Byłoby to bardzo niemądre z twojej strony. Wkrótce by cię rozpracowała - mówię tylko o klubie. Do diabła, ona zasiada w Radzie Princepsów. Jeśli zwącha, że jesteś symphatą, jesteśmy oboje skończeni. Mordh wstał, wspierając się na lasce. - Bractwo już mnie rozszyfrowało. - Jakim cudem? - przeraziła się Xhex. Przypomniał sobie drobną kolizję swoich ust z kłem jednego z braci, Furiatha, ale uznał, że lepiej zachować to wspomnienie dla siebie. - Mają swoje sposoby. A teraz, kiedy moja siostra wydała się za członka Bractwa, jestem z nimi skoligacony. Więc nawet gdyby Rada Princepsów zniuchała coś, wojownicy nie pozwolą mnie tknąć. Niestety, jego szantażysta nie był normalsem, lecz symphatą. Symphaci, jak się miał okazję niedawno przekonać są wyjątkowo złośliwymi przeciwnikami. Nic dziwnego, że jego rasa jest znienawidzona. - Jesteś pewien? - spytała Xhex.

- 35 -

- Bella by nie przeżyła, gdyby zesłano mnie do którejś z kolonii. Myślisz, że ten jej broniec dopuściłby do tego, zwłaszcza teraz, kiedy Bella jest w ciąży? Z. to kawał tęgiego zbója i bardzo się o nią troszczy. No więc tak, jestem pewien. - Czy ona nigdy nie miała żadnych podejrzeń? - Nigdy. - I chociaż Zbihr wiedział, nigdy nie powie swojej krwiczce. Nie postawi jej w trudnej sytuacji. W myśl prawa każdy, kto wie o istnieniu symphaty, zobowiązany jest donieść o tym fakcie pod groźbą sankcji karnych. Mordh obszedł biurko, wspierając się na lasce, bo byli sami z Xhex. Dopamina, którą się regularnie szprycował, moderowała najoczywistsze symphackie dewiacje, co pozwalało mu się podszywać pod normalsa. Nie miał pojęcia, jak Xhex sobie radzi. Chyba wolał nie wiedzieć. Sęk w tym, że tracił zmysł dotyku i musiał się opierać na lasce, żeby nie upaść. Widzenie trójwymiarowe nie na wiele się zdaje bez czucia w nogach. - Nie martw się - powiedział. - Nikt nie wie, kim jesteś my i nikt się nie dowie. Stalowe oczy podniosły się na Mordha. - Czy ty ją dokrwiasz, Mordh? - Nie prosiła o odpowiedź, żądała. Dokrwiasz Marissę? - To nie twoja sprawa. Xhex zerwała się na równe nogi. - Dwadzieścia pięć lat temu, kiedy miałam pewne nieprzyjemności, umówiliśmy się chyba na coś. Żadnego parzenia się i dokrwiania z normalsami. Pogięło cię, czy jak? - Wiem, co robię i nie będę się spowiadać na ten temat. - Zerknął na zegarek. - Zresztą, pora zamykać lokal, a tobie należy się dziś trochę wypoczynku. Ochroniarze zamkną klub. Spojrzała na niego ze złością. - Nie wyjdę stąd, dopóki wszystko nie będzie dopięte na ostatni guzik. - Masz iść do domu, a nie zabawiać się w przodownicę pracy. - Nie obraź się, ale coś ci powiem: pieprz się, Mordh. Patrzył, jak kroczy w stronę drzwi, stąpając jak zawodowy morderca, którym zresztą była. Prawdę mówiąc, kwalifikacje jego osobistej ochrony nie umywały się do jej daru. - Xhex - rzucił za nią - może to błąd, że nie parzymy się ze sobą? Odwróciła się w progu. W jej spojrzeniu wyczytał, że ma go za ostatniego durnia.

- 36 -

- Dźgasz się dwa razy dziennie. Myślisz, że Marissa tego nie zauważy? I jak zamierzasz ukryć fakt, że musisz chadzać do jej brata, poczciwego doktorka, po neuromodulator, bez którego nie wyrabiasz? Nie mówiąc już o tym, co by twoja dama powiedziała na ten kram? - Powiodła ręką po kantorku. - Nie, to nie była zła decyzja. Przypomnij sobie, dlaczego na tym stanęło. Drzwi zamknęły się za Xhex. Mordh spojrzał na swoje pozbawione czucia ciało. Wyobraził sobie Marissę, tak czystą i piękną, tak odmienną od samic, którymi się otaczał, od Xhex... która poiła go krwią. Pragnął Marissy, zaczynał się w niej zakochiwać. A samiec w nim miał ochotę posiąść ją, chociaż farmacja robiła z niego impotenta. Zresztą, na pewno nie skrzywdziłby osoby, którą kocha, nawet gdyby jego mroczniejsza strona dorwała się do sterów. Na tyle ufał sobie. Myślał o Marissie, w tych jej sukniach od najlepszych krawców, zawsze eleganckiej, uprzejmej... nieskazitelnej. Sądy glymerii były krzywdzące: Marissa wcale nie była wybrakowana. Przeciwnie, była uosobieniem doskonałości. Uśmiechnął się, a jego ciało zaczął trawić ogień, kto mógł ugasić tylko pełnokrwisty orgazm. Zbliżały się te dni miesiąca, kiedy mógł się spodziewać telefonu od niej. Tak już niebawem Marissa będzie go potrzebować. Jego krew była rozcieńczona, więc musiała często się karmić. Ostatni raz byli ze sobą już prawie trzy tygodnie temu... Odezwie się lada dzień. Już nie mógł się doczekać chwili, gdy będzie mógł wyświadczyć jej tę przysługę. V wrócił do posiadłości Bractwa w ostatniej chwili, materializując się przed drzwiami wejściowymi do Bunkra. Miał nadzieję, że uprawiając seks tak, jak najbardziej lubi, trochę się rozluźni. Niestety, wciąż był podminowany. Już w sieni zaczął odpinać pas z bronią. Był spięty i marzył o ciepłym prysznicu, głównie po to, żeby zmyć z siebie woń samicy. Właściwie powinien być głodny, ale nie miał na nic ochoty. No, może łyk grey goose. - Ej, Butch! - zawołał w głąb mieszkania. Odpowiedziała mu cisza. Zajrzał do sypialni gliny. - Śpisz? - Otwarł drzwi na oścież. Wielkie łoże było puste. Może glina wybrał się do rezydencji? V ruszył biegiem do drzwi wyjściowych i wystawił głowę na zewnątrz. Jeden rzut oka na samochody zaparkowane na dziedzińcu wystarczył, by serce skoczyło mu do gardła. Nie było cadillaca. Butch nie wrócił do posiadłości.

- 37 -

Na wschodzie niebo zaczęło się rozjaśniać; światło raziło go w oczy, więc cofnął się czym prędzej do środka. Rozsiadł się za baterią komputerów. Wyświetlił namiary cadillaca. Samochód stał na tyłach Screamera. To była doba wiadomość. Przynajmniej Butch nie władował się w jakieś drzewo... Nagle zamarł. Powoli sięgnął do tylnej kieszeni spodni. Miał koszmarne przeczucie. Ciarki go przeszły. Otwarł motorolę i wszedł na pocztę głosową. Oczywiście, Butch dzwonił do niego. Dwa razy. Odsłuchał pierwsze połączenie. Kliknięcie, a potem nic. Gdy zaczął odsłuchiwać drugą wiadomość, stalowe żaluzje Bunkra zaczęły się zasuwać na dzień. V ściągnął brwi. Z komórki dobiegał tylko szum. Wtem coś chrupnęło tak głośno, że odskoczył od aparatu. - No już, jazda stąd! - rozległ się donośny, stanowczy głos Butcha. I głos przerażonego samca. - Ale... ale... - Dematerializuj się, do kurwy nędzy! Bierz dupę w troki, bo wrócisz do domu sztywny. Stłumiony szelest ubrań. - Czemu się mną przejmujesz, skoro jesteś człowiekiem. - Dość już tego gadania. Zjeżdżaj! Rozległ się metaliczny szczęk wymienianego magazynka i głos Butcha. - Ożeż kurwa... A potem rozpętało się piekło. Wystrzały, chrapliwe odgłosy, łomot upadających ciał. V zerwał się od biurka, wywracając krzesło. Nagle dotarło do niego, że na zewnątrz jest dzień. Nie ruszy się z rezydencji aż do zmroku.

- 38 -

ROZDZIAŁ 4 Ktoś powinien zakręcić ten kran, stwierdził Butch, trzeźwiejąc. Kap, kap, kap, kap. Szlag może człowieka trafić. Rozchylił jedną powiekę i zorientował się, że to jego własna krew ciurka jak woda z kranu. No tak, racja Dostał wpierdol i teraz przecieka. To był bardzo długi, bardzo niedobry dzień. Ile godzin. był przesłuchiwany? Dwanaście? Dałby głowę, że tysiące. Próbował odetchnąć głęboko, ale miał połamane żebra, więc uznał, że niedotlenienie jest w sumie przyjemniejsze od bólu. Dzięki zabiegom jego porywacza wszystko bolało go diabli, ale przynajmniej reduktor opatrzył mu ranę po kuli. Po to, żeby mógł dłużej zeznawać. W tym koszmarze był tylko jeden pozytywny akcent; nie puścił farby na temat Bractwa. Ani słowa. Nawet gdy zabójca przerzucił się na jego krocze i paznokcie. Butch podejrzewał, że nie pociągnie długo, ale przynajmniej będzie się mógł przywitać ze świętym Piotrem z podniesionym czołem. Nie stanie na progu wieczności jako kolaborant. A może już nie żyje i poszedł do piekła? Może to wszystko, co przeżył, to było właśnie piekło? Zważywszy na to, jak sobie czasem poczynał na ziemi, zasłużył na to, żeby wylądować na wywczasach u diabła. Czemu jednak jego oprawca, jak przystało na szatana, nie miał rogów? Cóż, może w świecie realnym diabły wyglądają inaczej niż w Animkach. Otwarł trochę szerzej oczy, uznawszy, że pora ustalić, co jest prawdą, a co wytworem jego wyobraźni. Nie wykluczam że to jego ostatni przebłysk świadomości, chciał go więc dobrze wykorzystać. Widział jak przez mgłę. Ręce... nogi... no tak, przykute. Leżał na czymś twardym, chyba na jakimś stole. Pokój był... ciemny. Stęchły zapach ziemi wskazywał, że prawdopodobnie jest w piwnicy. Goła żarówka oświetlała... oświetlała zestaw do tortur. Zadrżał i czym prędzej odwrócił wzrok od szerokiej gamy ostrych narzędzi. A to, co to za dźwięk? Stłumiony ryk, narastający z chwili na chwilę. Ryk nagle umilkł. W pomieszczeniu nad Butchem otwarły się jakieś drzwi. - Witaj, mistrzu - powiedział męski, stłumiony głos.

- 39 -

Padła niewyraźna odpowiedź. Na górze toczyła się jakaś rozmowa: jeden z rozmówców krążył po pokoju, obsypując Butcha pyłem z sufitu. Potem skrzypnęły kolejne drzwi i gdzieś w pobliżu zatrzeszczały schody. Butch pokrył się zimnym potem. Przymknął oczy. Przez szczeliny w opuchniętych oczach przyglądał się, kto do niego zmierza. Pierwszy gość to był reduktor, który go tak urządził. Butch spotkał go zeszłego lata w Akademii Sztuk Walki - nazywał się chyba Joseph Xavier. Drugi od stóp do głów spowity był w świetlistą białą szatę, która zakrywała mu całkowicie twarz i dłonie. Przypominał jakiegoś mnicha albo zakonnika. Ale pod szatą nie kryła się bynajmniej świątobliwa istota. Wibracja przybyłego wywołała w Butchu głęboki wstręt. Wydzielał z siebie stężony ekstrakt zła, czysty destylat podłości i nienawiści - typowe paliwo seryjnych morderców, gwałcicieli i pedofilów. Trwoga Butcha sięgnęła zenitu. Mógł znieść tortury; ból, choć straszliwy, zmierzał do jasno wytyczonego końca, jakim było ostatnie uderzenie serca. Ale to coś, co kryło się w fałdach szaty, posiadło tajniki zadawania iście piekielnych katuszy. Skąd Butch to wiedział? Wszystko w nim protestowało, instynkt naglił go, by uciekał, ratował się za wszelką cenę, by się... modlił. Słowa Psalmu same pojawiły się w jego umyśle - „Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie...”. Zakapturzona głowa ptasim ruchem odwróciła się w stronę Butcha. Butch zacisnął powieki i w myślach recytował najszybciej jak potrafił wersety Psalmu dwudziestego trzeciego: „Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach; Prowadzi mnie do wody, gdzie odpocząć mogę... Orzeźwia moją duszę; Wiedzie mnie po ścieżkach właściwych przez wzgląd na swoją chwałę...” - To ten człowiek? - Potężny głos zatrząsł piwnicą Dało się w nim słyszeć pogłos, upiorne zniekształcenia i efekty rodem z filmów sci-fi. Butch z przerażenia wypadł z rytmu - Miał w magazynku kule Bractwa. Butchowi udało się podjąć Psalm jeszcze szybciej niż przedtem. „Chociażbym przechodził przez ciemną doliny zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną...” - Wiem, że się ocknąłeś, człowieku. - Głos, rozbrzmiewając echem, wsączył się wprost do ucha Butcha. - Spójrz na mnie i zobacz, kto jest mistrzem twojego kata. Butch otwarł oczy. Przełknął z trudem. Twarz, która patrzyła na niego, była esencją czerni, żywą ciemnością; Omega. Zło zachichotało. - 40 -

- A więc wiesz, czym jestem? - Wyprostowało się. - Czy już udało się coś od niego wyciągnąć, nadreduktorze? - Jeszcze nie skończyliśmy. - To znaczy, że nie. Nieźle mu dałeś czadu, sądząc z tego, że jest o krok od śmierci. Tak, wyczuwam bliskość kostuchy. Stoi mu za głową. - Omega nachylił się i powąchał powietrze wokół Butcha. - Nie pociągnie więcej niż godzinę. - Pociągnie tak długo, jak mu pozwolę. - Obawiam się, że nie. - Omega zaczął okrążać stół. Butch śledził jego kroki, a pętla lęku zaciskała się za każdym okrążeniem Zła. Butch trząsł się tak, że zęby mu szczękały. Uspokoił się dopiero, gdy Omega zatrzymał się przy najdalszym końcu stołu. Ciemnymi rękami Omega chwycił za kaptur białej szaty i zdarł go z twarzy. Goła żarówka nad głową Butcha zamigotała, kiedy mroczna postać zaczęła wsysać jej światło. - Masz go wypuścić - powiedział Omega modulowanym głosem, który to cichł, to się wzmagał. - Porzucisz go w lesie. Każesz innym trzymać się od niego z dala. Co?, osłupiał Butch. - Co? - zbaraniał nadreduktor. - Jedną z przywar Bractwa jest niezłomna lojalność, tak, niezłomna. Gdy raz kogoś zaliczą do swoich, są mu wierni do grobowej deski. To jakiś zwierzęcy instynkt. - Omega wyciągnął rękę. - Poproszę nóż. Powziąłem decyzję, że ten człowiek odda nam przysługę. - Przecież mówiłeś, mistrzu, że on umrze. - Ale mogę mu podarować trochę życia. A do tego jeszcze jeden prezencik. Prosiłem chyba o nóż. Ośmiocalowy nóż myśliwski. Butch otwarł oczy na całą szerokość. Omega oparł jedną dłoń na stole, przytknął ostrze do czubka palca i nacisnął. Chrupnęło, jakby ktoś kroił marchewkę. - Gdzie mu to wetknąć, gdzie to wetknąć... Kiedy nóż zawisł nad brzuchem Butcha, ten wrzasnął i nie przestawał wrzeszczeć, gdy w jego brzuchu Omega robił płytkie nacięcie. Omega ujął czarny koniuszek palca - cząstkę siebie. Butch miotał się, usiłując zerwać kajdany. Z przerażenia oczy mu wyszły z orbit, wreszcie oślepł od ucisku na nerw optyczny. Omega wepchnął czubek palca między jelita Butcha, po czym nachylił się i dmuchnął na krwawiącą ranę. Brzegi rany zrosły się. Butch natychmiast - 41 -

poczuł, że gnije od wewnątrz, zło roiło się w jego trzewiach jak robactwo. Uniósł głowę. Skóra wokół nacięcia posiniała. Łzy napłynęły mu do oczu i pociekły po policzkach. - Uwolnij go. Nadreduktor zaczął majstrować przy łańcuchach, ale kiedy wreszcie je zdjął, Butch zorientował się, że nie jest w stanie się ruszać. Był sparaliżowany. - Trzeba go wynieść stąd i gdzieś rzucić - powiedział Omega. - Jeśli przeżyje, odnajdzie drogę do Bractwa. - Wyczują twoją obecność w nim. - Możliwe, ale i tak go przyjmą. - Wygada im wszystko. - Nie, bo nie będzie mnie pamiętał. - Twarz Omegi zawisła nad Butchem. - Nie będziesz pamiętał nic. Kiedy ich oczy się spotkały, Butch poczuł, że coś ich łączy, jakaś więź, czy może podobieństwo. Zapłakał nad swoim upodleniem, a jeszcze bardziej nad Bractwem. Przyjmą go z powrotem. Zrobią, co tylko w ich mocy, żeby mu pomóc. A on - to było pewne, jak tkwiące w nim Zło - koniec końców ich wyda. Cała nadzieja w tym, że Vrhedny, czy inni bracia, nie znajdą go, bo niby jakim cudem? Zresztą był nagi, więc szybko wychłodzi się na śmierć. Omega nachylił się nad Butchem i otarł mu łzy z policzka. Na czarnych, przezroczystych palcach Omegi łza lśniła opalizująco. Butch, gdyby mógł, odebrałby ją Omedze. Uniósłszy dłoń do ust, Zło wessało łzę, spijając i smakując ból i lęk gliny. Rozpacz zaćmiła pamięć Butcha, jednak wiara, na przekór wszystkiemu, nie opuściła go. W jego głowie rozległ się kolejny werset Psalmu: „Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni życia. I zamieszkam w domu Pana po najdłuższe czasy”. Ale dla niego nie było już nadziei, bo Zło gnieździło się w nim - w jego trzewiach. Omega uśmiechnął się, choć Butch nie wiedział, skąd to wie. - Szkoda, że nie mamy więcej czasu, bo jesteś w słabej formie. Ale w przyszłości wynagrodzimy to sobie. To, co ode mnie pochodzi, zawsze do mnie powraca. A teraz śpij. - I Butch zasnął, jakby ktoś zgasił lampę. - Vrhedny, odpowiedz, do cholery. V uciekł wzrokiem przed spojrzeniem króla. W tej samej chwili staroświecki zegar w rogu gabinetu uderzył cztery razy, co znaczyło, że jest czwarta po południu. Bractwo spędziło cały dzień w kwaterze głównej Ghroma, - 42 -

krążąc po wymuskanym saloniku a la Ludwik XIV i mącąc gniewem wyrafinowaną aurę pomieszczenia. - Jakim cudem znajdziesz glinę? - warknął Ghrom. - I dlaczego dopiero teraz mówisz mi o tym? Dlatego, że przeczuwał spore kłopoty, a i tak już pchali przed sobą taczkę gnoju. Zastanawiając się, co by tu powiedzieć, V rozejrzał się po braciach. Furiath zasiadł przed kominkiem na pokrytej błękitnym adamaszkiem sofie; pod jego potężną sylwetką mebel wyglądał jak dziecinna zabawka. Wielobarwne włosy wampira odrosły już prawie do ramion. Z, wsparty o gzyms kominka, stał za bliźniakiem; oczy mu poczerniały z wściekłości. Rankohr stał przy drzwiach, a jego piękną twarz wykrzywiał grymas gniewu, plecy mu drżały, co sugerowało, że jego bestia jest wkurwiona na maksa. Do tego, za misternym biurkiem, Ghrom. Ślepy Król wzbudzał postrach. Groźne rysy jego twarzy zastygły w grymasie nieprzejednania. Niewidzące prawie oczy ukrył za czarnymi sportowymi okularami. Wielkie ręce, pokryte po wewnętrznej stronie tatuażami, świadczącymi o jego czystej krwi, złożył na inkrustowanym złotem rejestrze działań bojowych Bractwa. Brak Tohra dokuczał wszystkim, jakby im ktoś wyrwał kawał żywego mięsa. - V? Odpowiesz, czy będę musiał siłą wydusić z ciebie odpowiedź? - Po prostu wiem, jak go znaleźć. - Przyznaj się, coś przed nami ukrywasz. V podszedł do barku, nalał sobie szczodrze grey goose'a i wychylił do dna. Zakrztusił się. - Dokrwiłem go - powiedział w końcu. Zebrani wstrzymali oddech. Ghrom podniósł się zza biurka z niedowierzaniem na twarzy. V jeszcze raz nalał sobie wódki. - Co zrobiłeś? - ryknął Ghrom. - Dałem mu się napić mojej krwi. - Vrhedny... - Ghrom potężnymi krokami okrążał biurko. - Jest samcem. Jest człowiekiem. - Przybliżył twarz do twarzy V. - Odjebało ci? Cóż, chwila aż się prosiła o dolewkę wódki. V nalał sobie do pełna. Wypił do dna i dolał po raz czwarty. - Teraz, kiedy ma w sobie moją krew, mogę go zawsze znaleźć - właśnie dlatego ją w niego wmusiłem. Miałem wizję, że... powinienem to zrobić. Więc zrobiłem i nie będę się kajał.

- 43 -

Ghrom odwrócił się na pięcie i zaciskając pięści, zaczął krążyć po pokoju, próbując ochłonąć. Reszta braci przyglądała się Vrhednemu z ciekawością. - Postąpiłem jak należy - burknął V, odstawiając szklankę. Ghrom przystanął przy jednym z ogrodowych okien, szczelnie na dzień zakrytym żaluzją. - Był u twojej żyły? - Nie. Bracia zaczęli dyskretnie pokasływać. Nie wierzyli mu. V zaklął i dolał sobie grey goose'a. - Przecież człowieki tak nie mogą. Doprawiłem mu wino. Nie wiedział, co pije. - Do diabła, V mogłeś go zabić na miejscu - mruknął Ghrom. - To było trzy miesiące temu. Najwyraźniej mu nie zaszkodziło. - Pogwałciłeś prawo! - zagrzmiał król. - Dokrwiać człowieka? Chryste, co ja teraz z tym pocznę? - Chcesz mnie wysłać na dywanik Pani Kronik? Zgoda. Pójdę, ale najpierw znajdę Butcha i przywiozę go tutaj, żywego czy umarłego. Ghrom podsunął okulary na czoło i potarł oczy, tak jak to robił ostatnio, ilekroć miał wyżej uszu tego całego królowania wampirom. Jeśli go przesłuchiwali, mógł nas sypnąć. I co wtedy? V zapatrzył się w swój kieliszek i powoli pokręcił głową. - Prędzej by umarł, niż nas sypnął. Daję za to głowę. - Napił się, delektując strugą wódki w gardle. - Butch to porządny gość.

- 44 -

ROZDZIAŁ 5 Mordh się nie zdziwił ani trochę, odbierając telefon od Marissy. Zawsze miała dziwne wrażenie, że czyta w jej myślach. Zebrawszy fałdy czarnego płaszcza, wyszła na tyły rezydencji brata. Właśnie zrobiło się ciemno. Drżała, wcale nie z zimna, lecz na wspomnienie straszliwego snu, który przyśnił jej się w dzień. Latała nad jakąś okolicą, unosiła się nad zamarzniętym stawem, za którym rosła kępa świerków, potem przefrunęła między gałęziami i zawisła w powietrzu, patrząc w dół. Pod nią, na śniegu, leżał skulony, zakrwawiony... Butch. Nie mogła zapomnieć o śnie. Cały czas miała ochotę zadzwonić do Bractwa. Bała się jednak, że Butch jest cały i zdrowy i wojownicy oddzwonią tylko po to, żeby ją zbesztać. Gotowi sobie pomyśleć, że go podrywa. Ale wspomnienie Butcha, który zwinięty w kłębek jak embrion wykrwawia się bezsilnie na śniegu, nie przestawało jej prześladować. Wmawiała sobie, że to tylko sen. Zamknęła oczy. Musi zachować spokój. Zdematerializowała się, udając na taras apartamentu na trzydziestym piętrze. Gdy się zestaliła, Mordh odsunął segment sześcioczęściowych szklanych drzwi. - Coś cię gnębi - zaniepokoił się. - Wiesz, że zawsze jestem trochę onieśmielona - powiedziała, zbliżając się do niego z wymuszonym uśmiechem. - Nie, to jest coś innego - powiedział, celując w nią końcem złotej laski z grawerowana gałką. Rany, nie znała nikogo, kto by tak wychwytywał jej emocje. - Przejdzie mi to. Wziął ją pod rękę i wprowadził do wnętrza. Owionął ją tropikalny upał. Mordh zawsze podkręcał grzejniki na maksa, a mimo to, dopóki nie zasiedli na sofce, chodził w sobolim futrze długim do ziemi. Nie wiadomo, jakim cudem znosił ten upał, ale widocznie mu służył. Zasunął drzwi. - Marisso, muszę wiedzieć, co się dzieje. - Nic się nie dzieje. - 45 -

Zdjęła pelerynę i przewiesiła przez czarno - srebrne krzesło. Przeszklone ściany z trzech stron penthouseu odsłaniały panoramę Caldwell z jego rozmigotanym centrum, czarną wstęgą Hudsonu i rozgwieżdżone niebo. Wnętrze poddasza, w odróżnieniu od zawrotnego widoku za oknami, było skromne, utrzymane w wytwornych odcieniach bieli i kości słoniowej... wytwornych jak sam Mordh z jego czarnym irokezem, złocistą cerą i garderobą nienaganną w kroju. W innych okolicznościach zachwyciłaby się tym wnętrzem. W innych okolicznościach zachwyciłaby się Mordhem. Kiedy szedł do niej wsparty na lasce, jego fiołkowe oczy patrzyły na nią czujnie. Był potężnym samcem, dorównującym budową wojownikom Bractwa. Jego przystojna twarz patrzyła na nią surowo z góry. - Proszę cię, nie kłam. Uśmiechnęła się lekko. Samcy jego pokroju wbrew pozorom byli bardzo opiekuńczy, więc nie zdziwiło jej, że troszczy się o nią, chociaż nie są parą. - Miałam dziś rano przykry sen i wciąż nie mogę się otrząsnąć i tyle. Mierzył ją wzrokiem, a ona miała przedziwne wrażenie, że analizuje jej emocje i to, jak się splatają w jej wnętrzu. - Daj mi rękę - powiedział. Bez oporów podała mu dłoń. Zawsze przestrzegał wszelkich konwenansów, a jeszcze nie przywitał jej zgodnie z savoir - vivre'em glymerii. Jednak gdy ich dłonie zetknęły się, wcale nie musnął wargami jej palców, lecz przytknął kciuk do jej nadgarstka i nacisnął raz, a potem drugi, mocniej. Nagle jakby otwarła się jakaś śluza, cały jej lęk i niepokój przepłynęły do Mordha, jakby je wciągnął. - Mordh? - wyszeptała słabo. Puścił ją i jej uczucia z powrotem wróciły do niej. Kran został zakręcony. - Nie będziesz mogła być ze mną dziś w nocy. Speszona, pocierała skórę w miejscu, gdzie jej dotykał. - Dlaczego? Przecież to już czas. Aby zasygnalizować swoją gotowość, podeszła do czarnej skórzanej sofy, na której zwykle to robili. Po chwili Mordh poszedł w jej ślady. Zrzucił sobolowe futro, rozpościerając je na sofie, i zdjął czarną marynarkę. Rozpiął do pasa śnieżnobiałą koszulę z jedwabiu w najlepszym gatunku, odsłaniając szeroką, wypukłą, gładką pierś, ozdobioną czerwonym tatuażem dwóch pięcioramiennych gwiazd. Na muskularnym brzuchu też miał tatuaże. Kiedy usiadł rozparty na sofie, jego mięśnie rozluźniły się. Jego ametystowe oczy patrzyły na nią hipnotycznie. - 46 -

- Chodź tutaj, tolly - pokiwał palcem. - Mam coś dla ciebie, czego ci brak. Uniosła spódnicę sukni i wsunęła się między jego nogi. Mordh zawsze nalegał, żeby piła z jego szyi; za żadnym z tych trzech razy nie wyczuła, żeby był podniecony. Była to ulga, a jednocześnie gorzki przytyk: Ghrom też nigdy nie miał przy niej erekcji. Kiedy spojrzała na gładką, męską pierś Mordha, nagle dopadł ją wściekły głód, który narastał w niej już od paru dni. Oparła dłonie na jego umięśnionej klatce piersiowej i nachyliła się nad nim. Przymknął oczy, przechylił głowę w bok od słaniając szyję i zaczął gładzić ją po ramionach. Westchnęła cicho, jak zawsze, kiedy go miała ukąsić. Gdyby to nie był Mordh, uznałaby to za wyraz rozkosznego wyczekiwania Jego ciało nigdy nie zdradzało oznak podniecenia, nie sądziła też, żeby kręciło go aż tak bycie wykorzystywanym. Otwarła usta, a z jej górnej szczęki wysunęły się kły. Pochyliła się nad Mordhem i... Obraz Butcha leżącego na śniegu zmroził ją. Nagle przestała ją pociągać szyja Mordha. Zapomniała o swoim głodzie. Wiedziała jednak, że powinna się dokrwić. Skorzystać z hojności swojego dobroczyńcy. Wzięła się w garść, ale po chwili zamarła z ustami przy jego szyi. Skonsternowana, zamknęła oczy. Mordh ujął ją pod brodę i uniósł jej głowę do góry. - Kim on jest, tolly? - Gładził kciukiem jej dolną wargę. - Kim jest samiec, który ci skąpi krwi? Będę bardzo zasmucony, jeśli mi nie powiesz. - Nie znasz go... - To jakiś głupiec. - Nie, to ja jestem głupia. Nagle Mordh przyciągnął ją do swoich ust. Zaszokowana, wstrzymała oddech. Jego język namiętnie wdarł się w je usta. Całował ją wprawnie, płynnymi ruchami języka penetrując zakamarki jej ust. Nie podnieciła się, mimo to musiała przyznać, że jako kochanek jest żarliwy, zaborczy i nie strudzony. Kiedy zaczęła go odpychać, puścił ją. Odsunął się, a jego ametystowe oczy zalśniły, wysyłając ku niej cudowne fiołkowe promienie. Mimo braku erekcji, drżenie jego wielkiego, muskularnego ciała zdradzało, że jest samcem z krwi i kości, i że pożąda Marissy. - Wyglądasz na zaskoczoną - powiedział kpiąco. Trudno się dziwić, zważywszy na to, jak traktowała ją większość samców. - Nie spodziewałam się tego. Poza tym myślałam, że nie możesz... - 47 -

- Jestem zdolny do parzenia się z samicą. - Przymknął oczy i przez twarz przemknął mu lęk. - W określonych warunkach. Nagle, ni stąd, ni zowąd, w głowie Marissy pojawił się szokujący obraz: leży na łożu na futrze z soboli, a Mordh nagi, w pełnej erekcji, wsuwa się między jej nogi. Na wewnętrznej stronie swojego uda widzi ślady ukąszeń, jakby tam właśnie wkłuł jej się w żyłę. Zrobiło jej się duszno. Przytknęła ręce do oczu. Wizja zniknęła. - Wybacz, tolly, obawiam się, że fantazja trochę mnie poniosła. Nie bój się, to tylko moja fantazja, nic więcej. - Nigdy cię o coś takiego nie podejrzewałam. Może w innych okolicznościach... - Nie tłumacz się. - Spojrzał jej w twarz, a potem pokręcił głową. Naprawdę chciałbym spotkać tego twojego samca. - To właśnie jest problem. On nie jest mój. - Wobec tego musi być głupcem. - Musnął jej włosy. - Wiem, że już jesteś bardzo wygłodzona, ale będziemy to musieli zrobić kiedy indziej, tolly. Twoje serduszko dziś na to nie pozwoli. Odsunęła się i wstała, a jej oczy powędrowały za okna, w stronę świateł Caldwell. Zastanawiała się, gdzie jest Butch i co robi, a potem wróciła wzrokiem do Mordha. Czemu jej nie podniecał? Był piękny urodą wojownika władczy, porywczy, gorącokrwisty, silny, potężny... zwłaszcza teraz, gdy spoczywał na pokrytej sobolim futrem sofie, rozkładając nogi w pozie niedwuznacznej zachęty. - Bardzo bym cię chciała pożądać. - Zdziwisz się, ale wiem dobrze, co czujesz - roześmiał się gorzko. V przemknął przez sień rezydencji i stanął na dziedzińcu potężnej, kamiennej budowli. Telepatycznie skanował mroki nocy, jak radar w poszukiwaniu sygnału. - Nie wejdziesz tam sam - syknął mu w ucho Rankohr - Znajdziesz miejsce, w którym go trzymają i wezwiesz nas V nie odpowiadał. Nagle poczuł, że ktoś łapie go z tyłu za kark i potrząsa nim jak szmacianą lalką, choć jest dwumetrowym samcem. Rankohr przysunął twarz do jego twarzy. - Słyszysz mnie, Vrhedny? - Raczej nie żartował. - Tak, tak. - Odepchnął Hollywooda, ale zaraz przypomniał sobie, że nie są sami. Reszta braci czekała w pełnym rynsztunku, kipiąc z wściekłości jak armata z podpalonym lontem. Jednak mimo buńczucznych nastrojów, wyglądali - 48 -

na zatroskanych. Do szału doprowadzali go tym swoim lękiem o niego. Nie miał ochoty patrzyć na to dłużej. Skoncentrował się i zaczął przeczesywać noc w poszukiwaniu choćby echa siebie w Butchu. Penetrował mrok, przeszukując pola, góry i zamarznięte jeziora, rwące strumienie... Zataczał coraz szersze koła... Wreszcie - znalazł go. Butch był żywy. Ledwie żywy. Znajdował się na północny wschód, w odległości dwudziestu paru kilometrów. Wyszarpnął glocka, ale Rankohr zmiażdżył jego dłoń w żelaznym uścisku. - Nie zaatakujesz ich w pojedynkę. - Słyszę. - Przysięgnij - syknął Rankohr, jakby czytał w myślach V, że zamierza z miejsca zaatakować porywacza Butcha, a braci wezwać tylko po to, żeby sprzątnęli po nim. W końcu to były porachunki osobiste, a nie wojna między wampirami a Korporacją. Przeklęci reduktorzy więzili jego... prawdę mówiąc, nie bardzo wiedział, kim jest dla niego Butch. Wiedział tylko, że łączy ich coś prawdziwego i wyjątkowego. - Vrhedny... - Zadzwonię, kiedy uznam za stosowne. - V. zdematerializował się, wyślizgując z uścisku Rankohra. W postaci wiązki rozedrganych molekuł wyparował za Caldwell do zagajnika nad ciągle jeszcze zamarzniętym oczkiem wodnym. Wybrał współrzędne materializacji tak, żeby wypadły około stu metrów od sygnału, który wychwycił od Butcha. Zestalił się na ugiętych nogach, w pozycji bojowej. Niegłupie posunięcie, zważywszy na to, że dosłownie wszędzie wyczuwał przeklętych reduktorów. Ściągnął brwi i wstrzymał oddech. Starając się nie sugerować swoimi odczuciami, zaczął się obracać wokół własnej osi, uważnie patrząc i nasłuchując. Reduktorów ani widu, ani słychu. Był na kompletnym wygwizdowie - cienia domów, czy choćby szałasu myśliwych. Nagle zadrżał. Coś było pośród drzew... coś diabelnie wielkiego i złowrogiego, esencja zła, od której cierpła mu skóra. Omega. Gdy odwrócił głowę w tamtą stronę, lodowaty wiatr siekł go w twarz, jakby sama matka natura błagała go, żeby zawrócił.

- 49 -

Był w ciężkich opałach. W dodatku musiał z nich wydobyć swojego kumpla. Rzucił się biegiem w stronę, z której wyczuwał Butcha. Zamarzający śnieg chrzęścił pod podeszwami wojskowych butów. Księżyc w pełni świecił jasno na bezchmurnym niebie, ale obecność Zła była tak bardzo wyczuwalna, że V trafiłby nawet z zawiązanymi oczami. Butch, na nieszczęście, znajdował się niepokojąco blisko od źródła czarnej mocy. Po pięćdziesięciu metrach dostrzegł kojoty krążące wokół jakiegoś kształtu na śniegu; warczały, ale nie tak, jakby były głodne, tylko jakby ich stado było w niebezpieczeństwie. Coś przyciągało ich uwagę tak bardzo, że nie zauważyły nawet nadejścia V. Żeby rozpędzić drapieżniki, oddał kilka strzałów w powietrze. Kojoty rozpierzchły się. V stanął jak wryty, patrząc na ziemię. W ustach mu zaschło. Butch leżał na śniegu nagi i zmasakrowany, cały we krwi. Twarz miał spuchniętą i posiniaczoną, udo owinięte nasączonym krwią bandażem. Ale nie to było najbardziej przerażające. Zło otaczało Butcha... otaczało szczelnie. niemożliwe... Mroczna, złowroga emanacja, którą wyczuwał V, promieniowała z Butcha. O, dobra Pani Zanikhu... Vrhedny nerwowo rozejrzał się wokół, po czym padł na kolana i delikatnie położył dłoń w rękawicy na swoim przyjacielu. Poczuł bolesne kopnięcie prądu. Natychmiast cofnął rękę, pewien, że dotknął czegoś, czego należy unikać za wszelką cenę. Dotknął Zła. - Butch, to ja. Butch? - Glina jęknął i poruszył się, a na jego zmasakrowanej twarzy pojawiła się iskra nadziei, jakby padł na nią promień słońca. Potem jednak jego twarz przygasła. Chryste Panie, powieki Butcha zamarzły, bo płakał, a jego łzy skrzepły na mrozie. - Nie bój się, glino. Zaraz... - No właśnie, zaraz co? Butch był na progu śmierci, a V nie wiedział, co mu jest, poza tym, że w jakiś niepojęty sposób został nasączony ciemnością. Glina rozchylił usta, jakby chciał coś powiedzieć. Chrapliwe dźwięki, które z nich się wydobywały, były zbyt ciche, żeby je zrozumieć. - Nie mów nic. Zaraz się tobą zajmę... Butch pokręcił głową i ożył. Wpił ręce w ziemię i, choć był w tak żałosnym stanie, że serce pękało, próbował odsunąć się od V - Butch, to ja... - 50 -

- Nie... - Glina desperacko pełzł po śniegu. - Jestem... skażony... nie wiem, czym... skażony... nie dotykaj. Nie wiem, czym... - Butch, przestań! - krzyknął ostro V, żeby go otrzeźwić. Glina zastygł posłusznie, a może po prostu wyczerpały mu się baterie. - Co oni ci, chłopie, zrobili? - V wyszarpnął z kieszeni płachtę folii aluminiowej i otulił Butcha. - Skażony - Butch niezdarnie przetoczył się na plecy, zrzucając srebrną płachtę. Zmasakrowaną ręką dotknął brzucha. - Ska - żo - ny. - Co, u diabła... Na brzuchu gliny widniało czarne koło wielkości pięści - wyglądało jak siniec z wyraźnym konturem. W środku koła znajdowała się blizna, bodaj po skalpelu. - O, kurwa. - Czymś go nafaszerowali. - Dobij mnie - wychrypiał Butch z taką rozpaczą, że ciarki przeszły V. Teraz. Skażony. Coś... w środku. To rośnie... V kucnął, rwąc włosy z głowy. Postanowił nie ulegać emocjom, tylko zaprząc szare komórki do roboty. Po chwili doszedł do drastycznej, acz logicznej konkluzji. Spłynął na niego wielki spokój. Bez drgnienia ręki wyjął z pochwy swój czarny sztylet i nachylił się nad współmieszkańcem. Należało usunąć z Butcha niepożądany wkład. A zważywszy na stężenie Zła, operacji należało dokonać raczej tutaj, na neutralnym terenie, niż w domu, czy w klinice Agrhesa. Nie mówiąc już o tym, że Butchowi zaglądała w oczy śmierć, więc im prędzej nastąpi oczyszczenie, tym lepiej. - Butch, brachu, muszę cię prosić, żebyś wziął głęboki wdech, a potem się nie ruszał. Chcę ci... - Bacz, co czynisz, wojowniku. V okręcił się w kucki wokół swojej osi. Za jego plecami unosiła się nad ziemią Pani Kronik. Jak zawsze emanowała mocą. Jej czarne szaty nie poruszały się na wietrze, twarz miała przysłoniętą, głos klarowny i rześki, jak powietrze nocy. Vrhedny otwarł usta, ale Pani nie dała mu dojść do słowa. - Zanim uchybisz regułom i zaczniesz zadawać pytania, sama odpowiem: nie. Nie mogę pomóc wprost. W tej kwestii nie wolno mi się angażować. Ale powiem też, że mądrze czynisz, obmierzłe piętno Zła wydostając na światło dzienne. Obcując z nim, będziesz o krok od śmierci. Ale tylko ty możesz je usunąć. Tak, tak, między innymi z powodu tego co się teraz dzieje, śniłeś o nim, gdy tylko go poznałeś - powiedziała z rozbawieniem w głosie, jakby czytała w myślach V. - Jest jednak jeszcze inna przyczyna. Jaka - przekonasz się, gdy nadejdzie czas. - Czy Butch przeżyje? - 51 -

- Do roboty, wojowniku - ofuknęła go. - Czyn go uratuje, a nie uchybianie moim prawom. V nachylił się nad Butchem i szybkim ruchem naciął brzuch gliny. Jęk wydobył się ze spękanych warg człowieka, gdy w jego ciele otwarła się ziejąca rana. - Chryste. - Coś czarnego wyzierało spomiędzy trzewi Butcha. Głos Pani Kronik dobiegał teraz z bliska, jakby stała tuż za uchem Vrhednego. - Odsłoń swą dłoń, wojowniku, i pośpiesz się. To rozprzestrzenia się bardzo szybko. V wsunął z powrotem sztylet w szelki na piersi, zdarł rękawiczkę i wyciągnął rękę w kierunku Butcha. Zamarł w pół gestu. - Nie wolno mi nikogo dotykać tą dłonią. - Infekcja stanowi osłonę. Zrób to czym prędzej, wojowniku, a gdy go będziesz dotykał, wizualizuj białą poświatę wokół twej dłoni. Vrhedny wyciągnął rękę, wyobrażając sobie, że spowija ją promienna, czysta światłość. Ledwie dotknął obcej cząstki w Butchu, zadrżał i odskoczył. Ale to czarne coś zasyczało, pyknęło i znikło. Za to V poczuł się, psia kość, bardzo marnie. - Oddychaj - poradziła mu Pani Kronik. - Musisz to przeczekać. Vrhedny zachwiał się i osunął na ziemię z głową odrzuconą do tyłu. Żołądek podszedł mu do gardła. - Zaraz będę chyba... Tak, zaraz zwymiotuje. Kiedy chwyciły go torsje, ktoś go ujął pod pachy. Pani Kronik podtrzymywała go, dopóki nie skończył wymiotować. Potem omdlał w jej ramionach, przez chwilę zdawało mu się, że go gładzi po głowie. A potem w jego normalnej dłoni wyrosła komórka, a do uszu dobiegł wyraźnie głos Pani. - Idź teraz, zabierz z sobą człowieka i pamiętaj, że zło lęgnie się w duszy, a nie w ciele. Musisz tu wrócić ze słojem jakiegoś reduktora. Przyniesiesz go w to miejsce i potraktujesz twoją dłonią. Nie zwlekaj ani chwili. V skinął głową. Dobrowolnych rad Pani Kronik nie należało lekceważyć. - I jeszcze coś, wojowniku. Stale otaczaj tego człowieka tarczą świetlną. Później używaj swej dłoni, żeby go uzdrawiać. Wciąż jeszcze może umrzeć, jeśli nie dosyć światła wniknie w jego ciało i duszę. V poczuł, że opuszcza go energia Pani Kronik. Znów targnęły nim torsje. Uboczne skutki dotknięcia tego czegoś. Jezu, skoro on czuje się tak koszmarnie, nietrudno zgadnąć, co się dzieje z Butchem. - 52 -

Kiedy komórka zadzwoniła w jego dłoni, uświadomił sobie, że już od dłuższego czasu leży na wznak na śniegu. - Halo? - odebrał półprzytomnie. - Gdzie jesteś? Co się dzieje? - Dudniący bas Rankohra napełnił go ulgą. - Mam go. Mam. - Zerknął na krwawą miazgę, która była jego współlokatorem. - Ktoś musi po nas przyjechać. - Zakrył oczy dłońmi i zaczął siętrząść. - Jezu, Rankohr, co z nim zrobili... Rankohr natychmiast ściszył głos, jakby się zorientował, że V właściwie wciąż jeszcze drzemie. - Dobra, odpoczywaj tam sobie. Powiedz, gdzie jesteście? - W lesie... Nie wiem... - Jezu, mózg miał zupełnie do niczego. - Czy możesz mnie namierzyć GPS- m? - Mamy go! - wrzasnął ktoś zza pleców Rankohr chyba Furiath. - Dobra, V, mamy cię i już jedziemy... - Nie możesz, to miejsce jest skażone. - Rankohr zaczął domagać się wyjaśnień, ale V nie chciał tracić czasu. - Samochód. Potrzebujemy auta. Sam go zaniosę do wozu. Niech nikt się tutaj nie zbliża. Zapadło długie milczenie. - W porządku. Idź na północ, bracie. Za niecały kilometr dojdziesz do szosy 22. Tam będziemy na was czekać. - Zadzwoń... - Kaszlnął i wytarł oczy. - Zadzwoń do Agrhesa. Powiedz mu, że przyjedzie ostry przypadek wymagający kwarantanny. - Chryste, co oni z nim zrobili? - Śpieszcie się, błagam. Aha, i jeszcze weźcie ze sobą jakiś słój reduktora. - Po co? - Nie mam czasu wyjaśniać. Błagam, nie zapomnijcie słoja! Wsunął komórkę do kieszeni, włożył na świecącą dłoń rękawiczkę i podszedł do Butcha. Upewniwszy się, że jest starannie przykryty, wziął glinę na ręce i dźwignął bezwładne ciało z ziemi. Butch syknął z bólu. - To będzie ciężka podróż, ale muszę cię stąd zabrać - zaczął go uspokajać V. Nagle jednak spochmurniał, patrząc pod nogi. Butch przestał już krwawić, ale pozostawała kwestia odcisków butów V na śniegu. Gdyby któryś z reduktorów się cofnął, mógłby ich dogonić po śladach. Nagle, jakby znikąd, pojawiły się chmury burzowe i zaczął padać gęsty śnieg. Równa kobita z tej Pani Kronik. Brnąc przez narastającą zadymkę, V wyobrażał sobie świetliste pole ochronne wokół siebie i człowieka, którego niósł w ramionach. - 53 -

- Przyszłaś! Marissa z uśmiechem otwarła drzwi do pozbawionego okien kolorowego pokoiku w klinice. Na łóżku leżała mała, wychudzona siedmioletnia samiczka. Przy niej siedziała niewiele od niej większa i jeszcze bardziej wynędzniała matka. - Obiecałam ci zeszłej nocy, że przyjdę, pamiętasz? Samiczka uśmiechnęła się, odsłaniając czarną dziurę po wypadniętej jedynce. - No i przyszłaś. I wyglądasz tak ślicznie. - Ty też. - Marissa przysiadła na łóżku i wzięła samiczkę za rękę. - Co u ciebie? - Oglądałyśmy z mamanh Dora poznaje świat. Matka uśmiechnęła się nieznacznie, ale jej prosta twarz i oczy wciąż były zatroskane. Odkąd małą przywieziono przed trzema dniami, jej oszołomiona matka zachowywała się jak automat. Czasem tylko podskakiwała, kiedy ktoś wchodził do pokoju. - Mamanh mówi, że niedługo będziemy musiały pójść sobie stąd. Czy to prawda? Matka otwarła usta, ale Marissa ją uprzedziła. - Nie musisz się o to martwić. Teraz liczy się tylko twoja noga. Nie były zamożnymi cywilkami i prawdopodobnie nie było ich na to stać, ale Agrhes nigdy nikogo nie odprawiał z kwitkiem. I na pewno nie wyrzuci ich, zanim mała nie wyzdrowieje. - Mamanh mówi, że z moją nogą jest niedobrze. Czy to prawda? - Tylko na razie. - Marissa zerknęła w stronę kołdry. Agrhes lada moment miał przystąpić do operacji skomplikowanego złamania. Oby się dobrze zrosło. - Mamanh mówi, że będę w zielonym pokoju przez całą godzinę. Czemu tak długo? - Mój brat będzie cię trzymał tam tylko tak długo, jak to będzie potrzebne. Agrhes miał jej wstawić tytanowy pręt w miejsce kości goleniowej, co było wprawdzie lepsze od amputacji, ale bynajmniej nie bezproblemowe. Mała będzie potrzebować w miarę dorastania kolejnych operacji, a rezygnacja w oczach jej matki sugerowała, że samica zdaje sobie sprawę, iż czekają wiele lat mordęgi. - Nie boję się. - Samiczka przycisnęła sfatygowanego szmacianego tygryska do zagłębienia w szyi. - Mastimon będzie ze mną podczas operacji. Pielęgniarka powiedziała, że może ze mną pójść. - Mastimon będzie cię ochraniał. Jest dzielny, jak na tygrysa przystało. - 54 -

- Prosiłam go, żeby nie zjadł nikogo. - To bardzo mądrze z twojej strony. - Marissa sięgnęła do kieszeni w fałdach różowej sukni i wyjęła skórzaną kasetkę. - Mam coś dla ciebie. - W prezencie? - Tak. - Marissa odwróciła kasetkę w stronę małej i otwarła. W środku znajdował się złoty krążek rozmiarów spodka od filiżanki. Cacko, wypolerowane na najwyższy połysk, lśniło jak lustro i świeciło jak słońce. - Jakie śliczne - wyszeptała samiczka. - To mój magiczny spodek - powiedziała Marissa i zakręciła krążkiem. Widzisz moje inicjały z tyłu? - Aha. - Mała przyglądała się w skupieniu. - Popatrz: jest też pierwsza litera mojego imienia. - Kazałam ją wyryć. Chcę ci go dać w prezencie. W rogu pokoju mama westchnęła cicho, zapewne domyślając się, ile może być wart złoty gadżet. - Naprawdę? - spytała mała. - Wyciągnij ręce. - Marissa złożyła złoty krążek w dłoniach samiczki. - Jaki ciężki! - Wiesz, jak działają magiczne spodki? - Samiczka pokręciła głową. Marissa wyjęła kawałeczek pergaminu i wieczne pióro. - Wymyśl jakieś życzenie, a ja je zapiszę. Kiedy będziesz spać, przyjdzie do ciebie Pani Kronik i przeczyta. - A jeśli nie spełni mojego życzenia, to znaczy, że byłam niegrzeczna? - Nie. To znaczy, że ma wobec ciebie lepsze plany. Jakie więc masz życzenie? Możesz życzyć sobie, czego tylko zechcesz. Lody po wyjściu z narkozy? Kolejne odcinki Dory? Samiczka zmarszczyła czoło z namysłem. - Chcę, żeby moja mamanh przestała płakać. Udaje, że tak nie jest, ale odkąd... odkąd spadłam ze schodów, ciągle się martwi. Marissa poczuła ucisk w gardle. Wiedziała, że samiczka nie złamała sobie nogi przypadkiem. - Myślę, że to dobre życzenie. Zaraz je zapiszę. - Wzięła czerwony atrament i runami Starego Języka napisała: Przepraszam za śmiałość, ale chciałam prosić, żeby moja mamanh nie była smutna. - Już. Dobrze napisałam? - Cudownie. - Teraz złożymy życzenie i zostawimy na spodku. Może Pani Kronik odpowie ci, kiedy będziesz w pokoju operacyjnym, to znaczy w zielonym pokoju. - 55 -

- Bardzo bym tego chciała. - Dziecko przytuliło mocniej tygryska. Kiedy nadeszła pielęgniarka, Marissa wstała. Serce zaczęło jej bić mocniej i poczuła nieomal agresywny impuls obrony małej, ochraniania jej przed tym, co ją spotkało w domu i tym, co miało się wydarzyć w sali operacyjnej. Ale poprzestała na spojrzeniu na matkę. - Wszystko będzie dobrze. Podeszła do samicy i położyła dłoń na jej wątłym ramieniu. Samica zadrżała, a potem chwyciła dłoń Marissy. - Niech pani obieca, że on nas tutaj nie znajdzie - zatkała. - Jeśli się dowie, gdzie jesteśmy, zabije nas. - Nikt nie może wejść do windy, zanim nie przedstawi się do kamery powiedziała Marissa przez ściśnięte gardło - Jesteście tu bezpieczne, przysięgam. Samica kiwnęła głową. Marissa wyszła, bo samiczka miała już dostać narkozę. Po wyjściu oparła się o ścianę korytarza. Kolejny raz dopadła ją wściekłość. Ta matka i jej młode płaciły wysoką cenę za brutalność samca. Chyba pora nauczyć się strzelać. Co więcej, nie mogła sobie wyobrazić wypuszczenia z kliniki samiczki z jej matką, gdyż jej broniec natychmiast by je wytropił. Choć wampiry z reguły odnoszą się z wielką czcią do swoich samic, raz na jakiś czas rodzi się wśród nich damski bokser i niekiedy dochodzi do brutalnych i opłakanych w skutkach incydentów przemocy w rodzinie. Dźwięk zamykanych drzwi sprawił, że podniosła do góry głowę i zobaczyła Agrhesa, jak idzie korytarzem, studiując z uwagą kartę pacjenta. Dziwna sprawa... na butach miał żółte, plastikowe ochraniacze, takie, jakie zakładał zawsze, gdy nosił kombinezon przeciwskażeniowy. - Znowu byłeś w laboratorium? - spytała. Uniósł wzrok znad karty, poprawiając okulary w rogowej oprawie. Czerwoną muszkę miał przekrzywioną zawadiacko. - Znowu byłem gdzie? - W laboratorium. - Skinęła w stronę jego butów. - Aha. Tak, tak. - Zdjął ochraniacze z mokasynów i zgniótł w ręku żółty nylon. - Marisso, czy mógłbym cię prosić, żebyś wróciła do domu? Na poniedziałek zaprosiłem na obiad provodhyra Rady Princepsów i siedmiu innych członków. Menu musi być bezbłędnie skomponowane i zamierzałem to omówić z Carolyn, ale muszę już iść na blok operacyjny. - 56 -

- Jasne. - Zaniepokoił ją jakiś nienaturalny spokój brata. - Czy... wszystko w porządku? - Tak, dziękuję. Idź już. Bądź tak... proszę, idź już. Korciło ją, żeby wycisnąć z niego, o co chodzi, nie chciała jednak opóźniać operacji samiczki, więc pocałowała brata w policzek, naprostowała mu muszkę i ruszyła do wyjścia, jednak gdy doszła do wahadłowych drzwi prowadzących do izby przyjęć, coś kazało jej spojrzeć za siebie. Agrhes wkładał ochraniacze do pojemnika na toksyczne odpady, a jego twarz przecinały głębokie bruzdy. Wziął głęboki oddech, koncentrując się, po czym pchnął drzwi do śluzy prowadzącej na blok operacyjny. No tak, jasne. Niepokoił się o samiczkę, którą miał operować. To chyba naturalne. Pchnęła drzwi i nagle usłyszała odgłos ciężkich kroków. Zamarła. Tylko jeden rodzaj samców chodził z takim łoskotem. Odwróciła się i zobaczyła Vrhednego. Szedł ze zwieszoną głową. Za nim szli Furiath z Rankohrem, też wyglądający jak półtora nieszczęścia. Wszyscy trzej byli uzbrojeni po zęby i ledwie powłóczyli nogami, a Vrhedny miał na spodniach i kurtce plamy zaschniętej krwi. Co ich jednak sprowadzało do laboratorium Agrhesa? W tamtej części kliniki było to praktycznie jedyne pomieszczenie. Bracia zauważyli ją dopiero w ostatniej chwili. Zatrzymali się gwałtownie, a oczy im uciekły w bok. Jak wszystkim, odkąd wypadła z łask Ghroma. Dobra Pani, z bliska naprawdę wyglądali koszmarnie. Jakby byli chorzy, mimo że byli zdrowi, chociaż to niemożliwe. - Czy mogę wam jakoś pomóc? - spytała. - Wszystko w porządku - powiedział Vrhedny surowo. - Przepraszam, ale chcemy przejść. Jej sen... Butch leżący na śniegu. - Czy coś się komuś stało? Czy... Butch? Vrhedny bezceremonialnie odsunął ją na bok i wyminął, otwierając pchnięciem drzwi do izby przyjęć. Jego dwaj towarzysze uśmiechnęli się do niej chłodno i wyszli za nim. Ruszyła za nimi w bezpiecznej odległości. Patrzyła jak przechodzą obok dyżurki pielęgniarek i idą do windy. Gdy czekali, aż drzwi windy się rozsuną, Rankohr położył rękę na ramieniu Vrhednego. Miała wrażenie, że V zadrżał. W głowie Marissy zadźwięczał dzwonek alarmowy. Gdy tylko drzwi windy się zamknęły, ruszyła do skrzydła kliniki, skąd przyszli bracia. Szybkim krokiem minęła wielkie, jasno oświetlone laboratorium - 57 -

i po kolei zajrzała do sześciu sal, w których leżeli pacjenci z dłuższym stażem. Wszystkie pokoje były puste. Po co bracia tu przyszli? Czyżby tylko porozmawiać z Agrhesem? Pod wpływem impulsu podeszła do biurka w izbie przyjęć, zalogowała się w komputerze i sprawdziła listę przyjętych do kliniki. Na liście nie było ani Butcha, ani żadnego z braci, ale to nic nie znaczyło. Wojowników nigdy nie wprowadzano do systemu; to samo zapewne dotyczyłoby Butcha, gdyby leżał w klinice. Postanowiła sprawdzić, ile z trzydziestu pięciu łóżek jest zajętych. Kiedy znalazła informację, zrobiła szybki rekonesans, zaglądając do każdej z sal. Liczby się zgadzały. Nie działo się nic, co odbiegałoby od normy. Butcha nie było wśród chorych - chyba że położono go w jednej z sypialń w prywatnej części domu. Czasami kładziono tam VIP - ów. Podkasała spódnicę i pośpiesznie ruszyła tylnymi schodami na górę. Butch leżał skulony, chociaż nie było zimno. Liczył na to, że im wyżej podciągnie kolana, tym większa szansa, że brzuch choć trochę mu odpuści. Niestety, rozpalony pogrzebacz w jego trzewiach nie chciał się podporządkować planowi Butcha. Rozchylił opuchnięte powieki i po dłuższej chwili mrugania i głębokich oddechów doszedł do konkluzji, że nie umarł i leży w szpitalu, a w jego rękę pompują jakieś paskudztwo, które go pewnie podtrzymuje przy życiu. Ostrożnie przekręcił się, jednocześnie dochodząc do kolejnego wniosku. Ktoś użył jego ciała zamiast worka bokserskiego. Do tego miał jakieś świństwo w brzuchu, jakby jego ostatni posiłek składał się z gnijącego ścierwa. Co się z nim działo, u diabła? W pamięci zachował tylko garść migawek: Vrhedny znalazł go w lesie. Coś w Butchu podniosło alarm, że wampir powinien mu pozwolić umrzeć. Potem w robocie był sztylet Vrhednego... i jeszcze ta jego świecąca ręka, którą usiłował wyciągnąć z Butcha jakieś obrzydlistwo. Przewrócił się na bok i strzelił pawia na samo wspomnienie. W jego brzuchu zalęgło się Zło. Czysty kondensat Zła, ciemna, złowroga siła, którą Butch promieniował. Drżącymi rękami złapał rąbek szpitalnej koszuli i podciągnął do góry. Rany kota. Na brzuchu miał piętno, jakby go ktoś przypalił. Rozpaczliwie przeczesywał zwoje mózgowe, usiłując przypomnieć sobie, czemu zawdzięcza tę ozdobę. Z zerowym skutkiem. Postanowił więc podejść do sprawy jak detektyw, którym onegdaj był, i zbadać miejsce zbrodni - w tym przypadku siebie samego. Uniósł jedną rękę. - 58 -

Paznokcie miał w opłakanym stanie, jakby ktoś dłubał pod nimi pilnikiem albo wbijał gwoździe. Odetchnął głęboko: żebra miał połamane. A sądząc po opuchniętych oczach - ktoś ćwiczył sparing na jego twarzy Jednym słowem, był torturowany, i to niedawno. Znów zaczął grzebać w pamięci w poszukiwaniu wspomnień. Ostatnie miejsce, w którym był? Zero Sum. Zero Sum z... o, rany, z tą samicą. W łazience. Odwalili na zimno hardkorowy numerek. A potem wyszedł i... reduktorzy. Walczył z jakimiś reduktorami. Dostał w udo i... W tym punkcie wspomnienia się urywały. Z ostrej krawędzi rozumu leciał w przepaść - właśnie - czego? Czy gadał coś o Bractwie? Sypał ich? Czy kablował na swoich najlepszych kumpli? Co, u diabła, zrobili z jego brzuchem? Chryste, naszpikowali go czymś takim, że czuł się, jakby w jego żyłach płynęła gnojówka. Dał sobie chwilę wytchnienia. Leżał spokojnie, oddychając przez usta, ale pytania nadal nie dawały mu spokoju. Jego umysł, raz rozbudzony, nie chciał przejść w stan spoczynku, a może to coś, czym go nafaszerowano, przywoływało na chybił trafił obrazy z odległej przeszłości. Urodziny, podczas których tato patrzył na niego niechętnie, a mama z nerwów kurzyła jak komin. Wigilie, kiedy wszystkie dzieci dostawały prezenty, tylko on jeden nie. Upalne lipcowe wieczory, kiedy zawodził nawet wentylator i jego ojciec szukał pociechy w piwie. Potem, pod wpływem pabsta blue ribbon, ojciec pięściami wyrywał ze snu nie kogo innego, lecz właśnie Butcha. Osaczyły go przykre wspomnienia, od których zdawało się uwolnił się już lata temu. Widział siostry i braci, jak przekrzykują się, hasając beztrosko na bujnym trawniku przed domem. Pamiętał, jak im zazdrościł, jak marzył, żeby był z nimi, zamiast wiecznie kryć się po kątach. A potem... nie, tylko nie to. Za późno. Zobaczył siebie jako chuderlawego dwunastolatka z potarganą czupryną na głowie, stojącego na chodniku przed domkiem O'Nealów w South Boston. W piękne, pogodne jesienne popołudnie jego siostra, Janie, wsiadała do czerwonej chevy chevette z kolorowym paskiem z boku. Jakby to było wczoraj, widział, jak samochód rusza, a Janie z tylnego siedzenia macha do niego. Teraz, kiedy odkręcił się kran z koszmarami, nie był w stanie powstrzymać korowodu upiornych wspomnień. Przypomniał sobie, jak tamtego wieczoru pod ich dom zajechała policja, a pod jego matką ugięły się kolana, gdy gliniarze powiedzieli, co ich sprowadza. Przypomniał sobie, jak gliny go - 59 -

przesłuchiwały, bo był ostatnią osobą, która widziała Janie przy życiu. Słyszał dziecinny głos, którym wyjaśniał policjantom, że nie znał chłopaków, którzy przyjechali po Janie, i miał ochotę prosić ją, żeby nie wsiadała. A przede wszystkim widział oczy swojej matki, przepojone tak wielkim bólem, że nie była w stanie płakać. Potem przeniósł się w czasie o dwadzieścia parę lat do przodu. Jezu... kiedy ostatni raz widział, czy choćby rozmawiał z rodzicami? Albo z siostrami i braćmi? Pięć lat temu? Coś koło tego. Jego rodzina odetchnęła z ulgą, kiedy wyniósł się z miasta i nie pojawiał się już w święta. Cóż, wszyscy przy wigilijnym stole należeli do klanu O'Nealów, tylko on był czarną owcą. W końcu zupełnie przestał odwiedzać rodzinę, podając im tylko kolejne numery swojego telefonu, z których zresztą nigdy nie korzystali. Reasumując - gdyby się teraz przekręcił, nawet by się o tym nie dowiedzieli. Domyślał się, co prawda, że Vrhedny wie wszystko o O’Nealach, aż po ich numery ubezpieczenia społecznego i wyciągi bankowe, nigdy jednak nie poruszali tego tematu. Czy Bractwo zadzwoniłoby do jego rodziny? I co by jej powiedziało? Spojrzał po sobie i uznał, że istnieje spore prawdopodobieństwo, że nigdy nie wyjdzie z tego pokoju. Jego ciało przypominało zwłoki, które w ramach obowiązków służbowych oglądał w podmiejskich laskach. Cóż, właśnie w jednym z takich lasków go znaleziono. Został wykorzystany i porzucony na pastwę śmierci. Trochę jak Janie. Dokładnie tak jak Janie. Zamknął oczy i odpłynął na fali bólu. Nagle spośród nawału bolesnych wspomnień wyłonił się obraz Marissy, takiej, jaką zobaczył tamtego wieczoru, gdy ją poznał. Wspomnienie było tak żywe, że czuł niemal zapach świeżej, morskiej bryzy i widział wyraźnie jej sylwetkę w półprzejrzystej długiej sukni... jej spływające z ramion włosy... żółte ściany saloniku, w którym siedzieli. Wywarła na nim niezatarte wrażenie. Nigdy jej nie miał i nie będzie miał, ale poruszyła jakąś nieznaną strunę w jego sercu Rany, ależ był wykończony. Otwarł oczy i zanim zorientował się, co robi najlepszego, przystąpił do dzieła. Najpierw zdarł plastikowy opatrunek, który przytrzymywał wbitą w jego rękę igłę kroplówki. Wyjęcie igły okazało się prostsze niż przypuszczał, z drugiej strony jednak, wszystko go tak cholernie bolało, że szamotanie się z ułamkiem metalu to był pikuś.

- 60 -

Gdyby miał więcej siły, sięgnąłby po jakiś cięższy kaliber, żeby się wykończyć. Ale do dyspozycji miał tylko czas. Czas będzie jego zabójcą. Zważywszy na to, jak cienko prządł, nie potrwa to długo. Zdawało mu się, że słyszy, jak wysiadają w nim narządy - jeden po drugim. Zamknął oczy i pozwolił, by jego umysł rozpłynął się w nicości, choć kątem ucha zarejestrował, że z aparatury przy łóżku zaczyna się rozlegać sygnał alarmowy. Z natury był waleczny, więc łatwość, z jaką się poddał, zaskoczyła go. Zaraz jednak ogarnęła go nieprzemożona słabość. Czuł instynktownie, że to nie jest zwykła senność. Zapadał w sen wieczny. Co za ulga, że to nie potrwa długo. Uwolniony z okowów materii wyobrażał sobie, że znalazł się w długim, świetlistym tunelu, na końcu którego znajdują się drzwi. Przed nimi stała Marissa, z uśmiechem uchylając wejście do białej, rzęsiście oświetlonej komnaty. Zrobiło mu się lżej na duchu. Nabrał powietrza w płuca i ruszył w stronę drzwi szczęśliwy, bo zawsze miał nadzieję, że mimo wszystko pójdzie do nieba. Na dodatek w tym raju miała mu towarzyszyć Marissa.

- 61 -

ROZDZIAŁ 6 Vrhedny stał na parkingu kliniki, przyglądając się, jak Rankohr z Furiathem odjeżdżają czarnym mercedesem. Jechali szukać komórki Butcha porzuconej w zaułku za Screamerem, potem mieli zabrać cadillaca z parkingu Zero Sum i odstawić do posiadłości. Rozumiało się samo przez się, że V tej nocy nie wraca już w teren. W jego organizmie krążyły pozostałości Zła, z którym miał kontakt. Był bardzo osłabiony. W dodatku widok skatowanego prawie na śmierć Butcha sprawił, że coś w nim pękło. Przestał być sobą, otwarła się w nim jakaś śluza awaryjna, przez którą zaczęła wyciekać jego esencja. W gruncie rzeczy czuł się tak już od pewnego czasu - odkąd przestał mieć wizje. Ale horror, jakiego był świadkiem ostatniej nocy, przeszedł wszystko. Spokój. Potrzebował być sam. Mimo to nie mógł sobie wyobrazić powrotu do Bunkra. Cisza, pusta sofa, na której zawsze przesiadywał Butch, przytłaczające poczucie pustki - nie zniósłby tego. Wolał udać się do swojej samotni. Zmaterializował się na trzydziestym piętrze, na tarasie swojej garsoniery przy Commodore. Wiatr zawodził słusznie, a jakże - chłoszcząc go przez ubranie, dzięki czemu czuł, że składa się z czegoś więcej, niż tylko dziury w piersi. Podszedł do balustrady i wyjrzał za krawędź tarasu na ulicę. Dołem sunęły samochody, ludzie wchodzili do budynku. Ktoś wysiadł i przez okno płacił taksówkarzowi. Wszystko biegło codziennym trybem. Tylko on jeden konał z udręki wysoko nad miastem. Butch nie wykaraska się z tego. Był w nim Omega; to jedyne sensowne wyjaśnienie tego, co się z nim działo. I chociaż Zło zostało usunięte, nieodwracalnie zainfekowało cały organizm. Przejechał dłonią po twarzy. Jak sobie będzie radził bez tego cwaniury, blagiera, moczymordy? Szorstki w obejściu, dziwnym trafem wygładzał ostre kanty rzeczywistości. Był jak zgrzytliwy pilnik, który tak długo piłuje pod włos, dopóki nie uzyska gładkiej powierzchni. Vrhedny odwrócił się od stumetrowej otchłani, na dnie której znajdowała się jezdnia. Podszedł do drzwi, wyjął z kieszeni złoty kluczyk i wsunął w zamek. Apartament był jego przestrzenią intymną, w której zaspokajał intymne

- 62 -

potrzeby. W ciemnościach nadal unosił się zapach samicy, z którą uprawiał seks poprzedniej nocy. Telepatycznie zapalił czarne świece. Ściany, sufity, podłogi, wszystko było czarne, jak czarna dziura, pochłaniając światło. W zasadzie jedynym meblem było królewskie łoże, również pokryte czarną atłasową pościelą. Wyciągnął się na chwilkę. Najważniejszy dla niego był stelaż. Stelaż z twardym blatem i gadżetami do krępowania. Lubił również używać akcesoriów: skórzanych pasów, bambusowych kijów, knebli, kagańców, obroży, ostrych narzędzi, pejczy i, naturalnie, masek. Seks uprawiał zawsze anonimowo: zakrywał twarze samic, których ciała krępował. Miały dla niego być jedynie narzędziem perwersyjnych praktyk. Kurwa mać, był nieźle zboczony, i wiedział o tym, ale próbował tego i owego i wreszcie stanęło na tym, co w jego przypadku sprawdzało się na bank. Na szczęście zawsze znalazły się samice, którym się to podobało. Pożądały tego równie intensywnie, jak on pożądał orgazmu, który osiągał, kiedy z wielką biegłością dogadzał im pojedynczo lub w parach. Ale tej nocy, gdy patrzył na swój sprzęt, jego perwersje wydały mu się jakieś... nieczyste. Może dlatego, że bywał w swojej garsonierze wyłącznie wtedy, kiedy chciał się zabawić, więc nigdy nie patrzył na to wnętrze chłodnym okiem. Podskoczył, słysząc dźwięk komórki. Spojrzał na wyświetlacz i zrobiło mu się słabo. Agrhes. - Nie żyje? W głosie Agrhesa pobrzmiewało rutynowe współczucie profesjonalisty. Jednym słowem, życie Butcha wisi na włosku. - Był w stanie śmierci klinicznej, jaśnie panie. Wyrwał sobie kroplówkę i jego narządy przestały funkcjonować. Udało nam się go przeciągnąć na tę stronę, ale nie wiem, czy długo pociągnie. - Czy można go skrępować? - Już to zrobiliśmy. Ale dzwonię, żeby pana przygotować, jest tylko człowiekiem... - Nieprawda. - Tak, oczywiście, jaśnie panie, ale miałem na myśli... - Kurwa mać, zaraz będę na miejscu. Muszę być przy nim. - Wolałbym, żeby jaśnie pan się nie pojawiał. Ilekroć ktoś wchodzi do pokoju, robi się bardzo pobudzony, a to mu nie służy. W chwili obecnej udało mi się ustabilizować jego stan i zapewnić mu maksymalny komfort. - 63 -

- Nie chcę, żeby umierał sam. Agrhes milczał przez chwilę. - Każdy z nas umiera sam, proszę pana. Nawet gdyby pan siedział przy jego łożu, odszedłby w Zanikh samotnie. Musi mieć spokój, żeby jego organizm zadecydował, czy zamierza wrócić do życia. Robimy dla niego, co się tylko da. V zakrył oczy dłonią. - Nie chciałbym... nie chciałbym go stracić - powiedział cienkim głosikiem, o który się nie podejrzewał. - Ja... cóż, nie wiem, co bym zrobił, gdyby... - Musiał odchrząknąć parę razy. - Kurwa mać. - Będę o niego dbał, jak o członka własnej rodziny. Dajmy mu dzień i zobaczmy, czy jego stan się ustabilizuje. - Wobec tego pojawię się jutro zaraz po zachodzie słońca. I proszę do mnie dzwonić, gdyby mu się pogorszyło. V rozłączył się i zorientował, że wpatruje się w płomień świec, który migotał wskutek ruchu powietrza nad czarnym woskiem. Zadumał się nad płomieniem. Jego słomkowożółty kolor przypominał mu... czyjeś jasne włosy. Wyciągnął komórkę. Agrhes nie miał racji w kwestii odwiedzin. Wszystko zależy od tego, kto odwiedza chorego. Dzwoniąc, był zły na siebie, że chwyta się ostatniej deski ratunku. Wiedział, że to, co robi, jest trochę nie fair. No i pewne wywoła sporo zamieszania. Ale kiedy twój najlepszy kumpel staje nad grobem, olewasz różne ceregiele. - Jaśnie panienko? Marissa uniosła głowę znad biurka brata. Miała przed sobą projekt rozsadzenia gości podczas uczty dla princepsów, ale jakoś nie mogła zebrać myśli. Przeszukała całą klinikę i cały dom i nie znalazła nic. Mimo to jakiś wewnętrzny głos ciągle nie dawał jej spokoju. Uśmiechnęła się z wysiłkiem w stronę stojącej w progu psanki. - Tak, Carolyn? Służąca skłoniła się. - Telefon do jaśnie panienki. Na pierwszej linii. - Dziękuję. - Psanka złożyła ponownie ukłon i wyszła. Marissa podniosła słuchawkę. - Halo? - Jest w pokoju obok laboratorium twojego brata. - Vrhedny? - zerwała się na równe nogi. - Co ty...

- 64 -

- Otwórz drzwi z napisem: Pomieszczenie gospodarcze. Potem pchnij ściankę po prawej stronie. Zanim się do niego zbliżysz, nie zapomnij włożyć kombinezonu ochronnego. Butch... Boże Święty, Butch... - Co... - Słyszysz? Załóż kombinezon i nie zdejmuj go pod żadnym pozorem. - Co się sta... - Wypadek samochodowy. Idź do niego natychmiast. On umiera. Marissa upuściła słuchawkę i wybiegła z gabinetu Agrhesa na korytarz, omal nie wywracając Carolyn. - Panienko! Co się stało? Marissa przebiegła przez jadalnię, pchnęła drzwi dla służby i wbiegła do kuchni. Kiedy skręcała na schody na tyłach domu, zgubiła jeden z pantofelków na wysokich obcasach, wobec tego zrzuciła drugi i pobiegła w samych pończochach. Na dole wystukała tajny kod i wpadła przez tylne drzwi do ambulatorium kliniki. Pielęgniarki zaczęły coś wołać za nią, ale nie zatrzymując się, pędziła korytarzem. Minęła drzwi laboratorium Agrhesa, odszukała drzwi z napisem „pomieszczenie gospodarcze” i wpadła do środka. Zziajana, rozejrzała się dokoła. Nic. Same mopy, kubły i chałaty. Jednak Vrhedny powiedział... Moment. Tak, na podłodze rzeczywiście były ledwie widoczne rysy, świadczące o tym, że ktoś otwierał i zamykał ukryte drzwi. Odsunęła fartuchy gospodarcze. Pod spodem była płyta. Wpiła się w nią paznokciami i pchnęła. Stanęła jak wryta. Z półmroku wyłaniała się pracownia wypełniona najnowocześniejszą aparaturą elektroniczną do monitoringu pracy mózgu, serca, płuc. W błękitnej poświacie jednego z ekranów zauważyła łóżko szpitalne. Na łóżku, przywiązany za ręce i nogi, leżał samiec. Z jego ciała wychodziły niezliczone kable i rurki. Butch. Przecisnęła się obok wiszących przy drzwiach żółtych kombinezonów i masek i wpadła do pokoju. Drzwi zamknęły się za nią z sykiem. - O, Pani Zanikhu... - Chwyciła się za gardło. Butch niewątpliwie umierał. Czuła to. Ale było jeszcze coś, - coś, co ją przerażało, coś, co budziło w niej odruch obronny, jakby stanęła oko w oko z uzbrojonym napastnikiem. Jej ciało rwało się do ucieczki, byle jak najdalej stamtąd. Ale serce popychało ją do łóżka Butcha. - O, Boże. - 65 -

Szpitalna koszula nie zakrywała rąk ani nóg - jedna rana na ranie. A jego twarz... dobry Boże, został makabrycznie zmasakrowany. Z gardła Butcha wydobył się chrapliwy jęk. Chciała go wziąć za rękę, ale jego palce były sine i opuchnięte na końcach. Na niektórych brakowało paznokci. Chciała go dotknąć, ale nie było skrawka skóry wolnej od ran. - Butch? Drgnął, słysząc swoje imię, i otwarł oczy, a dokładnie, jedno oko. Patrzył na nią z wytężeniem, a na jego wargach pojawił się słaby uśmiech. - Wróciłaś. Widziałem cię... przy drzwiach. - Jego słaby głos był nikłym echem znanego jej basu. - Widziałem cię... a potem poszłaś sobie. Ale wróciłaś. Usiadła ostrożnie na brzeżku łóżka, zastanawiając się, za którą z pielęgniarek ją bierze. - Butch? - Co zrobiłaś z tą żółtą suknią? - Bełkotał, prawie nie poruszając ustami, jakby miał zdrutowaną szczękę. - Tak pięknie wyglądałaś... w tej żółtej sukni. Zdecydowanie brał ją za pielęgniarkę. Kombinezony, które wisiały przy drzwiach, były żół... O, rany. Zapomniała włożyć kombinezon ochronny. Jezu, Butch miał osłabiony system obronny, nie powinna go narażać. - Nie, nie odchodź... nie zostawiaj mnie... - Próbował wyszarpnąć ręce ze skórzanych pasów, które zaczęły trzeszczeć. - Na Boga jedynego, nie zostawiaj mnie. - Nie bój się, zaraz wrócę. - Nie... kobieto, którą kocham... w żółtej sukni... nie zostawiaj mnie... Z braku lepszego pomysłu nachyliła się nad nim i delikatnie przytknęła dłoń do jego twarzy. - Nigdzie nie pójdę. Przylgnął skatowanym policzkiem do jej dłoni. - Obiecaj - szepnął, muskając jej skórę spękanymi wargami. - Obie... Śluza otwarła się z sykiem. Marissa obejrzała się do tyłu. Do pokoju jak pocisk wpadł Agrhes w kombinezonie ochronnym. Jego oczy znad żółtej maski patrzyły na nią z trwogą. - Marissa! - Agrhes zachwiał się. W jego stłumionym głosie słychać było skrajne przerażenie. - Święta Pani Zanikhu, czyś ty... gdzie masz kombinezon?! Butch zaczął się szamotać na łóżku. Pogładziła go lekko po ręce. - Ćśś, jestem tutaj. - Od razu trochę się uspokoił. - Zaraz założę któryś z tych...

- 66 -

- Boże, ty nic nie wiesz! - Agrhes dygotał. - Stało się. Mogłaś się już zarazić. - Zarazić? - Spojrzała pytająco. - Chyba to czułaś, wchodząc tutaj! - Wybuchnął potokiem słów, ale go nie słuchała. Krzyczał coś, a ona równolegle analizowała sytuację. Powzięła niezłomną decyzję. Nic nie szkodzi, że Butch bierze ją za kogoś innego, skoro ta pomyłka trzyma go przy życiu i budzi w nim wolę istnienia. - Marissa, słyszysz co mówię? Jesteś zarażo... Spojrzała pogodnie na brata. - Skoro już jestem zarażona, to chyba równie dobrze mogę zostać tutaj?

- 67 -

ROZDZIAŁ 7 Zacisnąwszy dłoń na sztylecie, John Matthew szykował się do ciosu. Na drugim końcu hali, nad morzem błękitnych mat, spod trybuny zwisały trzy worki bokserskie. John wyobrażał sobie, że środkowy worek jest reduktorem, ma białe włosy, blade oczy i mączystą cerę, które znał aż za dobrze z koszmarnych snów. Rozpędził się, plaskając bosymi podeszwami o ceratowe pokrowce mat. Był mały i nie był ani szybki, ani silny, ale miał potężną wolę walki. A niebawem miał nadejść dzień, kiedy rozmiary jego ciała dorównają rozmiarom jego nienawiści. Nie mógł się już doczekać przemiany. Uniósł sztylet nad głowę i otwarł usta, żeby wydać bojowy okrzyk. Był niemową i nie mógł wydobyć z siebie dźwięku, mimo to w swojej wyobraźni robił wielki raban. Reduktorzy zabili Tohra i Wellsie, jego rodziców, którzy go przygarnęli i uświadomili mu, kim jest naprawdę, obdarzyli miłością, czymś, czego nie zaznał w życiu. Nieumarłe łotry zamordowały Wellsie, a Tohr znikł, więc Johnowi nie pozostało nic poza zemstą - za tych dwoje i jeszcze jedną niewinną ofiarę styczniowej tragedii. Ze sztyletem w uniesionej dłoni pędził w stronę worka. W ostatniej chwili zrobił zwód, zwijając się w kłębek i przetaczając po macie, po czym poderwał się z ziemi i dźgnął od dołu. W sytuacji prawdziwej walki ostrze weszłoby w trzewia reduktora, i to głęboko. Przekręcił rękojeść. Zerwał się na nogi, wyobrażając sobie, że nieumarły osuwa się na kolana, chwytając się za wyprute flaki. Tym razem uderzył z góry, fantazjując, że ostrze wchodzi w kark... - John? Odwrócił się, dysząc ciężko i zadrżał - nie tylko z zaskoczenia. W jego stronę szła Beth Randall, półkrwi ludzkiej królowa i, jeśli wierzyć testom genetycznym, jego siostra. Nie wiedzieć czemu, ilekroć Beth była w pobliżu, nie był w stanie myśleć, kręciło mu się w głowie, ale przynajmniej już nie mdlał, jak przy pierwszym spotkaniu. Beth szła do niego po matach, wysoka, smukła, w dżinsach i białym golfie. Mieli identyczny kolor włosów. Kiedy podeszła bliżej, poczuł od niej - 68 -

zapach, którym znaczył ją Ghrom - ciężki, orientalny aromat, charakterystyczny dla króla. John przypuszczał, że znaczenie odbywa się w trakcie seksu, bo woń była najbardziej intensywna podczas wieczerzy, na którą schodzili do stołowego prosto z sypialni. - John, czy przyjdziesz zjeść z nami przedświtek? - Muszę zostać w domu i ćwiczyć - zamigał w amerykańskim języku migowym. Wszyscy mieszkańcy rezydencji opanowali ten język. Drażniło go, że musieli się dla niego wysilać. Wolałby być normalny. - Chcielibyśmy cię wreszcie zobaczyć. Spędzasz tu całe noce. Praktyka to ważna rzecz. Spojrzała na sztylet w jego dłoni. - Jest wiele ważnych rzeczy. Kiedy nie reagował, jej ciemnoniebieskie oczy zaczęły błądzić po hali, jakby szukała jakiegoś argumentu, który by do niego przemówił. W dawnych czasach, trzy miesiące temu, z przyjemnością przyjąłby zaproszenie - od Beth czy nie od Beth. Ale te czasy się skończyły. Nie chciał jej troski. Chciał tylko, żeby zeszła mu z drogi. - Rozumiem - westchnęła. - Zostawię ci jedzenie w gabinecie. Proszę cię, nie zapomnij zjeść. Kiwnął szorstko głową i zrobił unik, kiedy wyciągnęła do niego rękę. Bez słowa odwróciła się i po niebieskich matach ruszyła do wyjścia. Gdy tylko drzwi zamknęły się za Beth, John pobiegł na drugi koniec hali i przyjął pozycję wyjściową. Ponownie rzucił się przed siebie, unosząc sztylet do ciosu. Nienawiść dodawała mu skrzydeł. Pan X ruszył do akcji w samo południe. Wszedł do garażu domu, w którym został zreplikowany, i wsiadł do pospolitego minivana, którym mógł jeździć po mieście, nie rzucając się w oczy. Nie palił się do tej roboty, ale będąc nadreduktorem musiał spełniać życzenia mistrza, inaczej straciłby posadę Omega raz go już wywalił i X za nic nie chciałby tego prze żyć po raz drugi. Wciąż nie mógł wyjść ze zdziwienia, że wrócił na ten przeklęty świat w funkcji nadreduktora. Mistrz chyba zmęczył się ciągłą rotacją kadr i zdecydował się postawić na jednego konia. A ponieważ pan X w ostatnim kilkudziesięcioleciu wykazywał się najbardziej ze wszystkich, został wezwany na kolejną kadencję. Czy raczej wydobyty z piekła.

- 69 -

Tak więc zaczynał swoje urzędowanie. Przekręcił kluczyk w stacyjce. Silnik minivana kaszlnął anemicznie. X ogarnęła beznadzieja. Nie miał już w sobie dawnej iskry przywódcy. Ale skąd niby miał czerpać zapał w sytuacji skazanej z góry na przegraną? Prędzej czy później Omega znów się wkurwi i będzie chciał się wyżyć na swojej prawej ręce. To było nieuniknione. W słoneczne południe pan X opuszczał zbudowane pod koniec tysiąclecia osiedle radosnych domków dla lalek. Wszystkie domki popełnił jeden architekt, a jego twórczy gen manifestował się w kiczowatych wariacjach na motywach disneyowskich. Drzwi wejściowe w fantazyjnych framugach. Plastikowe żaluzje. Ozdoby okolicznościowe - aktualnie nawiązujące do świąt wielkanocnych. Zagłębie niepracujących mamuś i zaharowanych tatusiów z klas średnich - dla reduktora kamuflaż doskonały. Pan X dojechał do wylotu Lily Lane na drogę 22. Zatrzymał się. GPS-em odszukał w lesie miejsce, które Omega polecił mu zwizytować. Na szczęście dojazd miał zająć tylko dwanaście minut. Mistrz czekał jak na szpilkach na wiadomość, czy jego plan podesłania Bractwu konia trojańskiego wypalił. Czy wampiry wzięły kumpla do siebie. Pan X był pewien, że już się z nim wcześniej spotkał. Nie bardzo pamiętał, gdzie i jak, ale to było bez znaczenia i teraz, i wtedy, kiedy pan X dobrał mu się do skóry. Rany, to był dopiero twardziel. Choćby mu nie wiem co robili, nie puścił pary na temat Bractwa. Pan X był pod wrażeniem. Gdyby udało się gościa skaptować, byłby cennym nabytkiem Korporacji. Zresztą, kto wie, może już został jednym z nich. Po chwili pan X zaparkował minivana na poboczu drogi 22 i zagłębił się w leśną knieję. Ostatniej nocy szalała jedna z tych niespodzianych marcowych śnieżyc; przygięte śniegiem gałęzie świerków wyglądały, jakby chciały strzelić gola. Ładny widok dla tych, jak im tam... amatorów natury. W miarę, jak zagłębiał się w las, coraz mniej korzystał z naprowadzania, wyczuwając nieomylnie emanacje Omegi, jakby mistrz czekał na niego we własnej osobie. Czyżby bracia nie przyszli po człowieka? Ot, zagwozdka... Kiedy pan X wyszedł na polanę, zobaczył na środku krąg wypalonej ziemi. Temperatura eksplozji była tak wysoka, że śnieg stopniał, rozmiękczając ziemię, a potem błoto skrzepło ponownie. W powietrzu snuło się wspomnienie wizytacji Omegi, jak fetor zgniłych odpadów w środku lata, gdy odjedzie śmieciarka. Pociągnął nosem. Tak, w bukiecie zapachów była też ludzka nuta. - 70 -

Ale jaja, koleś nie żył. Bractwo go dobiło. Kto by przypuścił. Ale... jak to możliwe, że Omega nie wiedział o jego śmierci? Może za mały pakiet siebie wetknął mu w bebechy i skurczybyk po śmierci nie wrócił na łono mistrza? Omedze nie spodoba się raport pana X. Na przeciwności reagował alergicznie: świerzbiło go. A kiedy Omegę świerzbiło, dla nadreduktora nie mogło z tego wyniknąć nic dobrego. Pan X przykląkł na wypalonej ziemi. Zazdrościł człowiekowi. Skubany był w komfortowej sytuacji. Kiedy reduktor się przekręcał, po drugiej stronie czekały na niego płynne katusze, upiorna kąpiel, stokroć gorsza od opisanych w Biblii mąk piekielnych. Nieumarli po śmierci wracali do krwiobiegu Omegi, jako krwinki włączając się w posępny nurt martwych reduktorów. To z nich składała się krew którą w trakcie uroczystej indukcji mistrz wpuszczał w żyły adeptów. Na domiar złego zachowywali pełną świadomość więc do końca świata skazani byli na odczucia głodu, chłodu i miażdżącego ciśnienia. Pan X wstrząsnął się. Za życia był ateistą i śmierć jawiła mu się jako rodzaj drzemki, tyle tylko, że w glebie. Ale jako reduktor wiedział aż za dobrze, co go czeka, kiedy mistrz straci cierpliwość i znowu go „wyleje”. A przecież tliła się w nim iskra nadziei. Pan X odkrył drobną szczelinę, przez którą mógłby prysnąć przy odrobinie szczęścia. Jeśli będzie miał farta, wymiksuje się ze świata Omegi.

- 71 -

ROZDZIAŁ 8 Przez trzy długie, niespokojne dni Butch wychodził ze śpiączki. W końcu wyłonił się z maligny, jak boja wyskakując z mrocznych, głuchych odmętów na świat dźwięków i światła. Kiedy udało mu się mozolnie poskładać wszystkie elementy w jedną całość, zrozumiał, że wpatruje się w białą ścianę, a za jego plecami coś cicho bipie. No tak, był w szpitalnym pokoju. Nie miał już skrępowanych kończyn. Wyłącznie dla rozrywki odwrócił się na plecy i uniósł głowę i plecy. Pozostał w tej pozycji, bo bawiło go, kiedy pokój wirował dokoła. Odciągało to jego uwagę od szerokiej gamy innych dolegliwości. W śpiączce miał cudowne, niesamowite sny. Marissa pielęgnuje go na łożu boleści. Gładzi go po rękach, włosach, twarzy. Szeptem błaga go, by jej nie opuszczał. To właśnie jej głos trzymał go w ciele, zawracał z świetlistego tunelu, który prowadzi na tamten świat, o czym wie każdy, kto oglądał Uwierz w ducha. Tylko dla niej udało mu się cudem utrzymać przy życiu, a stabilny, mocny rytm jego serca wskazywał na to, że najgorsze ma już za sobą. Niestety jednak, te sny to była jedna wielka ściema. Marissa wcale nie była przy nim, a on był znów uwięziony w worku ze skóry, dopóki jakiś kolejny łajdak nie wytrząśnie go z opakowania. Takie już jego pieskie szczęście, że oddycha nadal. Rozejrzał się wokół. Stojak z kroplówką. Cewnik i pojemnik z moczem. Drzwi, chyba do łazienki. Prysznic. Za prysznic oddałby lewe jajco. Spuścił nogi z łóżka, choć czuł, że to nie najlepszy pomysł. Zebrał się w sobie i chwycił stojak do kroplówki. To będzie jego szczudło. Spuścił nogi na ziemię. Przeniósł ciężar na stopy. Natychmiast ugięły się pod nim kolana. Runął na łóżko. Nici ze spaceru do łazienki. Mimo to odwrócił głowę, pożądliwie patrząc w tamtą stronę... Nagle osłupiał. W rogu pokoju, na podłodze, tylko z poduszką pod głową, spała skulona Marissa. Fałdy pięknej szyfonowej sukni słały się wokół jej nóg. Jej włosy - ta cudownie falująca, lniana kaskada godna pędzla starych mistrzów - leżały rozsypane wokół jej głowy. - 72 -

Święci pańscy, naprawdę była przy nim. Naprawdę go uratowała. Poczuł nagły zastrzyk energii. Wstał i zataczając się ruszył w jej stronę. Chciał przyklęknąć na linoleum obok niej, ale raczej by potem nie wstał, więc musiał się ograniczyć pozycji stojącej. Co tu robiła? Kiedy rozmawiali ostatni raz, nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Mało tego, nie chciała go widzieć na oczy już we wrześniu, kiedy złożył jej wizytę, licząc choćby na jakiś okruch życzliwości. - Marisso? - wychrypiał. Odchrząknął i ponowił próbę, - Marisso, zbudź się. Zamrugała rzęsami i poderwała się do siadu. Jej oczy, dwa niebieskie szkiełka wyrzucone na morski brzeg, zwróciły się w jego stronę. - Wywrócisz się! Psiakość, leciał do tyłu. Zerwała się i złapała go w ostatniej chwili. Mimo wiotkiej figury bez trudu udźwignęła jego ciężar, co przypomniało mu, że Marissa nie należy do rasy ludzkiej i całkiem możliwe, że jest od niego silniejsza. Pomogła mu wgramolić się z powrotem do łóżka i naciągnąć kołdrę. Był słaby jak niemowlę i tak też go traktowała, co boleśnie raniło jego dumę. - Skąd się tu wzięłaś? - spytał ostro, żeby zatuszować skrępowanie. Oczy jej uciekły w bok, co znaczyło, że, podobnie jak on, czuje się niezręcznie. - Vrhedny powiedział mi, że jesteś ranny. Czyli Vrhedny potrząsnął jej sumieniem i zgodziła się odegrać siostrę miłosierdzia. V wiedział, że Butch durzy się w niej beznadziejnie i wykombinował, że dźwięk jej głosu przywróci go do życia. Jego kalkulacje okazały się trafne. Pewnie się wyżywała w roli ostatniej deski ratunku... Próbował zmienić pozycję. Stęknął, trochę z wysiłku, a trochę z upokorzenia. - Jak się czujesz? - zaniepokoiła się. - Lepiej. - Względnie lepiej. Swoją drogą, nawet gdyby przejechał po nim czołg, to i tak pestka w porównaniu z tym, jak potraktował go reduktor. - Nie musisz już przy mnie siedzieć. Zdjęła rękę z pościeli i westchnęła ciężko. Jej piersi zafalowały pod kosztowną materią jej sukni. Gdy objęła się rękami, jej ciało wygięło się wdzięcznie w literę S. Odwrócił wzrok, bo jakaś jego część miała ochotę grać na jej litości i zatrzymać ją przy sobie. - Naprawdę możesz już pójść. - Obawiam się, że nie. - 73 -

- A to czemu? - Odwrócił się do niej, patrząc groźnie. Zbladła, zaraz jednak odzyskała kontenans. - Ponieważ jesteś... Rozległ się syk i do pokoju wszedł jakiś alien w żółtym kombinezonie i masce gazowej. Twarz za wygiętą szybą maski wydawała się kobieca, ale rysy były zamazane. Butch spojrzał z przerażeniem na Marissę. - Czemu, do diabła, nie masz na sobie kombinezonu? - Pojęcia nie miał, czym zaraża, ale musiał to być śmiertelnie groźny syf, skoro cały personel wyglądał jak załoga promu kosmicznego. - N - no, bo... nie mam - spłoszyła się Marissa, a on poczuł się jak skończony cham. - Za pozwoleniem jaśnie pana chciałam pobrać krew - przerwała im uprzejmie pielęgniarka. Podsunął jej rękę, nadal patrząc gniewnie na Marissę. - Przychodząc tutaj, wiedziałaś, że masz włożyć kombinezon, tak czy nie? - Tak. - Do diabła - wściekł się. - Czemu nie... Kiedy pielęgniarka energicznie wbiła igłę w zgięcie łokcia, powietrze zeszło z Butcha, jakby przedziurawiła zbiornik jego energii. Ogarnęła go słabość. Głowa opadłą mu na poduszkę, ale wkurwienie nie słabło. - Powinnaś nosić na sobie coś takiego jak ona Marissa w milczeniu krążyła po pokoju. Przeniósł wzrok na przytkniętą do żyły probówkę. Pielęgniarka właśnie zamieniała ją na następną. Nagle zauważył, że jego krew jest ciemniejsza niż zwykle. O wiele ciemniejsza. - Rany kota... co to ze mnie leci? - Już i tak jest lepiej. Znacznie lepiej. - Pielęgniarka uśmiechnęła się zza maski. - No to ciekawe, jak to wyglądało przedtem - mruknął. To, co widział, jego zdaniem przypominało gnojówkę. Po pobraniu krwi pielęgniarka wetknęła mu termometr pod język i sprawdziła aparaturę za łóżkiem. - Zaraz przyniosę coś do jedzenia - oznajmiła. - Czy ona coś jadła? - wybełkotał. - Proszę nie otwierać ust. - Kiedy rozległo się bipnięcie, pielęgniarka wyjęła mu z ust termometr. - O, znaczna poprawa. No więc, ma pan jakieś życzenia? - 74 -

Przypomniał sobie o Marissie, która narażała swoje życie, żeby zatrzeć poczucie winy. - Owszem. Proszę ją stąd zabrać. Słysząc te słowa, Marissa przystanęła i oparła się o ścianę. Spojrzała po sobie. Jak to możliwe, że jej suknia wciąż na nią pasuje? Butch skrócił ją o głowę tym, co powiedział. Poczuła się mała i nic niewarta. Po wyjściu pielęgniarki Butch spojrzał na nią gniewnie piwnymi oczami. - Jak długo będziesz tu musiała być? - Aż Agrhes pozwoli mi wyjść. - Czy jesteś chora? Kiwnęła głową. - A co mi jest? - Odniosłeś obrażenia w wypadku samochodowym. Rozlegle obrażenia. - W wypadku? - Zgłupiał. - A co jest w tym? - Skinął w stronę kroplówki, żeby zmienić temat. Złożyła ręce na piersi i wyrecytowała listę antybiotyków, środków odżywczych, leków przeciwbólowych i przeciwdziałających krzepnięciu krwi, które mu podawano. - Vrhedny też przychodzi cię leczyć. Jej myśli pobiegły ku wojownikowi o rozbrajających, diamentowych oczach i wytatuowanej skroni... który ewidentnie darzył ją niechęcią. Był jedyną osobą, która wchodziła do izolatki bez kombinezonu ochronnego. Wpadał dwa razy dziennie, na początku i pod koniec każdej nocy. - V przychodzi tutaj? - Trzyma rękę nad twoim brzuchem. To ci pomaga. - Za pierwszym razem, kiedy wojownik odsunął kołdrę i zadarł szpitalną koszulę Butcha, była pod wrażeniem nie tylko tego, co zobaczyła, ale również pewności siebie V Potem jednak tamte odczucia ustąpiły przed przerażeniem na widok okropnej rany Butcha; Vrhedny zresztą też ją przerażał. Zdjął rękawiczkę, którą zawsze nosił, odsłaniając lśniącą dłoń wytatuowaną po obu stronach. Bała się tego, co miało teraz nastąpić, ale Vrhedny jedynie trzymał dłoń parę centymetrów nad brzuchem Butcha. Butch, chociaż nieprzytomny, chrapliwie wzdychał z ulgą. Po wszystkim Vrhedny obciągnął szpitalną koszulę, przykrył Butcha kołdrą i odwrócił się do Marissy. Kazał jej zamknąć oczy, co zrobiła posłusznie, choć się go bała. Już po chwili ogarnął ją głęboki spokój i czuła, jak spowija ją biała, kojąca światłość. Ponawiał zabieg pod koniec każdej wizyty. Czuła, że

- 75 -

stara się ją chronić, choć nie bardzo wiedziała, dlaczego, zważywszy na jego wyraźną niechęć do niej. Wróciła myślami do Butcha i jego obrażeń. - Z tym wypadkiem to bujda, prawda? Zamknął oczy. - Jestem bardzo zmęczony. Nie chciał z nią rozmawiać. Usiadła na gołej podłodze oplatając kolana rękami. Agrhes chciał, żeby jej przyniesiono łóżko polowe albo wygodny fotel, ale bała się, że jeśli Butch znów zapragnie przenieść się na tamten świat, personel medyczny nie będzie w stanie dotrzeć do niego na czas ze sprzętem reanimacyjnym. Jej brat potaknął jej spekulacjom. Po Bóg wie ilu dniach pobytu w izolatce bolały ją plecy i piekły oczy, ale podtrzymywanie Butcha przy życiu wcale jej nie męczyło. Właściwie nie zauważała nawet upływu czasu i zawsze była zaskoczona, kiedy pielęgniarki przynosiły posiłki, bądź przychodził Agrhes. Albo kiedy pojawiał się Vrhedny. Jak dotąd, nie czuła się chora. To znaczy, czuła się źle do pierwszej wizyty Vrhednego. Ale odkąd zaczął na nią oddziaływać tą swoją ręką, wszystko wróciło do normy. Marissa spojrzała w stronę łóżka Butcha. Wciąż nie mogła zrozumieć, dlaczego Vrhedny wezwał ją tutaj, skoro ta jego ręka robiła o wiele więcej dobrego, niż jej obecność. Aparatura popiskiwała cicho, szumiał nawiew z sufitu. Marissa powiodła wzrokiem po sylwetce Butcha. Zarumieniła się, przypomniawszy sobie, co kryje się pod kołdrą. Zdążyła poznać każdy centymetr jego ciała. Jego mięśnie obciągnięte były gładką skórą, a na krzyżu miał czarny tatuaż złożony z pęczków czterech kresek przeciętych w poprzek piątą. Razem było ich dwadzieścia pięć, przy czym niektóre zblakły, jakby pochodziły sprzed wielu lat. Zastanawiała się, co też mogły upamiętniać. Zaskoczył ją czarny puch na jego piersi - zawsze myślała, że człowieki są gładkie, jak wampiry. Inna sprawa, że włosów nie miał na piersi zbyt wiele; kępka zwężała się szybko, za pępkiem przechodząc w cienką linię. A potem... Było jej wstyd, ale ciekawiła ją jego męskość. U styku nóg miał kępę ciemnych włosów, z której wystawał kikut gruby, jak jej ręka w nadgarstku. Pod spodem tego czegoś znajdował się duży, nabrzmiały worek. Był pierwszym gołym mężczyzną, jakiego widziała w życiu; nagie postacie na płótnach i rzeźbach to była całkiem inna historia. Był pięknie zbudowany. Patrzyła jak zaczarowana. - 76 -

Odrzuciła głowę do tyłu, wpatrując się w sufit. To niedobrze, że jej obecność została mu narzucona. I niedobrze, że drżała na samo wspomnienie jego nagości. Boże, kiedy wreszcie będzie mogła się stąd wydostać? Bezmyślnie skubała delikatną tkaninę sukni. Spojrzała w dół, na kaskadę jasnoniebieskiego szyfonu. Czarujący wyrób Narciso Rodrigueza powinien być szalenie wygodny, ale stanik, który nosiła, bo tak wypada, zaczynał ją cisnąć jak diabli. Niestety, chciała wyglądać ładnie dla Butcha, chociaż nie zwracał na nią uwagi, i to nie tylko z powodu ciężkiego stanu. Po prostu przestała mu się już podobać. Nie miał najmniejszej ochoty na jej towarzystwo. Mimo to nadal będzie się dla niego wysilać, kiedy przyniosą jej świeżą zmianę ubrań. Szkoda, że wszystko, co tu nosi, idzie potem do spalarki - jej piękne suknie idą z dymem.

- 77 -

ROZDZIAŁ 9 Znów przylazł ten typ o spsiałych kudłach, stwierdził Van Dean, patrząc przez drucianą siatkę. Już trzeci tydzień z rzędu koleś pojawiał się na widowni w podziemnym światku nielegalnego boksu w Caldwell. Pośród dopingującego tłumu mężczyzna rzucał się w oczy przez swoją inność, choć Van nie umiał powiedzieć dlaczego. Kiedy dostał kolanem w żebro, przypomniał sobie, gdzie jest i co robi. Zamachnął się gołą pięścią i trafił przeciwnika w twarz. Krew buchnęła z nosa, zabryzgując czerwienią matę, na którą chwilę później upadło ciało pokonanego. Van stał spokojnie, patrząc na swoją ofiarę. Pot lał niego, spływając na brzuch tamtemu. Nie było żadnego sędziego, który powstrzymałby Vana przed dalszym gradem ciosów w głowę. Żadnych reguł, które zakazywałyby mu skopania gnoja po nerach tak, żeby czekała go dozgonna dializa. Niech tylko to ludzkie ścierwo drgnie, Van wypuści z siebie demona. Zabijanie gołymi rękami było ulubionym zajęciem pewnej specjalnej części jego osoby, jej najgłębszym powołaniem. Van zawsze się różnił, nie tylko od przeciwników, ale od reszty ludzkości: jego dusza była nie tyle duszą pięściarza, ile duszą rzymskiego wojownika. Żałował, że nie żył w czasach, kiedy wyrywało się trzewia pokonanemu przeciwnikowi... a potem odszukiwało jego dom, gwałciło żonę i mordowało dzieci. Następnie, po splądrowaniu dóbr, podkładało ogień pod jego domostwo... Niestety, żył tu i teraz. A ostatnio pojawiło się dodatkowe utrudnienie. Ciało, które służyło specjalnej części jego osoby, zaczęło się starzeć. Dopierdalał mu bark i kolana też, choć dbał o to, żeby nikt tego nie odgadł, ani w klatce, ani na widowni. Wyciągnął rękę w bok i usłyszał trzask. Z trudem powstrzymał grymas bólu. Tymczasem pięćdziesięcioosobowy tłum, rycząc, napierał na siatkę. Jezu, jego kibice uwielbiali go. Wykrzykiwali jego imię. Chcieli, żeby walczył bez końca. Ale jego specjalna część miała ich gdzieś. W najwyższym rzędzie wyłowił spojrzenie mężczyzny o wypłowiałych włosach. Oczy jakiegoś psychola - martwe, bez wyrazu. Mężczyzna nie wiwatował z innymi. Hmm, ciekawe. - 78 -

Van trącił przeciwnika bosą stopą. Gość jęknął, ale nie otworzył oczu. Koniec zabawy. Kilkudziesięciu chłopa wokół klatki z radochy dostało małpiego rozumu. Van podskoczył do krawędzi siatki i przerzucił stukilogramowe cielsko na drugą stronę. Gdy wylądował na widowni, tłum ryknął jeszcze głośniej, ale zaczął się cofać. Koleś, który w zeszłym tygodniu wszedł mu w drogę, skończył wypluwając ząb. „Ring” znajdował się w opuszczonym podziemnym garażu, a właściciel betonowego pustostanu przyjmował zakłady. Wszystko było oczywiście nielegalne i stanowiło ludzki odpowiednik walk kogutów. Ale pieniądze były niezłe i, jak dotąd, policja trzymała się z dala - choć, oczywiście, trzeba się było z nią liczyć. Krew i zakłady to nie było tło, na którym gliny dobrze wypadały, więc całość funkcjonowała na zasadach prywatnego klubu, a kto nie trzymał języka za zębami, wylatywał na zbity pysk. Dosłownie. Właściciel miał sześciopak drabów, którzy trzymali swołocz w ryzach. Van podszedł do kasjera, odebrał pięćset baksów i kurtkę i udał się do swojej ciężarówki. Podkoszulek marki Hanes miał cały we krwi, ale srał to pies. Prawdziwym problemem były bóle w stawach. No i lewy bark. Kurwa mać. Z każdym tygodniem było mu ciężej dogodzić tej specjalnej części siebie i powalić przeciwnika. Co prawda, swoje latka już miał. Trzydzieści dziewięć wiosen w świecie boksu to czas na sztuczną szczękę. - Czemu go nie wykończyłeś? Był już przy swoim wozie. W bocznej szybie bez zaskoczenia spostrzegł odbicie mężczyzny o spłowiałych włosach. - Nie gawędzę z kibolami, kolego. - Nie jestem kibicem. Ich oczy spotkały się na tafli okna ciężarówki. - To czemu stale cię widzę podczas moich walk? - Mam dla ciebie propozycję. - Nie potrzebuję menedżera. - Nie jestem menedżerem. Van obejrzał się za siebie. Gość był potężny: z szerokimi barami, z których zwisały leniwie ręce o dłoniach jak bochny, miał w sobie coś z boksera. Taka dłoń zwinięta w pięść miała wielkość kuli od kręgli. No jasne, o to mu chodziło. - Chcesz stanąć ze mną na ringu, pogadaj z nim. - Pokazał na kasjera. - Też nie o to mi chodzi. Van odwrócił się. Raczej nie ma ochoty bawić się w dwadzieścia pytań. - 79 -

- To o co biega? - Po pierwsze, chciałbym wiedzieć, czemu go nie wykończyłeś? - Bo już leżał. - I czemu jeszcze? - naciskał obcy. - Powiem ci coś. Zaczynasz mi działać na nerwy. - Nie szkodzi. Szukam kogoś, kto wygląda tak jak ty. O, to się musiał naszukać. Złamany nos na pospolitej gębie. Podgolony łeb. Normalka. - Wielu facetów wygląda tak jak ja. - Tyle że prawej ręki nie mieli takiej jak on. - Mogę cię o coś spytać? Czy masz wyciętą ślepą kiszkę? Van spojrzał na obcego podejrzliwie, wsuwając kluczyki z powrotem do kieszeni. - Albo dasz mi spokojnie odjechać, albo będziesz zawracał gitarę i pożałujesz. Wybór należy do ciebie. Blady koleś przysunął się. Zajeżdżało od niego czymś dziwnym. Pudrem? - Nie strasz mnie, chłopcze - powiedział niskim głosem. Był napięty, jakby się czaił do ataku. No, no, bić mu się zachciewa. Van przybliżył twarz do twarzy obcego. - To gadaj, kurwa, o co biega. - Ślepa kiszka? - Nie mam. Mężczyzna odsunął się z uśmiechem. - Co byś powiedział na robotę? - Mam już robotę. A drugą tutaj. - Wiem, na budowie. A do tego za kasę łoisz kolesiów, do których nic nie masz. - I tu i tam uczciwie pracuję. A ty odkąd węszysz za mną? - Odkąd trzeba. - Obcy wyciągnął rękę. - Joseph Xavier. Van zignorował jego dłoń. - Nie mam ochoty na znajomość z tobą, Joe. - Masz do mnie mówić: panie Xavier, synu. Na pewno masz ochotę wysłuchać mojej propozycji. Van przekrzywił głowę. - Zdziwisz się, ale mam w sobie coś z dziwki. Lubię brać kasę od świrów. Daj stówę, Joe, to pogadamy o twojej propozycji. Coś w spojrzeniu tamtego sprawiło, że Vana przebiegł nagły dreszcz. Coś mu się w tamtym nie zgadzało. - 80 -

- Najpierw musisz nauczyć się zwracać do mnie jak należy - powiedział typ jeszcze niższym basem. Niech mu będzie. Za sto dolców gotów jest dodatkowo kłapnąć dziobem nawet dla takiego pojeba. - Xavier. - Panie Xavier. - Obcy uśmiechnął się, szczerząc zęby jak drapieżnik. To nie były żarty. - Powtórz, synu. Usta Vana posłusznie zastosowały się do polecenia. Nagle z jego pamięci wypłynęło, jak żywe, wspomnienie pewnego skoku na główkę do Hudsonu. Miał wtedy szesnaście lat. Nagle, już w locie, zobaczył potężny głaz pod wodą i wiedział, że już za późno. Leciał na kamień jak po sznurku. Zderzenie było nieuniknione. Właściwie nie było nawet takie straszne. Kiedy już przygrzał głową w głaz, popłynął z nurtem, czując błogi spokój, jakby jego los wreszcie się dopełnił. Ale instynkt mu podpowiedział, że ten spokój jest zwiastunem śmierci. Dziwna rzecz, był teraz podobnie oszołomiony. A mężczyzna o pergaminowej skórze miał w sobie jakąś nieuchronność fatum, które znów dopomniało się o Vana. - Panie Xavier - wyszeptał. Widząc studolarowy banknot, wyciągnął czteropalczastą dłoń. Miał jednak przeczucie, że za darmo też musiałby wysłuchać obcego. Kiedy Butch po wielu godzinach przekręcił się na bok pierwszym, co zobaczył, była Marissa. Siedziała w rogu pokoju z otwartą książką, ale nie czytała. Patrzyła w nakrapiane kafelki podłogi, wodząc smukłym palcem po linoleum. Wyglądała niesamowicie pięknie i tak smutno, że łzy napłynęły mu do oczu. Boże, na samą myśl o tym, że mógł ją zarazić albo skrzywdzić w jakiś inny sposób, miał ochotę palnąć sobie w łeb. - Bardzo żałuję, że tu jesteś - wychrypiał. - To znaczy... - poprawił się, widząc, że twarz jej drgnęła. - Wiem, co masz na myśli - powiedziała chłodno. - Czy jesteś głodny? - Tak. - Próbował usiąść na łóżku. - Naprawdę muszę wziąć prysznic. Wstała, unosząc się wdzięcznie jak mgła. Wstrzymał oddech, kiedy obok niego przechodziła. Ta jej niebieska suknia była dokładnie w kolorze jej oczu. - Pozwól, że ci pomogę dojść do łazienki. - Dam sobie radę. Złożyła ręce na piersi. - 81 -

- Możesz się wywrócić i zrobić sobie krzywdę. - To zawołaj pielęgniarkę. Nie chcę, żebyś mnie dotykała. Przez chwilę patrzyła na niego. Powieki zaczęły jej drżeć. - Wybacz - powiedziała chłodno - ale muszę wyjść do toalety. Pielęgniarkę wezwiesz, naciskając czerwony guzik na pilocie. Weszła do łazienki i zamknęła drzwi za sobą. Rozległ się szmer wody. Butch sięgnął po pilota, nagle jednak zdał sobie sprawę, że woda leje się nieprzerwanym strumieniem, co znaczyło, że Marissa wcale nie myje rąk czy twarzy, ani nie nalewa wody do kubka. Leje się i leje. Stękając, zsunął się z łóżka i wstał, wsparłszy się na stojaku kroplówki. Noga za nogą zaczął posuwać się w stronę łazienki. Przytknął ucho do drzwi. Nadal słyszał tylko szum wody. Nie wiedział, co mu kazało zastukać cicho raz, drugi, trzeci. W końcu nacisnął klamkę, wiedząc, że będzie im głupio obojgu, jeśli Marissa siedzi na sedesie. Siedziała, ale na zamkniętej desce. Siedziała i płakała. Do tego trzęsła się. - Jezu, Marissa... - Wynoś się! - wrzasnęła. Pchnął drzwi łazienki i padł przed Marissą na kolana. - Marissa... - Wybacz, ale chciałabym zostać sama. Zakręcił kran. Woda spłynęła z bulgotem do umywalki. Teraz słyszał wyraźnie stłumiony szloch Marissy. - Wszystko będzie dobrze - próbował ją pocieszyć. - Niedługo stąd wyjdziesz. Wypiszą cię... - Zamknij się! - Odjęła ręce od oczu, patrząc na niego gniewnie. - Wracaj do łóżka i wezwij pielęgniarkę, jeśli tego jeszcze nie zrobiłeś. Kucnął, bo kręciło mu się w głowie. - Przykro mi, że przeze mnie nie możesz stąd wyjść - brnął dalej. - Wierzę, że ci przykro. Coś tu nie grało. - Marissa... Przerwał mu syk otwieranej śluzy. - Butch? - głos V był wyraźny, bo nie nosił kombinezonu. - Nie wchodź tutaj - zawołał. Marissa nie potrzebowała dodatkowych widzów. - Gdzie jesteś, glino? Coś nie tak? - 82 -

Butch chciał wstać, naprawdę miał taki zamiar, ale kiedy złapał za stojak od kroplówki i zaczął się podciągać, jego ciało nagle zrobiło się jak z gumy. Marissa próbowała go złapać, ale wyśliznął jej się z rąk i poleciał na kafle podłogi, lądując policzkiem przy nodze sedesu. Jak przez mgłę słyszał rozgorączkowany głos Marissy. Potem w jego pole widzenia wpłynęła kozia bródka V Butchowi na widok kumpla oczy zwilgotniały z radości. Vrhedny wyglądał tak jak zawsze: jego usta okalał ciemny zarost, tatuaże na skroniach nie zmieniły się ani na jotę, diamentowe tęczówki lśniły. Znał to wszystko na pamięć. Vrhedny oznaczał dom. Rodzinę. Jednak Butch nie zamierzał się mazać. Wystarczyło, że leżał powalony przy kiblu. Łzy przepełniłyby do końca czarę jego upokorzenia. Zamrugał energicznie. - Czemu nie masz na sobie tego żółtego cholerstwa? - Nie bój bidy, nic mi nie będzie - uśmiechnął się V, a jego oczy zalśniły, jakby on też tłumił łzy. - Mam rozumieć, że wróciłeś już do nas? - Wróciłem i zaraz się wezmę do roboty. - Ach, tak? - Naprawdę. Myślę o karierze przedsiębiorcy budowlanego. Właśnie sprawdzam wykończenie łazienki. Glazurnik spisał się na medal. Sam zobacz. - A może zaniósłbym cię do łóżka? - Muszę jeszcze sprawdzić armaturę umywalki. Przez twarz V przemknęła miłość i szacunek. - Pozwól chociaż, że pomogę ci wstać. - Dam sobie radę. - Stękając, Butch próbował się dźwignąć, ale zaraz zwalił się z powrotem na podłogę. Okazało się, że podnoszenie głowy bywa zajęciem bardzo wyczerpującym. Gdyby jednak miał do dyspozycji więcej czasu - powiedzmy tydzień, dwa... - No, glino, chodź do wujcia na rączki. Butch nagle poczuł się zbyt zmęczony, żeby oponować. Leżał niezdolny ruszyć ani ręką, ani nogą. Do tego Marissa oglądała go w tym stanie. Dobrze chociaż, że nie było mu zimno w tyłek, bo to znaczyło, że koszula nie rozsunęła mu się na plecach. Uff. Potężne ręce Vrhednego uniosły go z podłogi jak piórko. W drodze do łóżka Butch z najwyższym trudem zmusił się, żeby nie oprzeć głowy na ramieniu przyjaciela, choć spocił się z wysiłku. Kiedy znalazł się w pościeli, chwyciły go dreszcze i zakręciło mu się w głowie. Złapał za rękę V - Muszę z tobą porozmawiać na osobności - szepnął. - 83 -

- O co chodzi? - odparł V też szeptem. Butch wskazał wzrokiem na stojącą w rogu pokoju Marissę. Zarumieniła się i spojrzała w stronę łazienki, po czym podniosła dwie papierowe torby. - Pozwolicie, że wezmę prysznic. - Nie czekając na ich odpowiedź, znikła w łazience, zamykając drzwi za sobą. V przysiadł na brzegu łóżka. - Słucham? - Co jej grozi? - Zajmuję się nią i po trzech dobach wygląda na to, że nic jej nie jest. Chyba wkrótce będzie mogła wyjść. Jesteśmy już prawie pewni, że się nie zaraziła. - Czym mogliśmy się zarazić? - Wiesz, że miałeś do czynienia z reduktorami, prawda? Butch uniósł pokiereszowaną rękę. - Naprawdę? Myślałem, że byłem w salonie odnowy biologicznej. - Dokładnie. Spędziłeś tam cały dzień... Butch kurczowo chwycił rękę V - Nie sypnąłem. Nie wiem, co mi robili, ale nie puściłem pary z ust. Przysięgam. V położył rękę na dłoni Butcha i uścisnął. - Wiem, stary. To byłoby niepodobne do ciebie. Odetchnęli obaj. V zerknął na paznokcie Butcha, zastanawiając się, co z nimi robiono. - Pamiętasz cokolwiek? - Tylko odczucia. Ból. Zgrozę. Strach. Dumę... dumę, że nie sypnąłem, że nie udało im się mnie złamać. - V kiwnął głową i wyciągnął z kieszeni skręta, jednak jego wzrok padł na zbiornik z tlenem. Klnąc, schował papierosa z powrotem do kieszeni. - Wybacz, brachu, ale muszę cię o coś spytać. Czy z twoją głową wszystko w porządku? Rozumiesz, po czymś takim... - Spoko. Jestem zbyt prymitywny na zespół stresu pourazowego, w do datku nie pamiętam żadnych szczegółów. Męczy mnie tylko niepokój o Marissę, czy wyjdzie stąd cała i zdrowa. - Przejechał ręką po twarzy, czując pod palcami kłujący zarost. Opuścił rękę i położył na brzuchu. Przypomniał sobie o ranie. Orientujesz się, co mi zrobili? V pokręcił głową. Butch zaklął pod nosem. Vrhedny był chodzącym google'em, więc jeśli on nie wiedział, to sprawy miały się kiepsko. - 84 -

- Ale próbuję tego dociec i w końcu się dowiem, przyrzekam. - Skinął w stronę brzucha Butcha. - Jak sprawy wyglądają? - Nie wiem, za bardzo byłem zajęty spaniem, żeby zajmować się stanem moich flaków. - A ja mógłbym? Butch wzruszył ramionami i odsunął kołdrę. V podciągnął szpitalną koszulę i obaj spojrzeli na brzuch Butcha. Blizna nie goiła się ładnie. Skóra dookoła była szara i pomarszczona. - Boli? - chciał wiedzieć V - Jak diabli. Do tego jest... zimny. Jakby mi ktoś napchał lodu w bebechy. - Czy mógłbym coś zrobić? - Co? - Chciałbym cię trochę podleczyć po mojemu. - Jasne. - Jednak kiedy V zaczął zdejmować rękawiczkę z tej swojej dziwnej dłoni, Butch wzdrygnął się. - Co będziesz mi tym robił? - Zaufaj mi, proszę. Butch zarżał. - Kiedy ci zaufałem ostatni raz, wmusiłeś we mnie tamten wampirzy koktajl. Pamiętasz? - Uratowałem ci skórę. Tylko dzięki temu cię znalazłem. Wszystko jasne. - No dobra, przyładuj już z tej twojej rączki. - Jednak skrzywił się niespokojnie, kiedy świetlista ręka V zawisła nad jego raną. - Relaks, glino. To nie będzie bolało. - Pamiętam, jak sfajczyłeś tą grabą całą chatę. - To prawda, ale teraz nie jest nastawiona na program: pal. - Vrhedny trzymał wytatuowaną, świetlistą dłoń nad raną. Butch wydał z siebie urywany jęk ulgi. Miał wrażenie, że w jego ranę sączy się ciepła, czysta woda, która wnika w niego, obmywając go i wypłukując nieczystości. - Rany, jak bosko. - Błysnął białkami z rozkoszy. Zrobił się ciężki, a potem odpłynął w jakiś stan podobny do snu. Ból zniknął. Nie czuł własnego ciała. Czuł za to proces swojego ozdrowienia, jakiś potężny kopniak energii. Trwało to sekundy, minuty, potem czas przestał istnieć. Butch wiedział, że czeka go wiele dni wypoczynku i dobrej diety, ale w końcu, dzięki magicznym mocom V, wyjdzie na prostą.

- 85 -

Odchyliwszy głowę do tyłu, Marissa stała pod prysznicem, pozwalając, by woda sama obmywała jej ciało. Czuła się rozbita i rozdrażniona, zwłaszcza po tym, jak Vrhedny zaniósł Butcha do łóżka. Ci dwaj byli sobie tak bliscy, ich wzajemną więź wyczuwało się nawet w spojrzeniach, które z sobą wymieniali. Po długiej kąpieli Marissa wyszła z kabiny, wytarła się energicznie i wysuszyła włosy suszarką. Sięgając po świeżą zmianę bielizny, zerknęła na stanik. Po cholerę jej to? Wepchnęła stanik z powrotem do torby. Niedobrze robiło jej się na myśl o tym, że coś wrzyna jej się w żebra. Dziwnie się czuła, wkładając brzoskwiniową suknię na gołe piersi, ale nie miała zamiaru znosić dodatkowych niewygód. Przynajmniej chwilowo. Zresztą, kto to zobaczy? Zwinęła niebieską suknię od Rodrigueza i razem z używaną bielizną włożyła do torby na toksyczne odpady. Zebrała się w sobie i otwarła drzwi na pokój szpitalny. Butch leżał na łóżku z koszulą podciągniętą pod szyję i kołdrą zsuniętą do pachwin. Świetlista dłoń Vrhednego zawisła parę centymetrów nad sczerniałą raną. Obaj samcy milczeli. Poczuła się intruzem, ale nie miała dokąd iść. - Śpi - szepnął V. Kaszlnęła. Nie wiedziała, co powiedzieć. - Czy... czy jego rodzina wie, co się z nim dzieje? - spytała w końcu półgłosem. - Tak. Wszyscy bracia wiedzą. - Miałam na myśli jego... ludzką rodzinę. - Oni się nie liczą. - Ale czy oni nie powinni...? V spojrzał na nią diamentowymi oczami ze zniecierpliwieniem graniczącym ze złością. Nagle dotarło do niej, że jest uzbrojony po zęby. Na jego muskularnej piersi krzyżowały się dwa czarne sztylety. Prawdę mówiąc, jego ostry ton pasował do tej broni. - Rodzina Butcha się go wyparła, dlatego się nie liczy - oznajmił V szorstko, dając jej do zrozumienia, że wtyka nos w nie swoje sprawy. - Chodź już tutaj. On cię potrzebuje. Jego prośba całkiem nie przystawała do mrocznego wyrazu jego twarzy. Podobnie zresztą jak jego uzdrowicielskie moce. - Nie jestem mu do niczego potrzebna i wcale nie życzy sobie mojej obecności - mruknęła. Zastanawiała się, po kiego diabła Vrhedny ją tu wezwał trzy noce temu. - Zależy mu na tobie. Dlatego nie chce, żebyś tu była. - 86 -

Spłonęła rumieńcem. - Mylisz się, wojowniku. - Nigdy się nie mylę. - Diamentowe tęczówki z granatowym brzeżkiem zajrzały jej w twarz tak zimno, że zrobiła krok do tyłu. - Podejdź, dotknij go. Niech cię poczuje. Niech wie, że tutaj jesteś. Chyba mu padło na mózg. Opornie podeszła do łóżka, żeby pogładzić Butcha po głowie. Ledwie go dotknęła, odwrócił twarz w jej stronę. - Widzisz, jak lgnie do ciebie? - Vrhedny wrócił do studiowania rany. Oby to była prawda, westchnęła. - Naprawdę chciałabyś? - Proszę nie czytać mi w myślach. Tak się nie robi - Nie czytam. Powiedziałaś tona głos. Ręka jej drgnęła na włosach Butcha. - Aha. Przepraszam. Oboje umilkli, koncentrując się na Butchu. - Dlaczego tak go potraktowałaś, Marisso? - odezwał się V surowym tonem. - Czemu spuściłaś go po schodach, kiedy na jesieni pojechał do ciebie? - Nigdy u mnie nie był - powiedziała zdumiona. - Właśnie, że był. - Nie rozumiem. - Słyszałaś, co mówię. Kiedy ich oczy się spotkały, poczuła, że chociaż jest niebezpieczny, kłamcą nie jest. - Kiedy? Kiedy był u mnie? - Po postrzeleniu Ghroma odczekał parę tygodni a potem pojechał do ciebie. Po powrocie powiedział, że nie raczyłaś nawet zejść do niego. To była podła zagrywka, samico. Wiedząc, że cię kocha, odprawiłaś go przez psańca, powiem, bardzo uprzejmie. - Ależ... ja nigdy... On u mnie nie był... nikt mi nie mówił. - Daruj sobie. - Wypraszam sobie taki ton, wojowniku. - Vrhedny spojrzał osłupiały, ale ją już szlag trafił i było jej wszystko jedno, z kim rozmawia. - Pod koniec lata leżałam rozłożona grypą, bo za często dokrwiałam Ghroma, a do tego przepracowałam się w klinice. Butch nie odzywał się, więc uznałam, że się rozmyślił. Ponieważ nigdy u samców nie miałam... wzięcia, wiele odwagi kosztowało mnie, żeby do niego podejść. Kiedy się wreszcie ośmieliłam, tutaj, w klinice, miesiąc temu, powiedział mi wprost, że nie chce mieć ze mną więcej do czynienia. Bądź więc łaskaw nie oskarżać mnie bezpodstawnie. - 87 -

Zapadła długa cisza, a potem Vrhedny zaskoczył ją na maksa. - No, no, coś takiego - powiedział i naprawdę uśmiechnął się do niej. Tuszując zaskoczenie, odwróciła się do Butcha i z powrotem zaczęła go gładzić po włosach. - Przysięgam, że gdybym wiedziała, że to on, zwlokłabym się z łóżka, żeby mu otworzyć osobiście. - To bardzo dobrze, samico. Bardzo dobrze - mruknął Vrhedny. W ciszy, która zapadła, myślała o wydarzeniach zeszłego lata. Wycofała się z życia nie tylko z powodu grypy. Powaliła ją wiadomość o zamachu jej brata na życie Ghroma - fakt, że Agrhes, ten spokojny, zrównoważony medyk posunął się do tego, by zdradzić miejsce pobytu króla reduktorom. Co prawda zrobił to w ramach pomsthy za to, że pogardził jego siostrą i poślubił królową, to jednak w niczym go nie usprawiedliwiało. Pani Kronik, Butch próbował się z nią zobaczyć, czemu jednak nikt jej o tym nie powiedział? - Nie wiedziałam, że byłeś u mnie - szepnęła, odgarniając mu włosy z twarzy. Vrhedny cofnął rękę i zakrył Butcha kołdrą. - Teraz twoja kolej, Marisso. Zamknij oczy. - Nic nie wiedziałam. - Uniosła twarz. - Wierzę ci. A teraz zamknij oczy. Po zabiegu V ruszył do drzwi. Jego potężne barki falowały w rytm kroków. Przy śluzie zatrzymał się i odwrócił. - Nie myśl, że tylko ja go uzdrawiam. Jesteś jego gwiazdą przewodnią, uwierz mi. Ale chciałbym, żebyś zapamiętała jedno. - Jego oczy zwęziły się. Jeśli kiedykolwiek rozmyślnie go zranisz, uznam cię za wroga. John Matthew siedział w klasie niczym nieróżniącej się od klas liceum w Caldwell. Siedem długich ławek stało naprzeciwko tablicy; we wszystkich, z wyjątkiem jednej, siedziało po dwoje uczniów. John siedział sam w ostatniej ławce. Tak samo, jak w liceum. Jedyna różnica polegała na tym, że teraz notował uważnie i wytężał oczy, jakby na tablicy wyświetlano Szklaną pułapkę. W każdym razie na tej tablicy nigdy się nie pojawiały wzory geometryczne. Tego popołudnia Zbihr prowadził lekcje. Przechadzając się po klasie, rozprawiał o składzie chemicznym materiałów wybuchowych z grupy C4. Brat miał na sobie charakterystyczny czarny golf i parę luźnych nylonowych spodni - 88 -

treningowych. Blizna na twarzy zdawała się potwierdzać to, co o nim mówiono: że zabijał kobiety, odgryzał łby reduktorom i potrafił zaatakować bez powodu, nawet braci. W tym wszystkim jednak najdziwniejsze było to, że był zajebistym belfrem. - Co się tyczy detonatorów, osobiście wolę zdalnie sterowane - wyznał. John otworzył zeszyt na nowej stronie. Z narysował na tablicy trójwymiarowy schemat urządzenia, które wyglądało jak skrzynka z obwodami scalonymi w środku. Rysunki Zbihra były zawsze tak szczegółowe i realistyczne, że miało się ochotę wziąć je do ręki. Wojownik na chwilę umilkł. John zerknął na zegarek. Jeszcze kwadrans i dostaną lekki posiłek, a potem pójdą na halę. Nie mógł się już doczekać. Kiedy zaczynał naukę, nienawidził sztuk walki. Teraz je uwielbiał. Nadal był najsłabszy technicznie z całej klasy, ale ostatnio kompensował to agresją. Która, nota bene, zmieniła jego sytuację towarzyską. Na początku, przed trzema miesiącami, koledzy wyśmiewali się z niego. Oskarżali go o podlizywanie się braciom. Szydzili z jego znamienia, podobnego do gwiazdek na piersiach braci. Teraz woleli się mieć na baczności. Z wyjątkiem Lahsera, który stale podstawiał mu nogę, traktował jak powietrze albo próbował go wpuścić w maliny. Ale John się tym nie przejmował. Co prawda, dalej odbywał lekcje z innymi rekrutami, teoretycznie mieszkał w rezydencji z braćmi, z którymi chyba był spokrewniony przez ojca, ale odkąd stracił Tohra i Wellsie, czuł się wolnym strzelcem, niezwiązanym z nikim. Tak więc jego koledzy znaczyli dla niego tyle, co nic. Przeniósł wzrok na potylicę Lahsera. Zebrane w koński ogon długie, jasne włosy samczyka opadały gładko na marynarkę od dobrego krawca. Skąd wiedział, że od dobrego krawca? Stąd, że Lahser każdemu na dzień dobry chwalił się, co ma na sobie. Tej nocy wspomniał, że jego zegarek pochodzi z firmy obsługującej artystów i celebrytów. Oczy Johna zwęziły się. Krew zaczęła mu krążyć żywiej na myśl o sparingu, który ich czekał na hali. Lahser, jakby wyczuł jego podniecenie, odwrócił się, błyskając diamentowym kolczykiem. Wykrzywił usta we wrednym uśmieszku, po czym posłał Johnowi całusa. - John? - obudził go z rozmyślań głos Zbihra. - Czy byłbyś uprzejmy zachowywać się na lekcji? - John zaczerwienił się i wrócił wzrokiem do tablicy. - Zdalnie sterowane detonatory można odpalić na różne sposoby, najczęściej - 89 -

jednak stosuje się falę dźwiękową, wysyłaną przez komórkę, komputer lub sygnał radiowy. Znów zaczął rysować na tablicy, skrzypiąc głośno kredą. - Tu mamy jeszcze inny rodzaj detonatora, typowy dla bomb podkładanych pod samochody. - Odsunął się, odsłaniając rysunek. - Zapłon podłączamy do obwodu elektrycznego wozu. Kiedy samochód rusza, najpierw słyszymy tik, tik, tak, a potem bum. John nagle ścisnął mocniej długopis. Zamrugał gorączkowo. Kręciło mu się w głowie. - Czy ładunek wybucha zaraz po uruchomieniu zapłonu? - chciał wiedzieć rudy kadet, Blasther. - Występuje opóźnienie rzędu paru sekund. Zwracam też uwagę, że kierunek prądu w samochodzie zostaje odwrócony, więc silnik nie może zapalić. Kiedy kierowca przekręci kluczyk, usłyszy tylko tykanie. W mózgu Johna nastąpiła szybka seria wyładowań. Deszcz... czarny deszcz na szybie samochodu. Ręka z kluczykiem zbliża się do stacyjki. Silnik kaszle, ale nie chce zaskoczyć. Śmiertelny strach, bo zapomniał o kimś. Potem błysk światła... John runął z krzesła na podłogę, w ogóle jednak nie czuł, ze ma atak, bo w jego głowie rozległ się przeraźliwy krzyk. Nie wiedział, co się dzieje z jego ciałem. Ktoś zginął... został porzucony. Zostawił kogoś...

- 90 -

ROZDZIAŁ 10 O świcie, kiedy metalowe żaluzje w pokoju bilardowym opadły na dzień, Vrhedny wbił zęby w kanapkę z wołowiną od Arby's. Smakowała jak książka telefoniczna, zresztą wcale nie z powodu składników. Uniósł głowę, słysząc cichy stukot kul bilardowych. Beth, królowa, właśnie prostowała się po uderzeniu. - Ładny strzał - powiedział Rankohr, opierając się o adamaszkową tapetę. - Trening czyni mistrza. - Obeszła stół dookoła, szykując się do następnego pchnięcia. Kiedy znów się nachyliła, trzymając kij w lewej dłoni, królewski rubin zalśnił majestatycznie na jej środkowym palcu. V otarł usta papierową serwetką. - Znów da ci wciry, Hollywood. - Liczę się z tą możliwością. Jednak nie miała okazji. Ghrom wtoczył się przez drzwi, ewidentnie pod dobrą datą. Długie czarne włosy, sięgające mu już prawie do opiętych czarną skórą pośladków, powiewały za nim, opadając na barczyste plecy. Beth odłożyła kij. - Jak się miewa John? - Kto to może wiedzieć? - Podszedł do Beth i pocałował ją w usta, a potem w żyły po obu stronach szyi. - Nie chce jechać do Agrhesa. Nie chce zbliżyć się do kliniki nawet na kilometr. Teraz śpi w gabinecie Tohra. Usnął z wyczerpania. - Co tym razem wywołało atak? - Zbihr prowadził zajęcia ze środków wybuchowych. Chłopak nagle gruchnął na podłogę. Tak samo jak wtedy, kiedy cię pierwszy raz zobaczył. Beth objęła Ghroma w pasie i przylgnęła do swojego brońca. Ich czarne włosy - kręcone Beth i proste Ghroma - splotły się ze sobą. Rany, ale temu Ghromowi urosły włosy. Podobno zapuszcza je specjalnie dla Beth. Niby samiec, a nosi się jak baba. V odgryzł kolejny kęs kanapki. - Chciałabym, żeby John zamieszkał z nami - powiedziała Beth. Wysiaduje w tym gabinecie, śpi w fotelu... Spędza zbyt wiele czasu samotnie i stale nie dojada. W dodatku Mary mówi, że odmawia wszelkich rozmów na temat Tohra i Wellsie. Do reszty zamknął się w sobie.

- 91 -

- To jeszcze małe zmartwienie. Ważne, żeby wreszcie poszedł do tego cholernego doktora. - Ciemne okulary Ghroma zwróciły się w stronę V. - A jak nasz chory? Wygląda na to, że potrzebujemy etatowego lekarza w rezydencji. V sięgnął po torebkę z Arby's i wyciągnął kolejną kanapkę. - Glina dochodzi do siebie. Możliwe, że już jutro go wypuszczą. - Muszę wiedzieć, co te łotry mu zrobiły. Pani Kronik nie daje się wypuścić na ten temat. Milczy jak zaklęta. - Próbuję dokopać się do sprawy. Od wczoraj szperam w Kronikach. Czyli w osiemnastu woluminach spisanej w Starym Języku historii wampirów. Miał ochotę tłuc głową w ścianę. Lektura Kronik była mniej więcej tak zabawna, jak protokół z remanentu działu wyrobów żelaznych. - Jeśli tam nic nie znajdę, będę szukał gdzie indziej. W zbiorach legend i podań i tym podobnych szpargałach. Nie wierzę, żeby przez dwadzieścia tysięcy lat ziemskiej historii wampirów nie zdarzyło się nic podobnego. Mam zamiar poświęcić dzisiejszy dzień na poszukiwania. Jak zwykle, nie zmruży oka. Tydzień minął, od kiedy miał ostatnie REM-y i nic nie wskazywało na to, by tego popołudnia sytuacja miała ulec zmianie. Do diabła... osiem dni bez zmrużenia oka odbijało się niekorzystnie na jego falach mózgowych. Brak snu mógł wywołać stany psychotyczne i poczynić spustoszenie w obwodach. Cud, że dotąd miał wszystkie klepki na miejscu. - V? - wytrącił go z rozmyślań Ghrom. - Tak, wasza wysokość? - Wszystko w porzo? Vrhedny ugryzł kanapkę. - Spoko - odparł z pełnymi ustami. - Będzie git. Dwanaście godzin później, po zapadnięciu zmroku, Van Dean zaparkował ciężarówkę pod klonem na ładnej, schludnej uliczce. Nie podobało mu się to wszystko. Po drugiej stronie wąskiego trawnika stał nijaki domek ze spadzistym dachem, taki, jakich wiele w tej nijakiej okolicy. Na podjeździe stały cztery samochody. O trzy za dużo. Pan Xavier umawiał się z nim na spotkanie w cztery oczy. Van zlustrował posesję, nie wysiadając z samochodu. Tylko z dwóch okien światło sączyło się przez żaluzje. Ganek tonął w ciemnościach. Jednak cała sytuacja miała swoje atuty. Przyjmując propozycję Xaviera, mógł wypiąć się na tę przeklętą budowę i przestać się forsować fizycznie. Mógł

- 92 -

też zarobić dwa razy więcej niż teraz, żeby mieć z czego żyć, kiedy nie będzie już w stanie walczyć. Wysiadł i ruszył do drzwi. Wstrząsnął się z obrzydzenia na widok wycieraczki w kwiaty powoju. Nie zdążył dotknąć dzwonka, gdy drzwi otwarły się z impetem. - Spóźniłeś się - skarcił go Xavier, wielki i wypłowiały. - Mówił pan, że spotkamy się w cztery oczy. - Nie jesteś w towarzyskim nastroju? - Zależy od towarzystwa. - Najlepiej wejdź i sam się przekonaj. - Xavier zrobił zapraszający gest. Van dalej stał na wycieraczce. - Pewnie cię zaciekawi, że poinformowałem mojego brata o tej wizycie. Z adresem i innymi szczegółami. - Którego brata, starszego czy młodszego? - spytał Xavier z uśmieszkiem, odnotowując, że oczy Vana zwężają się w szparki. - Tak, tak, wiemy o nich wszystko. Właśnie tak jak mówiłeś: z adresem i innymi szczegółami. Van wsunął rękę w kieszeń kurtki. Kaliber dziewięć sam wśliznął mu się w dłoń. Kasa, ważne, żeby nie zapomnieć o kasie. - Gadamy o interesach czy będziemy tutaj stać na przeciągu? - To nie ja stoję po złej stronie drzwi, synu. Van wszedł, nie spuszczając oczu z Xaviera. W domu panował ziąb, jakby był niedogrzany albo długo stał pusty. Brak mebli wskazywał na drugą opcję. Kiedy Xavier sięgnął do kieszeni, Van spiął się. Gospodarz wyciągnął szczególną odmianę broni: dziesięć nowiutkich banknotów studolarowych. - Umowa stoi? - spytał Xavier. Van rozejrzał się dookoła, po czym przyjął banknoty i schował. - Umowa stoi. - W porządku. Zaczniesz od zaraz. - Xavier odwrócił się i ruszył w głąb domu. Van szedł za nim, cały czas mając się na baczności. I słusznie, bo kiedy zeszli do piwnicy, u stóp schodów czekało na nich sześciu klonów Xaviera. Wszyscy byli wysocy, płowowłosi i pachnieli jak starsze panie. - Widzę, że pan też ma braci - rzucił Van niedbałe. - Nie są braćmi i radziłbym ci nie używać przy nich tego słowa. - Wzrok Xaviera powędrował w stronę szóstki dryblasów. - To są twoi uczniowie.

- 93 -

Poruszając się o własnych siłach, choć pod okiem pielęgniarki w kombinezonie, Butch wracał do łóżka po pierwszym myciu połączonym z goleniem. Wyjęto mu już cewnik i odłączono kroplówkę, w dodatku ze smakiem spałaszował posiłek. Jedenaście z ostatnich dwunastu godzin przespał jak zabity. Jezu... wreszcie się poczuł człowiekiem, a tempo jego rekonwalescencji wskazywało, że miał sporo szczęścia. - Widzę duże postępy u jaśnie pana - pochwaliła go pielęgniarka. - Właśnie zgłosiłem się na olimpiadę. - Naciągnął kołdrę. Po wyjściu pielęgniarki poszukał wzrokiem Marissy. Pochylona nad haftem, siedziała na łóżku polowym, które wniesiono na jego życzenie. Odkąd zbudził się przed godziną, zachowywała się dziwnie, jakby nie mogła się zdobyć na odwagę, żeby coś z siebie wyrzucić. Wodził wzrokiem od świetlistej korony jej włosów, przez jej delikatne dłonie, po fałdy brzoskwiniowej sukni pokrywające jej prowizoryczne legowisko... po czym wrócił spojrzeniem w stronę jej piersi. Suknia z przodu zapinana była na niezliczoną ilość perłowych guziczków. Sto najmarniej. Butch zaczął niespokojnie przebierać nogami. Ciekawe, ile by mu zajęło ich rozpięcie. Krew zaczęła krążyć w nim żwawiej, napływając do krocza, co zaowocowało erekcją. Kto by się spodziewał, że taki świntuch z niego. Chyba naprawdę wracał do zdrowia. Odwrócił głowę i zamknął oczy. Pod jego powiekami natychmiast wypłynęły wspomnienia ich pocałunku na werandzie domu Hardhego zeszłego lata. Widział tę scenę z najdrobniejszymi szczegółami. On siedział, ona stała między jego nogami, ale to jego język był w jej ustach. Kiedy krzesło załamało się pod Butchem, całowali się dalej na podłodze... - Butch? Otwarł oczy i cofnął się gwałtownie, widząc przed sobą na wysokości łóżka twarz Marissy. Spanikowany, spojrzał w dół, żeby sprawdzić, czy kołdra maskuje wielkie wydarzenie w jego kroczu. - Słucham - powiedział, ale w gardle miał tak sucho, że musiał to jeszcze raz powtórzyć. Zawsze miał zdarte struny głosowe i lekką chrypę; objawy pogłębiały się, kiedy myślał o seksie. Zwłaszcza seksie z Marissą. Badawczo zaglądała mu w twarz, a on bał się, że widzi go na wskroś, prześwietla aż do rdzenia, gdzie jego zauroczenie nią manifestowało się najwyraźniej. - Wybacz, ale muszę spać, żeby wrócić do zdrowia i tak dalej. - 94 -

- Vrhedny powiedział mi, że byłeś u mnie po tym, jak Ghrom został postrzelony. Butch z powrotem zacisnął powieki. Miał ochotę zwlec zbolały tyłek z łóżka, dopaść kumpla i mu przyłożyć. Pieprzony V... - Nic o tym nie wiedziałam. Nie wiedziałam o twojej wizycie aż do wczoraj - wyjaśniła, widząc, że patrzy na nią w osłupieniu. - Kto ci otworzył i co się potem stało? Nie wiedziała? - Tego... no... otwarła mi psanka. Poszła na górę mnie zaanonsować, po czym wróciła i oznajmiła, że nie przyjmujesz, ale że zadzwonisz do mnie. Nie doczekałem się twojego telefonu... a nie chciałem cię przecież nachodzić. To znaczy... troszkę ją nachodził, o czym, chwała Bogu, nie miała pojęcia. Chyba że V, ta durna papla, nie omieszkał poinformować jej również o tym. Co za kutas. - Byłam chora i chciałam przemyśleć pewne sprawy. Ale chciałam się z tobą spotkać. Dlatego cię zapraszałam, kiedy spotkaliśmy się w grudniu. Kiedy spuściłeś mnie po schodach, uznałam, że ci... przeszło. Marissa chciała się z nim spotkać? Na pewno się nie przesłyszał? - Chciałam się z tobą spotkać, Butch. Nie, nie przesłyszał się. Ta nowina umarłego postawiłaby na nogi. - Jezu - szepnął, patrząc jej w oczy. - Nie uwierzyłabyś, ile razy przejeżdżałem obok twojego domu. - Naprawdę? - Praktycznie co noc. Byłem żałosny. - I nadal jest. - Ale chciałeś, żebym sobie stąd poszła. Byłeś zły, kiedy mnie tutaj zobaczyłeś. - Byłem wkurwiony... eee, zły na ciebie, bo byłaś bez kombinezonu. Sądziłem, że zostałaś w to wszystko wrobiona. - Drżącą ręką ujął kosmyk jej włosów. Były cudownie delikatne. - Vrhedny jak chce, zawsze dopnie swego. Nie chciałem, żebyś zmuszała się do siedzenia przy mnie ze współczucia ani z litości. - Chciałam być z tobą. Nadal chcę być z tobą. - Ujęła jego dłoń i uścisnęła. W uroczystej ciszy, która zapadła po jej słowach, Butch próbował uporządkować ostatnie półrocze w świetle najświeższych rewelacji. Pragnął jej, a ona pragnęła jego. Czy to możliwe? Możliwe, wielce pożądane i Bóg wie jeszcze jakie. - Marissa, wpadłem po uszy. Jak jakiś pie... eee, skończony głupiec. Po same uszy - wyznał gorączkowo, porzucając wszelką ostrożność. - 95 -

Jej jasnoniebieskie oczy zaszły łzami. - Ja... też. Sam nie wiedział, kiedy rzucił się w jej stronę. Jeszcze przed ułamkiem sekundy siedzieli oddaleni od siebie, a już przytykał wargi do jej ust. Zamarła. - Wybacz. - Odskoczył jak oparzony. - Ja... ja tylko tak... z zaskoczenia - wyjaśniła, nie spuszczając z oczu jego ust. - Chciałabym, żebyś dalej... - W porządku. - Odwrócił głowę na bok i musnął ją wargami. - Przysuń się bliżej. Przyciągnął ją za rękę do siebie, a potem wciągnął na łóżko, a dokładnie na siebie. Była lekka jak piórko. Był zachwycony, zwłaszcza gdy obsypała go kaskada jej lnianych włosów. Ujął jej twarz w dłonie. Gdy rozchyliła wargi w nieśmiałym uśmiechu, mignęły koniuszki jej kłów. Chryste, straszliwie chciało mu się być w niej, więc dźwignął głowę i wsunął jej język w usta. Jęknęła, kiedy zaczął ją dogłębnie penetrować. Potem zaczęli się całować do utraty tchu. Wplótł palce w jej włosy, unieruchamiając jej głowę. Rozsunął nogi, tak że spoczęła między jego udami, uciskając go w miejscu, które było twarde, nabrzmiałe, rozpalone. Nagle, gdzieś z głębi głowy, wypłynęło pytanie, którego nie miał prawa jej zadać, wybijając go z rytmu. - O co chodzi, Butch? - Odsunęła się niepewnie. Gładził jej usta kciukiem, zastanawiając się, czy była już kiedyś z mężczyzną. Czy przez dziewięć miesięcy, odkąd się całowali, miała kochanka? Albo kochanków? - Butch? - O nic - odparł, chociaż poczuł w piersi ukłucie zazdrości. Znów wziął się za jej usta, tym razem całując ją z bezpodstawną zaborczością. Objął ją w talii i docisnął do swojej erekcji. Miał nieodpartą potrzebę przypieczętowania swoich praw do niej, żeby każdy samiec trzymał się od niej z dala. Chyba oszalał. Nagle Marissa odsunęła się, pociągając nosem. - Czy ludzkie samce wiążą się z samicami? - spytała zdezorientowana. - Znaczy... n - no... też mamy jakieś uczucia. - Chodzi mi o wiązanie. - Wtuliła twarz w jego szyję, wciągnęła powietrze, a potem zaczęła pocierać go nosem. Złapał ją za biodra, zastanawiając się, czy sprawy nie zaszły za daleko. Mimo pełnej erekcji nie był pewien, czy ma dość sił, żeby się z nią kochać. Nie

- 96 -

chciał wykorzystywać sytuacji, ale prawda była taka, że cholernie miał ochotę jej włożyć. - Cudownie pachniesz, Butch. - To pewnie to tutejsze mydło. O Jezu, rób tak dalej - wyjęczał, kiedy zaczęła jeździć kłami po jego szyi.

- 97 -

ROZDZIAŁ 11 Vrhedny wszedł do kliniki, kierując kroki wprost do izolatki. Nikt w rejestracji nie protestował przeciwko tej śmiałości. a kiedy szedł korytarzem, personel kliniki potykał się o własne nogi, schodząc mu z drogi. Bardzo rozsądnie. Był uzbrojony po zęby, do tego w złym humorze. Zarwał cały dzień i wyszedł z niczym. Nie znalazł w Kronikach ani słowa, które pomogłoby mu odgadnąć, co zrobiono Butchowi. Również nic w Księdze legend. Co gorsza, choć intuicyjnie wyczuwał przyszłe losy różnych osób, nie umiał podać żadnych konkretów. Jakby siedział w teatrze przy spuszczonej kurtynie: raz czy drugi aksamit zakołysał się, potrącony przez aktora, czasem dobiegały go niewyraźne głosy, kiedy indziej dostrzegł smugę światła spod frędzli zasłony. Nie znał jednak żadnych szczegółów, a jego szare komórki miotały się bezsilnie. Przeszedł obok laboratorium Agrhesa i wszedł do magazynku gospodarczego. Otwarł zamaskowane drzwi i wszedł do przedpokoju, w którym komputery i urządzenia monitorujące samotnie strzegły chorego. Stanął jak wryty. Na pierwszym ze świetlistych ekranów zobaczył Marissę, leżącą między rozłożonymi, gołymi nogami Butcha. Glina tulił ją do siebie i oboje falowali sinusoidalnie. V nie widział ich twarzy, ale nie miał wątpliwości, że ich wargi stykają się i sobą, a języki zaplatają. V podrapał się po brodzie. Pod skórzanym odzieniem i pasami z bronią zrobiło mu się jakby ciut goręcej. A niech ich... dłoń Butcha skradała się teraz powoli po plecach Marissy, wsuwając się pod płaszcz jej jasnych włosów i gładząc ją po szyi. Glina był potwornie napalony, ale obchodził się z Marissą delikatnie. Czule. V przypomniał sobie swój seans erotyczny tamtej nocy, kiedy porwano Butcha. Zero czułości, co prawda za zgodą obu stron. Butch przetoczył się z Marissą na bok; wyraźnie zamierzał położyć się na niej. W trakcie manewru szpitalna koszula rozsunęła się na plecach, odsłaniając szerokie bary gliny oraz jego muskularne nogi. Tatuaż w krzyżu wyginał się gdy lędźwie Butcha wciskały się w suknię Marissy, szukając drogi dla kutasa, który z pewnością stał mu jak drąg. Smukłe dłonie Marissy błądziły po plecach kochanka, by ostatecznie wpić się paznokciami w gołe pośladki. - 98 -

Butch uniósł głowę do góry, zapewne wydając z siebie jęk rozkoszy. V mógł sobie łatwo wyobrazić ten dźwięk... tym bardziej że go wyraźnie słyszał. Nagle przeszyła go dziwna tęsknota, choć nie umiałby powiedzieć, co tak urzeka go w tej scenie. Głowa Butcha opadła na szyję Marissy, jego lędźwie zaczęły się poruszać w górę i w dół, plecy falowały, a łopatki ściągały się i rozluźniały w coraz szybszym rytmie... Nagle Butch znieruchomiał. Marissa z rozchylonymi ustami odrzuciła głowę do tyłu i wygięła się w łuk. Z rozsypanymi na pościeli puklami, wijącymi się wokół potężnych bicepsów Butcha, wyglądała nieziemsko. W miłosnym zapamiętaniu, w świetlistej, jasnopomarańczowej sukni zdawała się jutrzenką zwiastującą koniec zimnej, mrocznej nocy, a Butch leżał skąpany w jej poświacie. Drzwi przedsionka otwarły się. V odwrócił się błyskawicznie, zasłaniając plecami monitor. Agrhes odłożył kartę Butcha na półkę i sięgnął po kombinezon ochronny. - Dobry wieczór jaśnie panu. Przyszedł go pan znów uzdrawiać? - T - tak... - odparł V ochrypłym głosem. Odchrząknął. - Ale teraz nie jest odpowiednia pora. Agrhes zamarł z kombinezonem w dłoni. - Wypoczywa? Raczej się męczy. - Tak jest. Dlatego powinniśmy mu teraz dać święty spokój. Brwi doktora podjechały do góry za rogowymi oprawkami. - Nie rozumiem? V złapał kartę Butcha i wcisnął doktorowi w ręce, wyrywając jednocześnie kombinezon, który odwiesił z powrotem. - Później, doktorze. - Muszę... muszę go zbadać. Wydaje mi się, że już jest gotów do wypisu... - To świetnie, ale teraz spływamy stąd. Agrhes otwarł usta, żeby zaprotestować, ale V nie zamierzał tracić czasu na pogawędki. Klepnął doktora po plecach i zajrzał mu w oczy, hipnotyzując. - Tak, tak - wymamrotał Agrhes. - Później. Może być jutro? - Świetny pomysł. - Wypychając brata Marissy na korytarz, V nie mógł zapomnieć o tym, co widział na ekranie. Niepotrzebnie podglądał. Teraz jemu też się zachciało. Marissa płonęła. Butch... dobry Boże, Butch. Był ciężki i tak wielki, że musiała porządnie rozsunąć nogi, żeby się zmieścił. A te jego ruchy... rytm jego bioder doprowadzał ją do szaleństwa. - 99 -

Na chwilę przestał ją całować. Dyszał ciężko, a z jego piwnych oczu wyzierało pożądanie, wręcz głód seksu. Może powinna być przerażona, bo nie do końca wiedziała, co robi, jednak doznała nagłego przypływu mocy. - Butch? - zaniepokoiła się, kiedy milczenie zaczęło się zbytnio przeciągać. Właściwie nie wiedziała, na co czeka z jego strony. - Och... kotku. - Dłoń Butcha zsunęła się po jej szyi na dekolt. Gdy dotknęła brzeżka sukni, zamarł, jakby czekał na pozwolenie, żeby ją zdjąć. To z miejsca zmroziło Marissę. Biust miała chyba taki jak trzeba, co nie znaczy, że kiedykolwiek miała okazję porównać go z piersiami innej samicy, jednak wolała nie ryzykować. Nie zniosłaby na twarzy Butcha pogardy, z jaką patrzyli na nią samcy jej gatunku. Jeśli bolało ją lekceważenie obojętnych jej samców kiedy była ubrana, jak by się czuła rozebrana, czując na sobie pogardliwe spojrzenie Butcha. Pocałował ją leciutko i zsunął się z niej, podciągając kołdrę pod pachy. Leżał teraz na plecach, zakrywając oczy ręką, a pierś falowała mu jak po długim biegu. Marissa zerknęła w dół i zobaczyła, że trzyma suknię pod szyją tak kurczowo, aż zbielały jej palce. - Butch? Odjął rękę od oczu i odwrócił głowę w jej stronę. Na jego twarzy miejscami widać było opuchliznę, a jedno oko miał podbite. Musiał mieć kiedyś złamany nos. Mimo to wydawał jej się piękny. - Co, kochanie? - Czy... czy miałeś wiele kochanek? Spochmurniał i zaczerpnął tchu. Nie palił się do odpowiedzi. - N - no t - tak, było tego trochę. Poczuła ciężar w piersiach, kiedy wyobraziła sobie, jak całuje się z innymi samicami, rozbiera je, parzy się z nimi. Gotowa była iść o zakład, że większość jego kochanek miała spore doświadczenie. Zrobiło jej się niedobrze. - Między innymi dlatego nie powinniśmy się posuwać dalej - odezwał się. - Dlaczego? - Gdyby doszło do czegoś, potrzebowałbym prezerwatywy. Na szczęście miała pojęcie, o czym mówi. - Po co? Nie jestem teraz płodna. Milczał. Potem zaklął cicho. Trochę się zlękła. - Nie zawsze uważałem. - Z czym? - 100 -

- Z seksem. Często uprawiałem seks z osobami, które mogły mieć jakieś choroby. Robiłem to bez zabezpieczenia. - Najpierw szyja mu pokraśniała, potem na twarz wypełzł rumieniec - pewnie wstydu. - Dlatego mógłbym się kochać z tobą tylko w prezerwatywie. Mogę być nosicielem czort wie czego. - Czemu nie uważałeś na siebie? - Bo miałem w du... to znaczy... - Ujął kosmyk jej włosów, podniósł do ust i pocałował. - Teraz żałuję, że to nie będzie mój pierwszy raz. - Ludzkie wirusy nie są dla mnie szkodliwe. - Robiłem to nie tylko z człowiekami, Marisso. To zmroziło ją ostatecznie. Gdyby to robił z samicami swojego gatunku kobietami, to byłoby co innego. Ale z inną wampirzycą? - Z kim? - spytała przez ściśnięte gardło. - Raczej nie sądzę, żebyś ją znała. - Puścił jej włosy i znowu zakrył oczy ręką. - Gdybym mógł, wymazałbym te incydenty. Podobnie jak wiele innych rzeczy. Matko święta. - To jest świeża historia, prawda? - No. - Czy ty ją... kochasz? Spojrzał na nią w osłupieniu. - Jezu, nie. Nie znam jej nawet - rany, tym się chyba całkiem pogrzebałem. - Wziąłeś ją do swojego łóżka? Spałeś potem przy niej? - Czemu go tak, u diabła, indaguje? Dłubie w ranie, jakby chciała się dobrać do żywego mięsa? - To było w klubie. - Szok na jej twarzy sprawił, że zaklął znowu. - Moje życie nie było usłane różami, Marisso. Ten ja, którego znasz, mieszkający z braćmi, ubrany w szałowe ciuchy... nie ma wiele wspólnego z moim dawnym ja. Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. - To kim jesteś? - Kimś, kogo nie miałabyś szansy poznać. Nasze drogi nigdy by się nawet nie przecięły, gdybym był wampirem. Wywodzę się z klasy robotniczej. Jestem chłopcem z nizin - dodał, widząc w jej oczach brak zrozumienia. Mówił rzeczowo, jakby pytała go o wzrost albo wagę. - Nie wyglądasz na chłopca z nizin. - Jak już wspomniałem, nic o mnie nie wiesz. - Kiedy leżę przy tobie, wdycham twój zapach, słyszę twój głos, to wiem o tobie najważniejsze rzeczy. - Omiotła go spojrzeniem. - Wiem tyle, że jesteś samcem, z którym chciałabym się sparzyć... - 101 -

Nagle z jego skóry wydobył się słodki, korzenny zapach; gdyby był wampirem, sądziłaby, że ją znaczy. Pociągnęła nosem. Ten zapach dodawał jej odwagi. Drżącymi rękami rozpięła pierwszy guziczek sukni. Zamknął jej dłonie w swojej dłoni. - Nie zmuszaj się do niczego. Pragnę cię, ale nie musimy się spieszyć. - Kiedy ja chcę tego. Chcę być z tobą. - Odsunęła jego dłoń i zaczęła się rozpinać, ale szło jej to jak po grudzie, bo ręce jej się piekielnie trzęsły. Obawiam się, że będziesz to musiał sam zrobić. - Jesteś pewna? - Dyszał głośno z podniecenia. - Tak. Proszę cię, zdejmij to ze mnie - powiedziała, widząc, że nadal się waha. Metodycznymi ruchami okaleczonych palców zaczął rozpinać perłowe guziczki. Sukienka rozchylała się, odsłaniając stopniowo nagie piersi. Kiedy rozpiął ostatni guzik, zaczęła się trząść. - Wcale nie masz na to ochoty - stwierdził. - Nie, tylko... jesteś pierwszym samcem, który mnie ogląda. Butch zamarł. - Jesteś wciąż... - Dziewicą - dokończyła za niego. Nie cierpiała tego słowa. Teraz on zadrżał, wydzielając orientalny zapach. - Nawet gdybyś nie była, nie miałoby to dla mnie znaczenia. Chcę, żebyś to wiedziała. - Już wiem. - Uśmiechnęła się lekko. - Nie bądź tylko okrutny, dobrze? - Cokolwiek zobaczę, będę to kochał, bo to jesteś ty - obruszył się. - Dla mnie jesteś piękna, Marisso - szepnął, widząc, że ucieka przed nim wzrokiem. W porywie niecierpliwości chwyciła poły sukni i obnażyła piersi. Zamknęła oczy, czekając z zapartym tchem na werdykt. - Jesteś piękna, Marisso. Wzięła się na odwagę i otwarła oczy. Butch wcale nie patrzył na jej dekolt. - Nawet na mnie jeszcze nie spojrzałeś. - Nie muszę. Łzy napłynęły jej do oczu. - Błagam cię, spójrz. Spuścił wzrok i nagle zassał głośno powietrze. No tak, czuła zawsze, że coś z nią jest nie tak... - Chryste, jesteś doskonała. - Zaschło mu w ustach. - Mogę cię dotknąć? - 102 -

Skinęła ochoczo głową i ręka Butcha wśliznęła się za połę jej sukni, by z najwyższą delikatnością zacząć gładzić ją po żebrach i z boku, po piersi. Najpierw podskoczyła, ale potem się uspokoiła. W każdym razie do chwili, kiedy kciukiem potarł jej sutek. Mimowiednie wygięła się w łuk. - Jesteś boska - wyszeptał ochryple. - Olśniewająco piękna. Opuścił głowę i jego wargi spoczęły na jej mostku, wytyczając ścieżkę pocałunkami, zaczęły posuwać się w stronę jej piersi. Jej sutek stwardniał i stanął, jakby chciał wskoczyć mu do ust. Jezu... naprawdę. Patrząc jej w oczy, objął jej pierś wargami i wciągnął do ust. Ssał ją przez chwilę, słysząc łomot własnego serca, potem wypuścił z ust połyskliwy koniuszek. Poczuła falę gorąca u styku nóg. - W porządku? - spytał. - Mogę tak dalej robić? - Nigdy nie zaznałam takiego uczucia. - Nie? - Znów musnął jej sutek ustami. - Musiałaś przecież dotykać tego cudownego miejsca. Nie? Nigdy? Mąciło jej się w głowie. - My, wysoko urodzone samice... uczą nas, że nie wolno tego robić. Chyba że jesteśmy z brońcem, a i wtedy... - Boże, o czym oni rozmawiają? - No cóż, to jest właśnie moja misja. - Wysunął język i polizał ją po sutku. - Tak, po to tu jestem. Więc daj mi rękę, Marisso. - Kiedy go posłuchała, ucałował wnętrze jej dłoni. - Pozwól, że ci pokażę, czym jest doskonałość. Wziął jej palec wskazujący do ust i possał, a potem wyjął z ust i przytknął do jej sutka, który obwiódł jej własną dłonią. Odchyliła głowę do tyłu, nie przestając się jednak wpatrywać w Butcha. - Jest taki... - Miękki i sprężysty zarazem, zgadłem? - Objął wargami jej pierś i jej dłoń, liżąc je ciepłym językiem. - Przyjemnie? - Tak. O, Pani Zanikhu, tak. Jego dłoń powędrowała do jej drugiej piersi, ściskając koniuszek w palcach i masując obrzmiały sutek. Kiedy nachylał się nad nią w zsuwającej się z muskularnych ramion szpitalnej koszuli, wydał jej się potężny. Przerzucił się teraz na jej drugą pierś, muskając ciemnymi włosami jej gładką, jedwabistą skórę. Zatracając się w rosnącym podnieceniu, nie zauważyła, kiedy jej suknia podjechała do góry, odsłaniając uda. Zesztywniała.

- 103 -

- Czy mogę posunąć się trochę dalej? - spytał z ustami przy jej piersi. Przysięgam, że nie zrobię nic, czego byś nie chciała. - M - możesz. Położył dłoń na jej odsłoniętym kolanie. Podskoczyła, ale kiedy przez chwilę znów pieścił jej pierś, wyzbyła się wszelkich obaw. Jego dłoń powolnymi okrążeniami posuwała się coraz wyżej, aż wśliznęła się między jej uda... Nagle poczuła, że coś z niej wypływa. Spanikowana ścisnęła nogi i odepchnęła Butcha. - Co, kotku? - Coś się ze mną... dzieje - wybąkała, czerwieniąc się. - Gdzie? Tutaj? - Pogładził ją po wewnętrznej stronie uda. Kiwnęła głową. - Naprawdę? - Uśmiechnął się leniwie, zmysłowo. Pocałował ją bez pośpiechu. - Opowiesz mi, co się dzieje? - Pokraśniała jeszcze bardziej, ale nie przestawał jej pieścić. - Coś dziwnego? - Ja... - Nie mogła tego wydusić z siebie. Przytknął usta do jej ucha. - Zrobiło ci się mokro? - Kiwnęła głową. - To bardzo dobrze. Tak trzymać - powiedział gardłowym głosem. - Naprawdę? Czemu... Nagłym ruchem delikatnie dotknął majtek w jej kroku. Z wrażenia podskoczyli oboje. - O, Boże - wyjęczał, kładąc głowę na jej ramieniu. - Jak dobrze, że tu jesteś ze mną. - Penis Butcha pulsował, kiedy dotknął paska wilgotnego atłasu w kroku Marissy. Czuł, że jeśli odsunie majtki na bok, napotka garnuszek miodu, ale bał się ją spłoszyć. Położył dłoń na wzgórku łonowym Marissy i zaczął pocierać jej szparkę tam, gdzie drzemie źródło rozkoszy. Westchnęła głęboko. Biodra Butcha zaczęły falować płynnie. Sytuacja zaczęła wymykać się spod kontroli, więc mocno docisnął brzuchem erekcję do materaca. - Butch, ja muszę... ja. Boże... - Kotku, czy ty kiedyś... - Nie, na pewno nigdy nie robiła sobie dobrze. Była zdumiona, kiedy dotknął jej piersi. - Co? - Nieważne. - Zdjął rękę i przez majtki zaczął ją muskać koniuszkami palców po kroczu. - Zrobię ci dobrze, zaufaj mi.

- 104 -

Pocałował ją w usta, wsysając jej wargi, aż zabrakło jej tchu. Potem wsunął rękę pod paseczek atłasu między jej nogami... - O, ja... cię... - szepnął, sądząc, że w upojeniu nie dosłyszy jego słów. Natychmiast zaczęła się wyrywać. - Coś jest ze mną nie tak? - Spoko, spoko. - Unieruchomił ją, dociskając udem jej nogę. Bał się, że sam dochodzi, bo jego penis coraz bardziej przypominał wyrzutnię rakietową. Kotku, wszystko jest w porządku, tylko, po prostu... po prostu jesteś golutka. Poruszył dłonią, wsuwając palce w jej fałdki... święci pańscy, była niemożliwie gładka, rozgrzana i naoliwiona. Zatracił się w jej jedwabistej szparce, nagle jednak przebiła się do niego jej niepewność. - Nie masz tu w ogóle włosów - powiedział. - To źle? - Cudownie - roześmiał się. - To mnie podnieca. Podnieca? Raczej wystrzeliwuje w kosmos. Nie marzył o niczym innym, jak tylko, żeby wpełznąć pod suknię Marissy, lizać ją, ssąc, i spijać jej nektar, ale do tego, niestety, prowadziła długa, kręta droga. Wiedział, że rozumuje jak skończony prymityw, ale świadomość, że nikt oprócz niego nie dotykał Marissy między nogami, straszliwie go podniecała. - Jak ci jest? - spytał, wskakując na trochę wyższy bieg. - O, Boże... Butch. - Wyginała się ekstatycznie w łuk, odchylając głowę i odsłaniając łabędzią szyję. Przywarł do niej wzrokiem i nagle targnął nim niepojęty impuls: miał ochotę ją ugryźć, a jego zęby same zaczęły się szczerzyć, jakby się szykowały do ukąszenia. Zły na siebie, odepchnął dziwaczną myśl. - Butch... ja pragnę. - Wiem, kochanie. Zaraz zaspokoję twoje pragnienie. - Przyssał się do jej piersi i zaczął pieścić ją, idąc na całość i dobierając stosowny rytm. Na razie stymulował Marissę tylko na zewnątrz, żeby za szybko nie wpuścić jej na głębokie wody. Tymczasem to właśnie on zaczął przelatywać przez krawędź. Ocieranie się o Marissę, jej dotyk i zapach zaczęły go wciągać jak lawina. Zorientował się, że sam wykonuje ruchy frykcyjne, uderzając biodrami w materac w rytmie zsynchronizowanym z tempem, w którym pieścił Marissę. Kiedy opuścił głowę między jej piersi, bo nie był już w stanie jej unieść, poczuł, że pora zakończyć automasaż. Czas skoncentrować się na Marissie. Spojrzał w jej twarz. W

- 105 -

szeroko otwartych oczach Marissy czaił się lęk. Była na krawędzi i wstrząsały nią ostre dreszcze. - Tak, kotku, tak... Bardzo dobrze... - Dwoił się i troił u styku jej ud. - Co się ze mną dzieje? Przytknął usta do jej ucha. - Zaraz będziesz mieć orgazm. Pozwól sobie na to uczucie. Jestem tu z tobą. Trzymaj się mnie. Wpiła paznokcie do krwi w jego ramiona. Uśmiechnął się. Jak na razie szło po jego myśli. Nagle wygięła się w łuk. - Butch... - To jest to. Zrób to dla mnie. - Nie mogę... Nie mogę... - Rzucała głową po poduszce, rozdarta między dyktatem ciała a obiekcjami umysłu. Bał się, że może dojść do przegrzania, o ile nie zareaguje szybko. Nie namyślając się, instynktownie wtulił twarz w jej szyję i ukąsił w skórę na głównej żyle. To było właśnie to. Wykrzyknęła jego imię i zaczęła się wić konwulsyjnie. Jej biodra drgały spazmatycznie, kręgosłup wyginał się wężowo. Uszczęśliwiony, pomagał jej utrzymać rytm szczytowania, cały czas przemawiając czule, choć w ogóle nie wiedział, co mówi. Kiedy już było po wszystkim, oderwał twarz od jej szyi. Spomiędzy warg Marissy wystawały koniuszki kłów i nagle poczuł nieodparte pragnienie, by wsunąć język w jej usta i polizać jej kły tak, by drasnęły jego skórę... Chciał, żeby Marissa zaczęła go ssać, karmić się nim, odżywiać. Siłą woli zwalczył pokusę. Nagle oklapł. Męczyło go niezaspokojenie - i to nie tylko erotyczne. Chciał od niej... wielu rzeczy, w tym również paru, których nie rozumiał. Marissa otwarła oczy. - Nie wiedziałam, że... to jest tak. - Podobało ci się? Obdarzyła go uśmiechem tak czarującym, że na chwilę zapomniał, jak się nazywa. - Bardzo. Pocałował ją delikatnie, potem wygładził na niej suknię, zapiął guziczki opakował z powrotem cudowny prezent jej ciała. Leżeli razem, a głowa Marissy wygodnie spoczywała na jego ramieniu. Było mu dobrze. Marissa zaczęła zapadać w sen; z zadowoleniem przyglądał się, jak odpływa od niego. Wydawało mu się zupełnie naturalne, że kiedy ona śpi, on czuwa i jej strzeże. Mimo wszystko jednak czułby się spokojniejszy, mając broń. - 106 -

- Oczy mi się same zamykają - wyznała. - Pozwól im na to. Pogładził ją po włosach. Świat jawił mu się w różowych barwach, choć jądra ciążyły mu nieznośnie i wiedział, że ból z minuty na minutę będzie się nasilać. Butchu O’Neal, mruknął do siebie, wreszcie znalazłeś swoją kobietę.

- 107 -

ROZDZIAŁ 12

- Wykapany dziadek. Joyce O’Neal Rafferty nachyliła się nad łóżeczkiem, poprawiając kocyk na trzymiesięcznym synku. Dyskusja ciągnęła się od narodzin małego i miała już jej wyżej uszu. Chłopczyk był bezsprzecznie podobny do jej ojca. - Ależ skąd, jest podobny do ciebie. - Drażniła ją obejmująca w pasie ręka męża. Miała ochotę się wyrwać. W ogóle nie zwracał uwagi na to, czy dziecko przybiera na wadze, podczas gdy Joyce stale szalała z niepokoju. - W niedzielę albo popilnujesz Seana, albo pojedziesz po mamę i sprytnie - zmieniła temat. - Co wolisz? Puścił ją. - A nie mógłby twój ojciec przywieźć jej z domu opieki? - Znasz tatę. Nie bardzo umie się z nią obchodzić, zwłaszcza w trakcie jazdy. Rozstraja go jej nadczynność i jak dojadą na chrzciny, bigos gotów. Mike westchnął z rezygnacją. - Myślę, że sobie lepiej poradzisz z mamą, a my z Seanem też damy sobie radę. Może któraś z twoich sióstr mogłaby przyjść do nas? - Zobaczę. Może Coleen. Umilkli, przyglądając się, jak Sean oddycha przez sen. - Masz zamiar go zaprosić? - spytał nagle. Niech to szlag. W całej rodzinie O'Nealów tylko o jednej osobie mówiło się „on”. O Brianie. Butchu. O „nim”. Z sześciorga dzieci Eddiego i Odell O’Nealów zostało tylko czworo. Janie, na nieszczęście, została zamordowana, a Butch, na szczęście, ulotnił się po maturze. - Nie przyjedzie. - Tak czy owak, powinnaś go zaprosić. - Jak się zjawi, mamie wszystko pokiełbasi się do reszty. Wskutek gwałtownie postępującej demencji Odell uznała, że Butch nie żyje i dlatego go nigdy nie ma. Radziła sobie z jego nieobecnością, wymyślając zwariowane historie o nim, jak ta na przykład, że startuje w wyborach na burmistrza Nowego Jorku. Albo że studiuje medycynę. Czy też, że nie jest synem Eddiego i dlatego Eddie go nie cierpi. Mniej lub bardziej oczywiste bzdury. Butch nie robił kariery w polityce ani w medycynie, nie był też bękartem, tylko Eddie generalnie nie przepadał za dziećmi. - 108 -

- Tak czy owak, powinnaś go zaprosić, Joyce. Jest rodziną Seana. - Właściwie to już nie. - Ostatni raz rozmawiała z bratem... chyba pięć lat temu, podczas jej wesela. Od tego czasu zniknął, jakby się pod ziemię zapadł. Coś tam ktoś mówił, że Butch odezwał się do ojca w... sierpniu? Tak, jakoś końcem lata. Dał ojcu swój nowy numer telefonu i tyle. Sean sapnął przez nosek. - Joyce? - Przecież on nie przyjedzie do nas. - No to będziesz miała czyste sumienie i zero kłopotów. Chyba że cię zaskoczy. - Nie będę do niego dzwonić, Mike. Mamy już dość dramatów w rodzinie. - Choćby takich jak to, że jej matka ma świra i na dodatek alzheimera. Ostentacyjnie spojrzała na zegarek. - Ojej, chyba już się zaczęły wiadomości sportowe. Wypchnęła męża z pokoiku dziecinnego, odciągając jego uwagę od spraw, które go nie powinny obchodzić. Marissa zbudziła się. Nie bardzo wiedziała, która jest godzina, czuła jednak, że spała długo. Butch spał jak zabity, obejmując ją od tyłu. Jego potężne udo wystawało spomiędzy jej nóg, dłonie spoczywały na jej piersiach, twarz wtulał w jej szyję. Ostrożnie odwróciła się i spojrzała na glinę. Kołdra zsunęła się z niego we śnie; pod cienką szpitalną koszulą rysowało się dziwne zgrubienie w okolicy biodra. Czyżby... erekcja? Butch był podniecony? - Na co tak patrzysz, kotku? - spytał niskim, chrapliwym głosem. Podskoczyła. - Myślałam, że śpisz. - Oka nie zmrużyłem. Mógłbym na ciebie patrzeć godzinami. Podciągnął kołdrę. - Jak się miewasz? - Dobrze. - Może powinniśmy zadzwonić po śnia... - Butch? - Nie bardzo wiedziała, jak to powiedzieć. - Czy samcy tak robią samicom, jak ty mi wczoraj robiłeś? Tak właśnie je dotykają? Zarumienił się i nerwowo poprawił kołdrę. - Nie musisz sobie tym zaprzątać głowy. - Dlaczego? - Bo nie.

- 109 -

- Czy mogłabym popatrzeć na ciebie? - Skinęła głową w stronę jego bioder. - To znaczy, tam? - Kaszlnął zakłopotany. - Naprawdę masz na to ochotę? - Tak. Boże, tak... Chcę cię tam dotknąć. - To może być dla ciebie szok - wybąkał. - Też przeżyłam szok, kiedy włożyłeś mi rękę między nogi. Czy to będzie podobny szok? Równie miły? - Tak. - Jego miednica zaczęła wyginać się wokół własnej osi. - Chryste... Marissa. - Chcę cię zobaczyć nagiego. - Uklękła i sięgnęła do jego koszuli. - I chcę cię sama rozebrać. Chwycił ją mocno za dłonie. - Kiedy ja... Marisso, czy ty masz jakiekolwiek pojęcie o tym, co się dzieje z mężczyzną, kiedy ma orgazm? A do tego dojdzie na bank, jeśli mnie zaczniesz dotykać. I to w parę sekund. - Nie wiem, ale się dowiem. Od ciebie. Zamknął oczy i westchnął. Jezu... co to będzie? Podźwignął plecy z materaca, żeby mogła zsunąć szpitalną koszulę. Opadł z powrotem na wznak i jego ciało ukazało się w pełnej okazałości: byczy kark na potężnych barach... dwie muskularne piersi przyprószone lekko zarostem... brzuch jak tarka... i... Odsunęła kołdrę. Matko święta, ależ miał ogromnego... - Strasznie ci... urósł. Ryknął śmiechem. - Miło mi to słyszeć. - Widziałam go, jak był... Nie wiedziałam, że on... - Nie mogła oderwać oczu od wzwodu spoczywającego na brzuchu Butcha. Członek Butcha miał kolor jego warg i był oszałamiająco piękny. Doskonale okrągły, bardzo gruby u nasady trzon wieńczyła głowa przecięta zgrabną kreską. Pod spodem spoczywał podwójny mieszek, nabrzmiały, bezwstydny, męski. Może człowieki miały to większe niż wampiry? - Jak lubisz, żeby cię dotykać? - Wszystko jedno, byłeś to była ty. - Proszę cię, pokaż. Przymknął oczy, na moment wstrzymując oddech. Potem powoli zaczął zsuwać rękę coraz niżej. Odchylił jedną nogę w bok i ujął zamykając wokół niego swoją wielką dłoń, i powoli, płynnym ruchem zaczął poruszać nią w górę i w dół.

- 110 -

- Coś w tym rodzaju - wychrypiał, trzymając go w pionie. - Jezu, kiedy patrzę na ciebie, od razu zaczynam dochodzić. - O, nie. - Odepchnęła jego rękę. Wyprężony fiut upadł na brzuch. - Chcę ci to sama zrobić. Kiedy wzięła go do ręki, jęknął, a całe jego ciało zaczęło falować. Był rozpalony. Twardy. Miękki. Był tak ogromny, że nie mogła wokół niego domknąć palców. Zaczęła niepewnie naśladować jego ruchy, suwając ręką w górę i w dół, zachwycona tym, jak jego jedwabista skóra ślizga się po rdzeniu twardym jak stal. Butch zgrzytnął zębami. - Coś nie tak? - zaniepokoiła się, nieruchomiejąc. - Tak... Nie... - Odchylił do tyłu głowę, odsłaniając szyję z nabrzmiałymi żyłami. - Jeszcze. Ujęła go teraz w obie dłonie, jedną na drugiej, i zaczęła poruszać nimi rytmicznie. Rozchylił usta, oczy uciekły mu w głąb głowy, zalśnił od potu. - Dobrze to robię, Butch? - Jestem już bardzo blisko. - Zacisnął szczęki, oddychając przez zęby. Nagle jednak złapał ją za ręce. - Zaczekaj! Jeszcze nie... Teraz jego penis pulsował w uścisku rąk obojga. Na czubku zalśniła kropla rosy. - Nie śpiesz się tak - poprosił urywanym głosem. - Pozwól mi powoli dochodzić. Im dłużej będziesz mnie podkręcać, tym większa będzie ostateczna rozkosz. Kierując się pojękiwaniami Butcha i skurczami jego mięśni, śledziła fluktuację jego podniecenia, odgadywała, kiedy jest na krawędzi orgazmu i jak zatrzymać go na tej grani. Tak, seks to potęga, i ta potęga spoczywała teraz w jej dłoniach. Butch był taki bezbronny, obnażony... jak ona ostatniej nocy. To wszystko było cudowne. - Błagam... kotku... - Uwielbiała ten jego ochrypły głos bez tchu. Żyły napięte na jego szyi. Swoją władzę nad nim, gdy tak miała go w garści. Nagle wpadła na pomysł. Puściła penis Butcha i zajęła się moszną, chwytając ją od spodu. Zaklął, mnąc kołdrę w zaciśniętej pięści, aż mu zbielały knykcie. Pieściła go, aż zaczął się wić, dygotać i okrył się potem. Wtedy nachyliła się i przywarła wargami do jego warg. Łapczywie objął ustami jej usta, złapał ją kurczowo za szyję, bełkocząc coś pośród głębokich pocałunków. - Teraz? - spytała. - Teraz. - 111 -

Ujęła go w dłoń i zaczęła poruszać coraz szybciej, aż twarz Butcha wykrzywił grymas ekstazy, a jego ciało napięło się jak struna. - Marissa... - Niezbornie chwycił szpitalną koszulę i zakrył swą męskość przed jej wzrokiem. Czuła, jak trzęsie się i dygoce, a potem jakaś gęsta, ciepła ciecz w serii skurczów spłynęła jej na palce. Instynkt podszepnął jej, żeby nie zmieniać rytmu, aż będzie po wszystkim. Kiedy Butch w końcu otworzył powieki, w jego zamglonych oczach ujrzała sytość i gorące uwielbienie. - Chcę być z tobą - powiedziała. - To nie odchodź ode mnie. Miękł w jej dłoni, tracąc imponujący kształt. Całując Butcha, wysunęła dłoń spod koszuli, żeby obejrzeć, jak wyglądają jego soki. - Nie przypuszczałam, że to jest czarne - mruknęła z podziwem. W oczach Butcha zapłonęła panika. - Chryste, nie! Agrhes szedł korytarzem do izolatki. Po drodze zajrzał do samiczki, którą parę dni wcześniej operował. Noga zrastała się jak trzeba, ale bał się wypuścić ją z matką do domu. Broniec był bardzo agresywny i istniała obawa, że obie szybko wylądują z powrotem w klinice Co mógł jednak zrobić? Nie mógł ich trzymać w nieskończoność u siebie, bo łóżko było potrzebne dla chorych. Szedł dalej. Mijając swoje laboratorium, skinął ręką nachylonej nad probówkami pielęgniarce. Kiedy doszedł do drzwi z napisem „Pomieszczenie gospodarcze”, przystanął niepewnie. Był wściekły, że Marissa siedzi pod kluczem z samcem człowieków. Oczywiście, najważniejsze, że się nie zaraziła. Wyniki wczorajszych pobrań wskazywały, że nic jej nie jest, tak więc nie miała przypłacić życiem swojej nieroztropności. Co się tyczy człowieka, miał wkrótce wyjść do domu. Wyniki ostatnich badań krwi były prawie w normie. W zaskakującym tempie wracał do sił, więc będzie można wreszcie odłączyć go od Marissy. Agrhes dzwonił już do Bractwa, żeby po niego przyjechali. Butch O’Neal był niebezpieczny nie tylko dlatego, że mógł zarażać. Ludzki samiec pożądał Marissy - widać to było w jego oczach. Na to nie mogło być zgody. Doktor pokiwał głową. Z trudem opanował sytuację na jesieni. Początkowo odniósł wrażenie, że Marissa olewa glinę, co przyjął z aprobatą.

- 112 -

Dopiero w trakcie jej choroby zorientował się, jak bardzo jest na Butcha napalona, więc musiał wkroczyć do akcji. Szczerze życzył jej, by znalazła w końcu samca, ale nie jakiegoś osiłka z plebsu. Należał jej się ktoś na poziomie, choć szanse na to były raczej marne, zważywszy na opinię glymerii o niej. Choć może... Agrhes przyuważył, jak na nią patrzy Mordh. Może dałoby się z tego coś sklecić? Mordh był z bardzo dobrej rodziny, po mieczu i po kądzieli. Trochę jakby brakowało mu... ciepła, niemniej cieszył się nienaganną reputacją. Tak, to byłaby dobra partia. Najlepsza, jaką mógł sobie wyobrazić. W trochę lepszym nastroju pchnął drzwi schowka. Ludzki samiec był już na wylocie i nikt nie musi wiedzieć o tym, że przez ileś dni kiblował z Marissą w jednym pokoju. Personel kliniki był uosobieniem dyskrecji. Chryste, glymeria nie zostawiłaby na niej suchej nitki, gdyby wyszło na jaw, że aż tak spoufaliła się z ludzkim samcem. Nadszarpnięta reputacja jego siostry nie zniosłaby kolejnego uszczerbku, on zresztą też już nie. Miał wyżej uszu kosza, jakiego dostawała od wszystkich. Kochał ją, ale robił bokami. Marissa nie miała pojęcia, czemu Butch gorączkowo ciągnie ją do łazienki. - Butch, co robisz? Odkręcił kran w umywalce, wepchnął jej ręce pod wodę, chwycił mydło i zaczął ją szorować. Oczy wychodziły mu z orbit, usta wykrzywiał grymas paniki. - Co tu się, u diabla, dzieje! Odwrócili się gwałtownie w stronę drzwi. W progu łazienki stał Agrhes bez kombinezonu. W życiu nie widziała go tak rozwścieczonego. - Agrhes... - Nim skończyła, złapał ją i wypchnął z łazienki. - Zostaw mnie - au! Agrhes, to boli. Potem wydarzenia potoczyły się zbyt szybko jak dla niej. Agrhes nagle... zniknął. Jeszcze przed sekundą szarpał się z nią, a już Butch dociskał go twarzą do ściany. - Mam w dupie to, że jesteś jej bratem - wycedził groźnie glina. - Jeżeli jej tak zrobisz jeszcze raz, popamiętasz. - Dla podkreślenia wagi swych słów wbił łokieć w kark doktora. - Butch, puść go... - Rozumiemy się? - warknął Butch, nie zwracając na nią uwagi. Gdy Agrhes, dysząc, kiwnął głową, Butch puścił go, podszedł do łóżka i owinął się - 113 -

kołdrą wokół bioder, flegmatycznie, jakby raptem przed chwilą nie sponiewierał wampira. Agrhes wytoczył się z łazienki, nadziewając na krawędź łóżka. Kiedy poprawił szkła i spojrzał na Marissę, w jego oczach lśniło szaleństwo. - Masz w tej chwili stąd wyjść. No, już, jazda stąd! - Nie. Szczęka opadła doktorowi. - Jak mam to rozumieć? - Zostaję z Butchem. - Wykluczone! - Jeśliby taka była jego wola, krwiczką bym mu została i towarzyszką żywota - palnęła w Starym Języku. Agrhes wyglądał, jakby napluła mu w twarz: był zaszokowany i zniesmaczony. - Nie pozwoliłbym ci na to. Racz pamiętać, skąd się wywodzisz. - Powinnaś z nim wyjść, Marisso - odezwał się Butch. Głowy obojga powędrowały w jego stronę. - Butch? - Surowe rysy jego najdroższej twarzy na chwilę zmiękły, ale zaraz spoważniał. - Jeżeli możesz już wyjść, powinnaś stąd wyjść czym prędzej. I nie wracać, dopowiedziały jego oczy. Serce zaczęło jej dudnić. - Zostaw nas - powiedziała do brata. Kiedy pokręcił odmownie głową, wrzasnęła: - Wynoś się stąd! Kobieca histeria bywa skuteczną bronią. Butch umilkł, a Agrhes wydawał się skonsternowany. - Bractwo przyjedzie po ciebie, człowieku - powiedział do Butcha, patrząc na niego przez zwężone oczy. - Dzwoniłem już do nich z wiadomością, że możesz wyjść. - Cisnął na łóżko kartę choroby Butcha, jakby umywał ręce od jego dalszych losów. - I żebym cię tu w życiu więcej nie oglądał! Po wyjściu brata Marissa spojrzała na Butcha, próbując coś wykrztusić, ale Butch ją uprzedził. - Kotku, zrozum mnie, proszę. Nie jestem zdrowy. Coś we mnie jeszcze siedzi. - Nie boję się. - Ale ja się boję. Splotła dłonie przed sobą. - Co będzie między nami, jeśli teraz stąd wyjdę? Między tobą a mną? Zapadła cisza. Po cholerę się z tym wyrwała? - Butch? - 114 -

- Muszę odkryć, co mi zrobili. - Przejechał palcem po czarnej opuchliźnie obok pępka. - Muszę się dowiedzieć, co we mnie siedzi. Chcę być z tobą, ale nie w moim obecnym stanie. - Byłam z tobą przez cztery dni i nic mi nie jest. Czemu akurat teraz... - Idź, Marisso - powiedział udręczonym głosem. Z jego oczu też biła udręka. - Znajdę cię, jak tylko będę mógł. A najpewniej na święty nigdy. Dobra Pani Zanikhu, to była chyba jakaś powtórka z Ghroma. Wieczne oczekiwanie na samca, który stale miał coś ważniejszego od niej na głowie. Miała za sobą już trzysta lat stawiania zamków na lodzie. - Mam tego dosyć - bąknęła. - Nie będę czekać na nikogo. Nawet na ciebie - dodała głośno i dobitnie. - Mam za sobą prawie pół życia, które strawiłam, siedząc w domu i czekając, aż się jakiś samiec raczy po mnie zjawić. Nie stać mnie już na to, choćbyś znaczył dla mnie nie wiem, jak wiele. - Ty też wiele dla mnie znaczysz. Dlatego proszę cię, żebyś odeszła. Muszę cię chronić. - Ty, chronić, mnie? - Spojrzała na niego z wyższością. Było jasne, że udało mu się oderwać od niej Agrhesa wyłącznie przez zaskoczenie, zresztą jej brat był tylko cywilem. Gdyby był wojownikiem, z Butcha zostałaby miazga. Ty chcesz mnie chronić? Mogłabym cię jedną ręką podnieść nad głowę. Jestem od ciebie silniejsza i szybsza. Nie potrzebuję twojej łaski. Do diabła, co ją pokusiło, żeby to powiedzieć? Butch odwrócił wzrok i skrzyżował ręce na piersi. Jego wargi zacisnęły się w wąską kreskę. Jezu, co też zrobiła najlepszego. - Butch, nie o to chodzi, że jesteś słaby... - Bardzo dobrze, że mi o czymś przypomniałaś. - O czym? Uśmiechnął się z bólem. - Jestem na niższym niż ty szczeblu dwóch drabin: społecznej i ewolucyjnej, więc lepiej idź już sobie. - Skinął w stronę drzwi. - Masz rację, nie warto na mnie czekać. Chciała wyciągnąć do niego ręce, ale zamarła, widząc jego zimne, puste spojrzenie. Do diabła, popsuła wszystko. A właściwie, to nie. Nie było niczego, co by mogła zepsuć, skoro nie chciał jej dopuścić do swoich trosk. Skoro zamierzał ją porzucić i wrócić w jakiejś mglistej przyszłości, czytaj: nigdy.

- 115 -

Podeszła do drzwi. Coś pokusiło ją, żeby odwrócić się po raz ostatni. Widok Butcha z kołdrą wokół bioder, nagą piersią, niezagojonymi ranami był... widokiem, który powinna jak najprędzej wymazać z pamięci. Wyszła. Śluza zamknęła się za nią z sykiem. Niech to szlag, jęknął w duchu Butch, siadając na podłodze. Czuł się, jakby mu żywcem wyrwano serce. Drapiąc się po podbródku, gapił się przed siebie, zagubiony, choć przecież dobrze wiedział, gdzie przebywa naszpikowany resztkami Zła. - Cześć, Butch. Drgnął i spojrzał do góry. Na środku pokoju stał V w stroju bojowym. Ogromny, odziany w czarne skóry wyglądał jak Terminator. W ręku trzymał pokrowiec na garnitur od Valentino, co wyglądało równie od czapy, jak futerał kałasznikowa w dłoni kamerdynera. - Uhu Agrhes ma chyba nie po kolei, że cię wypisuje. Cienko wyglądasz. - Prostu mam zły dzień. - Pierwszy z wielu, więc lepiej się przyzwyczaić. - Gdzie Marissa? - Poszła. - Poszła? - Nie każ mi tego powtarzać jeszcze raz. - Niedobrze - westchnął Vrhedny. Rzucił torbę na łóżko. - Cóż, przyniosłem ci trochę ciuchów i nową komórkę... - To ciągle jeszcze tkwi we mnie. Czuję to. Czuję... smak tego. Diamentowe oczy Vrhednego błyskawicznie zlustrowały Butcha, po czym wampir zrobił krok do przodu i podał mu rękę. - Cała reszta goi się szybko. Butch przyjął rękę Vrhednego i wstał z podłogi. - Może jak wyjdę stąd, to coś wymyślimy. Chyba że już coś wiesz... - Nic nie znalazłem, ale nie tracę nadziei. - To całkiem tak jak ja. Butch otworzył torbę, zrzucił kołdrę i założył bokserki. Wsunął nogi w nogawki czarnych spodni, potem ręce w rękawy jedwabnej koszuli. W normalnym ubraniu czuł się jak oszust, ponieważ, Bogiem a prawdą, był pacjentem, mutantem, upiorem. Jezu... ta czarna sperma... Do tego Marissa... Dobrze, że chociaż ją natychmiast obmył. - Wyniki masz jak trzeba - powiedział V, studiując porzuconą przez Agrhesa kartę choroby. - Wszystko wróciło do normy.

- 116 -

- Przed kwadransem miałem wytrysk. To coś było czarne. To raczej nie jest norma. Odpowiedzią na jego rewelację było milczenie. Vrhedny miał taką minę, jakby mu ktoś przyładował w dołek. - Teraz rozumiesz - mruknął Butch. Wsunął stopy w mokasyny od Gucciego i złapał czarny płaszcz z kaszmirowej wełny. - Chodźmy. W drzwiach obejrzał się za siebie. Skłębiona pościel wciąż przypominała o miłosnych igraszkach z Marissą. Klnąc, wszedł do pomieszczenia monitorującego, skąd Vrhedny wyprowadził go przez schowek ze sprzętem na korytarz. Minęli laboratorium i weszli na teren właściwej kliniki, sądząc po szpitalnych salach. Butch mimochodem zerkał w każde drzwi. Nagle stanął jak wryty. Przez otwarte drzwi zobaczył Marissę na brzegu szpitalnego łóżka. Wciąż miała na sobie tamtą brzoskwiniową suknię. Trzymała za rękę małą dziewczynkę i coś do niej cicho mówiła. Z kąta patrzyła na nie dorosła samica, zapewne matka małej. Matka zauważyła ich. Na widok Butcha i V skuliła się w sobie, spuszczając oczy i poprawiając wytarty sweter. Butcha ścisnęło w gardle, ale ruszył dalej. Doszli do wind. - V? - Tak? - Generalnie masz jakieś wyobrażenie o tym, co mi zrobili, prawda? - Nie patrzył na kumpla. V też studiował czubki własnych butów. - Może. Pogadamy, jak będziemy sami. Rozległ się brzęczyk i drzwi windy rozsunęły się. Jechali na górę w milczeniu. - Wiesz o tym, że przez jakiś czas krwawiłem na czarno - podjął wątek Butch, kiedy już wyszli z rezydencji w mroki nocy. - W karcie jest napisane, że kolor wrócił do normy. Butch szarpnął V, odwracając go do siebie. - Czy jestem częściowo reduktorem? Wreszcie wyrzucił to z siebie bez osłonek. Paniczny lęk, powód, dla którego porzucił Marissę, piekło, z którym będzie musiał nauczyć się żyć. V zajrzał mu w oczy. - Nie. - Skąd wiesz? - Stąd, że nie wierzę w to. - 117 -

Butch puścił go. - Niebezpiecznie jest chować głowę w piasek, wampirze. Nie wiesz, czy nie jestem twoim wrogiem. - Przestań pieprzyć bzdury. - Vrhedny, przecież ja mogę... V chwycił go za klapy i przyciągnął do siebie. Drżał cały, a jego oczy połyskiwały w ciemnościach jak diamenty. - Nie. Jesteś. Moim. Wrogiem. Butch dostał szału. Chwycił Vrhednego za rękawy, mnąc w dłoniach czarną skórę. - Skąd. Niby. Ta. Pewność? V odsłonił kły z sykiem, a jego czarne brwi zjechały w dół. Butcha zalała adrenalina. Z rozdętymi chrapami modlił się o to, żeby V dał mu pretekst do rękoczynu. Marzył o tym, żeby komuś przyłożyć i żeby ktoś mu przyłożył, tak by obaj spłynęli krwią. Przez długą chwilę stali tak zwarci z sobą, spotniali, prężąc się do ataku. Lada chwila mogło dojść do wybuchu. Wreszcie w szczelinie dzielącej ich twarze rozległ się zrezygnowany głos Vrhednego. - Jesteś moim jedynym przyjacielem. Nie możesz być moim wrogiem wydyszał wampir łamiącym się głosem. Nie wiadomo, kto pierwszy kogo uścisnął, ale wzajemna agresja gdzieś wyparowała, a jej miejsce zajęło poczucie braterskiej więzi. Objęli się i stali tak na zimnym wietrze. Potem odsunęli się, lekko zażenowani. Przez chwilę pokasływali z zakłopotaniem. Potem Vrhedny wyjął ręcznie rolowanego i zapalił. - Nie jesteś reduktorem, glino - powiedział, wypuszczając kłąb dymu. Wypatroszyliby ci serce, a twoje bije równo. - Może jestem po prostu niedoróbką? Coś im przerwało robotę? - Tego nie wiem. Przekopałem się przez kroniki naszej rasy w poszukiwaniu czegoś, co by mnie choć naprowadziło na jakiś ślad. Przeczytałem od deski do deski, ale nie trafiłem na nic, więc czytam jeszcze raz, od początku. Więcej, zacząłem nawet grzebać w Internecie, próbując znaleźć coś na satanistycznych stronach człowieków. - Wypuścił kolejny kłąb tureckiego tytoniu. - Ale dowiem się. Sam nie wiem jeszcze jak, lecz się dowiem. - Sprawdzałeś, co się wydarzy? - Masz na myśli w przyszłości? - No. - 118 -

- Oczywiście, że tak. - Rzucił papierosa na ziemię, przydepnął, a potem podniósł niedopałek i schował do tylnej kieszeni. - Dalej jednak nie widzę nic. Suszy mnie, kurwa. - Mnie też. To co: Zero Sum? - Jesteś pewien, że to na twoje siły? - Ani trochę. - No to do Zero Sum. Doszli do cadillaca. Butch usiadł za kierownicą. Dopinając pas, pomacał się po brzuchu. Brzuch napierdalał go jak diabli przy każdym poruszeniu, ale Butch pieprzył to równo. Pieprzył wszystko. Ruszyli z podjazdu kliniki. - Wczoraj późnym wieczorem ktoś dzwonił do ciebie na numer Bractwa odezwał się V. - Niejaki Mike Rafferty. Butch nachmurzył się. Czego mógł chcieć od niego któryś z jego szwagierków, a zwłaszcza ten? Z całego rodzeństwa Joyce darzyła go największą antypatią - czyli potężną, zważywszy na to, jak bardzo nie cierpiała go reszta. Czyżby ojciec wreszcie dostał spodziewanego od lat zawału? - Co mówił? - Będą chrzciny. W niedzielę. Chciał, żebyś wiedział, bo może miałbyś ochotę przyjechać. Butch zapatrzył się w dal. Kolejny dzieciak. U Joyce dopiero pierwszy, ale z wnuków to już będzie... który? Siódmy? Nie... ósmy. Jechali w milczeniu w stronę centrum. Reflektory nadjeżdżających z naprzeciwka samochodów rozbłyskiwały i gasły. Mijali domy, sklepy, nowoczesne biurowce. Butch myślał o tysiącach ludzi, którzy żyją i oddychają w tym mieście. - Chciałeś mieć kiedyś dzieci, V? - Nie. Jakoś mnie to nie kręci. - Ja kiedyś chciałem. - I co, przeszło ci? - Jakoś nie zanosi się na to, ale trudno. Na tym świecie jest już dosyć O’Nealów. Wystarczy. Po kwadransie dojechał do śródmieścia. Zaparkował za Zero Sum, ale jakoś nie mógł się zebrać, żeby wysiąść. Czuł się dziwnie nieswojo w obliczu swojego dawnego świata - kumpla, bryki, swojej knajpy, gdzie lubił zalać robaka. Wszystko było takie jak zawsze, ale on sam się zmienił.

- 119 -

Osowiały, nieufny, sięgnął do schowka po bejsbolówkę. Wcisnął czapkę Red Soxów na głowę i wysiadł z samochodu, wmawiając sobie, że robi z igły widły, podczas gdy wszystko jest po staremu. Zaledwie poczuł pod nogami chodnik, zamarł. - Butch, co z tobą, stary? Pytanie za sto punktów. Wibrował cały jak kamerton. Jego ciało przenikało dziwne drżenie, a właściwie zew. Odwrócił się i ruszył szybko Dziesiątą Ulicą. Musiał się dowiedzieć, skąd płynie sygnał, który go magnetycznie przyciąga, co jest jego źródłem. - Butch? Gdzie tak pędzisz, glino? - Vrhedny złapał go za ramię. Butch wyrwał się i zaczął biec, jakby go przyciągała jakaś niewidzialna lina. Niejasno zdawał sobie sprawę, że V biegnie obok niego, chyba rozmawiając przez komórkę. - Rankohr? Sprawy się komplikują. Dziesiąta Ulica. Nie, mam na myśli Butcha. Butch biegł już teraz na całego, łopocząc połami palta z kaszmirowej wełny. Gdy znienacka zmaterializowała się przed nim potężna sylwetka Rankohra, zrobił zwód, usiłując ominąć przeszkodę. Rankohr jednak zastąpił mu drogę. - Butch, dokąd się wybierasz? - Złapał go za ramię. Butch odepchnął go z takim impetem, że wampir walnął w ceglany mur budynku. - Nie dotykaj mnie! Po dwustu metrach uzyskał odpowiedź na pytanie, co go tak wzywa: z zaułka wyszło trzech reduktorów. Zatrzymał się. Reduktorzy też. Poczuł, że łączy go z nimi jakieś odrażające pokrewieństwo. Zebrało mu się na płacz, kiedy zorientował się, że nosi w sobie coś, co jest ich cząstką. - Jesteś nowym rekrutem? - spytał jeden z nich. - Jasne, że tak - odpowiedział inny za Butcha. - Zapomniałeś się dzisiaj zameldować, durniu. O, Boże, nie... tylko nie to... Trzy głowy nieumarłych jednocześnie wykręciły się w stronę winkla, zza którego wybiegli Rankohr i V Zabójcy przyjęli postawę bojową i unieśli ręce, szykując się do ciosu. Butch zrobił krok w ich stronę. Potem drugi. - Butch... - Zrozpaczony głos za nim należał do V. - Chryste... nie!

- 120 -

ROZDZIAŁ 13 John poruszył się i zamknął z powrotem oczy. Zwinięty w kłębek na siedzeniu szkaradnego, wysłużonego fotela z pistacjową tapicerką, przy każdym oddechu czuł zapach Tohra: wyklęty przez Wellsie cudaczny mebel został oddelegowany do gabinetu wojownika w ośrodku. W swoim ulubionym meblu Tohr wysiadywał godzinami nad papierkową robotą, a John odrabiał przy nim lekcje. Od czasu tamtych tragicznych wydarzeń mebel służył Johnowi za łóżko. Udręczony, przerzucił nogi przez poręcz fotela, wciskając głowę i plecy w oparcie. Zacisnął oczy, modląc się choćby o odrobinę snu. Niestety, był straszliwie nabuzowany, a w głowie kłębiły mu się niespokojne myśli. Trening skończył się przed dwiema godzinami, a on ćwiczył nawet po tym, jak już wszyscy poszli. W dodatku przez ostatni tydzień prawie nie zmrużył oka, więc powinien zasnąć jak niemowlę. Może nie mógł przejść do porządku dziennego nad docinkami Lahsera. Gnojek nieźle sobie na nim użył po tym, jak John zemdlał wczoraj na oczach całej klasy. John nienawidził drania. Ohydny typ - bezczelny, dziany, złośliwy... - Otwórz oczy, chłopcze. Wiem, że nie śpisz. John poderwał się, omal nie lądując na podłodze. Wciągając się z powrotem na fotel, zobaczył Zbihra w drzwiach gabinetu, ubranego rutynowo w czarny golf i luźne spodnie. Wyraz twarzy wojownika był równie zdecydowany, jak jego ruchy. - Słuchaj uważnie, co mówię, bo nie będę powtarzał dwa razy. John ścisnął poręcze fotela. Domyślał się, o czym będzie mowa. - Nie chcesz chodzić do Agrhesa, twoja sprawa. Ale na resztę nie ma zgody. Opuszczasz posiłki, wyglądasz, jakbyś nie spał od wielu dni. Zaczynasz mi działać na nerwy. Cóż, wystąpienie Zbihra różniło się od dotychczasowych kontaktów Johna z nauczycielami. Nie nawykł do krytyki i poczuł w sercu drgnienie pretensji. - I przestań odpyskowywać Lahserowi, zrozumiano? Niech gówniarz sobie gada, co chce. I od dziś koniec z opuszczaniem posiłków. John nachmurzył się. Sięgnął po notatnik, żeby wyrazić jasno swoje myśli.

- 121 -

- Możesz sobie wsadzić swoją odpowiedź gdzieś, bo mnie w ogóle nie interesuje. - Widząc wkurzenie chłopca, Zbihr zaśmiał się, odsłaniając imponujące kły. - I lepiej mnie więcej nie wkurzaj. John spuścił oczy. Wiedział, że wojownik mógłby go złamać jak zapałkę, gdyby tylko zechciał, co boleśnie raniło jego dumę. - I dość tych przepychanek z Lahserem, bo inaczej będę musiał się zająć wami, a to raczej się wam nie spodoba. Pokaż, że zrozumiałeś. John kiwnął głową, upokorzony. Wściekły. Zmęczony. Rozsadzała go złość. Sapnął i potarł oczy. Całe życie był łagodny jak baranek. Czemu ostatnio wszystko go wpienia? - Jesteś tuż przed przemianą. Dlatego. John niepewnie podniósł głowę. Nie był pewien, czy się nie przesłyszał. - Naprawdę? - zamigał. - Naprawdę. Dlatego jest tak ważne, żebyś nauczył się panować nad sobą. Jeśli przeżyjesz przemianę, twoje ciało nabędzie takich możliwości, że głowa odpada. Mówię o samej chamskiej sile fizycznej. Już teraz masz problemy? Zobaczysz, ile będzie cię kosztować panowanie nad sobą po przemianie. Dlatego musisz się uczyć tego od dziś. Zbihr ruszył do drzwi, ale na odchodnym odwrócił się, błyskając blizną, która przecinała mu twarz, zniekształcając górną wargę. - Aha, jeszcze jedno. Chciałbyś może z kimś porozmawiać? O... tym i owym? Jeszcze czego. Po swoim trupie pojedzie znów do kliniki na spotkanie z psychoterapeutką. Właśnie dlatego nie pozwolił się zbadać po ostatnim ataku. Poprzednim razem, kiedy był u Agrhesa, doktor szantażem wymusił na nim sesję psychoterapii. John nie rwał się do powtórki z prania przeszłości. Po ostatnich wydarzeniach wolał trzymać się jak najdalej od wspomnień. Do Agrhesa nie zaciągną go końmi, chyba że na marach. - John? Chcesz z kimś pogadać? - Kiedy pokręcił głową, Zbihr spojrzał na niego wymownie. - W porządku. Ale pamiętaj, co powiedziałem o tobie i Lahserze. John spuścił wzrok i kiwnął głową. - No to dobrze. A teraz bierz tyłek w troki i do domu. Fritz upichcił dla ciebie obiad, a ja zamierzam osobiście doglądać, jak konsumujesz. Wyliżesz talerze do czysta. Potrzebujesz siły na przemianę.

- 122 -

Butch zbliżył się do nieumarłych, a oni w ogóle się go nie bali. Raczej sprawiali wrażenie trochę zniecierpliwionych, że się nie bierze do roboty. - Za tobą, matole - powiedział środkowy z trzech. - Masz cel za sobą. Dwóch braci. Butch krążył dookoła reduktorów, telepatycznie skanując ich charakterystyki. Wyczuł, że najwyższy z trzech został wprowadzony do Korporacji nie więcej niż przed rokiem: Nadal miał w sobie coś ludzkiego, choć Butch nie wiedział, skąd to wie. Dwaj pozostali byli o wiele dłużej w Korporacji, wiedział to, nie tylko poznawał po zblaknięciu włosów i skóry. Kiedy znalazł się za ich plecami, przystanął, patrząc spoza ich sążnistych postaci na Vrhednego i Rankohra... którzy mieli takie miny, jakby ich najlepszy druh na ich oczach dołączył do parku sztywnych. Butch doskonale wiedział, kiedy reduktorzy zaatakują i ruszył do przodu jednocześnie z zabójcą. W sekundzie, gdy Rankohr i Vrhedny przybrali pozycję bojową, Butch złapał środkowego za kark i rzucił na ziemię. Reduktor wrzasnął, a Butch wskoczył na niego, choć zdawał sobie sprawę, że nie nadaje się do walki. Oczywiście natychmiast został zrzucony Teraz reduktor był górą: siedział na Butchu, dusząc go. Skurwiel miał siłę i brutalność sumoki, który złapał wściekliznę. Zaabsorbowany tym, żeby przeciwnik nie urwał mu głowy, Butch ledwie odnotował połączony z pyknięciem rozbłysk, a po nim następny i głośne kroki. Był pewien, że Rankohr z Vrhednym uprzątnęli scenę, a teraz nareszcie idą mu w sukurs. W tej samej chwili jednak zaczął się dziwny spektakl Butch po raz pierwszy spojrzał nieumarłemu w oczy i nagle coś zaskoczyło między nimi, oddzielając ich od reszty świata niewidzialną barierą. Reduktor znieruchomiał, a Butch poczuł nieprzeparte pragnienie, by... sam nie wiedział co. Czuł przy tym, że powinien otworzyć usta, zaczerpnąć tchu. I Płuca Butcha same zaczęły nabierać powietrza. Wdech ciągnął się w nieskończoność. - Nie... - szepnął zabójca, dygocząc. Z jego ust wydobyła się czarna chmura, wpadając do ust Butcha... Ich komunię przerwał brutalny atak z góry. Vrhedny oderwał zabójcę od Butcha i cisnął nim, głową, o mur. Zanim się zdążył pozbierać, V jak jastrząb spadł na niego z czarnym sztyletem. Błysło i nieumarły wyparował z sykiem. Ręce Butcha opadły bezwładnie na ziemię. Przetoczył się na bok i skulił w kłębek, łapiąc się za brzuch. Bebech go napierdalał jak diabli, co gorsza, cholernie chciało mu się rzygać, tak samo jak wtedy, kiedy było z nim bardzo kiepsko. - 123 -

W jego polu widzenia pojawiła się para wojskowych buciorów, ale nie mógł spojrzeć w oczy żadnemu z braci. Nie miał bladego pojęcia, co nim kierowało, ani co się wydarzyło, ale wiedział jedno: coś go łączyło z zabójcą. - Nic ci nie jest? - spytał V głosem tak słabym jak Butch. Butch zamknął oczy i pokręcił głową. - Lepiej, żebyście mnie stąd... zabrali. Ale nie ważcie - mnie brać do domu. Vrhedny otworzył zamek w drzwiach garsoniery i wepchnął Butcha do środka, podczas gdy Rankohr przytrzymywał drzwi. Na górę z konieczności wjechali windą towarową na tyłach budynku, gdyż glina zrobił się ciężki jak z ołowiu - jakby grawitacja szczególnie się na niego zawzięła. Położyli go na łóżku na wznak, ale odwrócił się na bok i skulił. Zapadła długa cisza. Butch wyglądał, jakby stracił przytomność. Rankohr zaczął nerwowo krążyć po pokoju. V poczuł, że też musi się jakoś rozładować po ostatniej rozgrywce z reduktorami. Zapalił, sztachając się po pępek. Rankohr kaszlnął dyskretnie. - Tak więc tutaj się... zabawiasz z samicami. - Wziął do ręki dwa zwisające ze ściany łańcuchy. - Krążą o tobie pogłoski... jak się okazuje, prawdziwe. - Guzik mnie to obchodzi. - V podszedł do barku i nalał sobie do pełna grey goose. - Jeszcze dzisiaj powinniśmy się włamać do mieszkań pykniętych reduktorów. - A co z nim? - Rankohr skinął głową w stronę łóżka. Nagle, o cudzie, glina uniósł głowę. - Nigdzie się aktualnie nie wybieram. Daję słowo. V spojrzał uważnie na swojego współlokatora. Z irlandzkiej, krwistej twarzy Butcha jak gdyby odpłynęła krew. Do tego wydzielał słodkawy zapach... zasypki dla niemowląt. Chryste. Chyba bliskość reduktorów wyzwoliła w nim coś... uaktywniła na nowo piętno Omegi. - V, zostaniesz z nim, czy wolisz go odesłać z powrotem do Agrhesa? spytał łagodnie Rankohr. - Nic mi nie jest - zaskrzeczał Butch. Łże, i to na każdym froncie, stwierdził V Wychylił kieliszek do dna i spojrzał na Rankohra. - Idę z tobą. Butch, jak wrócimy, przyniesiemy coś do żarcia. Zgoda?

- 124 -

- Błagam was, tylko nic do żarcia. I nie wracajcie dzisiaj. Zamknijcie mnie na cztery spusty i zostawcie w spokoju. Rany koguta, co z tym robić? - Jeżeli się powiesisz w łazience, glino, przysięgam, że cię dopadnę i zabiję po raz drugi. Zrozumiano? Mętne piwne oczy otwarły się. - Nie bój bidy. Chętnie bym skończył z sobą, ale nie prędzej, niż się dowiem, co mi zrobili. - Butch zamknął oczy. Vrhedny z Rankohrem podeszli do balkonu. Zamykając drzwi, V uświadomił sobie, że bardziej go niepokoi myśl o wydostaniu się Butcha na zewnątrz niż obawa, że glina coś sobie zrobi. - Dokąd idziemy? - spytał Rankohr, choć to zwykle on dowodził. - Adres z pierwszego portfela to 499 Wichita Street, mieszkanie C - 4. - No to siup!

- 125 -

Rozdział czternasty Kiedy Marissa stanęła na progu swojej sypialni, poczuła się jak intruz. Była jakąś obcą kobietą, zdruzgotaną, ze złamanym sercem. Rozglądała się wokół, tępo dziwiąc się, jak ładny jest ten pokój umeblowany wielkim łożem z baldachimem, szezlongiem, antycznymi komodami i stoliczkami. Wszystko było w nim bardzo kobiece, z wyjątkiem obrazów na ścianach. Jej kolekcja drzeworytów Durera kłóciła się z resztą wystroju - ostre, surowe linie bardziej stosowne wydawałyby się w pokoju jakiegoś samca. Ale te właśnie obrazy szczególnie przemawiały do niej. Kiedy podeszła bliżej, podziwiając jedną z rycin, przemknęło jej przez myśl, że Agrhes nigdy ich nie zaakceptował. Uważał, że dla członkini Rady Princepsów o wiele bardziej stosowne byłyby romantyczne, oniryczne pejzaże Maxfielda Parrisha. Zresztą ich gusta artystyczne zawsze się diametralnie różniły. Niemniej kupił jej drzeworyty, które ją tak zachwyciły. Żeby nie tkwić bezczynnie w miejscu, zamknęła drzwi i poszła pod prysznic. Do spotkania Rady Princepsów, które wypadało akurat tego dnia, pozostało niewiele czasu, a Agrhes lubił przyjeżdżać wcześnie. Wchodząc pod prysznic, myślała o tym, że kiedy była w izolatce z Butchem, zupełnie zapomniała o Radzie, glymerii i... bożym świecie. Kiedy jednak Butch odszedł, wszystko wróciło do normy. W jej odczuciu była to tragedia. Wysuszyła włosy i założyła szmaragdową sukienkę z lat sześćdziesiątych od St. Laurenta, potem z sejfu wybrała reprezentacyjną diamentową kolię. Od wielkich klejnotów bił chłód, kolczyki ciążyły jej w uszach, bransoleta zatrzasnęła się wokół nadgarstka jak kajdanki. Patrząc na połyskujące klejnoty, myślała, że kobiety z arystokratycznych rodzin w rzeczywistości są tylko manekinami, na których prezentuje się rodzinne dobra. Zwłaszcza podczas posiedzeń Rady Princepsów. Zeszła na dół, drżąc na myśl o spotkaniu z Agrhesem, jednak uznała, że woli to mieć już za sobą. Agrhesa nie było w jego gabinecie, poszła więc do kuchni, żeby coś skubnąć przed wyjazdem. Gdy weszła do spiżarni, akurat w drzwiach prowadzących z piwnicy pojawiła się Carolyn. Psanka niosła stertę złożonych kartonowych pudeł. - Pomogę ci. - Marissa doskoczyła do Carolyn. - Nie, dziękuję panience. - Służąca zarumieniła się, odwracając wzrok. To było typowe dla psańców, że zawsze miały wielkie opory z przyjmowaniem pomocy od swoich państwa. - 126 -

- Pakujesz bibliotekę przed malowaniem? - uśmiechnęła się ze zrozumieniem Marissa. - Aha, byłabym zapomniała. Teraz nie zdążę, ale później omówimy menu jutrzejszego obiadu. - Za przeproszeniem panienki, jaśnie pan odwołał spotkanie z provodhyrem. - Kiedy tak powiedział? - Teraz, przed wyjściem na posiedzenie. - Już pojechał? - Może uznał, że będzie chciała wypocząć. - No to muszę się spieszyć... Carolyn, nic ci nie jest? Jakoś marnie wyglądasz. Marissa wybiegła z domu i zdematerializowała się, zestalając na progu neogotyckiego dworu aktualnego provodhyra Rady. Kołacząc do drzwi, liczyła na to, że gniew Agrhesa trochę już ostygł. Mogła zrozumieć jego złość na widok sceny, jaką zastał w izolatce, ale przecież nie było powodów do niepokoju. Butch zniknął już z jej życia. Na myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Otworzył jej psaniec, kierując ją do biblioteki. Kiedy weszła, nikt z obradujących wokół politurowanego stołu nie drgnął na jej widok. Normalka. Jedynym niecodziennym akcentem był fakt, że jej brat też nie podniósł oczu ani nie zatrzymał dla niej miejsca po swojej prawicy, nawet nie wstał, żeby pomóc jej usiąść. Najwyraźniej nie ochłonął jeszcze z wściekłości. Cóż, tak czy owak, porozmawia z nim po zebraniu. Uspokoi go i zapewni, że nie ma powodów do obaw. Trochę ją to bolało, bo raczej ona potrzebowała teraz od niego wsparcia. Usiadła przy najdalszym końcu stołu, na środkowym z trzech niezajętych krzeseł. Gdy ostatni samiec dotarł na obrady, zamarł, widząc, że jedyne wolne miejsca znajdują się po obu stronach Marissy. Niezręczną sytuację przerwał psaniec, podbiegając z krzesłem, na którym przybyły princeps wcisnął się między zebranych. Provodhyr, dystyngowany siwowłosy samiec, potomek znakomitego rodu, przerzucił jakieś papiery, po czym zastukał w stół złotym piórem wiecznym i odkaszlnął. - Niniejszym rozpoczynam nasze obrady zgodnie z porządkiem, który uprzednio przesłałem wszystkim zgromadzonym. Jeden z członków naszej rady przygotował przejmującą suplikę do króla, nad którą powinniśmy pochylić się z uwagą. - Uniósł kartkę kremowego papieru listowego i zaczął czytać. - W świetle brutalnego morderstwa princessy Wellisandry, małżonki wojownika Bractwa Czarnych Sztyletów, Tohrtura, syna Alarmha, zarazem rodzonej córki princepsa Relixa, oraz w świetle uprowadzenia princessy Belli, małżonki - 127 -

Zbihra, syna Aghona, rodzonej córki princepsa Rempoona, a zarazem rodzonej siostry princepsa Mordha, oraz w świetle coraz częstszych zabójstw młodych samców z glymerii porywanych przez Korporację Reduktorów, widzimy jasno, że w ostatnich latach zagrożenie dla naszego gatunku gwałtownie wzrosło. W obliczu powyższych faktów jeden z członków naszej rady pokornie prosi o wskrzeszenie dawnego zwyczaju i nałożenie obowiązkowego statusu eremithek dla wszystkich niesparzonych samic arystokratycznych rodów, gwoli zachowania ciągłości naszej rasy. Jako że obowiązkiem naszej rady jest ochrona wszystkich członków naszej rasy, rzeczony princeps zwraca się z pokorną prośbą o nałożenie statusu eremithek na samice wszystkich stanów. - Provodhyr podniósł wzrok. - Zgodnie ze statutem Rady Princepsów poddamy teraz projekt pod głosowanie. Marissa rozejrzała się po pokoju. W jej głowie rozdźwięczały się dzwonki alarmowe. Na dwudziestu jeden zebranych było tylko sześć samic, ale ustawa miała dotyczyć wyłącznie jej. Choć była przez wiele lat krwiczką Ghroma, nigdy nie współżył z nią, co kwalifikowało ją do niesparzonych. W bibliotece podniósł się szmer poparcia i aprobaty. Marissa spojrzała na brata. Agrhes będzie miał teraz nad nią pełną władzę. Nieźle to rozegrał. Jeśli zostanie jej cerbherem, nie będzie mogła opuszczać domu bez jego pozwolenia, zasiadać w Radzie bez jego zgody, nigdzie chodzić ani nic robić, bo będzie praktycznie jego własnością. Można było przyjąć za pewnik, że Ghrom ustosunkuje się pozytywnie do supliki, jeżeli projekt przejdzie w głosowaniu Rady Princepsów. Zważywszy na wzmożoną ofensywę reduktorów, nie było żadnych racjonalnych przesłanek do zawetowania ustawy, a choć króla nie sposób zdymisjonować, brak zaufania dla władzy mógł doprowadzić do wojny domowej, a tej należało unikać za wszelką cenę. Dobrze, że chociaż Mordha nie było na obradach, więc tej nocy nie mogli przeprowadzić głosowania. Zgodnie ze starożytnym kodeksem Rady Princepsów, prawo do głosu posiadali jedynie przedstawiciele sześciu rodów najczystszej krwi, niemniej Rada musiała być w komplecie podczas głosowania. Tak więc, mimo obecności rzeczonych przedstawicieli najznakomitszych rodów, pod nieobecność Mordha nie można było przyjąć uchwały. Gdy Rada z ożywieniem dyskutowała nad projektem, Marissa kiwała tylko głową z rozgoryczeniem. Jak Agrhes mógł podłożyć jej taką świnię? I to za nic, ponieważ między nią a Butchem O’Nealem nie było... nic. Do diabła, musi porozmawiać z bratem i wybić mu ten kretyński pomysł z głowy. To prawda, że Wellisandra zginęła niezwykle tragiczną śmiercią, ale zamykanie - 128 -

wszystkich samic na kłódkę z tego powodu było krokiem wstecz, powrotem do ciemnogrodu, kiedy kobiety nie miały żadnych praw publicznych i były traktowane jak przedmiot. Myśli Marissy powędrowały do kliniki, do samiczki ze złamaną nogą i jej matki. Ustawa była nie tylko represyjna, ale również niebezpieczna, jeśli na czele rodziny stał nieodpowiedni samiec. Cerbher eremithki nie podlegał żadnym ograniczeniom i w majestacie prawa mógł z nią robić, co mu się żywnie podoba. W piwnicy innego domu, w innej części Caldwell, Van Dean stał z gwizdkiem w zębach, nadzorując sześciu ćwiczących mężczyzn o rozjaśnionych włosach. Jego „uczniowie” stali w szeregu z ugiętymi kolanami, unosząc zaciśnięte pięści na wysokość piersi. W zawrotnym tempie serwowali wyimaginowanemu przeciwnikowi raz lewe, raz prawe sierpowe. W powietrzu unosił się gęsty, mdlący odór zasypki, ale Van przestał już zwracać na to uwagę. Dwukrotnie zadął w gwizdek. Cała szóstka na trzy, cztery uniosła ręce, jakby chwytała niewidzialnego wroga za głowę, kopiąc go następnie prawym kolanem. Na kolejny gwizdek zmieniła nogę. Fakt, że został trenerem, świadczył o tym, że się kończy, ale musiał przyznać niechętnie, że jest to zajęcie o wiele łatwiejsze od walki na ringu. Zresztą, zawsze lubił odmianę. Poza tym miał dryg do przekazywania wiedzy, a gangsterzy pod jego okiem uczyli się szybko i walczyli zawzięcie - stanowili obiecujący materiał. Był pewien, że ma do czynienia z członkami gangu. Ubrani jednakowo, tak samo farbowali włosy. Nosili taką samą broń. Nie mógł się jednak zorientować, dla kogo pracują. Te chłopaki miały prawdziwie wojskową dyscyplinę w odróżnieniu od członków ulicznych gangów, którzy swoją nieudolność maskowali brawurą i strzelaniną. Gdyby nie oczywista absurdalność takich przypuszczeń, byłby skłonny sądzić, że pracują na usługach rządu. Tworzyli oddziały. Mieli supernowoczesną broń. Byli zawzięci jak diabli. No i było ich na pęczki. Był zatrudniony raptem od tygodnia, ale co dzień trenował pięć grup, a w żadnej twarze się nie powtarzały. Z tymi tutaj dopiero drugi raz miał biegać po parku. Zresztą czemu federalni mieliby zatrudniać jako instruktora kogoś takiego jak on? Gwizdnął przeciągle. Uczniowie znieruchomieli. - Na dzisiaj dość. - 129 -

Szereg rozsypał się. Mężczyźni w milczeniu ruszyli w stronę swoich toreb. Zachowywali się, jakby się nie znali. Zero żartów i popisywania się, typowych dla mężczyzn, kiedy znajdą się w grupie. Po ich wyjściu Van podszedł do swojej torby i wyjął butelkę wody. Pił, myśląc o tym, że zaraz musi ruszyć w miasto. Za godzinę wychodzi na ring. Nie zdąży nic zjeść, ale właściwie nie jest głodny. Założył wiatrówkę, wybiegł na górę po schodach i ukradkiem rozejrzał się po domu. Żadnych gratów, żadnego żarcia. Całkowite puchy. Tak wyglądał każdy z ich domów: gołe mury, na zewnątrz sprawiające wrażenie zwykłego domku. Cholernie dziwna sprawa. Wyszedł za próg, upewnił się, że zamknął drzwi na klucz i ruszył w stronę swojej ciężarówki. Co dzień zbierali się w innym miejscu; podejrzewał, że tak już będzie zawsze. Dzień w dzień o siódmej rano przekazywano mu telefonicznie adres, pod którym miał prowadzić dla kolejnych grup dwugodzinne zajęcia ze sztuk walki. Wszystko działało jak w zegarku. Może to była organizacja paramilitarna jakichś szajbusów? - Dobry wieczór, synu. Van zamarł. Wyjrzał zza ciężarówki. Po drugiej stronie ulicy stała półciężarówka. Xavier wsparł się o maskę z pobłażliwym, matczynym uśmiechem - jak przystało na posiadacza rodzinnego modelu. - Słucham? - Nieźle sobie radzisz z naszymi chłopakami. - Bezbarwny uśmiech Xaviera pasował do jego bezbarwnych, pozbawionych wyrazu oczu. - Miło słyszeć. A teraz czas na mnie. - Chwileczkę. - Vanowi ciarki przeszły po grzbiecie, gdy mężczyzna ruszył przez jezdnię w jego stronę. - Przyszło mi na myśl, synu, że mogłaby cię zainteresować ściślejsza współpraca z nami. Ściślejsza współpraca. Ciekawe. - Przykro mi, ale nie interesuje mnie działalność przestępcza. - Skąd przypuszczenie, że nasza działalność jest przestępcza? - Bądźmy poważni, Xavier. - Gość wymagał, by mówić do niego pan, więc Van, kiedy mógł, zapominał o tym. - Siedziałem raz i bardzo się wynudziłem. - No tak, ta szajka złodziei samochodów, do której się załapałeś. Założę się, że twój braciszek mógłby na ten temat opowiedzieć niejedno. Nie, nie mam na myśli tego, który kradł z tobą. Myślę o twoim prawomyślnym krewnym. Tym świątobliwym, jak mu tam... Richardzie? - 130 -

Van spochmurniał. - Powiem ci jedno: trzymaj się od mojej rodziny z dala, bo jak nie, to wezmę miedziaka i zadzwonię na policję z adresami twoich domów. Jestem pewien, że gliny chętnie wpadną do ciebie na niedzielny obiadek. Raczej nie trzeba będzie ich dwa razy zapraszać. Xavier nagle się zamyślił. Mam cię, pomyślał Van. Jednak na twarz tamtego z powrotem wypłynął uśmiech. - Powiem ci coś. Mam dla ciebie bardzo korzystną propozycję. - Czyżby? - Naprawdę. Van pokręcił głową, nie wykazując zainteresowania. - Czy nie za wcześnie na korzystne propozycje? A co, jeśli nie sprostam pokładanym we mnie nadziejom? - Sprostasz. - Wzrusza mnie twoje zaufanie, ale moja odpowiedź, niestety, brzmi: nie. Spodziewał się jakiejś dyskusji, ale Xavier kiwnął tylko głową. - Jak wolisz. - Odwrócił się i ruszył w stronę swojego samochodu. To wszystko jest jakieś dziwne i podejrzane, myślał Van, wsiadając do ciężarówki. Ale przynajmniej płacą na czas, w dodatku nieźle. Na drugim końcu miasta Vrhedny zestalił się na trawniku obok schludnego bloku mieszkalnego. W mroku, za jego plecami, Rankohr też przybrał postać cielesną. V pomyślał, że powinien był wykurzyć u siebie jeszcze jednego papierocha. Chciało mu się palić. Chciało mu się... czegoś. - Wszystko w porządku, V? - Tak, tak. Bierzmy się do roboty. Pomajstrowali mentalnie w zamku i weszli główną bramą. W środku jechało odświeżaczem powietrza o lepkim zapachu syntetycznej pomarańczy. Winda była zajęta, więc ruszyli po schodach. Kiedy znaleźli się na pierwszym piętrze, minęli mieszkania Cl, C2 i C3. V trzymał rękę za pazuchą na swoim glocku, choć podejrzewał, że nie grozi im nic poza tym, że mogą zostać wypatrzeni na monitorze w hallu. Piętro było wylizane i utrzymane w miluchnym stylu propagowanym przez program Cena, jakość, wygoda: bukiety sztucznych kwiatów na drzwiach, wycieraczki w serduszka lub powoje przed każdym mieszkaniem, natchnione różowo - morelowe zachody słońca w ramkach na przemian z wizerunkami puszystych szczeniąt i gapowatych kociąt. - 131 -

- Czuje się tu prawdziwy pazur dekoratora wnętrz - mruknął Rankohr. Prawdziwy, ale nieco stępiony. V przystanął przed drzwiami z numerem C4 i telepatycznie otwarł zamek. - Co tu robicie? Obaj zrobili w tył zwrot. Nadciągająca korytarzem dama urwała się chyba z planu Colden Girls: sięgała im do pasa, a jej głowę wieńczyła burza białych loczków. W zbyt obszernym, pikowanym szlafroku wyglądała jak opatulona w kołdrę. A do tego, niestety, miała oczka bulteriera. - Pytam was o coś, młodzieńcy. Rankohr na szczęście przejął inicjatywę, jako bardziej czarujący z nich dwóch. - Przyszliśmy z wizytą do kolegi, psze pani. - To wy znacie wnuka Dottie? - Tak, psze pani. - Cóż, wyglądacie na takich. - Nie zabrzmiało to jak komplement. Nawiasem mówiąc, uważam, że powinien się stąd wynieść. Dottie nie żyje już od czterech miesięcy, a on tutaj nie pasuje. ,Tak jak wy, zdawały się mówić oczka starszej pani. - Właśnie się wyprowadza. - Rankohr uśmiechnął się uprzejmie, obciągając wargi na kłach. - Właściwie już się wyprowadził. Dziś wieczór. - Wybaczcie, zaraz wracam - wtrącił V Nie bacząc na wkurzone spojrzenie Rankohra, który nie palił się do sam na sam z kłopotliwą staruszką, V wszedł do środka, zatrzaskując koledze drzwi przed nosem. Jeżeli Rankohr nie poradzi sobie ze starszą panią, zawsze mogą wykasować jej pamięć, ale tylko w ostateczności. Starsi ludzie niezbyt dobrze znoszą czyszczenie pamięci z powodu małej elastyczności niepodatnego na ingerencje umysłu. W tej sytuacji Hollywood będzie się musiał zaprzyjaźnić z sąsiadką zmarłej Dottie, a V tymczasem zwiedzi sobie mieszkanie. Rozejrzał się dookoła z obrzydzeniem. Wszędzie unosił się mdlący, słodki odór reduktorów. Wypisz, wymaluj, jak wokół Butcha. Jezu, nie wolno mu tak nawet myśleć. Zmusił się, żeby skupić uwagę na mieszkaniu. W odróżnieniu od met innych reduktorów, mieszkanie było urządzone, niewątpliwie przez dawną właścicielkę. A gust Dottie oscylował wokół tkanin w kwiatki, koronkowych serwetek i figurek kotków z porcelany. Była chyba stworzona do mieszkania w tym bloku. - 132 -

Prawdopodobnie reduktor przeczytał jej nekrolog w gazęcie i podszył się pod jej krewniaka. Zresztą kto go tam wie, może był jej wnukiem, który urządził się u niej po wstąpieniu do Korporacji? V zajrzał do kuchni. Brak żywności w szafkach i lodówce nie zaskoczył go. Przechodząc do zwiedzania części mieszkalnej, dumał nad tym, dlaczego reduktorzy nie kryją się bardziej ze swoim adresem. Większość z nich umierała z aktualnym dowodem tożsamości przy sobie. Czyżby próbowali w ten sposób sprowokować reakcję ze strony Bractwa? O, co my tu mamy? V podszedł do różowo-białego biureczka, na którym stał włączony laptop, Dell Inspiron 8600. Przejechał palcem po myszy, żeby zorientować się w zawartości. Zaszyfrowane pliki. Wszystko do rzygu zabezpieczone hasłami i szyframi. O ile reduktorzy wręcz obnosili się ze swoimi adresami, w kwestii swojego oprogramowania byli o wiele bardziej dyskretni. Większość zabójców miała w domu laptop, a Korporacja Reduktorów stosowała podobne sztuczki z zabezpieczaniem i szyfrowaniem jak Vrhedny w swoich komputerach w rezydencji. Jednym słowem - były niedostępne. Na szczęście V nie znał takiego określenia. Zamknął laptop i wypiął go z kontaktu. Wsunął kabel do kieszeni, zapiął zamek w kurtce i ukrył laptop na piersi. Zanurkował w głąb mieszkania. Sypialnia wyglądała, jakby granat rozerwał belę falbaniastego perkalu w kwiatki, obsypując nim łóżko, okna i ściany. Tuś mi, bratku. Na stoliku nocnym, przy telefonie, obok Rader’s Digesta sprzed czterech miesięcy i baterii butelek z pomarańczowymi pigułkami, stał kamionkowy, litrowy słój. Vrhedny wyjął komórkę i zadzwonił do Rankohra. - Znikam. Mam laptop i słój. Rozłączył się. Przycisnął mocno słój do laptopa, a potem teleportował się do Bunkra, chwaląc w duchu człowieków za to, że nie zbroją ścian swoich domostw stalowymi prętami.

- 133 -

ROZDZIAŁ 15 Patrząc za odjeżdżającą ciężarówką Vana, pan X doszedł do wniosku, że za wcześnie wystąpił ze swoją propozycją. Powinien był zaczekać, aż facet trochę bardziej przywiąże się do poczucia władzy, jakie dawało mu trenowanie zabójców. Ale czas płynął. Nie to, żeby się bał, że zatrzaśnie się przed nim droga ucieczki. Proroctwa nie wspominały o takiej ewentualności. Niemniej Omega był nieźle wkurwiony, gdy X rozstawał się z nim ostatnio. Bardzo źle przyjął wiadomość, że zarażony człowiek został przez braci skasowany na polanie. Niniejszym szala wagi coraz bardziej przechylała się na niekorzyść X Nagle jego pierś zaczęła się rozgrzewać i poczuł rytmiczne pulsowanie tam, gdzie swego czasu miał serce. Zaklął. Przeklęty mistrz znowu go wzywał do siebie. Pan X wskoczył w swojego minivana, włączył zapłon i w siedem minut przeciął miasto, dojeżdżając do rozwalonej rudery położonej na zasyfionej parceli w niedobrej okolicy. Miejsce nadal cuchnęło wytwórnią metaamfetaminy, którą było, dopóki poprzedni właściciel nie został zastrzelony przez wspólnika. Z powodu obecności toksycznych substancji, Korporacja kupiła miejscówkę za okazyjną cenę. Pan X wjechał do garażu. Zaczekał, aż drzwi się zamkną i dopiero wtedy wysiadł z samochodu. Wyłączył alarm, który sam zainstalował, i ruszył do sypialni w głębi domu. Skóra świerzbiła go, jakby miał potówki. Im bardziej zwlekał ze stawieniem się na wezwanie mistrza, tym świąd był bardziej dokuczliwy. W chwili obecnej chciało mu się już orać po całym ciele do szaleństwa. Klękając z opuszczoną głową, marzył o tym, żeby być jak najdalej od Omegi. Mistrz widział go, jak rentgen, na wylot i mógł domyślić się, że pan X działa z pobudek osobistych, a nie dla dobra Korporacji. Niestety, jako nadreduktor X musiał się stawiać na każde wezwanie. Vrhedny wszedł do Bunkra. Nienawidził tej przytłaczającej ciszy. Na szczęście ledwie odpalił laptop nieumarłego, rozległo się walenie do bramy. V zerknął w podgląd z kamery i telepatycznie otwarł drzwi. - 134 -

Rankohr wszedł z torebką śniadaniową w ręku, z której wyciągał coś i pogryzał. - Jak ci się poszczęściło z technologicznie zaawansowanym wyrobem Mr. Della? - Co jesz? - Resztki wspaniałego ciasta bananowego z orzechami od Mrs. Wooley. Fantastyczne. Chcesz kawałek? - Nie, dzięki, ale mógłbyś mi przynieść z kuchni butelkę grey goose i szklaneczkę. - Z przyjemnością. - Rankohr przyniósł co trzeba i oparł się o ścianę. Dobrałeś się już do zawartości? - Jeszcze nie. Zapadła nieznośna cisza, nasuwając Vrhednemu podejrzenia, że kumpel wpadł nie tylko po to, żeby sprawdzić, jak mu idzie z laptopem. - Słuchaj, bracie - zaczął Rankohr, jakby czytał w jego myślach. Aktualnie nie mam nastroju do towarzyskich pogawędek. - Wiem. Dlatego oni wysłali mnie do ciebie. - Jacy „oni”? - Vrhedny uniósł wzrok znad laptopa, choć z góry znał odpowiedź. - Bractwo martwi się o ciebie. Jesteś chodzącym kłębkiem nerwów. Wszystko cię drażni, sam przyznasz. To widać z kilometra. - Czyli że Ghrom przysłał cię tutaj na spytki? - Wydał rozkaz. Ale tak czy owak, wybierałem się do ciebie. - Dobrze się czuję. - V potarł oczy. - Nie masz takiego obowiązku. To prawda. - Wybacz, ale muszę się uporać z tym laptopem. - Czyli spotykamy się na przedświtku? - Aha. Jasne. - Powiedzmy, że tak. Manewrując myszą, V skanował pliki systemowe laptopa. Patrząc w ekran, zorientował się nagle, że jego prawa powieka, ta od oka okolonego tatuażami, zaczęła dziwnie drgać. Dwie potężne pięści walnęły w biurko. Twarz Rankohra zawisła nad V - Jak nie przyjdziesz, to sam przyjdę po ciebie. V podniósł wzrok i napotkał lazurowe oczy Hollywooda, spoglądające na niego z wyżyn wzrostu i zniewalającej urody brata. A, pojedynek na oczy? Proszę bardzo.

- 135 -

Jednak V poddał się po chwili. Spuścił wzrok, udając, że sprawdza coś ważnego w laptopie. - Odczep się ode mnie. Mieszkamy razem z Butchem, więc, oczywiście, będzie mi go bardzo brakowało. Ale jakoś to zniosę... - Furiath nam powiedział. O tym, że nie masz już wizji. - Kurwa mać. - V zerwał się z krzesła, potrącając Rankohra i zaczął krążyć po pokoju. - Ta pieprzona papla... - Może to cię jakoś udobrucha, że Ghrom postawił go w sytuacji bez wyboru. - Chcesz powiedzieć, że król wycisnął z niego tę wiadomość kastetem? - Nie wariuj. V Zawsze mi pomagasz, jak mi odbija szajba. To analogiczna sytuacja. - Nie widzę podobieństw. - Tylko tym razem odbija tobie. - Co powiesz? - Kurwa, V miał już dość tego gadania. Jemu, który władał szesnastoma językami, brakło słów, by wyrazić swój niepokój o przyszłość Butcha, własną, rasy wampirów. Wizje zawsze go trochę wkurzały, mimo to były dziwnie kojące. Nawet gdy nie podobał mu się widok, który wyłaniał się zza zakrętu, przynajmniej nie groziło mu, że będzie wzięty przez zaskoczenie. Ręka Rankohra spoczęła na jego ramieniu. Podskoczył. - Przedświtek, umowa stoi. Jak się nie zjawisz, to cię wezmę za kark i zaniosę. Rozumiemy się? - No. A teraz spadaj. Po wyjściu Rankohra usiadł z powrotem przy laptopie. Zamiast jednak zanurkować w królestwo Internetu, zadzwonił na nową komórkę Butcha. - Cześć, V - powitał go glina ochryple. - Cześć. - V docisnął komórkę uchem do ramienia i dolał sobie wódki. Po drugiej stronie linii usłyszał szelest, jakby Butch przewrócił się na bok albo zdejmował kurtkę. Milczeli przez dłuższą chwilę, co jest najprostszą formą komunikacji komórkowej. - Czy chciałeś dołączyć do nich? - wyrwało się wreszcie V. - Czujesz, że jesteś jednym z nich? - Nie wiem. - Głęboki wdech, długi, powolny wydech. - Powiem bez ścierny: wyczułem tych drani na odległość. Ale kiedy zajrzałem reduktorowi w oczy, chciałem go zabić. V uniósł szklaneczkę do ust. Wódka cudownie kąsała go w gardło. - Jak się czujesz? - 136 -

- Nie jestem już taki nakręcony. Trochę zeszło ze mnie powietrze. Trochę, jakbym stracił grunt pod nogami. - Znów zapadła cisza. - Czy miałeś wizję na ten temat? Wtedy, na samym początku, kiedy oznajmiłeś, że powinienem zostać z Bractwem... miałeś wizję na temat mnie i Omegi? - Nie, miałem inną wizję. Prawdę mówiąc, w świetle obecnych wydarzeń nie bardzo wiedział, jak mogłoby dojść do tego, co wtedy zobaczył, nawiasem mówiąc - z wielu przyczyn. W tamtej wizji był nagi w objęciach Butcha, obaj byli straszliwie napaleni, pomimo lodowatego wiatru. Chryste, naprawdę był pierdolnięty. Pierdolnięty i zboczony. - Posłuchaj, o zmierzchu wpadnę do ciebie i podziałam na ciebie trochę moją ręką. - Fajno, to zawsze pomaga. Ale V, ja nie mogę tak siedzieć bezczynnie. Chciałbym przejść do ofensywy. Co byś powiedział na to, żeby złapać paru reduktorów i dla odmiany wycisnąć z nich co nieco? - Widzę, że masz poważne plany. - Spójrz tylko, co mi zrobili. Uważasz, że powinienem to puścić płazem? - Pozwól, że najpierw porozmawiam z Ghromem. - To pośpiesz się. - Dzisiaj. - Dzięki. - Znów umilkł. - Masz tu jakiś... telewizor? - Zobaczysz płaski ekran wysoko na ścianie, na lewo od łóżka. Pilot jest... pojęcia nie mam, gdzie. Zwykle nie... kiedy tam jestem, raczej nie myślę o telewizji. - Stary, do czego służą te urządzenia? - Naprawdę tak trudno zgadnąć? Butch zarechotał cicho. - To pewnie to miał na myśli Furiath. - Kiedy co? - Kiedy mówił, że kręcą cię zboczenia. Vrhednemu nagle stanął przed oczyma obraz Butcha falującego na Marissie, której smukłe dłonie wpijają się w jego pośladki. A potem zobaczył, jak Butch unosi głowę i wydaje z siebie ochrypły, miłosny jęk. Pogardzając sobą, V obalił szklaneczkę wódki i zaraz naszykował następną. - Moje życie seksualne należy do mnie, Butch. Podobnie jak moje... niekonwencjonalne upodobania. - Jasne. Nikomu nic do tego. Ale chciałem cię spytać o jedno. - 137 -

- Co mianowicie? - Czy jak samica cię zwiąże, to ci potem robi pedicure i tym podobne? Czy tylko makijaż? - Słysząc, że V ryknął śmiechem, glina ciągnął dalej. - Już wiem... łechcze cię piórkiem pod pachami. Zgadłem? - Bardzo jesteś bystry. - Nie, jestem tylko ciekawski. - Butch przestał się śmiać. - Czy ty robisz im jakąś krzywdę? To znaczy... Jeszcze jedna szklaneczka. - To wszystko zależy od umowy. Nigdy nie przekraczam pewnych granic. - To dobrze. Trochę to wszystko brzmi dziwnie dla mego katolickiego ucha, no, ale skoro cię to kręci... Vrhedny zakręcił wódką w szklance. - A teraz, glino, czy ja mógłbym się o coś spytać? - Szczerość za szczerość. - Kochasz ją? - Tak. To silniejsze ode mnie - mruknął po chwili namysłu Butch. Na ekranie laptopa zaczęły się klonować splątane rurki. V kliknął myszą, zatrzymując wygaszacz ekranu. - Jakie to jest uczucie? Rozległo się głuche stęknięcie, jakby Butch daremnie próbował się podźwignąć. - Akurat teraz ci się zebrało na takie pytania? V bawił się myszą, jeżdżąc kursorem wzdłuż brzegów ekranu. - Lubię, jak ona jest przy tobie. Uważam, że jesteście fajną parą. - Zgodziłbym się z tobą, gdyby nie fakt, że jestem chłopcem z ludu, w dodatku, być może, częściowo reduktorem. - Nie widziałem, żebyś się zamieniał w... - Dzisiejszej nocy wchłonąłem coś z tego reduktora. Przez nos. Chyba dlatego potem tak ode mnie jechało. Nie dlatego, że się tarzałem z nim po ziemi, tylko dlatego, że było - jest - we mnie z powrotem Zło. V zaklął, modląc się w duchu, żeby Butch się mylił. - Zbadamy sprawę, glino. Nie zostawię cię na pastwę domysłów. Po chwili rozłączyli się. V gapił się w laptop, kręcąc kursorem. Gimnastykował palec tak długo, aż w ogóle przestało go wkurzać, że traci czas. Przeciągnął się i wtedy zauważył, że kursor zatrzymał się na koszu. Kosz... Recycling... Odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach... Jak to było z tym

- 138 -

wdychaniem Zła przez Butcha? Teraz uprzytomnił sobie, że odciągając reduktora od Butcha, czuł, że przerywa jakieś połączenie między nimi Podekscytowany, przeniósł się ze szklanką i wódką na kanapę. Napił się, a potem jego wzrok padł na stojącą na stoliku szkocką whisky. Odkorkował butelkę, przytknął do ust i pociągnął. Następnie przechylił butelkę whisky do szklanki z wódką i nalał. Spod ociężałych powiek przyglądał się, jak dwa trunki łączą się ze sobą, tracąc swój indywidualny charakter, a przecież wzmacniając nawzajem. Odchylił głowę do tyłu i golnął drinka. Potem opadł na oparcie kanapy. Był zmęczony... skonany... uje... Zasnął natychmiast, jakby go ktoś wyłączył. Niestety, nie na długo zamknął oczy. Po kilku minutach dopadł go Ten Sen - jak zwykł go w myślach nazywać - jak zawsze brutalny. Obudził się z krzykiem, czując, że pierś mu pęka, jakby ją ktoś rozdzierał hakiem chirurgicznym. Serce stanęło mu, a potem zaczęło łomotać. Pokrył się potem. Szarpnął poły koszuli i spojrzał po sobie. Wszystko było w porządku, pierś miał całą, bez żadnych obrażeń. A mimo to doskonale pamiętał potężne uderzenie kuli i zgrozę, że zginął. Oddychał z trudem. To by było na tyle regeneracji przez sen. Zostawił szklankę na stoliku i poczłapał do biurka z zamiarem intymnego zbliżenia z laptopem. Koniec obrad Rady Princepsów zastał Marissę skrajnie wyczerpaną. Długo rozmawiano o przymusowym statusie eremithek dla kobiet, wszyscy zgadzali się, że to świetny pomysł w obliczu zagrożenia ze strony reduktorów. Nie ulegało wątpliwości, że gdyby ustawę poddano głosowaniu, przeszłaby, a gdyby Ghrom jej nie zatwierdził, uznano by to za brak troski o rasę wampirów. Byłaby to woda na młyn opozycji. Trzysta lat rządów Ghroma nie było w smak niechętnej mu frakcji arystokracji Marissa chciała jak najprędzej zniknąć stamtąd. Czekała przy drzwiach biblioteki, aż Agrhes skończy rozmawiać z princepsami. W końcu wyszła na zewnątrz i teleportowała się do domu, postanowiwszy, że jeśli Agrhes nadal będzie się wykręcać od rozmowy z nią, rozpocznie strajk okupacyjny w jego sypialni. Kiedy stanęła w drzwiach frontowych rezydencji, nie zawołała jak zawsze Carolyn, lecz poszła prosto do swojego pokoju. Nacisnęła klamkę i jej oczom ukazały się... gołe ściany. - 139 -

Otwarte drzwi do jej prywatnej garderoby odsłaniały pustą przestrzeń, bez choćby jednego wieszaka. Z jej łóżka zdjęto pościel, poduszki, koce... Ze ścian pozdejmowano obrazy. Rząd kartonowych pudeł stał w głębi pokoju obok jej kolekcji walizek i kufrów od Louisa Vuittona. - Co... - Weszła do łazienki i w gardle jej zaschło. Ktoś wygarnął całą zawartość z szafek. Na chwiejnych nogach wyszła z łazienki. Przy łóżku stał Agrhes. - Co to znaczy? - powiodła ręką po pokoju. - Musisz stąd odejść. W pierwszym odruchu spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Przecież mieszkam tutaj! Wyjął portfel, a z niego gruby plik banknotów. Cisnął go na biurko. - Bierz i wynoś się. - To wszystko z powodu Butcha? - zdumiała się. - A jak się to ma do supliki, którą przedłożyłeś Radzie? Cerbherzy mają obowiązek przebywać pod jednym dachem z... - To nie ja zgłosiłem projekt. A co się tyczy tego samca człowieków... Pokiwał głową. - Sama sobie chciałaś. Oglądanie cię z nagim ludzkim samcem, który dopiero co z tobą kopulował... - Głos Agrhesa załamał się. - Wynoś się. Żyj sobie, jak ci się podoba. Ale ja nie zamierzam przyglądać się, jak zakładasz pętlę na własną szyję. - Agrhes, to przecież niepoważne... - Nie jestem w stanie uchronić cię przed tobą samą. - Ale przecież Butch nie jest... - Naraziłem życie króla, żeby pomścić twój honor, po to tylko, żeby cię zastać z samcem człowieków! - Głos Agrhesa odbił się echem od pustych ścian. Nie... nie zniosę cię dłużej w pobliżu. Budzisz we mnie tak wielki gniew, że nie odpowiadam za siebie. Mogę ci zrobić krzywdę. Mogę... - Zadrżał i odwrócił się tyłem. - Poleciłem psańcom, żeby cię odwieźli, gdzie tylko sobie zażyczysz, potem jednak mają tutaj wrócić. Będziesz sobie musiała poszukać własnej służby. Poczuła, jak życie z niej wycieka. - Nadal zasiadam w Radzie Princepsów. Będziesz mnie musiał tam oglądać. - Nie, ponieważ nie mam obowiązku patrzeć na ciebie. Zresztą twoja obecność w Radzie stoi pod znakiem zapytania. Ghrom nie ma żadnych podstaw, żeby odrzucić suplikę. Ponieważ nie masz brońca, a ja nie będę twoim cerbherem, nikt nie będzie mógł wyrazić zgody na twoje pojawianie się w miejscach publicznych. Nawet twoi krewni nie będą mogli wydać dla ciebie pozwolenia. - 140 -

Marissie opadła szczęka. Jak to - zostanie całkowicie wyrzucona poza nawias społeczeństwa? Stanie się... nikim? - Jak mogłeś mi to zrobić? - Jestem zmęczony sobą. Zmęczony nieustannym zmaganiem się z potrzebą osłaniania cię przed twoimi własnymi decyzjami. - Decyzjami? Jako samica z arystokratycznego rodu nie mogę decydować o niczym! - Nieprawda. Mogłaś zostać małżonką Ghroma. - Nie chciał mnie! Wiedziałeś o tym dobrze, dlatego nasyłałeś na niego morderców! - Tak, ale teraz, kiedy o tym myślę, zastanawiam się... czemu on nic do ciebie nie czuł. Może nie dosyć zabiegałaś o jego względy? Marissa poczuła, że ogarnia ją niepohamowana wściekłość. Następne słowa brata rozjątrzyły ją jeszcze bardziej. - Skoro już mowa o decyzjach, to nikt nie kazał ci się pchać do izolatki. To był twój własny wybór. Podobnie jak decyzja... Nikt cię nie zmuszał... żeby się z nim parzyć. - Więc o to ci chodzi? Pozwól sobie powiedzieć, że nadal jestem nówką. - Dość tych krętactw. Te trzy słowa otrzeźwiły ją. Emocje opadły i nagle zobaczyła swojego brata takim, jakim naprawdę był: oddanym pacjentom, wiernym swej zmarłej krwiczce samcem o błyskotliwym umyśle i... skostniałej psychice. Pedantycznym naukowcem, sztywnym, przywiązanym do jasno wytyczonych zasad i uporządkowanego światopoglądu, I właśnie ten swój światopogląd chciał chronić kosztem jej przyszłości... jej szczęścia... jej prawdziwego ja. - Masz świętą rację - powiedziała z nieoczekiwanym spokojem. - Muszę odejść. Spojrzała na pudła pełne jej ubrań i rzeczy. Potem wróciła wzrokiem do brata. On też patrzył na jej dobytek, jakby dumał nad jej dotychczasowym życiem. - Oczywiście możesz sobie zatrzymać Durera - powiedział. - Oczywiście - szepnęła. - Do widzenia, bracie. - Od dziś nie jestem dla ciebie bratem, tylko Agrhesem. Na zawsze. Z opuszczoną głową wyszedł z pokoju. Kiedy została sama, w ciszy, miała ochotę runąć na materac z płaczem. Ale nie było na to czasu. Miała najwyżej godzinę do świtu. Gdzie się teraz podzieje?

- 141 -

ROZDZIAŁ 16 Po powrocie ze spotkania z Omegą po tamtej stronie, pana X dręczyła zgaga. Nic dziwnego zresztą: Omega wepchnął mu do gęby jego własny tyłek. Mistrz był wkurwiony z wielu powodów. Postulował intensyfikację rekrutacji kadr, intensyfikację torturowania wampirów, intensyfikację działań bojowych i chuj wie jeszcze czego. Ale nic nie było go w stanie zadowolić. Może to zresztą było jakieś przekleństwo Omegi. Dość, że niedociągnięcia pana X zostały porachowane, a formuła równania jego zguby zapisana czarno na białym. Jedyną niewiadomą był czas. Ile czasu zostało, zanim Omegę szlag trafi i przeniesie pana X do wieczności? Trzeba przyspieszyć sprawy z Vanem. Ten gościu jak najprędzej powinien do nich dołączyć. Pan X odpalił swój laptop. Przysiadł obok zaschłej kałuży krwi i wywołał na ekran Zwoje. Wyszukał fragment, o który mu chodziło. Tekst proroctwa uspokoił go: Nadejdzie ten, który przed mistrzem zaprowadzi koniec, Wojownik nowej ery Odnaleziony w siódmym dwudziestego pierwszego A poznają go po liczbach jego: Widzi więcej, niż tylko cztery strony świata Choć raptem cztery ślady zostawia po prawej, Trzy życia ma Dwie szczerby na żywocie I jedno czarne oko. W tej samej studni zrodzi się i skona. Pan X oparł się o ścianę i kręcąc szyją, rozejrzał się dokoła. Zasyfiona rudera, w której nadal pokutowały wyziewy produkcji metaamfetaminy, atmosfera cynicznego występku, wszystko to przypominało imprezę, której masz dość, ale nie wiesz, jak wyjść. Tak samo zresztą, jak z Korporacji. Ale wyjście już majaczyło na horyzoncie. To cud, jak mu się udało z Vanem Deanem. W poszukiwaniu nowych rekrutów X został bywalcem brutalnych, nielegalnych walk. Van rzucił mu się - 142 -

w oczy od razu. Miał w sobie coś niezwykłego, coś, co wyróżniało go na tle innych zawodników. Obserwując go pierwszego wieczoru, pan X uznał, że wypatrzył drogocenny nabytek dla Korporacji, potem jednak spostrzegł brak jednego palca. Pan X unikał kaptowania wybrakowanego narybku. Gdy jednak dłużej poprzyglądał się walkom Vana, uznał, że brak małego palca w niczym mu nie przeszkadza. Parę dni później zauważył tatuaż na plecach. Van walczył zawsze w koszulce, jednak tamtego wieczoru T - shirt mu się zadarł. Spomiędzy łopatek Vana łypnęło na pana X czarne, wytatuowane oko. To właśnie skłoniło pana X do zagłębienia się w Zwoje. Pamiętał, że proroctwo znajdowało się gdzieś w tekście Kodeksu Korporacji Reduktorów, wciśnięte między wersy Regulaminu Rekrutacji. Na szczęście, kiedy pan X po raz pierwszy objął funkcję nadreduktora, przeczytał tekst na tyle uważnie, by wiedzieć o istnieniu przepowiedni. Jak całe Zwoje, przełożone na angielski w latach trzydziestych, proroctwo miało formę symboliczną. No ale brak palca u prawej ręki daje w efekcie cztery ślady. „Trzy żywoty” to dzieciństwo, wiek dojrzały i staż w Korporacji. Od widzów walk dowiedział się, że Van pochodzi z Caldwell, zwanego przez miejscowych Weil, czyli studnia. Na tym jednak nie koniec. Gość był jak żywe srebro. Patrząc, jak śmiga na otoczonym metalową siatką ringu, czuło się, że oprócz orientacji przestrzennej - owych „czterech stron świata” - miał niezwykły dar przewidywania ruchów przeciwnika, który wyróżniał go na tle innych zawodników. Kropkę nad i stawiał wycięty wyrostek robaczkowy. Przy odrobinie dobrej woli bliznę po wyrostku można było, podobnie jak pępek, uznać za szczerbę, więc Van po usunięciu ślepej kiszki miał na „żywocie” dwie szczerby. Rok znalezienia go też się zgadzał. Pan X wyjął komórkę i zadzwonił do jednego z podwładnych. Dzwoniąc, dumał o tym, że skaptowanie czteropalczastego drania, wojownika nowej ery - Vana Deana, jest dla niego teraz kwestią życia i, co gorsza, śmierci. Marissa zmaterializowała się przed posępną szarą budowlą. Zadarła głowę do góry w niemym podziwie. Kamienne mury zdawały się sięgać do nieba. Z ilu kamieniołomów musiał pochodzić budulec rezydencji? Do tego niezliczona ilość okien z krystalicznego szkła, których tafle lśniły jak pancerze. Całość okalał kilkumetrowy mur obronny, biegnący wokół dziedzińca i ogrodów. Każdy cal posiadłości monitorowany był przez kamery. Do tego bramy. - 143 -

Bezpiecznie. Nieprzystępnie. Miejsce, tak jak się zresztą spodziewała, bardziej przypominało warownię niż dom mieszkalny. Posiadłość otaczało ochronne pole buforujące. Pole to, w Starym Języku zwane zvidhem, oddziaływało na umysły nieproszonych gości, zaburzając przetwarzanie danych i zakłócając orientację przestrzenną. Prawdę mówiąc, udało jej się trafić do rezydencji wyłącznie dzięki temu, że Ghrom był w domu. Po trzystu latach picia jego czystej, wampirzej krwi miała go w każdej komórce swojego ciała i, nawet przy aktywnym zvidzie, bez trudu mogła go zlokalizować. Kontemplację potężnej budowli zakłóciło dziwne mrowienie w karku. Marissa obejrzała się za siebie. Na wschodzie zaczynało świtać. Zapiekły ją oczy. Wciąż trzymając się za gardło, podeszła do masywnych dwuskrzydłowych mosiężnych drzwi. Nie było żadnego dzwonka ani kołatki, więc pchnęła jedno skrzydło. Ku jej zdumieniu drzwi ustąpiły, za to już w sieni powitały ją kamery monitorujące. Podsunęła twarz przed obiektyw i czekała. Była pewna, że przekraczając bramę, uruchomiła alarm, więc lada chwila zjawi się ktoś, żeby ją wpuścić... lub wyrzucić, w którym to przypadku będzie musiała nieźle się sprężyć, żeby ujść z życiem. Jej jedyną alternatywną opcją był Mordh, ale istniały pewne komplikacje. Jego mamanh była kimś w rodzaju duchowej przewodniczki glymerii i pojawienie się u niej Marissy zakrawałoby na despekt. Modląc się do Pani Kronik, przygładziła włosy dłonią. Liczyła na to, że Ghrom nie odmówi jej schronienia o przedświcie. Oby się nie przeliczyła. Za to wszystko, co przy nim przeszła, był jej winien przynajmniej jeden dzień pod swoim dachem. Cokolwiek by o nim mówić, miał swój honor. Najważniejsze, że Butch, o ile się orientowała, nie mieszkał z Bractwem. W każdym razie tamtego lata mieszkał gdzie indziej i chyba nic się w tym względzie nie zmieniło. Oby. Ciężkie drewniane odrzwia otwarły się. Fritz, kamerdyner, zdawał się zaszokowany jej widokiem. - Czy jaśnie pani jest... zapowiedziana? - spytał stary psaniec, gnąc się w głębokim ukłonie. - Nie, nie jestem. - Była zdecydowanie niezapowiedziana. - Ja, ehm... - Fritz, kto przyszedł? - rozległ się żeński głos. Kroki stawały się coraz bliższe. Marissa splotła ręce i pochyliła głowę. Matko święta, to była Beth. Królowa. Sto razy bardziej wolałaby się spotkać z Ghromem. Mogła się tylko modlić, żeby Beth potraktowała ją - 144 -

łaskawie. Chyba jej wysokość pozwoli jej skorzystać z telefonu, żeby mogła zadzwonić do Mordha? O ile nie było i na to już za późno. Drzwi skrzypnęły i otwarły się szerzej. - Kto to... Marissa? Zgodnie z obyczajem Marissa złożyła głęboki ukłon ze spuszczonymi oczami. - Wasza wysokość. - Fritz, możesz nas zostawić? - rzuciła Beth. - Wejdziesz do środka? spytała. Marissa z wahaniem przestąpiła przez próg. Kątem oka rejestrowała feerię barw, ale nie wypadało jej podnieść głowy i podziwiać wnętrza. - Jak tu trafiłaś? - zdumiała się Beth. - Mam w sobie krew brońca jej wysokości. Chciałam prosić Ghroma o... łaskę. Przepraszam za śmiałość, ale czy mogłabym porozmawiać z królem? Ku zdumieniu Marissy królowa chwyciła ją za dłoń. - Co się stało? Marissa podniosła oczy i ze zdumieniem odkryła na twarzy Beth głęboki niepokój i troskę. Rozbroiła ją życzliwość samicy, która miała wszelkie powody, żeby ją wyrzucić za drzwi. - Odpowiedz, Marisso. Jak by to powiedzieć? - Ja, no... ja potrzebuję dachu nad głową. Nie mam dokąd pójść. Zostałam wyrzucona z domu. Ja... - Powoli, mów po kolei. Co się stało? Marissa nabrała tchu i streściła swoją historię, pomijając jednakże osobę Butcha. Wstydliwa relacja nie chciała jej przejść przez gardło. Miała wrażenie, że każde jej słowo kala cudowną, tęczową mozaikę u jej stóp. - Czyli zostaniesz u nas - podsumowała Beth. - Tylko przez jedną noc. - Możesz zostać, jak długo zechcesz. - Uścisnęła dłoń Marissy. Naprawdę. Marissa zamknęła oczy, hamując łzy. Nagle usłyszała ciężkie kroki. Ktoś schodził po pokrytych dywanem schodach. - Co się tu, u diabła, dzieje? - Głos Ghroma poniósł się echem po ogromnym, dwupiętrowym hallu. - Marissa wprowadza się do nas. Dygając nisko kolejny raz, Marissa czuła się odarta z wszelkiej dumy, straszliwie obnażona. Wpraszanie się, jak żebrak, w cudzą łaskę było dla niej doświadczeniem obcym i strasznym. - 145 -

- Marisso, spójrz mi w oczy - zażądał Ghrom dobrze jej znanym, surowym tonem, który przez trzy stulecia przyprawiał ją o ciarki. Posłała rozpaczliwe spojrzenie w stronę drzwi do sieni, choć było już chyba za późno, by wyjść na zewnątrz. Drewniane drzwi zatrzasnęły się, najpewniej z woli króla. - Mów, Marisso. - Daj jej spokój, Ghrom - zeźliła się królowa. - Dosyć dzisiaj przeżyła. Agrhes wyrzucił ją z domu. - Co? Dlaczego? Beth pokrótce zrelacjonowała historię, a słuchanie jej z ust osoby trzeciej tylko pogłębiło upokorzenie Marissy. Łzy cisnęły jej się do oczu, ale trzymała się ostatkiem sił. Jednak pękła, słysząc werdykt Ghroma. - Chryste, co za kretyn. Jasne, że zostanie z nami. - Drżącymi rękami starła łzy spod powiek i wtarła pośpiesznie w palce. - Popatrz na mnie, Marisso. Podniosła głowę. Niesamowite. Ghrom w ogóle się nie zmienił. Ta sama twarz, zbyt surowa, by można ją nazwać przystojną, ciemne, sportowe okulary sprawiały, że wydawał się jeszcze bardziej onieśmielający niż zwykle. Mimochodem zauważyła, że jego włosy bardzo urosły i sięgają mu prawie do pasa. - Bardzo dobrze, że zwróciłaś się do nas. - Byłabym bardzo wdzięczna, gdybym się mogła tutaj zatrzymać przez chwilę. - Gdzie są twoje rzeczy? - W pudłach w moim... w mojego brata domu... to znaczy, w domu Agrhesa. Wróciłam z posiedzenia Rady Princepsów i wszystko zastałam spakowane. Mogą tam jednak zostać, dopóki nie wymyślę... - Fritz! - Psaniec wyrósł jak spod ziemi. - Pojedziesz do Agrhesa i przywieziesz jej rzeczy. Weź lepiej ciężarówkę i kogoś do pomocy. Fritz skłonił się i ruszył do wyjścia ze żwawością, o jaką nikt by go już nie posądzał. - Ja... ja... - Marissie brakło słów. - Zaprowadzę cię do twojego pokoju - oświadczyła Beth - Wyglądasz, jakbyś miała zemdleć. Królowa poprowadziła Marissę głównymi schodami na górę. Marissa obejrzała się za siebie i zobaczyła, że Ghrom stoi, zaciskając szczęki, a jego nasrożona twarz wygląda jak wykuta z granitu. A nuż zmienił zdanie? - Jesteś pewien? - spytała. Twarz Ghroma przybrała jeszcze ostrzejszy wyraz. - 146 -

- Ten twój brat ma jakiś talent do wkurwiania mnie. - Nie chciałabym sprawiać kłopotu... - Założę się, że poszło o Butcha - wszedł jej w słowo. - V mówił mi o tym, że siedziałaś z gliną i przeciągnęłaś go na tę stronę. Pozwól, że zgadnę: Agrhes nie pochwala twojego spoufalenia się z naszym człowiekiem, prawda? Mogła tylko skinąć głową. - Jak powiedziałem, twój brat ma talent do wkurwiania mnie. Butch jest jednym z nas, choć nie należy do Bractwa, i każdy, kto nas szanuje, musi szanować Butcha. Tak więc, jeśli o mnie chodzi, możesz mieszkać z nami do końca życia. Durny Agrhes. Cholerny kretyn. - Ghrom zaczął okrążać dół schodów. - Idę do V, powiedzieć mu, kto do nas zawitał. Butcha chwilowo nie ma, ale V będzie wiedział, gdzie go szukać. - Ależ... wcale nie trzeba... Ghrom nawet nie zwolnił kroku, dając jej do zrozumienia, że nikt nie śmie mówić królowi, co ma robić. Nawet jeśli ten ktoś tylko sugerował, że król ma się nim nie przejmować. - Dobrze, że nie ma broni przy sobie - mruknęła Beth. - Jestem zdumiona, że tak się przejął. - Żartujesz chyba. Ja też jestem wstrząśnięta. Jak mógł cię wyrzucić tuż przed świtem? Ale teraz przede wszystkim musisz wypocząć. - Pociągnęła lekko Marissę. Marissa nie ruszyła się z miejsca. - Przyjęłaś mnie tak życzliwie, a przecież... - Marisso, uratowałaś mężczyznę, którego kocham. - Z niebieskich oczu Beth biła powaga. - Gdy został postrzelony, a moja krew okazała się za słaba, trzymałaś go przy życiu, pojąc z własnego nadgarstka. Chyba nie dziwi cię, że jestem dla ciebie gotowa na wszystko. Dwadzieścia minut później Butch w czapce Soxów i ciemnych okularach zbliżał się do zielonej hondy accord, rocznik 2003. Zlustrował bacznie okolicę. Nikogo w polu widzenia. Mury bez okien. Nic nie jechało zaułkiem. Nachylił się i podniósł z ziemi spory kamień. Wybił szybę po stronie kierowcy. Gdy zajazgotał alarm, cofnął się, wtapiając w mrok. Nikt nie przybiegł. Alarm ucichł. Nie kradł samochodów od czasu, kiedy miał szesnaście lat i zasilał szeregi młodocianych przestępców w South Boston. Teraz wracał do starych zwyczajów. Spokojnie podszedł do samochodu, odblokował drzwi i wsiadł do środka. Potem działał szybko i sprawnie, co świadczyło o tym, że nie uwolnił się całkiem od skłonności przestępczych, podobnie jak nie wyzbył się do końca - 147 -

akcentu robotniczych dzielnic Bostonu. Szarpnięciem zdjął panel pod deską rozdzielczą, wymacał przewody, zetknął z sobą co trzeba i... brrum, brrum. Wypchnął łokciem resztki stłuczonej szyby i powoli ruszył przed siebie. Kolana miał pod brodą, więc sięgnął po wajchę z boku i odepchnął fotel do tyłu, najdalej jak się dało. Wystawił łokieć przez okno i rozparł się niedbale, jakby był na przejażdżce, ponapawać się wiosennym powietrzem. Dojechawszy do znaku stopu na końcu zaułka, wyrzucił kierunkowskaz i grzecznie zatrzymał samochód: przestrzeganie przepisów drogowych to śmiertelnie ważna sprawa, kiedy jedzie się rąbniętym wozem, w dodatku bez prawa jazdy. Skręcił w lewo w Dziewiątą Ulicę, współczując kolesiowi, którego przed chwilą obrobił. Utrata bryki nie należy do przyjemności. Na najbliższych czerwonych światłach otworzył schowek. Wóz zarejestrowany był na Sally Forrester zamieszkałą przy Barnstable Street 1247. Poprzysiągł sobie, że najszybciej, jak będzie mógł, odda jej hondę i dołoży parę patoli w charakterze rekompensaty za nerwy i rozwalone okienko. A skoro już mowa o rozwaleniu... Nachylił lusterko wsteczne i przyjrzał się sobie. Jezu, wyglądał, jakby go wyjęli spod pociągu. Jego twarz domagała się golenia i nadal wyglądała jak siekany kotlet. Zaklął i odchylił z powrotem lusterko, żeby nie musieć oglądać swojej zakazanej mordy. Niestety, nie potrzebował lusterka, żeby mieć jasny obraz swojej sytuacji. Kiedy w hondzie Sally Forrester wymykał się z miasta z gębą jak worek bokserski, nagle ujrzał wyraźnie, na czym stoi, a widok ten wcale nie przypadł mu do gustu. Nie pierwszy raz w życiu przekraczał granicę między dobrem - złem i zawsze miał skłonność do naginania prawa do swoich potrzeb. Potrafił tak docisnąć podejrzanych, że zaczynali sypać, z kolei zdarzało mu się patrzeć przez palce na pewne rzeczy, jeśli dzięki temu mógł zdobyć informacje o sprawie. Nie przestał ćpać po wstąpieniu do policji - w każdym razie dopóki nie uwolnił się od kokainy. Nie zniżył się tylko nigdy do dwóch rzeczy: nie brał łapówek ani w pieniądzach, ani w usługach seksualnych. Tak, to faktycznie było z jego strony bohaterstwo - na co mu teraz przyszło? Podwalał się do kobiety, której życie wywróciło się do góry nogami. Próbował dołączyć do korowodu jej nieszczęść. Rzecz w tym, że nie panował nad sobą. Po tym, jak wielokrotnie bezskutecznie wybrał numer Marissy, nie był w stanie usiedzieć w miejscu. Już wcześniej był w szponach obsesji, teraz owładnęło nim prawdziwe opętanie. Koniecznie musiał sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku. Liczył na to, że może tym razem uda mu się zręczniej dobrać słowa.

- 148 -

Właściwie miał tylko jeden powód do radości. Wyglądało na to, że wszystko wróciło u niego do normy. W kawalerskim gniazdku Vrhednego ciął się nożem w ramię, żeby mimo pomyślnego wyniku masturbacji upewnić się, czy jego krew też odzyskała naturalny kolor. Chwała Bogu, była czerwona. Odetchnął z ulgą, zaraz jednak ściągnął brwi. Przytknął nos do bicepsa i powąchał. Co, u diabła? Bił od niego wyraźny zapach, wyczuwalny przez odzież nawet przy silnym przeciągu w samochodzie. I nie była to mdła woń zasypki dla niemowląt, która na szczęście wywietrzała. Jego obecny zapach był diametralnie inny. Ostatnio jego ciało miało duży rozrzut woni. No ale ten korzenny zapach, trzeba przyznać, był całkiem niczego sobie. A jeśli? Nie, to niemożliwe. Na pewno niemożliwe. Wykluczone. Wyjął komórkę i wybrał ekspresowo numer V - Uprzedzam, że jestem w drodze. Kliknięcie i głęboki wdech. Vrhedny zapalił ulubionego skręta. - Spodziewałem się tego. Jak zamierzasz się tutaj dostać? - Hondą niejakiej Sally Forrester. - Co za jedna? - Nie mam pojęcia. Skroiłem jej auto. Nie uwierzysz, jestem już normalny. - No, powiedzmy. - To znaczy, w środku nie jestem już nieumarłym. Koniecznie muszę się zobaczyć z Marissą. Zapadła długa cisza. - Otworzę ci bramy. Przez siedemdziesiąt lat zvidh trzymał reduktorów na odległość, więc raczej nie powinni cię tutaj wytropić. Nie wyglądasz, jakbyś miał wrogie zamiary. Chyba że jestem ślepy. - Nie, nie jesteś. Butch poprawił bejsbolówkę na głowie. Kiedy jego ręka znalazła się na wysokości twarzy, znów mimo woli musiał pociągnąć nosem. - Tylko, że... dzieje się ze mną coś dziwnego. - Co? - Pachnę męską wodą toaletową. - Gratuluję. Samiczki to lubią. - Jedzie ode mnie Obsession for Men Calvina Kleina, chociaż wcale jej nie używam. Na drugim końcu linii zapadła cisza. - Człowieki nie wiążą się - zawyrokował w końcu V. - Czyżby? Powiedz to mojemu ośrodkowemu układowi nerwowemu i moim gruczołom potowym. Przestaną się wysilać. - 149 -

- Zaobserwowałeś to po wspólnym pobycie w izolatce? - Objawy od tamtego czasu przybrały na sile, ale mam wrażenie, że już raz mi się coś takiego zdarzyło. - Kiedy? - Kiedy zobaczyłem, jak wsiada do samochodu z jakimś samcem. - Kiedy to było? - Jakieś trzy miechy temu. Aż mocniej musiałem ścisnąć glocka. Znów cisza. - Butch, człowieki nie wiążą się tak jak wampiry. - Wiem. Kolejna dawka ciszy. - Czy istnieje możliwość, że byłeś adoptowany? - Nie. W rodzinie też nikt nie miał kłów, jeśli do tego zmierzasz. Ale łyknąłem kiedyś trochę twojej krwi. Czy jesteś pewien, że nie stałem się... - W tej kwestii działają wyłącznie mechanizmy genetyczne. Opowieści o tym, jak ktoś po ukąszeniu został wampirem, można między bajki włożyć. Dobra, wpuszczę cię, a po tym, jak się z nią zobaczysz, pogadamy. A, i jeszcze jedno. Ghrom zaakceptował pomysł, żeby dokręcić śruby reduktorom i przy okazji dowiedzieć się, co ci zrobili. Ale nie chce, żebyś się w to mieszał. Butch zacisnął palce na kierownicy. - To skończone kurestwo! Spędziłem wiele godzin, próbując zasłużyć sobie na prawo do odwetu. Zapłaciłem własną krwawicą za prawo połamana kości tym gnidom i zadania im przy okazji paru pytań. - Ale Ghrom... - Ghrom to fajny gość, ale nie jest moim królem. Spokojnie może sobie odpuścić. - Robi to w trosce o twoje bezpieczeństwo. - Powiedz, mu, że to zbytek łaski. V wyrzekł parę brzydko brzmiących słów w Starym Języku. - Zgoda - dorzucił na koniec. - Dzięki, stary. - Jest jeszcze jedna drobna sprawa, glino. Marissa jest gościem Bractwa. Jeśli nie będzie chciała cię widzieć, wyciągniemy cię od niej siłą. Czy to jasne? - Jeśli nie będzie chciała mnie widzieć, sam od niej wyjdę. Masz na to moje słowo.

- 150 -

ROZDZIAŁ 17 Słysząc stukanie do drzwi, Marissa otwarła szeroko oczy i zerknęła na zegarek. Dziesiąta rano, a ona oka nawet nie zmrużyła. Boże, ależ była zmęczona. Może to Fritz z wiadomością, jak posuwają się jej sprawy? - Proszę. W drzwiach ukazała się wielka, ciemna postać w czapeczce bejsbolowej. Usiadła, naciągając kołdrę pod brodę. - Butch? - Cześć. - Zdjął czapkę z głowy, mnąc ją w ręku. Drugą ręką skrobał się po głowie. Telepatycznie zapaliła świecę. - Co tutaj robisz? - Ja... no... chciałem osobiście sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku, bo twój telefon... - Uniósł brwi, zapewne zauważywszy wyrwany z gniazdka kabel - ...twój telefon, hmm, nie działa. Mogę wejść na chwilkę? Zaatakował ją jego aromat, wnikając przez nozdrza i rozchodząc się po całym ciele. Drań. Nędzny uwodziciel. - Marisso, nie będę ci tu siedzieć na głowie, przysięgam. Wiem, że jesteś wkurzona. Czy nie moglibyśmy jednak porozmawiać? - Proszę cię bardzo. - Kiwnęła głową. - Ale słowa niewiele zmienią. Kiedy przestąpił próg, dotarło do niej, że to nie był dobry pomysł. Skoro chciał z nią rozmawiać, powinna była przyjąć go na dole. Bezsprzecznie był bardzo męski. A ona całkowicie naga. I oboje byli... byli za zamkniętymi drzwiami sypialni. Dobrze to sobie wykombinował. Teraz już mogła tylko wyskoczyć oknem. Butch oparł się o drzwi, które uprzednio zamknął. - Po pierwsze, chciałem wiedzieć, czy dobrze się tu czujesz? - Owszem. - Wszystko to razem było jakieś dziwne. - Butch... - Wybacz, że się ładuję w butach w twoje życie. - Na jego pokiereszowanej twarzy pojawił się uśmiech. - Wiem, że sama potrafisz zadbać o siebie. Po prostu śmiertelnie boję się samego siebie i nie mogę znieść myśli, że coś mogłoby ci się stać. - 151 -

Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Rozmiękczały ją te pokorne przeprosiny, więc musiała je przerwać jak najszybciej. - Butch... - Zaczekaj, pozwól mi dokończyć. Powiem, co mam do powiedzenia, a potem pójdę. - Westchnął, a jego muskularna pierś zafalowała pod eleganckim, czarnym płaszczem. - Tylko z dala ode mnie jesteś bezpieczna. Nie dlatego, że jesteś słaba, tylko dlatego, że ja jestem niebezpieczny. Wiem, że nie potrzebujesz stróża. Zapadła długa cisza. Marissa mierzyła go wzrokiem. - Udowodnij, że mogę ci zaufać. Powiedz, co ci się naprawdę przydarzyło. Nie było żadnego wypadku samochodowego, prawda? Potarł powieki. - Zostałem schwytany przez bandę reduktorów. Nic strasznego, przysięgam - dodał pospiesznie, widząc jej przerażenie. - Chwileczkę. - Przerwała mu uniesieniem dłoni. - Mów wszystko albo nic. Nie chcę, żebyś owijał w bawełnę. To nam obojgu przynosi ujmę. Zdusił przekleństwo, trąc uporczywie powieki. - Mów albo wynoś się stąd. - Już dobra... dobra. - Piwne oczy spoczęły na jej twarzy. - Wygląda na to, że byłem przesłuchiwany przez dwanaście godzin. Chwyciła za brzeg kołdry, aż zbielały jej palce. - Przesłuchiwany... jak? - Nie pamiętam wiele, ale wnosząc ze śladów, zafundowali mi zestaw standardowy. - Zestaw... standardowy? - Elektrowstrząsy, okładanie pięściami, wbijanie różnych cholerstw pod paznokcie. - Urwał, ale Marissa czuła, że to tylko początek listy. Ścisnęło ją w gardle. - Jezus... Maria. - Nie przejmuj się. Już jest po wszystkim. Koniec Słodka Pani Zanikhu, on chyba żartuje. - Dlaczego... - Chrypa utrudniała jej mówienie, a przeież skoro prosiła go, żeby jej nie oszczędzał szczegółów, powinna udowodnić, że jest silna. - Czemu więc przechodziłeś kwarantannę? - Bo mnie czymś nafaszerowali. - Wysunął jedwabną koszulę ze spodni, odsłaniając czarną bliznę na brzuchu. - V znalazł mnie dogorywającego w lesie i wyjął ze mnie to coś, ale teraz mam jakby... połączenie z reduktorami. - Widząc, że Marissa sztywnieje, opuścił koszulę. - Tak, z reduktorami, Marisso. Tymi - 152 -

właśnie, którzy dążą do zagłady twojej rasy. Kiedy mówię, że muszę sprawdzić, co mi zrobili, nie chodzi mi o straty moralne. Wrogowie twojej rasy majstrowali przy moim ciele i coś mi włożyli do środka. - Czy stałeś się... jednym z nich? - Wolałbym nie. Niestety, jest pewien problem: zbyt wiele niewiadomych. - Butch, pozwól, że ci pomogę. - A co, jeśli... - „A co” nie jest tutaj odpowiednim pytaniem. Nie będę ukrywać, że się boję. Ale nie zamierzam cię pozostawić, a jeśli mnie próbujesz do tego zachęcić, to głupio robisz. Pokręcił głową z szacunkiem. - Zawsze byłaś taka dzielna? - Nie. Ale jak widać, ty wyzwalasz we mnie odwagę. Dopuścisz mnie do tej sprawy? - Chciałbym. Czuję, że powinienem. - Jednak dopiero po dłuższej chwili zbliżył się do łóżka. - Myślisz, że mógłbym przysiąść przy tobie? Kiedy skinęła głową i przesunęła się, usiał na brzegu. Materac ugiął się pod nim i Marissa zjechała w jego stronę. Patrzył na nią chyba przez całe lata świetlne, wreszcie wziął ją za rękę. Jego dłoń była taka ciepła i wielka. Nachylił się i musnął ustami jej palce, a potem pogładził się po wargach. - Chciałbym położyć się przy tobie. Nie po to, żeby się kochać. Nic z tych rzeczy. Po prostu... - Dobrze. Wstał, więc odchyliła kołdrę, ale pokręcił głową. - Położę się na kołdrze. Zdjął płaszcz i wyciągnął się obok Marissy. Przyciągnął ją do siebie i pocałował w czubek głowy. - Wyglądasz na bardzo zmęczoną - powiedział, patrząc w płomień świecy. - Czuję się bardzo zmęczona. - To śpij, a ja cię będę pilnować. Z westchnieniem przywarła jeszcze mocniej do jego potężnego ciała. Jak to cudownie móc wesprzeć głowę na jego piersi, czuć z bliska jego ciepło i zapach. Łagodnie gładził ją po plecach. Zasnęła błyskawicznie i zorientowała się, że śpi, dopiero kiedy obudziło ją drgnięcie materaca. - Butch? - Muszę porozmawiać z Vrhednym. - Pocałował ją w rękę. - Odpoczywaj. Nie podoba mi się twoja bladość. Uśmiechnęła się słabo. - 153 -

- Nie potrzebuję niańki. - To tylko tak nawiasem. - Uśmiechnął się kącikiem ust. - Co powiesz na to, żebyśmy się spotkali przy wieczerzy? Będę na ciebie czekał na dole, w bibliotece. Kiedy kiwnęła głową, pochylił się i palcami musnął jej policzek. Potem spojrzał na jej usta i nagle jego aromat nabrał intensywności. Ich oczy się spotkały. W jednej chwili w jej żyłach zrodziło się palące pragnienie, dojmujący głód. Jej oczy same zsunęły się z twarzy Butcha na jego szyję, a jej kły zaczęły pulsować. Owładnął nią nagi instynkt. Tęskniła za tym, żeby wkłuć się w jego nabrzmiałą żyłę. Chciała się dokrwić od Butcha, kochając się z nim jednocześnie. Głód krwi. No tak, dlatego była taka skonana. Tamtej nocy nie była w stanie dokrwić się od Mordha, a potem przeżyła silny stres z powodu choroby Butcha, no i z powodu jego odejścia. A do tego historia z Agrhesem. Nieważne zresztą dlaczego. Ważne, że łaknęła krwi. Jej wargi rozchyliły się, ramiona same zaczęły się wyciągać w stronę... Zaraz, zaraz... Co będzie, jeśli się dokrwi od Butcha? Odpowiedź była prosta: Żeby nasycić swój głód, będzie musiała wyssać go do ostatniej kropli, tak słaba jest krew człowieków. A on mógłby tego nie przeżyć. Szkoda, bo czuła, że byłby pyszny. Opanowała się i heroicznie wsunęła ręce z powrotem pod kołdrę. - Do zobaczenia wieczorem. Butch wyprostował się. Oczy mu zaszły mgłą. Zasłaniał się dłonią tak, jakby mu stanął. Przez co, oczywiście, miała jeszcze większą ochotę go zatrzymać. - Dbaj o siebie, Marisso - powiedział żałośnie. Ruszył do drzwi. - Butch? Zatrzymał się na progu. - Tak? - Wcale nie uważam, że jesteś słaby. Ściągnął brwi, jakby się zastanawiał, czemu to powiedziała. - Ja też tak nie uważam. Śpij dobrze, ślicznotko. Zobaczymy się niedługo. Po jego wyjściu zaczęła czekać, czy minie jej głód, i rzeczywiście minął, co tchnęło w nią iskrę nadziei, że będzie mogła odłożyć picie krwi na później. Za dużo się teraz działo. To nie był dobry czas na zbliżenia z Mordhem. - 154 -

ROZDZIAŁ 18 Nad Caldwell zapadała noc. Van wjechał do centrum. Z autostrady kiepską drogą zjechał do rzeki. Zwolnił na wyboistym odcinku biegnącym pod największym miejskim mostem i zatrzymał się przy pylonie oznakowanym jako F - 8 pomarańczową farbą w spreju. Wysiadł i rozejrzał się dokoła. Nad głową pędziły samochody, z głośnym hukiem podskakując na spojeniach mostu. Dźwięczały klaksony. Tu, na dole, nad Hudsonem było niewiele ciszej niż w miejskim zgiełku na górze. To był pierwszy dzień, w którym czuło się ciepłe tchnienie wiosny. Wody wezbrały od topniejącego śniegu. Szary nurt rzeki wyglądał jak roztopiony asfalt. Pachniało rynsztokiem. Czujnie lustrował okolicę. Samotne wystawanie pod mostem to nie najlepszy pomysł. Zwłaszcza o zmroku. Kurwa, musiał na łeb upaść, żeby się dać namówić na przyjazd w to miejsce. Odwrócił się do ciężarówki. Z cienia wyłonił się Xavier. - Cieszę się, że stawiłeś się, synu. - Vanowi udało się opanować zaskoczenie. Kurczę, gość pojawiał się jak duch. - Załatwimy wszystko przez telefon. Teraz wzywają mnie pilne sprawy. - Jezu, mówił cienko, jak baba. Chciałem cię prosić o pomoc w pewnej sprawie. - Już mówiłem, że nie jestem zainteresowany. - No właśnie, właśnie. - Xavier uśmiechnął się pod nosem. Do uszu Vana dobiegł pisk kół na żwirze. Zerknął w lewo. Chrysler town & country, złotawy niepozorny minivan, parkował obok jego wozu. Nie spuszczając wzroku z Xaviera, Van wsunął rękę do kieszeni i położył palec na spuście swojej dziewiątki. Nie podda się bez walki. - Na tylnym siedzeniu mamy coś dla ciebie, synu. No, śmiało, zajrzyj. Van ani drgnął. - Co, masz pietra? - Tam, do kurrrwy... - Ruszył w stronę minivana, gotów jakby co użyć swojej spluwy. Odsunął tylne drzwi i odskoczył jak oparzony. Richard, jego brat, leżał związany nylonową linką. Usta i oczy miał zaklejone taśmą izolacyjną.

- 155 -

- Chryste, Rich... - Wyciągnął ręce w stronę brata, ale usłyszał szczęk broni, więc podniósł oczy na kierowcę minivana. Skurwiel o spłowiałych włosach ze swojego miejsca za kierownicą celował mu prosto w twarz czymś, co wyglądało jak smith & wesson, kaliber czterdzieści. - Radziłbym ci przemyśleć moją propozycję - odezwał się Xavier. Siedzący za kierownicą hondy Sally Forrester Butch zaklął, kiedy skręcając na światłach, zauważył wóz patrolowy komendy w Caldwell, stojący przy spożywczym na rogu Framingham i Hollis. A niech to. Jazda kradzioną bryką z dwoma tauzenami gotówki szarpie jednak nerwy. Dobrze choć, że miał posiłki. Vrhedny siedział mu na kicie swoim cadillakiem. Jechali obaj pod adres widniejący na prawie jazdy. W dziesięć minut później Butch odnalazł stylizowany na wiejską chatę domek Sally. Zgasił przednie światła i pozwolił hondzie dotoczyć się na miejsce. Rozłączył przewody, gasząc silnik. Dom tonął w mroku, więc podszedł do drzwi wejściowych, wsunął kopertę z pieniędzmi do skrzynki na listy i biegiem wrócił przez jezdnię do cadillaca. Nie obawiał się mieszkańców cichej uliczki. Gdyby ktoś miał jakieś wąty, V wyczyściłby mu zwierciadło umysłu lepiej niż ajax potrójnie aktywny. Wsiadając do cadillaca, Butch nagle zamarł. Działo się z nim coś dziwnego. Jego ciało, z nieznanych przyczyn, rozdzwoniło się - nie znał lepszego określenia. Jakby miał komórkę zamontowaną w okolicach mostka. I przez tę komórkę coś go wzywało na koniec uliczki. Jezu - reduktorzy. - Co się stało, Butch? - Czuję ich. Są blisko. - Do roboty. - Vrhedny wysunął się zza kierownicy. Obaj zamknęli drzwi po swojej stronie. V włączył alarm. Błysnęły światła cadillaca. - Idź za tym głosem i zobaczymy, co z tego wyniknie. Butch zaczął iść, po chwili przeszedł w bieg. Biegli razem ciemnymi uliczkami spokojnej dzielnicy, unikając plam światła rzucanych przez latarnie i lampy nad drzwiami wejściowymi. Przecięli podwórze na tyłach czyjegoś domu, skręcili przy naziemnym basenie, przemknęli obok garażu. Okolica była coraz bardziej parszywa. Psy jazgotały. Dudniąc rapem, minęło ich auto bez świateł. Potem trafili na opuszczony dom, a za nim pustą działkę. Wreszcie dobiegli do ruiny piętrowego domku z lat siedemdziesiątych, otoczonego dwu i półmetrowym drewnianym płotem. - 156 -

- Tutaj - powiedział Butch, rozglądając się za furtką. - Daj nogę. Butch złapał za krawędź ogrodzenia i wsunął stopę w złożone dłonie V, który przerzucił go przez płot jak poranną gazetę. Wylądował w kucki. Tu ich miał. Było ich trzech, z czego dwaj za ręce wyprowadzali z domu samca. Butch dostał natychmiastowego kopa adrenaliny. Rozsadzała go wściekłość z powodu tego, co mu zrobili, zżerał go niepokój o Marissę, wkurzało go to, że jest tylko człowiekiem. Jego agresja zogniskowała się na reduktorach. Jednak V zmaterializował się obok niego, łapiąc go za ramię. Butch odwrócił się gwałtownie z zamiarem powiedzenia Vrhednemu, żeby się odpierdolił. - Dorwiemy ich, ale musisz być cicho, żeby nie ściągnąć sąsiadów syknął V. - Nie będę mógł generować zvidhu, bo bez Rankohra muszę nieźle się zwijać. Będziemy sobie musieli radzić bez pola maskującego. Do Butcha dotarło, że po raz pierwszy wampiry dopuszczają go do udziału w akcji. - Pozwalasz mi walczyć? - Musimy sprawdzić, po czyjej jesteś stronie - odparł V, wyjmując z pochwy sztylet. - To będzie test. Ja się zajmę tą dwójką z cywilem, ty zaatakujesz trzeciego. Butch kiwnął głową, a potem rzucił się do przodu, słysząc, jak wyje w nim syrena alarmowa. Kiedy wycelował pistolet w reduktora, który właśnie wchodził do domu, nieumarły odwrócił się w jego stronę, jakby usłyszał jego kroki Skurwiel wydawał się lekko zirytowany widokiem Butcha. - Już myślałem, że nie doczekamy się posiłków. Mamy tu dwie samice. Wskazał na drzwi za sobą. - Blondynka jest naprawdę ostra, więc rezerwuję ją dla siebie. Butch wskoczył na reduktora od tyłu i trzymając się jego głowy i ramion, ścisnął jak w imadle. Czuł się, jakby dosiadał konia na rodeo. Reduktor, wierzgając, zaczął się kręcić wokół swojej osi; trzymał przy tym Butcha za ręce i nogi. Kiedy manewr nie poskutkował, zaczął uderzać sobą i Butchem o ścianę domu tak mocno, że powyginał aluminiowy panel. Butch nie puszczał, przedramieniem dociskając tchawicę reduktora, a drugą ręką wykręcał mu nadgarstek do tyłu. Żeby mieć lepszy dosiad, oplótł nogi wokół bioder reduktora i ścisnął zabójcę udami. - 157 -

Minęła dłuższa chwila, w końcu jednak brak oddechu i wyczerpanie osłabiły nieumarłego. Niestety, w chwili gdy kolana zaczęły pod nim mięknąć, Butch zdążył się już dowiedzieć, jak czuje się kula bilardowa. Zabójca grzmocił nim o aluminiowy panel, o framugę, a teraz, w ciasnej sieni, także o ściany. Mózg telepał się Butchowi w czaszce, z jego narządów wewnętrznych zrobił się bigos, mimo to kurczowo trzymał się reduktora. Im dłużej absorbował sobą zabójcę, tym większą szansę ucieczki stwarzał samicom... Istny kolorowy zawrót głowy. Butch runął na podłogę pierwszy, a reduktor zwalił się na niego. Aktualne położenie nie odpowiadało Butchowi. Teraz on miał trudności ze złapaniem oddechu. Wysunął nogę, kopnął w ścianę i wydostał się spod zabójcy, nadal trzymając się kurczowo jego tułowia. Niestety, skubaniec zrobił podobny numer, w efekcie zaczęli się turlać po obskurnej pomarańczowej wykładzinie. W końcu Butch zaczął tracić siły. Zabójca bez większego wysiłku przekręcił go tak, że byli teraz zwróceni twarzami do siebie. Potem rozłożył go na cztery łopatki i przygwoździł. Cóż... byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby V się pojawił. Nagle jednak oczy reduktora spotkały się z oczami Butcha. Ruchy zabójcy spowolniły się, potem ustały. Znieruchomiał. Znów doszło do ostrego zwarcia, tym razem jednak zwarli się spojrzeniami i Butch był górą, chociaż leżał pod spodem, przygwożdżony potężnym cielskiem tamtego. Reduktor był sztywny. Butch zaczął działać, kierując się intuicją. Czyli otwarł usta i zrobił powolny wdech. Ale nie wciągał powietrza w płuca, tylko zabójcę. Wchłaniał go. Pochłaniał. Tak jak wtedy w zaułku, tylko tym razem nikt mu nie przerywał. Wdychał bez końca, wsysając mroczny opar z oczu, nosa i ust reduktora. Czuł się jak balon pompowany smogiem. Czuł, że wypełnia go duch nieumarłego. Kiedy proces dobiegł końca, ciało zabójcy rozpadło się w proch i cienka warstwa szarych drobin osiadła na twarzy i ciele Butcha. - Niech to diabli. Butch, załamany, powiódł wzrokiem dookoła. V chwiał się w progu, trzymając się framugi, jakby miał zaraz upaść. - Chryste. - Butch przetoczył się na bok, szorując policzkiem po wstrętnej wykładzinie. Żołądek podjeżdżał mu do gardła. Paliło go, jakby od wielu godzin

- 158 -

żłopał szkocką. Najgorsze jednak było to, że znów się nasączył Złem, które krążyło w jego krwiobiegu. Pociągnął nosem. Zasypka dla niemowląt. Niestety, to nie wspomnienie po reduktorze kołatało się w sieni. To był zapach, który wydzielał Butch. - V - wyszeptał z rozpaczą. - Co ja zrobiłem przed chwilą? - Nie wiem, glino. Pojęcia nie mam. Po dwudziestu minutach Vrhedny siedział już z Butchem w cadillacu. Zamknął drzwi i zablokował zamki. Wybrał numer i przytknął komórkę do ucha, popatrując niespokojnie na Butcha. Siedzący obok glina wyglądał jak ofiara choroby wieloczynnikowej, łączącej w sobie chorobę morską, jet - lag i kiełkującą grypę. A do tego jechało od niego zasypką. Czekając na połączenie, Vrhedny uruchomił silnik i wrzucił bieg, wspominając, jak Butch rzucił urok na reduktora. Przeżegnał się w myślach. Kurczę... ten numer z wessaniem to mogła być niezła broń, gdyby nie skutki uboczne. V znów zerknął na glinę i uświadomił sobie, że sprawdza, czy Butch nie toczy martwym wzrokiem nieumarłego. Ale się porobiło. - Ghrom? - rzucił do komórki. - Nasz chłopiec przed chwilą spożył reduktora. Nie, nie Rankohr. Butch. Tak, Butch. Co? Nie, widziałem, jak go... połknął. Jakimś cudem pyknął go bez użycia sztyletu. Po prostu glina zassał gada na wdechu. Dla porządku zabieram go teraz do mojej mety, żeby to sobie odespał. Potem wracam do domu. Tak jest... Nie, nie mam pojęcia, jak to zrobił, ale po powrocie opowiem ci wszystko ze szczegółami. Aha. Umhm. No. Jezu, przestań... nie, nic mi nie jest. Przestań suszyć głowę. Później. - Zatknął komórkę w deskę rozdzielczą. - To dobrze, że nie bierzesz mnie do domu - odezwał się Butch słabym, ochrypłym głosem. - Żałuję, że nie mogę. - V wyjął papierosa ręcznej roboty i zapalił, zaciągając się mocno. Wypuszczając dym, uchylił okno samochodu. - Kurczę, skąd znasz takie sztuczki? - Nie wiem. Butch kaszlnął, jakby mu coś utkwiło w gardle. - Mógłbyś mi dać któryś ze sztyletów? V zmarszczył czoło i spojrzał na niego bacznie. - Po co? - Nie gadaj, tylko dawaj. - Gdy V zawahał się, Butch żałośnie pokręcił głową. - Klnę się na matkę, że cię nie zaatakuję. - 159 -

Przystanęli na czerwonych światłach i V zsunął pas bezpieczeństwa, żeby z olstra na piersi wyjąć jeden ze swoich sztyletów. Patrząc na drogę, podał broń rękojeścią do przodu. Kiedy spojrzał na Butcha, ten już zdążył podciągnąć rękaw i naciąć się po wewnętrznej stronie ramienia. Patrzyli obaj z zapartym tchem. - Znowu mam czarną krew. - Cóż... można się było tego spodziewać. - Cuchnę też jak oni. - No, tak. - V nie podobał się wzrok, jakim Butch chłonął sztylet. - Czy mógłbyś mi oddać moją zabawkę? Butch oddał broń Vrhednemu, który wytarł czarne ostrze o nogawkę, a potem wsunął je do olstra. Butch objął się mocno rękami. - W tym stanie wolałbym być jak najdalej od Marissy. Dopilnujesz tego? - Jasne. Zajmę się wszystkim. - V? - Co? - Prędzej bym umarł, niż podniósł rękę na ciebie. V zmierzył wzrokiem przestrzeń między nimi. Twarz gliny była ponura, a w jego piwnych oczach widniała śmiertelna powaga. To nie było wyznanie uczuć, lecz przysięga: Butch O’Neal gotów był w razie czego wykasować się z gry. Był do tego zdolny. Hamując wzruszenie, V zaciągnął się dymem. - Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Boże, nie pozwól, by do tego doszło.

- 160 -

ROZDZIAŁ 19 Marissa krążyła po bibliotece Bractwa. Przystanęła przy oknie wychodzącym na taras i basen. Dzień był chyba ciepły. Śnieg topniał, miejscami odsłaniając czarną posadzkę tarasu i brązową ziemię w ogrodzie. Widok z okna mało ją obchodził. Butch wyjechał po wieczerzy - ponoć na drobne sprawunki. Normalna rzecz, tyle tylko, że nie było go już od dwu godzin. Odwróciła się, słysząc, że ktoś wchodzi do pokoju. - Butch… a... to ty. W progu, w pozłacanej futrynie, stał Vrhedny, wyglądając jak rasowy wojownik. Jego twarz była pozbawiona wszelkich uczuć, co znaczyło, że nie przynosi dobrych wieści. - Powiedz, że żyje - poprosiła. - Nie daj mi umrzeć na serce i powiedz, że żyje. - Żyje. Nogi się pod nią ugięły i musiała się oprzeć o półki z książkami. - Ale nie wróci tutaj? - Nie. Kiedy patrzyli na siebie w milczeniu, zauważyła mimochodem, że do czarnych, skórzanych spodni założył białą koszulę marki Turnbull & Asser. Butch nosił podobne. Bała się Vrhednego, choć dzielił ich cały pokój. Wydawał jej się groźny pewnie z powodu tatuaży na skroni i diabolicznej bródki oraz potężnej sylwetki. Vrhedny miał w sobie jakiś dziwny chłód sugerujący, że jest do wszystkiej zdolny. - Gdzie on jest? - spytała. - Nic mu nie będzie. - No to czemu go tutaj nie ma? - Mieliśmy drobną potyczkę. Drobną... potyczkę. Znów ugięły się pod nią kolana. Opadły ją wspomnienia, jak czuwała przy łożu Butcha. Widziała go, jak w szpitalnej koszuli leży w łóżku, poturbowany, ledwie żywy. Skażony czymś ohydnym. - Chcę go zobaczyć. - Nie ma go tutaj. - 161 -

- Jest w klinice? - Nie. - Nie zamierzasz poinformować mnie, gdzie jest? - Wkrótce zadzwoni do ciebie. - To byli reduktorzy? - spytała. Vrhedny patrzył na nią wymownie, a jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Była wściekła, że Butch jest wmieszany w tę wojnę. Już i tak dość się nacierpiał. - Gadaj, nadęty dupku, czy to byli reduktorzy? Milczał nadal, co znaczyło więcej niż słowa, a przy tym dawało do zrozumienia, że ma ją w nosie. Marissa zebrała fałdy sukni i podeszła do wojownika. Z bliska musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w twarz. Te jego oczy, diamentowe oczy z tęczówką obwiedzioną granatową obwódką. Zimne jak lód. Próbowała pohamować drżenie, ale przed wzrokiem V nic nie mogło się ukryć. - Boisz się mnie, Marisso? - zadrwił. - Czego konkretnie się obawiasz? Zignorowała jego pytanie. - Nie chcę, żeby Butch walczył z reduktorami - Nikt się ciebie nie pyta o zdanie. - To jest dla niego zbyt niebezpieczne. - Dzisiejszej nocy odniosłem inne wrażenie. - Zimny uśmiech na twarzy V sprawił, że cofnęła się o krok, ale gniew pchał ją do przodu. - Pamiętasz jak wyglądał w klinice. Widziałeś, jak się z nim obeszli poprzednim razem. Myślałam, że ci na nim zależy. - Jeśli będzie przydatny i chętny, użyjemy go. - Mam już dość tego całego Bractwa - palnęła. - Ciebie też. Chciała go wyminąć i wyjść, ale nagle przyciągnął ją mocno do siebie, choć nie posunął się dalej. Omiótł wzrokiem jej twarz, szyję, przejechał spojrzeniem po jej ciele. Nagle wyczuła w nim żar jak we wnętrzu wulkanu. Piekło uwięzione w zimnym murze obojętności. - Puść - szepnęła. Serce jej łomotało jak szalone. - Tak przypuszczałem - powiedział spokojnie głosem zimnym jak stal. - C - co przypuszczałeś? - Że należysz do szlachetnych samic. Więc raczej nie jestem w twoim guście. - Jego świetliste oczy spoczęły na jej twarzy. - Wiesz chyba, że jesteś wielką pięknością, prawdziwą ozdobą naszej rasy. - Nie... nieprawda. - 162 -

- Prawda, prawda. - Głos Vrhednego cichł stopniowo, aż w końcu nie umiała powiedzieć, czy go słyszy naprawdę, czy tylko odgaduje jego myśli. Butch jest odpowiednim samcem dla ciebie. Będzie się tobą opiekował, jeśli mu na to pozwolisz. Pozwolisz mu na to, Marisso? - Diamentowe oczy V hipnotyzowały ją, jego kciuk gładził ją miarowo po nadgarstku. Tętno Marissy zwolniło, serce biło w leniwym rytmie. - Odpowiedz, Marisso. Słaniała się - O co... o co pytałeś? - Czy pozwolisz, żeby cię wziął? - Vrhedny nachylił się i przytknął usta do jej ucha. - Pozwolisz, żeby w ciebie wszedł? - Tak... - szepnęła ledwie dosłyszalnie. Nie powinna rozmawiać z obcym samcem o seksie, ale ta chwili była tak magiczna, że nie umiała odmówić. ...Pozwolę, żeby był we mnie. Wypuścił ją z uścisku, a potem pogładził ją po ramieniu serdecznie, energicznie. - To dobrze. Bardzo dobrze. Będziecie piękną parą, wzorem dla innych. Odwrócił się i wyszedł z biblioteki Zaszokowana i zdezorientowana, wyjrzała przez drzwi do hallu i zobaczyła, że Vrhedny sążnistym krokiem sadzi po schodach na górę. Nagle przystanął i spojrzał na nią. Speszyła się. Jego mroczny uśmiech kontrastował ze świetlistymi oczami. - Przyznaj się, naprawdę myślałaś, że cię pocałuję? Zatkało ją. Dokładnie takie myśli chodziły jej po... Pokręcił głową. - Dla mnie zawsze będziesz samicą Butcha, nawet jeśli się rozstaniecie. Ruszył po schodach. - No i nie jesteś w moim typie. Masz zbyt delikatną skórę. V wszedł do gabinetu Ghroma i zamknął za sobą dwuskrzydłowe drzwi. Pogawędka z Marissą wytrąciła go pod wieloma względami z równowagi. Od tygodni nie grzebał już w niczyich myślach, ale w głowie Marissy czytał jak w książce. A może tylko blefował? Blefował. W szeroko otwartych oczach Marissy malował się nieskrywany lęk, że V będzie się do niej przystawiał. Bała się niepotrzebnie. Przyglądał się jej bynajmniej nie z pożądliwości. Chciał wiedzieć, dlaczego Butch kochał się z nią z taką czułością i miłością. Czy to było coś w jej skórze? W jej figurze? Urodzie? Czym go tak omotała? Jakim cudem doprowadziła Butcha do stanu, w którym seks jest sakramentem? Oparł dłoń na piersi. Nagle dopadła go samotność. - Ej, bracie. - Ghrom oparł się łapami jak bochny o filigranowe biureczko. - Przyszedłeś zdać mi raport, czy pozować do portretu? - Wybacz. Zamyśliłem się. - 163 -

Zapalił i zrelacjonował przebieg walki, zwłaszcza ostatni epizod, podczas którego reduktor rozwiał się, wessany przez Butcha. - Ale numer - podniecił się Ghrom. V podszedł do kominka i rzucił niedopałek na pastwę płomieni. - W życiu czegoś takiego nie widziałem. - A jak jest z nim teraz? - Nie wiem. Wziąłbym go do Agrhesa, żeby go przebadał, ale dla Butcha nie ma już wstępu do kliniki. Chwilowo jest pod komórką w moim apartamencie w centrum. Ma zadzwonić, gdyby się coś działo. Wtedy będę się zastanawiał, co robić. - Jesteś pewien, że reduktorzy go nie wyniuchają? - Raczej tak. W obu przypadkach to on ich wyczuł w jakiś sposób. Kiedy był blisko, wyglądało, że go poznają, ale pierwszy impuls zawsze wychodził od niego. Ghrom spojrzał na piętrzące się sterty papierów na biurku. - Nie podoba mi się, że on tam siedzi sam. Bardzo mi się to nie podoba. - Mógłbym pojechać po niego i go tutaj przywieźć - odezwał się V z wahaniem. Ghrom zdjął okulary i potarł oczy. Wielki czarny diament w królewskim pierścieniu zalśnił na jego dłoni. - W posiadłości są samice, w tym jedna ciężarna. - Mogę go pilnować. W razie czego zamknę go w Bunkrze i odetnę przejście podziemne. Król zsunął okulary na nos. - No to ruszaj po naszego chłopca. Dla Vana najbardziej przerażającym elementem indukcji do Korporacji Reduktorów nie była transformacja cielesna ani Omega, ani przymusowy charakter całego zabiegu. Naturalnie był ciężko przerażony. Spadły mu z oczu łuski. Świadomość, że Zło naprawdę istnieje i chodzi po świecie, dając innym popalić, to było wielkie przebudzenie w najgorszym sensie tego słowa. Ale nie to było najbardziej przerażające. Ze stęknięciem dźwignął się z gołego materaca, na którym leżał od Bóg wie kiedy. Spojrzał po sobie. Wyprostował rękę, a potem zgiął. Najbardziej przerażające było to, że kiedy przestał wymiotować i złapał oddech, nie mógł sobie w ogóle przypomnieć, dlaczego bez entuzjazmu podchodził do propozycji pana X. Przecież odzyskał młodzieńczy wigor; w jego ciele znowu zamieszkał dwudziestolatek. Dzięki Omedze był z powrotem sobą,

- 164 -

a nie nędznym cieniem swojego dawnego ja. Fakt, że użyto makabrycznych środków, ale cel... był wart każdej ceny Zgiął biceps, ponownie delektując się sprawnością mięśni i stawów. - Widzę, że się uśmiechasz - zauważył Xavier, wchodząc do pokoju. Van podniósł głowę. - Jezu... czuję się bosko. Xavier słuchał go bez zainteresowania. - Lepiej, żeby ci woda sodowa nie uderzyła do głowy. A teraz słuchaj mnie uważnie. Masz się trzymać mnie cały czas. Nigdzie nie wolno ci beze mnie chodzić. Zrozumiałeś? - Aha. Jasne. - Van spuścił nogi na podłogę. Już nie mógł się doczekać, kiedy popędzi przed siebie, testując nowe ciało. Wstał. Na twarzy Xaviera malował się dziwny wyraz - chyba zawodu. - O co chodzi? - spytał Van. - Twoja indukcja była taka... banalna. Banalna? Vanowi wyszarpnięcie jego serca i wymiana krwi na smolistą ciesz nie wydawały się rażąco banalne. X chciał mu chyba zepsuć przyjemność teraz, kiedy świat dla Vana odzyskał utracony czar. Czuł się jak nowo narodzony. - Przykro mi, że pana rozczarowałem - wybąkał. - Nie rozczarowałeś mnie. Jak dotąd. - Xavier zerknął na zegarek. Ubieraj się. Wychodzimy o piątej. Van poszedł do łazienki, postał nad muszlą, dopóki nie przypomniał sobie, że nie ma po co. Jeść mu się też nie chciało, ani pić. Nie da się ukryć, że było to dziwne. Pewne rzeczy zawsze wydawały mu się naturalnym rozpoczęciem dnia. Nachylił się nad umywalką i spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Jego twarz wyglądała tak jak zawsze, tylko oczy się zmieniły. Poczuł wzbierający w nim niepokój. Przejechał dłonią po twarzy, żeby sprawdzić, czy nadal jest człowiekiem z krwi i kości. Obmacując się po głowie, pomyślał o Richardzie, który siedział bezpiecznie w domu z żoną i dziećmi. Van już nigdy nie ujrzy swoich bliskich, niemniej cena, jaką zapłacił za życie brata, nie wydawała mu się wygórowana. Tatusiom nie wolno umierać. Zresztą - niemało zyskał na swoim poświęceniu. Zanosiło się na to, że specjalna część Vana będzie mieć częste pole do popisu. - Gotowy? - zawołał z korytarza Xavier.

- 165 -

Van poczuł ucisk w gardle. Był uwikłany w coś o wiele mroczniejszego i poważniejszego od pospolitej przestępczości. Był teraz agentem ciemnych mocy. Chyba powinno go to niepokoić. Jednak rozsadzała go nowa siła i miał ochotę jej użyć. Jest kim jest, i tyle. Uśmiechnął się do swojego odbicia, czując, te jego wyjątkowe przeznaczenie wreszcie się ujawniło, a on w końcu dorósł do swojej misji.

- 166 -

ROZDZIAŁ 20 Następnego wieczoru Marissa, wychodząc spod prysznica, usłyszała, że żaluzje podnoszą się na noc. Była strasznie zmęczona, bo też i dzień był wyczerpujący. Skrajnie wyczerpujący. Jedyną zaletą tej sytuacji był fakt, że nie mogła obsesyjnie myśleć o Butchu. Chwilami musiała myśleć o czymś innym. To, że znów został raniony przez reduktora, było tylko jednym z jej zmartwień. Zastanawiała się, gdzie jest i kto się nim zajmuje. Na pewno nie jej brat. Czy Butch zna innego lekarza? A może przez cały dzień pielęgnowała go jakaś samica? Co prawda, dzwonił do niej w nocy. Starł się ją uspokoić, jak mógł. Nie taił faktu, że walczył z reduktorem. Uczciwie przyznał, że nie chce się z nią widzieć, dopóki jego stan się nie ustabilizuje. Obiecał, że spotkają się przy wieczerzy. Przyjęła bez zastrzeżeń, że rozmawia z nią oględnie, bo jest mocno poturbowany. Dopiero kiedy się rozłączyli, opadły ją niezadane pytania. Gardząc sobą za swój brak asertywności, podeszła do zsypu na brudy i wrzuciła do środka ręcznik. Kiedy się wyprostowała, zakręciło jej się w głowie. Nogi się pod nią ugięły. Musiała kucnąć, bo bała się, że zemdleje. Boże, tylko nie to. To nie był czas na głód krwi. Oddychała głęboko, aż zawroty głowy przeszły, potem podniosła się powoli i podeszła do umywalki. Nabrała w ręce zimnej wody i chlusnęła na twarz. Wiedziała, że będzie musiała wybrać się do Mordha. Byle nie tej nocy. Tę noc musiała spędzić z Butchem. Zobaczyć go na własne oczy i upewnić się, że nic mu nie jest. Porozmawiać z nim. Butch się teraz liczył, a nie jej potrzeby fizjologiczne. Kiedy dostatecznie wróciła do sił, ubrała się w turkusową suknię od YSL. Czuła głęboką odrazę do tej kreacji. Kojarzyła jej się fatalnie, jakby ostatnia rozmowa z bratem zostawiła na niej przykry zapach. Wyczekiwane stukanie do drzwi rozległo się punkt o szóstej. Stary Fritz stanął w drzwiach sypialni i z uśmiechem złożył jej ukłon. - Dobry wieczór panience. - Dobry wieczór. Masz te papiery? - Wedle życzenia jaśnie pani. - 167 -

Wzięła od Fritza dokumenty i podeszła do biurka. Przejrzała i podpisała w kilku miejscach. Położyła dłoń na zamkniętej teczce. - To wszystko potoczyło się tak szybko. - Mamy dobrych prawników, przyzna panienka. Westchnęła głęboko i podała mu upoważnienie notarialne i dokumenty najmu. Potem podeszła do stolika nocnego i wyjęła bransoletę od diamentowej kolii, którą miała na sobie, wkraczając po raz pierwszy do rezydencji. Podała psańcowi migotliwy łańcuszek, wspominając, jak jej ojciec przed ponad stu laty podarował jej ten komplet. Chwała Pani Kronik, przez myśl mu nie przeszło, jakie będą losy tej biżuterii. - Jego wysokości się to nie spodoba - nachmurzył się lokaj. - Wiem, ale Ghrom i tak już dla mnie strasznie dużo zrobił. - Diamenty migotały w jej palcach. - Proszę, Fritz, weź tę bransoletkę. - Jego wysokości naprawdę się to nie spodoba. - Nie jest moim cerbherem, więc nie ma nic do powiedzenia. Jednak wziął od niej bransoletkę i ruszył do wyjścia. - Dzięki, za przyniesienie mi bielizny i oddanie sukni do pralni chemicznej - dorzuciła, widząc, jak bardzo jest nieszczęśliwy. - Potrafisz pomyśleć o wszystkim. Jej pochwała trochę go rozpogodziła. - Jakby panienka pozwoliła, to bym wyszukał w kufrach kilka sukien panienki. Spojrzała na suknię St. Laurenta i pokręciła głową. - Nie zabawię tu długo. Lepiej zostawić je w kufrach. - Jak panienka sobie życzy. - Dziękuję, Fritz. Zatrzymał się. - Wstawiłem świeże róże do biblioteki, na wieczorne spotkanie panienki z paniczem Butchem. Chce zrobić panience przyjemność. Prosił, żeby były blado - złote, jak panienki włosy. Przymknęła oczy. - Dziękuję, Fritz. Butch opłukał brzytwę, odłożył na brzeg umywalki i zakręcił wodę. W lustrze zobaczył, że golenie wcale mu nie posłużyło: przeciwnie, odsłoniło sińce, które zaczynały już żółknąć. Kurka wodna, chciał się godnie

- 168 -

zaprezentować Marissie, choćby dlatego, że poprzednia noc okazała się niewypałem. Patrząc w lustro, popukał się po przednim zębie - tym, który był lekko ukruszony. Psiakość, żeby zasłużyć na względy Marissy, musiałby się poddać chirurgii plastycznej, pójść na detoks i założyć koronki na wszystkie zęby. Jednak mieli się zobaczyć za dziesięć minut, więc miał inne problemy na głowie. Była nieźle wkurzona, kiedy do niej zadzwonił w nocy; czuł, że znów oddalili się od siebie. Ale najważniejsze, że w ogóle zechciała go oglądać. Niestety, Butch miał pewne obawy. Wziął nożyk leżący na białej krawędzi umywalki, uniósł rękę i... - Jak tak dalej pójdzie, będziesz dziurawy jak sito. Butch spojrzał w lustro i zobaczył za sobą V, który opierał się o framugę ze szklanką grey goose w jednej i papierosem w drugiej dłoni. Turecki tytoń wypełnił łazienkę ostrym, męskim aromatem. - Spoko, V. Muszę się tylko upewnić. Wiem, że masz ręce uzdrawiacza, ale... - Przejechał ostrzem po ręce i zamknął oczy, jakby się bał tego, co w nim może siedzieć. - Czerwona. Nic ci nie jest. Butch spojrzał na szkarłatną strużkę. - Skąd ta pewność? - Po pierwsze, nie jedzie już od ciebie zasypką. A wczoraj w nocy zalatywało. - Vrhedny wszedł do łazienki. - A po drugie... Chwycił Butcha za ramię i zanim glina zorientował się, co jest grane, schylił się i polizał nacięcie na ręce. Brzegi rany natychmiast się zrosły. Butch wyrwał rękę. - Rany boskie, V! A jeśli ta krew jest zakażona? - Wszystko w porządku. W najwyższym... - V nagle sapnął i jak szmaciana lalka zaczął się zsuwać po ścianie. Drżał, toczył błędnym wzrokiem. - Co jest... - Butch rzucił się go łapać. Jednak V już otrząsnął się z dziwnego ataku i spokojnie zwilżał usta grey goose. - Nic ci nie jest, glino. Smakujesz jak trzeba. To znaczy, jak na krew ludzką, a to nie jest mój ulubiony trunek. Butch odwrócił się i załadował mu z piąchy w ramię. Kiedy V zaklął, Butch rąbnął go jeszcze raz. - Zwariowałeś, glino? - Zirytowany wampir rozcierał ramię. - Masz za swoje.

- 169 -

Wyminął V i wszedł do garderoby. Zastanawiając się, co by włożyć, nerwowo szurał wieszakami. Nagle zadumał się. - Co tu jest grane, do diabła? Wczoraj miałem czarną krew, dziś wszystko wróciło do normy. Czy ja jestem jakąś przetwórnią reduktorów, czy jak? V wyciągnął się na łóżku. - Może. Trudno orzec. Butch miał już wyżej uszu tego błądzenia we mgle. - Myślałem, że jesteś wszechwiedzący. - Oj, nieładnie, Butch. - Ups, masz rację. Przepraszam. - Darujmy sobie to przepraszanie. Czy mógłbym teraz ja ciebie walnąć? Zarżeli obaj. Butch wreszcie się zdecydował. Rzucił na łóżko obok V czarnogranatową marynarkę od Zegni. Zaczął przebierać w krawatach. - Miałem kontakt z Omegą, prawda? To, co wyjąłeś ze mnie, to była jego cząstka. Naszpikował mnie sobą. - Na to wygląda. Butch poczuł, że powinien biec do kościoła modlić się za zbawienie swej duszy. - Obawiam się, że już nigdy nie będę normalny. - Raczej nie. Butch wpatrzył się w swoją kolekcję krawatów, osaczony natłokiem barw i deseni. Gdy tak stał, nie mogąc się na nic zdecydować, przypomniała mu się jego rodzina w South Boston. Skoro mowa o normalności... jego krewni w ogóle się nie zmieniali, tkwili w miejscu. Klan O’Nealów obracał się wokół jednego wydarzenia, jednej tragedii, która wysadziła w powietrze planszę rodzinną, rozrywając ją na strzępy, które potem się trzymały już tylko na kleju: Odkąd Jane została zgwałcona i zamordowana w wieku piętnastu lat, wszyscy utknęli w miejscu. Z wyjątkiem Butcha, który został wyklętym outsiderem. Żeby uciąć gonitwę myśli, Butch zdecydował się na krwistoczerwony krawat od Ferragamo. - Jaki masz harmonogram na dzisiejszą noc, wampirze? - Mam wolne. - To chyba fajnie. - Całkiem do dupy. Wiesz przecież, że nie znoszę, jak się mnie odsuwa od walki. - Za bardzo jesteś napięty. - Akurat. - 170 -

Butch rzucił mu przez ramię spojrzenie. - Zapomniałeś już, co było dzisiaj po południu? V wbił wzrok w szklankę. - Co niby takiego? - Obudziłeś się z przeraźliwym wrzaskiem, jakby ktoś chciał cię zabić. Co ci się śniło? - Nic takiego. - Nie ściemniaj, bo mnie tylko wkurwiasz. V zakręcił wódką w szklance. Pociągnął łyk. - Sen jakich wiele. - Nie pierdol. Dziewięć miesięcy, jak z tobą mieszkam, bracie. Śpisz jak trusia, o ile w ogóle śpisz. - No i co z tego. Butch rzucił ręcznik na podłogę, naciągnął czarne bokserki i sięgnął do szafy po białą, wykrochmaloną koszulę. - Powinieneś pójść i powiedzieć o wszystkim Ghromowi. - A może mógłbyś mnie zwolnić z tej wycieczki? Butch założył koszulę, zapiął guziki i sięgnął na wieszak po prążkowane spodnie. - Chciałem tylko powiedzieć... - To lepiej milcz. - Kurde, nie można z ciebie nic wycisnąć. Posłuchaj, jeślibyś chciał ze mną porozmawiać, wiesz, gdzie mnie szukać. - Raczej na to nie licz. Ale... doceniam twój gest. - Kaszlnął. - Tak nawiasem, to pożyczyłem wczoraj od ciebie koszulę. - Nie ma sprawy. Wpienia mnie tylko, jak mi podprowadzasz skarpety. - Nie chciałem pokazywać się twojej lubej w stroju bojowym, a nie mam żadnych innych ciuchów. - Mówiła mi, że z tobą rozmawiała. Mam wrażenie, że ją trochę przestraszyłeś. V mruknął coś, co zabrzmiało jak: „I bardzo dobrze”. - Co powiedziałeś? - Nic. - V zerwał się z łóżka i ruszył w stronę drzwi. - Jadę na noc do mojego mieszkania. Nie będę siedział jak baba w chacie, kiedy wszyscy idą do roboty. Jeśli mnie będziesz potrzebować, znajdziesz mnie w garsonierze. -V Vrhedny przystanął w progu i spojrzał pytająco. - Tak? - 171 -

- Dziękuję. - Za co? Butch podniósł rękę. - Za to. V wzruszył ramionami. - Pomyślałem sobie, że będziesz się czuł swobodniej przy niej, wiedząc, że nie będzie niespodzianek. W podziemnym tunelu kroki Johna zabrzmiały jak werbel z pogłosem. Chłopak poczuł się nagle bardzo samotny Samotny, w dodatku wkurwiony. Gniew nie opuszczał go teraz nawet na chwilę, oblekał go jak nowa skóra. Nie mógł się już doczekać zajęć, na których będzie mógł wypuścić z siebie trochę pary. Drżał z pobudzenia i nerwów. Może dlatego, że przejście podziemne przypominało mu pierwszy przemarsz z Tohrem. Był wtedy bardzo spięty, a towarzystwo samca działało na niego bardzo kojąco. Dzisiejszy dzień dzieliły równe trzy miesiące od tamtych tragicznych wydarzeń - zamordowania Wellsie, zamordowania Sarelle i zniknięcia Tohra. Pach, pach, pach, jedno po drugim, jak trzy złowróżbne karty tarota. Potem zaczęło się specyficzne piekło. Przez parę tygodni po tamtych dramatycznych przeżyciach John sądził, że Tohr wróci. Czekał, łudził się, modlił... i nic. Żadnej komunikacji, żadnych telefonów, nic. Tohr umarł, a przynajmniej wszystko na to wskazywało. John doszedł do niskich schodów oddzielających tunel od rezydencji. Nie miał najmniejszej ochoty przekraczać ukrytych drzwi prowadzących do holu. Od jedzenia go odrzucało, nie miał ochoty oglądać nikogo, ani siadać do stołu. Wtedy jednak czekała go murowana wizyta Zbihra. Przez kilka ostatnich dni brat praktycznie siłą wyciągał go do jadalni. Co było dla obu stron drażniącym obciachem. Zmusił się do wejścia po schodach i przedostania się do rezydencji. Oślepiająca tęcza barw przestała być ucztą, a stała się zniewagą dla jego oczu. Ruszył do jadalni z wzrokiem wbitym w ziemię. Przeszedłszy przez rzeźbione odrzwia, zorientował się, że stół już jest nakryty, ale jeszcze nikogo nie ma. Wokół unosił się zapach pieczonej jagnięciny - ulubionej potrawy Ghroma. Choć kiszki Johna grały marsza z głodu, nie ciągnęło go do jedzenia. Ostatnio, choćby był głodny jak wilk, ilekroć wziął coś do ust, nawet z dań szykowanych specjalnie dla pre-transów, dostawał skurczów żołądka. A przecież przed przemianą powinien jeść za trzech. - 172 -

Odwrócił głowę, słysząc lekkie, pośpieszne kroki. Ktoś biegł po antresoli pierwszego piętra. Przy balustradzie pojawiła się zdyszana, roześmiana Bella, mnąc w ręku fałdy czarnej atłasowej sukni. U góry schodów przystanęła i obejrzała się za siebie. Jej gęste, czarne włosy unosiły się za nią. Potem z oddali nadciągnęły ciężkie kroki, jakby kamienie toczyły się z łoskotem. Bella wyraźnie tylko na to czekała. Ze śmiechem zadarła suknię jeszcze wyżej i zaczęła zbiegać na bosaka po schodach tak wdzięcznie, że wyglądała, jakby spływała w dół. Zeskoczyła z ostatnich stopni na mozaikową posadzkę holu i zawirowała. W tej samej chwili na antresoli pierwszego piętra pojawił się Zbihr. Zauważywszy swoją krwiczkę, wojownik chwycił balustradę, podciągnął się na rękach i wyskoczył na główkę, z tą różnicą, że zamiast basenu miał pod sobą dwa piętra niżej kamienną posadzkę. John krzyknął przeraźliwie, ale wydał z siebie tylko przeciągły szept... Zamilkł, gdy Zbihr w locie się zdematerializował. Scalił się parę metrów od Belli, która podziwiała jego akrobacje. Serce Johna biło ciężko wskutek szoku... a potem zaczęło tętnić z innego powodu. Bella uśmiechnęła się do swojego brońca. Nadal zdyszana, ściskała suknię, a w jej oczach malowało się zaproszenie. Zbihr ochoczo ruszył w jej stronę; kiedy tak kroczył, wydawał się jeszcze większy niż zwykle. Seksualny aromat wojownika wypełnił hol jednocześnie z niskim warczeniem, podobnym do warczenia lwa. Samiec przypominał zwierzę... erotycznie pobudzone zwierzę. - Lubisz się bawić w gonionego, nalla? - Warczenie Zbihra przeszło w niskie rejestry. - Być może. - Bella z kokieteryjnym uśmiechem wycofała się w narożnik holu. - No to zmykaj - polecił Zbihr stłumionym głosem. Nawet John wyczuł jego podniecenie. Bella poderwała się do biegu i pod nosem swojego brońca rzuciła się do pokoju bilardowego. Zbihr krążył wokół niej jak jastrząb, nie spuszczając oczu z jej falujących włosów i wdzięcznej sylwetki. Z jego ust wysunęły się kły. A to był dopiero początek. Potem rozporek Zbihra wybrzuszył się znacząco. Kątem oka spojrzał na Johna przelotnie, po czym wrócił do gonitwy, znikając w drzwiach pokoju bilardowego, coraz głośniej powarkując rytmicznie.

- 173 -

Z otwartych drzwi pokoju dobiegł pełen zachwytu pisk, odgłos szamotaniny, głębokie westchnienie i... cisza. Zbihr dopadł swoją zdobycz. John oparł się ręką o ścianę. Dopiero teraz zauważył, że nogi mu zmiękły. Kiedy próbował wyobrazić sobie, co tam robią, przeszły go miłe ciarki, jakby się coś w nim budziło. Po chwili z biblioteki wyłonił się Zbihr, niosąc na rękach Bellę, której ciemne włosy osypywały się po jego bicepsach. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w twarz niosącego ją ostrożnie Z. Gładziła go po piersi z rozmarzonym uśmiechem. Na jej szyi widniał ślad od ukąszenia, którego z pewnością nie było wcześniej. Patrzyła jak zaczarowana w podnieconą twarz brońca. Johnowi intuicja podpowiadała, że Zbihr na górze dokończy dwie sprawy: dokrwienie i parzenie. Wojownik wyląduje i u szyi, i między nogami Belli. Najpewniej równocześnie. John marzył o takim kontakcie z samicą. Ale co z jego przeszłością? Nawet jeśli przeżyje przemianę, nigdy nie będzie czuł takiej swobody i pewności siebie w obliczu samicy. Prawdziwi samcy nie doświadczali takich sytuacji jak on, nie bywali pod groźbą noża zmuszani do obmierzłej uległości. Wystarczy spojrzeć na Zbihra, jaki jest silny i władczy. Samice lgnęły do takich jak on, a nie słabeuszy w rodzaju Johna. Nie miał się co łudzić. Choćby jego ciało osiągnęło Bóg wie jakie rozmiary, zawsze pozostanie słabeuszem napiętnowanym wstydliwymi przejściami. Odwrócił się i wszedł od jadalni. Zasiadł samotnie pośród porcelany, sreber, kryształów i świec. John jednak nie miał nic przeciwko samotności. Samotność była bezpieczna.

- 174 -

ROZDZIAŁ 21 Fritz poszedł na górę po Marissę, a Butch czekał w bibliotece. Psaniec to był porządny gość. Z radością spełnił prośbę Butcha, choć była trochę nietypowa. W pomieszczeniu rozszedł się zapach morskiej bryzy. Ciało Butcha automatycznie zareagowało monstrualną erekcją. Odwracając się od drzwi, obciągnął starannie marynarkę. Jezu, w tej szmaragdowej sukni wyglądała prześlicznie. - Cześć, kotku. - Cześć, Butch - odparła cichym głosem. Niepewnym gestem poprawiła włosy. - Wyglądasz... nieźle. - Tak, czuję się nie najgorzej. - Dzięki uzdrowicielskiej dłoni V. Zapadła długa cisza. - Czy mógłbym przywitać się z tobą jak należy? - spytał w końcu. Skinęła głową. Podszedł do niej, ujął jej dłoń i ucałował. Ręka była zimna jak lód. Czyżby Marissa była zdenerwowana? A może chora? Zaniepokoił się. - Marisso, czy moglibyśmy porozmawiać chwilkę tutaj, zanim pójdziemy na obiad? - Oczywiście. Zaprowadził ją do kanapy pokrytej adamaszkiem. Zauważył, że chwiejnym ruchem przysiadła, zebrawszy fałdy sukni. Odwrócił ją twarzą do siebie. - Co się dzieje? - Milczała. - Marisso... coś ci dolega. Zgadłem? - zaczął naciskać. Zapadła niezręczna cisza. - Nie chcę, żebyś brał udział w walkach Bractwa - powiedziała w końcu. A, więc o to chodziło. - Ostatnia noc to był nieoczekiwany wypadek. Nie biorę udziału w walkach. Naprawdę. - Ale V powiedział, że cię użyją, jak im się tak spodoba. O, to dopiero nowina. O ile się orientował, jego udział w ostatniej walce miał być testem jego lojalności, a nie wpuszczeniem go na boisko jako regularnego zawodnika.

- 175 -

- Posłuchaj, przez ostatnie dziewięć miesięcy bracia trzymali mnie z dala od swoich walk. Nie będę walczyć z reduktorami, bo to nie moja działka. Uspokoiła się. - Po prostu nie mogę znieść myśli, że mógłbyś znów zostać ciężko ranny. - Tym się nie martw. Bractwo robi swoje, a ja mam z tym niewiele wspólnego. - Wsunął jej kosmyk włosów za ucho. - Chcesz jeszcze o czymś ze mną porozmawiać, kochanie? - Mam pewne pytanie. - Pytaj, o co tylko zechcesz. - Nie wiem, gdzie mieszkasz. - Tutaj. Tu mieszkam. - Widząc zdziwienie na jej twarzy, skinął w stronę otwartych drzwi biblioteki. - W domku odźwiernego po drugiej stronie podwórza. Mieszkam tam z V. - Aha. A gdzie byłeś zeszłej nocy? - Właśnie tam. Ale byłem uziemiony. Ściągnęła brwi z namysłem. - Czy masz inne samice? - palnęła prosto z mostu. Jakby którakolwiek mogła się z nią równać. - Nie. A dlaczego pytasz? - Nie parzyliśmy się, a jesteś przecież samcem, który ma oczywiste... potrzeby. Nawet teraz w mojej obecności twój członek zrobił się wielki i twardy. Do diabła, robił przecież co mógł, żeby ukryć erekcję. - Marisso... - Na pewno musisz być regularnie zaspokajany, skoro twój penis jest sroghi. - Jaki? - spytał zaniepokojony. - Wielki i wprawny. Godny przebywania w samicy. Butch przymknął oczy. Musiał przyznać, że pan Godny właśnie stanął na wysokości zadania. - Marisso, świata nie widzę poza tobą. Jak mógłbym być z inną? - Samiec mojej rasy nie musi się ograniczać do jednej partnerki. Nie wiem, czy człowieki... - Ja nie. Nie przy tobie. Nie mogę sobie wyobrazić siebie z inną samicą. A ty - czy możesz sobie wyobrazić siebie z innym samcem? Ociągała się z odpowiedzią. Przeszedł go zimny dreszcz. On odchodzi od zmysłów, tymczasem Marissa bawi się fałdami sukni. W dodatku się zarumieniła. - Nie chcę być z nikim innym - oznajmiła. - 176 -

- Powiedz, co ukrywasz przede mną? - Jest ktoś, z kim się niedawno... zadawałam. Umysł Butcha się zaciął, jakby wyparowały połączenia między neuronami i została sama substancja szara. - „Zadawałam” w jaki sposób? - To nie jest żaden romans, przysięgam. To mój przyjaciel, ale ponieważ jest samcem, wolę powiedzieć ci o tym. - Przytknęła dłoń do jego twarzy. Pragnę tylko ciebie. Wyraz powagi w jej oczach nie pozwalał mu wątpić w jej słowa. Mimo to czuł się, jakby go kopnęła w krocze. Może to śmieszne i egoistyczne, ale... w ogóle nie mógł sobie wyobrazić Marissy z kimś innym... Weź się w garść, O’Neal. Zacznij wreszcie stąpać po ziemi. - To dobrze - powiedział. - Bo ja właśnie chcę być dla ciebie tym jednym, jedynym. Posłał w diabły całą tę idiotyczną zazdrość i pocałował Marissę w rękę. Przeraził się, tak bardzo drżała. Ujął zimne palce Marissy w swoje dłonie. - Czemu tak drżysz? Z nerwów, czy może jesteś chora? Chcesz, żebym wezwał doktora? Machnęła ręką dziwnie nieporadnie. - Dam sobie radę. Nie musisz się o mnie martwić. Akurat. Wyglądała na bardzo osłabioną, miała rozszerzone źrenice i nieskoordynowane ruchy. Musiała być chora. - Kotku, pozwól, że cię zaniosę na górę. Bardzo bym chciał, żebyś zjadła ze mną, ale nie wyglądasz, jakbyś miała siłę siedzieć przy stole. Przyniosę ci coś do zjedzenia. Nagle skurczyła się. - Myślałam, że... Tak, to chyba najlepsze rozwiązanie. Wstała i zatoczyła się. Chwycił ją za ramię, przeklinając durnego Agrhesa. Kto jej pomoże, jeśli będzie potrzebować lekarza? - Chodź tu, kotku. Oprzyj się na mnie. Powolutku wprowadził ją na piętro. Wyminęli pokój Rankohra i Mary, sypialnię Furiatha, wreszcie dobrnęli do narożnego apartamentu, który przydzielono Marissie. Położyła dłoń na mosiężnej klamce w drzwiach. - Tak mi przykro, Butch. Cieszyłam się, że spędzimy tę noc razem. Nie wiedziałam, że jestem aż tak słaba. - Czy pozwolisz, że zadzwonię po doktora? Jej oczy były mgliste, ale dziwnie spokojne. - Dam sobie radę sama. Niebawem wrócą mi siły. - 177 -

- Kiedy ja czuję, że powinienem się tobą zaopiekować. - To naprawdę nie jest konieczne - przypomniała mu z uśmiechem. - A gdybym to robił z egoistycznych pobudek, czy to nadal byłaby zasługa? - Tak. Stali, patrząc na siebie i nagle jego mózg rozmiarów fistaszka doznał olśnienia: kocha tę kobietę. Kocha ją na zabój. I chce, żeby ona też o tym wiedziała. Pogładził ją kciukiem po policzku. Straszna szkoda, że nie miał drygu do pięknych słówek. Chciał jej powiedzieć coś czułego i błyskotliwego, coś, co by w niej roznieciło iskrę miłości. Ale nic mu nie przychodziło do głowy. - Kocham cię - palnął więc, jak to on, z głupia frant. Marissa wybałuszyła oczy. Kurwa mać. Jak zawsze wyrwał się nie w porę... Zarzuciła mu ręce na szyję i przylgnęła do niego, kładąc mu głowę na piersi. Gdy porwał ją w objęcia, szykując się do łzawych wyznań, dobiegły go zmierzające w ich stronę głosy z korytarza. Otwarł drzwi sypialni Marissy i wepchnął ją do środka. Chyba należało im się trochę prywatności. Zaprowadził Marissę do łóżka i pomógł jej się położyć, jednocześnie układając w głowie tyradę niegodną prawdziwego mężczyzny, którą zamierzał wygłosić. Nie zdążył jednak otworzyć ust, gdy chwyciła go za rękę i ścisnęła tak mocno, aż zatrzeszczały mu palce. - Ja też cię kocham, Butch. Zatkało go. Powalony, runął na kolana obok łóżka. - Co ci odbiło, kotku? Zawsze cię miałem za mądrą osobę. - Dobrze wiesz, co - zaśmiała się łagodnie, - Litujesz się nade mną? - Uważam cię za bardzo wartościowego samca. Kaszlnął zakłopotany. - Chyba się mylisz. - Jak możesz tak mówić? Jak może? No cóż, z Wydziału Zabójstw wylano go za to, że złamał kinol przesłuchiwanemu. Pieprzył się głównie z kurwami i kobietami z półświatka. Strzelał do ludzi i zabijał ich. Do tego dochodziło koksowanie w przeszłości i aktualne chlanie szkockiej. A, i jeszcze byłby zapomniał: odkąd przed laty zamordowano mu siostrę, przejawiał skłonności samobójcze. Więc jeśli był czegoś wart, to najwyżej wywózki na wysypisko.

- 178 -

Już otwierał usta, żeby podzielić się z Marissą swoimi wątpliwościami, ale w ostatniej chwili się rozmyślił. Morda w kubeł, O’Neal. Ta kobieta właśnie wyznała ci miłość, na którą, nota bene, nie zasługujesz. Więc nie psuj tego wywlekaniem przeszłości na wierzch. Zacznij od czystej karty. Pogładził ją kciukiem po nieskazitelnym policzku. - Chciałbym cię pocałować. Mogę? Zawahała się, o co nie miał do niej żalu. Poprzednim razem, kiedy byli z sobą, najpierw zlał się na czarno, a potem nakrył ich jej brat. Poza wszystkim, była wyraźnie wyczerpana. - Wybacz. - Odsunął się. - To nie dlatego, że nie chcę być z tobą. - Nie musisz się tłumaczyć. Jestem szczęśliwy, że mogę być przy tobie, nawet jeśli nie mogę... - ...ci włożyć. - Nawet jeśli... nie będziemy się kochać. - Nie chcę, bo boję się, że cię skrzywdzę. Butch uśmiechnął się chwacko. Nie miałby do niej pretensji, nawet gdyby mu paznokciami podarła plecy w strzępy. - Nic się nie stanie, jeśli mnie zaboli. - Owszem, stanie się. - Jesteś kochana, że tak się o mnie troszczysz. - Próbował dźwignąć się z kolan. - Posłuchaj, przyniosę ci trochę... - Nie idź. - Jej oczy lśniły w półmroku. - Butch, błagam, pocałuj mnie. Zdrętwiał, a potem z powrotem runął na kolana. - Będę bardzo delikatny. Przysięgam. - Nachylił się ku niej i ustami musnął jej wargi. Jej usta były takie miękkie i ciepłe. Jezu, ale mu się chciało w nią wejść. Ale nic na siłę. Jednak Marissa palcami wpiła się w jego ramiona. - Jeszcze - zażądała. Modląc się, żeby go nie poniosło, znów musnął jej wargi i chciał się wyprostować, ale Marissa podążała za nim, nie odrywając ust od jego ust... i zanim się opamiętał, przejechał językiem po jej dolnej wardze. Westchnęła, zmysłowo rozchylając usta. Musiał w nią wejść i takiej okazji się nie przepuszcza. Gdy przywarła jeszcze mocniej do niego, położył się piersią na jej piersi. Nie był to najlepszy pomysł. To, jak jej piersi uginały się pod jego ciężarem, wzbudziło pożar w jego ciele, przypominając mu o tym, co się dzieje z mężczyzną, gdy ma pod sobą swoją kobietę.

- 179 -

- Kotku, muszę to przerwać. - Bo za chwilę zedrze z niej tę kieckę i wskoczy na nią, - Jeszcze nie. - Zaczęła mu ściągać marynarkę. - Proszę. - Marisso, jestem na krawędzi wytrzymałości. A ty nie czujesz się dobrze... - Pocałuj mnie. - Wpiła się paznokciami w jego plecy obleczone w jedwabną koszulę. Przebiegły go rozkoszne ciarki. Jęknął i przyparł na jej usta ostrzejszy atak. Kolejny nie najlepszy pomysł. Im mocniej ją całował, tym mocniej odwzajemniała jego pocałunki. Ich języki splotły się w miłosnym zmaganiu. Butch drżał: każdy mięsień jego ciała wył, żeby wreszcie posiadł Marissę. - Muszę cię dotknąć - jęknął, wciągając się do końca na łóżko i oplatając udem jej nogi. Ścisnął ręką biodro Marissy, a potem przejechał dłonią po jej żebrach, hamując się dopiero u stóp jej stromych piersi. Rany boskie, zaraz mu puszczą hamulce. - Dotknij mnie tam - wydyszała w jego usta, wyginając się w łuk. Skorzystał z jej propozycji i ujął jej pierś, gładząc przez jedwabny stanik sukni. Z westchnieniem rozkoszy złapała go za rękę i docisnęła mocniej. - Butch... - Jezu, kotku, pozwól popatrzyć na siebie. Mogę? - Nie czekając na jej odpowiedź, zanurkował w jej usta, ale powitanie, jakie zgotowała jego językowi, było więcej warte niż wszelkie słowa. Uniósł ją do siadu i zabrał się za guziczki z tyłu sukni. Szło mu to nieporadnie, ale w końcu jakimś cudem manewr się powiódł. Ale czekały go jeszcze niezliczone warstwy, przez które musiał się przedrzeć, żeby dotrzeć wreszcie do jej ciała, za którym tak straszliwie tęsknił. Niecierpliwy, podniecony, owładnięty obsesyjnym pragnieniem, zdarł z Marissy górę sukni, a potem zsunął ramiączka halki z cielistego jedwabiu, odsłaniając pierś. Tu czekała go jednak podniecająca niespodzianka w postaci białego stanika. Przejechał dłonią po wymyślnej konstrukcji biustonosza. Pod spodem znajdowało się ciepłe ciało Marissy. Był już u kresu wytrzymałości, więc zdarł z niej to dziwaczne urządzenie, Kiedy wyzwolił piersi Marissy, odchyliła głowę do tyłu, ukazując wytworne kontury długiej szyi i ramion. Nie spuszczając z oczu jej twarzy, nachylił się i zaczął ssać jeden z jej sutków. Był przepyszny w smaku. Butch poczuł, że się zaraz zleje. Ziajał jak pies, podniecony do szaleństwa, choć nawet się porządnie nie rozebrali.

- 180 -

Najważniejsze jednak, że miał przy sobie Marissę, gnącą się z rozkoszy i pożądania. Jej nogi spazmatycznie drgały pod fałdami sukni. Sytuacja lawinowo zaczęła wymykać mu się spod kontroli. Silnik wchodził na coraz szybsze obroty, a Butch nie panował już nad niczym. - Czy mogę to z ciebie zdjąć? - Kurczę, nie mówił, tylko miauczał, Suknię i całą resztę? - Tak - wyjęczała w zapamiętaniu. Niestety, suknia była dizajnerska, a on nie miał cierpliwości do tych wszystkich guziczków na plecach, więc po prostu zadarł jej długą spódnicę i zsunął cienkie białe majtki z gładkich smukłych nóg Marissy. Jednak gdy próbował rozsunąć jej uda, zesztywniała. - Jeśli nie chcesz, żebym to robił, przestanę natychmiast. Ale chciałbym cię móc tutaj pieścić i... patrzeć na ciebie. - Widząc niepokój na jej twarzy, zaczął obciągać z powrotem suknię. - Już dobrze, już dobrze... - Nie zabraniam ci tego, ale co będzie, jeśli ja... jeśli ja ci się tam nie spodobam? Jak, u diabła, mogło jej przyjść do głowy coś takiego? - To niemożliwe. Jesteś chodzącą doskonałością. Zresztą, już cię tam dotykałem. Pamiętasz? - Westchnęła głośno. - Byłaś cudowna w dotyku. Cudowna. Wyobrażam sobie, że jesteś tam przepiękna. A teraz chcę cię zobaczyć. - Dobrze - zgodziła się po chwili wahania. Patrząc jej w oczy, wsunął dłoń między jej uda, a potem dotknął tego delikatnego, tajemniczego zakątka. Była rozgrzana i wilgotna. - Jesteś tutaj przepiękna - wyszeptał jej prosto do ucha. Kiedy przejechał palcami po jej lepkiej od miodu szparce, wygięła biodra w łuk. - Ach, jak bardzo chciałbym być w tobie. Chciałbym ci włożyć... - nie wypadało powiedzieć kutasa, choć tak właśnie pomyślał. - ...do środka, kotku. Właśnie tutaj. Chcę być cały w twojej cipce. Czy już teraz wierzysz mi, kiedy mówię ci, że jesteś piękna, Marisso? Powiedz, że tak. - Tak... - Kiedy zaczął gładzić ją trochę mocniej, zadrżała. - O, tak. - Chcesz, żebym kiedyś w tobie wytrysnął? - Tak... - Żebym cię sobą wypełnił? - Tak... - To dobrze, bo ja też o tym marzę. - Ugryzł ją lekko w ucho. - Chcę wejść w ciebie do samego końca. Chcę, żebyś mnie, dochodząc, drapała do bólu. O, tak, ocieraj się o moją rękę, rób to dla mnie. Jesteś boska, kiedy to robisz. To jest... O tak, ocieraj się o mnie cipką... o, tak... - 181 -

Jezu, musi przestać ją tak nakręcać, bo jeszcze chwila, a sam eksploduje. Albo... najwyżej. - Marisso, rozsuń jeszcze bardziej nogi. Rób dalej tak jak robisz. Rób to dla mnie. Kiedy posłusznie zastosowała się do jego prośby, odsunął się od niej delikatnie, żeby na nią spojrzeć. Pośród skłębionej szmaragdowej satyny jego ręka zatapiała się między rozchylonymi udami mlecznej barwy. Uda Marissy falowały w rytmie, od którego mało mu kutas nie wyskoczył z gaci. Przyssawszy się do piersi, do której miał najbliżej, delikatnie rozsunął jej nogi jeszcze szerzej. A potem odgarnął te wszystkie szmatki, cofnął dłoń i spojrzał z góry na Marissę. Za równiną jej brzucha, za oczkiem jej pępka, pod śnieżną bielą jej wzgórka łonowego leżała czarowna szparka. Zadrżał. - Jesteś cudowna. Doskonała - wyszeptał. Zahipnotyzowany, zsunął się w dół, napawając jej widokiem. Była różowa, lśniąca, delikatna. Odleciał od jej zapachu. W jego mózgu wystrzeliły fajerwerki. - O, Jezu... - Coś nie tak? - Zacisnęła kurczowo nogi. - Wszystko w porządku. - Przytknął usta do jej uda i gładził ją po nogach, próbując je rozsunąć. - W życiu nie widziałem czegoś równie pięknego. Słowo piękne nie oddawało jej widoku nawet w przybliżeniu. Oblizał wargi, choć jego język rwał się do ambitniejszych zadań. - Kotku, marzę o tym, żeby cię wylizać. - Wylizać? Zrobiło mu się głupio. Marissa była jak dziecko. - Ja... no... chciałbym cię pocałować. Uradowana podniosła się i ujęła w dłonie twarz Butcha, usiłując przyciągnąć go do siebie. Butch pokręcił głową. - Tym razem nie w usta. - Widząc jej zaskoczenie, z powrotem wsunął rękę między jej uda. - Tutaj. Oczy Marissy zrobiły się wielkie jak spodki. Ty to naprawdę wiesz, jak rozluźnić kobietę, O’Neal - Czemu... - Odchrząknęła. - Czemu masz na to ochotę? Rany boskie czyżby ona nigdy nie słyszała o... no ale niby skąd. Arystokraci pewnie kochali się w pozycji misjonarskiej, a jeśli nawet słyszeli to i owo o seksie oralnym, z pewnością nie przekazywali tej wiedzy swoim córom. Nic dziwnego, że była zaszokowana. - Dlaczego, Butch? - Bo jeśli to zrobię jak trzeba, to będzie dla ciebie wielka frajda. I... dla mnie też. - 182 -

Spojrzał po sobie. Wielka frajda, nie ma dwóch zdań. Z żadną z dotychczasowych kochanek nie palił się aż tak do seksu oralnego. Przy Marissie marzył o tym, straszliwie tego łaknął. Kiedy myślał o całowaniu jej cipki, każdy mięsień napinał się w jego ciele. - Bardzo chciałbym wiedzieć, jak smakujesz. Jej uda rozluźniły się nieznacznie. - Rób to... ostrożnie. Czyżby zdecydowała się go wpuścić? - Będę, kotku - powiedział, drżąc. - Zobaczysz, że ci się to spodoba. Możesz mi wierzyć. Zsunął się w nogi łóżka, ale leżał bokiem do niej, żeby nie czuła się zdominowana. Kiedy dotknął jej rdzenia, zaczęła się miotać i złapał go skurcz w krzyżu, jak przed orgazmem. Jezu, musi być ekstra ostrożny. Dla dobra ich obojga. - Uwielbiam twój zapach, Marisso. - Pocałował ją w pępek, potem w biodra, zsuwając się wolniutko po jej mlecznobiałym brzuchu. Centymetr za centymetrem... aż wreszcie dotarł do szparki. Butch poczuł upojenie, za to Marissa zesztywniała. Kiedy dotknął jej uda, podskoczyła. Odsunął się trochę, muskając ustami jej brzuch. - Jestem strasznie szczęśliwy. - D - dlaczego? - A jakbyś się czuła, gdyby tobie ktoś tak zaufał? Powierzył ci swoje najbardziej intymne miejsce? - Chuchnął jej w pępek, a ona roześmiała się, połaskotana ciepłym powietrzem. - To dla mnie prawdziwy zaszczyt. Wiesz o tym? Rozkrochmalał ją słowami i leniwymi, coraz dłuższymi pocałunkami, które składał coraz niżej. Kiedy wyczuł gotowość Marissy, wsunął rękę pod jej kolano, ugiął je i odchylił nogę lekko w bok. Obsypał jej szparkę gradem delikatnych pocałunków. Marissa wreszcie się rozluźniła. Wysunął język i zaczął ją lizać. Zassała gwałtownie powietrze i usiadła. - Butch...? - powiedziała takim tonem, jakby pytała go, czy wie, co robi. - Uprzedzałem, prawda? - Nachylił się i znów zaczął wodzić delikatnie językiem po jej różowej wyściółce. - To się nazywa miłość francuska, kotku. Lizał ją bez pośpiechu. Głowa Marissy opadła na poduszki, a koniuszki jej piersi unosiły się coraz wyżej w miarę, jak coraz bardziej wyginała się w łuk. Prima. Do tego właśnie zmierzał. Chciał, żeby zapomniała o skromności i innych głupotach i napawała się tym, że ktoś ją kocha tak, jak na to zasługuje.

- 183 -

Uradowany, kontynuował swe zabiegi, penetrując językiem coraz głębiej. Wreszcie doszedł do stanu, kiedy mógł z ręką na sercu powiedzieć, że wie, jak smakuje Marissa. Oczy mu zaszły mgłą rozkoszy. Nie przypominała niczego, co kiedykolwiek miał w ustach. Ocean skrzyżowany z miodem i z dojrzałym melonem - koktajl perfekcyjny aż do bólu. Jeszcze i jeszcze... wciąż nie miał dość. Chyba będzie musiał sobie założyć kaganiec, bo marzyła mu się solidna uczta, a Marissa nie była jeszcze gotowa, by skonfrontować się z jego zachłannością. - Już? - spytała niespokojnie, kiedy zrobił sobie małą przerwę, żeby złapać oddech. - Ależ skąd. - Rany, uwielbiał szklisty wyraz pożądania w jej oczach. Połóż się wygodnie i pozwól mi robić swoje. To dopiero początek. Kiedy rozluźniła się troszkę, zajrzał jej do szparki. Zobaczył, że delikatna wyściółka Marissy lśni. Przemknęło mu przez myśl, że po wszystkim będzie błyszczeć jeszcze bardziej. Znów ją pocałował, a potem lizał jak lody, długimi, leniwymi pociągnięciami języka. Potem kilka razy musnął jej szparkę wargami w poprzek, a potem docisnął się ustami, aż zaskomlała. Stanowczo, chociaż delikatnie, rozsunął jeszcze bardziej jej uda, rytmicznie ssąc cipkę. Kiedy zaczęła się wić, w jego głowie rozbłysło światło ostrzegawcze, zawyła syrena danger, Will Robinson. Cywilizowana część jego osoby ostrzegała go, że sprawy mogą się teraz potoczyć lawinowo. Ale nie mógł przecież uciec z pokoju w chwili, gdy mnąc prześcieradło w rękach, wyginała się spazmatycznie, jakby miała dojść lada moment. - Przyjemnie? - Pogłaskał ją po czułym punkcie u szczytu szparki. Podoba ci się to? Lubisz, jak cię liżę, czy może wolisz tak... - Wessał ją mocno, aż krzyknęła. - Chryste, czuję twój smak w ustach, mam usta pełne ciebie... Czujesz moje usta? Czujesz mnie? Wziął ją za rękę i włożył ją sobie do ust, oblizując dokładnie jej palce. Przyglądała mu się szeroko otwartymi oczami Dyszała, sutki jej nabrzmiały. Wiedział, że ostro sobie z nią poczyna, ale był z nią przez cały czas. Ugryzł ją w spód dłoni. - Powiedz mi, że tego chcesz. Powiedz, że mnie pragniesz. - Ja... - Jej ciało falowało płynnie. - Powiedz, że mnie pragniesz. - Zacisnął mocniej zęby na jej dłoni. Co go wzięło, u diabła? Po prostu musiał to od niej usłyszeć. - Powiedz. - Pragnę cię - wydyszała.

- 184 -

Nagle, nie wiedzieć skąd, dopadła go wściekła, nieokiełznana chuć i jego kontrolę diabli wzięli. Wydał z siebie głuchy skowyt, chwycił Marissę za uda i rozsunął je, a potem zanurkował dosłownie między jej nogi. Kiedy dopadł delikatnej wyściółki waginy, penetrując ją rytmicznie językiem, dobiegł go dziwny dźwięk, coś jakby warczenie. Nie, niemożliwe, żeby to on wydawał ten dźwięk. To był odgłos czysto zwierzęcy. W pierwszej chwili Marissa była zaszokowana tym, co robili. Cielesnością aktu. Występną bliskością, przerażającym odsłonięciem się. Po chwili jednak to wszystko nie miało już znaczenia. Ciepły, śliski język Butcha podniecał ją do szaleństwa. Jednocześnie nie mogła znieść myśli, że mógłby przestać robić to, co robi. Potem zaczął ją ssać, ssać, łkając, i mówić do niej rzeczy, od których jej płeć nabrzmiewała i rozkosz zaczynała graniczyć z bólem. Najlepsze zaczęło się jednak, kiedy stracił panowanie nad sobą. W przypływie samczej namiętności przycisnął ją wielkimi dłońmi do łóżka, a jego usta, język, twarz zaczęły zwiedzać każdy jej zakątek... Boże, ten dźwięk, który się wydobywał z niego, owe gardłowe, rytmiczne pomruki. Targnął nią wściekły orgazm. W życiu nie przeżyła czegoś równie cudownego i rozdzierającego. Jej ciałem wstrząsały płynne erupcje rozkoszy... Ekstaza dosięgła zenitu i podniecenie Marissy uległo nagłej transformacji, jakby do głosu w niej doszła inna, potężna energia. W jej pożądanie Butcha wmieszało się pragnienie krwi. Spirala głodu rozkręcała się na całego. Głód przebił się przez cywilizowane warstwy natury Marissy, lekceważąc wszystko, co stało na przeszkodzie w dotarciu do szyi Butcha. Z obnażonymi kłami szykowała się, żeby wywrócić go na plecy, wkłuć mu się w żyłę szyjną i pić na umór... Pić, aż wyssie z niego ostatnią kroplę krwi. - O, Boże... nie! - krzyknęła, wyrywając się z jego objęć. - Co się stało? Wyrwała się z jego ramion tak energicznie, że spadła na ziemię. Kiedy, nie wiedząc, co jest grane, próbował ją podnieść, Marissa, ciągnąc za sobą suknię ze zdjętą górą, przeturlała się po dywanie w najdalszy narożnik sypialni, gdzie znieruchomiała zwinięta w kłębek. Nie mogła opanować drżenia. Bolesne skurcze żołądka nasilały się z chwili na chwilę. - Marissa...? - Spanikowany Butch ruszył w jej stronę. - Stój! Zatrzymał się zaszokowany. Krew odpłynęła mu z twarzy. - Musisz wyjść - powiedziała przez łzy. - Jezu, Marisso, wybacz... nie chciałem cię przestraszyć... - 185 -

Próbowała się opanować, żeby go uspokoić, ale nic z tego nie wyszło: zachłystywała się płaczem. Jej kły pulsowały. Wyschło jej w gardle. Była owładnięta pragnieniem, by rzucić się na Butcha, pociągnąć go na podłogę i zacisnąć kły na jego szyi. Dokrwić się. Na pewno był smaczny. Tak smaczny, że nigdy nie miałaby go dość. Znów zaczął zbliżać się do niej. - Nie przypuszczałem, że sprawy zajdą aż tak daleko... Zerwała się na nogi. - Uciekaj! - syknęła. - Zabierz się stąd na litość boską, bo nie odpowiadam za siebie! Popędziła do łazienki i zamknęła się od środka. Kiedy drzwi sypialni trzasnęły za wychodzącym Butchem, podeszła do lustra. Włosy miała zmierzwione, suknię rozchełstaną, z rozchylonych warg wystawały jej długie, białe kły. Brak opanowania. Za grosz godności. Felerna. Chwyciła pierwszą rzecz, jaką znalazła pod ręką - ciężki, szklany świecznik - i cisnęła nim w lustro. Łykając gorzkie łzy, patrzyła, jak jej odbicie rozbryzguje się na odłamki, tak jak ona rozpada się na cząstki.

- 186 -

Rozdział 22 Butch rzucił się do drzwi łazienki, szarpiąc za klamkę tak że jej mało nie urwał. Z drugiej strony drzwi dobiegał go płacz Marissy, a potem brzęk tłuczonego szkła. Rąbnął ramieniem w panel drzwiowy. - Marissa! Znów walnął całym ciałem w drzwi, ale potem przystanął, nasłuchując. Głucha cisza wprawiła go w panikę. - Marissa? - Odejdź. - Mało mu serce nie pękło od cichej desperacji w jej głosie. - Po prostu... odejdź. Oparł się dłonią o drzwi między nimi. - Strasznie mi przykro. - Idź... błagam cię, idź. Nie możesz tutaj być. - Marisso... - Nie wyjdę, póki tutaj jesteś. To był jakiś koszmarny sen. Butch złapał swoją marynarkę i potykając się o własne nogi, wybiegł z pokoju. Na korytarzu zatoczył się i walnął głową w ścianę. Zamknął oczy. Pod powiekami miał wciąż widok drżącej Marissy, skulonej w narożniku, jakby się przed nim broniła. Góra od sukni zwisała luzem, odsłaniając nagie piersi, jakby ktoś zdarł ją siłą. Nie ktoś, tylko, kurwa, on. Była przeczystą dziewicą, a on potraktował ją jak dziwkę, narzucając jej zbyt intensywne tempo, bo go chuć rozpierała. Co prawda, była bardzo podniecona, ale przecież nie miała pojęcia o tym, o co chodzi mężczyźnie w łóżku. Ani jak to jest, kiedy w mężczyźnie dojdzie do głosu zwierzę. A on, wiedząc o tym wszystkim, przytrzymał ją siłą za nogi i strzelił jej minetę. Trzeba nie mieć we łbie za grosz rozumu. Znów walnął głową w ścianę. Matko, przeraził ją tak, że aż wyszczerzyła kły, próbując się bronić. Zaklął brzydko i puścił się pędem w dół po schodach, próbując biegiem zagłuszyć pogardę do siebie, choć wiedział, że choćby biegł na koniec świata, nic mu nie pomoże, - Butch, ej, Butch. Wszystko w porządku? - usłyszał głos zza pleców, kiedy przecinał hol. Wypadł na dwór, wsiadł do cadillaca i włączył silnik. Mógłby bez końca przepraszać Marissę, ale z pewnością był ostatnią pozycją na liście osób, które miała ochotę oglądać. Nie mógł jej o to winić. Ruszył szybko do śródmieścia, do apartamentowca Vrhednego. Jadąc windą na najwyższe piętro, był już strzępem człowieka. Zastanawiał się, czyby nie skoczyć z mostu na główkę. Pchnął drzwi garsoniery V. - 187 -

Ja cię chromolę! W blasku czarnych świec Vrhedny stał z pochyloną głową, a jego opięte czarną skórą lędźwie poruszały się wprzód i w tył, aż mięśnie trzeszczały na potężnym grzbiecie i ramionach wampira. Pod sobą miał przywiązaną do stołu za ręce i nogi samicę, całą obleczoną w czarną skórę, z wyjątkiem sutek i krocza, które V dopychał zawzięcie. Choć samica miała maskę na twarzy i knebel w ustach, Butch przysiągłby, że jest na krawędzi orgazmu. Skomlała cicho, jakby się dopraszała o więcej, choć łzy spływały po jej zakrytej skórzaną maską twarzy. Vrhedny uniósł głowę znad jej szyi. Jego oczy lśniły, kły wysunęły się tak bardzo, że... mogła potrzebować po wszystkim interwencji chirurga. - Chyba wpadłem nie w porę - mruknął Butch i dał nogę. Zszedł chwiejnie do cadillaca, zastanawiając się, dokąd by się tu udać. Usiadł za kierownicą, włożył kluczyk w stacyjkę. Oparł rękę na dźwigni zmiany biegów... W pamięci odtwarzał scenę dokrwiania się przez V Błysk w oku. Wysunięte kły. Seks. Przypomniał sobie, jak mało Marissa przejęła się swoją chorobą. Usłyszał jej głos, jak mówi: Dam sobie radę sama A potem: Boję się, że mogę cię skrzywdzić. A może Marissa potrzebowała się dokrwić? Może dlatego go spławiła? W końcu była tą cholerną wampirzycą, a jej piękne kły nie służyły wyłącznie do ozdoby. Oparł głowę na kierownicy. Prawda okazała się bardzo banalna. Nie musi szukać innych wyjaśnień. Ale czemu nie poprosiła go, żeby ją troszkę dokrwił? Zgodziłby się bez najmniejszych oporów. Wręcz z ochotą. Rany, na samą myśl o tym stawał mu na potęgę. Myśl o ssącej go Marissie podniecała go jak nic pod słońcem. Wyobrażał sobie, że leży naga na jego piersi z twarzą przy jego szyi. Ostrożnie, O’Neal. Uważaj, czy nie szukasz taniej sensacji... No ale przecież była podniecona. Czuł to w smaku. Miał wrażenie, że kiedy wziął się za nią ostro, wezbrała miodem. Czemu nie chciała mu powiedzieć, co jest nie tak? Może nie chciała z niego pić? Może się bała, że tego nie wytrzyma? Może, będąc człowiekiem, rzeczywiście by tego nie wytrzymał? Pieprzyć to. Wolał śmierć przy dokrwianiu Marissy niż świadomość, że jakiś gość obsprawia jego kobietę. Myśl, że usta Marissy spoczywają na szyi innego faceta, piersi na jego piersi, że jakiś typ wdycha jej zapach... a ona pije jego krew... Moja.

- 188 -

To słowo jak iskra przemknęło przez umysł Butcha. Nagle zdał sobie sprawę, że jego ręka sama powędrowała do kieszeni płaszcza i spoczęła na spuście glocka. Wcisnął gaz i ruszył do Zero Sum. Musi się uspokoić i zrobić porządki w głowie. Na morderczą zazdrość wobec hipotetycznego samca nie ma tam miejsca. W kieszeni Butcha zadzwoniła komórka. Wyciągnął swoją motorolę. - Słucham? - Przykro mi, że musiałeś akurat wdepnąć w tę scenę - powiedział cicho V - Nie spodziewałem się twojej wizyty... - V, co się dzieje z wampirem, kiedy jest niedokrwiony? - Nic dobrego - odparł V po chwili namysłu. - Robisz się słaby jak mimoza. Masz boleści, jak przy zatruciu pokarmowym. Spróbuj sobie wyobrazić przetaczające się przez trzewia fale bolesnych skurczów. Jeśli zlekceważysz sygnały ostrzegawcze i sytuacja wymknie ci się z ręki, zamienisz się w zwierzę, co może być groźne. - Słyszałem opowieści o Zbihrze z czasów, zanim poznał Bellę. Karmił się ludzką krwią, prawda? Tamte kobiety przeżyły co do jednej, bo widywałem je potem w klubie. - Myślisz o swojej dziewczynie? - Tak. - Jedziesz strzelić sobie jednego? - Jednego na początek. - Będę na ciebie czekał. Gdy Butch zajechał na parking Zero Sum, V czekał już obok klubu, paląc ręcznie rolowanego. Butch wysiadł z cadillaca i włączył alarm. - Cześć, Butch. - Cześć, V - Butch kaszlnął, bezskutecznie usiłując wymazać z pamięci widok kumpla, który dokrwia się, oddając jednocześnie czynnościom seksualnym. Wciąż miał przed oczyma Vrhednego, który dominuje samicę, posuwając ją jak tłok w cylindrze. Niezły hardkor. V zaciągnął się głęboko dymem, po czym zgasił skręta o podeszwę buta i wrzucił niedopałek do tylnej kieszeni. - Jesteś gotów do wejścia? - Jeszcze jak. Goryle wpuścili ich bez kolejki. Przecisnęli się przez spocony, gibiący się, nakręcony tłum do sektora dla VIP-ów. - 189 -

Po chwili kelnerka z własnej inicjatywy przyniosła im podwójny lagavulin i szklankę grey goose. Zadzwoniła komórka i V wdał się w rozmowę. Butch rozejrzał się po sali. Nagle zamarł. O, kurwa. W ciemnym kącie sali zamajaczyła znajoma wysoka, muskularna sylwetka. Szefowa ochrony Mordha patrzyła ognistym wzrokiem na Butcha, jakby marzyła o powtórce ich seansu w łazience. Niedoczekanie jej. Zatopił wzrok w szklance. V zatrzasnął komórkę. - Dzwonił Fritz. Ma dla ciebie wiadomość od Marissy. Butch natychmiast podniósł głowę. - Co mówiła? - Prosiła, żeby ci powiedzieć, że nic jej nie jest. Musi wypocząć dzisiaj, ale jutro wszystko wróci do normy. Prosiła, żebyś się nie martwił i ten... no... aha, kocha cię i zapewnia, że nie zrobiłeś nic złego, wtedy, kiedy zrobiłeś to, co zrobiłeś. - Kaszlnął. - Co takiego zrobiłeś? Czy może to jest jakaś tajemnica. - Tajemnica wagi państwowej. - Butch golnął i uniósł pustą szklankę. Kelnerka wyrosła jak spod ziemi i zaraz pomknęła po dolewkę. Butch studiował swoje paznokcie. Czuł na sobie świdrujący wzrok V - Butch, ona potrzebuje rzeczy, których nie możesz jej dać. Zbihr pił stale krew ludzką. Ty też jesteś człowiekiem. Rzecz w tym, że twoja krew to straszny cienkusz i wkrótce byś się wykończył, tak często musiałaby z ciebie korzystać. Mógłbym ją czasem dokrwić, gdybyś chciał - dodał po chwili wahania. - W twojej obecności, żeby nie było żadnych niedomówień. Seks nie jest niezbędnym elementem. Butch przekrzywił głowę i zerknął na żyłę szyjną współlokatora. Wyobraził sobie Marissę przyssaną do byczego karku V. Tylko on i ona, spleceni z sobą. - Wiesz dobrze V że lubię cię jak rodzonego brata, prawda? - N - no tak. - Spróbuj tylko ją dokrwić, a skręcę ci kark. V uśmiechnął się krzywo, potem jednak rozpogodził się. Uśmiechnął się od ucha do ucha, zasłaniając usta rękawiczką, żeby nie było widać kłów. - Będę się miał na baczności, stary, A tak nawiasem mówiąc, nigdy jeszcze żadna nie była u mojej żyły. - Nigdy? - Nigdy. W tej kwestii jestem prawiczkiem. Osobiście odrzuca mnie myśl, że jakaś samica miałaby się ode mnie dokrwić. - Czemu? - 190 -

- Jakoś mnie to nie kręci. - Butch chciał coś wtrącić, ale V zbył go machnięciem ręki. - Nie mów nic. Po prostu wiedz, że jestem do twojej dyspozycji, gdybyś zmienił zdanie. Niedoczekanie twoje, pomyślał w odpowiedzi Butch. Odetchnął z ulgą, dziękując Bogu za wiadomość od Marissy. Jego domysły okazały się słuszne: wykopała go, bo musiała się dokrwić. To było to, jak amen w pacierzu. Chciał natychmiast zawrócić do domu, ale musiał uszanować jej życzenie. Nie chciał okazać się natrętny. Zresztą jutrzejszej nocy, o ile problem tkwił w krwi, będzie miał dla Marissy miłą niespodziankę. Krew z własnej żyły. Do stolika wróciła kelnerka, donosząc ciąg dalszy szkockiej. Towarzyszył jej Mordh. Masywna sylwetka samca przysłoniła widok na salę, w tym również na szefową ochrony. Butch odetchnął z ulgą. - Czy moja obsługa dba o poziom płynów w waszych organizmach? - Zdecydowanie tak - pochwalił Butch. - To właśnie chciałem usłyszeć. - Wielebny wsunął się do ich boksu, fiołkowymi oczami lustrując salę VIP-ów. W czarnej marynarce, czarnej jedwabnej koszuli, z czarnym krótkim irokiem na środku głowy, wyglądał niczego sobie. - Mam wiadomość, która was może zainteresować. - Żenisz się? - Butch obalił pół nowego lagavulinu. - Kto ci udzieli ślubu? Jakaś firma pogrzebowa? Hę? - Raczej firma Heckler i Koch. - Wielebny rozchylił poły marynarki i błysnął kolbą czterdziestki. - Dobre do polowania na pudelki. - Raczej na... - Czuję się jak na meczu ping - ponga, a ten sport mało mnie wciąga uciął V - Powiedz lepiej tę swoją wiadomość. Wielebny mrugnął do Butcha porozumiewawczo. - Twój znajomy odznacza się talentem mediatorskim. - Spróbowałbyś z nim trochę pomieszkać. Wielebny roześmiał się, zaraz jednak spoważniał. Mówił, prawie nie poruszając ustami, żeby nikt nie mógł go rozszyfrować z zewnątrz. - Przedwczoraj było posiedzenie Rady Princepsów poświęcone sprawie nadania wszystkim niesparzonym samicom statusu eremithek. Provodhyr domaga się przegłosowania propozycji w celu jak najszybszego przedłożenia jej Ghromowi. V gwizdnął przeciągle. - Ubezwłasnowolnienie? - 191 -

- Dokładnie. Suplikę motywują porwaniem mojej siostry i śmiercią Wellisandry, co jest jawną ściemą. A teraz słówko do ciebie, szefie. - Zajrzał w oczy Vrhednemu. - Glymeria jest wkurwiona kolejnymi porwaniami cywilów. Głosowanie ma stanowić ostrzeżenie pod adresem Ghroma. Są zdecydowani przegłosować ustawę. Mam w saku provodhyra, bo do głosowania wymagana jest obecność wszystkich członków rady, a ja unikam tych zebrań. Naturalnie nie mogę bez końca opóźniać głosowania. - Zabrzęczała komórka. Wielebny sięgnął do kieszeni marynarki. - O, dzwoni Bella. Jak się masz, siostrzyczko? Oczy samca rozbłysły, pierś wyprężyła się. - Tolly? Butch ściągnął brwi. Miał dziwne podejrzenie, że rozmówczyni Mordha bynajmniej nie jest jego siostrą: od samca nagle buchnął żar, jak od ogniska. Ciekawe, jaki gatunek kobiet zadawał się z takim indywiduum jak Wielebny? Dupy V nie spadały przecież z nieba - pewnie wytrzasnął je z Zero Sum. - Chwileczkę, tolly. - Wielebny spoważniał i wstał od stolika. - Do zobaczenia, panowie. Proszę, czujcie się dziś moimi gośćmi. - Dzięki, że nas ostrzegłeś - powiedział V. - Przyznacie, że jestem wzorem cnót obywatelskich. - Mordh pomknął w stronę kantorka, gdzie się natychmiast zatrzasnął. Butch pokręcił głową. - No, no, Wielebny przygruchał sobie jakąś dupę. V chrząknął. - Współczuję samicy. - Amen. - Butch powiódł wzrokiem po sali i stężał. Chłopczyca z kościstym zadkiem dalej gapiła się na niego z ciemnego kąta. - Bzykałeś ją, glino? - spytał przyjaźnie V. - Kogo? - Osuszył szklankę do dna. - Wiesz dokładnie, kogo mam na myśli. - Nie twój interes, pieprzony wampirze. Czekając, aż głos Mordha z powrotem odezwie się w słuchawce, Marissa próbowała odgadnąć, gdzie przebywał. W tle panował głośny harmider muzyka, gwar głosów. Jakieś przyjęcie? Hałas jak nożem uciął. Pewnie Mordh zamknął drzwi. - Gdzie jesteś, tolly? Czyżby Agrhes zaczął ukrywać numer telefonu? - Nie jestem w domu. Umilkł, jakby musiał to przetrawić. - Czy dobrze odgaduję, gdzie jesteś? W rezydencji Bractwa? - Skąd wiesz? - 192 -

Zmełł przekleństwo pod nosem. - Na świecie jest tylko jeden numer, którego kodu mój telefon nie potrafi złamać - to telefon, z którego dzwoni do mnie siostra. A teraz ty dzwonisz i na ekranie nic się nie wyświetla. Co się tam, u diabła, dzieje? Poczęstowała go okrojoną wersją wydarzeń, informując jedynie o tym, że po kłótni z Agrhesem musiała sobie poszukać dachu nad głową. - Powinnaś była najpierw do mnie zadzwonić - zdenerwował się Mordh. Chcę się tobą zaopiekować. - To nie jest takie proste. Twoja matka... - Nie przejmuj się nią. - W głosie Mordha pojawił się łagodny pomruk. Przenieś się do mnie, tolly. Wystarczy, że zmaterializujesz się na tarasie u mnie, a ktoś już będzie czekał na ciebie. - Dziękuję, ale nie skorzystam. Zatrzymałam się tutaj tylko przejściowo, potem zamierzam się gdzieś urządzić. - Urządzić gdzieś - o czym, do diabła, mówisz? Chcesz powiedzieć, że rozstałaś się z bratem na zawsze? - Dam sobie radę. Posłuchaj, Mordh, ja... potrzebuję twojej pomocy. Muszę znowu spróbować... - Oparła głowę na dłoni. Nienawidziła wykorzystywać Mordha, ale nie miała się do kogo zwrócić. A Butch... o Boże, Butch... czuła się, jakby go zdradzała. Ale czy miała inne wyjście? - Kiedy, tolly? - warczącym głosem spytał Mordh. - Kiedy mogę ci służyć? - Teraz. - Więc zmaterializuj się... o, do diabła, mam spotkanie z provodhyrem rady. A potem muszę pozałatwiać sprawy biznesowe. Ścisnęła mocniej słuchawkę. Niedobrze, że musi czekać. - Jutro? - Po zmroku. Chyba że chcesz zatrzymać się u mnie. Wtedy mielibyśmy... cały dzień dla siebie. - Przybędę jutro zaraz po zmroku. - Nie mogę się już doczekać, tolly. Kiedy skończyli rozmawiać, Marissa wyciągnęła się na łóżku skrajnie wyczerpana. Jej ciało stopiło się w jedno z łóżkiem; czuła się jak kolejny martwy przedmiot dodany do kołdry i sterty poduszek. Do diabła, może to i lepiej, że musi poczekać do jutra. Odpocznie i porozmawia z Butchem, co jest grane. Jeśli nie będzie podniecona, nie powinna stracić panowania w jego obecności, a tę rozmowę powinni odbyć w cztery oczy: jeżeli zakochane człowieki przypominały choć trochę związanych samców - 193 -

wampirów, Butch nie będzie dobrze znosił faktu, że ona musi utrzymywać kontakt z innym samcem. Westchnęła i zaczęła rozmyślać o Mordhu. A potem o Radzie Princepsów. No i o seksie. Boże, nawet jeśli projekt ustawy o nadaniu samicom cerbherów jakimś cudem nie przejdzie, ofiary domowej przemocy nie miały, tak naprawdę, do kogo się zwrócić. Wobec zaniku więzi społecznych ich rasy i niekończącej się wojny z reduktorami, nie istniały żadne instytucje społeczne, grupy wsparcia, nikt, kto mógłby chronić samice i ich młode przed przemocą w rodzinie. Albo takie na przykład samice, których rodzina się wyparła... Strach pomyśleć, jaki byłby los Marissy, gdyby Beth i Ghrom nie przyjęli jej pod swój dach. Albo gdyby nie znała Mordha? Mogłoby już nie być jej wśród żywych. Po lekcjach w klasie John pierwszy dotarł do szatni przy hali treningowej. Przebrał się szybko w suspensorium i kimono, niecierpliwie wyglądając ćwiczeń. - Skąd ten pośpiech, John? A... rozumiem, nie możesz się już doczekać, aż ci ktoś skopie tyłek. John odwrócił się i zobaczył Lahsera, który stał przed swoim schowkiem, zdejmując picerską jedwabną koszulę. Pierś miał równie chuderlawą jak John i równie patykowate ręce, ale patrzył na Johna bykiem, jakby miał masę tego zwierzęcia. John odpowiedział mu równie wrogim spojrzeniem. Poczuł falę gorąca. Czekał na kolejną odzywkę Lahsera... - Znów zemdlejesz na naszych oczach jak panienka? Trafiony. John rzucił się na gnojka, ale bezskutecznie. Blasther, rudzielec, błyskawicznie złapał go z tyłu, usiłując nie dopuścić do walki. Lahsera nikt nie krępował, więc przywalił Johnowi prawym sierpowym. John wypadł z objęć Blasthera i rąbnął z brzękiem w metalową ławkę, aż go zatkało. Miał mroczki przed oczami, więc próbował zadać cios na oślep. Blasther znowu go obezwładnił. - Lahser, daj sobie siana... - Bo co? Chciał mnie zaatakować. - Bo się sam o to prosiłeś. Oczy Lahsera zwęziły się w szparki. - Co powiedziałeś? - Pogrywasz nie fair. - 194 -

Lahser pogroził palcem koledze, a jego celebrycki zegarek zamigotał, jakby miał w środku lampkę. - Lepiej uważaj, Blasth, po czyjej stajesz stronie. - Zrzucił spodnie. Osobiście bawiłem się dobrze. Ty też, drogi Johnny? John puścił zaczepkę mimo uszu, wyrywając się z uścisku Blasthera. Czuł, jak jego twarz pulsuje w rytmie serca, co, nie wiedzieć czemu, przywodziło mu na myśl migacz samochodu. Postanowił oszacować szkody. W długim lustrze nad rzędem umywalek obejrzał swoją twarz. Cóż, mogło być gorzej. Podbródek i warga zaczynały już puchnąć. Za plecami pojawił się Blasther z butelką wody. - Masz, przyłóż sobie. John wziął lodowatą butelkę mineralnej i przytknął do opuchlizny. Przymknął oczy, żeby nie widzieć ani swojej twarzy, ani twarzy Blasthera. - Chcesz pójść, a ja usprawiedliwię cię przed Zbihrem? - John pokręcił głową. - Jesteś pewien? John zbył pytanie milczeniem, oddał butelkę i wszedł na halę. Gromada kolegów ruszyła w ślad za nim, ustawiając się w szereg przy niebieskich materacach. Zbihr wyszedł z magazynu sprzętu, obrzucił wzrokiem twarz Johna i szlag go trafił. - Ręce przed siebie, dłonie w dół. - Wędrował wzdłuż szeregu adeptów. Zatrzymał się przed Lahserem. - Otarte palce. Pod ścianę. Lahser przemaszerował przez salę, zadowolony, że nie będzie musiał ćwiczyć. Zbihr przystanął przed Johnem. - Odwróć dłonie. John posłusznie wykonał polecenie. W ciszy słyszał bicie swojego serca. Nagle Zbihr wziął go pod brodę i zadarł do góry. - Widzisz podwójnie? John pokręcił głową. - Mdli cię? John pokręcił głową. - Boli cię? - Zbihr popukał go lekko w brodę. John skrzywił się, ale pokręcił głową. - Kłamiesz, ale ci wybaczam. - Odsunął się od Johna. Dwadzieścia okrążeń sali. Za każdym razem, gdy będziecie mijać waszego kolegę tam, pod ścianą, padniecie przed nim na twarz, robiąc dwadzieścia pompek. Jak w wojsku. Start! - Odpowiedzią był chóralny jęk. - Wcale mnie to nie wzrusza. - Gwizdnął przez zęby. - Start! John zaczął ćwiczyć z resztą kolegów. Zapowiadała się długa noc. Ale przynajmniej z twarzy Lahsera zniknął cholerny grymas zadowolenia z siebie... - 195 -

Po czterech godzinach John mógł śmiało powiedzieć, że jego przewidywania były trafne. Pod koniec zajęć byli wykończeni. Zbihr wycisnął z nich siódme poty i w dodatku przetrzymywał ich w nieskończoność. Cholerny trening był tak wykańczający, że nawet John miał dość i nie został ćwiczyć po zajęciach, jak miał w zwyczaju. Nie wziął nawet prysznica, tylko powlókł się do gabinetu Tohra i osunął na fotel. Podkulił nogi. Chwilkę odzipnie, potem się opłucze. Drzwi otwarły się z rozmachem. - Dobrze się czujesz? - spytał Zbihr. John potaknął, nie podnosząc głowy. - Zamierzam wystąpić o wydalenie Lahsera. John zerwał się na równe nogi, gwałtownie kręcąc głową. - Nie wiem, co mówisz, ale to i tak nieważne. Zaatakował cię już drugi raz. A może zapomniałeś już tamtą historię z nunczako parę miesięcy temu? Niestety, John pamiętał ją aż za dobrze. Słowa cisnęły mu się do głowy, więc zamiast migać, narażając się na to, że Zbihr nie wszystko zrozumie, sięgnął po podręczny bloczek. Jeśli go wylejecie, inni będą mnie mieli za mięczaka, wykaligrafował starannie. Któregoś dnia przyjdzie mi z nimi walczyć ramię w ramię. Nie chcę, żeby mnie brali za słabeusza. Podał bloczek Zbihrowi, który wziął go ostrożnie w potężne dłonie. Ze ściągniętymi brwiami pochylił się nad tekstem, poruszając zdeformowanymi wargami, jakby próbował czytać na głos każde słowo. - Nie zgadzam się na to, żeby ten gnojek bił cię, John. - Rzucił bloczek na biurko. - Po prostu się nie zgadzam. Niestety, masz sporo racji. Dostanie wyrok w zawieszeniu. Wlepię mu ciężki okres próbny. Ale jeszcze jeden numer jak dziś, a wyleci na zbity pysk. Ruszył do szafy z tajnym wejściem do tunelu. - Posłuchaj, John - powiedział na odchodnym. - Nie życzę sobie burd podczas zajęć, więc nie wolno ci oddać draniowi, nawet jeśli na to zasłuży. Musisz przełknąć zniewagę i trzymać ręce przy sobie. Obaj z Furiathem będziemy go mieli na oku. Rozumiemy się? John uciekł wzrokiem w bok, myśląc o tym, jak strasznie chciało mu się w szatni dołożyć Lahserowl. Dotąd miał na to ochotę. - John? Ręce przy sobie, pamiętaj. John opornie kiwnął głową. Miał nadzieję, że uda mu się dotrzymać słowa. - 196 -

ROZDZIAŁ 23 Mijały godziny. Butch tak zdrętwiał, że nie wiedział, gdzie kończy się podłoga, a zaczyna jego tyłek. Przez cały dzień siedział w korytarzu przed sypialnią Marissy. Warował jak pies. W gruncie rzeczy nie był to czas stracony. Przemyślał sobie wiele spraw. W dodatku zrobił coś, co powinien był dawno zrobić, ale nie mógł się przełamać: zadzwonił do swojej siostry, Joyce. W domu bez zmian. Czuło się, że rodzina w South Boston woli nie mieć z nim do czynienia. Nie przejął się, bo tak było, odkąd sięgał pamięcią. Za to współczuł Marissie. Ona i jej brat byli sobie bardzo bliscy, więc fakt, że się jej wyrzekł, musiał być dla niej przykrym zaskoczeniem. - Paniczu? Butch zadarł głowę. - Witaj, Fritz. - Mam dla panicza to, o co panicz prosił. - Z niskim ukłonem psaniec podał mu czarny, welwetowy mieszek. - Myślę, że to jest to, o co paniczowi chodziło, ale jakby co, poszukam czegoś innego. - Na pewno jest taki jak trzeba. - Butch wziął od sługi ciężki woreczek, rozsunął wlot i wysypał zawartość na rękę. Krzyż z kutego złota o wymiarach osiem na pięć i grubości palca zwisał z długiego, złotego łańcucha. To było właśnie to. Butch, zadowolony, założył łańcuch na szyję. Był ciężki, tak jak Butch chciał i co było namacalny dowodem jego ochronnej mocy. - I jak, paniczu? Butch z uśmiechem spojrzał w pomarszczoną twarz psańca, jednocześnie wpuszczając łańcuch za koszulę. Krzyż ześliznął się, lądując dokładnie na sercu. - Tak jak się spodziewałem - idealny. Rozpromieniony Fritz skłonił się i odszedł, dokładnie w chwili, gdy staroświecki zegar zaczął bić na drugim końcu korytarza. Raz, dwa... sześć razy. Na oczach Butcha drzwi sypialni otwarły się i pojawiła się w nich Marissa, wyglądająca jak zjawa. Od myślenia o niej godzinami migało mu przed oczyma. Dla niego nie była istotą z krwi i kości, tylko wytworem jego tęsknoty, jej suknia zwiewną mgłą, a nie kawałkiem tkaniny, jej włosy złotą aureolą, a twarz upojną krynicą piękności. W jego oczach była miłosierną Wybawicielką,

- 197 -

zapamiętaną ze świętych obrazów w dzieciństwie... a on nie był godzien, aby zstąpiła w jego serce. Z chrupnięciem kręgosłupa dźwignął potężne ciało z podłogi. - Marisso. - Przeraził go własny głos, ochrypły, nabrzmiały od bólu, smutku i żalu. Marissa mogła czytać w nim jak w otwartej księdze. Gestem dłoni uciszyła go. - To wszystko, co ci wczoraj przekazałam przez Vrhednego, to prawda. Było mi cudownie z tobą i nie dlatego kazałam ci wyjść. Przykro mi, że nie umiałam tego lepiej wyjaśnić. Butch, musimy porozmawiać. - Wiem. Czy moglibyśmy zrobić to gdzie indziej? - On sam nie marzył o widowni, z kolei Marissa, bez względu na to, co mu chciała powiedzieć, pewnie wolała nie być z nim w sypialni sam na sam. Była straszliwie spięta. Kiedy skinęła głową, zaprowadził ją do saloniku na końcu korytarza. Marissa była zdumiona własną słabością. Wlokła się na nogach jak z waty, była upiornie blada, niemal przeźroczysta. Kiedy znaleźli się w morelowo-żółtej komnacie, podeszła do okna, odsuwając się od Butcha. - Butch, nie wiem, jak ci to powiedzieć. - Jej głos był ledwie słyszalny. - Wiem, co się dzieje. - Naprawdę? - Tak. - Ruszył w jej stronę, wyciągając ręce. - Wiesz chyba, że zrobiłbym dla ciebie... - Nie zbliżaj się. - Cofnęła się gwałtownie. - Nie wolno ci się do mnie zbliżać. Opuścił ręce. - Przecież musisz się dokrwić, prawda? Otwarła szerzej oczy. - Kto ci to... - Nie ma sprawy, kotku. - Uśmiechnął się. - W ogóle nie ma sprawy. Rozmawiałem z Vrhednym. - Więc już wiesz, czego mi trzeba? I... nie masz nic przeciwko temu? Pokręcił głową. - Nic a nic. - Chwała Pani Kronik. - Zataczając się, podeszła do sofy i klapnęła, jakby nogi odmówiły jej posłuszeństwa. - Strasznie się bałam, że będziesz się czuł urażony. Mnie też nie będzie łatwo, ale nie ma innego bezpiecznego sposobu. Nie mogę już dłużej czekać. Muszę to zrobić dziś wieczór. Poklepała sofę obok siebie. Z ulgą przysiadł obok niej, biorąc ją za rękę. Rany boskie, była lodowata. - 198 -

- Naprawdę czuję się na to gotowy. - W głosie Butcha brzmiał promienny entuzjazm. Miał ochotę natychmiast zaciągnąć ją do sypialni. - Chodźmy. - Naprawdę chcesz to oglądać? - spytała z niedowierzaniem. - Oglądać? - Zatkało go. - T - to chyba nie najlepszy pomysł. Kiedy do Butcha zaczęło docierać znaczenie jej słów, sflaczał, jakby uszło z niego całe powietrze. - Oglądać? O czym ty mówisz? - Oglądać, jak jestem z samcem, który mnie karmi z żyły. Nagle Marissa odskoczyła, zapewne reagując na wyraz jego twarzy. A może to była jej reakcja na fakt, że zaczął warczeć. - Z innym samcem. - Wreszcie złożył fakty do kupy. - Z tym, z którym jakoby utrzymujesz znajomość. Po to, żeby się dokrwić. Kiwnęła głową opornie. - Tak. Poderwał się z sofki. - Dużo razy? - Ze cztery, pięć. - Naturalnie jest arystokratą? - Jest. - I byłby dla ciebie stosowną partią, prawda? - W przeciwieństwie do jakiegoś ludzkiego wypierdka, jak Butch. - Tak, czy nie? - Butch, przysięgam, że nic nas poza tym nie łączy. Owszem, z jej strony to mogła być prawda. Ale trudno było sobie wyobrazić jakiegokolwiek mężczyznę, który nie miałby przy niej kosmatych myśli. Drań musiałby być chyba impotentem. - Staje mu do ciebie, przyznaj się. Słyszysz, co do ciebie mówię? Pan Jebaka z grupą krwi Supermana pali się do ciebie, prawda? Prawda? - Rany Boga, skąd ta wściekła zazdrość? - Ale wie, że ja nic do niego nie czuję. - Całuje cię? Milczała. Koleś miał szczęście, że Butch nie znał jego nazwiska i adresu. - Już go nie musisz używać. Masz mnie. - Zrozum, Butch, nie mogę pić twojej krwi. Za bardzo bym cię... dokąd idziesz? Przeszedł przez salonik i zamknął drzwi od środka. Potem podszedł do sofki, zrzucił czarną marynarkę na podłogę i szarpnięciem rozpiął koszulę na piersi. Guziki prysnęły na wszystkie strony i potoczyły się po podłodze. Padł na - 199 -

kolana przed Marissą, odchylił do tyłu głowę i nadstawił jej szyję w ofiarnym geście. - Ze mnie będziesz pić, a nie z niego. Zapadła długa cisza. A potem aromat Marissy, cudowna rześka woń przybrała na sile, wypełniając cały salonik Drżąc, rozchyliła usta. Na widok wysuwających się kłów dostał ekspresowego wzwodu. - O... tak - wyszeptał namiętnie. - Weź mnie. Pragnę cię dokrwić. - Nie! - wyjęczała, a w jej chabrowych oczach zalśniły łzy. Próbowała się podnieść, ale doskoczył do niej, chwycił ją w objęcia i przycisnął do sofki. Wsunął się między jej nogi, jakby chciał cały się w niej zanurzyć. Dygocąc, próbowała go odepchnąć od siebie, ale on tulił ją, szturchał nosem, gryzł w ucho, ssał jej brodę. Po chwili przestała mu się opierać. Zaczęła go przyciągać do siebie za poły koszuli. - Tak, właśnie tak, kochanie - wymruczał. - Złap mnie i dziabnij porządnie tymi twoimi kłami. O niczym innym nie marzę. Złapał ją za tył głowy i przycisnął jej usta do swojej szyi. Nagle pomiędzy nimi eksplodował seks. Zaczęli dyszeć oboje. Czuł ciepło jej oddechu i łez na swojej skórze. Zaraz jednak Marissa jakby otrzeźwiała i zaczęła się z nim szamotać, a on próbował ją obezwładnić, co mogło się skończyć obrażeniami dla obojga. Nie puszczał jej, choć wiedział, że jest z góry przegrany. Był tylko człowiekiem więc była od niego silniejsza, choć ważył od niej z pięćdziesiąt kilo więcej. Liczył jednak na to, że w końcu Marissa się podda i dokrwi się od niego, zanim osłabnie i ją puści. - Marisso, weź mnie - jęczał głosem ochrypłym od walki i ponawianych błagań. - Nie... - Jej szloch łamał mu serce, mimo to nie potrafił jej puścić. - Weź to, co mogę ci dać. Wiem, że nie jestem dosyć dobry, ale przyjmij moją ofiarę... - Nie każ mi tego robić... - Muszę. - Boże, za chwilę chyba też się rozpłacze. - Butch... - Szamotała się z nim wśród szelestu ubrań. - Już nie wytrzymam dłużej... puść mnie... zanim ci zrobię krzywdę. - Nie puszczę cię. Sprawy potoczyły się błyskawicznie. Wykrzyknęła jego imię i poczuł palący ból z boku szyi. Marissa zatopiła kły w jego żyle szyjnej. - O, Jezu... tak...! - Rozluźnił uścisk i obejmował ją czule, kiedy przywarła do jego szyi. Warknął jej imię podniecony, kiedy zaczęła go ssać z - 200 -

wielką siłą, racząc się nim. Nareszcie. Rozluźniła się, układając pod dogodniejszym kątem, a jego ogarnęła błogość. Czuł cudowne mrowienie w całym ciele, jakby wzbierał w nim orgazm. Było dokładnie tak, jak sobie wyobrażał. Tak bardzo chciał ją sycić swoim życiodajnym sokiem... Nagle Marissa odepchnęła go i zniknęła z jego objęć. Butch poleciał w wyrwę po jej ciele, padając twarzą na sofkę. - Marissa! Marissa! - wołał, kręcąc się wokół własnej osi. Rzucił się do drzwi, szarpiąc za klamkę, jednak bez skutku. - Zabiję cię... Boję się, że cię zabiję... Pożądam cię do szaleństwa! krzyknęła zza drzwi urywanym, rozpaczliwym głosem. - Wypuść mnie. - Walił pięściami w drzwi jak oszalały. - Wybacz... - Jej głos się załamał, ale zaraz odzyskał siłę. Najbardziej bał się tej jej stanowczości. - Wybacz, po wszystkim wrócę do ciebie. - Marisso, nie rób tego... - Kocham cię. Łomotał pięściami w drzwi. - Wolę umrzeć, byłeś nie szła do niego! Kiedy drzwi wreszcie ustąpiły, wybiegł na korytarz i pognał schodami na dół. Ale gdy wypadł na dziedziniec, Marissy już nie było. Na obrzeżach miasta, w podziemnym garażu, miejscu nielegalnych walk i bukmacherskich zakładów, Van wskoczył na ring otoczony siatką, ćwicząc pracę nóg. Rytmiczne odgłosy jego rozgrzewki, rozchodząc się echem, mąciły ciszę opustoszałego parkingu. Dzisiaj nie było tłumów, tylko trzy osoby Ale Van był tak podkręcony, jakby sala była wypełniona do najdalszych miejsc To właśnie Van zaproponował tę miejscówkę panu X i pokazał mu, jak włamać się do garażu. Znał grafik walk i wiedział, że nie natkną się tego dnia na nikogo, choć podświadomie marzył o tym, żeby przeżywać chwile chwały, jak Feniks z popiołów powstawać właśnie tu, na ringu, a nie w kolejnej anonimowej piwnicy. Przez chwilę trenował wymierzanie kopniaków, zachwycony swoją nową siłą, po czym zerknął na swojego przeciwnika. Reduktor, z którym miał walczyć, rwał się do walki nie mniej niż Van. - Macie walczyć do samego końca - warknął Xavier zza ogrodzenia. - I przypominam, panie D, że rozłożenie przeciwnika na łopatki nie jest końcem walki. Rozumiemy się?

- 201 -

Van skinął głową. Przywykł już, że zwracano się do niego pierwszą literą nazwiska. - To świetnie. - Xavier klasnął w dłonie i runda się zaczęła. Van z przeciwnikiem zaczęli krążyć wokół siebie, ale Van nie lubił przeciągać gry wstępnej. Narzucił tempo, po czym ostro zaatakował reduktora, zapędzając go pod siatkę. Grad ciosów gołych pięści Vana na twarz reduktor przyjmował stoicko, jak wiosenną mżawkę, nagle jednak zadał diabelnie celny prawy sierpowy pod takim kątem, że rozciął Vanowi wargę jak nożem. Zabolało, ale był to konstruktywny ból, który zmobilizował Vana i wyostrzył jego koncentrację. Zrobił półobrót i wystrzelił nogę jak pocisk, wywracając kopniakiem reduktora, który padł na wznak. Van wskoczył na przeciwnika i rozłożył go na łopatki, wykręcając mu rękę do tyłu i wyłamując w stawach. Jeszcze chwila, a połamałby sukinsynowi kości... Reduktor jakimś cudem wyśliznął się spod niego i kolanem walnął Vana w jaja. Szybka piłka i już Van był pod spodem. Po chwili kotłowaniny obaj byli z powrotem na nogach. Walka toczyła się bez przerw między rundami, ani chwili wypoczynku. Spuszczali sobie z reduktorem tęgi łomot. To zakrawało na cud. Van czuł, że mógłby się tak bić godzinami, choć dostawał niezłe wciry. Czuł się, jakby miał w sobie jakiś niewyczerpany napęd i odporność na ból, jakby miał znów dwadzieścia lat. Van przyładował reduktorowi w nos, wbijając mu jednocześnie palce w oczy. Ten cios był jego specjalnością i, mimo wyrównanych sił, przeważył szalę na jego stronę. Przed Vanem zarysowała się perspektywa zwycięstwa. Rąbnął nieumarłego w bebech, zadając mu w wątrobę cios, od którego żywa ludzka istota sfajdałaby się w bokserki. Potem podniósł go do góry i cisnął nim na ring Gdy dosiadł okrakiem przeciwnika i spojrzał w dół, krew ze skaleczeń na twarzy zaczęła spływać na ciało tamtego jak łzy... czarne łzy. Kolor krwi wytrącił na chwilę Vana z równowagi, co reduktor wykorzystał, przewracając go na plecy. Był to jednak wyczyn jednorazowy. Van zacisnął rękę w pięść i celnie rąbnął reduktora w skroń z taką siłą, że tamten popadł w zamroczenie. Van jednym ruchem zrzucił go z siebie i usiadł okrakiem na piersi nieumarłego, bombardując jego czaszkę, aż zaczęła pękać. Nie spoczął, dopóki nie wymazał tamtemu rysów twarzy, nie zamienił jego głowy w miękki flak, nie posłał go na tamten świat i jeszcze dalej. - Wykończ go! - wrzasnął sekundujący mu Xavier. Van podniósł głowę, dysząc ciężko. - 202 -

- Już go wykończyłem. - Nieprawda... Wykończ go! - Jak? - Sam powinieneś wiedzieć, jak! - Blade oczy Xavlera lśniły chorobliwie. Van nie bardzo wiedział, jak mógłby jeszcze bardziej ukatrupić nieboszczyka, ale złapał reduktora za uszy i wykręcił mu głowę, łamiąc z trzaskiem kark. Puścił zwłoki. Nie miał już serca, które mogłoby łomotać, ale piekło go w płucach, a całe ciało było przyjemnie ociężałe po sporej dawce wysiłku... ale tylko przez chwilę. Zaśmiał się. Siły już mu wracały, po prostu wlewały się w niego nic wiadomo skąd, jakby jadł, spał i leniuchował przez Bóg wie ile dni. Xavier, wkurwiony, wkroczył na ring, głośno stukając butami. - Mówiłem ci, kurwa, że go masz wykończyć. - Dobra. Spoko. - Niech go szlag. Xavier musiał koniecznie zepsuć piękno tej chwili. - Pana zdaniem, on się z tego wykaraska? Xavier, trzęsąc się z wściekłości, wyciągnął nóż. - Mówiłem ci, żebyś go wykończył! Van zebrał się w sobie i wstał, ale Xavier już nachylał sie nad tym, co z trudem przypominało reduktora. Dźgnął nieumarłego w pierś. Błysło, pyknęło i... po ptakach. Jedyne, co zostało po kolesiu, to czarne smugi na ringu. - Co, u diabła... - Van zaczął się cofać, aż w padł na siatkę. Xavier skierował koniec noża w stronę piersi Vana. - Wiążę z twoją osobą pewne oczekiwania. - Na przykład... jakie? - I sam powinieneś wiedzieć, jak się to robi. - Czubkiem noża machnął w stronę czarnych smug po anihilacji reduktora. - Następnym razem daj mi nóż. Xavier potrząsnął głową, a na jego twarzy pojawił się wyraz dziwnej paniki. - Kurwa, to będzie trwało w nieskończoność - mamrotał, drepcząc w kółko. - Chodźmy już stąd. - A co z krwią? - Rany, ta czarna maź przyprawiała Vana o mdłości. - Srał ją pies. - Xavier podniósł worek żeglarski zabitego reduktora i wyszedł. Wychodząc z podziemnego garażu, Van czuł wkurwienie z powodu zagrywek pana X. To była piękna walka i on ją wygrał. Miał ochotę ponapawać się swoim zwycięstwem.

- 203 -

W gniewnym milczeniu ruszyli obaj w stronę zaparkowanego parę przecznic dalej minivana. Po drodze Van, dusząc przekleństwo, ocierał twarz ręcznikiem. Gdy doszli do samochodu, Xavier zajął miejsce kierowcy. - Dokąd jedziemy? - spytał Van, wsiadając. Xavier ruszył, nie odpowiadając na jego pytanie, więc Van patrzył na jezdnię, zastanawiając się, jak się urwać panu X. Przeczuwał, że nie będzie lekko. Przejeżdżali obok budującego się wieżowca. Van patrzył na nocną zmianę. W świetle reflektorów ekipy robotników krzątały się na rusztowaniach jak mrówki. Pozazdrościł im, choć nienawidził tej roboty, kiedy sam tyrał jak oni. Gdyby nie rzucił pracy na budowie, nie musiałby znosić kwaśnych humorów pana X. W przypływie wspomnień uniósł dłoń, patrząc na kikut małego palca. Stracił go w idiotyczny sposób. Ciął na budowie deski piłą tarczową i nagle coś go naszło. Zdjął z maszyny osłony, żeby robota szła szybciej. Wystarczyła chwila nieuwagi i palec przefrunął mu nad głową. Krew tryskała na wszystkie strony. Czerwona, nie czarna. Van przytknął dłoń do piersi, ale nie wyczuł dudnienia w mostku. Ciarki go przeszły po plecach, jakby mu ktoś nasypał pająków za koszulę. Spojrzał na Xaviera, który był jego głównym źródłem informacji. - Czy my jesteśmy żywi? - Nie. - Ale tamten gość został zabity, czyli musimy być żywi. Xavier spojrzał z ukosa. - Możesz mi wierzyć, nie jesteśmy żywi. - To co się z nim stało? Spod ciężkich powiek blade, martwe oczy Xaviera patrzyły ze znużeniem. Wyglądał, jakby miał tysiące lat. - Co się z nim stało, panie X? Nadreduktor patrzył na szosę w milczeniu.

- 204 -

ROZDZIAŁ 24 Materializując się na tarasie apartamentu Mordha, Marissa omal nie zemdlała. Zataczając się, ruszyła do drzwi, które otworzył przed nią. - Wielkie nieba, Marisso. - Czym prędzej objął ją i wciągnął do środka. Ogarnięta głodem krwi, chwyciła go za biceps, gotowa kąsać go tak jak stał. Bała się, że mu rozszarpie szyję, więc wyrwała się z jego objęć, ale złapał ją i pchnął nieomal na sofę. - Siadaj, bo możesz dostać ataku. Kiedy runęła na sofę jak kłoda, musiała mu przyznać rację. Miała zaburzenia równowagi, kręciło jej się w głowie, ręce i nogi miała jak z waty. W żołądku ssało ją niemożliwie, jej kły pulsowały, w gardle jej zaschło. Mimo to, widząc, że zrywa krawat z szyi i rozpina koszulę, aż pryskają dokoła guziki, zaprotestowała słabo: - Nie z szyi. Nie zniosłabym tego... z tobą. - Sprawy zaszły zbyt daleko na nadgarstek. Nie dokrwisz się wystarczająco, a czas ucieka. Jakby na potwierdzenie jego słów zrobiło jej się ciemno przed oczami i zaczęła odpływać. Usłyszała, jak Mordh, klnąc, wciąga ją na siebie, przyciska jej usta do swojej szyi i... Fizjologia zwyciężyła. Ukąsiła tak mocno, aż podskoczył, a potem zaczęła ssać, wiedziona ślepym instynktem. Wartkim strumieniem siła Mordha wpływała do jej żołądka, rozchodząc się po całym ciele i przywracając ją do życia. Piła rozpaczliwie, a po twarzy płynęły jej łzy. Mordh trzymał delikatnie Marissę, wstrząśnięty jej skrajnym wyposzczeniem. Była tak kruchą, delikatną istotą. W żadnym wypadku nie powinna była się znaleźć w tak opłakanym stanie. Kojąco gładził ją po jej wiotkich plecach. Jej cichy szloch doprowadzał go do szału. Kurwa mać, co było nie tak z samcem, który jej tak zawrócił w głowic? Jak mógł ją doprowadzić do tego, że musi szukać pomocy u innych? Po dziesięciu minutach uniosła głowę. Na dolnej wardze miała kroplę krwi i Mordh musiał się mocno przytrzymać poręczy sofy, żeby jej nie zlizać. Zaspokojona, choć ze śladami łez na twarzy, Marissa oparła się leniwie o skórzane poduszki na drugim końcu kanapy. Przymknęła oczy. Patrzył, jak rumieniec wraca na jej policzki. - 205 -

Boże, te jej cudowne włosy. Delikatne, bujne, doskonałe. Chciał leżeć nagi, nieotępiony prochami, z potężnym wzwodem oplątany złocistymi kosmykami jej falujących włosów. A skoro nie było to możliwe, chciał ją chociażby pocałować i to zaraz, już. Jednak nie zrobił tego, tylko sięgnął do swojej marynarki, wyjął chusteczkę i wytarł jej łzy. Nerwowo wyrwała mu z rąk płatek batystu. Wrócił w swój narożnik sofy. - Marisso, zamieszkaj ze mną. Chciałbym się tobą zaopiekować. W ciszy, która zapadła po tych słowach, rozmyślał o miejscu jej pobytu i doszedł do wniosku, że samiec, którego tak kocha, musi być jednym z mieszkańców rezydencji. - Dalej się durzysz w Ghromie, zgadłem? - Co? - zdębiała. - Mówiłaś, że nie możesz karmić się od samca, którego kochasz. Ghrom ma swoją krwiczkę... - To nie jest on. - Czyli Furiath? Skoro jest w celibacie... - Nie. Wybacz, ale nie chcę o tym rozmawiać. - Spuściła wzrok na chusteczkę do nosa. - Mordh, potrzebuję odrobiny samotności. Czy mogłabym pobyć trochę sama? Choć nie przywykł, by go spławiano, a już zwłaszcza w jego własnym domu, bardzo jej życzył, żeby odzyskała równowagę. - Możesz sobie tu siedzieć, jak długo chcesz, tolly. Zasuń po prostu drzwi, kiedy będziesz, wychodzić, a ja wtedy zdalnie włączę alarm. Założył marynarkę, nie dociągając krawata. Marissa pokąsała go do żywego mięsa. Rany były zbyt świeże, by dopinać kołnierzyk koszuli. Będą widoczne, ale miał to gdzieś. - I dla mnie taki dobry - powiedziała z wzrokiem wbitym w podłogę. - Bez przesady... - Co ty mówisz? Nigdy nie prosisz mnie o nic w za mian... - Marisso popatrz na mnie. Popatrz na mnie. - Pani Zanikhu, jakaż była piękna. Zwłaszcza teraz, gdy miała w sobie jego krew. - Nie oszukujmy się. Bardzo bym chciał, żebyś była moją krwiczką. Chciałbym cię mieć nagą w łóżku. Chciałbym, żebyś nabrzmiewała, nosząc w łonie moje młode. Chciałbym z tobą... pójść na całość. Dokrwiam cię nie dlatego, że jestem poczciwy, tylko dlatego, że chcę krążyć w twoich żyłach. Robię to, bo łudzę się, że nadejdzie dzień, kiedy jakimś cudem moje pragnienia się spełnią.

- 206 -

Widząc, że oczy Marissy robią się jak spodki, darował sobie resztę. Wolał nie zdradzać faktu, że symphata w nim marzy o tym, żeby myszkować po jej głowie, racząc się jej emocjami. Ani nie informować, że seks z nim byłby dosyć... skomplikowany. Tak, to były uroki jego natury Czy raczej - wynaturzenia. - Zapewniam cię jednak, że nigdy nie przekroczę granicy, chyba że mnie o to poprosisz, Marisso. Nie mówiąc już o tym, że Xhex chyba miała rację. Mieszańcy tacy jak on powinni pozostać singlami. Nawet gdyby symphaci nie musieli się ukrywać i mogli parzyć się i żyć tak jak normalsi, nie powinni wiązać się z istotami bezbronnymi w obliczu ich ciemnej strony. Przywdział długie sobole futro. - Ten twój samiec niech lepiej robi, co do niego należy. Cóż za karygodne wyniszczanie tak szlachetnej samicy jak ty. - Chwycił laskę i ruszył do drzwi. Dzwoń, jeśli tylko będziesz mnie potrzebować. Po wejściu do Zero Sum Butch skierował się z powrotem do stolika Bractwa. Zdjął wytworny prochowiec. Zamierzał tam dłużej zagrzać miejsce. Co zresztą nie było niczym nowym. Może powinien rozbić sobie namiot w Zero Sum. - Dałoby się może zamówić całą butelkę? - zagadnął kelnerkę, która nadciągnęła ze szklanką szkockiej. - Niestety, nie. - Pozwól bliżej. - Skinął palcem, a kiedy nachyliła się nad nim, rzucił jej na tacę banknot studolarowy. - Masz, będziesz za to dbała o poziom płynów w moim organizmie. - Będę się starać. Kiedy odeszła, Butch przejechał palcami po ukłuciach na szyi. Próbował powstrzymać się od wyobrażania sobie, co Marissa robi teraz z szyją innego samca. Tego... arystokraty. Jakiegoś jaśnie chujka, któremu Butch nie dorasta do pięt. Jezu, Jezu... Jak mantrę powtarzał w kółko słowa V, że seks nie jest wcale konieczny. Że całość podlega nieubłaganym regułom fizjologii. Że nie ma żadnej alternatywy. Że... seks nie jest wcale konieczny. Liczył na to, że jeśli powtórzy sobie tę litanię wielokrotnie, opuszczą go emocje i w końcu pogodzi się z nieuniknionym. Przecież Marissa nie robiła tego po to, by mu dokuczyć. Cierpiała nie mniej niż on.

- 207 -

Nagle ujrzał przed oczyma jej nagie ciało i nie mógł odeprzeć natrętnej wizji ręki innego samca, który ją gładzi po piersiach. Inny mężczyzna rozdziewicza Marissę, karmiąc ją, a jego napalony kutas gospodarzy w jej wnętrzu. Tymczasem ona pije... pije bez końca, aż wreszcie przestaje - syta i zadowolona. Bo ktoś się o nią zatroszczył. Ktoś, kto nie jest nim. Strzelił setkę lagavulinu. Niech to szlag. Zaraz go rozniesie. Tu i teraz. Flaki żywcem wypadną mu na podłogę. Obcy ludzie będą deptać jego serce, płuca i nerki, podstawki pod drinki i rachunki za spożyty alkohol. Kelnerka, niech Bóg wynagrodzi jej złote serce, przybyła z repetą szkockiej. Weź się w garść, O’Neal, i przestań zachowywać się chłystek. Okaż jej odrobinę zaufania. Nigdy nie przespałaby się z innym. To nie ten typ, upomniał się w duchu, unosząc drugą szklankę. Seks nie był, co prawda, nieodzowny, ale był prawdopodobny. Kiedy odstawiał szklankę, dotarł do niego kolejny koszmar. Marissa musi się dokrwić co pewien czas, a więc będą to w kółko z sobą robić. Kurrrwa. Chciałby mieć dość wielkoduszności i poczucia własnej wartości, by przejść nad tym do porządku dziennego, niestety - z natury był zaborczym egoistą. I następnym razem, kiedy ona pójdzie się dokrwić w objęciach jakiegoś samca, on znów wyląduje w Zero Sum, w wisielczym nastroju, zalewając pałę. Tyle tylko, że następny raz będzie gorszy. A kolejny jeszcze gorszy od poprzedniego. Jego miłość do Marissy była tak wielka, że zniszczyłby ją i siebie w krótkich abcugach. Zresztą, jaka czekałaby ich przyszłość? Zważywszy na przerób szkockiej w ostatnich miesiącach, jego wątroba nie pociągnie więcej niż dziesięć lat. Tymczasem jej gatunek żyje setki lat. Będzie po prostu przelotnym epizodem w jej długim życiu, nędznym wybojem na drodze prowadzącej do samca, który będzie stosowną partią i zapewni jej wszystko, czego jej trzeba. Kiedy kelnerka przyniosła mu trzecią setkę, podniósł palec, żeby nie odchodziła. Osuszył szklankę na jej oczach i oddał. Kiedy nadeszła z czwartą szklanką, kurduplowaty euroćpun w asyście trzech byczków o wyglądzie goryli zaczął machać do niej od stolika. Rany, ten gówniarz siedział tutaj noc w noc. Pewnie się czymś regularnie doprawiał. - Ej! - wrzasnął do kelnerki. - A my? Zapominasz o nas. - Zaraz przyjdę. - 208 -

- Nie zaraz, tylko już! - obruszył się szczeniak. - Zaraz wrócę - mruknęła kelnerka do Butcha. Podeszła do gówniarza, który ją ostro obsobaczył. Banda wyszczekanych, aroganckich gnojków. Im dalej w noc, tym będzie z nimi gorzej. Podobnie jak z Butchem. - Nie wyglądasz dziś na ambasadora pokoju, Butchu O’Neal. Zamknął oczy. Kiedy je otwarł, ostrzyżona na jeża kobieta o męskim ciele nadal nad nim sterczała. - Będą dzisiaj z tobą kłopoty, Butchu O’Neal? Co ją tak, kurwa, wzięło na to butch - onealowanie? - Ależ skąd, jestem miłym chłopcem. W oczach kobiety pojawił się zmysłowy błysk. - Coś o tym wiem. Ale wracając do tematu: Będą dzisiaj z tobą kłopoty? - Nie. Obrzuciła go uważnym, surowym spojrzeniem. Potem jej rysy zmiękły. - Cóż... będę cię mieć na oku. Radzę ci o tym pamiętać.

- 209 -

ROZDZIAŁ 25 Joyce O’Neal Rafferty stała w progu z niemowlęciem na biodrze, a na jej twarzy malowała się złość. Mike stał na wycieraczce. Widać było po nim zmęczenie pracą na dwie zmiany, ale Joyce nie wzruszało to ani trochę. - Miałam dzisiaj telefon od brata. Dzwonił Butch. To ty zawiadomiłeś go o chrzcinach, prawda? Mike pocałował Seana, ale nie odważył się zbliżyć do Joyce. - Ależ, kochanie... - Po co się wtrącasz tam, gdzie nie trzeba? Mike zamknął drzwi za sobą. - Czemu go tak wszyscy nienawidzicie? - Nie twoja sprawa. Odwróciła się na pięcie. - Przecież to nie on zabił twoją siostrę, Jo. Miał raptem dwanaście lat. Nic nie mógł na to poradzić. Mocniej ścisnęła niemowlę, nie odwracając się. - Nie chodzi o Janie. Butch wiele lat temu wypiął się na naszą rodzinę. To nie ma nic wspólnego z tamtymi wydarzeniami. - A może to wy wypięliście się na niego? - Dlaczego go bronisz? - spojrzała gniewnie przez ramię. - Był moim kumplem jeszcze zanim cię poznałem i pobraliśmy się. - Kumplem jak kumplem. Kiedy ostatni raz odezwał się do ciebie? - Nieważne. Był dobrym kumplem. - Uważaj, bo się wzruszę. - Ruszyła w stronę schodów. - Idę nakarmić Seana. Obiad znajdziesz w lodówce. Pomaszerowała na górę, przystając na moment przed wiszącym na półpiętrze krucyfiksem. Weszła do pokoiku Seana. Usiadła na bujanym fotelu obok kołyski i podała synkowi pierś. Zaczął pić, uciskając jej pierś drobną rączką. Był ciepły i tryskał zdrowiem. Rzęsy opadały mu na rumiane policzki. Joyce głęboko westchnęła raz po raz. Do diabła. Zrobiło jej się teraz głupio, że się tak darła, bezczeszcząc krzyż Pana Naszego Zbawiciela. Zmówiła Zdrowaś Mario, a potem próbowała się wyciszyć, licząc cudownie doskonałe paluszki u stóp Seana.

- 210 -

Chybaby umarła, gdyby mu się coś stało. Po prostu serce by jej pękło. Jak jej matka to zniosła? Jakim cudem udało jej się przeżyć śmierć dziecka ? A Odell w pewnym sensie straciła dwoje dzieci. Najpierw Janie, potem Butcha. Bogu dzięki, że ją odmóżdżyło. Ucieczka od bolesnych wspomnień to prawdziwe błogosławieństwo. Pogładziła Seana po delikatnych, ciemnych włoskach. Jej matka nigdy nawet nie pożegnała się z Janie, której zmasakrowanego ciała nie dało się poskładać na tyle, żeby nadawało się do wystawienia w otwartej trumnie. Identyfikacji w kostnicy dokonał, jako ojciec, Eddie O’Neal. Tamtego tragicznego, jesiennego popołudnia, gdyby Butch posłusznie pobiegł do domu i powiedział dorosłym, że Janie odjechała... może udałoby się ją uratować. Janie miała zakaz jeżdżenia samochodem z chłopakami. Wszyscy o tym wiedzieli, nie wyłączając Butcha. Gdyby Butch... A niech to... Jej mąż miał rację. Cała rodzina nienawidziła Butcha. Nic dziwnego, że zwinął się i tyle o nim słyszeli. Sean z sapnięciem wypuścił pierś z ust, a jego rączka zrobiła się miękka i bezwładna. Zaraz jednak ocknął się i z powrotem przystąpił do dzieła. A skoro mowa o rozstaniach... Po prawdzie mama też nie pożegnała się z Butchem. Epizody jasności umysłu zdarzały się coraz rzadziej. Gdyby nawet Butch wparadował do kościoła w najbliższą niedzielę, niekoniecznie by go poznała. Usłyszała ciche kroki męża na schodach. - Mike? - zawołała. W drzwiach stanął jej ślubny - mężczyzna jej życia. Choć miał dopiero trzydzieści siedem lat, zaczynał już mieć brzuszek i łysinkę na środku głowy. Jednak patrząc na niego, widziała w nim zawsze beztroskiego licealistę, kumpla jej starszego brata, zapalonego piłkarza, w którym durzyła się latami. - Co? - Przepraszam, że się zachowałam jak jędza. - Wiem, że to dla ciebie trudny temat - odparł z uśmiechem. - Masz rację: powinniśmy zaprosić Butcha. Tylko że dzień chrztu, to jakby dzień narodzin Seana. Chciałabym, żeby zaczął od czystej karty, a Butch... wnosi z sobą cień. Atmosfera zrobi się nieznośna, a jeśli do tego dodać chorobę mamy, to ja wolę przy tym nie być. - Powiedział, że przyjedzie? - Nie. On... - Przypomniała sobie ich rozmowę. To dziwne, ale jego głos w ogóle się nie zmienił. Jej brat zawsze miał specyficzną chrypkę, jakby

- 211 -

podrażnione struny głosowe, albo coś dusił w sobie. - Gratulował nam i dziękował za twój telefon. Pytał, czy z mamą i tatą wszystko w porządku. - Butch nie wie o chorobie matki? - spytał Mike, patrząc na Seana, który znów odpłynął w sen. - Nie. - Na początku, kiedy Odell zaczęła mieć zaniki pamięci, Joyce z siostrą postanowiły zaczekać na diagnozę, zanim powiadomią Butcha. Od tego czasu minęły dwa lata. I dobrze już wiedziały, co mamie dolega. Odell miała alzheimera. Bóg jeden wie, jak długo mama będzie jeszcze z nimi. Choroba postępowała nieubłaganie. - To świństwo, że nie powiedziałam Butchowi przyznała cicho Joyce. - Kocham cię - powiedział Mike. Oczy Joyce wypełniły się łzami, kiedy znad główki synka podniosła wzrok na twarz jego ojca. Micheal Rafferty był dobrym człowiekiem. Godnym zaufania. Nigdy nie będzie miał urody Hugh Jackmana ani fortuny Billa Gatesa, ani władzy prezydenta Stanów Zjednoczonych. Ale był jej mężem i ojcem Seana i to było więcej warte niż cokolwiek. Zwłaszcza w takie wieczory jak ten, gdy nie sposób dłużej przemilczeć trudnych spraw. - Ja też cię kocham. Vrhedny zmaterializował się na tyłach Zero Sum i wyszedł przed klub. Z ulgą wypatrzył zaparkowanego cadillaca. Furiath ostrzegał go, że Butch wystrzelił jak bolid, a minę miał przy tym marsową. Po wejściu do klubu V skierował się wprost do sektora VlP-owskiego, jednak został zatrzymany na bramce. Drogę zastąpiła mu muskularna szefowa ochrony. Ciekawe, jak by się zachowywała, gdyby ją związał? Pewnie drapałaby do krwi i na tym by im zeszła godzinka lub dwie. - Twój kolega musi opuścić klub. - Ten, który siaduje przy naszym stoliku? - Tak. Lepiej, żebyś go zabrał stąd, i to szybko. - Czy szkody są poważne? - Na razie nie ma szkód. - Ruszyli w stronę sali dla VlP-ów. - Chciałabym tego uniknąć, ale sytuacja lada moment wymknie się spod kontroli. Kiedy przeciskali się przez klub, V przyglądał się napakowanym ramionom szefowej. Praca ochroniarza w klubie to zajęcie ekstremalne, zwłaszcza dla samicy. Co ją do tego skłania? - Podnieca cię boksowanie samców? - Czasem, ale z O’Nealem wolę seks. V przystanął. Zamurowało go. - 212 -

- Coś nie tak? - spytała, odwracając się. - Kiedy z nim byłaś? - Czuł podskórnie, że to było niedawno. - Pytanie, kiedy znowu z nim będę. - Skinęła bramkarzom przy wejściu do sali VIP - ów. - Dzisiaj na pewno nie. A teraz idź do niego i zabierz go stąd. V zmrużył oczy. - Może wydam ci się staroświecki, ale Butch jest monogamistą. - Naprawdę? I dlatego noc w noc zalewa u nas robaka? Jego dama musi być czarującą osobą. - Zostaw go w spokoju. Spojrzała na niego bykiem. - Nikt mi nie będzie rozkazywać, nawet bracia. V przysunął się do niej, obnażając kły. - Słyszysz co mówię, trzymaj się od niego z dala. - Przez chwilę obawiał się, że dojdzie do rękoczynów. Nigdy w życiu nie bił się z samicą, choć ta, prawdę mówiąc, nie za bardzo wyglądała na samicę. Zwłaszcza gdy studiowała jego podbródek z taką miną jakby obliczała trajektorię ciosu. - Zamówić dla was łóżko czy ring? Vrhedny odwrócił się i zobaczył, że tuż za nim stoi Mordh świecąc fiołkowymi oczami w ciemnościach. W światłach reflektorów irokez na głowie samca wydawał się równie czarny jak sobolowe futro. - Ktoś ma jakieś wąty? - spytał przyglądając się im bacznie. Zdjął futro i podał jednemu z goryli. - Ależ nie - odparł V zerkając spod oka na samicę. - Nic podobnego. - Skądże znowu - wycedziła Xhex, krzyżując ręce na piersi. V odsunął goryli na bok, wyminąwszy aksamitny sznur ruszył wprost do stolika Bractwa. Rany boskie. Butch wyglądał tragicznie, nie tylko dlatego, że był nawalony. Łypał spod półprzymkniętych powiek w mrocznej obwisłej twarzy. Krawat miał przekrzywiony, koszulę niedopiętą pod szyją a na szyi rany kąsane. Krew sączyła się na kołnierzyk. Czuło się, że zamierza szukać zwady z grupką hałaśliwych, nastukanych szczeniaków dwa stoliki dalej. Prawdę mówiąc, wyglądał jakby mógł zaatakować w każdej chwili. - Cześć, brachu, co tam słychać ? - V usiadł ostrożnie, starając się unikać gwałtownych ruchów. Butch obalił szkocką nie spuszczając wzroku z bananowej młodzieży w sąsiednim boksie. - Jak się masz V? - W porzo. Ile szklaneczek już zaliczyłeś? - Za mało. Ciągle trzymam pion. - 213 -

- Chcesz mi powiedzieć co jest grane? - Nieszczególnie. - Masz stary, ślady po ukąszeniu. Kelnerka zwinęła ze stołu pustą szklankę. Butch dotknął ranek na szyi. - Tylko dlatego, że ją zmusiłem. Zresztą nie dokończyła. Nie chce mojej krwi, więc jest teraz z innym. Właśnie teraz. - O, psiakrew. - I w tym właśnie sęk. My tu sobie siedzimy, a moja kobieta zadaje się z innym facetem, nawiasem mówiąc arystokratą. Nie wspominałem o tym? No więc jakiś jeden dupek maca teraz moją... nieważne. Kim by nie był jest ode mnie silniejszy. Daje jej to czego jej potrzeba. Karmi ją, a przy tym... nieoczekiwanie uciął przemowę. - A u ciebie jak wieczór przebiega? - Mówiłem ci, że to nie musi wiązać się z seksem, prawda? - Wiem, wiem. - Na widok nadciągającej szklanki glina rozsiadł się wygodniej. - Chcesz trochę goolse? Nie? Skoro tak to chlapnę za nas obu. Wypił do połowy, zanim kelnerka zdążyła się odwrócić. - Nie chodzi tylko o seks. Po prostu nie mogę znieść myśli, że krąży w niej krew tamtego. Sam chcę ją karmić i dawać życie. - To jest sprzeczne z logiką stary. - Pieprzę logikę. - Wbił wzrok w szklankę. - Jezu... to wszystko już było. - Nie rozumiem? - Byliśmy tu wczoraj. Piłem to samo, przy tym samym stole. Wszystko się powtarza, jak w jakimś zaklętym kręgu. Mam tego wyżej uszu. I siebie też. - A co byś powiedział na to, żebym cię wziął do domu? - Nie mam ochoty wracać do... - urwał i zastygł. Bardzo wolno odstawił szklankę na stół. W głowie V zapaliły się światła ostrzegawcze. Ostatnim razem kiedy widział na twarzy Butcha ten sam hipnotyczny wyraz, okazało się, że w chaszczach siedzą reduktorzy. Rozejrzał się dookoła, ale wokół nie zauważyły nadzwyczajnego, z wyjątkiem Wielebnego, który szedł przez VIP-room do swojego kantorka. - Butch, chłopie? Butch wstał od stolika, a potem wyrwał do przodu w takim tempie, że V nie miał szans go złapać.

- 214 -

ROZDZIAŁ 26 Ciało Butcha samoistnie, poza jego kontrolą, rzuciło się przez salę VIPów na Mordha. Butch wiedział tylko, że czuje zapach Marissy i że zapach ten dobiega od samca z irokiem na głowie. Dopadł tamtego, jakby chciał go zabić. Powalił Wielebnego przez zaskoczenie. - Co jest, kurwa? - ryknął samiec, padając na ziemię. Zewsząd zbiegli się goryle. Zanim odciągnęli Butcha, zdążył Mordhowi rozerwać kołnierzyk koszuli. Tuś mi, bratku. Na szyi samca widniały ślady kłów. Czyjaś potężna ręka złapała Butcha. - Puszczaj, draniu! - Butch kopał i szamotał się, dopóki ktoś nie zaszedł go z przodu, częstując go prawym prostym w twarz. Kiedy ból eksplodował w lewym oku Butcha, zorientował się, że jego napastnikiem jest szefowa ochrony. Mordh dźwignął się o lasce z podłogi. Oczy nabiegły mu krwią. - Proszę do mojego biura. Jazda, już. Podniosły się jakieś głosy, ale Butch nie nadążał za tym, co się dzieje. Jedynym obiektem jego uwagi był stojący przed nim samiec z niezbitymi dowodami dokrwiania. Butch wyobrażał sobie potężne ciało samca pod Marissą, jej twarz opadającą na jego szyję, jej kły zatopione w jego żyle. Nie miał wątpliwości, że Mordh potrafił ją zaspokoić. Cienia wątpliwości. - Czemu akurat ty? - krzyknął bliski utraty zmysłów. - Pieprzę nie gorzej od ciebie! Dlaczego? - Pora na nas. - V założył Butchowi haka i zaczął go ciągnąć w stronę wyjścia. - Zabieram cię do domciu. - Chwileczkę - zgrzytnął Mordh. - Zostałem zaatakowany na moim własnym terenie. Chcę wiedzieć, co mu odbiło. Do tego proszę mi wytłumaczyć, czemu nie mam mu nóg z dupy powyrywać. - Karmiłeś ją - powiedział V głośno i wyraźnie. Mordh zamrugał i podniósł rękę do szyi. - Wybacz, nie rozumiem. Butch zawarczał i znów próbował się wyrwać. Chryste, jakby mieszkały w nim dwie różne osoby: jedna miała po kolei, drugiej brakowało piątej klepki. Nietrudno odgadnąć, która była górą. - Ma - ris - sa - wycharczał. - Karmiłeś ją. - 215 -

Mordh wybałuszył oczy. - Więc to ty? To w tobie się kocha? - Tak. Mordha zatkało. Przejechał ręką po twarzy i zasunął kołnierzyk, zasłaniając rany. - Niech to diabli... A niech to wszyscy diabli. - Wyglądał, jakby szykował się do odejścia. - Vrhedny, zabierz go stąd i przywróć do ludzkiego stanu. Dziś w nocy świat jest za ciasny dla nas obu. Pod Butchem tymczasem zaczęły uginać się nogi. Klub zawirował jak karuzela. O kurde, był o wiele bardziej naprany, niż mu się wydawało. To, że rąbnął tamtego ciula, wcale go nie otrzeźwiło. - Dlaczego z nim? Chciałem jej oddać moją krew - wybełkotał i zapadł w ciemność. Pan X zaparkował minivana w zaułku odchodzącym od Trade Street. Wysiadł z wozu. Miasto sposobiło się do nocy. Kluby zaczynały tętnić muzyką i zapełniać się bywalcami, którzy niebawem mieli się naćpać i nachlać. W sam raz pora, by zapolować na braci. Zamykając drzwi i poprawiając broń, pan X ponad dachem samochodu zerknął na Vana. Jego zachowanie na ringu głęboko rozczarowało pana X. Nieźle też przeraziło. Naturalnie trzeba się uzbroić w cierpliwość. Moc musi dojrzeć w panu D. Żaden reduktor zaraz po inicjacji nie funkcjonuje na pełnych obrotach, więc nie ma się co łudzić, że z Vanem będzie inaczej tylko dlatego, że jest wybrańcem. A jednak - niefajnie. - Po czym poznam wampira? - zagadnął Van. Racja, codzienne obowiązki. X ocknął się z rozmyślań. - Cywile poznają cię po zapachu, a ty ich poznasz po tym, że dostaną cykora. Jak chodzi o braci, nie sposób ich pomylić z kimś innym. Są potężni i bardzo agresywni, pierwsi przypuszczają atak. Kiedy cię zauważą, będą próbowali cię natychmiast dopaść. Ruszyli Trade Street. Noc otrzeźwiła ich jak siarczysty policzek. Łączyła w sobie chłód i wilgoć w proporcjach, które X szczególnie nastrajały do walki. Teraz jednak jego priorytety uległy drastycznej zmianie. Jako nadreduktor musiał wychodzić w teren, ale jego naczelnym celem było utrzymanie siebie i Vana po tej stronie, zanim koleś nie dorośnie do przepowiedni o nim.

- 216 -

Już mieli skręcić w zaułek, kiedy pan X zatrzymał się. Czujnie obracał głowę na wszystkie strony. - Co się...? - Stul pysk. - Pan X zamknął oczy, zdając się na intuicję. Wyciszył się, a potem zaczął sondować noc paramentalnie. Omega był tuż, tuż. X otwarł oczy. Nie dowierzał sobie. Mistrz nie był w stanie przejść na tę stronę bez pomocy nadreduktora. Mimo to czuło się bliskość Zła. Pan X wykonał piruet na obcasie wojskowego buta. Ponad jadącym po Trade Street samochodem zapatrzył się w dobrze mu znany klub techno, Zero Sum. Mistrz był w środku. Na bank. Matko, czyżby doszło do wymiany nadreduktora? Nie, w takim przypadku pan X zostałby wezwany na łono mistrza. Więc może mistrz użył kogoś innego, żeby przejść na tę stronę? O ile to w ogóle możliwe. Pan X przebiegł przez jezdnię przed klubem, a Van dotrzymywał mu kroku, zdezorientowany, ale w pełnej gotowości bojowej. Przed Zero Sum kłębiła się kolejka żywych osobników w szpanerskich ciuchach. Trzęsąc się z zimna, kurzyli papierosy, paplając przez komórki. X przystanął czujnie. Na tyłach... Tak, mistrz był gdzieś na tyłach klubu. Vrhedny wypchnął biodrem drzwi ewakuacyjne Zero Sum i wytaszczył Butcha do cadillaca. Upchnął glinę na tylnym siedzeniu jak szmacianą kukłę, modląc się, żeby ten nie ocknął się i nie zabrał znowu do bitki. Usiadł za kierownicą. Nagle instynktownie wyczuł, że coś się do nich zbliża, coś, co stawia jego organizm na baczność, prowokując wzmożoną produkcję adrenaliny. Choć kodeks wojownika zabraniał stosowania uników przed konfrontacją z reduktorami, szósty zmysł podpowiadał, by brać Butcha i wiać, gdzie pieprz rośnie. Zapalił silnik i ostro ruszył. Dojeżdżając do wylotu zaułka, zauważył dwóch mężczyzn idących w stronę minivana. Jeden z nich miał białe włosy. Reduktorzy. Co ich sprowadza? Przycisnął pedał gazu. Wóz śmignął do przodu. Upewniwszy się, że nikt za nimi nie jedzie, obejrzał się do tyłu. Butch leżał bez czucia na tylnym siedzeniu. Rany, szefowa ochrony nieźle go załatwiła na spółkę ze szkocką whisky.

- 217 -

Przez całą drogę do posiadłości Butch nie zdradzał oznak życia. Odemknął powieki dopiero kiedy V wniósł go do Bunkra i położył na łóżku. - Cały pokój się kręci. - Wierzę ci na słowo. - Ryj mnie napierdala. - Kiedy zobaczysz się w lustrze, będziesz wiedział dlaczego. - Dzięki, że mnie przywiozłeś do chaty. - Butch za mknął oczy. Vrhedny chciał mu pomóc zdjąć marynarkę, ale rozległ się dzwonek u drzwi wejściowych. Zaklął i przeszedł do swojej zastawionej monitorami dyspozytorni. Nie zaskoczyła go twarz gościa, która wypłynęła na ekran, jednak Butch zdecydowanie nie kwalifikował się do oględzin. V zszedł do sieni, zamykając za sobą drzwi do domu, i dopiero wtedy otwarł drzwi na zewnątrz. Marissa patrzyłam niego z zadartą głową. Wyczuł wokół niej smutek i niepokój, które wydzielały woń zasuszonej róży. - Widziałam, jak zajechał cadillac, stąd wiem, że wrócił do domu powiedziała cicho. - Muszę go zobaczyć. - Nie teraz. Jutro. Jej twarz stężała, przybierając wygląd pięknej rzeźby z alabastru. - Tylko on może kazać mi odejść. - Marisso... - Tylko on, wojowniku. V próbował oszacować jej determinację i uznał, że jest gotowa pójść na całość, tak jak tamta muskularna szefowa w klubie - choć raczej bez uciekania się do przemocy. Cóż, widać była to noc twardych samic. Pokręcił głową. - Pozwól chociaż, że go doprowadzę do ładu. W jej oczach rozbłysła zgroza. - Co to znaczy? - Na litość boską, Marisso, mogłaś się chyba tego spodziewać, wybierając się do Mordha na dokrwienie. Szczęka jej opadła... - Skąd wiedziałeś...? - Butch wyczuł go w klubie. - Co? On... Jezu. Lepiej mnie wpuść do środka, i to zaraz - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. V podniósł obie ręce do góry. - Niech to szlag - mruknął, otwierając drzwi za sobą. - 218 -

ROZDZIAŁ 27 Marissa wyminęła Vrhednego, który zszedł jej z drogi, co dowodziło, że opinie o jego wybitnej inteligencji nie były na wyrost. Przy drzwiach pokoju Butcha przystanęła. W świetle padającym z korytarza zobaczyła, że leży na wznak na łóżku. Miał rozchełstaną marynarkę, a na koszuli krew. Krew miał również na twarzy. Przeszła przez próg. - Święta Pani Zanikhu... - Zakryła usta dłonią. Jedno oko Butcha było spuchnięte i zaczynało się z powrotem robić sino-granatowe. Nos miał rozkwaszony, stąd krew na twarzy. Pachniał jak świeżo odszpuntowana baryłka szkockiej. - Naprawdę lepiej, żebyś przyszła jutro - odezwał się z progu Vrhedny przyjaźnie, jak nie on. - Będzie wkurwiony na maksa, kiedy się dowie, że oglądałaś go w takim stanie. - Kto mu to zrobił? Tylko nie mów, że to była drobna potyczka, bo zacznę wrzeszczeć. - Jak już wspomniałem, zaatakował Mordha. Tak się akurat składa, że Mordh ma liczną obstawę. - Pewnie jakieś przerośnięte samce - wyszeptała zbielałymi wargami. - Prawdę mówiąc, ta, która go tak urządziła, to samica. - Samica? - No i co z tego, że samica. - Czy możesz mi przynieść kilka ręczników i trochę ciepłej wody z mydlinami? - Stanęła w nogach łóżka i zdjęła Butchowi buty. - Muszę go obmyć. Kiedy V wyszedł na korytarz, rozebrała Butcha do bokserek i usiadła przy nim. Zaskoczył ją ciężki, złoty krzyż na jego piersi. Tam, w saloniku, w zamieszaniu nie zwróciła na niego większej uwagi, teraz jednak zaczęła się zastanawiać, skąd Butch go wytrzasnął. Spojrzała niżej, na czarną bliznę na brzuchu Butcha. Nie wyglądała ani lepiej, ani gorzej niż poprzednio. - Postaw tu, na stoliku, żebym mogła wygodnie sięgnąć i zostaw nas samych - zaordynowała, kiedy V pojawił się z miednicą mydlin i frotową myjką. - I nie zapomnij zamknąć drzwi za sobą.

- 219 -

Zapadła grobowa cisza. Nie bez powodu. Nikt nie śmie dyrygować członkiem Bractwa Czarnego Sztyletu, a już na pewno nie na jego własnym terenie. Ale nerwy miała w strzępach, serce jej krwawiło i naprawdę było jej wszystko jedno, co kto o niej pomyśli. Robić swoje, nie oglądając się na innych, to była jej życiowa dewiza. V zastosował się do jej poleceń i odszedł, trzasnąwszy drzwiami. Odetchnęła głębiej i zwilżyła myjkę. Kiedy dotknęła twarzy Butcha, wymamrotał coś, krzywiąc się. - Tak mi przykro, Butch. Dobrze, że już mam to za sobą. - Zanurzyła ponownie myjkę w miednicy, a potem wyjęła i wyżęła nadmiar wody. Odgłos kapiącej wody wydawał się przeraźliwie głośny. - Przysięgam, że nie doszło do niczego, poza dokrwieniem. Starła krew z twarzy Butcha, a potem pogładziła go po włosach, wilgotnych od jej zabiegów. Poruszył się i przytulił twarz do jej dłoni, ale był ewidentnie zalany w trupa i nie kontaktował. - Wierzysz mi? - szepnęła. Na szczęście miała dowód na bezzasadność jego podejrzeń. Gdyby ją wziął, przekonałby się, że jest nówką, a więc żaden samiec jej nie... - Jedzie nim od ciebie. Odskoczyła na dźwięk jego gniewnego głosu. Butch z trudem rozchylił powieki. Jego oczy nie były piwne, lecz mroczne. - Zalatujesz nim jak diabli. Wcale nie piłaś z nadgarstka. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Zwłaszcza gdy wbił wzrok w jej usta. - Widziałem ślady na jego szyi. Pachniał tobą, jak nie wiem co. Drgnęła nerwowo, kiedy wyciągnął rękę w jej stronę. Ale tylko pogładził ją słabo po policzku. - Ile to trwało? - spytał. Milczała. Instynktownie czuła, że lepiej oszczędzić mu detali. Odjął rękę od jej policzka i na jego twarzy pojawiła się gorycz i znużenie. - Wierzę ci, że nie było w tym seksu - powiedział bezbarwnie. - Nie wyglądasz, jakbyś mi wierzył. - Wybacz, muszę to jakoś przetrawić. Próbuję wmówić sobie, że mnie to ani ziębi, ani grzeje. Spuściła wzrok na swoje dłonie. - Ja też to bardzo źle zniosłam. Beczałam non stop. Butch odetchnął gwałtownie i nagle jakby ustąpiło napięcie między nimi. Dźwignął się i położył dłonie na jej ramionach. - 220 -

- Kotku najdroższy, wybacz, że jestem upierdliwy do bólu... - Nie, to ja cię przepraszam, że muszę... - Ćśś, przecież to nie twoja wina. Marisso, to nie jest twoja wina... - Ale tak się czuję... - To przecież ja jestem wybrakowany, nie ty. - Jego ręce cudowne, wielkie ręce oplotły ją i przygarnęły do nagiej piersi. Przylgnęła do niego, jakby świat miał się zaraz skończyć - Nie ma w tym żadnej twojej winy - wymruczał, całując ją w skroń. - A ja żałuję, że tak fatalnie to odebrałem. Bardzo żałuję. Nie wiem, czemu tak trudno mi się z tym pogodzić. Odsunęła się gwałtownie, czując ostry przypływ podniecenia. - Butch, pokochaj się ze mną. Sparzmy się. Tu, teraz. - Ach, Marisso... marzę o tym, uwierz mi. - Pogładził ją łagodnie po włosach. - Ale nie w takim stanie. Jestem pijany, a twój pierwszy raz powinien być... Zamknęła mu usta pocałunkiem, czując smak szkockiej zmieszanej z samczą wonią i położyła się na nim. Kiedy wsunęła rękę między jego nogi, jęknął, czując, jak mu staje. - Musisz być we mnie - powiedziała chrapliwie. - Skoro nie poprzez krew, to przez seks. Musisz, i to teraz. Już. Znów go pocałowała, a kiedy jego język wśliznął się do jej ust, wiedziała, że jej nie umknie. Butch nie dał się długo namawiać. Zsunął ją z siebie i przejechał dłonią od jej szyi do piersi, a potem odbył tę samą podróż ustami. Kiedy dotarł do brzegu dekoltu sukni, zatrzymał się, a na jego twarzy pojawił się wyraz determinacji. Nagłym ruchem chwycił za materiał i rozdarł przód sukni na dwie części. Nie poprzestał na górze, lecz darł dalej jedwab wielkimi, żylastymi rękami, aż dotarł do rąbka sukni. - Zdejmij to - zażądał. Wysunęła ręce z rękawów, a potem uniosła biodra, a on wyszarpnął spod niej suknię, zwinął w kłębek i rzucił na drugi koniec pokoju. Z dzikim wzrokiem zadarł jej halkę i rozsunął uda. - Nie noś tego więcej - rozkazał ostro, studiując jej obnażone ciało. Kiedy kiwnęła potulnie głową, odsunął majtki w kroku i przytknął usta do jej rdzenia. Orgazm, który jej zafundował, był przypieczętowaniem jego prawa własności, oznakowaniem terenu. Podsycał go tak długo, aż zległa drżąca i bez siły. Potem z czułością zsunął jej nogi. Chociaż to nie on został zaspokojony, podsuwając się z powrotem do góry, czuł się miło zrelaksowany. Marissa, oszołomiona jego dotychczasowymi zabiegami, bezwolnie przyglądała się, jak zdziera z niej bieliznę, a potem wstaje i zdejmuje bokserki. - 221 -

Kiedy dotarły do niej rozmiary Bucha w kontekście tego, co się miało wydarzyć, na obrzeżach jej świadomości zapaliły się światełka ostrzegawcze. Ale czuła zbyt wielką rozkosz, by się tym głębiej przejąć. Kiedy Butch kładł się z powrotem do łóżka, jego penis był twardy i nabrzmiały, gotowy do penetracji. Rozsunęła nogi, ale położył się obok niej, a nie na niej. Przystąpił do rzeczy bez pośpiechu. Najpierw całował ją długo i czule, pieszcząc jej piersi wielką dłonią. Bez tchu wpiła się palcami w jego ramiona, czując, jak pod jego ciepłą, zwięzłą skórą pracują mięśnie, gdy gładzi jej biodra i uda. Kiedy dotarł do styku jej nóg, poczynał sobie z umiarem. Dopiero po dłuższej chwili ostrożnie wsunął w nią palec, jednak napotkał opór. Zatrzymał się. Marissa skrzywiła się i zrobiła unik do tyłu. - Czy wiesz, co się teraz stanie? - spytał łagodnie z ustami przy jej piersiach. - Chyba... wiem. - Zaraz jednak przypomniała sobie rozmiary jego penisa. Jak go, na litość boską, pomieści w sobie? - Będę starał się być bardzo delikatny, ale... to będzie bolało. Liczyłem na to, że może... - Wiem, że to jest transakcja wiązana. - Z tego, co słyszała, miała poczuć lekki ból, ale potem czekała ją niebiańska ekstaza. - Jestem gotowa. Cofnął rękę i wspiął się na Marissę, wsuwając penis między jej nogi. Nagle wszystko zaczęło docierać do niej wyraźniej: dotyk jego rozgrzanej skóry, ciężar muskularnego ciała... a do tego poduszka, materac, fakt, że ma rozsunięte uda. Po suficie przesunęła się smuga światła, jakby na dziedziniec zajechał samochód. Była spięta i nie wiedziała, co z tym zrobić. Mimo że to był Butch, którego kochała, bała się tego, co ją czekało, nieodwracalnej natury tego doświadczenia. Trzysta lat bycia nówką miało zakończyć się w jednej sekundzie. Choć to głupie, do oczu napłynęły jej łzy. - Kotku, naprawę nie musimy tego robić. - Gładził ją kciukami po policzkach. Uniósł biodra, jakby zamierzał z niej zejść. - Wcale nie chcę przestać. - Wpiła się w jego krzyże. - Butch, zaczekaj. Chcę tego, przysięgam. Zamknął oczy, a potem położył głowę w zagłębieniu jej szyi. Objął Marissę i przekręcił się z nią na bok, przyciskając ją do swojej erekcji, po czym - 222 -

znieruchomiał. W tej pozycji mogła oddychać swobodnie, czując jego rozżarzony wzwód na swoim udzie. Marissa zaczęła się zastanawiać, czy to już wszystko. Już miała go o to spytać, kiedy Butch wcisnął się między jej nogi. Złożył na jej ustach długi, upojny pocałunek, który roznamiętnił ją tak, że zaczęła falować pod nim, ocierając się, by być jak najbliżej. I wtedy stało się. Przesunął się lekko w lewo i poczuła jego erekcję, twardą i gładką, tuż przy swoim rdzeniu. Pchnął ją w krocze. Coś wielkiego, śliskiego zaczęło się w nią wdzierać. Zastygła, zastanawiając się, co w nią wnika i dokąd zmierza. Butch przełknął głośno. Pot wystąpił mu na plecach i zaczął spływać po kręgosłupie. W miarę, jak ucisk w kroczu Marissy przybierał na sile, oddychał coraz głębiej, aż zaczął pojękiwać przy każdym wydechu. Kiedy skrzywiła się mocniej, cofnął się gwałtownie. - Co się stało? - przestraszyła się. - Jesteś strasznie spięta. - Bo jesteś strasznie wielki. Zaśmiał się. - Miło mi to słyszeć. - Czy to już wszystko? - Nie, chyba że tak chcesz. Milczała, więc zgadzała się na kontynuację. Jego penis znów wyprężył się, odnajdując drogę do jej wrót. Jedną ręką pogładził ją po głowie, zatykając jej za ucho kosmyk włosów. - Spróbuj się choć trochę rozluźnić, Marisso. Tak będzie lepiej dla ciebie. - Zaczął poruszać płynnie biodrami w tył i w przód, jednak za każdym razem, kiedy próbował posunąć się choćby o milimetr do przodu, jej ciało stawiało opór. - Dobrze się czujesz? - spytał przez zaciśnięte zęby. Potaknęła, choć cała drżała. To wszystko było jakieś dziwne, tym bardziej że sprawy nie posuwały się do przodu. I nagle wśliznął się w nią, pokonując opór zewnętrznych mięśni, by zatrzymać się na barierze, na którą przedtem natrafił palcem. Marissa zesztywniała. Butch jęknął, wciskając twarz w poduszkę obok jej głowy. Uśmiechnęła się z wysiłkiem. Czuła się dziwnie wypełniona. - Chyba... chyba teraz ja powinnam ciebie spytać, czy dobrze się czujesz?

- 223 -

- Boję się, że mnie zaraz rozsadzi. - Bohatersko przełknął ślinę. - Nie mogę się jednak zdobyć na to, żeby ci zadać ból. - Miejmy to już wreszcie za sobą. Poczuła, że kiwnął głową. - Kocham cię. Gwałtownie cofnął biodra, a potem pchnął. Poczuła ostry piekący ból. Syknęła i odepchnęła go, żeby nie mógł się dalej posunąć. Jej ciało odruchowo stawiało mu opór, próbując mu się wymknąć, a przynajmniej odzyskać trochę luzu. Butch uniósł się na rękach - stykali się teraz brzuchami. Oboje dyszeli ciężko. Nie bacząc na ciężki krzyż kołyszący się pomiędzy nimi, Marissa zaklęła brzydko. Poprzedni ucisk wywoływał dyskomfort, ten - sprawiał ból. W jej ciele dochodziło do jakiejś inwazji. Przemocy, te wszystkie podsłuchane ochy i achy samic na temat pierwszego razu, który toczył się gładko, jak po maśle... - w jej przypadku nic z tego się nie sprawdzało. Dopadła ją panika. A co, jeśli ma tam coś nie tak? Defekt, który instynktownie wyczuwały samce glymerii? Co będzie, jeśli... - Spójrz na mnie, Marisso. Podniosła wzrok na twarz Butcha, ale była całkowicie pochłonięta swoim wewnętrznym monologiem. Jezu, przecież to nie powinno tak boleć. Chyba... chyba ma jakiś defekt. - Jak się czujesz? - spytał chrapliwym głosem. - Mów do mnie. Nie trzymaj w sobie wszystkiego. - Co będzie, jeśli tego nie wytrzymam? - spytała bez ogródek. - Nie sądzę, żeby wiele kobiet za pierwszym razem odczuwało przyjemność - odparł, bezbarwnie siląc się na spokój. - Ckliwe opowiastki o utracie cnoty to jedna wielka bujda. Czy ma mu wierzyć, czy jednak z nią coś jest nie tak? Słowo defekt rozbrzmiewało echem w jej głowie. - Myślałam, że to będzie piękne - wyznała zrozpaczona. Zapadła nieznośna cisza, podczas której czuła tylko napór jego członka. - Przykro mi, że czujesz się zawiedziona, choć zbytnio mnie to nie dziwi mruknął w końcu Butch. Zaczął się z niej wysuwać. Nagle coś w niej drgnęło. Ruch penisa rozbudził w niej iskrę podniecenia. - Zaczekaj. - Złapała go za lędźwie. - To jeszcze nie koniec, prawda? - Raczej nie. Ale dalszy ciąg jest jeszcze bardziej inwazyjny. - Ale przecież... nie skończyłeś. - Już nie muszę. - 224 -

Kiedy wyśliznął się, poczuła się dziwnie pusta, a kiedy zsunął się z niej, zrobiło jej się zimno. Nakrywając ją kołdrą, otarł się o nią członkiem. Jego penis był wilgotny i zmiękł. Wyciągnął się przy niej na wznak i zakrył twarz rękoma. Boże... ale się porobiło. Teraz, kiedy trochę odsapnęła, miała ochotę poprosić go, żeby z powrotem podjął wątek, ale po tym, jak leżał sztywno obok, mogła się domyślić, że odpowiedź byłaby odmowna. Czuła, że wypadałoby coś powiedzieć. - Butch... - Jestem wykończony i w głowie mi się mąci. Czy moglibyśmy trochę pospać? - Odsunął się i walnął pięścią w poduszkę. Oddech miał ciężki, urywany...

- 225 -

ROZDZIAŁ 28 Marissa zbudziła się zdziwiona tym, że zasnęła. To był efekt dokrwienia zawsze potem musiała się wyspać, nie oglądając się na nic. W półmroku świeciły czerwone cyferki budzika. Do świtu zostały już tylko cztery godziny, a ona miała pewne sprawy, które mogła załatwić tylko w nocy. Obejrzała się za siebie. Butch, głęboko uśpiony, leżał na plecach z jedną ręką na nagiej piersi. Powieki drgały mu od REM-ów. Miał lekki zarost i potargane włosy. Wyglądał młodziej. We śnie wydawał się bardzo przystojny. Czemu poszło im to tak marnie? Gdyby nie zniechęciła się tak szybko, gdyby dała mu szansę... Teraz już było za późno. Musiała iść. Wymknęła się spod kołdry. Była goła i zrobiło jej się zimno. Krążąc na palcach, pozbierała halkę, stanik, majtki... No właśnie, gdzie te majtki? Nagle stanęła jak wryta. Po wewnętrznej stronie jej ud ciekło coś ciepłego - krew. Siad po utracie dziewictwa, - Chodź do mnie - odezwał się nagłe Butch. Omal nie wypuściła ubrań z rąk. - M - myślałam, że śpisz. Wyciągnął do niej ręce, więc podeszła do łóżka. Pociągnął ją za nogę, więc przyklękła na łóżku. Butch przysunął się do niej. Wstrzymała oddech, czując jego ciepły język po wewnętrznej stronie swojego uda. Liżąc ją, dotarł aż do wnętrza cipki, gdzie scałował z niej resztki błony dziewiczej. Zastanawiała się, skąd wiedział o tym zwyczaju. Nie sądziła, by samce człowieków zachowywały się w ten sposób wobec rozdziewiczonych samic. U wampirów był to święty rytuał między kochankami. Psiakość, znów zebrało jej się na płacz. Butch puścił ją i znów zległ na plecach, patrząc na nią nieprzeniknionym wzrokiem. Przycisnęła halkę do piersi, bo poczuła się nagle dotkliwie obnażona. - Załóż mój szlafrok. - Gdzie jest? - Wisi na drzwiach szafy. Rozejrzała się po pokoju. Czerwony szlafrok pachniał Butchem. Włożyła go nieporadnie. Ciężki jedwab sięgał do samej ziemi, plącząc się między nogami, a pasek był tak długi, że mogła się owinąć parę razy. - 226 -

Zerknęła na podartą suknię na podłodze. - Zostaw, ja się tym zajmę. Kiwnęła głową. Podeszła do drzwi i ujęła klamkę. Co tu było jeszcze do powiedzenia? Czuła, że zawiodła na każdym froncie: najpierw swoimi potrzebami fizjologicznymi wbiła klin w ich związek, potem odsłoniła swój seksualny defekt. - Możesz już iść, Marisso. Nie musisz nic mówić. - Przyjdziesz na przedświtek? - Pewnie... tak. W stanie tępego stuporu wyszła ze stróżówki i poszła do rezydencji. Do holu wpuścił ją jeden z psańców. Marissa podkasała poły Butchowego szlafroka, żeby się nie wywrócić. Nagle dotarło do niej, że nie ma się w co przebrać. Musi spytać Fritza, jak dojść do garażu. Staruszka znalazła w kuchni. - Jaśnie panienka potrzebuje czegoś do ubrania? Może ja mógłbym przynieść? - Wolę sama pójść i poszukać. - Kiedy niespokojnie zerknął na drzwi z prawej, ruszyła w tamtą stronę. - Jakby co, poproszę o pomoc. Psaniec kiwnął głową z bardzo nieszczęśliwą miną. W progu garażu stanęła jak wryta. Gdzie też ją zaniosło, u diabla? W garażu na sześć samochodów z braku miejsca nie było ani jednego pojazdu, za to pod sam sufit piętrzyły się jakieś skrzynie. Skrzynie czy... trumny? Co też to mogło być? - Rzeczy jaśnie panienki są w głębi - zza jej pleców rozległ się uniżony, lecz stanowczy głos Fritza, nie zachęcając do dalszej kontemplacji tajemniczych sosnowych skrzyń. - Panienka pozwoli za mną. Zaprowadził Marissę do czterech kufrów z garderobą stojących obok sterty pudeł i waliz. - Może jednak ja bym coś wybrał dla jaśnie panienki? - Nie trzeba. - Położyła dłoń na mosiężnym zamku jednego z kufrów od Louis Vuittona - Możesz mnie zostawić samą? - Naturalnie, proszę panienki. Zaczekała, aż drzwi się zamkną, po czym otwarła zamek w kufrze. Uniosła wieko. Jej oczom ukazały się barwne, wytworne, piękne suknie. Suknie, które nosiła na balach, na obradach Rady Princepsów, na obiadach wydawanych przez jej brata... Skóra jej ścierpła. Zajrzała do drugiego kufra, potem do trzeciego, wreszcie - do ostatniego. Zawróciła i ponownie dokonała inspekcji wszystkich kufrów po kolei. Potem odbyła jeszcze jedną rundę. - 227 -

Co jej nagle odbiło? Czy to nie wszystko jedno, co na siebie włoży? Musi wziąć pierwszą lepszą rzecz i już. Sięgnęła na chybił trafił, ale... tę suknię miała na sobie, kiedy Mordh dokrwił ją po raz pierwszy. Więc może ta? Nie... w tej sukni zaliczyła urodziny Agrhesa. A gdyby tamtą...? Czuła, jak zaczyna ją trawić płomienny gniew. Krew zawrzała w jej żyłach. Zdzierała kolejne suknie z wyprofilowanych wieszaków, szukając choć jednej, jedynej, która nie budziłaby w niej wspomnień ubezwłasnowolnienia, klaustrofobii, psychicznej udręki. Podeszła do następnego kufra i zaczęła wyszarpywać ze złością jego zawartość, drąc przy tym tkaniny. Ocierała ze złością płynące po policzkach łzy; w końcu nie widziała już nic zza łez, więc musiała przestać płakać. Otarła twarz oburącz, po czym opuściła bezradnie ręce, stojąc pośrodku tęczowego wachlarza rozrzuconych sukien. Nagle zauważyła drzwi w najdalszym końcu garażu. Przeszklone drzwi wychodziły na pokryty resztkami śniegu trawnik na tyłach domu. Przy drzwiach stała maszyna do koszenia trawy, obok której, na podłodze garażu, stał czerwony kanister. Wzrok Marissy wędrował po narzędziach ogrodniczych i jakichś pojemnikach, chyba ze sztucznymi nawozami, by wreszcie spocząć na pokrywie grilla, na której leżało niewielkie pudełko. Potem spojrzała na warte grube tysiące suknie czołowych kreatorów mody... Zajęło jej, lekko licząc, dwadzieścia minut, nim wytaszczyła wszystkie suknie na trawnik. Nie przepuściła też stanikom i szalom. W świetle księżyca jej stroje zdawały się milczącymi upiorami przeszłości, z którą pożegnała się raz na zawsze, życia pośród zakazów i upokorzeń osłodzonych luksusem. Ze stosu ubrań wygrzebała bladoróżową, jedwabną szarfę. Zdecydowanym ruchem podniosła z ziemi czerwony kanister z benzyną. Z pokrywy grilla zdjęła pudełko zapałek. Podeszła do sterty kosztownych jedwabi i atłasów i chlusnęła przejrzystym płynem. Potem ustawiła się po zawietrznej i wyjęła zapałkę. Podpaliła szarfę i rzuciła w kłąb sukien. Siła eksplozji przekroczyła jej najśmielsze oczekiwania, odrzucając ją do tyłu z osmaloną twarzą. Przed Marissą wyrosła wielka, ognista kula. Jęzory ognia i kłęby dymu rosły z chwili na chwilę. Na trawniku rozszalało się piekło. Marissa podniosła krzyk.

- 228 -

Butch leżał, patrząc w sufit, kiedy rozdzwonił się alarm. Wypadł z łóżka, wskoczył w bokserki i zderzył się z Vrhednym, który też wybiegł z pokoju na korytarz. Obaj pognali do komputerów. - Chryste Panie - szczeknął V - Pożar na tylnym trawniku. Wiedziony szóstym zmysłem Butch rzucił się na zewnątrz. Przebiegł na bosaka przez dziedziniec, nie czując zimna ani żwiru pod stopami, obiegł front rezydencji i skierował się do garażu. Jezu, tylko nie to! Przez okna na tyłach garażu zobaczył szalejące płomienie. - Marissa! Stała twarzą do ognia, a jej przeraźliwy krzyk rozdzierał ciszę nocy. Przez chwilę miotała się jak błędna wokół płomieni, po czym zerwała się do biegu. Chryste, szlafrok! Zaraz się potknie... Stało się! Ze zgrozą patrzył, jak noga Marissy zaplątuje się w połę jego długiego, krwistoczerwonego szlafroka, a ona leci do przodu, prosto w ogień. Na jej twarzy odbiła się panika. Wyciągnęła ręce przed siebie. Nagle wszystko zaczęło się dziać jak na zwolnionym filmie: Butch biegł jak oszalały, mając wrażenie, że stoi w miejscu. - Nie! - krzyknął. Kiedy zdawało się już pewne, że Marissa zginie w płomieniach, nagle wyrósł za nią Ghrom i złapał ją w ostatniej chwili, wyrywając z objęć niechybnej śmierci. Butch zachwiał się i nogi ugięły się pod nim. Osunął się na kolana. Walcząc o oddech, patrzył na Marissę przelewającą się przez ręce Ghroma. - Chwała Najwyższemu, że nasz brat zdążył w porę - mruknął V, który był gdzieś w pobliżu. Butch zaczął wstawać na plączących się nogach. - Nic ci nie jest? - spytał V, podając mu rękę. - Nie, nie... nic. - Butch pokuśtykał do garażu, skąd powędrował na oślep w głąb domu, potykając się o progi i wpadając na ściany. Nie miał pojęcia, dokąd go zaniosło. A, do kuchni. Powiódł błędnym wzrokiem i wypatrzył drzwi do spiżarni. Z trudem mieszcząc się w drzwiach, wszedł do małego pomieszczenia, w którym przechowywano konserwy, cukier i mąkę. Zamknął drzwi, oparł się o półki i zaczął się trząść, dzwoniąc zębami. Ręce mu trzepotały jak skrzydła ptaka. Nie mógł przestać myśleć o Marissie, w bezsilnej trwodze patrzącej w płomienie. Gdyby tylko Butch ruszył jej na pomoc, gdyby Ghrom w porę nie zorientował się, co się dzieje i nie zmaterializował pół kroku za Marissą, nie byłoby jej teraz wśród żywych. On sam nie zdołałby jej uratować. - 229 -

Ta refleksja nieuchronnie wywołała upiory z przeszłości. W pamięci Butcha ożyły obrazy sprzed ćwierć wieku. Janie wsiadająca do auta z chłopakami... Janie też nie potrafił uratować. Nie przeszkodził jej w porę wsiąść do pamiętnej chevy chevette. Może gdyby Ghrom był wtedy w okolicy, uratowałby także siostrę Butcha... Butch potarł oczy, wmawiając sobie, że zaszły mgłą od gryzącego dymu. Minęło pół godziny. Marissa siedziała na łóżku w swoim chabrowym pokoju. Gnębiły ją wyrzuty sumienia. Tym razem zdecydowanie przedobrzyła ze swoją życiową dewizą. - Strasznie mi wstyd. - Nie musisz się wstydzić - pokręcił głową stojący w progu Ghrom. - Łatwo powiedzieć. - Próbowała się do niego uśmiechnąć, ale jej to nie bardzo wyszło, bo skórę twarzy miała sztywną i napiętą od kontaktu z żarem. A jej włosy pachniały benzyną i dymem. Szlafrok też. Przeniosła wzrok na Butcha. Stał w holu, opierając się o mur. Odkąd pojawił się przed paroma minutami, nie powiedział słowa ani też nie wszedł do pokoju. Pewnie myślał, że padło jej na mózg. Sama się zresztą o to podejrzewała. - Ostatnio miałaś ciężkie przeżycia - powiedział Ghrom, choć patrzyła mu gdzieś za głowę. - To mnie nie usprawiedliwia. - Nie zrozum mnie źle, Marisso, ale nikt się tym nie przejmuje. Dla nas najważniejsze jest, żebyś ty była cała i zdrowa. Trawnik nas mało obchodzi. A teraz może zostawię was samych - powiedział, zorientowawszy się, że Marissa wcale nie patrzy na niego, tylko na Butcha, który stoi za jego plecami. - Pójdę skombinować trochę dymku. Odwrócił się, by odejść, a wtedy Butch powiedział coś, czego Marissa nie dosłyszała. W odpowiedzi król klepnął go po karku. Znów naradzali się szeptem przez chwilę. - Lepiej się czujesz? - spytał ją Butch po odejściu Ghroma, nie wchodząc do pokoju. - Tak, prysznic mi pewnie dobrze zrobi. - Z braku dostępu do lobotomii. - No to wracam do Bunkra. - Butch... bardzo przepraszam za to, co zrobiłam. Po prostu nie mogłam znaleźć jednej sukni, która nie byłaby skażona przykrymi wspomnieniami. - Rozumiem cię. - 230 -

Guzik prawda. Wyglądał na oszołomionego. Chyba próbował się zdystansować do wszystkiego. Zwłaszcza do niej. - No to... trzymaj się. - Ruszył przed siebie. - Butch? - Zerwała się na równe nogi. - Nie przejmuj się. Co miał, u diabła,na myśli? Chciała pójść w ślad za nim, ale w progu zderzyła się z niosącą stertę ubrań Beth. - O... witajcie oboje. Marisso, można na chwilkę? - Butch, nie idź jeszcze - poprosiła Marissa. Skłonił się Beth i przeniósł wzrok w głąb korytarza. - Muszę wytrzeźwieć. - Chcesz mnie tak zostawić? - spytała ostro. - Zawsze jesteś ze mną, kotku - powiedział, uśmiechając się blado. Odszedł, stąpając ostrożnie, jakby szedł po mokrej podłodze. Jezu. - No więc Ghrom podsunął mi myśl, że możesz potrzebować czegoś do ubrania - kaszlnęła dyskretnie Beth. - Przyniosłam parę moich ciuchów. Może chciałabyś je przymierzyć? Marissa straszliwie chciała pobiec za Butchem, ale raz już zrobiła dzisiaj cyrk, a Butch wyglądał, jakby chwilowo miał wyżej uszu dramatów. Wyobrażała sobie, co o niej myśli. Zgadzała się z jego zdaniem o sobie. Co gorsza, przed pogardą dla samej siebie nie ma ucieczki. Spojrzała na Beth. Jezu, to chyba najgorszy dzień jej życia. - Ghrom powiedział ci, że spaliłam całą moją garderobę? - Wspomniał o tym. - Przy okazji wypaliłam w trawniku krater jak po lądowaniu UFO. Nie uwierzę, że nie jest na mnie zły. - Niezadowolenie Ghroma wzbudził wyłącznie fakt, że kazałaś Fritzowi sprzedać swoją bransoletkę. - Nie mogę pozwolić, żebyście płacili za wynajęcie dla mnie domu. - W gruncie rzeczy wolelibyśmy, żebyś tutaj została. - Nie mogę nadużywać waszej dobroci. Prawdę mówiąc, dziś planowałam... Zanim mój wzrok padł na bańkę z benzyną i zapałki, wybierałam się obejrzeć mój nowy dom, żeby zorientować się, jakie powinnam kupić meble. Nic więcej nie miała do roboty.

- 231 -

- A propos wynajmu domu - spoważniała Beth. - Ghrom chce, żeby Vrhedny sprawdził instalację alarmową, zanim się wprowadzisz. Niewykluczone, że V będzie chciał poprawić to czy owo. - Nie wydaje mi się to konieczne... - To nie podlega dyskusji. Nawet nie próbuj. Ghrom prosi, żebyś została tutaj przynajmniej do czasu, kiedy instalacja będzie gotowa. Zostaniesz, prawda? Przypomniała sobie o porwaniu Belli. Choć niezależność ma swoje uroki, nie można mylić jej z głupotą. - Tak... ja... zgoda. Dziękuję. - Spróbujesz coś z tego? - Beth podsunęła jej naręcze ubrań. - Nie mam zbyt wielu sukienek, ale Fritz może ci coś załatwić. - Nie uwierzysz, ale nigdy nie miałam na sobie spodni. - Marissa otaksowała wzrokiem niebieskie dżinsy królowej. - Przyniosłam dwie pary. Chcesz przymierzyć? Cóż, ta noc wyraźnie sprzyjała debiutom. Najpierw seks. Potem podpalenie. Teraz spodnie. - Mogłabym spróbować. Nagle zalała się łzami. Nerwy puściły jej ostatecznie i mogła tylko siedzieć na łóżku i płakać. Beth zamknęła drzwi i uklękła przed nią. Marissa szybko otarła łzy. Boże, co za koszmar. - Jesteś królową. Nie powinnaś się do mnie zniżać. - Jestem królową, więc mogę robić, co mi się żywnie podoba. - Odsunęła ubrania na bok. - Co się dzieje? Uzbierałaby się tego długa lista. - Marisso? - Chyba... chyba potrzebuję z kimś porozmawiać. - Masz tego kogoś przed sobą. Zaryzykujesz? Boże, tyle tego się uzbierało, ale jedna sprawa zdecydowanie wysuwała się na czoło. - Uczciwie ostrzegam jej wysokość, że temat jest niestosowny. Sprawa dotyczy... seksu. Beth odchyliła się do tyłu i siadła po turecku. - Dawaj. Marissa otwarła usta i zamknęła z powrotem. - Uczono mnie, że o pewnych rzeczach się nie mówi - odważyła się wreszcie. - 232 -

- Jesteśmy same - uśmiechnęła się Beth. A więc, skok na głębokie wody. - Ja... byłam nówką. Aż do dziś. - O. - Królowa umilkła na dłuższą chwilę. - I? - I to nie... - Nie było wcale przyjemne? - Marissa milczała. - Ja też nie byłam zachwycona moim pierwszym razem - wyznała Beth. - Naprawdę? - Marissa podniosła głowę. - Bolało. - Ciebie też bolało? - Była zaszokowana, kiedy Beth potaknęła. Potem poczuła ulgę. - To znaczy, nie wszystko bolało. To... co działo się przedtem, było niesamowite. Butch mnie... jest po prostu... kiedy mnie dotyka, robię się... Jezu, wierzyć mi się nie chce, że tak rozmawiam z tobą. Brakuje mi słów, żeby powiedzieć, jak to jest. - Nie musisz. Wiem, co masz na myśli - zachichotała Beth. - Naprawdę? - Przysięgam. - W niebieskich oczach królowej pojawił się dziwny błysk. - Dokładnie wiem, o co ci chodzi. Marissa uśmiechnęła się, a potem podjęła wątek. - Kiedy doszło już do tego... wiesz, czego, Butch był bardzo delikatny i uważający. Chciałam, żeby to było przyjemne, naprawdę chciałam. Ale to było szokujące i bardzo bolesne. Boję się, że coś mam nie tak w środku. - Wszystko masz tak jak trzeba, Marisso. - Ale to... naprawdę bolało. - Objęła się rękami. - Butch twierdzi, że większość samic źle znosi swój pierwszy raz, ale przecież... Relacje samic z glymerii są bardzo entuzjastyczne. - Nie obraź się jako arystokratka, ale osobiście nie wierzę glymerii ani na jotę. I słusznie. - Jak przez to przeszłaś z Ghromem, kiedy... no... - Straciłam dziewictwo z kimś innym. - Ojej. - Marissa zaczerwieniła się po korzonki włosów. - Wybacz, nie chciałam... - Nie ma sprawy. Prawdę mówiąc, nie przepadałam za seksem, dopóki nie spotkałam Ghroma. Byłam z dwoma facetami przed nim i... nieważne. Po prostu nie rozumiałam, o co w tym wszystkim chodzi. Szczerze mówiąc jednak, gdyby Ghrom był moim pierwszym, pewnie też nie byłoby to przyjemne, zważywszy na rozmiar jego... - Teraz rumieńcem oblała się królowa. - W końcu seks jest - 233 -

wtargnięciem w ciało kobiety. Jest cudowny i podniecający, niemniej jest inwazją i trzeba czasu, żeby się z tym oswoić. A dla niektórych kobiet pierwszy raz bywa bardzo bolesny. Ale Butch na pewno będzie bardzo cierpliwy i nie będzie cię... - Nie pokochał się do końca. Odniosłam wrażenie, że nie może. - Skoro cię bolało, to nic dziwnego, że przerwał. Marissa złapała się za głowę. - Boże, jak mi wstyd. Po wszystkim miałam straszny mętlik w głowie. W kółko o tym myślałam. Chciałam z nim porozmawiać przed odejściem, ale zabrakło mi słów. Rozumiesz, ja go kocham. - To dobrze, to bardzo dobrze. - Beth ścisnęła dłoń Marissy. - Wszystko będzie dobrze, możesz mi wierzyć. Musicie próbować dalej. Teraz, kiedy nie będzie cię już bolało, będzie o wiele łatwiej. Marissa patrzyła w oczy królowej. Oczy barwy nocnego nieba. Dotarło do niej, że przez całe życie nikt z nią spokojnie nie rozmawiał o jej problemach. Prawdę mówiąc, nigdy dotąd nie miała przyjaciółki. Atak właśnie zachowywała się królowa. Jak przyjaciółka. - Wiesz co? - Co? - Jesteś bardzo dobrą osobą - powiedziała cicho. - Teraz rozumiem, czemu Ghrom związał się z tobą. - Już ci mówiłam, że nie ma takiej rzeczy, której nie zrobiłabym dla ciebie. - Zrobiłaś dla mnie mnóstwo. Zwłaszcza teraz. - Wzruszenie ścisnęło ją za gardło. - Czy... czy mogłabym przymierzyć spodnie? - Koniecznie. Marissa wzięła naręcze ubrań, wyjęła z szuflady zmianę bielizny i weszła do łazienki. Kiedy wyszła, miała na sobie obcisłe czarne spodnie i golf. Była zaszokowana. Bez tych wszystkich falban wydawała się sobie o wiele drobniejsza. - Jak się czujesz? - spytała Beth. - Dziwnie. Lekko. Wygodnie. - Marissa krążyła na bosaka po pokoju. Trochę, jakbym była goła. - Jesteś ode mnie szczuplejsza, więc trochę wiszą na tobie. Ale wyglądają świetnie. Marissa wróciła do łazienki i stanęła przed lustrem. - I świetnie się w nich czuję. - 234 -

Po powrocie do Bunkra Butch powlókł się do swojej części i wszedł pod prysznic. Kąpał się przy zgaszonym świetle, bo nie miał ochoty patrzeć na pijany psychiczny wrak, jakim był. Wziął zimny prysznic, licząc na to, że lodowata woda go otrzeźwi. Szorował się trzymaną w ręku kostką mydła, a kiedy doszedł do genitaliów, nawet na nie nie spojrzał, bo by tego nie zniósł. Dobrze wiedział, co z siebie zmywa; i serce bolało go na myśl o krwi, która została po wewnętrznej stronie ud Marissy. To był przygnębiający widok. A potem osłupiał, zorientowawszy się, co robi. Pojęcia nie miał, co mu kazało wylizać Marissę, coś mu jednak mówiło, że powinien to zrobić. Jezu... najchętniej by o wszystkim zapomniał. Szybkie namydlenie, szybkie opłukanie, koniec prysznica. Potem wyszedł, ale nie chciało mu się wycierać. Ociekając wodą, wrócił do pokoju i usiadł na łóżku. Był mokry i było mu zimno, co wydawało się zasłużoną karą. Wsparł brodę na pięści i spojrzał przez pokój. W poświacie padającej ze szczeliny w drzwiach zobaczył stertę ubrań, które Marissa ściągnęła z niego po przyjściu. A potem jej suknię na podłodze. Przyjrzał się swojej garderobie. Ta marynarka w gruncie rzeczy wcale nie była jego, podobnie jak koszula, skarpetki i mokasyny. Nic z tego, co nosił, nie należało do niego. Popatrzył na zegarek na swoim ręku. Rozpiął go i upuścił na podłogę. Nie mieszkał we własnym domu. Nie wydawał własnych pieniędzy. Nie miał pracy, nie miał perspektyw. Był zadbanym zwierzęciem domowym, a nie człowiekiem. A chociaż bardzo kochał Marissę, po tym, co zdarzyło się na trawniku za domem, było jasne, że coś między nimi nie gra. Ich związek był destrukcyjny, zwłaszcza dla niej; była rozbita, obwiniała się niesłusznie o różne rzeczy, cierpiała z jego powodu. Jezu, naprawdę zasługiwała na coś lepszego. Zasługiwała... kurwa mać, zasługiwała na Mordha, arystokratę najczystszej krwi. Mordh miał warunki, żeby się nią opiekować, dać jej to, czego potrzebuje, zapewnić jej pozycję towarzyską i być jej brońcem przez stulecia. Wstał, podszedł do szafy i wyjął torbę Gucciego, ale po namyśle uznał, że nie chce brać ze sobą żadnych pamiątek z życia, z którego zamierzał się wymeldować. Cisnął torbę na bok i wyciągnął parę dżinsów i sweter. Wsunął stopy w adidasy. Odszukał swój stary portfel i klucze, które zachował, wprowadzając się do Bunkra z Vrhenym. Patrzącna pęk kluczy na zwykłym metalowym kółku, - 235 -

przypomniał sobie, że we wrześniu nie zadbał o dalsze losy swojego mieszkania, więc właściciel kamienicy pewnie dawno się włamał i wyrzucił jego rzeczy. Miał prawo. Prawdę mówiąc, wcale nie miał ochoty tam wracać. Odłożył klucze i ruszył do wyjścia, ale przypomniał sobie, że już nie ma czterech kółek. Spojrzał na buty. Będzie musiał pieszo dojść do drogi 22, a tam złapać dalej stopa. Nie miał żadnego sensownego planu, gdzie pójdzie, ani co będzie robił. Wiedział tylko, że porzuca braci i Marissę, i to wszystko. No i zdawał sobie sprawę, że warunkiem sine qua non jest opuszczenie Caldwell. Może obierze kurs na zachód, albo coś w tym stylu. Wyszedłszy do saloniku z ulgą skonstatował, że V nigdzie nie widać. Pożegnanie z kumplem było niemal równie bolesne, jak rozstanie z dziewczyną. Wolał się wymknąć bez błogosławieństw na drogę. Psiakość, jak Bractwo zareaguje na jego wyprowadzkę? Wiedział o nich dużo... Co będzie, to będzie. Nie mógł zostać, a jeśli to znaczyło, że będą musieli podjąć kroki przeciwko niemu, to najwyżej skrócą jego niedolę. Nadal nie wiedział, co tak naprawdę zrobił z nim Omega. Ale teraz przynajmniej nie będzie musiał się niepokoić, że skrzywdzi braci albo Marissę, bo nie będzie ich więcej oglądać na oczy. Położył rękę na klamce drzwi do sieni. - Dokąd to, glino? - rozległ się za nim głos V Butch gwałtownie odwrócił głowę. Z mroków kuchni wyłonił się V - V odchodzę. Jeśli nie mogę stąd wyjść żywy, poślijcie mnie raz - dwa do ziemi i ani mru - mru Marissie. - Dlaczego chcesz dać nogę? - Bo tak będzie lepiej, nawet gdybym to miał przypłacić życiem. Kasując mnie, oddacie mi przysługę. Jestem zakochany w kobiecie, która nie jest mi pisana. Ty i Bractwo jesteście moimi jedynymi przyjaciółmi, ale was też muszę porzucić. A co mnie czeka w świecie zewnętrznym? Nic. Nie mam roboty. Moja rodzina uważa mnie za odszczepieńca. Tyle tylko dobrego, że stanę na własnych nogach, funkcjonując wśród istot mojej rasy. Vrhedny zbliżał się do niego - wysoki, groźny cień. Do diabła, może już dziś będzie po wszystkim. Teraz, zaraz. - Stary, nie możesz stąd wyjść. Powiedziałem ci to na samym początku. Stąd nie ma wyjścia. - No to zrób, jak cię prosiłem... skasuj mnie. Weź sztylet i skończ ze mną. Jedno jest pewne: nie mam zamiaru żyć w waszym świecie jako outsider ani sekundy dłużej. - 236 -

Ich oczy się spotkały. Butch nie próbował się nawet zasłaniać. Nie zamierzał walczyć. Miał zamiar odpłynąć w wieczność, wysłany tam śmiertelnym ciosem z ręki najlepszego przyjaciela. Mógł go spotkać gorszy koniec. Nieporównanie gorszy koniec. - Może istnieje inny sposób - powiedział Vrhedny w zadumie. - Inny, to znaczy jaki? Mam nosić plastikową szczękę wampira? - Ufasz mi? - Glina milczał. - Butch, ufasz mi? - N - no, tak. - No to daj mi godzinę, a ja zobaczę, co da się zrobić.

- 237 -

ROZDZIAŁ 29 Mijały minuty. Butch krążtł po Bunkrze, wyczekując powrotu V. Nie mógł wynurzyć się z oparów szkockiej i wciąż czuł się marnie, więc wkońcu walnął sięna łóżko. Zamknął oczy, nie licząc zbytnio na sen; po prostu raziło go światło. W gęstej ciszy myślał o swojej siostrze Joyce i jej dziecku. Znał miejsce, w którym odbyły się dziś chrzciny małego; sam został ochrzczony w tym samym kościele, podobnie zresztą, jak każdy z O'Nealów. Zmyto z niego grzech pierworodny. Dotknął czarnej blizny na brzuchu, która świadczyła o tym, że Zło ewidentnie upomniało się o niego. Zaatakowało jego wnętrzności. Mocno ścisnął złoty krzyż, aż werżnął mu się w dłoń. Musi znów zacząć chodzić do kościoła, i to regularnie. W tej samej chwili dopadło go zmęczenie, wymiatając umysł z myśli i zastępując je pustką, którą na jawie powitałby z wdzięcznością. Obudził się. Spojrzał na zegarek. Spał cięgiem przez dwie godziny. Był trzeźwy, ale miał kaca. Głowę rozsadzał mu ćmiący ból, oczy drażniła nawet smuga światła spod drzwi. Przewrócił się na bok. Chrupnęło mu w grzbiecie. Z korytarza dobiegł go żałosny jęk. - V? - zaniepokoił się. Jęk powtórzył się. Nagle, nie wiedzieć skąd, rozległ się łoskot, jakby runęło coś ciężkiego. A potem zdławiony szloch, jakby ktoś z bólu i przerażenia nie był w stanie płakać. Butch zerwał się z łóżka. Wypadł do saloniku. - Niech to diabli! Vrhedny zleciał z sofy, lądując twarzą w stoliku, z którego posypały się szklanki i butelki. Z zamkniętymi oczyma i ustami otwartymi w bezgłośnym krzyku trzepotał się jak ryba na piasku. - Vrhedny, zbudź się! - Butch złapał go za potężny biceps i nagle zorientował się, że V nie ma swojej rękawiczki; jego magiczna graba świeciła jak słońce, wypalając dziury w stoliku i kanapie. - Kurwa mać! - Butchowi o włos udało się uniknąć przypalenia.

- 238 -

Nie pozostało mu nic innego, jak tylko wykrzykiwać imię brata, który zmagał się z jakimś swoim demonem. Wreszcie jakby zaczął trzeźwieć, może pod wpływem głosu Butcha, albo grzmotnąwszy któryś raz z rzędu o stolik. Otwarł oczy, dysząc i dygocząc, zlany zimnym potem. - Stary? - Butch przykląkł i dotknął ramienia V, który skulił się przerażony, co chyba było z tego wszystkiego najgorsze. - Ej... spoko. Jesteś w domu. Nic się nie dzieje. Wzrok V, zwykle spokojny i chłodny, był szklisty. - Butch... Jezu, Butch. Umarłem... Miałem koszulę przestrzeloną na wylot... - Już dobrze, już wszystko dobrze. Teraz sobie odpoczniesz, wielkoludzie. - Butch wsunął rękę pod prawą pachę V i wywindował go z powrotem na kanapę. Nieszczęśnik klapnął na tapicerkę jak szmaciana lalka. - Musisz się czegoś napić. Wyszedł do kuchni, znalazł w miarę czystą szklankę, którą opłukał dodatkowo. Nalał do środka zimnej wody, choć V bez wątpienia wolałby grey goose. Kiedy wrócił do salonu, Vrhedny zapalał papierosa. Ręce mu latały. - Napiłbyś się czegoś mocniejszego? - Nie. To mi wystarczy. Dzięki, stary. Butch przysiadł na drugim końcu kanapy. - V, moim zdaniem pora coś zrobić z tymi twoimi koszmarnymi snami. - Ani mi się śni. - V zachłysnął się z przerażenia. - Poza tym mam dobrą nowinę. Powiedzmy, że dobrą. Butch wprawdzie wolałby porozmawiać o sennych majakach V, ale raczej nie mógł na to liczyć. - Dobra, gadaj. Czemu mnie nie zbudziłeś od razu, kiedy... - Próbowałem, ale spałeś jak kamień. Tak czy owak... - Odetchnął, tym razem normalnie. - Pamiętasz, że zaglądałem w twoją przeszłość? - Domyślałem się tego. - Musiałem wiedzieć, co jest grane, skoro miałeś mieszkać ze mną - z nami. Prześledziłem twój rodowód wstecz aż do Irlandii. W twoich żyłach, glino, płynie krew wielu pokoleń bladolicych mieszkańców torfowisk. Butch zamarł. - Czy trafiłeś poza tym na coś... innego? - Nie. Ani wtedy, dziewięć miesięcy temu, ani teraz, przed godziną. Łee, lipa. No ale czego się spodziewał? Wiadomo, że nie jest wampirem. - No to po co o tym gadamy? - 239 -

- Jesteś pewien, że nie ma żadnych dziwnych przekazów w twojej rodzinie? Zwłaszcza - jeszcze z Europy? Żadna twoja przodkini nie budziła się rano z malinką na szyi? Nie było jakiejś tajemniczej ciąży? Dajmy na to: córka znika z domu, a potem wraca z dzidziusiem? Prawdę mówiąc, O’Nealowie niewiele przekazali swojemu potomstwu. Przez pierwszych dwanaście lat życia Butcha jego matka była zbyt zagoniona, chowając szóstkę dzieci i pracując jako pielęgniarka. Potem, po zabójstwie Janie, Odell była za bardzo rozbita, żeby mieć ochotę na rodzinne opowieści. A ojciec? Nie inaczej. W dzień tyrał dla firmy telefonicznej, a w nocy dorabiał jako stróż, więc czasu na pogawędki z latoroślą nie miał zbyt wiele: w domu Eddie O’Neal chlał bądź spał. - Nic takiego nie słyszałem. - Wobec tego mam pewien pomysł. - V sztachnął się ręcznie rolowanym. - Chciałbym sprawdzić, czy masz w sobie wampirzą krew. - Wypuścił kłęby dymu. O raju. - Ale przecież obejrzałeś moje korzenie i nic. Poza tym badania krwi u Agrhesa, czy nawet jakieś wcześniejsze, chybaby coś wykazały? - Niekoniecznie. Ale znam bardzo skuteczną metodę regresingu genetycznego. - Wyciągnął opalizującą dłoń przed siebie i zacisnął w pięść. Kurwa, nie znoszę tego, ale czasem robię te rzeczy. Butch zerknął na przypalony stolik. - Będziesz mnie też smażył? - Nakieruję wiązkę energii prosto na cel. Nie twierdzę, że to będzie dla ciebie miłe, ale są szanse, że wyjdziesz z tego żywy. Co mnie do tego skłania? To, że się tak palisz, żeby dokrwić Marissę. Fakt, że wydzielasz przy niej samczy aromat. Do tego jesteś nieźle agresywny. Kto wie, co tam znajdziemy? Butch nagle poczuł, że w jego sercu zatlił się promyk nadziei. - I co będzie, jeśli okaże się, że miałem wujka wampira? - Wtedy być może... - V zaciągnął się dymem do pięt. - Być może będziemy cię mogli przemienić. Rany kota. - Myślałem, że to niemożliwe. V skinął głową w stronę sterty piętrzących się przy monitorach oprawnych w skórę woluminów. - W Kronikach stoi coś o tym, że masz kroplę naszej krwi w sobie, więc możemy spróbować. To dosyć niebezpieczne, ale... ryzyk - fizyk. W Butchu projekt wzbudził gorący entuzjazm. - 240 -

- No to bierzmy się za tę regresję i siup! - Tak się nie da. Nawet jeśli badanie DNA potwierdzi, że masz krew wampirzą, zanim ośmielimy się wprowadzić najmniejszą zmianę, musimy dostać zielone światło od Pani Kronik. Tego rodzaju zabiegów nie przeprowadza się ot, tak. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że majstrował przy tobie Omega. Jeśli Pani Kronik postawi szlaban, nie pomoże ci nawet wujek z zębami do pasa. Nie będę cię mógł zregresować. - Kiedy będziemy wiedzieć? - Ghrom obiecał porozmawiać z Panią dziś w nocy. - Matko, żeby mu się tylko udało... - Chciałbym, żebyś to sobie dobrze przemyślał. Regresing to nie przelewki. Mózg się przy tym lasuje, więc nie obejdzie się bez bólu. Warto też, żebyś porozmawiał z Marissą. Przecież to wszystko robił właśnie z myślą o niej. - Nic mi nie będzie. Nie musisz się przejmować. - Nie bądź taki pewny siebie. - Nie jestem. To musi poskutkować. - Albo nie. - V spojrzał w rozżarzony koniec skręta. - Nawet jeżeli wyjdziesz z zabiegu bez szwanku i znajdziemy ci jakiegoś żyjącego krewniaka, od którego pobierzesz impuls do transformacji, i tak możesz kipnąć w trakcie przemiany. Szansa, że przeżyjesz, jest nikła. - Przeżyję. - Nie wiem, czy przemawia przez ciebie odwaga, czy pęd do samounicestwienia - parsknął V - Nienawiść do samego siebie to potężny czynnik motywacyjny. Zresztą, obaj wiemy, że nie ma innej opcji. Ich spojrzenia spotkały się. Butch wiedział, że V myśli to samo, co on: mimo sporego ryzyka, to i tak lepsze niż śmierć z rąk V, który go ukatrupi na miejscu, gdy Butch będzie - a będzie - próbował odejść. - Idę do Marissy - oznajmił Butch. Ruszył w stronę drzwi do tunelu, ale zatrzymał się. - Jesteś pewien, że nie da się nic zrobić z tymi twoimi koszmarami? - Masz dosyć własnych spraw na głowie. - Jestem robotem wielofunkcyjnym. - Idź, glino, do swojej samicy, a mną się nie martw. - Ty to potrafisz człowieka wykończyć. - Powiedział do glocka sig sauer. Butch zaklął i wyszedł do tunelu, próbując nie dać się zbytnio ponieść radosnym fantazjom. Po dojściu do rezydencji wszedł na piętro. Gdy mijał - 241 -

gabinet Ghroma, wziął się na odwagę i zastukał do drzwi. Po audiencji u króla, która trwała nie więcej niż dziesięć minut, udał się do pokoju Marissy. Już miał zastukać... - Nie ma jej u siebie - powiedział ktoś. Odwrócił się i zobaczył Beth wychodzącą z wazonem kwiatów w rękach z saloniku na końcu korytarza. - Gdzie Marissa? - zaniepokoił się. - Pojechała z Rankohrem obejrzeć nowe miejsce. - Jakie znów nowe miejsce? - Wynajęła dom, około dziesięciu kilometrów stąd. Jak to? Marissa się wyprowadza i pary z ust nie puściła? - A dokładnie gdzie? Kiedy Beth podała mu adres i zapewniła, że miejsce zostanie zabezpieczone, najpierw chciał tam wyruszyć natychmiast, potem się jednak rozmyślił. Ghrom właśnie udawał się do Pani Kronik. Jeśli Pani wyrazi zgodę na regresing, Butch będzie miał dla Marissy dobrą wiadomość. - Wróci przed świtem? - Rany, czemu mu nie powiedziała, że się wyprowadza? - Na pewno. Ghrom będzie prosił Vrhednego o założenie systemu alarmowego, a do tego czasu Marissa będzie mieszkać z nami. Ej... jakoś marnie wyglądasz - zaniepokoiła się nagle Beth. - Może zejdziesz coś ze mną przetrącić w kuchni? Potaknął, choć w ogóle nie słyszał, co do niego mówi. - Wiesz, że ją kocham, prawda? - palnął ni z gruchy, ni z pietruchy. - Wiem. Ona też cię kocha. No to czemu nie powiedziała mu o niczym? Trzeba przyznać, że nie bardzo ją zachęcał ostatnio do zwierzeń. Najpierw chryja o jej dokrwienie. Potem rozdziewiczył ją po pijaku, i to boleśnie. Rzygać się chce. - Nie jestem głodny, ale chętnie popatrzę, jak jesz. Wychodząc spod prysznica, Vrhedny wrzasnął i walnął się o marmurową ścianę. W łazience Bunkra stał Ghrom, wielki jak Golem. - Panie mój, czemu straszysz nieszczęsnego sługę? - Masz słabe nerwy. - Ghrom podał mu ręcznik. - Właśnie wracam od Pani Kronik. V zamarł z ręcznikiem pod pachą. - Co powiedziała? - 242 -

- Nie raczyła mnie przyjąć osobiście. - A to czemu? - Owinął biodra ręcznikiem. - Ponoć mówiła coś o kole raz puszczonym w ruch. Wiem to od jednej z Wybranek. - Ghrom zazgrzytał zębami, ale mimo to mówił dalej. - Tak czy owak, mam się znów stawić jutro w nocy. Na pierwszy rzut oka sprawy nie wyglądają dobrze. V z frustracji dostał tiku oka. - Szajs. - Tak. - Ghrom milczał przez chwilę. - Skoro o szajsie mowa, to może porozmawialibyśmy o tobie. - O mnie? - Jesteś napięty jak struna i drga ci powieka. - Bo przed chwilą poczęstowałeś mnie chujową wiadomością. - Wyminął króla i wszedł do sypialni. Ubieranie za zął od włożenia rękawiczki. Ghrom oparł się o futrynę. - Posłuchaj, V.. Oho, tylko nie to. - Nic mi nie jest. - Jasne. Umówmy się więc do końca tygodnia. Jeśli do tego czasu się nie pozbierasz, wycofuję cię z akcji. - Co? - Urlop. Co powiesz na trochę wypoczynku? - Z byka spadłeś? Odkąd Tohr zniknął, jest nas teraz tylko czterech. Nie możemy sobie na to pozwolić... - ...żeby ciebie stracić. Zgadzam się i nie dam ci zginąć tylko dlatego, że jesteś uparty jak kozioł. - Słuchaj, wszyscy mamy nerwy w strzępach... - Butch był u mnie przed chwilą. Wspomniał o twoich koszmarach... - A to gnida. - Dołoży mu za ten długi jęzor, aż się Butch nogami nakryje. - Bardzo dobrze, że mi powiedział. Sam powinieneś był mi powiedzieć. V podszedł do biurka, na którym trzymał tytoń i bibułki. Pospiesznie zrolował skręta. Musiał czymś zatkać gębę, żeby nie zacząć bluzgać. - Musisz się przebadać, V - Jak? U Agrhesa? Żadne badania i testy nic nie wykryją, bo to nie jest na podłożu fizycznym. - Zaczerpnął tchu. - Nie zapominaj, że to ja jestem waszym mądralą. Sam to rozpracuję. Ghrom zsunął z nosa ciemne szkła. Seledynowe oczy króla lśniły jak dwa neony. - 243 -

- Daję ci tydzień, a potem udam się do Pani Kronik w twojej sprawie. A teraz wciągaj gacie. Chcę z tobą jeszcze porozmawiać o glinie. Król wyszedł do saloniku. V zaciągnął się głęboko i zaczął rozglądać za popielniczką. Psiamać, zostawił ją na stoliku przy sofie. Ruszył do drzwi, ale nagle przyjrzał się swojej przeklętej dłoni. Podniósł ją i zębami ściągnął rękawiczkę. Zapatrzył się w poświatę. A niech to... z dnia na dzień świeciła coraz mocniej. Zacisnął zęby i przytknął do dłoni rozżarzony koniec niedopałka. Ręka rozjaśniła się jeszcze bardziej, podświetlając tatuaże tak, że wydawały się trójwymiarowe. Niedopałek spłonął w świetlnej erupcji, od której V poczuł mrowienie w koniuszkach palców. Zdmuchnął BB patrząc jak chmurka pyłu rozprasza się aż do zaniku. Marissa zwiedziła swój przyszły dom, kończąc w salonu, skąd zaczynała. Dom był o wiele większy niż przypuszczała. W piwnicy było sześć sypialń z łazienkami. A przecież wybrała go, bo wydawał się o wiele mniejszy od domu jej brata Agrhrsa. Rozmiar jednak jest rzeczą względną. Dworek w stylu kolonialnym wydawał się ogromny i przeraźliwie pusty. Kiedy próbowała sobie wyobrazić, że się w prowadza, dotarło do niej, że nigdy dotąd nie mieszkała sama. W dawnym domu stale krzątała się służba, Agrhes i personel medyczny. W rezydencji Bractwa też zawsze było rojno. - Marisso? - Zza pleców dobiegł ją stukot butów Rankohra. - Czas na nas. - Jeszcze nie pomierzyłam pokoi. - Fritz wróci później i skończy. Pokręciła głową. - To mój dom. Sama chcę to zrobić. - To masz całą jutrzejszą noc, ale teraz musimy już znikać. Obrzuciła wnętrze ostatnim spojrzeniem. - Dobrze. Jutro. Przeteleportowali się do rezydencji. Już w sieni rozchodził się zapach rostbefu i dobiegał gwar rozmów z sali biesiadnej. Rankohr uśmiechnął się radośnie do Marissy. Zaczął rozpinać szelki ze sztyletami, jednocześnie nawołując Mary. - Cześć. Odwróciła się i w półmroku pokoju bilardowego dostrzegła Butcha. Stał wsparty o stół z zielonym suknem, trzymając w dłoni pękaty kryształowy kielich. Miał na sobie kosztowną marynarkę i bladoniebieski krawat... ale jej - 244 -

wydawał się nagi, jak wtedy, gdy wsparty na rękach unosił się nad nią. Zrobiło jej się gorąco. - W spodniach wyglądasz inaczej. - Unikał jej spojrzenia - To są spodnie Beth. Pociągnął z kieliszka. - Słyszałem, że wynajęłaś dom. - Tak, właśnie wracam z... - Beth mi mówiła. To ile jeszcze będziesz tutaj mieszkać? Tydzień? Mniej? Pewnie niecały tydzień? - Coś w tym rodzaju. Chciałam ci o tym powiedzieć, ale ledwie go wynajęłam, zaczęły się tamte historie i nie było kiedy. Nigdy nie miałam zamiaru ukrywać tego przed tobą. - Milczał. - Butch? Wszystko w porządku z... nami? - Ta - a. - Zajrzał w kieliszek. - Jak nie teraz, to wkrótce. - Posłuchaj, to, co się wydarzyło... - Wiesz przecież, że nie mam pretensji o ten pożar. - Nie, mam na myśli tamto, w twojej sypialni. - Seks? Spuściła oczy zarumieniona. - Chciałabym znowu spróbować. Znów milczał, więc podniosła wzrok. Wpatrywał się w nią intensywnie piwnymi oczami. - Wiesz, czego pragnę? Chcę chociaż raz być w twoich oczach dość dobry. Choć jeden, jedyny raz. - Ależ jesteś... Wyciągnął do niej ręce, zerknąwszy najpierw w dół. - Nie, na razie jeszcze nie. Ale dołożę wszelkich starań i usunę ten problem. - O czym ty mówisz? - Czy pozwolisz, że zaprowadzę cię na obiad? - Podał jej ramię, ewidentnie próbując odwrócić jej uwagę od jakichś przykrych myśli. - Zaufaj mi, Marisso - dorzucił, widząc, że się waha, czy wziąć go pod rękę. Wreszcie jednak zdecydowała się, rada, że chociaż nie próbuje jej unikać, jak wtedy, po pożarze. - Ej, Butch, zatrzymaj się. Obejrzeli się oboje. Z tajnych drzwi pod schodami wychodził Ghrom w towarzystwie Vrhednego. - Dobry wieczór, Marisso - powitał ją król. - Butch pozwól na chwilkę. - 245 -

- O co chodzi? - Marisso, czy możesz nas zostawić samych? Stali w niedbałej pozie, patrząc na nią bez wyrazu. Nie da się na to nabrać, ale przecież nie będzie im stać nad głową. - Czekam przy stole - powiedziała do Butcha. Ruszyła do jadalni, ale po drodze przystanęła i zerknęła przez ramię. Trzy samce stały zbite w gromadkę, rozprawiając o czymś. Butch przy Vrhednym i Ghromie wydawał się niepozorny. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Słuchał ze ściągniętymi brwiami Skinął głową; jego sylwetka wyrażała gotowość do czynu. Ogarnęło ją przerażenie. Kolejne męskie sprawy Bractwa. Już ona je znała. - O czym rozmawialiście z Ghromem i V? - spytała, kiedy po paru minutach Butch usiadł do stołu. Strząsnął adamaszkową serwetkę i rozłożył sobie na kolanach. - Chcą, żebym przeszukał dom Tohra i sprawdził, czy w międzyczasie go nie odwiedził ani nie zostawił jakichś wskazówek, dokąd mógł się udać. Hmm. - T - to dobrze. - To był właśnie mój zawód przez wiele lat. - I to wszystko, czego chcą od ciebie? Kiedy wylądował przed nimi półmisek, Butch dopił do końca szkocką. - Wszystko. To znaczy... Bracia zaczynają patrolować tereny podmiejskie i prosili, żebym przetarł szlaki. Dziś po zachodzie słońca jedziemy z V na rekonesans. Kiwnęła głową, próbując sobie wmówić, że wszystko będzie dobrze. Pod warunkiem, że nie będzie walczył. Pod warunkiem, że nie będzie... - Coś nie tak? - Ja... nie chcę, żebyś znów został ranny. Zrozum, jesteś tylko człowiekiem i... - Właśnie dzisiaj będę to sprawdzał. Znowu zbywał jej niepokoje, a jeśli będzie nalegać, to wyjdzie na to, że ma go za jakiegoś mięczaka. - Sprawdzał co? - Co mi wtedy zrobili. - Wziął do ręki widelec. - V co prawda przewertował całe Kroniki bez skutku, ale mówi, że mogę sam też spróbować. Kiwnęła głową. A więc nie spędzą dnia razem w łóżku żadnego z nich. Upiła wody ze szklanki, zachodząc w głowę, jak można siedzieć obok kogoś, a jednocześnie być od niego oddalonym o tysiące mil. - 246 -

- 247 -

ROZDZIAŁ 30 Następnego popołudnia John zajął miejsce w klasie. Nie mógł się już doczekać, kiedy zaczną się lekcje. Rozkład zajęć przewidywał trzy dni szkoły, a po nich dzień wolnego. Po przerwie rwał się do nauki. Zaczął przeglądać zapiski o plastycznych materiałach wybuchowych. Inni rekruci wchodzili do klasy i zajmowali miejsca jak zawsze wśród głośnych wygłupów. Nagle wszyscy umilkli. John uniósł głowę.W drzwiach stał na chwiejnych nogach mężczyzna. Pijany, czy jak... John przyjrzał się uważniej rudowłosemu przybyłemu i osłupiał. Blasther. To był Blasther, tylko ulepszony. Patrząc pod nogi, niepewnie skierował się do ostatniej ławki. Idąc, szurał nogami, jakby za dobrze nie panował nad kończynami. Usiadł, z trudem mieszcząc pod ławką kolana. Zgarbił się, żeby się mniej rzucać w oczy, ale niewiele to pomogło. Rany, ale był wielki. Racja, przeszedł przemianę. Zbihr wszedł do klasy, zamknął za sobą drzwi i spojrzał na Blasthera. Skinął mu krótko głową i przeszedł do wykładu. - Dziś zaczniemy się zapoznawać z bronią chemiczną, taką jak gaz łzawiący, gaz musztardowy... - Umilkł i zaklął. Było jasne, że nikt go nie słucha, bo wszyscy gapią się na Blasthera. - Dobra, Blasther, powiesz im parę słów, jak to jest, bo inaczej mnie nie zrozumieją. Blasther poczerwieniał jak burak i pokręcił głową. - Dobra, rekruci. - Wszystkie oczy spoczęły na Z. - Skoro jesteście ciekawi, to ja wam powiem. John słuchał jak zahipnotyzowany. Zbihr omówił przemianę ogólnie, bez żadnych aluzji do własnych przeżyć. Z każdym jego słowem mrowienie w ciele Johna nasilało się. Dobra nasza, zwrócił się do swojego organizmu. Słuchaj uważnie, bo niedługo ciebie też to czeka. Nie mógł się już doczekać, kiedy zostanie mężczyzną.

- 248 -

Van wysiadł z minivana, cicho zatrzasnął drzwi i pozostał w cieniu. Odległy o sto metrów budynek, który obserwował, przypominał mu dom jego dzieciństwa: rozlatującą się ruderę krytą papą, z wrakiem samochodu w obejściu. Z tym, że jego dom rodzinny stał w podmiejskiej dzielnicy, a ten - na pustkowiu. Jednak oba domy balansowały na krawędzi ruiny. Uważnie skanował okolicę. Nocną ciszę burzył dźwięk rytmicznych uderzeń. Czyżby ktoś rąbał drwa? Nie, to bardziej przypominało łomot. Ktoś walił od środka w drzwi na tyłach domu. - To jest twój obiekt na dzisiaj - mówił pan X. Dwaj reduktorzy wysiadali z minivana. - Przez cały tydzień dom był w trakcie dnia pod obserwacją oddziałów specjalnych. Żadnych oznak życia aż do zmroku. Żelazne kraty na oknach. Zasłony zawsze zasunięte. Masz za zadanie wziąć ich do niewoli, ale gdyby próbowali ucieczki - możesz ich zabić. - Umilkł i ściągnął brwi, rozglądając się dookoła. Van spojrzał w ślad za nim, ale nie zauważył niczego nadzwyczajnego. Nagle na drodze pojawił się czarny cadillac escalade z przydymionymi szybami i chromowanymi felgami. Wyglądał, jakby był więcej wart od domu. Co taki wóz, u diabła robił tu, na zadupiu? - Broń - syknął pan X. Van wyciągnął zgrabną, nowiutką czterdziestkę smith & wesson, delektując się jej ciężarem w dłoni. Krew zaczęła mu żywiej krążyć. Nie mógł się już doczekać starcia z przeciwnikiem. Niestety, pan X przygwoździł go twardym spojrzeniem. - Zostaniesz tutaj. Nie chcę, żebyś brał udział w walce. Masz się tylko przyglądać. Ty chuju. Van przeczesał ręką ciemne włosy. Ty nędzny chujku. - Rozumiemy się? - powiedział pan X z lodowatą miną. - Nie wchodzisz do środka. Vanowi udało się kiwnąć podbródkiem. Odwrócił oczy, żeby nie zbluzgać X. Śledził wzrokiem cadillaca, który dojechał do końca wyboistego podjazdu i zatrzymał się. To musiał być jakiś patrol, ale nie gliny. W każdym razie nie gliny rasy ludzkiej. Silnik w samochodzie zgasł i z cadillaca wysiadło dwóch mężczyzn. Jeden był w miarę normalnych rozmiarów, przynajmniej jak na linebackera. Drugi był gigantyczny. Rany... to musiał być jeden z Bractwa. Xavier miał rację: Van w życiu nie widział kogoś tak ogromnego, a przecież swego czasu spotykał się na ringu z monstrualnym przeciwnikami. - 249 -

Nagle wojownik zniknął. Po prostu rozwiał się w powietrzu. Van nie zdążył spytać, co to było, u diabła, gdy towarzysz wampira odwrócił głowę i spojrzał dokładnie w miejsce, w którym w cieniu stał pan X. - Rany kota - wyszeptał X. - On jest żywym, mimo to mistrz jest w nim. Nadreduktor wyskoczył z cienia i ruszył przed siebie zalaną księżycowym światłem drogą. Co mu, kurwa, odbiło? Butch, drżąc na całym ciele, patrzył na bladowłosego reduktora, który wyłonił się z mroków. Bez wątpienia był to ten sam, który się nim wtedy zabawiał: choć Butch nie zachował świadomych wspomnień torturowania, jego ciało rozpoznało swojego oprawcę, którego pamięć została zakodowana w ranach i stłuczeniach. Wszystko w nim rwało się, żeby dopaść łotra, ale zanim zdążył wykonać pierwszy krok, rozpętało się piekło. Gdzieś za domem ruszyła piła mechaniczna z rykiem, który stopniowo przeszedł w wysoki, jękliwy wizg. Dokładnie w tej samej chwili z zarośli wyszedł drugi bladowłosy reduktor, mierząc ze spluwy do Butcha. Kule z półautomatycznej broni zaczęły świstać za uchem Butcha. Glina ścisnął mocniej glocka i wskoczył za cadillaca, by zza osłony samochodu kontynuować wymianę powitalnych uprzejmości. Glock urywał mu rękę, Butch starał się jednak trzymać tors poza linią ognia. W trakcie przerwy w ostrzale spojrzał przez kuloodporny celownik. Strzelec skrył się za zardzewiałym wrakiem samochodu, zapewne wymieniając magazynek. Podobnie jak Butch. Tymczasem jednak pierwszy reduktor, oprawca Butcha, nadal nie sięgnął po broń. Stał na środku drogi, gapiąc się w stronę gliny, jakby dopraszał sie kuli. Butch ochoczo postanowił spełnić jego zachciankę. Wychylił się zza samochodu, nacisnął spust i trafił drania prosto w pierś. Nadreduktor zatoczył się do tyłu, ale nie upadł. Wydawał się lekko zirytowany, jakby ukąsił go komar. Butch zbaraniał, ale czas nie sprzyjał rozważaniom, dlaczego jego specjalne kule nie działają na tego akurat zabójcę. Wystawił rękę za maskę i posłał kilka krótkich serii. Wreszcie reduktor oberwał, tak jak chciał, i rymnął na wznak jak długi. W tej samej chwili zza pleców Butcha zadudniła seria głośnych plaśnięć. Czyżby dołączyła kolejna spluwa? Odwrócił się na pięcie, dla pewniejszego strzału trzymając glocka oburącz. Chryste Panie. Samica z dzieckiem na rękach w ślepej panice wypadła z domu. Miała powody, żeby zmykać. Po piętach deptał jej monstrualny samiec z - 250 -

żądzą mordu w oczach i mechaniczną piłą na ramieniu. Szaleniec w każdej sekundzie mógł je dopaść i obrotowym ostrzem pociąć na kawałki, na co wyraźnie miał ochotę. Butch skierował wyżej wylot pistoletu, wycelował w głowę samca i nacisnął spust... ...dokładnie w chwili, gdy Vrhedny wyrósł za tamtym, łapiąc za piłę. - Kurwa mać! - Butch próbował w ostatniej chwili cofnąć palec, ale broń już odbiła, wypuszczając kulę. Nagle ramię zacisnęło się na szyi Butcha: do akcji wkroczył następny reduktor. Butch stracił równowagę i walnął w maskę cadillaca z takim impetem, że glock wypadł mu z rąk. Metal zadźwięczał o metal. Mała strata. Butch wsunął rękę w kieszeń płaszcza i zmacał nóż sprężynowy. Nóż sam wskoczył mu w dłoń. Butch wyjął rękę z kieszeni. Błysnęła stal. Butch wykręcił się w lewo i dźgnął zabójcę, który dociskał go do maski samochodu. Rozległ się skowyt bólu. Uścisk zelżał. Butch zebrał siły i odepchnął leżącego na nim reduktora. Kiedy zabójca przez sekundę zawisł w powietrzu, Butch płynnym łukiem zadał cios i poderżnął gardło reduktora. Trysnęła fontanna czarnej krwi. Kopniakiem powalił zabójcę na ziemię i zawrócił w stronę domu. Vrhedny nadal zmagał się z samcem. Próbując uniknąć ostrza piły łańcuchowej, zadawał cios za ciosem. W tym czasie samica z dzieckiem pędziła przez podwórko jak oszalała. Z prawej strony zbliżał się do niej drugi bladowłosy reduktor. - Wezwałem Rankohra! - przytomnie krzyknął V - Biegnę za nimi! - odkrzyknął Butch, rzucając się w ślad za samicą z dzieckiem. Biegł, bębniąc podeszwami o ziemię, kolanami potrącając własną pierś. Modlił się, żeby udało mu się zdążyć, żeby dobiegł na czas. Boże, daj mi chociaż ją uratować. W pędzie podciął malowniczo reduktora, a kiedy lecieli razem na ziemię, wrzasnął do samicy, żeby nie przestawała uciekać. Skądś dobiegły go odgłosy strzałów, ale był zbyt zaabsorbowany walką na śmierć i życie, żeby o tym myśleć. Obaj z reduktorem tarzali się w topniejącym śniegu, bijąc się i próbując przydusić. Butch wiedział, że długo tak nie pociągnie, nie pozostało mu więc nic innego, jak zaufać swojej intuicji, przestać walczyć i pozwolić, by zabójca położył się na nim, po czym... przywrzeć wzrokiem do oczu nieumarłego.

- 251 -

Ta więź, ta makabryczna komunia w jednej sekundzie spięła ich jak stalowa lina. Znieruchomieli i w Butchu ocknął się skądinąd znany mu apetyt. Rozchylił wargi i zaczął wchłaniać reduktora.

- 252 -

ROZDZIAŁ 31 Leżąc na środku drogi i krwawiąc jak zarzynany wieprz, pan X nie spuszczał wzroku z zakażonego przez Omegę żywego, który dawno powinien już gryźć ziemię. Facet radził sobie niezgorzej, zwłaszcza kiedy na podwórku powalił reduktora, ale siły były nierówne. Rzeczywiście, po chwili zabójca znalazł się na nimi już szykował się, by go wykończyć.... Nagle jednak zamarli obaj, a to, co się wydarzyło, było zaprzeczeniem logiki i wszelkich reguł walki. Chociaż reduktor był górą, żywy ostatecznie go wykończył. Pan X wstrzymał oddech. Czuł w tym coś bardzo, ale to bardzo dziwnego. Potem jednak jasnowłosy wojownik zmaterializował się znienacka obok tamtej dwójki. Wampir oderwał reduktora od człowieka, rozrywając dziwną wieź, która ich łączyła. Z mroków wyłonił się Van, zasłaniając sobą widok. - Co pan powie na to, żeby się stąd zmyć? To chyba najlepsza opcja. - Zgoda... i to raz - dwa. Van podniósł pana X z ziemi i zaczął go holować do minivana. Głowa nadreduktora majtała się jak u lalki, z której się wysypały trociny. W pamięci migał mu obraz blond wampira, który unicestwił reduktora, a następnie przykląkł sprawdzić, jak się sprawy mają z człowiekiem. Pieprzony samarytanin. Oczy pana X zmętniały. Dziękował Bogu, w którego zresztą nie wierzył, za to, że Van Dean był zbyt świeżym nabytkiem Korporacji, aby wiedzieć, że reduktorzy nigdy nie taszczą z sobą swoich rannych, lecz zostawiają ich na pastwę losu. Albo bracia pykną ich, odsyłając na łono Omegi, albo ulegną powolnemu rozkładowi. Pan X zorientował się, że Van wpycha go do minivana, a potem włącza silnik i odjeżdża. Nadreduktor opadł na siedzenie, macając się po piersi, żeby oszacować szkody. Wyliże się z tego. Trochę to potrwa, ale jego ciało nie poniosło aż takiego uszczerbku, żeby nic mogło się zregenerować. Van wziął tak ostro zakręt w prawo, że X poleciał na drzwi. Jęknął z bólu. Van spojrzał do tyłu. - Przepraszam. - 253 -

- Nie ma sprawy. Spływajmy stąd. Silnik zawarczał głośniej. Pan X zamknął oczy. A więc tamten żywy, będący kumplem wampirów, objawił się cały i zdrowy. Niedobrze, wręcz fatalnie. Jak to możliwe? I jakim cudem Omega nic o tym nie wie, skoro od gościa ostro zalatuje mistrzem? Chuj to wie. Najważniejsze pytanie, to czy X powinien powiedzieć o wszystkim Omedze, czy też ta informacja może skłonić mistrza do kolejnej wymiany kadr kierowniczych i X zostanie skazany na potępienie wieczne. W końcu zaklinał się przed mistrzem, że bracia zabrali ciało tego typa. Rzecz jednak w tym, że pan X został z powrotem przywrócony do świata doczesnego i nie może dopuścić do zmiany stanu rzeczy, dopóki władzy nie przejmie Van Dean. Więc jednak... nie poinformuje mistrza, że koń trojański wcale wtedy nie kipnął. Nie kipnął, a był niebezpieczny, więc należało go sprzątnąć czym prędzej. Butch leżał sztywny na topniejącym śniegu, próbując odzyskać oddech. Wciąż nie mógł dojść do siebie po tym, co wydarzyło się w trakcie zbliżenia z reduktorem. Zbierało mu się na wymioty. Zastanawiał się. co się dzieje z Rankohrem. Po tym, jak przerwał więź Butcha z nieumarłym, wyprawiwszy skurwiela na tamten świat, zanurkował w las, żeby sprawdzić, czy nie ma tam dalszych reduktorów. Lepiej więc wstać i skompletować broń, zanim nadciągną posiłki zabójców. Próbował dźwignąć się na rękach. Po drugiej stronic łączki zobaczył matkę z dzieckiem. Przywarty lękliwie do szopy, oplatając się nawzajem ramionami. Rany, znał je, widział je u Agrhesa. To z nimi Marissa siedziała tamtego dnia, kiedy wychodził z kliniki. Tak, to były na pewno one. Samiczka miała na nodze gips. Biedactwo. Gdy tak kuliły się pod ścianą, nie różniły się niczym od ludzkich ofiar przemocy, z którymi stykał się jako policjant. Najwyraźniej szok pourazowy nie znał barier gatunkowych. Pobladła samica z zalęknionymi oczyma wyglądała jak wszystkie kobiety, których iluzje ostały właśnie brutalnie strzaskane. Podniósł się i powoli zbliżył do nich. - Jestem... - O mało nie powiedział: oficerem śledczym. - Jestem przyjacielem. Wiem, kim jesteście i zamierzam się wami zająć. Rozszerzone źrenice matki przeniosły się z potarganych włosów samiczki na twarz Butcha. - 254 -

Nie podnosząc głosu i nie zbliżając się do nich, skinął w stronę cadillaca. - Chciałbym, żebyście obie wsiadły do samochodu. Dam wam kluczyki, żebyście w razie czego mogły się zamknąć. Pójdę sprawdzić, co się dzieje z moim partnerem, a potem pojedziemy do Agrhesa. Dobrze? Czekał spokojnie, aż samica się namyśli. Znał aż za dobrze tok jej rozumowania. Czy on nie skrzywdzi jej i jej dziecka? Czy można zaufać osobnikowi płci przeciwnej? Czy jest jakieś inne wyjście? Tuląc samiczkę w objęciach, samica podniosła się z wysiłkiem i wyciągnęła rękę do Butcha. Podszedł do niej i położył klucz na jej dłoni, wiedząc, że V ma swoje kluczyki, więc bez problemu dostaną się do środka. Samica odwróciła się na pięcie i pobiegła do samochodu, zataczając się pod ciężarem samiczki. Butch odprowadzał je wzrokiem. Twarz tej małej długo będzie mu spędzać sen z powiek. W przeciwieństwie do matki, samiczka przyjmowała wypadki z niewzruszonym spokojem, jakby przemoc była czymś najzwyklejszym na świecie. Zaklął w duchu i rzucił się biegiem do domu. - To ja wchodzę do środka! - zawołał. - Nie znalazłem już żadnego - odkrzyknął z pięterka Vrhedny. - Niestety, zapomniałem się przyjrzeć tablicom rejestracyjnym tego minivana, który się zmył. Butch dokonał oględzin leżącego w przejściu ciała. Samiec wampirów. Na oko jakieś trzydzieści, czterdzieści lat, tak jednak wyglądały wszystkie wampiry, dopóki nie zaczęły się starzeć. Butch czubkiem buta trącił głowę samca, która potoczyła się, jakby była przywiązana do tułowia na nitce. Na schodach rozległy się ciężkie kroki V - Nadal nie żyje? - Załatwiłeś go na cacy. Jezu, krew ci leci z szyi. To ja cię tak urządziłem? V dotknął szyi. Obejrzał zakrwawione palce. - Nie mam pojęcia. Dopadłem go na tyłach domu, a on ruszył na mnie z piłą, więc równie dobrze mógł to być on. Gdzie Rankohr? - Tutaj - odparł Rankohr od progu. - Przeczesałem las z wynikiem zerowym. Gdzie matka z młodym? Butch skinął w stronę drzwi wejściowych. - W cadillacu. Powinna jechać do kliniki. Ma świeże ślady pobicia.

- 255 -

- No to bierzmy je tam czym prędzej - ponaglił V. - Rankohr, może dołączyłbyś do bliźniaków? - Chętnie, bo wybierają się na łowy do centrum. Trzymajcie się, chłopaki. - Co zrobimy z ciałem? - spytał Butch, gdy Rankohr się zdematerializował. - Rzućmy je za dom. Za parę godzin wyjdzie słońce i załatwi sprawę. Podnieśli samca, wytaszczyli z rozpadającej się rudery i zdeponowali obok szczątków skórzanego fotela. Butch popatrzył na wyłamane w zawiasach drzwi na tyłach domu. - O ile dobrze rozumiem, ten koleś właśnie zamierzał zrobić remake Teksańskiej masakry z własną żoną i dzieckiem w rolach głównych. Jednak reduktorzy mieli już ich obejście na oku i tak się szczęśliwie złożyło, że właśnie dziś postanowili przypuścić atak. - Bingo. - Często się u was zdarza przemoc w rodzinie? - W Starym Kraju tak, ale tutaj prawie o tym nie słychać. - Może te przypadki nie są zgłaszane? V potarł prawe oko, w którym dostał tiku. - Być może, być może... Weszli do środka przez to, co zostało z tylnych drzwi i zamknęli je najlepiej, jak się dało. W drodze do drzwi frontowych Butch zauważył pluszowego, wyliniałego tygrysa, który wyglądał, jakby wypadł dziecku z rąk. Podniósł zabawkę i ściągnął brwi. Tygrys ważył chyba z tonę. Wsunął pluszaka pod pachę, wyjął komórkę i wykonał dwa krótkie telefony w czasie, gdy V mocował się z drzwiami frontowymi, próbując je domknąć. Potem obaj ruszyli do cadillaca. Butch ostrożnie podszedł od strony kierowcy, wyciągając przed siebie rękę z zabawką. V zaszedł wóz od strony pasażera, zatrzymując się w pewnej odległości. Zamarli wyczekująco. Z północy powiał zimny, mokry wiatr, uświadamiając Butchowi dotkliwie świeżo nabyte kontuzje. Zamki w samochodzie szczęknęły. John nie mógł się powstrzymać, żeby nie zerkać na Blasthera, zwłaszcza tu, pod prysznicem. Kolega zrobił się ogromny, miał umięśnione plecy, muskularne uda i bicepsy. Miał, lekko licząc, kilkanaście centymetrów więcej, może i z metr dziewięćdziesiąt.

- 256 -

Jednak wcale nie tryskał szczęściem. Poruszał się niezgrabnie, a pod prysznicem stał plecami do wszystkich Wzdrygał się, jakby mydło go piekło albo miał podrażnienie skóry. Ile razy wchodził pod prysznic, zaraz cofał się i regulował temperaturę. - W nim też się bujasz? Zbihr będzie chyba zazdrosny. John, wkurzony, podniósł wzrok na Lahsera. Chłopak uśmiechał się, myjąc cherlawą pierś; gruby naszyjnik z diamentami był cały w mydlinach. - Ej, Blasther, lepiej nie upuść tego mydła. John podgląda twojego ptaszka i sprawdza, czy jest taki jak w świerszczykach. Blasther puścił zaczepkę mimo uszu. - Ej, Blasth, słuchasz mnie, czy wyobrażasz sobie, że John klęczy przed tobą? John stanął przed Lahserem, zasłaniając Blasthera. - Patrzcie go, znalazł się obrońca! - zarżał Lahser. - Blasth nie potrzebuje już opiekuna. Jest baaaardzo dużym chłopcem. Prawda, Blasth? Co zrobisz, jeśli John będzie ci chciał obciągnąć druta? Założę się, że się zgodzisz. Pewnie nie możesz się już doczekać. Będzie z was niezła... John rzucił się do przodu, pchnął Lahsera na mokrą glazurę i zaczął go lać do nieprzytomności. To się działo jakby poza nim. Wściekłość sterowała ruchami jego dłoni, które okładały twarz gnojka, aż struga krwi popłynęła w stronę kratki ściekowej. Wiele rąk próbowało odciągnąć Johna, ale on młócił jak zawzięty. Nagle czyjaś dłoń poderwała go do góry. Zaczął wyrywać się, szarpać i drapać. Kątem oka widział, że reszta kolegów cofa się w popłochu. Niesiony przez szatnię i korytarz, szamotał się, krzycząc bezgłośnie, szczypał i bił. Wreszcie wylądował na niebieskich matach sali treningowej z takim impetem, że aż go zatkało. Zerknął za ucho na lampy w drucianych osłonach. Kiedy poczuł, że dalej jest unieruchomiony, odżył w nim duch walki. Obnażył zęby i wbił w potężny nadgarstek, który jak raz znalazł się w pobliżu jego ust. Bezceremonialnie został przewrócony na brzuch. Coś ciężkiego zaczęło go przyciskać do maty. - Ghrom! Nie! John ledwie odnotował imię swojego prześladowcy. Nie zareagował na głos królowej, jego wściekłość osiągnęła punkt wrzenia. Szarpał się, napędzany palącą nienawiścią. - Zrobisz mu krzywdę! - 257 -

- Nie wtrącaj się, Beth! - dobiegł Johna surowy głos króla. - Skończyłeś, synu, czy znów będziesz, gryzł? John szamotał się, choć był unieruchomiony i zaczął opadać z sił. - Ghrom, błagam, puść go... - To sprawa między nami dwoma, lilan. Proszę cię, pójdź do szatni i ogarnij to, co się tam dzieje. Chłopak leżący na podłodze musi zostać przewieziony do Agrhesa. Ktoś zaklął. Stuknęły drzwi. Zaraz potem John usłyszał głos Ghroma tuż przy swoim uchu. - Myślisz, że bijąc kolegów, stajesz się mężczyzną? John próbował zrzucić z pleców ciężar, nie oglądając się na to, że należy do króla. Był głuchy na wszystko. Rozsadzała go wściekłość. - Myślisz, że pobicie do krwi tego idioty z niewyparzoną gębą jest twoją przepustką do Bractwa, co? John szarpał się coraz mocniej, dopóki ciężka ręka nie wylądowała na jego karku, przyciskając go twarzą do maty. - Nie potrzebuję bandziorów, tylko żołnierzy. Wiesz, czym się różnią jedni od drugich? Tym, że żołnierze myślą. - Docisnął kark i Johnowi wyszły oczy z orbit, tak te nie mógł nawet mrugnąć. - Żołnierze myślą. Nagle ciężar zniknął. John odetchnął długo, chrapliwie ale wciąż brakowało mu tchu. - Wstawaj. Pierdol się, pomyślał John, ale próbował dźwignąć się z maty. Jednak jego beznadziejne, cherlawe ciało zachowywało się, jakby było przykute do podłogi. Za żadne skarby nie mógł wstać. - Wstawaj. Pierdol się. - Co powiedziałeś? - Król wziął Johna pod pachy i poderwał do góry, tak że ich twarze znalazły się na jednej wysokości. Król był nieźle wpieniony. Teraz John przeraził się na dobre. Chyba kiepsko pograł. Ghrom odsłonił kły długie prawie jak nogi Johna. - Myślisz, że cię nie słyszę tylko dlatego, że nie umiesz mówić? Przez chwilę nogi Johna dyndały w powietrzu, po czym dotknęły z powrotem ziemi. Kolana ugięły się pod Johnem. Osunął się na maty. Ghrom spojrzał na niego z pogardą. - Dobrze, że nie ma tutaj Tohra. To nie fair, chciał wrzasnąć John. - Myślisz, że Tohrowi by się to spodobało? - 258 -

John odepchnął się od maty i wstał na chwiejnych nogach, patrząc nienawistnie na Ghroma. - Nie wolno ci wymawiać jego imienia - krzyknął bezgłośnie do Ghroma. Nagły ból przeszył mu skronie. W głowie Johna rozległ się głos Ghroma, powtarzający w kółko słowo Tohrtur. John zakrył uszy i zaczął się cofać, potykająco własne nogi. Ghrom postępował za nim, a imię Tohra rozbrzmiewało coraz głośniej, zamieniając się w dręczącą krzykliwą melorecytację. Potem John zobaczył twarz Tohra tak wyraźnie, jakby wojownik stanął przed nim we własnej osobie. Granatowe oczy. Króciutkie włosy. Surowe rysy. John otwarł usta i zaczął krzyczeć. Nie wydawał z siebie żadnego dźwięku, mimo to darł się jak opętany. Zalały go żal i tęsknota za jedynym ojcem, jakiego miał w życiu. Zakrywszy oczy dłońmi, szlochał zwinięty w kłębek. Ledwie się poddał, natychmiast wszystko znikło. W jego głowie zapadła cisza; pierzchły omamy. Mocne ramiona przygarnęły go. John znów zaczął krzyczeć, tym razem nie z wściekłości, a z rozpaczy. Grunt usuwał mu się spod nóg, więc przywarł do potężnych ramion Ghroma. Chciał tylko jednego - żeby ten ból ustąpił wreszcie... Żeby go opuściło zalegające na dnie duszy cierpienie. Po dramatycznych przejściach, w których utracił wszystkich bliskich, jego wnętrze było jedną wielką krwawiącą raną. - Niech to diabli... - Ghrom zaczął delikatnie kołysać Johna. - Już dobrze, już dobrze, synu. Niech to diabli...

- 259 -

ROZDZIAŁ 32 Marissa wysiadła z mercedesa. - Zaczekasz na mnie, Fritz? - spytała, zaglądając do samochodu. - Po wszystkim będę chciała pojechać do wynajętego domu. - Ma się rozumieć, panienko. Spojrzała na tylne drzwi kliniki Agrhesa. Ciekawe, czy brat pozwoli jej kiedykolwiek przestąpić próg tego domu? - Marissa. Odwróciła się. - Ach, to ty, Butch! - Podbiegła do cadillaca. - Jak to dobrze, że do mnie zadzwoniłeś. Jak się czujesz? I co z nimi? - W porządku. W tej chwili są badane. - A ty? - Dobrze. Nieźle. Wolałem zaczekać na zewnątrz, domyślasz się dlaczego. No tak, Agrhes nie byłby zachwycony widząc Butcha. Spotkanie z nią też by go pewnie nie uradowało. Marissa zerknęła w stronę drzwi kliniki. - Samica z młodą... raczej nie będą mogły po tym wszystkim wrócić do domu. Jak sądzisz? - Wykluczone. Reduktorzy już zwęszyli ich dom, wiec nie byłyby tam bezpieczne. Po prawdzie zresztą niewiele tam było. - A co z brońcem samicy? - Załatwiliśmy go. Nie powinna się cieszyć z niczyjej śmierci, jednak poczuła zadowolenie. Przynajmniej do chwili, kiedy przypomniała sobie, że Butch brał w tym wszystkim udział. - Kocham cię, dlatego nie chcę, żebyś brał udział w walkach - wypaliła bez zastanowienia. - Umarłabym, gdybym cię straciła. Oczy Butcha zajaśniały. Tak dawno nie rozmawiali o uczuciach. Ale Marissa, wierna życiowej dewizie, postanowiła robić swoje na przekór wszystkiemu. Cierpiała, że dzienne godziny spędzają oddaleni od siebie, i chciała z tym wreszcie skończyć. Butch postąpił krok do przodu i ujął jej twarz w swoje dłonie.

- 260 -

- Chryste, Marissa... nie wiesz nawet, ile te słowa dla mnie znaczą. To właśnie chciałem usłyszeć. I poczuć. - Pocałował ją delikatnie, szepcąc jej do ust miłosne wyznania, a gdy zadrżała, zaczął ją tulić. Nadal było między nimi sporo niedomówień, ale w tej chwili nie miało to znaczenia. Marissa potrzebowała jego bliskości. - Wejdę do środka. Zaczekasz na mnie? - spytała, kiedy rozluźnił uścisk. Chciałabym ci pokazać mój nowy dom. Pogładził ją palcem po policzku. W jego oczach pojawił się smutek. - Zaczekam - powiedział jednak. - Bardzo chciałbym zobaczyć, gdzie będziesz mieszkać. - Za chwilę wrócę. Pocałowała go znowu i ruszyła do drzwi kliniki. Czuła się jak intruz, ale została wpuszczona bez przeszkód do środka, co wcale jednak nie gwarantowało, że sprawy potoczą się gładko. Zjeżdżając windą w dół, nerwowo bawiła się kosmykiem włosów. Bała się spotkania z Agrhesem. Czy dojdzie między nimi do jakiejś sceny? Kiedy zjawiła się w poczekalni, pielęgniarki natychmiast odgadły, w jakiej sprawie przychodzi, i zaprowadziły ją do sali, w której leżała samica z młodą. Zastukała do drzwi i zamarła. Agrhes przerwał rozmowę z samiczką w gipsie i podniósł wzrok. Jego twarz stężała. Słowa zaczęły mu się plątać. Podsunął okulary i kaszlnął, żeby udrożnić gardło. - Przyszłaś! - uradowała się samiczka na widok Marissy. - Witajcie. - Marissa uniosła dłoń powitalnym gestem. - Przepraszam, ale muszę przygotować wypis - wybąkał Agrhes do starszej z samic. - Ale, jak już wspomniałem, nie ma pośpiechu z wychodzeniem. Marissa patrzyła na zbliżającego się brata, zastanawiając się, czy da po sobie poznać, że ją widzi. Omiótł wzrokiem jej spodnie. Wyglądało, że jednak coś powie. - Witaj, Marisso. - Witaj, Agrhes. - Wyglądasz... dobrze. Jego uprzejme słowa sugerowały, że dostrzega zmianę jej wyglądu. I że jej nie aprobuje. - Czuję się dobrze. - Wybacz.

- 261 -

Odszedł, nie czekając na jej odpowiedź. Zagotowała się ze złości, ale w porę ugryzła się w język. Podeszła do łóżka i przysiadła na brzegu. Biorąc małą za rękę, zastanawiała się, co by tu powiedzieć, ale samiczka, nie czekając na za proszenie, przemówiła dźwięcznym głosikiem. - Mój ojciec nie żyje - powiedziała mała rzeczowo. - Mamanh jest przestraszona. Po wyjściu stąd nie będziemy miały gdzie spać. Marissa przymknęła oczy, dziękując w myślach Pani Kronik, że ma remedium chociaż na jedną z tych bolączek - Mam dla was odpowiednie miejsce - powiedziała, patrząc na matkę. Niedługo was tam zabiorę. Samica pokręciła głową. - Nie mamy pieniędzy... - Ja mogę zapłacić czynsz - oznajmiła samiczka, wyciągając sfatygowanego tygryska. Wsunęła łapkę w szew na plecach pluszaka i wyciągnęła magiczny spodek. - To jest złoto, prawda? Czyli tak jakby pieniądze? Marissa wzięła głęboki wdech, hamując łzy. - Nie, to jest mój prezent dla ciebie. Nie będzie żadnego czynszu, bo mam pusty dom i trzeba go zaludnić. - Przeniosła wzrok na matkę. - Chciałabym bardzo, żebyście zamieszkały ze mną, gdy tylko mój nowy dom zostanie urządzony. Kiedy John doszedł do siebie, wrócił do szatni. Był całkiem sam. Ghrom wrócił do rezydencji, Lahsera zabrano do kliniki, a koledzy pojechali do domu. I bardzo dobrze. Cisza aż dźwięczała w uszach. John chyba w życiu nie spędził tyle czasu pod prysznicem. Stał biernie w strugach ciepłej wody, pozwalając, by spływała po nim. Wszystko go bolało. Czuł się chory. Jezus Maria, czy to możliwe, że podniósł rękę na króla i zmasakrował kolegę? Oparł się o glazurowaną ścianę. Choć nie żałował sobie mydła ani wody, czuł się dalej dziwnie nieczysty. Hańba i wstyd oblepiały go jak brud. Z obrzydzeniem popatrzył w dół, na wątłe mięśnie swojej klatki piersiowej, zapadnięty brzuch, sterczące kości bioder, niezbyt imponujące przyrodzenie, drobne stopy. I na kafle podłogi, po których krew Lahsera płynęła do kratki ściekowej. Mógł go zabić. Stracił zupełnie panowanie nad sobą. - John?

- 262 -

Gwałtownie podniósł głowę. W drzwiach łazienki stał Zbihr z nieodgadnioną twarzą. - Jak skończysz, przyjdź do rezydencji. Znajdziesz nas w gabinecie Ghroma. John kiwnął głową i zakręcił wodę. Bardzo możliwe, że zostanie wylany ze szkolenia. A może i z posiadłości. Nie miałby o to pretensji. Ale dokąd pójdzie, na Boga? Po wyjściu wojownika John wytarł się do sucha, włożył ubranie i przez gabinet Tohra wszedł tajnym wejściem do tunelu. Szedł ze spuszczonymi oczami, bo nie zniósłby w tej chwili żadnych wspomnień o Tohrturze. Chwilę później przecinał hol rezydencji, zmierzając w stronę schodów. Mozolnie gramolił się po pokrytych czerwonym dywanem stopniach, czując się niewiarygodnie wyczerpany. Jego zmęczenie pogłębiło się, kiedy wszedł na piętro. Dwuskrzydłowe drzwi gabinetu Ghroma były otwarte, a ze środka dobiegały go głosy króla i wojowników. Straszliwie będzie mu ich brakowało. Pierwszą rzeczą, którą zauważył po wejściu do środka, był fotel Tohra. Szkaradny grzmot został przeniesiony i postawiony za tronem, po lewej stronie. Dziwne. John zrobił parę kroków do przodu, czekając, aż zostanie zauważony. Ghrom ze szkłem powiększającym, które ułatwiało mu czytanie, nachylał się nad zawalonym papierami wykwintnym biureczkiem. Zbihr i Furiath stali po obu stronach króla, studiując razem z nim mapę. - Tutaj trafiliśmy na pierwszy ośrodek tortur. - Furiath wskazał grubą, zieloną kreskę. - A tutaj znaleźliśmy Butcha. Tutaj mnie przetrzymywali. - Spory rozrzut - mruknął Ghrom. - Miejsca są oddalone od siebie o wiele kilometrów. - Potrzebujemy samolotu - zauważył Zbihr. - Z lotu ptaka o wiele łatwiej byłoby to ogarnąć. - To prawda - potaknął Ghrom. - Musielibyśmy jednak uważać, żeby Urząd Lotnictwa nie dobrał nam się do skóry John zrobił kolejny krok w stronę biurka, próbując zapuścić żurawia. Ghrom odsunął mapę od siebie, jakby skończył ją przeglądać, albo... jakby namawiał Johna, żeby sobie zerknął. Jednak bardziej od topografii okolicy Johna zafascynowało przedramię króla, na którym widniał ślad po jego zębach. Zawstydzony, cofnął się, zderzając nieomal z Beth, która weszła do środka, niosąc skórzaną kasetę z przewiązanymi czerwoną wstążką rulonami papieru. - Co powiecie na garść informacji? Wybrałam te, które wydały mi się najbardziej interesujące. - Beth postawiła kasetę na stole. - 263 -

Ghrom nachylił się, ujął twarz Beth w dłonie i pocałował ją w usta, a potem w szyję z lewej i z prawej strony. - Dzięki, lilan. Zaraz się tym zajmiemy, chociaż czekamy jeszcze na Butcha i V, którzy przyjadą z Marissą. A, byłbym zapomniał. Czy mówiłem ci o najnowszym pomyśle Rady Princepsów? Dla wszystkich niesparzonych samic żądają przymusowego statusu eremithek. - Żartujesz chyba? - Idioci jeszcze nie przegłosowali propozycji, ale Mordh twierdzi, że to kwestia dni. - Król przeniósł wzrok na Furiatha i Z. - Wy dwaj zbadajcie, jak wygląda sprawa z samolotami. Czy ktoś potrafi latać? - Latałem swego czasu. - Furiath wzruszył ramionami. - Mógłbym podszkolić trochę V - Podszkolić w czym? - zainteresował się Vrhedny, wkraczając do gabinetu. Ghrom omiótł wzrokiem bliźniaków. - Co byście powiedzieli, moi mili, na cessnę? - Z przyjemnością. Zrobimy desant? Za Vhrednym do gabinetu weszli Butch i Marissa. Trzymali się za ręce. John usunął się na bok, śledząc po prostu rozwój wydarzeń. Ghrom pogrążył się w ożywionej konwersacji z Beth, podczas gdy V, Butch i Marissa rozmawiali w swoim gronie. Furiath ulotnił się z bliźniakiem. Krzątanina. Rozgardiasz. Plany. Tak działało królestwo Ghroma. Tak działało Bractwo. A John czuł się zaszczycony, mogąc być w tym gabinecie, choć chwila, kiedy wywalą go na zbity pysk, nadciągała nieubłaganie. Licząc na to, że w zamęcie zapomną o jego obecności, zaczął rozglądać się za czymś, na czym mógłby przysiąść. Jego wzrok padł na fotel Tohra. Przemykając pod ścianami, dotarł do grata i zanurzył się w wysłużonych, podartych objęciach, skąd miał widok na wszystko: pulpit biurka króla z jego zawartością, drzwi, w których panował nieustanny ruch, i najdalsze zakątki pokoju. Podkuliwszy nogi, nachylił się w stronę Ghroma i Beth, przysłuchując się ich dyskusji o zakusach Rady Princepsów. Trzeba przyznać, że tych dwoje stanowiło zgrany tandem. Beth udzielała błyskotliwych porad, które król chłonął w skupieniu. W pewnym momencie Ghrom skwapliwie potaknął jej słowom. Długi, czarny pukiel włosów zsunął się z ramion króla i spadł na biurko. Król odgarnął kosmyk, a potem wciągnął brzuch i wysunął szufladę, z której wyjął koło

- 264 -

notatnik i długopis. Nie odwracając się do tyłu, podał je za siebie, wprost do rąk Johna. John drżącymi rękami przyjął notatnik. - Sama widzisz, lilan, jak to jest, kiedy do akcji wkracza glymeria. Zawsze są z nimi kłopoty. - Pokiwał ponuro głową, po czym podniósł wzrok na Butcha i Marissę. - A co u waszej trójki? Do Johna ledwo docierało, co się wokół niego dzieje. W przypływie nagłej skruchy stracił wątek. Jezu, może bracia nie wyleją go na bruk... Oby. Wziął się w garść i zaczął uważnie słuchać. - Nie mają dokąd pójść, więc zatrzymają się w domu który wynajęłam. Jednak potrzebują długoterminowej pomocy, co gorsza - zapewne nie oni jedni. Obawiam się, że w podobnej sytuacji znajduje się wiele samic, które są zdane wyłącznie na siebie, ponieważ ich brońce zostały uprowadzone przez reduktorów, zmarły z przyczyn naturalnych lub stosują wobec partnerek przemoc. Chyba potrzebujemy jakiegoś programu... - Zdecydowanie potrzebujemy takiego programu, podobnie jak tysiąca innych rzeczy... - Ghrom potarł oczy, nie zdejmując szkieł, po czym spojrzał na Marissę. - Zgadzam się. Będziesz tym wszystkim zawiadywać. Zorientuj się, jakie rozwiązania stosują w tej dziedzinie człowieki. Przemyśl, co powinno się sprawdzić w odniesieniu do naszej rasy. Powiesz mi, ile potrzebujesz pieniędzy, personelu i pomieszczeń. A potem trzeba będzie zakasać rękawy... - Tak, mój panie - wybąkała tylko oszołomiona Marissa. - To wspaniały pomysł - włączyła się Beth. - W dodatku Mary, pracując jako wolontariuszka w Linii Zapobiegania Samobójstwom, obracała się wśród pracowników społecznych. Zacznij od rozmowy z Mary. Mam wrażenie, że ma doświadczenie z instytucjami pomocy społecznej. - Ja... tak... bardzo chętnie. - Spojrzała na Butcha, który odpowiedział jej pełnym szacunku, niemniej zmysłowym uśmiechem. - Tak... tak właśnie zrobię. - Oszołomiona, ruszyła do drzwi, jednak w progu zatrzymała się. - Nigdy czymś takim się nie zajmowałam, wasza wysokość. To znaczy, pomagałam w klinice, ale... - Poradzisz sobie, Marisso. Doszły mnie słuchy, że jak trzeba, wiesz, co robić. Wiesz, o czym mówię? - T - tak. Dziękuję bardzo. - Będziesz miała pełne ręce roboty. - Tak... - Dygnęła, chociaż była w spodniach. Ghrom uśmiechnął się kątem ust, po czym zwrócił się do Butcha, który szykował się do odejścia ze swoją lubą. - 265 -

- My się jeszcze dzisiaj widzimy. Macie się tutaj stawić z Vrhednym za godzinę. Butch zbladł nieznacznie, potem jednak skinął głową i wyszedł, a za nim Vrhedny. Kiedy Ghrom został już tylko ze swoją krwiczką, John skreślił parę słów w notatniku i podał go Beth. Beth odczytała królowi tekst na głos. - Zgoda, synu. Przecież wiem, że ci jest przykro. Przyjmuję twoje przeprosiny. Ale od dzisiaj będziesz spać w rezydencji. Możesz sobie spać w tym fotelu albo w sypialni w głębi korytarza, ważne, że odtąd będziesz spał tutaj. - John kiwnął potulnie głową. - A, i jeszcze jedno: co noc o czwartej nad ranem będziesz wychodził na spacer ze Zbihrem. John gwizdnął pytająco. - Dlaczego? Bo tak. Noc w noc, w przeciwnym wypadku wylecisz z treningu i z posiadłości. Zrozumiano? Gwizdnij dwa razy na znak, że rozumiesz i zgadzasz się. John gwizdnął posłusznie. Potem niezgrabnie zamigał dziękuję i wyszedł.

- 266 -

ROZDZIAŁ 33 Trzy kwadranse później Butch, stojąc w drzwiach kuchni, przyglądał się Marissie, Johnowi i Mary. Cała trójka nachylała się nad schematem wyjaśniającym współpracę służb społecznych na terenie stanu Nowy Jork. Mary na wybranym przykładzie wyjaśniała Marissie ich działanie. Tym przykładem był John. Chryste, ten dzieciak miał w życiu nieźle pod górkę. Urodził się w toalecie na dworcu autobusowym, gdzie został znaleziony przez sprzątacza. Najpierw wylądował w sierocińcu sióstr zakonnych, potem został oddany rodzinie zastępczej, która wypięła się na niego, kiedy siostrzyczkom skończyły się fundusze. Później był już tylko zjazd w dół. W wieku szesnastu lat rzucił szkołę i dołączył do marginesu społecznego. Wegetował w nędzy, pracując w śródmiejskiej spelunie na zmywaku. Cud, że w ogóle przeżył. Marissa miała plan pomocy dla takich dzieciaków jak on. Przysłuchując się ich rozmowie, Butch zorientował się, że głos Marissy się zmienił, nabrał głębi i stanowczości. Patrzyła wojowniczo, pytania zadawała zaczepnym tonem. Dotarło do niego, że jest szalenie inteligentna. Była skazana na sukces. Jezu, kochał ją nieprzytomnie i marzył o tym, żeby jej służyć tak, jak na to zasłużyła. Jak na zawołanie usłyszał kroki i poczuł zapach tureckiego tytoniu V - Ghrom czeka na ciebie, glino. Butch na moment zapatrzył się na swoją kobietę. - Zatem - do dzieła. Marissa podniosła głowę znad schematu. - Butch? Bardzo ciekawi mnie twój komentarz na temat roli policji. Postukała palcem w kartkę. - Przewiduję wiele sytuacji, w których możemy potrzebować interwencji policji. Ghrom chyba będzie musiał pomyśleć o stworzeniu własnej gwardii cywilnej. - Wszystko, co zechcesz, kotku. - Starał się zapamiętać rysy jej twarzy. Daj mi tylko trochę czasu, dobrze? Marissa skinęła głową, uśmiechnęła się z roztargnieniem i wróciła do swojej pracy.

- 267 -

Podszedł do niej i dotknął jej ramienia. Nie mógł się oprzeć. Kiedy uniosła ku niemu twarz, pocałował ją w usta. - Kocham cię - szepnął. Widząc błysk szczęścia w jej oczach, pocałował ją znów i ruszył do drzwi. Jezu, miał nadzieję, że ten cały regresing wykryje w nim coś poza bandą irlandzkich kmiotków. Ruszyli z Vrhednym na górę, do gabinetu Ghroma. W wykwintnym wnętrzu nie zastali nikogo oprócz króla, który wsparty jedną ręką o gzyms kominka, wpatrywał się w płomienie. - Czy przychodzimy w porę, wasza wysokość? - zaniepokoił się V - Tak. - Ghrom gestem ręki zaprosił ich do środka czarny diament zalśnił na jego środkowym palcu. - Zamknijcie drzwi. - Czy mogę wezwać Rankohra? Butcha powinien trzymać ktoś z krzepą. - Zgoda. - Po wyjściu V Ghrom zaczął intensywnie przyglądać się Butchowi. Za ciemnymi szkłami jego oczy zdawały się żarzyć. - Nie sądziłem, że Pani Kronik się zgodzi - Cieszę się, że jednak tak. - Orientujesz się, co cię czeka? To będzie cholernie bolesne, a po wszystkim możesz skończyć jako warzywo. - V objaśnił mi wszystko. Nie boję się. - Twarda z ciebie sztuka - mruknąłGhrom z aprobatą. - Strasznie jesteś napalony. - Sam powiedz, jaki mam wybór. Żaden. Więc nie zamierzam się z góry stresować. Szczęknęły drzwi i pojawił się Rankohr. Miał na sobie zajebiste dżinsy i czarny sweter. Był bez butów, czy choćby skarpetek. Butch mimochodem zauważył, że nawet stopy samca są wytworne. Żadnych włosków na palcach u nóg czy popękanych paznokci. Skubaniec był nieskazitelny od stóp do głów. - Te, stary, chcesz to serio zrobić? - zaniepokoił się Hollywood. Kiedy Butch skinął głową, Vrhedny podszedł do niego i zaczął zdejmować rękawiczkę. - Musisz zdjąć koszulę, brachu. Butch rozebrał się do pasa, rzucając na sofkę swoją koszulę marki Turnbull & Asser. - Czy mogę zostawić krzyż? - Myślę, że nie powinien się za bardzo stopić. - Vrhedny z tylnej kieszeni spodni wyciągnął czarny skórzany pasek i podał go Rankohrowi. - Włożysz mu

- 268 -

go do ust i będziesz pilnował, żeby nie wypadł, bo to grozi połamaniem zębów. Ale nie wolno ci dotykać Butcha bezpośrednio. I tak doznasz lekkich oparzeń. Rankohr cofnął się, ale nagłe stukanie do drzwi przerwało przygotowania. - Butch? Ghrom? - zza drzwi dobiegł ich głos Marissy. Stukanie nasiliło się. - Co się tam dzieje, wasza wysokość? Ghrom spojrzał z uniesioną brwią na Butcha. - Pozwól, że zamienię z nią parę słów - poprosił glina. Gdy Ghrom telepatycznie otwarł drzwi, Marissa wparowała do środka. Widząc odsłoniętą dłoń V i nagi tors Butcha, zbladła jak płótno. - Co mu robisz? - Będziemy sprawdzać, czy mam w sobie waszą krew - wyjaśnił Butch, podchodząc do niej. Marissa osłupiała. - Błagam, nie pozwól im tego robić! - zwróciła się do Ghroma. - To jego wybór, Marisso. - To go zabije! - Marisso, ta wiadomość jest warta ryzyka - wtrącił Butch. Odwróciła się od niego na pięcie. W jej oczach płonęła wściekłość. Zawahała się, a potem dała mu w twarz. - Za to, że o siebie nie dbasz - wydyszała i na tym samym oddechu dała mu jeszcze raz w pysk, aż zabrzęczał żyrandol na suficie. - A to za to, że mi nic nie powiedziałeś. Piekący ból przeszył jego policzek, pulsując w rytmie serca - Chłopcy, możecie nas zostawić na chwilę samych? - spytał spokojnie, nie odrywając oczu od jej pobladłej twarzy. Gdy bracia wyszli, chciał ująć jej dłonie, ale wyrwała się i objęła rękami. - Marissa, to jedyny sposób, żebym mógł sprawdzić... - Co znów takiego? - Jest szansa, że mogę być tym, kim chciałabyś, żebym był... - Kim chciałabym, żebyś był? Chcę, żebyś był sobą! I chcę, żebyś żył! - Przecież nie umrę od tego. - Rozumiem. Robiłeś to już wiele razy i wiesz na pewno. Co za ulga. - Muszę to zrobić. - Wcale nie. - Postaw się w mojej sytuacji - wkurzył się. - Wyobraź sobie, że mnie kochasz, ale ja muszę być z kimś innym po to, żeby żyć. I tak jest miesiąc w miesiąc, rok po roku. Wyobraź sobie, że wiesz, że umrzesz pierwsza i zostawisz mnie samego. Chciałabyś być obywatelką drugiej klasy w moim świecie? - Chcesz więc powiedzieć, że wolisz umrzeć, niż być ze mną? - 269 -

- Przecież mówiłem ci, że nic mi... - Ale co potem? Myślisz, że nie wiem, do czego zmierzasz? Jeśli okaże się, że masz wampirzą krew, na pewno zechcesz popełnić prawdziwe głupstwo. - Za bardzo cię kocham... - Kłamiesz! Gdybyś mnie kochał, nie robiłbyś sobie krzywdy. Gdybyś mnie kochał... - Głos jej się załamał. - Gdybyś mnie kochał... - Łzy napłynęły jej do oczu. Nagle chwyciła się za głowę i zaczęła się trząść. - Kotku, wszystko będzie dobrze. - Chwała Bogu, nie odtrąciła go, kiedy próbował ją objąć. - Kotku... - Gniewam się na ciebie - zaszlochała w pierś Butcha. - Jesteś aroganckim, zarozumiałym durniem. Chcesz mi chyba złamać serce. - Tak mi przykro. Chciałem ci powiedzieć, jak już będzie po wszystkim. Ufam Vrhednemu i powierzam mu moje życie bez obaw. Jestem pewien, że w trakcie nie kopnę w kalendarz. - Wziął ją pod brodę i otarł kciukiem jej łzę. - Po prostu muszę myśleć o przyszłości. Mam trzydzieści siedem lat i nie stroniłem w życiu od gorzałki i fajek. Nie wiadomo, czy pociągnę więcej niż dziesięć lat. - Ale jeśli umrzesz teraz, będę uboższa o te dziesięć lat. Chcę spędzić te lata z tobą. - A ja chcę z tobą spędzić wieki. Całą wieczność. I nie chcę, żebyś dokrwiała się od, od... Mordha. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową. - Już ci mówiłam, że to nie jest sytuacja romantyczna... - Z twojej strony. Ale czy możesz mi przysiąc, że on nie pożąda ciebie? Kiedy milczała, pokiwał głową. - Tak właśnie przypuszczałem. Nie mogę go o to winić, ale nie powiem, że mi się to podoba. Z drugiej strony... powinnaś być z kimś takim jak on, z kimś ze swojej sfery. - Butch, ja naprawdę przestałam się oglądać na glymerię. Jestem skreślona w tamtym świecie i wiesz, co ci powiem? Jest mi z tym lepiej. W gruncie rzeczy powinnam podziękować Agrhesowi za to, że popchnął mnie do niezależności. Oddał mi wielką przysługę. - Nie obraź się, ale nadal chętnie nakopałbym mu w tyłek. - Mocniej przygarnął ją do siebie. - Co ci zrobią, jeśli okaże się, że masz w sobie naszą krew? - wyszeptała mu w pierś. - Później o tym porozmawiamy. - Żadne później. - Odepchnęła go gniewnie. - Robisz to dla nas, prawda? Więc chyba mam w tym wszystkim coś do powiedzenia. Przejechał ręką po włosach. - 270 -

- Będą próbowali sprowokować reakcję przemiany we mnie. Marissie opadła szczęka. - Jak? - V mówi, że potrafi coś takiego zrobić. - W jaki sposób? - Nie wiem. Jeszcze nie dotarliśmy do tego. Marissa przyjrzała mu się uważnie. Wiedział, że widzi go na wylot. - Złamałeś swoją obietnicę, nic mi o tym nie mówiąc - powiedziała w końcu. - Tak. Wiem. Dałem dupy. - Położył dłoń na swoim sercu. - Ale przysięgam, że miałem zamiar powiedzieć ci o wszystkim, jak tylko będziemy mieli pewność. Przez myśl mi nie przeszło, żeby wejść w przemianę, nie porozmawiawszy wpierw z tobą. Przysięgam. - Nie chcę cię stracić. - A ja nie chcę zostać stracony. Spojrzała w stronę drzwi. W gabinecie zapadła cisza tak gęsta, że aż namacalna. - Jeżeli poddasz się regresingowi, chcę być przy tym - oznajmiła wreszcie Marissa. Butch odetchnął z ulgą. - Chodź do mnie. Muszę cię przytulić choćby na chwilkę. - Przygarnął ją do siebie i objął. Plecy miała sztywne z napięcia, jednak mocno przytuliła go do siebie. - Butch? - Tak? - Wcale nie żałuję tamtego policzka. Wtulił twarz w jej szyję. - Zasłużyłem na to. Przytknął wargi do jej skóry. Odetchnął głębiej, usiłując zatrzymać jej zapach nie tylko w płucach, ale również we krwi. Odsunął się i spojrzał na biegnącą po szyi Marissy żyłę. Boże... spraw, żebym okazał się czymś więcej, niż tylko człowiekiem. - No to miejmy to już za sobą - powiedziała. Pocałował ją i zaprosił Ghroma, V i Rankohra z powrotem do pokoju. - To co? Zaczynamy? - spytał Vrhedny. - Zaczynamy. Butch zamknął drzwi, a potem obaj z V podeszli do kominka. Rankohr zaszedł Butcha od tyłu i włożył mu pasek między zęby. - 271 -

- Spokojnie, kotku. Kocham cię. - Butch spojrzał na Marissę, a potem na Ghroma. Król, jakby czytał w myślach, podszedł do Marissy i stanął przy niej, gotów w razie czego ją złapać. Albo przytrzymać. V podszedł do Butcha tak blisko, że nieomal zderzyli się piersiami. Ostrożnie przełożył mu krzyż na plecy. - Ruszamy z tym koksem? Butch kiwnął głową, poprawiając pasek w ustach. Splótł ręce przed sobą. V uniósł dłoń i przytknął do nagiej piersi Butcha. Butch odczuł rozczarowanie. To miało być to? To chyba jakaś ściema. Niepotrzebnie tylko przestraszyli Marissę... Wkurzony spojrzał na dłoń V Niech sobie wsadzi tę rękę... - Rozluźnij się, stary - powiedział V, okrężnym ruchem masując okolice serca. - Oddychaj głęboko. Im bardziej się wyluzujesz, tym lepiej to zniesiesz. Dziwnym trafem Butch użył tych samych słów, próbując uspokoić Marissę, zanim... Nie chcąc się ekscytować, porzucił tę myśl i spróbował rozluźnić barki. Bez skutku. - Chodź, pooddychamy razem przez chwilę. O, właśnie tak. Wdech, wydech. Oddychaj ze mną. Bardzo dobrze. Mamy do dyspozycji cały czas świata. Butch przymknął oczy, koncentrując się na kojącym dotyku V. Ciepłym, okrężnym... - Tak, glino, tak. Bardzo przyjemnie. Przyznasz, że to miłe. Uspokajające. Okrążenia stawały się coraz wolniejsze, za to oddech Butcha pogłębiał się coraz bardziej. Poszczególne uderzenia serca rozdzielały teraz coraz dłuższe przerwy. Vrhedny nawijał nieprzerwanie, a jego kojące słowa sączyły się do głowy Butcha, wprawiając go w trans. - W porządku, Butch. Spójrz teraz na mnie. Pokaż mi te swoje oczyska. Butch podniósł ciężkie powieki i chwiejąc się, próbował spojrzeć Vrhednemu w twarz. Zaraz jednak spiął się. Źrenica prawego oka V powiększyła się, zakrywając tęczówkę i białko. Oko ziało czernią. Co u... - Wszystko w porządku, stary. Nie przejmuj się tym, co widzisz. Spróbuj po prostu zajrzeć we mnie. No, już. Spójrz w moje oko, Butch. Czujesz moją rękę na piersi? Chciałbym teraz, żebyś wleciał do mnie. Pozwól sobie na to... Butch skoncentrował się na czarnej dziurze, a potem na masującej jego serce dłoni. Kątem oka dostrzegł, że świetlista dłoń unosi się, był jednak już zbyt daleko, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Koziołkował płynnie w powietrzu, lecąc w stronę Vrhednego. Potem zanurzył się w otchłań i spowiła go ciemność. - 272 -

Pan X obudził się i przyłożył rękę do piersi, badając rany. Był zadowolony z tempa, w jakim się goiły, ale daleko mu było do normalnej formy. Ostrożnie dźwignął głowę, rozglądając się po czymś, co kiedyś było przytulnym gniazdkiem jakiejś rodzinki model 2+2. Jednak odkąd dom przeszedł w ręce Korporacji Reduktorów, pomieszczenie zostało sprowadzone do czterech ścian, wyliniałego dywanu i przywiędłych firanek. Van wszedł z pstrokatej, pustej kuchni i zamarł w progu - Jezu, ocknął się pan wreszcie. Już się bałem, że będę kopać dół na tyłach domu. Pan X kaszlnął wymownie. - Przynieś mój laptop. Gdy Van spełnił jego polecenie, pan X podciągnął się i oparł o ścianę. Z menu startowego Windows XP wszedł do Moich Dokumentów i otwarł w Wordzie plik „Notatki operacyjne”. Zjeżdżał kursorem, aż dojechał do nagłówka „Lipiec”. Przejrzał zapiski sprzed dziewięciu miesięcy. Kiedy był reduktorem po raz pierwszy, codziennie prowadził notatki. Wtedy mu jeszcze zależało... Czuł na sobie wzrok Vana. - Mamy teraz nowy cel - powiedział lekkim tonem. - Tak? - Ten żywy, którego widzieliśmy wczoraj. Musimy go odszukać. - Jego uwagę przykuły zapiski z siedemnastego lipca, ale nie znalazł w nich tego, czego szukał. - Znajdziemy tego żywego i zlikwidujemy go. Rach - ciach. Facet musiał umrzeć, żeby błędna diagnoza pana X nie wyszła na jaw, a Omega nie dowiedział się, że jego koń trojański nie został załatwiony przez braci. Jednak nie mógł własnoręcznie zlikwidować gościa. Po konfrontacji z ostatniej nocy, pan X wolał nie ryzykować ponownie ciężkich obrażeń. Lipiec... lipiec... Może pomylił miesiąc, ale przysiągłby, że właśnie w lipcu jakiś glina wyglądający toczka w toczkę jak ten żywy pojawił się w Akademii Sztuk Walki, która była sztabem operacyjnym Korporacji... O, jest. Grunt to dokładne prowadzenie notatek. No i dobrze, że kazał sobie pokazać plakietkę gliny. - Nazywa się Brian O’Neal - powiedział do Vana. - Komisariat policji w Caldwell. Numer plakietki: osiem pięć dwa. Adres Cornwell Apartments, ale adres na pewno zmienił. Urodzony w Bostońskiej Klinice Położniczej, Boston, Massachusetts, jako syn Edwarda i Odell O’Nealów. Założę się, że jego starzy nadal rezydują w Bostonie - zakończył z szatańskim uśmiechem. - 273 -

ROZDZIAŁ 34 Deszcz padał na twarz Butcha. Czyżby był na dworze? Widocznie tak. Kurczę... Musiał chyba stracić przytomność po ciężkiej popijawie, skoro leżał jak kłoda, jego głowa była do niczego, a myśl o otwarciu oczu odrzucała go, bo łączyła się ze zbyt wielkim wysiłkiem. Widocznie powinien poleżeć sobie tutaj i chwilkę odsapnąć. Tak... powinien jeszcze trochę pospać. Tylko ten wkurzający deszcz... Ciurkał mu na policzki, spływał po szyi. Uniósł rękę, żeby zasłonić twarz. - Dochodzi do siebie. Ten niski głos należał do... V? A V był jego... współmieszkańcem, czy czymś w tym stylu. Tak, współmieszkańcem. Bardzo lubił V. - Butch? - To był głos kobiety. Bardzo przerażonej kobiety. - Butch, słyszysz mnie? Znał ją! To była... miłość jego życia, ta... no... Marissa? Powoli dźwignął powieki, nie bardzo jednak wiedział, czy śni, czy jest na jawie, dopóki nie dojrzał jej twarzy. Marissa nachylała się nad nim, a on leżał z głową na jej podołku. Na jego twarz padały jej łzy. A V... V kucał obok Marissy. Jego usta ponad kozią bródką wyglądały jak kreska. Butch chciał się odezwać, ale coś utkwiło mu w ustach. Postanowił się tego pozbyć, a Marissa chciała mu w tym pomóc. - Jeszcze nie - poprosił V. - To jeszcze nie koniec. Koniec czego? Nagle Butch usłyszał, że coś stuka w podłogę. Uniósł ciutkę głowę i ze zdumieniem odkrył, że odgłos wydają jego buty. Miał przemieszczające się coraz wyżej skurcze w nogach. Próbował z nimi walczyć, ale atak nasilił się i skurcze ogarnęły jego biodra i tułów. Ręce Butcha zaczęły trzepotać, plecy uderzały o podłogę. Odważnie poddał się fali do ostatniej chwili, starając się zachować świadomość. Kiedy wypłynął na powierzchnię, miał zawroty głowy. - Ten atak był już krótszy - oznajmiła Marissa, odgarniając mu włosy z czoła. - Słyszysz mnie, Butch? - 274 -

Potaknął i próbował wyciągnąć rękę w jej stronę, ale jego nogi znów same zaczęły stepować, jak Fred Astaire. Jeszcze trzy razy Butch wpadał do wirówki, zanim wyjęto mu z ust pasek. Chciał coś powiedzieć, ale był za bardzo pijany. Jego mózg pracował na zwolnionych obrotach, tak się nawalił. Co ciekawe, w ogóle nie mógł sobie przypomnieć, żeby pił szkocką. - Marisso - powiedział, biorąc ją za rękę. - Nie gniewam się, że się tak nawaliłaś. - Zaraz, zaraz, to chyba miało być inaczej. - Nie walę się tak, że mnie gniewasz. Cholera... wszystko mu się poplątało. V uśmiechnął się grzecznie, tak jak uśmiechają się lekarze, kiedy pacjent zaczyna pawiować. - Potrzebuje teraz cukru. Rankohr, masz przy sobie lizaka? Butch przyglądał się, jak jakiś diabelnie przystojny blondyn klęka przy nim. - Znam cię - uradował się Butch. - Siemasz, stary. - Siemanko. - Rankohr sięgnął do kieszeni swetra i wyciągnął lizak tootsie pop. Zdjął papierek i wsunął lizak między wargi Butcha. Butch jęknął z rozkoszy. Niebo w gębie. Słodki, winogronowy. O, wow. - Znów ma atak? - zaniepokoiła się Marissa. - Chyba mu po prostu smakuje - mruknął Rankohr. - Dobrze mówię, glino? Butch potaknął, przy czym lizak mało mu nie wypadł z ust, więc Rankohr przejął stery i trzymał za niego patyk. Rany, ale byli dla niego dobrzy. Marissa głaskała go po głowie i trzymała za rękę. Na nodze czuł dotyk ciepłej, ciężkiej dłoni V. Rankohr dbał o prawidłowe położenie lizaka... Nagle wróciły mu wyższe funkcje logiczne i pamięć krótkoterminowa, jakby ktoś z powrotem wlał mu mózg do czaszki. Wcale nie był pijany. Przeszedł regresing, regresing genetyczny. Przypomniał sobie dłoń V na piersi. Lot w ciemną otchłań. - Jakie są wyniki? - spytał z trwogą w głosie. - Co tam znalazłeś, V? Czy jestem... Wszyscy wokół odetchnęli z ulgą. - Chwała Bogu, wrócił do siebie - mruknął ktoś. Nagle kątem oka zobaczył metalowe okucia na czubkach butów. Przesunął wzrokiem po skórzanych spodniach i wielkim ciele. Ghrom górował nad zebranymi.

- 275 -

Król zdjął szkła, odsłaniając świetliste, opalizujące seledynowe oczy. Oczy pozbawione źrenic, więc patrząc w nie, czułeś, jakbyś patrzył w dwa neony. Ghrom uśmiechał się szeroko, odsłaniając śnieżnobiałe kły. - Jak się miewasz... kuzynie. - Że co? - zbaraniał Butch. - Masz kroplę mojej krwi w sobie. - Nie przestając się uśmiechać, wsunął z powrotem okulary na nos. - Przyznam, że zawsze miałeś w sobie coś królewskiego, ale sądziłem, że to się ogranicza do doboru garderoby. - Mówisz... poważnie? Ghrom kiwnął głową. - Pochodzimy z tej samej linii, Butch. Jesteś moim krewnym. Butch poczuł spazmatyczny skurcz w piersi i zaczął się szykować na kolejny atak, podobnie jak wszyscy obecni Rankohr wyjął mu lizak z ust i sięgnął po pasek. Marissa z Vrhednym stężeli z niepokoju. Jednak Butch najzwyczajniej ryknął gromkim śmiechem aż mu się brzuch zatrząsł. Śmiał się histerycznie, wreszcie pocałował Marissę w rękę. Potem znów zaczął rżeć. Marissa czuła zadowolenie i podniecenie Butcha. Przeżywał wielką ulgę. Jednak gdy on promieniał, ona wcale nie podzielała jego radości. Powoli uśmiech znikł z twarzy Butcha. - Kotku, wszystko będzie dobrze. Vrhedny podniósł się z kucek. - Zostawimy was na chwilę samych. - Dzięki. Bracia wyszli. - Butch dźwignął się do siadu. - To nasza szansa... - A gdybym cię poprosiła, żebyś zrezygnował z przemiany? Oniemiał, jakby dostał od niej kolejny raz w twarz. - Marisso... - Zrezygnowałbyś? - Czemu nie chcesz, żebyśmy byli razem? - Chcę, ale wolę naszą zwykłą wspólną przyszłość niż hipotetyczną wieczność, której możesz nie dożyć. Rozumiesz to czy nie? Westchnął głęboko, zaciskając zęby. - Jezu, jak ja cię kocham. - Jednym słowem jej logika nie przemawiała mu do przekonania. - Butch, gdybym cię poprosiła, odstąpiłbyś od tego zamiaru? - Gdy milczał, zakryła oczy dłonią, choć na ten dzień wypłakała już wszystkie łzy.

- 276 -

- Kocham cię - powtórzył. - Więc, gdybyś mnie poprosiła, chyba bym... zrezygnował. Opuściła rękę i odetchnęła z ulgą. - Przysięgnij. Natychmiast. - Klnę się na moją matkę. - Dziękuję... - Przygarnęła go do siebie. - Strasznie ci dziękuję. Coś wymyślimy z tym dokrwieniem. Mary z Rankohrem jakoś sobie dają radę. Po prostu... Butch, czeka nas szczęśliwe jutro. Milczeli przez chwilę, siedząc na podłodze. - Mam trzech braci i siostrę - ni stąd, ni zowąd - powiedział szorstko. - Naprawdę? - Nigdy nie rozmawiałem z tobą o mojej rodzinie. Mam trzech braci i jedną siostrę. Kiedyś miałem dwie, ale została tylko jedna. - O. - Wyprostowała się, zaszokowana tonem Butcha. Ciarki ją przeszły, kiedy podjął głuchym głosem. - Moje najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa wiążą się z przybyciem do domu mojej malutkiej siostry, Joyce. Pobiegłem do kołyski, bo chciałem ją zobaczyć, ale ojciec pchnął mnie aż na ścianę, żebym nie zagradzał dostępu starszemu rodzeństwu. Wziął na ręce mojego brata, żeby mógł dotknąć Joyce. Nigdy nie zapomnę jego głosu. - Butch przerzucił się na akcent południowo bostoński, przeciągając samogłoski. - To twoja siostrzyczka, Teddy. Będziesz ją kochał i dbał o nią. A ja to co, obruszyłem się w duchu. Ja też chciałbym ją kochać i dbać o nią. Tatku, ja też się chcę nią opiekować. Nawet nie spojrzał na mnie. Marissa zorientowała się, że ściska rękę Butcha mocno, aż do bólu, on jednak nie zwracał na to uwagi. Jakoś nie mogła poluzować uścisku. - W tamtej chwili dotarło do mnie, że moi rodzice traktują mnie inaczej niż resztę rodzeństwa - ciągnął Butch. - Szczególnie dawało się to we znaki w piątkowe i sobotnie wieczory. Mój ojciec lubił sobie popić, a kiedy potem miał ochotę komuś przylać, rozglądał się za mną. - Widząc, że Marissa wstrzymuje oddech, pokręcił głową bez żalu. - Nie martw się, wyszło mi to na dobre. Dzięki ojcu potrafię znieść niezły łomot, o czym wiesz, tak więc był z tego jakiś pożytek. Wracając do historii: któregoś roku w Dzień Niepodległości... Tak, miałem wtedy prawie dwanaście lat... - Podrapał się po brodzie, bo zaczynał go już kłuć zarost. - No więc któregoś roku czwartego lipca cała rodzina zjechała się u mojego wuja na Cape Cod. Mój brat gwizdnął parę piw z chłodziarki i z kolegami poszli je obalić za garażem. Ja czaiłem się w krzakach, marząc o tym, by dopuścili mnie do komitywy. Wiesz, o czym mówię... Miałem nadzieję, że - 277 -

brat... - Przez chwilę walczył z chrypą. - Kiedy mój tato ich nakrył, chłopaki dali nogę, a mój brat mało nie narobił w portki ze strachu. Mój tato tylko się roześmiał. Kazał Teddy'emu obiecać, że nie wygada się przed mamą. Potem tato wypatrzył mnie w chaszczach. Złapał mnie za kołnierz, podniósł do góry i sprał po twarzy tak, że plułem krwią. Kiedy uśmiechnął się gorzko, Marissa zauważyła jego wyszczerbioną jedynkę. - Powiedział, że to za to, że jestem szpiclem i skarżypytą. Kląłem się, że chciałem tylko popatrzeć, jak piją i nie zamierzałem o tym nikomu donieść, ale strzelił mnie znowu, wyzywając od degeneratów. Mój brat... mój brat stał i przyglądał się temu w milczeniu. A kiedy z rozkwaszoną wargą i wyszczerbionym zębem przechodziłem obok matki, przytuliła tylko mocniej do siebie małą Joyce, udając, że nic nie widzi. - Pokiwał głową ze smutkiem. - Po powrocie do domu poszedłem do łazienki się umyć i wróciłem do swojego pokoju. Nie miałem Pana Boga w wielkim poważaniu, ale runąłem na kolana, składając pobożnie ręce do modlitwy. Prosiłem Boga, żeby to nie była moja rodzina. Panie Boże, spraw, żeby przestali być moją rodziną. Daj mi jakiś inny dom. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że zaczął mówić w czasie teraźniejszym. Ani tego, że ściskał w dłoni złoty krzyż na łańcuchu, jakby od tego zależało jego życie. Uśmiechnął się krzywo. - Ale Bóg pewnie wiedział, że nie do końca w niego wierzę i nic z tego nie wyszło. A potem, na jesieni tego samego roku, zamordowano moją siostrę Janie. - Widząc zgrozę na twarzy Marissy, pokazał na swoje plecy. - Stąd wziął się ten tatuaż. Liczę lata od czasu jej śmierci. Byłem ostatnią osobą, która widziała ją przy życiu, zanim wsiadła do samochodu z tymi wyrostkami, którzy... zbezcześcili ją za naszym liceum. - Butch, tak strasznie mi... - Wyciągnęła do niego rękę. - Proszę, pozwól mi to wszystko wyrzucić z siebie, dobrze? Ten koszmar jest jak pociąg: kiedy raz ruszy, trudno go zatrzymać. - Puścił krzyż i przejechał ręką po głowie. - Odkąd Janie zginęła, a potem znaleziono jej ciało, mój tato przestał mnie bić. Nie zbliżał się nawet do mnie i w ogóle się nie odzywał. Po pewnym czasie moja mama zwariowała i trzeba ją było umieścić w psychiatryku. To właśnie wtedy zacząłem pić. Chowała mnie ulica. Ćpałem. Brałem udział w bójkach. Rodzina z trudem, bo z trudem, ale jakoś dawała sobie radę. Zmiana w moim ojcu była dla mnie zupełnie niezrozumiała. Rozumiesz, lał mnie latami, a potem przestał z dnia na dzień. - 278 -

- To chyba dobrze? - Bez różnicy. Czekanie, kiedy mnie uderzy, było równie koszmarne, jak samo bicie. Nie wiedziałem, co za tym stoi, ale w końcu się dowiedziałem w wieczór kawalerski mojego najstarszego brata. Miałem dwadzieścia lat i właśnie przeprowadziłem się tutaj z Southie, to znaczy z South Boston, bo dostałem posadę na komendzie w Caldwell. Tak czy owak, przyjechałem do domu na wieczór brata, który odbywał się u jakiegoś kolegi. Był tłum striptizerek. Mój stary obalał piwo za piwem, ja wciągałem kolejne kreski koksu i doprawiałem się szkocką. Przyjęcie dobiega końca, a ja jestem straszliwie nahajcowany. Tamtej nocy nie żałowałem sobie koksu... byłem solidnie przytruty. Ojciec zbiera się do wyjścia... ktoś zaproponował, że go odwiezie, a ja nagle czujęże muszę mu walnąć prawdę w oczy. Wybiegam za nim na ulicę, a on nadal traktuje mnie jak powietrze. Więc na oczach wszystkich łapię go za klapy. Rozsadza mnie wściekłość. Drę się na niego, że jest wyrodnym ojcem. Ciekawe, czemu przestał mnie bić, skoro go to tak rajcuje? I tak dalej, na tę samą nutę. Wreszcie mój staruszek podnosi głowę i widzę w jego oczach śmiertelną trwogę. Rany, mój stary się mnie boi. „Dałem ci spokój, bo się bałem, że pozabijasz resztę moich dzieci”. Że co? Chyba się przesłyszałem. Stary zaczyna beczeć. „Wiedziałeś, że kochałem ją najbardziej... dlatego pozwoliłeś jej wsiąść do tego auta, chociaż wiedziałeś, co jej grozi”. - Butch pokiwał głową w zadumie. - Rany, wszyscy to słyszeli. Koledzy i mój najstarszy brat... Mój ojciec był święcie przekonany, że pozwoliłem zamordować moją siostrę, żeby się na nim zemścić. Marissa próbowała go objąć, ale kolejny raz odepchnął ją i nabrał tchu. - Moja noga więcej nie postała w moim rodzinnym domu. O ile wiem, mama z tatą nadal co roku jeżdżą na Cape Cod do wujka i dalej mieszkają w domu, w którym się wychowałem. Ale o niedawnych chrzcinach synka mojej siostry Joyce dowiedziałem się dopiero od szwagra, który zadzwonił do mnie, bo miał wyrzuty sumienia. To właśnie popychało mnie do przemiany. Przez całe życie byłem jakimś outsiderem. Zawsze byłem inny niż wszyscy, nie tylko w domu, ale również w pracy, w Wydziale Zabójstw policji w Caldwell. Nigdy nigdzie nie pasowałem... dopóki nie zetknąłem się z Bractwem. Spotkałem twoją rasę... To było jakieś zrządzenie, bo wśród ludzi byłem zawsze odmieńcem. - Zmełł przekleństwo. - Zapragnąłem przemiany nie dla ciebie, ale dla siebie. Zdawało mi się, że wreszcie będę sobą. Rozumiesz, całe życie pętałem się gdzieś na marginesie. Chciałem wreszcie poczuć, jak to jest być wśród swoich. - Zdecydowanym ruchem odepchnął się od podłogi i wstał. Dlatego właśnie chcę... chciałem zostać wampirem. Z egoistycznych pobudek. - 279 -

Podszedł do okna, odsunął niebieską aksamitną kotarę i zapatrzył się w noc. Lampa na biurku rzucała łagodne światło na jego twarz, potężne ramiona, umięśnioną pierś ze złotym krzyżem na sercu. Kiedy tak stał w oknie, biła od niego rozpaczliwa tęsknota. Z jego oczu wyzierało płomienne pragnienie. Przypomniała sobie tamtą noc, kiedy dokrwiła się od Mohrda, a Butch był straszliwie przybity, zraniony i bezsilny w obliczu praw natury. - No ale nie zawsze można mieć to, czego się chce. Trzeba się z tym pogodzić i dalej pchać tę wózek. - Odwrócił się do Marissy. - Jak nie chcesz, to nie. Masz moje słowo.

- 280 -

ROZDZIAŁ 35 Butch odwrócił wzrok od Marissy i zapatrzył się w mrok. Na czarnym ekranie nocy wyświetlały mu się sceny z życia w domu rodzinnym, kolaż, od którego zaczęły go szczypać powieki. Nigdy jeszcze nikomu nie opowiadał o tamtych sprawach. Prawdę mówiąc, nie sądził nawet, że znajdzie kiedykolwiek słuchacza. Obraz jego przeszłości nie był zbyt budujący. I właśnie dlatego pragnął przemiany. Miałby szansę na nowe życie, bo przemiana to przecież jakby nowe narodziny. Nowe narodziny, po których będzie kimś innym, kimś lepszym. Przemiana jest też formą oczyszczenia. Swoistym chrztem krwi. A on marzył o tym, żeby wymazać swoje dawne dzieje, wszystko: historie z dzieciństwa i to, co robił jako dorosły, całe to gówno z Omegą i reduktorami. Już mu się wydawało, że szczęście ma w zasięgu ręki... - N - no dobra, powiem Ghromowi i całej reszcie, że nie... - Butch, ja... - Nie słuchał jej, tylko podszedł do drzwi i otworzył je czując bolesny ucisk w piersi. - Przykro mi, koledzy - zwrócił się do czekających pod drzwiami Ghroma i V. - Zmiana planów... - Co mu chcecie zrobić? - spytała ostro Marissa. Butch obejrzał się za siebie. Marissa miała minę równie grobową, jak jego nastrój. - Pytam, co mu chcecie zrobić? - Vrhedny, ty jej wytłumacz - polecił król. Odpowiedź V była przeraźliwie trzeźwa i rzeczowa. Jezu, projekt, którego ostatni punkt brzmiał: „a potem można się tylko modlić”, nie mógł być dziecinną igraszką. - Gdzie to się ma niby odbywać? - W ośrodku treningowym - odparł V - Magazyn sprzętu ma pomieszczenie do udzielania pierwszej pomocy. Zapadła ciężka cisza. Butch gapił się na Marissę. Jezu, czyżby jednak... - Dobrze - powiedziała. - Dobrze, kiedy wobec tego zaczynamy? Butch wytrzeszczył oczy. - Kotku...? Marissa nie spuszczała wzroku z Vrhednego. - Kiedy?

- 281 -

- Jutro. Rokowania są lepsze, jeśli będzie miał trochę czasu, żeby odsapnąć po regresingu. - Wobec tego, do jutra. - Założyła rękę na rękę. V kiwnął głową. Spojrzał na Butcha. - Domyślam się, że będziecie potrzebować dzisiaj trochę spokoju. Walnę się spać w rezydencji, żebyście mieli Bunkier tylko dla siebie. Butch był doszczętnie skołowany. - Marisso, czy jesteś... - Tak, jestem pewna. I jestem przerażona. - Ruszyła do drzwi. - A teraz chciałabym już pójść do stróżówki, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Podniósł koszulę i ruszył za nią. W drodze wziął ją pod rękę, ale oboje wiedzieli, kto kogo naprawdę prowadzi. W drodze do Bunkra Marissa była nieodgadniona. Milczała, choć przez podwórze maszerowała jak dragon. Biła od niej siła i determinacja. - Mam ochotę czegoś się napić - powiedziała, kiedy przestąpili próg. - Nie ma sprawy. - To akurat mógł dla niej zrobić. O ile mieli w domu cokolwiek poza wódą. Wszedł do kuchni i zlustrował lodówkę. Porażka: nadpsute kanapki z Taco Heli i Arby's, saszetki z musztardą, mleka tyle co kot napłakał, w dodatku w konsystencji stałej. - Zaraz... co my tutaj mamy? Może wody? - Chcę się napić. Spojrzał na nią ponad otwartymi drzwiami lodówki. - Skoro tak... Mamy whisky i wódkę. - Spróbuję wódki. Nalał jej grey goose i dorzucił lodu. Przyglądał się, jak krąży po mieszkaniu, przystaje przy komputerach V, przez chwilę bawi się piłkarzykami, ogląda ekran plazmowy. Podszedł do niej. Chciał ją tulić w objęciach, ale podał jej tylko szklankę. Przytknęła ją do ust, przechyliła głowę do tyłu i golnęła zdrowo. Zakrztusiła się, aż z oczu popłynęły jej łzy. Popchnął ją na kanapę i usiadł przy niej. - Marisso... - Zamknij się. W porządku. Splótłszy dłonie, przyglądał się jej zmaganiom z trunkiem. Kiedy poziom płynu obniżył się o centymetr, z obrzydzeniem odstawiła szklankę na stolik. Zanim się zorientował, już siedziała na nim. Ledwie sekundę temu wpatrywał się w ciasno splecione dłonie, a już leżał przyciśnięty do sofy, a Marissa siedziała na nim okrakiem, wpychając mu język do ust. - 282 -

Czuł się bosko, ale wiedział, że nie tędy droga. Desperacja, złość i lęk nie były właściwym akompaniamentem do seksu. Jeśli pójdą tą drogą, to po wszystkim będą sobie bardziej obcy niż teraz. Odsunął ją, nie bacząc na wściekły protest swojego kutasa. - Marisso... - Chcę się kochać. Zamknął oczy. To zupełnie tak jak on. Przez całą noc. Ale nie w ten sposób. Zaczerpnął tchu, szukając odpowiednich słów... a kiedy otwarł oczy, Marissa zdążyła już ściągnąć golf i mocowała się z zapięciem czarnego stanika, który go całkiem powalił. Zacisnął dłonie wokół jej talii. Atlasowe miseczki spadły, odsłaniając jej sutki, które natychmiast stwardniały z zimna. Nachylił się do niej, gotów przywrzeć ustami do pierwszego kawałka jej ciała, który uda mu się dopaść, jednak powstrzymał się. Nie może jej wziąć w takim stanie. Atmosfera pomiędzy nimi wciąż była zbyt napięta. Próbowała mu sięgnąć do rozporka, ale złapał ją za rękę. - Proszę cię, nie. - Nie mów tak. Usiadł, odsuwając ją od siebie. - Kocham cię. - No to pozwól mi robić to, co robię. Pokręcił głową. - Kiedy ja nie chcę tak. Spojrzała na niego z niedowierzaniem, a potem wyrwała mu rękę i odwróciła się od niego. - Marisso... - Chciał ją objąć, ale go odepchnęła. - Wierzyć mi się nie chce. Wreszcie mamy szansę spędzić noc razem, a ty nie chcesz się ze mną kochać. - Jezu, daj się przytulić. Chodź do mnie. Potarła oczy. - A więc zejdę do grobu jako nówka - zaśmiała się gorzko. - Co prawda, teoretycznie nie jestem... - Wcale nie powiedziałem, że nie chcę być z tobą. - Zerknęła na niego niepewnie spod mokrych rzęs. - Ja po prostu nie chcę się kochać w gniewie. Gniew zepsuje wszystko. Chcę, żeby nam było cudownie z sobą. Zdawał sobie sprawę, że to, co mówi, tchnie kiczem, ale tak było naprawdę. - 283 -

- Kotku, może byśmy poszli do mojego pokoju i poleżeli trochę po ciemku. - Podał jej golf, którym zakryła piersi. - Nawet jeśli przez całą noc będziemy się tylko gapić w sufit, przynajmniej będziemy robić to razem. A jeśli wydarzy się coś więcej, to nie z wkurzenia i frustracji. Co ty na to? Otarła łzy. Wciągnęła z powrotem golf. Popatrzyła na wódkę, której nie udało jej się zmóc. Wstał i podał jej rękę. - Chodź ze mną. Po chwili wahania podała mu dłoń. Pomógł jej wstać i zaprowadził ją do swojego pokoju. Kiedy zamknęli drzwi, pokój zatonął w ciemnościach, więc zapalił stojącą na komodzie małą lampkę, która rozżarzyła się mdłym blaskiem. - Chodź tutaj. - Zaprowadził ją do łóżka i sam położył się obok niej. Marissa odgarnęła włosy z twarzy i przymknęła oczy. Oddech miała urywany. Jej ciało powoli zaczęło się rozluźniać. - Miałeś rację. Nic by z tego nie wyszło. - Ale to wcale nie znaczy, że nie mam na ciebie ochoty. - Kiedy pocałował ją w ramię, odwróciła się do niego i złożyła pocałunek po wewnętrznej stronie jego dłoni. - Nie boisz się tego, co ma się jutro wydarzyć? - Nie. - Bał się jedynie o nią. Nie chciał, żeby patrzyła, jak umiera. Modlił się, żeby do tego nie doszło. - A... twoja ludzka rodzina. Czy chcesz, żeby ich zawiadomić, jeśli... - Nie, nie muszą o tym wiedzieć. Zresztą, nie mów nawet takich rzeczy. Nic mi nie będzie. - Boże, nie pozwól, żeby musiała przyglądać się, jak konam. - Myślisz, że by ich to w ogóle nie obeszło? - Kiedy pokręcił głową, posmutniała. - Krewni powinni cię opłakiwać. - I będą. Krewni z Bractwa. - Widząc, że oczy jej wilgotnieją, pocałował ją. - I dość już tego smęcenia. Wcale nie wybieram się na tamten świat. Zmieńmy temat. - Ale... - Sza. Nie mówmy już o tym. Oboje zostaniemy wśród żywych. Przytknął głowę do jej głowy i gładził ją po pięknych jasnych włosach. Kiedy oddech Marissy pogłębił się i wyrównał, przytulił ją do nagiej piersi i zamknął oczy. Musiał się też zdrzemnąć, bo po chwili obudził się w najlepszym stylu. Całował ją po szyi, a jego dłoń sunęła w kierunku jej piersi. Jedną nogą oplótł jej nogi, przyciskając się erekcją do jej biodra. Klnąc, odsunął się, ale ona posuwała się za nim, aż w końcu na wpół na nim zległa. - 284 -

Otwarła oczy. - Ojej... Wyciągnął rękę i odgarnął jej włosy z twarzy. Ich oczy się spotkały. Uniósłszy głowę z poduszki, delikatnie pocałował ją w usta raz, drugi i na dobitkę trzeci. - Coś się stało? - wyszeptała. - Nie, ale zaraz się stanie. Znów przyciągnął ją do siebie i pocałował, a potem wsunął język do jej ust i zaczął się o nią ocierać. Po chwili ich ciała zaczęły falować równolegle, jakby się ze sobą kochali. Rozebrał ją delikatnie i bez pośpiechu, a gdy już była naga, odsunął się, podziwiając jej ciało. Boże, ta jedwabistość jej skóry. Jej idealne piersi ze sterczącymi sutkami. Jej zapachy. A najpiękniejsza była jej twarz, na której nie było cienia lęku, tylko oczekiwanie na rozkosz. A to znaczyło, że wreszcie będzie mógł sprawy doprowadzić do końca. Gdyby w jej oczach dostrzegł chociaż cień lęku, zrobiłby jej dobrze i na tym poprzestał. Ale Marissa pragnęła tego samego co on, a tym razem nie miało już być bólu. Wstał z łóżka i zrzucił mokasyny od Gucciego, które stuknęły głucho o podłogę. Marissa szeroko otwartymi oczyma patrzyła, jak rozpina pasek, a potem suwak w rozporku. Bokserki zległy na podłodze obok spodni, odsłaniając silną erekcję. Butch zakrył się dłońmi, przyciskając męskość do brzucha, bo nie chciał jeszcze za bardzo podniecać Marissy. Kiedy się położył, wsunęła mu się w objęcia. - Jezu - szepnął, gdy ich ciała się zetknęły. - Jesteś cały goły - szepnęła mu w ramię. - Ty też - uśmiechnął się w jej włosy. Zaczęła go głaskać po ciele, wyzwalając w nim reakcję termojądrową, zwłaszcza w chwili, gdy jej ręka wśliznęła się pomiędzy nich i zaczęła wędrować w dół. Gdy dotknęła jego podbrzusza, penis Butcha zaczął tętnić, rozpaczliwie domagając się pieszczot, które go doprowadzą do eksplozji. Jednak złapał Marissę za nadgarstek i odsunął jej rękę na bok. - Chciałbym cię o coś prosić, Marisso. - Tak? - Zostaw inicjatywę mnie. Chcę, żeby ten raz był całkowicie nastawiony na ciebie. Chciała zaprotestować, ale zakrył jej usta dłonią. - 285 -

Butch traktował ją z niesłychaną uwagą i wielką powścigliwością. Każdy jego dotyk był łagodny i delikatny, każdy pocałunek czuły i niespieszny Nawet gdy wsuwał jej język w usta i rękę między nogi, tak że odchodziła od zmysłów nie tracił panowania nad sobą. Gdy więc wsunął się na nią i udami rozchylił jej uda, nie zdradzała najmniejszych oporów. Jej ciało było gotowe, żeby go przyjąć. Gdy ją pieścił, jego palce były śliskie; nie mogła się doczekać, kiedy w nią wejdzie. Położył się na niej tak, by jej za mocno nie przycisnąć. Czuła żar bijący od jego cudownie nabrzmiałego penisa, którym ocierał się o nią. Wsunął dłoń między ich ciała i ustawił członek u jej wrót. Dźwignął się na muskularnych ramionach i spojrzał jej w oczy, jednocześnie kołysząc się lekko, tak jak poprzednim razem. Starała się maksymalnie rozluźnić, chociaż była trochę zdenerwowana. - Jesteś przepiękna - wyjęczał. - Dobrze się czujesz? Przejechała dłońmi po jego żebrach, czując pod skórą mocarne kości. - Dobrze. Na przemian posuwał się do przodu i cofał, za każdym razem wnikając w nią coraz głębiej. Zamknęła oczy, delektując się jego ciałem falującym na niej, w niej. Tym razem uległość, z jaką jej wnętrze ustępowało przed jego naporem, to dziwne uczucie wypełnienia nie wzbudzały w niej lęku, lecz zachwyt. Bezwiednie wygięła się w łuk, a kiedy opadła z powrotem, zorientowała się, że ich kości łonowe stykają się z sobą. Spojrzała w dół. Wszedł w nią do samego końca. - Jak się czujesz? Wszystko w porządku? - spytał urywanym głosem. Jego mięśnie drżały pod mokrą od potu skórą. Nagle jego penis poruszył się w niej mocno. Gdzieś głęboko w jej wnętrzu zapłonęła rozkosz. Marissa jęknęła. - Dobra Pani Zanikhu... zrób tak jeszcze. Jest tak bosko, kiedy to robisz. - Mam lepszy pomysł. Kiedy znów zaczął się wycofywać, chwyciła go za ramiona, usiłując powstrzymać jego posuwistą rejteradę. - Błagam, nie przestawaj... - Pchnął znów, wbijając się w nią i wypełniając ją sobą. Oczy Marissy zaświeciły białkami. Zadrżała. Tymczasem Butch znów cofnął się i ponownie naparł na nią. - Tak, tak mi rób. Jest tak cudownie. Przyglądała się, jak ujeżdża ją ostrożnie, a mięśnie jego piersi i ramion pracują, brzuch kurczy się i rozpręża w rytm niestrudzonych ruchów jego bioder. - 286 -

- O, Butch. - Jego widok, jego dotyk. Zamknęła oczy, by skoncentrować się na swoich doznaniach. Nie przypuszczała, że seks tak bardzo wyostrza zmysły. Z zamkniętymi oczami słyszała ciężki oddech Butcha, skrzypienie łóżka i szelest prześcieradła, kiedy zmieniał pozycję rąk. Z każdym pchnięciem i wycofaniem Butcha była coraz bardziej podniecona. On też. Po krótkim czasie jego śliski penis rozgrzał się do czerwoności. Butch oddychał ciężko, jak ryba wyrzucona na brzeg. - Marisso? - Tak? - wyjęczała, czując, że jego ręka zakrada się między nich. - Pokochaj się ze mną, kotku. Chcę, żebyś się już ze mną pokochała. Zaczął ją gładzić podstępnie, jednocześnie posuwając ją leniwie. Natychmiast w jej sednie wezbrał piorun, który eksplodował, wysyłając błyskawice do najdalszych zakątków jej ciała. Zaczęła zaciskać się rytmicznie wokół Butcha. - O... tak - powiedział ochryple. - Trzymaj się mnie mocno. To właśnie lubię. Wreszcie osłabła i znieruchomiała. Rozchyliła powieki i jak przez mgłę zobaczyła, że Butch nachyla się nad nią, a na jego twarzy maluje się głęboki zachwyt i równie głęboki niepokój. - Było dobrze? - spytał. - Niesamowicie. - Na widok ulgi na jego twarzy zalała ją miłość. Nagle coś ją tknęło. - Czekaj, a co z tobą? Przełknął z wysiłkiem. - Chętnie bym skończył w tobie. - No to już. - To nie potrwa długo - mruknął pod nosem. Kiedy znów zaczął się w niej poruszać, zamarła, chłonąc swoje odczucia. - Wszystko w porządku, kotku? Dlaczego się nie ruszasz? - spytał chrapliwie. - Chcę zobaczyć, co u ciebie. - U mnie jest jak w niebie - szepnął jej do ucha. - Bo jestem z tobą. Opadł na nią, a jego twarde, muskularne ciało zaczęło ją miażdżyć. Rozsunęła nogi jak najszerzej, a jej głowa od impetu jego pchnięć zaczęła kołysać się na poduszce. Boże, był tak nieprawdopodobnie silny. Z zachłanną czułością wędrowała dłońmi po jego nabrzmiałych bicepsach, wyginających się plecach, aż dotarła do miejsca, w którym łączył się z nią. Przeczuła nadejście jego spełnienia. Odległości między pchnięciami - 287 -

skróciły się i zagęściły. Ruchy Butcha zaczęły przyspieszać lawinowo. Jego ciało poruszało się jak automat, który wymknął się spod kontroli. Dyszał, ogrzewając oddechem jej ramię. Pot lał się z niego na nią. Wczepił kurczowo dłoń w jej włosy; zabolało, ale ból jej nie przeszkadzał. Nagle zadarł głowę: miał zaciśnięte powieki, a na jego twarzy malowała się bolesna ekstaza. Przestał w ogóle oddychać. Żyły nabrzmiały mu po obu stronach szyi, odrzucił głowę do tyłu i krzyknął. W głębi ciała poczuła ostre szarpnięcie, a potem gorąca ciecz zaczęła wylewać się w rytmicznych skurczach, które wstrząsały całym jego ciałem. Opadł na nią, wilgotny, rozpalony, zdyszany. Każdy mięsień drżał w jego ciele. Oplotła go rękami i nogami, przyciskając mocniej. Butch jest piękny, przemknęło jej przez myśl. Seks też jest niesamowicie piękny.

- 288 -

ROZDZIAŁ 36 Marissę obudził dźwięk podnoszących się na noc żaluzji i dotyk rąk gładzących ją po brzuchu, piersiach, szyi. Leżała na boku, a Butch obejmował ją czule z tyłu... falując w erotycznym rytmie. Jego rozpalona erekcja szukała wejścia do Marissy, wciskając się między jej pośladki. Sięgnęła do tyłu i pomogła mu ręką. Przyjął jej zaproszenie i wspiął się na nią, przyciskając ją twarzą do poduszki. Wyszarpnęła poduszkę, bo przeszkadzała oddychać, Butch tymczasem rozsunął jej nogi kolanami. Jęknęła, co go rozbudziło. Poderwał się gwałtownie. - Jezu... w ogóle nie wiedziałem, że... - Nie przerywaj. Na chwilę zaniemówił. - Musisz być w środku obolała. - Ani trochę. Połóż się z powrotem, błagam. - Miałem nadzieję, że będziesz chciała powtórki - powiedział ochryple. Będę bardzo uważał, przysięgam. Jak miło słyszeć charakterystyczny głos Butcha zaraz po przebudzeniu. Szeroką dłonią gładził ją po plecach, ustami zsuwając się z jej biodra, przez krzyże, aż do pośladków. - Jesteś zachwycająca. Chciałbym cię wziąć od tyłu. Oczy jej rozbłysły. - Da się tak zrobić? - Jak najbardziej. Będę mógł wejść głębiej w ciebie. Chcesz spróbować? - Tak... Uniósł jej biodra do góry, tak że klęczała na czworakach Łóżko skrzypnęło w trakcie manewru. Pomiędzy nogami widziała, jak zbliża się do niej. Widziała jego muskularne uda nabrzmiałe jądra i wyprężony członek. Nagle zrobiło jej się mokro, jakby jej ciało dobrze wiedziało, co się szykuje. Przylgnął piersią do jej pleców, zaciśniętą w pięść ręką wspierając się o materac obok jej głowy. Żyły nabrzmiały mu na przedramieniu, kiedy przechylił się na bok i czubkiem penisa dotknął delikatnej wyściółki w jej kroczu. Zaczął ją głaskać podniecająco po szparce. Była pewna, że jej się przygląda. Sadząc po drżeniu, które zaczęło nim wstrząsać, ten widok przypadł mu do gustu. - 289 -

- Marisso, chciałem... - Nagle urwał i zdusił przekleństwo. - Co takiego? - Przekręciła się w bok, usiłując zajrzeć mu w twarz przez ramię. Patrzył na nią, a w oczach miał ten twardy, zdecydowany błysk, kiedy poważnie myślał o seksie, ale było w nich jeszcze coś, jakieś pragnienie, które nie miało w sobie nic seksualnego. Jednak zamiast wyjaśnić, o co mu szło, oparł się drugą dłonią o łóżko, przylgnął do jej pleców i docisnął się biodrami, nie wchodząc do środka. Wstrzymała oddech i z opuszczoną głową patrzyła, jak jego wzwód wyłania się spomiędzy jej nóg, sięgając prawie jej pępka. Teraz już wiedziała, czemu lubił jej się przyglądać. Ona też z przyjemnością obserwowała jego podniecenie. - Co chciałeś powiedzieć? - wyjęczała. - Kotku... - Jego gorący oddech omiótł jej kark. W jego głosie czuła nurtujące go pytanie. - Do diabła, nie mogę cię teraz prosić o pewną rzecz. Chwycił ją ustami za ramię i wbił zęby w jej skórę. Krzyknęła, a jej łokcie ugięły się, ale wsunął rękę między jej piersi, powstrzymując ją przed upadkiem, - Proś - wydyszała. - Nie mogę, bo nie mogę przestać... Jezu... - Odsunął się do tyłu i wszedł w nią tak głęboko, jak zapowiadał, i tak mocno, że wygięła się w łuk, wykrzykując jego imię. Rytm jego ruchów doprowadzał ją do szaleństwa, jednak był nadal delikatny i, według jej odczucia, wykorzystywał tylko cząstkę swojej siły. Uwielbiała, kiedy był w niej, wypełniał ją, rozsadzał, a potem wycofywał się z niej gładko. Nagle przypomniała sobie, co będzie działo się z jego ciałem raptem za godzinę. A co, jeśli to jest ich ostatni raz? Jej oczy zaszły łzami. Kiedy Butch ujął ją pod brodę i wykręcił jej twarz do siebie, żeby ją pocałować, zobaczył, że ma mokre oczy, - Nie myśl o tym - szepnął jej prosto w usta. - Bądź tu i teraz. Ze mną. Musi zapamiętać tę chwilę. Zapamiętać Butcha w tej chwili... Wyszedł z niej, odwrócił ją do siebie i zaczął ją całować po twarzy, znów się z nią kochając. Szczytowali jednocześnie i ogarnęła go rozkosz tak wielka, że jego głowa toczyła mu się po ramionach, jakby się odłączyła od ciała. Potem przewrócił się na bok i przytulił Marissę do piersi. Słuchając dudnienia jego serca, modliła się, by było tak mocne, jak się zdaje. - O co chciałeś zapytać? - szepnęła w półmroku. - Czy zostaniesz moją żoną?

- 290 -

Uniosła głowę. W piwnych oczach Butcha widniała głęboka powaga i odniosła wrażenie, że myśli o tym samym, co ona: dlaczego nie sparzyli się ze sobą wcześniej? - Tak. - To słowo brzmiało bardziej jak westchnienie. Pocałował ją leciutko. - Chciałbym to zrobić i tak, i tak: odbyć ceremonię zaślubin po waszemu i wziąć ślub kościelny. Czy to możliwe? Dotknęła jego krzyża. - Jak najbardziej. - Szkoda, że nie zdążymy... Zadźwięczał budzik. Walnął go ze złością, uciszając - Chyba musimy wstawać. Odsunęła się lekko, ale nie udało jej się daleko odejść, bo chwycił ją i przyciągnął do siebie, a potem przygwoździł ciałem do łóżka i wsunął ręce pod jej pośladki. - Butch... Włożył język do jej ust i pocałował ją. - Jeszcze jeden, jedyny raz - wyszeptał w jej wargi Jego zręczne palce sprawiły, że znów zrobiło jej się mokro. Ustami przewędrował do jej piersi i wessał jej sutek. Czuła, jak stapia się z nim w jedno. Błyskawicznie doprowadził ją do szaleństwa, aż oblał ją żar i zaczęła dyszeć, wyginając się pod nim w uniesieniu. Wzrastające między nimi napięcie elektryczne nagle burzliwie się wyładowało. Z głęboką czułością pomagał jej utrzymać się na fali orgazmu, bo, jak puszczona po tafli wody kaczka, ledwie dotknęła powierzchni rozkoszy, odbijała się od niej, lecąc dalej. Przez cały czas był nad nią, patrząc na nią piwnymi oczyma, które miała zapamiętać do końca życia. Wiedziała, że Butch umrze tej nocy. To nie było przeczucie, to była pewność. John siedział w najdalszym narożniku na tyłach pustej klasy przy swojej ławce, w której zawsze siedział sam. Trening zwykle zaczynał się o czwartej, ale Zbihr rozesłał e-mail z informacją, że lekcje zaczną się o trzy godziny później niż zwykle. I bardzo dobrze. Dzięki temu John mógł dłużej oglądać Ghroma w akcji. Kiedy wskazówki zegara zaczęły zbliżać się do siódmej, nadciągnęła reszta rekrutów z Blastherem na szarym końcu. Wciąż jeszcze ruszał się powoli, - 291 -

ale już nie miał trudności w rozmowach z kolegami, jakby zaczął się już przyzwyczajać do siebie. Zajął miejsce w pierwszej ławce; ogromniaste nogi wysunął bokiem. Do Johna nagle dotarło, że kogoś brakuje. Gdzie Lahser? Matko... a jeśli umarł? Chyba nie, bo przecież taka wiadomość na pewno by już przeciekła. Na przedzie Blasther powygłupiał się przez chwilę z jednym z rekrutów, po czym schylił się, by odstawić plecak. Kiedy prostował się, jego oczy ponad całą klasą spotkały się z oczami Johna. John zarumienił się i odwrócił wzrok. - Ej, John, chcesz ze mną siedzieć? Cała klasa zamarła. John spojrzał niepewnie na Blasthera. - Stąd lepiej widać. - Blasther skinął w stronę tablicy. Zapadła cisza. Czuło się, że wszyscy uważają propozycję Blasthera za wielce ryzykowną. John, skonfundowany, wziął swoje książki, przeszedł na przód klasy i zajął wolne miejsce. Wszyscy wrócili do rozmów, szeleszcząc książkami i wykładając je na pulpity. Wskazówka zegara nad ich głowami kliknęła, przekraczając cyfrę siedem. Wciąż jeszcze nie było Zbihra, więc gwar rozmów wzmagał się. Chłopcy rozswawolili się na całego. John kreślił koła ołówkiem na czystej kartce, czując się nieswojo. Prawdę mówiąc, nie wiedział, co robi w pierwszej ławce. Może Blasther chciał sobie z niego zakpić? Niepotrzebnie dał się namówić... - Dziękuję za to, że nadstawiłeś wczoraj za mnie głowy - powiedział cicho Blasther. Więc jednak nie był to żart? John ukradkiem podsunął swój notatnik Blastherowi pod oczy. Nie chciałem, żeby aż do tego doszło. - Wiem. To był zresztą ostatni raz. Następnym razem sam sobie z nim poradzę. John zmierzył go wzrokiem. Bez wątpienia, napisał. Po lewej ktoś bez powodu zaczął nucić motyw przewodni Star Treka. Reszta podjęła ton. - Nie wiem, co mi tak każe mówić, Spock - rzucił ktoś, parodiując kapitana Kirka. Nagle poprzez harmider usłyszeli głośny tupot nóg, jakby korytarzem maszerowało wojsko. John z zaskoczeniem zobaczył, że drzwi do klasy mija Ghrom, a za nim Butch i Marissa. Ostatni szedł Vrhedny. - 292 -

- John, miałbyś ochotę zabawić się dzisiaj ze mną i z Khillerem? Chcemy zrobić u mnie małą prywatkę. Parę piwek, nic wielkiego. John próbował nie dać po sobie poznać zaskoczenia. Nikt go dotąd nigdy po lekcjach nie zapraszał. Fajnie, napisał w notatniku, kiedy Zbihr wreszcie się pojawił i zamknął za sobą drzwi. W śródmiejskim komisariacie policji w Caldwell Van Dean uśmiechał się do funkcjonariusza, strugając swojaka. - Po prostu jestem starym kumplem O’Neala. Jose de la Cruz, detektyw z Wydziału Zabójstw, mierzył go bystrym spojrzeniem piwnych oczu. - Z kim mam przyjemność? - Bob. Bobby O'Connor. Wychowałem się w Southie, tak jak Brian. Potem on stamtąd wyjechał, ja też. Niedawno wróciłem na Wschodnie Wybrzeże i ktoś mi powiedział, że Brian pracuje jako glina w Caldwell, więc postanowiłem go przejazdem odwiedzić przy okazji. Zadzwoniłem na waszą centralę, a tam mi mówią, że nie ma żadnego Briana O’Neala. W kółko tylko powtarzają, że taki a taki już u was nie pracuje. - Co pozwala panu przypuszczać, że w trakcie osobistej wizyty dowie się pan więcej? - Miałem nadzieję, że ktoś powie mi coś więcej. Zadzwoniłem do jego starych w Southie. Jego ojciec oznajmił, że dawno nie miał kontaktu z Brianem, ale kiedy rozmawiał z nim ostatni raz, słyszał, że jest gliną. Nie mam żadnych ukrytych motywów. Po prostu chciałem się z nim spotkać. De la Cruz upił spokojnie kawy z czarnego kubka. - O’Neal dostał urlop w lipcu zeszłego roku, po czym nie stawił się w pracy w terminie. - To wszystko? - Proszę zostawić mi numer telefonu. Gdybym coś sobie przypomniał, zadzwonię. - Jasne. - Van wyrecytował serię zmyślonych liczb, które de la Cruz zanotował. - Dziękuję i będę wdzięczny za telefon. Pan był jego partnerem, tak? Jego rozmówca pokręcił głową. - Nie. - Tak powiedział mi dyspozytor w centrali. De la Cruz otworzył jakieś akta na zarzuconym papierami biurku. - Nie mam już panu nic więcej do powiedzenia. - 293 -

Van uśmiechnął się uprzejmie. - Oczywiście. Dziękuję panu bardzo, detektywie. - Nawiasem mówiąc wiem, że łże pan jak pies - odezwał się de la Cruz, kiedy Van był na progu. - Pan wybaczy? - Gdybyście byli kumplami, pytałby pan o Butcha. A teraz proszę się stąd wynieść i modlić, żeby nawał obowiązków nie pozwolił mi się bliżej panem zainteresować. Kurwa, kutas go przejrzał. - Ludzie zmieniają imiona, panie władzo. - Ale nie Butch. Żegnaj, Bobby O'Connor, czy jak cię tam zwał. Van wyszedł z komendy, dziękując Bogu, że nie można nikogo aresztować za wypytywanie o kogoś, bo de la Cruz, gdyby mógł, wsadziłby go za kratki. A więc tych dwóch nie było partnerami. Van czytał o nich artykuł w „Kurierze Caldwell”. Było jednak oczywiste, że nawet jeśli de la Cruz wiedział, co się dzieje z Brianem... Butchem... O’Nealem, nie zamierzał się dzielić swoją wiedzą z Vanem. W swoich poszukiwaniach Van trafił na mur. Wyszedł z komisariatu w marcową pluchę i pobiegł najkrótszą drogą do minivana. Nie szczędził nóg i udało mu się wychodzić sporo informacji o tym, co porabiał O'Neal przez ostatnie dziewięć miesięcy. Ostatnim znanym miejscem pobytu cholernego żywego była kawalerka w pospolitym budynku o parę przecznic od komendy. Dozorca poinformował, że kiedy skrzynka pocztowa zapchała się, a czynsz nie nadchodził, włamano się do środka. W mieszkaniu były meble i różne drobiazgi, ale na pierwszy rzut oka było widać, że pies z kulawą nogą nie zaglądał tam od dawna. Niewielkie ilości żywności zgniły, a kablówka i telefon zostały odłączone za niepłacenie rachunków. Wyglądało, jakby O’Neal któregoś ranka wyszedł z domu, jak co dzień, i więcej tam nie wrócił. Przeprowadził się do świata wampirów. To trochę tak, jak wstąpienie do Korporacji, dumał Van, uruchamiając silnik minivana. Gdy raz zrobiłeś ten krok, nie było już odwrotu. Zostawiłeś całą przeszłość za progiem. Tymczasem gość dalej kręcił się po Caldwell. A to znaczyło, że prędzej czy później ktoś go sprzątnie, a Van chciał tym kimś być. Nadszedł już czas na debiut w dziedzinie mordu, a eksglina wydawał się celem nie gorszym, niż wszyscy inni, w których piersi biło serce. Musi zrobić tak, jak mu kazał pan X: znaleźć gościa i go załatwić.

- 294 -

Dojeżdżając do świateł, Van spochmurniał. Nieznane dotąd pragnienie zabijania powinno go chyba lekko niepokoić. Odkąd przeszedł indukcję do Korporacji, jakby mu ubyło.. człowieczeństwa. Proces pogłębiał się z dnia na dzień. Przestał już nawet tęsknić za bratem. Powinno go to trochę niepokoić, ale nie niepokoiło. Czuł za to, jak rośnie w jego wnętrzu mroczna moc, wypełniając przestrzeń zwolnioną po ubytku duszy, a on sam rośnie w siłę.

- 295 -

ROZDZIAŁ 37 Butch szedł po niebieskich matach w kierunku stalowych drzwi na końcu hali treningowej, opatrzonych tabliczką „Magazyn sprzętu”. Przez całą drogę trzymał Marissę za lodowatą dłoń. Szli za Ghromem i Vrhednym. Próbował wstawiać jakąś gadkę - szmatkę na pociechę, ale Marissa była za mądra, żeby dać się nabrać. Bogiem a prawdą nikt nie wiedział, co się wydarzy i nieszczere próby uspokajania jej tylko dotkliwie uprzytomniały, że za chwilę podejmie ryzykowną akcję o niepewnym wyniku. Vrhedny wyjął klucz i otworzył pancerne drzwi na końcu sali. Przed nimi wyrósł gąszcz sprzętu treningowego i skrzyń z bronią. Przeszli w głąb magazynu, w stronę pomieszczeń fizjoterapeutycznych i gabinetu pierwszej pomocy. V wpuścił ich do środka i włączył światła. Jarzeniówki zapaliły się z pomrukiem. Butch miał wrażenie, że znalazł się na izbie przyjęć: białe kafelki i gabloty z nierdzewnej stali pełne probówek, opatrunków i sprzętu medycznego. W rogu stała wanna, leżanka, wózek ze sprzętem reanimacyjnym... Do Butcha ledwie to docierało. Przede wszystkim interesował go środek pomieszczenia, gdzie miało się odbyć całe widowisko w postmodernistycznej scenografii złożonej z leżanki pod dziwnym żyrandolem, który wyglądał na ostatni krzyk techniki. A pod spodem... odpływ w podłodze. Próbował sobie wyobrazić na tym stole siebie w świetle tych wszystkich żarówek. Zrobiło mu się słabo. Ghrom zamknął drzwi. - Powinniśmy to robić w klinice Agrhesa - powiedziała bezbarwnym głosem Marissa. - Bez obrazy, ale nie wziąłbym Butcha do twojego brata, nawet gdyby się zaciął w palec. Zresztą, im mniej ludzi o tym wie, tym lepiej. - V podszedł do leżanki i sprawdził, czy hamulec jest dociśnięty. - A poza wszystkim, jestem słynnym uzdrowicielem. Butch, ściągaj ciuchy i do dzieła. Butch rozebrał się do bokserek. Miał gęsią skórę. - Nie dałoby się czegoś zrobić z temperaturą w tej kostnicy? - Się robi. - V podszedł do ściany. - Najpierw trochę podkręcę termostat, a potem włączę klimatyzację, za co mi będziesz wdzięczny.

- 296 -

Butch podszedł do stołu i położył się. Rozległ się syk i nad jego głową zaszumiał ciepły nawiew. Wyciągnął ręce do Marissy. Zamknęła na chwilę oczy, a potem podeszła do niego tuląc go w ciepłych ramionach. Uściskał ją mocno. Łzy toczyły się po jej twarzy w milczeniu, a kiedy próbował ją pocieszyć, tylko pokręciła głową. - Azali chcecie, by ten dzień był dniem waszych zaślubin? - Wszyscy podskoczyli. Maleńka figurka w czarnej szacie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyrosła w narożniku gabinetu. Pani Kronik. Serce Butcha zaczęło bić jak młot. Panią Kronik jak dotąd widział tylko raz, na ceremonii zaślubin Ghroma z Beth. Jej władcza osoba, tak wtedy, jak i teraz, wzbudzała szacunek i trwogę. Roztaczała dookoła siebie metafizyczną aurę. Dopiero po chwili dotarło do niego jej pytanie. - Tak, chciałbym... a ty, Marisso? Marissa opuściła ręce, jakby chciała złapać rąbek niewidzialnej sukni. Zaraz oprzytomniała i z rękami w dziwnym położeniu z wdziękiem dygnęła głęboko. - Powiadamiam uniżenie, że bylibyśmy niezmiernie zaszczyceni, gdyby Wasza Świątobliwość zechciała nas połączyć - powiedziała, trwając w pokłonie. Pani Kronik zaśmiała się głośno z ukontentowaniem i podeszła do Marissy. - Masz doskonałe maniery, moje dziecko - powiedziała, kładąc lśniącą rękę na pochylonej głowie samicy. - Twoja linia od wieków słynie z dobrych manier. Powstań i spójrz mi w oczy. - Marissa wyprostowała się, podnosząc powieki Butch byłby gotów przysiąc, że Pani Kronik westchnęła lekko. Cudowna. Piękna. Cóż za doskonałość formy. - Potem Pani Kronik spojrzała na Butcha. Mimo czarnej, nieprzejrzystej zasłony na twarzy, jej wzrok był tak intensywny, że skóra mu ścierpła ze strachu. Czuł się, jakby stanął na drodze nadlatującej błyskawicy. - Jak zowie się twój ojciec, człowiecze? - Eddie. Edward. O’Neal. Jeśli można, wolałbym go w to nie mieszać. Zgromadzeni zamarli. - Lepiej się nie stawiaj, błagam - mruknął V. - Dlaczegóż mam go nie mieszać, człowiecze? - spytała Pani Kronik. Słowo człowiek brzmiało w jej ustach mniej więcej jak wypierdek. - Bo jest dla mnie nikim. - Butch wzruszył ramionami. - Czy wszystkie człowieki tak łatwo zapominają o swoich korzeniach? - 297 -

- Nic mnie nie łączy z moim ojcem, i tyle. - Zatem więzy krwi nic dla ciebie nie znaczą? Przeciwnie, pomyślał Butch, patrząc na Ghroma. Więzy krwi znaczą dla mnie bardzo wiele. Przeniósł wzrok z powrotem na Panią Kronik. - Czy pani wie, jaką ulgę... Marissa zassała powietrze. V rzucił się do przodu, zatykając Butchowi usta dłonią w rękawiczce. Przyciągnął głowę Butcha do siebie. - Chcesz, żeby ci usmażyła jaja, koleś? Zero pytań... - syknął do ucha. - Odstąp od niego, wojowniku - zażądała groźnie Pani Kronik. - Chcę wysłuchać, co ma do powiedzenia. - Przepraszam za zadawanie pytań - zwrócił się Butch do czarnych szat. Ja... ja się bardzo ucieszyłem, kiedy się dowiedziałem, jaka krew we mnie płynie. Jeśli dziś umrę, umrę z uśmiechem na ustach, bo wreszcie wiem, kim jestem. - Ujął dłoń Marissy. - I kto jest moją najdroższą. Przez całe życie byłem zagubiony, a teraz się odnalazłem, więc nawet gdyby to był mój ostatni dzień, mogę uznać, że nie żyłem na próżno. Zapadła długa cisza. - Czy żałujesz, że pozostawiasz za sobą swoją człeczą rodzinę? - Nie. Moja rodzina to tutaj zgromadzeni i tamci, którzy zostali w rezydencji. Czego mi trzeba więcej? - Szmer przekleństw w pomieszczeniu uprzytomnił mu, że znowu zadał pytanie. - Rany... przepraszam. Spod szat rozległ się delikatny kobiecy śmieszek. - Bardzo żeś, człecze, zuchwały. - A może tylko głupi. - Poskrobał się po brodzie. Ghrom oniemiał. Proszę mi wierzyć, staram się jak mogę, żeby się zwracać z szacunkiem. - Daj mi swą dłoń, człowiecze. Podał lewą rękę, tę, którą nie trzymał Marissy. - Wnętrzem dłoni do góry - szczeknął Ghrom. Butch czym prędzej odwrócił dłoń. - Powiedz mi, człecze, czy na moje wezwanie dałbyś mi rękę, którą trzymasz tę tutaj samicę? - Jasne. Trzymałbym ją wtedy po prostu drugą ręką. - Pani Kronik zachichotała. - Czy pani wie, że pani śmiech brzmi jak śpiew ptaków? Jest bardzo miły. Vrhedny złapał się za głowę. Zapadła ciężka cisza. - Ojej, chyba nie powinienem mówić takich rzeczy - speszył się Butch. Pani Kronik powolnym ruchem odsunęła zasłonę z twarzy. - 298 -

Słodki Jezu... Butch z wrażenia ścisnął dłoń Marissy. - Jesteś aniołem - wyszeptał. Kąciki nieskazitelnych ust uniosły się w uśmiechu. - Nie. Jestem tylko Sobą. - Jesteś przepiękna. - Wiem. - Jej głos znów nabrał powagi. - Podaj mi prawą dłoń, Butchu O’Neal, potomku Ghroma, syna Ghroma. Butch puścił dłoń Marissy, złapał ją szybko lewą ręką i wyciągnął prawą rękę do Pani Kronik. Kiedy dotknęła go, skurczył się. Nie zmiażdżyła mu co prawda kości, ale nieprawdopodobna siła jej uścisku była skromną zajawką jej pełnej mocy. Gdyby zechciała, mogłaby go zetrzeć na proch. - Ty, dziecko, też mi daj swoją dłoń - Pani Kronik zwróciła się do Marissy. Ledwie dłoń Marissy dotknęła dłoni Pani Kronik, ciepły prąd przepłynął przez ciało Butcha. W pierwszej chwili myślał, że ktoś przesadził z ciepłym nawiewem, potem jednak dotarło do niego, że prąd płynie pod jego skórą. - Zaprawdę dobrana z was para - zawyrokowała Pani Kronik. - Zezwalam, byście byli z sobą, jak długo zechcecie. - Puściła dłonie i spojrzała na Ghroma. Prezentację oblubieńców mamy już za sobą. Jeśli człowiek przeżyje, dopełnisz ceremonii, jak tylko wydobrzeje. - Skoro taka Twa wola, Pani. - Król pochylił głowę. Pani Kronik odwróciła się do Butcha. - Przekonamy się teraz, jaki jesteś mocny, człowiecze. - Chwileczkę - zaniepokoił się Butch, przypomniawszy sobie o glymerii. Marissa jest już teraz sparzona, prawda? To znaczy, że gdybym umarł, umarłbym jako jej broniec? - Chłopie, dopraszasz się nieszczęścia - mruknął V. - Kręcisz sznur na własną szyję. Pani Kronik zdębiała. - Powinnam cię teraz zabić. - Bardzo mi przykro, ale to jest ważna sprawa. Nie chcę, żeby skazano ją na status eremithki. Chcę, żeby była wdową po mnie, żebym nie musiał się martwić, że ktoś inny zawiaduje jej życiem. - Człecze, jesteś niemożliwym zuchwalcem - syknęła Pani Kronik. - W dodatku niepoprawnym - dodała trochę udobruchana. - Nie chciałem być nieuprzejmy, przysięgam. Chcę mieć tylko pewność, że Marissa będzie bezpieczna. - Czyżeś zakosztował już jej ciała? Wziąłeś ją jak mężczyzna niewiastę? - 299 -

- Tak. - Marissa pokraśniała, więc zasłonił jej twarz ramieniem. Zrobiłem to, no wiecie, z miłości. Zaczął szeptać do Marissy uspokajająco. Pani Kronik sprawiała wrażenie wzruszonej. Jej głos znacznie złagodniał. - Zatem, jak rzekłeś, będzie wdową i nie będzie podlegać żadnym restrykcjom dotyczącym niesparzonych samic. - Bogu dzięki - westchnął Butch z ulgą i pogładził Marissę po plecach. - Wiedz, człecze, że gdybyś miał lepsze maniery, byłoby nam łatwiej z sobą. - Jeśli obiecam, że będę pracować nad sobą, pomożesz mi przeżyć przemianę? Pani Kronik odrzuciła głowę do tyłu i ryknęła śmiechem. - Nie, nie pomogę ci. Ale mimo to życzę ci szczęścia, człecze. Naprawdę życzę ci szczęścia. - Nagle spojrzała ostro na Ghroma, który, uśmiechnięty, kręcił głową z niedowierzaniem. - Nie licz na to, że taka niesubordynacja ujdzie płazem któremukolwiek z was. Ghromowi uśmiech zamarł na ustach. - Ja i moi bracia dobrze wiemy, co uchodzi, a co nie. - Oby. - Szaty Pani uniosły się samoistnie, zakrywając ją z powrotem od stóp do głów. - Nim zaczniecie, zawezwij tutaj królową - poleciła, po czym jej twarz spowiła zasłona. W następnej chwili Pani Kronik znikła. Vrhedny gwizdnął przez zęby i otarł czoło grzbietem dłoni. - Chłopie, ty to masz szczęście, że cię polubiła. Ghrom otworzył komórkę i zaczął dzwonić. - Jezu, bałem się, że już po tobie, chociaż jeszcze nie zaczęliśmy. Beth? Lilan, czy mogłabyś przyjść do siłowni? Vrhedny pchnął tacę na kółkach w stronę szklanej gabloty i zaczął na nią wykładać opatrunki i narzędzia w sterylnych opakowaniach. Butch wyciągnął się na leżance. Spojrzał na Marissę. - Jeśli się nie uda, będę na ciebie czekał w Zanikhu - powiedział, żeby ją pocieszyć, choć nie za bardzo w to wierzył. Nachyliła się i pocałowała go, a potem przytuliła się do niego policzkiem. V kaszlnął dyskretnie. Marissa odsunęła się i zaczęła w Starym Języku szeptać żarliwie modlitwy. V podjechał z tacą do leżanki i stanął w nogach Butcha. Odwrócił się w stronę gliny, trzymając w dłoni coś, co starannie zasłaniał drugą ręką. Rozległ - 300 -

się metaliczny szczęk i zagłówek leżanki podniósł się. Zrobiło się duszno. Butch poczuł, jak krew uderza mu do głowy. - Jadziem z tym koksem? - spytał V. - Z trudem nadążam za tym wszystkim - wyznał Butch Marissie. Otwarły się drzwi i weszła Beth. Cicho pozdrowiła obecnych, po czym podeszła do Ghroma, który ją przyciągnął do siebie i przytulił. Butch znów spojrzał na Marissę, która modliła się teraz tak szybko, że nie sposób było rozróżnić słów. - Kocham cię - powiedział do niej. - Zaczynaj - zwrócił się do V Vrhedny uniósł dłoń ze skalpelem i błyskawicznie wykonał dwa głębokie cięcia na nadgarstku Butcha. Czerwona, połyskliwa krew zaczęła spływać po ręce. Butcha zemdliło. Teraz Vrhedny wykonał dwa identyczne cięcia na drugim nadgarstku. - O, Jezu. - Butch czuł, jak wali mu serce. Krew zaczęła tryskać ze zdwojonym impetem. Opadł go strach i musiał oddychać przez usta, bo się dusił. Słyszał z oddali jakieś głosy, ale ich nie rozpoznawał. Pokój zaczął odpływać w dal. Kiedy świat zaczął wirować Butch przywarł wzrokiem do błękitnych oczu w twarzy Marissy okolonej platynowymi włosami. Walczył z własną paniką, żeby nie przestraszyć Marissy - Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. Ktoś znienacka złapał go za kostki, aż podskoczył. Aha to tylko Ghrom. Król trzymał go, tymczasem V podniósł leżankę jeszcze bardziej, żeby przyspieszyć upływ krwi. Vrhedny delikatnie zsunął ręce Butcha z leżanki, tak by zwisały nad odpływem. - V? Nie odchodź, błagam - wyjęczał Butch. - Nigdzie nie idę. - V odgarnął włosy Butcha gestem jak na samca nieprzyzwoicie łagodnym. Nagle wszystko zrobiło się jakieś straszne. W odruchu samoobrony Butch zaczął się szamotać, ale V przycisnął go za ramiona do stołu. - Spokojnie, glino. Jesteśmy wszyscy z tobą. Spróbuj się trochę rozluźnić... Czas stanął. Czas... czas chyba powinien płynąć. Wszyscy mówili coś do Butcha, ale on słyszał tylko załamujący się głos Marissy modlącej się w niezrozumiałym języku. Dźwignął głowę, żeby zerknąć na nadgarstki, ale znikły już z pola jego widzenia... Nagle zaczął się trząść. - 301 -

- Z - zimno mi. - To normalka - uspokoił go V - Beth, podkręć trochę ogrzewanie. Butch spojrzał bezradnie na Marissę. - C - coraz zi - zimniej. Modlitwa ucichła. - Czujesz moją rękę na twojej? - Kiwnął głową. - Czujesz, jaka jest gorąca? Tak? To wyobraź sobie, że moja ręka dotyka cię wszędzie. Obejmuję cię, przytulam do siebie. Ty jesteś ze mną, ja jestem z tobą. Uśmiechnął się. Metoda przypadła mu do gustu. Ale nagle oczy zaczęły mu drżeć i obraz Marissy zamigotał, jak film, kiedy zerwie się taśma. - Zimno... zróbcie cieplej. - Miał gęsią skórę. Czuł ucisk w żołądku, jakby połknął kamień. Serce w jego piersi przestało bić i ledwie trzepotało. - Zimno... - Słyszał wyraźnie szczękanie swoich zębów, potem jednak ucichły wszystkie dźwięki. - Kocham... cię... Marissa patrzyła, jak wokół kratki ściekowej rośnie czerwona kałuża krwi Butcha, opływając jej buty. Chryste... zbladł jak chusta. Chyba przestał oddychać. V przytknął stetoskop do piersi Butcha. - Jeszcze chwila. Beth, pozwól tutaj. Jesteś mi potrzebna. - Podał stetoskop królowej. - Słuchaj bicia jego serca. Dasz mi znać, gdy odstępy między uderzeniami będą wynosić więcej niż dziesięć sekund. - Pokazał na zegar ścienny. - Obserwuj wskazówkę sekundnika. Marisso, teraz ty będziesz trzymać swojego chłopca za kostki, bo Ghrom będzie nam potrzebny. Ktoś go musi przytrzymać, bo my z Ghromem będziemy zajęci - wyjaśnił, widząc jej wahanie. - Dalej będziesz mieć z nim kontakt. Stamtąd też możesz z nim rozmawiać. Nachyliła się nad Butchem i pocałowała go w usta, zapewniając o swojej miłości. Potem zajęła miejsce Ghroma, pilnując, by potężne ciało Butcha nie zsunęło się z leżanki na podłogę. - Butch? - wyszeptała. - Jestem z tobą, nallum. Czujesz mnie? - Ścisnęła go za lodowate kostki. - Tutaj jestem. - Przemawiała do niego kojąco, choć umierała ze strachu na myśl o tym, co miało teraz nastąpić, zwłaszcza gdy V przysunął wózek z aparaturą do reanimacji. - Ghrom, jesteś gotów? - zwrócił się do króla. - Gdzie mam stanąć?

- 302 -

- Tuż przy piersi. - Vrhedny wyjął podłużny sterylny pakiet i rozdarł go. W środku znajdowała się piętnastocentymetrowa strzykawka grubości długopisu. - Co z jego tętnem, Beth? - Zwalnia. Do tego zanika. - Marisso, czy możesz być ciszej, żeby Beth mogła lepiej słyszeć? Marissa umilkła i zaczęła modlić się w myślach. Mijały minuty, podczas których zastygli wokół Butcha jak na fotografii. Jedynym ruchem w całym pomieszczeniu było kapanie krwi Butcha, która sączyła się z cięć na nadgarstkach i spływała z gulgotem do wrzeszczeć. - Ciągle bije - szepnęła Beth. - Słuchajcie mnie teraz uważnie - odezwał się Vrehdny, mierząc wzrokiem ciało Butcha. - Na znak dany przez Beth podniosę oparcie do pionu i zajmę się Ghromem, a wy dwie przez ten czas musicie zamknąć rany w nadgarstkach Butcha. Liczą się ułamki sekund. Musicie działać błyskawicznie. Rozumiemy się? Oboje kiwnęli głową. - Coraz wolniejsze - powiedziała Beth, wbijając ciemnoniebieskie oczy w zegar. Poprawiła słuchawkę stetoskopu w uchu. - Zaczyna niknąć... Sekundy zaczęły się wlec w nieskończoność. Marissa poruszała się jak automat. Jej skrajna koncentracja zagłuszała paniczny lęk. Beth ściągnęła brwi. Daremnie próbowała wyłowić jakiś szmer w stetoskopie... - Teraz! V podniósł oparcie do pionu. Marissa dopadła jeden z nadgarstków Butcha, a Beth drugi, zamykając rany ustami. W tym czasie V wbił potężną igłę w zgięcie ramienia Ghroma. - Cofnąć się - szczeknął, wyjmując strzykawkę z żyły króla. Zmienił położenie strzykawki w dłoni i nachylił się nad Butchem. Błyskawicznie wyszukał odpowiednie miejsce na mostku, po czym wbił igłę w samo serce Butcha. Kiedy wcisnął tłok, Marissa zatoczyła się do tyłu. Ktoś ją złapał. Ghrom. V wyjął strzykawkę i rzucił na tacę. Ujął elektrody defibrylatora. Urządzenie zaczęło buczeć. - I już! - krzyknął V, przyklejając elektrody do piersi Butcha. Torsem Butcha szarpnęło. V przyłożył palec do tętnicy szyjnej gliny. - I już! - Zaordynował kolejny wstrząs. Marissa, omdlała w ramionach Ghroma, patrzyła, jak Vrhedny rzuca elektrody na wózek, ściska nos Butcha i dmucha mu w usta dwukrotnie. Potem - 303 -

zaczyna uciskać jego pierś, warcząc i wysuwając kły, jakby glina nieźle go rozjuszył. Tymczasem Butch zaczynał już sinieć. - ... trzy... cztery... pięć... - Vrhedny liczył dalej. Marissa wyrwała się z rąk Ghroma. - Butch? Nie odchodź, błagam... Nie zostawiaj nas. Nie zostawiaj mnie! - ... dziewięć... dziesięć. - V zaczerpnął tchu, po czym dmuchnął dwukrotnie w usta Butcha i przyłożył palec do jego szyi. - Butch! - łkała Marissa. Vrhedny sięgnął po stetoskop i zaczął błądzić słuchawką po piersi Butcha. Zero. Nic.

- 304 -

ROZDZIAŁ 38 Po dwóch minutach Vrhedny zrezygnował z reanimacji. Marissa złapała go za rękę. - Nie wolno ci przestać. - Nie przestałem. Daj rękę. - Naciął jej nadgarstek. - Przyłóż mu do ust. No, już! Marissa podbiegła do głowy Butcha, rozsunęła mu wargi i zęby, i wsunęła ranę do ust. Vrhedny wrócił do uciskania piersi Butcha. Z zapartym tchem modliła się, by Butch zaczął pić. Liczyła na to, że jej krew mu pomoże. Niestety... nadal nie żył. Butch nie żył. Butch nie żył. Ktoś zaczął szlochać. A, to ona sama. Vrhedny przestał uciskać Butcha i dotknął jego tętnicy szyjnej. Sięgnął po stetoskop. Właśnie przykładał słuchawkę, kiedy Marissie wydało się, że pierś Butcha drgnęła. Chyba. - Butch? - Mam coś. - Vrhedny przesunął słuchawkę. - Rany... mam coś. Pierś Butcha uniosła się. Wciągnął przez nos powietrze. Jego wargi przy nadgarstku Marissy drgnęły. Poprawiła rękę, żeby nacięcie znalazło się dokładnie przy ustach Butcha. - Butch? Żebra Butcha rozdęły się. Odsunął usta od nadgarstka Marissy, żeby zaczerpnąć tchu. Po chwili znów odetchnął, tym razem jeszcze głębiej... - Butch, czy możesz... - Nagle Butch otworzył powieki. Mróz przeszedł ją po kościach. W jego oczach daremnie próbowała odnaleźć cień ukochanego samca. Oczy Butcha były nieobecne. Wyzierał z nich drapieżny głód. Ryknął i zmiażdżył jej rękę w uścisku, aż krzyknęła. Przywarł ustami do jej nadgarstka i zaczął chłeptać łapczywie. Przekręcił się na leżance i zaciekle ssał nadgarstek Marissy, wpatrując się w jej żyłę dzikim, zwierzęcym wzrokiem. Oddychał przez nos, siorbiąc głośno. Ból Marissy odpłynął na drugi plan, zagłuszony panicznym lękiem. Błagam, bądź tam gdzieś w środku. Błagam... Po chwili zaczęło jej się robić słabo. - Za bardzo ją opił - usłyszała zdenerwowany głos V.

- 305 -

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, poczuła rozchodzący się w pokoju korzenny zapach... samczy aromat. To był zapach, którym znakował Ghrom. Co go jednak skłaniało, by w takiej chwili i miejscu znaczyć swoje terytorium? Zachwiała się. V chwycił ją mocno za ramię. - Już dość. - Nie! Nie! - zawył oszalały z głodu Butch. - Pozwól, że cię zastąpię. Oczy Marissy powędrowały do Beth, a potem przeniosły się na Ghroma, który stał obok swojej krwiczki z groźną miną. Wyglądał, jakby się sprężał do ataku. - Czy mogę go dokrwić, Marisso? - spytała Beth. Marissa spojrzała na królową. Te same słowa padły między nimi w lipcu, kiedy Ghrom balansował na krawędzi życia i śmierci, póki nie wybawiła go Marissa. - Mogę? Marissa słabo skinęła głową. Ghrom zaczął warczeć, a z jego ust wysunęły się kły jak dwa białe sztylety. Powiało grozą. W pełni związane samce nie dzielą się swoją krwiczką z nikim. Będą walczyć do ostatniej krwi, ale nigdy nie pozwolą innemu samcowi zbliżyć się do żyły ich lilan. Beth obejrzała się niepewnie na swojego brońca. - V, rusz dupą i przytrzymaj mnie - warknął Ghrom, uprzedzając jej pytanie. Podchodząc do króla, Vrhedny żałował, że nie ma z nim Rankohra. Psiakość... to nie był dobry pomysł, żeby sparzony samiec najczystszej wampirzej krwi przyglądał się, jak jego krwiczką nadstawia innemu żyły. V myślał, że Pani Kronik poleciła przywołać Beth, aby uczynić zadość wymogom rytualnym, a nie po to, by dokrwiła Butcha. Jaki jednak mieli wybór, skoro Butch wyssał Marissę do cna i wciąż nie miał dość, a na terenie posiadłości nie było innej samicy, która mogłaby ją zastąpić: Mary mimo wszystko nadal była człowiekiem, a Bella była w ciąży. Gdyby zresztą na miejscu Ghroma znaleźli się Rankohr czy Z, sytuacja wyglądałaby nie lepiej. Bestię Rankohra poskromiłyby może naboje usypiające kalibru kuli armatniej Na Zbihra raczej nie byłoby sposobu. Beth pogładziła brońca po twarzy. - Chyba nie powinieneś na to patrzeć. - Ghrom przyciągnął ją do siebie za kark i pocałował mocno. Uniósł jej nadgarstek do ust i ukąsił, otwierając żyłę. - Idź do niego. No, już. - Pchnął Beth, a sam oparł się o ścianę. - Vrhedny, musisz mnie trzymać fest, bo inaczej to się może źle skończyć. - 306 -

Potężne ciało Ghroma zaczęło drżeć, jego mięśnie napięły się, pot wystąpił na całym ciele samca. Jego oczy rozjarzyły się, przeświecając przez czarne szkła. V rzucił się na króla, który natychmiast dał mu ostry odpór. Chryste, zapowiadała się niezła corrida. - Czemu nie... wyjdziesz? - wystękał V, walcząc, by utrzymać króla w miejscu. - Idąc do drzwi, musiałbym ich wyminąć. Nie da rady... V odwrócił głowę i spojrzał na leżankę. Jezu, Marissa chyba zaraz zemdleje, jeśli nie uwolni się od Butcha. A glina będzie ostro protestować, gdy mu odejmą od ust źródło krwi. - Beth! - krzyknął V, szamocąc się z Ghromem. - Zatkaj mu nos! Zatkaj mu nos i przyciśnij go za czoło, bo inaczej jej nigdy nie puści. Gdy Beth chwyciła go za nos, Butch wydał z siebie nieludzki ryk, jakby czuł, do czego to zmierza. Poderwał się na leżance, jakby szykował się do walki z każdym, kto tylko spróbuje oderwać go od źródła pożywienia. Jezu, żeby tylko nie zaatakował Beth, przeraził się V. Ghrom był tak rozjuszony, że w każdej chwili gotów był się wyrwać i rozszarpać Butcha. Na szczęście samice doskonale dawały sobie radę. Marissa wyrwała nadgarstek i przygwoździła Butcha do leżanki za ramiona, podczas gdy Beth przytknęła nadgarstek do jego ust. Butch przypiął się do nowej żyły i ssał jak niemowlę, postękując błogo. Co, rzecz jasna, doprowadziło Ghroma do białej furii. Król rzucił się do leżanki, ciągnąc Vrhednego za sobą. - Marisso, musisz mi pomóc! - V zmienił uchwyt i obejmował teraz króla w pasie. Spojrzała na Ghroma... Do diabła, ta samica to była ostra sztuka. Widać było, że wolałaby zostać przy Butchu, jednak zerwała się i z całym impetem rzuciła się na kłąb ciał w chwili, kiedy zdawało się, że król zaraz się wyrwie Vrhednemu. Ghrom poleciał do tyłu, co dało V szansę, żeby poprawić chwyt. Głowę co prawda miał wykręconą nie w tę stronę, co trzeba, jednak prawą ręką założył Ghromowi klasycznego nelsona, a lewą obejmował go w pasie. Dodatkowo oplótł nogę wokół ud Ghroma, więc gdyby samiec wyrwał mu się z rąk, runąłby na ziemię. Marissa pojętnie skopiowała ruchy V: oplotła nogi Ghroma jedną nogą i objęła go od tyłu przez pierś. Niedobrze... krew ciekła jej z nadgarstka.

- 307 -

- Marisso, podaj mi rękę. - V dyszał ciężko, siłując się z Ghromem. Marisso. Nie słyszała go, zbyt zaabsorbowana tym, co się dzieje na leżance. - Marisso, wykrwawisz się. Opuść rękę, do cholery! Posłusznie zastosowała się do polecenia, ale jej uwaga była gdzie indziej. Nagle V przytknął usta do jej ręki. Zamarła i spojrzała w dół. Osłupiała. Ich oczy się spotkały. - Tylko po to, żebyś się nie wykrwawiła - wymruczał w jej nadgarstek. Butch zarzęził, więc odwróciła się w jego stronę. Nagle czas stanął i V zaczął widzieć wszystko w zwolnionym tempie, mimo zmagań z szamocącym się królem. Podziwiał nieskazitelny profil Marissy, liżąc jej nadgarstek, by zamknąć rany, uśmierzyć ból i pobudzić proces gojenia. Coś, z czym nie chciał się konfrontować, kazało mu ją lizać bez końca, smakując jej krew i... usta Butcha. Lizał znacznie dłużej, niż to było konieczne. Kończąc - a musiał skończyć, bo nie chciał przegiąć, poza tym bał się, że Ghrom bryknie pod jego nieuwagę - no więc kończąc, spojrzał na Butcha i posłał mu w powietrzu pożegnalny pocałunek. Wiedział, że stracił współmieszkańca. Butch zbudził się w jądrze tsunami. Nie, raczej w jakiejś wirówce. O ile nie w mikserze. W jego wnętrzu szalał porywisty prąd, od którego napinał się każdy mięsień w ciele. Pił coś. Coś tak pysznego, że oczy zaszły mu mgłą... Na języku czuł gęstą, aromatyczną ciecz podobną w smaku do burgunda. Pił łapczywie, zastanawiając się, gdzie też próbował już tego napitku. Co prawda, rocznik się chyba różnił... Otwarł oczy i zbaraniał. Rany koguta, nie dosyć, że przeżył przemianę, to jeszcze... Zaraz, zaraz, przecież to nie jest Marissa. Nad jego twarzą zwieszały się czarne pukle. Odepchnął nadgarstek. - Marissa? Odwrócił się w stronę, z której dobiegł go jej głos i skulił się. Prawdę mówiąc, nie takiej sceny spodziewał się na dzień dobry. Ghrom wyglądał, jakby się urwał z horroru emitowanego w nocnym kinie: monstrualny wampir o płonących oczach szczerzył kły we wściekłym grymasie. Chciał dorwać Butcha. Na szczęście Vrhedny z Marissą go trzymali. Na nieszczęście wydawało się, że lada chwila go puszczą. Butch przeniósł wzrok na Beth, która właśnie zalizywała ranę na swoim nadgarstku. Rany, chyba się nieźle od niej nażłopał. Niedobrze... - 308 -

Głowa opadła mu z powrotem na leżankę. Ghrom go zabije, na bank. Kiedy się wyrwie, wdepcze Butcha w podłogę. Oszacował odległość do drzwi i zaklął. Beth podeszła do tamtej trójki. - Ghrom? - powiedziała, a potem dodała ciszej: - Nie puszczajcie go jeszcze. Butch przekręcił się na bok, patrząc na Marissę i modląc się, by nie były to ostatnie sekundy jego życia. Wprawdzie nie mógł się już doczekać, kiedy będzie mógł dotknąć swojej samicy, ale czuł, że aktualnie nie należy na to zbytnio nalegać. - Ghrom? - powtórzyła Beth. Atawizmy Ghroma tak mocno doszły do głosu, że Beth musiała przemawiać do niego przez dłuższą chwilę, zanim zapomniał o Butchu i skoncentrował się na niej. - Już po wszystkim - pogładziła go po twarzy. - Już tego nie ma. Ghrom, jęcząc, ucałował wnętrze jej dłoni i zacisnął powieki, jakby nie mógł na to wszystko dłużej patrzyć. - Każ im... każ im zejść z drogi, bo ja... muszę być teraz z tobą. Nic na to nic poradzę. Ale to i tak lepsze, niż gdybym miał go zabić... - Zdecydowanie lepsze - skwapliwie poparł go Butch. Operacja przypominała wypuszczanie tygrysa z klatki. Gdy Marissa odskoczyła, skulona, na bok, Ghrom odepchnął Vrhednego z takim impetem, że wojownik grzmotnął w gablotę. Król dopadł Beth jednym precyzyjnym skokiem i wpił się jej w szyję. Westchnęła i z rozkoszy wygięła się w łuk, Ghrom tymczasem odwrócił się w stronę Butcha, przeszywając go morderczym spojrzeniem. Było jasne, że król pije nie po to, by się dokrwić, lecz żeby oznaczyć teren, a jego samczy aromat zawisł w powietrzu jak groźne ostrzeżenie. Kiedy uznał, że osiągnął zamierzony efekt, porwał Beth na ręce i wyszedł. Nikt nie miał wątpliwości, dokąd się uda: do najbliższego pomieszczenia z drzwiami, za którymi mógłby się z nią kochać. Butch wyciągnął ręce do Marissy, a ona zbliżyła się do niego jak anioł nadziei, niosąc ciepło i światło, obietnicę lepszej przyszłości i błogosławieństwo miłości. Kiedy nachyliła się nad nim i wzięła go w ramiona, pocałował ją czułe, a potem plótł coś od rzeczy, bo słowa same płynęły mu z ust wartkim potokiem. Kiedy poluzowali uścisk, żeby zaczerpnąć tchu, Butch zerknął na Vrhednego. Wojownik stał niepewnie przy otwartych drzwiach ze wzrokiem wbitym w ziemię. Wciąż lekko drżał, - V? V podniósł diamentowe oczy i zamrugał podejrzanie szybko. - 309 -

- Siemasz, stary. Cieszę się, że wróciłeś do nas - powiedział, patrząc na wyciągniętą grabę Butcha. - Nie pierdol stary, tylko chodź tu do mnie. V wsunął ręce w kieszenie i opornie podszedł do leżanki. Dopiero Marissa połączyła ich, chwytając za rękę Vrhednego i podając ją Butchowi do uściśnięcia. - Wszystko gra? - spytał Butch, ściskając dłoń V V krótko odwzajemnił uścisk Butcha, po czym cofnął się, stuknąwszy głośno obcasem. - Ta - ak. - Dziękuję ci. - N - no. - V wił się jak wesz na grzebieniu, więc Butch z litości zmienił temat. - To koniec? Już po wszystkim? V pogładził się po bródce i spojrzał na zegar, a potem na Butcha. - Jeszcze z dziesięć minut. - Małe piwo. - Butch postanowił spożytkować ten czas na gładzenie Marissy po rękach i po plecach, i po twarzy, i po włosach... - Chyba już - mruknął V Mimo dziwnego rozczarowania w głosie wojownika, Butch rozpromienił się. - Cóż, nie było tak źle. Oczywiście z wyjątkiem tego umierania. Wcale nie... - Urwał i ściągnął brwi. - Co się dzieje? - zaniepokoiła się Marissa. - Nie wiem. Coś się ze mną... - Coś się z nim działo od środka. - Co jest grane, glino? - Vrhedny podszedł do leżanki. - Ja... - Napłynęła potężna fala bólu, spowijając go jak całun nabijany gwoźdźmi, które kłuły z każdej strony. Zaczął dyszeć ciężko. Chwilami tracił wzrok. - Chyba, kurwa, umieram. - Pojawiła się przed nim twarz Vrhednego. Skurwiel uśmiechał się od ucha do ucha, jak tłusty kot z Alicji w Krainie Czarów. - To właśnie jest przemiana, przyjacielu. Właśnie zaczynasz się transformować. - Co ty pie... - Nie skończył zdania. Palący ból przysłonił mu cały świat, więc odjechał w głąb siebie, gdzie dopadły go najcięższe katusze. Ból rósł nieprzerwanie i w końcu Butch zaczął się modlić o śmierć, ale jego modły nie miały zostać wysłuchane.

- 310 -

Po latach świetlnych wymyślnych tortur, przyszedł czas na łamanie kołem: pierwsze trzasnęły kości udowe. Butch zawył, ale nie miał czasu użalić się nad sobą, bo już pękły mu kości ramienia. Obojczyki, kręgosłup, łydki, dłonie, stopy... Czaszka rozpadła się na części, odłamała się szczęka. Tarzając się z bólu, wypluł dwa zęby. Przez całe tornado przemiany Marissa nie odstępowała go na krok, przemawiając do niego kojąco. Jej głos i widok jak latarnia morska pomagały mu zawinąć bezpiecznie do portu.

- 311 -

ROZDZIAŁ 39 Na drugim końcu miasta w miłym domu na głębokim odludziu, John wypił piwo. Potem drugie i trzecie. Zaskoczyło go, że jego żołądek przyjął to bez oporów i później też nie protestował. Blasther i Khill leżeli na podłodze przy łóżku, grając na ekranie plazmowym w sKillerz, zajebistą grę, hit sezonu. John wygrał psim swędem, więc walczyli teraz o drugie miejsce między sobą. Rozwalony na kołdrze Blastha John przytknął butelkę do ust. Pusta. Spojrzał na zegar. Fritz miał po niego przyjechać za dwadzieścia minut, tymczasem John był na niezłym cyku. Co było bardzo przyjemne. Blasther ze śmiechem walnął się na podłogę. - Wykończyłeś mnie, draniu. Khill podniósł swoje piwo i trącił nim Blastha w nogę. - Wybacz, chłopie, ale jesteś marnym graczem. John leżał z ręką pod głową, rozkoszując się swoim stanem. Był przyjemnie oczadziały i rozleniwiony. Od tak dawna go nosiło, że już zapomniał, co to znaczy relaks. Blasth puścił do niego oko. - Oczywiście mistrzem nad mistrze jest mocarny milczek tam, w górze. Nienawidzę cię, draniu. John, rozbawiony, pokazał mu fucka. Gdy tamci dwaj ryknęli śmiechem, odezwał się blackberry. Odebrał Khiller. Przez dłuższą chwilę słuchał, potakując, po czym odłożył słuchawkę. - Lahser chwilowo zrezygnował z zajęć. Chyba mu nieźle dałeś do wiwatu - zwrócił się do Johna. - Zawsze był beznadziejnym dupkiem - stwierdził Blasth. - Dobrze powiedziane. Umilkli i przez chwilę słuchali Nasty Too Shorta. Nagle twarz Khilla przybrała szczególny wyraz. Zmrużył oczy, z których jedno było niebieskie, a drugie zielone. - Słuchaj, Blasth... powiesz, jak to jest? Blasther spojrzał w sufit. - Jak to jest, gdy się przegrywa z tobą? Zepsułeś mi całą przyjemność z gry. - Nie wygłupiaj się. Wiesz, o co pytam. - 312 -

Blasther mruknął coś niecenzuralnego i sięgnął do lodówki po kolejne piwo. Ósme, mimo to był trzeźwy jak świnia. Naturalnie miał w sobie wyściółkę z czterech big maców, dwóch dużych porcji frytek, milkshake'a czekoladowego i dwóch ciastek wiśniowych. Nie licząc torby chrupek. - Ej, Blasth, co z tobą? Blasther golnął zdrowo z butelki. - Nic. - Nie bądź świnią. - No dobra. - Znów łyknął piwa. - Chciałem... chciałem umrzeć. Czułem, że nadszedł mój koniec. A potem... wiecie... - Odchrząknął. - Ja... no, wkłułem się jej w żyłę. Potem było jeszcze gorzej, po prostu strasznie. - Która cię dokrwiła? - Jasim. - Wow, ostra sztuka. - Czy ja wiem... - Blasther wyciągnął się na boku, sięgnął po sweter i okrył lędźwie jak najcenniejszy skarb. Ten gest nie uszedł uwagi Khillera i Johna. - Spałeś z nią? - Nie! Zapewniam was, że w czasie przemiany seks ci nie w głowie. - No, ale podobno potem... - Nie, nie sypiam z nią. - W porządku, twoja sprawa. - Khill najwyraźniej uważał, że jego kumpel nie ma dobrze w głowie. - No i co z tą przemianą? Jak to było? - Rozpadłem się, a potem... poskładałem na nowo i tyle. - Pociągnął solidny haust piwa. Khill rozczapierzył swoje drobne dłonie, a potem zacisnął w pięści. - Czujesz się inaczej? - No. - A jak? - Jezu, Khill... - Co masz do ukrywania? Przecież wszyscy przejdziemy przez to prędzej czy później. John, ty chyba też chciałbyś wiedzieć? John spojrzał na Blastha i skinął głową. Marzył o tym, żeby tamci dwaj nigdy nie przestali rozmawiać. Zapadła cisza. Blasther rozprostował nogi. Przez nowe dżinsy widać było, jak pracują mięśnie jego ud. - Więc jak się teraz czujesz? - niecierpliwił się Khill. - Tak samo, jak zawsze. Tylko że teraz jestem o wiele silniejszy. - Rany, nie mogę się już doczekać - podniecił się Khill. - 313 -

- Nie ma się do czego spieszyć, zapewniam cię. - Blasth zapatrzył się w dal. Khill pokręcił głową. - Moim zdaniem jesteś w błędzie. - Umilkł. - Często ci teraz stoi? - podjął. Blasth spiekł raka. - Co? - Nie rżnij głupa. Wiedziałeś, że cię o to spytam. - Głucha cisza. - Ej, Blasth, gadaj mi tu: tak czy nie? Blasther podrapał się po twarzy. - N - no, tak. - Często? - Tak. - I co wtedy? Przecież musisz coś z tym zrobić. Więc, jak to jest? - Odjebało ci? Chyba nie sądzisz... - Tylko dzisiaj. Nigdy więcej nie będziemy cię pytać. Przysięgamy. Prawda, John? John kiwnął głową z powagą, wstrzymując oddech. Miewał już sny erotyczne, ale to nie było to samo co doznania realne, czy nawet słuchanie relacji z pierwszej ręki. Niestety, Blasther milczał jak zaklęty. - Jezu, Blasth... jak to jest? Błagam. Czekam na to od urodzenia. Nie znam nikogo, kto by mi mógł opowiedzieć. Przecież nie pójdę z tym do taty. Nie kitraj tej wiedzy. Jak to jest, kiedy się ma orgazm? Blasther zapatrzył się w nalepkę na swoim piwie. - Zajebiście. Stajesz się... potężny. Rozsadza cię moc, a potem eksplodujesz i unosisz się w powietrzu. Khill zamknął oczy. - Kurczę, nie mogę się już doczekać, kiedy będę samcem. To dokładnie tak jak John. Blasth sączył przez chwilę swoje piwo, potem otarł usta. - Naturalnie teraz miałbym ochotę spróbować tego z drugą osobą. - Co powiedziałbyś na Jasim? - Khiller łypnął znacząco okiem. - Nie, ona nie jest w moim typie. Powiedziałem jej zresztą o tym. John zerknął na zegar. Przysunął się do skraju łóżka. Pośpiesznie skreślił parę słów i podsunął notatnik kolegom. Kiwnęli głowami. - Dobry pomysł - powiedział Blasth. - Masz ochotę na powtórkę jutro? - spytał Khill. John kiwnął głową i wstał, ale zatoczył się i poleciał na łóżko. - Nieźle się narąbałeś, kolego. - 314 -

John wzruszył ramionami, pochłonięty próbą dotarcia do drzwi. - Ej, J? - zawołał za nim Blasther. John odwrócił się, unosząc pytająco brew. - Gdzie możemy się nauczyć migowego? - No właśnie - poparł go Khill. John zamrugał zaskoczony. W Internecie, pod hasłem „amerykański język migowy”, napisał. - Znakomicie. Pomożesz nam? John kiwnął głową. Jego kumple wrócili przed telewizor i odpalili kolejną grę. Zamykając drzwi, John słyszał ich chichoty. Uśmiechnął się, zaraz jednak opadły go wyrzuty sumienia. Tohr i Wellsie nie żyli. Nie powinien się teraz zabawiać. Prawdziwy mężczyzna dla wesołej kompanii nie daje się odwieść od celu, jakim jest zniszczenie wroga. Przeszedł chwiejnie przez hol, wyciągając przed siebie rękę, żeby nie stracić równowagi. Rzecz w tym, że czuł się świetnie z tymi młodymi samcami. Zawsze chciał mieć przyjaciół. Nie jakieś wielkie towarzystwo, tylko kilku wiernych, wypróbowanych przyjaciół. Takich, na których można polegać do końca życia. Takich jak... bracia. Marissa zastanawiała się, jakim cudem Butch przeżył to, co się działo z jego ciałem. W jej oczach graniczyło to z niemożliwością. A jednak taki był los samców, a zwłaszcza wojowników, których krew, poprzez Ghroma, płynęła teraz w Butchu. Parę godzin po wszystkim Butch leżał na leżance w stygnącym już gabinecie, oddychając miarowo. Skórę miał oblepioną potem, jakby zaliczył dziesięć maratonów. Stopy wystawały mu poza leżankę. Ramiona miał dwa razy szersze niż przedtem, a bokserki trzaskały mu na tyłku. Ku wielkiej uldze Marissy, jego twarz się nie zmieniła. Wyglądała tak samo jak dotąd, choć zwiększyła się, proporcjonalnie do reszty ciała. Kiedy otwarł oczy, były piwne, jak zawsze. Duch, który z nich wyzierał, nieomylnie należał do Butcha. Był jeszcze półprzytomny i nie mógł mówić. Widząc, że drży, przyniosła lekki koc i otuliła Butcha. Wzdrygnął się, jakby dotyk tkaniny ranił jego skórę, po czym wyszeptał bezgłośnie „Kocham cię” i odpłynął w sen. Nagle ogarnęło ją straszliwe zmęczenie. - 315 -

Vrhedny kończył spłukiwać wężem krew z podłogi. - Może byśmy coś zjedli - zaproponował. - Nie chcę go tak zostawiać. - Wiem. Poprosiłem Fritza, żeby nam coś przyniósł i zostawił na zewnątrz. Wyszła za Vrhednym do magazynu sprzętu. Usiedli na olbrzymich ławach przymocowanych do ściany. Zaczęli pałaszować przysmaki, które naszykował im Fritz, wśród stojaków z nunczako, sztyletami treningowymi, mieczami i bronią palną. Wszystko było pyszne: i kanapki, i sok jabłkowy, i ciasteczka owsiane. Po chwili Vrhedny zapalił skręta i rozsiadł się wygodniej. - Będzie dobrze, zobaczysz. - Wierzyć się nie chce, że wyszedł z tego cało. - Ze mną było podobnie. - Naprawdę? - Zamarła z kolejną kanapką w dłoni. - A właściwie gorzej. Byłem o wiele mniejszy niż on. - W środku nie zmienił się, prawda? - Dalej jest twoim kochaneczkiem. Marissa skończyła jeść. Położyła nogi na ławce i oparła się o ścianę. - Dziękuję ci. - Za co? - Za to, że zabliźniłeś mi rany. - Pokazała nadgarstek. Uciekł diamentowymi oczami w bok. - Nie ma za co. Umilkli. Marissie zaczęły się kleić powieki. Wyprostowała się, żeby nie zasnąć - Zdrzemnij się - mruknął Vrhedny. - Będę czuwał przy nim i dam ci znać, kiedy dojdzie do siebie. No, już... kładź się. Wyciągnęła się, a potem zwinęła w kłębek. Była pewna że nie zaśnie, mimo to zamknęła oczy. - Podnieś głowę - polecił Vrhedny, wsuwając jej pod ucho zwinięty ręcznik. - Tak ci będzie wygodniej. - Strasznie jesteś miły. - Coś ty, po prostu miałbym przerąbane u gliny, gdybym nie zadbał o ciebie. Choć była właściwie pewna, że Vrhedny musnął jej włosy ręką, po namyśle uznała to za wytwór swojej fantazji. - A ty? - spytała łagodnie, kiedy przesiadł się na sąsiednią ławkę. Jezu, musiał być równie skonany jak ona. Uśmiechnął się pobłażliwie. - 316 -

- Nie martw się o mnie, samico, tylko dawaj w kimę. O dziwo, posłusznie zasnęła. V patrzył, jak Marissa zasypia, wyczerpana. Potem odwrócił się w stronę otwartych drzwi pokoju zabiegowego. Z miejsca, gdzie siedział, widział tylko ogromne nowe stopy gliny. Rany... Butch teraz był naprawdę jednym z nich groźnym, wojowniczym samcem o długich kłach. Wyglądał jakby miał ze dwa metry. Krew rodu Ghroma bez wątpienia płynęła w tym zuchu, choć V nie liczył na to, że się dowie, jak do tego doszło. Drzwi do magazynu otwarły się i wszedł Z w towarzystwie Furiatha. - Co z nim? - spytali chórem. - Psst. - V skinął w stronę śpiącej Marissy. - Sami zobaczcie. Jest tam dodał szeptem. Bliźniacy podeszli do drzwi. - O, ja cię... - wyszeptał Furiath w nabożnym podziwie., - Mały to on nie jest - mruknął Z. Pociągnął nosem. - Czemu tu zalatuje samczym aromatem Ghroma - czy to może ode mnie? V wstał z ławki. - Chodźcie do hali, żeby ich nie zbudzić. Przenieśli się na niebieskie maty. V pozamykał drzwi za nimi. - A co się stało z Ghromem? - spytał Furiath, kiedy rozsiedli się na matach. - Myślałem, że dogląda tutaj sytuacji. - Jest zajęty. - Mało powiedziane. - Ależ ten glina urósł. - Zbihr zerknął w stronę drzwi. - Niesamowicie. - Prawda? - V wyciągnął się na plecach, zaciągając dymem. Unikał wzroku bliźniaków. - V, ale on jest naprawdę po byku. - Radziłbym ci się zbytnio nie podniecać. Jeszcze za wcześnie, żeby wyrokować, co z niego będzie. Zbihr przejechał ręką po wygolonej czaszce. - Miałem tylko na myśli, że on... - Wiem. - W dodatku ma w sobie krew Ghroma. - Wiem. Ale jeszcze jest za wcześnie i nie ma na to rady. Poza tym nie jest synem Wybranki. W żółtych oczach Z zalśnił gniew. - To jakiś idiotyczny przepis.

- 317 -

ROZDZIAŁ 40 Butch ocknął się na leżance, czując w nosie dziwny zapach. Zapach, który mu sprawiał wielką przyjemność. Zapach, od którego czuł przypływ energii. Moja, odezwał się jakiś głos w jego głowie. Próbował uciszyć ten głos, ten jednak się wzmagał. Te dwie sylaby odzywały się w jego mózgu przy każdym wdechu, aż w końcu stały się równie automatyczne, jak bicie serca. Życiodajne. Głęboko zakorzenione w duszy. Stęknąwszy, usiadł na leżance, ale zaraz zachwiał się i oma1 nie runął na podłogę. Złapał się krawędzi leżanki i spojrzał na swoje ręce. Jezu, a co to? To nie mogły być jego ręce, ani... nogi, te dwa potężne udźce. To nie ja, przeraził się. Moja, rozległ się w nim tamten głos. Pociągnął nosem. Marissa. To był zapach Marissy. Musiała być w pobliżu... Jego usta otwarły się bez jego udziału; wydobył się z nich niski pomruk, zakończony warknięciem: Moja. Serce zabiło mu mocniej, kiedy zorientował się, że ktoś przejął stery w jego głowie. Rozum został wyparty przez instynkt posiadania, w obliczu którego jego uprzednie uczucia wobec Marissy można było nazwać przelotnym zauroczeniem. Moja! Spojrzał na swoje biodra: Nieźle się porobiło w jego i tak za ciasnych bokserkach. Jego kutas urósł równolegle z nim i rozsadzał cienki trykot, kiwając głową, jakby chciał zwrócić na siebie uwagę. Jezu. Jego ciało chciało się parzyć, i to natychmiast. Z Marissą. Wyrosła w progu, jakby usłyszała jego myśli. - Butch? Bez najmniejszego ostrzeżenia jego ciało jak torpeda wystrzeliło w jej stronę. Obalił ją na podłogę i zaczął namiętnie całować. Usiadł na niej okrakiem i szarpnięciem rozpiął jej rozporek dżinsów. Sapiąc z wysiłku, zsunął nogawki z jej smukłych nóg, bezceremonialnie rozsunął uda i zanurzył twarz w kroczu Marissy. Zupełnie jakby miał rozszczepioną osobowość, obserwował własne poczynania: jego ręce zadarły jej koszulę i chwyciły ją za piersi, podczas gdy on lizał jej cipkę. Potem rzucił się do przodu, wysuwając kły, którymi bardzo wprawnie przegryzł jej stanik. Próbował się pohamować, ale pochłonął go wir, którego osią była Marissa. - 318 -

- Wybacz, kotku - wyjęczał, zatapiając się w burzliwych odmętach. Nie... mogę... przestać... Ujęła jego twarz i... zamarł z miejsca. To było niesamowite i niepojęte... po prostu jego ciało nagle znieruchomiało. Marissa miała nad nim pełną władzę. Jej życzenie było dla niego rozkazem. Tańczył, jak mu zagrała. Ale ona wcale nie zamierzała go hamować. W jej oczach lśnił zmysłowy błysk. - Weź mnie. Uczyń mnie swoją samicą. Podała ku niemu swoje biodra i jego ciało na powrót ogarnęło szaleństwo. Cofnął się, rozdarł gumę w bokserekach i wszedł w nią omotany strzępami gatek. Wniknął w nią tak głęboko, wypełniając sobą, że czuł jej aksamitny dotyk na każdym milimetrze swojego kutasa. Kiedy Marissa krzyknęła, wpijając palce w jego pośladki, stanął mu jeszcze bardziej. W szale pożądania czuł, jak dwie osoby w nim stapiają się w jedno. Kiedy posuwał wściekle Marissę, oba głosy - ten, który zawsze uważał za swój, i ten nowy, który w nim teraz przemawiał, zlały się z sobą. Dochodząc, patrzył jej w twarz. Wytrysk okazał się szokiem. Gwałtowne, potężne skurcze zdawały się nie mieć końca, jakby miał nieprzebrane zasoby boskiego wypełniacza. Marissa nie kryła zachwytu; jej głowa toczyła się z rozkoszy po glazurze, nogi zaplotła wokół jego bioder, jej wagina pochłaniała jego szczodry poczęstunek. Po wszystkim Butch nagle osunął się zziajany, spocony i półprzytomny. Dopiero wtedy dotarło do niego, że proporcje ich ciał się zmieniły: jego głowa znajdowała się o wiele wyżej od jej głowy, jego biodra zajmowały więcej miejsca między jej nogami, a jego ręce były teraz większe przy jej twarzy. Pocałowała go w ramię i polizała po skórze. - Mmm, jak cudownie pachniesz. - To prawda. Korzenny aromat, który dostrzegł po przebudzeniu, wypełniał teraz cały pokój. Skóra i włosy Marissy też były nim nasączone, jej wnętrze też. I słusznie, bo była jego. Zsunął się z niej. - Kotku... sam nie wiem, co mnie tak napadło. - W każdym razie jedna jego połowa nie wiedziała. Druga marzyła już o powtórce. - Wcale się nie gniewam. - Jej uśmiech był promienny jak słońce w zenicie. Nagle olśniło go, że on też jest jej. Byli na dwukierunkowej drodze. Należeli nawzajem do siebie. - Kocham cię, kotku. Powtórzyła jego słowa, ale potem jej uśmiech przygasł. - 319 -

- Tak strasznie się bałam, że umrzesz. - Ale nie umarłem. Już po wszystkim i jestem po drugiej stronie. Po twojej stronie. - Nie zniosłabym tego drugi raz. - Nie ma takiej potrzeby. Uspokojona trochę, pogładziła go po twarzy. - Trochę tu zimno. - Wstrząsnęła się. - Ubierzemy cię i pójdziemy do rezydencji. - Wyciągnął ręce, żeby obciągnąć jej koszulę... i jego wzrok padł na cudowne różowe koniuszki jej piersi. Znów mu stanął, szykując się do kolejnej erupcji w Marissie. Na jej twarz powrócił uśmiech. - Oprzyj się na mnie, nallum. Pomogę ci iść. Przystał ochoczo na jej propozycję. Przed drzwiami pokoju zabiegowego V, Furiath i Zbihr nasłuchiwali w milczeniu. Sądząc z przytłumionych odgłosów, Butch przebudził się już, pozbierał i... wziął do dzieła. Bracia zaczęli chichotać. Vrhedny domknął starannie drzwi. Życzył tej parze wszystkiego najlepszego. Jasne. Wszystkiego najlepszego. Dalej gawędzili z bliźniakami o niczym... V od czasu do czasu zapalał skręta, strząsając popiół do butelki po mineralnej. Godzinę później drzwi otwarły się i w progu stanęła Marissa z Butchem. Marissa miała na sobie kimono do sztuk walki, Butch był owinięty wokół bioder ręcznikiem. Roztaczali wokół siebie aromat wiązania. Wyglądali na wykończonych, lecz głęboko spełnionych. - Ten tego... cześć chłopaki - powiedział glina, rumieniąc się. Wyglądał dobrze, ale słabo jeszcze chodził. Prawdę mówiąc, używał samicy w charakterze szczudła. - Chyba urosłeś - zauważył wesoło V - Ta - a... ale chyba ze mną nie najlepiej. Czy to norma? Furiath kiwnął głową. - Absolutnie. Bardzo długo trwało, zanim przywykłem do nowego ciała. Opanujesz je w ciągu paru dni, ale i tak przez jakiś czas będziesz się czuł dziwnie. Ruszyli dalej. Marissa uginała się pod ciężarem słaniającego się Butcha, który robił co mógł, żeby nie obciążać jej za bardzo. V podniósł się. - 320 -

- Pomóc wam w drodze do Bunkra? - Tak - przystał chętnie Butch. - Boję się, że ją zgniotę. V podszedł do Butcha z drugiej strony i podparł go. - Do domciu? - Jezu, tak. Marzę o prysznicu. Wziął Marissę za rękę i powoli ruszyli we trójkę do Bunkra. Kiedy szli przez tunel, ciszę zakłócało jedynie szuranie nóg Butcha. V przypomniał sobie przebudzenie po własnej przemianie: ocknął się pokryty ostrzegawczymi tatuażami na twarzy, dłoniach i genitaliach. Butch był chociaż bezpieczny i miał wokół siebie przyjaciół, gotowych się nim zajmować, póki nie wróci do sił V w trakcie przemiany został wywleczony poza obozowisko wojenne i porzucony w lesie na pewną śmierć. Butch miał też dodatkowy atut: szlachetną samicę, która go kochała. Marissa jaśniała ze szczęścia u boku Butcha; V starał się nie patrzyć w ich stronę, ale nie mógł się powstrzymać. Patrzyła na Butcha z nieprawdopodobną czułością. V zastanawiał się, jakie to uczucie. Kiedy przeszli przez próg Bunkra, Butch odetchnął z wysiłkiem. Widać było, że goni resztkami sił. Pot spływał mu po czole, kiedy próbował utrzymać się w pionie. - Może by tak do łóżka? - zasugerował V - Prysznic. Najpierw muszę wziąć prysznic. - Jesteś głodny? - spytała Marissa. - O, Jezu, strasznie. Mam ochotę na bekon. Bekon i... - Czekoladę - dorzucił żartobliwie V, wpychając glinę do jego pokoju. - Tak, czekoladę. Zabiłbym za tabliczkę czekolady! - Ściągnął brwi w zadumie. - Co jest, kurczę, przecież ja nie lubię czekolady. - Widocznie zmienił ci się gust. - V kopniakiem otwarł drzwi do łazienki. Marissa wsunęła się do kabiny i odkręciła wodę. - Coś jeszcze? - dopytywała. - Naleśniki. I wafle z masłem, i syropem. I jajka... V puścił do niej oko. - Możesz mu przynieść cokolwiek. Na tym etapie gotów zeżreć własne zelówki. - ...lody, indyka z nadzieniem... - Marissa pocałowała Butcha w usta. - Zaraz wra... - Butch złapał ją za głowę i z jękiem przyciągnął do ust. W powietrzu zgęstniał jego samczy aromat. Dopchnął Marissę do ściany i przygwoździł miednicą. Jego ręce wędrowały po jej ciele.

- 321 -

No tak, westchnął V. Typowy samiec po przemianie. Przez jakiś czas Butch będzie musiał pobzykać co kwadrans. - Potem. Najpierw musisz zjeść - zadecydowała Marissa, przyjmując z wyraźną przyjemnością karesy swojego samca. Butch cofnął się pokornie, biorąc w ryzy pożądanie. Zachowywał się jak chłopczyk, który chce zasłużyć na pochwałę. Ścigał wychodzącą Marissę oczami, w których czysta chuć splatała się z uwielbieniem. V pokręcił głową. - Ależ jesteś pod jej pantoflem... - Chłopie, przedtem wydawało mi się tylko, że ją kocham. - Mówią, że związany samiec ma przerypane. - V zdjął Butchowi ręcznik i wepchnął go pod prysznic. - Au, parzy. - Przez tydzień z górą skóra jest nadwrażliwa. Gdybyś mnie potrzebował, to krzycz. - V był już w połowie korytarza, kiedy usłyszał krzyk. Rzucił się przez pokój Butcha do łazienki. - Co cię stało? - Łysieję! V szarpnął za zasłonkę prysznica. - Co ty bredzisz? Masz wszystkie włosy na głowie. - Nie na głowie, idioto! Na ciele! Łysieję! Vrhedny opuścił wzrok. Tors i nogi Butcha liniały. Wokół kratki ściekowej słał się ciemnobrunatny kołtun. V ryknął śmiechem. - Przynajmniej nie będziesz sobie musiał golić pleców na starość. No i nie masz już szansy na fryzurę intymną. Brew mu nie drgnęła, kiedy Butch cisnął w niego mydłem.

- 322 -

ROZDZIAŁ 41 W tydzień później Van przeżył szok. Zorientował się, że do reszty stracił człowieczeństwo. W pustej piwnicy poniósł się echem głuchy jęk. Van spojrzał na przypiętego do stołu cywila wampirów. To pan X zajmował się bydlakiem, a V jedynie się przyglądał, jakby był, dajmy na to, u fryzjera. Powinien być poruszony. Przez wszystkie lata na ringu często zadawał ból przeciwnikom, ale nigdy nie krzywdził niewinnych istot i pogardzał ludźmi, którzy znęcają się nad słabszymi. A teraz? Jego jedyną reakcją na bestialskie praktyki było... zniecierpliwienie, że nie skutkują. Jedyne, czego dowiedzieli się o O'Nealu, to tego, że żywego odpowiadającego jego opisowi widywano w paru śródmiejskich klubach głównie w Screamerze i Zero Sum - w towarzystwie wampirów podejrzewanych o przynależność do Bractwa. Ale o tym wiedzieli już od dawna. Zaczynał podejrzewać, że nadreduktor po prostu odreagowuje frustrację, co było beznadziejną stratą czasu. Van chciał ścigać wampiry, a nie przyglądać się bezczynnie fuszerce pana X. Jak dotąd, nie miał nawet okazji rozwalić żadnego z tych sukinkotów. Pan X nie zabierał go w teren, więc jedynymi ofiarami Vana, odkąd zasilił szeregi Korporacji, byli inni cholerni nieumarli. Dzień w dzień pan X wystawiał mu kolejnego przeciwnika, a Van, dzień w dzień, po zwycięskiej walce przebijał pierś pokonanemu. Pan X codziennie wydawał się bardziej zniecierpliwiony, jakby Van zawiódł jego oczekiwania, choć do tej pory było siedem zero dla Vana. Coś zabulgotało. Powietrze było nasączone odorem krwi. Van zmełł przekleństwo. - Zdaje się, że cię nudzę - wkurzył się pan X. - Ależ skąd. Dostarcza mi pan przedniej rozrywki. Zapadła krótka cisza. - Nie bądź mięczakiem - syknął z pogardą pan X. - Jestem bokserem, a nie specem od torturowania jeńców, zwłaszcza jeśli to do niczego nie prowadzi. W bladych, martwych oczach nadreduktora rozbłysła wściekłość. - Wobec tego dołącz do patrolu, bo jeszcze chwila, a sam wylądujesz na tym stole. - Nareszcie. - Van ruszył w stronę schodów. - 323 -

- Wstyd mi za ciebie. W ogóle nie masz jaj! - wybuchnął pan X, gdy Van postawił ciężko obutą nogę na pierwszym stopniu schodów. - Nie sądzę, żeby to moje krocze było źródłem naszych kłopotów - odparł Van i ruszył na górę. W siłowni Butch zszedł z bieżni i koszulką otarł pot z twarzy. Właśnie przebiegł siedemnaście kilometrów w pięćdziesiąt minut, co oznaczało, że utrzymywał stałe tempo trzech kilometrów na minutę. Nieźle. - Jak się czujesz? - spytał V z ławki. - Jak Lee Majors w Six million dollar mon. Trzystukilogramowa sztanga ze szczęknięciem wylądowała na stojaku. - Czyli cyborg z bionicznym implantem? - Coś w tym stylu. - Butch łyknął wody, po czym rzucił okiem w stronę drzwi. Wstrzymał oddech. W progu stanęła Marissa. Wyglądała bombowo w czarnych spodniach i beżowym żakiecie - biznesowo, a zarazem kobieco. Jej jasne oczy rozświetlały pomieszczenie. - Pomyślałam, że zajrzę jeszcze do ciebie, zanim zniknę na noc. - Bardzo mądrze pomyślałaś, kotku. - Podszedł do niej, wycierając się pośpiesznie, choć Marissie chyba w ogóle nie przeszkadzało, że był spocony i zgrzany. Kiedy nachylił się, by przywitać się z jej ustami, ujęła go pod brodę. - Dobrze wyglądasz - wyszeptała, gładząc go po szyi i obnażonej piersi. Przejechała palcami po złotym krzyżu Butcha. - Nawet bardzo dobrze. - Nie bujasz? - Poczuł, jak mu staje w szortach na wspomnienie tego, jak przed paroma kwadransami, wychodząc z Marissy, obudził ją. - Ty za to wyglądasz jeszcze lepiej. - Nie zgadzam się z tobą. - Zassał powietrze, kiedy ruszyła w jego stronę. Jęknął i przebiegł w myślach rozkład ośrodka treningowego, usiłując wykombinować, gdzie by się mogli zaszyć na dziesięć minut. Dobra nasza... Obok była klasa z porządnym zamkiem w drzwiach. Odwrócił się do V, żeby powiedzieć coś w rodzaju „zaraz wracam”, i zorientował się, że Vrhedny obserwuje ich spod zmrużonych rzęs z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Przyłapany na gorącym uczynku, czym prędzej uciekł spojrzeniem. - Muszę lecieć - oświadczyła Marissa, cofając się. - Miłej nocy. - Nie mogłabyś zostać jeszcze chwilkę? Choćby z pięć minutek? - Bardzo bym chciała, ale nie mogę.

- 324 -

Coś zaniepokoiło go w sposobie, w jaki patrzyła na niego. Z lekko rozchylonymi ustami wwiercała się wzrokiem w jego szyję. Nagle oblizała się, jakby skosztowała czegoś pysznego, a przynajmniej miała to w planach. - Kotku? - spytał ochryple. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Tak... - Wspięła się na palce. - Strasznie dużo krwi straciłam podczas twojej przemiany i jestem trochę osłabiona - szepnęła mu do ucha. - Muszę się dokrwić. Przecież on tylko czekał na to, żeby ją wreszcie mieć u swojej żyły! Złapał Marissę wpół, poderwał do góry i rzucił się z nią w stronę drzwi, jakby się paliło. - Jeszcze za wcześnie, Butch. - Roześmiała się. - Puść mnie. Jesteś dopiero tydzień po przemianie. - Nie puszczę. - Butch, proszę. Odstawił ją posłusznie, choć bez entuzjazmu. - No to kiedy? - Niedługo. - Jestem silny. - Mogę zaczekać jeszcze parę dni. Tak będzie lepiej. Pocałowała go i zerknęła na zegarek. Miała na sobie ulubiony zegarek z kolekcji Butcha: patka na czarnym pasku ze skóry krokodyla. Sprawiała mu przyjemność myśl, że ma go zawsze przy sobie. - Będę przez całą noc w Azylu - powiedziała. - Przyjedzie do nas nowa samica z dwójką młodych. Chcę być na miejscu, kiedy się pojawią. Dziś mam też pierwsze zebranie personelu. Poprowadzimy je razem z Mary, więc pewnie wrócę dopiero przed świtem. - Odwróciła się do wyjścia. - Znajdziesz mnie tutaj. - Złapał ją i przyciągnął do siebie. - Uważaj na siebie. - Będę uważać. Pocałował ją namiętnie, tuląc do siebie jej szczupłe ciało. Nie mógł się już doczekać jej powrotu. Będzie tęsknił, ledwie się zamkną drzwi za Marissą. - Fakt, jestem pod jej pantoflem. - A widzisz? - Vrhedny wstał z ławki i sięgnął po parę ciężarków. Mówiłem, że związany samiec ma przerypane. Butch potrząsnął głową, próbując się skoncentrować na następnych ćwiczeniach. Przez ostatni tydzień, kiedy Marissa jechała do pracy, on zostawał w posiadłości, ucząc się posługiwać swoim nowym ciałem. Uczył się coraz szybciej. Na początku musiał opanować od nowa najprostsze czynności, takie - 325 -

jak jedzenie, czy pisanie. Teraz testował swoją wytrzymałość do granic ostateczności. Jak na razie bezkarnie. No, prawie. Jedną rękę lekko sforsował, ale nie było to nic poważnego. Do tego te zajebiste kły. No i jego nowa siła i wytrzymałość. Choć wyciskał z siebie na siłowni siódme poty, jego ciało przyjmowało wysiłek bez szemrania. Robił coraz większe postępy. Podczas posiłków pałaszował jak Rankohr i Z, wrzucając na ruszt pięć tysięcy kalorii na dobę, a wciąż mu było mało. Nie bez powodu. Przybywało mu mięśni, jakby faszerował się sterydami. Były dwa znaki zapytania: Czy będzie się dematerializować i jak będzie reagować na światło dzienne. V sugerował, żeby przez miesiąc pozostawić te kwestie otwarte. Butch przystał na to, bo i tak miał dość silnych wrażeń. - Zostajesz? - spytał V, nie przerywając ćwiczeń. W każdym ręku miał po stupięćdziesięciokilogramowym ciężarku. Butch też już był w stanie podnieść taki ciężar. - Nie, ciągle jeszcze jestem nabuzowany. - Podszedł do elipsy, żeby trochę porozciągać mięśnie nóg. Skoro mowa o nabuzowaniu... Był niemożliwie napalony na seks, i to non stop. Marissa wprowadziła się do jego sypialni w Bunkrze i nie mógł od niej rąk oderwać. Miał wielkie wyrzuty sumienia, próbował nawet maskować swoje podniecenie, ale ona zawsze jakoś wyczuwała jego pożądanie i nigdy nic odmawiała - choćby tylko ulżenia mu. Sprawiała wrażenie, jakby się upajała swoją władzą erotyczną nad Butchem. On też był zachwycony jej władzą. Rany, znowu mu stawał. Wystarczyło, że o niej pomyślał a już był twardy, nawet jeśli kochał się z nią tego dnia już cztery czy pięć razy. A wszystko dlatego, że wcale nie szło o zwykłe rozładowanie się. Nie, chodziło w tym wszystkim o Marissę. Chciał być z nią, w niej; to nie był seks dla seksu, tylko kochanie się z nią, kochanie Marissy. Jezu, naprawdę był pod jej pantoflem. Ale jak mógł nie być? Właśnie upłynął najlepszy tydzień jego żałosnego życia. Byli z Marissą bardzo dobraną parą - nie tylko w łóżku. Spędzał czas, trenując na siłowni, ale również pomagając Marissie w opracowaniu projektu stworzenia służb społecznych dla wampirów. Wspólny cel zbliżył ich do siebie jeszcze bardziej. Azyl, bo tak Marissa nazwala swój dom, był już gotów na przyjęcie pierwszych mieszkańców. V zabezpieczył starannie dworek w kolonialnym stylu i chociaż wciąż, pozostało wiele do wykończenia, dom mógł już otworzyć swoje podwoje dla potrzebujących. Na razie rezydowała w nim

- 326 -

tylko matka z samiczką, która miała nogę w gipsie, ale wyglądało na to, że wkrótce dom zacznie tętnić życiem. W całej tej sytuacji, pełnej nowych wyzwań. Marissa radziła sobie fantastycznie. Była inteligentna, utalentowana, altruistyczna. Musiał przyznać, że wampir w nim, ten, o którego istnieniu Butch do niedawna nie wiedział, miał dobrego nosa do samic. Wciąż miał jednak wyrzuty sumienia, że się sparzył z Marissą. Porzuciła dla niego niemało: brata, życie, do którego przywykła, no i tę całą wyfraczoną glymerię. Dobrze pamiętał, jak samotny się czuł, kiedy porzucił rodzinę i świat swojego dzieciństwa. Nie chciał, żeby Marissa musiała przez to przechodzić. Co oczywiście nie znaczyło, że pozwoliłby jej odejść. Na szczęście zbliżała się już ceremonia zaślubin. V odradzał nacinanie pleców Butcha w pierwszym tygodniu po przemianie, ale generalnie należało się spieszyć. Po ceremonii zaślubin Butch zamierzał poprowadzić Marissę do ołtarza. Było mu trochę głupio, ale zaczął regularnie uczęszczać do kościoła no cotygodniowe msze o północy. W czapce Red Soxów, z opuszczoną głową, siadał na tyłach kościoła Najświętszej Marii Panny i jednał się w duszy z Bogiem i Kościołem. Msza przynosiła mu nieziemską ulgę, nieporównywalną z niczym. Ulgę, bo wciąż tkwiła w nim ciemność. Nadal mieszkał w nim ktoś oprócz niego. Butch nosił w sobie jakiś cień. Coś czaiło się między jego żebrami i kręgami jego kręgosłupa. Czuł to w sobie nieustannie, przy każdym ruchu, w każdym kroku, w każdym spojrzeniu. Czasami to coś wyzierało z jego oczu i wtedy bał się siebie najbardziej. Wizyty w kościele pomagały mu. Lubił wyobrażać sobie, że unosząca się tam świętość wsącza się w niego. Lubił sobie wyobrażać, że Bóg go słyszy. Ze istnieje jakaś siła ponad nim, która pomaga mu zachować człowieczeństwo i nie stracić duszy. Bez niej byłby martwy, choć jego serce biłoby nadal. - Ej, glino? Nie przerywając marszu na elipsie, Butch spojrzał w stronę drzwi siłowni. Stał w nich Furiath. Jego niesamowite rudo-złoto-brunatne kędziory połyskiwały w świetle jarzeniówek z sufitu. - Co tam, Furiath? Wampir wszedł do środka, nieznacznie utykając. - Ghrom chce, żebyś przyszedł na wieczorną odprawę przed wyjściem w teren.

- 327 -

Butch zerknął niepewnie na V, który ze wzrokiem wbitym w ziemię ćwiczył w skupieniu. - Po co? - Nie wiem. Chce, żebyś przyszedł. - OK. - V wiesz, o co w tym chodzi? - spytał po wyjściu Furiatha. - O to, żebyś przychodził na odprawy. - Na odprawy? Co wieczór? Vrhedny niestrudzenie podnosił ciężary, aż żyły nabrzmiały mu na bicepsach. - Dokładnie. W trzy godziny później Butch wysiadał z cadillaca z Rankohrem. Powinien się chyba uszczypnąć, czy nie śni. Czarna skórzana kurtka Butcha skrywała glocka pod każdą pachą, plus przytroczony do biodra ośmiocalowy nóż myśliwski. Wychodził w noc, by walczyć z Korporacją. To była tylko próba, musiał to jeszcze omówić z Marissą, ale strasznie chciał, żeby próba się powiodła. Chciał... tak, chciał walczyć. Bracia też chcieli, żeby walczył. Przegadali sprawę między sobą, nie omijając kwestii jego mrocznego wsadu. Szalę przeważył fakt, że może i pragnie zabijać reduktorów, a Bractwo potrzebuje dodatkowych posiłków w wojnie z nieumarłymi. Zdecydowali się zaryzykować. Kiedy Rankohr wiózł ich do miasta, Butch, patrząc przez okno, żałował, że nie ma z nimi V. Podczas chrztu bojowego wolałby mieć kumpla przy sobie, jednak tej nocy V miał, zgodnie z grafikiem, przymusowe wolne. Wreszcie zaczął sypiać spokojnie; Butcha przestały budzić w środku dnia jego krzyki. - Gotowy do boju? - spytał Rankohr. - Tak. - Gotowy, to mało. Jego ciało wprost rwało się do walki. Kwadrans później Rankohr zaparkował za Screamerem. Wysiedli i ruszyli w stronę Dziesiątej Ulicy. Butch zatrzymał się nagle, odwracając twarzą do muru. - Butch? Nagle Butcha dogoniła przeszłość. Dotknął ciemnych śladów po eksplozji samochodu, w której zginął Hardhy. Tak... to wszystko zaczęło się dokładnie w tym miejscu zeszłego lata... Jednak dotykając wilgotnych, szorstkich cegieł, wiedział, że prawdziwym początkiem była chwila, gdy zamanifestowała się jego ukryta natura. Kiedy wreszcie został tym, kim... trzeba. - 328 -

- Wszystko w porządku, stary? - Koło się domknęło, Hollywood - rzucił, odwracając się do Rankohra. Koło się domknęło. - Widząc, że tamten nie kuma ani w ząb, uśmiechnął się i ruszył znów przed siebie. - Więc jak to się zwykle odbywa? - spytał, kiedy dotarli do Dziesiątej. - Rutynowo skanujemy centrum w promieniu dwudziestu pięciu przecznic dwukrotnie w ciągu jednej nocy. To jest patrol. Reduktorzy szukają nas, my szukamy ich. Po spotkaniu natychmiast przystępujemy do wal... Butch przystanął, a jego głowa sama zaczęła kręcić się na boki. Górna warga gliny podjechała do góry, odsłaniając bajeranckie nowe kły. - Rankohr - powiedział szeptem. Wampir zaśmiał się z cichą satysfakcją. - Gdzie są, glino? Butch pognał w kierunku, z którego emitowany był sygnał. Biegnąc, upajał się niesamowitą sprawnością swojego ciała. Czuł się jak samochód z podrasowanym silnikiem, i to nie ford, ale ferrari. Oddychał głośno, sadząc mroczną ulicą. Rankohr deptał mu po piętach. Byli zgranym tandemem. Byli zgranym tandemem terminatorów. Sześć przecznic dalej natknęli się na trzech reduktorów konferujących u wylotu uliczki. Głowy zabójców na trzy cztery zwróciły się w stronę Butcha. W sekundzie, w której ich oczy spotkały się z jego wzrokiem, poczuł ów makabryczny błysk rozpoznania. Ich połączenie stało się faktem dokonanym, co Butch przyjął ze zgrozą, a tamci z konsternacją: chyba zdawali sobie sprawę, że jest jednym z nich, a zarazem wampirem. W ciemnym, obskurnym zaułku bitwa wybuchła z gwałtownością czerwcowej burzy: agresja nabrzmiała, a potem eksplodowała w postaci ciosów i kopniaków. Butch obojętnie przyjmował grad uderzeń spadających na jego głowę i ciało. Nic sobie nie robił z bólu, jakby miał mięśnie ze stali, a ciało pokryte zbroją. Wreszcie powalił jednego z zabójców na ziemię, usiadł na nim okrakiem i sięgnął po sztylet na biodrze. Jednak jego ręka zamarła wpół drogi. Poczuł nieprzeparty apetyt. Wsunął sztylet z powrotem do pochwy, nachylił się nad reduktorem i spojrzał mu w twarz, hipnotyzując drania spojrzeniem. Gdy zaczął otwierać usta, oczy zabójcy z trwogi wyszły z orbit. Z oddali doszedł go głos Rankohra. - Butch? Co tam jeszcze robisz? Mam już tamtych dwóch. Musisz go tylko dziabnąć. Dźgnij go!

- 329 -

Butch zawisł nad ustami nieumarłego, czując przypływ siły. która nie pochodziła z jego nowego ciała, lecz z ciemnego wsadu w trzewiach. Zaczął wdychać powoli, równomiernie, nieprzerwanie, aż ciemność wypełzła z reduktora, wstępując w Butcha, i dokonał się transfer czystej esencji Zła, rdzennej istoty Omegi. Kiedy Butch wchłonął cały mroczny, obmierzły opar i poczuł, że zagnieżdża się w jego krwi i kościach, reduktor rozpłynął się w szarej mgle. - Ja pierdolę - wyszeptał Rankohr. Biegnący Van zatrzymał się u wlotu zaułka, posłuszny intuicji, która kazała mu się trzymać w cieniu. Przybył nastawiony na walkę, wezwany przez jednego z zabójców, który zawiadomił go o potyczce z Bractwem. Na miejscu jednak od razu się połapał, że coś nie gra. Na reduktorze leżał potężny wampir. Hipnotyzując zabójcę wzrokiem, wessał go i unicestwił. Chmura popiołu opadła na brudny chodnik. Jasnowłosy wampir dosadnie skwitował scenę: „Ja pierdolę”. W tej samej chwili jego kumpel, ten, który połknął reduktora, uniósł głowę i spojrzał na Vana, choć nie miał prawa go widzieć w ciemnościach. Kurwa mać... To był ten, którego szukali. Glina. Van widział jego fotki w Internecie, na stronie miejskiej kroniki kryminalnej. Tylko że na zdjęciach był człowiekiem, czego nie dało się teraz o nim powiedzieć. - Tam jest jeszcze jeden - warknął wampir chrapliwym, urywanym głosem. Uniósł z wysiłkiem rękę, celując w Vana. - O, tam. Van zerwał się do ucieczki, nie bacząc na zarzut dezercji. Czuł, że powinien błyskawicznie donieść o wszystkim panu X.

- 330 -

ROZDZIAŁ 42

W oddalonym o kilometr apartamencie z widokiem na Hudson Vrhedny odkorkował butelkę grey goose. Znów nalał sobie do pełna, mając w polu widzenia dwie puste litrowe butelki na barku. Ani się obejrzą, jak dołączy do nich trzecia. W rytm rapowych bitów uniósł kryształową szklanicę wypełnioną grey goose i wzniósł toast w stronę szklanych, rozsuwanych drzwi, które następnie telepatycznie rozsunął. Kiedy wyszedł na taras, uderzył go zimny podmuch wiatru. Parsknął śmiechem i golnął sobie wódki, omiatając wzrokiem nocne niebo. Był naprawdę wytrawnym kłamcą. Wszyscy dali się nabrać, że nic mu nie jest, ponieważ zręcznie tuszował swoje dolegliwości. Nasuwał na czoło czapkę Red Soxów, żeby ukryć tik w oku. Nastawił zegarek, żeby go budził co pół godziny, przerywając sny. Jadł, chociaż nie miał łaknienia. Śmiał się, choć nic go nie bawiło. Do tego, jak zawsze, kurzył jak komin. Posunął się nawet do łgania w żywe oczy Ghromowi. Kiedy król spytał go, jak się miewa, wyznał nieśmiało, że chociaż nadal walczy z bezsennością, jego koszmary znikły i uważa swój stan za w miarę stabilny. Niezłe wciskanie kitu. Był jak ostro porysowana tafla szkła. Jeden niewielki wstrząs, a rozpadnie się na tysiąc kawałków. Czynnikiem, który mógł wyzwolić rozpad, nie był wcale zanik jasnowidzenia ani sny, że dostaje kulą w pierś. To wszystko, rzecz jasna, dokładało się do sytuacji, ale i bez tego byłby w ciężkiej dupie. Patrząc na Butcha z Marissą, przeżywał ostre katusze: Wcale im nie zazdrościł ich szczęścia, ani nic z tych rzeczy. Bardzo się cieszył, że są parą i nawet udało mu się trochę polubić Marissę. Jednak źle się czuł w ich towarzystwie. Męczyło go bezpodstawne, irytujące poczucie, że Butch jest... jego. To przecież V wprowadził go do świata wampirów. V mieszkał z nim od miesięcy. V wyprawił się na ratunek, kiedy redaktorzy dobrali się glinie do skóry. I V wyleczył Butcha. Z jego rąk Butch przeszedł przemianę. Zaklął i chwiejnym krokiem podszedł do ponadmetrowego muru okalającego taras jego garsoniery. Odstawił głośno butelkę na ziemię i gibiąc

- 331 -

się, uniósł szklankę do ust. Pusta. Podniósł z powrotem butelkę i napełnił szklankę, lejąc na boki. Znów odstawił butelkę ze stukotem. Wypił do dna, a potem przechylił się przez mur i spojrzał trzydzieści pięter niżej. Zakręciło mu się w głowie i nagle z wirującego chaosu wypłynęło właściwe określenie na specyfikę jego udręki. Miał... złamane serce. Ale się porobiło. Zaśmiał się gorzko. Jego śmiech zlał się w jedno z ponurym zawodzeniem marcowego wiatru. Zaparł się bosą stopą na kamiennej posadzce i mocno złapał się krawędzi muru, żeby nie upaść. Spojrzał na swoją normalną dłoń i zamarł ze zgrozy. - Jezu... nie! Pan X popatrzył na Vana, a potem pokręcił głową z niedowierzaniem. - Co ty gadasz? Stali w mroku na skrzyżowaniu Commerce z Czwartą Ulicą. Na szczęście byli sami, bo pan X zdębiał, a nie chciałby, żeby podwładni widzieli go w tym stanie. - Jest wampirem. - Van wzruszył ramionami. - Wyglądał jak wampir, zachowywał się jak wampir i natychmiast mnie wypatrzył, pojęcia nie mam, jakim cudem. Nie wiem też, jakim cudem załatwił jednego z naszych... Bardzo to dziwnie wyglądało. Tamten nie pyknął, jak przy przebiciu, tylko zwyczajnie wyparował. Jego kumpel, taki z jasnymi włosami, był totalnie zszokowany. Czy to się zdarza często? Nie, to zupełnie nie było na porządku dziennym. Zwłaszcza człowiek, który ni stąd, ni zowąd zapuszcza kły. To urągało prawom natury, podobnie jak wsysanie reduktorów - I puścili cię ot, tak? - zdumiał się pan X. - Blondyn strasznie się niepokoił o swojego kumpla. Niech szlag trafi braci z tą ich wieczną lojalnością. - Czy zauważyłeś jeszcze coś szczególnego w O'Nealu poza tym, że wyglądał jakby przeszedł przemianę? - N - no... chyba miał rozwaloną rękę - wystękał niepewnie Van. - Coś z nią miał jakby nie po kolei. W głowie pana X zadźwięczał dzwonek alarmowy. - A dokładnie co? - spytał, udając obojętność. Van podniósł do góry dłoń z przykurczonym małym palcem. - Tak to wyglądało. Mały palec miał sztywny i skulony, jakby nie mógł nim ruszać. - 332 -

- W której ręce? - W... prawej. Tak, w prawej dłoni. Nogi ugięły się pod panem X, aż musiał oprzeć się o ścianę należącej do taniej sieci pralni chemicznej. Przebiegał w myślach tekst wyroczni. Nadejdzie ten, który przed mistrzem zaprowadzi koniec, Wojownik nowej ery odnaleziony w siódmym dwudziestego pierwszego A poznają go po liczbach jego: Widzi więcej, niż tylko cztery strony świata Choć raptem cztery ślady zostawia po prawej, Trzy życia ma Dwie szczerby na żywocie I jedno czarne oko. W tej samej studni zrodzi się i skona. Skóra ścierpła na panu X. Niech to chuj zastrzeli. Jeśli O’Neal widzi reduktorów na odległość, znaczy to tyle, że wyczuwa więcej niż cztery strony świata. Jego ręka też pasuje do przepowiedni, skoro nie może wyprostować jednego palca. No a dwie szczerby na żywocie? Też jasne. Omega zrobił mu przecież w brzuchu dziurę, w którą wetknął mu siebie... z pępkiem licząc, glina miał dwa otwory. A czarna blizna, pamiątka zabiegu Omegi, mogła być okiem, o którym wspominały Zwoje. Co do narodzin i śmierci w Caldwell. O’Neal w tym mieście narodził się jako wampir i w tym mieście najpewniej kopnie kiedyś w kalendarz. Równanie się zgadzało, jedno tylko było niepojęte: sposób, w jaki wykończył reduktora. Pan X spojrzał na Vana i doznał olśnienia. Nagle złożył dwa do dwóch. - To nie ty jesteś nim. - Powinieneś był mnie zostawić i ścigać tamtego reduktora - marudził Butch, kiedy Rankohr zatrzymał cadillaca pod apartamentowcem Vrhednego. - Akurat. Wyglądałeś, jakbyś wpadł pod TIR - a, a dalsze posiłki tamtych na mur beton były już w drodze. - Wysiedli. - Chcesz, żebym cię odprowadził na górę? Dalej wyglądasz jak rozjechany królik. - Nic na to nie poradzę. Wracaj tam i daj sukinsynom do wiwatu. - Lubię ten twój stanowczy ton - mruknął Rankohr rozbawiony, zaraz jednak spoważniał. - Słuchaj, ale to, co się z tobą... - 333 -

- Właśnie dlatego muszę pogadać z V. - Słusznie. V to łebski wampir. - Rankohr wetknął Butchowi do ręki kluczyki samochodowe, a potem klepnął go po ramieniu. - Daj znać, gdybyś mnie potrzebował. - Zdematerializował się. Butch wszedł do holu, pomachał ręką ochroniarzowi i wskoczył do windy. Jazda na górę trwała całą wieczność i miał dość czasu, żeby wczuć się w krążące w jego żyłach Zło. Znowu miał czarną krew, a do tego waliło od niego zasypką dla niemowląt. Czuł się trędowaty. Kiedy wysiadł z windy, powitało go ciężkie dudnienie. Chicken N Bear Ludacrisa leciało na cały regulator. - V? - wrzasnął, waląc w drzwi. Nikt nie odpowiadał. Twardy orzech... Kiedyś dość niefortunnie wszedł do kumpla bez pukania. Znienacka drzwi ze szczęknięciem uchyliły się na centymetr. Butch pchnął je szerzej i zalały go dźwięki muzyki. Instynkt gliny mówił mu, że coś jest bardzo nie tak. - Vrhedny? - Kiedy wszedł do środka, powiał zimny przeciąg od strony rozsuwanych drzwi na taras. - Halo... V! Na barze stały dwie puste butelki grey goose, obok poniewierały się trzy nakrętki. Libacyjka. Wchodząc na taras, spodziewał się, że zastanie V rozwalonego na jednym z rozkładanych foteli. Tymczasem natknął się na mrożącą krew w żyłach scenę: Vrhedny, goły jak go Pan Bóg stworzył, stał na murze tarasu, gibiąc się w podmuchach wiatru. Świecił równo na całym ciele. - Chryste, V! Wampir odwrócił się, szeroko rozkładając fosforyzujące ramiona. Z obłąkańczym uśmiechem okręcił się powoli wokół swojej osi. - Fajnie, nie? Świecę się jak żarówa. - Przytknął butelkę do ust i pociągnął tęgi łyk. - Ej, jak myślisz: zwiążą mnie znowu i wytatuują teraz wszędzie? Butch wolniutko ruszył przez taras. - Stary, a jakbyś tak zszedł na tę stronę? - Czemu? Mam dość sprytu, żeby latać. - Spojrzał za siebie w trzydziestopiętrową przepaść. Jego słaniające się na wietrze, świetliste ciało było niesamowicie piękne. - Tak, taki ze mnie spryciarz, że mogę chromolić grawitację. Chcesz zobaczyć? - V - Jezu. - Stary, złaź natychmiast. Vrhedny spojrzał na Butcha dziwnie trzeźwo. Ściągnął nieufnie brwi. - 334 -

- Jedzie od ciebie reduktorem, kolego. - Wiem. - Co się stało? - Powiem ci, jak zejdziesz. - Obiecanki, cacanki. - V znów pociągnął z butelki. - Nie mam ochoty schodzić, Butch. Chce mi się latać... Odfrunąć stąd. - Zadarł głowę, patrząc w niebo, i zachwiał się, ale złapał równowagę, balansując butelką. - Ups, prawie się spitoliłem. - Vrhedny, na litość boską... - Tak więc, glino, znów gościsz w sobie Omegę. W twoich żyłach płynie czarna krew. - Odgarnął włosy z oczu, odsłaniając czytelne w poświacie skóry tatuaże na skroni. - A przecież nie jesteś przeżarty Złem. Zaraz, zaraz, jak to ona mówiła? A... wiem: Zło lęgnie się w duszy, a nie w ciele. A ty, Butchu O’Neal, masz poczciwą duszę, lepszą od mojej. - Vrehdny, złaź natychmiast. Słyszysz, co mówię... - Lubiłem cię, glino. Polubiłem od pierwszej chwili. Nie, nie od pierwszej chwili. Kiedy cię zobaczyłem pierwszy raz w życiu, chciałem cię zabić. Ale potem polubiłem cię. I to bardzo. - Butch nigdy jeszcze nie widział u V takiego wyrazu twarzy. Był w nim smutek, czułość, a nade wszystko... tęsknota. Widziałem, jak z nią byłeś. Widziałem, jak... kochaliście się z sobą. - Co? - Ty i Marissa. Widziałem cię, jak na niej leżałeś w klinice. - V gwałtownie gestykulował podświetlaną ręką. - Wiem, że to nie jest w porządku i bardzo cię przepraszam, ale... nie mogłem się powstrzymać. Byliście tacy piękni razem, a ja... ja też chciałem tak jak wy. Chciałem się czuć tak jak wy. Choć raz w życiu... Chciałem wiedzieć, jak to jest być z kimś normalnie, kochając tę osobę. - Zaśmiał się głucho. - Cóż, moje obecne pragnienie chyba nie jest całkiem normalne. Czy wybaczysz mi moje perwersyjne fantazje? Wybaczysz mi haniebną duchową nędzę? Sorry, kurwa, to co teraz gadam to dopiero skończona żenada. Butch był gotów zgodzić się ze wszystkim, byle ściągnąć kumpla z krawędzi, zdawał sobie jednak sprawę, że V żywi chorobliwą odrazę do siebie. W dodatku zupełnie niepotrzebnie. Uczucia wymykają się kontroli, zresztą rewelacje V wcale Butchem nie wstrząsnęły. W pewnym sensie nawet go nie zdziwiły. - Spoko, bracie. Ty i ja, nic nas nie rozłączy. Z twarzy V znikł wyraz tęsknoty; powlekła się chłodem przerażającym, zważywszy na okoliczności. - 335 -

- Byłeś jedynym przyjacielem w moim życiu. - Znów zaniósł się makabrycznym śmiechem. - Miałem braci, ale tylko ty byłeś mi bliski. Związki nie są moją specjalnością, kapujesz. Ale z tobą było inaczej. - V, czuję to samo, co ty. Czy mógłbyś jednak... - I nie byłeś jak tamci. Nie przeszkadzało ci, że jestem inny. Tamci... nienawidzili mnie, bo byłem inny. A zresztą, pies ich trącał. Wszyscy już gryzą ziemię. Butch nie miał pojęcia, o czym mówi V, ale nie to było najgorsze, tylko to, że V mówi o sobie w czasie przeszłym. - Wciąż jestem twoim przyjacielem. Zawsze nim będę. - Zawsze... komiczne słowo. Zawsze. - V próbował kucnąć, z trudem zachowując równowagę. Butch rzucił się do przodu. - Stop. Nie zbliżaj się do mnie, glino. - V odstawił butelkę na mur i pogładził szyjkę. - To cholerstwo dobrze mi robi. - No to może golniemy razem? - Nie - e. Ale możesz sobie wziąć resztę. - Vrhedny wzniósł diamentowe oczy do góry. Źrenica lewego oka zaczęła się powiększać, aż pochłonęła białko. Zapadła cisza, którą w końcu przerwał śmiech V. - Kapujesz, nie widzę nic, nawet, kiedy się staram otworzyć na wizje, kiedy żebrzę o nie. Nie widzę przyszłości. Jestem upośledzony. - Spojrzał po sobie. - Za to jarzę się jak lampka nocna. Taka, co się ją wtyka prosto do ściany. - V… - Jesteś dobrym Irlandczykiem? - Butch potaknął. - Irlandczyk, Irlandczyk... niech no pomyślę. A, już wiem... - V jakby nagle otrzeźwiał. Niech droga śle ci się u stóp - zaczął łamiącym się głosem. - Niech wiatr cię zawsze popycha do przodu. Niech słońce ogrzewa ci twarz, a deszcz rosi twoje pola. I niech Bóg ma cię w swojej opiece, drogi przyjacielu. V odbił się nogami od muru i runął do tyłu.

- 336 -

ROZDZIAŁ 43 - John chciałbym z tobą porozmawiać. John patrzył z fotela Tohra, jak Ghrom wchodzi do gabinetu i zamyka drzwi. Posępny wyraz twarzy króla nasuwał przypuszczenie, że stało się coś niedobrego. John odłożył podręcznik Starego Języka, szykując się na najgorsze. Oby nie była to wiadomość, której od trzech miesięcy wyglądał z trwogą. Ghrom podszedł do biurka i przestawił tron naprzeciwko Johna. Usiadł i westchnął głęboko. W końcu stało się. Tohr nie żyje. Znaleźli jego ciało. - Pachniesz lękiem i smutkiem, synu - powiedział Ghrom z grobową miną. - Zważywszy na ostatnie wydarzenia, uczucia te są w pełni usprawiedliwione. Pogrzeb odbędzie się za trzy dni. John poczuł ucisk w gardle. Mocno objął się ramionami. Świat okrył się mrokiem i zawirował. - Rodzina kolegi prosi o przybycie wszystkich rekrutów. John podniósł gwałtownie głowę. Jak to? - Twojego kolegi Hharata. Nie przeżył przemiany. Zmarł zeszłej nocy. Więc to nie Tohr umarł? John mało nie wypadł z fotela. Któryś z rekrutów umarł w trakcie przemiany? - Sądziłem, że już o tym słyszałeś. John pokręcił głową, przywołując w pamięci Hharata. Nie znał go zbyt dobrze, ale mimo wszystko... - To się czasami zdarza, John. Nie chciałbym jednak, żebyś się tym niepokoił. W trakcie przemiany będziesz pod bardzo troskliwą opieką... Umarł w trakcie przemiany? Jezu... Zapadła długa cisza, wreszcie Ghrom wsparł łokcie o kolana i wychylił się do przodu. Czarne, lśniące włosy spływały mu po ramieniu, sięgając do opiętych czarną skórą ud. - Musimy teraz pomyśleć, kto będzie przy tobie, kiedy wejdziesz w przemianę. Mam na myśli, kto cię dokrwi. John pomyślał o Sarelle, zamordowanej przez reduktorów razem z Wellsie. Serce mu się ścisnęło. To ona miała być z nim po przemianie.

- 337 -

- Można to rozegrać na dwa sposoby. Możemy spróbować załatwić kogoś z zewnątrz. Bella zna rodziny, w których są młode samice, więc może któraś z nich... - zająknął się, widząc, że John sztywnieje - któraś z nich przypadłaby ci do gustu. Szczerze mówiąc, nie jestem wielkim zwolennikiem tego rozwiązania. Może być kłopot z przywiezieniem na czas kogoś z zewnątrz. Ale gdybyś chciał... Fritz musiałby po nią pojechać, a kiedy zaczyna się przemiana, każda minuta jest cenna. John położył rękę na wytatuowanym przedramieniu Ghroma i pokręcił głową. Nie miał pojęcia, jak wygląda druga opcja, ale był absolutnie pewien, że nie ma ochoty wiązać się z nikim. Żadnych partnerek, zamigał bez namysłu. Jaki mam jeszcze wybór? - Moglibyśmy ci załatwić jedną z Wybranek. John nadstawił ucha. - Wybranki należą do elitarnego kręgu samic, funkcjonującego poza naszym światem. Rankohr używa jednej z nich, Layli, bo krew Mary jest dla niego za słaba. Layla jest osobą zaufaną. Przyzwana, stawia się w okamgnieniu. John poklepał Ghroma po ręku i kiwnął głową. - Może być Layla? Czemu nie? Co za różnica? - Słuszny wybór, synu. Jest samicą najczystszej krwi, a to bardzo pomaga. John rozsiadł się wygodniej w fotelu Tohra. Zaskrzypiała stara tapicerka. Zaczął myśleć o Blastherze i o Butchu, którzy jakoś przetrwali przemianę... Zwłaszcza o Butchu. Glina był teraz wielce rozradowany. Do tego wielki i silny. Może rzeczywiście przemiana jest warta związanego z nią ryzyka. Zresztą, i tak przecież nie miał wyboru. - Poproszę przełożoną Wybranek, ale to jest czysta formalność. W przeszłości wojownicy swą moc im właśnie zawdzięczali. Do stu piorunów, będą zachwycone! - Przejechał dłonią po głowie. - Pewnie chciałbyś ją przedtem poznać. John kiwnął głową, potem jednak ogarnął go niepokój. - Nie denerwuj się, na pewno spodobasz się Layli. Czuję, że po wszystkim zgodzi się sparzyć z tobą. Wybranki są mistrzyniami w inicjacji młodych samców. Niektóre, jak Layla, przeszły nawet specjalny trening. Na twarz Johna wypłynął rumieniec, jakby dostał w twarz. Czyżby Ghrom robił aluzje do seksu? - Tak, mam na myśli seks. Jak wszystko dobrze pójdzie, od razu będziesz napalony. - Zaśmiał się łobuzersko. - Zapytaj Butcha. John spojrzał na króla, mrugając w osłupieniu. - 338 -

- No to wyjaśniliśmy sobie parę spraw. - Król wstał i lekkim ruchem odstawił masywny tron za biurko. Zamyślił się. - Myślałeś, że chcę z tobą rozmawiać o czymś innym, prawda? John zwiesił głowę, gładząc bezmyślnie oparcie fotela. - O Tohrturze? Na dźwięk tego imienia Johnowi łzy napłynęły do oczu. Unikał wzroku Ghroma. - Bałeś się, że przychodzę z wiadomością o jego śmierci? John wzruszył ramionami. - Powiem ci coś: nie sądzę, żeby się przeniósł do Zanikhu. Oczy Johna błyskawicznie powędrowały do czarnych szkieł Ghroma. - Wciąż czuję we krwi echo jego obecności. Kiedy zginął Hardhy, od razu straciłem z nim kontakt. Jestem przekonany, że Tohr żyje. John osłabł z ulgi, po chwili jednak wrócił do gładzenia poręczy fotela. - Myślisz, że zapomniał o tobie, bo nie dzwoni ani nie wraca? John kiwnął głową. - Zrozum, synu, kiedy związany samiec traci swoją partnerkę, to tak, jakby umarł. To najstraszliwsza strata, niewyobrażalnie bolesna, gorsza niż utrata dziecka. Partnerka jest całym życiem samca. Gdy coś jej się przydarzy... Cóż, mieliśmy kiedyś taką rozmowę z Tohrem, nie byłem sobie tego nawet w stanie wyobrazić. - Położył rękę na ramieniu Johna. - Powiem ci coś. Jeśli Tohr wróci, wróci dla ciebie. Uważał cię za własnego syna. Mógł się odwrócić od Bractwa, ale ciebie nigdy nie porzuci. Możesz mi wierzyć na słowo. Łzy zaczęły się cisnąć do oczu Johna, nie zamierzał się jednak mazać w obecności króla. Wyprężył się, zaciskając zęby i łzy wyschły jakoś same. Ghrom kiwnął głową z aprobatą. - Jesteś szlachetnym samcem, John, i Tohr na pewno będzie dumny z ciebie. Pójdę już, załatwię sprawę Layli. Wstał i ruszył do drzwi, jednak odwrócił się w progu. - Zbihr mówił mi, że co noc spacerujecie. Bardzo dobrze, róbcie tak dalej. Po wyjściu Ghroma John opadł na fotel. Przechadzki ze Zbihrem były bardzo dziwne. Ubrani w kurtki z kapturami, w całkowitym milczeniu błądzili po lasach u schyłku nocy. John na próżno czekał, że wojownik będzie zadawał mu jakieś pytania, sprawdzał stan jego wiedzy, ale nic z tych rzeczy. Po prostu krążyli w milczeniu wśród wysokich świerków. A jednak... Coraz bardziej się przywiązywał do tych wypraw, a po rozmowie z Ghromem czekał z utęsknieniem na koniec nocy. - 339 -

Butch z przeraźliwym krzykiem rzucił się w stronę muru okalającego taras. Wychylił się za krawędź i spojrzał w dół, ale z tej wysokości po nieoświetlonej stronie budynku nie mógł nic zobaczyć. Nie słyszał wprawdzie uderzenia ciała o ziemię, ale jego rozpaczliwy krzyk z tej odległości mógł zagłuszyć odgłos. - Vrhedny! - Może nie wszystko jeszcze stracone... Trzeba zawieźć V do Agrhesa, coś robić... Butch rzucił się w stronę windy. Vrhedny wyrósł przed nim jak świedista zjawa, astralna kopia najlepszego kumpla Butcha. Butch potknął się z wrażenia. - V? - wystękał. - W ostatniej chwili zabrakło mi jaj - powiedział duch. - V? - upewniał się Butch. - Nienawidzę siebie, ale nie na tyle, żeby chcieć umrzeć. Butchowi krew odpłynęła z głowy, a potem z furią rzucił się w stronę zjawy współlokatora. - Pieprzony sukinsynu! - Gwałtownie rzucił się przed siebie, chwytając V za gardło. - Pieprzony sukinsynu! Mało nie osiwiałem przez ciebie! Prawym prostym walnął w szczękę V, aż chrupnęło i rozjuszony szykował się, by poprawić uderzenie, jednak V, zamiast mu oddać, przylgnął do Butcha i położył mu głowę na piersi. Skulony, drżał, jakby miał zaraz upaść. W podmuchach porywistego wiatru Butch podtrzymywał V, tuląc do siebie jego nagie, świetliste ciało. Wyzywał go przy tym od najgorszych. W końcu zabrakło mu niecenzuralnych słów. Przytknął usta do ucha Vrhednego. - Jeszcze raz zrobisz taki numer, a wykończę cię własnymi rękami. Zrozumiano? - Boję się, że zwariuję - wyszeptał V, wtulając twarz w szyję Butcha. - To, co trzymało mnie przy życiu, znikło. Jestem skończony. Wypuściłem ster z rąk... Butch objął mocniej kumpla, czując, jak bije od niego kojąca, uzdrowicielska energia. Nie zdążył się nią jednak ponapawać, bo coś ciepłego i mokrego zaczęło spływać mu po kołnierzyku. Prawdopodobnie były to łzy, ale wolał nie sprawdzać, żeby nie peszyć V. O ile toV płakał. Objął Vrhednego za szyję. - Ja będę dbał o wszystkich, dopóki ci się nie poprawi. Przy mnie będziesz bezpieczny. Vrhedny markotnie kiwnął głową. Nagle Butch zorientował się, że przytula się do rozjarzonego V, a nic go nie parzy ani nie boli. Wręcz - 340 -

przeciwnie, czuł, jak ciemność wysącza się z jego ciała, ginąc w świetlistej bieli. Przeżywał głęboką ulgę. Wszystko dobrze, ale jakim cudem się nie usmażył? Nagle, nie wiedzieć skąd, zabrzmiał kobiecy głos. - Powiedziane jest bowiem: światło i ciemność to dwie bliźniacze cząstki Jedności. Obaj spojrzeli za siebie. Nad tarasem lewitowała Pani Kronik. Jej czarne szaty mimo silnego wiatru nawet nie drgnęły. - To właśnie dlatego się nie zapaliłeś - oznajmiła. - I dlatego V cię rozpoznał od pierwszego wejrzenia. - Butch był pewien, że uśmiechnęła się lekko, choć nie wiedział, skąd o tym wie. - Dlatego właśnie opatrzność przywiodła cię do nas, Butchu, potomku Ghroma, syna Ghroma. Narodził się Destruktor, a jesteś nim ty. Twoje nadejście zwiastuje świt nowej ery w wojnie z Korporacją Reduktorów.

- 341 -

ROZDZIAŁ 44 Marissa skinęła głową, przekładając słuchawkę do drugiego ucha i wertując listę zamówień na biurku. - Zgadza się. Potrzebujemy przemysłowej kuchni sześciopalnikowej. Czując, że ktoś stoi w drzwiach, podniosła wzrok i... oniemiała. - Czy mogę... czy mogę oddzwonić za chwilę? - rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź. - Agrhes, jakim cudem tutaj trafiłeś? Skinął jej głową. Miał na sobie - jak zwykle - kraciasty trencz, szare spodnie i muchę. Nowe okulary w rogowej oprawie niewiele różniły się od poprzednich. - Dowiedziałem się od personelu kliniki, gdzie się obracasz. Wstała, krzyżując ręce na piersi. - Co cię tu sprowadza? Skwitował jej pytanie milczeniem. Rozglądał się. Chyba nie zaimponowała mu zbytnio. Jej biuro składało się z biurka, krzesła, laptopa i gołej podłogi z surowych desek. A do tego... dziesiątki kartek, na których było zapisane, co ma jeszcze do zrobienia. Za to gabinet Agrhesa był prawdziwą ostoją wiedzy i staroświeckiej elegancji. Podłogę pokrywały dywany z Aubusson, na ścianach wisiały dyplomy medyczne z Harvardu i pejzaże doliny Hudsonu z kolekcji doktora. - Agrhes? - Dokonałaś cudów w tej placówce. - To dopiero początki. Ale - to jest dom, a nie placówka. No więc, co cię tutaj sprowadza? Kaszlnął. - Przybywam jako wysłannik Rady Princepsów. Na najbliższym zebraniu będziemy głosować nad petycją w sprawie nadania samicom statusu eremithek. Provodhyr bezskutecznie próbował skontaktować się z tobą przez cały tydzień. Nie odpowiadasz na telefony. - Jak sam widzisz, dość mam na głowie. - Ale do głosowania konieczna jest obecność wszystkich członków Rady. - No to wykreślcie mnie z Rady. Właściwie dziwię się, dlaczego dotąd sami na to nie wpadliście.

- 342 -

- Pochodzisz z jednej z sześciu linii założycielskich. Kodeks nie pozwala cię skreślić ani zwolnić z obowiązków. - To już wasz problem. Mam nadzieję, że mi wybaczysz moją nieobecność, ale będę akurat zajęta. - Przecież jeszcze nie podałem daty. - Jak wspominałam - jestem zajęta. - Marisso, jeśli jesteś przeciwna ustawie, możesz otwarcie przedstawić swoje stanowisko podczas części dyskusyjnej zebrania. - Wszyscy uprawnieni do głosu są za? - Leży nam na sercu bezpieczeństwo samic. - Mimo to wyrzuciłeś mnie z domu pół godziny przed świtem - zauważyła Marissa lodowato. - Czyżbyś zmienił stosunek do mojej płci, czy może w twoich oczach nie jestem samicą? Miał na tyle przyzwoitości, by się zarumienić. - Byłem niezwykle wzburzony. Marisso, wybacz... Uciszyła go gestem. - Milcz. Nie chcę tego słuchać. - Dobrze. Ale nie powinnaś utrudniać funkcjonowania Rady po to tylko, żeby zrobić mi na złość. Zaczął bawić się muszką i nagle zauważyła rodzinny sygnet na jego małym palcu. Mój Boże, jak do tego doszło, że są teraz w takich stosunkach z sobą? Pamiętała go jako niemowlę na rękach matki. Był słodkim dzidziusiem. Kochanym.. Nagle przemknęła jej przez głowę jakaś myśl. Szybko opanowała się, nie dając poznać po sobie szoku. - Dobrze. Przybędę na zebranie. Agrhes rozluźnił się. Wyjaśnił, co i jak. - Dziękuję. Dziękuję ci bardzo. - Nie ma za co - odparła chłodno. W ciszy, która zapadła, szacował wzrokiem jej spodnie, sweter i zarzucone papierami biurko. - Bardzo się zmieniłaś. - Wiem. Zaciętość i chłód na jego twarzy sugerowały, że Agrhes nie zmienił się ani trochę. Dalej uważał, że powinna zgodnie z zasadami glymerii posłusznie odgrywać rolę nobliwej pani jakiegoś zacnego domu. Nic z tego. Aktualnie Marissa posłuszna była tylko swojej dewizie: Sama kieruje swoim życiem i sama odpowiada za swoje sukcesy i porażki. - 343 -

Wzięła do ręki telefon. - A teraz, jeśli pozwolisz... - Chciałbym zaoferować ci moje usługi. To znaczy, usługi kliniki. Za darmo. - Poprawił okulary na szczupłym nosie. - Przebywające tutaj samice z młodymi będą potrzebować opieki lekarskiej. - Dziękuję... za to. - Uczulę też personel na wypatrywanie oznak przemocy. Będziemy odsyłać takie przypadki do ciebie. - Będę niezmiernie wdzięczna. - Do usług. - Skłonił się. - Zatem do widzenia - powiedziała, podnosząc dzwoniącą komórkę. Zbaraniał i dotarło do niej, że pierwszy raz w życiu to ona jego odprawia. Czuła się z tym świetnie, a on... powinien się przyzwyczaić do nowego ładu. Telefon dzwonił nieprzerwanie. - Bądź łaskaw zamknąć drzwi za sobą. Kiedy wyszedł, spojrzała na wyświetlacz komórki i odetchnęła z ulgą. Butch. Jak to dobrze, bardzo chciała się z nim podzielić tym, co zdarzyło się przed chwilą. - Cześć. Nigdy nie zgadniesz, kto... - Możesz natychmiast wrócić do domu? - Mocniej ścisnęła komórkę. - Co się stało? Jesteś ranny? - Nic mi nie jest. - Spokój Butcha był udawany. - Chciałbym tylko, żebyś jak najprędzej wróciła do domu. - Dobrze. Chwyciła płaszcz, wsunęła komórkę do kieszeni i poszła szukać swojej jedynej pracownicy. - Muszę wyjść - oznajmiła starszawej psance. - Jaśnie panienka wydaje się czymś zmartwiona. Mogę w czymś pomóc? - Nie, dziękuję. Potem wrócę. - Zadbam o wszystko pod nieobecność panienki. Marissa uścisnęła dłoń samicy i wybiegła w chłodną noc na trawnik przed domem. Z nerwów nie szła jej dematerializacja. Po paru bezskutecznych próbach zastanawiała się już, czyby nie zadzwonić po Fritza, żeby przyjechał po nią, tym bardziej że z niedokrwienia mogła w ogóle być niezdolna do teleportacji. W końcu jednak poczuła, że znika. Po zmaterializowaniu się przed Bunkrem natychmiast wbiegła do sieni. Zamek drzwiach wewnętrznych puścił, zanim zdążyła pokazać twarz do kamery. Po drugiej stronie okutych metalem wrót czekał na nią Ghrom. - 344 -

- Gdzie Butch? - Tu jestem. - Butch pokazał się, ale nie zbliżał się do niej. Zapadła męcząca cisza. Marissa powoli weszła do domu. Atmosfera była przyciężka. Dotarło do niej, że Ghrom zamyka drzwi, a Vrhedny wstaje i wychodzi zza biurka z monitorami. Trzy samce wymieniły znaczące spojrzenia. Butch wyciągnął do niej rękę. - Marisso, pozwól. Ujął jej dłoń i zaprowadził ją do biurka V. Wskazał na jeden z monitorów. Ekran był gęsto zapisany. Dokument wyświetlał się w dwóch kolumnach. - Co to? Butch delikatnie podsunął jej krzesło i stanął za nią, kładąc ręce na jej ramionach. - Przeczytaj fragment zapisany kursywą. - Po której stronie? - Wszystko jedno. Niczym nie różnią się od siebie. Ściągnęła brwi i zaczęła czytać tekst, który przypominał jakiś poemat. Nadejdzie ten, który przed mistrzem zaprowadzi koniec, Wojownik nowej ery odnaleziony w siódmym dwudziestego pierwszego A poznają go po liczbach jego: Widzi więcej, niż tylko cztery strony świata Choć raptem cztery ślady zostawia po prawej, Trzy życia ma Dwie szczerby na żywocie I jedno czarne oko. W tej samej studni zrodzi się i skona. O co w tym chodzi? Zaczęła czytać cały tekst na ekranie i z przerażeniem wypatrzyła sformułowania: Korporacja Reduktorów, Indukcja, Omega. Zerknęła na tytuł i zadrżała. - Boże święty, to jakieś pisma reduktorów. Słysząc straszliwą panikę w jej głosie, Butch runął na kolana przy niej. - Marisso... - O czym to jest, u diabła? Jak by to powiedzieć? Sam się jeszcze nie mógł uspokoić.

- 345 -

- Wygląda na to, że to jest... o mnie. - Popukał palcem w ekran, a potem spojrzał na swój przykurczony mały palec, ten, którego nie potrafił wyprostować. Ten, który nie zostawiał śladu... Marissa odsunęła się od niego nerwowo. - Co to za teksty? Na szczęście do rozmowy włączył się V. - To, na co patrzysz, to dwa różne tłumaczenia Zwojów Korporacji. Jedno mieliśmy już przedtem. Drugie pochodzi z laptopa, który skonfiskowałem reduktorom jakieś dziesięć dni temu. Zwoje są podręcznikiem Korporacji, a fragment, który czytałaś, to tak zwane Proroctwo Destruktora, znane nam od stuleci, odkąd pierwszy egzemplarz Zwojów wpadł w nasze ręce. Marissa, wstrząśnięta, zaczęła domyślać się, do czego to wszystko zmierza. - To wszystko jakieś mętne - oznajmiła z dezaprobatą. - Chyba nie... - Butch w pełni odpowiada opisowi. - V zapalił skręta i wypuścił kłąb dymu. - Wyczuwa reduktorów, jednym słowem widzi więcej, niż tylko cztery strony świata. Mały palec ma po przemianie zdeformowany, więc zostawia odciski tylko czterech palców. Miał trzy życia: dzieciństwo, wiek dojrzały i obecne życie po przemianie i w pewnym sensie można uznać, że jako wampir urodził się w Caldwell. Ale kluczowym dowodem jest blizna na brzuchu. Jest zarówno czarnym okiem, jak i drugą szczerbą na żywocie, jeśli przyjąć pępek za pierwszą. - I co z tego wynika? - zwróciła się do Ghroma, Król zaczerpnął tchu. - Wynika z tego, że Butch jest naszą bronią doskonałą w wojnie z Korporacją. - Czyli... - Głos jej zamarł. - Potrafi przyspieszyć powrót reduktora do Omegi. Podczas ceremonii indukcji Omega wszczepia kawałek siebie adeptowi Korporacji i ten kawałek wraca do niego, gdy nieumarły ginie. Jest to konieczne, bo Omega się nie regeneruje. Musi odzyskać swój wkład, żeby móc nim nafaszerować kolejnych bojowników Korporacji. - Ghrom skinął w stronę Butcha. - Glina zaburza ten cykl. Tak więc każde wchłonięcie reduktora przez Butcha osłabia Omegę, co może doprowadzić do całkowitego zaniku, porównywalnego do erozji w świecie przyrody. Marissa zerknęła niespokojnie na Butcha. - Wchłania, to znaczy: co? Psiakość, ten szczegół raczej nie przypadnie jej do gustu. - 346 -

- Po prostu ich... wsysam. Wciągam do mojego wnętrza. Czuł się koszmarnie, widząc zgrozę w jej oczach. - Czy to nie grozi tym, że sam zostaniesz reduktorem? Jak się przed tym chronisz? - Nie wiem. - Butch starał się stać spokojnie. Bał się, że Marissa ucieknie ze strachu. Wcale by jej tego nie miał za złe. - Vrhedny pomaga mi swoją ręką, podobnie jak wtedy, kiedy mnie wyleczył. - Ile razy robiłeś im... to coś? - Trzy. Wliczając tego, którego wchłonąłem dzisiaj. Zacisnęła powieki. - A kiedy robiłeś to pierwszy raz? - Jakieś dwa tygodnie temu. - Czyli nie wiecie jeszcze nic o tym, jakie mogą być długofalowe skutki? - Nic mi przecież nie jest. Marissa zerwała się z krzesła i podeszła do Ghroma. Spojrzała na niego z zimną furią. - Chcecie się nim posłużyć, tak? - Gra toczy się o przetrwanie naszej rasy. - A jego życie? Butch wstał. - Chcę, by się mną posłużono, Marisso. Spojrzała na niego surowo. - Chyba nie muszę ci przypominać, że mało nie umarłeś po skażeniu przez Omegę? - To było co innego. - Doprawdy? Skoro masz wchłaniać coraz więcej tego świństwa w siebie, czym się to różni w ostatecznym rozrachunku? - Mówiłem ci, że V pomaga mi to transformować. To nie zostanie we mnie. Nie odpowiadała, tylko stała nieruchomo na środku pokoju, tak wyniosła, że aż onieśmielająca. - Marisso, to jest moja życiowa misja. - Zabawne. Dziś rano w łóżku mówiłeś, że jestem całym twoim światem. - Bo jesteś. Ale to są dwie różne sprawy. - Akurat. Po prostu tak ci jest wygodniej. - Pokiwała głową. - Nie mogłeś uratować swojej siostry, więc teraz uratujesz tysiące wampirów. Twój kompleks bohatera i syndrom zbawiciela wreszcie znalazły sobie odpowiednią pożywkę. Butch zacisnął szczęki. - 347 -

- To chwyt poniżej pasa. - Za to celny. - Nagle opadło ją znużenie. - Powiem ci szczerze: mam już wyżej uszu tej całej przemocy. Ciągłych walk. Wiecznej krzywdy naszego ludu. Obiecałeś, że nie będziesz się mieszać w tę wojnę. - Byłem wtedy człowiekiem. - Dajże spokój. - Marisso, sama widziałaś, do czego reduktorzy są zdolni. Byłaś w klinice swojego brata, kiedy wnoszono ciała. Jak mógłbym nie stanąć do walki? - Ale to nie jest zwykła walka. To się rozgrywa na zupełnie innym poziomie. Masz pochłaniać reduktorów. Skąd wiesz, czy sam się nie zamienisz w nieumarłego? Nagle ogarnął go lęk. Czuł, że nie jest w stanie go ukryć przed przenikliwym wzrokiem Marissy. Pokiwała głową z politowaniem. - Ty też się tego boisz. Wcale nie jesteś pewien, czy nie zamienisz się w jednego z nich. - Nieprawda. Nigdy nie sprzedam mojej duszy. To mi nie grozi. - Ach, tak? Czemu wobec tego trzymasz kurczowo krzyż? Spojrzał w dół. Kurza dupa, faktycznie ściskał krzyż przez koszulę, aż zbielały mu palce. Zmusił się, żeby opuścić rękę. - Jest nam potrzebny, Marisso - wtrącił się Ghrom. - Nasza rasa go potrzebuje. - A bezpieczeństwo Butcha? - zaszlochała, zaraz jednak się opanowała. Przykro mi, ale nie doczekacie się ode mnie błogosławieństwa na drogę. Spędziłam ileś dni w izolatce, patrząc na niego... - Odwróciła się do Butcha. Patrząc na ciebie, jak się ocierasz o śmierć. Dobrze, że mnie to nie zabiło. Tamtym razem nie miałeś wyboru, ale teraz... robisz to na własne życzenie. Punkt dla Marissy. Ale on nie mógł się już wycofać. Był tym, czym był i nie pozostawało mu nic innego, jak tylko ufać, że jest dość silny, by się nie dać ciemności. - Nie chcę być pieskiem pokojowym. Chcę mieć jakiś cel... - Przecież masz... - ...cel inny, niż siedzenie w domu i czekanie, kiedy skończysz się udzielać i wrócisz do mnie. Jestem mężczyzną, a nie stołkiem. - Widząc jej wzrok na sobie, dodał: - Nie umiem siedzieć z założonymi rękami, wiedząc, że jestem potrzebny rasie - mojej rasie. - Podszedł do niej. - Marisso... - Nie mogę... nie mogę się na to zgodzić. - Zrobiła krok do tyłu. - Zbyt wiele razy widziałam, jak się ocierasz o śmierć. Nie chcę mieć z tym nic - 348 -

wspólnego. Nie mogę żyć w ten sposób. Przykro mi, ale umywam ręce. Nie będę siedzieć i patrzeć, jak się wykańczasz. Odwróciła się na pięcie i wyszła z Bunkra. Tymczasem w rezydencji czekającego w bibliotece Johna zżerała ciekawość. Gdy zegar zaczął wybijać godzinę, John spojrzał na swoją wątłą pierś, którą przecinał krawat. Chciał zaprezentować się elegancko, ale efekt był taki, jakby pozował do zdjęcia do legitymacji szkolnej. Nagle rozległy się szybkie kroki. Podniósł wzrok i przez otwarte drzwi zobaczył w holu Marissę idącą w kierunku schodów. Wyglądała na załamaną. Butch deptał jej po piętach, sam wyglądając jak półtora nieszczęścia. Ojej... Miał nadzieję, że nic złego się nie dzieje. Bardzo lubił ich oboje. Kiedy usłyszał trzaśnięcie drzwi na górze, podszedł do okien z diamentowego szkła i wyjrzał na zewnątrz. Oparł się dłonią o taflę, rozpamiętując słowa Ghroma, że Tohr żyje nadal. Tak bardzo chciał w to wierzyć. - Paniczu? - Odwrócił się i zobaczył uśmiechniętego Fritza. - Panicz ma gościa. Czy mogę wprowadzić? John przełknął dwukrotnie ślinę, potem skinął głową. Fritz wyszedł, a chwilę później w drzwiach stanęła jakaś kobieta. Nie patrząc na Johna, skłoniła się nisko i nadal trwała zgięta w ukłonie. Miała z metr osiemdziesiąt i była odziana w białą togę. Jej jasne włosy były upięte w kok na czubku głowy i chociaż nie mógł przyjrzeć się jej twarzy, wystarczyło mu to co zobaczył w ułamku sekundy, zanim się skłoniła. Była nieziemsko piękna. Piękna jak... anioł. Zapadła cisza. John gapił się jak sroka w kość. - Czy mogę spojrzeć w oczy waszej łaskawości? Otwarł usta, potem przyzwalająco skinął głową. Ale ona nadal stała zgięta w pokłonie. No tak, nie widziała jego głowy. Ale klops. - Czy... czy wasza łaskawość wolałaby może inną z nas? - Głos Wybranki zadrżał lekko. John podszedł do niej i wyciągnął rękę, żeby ją dotknąć. Dotknąć - ale w co? Toga miała głęboko wykrojone ramiona i dekolt oraz rozcięcie z przodu spódnicy. O rany, jak cudownie pachniała. Poklepał Wybrankę niezgrabnie po ramieniu. Westchnęła, zaskoczona. - Wasza łaskawość? Wziął ją za ramię i wyprostował do pionu. Lol... Jej oczy miały limonowy odcień zieleni, jak młode winogrona, - 349 -

Dotknął swojej grdyki, a potem wykonał przeczący gest ręką. Spojrzała z zainteresowaniem. - Wasza łaskawość raczy nie mówić? Kiwnął głową lekko zaskoczony, że Ghrom nie wspomniał o tym. Cóż, król ma więcej spraw na głowie. W odpowiedzi oczy Wybranki rozbłysły. Jej uśmiech był powalający. Miała nieskazitelne zęby i... zachwycające kły. - Śluby milczenia to akt chwalebnej samodyscypliny. Z waszej łaskawości wyrośnie wielki wojownik, godny krwi Hardhego, syna Mrokha. Rany Julek. Naprawdę była pod jego wrażeniem. A skoro uważała, że milczy z powodu ślubów, tym lepiej. Wcale nie miał ochoty jej informować, że jest kaleką. - Może wasza łaskawość chciałaby się ze mną poznać, żeby mieć pewność, że jestem właściwą osobą? - Skinął głową i zerknął w stronę sofy. Dobrze, że wziął swój notatnik. Mogą posiedzieć chwilę razem i trochę ze sobą. Odwrócił się. Wybranka stała przed nim naga, jak ją pan Bóg stworzył, a wokół jej stóp słała się rozkloszowana toga Johnowi oczy mało nie wyskoczyły z orbit. Jasny gwint. - Czy wasza łaskawość raczy zaaprobować? O, Mater Dei... Nawet gdyby miał krtań, i tak by go zamurowało. - Wasza łaskawość? John kiwnął głową. Nie mógł się już doczekać, kiedy opowie o wszystkim Blasthowi i Khillowi.

- 350 -

ROZDZIAŁ 45 Następnego wieczoru Marissa wyszła z podziemia Azylu, usiłując nie dać po sobie poznać, że cały jej świat legi w gruzach. - Mastimon chce z tobą porozmawiać - odezwał się dziecięcy głosik. Odwróciła się i zobaczyła samiczkę z nogą w gipsie. Siląc się na uśmiech, przykucnęła, żeby jej oczy znalazły się na wysokości oczu pluszowego tygryska. - Naprawdę? - Aha. Prosi, żebyś się nie martwiła, bo on jest naszym obrońcą. Chciałby cię uściskać. Marissa wzięła wyliniałą zabawkę i przytuliła do szyi. - Chociaż jest groźny, ma złote serce. - No właśnie. Możesz go sobie teraz potrzymać, bo ja muszę pomóc mamie przygotować wieczerzę - odparła mała z ważną miną. - Będę o niego dbać. Samiczka skłoniła się z godnością i odeszła, stukając małymi szczudłami o podłogę. Tuląc tygryska, Marissa wspominała, jak pakowała się poprzedniej nocy, wyprowadzając się z Bunkra. Butch próbował ją odwieść na wszystkie sposoby, ale jej decyzja była nieodwołalna. Musiała spojrzeć w oczy prawdzie, że jej miłość nie uleczy go ani z ryzykanctwa, ani ze skłonności do autodestrukcji. Chociaż rozstanie było niezwykle bolesne, pozostanie razem byłoby całkiem nieznośne: noc w noc czekałaby na telefon, że Butch zginął lub, co gorsza, zamienił się w monstrum. Prawdę mówiąc, im więcej o tym myślała, tym bardziej drżała o jego bezpieczeństwo. Przypomniała sobie jego próbę samobójczą w klinice. Regresing, do którego się tak rwał. Przemianę, którą sobie zafundował na własne życzenie. Teraz z kolei miał walczyć - łykając reduktorów. Jak dotąd miał szczęście, ale we wszystkim, co robił, pobrzmiewała nuta autodestrukcji i czuło się, że prędzej czy później glina się doigra. Za bardzo go kochała, żeby patrzeć, jak się wykańcza. Otarła łzę i zapatrzyła się przed siebie. Nagle pomyślała o czymś, zaraz jednak zapomniała o wszystkim.

- 351 -

Zmusiła się, żeby wstać. Była rozbita do szczętu. Nie mogła sobie przypomnieć, co sprowadziło ją do holu. W końcu ruszyła do biura. Tam zawsze coś się znajdzie do roboty. Ktoś, kto był gliną, na zawsze ma już wbudowane anteny. Butch przystanął w zaułku wychodzącym na Zero Sum. Przy wyjściu ewakuacyjnym z klubu kręcił się kurduplówaty euroćpun, platynowy blondynek, ten, który tak ordynarnie odnosił się w zeszłym tygodniu do kelnerki. Obok niego stał jeden z jego wieprzków. Palili papierosy. Co ich skłaniało do palenia na tym wygwizdowie? Butch czekał na rozwój wydarzeń, przez co, niestety miał sporo czasu na rozmyślania. A te były niewesołe. Nie mógł odpędzić wspomnienia Marissy wsiadającej do prowadzonego przez Fritza mercedesa, który rusza w stronę bram posiadłości. Zaklął i potarł mostek. Żeby chociaż trafić tej nocy na jakiegoś reduktora. Rwał się do walki, żeby zagłuszyć dotkliwy ból w piersi. Nagle z Trade Street w zaułek wjechał rozpędzony nissan. Chromowane felgi czarnego luksusowego wozu rzucały błyski jak wirujące kule dyskotekowe. Nissan zahamował ostro na tyłach klubu. A to co znowu? Blondynek sunął radośnie w stronę nissana, jakby właśnie na niego czekał. Przez chwilę przybijali sobie z kierowcą piątki, trzaskając gumą balonową. Nie było wiadomo, co jest grane, Butch był jednak pewien, że nie wymieniają przepisów na szarlotkę. Gdy nissan ruszył na wstecznym, Butch wyszedł z cienia. Uznał, że może sprawdzić swoje podejrzenia tylko w jeden sposób: blefując i patrząc, jak gnojek zareaguje. - Radziłbym nie rozprowadzać towaru w klubie. Wielebny nie znosi wolnych strzelców. Blondynek wykonał w tył zwrot, markując święte oburzenie. - Z kim mam, do kurwy nędzy... - Słowa zamarły mu na ustach. - Zaraz, widziałem cię już kiedyś... tylko... - Przeszedłem tymczasem remont kapitalny i wymianę podwozia. Wracając do ciebie: co... - Urwał, czując w ciele dobrze znany mu zew. Reduktorzy, i to blisko. Niech to szlag. - Musicie spadać stąd natychmiast, chłopcy - powiedział spokojnie. - Ale nie przez te drzwi. - Za kogo ty się masz? - zaperzył się blondynek. - Zaufaj mi, bierz dupę w troki. Już cię tu nie ma. - 352 -

- Odpierdol się. Możemy tu stać całą noc, jeśli nam... - Gówniarz zamarł, a potem zbladł, kiedy wiatr przywiał mdły zapach zasypki dla niemowląt. - O, kurwa... Więc gnojek był pre-transem, a nie człowiekiem. - Widzę, że wiesz, no więc bierz dupę w troki i spływaj mały. Blondynek, z wieprzkiem rzucili się do ucieczki, ale było już za późno: u wylotu zaułka wyrosło trzech reduktorów, zastępując im drogę. Bomba. Właśnie na to czekał. Butch nacisnął przycisk w swoim nowiutkim zegarku, który wyemitował sygnał z jego współrzędnymi. V z Rankohrem błyskawicznie zmaterializowali się przy nim. - Ty ich wsysaj, a ja będę ich załatwiał po staremu - mruknął Rankohr. Kiwnęli porozumiewawczo, patrząc na nadciągających reduktorów. Mordh wstał zza biurka, narzucając sobole futro. - Zmywam się, Xhex. Mam zebranie Rady Princepsów. Teleportuję się, więc nie biorę samochodu. Powinienem być za godzinę. Czy może wiesz, jak się miewa ofiara ostatniego przedawkowania? - Jest na izbie przyjęć szpitala Świętego Franciszka. Raczej się wykaraska. - A gałgan, który mu sprzedał towar? Xhex otwarła drzwi, jakby zachęcała go do wyjścia. - Jeszcześmy go nie dorwali. Mordh zaklął, sięgnął po laskę i ruszył w jej stronę. - Wcale mi się to nie podoba. - Co ty powiesz? A ja myślałam, że jesteś zachwycony. Spojrzał na nią ostro. - Za bardzo sobie nie pozwalaj. - Nie jestem szefem klubu - odpaliła. - Robimy, co w naszej mocy. Myślisz, że lubię wzywać policję do tych durni? Odetchnął głębiej, próbując się uspokoić. To nie był dobry tydzień dla klubu. Oboje z Xhex byli na krawędzi wybuchu, a reszta personelu Zero Sum sprawiała wrażenie, jakby miała lada chwila powiesić się w klubowej łazience. - Wybacz. Jestem po prostu spięty. Przeczesała dłonią króciutkie włosy. - To tak jak ja. - A co u ciebie? - Prawdę mówiąc, nie oczekiwał żadnej odpowiedzi. - Słyszałeś o tym człowieku, O'Nealu? - 353 -

- Tak, okazał się jednym z nas. Ale numer! - Jeszcze nie widział gościa na własne oczy, ale Vrhedny już dzwonił do niego, informując, że zabieg się powiódł. Mordh szczerze życzył glinie wszystkiego najlepszego. Lubił tego mężczyznę, to znaczy - samca o niewyparzonej gębie, choć oczywiście zdawał sobie sprawę, że to oznacza koniec jego schadzek z Marissą i kładzie kres rojeniom o seksie. Czuł się walnięty w dołek, choć zdawał sobie sprawę, że parzenie się z Marissą to nie jest dobry pomysł. - Czy to prawda, co mówią o nim i o Marissie? - spytała Xhex. - Tak. Butch już nie jest do wzięcia. Przez twarz Xhex przebiegł dziwny grymas... smutku? Tak, chyba smutku. - Nie wiedziałem, że aż tak wpadłaś. W jednej sekundzie wróciło jej opanowanie. Znów patrzyła stalowym wzrokiem. - To, że się dobrze rypie, jeszcze nie znaczy, że chciałabym się z nim wiązać. - Jasne. Skoro tak uważasz. - Ściągnęła górną wargę, odsłaniając kły. - Czy wyglądam, jakbym potrzebowała samca? - A broń cię Panie Boże. Ty i kobiecość, to byłby chyba koniec świata. Zresztą nie możesz się z nikim wiązać, bo tylko od ciebie mogę się dokrwić. Wyminął ją. - Wrócę góra za dwie godziny. - Mordh. - Obejrzał się. - Dla mnie to też jest gardłowa sprawa, żebyś był singlem. Ich spojrzenia spotkały się. Dobrana parka, nie ma co. Tandem oszustów w gąszczu normalsów... Dwa węże wijące się w chaszczach. - Nie bój się - mruknął. - Nigdy nie wezmę sobie krwiczki. Marissa... fakt, miałem ochotę spróbować. Ale nigdy nie miałem żadnych dalekosiężnych planów. Xhex kiwnęła głową, jakby kolejny raz prolongowali umowę. Mordh wyszedł. Idąc przez sektor VIP-owski, trzymał się w cieniu. Nie lubił pokazywać się z laską, a jeśli nie miał innego wyjścia, wolał, żeby wszyscy myśleli, że chodzi z nią dla szpanu, więc opierał się na niej bardzo lekko, co było niebezpieczne, zważywszy na jego zaburzony zmysł równowagi. Doszedł do bocznego wyjścia, zrobił czary - mary z systemem alarmowym i odblokował zasuwę. Wyszedł na zewnątrz, myśląc o... Jasny gwint! W zaułku odchodziła ostra nawalanka reduktorów z braćmi. Pod nogami plątało się im dwóch spietranych cywilów. I do tego ten skubany O’Neal w nowym rozmiarze XXL. - 354 -

Drzwi zamknęły się za nim ze szczękiem. Mordh wsparł się mocniej na lasce, zastanawiając się, jakim cudem kamery bezpieczeństwa klubu nie... no tak, zvidh. Otoczyli się polem buforującym. Punkt dla nich. Z ukrycia przyglądał się walce, słuchając łomotu zderzających się ciał, chrapliwych postękiwań, szczęku metalu, czując woń potu i krwi swojej rasy zmieszaną z mdłym odorem zasypki, którym capiło od reduktorów. Psiakość, też by chciał się tak zabawić. Właściwie, czemu by nie? Gdy jeden z reduktorów przeturlał się w jego stronę, złapał drania za wszarz, walnął nim o ceglany mur i z uśmiechem zajrzał mu w wypłowiałe oczy. Od niepamiętnych czasów nie posiał nikogo na tamten świat i jego drugie ja było już nieźle wyposzczone. Ciemna strona jego natury marzyła o tym, by zadawać śmierć. Postanowił nakarmić bestię, nie oglądając się na nic. Mimo krążącej w jego krwiobiegu dopaminy udało mu się symphackimi sposobami wzbudzić w sobie agresję. Świat spowił się czerwienią. Obnażywszy kły w okrutnym uśmiechu, przekazał stery swojemu ałter ego. Czuł ekstazę jak wyposzczony narkoman. Niewidzialnymi mackami zaczął szperać w umyśle nieumarłego, uwalniając kolejne wspomnienia, jakby zdejmował kapsle z butelek oranżady, a ulatniający się gaz obezwładniał jego przeciwnika. Rany, ale szambo we łbie skurwysyna - akurat trafił na ciężkiego sadystę. Kiedy przez pamięć reduktora zaczęły paradować wspomnienia własnej podłości i zezwierzęcenia, padł na ziemię, skowycząc i zatykając uszy. Mordh uniósł laskę i zdarł ochraniacz, odsłaniając długie, śmiercionośne ostrze, które w jego dwuwymiarowym świecie lśniło czerwienią. Już brał zamach, by pyknąć reduktora, kiedy Butch złapał go za ramię. - W tej fazie ja wkraczam do akcji. - Łapy precz, jest mój - warknął Mordh. - Obawiam się, że nie. - Butch padł na kolana obok reduktora i... Mordh patrzył oniemiały na Butcha, który nachylił się nad zabójcą i zaczął go jakby... wsysać. Niestety, niebyło czasu ponapawać się nieznanym odcinkiem Strefy mroku. Następny reduktor gnał w stronę Butcha i Mordh musiał odskoczyć na bok, ustępując Rankohrowi, który powalił zabójcę na ziemię. Znowu zadudnił beton. Kolejny nieumarły nadciągał w sukurs pobratymcom. Znakomicie. Tego będzie miał tylko dla siebie. Mordh zatarł w duchu ręce.

- 355 -

Tak, symphaci są skorzy do bitki. Mordh ani myślał powściągać swojej prawdziwej natury. Pan X gnał zaułkiem, w którym jakoby doszło do potyczki. Nie widział i nie słyszał nic, ale czuł pole buforujące, więc wiedział, że dobrze trafił. - Gdzie oni są, u diabła? - zżymał się za jego plecami Van. - Czuć walkę w pobliżu... - Zaraz się przedrzemy przez zvidh. Uważaj. W biegu przebili coś, jakby ścianę zimnej wody. Po wewnętrznej stronie bariery zastali następującą obsadę: dwóch braci. Sześciu zabójców. Parkę spietranych cywilów. Wielkiego samca w długim sobolim futrze i... Butcha O'Neala. Eksglina, zielony na twarzy, właśnie podnosił się z ziemi. Rozsiewał wokół siebie miazmat Omegi. Oczy Pana X spotkały się ze wzrokiem O’Neala. Nadreduktor zamarł z rozkoszy, upojony dziwną synchronizacją fal. Jak na złość właśnie w chwili, gdy zadzierzgnęła się między nimi owa niepojęta więź, z drugiej strony odezwał się Omega. Koincydencja, czy chuj wie co. Pan X odrzucił wezwanie, płacąc za to dokuczliwym świerzbieniem. - Pora, żebyś wykazał się swoimi umiejętnościami - zwrócił się półgłosem do Vana. - Idź i załatw tego O’Neala. - Najwyższy czas - rzucił Van, ruszając w stronę świeżo upieczonego wampira. Przyjęli z Butchem pozycje bojowe i zaczęli okrążać się nawzajem, jak dwaj bokserzy na ringu. Nagle jednak Van zastygł w pół gestu - za sprawą telepatycznej komendy pana X. Pan X z rozbawieniem obserwował panikę na twarzy Vana. Tak, utrata władzy nad mięśniami prążkowanymi to przykra niespodzianka. O’Neal też był zaskoczony. Zbliżył się do Vana ostrożnie, podejrzliwie, wyraźnie jednak planował skorzystać ze stopklatki, którą pan X zafundował swojemu podwładnemu. Nie czekając na nic, O’Neal otoczył ramieniem szyję Vana, wywrócił go na ziemię i przygniótł ciałem. Pan X nie miał oporów, żeby poświęcić takiego pionka jak Van po to, żeby dowiedzieć się, co się stanie, kiedy... Rany kota! O'Neal otwarł usta i wdychał, a Van Dean stopniowo zanikał wsysany, wchłaniany, trawiony przez wampira. Kiedy było po wszystkim, opadła garstka pyłu.

- 356 -

Fala ulgi zalała Pana X. Tak, proroctwo spełniało się dzięki pewnemu irlandzkiemu glinie, który przepoczwarzył się w wampira. Bogu najwyższemu dzięki! Pan X wykonał niepewny, desperacki krok do przodu. Wreszcie odnajdzie pokój wieczny. Wyrwie się z zaklętego kręgu. O’Neal okazał się być Nim. Nagle jednak pana X dopadł wojownik z capią bródka i tatuażem na twarzy. Chłop na schwał wyrósł jak spod ziemi i jak taran walnął w pana X, podcinając mu nogi. Zwarli się z sobą, ale pan X umierał ze strachu, że zostanie zwyczajnie pyknięty, a nie połknięty przez glinę, więc kiedy kolejny reduktor włączył się do walki, atakując capią bródkę, pan X wyrwał się i wycofał na bocznicę. Omega wzywał go teraz nie na żarty; pan X miał ochotę orać się po całym ciele, jednak uparcie nie odbierał. Tej nocy zamierzał dać się zabić - ale tylko temu, co trzeba. Butch podniósł głowę znad kupki popiołu po swojej ostatniej ofierze. Wstrząsnęły nim potworne torsje. Żołądek nicował mu się na drugą stronę. Czuł się równie koszmarnie jak wtedy, kiedy odzyskał przytomność w klinice... Zaraz, kiedy to było? Był skażony. Zbrukany. Nieuleczalnie nieczysty. Jezu... A co, jeśli przedawkował? Jeśli przeszedł granicę, zza której nie ma odwrotu? Wyczuł obecność V, chociaż go nie widział. Wysiłkiem woli uniósł głowę. - Ratuj - wyjęczał. - Możesz na mnie liczyć, frathyr. Daj rękę. - Kiedy Butch wyciągnął omdlałą rękę, V zdarł rękawicę i mocno go złapał. Piękna, świetlista energia V popłynęła przez rękę Butcha, rozprzestrzeniając się błyskawicznie po całym ciele, oczyszczając je i regenerując. Ich splecione dłonie łączyły światło z ciemnością, dwa oblicza Jedności. Destruktor i Zbawca - razem stanowili całość. Butch brał od V wszystko, co tamten skłonny był mu dać. A kiedy transfer ustał, nie chciał puścić dłoni V z obawy, że jeśli zerwie połączenie, Zło znajdzie z powrotem do niego dostęp. - Już dobrze? - spytał łagodnie V - Dobrze. - Jezu, ależ miał zharatane gardło od tego wchłaniania. Chyba że miał chrypkę ze wzruszenia? V pociągnął go za rękę, podrywając do pionu. Butch oparł się o mur. Najwyraźniej było już po wszystkim. - 357 -

- Niezła robota jak na cywila - pochwalił Rankohr. W pierwszej chwili Butch myślał, że wampir jego ma na myśli, potem jednak zauważył Mordha. Samiec właśnie podnosił z ziemi długi futerał. Płynnym ruchem wsunął do środka miecz o czerwonym ostrzu. A... więc ta jego laska nie była taka niewinna, jak by się zdawało. - Miło słyszeć - odparł Mordh. Jego ametystowe oczy spoczęły na Butchu. Kiedy mierzyli się spojrzeniem, Butch uświadomił sobie, że nie widzieli się od tamtej nocy, kiedy Marissa była się dokrwić u Mordha. - Cześć, stary - powiedział Butch, wyciągając do Mordha rękę. Wampir podszedł do niego, wspierając się ciężko na lasce. Obecni wstrzymali oddech, gdy tamci dwaj wymienili uścisk dłoni. - Za przeproszeniem, glino, co ty właściwie robisz tym zabójcom? - spytał Mordh. Odpowiedź Butcha przerwały dziwne cienkie głosy. - Możecie wyjść, chłopaki - rzucił Rankohr w stronę kubła na śmiecie po drugiej stronie jezdni. - Nic wam już nie grozi. W kręgu światła wyłonił się arogancki jasnowłosy pre-trans ze swoim osobistym gorylem. Obaj wyglądali jak wyjęci z wyżymaczki: pomimo chłodu byli mokrzy od potu, a ich ubrania i fryzury przedstawiały opłakany widok. Na twarzy Mordha odmalowało się zdumienie. - Lahser, co ty tutaj robisz? Dlaczego nie jesteś na treningu? Twój ojciec dostanie szału, kiedy się dowie, gdzie się podziewasz zamiast... - Aktualnie ma urlop - mruknął cierpko Rankohr. - Który spędza na dilowaniu drągów - dorzucił Butch. - Sprawdź mu kieszenie. Lahser nie zdążył pisnąć, gdy Rankohr przetrzepał mu już kieszenie, wyciągając pokaźny plik banknotów i garść celofanowych torebek. W oczach Mordha rozbłysła wściekłość. - Daj mi to świństwo, Hollywood. Nie, nie zielonkę, tylko biel. - Kiedy Rankohr posłusznie podał mu narkotyk, Mordh rozdarł pakiecik, polizał mały palec, zanurzył w proszku, a następnie włożył z powrotem do ust, skrzywił się i splunął. - Nie radziłbym ci się tutaj więcej pokazywać. - Machnął końcem laski w stronę blondynka. Jego słowa obudziły Lahsera ze stuporu. - A to niby czemu? Żyjemy w wolnym kraju. - Po pierwsze dlatego, że to jest mój klub. Po drugie i po ostatnie dlatego, że to gówno jest zanieczyszczone. Teraz już wiem, co stoi za najświeższą plagą przedawkowań w Zero Sum. Nie masz wstępu do mojego klubu. Nie pozwolę, - 358 -

żeby takie gnojki jak ty psuły mi reputację. - Wsunął torebki do kieszeni i spojrzał na Rankohra. - Co z nim zrobisz? - Zawiozę go do domu. - To bardzo uprzejmie z twojej strony - skwitował Mordh z chłodnym uśmiechem. Nagle Lahserowi puściły nerwy. - Ale nie powiesz mojemu ojcu... - Powiem wszystko - warknął Rankohr. - Twój tatuś na pewno się ucieszy. Nogi ugięły się pod Lahserem i butny gnojek zemdlał, osuwając się na ziemię. Marissa wkroczyła na zebranie Rady Princepsów, nic sobie nie robiąc z tego, że wszyscy się na nią gapią. Fakt, nigdy nie widzieli jej w spodniach ani z włosami związanymi w kucyk. A tu proszę - niespodzianka. Zajęła miejsce, otwarła nowiutką aktówkę i zaczęła wertować podania o przyjęcie do Azylu. Prawdę mówiąc, nie bardzo wiedziała, co robi. Była skrajnie wyczerpana, nie tyle pracą i stresem, ile zbyt długim niedokrwieniem. Niebawem będzie musiała się dokrwić. Na myśl o tym ogarniała ją wielka żałość. Butch. Ilekroć go wspominała, w jej głowie odzywała się jakaś niejasna myśl. Marissa czuła, że powinna sobie przypomnieć... Właśnie, co? Podskoczyła, kiedy czyjaś dłoń spoczęła na jej ramieniu. Obok niej usiadł Mordh. - To tylko ja. - Jego fiołkowe oczy przesunęły się po jej twarzy i włosach. - Miło cię widzieć. - Ciebie też. - Uśmiechnęła się, a potem umknęła wzrokiem, zastanawiając się, czy znów będzie korzystać z jego żyły. Niestety, wszystko wskazywało na to, że tak. - Co słychać, tolly? Wszystko w porządku? - spytał uprzejmie. Pytanie było zdawkowe, mimo to była prawie pewna, że Mordh doskonale zdaje sobie sprawę ze stanu jej ducha, a nawet zna jego przyczynę. Zawsze jakimś cudem czytał jej w myślach. Chciała odpowiedzieć na jego pytanie, ale provodhyr zastukał drewnianym młotkiem w blat na drugim końcu stołu. - Obrady uważam za rozpoczęte. Rozmowy w bibliotece natychmiast ucichły. Mordh rozparł się na krześle, a jego ostre rysy rozpłynęły się w wyrazie głębokiej nudy. Silnymi, wytwornymi - 359 -

dłońmi owinął szczelnie nogi sobolim futrem, jakby w pokoju panował mróz, a nie lekki zaduch. Marissa zamknęła aktówkę i rozparła się na wzór Mordha, choć oczywiście nie miała sobolowego futra. Wielkie nieba, ależ się czasy zmieniły. Kiedyś żyła sterroryzowana opinią tutaj obecnych. Onieśmielali ją do szczętu. Teraz, patrząc na samice w wykwintnych strojach i wyfraczonych samców, była wyłącznie znudzona. Tej nocy glymeria i Rada Princepsów wydały jej się bastionem przestarzałych przesądów, które nic miały nic wspólnego z jej obecnym życiem. I chwała Bogu. Provodhyr uśmiechnął się i skinął na psańca, który wystąpił do przodu. Sługa trzymał w dłoniach hebanową tablicę, do której był przybity pergamin. Z dokumentu zwisało sześć długich jedwabnych wstążek symbolizujących każdą z sześciu linii założycielskich rasy. Wstążka rodu Marissy była jasnoniebieska. Provodhyr powiódł wzrokiem po zebranych, demonstracyjnie omijając Marissę. - Teraz, kiedy jesteśmy w komplecie, chciałbym przejść do punktu pierwszego obrad, jakim jest przedłożenie królowi propozycji ustawy o przyznaniu statusu eremithek wszystkim niesparzonym samicom. Najpierw jednak, zgodnie z procedurą, proszę o ustosunkowanie się tych członków Rady, którzy nie są uprawnieni do głosowania. Princepsi jeden po drugim zgłaszali swoje poparcie z wyjątkiem Mordha, który wyraźnie nie krył swojej niechęci do ustawy. Po jego zwięzłej odmowie zapadła kłopotliwa cisza. Marissa czuła na sobie naglący wzrok Agrhesa, mimo to nie zabrała głosu. - Dziękuję Radzie - powiedział provodhyr. - Odczytam teraz listę sześciu princepsów uprawnionych do głosowania. - Wywoływani princepsi wstawali, potwierdzali swoją przynależność rodową i pieczętowali pergamin sygnetem. Przy pięciu nazwiskach procedura przebiegła bez żadnych zakłóceń. - Agrhes, rodzony syn Wallena, rodzony wnuk... - Gdy Agrhes podniósł się z miejsca, Marissa mocno zastukała w blat stołu. Oczy zebranych powędrowały w jej stronę. - Pomyłka. Provodhyr z wytrzeszczonymi oczami wyglądał jak ropucha. Z oburzenia odebrało mu mowę. - Proszę usiąść, doktorze - zwróciła się Marissa do Agrhesa z lekkim rozbawieniem. - Nie rozumiem - wybąkał w końcu provodhyr. Marissa wstała. - 360 -

- Wiele wody upłynęło, odkąd głosowaliśmy ostatnio... jeszcze za życia ojca Ghroma. - Oparła się o stół, patrząc provodhyrowi w twarz. - W tamtych czasach, paręset lat temu, żył jeszcze mój ojciec i to on głosował w imieniu naszego rodu. Zapewne stąd bierze się ta pomyłka. Provodhyr posłał spanikowane spojrzenie Agrhesowi. - Proszę zwrócić uwagę siostrze, że nie ma teraz prawa zabierać głosu... - Nie jestem już jego siostrą - przerwała mu Marissa - przynajmniej jego zdaniem. Mimo to chyba zgodzimy się wszyscy, że więzy krwi są nienaruszalne, podobnie jak kolejność urodzenia. - Uśmiechnęła się wyniośle. - Tak się składa, że przyszłam na świat jedenaście lat przed Agrhesem, czyli jestem od niego starsza. Dlatego może spokojnie usiąść, ponieważ jako najstarsza żyjąca przedstawicielka naszego rodu to ja jestem uprawniona do głosowania za ustawą. Albo przeciwko ustawie. Oczywiście wybieram ten drugi wariant. Podniósł się straszliwy harmider. Istne pandemonium. Nagle Mordh zaśmiał się i klasnął w dłonie. - Zuch dziewczyna. Nieźle im dałaś popalić. Marissa przez chwilę napawała się swoim triumfem, przede wszystkim jednak czuła ulgę. Żeby kretyńska ustawa przeszła, głosowanie musiało być jednogłośne. Mogli się wypchać. - Ojej, a to co znowu? - odezwał się ktoś. Nagle zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Marissa odwróciła się. W drzwiach biblioteki stał Rankohr, trzymając za kark młodocianego pretransa. Za ich plecami stali Vrhedny... i Butch.

- 361 -

ROZDZIAŁ 46 Stojąc w gotyckich drzwiach biblioteki, Butch starał się jak mógł nie gapić na Marissę, co nie było łatwe choćby dlatego, że siedziała obok Mordha. Żeby się zająć czymś innym, zaczął rozglądać się dookoła. Roiło się od osób o ambicjach przywódczych i politycznych. Istne spotkanie na szczycie, w dodatku wszyscy byli niesamowicie wystrojeni, zwłaszcza samice. Liz Taylor z jej szkatułą klejnotów mogła się schować przy tych wszystkich damach. Tymczasem bomba eksplodowała. Facet prezydujący przy stole podniósł głowę, zobaczył Lahsera, zbladł jak płótno i oniemiał, podobnie jak reszta zgromadzonych. Wstał powoli. - Musimy porozmawiać o zajęciach nadobowiązkowych chłopca waszej ekscelencji - powiedział Rankohr, potrząsając Lahserem. - Otóż to - dorzucił Mordh, też podnosząc się z miejsca. Obrady zakończyły się na trzy, cztery. Tatuś Lahsera wybiegł z biblioteki, udając się do salonu w ślad za Rankohrem, Mordhem i synem. Wyglądał, jakby go łamano kołem. Tymczasem strojnisie powstawali od stołu i kręcili się po bibliotece. Wszyscy mieli kwaśne miny, a wiele osób rzucało niechętne spojrzenia w stronę Marissy. Butch miał wielką ochotę przemówić im do rozumu, najlepiej tak, żeby spłynęli krwią. Zaciskał pięści. Węszył uważnie, dopóki nie wyłowił zapachu Marissy, który zaczął wchłaniać tęsknie. Naturalnie jego organizm dostał małpiego rozumu od jej bliskości. Był wściekle podniecony. Z trudem panował nad sobą, żeby nie podbiec i nie porwać jej w objęcia. Cały czas czuł jej wzrok na sobie. Zimny przeciąg powiał przez bibliotekę. Butch uświadomił sobie, że przyprowadzając samczyka, nie zamknęli za sobą drzwi. Wyjrzał na zewnątrz i uznał, że lepiej zrobi, jak sobie pójdzie. Nie będzie tych męczących niedomówień, no i nie będzie obawy, że wdepcze w ziemię tych wszystkich snobów za to, że odnoszą się ozięble do Marissy. Wyszedł na zewnątrz i przez chwilę spacerował po trawniku przed rezydencją, zapadając się w grząskiej, rozmarzającej ziemi. Potem zawrócił w stronę domu. Doszedłszy do cadillaca, zatrzymał się, czując, że nie jest sam. - Cześć, Butch. - Zza samochodu wyszła Marissa. Rany, była niesamowicie piękna. Zwłaszcza z bliska. - 362 -

- Cześć, Marisso. Wcisnął ręce w kieszenie skórzanego płaszcza, myśląc o tym, jak bardzo mu jej brakuje, i to nie i tylko w łóżku. - Butch, ja... Nagle stężał, wbijając wzrok w postać, która szła w ich kierunku przez trawnik. Jakiś mężczyzna... siwy... reduktor! - Kurwa mać! - syknął Butch. Złapał Marissę za rękę i zaczął ją ciągnąć w stronę domu. - Butch, co ty robisz... - Zaraz jednak dostrzegła reduktora i przestała stawiać Butchowi opór. - Leć i powiedz Rankohrowi i V, żeby się tutaj pofatygowali - rozkazał. - I zamknij te cholerne drzwi. - Pchnął ją, a sam odwrócił się i czekał, wstrzymując oddech, dopóki nie usłyszy trzaśnięcia drzwi, a potem szczęku zasuwy. Ale numer! Trawnikiem kroczył w jego kierunku sam nadreduktor. Butch żałował, że nie ma widowni, bo w odwecie zamierzał gościa żywcem rozerwać na strzępy. Jak to się mówi, oko za oko. Doszedłszy prawie do Butcha, zabójca uniósł obie ręce do góry, ale Butch nie dał się na to nabrać. Telepatycznie zeskanował okolicę, spodziewając się, że odkryje za każdym krzakiem dalszych nieumarłych. O dziwo, nie było ani jednego. Jednak poczuł się zdecydowanie raźniej, kiedy V z Rankohrem zmaterializowali się za nim w chłodnym powietrzu nocy. - To chyba właśnie on - mruknął Butch, szykując się do walki. - Chyba nie muszę ci mówić, że on jest mój. Kiedy zabójca był blisko, Butch ruszył do ataku, kiedy nagle... No, nie. To chyba koniec świata. Po twarzy zabójcy płynęły łzy. - Wiem, że jesteś gliną - odezwał się nadreduktor udręczonym głosem. Weź mnie i zrób ze mną koniec. Błagam... - Nie ufaj mu - odezwał się z boku Rankohr. Oczy zabójcy powędrowały w stronę Hollywooda, potem wróciły znów do Butcha. - Chcę z tym wreszcie skończyć. Jestem w matni... Błagam, zabij mnie. Ale tylko ty, nie oni. - Z rozkoszą - mruknął Butch. Skoczył na drania, spodziewając się najwymyślniejszych form oporu, tymczasem zabójca zwalił się na ziemię jak wór kartofli. - Dzięki... dzięki... - bełkotał w kółko. Butch poczuł dobrze znany impuls, żeby go wchłonąć. Otwarł usta i nachylił się nad twarzą nadreduktora, zdając - 363 -

sobie sprawę, że oczy glymerii śledzą go z okien pseudogotyckiej rezydencji. Ssąc, myślał cały czas o Marissie. Cholernie nie chciał, żeby oglądała ciąg dalszy. Tymczasem... dupa blada. Zero transmisji. Jakaś blokada powstrzymywała transfer Zła. Oczy nadreduktora z paniki wyszły z orbit. - Na innych działało. Działało! Widziałem, jak... - Butch wdychał dzielnie, ale w końcu musiał się poddać. Diabli wiedzą, może to nie działa na nadreduktorów? - Na innych... - bełkotał reduktor. - Na innych działało... - Ale na ciebie nie. - Butch sięgnął po sztylet u pasa. - Na szczęście są inne sposoby. - Uniósł sztylet i zamachnął się. - Nie! - zawył reduktor, miotając się w śmiertelnej trwodze. - On mnie wykończy. Nie - e - e - e - e... Krzyk urwał się nagle, gdy reduktor pyknął i z sykiem wyparował. Butch westchnął z ulgą, zadowolony, że poszło tak gładko. Nagle jednak zalała go fala Zła, jakby go jednocześnie przypiekano ogniem i mrożono lodem. Otworzył usta w niemym krzyku, a wtedy ciszę nocy rozdarł złowieszczy śmiech, upiorny śmiech, który sugerował, żeby raczej pożegnał się z życiem. Omega. Butch zmacał krzyż przez koszulę i zerwał się na równe nogi w chwili, gdy iskrząc w ciemnościach, wyłoniła się przed nim mroczna sylwetka Zła. Butch powściągnął instynkt ucieczki i stał dalej w miejscu. Czuł krzepiącą obecność Rankohra i V - Co się dzieje, glino? Na co tak patrzysz? - półgłosem spytał V Niedobrze. Żaden z nich nie widział Omegi. Zanim Butch zdążył odpowiedzieć, charakterystyczny głos Zła rozbrzmiał echem w jego głowie, wzmagając się i słabnąc w miarę porywów wiatru. - A więc ty jesteś Tym, nieprawdaż? W pewnym sensie jesteś moim synem. - Przenigdy. - Butch, z kim ty gadasz? - zaniepokoił się V. - Dlaczego? Przecież to ja cię spłodziłem. - Omega zaśmiał się znów złowieszczo. - To ja ci dałem moją cząstkę, czyż nie? Wiesz chyba, co o mnie mówią? - Nie wiem i nie chcę wiedzieć.

- 364 -

- A szkoda. - Widmo Omegi wyciągnęło rękę i chociaż nie dotknęło Butcha, poczuł dotyk na swoim policzku. - To, co moje, zawsze do mnie wraca, synu. - Niestety, przetarg na pozycję mojego ojca dawno został zamknięty. Butch wyszarpnął krzyż zza koszuli. Kątem ucha słyszał przekleństwo V, który zaczął domyślać się, co jest grane, ale całą jego uwagę pochłaniała mroczna postać przed nim. Omega spojrzał na wielki złoty krzyż, a potem omiótł wzrokiem Rankohra, V i rezydencję za ich plecami. - Błyskotki na mnie nie działają. Nie boję się też braci ani pancernych zamków i drzwi. - Doprawdy? Omega odwrócił się nerwowo. Za nim stała naga Pani Kronik, świecąc jak supernowa Omega natychmiast porzucił swój kształt, stając się wyrwą w rzeczywistości; nie był już zjawą, a tylko czarną jak smoła dziurą. - O, kurwa - szczeknął V. Chyba dopiero teraz z Rankohrem rozpoznali Omegę. - Jak się miewasz, droga siostro? - z ciemności dobył się głos Omegi. - Idź precz do dhunhdu, skąd przyszedłeś! - Pani Kronik zajaśniała, intensywnie wchłaniając czarną dziurę Omegi. - Myślisz, że przeganiając mnie, pozbędziesz się mnie na zawsze? O, święta naiwności! - No, już, wynoś się. - Z ust Pani Kronik popłynął potok słów - nie były to jednak słowa ani Starego, ani żadnego znanego Butchowi języka. Zanim Omega zniknął, wpił się wzrokiem w twarz Butcha. - Bardzo mnie zainspirowałeś, synu - jego złowrogi głos poniósł się echem. - Radziłbym ci też zainteresować się swoim pochodzeniem. Rodziny powinny trzymać się razem. - Co mówiąc, zniknął w erupcji białego światła, a wraz z nim Pani Kronik. Znikli oboje i nie zostało nic poza żałobnym zawodzeniem wiatru, który przeganiał chmury po niebie, jak niecierpliwa dłoń odsłania kurtynę. - Czuję, że przez następny miesiąc oka nie zmrużę ze strachu - odezwał się Rankohr, walcząc z chrypką. - A wy? - Nic ci nie jest? - spytał V Butcha. - Tak. - To znaczy nie. Chryste Panie, chyba nie jest synem Omegi. A co, jeśli tak? - Nie. - odpowiedział za niego V. - Nie jesteś. Skłamał, bo chciał cię nastraszyć. - 365 -

Zapadła długa cisza, potem Rankohr położył rękę na ramieniu Butcha. - Poza tym nie jesteś w ogóle do niego podobny. Jesteś... ej, słuchasz mnie? Ty jesteś z krwi i kości Irlandczykiem, a on jest spaliną z rury wydechowej, jak nie gorzej. - Wiesz, że jesteś pierdolnięty? - Wiem, ale i tak mnie kochasz. Chodź tutaj, wiem, że chcesz mi dać buzi. Pierwszy zarechotał Butch, potem dołączyli się obaj koledzy. Musieli odreagować stres po serii groźnych i upiornych wrażeń. Jednak gdy śmiech wybrzmiał, Butch skulił się i złapał za brzuch. Odwrócił się w stronę rezydencji, szukając bladej, zalęknionej twarzy po drugiej stronie tafli szkła ołowiowego. Marissa stała przy oknie od frontu, a jej cudowne jasne pukle lśniły w świetle księżyca. Zamknął oczy i odwrócił się. - Chcę odprowadzić cadillaca do domu. Sam. - Czuł, że dostanie histerii, jeśli chociaż na chwilę nie zostanie sam. - Chyba jednak trzeba jakoś wyjaśnić glymerii całe to widowisko. - Na pewno zwrócą się z tym do Ghroma - mruknął V. - Moim zdaniem, powinni sobie radzić sami. Niech zabulą psychoterapeucie, żeby popracował z nimi nad tymi wspomnieniami. Uspokajanie ich to nie nasz obowiązek. Vrhedny z Rankohrem teleportowali się do posiadłości. Butch ruszył w stronę cadillaca. Kliknął pilotem. Nagle usłyszał za sobą tupot nóg. - Zaczekaj, Butch! Odwrócił się i zobaczył biegnącą w jego stronę Marissę. Była tak blisko, że słyszał dudnienie serca w jej piersi. - Jesteś ranny? - spytała, obrzucając go niespokojnym spojrzeniem. - Nie. - Na pewno? - Na pewno. - Czy to był Omega? - Tak. Nabrała tchu, jakby chciała indagować go dalej, ale przecież nie będzie jej opowiadał o swoim spotkaniu ze Złem. Nie w sytuacji, kiedy sprawy między nimi tak wyglądają. - Zanim się pojawił, widziałam, jak zabiłeś reduktora. Czy ten wielki rozbłysk to właśnie to, co robisz z... - Nie. - Rozumiem. - Przez chwilę oglądała swoje dłonie. Nie... Przypatrywała się sztyletowi u jego boku. - Walczyłeś w centrum, zanim zjawiliście się tutaj? - 366 -

- Tak. - Uratowaliście tego chłopca... Lahsera? Zerknął na samochód. Wiedział, że jeszcze chwila, a rzuci się na nią, porwie ją w objęcia i będzie błagał, żeby pojechała z nim do domu. Nie, nie zrobi z siebie pośmiewiska. - Wybacz, Marisso, ale muszę jechać. Bądź... zdrowa. Przeszedł na drugą stronę samochodu i wsiadł do środka. Widząc, że idzie za nim, zatrzasnął drzwi, ale nie włączył silnika. Do diabła, przez metal i szkło cadillaca czuł ją tak wyraźnie, jakby ją miał przy sobie. - Butch... - Jej głos dotarł do niego stłumiony przez szybę. - Chciałam cię przeprosić za to, co powiedziałam. Zacisnął dłonie na kierownicy i zapatrzył się w dal. Ale jakiś mięczak w nim sięgnął do drzwi i je otworzył. - Co takiego? - Przepraszam cię za to, że wtedy w Bunkrze wywlokłam historię z twoją siostrą. To było podłe z mojej strony. - Czy ja wiem? Właściwie miałaś rację. Przez całe życie próbowałem ratować ludzi z powodu Janie, więc właściwie się nie pomyliłaś. Zapadła długa cisza, w trakcie której Butch czuł dziwny fluid płynący od strony Marissy... No tak, potrzebowała się dokrwić. Była straszliwie spragniona krwi. A jego ciało, rzecz jasna, aż się rwało, żeby ją hojnie poczęstować. Niezły pasztet. Żeby nie wyskoczyć natychmiast na zewnątrz, przypiął się pasem. Po raz ostatni spojrzał w twarz Marissy wydłużoną z napięcia i głodu. Naprawdę walczyła z ciężkim niedokrwieniem, starając się nie dać nic poznać po sobie. - Muszę jechać. - Równie dobrze mógł powiedzieć muszę zmykać. - Ja... też. - Zarumieniła się i odsunęła od samochodu. Ich oczy spotkały się na moment. - No to do... zobaczenia. Odwróciła się i ruszyła szybko w stronę rezydencji, na progu której wyrósł nie kto inny, jak Mordh. Mordh - silny, męski, krwisty. Nie zdążyła zrobić następnego kroku, gdy Butch wyskoczył z samochodu, chwycił ją wpół i wciągnął siłą do cadillaca, co wcale nie znaczy, że stawiała opór. Otwarł tylne drzwi wozu i wrzucił ją do środka. Wsiadając do auta, obejrzał się na Mordha. W fiołkowych oczach bossa pojawił się błysk, jakby się zastanawiał, czy nie interweniować, ale Butch przeszył go groźnym spojrzeniem, celując palcem w jego pierś w starym jak świat geście, który oznaczał: trzymaj się

- 367 -

z dala, bratku, jeśli nie chcesz zbierać zębów z ziemi. Usta Mordha złożyły się do przekleństwa, jednak kiwnął głową i zdematerializował się. Butch wskoczył do samochodu, zatrzasnął drzwiczki i nim pogasły lampki na suficie, już leżał na Marissie. Było im ciasno z tyłu, nogi miał zgięte pod jakimś dziwnym kątem, ramieniem ocierał się o coś, chyba o oparcie przedniego fotela, a zresztą, nieważne... Było mu wszystko jedno, podobnie jak Marissie Tuliła go, oplatając nogami i rozchylając usta, w które wdarł się brutalnie językiem. Przekręcił ich tak, żeby była górą. Złapał ją za pukiel włosów i przyciągnął do siebie. - Kąsaj - rozkazał, obnażając kły. Nie musiał jej tego powtarzać dwa razy. Kiedy jej kły zatonęły w jego szyi, poczuł przeszywający ból. Zaczął się miotać, rozszarpując rany, mimo to czuł się fantastycznie. Marissa wielkimi haustami piła z jego żyły a on puchł z dumy. Wsunął rękę między ich ciała i zaczął gładzić Marissę po rozpalonym kroczu. Kiedy jęknęła dziko, drugą dłonią zadarł jej podkoszulek. Przezornie oderwała się na chwilę od jego szyi, w sam raz na tyle, by zdążył jej zedrzeć bluzkę przez głowę i zerwać stanik. - Spodnie - wychrypiał. - Opuść spodnie. Gdy nieporadnie zsuwała spodnie w ciasnocie tylnego siedzenia, rozpiął rozporek i jego wzwód wyskoczył sam, bez niczyjej pomocy. Bał się dotknąć własnego ciała, bo był już na skraju orgazmu. Usiadła na nim goluteńka, a jej niebieskie oczy w ciemnościach żarzyły się jak węgle. Widząc ślady jego własnej krwi na jej wargach, podniósł głowę i pocałował ją w usta, a potem ustawił się tak, by siadając, nawlekła się na jego wzwód. Kiedy ich ciała złączyły się, odrzucił głowę do tyłu, a ona zatopiła kły po drugiej stronie jego szyi. Gdy biodra Butcha zaczęły podrygiwać, uklękła, żeby nie stracić równowagi. Orgazm wystrzelił go w kosmos. Ledwie było po wszystkim, był już gotów zacząć wszystko od nowa. Tak też zrobił.

- 368 -

ROZDZIAŁ 47 Napiwszy się do syta, Marissa zsunęła się z Butcha i położyła obok. Leżał na plecach z jedną ręką na piersi, wpatrzony w podsufitkę samochodu. Oddychał ciężko, ubranie miał zmięte i porozpinane, podkoszulek zrolowany pod pachy. Na muskularnym brzuchu Butcha spoczywał lśniący, strudzony penis. Rany na szyi jeszcze się nie zagoiły, choć Marissa potraktowała je swoją śliną. Użyła go z namiętnością, o jaką się nigdy nie podejrzewała jej żądza krwi wprawiła ich oboje w miłosny szał, a teraz po wszystkim, czuła, jak jej wracają siły po jego poczęstunku. Powieki zaczęły jej się kleić. Był pyszny. Smakował fantastycznie. - Czy będziesz chciała mnie jeszcze kiedyś użyć? - spytał słabym głosem. Marissa zamknęła oczy, czując bolesny ucisk w piersi. - Bo chciałbym, żebyś piła ode mnie, a nie od niego. Ach tak... więc zrobił to, żeby zagrać na nosie Mordhowi, nie dlatego, że potrzebowała krwi. Powinna się była domyślić. Widziała spojrzenie, jakim Butch poczęstował Mordha, wsiadając do samochodu. Ewidentnie nie wyzbył się do samca urazy. - Zresztą, rób jak uważasz - powiedział Butch, podciągając spodnie i zapinając rozporek. - To nie moja sprawa. Nie wiedziała, co na to powiedzieć, ale on nie oczekiwał od niej żadnej odpowiedzi. Podał jej ubrania. Odwrócił głowę, kiedy się ubierała. Ledwie się jako tako okryła, otwarł drzwi samochodu. Zimne powietrze wdarło się do środka. Nagle Marissa zauważyła dziwny szczegół: Chociaż we wnętrzu samochodu unosił się gęsty, podniecający opar seksu i krwi, nie wyczuła ani śladu aromatu wiązania. Wysiadła, nie obejrzawszy się na Butcha. Świtało prawie, kiedy Butch wjechał na dziedziniec rezydencją. Zaparkował cadillaca między bordowym pontiakiem Rankohra a audi Beth i skierował się w stronę Bunkra. Po rozstaniu z Marissą przez wiele godzin krążył po mieście, jeżdżąc po nieznanych ulicach, pośród obojętnych mu budynków, zatrzymując się na czerwonych światłach, o ile sobie w porę przypomniał o tym. Wrócił do domu

- 369 -

tylko dlatego, że zaraz miało zacząć świtać, więc przypuszczalnie powinien znaleźć się pod dachem. Spojrzał na wschodni horyzont, który zaczynał ledwie dostrzegalnie jaśnieć. Przechodząc przez środek dziedzińca, przysiadł na brzegu marmurowej fontanny, przyglądając się, jak w rezydencji i w Bunkrze opadają żaluzje. Zamrugał, patrząc na wyłaniającą się zza horyzontu zorzę. Potem mrugał jeszcze bardzo długo. Z piekącymi oczami myślał o Marissie, wspominając ją z najdrobniejszymi szczegółami, począwszy od kształtu jej twarzy i kaskady jasnych włosów, aż po woń jej skóry. Tu, w samotności, mógł wreszcie dać upust swojej żałości i niegasnącej tęsknocie. Nieoczekiwanie zaczął wydzielać samczy aromat. W obecności Marissy udało mu się jakoś powstrzymywać ten proces, bo znaczenie jej wydawało mu się nie fair. Ale tutaj, na osobności, mógł sobie pofolgować do woli. Kiedy słońce dotknęło horyzontu, policzki zaczęły mu płonąć, jakby się poparzył, a jego organizm zaczął wysyłać sygnały alarmowe. Zmusił się, żeby zostać w miejscu, bo chciał zobaczyć wschód słońca, ale jego uda drżały, rwąc się do ucieczki i wiedział, że za chwilę straci panowanie nad sobą. Do diabła, nigdy już nie zobaczy światła dziennego. A teraz, kiedy Marissa znikła z jego życia, zgasło drugie słońce. Na zawsze. Był więźniem ciemności. Nie był już w stanie dłużej walczyć z instynktem samozachowawczym i nogi same go poniosły w stronę Bunkra. Wtoczył się do środka, zatrzaskując za sobą drzwi wewnętrzne. Oddychał z trudem. Nie było słychać dźwięków rapu, ale skórzana kurtka V leżała na krześle przy komputerach, więc musiał być gdzieś w pobliżu. Pewnie był w rezydencji i z Ghromem omawiał wydarzenia zeszłej nocy. Gdy tak stał samotnie w saloniku, owładnęła nim dobrze znana myśl, żeby się zalać w trupa. Po namyśle nie znalazł żadnych przeciwwskazań. Zrzucił płaszcz i broń, sięgnął po szkocką, nalał sobie do pełna i odszedł od barku, zabierając z sobą butelkę. Walnął się na swoją ulubioną kanapę i podniósł szklankę do ust. Jego wzrok padł na najświeższy numer „Magazynu sportowego”. Na okładce widniało zdjęcie znanego bejsbolisty, a obok głowy sportowca wielką, żółtą czcionką widniał napis: BOHATER. Marissa miała rację. Miał kompleks bohatera, ale nie z powodu przerostu ego, tylko dlatego, że łudził się, iż ratując bliźnich, uzyska w końcu przebaczenie. - 370 -

Tak, o to mu chodziło cały czas: o rozgrzeszenie. Migawki z dzieciństwa zaczęły się wyświetlać jak w kinie, choć nigdy nie wykupiłby biletu na taki seans. W pewnym momencie zerknął na telefon. Znał tylko jedną osobę, która mogła mu pomóc, choć szczerze wątpił w to, czy zechce. Ale gdyby jeden, jedyny raz w życiu usłyszał z ust matki, że mu wybacza to, że pozwolił Janie wsiąść do tamtego samochodu... Usiadł prosto i odstawił szklankę na bok. Przesiedział tak do rana. Kiedy zegar wybił dziewiątą, podniósł słuchawkę i wykręcił numer, poprzedzając go prefiksem dla Bostonu. Odebrał ojciec. Rozmowa była, tak jak się spodziewał, koszmarna. Jeszcze gorsze były wiadomości z domu. Odkładając słuchawkę, zorientował się, że cała rozmowa, łącznie z sześcioma dzwonkami, trwała minutę i trzydzieści cztery sekundy. Przypuszczalnie była to jego ostatnia w życiu rozmowa z Eddiem O'Nealem. - Co tam słychać, glino? Odskoczył na widok Vrhednego. Właściwie nie miał powodu, żeby zatajać wiadomość. - Dowiedziałem się, że moja matka jest chora od dwóch lat. Niestety, ma alzheimera. Oczywiście nikt mi nic nie powiedział. Gdybym nie zadzwonił, nie sądzę, żebym się o tym dowiedział. - Niedobrze. - V przysiadł się do Butcha. - Chcesz jechać ją zobaczyć? - Nie. - Butch pokręcił głową, podnosząc szklankę. - Nie mam po co. Oni już nie są moją rodziną.

- 371 -

ROZDZIAŁ 48 Następnego wieczoru Marissa uścisnęła dłoń nowej dyrektorce ośrodka. Samica doskonale nadawała się na nowe stanowisko. Inteligentna, łagodna, o miłym głosie. Administrowanie służbą zdrowia studiowała na Uniwersytecie Nowego Jorku, oczywiście na studiach wieczorowych. - Kiedy mogłabym zacząć? - spytała samica. - A gdyby tak od zaraz? - powiedziała Marissa gorzko, widząc jednak entuzjazm na twarzy samicy, rozpogodziła się. - To świetnie. Zaprowadzę panią do biura. Kiedy Marissa wróciła z pokoju na górze, który przeznaczyła dla dyrektorki, usiadła przy laptopie. Weszła na stronę agencji nieruchomości w Caldwell i zaczęła szukać domów na sprzedaż w okolicy. Patrzyła w ekran niewidzącym wzrokiem. Na myśl o Butchu czuła ucisk w piersi, który utrudniał jej oddech. Jeśli nie była czymś zajęta, zżerały ją wspomnienia o Butchu. - Jaśnie panienko? - rozległ się głos Azylowej psanki. - Słucham, Phillipo? - Agrhes przekazał nam nowy przypadek. Samica z synem zostaną do nas przywiezieni dopiero jutro, kiedy stan młodego ustabilizuje się, ale historia choroby zostanie przesłana mailem już za godzinę. - Dziękuję. Przygotujesz dla nich pokój na dole? - Tak, panienko. - Psanka skłoniła się i wyszła. Zatem Agrhes, mimo wszystko, wywiązywał się z obietnicy. Marissa ściągnęła brwi. Jakaś nieuchwytna myśl znów nie dawała jej spokoju. Była teraz zaprzątnięta bez reszty Agrhesem. Nagle właśnie wspomnienie Aghresa wydobyło na światło dzienne poszukiwaną myśl. W uszach zabrzmiał jej własny głos, kiedy mówi do Butcha: Nie będę siedzieć z założonymi rękami, patrząc, jak się wykańczasz. Chryste, podobnych słów użył jej brat wobec niej, kiedy wyrzucał ją z domu. Robiła teraz Butchowi to samo, co Agrhes zrobił jej: pozbywała się go pod świętoszkowatym płaszczykiem rozważnej dezaprobaty. A tak naprawdę chodziło jej o to, żeby chronić się przed lękiem i bezsilnością, gdy ukochana osoba ryzykuje.

- 372 -

A skłonność do autodestrukcji Butcha? Przypomniała sobie Butcha leżącego z tamtym reduktorem na trawniku przed rezydencją provodhyra: Butch zachowywał się bardzo rozsądnie. Był ostrożny, nie podejmował lekkomyślnie ryzyka. Jego ruchy były precyzyjne, nie działał na oślep. Zasępiła się. Może nie miała racji? Może Butch mógł walczyć, a nawet powinien walczyć. No ale Zło? Omega? Cóż, Pani Kronik interweniowała, żeby ochronić Butcha. Co więcej, po kontakcie z Omegą Butch nadal był sobą. Więc co, jeśli... Rozległo się stukanie do drzwi. Zerwała się na równe nogi. - Wasza wysokość! Beth stała uśmiechnięta w progu, pozdrawiając Marissę gestem dłoni. - Cześć. Wciąż jeszcze pogrążona w swoich myślach, Marissa złożyła głęboki ukłon. - Kiedy się wreszcie oduczysz dygania? - pokręciła głową rozbawiona Beth. - Pewnie nigdy. To są skutki mojego wychowania. - Marissa próbowała zebrać myśli. - Czy... czy przyszłaś zobaczyć, jak się sprawy posunęły u nas przez ostatni... Za królową wyrosły Mary i Bella. - Musimy z tobą porozmawiać - oznajmiła Beth. - Chodzi o Butcha. Butch poruszył się w łóżku. Uchylił jedno oko. Spojrzał na zegar i zaklął. Zaspał, pewnie z powodu trudów ostatniej nocy. Możliwe, że trzech reduktorów to za dużo jak na jedną noc. A może dokrwianie Marissy... Nie, nie. Obiecał sobie, że nie będzie o tym myśleć. Nie będzie tego rozpamiętywać. Odwrócił się na wznak i zerwał się na równe nogi. - Chryste Panie! Pięć zakapturzonych postaci w długich szatach otaczało jego łóżko. Głos Ghroma odezwał się najpierw w Starym Języku, a potem po angielsku. Pytanie, które usłyszysz dzisiejszej nocy, zostanie ci zadane tylko ten jeden, jedyny raz, a odpowiedź, której udzielisz, będzie cię wiązać do końca życia. Czy jesteś gotów? - Tak - odparł Butch, łapiąc za krzyż. - Zatem pytam cię teraz, Butchu O’Neal, spadkobierco mojej krwi i krwi ojca mego, czy chcesz przystąpić do nas? Jezu, chyba nadal śni. Patrzył po kolei na zakapturzone postacie. - 373 -

- Tak, chcę przystąpić do was. Ktoś rzucił w jego stronę czarną szatę. - Przyoblecz się w ten strój i załóż kaptur na głowę. Nie wolno ci otworzyć ust, jeśli nie jesteś pytany. Masz patrzeć w ziemię, ręce złożyć za sobą. Twoja odwaga i honor naszej wspólnej krwi będą poddane kolejnym próbom. Butch wstał i nałożył szatę. Marzył o kiblu. - Możesz opróżnić swe ciało. Idź. Kiedy wychodził z łazienki, pamiętał o tym, by trzymać głowę opuszczoną i ręce złożone za sobą. Czyjaś ciężka dłoń wylądowała mu na ramieniu. Rankohr. Tylko on miał łapy jak bochny. - Pójdziesz teraz z nami - rozkazał Ghrom. Butch został wyprowadzony z Bunkra prosto do cadillaca; samochód był zaparkowany prawie w sieni, jakby chodziło o to, żeby ich nikt nie zobaczył. Butch usiadł na tylnym siedzeniu. Silnik zaskoczył i wszystkie drzwi się zamknęły. Poczuł szarpnięcie, a potem powoli ruszyli, zapewne przez dziedziniec. Później auto zaczęło podskakiwać na wybojach, więc chyba przez tyły posiadłości wyjechali do lasu. Nie padło ani słowo. W głębokiej ciszy Butch zastanawiał się, co też u diabła chcą z nim robić. Raczej nie wieźli go na piknik. Wreszcie wóz stanął i wszyscy wysiedli. Butch z wzrokiem wbitym w ziemię posłusznie czekał na boku, aż go ktoś poprowadzi. Rzeczywiście, jedna z postaci zbliżyła się do niego. Cadillac odjechał. Stąpając ostrożnie przed siebie, Butch widział światło księżyca na ziemi, potem jednak światło znikło raptownie i spowiły go głębokie ciemności. Może byli w jaskini? Tak. W nozdrza uderzył go zapach wilgotnej ziemi, a pod bosymi stopami czuł kłujące kamyki. Po mniej więcej czterdziestu krokach został szarpnięciem zmuszony, by się zatrzymać. Doszły go jakieś szepty a potem zaczął schodzić po łagodnej pochylni. Kolejny postój i cichy szmer, jakby rozsuwały się odrzwia o dobrze naoliwionych zawiasach. A potem ciepło i światło. Posadzka z polerowanego marmuru. Czarnego, lśniącego marmuru. Ruszyli dalej. Butch czuł, że poruszają się w wysokim pomieszczeniu, bo najlżejsze dźwięki odbijały się potężnym echem. Znów stanęli, po czym usłyszał głośny szelest materiału. Chyba bracia się rozbierali. Czyjaś ręka zacisnęła mu się na karku. - Jesteś niegodny, żeby przestąpić te progi. Skiń głową. - W jego uchu rozległ się warczący głos Ghroma. - 374 -

Butch kiwnął głową. - Powiedz, że jesteś niegodny. - Jestem niegodny. Bracia krzyknęli coś głośno w Starym Języku, co brzmiało jak okrzyk protestu. - Chociaż nie jesteś godny, pragniesz stać się godnym teraz - ciągnął Ghrom. - Kiwnij głową. Powiedz, że pragniesz stać się godnym. - Pragnę stać się godnym. Znów coś krzyknięto w Starym Języku, co brzmiało jak okrzyk zachęty i poparcia. - Jest tylko jeden właściwy i słuszny sposób, żebyś stał się godny. Krew z naszej krwi. Kiwnij głową. Butch skinął głową. - Powiedz, że pragniesz stać się krwią z naszej krwi. - Pragnę stać się krwią z naszej krwi. Rozległ się cichy śpiew. Butch miał wrażenie, że bracia stoją w rzędzie za nim i przed nim. Na jakiś niewidzialny znak zaczęli poruszać się w tył i w przód w takt gromkiej melorecytacji. Butch za nic nie mógł złapać kroku: z przodu deptał po piętach bodaj Furiathowi, sądząc po tym, jak zalatywało czerwonym dymkiem, z tylu wpadał na niego Vrhedny, którego rozpoznawał jakimś szóstym zmysłem. Ogólnie był beznadziejny. Wreszcie jednak wstrzelił się w rytm i zsynchronizował braćmi. Śpiewając unisono, poruszali się teraz jak jeden mechanizm. W tył, w przód, w lewo, w prawo... ich stopy niósł śpiew, a nie mięśnie nóg. Nagle dźwięki zaczęły odbijać się zwielokrotnionym echem: musieli wejść do wielkiego pomieszczenia. Ktoś dotknął ramienia Butcha, żeby się zatrzymał. Śpiew umilkł jak nożem uciął, ale pogłos wybrzmiewał długo zanim zanikł. Ktoś ujął Butcha pod ramię i zaczął prowadzić. - Schody - dobiegł go z boku szept Vrhednego. Butch potknął się lekko, a potem zaczął wchodzić po stopniach. Kiedy doszedł do gładkiej platformy, V ustawił go... tam, gdzie trzeba. Czuł, że stoi przed wielką ścianą, której dotykał palcami nóg. Zapadła cisza. Pot lał się z nosa Butcha, lądując na lśniącej posadzce, dokładnie w przerwie między jego stopami. V ścisnął go za ramię, jakby mu chciał dodać otuchy. Potem odsunął się. - Kto go rekomenduje? - rozległ się głos Pani Kronik. - 375 -

- Ja, Vrhedny, syn Krhviopija, wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu. - Kto jest przeciwko niemu? - Na szczęście odpowiedzią było milczenie. Teraz głos Pani Kronik dramatycznie przybrał na sile, wypełniając całą przestrzeń. Butch słuchał jak zahipnotyzowany. - Zważywszy na świadectwo z ust Ghroma, syna Ghroma i rękojmię Vrhednego, syna Krłwiopija, wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu, uznaję stojącego tutaj przede mną samca, Butcha O’Neala, potomka Ghroma, syna Ghroma, za godnego przyjęcia w szeregi Bractwa Czarnego Sztyletu. Na mocy moich uprawnień i dla dobra naszej rasy uchylam wymóg pochodzenia po kądzieli. Możecie zaczynać. - Odwróćcie go i odsłońcie mu twarz - przemówił Ghrom. Odwrócono Butcha tak, że stał teraz twarzą do obecnych. Vrhedny zdjął z niego szatę, potem przewiesił złoty krzyż na plecy Butcha i odsunął się. - Podnieś oczy - rozkazał Ghrom. Butch oderwał wzrok od ziemi i zaparło mu dech. Stał na podwyższeniu z czarnego marmuru w podziemnej krypcie zalanej światłem setek czarnych świec. Przed nim stał ołtarz z wielkiej kamiennej płyty wspartej na przysadzistych podporach. Na ołtarzu leżała starożytna czaszka. Za ołtarzem w szeregu stali bracia w komplecie: pięciu samców o poważnych twarzach i mocarnych ciałach. Ghrom wystąpił z szeregu i podszedł do ołtarza. - Cofnij się do ściany i złap się za kołki. Butch posłusznie zastosował się do polecenia, czując gładki zimny kamień na plecach i pośladkach. Jego dłonie trafiły na dwa solidne kołki wystające z muru. Ghrom podniósł rękę do góry... O, kurwa, tylko nie to... Dłoń króla była obleczona w starożytną srebrną rękawicę nabijaną kolcami. W zaciśniętej pięści trzymał rękojeść czarnego sztyletu. Król uniósł sztylet, naciął swój nadgarstek, a następnie uniósł rękę, tak by rana znalazła się nad czaszką. Czaszka miała na szczycie przytwierdzoną czarkę, do której spłynęła krew Ghroma, lśniąc czerwienią w świetle świec. - Moja krew - rzekł Ghrom. Następnie zalizał ranę, opuścił sztylet i podszedł do Butcha. Butch przełknął ciężko. Ghrom chwycił Butcha za podbródek, zdecydowanym i ruchem odchylił jego głowę do tyłu, a następnie gwałtownie ukąsił go w szyję. Ciałem Butcha targnął konwulsyjny spazm. Musiał zacisnąć zęby, żeby nie krzyczeć. Ściskał kołki, aż mu trzeszczały nadgarstki. Ghrom zrobił krok do tyłu i otarł usta. - Twoja krew - powiedział z opętańczym uśmiechem. - 376 -

Zwinął dłoń w srebrnej rękawicy w kułak, zamachnął się i uderzył Butcha w pierś. Kiedy kolce przebiły skórę Butcha, powietrze samo wyleciało mu z płuc. Ochrypły ryk długo obijał się od ścian jaskini. Gdy tylko odzyskał oddech, Rankohr przejął rękawicę od króla. Wojownik odprawił identyczny rytuał jak Ghrom: naciął nadgarstek, wlał krew do czary na czaszce i wymówił te same dwa słowa. Zalizał ranę i podszedł do Butcha. Kolejne dwa słowa, a następnie groźne kły Rankohra zatopiły się w szyi Butcha tuż poniżej ukąszeń Ghroma. Potem nastąpiło szybkie i mocne uderzenie w lewą pierś, dokładnie w to samo miejsce, w które uderzył król. Następny był Furiath, a po nim Zbihr. Kiedy skończyli, głowa Butcha zwisała bezwładnie, jakby miała lada chwila spaść na ziemię i potoczyć się po stopniach ołtarza. Omdlewał od ciosów w pierś. Krew z ran lała się po brzuchu i po udach. Wreszcie nadeszła kolej V. Vrhedny wszedł na podwyższenie ze wzrokiem wbitym w ziemię. Przyjął srebrną rękawicę od Zbihra i nasunął na swoją czarną rękawiczkę. Naciął się sprawnym ruchem czarnego ostrza, patrząc jak jego krew spływa do czary, łącząc się z krwią braci. - Moja krew - wyszeptał. Zawahał się przez moment, nim odwrócił się do Butcha i ich oczy się spotkały. Światła świec igrały na surowej twarzy V, odbijając się w diamentowych tęczówkach. Butch wstrzymał oddech: jego współmieszkaniec wydał mu się potężny niczym bóg i bosko piękny. Vrhedny postąpił do przodu. - Twoja krew - szepnął. Zamarł, jakby na coś czekał. Butch automatycznie odchylił głowę do tyłu, spodziewając się, że... do diabła. Nie mógł myśleć, oszołomiony dziwną wibracją, płynącą nie wiadomo skąd. Widział w zwolnionym tempie, jak ciemna głowa Vrhednego opada w dół, a potem poczuł jedwabisty dotyk jego brody na swojej szyi. Z zachwycającą precyzją kły V wyszukały żyłę prowadzącą z serca Butcha i powoli, nieubłaganie, przebiły skórę. Ich piersi zetknęły się. Butch zamknął oczy, napawając się dotykiem, ciepłem i bliskością V. Włosy V muskały policzek Butcha, gdy jego silne, męskie ramiona oplotły go w pasie. Ręce Butcha bezwiednie puściły kołki i spoczęły na biodrach V przygarniając jego umięśnione ciało. Od stóp do głów stapiając się z nim w jedno. Na wieki. Dreszcz przeszył nie wiadomo którego z nich, albo obaj zadrżeli równocześnie.

- 377 -

Nagle wszystko się skończyło. Co było, to było... Nie mieli do tego nigdy więcej wracać. Kiedy V odsuwał się od Butcha, obaj odwrócili wzrok. Ich rozstanie było ostatecznym i nieodwołalnym zawróceniem z drogi, którą nie mieli dalej pójść ani teraz, ani w przyszłości. V zamachnął się i uderzył Butcha w pierś mocniej niż poprzednicy, nawet Rankohr. Potem Vrhedny odwrócił się i dołączył do szeregu braci, zostawiając Butcha walczącego o oddech. Po chwili Ghrom podszedł do ołtarza i podniósł do góry czaszkę. - Oto jest nasz praojciec. Pozdrówmy wojownika, który założył Bractwo. Wojenny okrzyk braci odbił się echem od ścian jaskini. - Wypij i dołącz do nas - zwrócił się Ghrom do Butcha. Butch skwapliwie spełnił jego polecenie. Złapał czaszkę, odrzucił głowę do tyłu i wlał zawartość czary prosto do gardła. Gdy pił, śpiew przybierał na sile. Rozpoznawał smak każdego z braci. Potęgę i majestat Ghroma. Niezłomną silę Rankohra. Nieugiętą lojalność Furiatha. Zimne szaleństwo Zbihra. Przenikliwy intelekt Vrhednego. Ktoś wyjął czaszkę z jego rąk i pchnął go z powrotem na ścianę. - Lepiej złap się za kołki - powiedział Ghrom z naciskiem. Ledwie go zdążył posłuchać, wlała się w niego spieniona fala energii. Zagryzł usta, żeby nie zawyć i jak przez mgłę usłyszał, że bracia powarkują z aprobatą. Energia szalała w jego ciele, miotając nim i rzucając o ścianę, aż parę razy przydzwonił nosem w kołki. A potem wszystko w nim eksplodowało: neurony w jego mózgu, naczynia krwionośne, nawet naczynia włosowate. Serce waliło mu jak młot, miał zawroty głowy, skurcze mięśni... Obudził się na ołtarzu. Leżał nagi, zwinięty w kłębek. Czuł piekący ból w piersi, a kiedy przytknął dłoń, wyczuł jakieś drobiny. Sól? Zamrugał i rozejrzał się dookoła. Zorientował się, że leży twarzą do ściany z czarnego marmuru, na której wyryte były jakieś słowa - chyba imiona w Starym Języku. Całe setki imion. Zdumiony, dźwignął się i zszedł na ziemię. Zatoczył się, ale odzyskał równowagę, nim popełnił świętokradztwo, dotykając ściany. Patrząc na napisy, nie miał wątpliwości, że wyszły spod jednej dłoni, gdyż każda runa była wykuta z jednaką precyzją i pietyzmem. To musiał być Vrhedny. Butch nie wiedział, skąd to wie, ale wiedział. W jego głowie rozbrzmiewały echa... życia każdego z jego braci? Tak, braci. Wszystkie samce, których imiona widniały na ścianie, były jego braćmi. Czuł, że zna każdego z nich. - 378 -

Studiował bacznie kolumny imion, aż dotarł do ostatniego - na dole, po prawej. Czyżby to było jego imię? Rozległo się klaśnięcie. Obejrzał się za siebie. Bracia z powrotem przywdziali szaty, jednak nie zakładając kapturów. Wszyscy się uśmiechali promiennie - nawet Z. - Tak, to twoje imię - powiedział Ghrom. - Od dziś zwiesz się Dhestruktor. Wojownik Bractwa Czarnego Sztyletu, Dhestruktor, potomek Ghroma, syna Ghroma. - Ale dla nas zawsze będziesz Butchem - wtrącił Rankohr. - Super Butchem, arcy - Butchem, czy sukin - Butchem, ale zawsze Butchem. Zarżeli. Dłoń w rękawiczce podsunęła Butchowi jego szatę. - Trzymaj - powiedział V, nie patrząc mu w oczy. Wyglądał, jakby chciał stąd uciec. - Ej, V, nie wygłupiaj się - powiedział Butch. Brwi Vrhednego drgnęły, ale nadal omijał go wzrokiem. - Nie udawaj że mnie nie widzisz. V...? Pierś Vrhednego uniosła się i jego diamentowe oczy powoli przeniosły się na Butcha. Przez ułamek sekundy przeleciał między nimi silny fluid. Potem V wyciągnął rękę i przełożył krzyż Butchowi z pleców na pierś. - Dobrze się spisałeś, glino. Pewnie czekasz na gratulacje, przyznaj się. - Dzięki, że mnie tutaj doprowadziłeś... frathyr. Tak, tak znam znaczenie tego słowa - wyjaśnił Butch, widząc nagły błysk w oczach V - Słowo „drogi przyjaciel” według mnie pasuje do ciebie jak ulał. V zaczerwienił się. Kaszlnął. - Niech ci będzie, glino. Butch włożył szatę i spojrzał na swoją pierś. Na lewej widniało okrągłe, niezbywalne piętno, identyczne jak na piersi każdego z jego braci. Symbol ich więzi. Przejechał palcami po zabliźnionej ranie, czując, jak kryształki soli osypują się na lśniący marmur posadzki. Potem podszedł do ściany i kucnął, wodząc ręką w powietrzu nad swoim imieniem. Swoim nowym imieniem. Oto urodziłem się na nowo. Dhestruktor, potomek Ghroma, syna Ghroma. Oczy zaszły mu łzami i zamrugał parokrotnie, ale powieki miał chyba nieszczelne. Kiedy łzy zaczęły mu spływać po policzkach, otarł je szybko rękawem. Nagle poczuł czyjeś dłonie na swoich ramionach. Bracia - jego bracia - otoczyli go. Każdą komórką swojego ciała czuł ich obecność. Byli krwią z jego krwi. I na odwrót. Ghrom odchrząknął, ale nie udało mu się do końca pozbyć chrypki.

- 379 -

- Jesteś pierwszym nowym adeptem od siedemdziesięciu pięciu lat. Jesteś... jesteś godzien naszej wspólnej krwi, Butchu, potomku mojego rodu. Butch nie ukrywał już dłużej łez, ale nie były to łzy szczęścia, jak mogli sądzić jego towarzysze. Płakał nad pustką swojego życia. Te wszystkie cudowne przeżycia spływały po nim jak woda po gęsi. Bez samicy, która dzieliłaby z nim jego życie, był tylko białym ekranem, na którym wyświetlały się wydarzenia i sytuacje. Nie czuł nawet pustki, bo żeby być pustym, musiałby mieć jakąś formę, która mogłaby tę pustkę zawrzeć. Żył, ale co to było za życie.

- 380 -

ROZDZIAŁ 49 W drodze powrotnej do posiadłości wszyscy tryskali humorem i gadali jak najęci: Rankohr, jak zawsze, dokazywał, Ghrom śmiał się z jego dowcipów, potem V zaczął się odcinać Hollywoodowi i po chwili wszyscy robili sobie z wszystkich jaja, jak to bracia. Butch rozsiadł się wygodniej w fotelu. Wiedział, że jego powrót do domu, podobnie jak ceremonia w podziemnej krypcie, są przyjmowane przez braci z radością, ale i bez tego czułby się świetnie w ich towarzystwie. Zaparkowali przed rezydencją. Kiedy Butch wysiadł, wielkie drzwi sieni otwarły się. Bracia ustawili się za nim w półkolu. Ze śpiewem na ustach wkroczyli do barwnego holu gdzie powitały ich rzęsiste oklaski. Czekała na nich cała służba - dwudziestu psańców, a przed wszystkimi stały trzy przepięknie ubrane samice. Beth miała na sobie krwistoczerwoną suknię, w której poślubiła Ghroma, Mary wystąpiła w lazurowym błękicie, a kreacja Belli lśniła srebrem. Butch wolał na nie nie patrzeć, bo brak Marissy w ich gronie sprawiał mu dotkliwy ból. Już miał tchórzliwie dać nogę do Bunkra, gdy nagle tłum rozstąpił się, odsłaniając Marissę, która wyłoniła się jak jutrzenka zza horyzontu w świetlistej, brzoskwiniowej sukni. Zrobiła krok do przodu i śpiew ucichł. Butch nie miał pojęcia, czemu zawdzięcza jej obecność, mimo to wyciągnął ręce w jej stronę. Nagle Marissa padła przed nim na kolana pośród morza jasnopomarańczowego atłasu. Skłoniła głowę i przemówiła głosem, przez który przebijały łzy. - Pragnę ci ofiarować, wojowniku, ten amulet, aby cię chronił w walce. Podała mu gruby warkocz ze swoich włosów, na obu końcach związany jasnobłękitną wstążką. - Byłabym zaszczycona, gdybyś go miał przy sobie w boju. Byłabym również zaszczycona, gdyby obrońca naszej rasy został moim brońcem. O ile... jeszcze mnie pragnie. Butch, powalony, przykląkł na podłodze, ujmując Marissę za drżący podbródek. Otarł kciukiem jej łzy i wziął z jej rąk warkocz, przyciskając do serca. - Oczywiście, że cię pragnę - szepnął. - Co jednak skłoniło cię, by zmienić zdanie? Skinęła głową w stronę trzech samic w wytwornych sukniach. - 381 -

- Porozmawiałam z koleżankami - odparła, również szeptem. - A raczej one ze mną porozmawiały. - Marisso... - To było wszystko, co był w stanie z siebie wydusić. Brakło mu słów, więc ją po prostu pocałował. Radosne okrzyki rozbrzmiały echem w wielkim holu. - Wybacz, mi moją małoduszność - zwierzała się szeptem Marissa. - Beth z Mary i Bellą przemówiły mi do rozumu. Nigdy się nie oswoję z niebezpieczeństwem, na jakie się narażasz jako członek Bractwa. Będę się martwić o ciebie co noc. Ale moje towarzyszki ufają w roztropność swoich samców, a ja wierzę... w twoją miłość do mnie. Wierzę, że będziesz uważać na siebie i będziesz wiedział, kiedy powiedzieć nie, jeśli poczujesz, że Zło jest silniejsze od ciebie. Jeśli one potrafią sobie radzić z codziennym lękiem, nie będę gorsza od nich. Przytulił ją jeszcze mocniej. - Przysięgam, że będę uważał na siebie. Przez chwilę klęczeli oboje spleceni w uścisku. Kiedy Butch podniósł wzrok, zobaczył, że Ghrom bierze w objęcia Beth. - Ej, bracie, macie tu jakiś sztylet i sól? - zwrócił się Butch do króla. Pora przypieczętować pewne gody. Wiesz chyba, co mam na myśli? - Wszystko przygotowane, stary. Fritz wystąpił naprzód z kryształową misą i dzbanem, które służyły w trakcie ceremonii zaślubin Ghroma z Beth. Jak również Rankohra i Mary. I, rzecz jasna, Zbihra z Bellą. - Ciemność mnie nie pokona, bo mam ciebie - szepnął Butch, patrząc w błękitne oczy swojej krwiczki. - Jesteś światłem mojego życia, Marisso.

- 382 -

ROZDZIAŁ 50 Następnego wieczoru Marissa z uśmiechem podniosła wzrok znad biurka. Potężne ciało Butcha ledwie mieściło się w drzwiach jej biura. Choć szyja nie zagoiła mu się jeszcze po ceremonii indukcji, wyglądał dobrze. Biły od niego siła i autorytet. Butch. Jej samiec. - Cześć - powiedział, błyskając w uśmiechu kłami i ukruszoną jedynką. - Wcześnie przyszedłeś. - Nie mogłem już dłużej wytrzymać bez ciebie. - Wszedł zamknął za sobą drzwi i telepatycznie zamknął zamek. Poczuła, jak robi jej się gorąco. Obszedł biurko i odwrócił ją z krzesłem twarzą do siebie a potem przykląkł na podłodze. Rozsunął jej uda i przywarł do niej ciałem. Samczy aromat wypełnił gabinet, gdy wtulił twarz w jej szyję. Marissa z westchnieniem oplotła ramionami jego barczyste plecy. Pocałowała go za uchem. - Jak się miewasz, mój brończe? - Dużo lepiej, żono. Obejmując go, zerknęła na biurko, gdzie wśród papierzysk, teczek i długopisów stał mały alabastrowy posążek siedzącej w pozycji lotosu samicy z dwusiecznym sztyletem w jednej i sową w drugiej dłoni. Beth kazała wyrzeźbić figurkę dla każdej z nich: dla Mary, dla Belli i dla Marissy. No i jedną dla siebie. Znaczenie sztyletu nie wymagało objaśnień. Biała sowa była ptakiem Pani Kronik, który zanosił do niej ich modlitwy, by czuwała nad ich dzielnymi brońcami. Bractwo było zgraną drużyną, która walczyła o pokój i bezpieczeństwo świata wampirów. Podobnie ich czwórka: też były zgraną drużyną, która działa dla dobra ich rasy. Łączyła je więź równie silna, jak więź łącząca ich brońców. Butch uniósł głowę i patrzył na nią z głębokim uwielbieniem. Teraz, gdy ich rytuał godowy został dopełniony i imię Marissy zostało wycięte sztyletem na plecach Butcha, jego ciało należało do niej zgodnie z prawem wampirów i odwiecznym prawem natury. Pokornie i z miłością poddawał się jej władzy, gotów spełnić każdy jej rozkaz. Tak, byli piękną parą, która znalazłaby uznanie nawet w oczach glymerii. Ta banda durniów w jednym się tylko nie myliła: małżeństwo to dobra rzecz. - Marisso, chciałbym, żebyś poznała kogoś... - 383 -

- Oczywiście. Teraz? - Nie, jutro po zmierzchu. - Dobrze, a kogo? Pocałował ją. - Zobaczysz. Patrząc z miłością w piwne oczy Butcha, gładziła go po gęstych, ciemnych włosach. Kciukami przejechała po jego brwiach, a koniuszkiem palca po garbatym, zbyt często łamanym nosie. Popukała leciutko w ukruszony ząb. - Trochę się zużyłem na polu bitwy - zażartował. - Ale nie martw się: skalpel chirurga i koronki na zęby, i będę piękny jak Rankohr. Marissa spojrzała znów na posążek. Pomyślała o swoim życiu. O życiu z Butchem. Pokręciła stanowczo głową. - Nie chciałabym, żebyś się zmienił. Nawet na jotę. - Przypieczętowała swoje słowa pocałunkiem.

- 384 -

EPILOG Joyce O’neal Rafferty, zdyszana i wkurzona, wbiegła do domu starców. Mały Sean wymiotował przez całą noc, a potem czekała trzy godziny u pediatry, zanim doktor wygospodarował lukę dla nich. Później znalazła w poczcie głosowej wiadomość od Mike'a, że zostanie dłużej w pracy i nie zdąży zajechać do supermarketu w drodze powrotnej do domu. Lodówka i kredens w domu świeciły pustkami. Z czego, u diabła, wyczaruje obiad? Z Seanem na biodrze biegła korytarzem, roztrącając fotele na kółkach i wózki do rozwożenia posiłków. Na szczęście Sean zasnął i nie wymiotował już od paru godzin. Chore, rozgrymaszone niemowlę i jej matka to stanowczo za dużo naraz. Zwłaszcza po takim dniu. Zastukała do drzwi pokoju matki, a potem weszła, nie czekając na odpowiedź. Odell siedziała na łóżku, bawiąc się stronicami „Reader's Digest”. - Cześć, mamo, jak się miewasz? - Joyce podeszła do obitego dermą fotela przy oknie. Kiedy siadała, fotel głośno zaskrzypiał, co obudziło Seana, który zaczął kwilić. - Dobrze - odparta Odell z miłym uśmiechem, jej oczy były całkiem bez wyrazu, jak dwie szklane kulki. Joyce zerknęła na zegarek. Posiedzi z dziesięć minut, a potem w drodze do domu zahaczy o supermarket. - Wczoraj wieczorem miałam gościa. - Naprawdę? - Zrobi hurtem zakupy na cały tydzień. - A któż to przyszedł? - Twój brat. - Był tutaj Teddy? - Nie Teddy, Butch. Joyce osłupiała, zaraz jednak doszła do wniosku, że jej matka ma urojenia. - To bardzo miłe z jego strony. - Przyszedł, kiedy nikogo nie było. Po zmroku. Przyprowadził z sobą żonę. Jest śliczna. Mówił, że wezmą ślub kościelny. To znaczy, są już po ślubie, ale w jej obrządku. Prawdę mówiąc, nie spytałam, jakiego jest wyznania. Może luteranka? Odell wyraźnie pomieszało się w głowie. - 385 -

- To świetnie. - Butch się zrobił bardzo podobny do ojca. - Naprawdę? Zawsze miałam wrażenie, że z nas wszystkich tylko on nie jest podobny do taty. - Jego ojca, nie waszego. - Że co? - zbaraniała Joyce. Odell z rozmarzonym wyrazem twarzy spojrzała w okno. - Nie wiem, czy ci mówiłam kiedyś o straszliwej zamieci w sześćdziesiątym dziewiątym? - Mamo, wróćmy do Butcha... - Zostaliśmy wszyscy uwięzieni w szpitalu: pielęgniarki, lekarze... Nie sposób było wyjść z budynku. Nikt nie mógł po nas przyjechać. Twój ojciec był strasznie zły, że musiał się wami zajmować. - Nagle Odell jakby ubyło lat. Jej twarz nabrała przytomnego wyrazu, oczy pojaśniały. - W szpitalu pracował młody chirurg. On... różnił się od wszystkich. Ordynator oddziału, ważna figura. Był... piękny, inny niż wszyscy i bardzo ważny. Do tego wzbudzał postrach. Jego oczy... dotąd je widzę w snach. - Odell przygasła równie nagle, jak się zapaliła. - Postąpiłam niegodziwie. Jestem złą żoną. - Mamo, co mama wygaduje - zniecierpliwiła się Joyce. Łzy popłynęły po pobrużdżonej twarzy Odell. - Jak tylko wróciłam do domu, poszłam do spowiedzi. Modliłam się. Modliłam się na klęczkach. Ale Bóg ukarał mnie za moją nieprawość. Nawet poród... poród Butcha był katorgą. Omal nie wykrwawiłam się na śmierć. Zawsze rodziłam jak po maśle. Tylko ten jeden raz... Joyce ścisnęła mocno Seana, który zaczął się gniewnie wić - I co dalej, mamo... mów - szepnęła, próbując uspokoić Seana. - Śmierć Janie to była kara za to, że byłam niewierna i urodziłam dziecko innego mężczyzny. Sean zakwilił. Joyce odwróciła się gwałtownie do matki. Miała koszmarne przeczucie, że matka wcale nie... Nonsens. Przecież matka jest umysłowo chora. Brak jej piątej klepki. Niestety, jak na złość Odell wyglądała na wyjątkowo przytomną. - Tak, bardzo kocham Butcha. - Odell kiwnęła głową, jakby odpowiadała na czyjeś pytania. - Prawdę mówiąc, kocham go bardziej niż całą resztę, bo jest wyjątkowy. Jednak nigdy nie mogłam mu tego okazać, bo Eddie by tego nie zniósł. Faworyzowanie Butcha byłoby zniewagą dla Eddiego. Nie mogłam mu tego zrobić po tym, jak mnie nie rzucił.

- 386 -

- Tato wie? - Odell milczała, a w głowie Joyce wszystkie kawałki smutnej układanki zaczęły się składać w jedną całość. Rany, to chyba była prawda. Jasne, że tato wiedział. Dlatego tak nienawidził Butcha. - Butch i jego żona wyglądali na bardzo szczęśliwych - westchnęła melancholijnie Odell. - Boziu, jaka ona jest śliczna. Idealnie pasują do siebie. Ona jest ulepiona z jakiejś lepszej gliny, jak ojciec Butcha. I Butch... teraz. Oboje są niezwykli. Straszna szkoda, że nie mogli dłużej zostać. Obiecał... obiecał, że wpadnie się ze mną pożegnać. - Odell zalała się łzami. Joyce złapała matkę za ramię. - Mamo, dokąd pojechał Butch? Matka zerknęła niepewnie na rękę Joyce, a potem ściągnęła brwi. - Chcę krakersa. Dostanę krakersa? - Popatrz na mnie, mamo. Dokąd pojechał Butch? - Właściwie nie wiedziała, czemu jej tak zależy na odpowiedzi. Matka patrzyła na nią tępym wzrokiem. - Serowego. Dasz mi krakersa serowego? - Mówimy teraz o Butchu. Proszę cię, skup się, mamo. Joyce była wstrząśnięta nowiną, a jednocześnie dziwnie mało zaskoczona. Butch zawsze był jakiś inny. - Mamo, gdzie jest Butch? - Butch? Miło, że o niego pytasz. Dobrze się miewa... Wyglądał na bardzo szczęśliwego. Cieszę się, że się wreszcie ożenił. - Odell zamrugała gwałtownie. - A pani kim jest? Pielęgniarką? Też byłam pielęgniarką... Przez chwilę Joyce miała ochotę przycisnąć Odell do muru. Potem jednak, słuchając paplaniny matki, spojrzała w okno i wzięła głęboki oddech. Bezsensowny słowotok Odell działał na nią kojąco. Tak, matka coś tam plecie trzy po trzy, bez ładu i składu. Lepiej zapomnieć o tamtym, i to na amen. Kiedy Sean przestał płakać i uspokoił się, przygarnęła jego rozgrzane, drobne ciałko. Słuchając bajdurzenia Odell, myślała o tym, jak strasznie kocha swojego małego synka. Nigdy nie przestanie go kochać. Pocałowała puch na jego główce. Grunt to rodzinka. Bez niej życie byłoby do luftu.

- 387 -