Ward J R Tom 03 Wieczna milosc

J.R.WARD WIECZNA MIŁOŚĆ

Bractwo Czarnego Sztyletu Część trzecia Tłumaczenie Zuzanna Zaleska

Od tłumaczki W oryginale imiona wampirów tworzących Bractwo oddają cechy charakteru noszących je postaci. Zgodnie z wampirzą tradycją zawierają też literę „h". By czytelnik polski, nieznający języka angielskiego, zrozumiał znaczenie tych imion, znaleźliśmy dla nich polskie ekwiwalenty (dodając oczywiście do każdego z nich literę „h"). I tak: Wrath (ang. wrath - gniew) - to Ghrom (pol.) Thorment (torment - tortura) - Tohrtur (pol.) Vishous (vicious - wredny) - Vrhedny (pol.) Rhage (rage - gniew) - Rankohr (rankor - staropolskie: gniew) Phury (fury - furia) - Furiath (pol.) Zsadist (sadist - sadysta) - Zbihr (pol.)

Glosariusz

Bractwo czarnego sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów; zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. Chcączka to niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscy-

plinuje się nieposłusznych członków Bractwa. przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery. Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach - są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju.

Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwale, Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

Rozdział pierwszy - ZBIHR, OSZALAŁEŚ? NIE SKACZ! Huk zderzających się przed maską cadillaca samochodów zagłuszył głos Furiatha. Zbihr, jego bliźniak, wyskakiwał właśnie z wozu, którym jechali z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. - Skoczył! Zawracaj,V! Vrhedny tak nagłe wprowadził cadillaca w kontrolowany poślizg, że Furiath grzmotnął ramieniem w szybę. Reflektory omiotły drogę, oświetlając turlającego się po ośnieżonym asfalcie Zbihra, który zerwał się zaraz na równe nogi i rzucił w stronę dymiącego wraka osobowego samochodu. Maskę wozu zdobiła wyrwana choinka. Nie odrywając oczu od bliźniaka, Furiath zaczął rozpinać pas bezpieczeństwa. Choć prawa fizyki zepsuły przejażdżkę ściganym reduktorom, których bracia w końcu dogonili za Caldwell, nie znaczyło to bynajmniej, ze nieumarłych można spisać na straty. Dranie byli nie do zdarcia. Cadillac zahamował gwałtownie. Furiath otworzył drzwi i sięgnął po swoją berettę. Nie wiedział, ilu reduktorów siedzi w samochodzie, ani też w co są uzbrojeni. Pogromcy wampirów poruszali się zawsze stadnie i pod bronią. Niedobrze. Z samochodu wysiadło trzech białowłosych mężczyzn, co znaczyło, że tylko z kierowcą jest mamie. Przewaga przeciwnika bynajmniej nie otrzeźwiła Zbihra. W samobójczym amoku ruszył ku trójce nieurnarlych uzbrojony, jak zwykle, tylko w czarny sztylet. Furiath rzucił się w stronę wraka. Za sobą słyszał ciężkie kroki Vrhednego. Wysilali się zupełnie niepotrzebnie. Płatki śniegu bezgłośnie wirowały w powietrzu, słodki aromat świerczyny

mieszał się z odorem cieknącej z wraku benzyny. Zbihr sztyletem unieszkodliwił całą trójkę. Podciął im ścięgna pod kolanami, żeby nie mogli uciec, wyłamał ręce, żeby nie mogli się bronić, po czym zaciągnął ich na pobocze, rzucając na stertę jak upiorne lalki. Zajęło mu to góra pięć minut, w trakcie których zdążył również wyłuskać dowody tożsamości reduktorów. Dopiero wtedy zrobił sobie przerwę na odpoczynek. Patrzył na oleiste krople czarnej krwi na białym śniegu. Z jego pleców uniosła się zagadkowa mgiełka pary, rozwiewając się w porywach zimnego wiatru. Furiath wsunął berettę do kabury. Mdliło go, jakby się najadł smalcu. Masując ręką mostek, rozglądał się na boki. O tej porze nocy poza granicami Caldwell ruch na drodze 22 zamierał. Nie należało spodziewać się świadków, a jelenie nie były groźne. Wiedział, co teraz nastąpi. Wolał się nie wtrącać. Zbihr przykląkł przy jednym z reduktorów. Grymas nienawiści wykrzywił jego pobliżnioną twarz. Zdeformowana górna warga wywinęła się, odsłaniając długie jak u tygrysa kły. Ogolony na zero, z zapadniętymi policzkami, wyglądał jak kostucha i, podobnie jak śmierć, dobrze czul się w niskich temperaturach. Ubrany byl lekko: w czarny golf i czarne luźne spodnie, ciężko natomiast obładowany był bronią: na piersi krzyżowały mu się szelki sztyletu cechowanego znakiem Bractwa. Do ud miał przytroczone dwa dodatkowe sztylety. Całość uzupełniał pas z nabojami i dwa pistolety sig sauer. Rzadko używał broni palnej. Przy zabijaniu lubił bliski kontakt. Prawdę mówiąc, były to jedyne intymne chwile w jego życiu. Chwycił reduktora za klapy skórzanej kurtki i szarpnął do siadu, aż się zetknęli ustami. - Gdzie samica? - Odpowiedział mu złośliwy chichot. Załadował reduktorowi z piachy. Suchy trzask odbił się echem od ściany lasu, jak odgłos pękniętej gałęzi. - Gdzie samica? Kpiący uśmiech pogromcy obudził w Zbihrze lodowatą wściekłość. Otoczył się własnym kręgiem polarnym. Powietrze wokół Z namagnesowało się i ochlodlo poniżej panującej temperatury. Płatki śniegu omijały wojownika z dala, jakby odpychał je siłą gniewu. Słysząc pstryknięcie, Furiath obejrzał się za siebie: Vrhedny zapalał skręta. Pomarańczowy płomień oświetlał lewą skroń V i jego kozią bródkę.

Rozległ się kolejny cios pięści Zbihra. - Wszystko w porządku, Furiath? - Vrhedny zaciągnął się głęboko dymkiem, patrząc na Furiatha diamentowymi oczami. Nie, nic nie było w porządku. Zbihr zawsze wyglądał jak uosobienie zła w średniowiecznym moralitecie, teraz jednak jego brutalność osiągnęła odpychające stężenie. Był wydrążoną pałubą, którą od czasu uprowadzenia Belli trawiła gorączka. Mimo to nadal jej nie znaleźli. Żadnych tropów, żadnych informacji. Nic. A przecież Zbihr nie patyczkował się z przesłuchiwanymi. Furiath również od czasu porwania nie mógł sobie znaleźć miejsca. Znał Bellę krótko, ale była czarującą, szlachetną kobietą, pochodzącą z najwyższych sfer arystokracji. Cenił w niej zresztą nie tylko jej błękitną krew. Umiała dotrzeć do jego psyche i rozbudzić mężczyznę uśpionego ślubami czystości i dyscypliną. Poszukiwał jej równie gorączkowo jak Zbihr, jednak po sześciu tygodniach stracił nadzieję, że znajdą ją żywą. Redaktorzy najpierw biorą jeńców na tortury. usiłując wydobyć od nich informacje o Bractwie nie stety, Bella, jak wszyscy cywile, niewiele wiedziała na temat braci, więc zapewne już ją zgładzili. Pozostawała mu tylko nadzieja, że zanim odeszła w Zanikh, nie była torturowana zbyt długo. - Gdzie samica? - szczeknął Zbihr do następnego reduktora. - Pierdol się - odpalił lapidarnie tamten. Zbihr zareagował jak Mike Tyson: ukąsił przeciwnika. Nikt z braci nie wiedział, czemu Zbihr przejął się tak bardzo samicą cywilów. Znany był przecież z niechęci do kobiet. Samice się go bały. Co łączyło go z Bella - było zagadką dla wszystkich. Inna sprawa, że Z zawsze był nieprzewidywalny, nawet dla brata bliźniaka. W leśnej głuszy niosły się odgłosy jatki. Furiath czuł, że dłużej tego nie wytrzyma. Tymczasem reduktorzy trzymali się mocno. Żaden nie puścił pary z gęby. - Chyba mam już dość - mruknął Furiath. Zbihr był jedyną racją jego istnienia, jeśli nie liczyć misji obrony rasy wampirów przed eksterminacją. W łóżku spał zawsze sam, o ile udało mu się oko zmrużyć. Nie gustował w uciechach podniebienia, kobiety nie wchodziły w grę z powodu ślubów, więc wolny czas spędzał na zastanawianiu się, co też Zbihr znów wymyśli i komu przyjdzie za to płacić. Czuł, że marnieje ze zgryzoty. To

on płacił za mordercze skłonności brata. Poczuł na szyi dotyk znajomej dłoni w rękawiczce. - Spójrz na mnie, bracie - zażądał Vhredny. Furiath spojrzał posłusznie i przeszedł go dreszcz. Lewa źrenica V rozszerzyła się na całe, obwiedzione tatuażem, oko. Furiath zaglądał w czarną czeluść. - Vrhedny... miejże litość.. - Nie był teraz w nastroju do wróżb. Nie miał siły słuchać, że będzie jeszcze gorzej niż jest. - Śnieg pada dziś wolniutko - powiedział V, masując go po tętnicy szyjnej, Furiath przymknął oczy. Spłynął na niego dziwny spokój. - Co mówiłeś?- Jego serce zaczęło bić wolniej, w rytmie kciuka V. Śnieg... pada wolniutko. Mhm... Aha... Dużo śniegu tej zimy napadało, przyznasz? -Aha... No. - Taa... dużo śniegu, a będzie jeszcze więcej. Dzisiaj. Jutro. Za miesiąc. Za rok. Pada, kiedy mu się podoba i gdzie mu się podoba. - Pada i pada - podjął uspokojony Furiath. - Nic go nie powstrzyma. - Najwyżej, w końcu, ziemia. - Kciuk znieruchomiał. - Ale ty mi bracie nie wyglądasz na ziemię. Nie powstrzymasz go. Nigdy. Nastąpiła seria rozbłysków i drobnych eksplozji. Zbihr poprzebijał serca reduktorów, którzy rozwiali sie bez śladu. W nocnej ciszy dobiegał tylko syk z chłodnicy rozbitego wozu i ciężki oddech Z. Zbihr wyprostował się. Wyglądał, jak upiór. Czarna krew reduktorów spływała mu po rękach i twarzy. Spowijała go połyskliwa aura okrucieństwa, przez którą prześwitywał niewyraźnie las, jakby falując. - Wracam do miasta, dopaść kumpli tych trzech - oznajmił Z, wycierając brzeszczot o udo.

Pan O wybierał się na wampiry. Wyjął magazynek z dziewięciomilimetrowego smith&wessona i zajrzał do lufy. Domagał się czyszczenia, podobnie, jak glock. Miał co innego do roboty, ale tylko dureń nie dba o swoją spluwę. Cóż, reduktorzy muszą mieć broń na najwyższy połysk. Bractwo Czarnego Sztyletu to był cel, do którego nie opłacało się chybić Przeszedł przez centrum przesłuchań, omijając stół do sekcji zwłok - swój warsztat pracy. Jednoizbowy budynek za-

miast podłogi miał klepisko. Nie miał też izolacji, ale brak okien sprawiał, że wiatry nie były zbyt dokuczliwe. O sypiał na łóżku polowym. Miał prysznic - toalety i kuchni nie potrzebował, bo reduktorzy nie jedzą. Wnętrze pachniało świeżym drewnem, bo obiekt stanął raptem półtora miesiąca temu. Unosiła się w nim woń piecyka naftowego, który ogrzewał pomieszczenie. Jedynym meblem były sięgające od ziemi aż po belki stropu półki na całą długość dwunastometrowej ściany. Leżały na nich schludnie poukładane narzędzia: noże, imadła, obcęgi, młotki, piły - wszystko, czym tylko się da wydobyć z jeńców zeznania. Pomieszczenie służyło nie tylko do tortur, ale również jako magazyn. Dłuższe przetrzymywanie wampirów było trudne, bo wystarczyła im zaledwie chwila koncentracji i szukaj wiatru w polu. Metal uniemożliwiał im numer ze znikaniem, ale żelazna klatka nie chroni przed światłem słonecznym, z kolei budowa pomieszczenia o litych, metalowych ścianach ze względów praktycznych odpadała. Na szczęście sprawdzał się pionowo wkopany w ziemię segment gwintowanej, żeliwnej rury kanalizacyjnej. Ściśle rzecz biorąc trzy takie segmenty. O z wielką chęcią zajrzałby do pojemników z wampirami, ale wiedział, że jeśli sobie pofolguje, nie wyjdzie na nocne łowy, a obowiązywały go normy uprowadzeń. Będąc prawą ręką nadreduktora, miał pewne przywileje, takie choćby, jak zarządzanie obiektem. Skoro jednak cenił sobie swoją samotnię, musiał zachowywać się tak, żeby jej nie stracić. A to znaczyło, że musi czyścić broń nawet wtedy, kiedy ma ochotę na coś zupełnie innego. Odsunął apteczkę, sięgnął po zestaw do czyszczenia broni. Dosunął taboret do stołu do sekcji zwłok. Jedyne drzwi w pomieszczeniu otwarły się z impetem, chociaż nikt nie zastukał. O obejrzał się za siebie, ale kiedy zobaczył, kim jest przybysz, zapanował nad irytacją. Pan X nie był mile widzianym gościem, co nie zmieniało faktu, że bysior stał na czele Korporacji Reduktorów, o czym warto było pamiętać dla własnego dobra. W świetle gołej żarówki nadreduktor nie wyglądał na przeciwnika, którego warto było lekceważyć, jeśli chciałeś w całości zachować tyłek. Przy metrze dziewięćdziesięciu był kanciasty i napakowany jak samochód w żelaznej karoserii. Był też zdepigmentowany, jak wszyscy członkowie Korporacji z dłuższym stażem. Jego biała skóra nigdy nie pokrywała się rumieńcem ani nie czerwieniła się na wietrze. Włosy miał koloru pajęczyny, oczy szare, matowe i bez wyrazu,

jak niebo w pochmurny dzień. Pan X zaczął niedbale przechadzać się po pomieszczeniu. Tym razem nic sprawdzał porządku, tylko jakby rozglądał się za czymś. - Doniesiono mi, że mamy nową zdobycz. O odłożył wycior i przeprowadził pośpieszną inwentaryzację swojego arsenału broni. Do prawego uda miał przytroczony nóż szturmowy. Z tylu kaburę z glockiem. Trochę za mało... - Zgarnąłem go jakieś trzy kwadranse temu w mieście, przed Zero Sum. Siedzi teraz w ziemi i wraca do siebie - odparł. - Dobra robota - pochwalił X. - Zaraz wracam jeszcze do centrum. - Doprawdy? - Pan X przystanął przed półkami, biorąc do ręki ząbkowany myśliwski nóż. - Zdziwi się pan, ale słyszałem bardzo niepokojącą wiadomość, O milczał, zsunął jednak rękę po udzie w kierunku trzonka noża. - Nie ma pan żadnych pytań? - zdziwił się nadreduktor, podchodząc do trzech wkopanych w ziemię pojemników na wampiry. - Czyżby znał pan już najświeższą nowinę? Pan X nachylił się nad pokrywami z metalowej siatki zamykającymi włazy do rur. O zmacał nóż. Czniał dwuch pierwszych jeńców, ale trzeci był jego i tyle. - Nie ma już wolnych miejsc? - Pan X czubkiem buta trącił pęk lin znikających w jednym z otworów. – Myślałem, że zabił pan obu, bo nie mieli nic ciekawego do powiedzenia. Zabiłem. No to, licząc z cywilem, którego pan złapał dziś w nocy powinien pan mieć wolną rurę. Tymczasem widzę, że ma pan komplet. - Złapałem jeszcze jednego. - Kiedy? - Wczoraj. - Kłamie pan. - Pan X kopniakiem zrzucił siatkę z trzeciego pojemnika. W pierwszym odruchu O chciał zerwać się z miejsca, w dwóch susach dopaść pana X i poderżnąć mu gardło. To było jednak nierealne. Nadreduktor znał pewien trick, którym osadzał podwładnych w miejscu. Robił to za pomocą spojrzenia. O nie drgnął więc nawet, choć nie było mu łatwo utrzymać tyłek na stołku. Pan X wyjął z kieszeni długopisolatarkę i poświecił do rury. Odpowiedziało

mu stłumione piśniecie. Wybałuszył oczy. - Samica. Ale jaja! Dlaczego o tym nie wiem? O zaczął powoli wstawać, skrywając nóż na udzie w fałdach bojówek. Mocno i pewnie zacisnął dłoń na rękojeści. - Jest tutaj dopiero od niedawna. - Mam całkiem inne informacje. Pan X skoczył do łazienki. Odsunął przeźroczystą plastikową zasłonkę prysznica. Rzucając kurwami, skopał zastęp stojących w rogu butelek damskich szamponów i dziecięcych oliwek. Zza szafki z amunicją wyciągnął turystyczną lodówkę. Wysypał zawartość na podłogę. Reduktowy nie potrafią żuć ani łykać. Miał niezbity dowód winy, - Rozumiem, że sprawił pan sobie zwierze domowe? –Na bladej twarzy pana X malowała się wściekłość. O rozważał wszystkie możliwe wymówki, starając się oszacować odległość między sobą a X Jest pożyteczna. Przydaje się podczas przesłuchań. A to niby jak? - Samce jej gatunku nie lubią widoku krzywdzonych samic. To ich pobudza do zeznań. Oczy pana X zwęziły się podejrzliwie. - Czemu nie powiedział mi pan o niej? - Centrum przesłuchań należy do mnie. Dał mi pan wolną rękę na tym terenie. - A kiedy dowie się, kto go sypnął, żywcem obedrze drania ze skóry. - Jak pan wie, ja tutaj rządzę. Jakimi metodami - nie pańska sprawa. - Powinien mnie pan był zawiadomić. - Nagle pan X znieruchomiał. - Masz zamiar robić coś tym nożem, synu? Zgadłeś, ojczulku! - Ja tu rządzę, czy nie? Pan X przeniósł ciężar ciała na palce stóp. O spiął się w sobie. Nagle zadźwięczała komórka. Pierwszy dzwonek przeszył gęste od napięcia powietrze jak krzyk trwogi. Drugi już nie brzmiał tak dramatycznie. Trzeci dzwonek O ledwie zarejestrował. Chwilowo konfrontacja została odroczona. Dopiero teraz dotarto do O, że głupio kombinował. Chociaż był chłopem na schwał i umiał walczyć, na sztuczki pana X nie było mocnych. Gdyby O został ranny albo zginął, kto się zaopiekuje

jego żoną? - Odbierz - rozkazał pan X. - Przełącz rozmowę na głośnik zewnętrzny. Dzwonił jeden z alfa. Trzech reduktorów zostało wyeliminowanych na poboczu, raptem trzy kilometry od centrum przesłuchań. Znaleziono ich samochód roztrzaskany o drzewo, a ciała, ulatniając się, wytopiły dziury w śniegu. Znów to cholerne Bractwo Czarnego Sztyletu. - Woli pan bić się ze mną, czy ruszyć do akcji? – spytał pan X. gdy O rozłączył się. - W pierwszym przypadku czeka pana pewna, szybka śmierć. Wybór należy do pana. Czy ja tu rządzę? -Tak długo, jak pan wykonuje moje rozkazy. - Mamy tu stały przepływ cywilów. - Którzy jednak niewiele wnoszą nowego. O nasunął siatkę na trzeci otwór, kątem oka obserwując pana X. Docisnął butem pokrywę. Spojrzał nadreduktorowi w oczy. - Nic na to nie poradzę, że Bractwo zataja swoje sprawy nawet przed własną rasą. - Być może powinien się pan trochę bardziej skoncentrować na zadaniu. O bił się z myślami. Nie mogę mu powiedzieć, że go pierdolę, bo jedno nieopatrzne słowo, a moją samicę rzucą psom na pożarcie. Pan X z uśmiechem obserwował wewnętrzne zmagania O. - Podziwiałbym pańskie opanowanie, gdyby nie to, że nie ma pan innego wyjścia. Wróćmy zatem do spraw bieżących. Bractwo zawsze próbuje zdobyć słoje z sercami skasowanych reduktorów. Uda się pan niezwłocznie do domu pana H po jego słój. Ja wyślę kogoś do pana A, a sam pojadę do D. – Przystanął w drzwiach. - Co się tyczy samicy: dopóki jest narzędziem pracy, nie ma sprawy. Gorzej, jeśli ją pan trzyma z innych powodów. Omega z rozkoszą schrupie pańskie czułe serduszko. O słuchał go bez lęku. Skoro raz przetrwał tortury Omegi, drugi raz też je zniesie. Dla swojej kobiety był gotów na wszystko. - I co pan na to, O? - Zgoda, sensei. O nie mógł się doczekać, kiedy odjedzie samochód pana X. Serce waliło mu jak młot pneumatyczny. Pragnął wyjąć swoją kobietę i przytulić się do niej, ale wtedy nigdy nie ruszyłby w drogę. Żeby choć trochę dojść do siebie. skończył

czyścić rewolwer i wsunął go do kabury. Niewiele mu to pomogło, ale przynajmniej ręce przestały mu się trzątćW drodze do wyjścia zgarnął klucze do ciężarówki. Nad trzecim włazem włączył czujnik ruchu. Gadżet sprawdzał się znakomicie. Gdyby doszło do uszkodzenia emitera podczerwieni, włączy się karabin z celownikiem laserowym i zrobi kuku nieproszonym gościom. Zawahał się w progu. Tak strasznie chciał ją przytulić. Sama myśl. że mógłby ją stracić, przyprawiała go o szaleństwo. Ta wampirzyca... była teraz sensem jego życia, tak jak do niedawna Korporacja i zabijanie. - Żono, wychodzę. Bądź grzeczna. - Urwał, nasłuchując. - Wrócę niedługo i zrobimy ci kąpiel. - Nadal nie było odpowiedzi. - Żono? Przełknął nerwowo. Choć starał się być mężczyzną, nie potrafił wyjść, nie usłyszawszy od niej choć słowa. - Nie powiesz mi do widzenia? Cisza. Ból zalał serce O, rozpalając w nim miłość do najdroższej. Odetchnął głębiej, walcząc z rozkosznym bólem w piersiach. Do niedawna sądził, że w swoim poprzednim życiu poznał, co to miłość. Uważał za wybranką swego serca Jennifer, kobietę, z którą gził się i bił przez całe lata. Był jednak w błędzie. Dopiero teraz zrozumiał, czym jest namiętność. Schwytana samica przyprawiała go o katusze, dzięki którym przypomniał sobie, co znaczy być mężczyzną. Była jego nową duszą - w miejsce duszy, którą oddał Omedze. Zawdzięczał jej życie, chociaż był nieumarłym. - Postaram się wrócić jak najprędzej, żono. Kiedy do rury dobiegł dźwięk zamykanych drzwi, Bella rozluźniła się. A więc jej milczenie rozstrajało reduktora. Bardzo dobrze. Teraz byli jeden do jeden. Jak na ironię miała wykończyć się właśnie z powodu choroby psychicznej. Kiedy przed wieloma tygodniami ocknęła się w rurze sądziła, że połamią jej kości i tyle. Tymczasem śmierć zakradała się od strony duszy. Jej ciało było w nie złym m stanie, ale psyche w głębokiej rozsypce. Psychoxa. podobnie jak choroby somatyczne, rozwijała się stopniowo, etapami. Początkowo strach paraliżował ją tak bardzo, że potrafiła myśleć tylko o jednym - jak będzie znosiła tortury. Ale dnie mijały i nic takiego się nie wyda-

rzyło. Owszem, reduktor ją uderzył i wodził po jej ciele lepkim wzrokiem, ale nie traktował jej jak innych przedstawicieli jej rasy. Nawet jej nie zgwałcił. Powoli zaczęła myśleć o czymś innym. Nadzieja, że ją wkrótce znajdą, dodawała jej ducha. Pozbierała się wewnętrznie. Ten okres trwał dłużej, może nawet tydzień, trudno dokładnie powiedzieć, bo straciła poczucie czasu. Potem jednak zaczęła się nieodwracalna jazda w dół a najbardziej dołował ją reduktor. Niemniej po pewnym czasie zorientowała się, że ma nad swoim porywaczem dziwną przewagę, którą z czasem zaczęła wykorzystywać. Początkowo odrzucała go, żeby sprawdzić, jak daleko się może posunąć. Potem zaczęła go dręczyć z nienawiści, żeby mu dopiec. Z niepojętych powodów jej porywacz... ją kochał. Kochał do szaleństwa. Czasem na nią krzyczał - bała się tych jego nastrojów, ale im bardziej mu stawiała opór, tym lepiej ją traktował. Kiedy odmawiała mu spojrzenia, popadał w straszliwy niepokój. Kiedy odrzucała jego podarki, szlochał. Coraz gorliwiej żebrał o jej uwagę, płaszczył się u jej stóp, a kiedy przestała na niego reagować, załamał się. Igranie z jego uczuciami stało się dla niej całym, odrażającym światem, a jej własne okrucieństwo dobijało ją. Kiedyś była żywą istotą, córką, siostrą... kimś... Teraz, w obliczu swojego koszmaru, zrobiła się twarda jak głaz. Była żywym trupem. Wiedziała, te nigdy jej nie wypuści. Ograbił ją z przyszłości - równie dobrze mógł ją zabić Żona to jej jedynie przeklęte. wieczne teraz. W jego towarzystwie. Dopadła ją z powrotem panika. Za wszelką cenę chciała wrócić do rury nowego odrętwienia. Skoncentrowała się na panującym pod ziemią chłodzie. Reduktor ubierał ją w jej własnągarderobę, którą wygarnął z jej komody i szafy, miała więc na sobie legginsy, polary, ciepłe skarpety i buty. Ale chłód sforsował wszystkie watstwy odzieży, przenikając ją do szpiku kości. Myśli Belli powędrowały do domku na farmie, w którym tak krótko mieszkała. Przypomniała sobie ogień buzający wesoło w kominku w jej saloniku. Rozpalała kominek, a potem rozkoszowała się tym, że jest u siebie... Nie służyły jej te fantazje i wspomnienia. Przypominały o dawnym życiu, o matce... bracie. Ach, ten Mordh. Doprowadzał ją do szaleństwa wiecznym kontrolowaniem, w końcu jednak wyszło na jego. Gdyby nie wyprowadziła się z domu, nigdy nie

poznałaby Mary, ludzkiej samicy, która mieszkała w sąsiedztwie. I nigdy tamtej nocy nie pobiegłaby łąką między ich domami, żeby sprawdzić, co się dzieje u Mary. Nigdy nie natknęłaby się na reduktora... co by jej oszczędziło losu nieboszczki, która jakimś cudem oddycha. Zastanawiała się, jak długo brat jej poszukiwał? Czy zrezygnował już? Chyba tak. Nawet on kiedyś musiał stracić nadzieję. Była pewna, że jej szukał, ale do pewnego stopnia cieszyła się, że jej nie znalazł. Choć był bardzo agresywnym samcem, był tylko cywilem i próba uwolnienia siostry mogła się źle dla niego skończyć. Reduktorzy byli naprawdę silni. Okrutni i skuteczni. Odbić ją mogło tylko monstrum na miarę tego, które ją więziło. Przed oczyma, wyraźnie, jak na zdjęciu, zobaczyła Zbihra. Jego dzikie, czarne oczy. Bliznę, która przecinała twarz, deformując górną wargę. Wytatuowaną obrożę i kajdany juchacza. Przypomniała sobie ślady bicza na jego plecach. Kolczyki w sutkach. Umięśnione, wychudłe ciało. Myślała o jego złowrogim nieprzejednaniu, o trawiącej go nienawiści. Był przerażającym egzemplarzem jej rasy. Jak podsumował go jego bliźniak, nie był rozbitkiem, był ruiną. I to go właśnie predysponowało do akcji ratunkowej. Tylko on rnógł by stawić czoło jej porywaczowi. Tylko brutalna siła Zbihra byłaby w stanie ją wyzwolić, ale nie miała na co liczyć. Była dla niego jakąś cywilką, którą widział na oczy dwa razy. W dodatku za drugim razem kazał jej przysiąc, że jej więcej nie będzie musiał oglądać. Znów dopadła ją panika. Próbowała z nią walczyć, wmawiając sobie, że Mordh ciągle jej jeszcze szuka i skontaktuje się z Bractwem, jeśli trafi na jakiś ślad, a wtedy może Zbihr w ramach obowiązków służbowych włączy się w pościg. - Ej tam... jest tam kto? - Drżący głos samca brzmiał głucho i metalicznie. To musiał być najnowszy jeniec. Zawsze na początku próbują nawiązać kontakt. Kaszlnęła. - Jestem... tutaj. - O rany... to ty jesteś tą porwaną samicą? - odezwał się cywil po dłuższej chwili. - To ty jesteś... Bella? Dźwięk własnego imienia wprawił ją w szok. No tak, reduktor od tak dawna

nazywał ją żoną, że prawie zapomniała, jak się nazywa. -Tak... Jestem Bella. - Żyjesz. W każdym razie jej serce nie przestało jeszcze bić. - Znamy się? - J-ja byłem na twoim pogrzebie. Z moimi rodzicami, Ralstamem i Jilling. Zatrzęsła się. Jej matka z bratem pochowali ją. Jasne co mieli robić? Jej matka była pobożną wyznawczynią Starego Kanonu. Uznawszy, że jej córka umarła, zadbała o stosowną ceremonię, by Bella mogła odejść w Zanlkh. Nie, tylko nie to. Co innego podejrzewać, że zaniechali poszukiwań, a co innego wiedzieć to na pewno. Nikt nie przybędzie jej na odsiecz. Nigdy. Usłyszała dziwny dźwięk, a potem zorientowała się, że to jej własny szloch. - Ucieknę - zapewnił ją samiec z przekonaniem. - I wezmę cię z sobą. Pod Bellą ugięły się nogi. Po gwintowanych ścianach rury osunęła się na ziemię. Teraz nie żyła już na dobre. Nie dość, że była martwa, była pogrzebana. Jak na ironię tkwiła w wykopie w ziemi.

Rozdział drugi

ZBIHR KROCZYŁ W CIĘŻKICH BUCIORACH przez zaułek odchodzący od Trade Street, rozdeptując krę na kałużach i zamarznięte odciski opon. Było ciemno jak w grobie, bo ceglane budynki z obu stron miały ślepe ściany, a chmury zasłoniły księżyc. Wzrok Zbihra bez wysiłku przenikał ciemności. Rozsadzała go wściekłość. Krwi! Był żądny czarnej krwi - krwi na swoich rękach, krwi tryskającej mu na twarz, chlustającej na odzież. Chciał upuścić ocean czarnej krwi, żeby wsiąkła w ziemię. Chciał wykrwawiać pogromców na śmierć, w daninie dla Belli, w hołdzie dla jej pamięci. Czuł, że Bella nie żyje, coś mu mówiło, że została zamordowana w jakiś

ohydny sposób. Czemu więc nieodmiennie zaczynał od wypytywania tych łotrów o miejsce jej pobytu? Sam nie wiedział. Zawsze miał na końcu języka to pytanie, choćby w kółko powtarzał sobie, że Belli już nie ma. I nadal będzie o nią pytał. Chciał się dowiedzieć, gdzie jak i czym ją wykończyli. Ta wiadomość będzie dla niego źródłem udręki, mimo to chciał wiedzieć. Musiał wiedzieć. Któryś z nich w końcu puści farbę. Przystanął i pociągnął nosem. Liczył na to, że zakręci od słodkiego zapachu zasypki dla niemowląt. Wykańczał go całkowity brak informacji. Roześmiał się chrapliwie. Akurat, wykańczał. Sto lat ostrej tresury przez Posiadaczkę nauczyło go odporności na wszystko: ból fizyczny, udrękę psychiczną, skrajne upodlnie i upokorzenie, bezsilność, beznadzieję. Znał to wszystko na pamięć. Tak więc, nic mu nie będzie. Spojrzał w niebo. Kiedy opuścił głowę, zachwiał się. Oparł się o kontener na śmieci, żeby odzyskać równowagę. Oddychał głęboko, czekając, aż miną zawroty głowy. Nie minęły. Musi się dokrwić. Znowu. Zaklął. Może uda mu się jeszcze oszukać głód przez noc dwie. Faktem jest, że od paru tygodni chodził jak mucha w mazi i funkcjonował tylko dzięki sile woli - dla niego, zresztą, żadna nowina. Jakoś tej nocy nie miał apetytu na krew. Zmusił się do dalszego marszu przez zaułki centrum, zahaczając po drodze o niebezpieczne rewiry Caldwell. Tu muzykę i narkotyki sprowadzano z Nowego Jorku. Koło trzeciej nad ranem był tak niedokrwiony, że popadł w ciężkie odrętwienie. Nie miał wyjścia, musiał się poddać. Nie mógł już dłużej znieść ogólnego rozbicia i ociężałości. Ten stan zbyt przypominał oszołomienie opium, którym faszerowano go, gdy był juchaczem. Najraźniej jak mógł, powędrował w stronę Zero Sum - od niedawna ulubionej śródmiejskiej mety Bractwa. Bramkarze wpuścili go poza kolejką; był to przywilej gości, którzy topili w klubie takie kwoty jak bracia. Na sam czerwony dymek Furiatha szło miesięcznie parę tauzenów, z kolei V z Butchem rozkręcali się dopiero przy trunkach z najwyższej półki. Do tego dochodziły stałe wydatki Z. Rozgrzany, przyćmiony klub wypełniony łomotem tech- no przypominał jaskinię w oparach tropików. Spotniałe człowieki tłoczyły się na parkiecie, ssąc

lizaki w kształcie smoczków, chłepcąc wodę i podrygując w świetle barwnych laserów. Ludzkie ciała były wszędzie - oblepiającż ściany, migdaliły się z sobą w parach albo trójkątach. Ruszył do pokoju dla VlP-ów, a motłoch robił mu przejście, rozstępując się bezszmerowo. Instynkt samozachowawczy ostrzegał nahajowane ekstazką i nagrzane koksem ciała, że starcie z tym osobnikiem może mieć fatalny finał. Na tyłach klubu bramkarz z dresiarskim jeżykiem wpuścił go do VlP-roomu, gdzie panowała względna cisza.W dużej przestrzeni stało około dwudziestu stołów z ławami. Ich czarne, marmurowe blaty oświetlały tylko zawieszone pod sufitem spoty. Boks Bractwa znajdował się przy wyjściu ewakuacyjnym. Zbihr nie zdziwił się, zastając Vrhednego i Butcha z kieliszkiem w ręku. Na Furiatha czekała na stole szklaneczka martini. Jego współlokatorzy powitali go bez entuzjazmu, a wręcz - z rezygnacją. Chyba mieli ochotę odlecieć, a on ściągał ich z powrotem na ziemię. Gdzie się podział? - spytał, skinąwszy w stronę martini Furiatha. Kupuje dymek na zapleczu - wyjaśnił Butch. - Wyjarał wszystkie O-Z. Zbihr dosiadł się z lewej i odchylił do tylu, usuwając się poza krąg światła padającego na połyskliwy blat stołu. Rozejrzał się wokół. Twarze nic mu nie mówiły. Sala dla VlP-ów miała swoich stałych bywalców, ale zamożni klienci trzymali się zwykle w swoim ścisłym gronie. Zresztą w całym klubie nikt nie zadawał nikomu zbędnych pytań, dlatego między innymi Bractwo upodobało sobie ten lokal. Właściciel Zero Sum był wampirem, Stawiał na anonimowość. Od stu lat Bractwo zaczęło zatajać swoją tożsamość nawet przed przedstawicielami własnej rasy. Krążyły co prawda pogłoski, a imiona braci przeciekały do cywilów, ale tylko szeptem. Zeszli do podziemia na początku ubiegłego wieku, kiedy doszło do rozłamu w obrębie ich gatunku i, niestety nie można już było nikomu bezwzględnie zaufać. W tym czasie dołączył się kolejny powód: reduktorzy zaczęli torturować cywilów, aby wymóc informacje o Bractwie. Nierzucanie się w oczy stało się kwestią życia i śmierci. W efekcie nawet kilku zatrudnionych w klubie wampirów nie miało pewności, czy wielkie samce w skórach które tu przepijały fortunę, były członkami Bractwa Czarnego Sztyletu. Jednak atmosfera klubu, a przede wszystkim wygląd braci, nie skłaniały do pytań. Zbihr wiercił się niecierpliwie na ławie. Szczerze nie znosił tego klubu, tych

wszystkich ciał, które go otaczały z każdej strony. Nie znosił dźwięków i zapachów tego miejsca. Do stołu braci podeszły trzy rozćwierkane ludzkie samiczki. Tego wieczoru wszystkie trzy obsługiwały salę, bynajmniej nie serwując drinków. Wszystkie trzy stanowiły typ luksusowej dziwki: doklejane pasemka, silikony, twarz poprawiona skalpelem chirurga, kiecka jak spod igły. One i ich koleżanki po fachu jak święta ruchome zaszczycały klub zgodnie z sobie tylko znanym rytmem zwłaszcza salę dla VIP-ów. Wielebny, właściciel i menedżer Zero Sum uważał, że nic tak nie napędza obrotów, jak duży wybór towaru, więc włączył ich ciała do asortymentu, na równi z alkoholem i narkotykami. Wampir pożyczał również pieniądze, przyjmował zakłady i Bóg wie co jeszcze robił w swoim kantorku na tyłach - głównie dla ludzkiej klienteli. Kurwy, śmiejąc się i paplając, demonstrowały swoje atrybuty. Niestety, żadna z nich nie miała tego, czego szukał Zbihr, a V i Butch też się do żadnej nie rwali. Po jakimś czasie kobiety ruszyły w stronę następnego boksu. Z był wściekle głodny, ale w kwestii dokrwlenia przestrzegał ścisłych reguł. - Ej, tatuśki! - rozległ się kobiecy głos. - Może któryś z was czuje się samotny? Potrzebuje towarzystwa? Podniósł wzrok. Ludzka samica miała ostre rysy, które pasowały do jej sylwetki żylety. Kostium z czarnej skóry. Oczy szkliste, krótkie włosy, Właśnie o to mu chodziło. Wsunął dłoń w krąg padającego na stolik światła. Podniósł dwa palce do góry i dwukrotnie zastukał w marmurowy blat. Butch i V drgnęli niespokojnie. Niech ich szlag. - OK - błysnęła uśmiechem dziwka. Zbihr wstał od stołu, prezentując się w całej okazałości. Jego twarz znalazła się w zasięgu spota. Uśmiech kurwy zastygł. Cofnęła się. Z drzwi po lewej wyłonił się Furiath, którego imponujące włosy mieniły się od świateł. Za nim szedł groźny samiec z irokezem. Wielebny. Kiedy podeszli do stołu, właściciel klubu uśmiechnął się półgębkiem. Jego ametystowym oczom nie umknęło wahanie prostytutki. - Dobry wieczór panom. Gdzie się wybierasz, Liso? - Tam, gdzie on zechce, szefie - odparła Lisa, odzyskując werwę z nadwyżką.

- Dobrze powiedziane. „Dość tego bicia piany" - wkurzył się Z. - No, jazda. Pchnął drzwi ewakuacyjne prowadzące do zaułku na tyłach klubu. Grudniowy wiatr wsączył się pod luźną kurtkę, którą narzucił po to tylko, żeby zamaskować broń. Podobnie jak Lisa, nic sobie nie robił z chłodu. Choć była skąpo ubrana, a porywy lodowatego wiatru mierzwiły jej krótką fryzurę, stała przed nim z zadartą głową, nie dając nic poznać po sobie. Teraz, kiedy przyjęła zlecenie, demonstrowała pełną gotowość. Była stuprocentową profesjonalistką. - Tutaj I zarządził, kryjąc się w cieniu. Wyjąłz kieszeni dwa banknoty studolarowe i wcisnął prostytutce. Zgniotła je w palcach, zanim wsunęła do kieszeń skórzanej spodniczki. - Jak to zrobimy? - spytała przymilnie, wyciągając do niego ramiona. Odwrócił ją twarzą do cegieł muru. - To ja będę ciebie dotykał, a nie ty mnie. Zesztywniała. Jej lek zalatywał siarką. Lepiej uważaj, ciulu, bo jak wrócę w sińcach, zastrzelę cię jak psa. - Jej głos, mimo wszystko, brzmiał pewnie. Nie bój się. włos ci z głowy nie spadnie. Bała się nadał, szczęściem jednak jej lęk w ogóle nie działał na niego. W samicach głównie podniecał go strach, od którego to twardniało mu w gatkach. Ostatnio jednak nawet ten bodziec przestał działać, co go bynajmniej nie zmartwiło, Pogardzał reakcjami tego czegoś, co miał w rozporku, a ponieważ większość samic na jego widok robiła w majtki ze strachu, to budziło się do życia o wiele częściej, niżby sobie życzył. Najchętniej zawiązałby to sobie na supeł. Do diaska, był chyba jedynym samcem na kuli ziemskiej, który marzył o impotencji. - Przechyl głowę - zażądał. - Ucho do ramienia. Opornie posłuchała go, odsłaniając szyję.To był czynnik decydujący. Krótkie włosy oznaczały, że nie będzie jej musiał dotykać, żeby się dostać do szyi. Nienawidził dotykać tych kurwiszonów, nawet ich kudłów. Kiedy nachylił się ku jej arterii, z łaknienia wysunęły mu się kły. Chryste, suszyło go tak, że chyba wyssie ją do ostatniej kropli. - Zwariowałeś? - wrzasnęła. - Będziesz mnie gryźć? - Mm-hm.

Ukąsił ją gwałtownie, dociskając, bo się zaczęła szamotać. Hipnozą wprawił ją w relaks, a potem wyczarował przed nią iluzję, że jest na haju - a więc w stanie dobrze sobie znanym. Kiedy się wreszcie wyluzowała. opił się tak, że mało nie spawiował od kokainy, alkoholu i antybiotyków, które pływały w jej krwi. Gdy już było po wszystkim, polizał ślady ukąszenia, aktywując proces gojenia - żeby się nie wykrwawiła. Potem postawił jej kołnierz, maskując ślady kłów, wymazał się z jej pamięci i kazał wracać do klubu. Gdy został wreszcie sam, zatoczył się i oparł o mur, ludzka krew była bezwartościowym erzacem, jednak poprzysiągł sobie, że w życiu nie tknie krwi wampirzycy. To miał już za sobą. Spojrzał w górę. Śnieżne chmury odpłynęły i niebo nad wąwozem zaułka wyglądało jak nabity złotymi ćwiekami pas. Z położenia gwiazd wyczytał, że do wschodu słońca zostały mu jeszcze tylko dwie godziny. Zebrał się w sobie, zamknął oczy i zniknął, by zmaterializować się w jedynym miejscu, do którego go ciągnęło. Na szczęście miał jeszcze dość czasu, żeby tam dotrzeć i trochę pobyć. Rozdział trzeci

JOHN MATTHEW Z jękiem przewrócił się w łóżku na plecy. Teraz kobieta była górą, nagim biustem uciskając jego męską, obnażoną pierś. Ze zmysłowym uśmiechem sięgnęła do jego krocza, trafiając na jego nabrzmiały wzwód. Złapała go i wsunęła w siebie. Jęknął gwałtownie, odchylając głowę do tyłu. Palcami wczepił się w jej kolana, a ona zaczęła ujeżdżać go starannie, bez pośpiechu. Tak... tak... Jedną ręką bawiła się sobą, drugą wyzywająco gładziła się po piersiach, dekolcie i szyi, rozwlekając platynowe włosy po ciele. Przejechała dłonią po swojej twarzy, a potem wycisnęła rękę za głowę; zastygła wygięta we wdzięczny łuk podając do przodu cycuszki ze sterczącymi różowymi sutkami. Skórę miała bieluchną jak Świeży śnieg. - Masz już dość, wojowniku? I spytała przez zaciśnię te zęby. On ma dość? O. nie. Zaraz pokaże jej, kto tu ma dość. Ścisnął jej uda i dźwi-

gnął swoje biodra, aż krzyknęła Kiedy opadł, posłała mu z góry uśmiech, poruszając się coraz szybciej. Była wilgotna i ciasna. - Masz już dość, wojowniku? - Jej głos obniżył się z wy siłku. - O, nie, nie- zawarczał. Rany, kiedy go chwyci orgazm wciągnie ją pod siebie i wymłóci aż strach. -A teraz masz dość? - Jej ruchy były coraz bardziej zdecydowane, jakby go chciała wessać. Wciąż trzymając rękę za głową, ujeżdżała go jak buhaja, zderzając się z nim po śladkami. Boski seks... fantastyczny, niesamowity, niebywały... - A teraz masz dość? - spytała dziwnym głosem... zbyt grubym jak na kobietę. Przeszedł go dreszcz. Coś było nie tak. Coś było zdecydowanie... - A teraz masz dość? A teraz masz dość? - Z jej gardła wydobywał się męski głos. Męski, szyderczy głos. - A teraz masz dość? Próbował ją z siebie zrzucić, ale przyssała się do niego, chędożąc go bezlitośnie. - Ciekawe, czy teraz masz dość? Ciekawe-czy-teraz-masz-dość ? Ciekaweczyterazmaszdość? - Męski głos wydobywający się z kobiecej twarzy przeszedł we wrzask. Zza głowy zamachnęła się sztyletem na Johna - tylko że była już mężczyzną, mężczyzną o białej skórze, spełzłych włosach i oczach koloru mgły. Widząc błysk srebrnego ostrza,John próbował zablokować cios, ale jego ramię wcale nie było muskularne, tylko cienkie i chuderlawe. - Masz już dość, wojowniku? Sztylet eleganckim łukiem wylądował na samym środku piersi Johna. Poczuł wściekły ból w miejscu. gdzie dosięgnął go cios, ból promieniujący we wszystkich kierunkach, odbijający się rykoszetem po całym ciele, które było jednym wielkim siedliskiem udręki. Walczył o oddech, dławiąc się własną krwią, łykając ją i wymiotując. Powietrze nie docierało do jego płuc. Miotał się jak ryba na piasku, oczekując niechybnej śmierci. - John! John! Obudź się! Otworzył szeroko oczy. Bolała go twarz, nie wiedzieć czemu, skoro otrzymał cios w pierś. Potem zorientował się, że z szeroko otwartych ust próbuje wydobyć coś, co byłoby krzykiem, gdyby nie to, że przyszedł na świat bez strun

głosowych, więc z jego ust bezgłośnie wylatywał strumień powietrza. Poczuł na sobie dłonie... ktoś mocno trzymał go za ręce. Znów dostał ataku paniki. Mobilizując swoje wątłe siły, zerwał się z łóżka. Upadł twarzą do ziemi, szorując policzkiem po szorstkiej wykładzinie. - John! To ja, Wellsie. Dźwięk jej imienia przywrócił go do rzeczywistości, wytrącając, jak policzek, z histerii. Bogu dzięki... Nic się nie dzieje. Nic mu nie jest. Żyje. Rzucił się Wellsie w objęcia, zanurzając twarz w jej długich, rudych włosach. - Już dobrze. - Przyciągnęła go do siebie, gładząc po plecach. - Jesteś w domu. Z nami jesteś bezpieczny. Dom. Bezpieczny. Tak, choć mieszkał tu raptem sześć tygodni, to był jego dom... pierwszy, od czasu dzieciństwa spędzonego w sierocińcu sióstr Matki Bożej Miłosiernej. Od szesnastego roku życia mieszkał wyłącznie w ruderach. Dom Wellsie i Tohrtura był jego domem. Nie dość, że był tutaj bezpieczny, to był tu również rozumiany. Tutaj dowiedział się, kim jest. Dopóki Tohrtur nie odszukał go i nie złożył mu wizyty, nie miał pojęcia, czemu różni się od innych ludzi i dlaczego jest taki mikry i słaby. Tymczasem tak się właśnie działo z samcami wampirów zanim przeszły przemianę. Nawet Tohr, który był całą gębą wojownikiem, kiedyś był ponoć mikrusem. Wellsie uniosła jego twarz ku sobie. - Opowiesz mi, co to było? Kiwnął głową i przywarł do niej, ściskając ją tak mocno, że mało jej nie udusił. Zbihr zmaterializował się przed farmą Belli. Zaklął. Znów ktoś tu był. Na sypkim śniegu pokrywającym podjazd widać było świeże ślady opon i odciski podeszew. „Ładne rzeczy...". Odciski butów nakładały się na siebie tyle razy, jak by ktoś" biegał tam i z powrotem do samochodu, zapewne coś wynosząc z domu. Zaniepokoił się. To było tak, jakby ubywało Belli. Jeśli jej rodzina zlikwiduje ten dom, zniknie ostatnie miejsce, w którym mógł być z Bellą. Otaksował wzrokiem drzwi wejściowe i duże okna salonu. Może też powinien coś zabrać dla siebie. Wiedział, że to nieładnie, ale miał to w nosie. Kolejny raz jego myśli powędrowały do jej rodziny. Wie dział tylko tyle, że Bella pochodzi z najwyższych kręgów arystokracji. Nie zamierzał poznawać ich

ani wypytywać o nic. Nawet kiedy miał dobry dzień, bywał antypatyczny, a przez historię z Bellą stał się wręcz niebezpieczny, a nie tylko niemiły. Byli krewnymi Tohrtura, więc wolał, żeby ich drogi się nie przecięły. Obszedł dom dokoła i wszedł kuchennymi drzwiami. Wyłączył alarm. Tak jak co noc, zaczął od akwarium. Na powierzchni wody unosiły się okruchy pokarmu, świadczące o tym, że ktoś zadbał o rybki. Zirytował się, bo to było jego ulubione zajęcie. Prawdę mówiąc, zaczął uważać dom Belli za swoją prywatną przestrzeń. Sam go wysprzątał po porwaniu. Podlewał rośliny, dbał o rybki. Przechadzał się po całym domu patraył przez okna. wysiadywał na krzesłach. kanapie, łóżku Belli. Właściwie był już zdecydowany kupić ten cholerny dom, kiedy rodzina wystawi go na sprzedaż, Choć nigdy nie miał własnego domu. a jego doby tek był bardzo skromny, zamierzał zostać właścicielem tych ścian, tego dachu i tych wszystkich gratów w środku. To będzie sanktuarium Belli. Szybko przeszedł przez dom, notując w pamięci, co znikło. Ubyło niewiele. Obraz i srebrna patera z salonu, lustro z sieni. Był ciekaw, czemu wybór padł właśnie na te, a nie inne przedmioty. Przecież tu było ich miejsce. Kiedy wrócił do kuchni, w oczach stanął mu widok tego pomieszczenia tuż po porwaniu. Krew, odłamki szkła, połamane krzesła, stłuczone naczynia. Jego wzrok powędrował do czarnej smugi na świerkowej podłodze. Domyślał się jej pochodzenia. Bella, szorując podeszwami, opierała się wlokącemu ją reduktorowi. Zaczął dyszeć z wściekłości. Dobrze znał ten stan. Z jedną tylko różnicą... Sam nie wiedział, o co mu chodzi: dlaczego wciąż jej szuka, czemu ma bzika na punkcie jej rupieci i wciąż pęta się po jej domu? Nie byli przyjaciółmi. Mało, nie byli nawet znajomymi. Spotkał ja raptem dwa razy i ani razu nie był dla niej miły. Tak, bardzo tego żałował. Żałował, że podczas krótkich chwil, które z nią spędził, był dla niej taki... Szkoda, że dostał torsji, odkrywszy, że ją podnieca, przez co przepadł niezły wstęp do znajomości. Niestety, nie panował nad własnym odruchem wymiotnym. Żadna samica nigdy nie była podniecona, gdy się do niej zbliżał, z wyjątkiem tej zwyrodniałej suki, jego Posiadaczki, nic więc dziwnego, że śliskie żeńskie krocze przywoływało wyłącznie przykre skojarzenia. Przypomniał sobie dotyk ciała Belłi. Dlaczego chciała się z nim bzykać? Je-

go twarz była jedną wielką blizną. Ciało wyglądało niewiele lepiej, zwłaszcza plecy. Przy jego reputacji Kuba Rozpruwacz wydawał się harcerzykietn. Wiecznie rozsadzała go złość na wszystko i wszystkich. Bella na tomiast była piękna., łagodną i dobrą arystokratką książęcej krwi, której nie zabrakło ptasiego mleczka. No tak, ale właśnie ten kontrast ją kręcił. Miał być dla niej odskocznią od rutyny. Odrobiną szaleństwa. Dzikusem, który wyrwie ją na godzinkę czy dwie z jej wygodnego światka. I choć bolało go, że Bella dostrzegła w nim - słusznie zresztą - zwierzę, musiał przyznać, że jest... czarująca. Stary zegar za jego plecami wybił piątą. Drzwi wejściowe do domu skrzypnęły. Bezszelestnie wyrwał czarny sztylet z olstra na piersi i przywarł do ściany. Obrócił głowę, żeby mieć przez korytarz widok na sień. - To tylko ja, Z. - Butch wszedł z rękami podniesionymi do góry. Zbihr opuścił ostrze i wsunął sztylet do olstra. Były detektyw z wydziału zabójstw był w ich świecie niecodzienną postacią, jedyną ludzką istotą, która została kiedykolwiek dopuszczona przez Bractwo do ścisłego kręgu wtajemniczonych. Butch mieszkał w pokoju z Vrhednym ćwiczył na siłowni z Rankohrem i, jak Furiath, był wielkim strojnisiem. Z jakichś powodów porwanie Belli stało się jego obsesją, więc w pewnym sensie coś łączyło ich ze Zbihrem. - Co tu robisz, glino? - Wracasz do domu? - to nie było pytanie, to była sugestia. - Jeszcze nie. - Wkrótce będzie świtać. „No i co z tego". - Furiath przysłał cię po mnie? - Sam na to wpadłem. Kiedy nie wróciłeś do nas po... pobraniu płatnej usługi, pomyślałem, że pewnie zaniosło cię tutaj. Zbihr złożył ręce na piersiach. - Podejrzewasz, że zaciukałem ją w zaułku? - Nie. Przed wyjściem widziałem, że znów patroluje Klub. - Czemu więc zawdzięczam twój widok? Ludzki samiec wyglądał, jakby starannie dobierał słowa. Rozmyślając, kołysał się w tył i w przód w swoich ulubionych półbutach. Bawił się guzikami szykownego płaszcza z czarnego kaszmiru.

„A więc to tak.,.". Butch był posłańcem. - Wiesz o tym, że Tohr rozmawiał z rodziną Belli, prawda? - Podrapał się kciukiem nad brwią. -Brat Belli jest trochę porywczy, kapujesz? Cóż, zorientował się, że ktoś tutaj bywa, Alarm przeciwwlamaniowy informuje go o każdej próbie włączenia lub wyłączenia. On prosi, żebyś tu nie przychodził, Z. - Co ty powiesz? - Zbihr odsłonił kły. - Wynajmie ochroniarzy. - Niech przestanie wtykać nos w nie swoje sprawy. - Człowieku, przecież to jest dom jego siostry. „Szlag by to". - Zamierzam kupić ten dom. - Nie masz na co liczyć, Z. Tohr mówi, że rodzina na razie nie przewiduje sprzedaży. Chcą zatrzymać farmę. Zbihr zgrzytnął zębami. - Lepiej zabierz stąd swój tyłek, glino, póki cały. - Ciebie stąd zabiorę. Zaraz zrobi się jasno, - Ty mi o tym, człowieku, będziesz przypominać? Butch zaklął głośno. - Dobra, usmaż się, jeśli masz na to ochotę. Ale nie przychodź tu więcej. Jej rodzina ma już i tak za swoje. Trzasnął frontowymi drzwiami. Zbihr poczuł, że robi mu się gorąco, jakby go ktoś owinął w koc elektryczny i za bardzo podkręcił termoregulator. Pot wystąpił mu na twarz i piersi, żołądek skręcił się w węzeł. Uniósł dłonie. Były wilgotne; palce lekko mu drżały. „Fizjologiczne oznaki stresu", zdiagnozował, Ewidentna reakcja emocjonalna, choć nie miał pojęcia o co w tym wszystkim biega. Widział tylko wtórne objawy ale nie znał przyczyny. Nie potrafił doszukać się w sobie żadnej emocji, którą umiałby nazwać. Rozejrzał się dookoła. A gdyby tak podłożyć ogień i puścić farmę z dymem, żeby nie dostała się nikomu? Czy to nie lepsze niż świadomość, że nie może jej odwiedzać? Rzecz w tym jednak, że paląc dom Belli, w jakimś sensie ją ranił. Skoro nie może zostawić za sobą kupy popiołu, weźmie coś na pamiątkę. Coś, co da radę unieść przy dematerializacji. Dotknął cieniutkiego łańcuszka, który opinał mu szyję.

Wisiorek wysadzany diamencikami należał do Belli. Znalazł go w tamtą noc porwania na terakotowej posadce pod kuchennym stołem. Oczyścił z krwi, naprawił zapięcie i odtąd stale nosił. Wszak diamenty są wieczne. Niezniszczalne, jak wspomnienia o Belli. Zanim się rozwiał, rzucił ostatnie spojrzenie na akwarium. Pokarm znikał z tafli wody, pochłaniany od dołu przez żarłoczne pyszczki. John nie wiedział, ile czasu spędził w objęciach Wellsie; na pewno nie od razu wrócił do rzeczywistości. Wreszcie jednak odsunął się od wampirzycy i zobaczył, że patrzy na niego z uśmiechem. - Pewno nie chcesz mi opowiedzieć swojego snu? John zaczął poruszać rękami. Wellsie patrzyła z natężeniem, bo właśnie zaczęła się uczyć amerykańskiego języka migowego. Czuł, że miga za szybko, więc sięgnął po notes i długopis ze stolika nocnego. Nie ma o czym opowiadać. Czuję się już dobrze, ale dzięki, że mnie zbudziłaś. - Chcesz dalej spać? Kiwnął głową. Przez ostatnie półtora miesiąca spał i jadł na okrągło, mimo to był wiecznie głodny i wyczerpany. Cóż, w końcu miał za sobą dwadzieścia trzy lata niedosypiania i niedojadania. Wsunął się pod kołdrę. Wellsie przysiadła na skraju łóżka. Kiedy stała, prawie nie było widać, że jest w ciąży, ale kiedy siedziała, pod luźną koszulą rysował się już brzuszek. - Chcesz, żebym ci zapaliła światło w łazience? Pokręcił głową. Czułby się skończonym maminsynkiem, a jego ego było już dostatecznie nadwątlone. - Popracuję teraz trochę w gabinecie, dobrze? Po wyjściu Wellsie humor mu się popsuł. Teraz, kiedy panika ustąpiła, ogarnął go wstyd. To było zachowanie niegodne mężczyzny. Prawdziwy mężczyzna we śnie pokonałby demona o spranych włosach. A gdyby nawet zląkł się weśnie, po przebudzeniu nie trząsłby się ze strachu jak dzieciuch. No tak, ale przecież nie jest mężczyzną. Jeszcze nie. Tohr powiedział mu, że przemiany powinien się spodziewać około dwudziestego piątego roku życia, jeszcze dwa lata. Nie mógł się już doczekać. Mimo że wiedział już, dlaczego ma tylko metr sześćdziesiąt pięć i waży pięćdziesiąt kilo, było mu ciężko. Codzien-

nie z obrzydzeniem oglądał w lustrze swoje kościste ciało. Wkurzało go, że nosi dziecięce rozmiary, choć wolno mu już siąść za kierownicą, pić i głosować. Żenowało go, że nigdy dotąd nie miał erekcji, nawet kiedy się budził z erotycznych snów. Do tego nigdy nie całował się z żadną kobietą. Nie, nie czuł się do końca mężczyzną, zwłaszcza po tym, co mu się przytrafiło przed prawie rokiem. Wkrótce będzie ponura rocznica napaści. Skrzywił się, próbując odepchnąć myśli o brudnej klatce schodowej i mężczyźnie, który przyłożył mu nóż do gardła. O koszmarnych chwilach, kiedy stało się coś nieodwracalnego: jego niewinność została zbrukana i stracił ją bezpowrotnie. Pocieszała go tylko myśl, że wkrótce już niebędzie tak bezbronny. Niebawem przyjdzie dzień, kiedy stanie się mężczyzną. Podniecony wizją przyszłości, wstał z pościeli i podszedł do szafy. Otworzył podwójne drzwi i osłupiał kolejny raz W życiu nie miał tylu spodni i koszul, i swetrów co teraz. Były nowiutkie, prawie nieużywane... suwaki działy guziki były na miejscu, nic się nie strzępiło, nie pruło w szwach. Miał nawet parę air shoxów Nike'a. Wyjął z szafy sweter i założył. Chuderlawe nogi wsunął w nogawki bojówek. Umył w łazience twarz i ręce i uczesał się. Potem udał się do kuchni przez pomieszczenia proste i nowoczesne, jednak wypełnione sprzętami, tkaninami i dziełami sztuki włoskiego renesansu. Przystanął, słysząc z gabinetu głos Wellsie. -...jakiś koszmar. Był nieźle przestraszony, Tohr... Nie palił się, żeby mi go opowiedzieć, więc nie naciskałam. Chyba już pora, żeby go Agrhes obejrzał. Tak... M-hm. Najpierw powinien poznać Ghroma. Tak. Kocham cię, mój brońcu. Co?To niesamowite, Tohr, dokładnie to samo myślałam. Nie wien, jak mogliśmy bez niego żyć. Chyba nieba go nam zesłały, John oparł się o ścianę w korytarzu i przymknął oczy. Zabawne, miał takie same myśli. Na ich temat.

Rozdział czwarty

MINĘŁO PARĘ GODZIN - przynajmniej w jej odczuciu – kiedy Bellę zbudził odgłos odsuwanej pokrywy. Słodka woń reduktora dotarła na dno dołu, przygłuszając cierpki zapach wilgotnej ziemi.

- Cześć, żono. - Uprząż wrzynała jej się w pierś, kiedy wyciągał ją na górę. Jedno spojrzenie w jego wyblakłe piwne oczy wystarczyło, żeby zorientować się, że nie powinna igrać z ogniem. Reduktor był podniecony, uśmiechał siś zbyt promiennie. W stanie maniakalnym mógł być niebezpieczny. Kiedy jej stopy dotknęły ziemi, szarpnął uprzężą tak, że poleciała na niego. - Powiedziałem: cześć, żono. - Cześć, David. Przymknął oczy. Uwielbiał, kiedy wymawiała jego imię. - Mam coś dla ciebie. Nie zdejmując szelek z Belli, zaprowadził ją do metalowego stołu na środku pokoju i przykuł kajdankami. To znaczyło, że na zewnątrz jest ciemno. Z uprzęży spuszczał ją tyko w dzień, kiedy nie mogła uciec. Reduktor wyszedł za próg, nie zamykając drzwi. Po chwili usłyszała szuranie i chrapliwy oddech - reduktor wrócił, prowadząc zataczającego się cywila. Jeńcowi głowa leciała na wszystkie strony. Ledwo powłóczył nogami. Miał na sobie szykowne czarne spodnie i sweter z kaszmirowej wełny - mokre, podarte i poplamione krwią. Bella cofnęła się ze zdławionym jękiem, aż jej smycz się napięła. Nie była w stanie przyglądać się torturom. Wszystko, tylko nie to. Reduktor zaciągnął mężczyznę do stołu i pchnął na blat. Sprawnie owinął nadgarstki i kostki wampira łańcuchami, spinając je metalowymi zaciskami. Gdy półprzytomne oczy cywila spoczęły na półkach z narzędziami, zalśniła w nich panika. Szarpnął okowy, aż łańcuchy zadzwoniły metalicznie o stół. Bella spojrzała w błękitne oczy wampira. Był przerażony. Chętnie dodałaby mu jakoś otuchy, ale czuła, że nie jest to dobry pomysł. Reduktor bacznie obserwował jej reakcję, po czym sięgnął po nóż. Wampir na stole krzyknął, kiedy zabójca nachylił się nad nim. Ale David rozciął jedynie sweter samca, obnażając pierś i szyję. Bella zaczęła się zmagać z nieprzemożoną żądzą krwi Nie dokrwiała się od dawna, kto wie. czy nic od wielu miesięcy, a wyczerpane stresem ciało domagało się niezawodnego remedium - krwi osobnika płci przeciwnej. Reduktor chwycił ją za rękę i odwrócił do siebie. Kajdanki zgrzytnęły o krawędź stołu. - Pomyślałem sobie, że chce ci się pić, więc przywiozłem Ci coś do picia. Musnął jej wargi kciukiem.

Osłupiała. - Naprawdę. Jest dla ciebie, W podarku. Młoda sztuka. Lepszy od tamtych dwóch w rurach. Możemy go trzymać tak długo, jak ci będzie potrzebny. - Odciągnął wargę z gór nych zębów Belli. - No, no, ząbki nieźle nam się wydłużyły. Apetyt dopisuje żoneczce. Złapał ją za kark i pocałował z języczkiem. Udało jej się zapanować nad odruchem wymiotnym. Nareszcie odsunął się. - Zawsze byłem ciekaw, jak to wygląda - powiedział, bacznie przyglądając się jej twarzy. - Czy mnie to będzie kręcić Nie jestem pewien, czy chcę tego, czy nie. Wolałbym chyba, żebyś pozostała nieskalana. Ale musisz to robić, prawda? Inaczej umrzesz. Przygiął jej głowę do szyi samca. - Dobra dziewczynka - szepnął jej do ucha miłośnie, gdy próbowała stawić opór. - Gdybyś się do niego rwała, chybabym ci musiał z zazdrości przyłożyć. No, pij. - Pogładził ją wolną ręką po głowie. Bella spojrzała w oczy wampira. O, Boże... Cywil przestał się szamotać i patrzył na Bellę. Oczy wychodziły mu z orbit. Straszliwie ją suszyło, mimo to nie była w stanie się przemóc. - Radzę ci pić. - Reduktor złapał ją mocno za kark. Jego głos brzmiał nieprzyjemnie. - Nieźle się zmachałem, żeby go skombinować dla ciebie. Otwarła usta. Z pragnienia język wysechł jej na wiór. -Nie... Reduktor podetknął jej nóż pod nos. - Tak czy owak, za chwile będzie broczył krwią. Jak go wezmę w obroty, nie pociągnie długo. Wiec może się jednak skusisz, żoneczko? Łzy napłynęły jej do oczu. Za chwilę popełni gwałt. - Przepraszam - szepnęła do skutego samca. Nagłym szarpnięciem reduktor odciągnął jej głowę do tyłu. Otwartą dłonią walnął ją w lewy policzek, aż się zatoczyła. W ostatniej chwili chwycił ją za włosy, chroniąc przed upadkiem. Przyciągnął ją brutalnie do siebie, wyginając w łuk. Myślała tylko o jednym: „Gdzie podział się nóż?". - Nie masz przepraszać tego ścierwa. - Złapał ją pod brodę, wpijając się palcami w policzki. -Tylko ja coś znaczę dla ciebie. Rozumiemy się? Pytam: rozumiemy się?

- Tak - szepnęła. - Tylko tyle masz do powiedzenia? - Tak, David. Złapał jej wolną rękę i wykręcił do tylu. Ból przeszył jej ramię. - Powiedz, że mnie kochasz. Nagle, bez ostrzeżenia, dopadła ją wściekłość. Nigdy, przenigdy nie doczeka się tego słowa z jej ust. - Powiedz, że mnie kochasz!- ryknął jej w twarz. Oczy Belli zaczęły miotać błyskawice. Obnażyła kły. To wystarczyło, żeby podniecić go do szaleństwa. Zaczął drżeć, dysząc ciężko. W jednej sekundzie był gotów do walki, a to go podniecało niczym seks. To właśnie go najbardziej kręciło w związkach. Uwielbiał bić się z Bellą. Wyznał jej już, że jego poprzednia kobieta była od niej słabsza i niewiele jej było trzeba, żeby straciła przytomność. Powiedz, że mnie kochasz. Mam. Cię. Gdzieś. Zacisnął w pięść uniesioną dłoń. Patrzyła na niego spokojnie, gotowa przyjąć cios bez zmrużenia oka. Stali tak, srożąc się na siebie, a ich wygięte symetrycznie ciała tworzyły kontur - wezbranego gniewem - serca. Na stole za nimi pojękiwał samiec cywilów. Nagle reduktor objął Bellę i przylgnął twarzą do jej szyi. - Kocham cię - wyznał. - Kocham cię do szaleństwa. Żyć bez ciebie nie mogę... -Ja pierdolę... - odezwał się czyjś głos. Odwrócili się oboje. Drzwi centrum przesłuchań były otwarte na oścież. W progu stał jak wryty zabójca o spłowiałych włosach. Gość ryknął śmiechem. - Doniosę o wszystkim. - Te trzy słowa wyzwoliły lawinę konsekwencji. David rzucił się na drugiego reduktora. Wybiegł za nim na zewnątrz. Kiedy rozległy się pierwsze odgłosy bójki, Bella, nie tracąc czasu, wzięła się za zacisk na prawym nadgarstku cywila, uwalniając go z łańcucha, po czym zajęła się jego prawą kostką. Nie padło między nimi słowo. Samiec, rozkuty z prawej, przystąpił gorączkowo do odpięcia łańcuchów z lewej strony. Zeskoczył ze stołu i obrzucił spojrzeniem stalowe kajdanki Belli. - Nie dasz rady. Tylko on ma klucze - powiedziała, - Wierzyć mi się nie chce, że żyjesz. Słyszałem o tobie... - Znikaj! Już cię tu nie ma...

- Zabije cię. - Nie ma obaw. - Nie zabije jej, ale obrzydzi jej życie do reszty. - Znikaj! Zaraz przestaną się bić. - Wrócę po ciebie. - Ratuj własną skórę. - Chciał coś powiedzieć, ale nie dała mu dojść do słowa. - Przestań gadać. Skoncentruj się. Spróbuj dać znać mojej rodzinie, że żyję. No, już! Samiec ze łzami w oczach zamknął powieki. Raz po raz odetchnął głębiej i zdematerializował się. Bellę chwycił potężny dygot. Padta na ziemię, zawieszona na przykutej do stołu ręce. Odgłosy bójki na zewnątrz ucichły jak nożem uciął. Zapadła cisza, w której rozległo się. pyknięcie. Ani przez chwilę nie wątpiła, że zwycięzcą był jej reduktor. Chryste... To się musi się skończyć. Fatalnie skończyć dla niej. Zbihr do ostatniej chwili stał na ośnieżonym trawniku, po czym zdematerializował się, by pojawić się w posępnym, gotyckim dworzyszczu, które było siedzibą Bractwa. Mroczna budowla z rzygaczami na dachu i oknami z gomółek wyglądała żywcem jak z horrorów. Przed masywnym kamiennym budynkiem rozpościerał się zastawiony samochodami dziedziniec. Obok stała stróżówka, w której Butćh i V uwili swoje kawalerskie gniazdko. Posiadłość okalał sześciometrowy mur z podwójną bramą i serią przykrych, niespodzianek, które miały odstraszyć nieproszonych gości. Z podszedł do stalowych wrót głównej rezydencji, otwarł jedno skrzydło i wszedł do sieni. Wkłepał kod w domofon. Drzwi otwarły się natychmiast. Wchodząc do holu, skrzywił się niechętnie. Strzeliste, wielobarwne, zdobione złoceniami wnętrze z mozaikową podłogą, która mogła przyprawić o zawrót głowy, z tłocznym pubem miało jedną wspólną wadę: nadmiar stymulujących bodźców. Z prawej dochodził gwar z jadalni-, cichy szczęk srebra o porcelanę, niewyraźne słowa Beth, śmiech Ghroma... do konwersacji włączył się Rankohr swoim basem, Zapadła cisza, co znaczyło zapewne, że Hollywood robi śmieszne miny, po czym wszyscy wybuchnęłi zgodnym śmiechem, który brzmiał, jakby szklane kulki potoczyły się po gładkiej posadzce,

Nie miał ochoty na pogawędki z braćmi, a jeszcze mniejszą na spożywanie posiłku w ich towarzystwie. Na pewno już wszyscy wiedzieli o tym, że za zbyt częste wizyty został wykopany z domu Belli jak jakiś złodziejaszek. Żaden sekret nie uchował się długo w Bractwie. Ruszył na antresolę pierwszego piętra, skacząc po dwa schody naraz. Spieszno mu było, żeby jak najszybciej zostawić za sobą gwar jadalni. Potrzebował ciszy. Na szczycie schodów skręcił w lewo, w korytarz ozdobiony rzymskimi i greckimi rzeźbami. Podświetlone od tyłu posągi atletów i wojowników rzucały na krwistoczerwone ściany cienieswych marmurowych torsów i kończyn. Kiedy mijało się je w szybkim tempie, cienie przesuwały się rytmicznie, stwarzając iluzję ruchu; przypominały widzianych z jadącego samochodu przechodniów. Jego sypialnia znajdowała się na końcu korytarza. Kiedy otwarł drzwi, uderzyła go fala chłodu. Nigdy nie włączał grzejnika ani klimatyzacji, podobnie jak nigdy nie sypiał w łóżku, nie używał komórki i nie trzymał nicze go w szufladach antycznych sekretarzyków. Do garderoby wchodził głównie po to, żeby się rozbroić. Broń i arnunicję trzymał w głębi pomieszczenia, w ognioodpornej szafie. Cztery koszule i trzy pary skórzanych spodni na wieszakach nie zajmowały wiele miejsca. Puste wieszaki i mosiężne drążki przywodziły mu czasem na myśl szkielet kościotrupa. Rozebrał się i wziął prysznic. Był głodny, ale lubił to uczucie. Skurcze głodu, język wyschnięty z pragnienia... Lubił dawkować sobie tortury, czuł się od tego lepiej. Do diabła gdyby mógł się obejść bez snu, z pewnością by się go wyrzekł. I tego cholernego łaknienia krwi... Chciał być czysty. Od wewnątrz. Po wyjściu spod prysznica przejechał maszynką po głowie, goląc się na zero, potem szybko ogolił twarz. Nagi, zmarznięty, ociężały po dokrwieniu, udał się na swoje legowisko na podłodze. Przystanął nad dwoma złożonymi kocami, które dawały nie więcej wygody, niż dwa plasterki na ranę. Przypomniał sobie łóżko Belli. Miała szerokie, białe łoże. Białe poszewki i prześcieradło. białą, patchworkową kołdrę biały mechaty dywanik przed łóżkiem. Leżał w jej łóżku wiele razy. Wyobrażał sobie, że czuje jej zapach. Czasem nawet obracał się boku na bok, czując jak materac ugina się miękko pod ciężarem jego napiętych mięśni. Czuł się prawie tak. jakby go dotykała i lepiej niż gdyby go dotknęła naprawdę. Nie znosił obcego dotyku... Choć żałował, że nie pozwolił Belli raz dotknąć się tam. Był pewien, że jej dotyk nie sprawiłby mu przykrości.

Jego oczy powędrowały w stronę czaszki, która stała przy legowisku. Patrząc w czarne otwory oczodołów, przypomniał sobie tęczówki i źrenice, które onegdaj patrzyły na niego. Miedzy zębami tkwił kilkucentymetrowy pasek czarnej skóry. Tradycyjnie na pasku wypisywano wyrazy czci dla zmarłego, jednak kły czaszki Zbihra zaciskały się na czystym kawałku skóry. Ułożył się na podłodze z głową przy czaszce. W jego umyśle ruszył korowód wspomnień. Rok tysiąc osiemset drugi... Zaczął się budzić. Leżał na wznak, cały zbolały z niewiadomych przyczyn... Wreszcie przypomniał sobie, że poprzedniej nocy przeszedł przemianę. Przez długie godziny cierpiał katusze z powodu bólu rozrastających się mięśni i kości i gwałtownie powiększają cej się masy ciała. Dziwna rzecz... szyja i nadgarstki bolały inaczej niż reszta ciała. Otwarł oczy, Wysoki, kamienny strop nad nim przecinały dwa cienkie, czarne pręty, Kiedy przekręcił głowę, zobaczył grube, dębowe drzwi, wzmocnione podobnymi pionowymi prętami. Na ścianie również wypatrzył żelazne pręty. ..był w lochu więziennym. Dlaczego? Musi wracać do swych obowiązków, zanim... Próbował usiąść, ale miał unieruchomione ręce i nogi. Całkowicie już przebudzony, szarpnął więzy... - Ostrożnie! - syknął kowal. Tatuował właśnie na jego punktach dokrewnych czarne obręcze juchacza. O Pani Zanikhu, tylko nie to.... Szarpnął okowy. - Spokój! - burknął gniewnie kowal. Nie zamierzam dostać cięgów za ciebie. -Litości... - Jego głos brzmiał obco, był za gruby. Rozległ się cichy kobiecy śmiech. Posiadaczka tych włości weszła do celi, ciągnąc po kamiennej posadzce tren długiej sukni z białego jedwabiu. Jasne włosy spływały jej z ramion. Spuścił wzrok zgodnie z etykietą i spostrzegł, że jest goły jak go pan Bóg stworzył. Spłonął rumieńcem ze wstydu. - Nie śpisz - rzekła, zbliżając się do niego. Nie pojmował, co mogło skłonić jaśnie panią do odwiedzin osobnika tak podłego stanu, jak on. Był zwykłym kuchcikiem, niższym rangą nawet od dziewcząt pokojowych.

- Spójrz na mnie - rozkazała Posiadaczka. Spojrzał, posłusznie, choć było to sprzeczne z wszystkim, co mu dotąd wpajano. W obecności Posiadaczki należało bezwzględnie spuszczać oczy. Jej spojrzenie wstrząsnęło nim. Nigdy dotąd żadna samica nie patrzyła na niego takim wzrokiem. Na jej subtelnej twarzy malowało się pożądanie, w jej mrocznych oczach tlił się zagadkowy żar. - Żółte oczy, prawdziwa rzadkość- mruknęła. - W dodatku piękne. Dłoń Posiadaczki spoczęła na jego nagim udzie. Wzdrygnął się niespokojnie. „Coś tu jest nie tak - przemknęło mu przez myśl. – Tak się nie godzi". Doprawdy, sprawiłeś mi miłą niespodziankę. Wierzaj mi, ten, kto polecił cię mojej uwadze, dostał sowitą zapłatę. Błagam, pani, pozwól mi pracować. -Ależ pozwałam. -Dłoń Posiadaczki błądziła po jego pachwinie. Podskoczył. Kowal zmełł przekleństwo. - Tak się szczęśliwie składa, że mój juchacz padł dziś ofiarą nieszczęśliwego wypadku. Gdy tylko jego lokum zostanie odświeżone, zostaniesz przeniesiony. Zabrakło mu tchu. Wiedział o istnieniu tamtego samca, gdyż przynosił mu do celi posiłki. Czasem, kiedy przekazywał strażnikom tacę, słyszał dziwne dźwięki dobywające się zza ciężkich drzwi... Jego lęk musiał dotrzeć do Posiadaczki, gdyż nachyliła się nad nim tak bardzo, że poczuł woń jej uperfumowanej skóry.Zaśmiała się pod nosem, jakby wyczuła woń jego lęku i aromat przypadł jej do gustu - Po prawdzie, nie mogę się jut doczekać, kiedy cię posiądę - Ruszyła do wyjścia. - Jak spartaczysz robotę, każę cię wystawić na światłodzienne- zwróciła się do kowala. - Bacz. by ci igła nie omsknę ła się w ręku. To skóra najprzedniejszego gatunku. Niebawem tatuaż był gotów. Kowal zabrał ze sobą jedyną świeczkę, zostawiając w egipskich ciemnościach przykutego do stołu nowego juchacza. Zatrząsł się z rozpaczy i przerażenia, gdy dotarło do niego, co go czeka. Miał odtąd toczyć swój żywot na najniższym szczeblu drabiny społecznej. Będą go trzymać przy życiu tylko po to by dokrwiał innych... Jedna Pani Zanikhu wie, czego mógł się jeszcze spodziewać Minęło sporo czasu, nim drzwi otwarły się znowu i w świetle świeczki ujrzał swoje przyszłe życie; Posiadaczkę w czarnej szacie z dwoma samcami, znanymi z

upodobania do własnej płci - Naszykujcie go dla mnie - rozkazała. Krążąc po celi niespokojnie, jak rozedrgany płomień świecy, przyglądała się, jak namaszczają go i myją. Zadrżał, czujac ręce mężczyzn na twarzy, piersi, genitaliach. Bał się, że któryś ze zboczeńców, albo obaj, będą próbowali się dobrać do niego. - Czy mamy go wypróbować dla ciebie, o pani? - spytał wyższy z dwóch mężczyzn, kiedy obsprawili juchacza. - Sama się tym zajmę. Zrzuciła suknię i wskoczyła podniecona na stół, okraczając jucha- cza. Jej dłoń spoczęła na jego częściach intymnych i zaczęła poruszać się rytmicznie. W tym czasie samce robili sobie dobrze nawzajem. Gdy nie udało jej się wywołać erekcji, wzięła penis juchacza do ust W celi rozległy się przerażające odgłosy: jęki dwóch samców, cmoktanie i ciamkanie Posiadaczki. Boleśnie upokorzony, rozpłakał się; łzy sączyły się z kącików jego oczu przez skronie, by gromadzić się w uszach. Nikt dotąd nie dotykał jego krocza. Ciało samca przed przemiana, nie było chętne ani zdolne do spółkowania, niemniej wyczekiwał z utęsknieniem dnia, kiedy będzie miał swoją partnerkę. Miał powody, by sądzie, zespolenie będzie cudownym przeżyciem, gdyż w czworakach dla służby parokrotnie podpatrzył akt miłosny. Ale teraz... przeżywając intymność w taki sposób, wierzyć nie chciał, że jej kiedykolwiek łaknął. Posiadaczka puściła jego fallus i znienacka wymierzyła mu piekący policzek. - Podaj maść- warknęła. - Widać jego zabawka nie wie jeszcze do czego służy. Jeden z samców podszedł do stołu ze słoiczkiem. Juchacz zorientował się, że ktoś, nie był pewien, kto, dotyka go śliską ręką. Następnie poczuł mrowienie. Jego krocze zrobiło się dziwnie ciężkie. Coś poruszyło się na jego udzie, pełznąc w kierunku brzucha. - Na Panią Zanikltu! - zdumiał się jeden z samców. -Co za rozmiar - szepnął drugi. - Studnia by wystąpiła z brzegów. - Przeogromny - dołączyła do chóru Posiadaczka. Juchacz uniósł głowę. Na jego brzuchu spoczywało coś straszliwie nabrzmiałego, co nie przypominało żadnej znanej mu rzeczy. Opuścił głowę. Posiadaczka siadła na jego biodrach. Poczuł spowijającą go wilgoć. Znów uniósł głowę. Siedziała na nim okrakiem a on... wnikał w nią. Podrygiwała na nim, anglezując. Dyszała. Potem dotarło do niego, że samce w celi

znów zaczęli jęczeć, a ich gardłowe dźwięki przybierały na sile, w miarę jak Posiadaczka podkręcała tempo. Wreszcie samce i Posiadaczka krzyknęli zgodnie. Posiadaczka osunęła się na pierś juchacza. - Trzymać głowę - zaordynowała, zdyszana. Jeden z samców położył dłoń na czole juchacza, drugą gładząc go po włosach. - Czarowne. I jakie jedwabiste. Do tego w pięknych kolorach. Posiadaczka przywarła do szyi juchacza i ukąsiła go. Krzyknął czując, że leci mu krew. Widywał czasem samców dokrwiających się nawzajem z samicami i odnosił wrażenie, że jest to... miłe. Sam jednak czuł ból i zawroty głowy, a im się mocniej przysysała do jego szyi tym bardziej robiło mu się słabo. Chyba zemdlał, a kiedy odzyskał przytomność unosiła głowę oblizując wargi. Posiadaczka zeszła z niego, przywdziała suknie i wraz z samcami rozpłynęła się w ciemnościach. Po chwili nadeszli znajomi strażnicy. Patrzyli na niego jak na powietrze, choć był z nimi zawsze na dobrej stopie, gdyż to on warzył dla nich piwo. Teraz jednak w milczeniu omijali go wzrokiem. Spojrzał po sobie i z zażenowaniem skonatatował, że tajemnicza maść nadal działa i jego fallus sterczy, sztywny, nabrzmiały i połyskliwy. Zemdliło go. Rozpaczliwie pragnął powiedzieć strażnikom, że to nie jego wina, że daremnie próbował silą woli opuścić członek- był jednak zbyt zmordowany, żeby mówić. Strażnicy odpięli mu ręce i nogi od stołu. Gdy wstał, nogi się pod nim ugięły, bo leżał na wznak, przykuty, przez wiele godzin, a był ledwie dzień po przemianie. Nikt mu nie pomógł, kiedy próbował stanąć do pionu; czuł, że tamci brzydzą się go dotknąć, nie chcą mieć z nim nic wspólnego. Chciał się zasłonić, ale był skuty fachowo, nie miał wolnej ręki. Jego wstyd osiągnął apogeum, kiedy przyszło mu iść korytarzem. Czuł w okolicach pachwiny dyndający ciężar, który przy każdym kroku podrygiwał komicznie. Łzy popłynęły mu po policzkach, jeden u strażników prychnął z odrazą. Juchacza zaprowadzono do innej części zaniku, do kolejnego pomieszczenia, w którego grube mury również wpuszczono stalowe pręty. Tu jednak miał choć drewniany podest do spania, porządny kubeł, dywan i pochodnie zatknięte wysoko w ściany. Kuchcik, którego znał od urodzenia, przyniósł mu wikt i wodę. Ów samczyk, który jeszcze nie przeszedł przemiany, również uciekał oczyma na jego widok, Juchaczowi rozkuto ręce, za to zamknięto go na klucz. Samotny, opusz-

czony i drżący, zaszył się w kąt i usiadł na podłodze. Objął się opiekuńczo rękami, bo nikt na świecie nie chciał dobrze traktować jego nowej postaci po przemianie... postaci wykorzystanej tak podłe. Kołysząc się w tył i w przód, rozmyślał o swojej przyszłości od zawsze był pozbawiony praw, wiedzy, tożsamości.. Ale przynajmniej mógł chodzić wolno, a jego ciało i krew należały do niego. Wspomnienie macających go rąk wywołało fale mdłości. Zerknął na swoje genitalia i zorientował sie, że wciąż wydzielają woń Posiadaczki. Zastanawiał się, kiedy obrzęk ustąpi. I jaki będzie przebieg następnych odwiedzin. Zbihr potarł twarz i przewrócił się na drugi bok. Oczywiście przyszła kolejny raz. Jak zawsze w towarzystwie. Dość już wspomnień. Zamknął oczy, próbując zmusić się do snu. Zanim zasnął, zobaczył jeszcze w myślach farmę Belli na łące pokrytej śniegiem. Jej dom, choć pełen sprzętów i bibelotów, wydawał się straszliwie opuszczony. Zniknięcie Belli pozbawiło go jego najistotniejszej funkcji: choć był solidną budowlą, zdolną odeprzeć wiatr, mróz i intruzów, przestał być domem. Został odarty z duszy Tak jak Zbihr.

Rozdział piąty

ŚWITAŁO, KIEDY BUTCH O'NEAL ZAJECHAŁ NA DZIEDZINIEC. Wysiadł z cadillaca. Z Bunkra dobiegał łomot G-Unit, co znaczyło, że jego współlokator jest w domu. Vrhednego zawsze otaczały dźwięki rapu; ta muzyka była mu niezbędna jak powietrze. Twierdził, że basowe bity redukują do znośnego poziomu szum cudzych myśli. Butch podszedł do drzwi i wystukał kod. Szczęknął zamek. Butch wszedł do sieni, w której był kolejny domofon. Wampiry miały obsesję podwójnych drzwi. Dzięki podwójnym drzwiom nie musisz się denerwować, że ktoś ci wpuści świa-

tło słoneczne do domu, bo jedne drzwi zawsze były zamknięte. Stróżówka, zwana Bunkrem, była skromnym budyneczkiem, w którym mieścił się salon, kuchnia do odgrzewania potraw i dwa pokoje z łazienkami. Lubił ten dom i lubił wampira, który z nim mieszkał. Ze swoim wspołlokatorem byli sobie bliscy, jak.... bracia. W salonie na czarnych kanapach nie zastał nikogo, ale na telewizorze plazmowym szły wiadomości sportowe, - w powietrzu unosił się czekoladowy zapach czerwonego dymka. Znaczyłoby to, że Furiath jest w domu, albo był jeszcze przed chwilą. - Cześć, chłopaki LUCY, siemanko - zawołał. Z głębi domu wychynęli dwaj bracia. Obaj mieli na sobie stroje bojowe: czarne skóry i wojskowe buciory, w których wyglądać na to, kim byli 1 na profesjonalnych zabójców. - Wyglądasz na zmęczonego, glino - powitał ga Vrhedny, - Bo też jestem wypruty. Butch przyuważył skręta w ustach Furtatha. Choć dawno zerwał z nałogiem, tej nocy miał ochotę się złamać i poprosić o sztacha czerwonego dymka. Rzecz w tym jednak, że miał już dwa nałogi, więc był zajęty. Tak, popijanie szkockiej i uganianie się za wampirzycą, która go nie chce, pochłaniało mu wszystkie wolne chwile. Zresztą, po co zaburzać wypracowaną równowagę. Złamane serce napędzało picie, a po pijaku tęsknił za Marissą jeszcze bardziej, co go popychało do kolejnego kieliszka... I tak się to toczyło, jak diabelski młyn, aż sufit zaczynał wirować. - Gadałeś z Z? - spytał Furiath. - Ta-a. Niezbyt dobrze przyjął wiadomość. - Butch odwiesił kaszmirowe palto do szafy. - Myślisz, że będzie się trzymał się z dala od tamtego miejsca? - Raczej tak. O ile nie podpalił farmy zaraz po tym, jak mnie stamtąd wykopał. Miał w oczach ten specyficzny błysk. Ten, od którego ściskają ci się jaja, jeśli jesteś w jego zasięgu. Furiath przejechał dłonią po sławetnej kaskadzie pszenno- rudo- kasztanowych loków, które spływały mu na plecy Był przystojniakiem i bez tego, ale z tą grzywą był... przepiękny. Butch nie miał żadnych odchyleń homo, ale brat był atrakcyjniejszy od niejednej kobiety. A kiedy nie nosił uniformu do rozwałki reduktorów ubierał się lepiej niż większość pań.

Szczęściem przy tym wszystkim był tęgim zabijaką, inaczej brano by go chyba za pedzia. - Dzięki za specjalistyczny opis - powiedział na wdechu. Na biurku zastawionym sprzętem elektronicznym ode zwał się telefon. - Linia zewnętrzna - mruknął V, podchodząc do swojego centrum dowodzenia. Vrhedny był geniuszem komputerowym - w gruncie rzeczy był złotą rączką w każdej dziedzinie - odpowiadał za komunikację i bezpiczeństwo posiadłości. Całością sterował za pomocą Czterech Zabawek, jak nazywał swój zestaw pecetów. Zabawek, tere-fere... Butch ani w ząb nieznał się na kom- puterach, ale jeśli to były zabawki, byli chyba na placu zabaw Departamentu Obrony Narodowej. -Widziałeś już mój nowy garnitur od Marca Jacobsa? – spytał Butch Furiatha, podczas gdy V czekał, aż dzwoniący się nagra się na skrzynkę głosową. - Przysłano ci go już? -Tak, Fritz przywiózł go wcześniej do przymiarki. - Jak miło. Poszli z Furiathem do pokoju Butcha. Butch zachichotał. Podobnie jak Furiath był metroseksualnym wyznawcą dobrych krawców. Zabawne - kiedy był gliniarzem, wisiało mu zupełnie w co się ubiera. Odkąd jednak zadał się z braćmi przestąpił progi haute coutre i wpadł po uszy. Na szczęście podobnie jak Furiath parał się brudną robotą. Furiath gładził właśnie, cmokając z uznaniem czarny delikatny materiał, kiedy dogonił ich Vhredny - Bella żyje Butch z Furiathem odwrócili gwałtownie głowy. Garnitur wylądował na podłodze - Dziś w nocy porwano samca cywilów z zaułka za Zero Sum. Zawieziono go w głąb leśnej głuszy, żeby dokrwił Bellę. Widział ją i rozmawiał z nią. Jakimś cudem Belli udało sie go uwolnić. - Nie chcesz chba powiedzieć, że umiałby tam trafić z powrotem - wyszeptał Butch ze ściśniętym gardłem. Teraz liczyła się każda minuta Nie tylko on od wszedł w stan pogotowia. Furiath z przejęcia nie mógł wydusić z siebie słowa.

- Zgadłeś. Oznakował drogę ucieczki materializując się co pięćdziesiąt metrów, dopóki nie dotarł do drogi 22. Wysyła mi teraz mapę mailem. Bystrzak z niego jak na cywila. Butch wybiegł do salonu po płaszcz i kluczyki do wozu. Nie zdjął jeszcze szelek, więcjego glock tkwił nadal pod pachą. V odciął mu drogę do wyjścia. - Dokąd się wybierasz człowieku? - Czy mail z mapą już przyszedł? - Stój Butch zmiażdżył go spojrzeniem. - Wy nie możecie wychodzić w dzień, a ja - tak. Na co u diabła czekamy? - To jest sprawa Bractwa, glino - powiedział łagodnie V. - Nie możesz się w to mieszać Butch zamarł „No tak znowu go spławiają". Naturalnie, zawsze może działać na obrzeżach, zabezpieczać ślady na miejscu zbrodni, zaprząc swoje szare komórki do rozwiązywania zagadnień strategicznych. Ilekroć jednak dochodziło do konfrontacji, bracia zawsze trzymali go z dala od walki.. - Do diabła, V... - Nie nadajesz się do tego. Wybij sobie z głowy wyjazd Dopiero po dwóch godzinach Furiath miał wystarczającą ilość informacji, by pójść do pokoju brata. Uznał, że lepiej nie ekscytować Zbihra niesprawdzonymi pogłoskami a opracowanie planu zajęło im trochę czasu. Zastukał. Nikt nie odpowiedział, więc wszedł do środka. Skrzywił się. W pokoju było zimno jak w psiarni -Zbihr? Z leżał w najdalszym kącie pokoju na kilku warstwach koców. Nagi, kulił się z zimna. Nie dalej jak trzy metry od jego posłania stało wystawne łoże, którego nigdy nie używał. Zresztą, gdziekolwiek nocował, zawsze spał na podłodze. Furiath podszedł do legowiska i przykląkł przy bliźniaku. Wystrzegał się dotknięcia brata, zwłaszcza bez ostrzeżenia. Zbihr mógł zareagować ostro. Serce ścisnęło mu się, kiedy patrzył na sylwetkę śpące go. Gdzieś ulotniła się cała wściekłość. Z wydawał się niemal wynędzniały. Do diabła, jakie tam niemal. Zbihr zawsze był cholernie chudy, niesamowi-

cie szczupły. Teraz jednak została z niego sama skóra i kości. Kiedy się to stało? Podczas rythu Rankohra wszyscy w Krypcie byli nadzy i Zbihr z pewnością nie wyglądał jak szkielet. To się zaczęło dopiero parę tygodni temu. Zaraz po porwaniu Belli... - Zbihr? Zbudź się, bracie. Z poruszył się, powoli otwierając czarne oczy. Zwykle najmniejszy szmer powodował, że zrywał się na równe nogi, teraz jednak dokrwił się i był ociężały. - Znalazła się! Bella się znalazła! Widziano ją żywą nie dalej, jak dzisiaj rano. Z zamrugał oczyma, jakby sprawdzał, czy nie śni, poczym usiadł na legowisku, przecierając oczy. Kolczyki w sutkach połyskiwały w świetle padającym z korytarza. - Co powiedziałeś? - wymruczał. - Dostaliśmy cynk. gdzie jest Bella. I informacje, że żyje. Z trzeźwiał w ekspresowym tempie, Jego świadomość wyostrzała się w postępie geometrycznym. Z każdą sekundą wracał do siebie, odzyskując swoją agresywną witalność. Jego apatia znikła bez śladu. - Gdzie jest? - spytał. - W jednoizbowym budynku w lesie. Pomogła uciec stamtąd samcowi cywilów. Z zerwał się na równe nogi. - Gdzie ją znajdę? - Zbiegły samiec przesłał V maiłem wskazówki. Ale... Z ruszył do szafy. - Skołuj mi tę mapę. - Jest dopiero południe. Z zatrzymał się. Nagle z jego ciała powiało chłodem, przy którym powietrze w pokoju wydało się cieplutkie. Jego czarne oczy wyglądały jak oczy drapieżnika. Rzucił bliźniakowi przez ramię groźne spojrzenie. - No to wyślij glinę. Wyślij Butcha. - Tohr się nie zgodzi... - Pieprzyć to! Wyślijmy człowieka. - Palnij się w łeb. Butch nie będzie miał żadnych odwodów, a na miejscu może być kilku reduktorów. Chcesz ją narazić na śmierć w spapranej akcji ratunkowej?

- Gliniarz da sobie radę. - Jest niezły, ale jest tylko człowiekiem. Nie możemy go tam wysyłać. Z odsłonił kły. - Może Tohr boi się, że capną glinę, a ten wszystko o nas wyśpiewa na jednym z ich stołów. - Sam wiesz, Z, że Butch wie diabelnie dużo. Wie o nas za dużo, więc oczywiście jest to jeden z powodów. - Ale skoro pomogła jeńcowi uciec, strach pomyśleć co z nią teraz robią! - Zdajesz sobie sprawę, że jeśli ruszymy całą bandą po zachodzie słońca, mamy większą szansę wydostać ją stamtąd żywą. Musimy czekać. Z stał nagi, dysząc ciężko. W jego zmrużonych oczach płonęła czysta nienawiść. - Niech Tohr się lepiej modli, żeby była żywa, kiedy odnajdę ją w nocy warknął w końcu gniewnie. - Brat nie brat zapłaci głową, jeśli coś się stanie Belli. Furiath musnął wzrokiem czaszkę na podłodze Tak Zbihr już udowodnił, że jest zdolny do dekapitacji. - Słyszysz, co mówię? - spytał Z przez zaciśnięte zęby. Furiath skinął głową. Miał złe przeczucia odnośnie dalszego rozwoju wypadków. Najgorsze przeczucia.

Rozdział szósty

PAN O JECHAŁ SWOJĄ PÓŁCICŻARÓWKĄ DROGĄ 22. Była czwarta po południu. Gasnące słońce raziło go w oczy. Czuł się jakby miał kaca. Kurde, nie dosyć, że go boli głowa, to jeszcze ma dreszcze, takie jak po nocy chlania, ciarki pełznące jak robactwo po skórze. Wyrzuty sumienia również przypomniały mu czasy, gdy lubił zajrzeć do kielicha. Zdarzało mu się, na przykład, budzić obok jakiejś ohydnej baby, którą przeleciał po pijaku Teraz czuł się podobnie... tylko o wiele, wiele gorzej. Przesunął ręce na kierownicy. Miał knykcie otarte do żywego mięsa. Czuł, że ma podrapany kark. Przed oczyma przesuwały mu się obrazy minionego dnia. Zrobiło mu się niedobrze. To straszne, jak obszedł się ze swoją kobietą.

Ta-a, teraz wydało mu się to straszne, ale wtedy uważał że to... słuszne. Kurde, trochę zapomniał o ostrożności, W końcu była żywym stworzeniem... Ale by było, gdyby przegiął. Rany koguta... Musi się zacząć hamować. Rzecz w tym, że kiedy zauważył, że uwolniła samca, którego jej przywiózł, poniosło go i wybuchł jak granat, który ją nieźle poharata. Zdjął nogę z gazu. Miał ochotę wrócić, wyjąć żonę z rury i sprawdzić, czy nadal oddycha. Ale musiał zdążyć na spotkanie oddziałów Alfa. Dodał gazu. Gdyby choć raz spojrzał na nią, nie potrafiłby od niej odejść, a wtedy nadreduktot przyjechałby sprawdzić, co się z nim dzieje. Byłby kłopot, bo centrum przesłuchań wyglądało, jakby przeszło przez nie tornado. Psia mać... O zwolnił i skręcił kierownicę w prawo. Ciężarówka zjechała z drogi 22 na wąską żwirówkę. Chata pana X, a zarazem kwatera główna Korporacji Reduktorów stała samotnie na trzydziestu hektarach leśnych ostępów. Był to domek z bierwion, z dachem z omszałych gontów. Z tyłu stała dwa razy mniejsza szopa. Wjeżdżając na posesję, O zauważył siedem chaotycznie zaparkowanych samochodów osobowych i ciężarówek. Nie było wśród nich obcych marek, wszystkie miały co najmniej parę lat. O wszedł do chaty i zorientował się, że przybywa ostatni. Dziesięciu Alfa tłoczyło się w ciasnym wnętrzu. Na bladych twarzach malował się posępny grymas. Sylwetki mieli barczyste, muskularne. Śmietanka Korporacji, osobniki z najdłuższym stażem. O pod tym względem był jedynym wyjątkiem. Minęły raptem trzy lata, odkąd przyjęto go do Korporacji; tamci go nie lubili, bo był nowy. Mogli mu jednak naskoczyć. Był równie silny, jak reszta Alfa i miał okazję tego dowieść. Banda zazdrosnych złamasów... Nie zamierza zasilić potulnej trzody Omegi. Wierzyć się nie chce, ale ci durnie są dumni z tego, że blakną z upływem czasu i zatracają wszelkie cechy szczególne. On sam walczył z płowieniem. Farbował włosy, żeby być ciemnym szatynem, jak za dawnych czasów. Przerażała go postępująca depigmentacja tęczówek. Nie chciał wyglądać jak tamci. - Spóźnił się pan - zauważył pan X. Nadreduktor oparł się o zimny kaloryfer. Jego blade oczy przesunęły się po za drapaniach na karku O. - Bił się pan? - Jak to bywa z braćmi. - O znalazł miejsce jak najdalej od tamtych. Skinął głową swemu partnerowi, U. i zignorował pozostałych. - Czy ktoś widział pana M? - spytał nadreduktor nie spuszczając oczu z O.

„Kurwa", przeraził się O. M to był właśnie reduktor, którego skasował, kiedy tamten nakrył go z żoną. O? Ma pan coś do powiedzenia na ten temat? Widziałem M tuż przed świtem - odezwał się z lewej U. - Walczył w śródmieściu z jednym z braci. Pan X powiódł wzrokiem w jego stronę. O osłupiał słysząc łgarstwo U. Widział go pan na własne oczy? Owszem - odparł reduktor pewnym głosem. - Na pewno nie osłania pan O? Dziwne pytanie. Reduktorzy lubili podkładać sobie nogę, zawsze walczyli z sobą o pozycję. Nawet partnerzy nie mogli liczyć na wzajemną lojalność. -U? - O to O. Czemu miałbym dla niego narażać swój tyłek - wzruszył ramionami U. Jego logika ewidentnie trafiła do przekonania panu X. Wrócił do programu spotkania. Po ogłoszeniu planowanych wskaźników likwidacji i uprowadzeń wampirów zebrani rozeszli się. O podszedł do partnera. - Zanim wyruszę na akcję, muszę skoczyć na chwilę do centrum. Chcę, żeby mi pan towarzyszył. Musiał się dowiedzieć, dlaczego U nadstawiał za niego karku. Nie bał się, że U zobaczy, w jakim stanie zostawił izbę przesłuchań. U był niegrożny. Nie miał parcia na władzę, nie miał własnego zdania, nie miał własnej inwencji. Posłusznie wykonywał rozkazy. Tym dziwniejsze było, że nagle wykazał się własną inicjatytwą. Zbihr patrzył na stary zegar w holu rezydencji. Z ułożenia wskazówek zorientował się, że zostało mu osiem minut do astronomicznego zachodu słońca. Zimą, chwała Bogu, noce są długie. Popatrywał na drzwi wyjściowe. Wyruszy, kiedy tylko będzie mógł wyjść za próg. Wykuł na pamięć namiary, które podał im samiec cywilów. Zdematerializuje się i w ułamku sekundy znajdzie się na miejscu. Siedem minut. Bezpieczniej byłoby zaczekać, aż całkiem się ściemni, ale to olewał. W sekundzie, kiedy ta cholerna ognista kula zniknie za horyzontem, on będzie już na

dworze. Najwyżej się poparzy; ma to gdzieś. Sześć minut. Poprawił sztylety na piersi. Wyjął sig sauer z kabury na prawym biodrze i sprawdził kolejny raz. Potem sprawdził sig sauer, który nosił z lewej strony. Pomacał nóż szturmowy przytroczony na plecach i piętnastocentymetrowe ostrze na udzie. Pięć minut. Próbował rozluźnić szyję, aż mu strzeliło w karku. Cztery minuty. Pieprzyć to. Rusza natychmiast. - Usmażysz się - odezwał się Furiath zza jego pleców. Z zamknął oczy. Miał ochotę strzelić bliźniaka, a chęć rosła, w miarę jak Furiath nie przestawał truć. - Jak jej pomożesz, brachu, jeśli padniesz na pysk i wyparujesz? - Lubisz tak przytruwać czy to jest silniejsze od ciebie? - Z obejrzał się za siebie i nagle przypomniał sobie tę noc, kiedy Bella zawitała do rezydencji, Furiath wydawał nią oczarowany. Z pamiętał, jak stali razem, rozmawiając dokładnie w miejscu, gdzie on teraz stoi. Obserwował ją z cienia i pożądał gdy roześmiana przekomarzała się z jego bliźniakiem. - Domyślam się, że marzysz o jej powrocie – powiedział ostro - skoro tak jej się podobasz i uważa, że jesteś przystojny. Czy może... właśnie z tego powodu wolałbyś, żeby jej nie było. Stanowi zagrożenie dla twoich ślubów czystości? Furiath skrzywił się. Zbihr lubił lecieć po całości. - Wszyscy widzieli, jak w nią ślipiłeś, kiedy tu była Gapiłeś się na nią, przyznaj się. I to nie tylko na twarz. Wyobrażałeś sobie, że leży pod tobą? Martwiłeś się, że nie dotrzymasz ślubów? Usta Furiatha zwęziły się w kreskę. Zbihr liczył na ciętą ripostę. Miał nadzieję, że Furiath zechce się odgryźć. Mogli by wtedy pyskować na siebie przez pozostałe trzy minuty Odpowiedziało mu jednak milczenie. - Nie masz mi nic do powiedzenia? - Z zerknął na zegar. - Zresztą, nieważne. Czas się zbierać... - Jestem załamany. Tak samo jak ty. Zbihr odwrócił się do bliźniaka. Cierpienie na jego twarzy wydało mu się dziwnie odległe, jakby oglądał ją przez lornetkę. Przemknęła mu myśl, że chyba powinien coś czuć - może wstyd albo przykrość z powodu wyciśnięcia z Furiatha

jego skrywanej, smutnej tajemnicy. Zdematerializował się bez słowa. Wyliczył swoją materializację tak, by wypadła około stu metrów od miejsca, z którego uciekł samiec cywilów. Kiedy zestalił się, dogasające światła dnia oświetliły go. Czuł się, jakby na własne życzenie podał się dermabrazji. Nie zwracając uwagi na pieczenie skóry, ruszył biegiem przez śniegi na północny wschód. Nagle, w leśnym gąszczu, kilkadziesiąt metrów od strumienia, dostrzegł parterowy budyneczek, obok którego stała czarna półciężarówka i jakiś srebrny taurus. Zaczął okrążać obiekt, stąpając cicho po śniegu i chowając się za pniami świerków. Budynek nie miał okien i tytko jedne drzwi. Zza cienkich ścian dobiegały kroki, odgłosy rozmowy. Wyjął jeden ze swoich sigów. odbezpieczył zdecydowanym ruchem i zaczął obmyślać strategie. Zmaterializowanie się w środku byłoby niemądrym posunięciem, bo nie znał rozkładu wnętrza. Druga i ostatnia opcja też nie była zbyt dobrą strategią: Miał wielka ochotę wyważyć drzwi kopniakiem i puścić serie z pistoletu, ale chociaż sam był w samobójczym nastroju, nie zamierzał narażać życia Belli nagłym wpuszczeniem światła do wnętrza. Wtedy jednak, o cudzie, z budynku wyłonił sie reduktor, głośno zatrzaskując drzwi za sobą. Chwilę po nim na zewnątrz wyszedł drugi. Bipnął włączany alarm przeciwwłamaniowy. W pierwszym odruchu chciał im obu palnąć w łeb, ale się rozmyślił. Skoro zabójcy włączali alarm, najprawdopodobniej nikogo w domu nie było, co zwiększało szanse na wydostanie Belli. A co, jeśli było to postępowanie rutynowe bez względu na to, czy ktoś był w środku, czy nie? Wtedy tylko zdradzi swoją obecność, wzniecając raban. Patrzył, jak reduktorzy wsiadają do ciężarówki. Jeden z nich był szatynem, co zwykle świadczyło o krótkim stażu rekruta, ten facet jednak nie zachowywał się jak żółtodziób: stąpał pewnie, perorując, jego spłowiałowłosy koleżka ograniczał się do potakiwania. Silnik zastartował i ciężarówka zaczęta się wycofywać, pryskając spod kół śniegiem. Ruszyła bez świateł ledwie widoczną leśną drogą. Pozwolenie tym dwóm łotrom na odjazd w kierunku zachodzącego słońca wymagało najwyższego opanowania: potężne mięśnie Z napięły się, jakby zry-

wał niewidzialne kajdany. Musiał się wziąć w karby, inaczej byłby już na masce, rozwalając pięścią szybę, by wyciągnąć sukinsynów za wszarz i pokąsać. Kiedy odgłosy ciężarówki ucichły. Z wsłuchał się uważnie w ciszę. Zero odgłosów. Znów miał ochotę rozwalić drzwi jednak przypomniał sobie o alarmie. Zerknął na zegarek V powinien się zjawić za półtorej minuty. Czekanie go wykańczało, nie miał jednak wyjścia. Przestępując z nogi na nogę uświadomił sobie, że wokół unosi się dziwny zapach... Pociągnął nosem. Gdzieś w pobliżu ulatniał się propan. Prawdopodobnie zasilał geeratorna tyłach. Czuł również zapach nafty z grzejnika. Ale był jeszcze jeden zapach, zapach dymu, spalenizny... Przyjsię swoim rękom, żeby sprawdzić, czy nie zaczął się niepostrzeżenie tlić, ale nie. ,,Co, u diabła?". Mróz przeszedł go po kościach, kiedy uświadomił sobie źródło zapachu. Stal na środku wypalonego pasa ziemi - wypalonego, sądząc z zapachu, nie dalej niż dwanaście godzin temu. Chryste. Czyżby ją wystawili na słońce? Opadł na czworaki, wodząc dłonią po ziemi. Widział Bellę, jak leży tu o wschodzie słońca, czuł jej ból nieskończenie przewyższający jego obecne cierpienie. Sczerniała trawa zaszła mgłą. Przejechał dłonią po twarzy. Była mokra. Łzy? Wejrzał w siebie, by rozeznać się we własnych uczuciach, ale uzyskał jedynie informacje o swoim stanie fizycznym. Chwiał się, ponieważ miał wątłe mięśnie. Było mu słabo i trochę niedobrze. To wszystko. Zero emocji. Pomasował mostek. Znów zaczął wodzić dłonią po ziemi, kiedy na wysokości jego oczu pojawiły się ciężkie buciory. Spojrzał do góry na twarz Furiatha. Twarz zastygłą w grymasie zgrozy. - To była ona? - wychrypiał, klękając. Z szarpnął się do tyłu, co groziło zamoczeniem rewolweru w śniegu. Nie mógł znieść niczyjego towarzystwa, zwłaszcza Furiatha. Niezgrabnie poderwał się na nogi. - Vrhedny już tu jest? - Dokładnie za tobą - usłyszał szept Vrhednego - Mają tu... - Zbibr odchrząknął. Otarł twarz spodem ręki. - Mają alarm antywłamaniowy, Chyba nie ma nikogo, bo widziałem dwóch, jak odjeżdżali. Nie mam jednak pewności. - Zajmę się alarmem.

Z wyczuł kilka różnych woni. Obejrzał się za siebie. Bractwo stawiło się w komplecie, nawet Ghrom, który jako król nie powinien uczestniczyć w akcjach. Wszyscy byli pod bronią. Przybyli odbić Bellę. Stanęli w szeregu wzdłuż ściany domu. Vrhedny otworzył wytrychem zamek. Wsunął do środka lufę glocka, a przekonawszy się, że nic się nie dzieje, wśliznął się sam i zamknął drzwi. Po chwili rozległo się jedno długie bipnięcie. Otwarł drzwi. - Można wejść. Zbihr rzucił się do przodu, depcząc nieomal po V. Przeszukał wzrokiem mroczne zakamarki pomieszczenia, w którym panował straszliwy rozgardiasz. Na podłodze poniewierały się ubrania... noże i kajdanki i... butelki szamponu. A to co znowu? Chryste, wypatroszona apteczka. Spod spękanej pokrywy ktoś próbował wyszarpnąć gazę i plastry, uprzednio rozdeptawszy chyba pojemnik obcasem, żeby się dostać do środka. Spotniał. Serce waliło mu w piersi. Szukał Belli, ale trafiał tylko na przedmioty nieożywione: ścianę pokrytą półkami pełnymi upiornych narzędzi. Kojec. Kobylastą szafę ognioodporną. Stół do sekcji z żelaznymi łańcuchami uchwytów na każdym rogu.., i krwią rozmazaną na gładkiej powierzchni. W głowie przemykały mu bezładne myśli. Bella nie żyje, o czym świadczy wypalony ślad. A może to ślad po innym jeńcu? Może przenieśli ją gdzie indziej, albo coś w tym stylu? Bracia mieli dość rozumu, by nie wchodzie mu w drogę. Zbihr z glockiem w dłoni podszedł do szafy ognioodpornej Zgniótł ją tak mocno, że drzwi wyskoczyły z zawiawiasów. Odrzucił je na bok; upadły z metalicznym łomotem. Broń. Amunicja. Materiały wybuchowe - arsenał ich wrogów. Zajrzał do łazienki. Kabina prysznicowa, do tego kubeł z nakładką sedesową. To wszystko. - Nie ma jej tutaj, bracie i stwierdził Furiath. W przypływie szału Zbihr złapał jedną ręką stół do sekcji i cisnął nim o ścianę. Jeden z łańcuchów, lecąc w powietrzu, uderzył go w ramię, aż ból go przeszył do kości. Nagle usłyszał cichy jęk. Odwrócił się błyskawicznie w lewo. W narożniku izby z klepiska wystawały cembrowiny trzech metalowych cylindrów zamkniętych pokrywą z przy prószonej ziemią siatki. Dlatego ich nie za-

uważył. Kopniakiem zrzucił jedną z pokryw. Jęk przybrał na sile. Świat zawirował. Zbihr runął na kolana. - Bella? Jakieś widmo podniosło się z dna otworu. Upuścił broń Jak ją... Liny - z czegoś, co wyglądało jak rura kanalizacyjna wychodziły liny. Chwycił sznury i pociągnął delikatnie. Ujrzał brudnego, zakrwawionego samca, mniej więcej dziesięć lat po przemianie. Nagi, drżał z zimna, wargi miał sine, toczył błędnym wzrokiem. Z wyciągnął samca na powierzchnię. Rankohr narzucił na niego swój czarny, skórzany płaszcz. - Lepiej, żeby go tutaj nie było - powiedział ktoś, kiedy Rankohr przecinał liny. - Potrafisz się dematerializować? - spytał samca któryś z braci. Z nie zwracał uwagi na ich rozmowy. Podszedł do następnego otworu, ale nie było przy nim lin i nie wyczuł zapachu żadnej istoty. Cylinder był pusty. Zbliżył się do trzeciego. - Uważaj ! T-to jest zasadzka! Z zamarł. - Jak działa? - N-nie w-wiem - odparł cywil, szczękając zębami. - Słyszałem tylko, jak jeden z reduktorów ostrzegał swoich ludzi. Zanim Z zdążył zadać kolejne pytanie, Rankohr ruszył na rekonesans pomieszczenia. - Mam tu broń wycelowaną lufą w stronę włazu, - Rozległo się szczęknięcie i metaliczne dźwięki. - Rozbrojony. Na amen. Z podniósł głowę. Jakieś pięć metrów nad włazem, na jednej z belek stropu znajdowało się niewielkie urządzenie. - V, co tam mamy? - Czujnik laserowy. Jeśli stłuczesz go, prawdopodobnie uruchomi... - Zaczekajcie - przerwał Rankohr. - Mam tu jeszcze jedną spluwę do rozbrojenia. - Musi być jakiś zdalnie sterowany wyzwalacz, choć gościu prawdopodobnie ma go przy sobie - pokręcił kozią bródką V. - Przynajmniej ja bym tak zrobił. Skrzywił się, patrząc w sufit. - Ten model akurat jest na baterie litowe. Po to, że-

by go wyłączyć, nie musimy stoczyć walki z generatorem. Można je wyjąć sposobem. Z rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby odsunąć pokrywę. Pomyślał o łazience. Wszedł do środka, zerwał zasłonkę prysznica i wyjął drążek, na którym wisiała. - Wszyscy na zewnątrz. - Z, chłopie, nie jestem pewien, czy już znalazłem wszystkie... -wtrącił Rankohr nerwowo. - Weźcie z sobą cywila. - Kiedy nikt nie drgnął, zaklął. - Nie mamy czasu na to, żeby się bawić. Jeśli ktoś ma zginąć, to będę nim ja. Chryste, czy moglibyście wyjść? Kiedy wszyscy wyszli, Z podszedł do otworu. Stojąc na linii strzału jednego z usuniętych rewolwerów uniósł pokrywę drążkiem. Świsnęła kula. Z dostał w lewą łydkę i upadł na kolano, jednak nie bacząc na nic, doczołgał się do wylotu rury. Ujął liny znikające w czeluściach zbiornika i pociągnął. Najpierw zobaczył jej włosy. Piękne, długie włosy Belli o barwie mahoniu opadały jej na twarz i ramiona. Zrobiło mu się ciemno przed oczyma i omdlał częściowo tracąc przytomność, jednak choć wstrząsały nim drgawki, nie przestawał ciągnąć. Nagle zaczęło mu iść łatwiej... jakieś ręce zaczęły mu pomagać... ręce na linach, ręce wsparte o podłogę. Ubrana tylko w splamioną krwią koszulę nocną, nie ruszała się, jedynie oddychała. Delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy... Ciśnienie zaczęło mu gwałtownie spadać. - Słodki Jezu... o, słodki Jezu... - Co oni z nią... - powiedział ktoś i urwał. Ktoś odchrząknął. Ktoś zakaszlał stłumionym kaszlem A może stłumił wymioty. Z wziął Bellę w objęcia i... zaczął tulić. Musiał ją stąd wydostać. Ale nie mógł jej ruszyć z powodu jej obrażeń. Tamując łzy, półprzytomny, kołysał ją łagodnie, bezgłośnie krzycząc. Z jego ust popłynął potok słów, lament w Starym Języku. - Zbihr? - Furiath padł na kolana przy bliźniaku. - Musimy ją stąd zabrać. W Z nagle wstąpiły siły. Był w stanie myśleć tylko o jednym - o tym, jak za-

brać Bellę do domu. Zdjął z niej szelki i podniósł się z wysiłkiem, trzymając ją w ramionach. Ruszył przed siebie, utykając na lewą nogę, która uginała się pod nim. Przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego. - Daj mi ją - poprosił Furiath, wyciągając ręce. - Oberwałeś w nogę. Zbihr pokręcił głową i wyminął bliźniaka, kuśtykając. Doniósł Bellę do taurusa zaparkowanego przed budynkiem. Tuląc ją do piersi wybił pięścią tylną szybę od strony kierowcy a potemwsunął rękę do środka i otworzył wóz przy dzwiękach szalejącego alarmu. Otworzył tytne drzwi i ostrożnie złożył Bellę na siedzeniu. Kiedy zginał jej delikatnie nogi, żeby się zmieściła koszula nocna podjechała jej do góry. Przez jego twarz przemknął grymas holu. Ciało Belli nosiło ślady licznych obrażeń. - Dajcie jakąś kurtkę - rzucił, kiedy alarm wreszcie umilkł, wyciągnął rękę za siebie. Ktoś podsunął mu jakieś okrycie. Starannie otulił Bellę czymś, co okazało się płaszczem Furiatha, po czym zatrzasnął drzwi samochodu i siadł za kierownicą. - V, czas na twoje sztuczki. To miejsce należy puścić z dymem - dobiegły go na odjezdnym słowa Ghroma. Zbihr sięgnął pod tablicę rozdzielczą i zrobił zwarcie w stacyjce. Ruszył przed siebie, jakby go ścigały demony. O zaparkował ciężarówkę przy krawężniku na nieoświetlonym odcinku Dziesiątej Ulicy. - Wciąż nie rozumiem, co skłoniło pana do kłamstwa. - Jeśli znów pana odeślą do Omegi, co z nami będzie? Jest pan jednym z naszych najtęższych pogromców wampirów. - Utożsamia się pan z korporacją? - spytał O z obrzydzeniem. - Jestem dumny z naszej roboty. Mówi pan jak przodownik pracy socjalistycznej. Niech pan nie będzie niewdzięczny. Moje poglądy uratowały pański tyłek. Niech mu będzie. O miał większe zmartwienia niż naiwny idealizm pana U. Wysiedli z ciężarówki. Zero Sum, Screamer i Snuff znajdowały się parę przecznic dalej i, mimo chłodów, przed klubami czekały kolejki chętnych do wejścia. W trzęsącym się z zimna tłumie na pewno nie brakowało wampirów, a nawet jeśli ich tam nie było, noc i tak zapowiadała się ciekawie Na przykład można było się nadziać na któregoś z braci. O włączył alarm w samochodzie, wsunął kluczyki do kieszeni i... zastygł jak sparaliżowany na środku ulicy.

Jego żona... Jezu, jego żona nie wyglądała za dobrze kiedy odjeżdżali z U. Szarpnął za golf czarnego swetra. Czuł, że się dusi. Nie o to chodziło, że jej zadał ból; sama sobie była winna. Nie zniósłby jednak, gdyby umarła i go zostawiła... A co, jeśli właśnie umiera? - Co się stało? - spytał U. Targany silnym niepokojem O próbował wymacać kluczyki w kieszeni. - Muszę jechać. - Już pan ucieka? Zeszłej nocy mieliśmy słabe wyniki. - Muszę tylko na moment wrócić do centrum. L poluje w tej chwili na Piątej Ulicy. Idź pan do niego. Dołączę do was za pół godziny. Nie czekając na odpowiedź U, wskoczył do ciężarówki i wypadł za miasto, gnając drogą 22 przez opłotki Caldwell. Od centrum przesłuchań dzielił go tylko kwadrans drogi kiedy zobaczył migocące koguty wozów policyjnych. Zaklął i wdepnął hamulec, modląc się, żeby to był jakiś wypadek. Niestety, nie. Cholerna drogówka zdążyła ustawić na szosie punkt kontroli trzeźwości. Po obu stronach drogi 22 stały wozy policyjne, a przez środek biegły pomarańczowe pachołki i światła sygnalizacyjne. Po prawej zobaczył znak blaskowy informujący o akcji „Bezpieczna Droga", prowadzonej przez policję z Caldwell. Matko święta, czemu właśnie tutaj, na takim pustkowiu, a nie w centrum, w sąsiedztwie barów? No tak, kmiotki z pipidówy pod Caldwell wracały tędy do siebie, wyszlajawszy się po klubach metropolii przez nich musiał stanąć. Z naprzeciwka nadjechał samochód. O obciął go spojrzeniem. Niepozorny ford taurus zatrzymał i z piskiem hamulców. Z matowych reflektorów sączyło się słabe światło. Tak, te tandetne samochody widywało się na każdym kroku, ale właśnie dlatego U zdecydował się na ten model. Wtopienie się w stado człowieków pozwalało utrzymać w tajemnicy wojnę z wampirami. Policjant zbliżył się do cholernego grata. O zdziwił się, że okno od strony kierowcy jest otwarte w tak zimną noc. Zerknął na gościa za kółkiem wozu. Twarz typa przecinała blizna grubości palca. Do tego jakaś śruba w uchu. Kto wie, czy nie rąbnął tego samochodu. Gliniarz ewidentnie miał podobne podejrzenia, gdyż zaglądając w okienko kierowcy oparł dłoń na kolbie rewolweru. Dłoń zacisnęła się mocniej, kiedy po-

świecił latarką w głąb wozu. Nagle wzdrygnął się, jakby zobaczył coś szokującego. Złapał się za ramię, prawdopodobnie sięgając po nadajnik, kiedy kierowca wystawił głowę przez okno i spojrzał mu w oczy. Zapadła pełna napięcia cisza. Policjant opuścił rękę. Machnął niedbale dłonią, przepuszczając taurusa. Nie żądał od kierowcy nawet prawa jazdy. O przeniósł wzrok na gliniarza, który robił kontrolę po jego stronie drogi. Kutas ciągle jeszcze sprawdzał jakąś kobiecinę, jakby furgonetka wiozła bandę dilerów, a nie czeredkę jej pociech. W tym samym czasie jego koleżka po drugiej stronie szosy, nie pisnąwszy nawet, przepuścił typa o fizjonomii seryjnego mordercy. O poczuł się, jakby pomylił kierunek jazdy. Wreszcie nadeszła kolej O. Udało mu się zachować arcyuprzejmie i po paru minutach pruł już szosą. Po niecałych dziesięciu kilometrach zobaczył łunę, jakby nad centrum przesłuchań Pomyślał o grzejniku naftowym. Tym , który przeciekał. Docisnął gaz do dechy. Jego kobieta była uwięziona w ziemi... W przypadku pożaru... Skręcił w leśną drogę i gnał po wybojach, przydzwaniając głową w podsufitkę. lecz nie tracąc panowania nad kółkiem Pocieszał się, że nie widać pomarańczowej poświaty ognia. Gdyby doszło do eksplozji, byłby dym, płomienie. Reflektory wozu zatoczyły łuk. Centrum przesłuchań znikło, zrównane z ziemią. Został tylko popiół W ostatniej chwili wdepnął hamulec, dzieki czemu SA mochód nie wylądował na drzewie. Rozejrzał się po lesie sprawdzając, czy nie zbłądził. Gdy rozwiały się ostatnie wątpliwości, wyskoczył z samochodu i padł na ziemię Nabrał garście popiołu i zaczął tarzać się w zgliszczach, aż pył wcisnął mu się w usta i w nos, spowijając go jak całun. Znalazł kawałki stopionego metalu, ale nawet największe z nich mieściły mu się w dłoni. W gonitwie myśli przypomniał sobie, że już wcześniej widział ten dziwny, upiorny pył. Spojrzał w niebo i zawył, nie zdając sobie z tego sprawy Wiedział tylko tyle, że była to sprawka Bractwa, bo ten rodzaj pyłu przed sześcioma miesiącami znaleźli w miejscu Akademii Sztuk Walki Korporacji. Pył... popioły... i nic. Do tego porwali jego żonę. Czy była żywa, kiedy ją znaleźli, czy może odjechali i z jej zwłokami? To jego wina. To wszystko przez niego. Był tak napalony, żeby ją ukarać, że

nie pomyślał o konsekwencjach ucieczki cywila. Samiec zapewne udał się do Bractwa i wskazał miejsce jej pobytu. Równo z zachodem słońca pojawili się i ją uwieźli. Otarł oczy z łez rozpaczy. Nagle zatkało go. Powiódł wzrokiem po horyzoncie. Po fordzie pana U nie było śladu. Punkt kontrolny. Zasrany punkt kontrolny, Groźny typ za kierownicą nie był człowiekiem, lecz członkiem Bractwa Czarnych Sztyletów, jasne, ze tak. A żona O leżała na tylnym siedzeniu martwa lub ledwie żywa. To dlatego glina zachował się tak dziwnie. Zobaczył ją, lustrując tył samochodu, ale wampir wyprał mu mózg i glina go przepuścił. O dopadł ciężarówki i wdepnął gaz, kierując się na wschód, w stronę domu U. Taurus miał system naprowadzający. A to znaczyło, że z właściwym oprzyrządowaniem elektronicznym znajdzie tego skurwiela nawet na końcu świata.

Rozdział siódmy

BELLA CZUŁA NIEJASNO, ŻE ZNAJDUJE SIĘ W SAMOCHODZIE. Jakim cudem? Chyba miała halucynacje. Ale nie... ten miarowy pomruk silnika to nie mogło być nic innego. Do tego lekkie kołysanie przechodzące w podskoki, gdy koło najeżdżało na nierówność terenu. Próbowała otworzyć oczy 1 bezskutecznie. Spróbowała ponownie. Wysiłek męczył ją straszliwie, więc zrezygnowała. Boże, ależ była skonana... jakby miała grypę. Bolało ją wszystko, zwłaszcza głowa i brzuch. Do tego było jej niedobrze. Próbowała przypomnieć sobie, jak to się stało, że wyrwała się na wolność, o ile była wolna. Ale jej wspomnienia mywały się na obrazie zakochanego reduktora, który stanął w progu skąpany w czarnej krwi. Reszta ginęła w mgle. Błądząc dłonią, natrafiła na coś, co otulało jej ramiona. Skóra. W dodatku jej zapach w niczym nie przypominał mdłej słodyczy reduktorów. Był to zapach

samca jej gatunku. Pociągnęła mocniej nosem i wyłowiła jednak charakterystyczny dla pogromców wampirów zapach zasypki dla niemowląt. Nie mogła się w tym połapać, dopóki nie wtuliła nosa w tapicerkę. Samochód należał do reduktorów Skąd wobec tego pot samca wampirów na jej okryciu? Dodatkowo splatał się z innym zapachem... ciężką wonią piżma przyprawionego czymś ostrym. Zadrżała. Zapamiętała ten zapach jeszcze z pierwszej wizyty w kompleksie treningowym Bractwa, pamiętała też z późniejszych odwiedzin w rezydencji. Zbihr. W samochodzie znajdował się Zbihr. Serce zaczęło jej bić jak szalone. Próbowała otworzyć oczy lecz albo powieki odmawiały jej posłuszeństwa, albo było zbyt ciemno, żeby mogła cokolwiek zobaczyć. Czy jestem już na wolności? chciała spytać. Przybyłeś po mnie Zbihr? Ale chociaż poruszała wargami, żaden dźwięk nie wydobył się z jej ust. Znów próbowała coś powiedzieć, forsując gardło, z którego jednak wydobył się jedynie ochrypły jęk. Co się działo z jej oczami? Poruszyła się niespokojnie. I wtedy usłyszała najpiękniejsze dźwięki, jakie mogła sobie wymarzyć. - Uwolniłem cię, Bello. - To był głos Zbihra. Niski, stanowczy. - Jesteś bezpieczna. Zabrałem cię stamtąd. Na zawsze. Przyjechał po nią. Przyjechał po nią... Zaczęła łkać. Samochód zwolnił, potem jednak z nawiązką nadrobił straconą szybkość. Poczuła niezmierną ulgę. Osunęła się w ciemność. Zbihr kopniakiem otwarł drzwi do pokoju, wyłamując przy okazji zamek z chrzęstem. Bella z jękiem poruszyła się w jego ramionach. Zamarł, obserwując, jak jej głowa zaczyna się poruszać w zgięciu jego ramienia. „Dobra nasza - uradował się. - Dobra nasza". - Bella, Bella, jestem tutaj. Obudź się. -Ale Bella nie odzyskała przytomności. Podszedł do swojego legowiska i złożył ją w miejscu swojego spoczynku. Kiedy podniósł głowę, zobaczył w progu Ghroma z Furiathem, dwóch wielkich samców, których sylwetki prawie całkiem zasłaniały światło z korytarza. -Trzeba ją wziąć do Agrhesa. Potrzebuje lekarza – orzekł Ghrom. - Agrhes może się nią zająć tutaj. Nie wypuszczę jej z tego pokoju. Nie zwracał uwagi na wymowną ciszę, która zapadła po jego słowach, Pochłonięty był bez reszty obserwacją oddechu Belli. Jej pierś unosiła się i opadała

rytmicznie, ale oddech wydawał się bardzo płytki. Ciężkie westchnienie Furiatha rozpoznałby na końcu świata. -Zbihr... - Mowy nie ma. Zbada ją tutaj. Nikt jej nie dotknie bez mojej obecności i zgody. - Spojrzał na braci. Na twarzy Ghroma i Furiatha malowała się konsternacja. - Rozumiecie po angielsku, czy mam powtórzyć w Starym języku? Nikt jej stąd nie ruszy. Ghrom zaklął i otworzył komórkę. Mówił szybko, rozkazującym tonem. - Fritz jest właśnie w mieście. Przywiezie doktora. Będą za dwadzieścia minut - oznajmił, zamykając aparat. Zbihr skinął głową, obserwując oczy Belli. Czemu nie potrafi uleczyć jej okaleczonych powiek? Chciał bezzwłocznie przynieść jej ulgę. Chryste, ile musiała się wycierpieć. Wyczuł obecność Furiatha. Niechętnie przyjął do wiadomości, że brat klęka obok. Instynktownie chciał odgrodzić ciało Belli własnym ciałem, tak by ani brat bliźniak, ani Ghrom, ani lekarz, ani żaden inny samiec nie mógł jej oglądać. Nie rozumiał tego impulsu, nie wiedział, skąd się bierze, ale był tak silny, że miał ochotę chwycić Furiatha za kark. Kiedy bliźniak wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć stopy Belli, Zbihr warknął, odsłaniając kły.

- O co biega? - Furiath drgnął, zaskoczony. ,,Jest moja" - odparł w myślach. Zaraz jednak odepchnął te myśl od siebie. Do diabła co się z nim porobiło? - Jest ranna - mruknął. - Trzymaj się od niej z dala dodał Kwadrans później pojawił się Agrhes, wysoki, szczupły lekarz z czarną skórzaną walizeczką w ręku. Chciał się od razu zająć ranną, ledwie jednak postąpił krok do przodu Z wyskoczył i przyparł go do ściany. Agrhes wybałuszył oczy zza szkieł w szylkretowych oprawkach. Walizeczka stuknęła o podłogę. - Chryste Panie! - zdenerwował się Ghrom. - Obchodź się z nią, jakby była twoją córką. - Nie bacząc na usiłujące go odciągnąć dłonie, Zbihr przeszył medyka groźnym spojrzeniem. - Jeśli jeden mięsień bez powodu drgnie na jej twarzy, zapłacisz za to po stokroć. Szczupła sylwetka Agrhesa zadrżała, przygryzł nerwo wargi. Furiath bezskutecznie usiłował oderwać bliźniaka od Belli -Daj spokój... - Nie wtrącaj się - sarknął Z. - Rozumiemy się, doktorze? Tak.... proszę jaśnie pana. - Kiedy Z puścił doktora, ten odkaszłnął i poprawił muszkę. Ściągnął brwi. - Jaśnie pan krwawi. Pańska noga... Nie zajmuj się mną, zajmij się nią. I to już. Samiec skinął głową, otworzył walizeczlcę i podszedł do legowiska. Gdy przykląkł obok Belli, Zbihr telepatycznie zapalił światła w pokoju. Agrhes sapnął głośno, co u tego subtelnego samca było odpowiednikiem przekleństwa. Na wielki Zanikh... Kto się z nią tak obszedł? Wyjmij szwy - zażądał Z, nachylając się nad doktorem. - Najpierw muszę ją zbadać i sprawdzić, czy nie ma poważniejszych obrażeń. Agrhes otwarł walizeczkę t wyjął stetoskop, rękaw do mierzenia ciśnienia i latarkę. Sprawdził tętno i oddech, zajrzał do uszu i nosa, zmierzył ciśnienie. Skrzywiła się lekko kiedy otwierał jej usta, po czym uniosła głowę i zaczęła się szamotać na całego. Zbihr chciał się rzucić na doktora, ale potężne ramię Furiatha oplotło jego pierś i odciągnęło go do tyłu, - Wiesz dobrze, że nic złego jej nie zrobił. Z, rozwścieczony, próbował wyrwać się z uścisku. Furiath nie ustępował. Na szczęście. Z uświadomił sobie, że

gotów był zabić doktora, a to nie byłoby rozsądnym posunięciem. W obecnym stanie chyba nie powinien mieć broni przy sobie. Furiath ewidentnie doszedł do podobnych wniosków. Wyjął sztylety Zbihra z olstrów na piersi i oddał Ghromowi. Agrhes spojrzał do góry i z ulgą przyjął fakt usunięcia broni. - Podam jej... hmm, lekki środek przeciwbólowy. Oddech i tętno ma na tyle w normie, że można zaryzykować, a łatwiej jej będzie znieść obdukcję i późniejsze zabiegi. Zgoda? Czekał, aż Z skinie głową, i dopiero wtedy zrobił zastrzyk, Kiedy Bella rozluźniła się, wyjął nożyczki i przytknął do jej pokrwawionej koszuli. - Stop! - ryknął Zbihr z furią, kiedy Agrhes zadarł rąbek koszuli. Medyk zasłonił głowę, spodziewając się ciosu, jednak Zbihr spojrzał tylko ostro na Furiatha i Ghroma. - Nie będziecie jej oglądać nago. Macie zamknąć oczy albo się odwrócić. Obrzucili go przeciągłym spojrzeniem, po czym Ghrom odwrócił się tyłem, a Furiath spuścił oczy, nie poluzowując jednak uchwytu wokół piersi Z. Zbihr spojrzał groźnie na medyka. - Jeśli zamierzasz ją rozebrać, musisz ją czymś przykryć. - Czym? - Ręcznikiem z łazienki. - Ja przyniosę i zaoferował Ghrom. Przyniósł ręcznik i z powrotem stanął twarzą do drzwi. Agrhes przykrył Bellę ręcznikiem i rozciął koszulę wzdłuż jednego szwu. - Będę musiał dokonać ogólnej obdukcji, co będzie wymagało dotykania jej brzucha - wyjaśnił Zbihrowi, zanim odsunął materiał. - Dlaczego? - Muszę zbadać dotykiem jej organy wewnętrzne, żeby sprawdzić, czy nie ma w nich obrzęków wywołanych urazem lub infekcją. - Zrób to szybko. Agrhes odsunął ręcznik... Zbihr osunął się w muskularne objęcia bliźniaka. - O... nalla - wychrypiał. - Słodki Jezu... nalla. Na brzuchu Belli ktoś wydrapał napis złożony z kilku, centymetrowych znaków, które wyglądały jak duże litery angielskiego alfabetu. Był analfabetą, więc nie wiedział, co napis znaczy, czuł jednak, że coś strasznego...

- Co tam jest napisane? - spytał przez zaciśnięte zęby. - Imię - odkaszlnął Agrhes.- David. Napisane jest „David". - Na jej skórze? - szczeknął gniewnie Ghrom. - Co za bydlę... - Zajebię reduktora - wszedł królowi w słowo Z. - Tak mi dopomóż Bóg. Schrupię go do ostatniej kosteczki. Agrhes badał nacięcia delikatnie, w skupieniu. - Trzeba będzie uważać, żeby sól nie dostała się do ran. Poza tym cięcia powinny się ładnie goić. - Chrzanisz! - Wiedział aż za dobrze, jak goją się blizny. Agrhes przykrył Bellę i zaczął badać jej stopy i łydki. Przechodząc do kolan, zadarł koszulę. Potem odsunął jedną nogę na bok, rozuwając uda. Z szarpnał się do przodu. pociągając za sobą Furiatha. - Co jej kurwa, robisz? Agrhes cofnął ręce i uniósł je nad głowę. -Muszę zbadać ją od wewnątrz, żeby sprawdzić czy była... molestowana. Ghrom błyskawicznie zaszedł Zbihra z przodu i chwycił w pasie. - Nie przeszkadzaj mu, Z. - Przez ciemne okulary spiorunował gp wzrokiem. - Musi to zrobić dla dobra Belli. Zbihr nie mógł na to patrzeć. Oparł czoło o ramię Ghroma, zatapiając twarz w długich, czarnych puklach samca. Muskularne ciała braci napierały na niego z obu stron, był jednak zbyt przerażony, żeby protestować. Zacisnął powieki i oddychał głęboko, wchłaniając zapach Furiatha i Ghroma. Dobiegł go szmer, jakby doktor grzebał w swojej walizce. Potem dwa plaśnięcia - chyba wkładał rękawiczki. Szczękanie metalu o metal. Jakieś szepty. Potem... cisza. Chociaż nie, słyszał jakieś ciche odgłosy zakończone kilkoma kliknięciami. Zbihr przypomniał sobie, że reduktorzy są impotentami. Mógł sobie jednak wyobrazić, jak sobie kompensują swoją ułomność. Szczękał zębami ze strachu o Bellę.

Rozdział ósmy

JOHN MATTHEW ODWRÓCIŁ SIĘ DO KIEROWCY RANGE ROVERA. Tohr ze ściągniętymi brwiami prowadził wóz przez podmiejskie okolice Caldwell, a chociaż John bał się spotkania z Ghromem, królem, jeszcze bardziej niepokoiło go milczenieTohra. Nie wiedział, o co chodzi. Bella została uratowana. Była już bezpieczna, wiec chyba wszyscy powinni się cieszyć? A jednak kiedy Tohr przyjechał po Johna, objął w kuchni Wellsie i stali tak przez dłuższą chwilę. Przez ściśnięte gardło powiedział coś w Starym Języku. John chciał znać szczegóły, trudno mu było jednak wypytywać w samochodzie jadącym w ciemnościach, zważywszy na to, że mógł tylko migać albo pisać. Tohr nie wyglądał, jakby miał ochotę rozmawiać. - Dojeżdżamy - powiedział w końcu. Skręcił gwałtownie w prawo. Znaleźli się na wąskiej, polnej drodze. John zorientował się nagle, że przez okna nic nie widać. Ośnieżony las dookoła wypełniła dziwna mglista wata, na widok której trochę go mdliło. Nagle, jak spod ziemi, spośród mgły wyłoniła się wielka brama. Zahamowali z poślizgiem. Za bramą znajdowała się kolejna brama; byli teraz zamknięci jak bydło w zasiekach. Tohr opuścił okno po swojej stronie, wybrał kod na czymś w rodzaju domofonu i już przejeżdżali na drugą stronę... O rany, a to co? Podziemny tunel opadał równo w głąb ziemi. Po drodze napotkali jeszcze kilka bram, coraz trudniejszych do sforsowania. Ostatnia, największa z wszystkich, była olbrzymia. Wykonana z lśniącej stali, na samym środku miała tabliczkę informującą, że jest pod napięciem. Tohr pokazał twarz kamerze przemysłowej, po czym rozległo się szczęknięcie. Wrota rozsunęły się. John dotknął ręki Tohra, żeby zwrócić jego uwagę. Czy to tutaj mieszkają bracia? - zamigał powoli i wyraźnie. - Można tak powiedzieć. Najpierw oprowadzę cię po szkole sztuk walki, a potem pojedziemy do rezydencji – Tohr wcisnął gaz. - Kiedy się zaczną zajęcia, będziesz tutaj przyjeżdżał od poniedziałku do piątku. O czwartej po południu autobus będzie cię zabierał sprzed domu. Na miejscu jest już jeden z braci, Furiath, który prowadzi pierwszy blok zajęć. Cała rezydencja jest połączona siecią przejść podziemnych - odpowiedział na nieme pytanie Johna. - Pokażę ci, jak wejść do systemu tuneli łączących budynki, ale zachowaj tę wiadomość dla siebie. Nieproszeni goście mogą mieć poważne kłopoty. Twoi koledzy szkolni nie będą mile widziani, wiesz, o czym mówię?

John skinął głową. Wjechali do podziemnego garażu, w którym był tamtej, odległej nocy. Boże, minęły chyba setki lat, odkąd był tam z Mary i z Bellą. Wysiedli z rangę rovera. Kim będą moi szkolni kokdzy? - To dwunastka samczyków w twoim wieku. W żyłach każdego z nich płynie krew wojowników, dlatego zostali powołani. Szkolenie trwa do przemiany i jest jeszcze potem dość długo kontynuowane, aż uznamy, że jesteście gotowi walczyć w terenie. Podeszli do podwójnych stalowych drzwi, które Tohr otworzył na oścież. Ruszyli korytarzem, który zdawał się nie mieć końca. Tohr pokazywał klasy, salę gimnastyczną, siłownię, szatnię. Zatrzymał się przed drzwiami z matowego szkła. - Tu przesiaduję, kiedy nie jestem w domu ani w terenie. John wszedł do środka. Pokój, prawie pusty, był bardzo skromnie umeblowany. Na metalowym biurku stal komputer z drukarką, telefony i papiery. W głębi były szafki z aktami. Tylko dwa sprzęty nadawały się do siadania, ewentualnie jeszcze można było wywrócić do góry nogami kosz na śmieci W kącie stało typowe krzesło biurowe, a za biurkiem paskudny grzmot obity skórą barwy pistacjowej, z podartą tapicerką, zapadniętym siedzeniem i nogami, do których najlepiej pasowało określenie ,,wytrzymałe". Tohr położył dłoń na wysokim oparciu. - Czy uwierzysz, że Wellsie kazała mi się go pozbyć? John kiwnął głową. Uwierzę, zamigał. Tohr uśmiechnął się i podszedł do wysokiej szafy ściennej. Otwarł drzwi i wystukał kod na małej klawiaturze. Plecy szafy otwarły się na zewnątrz, do mrocznego korytarzyka. - Zapraszam. John wszedł w tajne przejście, choć mało co widział w ciemnościach. Tunel o metalowych ścianach był na tyle szeroki, że trzy osoby mogły iść nim obok siebie, i na tyle wysoki, że nawet Tohr nie zawadzał głową. Na suficie co jakieś trzy metry znajdowały się lampy, które jednak nie do końca rozpraszały ciemności. W życiu nie byłem w równie zajebistym miejscu, stwierdził John. Ruszyli w głąb tunelu. Ciężkie kroki Tohra i jego głęboki głos odbijały się echem od gładkich, stalowych ścian.

- Nie chciałbym, żebyś się denerwował przed spotkaniem z Ghromem. Jest wybuchowy, ale nie trzeba się go bać. I nie zdziw się jego okularami. Jest prawie ślepy i nad wrażliwy na światło, więc musi je nosić. Chociaż nie może cię zobaczyć, będzie w tobie czytać jak w otwartej księdze. W każdym razie stan uczuć rozmówcy widzi jasno, jak na dłoni. Po chwili z lewej pojawiła się wąska klatka schodowa, prowadząca do kolejnych drzwi z kolejnym domofonem. Tohr przystanął na progu tunelu, który sięgał dalej niż wzrok Johna. - Jeśli będziesz szedł prosto przed siebie, za jakieś sto pięćdziesiąt metrów dotrzesz do stróżówki. Weszli jeszcze pół piętra wyżej. Tohr znowu wklepał kod i pchnął drzwi. Zalała ich powódź światła. John uniósł głowę. Serce żywiej zabiło mu w piersi. Niesamowite. Chyba śnił. - Spokojnie, synu - powiedział Tohr. Jego surowa twarz złagodniała na chwilę. - Jesteś tutaj bezpieczny. Wierz mi. - Już po wszystkim - powiedział Agrhes, Zbihr otwarł oczy, ale widok przysłaniały mu włosy Ghroma. - Czy ona...? - Wszystko w porządku. Żadnych oznak gwałtu ani innego rodzaju obrażeń. - Rozległo się plaśniecie ściąganych rękawiczek. Pod Zbihrem nagle ugięły się nogi. Bracia podtrzymali go. Kiedy wreszcie podniósł oczy, zobaczył, że Agrhes zdjął okrwawioną koszulę nocną, przykrył Bellę z powrotem ręcznikiem i wciąga nową parę rękawiczek. Samiec nachylił się nad walizeczką, wyjął parę nożyczek chirurgicznych i jakieś szczypce. - Zajmę się teraz oczami, dobrze? - powiedział, prostując się. Zbihr skinął przyzwalająco. - Proszę jaśnie pana o spokój. Jeśli mnie pan przestraszy, mogę ją oślepić. Czy pan rozumie? - Tak. Tylko jej nie zrań... - Nic nie poczuje. Może mi pan wierzyć. Tym razem Zbihr przyglądał się. Operacja zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Gdzieś w trakcie zorientował się, że nie stoi o własnych siłach, lecz podtrzymywany przez Furiatha i Ghroma. - Jeszcze tylko jeden - mruknął Agrhes. - W porządku, szwy wyjęte.

Wszyscy samce w pokoju odetchnęli głośno, włącznie z doktorem. Następnie Agrhes wyjął tubkę maści i posmarował powieki Belli, po czym spakował walizeczkę i wstał. Zbihr wyrwał się z objęć braci i zaczął krążyć po pokoju. Ghrom i Furiath rozprostowywali ręce. - Jej obrażenia są bolesne, ale nie zagrażają życiu - powiedział Agrhes. - Zagoją się do jutra lub pojutrza, pod warunkiem, źe będzie miała spokój. Jest niedożywiona i musi się dokrwić. Jeśli ma zostać w tym pokoju, trzeba włączyć ogrzewanie i przenieść ją na łóżko. Kiedy dojdzie do siebie, trzeba ją będzie dokarmić i dopoić. I jeszcze jedno: podczas obdukcji odkryłem, że... - Jego oczy wędrowały od Ghroma do Furiatha, wreszcie zatrzymały się na Zbihrze - Poufna sprawa. - Co takiego? - spytał Z, podchodząc do doktora. Agrhes oddalił się z nim w kąt pokoju i powiedział coś cicho. Zbihr oniemiał. - Jesteś pewien? -Tak. - Kiedy? - Nie wiem. Ale wkrótce. Z spojrzał na Bellę. Boże święty... - Zakładam, że macie w domu aspirynę lub ibuprofen? Z nie miał pojęcia; nigdy nie brał prochów. Spojrzał na Furiatha. - Mamy - odparł brat. - Dajcie jej, a na wypadek, gdyby nie podziałały, dam wam coś o mocniejszym działaniu. Wyjął z walizki szklaną buteleczkę z czerwonym, gumowym korkiem i dwie strzykawki podskórne w sterylnych opakowaniach. Napisał coś na kartce bloczka i podał wszystko Zbihrowi. - Gdyby jej za dnia dokuczały silne bóle, możecie jej wstrzyknąć morfinę według moich zaleceń. Musicie bardzo uważać na dawkę. Dzwońcie z pytaniami albo jeśli będziecie potrzebowali wskazówek dotyczących iniekcji. Po zachodzie słońca sam przyjadę i zrobię jej zastrzyk. - Spojrzał na nogę Zbihra. - Czy życzy sobie pan, żebym obejrzał jego nogę? - Czy mogę wykąpać Bellę? - Oczywiście.

- Teraz? - Owszem. Jednak noga jaśnie pana... - zaniepokoił się Agrhes. Z wszedł do łazienki, odkręcił krany nad jacuzzi i wsunął dłoń pod strumień wody. Czekał, aż się dostatecznie nagrzeje, po czym wrócił po Bellę. Kiedy wrócił do pokoju, doktora już nie było, za to w progu stała samica Rankohra, Mary. Przyszła zobaczyć Bellę, Furiath z Ghromem po krótkiej rozmowie pokręcili głowami. Mary wyszła, wyglądając na wstrząśniętą. Kiedy drzwi zamknęły się za nią, Z przykląkł przy legowisku i zaczął podnosić Bellę. - Zostaw ją - powiedział surowo Ghrom. - Opieka nad nią należy do jej rodziny. Z znieruchomiał. Rzeczywiście, ktoś karmił jej rybki. Jezu... przetrzymywanie jej tutaj z dala od tych, którzy mieli wszelkie prawa opiekować się nią w chorobie, nie było fair. Nie mógł jednak znieść myśli o wypuszczeniu jej na zewnątrz. Dopiero co ją odnalazł... Jutro pojedzie do nich - oznajmił. - Dzisiejszą noc i jutrzejszy dzień spędzi tutaj. Nie uważam, żeby... - Ghrom pokręcił głową... - Uważasz za to, że może podróżować w takim stanie? - zirytował się Z. Dajcie jej święty spokój. Niech Tohr zadzwoni do jej rodziny i powie im, że dostaną ją jutro po zmroku. Teraz potrzebuje kąpieli i snu. Ghrom zagryzł wargi. Zapadła długa cisza. -Wobec tego weźmiemy ją do drugiego pokoju. Nie może zostać tutaj, Z. Zbihr wstał i podszedł do króla. - Niech ją tylko ktoś spróbuje stąd ruszyć. - Na litość boską, Z, odsuń się - szczeknął Furiath. Ghrom nachylił się tak, że prawie się zderzyli nosami. - Lepiej uważaj, Z. Wiesz dobrze, że za pogróżki pod moim adresem możesz obskoczyć po mordzie i nie tylko. Owszem, przerabiali to w lecie. Zgodnie ze Starym Kodeksem Z mógł zostać skazany na śmierć, gdyby posunął się za daleko. Życie króla było bezcenne. Naturalnie, nic sobie z tego nie robił, - Myślicie, że sie boję kary śmierci? Darujcie sobie - Zmrużył oczy, - Powiem wam tylko jedno; nawet jeśli zechcecie dorwać mi się do tyłka za obrazę majestatu, zanim Pani Kronik mnie skaże, minie przynajmniej dzień. Tak więc

Bella będzie tutaj spać. Podszedł do Belli i nieskończenie delikatnie podniósł ją dbając, żeby ręcznik się nie zsunął. Nie patrząc na Ghroma ani bliźniaka, zaniósł ją do łazienki i kopniakiem zatrzasnął drzwi za sobą. Wanna była juź do połowy napełniona. Nie wypuszczając Belli z rąk, nachylił się, by sprawdzić temperaturę wody. Idealna. Włożył Bellę do wanny z rękami na zewnątrz, żeby nie zsunęła się pod wodę. Nasiąknięty wodą ręcznik oblepił ciało Belli. Zobaczył jej łagodnie nabrzmiałe piersi, smukły gors, płaski brzuch. Kiedy poziom wody podniósł się, brzeg ręcznika zaczął falować, miłośnie muskając jej uda. Serce Z mocniej zabiło w piersi. Czuł się jak skończona świnia, przyglądając się rannej i nieprzytomnej Belli. Pragnąc osłonić ją przed własnym wzrokiem i zagwarantować należytą intymność, sięgnął do szafki po płyn do kąpieli Niestety, miał tylko sole kąpielowe, a była to ostatnia rzecz, która się dla niej nadawała. Już miał się odwrócić z powrotem w stronę wanny, kiedy dotarto do niego, ze lustro nad umywalką jest bardzo duże. Nie chciał, żeby zobaczyła swoje odbicie, bo im mniej wie- działa o swoim stanie, tym lepiej. Zakrył lustro dwoma ręcznikami frotte, zatykając je za górną ramę, Kiedy odwrócił się znów, okazało się, ze Bella zsunęła się do wody, ale ręcznik wciąż przylegał jej do ramion, zakrywając ją. Wsunął jej rękę pod pachę i podciągnął do góry, następnie chwycił za gąbkę. Kiedy dotknął boku jej szyi, poruszyła się, ochlapując go wodą. Z jej ust zaczęły się wydobywać ciche okrzyki przerażenia, niemilknące nawet, kiedy odłożył gąbkę. „Mów coś do niej, palancie". - Bella... Bella, już dobrze. Już wszystko dobrze. Zamarła, ściągając brwi. Potem uchyliła powieki, mrugając gwałtownie. Próbowała przetrzeć oczy, więc złapał ją za ręce. - Nie ruszaj, to jest lekarstwo. Znieruchomiała. Przez chwilę chrząkała, aż odzyskała głos. - Gdzie... gdzie ja jestem? Jej głos, ochrypły i półprzytomny, wydał mu się najpiękniejszym dźwiękiem

na świecie. - Jesteś z... - „Ze mną". - Jesteś z Bractwem. Nic ci tu nie grozi. Zaczęła wodzić szklistym, niewidzącym wzrokiem. Sięgnął do kontaktu i zmniejszył oświetlenie. Choć miała halucynacje i niewiele mogła zobaczyć spoza maści, wolał, bygo nie oglądała. Obawiał się, że na jego widok zacznie się denerwować, że sama będzie miała blizny. Ręce Belli opadły pod wodę, stopy na dno wanny. Zbihr zakręcił wodę i kucnął obok jacuzzi. Nie miał wprawy w dotykaniu bliźnich, nie dziwota więc, że źle znosiła jego ręce na swoim ciele. Nie miał jednak pojęcia, jak jej ulżyć. Wyglądała żałośnie - zabrakło jej już łez i leżała w niemej udręce. - Tutaj jesteś bezpieczna - szepnął, choć wątpił, by w to wierzyła. On sam na jej miejscu by nie wierzył. - Jest tutaj Zbihr? Ściągnął brwi. Zastanawiał się, co powiedzieć. - Tak, jestem tutaj. -Jesteś tu? - Tak, tuż przy tobie. - Niezgrabnie wziął ją za rękę i uścisnął. Odpowiedziała uściskiem. Potem zaczęła halucynować. Trzepocąc się, mruczała niezrozumiałe słowa. Z złapał kolejny ręcznik, zwinął i wsunął pod jej głowę, żeby nie uderzyła się o twardy kant jacuzzi. Wytężał umysł, jak by jej pomóc, ale jedyne, co mu przyszło do głowy, to żeby jej coś zanucić. Miał wrażenie że ją to uspokaja, więc zaczął cicho śpiewać w Starym Języku hymn do Pani Kronik, ten o błękitnym niebie, białych sowach i zielonych łąkach. W końcu Bella odprężyła się i odetchnęła głębiej. Zamknęła oczy i oparła głowę na zaimprowizowanej poduszce, którą dla niej zrobił. Śpiewał, bo tyle tylko mógł dla niej zrobić. Furiath spoglądał na legowisko, na którym leżała przed chwilą Bella,- robiło mu się niedobrze, kiedy wspominał jej podartą koszulę. Jego wzrok przeniósł się na czaszkę na podłodze. Czaszkę samicy. -Nie mogę na to pozwolić - powiedział Ghrom, słysząc odgłos puszczanej wody w łazience. - Nic jej nie zrobi - mruknął Furiath. - Spójrz tylko, jak ją traktuje. Chyba

chce ją oznakować. - A co będzie, jak mu przejdzie? Chcesz dopisać Bellę na listę samic, które zgładził? - Dostanie pierdolca, jeśli mu ją odbierzemy. - Ciężka sprawa... Nagle obaj zamarli, a potem jednocześnie odwrócili głowy w stronę drzwi łazienki, skąd płynęły łagodne, rytmiczne dźwięki, jakby ktoś... - Co u diabła? - mruknął Ghrom. - Śpiewa - powiedział Furiath z niedowierzaniem. Nawet przez drzwi słychać było uderzające piękno i czystość głosu Zbihra. Był tenorem. Rzadko śpiewał, ale jego hipnotyczny głos wynosił słuchaczy poza czas. - Niech to diabli. - Ghrom zsunął okulary na czubek głowy i potarł oczy. Uważaj na niego, bracie. Lepiej miej go na oku. - A co ja innego robię? Ale teraz muszę jechać do Agrhesa, żeby mi dopasował protezę. Poproszę Rankohra, żeby do mojego powrotu miał wszystko na oku. - Koniecznie. Nie możemy dopuścić, żeby jej się coś przytrafiło pod naszą opieką. Wiesz, o czym mówię? Ten twój braciszek to niezłe ziółko, sam przyznasz. - Wyszedł z pokoju. Furiath spojrzał znów na legowisko i wyobraził sobie Bellę w objęciach Zbihra. To nie byłby dobry pomysł. Zbihr nie miał pojęcia o tym, co to jest ciepło, a nieszczęsna samica sześć ostatnich tygodni przesiedziała w zimnej ziemi. To ja powinienem być z nią. Obmywać ją. Uspokajać. Troszczyć się o nią. „Moja", pomyślał, patrząc na drzwi, zza których dobiegał śpiew. Wkurwiony na maksa, ruszył w stronę łazienki. W jego piersi wrzał wulkan gniewu, wyzwalając erupcję zmagazynowanej w ciele mocy. Inny samiec naruszał jego terytorium. Zacisnął dłoń na klamce - i wtedy piękny tenor podjął nową pieśń. Furiath, drżąc, stał pod drzwiami. Jego gniew przeszedł w dojmującą tęsknicę. Przytknął głowę do futryny. Nie... tylko nie to. Zacisnął oczy, próbując znaleźć inne wyjaśnienie dla swojego stanu ducha. Daremnie. A przecież byli ze Zbihrem bliźniakami. Więc mieli powody, żeby pożądać tej samej samicy. Żeby... chcieć oznakować jedną i tę samą samicę. Zaklął.

Kurwa mać, byli w niezłych tarapatach - mogło się to skończyć czyimś trupem. Już dwaj samce planujący związać się z tą samą samicą stanowią niezłą mieszankę wybuchową. Jeśli samce na domiar złego są wojownikami, może dojść do najgorszego. Ostatecznie wampiry są zwierzętami. Myślą, mówią i są zdolne do uczuć wyższych, należą jednak do RODZINY zwierząt. Kierują się instynktem, który nie podlega władzy nawet najtęższego rozumu. Całe szczęście, że sam jeszcze nie przepadł z kretesem Był przywiązany do Belli i miał na nią ochotę, ale nie popadł jeszcze w skrajną zaborczość, która była typową oznaką godową. Nie wyczuł też od Z specyficznego zapachu znakowania samicy, więc możliwe, że nie wszystko jeszcze stracone. Musieliby jednak obaj oddalić się od Belli. Wojownicy zapewne z powodu gwałtownej natury, wiążą się szybko i mocno. Szczęściem Bella wkrótce miała odjechać do swej rodziny, gdzie było jej właściwe miejsce. Zdjął rękę z klamki i wycofał się z pokoju. Na chwiejnych nogach zszedł na dół, na dziedziniec. Liczył, że świeże powietrze rozjaśni mu w głowie, ale, niestety, dostał tylko gęsiej skóry. Już miał zakurzyć czerwonego dymka, kiedy zauważył, że ford taurus, który Z podprowadził, żeby przewieźć Bellę do nich, stoi zaparkowany przed domem. Silnik nadal pracował, zapomniany w całym rozgardiaszu. Raczej nie potrzebowali tutaj takiej ozdoby. Jeden Bóg raczy wiedzieć, jakie urządzenie naprowadzające mogło się znajdować w środku. Wskoczył w samochód, dodał gazu i opuścił mury posiadłości.

Rozdział dziewiąty

KIEDY JOHN WYSZEDŁ Z PODZIEMNEGO TUNELU, OŚLEPIŁA GO JASNOŚĆ. Potem jego wzrok zakomodował się. „Rany, jak ładnie". Wielki hol miał w sobie chyba wszystkie kolory tęczy, a przynajmniej tak wiele, że oczy Johna nie były w stanie przyswoić ich wszystkich naraz: od kolumn z czerwonego i ziełonego marmuru, przez pstrokatą mozaikę podłogową i wszechobecne złocenia, aż po... „Co za sufit, na Michała Anioła!". Trzy kondygnacje nad nimi, malowidła amorków na chmurach i wojowni-

ków na wielkich koniach pokrywały przestrzeń wielkości boiska do piłki nożnej. A to jeszcze nie koniec... Całe pierwsze piętro otaczał balkon, zdobiony panelami przedstawiającymi sceny batalistyczne w oprawie złotych wieńców. Na piętro prowadziły wielkie schody z ozdobnymi balustradami. Całość, zakomponowana w idealnych proporcjach i barwach, była prawdziwym majstersztykiem. Nie był to żaden pseudopałac świeżo upieczonego milionera. Nawet John, który w ogóle nie odróżniał stylów, miał nieodparte wrażenie, że ogląda autentyk, a nie podróbkę. Ktoś, kto wzniósł rezydencję i urządził jej wnętrze, znał się na architekturze i sztuce. Stać go było na towar z najwyższej półki: był autentycznym arystokratą. Tohr rozglądał się, wsparłszy pod boki. - Cudowne, nie uważasz? Mój brat, H, zbudował ten dom w 1914. - W jego głosie zabrzmiała nagła chrypka. – Miał fantastyczny gust, trzeba mu to przyznać. John przyjrzał się uważnie twarzy Tohra. Pierwszy raz słyszał w jego głosie tak głęboki smutek... - Kiedy tak patrzysz na mnie, czuję się jak na cenzurowanym - uśmiechnął się Tohr. Klepnął Johna w ramię. Ruszyli na pierwsze piętro po czerwonym dywanie, miękkim jak materac. Widziana z balkonu mozaika podłogowa holu przedstawiała obsypaną kwiatami jabłoń. - Jabłka pełnią w naszych rytuałach ważną rolę - wyjaśnił Tohr. - O ile je celebrujemy. Ostatnio zaniedbaliśmy się trochę, ale Ghrom zwołuje pierwszą od bodaj stu lat ceremonię przesilenia zimowego. To jest to, czym zajmuje się Wellsie?, zamigał John. - Tak, Wellsie opracowuje logistykę wydarzenia. Nasza rasa jest spragniona swoich tradycji. Nareszcie. John nie mógł się napatrzyć na te wszystkie wspaniałości. - Synu, Ghrom czeka na nas - upomniał go łagodnie Tohr. John skinął głową i ruszył za nim balkonem w stronę dwuskrzydłowych drzwi ozdobionych czymś, co wyglądało jakpie częć. Tohr właśnie uniósł dłoń, żeby zastukać, kiedy skrzypnęłymosiężne zawiasy i ich oczom ukazało się pomieszczenie, w którym nie było nikogo. Jakim cudem więc drzwi się otwarły? John zapuścił żurawia. Pokój, utrzymany w kolorze chabrowym, przypomi-

nał ilustracje z książek do historii. Tak mieszkali, zdaje się, Francuzi. Te wszystkie esy-floresy i wykwintne meble,.. Nagle zabrakło mu tchu. - Witaj, panie - rzekł Tohr, kłaniając się, po czym ruszył przed siebie. John stał w progu jak zamurowany. Za ozdobnym francuskim biureczkiem trochę za małym i zbyt ozdobnym -siedział masywny mężczyzna o barach jeszcze potężniejszych niż Tohr. Miał głębokie zakola skroni i czarne, proste włosy, a jego twarz o rysach jakby wykutych z granitu nie zachęcała do żartów. Czarne okulary w ściśle przylegających do głowy ramkach nadawały mu wręcz wyraz okrucieństwa. - John? - ponaglił Tohr. John dołączył do Tohra, kryjąc się w jego cieniu. Cóż, zachowywał się jak tchórz, ale nigdy w życiu nie czuł się jeszcze tak bardzo nikim. Prawdę mówiąc, w obecności potężnego mężczyzny, który siedział przed nimi, czuł się, jakby go wcale nie było. Król poruszył się na fotelu i pochylił do przodu. - Podejdź do mnie, drogi chłopcze. - Miał niski głos z warczącym r. - No, idź - Tohr pchnął lekko Johna, który nie ruszał z miejsca. - Nic ci nie będzie. Potykając się o własne nogi, John niezdarnie przeszedł przez pokój. Zastygł przed biurkiem jak głaz, który właśnie skończył się wolno toczyć. Król zaczął wstawać od biurka; rozpakowany do pełnego formatu, był wielki jak wieża. Ghrom miał co najmniej dwa metry, a czarne skóry dodatkowo powiększały go optycznie. - Podejdź bliżej. John obejrzał się za siebie, upewniając się, czy Tohr jest nadal w pokoju. - Nie bój się, chłopcze. Nic ci nie zrobię. John obszedł biurko, trzęsąc się jak osika. Zadarł głowę i zobaczył wyciągniętą w swoim kierunku rękę, od nadgarstka do łokcia pokrytą po wewnętrznej stronie czarnym tatuażem. Król miał wytatuowane runy podobne do tych, które John widywał w snach i wygrawerował na swojej bransoletce. - Jestem Ghrom - przedstawił się mężczyzna. - Uściśniesz mi dłoń, synu? spytał, kiedy nie doczekał się odpowiedzi. „N-no, dobra". John wyciągnął rękę, bojąc się, że zostanie zmiażdżona. Dłoń króla okazała się ciepła i stanowcza.

- Imię na twojej bransoletce brzmi Therror. Chcesz, żebyśmy tak do ciebie mówili, czy wolisz John? John zerknął spanikowany na Tohra. Nie wiedział, czego chce, nie wiedział też, jak o tym poinformować króla. - Spokojnie, synu - roześmiał się przyjaźnie Ghrom. - Później zastanowisz się nad odpowiedzią. Nagle odwrócił głowę, jakby wsłuchiwał się w odgłosy korytarza. Jego surowe usta rozciągnęły się w uśmiechu przepojonym głębokim szacunkiem. Lilan - wyszeptał. Przepraszam za spóźnienie - rozległ się ciepły, kobiecy alt. - Obie z Mary strasznie martwimy się o Bellę. Chciałybyśmy jej jakoś pomóc. - Na pewno coś wymyślicie razem. A teraz poznaj Johna. John odwrócił się w stronę przybyłej. Nagle wszystko w polu jego widzenia zalała oślepiająca powódź białego światła. Zamrugał gwałtownie i w końcu z głębokiej nicości wyłoniła się postać samicy. Miała ciemne włosy i oczy, które przypominały mu oczy kogoś, kogo kiedyś kochał... Nie, nie przypominały... to były oczy jego...jego... kogo? Zachwiał się. Dźwięki zaczęły zanikać. Zdawało mu się, że jego dudniące serce pęka boleśniena pół. Porzucała go... ciemnowłosa kobieta porzucała go... Złożył wargi, jakby chciał coś powiedzieć... Nagle chwyciły go drgawki, wstrząsając jego drobnym ciałem. Zachwiał się i runął. Zbihr czuł, że pora wyjąć Bellę z wanny. Siedziała już w wodzie prawie godzinę i jej skóra zaczynała rozmiękać. Zerknął na oblepiający zanurzone w wodzie ciało ręcznik, który w trakcie kąpieli stale poprawiał, żeby się nie zsunął. Jeśli wyjmie ją z wody z ręcznikiem, ochlapią wszystko dookoła... Mrużąc oczy, zdarł ręcznik z Belli. Odwrócił szybko głowę, cisnął mokry kłąb na podłogę, porwał suchy ręcznik i rozłożył obok wanny. Zacisnął zęby, nachylił się i wsunął ręce do wody, żeby dźwignąć Bellę. Jej piersi znalazły się na wysokości jego oczu. O, bogowie... Były doskonałe - mlecznobiałe z różowymi koniuszkami. Rozedrgana woda igrała z jej sutkami, składając na nich mokre, połyskliwe pocałunki. Zamknął oczy, wyjął ręce z wanny i kucnął obok. Kiedy był już gotów, wbił

wzrok w ścianę, nachylił się i... poczuł bolesny ucisk w okolicach biodra. Skonsternowany spojrzał w dół. Na jego spodniach pojawiło się wybrzuszenie. To stanęło mu potężnie, wznosząc namiot na przedzie jego dresów. Pewnie ucisnął sobie to krawędzią wanny i stąd cały ambaras. Klnąc, próbował sobie to upchnąć spodem dłoni. Nienawidził tej ciężkiej, twardej rzeczy, która plątała mu się w gaciach; nie miał z nią nic wspólnego. Jednak wszelkie wysiłki, by to jakoś okiełznać, spełzały na niczym. Jasne, że mógł to wziąć do ręki i próbować odłożyć na miejsce, ale wiedział, czym by się to mogło skończyć. W końcu poddał się i został ze zgniecionym w spodniach bolesnym wzwodem. Niech to ma za swoje. Zbihr nabrał powietrza, wsunął ręce do wody i ujął ciało Belli. Zaskoczony kolejny raz jej lekkością, wydobył ją na powierzchnię. Wsparłszy szyję samicy na ręku, docisnął ją biodrem do marmurowej ściany. Drugą ręką ujął suchy ręcznik przygotowany na brzegu wanny. Okrywając Bellę, spojrzał na napis na jej brzuchu. W jego piersi obsunął się jakiś ciężar... Nie, to on sam upadał... albo tylko mu się wydawało, bo stał nadal w pionie. Zdumiał się. Od dawien dawna żadne uczucia nie były w stanie przebić się przez złość i otępienie. Czyżby był... smutny? Nieważne. Bella miała już gęsią skórkę. To nie był czas na zaglądanie we własny pępek. Owinął ją i zaniósł do łóżka. Odrzucił kołdrę na bok i złożył ją na materacu, ściągając wilgotny ręcznik. Otulając ją kołdrą, ponownie zawadził wzrokiem o jej brzuch. Coś znów zakolebało się w nim, jakby serce zjechało mu do trzewi. A może pięt? Otulił Bellę i podszedł do termostatu. Nie miał pojęcia, jak go uruchamiać te wszystkie cyfry i litery nic mu nie mówiły. W końcu przesunął małą wskazówkę z lewej strony skali gdzieś w okolice środka, ale naprawdę nie za bardzo wiedział, co robi. Spojrzał na biurko. Dwie strzykawki i fiolka morfiny leżały tam, gdzie zostawił je Agrhes. Podszedł do biurka, wziął do ręki strzykawkę, narkotyk i instrukcję obsługi i ruszył do wyjścia. W progu odwrócił się. Bella leżała bez ruchu. Na tle wielkich poduch wydawała się straszliwie krucha. Wyobraził ją sobie w rurze, pod ziemią – przerażona zmarzniętą, obolałą. A

potem wyobraził sobie reduktora jak łapie ją i robi swoje, nie bacząc na jej krzyki i protesty Tym razem bez trudu rozpoznał swoje uczucia. Zemsta. Zimne pragnienie zemsty, tak wielkie, że sięga do krańców wszechświata. Rozdział dziesiąty

JOHN OCKNĄŁ SIĘ NA PODŁODZE. Był przy nim Tohr, a Ghrom patrzył na niego z góry. Gdzie się podziała czarnowłosa kobieta? Chciał się zerwać na nogi, ale czyjeś mocne ręce trzymały go w miejscu. - Musisz jeszcze chwilkę odpocząć, mały – powiedział Tohr. John wykręcił głowę i zobaczył ją. Stała niespokojnie przy drzwiach. Ledwie na nią spojrzał, a neurony w jego mózgu eksplodowały i znów oślepiło go białe światło. Dostał drgawek; zaczął miotać się po podłodze. - Do diabła, znów się zaczyna - mruknął Tohr, nachylając się, by ocenić atak i spróbować go powstrzymać. Czując nadejście kolejnego ataku, John wyciągał rękę w stronę ciemnowłosej kobiety, usiłując za wszelką cenę jej dosięgnąć. - Czego ci trzeba, synu? - głos Tohra pojawiał się i znikał, jak uciekająca fala radiowa. - Co możemy dla ciebie zrobić? Kobieta... - Podejdź do niego, lilan, weź go za rękę – poprosił Ghrom. Ciemnowłosa kobieta zrobiła krok do przodu. W chwili gdy ich dłonie zetknęły się, wszystko zaczęło się od nowa. - ...czy owak, musimy go pokazać Agrhesowi – usłyszał głos Tohra, kiedy odzyskał przytomność. -Witaj, synu. Widzę, że już do nas wróciłeś. John usiadł. Miał mgłę w głowie. Przyłożył ręce do twarzy, żeby się otrzeźwić, i spojrzał w kierunku drzwi. Gdzie się podziała? Musiał... Nie pamiętał, co musiał. Coś musiał. Coś związanego z nią... Zamigał gwałtownie. - Nie ma jej, synu- wyjaśnił Ghrom. - Musimy was trzymać na odległość, dopóki nie dowiemy się, co się dzieje.

John spojrzał na Tohra i zaczął migać wyraźniej. - Mówi, że musi się nią opiekować – przetłumaczył Tohr. Ghrom zaśmiał się ciepło. - Obawiam się, że to jest moje zadanie, synu. To jest moja samica, moja krwiczka, a twoja królowa. Nie wiedzieć czemu John rozluźnił się na tę wiadomość i powoli zaczął wracać do siebie. Po kwadransie wstał. - Będziemy rozmawiać o strategii, więc jesteś mi potrzebny. - Ghrom spojrzał z powagą na Tohra. - Ale dziś w nocy do kliniki wybiera się Furiath. Mógłby wziąć chłopca ze sobą. Tohr zawahał się. - Może tak być, synu? - spytał Johna. - Mój brat to porządny gość. John kiwnął głową. Już i tak dość narobił kłopotów, mdlejąc jak pensjonarka. Chciał jak najprędzej zatrzeć złe wrażenie po tamtym numerze. Co to było z tą ciemnowłosą kobietą? Teraz, kiedy już sobie poszła, nie pojmował, co go w niej tak zelektryzowało. Nie mógł sobie nawet przypomnieć jej twarzy. Jakby doznał epizodu amnezji. - Pozwól, że cię zaprowadzę do pokoju mego brata. John trącił Tohra i zaczął migać, wskazując wzrokiem na Ghroma. - John mówi, że czuje się zaszczycony spotkaniem. Król wrócił za biurko. Wracając tutaj, wstąp po Vrhednego. Rozkaz.

O skopał taurusa U z takim impetem, że na masce zostało wgłębienie od buciora. Odnalazł cholernego grata gdzieś na zadupiu, trzydzieści kilometrów od centrum; stał sobie na poboczu szosy, na niczym niewyróżniającym się odcinku drogi 14. Spędził bitą godzinę przy komputerze U, zanim zlokalizował samochód, ponieważ sygnał naprowadzający Lo- Jack jakimś cudem został zablokowany. Kiedy w końcu wyłapał na ekranie przeklęte urządzenie radiolokacyjne, taurus sunął już szosą. Gdyby miał jakieś posiłki, zostawiłby kogoś przed komputerem, a sam wskoczyłby w ciężarówkę i ruszył za fordem. Ale U polował w śródmieściu, a odwoływanie go lub kogokolwiek z patrolu ściągnęłoby natychmiast uwagę na

O. A O i tak już miał kłopoty... Pogłębiające się za każdym razem, gdy odzywała się komórka. Właśnie dzwoniła po raz n-ty. Telefon zaczął się urywać przed dwudziestoma minutami; odtąd dzwonił non stop. Wyjął aparat z kieszeni skórzanej kurtki. Numer dzwoniącego był zastrzeżony. Pewnie U lub, co gorsza, pan X. Musiała się już roznieść wiadomość o podpaleniu centrum. Gdy telefon umilkł, O wykręcił numer U. - Szuka mnie pan? - rzucił do słuchawki. - Chryste, co się tam stało? Słyszałem od pana X, że centrum poszło z dymem. - Nie mam pojęcia, co się stało. - Był pan tam przecież. Mówił pan, że się tam wybiera, - Powiedział pan o tym panu X? - Owszem. I radzę panu uważać. Nadreduktor szaleje z wściekłości i szuka pana. O oparł się o chłodną karoserię forda. „Niech to diabli". Tego mu tylko brakowało. Jego żona została porwana i nie wiadomo, czy żyje, czy też nie; zamierzał ją odzyskać bez względu na jej stan. Oznaczało to pościg za szpetnym wampirem, który mu ją zwędził. Musi posłać sukinsyna do ziemi, bez żadnych ale. - O? Słyszy mnie pan? „Do kurwy nędzy"... Może powinien był upozorować własną śmierć w wybuchu. Mógł zostawić ciężarówkę na miejscu, a sam uciec przez las. Tak, ale co potem? Jak ścigałby wampira z pokiereszowaną gębą bez pieniędzy, bez wozu i bez posiłków, sam jeden przeciw Bractwu? Byłaby to dezercja. Gdyby jego numer wyszedł na światło dzienne, cała Korporacja ścigałaby go jak wściekłego psa. - O.? Naprawdę nie mam pojęcia, co tam się stało. Kiedy dotarłem na miejsce, zastałem zgliszcza. Pan X sądzi, że to pan podłożył tam ogień. Sądzi, bo tak mu jest wygodniej. Ciekawe tylko, jakie miałbym motywy? Przepraszam, zadzwonię do pana później. Zamknął komórkę i wsunął do kieszeni kurtki. Po chwili jednak ją wyjął i

całkiem wyłączył. Potarł twarz, ale nie poczuł nic, i to bynajmniej nie z powodu mrozu. Kurde, był w niezłej dupie. Pan X będzie szukał jakiegoś kozła ofiarnego, żeby zwalić na niego winę za tę kupę popiołu i tym kimś będzie O. Nawet jeśli nie zlikwidują go z miejsca, i tak nie minie go surowa kara. Podczas ostatniego karniaka mało nie wykitował w uścisku Omegi. Niech to szlag... Co robić? Nagle spłynęło na niego oświecenie. Strateg w panu O zatarł rączki. Krok pierwszy polegał na wejściu na stronę Korporacji, zanim pan X go złapie. Do tego jednak będzie potrzebował Internetu. Co znaczyło, że będzie musiał wrócić do U. John wyszedł z gabinetu Ghroma i ruszył w lewo, nie od stępując na krok Tohra. Co jakieś dziesięć metrów na ścianie galerii pojawiały się drzwi, jak w jakimś hotelu. Ile tu mogło mieszkać osób? Tohr przystanął przed kolejnymi drzwiami i zastukał ale nikt nie odpowiedział. Zastukał ponownie. Furiath, brachu, można na chwilkę? Szukasz mnie? - odezwał się zza pleców niski głos. Korytarzem nadchodził mężczyzna z furą pięknych, wielobarwnych kędziorów, które spływały mu po ramionach Uśmiechnął się do Johna, potem spojrzał na Tohra. - Cześć, bracie - powitał go Tohr, po czym obaj przerzucili się na Stary Język. Mężczyzna otworzył drzwi. Oczom Johna ukazała się sypialnia. W środku stało wielkie, staroświeckie łoże z baldachimem i stertą poduszek wspartych o rzeźbiony zagłówek. W wykwintnie urządzonym pokoju unosił się aromat jak w kawiarni. Witaj, John, jestem Furiath - przedstawił się z uśmiechem kudłaty mężczyzna, przerzucając się z powrotem na angielski. - Nie uwierzysz, ale ja dziś w nocy też wybieram się do lekarza. Zobaczymy się później, OK? - Tohr klepnął Johna w ramię. - Masz numer mojej komórki. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, wyślij mi sms-a. John kiwnął głową. Odprowadził wzrokiem Tohra. Widok oddalających się barczystych pleców opiekuna sprawił, że poczuł się dotkliwie opuszczony. - Nie bój się, Tohr jest niedaleko, a ja też będę się tobą opiekować - powiedział łagodnie Furiath, dodając mu od razu otuchy.

John spojrzał w górę, w ciepłe, żółte oczy. Niesamowite.. jaskrawożółte, jak skrzydła szczygła. Rozluźnił się i dotarło do niego, skąd zna to imię - Furiath... To ten gość, który go będzie uczył. „Fajowsko". - Wejdźmy. Właśnie wracam z drobnych sprawunków. Gdy John przekroczył próg, otoczył go ciężki aromat palonej kawy. - Byłeś już kiedyś u Agrhesa? John pokręcił głową. Przysiadł na brzeżku fotela pod oknem. - Nie musisz się denerwować. Zadbamy o to, żebyś wyzdrowiał. O ile dobrze zrozumiałem, będą badać twój profil genetyczny? John skinął głową. Tohr wyjaśnił, że pobiorą mu krew i zbadają go ogólnie. Co chyba było słusznym pomysłem, zważywszy na cyrk, jaki odstawił w gabinecie Ghroma. Wyjął swój bloczek i napisał: Czemu idziesz do doktora? Furiath podszedł i odczytał gryzmoły. Pomimo zwalistej sylwetki, zwinnie postawił nogę na poręczy fotela. Podciągnął nogawkę skórzanych spodni. John odskoczył. O, rany... Noga Furiatha od kolana w dół składała się z prętów i śrub. John sięgnął i pomacał lśniący metal, potem zadarł głowę do góry. Dopiero uśmiech Furiatha uświadomił mu, że pokazuje ręką na siebie. - Widzisz, ja też wiem, jak to jest, kiedy człowiekowi czegoś brakuje. John zerknął na sztuczną kończynę i nastawił ucho w stronę Furiatha. - Pytasz, jak to się stało? - John potaknął. Wampir zawahał się. - Odstrzeliłem ją sobie - przyznał w końcu. Drzwi otwarły się z impetem. - Musisz mi powiedzieć... - rozległ się męski głos i urwał. John spojrzał w stronę drzwi i skulił się w fotelu. Mężczyzna w progu miał straszliwie pokiereszowaną twarz, dodatkowo zdeformowaną biegnącą przez sam środek blizną. Nie to jednak sprawiło, że John chciał zapaść się do mysiej dziury, lecz czarne oczy w zrujnowanej twarzy, podobne do okien w opuszczonym domu, oczy, których wyraz niczego dobrego nie zapowiadał. W dodatku typ miał świeżą krew na nogawce i lewym bucie. Zmrużył oczy złowrogo. John poczuł lodowaty powiew. - Na co się gapisz?

Furiath odstawił nogę. - Zbihr, daj spokój... - Pytam się ciebie o coś, młodzieńcze. John nerwowo wyciągnął bloczek, napisał coś szybko i pokazał kartkę przybyłemu, to jednak tylko pogorszyło sytuację. Zniekształcona warga podjechała do góry, odsłaniając arcydługie kły. No, gadaj mi tu, szczeniaku. Zostaw go - wtrącił się Furiath. - Nic ci nie powie, bo jest niemową. - Zerknął w bloczek. - Chce cię przeprosić. Pod świdrującym wzrokiem obcego John najchętniej schowałby się za fotel. Po chwili jednak przybysz trochę się udobruchał. - W ogóle nie umiesz mówić? John skinął głową. - Cóż, ja nie umiem pisać ani czytać. Gramy w jednej drużynie. John coś pośpiesznie skreślił długopisem. Pokazał bloczek Furiathowi. Mężczyzna o mrocznym spojrzeniu na-chmurzył się. - Co tam znów nagryzmolił? - Mówi, że jest dobrym słuchaczem, więc ty możesz mówić do niego. - Nie mam nic do powiedzenia. - Wydrążone oczy przybysza uciekły w bok. - Przyszedłem się tylko spytać, jak nastawić termostat. - Na dwadzieścia stopni. - Furiath przeciął pokój. - Wskazówka powinna być tutaj. Widzisz? - Chyba za mało rozkręciłem. - Musisz się też upewnić, czy pokrętło u dołu jest przekręcone w prawo do oporu. W przeciwnym wypadku bez względu na położenie wskaźnika ciepło nie przedostaje się do grzejnika. - N-no... rozumiem. A mógłbyś mi powiedzieć, co tu jest napisane? Furiath zerknął na kwadratową karteczkę. - To informacja o dawkowaniu leku. - To co mam z tym, u diabła, robić? - Czy Bella wygląda, jakby się źle czuła? - Na razie nie, ale chciałbym, żebyś napełnił mi strzykawkę i powiedział, co mam robić. Chcę mieć jedną dawkę w pogotowiu, na wypadek, gdyby Agrhes nie był w stanie tu dotrzeć na czas. Furiath wziął fiolkę i rozpakował igłę.

- Proszę cię bardzo. - Zrób to porządnie... - Furiath wciągnął zawartość ampułki do strzykawki i nasunął ochraniacz na igłę. Potem obaj wdali się w krótką rozmowę w Starym Języku. -Jak długo cię nie będzie? - spytał wreszcie mężczyzna z bliznami. - Około godziny. - Czy mogę cię wobec tego prosić o uprzejmość? Czy mógłbyś przedtem pozbyć się gdzieś forda, którym ją przywiozłem? - Już to zrobiłem. Pokiereszowany skinął głową i wyszedł, zamykając głośno drzwi. Furiath wsparł ręce na biodrach i wbił wzrok w podłogę. Podszedł do mahoniowej skrzyneczki na sekretarzyku i wyjął coś, co wyglądało jak blant. Ujął skręta między kciuk a palec wskazujący, zapalił i zaciągnął się głęboko, przymykając oczy. Gdy wypuścił dym, w pokoju rozszedł się przepyszny melanż aromatu ziaren palonej kawy z gorącą czekoladą. Czując odprężenie, John zaciekawił się, co też to mogła być za substancja. Z pewnością nie była to marihuana, nie mniej nie był to zwykły tytoń. Kto to jest? - napisał i pokazał bloczek. - Zbihr, mój bliźniak. - Zaśmiał się, widząc, jak chłopcu opada szczęka. Tak, wiem, że nie jesteśmy podobni do siebie. Już nie. Jest trochę drażliwy, więc lepiej mu się nie stawiać, „Ani myślę", stwierdził w duchu John. Furiath włożył szelki i wsunął pistolet w olstro z jednej strony, a sztylet z drugiej. Wszedł do garderoby i po chwili wyszedł w czarnej skórzanej kurtce marynarskiej. Odłożył blanta, czy co też tam to było, na srebrną popielniczkę przy łóżku. - Możemy iść. Rozdział jedenasty

ZBIHR CICHO WEMKNĄŁ SIĘ DO POKOJU. Podregulował termostat, położył strzykawkę na sekretarzyku i podszedł do łóżka. Oparł się o ścianę, sam pozostając w cieniu. Czas się zatrzymał, gdy tak stał nad Bellą, obserwując lekkie falo-

wanie kołdry w rytm jej oddechu. Minuty przechodziły w godziny, a on stał niezłomnie, chociaż zdrętwiały mu nogi. W świetle świec podziwiał, jak jej rany goją się z godziny na godzinę. Zakrawało to na cud - sińce na twarzy zblakły, opuchlizna wokół oczu sklęsła, rany goiły się. Ciało Belli regenerowało się w głębokim śnie. Z ulgą przyjął powrót jej urody. W wytwornych kręgach, w których się obracała, samica z uszczerbkiem na urodzie spotkałaby się na pewno z odrzuceniem. Ot, arystokracja. Ujrzał w myślach przystojną, nieoszpeconą twarz bliźniaka. To Furiath powinien się nią opiekować. Furiath był idealnym materiałem na ratownika, w dodatku ewidentnie był pod jej urokiem. Nie mówiąc już o tym, że na pewno chętnie budziłaby się, mając w łóżku takiego samca jak on. Jak każda samica chyba. Czemu więc nie weźmie jej i nie zanie- sie do łóżka Furiatha? I to z miejsca. Stał jednak jak zamurowany. Patrząc, jak leży wsparta o stertę poduszek, których nigdy nie używał, w pościeli, której nigdy nie oblókł dla siebie, odpłynął we wspomnienia. Minęły miesiące, odkąd ocknął się po raz pierwszy jako juchacz. Przez ten czas nie oszczędzono mu niczego, co dało się zrobić w nim lub z nim. Molestowanie przebiegało zgodnie z pewnym rytmem. Posiadaczka była zafascynowana jego genitaliami i chętnie prezentowała je swoim faworytom płci męskiej. Zapraszała obcych do celi, nacierała go afrodyzjakiem i prezentowała jak rasowego ogiera. Czuł, że stoi za tym chęć poniżenia tamtych - widział rozkosz w jej oczach, gdy samce kręcili głowami w osłupieniu. Kiedy zaczął się niekończący korowód gwałtów, niewolnik dążył ze wszech sił, by wyzwolić się z okowów własnego ciała. Wszystko stawało się daleko znośniejsze, kiedy unosił się w powietrze, coraz wyżej i wyżej, aż pod sufitem zaczynała kołysać się chmurka, która była nim. Jeśli miał szczęście, udawało mu się całkowicie przeobrazić i polatywać, popatrując na wszystko z góry, jako świadek cudzego upokorzenia, upadku i bólu. Jednak nie zawsze szło mu tak dobrze. Czasami nie potrafił się wyzwolić i musiał znosić katusze. Posiadaczka zawsze musiała najpierw go natrzeć maścią z afrodyzjakiem, a ostatnio zauważył coś dziwnego: Nawet wtedy, gdy uwięziony w swoim ciele czuł doskonale, co się z nim dzieje, nawet wtedy, gdy dźwięki i zapachy wgryzały mu się w mózg jak szczuty, poniżej pasa czuł dziwne odrętwienie. Odczucia w tamtej sferze odbierał jako mdłe echo, zupełnie oderwane od reszty ciała. Dziwiło go to,

ale i cieszyło. Był wdzięczny za każdą kroplę znieczulenia. Kiedy zostawał sam, uczył się panować nad potężnym kośćcem i muskulaturą - efektami przemiany. Szło mu nieźle, więc zaczął atakować swoich strażników w niekontrolowanych napadach agresji. Sprawiał wrażenie, jakby nie poznawał samców, którzy go – nie bez obrzydzenia - strzegli. Byli dla niego postaciami z koszmarnego snu, a nie wspomnieniami dawnego, nędznego życia, które powinien był sobie bardziej cenić. Po każdym takim epizodzie bito go godzinami - co prawda tylko po wnętrzach dłoni i stóp, gdyż Posiadaczka dbała o to, by wyglądał miło. Z powodu ataków agresji był teraz strzeżony przez zmieniający się zastęp wojowników, którzy wchodząc do jego celi, zawsze mieli na sobie kolczugi. Co gorsza, podest, na którym sypiał, miał teraz zdał nie otwierane barierki po bokach, by po erotycznej posłudze strażnicy nie musieli narażać swojego życia, wyzwalając go z kajdan. Kiedy Posiadaczka chciała mu złożyć wizytę, ogłupiano go narkotykiem- albo w jedzeniu, albo w zatrutych strzałkach wdmuchiwanych przez szczelinę w drzwiach. Dni mijały powoli. Starał się rozpracować strażników, znaleźć ich słabe punkty i dystansować się na tyle, na ile się dało od bezeceństw, których był ofiarą... gdy nagłe wyzionął ducha, do tego stopnia, że nawet kiedy Posiadaczka schodziła z niego, nigdy naprawdę nie wrócił do życia. Któregoś dnia posilał się w swojej celi, usiłując zachować siły na następne starcie ze strażnikami, gdy zobaczył, że w drzwiach otwiera się zasuwane okienko i ktoś wsuwa przez nie wydrążoną rurkę Szarpnął się, choć nie miał się gdzie schować. Poczuł pierwsze ukłucie w szyję. Wyrwał strzałkę natychmiast, ale zaraz dosięgła go następna, a po niej kolejne i popadł w odrętwienie. Ocknął się skuty na podeście. Posiadaczka siedziała przy nim z opuszczoną głową; włosy opadły jej na twarz. Chyba wyczuła, że odzyskał przytomność, gdyż poszukała jego wzroku. - Szykują się moje gody. O, słodka Pani Zanikhu... myślał, że nigdy już nie doczeka tych słów. Odzyska wolność, bo ona, mając swojego brońca, nie będzie już potrzebować juchacza. Będzie mógł wrócić do roboty w kuchni... Zmusił się do szacunku w głosie, chociaż pogardzał nią do głębi - Czy mnie zatem uwolnisz, pani? Milczała.

-Błagam, uwolnij mnie - powiedział chrapliwie. Po tym wszystkim, co przeszedł, uzyskanie wolności kosztem dumy wydawało się niską ceną. - Błagam cię, pani. Wypuść mnie stąd. - Nie potrafię... - W jej oczach pojawiły się łzy. - Muszę cię zatrzymać. Nie pozwolę ci odejść. Próbował się wyrwać, ale im mocniej szarpał okowy, tym większą miłość czytał z jej oblicza. - Jesteś niesamowity - powiedziała, sięgając mu między nogi. Na jej twarzy malowała się melancholia i nabożeństwo. - W życiu nie miałam takiego samca jak ty. Gdyby nie to, że jesteś zbyt niskiego stanu, zostałbyś panem tego zamku. Zorientował się, że porusza szybko ręką w górę i w dół, a więc zabawia się pewnie tym kawałkiem mięsa, który miał dla niej magnetyczny powab. Na szczęście nie czuł nic. Uwolnij mnie... Nigdy nie jesteś sztywny bez maści - szepnęła ze smutkiem. -I nigdy nie zaznajesz spełnienia. Dlaczego? Jej ręka poruszała się coraz mocniej, aż zapiekł go jej uścisk. Jej oczy pociemniały od zawodu. - Dlaczego? Dlaczego nigdy cię nie podniecam? - Kiedy milczał, szarpnęła go za męskość. - Przecież jestem piękna. - Może dla innych - wypalił, zanim zdążył się ugryźć w język. Zsiniała, jakby udusił ją własną dłonią. Powiodła wzrokiem po jego brzuchu, piersi, twarzy. Jej oczy wciąż były mokre od łez, ale czaiła się w nich również wściekłość. Wstała, spojrzała na niego, a następnie wymierzyła mu policzek tak siarczysty, że musiało ją to nieźle zaboleć. Plując krwią, zastanawiał się, czy pływają w niej jego zęby. Posiadaczka przeszyła go nienawistnym spojrzeniem. Domyślał się, że każe go zabić i spłynął na niego głęboki spokój. Śmierć położy kres jego cierpieniom. Śmierć... cóż za cudowne rozwiązanie. Lecz na jej twarz wypełzł uśmiech, jakby czytała w jego myślach, jakby grzebiąc w jego głowie, wyciągnęła je stamtąd, jakby ukradła je, podobnie jak okradała jego ciało. - Nie, nie zamierzam posłać cię w Zanikh. Nachyliła się i ucałowała jeden z jego sutków, a następnie wessała go do ust

Jej dłonie błądziły po jego żebrach, po brzuchu... jej język niestrudzenie wędrował po jego ciele. - Strasznie schudłeś. Będziesz się musiał dokrwić. Zsuwała się coraz niżej, ssąc go i całując. Reszta potoczyła się według znanego schematu. Maść. Dosiad. Obmierzłe połączenie ich ciał Zamknął oczy i odwrócił głowę w bok. Dała mu w twarz raz... dwa... niezliczoną ilość razy. Nadal jednak odmawiał jej spojrzenia, a ona nie miała dość siły, żeby odkręcić mu głowę, nawet ciągnąc go za ucho. Gdy uporczywie odmawiał swojego spojrzenia, jej szloch zagłuszył nawet plaśnięcia pośladków o jego biodra. Po wszystkim odeszła, szeleszcząc jedwabną suknią, jego zaś wkrótce rozkuto z kajdan. Juchacz wsparł się na łokciu i otarł usta. Oglądał krew na swojej dłoni, dziwiąc się, że jest wciąż czerwona. Czuł się zbrukany tak straszliwie, że nie byłby zdziwiony, gdyby jego krew miał kolor burej rdzy. Wciąż oszołomiony narkotykiem w strzałkach, zsunął się z podestu i zaszył w kąt, w którym zwykł przesiadywać. Kucnął, obejmując kolana, a jego genitalia spoczęły na piętach. Jakiś czas później dobiegły go odgłosy szamotaniny pod celą, a następnie strażnicy wepchnęli do środka małą samicę. Upadła na ziemię, jednak zerwała się i rzuciła w stronę zamykanych drzwi. -Jestem niewinna - wołała. - Za co mnie karzecie? Niewolnik wstał, nie wiedząc, co począć. Odkąd ocknął się w celi, nie widział, poza Posiadaczką, żadnych samic. Samiczka w celi była chyba dziewką służebną. Pamiętał ją ze swojego poprzedniego życia... Jej zapach obudził w nim żądzę krwi. Po tym wszystkim, co mu robiła Posiadaczka, rzygał na myśl o piciu jej krwi, ale ta drobna samiczka, to było coś zupełnie innego. Nagle poczuł, że umiera z pragnienia, a jego cielesne potrzeby wyją zgodnym chórem. Wiedziony pierwotnym impulsem, doskoczył do przybyłej. Samica łomotała w drzwi, nagle jednak wyczuła, że nie jest sama i odwróciła się. Zobaczywszy, z kim dzieli celę, wrzasnęła. Szalał z pragnienia, jednak siłą woli odsunął się i z powrotem zaszył w kąt. Kucnął, obejmując ramionami swoje rozdygotane, nagie ciało, jakby je chciał uspokoić. Zwrócony twarzą do ściany, z trudem tamował szloch nad zwierzęciem, jakim się stał. Po chwili krzyki samicy ucichły.

- Znam cię, prawda? - odezwała się wreszcie. - Ty jesteś tym kuchcikiem, co roznosił piwo. Potaknął, nie wiedząc, gdzie podziać oczy. - Słyszałam pogłoski, że siedzisz tutaj, ale... bardziej wierzyłam tym którzy mówili, że umarłeś podczas przemiany. - Milczała chwilę -Jak to możliwe, że osiągnąłeś rozmiar wojownika? Nie miał pojęcia. Nie wiedział nawet, jak wygląda, bo w celi nie było lustra. Podeszła do niego ostrożnie. Podniósł wzrok i zobaczył, że zerka na jego wytatuowane kajdany. -Przebóg, co z tobą uczynili - szepnęła. - Powiadają, że samiec który siedzi w tej celi, jest okrutnie dręczony. Milczał więc siadła przy nim i delikatnie dotknęła jego ramienia. Wzdrygnął się, ale po chwili poczuł, że jej dotyk go koi. - Wrzucono mnie tu po to, iżbym cię dokrwiła, nieprawdaż? - Ujęła jego rękę, którą obejmował kolana i położyła swój nadgarstek na jego dłoni. - Masz zatem, pij. Rozpłakał się, rozpłakał z powodu jej szczodrości, jej dobroci, delikatnego dotyku jej dłoni, gdy go gładziła po plecach... Jedyny przyjemny dotyk, jakiego zaznał od... zawsze. Wreszcie przytknęła nadgarstek do jego ust. Choć kły wydłużyły mu się i pożądanie zaczęło brać górę, nie uległ, lecz ucałował delikatną skórę jej nadgarstka na znak odmowy. Jakże mógłby brać od niej to, z czego go regularnie okradano? Ofiarowała mu się, ale pod przymusem, będąc, jak on, w szponach Posiadaczki. Gdy później nadeszli strażnicy, zastali go w jej objęciach. Osłupieli, ale obeszli się z nią łagodnie. Na odchodnym samiczka posłała mu zatroskane spojrzenie. Po chwili przez otwór w drzwiach opadł go gęsty rój strzałek Tracąc przytomność, zdążył pomyśleć, że ten zmasowany atak raczej nie wróży dobrze. Kiedy się ocknął, stała nad nim rozjuszona Posiadaczka, trzymając w ręku coś, ale co - tego nie mógł dojrzeć. - Lekceważysz moje podarunki? Drzwi otwarły się i do środka wniesiono bezwładne ciało młodej samicy. Gdy strażnicy opuścili ją na ziemię, upadła jak szmaciana lalka. Była martwa. Jego wściekły ryk zabrzmiał, jakby grzmot przetoczył się po kamiennych mu-

rach celi. Zaczął się rzucać na żelazne bariery, nieomal łamiąc sobie kości... Jeden ze słupków zaskrzypiał ostrzegawczo... Ryk nie milkł. Strażnicy cofnęli się. Nawet Posiadaczka wydawała się skonsternowana atakiem szału, który sprowokowała. Ałe szybko doszła do siebie, jak to ona. - Zastawcie nas - rzuciła strażnikom. Odczekała, aż szał ustąpi wyczerpaniu i nachyliła się nad juchaczem. Zbladła. To nie są twoje oczy - szepnęła z lękiem, zaraz jednak dodała z wyniosłą pobłażliwością: - Na przyszłość radzę ci pić krew samic, które ci przysyłam. - Rzuciła okiem na martwe ciało sługi. – Niech no jednak spróbują cię utulać, jak tamta, a jej los ich nie minie. Masz być mój i tylko mój. Nie będę pić krwi - wrzasnął. - Niedoczekanie twoje! Nie rozśmieszaj mnie, niewolniku. Patrz na mnie, Posiadaczko - syknął, odsłaniając kły. - Patrz, jak usycham. Jego potężny głos zatrząsł lochem. Zdrętwiała z wściekłości. Drzwi do celi otwarły się i wbiegli strażnicy z obnażoną bronią. - Zostawcie nas - zgrzytnęła, czerwona i roztrzęsiona. Uniosła do góry dłoń uzbrojoną w bicz i opuściła, tnąc niewolni- ka przez pierś. Z rozciętej skóry popłynęła krew. - Mało - zadrwił jej prosto w twarz. - Wysil się bardziej. Coś ci słabo idzie. Pękła w nim jakaś tama i słowa płynęły wartką strugą... Urągał jej, nie bacząc na chłostę, aż cały spłynął krwią. Wreszcie omdlała jej ręka i zaniechała batożenia. Była zdyszana, spotniała i zbryzgana krwią, on za to był skupiony, chłodny i spokojny, pomimo bólu. Choć był ofiarą, a ona katem ona pierwsza się poddała. Pochyliła głowę zrezygnowana. Dyszała ciężko przez zbielałe wargi. - Straż! - rzuciła ochryple. - Straż! Drzwi otwarły się. Umundurowany samiec wbiegł blady jak płótno, potykając się o własne nogi. - Przytrzymaj mu głowę - poleciła piskliwym głosem, sięgając po bicz. Przytrzymaj mu głowę. Słyszysz, co mówię? Raz, dwa! Strażnik podszedł, ślizgając się w kałużach krwi. Juchacz poczuł mięsistą dłoń samca zaciskającą się wokół jego czoła. Posiadaczka nachyliła się nad nim. -Nie... dam... ci... umrzeć.

Sięgnęła do jego nabrzmiałych jąder i ścisnęła je, wykręcając, aż się zwinął z bólu. Zawył. Wtedy ukąsiła się we własny nadgarstek i wpuściła strumień krwi do otwartych ust juchacza. Odsunął się od łóżka. Nie chciał myśleć o Posiadaczce w obecności Belli... Jakby się bał, że zaklęte w jego umyśle zło może wydostać się na zewnątrz, hamując jej powrót do zdrowia. Udał się na swoje posłanie. Dotarło do niego, że jest dziwnie zmęczony. A raczej, wykończony. Kiedy wyciągnął się na podłodze, drżały mu nogi. Szlag by to. Zupełnie wyleciało mu z głowy, że dostał kulą, zrzucił buty i spodnie i mentalnie zapalił świeczkę przy posłaniu. Wykręcił nogę i obejrzał ranę w łydce. Zauważył ranę wlotową i wylotową, co znaczyło, że kula przeszła na wskroś. Cóż, do wesela się zagoi. Zdmuchnął świeczkę, owinął spodnie wokół bioder i zległ na posłaniu- Teraz doszły do głosu jego własne obrażenia. Był jednym wielkim kłębkiem bólu: wszędzie go kłuło, piekło, rwało... Usłyszał coś, jakby cichy okrzyk. A właściwie serię okrzyków. Bella zaczęła się miotać na łóżku, szeleszcząc pościelą. Zerwał się z legowiska i podszedł do łóżka akurat w chwili gdy uniosła głowę i otwarła oczy. Zatrzepotała powiekami, zajrzała mu w twarz i... krzyknęła przeraźliwie.

Rozdział dwunasty

- MASZ OCHOTĘ COŚ PRZEGRYŹĆ, KOLEGO? - zapytał Johna Furiath, kiedy przestąpili próg rezydencji, Chłopak wyglądał na wykończonego. Nie dziwota bycie opukiwanym i kłutym to ciężka praca. Furiath sam czuł się lekko wypruty. John pokręcił przecząco głową. Ledwie drzwi domu zamknęły się za nimi, gdy po schodach zbiegł ku nim Tohr niespokojny, jak przystało na ojca, choć przecież Furiath dzwonił już wcześniej, że wracają. Od Agrhesa wieźli pomyślne wiadomości. Nie licząc ataku, John był zdrowy jak ryba, a wyniki badań genetycznych miały być niedługo do odbioru. Przy

odrobinie szczęścia ustalą pochodzenie chłopca, co pomoże w odnalezieniu jego rodziny. Powodów do zmartwień nie było. Mimo to, gdy Tohr objął chłopaka, ten zaszlochal Bracia wymienili spojrzenia. Porozumiewali się bez słów. - Wezmę cię chyba do domu - zadecydował Tohr. John kiwnął głową. Zamigał. - Mówi, że zapomniał spytać, jak twoja noga –wyjaśnił Furiathowi Tohr. - Dzięki, już lepiej. - Furiath zgiął nogę w kolanie i poklepał się po łydce. Do zobaczenia, mały. Patrzył, jak obaj znikają w drzwiach pod schodami. ,,Świetny dzieciak" pomyślał. Bogu dzięki, że znaleźli go jeszcze przed przemianą. Kobiecy krzyk przeszył hol, jakby głos z własnej woli wykonał samobójczy skok przez balustradę balkonu. Furiathowi po plecach przebiegł zimny dreszcz. Bella. Rzucił się po schodach na górę i pognał korytarzem między posągami. Wyważył drzwi do pokoju Zbihra. Światło zalało wnętrze. Jego oczom ukazał się obraz, który miał długo tkwić w jego pamięci: Bella wciśnięta w wezgłowie łóżka kurczowo podciąga kołdrę pod brodę. Zbihr, nagi od pasa w dół, kuca przed nią z uniesionymi rękami. Furiath dostał szału. Rzucił się w stronę Zbihra i chwyciwszy bliźniaka za gardło, cisnął nim o ścianę. - Odbiło ci? - wrzasnął, walnąwszy nim o mur. - Ty pieprzony bydlaku! Zbihr nie próbował się nawet bronić, gdy leciał ponownie na ścianę. - Zabieraj ją stąd, wszystko jedno dokąd. - To był cały jego tekst. Do pokoju wpadli Rankohr z Ghromem. Mówili coś jeden przez drugiego, robiąc taki rwetes, że nie dało się zrozumieć ani słowa. Nigdy wcześniej nie czuł nienawiści do Z. Gotów był wiele mu wybaczyć, bo swoje przeszedł. Ale molestowanie Belli... - Ty chory sukinsynu - syknął. Ponownie przycisnął żylaste ciało Zbhira do ściany. - Ty chory sukinsynu... Chryste, rzygać mi się chce, kiedy patrzę na ciebie. Zbihr odpowiedział mu jedynie spojrzeniem czarnych jak asfalt oczu, obojętnych i nieprzeniknionych. Nagle wokół bliźniaków zacisnęły się potężne ramiona Rankohra, miażdżąc ich w niedźwiedzim uścisku.

- Chłopcy, to nie jest widok dla Belli. Furiath rozluźnił uchwyt i cofnął się. - Weźcie go stąd, póki jej nie przeniesiemy - rzucił ostro poprawiając płaszcz. Chryste, trząsł się tak, że dostał zadyszki. Gniew nie mi jał, chociaż Z, nie protestując, opuścił pokój w towarzystwie Rankohra, który nie odstępował go ani na krok. Odchrząknął i spojrzał na Ghroma. Czy pozwolisz mi, panie, opiekować się osobiście Bellą? Ta-ak - Głos Ghroma przypominał złowrogi pomruk Król ruszył do drzwi. Dopilnuję, żeby nie musiała więcej oglądać Z. Furiath przeniósł spojrzenie na Bellę. Drżąc, mrugała i tarła oczy. Gdy podszedł do niej, wcisnęła się głębiej w poduszki. - Bella, to ja, Furiath. Jakby się trochę uspokoiła... - Furiath? - Tak, to ja. - Nic nie widzę - odpowiedziała roztrzęsionym głosem. - Ja nie... - Wiem, ale to tylko przez tę maść. Zaraz coś znajdę, żeby ci przetrzeć oczy. Wyszedł do łazienki i wrócił po chwili, niosąc wilgotny ręcznik. Uznał, że możliwość rozglądnięcia się po otoczeniu będzie dla niej najlepszym lekarstwem. Wzdrygnęła się, gdy wziął ją pod brodę. - Spokojnie, Bella... - Kiedy podniósł ręcznik do jej oczu, zaczęła się wyrywać i drapać. - Proszę... opuść ręce. Chcę ci tylko przemyć oczy. - Furiath? Czy to naprawdę ty? - spytała ochrypłym głosem. - Tak, to ja - odparł, siadając na brzegu łóżka. - Znajdujesz się w rezydencji Bractwa. Przywieziono cię tu mniej więcej siedem godzin temu. Twoja rodzina została powiadomiona, że jesteś bezpieczna. Możesz do nich zadzwonić, kiedy tylko zechcesz. Gdy położyła dłoń na jego ręce, przeszedł go dreszcz. Uważnie przesunęła dłoń w górę ramion aż do karku, dotykając szyi, a następnie włosów. Uśmiechnęła się lekko, zatapiając dłoń w jego gęstych lokach, po czym ujęła kilka pasemek i przybliżyła do twarzy. Mocno pociągnęła nosem. - To naprawdę ty. Poznaję zapach twojego szamponu. - Klepnęła go po no-

dze. Bliskość i dotyk przeniknęły przez ubranie i skórę wprost do krwiobiegu Furiatha. Podniecił się. Czuł się jak skończony nicpoń, ale to było silniejsze od niego. Zwłaszcza gdy jej dłoń, gładząc jego długie włosy, musnęła pierś. Oddychał szybko przez rozchylone usta. Zapragnął przyciągnąć ją mocno do siebie i objąć. Nie z pobudek seksualnych, choć jego ciało zdradzało gotowość. Nie, teraz pragnął tylko poczuć jej ciepło i bliskość, by upewnić się, że Bella żyje. - Pozwól, że zajmę się twoimi oczami - poprosił. Jezu, mówił prawie basem. Kiedy przytaknęła, starannie przetarł jej powieki. - Lepiej? Zamrugała oczami. Uśmiechnęła się ostrożnie. Położyła dłoń na jego twarzy. - Widzę cię lepiej - ucieszyła się, zaraz jednak zasępiła się z powrotem. - Jak udało mi się stamtąd uciec? Nie pamiętam nic, poza tym, że... że pomogłam uciec jakiemuś cywilowi i wtedy wrócił David. Potem jechałam samochodem. A może mi się to wszystko tylko śniło? Śniło mi się, że Zbihr mnie uratował. Tak było? Furiath nie miał ochoty rozmawiać o bliźniaku, nawet mimochodem. Wstał i odłożył ręcznik na stolik nocny. - Chodź, zaprowadzę cię do twojego pokoju - zaproponował. - Nie jesteśmy w moim pokoju? - rozejrzała się dookoła zdumiona. - Przecież to pokój Zbihra. Po czym to, u diabła, poznała? - Chodźmy już - ponaglił ją. - Gdzie on jest? Gdzie jest Zbihr? - dopytywała niespokojnie. - Muszę go zobaczyć. Muszę... - Zabiorę cię teraz do twojego pokoju... - Nie! Chcę tu zostać... Była tak zdenerwowana, że zrezygnował z dalszych perswazji. Odkrył kołdrę, żeby jej pomóc wstać, ale... była goła, jak ją pan Bóg stworzył. Czym prędzej przykrył ją z powrotem. - Ehmm, wybacz. - Przeczesał włosy dłonią. Jezu... Odtąd już zawsze będzie go dręczyć wspomnienie jej wdzięcznych kształtów. - Pozwól, że, hmm, przyniosę ci coś do ubrania. Wszedł do garderoby Z i przeżył szok na widok jej zawartości. Garderoba

ziała pustką, nie było w niej nawet szlafroka, który mógłby narzucić na Bellę. Prędzej umrze, niż będzie ją stroił w jedną z koszul bojowych bliźniaka. Zdjął swój skórzany płaszcz i podszedł znów do łóżka. - Odwrócę się, a ty to załóż. Znajdziemy ci potem jakiś szlafrok. - Zostaw mnie tutaj - zaczęła błagać łamiącym się głosem. - Proszę. To na pewno on czuwał przy mnie. Czułam czyjąś obecność, ale nie mogłam otworzyć oczu. Teraz widzę, że to musiał być on. Jasne, a któż by, jak nie on? W dodatku skurwiel był goły jak święty turecki i właśnie się do niej dobierał. Zważywszy na to, co Bella przeszła, skóra cierpła na myśl, co by było, gdyby nie nadszedł w porę. Rany... Wieki temu Furiath przyłapał Z, jak posuwał jakąś dziwkę w ciemnym zaułku. Nie był to widok przyjemny i na samą myśl o tym, że Bellę mogło spotkać coś podobnego, robiło mu się niedobrze. - Załóż płaszcz - powiedział, odwracając się tyłem. – Nie możesz tutaj zostać. Kiedy w końcu usłyszał szelest pościeli i skrzypienie skóry, odetchnął głębiej. - Mogę się już odwrócić? - Tak, ale ja nie chcę nigdzie iść. Obejrzał się przez ramię. W jego nieodłącznym okryciu wydawała się dziwnie malutka. Długie mahoniowe włosy spływały jej na ramiona krętymi kosmykami, jakby zmokły, a potem same wyschły. Wyobraził ją sobie w wannie, jej jasną skórę pod taflą przejrzystej wody. Nagle jednak wróciło do niego wspomnienie Zbihra, który ślepiąc w nią bezdusznymi czarnymi oczami, czai się, żeby ją zerżnąć, podniecony jej trwogą. Jasna sprawa - jej strach podziałał na niego jak afrodyzjak. Było tajemnicą poliszynela, że w kobietach kręcił go lęk, a nie urok, ciepło czy szlachetność. „Trzeba ją stąd zabrać, i to raz, dwa". - Czy możesz chodzić o własnych siłach? - spytał niepewnie. - Kręci mi się w głowie. - Zaniosę cię. - Podszedł do niej, ciągle nie dowierzając, że Bella zaraz spocznie w jego ramionach. A potem stało się... Wsunął jedną rękę pod jej talię, a drugą pod kolana. Była lekka jak piórko, ledwie poczuł jej ciężar. Gdy ruszył do drzwi, nagle ufnie złożyła mu głowę na ramieniu, chwytając się jego koszuli.

O, Słodka Pani, czy nie mogłoby tak być zawsze? Poniósł ją korytarzem na drugą stronę domu, do sypialni sąsiadującej z jego pokojem. John poruszał się jak automat. Wyszli z Tohrem z kompleksu treningowego na podziemny parking, gdzie czekał ich range rover. W pustej przestrzeni garażu z niskim betonowym sufitem ich kroki rozbrzmiewały zwielokrotnionym echem. -Podobno musisz odebrać wyniki - powiedział Tohr, siadając za kierownicą. - Tym razem pójdziemy razem, choćby nie wiem co. John najchętniej pojechałby sam. - Coś nie tak, synu? Masz mi za złe, że nie pojechałem z tobą ostatniej nocy? John dotknął jego ręki i pokręcił głową. - To dobrze, chciałem się tylko upewnić. John uciekł wzrokiem. Żałował, że w ogóle dał się wypchnąć do doktora. A przynajmniej, że podczas wizyty nie był wstrzemięźliwszy w wyznaniach. Niech to diabli Nie powinien był puścić farby na temat incydentu sprzed roku. Niestety, po tych wszystkich pytaniach na temat jego zdrowia, polubił udzielanie odpowiedzi i kiedy doktor spytał go o doświadczenia seksualne, napomknął o tym, co go spotkało w styczniu. Krótka piłka: pytanie, odpowiedz. Pytanie, jak każde inne... no, prawie. Przez moment nawet poczuł ulgę. Nie był po tamtej historii u lekarza, choć miał niejasne poczucie, że powinien.Uznał, że jeśli się przyzna, zrobią mu odpowiednie badania i będzie z głowy. Tymczasem doktor zaczął mu wciskać, że potrzebuje psychoterapii i przedyskutowania całego incydentu. Nie miał najmniejszej ochoty odgrzewać tamtych wydarzeń. Miesiącami próbował zapomnieć o wszystkim, a teraz miałby nagle wyciągać nieboszczyka na powierzchnię? Zbyt wiele wysiłku włożył w wykopanie grobu. -Synu? Coś nie tak? Ani mu się śni chodzić do jakiegoś psychoterapeuty. Trauma z przeszłości. Chrzanić to. John wyjął swój notes i napisał: Jestem zmęczony i tyle. - Jesteś pewien? Skinął głową i spojrzał Tohrowi w oczy, żeby tamten nie nabrał podejrzeń. W rzeczywistości skóra mu cierpła. Co pomyślałby o nim Tohr, gdyby dowiedział się o wszystkim?

Prawdziwy mężczyzna nie da sobie czegoś takiego zrobić, nawet jeśli mu przytkną nóż do gardła. Czy mógłbym tym razem pojechać do Agrhesa sam?

-To niezbyt rozsądne, synu - nachmurzył się Tohr. -Potrzebujesz jakiejś ochrony. Mogę pojechać z każdym, byle nie z tobą. Nie miał odwagi spojrzeć na Tohra, gdy tamten czytał kartkę. Zapadło kłopotliwe milczenie. - OK. Skoro... hmm, skoro tak chcesz. Może Butch będzie cię mógł zawieźć. John zamknął oczy i odetchnął z ulgą. Kimkolwiek był ten Butch, zgadzał się z góry. Tohr uruchomił silnik - Będzie jak zechcesz, John. John. Nie „synu". W drodze tylko jedna myśl krążyła mu po głowie: „Dobry Boże, nie pozwól, żeby Tohr kiedykolwiek się dowiedział". Rozdział trzynasty BELLA ODŁOŻYŁA SŁUCHAWKĘ. Czuła, że zaraz eksploduje. Kruche kości i delikatna skóra nie stanowiły dostatecznej bariery dla kłębiących się w niej emocji. Zdesperowana rozejrzała się wokół, rozpoznając niewyraźne, rozmyte kontury obrazów olejnych, antycznych mebli, lamp sporządzonych z orientalnych waz oraz wspartego na szezlongu Furiatha, który przyglądał się jej przenikliwie. Upomniała siebie samą, że jest przecież damą, jak jej matka i powinna przynajmniej stwarzać pozory, że panuje nad emocjami. -Dziękuję, że dotrzymałeś mi towarzystwa podczas rozmowy z rodziną. - Nie ma sprawy. - Moja matka z wielką ulgą przyjęła mój telefon. - Wyobrażam sobie. - W każdym razie jej matka wspomniała o uldze. Ton jej głosu pozostał spokojny i niewzruszony, jak zawsze. Chryste... ta samica była niewzruszona jak morskie głębiny. Żadne doczesne sprawy nie mogły jej wyprowadzić z równowagi. A wszystko to dzięki wierności naukom Pani Kronik W oczach mamanh nic nie działo się bez powodu, nic też nie było godne szczególnej uwagi. - Moja matka... z wielką ulgą przyjęła mój telefon. Ona... - Bella urwała. Chyba już to mówiła. - Mamanh odczuła. .. ona naprawdę poczuła... poczuła

ulgę. Belli natomiast ulżyłoby poważnie, gdyby wyczuła choćby lekkie drżenie w głosie matki. Cokolwiek poza pobożną zgodą na los istoty oświeconej. Na litość boską, ta kobieta dopiero co pochowała córkę, a już musiała przyjąć do wiadomości jej zmartwychwstanie. Należałoby się spodziewać jakiejś reakcji emocjonalnej. Tymczasem mamanh zachowywała się tak, jakby rozmawiały ze sobą wczoraj, a ostatnich sześciu tygodni w ogóle nie było. Bella spojrzała w stronę telefonu i skuliła się w sobie. Nagle coś w niej pękło. Urywany, gwałtowny, spazmatyczny szloch brzmiał bardziej jak seria kichnięć. Łóżko obok niej ugięło się i poczuła, że obejmują ją silne ramiona. Starała się nie poddawać z obawy, że wojownik gardzi jej mazgajstwem. -Wybacz... - Nie ma sprawy. Możesz się do mnie przytulić. A niech to... Osunęła się na łóżko obok Furiatha, obejmując jego szczupłą talię. Jego długie, piękne włosy łaskotały ją po nosie. Pachniały przyjemnie i miło było czuć je przy policzku. Zatonęła w jego lokach, oddychając głęboko. Gdy w końcu się uspokoiła, poczuła się lżejsza, co wcale nie było przyjemnym uczuciem. Gniew, wypełniając ją od wewnątrz, formatował ją i dociążał. Teraz była jak sito: wyciekała na zewnątrz, ulatniała się... Przestawała istnieć. Nie chciała stać się niczym. Odetchnęła głęboko i uwolniła się z objęć Furiatha. Zamrugała gwałtownie, żeby skupić wzrok, ale z powodu maści widziała nadal niewyraźnie. Chryste, co ten reduktor z nią zrobił? To mogło być coś poważniejszego... Dotknęła powiek. - Co on ze mną zrobił? Furiath pokręcił tylko głową. - Czy to wyglądało aż tak okropnie? - Masz to już za sobą. Teraz jesteś bezpieczna. Tylko to się liczy. „Wcale nie czuję, jakbym to miała za sobą" - pomyślała. Ale wtedy zobaczyła uśmiech Furiatha, niewiarygodnie tkliwe spojrzenie jego żółtych oczu, kojące jak balsam. - Wolałabyś wrócić do domu? Jeżeli tylko chcesz, znajdziemy sposób, żeby cię tam przetransportować przed nastaniem dnia. W głowie Belli wyświetlił się obraz matki. Jakoś nie mogła sobie wyobrazić

przebywania z tą kobietą pod jednym dachem. A tym bardziej z Mordhem. Gdyby brat dowiedział się o jej obrażeniach, wpadłby w szał; tego jej tylko było trzeba, żeby Mordh wkroczył na ścieżkę wojenną z reduktorami. Chciała skończyć z przemocą. Jeśli o nią chodziło, David mógł sobie iść do diabła, choćby zaraz; nie chciała tylko, żeby ktoś z jej bliskich ryzykował życie, żeby go tam posłać. -Nie, nie chcę wracać do domu. Przynajmniej dopóki całkiem nie wyzdrowieję. Zresztą, czuję się strasznie zmęczona... -powiedziała słabym głosem, kierując wzrok ku rozłożonym poduszkom. Furiath poleżał jeszcze chwilę i wstał. - Gdybyś czegoś potrzebowała, będę w pokoju obok. - Pewnie chciałbyś swój płaszcz z powrotem? - No tak... zaczekaj, powinien tu być jakiś szlafrok Zniknął na chwilę w garderobie, po czym wrócił z przewieszonymi przez ramię fałdami czarnego atlasu. - Fritz wyposaża pokoje gościnne z myślą o samcach więc pewnie będzie dla ciebie za duży. Wzięła od niego szlafrok. Odwrócił wzrok Kiedy zrzuciła skórzany płaszcz, poczuła chłód, więc pośpiesznie zanurkowała w szlafrok. - Jest w sam raz - powiedziała, wdzięczna za jego dyskrecję. Kiedy odwrócił się z powrotem, oddała mu płaszcz, - Nic, tylko ci dziękuję i dziękuję - mruknęła pod nosem. Obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem, po czym w zwolnionym tempie przybliżył płaszcz do swojej twarzy i pociągnął nosem. - Jesteś... - urwał w pół zdania. Opuścił płaszcz, a na jego twarzy zagościł dziwny wyraz. Nie, to nawet nie był wyraz. To była maska, za którą się ukrył. - Furiath? - Cieszę się, że jesteś tu z nami. Postaraj się teraz trochę przespać. I wmusić w siebie choć trochę tego, co ci przy-niosłem. Drzwi bezgłośnie zamknęły się za nim. W drodze powrotnej do domu czuli się trochę nieswojo. John najchętniej gapił się przez okno. Komórka Tohra zadzwoniła dwukrotnie. Obydwie rozmowy prowadził w Starym Języku: wielokrotnie powtarzało się w nich imię Zbihra. Na podjeździe domu stał zaparkowany obcy samochód czerwony volkswagen jetta. Tohr nie wydawał się zaskoczony. Wyminął powoli auto i wjechał do garażu. Zgasił silnik w roverze i otworzył drzwiczki.

- Zapomniałem ci powiedzieć, że zajęcia zaczynają się pojutrze. Tak szybko? - zamigał John, przerywając rozpinanie pasów. - Wczoraj zapisał się ostatni rekrut. Możemy zaczynać w każdej chwili. Weszli razem w milczeniu przez pusty garaż. Tohr szedł przodem, jego rozłożyste ramiona poruszały się w rytm kroków. Szedł ze spuszczoną głową, jakby liczył pęknięcia w betonowej podłodze. John przystanął i zagwizdał. Tohr zwolnił kroku i przystanął. - Tak? - spytał cicho. John wyjął bloczek i coś naskrobał pospiesznie. Tohr uniósł brwi ze zdziwienia. - Nie ma za co przepraszać. Ważne, żebyś ty czuł się swobodnie. John ścisnął go za ramię. Tohr pokręcił głową. -Nie ma sprawy. Chodź, nie chcę, żebyś mi się tutaj przeziębił. Jestem ... Jestem po to, żeby się tobą opiekować i tyle - dodał, widząc, że John dalej stoi w miejscu. Nigdy w to nie wątpiłem - odpisał John. - To dobrze. Bo nie miałeś powodu. Daj spokój, czuję się, jakbym był twoim... - Tohr urwał na moment. Potarł czoło. - Dobra, nie chcę cię obciążać swoimi... Wejdźmy do środka. Zanim John zdążył poprosić go o dokończenie zdania, Tohr otworzył już drzwi domu. Z wnętrza dochodził głos Wellsie i drugiej samicy. John ściągnął brwi, wchodząc do kuchni. Nagle zamarł. Jasnowłosa samica odwróciła się do niego twarzą. Wow. Włosy miała przycięte na wysokości podbródka, oczy koloru świeżych liści. Do tego bardzo, bardzo obniżone w talii biodrówki... Rety, widział nie tylko jej pępek, ale ładnych parę centymetrów poniżej. W dodatku głęboki dekolt jej czarnego topu pozwalał... No cóż, powiedzmy, że pozwalał w pełni docenić doskonałość jej kształtów. - Dotarliście w samą porę, chłopaki - uśmiechnęła się serdecznie Wellsie. John, poznają moją kuzynkę, Sarelle, Sarelle, to jest John. - Witaj, John - samiczka obdarzyła go uśmiechem. Jakie kły. Coś niesamowitego... Całe ciało zaczęło go mrowić, jakby go

owiał gorący wiatr. Oszołomiony otworzył usta, ale zaraz przypomniał sobie, że nieudaczna dziura w jego głowie nie wydaje żadnych dźwięków. Czerwieniąc się po uszy, uniósł dłoń w geście powitania. - Sarelle pomaga mi w przygotowaniach do ceremonii przesilenia zimowego - wyjaśniła Wellsie. - Zdąży jeszcze zjeść z nami, zanim nadejdzie świt. Pomożecie mi nakryć do stołu? Sarelle uśmiechnęła się znowu, a dziwny wiatr przybrał na sile; John miał wrażenie, że się oderwał od ziemi - John? Pomożesz mi nakryć do stołu? - otrzeźwiła go Wellsie. Potaknął, choć nagle nie mógł sobie przypomnieć, gdzie u licha trzyma się widelce i noże.

Reflektory samochodu O omiotły front domku pana X Tuż przy wejściu stal niepozorny terenowy chrysler nadreduktora. O zaparkował ciężarówkę za samochodem, blokując mu drogę odwrotu. Gdy wysiadł z samochodu, zimne powietrze zaatakowało jego płuca. Był na miejscu. Wiedział, co zaraz nastąpi, mimo to odczuwał głęboki spokój i dziwną lekkość. Wszystko było zaplanowane i pod kontrolą. Ciało O również poruszało się pewnie i z opanowaniem; broń miał przygotowaną do strzału. Trochę zajęło mu przegryzienie się przez tajne pliki Korporacji, ale udało mu się znaleźć to, czego szukał. Wiedział, co teraz musi się zdarzyć. Bez pukania otworzył drzwi do chaty. Pan X siedział spokojnie przy stole kuchennym. Jego twarz była wypruta z emocji, wolna od gniewu, szyderstwa, agresji- Nie było na niej również cienia zaskoczenia. Tak wiec byli już obaj na miejscu. Nadreduktor bez słowa podniósł się z krzesła, jedną rękę sięgając za siebie. O dobrze wiedział, co X chowa za plecami Z uśmiechem wyjął z pochwy swój nóż. -Cóż, panie O... Dojrzałem do awansu. Nie rozumiem? O skierował ostrze ku sobie i przytknął do mostka. Trzymając nóż oburącz, wbił ostrze we własną pierś.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, zanim odpłynął w białe inferno eksplozji, był wyraz niekłamanego zdumienia na twarzy pana X. Zdumienia, które szybko ustąpiło zgrozie, kiedy X uświadomił sobie, dokąd udał się O. I po co się tam udał. Rozdział czternasty

LEŻĄC w ŁÓŻKU, BELLA WSŁUCHIWAŁA SIĘ W ŚWIAT otaczających ją dźwięków. Z korytarza dochodził monotonny szmer męskich głosów... Wiatr smagał rezydencję w nagłych porywach, po czym cichł... Znienacka trzeszczały w podłodze deski. Próbowała leżeć z zamkniętymi oczami, zaraz jednak zerwała się z łóżka, stawiając ostrożne kroki na miękkim, orientalnym dywanie. Całe to eleganckie otoczenie nie miało dla niej sensu; musiała przypominać sobie, co do czego służy. Normalność, bezpieczeństwo były dla niej zapomnianymi słowami, których nie była w stanie rozszyfrować. A może to był tylko sen? W rogu pokoju zegar pradziadka wybił piątą rano Ile godzin minęło, odkąd ją uwolnili? Od chwili kiedy bracia wyciągnęli ją z ziemi na powierzchnię? Osiem? Bardzo możliwe, tyle że dla niej to wszystko trwało tyle co parę minut. A może parę stuleci... Mglistość czasu, podobnie jak brak ostrości widzenia alienowały ją w zatrważający sposób. Owinęła się ciaśniej jedwabnym szlafrokiem. Coś było nie tak. Powinna być w siódmym niebie. Po Bóg wie ilu tygodniach tkwienia w rurze pod ziemią z czyhającym nad nią reduktorem, powinna łkać z wielkiej ulgi. Tymczasem wszystko wokół wydawało jej się sztuczne i bez znaczenia, jakby zamieszkała w dużym domku dla lalek, w sztucznym świecie papier-machć. Przystanęła przy oknie. Nagle dotarło do niej, że tylko jedno w jej obecnym życiu jest prawdą. Tęskniła za bliskością Z. To Zbihr czekał na nią przy łóżku, kiedy zbudziła się tutaj pierwszy raz. Śniła, że była znów w czarnej dziurze. Znów z reduktorem. Gdy otworzyła oczy, uj-

rzała mroczny kontur masywnej postaci stojącej nad nią i przez chwilę nie umiała powiedzieć, czy to jawa, czy dalszy ciąg koszmaru. Wciąż jej się to przytrafiało. Boże, tak bardzo chciała być znowu ze Zbihrem, wrócić do jego pokoju. Jednak w całym tym zamieszaniu, jakie wywołał jej krzyk, nie zrobił nic, żeby ją zatrzymać. Może wolał trzymać się od niej z dala. Poleciła swoim stopom podjęcie dalszej wędrówki i wyznaczyła sobie małą trasę: wokół nóg gigantycznego loża, do szezlongu, krótki postój przy oknach, a potem trasa widokowa wzdłuż komody, obok drzwi na korytarz i staromodnego sekretarzyka. Powrót do bazy przy kominku i półkach z książkami. Za mało. Ruszyła dalej. W końcu dotarła do łazienki. Nie zaglądała w lustro. Wolała nie wiedzieć, jak obecnie wygląda jej twarz. Jej celem był kran z ciepłą wodą. Marzyła o tym, by nie wychodzić spod prysznica, siedzieć do końca życia w wannie. Pragnęła zerwać z siebie warstwę skóry i zgolić włosy, obiekt adoracji reduktora. Obciąć paznokcie, wyczyścić uszy i wyszorować podeszwy stóp. Odkręciła kurek prysznica. Gdy woda nagrzała się dostatecznie, zrzuciła szlafrok i weszła do kabiny. Kiedy strumień wody uderzył ją, odruchowo zakryła się, jedną ręką zasłaniając piersi, drugą kładąc na styku ud, dopóki nie dotarło do niej, że nie musi się przed nikim ukrywać. Była sama. Nikt jej nie podglądał. Wyprostowała się i zmusiła niemal, by opuścić r,ęce; wieki całe minęły odkąd mogła wziąć kąpiel w samotności. Reduktor zawsze sterczał nad nią, gapiąc się lub, co gorsza, oferując pomoc. Chwała Bogu, nigdy nie próbował się z nią przespać. Na początku najbardziej obawiała się właśnie gwałtu. Z trwogą oczekiwała, że będzie próbował wziąć ją siłą, później jednak wykryła jego impotencję. Choć pożerał ją głodnym wzrokiem, nigdy mu nie stawał. Zadrżała z obrzydzenia. Sięgnęła po mydło. Namydlonymi dłońmi przejechała po ramionach, szyi, plecach. Coraz niżej. Nagle ściągnęła brwi i spojrzała w dół. Na jej brzuchu widniały gojące się zadrapania. Po czym? Boże, to chyba litera D? A po niej A. Za nią V, I i dalej D. Upuściła mydło i chwyciła się za brzuch. Zrobiło jej się słabo. Jej ciało nosiło jego imię. Wydrapane na skórze w groteskowej parodii najświętszego rytuału godowego jej gatunku.

Zataczając się, wyszła z kabiny. Ślizgała się po marmurowej posadzce. Złapała ręcznik i owinęła się nim szczelnie. Potem jeszcze jeden. Wciąż za mało... Trzy, cztery, pięć ręczników nie wystarczyłoby, nawet gdyby były w łazience. Trzęsła się i było jej niedobrze. Podeszła do lustra. Zrobiła wdech i spodem reki przetarła zaparowaną powierzchnię. Spojrzała na swoją twarz.

John otarł usta i nagle, nie wiedzieć jak, serwetka wylądowała na podłodze. Przeklinając się w duchu, schylił się po serwetkę... i napotkał spojrzenie Sarelle, która była szybsza od niego. Podziękował ruchami warg. - Nie ma za co - odparła. Rany miała cudowny głos. I cudownie pachniała lawendowym balsamem do ciała. Nie mówiąc już o jej cudownych, smukłych dłoniach... Za to obiad był jednym wielkim koszmarem. Wellsie i Tohr postanowili go wyręczyć w rozmowie, racząc Sarelle lukrowaną historią jego życia. Gdy w końcu udało mu się naskrobać coś w notesie, brzmiało to jak kretyńskie komunały. Kiedy podniósł głowę znad notesu, ujrzał rozbawiona twarz Wellsie. Zaraz jednak opanowała się, starając się wtrącić: - Jak mówiłam, w Starym Kraju ceremonię przesilenia zimowego organizowała zawsze grupa kobiet z arystokratycznych rodzin - zaczęła, jakby nigdy nic Należała do nich, między innymi, również matka Belli. Zamierzam się z nimi skontaktować. Upewnić, czy nie zapomniałyśmy o niczym. John pogodził się z tym, że konwersacja toczy się własnym biegiem i przysłuchiwał się jednym uchem. - Chyba czas na mnie - ocknęła się nagle Sarelle. - Za trzydzieści pięć minut będzie świt. Moi rodzice już pewnie szaleją z niepokoju. Wstała od stołu, a wraz z nią reszta biesiadników. W trakcie pożegnania John czuł się trochę pominięty. Aż do chwili, gdy wzrok Sarelle spoczął na nim. - Odprowadzisz mnie? Pobiegł wzrokiem w stronę drzwi wyjściowych. Odprowadzić? Dokąd? Do samochodu? Nagle targnął nim jakiś pierwotny, samczy instynkt z taką mocą, że zadrżał.

Dłoń zaczęła go świerzbić i spojrzał w dół, jakby chciał sprawdzić, czy trzyma coś w ręku... coś, czym mógłby ją bronić. -Dobra... to ja już... - powiedziała niepewnie Sarelle. Do Johna dotarło wreszcie, że na niego czeka i ocknął się z chwilowego transu. Zrobił krok, uprzejmie wskazując jej drzwi. - Trening daje ci nieźle w kość? - spytała, kiedy wyszli na zewnątrz. John przytaknął. Złapał się na tym, że przeczesuje wzrokiem otoczenie, usiłując przebić mrok. Czuł się spięty, a prawa dłoń znowu zaczęła go świerzbić. Właściwie nie wiedział, czego szuka, wiedział tylko, że musi dbać o jej bezpieczeństwo za wszelką cenę. Wyjęła rękę z kieszeni, pobrzękując kluczykami. - Mój kumpel chyba będzie w tej samej klasie, co ty. Miał się zapisać dziś wieczorem - oznajmiła, otwierając drzwiczki. - Nawiasem mówiąc, domyślasz się chyba prawdziwego celu mojej wizyty? Pokręcił głową. - Chcą, żebyś dokrwił się ode mnie. No wiesz, w trakcie przemiany. John zakrztusił się ze zdziwienia. Czuł, jak szczęka mu opada w dół i czekał, kiedy huknie o podjazd. - Ups - zmitygowała się Sarelle. - Chyba ci o tym jeszcze nie wspomnieli. Taaa, raczej zapamiętałby taką rozmowę. - Jeśli o mnie chodzi, nie ma sprawy - oznajmiła. - A ty co o tym sądzisz? O. Mój. Boże. - John? - Kaszlnęła. - Masz przy sobie coś do pisania? Pokręcił głową w oszołomieniu. Zostawił notatnik w domu jak ten palant. - Daj rękę. Wyciągnął rękę przed siebie, a ona wygrzebała skądś długopis i nachyliła się nad jego dłonią, pisząc gładko po skórze. - To jest mój adres mailowy i mój komunikator. Będę na necie za godzinę. Odezwij się, to pogadamy. OK? Gapił się na swoją dłoń jak zahipnotyzowany. - Słuchaj, nie chcę cię do niczego zmuszać. - Wzruszyła ramionami. Chciałam tylko... no wiesz,.. Pomyślałam, że moglibyśmy poznać się lepiej, Umilkła, jakby czekała na jakąś odpowiedź. - Hmm... jak uważasz. Zero presji z mojej strony. To znaczy... Wyrwał długopis z jej ręki i zaczął pisać na jej otwartej dłoni.

Chętnie z tobą porozmawiam. Następnie spojrzał jej prosto w oczy i wziąwszy się na odwagę. .. uśmiechnął się.

Rozdział piętnasty

NADCIĄGNĄŁ ŚWIT I NA OKNACH ZASUNĘŁY SIĘ ŻALUZJE. Bella nałożyła czarny szlafrok i wymknęła się z ofiarowanego jej pokoju. Szybko omiotła wzrokiem hol z góry na dół. Żadnych świadków. Bardzo dobrze. Cichutko zamknęła drzwi i bezszelestnie ruszyła po perskim dywanie. U szczytu głównych schodów przystanęła, usiłując przypomnieć sobie dalszą drogę. W długim korytarzu z posągami była już kiedyś, przed wieloma tygodniami. Szła pośpiesznie, potem puściła się biegiem, zasuwając poły szlafroka, by zasłonić nagie uda. Mijała kolejne posągi i drzwi, aż dotarła do końca korytarza, przystając przy ostatnich drzwiach. Nie próbowała się pozbierać przed wejściem ponieważ była w całkowitej rozsypce. Rozbita, wykorzeniona, na krawędzi rozpadu osobowości - nie było nawet czego zbierać. Zastukała głośno. -Śpię. Odpierdolcie się - odpowiedział głos z wnętrza pokoju. Nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. Światło z korytarza wtargnęło do sypialni wąskim klinem, wydobywając z mroków postać śpiącego w narożniku na posłaniu z koców Zbihra. Usiadł. Był nagi; pręgi mięśni rysowały się wyraźnie pod skórą. W sutkach zamigotały srebrne kolczyki. Jego twarz, przecięta blizną, była modelowym przykładem wkurwionego samca. - Powiedziałem chyba, odpier... Bella? - zasłonił się dłońmi. - Co tu robisz, u diabła? ,,Dobre pytanie", skonstatowała, tracąc odwagę. - Czy... czy mogę tu zostać z tobą? - Zwariowałaś? - nasrożył się. Porwał pierwszą lepszą rzecz z podłogi, przysłaniając biodra. Zerwał się. Bezwstydnie chłonęła jego widok: wytatuowane obręcze juchacza, przekłute lewe ucho, obsydianowe oczy, ogoloną głowę. Tak jak zapamiętała, jego ciało było przeraźliwie chude: pod skórą wyraźnie rysowały się napięte mięśnie i węźlaste

żyły, wyrzynały się kości. Emanował drapieżną siłą. - Bella, wyjdź, proszę. To nie jest miejsce dla ciebie. Zlekceważyła jego rozkazujące spojrzenie i ton głosu, bo chociaż opuściła ją odwaga, desperacja dodawała jej siły. - Kiedy byłam nieprzytomna w aucie, ty siedziałeś za kierownicą, prawda? spytała pewnym głosem. Milczał, ale i tak znała odpowiedź. - Tak, to byłeś ty. Mówiłeś do mnie. Byłeś jednym z tych, którzy zjawili się, żeby mnie uratować. Zaczerwienił się. - Wszyscy bracia cię ratowali. -Ale ty mnie stamtąd wywiozłeś. I tutaj mnie przyniosłeś, do swojego pokoju. - Spojrzała na luksusowe łoże. Kołdra była nadal odrzucona, na poduszce widniał odcisk jej głowy - Pozwól mi tu zostać. - Posłuchaj musisz być bezpieczna... - Jestem bezpieczna przy tobie. Uratowałeś mnie. Nie pozwolisz, żeby mnie ten redaktor znów dopadł. - Tutaj włos z głowy ci nie spadnie, Całe miejsce jest okablowane jak jakiś cholerny Pentagon. - Proszę. Nie - uciął. - A teraz wynoś się stąd Nie mogę być sama - powiedziała drżąc. - Pozwól mi "I mi zostać z tobą. Potrzebuję... - Potrzebowała przede wszystkim jego, czuła jednak, że lepiej mu o tym nie mówić. - Potrzebuję towarzystwa. - Sądzę, że Furiath jest właściwą osobą. - Nie, nie jest. - Pragnęła samca, który stał przed nią. Pomimo jego brutalności, ufała mu instynktownie. Zbihr skrobał się po czaszce. - Nie wyrzucaj mnie - szepnęła. Gdy zaklął, odetchnęła z ulgą. Czuła, że w jego słowniku jest to odpowiedź najbliższa tak. - Muszę włożyć jakieś spodnie - mruknął. Bella ze spuszczonymi powiekami weszła do środka i zamknęła drzwi. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła jego uda znikające w syntetycznych spodniach od dresu. Jego plecy pobrużdżone bliznami wydęły się. Widząc okrutne ślady, poczuła, że pragnie poznać jego przejścia ze szczegółami. Musi się dowiedzieć wszystkiego. Słyszała o nim różne plotki Chciała poznać prawdę. Pomimo tortur

przeżył. Może jej też się uda. Odwrócił się. - Jadłaś? - Tak Furiath przyniósł mi coś do jedzenia, Przez jego twarz przemknął dziwny wyraz, ale znikł tak szybko, że nie zdążyła go rozszyfrować - Bardzo cię boli? Da się wytrzymać. Podszedł do łóżka i wyklepał poduszki dosunął się na bok ze wzrokiem wbitym w podłogę. - Kładź się. Zrobiła krok do przodu i nagle zapragnęła zarzucić mu ręce szyję. zesztywniał tak jakby czytał w jej myślach. Dobrze wie działa że nie lubi by go dotykać, zdążyła się o tym przekonać na własnej skórze. Jednak tęskniła za jego bliskością. ,,Spójrz na mnie", poprosiła w myślach. Już miała powiedzieć to na głos kiedy zauważyła coś na jego szyi. - Mój naszyjnik. - szepnęła. - Nosisz mój naszyjnik. Wyciągnęła rękę, żeby go dotknąć, ale Zbihr zrobił unik jednym ruchem zerwał wysadzany diamencikami złoty łańcuszek i wcisnął jej do ręki. - Masz. Trzymaj. Spojrzała na dłoń. Diamenciki od Yarda, kupione u Tiffany'ego. Nosiła go od lat... był podstawą jej biżuterii. Tak bardzo do niej przyrósł, że czuła się bez niego naga. Ujęła jeden z diamencików w palce. Był ciepły, ogrzany ciałem Zbihra. Zatrzymaj go sobie - powiedziała bez namysłu. -Nie. -Ale... - Żadne, ale. Bierz go, albo wynoś się stąd. Wsunęła naszyjnik do kieszeni szlafroka i spojrzała na Zbihra. Stał ze wzrokiem wbitym wpodłogę kolczyki w jego sutkach pobłyskiwały rytm jego oddechu. ,,Spójrz na mnie", pomyślała znowu. Nie drgnął nawet, więc weszła do łóżka. Kiedy nachylił się, odsunęła się żeby zrobić mu miejsce, ale on tylko nakrył ją starannie i wrócił na swoje legowi-

sko w kącie pokoju. Parę minut leżała, wpatrując się w sufit. Potem wymknęła się z łóżka i podeszła do Zbihra. - Czego chcesz - pisnął spanikowanym głosem. Rzuciła poduszkę na posłanie i sama zległa na podłodze obok jego wielkiego ciała. Pachniał teraz o wiele intensywniej- igliwiem i esencja męskości. Chciała się ogrzać więc przysunęła się i stuknęła czułem w jego ramię. Było twarde jak kamień, ale ciepłe. Ogarnęło ją odprężenie. Przy Zbihrze czuła swoje ciało do ostatniej kości na twardej podłodze, nawiew ciepłego powietrza w pokoju. W jego obecności zaczęła wracać do świata. Przysunęła się tak mocno, aż przywarła do jego boku od piersi do stóp. Szarpnął się gwałtownie, cofając , aż uderzył w ścianę. - Przepraszam - szepnęła, odsuwając się znowu. – Bardzo tego potrzebuję, Moje ciało potrzebuje - ,,ciebie" - ciepła, Zerwał się n równe nogi. O nie, tylko nie to. Zaraz ją wykopie. - Chodź - zakomenderował szorstko. - Idziemy do łóżka. Nie mogę ścierpieć myśli, że leżysz na podłodze.

Ponoć nie można dwa razy sprzedać tej samej rzeczy Chyba jednak nie dotyczy to Omegi. O. przetoczył się na brzuch i dźwignął na omdlałych rękach. Tak było łatwiej rzygać - zgodnie z grawitacją. Wymiotując przypomniał sobie pierwszy interes jaki ubił z praojcem reduktorów. Tamtej nocy, podczas ceremonii wprowadzenia do Korporacji Reduktorów, zapłacił duszą, krwią i sercem za karierę nieśmiertelnego. licencjonowanego stowarzyszonego zabójcy. Teraz dobił kolejnego targu. Pan X. był skończony. Nadreduktorem został O. Niestety tym samym O stał się również chłopcem na posyłki Omegi. Spróbował podnieść głowę. Pokój zaczął wirować, ale był zbyt wykończony, żeby przejmować się pogłębieniem nudności. Generalnie jednak saldo zysków i strat było dodatnie. Chata. Znajdował się w chatce pana X. Sądząc po świetle, był wczesny ranek. Wytężając oczy w mdłym brzasku, spojrzał po sobie. Był nagi i pokiereszowany. W ustach czuł obrzydliwy smak.

Pierwsza rzecz - prysznic. Dźwignął się, czepiając się krzesła i krawędzi stołu. Nogi miał jak z wosku. Lewe kolano poddało się i zwalił się na krzesło. Siedział skulony. Mycie mogło poczekać. Kurde... czuł się jak nowo narodzony. W dodatku w trakcie promocji dowiedział się wielu nowych rzeczy. Zanim awansował na nadreduktora, orientował się, że przewodzenie zabójcom nie wyczerpuje prerogatyw tego stanowiska. Otóż Omega był zakleszczony po tamtej stronie i potrzebował kanału łączącego go ze światem doczesnym. Pierwszy wśród reduktorów jak latarnia morska wskazywał Omedze drogę podczas tranzytu. Zadanie nadreduktora polegało na otwarciu kanału i naprowadzaniu za pomocą sygnałów świetlnych. Przy tym funkcja nadreduktora niosła w sobie specjalne umiejętności, przy których trik pana X z zamrażaniem ciała to była betka. Pan X... stary, dobry sensei. O zarechotał. Choć tego poranka czuł się całkiem do dupy, wiedział, że samopoczucie pana X jest jeszcze gorsze. Murowanie. Po tym numerze z nożem w piersi sprawy potoczyły się gładko. Wylądowawszy na dywaniku Omegi, wygłosił orację na temat konieczności wymiany kadr w wierchuszce, wskazując na fakt przerzedzania się szeregów Korporacji, zwłaszcza Alfa. Tymczasem Bractwo rosło w siłę. Na tronie zasiadał Ślepy Król. Pan X nie potrafił dać im odporu. To wszystko była prawda. Ale nie ten argument przeważył. Nie, do podjęcia ostatecznej decyzji Omegę skłoniła słabość do O. W historii Korporacji odnotowano przypadki kiedy Omega przejawiał osobiste, jeśli tak można powiedzieć zainteresowanie reduktorem. Uczucia Omegi były intensywne, lecz ulotne, a zerwania, jeśli wierzyć pogłoskom, ponure O gotów był jednak płaszczyć się, uciekać do gierek i łgarstw by dopiąć swego, a Omega brał to za dobrą monetę. Koszmarny patent na parę godzin w objęciach Omegi, niemniej skuteczny. Zastanawiał się leniwie, co też teraz porabia pan X. Kiedy Omega wypuszczał O, szykował się już do wezwania pana X. zapewne bawił w tej chwili w Omedze. Na stole spoczywała broń byłego nadreduktora, jego komórka i palmtop. Przy drzwiach wejściowych widniał wypalony ślad po pyknięciu reduktora. Spojrzał na elektroniczny zegar na przeciwległej ścianie. Chociaż czuł się jak padlina, musiał odbudować morale podwładnych. Ujął komórkę pana X, wy-

brał numer i przytknął aparat do ucha. - Tak, sensei - odezwał się w słuchawce głos U. - Doszło do przetasowań na szczycie. Chciałbym, żeby pan został moim zastępcą. Zapadła cisza. - Ja pierdolę - powiedział wreszcie U. - A co się dzieje z panem X? - Wylądował na zielonej trawce. To co, idzie pan na to? - Tak, jasne. Jestem do pańskiej dyspozycji. - Od dziś pan będzie odbierał meldunki. Bez osobistego stawiennictwa, wystarczy e-mail. Zamierzam zachować dotychczasowy skład oddziałów. Alfa w parach. Beta w czwórkach. Proszę przekazać wiadomość o panu X, a następnie pofatygować się tutaj do mnie, do lasu. Rozłączył się. Czniał Korporację i miał gdzieś całą tę kretyńską wojnę z wampirami. Obchodziły go tylko dwie rzeczy: Chciał odzyskać swoją kobietę, żywą czy martwą. I zakatrupić pociachanego wampira, który mu ją podprowadził. Wstał i mimochodem obciął wzrokiem swoją sflaczałą męskość. Nagle dotarła do niego straszliwa prawda. Wampiry, w przeciwieństwie do reduktorów, nie były impotentami. Wyobraził sobie swoją piękną, nieskalaną żonę... nagą, z włosami spływającymi po białych ramionach. Widział światłocień jej nienagannych kształtów. Jej splendor. Perfekcję. Jej doskonałą kobiecość. Jej świętość. Chciał ją mieć, aby ją wielbić, a nie żeby ją pieprzyć. Ale każdy posiadacz sprawnego kutasa musiał mieć na nią chętkę. Każdy wampir, każdy facet, każdy reduktor. Bez wyjątku. Poczuł morderczą wściekłość i nagle zapragnął jej śmierci. Niech tylko ten szpetny skurwysyn spróbuje się do niej dobrać... O wypatroszy mu jaja łyżką, zanim pośle go na tamten świat. A jeśli jego żona nie powie tamtemu „nie", niech ją Bóg ma w swojej opiece.

Rozdział szesnasty

FURIATH OBUDZIŁ SIĘ PO POŁUDNIU, KWADRANS PO TRZECIEJ.Spało mu się fatalnie, gdyż wkurwiony na maksa tym, co zobaczył ostatniej nocy, produkował adrenalinę po godzinach -a to nie sprzyjało spoczynkowi. Sięgnął po skręta. Wciągnął czerwony dymek do płuc i nie wypuszczał, usiłując odpędzić fantazje, że wchodzi do pokoju brata i daje mu w szczękę. Fantazje atrakcyjne i uzasadnione. Do diabła, w głowie mu się nie mieściło, że Zbihr próbował w taki sposób posiąść Bellę; nienawidził brata za nikczemną zbereźność. Siebie też nienawidził za to, że tak się dał omamić. Latami wierzył, że dusza Zbihra nie do końca sczezła w niewoli... że gdzieś na jej dnie tli się jakiś ognik. Ale minionej nocy wyzbył się ostatnich złudzeń. Najostatniejszych Najbardziej doskwierała mu świadomość, że zawiódł Bellę. Nie powinien był pod żadnym pozorem zostawiać jej w pokoju Zbihra. Był wściekły na siebie, że naraził ją, bo było mu wygodnie ufać bratu. Bella... Przypomniał sobie, jak pozwoliła, by ją niósł. W tamtej ulotnej chwili czuł się gigantem, zdolnym bronić ją przeciwko armii reduktorów, stuprocentowym samcem, który miał cel w życiu i był komuś potrzebny. Była to miła odmiana, gdyż na co dzień był biernym półgłówkiem, który snuł się jak cień za groźnym szaleńcem opętanym manią samobójczą. Miał straszliwą ochotę spędzić z nią noc i wyszedł tylko dlatego, że nie wypadało mu zostać. Była wyczerpana, w dodatku on - pomimo ślubów czystości nie ufał sobie. Miał ochotę doładować ją swoim ciałem. Chciał ją wielbić i uzdrawiać własną skórą i kośćmi. To były jednak zakazane myśli. Sztachnął się dymkiem do pępka, głośno wciągając dym i zatrzymując w płucach. Miał wrażenie, jakby niewidzialna ręka zdjęła mu ciężar z barków. Zrobiło mu się lżej na duszy. Zerknął na zioło. Zapasy się kończyły i chociaż wcale nie miał ochoty oglądać Wielebnego, musiał je uzupełnić. Tak, zważywszy na stan jego uczuć wobec Z, będzie ich potrzebował o wiele więcej. Czerwony dymek był tylko łagodnym środkiem rozluźniającym napięcia mięśniowe, nie miał nic wspólnego z marihuaną i resztą groźnych substancji. Ale trzymał się jako tako tylko dzięki skrętom, tak jak niektórzy muszą sobie chlapnąć co i rusz lekkiego drinka. Gotów był uznać jaranie dymka za niewinną słabość, gdyby nie fakt, że musiał wciąż latać po towar do Wielebnego, Niewinną - i jedyną. Wypaliwszy całego skręta, skiepował niedopałek w popielniczce i wstał z

łóżka. Przypiął protezę i poszedł do łazienki ogolić się i wziąć prysznic; potem wciągnął spodnie i nałożył jedną z popelinowych koszul. Wsunął najpierw prawdziwą, potem sztuczną stopę w mokasyny od Cole Haan. Przejrzał się w lustrze, przygładził włosy i wziął głęboki wdech. Podszedł do drzwi sąsiedniego pokoju i zastukał cicho. Cisza. Zastukał ponownie, wreszcie nacisnął klamkę. Pościel była wygnieciona, ale łóżko puste; w łazience też nie było nikogo. Zawrócił na korytarz. W głowie rozdźwięczały mu się dzwonki alarmowe. Sam nie wiedział, kiedy zaczął biec. Wyminął schody do holu i skręcił w korytarz z posągami. Nie bawił się w stukanie do drzwi Zbihra, tylko je pchnął na oścież, Oniemiał. Najpierw przestraszył się, że Zbihr zaraz spadnie z łóżka. Bliźniak leżał na kołdrze, na samym skraju łóżka, praktycznie wisząc w powietrzu. Jezu... Pozycja wydawała się potwornie niewygodna. Rękami oplótł nagi tułów, jakby próbował się nie rozpaść, wygięte w bok kolana podkurczonych nóg wisiały w powietrzu. Głowa za to była wykręcona w przeciwną stronę, ku Belli. Zdeformowane wargi Z były lekko rozchylone. Gdzieś ulotnił się z nich złowieszczy grymas. Czoło, zwykle ściągnięte gniewem, było gładkie, pogodne. Na twarzy Z malował się wyraz sennego zachwytu. Bella leżała zwrócona twarzą w stronę swojego towarzysza z wyrazem błogiego spokoju. Całym ciałem przylgnęła do Z, na tyle, na ile pozwalała jej kołdra i koce, którymi była opatulona. Gołym okiem było widać, że gdyby mogła, chyba owinęłaby się wokół Z. I było równie ewidentne, że Z trzymał się od niej jak najdalej, Furiath zaklął pod nosem. Nie wiedział, co się tu działo zeszłej nocy, ale jednego był pewien: Zbihr nie dobierał się Belli co to , to nie. Inaczej wyglądaliby teraz we dwoje. Przymknął oczy. Zamknął z powrotem drzwi. Do głowy przyszła mu szalona myśl, żeby cofnąć się i stoczyć pojedynek ze Zbihrem o prawo do leżenia przy Belli. Wyobraził sobie, jak wzywa bliźniaka na odwieczną rundhe, która rozstrzygnie, któremu z nich Bella przypadnie. Ale nie byli w Starym Kraju i samica sama miała prawo decydować, kto jej odpowiada. U czyjego boku chce się budzić każdej nocy. Z kim chce się parzyć. Dobrze wiedziała, gdzie go szukać. Mówił jej przecież, że jest w sąsiednim

pokoju. Znalazłaby go bez trudu, gdyby chciała. Zbihr obudził się w całkiem nieznanym mu stanie; Było mu ciepło. Nie za ciepło, tylko... ciepło. Czyżby zapomniał skręcić termostat po wyjściu Belli? Tak, to pewnie to. Zauważył też inne dziwne rzeczy: nie dość, że nie był na swoim posłaniu, to jeszcze miał na sobie spodnie. Poruszył nogami, próbując rozszyfrować kolejną zagadkę. Przecież zawsze sypiał nago. Spodnie otarły się o coś ciężkiego w kroku. Ciężkiego i napiętego. „Co tu jest grane?" Otwarł oczy. Bella. Leżał na łóżku z Bellą. Szarpnął się do tyłu... i spadł, lądując tyłkiem na podłodze. - Zbihr? - Bella rzuciła się w jego stronę. Gdy wychyliła się za krawędź łóżka, szlafrok rozchylił się i oczom Zbihra ukazała się naga pierś. Wyglądała równie perfekcyjnie, jak wtedy w wannie biała, jedwabista skóra i mały sutek, cudownie zaróżowiony... było oczywiste, że drugi wygląda tak samo, ale z jakichś powodów chciał go koniecznie zobaczyć. - Zbihr? - Nachyliła się jeszcze bardziej, a jej włosy zsunęły się z ramion i rozsypały na krawędzi łóżka bujną kaskadą ciemnego mahoniu. To między jego nogami naprężyło się, pulsując w rytmie jego serca. Dla niepoznaki ścisnął nogi i podciągnął kolana do góry. - Zasuń szlafrok, proszę - burknął. Spojrzała w dekolt i czerwieniąc się, zasunęła poły. „O, cholera... Policzki ma różowe, zupełnie jak sutki" – zachwycił się. - Wrócisz do łóżka? - spytała. Głęboko skrywana, przyzwoita część jego natury podniosła alarm, że nie jest to dobry pomysł. - Proszę - szepnęła, zatykając za ucho kosmyk włosów. Szacował wzrokiem kąt opadania jej ciała, czarną satynę, która chroniła jej skórę przed jego wzrokiem, wielkie, szafirowe oczy, wysmukłą szyję... Nie... to naprawdę nie był dobry pomysł, żeby zbliżać się teraz do niej. - Odsuń się - zażądał. Kiedy cofnęła się, zerknął na namiot, który wyrósł mu między nogami. Rany, ale to coś było wielkie; wyglądało, jakby w spodniach miał trzecią rękę. Jedyną radą na to była chyba gilotyna.

Zerknął na łóżko. Wśliznął się chyłkiem pod kołdrę. Co było bardzo niedobrym pomysłem. W chwili, gdy znalazł się pod kołdrą, owinęła się wokół jego kościstego ciała jak dodatkowy koc, który w dodatku był miękki, ciepły i oddychał... Wpadł w panikę. Było jej wokół niego tak wiele, że nie wiedział, co robić. Chciał ją odepchnąć. Chciał, żeby była bliżej. Chciał... Psiakość. Chciał jej dosiąść. Chciał ją wziąć. Chciał ją dymać. Ten impuls był tak nieodparty, że wyobraził sobie, jak to robi: obraca ją na brzuch, unosi jej biodra, wchodzi do niej od tyłu jak ogier. Wyobraził sobie, jak wsuwa w nią to i zaczyna poruszać biodrami... Jezu, ależ z niego świnia. Jak mógł wyobrażać sobie, że wciska w nią to coś nieczystego? Równie dobrze mógłby jej włożyć do ust szczotkę klozetową. - Drżysz... - zaniepokoiła się. - Jest ci zimno? Przysunęła się jeszcze bliżej. Poczuł jej pierś, miękką i ciepłą, na swoim ramieniu. To miotało się, napierając na jego gacie. Kurwa mać. To bodło z uporem - co znaczyło, że jest niebezpiecznie podniecony. Cholerny kutas pulsował wściekle; Z rwało w jajach, do tego wyobrażał sobie, że ją chędoży, jak byk w rui. Dziwna sprawa, przecież w samicach podniecał go tylko lęk, a Bella wcale nie była przestraszona. Co zatem wywołało u niego tak gwałtowną reakcję? - Zbihr? - szepnęła. - Co? Jej odpowiedź ugasiła wulkan w jego piersi. Krew zastygła mu w żyłach. Ale przynajmniej wybił sobie z głowy tamte głupoty. Drzwi pokoju otwarły się bez ostrzeżenia. Furiath zastygł z głową w ściągaczu koszulki trykotowej. W progu stał Zbihr obnażony do pasa. Oczy mu płonęły. Furiath zaklął pod nosem. - Dobrze, że cię widzę. W kwestii wczorajszej nocy... chciałem cię przeprosić. - Nie zawracaj mi głowy. Chodź ze mną. - Z, pomyliłem się co do... - Czy możemy już iść?

Furiath obciągnął koszulkę w dół i zerknął na zegarek. - Za pół godziny zaczynam zajęcia. - Nie zajmę ci dużo czasu. - N-no dobra. Idąc za Zbihrem przez korytarz, nadal usiłował go przeprosić. - Posłuchaj mnie; Naprawdę jest mi przykro z powodu wczorajszej nocy. Milczenie bliźniaka przyjął bez zaskoczenia. - Wyciągnąłem pochopne wnioski odnośnie do ciebie i Belli. - Z przyspieszył kroku. - Nie wiem, jak mogłem cię posądzać o to, że chcesz ją skrzywdzić, jestem gotów ofiarować ci ryth. Zbihr zwolnił kroku. - A to za co niby? - Rzucił Furiatowi gniewne spojrzenie przez ramię. - Obraziłem cię wczoraj. - Wcale mnie nie obraziłeś. Furiath pokręcił głową. - Słuchaj, Z. - Jestem zboczony. Jestem odrażający. Nie można mi ufać. Fakt, że sam będąc półgłówkiem, przejrzałeś mnie na wylot, nie uprawnia cię do zawracania mi dupy twoimi durnymi przeprosinami. Furiathowi opadła szczęka. - Z, na litość boską, nie chcesz chyba... - Na chuja pana, kiedy wreszcie skończysz tę śpiewkę? Dotarłszy do drzwi swojego pokoju, Zbihr nacisnął klamkę. Bella siedziała na łóżku, zaciskając przy szyi wyłogi czarnego szlafroka. Wyglądała na całkowicie zdezorientowaną. Była nieopisanie piękna. Furiath wodził wzrokiem od Belli do Z. - Co się tu dzieje? - zatrzymał wzrok na Z. - Idź do niej - odparł bliźniak ze wzrokiem wbitym w ziemię. - Że co? - Musi się dokrwić. Bella wydala zdławiony jęk. - Nie, Zbihr, zaczekaj, ja chcę... ciebie. - Nie możesz mnie mieć. - Kiedy ja chcę... - Bardzo mi przykro, ale już mnie nie ma. Furiath poczuł, jak Zbihr wpycha go do sypialni i zatrzaskuje drzwi. W ci-

szy, jaka zapadła, nie wiedział, czy ma ochotę zawyć z triumfu, czy zwyczajnie... wyć. Zaczerpnął tchu i spojrzał na łóżko. Bella leżała skulona z kolanami pod brodą. Nigdy jeszcze żadna samica nie piła z niego. Wolał nie ryzykować złamania ślubów. Był niewyżyty, miał gorącą krew wojownika, więc bał się, że jeśli któraś wkłuje mu się w żyłę, nie wytrzyma i będzie jej próbował wsadzić. A jeśli samicą tą będzie Bella, tym trudniej będzie mu zachować zimną krew. Ale potrzebowała krwi. Zresztą, na co byłyby śluby, gdyby było ich łatwo dochować? To mogła być jego próba ogniowa, szansa, by dowieść opanowania w krańcowych okolicznościach. Odkaszlnął. - Mogę cię dokrwić, nie ma sprawy. Ich oczy spotkały się i poczuł się nagłe karzełkiem. Tak właśnie działa odmowa samicy - skraca samca o głowę. Odwrócił wzrok, myśląc o Zbihrze, który prawdopodobnie sterczał pod drzwiami. - Niewykluczone, że sytuacja go przerasta. Czy znane ci są choć trochę jego... dzieje? - Czy moja prośba przysparza mu jakichś cierpień? -W jej głosie słychać było napięcie i rozterkę. - Powiedz! „Zapewne tak", odparł w duchu. - Lepiej, żebyś w tym celu użyła kogoś innego. - „Czemu mnie nie chcesz? Czemu nie weźmiesz w tej sytuacji mnie?". - Chyba nie wypada prosić Ghroma i Rankohra, bo mają swoje krwiczki, ale może uda mi się namówić V... - Nie... chcę tylko Zbihra. - Drżącą ręką dotknęła ust. - Bardzo mi przykro. Jemu też. - Zaczekaj chwilę. Wyszedł na korytarz. Z z głową w rękach kulił się pod drzwiami. - Tak szybko poszło? - spytał, odejmując ręce od głowy. - Do niczego nie doszło. - Dlaczego? - nasrożył się Zbihr. - Musisz to zrobić, stary. Słyszałeś, co mówił Agrhes...

- Chce tylko ciebie. - ...więc bądź tak dobry, wróć i nadstaw jej żyłę.. - Nie zrobi tego z nikim, oprócz ciebie. - Musi się dokrwić, więc proszę... - Wykluczone! - przerwał Furiath gniewnie. Zrobisz to dla mnie, złamasie - wycedził przez zęby, mrużąc obsydianowe oczy. Nie, nie zrobię. Bo ona się na to nie zgodzi. Z zmiażdżył ramię brata w żelaznym uścisku. - Wobec tego zrobisz to dla niej, bo tego jej najbardziej trzeba, bo żal ci jej i masz na to ochotę. Zrobisz to dla niej. Fakt. Dałby za to wszystko. Marzył o tym, żeby z powrotem znaleźć się w pokoju Zbihra. Zedrzeć ubranie i runąć na materac. Chciał, by Bella wpełzła mu na pierś i zatopiła kły w jego szyi, by siadła na nim okrakiem, a on był między jej wargami i między jej udami. Nozdrza Zbihra rozdęły się. - Na kilometr czuć, że masz na to straszliwą ochotę. Idź. Przeleć ją i dokrwij. - Ona mnie nie chce - odparł Furiath łamiącym się głosem. - Chce tylko... - Sama nie wie, czego chce. Diabli ją tu nadali. - Tylko ty możesz to zrobić. Zafiksowała się na tobie - naciskał, widząc, że oczy Zbihra powędrowały w stronę drzwi. Naciskał, choć serce mu pękało. - Posłuchaj mnie, bracie. Ona chce ciebie. Możesz to zrobić dla niej. - Właśnie, że nie mogę. - Z, musisz to zrobić. Z pokręcił wygoloną głową. - Moje żyły są trującym ściekiem, wiesz o tym dobrze. - Nieprawda. - Chcesz, żeby piła z tego? - Z szyderczym grymasem podetknął mu pod nos nadgarstki z wytatuowanymi obręczami juchacza. - Potrafisz znieść myśl, że jej usta spoczną na tym? Bo ja na pewno nie. - Zbihr? - rozległ się nagle głos Belli. Niepostrzeżenie wstała z łóżka i otwarła drzwi. Zbihr zacisnął powieki. - Ciebie pragnie - szepnął Furiath. - Jestem nieczysty. Moja krew ją zabije - odparł ledwie słyszalnie Zbihr.

- Bzdury. - Błagam... Zbihr - odezwała się Bella pokornym, błagalnym głosem. Furiath poczuł bolesne ukłucie w sercu. Patrzył w niemym odrętwieniu, jak Zbihr powoli odwraca się w jej stronę. Czas wlókł się w nieskończoność. Wreszcie Zbihr przestąpił próg i wszedł do środka. Drzwi zamknęły się. Furiath zrobił w tył zwrot i ruszył korytarzem po omacku, jak ślepiec. Czy aby nie powinien być gdzieś o tej porze? Zdaje się, w sali. No tak, za chwilę zaczynał lekcje.

Rozdział siedemnasty

DZIESIĘĆ PO CZWARTEJ JOHN z WORKIEM ŻEGLARSKIM WSIADŁ DO SZKOLNEGO BUSA. - Cześć, paniczu! - powitał go radośnie psaniec za kierownicą. - Witam na pokładzie. John kiwnął głową i zerknął na dwunastu siedzących w parach kolesiów, którzy gapili się na niego. „Nie powiem, żeby biła od was miłość, koledzy" - zwrócił się do nich w myślach. Usiadł na wolnym siedzeniu za kierowcą. Kiedy bus ruszył, opadła grodź, odcinając adeptów od szoferki. John przesiadł się na siedzenie zwrócone bokiem do kierunku jazdy. Wolał mieć oko na to, co się dzieje za nim. Okna były zaciemnione, ale podłogą i sufit były podświetlane, więc mógł się przyjrzeć swoim kolegom. Wszyscy byli podobni do niego: chudzi i niscy, choć włosy mieli różne - jedni jasne, inni ciemne. Jeden był rudy. Tak jak John, byli ubrani w kimona do wschodnich sztuk walki. Każdy też miał przy nodze czarny nylonowy worek żeglarski marki Nike, dostatecznie duży, by zmieścić zmianę garderoby i solidną wałówkę. Do tego każdy miał plecak; John domyślał się, że mają w nim to samo, co on: notes i kilka pisaków, komórkę, kalkulator. Tohr porozsyłał spis wymaganych przyborów. John trzymał swój plecak kurczowo na podołku, czując, że wszyscy się ga-

pią na niego. Zęby się odciąć, w kółko powtarzał w myślach wszystkie znane mu numery, na które mógłby wysłać sms-a. Dom. Komórka Wellsie, komórka Tohra. Numer Bractwa. Komórka Sarelle... Na myśl o Sarelle uśmiechnął się. Zeszłej nocy spędzili z sobą wiele godzin na Skypie. Skype, kiedy się już w nim połapał, okazał się idealnym narzędziem komunikacji Każde z nich umiało pisać, więc mieli równe szanse. Już przy obiedzie polubił Sarelle, a teraz wręcz przepadał za nią. - Jak się nazywasz? John spojrzał w kierunku pytającego. Parę oparć za nim siedział chłopak z długimi, jasnymi włosami i diamentowym kolczykiem w uchu. „Dobrze chociaż, że mówią po angielsku", pomyślał John, - Ej, głuchy jesteś, czy jak? - spytał chłopak, widząc, że John otwiera plecak i wyjmuje notatnik. John napisał swoje imię i odwrócił notatnik. - John? Co to za jakieś imię? Dlaczego piszesz? Ups... Z tą szkołą to nie będzie lekko. - Co jest z tobą? Zapomniałeś języka w gębie? John spojrzał chłopakowi prosto w oczy. Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa w każdej grupie powinien się znajdować jeden upierdliwy samiec alfa, którym był ewidentnie ów blondyn z błyskotką w uchu. Kiwnął potakująco. - Nie umiesz mówić? W ogóle? - Chłopak podniósł głos, żeby na pewno wszyscy go słyszeli. - Jak możesz szkolić się na wojownika, skoro nie umiesz gadać? Walczysz gębą? - odpisał John. - Bar-r-rdzo się boję twoich potężnych bicepsów. A ja twoich - chciał odpisać John. - Czemu masz ludzkie imię? - To pytanie padło z kolei od rudzielca, który za nim siedział. Wychowałem sie wśród człowieków - odpisał John i odwrócił notatnik. - To niesamowite. Jestem Blasther. John... ojej, jak dziwnie. W nagłym impulsie John podciągnął rękaw i mignął bransoletką własnej roboty ozdobioną runami, które objawiły mu się we śnie. Blasther nachylił się nad bransoletą. Jego niebieskie oczy zalśniły. - On się naprawdę nazywa Tehrror.

Chłopcy zaczęli gorączkowo szeptać między sobą. John cofnął rękę i z powrotem przywarł do okna. Żałował, że pokazał im bransoletę. Ciekawe, co sobie teraz o nim myślą. Potem Blasther zachował się elegancko i przedstawił mu resztę klasy. Wszyscy mieli dziwne imiona. Blondyn nazywał się Lahser. Czy dlatego był taki cięty? -Tehrror- mruknął Blasther. -To starożytne imię. Imię prawdziwego wojownika. John zamyślił się. A twoje imię? I imiona całej reszty? - napisał, choć pewnie rozsądniej było dać im zapomnieć o sobie. Blasther pokręcił głową. - Mamy w sobie trochę krwi wojowników, dlatego zostaliśmy wytypowani do szkoły, ale żaden z nas nie ma takiego imienia. Z której linii pochodzisz? Potomek wojowników, ale numer! John zamyślił się. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że mógł być spokrewniony z braćmi. - Nie może odpowiedzieć, boby mu korona z głowy spadła - syknął Lahser. John puścił tę uwagę mimo uszu. Zdawał sobie sprawę, że ze swoimi imionami, dzieciństwem wśród człowieków i niemotą musi stąpać ostrożnie jak na polu minowym, żeby nie wzbudzić zbiorowej niechęci. Czuł, że pierwszy dzień szkoły będzie ostrą próbą wytrzymałości, więc wolał oszczędzać energię. Jazda trwała mniej więcej kwadrans, z czego ostatnich pięć minut polegało głównie na przystawaniu i ruszaniu, co znaczyło prawdopodobnie, że wjeżdżali przez szereg bram do ośrodka treningowego. Kiedy autobus zatrzymał się i grodź podjechała do góry, John zarzucił na ramię worek i plecak i wyskoczył pierwszy. Podziemny parking wyglądał tak samo, jak poprzedniej nocy: żadnych samochodów z wyjątkiem busa podobnego do tego, którym przyjechali. Stanął z boku, przyglądając się skłębionej, hałaśliwej gromadzie w białych kimonach. Przypominali stadko tokujących gołębi. Drzwi ośrodka otwarły się na oścież. Nagle wszyscy zrobili się potulni jak jagnięta. Tak działała charyzma Furiatha. Jego wspaniałe włosy i potężna sylwetka w czerni mimowiednie wzbudzały mores. - Cześć, John. - Pomachał ręką, - Jak leci?

Chłopcy wybałuszyli oczy. John uśmiechnął się do Furiatha. A potem najchętniej zapadłby się pod ziemię. Bella patrzyła, jak Zbihr krąży po pokoju. Jego widok przypomniał jej, jak czuła się poprzedniej nocy, kiedy do niego przyszła: Zrozpaczona. Wycieńczona, Przyparta do muru. Co pozwalało jej zmuszać go, żeby się dla niej poświęcał? Kiedy otwarła usta, żeby wszystko odwołać, Zbihr zatrzymał się przed drzwiami do łazienki. - Chwileczkę - powiedział i zniknął w środku, zamykając drzwi za sobą. Zrezygnowana przysiadła na łóżku, spodziewając się, że Zbihr zaraz wróci. Gdy po jakimś czasie zorientowała się, że szum prysznica przeciąga się w nieskończoność, dopadły ją niespokojne myśli. Próbowała wyobrazić sobie, jak wraca do rodzinnego domu, spaceruje po dobrze znanych pokojach, przesiaduje w fotelach, otwiera drzwi, śpi w swoim dziecięcym łóżku. Czuła się nieswojo, jakby była duchem odwiedzającym miejsca, w których niegdyś żył. Jak będą układać się jej stosunki z matką i z bratem? Z glymerią? Już przed porwaniem nie była dobrze widziana w kręgach arystokracji. Teraz groził jej całkowity ostracyzm. Była w rękach reduktora... więziona pod ziemią... To wszystko raziło arystokratyczny estetyzm, a winną i tak okazałaby się ona. Pewnie dlatego jej matka zawsze zachowywała chłodną rezerwę. Zafrasowała się. Jak będzie teraz wyglądać jej dalsze życie? Poczuła dławiący lęk. Jedyne, co ją trzymało przy życiu, to marzenie, by zostać w tym pokoju i dzień w dzień spać przy Zbihrze, Był chłodem, który pomagał jej wrócić do formy, i ciepłem, dzięki któremu przestała się trząść. Był zabójcą, który gwarantował jej bezpieczeństwo. Tak, najpierw powinna pobyć z nim dłużej... o wiele dłużej. Potem może będzie w stanie stawić czoło światu. Zaniepokoiła się. Coś za długo brał ten prysznic. Powędrowała wzrokiem w stronę legowiska w najdalszym kącie pokoju. Jak mógł tu spać codziennie? Z plecami na twardej podłodze, bez poduszki pod głową. Bez żadnego okrycia przed chłodem. Zatrzymała wzrok na czaszce obok posłania. Czarny skórzany pasek między

zębami świadczył o tym, że należała do kogoś, kogo kochał. Musiał mieć kiedyś swoją krwiczkę, choć nigdy jej nie doszły żadne plotki na ten temat. Czy odeszła w Zanikh z przyczyn naturalnych, czy może zginęła z jego ręki? Czy dlatego zawsze był ponury? Zerknęła w stronę łazienki. Co on tam robi? Wstała i zastukała do drzwi. Nie słysząc żadnej odpowiedzi, otwarła ostrożnie drzwi. Uderzył ją strumień zimnego powietrza. Odskoczyła gwałtownie. - Zbihr? Przez szklane drzwi kabiny zobaczyła, że kuca pod lodowatym strumieniem wody. Jęcząc, kiwał się w tył i w przód. Szorował myjką nadgarstki. Zbihr! - Rzuciła się i odsunęła drzwi kabiny. - Co ty wyprawiasz? - spytała, usiłując zakręcić wodę. Patrzył na nią dzikim, szalonym wzrokiem, kiwając się nadal i szorując ręce. Skóra wokół czarnych wytatuowanych obręczy płonęła, zdarta do krwi. Zbihr? - Starała się mówić łagodnym, spokojnym tonem. - Co robisz? Nie... nie mogę się doczyścić. Nie chcę, żebyś też się zbrukała. - Uniósł nadgarstek i krew spłynęła mu po przedramieniu. - Widzisz? Widzisz ten brud? Mam go wszędzie. Nawet w środku. Jego głos zaniepokoił ją bardziej niż to, co sobie robił; w jego słowach pobrzmiewała mroczna, absurdalna logika szaleńca. Chwyciła ręcznik, weszła do kabiny i uklękła. Złapała Z za ręce i wyrwała z nich myjkę. Starannie osuszyła jego otarte nadgarstki. Jesteś czysty - oznajmiła. Nie, nie jestem. Wierz mi. - Mówił coraz głośniej, z rosnącym niepokojąco wzburzeniem. - Jestem brudny, plugawy. Brudny, brudny, brudny, brudny... Zaczął mamrotać; z jego ust popłynął bezładny słowotok, przechodząc w głośny, histeryczny krzyk odbijający się od marmurowych ścian łazienki. - Widzisz ten brud? Jest wszędzie. Pokrywa mnie. Oblepia. Czuję go na każdym centymetrze... Ćśs. Pozwól mi... tylko... Mając go na oku, jakby miał zaraz... właściwie nie wiedziała, co... sięgnęła na oślep po inny ręcznik i narzuciła na muskularne plecy Zbihra, kiedy jednak chciała go objąć, wzdrygnął się. - Nie dotykaj mnie, bo też się ubrudzisz - wychrypiał. Padła przed nim na kolana; jedwabny szlafrok zamókł i zaczął nabierać wo-

dy. Nawet nie zauważyła chłodu. Chryste... Wyglądał jak rozbitek z tonącego statku: z szeroko otwartych oczu wyzierało szaleństwo, przemoknięte spodnie kleiły się do muskularnych nóg, cały był pokryty gęsią skórą. Miał sine wargi i szczękał zębami. - Tak mi przykro - szepnęła. Miała ochotę powiedzieć mu, że wcale nie jest brudny, ale bała się wyzwolić w nim znów obłęd. Dźwięk prysznica wody rozbrzmiewał rytmicznie jak werbel. Bella rozmyślała o tamtej nocy, kiedy poszła za nim do pokoju... nocy, kiedy dotykał jej chętnego ciała. Dziesięć minut później zastała go z głową w sedesie, rzygającego dlatego, że ją dotknął. Jestem nieczysty. Potwornie brudny. Jestem brudny, brudny... Nagle olśniło ją. Jako juchacz musiał być bity – pewnie dlatego nie lubił być dotykany. Ale samo bicie, nawet bolesne i przerażające, nie wywołuje obsesji zbrukania. Tak działa molestowanie seksualne. Jego czarne oczy nagle spoczęły na jej twarzy, jakby odgadł jej myśli. Wiedziona współczuciem nachyliła się w jego stronę, jednak wyraz wściekłości na jego twarzy osadził ją w miejscu. - Weź się zasłoń, samico - sarknął. Spojrzała po sobie. Szlafrok rozchylał się od pasa, ukazując wzgórki jej piersi. Ściągnęła pośpiesznie poły. W napiętej ciszy trudno było patrzyć sobie w oczy, więc przeniosła wzrok na jego ramię... Prześliznęła się po konturze bicepsa na obojczyk, potem na nasadę szyi. Wpatrywała się w jego mocną szyję, w pulsującą pod skórą tętnicę. Targnął nią głód; jej kły wysunęły się. Psiakość. Teraz tego jej tylko trzeba żądzy krwi. - Czemu uparłaś się na mnie? -wymamrotał, wyczuwając bezbłędnie jej pragnienie. - Zasługujesz na kogoś lepszego. - Nie jesteś... - Sam wiem, kim jestem, a kim nie jestem. - Nie jesteś brudny. -Daj mi spokój... - Chcę tylko ciebie. Nic na to nie poradzę, ale nie musimy. .. -Wiesz co? Koniec gadania. Mam tego wyżej uszu. -Wyciągnął rękę i oparł o kolano nadgarstkiem do góry. Jego czarne oczy były wyprane z wszelkich emocji, nawet z gniewu. - Sama sobie kopiesz grób, samico. Rób, co chcesz.

Zapatrzyła się w jego niechętnie wyciągniętą rękę. Czas stanął. Pragnęła go za wszelką cenę. Szybkim ruchem nachyliła się nad jego żyłą, wkłuwając się celnie. Musiało go zaboleć, ale nie drgnął. Jęknęła z rozkoszy, czując jego krew na swoim języku. Zdarzało jej się dokrwić od arystokratów, ale nigdy od samca z kasty wojowników, a co dopiero członka Bractwa. W jej ustach powiał potężny huragan, a potem eksplodowała feeria smaków. Przełknęła. Popłynął przez nią strumień jego siły, szpik zawrzał w jej kościach. W odpowiedzi na tę erupcję jej serce zaczęło bić jak dzwon. Zadrżała, omal nie wypuszczając jego nadgarstka. Chwyciła się jego ręki, żeby nie upaść. Piła łapczywie, wielkimi haustami, chłonąc nie tylko jego siłę, ale również esencje jego osoby. Był jej... Wybrańcem. Rozdział osiemnasty

ZBIHR ZMUSIŁ SIĘ DO BEZRUCHU KIEDY BELLA PIŁA JEGO KREW. Nie chciał jej przeszkadzać, ale z każdym łykiem coraz bardziej groziło mu, że straci panowanie nad sobą. Posiadaczka była jedyną samicą, która piła jego krew, a wspomnienia jej gwałtów były równie żywe jak kły, które wbijały mu się właśnie w nadgarstek. Ogarnął go lęk, żywy i namacalny, nie cienie przeszłości, tylko konkretny, realny strach. Do diabła... Zakręciło mu się w głowie. Chyba zaraz zemdleje jak jakieś anemiczne dziewczę. W desperackiej próbie skonsolidowania się spojrzał na ciemne włosy Bell i. Jedno z krętych pasm opadło na jego rękę, lśniąc w świetle lampy nad prysznicem, cudowne, gęste, w niczym nieprzypominające jasnych włosów Posiadaczki. Boże, jej włosy wyglądały tak delikatnie... gdyby był odważniejszy, zanurzyłby dłoń - nie, całą twarz - w mahoniowych lokach. Czy zniósłby tak wielkie zbliżenie z kobietą, czy też zacząłby się dusić z paniki? Z Bellą chyba dałby radę. Tak... naprawdę chciałby wtulić twarz w jej włosy. Może w ich gąszczu odnalazłby drogę do jej szyi, by... złożyć na niej pocałunek. Delikatny pocałunek. Tak... a potem podjechałby wyżej i musnął wargami jej policzek, o ile pozwoliłaby mu na to. Nie zbliżałby się do jej ust tą swoją odrażającą blizną. Zresztą i tak nie nauczył się całować. Posiadaczka i jej fagasy mieli dość oleju w głowie, żeby wystrzegać się jego kłów, a później nigdy nie miał ochoty na intymne

zbliżenia z kobietami. Bella przerwała picie. Uniosła głowę, wbijając w niego szafirowe oczy, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Jej troska ugodziła jego dumę. Chryste, miała go za słabeusza, który nie potrafi dokrwić samicy... i jaki obciach, że się o tym dowiaduje właśnie z jego krwi. I jeszcze tamto przerażenie na jej twarzy, sugerujące, że się domyśliła, do jakich posług, poza dawaniem krwi, był zmuszany jako juchacz. Nie mógł znieść jej współczucia, niepokoju w jej twarzy, nie chciał, żeby go tuliła ani głaskała. Otwarł usta, żeby ją obsobaczyć, ale gdzieś w drodze między trzewiami a gardłem jego gniew się ulotnił. - Nic, nic - powiedział szorstko. - Nie przerywaj sobie. Ulga w jej oczach podziałała na niego jak kolejny kopniak w dupę. „Nienawidzę tego" - stwierdził w myślach, kiedy znów zaczęła pić jego krew. No, do pewnego stopnia. Nienawidził tego, co się działo w jego głowie. Ale rytmiczne, delikatne ssanie nadgarstka zaczęło mu właściwie sprawiać przyjemność. W każdym razie do chwili, kiedy zaczął się zastanawiać, co Bella pije. Brudną krew... zardzewiałą... skorodowaną... skażoną, ohydną krew. W głowie mu się nie mieściło, że odtrąciła Furiatha. Był samcem na wskroś doskonałym. Tymczasem była właśnie z nim, na zimnych kaflach łazienki, wkłuta w jego obręcz juchacza. Dlaczego? Zamknął oczy. Po tym wszystkim, co przeszła, pewnie sądzi, że zasługuje tylko na kogoś nieczystego. Reduktor musiał ją pozbawić szacunku dla samej siebie. Klnie się na Boga, że sukinsyn wyda ostatnie tchnienie w jego rękach... Bella z westchnieniem puściła nadgarstek i z przymkniętymi powiekami oparła się bezwładnie o ściankę prysznica. Jedwabny szlafrok od dołu nabierał wody oblepiając jej nogi, uwydatniając uda, biodra... złączenie nóg. To w jego gatkach nabrzmiało w okamgnieniu. Gdyby mógł, obciąłby temu łeb. Otwarła powieki i spojrzała mu w oczy. Podświadomie spodziewał się, że Bella dostanie jakiegoś ataku czy czegoś w tym stylu; starał się nie myśleć o świństwie, które wypiła. - Wszystko w porządku? - spytał.

- Dzięki - powiedziała ochrypłym głosem. - Dzięki, że mi pozwoliłeś... - Daruj to sobie. - Stanowczo musi ją bronić przed samym sobą. W jego żyłach tętniła esencja Posiadaczki, echa jej okrucieństwa krążyły dozgonnie w meandrach jego arterii i żył, odwiedzając każdy zakątek ciała. Teraz i Belli wnętrzności były nasączone trucizną. Powinien był odmówić bardziej zdecydowanie. - Zaniosę cię do łóżka - zaproponował. Nie zaprotestowała, więc wziął ją na ręce i wyniósł z prysznica, przystając przy umywalce, żeby wziąć jakiś ręcznik dla niej. - Lustro - zaniepokoiła się. - Zakryłeś lustro. Dlaczego? Wyniósł ją do sypialni w milczeniu. To nie był czas, by rozmawiać o koszmarze, jaki przeszła. - Wyglądam tak strasznie? - szepnęła mu w pierś. Doniósł ją do łóżka i postawił w pionie. - Musisz zdjąć szlafrok, bo jest mokry. Jeśli chcesz, możesz się w to wytrzeć. Wzięła od niego ręcznik i zaczęła rozwiązywać pasek. Odwrócił się plecami, wsłuchując w szelest materiału, odgłosy bosych stóp, szelest odsuwanej kołdry. Gdy Bella umościła się w pościeli, jakiś głęboki, pierwotny głos wewnętrzny zaczął żądać, żeby się z nią położył. I nie na jakieś tam przytulanki. Chciał być w niej, posuwać ją... szczytować. Wydawało się czymś z gruntu naturalnym, że odżywi ją nie tylko krwią, ale również spełnieniem w miłosnym akcie. A to już było czyste szaleństwo. Przejechał dłonią po głowie, zastanawiając się, skąd, u diabła, ten idiotyczny pomysł. Jezu, powinien być jak najdalej od niej... No cóż, to akurat ma zagwarantowane. Bella odjedzie już w nocy. Pojedzie do domu. Ocknął się w nim pierwotny instynkt, żądając, by walczył o jej prawo do pobytu w jego łóżku, jednak postanowił mu nie ulec. Miał co robić. Musiał iść na miasto, znaleźć tam pewnego reduktora i zaciukać go w imię Belli. Oto są jego obowiązki. Udał się do garderoby, założył koszulę i zaczął się zbroić. Kiedy sięgał po szelki od sztyletów, przyszło mu do głowy, żeby poprosić Bellę o opis jej porywacza. Z drugiej strony jednak nie chciał jej stresować... Może poprosi Tohra, który lepiej sobie z tym poradzi. Poprosi go, żeby porozmawiał z Bellą, odwożąc

ją do rodziny. - Idę na miasto - oznajmił, dopinając pod pachą sprzączkę skórzanego paska. - Chcesz, żeby Fritz przyniósł ci przed odjazdem coś do jedzenia? Milczała, więc zajrzał do pokoju i napotkał jej spojrzenie. Leżała po swojej stronie łóżka. Znów odezwał się w nim pierwotny zew. Chciał patrzeć, jak je. Chciał kochać się z nią, ejakulować w niej, a potem przynieść jej posiłek i karmić ją z ręki. Kurwa, chciał iść i upolować coś dla niej, a potem własnoręcznie upiec mięso i nakarmić ją do syta. A jeszcze później zlec przy niej ze sztyletem w dłoni i chronić ją, gdy zaśnie. Cofnął się do garderoby. Boże, we łbie mu się miesza. Stracił rozum z kretesem. - Powiem mu, żeby ci coś przyniósł - powiedział. Sprawdził ostrość sztyletów, przejeżdżając ostrzem po wewnętrznej stronie ręki. Poczuł ostre ukłucie bólu. Na nadgarstku miał ślady po kłach Belli. Przywołał się do rzeczywistości: założył olstro na biodra i zaczął sprawdzać oba rewolwery. Oba sig sauery miły pełne magazynki, a pas miał w sobie dwa magazynki zapasowe. Wsunął nóż bojowy w futerał przytroczony z tyłu. Sprawdził, czy wziął trójramienny hira shurihen. Jeszcze tylko podkute buciory i lekka wiatrówka zasłaniająca jego przenośny arsenał. Kiedy wszedł do pokoju, znowu napotkał wzrok Belli. Jej oczy były ciemnoniebieskie. Jak szafiry. Jak nocne niebo. Jak... -Zbihr? - Tak? - Gdyby mógł, dałby sobie w mordę. - Czy ja ci się nie podobam? - Zesztywniał. - Zresztą, nieważne. - Ukryła twarz w dłoniach. Przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie przed wieloma tygodniami, kiedy znienacka pojawiła się w sali gimnastycznej. Zrobiła na nim piorunujące wrażenie, które bynajmniej nie minęło. Tak jakby miał jakiś włącznik, do którego tylko ona miała pilot. - Ehmm... Dla mnie zawsze wyglądasz tak samo. Nagle rozległo się chlipnięcie. Potem drugie, trzecie... - Bella... zlituj się... - Odwrócił się przez ramię. - Przepraszam - zaszlochała, nie odrywając rąk od twarzy. - Przepraszam. Idź już sobie. Nic m-mi nie będzie... Naprawdę. Możesz iść.

Zawrócił i przysiadł na krawędzi łóżka. Żałował, że nie jest bardziej uzdolnionym mówcą. - Nie masz za co przepraszać. -Wepchnęłam ci się do pokoju, do twojego ł-łóżka. Zmusiłam cię, żebyś ze mną spał i żebyś dał mi żyły. Wybacz... proszę. - Odetchnęła głębiej i uspokoiła się, ale jej rozpacz była wciąż wyczuwalna. Pachniała ziemią, jak rozgrzane płyty chodnika w letnim deszczu. - Wiem, że powinnam się stąd wynieść, że mnie tu nie chcesz, ale ja po prostu potrzebuję... Nie mogę wracać na farmę, z której mnie porwał reduktor. Nie mogę sobie wyobrazić, że tam wracam. Z moją rodziną też nie chcę mieszkać. Nie zrozumieją, co się ze mną dzieje, a ja nie mam siły im tego wyjaśniać. Po prostu potrzebuję trochę czasu, żeby zapomnieć o tamtym, ale nie mogę być sama. Nie mam ochoty widzieć nikogo poza... Urwała. - Zostaniesz tutaj, jak długo będziesz chciała - pospieszył z zapewnieniem. Znowu zaczęła beczeć. Psiakość. Znów coś powiedział nie tak. - Bella... ja... - Co, u diabła, powinien teraz zrobić? „Dotknij jej, dupku. Weź ją za rękę, ty gamoniu". Nie mógł się przemóc. - Chcesz, żebym się wyprowadził? Dał ci trochę przestrzeni? Znów urywany szloch. - Potrzebuję ciebie - wymamrotała pomiędzy kolejnymi chlipnięciami. Współczuł jej, chyba że się przesłyszał. - Bella, przestań płakać. Popatrz na mnie. - Z ociąganiem odetchnęła głębiej i otarła twarz. - Nie musisz się niczym przejmować - powiedział, kiedy miał pewność, że go słucha. - Zostaniesz tutaj tak długo, jak będziesz chciała. Zrozumiano? Wpatrywała się w niego w milczeniu. -Kiwnij głową, żebym miał pewność, że mnie słyszałaś. - Posłusznie wykonała polecenie, - Natomiast co się tyczy mnie, to jestem ci potrzebny jak dziura w głowie, więc radzę ci się na mnie nie napalać. - Wstał. Kiedy ja... Wrócę przed świtem. - Ruszył w stronę drzwi. – Fritz wie gdzie mnie znaleźć - znaczy się, nas wszystkich. Po wyjściu z pokoju pomaszerował korytarzem posągów, skręcił w lewo, minął gabinet Ghroma i główne schody. Zastukał w trzecie drzwi. Nikt nie odpowiedział. Zastukał ponownie, po czym zszedł na dół. W kuchni zastał poszukiwaną.

Mary, samica Rankohra, obierała ziemniaki w ilościach, jakimi można by nakarmić oddział wojska. Uniosła szare oczy, a jej obierak znieruchomiał nad długim kartoflem odmiany złoty idaho. Rozejrzała się po kuchni, jakby sądziła, że szuka kogoś innego. A może bała się być z nim sam na sam? - Mogłabyś to odłożyć na później? - spytał, wskazując na górę ziemniaków. - Chyba tak. Rankohr może równie dobrze zjeść coś innego, a Fritz się na mnie boczy, że się szarogęszę w kuchni. Jestem ci do czegoś... potrzebna? - Nie mnie. Belli. Potrzebuje chyba przyjaciółki. Mary odłożyła nóż i na wpół obrany kartofel. - Nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę. - Jest u mnie w pokoju. - Okręcił się na pięcie. Myślami był już w śródmiejskich zaułkach. - Zbihr? Przystanął z dłonią na klamce drzwi dla służby. - Słucham? - Świetnie się nią opiekujesz. Pomyślał o swojej krwi, której pozwolił jej się napić, I o tym, jak bardzo chciał w niej szczytować. - E tam, bez przesady - rzucił przez ramię. „Czasem wracamy do punktu wyjścia" - myślał O, biegnąc przez las. Jakieś trzysta metrów od miejsca, gdzie zaparkował ciężarówkę, las kończył się i zaczynała się łąka. Zatrzymał się pośród ostatnich świerków. Za białą płachtą śniegu stał dom, w którym pierwszy raz ujrzał swoją żonę. W dogasającym świetle dnia jej dom wyglądał jak ze staroświeckiej widokówki brakowało tylko dymu z ceglanego komina. Przez lornetkę zlustrował okolicę, potem skoncentrował się na domu. Ślady opon na podjeździe i ślady butów prowadzące w stronę drzwi zaniepokoiły go. Czyżby dom został sprzedany i zaczęła się wyprowadzka? W środku nadal były meble, które pamiętał z poprzedniej wizyty. Puścił lornetkę zawieszoną na rzemieniu wokół szyi. Kucnął. Tutaj zaczeka na nią. Jeśli żyje, wróci do domu, albo ktoś, u kogo zamieszkała, przyjedzie po jej rzeczy. Jeśli umarła - zaczną wynosić jej rzeczy. Taką przynajmniej miał nadzieję. Nie miał żadnych innych tropów, nie wiedział, jak się nazywa ani gdzie mieszka jej rodzina. Nie miał pojęcia, gdzie mo-

głaby się ukrywać. Jedyne, co mógł zrobić, to zapolować na paru cywilów i wziąć ich na spytki. Była pierwszą samicą porwaną od dawna, więc wśród wampirów musiało nieźle szumieć. Ale był pewien szkopuł: ta metoda mogła wymagać tygodni..., miesięcy. W dodatku na informacjach uzyskiwanych drogą przesłuchań nie zawsze można było polegać. Nie, obserwacja domu jego kobiety wydawała się pewniejszą metodą. Będzie tu siedział i czekał, aż wreszcie ktoś go naprowadzi na jakiś jej ślad. Może nawet pojawi się tamten pokiereszowany wampir, poważnie ułatwiając mu robotę. Byłaby to optymalna sytuacja. Pogłębił przysiad, nie bacząc na zimny wiatr. „Boże, spraw, żeby żyła".

Rozdział dziewiętnasty

JOHN STAŁ ZE SPUSZCZONĄ GŁOWĄ, PRÓBUJĄC ZEBRAĆ SIĘ W SOBIE. W zaparowanej szatni panował gwar. Mokre ręczniki plaskały o nagie pośladki. Adepci zrzucili przepocone kimona i brali prysznic przed pauzą śniadaniową i dalszymi zajęciami - tym razem w szkolnej ławie. Ot, typowe sceny z życia uczniów, mimo to John drżał na myśl o rozebraniu się do naga. Choć wszyscy byli jego wzrostu, zaraz miał się zacząć koszmar, który przeżywał w każdym gimnazjum, póki w szesnastym roku życia nie rzucił szkół na dobre. A teraz był skonany i nie miał siły stawiać czoła docinkom. Musiała być dopiero północ, choć czuł się, jakby była czwarta rano... i to nie dziś, tylko pojutrze. Trening wycisnął z niego siódme poty. Żaden z chłopców nie był osiłkiem, ale wszyscy potrafili utrzymać tempo narzucone przez Tohra i Furiatha. Paru adeptów zdradzało talent. John był do niczego. Słaby w nogach, ręce zawsze miał nie tam, gdzie trzeba, w dodatku kiepsko było u niego z koordynacją. Mimo usilnych starań wciąż tracił równowagę. Przelewał się jak worek z wodą; wystarczyło, że zrobił ruch, a cały leciał w tamtą stronę. - Lepiej się pośpiesz - odezwał się Blasther. - Zostało już tylko osiem minut. John spojrzał na wejście pod prysznice. Woda chyba leciała dalej, ale nikogo nie było w środku. Zdjął kimono i ochraniacz genitaliów i szybko wszedł do... O, nie. W narożniku czaił się Lahser, jakby specjalnie na niego czekał. - No, no, wielkoludzie - zakpił. - Dałeś dzisiaj niezły pokaz...

Nagle zamilkł, wpatrując się w pierś Johna. - Ty pieprzony lizusie! - wrzasnął i wybiegł z pomieszczenia. John spojrzał na okrągłe znamię na lewej piersi, to, z którym przyszedł na świat... chociaż Tohr twierdzi, że członkowie Bractwa otrzymują je w trakcie inicjacji. Tego mu jeszcze było trzeba. Teraz mógł dodać znamię do rosnącej listy rzeczy, za które koledzy dadzą mu popalić. Kiedy z ręcznikiem wokół bioder wyszedł spod prysznica, samczyki, nie wyłączając Blasthera, czekały na niego w milczeniu, zbite w ciasną gromadę. Zaczął się zastanawiać, czy wampiry też mają instynkt stadny, jak psy i wilki. „Lepiej, żeby tak było" - pomyślał, widząc, że patrzą w niego jak sroka w gnat. Kuląc się w sobie, wszedł do swojej kabiny, marząc o tym, żeby dzień skończył się wreszcie. Około trzeciej nad ranem Furiath maszerował raźno Dziesiątą Ulicą w kierunku Zero Sum. Butch, nie bacząc na chłód, czekał przed drzwiami ze szkła i niklowanej stali, dyskretnie lustrując okolicę. W długim kaszmirowym płaszczu i wciśniętej na uszy czapce bejsbolowej Red Soxów wyglądał korzystnie, ale nie rzucał się w oczy. - Jak leci? - spytał Butch, kiedy przybili piątkę. - Nijak. Reduktorów ani widu, ani słychu. Dobrze, że jesteś, bo stęskniłem się za jakimś towarzystwem. - Miło mi. - Butch nasunął czapkę jeszcze głębiej. Tak jak bracia, starał się nie wyróżniać w tłumie, Jako detektyw wydziału zabójstw wysłał za kratki paru dilerów, więc wolał się nie rzucać w oczy. Techno w klubie działało Furiathowi na nerwy, podobnie jak stroboskopy i człowieki. Jednak miał swoje powody, żeby odwiedzać klub, a Butch nie zadawał zbędnych pytań. - Nie kręcą mnie te pedalskie klimaty - stwierdził Butch, zerkając na gościa we wściekle różowym garniturze z ustami pomalowanymi pod kolor. - Osobiście wolę kmiotków nad kuflem lokalnego piwa od tej bandy wyfioczonych dropsiarzy. Ruszyli do sektora dla VlP-ów. Na ich widok na bramce natychmiast opuszczono aksamitny sznur. Furiath skinął głową bramkarzowi.

- Za chwilę wracam - zwrócił się do Butcha. - Wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Policjant skierował się w stronę ich stołu. Furiath udał się w głąb sali dla VIP-ów. Dwóch ciemnoskórych wykidajłów pilnowało drzwi do kantorka Wielebnego. - Zawiadomię szefa o pańskim przyjściu - odezwał się bambus z lewej. Po chwili zaprosił Furiatha do środka. Kantorek był mroczną, niską klitką, całkowicie zdominowaną przez biurko i jego właściciela, zwłaszcza gdy ten wstał na powitanie gościa. Wielebny był blisko dwumetrowym samcem. Do twarzy było mu w irokezie, podobnie jak w szpanerskich ciuchach dobrych włoskich marek. Na jego twarzy malowana się inteligencja i brak skrupułów, czyli cechy niezbędne w tej ryzykownej branży. Jedynym dysonansem w twarzy były oczy - oszałamiająco piękne, lśniące, w odcieniu ciemnego ametystu. - Szybko wracasz - odezwał się samiec głębokim barytonem, niezbyt uprzejmie. „Towar i w nogę", pomyślał Furiath. Wyjął zwitek banknotów, oddzielił od niego trzy tysiącdolarówki i cisnął na niklowane biurko, - Dwa razy to co zawsze. W ćwiartkach, - Raptus, przygotuj towar dla pana - rzucił Wielebny w powietrze z chłodnym uśmieszkiem. - W bibułkach. Z ciemności wyłonił się karzeł i zniknął w niskich drzwiczkach w najdalszym kącie kantorka. Gdy zostali sami, Wielebny zaczął leniwie okrążać biurko. Wielki samiec poruszał się płynnie, jak naoliwiony. Coraz bardziej napierał na Furiatha. Wojownik przez kieszeń, płaszcza zmacał broń. - Na pewno nie interesuje cię nic mocniejszego? - zagadnął Wielebny. Czerwony dymek to dobre dla niedzielnych palaczy - Będę chciał coś innego, to poproszę. Wampir przystanął przy nim jakby ciut za blisko. O co biega? - zjeżył się Furiath. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ze masz piękne włosy. Zupełnie jak kobieta. Całe się mienią. - Wielebny mówił hipnotyzującym głosem, a jego fiołkowe oczy miały podstępny wyraz. - A skoro mowa o kobietach, zauważyłem, ze nie interesuje cię oferta moich dziewcząt. Dobrze mówię?

- Nie twój zasrany interes. - Chciałem tylko się upewnić, czy zaspokajamy twoje potrzeby. Klient nasz pan. - Samiec postąpił kolejny krok do przodu. -Trzymasz rękę na kolbie gnata, zgadłem? - spytał, patrząc na rękę Furiatha zanurzoną w kieszeni palta. - Masz cykora? - Sprawdzam tylko, czy będę mógł ci pomóc. - Pomóc? - Tak, gdybyś potrzebował pierwszej pomocy metodą lufa-usta. - Zdziwisz się, ale słyszałem dziwne pogłoski o członku Bractwa, który się nigdy nie bzyka. Dasz wiarę? Wojownik, a nie dyma. - Wielebny uśmiechnął się krzywo, błyskając kłami. - Znam parę szczegółów na jego temat. Ma tylko jedną nogę i psychopatycznego bliźniaka, który cały składa się z blizn. Coś ci o nim wiadomo? - Nie-e - pokręcił głową Furiath. - Hmm, ciekawe. Bo ja widziałem, jak się prowadzasz z facetem, który wygląda, jakby założył maskę na halloween. Prawdę mówiąc, widziałem cię w towarzystwie kilku rosłych mężczyzn, odpowiadających obiegowym opisom Bractwa. Może przypadkiem... - Zaczekam na ziele na zewnątrz. - Furiath odwrócił się na pięcie. Nie był w nastroju do takich pogawędek: tej nocy nie miał szczęścia do reduktorów, do tego serce mu krwawiło po tym, jak dostał kosza od Beili. To nie był czas na przepychanki. Nerwy miał w strzępach. - Czy gardzisz samicami, bo wolisz samców? - Co cię dzisiaj napadło? - wkurwił się Furiath. - Zawsze miałeś nierówno pod dachem, ale dzisiaj stanowczo przeginasz. - A może ci trzeba, żeby ktoś cię przeleciał? Nie mam w asortymencie samców, ale na pewno znaleźlibyśmy dla ciebie jakiegoś słodkiego chłoptasia. Po raz drugi w ciągu ostatniej doby Furiath stracił panowanie nad sobą. Zawrócił w progu, chwycił Wielebnego za klapy marynarki Gucciego i walnął nim o ścianę. - Szukasz zwady? - Przyparł wampira piersią do muru. - Dasz mi buzi, zanim mnie bzykniesz? - zadrwił Wielebny, nie tracąc humoru. - Wiem, że nie masz śmiałości, bo łączą nas tylko interesy. A może nie uprawiasz gry wstępnej? - Pierdol się.

- Cóż za oryginalna riposta. Liczyłem na coś bardziej wymyślnego. - Tak? A co powiesz na to? Furiath gwałtownie cmoknął samca w usta; ich twarze zderzyły się w całkowicie aseksuałny sposób. Zrobił to tylko po to, żeby zetrzeć gnojowi uśmiech z twarzy. Z dobrym skutkiem. Zbaraniały Wielebny warknął. Furiath wiedział już, że przejrzał gierkę bossa. Żeby jednak popędzić tamtemu kota, dziabnął go kłem w dolną wargę. Poczuwszy krew na języku, Furiath cofnął się i szczęka opadła mu ze zdumienia. - Ożeż ty ścierwojadzie. Wielebnemu odechciało się żartów. Milczał, obmyślając jakąś wiarygodną wymówkę. - Nie wysilaj się - pokręcił głową Furiath. - Poznaję po smaku. - Politycznie poprawne określenie na mnie to symphata. Furiath odruchowo wzmocnił ucisk na ramionach samca. To dopiero. Symphata. Tu, w Caldwell, pośród lokalnych wampirów. Podszywający się pod zwykłego cywila. Tak, to była informacja najwyższej wagi. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował Ghrom, była kolejna wojna domowa w obrębie ich rasy. - Racz zauważyć, że jeśli mnie sypniesz, stracisz dostawcę - powiedział cicho Wielebny. - Przemyśl to sobie. Skąd weźmiesz towar, kiedy zniknę ze sceny? Furiath wpatrywał się we fioletowe oczy, zastanawiając się, jakie będą reperkusje tej demaskacji. Jasne, że poinformuje braci i będzie miał Wielebnego na oku. Czy powinien go jednak zadenuncjować? Wielowiekowe prześladowania symphatów zawsze budziły w nim protest, co nie znaczy, że popierał ich gówniane sztuczki, Jednak Wielebny prowadził klub od ponad pięciu lat - jak dotąd bez żadnych symphackich numerów. - Proponuję pewien układ - powiedział, patrząc twardo w te fiołkowe oczy. Ja będę milczał, a ty nie będziesz rzucać się w oczy. I nie próbuj ze mną więcej grać w kulki. Nie będę tańczył, jak mi zagrasz, żebyś mógł się nachapać uczuć. Wampiryzm emocjonalny, bo to właśnie robiłeś, dobrze mówię? Chciałeś mnie zirytować, bo masz niedosyt uczuć. W chwili, gdy Wielebny otworzył usta, drzwi kantorka otwarły się z rozmachem i do środka wpadła samica wampirów, zamierając na widok dwóch sple-

cionych w uścisku samców. Z wargi Wielebnego płynęła krew, Furiath miał okrwawione usta. - Zjeżdżaj - warknął Wielebny. Samica zrobiła w tył zwrot. Potknęła się i walnęła łokciem w futrynę. - To co, umowa stoi? - spytał Furiath, kiedy samica znikła. - Jeśli się przyznasz, że należysz do Bractwa. - Nic podobnego. W oczach Wielebnego zamigotały chochliki. - Mnie nie nabierzesz. Do Furiatha dotarło nagle, że do indagacji na temat Bractwa nieprzypadkowo doszło właśnie tego dnia. Nachylił się do samca. - Ciekawe, jak ci będzie szedł interes, jeśli cię sypnę? - Umowa stoi - powiedział Wielebny na wdechu. Butch spojrzał na blondynę, którą wysłał, żeby sprawdziła, co się dzieje z Furiathem. Zwykle wracał raz-dwa, ale tym razem nie było go dobre dwadzieścia minut. - Kolega jeszcze tam jest? - spytał. Nie zaciekawił się dlaczego jego emisariuszka rozciera łokieć. - Tak, tak. - Uśmiechnęła się przez zasznurowane usta. Nagle dotarło do niego, że jest wampirzycą. To był właśnie ten grymas, który wampiry przybierają, obcując z ludźmi. Wydała mu się dość atrakcyjna z tymi długimi włosami blond, w czarnej skórzanej sukience opinającej biust i biodra. Kiedy wsunęła się do jego boksu, pochwycił jej zapach i zapragnął seksu po raz pierwszy od... od kiedy w lecie spotkał Marissę. Głębokim haustem wychylił do dna szklankę szkockiej Zerknął na biust samicy. Ta-a, chyba zbiera mu się na seks- fizjologicznie. To nie było to, co czuł w obecności Marissy. Marissy pożądał... totalnie. Z szacunkiem. Z pokorą. Wampirzyca zdawała się czytać mu w myślach. - Twój kolega raczej zostanie tam trochę dłużej. - To znaczy? - Właśnie brali się do rzeczy. - Masz na myśli dymek? - Raczej dymanko.

- Że co?! - Butch aż podskoczył. - Ojejciu... - speszyła się. - Jesteście parą, czy jak? - Oszalałaś? O czym ty, do licha, gadasz? - Właściwie to nie posądzałam cię o to. Fajnie się ubierasz, ale nie zachowujesz się jak gej. - Mój kumpel też nie gustuje w facetach. - Jesteś pewien? Przypomniał sobie abstynencję płciową Furiatha i nagle opadły go wątpliwości. Nieważne. Potrzebował kolejnego drinka; nie zamierzał wsadzać nosa w nie swoje sprawy. Skinął ręką na kelnerkę, która podeszła niezwłocznie. - Jeszcze raz podwójna szkocka. Masz ochotę na coś? - spytał z grzeczności wampirzycę. - Mam, ale na coś, czego ona mi nie da - odparła, kładąc mu rękę na udzie. Po odejściu kelnerki Butch rozparł się wygodniej, rozkładając ręce w geście poddania. Blondyna wzięła inicjatywę w swoje dłonie. Przytuliła się i wsunęła rękę między jego nogi. Po raz pierwszy od wielu miesięcy jego ciało ożyło. Przemknęło mu przez myśl, że seks mógłby go uwolnić od widma Marissy. Z chłodnym zainteresowaniem obserwował blondynę, która gładziła go po rozporku. Wiedział, do czego to zmierza. W końcu przeleci ją w jednej z prywatnych łazienek klubowych. Zajmie mu to góra dziesięć minut. Zrobi swoje i zmyje się najszybciej, jak się będzie dało. Cóż, w życiu zdążył zaliczyć z parę setek szybkich numerków. Szczerze mówiąc, stosunek z kobietą był u niego formą onanizmu. Pomyślał o Marissie... i łza zakręciła mu się w oku. Blondyna dosunęła się, dźgając go biustem w ramię. - Chodźmy na zaplecze, tatuśku. Przykrył dłonią jej rękę, która myszkowała mu w kroczu. Zaczęła mruczeć mu do ucha, ale urwała nagle, kiedy wyjął jej dłoń spomiędzy nóg. - Wybacz. Nie mogę. Samica odskoczyła jak oparzona, sądząc, że sobie z niej zakpił. Butch odważnie wytrzymał jej spojrzenie. Za wcześnie byłoby chyba zarzekać się, że rezygnuje z seksu do końca życia. Nie wiedział też, czemu aż tak Marissa zawróciła mu w głowie. Wiedział tylko tyle, że jego wzorzec przypadkowych kontaktów seksualnych przestał się

sprawdzać. Właśnie tej nocy. Nagle przez zgiełk klubu przebił się głos Furiatha - Ej, glino, idziesz czy zostajesz? Butch podniósł wzrok na kumpla, ale milczał trawiąc domysły. -Co tam kombinujesz? - Furiath zmrużył podejrzliwie żółte oczy. - Dobra, idę - ocknął się Butch i wstał. Furiath na odchodnym posłał blondynie groźne spojrzenie, sugerując, by lepiej trzymała buzię na kłódkę. „Ale jaja", myślał Butch, idąc do wyjścia. Więc jednak Furiath jest gejem.

Rozdział dwudziesty

PO WIELU GODZINACH SNU BELLĘ OBUDZIŁ CICHY CHROBOT. Na okna zjeżdżały stalowe żaluzje, co znaczyło, że wkrótce będzie świtać, Spojrzała w stronę drzwi i targnął nią niepokój. Nie mogła się doczekać, kiedy stanie w nich Zbihr i będzie mogła stwierdzić naocznie, że jest zdrów i cały. Choć na odchodnym wyglądał, jakby już wrócił do siebie, zafundowała mu ostrą jazdę. Odwróciła się na wznak, wspominając wizytę Mary. Jak na to wpadł, że potrzebowała przyjaciółki? No i sam fakt, że się pofatygował po Mary i... Drzwi sypialni znienacka otwarły się na oścież. Bella usiadła gwałtownie, podciągając kołdrę pod brodę. Po chwili rozpoznała z ulgą sylwetkę Zbihra. - To tylko ja - powiedział szorstko. Niósł w rękach tacę, a na ramieniu miał płócienną torbę. - Czy mogę zapalić światło? - Cześć... - „Jak to dobrze, że wróciłeś cały". - Jasne, zapal. Wydał mentalny rozkaz i jednocześnie zapłonęło kilka świec. Zmrużyła oczy, porażona nagłym blaskiem, Przywiozłem ci z domu trochę rzeczy. - Odstawił tacę z posiłkiem na stolik nocny i otworzył torbę. - Mam dla ciebie ubrania i kurtkę. Szampon, który znalazłem pod prysznicem. Szczotkę. Buty. Skarpetki, żebyś nie zmarzła w nogi. I pamiętnik - nie bój się, nie czytałem. Wcale cię o to nie podejrzewam. Wiem, że można ci zaufać,

- Nie czytałem, bo nie umiem czytać. Osłupiała. - Tak czy owak, uznałem, że przyda ci się trochę własnych rzeczy - oznajmił głosem zdecydowanym jak jego podbródek. Postawił torbę na łóżku. Najpierw tylko patrzyła na niego, potem, pod wpływem nagłego impulsu, chciała go wziąć za rękę, ale się wyrwał. Zaczerwieniła się i zaczęła sprawdzać, co też jej przyniósł. Nie mogła się już doczekać, kiedy weźmie do rąk swoje rzeczy, zwłaszcza pamiętnik. Zaraz jednak okazało się, że przytknięcie do nosa czerwonego sweterka, który wciąż pachniał jej perfumami, też jest kojące. No i szczotka, jej ulubiona szczotka do włosów, płaska, szeroka, z drucikami. Chwyciła butelkę szamponu, otwarła wieczko i odetchnęła głęboko. Ach... Matrix Biolage. Ani trochę w zapachu nie przypominał szamponu, w którym kazał jej myć włosy reduktor. - Dziękuję - powiedziała drżącym głosem, wyjmując pamiętnik. - Dziękuję ci bardzo. Pogładziła skórzaną oprawę pamiętnika. Nie zamierzała go na razie otwierać. Jeszcze nie. Ale wkrótce... Poszukała wzrokiem Zbihra. - Czy... czy zawieziesz mnie do mojego domu? - Czemu nie? - Boję się tam jechać, ale chyba powinnam. - Powiedz mi tylko kiedy. Nagle zapragnęła mieć to już za sobą. Zebrała się na odwagę. - Chciałabym jechać dziś wieczór, po zmroku. - Dobrze, pojedziemy. A teraz jedz - postukał w tacę Nie zabrała się za jedzenie, tylko patrzyła, jak wchodzi do garderoby i ostrożnie, sztuka po sztuce, składa broń. Zastanawiała się, gdzie był... i co robił. Dłonie miał czyste, ale nadgarstki unurzane w czarnej krwi. Co znaczyło, że tej nocy zabił. Myśl, że jeden z reduktorów został wyeliminowany, powinna ją napawać triumfem. Gdy jednak Zbihr ruszył w stronę łazienki z dresem przerzuconym przez ramię, bardziej interesował ją stan jego ducha. Oraz... ciała. Poruszał się ze zwierzęcym wdziękiem -czuło się drzemiącą w nim pierwotną siłę. Znów ocknęło się w niej pożądanie, które obudził w niej przy

pierwszym spotkaniu. Zapragnęła się z nim kochać. Drzwi łazienki zamknęły się i zaszumiał prysznic. Potarła oczy. Chyba ma źle w głowie. Co jej kazało wierzyć, ze zechce się z nią przespać, skoro uciekł, kiedy próbowała dotknąć jego ręki? Zniesmaczona sobą zajęła się jedzeniem. Przyniósł jej kurczaka w jakichś ziołach z pieczonymi ziemniakami i dynią. Do tego szklankę wody i kieliszek białego wina oraz dwa jasnozielone jabłka granny smith i kawałek ciasta marchwiowego. Wzięła widelec i zabrała się za kurczaka. Jadła tylko dlatego, żeby nie wyjść na niewdzięczną. Zbihr wychynął z łazienki, za cały strój mając tylko nylonowe spodnie treningowe. Zastygła, chłonąc go wzrokiem. Kolczyki w jego sutkach migotały w świetle świecy, lśniły napięte mięśnie brzucha i ramion. Przez nagą pierś, obok gwiazdki, znamienia Bractwa, biegła wśród sińców świeża, zaogniona szrama. - Jesteś ranny? Popatrzył na jej talerz. - Mało zjadłaś. Milczała ze wzrokiem wbitym w krzywiznę jego biodra, wyłaniającego się ponad gumą lekko opuszczonych spodni. Centymetr, dwa... i nie miałby przed nią żadnych tajemnic. Nagle przypomniała sobie, jak szorował się do żywej skóry, czując, że jest nieczysty. Ścisnęło jej się serce. Musiał mieć ciężkie doświadczenia za sobą, zapewne w sferze seksualnej. Jej pożądanie wydało jej się... niestosowne. Natrętne. Ale nic nie mogła na nie poradzić. - Jakoś nie mam apetytu - mruknęła. Podsunął jej tacę. - Musisz się przemóc. Z powrotem wzięła się za kurczaka. Zbihr wziął z tacy dwa jabłka i przeszedł na drugi koniec pokoju. Ugryzł jabłko i usiadł na podłodze po turecku, ze wzrokiem wbitym w ziemię. Jedząc, trzymał się jedną ręką za brzuch. - Zjadłeś obiad na dole? Pokręcił głową i odgryzł kolejny kawałek jabłka. Głośne chrupnięcie odbiło się wielokrotnym echem w pustawym pokoju. - To ma ci niby wystarczyć? I ty mi będziesz mówił, że mam jeść? - mruknęła, kiedy wzruszył ramionami. - Owszem, będę tak mówił, więc lepiej bierz się do dzieła, samico.

- Nie lubisz kurczaka? - Nie lubię jedzenia. - Dalej wpatrywał się w podłogę, ale w jego głosie pojawił się ostry ton. - No, do dzieła. - Czemu nie lubisz jedzenia? - Jest zdradliwe - odparł niechętnie. - Nigdy nie wiadomo, co tam naprawdę jest. Chyba że się samemu gotuje albo ma wgląd w surowe produkty. - Podejrzewasz, że ktoś mógłby... -Zapomniałem dodać, że nie lubię też gadania. - Będziesz dziś ze mną spał? - wypaliła, chcąc uzyskać odpowiedź, zanim zamilknie do reszty. Uniósł brwi. - Naprawdę tego chcesz? - Tak. - No to będę. Zapadła cisza, nie napięta, choć trochę męcząca. Zbihr spałaszował oba jabłka, Bella wymiotła talerz do czysta Zjadła ciastko marchwiowe i poszła do łazienki wyczyścić zęby. Kiedy wróciła, kończył drugie jabłko, wygryzając kłami ostatnie kawałki miąższu z ogryzka. Jakim cudem na takiej diecie był zdolny do walki? Musi zacząć jeść więcej. Czuła, że wypadałoby teraz coś powiedzieć, ale wsunęła się tylko pod kołdrę, czekając, aż dołączy do niej. Jednak mijały minuty, a on nadal pedantycznie obrabiał ogryzek Napięcie stało się nie do zniesienia. Dość już tego. Powinna znaleźć sobie w tym domu inne lokum. Używała go jako bufora opóźniającego zderzenie z rzeczywistością. To nie było fair. Już odsunęła róg kołdry, ale dokładnie w tym momencie wstał. Kiedy ruszył w stronę łóżka, zamarła. Rzucił ogryzek obok jej talerza i wytarł ręce serwetką, w którą wytarła usta. Potem wziął tacę i wystawił za drzwi pokoju. Podszedł do łóżka z drugiej strony. Materac ugiął się, kiedy wyciągnął się na wierzchu puchowej kołdry. Złożył ręce na piersi, skrzyżował nogi w kostkach i zamknął oczy. Świece w pokoju zaczęły gasnąć jedna za drugą. - Zostawię ją, żebyś coś widziała - oświadczył, kiedy płonął już tylko jeden płomień. Popatrzyła na niego. Zbihr?

Co? - Kiedy...- Odkaszlnęła. - Kiedy siedziałam w tamtej rurze, myślałam o tobie. Marzyłam, że po mnie przyjdziesz. Czułam, że możesz mnie uratować. Ściągnął brwi nad przymkniętymi powiekami. - Ja też myślałem o tobie - Naprawdę? - Kiwnął brodą, ale chciała się upewnić. - Myślałeś o mnie? No. Bywały takie dni, te nie mogłem myśleć o niczym innym. Wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Odwróciła się w jego stronę, opierając głowę na dłoni. - Poważnie? - Milczał, więc drążyła dalej. - Dlaczego? Jego potężna pierś zafalowała. - Chciałem cię uratować, i tyle - powiedział na wydechu. No tak... po prostu odwalał swoją robotę. - Cóż... dzięki, że mnie znalazłeś. Opadła na poduszkę i odwróciła się tyłem do Zbihra. W milczeniu obserwowała płonącą na stoliku nocnym świecę. Płomień w kształcie łzy falował z nieziemską gracją. - Nie mogłem znieść myśli, ze jesteś samotna i przerażona - powiedział cicho. - Że ktoś cię bił. Nie mogłem tego... puścić płazem. Bella wstrzymała oddech. - Przez tych sześć tygodni nie zmrużyłem oka – ciągnął dalej. - Nie mogłem zasnąć, bo pod powiekami widziałem cię, jak wzywasz pomocy. Choć twarz miał szorstką, jego głos był subtelny i piękny, jak płomień świecy. Odwrócił głowę w jej stronę. Uniósł powieki - Nie wiem, jakim cudem udało ci się tak długo przeżyć. - W jego czarnych oczach lśniło wzruszenie. - Byłem pewien, że już nie żyjesz. Ale potem trafiliśmy tam i wydobyłem cię z szybu. Kiedy zobaczyłem, jak się z tobą obszedł... Odwróciła się powoli, żeby go nie spłoszyć. - W ogóle tego nie pamiętam. - Całe szczęście, - Kiedyś... będę chciała poznać szczegóły. Opowiesz mi? Zamknął oczy.

- Jeśli uważasz, że to dobry pomysł, Przez chwilę milczeli. - Głupio mi, że cię o to pytam, ale czy mogłabyś mi nowiedzieć, jak on wyglądał? - spytał, odwracając się na bok i przysuwając do niej. - Pamiętasz może jakieś szczegóły? „Mnóstwo. Aż za dużo". - On, n-no, farbował włosy na brązowo. -Jak to? - To znaczy, jestem prawie pewna. Mniej więcej raz na tydzień szedł do łazienki, skąd zaczynało zalatywać jakimiś chemikaliami. Po paru dniach robiły mu się odrosty. Niewielkie, białe, przy samej skórze. - Sadziłem, że oni cenią sobie blaknięcie włosów, bo to świadczy o stażu w Korporacji. Nie wiem. Wydaje mi się, ze on pełnił... albo pełni... jakąś wysoką funkcję. Z dołu słyszałam, że inni reduktorzy zachowywali się przy nim potulnie. Mówili o nim „O". Co jeszcze? Zadrżała na wspomnienie koszmaru. - Kochał mnie. Zbihr zawarczał złowrogo niskim głosem. Podobał jej się ten dźwięk. Sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Dodawał sił do snucia wspomnień, Twierdził, że mnie... kocha i rzeczywiście kochał. Sfiksował na moim punkcie. - Odetchnęła powoli, starając się opanować drżenie serca. - Z początku strasznie się go bałam, ale potem nauczyłam się grać na jego emocjach. Próbowałam go ranić. Naprawdę? - Tak, czasami. Doprowadzałam go do... płaczu. Na twarzy Zbihra pojawił się dziwny wyraz. Czyżby... zazdrość? - Jakie to było uczucie? - Nie mam ochoty o tym opowiadać. - Bo było tak przyjemnie? - Nie chcę, żebyś myślał, ze jestem okrutna. - Okrucieństwo a odwet, to dwie różne rzeczy. ,,W świecie wojowników pewnie tak". - Nie jestem pewna, czy się z tobą zgadzam.

- Zdajesz sobie sprawę, że znaleźliby się tacy, którzy w twoim imieniu dokonaliby odwethu. Wyobraziła sobie, jak Zbihr wyrusza w noc, by zapolować na reduktora i nie mogła znieść myśli o tym, że mogłoby mu się coś stać. Potem wyobraziła sobie swojego brata, jak wściekły i władczy rzuca się na reduktora. - Nie, nie chcę, żebyście to robili Ani ty, ani Mordh, ani nikt. W pokoju powiało chłodem, jakby ktoś otwarł okno. Zorientowała się, że lodowaty przeciąg bije od Zbihra. - Masz samca? - spytał obcesowo. - Czemu pytasz? A, rozumiem... Nie, Mordh jest moim bratem. Mięśnie jego wielkich ramion rozluźniły się. - A miałaś kiedykolwiek? Samca? Niezbyt długo. Jakoś nam nie wyszło. Dlaczego? Przez mojego brata. - Urwała. - Właściwie, to nieprawda. Po prostu nie potrafił postawić się Mordhowi, przez co stracił w moich oczach. A potem... dopuścił do tego, by szczegóły naszego związku wyciekły do glymerii, przez co sytuacja stała się... skomplikowana. Nie tyle skomplikowana, ile koszmarna. Oczywiście reputacja samca nie zaznała uszczerbku, natomiast na niej nie zostawiono suchej nitki. Może właśnie dlatego tak ją pociągał Zbihr. Miał w nosie, co o nim myślą. Swoich myśli i odruchów nie owijał w bawełnę. Był uczciwy i jego szczerość nawet jeżeli przybierała formę otwartego gniewu budziła w niej ufność. - Czy wy byliście...? - Głos mu zadrżał. Czy byliśmy co? Kochankami. - Zmełł przekleństwo. - Zresztą, nic mi do tego. - Tak, byliśmy. Mordh wpadł na to i wtedy zaczęły się nasze problemy. Wiesz, jaka jest arystokracja. Samica, która parzy się z samcem, który nie jest jej brońcem, ma jak w banku, że do końca życia jej tego nie zapomną. Przyznam się, że zawsze żałowałam, że nie urodziłam się cywilką. Cóż pochodzenia się nie wybiera. - Kochałaś go? - Tak mi się tylko wydawało. - Przypomniała sobie czaszkę obok posłania Zbihra. - A ty, byłeś kiedyś zakochany? Jego usta rozciągnęły się w szyderczym grymasie.

- A jak, kurwa, myślisz? Przepraszam, chciałem powiedzieć: nie - dorzucił, widząc jej popłoch. Więc czemu trzymał tę czaszkę i do kogo należała? Chciała go spytać, ale wszedł jej w słowo. - Twój brat zamierza ścigać tamtego reduktora? -Na pewno. Mordh... Mordh był głową naszej rodziny, odkąd mój ojciec umarł, kiedy byłam mała. Stąd się bierze jego agresja. Niepohamowana agresja. Powiedz mu, żeby lepiej wziął sobie na wstrzymanie. Sam zamierzam dokonać odwethu. - Nie - powiedziała ostro. -Tak. - Kiedy ja wcale nie chcę tego od ciebie. - Nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby zginął. - Nic mnie nie powstrzyma. - Zacisnął powieki. – Nie potrafię żyć ze świadomością, że ten skurwiel chodzi jeszcze po świecie. Niech wreszcie zdechnie. Ogarnął ją lęk przemieszany z wdzięcznością; zrobiło jej się ciepło na sercu. W nagłym odruchu pocałowała go w usta. Syknął i szarpnął się do tyłu, zszokowany bardziej, niż gdyby wymierzyła mu policzek. Jezu. Po co to zrobiła? - Przepraszam cię. Przepraszam. Ja... - Spoko. Nie ma sprawy. - Odwrócił się na wznak i uniósł rękę do ust. Parokrotnie przejechał palcami po wargach, jakby chciał zetrzeć jej ślad. Jęknęła z rozpaczy. - Co się dzieje? - spytał. - Czy jestem aż tak obrzydliwa? Opuścił rękę. - Nie. „Łże". - Chcesz, żebym ci przyniosła myjkę? - spytała, szykując się, by wyskoczyć z łóżka. Dłoń Zbihra zacisnęła się na jej ramieniu. - Zrozum, to był pierwszy pocałunek w moim życiu. Zaskoczyłaś mnie. Zatkało ją. Jakim cudem? - Rany, przestań się tak na mnie gapić. - Puścił ją i z powrotem wbił wzrok w

sufit. „Jego pierwszy pocałunek...". - Zbihr? - Co? - Czy mogę to zrobić jeszcze raz? Zapadła nieznośna cisza. Zaczęła sobie torować drogę do niego pod kołdrą. - Nie będę cię w ogóle dotykać. Tylko dotknę ustami twoich ust. „Odwróć głowę - zaczęła go zaklinać w myślach. - Odwróć głowę i popatrz na mnie". Usłyszał jej myśli. Nie czekała, aż przyśle jej zaproszenie na piśmie lub co, gorsza, zmieni zdanie. Delikatnie musnęła jego wargi i zawisła wyczekująco nad jego twarzą. Nie uciekł, więc znów zanurkowała w dół, tym razem mocniej. Westchnął. - Zbihr? - Tak? - wyszeptał. - Czy mógłbyś rozluźnić wargi? Ostrożnie, żeby go nie przygnieść, wsparła się na łokciach i znów musnęła jego usta. Zaskoczyła ją ich miękkość, jeśli nie liczyć szramy na górnej wardze. Żeby upewnić go, że ten uszczerbek na jego urodzie nic dla niej nie znaczy, poświęcała bliźnie szczególnie wiele uwagi, wielokrotnie powracając do niej. I nagle stało się: oddał jej pocałunek. Zaledwie musnął ją ustami, mimo to wywarł na niej piorunujące wrażenie Kiedy ponowił pocałunek, jęknęła z zachwytu i pozwoliła mu przejąć inicjatywę. Był straszliwie nieśmiały; badał jej wargi z niesłychaną delikatnością. Całował ją słodko i z przejęciem, a jego usta smakowały jabłkiem i samcem. Ich pieszczoty, chociaż delikatne i niespieszne, wzbudzały w niej pożądanie. Wysunęła język i polizała go. Odskoczył gwałtownie. - Nie bardzo wiem, jaka jest w tym wszystkim moja rola -Ależ wiesz - powiedziała, przysuwając się, żeby nie tracić kontaktu. - Dobrze wiesz. -Kiedy... Uciszyła go pocałunkiem i po chwili z powrotem zaskoczył. Tym razem, kiedy go polizała, rozchylił wargi i jej język napotkał jego język - ciepły i wilgotny. Jego język zaczął poruszać się powoli, koliście... aż nagle znalazł się w jej ustach, penetrując je zawzięcie.

Czuła, jak jego potężne ciało rozpala się i budzi się w nim namiętność i pożądanie. Ale daremnie marzyła o tym, żeby przytulił ją do siebie. W końcu odsunęła się i spojrzała na Zbihra. Jego policzki płonęły, oczy lśniły. Pragnął jej, mimo to nadal nie wykonał żadnego ruchu, żeby się do niej zbliżyć. I raczej się na to nie zanosiło. - Chciałabym cię dotknąć - powiedziała. Kiedy jednak wyciągnęła rękę, zesztywniał i ścisnął ją za nadgarstek. Czuła, że jest spięty jakimś podskórnym lękiem. Czekała na jego ruch. Nie chciała wywierać presji. Jego uścisk powoli zelżał. - Tylko... rób to powoli. - Obiecuję. Zaczęła od jego ręki, gładząc koniuszkami palców gładką, bezwłosą skórę. Nie miała mu za złe, że śledzi jej ruchy podejrzliwie, a jego mięśnie drgają i sztywnieją pod jej dotykiem. Głaskała go delikatnie, żeby mógł się oswoić, a gdy nabrała pewności, że się rozluźnił, nachyliła się i przytknęła wargi do jego bicepsa. Potem do ramienia, obojczyka, piersi... Posuwała się w kierunku kolczyka w sutku. Gdy doszła już prawie do srebrnego kółka ozdobionego kuleczką, podniosła wzrok. Oczy miał tak szeroko otwarte, że widać było białka wokół czarnych tęczówek. - Czy mogę cię tutaj pocałować? Skinął głową i oblizał wargi. Ich ciała zetknęły się ze sobą. Zbihr podskoczył, jakby go ktoś szarpnął za ręce i nogi. Bella, niezrażona, ssała kolczyk, obwodząc go językiem. Zbihr jęknął; z jego piersi wydobył się basowy pomruk. Zassał głośno powietrze. Głowa opadła mu na poduszkę, ale starał się trzymać ją w pionie, żeby moc obserwować Bellę, która bawiła się kolczykiem, ciągnąc lekko za kółko. Wygiął się w łuk, wbijając piętę w materac. Drażniła jego sutek raz po raz, aż jego dłonie zacisnęły się na kołdrze. Oddech miał ciężki, urywany. Czuła bijący od niego war. -Jezu... Bella, co ty ze mną wyprawiasz? - Chcesz, żebym przestała? - Skończ z tym albo rób to mocniej.

- To co, lecimy dalej? - Lecimy dalej. Pieściła go ustami, bawiąc się kolczykiem, podniecając go, aż jego biodra zaczęły się kołysać. Rzuciła okiem w dół i wypadła z rytmu. Miał monstrualny wzwód, który rysował się wyraźnie przez cienki nylon dresu, nie ukrywając niczego: potężnej żołędzi zwieńczonej wdzięcznym nacięciem, krzepkiego trzonu i obrzmiałych jąder. Na kieł przodków... Co za gigant. Zrobiło jej się mokro w kroku. Poszukała jego oczu. Nadal miał szeroko otwarte oczy i usta. Na jego twarzy zachwyt, szok i głód walczyły z sobą o lepsze. Wsunęła mu kciuk do ust. - Possij mnie. Zaczął ją ssać z impetem, obserwując jej poczynania. Czuła, jak ogarnia go gorączka. Podpaliła w nim lont, licząc, co tu dużo mówić, na potężną eksplozję. Eksplozję w jej wnętrzu. Puściła sutek Zbihra, wyjęła palec z jego ust i na to miejsce wsunęła język. Powitał tę inwazję przeciągłym jękiem; jego potężne ciało, uczepione kurczowo kołdry, zaczęło miotać się spazmatycznie. Chciała, żeby wreszcie stracił panowanie i dotknął jej, ale nie była w stanie czekać dłużej. Odsunęła kołdrę, przywarła piersią do jego piersi i oplotła nogami jego biodra. Natychmiast zesztywniał i przestał odwzajemniać pocałunek. - Zbihr? Zrzucił ją z siebie tak energicznie, że wylądowała obok. Zbihr zerwał się z łóżka jak oparzony. Dyszał ciężko. Coś w nim się zadęło: był rozdarty między przeszłością a teraźniejszością. jakaś jego część pławiła się w zabiegach Belli. Marzył o tym by eksplorować smak nie znanego pożądania. To uczucie było niewiarygodne. To było objawienie. Pierwszy raz czuł przyjemność od... od zawsze. Dobra Pani Zanikhu, nic dziwnego, że samce gotowi byli zabić w obronie swoich krwiczek. Rzecz jednak w tym, że nie był w stanie znieść samicy na sobie, nawet jeśli była nią Bella. Szaleńcza panika, która go ogarnęła, mogła być groźna. Mógł po-

bić Bellę. Już zdążył cisnąć nią w poprzek tego cholernego łoża. Spojrzał na Bellę. Wyglądała dojmująco pięknie pośród rozrzuconych poduszek i pościeli. Jednak bał się jej i właśnie dlatego - bał się o mą. Pieszczoty i pocałunki, chociaż uwiodły go w pierwszej chwili, popychały go do nieprzewidywalnych zachowań. Nie mógł sobie na to pozwolić w jej obecności. - Zapomnijmy o wszystkim - powiedział. -Umówmy się, że tego w ogóle nie było. - Przecież podobało ci się - powiedziała cicho, ale z mocą. - Czułam, jak twoja krew tętni pod moim dotykiem. - Nie będę z tobą dyskutować. - Podniecam cię. - Chcesz, żebym ci coś zrobił? - Kurczowo przywarła do poduszki. Nie zamierzał owijać w bawełnę. - Powiedzmy sobie otwarcie: seks plus ja to się może skończyć tylko w jeden sposób, i to taki, który raczej nie przypadnie ci do gustu. - Lubię, jak mnie całujesz. Chcę z tobą leżeć w łóżku. Chcę się kochać. - Kochać? Kochać? - Rozłożył bezradnie ręce. - Bella... mogę się z tobą najwyżej pieprzyć. Nie spodoba ci się to, a ja, prawdę mówiąc, też nie chciałbym tak z tobą postępować. Zasługujesz na coś lepszego. -Twoje usta dotykały moich ust tak delikatnie... -Proszę cię.. - Zamknij się i daj mi skończyć! Osłupiał, jakby go kopnęła w tyłek. Nikt nigdy nie ośmielił się zwrócić do niego tym tonem. Sam ten fakt był dostatecznie niezwykły. A do tego tą osobą była właśnie Bella Jeżeli nie chcesz ze mną być, to trudno. Po prostu powiedz. - Odgarnęła włosy z twarzy. - Ale nie wykręcaj się tym, że chcesz mnie chronić przed sobą. Myślisz, że nie wiem o tym, że jesteś w łóżku brutalny? Czy nie dlatego właśnie jesteś na mnie napalona?- spytał głucho. - Uważasz, że teraz, po tym całym reduktorze zasługujesz tylko na złe traktowanie? - Wcale nic - naburmuszyła się. - Ale niech tak będzie Jeśli nie może być inaczej. Potarł szczecinę na głowie, by pobudzić zwoje mózgowe. - Myślę, że nie wiesz, o czym mówisz - powiedział ze wzrokiem wbitym w podłogę. - Ty arogancki dupku – prychnęła.

Zbaraniał. To był już kopniak w dupę numer dwa. Przepraszam, co? - Bądź łaskaw myśleć tylko za siebie, dobrze? Bo jeśli chodzi o mnie, całkowicie się mylisz. - Co mówiąc, wyszła do łazienki, trzasnąwszy drzwiami. Zamrugał z niedowierzaniem. „Do licha, co w nią znów wstąpiło?". Rozejrzał się po pokoju, jakby spodziewał się odpowiedzi od mebli albo zasłon. Po chwili jego wyczulone ucho wyłowiło jakiś cichy dźwięk. Bella... płakała. „Niech to szlag". Ruszył do łazienki. Nacisnął klamkę bez stukania i wszedł do środka. Stała obok prysznica, krzyżując ręce na piersi. Jej szafirowe oczy wezbrały łzami. „Ładne rzeczy". Co w takiej sytuacji robi samiec? - Przepraszam - wybąkał. - Nie chciałem... ee... zranić twoich uczuć, no i, ten... tego. - Nie czuję się zraniona - powiedziała z błyskiem w oku - Jestem wkurwiona i niezaspokojona. Odgiął głowę do tyłu. „Aha, więc to tak". Rany, rozmawiając z nią, zwichnie sobie w końcu kark. - Posłuchaj mnie uważnie, Zbihr. jeśli nie masz ochoty spać ze mną, to trudno, ale nie wciskaj mi, że nie wiem, czego chcę. Nie odrywając wzroku od marmurowych kafelków wziął się pod wychudłe boki. „Siedź cicho, palancie. Morda w ku...". To wcale nie jest tak - palnął. Ledwie odezwał się, a już był wściekły na siebie. Zachowuje się jak kretyn. Gadanie przecież do niczego nie prowadzi... Nie jest jak? Chcesz powiedzieć, że mnie chcesz? Pomyślał o tym, co w dalszym ciągu próbowało wyfrunąć z jego gatek na wolność. W końcu Bella ma oczy. Nie może tego nie widzieć. Przecież wiesz, że cię chcę. To czemu nie możemy być razem, skoro ja bardzo chcę, żebyś był we mnie? - Urwała i chyba zarumieniła się. Oddech miał przyspieszony; paliło go w płucach. Serce waliło mu jak młot. Czuł się, jakby stał na krawędzi przepaści. Chryste, nie powie jej przecież o tym? A może jednak? - Ona zawsze siadała na mnie. Rozumiesz, Posiadaczka. - Żołądek podjechał mu do gardła. - Kiedy mnie... odwiedzała, zawsze siadała na mnie. No a ty... po-

łożyłaś się na mnie, a to... tego, no, nie robi mi to dobrze. Przejechał ręką po twarzy, jakby się chciał zasłonić, a może opędzić od bólu głowy. Ktoś westchnął głęboko. Aha, to ona. - Zbihr, tak mi przykro. Nie wiedziałam... -Ten tego... kurde, lepiej zapomnij o wszystkim. - Chryste, musi się od niej uwolnić, zanim ta jego gęba znów go sypnie. - Słuchaj, muszę teraz... - Co ona z tobą robiła? - spytała Bella ze zgrozą. Odepchnął ją spojrzeniem. „Jeszcze czego". Zrobiła krok w jego stronę. - Czy ona... wykorzystywała cię bez twojej zgody? - Idę do hali treningowej. - Odwrócił się na pięcie. - Później się zobaczymy. -Zaczekaj... - Powiedziałem, później. Nie mogę teraz. Po drodze porwał adidasy i MP3. Musi się teraz porządnie przebiec. Wycisnąć z siebie siódme poty. Nieważne, że będzie biegł donikąd. Ważne, że jak najdalej od siebie.

Rozdział dwudziesty pierwszy

FURIATH PATRZYŁ Z ODRAZĄ NA STÓŁ BILARDOWTY.Butch składał się do strzału. Coś leżało glinie na sercu, ale kiedy posłał trzy kule jednym pchnięciem kija do dołka, było ewidentne, że problem nie dotyczy bilardu. - Wygrywasz czwarty raz pod rząd. Po diabła ja w ogóle gram z tobą? - Bo nadzieja jest matką głupich. - Butch obalił do dna szkocką. - Zagramy jeszcze raz? - Czemu nie? Już i tak nie mogę mieć gorszych wyników. - Wybierz kule, a ja pójdę sobie dolać. Wybierając kule z łuz, Furiath zorientował się wreszcie, w czym rzecz. Za każdym razem, kiedy się odwracał, widział wlepione w siebie oczy Butcha. - Coś cię gnębi, glino? Butch nalał sobie sowicie słodowej whisky lagavulin i łyknął zdrowo.

- Nie-e, co ty. - Łżesz. Od powrotu z Zero Sum stale na mnie zezujesz. Weź wreszcie i powiedz, o co biega. Piwne oczy Butcha zmierzyły się bez lęku z jego gniewnym spojrzeniem. - Czy ty, stary, jesteś gejem? Furiath upuścił ósmą kulę. Stukot bili o marmurową posadzkę dotarł do niego jak przez mgłę. -Co? Skąd ci to... - Słyszałem, że się migdaliłeś z Wielebnym. Furiath zmełł przekleństwo. Buth schylił się po kulę i rzucił ją na zielone sukno stołu. - Słuchaj, mi to naprawdę zwisa, z kim ty jesteś. Chciałbym wiedzieć i tyle. „Tego mi jeszcze tylko trzeba", skonstatował Furiath. Nie dość, że durzył się w samicy, która miała chętkę na jego bliźniaka, to jeszcze posądzano go, że się prowadza z jakimś cholernym symphatą. Tamta samica, która nakryła go z Wielebnym, musiała wszystko wypaplać, a... O, basta! Butch z pewnością już wygadał Vrhednemu. Ci dwaj, jak stare małżeństwo, nie mieli przed sobą żadnych tajemnic. A V, jak amen w pacierzu, puści farbę Rankohrowi. Co znaczyło, że równie dobrze mógłby przekazać newsa Agencji Reutera. - Furiath? - Nie, nie jestem gejem. - Przy mnie możesz bezpiecznie zrobić coming-out. - Wiem. Ale nie jestem gejem. - Jesteś biseksem, tak? - Wyluzuj, Butch. Jeżeli któryś z nas jest zboczony, to chyba twój współlokator. Nie mów, że nic o tym nie wiesz - dodał półgłosem, widząc wytrzeszczone oczy V. – Przecież mieszkacie z sobą. - Nie miałem pojęcia. O, cześć Bella. Furiath odwrócił się gwałtownie. Na progu pokoju stanęła Bella w szlafroku z czarnego jedwabiu. Nie mógł od niej oderwać oczu. Zdrowy rumieniec z powrotem gościł na jej urodziwej twarzy, rany się zagoiły i znów emanowała pięknem. Była... nieziemska. - Cześć - odparła. - Furiath, czy mogłabym cię prosić na moment? Nie przeszkadzam wam?

- Butch, pozwól, że skończymy później. - Nie ma sprawy. Do zobaczenia, Bella. Po wyjściu policjanta Furiath z przesadną pedanterią odłożył do stojaka gładki kij bilardowy z jasnego drewna. - Dobrze wyglądasz. Jak się miewasz? - Lepiej, Zacznie lepiej. Jasne. Przecież dokrwiła się od Zbihra. - I... co słychać? - spytał, walcząc z wizją Belli w objęciach bliźniaka. Bez odpowiedzi podeszła do drzwi ogrodowych, ciągnąc za sobą, jak cień, tren szlafroka. Długie do pasa włosy falowały w rytmie jej bioder. Dopadła go żądza krwi i modlił się, żeby nie poznała tego po zapachu. - Spójrz na Księżyc, jest już prawie pełnia. - Oparła dłoń na szybie drzwi. Żałuję, że nie mogę... - Chcesz wyjść na dwór? Przyniosę ci jakiś płaszcz. Rzuciła mu przez ramię uśmiech. - Nie mam butów. - Też ci skombinuję. Zaczekaj. Po chwili wrócił z parą ocieplanych futrem botków i wiktoriańską pelerynką, które nieoceniony Fritz zachomikował w jednej z garderób. - Szybki jesteś - pochwaliła go, kiedy narzucił jej krwisty aksamit na ramiona. Przykląkł przed nią. - Pozwól, że ci pomogę. Zgięła nogę w kolanie; wsuwając botek na jej stopę, starał się nie myśleć o tym, jak gładką ma na łydkach skórę. Ani o tym, jak bardzo podniecał go jej zapach. Ani też o tym, jak chętnie odsunąłby połę jej szlafroka i... - Teraz drugi - powiedział ochryple. Potem otwarł drzwi i wyszli na chrzęszczący śnieg pokrywający taras. Na końcu trawnika owinęła się szczelnie mantylką i spojrzała w niebo. Z każdym oddechem z jej ust ulatniał się biały kłąb pary. Wiatr pieszczotliwie oblepiał czerwony welwet mantylki wokół jej ciała. - Niedługo będzie świtać - odezwała się -Właśnie. Był ciekaw, o czym chce z nim rozmawiać, ale po chwili jej twarz spoważniała i odgadł powód jej odwiedzin. Zbihr. Oczywiście.

- Chcę cię o niego spytać - powiedziała cicho. - O twojego bliźniaka. - Co chcesz wiedzieć? - Jak doszło do tego, że dostał się w niewolę? „O, nie, tylko nie to". Nie miał najmniejszej ochoty rozmawiać o przeszłości. - Opowiesz mi, Furiath? Sama bym go spytała, ale... Właściwie, czemu by nie miał opowiedzieć? - Został porwany przez niańkę. Uciekła z nim, kiedy miał siedem miesięcy. Nie udało się ich odnaleźć; z tego, co wiem, umarła po dwóch latach. Został sprzedany w niewolę przez tego, kto go znalazł. - To musiało być straszne dla twojej rodziny. - Okropne. Umarł, ale nie mogliśmy go pochować. - A kiedy... kiedy był juchaczem...? - Nagle zabrakło jej tchu. - Czy wiesz, jak doszło do tego? Podrapał się po karku. - Nie mam na myśli blizn i przymusowego dokrwiania - dodała, widząc, że ociąga się z odpowiedzią. – Chciałabym wiedzieć..., co jeszcze mu robili. -Zrozum, Bella... - Muszę to wiedzieć. - Dlaczego? - spytał, chociaż znał odpowiedź. Chciała się bzyknąć ze Zbihrem albo już próbowała to zrobić. Dlatego. Po prostu muszę i już. Spytaj go sama. Nie powie mi, wiesz o tym dobrze. Proszę, pomóż mi go zrozumieć. - Położyła mu dłoń na ramieniu. Furiath milczał, wmawiając sobie, że kieruje nim dyskrecja, co w znacznej mierze było prawdą. Prawdą było jednak też, że jakiś ułamek jego psychiki nie palił się, by po móc bratu wylądować w łóżku Belli. - Mówił, że był przykuty. - Ścisnęła go za ramię. – I że nie znosi, gdy samica jest górą... Co z nim robiono? Furiath zaklął pod nosem. Mogę powiedzieć tylko tyle, że jego posługi nie sprowadzały się do nadstawiania żyły. To straszne. - Nagle oklapła. - Po prostu chciałam to usłyszeć od kogoś. Chciałam mieć pewność. Odetchnął chłodnym, wietrznym powietrzem, mimo to wciąż brakowało mu

tchu. Powinniśmy już wracać, bo zmarzniesz. Skinęła głową i ruszyła w stronę domu. A ty nie idziesz? Chcę jeszcze zapalić. Idź już. Nie odprowadził jej wzrokiem, ale zanotował szczęk zamykanych drzwi do domu. Włożył ręce do kieszeni i zapatrzył się na białą płachtę trawnika. Zamknął oczy. W jego umyśle zaczęła się odwijać przeszłość. Gdy tylko przeszedł przemianę, zaczął szukać bliźniaka, przemierzając Stary Kraj od drzwi do drzwi, szukając majętnych domów, które stać było na posiadanie służby. Co pewien czas dobiegały go pogłoski o wielkim jak wojownik samcu trzymanym przez wysoka urodzoną samicę z jednego z rodów glymarchii. Nikt jednak nie był w stanie podać mu szczegółów z bardzo prostego powodu. W tamtych czasach, na początku dziewiętnastego wieku, ich rasa trzymała się jeszcze razem, a starożytne prawa i obyczaje były w estymie. Za trzymanie wojownika w charakterze juchacza groziła kara śmierci, więc musiał ostrożnie prowadzić poszukiwania. Gdyby skrzyknął wszystkich arystokratów i zażądał zwrotu brata lub gdyby przyłapano go na poszukiwaniach Zbihra, przytknąłby bratu nóż do gardła: jego właściciel miał praktycznie tylko jeden sposób, żeby oczyścić się z podejrzeń: zabić juchacza i ukryć jego ciało. Pod koniec dziewiętnastego wieku stracił już prawie nadzieję, W tamtym czasie jego rodzice zmarli już z przyczyn naturalnych. Społeczność wampirów w Starym Kraju uległa atomizacji i zaczęła się migracja do Ameryki. Bezdomny, przemierzał Europę tropem pogłosek i niedomówień... gdy nagle trafił na obiekt swoich poszukiwań. Tamtej nocy przebywał na angielskiej ziemi. Brał udział w zjeździe swoich pobratymców w zamku na nadmorskich skałach Dover. Stojąc w mrocznym narożniku sali balowej, podsłuchał dwóch samców plotkujących o pani domu. Mówili, że ma hojnie wyposażonego przez naturę juchacza, którym lubi się chełpić przy świadkach, a czasem nawet użycza go osobom trzecim. Tej samej nocy zaczął zalecać się do pani domu. Nie bał się o to, że jego twarz go zdradzi, choć byli ze Zbihrem jednojajowymi bliźniakami. Po pierwsze, jego strój zdradzał zamożne pochodzenie i nikt

nie podejrzewałby, że samiec jego stanu mógłby chcieć uprowadzić niewolnika w dzieciństwie kupionego najzupełniej legalnie na targu. Po drugie, zawsze starał się maskować swoje rysy twarzy. Zapuścił krótką bródkę, do tego nosił ciemne szkła, tłumacząc się chorobą oczu. Pani zamku nazywała się Catronia i pochodziła z zamożnej arystokracji. Jej broniec był kupcem, półkrwi wampirem, który handlował z człowiekami i stale bywał w rozjazdach, zostawiając ją samą. Szeptano, że wiążąc się z nim, miała już własnego juchacza. Furiathowi udało się wprosić do jej domu, a że był oczytany i układny, wpuściła go na pokoje, choć plątał się w zeznaniach na temat swojego pochodzenia. Na dworach roiło się od bajerantów i blagierów, a że czuła do niego miętę, gotowa była. na niejedno przymknąć oko. Mimo to zachowywała ostrożność. Mijały tygodnie i choć spędzała z nim wiele chwil, nigdy nie zaprowadziła go do tajemniczego juchacza. Przy każdej nadarzającej się okazji myszkował po budynkach i otoczeniu, licząc że natknie się wreszcie na jakąś celę. Jednak służba zawsze miała go na oku, a Catronia nie zostawiała mu wiele wolnego czasu. Pod częstą nieobecność brońca nawiedzała Furiatha w jego apartamentach, a im bardziej bronił się przed jej zalotami, tym bardziej była napalona. Nie pozostawało mu nic innego, Jak stawiać na czas i na jej próżność, która ją w końcu skłoni do popisania się jej trofeum, jej własnością, jej zabawką. Pewnego wieczoru, nad samym ranem, po raz pierwszy dopuściła go do swojej łożnicy. Tajne wejście, którego daremnie poszukiwał, znajdowało się w korytarzyku na tyłach jej garderoby. Ruszyli oboje po dużych, stromych schodach. Pamiętał, jakby to było dziś, ciężkie dębowe drzwi, które otwarły się w podziemiach i widok skutego łańcuchami samca, który nagi, z rozłożonymi nogami, leżał na pokrytym dywanem podeście. Leżał ze wzrokiem wbitym w sufit. Jego długie włosy spływały na podłogę. Był wyszykowany do jej igraszek: starannie ogolony i namaszczony, wydzielał woń kosztownych pachnideł. Samica niezwłocznie przystąpiła do niego i obsypała go gradem pieszczot, wodząc po jego ciele zachłannym wzrokiem posiadaczki. Bezwiednie sięgnął po sztylet. Jakby wyczuwając ten ruch, Zbihr powoli odwrócił głowę, a martwe spojrzenie jego czarnych oczu dosięgło Furiatha. Nie pojawił się w nim najmniejszy błysk rozpoznania, a jedynie czysta nienawiść. Poczuł szok i smutek, ale był skoncentrowany wyłącznie na ucieczce. W celi

znajdowały się drugie drzwi, jednak bez żadnej klamki czy gałki, a jedynie z niewielką szczeliną jakieś półtora metra nad podłogą. Przyszło mu do głowy, żeby spróbować wyważyć... Catronia zaczęła dotykać jego brata w miejscach intymnych. Wcierała w jego krocze jakąś maść, robiąc przy tym obraźliwe uwagi na temat spodziewanych rozmiarów jego fallusa. Furiath obnażył kły i uniósł sztylet Nagłe drzwi z naprzeciwka otwarły się gwałtownie i stanął w nich, dysząc ciężko, dworak w szacie lamowanej gronostajem. Wzburzony, poinformował, że broniec Catronii wrócił niezapowiedziany i poszukuje swojej krwiczki. Ewidentnie do uszu samca musiały dotrzeć plotki o Catronii i jej gościu. Furiath kucnął, szykując się do zabicia Catronii i jej sługi. Jednakże w celi rozległ się stukot wielu par butów... Po tajnych schodach do celi nadciągał broniec w otoczeniu swojej prywatnej gwardii. Samiec był zszokowany wiadomością, że jego krwiczka miała własnego juchacza. Chciała coś powiedzieć, ale uderzył ją tak mocno, że przez chwilę rykoszetem odbijała się od kamiennych murów celi. Rozpętało się piekło. Gwardziści rzucili się na Furiatha, a broniec doskoczył do Zbihra z nożem. Upłynęło sporo czasu i krwi, zanim wykończył strażników, a kiedy położył trupem ostatniego, Zbihr już zniknął, pozostawiając po sobie jedynie krwawy ślad prowadzący z celi. Ruszył labiryntem podziemnych korytarzy, kierując się czerwoną smugą. Kiedy wydostał się poza mury twierdzy, zbliżał się świt, więc odbicie Zbihra z rąk oprawców stało się kwestią życia i śmierci. Przystanął, rozglądając się dookoła. Nagle usłyszał serię rytmicznych trzasków. Chłosta. Na krawędzi skalnego urwiska, na gałęzi drzewa wisiał biczowany do żywego mięsa Zbihr, a za nim rozciągał się bezmiar morskich fal. Rzucił się na trzech gwardzistów, którzy smagali jego brata. Samce bronili się dzielnie, ale on wpadł w dziki szał. Posiekał całą trójkę i uwolnił Zbihra, zaraz jednak po umocnieniach warownych nadciągnęli kolejni strażnicy - tym razem aż pięciu. Słońce już wysuwało się zza horyzontu i jutrzenka zaczynała parzyć Furiatha. Wiedział, że nie ma czasu do stracenia. Zarzucił Zbihra na ramiona, wyrwał pistolet jednemu z gwardzistów i zatknął za pas. Spojrzał na ocean u podnóża

skały. Nie była to najprostsza droga ku wolności, lepsza jednak od powrotu w kierunku zamku, Zaczął biec, licząc na to, że wyprowadzi straż w pole i powpadają do wody. Nadlatujący sztylet ugodził go w udo. Furiath potknął się. Nie był już w stanie odzyskać równowagi ani zatrzymać się: przelecieli ze Zbihrem przez krawędź i zaczęli zsuwać się ze skały. Nagle but Furiatha utknął w skalnej szczelinie. Szarpnęło nim ostro, ale kurczowo trzymał Zbihra, zdając sobie sprawę, że półżywy samiec utonie, jeśli sam wpadnie do wody. Śliska od krwi skóra Zbihra zaczęła wymykać mu się z rąk... W ostatniej chwili zacisnął palce wokół nadgarstka bliźnika. Ciężkie ciało samca zatrzymane w pędzie szarpnęło nim potężnie. Wściekły ból przeszył uwięzioną w szczelinie nogę. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, potem jednak wzrok powrócił. Ciało Zbihra wisiało nadal w powietrzu, kołysząc się i grożąc, że łada chwila wymknie się z rąk. Strażnicy wyjrzeli za krawędź urwiska. Osłaniając oczy, sprawdzali, w jakim stadium jest wschód słońca. Rechocząc, rzucili broń, spisawszy braci na straty. Gdy słońce wzeszło ponad horyzont, Furiath zaczął gwałtownie słabnąć. Trzymał już Zbihra ostatkiem sil Słońce paliło go niemiłosiernie, pogłębiając jego skrajne wyczerpanie. W żaden sposób nie mógł uwolnić nogi, która utknęła w szczelinie aż po kostkę. Sięgnął za pas i wyciągnął pistolet Wziął głęboki oddech i skierował wylot lufy w stronę nogi. Postrzelił się dwukrotnie, pod samym kolanem. Przeszył go wściekły ból, jakby w jego ciele eksplodowała ognista kula; wypuścił pistolet z ręki. Zacisnąwszy zęby, postawił wolną nogę na skale i szarpnął z całej siły. Krzyknął z bólu, gdy kość mu pękła, a potem część nogi oderwała się. Runęli ze Zbihrem w otchłań. Zimne wody oceanu otrzeźwiły go i zamknęły naczynia, hamując krwotok. Półprzytomny, targany nudnościami, siłą woli trzymał głowę nad wzburzonymi falami; żelazny uścisk, w jakim trzymał Zbihra, był jego jedynym punktem odniesienia. Holując bliźniaka, tak by nie zanurzył głowy pod wodę, dopłynął do brzegu. Szczęściem w pobliżu miejsca, gdzie spadli do morza, znajdowało się ujście groty. Furiath ostatkiem sił dobrnął ze Zbihrem do ciemnego włotu. Po przebyciu krótkiego odcinka lądem był na wpół ślepy. Wczołgał się w najdalszy zakątek jaskini, za zakrętem, dzięki czemu znalazł się wreszcie w zbawiennych ciemno-

ściach. Tam, z dala od światła słonecznego, ukrył się z bratem za stertą głazów. Tuląc brata, żeby nie zmarzli, patrzył w mrok, znikąd nie widząc pomocy. Furiath przetarł oczy, jakby chciał odgonić wspomnienie Zbihra przykutego do więziennego łoża... Od czasu, kiedy przyszedł bratu na ratunek, często dręczył go koszmar, który jego podświadomość podsuwała z nie słabnącą mocą. Sen zawsze miał ten sam przebieg: Zbiegał po tajnych schodach i otwierał na oścież drzwi do celi, w której leżał przykuty Zbihr. Catronia stała w kącie, śmiejąc się szyderczo. Zbihr odwracał do niego twarz, a jego czarne, martwe oczy spoglądały z gładkiej, niepobliźnionej twarzy. - Zostaw mnie w spokoju. Chcę tutaj zostać – mówił z mocą. W tym momencie Furiath budził się nieodmiennie zlany zimnym potem. - Co ty tu robisz, stary? - wyrwał go z rozmyślań głos Butcha. Przejechał ręką po twarzy. - Podziwiam piękne widoki. - To świetne zajęcie na wyspie mórz południowych, ale nie tutaj, na mrozie. Siądź lepiej z nami do stołu. Rankohr zażyczył sobie naleśników, na co Mary wyładowała w kuchni wywrotkę ciasta w proszku. Fritz wariuje z rozpaczy, że jest zbędny. - Propozycja nie do odparcia. Idę. Mogę cię o coś spytać? Weszli do wnętrza. - Jasne. No więc? Furiath przystanął przy stole bilardowym i podniósł ósmą kulę. - Kiedy pracowałeś w wydziale zabójstw, spotykałeś wiele osób doświadczonych przez los, prawda? Ludzi, którzy stracili mężów albo żony... córki, synów. - Butch potaknął. - Czy może wiesz, co się z nimi później działo? Mam na myśli tych, którzy przeżyli. Czy kiedykolwiek się z tego otrząsnęli? Butch potarł brwi. - Nie wiem. - Rozumiem, nie miałeś później z nimi kontaktu... - Mogę mówić tylko za siebie: nigdy się nie otrząsnąłem. Chcesz powiedzieć, że dotąd prześladują cię wspomnienia ofiar zbrodni?

- To byli bracia - pokręcił głową Butch. - Bracia i siostry. - Nie rozumiem. - Ludzie tracą mężów, żony, synów, córki..., a także siostry i braci. Straciłem siostrę w wieku dwunastu lat. Dwóch chłopaków zaciągnęło ją za szkolne boisko bejsbolowe. Zgwałcili ją, a potem pobili na śmierć- Nigdy się z tego nie otrząsnąłem. - Matko święta... - Furiath urwał, bo zorientował się, że nie są sami. Półnagi Zbihr stał w progu, zlany potem od stóp do głów, jakby miał za sobą Bóg wie ile kilometrów w siłowni. Patrząc na bliźniaka, Furiath poczuł dziwnie znajomy ucisk w żołądku. Ściślej rzecz biorąc, flaki zjechały mu w dół. jakby Zbihr roztaczał wokół siebie bańkę podciśnienia. - Chcę, żebyście po zmierzchu towarzyszyli mi obaj - oznajmił Zbihr głosem nieznoszącym sprzeciwu. - A to dokąd? - zainteresował się Butch. - Bella prosi, żebym ją zawiózł do niej, ale nie pójdę na to, jeśli nie będę miał odwodów. Muszę mieć samochód na wypadek, gdyby coś chciała zabrać z domu i potrzebuję kogoś, kto zrobi przed naszym przyjazdem rekonesans. Na szczęście w piwnicy jest tunel ewakuacyjny, którym można uciec, gdyby zrobiło się gorąco. Sprawdziłem go wczoraj w nocy, kiedy pojechałem przywieźć jej parę drobiazgów. - Chętnie się przejadę - powiedział Butch. Zbihr przeniósł wzrok na bliźniaka. - A ty, Furiath? - Chyba też - odparł tamten po chwili wahania.

Rozdział dwudziesty drugi

KSIĘŻYC WZESZEDL WYSOKO NA NIEBIE. O stęknął i podniósł się z ziemi. Czekał na skraju łąki już cztery godziny od zachodu słońca, daremnie licząc na to, że ktoś się pojawi na farmie. Tak było już od dwóch dni. To znaczy tuż przed świtem ostatniego poranka widział jakiś cień przemykający we wnętrzu, ale to coś - nie wiadomo, co - nie pojawiło się więcej.

Marzył o tym, żeby zaprząc wszystkie moce Korporacji do poszukiwań jego żony. Gdyby mógł zmobilizować wszystkich reduktorów... Tym samym jednak ukręciłby sznur na własną szyję. Ktoś mógłby wypaplać Omedze, że zamiast ścigać wojowników Bractwa, O ugania się za jedną, nic nieznaczącą samicą. To by się mogło źle dla niego skończyć. Zerknął na zegarek- Psiakość, Omega... Tej nocy O miał odegrać przed mistrzem komedię. Punktualne przybycie było kwestią życia i śmierci. Żeby odzyskać swoją kobietę, musiał istnieć w swojej postaci nieumarłego. Nie zamierzał ryzykować, że zostanie pyknięty w niebyt tylko dlatego, że nie stawił się na spotkanie z Omegą. Wyjął telefon i wezwał trzech Beta do obserwacji farmy. Na szczęście dom uchodził za miejsce potencjalnych schadzek wampirów, więc miał wygodny pretekst, żeby wysłać tam oddział zabójców. Po dwudziestu minutach oddział nadciągnął od strony lasu; śnieg tłumił odgłos ich kroków. Cała trójka rosłych chłopaków była świeżo po inicjacji, wiec włosy mieli jeszcze ciemne, a policzki zaczerwienione od mrozu. Wyraźnie uradowani misją, rwali się do bitki, ale O zlecił im wyłącznie obserwację i monitoring. Gdyby ktokolwiek się pojawił, mieli się wstrzymać z atakiem do chwili, gdy przybysz zacznie opuszczać obiekt, a następnie wziąć go do niewoli, bez względu na to czy jest samcem czy samicą,. Żadnych wyjątków. O kombinował, że rodzina jego kobiety wyśle najpierw czujki zanim pozwoli jej się zmaterializować w pobliżu domu. A jeśli była martwa i krewni wywożą jej graty, chciał wyłapać krewniaków i wycisnąć z nich gdzie spoczywa. Upewniwszy się, że Beta zajęli pozycje obserwacyjne O ruszył przez las do ciężarówki zaparkowanej w kępie świerków. Po wyjeździe na drogę 22 zauważył forda explorera reduktorów zaparkowanego tuż przy szosie, niecały kilometr od wylotu drogi na farmę. Zwyzywał ich przez telefon od bandy półgłówków i kazał starannie zadekować samochód po czym śmignął do leśnej chaty. W czasie jazdy przed oczyma przesuwały mu się wizje jego kobiety, odciągając uwagę od szosy. Widział swoją żonę w najpiękniejszych odsłonach - pod prysznicem gdy woda spływała po niej i była nieskalana aż do bólu... Potem jednak osaczyły go inne obrazy. Widział ją jak leży na wznak pod tym szkaradnym wampirem, który ją podprowadził. Samiec dotykał ją i cało-

wał... dymał ją A jej było w to graj. Suka aż się paliła do niego. Odrzuciwszy głowę do tyłu, wyła z rozkoszy, jak jakaś kurwa i ciągle jej było mało. Dłonie O zacisnęły się na kierownicy, aż zbielały mu knykcie. Próbował się opanować, ale jego gniew rwał się jak pies gończy na słomkowym łańcuchu. Klamka zapadła. Jeżeli jego żona żyje zabije ją na miejscu Szalał wyobrażając ją sobie w obcięciach wampira, który mu ją podwędził. Przez co był w niezłej dupie. Życie beż żony było nic nie warte. I choć po jej śmierci najchętniej strzelił samobója, postępek ów skazałyby go na wieki na towarzystwo Omegi. Nieumarli po wygaśnięciu wracali na łono mistrza. Nagle jednak doznał olśnienia. Wyobraził sobie swoja kobietę, za wiele lat, białą, ze spłowiałymi włosami i oczami barwy szronu, jako reduktora, jak on. Prostota rozwiązania walnęła go jak obuchem; noga zsunęła mu się z gazu i samochód stanął nagle na samym środku drogi 22. Jeśli się uda, będzie miał żonę u boku do końca świata. Zbliżała się północ. Bella założyła stare dżinsy i ulubiony gruby, czerwony sweter. Weszła do łazienki, zdarła z lustra ręczniki i spojrzała na siebie. Napotkała odbicie dobrze jej znanej samicy: Niebieskie oczy. Wysokie kości policzkowe. Duże usta. Burza ciemnych włosów. Podciągnęła sweter. Skóra na brzuchu zagoiła się już; znikł podpis reduktora. Pogładziła się po brzuchu. - Gotowa? - spytał Zbihr. Spojrzała w lustro. Stał za nią - wysoki, w czerni, pod bronią, ze smolistymi oczami wbitymi w jej nagi brzuch. - Zagoiło się raptem w czterdzieści osiem godzin - zauważyła. - Miałaś szczęście. - Boję się jechać na farmę. - Furiath i Butch będą z nami na miejscu. Masz pełną obstawę. Wiem. - Obciągnęła sweter. - Boję się samego wejścia do domu. -Najwyżej odczekamy i spróbujemy znowu kiedy indziej. Nic na siłę.- Podał jej kurtkę. -Masz co innego na głowie, niż zajmować się mną - powiedziała, wsuwając ręce w rękawy. - Nie teraz. Daj rękę. Wyciągnęła drżącą dłoń. Po raz pierwszy domagał się kontaktu fizycznego z nią. Oby skończyło się to wzajemnym uściskiem. Jednak nie to było mu w głowie. Nie musnąwszy jej nawet, wsunął jej w dłoń mały pistolecik. - Kiedy ja... - żachnęła się. - Musisz go trzymać...

- Zaczekaj, ja przecież... - .. .dokładnie tak. - Ułożył filigranową kolbę w jej dłoni. - Tak go odbezpieczasz, tak zabezpieczasz z powrotem Tak... i tak. Rozumiesz? Zabija tylko z bardzo niewielkiej odległości, ale ma w magazynku dwie kule, które przyhamują reduktora na tyle, żebyś zdążyła uciec. Musisz po prostu wycelować i dwukrotnie nacisnąć spust. Nie musisz machać lufą. Celuj w tułów, bo najłatwiej trafić. - Nie chcę pistoletu. - Ja też wolałbym, żebyś go nie miała, ale lepsze to niż przejażdżka na tamten świat. Pokręciła głową i przymknęła oczy. Życie bywa czasem okrutne. - Bella? Bella, przyjrzyj się uważnie. - Otwarła oczy. - Trzymaj go w zewnętrznej kieszeni kurtki po prawej stronie, żeby był, w razie czego, pod ręką. - Otwarła usta, ale wszedł jej w słowo. - Będziesz w towarzystwie Butcha i Furiatha, a póki oni są w pobliżu, raczej nie będziesz miała szansy go użyć. - A ty gdzie będziesz? - Na zewnątrz. - Kiedy się odwrócił, dostrzegła nóż przytroczony z tyłu jako uzupełnienie dwóch sztyletów na piersi i dwóch rewolwerów na biodrach. Ciekawe, co jeszcze miał w zanadrzu. Przystanął w progu, patrząc na czubki butów. - Postaram się, żebyś nie musiała wyciągać broni. Obiecuję. Ale nie możesz być nieuzbrojona. Zrobiła głęboki wdech i wsunęła metalowy gadżet do kieszeni. Na zewnątrz czekał już Furiath oparty o balustradę balkonu. Też był w stroju bojowym, cały w sztyletach i rewolwerach; bił od niego śmiertelny spokój. Posłała mu uśmiech. Skinął jej głową i zarzucił czarny, skórzany płaszcz. Zadzwoniła komórka Zbihra. -Butch, co z tobą? -Wysłuchawszy odpowiedzi Butcha, skinął na Bellę i Furiatha. - Idziemy. Zeszli razem na dół i wyszli na mroźny dziedziniec Obaj samce wyjęli broń z kabur i cała trójka uległa dematerializacji. Bella zestaliła się przed lśniącymi, czerwonymi drzwiami domu z mosiężną kołatką. Czuła za plecami oddech Zbihra i Furiatha - dwóch wielkich samców gotowych do akcji. Rozległy się kroki. Dołączył do nich Butch. On też miał broń w pogotowiu. Nagle pomysł, żeby odwiedzać dom, wydał jej się ryzykownym egoizmem. Mentalnie otwarła drzwi i weszła do środka. Wnętrze pachniało tak jak zawsze... cytrynową pastą, którą wcierała w szerokie, świerkowe deski swojej podłogi, i jej ulubionymi świecami rozmarynowymi. Kiedy usłyszała trzask zamykanych drzwi i dźwięk wyłączanego alarmu,

obejrzała się za siebie. Butch i Furiath deptali jej po piętach, ale Zbihra nie było nigdzie w polu widzenia. Wiedziała, że nie odszedł daleko, ale wolałaby, żeby był z nimi we wnętrzu. Wzięła się na odwagę i rozejrzała po salonie. W ciemnościach lustrowała znajome kształty i cienie, kontury mebli na de ścian. - Wszystko jest chyba tam, gdzie było. Jedynie nad jej biurkiem straszyła goła ściana. Znikło lustro, lustro, które przed dziesięcioma laty wypatrzyły z matką na Manhattanie. Zawsze się podobało Mordhowi. Czyżby je zabrał? Nie wiedziała, czy ma się wzruszyć, czy wkurzyć. Sięgnęła do kontaktu, ale Butch uprzedził jej ruch. -Wybacz, ale żadnych świateł. Skinęła głową. Zwiedzając dom i oglądając kolejne przedmioty, czuła się jak pośród starych, dobrych znajomych, których nie widziała od lat. Radość mieszała się z melancholią. A przede wszystkim z ulgą, bo spodziewała się przykrych doznań... W salonie przystanęła. Przez wykuty w ścianie łuk majaczyła kuchnia. Z przerażenia serce podeszło jej do gardła Wzięła się na odwagę i przeszła przez salon. Patrząc na wysprzątaną do czysta kuchnię, wspomniała makabryczne sceny, które się rozgrywały w tym pomieszczeniu. - Ktoś tutaj posprzątał - szepnęła. - To Zbihr. - Butch wyrósł przy niej jak spod ziemi, z bronią gotową do strzału. Przeczesywał wzrokiem okolice. - To on... to wszystko zrobił? - Powiodła dłonią dookoła. - Jeszcze tej samej nocy, kiedy cię porwano. Zajęło mu to wiele godzin. Dół domu też jest wyglancowany. Próbowała wyobrazić sobie Zbihra z kubłem i mopem, jak ściera plamy krwi i zbiera okruchy szkła. „Co go naszło?". - Mówił, że robi to z powodów osobistych – dorzucił Butch. Czyżby wypowiedziała głośno swoje pytanie? - Czy... dodał jakieś wyjaśnienia? Butch pokręcił przecząco głową. Zauważyła, że Furiath demonstracyjnie patrzy w okno. - Chcesz zejść do sypialni? - spytał Butch. Skinęła głową. - Ja zostanę na górze - oznajmił Furiath. Piwnicę zastała uporządkowaną i... wysprzątaną do czysta. Zajrzała do szafy, przejrzała szuflady komody, pokręciła się po łazience. Jej uwagę przykuwały drobiazgi. Flakonik perfum. Gazeta z datą sprzed porwania. Świeczka, którą paliła przy staroświeckiej wannie na czterech łapach.

Bez końca mogłaby brać do ręki swoje rzeczy, oglądać, a potem odstawiać na miejsce. Czuła jednak rosnące napięcie Butcha. - Na dzisiaj mam już dość - skłamała. Butch wszedł pierwszy do kuchni. - Może już wracać - powiedział do Furiatha. Wampir wyjął komórkę. - Czas wracać. Zastartuj samochód Butcha. Butch zszedł zamknąć drzwi do piwnicy, Bella zajrzała do akwarium. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek jeszcze będzie mieszkać na farmie. Miała przeczucie, że nie. - Chcesz coś zabrać ze sobą? - spytał Butch. -Nie, raczej,.. Na dworze rozległ się wystrzał, a potem stłumione, głuche pyknięcie. Butch chwycił Bellę i przyciągnął do siebie. - Ani słowa - szepnął jej do ucha. - Od frontu - syknął Furiath, kucając. Skierował lufę w kierunku korytarza i drzwi wejściowych. Kolejny strzał, potem następny. Strzały padały coraz bliżej domu. - Biegniemy przez tunel - szepnął Butch, obracając Bellę i popychając w stronę drzwi do piwnicy. - Będę osłaniać tyły. - Furiath wodził lufą w ślad za dźwiękiem. Butch położył dłoń na klamce drzwi do piwnicy. Nagle czas rozpadł się na odłamki, a potem stracił sens. Werandowe drzwi za nimi wyleciały z ram; posypały się drzazgi z framug i tłuczone szkło. Drzwi wyważył plecami Zbihr, pchnięty przez jakąś potężną siłę. Lądując na podłodze w kuchni, rąbnął czaszką o kafle z odgłosem przypominającym kolejny wystrzał. Ten sam reduktor, który nim cisnął o drzwi, z przerażającym wrzaskiem skoczył wojownikowi na pierś i obaj przejechali przez salon pod drzwi do piwnicy. Zbihr leżał jak kłoda pod napastnikiem, ogłuszony albo wręcz nieżywy. Bella krzyknęła, gdy Butch usuwał ją z drogi. Jedyna wolna przestrzeń znajdowała się obok kuchenki, co jednak oznaczało, że nie wydostaną się z kuchni. Furiath z Butenem skierowali lufy w stronę plątaniny rąk i nóg na podłodze, ale zabójca nie zwracał na nich najmniejszej uwagi. Uniósł pięść i walnął Zbihra w głowę. - Nie! - zawyła Bella. O dziwo jednak cios otrzeźwił Zbihra, a może dokonał tego głos Belli. Smoliste oczy otwarły się szeroko, a na twarzy wykwitł złowrogi grymas. Ścisnął napastnika pod pachami, aż tors tamtego wygiął się nienaturalnie. Zbihr wskoczył na reduktora i usiadł na nim okrakiem Złapał go za prawą

rękę i wyłamał pod osobliwym kątem. Wbił kciuk głęboko pod brodę nieumarłego. Obnażył kły, które zalśniły złowrogą bielą. Ugryzł reduktora w szyję, przegryzając przełyk. Zabójca zawył z bólu, szamocąc się między kolanami Zbihra. To był dopiero początek. Potem Zbihr rozdarł go na strzępy. Kiedy to coś przestało się już ruszać, zziajany Zbihr rozsunął ciemne włosy reduktora, szukając białych odrostów. Gdyby nie to, że straciła głos, sama by mu mogła powiedzieć, że to nie był David. Zbihr zaklął. Wreszcie odzyskał oddech, nadal jednak nachylał się nad swoją ofiarą, szukając oznak życia, jakby wciąż nie miał dosyć. Nagle jednak uniósł głowę do góry. Chyba dotarło do niego wreszcie, że pojedynek się skończył, a on ma świadków. Chryste. Twarz miał umazaną czarną krwią reduktora, podobnie jak ręce i tułów. Czarne oczy Zbihra odszukały Bellę. Były lśniące, świetliste jak krew, którą przelał w jej obronie. Pośpiesznie odwrócił wzrok, kryjąc się z tym, że zabijanie sprawia mu frajdę. - Wykończyłem pozostałą dwójkę - powiedział, wciąż dysząc ciężko. Wyjął ze spodni róg koszuli i otarł twarz. Furiath rzucił się w stronę wyjścia. - Są tam gdzieś za progiem? - Są na progu, ale Omegi. Przebiłem obu. Bierz ją natychmiast stąd- rzucił Butchowi. - Jest w szoku i nie będzie w stanie się zdematerializować. Furiath, pojedziesz z nimi - Macie do mnie zadzwonić, jak tylko dotrzecie do domu. Rozumiemy się? - A co z tobą? - spytał Butch, prowadząc Bellę do wyjścia. Szerokim łukiem omijał zwłoki reduktora. Zbihr wyprostował się, wyjmując sztylet z pochwy. - Pyknę to ścierwo i zaczekam, aż przyjdą następni. Przysyłają posiłki, kiedy któryś z tych sukinsynów się nie odmelduje. - Wrócimy tutaj. -Róbcie, co się wam podoba, pod warunkiem, że ona dotrze do domu. Dość już gadania. Ruszajcie. Bella, wiedziona niejasnym impulsem, wyciągnęła ręce do Zbihra. Przeraził ją tym, co zrobił i przerażał ją tym, jak teraz wyglądał, cały w sińcach i w ranach. Ociekał własną krwią zmieszaną z krwią zabójcy. Zbihr skinął gniewnie ręką. - Weźcie ją wreszcie stąd, do kurwy nędzy. John wyskoczył z autobusu tak pospiesznie, że mało się nie wywrócił. Nie

mógł się już doczekać, kiedy znajdzie się w domu. Po dwóch dniach szkolenia miał prawo podejrzewać, że następnych kilka lat to będzie piekło. Wchodząc do domu, zagwizdał. - Witaj! Jak tam było? - zawołała Wellsie z gabinetu. Zdejmując płaszcz, gwizdnął dwukrotnie, co znaczyło OK, dobrze, w porządku i tym podobne. -To świetnie. Wyobraź sobie, Agrhes przychodzi do nas za godzinę. John ruszył do gabinetu i stanął w progu. Wellsie siedziała przy biurku, obłożona starymi księgami. Oprawne w skórę otwarte księgi przypominały przymilne psy, które tarzają się na grzbiecie, nastawiając brzuch do pieszczot. - Wyglądasz na zmęczonego - powiedziała z uśmiechem. Zdrzemnę się trochę przed wizytą Agrhesa - zamigał. - Na pewno dobrze się czujesz? Doskonale. Uśmiechnął się, żeby zabrzmieć bardziej przekonująco. Nienawidził się za to, że okłamuje Wellsie, z drugiej strony jednak nie zamierzał wywlekać swoich porażek na światło dzienne, gdyż raptem za szesnaście godzin znów je będzie demonstrował na oczach widzów. Chciał od nich odpocząć, a one chyba też miały go chwilowo dość. - Zbudzę cię, kiedy przyjedzie doktor. Dzięki. - Chyba rozumiesz, że wyniki testu nic między nami nie zmienią. Spojrzał na Wellsie. A więc ona także niepokoiła się wynikami testu. W porywie serca uściskał ją, a potem udał się do swojego pokoju. Nie wrzucił nawet kimona do kosza na brudy, tylko odstawił torbę i plecak i zległ na łóżku. Skumulowany efekt ośmiu godzin szyderstw i upokorzeń dałoby się odespać chyba w tydzień. Jednak nie mógł się opędzić od myśli o Agrhesie. Co będzie, jeśli nastąpiła pomyłka i nie zamieni się w Waligórę ani Wyrwidęba? Jeśli jego wizje senne były jedynie zmyśleniami na motywach filmów o Drakuli? Jeśli ma głównie ludzką krew? Miałoby to jakiś sens. Już na pierwszym treningu widać było, że różni się zdecydowanie od pozostałych samczyków, którzy nie przeszli jeszcze przemiany. Najmniejszy wysiłek fizyczny wykańczał go. Był najsłabszy ze wszystkich. Może trening to zmieni, jednak mocno w to wątpił. Zamknął oczy, marząc o miłym śnie, takim, w którym ma potężne ciało, jest silny i... - Jest już Agrhes - obudził go głos Tohra. Ziewnął i przeciągnął się, udając, że nie widzi współczucia na twarzy Tohra. To był kolejny koszmar podczas zajęć: bezustannie kompromitował się na oczach Tohra. - Jak się miewasz, synu - to znaczy, John? Dobrze się miewam, ale wolałbym być dla ciebie synem - zamigał John.

- To świetnie, bo ja też tak wolę - uśmiechnął się Tohr.- A teraz chodź, pora uchylić rąbka tajemnicy twojego pochodzenia. Idziemy? John udał się za Tohrem do salonu. Agrhes siedział na sofie; w okularach w szylkretowych oprawkach, marynarce w jodełkę i czerwonej muszce wyglądał jak jakiś profesorek. - Witaj, John - pozdrowił go. John pomachał ręką i usiadł w fotelu obok Wellsie. - Mam już wyniki badań krwi. - Agrhes wyjął kartkę papieru z wewnętrznej kieszeni sportowego palta. -Trochę mi to czasu zajęło, bo nieoczekiwanie natknąłem się na pewną anomalię. John zerknął po kolei na Tohra i Wellsie. O Boże... Co to będzie, jeśli okaże się stuprocentowym człowiekiem? Co z nim będzie? Czy będzie musiał odejść? - John, płynie w tobie stuprocentowa krew wojownika. Masz w sobie raptem parę kropel innej krwi. - Niech mnie kule biją! Wspaniale! - zaśmiał się Tohr, klaszcząc w dłonie. John uśmiechał się coraz szerzej, aż wreszcie się uśmiechnął od ucha do ucha. - Ale to nie koniec. - Agrhes poprawił okulary na nosie. - Jesteś potomkiem Hardhego, tak bliskim, że mógłbyś być jego synem. Tak bliskim... że możesz być tylko jego synem. W pokoju zapadła grobowa cisza. John przenosił wzrok z Tohra na Wellsie i z powrotem. Oboje wyglądali na ciężko zdumionych. Czy to była dobra, czy zła wiadomość? Kim był ów Hardhy? Sadząc z ich min, mógł być jakimś zbójem... Tohr zerwał się z kanapy i porwał Johna w objęcia, miażdżąc w uścisku i podrywając z ziemi. John, na wpół uduszony, zerknął na Wellsie, która zakrywszy usta, zalała się łzami. Nagle Tohr puścił chłopca i odsunął się. Kaszlnął. - No, no... To ci dopiero. - Oczy mu lśniły. Przez chwilę walczył z chrypką. Potarł twarz. Wygląd na lekko oszołomionego. Kim jest Hardhy? - zamigał John, siadając z powrotem. - Był moim najlepszym druhem, towarzyszem broni moim... Nie mogę się doczekać, kiedy ci o nim opowiem - powoli rozpogodził się Tohr. - W dodatku okazuje się, że masz siostrę. Kto nią jest? - Beth, nasza królowa. Krwiczka Ghroma... - No właśnie - powiedział Agrhes, patrząc na Johna. - Zaskoczyła mnie twoja reakcja na nią. Tomografia nic nie wykazała, EKG i morfologię też masz prawidłową. Wierzyłem ci, że to ona była przyczyną twoich ataków, ale nie mogłem się połapać dlaczego. Prosiłbym, żebyś jeszcze przez jakiś czas się z nią nie kon-

taktował, żebyśmy mogli sprawdzić, czy to się aby nie wydarza w innych okolicznościach. Zgoda? John skinął głową, choć chciał znów zobaczyć tamtą kobietę, zwłaszcza teraz, gdy okazała się jego krewną. Jego... siostrą. Niesamowite... - A teraz druga sprawa... - powiedział znacząco Agrhes. Wellsie położyła Johnowi dłoń na kolanie. - Agrhes chce z tobą o czymś porozmawiać. John spochmurniał. Co? - zamigał bez entuzjazmu. - Chcę, żebyś poszedł do psychoterapeuty. – Doktor uśmiechnął się, żeby mu dodać otuchy. Johna zmroziło. W panice zajrzał w twarz Wellsie, potem Tohrowi, zastanawiając się, ile doktor im sypnął na temat incydentu sprzed roku. Po co? - zamigał. - Nic mi nie jest. - Po to, żebyś łatwiej zaadaptował się do nowego świata - padła spokojna odpowiedź Wellsie. - Pierwsza wizyta jutro - oznajmił Agrhes i spuściwszy głowę, spojrzał na Johna znad oprawek szkieł. „Albo pójdziesz albo im powiem, dlaczego powinieneś" – mówiło jego spojrzenie. John był między młotem a kowadłem i to go wkurzało, uznał jednak, że lepiej ulec życzliwemu szantażowi niż dopuścić, by Tohr i Wellsie dowiedzieli się, co mu się przydarzyło. Dobra. Pójdę. - Zawiozę cię - zaofiarował się natychmiast Tohr. -To znaczy... znajdziemy kogoś, kto cię zawiezie - Butch cię zawiezie. John zaczerwienił się. Boże, spraw, żeby tylko Tohr nie pchał się z nim na seans u psychoterapeuty. Zadzwonił dzwonek do drzwi wejściowych. - O, przyszła Sarelle - ucieszyła się Wellsie. - Pomaga mi w organizacji ceremonii przesilenia zimowego. John, może byś nam pomógł? - Sarelle znów przyszła do nich? Nie wspominała o wizycie, kiedy pisali ze sobą zeszłej nocy. - John? Czy chciałbyś pracować z Sarelle? Kiwnął głową, siląc się na obojętność, choć rozpromienił się, jakby ktoś zapalił mu w środku neon. Poczuł przypływ wiary w siebie. Owszem, mogę. Splótł ręce przed sobą i zapatrzył się na nie, uśmiechając się pod nosem.

Rozdział dwudziesty trzeci

TEJ NOCY BELLA NARESZCIE MIAŁA WRÓCIĆ DO DOMU. Mordh nie należał do samców, którzy nawet w najpomyślniejszych okolicznościach dobrze sobie radzą ze stresem. Oczekiwanie, aż siostra wróci tam, gdzie jej miejsce, stanowczo nadużyło jego cierpliwości. W końcu, do diabła, był jej bratem, w dodatku jeszcze jej gardhem, a to znaczyło, że miał do niej pewne prawa. Zrzucił długie futro z soboli. Palto zsunęło się z jego potężnego ciała i zległo u stóp. Miał na sobie czarny garnitur od Ermenegilda Zegni, a pod pachami dwa rewolwery Heckler&Koch, kaliber dziewięć, - Mordh, proszę cię, nie rób jej tego. Spojrzał na matkę. Madalina, w jedwabnej sukni i w diamentach, stała w królewskiej pozie pod kandelabrem w holu. Była arystokratką w każdym calu. Tylko niepokój na jej twarzy zaburzał tę kompozycję, bynajmniej nie dlatego, że kłócił się z wytworną suknią od Harry'ego Winstona, lecz dlatego, że Madelina nigdy, przenigdy się nie denerwowała. Mordh zaczerpnął tchu. Matka byłaby chyba spokojniejsza, gdyby powściągnął swoją słynną porywczość, jednak w obecnym stanie ducha najchętniej rozszarpałby ją własnymi rekami. Niezbyt to ładnie z jego strony. - Dzięki temu będę miał pewność, że wróci do rodzinnego gniazda. Wytworna dłoń jego matki powędrowała do szyi, co świadczyło niezbicie o tym, że była rozdarta między pragnieniami a konwenansem. - Czy musisz posuwać się aż do ostateczności? - Chcesz, żeby spała we własnym łóżku? Chcesz, żeby była tam, gdzie jest jej miejsce? - zaatakował ją. - Czy chcesz, żeby została z Bractwem? To są wojownicy, mamanh. Spragnieni krwi, głodni krwi wojownicy. Myślisz, że uszanują samicę? Dobrze wiesz, że Ślepy Król ma prawo przespać się z każdą samicą, na którą ma ochotę. Chcesz, żeby przebywała w takim otoczeniu? Bo ja nie. Mamanh cofnęła się i wtedy się zorientował, że na nią wrzeszczał. Ponownie zaczerpnął tchu. - Mordh. rozmawiałam z nią przecież. Ona nie chce wracać do domu. A to są samce z honorem. W Starym Kraju... - Nawet nie wiemy teraz, kto należy do Bractwa. - Uratowali ją. - No to niech ją oddadzą rodzinie. Na litość boską, w końcu jest córą arystokracji. Myślisz, że glymeria zaakceptuje ją po takich przejściach? Przypomnij sobie tamten romans. - I tamten skandal. Samiec był niegodnym Belli pajacem, któremu udało się wyjść z wszystkiego bez szwanku dla reputacji. Bella natomiast była na wampirzych językach catymi miesiącami i chociaż udawała obojętność, Mordh dobrze wiedział, co naprawdę czuła. Szczerze nienawidził arystokracji - bagna, w którym tkwili po uszy. Pokręcił

głową. - Nie powinna się była nigdy wyprowadzać z domu. – Był zły na siebie za to, że jej na to pozwolił. Gdy tylko Bella wróci, dostanie całkowity zakaz opuszczania domu bez jego zgody. Otrzyma status eremithki. Była na tyle dobrze urodzona, że mógł się o to starać - prawdę mówiąc, dawno powinien był to zrobić. Kiedy Bella zostanie eremithką, Bractwo, zgodnie z prawem, będzie musiało przekazać ją pod opiekę Mordha, po czym nie wolno jej będzie opuszczać domu bez jego zgody. A to jeszcze nie wszystko. Każdy samiec który będzie się chciał z nią spotkać, najpierw będzie musiał się zameldować jemu, jako głowie rodu. A on pogoni każdego z tych bęcwałów tam, gdzie pieprz rośnie. Już raz zawiódł jako opiekun siostry. Drugi raz się to nie powtórzy. Zerknął na zegarek, choć wiedział, że i tak się spóźni do pracy. Później ze swojego gabinetu wyśle do króla podanie o przyznanie siostrze statusu eremithki. Ubieganie się przez e-mail o przywilej o wielowiekowej tradycji było trochę dziwne, ale cóż, takie czasy nastały. -Mordh... -Co? - Odwieziesz ją z powrotem. - Mowy nie ma. Dopóki ja tu rządzę, nigdzie się stąd nie ruszy. Sięgnął po laskę i nagle się uspokoił. Jego matka wyglądała tak żałośnie, że nachylił się i cmoknął ją w policzek - Nie martw się o nic, mamanh. Dopilnuję, żeby już więcej włos jej z głowy nie spadł. Czemu nie przygotujesz domu na jej przyjazd? Mogłabyś zrzucić już ten żałobny strój. Madalina pokręciła głową. - Dopiero kiedy przekroczy progi tego domu - powiedziała z bojaźnią w głosie. - Przyjmując jej bezpieczny powrót za pewnik, obraziłabym Panią Kronik. Zmełł przekleństwo. Mamanh słynęła z nabożeństwa dla Pani Wszystkich Wampirów. Do kroćset, z tymi swoimi modlitwami, regułami i nieustannym lękiem, że jedno źle wypowiedziane słowo ściągnie na nią niechybne potępienie, jak ulał pasowałaby do grona Wybranek. A zresztą, co mu tam. To jej zmartwienie. - Rób, jak uważasz - powiedział i odszedł, wspierając się na lasce. Ostrożnie poruszał się po domu, orientując się po podłodze. Hol miał marmurową posadzkę, w jadalni leżał wzorzysty perski dywan, w kuchni podłoga zrobiona była z szerokich desek. Patrzył uważnie, gdzie stawia nogę, sprawdzając, czy może bezpiecznie przenieść na nią swój ciężar. Laskę nosił na wypadek, gdyby, źle wymierzywszy krok, stracił równowagę. Wchodząc do garażu, trzymał się framugi, na każdym z czterech stopni do-

stawiając jedną nogę do drugiej. Zasiadłszy w kuloodpornym bentleyu, nacisnął pilot, czekając, aż drzwi garażu otworzą się, a on pomknie jak wicher przed siebie. Do diabła, bardzo chciałby wiedzieć, kim są ci Bracia i gdzie mieszkają. Pojechałby tam, wysadził w powietrze bramę i wywlókł siostrę. Kiedy ukazał się już podjazd, wrzucił bieg wsteczny i dodał gazu, aż zapiszczały opony. Za kółkiem mógł się poruszać, jak mu się podobało - szybko, zwinnie, ryzykownie. Gdy gnał przed siebie krętą drogą prowadzącą do odsuniętych od ulicy bram, barwy kwiatów na długim trawniku rozmywały się i zlewały z sobą. Musiał tylko pomęczyć się przez tę chwilę, kiedy wrota otwierały sic, po czym wystrzelił na Thorne Avenue i dalej kontynuował jazdę jedną z najelegantszych ulic Caldwell. Aby zapewnić rodzinie dostatek i bezpieczeństwo, parał się nikczemnym fachem. Był jednak dobry w tym, co robił, a jego matka z siostrą zasługiwały na godziwe życie. Nie odmówiłby im nawet gwiazdki z nieba, bo wycierpiały zbyt wiele i za długo to trwało... Tak, śmierć ojca była pierwszym podarunkiem, które od niego dostały, pierwszym z wielu wysiłków, by umilić im życie i chronić od. niebezpieczeństw. Zamierzał tak trzymać dalej. Pędził jak strzała do centrum, gdy nagle poczuł lekki ucisk u podstawy czaszki. Próbował zignorować objaw, ale po chwili ucisk pogłębił się, jakby ktoś dokręcał mu na karku imadło. Zdjął nogę z gazu, czekając, aż mu przejdzie. I wtedy stało się najgorsze. Przeszył go ostry ból, a cały świat powlekł się jasną czerwienią, jakby na twarz opadła mu czerwona woalka: światła mijanych samochodów nabrały barwy odblaskowego różu, droga - burego odcienia rdzy, a niebo powlokło się barwą burgunda. Zerknął na zegar na desce rozdzielczej: cyfry lśniły rubinowym blaskiem. Coś było nie tak. To nie miało prawa się wyda... Zamrugał i przetarł oczy. Kiedy je otwarł, zrozumiał, że przestał widzieć trójwymiarowo. „Kurwa mać, tylko nie to". W takim stanie nie dojedzie do centrum. Skręcił kierownicę w prawo i wjechał na parking przed arkadą supermarketu, w którym mieściła się Akademia Sztuk Walki w Caldwell, którą potem strawił pożar. Zgasił światła i wjechał w dróżkę za długimi, wąskimi budynkami. Zawrócił samochód, żeby w razie potrzeby wcisnąć gaz i od razu zmykać. Nie wyłączył silnika. Zrzucił sobole futro, zdjął marynarkę i podwinął lewy rękaw koszuli. Sięgnął do schowka i przez czerwoną mgłę wypatrzył strzykawkę i kawałek gumowej rurki. Ręce trzęsły mu się tak, że upuścił strzykawkę i musiał się schylić, żeby ją podnieść z podłogi.

Macał kieszenie marynarki, aż w końcu trafił na fiolkę neuromodularnej dopaminy. Położył ją przy przedniej szybie. Dopiero za drugim podejściem udało mu się otworzyć sterylne opakowanie ze strzykawką, a potem omal nie złamał igły, wbijając ją w gumowy korek fiolki z lekiem. Pomagając sobie zębami, zawiązał gumowy wężyk na bicepsie i zaczął szukać żyły. Widział dwuwymiarowo, co komplikowało najprostsze czynności. Do tego mało co widział. Właściwie tylko czerwień. Czerwień... czerwień... czerwień... To słowo rozbrzmiewało w jego głowie, odbijając się echem od sklepienia czaszki. Czerwień była kolorem paniki. Czerwień była kolorem rozpaczy. Czerwień była kolorem jego nienawiści do samego siebie. Czerwień nie była kolorem jego krwi. W każdym razie z pewnością nie teraz. (Nie teraz. W żadnym wypadku). Wziął się w garść i zaczął obmacywać ramię, szukając stosownego wlotu dla lekarstwa, szybkiej autostrady, która dowiezie to świństwo do receptorów w mózgu. Niestety, jego żyły się pozapadały. To, że nie czuł nic, wbijając igłę, było kojące. Po chwili jednak pojawił się lekki ból w miejscu iniekcji i znieczulenie prysło. Kiedy szukał pod skórą żyły, która nadawałaby się jeszcze do czegoś, napłynęły pierwsze odczucia cielesne. Czuł ciężar własnego ciała na skórzanym fotelu bentleya. Ciepły nawiew na łydkach. Powietrze, które suszyło mu język, gdy dyszał pośpiesznie. Lęk pchnął go do wciśnięcia tłoczka strzykawki. Odwiązał gumową rurkę. Nie miał pojęcia, czy trafił dobrze. Z łomocącym sercem spojrzał na zegarek. - Zacznijże wreszcie działać, do cholery - mruknął kiwając się na siedzeniu. Czerwień była kolorem jego kłamstw. Był więźniem w świecie czerwieni. Kiedyś nadejdzie dzień, gdy dopamina nie zadziała. Wtedy ugrzęźnie na zawsze w czerwieni. Cyfra przeskoczyła na zegarku. Minęła minuta. - Kurwa mać... - Tarł oczy, jakby liczył na to, że wróci mu percepcja głębi i normalna paleta kolorów. Zadzwoniła komórka, ale ją olał. - Boże, nie pozwól, żebym... - Pogardzał sobą za swój żebrzący ton. Gdzieś zapodziała się jego duma. Odzyskał wzrok jak na zawołanie: czerwień ustąpiła, za to wróciło widzenie trójwymiarowe. Czuł się, jakby wyparowało z niego zło, pozostawiając odrętwiałe ciało, którego aktywność sprowadzała się do pracy umysłu. Za sprawą leku stał się kupą żywego miecha, które chodzi i gada. Odkąd jego dotyk, dzięki farmacji, wylądował na ławie rezerwowych, musiał martwić się tylko o cztery zmysły. Opadł na oparcie fotela. Nieźle dało mu się we znaki porwanie Belli i jej uratowanie. Dlatego atak był tak silny. Może zresztą powinien kolejny raz zmie-

nić dawkę. Musi pokazać się Agrhesowi. Dopiero po dłuższej chwili był w stanie ruszyć. Wyjeżdżając zza marketu i włączając się w ruch, próbował sobie wmówić, że jego limuzyna niczym się nie wyróżnia w sznurze samochodów. Że jest anonimowy, taki jak wszyscy. To małe kłamstwo trochę mu pomogło... i pogłębiło jego samotność. Stojąc na światłach, sprawdził wiadomość na sekretarce. Alarm antywłamaniowy Belli był wyłączony około godziny i właśnie został włączony z powrotem. Znów ktoś buszował w jej domu. Zbihr znalazł forda explorera zaparkowanego w lesie, około trzystu metrów od wylotu ponadkilometrowej bocznej drogi na farmę Belli. Natknął się na samochód dlatego tylko, że krążył po okolicy, bo go za bardzo nosiło, żeby wracać do domu, a w obecnym stanie był zbyt niebezpieczny żeby szukać towarzystwa. Ślady stóp na śniegu prowadziły w kierunku farmy. Schylił się i zajrzał przez okno do samochodu. Alarm włączony. To musiała być bryka tamtych reduktorów. Wokół auta unosił się charakterystyczny, słodki zapach. Pojedyncze ślady sugerowały, że kierowca podrzucił swoich kompanów, a potem ukrył samochód, albo samochód został przestawiony z innego miejsca. Tak, czy owak, Korporacja z pewnością wróci po swoją własność. Chętnie by się dowiedział, gdzie pojazd zakończy bieg, ale nie miał go jak śledzić osobiście. W zadumie wsparł się pod boki. Zawadził ręką o przy- piętą do pasa komórkę. Wyjął aparat, myśląc czule o Vrhednym, szalonym geniuszu Bractwa. Potrzeba matką wynalazku. Zdematerializował się, a następnie zestalił pod fordem, żeby do minimum zredukować ilość śladów na śniegu. Syknął, odwracając się na plecy. Kłaniał się przelot przez drzwi werandowe. No i nieźle oberwał po łbie. Cóż, bywało gorzej. Wyjął kieszonkową latarkę i obejrzał podwozie, szukając stosownego miejsca. Potrzebował jakiegoś większego wgłębienia, jak najdalej od rury wydechowej, bo wysokie temperatury nawet przy mrozie mogły wywołać zakłócenia. Naturalnie, zdecydowanie wolałby wejść do samochodu i włożyć komórkę pod siedzenie, ale ford miał alarm, co komplikowało sprawę. Rozłączając go, mógłby mieć kłopot z ponownym włączeniem, co dałoby reduktorom do myślenia, podobnie zresztą, jak wybita szyba. „Cholera jasna... , Powinien był przetrzepać reduktorom kieszenie, zanim odesłał ich w niebyt. Któryś z tych gnojków musiał mieć kluczyki, a on z wkurwienia się za galopował. Zaklął na wspomnienie spojrzenia, jakim poczęstowała go Bella, gdy chru-

pał reduktora na jej oczach. Oczy wyszły jej na wierzch w pobladłej twarzy, szczęka opadła. Rzecz w tym, że misja Bractwa nie polega na wąchaniu kwiatów. Walka w obronie rasy wampirów zwykle prowadzi do ohydnej, degenerackiej, z natury krwawej rozpierduchy. Co gorsza, Bella go widziała, gdy zionął żądzą mordu. Jakiś głos mówił mu, że to ją walnęło najbardziej. „Skup się, durniu. Dosyć tych wspominek". Obmacywał podwozie forda. Wreszcie znalazł to, o co mu chodziło: niewielką wnękę. Wysunął się z lekkiej kurtki, zawinął w nią komórkę i wcisnął zawiniątko we wgłębienie. Sprawdził swoją prowizorkę, po czym zdematerializował się spod samochodu. Wiedział, że żywot jego instalacji nie będzie zbyt długi, ale lepszy rydz niż nic. Teraz Vrhedny będzie mógł namierzyć explorera z domu, bo jego mała nokia silver bullet ma wbudowany GPS. Zestalił się na skraju łąki, żeby mieć widok na tyły farmy. Udało mu się nieco podreperować wyważone drzwi kuchenne. Na szczęście framuga wytrzymała impet uderzenia, więc zamknął drzwi i włączył z powrotem alarm. W garażu znalazł plastikową plandekę, którą załatał wybitą szybę. Prawdę mówiąc, partacka robota. Obawiał się, że nie powiodłoby mu się lepiej, gdyby próbował podreperować swoją reputację w oczach Belli. A przecież - do kaduka - nie chciał, żeby go miała za jakiegoś dzikusa, W oddali dwa reflektory skręciły z drogi 22 i zaczęły sunąć długą, prywatną drogą dojazdową. Samochód zwolnił przed domem Belli i stanął na podjeździe. Czyżby bentley? Chyba tak. „Kurczę, skąd taka wypasiona bryka?" Musiał to być ktoś z rodziny Belli. Niewątpliwie zostali już poinformowani, że alarm był przez pewien czas wyłączony i został włączony z powrotem dziesięć minut temu. Psia mać. To nie był dobry czas na zwiedzanie domu Zważywszy na jego pieskie szczęście, reduktorzy z pewnością wybiorą właśnie tę chwilę, żeby zgarnąć porzuconego forda, a przy okazji podskoczyć na farmę, rozerwać się trochę. Klnąc pod nosem, czekał, aż otworzą się któreś drzwi bentleya..., ale nikt nie wysiadł z samochodu ani nawet nie wyłączył silnika. To dobrze. Może ten ktoś nie zdecydował się wejść do środka, bo alarm jest włączony. A kuchnia przedstawiała opłakany widok. Wciągnął w nozdrza mroźne powietrze, ale nie wychwycił żadnego zapachu. Instynkt podpowiadał mu jednak, że w limuzynie siedzi samiec. Brat Belli? Najprawdopodobniej. Taka czujność pasowałaby do niego. „Dobra, koleś. Popatrz sobie w okna frontowe. Widzisz? Wszystko wporzo. Zero gości w chatce. A teraz bądź tak dobry i spierdalaj". Samochód przez pięć godzin stał w miejscu. A potem wycofał się z podjazdu na wstecznym, wjechał pod kątem ostrym w drogę dojazdową i ruszył przed siebie.

Zbihr odetchnął głęboko. Na kieł praojca... Ta noc kosztowała go niemało nerwów. Czas płynął dalej. Stał samotnie w kępie świerków, obserwując dom Belli. Ciekawe, czy zaczęła się go bać. Wiatr przybierał na sile. Mróz przenikał go do kości. Z rezygnacją poddał się bólowi, który był jego najwierniejszym druhem. Rozdział dwudziesty czwarty JOHN PODNIÓSŁ WZROK ZNAD BIURKA W GABINECIE. Sarelle nachylała się nad jedną ze starożytnych ksiąg; krótkie, jasne włosy zasłaniały jej twarz, tak że widział wyłącznie jej podbródek. Oboje spędzili wiele godzin, kompletując listę inkantacji na ceremonię przesilenia zimowego. W tym czasie Wellsie przez kuchenny telefon zamawiała artykuły potrzebne do święta. Sarelle odwróciła następną stronę. Zauważył, że ma piękne dłonie. - Znalazłam już chyba ostatnią - powiedziała Sarelle. Błysnęła oczami w jego stronę, a jego jakby raził grom: poczuł falę gorąca i stracił orientację w przestrzeni. Czuł się znowu, jakby świecił w ciemnościach. Sarelle z uśmiechem zamknęła księgę. Zapadła długa cisza. - Mój kolega Lahser chodzi chyba z tobą do jednej klasy. Przyjaźniła się z Lahserem? Tego tylko brakowało. - On... on mówi, że masz na piersi znamię Bractwa. –John milczał. - Czy to prawda? - nie ustępowała. Wzruszył ramionami, bazgrząc coś na marginesie jej listy. - Mogę zobaczyć? Zamknął oczy, jakby błagał, żeby mu zdjęła z wątłej piersi bolesny ciężar. A może tylko znamię, które okazało się źródłem udręki? - Wcale nie podejrzewam cię, jak Lahser, o to, że sam je sobie zrobiłeś - pośpieszyła z wyjaśnieniem. - Wcale też nie mam zamiaru go badać, nic z tych rzeczy. Nawet nie wiem, jak takie znamię powinno wyglądać. Po prostu jestem ciekawa. Dosunęła się do niego z krzesłem. Poczuł tchnienie jej perfum... albo nie, nie perfum. Może to był po prostu... jej zapach. - Po której stronie je masz? Poklepał się posłusznie po lewej piersi. - Rozepnij trochę koszulę. - Przechyliła głowę na bok żeby się przyjrzeć. Nic nie widzę, Obejrzał się na drzwi. Wellsie wciąż jeszcze rozmawiała przez telefon w kuchni, więc szanse, że nagle wparuje do gabinetu, były niewielkie. Niemniej

gabinet wydawał mu się zbyt oficjalny. „Rany. Zgodzić się czy się nie zgodzić?". - John, ja chcę tylko... zobaczyć. Dobra, zrobi to dla niej. Wstał i skinął głową w stronę drzwi gabinetu. Sarelle bez słowa ruszyła za nim korytarzem do jego sypialni. Kiedy znaleźli się w środku, przymknął drzwi i sięgnął do guzika przy kołnierzyku. Żeby powstrzymać drżenie rąk, zagroził im, że je utnie, jeśli go skompromitują. Groźba ewidentnie poskutkowała, gdyż bez przeszkód udało mu się rozpiąć koszulę aż do pasa. Odsunął lewą połę i odwrócił wzrok. Podskoczył, czując lekki dotyk na ciele. - Przepraszam, mam zimne ręce. - Sarelle chuchnęła na koniuszki palców, po czym wróciła do oględzin. Rany boskie, coś się działo z jego ciałem; cale jego wnętrze zaczęło się kłębić gwałtownie. Oddychał szybko, z trudem. Otwarł usta, żeby wpuścić więcej powietrza. - Jej, jakie fajne. Był zawiedziony, kiedy opuściła rękę. - Miałbyś ochotę gdzieś czasem wyjść? – zagadnęła z uśmiechem, - Pojechalibyśmy na przykład do salonu gier. Czy lepiej do kina? Mogłoby być fajnie. John potakiwał z głupkowatym uśmiechem. - No to fajnie. Ich oczy spotkały się. Była tak piękna, że kręciło mu się w głowie. - Chcesz mnie pocałować? - spytała szeptem. Podskoczył ze zdziwienia. Jakby ktoś strzelił mu nad uchem. - Bo ja bym chciała, żebyś mnie pocałował. – Oblizała wargi. - Bardzo. Uff... jawiła mu się życiowa szansa. Nie wolno jej przegapić. Gdyby ją przegapił, byłby skończonym pierdołą. Przeleciał w pamięci wszystkie znane mu filmy..., ale w żadnym nie znalazł odpowiednich wskazówek. Jako fan horrorów chłonął wizje Godzilli depczącej Tokio czy szczęk odgryzających tyłek orce. Nie na wiele mu się to zda. Skupił się na stronie technicznej zagadnienia. Broda do góry. Przechył tułowia. Spojrzenie w oczy. Sarelle zaczęła się wiercić, wreszcie spłonęła rumieńcem. - Jak nie chcesz, nie ma sprawy. Pomyślałam tylko... - John? Sarelle? - Z korytarza dobiegł ich głos Wellsie. - Gdzie jesteście? Głos przybliżał się nieubłaganie. John skrzywił się, ale w przypływie chwilowej odwagi chwycił Sarelle za rękę, przyciągnął do siebie i złożył gorący pocałunek na jej wargach. Nie było czasu na całowanie się z językiem, które chyba skończyłoby się wezwaniem erki, bo już teraz miał trudności z oddychaniem.

Odepchnął Sarelle i zaczął się zadręczać, jak wypadł w jej oczach. Zerknął niepewnie... Jej uśmiech był promienny. Radość rozsadzała mu pierś. Opuszczał rękę, kiedy Wellsie wsadziła głowę w drzwi. - Muszę pojechać do... O, przepraszam. Nie wiedziałam, że wy... John uśmiechnął się, dając do zrozumienia, że nic złego się nie dzieje, jednak zauważył, że Wellsie wpatruje się w jego pierś. Spojrzał po sobie. Miał koszulę rozpiętą do pasa. Niezdarnie próbował ją zapiąć, co tylko pogorszyło sytuację. - Pójdę już - powiedziała swobodnie Sarelle. – Mamanh prosiła, żebym wróciła szybko. Później pogadamy na Skypie. OK? Zastanowimy się, czy i gdzie pójść do kina Branoc, Wellsie. Ruszyła w stronę salonu. John zerkał na nią zza Wellsie Patrzył, jak Sarelle wyjmuje płaszcz z szafy w holu, zakłada na siebie i wyciąga z kieszeni kluczyki. Po chwili usłyszał stłumiony odgłos zamykanych drzwi do domu. Zapadła długa cisza, którą przerwał śmiech Wellsie. - Hmm... co mam z wami robić? - Odgarnęła kosmyk rudych włosów. Wiem tylko, że bardzo lubię Sarelle i podziwiam jej gust w kwestii samców. John potarł twarz, czując, że jest czerwony jak burak. Idę się przejść, zamigał. - Przed chwilą dzwonił Tohr. Chciał wpaść do domu, żeby cię porwać. Sądził, że będziesz miał ochotę posiedzieć z nim w szkole sztuk walki Ma tam trochę papierkowej roboty. Sam zadecyduj, czy jedziesz, czy zostajesz. Ja wychodzę na spotkanie Rady Princepsów. Kiwnął głową. - A, i jeszcze coś. - Spojrzała na niego przez ramię. – Masz krzywo zapiętą koszulę. Spojrzał w dół i wybuchnął śmiechem. Śmiał się bezdźwięcznie, dając upust wielkiej radości. Wellsie przyglądała mu się, wyraźnie ciesząc się jego szczęściem. Poprawiając guziki, kochał Wellsie jak nigdy. Po powrocie do rezydencji Bella spędziła wiele godzin w łóżku Zbihra ze swoim pamiętnikiem. Chwilowo nic nie zapisywała, zajęta trawieniem tego, co wydarzyło się w jej domu. Właściwie nie była zaskoczona wiadomością, że Zbihr potrafi być groźny, bo zawsze go o to podejrzewała. W końcu uratował ją, prawda? Gdyby ją dopadł reduktor, którego Zbihr skasował, skończyłaby z powrotem w rurze w ziemi. Rzecz jednak w tym, że nie umiała powiedzieć, czy to, co zrobił, świadczyło o jego sile, czy o brutalności. Uznawszy, że zapewne i o tym, i o tym, zaczęła się martwić o niego. Był kontuzjowany, a ciągle jeszcze nie wracał, zapewne szukając kolejnych redukto-

rów. ,,Boże... A gdyby..." -A gdyby. A gdyby...". Zwariuje od tego gdybania. By oderwać myśli od Zbihra, zdesperowana zaczęła wertować pamiętnik z zeszłego roku. W okresie poprzedzającym porwanie imię Zbihra wielokrotnie przewijało się w jej zapiskach. Miała hopla na jego punkcie i nadal go ma. Prawdę mówiąc, wzbudzał w niej tak silne emocje, nawet po tym, jak się zachowywał tej nocy, że zaczęła podejrzewać się o to, że, że się.... Że się zakochała... Ładne kwiatki. Nagle poczuła, że nie zniesie dłużej samotności, zwłaszcza teraz, gdy zrozumiała, co się z nią dzieje. Wyczyściła zęby, wyszczotkowała włosy i zeszła na parter, licząc na to, że wpadnie na kogoś. W połowie schodów dobiegły ją głosy z jadalni. Przystanęła. Ostatni posiłek nocy był już w toku, ale pokusa spotkania z braćmi, z Mary i z Beth wydała jej się nieodparta. Może nawet zastanie tam Zbihra? Który wyczyta wszystko z jej twarzy? Niestety, nie mogła liczyć na to, że jej miłość przypadnie mu do gustu. „I co z tego?". Prędzej czy później i tak go spotka. Ukrywanie się nie leżało w jej naturze. Kiedy zeszła ze schodów i postawiła nogę na mozaikowej posadzce holu, dotarło do niej, że jest bez butów. Przecież nie wejdzie do królewskiej jadalni na bosaka. Spojrzała w górę schodów i nagle poczuła się straszliwie wyczerpana. Była zbyt słaba, żeby wejść na górę i zejść z powrotem, zbyt wstydliwa, żeby, jak gdyby nigdy nic, wejść do jadalni. Wsłuchiwała się w odgłosy posiłku: gwar głosów samców i samic, śmiech. Strzelił korek w butelce wina. Ktoś dziękował Fritzowi za repetę jagnięciny. Patrzyła na swoje bose stopy, wyzywając się w myślach od idiotek. Skończonych idiotek. Była rozbita z powodu tego, co z nią robił reduktor. Roztrzęsiona po tym, co Zbihr wyprawiał na jej oczach tej nocy. I bardzo samotna od chwili gdy uświadomiła sobie, co do niego czuje. Już miała się poddać i wrócić po schodach do sypialni kiedy coś otarło się o jej łydkę: Drgnęła i spojrzała w dół napotykając jadeitową zieleń kocich oczu. Nachyliła się i drżącą dłonią pogładziła go po futerku. Kot był niezwykle wytworny, smukły i pełen gracji. Poruszał się bezszelestnie. Nagle, bez wyraźnego powodu, oczy jej zwilgotniały. Im bardziej ulegała wzruszeniu, tym bliżsi byli sobie z tym stworzeniem. Wreszcie przysiadła na najniższym stopniu i kot wskoczył jej na kolana. - Nazywa się Bu. Podskoczyła i spojrzała w górę. Przed nią stał Furiath, postawny samiec, tym razem nie w stroju bojowym, lecz w kaszmirowych spodniach i wełnianym golfie. W ręku trzymał serwetę, jakby oderwał się na chwilę od stołu. Pachniał przyjemnie wodą po goleniu i żelem pod prysznic. Po jego minie poznała, że nagła cisza w jadalni oznacza, iż wszyscy dobrze wiedzą, że do nich szła i utknęła po

drodze. Furiath przykląkł i wsunął jej lnianą serwetę do ręki. Dopiero wtedy zauważyła, że po policzkach płyną jej łzy. - Nie przyjdziesz do nas? - spytał cicho. Otarła policzek, nie wypuszczając kota z objęć. - A będę mogła go wziąć ze sobą? - Jak najbardziej. Bu jest zawsze mile widziany przy stole. Podobnie jak ty. - Jestem boso. - Nie szkodzi. Idziemy? - Podał jej ramię. Zbihr wszedł do holu. Był tak zmarznięty, że ledwie się ruszał. Chciał doczekać na farmie do świtu, ale jego organizm nie radził już sobie z mrozem. Skierował się do jadalni, choć nie zamierzał jeść. W progu zatrzymał się. Przy stole, obok Furiatha, siedziała Bella. Miała przed sobą pełen talerz, ale więcej uwagi poświęcała siedzącemu na kolanach kotu. Nie przestając głaskać Bu, podniosła głowę, kwitując uśmiechem jakiś wywód Furiatha. Gdy z powrotem opuściła głowę, oczy Furiatha zaczęły tęsknie chłonąć jej profil. Zbihr zawrócił pośpiesznie w stronę schodów. Wolał nie mieć z tym nic wspólnego. Już prawie dał nogę, gdy nagle z drzwi ukrytych pod podestem schodów wychynął z ponurą miną Tohr. Swoją drogą, nigdy nie był wesołkiem. - Ej, Z, zatrzymaj się. Zbihr zaklął dosadnie. Niech mu Tohr nie zawraca teraz głowy ględzeniem o kwestiach strategicznych i proceduralnych, a były to ostatnio jego ulubione tematy. Ostatnio próbował wziąć Bractwo w karby, wprowadzając liczne zmiany i próbując zamienić w żołnierzy czterech wolnych strzelców, jakimi byli V, Furiath, Rankohr i Z. Nic dziwnego, że stale wyglądał, jakby miał migrenę. - Zbihr, co ja do ciebie mówię? - Nie teraz... - Właśnie, że teraz. Brat Belli złożył aplikację do Ghroma o przyznanie Belli statusu eremithki, a dla siebie statusu cerbhera. Niedobrze. Jeśli do tego dojdzie, Bella będzie skończona. Będzie miała tyle do powiedzenia, co walizka. Nawet Bractwo nie będzie mogło wtrącać się w to, co będzie robił z nią cerbher. - Z, słyszysz, co do ciebie mówię? „Kiwnij głową, dupku" - zganił się w myślach. Z trudem udało mu się kiwnąć brodą. - Czemu mi o tym opowiadasz? Tohr zagryzł wargi. - Chcesz udawać, że ona nic dla ciebie nie znaczy? Proszę cię bardzo. Myśla-

łem, że cię to interesuje. Ruszył w kierunku jadalni. Zbihr ścisnął poręcz schodów, łapiąc się za pierś. Dusił się, jakby mu ktoś lał smołę do płuc. Spojrzał na piętro, zastanawiając się, czy Bella przed odjazdem wróci jeszcze do jego pokoju. Na pewno wróci, bo zostawiła pamiętnik. Mogła zostawić ubrania, ale nie rozstanie się ze swoim dzienniczkiem. Chyba że już się wyprowadziła, Jezu... Jak to będzie, gdy przyjdzie chwila pożegnania? Stanowczo powinien wykręcić się od tej rozmowy. Nie bardzo wiedział, o czym miałby z nią mówić, zwłaszcza po tym, jak była świadkiem tego, jak zabawiał się z tamtym reduktorem. Udał się do biblioteki. Wybierając klawisze według zapamiętanego układu, zadzwonił na komórkę Vrhednego. Słyszał jednocześnie sygnał w słuchawce i dzwonek aparatu z drugiego końca korytarza. Gdy V odebrał, powiedział mu o wepchniętej w podwozie forda komórce. -Namierzyłem ją - powiedział V. - Gdzie jesteś teraz? Słyszę jakieś dziwne echo w słuchawce. - Zadzwoń do mnie, jeśli samochód ruszy. Będę na siłowni. - Rozłączył się i ruszył do tunelu podziemnego. Przyszło mu do głowy, że mógłby się przebrać w szatni, a potem biec do upadłego. Kiedy jego uda zaczną płonąć, łydki stwardnieją na kamień, a w gardle zacznie go szczypać od ciężkiego oddechu, ból przegoni myśli z jego głowy, oczyści umysł... Łaknął bólu bardziej niż pożywienia. W szatni podszedł do swojej szafki i wyciągnął parę krótkich spodenek i adidasów. Wolał biegać bez koszulki, zwłaszcza jeśli w pobliżu nie było nikogo. Odpiął broń i już miał się zacząć rozbierać, kiedy usłyszał jakiś szelest. Zastygł, wsłuchując się w szmer, po czym jak spod ziemi wyłonił się przed niepokaźnym intruzem. Brzęknął metal, kiedy drobna sylwetka poleciała na jedną z ławek w szatni. Kurwa. To był ten dzieciak, ten - jak mu tam - John coś tam. I ten cały Johnny wytrzeszczał na niego szkliste oczy, jakby miał zemdleć. Zbihr spojrzał na niego z wyżyn swojego wzrostu. Był w paskudnym nastroju, mroczny i chłodny jak bezmiar kosmosu, mimo wszystko jednak zrobienie mikrusowi nowej dziury w zadku jakoś go nie pociągało. - Zmiataj, mały. John zaczął grzebać po kieszeniach i wyciągnął bloczek i długopis. Zbihr pokręcił głową. -Chyba pamiętasz, że nie umiem czytać. No, jazda stąd. Ghrom jest na piętrze, w domu. Odwrócił się tyłem i zrzucił koszulę. Usłyszał głośne westchnienie. Obejrzał

się przez ramię. John wlepiał oczy w jego plecy. - Jezu, mały... wypierdalaj stąd wreszcie. Słysząc tupot oddalających się nóg, zrzucił spodnie, wskoczył w czarne szorty i usiadł na ławie. Wziął air shoxy za sznurowadła i majtał nimi między nogami. Gdy tak patrzył na swoje buty do joggingu, opadły go bezsensowne wspomnienia o tym, ile razy wsuwał w nie stopy, by dać sobie na bieżni do wiwatu. Potem przypomniał sobie, ile razy pozwolił reduktorom, żeby mu zdrowo przyłożyli. I ile razy prosił Furiatha, żeby go wychłostał. Nie, nie prosił. Żądał. Zdarzało mu się żądać od bliźniaka, żeby batożył go tak długo, aż mu twarz spuchnie i nie będzie czuł nic, poza bólem rozklekotanych kości. Prawdę mówiąc, nie był zachwycony faktem, że Furiath w tym uczestniczył. Wolałby zachować swój ból tylko dla siebie i gdyby mógł, sam by sobie dołożył, ale nie był w stanie zamachnąć się dostatecznie. Powoli odstawił buty na podłogę, oparł się o szafki i zaczął myśleć o tym, że jego bliźniak siedzi sobie teraz w jadalni obok Belli. Jego wzrok powędrował w stronę telefonu na ścianie szatni. Może powinien zadzwonić do rezydencji. Usłyszał ciche gwizdnięcie za uchem. Spojrzał w lewo i uniósł brwi. Mały zbliżał się do niego z butelką wody, ostrożnie wy ciągając ręce przed siebie i karykaturalnie odchylając głowę do tyłu. Wyglądał, jak ktoś, kto chciałby pogłaskać tygrysa i wyjść z tego cało. Lęk zmagał się w nim z ciekawością. Chłopiec postawił na ławce butelkę mineralnej kawałek od Zbihra, po czym odwrócił się i uciekł. Zbihr zapatrzył się na drzwi, za którymi przed chwilą zniknął. Myślał o innych drzwiach rezydencji - a dokładnie o głównej bramie, przez którą wkrótce wyjdzie Bella. O ile już nie wyszła. Albo właśnie w tej chwili wychodzi.

Rozdział dwudziesty piąty - JABŁKA? CO MNIE, U KURWY NĘDZY, OBCHODZĄ JABŁKA? -wrzasnął O do komórki. Miał ochotę zgnieść czerepy braci, a tu U będzie mu truł o jakichś pieprzonych jabłkach. – Mówię wyraźnie: mamy trzech martwych Beta. Słyszy pan: Trzech. - Dzisiejszej nocy wykupiono pięćdziesiąt buszli jabłek w czterech różnych... O zaczął krążyć nerwowo po chacie. Jeszcze chwila, a oszaleje. Natychmiast po powrocie od Omegi udał się na farmę, gdzie znalazł dwa

wypalone ślady na trawniku i wyważone drzwi na tyłach. Zajrzał do kuchni przez szybę i zobaczył morze czarnej krwi i osmalone kafle podłogi. Psiakrew. Scena jak żywa stanęła mu przed oczami. Wiedział, że musiała to być robota któregoś z braci, wnioskując bowiem z rozgardiaszu w kuchni, zlikwidowany reduktor przed przebiciem został chyba rozerwany na strzępy. Czy jego żona towarzyszyła w tamtej chwili wojownikowi? Czy tylko jej rodzina wpadła po jej rzeczy eskortowana przez wampira? „Niech szlag trafi Beta". Trzech beznadziejnych gamoni z ciężkim dupskiem, za to bez jaj, pozwoliło się zaszlachtować, po to, żeby nigdy nie znalazł swojej żony. Czy była przy masakrze, czy nie, jej noga prędko nie postanie w domu po tym, co się tam wydarzyło. - ...w przyszłym tygodniu wypada dwudziesty pierwszy grudnia, najkrótszy dzień roku. Przesilenie zimowe tradycyjnie jest... - bzyczał natrętnie U. - Niech mi pan nie zawraca głowy kalendarzem – syknął O - tylko jedzie na farmę i przyprowadzi explorera, którego te ciamajdy zostawiły w lesie. A potem... - Proszę mnie słuchać uważnie. Jabłek używa się w rytuałach przesilenia zimowego dla przebłagania Pani Kronik. Na dźwięk imienia Pani Kronik, O podskoczył. - Skąd pan wie? - Słyszało się to i owo przez dwieście lat - odparł cierpko U. - Ceremonii nie odprawiano przez jakieś... chyba sto lat. Jabłko symbolizuje oczekiwanie na wiosnę, zalążek, odrodzenie itepe, itede. - Co to za ceremonia? -Dawniej schodzili się na nią setkami i, zdaje się, śpiewali pieśni i odprawiali jakieś gusła. Prawdę mówiąc, nie wiem dokładnie. Tak czy owak, latami monitorowaliśmy w pewnych porach roku lokalny rynek pod kątem profilu zakupów. Jabłka w grudniu. Źdźbła trzciny cukrowej w kwietniu. Wykupywanie jabłek jest o tyle niezwykłe, że wampiry ostatnio siedzą jak trusie. O oparł się o drzwi chaty. - Mają wreszcie swojego króla, więc chcą odgrzewać stare obyczaje. - A my mamy powody, by wielbić kod kreskowy. Jest o wiele efektywniejszy od zasięgania języka, co musieliśmy dawniej robić. Jak już wspomniałem, całe skrzynki jabłek granny smith znikły z okolicznych sklepów. Musieli rozesłać zamówienia. - Mówi pan więc, że za tydzień dumy wampirów zgromadzą się w jednym miejscu, żeby sobie potańczyć, pośpiewać i pomodlić się do Pani Kronik. - Zgadza się. - Czy wampiry jedzą jabłka? -Wygląda na to, że tak. O poskrobał się po karku. Miał opory wobec ujawniania w trakcie sesji z

Omegą swoich planów, by przerobić żonę na reduktora. Najpierw musiał sprawdzić, czy żyje, a potem nakręcić jakoś Omegę do całego pomysłu. Co prawda w żaden sposób nie da się przeskoczyć tego, że jest wampirzycą, mógł jednak podkreślić fakt, że stanowiłaby fenomenalną tajną broń. Samica ich rasy? Tego jeszcze nie było... Niemniej tego rodzaju argumenty mogły przekonać wyłącznie Omegę. Jego zona natomiast miałaby ochotę walczyć wyłącznie przeciwko niemu. Tak, trudno będzie przemycić tę propozycję. Na szczęście jednak Omega łatwo ulegał pochlebstwom i zapewne można było go zmiękczyć, rzucając mu jakiś soczysty kąsek na pożarcie. - ...rozumowałem, że dane z supermarketów... - truł niezrażony U. W głowie O zaświtała myśl o truciźnie. Truciźnie, która mogłaby zabić legion. Zatrute jabłko. Jak to tam szło w tej „Królewnie Śnieżce”? - O? Słyszy mnie pan? -No. - Chcę się więc wybrać do marketów i zorientować, kiedy... - Nie teraz. Teraz zrobi pan to, co panu powiem. Wychodząc z gabinetu Ghroma, Bella trzęsła się z wściekłości i ani król, ani Tohr nie próbowali jej nawet uspokajać, co świadczyło o ich wybitnej inteligencji. Bębniąc bosymi piętami, dopadła pokoju Zbihra. zatrzasnęła za sobą drzwi i chwyciła za telefon, jakby to był karabin maszynowy. Wykręciła numer komórki brata. - Kto mówi i skąd znasz mój numer? - warknął Mordh do słuchawki. - Nie odważysz się zrobić mi tego. Zapadła długa cisza. - Bella... ja - zaczekaj chwilkę. - W słuchawce usłyszała jakieś szuranie i ostry głos brata. - Ma się tutaj natychmiast stawić. Czy jasno się wyrażam? Jeśli będę musiał go ścigać, pożałuje. - Mordh odchrząknął i zwrócił się z powrotem do Belli. - Gdzie jesteś? Pozwól, że po ciebie przyjadę, albo niech jeden z tych wojowników przywiezie cię do nas. - Myślisz, że po tym, co zrobiłeś, zbliżę się do ciebie choćby na milę? - Lepsze to niż drugi wariant - odparł groźnie. - To znaczy, jaki? - Taki, że bracia oddadzą cię siłą. - Dlaczego to robisz? -Dlaczego to robię? - Jego głos przeszedł w głęboki, władczy bas, który tak dobrze znała. - Ty sobie chyba nie wyobrażasz, czym było dla mnie ostatnie sześć tygodni. Świadomość, że jesteś w rękach tych szubrawców i poczucie, że

to ja pozwoliłem mojej siostrze... córce mojej matki... zamieszkać samej? - To nie twoja wina... - Nie powinienem cię był wypuścić z domu! Jak zawsze wybuch gniewu Mordha wstrząsnął nią. Przypomniała sobie, że jej brat zawsze ją trochę przerażał. Potem jednak usłyszała w słuchawce serię głębokich westchnień. - Bella, błagam... wróć zwyczajnie do domu. Tęsknimy za tobą z mamanh. Musimy... muszę cię zobaczyć na własne oczy, żeby uwierzyć, że nic ci nie jest. „No, tak.. .". To była ta jego druga strona, którą kochała. Opiekun. Żywiciel. Czuły zrzęda, który ściągnąłby dla niej gwiazdkę z nieba. Czuła wielką pokusę, żeby mu ulec. Ale potem wyobraziła sobie siebie uwięzioną w domu, jak w klatce. Mordh był do tego zdolny. - Czy zablokujesz postępowanie w sprawie nadania mi statusu eremithki? - Pogadamy o tym, kiedy z powrotem będziesz spać w swoim łóżku. Bella zacisnęła dłoń na słuchawce. - Mam rozumieć, że nie. Zgadłam? - Milczał. - Halo? Mrodh? - Chcę po prostu, żebyś wróciła do domu. - Tak czy nie? Odpowiedz. - Nasza matka nie przeżyłaby takiej historii po raz drugi. - A ja, myślisz, że bym przeżyła? - odparowała. – Pozwól sobie przypomnieć, że nie na brzuchu mamanh reduktor podpisał się nożem! Natychmiast chciała ugryźć się w język. Tego rodzaju pikantne szczegóły nie były najszczęśliwszym argumentem w ich negocjacjach. - Mordh... - Masz wracać do domu - oznajmił lodowatym tonem. - Dopiero co wyszłam z niewoli i nie zamierzam pchać się znów do więzienia. - Wobec tego, co zamierzasz zrobić? - Rób mi dalej takie numery, to się przekonasz. Rozłączyła się i cisnęła bezprzewodową słuchawkę na stolik nocny. „Chuj z nim!". Z furią porwała znów słuchawkę i zamachnęła się, chcąc cisnąć nią przez pokój. - Ojej! -Zamarła, przyciskając słuchawkę do piersi Zbihr, milcząc, obserwował ją od progu. Miał na sobie tylko spodenki treningowe; był półnagi i - dziwnym zbiegiem okoliczności - bosy jak ona. - Pieprznij nią, jeśli to ma ci ulżyć - poradził, - Nie. Ja... ten, no... nie. - Odwróciła się i odłożyła telefon na podstawkę, co jej wyszło dopiero za drugim razem. Zanim spojrzała Zbihrowi w twarz, przypomniała sobie, jak zatłukł reduktora na śmierć... Ale potem przypomniała sobie, jak przywiózł jej rzeczy z domu...

i zawiózł ją tam... i pozwolił jej wkłuć się w żyłę, choć myśl o takim pogwałceniu jego osoby napawała go zgrozą. Omotał ją siecią, w której dobroć spłatała się z okrucieństwem. Pierwszy przerwał milczenie. - Nie chcę, żebyś w tym stanie uciekła w ciemną noc, żeby zagrać bratu na nosie. I nie mów mi, że nie masz takich planów. Cholera, przejrzał ją. - Widzę, że wiesz chyba, co on knuje. - Owszem. - Zgodnie z prawem Bractwo będzie musiało mnie wydać - nie będę mogła zostać tutaj. Nie sądzisz chyba, że palę się do ucieczki? W dodatku - dokąd pójdzie? - Dlaczego perspektywa powrotu do domu tak cię przeraża? - Przeraża? Ależ skąd! Marzę wprost o tym, żeby być traktowana jak niedorozwinięte dziecko... jak przedmiot należący do mojego brata. Zbihr przejechał ręką po wygolonej głowie, demonstrując wydatny biceps. - Rodziny powinny trzymać się razem. Nastały ciężkie czasy dla cywilów. No, nie... Tego jej było tylko trzeba, żeby Zbihr stworzył wspólny front z jej bratem, - I ciężkie czasy dla reduktorów - mruknęła – sądząc z tego, jak się obszedłeś w nocy z jednym z nich. Oczy Zbihra zwęziły się. - Nie licz na to, że będę się kajał. - Jasne, to byłoby zbyt niepodobne do ciebie - prychnęła. Pokiwał głową z politowaniem. - Szukasz zwady, ale nie ze mną te numery. Nie dam się wkręcić. - A to czemu? Wkurwienia to przecież twoja specjalność. Zapadła cisza. Bella miała ochotę wrzeszczeć. Potrzebowała jego gniewu, którym tak chętnie częstował wszystkich wokół, w jej przypadku jednak wykazywał zaskakującą powściągliwość. Uniósł brew, jakby czytał jej w myślach. - Prowokuję cię - westchnęła. - Przepraszam. Wzruszył ramionami. - Nikt nie lubi tłuc głową o ścianę. Przysiadła na łóżku. Pomysł, żeby uciec samotnie był niedorzeczny, ale nie pozwoli bratu przejąć władzy nad jej losem. - Co wobec tego mi radzisz? - Spojrzała pytająco na Zbihra. Wsparty o ścianę, wpatrywał się w podłogę. Wysoki, szczupły, wyglądał jak rysa w ścianie, wyłom w samej strukturze pokoju. - Będę za pięć minut - powiedział. Wyszedł, nie wkładając koszuli.

Opadła na łóżko, uznawszy, że pięć minut to za mało, żeby ją uratować, dopóki Mordh się nie zmieni. „O, słodka Pani Kronik...". Ucieczka ze szponów reduktorów miała być wybawieniem, tymczasem jej życie wymykało jej się z rąk. No, może nie do końca. Mogła sobie teraz sama wybierać markę szamponu. Jej wzrok powędrował w stronę drzwi łazienki. Patrząc na prysznic, zatęskniła za strumieniem gorącej wody. Tak, tego jej było trzeba - relaksu i odświeżenia. W dodatku mogłaby się spokojnie wypłakać. Wstała, weszła do łazienki i odkręciła kran. Szmer tryskającej na marmur wody podziałał na nią kojąco, jeszcze zanim weszła pod prysznic. W końcu nie rozpłakała się, tylko ze zwieszoną głową stanęła pod natryskiem. Kiedy wyszła spod prysznica, zauważyła, że ktoś domknął drzwi łazienki. A więc Zbihr wrócił. Owinęła się w ręcznik. Nie łudziła się nawet, że znalazł jakieś wyjście dla niej. Rozdział dwudziesty szósty DRZWI ŁAZIENKI OTWARŁY SIĘ. Zbihr doznał wstrząsu. Bella była zaróżowiona po kąpieli, włosy upięła wysoko. Pachniała wykwintnym francuskim mydłem, które Fritz uparł się kupować. Ręcznik owinięty wokół jej ciała przypominał, jak łatwo byłoby zedrzeć z niej wszystko. Jedno szarpnięcie i po wszystkim. - Ghrom zgodził się być chwilowo nieosiągalny, co oznacza zwłokę rzędu najwyżej czterdziestu ośmiu godzin. Porozmawiaj z bratem. Spróbuj go namówić, żeby tu przyjechał. W przeciwnym wypadku Ghrom będzie musiał jakoś zareagować. Zważywszy na twoje pochodzenie, nie moża odmówić wprost. - OK... dzięki. - Podciągnęła opadający ręcznik. - Dzięki, że się starasz. Kiwnął głową, zerkając w stronę drzwi. Chyba pora na wariant A: wycisnąć z siebie siódme poty na bieżni. Ewentualnie napuścić na siebie Furiatha. Jednak zamiast odejść, stał wsparty pod boki. - Chciałem przeprosić za coś. - Za co?... Nie wiem, o co chodzi. - Chciałem przeprosić za to, że musiałaś oglądać, co zrobiłem reduktorowi. Podniósł rękę i zaraz opuścił, rezygnując z poskrobania się po głowie. - Kiedy mówiłem, że nie będę się kajał, chodziło mi o to, że nigdy nie żałuję zabijania tych sukinsynów. Ale jest mi przykro, że byłaś świadkiem podobnej sytuacji. Gdybym mógł, wymazałbym ci z pamięci ten widok. Chętnie wymazałbym ci wszystkie ostatnie wspomnienia i wziął je na siebie. Bardzo współczuję ci tego co musiałaś ostatnio znosić.- ze mną włącznie.

Dotarło do niego, że żegna się z Bellą. Zaczynał tracić kontenans, wiec postanowił postawić kropkę nad i. - Jesteś wartościową kobietą, - Zwiesił głowę. – jestem pewien, że znajdziesz sobie... „ Brońca", dokończył w myślach. Cóż, samica z jej klasą z pewnością znajdzie sobie brońca. Właściwie nawet pod tym dachem mieszkał samiec, który nie dość. że jej pragnął, to jeszcze był dla niej stosowną partią. Furiath. bo o nim mowa, rezydował tuż za winkiem. Podniósł wzrok, szykując się do opuszczenia pokoju i walnął plecami w drzwi Bella stała tuż przed nim. Jej zapach owionął go z bliska i serce spłatało mu nagłe figla, bijąc tak mocno, aż zakręciło mu się w głowie. - Czy to ty wysprzątałeś mój dom? - spytała. ,,O, Jezu...". Czy koniecznie musiał aż tak się odsłaniać? - No więc? - Tak, to ja. - Muszę cię za to uściskać. Zesztywniał, zanim jednak zdążył się odsunąć, Bella objęła go w pasie, kładąc głowę na jego nagiej piersi Znieruchomiał w jej objęciach, wstrzymując oddech i nie odwzajemniając uścisku... Nie potrafił myśleć o niczym, poza jej ciałem. Była wysoką samicą, ale on był od niej z dwadzieścia centymetrów wyższy. A choć był szczupły, jak na wojownika, ważył co najmniej trzydzieści kilo więcej. Mimo to Bella była górą. Boże.... pachniała tak cudownie Westchnęła cicho i wtuliła się w niego jeszcze mocniej przywierając biustem do jego torsu. Patrzył z góry na jej wdzięczna szyję, zmagając się z pokusą. Co gorsza miał kłopot z tym. Drań stwardniał, nabrzmiał i rósł w iście ekspresowym tempie. Położył jej dłonie na ramionach. - Dobra, Bella,- muszę już lecieć. - Dlaczego? - Pchała się coraz bardziej na niego. Jej biodra przyciskały się do jega bioder, Zacisnął zęby. Nie ma siły, żeby nie wyczuła tego między jego nogami. Sztywniak wciskał się w jej brzuch, a luźne spodenki nie maskowały go ani odrobinę. - Dlaczego musisz iść? - szepnęła. omiatając oddechem jego piersi. - Ponieważ... - zawiesił głos. - Bardzo je lubię - mruknęła. - Co takiego lubisz? - No, to. - Dotknęła kolczyka w sutku. - To moja, hmm... robota - wyznał zakłopotany.

- Pięknie na tobie wygadają. - Cofnęła się o krok. upuszczając ręcznik. Zakręciło mu się w głowie. Była tak cholernie piękna z tymi piersiami, płaskim brzuchem, biodrami- Do tego czarująca szparka miedzy nogami, którą widział z porażającą jasnością. Samice człowieków, które przeleciał, miały tam czasem włosy, ale Bella należała do jego rasy, była więc gładka aż do bólu i niczego nie mogła przed nim ukryć. - Naprawdę muszę już iść - powiedział chrapliwym głosem. - Nie uciekaj. - Muszę. Jeśli zostanę... -Pokochaj się ze mną - poprosiła, przytulając się do niego ponownie. Rozwiązała wstążkę i ciemne pasma jej falujących włosów rozsypały się po ramionach obojga. Przymknął oczy i gwałtownie odchylił głowę do tyłu żeby nie dać się usidlić jej zapachowi. - Chcesz, żebym cię po prostu przeleciał? - spytał przez zaciśnięte zęby. - To wszystko, co mogę ci zaoferować. - Możesz o wiele więcej... - Nie, nie mogę. - Byłeś dla mnie dobry. Opiekowałeś się mną. Kąpałeś mnie, przytulałeś... - Tylko ci się wydaje, że chcesz, żebym był w tobie. Już jesteś we mnie, Zbihr. Twoja krew krąży we mnie. Zapadła długa cisza. Czy wiesz, jaką mam reputację? A co ma jedno do drugiego? - nastroszyła się. Co o mnie mówią, Bella? No, powiedz. Chcę to usłyszeć z twoich ust, żebym miał pewność, że wiesz, czego chcesz. - Wyczuwał jej rozpacz rosnącą w miarę, jak ją przypierał do muru, musiał jednak przebudzić ją z jej oczadzenia. Musiałaś o mnie słyszeć to i owo. Plotki nie omijają nawet twojej sfery. Co o mnie mówią? Niektórzy... niektórzy mówią, że zabijasz samice dla zabawy, ale ja im nie wierzę. - Czy wiesz, skąd mam ten rupieć? - Skinął w stronę czaszki w narożniku. Bella zakryła piersi i cofnęła się, kręcąc głową. Schylił się, by podać jej ręcznik. - Zamordowałem tę samicę. Powiedz sama, czy chcesz, żeby cię wziął samiec, który był do tego zdolny? Który tak traktuje samice? Chcesz, żeby taki łajdak leżał na tobie i cię dopychał? -To ona - szepnęła Bella. - Wróciłeś tam, żeby zabić twoją właścicielkę, zgadłam? - Przez chwilę myślałem, że to mnie uzdrowi. - Wzruszył ramionami. - Pomogło? -Akurat. - Odsunął ją i zaczął krążyć po pokoju. – Kilka lat po ucieczce do-

wiedziałem się, że... że trzyma w celi innego samca - mówił z rosnącym wzburzeniem. Słowa same płynęły z jego ust. - Podróżowałem dwa dni i dwie noce, i nad ranem udało mi się zakraść do podziemi. - Pokiwał głową. Nie miał najmniejszej ochoty mówić, ale jego usta poruszały się z własnej woli. - Boże, był taki młody, taki młody jak ja, kiedy mnie dopadła. Wcale nie miałem zamiaru jej zabić, ale nadeszła w chwili, kiedy szykowałem się do ucieczki z tamtym juchaczem. Wystarczyło jedno spojrzenie, żeby zrozumieć, że jeśli jej nie dopadnę, wezwie straż. Wiedziałem również, że po naszej ucieczce weźmie sobie innego samca, którego przykuje do łoża i będzie zmuszać... A zresztą. Nie wiem w ogóle, po co ci to opowiadam. - Kocham cię. Zacisnął powieki. - Nie bądź śmieszna. Wyskoczył z pokoju jak oparzony, ale po paru metrach przystanął w korytarzu. Kocha go. Kocha go? „Bzdury". Zdaje jej się, że go kocha. Kiedy tylko się otrząśnie, zrozumie swoją pomyłkę. Przeżyła koszmar, a w rezydencji żyła jak pod kloszem, bez kontaktu z rzeczywistością. W dodatku spędzała z nim za dużo czasu. A jednak... pragnął z nią być. Chciał leżeć przy niej i ją całować, a nawet więcej. Chciał ją całować, dotykać, ssać, lizać. Ale dokąd to wszystko prowadzi? Nawet gdyby się przemógł i zdecydował na seks, bałby się przeżyć orgazm w jej ciele. Tak samo zresztą, jak w ciałach innych samic. Nigdy, pod żadnym pozorem, nie dopuszczał do ejakulacji. Jako juchacz nie zaznał nigdy podniecenia. Później, kiedy z rzadka rypał sprzedajne dziwki, nie dążył do orgazmu. Anonimowe interludia były po prostu eksperymentami, które miały wybadać, czy seks zawsze musi być przykry. Masturbacja? Z odrazą dotykał tego, odlewając się, a co, dopiero w erekcji. Nigdy nie czuł potrzeby, żeby sobie ulżyć, nigdy nie był dostatecznie podniecony, nawet kiedy to było nabrzmiałe. W ogóle z seksem miał na bakier, jakby mu brakowało jakiejś klepki. Szczerze mówiąc, brakowało mu chyba paru klepek Myślał o wszystkich swoich brakach, białych plamach, próżni tam, gdzie powinny być jakieś emocje. W obliczu uczuć zamieniał się po prostu w bezpostaciowy ekran, emocje przelatywały przez niego bez śladu, jedynie gniew osadzał się w nim na stałe. No, może nie było z nim aż tak źle. Bella wyzwoliła w nim odczuwanie. Kiedy całowała go w łóżku, ogarnęło go podniecenie i... żądza. Po raz pierwszy w życiu czuł się bardzo męski i bardzo seksowny. Z najgłębszych pokładów rozpaczy echa tego, kim był, zanim wzięła go Po-

siadaczka, zaczęły wypływać na światło dzienne. Zorientował się, że tęskni za uczuciem, jakiego doznawał, całując Bellę. Marzył o tym, żeby ją podniecić. Chciał, żeby dyszała, żeby brakło jej tchu, żeby była głodna jego pieszczot. To nie było fair w stosunku do niej, ale był sukinsynem i miał apetyt na powtórkę jej oferty. W dodatku miała lada chwila zniknąć. Został mu tylko jeden dzień. Nacisnął klamkę i wrócił do pokoju. Bella leżała na łóżku. Jego powrót ewidentnie ją zaskoczył. Gdy usiadła, ocknęły się w nim resztki przyzwoitości jaka byłaby z nich para? Była taka... piękna, a on był odrażającym skurwysynem. Zamarł na środku pokoju. „Udowodnij, że nie jesteś łobuzem. Ale najpierw wytłumacz się". - Nie chcę się z tobą pieprzyć, chcę być z tobą, Bello. - Chciała coś powiedzieć, ale uciszył ją gestem dłoni. -Proszę, posłuchaj mnie. Chcę być z tobą, ale nie sądzę, żebym miał w sobie to coś, czego potrzebujesz. Nie jestem właściwym samcem dla ciebie, ani chwila nie jest sprzyjająca. Boże, jakim był beznadziejnym dupkiem. Oto mówił jej ,,nie", strugał dżentelmena... a w myślach zdzierał z niej kołdrę i sam ją pokrywał. To pulsowało jak młot pneumatyczny. Zastanawiał się, jak smakuje jej miękka, delikatna szparka między nogami? - Chodź tutaj, proszę. - Odsunęła kołdrę, ukazując mu się, jak ją Pan Bóg stworzył. - Nie myśl tyle, tylko chodź do łóżka. - Ja... - Słowa, których nigdy nie wypowiadał, pchały mu się same na język, jakieś zwierzenia, zdradzieckie, demaskatorskie. .. Zapatrzył się w dal i nagłe, nie wiedzieć jak, dał się ponieść. - Bella, kiedy byłem juchaczem, byłem molestowany na różne sposoby. Seksualnie. - Stanowczo powinien zamilknąć. I to już. - Również przez samców. Chociaż bardzo tego nie chciałem. Usłyszał, jak Bella wstrzymuje oddech. „To dobrze", pomyślał, choć go to zabolało. Może bulwersując ją, uratuje ją przed nią samą. Która samica będzie tolerować samca po takich przejściach? Niechlubnych przejściach. - Zrozum... nie chcę cię brać na litość - odezwał się ze wzrokiem wbitym w podłogę. - Nie po to ci to opowiadam. Ja po prostu jestem... popaprany. Mam sprzeczne programy i kiedy dochodzi do... no wiesz, do pieprzenia... Pragnę cię, ale to nie jest dobre. Nie powinnaś być ze mną. Jesteś na to zbyt czysta. Zapadła długa cisza. O, Boże... Musiał spojrzeć na nią, a kiedy to zrobił, wstała z łóżka, jakby czekała na chwilę, kiedy ich oczy się spotkają. Podeszła do niego naga, za całe odzienie mając światło jednej zapalonej świecy. - Pocałuj mnie - szepnęła w półmroku. - Nic więcej, tylko to. - Rany... co się z tobą dzieje? - Posłała mu bezradne spojrzenie. - I dlaczego? Dlaczego z wszystkich samców właśnie ja?

- Pragnę cię. - Położyła dłoń na jego piersi. -To chyba naturalna, normalna reakcja na płeć przeciwną, nie uważasz? - Ale ja nie jestem normalny. - Wiem, ale to wcale nie znaczy, że jesteś nieczysty, skażony czy niegodny. Ujęła jego drżące dłonie i położyła sobie na ramionach. Miała tak delikatną skórę, że zamarł na myśl, iż mógł by ją skalać. Czy, na przykład, włożyć jej to. No ale przecież nie musiał się w to angażować od pasa w dół. Bella będzie nadrzędnym celem. Tak, tak. Będzie myślał tylko o niej Odwrócił ją i przygarnął do siebie. Powiódł dłonią po krzywiźnie jej talii i bioder. Kiedy z westchnieniem wygięła plecy w łuk, zza ramienia wychynęły koniuszki jej piersi. Chciał jej dotknąć; nagle dotarło do niego, że nie ma żadnych przeszkód. Przesunął dłońmi po jej żebrach, smakując fakturę delikatnych kości, po czym ujął jej piersi w dłonie. Odrzuciła głowę do tyłu, rozchylając usta. Otwarła się. Poczuł nieprzeparty impuls, by wniknąć w nią, nieważne jak. Odruchowo oblizał górną wargę, ściskając jej sutek między palcami. Miał ochotę wsunąć język między jej wargi, między jej zęby i kły, i penetrować ją przez usta. Jakby czytała w jego myślach, zaczęła się do niego odwracać twarzą, jednak była w tym nadmierna bliskość... Nadstawiała mu się zbyt obcesowo, jak na to, kim był, zapraszała do zbyt intymnych, erotycznych zachowań. Żeby powstrzymać ją w porę, chwycił ją za biodra i przyciągnął do siebie. Zgrzytnął zębami, gdy jej pupa zetknęła się z tym, co salutowało w jego szortach. - Zbihr... chcę cię pocałować. - Znów próbowała się odwrócić, ale jej nie pozwolił. - Lepiej, żebyś mnie nie widziała. Tak będzie lepiej dla ciebie. - Wcale nie. Oparł głowę na jej ramieniu. - Gdybym mógł, załatwiłbym ci Furiatha...Kiedyś wyglądałem tak jak on. Mogłabyś udawać, że to ja. Wyrwała mu się z rąk. - Ale to nie byłbyś ty. A ja chcę ciebie. Patrzyła na niego wyczekująco, kobieco. To się mogło skończyć tylko w jeden sposób - w łóżku, Ale jak, na Boga, sprawi jej rozkosz? W kwestii dogadzania samicom był ignorantem, jak jakiś prawiczek. Wystawiwszy sobie tak pochlebną laurkę, powędrował myślami do samca, z którym ongiś była, arystokraty, który bez wątpienia wiedział o seksie sto razy więcej niż on. Ni stąd, ni zowąd poczuł irracjonalne pragnienie, by dopaść jej byłego kochanka i upuścić mu krwi. Zamknął oczy. „O, do diabła. Niedobrze".

- Co się dzieje? - zaniepokoiła się. Gwałtowna potrzeba oznakowania swojego terytorium była typowym, czy wręcz sztandarowym zachowaniem godowym samców. Podniósł ramię, przytknął nos do bicepsa i mocno pociągnął nosem... Jego skóra wydzielała aromat godowy, jeszcze słaby, wyczuwalny chyba tylko dla niego, ale pewny jak amen w pacierzu. Jezu, co to będzie? Na nieszczęście atawistyczne popędy postanowiły udzielić odpowiedzi na to pytanie. Kipiąc z pożądania, wziął Bellę na ręce i ruszył z nią w stronę łóżka.

Rozdział dwudziesty siódmy BELLA PATRZYŁA NA TWARZ NIOSĄCEGO JĄ PRZEZ POKÓJ ZBIHRA. W jego czarnych, zmrużonych oczach tliło się pożądanie. Położył ją na łóżko i stał, patrząc na nią z góry. Czuła, że ją pochłania oczyma. Ale nie ruszał się z miejsca. - Wygnij się w łuk - zażądał. Czemu nie. Jednak spodziewała się czegoś innego - Proszę cię, zrób tak. Czując się dziwnie obnażona i bezbronna, posłuszna i prośbie, wyprężyła się ż głową odchyloną do tyłu, popatrując na przód jego spodenek. Targnął nim potężny wzwód i nadzieja na to, że wkrótce wejdzie w nią, pomogła jej się rozluźnić Potarł jeden z jej sutków wierzchem dłoni. - Chętnie bym go wziął do ust. W niej też zaczęło się budzić upojne pożądanie. -To pocałuj... - Ćśśś. - Dalej wierzchem dłoni gładził ją od piersi w stronę brzucha. Palcem zatoczył kółko wokół pępka. I tyle. - Nie przestawaj - jęknęła. Nie przestawał. Sunął ręką w dół, aż dotarł do jej szparki. Przygryzła wargi i spojrzała na jego ciało, potężne ciało wojownika, twarde, umięśnione. Boże... Naprawdę była gotowa wpuścić go do siebie. - Zbihr... - Zaraz będę chciał cię kochać i nie będę się w stanie powstrzymać. - Przejechał dłonią po swoich ustach, jakby już sobie to wyobrażał. - Czy zgadzasz się na to?

-Tak... Gładził jej szparkę. - Chciałbym móc ci zaoferować coś piękniejszego. - Dotknął zniekształconej wargi. - Bo wiem, że tam jesteś doskonała, po prostu wiem. Zabolał ją wstyd, który przebijał przez jego dumę. - Uważam, że jesteś... -To twoja ostatnia szansa, żeby dać mi kosza. Jeśli teraz nie powiesz nie, za chwilę będę wszędzie i nic mnie nie powstrzyma. Obawiam się, że nie będę zbyt subtelny. Wyciągnęła do niego ramiona. Skinął głową raz jakby zawierał z nią pakt, a potem stanął w nogach łóżka - Rozłóż nogi. Chcę cię zobaczyć. Speszona, zarumieniła się. Potrząsnął głową. - Za późno, Bella, Już... za późno. Pokaż. Powoli odchyliła na bok jedno kolano i odsłoniła się. Jego twarz zmiękła, gdzieś ulotniło się jego napięcie i surowość. - Mój Boże - szepnął. - Jaka ty jesteś piękna. Przykląkł na łóżku i zaczął pełznąć w jej stronę, z oczyma wbitymi w jej tajną wyściółkę, jakby pierwszy raz w życiu widział coś takiego. Gdy był już blisko, szerokimi dłońmi pogładził wewnętrzną stronę jej ud, rozchylając je coraz szerzej. Nagle zaniepokoił się. - Zaczekaj, najpierw powinienem cię pocałować w usta, prawda? Samce zaczynają od góry, a potem posuwają się w dół, dobrze mówię? Co za dziwne pytanie... Jakby nigdy jeszcze tego nie robił. Zanim zdążyła odpowiedzieć, zaczął się cofać, więc usiadła i ujęła jego twarz w swoje dłonie. - Możesz robić ze mną, co tylko zechcesz. Jego oczy rozbłysły. Zamarł na chwilę. A potem rzucił się na nią i wywrócił ją na łóżko. Wcisnął język w jej usta, wczepił dłonie we włosy, i pociągnął, aż wygięła się w łuk. Nie mogła mu uciec. Targnęło nim potężne pragnienie, erotyczne pragnienie wojownika. Krew nie woda. Chciał ją wziąć całym sobą, a potem wypuścić obolałą. Obolałą i w siódmym niebie. Nie mogła się już doczekać. Nagle odsunął się od jej ust. Oddychał głęboko. Spojrzał jej w oczy, zarumieniony. A potem uśmiechnął się do niej. Zaskoczona, nie wiedziała, jak zareagować. Nigdy nie widziała u niego takiego wyrazu twarzy: uniesione kąciki ust sprawiły, że szrama na górnej wardze przestała rzucać się w oczy, zagłuszona lśniącą bielą zębów i kłów.

- Podoba mi się, kiedy jesteś pode mną. Czujesz się dobrze. Jesteś miękka i ciepła. Czy nie jestem za ciężki? Proszę, pozwól, że... Dźwignął się na rękach i jego męskość wcisnęła się w jej rdzeń. Uśmiech znikł z jego twarzy. Wyglądał, jakby był niezadowolony ze swojego stanu. Jak to możliwe? Przecież był podniecony. Czuła wyraźnie jego erekcję. Zręcznie zmienił pozycję, kolanami zsuwając razem jej nogi. Nie wiedziała, co się z nim dzieje, ale jednego była pewna - w jego głowie nie działo się nic dobrego. - Jest cudownie, kiedy na mnie leżysz - odezwała się, żeby rozproszyć jego czarne myśli. - Jest tylko jedno małe ale. - O co chodzi? - Przestałeś mnie pieścić. I ciągle masz na sobie szorty. Opadł na nią gwałtownie, a jego usta przywarły do jej szyi i poczuła na skórze jego kły. Odrzuciła głowę na poduszkę, odsłaniając smukłą szyję. Chwyciła go za głowę, dociskając do arterii szyjnej. - Tak, tak... - szeptała zachęcająco. Bardzo chciała go dokrwić. Wydał z siebie dźwięk, który był chyba odmową, ale zanim zdążyła zareagować, już ją całował po obojczyku. - Mam ochotę ssać twoje piersi - szepnął z ustami przy jej ciele. - Proszę bardzo. - Ale najpierw muszę ci coś powiedzieć. - Co? Uniósł głowę. - Tamtej nocy, kiedy przywiozłem cię tutaj... kiedy cię kąpałem... Starałem się na ciebie nie patrzeć. Naprawdę. Przykryłem cię ręcznikiem, choć byłaś w wodzie. -To ładnie... - Jednak kiedy cię wyjmowałem, zobaczyłem je... – Ujął jedną z jej piersi. To było silniejsze ode mnie, przysięgam. Starałem się uszanować twoją skromność, ale byłaś... Nie mogłem oderwać oczu. Twoje sutki wyostrzyły się pod wpływem chłodu. Były maleńkie i różowe. Cudowne. Obwiódł kciukiem twardy koniuszek jej piersi, podniecając ją do szaleństwa. - Nie ma sprawy - mruknęła. - Nieprawda. Byłaś bezbronna i nie miałem prawa ci się przyglądać. - No tak, ale... Przesunął się tak, że jego erekcja ucisnęła złączenie jej ud. - Właśnie to się stało. - Co się stało? A, podnieciłeś się. Zasznurował usta. - Tak. Nic nie mogłem na to poradzić. -Ale nic mi nie zrobiłeś, prawda? - upewniła się z uśmiechem.

-Nie. - No to nie ma sprawy. - Wygięła się w łuk. Widziała, że nie może oderwać oczu od jej piersi. - Pocałuj mnie, Zbihr. Właśnie tu, gdzie patrzysz. Teraz. Rozchylił wargi i dał się prowadzić językowi, jego usta ją grzały. Całując zachłannie, najpierw zassał jej sutek, potem zaczął zataczać językiem leniwe koła, znów ścisnął sutek... jego dłonie tymczasem gładziły talię, biodra i nogi Belli. Podejrzewała go, że będzie brutalny - śmiać jej się teraz chciało z tamtych obaw. Odnosił się do niej z czcią. Z półprzymkniętymi oczami brał ją do ust, jakby była jakaś świętą, a on jej wyznawcą - który ją wielbił z pietyzmem i nabożeństwem. -To przechodzi wszelkie wyobrażenie -westchnął, przerzucając się na drugą pierś. - To znaczy? - „Rany, co on tymi ustami wyprawia!". - Mógłbym cię tak lizać do końca świata. Chwyciła go za głowę i przyciągnęła do siebie. Moszcząc się pod nim, rozsunęła trochę nogi. Marzyła o tym, żeby jej dotknął twardym penisem, ale on nadal unosił się nad nią na rękach. Zaprotestowała, kiedy się odsunął, ale jego ręce zaczęły gładzić wnętrza jej ud. Zsuwał się coraz niżej. Kiedy rozłożył jej nogi, materac zaczął pod nią drżeć. - Jesteś tam taka delikatna i błyszcząca - cały się trząsł patrząc na nią. Kiedy dotknął wreszcie jej waginy, mało nie zwariowała. Wydała z siebie ochrypły okrzyk. - Cholera, co za palant ze mnie. Starałem się być delikatny - speszył się. Złapała go za rękę, zanim zdążył ją cofnąć. - Jeszcze... Zawahał się, ale potem uległ jej prośbie. -Jesteś cudowna. Mięciutka. Muszę sprawdzić... Opuścił się na muskularnych rękach. Poczuła aksamitny dotyk. Jego ust. Tym razem, kiedy zaczęła się miotać, wzywając jego imienia, docisnął ją pocałunkiem, a potem przebiegł po niej wilgotnym językiem. Uniósł głowę i przełknął, warcząc w ekstazie. Serce stanęło jej w piersi. Ich oczy spotkały się. - Jesteś przepyszna - mruknął i znów zanurkował w dół. Wyciągnął się na łóżku, wsuwając ręce pod jej zgięte kolana i zatonął między jej rozłożonymi nogami. Sprawiał wrażenie, jakby nigdzie mu się nie śpieszyło. Miał gorący oddech, głodne, zawzięte usta. Zwiedzał jej ciało gorliwie językiem i wargami. Kiedy jej biodra zaczęły się unosić, położył dłoń na jej brzuchu, żeby ją przytrzymać. Znów oderwała się od materaca. - Dobrze się czujesz? - spytał stłumionym, ochrypłym głosem, rozwibrowując jej waginę. - Proszę... - Żadne inne słowo nie chciało jej przyjść do głowy.

Odsunął się. Patrząc na lśnienie jego warg, uprzytomniła sobie, skąd się bierze. - Bella, chyba nie mogę się już zatrzymać. Coś we mnie wyje i domaga się, żebym nie odejmował od ciebie ust. Co mam zrobić, żeby sprawić ci przyjemność? - Pomóż mi... dokończyć - szepnęła ochryple. Zamrugał, zaskoczony. - Jak mam ci zrobić dobrze? - Rób to, co robisz, tylko szybciej. Okazał się pojętnym uczniem. Zorientowawszy się, co doprowadza ją do szaleństwa, bezlitośnie dążył do jej orgazmu. Raz po raz popychał ją do krawędzi, przyglądając się, jak leci w przepaść raz, drugi, trzeci... Sprawiał wrażenie, jakby się sycił jej rozkoszą i nie mógł się nasycić. Kiedy wreszcie oderwał się od niej, była wykończona. - Dziękuję - oświadczył z powagą, - To raczej ja powinnam tobie dziękować. Potrząsnął głową. - Dopuściłaś zwierzę do swoich najpiękniejszych zakątków. Jestem ci winien wdzięczność. Odsunął się od niej. Nadal był zarumieniony z podniecenia; spodenki wybrzuszały się od erekcji. Wyciągnęła do niego ręce. - Nie uciekaj. To przecież jeszcze nie koniec. Jego wahanie przypomniało jej o czymś. Przekręciła się na brzuch, a potem dźwignęła na czworaki, kusząc go bezwstydnie. Nie przyjął zaproszenia, więc obejrzała się za siebie. Miał zamknięte oczy, a na twarzy grymas cierpienia. Dlaczego? - Przecież wiem, że tylko tak to robisz, sam mi mówiłeś - powiedziała łagodnie. - Dla mnie to jest OK. Naprawdę. - Nie odpowiadał. - Zbihr, chciałabym, żebyśmy pokochali się do końca. Chciałabym cię do końca... poznać. Potarł twarz w zamyśleniu. Przez chwilę sądziła, że wstanie, jednak wsunął się za nią. Położył jej delikatnie rękę na biodrze i odwrócił ją na plecy. - Przecież ty nigdy... -Ale nie z tobą - powiedział szorstko. - Nie z tobą Rozsunęła nogi, żeby go przyjąć, ale on nadal siedział w kucki. Pozwól, że wezmę kondom - mruknął ledwie słyszalni Po co? Nie jestem płodna w tej chwili, więc nie potrzebujesz prezerwatywy. Chcę, żebyś zrobił to... do końca. Ściągnął brwi. Zbihr... dla mnie to jeszcze nie wszystko. Chcę być z tobą naprawdę. Chciała go dotknąć, ale klęknął i zaczął rozsupływać sznurek w spodenkach gimnastycznych. Zsunął szorty. Zobaczyła go w pełnej okazałości.

Był nieprawdopodobnie wielki i piękny. Jego wzwód - istny cud natury wyglądał jak wykuty w kamieniu. Jezu, gdzie ona to zmieści? Drżącymi dłońmi zsunął spodenki poniżej jąder. Nachylił się nad nią, dotykając penisem wrót jej waginy. Chciała się nim pobawić, ale odsunął się gwałtownie. - Nie! - Zaklął, kiedy cofnęła się przestraszona. - Przepraszam... Pozwól, że sam się tym zajmę. Pchnął biodrami i poczuła w swoim kroczu jego żołądź, gładką, napiętą, rozgrzaną. Wsunął rękę pod jej kolano, unosząc nogę; wsuwał się w nią milimetr za milimetrem. Pot wystąpił mu na ciele. Nagle poczuła ciężką woń orientalnych pachnideł. Przemknęło jej przez myśl, że... Nie, to niemożliwe, żeby się z nią wiązał. To nie w jego stylu. - Boże, jaka ty jesteś ciasna - wychrypiał. - Boję się, że cię rozedrę. - Nic się nie bój, tylko rób to powoli. Jej ciało uginało się pod jego ciężarem i naciskiem. Mimo silnego podniecenia, przeżywała swoistą inwazję w swoje ciało. Przyjmowała ją jednak z zachwytem, zwłaszcza gdy z piersi Zbihra wyrywało się głębokie westchnienie, a on sam drżał. Gdy doszedł do samego końca, rozchylił usta, a jego kły wydłużyły się z rozkoszy. Gładziła go po ramionach, muskularnych, rozgrzanych. - W porządku? - spytał przez zaciśnięte zęby. Pocałowała go w szyję, kołysząc biodrami. Wciągnął powietrze z sykiem. - Pokochaj się ze mną - szepnęła. Jęknął i zaczął kolebać się na niej jak wielka fala, penetrując ją twardym, potężnym penisem. Oparł głowę na jej szyi. Jego ruchy były coraz szybsze. - Bella... boję się... ale nie mogę przestać - wyznał urywanym szeptem. Znów jęknął i wsparł się na rękach, poruszając płynnie biodrami, kolejnymi pchnięciami przygważdżając ją coraz bardziej do łóżka. Złapała go za nadgarstki, żeby utrzymać się w miejscu. Jego ruchy, nabierając tempa, znów przybliżały ją do szczytu. Orgazm wybuchnął w jej rdzeniu, rozprzestrzeniając się na całe ciało i rozciągając je w nieskończoność we wszystkich kierunkach. Trwało to całą wieczność. Jej wewnętrzne mięśnie spazmatycznie zaciskały się wokół jego penisa. Kiedy wylądowała z powrotem we własnym ciele, zorientowała się, że Zbihr zastygł nad nią w kompletnym bezruchu. Zamrugała przez łzy i spojrzała mu w twarz. Jego twarde rysy były napięte, podobnie jak całe jego ciało. - Bolało? - spytał z niepokojem. - Krzyczałaś głośno. Dotknęła jego twarzy. - Krzyczałam, ale nie z bólu.

- Bogu dzięki - odetchnął, rozluźniając się. - Bałem się, że robię ci jakąś krzywdę. Pocałował ją delikatnie, a potem odsunął się i wstał, podciągając spodenki. Wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Bella zasępiła się. Czyżby już było po wszystkim? Przecież wstając, miał potężną erekcję. Zsunęła się z łóżka i spojrzała na swoje uda. Widząc, że są zupełnie suche, narzuciła szlafrok i weszła do łazienki nie zadając sobie nawet trudu, żeby zapukać. Stał wsparty o umywalkę, z nisko zwieszoną głową. Dyszał ciężko, gorączkowo. Stał na sztywno rozstawionych nogach, lśniąc od potu. - Co jest, nalla? - spytał ochrypłym szeptem. Zamarła, nie wierząc własnym uszom. Najdroższa. Nazwał ją najdroższą. - Czemu... - Urwała speszona. - Czemu przerwałeś, zanim... W odpowiedzi pokręcił tylko głową. Podeszła i odwróciła go twarzą do siebie. Przez spodenki widziała jego pulsującą, boleśnie napiętą erekcję. Właściwie wyglądał, jakby go bolało całe ciało. - Pozwól, że ci ulżę. - Wyciągnęła rękę w jego stronę. Cofnął się, opierając o marmurową ściankę między umywalką a prysznicem. - Proszę, Bella... nie! Wzięła w ręce poły szlafroka i zaczęła klękać u jego stóp. - Nie! - Poderwał ją do góry. Spojrzała mu śmiało w oczy i sięgnęła do gumy od szortów. - Pozwól, że zrobię to za ciebie. Złapał ją za nadgarstki i ścisnął do bólu. - Pragnę tego - oznajmiła z mocą. - Pozwól, że zajmę się tobą. Zapadła długa cisza, w trakcie której przez jego oczy przepłynęły po kolei smutek, pragnienie i lęk. Przeszył ją dreszcz. Właściwie nie miała żadnych podstaw do takich podejrzeń, ale coś jej mówiło, że nigdy w życiu nie pozwolił sobie na orgazm. A może wyciągnęła zbyt pochopne wnioski? Nieważne. Przecież nie będzie go o to pytać. Słaniał się i wyglądał, jakby miał zaraz rzucić się do ucieczki. Jedno nieopatrzne słowo lub gest i Zbihr da drapaka. - Zbihr, nie zrobię ci krzywdy, ani nic wbrew twojej woli. Jeżeli będziesz się źle czuł, przerwiemy. Możesz mi ufać. W końcu puścił nadgarstki Belli i odsunął ją od siebie, Z wahaniem zdjął spodenki. Jego erekcja wystrzeliła pomiędzy nimi. - Po prostu trzymaj się go - powiedział łamiącym się głosem. - Ciebie. Ciebie będę się trzymać. Kiedy wzięła go w dłonie, ze skowytem odrzucił głowę do tyłu. Był niesa-

mowicie twardy - twardy jak stal, choć obleczony skórą tak delikatną jak jego usta. -Jesteś... - Ćśśś - uciszył ją. - Nie... gadaj. Nie znoszę... Nie gadaj. Zaczął poruszać się w jej uścisku, najpierw powoli, potem coraz gwałtowniej. Wziął jej twarz w dłonie i pocałował, potem jednak owładnęły nim ruchy frykcyjne. Doprowadzała go do szaleństwa, coraz bardziej wydłużając jego męskość. Biodra i pierś Zbihra falowały przepięknie w odwiecznym, męskim rytmie. Coraz szybciej... w tył i w przód... Dopóki nie doszedł do fazy plateau. Ścięgna szyi Zbihra napięły się jak postronki, pot wystąpił na całym ciele. Jakby coś się w nim zacięło. Zastygł, dysząc ciężko. Nic z tego. - Rozluźnij się i pozwól sobie na rozkosz. - Nie, ja muszę... - Ujął jej dłoń i położył na jądrach, - Ściśnij. Ściśnij z całej siły. Zbaraniała. - Zwariowałeś? Mogę ci zrobić krzywdę, Ścisnął jej dłoń jak w imadle i wykręcił, aż zaczął krzyczeć. Potem złapał ją za drugą rękę i położył na swojej erekcji. Walczyła z nim, usiłując powstrzymać go przed zadawaniem sobie bólu, ale znów go chwyciły ruchy frykcyjne. Próbowała wyrwać rękę, ale miażdżył jej dłoń, zaciskając na najdelikatniejszym miejscu w ciele samca. Szeroko otwartymi oczami chłonęła jego bolesny akt, straszliwe cierpienie, jakie sobie... Nagle szczeknął głośno, a jego głos odbił się zwielokrotnionym echem od marmurowych ścian łazienki. Była pewna, że cały dom go słyszał. Potem poczuła potężne skurcze jego wytrysku i gorąca sperma polała się na jej dłonie i przód szlafroka. Zwiotczał w jej objęciach, przytłaczając ją ciężarem potężnego ciała. Sapał jak parowóz, a jego ciało drżało na fali wtórnych wstrząsów sejsmicznych. Kiedy puścił jej dłoń, z trudem oderwała ją od jego jąder. Zmrożona do głębi, uginała się pod jego ciężarem. Między nimi doszło do czegoś brzydkiego, sadomasochistycznej perwersji, w której zacierała się granica między rozkoszą a bólem. Nie żeby była całkiem bez serca, ale chciała się znaleźć jak najdalej od Zbihra, uciec od upokarzającej świadomości, że zadawała mu ból, bo ją do tego zmusił, gdyż tylko tak osiągał orgazm. Nagle jednak jego oddech przeszedł w szloch. A może tylko jej się zdawało? Wstrzymała oddech, nasłuchując. Znów usłyszała cichy szloch, a jego ramiona zaczęły drżeć. Pani Kronik, on płakał.

Objęła go, przypomniawszy sobie, że był torturowany, co w żadnym stopniu nie było jego winą, podobnie jak dalsze konsekwencje tego faktu. Próbowała unieść jego głowę, żeby go pocałować, ale opierał się, przyciągając ją do siebie i zanurzając twarz w jej włosach. Tuliła go czule w ramionach, gdy tłumił szloch. Wreszcie odsunął się i otarł łzy wierzchem dłoni. Odkręcił prysznic, unikając jej spojrzenia. Nagłym ruchem zdarł z niej szlafrok, zwinął w kłębek i wrzucił do kosza na śmieci. - Co robisz? Lubię ten szlafrok... - Kupię ci nowy. Pchnął ją w stronę prysznica. Opierała się, ale podniósł ją bez wysiłku, pchnął pod strumień i w niekłamanej panice zaczął myć jej ręce. - Zostaw mnie! - Próbowała uciec, ale ją złapał. – Nie jestem brudna - przestań. Nie muszę się myć tylko dlatego, że ty... - Proszę... muszę cię umyć. - Zamknął oczy. - Nie mogę cię zostawić... pokrytą tym. - Zbihr - zirytowała się. - Spójrz na mnie. - Spojrzał posłusznie. - Nie ma takiej potrzeby. - Nie wiem, co mógłbym jeszcze dla ciebie zrobić. - Wrócić ze mną do łóżka. - Zakręciła wodę. - Ty obejmiesz mnie, a ja ciebie. Tylko to musisz zrobić. Prawdę mówiąc, bardzo tego potrzebowała. Była w głębokim szoku. Owinęła się ręcznikiem i wciągnęła go do sypialni Kiedy znaleźli się pod kołdrą, przytuliła się do niego, ale była równie sztywna, jak on. Nadzieja, że bliskość zatrze tamte wspomnienia, okazała się płonna. Milczeli. - Gdybym wiedział, jak się to potoczy, nigdy bym się na to nie zgodził - w ciemnościach rozległ się wreszcie glos Zbihra. Odwróciła się do niego twarzą. - Pierwszy raz w życiu miałeś orgazm? Nie była zaskoczona jego milczeniem, lecz odpowiedzią, która nadeszła w końcu. - N-no tak. - Nigdy nie... robiłeś sobie dobrze? - szepnęła, choć z góry znała odpowiedź. Boże... Co z nim zrobiły te wszystkie lata, gdy był juchaczem. Lata molestowania... Chciało jej się płakać, ale czuła, że byłby speszony. - Nie lubię tego dotykać - powiedział ledwie słyszalnie. - Źle mi się robi na myśl, że był w tobie. Lepiej bym się czuł, gdybyś teraz siedziała w wannie z chlorem. - Było mi cudownie z tobą. Cieszę się, że kochaliśmy się z sobą. -Ale z tym, co nastąpiło później, nie mogła dojść do ładu. - Jednak to, co wydarzyło się w łazience..,

- Nie chciałem, żebyś w tym uczestniczyła. Żebyś mi to robiła i potem była cała oblana... - Chętnie doprowadzałam cię do orgazmu, ale... boję się o ciebie. Może moglibyśmy spróbować... Odsunął się, - Przepraszam, ale muszę... Idę do Vrhednego. Mam coś do roboty. Chwyciła go za ramię, - A gdybym powiedziała ci, że jesteś piękny? - Uznałbym, że cię ponosi litość i szlag by mnie trafił. - Wcale się nad tobą nie lituję. Chciałabym, żebyś skończył we mnie. Wyglądasz fantastycznie, kiedy jesteś podniecony. Jesteś tam niesamowicie wielki, straszliwie chciałam cię dotknąć. Nadal chcę. Mam ochotę wziąć cię do ust. Chcesz? Strząsnął jej ręce i wstał. Szybko, nerwowo wciągnął ubranie. - Jeśli musisz się oszukiwać na nasz temat, żeby przełknąć to, co między nami zaszło, nie mogę ci tego zabronić. Ale wiedz, że się oszukujesz. Lada dzień ockniesz się i uprzytomnisz sobie, że nadal jesteś godną szacunku samicą. A wtedy na myśl, że ze mną spałaś, strzelisz pawia. Nieprawda! To tylko kwestia czasu. Zniknął za drzwiami, zanim zdążyła obmyślić odpowiednią ripostę. Skrzyżowała ręce na piersi, kipiąc z frustracji. Odrzuciła nogą kołdrę. Cholerny upał w tym pokoju. A może było jej gorąco z nerwów. Nie mogła usiedzieć w łóżku. Ubrała się i wyszła na korytarz posągów. Szła bez celu, byle trochę ochłonąć.

Rozdział dwudziesty ósmy

ZBIHR PRZYSTANĄŁ W PODZIEMNYM TUNELU W PÓŁ DROGI MIEDZY REZYDENCJĄ A BUNKREM. Obejrzał się za siebie. Nic, tylko rząd lamp na suficie. Przed nim to samo - pas przyćmionych świateł ciągnął się w nieskończoność. Nie widać było ani drzwi, którymi wszedł, ani drzwi, którymi wyjdzie. Tak właśnie wygląda życie. Oparł się o stalową ścianę tunelu. Czuł, że jest w potrzasku, chociaż nikt ani nic go nie więziło. Nieprawda. Bella go więziła. Trzymała na postronku. Spętała go swoim

pięknym ciałem, dobrym sercem i chybionymi fantazjami o miłości, które czytał w jej szafirowych oczach. Był w potrzasku... i to na dobre. Nagle jego myśli powędrowały do tamtej nocy, gdy Furiath wyrwał go z niewoli. Juchacz obojętnie przyjął fakt pojawienia się Posiadaczki w towarzystwie jakiegoś samca. Po stu latach nie krepował go wzrok innych samców, a gwałty i penetracja były dla niego chlebem powszednim. Jego egzystencja była jednym wielkim pasmem udręki, choć jedyną prawdziwą torturą był fakt, że jego niewola zdawała się nie mieć końca. Tym razem jednak wyczuł coś dziwnego. Coś..., co różniło tę wizytę od innych. Odwrócił głowę i spojrzał na nieznajomego. Widząc, że samiec jest wielki i kosztownie ubrany, odgadł w nim wojownika. Zdziwił go błysk głębokiego cierpienia w żółtych, wpatrzonych w siebie oczach. Obcy w progu celi zbladł jak wosk. Kiedy do nozdrzy juchacza dotarła woń maści z afrodyzjakiem, wbił wzrok z powrotem w sufit, czekając obojętnie na rozwój wydarzeń. Gdy jednak Posiadaczka dobrała się do jego męskości, w celi rozeszła się silna fala emocji. Działo się coś dziwnego. Wojownik sięgnął po sztylet patrząc na Posiadaczkę, jakby chciał ją zadźgać... Drugie drzwi otwarły się gwałtownie i wpadł przez nie spanikowany dworzanin. W jednej chwili w celi zakotłowało się od broni, strażników, wściekłości. Samiec, który przewodził przybyłym, złapał brutalnie Posiadaczkę i pchnął z całej siły na kamienny mur celi. Potem wyrwał nóż z pochwy i ruszył w stronę juchacza. Niewolnik krzyknął, widząc nadlatujące w stronę jego twarzy ostrze. Poczuł piekący ból czoła, nosa i policzka; potem wszystko spowiła ciemność. Kiedy odzyskał przytomność, wisiał za szyję, a ciężar jego ciała wyciskał z niego resztki życiodajnego oddechu. Chyba jego organizm, czując, że lada chwila wyzionie ducha, przywrócił mu przytomność, dając ostatnią szansę szukania ratunku. Żałosne, ostatnie podrygi. Pani Zanikhu, coś go powinno chyba boleć? Pewnie go polano wodą, bo był cały mokry. Coś gęstego napłynęło mu do oczu. Krew. Pławił się we własnej krwi. Wokół niego panował zgiełk. Czyżby słyszał szczęk mieczy? Na wpół uduszony podniósł powieki i na moment wrócił mu oddech. Morze. Pod nim rozpościerała się morska toń. Ogarnęła go radość... znów jednak, z braku powietrza, spowiły go ciemności. Zamrugał powiekami i zamknął oczy, zwisając bezwładnie, choć czuł wdzięczność za to, że przed śmiercią mógł jeszcze raz spojrzeć na ocean. Przez chwilę zastanawiał się, czy Zanikh będzie przypominał ten bezkres, obcy, a przecież dziwnie bliski. Nagle zobaczył w oddali rozbłysk białego światła. Ucisk wokół szyi zelżał i ktoś zaczął go szarpać pośród wrzawy. Potem zaczął zjeżdżać w dół, podskakując

na wybojach, aż nagle zatrzymał się gwałtownie. Czuł w kościach skutki zjazdu; był zbolały, jakby go ktoś metodycznie okładał pięściami. Usłyszał dwa wystrzały i jęki bólu, które, o dziwo, nie wydobyły się z jego ust. Potem rozległ się przeraźliwy krzyk i poczuł na plecach podmuch wiatru. Spadał... był w powietrzu i leciał w dół. Chryste, ocean. Ogarnęła go panika. Ledwie ugięła się pod nim twarda powierzchnia wód, jego umysł wyłączył się wskutek kontaktu obdartej do żywego mięsa skóry ze słoną wodą. Stracił przytomność. Kiedy kolejny raz otrzeźwiał, jego ciało było sflaczałym workiem, na dnie którego kołatał się ból. Niejasno docierało do niego, że z jednej strony jest mu przeraźliwie zimno, a z drugiej w miarę ciepło. Poruszył się, żeby sprawdzić, czy jeszcze potrafi; coś ciepłego w pobliżu też poruszyło się w odpowiedzi... Ktoś go obejmował od tyłu. Samiec. Odepchnął ciało samca i zaczął czołgać się po ziemi. Zamglonym wzrokiem szukał drogi. Wypatrzył w ciemnościach głaz, za którym mógł się ukryć. Mimo zbolałych wnętrzności odetchnął głębiej, czując słony zapach morza i fetor gnijących ryb. Do tego metaliczny zapach. Ostry, metaliczny zapach. Wyjrzał zza głazu. Choć ledwie widział na oczy, rozpoznał zarys samca, który przyszedł do celi z Posiadaczką. Wojownik siedział teraz pod ścianą, a jego długie, kręcone włosy w strąkach opadły mu na szerokie ramiona. Elegancki strój był w strzępach, a z żółtych oczu przebijał smutek. To był ten dziwny zapach, skonstatował juchacz. Smutek przenikający samca miał specyficzny zapach. Juchacz pociągnął nosem. Poczuł dziwne rwanie w twarzy. Dotknął palcem policzka i wyczuł głęboką bruzdę o sztywnych brzegach. Bruzda ciągnęła się w górę, aż do czoła, a w dół do warg. Przypomniał sobie nadlatujący nóż i swój krzyk, gdy ostrze go dosięgło. Zadrżał i objął się rękami. - Powinniśmy się ogrzewać od siebie nawzajem - odezwał się wojownik. Wierz mi, to tylko miałem na myśli. Nie mam żadnych... zamiarów wobec ciebie. Gdybym mógł, ulżyłbym twym cierpieniom. Dobra, dobra. Wszyscy samce Posiadaczki chcieli być z nim. Po to ich przyprowadzała do swojego juchacza. Sama też lubiła się przyglądać... Ale potem przypomniał sobie, jak wojownik uniósł sztylet - wyglądał, jakby chciał zarżnąć Posiadaczkę jak świnię. Kim jesteś, panie? - spytał ochrypłym głosem. Jego usta były jakieś dziwie, słowa wychodziły z nich zniekształcone. Spróbował powtórzyć pytanie. Słyszałem twoje pytanie - przerwał mu wojownik. Metaliczny zapach smutku wzmógł się, zagłuszając nawet cuchnący odór ryb.- Jestem Furiath. Jestem... twoim bratem.

Nie-e-e. - Juchacz pokręcił głową. - Nie mam żadnej rodziny, panie. Nie jestem... - samiec odchrząknął. - Nie jestem dla ciebie panem. Masz rodzinę i zawsze miałeś. Porwano cię od nas. Szukam cię od stulecia. Obawiam się, że się mylisz. Wojownik drgnął jakby chciał wstać, jednak juchacz gwałtownie odskoczył do tyłu, spuszczając oczy i zasłaniając głowę rękami. Nie zniósłby kolejnych razów, nawet jeśli na nie zasłużył nieposłuszeństwem. - Bez obrazy, panie - wybełkotał nowym, obcym głosem. - Miałem tylko na myśli, że jest pan kimś wyższego stanu. - Klnę się na Panią Zanikhu, że cię nie uderzę - rozległ się stłumiony głos z głębi jaskini. - Nic ci nie grozi. Przy mnie nic ci nie grozi. Odnalazłem cię wreszcie, mój bracie. Juchacz znów pokręcił głową, nie słuchając słów obcego. Nagle dotarło do niego, co nieuchronnie nastąpi, kiedy zapadnie zmrok. Był własnością Posiadaczki, co znaczyło, że samiec będzie musiał go zwrócić. - Błagam, nie oddawaj mnie z powrotem w jej ręce - załkat. -Zabij mnie choćby zaraz, ale nie wydaj mnie. - Pierwej zabiję nas obu, nim pozwolę, byś tam kiedykolwiek wrócił. Juchacz podniósł wzrok. Żółte oczy wojownika żarzyły się w ciemnościach. Długo wpatrywał się w ich blask. Nagle przypomniał sobie swoje przebudzenie po przemianie, którą przeszedł w niewoli. Posiadaczka powiedziała mu, że uwielbia jego oczy barwy złocistej żółci. Pośród wampirów złociste tęczówki stanowiły wielką rzadkość Wreszcie zaczęły do niego docierać słowa i czyny wojownika, Dlaczego jakiś nieznajomy miałby walczyć o jego uwolnienie? Wojownik poruszył się i uniósł nogę, krzywiąc się z bólu. Noga kończyła się na kolanie. Juchacz wytrzeszczył oczy ze zdumienia. Jakim cudem wojownik wyciągnął ich obu z wody przy tak poważnym obrażeniu? Cud, że udało mu się samemu nie pójść na dno. Czemu po prostu nie wypuścił z rąk juchacza? Tylko więzy krwi mogły skłonić do takich poświęceń. - Jesteś moim bratem? - wybełkotał przez rozszarpaną wargę. -Azali jestem twojej krwi? - Jesteś. Jestem twoim bliźniakiem. Kłamiesz. - Juchacz zadrżał. Mówię prawdę. Juchacza przeszedł dziwny dreszcz. Zwinął się w kłębek, nie bacząc na to, że jego ciało od stóp do głów było jedną wielką mną. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że mógłby być kimś więcej, niż tylko niewolnikiem, że mógłby żyć inaczej... Jako samiec, a nie jako przedmiot. Kołysał się przez chwilę na gołej ziemi, Potem spojrzał znów na wojownika.

Kim była jego rodzina? Jak doszło do tego? Kim był? I... - Wiesz może, czy miałem imię? - wyszeptał. - Czy dostałem jakieś imię? Wojownik oddychał chrapliwie. Może połamał wszystkie żebra? - Nazywasz się Zbihr. - Oddech miał coraz krótszy, mówił z wyraźnym wysiłkiem. - Jesteś synem... Aghona, wielkiego wojownika i ukochanym synem naszej... matki, Nazin. Zaszlochał boleśnie, kryjąc głowę w dłoniach. Juchacz przyglądał mu się bez słowa. Zbihr, kręcąc głową, wspominał następne godziny. Przez większość czasu przyglądali się sobie w milczeniu. Obaj byli w kiepskim stanie, ale Furiath, mimo kalekiej nogi, był z nich obu silniejszy. Zebrał wyrzucone na brzeg drewno i pasma wodorostów i wyplótł z nich chwiejną, rachityczną tratwę. Kiedy słońce zaszło, dowlekli się do oceanu i podryfowali ku wolności wzdłuż wybrzeża. Wolności. Akurat Nie jest wolny i nigdy nie był wolny. Tamte stracone lata wlokły się za nim jak cień. Został okradziony z własnego życia. Przeżył piekło. Jego gniew był w nim bardziej żywy niż on sam. Kiedy Bella mówiła, że go kocha, chciało mu się wrzeszczeć Zamiast tego ruszył jednak do Bunkra. Tylko odwethem mógł zasłużyć na jej względy, więc musiał brać się do dzieła. Nie spocznie, dopóki ciała reduktorów nie spiętrzą się przed nim na śniegu jak sterta ściętych drzew - w hołdzie dla niej. A tego, który ją porwał, który ją okaleczył, czekała szczególnie wymyślna śmierć. Nie był w stanie nikogo obdarzyć miłością, ale dla Belli nie będzie szczędził swej nienawiści póki żyw.

Rozdział dwudziesty dziewiąty FURIATH ZAPALIŁ BLANTA i spojrzał na szesnaście pojemników lakieru do włosów stojących na stoliku w salonie Butcha i Vrhednego. - Po co ten lakier do włosów? Przebierzecie się dla nas za dziewczyny? Butch uniósł do góry rurę z pcv, w której właśnie wiercił dziurę. Kartoflana armatka, chłopie. Fajna rzecz. Nie rozumiem. Nigdy nie byłeś na koloniach? Wyplatanie koszyków i dłubanie w drewnie to dobre dla człowieków. Nie obraź się, ale nasze młode uczymy ciekawszych rzeczy.

-Ha! Nie wiesz co tracisz, że nie kradłeś majtek dziewczynom w zieloną noc. Tak czy owak, nadziewasz kartofel na ten koniec, tryskasz do środka lakierem.. I odpalasz - dokończył V ze swojego pokoju. Pojawił się w szlafroku, wycierając ręcznikiem mokre włosy. – Jest przy tym huk jak diabli. Huk jak diabli - podchwycił radośnie Butch. - Robiłeś to już kiedyś, V? - zaciekawił się Furiath. - Tak, wczoraj. Ale armatkę szlag trafił. - Butch zmełł przekleństwo. - Ziemniak był za duży. Cholerne kartofle z Idaho. Dziś spróbujemy czerwonych ziemniaków. Będzie niezła jazda. Najtrudniejsze jest wytyczenie trajektorii... - Ale w sumie, to jest jak w golfie - wyjaśnił V, rzucając ręcznik na krzesło. Wciągnął rękawiczkę na prawą rękę, zasłaniając święte tatuaże, pokrywające dłoń z obu stron aż po koniuszki palców. - Po prostu musisz wyobrazić sobie tor lotu... Dokładnie, jak w golfie - potaknął skwapliwie Butch. - Wiatr odgrywa ważną rolę... Bardzo ważną. Przez parę minut Furiath ćmił blanta, a chłopaki kończyli za siebie zdania nawzajem. W końcu poczuł się w obowiązku zareagować. - Powiem wam coś: chyba za dużo czasu spędzacie z sobą. Wiesz, co mam na myśli? Vrhedny pokręcił głową, patrząc znacząco na glinę, - Nasz brat nie docenia i nigdy nie doceniał tego rodzaju wynalazków. - Wybierzmy się zatem do jego pokoju... - Otóż to. Pokoju wychodzącego na ogród... - Bo inaczej będziemy zmuszeni odpalać przy samochodach na dziedzińcu. Do dzieła. Drzwi tunelu otwarły się z impetem; wszyscy trzej ododwrócili się. W progu stał Zbihr... a wokół niego unosił się zapach Belli. A także opary seksu. I ledwie wyczuwalna woń znaczenia samicy. Furiath stężał. Zaciągnął się do dna płuc. „O, nie..." Tych dwoje bzyknęło się. Z trudem hamował się, żeby nie pobiec do domu i sprawdzić, czy Bella jeszcze żyje. Do tego miał ochotę masować uporczywie mostek, aż zniknie bolesna dziura w piersi. Jego bliźniak zdobył to, o czym on marzył. - Czy explorer zmienił położenie? - zwrócił się Zbihr doV Vrhedny podszedł do komputerów i postukał w klawisze. -Nie. - Pokaż. - Nachylił się nad monitorem. Vrhedny wskazał na ekran. - Jest tutaj. Jeśli ruszy, będę go śledził.

- Czy potrafiłbyś się włamać do takiego wozu, nie włączając alarmu? - Przecież to tylko samochód. Jeśli doczeka tam nocy, wsunę się do środka bezszmerowo. Zbihr odsunął się od monitora. - Potrzebuję komórki. Vrhedny otworzył szufladę biurka, wyjął jeden z telefonów i sprawdził dokładnie. -Jest dobry. Wyślę wszystkim sms-a z twoim nowym numerem. -Jak bryka ruszy, daj znać, Zbihr odwrócił się do wyjścia. Furiath zaciągnął się głęboko i nie wypuszczał dymu. Drzwi do tunelu trzasnęły głośno. Furiath skiepował bezmyślnie skręta i wybiegł za bliźniakiem. Zbihr przystanął, słysząc za sobą kroki w tunelu. Odwrócił się. W świetle lamp w suficie widać było jego zapadnięte policzki, twardy zarys szczęki i zygzak blizny. - O co biega? - spytał, a jego głęboki głos odbił się echem od ścian tunelu. Pozwól, że zgadnę. - Spochmurniał. - O Bellę. -Powiedzmy, że tak. - Furiath zatrzymał się. - Na pewno. - Zbihr wbił wzrok w posadzkę tunelu.- Czuć nią ode mnie, tak? Zapadła długa cisza, podczas której Furiath dałby wszystko za skręta. - Chciałem tylko spytać... czy nic jej nie jest po tym, jak się z nią... kochałeś. Zbihr skrzyżował ręce na piersiach. - Wszystko w porządku. Nie musisz się martwić, nigdy więcej nie będzie już chciała tego ze mną robić. Matko święta. - Dlaczego? - Zmusiłem ją do...- Rozciągnął w grymasie zniekształconą wargę. - Nieważne. - Co? Co jej zrobiłeś? - Zmusiłem ją, żeby mi zadała ból. - Gdy Furiath wzdrygnął się, Z zaśmiał się cicho ze smutkiem. - Tak, nie będziesz musiał jej strzec, bo ona już nie chce mieć ze mną nic wspólnego. - Jak,.. Co się stało? - Istnieje zbyt wiele powodów, dla których nie bedziemy o tym rozmawiać. Nagle wbił wzrok w twarz Furiatha z zaskakującą intensywnością, zważywszy, że zawsze unikał patrzenia w oczy. - Powiedzmy sobie szczerze: wiem, że ona ci się podoba i... ee, mam nadzieję, że kiedy wszystko trochę się uspokoi, będziesz mógł... być z nią, czy coś w tym stylu. „Czy on upadł na ten swój cholerny łeb?". - Jak to sobie wyobrażasz. Z? Przecież ty ją już oznaczyłeś.

- Nie do końca. - Z poskrobał się po głowie. - Pieprzysz. - Powiedzmy, że to nie ma znaczenia. Lada chwila wyjdzie z tego posttraumatycznego czegoś tam, przez co teraz przechodzi, i wróci jej rozum. Furiath pokręcił głową. Samiec, który oznaczył samicę póki żyw, nie zrezygnuje z niej. - Z, co ty za bzdury opowiadasz. Gdybym się z nią zwiazał, to by cię zabiło. Wyraz twarzy Zbihra uległ zmianie. Jaki smutek. Bezbrzżeny. Furiath był w szoku. Z zrobił krok do przodu. W Furiacie obudziła się czujność, choć nie wiedział, czego się ma spodziewać. Zbihr podniósł rękę, jednak w geście tym nie było ani gniewu, ani brutalności. Czując na policzku łagodny dotyk jego dłoni, Furiath zastanawiał się, kiedy ostatni raz bliźniak dotknął go delikatnie, czy raczej dotknął w ogóle. Zbihr mówił cicho i łagodnie, gładząc kciukiem nieskazitelny policzek brata. -Jesteś kimś, kim mogłem być. Masz szansę, którą ja przegrałem. Uosabiasz honor, siłę i dobroć, których Bella potrzebuje. Zaopiekujesz się nią. Chcę, żebyś zaopiekował się nią. -Opuścił rękę. - Nie będzie jej już groził mezalians. Gdy zostaniesz jej brońcem, będzie chodzić z wysoko uniesioną głową. Będzie dumnie paradować z tobą u boku. Jej akcje towarzyskie tak pójdą do góry, że glymeria będzie jej mogła naskoczyć. Pokusa była nieodparta, ale na przeszkodzie stał Zbihr. - Oszalałeś, Z? Jak możesz sobie w ogóle wyobrażać Bellę w moich objęciach? Łagodność Z prysła w jednej chwili. - Ty, czy ktoś inny, tak samo będzie bolało. Poza tym, nawykłem do bólu. Wykrzywił usta w cierpkim grymasie. - Dla mnie to, bracie, naturalny stan. Furiath pomyślał o Belli i o tym, jak nie chciała skorzystać z jego żył. - Nie uważasz, że ona ma w tym wszystkim też coś do powiedzenia? Zbihr odwrócił się i zaczął krążyć po pokoju. - Przekona się do tego pomysłu. Nie jest głupia, o nie. -Przystanął. - Jest jeszcze jeden powód, dla którego chciałbym, żebyś ją miał - powiedział, nie odwracając głowy. Sensowny powód? - Należy ci się szczęście. - Furiath wstrzymał oddech, słuchając cichego głosu bliźniaka. - Nie masz w ogóle własnego życia. Od zawsze. Dbałaby o ciebie... to by ci dobrze zrobiło. Chciałbym tego dla ciebie. Pamiętasz, wtedy, w jaskini... kiedy mnie uratowałeś - dodał, zanim Furiath zdążył dojść do słowa. - Kiedy siedzieliśmy razem, czekając, aż słonce zajdzie? - Pamiętam - szepnął Furiath, mierząc wzrokiem plecy bliźniaka. - Cuchnęło tam rybą jak diabli. Pamiętasz?

- Jakby to było wczoraj. -Wciąż mam cię przed oczami, jak siedzisz pod ścianą groty, ze zmierzwionymi włosami, przemoczony i zbroczony krwią. Wyglądałeś koszmarnie. Wiem, wiem - wyglądałem jeszcze gorzej. - Zaśmiał się gorzko. - Nieważne... powiedziałeś, że gdybyś mógł, tobyś mi ulżył. -Tak. Zapadła długa cisza. Nagle Furiath poczuł falę zimnego powietrza napływającą od Z. Zbihr odwrócił się i przeszył brata martwym, lodowatym spojrzeniem czarnych oczu. Na jego pobliźnionej twarzy kładły się mroczne cienie. -Mnie już nikt i nic nigdy nie ulży. Ale dla ciebie jest jeszcze nadzieja. Weź sobie tę samicę, która cię tak kręci. Bierz ją i przemów jej do rozumu. Dawno wyrzuciłbym ją z pokoju, ale za nic nie chce się ruszyć. Oddalił się, głośno stukając obcasami. Wiele godzin później Bella spacerowała po rezydencji. Część nocy spędziła z Beth i Mary; wojownicy patrzyli na ich przyjaźń z aprobatą. Potem zapadła cisza - bracia i służba poszli spać. Teraz, za dnia, krążyła po korytarzach tylko w towarzystwie Bu, który chyba wyczuwał, jak bardzo jest samotna. Ze zmęczenia ledwie trzymała się na nogach, jednak wewnetrzny niepokój nie dawał jej spocząć. Nagle zrobiło jej się gorąco, jakby ktoś wycelował w nią sto suszarek do włosów - przyszło jej nawet do głowy, że jest chora, choć nie wiedziała, na co. Sześć tygodni spędziła z reduktorami, a od nich przecież nie mogła złapać wirusa. Żaden z braci ani ich krwiczek nie był chory. Czyżby dopadły ją emocje? Nie bardzo chciało jej się wierzyć. Skręciła za róg i przystanęła, uświadomiwszy sobie, że z powrotem wyszła na korytarz posągów. Była ciekawa, czy i Zbihr jest w pokoju. I zawiedziona, kiedy otwarła drzwi i nie zastała go w środku. Działa na nią jak narkotyk, stwierdziła. Nie służy jej, a mimo to nie jest w stanie się go wyrzec. - Czas iść do łóżka, Bu. Kot zamiauczał, jakby odmeldowywał się z obowiązku dotrzymywania jej towarzystwa, po czym oddalił się, stąpając na miękkich łapach z cichą gracją padających śnieżynek. Bella zamykała drzwi, gdy znowu oblał ją war. Zdzierając po drodze sweter, podeszła otworzyć okno, ale żaluzje, naturalnie, były opuszczone: była druga w południe. Tak bardzo potrzebowała ochłody, że weszła pod prysznic i stała w strumieniach zimnej wody Bóg wie jak długo, ale kiedy wyszła, czuła się jeszcze gorzej. Skóra ją piekła, głowę miała ciężką. Owinięta ręcznikiem podeszła do łóżka i zaczęła wygładzać pościel. Jej wzrok

padł na telefon. Powinna zadzwonić do brata. Muszą się spotkać oko w oko i to szybko, bo Ghrom nie może w nieskończoność odwlekać wydania jej bratu. Mordh nigdy nie spał, więc nie bała się, że go zbudzi. Kolejne uderzenie gorąca uprzytomniło jej jednak, że nie jest w stanie stawić czoła bratu. Zaczeka do nocy, a najpierw trochę wypocznie. Zadzwoni do Mordha po zachodzie słońca i spotka się z nim w jakimś neutralnym miejscu, na widoku publicznym. Przekona go, żeby się nie wygłupiał. Przysiadła na brzegu łóżka, czując dziwny ucisk między nogami. Uznała to za efekt seksu ze Zbihrem. Od dawna nie była z nikim. A jej jedyny, poza Zbihrem, kochanek nie był aż tak hojnie wyposażony przez naturę jak Z ani nie kochał się z nią tak wytrwale. W jej umyśle zaczął przesuwać się korowód obrazów Zbihra: widziała jego twarz, mroczną i zaciętą, jego ciało, napięte i muskularne. Wstrząsnął nią dreszcz. Zaczął ją trawić płomień żądzy, jakby znów był w niej. W jej żyłach zaczęła buzować słodko-cierpka substancja. Zaniepokojona, odrzuciła ręcznik i spojrzała po sobie. Jej piersi były większe niż zwykle, a koniuszki bardziej różowe. Pamiątki po ustach Zbihra, jak amen w pacierzu. Klnąc, opadła na poduszki i naciągnęła kołdrę. Było jej coraz goręcej. Przekręciła się na brzuch i rozsunęła nogi, żeby się schłodzić, ale ucisk w kroczu wzmagał się. Śnieg rozpadał się na całego i zaczęło zmierzchać. O prowadził swoją półciężarówkę drogą 22. Kierował się na południe. Kiedy dotarł na miejsce, przystanął na poboczu i spojrzał na U. - Explorer stoi sto metrów stąd. Musi go pan wyciągnąć z tych cholernych chaszczy. Potem proszę kupić potrzebne nam produkty i ustalić daty dostaw. Do pana należy obserwacja transportu jabłek i zaopatrzenie nas w arszenik. - OK. - U rozpiął pas. - Pozwolę sobie jednak zauważyć, że powinien pan wygłosić mowę inauguracyjną. Zgodnie z tradycją nowy nadreduktor... - Proszę mi nie zawracać głowy. O zapatrzył się na przednią szybę i wycieraczki zmiatające płatki śniegu. Teraz, kiedy U zaangażował się w sprawy tej przeklętej ceremonii przesilenia zimowego, mógł spokojnie wytężać umysł w jedynym interesującym go kierunku. Gdzie, u diabła, podziewa się jego żona? - Nadreduktor, obejmując urząd, zwyczajowo wygłasza mowę do Korporacji. Jezu, głos U zaczynał go naprawdę wpierdalać. Podobnie jak jego prawomyślność. - O, musi pan... - Niech się pan zamknie, do cholery. Mam gdzieś walne zebrania.

- Jak pan uważa - wycedził U, nie kryjąc dezaprobaty. - Gdzie mam skierować oddziały? - Gdzie? Gdzie? Jasne, że do centrum. - Jeśli Beta natkną się na cywilów, mają ich brać żywcem czy zabić? Czy będziemy odbudowywać ośrodek przesłuchań? - Wszystko mi jedno. - Ale przecież nie można... - mendził U. „Jak ją odnaleźć. Gdzie ona może się..." - Panie O. O spojrzał w stronę U, czując, że zaraz dostanie szału. - Co znowu? Usta U przez chwilę poruszały się bezgłośnie, jak rybi pysk. - Nic. - To dobrze. Mam już pana wyżej uszu. Niech pan wreszcie spada i zajmie się czymś pożytecznym, zamiast zawracać dupę. Ledwie podeszwa U dotknęła pobocza, O wcisnął gaz, ale nie jechał długo. Skręcił w drogę prowadzącą do farmy obaczyć, co tam słychać w żoninym domu. Żadnych śladów na świeżym śniegu. Światła pogaszone. Nikoguśko. „Szlag by trafił-flptych durnych Beta". O zawrócił i ruszył do środmiescia. Oczy go piekły z niewyspania, ale nie zamierzał trwonić nocnych godzin w piernatach- Kurwa mać. Jeśli tej nocy nie pośle kogoś na tamten świat, oszaleje.

Rozdział trzydziesty ZBIHR SPĘDZIŁ DZIEŃ NA SIŁOWNI. Gołymi pięściami okładał worek bokserski. Dźwigał ciężary. Biegał. Znów podnosił ciężary. Ćwiczył ze sztyletami. Kiedy wrócił do rezydencji, była prawie czwarta. Wkrótce pora ruszać na łowy. Wszedł do holu rezydencji i przystanął. Coś było nie tak. Rozejrzał się po westybulu. Z zadartą głową patrzył na antresolę pierwszego piętra. Nasłuchiwał uważnie. Pociągnął nosem, ale wyłowił wyłącznie dochodzący z jadalni zapach śniadania, więc skierował się w tamtą stronę, wiedząc, że coś jest nie tak, choć nie umiał powiedzieć, co. Bracia siedzieli przy stole dziwnie milkłiwi, za to Mary i Beth jadły i rozmawiały jakby nigdy nic. Belli nie było. Jedzenie go nie interesowało, ale ruszył w stronę wolnego miejsca przy Vrhednym. Siadając, czuł każdy mięsień w ciele - dał sobie bobu na siłowni. - Explorer ruszył? - Przynajmniej do czasu mojego wyjścia tutaj - nie. Jak wrócę do pokoju,

sprawdzę, ale nie musisz się denerwować. Komputer śledzi jego trasę nawet pod moją nieobecność. Będziemy widzieli, którędy jedzie. - Jesteś pewien? Vrhedny spojrzał na niego z politowaniem. -Jestem, jestem. Sam zaprojektowałem ten program. Zbihr skinął głową, po czym złapał się za podbródek i przekręcił, aż chrupnęło mu w szyi. Kurde, był sztywny jak nie wiem co. Natychmiast pojawił się Fritz, niosąc dwa lśniące jabłka i nożyk. Z podziękował staremu lokajowi i wziął się za jabłko. Obierając, wiercił się na krześle. Kurczę, nogi mu jakoś pogięło i krzyże. Może za bardzo się sforsował? Znów poprawił się w krześle, a potem skoncentrował na jabłku, które obracał w jednej dłoni, odsłaniając nożem biały miąższ. Kończąc obieranie, zorientował się, że zakłada nogę na nogę, a potem ją zdejmuje i tak w kółko, niczym tancerka rewiowa. Rozejrzał się po kolegach. Vrhedny bawił się zapalniczką, postukując nogą. Rankohr masował się po karku, a właściwie po ramieniu, czy może raczej po piersi. Furiath kręcił pustą filiżanką, gryzł dolną wargę i bębnił palcami po stole. Ghrom, dziwnie podminowany, wyginał szyję w tył, w przód i na boki. Butch też wiercił się niespokojnie w miejscu. Żaden z nich - nawet Rankohr - nie tknął śniadania. Tymczasem Mary i Beth jak gdyby nigdy nic wstały, żeby odnieść talerze. Żartobliwie przekomarzały się z Fritzem, proponując, że przyniosą za niego owoce i kawę. Ledwie samiczki wyszły z jadalni, przez dom przepłynęła fala energii. Tajemniczy prąd przeszył to w kroczu Zbihra, stawiając je na baczność. Zamarł, kątem oka widząc, że pozostali Bracia i Butch również stężeli, jakby nie byli pewni, czy coś się z nimi dzieje, czy tylko im się wydaje. Wkrótce nadpłynęła następna fala uderzeniowa. Zbihr nie zdążył jeszcze porządnie zakląć, kiedy obwód tego powiększył się znów skokowo. Ja pierdolę - stęknął ktoś. Jezu, ja chyba śnię - warknął drugi. Drzwi służbowe otwarły się i weszła Beth, niosąc tacę z owocami. - Mary zaraz doniesie kawy... Ghrom poderwał się tak gwałtownie, że jego krzesło upadło na oparcie. Podszedł obcesowo do Beth, wyrwał jej tacę z rąk i pchnął niedbale na stół. Ze srebrnej patery posypały się połówki truskawek i plastry melona. - Ghrom, co ci odbiło? - ofuknęła go Beth. Przyciągnął ją do siebie i zaczął całować namiętnie z języczkiem, wyginając krwiczkę w mostek, jakby zamierzał ją wziąć na oczach Bractwa. Nie przerywając pocałunku, złapał ją za pupę i poderwał do góry. Beth zaśmiała się i oplotła go nogami. Ślepy Król ruszył do wyjścia, wtulając twarz w szyję swojej lilan.

Kolejna fala targnęła domem, nieomal wywracając samców. Zbihr złapał się za krawędź stołu. Nie on jeden; knykcie V zbielały na krawędzi blatu. Bella... to mogła być tylko Bella. Bella dostała chcączki - Agrhes ostrzegał, przypomniał sobie Zbihr. Zbadał ją transwaginalnie i orzekł, że niebawem będzie płodna. Rany koguta. Samica w chcączce pod jednym dachem z sześcioma samcami. Lada chwila drapieżne seksualne instynkty braci wezmą górę. Nikt nie był wolny od niebezpieczeństwa. Gdy w drzwiach dla służby pojawiła się Mary, Rankohr naparł na nią jak czołg; wyrwał jej z rąk dzbanek i odstawił na kredens, rozlewając kawę. Docisnął ją do ściany i przytknął głowę do jej szyi z namiętnym pomrukiem, od którego zabrzęczały kryształki kandelabru. Nerwowy oddech Mary szybko przeszedł w zmysłowe westchnienia. Rankohr wziął ją na ręce i szybko wyniósł z jadalni. Butch zajrzał sobie w krok, potem przyjrzał się swoim kolegom. „ Nie chciałbym świntuszyć, ale czy wszyscy też... no...” -Tak - odparł Z, zaciskając usta. - Powiecie mi wreszcie, co się tutaj dzieje? - Bella dostała chcączki - odparł V, upuszczając serwtę. - Jezu, ile jeszcze do zmroku? Furiath zerknął na zegarek. - Prawie dwie godziny. - Do tej pory chyba się wykończymy. Masz może trochę czerwonego dymka? - Mam tego w bród. - Butch, dla twojego dobra radzę ci niezwłocznie opuścić teren posiadłości. Bunkier jest za blisko, nie stanowi dostatecznej ochrony. Nie przypuszczałem, że chcączka działał na człowieków, ale widzę, że tak. Lepiej wyjedź, zanim będzie za późno. Napłynęła kolejna faia: Z opadł z powrotem na krzesło, wykonując spazmatyczne ruchy miednicą. Postękiwania pozostałych uprzytamniały mu, że byli w niezłej dupie. Nawet najbardziej cywilizowany samiec nie jest w stanie oprzeć się płodnej samicy, a ich napięcie erotyczne będzie rosło w miarę postępów chcączki. Gdyby to była noc, mogliby się salwować ucieczką. Niestety, byli uwięzieni w posiadłości do zmroku, a wtedy będzie już za późno. Samcom tak długo wystawionymi na działanie samicy instynkt nie pozwala opuścić terytorium. Rozum swoje, ale ciało będzie opierać się przed odejściem, tym bardziej że ucieczka grozi syndromem odstawienia, przy którym ich obecne męczarnie to pikuś. Ghrom i Rankohr mieli gdzie się rozładować, ale reszta braci była w kiszce. Oczywiście, zawsze mogli się tym lub owym znieczulić.

Oni tak, ale Bella... Bella będzie cierpieć straszliwsze katusze, niż oni wszyscy do kupy. V wstał od stołu, ściskając oparcie krzesła. - Chodźmy już, Furiath. Pora na blanta. Z, pójdziesz do niej. Zgoda? Zbihr zamknął oczy. - Z? Obsłużysz ją. Słyszysz, co mówię? Siedzący przy kuchennym stole John uniósł głowę, zadzwonił telefon. Sal i Regin, domowe psańce, pojechali na zakupy. Odebrał telefon. -To ty, John? - Tohr dzwonił do niego z parteru. John gwizdnął i nabrał kolejny widelec ryżu w sosie imbirowym. - Dzisiaj nie będzie zajęć. Obdzwaniam rodziny uczniów. John zanurzył widelec w ryżu i gwizdnął z aprobatą, - Doszło do... pewnych komplikacji w posiadłości. Jednak jutro, najdalej pojutrze wszystko powinno wrócić do normy. Zobaczymy, jak się potoczą sprawy. W tej sytuacji przyspieszyliśmy twoją wizytę u Agrhesa. Butch zaraz po ciebie przyjedzie. Zgoda? John gwizdnął krótko dwa razy. -To dobrze... Butch jest człowiekiem, ale jest w porządku. Można mu ufać. Rozległ się dzwonek do drzwi. - To chyba on - tak, to Butch. Widzę go na monitorze. Aha, i jeszcze jedno... jeśli ta cała psychoterapia ci się nie spodoba, nie będziesz musiał chodzić. Nie pozwolę, żeby cię ktoś męczył. John westchnął do słuchawki z wdzięcznością. - Tak, ja też nie przepadam za babraniem się we własnych bebechach - zaśmiał się Tohr. - A-uu! Wellsie, o co ci chodzi? Nastąpiła gwałtowna wymiana zdań w Starym Języku. - Tak czy owak, wyślij mi sms-a, jak już będzie po wszystkim - w słuchawce znów odezwał się głos Tohra. John gwizdnął dwukrotnie, rozłączył się i włożył widelec i talerz do zmywarki. Psychoterapia... Trening... Nie palił się ani do jednego, ani drugiego, ale z dwojga złego wolał spotkanie z jakimś doktorem, niż towarzystwo Lahsera. Wizyta potrwa najwyżej sześćdziesiąt minut, a z Lahserem musi spędzać po wiele godzin. W drodze do wyjścia złapał kurtkę i notatnik. Otworzył drzwi. Na progu stał wielki, uśmiechnięty samiec człowieków. - Siemasz, John. Jestem Butch. Butch O'Neal, twój szofer. „Ja... cię..." Ten cały Butch O'Neal był... no, po pierwsze, był ubrany jak model z męskiego żurnala. Spod czarnego pałta z kaszmirowej wełny wystawała marynarka w jodełkę śnieżnobiała koszula i zajebisty czerwony krawat. Ciemne zaczesane do tyłu włosy wyglądały, jakby je od niechcenia odgarnął ręką. Odjazd. A jego buty... wow. Gucci, najprawdziwszy Gucci... złote z czarno-

czerwonym paskiem. Właściwie to nie był przystojny, przynajmniej według obowiązujących standardów męskiej urody. Nos musiał mieć złamany ze dwa, trzy razy, a jego piwne oczy były zbyt czujne i zmęczone, by je można uznać za piękne. Przypominał na ładowaną broń: wyczuwało się w nim stalowe nerwy i groźną siłę, która wzbudza respekt. Była to zabójcza kombinacja, w dokładnym tego słowa znaczeniu. - John? Szafa gra? John gwizdnął i wyciągnął rękę. Przybili piątkę, Butch uśmiechnął się znowu. - Jesteś już gotów jechać? - spytał delikatnie, jakby wiedział, że John wraca do Agrhesa, bo potrzebuje „rozmowy z kimś". „Jezu... Czy zaraz wszyscy się dowiedzą?" Zamykając za sobą drzwi, John wyobraził sobie, jak wiadomość przecieka do jego szkolnych kolegów. Zrobiło mu się słabo. Podeszli z Butchem do czarnego forda escalade z przyciemnionymi szybami i chromowanymi felgami na kołach. W aucie było ciepło. Pachniało prawdziwą skórą i boskim płynem po goleniu Butcha. Kiedy ruszyli, Butch włączył odtwarzacz i samochód zadudnił rapowymi kawałkami Mystikaia. Patrząc przez okno na płatki śniegu i bladoróżową poświatę na niebie, John próbował sobie wyobrazić, że jedzie gdzieś indziej. Oczywiście, nie na trening. - Nie będę ściemniał - odezwał się Butch. - Wiem, czemu jedziesz do kliniki i chcę ci powiedzieć, że sam też musiałem chodzić do psychologa. - Pokiwał głową, widząc zdumione spojrzenie Johna. - Tak, tak, kiedy byłem w policji. przez dziesięć lat byłem detektywem w wydziale zabójstw,a to jest wydział, w którym widzi się sporo plugastwa. Stale musiałem chodzić do jakiegoś kolesia w okularkach babuni, który próbował ciągnąć mnie za język. Nie znosiłem tego. John westchnął z ulgą. Świadomość, że jego towarzysz też nie był fanem psychoterapii, dziwnie go uspokajała. -Jednak, o dziwo... - Butch dojechał do głównej ulicy i wrzucił kierunkowskaz. Po chwili włączył się w ruch. - O dziwo, chyba mi to dobrze zrobiło. Nie wtedy, kiedy siedziałem naprzeciwko doktora Ciekawskiego, specjalisty od wyciągania zwierzeń. Szczerze mówiąc, cały czas miałem ochotę dać nogę, bo mnie aż skręcało. Dopiero... potem zacząłem się zastanawiać, o czym gadaliśmy. Prawdę mówiąc, miał sporo racji. Uspokoiłem się, choć wcześniej wcale nie uważałem, że jestem nerwowy. Tak więc, w sumie, da się wytrzymać. - Co widziałem? - mruknął Butch, widząc pytające spojrzenie Johna. Zamyślił się. -To i owo, chłopcze - powiedział, kiedy wjechali w kolejną wypasiona dzielnicę. - To i owo. Skręcił w podjazd, przystanął przed bramą wjazdową i opuścił szybę. Nacisnął dzwonek i przedstawił się do domofonu. Brama się otwarła.

Escalade zatrzymał się za budynkiem ze zdobieniami. Był to gmach wielkości szkoły. John wysiadł i okrążył samochód. Zorientował się, że Butch ma mały rewolwer, który trzyma dyskretnie w opuszczonej dłoni. John znał te sztuczki. Furiath był podobnie uzbrojony,kiedy jechali do kliniki parę nocy wcześniej. Czyżby bracia nie byli w tej okolicy bezpieczni? Rozejrzał się dokoła. Na terenie wokół ekskluzywnej kliniki nie wypatrzył niczego szczególnego. Może bracia nigdzie nie są bezpieczni. Butch wziął Johna za rękę i przeszedł z nim pośpiesznie do pancernych drzwi, czujnie popatrując na wielki garaż za domem, dęby na skraju posesji i dwa samochody zaparkowane przed czymś, co wyglądało jak drzwi kuchenne. John musiał biec, żeby dotrzymać mu kroku. Kiedy dotarli do drzwi na tyłach, Butch uniósł twarz do kamery, a metalowe drzwi rozsunęły się ze szczękiem. Weszli do holu. Drzwi za. nimi zamknęły się, za to otwarły się drzwi do windy towarowej. Zjechali do podziemia i wysiedli. Czekała na nich pielęgniarka, którą John pamiętał z poprzedniej wizyty. Powitała ich z uśmiechem. Butch wsunął rewolwer w olstro pod lewą pachą. - Petrilla czeka - oznajmiła pielęgniarka, machnąwszy ręką w stronę korytarza. John nabrał powietrza, ścisnął mocniej notatniki z miną skazańca ruszył za pielęgniarką. Z stanął przed drzwiami swojego pokoju. Chciał tylko sprawdzić, jak się czuje Bella i czym prędzej pójść do pokoju Furiatha, żeby się upalić. Nie lubił się nawalać, ale wszystko było lepsze niż ta wściekła chuć. Uchylił drzwi i oparł się o futrynę. Pokój pachniał jak kwitnący ogród - w życiu nie spotkał zapachu równie czarującego. Poczuł ucisk w rozporku; to wyrywało się na wolność. - Bella? - rzucił w mroki pokoju. Odpowiedział mu jęk. Wszedł do środka i zamknął drzwi za sobą. „Chryste, ten jej aromat...". Z głębi gardła Zbihra wydobyło się warknięcie, dłonie wygięły mu się w szpony. Jego nogi same skierowały się w stronę łóżka. Instynkt zwyciężył nad rozumem. Bella miotała się w skłębionej pościeli. Krzyknęła na jego widok, zaraz jednak opanowała się i umilkła. - Nic mi nie jest. - Przekręciła się na brzuch, trąc udem o udo. Naciągnęła na siebie kołdrę. - Nic mi... naprawdę... Zaraz wszystko... Kolejna fala uderzyła Z, aż się zatoczył. Bella zwinęła się w kulkę. - Idź - wycharczała. - Tylko... pogarszasz sprawę. O Jezu-u... - jęknęła urywanym głosem. Z rzucił się do drzwi, choć wszystko się w nim buntowało przeciwko porzuceniu Belli.

Wyjście na korytarz wymagało równej determinacji, jak odciągnięcie brytana od zdobyczy. Gdy wreszcie zamknął drzwi, popędził do Furiatha. Z drugiego końca korytarza czuł, co pali bliźniak z Vrhednym. Kiedy dopadł pokoju, wnętrze spowijały gęste opary dymu. Vrhedny z Furiathem leżeli na łóżku z grubymi skrętami w palcach. Usta mieli zaciśnięte, sylwetki wyprężone. - Co tu robisz, u diabła? - wkurzył się V. - Można się poczęstować? - spytał Z, sięgając po hebanową szkatułkę, leżącą na łóżku między wojownikami. - Czemu ją zostawiłeś? - V zaciągnął się mocno, rozżarzając koniec skręta. Przecież ciągle ma chcączkę. - Mówi, że jak tam jestem, to jest jeszcze gorzej. - Z sięgnął nad bliźniakiem i porwał blanta ze szkatuły. Ręce mu się tak trzęsły, że nie mógł zapalić, - Jak to możliwe? - Czy wyglądam na doświadczonego w tej materii? - Przecież wiadomo, że obecność samca jest remedium. - V potarł podbródek, a potem podniósł wzrok z niedowierzaniem. - Zaraz, zaraz, ty jej chyba nie bzyknąłeś. Dobrze mówię? Z...? Z, słyszysz, co się do ciebie mówi? - Tak, nie bzyknąłem jej - odparł, czując, że Furiath z zapartym tchem czeka na jego odpowiedź. -Jak mogłeś pozostawić tę nieszczęsną samicę niewybzykaną w jej obecnym stanie? - Mówiła, że nic jej nie jest, - No bo to się dopiero zaczyna. Wkrótce jej się pogorszy, Jedynym sposobem na uśmierzenie bólu jest wytrysk w jej wnętrzu, kapujesz? Nic możesz jej tak zostawić to zbyt okrutne. Z podszedł do jednego z okien. Żaluzje wciąż były opuszczone na dzień. Tak, słońce - wielkie. świetliste - miało go w saku. Marzył o tym, żeby wyrwać się z domu. Czuł się tu jak w potrzasku, a chęć ucieczki walczyła o lepsze z chorobliwą chucią. Nagle przypomniał sobie o Furiacie, który, spuściwszy oczy, milczał jak zaklęty. „Skorzystaj z okazji i wyślij braciszka do jej pokoju. – Niech jej ulży w potrzebie - dyktował wewnętrzny głos. - No już. Każ mu wyjść stąd, iść do ciebie, rozebrać się i położyć na niej" O matko, matko... Irytująco trzeźwy głos Vrhednego przerwał jego dręczące rozmyślania. - Zbihr, wiesz, że to jest nie fair? Nie możesz jej tego zrobić, bo ona.. - Weź się odpierdol ode mnie. - Dobrze, sam się nią zajmę - odezwał się Vrhedny po chwili namysłu. Wzrok Z powędrował natychmiast w stronę Vrhednego, który zgasił blanta i

wstał. Kiedy podciągał skórzane spodnie jego erekcja kłuła w oczy. Zbihr rzucił się bez namysłu przez pokój. Obalił V na ziemię i zacisnął dłonie na jego potężnej szyi. Kły wyskoczyły mu z górnej szczęki jak noże. - Zabiję cię, jeśli tylko się do niej zbliżysz – zasyczał. Za nimi rozległ się rumor - pewnie Furiath rzucił się ich rozdzielić, jednak V nie chciał niczyjej pomocy. - Zostaw nas, Furiath! - Udało mu się złapać oddech. - To sprawa... między nami. Diamenyowe oczy Vrhednego spoglądały przenikliwie do góry, chociaż wałczył o oddech, przemawiał z autorytetem. -Uspokój się, Zbihr... cholerny szajbusie... – Wdech... -Nigdzie się nie wybieram... Chciałem tylko... potrząsnąć tobą No, już, puszczaj mnie. Z zwolnił uchwyt, ale nie wypuścił V. Vrhedny dyszał ciężko. - Widzisz, co się z tobą dzieje, Z? Wiesz już, co to jest instynkt terytorialny? Oznaczyłeś ją i masz za swoje. Zbihr chciał zaprzeczyć, ale nie bardzo miał jak, zważywszy na swoje zachowanie przed chwilą oraz fakt, ze wciąż trzymaj ręce na szyi V. -Wiesz, jak wydostać się z piekła - głos Vrhednego opadł do szeptu. - Idź do niej, nie bądź idiotą. To wam obojgu dobrze zrobi. Zbihr zsunął się z Vrhednego na podłogę. Co mu tam... Nie miał ochoty myśleć o samicach, seksie ani drogach wyjścia. Co też się stało z jego blantem? Rzut oka na okno uprzytomnił mu, że zanim skoczył na Vrhednego jak lampart, schludnie odłożył skręta na parapet. Cóż, nie można mu odmówić dobrych manier. - Ona cię uleczy - odezwał się V. - Nie szukam uzdrowienia. Poza tym, nie chcę jej zrobić bachora, kapujesz? To by dopiero był koszmar. - To jej pierwsza chcączka? - Nie wiem. - Jeśli pierwsza, to szanse są praktycznie równe zeru. - Praktycznie, to dla mnie za mało. Jak mógłbym jej inaczej pomóc? - Masz jeszcze ciągle morfinę? - spytał Furiath. - Tę strzykawkę, którą ci przygotowałem po odjeździe Agrhesa? Użyj jej. Słyszałem, że tak robią samice, które nie mają partnera, Vrhedny usiadł, muskularnymi ramionami obejmując kolana. Odrzucił włosy do tyłu, odsłaniając na moment rozlegty tatuaż na lewej skroni. - To nie załatwi sprawy do końca, ale zawsze lepszy rydz niż nic. Znów uderzyła w nich fala waru. Jęknęli chóralnie, ubezwłasnbwolnieni przez swoje ciała, które zdradziecko prężyły się iparły tam, skąd dochodził zew nieszczęsnej samicy.

Kiedy fala zelżała Zbihr poderwał się na nogi. Po jego wyjściu Vrhedny z powrotem wczołgał się na łóżko Furiatha i pociągnął dymka. Zbihr musiał się uzbroić psychicznie, zanim wszedł z powrotem do swojego pokoju na drugim końcu domu. Nie patrząc wkierunku Belli, zmusił się, by podejść wprost do sekretarzyka. Znałazł ststrzykawki i wybrał naszykowaną przez Furiatha. Odetchnął głębiej i odwrócił się w stronę łóżka, które jednak ku jego najwyższemu zdumieniu, okazało się puste. -Bella? - Rozejrzał się. - Bella, gdzie... Leżała skulona na podłodze z poduszką między nogami. - Boli - zaszlochała, dygocąc, kiedy przykląkł obok niej. -Wiem, nalla. - Odgarnął jej włosy z oczu. - Zaraz ci pomogę. - Błagam... Tak strasznie boli. - Odwróciła się na plecy ukzując nabrzmiałe piersi z zaczerwienionymi sutka-mi...Cudowne. Nieodparte. - Okropnie boli, coraz bardziej. - Zbihr, nie wytrzymam... Zwinęła się w ataku boleści, a jej ciało wyemitowało potężną dawkę energii. Siła jej hormonów poraziła go, a zwierzęca reakcja jego ciała pozbawiła go czucia... nie poczuł nawet kiedy chwyciła go za rękę, miażdżąc mu kości. Kiedy fala osłabła, zaczął się zastanawiać, czy wciąż ma cały nadgarstek Nie obawiał się bólu; zgodziłby się na gorsze tortury, gdyby tylko mógł jej ulżyć. Skoro jednak ściskała go tak rozpaczifwie, nietrudno było sobie wyobrazić, co dzieje się w jej wnętrzu Z niepokojem zauważył, że przygryzła dolną wargę do krwi. Kciukiem otarł krew z jej ust, po czym wytarł rękę w nogawkę, żeby jej nie polizać niechcący i nie rozbudzić w sobie apetytu. - Nalla...- Zerknął na strzykawkę w dłoni. ,,No już, do roboty. Daj jej to znieczulenie i uśmierz jej męczarnie". - Bella, chcę cię o coś spytać. - Tak - wyjęczała. - Czy to twój pierwszy raz? Skinęła głową. - Nie wiedziałam, że to jest taki koszmar... O Boże... Znów ją chwyciły konwulsje. Zgniotła poduszkę między nogami. Popatrzył na strzykawkę. Morfina nie była prawdziwym remedium, ale ejakulacja w jej wnętrzu wydała mu się świętokradztwem. Parszywy wytrysk był gorszą z dwóch żałosnych opcji, jakie miał w odwodzie, ale z punktu widzenia jej organizmu bardziej skuteczną niż zastrzyk. Odłożył strzykawkę na stolik nocny, wstał i zrzucił buty,jednocześnie zdzierając przez głowę koszulę. Rozpiął rozporek, odsłaniając owo odrażające, dokuczliwe monstrum i wyskoczył ze skórzanych spodni.

Potrzebował bólu, żeby mieć orgazm, ale to nie był problem. Jak trzeba, zrobi sobie kuku, żeby wywołać wytrysk. Od czego ma w końcu kły? Bella wiła się w męczarniach, kiedy podniósł ją i położył na łóżku. Była cudowna, gdy tak leżała na poduszkach zarumieniona, z rozchylonymi ustami, jaśniejąc od chcączki. Przeżywała jednak katusze. - Ćśś... już dobrze i szepnął, kładąc się na łóżku, a dokłdnie na Belli. Kiedy ich nagie skóry zetknęły się, jęknęła i znów ugryzła w wargę. Tym razem nachylił się i zlizał z jej ust świeżą krew. Elektryzujący smak na języku podniecił go i przeraził. Uprzytomnił mu, że od ponad stu lat odżywiał się cienką namiastką. Pieprzyć ten cholerny bagaż wspomnień. Liczy się tylko Bella. Jej nogi podrygiwały konwulsyjnle, więc musiał przytrzymać je rękami, a potem przygwoździć udami. Gdy do tknął jej waginy dłonią, przeżył zaskoczenie. Była rozpalona mokra i obrzmiała. Bella krzyknęła, a potem dostała orgazmu który ukoił trochę jej męczarnie - przestała sie wić, jej oddech się uspokoił. Zerknął na swoje ubrania. Chyba niepotrzebnie je zdejmował.. Fala energii, jaką wyemitowała, była tak potężna, że wyrzuciła go w powietrze, Jakby go odepchnęły niewidzialne dłonie Krzyknęła boleśnie, kiedy zawisł nad nią w powietrzu. Gdy fala przeszła, upadł na nią. Orgazm ewidentnie pogorszył tylko jej stan, teraz Bella zanosiła się suchym szlochem. Wiła się i wyginała pod nim, wstrząsana mdłościami. - Spokojnie, nalla - szepnął spanikowany. - Zaraz ci go włożę. Ale Bella odjechała tak bardzo, że nie słyszała, co mówi. Musiał ją obezwładnić siłą, przedramieniem dociskając obojczyk drugą ręką natomiast odginając jej nogę na bok. Ruchami bioder próbował ustawić to pod odpowiednim do penetracji kątem - bez skutku. Choć przygniótł ją i obezwładnił trzepotała się nadal. Zaklął ordynarnie i sięgnął do krocza i złapał to, czym miał się posłużyć dla jej dobra. Postawił drania u jej wrót pchnął mocno łącząc się z Bella. Krzyknęli jednocześnie. Potem zwiesił twiesił głowę i zatonął na wieczność w jej ciasnej śliskiej płci Jego ciało przejęło stery, biodra poruszały się jak tłokiw miażdżącym, bezlitosnym rytmie, wzbudzając potężne ciśnienie w jądrach i płomień w dolnej części brzucha. Zaraz będzie szczytować, tak jak w łazience, kiedy go ściskała a on pompował, tylko tym razem w jeszcze bardziej szaleńczym, namiętnym, nieokiełznanym rytmie. - O, nie-e! zawył. Ich ciała zderzały się ze sobą, wzrok mu zanikał, zraszał potem ciało Belli, nozdrza wypełniał mu intensywny aromat, którym ja. znaczył... Nagle Bella wykrzyknęła jego imię i wygięła się pod nim w łuk. Jej wagina zacisnęła się wokół niego w spazmatycznych skurczach, które zaczęły wyciskać z niego... „Kurwa

mać, tylko nieto..." Odruchowo próbował wyskoczyć z niej, ale orgazm dopadł go z tyłu i wspiął się po kręgosłupie. Eksplodował. Jego wytrysk zdawał się nie mieć końca: w kolejnych, potężnych skurczach wlewał się w Bellę, napełniając ją sobą. Nie był w stanie się pohamować, choć zdawał sobie sprawę, czym ją częstuje. Kiedy ucichły drgawki, uniósł głowę. Bella leżała z zamkniętymi oczami, oddychając równo. Głębokie bruzdy znikły z jej twarzy. Przesunęła dłońmi po jego bokach, potem po plecach, z westchnieniem wtulając twarz w jego biceps. Cisza w pokoju, spokój w jej ciele były niepokojące. Podobnie jak świadomość, że ejakulowat tylko dlatego, że zrobiła mu... dobrze. Dobrze? To mało powiedziane. Zawdzięczał jej... życie. Urodziła go na nowo. Dotknął jej włosów, rozsypując czarne fale na poduszce koloru kości słoniowej. Nie czuł żadnego bólu. Wyłącznie przyjemność. To był cud... Nagle jednak dotarła do niego wilgoć w miejscu, w którym ich ciała łączyły się ze sobą. Na mysi o tynm, co jej zrobił, poczuł się winny. Musi natychmiast oczyścić Bellę! Wyskoczył z łóżka i pobiegł do łazienki, Złapał myjkę, ale kiedy wrócił do łóżka, Bella znów zaczynała się wyginać w szponach chcączki, Spojrzał po sobie: to w jego kroczu zaczęło twardnieć i wydłużać się. - Zbihr, znów mi się tak robi - wyjęczała. Odłożył myjkę, kładąc się na Belli, zanim jednak wszedł i nią, spojrzał w jej szkliste oczy i dopadły go wyrzuty sumienia. Jak mógł się na nią znów napalać, skoro konsekwencje był dla niej tak groźne? Dobry Boże, ejakulowałw niej, a teraz ten syf oblepiaj jej piękne ciało, gładką skórę jej ud i... Dam ci znieczulenie - powiedział. -Nie będziesz czuła bólu i nie będziesz musiała mniej tolerować w sobie. Wiem, jak ci pomóc w bezpieczny sposób. Patrzył na nią, wyczekująco, rozdarty między zewem jej fizjologii a smutną prawdą o sobie.

Rozdział trzydziesty pierwszy BUTCH ZDJĄŁ PŁASZCZ I ZAJĄŁ MIEJSCE W POCZEKALNUDOKTORA. Siedział jak na szpilkach, Na szczęście noe dopiero zapadła i chore wampiry nie zaczęły jeszcze ściągać do kliniki. To dobrze, bo potrzebował trochę samotności. Przynajmniej dopóki się trochę nie pozbiera. Rzecz w tym że ta mała, urocza klinika mieściła się w piwnicy rezydencji Agrheaa. A to znaczyło, że aktualnie znajdował się w tym samym budynku, co

siostra doktora. Tak...Marisa wampirzyca, której pożądał do szaleństwa. I znajdowała się pod tym samym dachem, co on. Boże, ta jego obsesja na jej punkcie to był jakiś koszmar, którego doświadczał po raz pierwszy w życiu. Żadna kobieta dotąd nie wyzwoliła w nim paranoi, jakiej nie życzyłby nawet największemu wrogowi. Czuł się ugodzony w serce i kopnięty w tyłek. We wrześniu kiedy do niej poszedł, a ona go pogoniła, odmawiając nawet spojrzenia w oczy, przyrzekł sobie, że że nie będzie jej się narzucał. Przyrzeczenia dotrzymał. W teorii Bo te wszystkie przejazdy obok jej domu. przejazdy żałosnego mięczaka, którego samochód sam nagle wybierał trasę, nie były naprawdę narzucaniem się, skoro nawet o nich nie wiedziała. Naprawdę był żalosny, ale dopóki ona nie wiedziała o niczym.... wszystko było prawie do zniesienia. Stąd zresztą jego niepokój. Nie chciał, żeby go przyłapała w klinice, bo mogła pomyśleć, że przyszedł tutaj z jej powodu. A mężczyzna powinien mieć swoją dumę, a przynajmniej zachowywać takie pozory. Zerknął na zegarek. Minęło trzynaście ciężkich minut. Domyślał się, że sesja terapeutyczna trwa godzinę, zatem długa wskazówka jego zegarka marki Patek będzie musiała okrążyć tarczę jeszcze czterdzieści siedem razy, nim będzie mógł wsadzić chłopca z powrotem do bryki i zmyć się, - Życzy pan sobie kawy? - rozległ się żeński głos. Uniósł głowę. Przed nim stała pielęgniarka w białym fartuchu. Wyglądała młodo. Nieśmiało skubała rękaw kitla. Ona też sprawiała wrażenie, jakby potrzebowała się czymś zająć. - Tak, chętnie. Kawa postawi mnie na nogi. Uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając kły. - Ze śmietanką? -Nie, dziękuję. Oddaliła się korytarzem; szelest jej miękkich podeszew cichł stopniowo. Butch rozpiął dwurzędową marynarkę i oparł łokcie na kolanach. Na dzisiejszą okazję założył garnitur od Valentino, jeden ze swoich ulubionych. Do tego krawat od Hermesa i półbuty od Gucciego. Chciał prezentować się godnie na wypadek, gdyby się natknął na Marissę. - Chcesz, żebym cię znieczulił? Bella próbowała się skupić na twarzy nachylonego nad nią Zbihra. Mrużył czarne oczy, a na ostrych kościach policzkowych wykwitł mu powabny rumieniec podniecenia. Czuła na sobie jego ciężar i w kolejnym spazmie chcączki zapragnęła, by znów ejakulował w jej wnętrzu. Jego wytrysk cudownie ją ukoił; po raz pierwszy od paru godzin –odkąd ruszyła chcączka - zaznała jakiejś ulgi. Ale pragnienie seksu znów jej zaczęło dokuczać

- Chcesz, żebym cię ogłuszył? Może to nie był nawet taki zły pomysł. Zapowiadała długa noc, a z tego, co wiedziała, w miarę upływu godzin pożądanie będzie się zaostrzać. Czy naprawdę miała prawo prosić go, by z nią został? Poczuła miękki dotyk na policzku. Gładził ją kciukiem - Nie bój się, nie zostawię cię. Będę cię kochał tyle razy i tak długo, jak będzie trzeba. Będę cię poił krwią, dopóki chcączka nie ustąpi. Nie porzucę cię. Wiedziała bez słów, że to jest ich pierwszy i ostatni raz Czytała w jego oczach nieodwołalną decyzję. Tylko ta noc. Jedna, jedyna. Nagle podźwignął się, sięgając po coś na stoliku nocnym. Miał potężną erekcję i kiedy ujął strzykawkę, złapała go za wyprężony członek. Syknął i zachwiał się, podpierając ręką. - Nie chcę narkozy - wyszeptała. - Chcę ciebie. Rzucił strzykawkę na podłogę i pocałował Bellę, rozsuwając uda kolanami. Pomogła mu wejść w siebie i poczuła cudowne podniecenie, gdy ją wypełnił. Jej rozkosz rosła niebotycznie, aż rozpadła się na dwa odrębne łaknienia: seksu i krwi. Gdy spojrzała na grubą żyłę biegnącą z boku szyi Zbihra, jej kły wysunęły się. Wyczuwając jej pragnienie, przekręcił się tak, by nie wychodząc z nej, mógł jej nadstawić szyi. - Dokrwij się - powiedział ochryple, poruszając w tył i przód biodrami. Bierz, czego ci trzeba. Ukąsiła go bez zastanowienia, wkłuwając się głębokow obrożę juchacza i poczuła smak Zbihra na czubku języka. Ryknął głośno. Jego potężna siła wlała się w nią i zaczęła krążyć po jej ciele. O zamarł nad jeńcem, nie wiedząc, czy wierzyć własnym uszom Wampir którego złapał w śródmieściu i przywiózł do szopy za chatą, leżał przypięty do stołu, jak motyl przekłuty szpilą Złapał samca tylko po to, żeby odreagować frustrację. Przez myśl mu nie przeszło, że dowie się czegoś pożytecznego. - Co mówisz? - O przybliżył ucho do ust cywila. - Nazywa się... Bella. Ta, którą... porwana... ma na imię Bella. O wyprostował się, po twarzy przemknął mu autentyczny rumieniec. Orientujesz się, czy żyje? Myślałem, że nie żyje. - Cywil zakaszlał słabo. – Nie ma jej już od dawna. -Gdzie mieszka jej rodzina? - Z braku natychmiastowej odpowiedzi O posłużył się środkiem, który gwarantował, że cywil otworzy usta. - Gdzie mieszka jej rodzina? – spytał O, gdy ucichły krzyki wampira. - Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Jej rodzina... nie wiem. Nie wiem.

Ple, ple, ple. Cywil wszedł w typową fazę słowotoku, kiedy przesłuchanie nie przynosiło żadnych wartościowych wyników. O dał mu w twarz, by ukrócić wodolejstwo. -Adres. Potrzebuję adresu. Nie doczekawszy się odpowiedzi, zastosował kolejny zabieg motywacyjny. Samiec na chwilę stracił oddech. - Formann Lane 27 - wycharczał. O poczuł, jak serce zaczyna mu bić coraz szybciej, jednak przybrał niedbałą pozę i nachylił się nad wampirem. - Zaraz tam ruszam. Jeżeli mówisz prawdę – wypuszczę cię. Jeśli nie zginiesz w męczarniach po moim powrocie. Czy może chcesz zmienić zeznania? Oczy cywila uciekły w głąb głowy, zaraz jednak wróciły. - Halo - ponaglił O. - Słyszysz mnie?-żeby rozruszać cywila, zastosował ucisk w delikatnym miejscu. Bydlak zaskowyczał jak pies. - Odpowiedz, to cię puszczę - powiedział O łagodnie Twarz samca skurczyła się, wargi rozsunęły, odsłaniając zaciśnięte zęby. Po jego pokiereszowanym policzku spłynęła łza. Mimo pokusy, by znów zastosować ból jako czynnik motywacyjny, O zdecydował się nie zakłócać walki miedzy sumieniem a instynktem przetrwania. - Thorne 27. - Thorne Avenue? - Tak. O otarł cywilowi łzę i poderżnął mu gardło. - Ty kłamczuchu - powiedział, kiedy trysnęła krew. Nie zwlekając ani chwili, chwycił kurtkę z bronią w kieszeniach i wyszedł. Był pewien, że oba adresy można o dupę roztrzaskać. To właśnie był problem z przesłuchaniami: nie można było ufać informacjom. Sprawdzi, co mieści się pod jednym i drugim adresem, ale cywil raczej robił go w konia. Tracił czas jak idiota.

Rozdział trzydziesty drugi BUTCH WSTRZĄSNĄŁ RESZTKĄ ZIMNEJ KAWY NA DNIE KUBKA, miała kolor szkockiej whisky. Odstawił niechętnie kubek. Wiele by dał za łyk wybornego lagavulinu. Zerknął na zegarek. Za sześć siódma. Miał nadzieję, że seans nie przeciągnie się ponad godzinę. Jeśli wszystko pójdzie po myśli, podrzuci Johna do Tohra i

Wellsie i rozsiądzie się na kanapie z kieliszkiem w dłoni, żeby obejrzeć Kryminalne zagadki Las Vegas. Skrzywił się. Co się dziwić, Marissa nie chce się z nim spotykać. To ci dopiero partia: zaawansowany alkoholik,który żyje w świecie, do którego nie należy. Nic, tylko wziąć go do ołtarza. Na myśl o powrocie do domu przypomniał sobie jednak ostrzeżenia V, by trzymał się od posiadłości z dala. Rzecz w tym, że w jego obecnym stanie ducha ani samotne wysiadywanie w barze, ani włóczenie się po mieście nie wydawały się dobrym pomysłem. Jego nastrój był jak pogoda - do bani. Po chwili usłyszał zbliżające się głosy. Zza zakrętu korytarza wyszedł Johirw towarzystwie starszawej kobiety. Biedny chłopak wyglądał, Jakby przeszedł przez wyżymaczkę. Włosy miał zmierzwione, chyba od skrobania się po głowie, wzrok wbity w podłogę. Do piersi przyciskał notatnik, jakby to była tarcza. - Jest więc nadzieja, że się jeszcze zobaczymy, John, kiedy już sobie przemyślisz wszystko - powiedziała łagodnie samica, John nie odpowiadał, a Butch zapomniał o rozczulaniu się nad sobą. Chłopak przed chwilą wywlekał z siebie swoje nieszczęścia i na pewno potrzebował oparcia w kumplu. Objął go delikatnie, a kiedy John wtulił się w niego, instynkt opiekuńczy w Butchu ocknął się na całego. Nie hamowałogo to, że pani doktor wygląda jak Mary Poppins: chętnie by ją obsobaczył za to, że mały jest przez nią taki rozbity. - John? i odezwała się psychoterapeutka. - Skontaktujesz się ze mną w okolicach przyszłego... -Tak, zadzwonimy do pani - bąknął Butch. „Akurat". - Powiedziałam mu, że nie ma pośpiechu, uważam jednak, że powinien przyjść znowu. Butch spojrzał niechętnie na kobietę i... napotkał wzrok, od którego dreszcz go przeszedł po krzyżu. Patrzyła na niego ze śmiertelną powagą. Co się, u diabła, wydarzyło w trakcie sesji? Spojrzał na czubek głowy Johna. - Chodźmy, brachu. John ani drgnął, Butch musiał go dopiero lekko popchnąć i wyprowadzić z kliniki, nadal obejmując ramieniem wątle plecy chłopaka. Kiedy doszli do samochodu, John usiadł ze wzrokiem wbitym w dal. Zapomniał zapiąć pas. Butch wsiadł i starannie zablokował wszystkie drzwi cadillaca, Odwrócił się do Johna. - Nie pytam o nic, chcę tylko wiedzieć, dokąd masz te raz ochotę jechać. Jeśli chcesz jechać do domu, zabieram cię do Tohra i Wellsie. Jeśli chcesz ze mną poobijać się trochę w Bunkrze - jedziemy do posiadłości. A jeśli masz po pro stu

ochotę patrzeć na szosę - jedziemy do Kanady i z powrotem. Na wszystko zgadzam się z góry, więc wybór należy do ciebięt A jeśli nie masz jeszcze pomysłu, będę krążyć po mieście, dopóki się na coś nie zdecydujesz. Wątłej piersi Johna wydobyło się głębokie westchnienie. Otwarł notatnik i wyciągnął długopis. Po chwili namysłu napisał coś i odwrócił notatnik w stronę Butcha Ulica Siódma 1189. Butch ściągnął brwi. To była bardzo podejrzana okolica Otwarł usta, żeby spytać się, czemu, na Boga, właśnie tam, ale zaraz ugryzł się w język. Chłopak miał chyba dosyć pytań jak na jedną noc. W dodatku był uzbrojony, a John życzył sobie jechać pod tamten adres. Obietnic się nie łamie. - Dobra, bratku. Przyjąłem zamówienie. Ale najpierw pojeździmy trochę bez celu. -Nie ma sprawy. Najpierw się trochę odprężymy Butch włączył silnik i zaczął wycofywać samochód, kiedy z tyłu rozbłysły reflektory. Na tyły rezydencji podjechał wielki, luksusowy bentley. Butch przyhamował, żeby go przepuścić i poczuł, że mu duszno. W bocznym wyjściu pojawiła się Marissa. Jej jasne, długie do pasa włosy rozwiewały się na wietrze. Kuliła się z zimna pod czarną pelerynką. Szybkim krokiem przeszh przez parking, starannie omijając zaspy. W światłach parkingu widział wyraźnie subtelne rysy jej twarzy bujne jasne włosy i śnieżnobiałą cerę. Przypomniał sobie ich pocałunek ten jeden, jedyny- i serce ścisnęło mu się boleśnie. Miał ochotę wyskoczyć z samochodu, runąć na kolana w śnieżną breję i żebrać o jej łaskę jak pies. Ale Marisa szła w kierunku bentleya. Drzwi samochodu otworzyły się przed nią, jakby kierowca nachylił się przez siedzenie i nacisnął klamkę. W wozie zapaliła się lampka, ale Buych nie zobaczył wiele ponad to, że za kierownicą siedział mężczyzna albo samiec. Tak szerokie bary nie mogły należeć do płci przeciwnej. Marissa zagarnęła dłonią pelerynkę i wsiadła, zamykając drzwi za sobą. Światło zgasło. Jak przez mgłę dotarło do Butcha, że John się poruszył. Wciśnięty w najdalszy narożnik siedzenia, patrzył na Butcha ze zgrozą. Dopiero w tym momencie Butch uświadomił sobie, że warczy i zaciska dłoń na rękojeści broni. Głęboko zaszokowany tym, że zachował się jak wariat, zdjął nogę z hamulca i docisnął gaz. - Nie denerwuj się, mały. Nic się nie dzieje. Zawracając, we wstecznym lusterku zerknął na bentleya. Samochód ruszył już i, podobnie jak Butch przed chwilą, robił zwrot. Butch zaklął gniewnie, rozpędzając wóz na podjeździe. Ściskał kierownicę do bólu.

Mordh zasępił się, gdy Marissa wsiadła do jego bentleya. Mój Boże, zapomniał, jaka jest piękna. Pachniała też pięknie... Nozdrza wypełnił mu rześki zapach morskiej bryzy. - Czemu mi nie pozwolisz podjechać od frontu?- spytał, chłonąc jej jasne włosy i nieskazitelną cerę. - Jak to wygląda? - Wiesz, jaki jest Agrhes. - Drzwi wozu zamknęly się szczelnie. - Od razu chciałby nas z sobą sparzyć. - Czysty idiotyzm. - A ty nie traktujesz podobnie swojej siostry? - Odmawiam komentarza. Czekał, aż cadillac wycofa się z parkingu. - Jeszcze raz chciałam ci powiedzieć, że jest mi bardzo przykro z powodu Belli. - Marissa położyła dłoń na sobolwym rękawie Mordha. - Jak się miewa? Skąd, u diabła, ma wiedzieć? - Wolałbym nie rozmawiać o niej. Nie obraź się, ale po prostu... wolałbym do tego nie wracać. Mordh, nie musimy tego robić dzisiaj. Wiem, że wiele przeszedłeś i, szczerze mówiąc, jestem zaskoczona, że wogóle chciałeś się ze mną spotkać. - Nie bądź śmieszna. Bardzo mi miło, że się do mnie zwracasz. - Uścisnął jej kruchą dłoń. Musi pamiętać, żeby obchodzić się z nią bardzo delikatnie. Była inna od znanych mu samic. Dojeżdżając do śródmieścia, wyczuł jej napięte nerwy. - Wierz mi, wszystko w porządku. Bardzo dobrze, że zadzwoniłaś. - Prawdę mówiąc, jestem trochę speszona. Nie bardzo wiem, co robić. - Nie będziemy się spieszyć. - Nie byłam z nikim oprócz Ghroma. - Wiem. Dlatego chciałem przyjechać po ciebie. Bałem się, że będziesz zbyt zdenerwowana, żeby się zdematerializować. -I jestem. Dojeżdżając do świateł, uśmiechnął się do Marissy. - Zadbam o ciebie jak należy. - Jesteś dobrym samcem, Mordh. - Omiotła go spojrzeniem błękitnych oczu. Puścił jej błędną opinię mimo uszu i skupił się na jeździe. Po dwudziestu minutach wyszli z supernowoczesnej windy do holu jego mieszkania na poddaszu. Apartament Mordha zajmował połowę trzydziestego piętra budynku, oferując widok z lotu ptaka na Caldwell i wody Hudsonu. Wielkie okna nie pozwalały używać mieszkania w ciągu dnia, za to świetnie urzędowało się w nim w nocy. Zapalił przyćmione światła i czekał, aż Marissa obejrzy gadżety, które dekorator wnętrz zakupił do jego garsoniery. Nie zależało mu ani na widoku, ani na

eleganckim wnętrzu. Chciał tylko uciec przed rodziną. Bella ani jej matka nigdy nie były na poddaszu. Ba, nie wiedziały nawet o jego istnieniu. Marissa odwróciła się do Morha, uświadomiwszy sobie, że trwoni jego czas. W świetle lamp jej uroda była uderzająca; całe szczęście, że przed godziną zafundował sobie strzał dopaminy. U symphatów środek wywoływał odwrotny skutek, niż u czlowieków i zwykłych wampirów, Dopamina pogłębiała działanie i wychwyt jednego z neuroprzekaźników, dzięki czemu symphaci tracili zdolność do odczuwania przyjemności. .. odczuwania w ogóle. W przypadku Mordha wyłączenie zmysłu dotyku gwarantowało lepsze panowanie nad pozostałymi zmysłami. I tylko dzięki temu Marissa mogła bezpiecznie przebywać z nim sam na sam, zważywszy na to, po co tu przyszli. Mordh zdjął płaszcz i zbliżył się do samicy, wspierając się na lasce mocniej niż zwykle, gdyż nie mógł oderwać od niej oczu. Kołysząc się na lasce, powoli rozwiązał wstążki jej peleryny. Patrzyła na jego drżące dłonie, którymi zsuwał z jej ramion fałdy czarnej materii. Przewiesił okrycie przez oparcie krzesła i uśmiech rozpromienił jego twarz. Miała na sobie dokładnie taką suknię, jaką założyłaby jego matka, taką właśnie, jaką życzyłby sobie częściej widzieć na siostrze: idealnie dopasowaną, z błękitnego atłasu. To był Dior, na bank. -Podejdź, Marisso. Pociągnął ją za sobą na skórzaną sofę. W poświacie zza okien jej jasne włosy wyglądały jak jedwabny szal Wziął w palce jedno pasmo. Wyraźnie czuł jej dotkliwy głód. - Dawno tego nie robiłaś, prawda? Skinęła głową, spuszczając wzrok na splecione na podołku dłonie - młeczna biel na tle błękitu. - Od kiedy? - Od miesięcy - szepnęła i spłonęła rumieńcem. - Więc trochę nam zejdzie na tym, dobrze mówię? Dobrze mówię, Marisso? - Tak - szepnęła, ewidentnie zażenowana. Mordh uśmiechnął się z dumą. Samica powinna się szanować. Jej skromność i uprzejmość bardzo go kręciły. Zdjął marynarkę i rozwiązał krawat. Planował uraczyć ją z nadgarstka, ale teraz, kiedy już siedziała przy nim, zmienił zdanie i postanowił nadstawić jej szyję. Minęły chyba wieki odkąd pozwolił jakiejś samicy dokrwić się od siebie i ze zdziwieniem odkrył, że jest tą perspektywą bardzo podekscytowany. Szarpnął za kołnierzyk i rozpiął kilka górnych guzików, po czym w przypływie radosnego oczekiwania wyrwał koszulę ze spodni i rozpiął do końca. Na widok jego nagiej, pokrytej tatuażami piersi Marissa otwarła szeroko oczy. - Nie wiedziałam, że jesteś naznaczony - wybąkała. Jej głos drżał, podobnie

jak jej ciało. Rozsiadł się wygodniej na sofie i rozłożył ręce, zakładając nogę na nogę. - Chodź, przysuń się do mnie. Bierz, ile chcesz. Spojrzała na jego nadgarstek zasłonięty mankietem koszuli. - Nie, nie stąd - powiedział. - Chcę, żebyś dokrwiła się z mojej szyi. To moja jedyna prośba. Gdy zawahała się, wiedział już, że pogłoski o niej są prawdziwe. Była naprawdę nietknięta przez samca. A jej dziewictwo było czymś, czego... chętnie by ją pozbawił. Zacisnął powieki, czując jak bestia w nim, uśpiona przez farmację, zaczyna się budzić do życia. Ej, to był całkiem niezły pomysł Marissa jednak powoli zaczęta się przybliżać i wspinać po nim, tchnąć morską bryzą. Rozchylił powieki, żeby widzieć jej twarz; czuł, że nic jej już nie powstrzyma. Nie zamierzał przegapić tego spektaklu: w końcu mógł sobie pozwolić na odrobinę uczuć. Uchylając narzuconą sobie dyscyplinę, skomunikował się ze swoim zmysłem dotyku, który, mimo bariery chemicznej, chłonął skwapliwie wszelkie informacje, Którym udało się przedrzeć przez mgłę dopaminy. Atłas sukni Marissy łagodnie muskał jego skórę i czuł, jak jej ciepło miesza się z jego rozparzeniem. Jej lekkie ciało wspierało się na jego ramieniu, a jej... tak, jej kolano tkwiło między jego udami. Z rozchylonych warg samiczki wysunęły się kły. Przez moment gotów był ulec podszeptom zła, zaraz jednak w panice przywołał się do porządku. Dzięki łasce Pani Kronik rozum zwyciężył nad popędem. Zrezygnował z nakłaniania Marissy do aktu erotycznej dominacji. Zachwiała się, próbując dosięgnąć jego szyi i straciła równowagę. - Połóż się na mnie - powiedział gardłowym głosem. -Połóż się... Opornie pozwoliła, by dolne partie jej ciała spoczęły w zagłębieniu jego miednicy. Jak się mógł spodziewać, uważała, żeby nie zawadzić o jego erekcję, a kiedy nie wykrytej jej oznak, zerknęła w dół, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście dotyka go w tym miejscu. - Nie musisz się mnie bać - mruknął, gładząc ją po szczupłych ramionach. Jej ulga była tak wyraźna, że poczuł się dotknięty, - Czy spanie ze mną byłoby aż tak przykre dla ciebie? - Ależ skąd, Mordh, Nie, nie. - Spojrzała na otłuszczone mięśnie jego piersi. - Jesteś... bardzo milutki. Tylko że... jest jeszcze ktoś. Ktoś, na kim mi zależy. - Ciągle kochasz Ghroma. Pokręciła głową. - Nie, ale o tym, którego pragnę, nie chcę myśleć. Nie... teraz. Mordh wziął ją pod brodę. - Kim jest ten dureń, który nie chce cię dokrwić? - Proszę, nie mówmy więcej o tym. - Nagle wbiła wzrok w jego szyję i jej

źrenice się rozszerzyły. - Widzę, że apetyt dopisuje - warknął, podniecony myślą, że zostanie wykorzystany. - No już, pij i nie staraj się być delikatna. Weź mnie. Lubię ból. Marissa obnażyła kły i ukąsiła go. Dwa ostre ukłucia przedarły się przez narkotyczne odrętwienie i ciało Mordha przeszył słodki ból. Jęknął, pierwszy raz w życiu dziękując niebu za swoją impotencję. Gdyby jego kutas był zdolny do czegokolwiek, w trymiga zdarłby z niej tę kiecuszkę rozsunął jej nogi i zrobiłby jej dobrze, nie przerywając poczęstunku. Odsunęła się, jakby czytała w jego myślach. Uważnie oblizała wargi. - Pewnie smakuję inaczej niż Ghrom - powiedział, licząc na to, że jej skąpe doświadczenie nie pozwoli zauważyć, że jego krew ma specyficzny smak. Prawdę mówiąc, tylko dzięki jej brakowi doświadczenia mógł jej pomóc. Bardziej obyta samica od razu by go rozpracowała. - Pij, pij. Przywykniesz do mojego smaku. Głowa jej znów opadła i poczuł piekące ukąszenie jej kłów. Oplótł jej kruche plecy potężnymi ramionami i z zamkniętymi oczami przygarnął do siebie. Od tak dawna nie miał nikogo w objęciach i choć nie wolno mu było pozwolić sobie na zbyt intensywne doznania, musiał przyznać, że czuje się cudownie. Marissa piła jego krew. Nagle, nie wiedzieć czemu, zebrało mu się na płacz. O zwolnił, mijając kolejne wysokie, kamienne ogrodzenie. Domy na tej cholernej Thorne Avenue nic należały do małych. Nie to, żeby je było widać z ulicy. Ale domyślał się, że za żywopłotami i wysokimi murami nie kryją się raczej bliźniaki ani drewniane chaty. Kiedy zasieki, wzdłuż których jechał, ustąpiły na chwilę drodze dojazdowej, wcisnął hamulec. Mała mosiężna tabliczka po lewej głosiła: 27 THORNE AYENUE. "Wytężył wzrok, ale i podjazd, i mur ginęły w ciemnościach, i nie był w stanie powiedzieć, co jest po drugiej stronie. W przypływie ułańskiej fantazji skręcił w podjazd. Po jakichś stu metrach od ulicy zobaczył parę wysokich, czarnych bram. Przystanął, notując w pamięci kamery zainstalowane na szczytach bram, interkom i inne znaki, by trzymać się z dala. Hmm, interesujące. Drugim adresem można się było podetrzeć: był to zwyczajny dom na zwyczajnej ulicy, w którym człowieki siedziały w jadalni przed telewizorem. Za tym murem natomiast musiały mieszkać jakieś grube ryby. Ciekawość wzięła górę. Choć pokonanie tych barier wymagałoby skoordynowanej strategii i ostrożnego przeprowadzenia akcji. Nie miał najmniejszej ochoty zadzierać z policją tylko dlatego, że wdarł się do McRezydencji jakiegoś nababa.

Czemu jednak wampir wyprodukował właśnie ten, a nie inny adres, ratując swój tyłek? Nagle O zauważył coś dziwnego: przywiązaną do bramy czarną wstążkę, a właściwie dwie. Powiewały na wietrze po obu stronach bramy. Czyżby oznaki żałoby? Zdrętwiały z przerażenia, wysiadł z ciężarówki i chrzęszcząc po śniegu, ruszył w stronę wstążki po prawej. Wisiała ze dwa metry nad ziemią, więc musiał podnieść rękę, żeby jej dotknąć. - Umarłaś, żono? - szepnął. Opuścił rękę i patrzył w bramę w ciemną noc. Wrócił do samochodu i tyłem wyjechał z drogi dojazdowej. Czekał, aż skończy się ten mur. Musiał znaieić jakieś miejsce, żeby upłynnić forda. Po pięciu minutach zaczął przeklinać. Na całej cholernejThorne nie mógłby szpilki schować. Ulica składała się z samych murów, z rzadka przecinanych drogami dojazdowymi. „Pieprzeni krezusi". O wcisnął gaz i spojrzał w lewo. Nareszcie. Może uda mu się zostawić pickupa u stóp wzgórza i uciec przez wzgórze. Stok miał ponad pół kilometra, ale może nikt go nie zauważy. Naturalnie będzie musiał przebiec pod tymi przeklętymi latarniami, ale był chyba poza zasięgiem wzroku mieszkańców okolicznych wież z kości słoniowej. Zabrzęczała, komórka. - Co znowu? - warknął. - Mamy kłopoty. - W głosie U, którego O zaczynał nienawidzić, wyczuwało się napięcie. - Policja aresztowała dwóch reduktorów. O zamknął oczy. - Za co, u diabła? - Uprowadzali cywila wampirów, kiedy pojawił się wóz patrolowy bez koguta i tablic policyjnych. Dwóch policjantów zatrzymało naszych. Potem zaroiło się od glin. Nasi siedzą w areszcie, właśnie dostałem od jednego telefon. - No to wyciągnij ich za kaucją - wściekł się O. - Dlaczego do mnie dzwonisz? U milczał przez chwilę. - Ponieważ pan powinien wiedzieć o tym – powiedział przez nos. - Chłopcy mieli w bagażniku mnóstwo nielegalnej broni, zdobytej na czarnym rynku, bez numerów seryjnych na bębenkach. Nie jestem w stanie wyciągnąć ich dzisiaj. Żaden adwokat tego nie dokona. Pan musi ich wydostać. O rozejrzał się w lewo. w prawo, a potem zawrócił na podjeździe rozmiarów boiska do piłki nożnej Nie ma cudów, nie da się tutaj nigdzie zostawić samochodu. Musi dojechać do wylotu Thorne Avenue w Bellman Road i zostawić samochód w tamtej wiosce. - O?

- Proszę mi nie zawracać głowy. Jestem zajęty. U kaszlnął, jakby go rozsadzało. Pan wybaczy, ale nie mogę sobie wyobrazić pilniejszej sprawy. Co będzie, jeśli reduktorzy wdadzą się w bójkę w areszcie i poleje się czarna krew? Chce pan, żeby jakiś sanitariusz pogotowia zorientował się, że nie są ludźmi? Musi pan skontaktować się z Omegą i poprosić, zęby ich wezwał do siebie. - Pan to zrobi. - O docisnął gaz, chociaż jechał z górki. - Że co? - Pan skontaktuje się z Omegą. - Zahamował gwałtownie na dole Thorne i skręcił w lewo. Na ulicy roiło się od butików z duperelami dla domu. Zaparkował przed butikiem o nazwie „Stryszek Kizi". -O... Wie pan dobrze, że tego rodzaju prośbę może wystosować tylko nadreduktor. O w zadumie włączył zapłon. Po raz ostatni spojrzał na Thorne Avenue. - I jeszcze jedno, panie O. Mam kłopoty z członkami Korporacji. Powinien się pan spotkać z naszymi oddziałami. Sprawy zaczynają się nam wymykać z rąk. - Przecież mają obowiązek meldować się panu. - Chcą się widzieć z panem. Odmawiają podporządkowania się pańskim rozkazom. - U, wie pan, co się mówi o posłańcach? -Ta-ak? - Za złą wiadomość płacą głową. - Rozłączył się i zatrzasnął komórkę. Wcisnął gaz.

Rozdział trzydziesty trzeci SIEDZĄC NA ŁÓŻKU, FURIATH BYŁ TAK NAPIĘTY Z powodu podniecenia, że miał trudności z nalaniem sobie kolejnego kieliszka wódki. Butelka się trzęsła, kieliszek się trząsł. Do diabła, cały materac dygotał. Zerknął na Vrhednego, który siedział obok niego wsparty o zagłówek łóżka. Nieszczęśnik podrygiwał nerwowo do Masakry 50 Centa. W piątej godzinie chcączki Belii byli obaj w opłakanymi stanie; ich ciałem miotał popęd, ich umysł spowiła mgła. Hipnotyczny zew chcączki wciągał ich i obezwładniał, uniemożliwiając opuszczenie rezydencji. Dziękowali bogom za czerwony dymek i butelkę wódki „szara gęś". Nawalenie się niosło znaczną ulgę. Ale nie było remedium na wszystko, Furiath próbował nie myśleć, o tym, co dzieje się w pokoju Z. Brat nie wracał, ewidentnie aplikując Belli swój penis za-

miast morfiny. Tych dwoje z sobą... Raz po raz, bez końca... - Jak się czujesz? - spytał V. - Podobnie jak ty, bracie. - Golnął solidnie wódki. Wyglądał, jakby się pławił, ba - zatonął w oceanie rozkoszy. Zerknął w stronę łazienki. Pora pobyć trochę w ustronnym miejscu. Zaczął wstawać. - Coś ze mną chyba jest nie tak - odezwał się Vrhedny. - To nie będzie trwało wiecznie - roześmiał się Furiath i mimo woli. - Nie o to chodzi... Coś jest ze mną nie tak. Furiath zmrużył oczy. Pomimo napięcia twarz V wyglądała jak zawsze. Przystojne rysy, krótka broda, esy-floresy i tatuaży na lewej skroni. Diamentowe oczy patrzyły przenikliwie, nieprzymglone ani wódką, ani Wantami, ani chcączką. W ich czarnych jak sadza źrenicach lśniła tajemnicza inteligencja, irytujący geniusz. - Co się dzieje, V? - Ja, no... - Odkaszlnął. - Tylko Butch wie o tym. Nie powiesz nikomu, prawda? - Możesz na mnie polegać, V pogładził bródkę. - Nie mam wizji. - Chcesz powiedzieć, że nie widzisz... - Przyszłości. Po prostu nic nie widzę. Ostatnią transmisję miałem ze trzy dni temu, kiedy Z wyruszał odbić Bellę. Zobaczyłem ich wtedy razem w fordzie taurusie, jak jadą tutaj. Potem obraz się urwał. - Zdarzyło ci się to już kiedyś? - Nie. W dodatku przestałem odbierać wasze myśli. Źródło wyschło. A więc napięcie V nie miało nic wspólnego z popędem. Był skamieniały z... trwogi. Jasny gwint. Vrhedny się bał. Coś było diabelnie nie tak. Ze wszystkich braci to V nigdy nie bał się niczego, jakby przyszedł na świat bez receptorów lęku w mózgu. - To może być przejściowe - pocieszył go Furiath. – Może Agrhes mógłby ci pomóc? - To nie jest somatyczne. - V wychylił kieliszek do dna i wyciągnął rękę. Zdrowie gąski! Furiath przekazał mu butelkę. - Może mógłbyś porozmawiać z... No właśnie, z kim? Do kogo miał się zwrócić V, sam będąc jasnowidzem? - Nie chcę... prawdę mówiąc, nie chcę o tym rozmawiać. Zapomnij, że mówiłem cokolwiek. - Nalał sobie wódki i popadł w zadumę. - Na pewno wszystko wróci do normy. Jasne, że wróci. Odstawił butelkę na stolik nocny i uniósł dłoń w rękawiczce. - W końcu moja nieszczęsna kończyna nadal świeci. Dopóki działa ta moja

zwariowana lampka nocna, dopóty jestem chyba normalny. Przynajmniej we własnyn mniemaniu. Umilkli. Furiath zatopił wzrok w swoim kieliszku V w swoim, a w pokoju łomotała muza, tym razem G-Unit Furiath odchrząknął. - Potrafisz powiedzieć, co z nimi będzie? - Z kim? - Z Bellą. Z Bellą i Zbihrem. V zmełł przekleństwo. - Nie jestem szklaną kulą, dobrze o tym wiesz. Nienawidzę przepowiadania przyszłości. - Przepraszam. Zapomnij o wszystkim. - Nie wiem, co z nimi będzie - mruknął Vrhednv po długiej chwili milczenia. - Nie wiem, mój dar jasnowidzenia diabli wzięli. Butch wysiadł z wozu i zadarł głowę, lustrując odrapaną kamienicę. Dlaczego John chciał, żeby go tutaj przywieźć? Siódma była obskurną, niebezpieczną ulicą. - To tutaj? Gdy chłopak potaknął, Butch włączył alarm w samochodzie. Prawdę mówiąc, nie bardzo bał się o samochód. Okoliczni mieszkańcy na pewno byli przekonani, że w środku siedzi dealer. Lub, co gorsza, jakiś nerwus z naładowanym gnatem. John pchnął bramę czynszowej kamienicy. Pozbawione zamka drzwi otwarły się ze skrzypieniem. Butch ruszył za Johnem, trzymając rękę za pazuchą, żeby w razie potrzeby wyjąć broń. John skręcił w lewo, w długi korytarz. Korytarz cuchnął zwietrzałym tytoniem i stęchlizną. W środku było prawie tak zimno, jak na zewnątrz. Mieszkańcy rudery kryli się w swoich norach jak szczury, tylko ich głosy dobywały się zza cienkich ścian. Na końcu korytarza John pchnął drzwi przeciwpożarowe. Z prawej strony pięła się klatka schodowa. Drewniene stopnie były prawie przetarte na wylot, z jednego z górnych pięter dobiegał odgłos kapiącej wody. John oparł dłoń na rozchybotanej poręczy schodów. Ruszył w górę. Na podeście między pierwszym a drugim piętrem przystanął. Jarzeniówką w suficie wstrząsały śmiertelne drgawki, wciąż jednak się nie poddawała. John spojrzał na spękane linoleum na podłodze, potem popatrzył w okno. Szyba była pokryta gwiaździstymi rozbryzgami, chyba od rzucanych butelek. Brudne szkło trzymało się jeszcze kupy tylko dzięki zatopionej w nim metalowej siatce. Z górnego piętra dobiegł ich stek przekleństw, kanonada wulgarnych słów, stanowiąca zapewne zapowiedź bójki. Butch miał właśnie zaproponować odwrót,

kiedy John wpadł na ten sam pomysł i puścił się biegiem po schodach. Po chwili siedzieli już w samochodzie, oddalając się od zakazanej dzielnicy. - Dokąd teraz? - spytał Butch, przystając na światłach. John napisał coś i machnął notatnikiem. - A więc - do domu - mruknął Butch, nadal zachodząc w głowę, czemu chłopiec chciał odwiedzić tamtą klatkę schodową. Wchodząc do domu, John pozdrowił Wellsie, po czym skierował kroki do swojego pokoju. Był wdzięczny za to, że Wellsie szanowała jego prawo do prywatności. Po zamknięciu drzwi cisnął notatnik na łóżko, zrzucił kurtkę i ruszył pod prysznic. Czekając, aż woda się nagrzeje, zdarł z siebie resztę ubrań. Dopiero pod prysznicem przestał się trząść. Po powrocie do pokoju włożył na siebie koszulkę trykotową i spodnie od dresu. Spojrzał na laptop na biurku. Usiadł. Może powinien coś napisać, do czego zachęcała go psycholog. Jezu... Gdy opowiadał jej o tamtym incydencie, cały koszmar stanął mu przed oczami jak żywy. Nigdy by nie przypuszczał, że się tak otworzy. Nagle jednak, po jakichś dwudziestu minutach sesji, coś w nim pękło i jego ręka sama zaczęła pisać. John nie był w stanie nad tym zapanować, Przymknął oczy, usiłując sobie przypomnieć, jak wyglądał mężczyzna, który go przyparł do ściany. Miał tylko niejasne wspomnienie jego twarzy, za to dokładnie pamiętał nóż z pięciocalowym, dwustronnym ostrzem i końcem ostrym jak szpila. Musnął palcem wskazującym prostokątną mysz przed klawiaturą. Wygaszacz ekranu zamigotał i znikł. W skrzynce miał nową wiadomość, od Sarelle. Zanim przystąpił do od pisywania, przeczytał ją trzy razy. Witaj, Sarelle. Bardzo mi przykro, ale jutro nie mam czasu. Odezwę sie niebawem, pzdrv, John, napisał po namyśle. Prawdę mówiąc..., nie chciał się z nią widzieć, w każdym razie nie teraz. Nie miał ochoty oglądać żadnych samic z wyjątkiem Wellsie, Mary, Beth i Belli. W jego życiu nie ma miejsca na nic, co się jakkolwiek wiąże z seksem, dopóki nie dojdzie do ładu z tym, co mu się przydarzyło na tamtych schodach. Wyszedł z poczty i otworzył dokument tekstowy. Przez chwilę siedział z palcami na klawiaturze, potem zaczął gorączkowo pisać. Rozdział trzydziesty czwarty ZBIHR ODWRÓCIŁ GŁOWĘ I SPOJRZAŁ NA ZEGAR. Dziesiąta rano. Dziesiąta? To ile godzin? Szesnaście? Przymknął oczy. Ledwie dyszał ze zmęczenia. Leżał na plecach, rozrzuciwszy ręce i nogi. Leżał tak, odkąd zsunął się z Belli, może przed godziną?

Miał wrażenie, jakby od chwili, gdy wszedł wieczorem do pokoju, minął rok. Szyja i nadgarstki piekły go od niezliczonych ukąszeń, a to było obtarte. Sypialnia była nasączona aromatem, którym ją znaczył, a pościel mokra od krwi zmieszanej z innym jeszcze płynem, którego nie szczędził Belli. To były niezapomniane chwile. Przymknął oczy, zastanawiając się, czy uda mu się zasnąć. Był straszliwie głodny i niedokrwiony, tak bardzo, że nawet jego ascetyczna natura musiała się poddać. Ale nie był w stanie ruszyć się z miejsca. Poczuł dłoń na swoim podbrzuszu; przez uchylone oczy spojrzał na Bellę. Znów zalała ją fala hormonów, a on zareagował natychmiast: to stanęło kolejny raz. Próbował się obrócić na bok i przyjąć pozycję, w której mógłby zaspokoić potrzeby Belli, był jednak za słaby. Gdy Bella przysunęła się do niego, próbował się podnieść, jednak jego głowa ważyła chyba tonę. Wziął Bellę za rękę i wciągnął na siebie, tak że jego biodra znalazły się między jej udami. Spojrzała na niego z przerażeniem i zaczęła się zsuwać. - Nie ruszaj się - wychrypiał. Odchrząknął, ale nadal gardło go piekło, jakby nałykał się piasku. - Wiem, że to jesteś ty. Przytknęła wargi do jego ust, a on odwzajemnił jej pocałunek, chociaż nie miał siły jej objąć. Uwielbiał ją całować. Kochał dotyk jej warg na swoich ustach, jej bliskość, jej oddech, kochał... ją? Czyżby to właśnie wydarzyło się tej nocy? Czyżby wpadł? Woń wiązania unosząca się wokół obojga była najlepszą odpowiedzią. Powinien czuć się zaszokowany, ale był tak zmęczony, że poddał się faktom. Bella rozluźniła się i zsunęła po tym w dół. Chociaż był wykończony, jęknął z rozkoszy. Nigdy nie miał dość jej dotyku, nawet kiedy nie miała chcączki. Wsparłszy dłonie na jego umięśnionych piersiach ujeżdżała go, dyktując rytm ruchami swoich bioder, bo on już nie miał siły. Czuł, jak wzbiera w nim kolejna eksplozja zwłaszcza gdy patrzył z dołu na jej rozkołysane piersi. - Jesteś przepiękna - szepnął ochryple. Na chwilę zatrzymała się, żeby go znowu pocałować okrywając płaszczem ciemnych włosów. Gdy znów się wyprostowała, zachwycił się jej wyglądem. Dzięki uczcie jaką jej zafundował, tryskała zdrowiem i energią. Olśniewająca samica, którą... Kochał. Tak, kochał. To właśnie pojął, gdy kolejny raz w niej dochodził, Bella upadła na niego z urywanym oddechem i nagle już było po wszystkim. Chcączka się skończyła. Rozszalała samicza energia ulotniła się z pokoju; burza ucichła. Z westchnieniem ulgi Bella odsunęła się i jej cudowna płeć nie dotykała już tego, co leżało bez życia na jego brzuchu. Poczuł ziąb na nagiej skórze, co było przykrym zaskoczeniem w zestawieniu z ciepłem Belli. - Dobrze się czujesz? - spytał.

- Tak... - wyszeptała, moszcząc się do snu. - Tak, Zbihr... tak. „Będzie teraz głodna", przemknęło mu przez myśl. Musi jej przynieść coś do jedzenia. Zebrał się w sobie, odetchnął głęboko raz, drugi, trzeci i dźwignął się z wysiłkiem z łóżka. Kręciło mu się straszliwie w głowie, meble, ściany, podłoga wirowały, zlewając się z sobą, tak więc nie miał pewności, czy w końcu jest, czy nie jest na suficie. Zawroty głowy pogłębiły się, kiedy spuścił nogi na ziemię, a kiedy wstał, do reszty stracił poczucie równowagi i poleciał na ścianę, w ostatniej chwili łapiąc się kotary. Kiedy wszystko się uspokoiło, odepchnął się od ściany i nachylił nad Bellą. Wzięcie jej na ręce było wysiłkiem nie lada, ale przymus, by się nią opiekować, zwyciężył nad wyczerpaniem. Zaniósł ją do swojego legowiska i okrył kołdrą, która od wielu godzin poniewierała się na podłodze. Kiedy chciał odejść, przytrzymała go za rękę.. - Musisz się dokrwić. - Próbowała przyciągnąć go bliżej- Pij z mojej szyi. Musiał walczyć z pokusą. - Zaraz wracam - powiedział, potykając się o własne nogi. Zanurkował do garderoby i wrócił w bokserkach. Zdjął z łóżka pościel i podkład, i wyszedł. Furiath otworzył oczy i skonstatował, że nie może oddychać. Nie bez powodu. Twarz miał wciśniętą w kłąb koców. Odsunął twarz od sterty i próbował zogniskować wzrok. Pierwszą rzeczą, którą zarejestrował, była popielniczka kipiąca od petów parę centymetrów od jego głowy. Na podłodze. „Ej, co jest grane? Aha...". Zwisał na ziemię z nóg łóżka. Usłyszał stęknięcie. Podciągnął się do góry, odwrócił głowę i... ujrzał stopę Vrhednego, rozmiar czternaście, a za nią udo Butcha. Mimo woli roześmiał się, rozbudzając wspartego na po- duszce Butcha. Glina spojrzał po sobie, potem przerzucił spojrzenie na Furiatha. Zamrugał, jakby nie był pewien, czy nie śni. - Ale jaja - wychrypiał, patrząc na Vrhednego, który leżał przy nim jak kłoda. - Tylko niech ci się, glino, nie przewróci w głowie. Wcale nas nie pociągasz. - Czyżby? - Potarł podbródek. - Wcale zresztą nie marzę o tym, by budzić się w łóżku z dwoma facetami. - Przecież V mówił ci, żebyś nie wracał. Istotnie, to nie był najlepszy pomysł. To była długa noc. W końcu, kiedy nawet dotyk własnego ubrania był zbyt podniecający, odrzucili ostatnie pozory przyzwoitości. Chodziło tylko o to, żeby przetrzymać jakoś tę chcączkę - kurząc skręta za skrętem, popijając wódką i szkocką i wymykając się pojedynczo do łazienki, żeby ulżyć sobie na osobności.

- Już po wszystkim? - upewnił się Butch. - Proszę powiedz, że już jest po wszystkim. Furiath zsunął się z łóżka. - N-no, wydaje mi się, że tak. Podniósł prześcieradło i rzucił Butchowi, który okrył Vrhednego i siebie. V nawet nie drgnął. Spał na brzuchu jak zabity, a z jego ust wydobywało się ciche pochrapywanie Butch zaklął i oparł poduszkę o zagłówek, po czym sam opadł na nią. Najpierw czochrał się po głowie, aż włosy stanęły mu dęba, potem ziewnął szeroko, aż mu chrupnęło w szczęce. - Nie przypuszczałem, że przyjdzie taka chwila w życiu, kiedy będę mógł z ręką na sercu powiedzieć, że seks mnie nie kręci - wyznał Butch. Furiath wskakiwał w nylonowe spodnie treningowe. - Jesteś głodny? Wybieram się do kuchni. Butchowi zabłysły oczy. - Naprawdę robisz catering? Nie będę musiał nawet kiwnąc palcem? - Cóż, będziesz moim dłużnikiem, ale mogę ci przynieść. - Uwielbiam cię. Furiath wciągnął podkoszulek. - Co ci przynieść? - Wszystko, co wpadnie ci w rękę. Jeżeli chcesz mi naprawdę dogodzić, to przynieś lodówkę. Konam z głodu. Furiath zszedł do kuchni i właśnie zabierał się do wyżerki, gdy wyłowił uchem jakiś ruch w pralni. Pchnął drzwi i zajrzał do środka. Zbihr wciskał pościel do pralki. Dobra Pani Zanikhu, wyglądał jak siedem nieszczęść.Brzuch miał zapadnięty, kości biodrowe wyrzynały się przez skórę, żebra wyglądały jak zaorany ugór. Na oko musiał stracić tej nocy z pięć, dziesięć kiło. A do tego - o, nie- miał pogryzione do krwi nadgarstki i szyję. Za to... rozsiewał wokół siebie piękny, korzenny aromat i emanował głębokim spokojem. Furiath zdębiał. - Bracie? Zbihr podniósł wzrok. - Wiesz, jak to działa? - spytał. -N-no, tak. Sypiesz trochę tego do tej szufladki, a potem kręcisz tym pokrętłem - pozwól, że ci pokażę. Zbihr napełnił do końca pralkę, po czym cofnął się, nadal patrząc w ziemię. Kiedy pralka ruszyła, wybąkał podziękowanie i wyszedł do kuchni. Furiath ruszył za nim z sercem w gardle. Chciał spytać, czy wszystko w porządku, i to nie tylko z Bella. Szukał właśnie stosownych słów, kiedy Z wyjął z lodówki pieczonego indyka, wyrwał udko i zatopił w nim zęby. Pałaszował zawzięcie, ogryzając udo do kości, po czym chwycił energicznie za drugą nogę, jak perkusista za pałkę, by podzieliła los poprzedniczki.

Rany... Zbihr nigdy nie brał do ust mięsa. Co prawda nigdy też nie przeżył takiej nocy, jak ostatnia. Nikt z nich nie przeżył takiej nocy. Zbihr czuł na sobie spojrzenie Furiatha. Dawno by skończył jeść, gdyby mógł. Nie znosił jeść na widoku, zwłaszcza gdy wymagało to gryzienia, jednak jedzenie musi trochę potrwać. Nie przerywając wyżerki, wyjął talerz i nóż, i zaczął skrawać z piersi indyka cienkie plastry. Bella musiała dostać najlepsze mięso. Dla siebie zostawił pośledniejsze kąski. Czego jeszcze mogła potrzebować? Uważał, że powinna uzupełnić ubytek kalorii. No i picie - powinien jej coś przynieść do picia. Wrócił do lodówki i przystąpił do inspekcji zawartości. Miał zamiar wybrać dla niej wyłącznie potrawy godne jej ust. - Zbihr? Psiakość, zapomniał, że Furiath wciąż jeszcze pęta się po kuchni. - Słucham - odparł, otwierając plastikowy pojemnik. Puree kartoflane w środku wyglądało nieźle, choć wolałby jej przynieść własnoręcznie utłuczone ziemniaki. Nie, żeby wiedział, jak się to robi, przecież nie umiał czytać, nie potrafił włączyć cholernej pralki, nie znał się na kuchni... Musi jej zwrócić wolność, żeby znalazła sobie samca, który ma chociaż jedną półkulę mózgową. - Nie chciałbym być wścibski - zagaił Furiath. - Owszem, chciałbyś. - Zbihr wyjął z kredensu bochenek chleba na zakwasie wypieku Fritza. Pomacał go. Był miękki, ale na wszelki wypadek jeszcze go powąchał. Uznał, że jest wystarczająco świeży dla Belli. - Z Bellą wszystko w porządku? A z... tobą? - Czujemy się dobrze. - Jak to jest? - Furiath kaszlnął, zakłopotany. - To znaczy, pytam nie dlatego, że to Bella. Po prostu... doszły mnie liczne pogłoski i nie wiem, co jest prawdą, Zbihr nabrał puree i położył na talrz z mięsem. Dołożył dzikiego ryżu i polał wszystko sowicie sosem. Wsunął sutą porcję do mikrofalówki, zadowolony, że choć to jedno urządzenie jest mu posłuszne. Patrząc na obracający się talerz, zastanawiał się nad pytaniem bliźniaka. Przypomniał sobie, jak Bella usiadła na nim. Właśnie ta scena, jedna z dziesiątek scen z tamtej nocy, utkwiła mu w pamięci najbardziej. Bella wyglądała nad nim tak pięknie, zwłaszcza kiedy go całowała... Przez całą chcączkę, a szczególnie wtedy, kiedy kochała się na nim, zdejmowała z niego klątwę przeszłości, nasączając go w zamian czymś dobrym. Do końca swoich dni będzie hołubił wspomnienia ciepła, jakim go obdarzyła. Rozległ się brzęczyk mikrofalówki. Zbihr nagle zorientował się, że Furiath czeka cierpliwie na odpowiedź. Postawił talerz na tacy i porwał srebrno sztućce karmić ją elegancko.

Odwrócił się do wyjścia. -Brak mi słów, żeby oddać jej piękno - mruknął, podnosząc wzrok na bliźniaka. - Obsłużyć ją zeszłej nocy było dla mnie najwyższym zaszczytem. Nagle Furiath drgnął zszokowany, wyciągając rękę przed siebie. - Zbihr, co się stało z twoimi... - Muszę zanieść pożywienie dla mojej nalla. Pogadamy później. - Zaczekaj, Zbihr, twoje... Zbihr jednak pokręcił głową i wyszedł. Rozdział trzydziesty piąty - CZEMU NIE POKAZAŁEŚ MI TEGO OD RAZU, JAK WRÓCIŁEM DO DOMU? spytał Mordh swojego psańca. - Zresztą, nieważne - uspokoił nieszczęsnego sługę, widząc, że tamten czerwieni się ze wstydu i z przerażenia. - Kiedy panicz wrócił na dzień, chciałem o tym powiedzieć, ale panicz spał. Nie wiedziałem dokładnie, co jest na taśmie, więc nie śmiałem przeszkadzać, bo panicz nigdy nie odpoczywa. Fakt, dokrwienie Marissy zwaliło go zupełnie z nóg. Pierwszy raz zamknął oczy i zasnął od... Bóg wie kiedy.Ale to jego problem. Mordh siadł do komputera i ponownie obejrzał zapis cyfrowy wydarzenia. Zobaczył to samo, co za pierwszym razem: Ubrany na czarno ciemnowłosy mężczyzna zatrzymuje przed bramą ciężarówkę. Wysiada z szoferki i dotyka czarnych wstęg przywiązanych do żelaznych sztachet. Dojechał do twarzy mężczyzny. Był nijaki, ani brzydki ani ładny, za to potężnie zbudowany, a jego kurtka wyglądała na watowaną lub wypchaną bronią. Zatrzymał obraz i skopiował ten fragment. Otworzył plik z filmem z drugiej kamery, monitorującej bramę wjazdową na podczerwieni. Obejrzał fragment równoległego zapisu tamtej chwili. „Co my tu mamy" Temperatura ciała „mężczyzny" wynosiła około dziesięciu stopni. Reduktor. Wyciągnął znów na ekran poprzedni film i uważnie przestudiował wyraz twarzy, z jakim zabójca spoglądał na wstążki. Smutek, lęk... gniew- uczucia bardzo osobiste, być może reakcja na stratę. To musiał być ten łotr, który porwał Bellę. Teraz wracał po nią. Mordh wcale nie był zdziwiony, że reduktor odnalazł ich dom. Wieść o porwaniu Belli rozeszła się wśród wampirów, a oni nigdy się nie kryli z tym, gdzie mieszkają... ba, Thorne Avenue stała się znanym miejscem, odkąd jego mamanh zaczęła udzielać porad duchowych. Wystarczy, że złapali jakiegoś cywila, który znał ich adres.

Prawdziwe pytanie brzmiało: dlaczego zabójca nie sforsował bramy? Zaraz, która to godzina? Czwarta po południu. Do diabła. - To jest reduktor - oznajmił, wstając o lasce. - Musimy natychmiast ewakuować dom. Idź, poszukaj Lahni i powiedz jej, że ma ubrać panią. Potem wyprowadzisz je obie przejściem podziemnym i ciężarówką przewieziesz do naszej kryjówki. Psaniec pobladł. - Nie wiedziałem, paniczu, że... - Zachowałeś się bardzo sensownie - Mordh poklepał po ramieniu spanikowanego sługę. - Ale teraz ruszaj się żwawo. I wezwij Lahni. Sam ruszył najprędzej, jak potrafił, do pokoju matki - Mamanh! - zawołał z progu. - Mamanh, obudź się. Matka usiadła na jedwabnym posłaniu. Na dzień siwe włosy chowała pod czepek. - Przecież... nie ma jeszcze wieczoru. Czemu mnie... - Lahni pomoże ci się ubrać. - Na litość boską, co się dzieje? - Wyjeżdżasz stąd. - Co... - Potem ci wszystko wyjaśnię, mamanh. - Widząc nadciągającą pokojówkę, ucałował matkę w oba policzki. - Dobrze, że jesteś, Lahni. Szybciutko ubierz panią. - Tak, paniczu - odparła psanka, dygając. - Mordh! Co się tutaj... - Pośpiesz się. Psańce pojadą z tobą. Zadzwonię później. Matka zaczęła za nim wołać, więc zszedł do swoich prywatnych pomieszczeń i zamknął drzwi, żeby jej nie słyszeć. Podniósł słuchawkę i wybrał telefon Bractwa, choć był wściekły, że musi to robić. Ale bezpieczeństwo Belli było sprawą priorytetową. Zostawiwszy wiadomość, która nie chciała mu przejść przez gardło, udał się do swojej garderoby. O tej porze rezydencja była ściśle uszczelniona przed światłem słonecznym, więc reduktor nie miał szans, żeby się dostać do środka. Żaluzje na oknach i drzwiach były ognio i kuloodporne, a mury domu miały grubość ponad pół metra. W dodatku liczba kamer i urządzeń alarmowych pozwalała wykryć każde kichnięcie na terenie posiadłości. Mimo to wolał, żeby mamanh opuściła rezydencję. Poza tym, po zmroku zamierzał otworzyć żelazne wrota i rozwinąć czerwony dywan, żeby skusić reduktora do wejścia. Zrzucił kaftan z norek i przebrał się w czarne spodnie i gruby golf. Postanowił nie wyciągać broni do wyjazdu matki. Już i tak była bliska histerii, a widok syna obwieszonego bronią to by było za wiele dla mamanh.

Musiał iść doglądać postępów ewakuacji. Wychodząc z garderoby, zerknął na drzwiczki szafki. Zbliżał się czas na popołudniową dawkę dopaminy. Sama rozkosz. Wyszedł z pokoju uśmiechnięty, chociaż nie wstrzyknął leku. Zamierzał pchnąć do boju wszystkie swoje zmysły. Żaluzje rozsunęły się na noc. Zbihr leżał na boku, przyglądając się uśpionej Belli. Leżała na plecach, z głową na jego ramieniu. Jej nagie ciało nie było niczym przykryte, ponieważ nadal ulatniał się z niej war, który towarzyszył chcączce. Kiedy wrócił z kuchni, jadła mu z ręki, a później zasnęła w łóżku, które dla niej posłał od nowa. Potem leżeli razem w absolutnych ciemnościach. Przejechał dłonią od jej pachwiny do piersi, muskając jej sutek palcem. Pieścił ją tak od wielu godzin, mrucząc czule. Choć był skonany, leżał z półprzymkniętymi powiekami. Spokój, jaki odczuwał, leżąc z Bellą, był lepszym wypoczynkiem niż sen. Bella poruszyła się, ocierając o niego biodrem. Z zaskoczeniem poczuł podniecenie. Myślał, że ma to z głowy na jakiś czas. Odsunął się i spojrzał po sobie. Przez rozporek w bokserkach wysunął się czubek tego, czym jej dogadzał. To wydłużało się i krągły łepek wysuwał się coraz dalej. Ukradkiem, jakby łamał niepisane prawo, odjął palec od piersi Belli i stuknął nim w penis, który był już jednak tak sztywny, że odgiął się z powrotem na miejsce. Przymknął oczy i krzywiąc się niechętnie, ujął erekcję w dłoń. Poruszył ręką. To niesamowite, jak jedwabista skóra ślizga się po twardym rdzeniu. Do tego te dziwne odczucia. W gruncie rzeczy całkiem przyjemne. Właściwie przypominały mu penetrację Belli, choć nie były nawet w połowie tak cudowne. Boże, zachowywał się jak baba. Bał się własnego... fiuta? Ptaszka? Penisa? Jak, u diabła, powinien to nazywać?! jak mówili na to normalni samce? Chyba nie wacuś. Jednak określenie to nie wydawało się już stosowne. Teraz, kiedy już wymienili, można powiedzieć, uścisk ręki. Puścił to i wsunął rękę w bokserki. Muliło go i trząsł się, ale postanowił doprowadzić rzecz do końca. Nie wiedział, czy jeszcze kiedyś znajdzie w sobie dosyć odwagi. Odsunął... fiuta, tak, na początek będzie to nazywać fiutem... i dotknął dłonią jąder. Poczuł dreszcz przebiegający po fiucie, od nasady po sam koniuszek. Było to całkiem przyjemne. W skupieniu badał, czym też go obdarzyła łaskawa Pani Kronik. Zabawne, że to wszystko było przytroczone do niego, zwisało z niego od tak dawna, a mimo to nigdy nie zrobił sobie tego, na czym młodym samcom, świeżo po prze-

mianie, upływają całe dnie. Znów pogładził jądra, które skurczyły się, za to fiut stał mu coraz bardziej. Pożądanie kipiało w jego trzewiach; przed oczyma stanął mu obraz Belli, widział, jak kochają się ze sobą, jak rozchyla jej nogi i wchodzi w nią głęboko. Pamiętał ze wszystkimi szczegółami dotyk jej ciała, to, co się z nim działo, kiedy wjechał w jej wąski tunel... Nagle wszystko pochłonął jeden wir, w którym splotły się jego wspomnienia i erupcja energii buzującej pod jego dłonią. Oddychał szybko przez usta. Coś dziwnego działo się z jego ciałem: jego biodra zaczęły poruszać się rytmicznie. W nagłym impulsie odwrócił się na plecy i zsunął bokserki. Dopiero teraz zorientował się, co robi. Wali konia przy Belli? Co za bydlę. Poczuł obrzydzenie do siebie. Puścił fiuta i zaczął podciągać bokserki... - Rób tak dalej - poprosiła cicho Bella. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Został przyłapany na gorącym uczynku. Krew napłynęła mu do twarzy. Przemógł się i spojrzał w oczy. Bella uśmiechała się. - Jesteś taki piękny. - Pogładziła go po ręce. -Tak cudownie się wyginasz. Zrób to do końca, proszę. Wiem, że masz na to ochotę. Nie masz się czego wstydzić. Jesteś piękny kiedy się pieścisz. - Pocałowała go w biceps, chłonąc wzrokiem wznoszący się z bokserek namiot. - Dokończ - szepnęła. - Chcę zobaczyć, jak to robisz do końca. Czuł się jak jakiś zboczeniec, ale nie był w stanie się powstrzymać. Usiadł i zdjął spodenki. Bella westchnęła z aprobatą, kiedy opadł z powrotem na łóżko. Pod wpływem tej zachęty powoli przejechał dłonią po brzuchu, czując rzeźbę muskułów i gładkość bezwłosej skóry. Prawdę mówiąc, nie sądził, że uda mu się dalej... Do diaska. Fiut był twardy i tętnił w rytmie serca Zbihra. Poruszając ręką w górę i w dół, patrzył w głębokie, błękitne oczy Belli, W jego ciele rozprzestrzeniały się erupcje rozkoszy. Niesamowite... jej wzrok działał na niego, chociaż powinno być odwrotnie. Kiedy w przeszłości patrzono na niego... Nie, tu nie było miejsca na przeszłość. Jeśli będzie wciąż wracał do tego, co zdarzyło się przed stu laty, to straci tu i teraz z Bellą. Z hukiem i trzaskiem zamknął rozdział wspomnień o tym, jak był molestowany na oczach widzów. Oczy Belli... Chciał na nie patrzeć. Być w nich. Zatonąć. Jej spojrzenie było tak cudowne, ogrzewało go, obejmowało niczym ręce. Spojrzał na jej usta. Piersi. Brzuch... Pożądanie rosło w nim w postępie geometrycznym i promieniowało, wywołując rozkoszne buzowanie w każdym zakątku

ciała. Oczy Belli powędrowały w dół. Zagryzając zębami dolną wargę patrzyła, jak Z robi sobie dobrze. Jej kły przypominały dwa małe sztylety, tęsknił za ich ukłuciami. Chciał, żeby Bella znowu piła jego krew. - Bella .... - jęknął. Kurtka na wacie, chyba nieźle odjechał. Zgiął jedną nogę i jęcząc gardłowo, poruszał coraz szybciej ręką, obejmującą koniec penisa. Nagle dostał orgazmu. Krzyknął. Jego głowa opadła na poduszki, a kręgosłup wygiął się w niebosiężny łuk. Ciepła fontanna trysnęła na jego pierś i brzuch; sperma płynęła w rytmicznych skurczach. Odjął rękę od penisa, bo skóra na czubku zaczynała go boleć. Oddychał ciężko i kręciło mu się w głowie. Uniósł się na łokciu i pocałował Bellę. Kiedy odsuwał się, dostrzegł w jej oczach, że czyta w nim, jak w otwartej księdze. Była świadoma, że przeprowadziła go przez próbę ognia, a jednak nie patrzyła na niego z politowaniem. W ogóle jej nie przeszkadzało, że był dziwolągiem, który po dziś dzień nienawidził własnego dotyku. Właśnie zaczynał mówić Belli, że ją kocha, kiedy stukanie do drzwi przerwało niespodzianą deklarację. - Proszę nie otwierać drzwi - warknął, wycierając się bokserkami. Pocałował Bellę i przykrył kołdrą. Podszedł do drzwi. Zaparł się o framugę, jakby spodziewał się, że gość ma zamiar wyważyć drzwi. Może to głupie, ale nie chciał, żeby ktokolwiek oglądał Bellę w poświacie gasnącej chcączki. To był widok tylko dla niego. O co chodzi? Ford, do którego przyczepiłeś komórkę, ruszył ostatniej nocy i objechał supermarkety, w których Wellsie kupiła jabłka na święto przesilenia zimowego dobiegał przez drzwi stłumiony głos Furiatha. - Odwołaliśmy zamówienia, ale musimy wybrać się na rekonesans. Za dziesięć minut zebranie Bractwa w gabinecie Ghroma. Z przymknął oczy i oparł czoło o drzwi. Życie znów domagało się jego uwagi. - Zbihr? Słyszysz mnie? Spojrzał smutno na Bellę. Ich czas dobiegł juź końca Sądząc po tym, jak podciągała kołdrę pod brodę, jakby zziębła - ona też o tym wiedziała. „Boże, ależ to boli", zdumiał się. Tak, on, Zbihr, czuł najprawdziwszy ból. - Zaraz przyjdę - rzucił przez drzwi. Oderwał oczy od Belli i poszedł wziąć prysznic. Rozdział trzydziesty szósty

ZAPADŁA NOC. O krążył wściekły po chacie, kompletując arsenał. Przyjechał dopiero pół godziny temu - cały dzień to był jeden niekończący się koszmar. Najpierw udał się do Omegi, który go ostro zbłuzgał. Mistrzu był na maksa wkurwiony z powodu aresztowania dwóch reduktorów, jakby to była wina O, że dwie ciapy dały się wsadzić do ciupy. Ukończywszy komunię dusz z O, Omega wyrwał dwóch aresztowanych reduktorów z ludzkiego świata, jakby poderwał dwa psy na smyczy. Co ciekawe, nie było to wcale łatwe zadanie. Wezwanie członków Korporacji na dywanik nie odbywało się jak na pstryknięcie palców i poważnie osłabiało mistrza. Oczywiście słabość mijała. O nie wątpił, że dwaj reduktorzy przeklinali dzień, w którym sprzedali swoje dusze. Omega wziął się za nich z miejsca, w sposób wypisz, wymaluj, jak z horrorów. Zabójcy, na swoje nieszczęście, byli nieumarłymi, więc można ich było karać w nieskończoność, a przynajmniej dopóki Omega się nie znudzi. Niestety, kiedy O odchodził, mistrz wyglądał na niezwykle pochłoniętego. Powrót do świata doczesnego okazał się bardzo stresujący. Pod nieobecność O doszło do rewolty wśród Beta. Jeden z czteroosobowych oddziałów z nudów postanowił zaatakować inny oddział, a ściślej mówiąc - zapolować. Tego rodzaju gry łowieckie pochłaniały w Korporacji wiele ofiar. Na przestrzeni sześciu godzin U nagrywał się wielokrotnie, coraz bardziej zdenerwowany. Słuchając kolejnych serwisowi informacyjnych, O miał ochotę wyć. Beznadziejny U nie nadawał się w ogóle na wicenadreduktora. Nie potrafił okiełznać walczących Beta, w dodatku w zamieszaniu poległ jakiś człowiek. O miał gdzieś nieboszczyka, ale zwłoki to byt kłopot. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowali, to żeby gliny zaczęły znowu węszyć. W tej sytuacji O musiał udać się na miejsce zbrodni i zbrukać sobie ręce, pozbywając się zasranego truchła. Potem musiał zidentyfikować samowolnych Beta i złożyć każdemu z nich wizytę; parę godzin jak w dupę wsadził. Miał ochotę ich zaciukać, ale kolejne ubytki w szeregach Korporacji wzbudziłyby niezadowolenie mistrza.Kiedy przed półgodziną skończył dawać wycisk czwórce tamtych, durniów, rozsadzała go wściekłość. Właśnie wtedy zadzwonił U z radosną nowiną, że zamówienia jabłek na ceremonię przesilenia zimowego zostały odwołane. Dlaczego? Bo wampiry jakimś cudem połapały się, że są pod obserwacją. Tak, odkryły podchody U, z których tamten był taki dumny. Tak więc jatkę wampirów w hołdzie dla Omegi diabli wzięli. O nie miał innej wazeliny w odwodzie. Jeśli jego żona żyje, nie będzie łatwo przemycić ją do Korporacji. O ostatecznie dał się ponieść. Ordynarnie zwymyślał U przez telefon. A U przyjął reprymendę w milczeniu, z podkulonym ogonem. O lubił opór, więc pokora U doprowadziła go do szału. Kurza twarz, sądził, że U będzie dla niego oparciem, tym-czasem wylazł z

niego mięczak i O miał tego wyżej uszu. Wiedział, że powinien przystawić U nóż do piersi i pyknąć go, ale nie chciał się rozpraszać. Czniał Korporację, czniał U, czniał Betę i czniał Omegę. Miał ważniejsze rzeczy na głowie. Złapał kluczyki od wozu i wyszedł z chaty. Postanowił udać się najkrótszą drogą na Thorne Avenue 27 i dostać się do domu. Może przemawiała przez niego desperacja, ale czuł, że za bramą z kutego żelaza znajdzie odpowiedź na dręczące go pytanie. Wreszcie dowie się o losach swojej żony. Dojeżdżał już do F-150, kiedy zaczęło go dusić w gardle, pewnie od tego darcia się na U. Nie zwracając uwagi na symptom, siadł za kółkiem. Wjeżdżając na drogę, szarpnął za kołnierzyk koszuli i kaszlnął parokrotnie, żeby przetkać gardło. Psia mać, coś było nie tak. Ujechawszy kilometr, nadal walczył o oddech. Chwytając się za gardło, skręcił kierownicę w prawo i wcisnął hamulec. Wypchnął drzwi pięścią i wytoczył się na zewnątrz. Zimne powietrze przyniosło mu chwilową ulgę, zaraz jednak zaczął się znów dusić. Padł na kolana, a potem osunął się twarzą w śnieg. Jego świadomość zamigotała jak zepsuta żarówka i zgasła. Zbihr szedł korytarzem do gabinetu Ghroma. Ciało miał mdłe, ale umysł jak brzytwa. W gabinecie zastał wszystkich braci. Na jego widok umilkli. Nie zwracając na nich uwagi, z wzrokiem wbitym w ziemię, przeciął pokój, by zająć swoje ulubione miejsce w narożniku. Ktoś, najprawdopodobniej Ghrom, chrząknął, jakby miał zaraz zabrać głos. - Dzwonił brat Belli - odezwał się Tohr. - Zatrzymuje postępowanie w sprawie nadania Belli statusu eremithki. Pytał, czy mogłaby u nas zostać jeszcze przez kilka dni, - Dlaczego? - wyrwał się Zbihr. - Nie podał powodu - odparł Tohr. Nagle jego wzrok zawisł na twarzy Zbihra. - Rany boskie! Zgromadzeni w gabinecie poszli w ślad za jego spojrzeniem i zdębieli. Potem wszyscy, nie wyłączając Butcha, wlepili oczy w Z. - Na co się tak gapicie, durnie? -Sam się przekonaj-Furiath wskazał ręką antyczne lustro zwisające ze ściany przy drzwiach. Z przemaszerował przez pokój, szykując w myślach tęgi opieprz. Teraz liczyła się tylko Bella... Spojrzał i zdębiał. Drżącą dłonią próbował dotknąć oczu wyzierających ze starodawnej tafli ze szkła ołowiowego jego tęczówki nie były już czarne, lecz żółte, tak samo jak w oczach jego bliźniaka. - Furiath? - spytał niepewnie. - Furiath... co się ze mną stało? Bliźniak podszedł bliżej i jego twarz wyjrzała z lustra obok twarzy Z. Potem

w zwierciadle wypłynęła ciemna sylwetka Ghroma z długimi włosami, w ciemnych okułarach i Rankohra, z jego urodą upadłej gwiazdy. Bejsbolówka Vrhednego. Krótko ostrzyżona głowa Torthura i złamany nos Butcha. Kolejno klepali go po plecach łapami jak bochny. - Witaj, bracie - szepnął Furiath. Zbihr patrzył na stojących za nim samców z dziwnym uczuciem, że gdyby padł zemdlony, ich ręce nic pozwoliłyby mu upaść. W jakiś czas po wyjściu Zbihra Bella wyszła z sypialni i zaczęła go szukać. Szykowała się, żeby zadzwonić do brata i umówić się na spotkanie, kiedy dotarło do niej, że zanim znów ją wkręcą rodzinne dramaty, powinna zaopiekować się kochankiem. Wreszcie to Zbihr potrzebował czegoś od niej, i to bardzo. Po spędzonych z nią godzinach wysechł na wiór, a Bella orientowała się najlepiej, jak skrajnie jest wycieńczony i jak bardzo potrzebuje się dokrwić. Mając w żyłach sporo jego krwi, wyczuwała wyraźnie głód samca, wiedziała też bezbłędnie, w której części domu przebywa. Skoncentrowawszy się była go w stanie namierzyć i odnaleźć. Wsłuchując się w swój puls, ruszyła korytarzem posągów potem skręciła i doszła pod uchylone drzwi u szczytu scho dów. Z gabinetu dobywały się gniewne, męskie głosy wśród których rozpoznała też głos Zbihra. - Nie ma mowy, żebyś wyszedł dziś w nocy!- wrzasnął ktoś. Nie próbuj mną dyrygować, Tohr, bo tylko tracisz czas a mnie wkurzasz. W głosie Zbihra słychać było niechamowaną złość. Przyjrzyj się sobie, kościotrupie! Jeżeli się nie dokrwisz nie wypuszczę cię stąd. Spróbuj mnie tylko, bracie, zatrzymać, a pożałujesz - oznajmił Zbihr w momencie, gdy Bella weszła do pokoju, Na oczach reszty dwaj samce jeżyli się na siebie z odsłoniętymi kłami. Emanująca z nich agresja przeraziła Bellę. Przy tym... Tohrtur miał rację. W mrokach sypialni nie widziała tego, ale tu, w pełnym świetle, Zbihr wyglądał jak trzy ćwierci do śmierci. Skórę na twarzy miał obciągniętą, podkoszulek wisiał na nim jak na wieszaku, a spodnie leciały mu z tyłka. Jego czarne oczy gorzały, jak zawsze, ale reszta przedstawiała żałosny widok. Tohrtur pokręcił głową. - Bądźże rozsądny... - Muszę dokonać odwethu za Bellę. To jest rozsądny powód. - Wcale nie - powiedziała. Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę. Gdy Zbihr spojrzał na nią, jego źrenice zmieniły barwę z dobrze znanej jej gniewnej czerni na połyskliwą, neonową żółć. -Twoje oczy - szepnęła. - Co się z stało z twoimi.,,?

- Dzwonił twój brat i prosił, żebyś została tutaj trochę dłużej - przerwał Tohr. Zaskoczona, oderwała wzrok od Zbihra. - Co mówisz, mój Panie? - Wstrzymał postępowanie w sprawie nadania ci eremitki i prosi, żebyś została tutaj. - Dlaczego? - Nie mam pojęcia. Spróbuj go spytać. Jakby w jej życiu było mało komplikacji. Wróciła wzrokiem do Zbihra, który jednak obojętnie gapił się w okno. - Oczywiście, jesteś tu mile widziana - pospieszył z zapewnieniem Ghrom. „Czy aby na pewno?" - zawahała się, widząc, jak Zbihr sztywnieje. - Nie życzę sobie odwethu - oznajmiła dobitnie. Gdy Zbihr gwałtownie odwrócił głowę, skierowała swoje słowa do niego. - Jestem wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Ale nie chcę, żeby komuś stało się coś w trakcie pościgu za reduktorem, który mnie więził. A zwłaszcza tobie. . - O mnie się nie musisz martwić. - Ściągnął gniewnie brwi. - Właśnie, że muszę. - Gdy wyobraziła sobie, jak wyrusza na wojnę z reduktorem, ogarnęło ją głębokie przerażenie. - Na Boga, Zbihr... Nie chcę cię mieć na sumieniu. - To on się przekręci, nie ja. - Żartujesz chyba. Spójrz tylko na siebie. Nie możesz walczyć. Jesteś za słaby! Zebrani zaczęli psykać nerwowo. Oczy Zbihra powróciły do czerni. Co za idiotka z niej. Złapała się za usta. Nazwała Zbihra słabym, i to w obecności całego Bractwa. Nie mogło być gorszej obelgi. W kaście nawet najlżejsza sugestia braku siły, bez względu na kontekst, była policzkiem, natomiast pomówienie o słabość, wygłoszone bez żadnych ogródek, przy świadkach, było publiczną kastracją, nieodwracalnym podważeniem jego męskości. - Przepraszam, nie chciałam... - Bella rzuciła się w stronę Z. Zbihr usunął się z jej zasięgu. - Nie zbliżaj się do mnie. Znów przytknęła dłoń do ust, kiedy obszedł ją szerokim kołem, jak groźny niewybuch. Wyszedł z gabinetu; echo jego kroków w korytarzu stopniowo cichło. Zebrała się na odwagę i spojrzała w pełne potępienia oczy braci. - Zaraz go przeproszę. Chcę też, żebyście wiedzieli, że nie wątpię ani w jego odwagę, ani w siłę. Martwię się o niego, bo... „No, śmiało. Przecież mnie nie zjedzą". - ...bo go kocham. Nagle napięcie w gabinecie zelżało. Przynajmniej do pewnego stopnia. Furiath podszedł do kominka i wsparł się o gzyms. Zwiesił głowę, jakby chciał, żeby ją pochłonęły płomienie.

- Cieszą mnie twoje uczucia - powiedział Ghrom. – Zbihr potrzebuje twojej miłości. A teraz znajdź go i przeproś. Ruszyła do drzwi, ale Tohrtur zastąpił jej drogę. Spróbuj go przy okazji dokrwić, dobrze? - zażądał rzeczowo. Modlę się, żeby mi pozwolił.

Rozdział trzydziesty siódmy MORDH KRĄŻYŁ NIESPOKOJNIE PO DOMU. Widział wszystko na czerwono, wszystkie jego zmysły działały. Od wielu godzin chodził bez laski. Przestał marznąć, więc zrzucił golf i nosił broń na nagim torsie. Czuł każdą komórkę w ciele, napawał się siłą swoich mięśni i kości. Do tego dochodziły jeszcze inne wrażenia, których nie doświadczał od... Rany, to już minęło dziesięć lat, odkąd pozwolił sobie na tak wiele, a ponieważ świadomie pozwolił sobie na szaleństwo czuł że ma wszystko pod kontrolą; pewnie się myślał ale miał to gdzieś. Był... wyzwolony. Myśl o konfrontacji z przeciwnikiem podniecała go wręcz erotycznie. Ale wroga ani widu, ani słychu, Wyjrzał przez okno w bibliotece. Zostawił bramę wjazdową otwartą na oścież, żeby zachęcić ewentualnych gości, ale jak dotąd nie zdarzyło się nic. Nothing. Niczto. Nul. Staroświecki zegar wybił północ. Jak w banku spodziewał się odwiedzin reduktora, tymczasem nikt nie zjawił się ani w bramie, ani na podjeździe, ani w rezydencji. Podgląd z bocznych kamer przemysłowych wskazywał na to, że ulicą przejeżdżały jedynie wozy autochtonów; kilka mercedesów, jeden maybach, parę lexusów i cztery BMW. Niech ta szlag. Chciało mu się krzyczeć, tak bardzo pragnął dorwać reduktora. Rwał się do walki, do odwethu, chciał bronić swojego gniazda. Nie bez powodu. Jego ród po kądzieli wywodził się z elity wojowników - przemoc miał we krwi. Gniew na oprawcę siostry oraz fakt, że musiał w biały dzień wypędzić mamanh z domu, w połączeniu z jego wrodzoną agresją stworzyły mieszankę wybuchową. Kipiał w środku. Pomyślał o Bractwie. Byłby dobrym kandydatem na członka, gdyby rekrutacja odbyła się zanim przeszedł przemianę. .. Zresztą, kto ich tam teraz wie, co robią? Kiedy cywilizacja wampirów legła w gruzach, Bractwo zeszło do podziemia, tworząc tajną enklawę, bardziej skupioną na obronie własnej, niż obronie rasy, którą zaprzysięgło chronić. Cóż, nie mógł się powstrzymać od gorzkiej myśli, że gdyby się mniej skupiali na sobie, a bardziej na swojej misji, nie doszłoby do porwania Belli, albo zostałaby odnalezioną od razu.

Znów się wściekł. Podminowany, krążył bez celu po domu, wyglądając przez okna i drzwi, zerkając na monitory. W końcu uznał, że może tak czekać do usranej śmierci. Oszaleje, jeśli tak będzie krążyć do białego rana, w dodatku interesy wzywały go do centrum. Włączy alarm a sam się błyskawicznie zdematerializuje. Po powrocie do pokoju wszedł do garderoby i przystanał przed zamkniętą szafką w głębi pomieszczenia. Wyjście do pracy bez zastrzyku nie wchodziło w rachubę, nawet gdyby to oznaczało, że w starciu z reduktorem będzie musiał użyć broni palnej, a nie białej. O ile skurwiel się w ogóle pojawi. Wyjął fiolkę dopaminy, strzykawkę i opaskę uciskową. Na pełnił strzykawkę, obwiązał gumową rurkę wokół ramienia i wpatrzył się w przejrzysty preparat, który miał sobie wstrzyknąć. Agrhes wspominał, że przy wysokich dawkach u wampirów może wystąpić, jako efekt uboczny, paranoja. A Mordh przekraczał wskazaną dawkę o sto procent od... odkąd Bella została porwana. Więc może już zaczęło mu odbijać? Zaraz jednak przypomniał sobie temperaturę bydlaka, który się kręcił przed bramą. Dziesięć stopni ciepła to za mało do życia - przynajmniej dla człowieków. Wstrzyknął dopaminę i czekał, aż powróci mu wzrok, a doznania cielesne odpłyną. Potem ubrał się ciepło, złapał laskę i ruszył do wyjścia. Zbihr wszedł do Zero Sum, czując jak niepokój Furiatha wlecze się za nim, niczym lepka mgła. Szczęściem ignorowanie bliźniaka przychodziło mu z łatwością, inaczej sam by się załamał. Slaby. Jesteś taki słaby. Dobra, skoro tak, to się wzmocni. - Tylko dwadzieścia minut - poprosił Furiatha. – Czekaj na mnie u wylotu zaułka. Nie tracił ani chwili. Wybrał jedną z kręcących się po klubie ludzkich kurew z włosami dogodnie upiętymi w kok, dał jej dwieście dolców i niemal wypchnął z klubu. Nie wyglądała, jakby ją odstraszała jego twarz, rozmiary czy sposób, w jaki się z nią obchodził. Patrzyła nieruchomo przed siebie. Była na niemożliwym haju. Kiedy wyszli na zewnątrz, śmiała się głośno i sztucznie. - Jak to zrobimy? - spytała, drobiąc na nibotycznych szpikach. Potknęła się. Wyciągnęła ręce do góry i przeciągnęła się, nie bacząc na chłód. - Wyglądasz na brutala, ale mi to akurat pasuje. Złapał ją za kark i odwrócił twarzą do muru. Zachichotała, udając, że się chce wyrwać, ale przytrzymał ją. Myślał o rzeszach ludzkich samic, których krew pił na przestrzeni lat. Czy wymazał się do końca z ich pamięci, czy może jawił im się, w koszmarnych snach, dyktowanych przez podświadomość? Wyzy-

skiwacz. Był wyzyskiwaczem, podobnie jak Posiadaczka. Z tym, że on nie miał wyboru. Czy naprawdę? Tej nocy mógł przecież skorzystać z Belli, sama go o to prosiła. Gdyby jednak dokrwił się od niej, im obojgu byłoby trudno się rozstać. A to ich przecież nieuchronnie czekało. Bella nie życzyła sobie odwethu. On jednak nie spocznie, póki jej oprawca będzie stąpał po powierzchni ziemi... Do tego nie mógł patrzeć na to, jak Bella niszczy się, próbując kochać nieodpowiedniego samca. Musi ją do siebie zniechęcić. Życzył jej, żeby była bezpieczna i szczęśhwa, i budziła się z uśmiechem na twarzy przez tysiąc lat. Żeby sparzyła się z wartościowym samcem, z którego będzie dumna. Chociaż ją oznaczył i był z nią związany bardziej zależało mu na jej szczęściu, niż żeby mieć ją u swego boku. Prostytutka zaczęła się wiercić. - Zróbmy to wreszcie, tatuśku. Jestem już podjarana na maksa. Zbihr odsłonił kły i odchylił głowę, szykując się do ukąszenia. - Zbihr - nie! Spojrzał w stronę, z której go doszedł głos Belli. Stała na środku zaułka, parę metrów od niego. Usta miała rozchylone, w oczach lęk. - Nie rób... tego - powiedziała chrapliwie. W pierwszym odruchu chciał ją zabrać do domu i tam natrzeć jej uszu za to, że wyszła. Potem jednak przemknęło mu przez myśl, że oto nadarza się okazja, by zerwać łączące ich więzy. Wykonać kliniczne cięcie - bolesne, ale ona się pozbiera. Czy jemu się to uda? Nie dałby głowy. Dziwka przyjrzała się Belli, a potem wybuchnęła radosnym, piskliwym śmiechem. - Ona chce się na nas gapić? Będziesz musiał wyłożyć pięćdziesiąt dolców ekstra, tatuśku. Bella przyłożyła rękę do szyi, patrząc, jak Zbihr przyciska ludzką samiczkę do ceglanej ściany budynku. Rozsadzał ją ból w piersiach. Nie mogła oddychać. Zbliżył się do innej samicy... ludzkiej samicy, w dodatku prostytutki po to, żeby się... dokrwić? Po tym wszystkim, co przeżyli zeszłej nocy? - Proszę, zrób to ze mną. Użyj mnie. Nie rób tego. Odwrócił samicę człowieków i oboje stali teraz twarzą do Belli. Objął dziwkę przez pierś; śmiała się i ocierała o niego, kołysząc biodrami. Bella wyciągnęła ręce w chłodną noc. - Kocham cię. Nie chciałam cię obrazić w obecności Bractwa. Błagam, nie rób tego tylko po to, żeby się na mnie zemścić. Spojrzał na nią; z jego oczu biła żałość i czarna rozpacz, jednak obnażył kły... i wbił je w szyję samicy człowieków. Bella krzyknęła, kiedy zaczął pić; dziwka zarechotała dziko. Bella cofnęła się. Zbihr nadal nie odrywał od niej oczu, chociaż ponownie ukąsił prostytutkę i pił coraz bardziej łapczywie. Nie mogła na to dłużej patrzeć,

więc zdematerializowała się, by się odtworzyć w jedynym sensownym miejscu. W rodzinnym gnieździe. Rozdział trzydziesty ósmy - SZEF PROSI PANA DO SIEBIE. Furiat podniósł wzrok znad szklanki alka seltzer. Jeden z potężnych smagłolicych wykidajłów Zero Sum zawisł nad nim groźnie. - W jakiej sprawie? - Jest pan drogocennym klientem. - No to niech mi da spokój. - Czy to odpowiedź odmowna? Furiath uniósł brew. - Owszem. Wykidajło zniknął, by wrócić z dwoma podobnymi do siebie osiłkami. - Szef prosi pana do siebie. - Wiem, słyszałem. - Prosi teraz. Furiath opuścił boks tylko dlatego, że tych trzech było gotowych go wynieść, a on nie był złakniony uwagi, jaką wzbudziłby, spuszczając im wpierdol. Już w progu kanciapy Wielebnego poczuł, że samiec jest w groźnym nastroju. Co zresztą nie było żadną nowiną. - Zostawcie nas - mruknął wampir zza biurka. Kiedy kantorek się opróżnił, Wielebny rozsiadł się wygodnie na krześle, patrząc chytrze fiołkowymi oczami. Furiath instynktownie wsunął rękę za siebie i zmacał przytroczony sztylet. - Myślałem wiele o naszym ostatnim spotkaniu - oznajmił Wielebny, stykając dłonie końcami długich palców. Żarówka wydobywała z mroków wydatne kości policzkowe, zdecydowany podbródek i barczyste ramiona samca. Przystrzygł w międzyczasie irokeza, który wznosił się zaledwie parę centymetrów nad głową. - No i... myślałem o tym, że znasz mój maty sekret. Czuję się zagrożony. Furiath milczał, zastanawiając się, dokąd tamten u diabła, zmierza. Wielebny odsunął krzesło i założył niedbale nogę na nogę. Kosztowna marynarka rozchyliła się, ukazując szeroką pierś. - Możesz sobie wyobrazić, jak się czuję. Oka zmrużyć nie mogę. - Spróbuj onirexu. Zwala z nóg. Albo najaram się czerwonym dymkiem, jak ty. Co ty na to? - Samiec przejechał ręką po irokezie, a jego usta wvkrzywił chytry uśmieszek. - Tak, czuję się

poważnie zagrożony. Nędzne łgarstwo. Gość miał swoich przybocznych bambusów, szczwanych równie, jak niebezpiecznych. Sam też wyglądał na kogoś, kto nie da sobie w kaszę dmuchać. A poza wszystkim symphaci mieli w starciach poważną przewagę nad resztą świata. Z twarzy Wielebnego znikł uśmiech. - Przyszło mi do głowy, że gdybyś zdradził mi swój sekret, bylibyśmy jeden do jednego. - Nie mam tajemnic. - Nie ściemniaj... bracie. - Kąciki ust Wielebnego podjechały do góry, ale w jego fiołkowych oczach czaił się chłód. - Jesteś członkiem Bractwa. Ty, i ci wielcy samce, z którymi tu przyłazisz. Ten z kozią bródką, który chleje moją wódkę, - I drugi, z pochlastaną gębą, który obsysa moje dziewczęta.Nie pasuje mi tylko ten człowiek, z którym się prowadzasz, ale czort z nim. - Gwałcisz wszelkie reguły savoir-vivre'u wampirów. - Furiath spojrzał z odrazą na bossa. - Ale czemu miałbym się spodziewać dobrych manier po dilerze? - Narkoman zawsze kłamie, więc moje pytanie, przyznasz sam, mija się z celem. - Żebyś się, bratku, nie zagalopował - wycedził Furiath. -Co masz na myśli? Ostrzegasz mnie jak wojownik, że zrobisz mi robisz krzywdę? - Zdrowia nigdy nie należy brać za pewnik. Co ci szkodzi się przyznać? A może wy, bracia, boicie się, że nasza rasa, którą zawiedliście, odwróci się od was plecami? Czy dlatego ukrywacie się przed nami, że ostatnio po całości dajecie dupy? - Nie wiem, o czym mówisz. - Furiath odwrócił się do wyjścia. - O czerwonym dymku. - Głos Wielebnego był ostry jak nóż. - Właśnie towar mi się wyczerpał. Furiath poczuł nagły ucisk w dołku. Obejrzał się od drzwi. - Są inni dilerzy. - Życzę owocnych poszukiwań. Furiath położył dłoń na gałce w drzwiach; gałka nie chciała się przekręcić. Obejrzał się na Wielebnego. Wampir obserwował go, przyczajony jak kocur. Hipnozą trzymał wojownika w kantorku. Furiath wzmocnił uchwyt i szarpnął, odrywając mosiężną gałkę. Kiedy drzwi otwarły się szeroko, cisnął gałkę na biurko Wielebnego. - Zgadnij, co będziesz musiał sobie naprawić. Zrobił dwa kroki, kiedy poczuł, że ktoś chwyta go za ramię. Twarz Wielebnego miała zacięty wyraz; trzymał Furiatha w żelaznym uścisku. Mrugnął fiołkowym okiem i nagłe przepłynął między nimi dziwny fluid.

Ni stąd, ni zowąd Furiatha opadło głębokie poczucie winy, jakby ktoś uchylił pokrywkę, pod którą taił głęboki lęki troskę o losy rasy wampirów. Czuł nieznośny przymus, żeby się wytłumaczyć. - Żyjemy dla naszej rasy i za nią umieramy - zaczął wyjaśniać gorączkowo. Losy wampirów - to jedno liczy się dla nas. Walczymy noc w noc i mamy całą kolekcję słoi zabitych reduktorów. Dla dobra cywilów stawiamy na anonimowość. Im mniej o mis wiedzą, tym lepiej dla nich. Dlatego zeszliśmy pod ziemię. Skończył mówić i nagle zmełł przekleństwo, „Kurwa mać, nigdy nie ufaj symphacie", Ani swoim impulsom w jego obecności. - Daj mi święty spokój, ścierwojadzie - wycedził przez zaciśnięte zęby. Wara ci od mojej głowy. Uścisk dłoni zelżał i Wielebny skłonił się lekko, z nie oczekiwanym szacunkiem. - Mam dla ciebie dobrą nowinę, wojowniku. Właśnie nadeszła dostawa czerwonego dymku. Bella zmaterializowała się przed rodzinnym domem. Światła zewnętrzne były wygaszone, co było trochę dziwne ale płakała, więc tak czy owak nie zobaczyłaby wiele. Weszła do środka, włączyła alarm i przystanęła w holu. Jak mógł jej zrobić coś takiego? Dopiekł jej bardziej, niż gdyby się kochał na jej oczach. Wiedziała, że potrafi być okrutny, ale tym razem przeszedł samego siebie... Co gorsza, wcale nie chodziło mu o to, żeby się odgryźć za publiczny afront. Nie, to byłoby zbyt małostkowe. Czuła, że ukąsił ludzką dziwkę na znak, że między nimi wszystko skończone. Chciał jej dać jednoznacznie do zrozumienia, że w jego życiu nie ma już dla niej miejsca. Cóż, chyba mu się udało. Była pokonana i upokorzona. Rozejrzała się po holu rodzinnej rezydencji. Wszystko bez zmian. Tapety z błękitnego jedwabiu, posadzka z czarnego marmuru, rozjarzony kandelabr pod sufitem. Miała wrażenie, że cofnęła się w czasie. Wyrosła w tym domu jako najmłodsze młode Madaliny, wychuchana siostra kochającego ją brata i córka ojca, którego nigdy nie było jej dane poznać... Zaraz, zaraz... Dlaczego jest tak cicho? Zdecydowanie za cicho. - Mamanh? Lahni? - Cisza. Otarła łzy. - Lahni? Gdzie są psańce? I matka? Mordh zawsze w nocy parał się jakimiś podejrzanymi interesami, więc jego nieobecność jej nie zaskoczyła, Ale cala reszta powinna być w domu, Podeszła do krętych schodów. - Mamanh? - zawołała. Weszła na górę i wbiegła do sypialni matki. Pościel na łóżku była w strasz-

liwym nieładzie,., na co dzień psance nigdy by do tego nie dopuściły. Czując dreszcz zgrozy, weszła do pokoju Mordha. Jego łóżko też było w rozsypce, włoskie prześcieradło i sterta futer, którymi zwykł się okrywać, piętrzyły się na boku. Panował nieopisany bałagan. Tu było niebezpiecznie, dlatego właśnie Mordh zażądał, żeby została z braćmi. Wybiegła z pokoju i popędziła po schodach w dół. Musiała wyjść na zewnątrz, żeby się zdematerializować, bo w ściany domu wtopiono stalowe pręty. Wybiegła przed front domu i popadła w rozterkę. Dokąd się udać? Nie znała nawet adresu kryjówki brata, a tam zapewne zabrał mamanh i psańce. Nie zamierzała tracić czasu na dzwonienie do Mordha, dopóki się nie wydostanie z domu. Nie miała wyboru. Miała złamane serce, była wściekła, wyczerpana, a myśl o powrocie do rezydencji Bractwa tylko pogłębiała jej stan. Miała jednak dosyć rozumu, żeby zamknąć oczy i zniknąć, aby zmaterializować się w posiadłości Bractwa. Zbihr szybko uporał się z dziwką, po czym powędrował myślami do Belli. Ponieważ miała w sobie jego krew, wyczuł, że zmaterializowała się gdzieś na południowym wschodzie. Udało mu się uściślić jej miejsce pobytu jako okolice Bellman Road i Thorne Avenue. Dziana dzielnica. Ewidentnie wróciła do rodzinnego gniazda. Instynktownie poczuł niepokój, bo telefon od jej brata był jakiś podejrzany. Chyba coś niedobrego działo się u nich. Nagle poprosił, żeby została z Bractwem, choć jeszcze nie dawno żądał nadania jej statusu eremithki Już chciał się udać po nią, kiedy wyczul, że znowu się przemieściła. Tym razem wylądowała przed rezydencją Bractwa i na tym zakończyła swoją podróż. Bogu dzięki. Chwilowo nie musiał się martwić o jej bezpieczeństwo. Nagle drzwi na tyłach klubu otwarły się i wychynął z nich Furiath ze srogą miną. - Dokrwiony? -Tak. -To powinieneś wracać do domu i czekać, aż ci sił przy będzie. - Już mi przybyło. „No, powiedzmy". - Posłuchaj... - zaczął Furiath i urwał. Gwałtownie odwrócili głowy w stronę Trade Street U wylotu zaułka maszerowało gęsiego trzech białowłosych mężczyzn w czerni. Reduktorzy patrzyli w dal, jakby tam widniał cel ich wędrówki. Bliźniacy porozumieli się bez słów. Bezszelestnie poderwali się do biegu po świeżym śniegu. Kiedy dotarli do Trade Street, odkryli, że reduktorzy nie dopadli cywila, lecz spotkali się z bratnim oddziałem, w którym dwóch osobników było szatynami.

Zbihr oparł dłoń na rękojeści jednego ze sztyletów, wodząc wzrokiem za dwójką ciemnowłosych reduktorów. Droga Pani Zanikhu, spraw, by któryś z nich był tym, kogo szuka. - Zaczekaj - syknął Furiath, wyciągając komórkę. – Nie ruszaj się, zadzwonię po posiłki. - Mam lepszy pomysł. - Wydobył sztylet z pochwy. - Ty będziesz dzwonił, a ja będę zabijał. Trzymając sztylet przy udzie, ruszył w stronę nieumarłych. W tej okolicy w każdej chwili mógł nadziać się na człowieka. Reduktorzy zauważyli go natychmiast, przyjmując pozycje bojową uginając nogi w kolanach i unosząc ręce. Żeby się nie rozpierzchli biegał wokół nich szerokim kołem, a oni kręcili się w kółko za nim, ostatecznie formując trókąt skierowany wierzchołkiem w jego stronę. Kiedy wszyscy znaleźli się w strefie cienia, uniósł wysoko czarny sztylet, obnażył kły i zaatakował. Marzył o tym żeby po wszystkim okazało się, że któryś z szatynów ma na głowie białe odrosty.

Rozdział trzydziesty dziewiąty

ŚWITAŁO, KIEDY U DOTARŁ DO CHATY I WSZEDŁ DO ŚRODKA, Zwolnił kroku, chcąc ponapawać się chwilą. Kwatera główna należała teraz do niego. U został nadreduktorem. O przestał nim być. Wierzyć mu się nie chciało, że dopiął swego. Że miał dość jaj, by zwrócić się do Omegi z prośbą o zmianę przywództwa. I że mistrz wezwał go na swoje łono, by go wysłuchać. U nie miał skłonności przywódczych, ale czuł, że nie ma wyboru. Po wczorajszym incydencie ze znarowionymi Beta i aresztowaniach, rozprzężenie wśród zabójców zaczęło szerzyć się lawinowo. A O na swoim stanowisku bąki zbijał. A i to go wkurwiało. U oparł się o ścianę. Był w Korporacji od prawie dwustu lat i nie zamierzał dopuścić, żeby zdegenerowała się w bezładną zbieraninę niezgułowatych płatnych najemników, którzy łapią wampira od święta. Wystarczyło, że O olewał wszystko przez trzy dni, a już było im wszystko jedno, z kim się naparzają. Tak być nie może. Korporacja w świecie doczesnym zdecydowanie wymagała rządów twardej ręki. Trzeba było pożegnać się z O. U zasiadł przy stole z surowego drewna i odpalił laptop. Punkt pierwszy: zwołać walne zgromadzenie i pokazać, kto tu rządzi. To

jedno trzeba przyznać O: potrafił wzbudzić mores w szeregach. Wywołał na ekran listę Beta, żeby wybrać kozła ofiarnego, ale przejrzał raptem kilka kandydatur, kiedy napłynął komunikat z kiepską wiadomością. Ostatniej nocy w śródmieściu doszło do krwawej potyczki. Dwóch członków Bractwa kontra siedmiu zabójców. Na szczęście obaj bracia dostali chyba za swoje, ale spośród siódemki reduktorów przeżył tylko jeden, więc Korporacja utraciła kolejnych członków. Uff, trzeba będzie przeprowadzić intensywną rekrutację. Skąd weźmie na to czas? Pierwsza rzecz, musi przykrócić cugłe. Potarł oczy. Czeka go fura roboty. „Witamy na stanowisku nadreduktora", zadrwił w myślach, sięgając po komórkę. Bella gniewnie patrzyła na Rankohra, niespeszona faktem, że samiec był cięższy od niej o siedemdziesiąt kilo i wyższy o dwadzieścia centymetrów. Niestety, wojownik niewiele sobie robił z jej oburzenia i w dalszym ciągu zastawiał drzwi do pokoju. Chcę go zobaczyć. To nie jest odpowiednia chwila, Bello. - Czy jest bardzo ciężko ranny? - To są wewnętrzne sprawy Bractwa - wyjaśnił łagodnie Rankohr. - Nie ma tu miejsca dla ciebie. Będziemy cię informować o sytuacji. - Już ci wierzę. Tak jak powiadomiliście mnie, że jest ranny. Gdyby nie Fritz, w ogóle bym się nie dowiedziała. Drzwi pokoju otwarły się z impetem. Zbihr jeszcze nigdy nie wyglądał tak mrocznie. Był solidnie pokiereszowany. Jedno oko miał całkiem zapuchmęte, wargę rozciętą i rękę na temblaku. Na szyi i głowie miał liczne zadrapania, jakby przejechał po żwirze, czy czymś takim. Spojrzał na nią i widząc szok na jej twarzy, jego oczy z czarnych zrobiły się żółte. Zaraz jednak przeniósł wzrok na Rankohra. - Furiath wreszcie się położył - powiedział krótko. Skinął ręką w stronę Belii. - Wpuść ją, jeżeli będzie chciała przy nim posiedzieć. Jej obecność dobrze mu zrobi. Odwrócił się i ruszył w głąb korytarza, utykając i pociągając lewą nogą, jakby był ranny w udo. Bella, rozjuszona, ruszyła za nim, choć sama nie wiedziała, czemu to robi. Czuła, że nie przyjmie od niej nic, ani krwi, ani miłości.., a co dopiero współczucia. Nie chciał od niej niczego. Najwyżej, żeby sobie poszła. Zanim zdążyła go dogonić zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na nią. - Jeśli Furiath będzie potrzebował krwi, dasz mu żyły? Zamarła. Nie dość, że dokrwił się z inną, to jeszcze nie miał żadnych opo-

rów, żeby dzielić się nią z bliźniakiem. Ot, drobna przysługa. Czy aż tak chciał się jej pozbyć? Czy to, co było między nimi, nic dla niego nie znaczyło? - Dasz mu żyły? - Jego oczy, znów żółte, spoczęły na jej twarzy. - Bella? - Tak - odparła cicho. - Zajmę się nim. - Dziękuję. - Zaczynam pogardzać tobą. - Najwyższy czas. Odwróciła się na pięcie, kierując się do pokoju Furiatha. - Dostałaś już krwawienia? - spytał łagodnie. „Masz, jeszcze to". Sprawdzał, czy nie jest w ciąży Na pewno uraduje go wiadomość, że nie. - Mam już skurcze. - Posłała mu przez ramię zimne spojrzenie. - Nie masz powodów do obaw. Kiwnął głową. - Powiedz mi jedno: czy gdybym miała młode, zostałbyś moim brońcem? rzuciła, zanim odszedł. - Łożyłbym na ciebie i twoje dziecko, zanim wyręczyłby mnie inny samiec. - Moje dziecko... przecież ono byłoby w połowie twoje? - Milczał, więc postanowiła go przyprzeć do muru. – Nawet byś go nie uznał? W odpowiedzi skrzyżował tylko ręce na piersi. Potrząsnęła głową. - Ty chyba jesteś całkiem wyprany z uczuć. - O ile pamiętasz, nigdy cię o nic nie prosiłem. – Posłał jej przeciągłe spojrzenie. -Ale gdzieżby. - Zaśmiała się gorzko. - Nigdy byś się do tego stopnia nie otworzył. - Dbaj o Furiatha. On tego potrzebuje. Ty też. - Nie masz prawa mi mówić, czego potrzebuję. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła korytarzem w stronę drzwi Furiatha. Odepchnęła Rankohra na bok i weszła do pokoju bliźniaka. Była tak wkurwiona, że dopiero po chwili zorientowała się, iż pokój tonie w ciemnościach i rozchodzi się w nim cudowny, czekoladowy zapach - zapewne czerwonego dymku. - Kto tam? - dobiegł ją z łóżka ochrypły glos Furiatha. -Bella. - Witaj. - Jego oddech był urywany. - Witaj. Jak się czujesz? - Jak młody bóg. Miło, że pytasz. Uśmiechnęła się i podeszła do łóżka. Na podczerwieni widziała, że leży na kołdrze i ma na sobie tylko bokserki. Był cały posiniaczony i owinięty cienkim bandażem wokoł brzucha. A jego... Boże... jego noga... - Nie denerwuj się - powiedział cierpko. - Od ponad stu lat daję sobie radę

bez tej stopy i kości goleniowej i jakoś nie narzekam. To tylko problem estetyczny. - A po co ta szrfa fwokół brzucha? - Żeby mój tyłek wydawał się mniejszy. Roześmiała się. Spodziewała się, że zastanie go półżywym i rzeczywiście wyglądał, jakby się nie oszczędzał w walce. Ale nie sprawiał wrażenia, jakby stał nad grobem. - Co ci się stało? - spytała. - Dostałem w bok. - Czym? - Nożem. Zrobiło jej się słabo. Może tylko wyglądał, jakby mu nic nie było? - Nic mi nie jest, Bella. Naprawdę. Za kolejne sześć godzin będę z powrotem gotów do walki. - Umilkł na chwilę. - A co u ciebie? Wszystko w porządku? - Chciałam tylko się dowiedzieć, jak się czujesz. - E-e... w porządku. - A czy... a czy może potrzebujesz się dokrwić? Zamarł, a potem chwycił za kołdrę i naciągnął ją aż do pasa. Zastanawiała się, czemu zachowuje się tak, jakby chciał coś przed nią ukryć... „Au, no przecież...". Po raz pierwszy zobaczyła w nim samca. Był niezaprzeczalnie piękny z burzą cudownych włosów i twarzą o klasycznym profilu. Miał imponujące ciało o jędrnych muskułach, jakimi nie mógł się poszczycić jego bliźniak. Jednak mimo całej swojej urody, nie był w jej typie. „Szkoda", pomyślała. Szkoda dla nich obojga. Bardzo nie chciałaby go zranić. - Więc jak? - spytała. - Musisz się dokrwić? - Chcesz mnie uraczyć? Przełknęła. - Tak. Chcę. Wobec tego może byś... Czy mogę dać ci żyły? Stłumiony, korzenny aromat wypełnił pokój intensywnie, zagłuszając nawet opary czerwonego dymku: bujny, zawiesisty zapach męskiego pożądania. Pożądania jej przez Furiatha. Zamknęła oczy, modląc się o to, żeby się nie popłakać w trakcie. Tego samego dnia po zachodzie słońca Mordh wpatrywał się w kir żałobny udrapowany na portrecie jego siostry. Zadzwoniła komórka. Spojrzał na wyświetlacz i otworzył aparat, - Witaj, Bella - powiedział z czułością. - Skąd wiedziałeś... - Więc to ty? Numer zastrzeżony. Porządnie zastrzeżony, skoro mój aparat

nie jest go w stanie rozpoznać. - „Przynajmniej jest bezpieczna w posiadłości Bractwa, gdziekolwiek by to było". - Dobrze, że dzwonisz. - Byłam w nocy w domu. - W nocy? - Mordh zmiażdżył słuchawkę w dłoni. – Jak mogłaś? Prosiłem, żebyś się nigdzie nie ruszała... - W słuchawce rozległ się głośny, urywany szloch. Litość odebrała mu mowę, pozbawiła go słów i tchu, uśmierzyła jego wściekłość. - Bella? Co się stało? Bella? Bella? - „Nie, tylko nie to..." - Czy któryś z braci cię skrzywdził? - Nie. I przestań na mnie wrzeszczeć. Nie pozwolę więcej na siebie krzyczeć. Dosyć tego dobrego. Raz na zawsze. Odetchnął głębiej, żeby nie wybuchnąć. - Co się stało? - Kiedy będę mogła wrócić do domu? - Pytam cię o coś. Zapadła cisza. Ewidentnie jego siostra przestała mu ufać. Niedobrze... Czy jednak mógł jej się dziwić? - Przepraszam cię, Bello... Chciałem tylko, żebyś coś do mnie mówiła. Czy ja... - Odchrząknął. - Czy ja wszystko aż tak popsułem między nami? - Kiedy mogę wrócić do domu? - Bella... Odpowiedz, braciszku miły. - Nie wiem. - Czy w tej sytuacji mam się przenieść do kryjówki? - Nie możesz. Od dawna ci mówię, że gdyby doszło do jakichś kłopotów, nie chcę, żebyście były obie z mamanh tym samym miejscu. Prawdę mówiąc, dlaczego chcesz się stamtąd ruszać? Jeszcze dwa dni temu wołami by cię stamtąd nie wyciągnął. Zapadła długa cisza. - Przeszłam chcączkę. Nagle zabrakło mu powietrza. Czuł, że się dusi. Zamknął oczy. - Byłaś z którymś z nich? -Tak. Właściwie powinien usiąść, ale pod ręką nie było krzesła. Wsparł się na lasce i przykląkł na drogocennym kobiercu, u stóp portretu siostry. Czy... czujesz się dobrze? -Tak. Oznaczył cię? -Nie. -Jak to? - Nie chce mnie. - Jesteś w ciąży? - Mordh obnażył kły.

-Nie. „Bogu dzięki". - Który to był? - Nie powiem ci, choćbyś mi strzelbę przystawił do głowy. Posłuchaj, nie chcę być tutaj ani minuty dłużej. O, nie... jego siostra podczas chcączki w rezydencji pełnej samców... pełnej gorącokrwistych wojowników. W tym - Ślepego Króla. Niech to szlag. - Proszę cię, powiedz, że tylko jeden cię obsłużył i w dodatku nie zrobił ci krzywdy. - Dlaczego niby? Boisz się, że twoja siostra się puszcza? Że glymeria znów obłoży mnie klątwą? - Mam gdzieś glymerię. Mówię to, ponieważ cię kocham... I nie mogę znieść myśli, że w tak delikatnym stanie zostałaś wykorzystana przez zgraję wojowników. Milczała. Czekał, a w gardle go drapało, jakby się nałykał gwoździ. - Był tylko jeden i kocham go - odparła. - Może warto, żebyś wiedział, że dał mi wybór między swoją obsługa a uśpieniem mnie za pomocą narkotyku. Wybrałam jego ale nigdy ci nie zdradzę jego imienia. Szczerze mówiąc, nie mam nawet ochoty o nim rozmawiać. Przejdźmy do rzeczy: kiedy mogę wrócić do domu? „Dobra nasza. Przynajmniej ją stamtąd wyciągnie". - Pozwól, że znajdę dla ciebie bezpieczne miejsce. Zadzwoń do mnie za pół godziny, - Chwileczkę, Mordh. Chciałam, żebyś wstrzymał postępowanie w sprawie nadania mi statusu eremithki. W zamian za to na przyszłość przyrzekam przestrzegać poza domem procedur bezpieczeństwa, jeżeli o to ci chodzi. To chyba uczciwa propozycja? Zakrył oczy dłonią. - Mordh? Mówisz, że mnie kochasz. Udowodnij to. Wycofaj podanie, a ja ci obiecuję, że będziemy działać ramię w ramię... Mordh? Odjął rękę od oczu i spojrzał na jej portret. Była taka piękna, tak czysta. Gdyby miał na to wpływ, pozostałaby taka na zawsze, ale nie była już dzieckiem. Była także o wiele silniejsza i bardziej odporna, niż przypuszczał. Strach pomyśleć, przez co przeszła ostatnio... Zgoda... Wycofam suplikę, Zadzwonię za pół godziny. Rozdział czterdziesty ZAPADŁA NOC I Z CHATY ZACZĘŁO SĄCZYĆ SIĘ ŚWIATŁO.U cały dzień nie wstawał od komputera. Mailami i sms-ami skontaktował się z dwudziestoma ośmioma zabójcami rezydującym i w Caldwell i zarządził walne spotkanie o północy.

Zamierzał przegrupować ich w nowe oddziały i wyznaczyć pięcioosobowy zespół do spraw rekrutacji. Po nocnym spotkaniu planował oddelegować do śródmieścia tylko dwa oddziały. Cywile przestali pokazywać się w pubach, bo zbyt wielu ich ziomków zostało stamtąd porwanych na przesłuchania. Przyszedł czas, by skierować wzrok w inne rewiry. Po namyśle zdecydował wysłać resztę swoich ludzi do dzielnic mieszkaniowych. Wampiry funkcjonowały w nocy. W domu. Problem sprowadzał się do odróżnienia ich od ludzi... - Ty nędzny wypierdku. U zerwał się z krzesła. O stał w drzwiach chaty nagi. Na piersi miał ślady pazurów, jakby wyrwał się z czyichś szponów, twarz spuchniętą, włosy w nieładzie. Wyglądał na wkurzonego i wykończonego. Zatrzasnął drzwi za sobą. U siedział jak skamieniały: żaden z jego głównych mięśni nie reagował, kiedy próbował rozpaczliwie kucnąć za stołem. To wystarczyło, by zrozumieć, który z nich jest nadreduktorem. Tylko najwyższy zabójca miał tego rodzaju władzę nad podwładnymi. - Zapomniał pan o dwóch ważnych sprawach. - O nonszalancko wyjął nóż z olstra na ścianie. - Po pierwsze, że Omega jest niestały w uczuciach. Po drugie, że ma do mnie słabość. Prawdę mówiąc, bez większego wysiłku udało mi się wrócić do jego łask. Widząc nadlatujące ostrze, U daremnie próbował się szarpnąć, żeby uciec, czy chociaż wrzasnąć. - Więc pora na dobranoc, drogi panie U. Niech pan się ładnie przywita z Omegą. Mistrz czeka już na pana. Już szósta. Zaraz będzie mogła ruszyć. Bella rozglądała się po pokoju gościnnym, czy nie zostawiła niczego. Nie miała z sobą wiele, zresztą już poprzedniego wieczoru przeniosła swoje rzeczy z pokoju Zbihra, pakując większość w torbę od L.L. Beana. Fritz lada chwila miał przyjść po jej rzeczy i zawieźć ją do Agrhesa i Marissy. Na szczęście brat i siostra zgodzili się wyświadczyć przysługę Mordhowi i wziąć ją do siebie. Ich połączona z kliniką rezydencja przypominała twierdzę. Tam nawet Mordh był o nią spokojny. O szóstej trzydzieści miała się zmaterializować w klinice. Mordh miał czekać na nią. Zajrzała do łazienki, nerwowo sprawdzając, czy nie zostawiła szamponu za zasłonką prysznica. Nie, wszystko wzięte. W pokoju też nic nie zostawiła. Podobnie zresztą, jak w całym domu. Kiedy zniknie, nikt nigdy się nie dowie, że tu była. Nikt nigdy...

„Dość już tego roztkliwiania się...". Rozległo się stukanie. Podeszła i otwarła drzwi. - Wejdź, Fritz. Torba leży na... W progu stał Zbihr w stroju bojowym. Skórzane spodnie, rewolwery, sztylety. - Co tu robisz? - Odskoczyła jak oparzona. Bez słowa wszedł do pokoju. Wyglądał, jakby szukał zwady. - Nie potrzebuję zbrojnej eskorty, o ile to cię sprowadza - powiedziała, starając się zachować spokój. - Stąd się zdematerializuję, a klinika jest miejscem superbezpiecznym. Nie odpowiadał, patrzył tylko na nią władczo. Emano-wał samczą siłą. - Przyszedłeś mnie straszyć czy masz jakąś sprawę? - zirytowała się. Kiedy zatrzasnął za sobą drzwi, serce zaczęło jej bić w przyspieszonym rytmie, zwłaszcza gdy usłyszała, że zamyka za sobą zamek. Cofając się, potknęła się o łóżko. - Czego chcesz, Zbihr? Ruszył w jej stronę, przeszywając ją groźnie żółtymi oczyma. Był bardzo spięty, a ją nagle olśniło, co nim powoduje. - Nie mów mi tylko, że przyszedłeś tutaj, żeby się parzyć. - Dobrze, nie powiem - warknął. Wyciągnęła rękę obronnym gestem, choć marna to była obrona. Mógł ją wziąć, nie licząc się z jej zdaniem. Zresztą, jak ta głupia, nie umiałaby mu odmówić. Nawet po tym ohydnym numerze pragnęła go. Niestety. - Nie pójdę z tobą do łóżka. - Nie przychodzę tutaj z mojego powodu - oznajmił, podchodząc jeszcze bliżej. „Rany boskie". Ten zapach... jego ciało... tuż, tuż. Była skończoną idiotką. - Zostaw mnie w spokoju. Już cię nie chcę. - Owszem, chcesz mnie. Poznaję to po zapachu. - Powiódł palcem po jej szyi. - Czuję, jak pożądanie pulsuje w twoich żyłach. - Znienawidzę cię, jeśli to zrobisz. - I tak mnie już nienawidzisz. Gdybyż miał rację... - Mowy nie ma, żebym poszła z tobą do łóżka. - Wcale cię o to nie proszę - warknął jej wprost do ucha. -To czego chcesz? - Pchnęła go, ale ani drgnął. - O co ci chodzi? - Właśnie byłem u mojego bliźniaka. - I co z tego? - Nie dałaś mu się od siebie dokrwić. - Ustami musnął jej szyję, potem odsunął się i spojrzał na nią z góry. - Nigdy go nie zaakceptujesz, prawda? Nie będziesz nigdy z Furiathem, choć jest dla ciebie pod każdym względem idealną

partią? - Zbihr, błagam, daj mi święty spokój... - Nie będziesz z moim bratem, a więc nie wrócisz już nigdy tutaj, dobrze mówię? - Nie, nie wrócę - odparła, oddychając gorączkowo. - Właśnie dlatego przychodzę. Zagotowała się z wściekłości. -Nic nie rozumiem. Nie pominąłeś żadnej okazji, żeby mnie odepchnąć. Przypomnij sobie, co robiłeś w nocy w tamtym zaułku. Piłeś krew tamtej, żeby mi dać do zrozumienia, że między nami skończone, a nie z zemsty za to, co powiedziałam. Dobrze mówię? -Bella... -A potem próbowałeś mnie pchnąć w objęcia swojego brata. Wiem, że mnie nie kochasz, ale zdajesz sobie doskonale sprawę z moich uczuć do ciebie. Ty sobie chyba nie wyobrażasz, jak to jest, kiedy ukochany samiec każe ci dokrwić kogoś innego. Opuścił rękę i odsunął się. -Masz rację. - Przejechał dłonią po twarzy. - Nie powinienem był tutaj przychodzić, ale nie mogłem się pogodzić z tym, że odejdziesz bez... Jakoś zawsze byłem przekonany, że tutaj wrócisz. No wiesz, żeby być z Furiathem. Byłem pewien, że cię będę widywał, choćby tylko z daleka. Naprawdę, miała już tego wyżej uszu. -Czemu, u diabła, miałoby ci na tym zależeć? Potrząsnął tylko głową i odwrócił się do wyjścia, co ją doprowadziło do szału. -Odpowiadaj! Czemu ci na tym zależy, żeby mnie widzieć? - Położył dłoń na klamce. - Czemu ci na tym zależy?- krzyknęła. -Wcale mi nie zależy. Rzuciła się na niego przez pokój, gotowa go bić, drapać i dręczyć. Jednak Zbihr odwrócił się i zamiast go uderzyć, złapała go za głowę i przyciągnęła jego usta do swoich ust. Zamknął ją w żelaznym uścisku. Zabrakło jej tchu. Wsunął język do jej ust, porwał ją na ręce i ruszył w stronę łóżka. Seks ze złości i rozpaczy to nie był dobry pomysł, o, nie. Ich ciała zwarły się natychmiast na materacu. Zerwał z niej dżinsy i już miał przegryźć jej stringi, kiedy rozległo się stukanie do drzwi. -Jeśli jaśnie pani już jest spakowana... - dobiegł zza drzwi, uprzejmy, uniżony głos Fritza. - Nie teraz, Fritz - powiedział Zbihr chrapliwie. - Obnażonymi kłami rozszarpał jedwab między udami Belli i polizał rdzeń jej rozkoszy. - Kurwa... Znów ją polizał, a potem zaczął ssać z jękiem. Zagryzła wargi, żeby nie krzyczeć. Chwyciła go za głowę, wyginając biodra. - Panicz wybaczy. Myślałem, że panicz jest w ośrodku treningowym...

Nie teraz, Fritz. - Oczywiście. Za ile mam... Resztę słów psańca zagłuszył miłosny pomruk Zbihra, który wyjaśnił Fritzowi wszystko, o ile nie więcej. -Ojej... Proszę panicza o wybaczenie. Nie przyjdę po bagaż dopóki... dopóki panicza nie zobaczę. Język Zbihra wirował, dłonie ściskały uda Belli. Doprowadzał ją do szaleństwa, szepcąc przy tym między jej nogi słowa wściekłego pożądania. Wygięła się w łuk, dociskając do jego ust. Był tak zwierzęcy, tak nienasycony, że... rozpadła się na tysiąc cząstek. Przedłużał jej orgazm bez końca, jakby chciał, żeby trwał wiecznie. Kiedy znieruchomiał i odjął od niej wargi, otrzeźwiała. Wstał spomiędzy jej nóg i otarł usta, po czym, patrząc na nią wyzywająco, oblizał starannie dłoń. - Już chyba masz dość - rzuciła szorstko. - Powiedziałem ci przecież, że nie interesuje mnie seks. Przyszedłem tylko po to, żeby ostatni raz dotknąć cię tam ustami. - Ty samolubny draniu! - Jak na ironię, wymyślała mu za to, że jej nie przeleciał. Miała już dość. To był jakiś koszmar. Kiedy sięgnęła po dżinsy, warknął gardłowo. - Myślisz, że nie chciałbym być teraz w tobie? - Niech cię piekło pochłonie, Zbihr. Idź już... Jednym ruchem obalił ją na łóżko i przygniótł swoim ciężarem. -Już jestem w piekle - syknął, dociskając ją kolistymi ruchami bioder. Jego potężna erekcja wtłaczała się w delikatne miejsce, które przed chwilą brał ustami. Klnąc, odsunął się, rozpiął spodnie i... wdarł się w nią gwałtownie, niemal boleśnie. Krzyknęła, ale uniosła biodra do góry, żeby mógł wejść jeszcze głębiej. Chwycił ją za kolana i rozsunął jej nogi, a potem zaczął łomotać miarowo i bezwzględnie, jak przystało na wojownika. Przywarła do jego szyi, pijąc krew; tarli się jak żarna w głębokim zatraceniu. Zawsze marzyła o tym, żeby tak ją brał: ostro, dosadnie, dziko. Kiedy znów zaczęła szczytować, doszedł, rycząc jak zwierz i wytrysnął w niej. Gorąca kaskada spłynęła w nią, a potem, gdy nadal pompował, przelała się na uda. Na koniec osunął się na Bellę, puścił jej nogi i leżał, dysząc ciężko w jej szyję. -Jezu... wcale nie miałem takiego zamiaru - wyznał. -Nie wątpię w to ani przez chwilę. - Odepchnęła go i usiadła. Chyba w życiu nie była tak wykończona. - Za chwilę jestem umówiona z moim bratem. Proszę cię, żebyś wyszedł. Zaklął głucho, bezradnie. Podał jej spodnie, ale nie wypuszczał ich z ręki. Patrzył na nią przeciągle, a ona, jak ta głupia, czekała, że powie wreszcie upragnione słowa: „Przepraszam, że ci sprawiłem ból. Kocham cię. Nie odchodź .

Po chwili opuścił rękę i wstał. Ogarnął się, zapiął rozporek. Ruszył do drzwi z nieodłącznym, drapieżnym wdziękiem. Dopiero teraz zauważyła, że kiedy się kochali, był w pełnym ekwipunku bojowym. Nie mówiąc już o tym, że był całkiem ubrany. No tak, ale to był tylko seks i nic ponadto. Odwrócił się za siebie. - Przepraszam... - zaczął pokornym głosem. - Nie mam teraz ochoty tego słuchać. - No to... dziękuję ci, Bella, za... wszystko. Serio. Bardzo ci... dziękuję. I już go nie było. John został w sali gimnastycznej, choć klasa wychodziła do szatni. Była siódma wieczór, ale czuł się, jakby była trzecia nad ranem. To był męczący dzień. Trening zaczął się w południe, bo bracia chcieli skończyć wcześnie. Potem godzinami ciągnęły się zajęcia ze strategii i technik komputerowych prowadzone przez dwu braci o imionach Rankohr i Vrhedny. O zachodzie słońca pojawił się Tohr i dał im niezły wycisk. Trzygodzinna rozgrzewka była mordercza. Bieg. Jujitsu. Trening broni białej, w tym wprowadzenie do walki z użyciem nunczako. Te dwa drewniane kijki połączone łańcuchem były dla Johna torturą. Demaskowały wszystkie jego słabości, w tym nędzną koordynację ręka-oko. Jednak nie zamierzał się poddawać. Kiedy reszta samczyków udała się pod prysznic, on wrócił do magazynku i wybrał jeden z zestawów. Postanowił ćwiczyć do przyjazdu autobusu, a prysznic wziąć w domu. Powoli zaczął rozkręcać nunczako. Dźwięk wirującego łańcucha dziwnie go uspokajał. Stopniowo przyśpieszając, rozkręcił broń do najwyższych obrotów. Wyciągnął rękę w lewo. Cofnął, cały czas wirując. Powtarzał manewr bez końca, aż pot wystąpił mu na skórę. Jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze... Nagle palnął się tym cholerstwem w głowę. Kolana ugięły się pod nim. Przez chwilę walczył z grawitacją, w końcu jednak się poddał. Przyłożył rękę do lewej skroni. Gwiazdy. Widział najprawdziwsze gwiazdy. Gwiazdy migotały, a za jego plecami rozległ się cichy śmiech. Złośliwa satysfakcja w głosie nie pozostawiała wątpliwości, John jednak chciał się upewnić. Zerknął spod ręki i zobaczył Lahsera stojącego o parę kroków od niego z bezczelnym uśmieszkiem. Jasne włosy samczyka były jeszcze wilgotne. Miał już na sobie swoje szpanerskie ciuchy. -Ty niezdaro. John spuścił wzrok z powrotem na maty. Nie przejmował się specjalnie tym, że Lahser przyłapał go na palnięciu się w głowę. Zdarzyło mu się to już podczas treningu, co pozbawiało wypadek elementu nowego upokorzenia. Najgorsze, że widział jak przez mgłę. Potrząsnął głową, wykręcił szyję... i zobaczył na macie jeszcze jedno nunczako. Czyżby Lahser nim rzucił?

-Nikt cię nie lubi, John. Co tu jeszcze robisz? No tak, jasne. Gdybyś się stąd wyniósł, nie mógłbyś od rana do wieczora włazić w dupę braciom. I co byś wtedy robił? Nagle śmiech zamarł Lahserowi na ustach. - Nie ruszaj się, blondasku. Wolno ci tylko oddychać - rozległ się z tyłu głęboki, męski głos. W polu widzenia Johna wyrosła wielka dłoń. Spojrzał do góry. Przed nim stał Zbihr w pełnym rynsztunku bojowym. John odruchowo chwycił się ręki wojownika, która bez wysiłku uniosła go z podłogi. W zmrużonych, czarnych oczach wojownika lśnił gniew. - Bus czeka. Zbierajcie swoje manele. Czekam na was przed szatnią. John pośpiesznie ruszył w stronę wyjścia, uznawszy, że lepiej nie zwlekać ze spełnianiem poleceń kogoś takiego jak Zbihr, jednak przy drzwiach się obejrzał, Zbihr złapał Lahsera za kark i poderwał do góry; samczyk przebierał w powietrzu nogami. - Widziałem, jak go wywróciłeś i chętnie bym cię zabił ale nie chce mi się użerać z twoimi rodzicami – oznajmił wojownik grobowym głosem. - A teraz posłuchaj mnie, mój miły chłopcze: Jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego, wydłubię ci oczy i wepchnę do gardła. Rozumiemy się? Lahser bezgłośnie poruszał ustami jak ryba. Potem zsikał się w spodnie. -Przyjmuję to za odpowiedź twierdzącą. - Zbihr odstawił chłopca na ziemię. John wolał dłużej nie zwlekać. Wbiegł do szatni, porwał worek i po chwili był w holu, gdzie już czekał na niego Zbihr. -Idziemy. John ruszył za wojownikiem na parking. W drodze zastanawiał się, jak podziękuje swojemu obrońcy. Zbihr zatrzymał się przed busem. Jednym ruchem wsadził Johna do środka, po czym wsiadł za nim. Adepci skulili się na fotelach, zwłaszcza gdy wyjął z pochwy jeden ze swoich sztyletów. -Tutaj siadamy - powiedział do Johna, czarną klingą wskazując siedzenia w pierwszym rzędzie. „Jasne. Dobra. Czemu nie". John przylgnął do okna, kiedy Zbihr, wyjąwszy z kieszeni jabłko, opadł na siedzenie. -Czekamy na jeszcze jednego - powiedział do kierowcy. - John i ja wysiadamy na końcu. Psaniec skłonił się nisko nad kierownicą. -Oczywiście. Jak sobie jaśnie pan życzy. Lahser mozolnie wdrapał się do busa. Na jego białej szyi widniały czerwone odciski. Na widok Zbihra potknął się.

-Tracimy przez ciebie czas, chłopcze - powiedział Zbihr, wbijając ostrze pod skórkę jabłka. - Usiądź wreszcie na tyłku. Lahser usiadł posłusznie. Zapanowała grobowa cisza. Bus ruszył, grodź opadła, odcinając ich od szoferki Zbihr obierał jabłko nieprzerwanie, aż długa, wąska obierka dosięgła podłogi. Skończywszy, przerzucił sobie zielony pasek przez kolano, odciął kawałek białego miąższu i podał Johnowi na ostrzu. John wziął plasterek i zaczął jeść. Zbihr odkroił teraz fragment jabłka dla siebie i podniósł do ust na ostrzu sztyletu. Jedli tak na przemian, aż z jabłka został tylko ogryzek. Zbihr wrzucił resztki jabłka do małego kosza na śmieci obok grodzi. Wytarł sztylet w nogawkę skórzanych spodni i zaczął go podrzucać i łapać. Bawił się tak przez całą drogę do miasta. Gdy bus przystanął, żeby wysadzić pierwszych pasażerów i grodź rozsunęła się, przez dłuższą chwilę nikt nie ruszył się z miejsca. Potem dwóch samczyków czmychnęło w popłochu. Zbihr przyjrzał się im uważnie, jakby chciał zapamiętać ich twarze. Jednocześnie nie przestawał się bawić czarnym, połyskliwym sztyletem, który wylatywał w powietrze, by zawsze wylądować bezbłędnie w dłoni Zbihra - nawet kiedy wojownik przyglądał się adeptom. Powtarzało się to na każdym przystanku, dopóki nie zostali sami z Johnem, Gdy grodź zasunęła się, Zbihr wsunął sztylet w olstro na piersi. Przeniósł się na siedzenie po drugiej stronie busa i oparł się o okno. Zamknął oczy. John domyślał się, że nie śpi, bo jego oddech nie zwolnił i ciało nie rozluźniło się. Po prostu nie miał ochoty na próby porozumienia. John wyjął notatnik i długopis. Napisał wyraźnie parę słów i złożył kartkę. Musiał jakoś podziękować. Wiedział, że Zbihr nie umie czytać, ale nie umiał pożegnać go bez słowa. Kiedy bus stanął i grodź rozsunęła się, John położył kartkę na siedzeniu Zbihra, nie próbując jej nawet wręczyć wojownikowi. Nie oglądając się za siebie, zszedł po schodkach i przeszedł na drugą stronę jezdni. Dopiero na trawniku przed domem przystanął i patrzył w ślad za odjeżdżającym busem, nie bacząc na to, że śnieg mu prószy na głowę, plecy i torbę. Gdy autobus zniknął w gęstniejącej zadymce, okazało się. że Zbihr stoi po drugiej stronie ulicy. Wojownik pomachał trzymaną w palcach kartką, skinął Johnowi głową, wsunął kartkę do tylnej kieszeni spodni i zniknął. John wpatrywał się w miejsce, z którego Zbihr się zdematerializował. Ciężkie, zlepione płatki śniegu zaczęły wypełniać ślady po butach wojownika. Za plecami Johna drzwi garażu otwarły się z hurgotemtyłem wyjeżdżał range rover. Wellsie opuściła okno wozu. Spod kaptura czarnej kurtki wystawał koniec rudego koka. Grzejnik w aucie pracował na cały regulator, warcząc niewiele ciszej od silnika. -Witaj, John. - Wyciągnęła rękę, a on przybił jej piątkę.

- Czy mi się zdawało, czy to był Zbihr? John potaknął. -A co on tutaj robił? John odstawił worek na ziemię. Odwiózł mnie do domu, zamigał. Wellsie nachmurzyła się. -Wolałabym, żebyś trzymał się od niego z dala. Dobrze? Jego zachowanie... budzi wiele zastrzeżeń. Rozumiesz, co mam na myśli? John nie do końca rozumiał. Gość rzeczywiście wyglądał tak, że włos się jeżył na głowie, ale chyba nie taki diabeł straszny... -Jadę po Sarelle. Mamy kłopoty z organizacją ceremonii. W ostatniej chwili musieliśmy zrezygnować z dostawy jabłek. Wybieramy się po radę do paru doświadczonych osób. Jedziesz z nami? John pokręcił głową. Muszę się obkuć ze strategii. -Skoro tak, to trudno. - Wellsie obdarzyła go ciepłym uśmiechem. - W lodówce masz ryż z sosem imbirowym. O, dzięki. Konam z głodu. -Tak też sobie wyobrażałam. Do zobaczenia. Machał Wellsie, kiedy ruszyła po podjeździe na wstecznym biegu. W drodze do domu kątem oka odnotował na świeżym śniegu głębokie odciski łańcuchów, które Tohr założył na opony rangę rovera.

Rozdział czterdziesty pierwszy

- PROSZĘ TU STANĄĆ. - O otwarł drzwi explorera, zanim samochód zdążył stanąć u wylotu Thorne Avenue. Pośpiesznie omiótł wzgórze wzrokiem. - Chcę, żebyś krążył po okolicy, aż po ciebie zadzwonię. - Spojrzał groźnie na siedzącego za kółkiem Beta. - Przyjedziesz wtedy pod numer dwadzieścia siedem. Nie wjeżdżaj na podjazd, tylko jedź dalej, aż dojedziesz do narożnika kamiennego muru, jakieś pięćdziesiąt metrów dalej. Tam zaczekasz. - Beta kiwnął głową. - Jeśli dasz dupy, Omega da ci do wiwatu. Nie czekał, aż zabójca zacznie mu wciskać kit o zaufaniu i tym podobne dyrdymały. Wyskoczył na chodnik i ruszył biegiem w górę ulicy. Czuł się jak przenośny arsenał; ciążyła mu broń i środki wybuchowe, którymi był obwieszony jak choinka. Przeszedł obok dwóch kolumn z napisem dwadzieścia siedem, między któ-

rymi zaczynał się niknący w dali podjaz . Po pięćdziesięciu metrach doszedł do końca otynkowanego muru, gdzie miał po niego podjechać ten matoł Beta. Rozpędził się i skoczył jak Michael Jordan. Doskoczył bez problemów do krawędzi trzymetrowego muru, tam jednak kopnął go prąd z taką mocą, że włosy mu się zwinęły w loki. Gdyby był żywy, spiekłby się na grzan kę, ale jako nieumarły stracił tylko na chwilę oddech, kiedy podciągał się na rękach, by zeskoczyć na drugą stronę. Zapłonęły automatycznie reflektory, więc schował się za klonem i wyciągnął broń, szykując się na ewentualny atak psów. Czekał, z której strony rozlegnie się szczekanie. Cisza. W domu też nikt nie zapalał gorączkowo świateł, nie słychać było tupotu nóg strażników. Przez chwilę z ukrycia studiował sytuację. Rezydencja od tyłu prezentowała się okazale: czerwona cegła z białymi wykończeniami, na pierwszym piętrze rozpościerały się tarasy z werandami. Ogród też był tip-top. Kurka wodna... Utrzymanie tego molocha przez jeden rok kosztowało pewnie więcej, niż zwykły człowiek zarabia przez dziesięć lat. „Pora obejrzeć chatkę z bliska". Schylony ruszył przez trawnik w stronę domu; biegł, prawie nie odrywając nóg od ziemi. Spluwę trzymał przed sobą. Kiedy dobiegł do ceglanych murów, spotkała go miła niespodzianka. Framuga najbliższego okna miała dwie biegnące po bokach szyny i dyskretne zgrubienie u góry. Spuszczane metalowe żaluzje były bodaj na każdym oknie i drzwiach. Na północnym wschodzie, gdzie nie groziły burze tropikalne ani huragany, tylko jeden typ właścicieli zakrywał w ten sposób każdą piędź szkła: ci, którzy musieli się chronić przed światłem dziennym. W rezydencji mieszkały wampiry. Była noc, więc żaluzje były podniesione i O zajrzał do wnętrza. Ciemności nie wyglądały zachęcająco, mimo to postanowił zaryzykować. Pozostawało pytanie, jak włamać się do środka. Nie ulegało wątpliwości, że w takim miejscu musi być od groma alarmów przeciwwłamaniowych. O gotów był się założyć, że ktoś, kto ma ogrodzenie pod napięciem, nie zainstalował jedynie standardowych zabezpieczeń, lecz posłużył się bardziej wymyślną technologią. Uznawszy, że najlepszym posunięciem będzie odcięcie prądu, ruszył w poszukiwaniu linii doprowadzającej elektryczność do budynku. Na główny splot instalacji trafił na tyłach garażu na sześć samochodów. W plątaninie wypatrzył między innymi trzy kable od klimatyzacji, jeden od wentylacji i jeden od generatora awaryjnego. Główny przewód zasilający w metalowej osłonie wychodził z ziemi i rozgałęział się na parę kilkumetrowych, bzyczących kabli. Podłożył ładunek plastyku do głównego splotu i drugi do instalacji generatora. Ukrywszy się za garażem, zdalnie zdetonował oba. Nastąpiły dwie krótkie eksplozje, ale po chwili było z powrotem ciemno i dym rozwiał się.

Czekał, czy ktoś się pojawi. Nikt nie nadbiegł. Odruchowo zajrzał do garażu. Dwa miejsca były puste, na pozostałych stały eleganckie samochody, tak eleganckie, źe marka jednego z nich nic mu nie mówiła. Teraz, gdy odciął prąd, mógł już zajść dom od przodu, skradając się za żywopłotem z bukszpanu, który biegł wzdłuż fasady. Oszklone drzwi znakomicie nadawały się do wejścia Odzianą w rękawicę pięścią stłukł jedną szybę i przekręcił zamek. Po wejściu natychmiast przystąpił do zamknięcia drzwi. Szło o to, żeby styki alarmu przeciwwłamamowego były na swoich miejscach, gdyby włączył się jakiś zapasowy generator. Ożeż w mordę. W drzwiach znajdowały się elektrody litowe, a to znaczyło, że styki nie działały na prąd. A on, jak idiota, stał dokładnie na trasie promienia laserowego. Fiu, fiu... Cud techniki godzien Muzeum Guggenheima, Białego Domu czy papieskiej sypialni w Watykanie. Czyli do wnętrza dostał się tylko dlatego, że komuś na tym zależało. Wytężył słuch. Cisza jak makiem zasiał. Czyżby pułapka? Zamarł na chwilę, wstrzymując oddech, po czym, sprawdziwszy broń, przeszedł bezszelestnie przez kilka pomieszczeń, które wyglądały jak wycięte z kolorowych czasopism. Idąc, miał ochotę ciąć obrazy, tłuc kandelabry i wyłamywać giętenóżki wykwintnych stoliczków i krzeseł. Podpalić draperie. Srać na parkiety. Miał ochotę zdemolować ten piękny dom, bo jeśli był rodzinnym gniazdem jego kobiety, to znaczylo, że przerastała go o głowę. Skręcił w coś, co przypominało salon i stanął jak wryty. Na ścianie, w ozdobnej, złotej ramie, wisiał portret jego żony w czarnej, jedwabnej draperii. Pod obrazem, na stoliku z marmurowym blatem, stał do góry nogami złoty kielich, a obok leżała biała kwadratowa serwetka z klejnotami ułożonymi w trzech rzędach po dziesięć. Dwadzieścia dziewięć małych rubinów i na dole, po lewej stronie, czarny kamyk. Rytuał różnił się od obrządków religijnych, jakie pamiętał z czasów, gdy był żywy, odgadł jednak, że wiąże się z żałobą po jego żonie. Poczuł, jak w jego brzuchu budzi się z sykiem kłąb jadowitych żmij. Chciał strzelić pawia. Jego kobieta nie żyła. -Nie patrz na mnie takim wzrokiem - mruknął Furiath, kuśtykając po pokoju. Właśnie teraz, kiedy szykował się do wyjścia, bok napierdalał go jak diabli. Zatroskane, matczyne spojrzenie Butcha działało mu tylko na nerwy. - Musisz iść do doktora, wielkoludzie - mędził glina.To, że samiec człowieków miał rację, do reszty rozjątrzyło Furiatha. - Nigdzie nie pójdę. - Co innego, gdybyś miał piecuchować cały dzień na kanapie, ale ty wybierasz się walczyć. Miejże rozum, chłopie. Gdyby Tohr dowiedział się, że wy-

chodzisz w takim stanie, skróciłby cię o głowę. „Fakt". Nic mi nie jest. Muszę się tylko trochę rozkręcić. Jasne. Rozgrzewka na pewno ci pomoże na dziurę w wątrobie. A może maść rozgrzewająca? Chętnie cię natrę. - Uniósł znacząco brew. Furiath siedział ze wzrokiem wbitym w ścianę. - Wkurwiasz mnie, glino. - Co ty powiesz? Ej, mam pomysł... pokrzyczysz sobie na mnie, kiedy cię będę wiózł do Agrhesa. - Nie potrzebuję niańki. - Jeżeli cię zawiozę, będę miał pewność, że pojechałeś - Butch wyciągnął z kieszeni kluczyki do wozu i potrząsnął nimi przed nosem brata. - Poza tym, jestem dobrym szoferem. Zapytaj Johna. Nie życzę sobie jechać. Pozwól, że powiem jak Vrhedny: twoje życzenia znaczą dla mnie tyle, co pierdnięcie komara. Mordh zaparkował bentleya przed rezydencją Agrhesa i Marissy i mozolnie wszedł po schodkach do głównego wejścia. Uniósł ciężką kołatkę zwisającą z paszczy lwa i uderzył w drzwi. Jak spod ziemi wyrósł przed nim psaniec i wprowadził do holu. Marissa wstała z sofio obitej adamaszkiem. Skłonił się gospodyni, informując lokaja, że nie będzie zdejmował palta, Kiedy zostali sami, Marissa pospieszyła do niego, wyciągając ręce, a jej długa, bladożółta suknia snuła się za nią jak mgła. Ujął jej obie ręce i ucałował. Mordh..., jak to dobrze, że zwróciłeś się do nas. Bardzo chcemy wam pomóc. Jestem szalenie wdzięczny za to, że zgodziliście się przyjąć do siebie Bellę. - Może u nas zostać tak długo, jak będzie chciała. Oczywiście wolałabym, żebyś nam zdradził, co się stało. - Po prostu czasy są niebezpieczne. - To prawda. - Spochmurniała. Rozejrzała się bacznie. - Bella nie przyjechała z tobą? - Spotkamy się u was lada chwila. - Zerknął na zegarek. - O... przyjechałem za wcześnie. Pociągnął Marissę na sofkę; kiedy siadali, fałdy jego sobolowego futra owinęły się wokół jej nóg. Pogładziła futro z nieśmiałym uśmiechem. Przez chwilę milczeli oboje.

Nie mógł się już doczekać spotkania z Bellą. Prawdę mówiąc, siedział jak na szpilkach. - Jak się czujesz? - spytał, żeby odwrócić uwagę od niepokoju. - Masz na myśli - po...? - Zarumieniła się. - Dobrze. Bardzo dobrze. Chciałam ci... podziękować. Podziwiał jej maniery. Była taka miła i delikatna. Nieśmiała i pokorna, choć powszechnie uchodziła za wybitnie piękną przedstawicielkę ich rasy. W głowie się nie mieściło, jak Ghrom mógł pozostać odporny na jej wdzięki. - Przyjdziesz do mnie jeszcze kiedyś? - szepnął. – Będę cię mógł znowu dokrwić? -Tak - odparła, spuszczając oczy. - Jeśli tylko sobie tego życzysz. - Nie mogę się doczekać - zawarczał. Zajrzała mu w oczy. Rozciągnął wargi w uśmiechu, choć miał ochotę robić ustami coś zupełnie innego, co chybaby się jej nie spodobało. Dziękował Bogu za dopaminę. - Nie bój się, tolly. Tylko dokrwić, nic więcej. Posłała mu baczne spojrzenie, potem skinęła głową. - A gdybyś ty... gdybyś potrzebował się dokrwić... Patrzył na nią spod oka, kipiąc od śmiałych fantazji. Odsunęła się, spłoszona. Nie dziwił jej się, że nie miała ochoty, by taki wrak jak on dobierał się do niej. Uniósł głowę. -To bardzo piękna propozycja, tolly, ale nie mogę jej przyjąć. Na twarzy Marissy wykwitła ulga. Nagle zadzwoniła komórka Mordha. Zerknął na wyświetlacz i serce skoczyło mu do gardła. -Przepraszam, muszę odebrać. - Dzwonił jeden z monitorujących jego dom ochroniarzy. Wysłuchawszy raportu o włamywaczu, który przeskoczył przez mur, wzbudzając detektory ruchu na tyłach domu, a następnie wysadził główne gniazdo instalacji, Mordh kazał swoim ludziom wyłączyć systemy alarmowe w domu, żeby nie spłoszyć tajemniczego gościa. Zobaczy się z Bella i w te pędy pogna do domu. -Coś nie tak? - zaniepokoiła się Marissa, kiedy zamykał komórkę. -Nie, nie. - „Wręcz przeciwnie". Zamarł, słysząc dźwięk kołatki. W korytarzu prowadzącym do holu zobaczył psańca zmierzającego w stronę drzwi frontowych. -Zostawię was samych - zaproponowała Marissa. Wrota rezydencji szczęknęły dwukrotnie. Mordha dobiegły niewyraźne głosy. Jeden należał do psańca, drugi do Belli. Nareszcie. Wsparł się na lasce i podźwignął z trudem. W progu salonu stanęła Bella. Miała na sobie dżinsy i czarną kurtkę z kapturem. Jej długie, połyskliwe włosy

spływały na ramiona. Żyła i wyglądała zdrowo, jednak postarzała się, a niepokój i stres wyżłobiły wokół jej ust bruzdy. Spodziewał się, że padnie mu w objęcia, ale ona tylko na niego patrzyła chłodna i niedosięgła. Czyżby ta jej oziębłość była skutkiem dramatycznych przeżyć, które zabiły w niej wszelkie uczucia? Oczy Mordha zwilgotniały. Postukując laską, pośpiesznie ruszył siostrze naprzeciw, choć nie czuł gruntu pod nogami Gdy ją przygarnął do siebie, dostrzegł szok na jej twarzy. Słodka Pani, dałby wszystko za to, żeby poczuć ciało siostry w swoich ramionach. Nagle dotarło do niego, że nie umie powiedziec, czy Bella odwzajemnia jego uścisk. Nie chciał być zbyt namolny, więc z żalem wypuścił ją z objęć. Kiedy opuścił ręce, dalej tuliła się do niego. Uścisnął ją ponownie. - Ach,Mordh, Mordh. - Drżała w jego ramionach. - Kocham cię, siostrzyczko - powiedział słabym głosem Wiedział, że jest niemęski, ale było mu wszystko jedno. Rozdział czterdziesty drugi O WYSZEDŁ Z REZYDENCJI PRZEZ DRZWI FRONTOEWABIRYNCIE, zostawiając je otwarte na oścież. Kiedy szedł podjazdem w stronę bramyj, płatki śniegu wirowały w podmuchach lodowatego wiatru. Wspomnienie spowitego kirem portretu będzie go prześladować do końca jego dni. Zabił swoją kobietę. Stłukł ją tak mocno, że wyzionęła ducha. Chryste... powinien ją był wziąć; do doktora. A może przeżyłaby, gdyby nie porwał jej tamten wampir z pociachaną mordą? Może umarła w drodze? Zabił ją, czy też przeżyłaby, gdyby ją zostawiono w spokoju? Co by było gdyby... a zresztą, pieprzyć to. Nie ma co babrać się w przeszłości. Jego żona nie żyła, a on jej nie mógł pochować, bo zasrany wampir gwizdnął mu ją i tyle. Nagle dostrzegł w oddali Światła samochodu. Po drugiej stronie bramy stał czarny wóz. Pieprzony Beta; porąbało go, czy co? O wcale po niego nie dzwonił, w dodatku miał czekać zupełnie gdzie indziej... Za-raz, zaraz, przecież to nie był expIorer, tylko rangę rover! O zaczął biec w zadymce, starając sią trzymać w cieniu. Był kilka metrów od bramy, kiedy szyha rovera zjechała w dół. - Nie zdziwiłabym się, gdyby po przejściach Belli jej matka nie miała ochoty na gości, ale zawsze możemy spróbować - rozległ się kobiecy głos. O podszedł do bramy. Wydobył broń i ukrył się za filarem. Mignęły rude włosy. Samica za kierownicą wychyliła się żeby nacisnąć dzwonek domofonu. Obok niej w wozie siedziała druga samica, krótkowłosa blondynka. Powiedziała coś, na co ruda roześmiała się, odsłaniając kły.

- Nikogo nie ma - powiedział głośno O, gdy ruda znów nacisnęła dzwonek. Samica spojrzała w jego stronę i zobaczyła wycelowaną siebie lufę smith&wessona. - Uciekaj, Sarelle - krzyknęła. O nacisnął spust. John siedział zatopiony w strategii. Ze zmęczenia dostawał już kręćka. Nagle usłyszał stukanie do drzwi. Gwizdnął, nie unosząc głowy znad podręcznika. -Jak ci idzie? - spytał Tohr. John przeciągnął się, a potem zamigał: Lepiej niż na hali. - Nie przejmuj się, z czasem dojdziesz do formy. Oby. -Wierz mi, do przemiany też byłem noga. Zero koordynacji. Zobaczysz, że to minie. Wróciłeś wcześniej do domu, zamigał z uśmiechem John. -Wybieram się przewalić trochę papierkowej roboty w ośrodku. Skoczysz ze mną? Możesz odrabiać lekcje w moim gabinecie. John kiwnął głową, wskoczył w sweter i spakował podręczniki. Zmiana otoczenia dobrze mu zrobi. Spać mu się chciało, a zostały mu jeszcze dwadzieścia dwie strony. Bezpieczniej nie patrzeć na łóżko. Ruszyli razem do wyjścia. Nagle Tohr zachwiał się i łapiąc za serce, oparł o ścianę. Wyraźnie walczył o oddech. John podtrzymał go, wstrząśnięty jego wyglądem: Tohr był szary na twarzy. - W porządku... - Tohr potarł ręką mostek. Skrzywił się. Przez chwilę oddychał przez usta. - Nic mi nie... Po prostu mnie zakłuło i tyle. Pewnie coś zjadłem w Taco Heli, w drodze do domu. Nic mi nie jest. Jednak był blady i chwiał się, kiedy wchodzili do garażu. Skierował się w stronę volvo. -Dałem dziś Wellsie rangę rovera - wyjaśnił, kiedy wsiadali. - Założyłem jej łańcuchy na koła. Nie lubię, jak jeździ po śniegu, i Mówił, byle coś mówić, pośpiesznie, nerwowo. -Wellsie uważa, że jestem nadopiekuńczy. Czy na pewno chcesz jechać?, zamigał John. Wyglądasz, jakby ci coś było. Tohr z wahaniem przekręcił kluczyk w stacyjce, drugą ręką masując pierś pod skórzaną kurtką. -Nie. To znaczy tak. Nic mi nie jest. Nie ma o czym gadać. Butch przyglądał się, jak Agrhes bada Furiatha. Ręce doktora były spokojne i pewne, kiedy zdejmował bandaż. Furiath wyraźnie czuł się źle w roli pacjenta. Siedział bez koszuli na wysokiej leżance, a jego potężna sylwetka królowała w ciasnym gabinecie. Toczył groźnym spojrzeniem jak jakiś Waligóra.

-Rana nie goi się prawidłowo - oświadczył Agrhes. - Mówi pan, że został ranny zeszłej nocy? Wobec tego dziś powinniśmy mieć bliznę, tymczasem brzegi rany dopiero zaczynają się zrastać. Butch posłał koledze spojrzenie z gatunku „A nie mówiłem?". ,,Pieprz się", odparł wampir, bezgłośnie poruszając ustami. - Nic się nie dzieje - mruknął do Agrhesa. - Niestety, proszę pana, dzieje się. Kiedy ostatni raz dokrwiał się pan? -Nie wiem. Jakiś czas temu. - Furiath odwrócił się i spojrzał na ranę. Spochmurniał. Wyglądała nieciekawie. - Musi się pan dokrwić natychmiast. Nie ma na co czekać. - Doktor rozdarł opakowanie z opatrunkiem gazowym i zakrył ranę. Przykleił biały kwadrat plastrami. Zdjął rękawice, wrzucił do pojemnika na toksyczne odpady i zanotował coś w karcie pacjenta. - Czy ma pan do kogo się zwrócić w tej sprawie? - spytał z wahaniem, szykując się do odejścia. - Dam sobie radę. Dzięki, doktorze. - Furiath zaczął nakładać koszulę. - Dokąd mam cię zawieźć, wielkoludzie? - spytał Butch, kiedy zostali sami. - Do śródmieścia. Czas zapolować na reduktorów. -Jasne, jasne. Słyszałeś, co ci powiedział pan doktor A może żarty sobie stroił? Furiath z łoskotem buciorów zsunął się z leżanki na ziemię. Sięgnął po szelki do sztyletu. - Zrozum, glino, zorganizowanie sobie kogoś musi trochę potrwać. Ponieważ nie jestem... z powodu tego, jaki jestem, nie wszystkie samice są w moim guście; najpierw muszę nakręcić sprawę. Rozumiesz, dogadać się, czy mogę tylko wkłuć się w żyłę. Celibat to ciężki los. - Wobec tego dzwoń do nich zaraz. Nie jesteś w formie do walki i dobrze o tym wiesz. - Możesz się dokrwić ode mnie. Podskoczyli jak oparzeni. W drzwiach stała Bella. -Podsłuchałam niechcący - wyjaśniła. - Przechodziłam koło otwartych drzwi. Mój, hm... mój brat właśnie odjechał. - Co cię naszło? - spytał ochryple Furiath. - Nic. W dalszym ciągu chcę ci pomóc i właśnie daję ci kolejną szansę. - Nie mogłaś tego znieść dwanaście godzin temu. - Mogłam. To ty się rozmyśliłeś. - Bo ryczałaś jak bóbr. „Uff. Jak dla niego, to trochę za wiele". Butch ruszył w stronę drzwi. -Zaczekam na... -Wolałbym, żebyś został - zażądał Furiath.

Butch niechętnie rozejrzał się po gabinecie. Tuż przy wyjściu stało krzesło. Siadł jak trusia, udając mebel. -Czy Zbihr...? - Teraz nie obchodzi nas Zbihr, tylko ty- ucięła Bella. Zapadła długa cisza. Nagle w gabinecie rozszedł się ciężki, korzenny aromat. Zapach bił od Furiatha i musiał oznaczać przyzwolenie, bo Bella weszła do gabinetu, zamknęła za sobą drzwi i zaczęła podwijać rękaw. Butch patrzył na Furiatha. Kumpel dygotał, oczy mu lśniły, ciało... Cóż, delikatnie mówiąc, był podniecony. „Pora się zmywać...". -Musisz tu z nami zostać, glino. - Glos Furiatha przypominał zwierzęce warczenie. Butch jęknął, choć dobrze rozumiał, czemu wampir nie chce zostać sam na sam z samicą. Rwał się do niej jak ogier. - Butch? - Dobra, niech ci będzie. - Ale nie zamierzał się temu przyglądać. Co to, to nie. Nie wiedziałby, w której drużynie gra. Zmełł przekleństwo, oparł łokcie na kolanach, wsparł czoło na dłoniach i zapatrzył się na swoje mokasyny od Ferragamo. Usłyszał szelest jednorazowego pokrowca. Chyba ktoś siadał na leżance. Potem szelest ubrań. I koniec. Cholera, chyba powinien jednak sprawdzić, co się tam odbywa. Scena okazała się wciągająca. Bella siedziała na stole, zwiesiwszy nogi z jednej strony. Nadgarstek zwrócony wewnętrzną stroną do góry wsparła o udo. Furiath patrzył na nią wygłodniałym wzrokiem. Na jego twarzy malowała się głęboka, straceńcza miłość. Padł na kolana przed Bellą i drżącymi rękami ujął jej dłoń i przedramię, odsłaniając kły. Jego diabelne zębiska wyskoczyły na kilometr i gęba mu się nie domykała. Sycząc, opuścił głowę. Bella wzdrygnęła się, kiedy ją ukąsił. Niewidzące oczy wlepiła w ścianę gabinetu. Nagle Furiath wyszarpnął kły z jej ręki. Spojrzał uważnie na samicę. „Szybko im to idzie". - Czemu przerwałeś? - spytała Bella. - Bo jesteś w... Furiath nerwowo zerknął na Butcha, który spłonął rumieńcem i z powrotem wbił wzrok w mokasyny. - Krwawiłaś już? - spytał szeptem wojownik. Butch skrzywił się. „Proszę, tylko nie to" - Bella, czy ty aby nie jesteś w ciąży? „Teraz już przegięli na maksa". -Wolelibyście, żebym wyszedł? - Miał nadzieję, że go wykopią za drzwi.

Oboje zaprzeczyli, więc wrócił do studiowania swoich butów. - Nie jestem - odparła Bella. - Naprawdę nie jestem... no wiesz. Mam... te, no..., mam skurcze, rozumiesz? Potem przyjdzie krwawienie i po krzyku. - Agrhes powinien cię zbadać. - Chcesz w końcu pić czy nie? Znów zapadła cisza, a potem rozległ się kolejny syk i cichy jęk. Butch zerknął na nich. Furiath przywari do nadgarstka Belli; jej ręka zdawała się nikła przy jego potężnym ciele. Pił jak smok. Bella patrzyła na niego z góry. W pewnej chwili delikatnym gestem położyła drugą dłoń na jego wielobarwnej grzywie. W jej oczach zalśniły łzy. Butch wstał ze stołka i wymknął się za drzwi, pozostawiając ich samym sobie. Smutna intymność tego aktu nie prosiła o świadków. Za drzwiami oparł się o ścianę, wciąż uwikłany w dramat tamtych dwojga, choć znikli mu już z oczu. - Cześć, Butch. Odwrócił głowę. Na końcu korytarza stała Marissa. „Dobry Boże". Kiedy zbliżyła się do niego, świeża morska bryza wniknęła w jego nozdrza, mózg, krew. Włosy miała upięte do góry Miała na sobie żółtą suknię z podwyższonym stanem. Większość blondynek w tym kolorze wygląda trupio, ale Marissa wyglądała kwitnąco. - Cześć, Marissa. - Kaszlnął nerwowo. - Co słychać? - Dobrze wyglądasz. - Dzięki. - Marissa wyglądała bosko, ale uznał, że lepiej się z tym nie wyrywać. „Jezu, jakby mnie ktoś dziabnął w pierś -przemknęło mu przez myśl. - Jezu...". Widok tej samicy i sześciocalowe ostrze w sercu to rewers i awers tej samej przeklętej monety. „Cholera". Nie mógł się uwolnić od wspomnienia, jak wsiada z tamtym samcem do jego bentleya. - Co u ciebie? - spytała. Co u niego? Przez ostatnie pięć miesięcy wył jak jakiś pies do księżyca. -W porządku. Jakoś leci. -Butch, ja... Uśmiechnął się, odpychając od ściany. -Słuchaj, czy mógłbym cię prosić o drobną przysługę? Będę czekać na Furiatha w wozie. Powiesz mu o tym, jak wyjdzie z gabinetu? Dzięki. - Wygładził krawat, dopiął marynarkę i zasunął poły płaszcza. Trzymaj się, życzę ci wszystkiego najlepszego, Marisso. Najkrótszą drogą ruszył do windy.

-Zaczekaj, Butch. Jego nogi zatrzymały się same. -Co... u ciebie? Rozważał, czyby się nie odwrócić, ale bał się, że znów wpadnie w jej sidła. - Tak jak wspomniałem, szafa gra. Miło, że pytasz. Życzę ci wszystkiego najlepszego, Marisso. Kurczę, czy to naprawdę on powiedział? -Chciałam cię... - Urwała. - Czy mógłbyś czasem do mnie wpaść? Nie mógł się nie odwrócić. O, Pani Kronik... Była tak cudownie piękna. Miała urodę Grace Kelly, księżnej Monako. A jej wytworna mowa i nienaganne maniery sprawiały, że mimo kosztownych ciuchów czuł się jak skończony niezgrabiasz. - Butch? Może mógłbyś do mnie... zajrzeć, - Po co? Spłonęła rumieńcem. - Myślałam, że może... - Co myślałaś? - Że może mógłbyś... -Co? - Wpaść do mnie czasem. Kiedy nie masz nic do roboty Może mógłbyś... zajrzeć. Rany kota, raz już wpadł do niej, a ona nie chciała go oglądać. Nie miał zamiaru podkładać się kolejny raz. Ta kobieta, samica, czy jak tam, potrafiła go niezłe wdeptać w ziemię, ale on nie da się więcej zrobić w konia, o nie. Nie mówiąc już o tym, że od tyłu skradał się do jej drzwi Pan Bentley. Na myśl o tym podła i bardzo męska część jego natury zaczęła się zastanawiać, czy Marissa wciąż jest nieskalaną dziewicą, jak wtedy, gdy ją poznał w lecie. Pewnie nie. Pomimo swojej nieśmiałości teraz, kiedy nie była już z Ghromem, na pewno przygrachała już sobie kogoś. Butch miał okazję sprawdzić na własnej skórze, jak Marissa całuje; tylko raz w życiu spotkało go to szczęście, ale z wrażenia mało nie złamał oparcia fotela. Zatem nie ulegało wątpliwości, że już znalazła sobie kochasia. Albo kilku. I fundowała im ostrą jazdę. Właśnie zaczęła rozchylać ów czarowny zakazany owoc zwany jej ustami... - Nie, nie wpadnę do ciebie więcej - wszedł jej w słowo. -Ale, jak już mówiłem, naprawdę życzę ci wszystkiego najlepszego. Dobra, już trzeci raz to powtarza. Musi się zmyć, zanim się zatnie na dobr Ruszył do windy. Na szczęście, ledwie dotknął strzałki w górę, drzwi rozsunęły się. Omijając Marissę wzrokiem, i wszedł do środka. Gdy drzwi zasuwały się, miał wrażenie, że wymówiła jego imię, ale pewnie, jak zwykle, tylko sobie coś roił. Naprawdę życzył jej wszystkiego... „Weź się w

garść, O'Neal. Co było, a nie jest..." Z kliniki wyszedł szybkim krokiem. Prawdę mówiąc - biegiem. Rozdział czterdziesty trzeci W LABIRYNCIE ŚRODMIEJSKICH ZAUŁKÓW Zbihr szedł trop w trop za samotnym płowowłosym reduktorem. Padał śnieg. Zabójca kroczył szybko, wypatrując potencjalnej ofiary wśród późnych gości, którzy bez okryć kręcili się przed klubem. Za nim, w odpowiedniej odległości, biegł cicho Zbihr, gnany żądzą mordu. Nie bacząc na nadciągający świt, czekał na moment, kiedy znikną z pola widzenia wścibskich człowieków. Odpowiednia chwila nadeszła, kiedy reduktor zwolnił i przystanął na skrzyżowaniu Ósmej Ulicy i Trade Street. Przez ułamek chwili zawahał się, czy skręcić w prawo, czy w lewo. Zbihr zaatakował błyskawicznie, materializując się tuż za pogromcą. Założył łobuzowi nelsona i wciągnął go w cień. Reduktor próbował się wyrwać. Ich kurtki i spodnie łopotały na zimnym wietrze jak proporce bitewne. Obalenie reduktora na ziemię trwało tyle, co splunąć. Zbihr zajrzał mu w oczy i uniósł sztylet. Zanurzył czarne ostrze w napakowanej klacie reduktora. Pyknęło, błysnęło i po robocie. Zbihr podniósł się bynajmniej nie usatysfakcjonowany. Funkcjonował na autopilocie. Był nakręcony i rwał się do mokrej roboty, ale działał jak automat. Nie mógł oderwać myśli od Belli, Gorzej - jej nieobecność przytłaczała go wręcz fizycznie. Rozpaczliwa tęsknota odbierała mu chęć życia. A wiec to była prawda. Brak partnerki dla związanego samca był zabójczy. Słyszał o tym wcześniej, ale nie chciało mu się wierzyć. Zrozumiał poniewczasie. Zadzwoniła komórka. Odebrał odruchowo. Mało go obchodziło, kto dzw - Odsłuchałem dziwną wiadomość na skrzynce głosowej powiedział Vrhedny. - Jakiś gość chce z tobą rozmawiać Pytał konkretnie o mnie? Trudno go było zrozumieć, bo był bardzo wzburzony, ale napomknął o bliznach. Czyżby brat Belli? Czego mógł jednak chcieć, skoro Bella opuściła już posiadłość... n-no, oprócz tego, że Z obsłużył jego siostrę w chcączce, a o ceremonii godowej ani mru- -mru. Tak, mogło mu o to chodzić. - Z jakiego numeru dzwonił? Vrhedny podyktował położenia klawiszy.

-Przedstawił się jako Ormond. To raczej nie wyglądało na zaborczego braciszka Belli. -Ormond? To ludzkie nazwisko. -Nic więcej nie wiem. Radziłbym ci być ostrożnym, Z wyłączył się, a następnie mozolnie wystukał numer i czekał z nadzieją, że nie poplątał klawiszy. Połączenie powiodło się. - Sieć nieczytelna dla mojego aparatu. Rozumiem, że rozmawiam z bratem bez żadnych wstępnych uprzejmości powiedział niski męski głos. -Skąd dzwonisz? -Porozmawiajmy na osobności. -Przykro mi, ale nie chodzę na randki. - Rozumiem cię doskonale. Z taką mordą raczej nie masz wzięcia. Ale nie chcę się z tobą bzykać. - Co za ulga. No to gadaj, kim jesteś? - Imię David z czymś ci się kojarzy? Zbihrowi z wściekłości pociemniało w oczach, Jedyne, co widział, to litery wydrapane na brzuchu Belli. Ścisnął komorkę, aż zatrzeszczała, ale zapanował nad sobą. - Jasne, że tak, Davy -wycedził. - Może jednak odświeżyłbyś mi pamięć. - Przyswoiłeś sobie moją własność. Ukradłem ci portfel? Nie przypominam sobie. Ukradłeś moją kobietę! - wrzasnął reduktor. W Zbihrze przejął stery atawistyczny instynkt obrony terytorium. Warknął groźnie, zupełnie nie panując nad tym. Odsunął od twarzy telefon, czekając, aż odgłos wybrzmi do końca. - ... lada chwila będzie świtać. - Mamy jakieś problemy na łączach - zakpił Zbihr. - Myślisz, że to są jakieś jaja? - David podniósł głos. - Uspokój się, bo ci ciśnienie podskoczy. Reduktor dyszał z wściekłości, ale wziął się w garść. -Spotkamy się po zmroku. Mam kawał drogi, a nie chce mi się śpieszyć nad ranem. Zresztą zmachałem się przez ostatnich parę godzin i należy mi się trochę wytchnienia. Złapałem jedną z waszych samic, miłego rudzielca. Pyknąłem ją: pa-pam i cześć. - Tym razem Z zawarczał wprost do słuchawki. - Wy tam w Bractwie dbacie o swoje samice, dobrze mówię? No, to nie koniec wiadomości. Złapałem jeszcze jedną. Udało mi się ją skłonić, żeby mi dała tamten numer, przez który cię powiadomiłem. Naprawdę rwała się do współpracy. Urocza blondyneczka. Dłoń Zbihra zacisnęła się na rękojeści. -Gdzie chcesz się spotkać?

- Najpierw obgadajmy warunki - odezwał się David po chwili namysłu. Oczywiście, masz być sam; zaraz ci powiem, co, gdzie i jak. - W tle dał się słyszeć jęk samicy. -Jeśli którykolwiek z moich współpracowników dowie się że wziąłeś obstawę, potną ją na plasterki. Wystarczy jeden telefon. I będą to robić powoli. Zbihr przymknął oczy. Miał już dość bólu i cierpienia Własnego i innych osób. Nieszczęsna samica... -Gdzie? - O szóstej w kinie na Lucas Square leci Racky Horror Proture Show. Usiądź z tylu. Znajdę cię. Ledwie reduktor się rozłączył, komórka zadzwoniła ponownie. - Mam złe wiadomości - powiedział V zdławionym głosem. - Brat Belli znalazł na podjeździe swojego domu mar-twą Wellsie. Została zastrzelona. Jeśli mażesz, wracaj natychmiast do domu. John z drugiej strony biurka obserwował, jak Tohr drżącymi rękami odkłada słuchawkę. Słuchawka zagrzechotała o podstawkę. - Pewnie zapomniała włączyć komórkę. Spróbuję jeszcze na domowy. - Podniósł słuchawkę, pośpiesznie wybrał numer, ale pomylił klawisze i musiał jeszcze raz powtórzyć całą operację. Koszulę miał rozchełstaną i nieustannie masował się po mostku. Patrzył tępo przed siebie, ze zgrozą wsłuchując się w niekończący się sygnał. Na korytarzu rozległy się kroki; zbliżały się do gabinetu. John czuł się, jakby miał gorączkę. Wstrząsnęło nim straszliwe przeczucie. Spojrzał na drzwi, potem przeniósł wzrok na Tohra. Tohr też zarejestrował stukot obcasów. Poruszając się w zwolnionym tempie, wypuścił słuchawkę z rąk na biurko. Sygnał rozbrzmiewał w całym pokoju. Zaciskając dłonie na oparciach fotela, wpatrywał się jak zahipnotyzowany w drzwi W chwili, gdy klamka poruszyła się, w jego domu włączyła się poczta głosowa i w słuchawce rozległ się głos Wellsie. - Witaj, tu Wellsie i Tohr. Chwilowo nie możemy odebrać telefonu... W korytarzu stali bracia w komplecie. Chrom przewodniczył milczącej ponuro gromadce. Zaszurał odsuwany fotel. Tohr wstał. Trząsł się cały, a pod pachami miał wielkie, mokre koła. - Bracie - powiedział Ghrom bezsilnym głosem, który kontrastował z zaciętym wyrazem jego twarzy. Jego bezsilność budziła grozę. Tohr załkał, łapiąc się za serce i trąc pierś rozpaczliwie. - Nie możecie... tu być. Nie wszyscy. - Wyciągnął rękę, jakby chciał ich odepchnąć. Sam zaczął się cofać, ale po kilku krokach zderzył się z szafką z se-

gregatorami. - Ghrom, nie... mój panie... błagam... o, Boże. Tylko mi tego nie mów. Tylko nie mów, że... - Strasznie mi przykro... Tohr zgiął się wpół, łapiąc się za brzuch, jakby miał zwymiotować. Kołysał się w tył i w przód. Łykał powietrze spazmatycznie, jakby miał czkawkę. John zalał się łzami. Nie mógł się powstrzymać. Zaczęły docierać do niego fakty. Straszliwa wiedza go przerastała. Ukrył twarz w dłoniach. Wciąż przed oczyma miał widok Wellsie wyjeżdżającej, jakby nigdy nic, z domu. Jakaś potężna dłoń porwała go z krzesła, tuląc do piersi. W pierwszej chwili pomyślał, że to któryś z braci, potem się zorientował, że to Tohr przywarł do niego kurczowo. Mamrotał jak szaleniec, wyrzucając z siebie gęsty potok bełkotliwych słów, w większości niezrozumiałych dla Johna. -Czemu nikt mnie nie wzywał? Dlaczego Agrhes nie zadzwonił? Powinien był mnie wezwać... Jezu, Jezu, dziecko ją zabiło... Czułem, że ciąża może jej zaszkodzić... Nagle w powietrzu zawisło jakieś niedopowiedzenie. John wyczuł je pierwszy, Tohr dopiero po chwili. Urwał w pół słowa. Wypuścił Johna z objęć. Ghrom, tylko nie mów, że to nie dziecko ją zabiło... - Niech chłopak wyjdzie z pokoju. John pokręcił głową i przywarł kurczowo do Tohra. - Co ją zabiło, Ghrom? - nalegał Tohr martwym głosem - Gadaj mi tu natychmiast, słyszysz? - Niech chłopiec wyjdzie z pokoju - warknął groźnie Ghrom. Furiath złapał wpół szamocącego się Johna i uniósł go w powietrze. Vrhedny i Rankohr natychmiast wzięli Tohra między siebie. Drzwi się zamknęły. Na korytarzu Furiath odstawił Johna na ziemię i dalej nie wypuszczał z rąk. Zapadła cisza..., a potem przeraźliwy, zwierzęcy ryk wstrząsnął murami rezydencji. Nastąpiła potężna erupcja energii, wstrząsając oszklonymi drzwiami. Odłamki szkła posypały się na wszystkie strony. Furiath osłonił własnym ciałem Johna. Jedna po drugiej eksplodowały w korytarzu jarzeniówki z oślepiającym błyskiem; z przepalonych instalacji na suficie posypały się iskry. Od ryku pękał beton konstrukcji i zaczęły kruszyć się ściany. Przez wysadzone drzwi John zobaczył w gabinecie coś na kształt trąby powietrznej. Bracia cofali się w popłochu, zasłaniając twarze rękami. Pogruchotane meble wirowały wokół czarnej dziury, której kontur przypominał sylwetkę Tohra. Po raz ostatni rozległ się nieziemski skowyt, po czym czarna dziura znikła, meble wylądowały z łoskotem i drżenie posadzki ustąpiło. Papiery zaczęły opa-

dać z szelestem, zakrywając pobojowisko jak śnieg, który miłosiernie prószy na scenę karambolu. Tohr znikł. John wyrwał się z uchwytu Furiatha i wpadł do gabinetu. Bracia ujrzeli, jak z jego ust wydobywa się bezgłośny krzyk: Ojcze... Ojcze... Ojcze!

Rozdział czterdziesty czwarty NIEKTÓRE DNI CIĄGNĄ SIĘ W MIESKOŃCZONOŚĆ, skontataował po paru godzinach Furiath. Słońce zaszło, ale końca dnia nie było widać, Gdy żaluzje podjechały na noc do góry, zasiadł na filigranowej sofce w gabinecie Ghroma. Patrzył na Zbihra. Bracia, milczeli jak zaklęci. Zbihr dobił ich swoją wiadomością. Najpierw Tohr, Wellsie i młoda samiczka. Teraz jeszcze to. Garom potarł oczy. -Z, dlaczego zwlekałeś do ostatniej chwili z wiadomością? Mieliśmy inne zmartwienia. Poza tym bez względu na to, co powiesz, i tak pójdę się spotkać z reduktorem. Nie ma nawet o czym dyskutować. Nie mogę ci na to pozwolić, stary. Furiath czekał nerwowo na reakcję Zbihra. Nie on jeden. Wszyscy byli wykończeni, ale po Z mogli się spodziewać, że wytrzaśnie skądś dosyć sił, żeby rozpętać piekło. - Reduktor chce spotkać się ze mną, a ja chcę się nim zająć i tyle. - Zbihr wzruszył ramionami. - W odwecie za Bellę. Za Tohra. Do tego dochodzi kwestia zakładniczki. Nie mogę nie pójść, a żadna obstawa nie wchodzi w grę. - Sam sobie kopiesz mogiłę, bracie. Dam nieźle do wiwatu, zanim mnie pochowają. Ghrom skrzyżował ręce na piersi. Nie, Z, nie mogę się na to zgodzić. - Wykończą tamtą samiczkę. - Musi istnieć jakiś inny sposób, trzeba go tylko wymyślić. W ciszy słychać było bicie ich serc. - Proszę wszystkich o opuszczenie gabinetu na czas mojej rozmowy z Ghromem. Tylko Furiath może z nami zostać. Butch, Vrhedny i Rankohr porozumieli się wzrokiem a potem spojrzeli pytająco na króla. Ghrom skinął głową Wyszli. Zbihr zamknął za nimi drzwi i oparł się o nie plecami

- Nie powstrzymasz mnie. To jest pomstha za moją krwiczkę. I pomstha za krwiczkę mojego brata. Nie masz prawa mi tego zabronić. To mój przywilej wojownika. - Nie odprawiłeś z nią ceremonii godowej – sarknął Ghrom. Nie potrzebuję żadnych ceregieli, żeby widzieć, kto jest moją krwiczką. Z, zrozum... A co z Tohrem? Chcesz powiedzieć, że nie jest moim bratem? Byłeś z nami tamtej nocy, gdy zostałem przyjęty do Bractwa Czarnego Sztyletu? Jeden za wszystkich, wszyscy i za jednego. Mam prawo do pomsthy w imieniu Tohra. Ghrom rozparł się w fotelu, który zaskrzypiał żałośnie pod jego ciężarem. - Zrozum mnie dobrze: nie mówię, że nie możesz iść. Mówię tylko, że nie chcę, żebyś szedł sam. Głowa Furiatha jak słonecznik wędrowała od jednego rozmówcy do drugiego. Nigdy jeszcze nie widział Zbihra tak uległego. Bliźniak zdawał się pochłonięty jedną tylko myślą; w jego oczach lśniła straceńcza odwaga. Niestety, wyglądał przy tym jak upiór. - Nie ja wymyśliłem scenariusz spotkania - bronił się. - Zginiesz, jeżeli pójdziesz sam. -I tak mam to w planach. Furiath zaczął się dusić. - Co powiedziałeś? - wykrztusił Ghrom. Zbihr odepchnął się od drzwi i zaczął się przechadzać między wytwornymi ludwikami. Przystanął przed komin kiem. Na jego pobliźnionej twarzy kładły się migotliwe refleksy ognia. - Jestem gotów na śmierć. -Co ty, u diabła... - Wybiorę się na tamten świat, a przy okazji pociągnę za sobą reduktora. Raz, dwa i po krzyku. Wysadzę się z nimi w powietrze. Ghromowi szczęka opadła. - Pewnie chcesz, żebym ci dał błogosławieństwo na drogę? Zbihr pokręcił głową. - Nie musisz. Nie powstrzymasz mnie przed wyjściem do kina, chyba że mnie przykujesz do ściany. Proszę cię tylko, żebyś dopilnował, aby się na mnie i na reduktorze skończyło. Żebyś kazał reszcie, zwłaszcza jemu - skinął w stronę Furiatha - trzymać się od nas z dala. Ghrom zdjął ciemne okulary i znów potarł oczy. Kiedy podniósł wzrok, jego seledynowe tęczówki lśniły jak dwa reflektory. - Nie rób tego. Bractwo poniosło już zbyt wiele strat w ludziach. - Muszę. I zrobię. Więc zabroń im się w to mieszać. Zapadła długa, dramatyczna cisza. Wreszcie Ghrom poddał się. - Zgoda.

A więc śmierć Zbihra została przypieczętowana. Fruriath ukrył twarz w dłoniach, wspominając pewien szczególny odcień, który wyczuł w krwi Belli. -O, mój Boże... Kiedy taimci raptownie odwrócili się w jego stronę, zorientował się, że myśli na głos. Wstał. - O, mój Boże, muszę lecieć. Wybaczcie. Zbihr zaniepokoił się. - Zaczekaj, chcę cię o coś prosić. Furiath patrzył na twarz bliźniaka, studiując przecinającą ją bliznę z niecodzienną uwagą. - O co takiego? - Obiecaj, że po mojej śmierci nie odejdziesz z Bractwa, przysięgnij na pierścień Ghroma. - Dlaczego? - Zrób, o co się proszę. - Dlaczego? - nasrożył się Furiath. - Nie chcę, żebyś został sam. Furiath zapatrzył się w Zbihra. Myślał o tym, jak dziwnie zbieżne były ich losy. Z nieodgadnionych powodów obaj byli obarczeni klątwą. Może to był zwykły pech, choć wolałby jakieś logiczne wyjaśnienie. Logika... Logika była łaskawsza od kapryśnego losu, który lubi dać po kościach. - Piłem jej krew - powiedział szorstko. - Krew Belli. Zeszłej nocy, podczas wizyty u Agrhesa. Nadal uważasz, że potrzebuję opiekuna? Zbihr przymknął oczy. Powiał lodowaty przeciąg. Fala rozpaczy Zbihra zmroziła powietrze w gabinecie. - Cieszę się, że się dokrwiłeś. Dasz mi wreszcie to słowo? -Daj spokój, Z... - Chcę tylko, żebyś przysiągł i nic więcej. - Dobra. Niech ci będzie. - Jezu, nareszcie. Furiath podszedł do Ghroma, przykląkł na jedno kolano i nachylił się nad pierścieniem króla. - Ślubuję pozostać z Bractwem do końca moich dni. Pokornie proszę, byś przyjął mą przysięgę, Panie - powiedział w Starym Języku. - Przyjmuję - odparł Ghrom. - Na znak prawdziwości twych słów przybliż usta do mego pierścienia. Furiath ucałował czarny diament króla i wstał. - Jeśli komedia już skończona, to ja zmykam. Kiedy jednak dotarł do drzwi, zatrzymał się i zajrzał Ghromowi w twarz. - Czy mówiłem ci kiedyś, że służyć ci to dla mnie zaszczyt?

- No, nie, ale... - speszył się Ghrom. - Wielki zaszczyt. - Furiath uśmiechnął się widząc, że król łypie na niego podejrzliwie. - Nie wiem, co mnie tak wzięło. Może od patrzenia na ciebie z wysokości kolan. Wyszedł. Ucieszył się, zastawszy Vrhedne.go i Butcha pod drzwiami gabinetu. - Hej, chłopaki, niezła z was parka. - Klepnął ich lekko po plecach. - Nasz domowy geniusz i as bilardu gatunku homo sapiens. No, no, no. - Spojrzeli na niego z zaskoczeniem. - Rankohr jest w swoim pokoju? Skinęli głowami. Podszedł do drzwi Hollywooda i zastukał. Rankohr otwarł. - Hej, bracie. - Furiath objął go czule za byczy kark. Trwało to trochę za długo i Rankohr zerknął na niego podejrzliwie. - O co biega? - O nic. - Opuścił rękę. - Po prostu nie mogłem się oprzeć. Opiekuj się tą twoją samicą, dobrze? Szczęściarz... prawdziwy szczęściarz z ciebie. Do zobaczenia. Furiath poszedł do siebie. Brakowało mu Tohra. Nikt nie wiedział, co się z nim stało. Odprawił rytuał żałobny, przypiął broń i wyjrzał na korytarz. Z gabinetu Ghroma dobiegały głosy braci. Nie chciał się z nimi zderzyć, więc zdematerializował się i zestalił w korytarzu posagów. Udał się do pokoju sąsiadującego z pokojem Zbihra. Zamknął drzwi, wszedł od łazienki i zapalił światło. Obejrzał się w lustrze. Wyjął z pochwy jeden ze sztyletów, ujął pukiel wła- snych włosów i ciął. Powtórzył czynność wielokrotnie; za każdym razem rude, złociste i kasztanowe kędziory opadały na podłogę łazienki i jego wojskowe buty. Kiedy na głowie zostały tylko niedobitki włosów, wyjął i kosmetyczki piankę do golenia i popsikał głowę. Z szafki pod umywalką wyciągnął brzytwę. Ogoliwszy się, wytarł głowę i otrzepał koszulę. Szyja swędziała go od włosów, które mu wpadły za kołnierz, głowa jakby ważyła za mało. Przejechał ręką po glacy i spojrzał w lustro. Ujął sztylet i skierował go ostrzem w czoło. Drżącą ręką ciął przez środek twarzy, kończąc charakterystycznym zygzakiem na górnej wardze. Trysnęła krew, Osuszył twarz czystym, białym ręcznikiem. Zbihr starannie dobrał broń i wyszedł z garderoby. Wsypialni było ciemno, ale znał swój pokój na pamięć. Z łazienki sączyła się smuga światła. Wszedł do środka, podszedł do umywalki i odkręcił kran. Nabrał wody w dłonie, spryskał twarz i przemył oczy, a resztę wypił. Wycierając się, wyczuł obecność Furiatha. Nie widział i go, ale słyszał, jak myszkuje po pokoju.

- To ty? Planowałem zajrzeć jeszcze do ciebie przed wyjściem. Z ręcznikiem przy twarzy zerknął w lustro, dziwiąc się swoim nowym, żółtym oczom. Patrząc wstecz na swoje życie stwierdził z żąłem, że było w większości do dupy. Tylko dwie rzeczy mu się udały; jedna samica i jeden samiec. - Kocham cię i chciałbym, żebyś o tym wiedział - powiedział szorstko. Wiele go kosztowało to wyznanie. Twarz Furiatha wyjrzała zza niego w lustrze. - Słodka Pani, coś ty z sobą, kurwa, zrobił? - wyszeptał Z. - Ja też cię kocham, drogi bracie. - Furiath uniósł do góry rękę ze strzykawką, jedną z tych, które Agrhes zostawił wtedy dla Belli - Dlatego nie chcę, żebyś zginął. Zbihr odwrócił się dokładnie w chwili, gdy ręka ze strzykawką opadła, wbijając igłę w jego szyję. Do żyły trysnął strumień morfiny. Wrzasnął, łapiąc Furiatha za ręce, ale narkotyk już zadziałał, więc osłabł. Potem poczuł, jak Furiath kładzie go na ziemi. - Jesteś całym moim życiem. - Furiath przykląkł przy nim, gładząc go po twarzy, - Jeśli zginiesz, nie będę miał po co zyć. I tak jestem już przegrany, a ty jesteś tutaj potrzebny. Zbihr próbował wyciągnąć rękę, ale odmówiła mu posłuszeństwa. Furiath wstał. -Tak, Z, myślałem, że najgorsze mamy już za sobą. Niestety, pomyliłem się... Zbihr usłyszał jeszcze kroki wychodzącego z pokoju brata, po czym odpłynął w mrok. Rozdział czterdziesty piąty JOHN LEŻAŁ NA ŁÓŻKU SKULONY, WPATRUJĄC SIĘ W CIEMNOŚCI. Luksusowy, bezosobowy pokój, który mu przydzielono w rezydencji Bractwa, ani go ziębił, ani grzał. Gdzieś w narożniku odezwał się stary zegar. Raz, dwa, trzy... John liczył rytmiczne uderzenia. Sześć. Odwrócił się na plecy. Za kolejne sześć godzin wybije północ i zacznie się nowy dzień. Odejdzie wtorek, nadejdzie środa. Myślał o dniach, tygodniach i miesiącach swojego życia, latach, które miał prawo nazywać swoimi, bo je przeżył, więc ich upływ był jego własnością. Zastanawiał go ów podział nieskończoności, którą ludzie - i wampiry - cięli arbitralnie na coraz mniejsze kawałki, łudząc się, że sprawują nad nią władzę. Guzik prawda. Nikt nie ma władzy nad życiem. Ani on, ani inni. Dałby wszystko za władzę nad upływem czasu. Czy choćby zdolność odwrócenia biegu pewnych chwil. Gdyby mógł za przyciśnięciem klawisza cofnąć taśmę z ostatniego dnia, wymazując cały ten koszmar... I odzyskać radość życia. Jęcząc, odwrócił się na brzuch. Jego ból wymykał się wszelkim kategoriom.

To było kolejne, straszliwe odkrycie. Rozpacz, niczym choroba, toczyła cale ciało. Miał dreszcze, choć nie było mu zimno, chciało mu się rzygać, chociaż nie jadł, kłuło go w piersi, rwało w stawach. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że wstrząs emocjonalny można przypłacić zdrowiem. Teraz już wiedział. Czuł, źe nieprędko się pozbiera. Dlaczego został w domu wkuwać, zamiast pojechać z Wellsie? Gdyby był z nią w samochodzie, może udałoby mu się ją uratować... albo nie byłoby go już pośród żywych. Wolałby chyba śmierć niż takie życie. Nawet jeśli życie po śmierci to tylko bujda, jeśli koniec to koniec i kropka, wszystko było lepsze od tego, co teraz przechodził. Wellsie... Nie ma już Wellsie. Z jej ciała została tylko kupka prochu. Podsłuchał z rozmów, że Vrhedny jeszcze na miejscu przytknął do niej prawą dłoń, a potem zgarnął popiół. Oczywiście planowano te jakąś ceremonię przejścia w Zanikh, jednak do jej odprawienia wymagana była obecność Tohra. Ale Tohra też nie ma. Znikł. A może umarł? Kiedy się dematerializował, świtało prawie... Może właśnie o to mu szło? Może wystawił się na światło dzienne, żeby jego dusza połączyła się z duszą Wellsie? Nie ma, nie ma... nikogo nie ma. Sarelle... Teraz ona wpadła w łapy reduktorów. Stracił ją, zanim zdążył poznać naprawdę. Zbihr zamierza ją odbić, ale czy mu się to uda? Z pamięci wypłynęła postać Wellsie, z rudymi włosami i widocznym już brzuszkiem. I Tohra, z jego granatowymi oczami i podgoloną głową, w czarnym skórzanym płaszczu na potężnych ramionach. Zobaczył Sarełle, jak smukłymi rękami wertuje stare księgi, a jej twarz ginie za firanką jasnych włosów. Znów zebrało mu się na płacz, więc pospiesznie usiadł, choć miał ochotę leżeć jak nieżywy. Dość tych łez. Nie bedzie już opłakiwał zmarłych. Płacz nie ma sensu, jest słabością, która urąga ich pamięci. Był im winien siłę, a nie słabość. Czyn zamiast tęsknych upominek. Zemstę zamiast mamrotania pacierzy nad grobem. John wstał z łóżka, poszedł do łazienki, potem ubrał się i założył nike'i, które dostał od Wellsie. Po chwili był już na dole i przez tajne drzwiczki wchodził do podziemnego tunelu. Ruszył pośpiesznie przez stalowy labirynt, wytężając oczy i wymachując po żołniersku rękami. Przez zamaskowane wejście na tyłach szafy wszedł do gabinetu Tohra. Ktoś uprzątnął tamto pobojowisko: biurko stało tam, gdzie zawsze, podobnie jak szkaradny, zielony fotel. Segregatory, dokumenty, przybory piśmienne wróciły na miejsce. Był nawet komputer i telefon, choć zeszłej nocy widział, jak poszły w drobny mak. Pewnie wstawiono nowysprzęt... Ład został przywrócony i to złudzenie optyczne działało uśmierzająco. Wszedł do hali treningowej i zapalił jarzeniówki na suficie. Dzisiejsze lekcje odwołano z powodu ostatnich wydarzeń. A może teraz, gdy nie ma Tohra, tre-

ningów nie będzie wcale? Przebiegł po matach do magazynku, plaskając podeszwami nike'ów o twarde, niebieskie pokrowce materaców. Z szafki na broń białą wyjął dwa sztylety i odpowiednio krótki pas z olstrem na pierś. Dopiął pas i stanął na środku hali, Najpierw pokłonił się, tak jak go nauczył Tohr. A potem ujął sztylety i zaczął ćwiczyć, broniąc się zajadle przed wyimaginowanymi reduktorami, których płanował roznieść w pył. Furiath wszedł do kina i usiadł w tylnym rzędzie. W tłocznej sali unosił się gwar zakochanych par i młodzieży męskiej. Ponad stłumiony szmer wybijały się pojedyncze głośne okrzyki. Śmiech mieszał się z szelestem papierków, cmoktaniem i chrupaniem. Na ekran wypłynął film. Światła pogasły, a sala zaczęła skandować napisy. Wyczuł nadejście reduktora po słodkiej woni, która przebiła się przez zapach popcornu i tanich dziewczęcych perfum. Przed twarzą Furiatha wyrosła komórka. - Trzymaj. Przyłóż do ucha. Posłusznie wziął komórkę. Z drugiej strony usłyszał urywany oddech. Do diabła, Jane, chodźmy się ciupciać! - wył tłum na sali. Powiedz jej, że przyjedziesz ze mną i nie będziesz robić kłopotów. - Głos reduktora dobiegał z prawej strony. -Obiecaj, że będzie żyła, bo zrobisz to, co ci każę. Gadaj po angielsku, żebym cię rozumiał. Furiach jak we śnie powtórzył do słuchawki słowa reduktora. Z drugiej strony linii dobiegł go jedynie szloch samicy. Reduktor wyrwał mu telefon z ręki. - Teraz załóż to. Na kolana spadły mu stalowe kajdanki. Założył je i czekał na dalsze instrukcje. - Widzisz wyjście po prawej? Tam idziemy. Pójdziesz pierwszy, przed wyjściem czeka pickup, wsiądziesz z prawej strony. Cały czas będę szedł za tobą z komórką przy ustach. Jeśli spróbujesz jakichś numerów albo zobaczę któregoś z braci, to po samicy. Nawiasem mówiąc, nóż ma już na gardle, więc wyrok zostanie wykonany natychmiast. Zrozumiano? Furiath skinął głową. - No to wstawaj i idź. Furiath podniósł się i ruszył w stronę wyjścia. Po dro-dze dotarło do niego, że mimo wszystko miał nadzieję wyjść z tego cało. Potrafił doskonale posługiwać się bronią, a w zanadrzu ukryte miał to i owo. Ale reduktor nie był głupi i deptał mu po pietach, szantażując go życiem samiczki cywilów. Kiedy kopniakiem otwierał boczne wyjście z kina, przypuszczał, że tej nocy powie sobie „dobranoc" po raz ostatni.

Najwyższym wysiłkiem woli, kurczowo lgnąc do resztek świadomości, Zbihr przedarł się przez opar narkotyku. Jęcząc, przeczołgał się z marmurowej posadzki w łazience na kobierzec w pokoju. Wpijając palce w dywan i odpychając się nogami, z trudem dopełzł do drzwi, które otworzył mentalnie. Znalazłszy się w korytarzu posągów, próbował krzyczeć, ale z jego ust wydobywał się tylko schrypły szept. Wreszcie udało mu się wrzasnąć. Raz, drugi, trzeci... Kiedy usłyszał tupot nóg, omdlał z ulgi. Ghrom z Rankohrem przyklękli nad nim i odwrócili go na wznak. Nie słuchał ich pytań, bo większość słów nie znaczyła dla niego nic. - Furiath... jest tam... Furiath... jest tam... Żołądek podjechał mu do gardła. Przekręcił się na bok i zwymiotował. Zaraz poczuł się lepiej i trochę rozjaśniło mu się w głowie. - Trzeba go gonić... Ghrom z Rankohrem nie przestawali go zasypywać gradem pytań; pewnie od tego tak brzęczało mu w uszach. Albo może od tego, że głowa pękała mu w szwach. Kiedy oderwał głowę od ziemi, świat zawirował mu przed oczyma. Bogu dziękował, że dawka morfiny była dopasowana do wagi Belli, bo i tak było z nim kiepsko. Jego żołądek znów wymówił posłuszeństwo. Ponownie zwymiotował na dywan. Kurwa mać... Jego organizm nigdy nie tolerował opiatów. Ktoś nadciągał korytarzem. Kolejne kroki i głosy. Ktoś wytarł mu usta mokrą ścierką. Fritz. Kiedy znów zaczęło mu gulgotać w gardle, ktoś podsunął pod twarz kosz na papiery. - Dzięki - powiedział i strzelił kolejnego pawia. Z każdym rzygnięciem jego umysł odzyskiwał sprawność ciało zresztą też. Żeby skrócić proces, wsunął sobie dwa palce do gardła. Im szybciej usunie z organizmu narkotyk, tym prędzej ruszy w pogoń za Furiathem. Pieprzony gieroj... Jak go dopadnie, to go zamorduje. Z nich dwóch to Furiath miał zostać przy życiu. Dokąd go wzięli? Jak go znaleźć? Kino to była tylko przygrywka, na pewno nie zabawili tam długo. Zaczęły nim wstrząsać czcze torsje, bo nie miał już nic w żołądku. Właśnie w trakcie kolejnego skurczu żołądka przyszło mu do głowy jedyne wyjście. Gdy dotarło do niego w pełni, co będzie musiał zrobić, ścisnęło go w żołądku bynajmniej nie z powodu morfiny. Pościg za bliźniakiem urągał instynktowi samozachowawczemu. Kolejne kroki w korytarzu. Tym razem głos Vrhednego. Cywile w wielkim niebezpieczeństwie. Sześcioosobowa rodzina uwięziona w oblężonym przez reduktorów domu. Zbihr uniósł głowę. Potem tułów. A potem zerwał się na równe nogi. Siła

woli, jego ostatnia deska ratunku, znowu przyszła mu w sukurs. Pokonała narkotyk, wyostrzyła umysł uzdrowiła bardziej niż wymioty. - Znajdę Furiatha, a wy zajmijcie się tamtymi - oznajmił. Zapadła cisza. - Zgoda - powiedział z rezygnacją Ghrom.

Rozdział czterdziesty szósty

BELLA Z FILIŻANKĄ EARL GREYA SIEDZIAŁA W WYGODNYM FOTELU, który pamiętał czasy Ludwika XIV. W kominku trzaskałogień Na przeciwko niej na wdzięcznej sofce siedziała Marissa haftując na tamborku żółtą, jedwabną nicią. Milczała. Bella za to miała ochotę wrzeszczeć. Nagle podskoczyła. Zbihr! Instynkt podpowiadał jej, że Zbihr jest w pobliżu. - Co się stało? - zaniepokoiła się Marissa. Ktoś załomotał w drzwi od frontu i po chwili w saloniku wyrósł Zbihr w odzieży roboczej: z pistoletami na biodrach i sztyletami w oistrach na piersi. Psaniec, który mu deptał po piętach, był blady z przerażenia. - Zostaw nas samych - rzucił Zbihr do Marissy -I zabierz psańca. Marissa zawahała się, ale Bella już odzyskała głos. - Wszystko w porządku. Możecie iść. -Będę w pobliżu. - Marissa skinęła im głową. Kiedy zostali sami, Bella zamarła w fotelu. - Jesteś mi potrzebna - powiedział Zbihr. Przymknęła oczy. Tak długo czekała na te słowa. To okrutne, że przyszły tak późno. - Potrzebna do czego? Dokrwiłaś Furiatha. -Tak. - Musisz pomóc go znaleźć. - Zaginął? - Twoja krew jest w jego żyłach. Musisz go... - Znaleźć. Mówiłeś już. Co się stało? - Milczał, a jej mróz przeszedł po kościach. - Jest w niewoli u reduktora. U Davida. Serce stanęło jej w gardle. - Jak to?

- Nie mam czasu na rozmowy. - Zbihr zrobił krok do przodu, jakby chciał ją pociągnąć za ręce, jednak się zmitygował. - Błagam. Jesteś jedyną osobą, która może mnie do prowadzić do niego, bo ma w sobie twoją krew. - Jasne... jasne, że pomogę go znaleźć. „To jakiś łańcuszek krwi", pomyślała. Była w stanie namierzyć wszędzie Furiatha, ponieważ dokrwił się od niej. Sama z kolei piła z żyły Zbihra, dzięki czemu mógł ją zawsze zlokalizować. Przysunął twarz do jej twarzy. - Nie podchodź do niego bliżej niż na pięćdziesiąt metrów, rozumiemy się? Potem znikasz i wracasz tutaj. Spojrzała mu w oczy. - Możesz na mnie polegać. - Żałuję, że nie ma innego sposobu, żeby go znaleźć. Wiedział, jak jej dopiec. - Nie wątpię, że żałujesz. Wyszła z salonu, nałożyła płaszcz i przystanęła w sieni. Zamknęła oczy i przeniknęła umysłem ściany sieni, a potem zewnętrzne mury domu Agrhesa. Poszybowała mentalnie nad żywopłotem i trawnikiem, penetrowała domy i ogrody... przeczesywała ciężarówki i samochody, parki, rzeki, strumienie. Wybiegała mysią coraz dalej, za miasto,w stronę gór... Gdy zlokalizowała źródło energii Furiatha, przeszył ją dotkliwy ból, który zapewne udzielił jej się od niego. Zachwiała się. Zbihr chwycił ją za rękę, ale go odepchnęła. - Mam go. O, Boże... on... Zbihr znów ją chwycił za rękę i ścisnął. Pięćdziesiąt metrów i ani kroku bliżej. Rozumiesz, co mówię? Tak. A teraz mnie puść. Wyszła przed dom, zdematerializowała się i zestaliła około dwudziestu metrów od niewielkiej chaty w lesie. Czuła, jak Zbihr zestala się tuż przy niej. - No, już! - syknął. - Jazda stąd. Sio. -Ale... - Jeśli chcesz pomóc, zjeżdżaj, żebym nie musiał się o ciebie martwić. Zmiataj. Bella spojrzała mu po raz ostatni w twarz i znikła. Zbihr skradał się do chaty, wdzięczny za zimny wiatr,który pomagał mu pozbyć się resztek morfiny. Przywarł do ściany z nieociosanych bali, wyjął sztylet i zajrzał przez jedno z okien. W środku nie było nic poza imitacją ludowych mebli i zestawem komputerowym. Krew skrzepła mu w żyłach z trwogi.

A potem usłyszał odgłos... uderzenia. Jeden, drugi.., Jakieś dwadzieścia metrów za chatą stała niewielka szopa bez okien. Przebiegł do szopy i przez krótką chwilę nasłuchiwał, po czym zamienił sztylet na berettę i kopniakiem wyważył drzwi. Miał wrażenie, że cofnął się w czasie: na stole leżał przykuty łańcuchami samiec, obity do żywego mięsa. Nad nim stał obłąkany psychopata. Furiath uniósł posiniaczoną twarz; krew zalśniła na jego opuchniętych wargach i połamanym nosie. Reduktor w mosiężnych kastetach błyskawicznie odwrócił się i na chwilę stracił kontenans. Zbihr wycelował w niego lufę beretty, ale sukinsyn stał dokładnie miedzy nim a Furiathem: najmniejszy błąd w obliczeniach i kula przeszyłaby bliźniaka na wylot. Opuścił lufę, nacisnął spust i trafił reduktora w nogę, roztrzaskując mu kolano. Łotr wrzasnął i upadł. Zbihr rzucił się w jego stronę, ale w tym samym momencie padł strzał. Przeszył go palący ból. Wiedział już, że oberwał w ramię, ale chwilowo nie miał głowy się tym przejmować. Najważniejszą sprawą było wyrwanie broni draniowi, który zresztą miał takie same plany wobec Z. Zwarli się w uścisku na ziemi, biciem, szarpaniem i kopaniem próbując obezwładnić przeciwnika, który, skąpany w krwi, wyślizgiwał się z rąk. W szamotaninie obaj dawno pogubili broń. Po paru minutach walki Zbihr zaczął w zatrważającym mnie tracić siły. Reduktor siedział mu na piersi i był niewtpliwie górą. Z napiął się, próbując zrzucić bydlaka, ale jego kończyny odmówiły mu posłuszeństwa. Zerknął na ramię: wykrwawiaf się, bo kula musiała trafić w tętnicę. Morfina, niestety, już nie działała. - Na chwilę przestali walczyć. Reduktor dyszał ciężko a jego twarz wykrzywia! grymas bólu. Noga musiała nieźle dawać mu w kość. - Coś ty za jeden? - wycharczał. - Jestem tym, który ci ją odebrał. - Czemu niby miałbym ci wierzyć? - Widziałem, jak goją się blizny na jej brzuchu, aż twój podpis zniknął. Reduktor zamarł. Chwila prosiła się, żeby przejąć inicjatywę, ale Z był zbyt wyczerpany. - Ona już nie żyje - wyszeptał reduktor. - Mylisz się. - Jej portret... - Żyje. Oddycha. Ale jej nigdy nie zobaczysz. Z otwartych ust reduktora wydobył się zwierzęcy ryk. Wybuch wściekłości zabójcy otrzeźwił nagle Z. Oddychał teraz spokojnie, a może wstrzymał całkiem oddech. Widział ruchy nieumarłego w zwolnionym tempie: David wyrwał mu jeden ze sztyletów i uniósł go oburącz nad głowę. Zbihr uważnie przyglądał się swoim myślom, bo był ciekaw, która będzie

ostatnia. Na myśl o Furiacie chciało mu się płakać, bo czuł, źe chwile bliźniaka też są policzone. Dlaczego nawet teraz musiał zawieść swojego brata? Potem jego myśli powędrowały do Belli. Łzy stanęły mu w oczach, gdy w jego głowie ruszył korowód wspomnień o niej. Widział ją wyraźnie, z wszystkimi szczegółami... Nagle spoza pleców zabójcy wyłoniła się jej zjawa. Była tak rzeczywista, jakby Bella naprawdę stała w progu, - Kocham cię - wyszeptał, widząc, jak ostrze sztyletuj nadlatuje w stronę jego piersi. -David! - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Reduktor podskoczył i odwrócił się, a sztylet wylądował w desce podłogi tuż obok ramienia Z. Zabójca podniósł się chwiejnie na nogi, widząc, że Bellaj wyciąga do niego ręce. - Umarłaś - powiedział łamiącym się głosem. - Nie. - Byłem w twoim domu. Widziałem portret. Jezu, Jezu... - Łzy lały mu się z oczu, kiedy kuśtykał w jej stronę, ciągnąc za sobą smugę czarnej krwi. - A ja myślałem, że cię zabiłem, - Nie zabiłeś. Chodź tutaj. Zbihr rozpaczliwie walczył z niemocą swoich ust, drę-czony strasznym przeczuciem, że zjawa nie jest wytworem jego umysłu. Krzyknął, ale z jego warg wydobył się słaby jęk. Z głośnym szlochem reduktor padł w objęcia Belli. Objęła zabójcę, a jej dłoń dotknęła jego pleców. Tkwił w niej mały rewolwer, który Z podarował jej przed wyprawą na farmę. O, Słodka Pani... Nie! Bella była dziwnie spokojna, unosząc broń. Poruszała się powoli, przemawiając łagodnie, dopóki lufa pistoletu nie znalazła się na wysokości głowy Davida. Odsunęła się od niego, a kiedy podniósł głowę, żeby napotkać jej spojrzenie, otarł się uchem o muszkę. - Kocham cię - powiedział. Nacisnęła spust. Eksplozja wyrwała jej niemal ramię z barku; Bella straciła równowagę. Z echem wystrzału zlał się łoskot upadającego ciała. Reduktor lżał na boku, mrugając oczami. Spodziewała się, że mózg rozbryźnie mu się na wszystkie strony lub stanie się coś równie widowiskowego, tymczasem miał tylko schludną małą dziurkę w skroni. Targnęły nią nudności, ale się przemogła. Zrobiła krok nad ciałem reduktora i podeszła do Zbihra. Chryste. Pomieszczenie spływało krwią. - Bella... - Uniósł ręce w jej stronę. Jego usta poruszały się z wysiłkiem.

- Muszę go dźgnąć w sam środek mostka, prawda? - przerwała mu. Sięgnęła do olstra na jego piersi i wyjęła drugi sztylet. Jej głos był chwiejny i słaby, podobnie jak jej ciało. - Uciekaj... stąd... - W serce, prawda? Inaczej nie umrze? Zbihr, słyszysz co do ciebie mówię? Kiwnął głową. Podeszła do reduktora i odwróciła go na wznak czubkiem buta. Patrzył jej w oczy i wiedziała, że jego wzrok latami będzie ją prześladować w koszmarnych snach. Ujęła oburącz sztylet, uniosła go nad głowę i zadała cios. Gdy ostrze natrafiło na opór, żołądek podjechał jej do gardła. Zaraz jednak pyknęło, błysnęło, i już było po wszystkim. Poleciała do tyłu i upadła na podłogę, ale nie mogła sobie pozwolić na odpoczynek. Wstała, zdzierając z siebie płaszcz i sweter. Owinęła swetrem ramię Zbihra. Zdjęła pasek, okręciła wokół improwizowanego opatrunku i mocno dociągnęła, żeby się nie zsunął. Zbihr protestował, żądając, żeby natychmiast uciekała, nie oglądając się na nich. - Zamknij się - warknęła, kąsając się we własny nadgarstek. - Pij albo zdychaj. Rób, jak chcesz. Decyduj szybko, bo muszę jeszcze sprawdzić, co z Furiathem i wyciągnąć stąd was obu. Przytknęła mu nadgarstek do ust. Krew trysnęła. Zbihr zacisnął wargi. -Więc aż tak mnie nienawidzisz, ty draniu... - szepnęła. Uniósł głowę i przywarł do jej nadgarstka. Temperatura jego warg wskazywała, jak niewiele brakowało mu, żeby się przekręcić. Pił wpierw powoli, potem z rosnącą zachłannością, wydając przy tym dźwięki niegodne potężnego samca. Miauczał jak wygłodzony kot na widok miski z mlekiem. Po wszystkim odrzucił głowę do tyłu i zamknął oczy. Jego głód został nasycony. Teraz jej krew płynęła w nim widziała, że oddycha lżej. Nie miała jednak czasu napawać się widokiem Zbihra. Podbiegła na drugi koniec szopy do Furiatha. Leżał przykuty łańcuchami do stołu, nieprzytomny, cały we krwi. Cholerne łańcuchy były spięte kłódkami i trzeba je było czymś przeciąć. Podeszła do upiornej kolekcji na rzędzi... I nagle w kącie dostrzegła ciało. Ciało należało do młodej, jasnowłosej samicy. Tonąc w łzach sprawdziła, czy samiczka na pewno jest martwa. Kiedy miała już pewność, że tamta odeszła w Zanikh, otarła oczy i siłą woli wzięła się w garść. Pierwsza rzecz, musi stąd wydostać żywych, a potem któryś z braci wróci po... O Boże... O Boże... O Boże... Była na pograniczu histerii. Trzęsącymi rękami chwyciła za piłę mechaniczną, włączyła ją i szybko uporała się z okowami Furiatha. Głęboko zaniepokoił ją fakt, że nie zareagował na wizg piły.

Przeniosła wzrok na Zbihra, który próbował podźwignąć się do siadu. - Podjadę tutaj pickupem, który stoi przed domem - powiedziała. - Nie ruszaj się stąd. Masz się teraz oszczędzać, bo będziesz mi musiał pomóc przenieść Furiatha. Jest nieprzytomny. A samiczka... - Głos jej uwiązi w gardle. - Będziemy ją musieli zostawić.. Pobiegła po śniegu do chaty, modląc się, żeby były tam kluczyki do wozu. Starała się nie myśleć, co będzie, jeśli ich nie znajdzie. Dzięki Litościwej Pani wisiały na haku przy drzwiach. Porwała kluczyki, podbiegła do pickupa, włączyła silni k i na pełnym gazie okrążyła szopę, ślizgając się na zakrętach. Podjechała tyłem do drzwi. Wysiadała z szoferki dokładnie w chwili, gdy w drzwiach szopy pojawił się Zbihr. Zataczał się jak pijany. Niósł na rękach Furiatha, ale widać było, że długo go nie utrzyma. Otwarła klapę ciężarówki; spleceni z sobą, okrwawie- ni samce runęli na nią. Podepchneła ich kolanem, a potem wskoczyła na pakę i łapiąc obu za pasy, wciągnęła całkiem do środka. Przełożyła nogę przez burtę ciężarówki i zeskoczyła na ziemię. Zatrzaskując klapę, napotkała spojrzenie Zbihra. - Bella - szepnął samymi ruchami warg. - Chciałem cię przed tym wszystkim uchronić. Przed tą... ohydą. -Westchnął żałośnie. Odwróciła się od niego. Po chwili wciskała już gaz. Jedyną drogą odwrotu była wąska leśna droga. Modliła się, żeby nie spotkali nikogo. Kiedy dojechała do drogi 22, zmówiła modlitwę dziękczynną do Pani Kronik i co sił pognała do kliniki Agrhesa. Przekręciła lusterko wsteczne, żeby mieć lepszy widok na pakę. Musieli straszliwie marznąć, ale bała się zwolnić. Liczyła też, że chłód spowolni upływ krwi u rannych. Boże, Boże. Do Furiatha dotarło, źe lodowaty wiatr owiewa jego nagie ciało i łysą glacę. Jęcząc, skulił się w sobie. Boże, jak zimno. Czyżby wkraczał już w bramy Zanikhu? Dzięki ci, Pani Kronik, że wkrótce będzie to miał raz na zawsze za sobą. Coś poruszyło się obok. Ręce... obejmowały go czyjeś ręce, tuląc i ogrzewając. Dygocąc ufnie, poddał się kojącemu uściskowi. Nagle usłyszał jakieś dźwięki, tuż przy swoim uchu. To nie było wycie wiatru. To był... śpiew. Ktoś nucił mu do ucha. Uśmiechnął się słabo. Śpiew był zachwycający. Anioły, które niosły go w Zanikh, miały cudowne głosy. Pomyślał o Zbihrze. Anielski śpiew przypomniał mu pieśni bliźniaka. Cóż, okazuje się, że Zbihr ma anielski glos. Głos najprawdziwszego anioła.

Rozdział czterdziesty siódmy

PO ODZYSKANIU PRZYTOMNOŚCI HCIAŁ ZBIHR W PIERWSZYM ODRUCHUCHCIAŁ USIĄŚĆ. To był fatalny pomysł. Jego ramię przeszył ból tak nieznośny, że z powrotem stracił przytomność. W drugim podejściu do otrzeźwienia przynajmniej pamiętał, czego nie powinien robić. Zamiast się zerwać na nogi, ostrożnie odwrócił głowę. Gdzie był, u diabła? Miejsce wyglądało jak skrzyżowanie gościnnej sypialni ze szpitalną salą - no tak, był u Agrbesa, w jego klinice. W głębi nieznajomego pokoju majaczyła siedząca postać. - Bella?- wychrypiał. - Przykro mi, stary, ale to tylko ja. - Butch nachylił się nad nim, a jego twarz znalazła się w kręgu światła. - Gdzie ona jest? - Rany, ależ miał chrypę. - Co się z nią dzieje? - Wszystko w porządku. - Gdzie... gdzie ona jest? - Bella... hmm, postanowiła wyjechać. Prawdę mówiąc chyba już jej nie ma. Zbihr zamknął oczy. Przez chwilę rozważał, czyby z powrotem nie odpłynąć w niebyt. Trudno mu było ją winić, że opuszcza to miasto. Co kolwiek by mówić, przeszła tutaj swoje, a zabicie reduktora było tylko kropką nad i. Bardzo dobrze, że będzie trzymać się z dala od Caldwell, choć przeżywał katusze z powodu jej utraty. Zakasłał. - A Furiath? Czy on... - W sąsiednim pokoju. Poturbowany, ale nic mu nie będzie. Byliście po prostu obaj na małych wczasach. - A Tohr? - Nikt nie wie, co się z nim dzieje. Znikł bez śladu. - Butch westchnął. - John w zasadzie mieszka w rezydencji, ale nie sposób go wyciągnąć z ośrodka treningowego. Śpi w gabinecie Tohra. Coś chcesz jeszcze wiedzieć? – Kiedy Z pokręcił głową, Butch wstał. - Zostawię cię teraz w spokoju. Pomyślałem, że wolałbyś wiedzieć, jak sprawy stoją. -Dzięki... Butch. Na dźwięk własnego imienia oczy gliny rozbłysły i do Z dotarło nagle, że pierwszy raz się tak do niego zwraca. - Nie ma sprawy - bąknął człowiek. Kiedy drzwi za gliną się zamknęły, Zbihr wstał. Choć w głowie mu się kręciło, odkleił monitory od piersi i palca wskazującego. Gdy zabrzęczał alarm, przewrócił stojącą przy łóżku aparaturę, wyrywając przy okazji plątaninę kabli.

Alarm ucichł. Krzywiąc się, wyjął cewnik i spojrzał na kroplówkę wkłutą w przedramię. Już miał wyszarpnąć igłę z żyły, ale w ostatniej chwili się rozmyślił. Diabli wiedzą, co tam w niego pompują. A nuż mu tego czegoś brakuje? Wstał, czując się jak worek z grochem - cały przesypywał się w środku. Na szczęście stojak od kroplówki okazał się dobrą podpórką, więc tak uzbrojony wyszedł na korytarz, szukając najbliższych drzwi. Zewsząd nadbiegły pielęgniarki Odepchnął je i otwarł drzwi sąsiadujące z jego pokojem. Furiath leżał na wielkim łożu, okablowany jak centrala. Głowa brata odwróciła się w jego stronę. - Z..., co ty tutaj robisz? - Ćwiczę personel medyczny w biegach. - Zamknął drzwi za sobą i chwiejnym krokiem ruszył w kierunku łoża. - Trzeba powiedzieć, że robią duże postępy. - Nie powinieneś... -Nie truj, tylko się posuń. Furiath był ciężko zaskoczony, ale odsunął się najdalej jak mógł i Z wdrapał się ostatkiem sił na wyrko. Gdy runął na poduszki, westchnęli jednocześnie. Z przetarł oczy. - Paskudnie wyglądasz bez kudłów. - Czy mam rozumieć, że wreszcie sam zapuścisz włosy? - Nie. Czasy, gdy byłem miss piękności, mam bezpowrotnie za sobą. Furiath zarechotał. Zapadła cisza. Zbihr pogrążył się we wspomnieniach, jak wkroczył do szopy reduktora i ujrzał brata przykutego do stołu, łysego, ze skatowaną twarzą. Na widok cierpień brata... pękało mu serce. - Nie powinienem był cię zmuszać do tego - oświadczył, zmagając się z chrypką. Poczuł, jak Furiath odwraca głowę. - Zmuszać do czego? - Do zadawania mi bólu, kiedy miałem na to ochotę. Nie powinienem był żądać, żebyś mnie bił. Odpowiedziało mu milczenie. Odwrócił się i zobaczył, że brat zakrywa ręką oczy. - To było podłe z mojej strony - dorzucił w pełnej napięcia ciszy. - Nienawidziłem zadawać ci ból. - Wiem i wiedziałem o tym, kiedy zmuszałem cię, żebyś mnie chłostał, aż spłynę krwią. To, że syciłem się twoim cierpieniem, było w tym wszystkim najpodlejsze. To się już nigdy nie powtórzy. Naga pierś Furiatha uniosła się i opadła. - Lepiej, żebym to był ja niż ktoś inny, więc jeśli będziesz znów potrzebował

bicia, daj mi znać. - Zwariowałeś? - Dlaczego? Przecież to jedyny sposób, w jaki mogę się tobą zająć. Inaczej nie pozwalasz się w ogóle dotknąć. Teraz Zbihr musiał zakryć ręką szczypiące oczy. - Nie musisz mnie już więcej oszczędzać, rozumiesz? - Mówienie przychodziło mu z trudnością. - Dosyć tego. Możesz się zachowywać przy mnie, jak ci się tylko podoba. Bliźniak milczał, więc Zbihr znowu odwrócił głowę, w samą porę, by zobaczyć łzę spływającą po policzku Furiatha. - Mam chyba zwidy- mruknął. - Niestety, nie. - Kolejna łza spłynęła z oka Furiatha. - Cholera, chyba zaczynam przeciekać. - Dobra, bracie, trzymaj się mocno. - Bo co? - Furiath tarł oczy dłońmi. - Bo... będę próbował cię objąć. Furiath odjął ręce od oczu. Był chyba w szoku. Czując się jak skończony kretyn, Zbihr przysunął się do brata. - Podnieś ten twój cholerny łeb. - Furiath posłusznie zgiął kark, a Zbihr wsunął mu rękę pod głowę. Zastygli w nienaturalnej pozycji. - Jakoś było mi łatwiej, gdy leżałeś nieprzytomny na pace pickupa. - To byłeś ty? - A kto? Święty Mikołaj? - zachichotał. Cholera, chyba niepotrzebnie się ujawnił. - Brałem cię za anioła - powiedział cicho Furiath, kładąc z powrotem głowę na ramieniu Z. - Kiedy śpiewałeś, myślałem, że odprowadzasz mnie do Zanikhu. - Nie jestem aniołem. - Pogładził Furiatha po policzku, ocierając mu łzy. Potem opuszkami palców przymknął bratu powieki. - Jestem zmęczony - wymruczał Furiath. – Potworniej zmęczony. Z patrzył na twarz brata, jakby ją widział pierwszy raz w życiu. Skaleczenia już się goiły opuchlizna sklęsła, a poszarpana rana, którą sobie zadał, zbladła. W oczy rzucały się za to bruzdy wyżłobione przez napięcie i wyczerpanie. W sumie niewielka poprawa. - Wykańczasz się od stuleci, Furiath. Pora przestać mi matkować. - Nie mogę sobie tego wyobrazić. Zbihr nabrał tchu. -Tamtej nocy, kiedy mnie porwano... Proszę, nie patrz tak na mnie, bo się duszę. Jesteś za blisko... Jezu, zamkniesz wreszcie te oczy, czy nie? - Dopiero po serii rytmicznych kaszlnięć był w stanie wydobyć głos ze ściśniętego gardła. -To nie twoja wina, że tamtej nocy nie porwano ciebie. Nic na to nie poradzisz, że miałeś szczęście, a ja nie. Chcę, żebyś przestał się o mnie troszczyć.

- Czy wiesz, co czułem, widząc cię tam, w celi, obnażonego, w kajdanach? Wiedząc, co tamta samica wyczyniała z tobą od lat? - Słuchaj... - Wiem o wszystkim, co wycierpiałeś. Słyszałem o tym od samców, którzy... byli przy tym. Słyszałem ich opowieści, nie wiedząc jeszcze, że dotyczą ciebie. Zbihr przełknął ślinę. Zrobiło mu się niedobrze. - Miałem nadzieje, że nie wiesz. Modliłem się, żebyś... -Więc teraz już rozumiesz, dlaczego tak się trzęsę o ciebie. Czuję twój ból, jakby był moim. - To jakiś absurd. Przysięgnij, że nie będziesz tego więcej robił. - Nie mogę Zbihr przymknął oczy. Tu, na tym łóżku, gdzie leżeli razem miał ochotę błagać Furiata o przebaczenie za wszystkie świństwa, które mu robił w zamian za to, że wyciągnął go z niewoli.... prosić, żeby wreszcie przestał strugać świętego. A nade wszytko chciał zwrócić Funathowi tamte wszystkie stracone lata. Należało mu się wiece, od życia. - No to nie mam wyboru... Furiath poderwał głowę. - Jeżeli targniesz się na siebie... - ...będę musiał się zmienić. Zrobić coś, żebyś nie musiał się mną zadręczać. Furiath osłabł z ulgi. - Jezu, Jezu. - Nie wiem jednak, czy mi się to uda. Gniew to moja druga natura. Chyba zawsze będzie mnie łatwo wkurzyć. - Jezu, Jezu... - Ale może uda mi się jakoś przemóc, czy coś z tym zrobić. Ale nie wiem. Nie, chyba nie. - Jezu-u. Pomogę ci. Zrobię, co tylko w mojej mocy. Zbihr pokręcił głową. - Nie chcę twojej pomocy. Muszę się z tym uporać sam. Przez chwilę milczeli obaj. - Ręka mi ścierpła - odezwał się w końcu Zbihr. Furiath podniósł głowę i Zbihr wyciągnął spod niego rękę, ale się nie odsunął. Przed wyjazdem Bella udała się do pokoju, w którym położono Zbihra. Odkładała wyjazd z dnia na dzień, wmawiając sobie, że wcale nie czeka na sygnał od niego. Było jasne, że się oszukuje. Drzwi były lekko uchylone, więc zastukała we framugę. Zastanawiała się, co powie na jej widok. Pewnie nic. - Proszę - rozległ się damski głos. Bella weszła do środka. Łóżko było puste, a obok, na podłodze, w plątaninie

kabli, leżała aparatura monitorująca. Pielęgniarka zbierała odłamki urządzenia i wyrzucała do kosza. Znaczyło to, że Zbihr porusza się już o własnych siłach i grasuje po okolicy - Szuka go pani? - spytała grzecznie pielęgniarka. –Jest w sąsiednim pokoju, u brata. Bella przeszła do sąsiedniego pokoju i zastukała cicho. Nikt nie odpowiedział, więc weszła do środka. Leżeli obaj, odwróceni do siebie plecami; wyglądali, jakby mieli zrośnięte grzbiety. Ręce i nogi podkulili identycznie, głowy opadły im na pierś. Wyobraziła ich sobie, jak leżeli we dwóch w łonie matki, nie wiedząc jeszcze nic o okrutnym świecie, który ich czekał na zewnątrz. Jakie to dziwne, że jej krew płynie i w jednym, i w drugim. To była ich jedyna pamiątka po niej. Nagle oczy Zbihra otwarły się, błyskając swoją nową, złocistą żółcią. Drgnęła, zaskoczona. - Bella... - wyciągnął do niej rękę. - Bella... Zrobiła krok do tyłu. - Przychodzę się pożegnać. Opuścił rękę. Uciekła oczami, unikając jego wzroku. - Dokąd się wybierasz? W jakieś bezpieczne miejsce? - Tak. - Udawała się w dół Zachodniego Wybrzeża, do Charlestonu w Południowej Karolinie, do dalszej rodziny, która z radością zgodziła się udzielić jej schronienia. - Postanowiłam zacząć wszystko od nowa. To dobrze. Bardzo dobrze. Spuściła oczy. Choć raz, jeden jedyny raz chciała usłyszeć w jego głosie nutę żalu z powodu swojego odejścia. Na szczęście było to ich ostateczne rozstanie. Nie będzie jej serwował dalszych rozczarowań, - Byłaś bardzo dzielna - odezwał się. - Zawdzięczam ci życie. I życie brata. Jesteś niesamowicie dzielna. Akurat. Czuła, że się zaraz rozklei. - Życzę wam obu szybkiego powrotu do formy. Naprawdę życzę wam... Zapadła długa cisza. Wreszcie spojrzała po raz ostatni na twarz Zbihra. Coś jej mówiło, że jeśli nawet w przyszłości będzie miała swojego brońca, żaden samiec nigdy nie dorośnie Zbihrowi do pięt. Niezbyt to było romantyczne, ale na myśl o tym szlag ją trafiał. Oczywiście, powinna umieć pogodzić się z nieuniknionym itepe. Niestety, kochała Z, ale nie był jej przeznaczony, więc miała ochotę zaszyć się pod kołdrą, zgasić światło i przeleżeć tak najbliższe sto lat. - Chcę, żebyś coś wiedział - powiedziała. - Mówłeś, że przyjdzie dzień, kiedy się ocknę i będę żałować że byłam z tobą. Miałeś rację. Ale nie dlatego, że się boję co powie glymeria. - Złożyła ręce na piersi. - Już raz zostałam na piętnowa-

na przez najwyższe kręgi towarzyskie i gwiżdżę na i niechęć arystokracji. Z dumą prezentowałabym się u twego boku. Mimo to żałuję, że byłam z tobą. Ponieważ rozstanie z nim sprawiało jej dojmujący ból, gorszy od katuszy, których zaznała z rąk reduktora. Tak więc wolałaby go nie poznać, bo nie musiałaby go teraz opłakiwać. Odwróciła się bez słowa i wyszła. O świcie Butch wszedł do Bunkra, zrzucił płaszcz i usiadł na skórzanej sofie. Na ekranie szły wiadomości sportowe z wyłączonym dźwiękiem, za to z kwadro leciała LateRegistration Kanye Westa. W drzwiach kuchennych pojawił się Vrhedny, niewątpliwie po pracowitej nocy, o czym świadczyło podbite oko. Był bez koszuli, ale nie zdążył jeszcze zdjąć skórzanych spodni i butów. - Jak się miewasz? - spytał Butch, zerkając na nowy tatuaż na ramieniu współlokatora. - Nie lepiej od ciebie. Wyglądasz, jakbyś przeszedł przez wyżymaczkę. - Zgadza się. - Butch odrzucił głowę na oparcie sofy. Uważał za swój obowiązek doglądać Z, gdy pozostali bracia walczyli na mieście. Ale był wyczerpany, choć jego zajęcie sprowadzało się do siedzenia na krześle przez trzy dni i trzy noce. - Mam coś, co cię postawi na nogi. Chlapnij sobie. Podetknął Butchowi pod nos kielich. Glina pokręci głową. - Wiesz przecież, że nie piję czerwonego wina. - Spróbuj. - Dzięki, ale muszę wziąć prysznic, a potem wrzucić na ruszt coś bardziej treściwego. - Wsparł ręce na kolanach i dźwignął się, żeby wstać. Vrhedny zastąpił mu drogę. - Dobrze ci zrobi, możesz mi wierzyć. Butch opadł z powrotem na tyłek i wziął kielich do ręki. Powąchał zawartość i upił trochę. - Niezłe. Trochę jakby zawiesiste, ale niezłe. To merlot? - Ciepło, ciepło. Odchylił głowę do tyłu i golnął zdrowo. Wino było mocne, paliło go w żołądku i przyprawiało o zawroty głowy. Zaczął się zastanawiać, od ilu godzin już nie jadł. Dopił i nagle zrobił się jakiś nerwowy. Vrhedny przyglądał mu się z podejrzaną uwagą. - Czemu się tak gapisz, V? Coś ze mną nie tak? - Odstawił kielich na stolik dziwnie zamyślony. - Nie... wszystko w porządku. Zaraz wszystko będzie w porządku. Butch przypomniał sobie niedawne strapienie kolegi.

- Co tam słychać z twoim jasnowidzeniem? Dalej nic? - Cóż, miałem właśnie wizję parę minut temu, więc może mi wróciło. - Byłoby dobrze. Żal było patrzeć na ciebie, kiedy straciłeś talent. - Fajny chłop z ciebie, glino. Wiesz o tym?- Vrhedny z uśmiechem przegarnął włosy dłonią, migając przed oczyma Butcha nadgarstkiem ze świeżą, otwartą raną, tak świeżą, że mogła mieć najwyżej parę minut. Wzrok Butcha powędrował w stronę kielicha. Potem do rany na punkcie dokrwiennym. Dodał do siebie fakty. Targnęło nim straszliwe podejrzenie. - Chryste, V, odjebało ci, czy jak? - Zerwał się z sofy. Zrobiło mu się niedobrze. Rzucił się do łazienki strzelić pawia, ale nie dobiegł. Ledwie przekroczył próg swojej sypialni, Vrhedny zaszedł go od tyłu i pchnął na łóżko. Zaczął wymiotować, ale Vrhedny przewrócił go na plecy i docisnął mu dolną szczękę, zamykając usta. - Musisz to połknąć - powiedział groźnie, - Nie wolno ci wypluć. Znowu złapały go mdłości i zaczął krztusić się ohydztwem, które podeszło mu do gardła. Nękany torsjami, podduszony, rozpaczliwie próbował zrzucić z siebie potężnego samca, który dosiadł go okrakiem. Wreszcie udało mu się pozbyć napastnika, nie zdążył jednak uciec, gdy ramię V oplotło go zza pleców i wampir znów docisnął mu szczęki. - Nie... wypluwaj - wystękał Vrhedny, zwarłszy się z nim w uścisku. Muskularną nogą objął i unieruchomił udo Butcha z wprawą zawodowego zapaśnika. Butch, przygwożdżony, nie poddawał się. Nudności przybierały na sile, oczy mu wychodziły z orbit. A potem coś eksplodowało w jego trzewiach, rozsiewając iskry po całym ciele... Wirujące iskry, które zamieniły się w dziwne dreszcze. Leżał jak kłoda, całkowicie pochłonięty tym, co się dzieje w jego ciele. Gdzieś ulotnił się jego duch wałki. V puścił jego szczękę, choć nadal oplatał ramieniem piersi Butcha. - Już dobrze... Po prostu oddychaj spokojnie. O, właśnie tak. Dreszcze stawały się coraz intensywniejsze i było w nich coś podniecającego - inaczej. Nie były sensu stricto erotyczne, mimo to jego organizm tak je odbierał. Dostał wzwodu i jego kutas zaczął napierać na spodnie. Ogarnęło go wściekłe podniecenie. Wygiął się w łuk, a z jego ust wyrwał się jęk. - Wszystko w porządku - szepnął mu Vrhedny do ucha - Nie opieraj się. Wybacz to sobie. Miednica Butcha wykonywała mimowiedne ruchy. Znów jęknął. Był rozpalony jak jądro Słońca, czuł nadwrażliwość na dotyk, stracił wzrok... A potem wewnętrzna pożoga za częła trawić jego serce, W ułamku sekundy jego krwiobieg stanął w ogniu, jakby ktoś dolał mu benzyny do żył. Temperatura rosła nieprzerwanie, zlewał go pot, a jego ciałem miotały niekontrolowane skurcze i drgawki. Odrzucił głowę, wspierając ją na ramieniu Vrhednego.

- Umieram, V – wyrzęził. - Nic ci nie będzie, stary. - Głos Vrhednego był pełen współczucia i zrozumienia. - Oddychaj równo, to już nie potrwa długo. Właśnie stracił nadzieję, że ujdzie z tego piekła z życiem, gdy nagle targnął nim kosmiczny orgazm i jego kutas eksplodował, Vrhedny zaczął przemawiać do niego w Starym Języku, nie poluzowując uścisku, dopóki Butchem wstrząsały konwulsje. I nagle było już po wszystkim. Burza ucichła. Leżał słaby, zziajany; drgawki szybko ustępowały. Vrhedny wstał i przykrył go kołdrą. - V, czemu to zrobiłeś? - bełkotał jak pijany. W polu jego widzenia pojawiła się twarz Vrhednego, Diamentowe oczy wampira lśniły. Nagle jego lewa źrenica rozszerzyła się na całą tęczówkę i białko; oko samca zamieniło się w czarną dziurę, z której zionęła nieskończoność. -Czemu?... Nie mam pojęcia. Miałem wizję, że albo się dokrwisz ode mnie, albo pójdziesz do ziemi. - Odgarnął włosy z czoła Butcha. - Śpij. Pod wieczór poczujesz się lepiej, skoro udało ci się wyjść cało. Mogłem się w trakcie przekręcić? - Pewnie tak, skoro czuł, że umiera. Przecież nie dałbym ci tego do picia, gdybym nie miał pewności, że nic ci nie będzie. A teraz zamknij oczy. Pośpisz trochę, dobrze? Ruszył do drzwi, ale w progu przystanął i odwrócił się. Butch nagłe poczuł niesamowitą, wręcz namacalną więź łączącą go z V. Więź zahartowaną w ogniu, który go trawił, więź dogłębną, jak krew w jego ciele - tajną komunię. „V, mój brat", przemknęło mu przez myśl. - Przy mnie możesz spać spokojnie, glino. Butch ufał mu bezgranicznie, choć był zły, że Vrhedny go wystrychnął na dudka. Z drugiej strony Jednak, gdyby wiedział, co jest w kielichu, za żadne skarby nie wziąłby tego świństwa do ust. - Kim teraz będę? - spytał słabym głosem. - Tym, kim zawsze byłeś. Nadal jesteś tylko człowiekiem. Butch odetchnął z ulgą. - Słuchaj, stary, na przyszłość bądź tak dobry i uprzedź mnie, kiedy cię znowu najdzie. Wolałbym wiedzieć, co robię. I nie wyobrażaj sobie, że jestem twoim samcem, - Zarżał. V zaszczekał ze śmiechu. - Wyśpij się dobrze, kolego, żebyś mógł mi porządnie skopać tyłek. - Nie omieszkam. Kiedy potężne bary V znikły za drzwiami, Butch zamknął oczy. Nadal był tylko człowiekiem. Tylko... człowiekiem. Sen spadł na niego nagle, jak jastrząb. Rozdział czterdziesty ósmy

NASTĘPNEGO WIECZORU ZBIHR WKŁADAŁ CZYSTE, SKÓRZANEJ SPODNIE. Był cały zesztywniały, ale czuł rozpierającą go energię i wiedział, że to efekt ożywczego działania krwi Belli dzięki której odzyskał pełnię sił i zdrowie. Zapinając rozporek, pokasływał, starając się nie rozbeczeć jak jakiś mięczak. - Dzięki, że mi przywiozłeś ciuchy, glino. - Nie ma sprawy - odparł Butch. - Pofruniesz sam do domku? Jestem tu samochodem na wypadek, gdybyś nie miał dość siły. Zbihr naciągnął czarny golf, wsunął nogi w wojskowe buty i zamarł. - Z? Słyszysz, co do ciebie mówię? Zbihr zerknął na gliniarza. Zamrugał oczami. - Że co? - Jedziesz ze mną czy nie? Z spojrzał uważnie na Butcha po raz pierwszy, od kiedy glina wszedł parę minut wcześniej do pokoju. Coś mu się nie zgadzało. Czujnie pociągnął nosem, popatrując na człowieka. Co, u diabła...? - Glino, gdzie się szlajałeś, od kiedy cię widziałem ostatni raz? - Nigdzie. - Pachniesz inaczej. Butch spłonął rumieńcem. - To nowa woda po goleniu. - Nie, to nie to... - To jak, jedziesz czy nie? - Piwne oczy Butcha patrzyły chłodno, nie zachęcając do dalszego drążenia tematu. - Niech ci będzie, pojadę. - Z wzruszył ramionami. - Zawiadom też Furiatha. Obaj pojedziemy z tobą. Po kwadransie wyjeżdżali już z kliniki. Zbihr siedział na tylnym siedzeniu cadillaca. podziwiając zimowy pejzaą za oknem. Znów padał śnieg; płatki frunęły równolegle z rozpędzonym samochodem. Gnali drogą 22. Na przednim siedzeniu Butch gawędził cicho z Furiathem, ale ich głosy docierały do Zbihra jak przez grubą szybę. W gruncie rzeczy wszystko docierało do niego w ten sposób... było jakieś takie zamazane, wyrwane z tła... - Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.- oznajmił Butch, zatrzymując samochód na dziedzińcu. Coś takiego. Wogóle nie zauważył, kiedy dojechali. Cała trójka wysiadła i ruszyła w stronę rezydencji. Śnieg skrzypiał im pod nogami. Gdy weszli do holu, obstąpiły ich Mary i Beth. Czy raczej - obstąpiły Furiatha. Zarzuciły mu ręce na szyję, chóralnie wykrzykując słowa powitania.

Gdy Furiath obściskiwał się z samicami, Zbihr wycofał się do cienia, popatrując na nich ukradkiem. Zastanawiał się, jak by to było, gdyby też znalazł się w gąszczu rąk. On też chciałby być tak entuzjastycznie witany. Zapadła niezręczna cisza. Mary i Beth zerknęły na niego z objęć Furiatha, zaraz jednak uciekły spojrzeniem. - Ghrom z braćmi czeka na was na górze - powiedziała Beth. - Coś wiadomo o Tohrze? - spytał Furiath. - Nic, i to nas wszystkich zabija. Johna też. - Pójdę później zobaczyć chłopaka. Mary z Beth wyściskały Furiatha raz jeszcze, po czym obaj z Butchem ruszyli na górę. Zbihr powlókł się za nimi. - Zbihr? Obejrzał się, słysząc głos Beth. Stała, krzyżując ręce na piersi. Mary stała obok, wyglądając równie nieswojo. - Cieszymy się z twojego powrotu - powiedziała królowa. Zbihr nastroszył się. Bujda. Nie mogły się cieszyć z jego obecności. - Paliłam świecę w twojej intencji - odezwała się Mary. - Modliłam się, żebyś wrócił do domu cały i zdrowy. Świecę... w jego intencji? Tylko za niego? Spłonął rumieńcem i zaraz zrobiło mu się wstyd, że jest tak zgłodniały dobrego słowa. -Dziękuję. - Skłonił się przed samicami i pognał po schodach, czując, że jest czerwony jak burak. Jezu... może kiedyś podciągnie się w tych, jak im tam, relacjach. Kiedyś tam. „Ale raczej nie", zakonkludował, kiedy wchodząc do gabinetu Ghroma, poczuł na sobie oczy braci. Nie cierpiał być na widoku publicznym, zwłaszcza teraz, kiedy jeszcze nie doszedł do siebie. Ręce zaczęły mu się trząść, więc wepchnął je w kieszenie i wcisnął się w swój ulubiony kąt, jak najdalej od wszystkich. - Dziś w nocy nie wychodzimy na patrol – oznajmił Ghrom. - Zbyt wiele przeszliśmy, a to odbija się na koncentracji. Prosiłbym was też, chłopcy, żebyście byli w domu na czwartą rano. Zaraz po wschodzie słońca rozpocznie się ceremonia żałobna poświęcona Wellsie. Ceremonia potrwa do zmierzchu, więc proszę się wcześniej dobrze najeść i napić. Na razie wstrzymujemy się z ceremonią przejścia w Zanikh, bo nie można jej odprawić bez Tohra. - Wierzyć mi się nie chce, że nikt nie wie, co się z nim stało - powiedział Furiath. Vrhedny zapalił skręta. - Zaglądam do jego domu co noc, ale nadal nie daje znaku życia. Jego psańce nie widziały go ani nie miały od niego żadnej wiadomości. Zostawił swoje sztylety. Całą broń. Ubrania. Samochody. Nikt nie wie, gdzie się podziewa. - A co z treningiem? - chciał wiedzieć Furiath. - Kontynuujemy?

Ghrom pokręcił głową. - Chciałbym, ale jest nas za mało, a ciebie nie mogę forsować. Potrzebujesz czasu, żeby dojść do siebie. - Mógłbym pomóc - wtrącił się Zbihr. Wszystkie głowy odwróciły się w jego kierunku, a niedowierzanie na twarzach obecnych rozbawiłoby go, gdyby go nie ukłuło boleśnie. Odkaszlnął. -To znaczy, Furiath rządziłby wszystkim i musiałby siedzieć z nimi w tej jakiejś klasie, bo ja nie umiem czytać. Ale, jak wiecie, mam niezgorsze pojęcie o sztyletach. Umiem walczyć na pięści. Znam się na broni palnej i wybuchowej. Mógłbym się przydać w zajęciach sportowych i treningu walki. - Nikt się nie odzywał, więc spuścił wzrok. - Dobra, wcale nie muszę. Spoko, nie ma sprawy. Od tej ciszy zaczęto go wszystko świerzbić. Przestąpł z nogi na nogę. Zerknął w stronę drzwi. Kurde, niepotrzebnie się wyrywał. - Uważam, że to wspaniały pomysł - powiedział z namysłem Ghrom. - Ale czy jesteś pewien, że masz na to ochotę? - Mogę spróbować. - Wzruszył ramionami. Znowu cisza. - W porządku... zgadzam się. I dzięki za propozycję. - E, tam... Nie ma za co. Kiedy się rozstawali pół godziny później, Z pierwszy wymknął się z gabinetu. Nie miał ochoty rozmawiać z braćmi o swojej propozycji ani o samopoczuciu. Czuł, że wszyscy popatrują na niego z ciekawością, zapewne szukając oznak faktu, że ledwie się wyłgał od śmierci lub tym podobnych. Wrócił do pokoju po broń. Czekało go trudne zadanie, żmudne i czasochłonne, i chciał to mieć już z głowy. Niestety, gdy wszedł do garderoby, w której trzymał szafę z bronią, jego wzrok spoczął na czarnym atłasowym szlafroku, który zwykła narzucać Bella. Pewnego pamiętnego dnia cisnął go do kosza w łazience, ale Fritz musiał go wyjąć i odwiesić z powrotem. Dotknął rękawa, potem zdjął szlafrok z wieszaka, przerzucił przez ramię i pogładził śliski materiał. Podniósł do twarzy i głęboko pociągnął nosem, wdychając zapach Belli i aromat, którym ją znaczył. Już miał odwiesić szlafrok, kiedy coś błysnęło i upadło mu pod nogi. Schylił się i podniósł naszyjnik Belli. Musiała go zapomnieć. Przez chwilę bawił się delikatnym łańcuszkiem, obserwując migotanie diamencików; potem założył naszyjniki i wyjął broń. Miał zamiar wyjść od razu, ale przechodząc przez sypialnię, musnął wzrokiem czaszkę Posiadaczki stojącą obok jego posłania. Przeciął pokój, przykląkł przed nią i zajrzał jej w oczodoły.Zawrócił do łazienki, złapał ręcznik i podszedł z nim do czaszki. Owinął ją we frotowy ręcznik i wyszedł na korytarz posągów. Szedł szybko, coraz szybciej, wreszcie ruszył

pędem przed siebie. Głównymi schodami zbiegł na parter, przeciął jadalnię i spiżarnię Fritza, wreszcie dopadł kuchni. Schody do piwnicy znajdowały się w głębi kuchni; zbiegając, nie zapalił nawet światła. Z każdym schodkiem coraz wyraźniej słyszał huk staroświeckiego pieca w kotłowni, Żelazny moloch buchał żarem, jakby był żywą, rozpaloną istotą. Zajrzał do środka przez oszkloną, zakratowaną szybkę. Pomarańczowe płomienie lizały węgieł, pochłaniając go z nienasyconym apetytem. Podniósł zasuwkę i otwarł drzwiczki. Żar buchnął mu w twarz. Zdecydowanym ruchem wrzucił czaszkę z ręcznikiem w trzewia pieca. Nie przyglądał się, jak płonie; odwrócił się na pięcie i wrócił po schodach na górę. W holu zawahał się, potem ruszył na piętro. Na górze skręcił w korytarz w prawo i zastukał do drzwi Otworzył mu Rankohr z ręcznikiem wokół bioder. Sprawiał wrażenie zaskoczonego widokiem Zbihra. - Witaj, bracie. - Czy mógłbym zamienić parę słów z Mary? - Mary, Z chce się z tobą widzieć - rzucił niechętnie Hollywood w głąb pokoju. Mary pośpiesznie dopięła jedwabną suknię i przewiązała szarfą. - Cześć. - Wolałbym porozmawiać z tobą na osobności - oznajmił, wskazując oczyma na Rankohra. Hollywood patrzył na nich spode łba. No tak, kiedy samiec odbył gody z samicą, nie lubi, żeby zadawała się z kimś innym. Zwłaszcza z kimś takim jak Z. Zbihr poskrobał się po głowie. - Chcę tylko zamienić parę słów w korytarzu. Zajmę jej dosłownie chwilkę. Mary wcisnęła się między nich i wepchnęła swojego brońca do pokoju. - Nic się nie dzieje, Rankohr. Idź, skończ szykować kąpiel Oczy Rankohra rozświetliły się bielą, a jego bestia wyprężyła się, demonstrując gotowość bojową. Zapadła nieznośna cisza; wreszcie broniec głośno cmoknął Mary w szyję i zamknął drzwi za sobą. - O co chodzi? - spytała. Poznał po zapachu, że się go boi, ale patrzyła mu prosto w oczy. Zawsze ją lubił. - Słyszałem, że uczyłaś autystyczne dzieci. - N-no, tak. - Czy nauka przychodziła im z trudem? Zamyśliła się. - Czasami tak. - Czy... - Odkaszlnął. - Czy bardzo działało ci to na nerwy? Chciałem po-

wiedzieć, czy było to bardzo frustrujące? - Nie. Raczej byłam zła na siebie, że nie umiem im odpowiednio przekazać wiedzy. Kiwnął głową, uciekając przed czujnym spojrzeniem jej szarych oczu. Wbił wzrok we framugę. - Czemu pytasz, Zbihr? Nabrał tchu i wyłożył kawę na ławę. Kiedy skończył, spojrzał na nią niepewnie. Słuchała go z najwyższą uwagą, a dobroć w jej oczach rozgrzała mu serce. - Oczywiście, że tak, Z... Z największą przyjemnością. - Najkrótszą drogą do Zero Sum! - zaordynował Furiath,wsiadając do cadillaca. Tej nocy bardzo potrzebował się tam znaleźć. - O to cię właśnie podejrzewałem - stwierdził V, siadając za kółkiem. Butch wskoczył na tylne siedzenie. Jechali w ciszy. Nawet rap nie dudnił z głośników. „Tyle śmierci, tak wiele strat", zadumał się Furiath. Wellsie, Tamta młoda samiczka, Sarelle, której ciało Vrhedny przekazał rodzicom. Zniknięcie Tohra też miało w sobie posmak śmierci, podobnie jak nieobecność Belli. Żeby oderwać się od tych smutnych rozważań, pomyślał o Z. Bardzo by chciał wierzyć, że Z wychodził na prostą. Ale nie łudził się, że jego brat dostąpi jakiejś cudownej przemiany. Było tylko kwestią czasu, kiedy odezwie się w nim potrzeba bólu i wszystko wróci do punktu wyjścia. Potarł czoło. Tej nocy czuł się, jakby miał sto lat, a przy tym był jakiś spięty i niespokojny... Poobijany wewnętrznie, choć na zewnątrz jego rany się zagoiły. Nie radził sobie z sobą. Za to wiedział, jak sobie pomóc. Po dwudziestu minutach jazdy Vrhedny zajechał na tyły Zero Sum i zaparkował w niedozwolonym miejscu. Goryle wpuściły ich bez szemrania i cała trójka zasiadła w pokoju dla VlP-ów. Furiath zamówił martini, a kiedy przyniesiono mu je do stolika, jednym haustem wychylił kieliszek. Pomoc. Potrzebuje pomocy. Musi zarzucić coś naprawdę mocnego, inaczej go rozniesie. -Wybaczcie, chłopcy - mruknął i wymknął się na zaplecze, do kantorka Wielebnego. Dwóch potężnych bambusów skinęło mu głową, jeden rzucił parę słów do swojego zegarka, po czym zaprosił go do środka. Furiath wszedł do kwatery głównej bossa. Wielebny siedział za biurkiem, ubrany w nieskazitelny garnitur w prążek. Bardziej wyglądał na biznesmena niż handlarza narkotyków. - Gdzie podziały się twe piękne loki? - spytał ze złośliwym uśmiechem.

Furiath obejrzał się za siebie, upewniając się , że drzwi są zamknięte. Wyjął trzy stówki. - Dziś chciałbym tego na H. - Powtórz. - Wielebny przyjrzał mu się z niedowierzeniem. -Hery. - Jesteś pewien? „Nie", odparł w myślach Furiath. - Tak - powiedział na głos. Wielebny długo drapał się po irokezie, wreszcie nacisnął guzik na biurku. - Raptus - rzucił do mikrofonu - przynieś tutaj heleny za trzysta. Sprawdź, czy jest dobrze rozdrobniona. - Z powrotem rozparł się na krześle. - Szczerze mówiąc, nie uważam, żeby to był dobry pomysł. To świństwo ci nie posłuży. - Nie żebym sobie cenił twoje rady, ale sam mi mówiłeś, że powinienem się przerzucić na narkotyki twarde. - Cofam te słowa. - Nigdy nie podejrzewałem symphatów o sumienie. - W połowie jestem synem mojej matki, dlatego nie jestem do cna pozbawiony skrupułów. - No, to masz szczęście. Wielebny wydął wargę, a w jego fiołkowych oczach pojawił się szatański błysk. Potem uśmiechnął się. - To raczej wy wszyscy macie szczęście. Raptus pojawił się po chwili i transakcja szczęśliwie dobiegła końca. Mały pakiecik wylądował na piersi, w wewnętrznej kieszeni kurtki Furiatha. - To jest najczystszy towar. Zabójczo czysty- przestrzegł na pożegnanie Wielebny. - Możesz nasączyć blanta helupą lub ją podgrzać i dać sobie w kanał. Jednak radziłbym to pierwsze, bo masz większą kontrolę nad dozowaniem. - Widzę, że znasz swój towar na wylot. - Osobiście nigdy nie używam tych groźnych substancji. Są zabójcze. Ale wiem od stałych użytkowników, co się sprawdza, a od czego lądujesz z metką na palcu u nogi. Ciarki przeszły Furiatha. Dotarła do niego powaga sytuacji. Wrócił do stolika Bractwa, niecierpliwie wyglądając wyjazdu do domu. Miał ochotę nastukać się na maksa. Był żądny nirwany, którą kryształki hery ponoć wywołują. Towaru starczy mu na ładnych parę jazd do zakazanego raju. - Co cię tak dzisiaj nosi? - zaciekawił się Butch. - W miejscu nie możesz usiedzieć. - Nie wiem, o czym mówisz. - Wsunął rękę do kieszeni na piersi i pomacał nabytek. Zaczął wiercić obcasem pod stołem. „Jestem ćpunem", oświeciło go nagle. Ale było mu wszystko jedno. Dookoła szerzyła się śmierć, powietrze, którym oddychał, było zatrute miazmatami klę-

ski i żałoby. Musiał wyczepić na chwilę, nawet gdyby to miało wpędzić go w inne kłopoty. Na szczęście, a może na nieszczęście, Butch i V nie zabawili długo w klubie i po północy wylądowali z powrotem w domu. W holu Furiath gryzł palce z niecierpliwości. Biły na niego poty. Nie mógł się już doczekać, kiedy zostanie sam. - Zjedlibyście coś? - spytał Vrhedny, poziewując. - I to jeszcze jak- podniecił się Butch, ruszając za Vrhednym do kuchni. Furiath, wrzucisz coś z nami na ruszt? - Nie, idę do siebie. - Wchodząc na schody, czuł na sobie baczne spojrzenie gliny. - Ej, Furiath! - zawołał za nim Butch. Zaklął pod nosem i odwrócił się. Trochę mu rura zmiękła, kiedy glina zaczął go świdrować tym swoim oczkiem. „Butch wie", olśniło go. Jakimś cudem skumał, co Furiath planuje. - Na pewno nie zjesz z nami? - spytał Butch z naciskiem. - Na pewno - odburknął niecierpliwie. - Uważaj, stary. Pewnych rzeczy nie da się łatwo odkręcić. Furiath pomyślał o Z. O sobie. O przyszłości, która była do dupy i nie pociągała go ani trochę. - Mówisz, jakbym nie wiedział. - Podjął wędrówkę po schodach. Po wejściu do pokoju zamknął drzwi i rzucił płaszcz na oparcie krzesła. Wyjął pakiecik, nabrał szczyptę czerwonego dymka, wziął bibułkę. Doprawił blanta herą. Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby dawać sobie w kanał. To za bardzo tchnęło uzależnieniem. Przynajmniej za pierwszym razem. Polizał brzeg bibułki, zwinął ciasno skręta, po czym usiadł na łóżku, wsparty na poduszkach. Uniósł zapalniczkę, zapalił i przybliżył pomarańczowy płomień do końca papierosa. Wkurwił się, słysząc stukanie do drzwi. „Cholerny Butch". Zgasił zapalniczkę. - Czego chcesz? Nie było odpowiedzi. Nie wypuszczając blanta z palców, wyskoczył na pokój. Gniewnie nacisnął klamkę. John cofnął się, przerażony. - Co cię sprowadza, synu? - spytał Furiath, niecierpliwie postukując palcem w skręta. John naskrobał coś w swoim notatniku i odwrócił go w stronę samca. Nie chciałbym przeszkadzać, ale potrzebuję, żeby ktoś mi pokazał dokładnie chwyty jujitsu, a ty się na tym świetnie znasz. - A... rozumiem. Ee-e, nie teraz, John. Bardzo mi przykro, ale jestem zajęty. Chłopak kiwnął głową i, z lekkim ociąganiem, pomachał mu na do widzenia.

Odwrócił się. Furiath zamknął drzwi na klucz i pomaszerował z powrotem do łóżka. Ponownie zapalił zapalniczkę, włoży blanta do ust... Ledwie płomień liznął koniec papierosa, zdrętwiał. Nie mógł się zaciągnąć. Zaczął się dusić. Dyszał ciężko. Dłonie zrobiły mu się lepkie, pot wystąpił na górnej wardze, pod pachami, na piersi. Co on robi? Co on najlepszego robi? „Ćpun... pieprzony ćpun. Nędzny ćpun i kanalia." Jak śmiał wnieść heroinę pod dach domu Króla? Palić to świństwo w posiadłości Bractwa? Zatruwać się, bo był nikczemnym słabeuszem, który nie radzi sobie z sobą? Nie, po kroćset, nie. Nie zrobi takiego despektu swoim braciom ani swojemu Królowi. Mało mu, że jest uzależnio ny od czerwonego dymka, to jeszcze teraz to? Drżąc na całym ciele, rzucił się do sekretarzyka, chwycił pakiecik i popędził do łazienki. Wrzucił blanta i paczuszkę do muszli i nacisnął spłuczkę raz, drugi, trzeci... Wybiegł z pokoju i rzucił się w pościg za znikającą na końcu korytarza figurką. John był już w połowie schodów, kiedy Furiath wyskoczył i zza rogu, gotów zjechać po poręczy za nim. Porwał chłopca w objęcia tak mocno, że mało mu nie połamał kości. - Dziękuję ci bardzo... Dziękuję, dziękuję... - Wyszeptał, kładąc głowę na ramieniu Johna. Małe ręce objęły go za szyję. Mała dłoń poklepała go po plecach. Furiath odstawił chłopca na ziemię i otarł łezkę. - Myślę, że dzisiejsza noc świetnie się nadaje do tego, żebyś popracował nad chwytami jujitsu. Mi też trochę ruchu dobrze zrobi. Chodźmy. Chłopiec spojrzał na niego i... Furiath poczuł, że go w jakiś zagadkowy sposób rozszyfrował. Usta Johna zacząły się poruszać powoli, wypowiadając słowa, które, chociaż bezdźwięczne, wstrząsnęły samcem. Sam jesteś swoim najgorszym wrogiem. Martwię się o ciebie. Furiath zamrugał powiekami. Rzeczywistość zataczała koła. Słyszał to już od kogoś... zeszłego lata. Drzwi holu otwarły się, burząc tę chwilę. Obaj z Johnem podskoczyli. Do holu wparował Zbihr, wyglądając na nieźle zmaglowanego. Spojrzał na schody. - Cześć, Furiath. Witaj, John. Furiath skrobał się po karku, usiłując otrząsnąć z dziwnego deja vu, które przed chwilą wywołały w nim słowa Johna. - Gdzie byłeś? - Na wycieczce do ziemi nieznanej. Co robicie?

- Idziemy z Johnem poćwiczyć jujitsu. Zbihr zamknął drzwi do sieni. - Co wy na to, że dołączę do was? A raczej... czy mógłbym dołączyć do was? Furiath oniemiał. John też wydawał się zaskoczony, ale miał dosyć przytomności, by kiwnąć głową. - Jasne. Świetnie, że idziesz z nami - otrząsnął się Furiath. - Zawsze jesteś... mile widziany. Zbihr ruszył po tęczowej mozaice podłogowej. - Dziękuję. Bardzo dziękuję. Wszyscy trzej skierowali się do przejścia podziemnego. Kiedy weszli do ośrodka treningowego, Furiath spojrzał na Johna i pomyślał, że dzięki niemu o włos uniknął śmiertelnego niebezpieczeństwa. Jedno ciche stukanie w drzwi uratowało mu życie. I jak tu nie wierzyć w opatrzność boską?

Rozdział czterdziesty dziewiąty Dwa miesiące później... BELLA ZMATERIALIZOWAŁA SIĘ PRZED REZYDENCJA BRACTWA. Z zadartą głową studiowała szarą, ponurą fasadę. Nie przypuszczała, że tu wróci. Los chciał inaczej. Przez bramę weszła do sieni. Kiedy wciskała klawisz domofonu, pokazując twarz do kamery, zdawało jej się, że to tylko sen. Fritz otwarł drzwi na oścież, kłaniając się z uśmiechem. - Jak miło znów widzieć jaśnie panienkę! - Witaj. - Weszła do holu i potrząsnęła głową, kiedy chciał od niej odebrać płaszcz. - Wpadłam dosłownie na chwilę. Muszę porozmawiać ze Zbihrem. - Rozumiem. Jaśnie panicz jest tutaj. Proszę za mną. Paplając radośnie, Fritz prowadził ją przez hol, informując, o najświeższych wydarzeniach i o sylwestrze w rezydencji. Przystanął przed drzwiami do biblioteki. - Jaśnie panienka wybaczy, ale wygląda, jakbyjeszcze... Może panienka sama wejść? Kiedy już będzie, gotowa? -Ach, Fritz, znasz mnie na wylot. Chętnie chwilkę ochłonę. Ukłonił się z uśmiechem i odszedł.

Odetchnęła głębiej i zaczęła wsłuchiwać się w dźwięki i kroków i głosy mieszkańców rezydenąi. Niektóre z nich,basowe i donośne, mogły należeć tylko do braci. Zerknęła na zegarek. Siódma wieczór. Wkrótce zaczną szykować się do wyjścia. Chciała wiedzieć, jak się miewa Furiath, i czy Tohr wrócił. I, oczywiście, jak się miewa John. Ciągłe jednak nie mogła w sobie wykrzesać odwagi. „Teraz albo nigdy", zdecydowała, naciskając mosiężną klamkę. Skrzydło drzwi otwarło się bezszmerowo. Zajrzała do biblioteki i zamarła w progu. Przy pulpicie siedział Zbihr, nachylony nad kartką papieru. W potężnej dłoni ściskał ołówek. Mary siedziała obok, a pomiędzy nimi leżała otwarta książka. - Pamiętasz spółgłoski twarde i miękkie? - mówiła Mary, pokazując coś w książce. - Łuk, bo łukiem i ług, bo ługiem. Spróbuj jeszcze raz. Zbihr przejechał ręką po ogolonej głowie. Powiedział coś, czego Bella nie dosłyszała, a potem zaczął wodzić ołówkiem po papierze. - Doskonale! - Mary poklepała go po bicepsie.- Widzę, że załapałeś. Uniósł głowę znad kartki i uśmiechnął się do Mary. A potem kątem oka dostrzegł Bellę i uśmiech znikł mu z twarzy. „O, dobra Pani Zanikhu", westchnęła, upajając się jego widokiem. Nadal go kocha. Czuła to do głębi. „Chwileczkę... Czy jej wzrok nie myli?" Coś stało się z jego twarzą. Zmieniła się. Blizny nie znikły, ale całość wyglądała inaczej. „Nieważne. Najważniejsze, żeby już mieć to z głowy". - Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałabym zamienić parę słów ze Zbihrem. Jak przez mgłę dotarło do niej, że Mary wstaje, podchodzi do niej i ją ściska, po czym wychodzi z biblioteki, zostawiając ich samych. - Cześć - powitał ją Zbihr, podnosząc się powoli. Cofnęła się zaszokowana. - Boże, jaki ty jesteś olbrzymi! Położył dłoń na umięśnionej piersi. - N-no... tak. Przytyłem ze trzydzieści pięć kilo. Agrhes mówi, że już wiele więcej mi nie przybędzie. W tej chwili ważę jakieś sto dwadzieścia. A więc stąd ta zmiana na jego twarzy. Nie miał już zapadniętych policzków, ostrych rysów, wpadniętych oczu. Prawdę mówiąc, był całkiem... przystojny. I o wiele bardziej podobny do Furiatha. Kaszlnął zakłopotany. - Rozumiesz, my, to znaczy Rankohr i ja, jadamy teraz razem. To było widać. Nie przypominał ani trochę dawnego Zbihra. Jego potężne

ramiona oplatały stalowe liny mięśni prężących się pod obcisłym czarnym podkoszulkiem. Obwód bicepsów powiększył mu się trzykrotnie, a przedramiona zaczęły wreszcie pasować do rozmiarów dłoni. A jego brzuch... wyglądał jak sześciopak, spodnie zaś opinały masywne, umięśnione uda. - Musiałeś się też dokrwić - mruknęła. Natychmiast chciała wycofać te słowa, jak również ton nagany w głosie. To nie jej sprawa, u czyjej bywał żyły, choć myśl o tym, że był z samicą ich rasy, sprawiała jej ból - a nie wątpiła, że karmił się od wampirzycy. Takiej tężyzny nie wyssałby z ludzkiej krwi. Ręka opadła mu z piersi. - Rankohr używa jednej z Wybranek, bo nie może się dokrwić od Mary. Używam tej samej Wybranki, co on. Też dobrze wyglądasz - dorzucił. - Dziękuję. - Eh-mm... Bella, czemu zawdzięczam twoją wizytę? Nie, żebym miał coś przeciwko.. - Muszę z tobą porozmawiać. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć. - Czym się zajmujesz? - spytała, wskazując papiery na pulpicie. W gruncie rzeczy to nie jej sprawa, ale znowu grała na zwłokę, bo nie była w stanie wydusić z siebie, co ją do niego sprowadza. - Uczę się czytać. Oczy jej zabłysły. -Wspaniale! Jak ci idzie? - Dobrze. Krok po kroczku. Ale przykładam się do nauki. - Zerknął na kartki. - Mary ma dla mnie dużo cierpliwości. Znowu nieznośnie długa cisza. Teraz, kiedy stała z nim twarzą w twarz, nie potrafiła znaleźć właściwych słów. - Byłem w Charlestonie - powiedział. - Naprawdę? - Z jej powodu? - Trochę potrwało, zanim cię znalazłem, ale wreszcie udało się. Zmaterializowałem się tam zaraz w pierwszą noc po wyjściu z kliniki Agrhesa. Nic o tym nie wiedziałam. Bo nie chciałem, żebyś wiedziała. Odetchnęła głęboko, czując bolesne mrowienie pod skórą. Czas wyłożyć ,,kawę na ławę", stwierdziła. - Słuchaj. Zbihr, jestem tutaj, żeby ci powiedzieć... - Nie chciałem, żebyś mnie oglądała, póki się nie uporam.- Patrzył na nią żółtymi oczami i nagle między nimi przepłynął dziwny fluid. - Uporam z czym? - szepnęła. Spojrzał na ołówek w swojej dłoni. - Ze sobą.

Potrząsnęła głową. - Wybacz, ale nie wiem, o czym mówisz... - Chciałem ci to oddać. - Wyjął z kieszeni jej naszyjnik. Miałem zamiar podrzucić ci go w Charlestonie, ale pomyślałem sobie... Nieważne. Dość, że go nosiłem, dopóki byłem w stanie go dopiąć na szyi. Teraz też noszę go przy sobie. Bella westchnęła mimo woli. Chyba z ulgi. Zbihr skrobał się po czubku głowy, aż jego podkoszulek trzeszczał w szwach na rozrośniętej klacie i bicepsach. - Naszyjnik był dobrym pretekstem - mruknął. - Do czego? - Pomyślałem sobie, że zestalę się w Charlestonie na twoim progu i oddam ci łańcuszek, a wtedy może... zaprosisz mnie do siebie, albo coś w tym rodzaju. Bałem się, że jakiś samiec zacznie się do ciebie zalecać, więc teleportowałem się najszybciej, jak mogłem. Pomyślałem sobie, że może jeśli nauczę się czytać i będę bardziej dbał o siebie i jeśli przestanę być takim wrednym sukinsynem... - Pokręcił głową. - Ale nie stresuj się. Wcale się nie spodziewałem, że przyjmiesz mnie z otwartymi ramionami. Po prostu... no wiesz, liczyłem na... kawę. Herbatę. Okazję do pogawędki, czy coś z tych rzeczy. Może na przyjaźń. No, ale jakbyś miała już samca, to z moich planów nici. Dlatego było mi tak spieszno. Uniósł ku niej twarz, mrużąc żółte oczy, jakby się bał, że za wiele z nich wyczyta. - Przyjaźń? - powtórzyła. - No... Rozumiesz, nigdy bym cię nie śmiał prosić o więcej. Mówiłaś przecież, że żałujesz... Tak czy owak, nie chciałem, żebyśmy się rozstali bez... Dobrze mówię: przyjaźń. Nie do wiary. Szukał jej. Bo chciał, żeby ich znajomość trwała dalej. Jezu, w ogóle tego nie brała pod uwagę w żadnym i wyimaginowanych scenariuszy ich rozmowy. - Ja... Co mówisz, Zbihr? i wybąkała, choć słyszała wyraźnie każde słowo. Spojrzał na ołówek w dłoni i odwrócił się do pulpitu. Otworzył kołonotatnik na nowej stronie, nachylił się i przez chwilę ściubił coś z mozołem. Skończył i wyrwał kartkę. - Nie bardzo mi to jeszcze idzie - wyjaśnił, podając jej kartkę drżącą dłonią. Na kartce widniały dwa słowa napisane dużymi, dziecinnymi literami: KOCHAM CIĘ Zagryzła wargi, a do oczu napłynęły jej łzy. Litery zafalowały i rozpłynęły się. - Jeśli nie potrafisz tego przeczytać, spróbuję jeszcze raz- powiedział nieśmiało. Pokręciła głową. - Czytam bez najmniejszego trudu. Napisałeś to bardzo... pięknie. - Nie oczekuję niczego w zamian. To znaczy... wiem, że już do mnie nie...

czujesz tego. Ale chcę, żebyś wiedziała. To ważne, żebyś wiedziała. A jeśli istnieje cień szansy, żebyśmy razem... Nie mogę odejść z Bractwa. Ale mogę obiecać, że będę o wiele, wiele bardziej uważał na siebie. – Urwał i zmienił nutę. Co ja pieprzę, u diabła. Obiecałem sobie, że nie będę cię stawiał w niezręcznej sytuacji. Zwinęła kartkę w kulkę i przycisnęła do serca, a potem padła mu w objęcia z takim impetem, że poleciał na ścianę. Gdy objął ją niepewnie, nie bardzo wiedząc, o co jej chodzi, wybuchnęła nie powstrzymanym płaczem. Kiedy szykowała się do tego spotkania, jednego tylko nie wzięła pod uwagę - tego, że dla nich dwojga mogła istnieć szansa na wspólną przyszłość. Kiedy wżiął ją pod brodę patrząc na nią z góry, próbowała się uśmiechnąć, ale szaleńcza nadzieja, jaka się w niej obudziła, i nakładała na nią zbyt poważny, chociaż radosny obowiązek, - Nie chciałem, żebyś płakała przeze mnie... - Zbihr, najdroższy... kocham cię. - Co...? - Kocham cię. - Powtórz. - Kocham cię. - Jeszcze raz powtórz... proszę - szepnął. - Muszę to jeszcze raz usłyszeć. - Kocham cię... Nie odpowiedział, tylko w Starym Języku zaczął się modlić do Pani Kronik. Tuląc mocno Bellę i zanurzając twarz w jej włosach, dziękował tak pięknymi słowami, że znowu się rozbeczała. Kiedy wyrecytował ostatnie słowa ku chwałę Pani Kronik, przerzucił się z powrotem na angielski. - Gdy odnalazłaś mnie, oddychałem, a przecież nie byłem żywy. Widziałem, a przecież byłem ślepy. Kiedy nadeszłaś... przebudziłem się. Dotknęła jego twarzy. Zbliżał się do niej milimetr po milimetrze, aż wreszcie złożył na jej wargach najczulszy pocałunek. Jak cudownie się do niej zbliżył. Był taki wielki, taki silny, a mimo to niewiarygodnie czuły. Znienacka odsunął się. - Wszystko dobrze, ale co cię tu sprowadza? To znaczy, cieszę się, że... - Będziemy mieli młode. Zmarszczył czoło. Szczęka mu opadła i zaraz wróciła na miejsce. -Wybacz, co powiedziałaś? - Będziemy mieli młode. - Zero reakcji. - Będziesz ojcem. - Wciąż nie załapał. - Jestem w ciąży. Chyba już wyczerpała wszystkie sposoby powiadomienia go o ojcostwie. A może on wcale nie ma na to ochoty? Zbihr zaczął się słaniać. Krew odpłynęła mu z twarzy.

- Nosisz w sobie moje młode? -Tak. Znienacka ścisnął ją za ramię. - Dobrze się czujesz? Co mówi Agrhes? - Na razie wszystko w porządku. Mówi, że jestem trochę za młoda, ale to będzie działać na moją korzyść, kiedy przyjdzie czas rozwiązania. Dziecko rozwija się prawidłowo i mogę wszystko robić, jak dotąd... tylko nie będę mogła się dematerializować po szóstym miesiącu. No i jeszcze... - pokraśniała jak burak - .. .nie wolno mi uprawiać seksu ani dokrwiać nikogo od czternastego miesiąca do porodu, który nastąpi mniej więcej w osiemnastym. Słuchając przestróg doktora, nie sądziła, że będą miały do niej jakiekolwiek zastosowania. Ale teraz, kto wie... Zbihr kiwał posłusznie głową, ale nadal wyglądał marnie. - Będę się tobą opiekować. - Wiem. I dbać o moje bezpieczeństwo - dodała, wiedząc, że będzie się tym zadręczać. - Zostaniesz ze mną tutaj? - Bardzo bym chciała - odparła z uśmiechem. - Czy odbędziemy gody? - Czy to jest propozycja? -Tak. Wszystko dobrze, ale nadal był zielony na twarzy i to w odcieniu lodów miętowych. Miała dość jego grzecznych tekstów wypowiadanych drewnianym głosem. - Zbihr... czy naprawdę tego chcesz? N-nie... musisz odprawiać ze mną godów, jeśli nie masz... - Gdzie twój brat? „Po co mu brat?". - Mordh? Nie wiem, chyba w domu. - Chodźmy do niego. Teraz. - Wziął ją za rękę i wyciągnął do holu. -Zbihr... - Poprosimy go o zgodę i dziś w nocy odprawimy ceremonię. Weźmiemy samochód V. Nie chcę, żebyś się więcej dematerializowała. Ciągnął ją do wyjścia tak energicznie, że musiała za nim biec. - Uspokój się. Agrhes mówi, że wolno mi aż do... - Nie zamierzam ryzykować. - Zbihr, nie musimy odprawiać godów. Zatrzymał się nagle. - Jesteś pewna, że chcesz mieć moje młode? - Och, tak. Na Panią Kronik, tak. Teraz bardziej niż kiedykolwiek... - Uniosła ku niemu uśmiechniętą twarz, wzięła go za rękę i przyłożyła ją sobie do brzu-

cha. - Będziesz cudownym ojcem. Osunął się na ziemię, zemdlony. Gdy otwarł oczy, zobaczył nad sobą rozświetloną miłością twarz Belli. Otaczali go liczni domownicy, ale jemu Bella przysłaniała cały świat. - Hej, hej - powiedziała łagodnie. Wyciągnął rękę i dotknął jej twarzy. Bał się, że zaraz się rozbeczy jak jakiś... „A zresztą, co mu tam". Uśmiechnął się do Belli, a łzy zaczęły mu płynąć po policzkach. - Mam nadzieję, że to będzie mała samiczka, która będzie bardzo podobna... Głos mu się załamał. A potem rozkleił się do końca i szlochał jak baba. Na oczach wszystkich braci. Przy Butchu. Przy Beth. Przy Mary. Pewnie przeraził Bellę wybuchem swojej słabości, ale nic nie mógł na to poradzić. Po raz pierwszy w życiu czuł się... wybrańcem losu. Szczęściarzem. Ta chwila, niepowtarzalna chwila, złota chwila wielkiej błogości, kiedy w wianuszku braci leżał plackiem u nóg najdroższej Belli, która nosi pod sercem jego młode... To był najpiękniejszy dzień jego życia. Kiedy wreszcie przestał się beznadziejnie mazać, Rankohr przykłąkł przy nim, szczerząc się od ucha do ucha, aż mu trzeszczały jego foremne połiczki. - Zbiegli my się wokół ciebie, bo żeś rąbnął bańką w ziemię, hej ho, hej-ja ho - zanucił. - Czy będę mógł uczyć sztuk walki waszego szkraba? Wyciągnął rękę, a Zbihr nią potrząsnął. Teraz przykucnął nad nim Ghrom. - Gratulacje, bracie. Niech Pani Kronik błogosławi tobie, twej krwiczce i waszemu maleństwu. Gratulacje od Vrhednego i Butcha odebrał już na siedząco, ocierając łzy. Boże, rozkleił się jak jakiś mazgaj. Na szczęście wszyscy wyglądali, jakby im to wcale nie przeszkadzało. Rozejrzał się za Furiathem... Bliźniak też był przy nim. Przez te dwa miesiące, odkąd Furiath nocował u reduktora, jego włosy zdążyły mu odrosnąć już na długość uszu, a blizna po cięciu dawno znikła z twarzy. Ale oczy miał smutne i bez wyrazu. A teraz były smutniejsze niż kiedykolwiek. Furiath wystąpił do przodu i wszyscy umilkli. - Cieszę się, że będę stryjkiem - powiedział cicho. – Cieszę się twoim szczęściem, Z. I twoim również... Bello. Zbihr chwycił dłoń bliźniaka i ścisnął ją tak, że mało nie zgruchotał mu kości. - Będziesz wspaniałym stryjem. - A może mógłbyś być też gwardhem? - zaproponowała Bella. Furiath skłonił głowę.

- Byłbym zaszczycony, mogąc zostać gwardhem maleństwa. Fritz wyrósł jak spod ziemi z tacą kieliszków szampana Psaniec był cały w skowronkach. - Uczcijmy radosną nowinę! Podniósł się radosny zgiełk głosów, zaczęły krążyć kieichy, zabrzmiał Śmiech. Zbihr zapatrzył się w Bellę. Ktoś wetknął mu kielich do rąk. - Kocham cię, powiedział do niej samymi ruchami warg Z uśmiechem wsunęła mu coś do ręki. Swój naszyjnik. - Miej go zawsze przy sobie. Będzie cię strzegł - szepnęła. - Zawsze. - Ucałował jej dłoń. Nagle powstał Ghrom, wielki jak dąb, uniósł swój kielich i zadarł głowę. - Zdrowie wampirzęcia! - huknął basem, aż zatrzęsły się mury rezydencji. - Zdrowie wampirzęcia! - wrzasnęli pozostali na całe gardło, stając na baczność i wznosząc kielichy. Co tu się dzieje? A, prawda, donośny krzyk, zgodnie z tradycją, miał przekazać radosną nowinę do świątobliwych uszu Pani Kronik. „Fajny toast", stwierdził Zbihr, przyciągając do siebie Bellę i całując w usta. - Zdrowie wampirzęcia! - Raz jeszcze huknęli wszyscy domownicy. - Twoje zdrowie, nalla - szepnął Z w usta Belli.

Rozdział pięćdziesiąty

- CÓŻ, MOGŁEM SPOKOJNIE SOBIE DAROWAĆ TAMTO ZEMDLENIE - mruknął Z, zajeżdżając cadillakiem na podjazd domu, w którym się ukrywała rodzina Belli. - Niepotrzebnie też się posmarkałem. Tak, zwłaszcza to ostatnie mogłem sobie darować. Jezu... - Uważam, że to było bardzo wzruszające. Jęknął zdegustowany. Zgasił silnik, zmacał broń i obszedł cadiliaca, żeby pomóc jej wysiąść, ale już sama otwarła drzwi i wyskakiwała na śnieg. - Zaczekaj - warknął, łapiąc ją za rękę. Spojrzała na niego z ukosa, - Zbihr, jeśli będziesz mnie traktować, jakbym była z morskiej pianki, oszaleję przez tych szesnaście miesięcy. - Ja tylko nie chcę, samico, żebyś się wykropiła na lodzie. Masz wysokie obcasy...

- Na litość Pani Kronik... Zamknął drzwi po jej stronie, musnął ją wargami, a potem objął w talii i poprowadził do drzwi frontowych wielkiej rezydencji utrzymanej w stylu Tudorów. Bacznie rozglądal się po pokrytym śniegiem dziedzińcu. Świerzbił go palec na spuście. - Zbihr, chciałam cię prosić, żebyś odłożył broń na czas spotkania z moim bratem, - Chętnie, ale dopiero jak będziemy we wnętrzu. - Chyba nikt nas nie napadnie na tym odludziu. - Nie zamierzam ryzykować życia twojego i dziecka! Tak, był cholernie apodyktyczny, ale nie mógł postępować inaczej. Samiec związany z samicą, która nosi w łonie jego młode, jest groźny i potencjalnie zabójczy w równym stopniu jak huragan, czy jakieś przeklęte tornado. Bella nie oponowała, lecz z uśmiechem położyła dłoń na obejmującej ją w talii potężnej grabie. - Należy uważać, o czym się marzy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Pchał ją przed sobą w stronę drzwi frontowych, osłaniając własnym ciałem. Drażniła go ta lampa nad wejściem. Z kilometra było ich widać Zgasił żarówkę mentalnie. - Zawsze chciałam, żebyś się związał ze mną - zaśmiała się Bella. - Chcesz, to masz. - Pocałował ją w szyję za uchem. - Jestem związany z tobą. Bardzo, bardzo związany z tobą. Coraz bardziej. Zastukał mosiężną kołatką i przylgnął do Belli, która wydała i siebie gardłowy pomruk, ocierając się o niego. ,,O, nie!". Dostał natychmiastowej erekcji. Wystarczył że się o niego otarła, a już mu stanął jak dyszel... Drzwi domu otwarły się. Zbihr spodziewał się zobaczyć na progu psańca, tymczasem otwarła im siwowłosa smukła i wysoka samica w czarnej sukni z trenem i diamentnowej biżuterii. „Masz ci los". Matka Belli. Wsunął rewolwer w kaburę i obciął wzrokiem dwurzędową marynarkę, sprawdzając czy jest dopięta u dołu. Splótł grzecznie dłonie na wysokości rozporka. Pierwszy raz w życiu był ubrany jak skończony mieszczuch. Nawet nogi udało mu się wsunąć w jakieś frymuśne mokasyny. Chciał też założyć golf, żeby zasłonić obręcz juchacza na szyi, ale Bella nie zgodziła się i nie bez racji. Sekret jego przeszłości prędzej czy później i tak wyjdzie na światło dzienne, zresztą, nie miał powodów, by tuszować prawdę. Chociaż był wojownikiem, członkiem Bractwa, glymeria nigdy nie zaakceptuje go, nawet we fraku - nie z powodu jego haniebnej przeszłości, lecz z powodu poharatanej mordy. Na szczęście Bella miała glymerię w głębokim poważaniu, podobnie zresztą, jak on. Mimo to przed jej rodziną postanowił zachować grę pozorów. Bella zro-

biła krok do przodu. -Mamanh. Uścisnęły się z matką oficjalnie. Zbihr w tym czasie wszedł do domu, zamknął drzwi i rozejrzał się dookoła. Rezydencja, typowe arystokratyczne gniazdo, tchnęła chłodnym przepychem. Ale Zbihra nie interesowały tapety ani draperie. Docenił zasilane litem bezpieczniki na wszystkich oknach i czujniki laserowe na drzwiach. Jak również wykrywacze ruchu na sufitach. Akcje Mordha podskoczyły u niego znacząco w górę. Bella odsunęła się od matki. Przy Madalinie zachowywała się sztywno, co zresztą nie dziwiło go wcale. Jeden rzut oka na suknię mamanh i jej błyskotki wystarczał, żeby rozpoznać w niej rasową arystokratkę. A ta kasta jest z natury oschła i lubi trzymać na dystans. Powieka mu nie drgnęła, gdy Madalina w nieskończoność taksowała go wzrokiem. Czuł, że ten wieczór będzie torturą. Zaczął się zastanawiać, czy dama już wie, że zapłodnił jej córkę. Matka Belli podeszła do niego, ale nie doczekał się podania ręki. Za to oczy starszej pani zaszły łzami. Tego mu jeszcze było trzeba. Gorączkowo rozmyślał, jak się powinien zachować. Wtem Madalina padła mu do nóg, a fałdy jej czarnej sukni rozpostarły się wokół jego picerskich mokasynów. - Dziękuję ci, wojowniku. Dziękuję za to, że mi przyprowadzasz moją córkę. Trochę go rozmiękczyła. Zaraz jednak nachylił się i niezdarnie, acz delikatnie, podniósł arystokratkę z klęczek. Zerknął na Bellę, która wyglądała, jakby właśnie była świadkiem cudu. Na jej twarzy zachwyt mieszał się z osłupieniem. - Gdzie Mordh,? - spytała wzruszona, widząc, że mamanh odeszła na bok, by pedantycznie usunąć ślady łez. - Tu jestem - dobiegł ich z zaciemnionego pokoju głęboki baryton. W progu, wsparty o laskę, pojawił się zwalisty samiec... „Rany kota". Tego nie było w żadnym scenariuszu. Wielebny. Brat Belli, Mordh i fiołkowooki groźny diler z irokezem na głowie, jeżeli wierzyć Furiathowi - co najmniej półkrwi symphata... to jedna i ta sama osoba. Był w niezłej dupie. Bractwo miało od dawna Wielebnego na czarnej liście, a tu nagle Z wżenią się w jego rodzinkę. Rany, czy Bella ma pojęcie, kim jest jej brat? Bo to, że jest dilerem, to dopiero początek... Spojrzał na nią spod oka. „Raczej nie wie", zawyrokował I to ani o jednym, ani o drugim. - Mordh, poznaj... Zbihra - powiedziała. Zbihr znowu zerknął na samca. Dwoje ciemnofiołkowych oczu wpatrywało się w niego bez zmrużenia powiek ale za spokojną fasadą wyczuwał podobną migawę, jak u siebie. „Jak z tego wybrnąć, u diaska? "

- Mordh? Zbihr? - zniecierpliwiła się Bella. - Mam rozumieć, że zamierzasz poślubić moją siostrę, jak już jej zrobiłeś brzuch. A może wpadłeś tylko na plotki? Obie samice prychnęły z dezaprobatą. W oczach Zbihra pojawił się gniewny błysk. Ostentacyjnie przyciągnął Bellę do siebie. Walczył z sobą, żeby nie obnażyć kłów. Nie chciał być nieuprzejmy, ale jeśli ten bufon jeszcze raz palnie coś w tym tonie, Z weźmie go za dom i tam mu pokaże, dlaczego nie należy bulwersować dam. - Owszem, zamierzam ją poślubić. - Był dumny z siebie, że mówiąc, syczy tylko nieznacznie. - Jak się nauczysz lepszych manier, cywilu, to może cię zaprosimy na nasze gody. Jak nie, to nie ma cię na liście gości. Oczy Mordha zaświeciły się groźnie... Nagle jednak wybuchnął śmiechem. - Spokojnie, bracie. Chciałem tylko sprawdzić, czy będziesz się należycie opiekował moją siostrą. Wyciągnął rękę. Wymienili uścisk dłoni. - Nie jestem twoim bratem, tylko szwagrem. Ale nie bój się, Bella będzie pod najlepszą opieką.

Epilog Dwadzieścia miesięcy później... JEZU, PADNIE ZA CHWILĘ TRUPEM. Jasne, że chce zostać członkiem Bractwa, czy choćby szeregowym żołnierzem, ale ten trening jest morderczy. Wreszcie zajęcia z białej broni dobiegły końca. Nowy rekrut, młody wampir, jeszcze przed przemianą, oklapł z ulgi, ale nie odważył się na żadną demonstrację radości. Jak wszyscy rekruci żywił nabożny lęk i podziw dla nauczyciela, wielkiego pobliźnionego wojownika, pełnoprawnego członka Bractwa Czarnego Sztyletu. Krążyły o nim różne pogłoski: że zjada zabitych reduktorów; że morduje samice dla sportu; że sam się tak pokiereszował, bo rajcuje go ból. Że gotów jest zakatrupić adepta za najmniejszy błąd. - Lećcie pod prysznic.- Potężny głos wojownika wstrząsnął ścianami szatni. - Bus już czeka. Jutro zaczynamy punkt czwarta, więc musicie się porządnie wyspać. Rekrut dołączył do gromady, ochoczo wskakując pod prysznic. Jedyną pociechą był fakt, że wszyscy koledzy byli równie obolali jak on i z równą ulgą

przyjęli koniec zajęć. Stali w strugach wody bierni i otępiali, jak stado cieląt. Chwała Bogu, nie będzie musiał oglądać tych przeklętych niebieskich mat przez najbliższe szesnaście godzin. Niestety, radość była przedwczesna. W szatni zorientwał się, że zostawił sweter. Niechętnie zawrócił korytarzem i wszedł na palcach do sali treningowej... Zamarł. W głębi stał jego nauczyciel, obnażony do pasa. Ćwiczył sparring; kolczyki w sutkach migotały, gdy w tanecznych podskokach okładał worek bokserski. „Dobra Pani Zanikhu. " Miał wytatuowane obręcze juchacza, a plecy całe w bliznach Za to poruszał się jak młody bóg. Był nieprawdopodobnie silny i zwinny. Był zabójczy. Dokładnie - zabójczy. Rekrut zdawał sobie sprawę, że powinien ulotnić się z Sali ale nie był w stanie oderwać wzroku. Pierwszy raz w życiu widział tak szybką pracę rąk i taką siłę uderzenia. W pogłoskach na temat instruktora nie było cienia przesady. Był urodzonym mordercą. Szczęknęły metalowe drzwi na drugim końcu sali i w wielkiej przestrzeni poniósł się krzyk niemowlęcia. Wojownik zastygł w pół ciosu i odwrócił się. Przez salę szła do niego czarowna samica, niosąc w różowym kocyku młode. Rysy nauczyciela zmiękły, a raczej rozpłynęły się w uśmiechu. - Wybacz, że ci przeszkadzam - powiedziała samica, przekrzykując kwilenie - ale malutka tęskni za tatusiem. Wojownik pocałował samicę i wziął drobną istotkę w potężne ramiona, tuląc ją do piersi. Malutka objęła go rączkami za szyję, a potem przywarła do niego, cichnąc jak na zawołanie. Wojownik odwrócił głowę i spojrzał z ukosa na rekruta. - Bus już czeka, synu. Lepiej się pospiesz. A potem puścił oko do adepta i znów odwrócił się plecami. Objął samicę w talii, przyciągnął do siebie i ponownie pocałował ją w usta. Dopiero teraz, kiedy przestał poruszać się jak błyskawica, rekrut dostrzegł, że blizny na jego plecach przecinają dwa rzędy wytatuowanych run. Dwa imiona w Starym Języku, jedno nad drugim. Bella. I Nalla

Skany Sasha1981