Ward J R Tom 05 Smiertelna Klatwa

Glosariusz Bractwo Czarnego Sztyletu – tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potęŜnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim powaŜaniem. O ich wyczynach krąŜą legendy. Giną tylko od bardzo powaŜnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec – samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niŜ jedną partnerkę. Cerbher – kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka – okres płodności u samicy wampirów; zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potęŜny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. Chcączka to niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza, jeśli samica nie ma partnera. Ehros – wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka – status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. Glymeria – opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta Gwardh – osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny.

Slonko259

2

Juchacz – wampir płci męskiej lub Ŝeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy naleŜy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów – organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka – wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, poniewaŜ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta – rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu równieŜ dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom Lilan – pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Mamanh – spieszczenie słowa Matka Nalla – najdroŜsza, ukochana. Rodzaj męski nallum. Omega – złowroga, tajemnicza postać dąŜąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik duchowy – autorytet, doradczyni królów, straŜniczka świętych ksiąg wampirów,

dawczyni

przywilejów.

Istota

nadprzyrodzona,

posiada

wiele

nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina – królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Princeps – bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Przemiana – przełomowy okres w Ŝyciu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany.

Slonko259

3

Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec – wampir naleŜący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery. Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość Ŝycia psańca wynosi około pięciuset lat. Pyrokant – pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha – odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Reduktor – członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów moŜna pozbawić Ŝycia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach Ŝyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnaŜają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha – rytualna rywalizacja samców o samicę z którą chcą się parzyć. Ryth – rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę zniewaŜającą. ZniewaŜony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin – tytuł grzecznościowy uŜywany w relacjach sado–maho przez osobnika podlegającego wobec osobnika dominującego. Symphaci – odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly – czuły zwrot. W wolnym przekładzie moja miła, mój miły. Wampir – przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby Ŝyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy Ŝyciu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku Ŝycia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie moŜe zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyŜówki ras. Wampiry potrafią się Slonko259

4

dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciąŜeń. Potrafią teŜ wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia Ŝycia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników Ŝyje o wiele dłuŜej. Wybranki – samice wampirów chowane na słuŜebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niŜ świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh – duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą Ŝycie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zvidh – pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu, fatamorgana. Zwyrth martwy – osobnik powracający z Zanikhu do świata Ŝywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

Slonko259

5

Prolog Greenwich Country Day School Greenwich w stanie Connectiut Dwadzieścia lat temu – ZABIERZ GO, JANE. Zabierz. Jane Whitcomb chwyciła plecak – Ale nie zmieniłaś zdania, przyjdziesz, prawda? – PrzecieŜ mówiłam ci dziś rano. Tak – Dobrze. Jane obserwowała idącą chodnikiem przyjaciółkę. Kiedy rozległ się dźwięk klaksonu, wyprostowała się, wygładziła Ŝakiet i odwróciła w kierunku samochodu marki Mercedez– Benz. Przez okno wyglądała siedząca za kierownicą matka ze ściągniętymi brwiami. Jane przebiegła na drugą stronę ulicy, a plecak przepełniony kontrabandą narobił przy tym zbyt duŜo hałasu. Przynajmniej ona miała takie wraŜenie. Wskoczyła do samochodu, starając się niepostrzeŜenie upchnąć plecak na podłodze obok nóg. Samochód ruszył, nim zatrzasnęła drzwi. – Twój ojciec przyjeŜdŜa do domu dziś wieczorem. – Co? – Jane poprawiła okulary na nosie. – Kiedy? – Dzisiaj wieczorem. Więc obawiam się, Ŝe… – No nie! Obiecałaś! Matka spojrzała na nią przez ramię. – CóŜ, proszę o wybaczenie, młoda damo. – PrzecieŜ mi obiecałaś, Ŝe na trzynaste urodziny… Katie i Lucy mają… – Dzwoniłam juŜ do ich mam. Jane uderzyła plecami o oparcie siedzenia. Matka rzuciła spojrzenie we wsteczne lusterko. – Mogłabyś, proszę zmienić wyraz twarzy? A moŜe uwaŜasz, Ŝe jesteś waŜniejsza od swego ojca? – Oczywiście, Ŝe nie. PrzecieŜ on jest bogiem.

Slonko259

6

Mercedes gwałtownie, z piskiem opon skręcił na pobocze. Matka odwróciła się, podniosła rękę i zastygła w tej pozie. Jej ramię drŜało. Jane skurczyła się ze strachu. Po chwili matka odwróciła się i jakby nic, spokojnym ruchem dłoni wygładziła perfekcyjnie gładkie włosy. – Ty… cóŜ, nie dołączysz do nas podczas obiadu dziś wieczorem. A twój tort wyląduje w koszu. Samochód ruszył. Jane otarła zalane łzami policzki i spojrzała na leŜący przy nogach plecak. Nigdy nie była na piŜama–party. Błagała o to miesiącami. A teraz przepadło. Wszystko przepadło. Przez resztę drogi do domu milczały, a kiedy samochód znalazł się w garaŜu, matka, nie patrząc na Jane, po prostu weszła do domu. – Wiesz, gdzie masz teraz iść – rzuciła tylko. Jane chwilę jeszcze siedziała w samochodzie, próbując zebrać myśli, potem podniosła plecak, wzięła ksiąŜki i powlokła się do kuchni. ZdąŜyła akurat zobaczyć, jak Richard, ich kucharz, wyrzuca do kubła na śmieci biały, lukrowany tort z czerwonymi i Ŝółtymi cukrowymi kwiatami. Nie odezwała się ani słowem, gardło miała ściśnięte niczym pięść. Richard takŜe się nie odezwał, ale dlatego, Ŝe zwyczajnie jej nie lubił. Nie lubił nikogo oprócz Hannah. Idąc do jadalni, Jane modliła się w duchu, by nie wpaść na swoją młodszą siostrę. Hannah zachorowała rano i została w łóŜku. Jane nie miała wątpliwości, o było powodem choroby – konieczność napisania recenzji ksiąŜki. Idąc w kierunku schodów, zauwaŜyła w salonie matkę. No tak. Poduchy kanapowe. Jak zwykle. Matka nadal miała na sobie bladoniebieski wełniany płaszcz, a w ręku trzymała jedwabną apaszkę. Bez wątpienia nie rozbierze się, dopóki w pełni nie zadowoli jej wygląd kanapowych poduszek. A poprawianie ich mogło zająć jeszcze chwilę. Musiały być przecieŜ idealne, takie jak jej włosy – nieskazitelnie gładkie. Jane poszła na górę do swojego pokoju. Miała nadzieję, Ŝe ojciec dotrze dopiero po obiedzie. Dzięki temu, chociaŜ z pewnością natychmiast się zorientuje, Ŝe jest uziemiona, przynajmniej nie będzie musiał przy stole patrzeć na jej puste miejsce. W końcu tak samo jak matka nienawidził najmniejszego nieporządku. A brak Jane przy stole to właśnie przykład braku porządku. Slonko259

7

Przemowa, jakiej musiałaby wysłuchać, byłaby wyjątkowo długa. Z pewnością czułby się w obowiązku powiedzenia jej, jak bardzo zawiodła rodzinę, nie zjawiając się przy stole, oraz tego, Ŝe była nie uprzejma w stosunku do matki. JaskrawoŜółta sypialnia Jane wyglądała tak jak wszystko w tym domu – była gładka jak włosy matki, jak poduchy kanapowe oraz toczone tu rozmowy. Wszystko miało swoje stałe miejsce, jak na zdjęciach w czasopismach na temat urządzania mieszkań. Jedynym elementem, który nie pasował, była Jane. Plecak wylądował w szafie, na rzędach mokasynów i sandałów. Potem Jane zrzuciła szkolny mundurek i przebrała się we flanelową koszulę nocną. Nie było powodu, zakładać cokolwiek innego. PrzecieŜ nigdzie się nie wybierała. Na białym biurku ułoŜyła stertę ksiąŜek. Do odrobienia miała pracę domową z angielskiego, algebry i francuskiego. Bezwiednie spojrzała na stolik przy łóŜku. Czekały na nią Baśnie tysiąca i jednej nocy. Nie mogła wyobrazić sobie lepszego sposobu na odbycie kary, najpierw jednak musiała uporać się z lekcjami. Musiała. Inaczej miałaby poczucie winy. Dwie godziny później siedziała juŜ na łóŜku z ksiąŜką na kolanach. Nagle otworzyły się drzwi, a zza nich wyłoniła się głowa Hannah. Jej rude, kręcone włosy były kolejnymi odchyleniem od norm obowiązujących w tym domu. Pozostali mieszkańcy mieli włosy w kolorze blond. – Przyniosłam ci jedzenie. Jane wstała, nie kryjąc zaniepokojenia. – Wpakujesz się w kłopoty. – Nie, no co ty. Hannah wślizgnęła się do pokoju. W ręku trzymała niewielki koszyk przykryty serwetką w kratkę, a pod nią były kanapka, jabłko i ciasteczko. – Richard dał mi to jako przekąskę na wieczór. – A co będzie z tobą? – Nie jestem głodna. Proszę. – Dzięki, Han. Jane wzięła koszyk, a Hannah usiadła w nogach łóŜka. – Przyznaj się, co takiego zrobiłaś? Jane potrząsnęła głową i ugryzła spory kęs kanapki z pieczenią wołową. – Zdenerwowałam się na mamę. – Bo nie moŜesz urządzić swojego przyjęcia urodzinowego? Slonko259

8

– Aha. – CóŜ... mam coś dla ciebie na pocieszenie. Hannah połoŜyła na kołdrze zgiętą kartkę brystolu. – Wszystkiego najlepszego! Jane spojrzała i zamrugała szybko kilka razy. – Dzięki... Han. – Nie bądź smutna, obejrzyj! Zrobiłam to specjalnie dla ciebie. Na pierwszej stronie widniały dwie patykowate postacie. Jedna, o prostych blond włosach, podpisana była Jane, druga, o czerwonych lokach – Hannah. Trzymały się za ręce, a na ich okrągłych twarzach widoczne były szerokie uśmiechy. Jane juŜ miała zajrzeć do środka laurki, gdy nagle para reflektorów objęła front domu i zaczęła zbliŜać się wzdłuŜ podjazdu. – Tata przyjechał – szepnęła. – Lepiej stąd zmykaj. Hannah wcale nie była tym zaniepokojona, zapewne dlatego, Ŝe nie czuła się zbyt dobrze. Albo dlatego, Ŝe coś odwróciło jej uwagę... A mogło to być cokolwiek. Hannah Ŝyła głównie swoimi fantazjami i prawdopodobnie dlatego cały czas była szczęśliwa. – Idź juŜ, Han. Serio. – OK, ale jest mi naprawdę przykro, Ŝe twoje przyjęcie się nie odbyło. Powłócząc nogami, Hannah szła w stronę drzwi. – Hej, Han? Podoba mi się laurka. – Nie zajrzałaś do środka. – Nie muszę. Podoba mi się, poniewaŜ zrobiłaś ją dla mnie. Na twarzy Hannah zarysował się jeden z jej cudnych uśmiechów. Taki, który wywoływał u Jane wspomnienia słonecznych dni. – Jest o tobie i o mnie. Nim drzwi zamknęły się za Hannah, Jane usłyszała dochodzące z przedpokoju głosy rodziców. W pośpiechu zjadła przekąskę, pchnęła koszyk pomiędzy fałdy zasłon i podeszła do stosu szkolnych ksiąŜek. Sięgnęła po Klub Pickwicka Dickensa i wróciła do łóŜka. MoŜe jeśli ojciec zastanie ją z lekturą szkolną w ręku, potraktuje to jako punkt na jej korzyść. Dopiero po godzinie usłyszała, jak rodzice wchodzą na górę, i czekała w napięciu, kiedy ojciec zapuka do jej drzwi On jednak się nie zjawiał. Było to zaskakujące. Jego zwyczaj kontrolowania wszystkiego był niezawodny niczym szwajcarski zegarek, a przewidywalność tego zapewniała Jane swego rodzaju komfort.

Slonko259

9

OdłoŜyła wreszcie ksiąŜkę na stolik, zgasiła światło i wsunęła nogi pod falbaniastą kołdrę. LeŜała tak, wpatrując się w baldachim rozpięty nad łóŜkiem, i nie mogła zasnąć. Wreszcie usłyszała, jak wysoki zegar stojący na szczycie schodów wybił dwanaście razy. Północ. Wyślizgnęła się z łóŜka, podeszła do szafy i wyciągnęła plecak. Wypadła z niego plansza ouija. Podniosła ją ostroŜnie, potem sięgnęła po coś przypominającego wskaźnik. Tak się cieszyła, Ŝe wypróbuje ją wieczorem z przyjaciółkami. Wszystkie w końcu chciały poznać przyszłość i imię tego, kogo poślubią. Jane podobał się Victor Browne, z którym chodziła na lekcje matematyki. Ostatnio nawet rozmawiali trochę ze sobą i myślała, Ŝe naprawdę mogliby być parą. Problem w tym, Ŝe nie wiedziała, czy on coś do niej czuł. A moŜe po prostu ją tylko lubił, poniewaŜ czasami dawała mu ściągać? RozłoŜyła planszę na łóŜku, a ręce oparła na wskaźniku i wzięła głęboki oddech. – Jak ma na imię chłopak, którego poślubię? Wcale nie oczekiwała, Ŝe wskaźnik się poruszy, i tak teŜ się stało. Po kilku kolejnych nieudanych próbach miała dość. Delikatnie zapukała w ścianę. Hannah natychmiast odpowiedziała tak samo, a chwilę później ukradkiem wślizgnęła się do jej pokoju. Na widok tabliczki podekscytowana wskoczyła na łóŜko, dosłownie wybijając wskaźnik w powietrze. – Jak w to się gra? – Ciiicho! BoŜe, gdyby je rodzice nakryli, byłyby uziemione chyba do końca Ŝycia. Na wieczność. – Przepraszam – szepnęła Hannah, podwijając nogi. – jak się w to... – Zadajesz pytania, a to daje ci odpowiedzi. – O co moŜemy zapytać? – Za kogo wyjdziemy za mąŜ. Jane z trudem kryła zdenerwowanie. A jeśli odpowiedź nie będzie brzmiała „Victor”? – Zacznijmy od ciebie. PołóŜ koniuszki palców na wskaźniku, ale niczego nie naciskaj ani nie ruszaj. Po prostu – o tak, właśnie. OK... – Kto będzie męŜem Hannah? Wskaźnik nawet nie drgnął. Nawet wtedy, kiedy Jane powtórzyła pytanie. – Zepsute – powiedziała zrezygnowana Hannah. – Spróbujmy zadać inne pytanie. Zabierz ręce. Jane wzięła głęboki oddech. – Za kogo wyjdę za mąŜ? Slonko259

10

Nagle, cicho poskrzypując, wskaźnik zaczął się poruszać. Zatrzymał się na literze V i Jane zadrŜała. Zdumiona patrzyła, jak przemieszcza się do litery I. – To Victor! – wykrzyknęła Hannah. – To Victor! Wyjdziesz za mąŜ za Victora! Jane nawet nie starała się uciszyć siostry. To było zbyt piękne, by... Wskaźnik jednak posuwał się dalej. – Myli się – powiedziała Jane. – To musi być pomyłka... – Czekaj, dowiedzmy się, jakie to imię. Jeśli nie był to Victor, Jane nie miała pojęcia, o kogo mogłoby chodzić. Jaki chłopak ma imię na V... Jane dosłownie walczyła, by zmienić kierunek wskaźnika, lecz on uparcie podąŜał do litery R. Następnie do H, E, potem D, N, Y. VRHEDNY. Jane ogarnął strach. – Mówiłam ci, Ŝe jest zepsuty – mruknęła Hannah. – Czy w ogóle ktoś ma na imię Vrhedny? Jane odwróciła się od planszy. Były to najgorsze urodziny, jakie kiedykolwiek miała. – MoŜe powinnyśmy spróbować jeszcze raz? – zaproponowała Hannah, a widząc, Ŝe Jane się waha, skrzywiła się. – Zgódź się, ja teŜ chcę dostać odpowiedź. Tak będzie sprawiedliwie. Ponownie połoŜyły palce na wskaźniku. – Co dostanę na Gwiazdkę? – zapytała Hannah. Wskaźnik nie poruszył się. – Na początek zadaj pytanie na „tak” lub „nie” – powiedziała Jane, wciąŜ przeraŜona słowem, które odczytała. MoŜe plansza nie potrafiła literować? – Czy dostanę cokolwiek na Gwiazdkę? – zapytała Hannah. Wskaźnik zaczął skrzypieć. – Mam nadzieję, Ŝe będzie to konik – mruczała, kiedy wskaźnik się obracał. – Powinnam o to zapytać. Wskaźnik zatrzymał się na odpowiedzi „nie”. Zdumione wpatrywały się w planszę. Wreszcie Hannah objęła się rękoma. – Ale ja chcę dostać jakiś prezent. – To tylko zabawa – powiedziała Jane, składając planszę. – Poza tym ta gra jest pewnie zepsuta, bo ją upuściłam. – Ja chcę dostać jakieś prezenty – powtarzała z uporem Hannah. Slonko259

11

Jane wyciągnęła ręce i przytuliła siostrę. – Nie martw się głupią planszą, Han. Ja zawsze będę miała coś dla ciebie na Gwiazdkę. Po wyjściu Hannah Jane wsunęła się pod kołdrę. Głupia plansza. Głupie urodziny. Wszystko głupie. Zamknęła oczy i wtedy nagle zdała sobie sprawę, Ŝe nie obejrzała laurki od siostry. Zapaliła światło i sięgnęła po leŜącą na stoliku kartę. W środku widniał napis: „Zawsze będziemy trzymać się za ręce! Kocham Cię! Hannah”. Nie miała juŜ Ŝadnych wątpliwości, Ŝe odpowiedź, którą otrzymały w związku z pytaniem o prezenty, była błędna. Wszyscy kochali Hannah i mieli dla niej upominki. Mała potrafiła nawet, jak nikt inny, wpływać na ojca, więc na pewno coś dostanie. Głupia plansza... Jane zasnęła. Nagle obudziła ją Hannah. – Wszystko w porządku? – zapytała Jane, otwierając oczy. Przy łóŜku stała jej siostra ubrana we flanelową piŜamę, z dziwnym wyrazem twarzy. – Muszę iść. – Głos Hannah był smutny. – Do łazienki? Źle się czujesz? Jane odrzuciła kołdrę. – Pójdę z to... – Nie moŜesz – westchnęła Hannah. – Muszę juŜ iść. – No dobrze, ale wróć tu. MoŜemy spać razem. Hannah spojrzała w stronę drzwi. – Boję się. – Nic dziwnego, jeśli źle się czujesz. Ale jestem przy tobie. – Muszę iść. Hannah odwróciła się, a wyglądała tak... jakby była dorosła. Zupełnie nie przypominała dziesięciolatki, którą przecieŜ była. – Spróbuję tu wrócić. Zrobię, co w mojej mocy. – Hm... dobrze. MoŜe miała gorączkę albo gorzej się czuła? – Mam obudzić mamę? Hannah potrząsnęła głową. – Chciałam widzieć się tylko z tobą. Śpij dalej. Slonko259

12

Hannah wyszła, a Jane ponownie zanurzyła się w poduszkach. Pomyślała nawet, Ŝe powinna pójść do łazienki i sprawdzić, co z siostrą, lecz zanim zdąŜyła to zrobić, całkowicie pochłonął ją sen. Następnego ranka Jane obudził tupot cięŜkich kroków na korytarzu, wyraźnie kierujących się na zewnątrz. Potem usłyszała syrenę zbliŜającej się karetki. Wyskoczyła z łóŜka i wyjrzała przez okno, potem pobiegła do drzwi i wystawiła głowę na korytarz. Drzwi do pokoju Hannah były otwarte, a na dole ojciec z kimś rozmawiał. Cichutko, na palcach szła po orientalnym dywanie, myśląc o tym, Ŝe siostra musi być naprawdę chora, bo zwykle nie wstawała tak wcześnie w sobotę. Zatrzymała się w drzwiach do jej pokoju. Hannah, blada niczym nieskazitelnie biała pościel, leŜała nieruchomo na łóŜku. Jej szeroko otwarte oczy wpatrywały się w sufit. Nawet nie mrugała. W przeciwległym rogu pokoju, najdalej, jak to tylko było moŜliwe od Hannah, siedziała przy oknie ich matka. Poły jedwabnego szlafroka w kolorze kości słoniowej malowniczo rozlewały się po podłodze. Wracaj do łóŜka. Natychmiast. Jane popędziła do swojego pokoju. Nim zamknęła drzwi, zobaczyła ojca wchodzącego na górę w towarzystwie dwóch męŜczyzn w granatowych mundurach. Usłyszała teŜ słowa: coś „wrodzone” i „serca”. Wskoczyła do łóŜka i naciągnęła kołdrę na głowę. DrŜała w ciemnościach, czuła się bardzo mała i bardzo przeraŜona. Plansza wcale się nie myliła. Na tę Gwiazdkę Hannah naprawdę nie dostanie Ŝadnych prezentów, nikogo teŜ nie poślubi. A jednak młodsza siostra Jane dotrzymała obietnicy. Wróciła.

Slonko259

13

1. – NIEZBYT DOBRZE CZUJĘ SIĘ W TYCH WOŁOWYCH SKÓRACH. Vrhedny spojrzał zza rzędu komputerów. Butch O'Neal stał w salonie Bunkra z kawałkami skóry na udach i całą resztą Bóg wie czego jeszcze na twarzy. – Nie pasują ci? – zapytał współlokatora V. – Nie o to chodzi. Bez obrazy, ale wyglądam w tym jak jacyś cholerni Village People. Butch wyciągnął przed siebie wielkie ręce i obrócił się wokół własnej osi, pokazując nagi tors. – No nie, daj spokój. – Są do walki, a nie na pokaz. – Kilty teŜ, a nie bujam się przecieŜ w spódnicach w kratę. – I dzięki Bogu, Ŝe nie. Masz zbyt krzywe nogi, by chodzić w tym gównie. Butch przyjął znudzony wyraz twarzy. – Dogryzaj mi jeszcze. „Chciałbym”, pomyślał V. Z grymasem sięgnął po saszetkę wypełnioną tureckim tytoniem. Wyciągnął bibułkę, ułoŜył na niej kreskę tytoniu i skręcił papierosa. A potem przypomniał sobie, Ŝe Butch pozostaje w szczęśliwym związku z miłością swego Ŝycia i pomyślał, Ŝe nawet gdyby tak nie było, nie powinien gościowi dokuczać. Zapalił skręta i zaciągnął się. Bezskutecznie starał się nie patrzeć na glinę. Pieprzone widzenie obwodowe. Zawsze musiało go załatwić. O rany! Był chyba naprawdę zboczony. Cholera, przecieŜ byli ze sobą zŜyci. Przez ostatnie dziewięć miesięcy V zbliŜył się do Butcha bardziej niŜ do kogokolwiek innego, kogo spotkał podczas trzystu lat Ŝycia. Mieszkał z nim, upijał się z nim, ćwiczył z nim. Doświadczył z nim śmierci, Ŝycia, proroctw i potępienia. Pomagał naginać prawa natury, by przemienić go z człowieka w wampira, a później uzdrowił go, kiedy tamten załatwiał sprawy z wrogami rasy. Zarekomendował go równieŜ na członka Bractwa... i był przy nim, kiedy ten łączył się w związku ze swoją krwiczką. Butch chodził tam i z powrotem, jakby chciał przyzwyczaić się do skórzanego ubioru, a V wpatrywał się w siedem liter wyciętych gotykiem na jego plecach: MARISSA. V wykonał obydwie litery „A” i wyszły mu całkiem nieźle, mimo Ŝe ręka cały czas mu drŜała.

Slonko259

14

– Tak – powiedział Butch. – Nie jestem pewien, czy dobrze się w tym czuję. Po rytuale godowym V opuścił Bunkier na jeden dzień, by szczęśliwa para mogła mieć trochę prywatności. Przeszedł na drugą stronę dziedzińca, do rezydencji Bractwa i zamknął się z trzema butelkami wódki grey goose w pokoju gościnnym. Solidnie się spił, wręcz zalał w trupa, a jednak nie udało mu się utracić przytomności. Prawda bezlitośnie nie pozwalała mu odlecieć – V przywiązany był do swojego współlokatora w sposób, który komplikował sprawy, a przecieŜ nadal nic jeszcze z tym nie zrobił. Butch za to wiedział, co robi. Do diabła, byli przecieŜ najlepszymi kumplami, a facet potrafił czytać w myślach V lepiej niŜ ktokolwiek inny. Marissa równieŜ to wiedziała, w końcu nie była głupia. I Bractwo równieŜ wiedziało, poniewaŜ te idiotki, głupie stare panny, nie potrafiły dochować tajemnicy. Nikt nie miał z tym problemu. On miał. Zupełnie nie mógł poradzić sobie z uczuciami. Albo z samym sobą. – Zamierzasz przymierzyć resztę swojego ubioru? – zapytał wreszcie. – Czy moŜe chcesz jeszcze trochę ponarzekać na te spodnie? – Nie zmuszaj mnie, bym ci pokazał środkowy palec. – Dlaczego, skoro lubisz to robić? – Bo palec mnie juŜ boli. Butch podszedł do jednej z kanap i podniósł zbroję. Kiedy ją nałoŜył, skórzany materiał idealnie przylgnął do jego potęŜnego torsu. – Cholera, jak to zrobiłeś, Ŝe leŜy tak dobrze? – Zmierzyłem cię, pamiętasz? Butch pozapinał pancerz, potem nachylił się i przesunął czubkami palców po powierzchni czarno lakierowanej skrzynki. Zatrzymał się na złotym klejnocie rodowym Bractwa Czarnego Sztyletu, prześledził wzrokiem wyryte w gotyku znaki, tworzące napis: Dhestruktor, potomek Ghroma, syna Ghroma. Nowe imię Butcha. Jego stary i szlachetny rodowód. – Do kurwy nędzy, otwórz to wreszcie. V zgasił papierosa, skręcił kolejnego i znów zapalił. O rany, dobrze, Ŝe wampiry nie chorują na raka. Ostatnio palił niczym smok – jedną fajkę za drugą. – WciąŜ nie mogę w to uwierzyć. – Otwórz to cholerne pudło. – Naprawdę nie... – Otwórz. To. Slonko259

15

V był juŜ tak zdenerwowany, Ŝe dosłownie mógłby wylewitować z tego cholernego krzesła. Glina uruchomił mechanizm zamka wykonany z litego złota i podniósł pokrywę. Na czerwonej satynie leŜały cztery bliźniacze sztylety z czarnymi ostrzami o śmiertelnie ostrych krawędziach, wszystkie precyzyjnie wywaŜone do dłoni Butcha. – Święta Mario, Matko BoŜa... są piękne. – Dzięki – powiedział V przy kolejnym wydechu. – Robię teŜ dobry chleb. Piwne oczy gliny przeszyły pokój. – Zrobiłeś je dla mnie? – Tak, ale to nic wielkiego. Robię je dla nas wszystkich. V podniósł prawą rękę okrytą rękawicą. – Jak wiesz, jestem dobry w wytapianiu metalu. – V... dziękuję ci. – Co zechcesz. Jak juŜ mówiłem, zajmuję się produkcją ostrzy. Robię to cały czas. Tak... tyle Ŝe nigdy nie poświęca się temu aŜ tak bardzo. Dla Butcha jednak pracował nad sztyletami całe cztery dni po szesnaście godzin. Zaowocowało to spalonymi plecami oraz bólem oczu. Ale do diabła z tym, gotów był na wszystko, byle kaŜdy sztylet okazał się wart męŜczyzny, który będzie go dzierŜył. WciąŜ nie były wystarczająco dobre. Gliniarz wyjął ze skrzyni jeden ze sztyletów, a kiedy chwycił go w dłoń, oczy mu zabłysły. – Jezu... jaki przyjemny w dotyku. Oglądał broń ze wszystkich stron. – Nigdy nie trzymałem niczego tak dobrze wywaŜonego, i ta rękojeść. BoŜe... idealne. Jeszcze Ŝadna pochwała w Ŝyciu nie cieszyła Vrhednego tak bardzo, pewnie dlatego tak się zirytował. – No cóŜ, przecieŜ takie właśnie mają być, prawda? Zgasił skręta w popielniczce, dławiąc delikatny Ŝar. – Nie miałoby przecieŜ sensu wychodzenie w teren z zestawem noŜy od Ginsusa. – Dzięki. – Daj spokój. – V, naprawdę... – Przestań juŜ pierdolić.

Slonko259

16

Kiedy nie usłyszał w odpowiedzi Ŝadnej ciętej riposty, zdumiony spojrzał w górę. Cholera. Butch stał przed nim, a w jego ciemnych, piwnych oczach V dostrzegł to, co wolałby zachować tylko dla siebie. Opuścił wzrok na zapalniczkę. – Tak czy inaczej, glino, to są tylko noŜe. W tej chwili czarny czubek ostrza sztyletu wsunął się pod jego brodę, odchylając mu głowę do tyłu. Kiedy napotkał spojrzenie Butcha, poczuł, jak jego ciało, drŜąc, napina się. Patrząc ponad sztyletem, Butch powiedział: – Są piękne. V zamknął oczy. Gardził samym sobą. Niespodzianie pochylił się tak, Ŝe ostrze wbiło mu się w gardło. Przełykał palący ból, traktując go jako przypomnienie, Ŝe jest pieprzonym świrem, zasługującym na to, by cierpieć. – Vrhedny, spójrz na mnie. – Zostaw mnie w spokoju. – Zmuś mnie. Przez ułamek sekundy V gotów był skoczyć na gościa i stłuc go do nieprzytomności, Butch jednak powiedział: – Chcę ci po prostu podziękować za zrobienie czegoś świetnego. Nic wielkiego. Nic wielkiego? Otworzył oczy i poczuł, jak jego spojrzenie się rozpala. – Gówno prawda. Z powodów, których jesteś doskonale, kurwa, świadom. Butch powoli opuścił rękę ze sztyletem, a wtedy V poczuł struŜkę krwi spływającą łagodnie po jego szyi. Była ciepła... i delikatna niczym pocałunek. – Nie mów, Ŝe chcesz przeprosić – V wymamrotał w ciszy. – Mogę zrobić się nieprzyjemny. – Ale kiedy ja naprawdę chcę. – Nie ma za co przepraszać. Rany, nie wytrzyma juŜ dłuŜej mieszkania z Butchem. Z Butchem i Marissą. Nieustanne przypominanie o tym czego mieć nie mógł i czego pragnąć nie powinien, zŜerało go od środka. I Bóg tylko jeden wiedział, Ŝe był juŜ w nie najlepszej formie. Kiedy ostatni raz przespał cały dzień? Tygodnie temu. Butch wsunął sztylet do pochwy na piersi. – Nie chcę, by cię bolało... – Nie będziemy juŜ dyskutować więcej na ten temat.

Slonko259

17

PrzyłoŜył palec wskazujący do gardła i zamoczył go we krwi. Kiedy ją zlizał, ukryte drzwi do podziemnego tunelu otworzyły się, a Bunkier wypełniła woń oceanu. Zza rogu wyłoniła się Marissa, jak zwykle piękna jak Grace Kelly. Długie blond włosy oraz idealne rysy twarzy sprawiały, Ŝe uwaŜana była za piękność. Nawet V, chociaŜ wcale nie była w jego typie, wręcz musiał okazywać jej miłość. – Cześć, chłopcy... Marissa zatrzymała się i spojrzała na Butcha. – Dobry... BoŜe... spójrzcie na te spodenki. Butch skrzywił się. – Tak, wiem. Są trochę... – Czy mógłbyś podejść do mnie? Powoli zaczęła cofać się w kierunku ich sypialni. – Chcę, Ŝebyś przyszedł tutaj na minutkę. Albo na dziesięć. Zapach bijący od Butcha był tak wymowny, Ŝe V nie miał juŜ wątpliwości – ciało faceta stwardniało na samą myśl o seksie. – Kochanie, moŜesz mnie mieć na tak długo, jak tylko chcesz. Opuszczając salon, glina spojrzał jeszcze przez ramię. – Czuję się w tych skórach bardzo dobrze. Powiedz Fritzowi, Ŝe chcę mieć pięćdziesiąt par. Natychmiast. Pozostawiony samemu sobie, Vrhedny pochylił się w stronę odtwarzacza i podkręcił głośność. Music Is My Savior grupy MIMS. A kiedy rap zaczął dudnić basem, pomyślał, Ŝe kiedyś wykorzystywał to gówno, by tłumić myśli innych. Teraz, kiedy jego wizje wyczerpały się juŜ i całe to czytanie w myślach trafił szlag, dzięki tym uderzeniom nie musiał słuchać swojego współlokatora uprawiającego seks. Otarł twarz. Naprawdę powinien juŜ stąd spadać. Przez moment nawet ich próbował skłonić do wyprowadzki, lecz Marissa ciągle powtarzała, Ŝe Bunkier jest „przytulny” i Ŝe podoba jej się mieszkanie tu właśnie. Nie miał jednak wątpliwości, Ŝe to kłamstwo. W końcu połowę salonu zajmował stół do gry w piłkarzyki, całą dobę włączony był program sportowy ESPN, a w tle bez przerwy leciał hardcore rap. Lodówka była strefą zdemilitaryzowaną, oznaczoną rozkładającymi się ofiarami z Taco Heli oraz Arby's, a grey goose i lagavulin jedynymi napojami dostępnymi w całym budynku. No i poczytać sobie moŜna było wyłącznie magazyn „Sports Illustrated” oraz... cóŜ, jeszcze starsze numery „Sports Illustrated”.

Slonko259

18

Tak więc trudno by mówić o jakichkolwiek zaletach i atrakcjach godnych grzecznych dziewczynek. Miejsce było w połowie siedzibą Bractwa i w połowie szatnią sportową. A wszystko zaprojektowane przez dekoratora wnętrz Dereka Jetera. A co na jego propozycję Butch? Kiedy V mu to zaproponował, glina popatrzył tylko wymownie, pokręcił głową i poszedł do kuchni po więcej lagavulinu. V nawet nie dopuszczał myśli, Ŝe tamci postanowili się nie wyprowadzać, poniewaŜ martwili się o niego lub coś w tym stylu. Samo podejrzenie doprowadzało go do szału. Poderwał się na równe nogi. Jeśli miało dojść do separacji, to on powinien zrobić pierwszy krok. Problem w tym, Ŝe nie potrafił sobie wyobrazić Ŝycia bez Butcha w pobliŜu. Lepsze były tortury, które teraz przechodził, niŜ wygnanie. Spojrzał na zegarek. Uznał, Ŝe mógłby przejść podziemnym tunelem do rezydencji. Choć mieszkali tam wszyscy pozostali członkowie Bractwa Czarnego Sztyletu, było jeszcze sporo wolnych pokoi. MoŜe więc powinien zamieszkać tam na próbę. Na kilka dni. Sama myśl o tym sprawiła, Ŝe Ŝołądek podszedł mu do gardła. Idąc do drzwi, czuł podniecający zapach wydobywający się z sypialni Butcha i Marissy. A kiedy wyobraŜał sobie, co się tam dzieje, krew dosłownie gotowała mu się w Ŝyłach i palił się ze wstydu. Przeklinając się w duchu, wyjął z kieszeni skórzanej kurtki telefon komórkowy. Kiedy wybierał numer, czuł palenie w klatce piersiowej, ale wiedział, Ŝe to powinno mu pomóc uporać się ze swoją obsesją. W słuchawce odezwał się zachrypnięty kobiecy głos, ale V nawet nie wysłuchał do końca powitania: – Po zachodzie słońca. Dziś wieczorem. Wiesz, jak masz się ubrać. Włosy mają nie zakrywać ci szyi. Co ty na to? W odpowiedzi usłyszał uległe mruknięcie: – Tak, mój sadhominie. Rzucił telefon na biurko i obserwował, jak odbija się, by w końcu zatrzymać się na jednej z czterech klawiatur. Samica, którą wybrał sobie na dzisiejszą noc, lubiła to robić szczególnie ostro. A on zamierzał dać jej to, czego chciała. Kurwa, naprawdę był jakimś zboczeńcem. Zepsutym do szpiku kości. Zaprzysięgłym, nieskruszonym, bezwstydnym dewiantem seksualnym, który – sam nie wiedział, jak to się stało – zyskał sławę wśród swoich właśnie dzięki temu, jaki był. Rany, przecieŜ to absurd, chociaŜ z drugiej strony, zawsze wiedział, Ŝe gusta oraz motywacja samic są dziwaczne. A na dobrej reputacji zaleŜało mu równie mało, jak na Slonko259

19

uległych kobietach. Liczyło się tylko to, Ŝe miał kto zaspokajać jego potrzeby seksualne. To, co o nim mówiono i co naprawdę musiały myśleć o nim samice, było tylko oralną masturbacją dla ust, które i tak musiały być czymś zajęte. Zszedł do tunelu i ruszył w stronę rezydencji, czując się totalnie wykończony. W Bractwie obowiązywał głupi zwyczaj pracy na zmiany i nie wolno mu było wyjść w teren tej nocy. Wcale mu się to nie podobało. Wolałby teraz polować na Ŝyjących jeszcze reduktorów, którzy postanowili wytępić jego rasę, niŜ siedzieć tak na dupie i nic nie robić. Istniały jednak metody radzenia sobie z furiatami, którzy z radością wyłupiali oczy swej zwierzynie. Właśnie po to zostały stworzone ograniczenia oraz pełne zapału ciała. Do gigantycznej kuchni wszedł Furiath i zastygł w sposób typowy dla przypadkowych urazów najgorszego typu. Podeszwy jego butów przywarły do podłogi, oddech zamarł, serce podskoczyło i zaczęło się szamotać. Zanim zdąŜył się wycofać drzwiami przeznaczonymi dla słuŜby, został nakryty. Bella, krwiczka jego brata bliźniaka, spojrzała do góry i uśmiechnęła się. – Hej. – Cześć. „Wyjdź. Natychmiast”, pomyślał. BoŜe, jak fantastycznie pachniała. Zamachała noŜem nad pieczonym indykiem, którego właśnie przygotowywała. – Tobie teŜ zrobić kanapkę? – Co? – zapytał jak idiota. – Kanapkę. Ostrzem wskazała na bochenek chleba, prawie pusty słoik majonezu oraz sałatę i pomidory. – Pewnie jesteś głodny. Nie zjadłeś zbyt wiele w Last Meal. – Ach, tak... nie, nie jestem... Zdradził go jednak Ŝołądek, burcząc niczym głodna bestia, którą w rzeczywistości przecieŜ był. Drań. Bella potrząsnęła głową i ponownie zajęła się piersią indyka. – Weź sobie talerz i usiądź.

Slonko259

20

Super, była to ostatnia rzecz, jakiej potrzebował Lepiej być Ŝywcem pogrzebanym, niŜ siedzieć z nią sam na sam w kuchni, obserwując, jak przygotowuje swoimi pięknym rączkami jedzenie. – Furiath – powiedziała, nie podnosząc wzroku. – Talerz. Krzesło. JuŜ. Bez słowa podporządkował się poleceniu. NiewaŜne, Ŝe pochodził z rodu wojowników, był członkiem Bractwa i przewyŜszał ją wagą o dobre czterdzieści pięć kilogramów. W jej obecności był słaby i bezbronny. Krwiczka jego brata bliźniaka... cięŜarna krwiczka jego brata... była kimś, komu Furiath nie potrafił odmówić. Postawił swój talerz obok jej talerza i usiadł po drugiej stronie granitowej wysepki, postanawiając nawet nie patrzeć na jej dłonie. Nic się nie stanie, byle tylko nie widział jej długich, smukłych palców o krótkich, wypolerowanych paznokciach, byle nie... Cholera. – Zbihr chce, Ŝebym była wielka jak dąb – powiedziała, odkroiwszy kolejny plaster indyczej piersi. – Jeśli przez następne trzynaście miesięcy będzie zmuszał mnie do jedzenia, nie zmieszczę się do basenu. JuŜ prawie nie daję rady wcisnąć się w moje stare spodnie. – Wyglądasz dobrze. Do diabła, z tymi długimi, ciemnymi włosami, szafirowymi oczami oraz fantastycznie szczupłą figurą wyglądała wręcz doskonale. Workowata koszulka skrzętnie zakrywała to, co w sobie nosiła, ale zarumieniona skóra oraz sposób, w jaki często dotykała dłonią brzucha, zdradzały ciąŜę. Jej obecny stan ujawniał się równieŜ w lęku, jaki dostrzec moŜna było w spojrzeniu Z, ilekroć ten znalazł się w jej pobliŜu. PoniewaŜ ciąŜe u wampirów bardzo często kończyły się śmiercią płodów oraz matek, były one zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem dla brońca wiąŜącego się ze swoją wybranką. – Dobrze się czujesz? – zapytał Furiath. W końcu Z nie był jedyną osobą, która się o nią martwiła. – Całkiem nieźle. Męczę się trochę, ale nie jest to aŜ takie straszne. Oblizała koniuszki palców, następnie chwyciła słoik z majonezem. Kiedy grzebała w środku, nóŜ wydawał grzechoczący dźwięk, niczym monety potrząsane we wszystkie strony. – Za to Z doprowadza mnie do szału. W ogóle nie chce się ode mnie dokrwić. Furiath pamiętał, jak smakowała jej krew, i dlatego odwrócił od niej wzrok. Jego kły wydłuŜyły się. Nie było nic szlachetnego w tym, co do niej czuł, zupełnie nic, a on jako samiec, który zawsze szczycił się swoją czcigodną naturą, nie potrafił załagodzić sprzeczności pomiędzy swoimi uczuciami a zasadami moralnymi. Slonko259

21

Poza tym jego intencje z pewnością nie byłyby odwzajemnione. Dokrwiła go ten jeden, jedyny raz, poniewaŜ desperacko tego potrzebował, a ona była szlachetną samicą. Nie stało się to dlatego, Ŝe chciała go utrzymać przy Ŝyciu albo go pragnęła. Nie, zrobiła to wyłącznie dla jego bliźniaka. Z urzekł ją od pierwszej nocy, kiedy się spotkali, i los chciał, Ŝeby to ona wyratowała go z piekła, w którym został zamknięty. MoŜe i Furiath uratował ciało Z po stu latach bycia juchaczem, lecz to Bella wskrzesiła jego duszę. I to był jeszcze jeden powód, aby ją kochać. Cholera, Ŝałował, Ŝe nie miał przy sobie choć trochę towaru. Cały swój zapas zostawił na górze. – A co u ciebie? – zapytała, rozkładając na kromkach chleba plastry indyczego mięsa i przykrywając je liśćmi sałaty. – Czy ta nowa proteza sprawia ci jakieś kłopoty? – Dziękuję, juŜ jest trochę lepiej. Technologia była juŜ lata świetlne do przodu w porównaniu z tym, co było kiedyś, ale biorąc pod uwagę wszystkie walki, jakie stoczył, kikut utraconej nogi wymagał stałej opieki i obserwacji. Utracona noga... Tak, to prawda, stracił ją. Odstrzelił sobie, byle tylko oddalić Z od tej jego walniętej suki, Posiadaczki. Sprawa warta poświęcenia. Tak samo jak warte poświęcenia było jego szczęście, aby to Z mógł być z samicą, którą obaj przecieŜ kochają. Bella połoŜyła na wierzchu kanapek kolejne kromki chleba i przesunęła talerz w jego kierunku. – Proszę. – Właśnie tego potrzebowałem. Wbił zęby w kanapkę, delektując się chwilą. Miękki chleb dosłownie rozpływał się w ustach. Kiedy przełykał pierwszy kęs, pomyślał, Ŝe przygotowała przecieŜ to jedzenie specjalnie dla niego i zrobiła to z pewną dozą miłości. – Dobrze, cieszę się. Wgryzła się w swoją kanapkę. – Więc... od jakiegoś czasu chciałam cię o coś zapytać. – Tak? O co? – Jak zapewne wiesz, pracowałam razem z Marissą w Azylu. To naprawdę świetna organizacja, pełna wspaniałych ludzi... Cisza, która nagle zapadła, sprawiła, Ŝe zesztywniał. – W kaŜdym razie, przybyła nam nowa pracownica socjalna, która ma udzielać porad samicom oraz ich młodym. Slonko259

22

Przełknęła i wytarła usta papierowym ręcznikiem. – Jest naprawdę świetna. Ciepła, zabawna. Myślałam, Ŝe moŜe... O BoŜe, nie. – Dzięki, ale nie. – Jest naprawdę fajna. – Nie, dzięki. Miał wraŜenie, Ŝe skóra się na nim jakby skurczyła. Zaczął jeść w zabójczym tempie. – Furiath... wiem, Ŝe to nie moja sprawa, ale po co ten celibat? Kurwa. Przełykał coraz szybciej. – Czy moglibyśmy zmienić temat? – To z powodu Z, prawda? Dlaczego nigdy nie byłeś z Ŝadną samicą? Poświęcasz się dla niego z powodu jego przeszłości. – Bella... proszę... – Masz ponad dwieście lat. NajwyŜszy czas, byś zaczął myśleć o sobie. Z nigdy nie będzie całkowicie normalny i nikt nie wie tego lepiej niŜ ty i ja. Obecnie jest bardziej stabilny, a z czasem będzie się robił jeszcze zdrowszy. Prawda, zakładając, Ŝe Bella przetrwa ciąŜę. Dopóki nie wyjdzie z tego cała i zdrowa, jego brat wciąŜ jest w niebezpieczeństwie. A co za tym idzie, równieŜ i Furiath. – Proszę, pozwól, Ŝebym cię przedstawiła... – Nie. Furiath wstał, przeŜuwając jak krowa. Zachowanie się przy stole było istotną kwestią, lecz ta konwersacja musiała zakończyć się, zanim jego umysł eksploduje. – Furiath... – Nie chcę Ŝadnej samicy w moim Ŝyciu. – Byłby z ciebie wspaniały broniec, Furiath. Otarł usta ścierką do naczyń i powiedział w Starym Języku: – Dzięki ci za ten posiłek przygotowany twoimi rękoma. Miłego wieczoru, Bello, ukochana małŜonko mojego brata, Zbihra. Czuł, Ŝe zachował się niewłaściwie, najzwyczajniej w świecie ulatniając się, ale uznał, Ŝe tak będzie dla niego bezpieczniej. Biegł przez jadalnię wzdłuŜ stołu dziewięciometrowej długości. W połowie opadł z sił, chwycił więc krzesło i klapnął na siedzenie. Rany, serce waliło mu jak młot. Nagle zauwaŜył stojącego po drugiej stronie stołu Vrhednego, który bacznie mu się przyglądał. Slonko259

23

– Chryste! – Czemuś taki spięty, mój bracie? V, pochodzący od wielkiego wojownika, Krhviopija był potęŜnym samcem. Miał sto dziewięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, niebiesko obramowane śnieŜnobiałe tęczówki, czarne jak smoła włosy oraz szczupłą twarz o wystających kościach policzkowych, na której malował się wyraz przebiegłości. Doprawdy, moŜna było uznać go za pięknego. Jednak kozia bródka i tatuaŜe na skroniach sprawiały, Ŝe wyglądał groźnie. – Nie jestem spięty. Wcale nie. Furiath jakby nigdy nic połoŜył ręce na lśniącym blacie stołu, myśląc o skręcie, którego zamierzał zapalić natychmiast po dotarciu do swojego pokoju. – Właściwie to ciebie szukałem. – Tak? – Ghromowi nie podobał się nastrój podczas porannego spotkania. Było to lekkim niedomówieniem. Tak naprawdę V i król skakali sobie do gardeł w niektórych kwestiach i nie był to jedyny spór, jaki miał miejsce. – Zdjął nas wszystkich z dzisiejszej nocnej zmiany. Powiedział, Ŝe potrzebujemy trochę odpoczynku. V zmarszczył brwi, przez co wyglądał bystrzej niŜ cały zespół Einsteinów. Ale w jego przypadku to nie była tylko kwestia wyglądu. Gość przede wszystkim mówił w szesnastu językach, projektował gry komputerowe dla własnej rozrywki oraz potrafił wyrecytować z pamięci dwadzieścia tomów Kronik. – Wszystkich? – dopytywał się V. – Tak, wybierałem się do Zero Sum. Idziesz? – Niestety, mam do załatwienia pewną prywatną sprawę. Ach, tak. To jego niekonwencjonalne Ŝycie seksualne. O rany, on i Vrhedny to dwa przeciwne bieguny seksualnego Spektrum. Jego wiedza równa była zeru, za to Vrhedny zgłębił juŜ wszystko, co było moŜliwe, a do tego większość do granic moŜliwości. Z jednej strony nietknięta ludzką stopą ścieŜka, z drugiej wprost autostrada. I nie była to jedyna róŜnica między nimi. Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, tak naprawdę nie mieli ze sobą nic, absolutnie nic wspólnego. – Furiath? Furiath zadrŜał, stając na baczność. – O co chodzi? – Śniłeś mi się raz. Wiele lat temu. Slonko259

24

O BoŜe. Dlaczego nie poszedł prosto do swojego pokoju? JuŜ by odpalał skręta. – Jak to? V pogłaskał się po bródce. – Widziałem ciebie stojącego na jakimś rozdroŜu, a wokół białe pola. Był burzliwy dzień... duŜo piorunów. Lecz kiedy sięgnąłeś po chmurę z nieba i owinąłeś ją wokół studni, deszcz przestał padać. – Brzmi poetycko. – CóŜ za ulga. Większość wizji V była piekielnie przeraŜająca. – Lecz bez znaczenia. – Nic z tego, co widzę, nie jest bez znaczenia i dobrze o tym wiesz. – Jakaś alegoria? Jak moŜna opatulić studnię? – Furiath skrzywił się. – I w jakim celu, powiedz mi, proszę. Czarne brwi V niemal zasłoniły jego lśniące jak lustra oczy. – Ja... BoŜe, nie mam pojęcia. Po prostu musiałem ci to powiedzieć. Z trudem powstrzymał cisnące się na usta przekleństwa i ruszył w stronę kuchni. – Czy Bella wciąŜ tam jest? – Skąd wiedziałeś, Ŝe... – Zawsze po spotkaniu z nią wyglądasz na skonanego.

Slonko259

25

2 PÓŁ GODZINY PÓŹNIEJ – zdąŜył jeszcze zjeść kanapkę z indykiem – V był juŜ na tarasie swojego śródmiejskiego luksusowego apartamentu na ostatnim piętrze. Noc nie naleŜała do najprzyjemniejszych – była marcowo chłodna oraz kwietniowo mokra. Przenikliwy wiatr szalał po okolicy ni. czym pijak, wredny i nieprzyjemny. V oglądał panoramę mostu w Caldwell, ale pocztówkowy widok migoczącego miasta nudził go. Podobnie jak nudziła go perspektywa wieczornych zabaw i uciech. Tak chyba czuje się stary narkoman uzaleŜniony od koki. Kiedyś kaŜda dawka to było silne i intensywne przeŜycie, teraz pozostało wyłącznie zaspokajanie głodu, bez jakiegoś szczególnego entuzjazmu. CóŜ, kierował się wyłącznie potrzebami, zatracając przy tym swobodę działania. Oparł dłonie na balustradzie i wychylił się daleko, przyjmując na twarz podmuch piasku niesionego przez lodowate powietrze. Włosy unosiły mu się na wietrze niczym modelowi w jakiejś beznadziejnej reklamie. Albo moŜe... niczym komiksowemu superbohaterowi? Tak, ta druga metafora była trafniejsza. Pomijając naturalnie fakt, Ŝe on byłby raczej czarnym charakterem. Nagle uświadomił sobie, Ŝe jego dłonie głaszczą kamienną powierzchnię, jakby delikatnie ją pieszcząc. Balustrada miała ponad metr wysokości i obiegała dookoła cały budynek, a zwieńczona była szeroką na prawie metr półką, która niemal sama prosiła o to, by rzucić się z niej w dół i lecieć prawie sto metrów przez rozrzedzone powietrze. Doskonałe wietrzne preludium poprzedzające cięŜkie pierdolnięcie śmierci. Tak, to był widok, który go zainteresował. Miał juŜ kiedyś okazję poczuć na własnej skórze, jak przyjemny jest taki swobodny spadek. Jak siła wiatru naciska na klatkę piersiową, utrudniając oddychanie. Jak oczy zalewają się łzami, spływającymi po skroniach zamiast po policzkach. Jak grunt spieszy na powitanie niczym wylewny gospodarz przyjęcia. Nie był pewien, czy skacząc i ratując się wtedy, podjął właściwą decyzję. W ostatniej jednak chwili zdematerializował się, by powrócić na taras. Powrócić... prosto w ramiona Butcha. Pieprzony Butch. Zawsze wracał do tego sukinsyna.

Slonko259

26

V opanował chęć wykonania kolejnego skoku i siłą umysłu otworzył rozsuwane drzwi. Trzy szklane ściany apartamentu były kuloodporne, lecz nie przepuszczały światła słonecznego. Nieistotne, i tak nie zamierzał tu zostawać w ciągu dnia. To nie był jego dom. Wszedł do środka. W tej samej chwili poczuł się przytłoczony, jakby wewnątrz działały zupełnie inne siły grawitacji. W rozciągającej się bez końca przestrzeni pokoju ściany, sufit i marmurowe podłogi były czarne. Podobnie jak tysiące świec, które potrafił zapalić siłą własnej woli. Jedynym elementem, który moŜna by uznać za mebel, było olbrzymich rozmiarów łoŜe, którego nigdy zresztą nie uŜywał. Poza tym były tu przeróŜne sprzęty: stół z pasami ograniczającymi swobodę ruchów, przymocowane do ściany łańcuchy, maski, kneble, pejcze i pałki. A takŜe szafka pełna cięŜarków i stalowych klipsów na sutki oraz najdziwniejszych narzędzi wykonanych ze stali nierdzewnej. Wszystko dla samic. Ściągnął skórzaną kurtkę i rzucił ją na łóŜko, następnie pozbył się koszuli. Jak zawsze podczas takich sesji pozostawił skórzane spodnie; uległe mu samice nigdy nie widziały go całkiem nagiego. Nikt zresztą nie miał takiej okazji oprócz jego braci, i to wyłącznie podczas obrzędów w Krypcie, kiedy wymagały tego rytuały. To, jak wyglądał tam, na dole, było tylko i wyłącznie jego sprawą. Telepatycznie zapalił świece. Światło odbiło się od lśniącej podłogi i natychmiast zostało pochłonięte przez czarny sufit. Nie było to jednak romantyczne miejsce. Zwykła nora w której bluźnierstwa były na porządku dziennym, a oświetlenie potrzebne było jedynie po to, by prawidłowo wykorzystać skóry, metal, ręce i kły. Poza tym świece mogły być teŜ uŜyte do celów innych niŜ oświetlenie. Podszedł do barku, nalał sobie odrobinę grey goose i oparł się o blat stołu. Niektóre przedstawicielki gatunku myślały, Ŝe przyjście tutaj i wytrzymanie stosunku z nim to rytuał przejścia. Inne tylko on potrafił zaspokoić. I jeszcze inne, takie, które pragnęły zbadać, czy ból i seks mogą iść ze sobą w parze. Najmniej interesowały go odkrywczynie. Zwykle nie mogły tego wytrzymać i były zmuszone do uŜycia słowa lub znaku bezpieczeństwa, jakie im przekazywał w połowie stosunku. Zawsze pozwalał im odejść, tyle Ŝe ból musiały ukoić sobie same, bez jego pomocy. W dziewięciu na dziesięć przypadków chciały wkrótce spróbować ponownie, ale nic z tego. Jeśli raz zostały zbyt łatwo złamane, prawdopodobnie stałoby się tak i kolejny raz, a jego nie interesowało udzielanie korepetycji amatorkom.

Slonko259

27

Takie, które potrafiły wszystko znieść, nazywały go sadhominem i oddawały mu cześć, mimo iŜ on tak naprawdę miał to gdzieś. Jego ostry temperament musiał zostać przytępiony, a ich ciała były po prostu kamieniem, którego w tym celu uŜywał. Koniec, kropka. Podszedł do ściany, chwycił stalowy łańcuch i pozwolił, by prześlizgnął się przez jego dłoń, ogniwo po ogniwie. Mimo iŜ był sadystą z natury, wcale nie czerpał przyjemności ze sprawiania bólu uległym mu samicom. Jego potrzebę sadyzmu zaspokajało zabijanie reduktorów. Kontrola nad umysłami i ciałami podporządkowanych samic była tym, czego poszukiwał. To, co im robił, seks i nie tylko, to, co mówił, w co kazał im się ubierać... wszystko to było starannie zaplanowane z myślą o efekcie końcowym. Owszem, był w tym i ból, być moŜe płakały ze słabości i ze strachu, lecz wciąŜ błagały go o więcej. I dawał im to, jeśli tylko miał ochotę. Rzucił okiem na maski. Zawsze kazał im zakładać maski i nigdy nie pozwalał się dotykać, dopóki wyraźnie nie powiedział, gdzie, jak i czym mają to zrobić. JeŜeli miewał orgazmy, było to niezwykłe wydarzenie, odbierane przez uległe z wielką dumą. Nigdy ich nie poniŜał, nie zmuszał do robienia tych okropnych rzeczy, w których niektórzy dominujący się lubowali Nie interesowało go jednak zadowalanie uległych, a sesje odbywały się tylko i wyłączne na jego zasadach. Mówił im, gdzie i kiedy, a jeśli któraś zaczynała domagać się jakichś bzdurnych uprawnień, wylatywała. Na dobre. Sprawdził zegarek i rozproszył zvidh, pole maskujące otaczające apartament. Samica, która miała przyjść do niego dzisiejszej nocy, mogła go śledzić, poniewaŜ wbił się w jej Ŝyłę parę miesięcy temu. Kiedy juŜ z nią skończy, znów stworzy zvidh, by po wyjściu stąd na zawsze zapomniała o tym miejscu. Będzie jednak wiedziała, co się stało. Ślady seksu pozostaną widoczne na całym jej ciele. Kiedy samica zmaterializowała się na tarasie, odwrócił się. Widziana przez drzwi była tylko anonimowym cieniem w czarnym skórzanym gorsecie oraz długiej, luźnej, czarnej spódniczce. Jej ciemne włosy związane były wysoko na głowie, tak jak tego wymagał. Wiedziała, Ŝe ma czekać. Wiedziała, Ŝe nie moŜe pukać. Siłą woli otworzył jej drzwi, ale pamiętała, Ŝe nie wolno jej wejść bez zaproszenia. Przyglądał się, wciągając nozdrzami jej zapach. Była pobudzona seksualnie. Kły wydłuŜyły mu się, lecz nie dlatego, Ŝe był jakoś szczególnie zainteresowany seksem. Po prostu potrzebował pokarmu, a ona była samicą i miała wiele Ŝył, w które moŜna było się wkłuć. To była zwykła biologia, a nie Ŝadne zauroczenie. Slonko259

28

V wyciągnął rękę i kiwnął na nią zgiętym palcem. DrŜąc, ruszyła w jego stronę. Był dziś w bardzo kiepskim nastroju. – Zrzuć spódniczkę – powiedział. – Nie podoba mi się. Bez słowa sprzeciwu rozpięła zamek i pozwoliła delikatnej satynie opaść na podłogę. Pod spodem miała czarne podwiązki oraz czarne koronkowe pończochy. Majteczek brak. Hmm... o tak. Zamierzał ściągnąć z niej tę bieliznę za pomocą sztyletu. Prędzej czy później. Podszedł do ściany i wybrał maskę z jednym tylko otworem. Będzie musiała oddychać ustami. Rzucił w jej kierunku. – Zakładaj. JuŜ. Bez słowa zakryła twarz. – Wskakuj na stół. Nie pomógł jej, wiedział, Ŝe da sobie jakoś radę. Zawsze jakoś sobie dawały. Samice takie jak ta zawsze znajdowały drogę do jego wyrka. Dla zabicia czasu wyciągnął z tylnej kieszeni skręta i włoŜył go pomiędzy wargi. Potem sięgnął po czarną świeczkę ze świecznika. Odpalając dymka, wpatrywał się w kroplę płynnego wosku u podnóŜa płomienia. Sprawdził, jak radzi sobie samica. Dobra robota. PołoŜyła się twarzą do góry, ręce po bokach, rozłoŜone nogi. Po przymocowaniu jej wiedział juŜ dokładnie, od czego chce dziś zacząć. Zrobił krok do przodu, nadal trzymając świeczkę w ręku. W świetle okratowanych lamp hali treningowej Bractwa John Matthew przyjął odpowiednią pozycję i skupił się na swym partnerze. Pasowali do siebie jak dwie chińskie pałeczki. Obaj byli szczupli i delikatni. Tak jak wszyscy pre–transi. Zbihr – brat, który tej nocy uczył walki wręcz, zagwizdał przez zęby. Zawodnicy powitali się ukłonem. Przeciwnik Johna wyraził uznanie, wygłaszając odpowiednią formułkę w Starym Języku, a John odpowiedział mu w amerykańskim języku migowym. Rozpoczęli walkę. Małe dłonie i kościste ręce przecinały powietrze bez większego efektu, kopnięcia wystrzeliwały niczym papierowe samolociki, uniki były mało finezyjne. Wszystkie ruchy oraz pozycje były jedynie cieniami tego, czym powinny być. Echem piorunów, zamiast rykiem samym w sobie. Odgłos pioruna dobiegł jednak z innej części sali. Slonko259

29

W połowie rundy nagle rozległo się potęŜne BACH! i masywne ciało walnęło na niebieski materac niczym worek z piaskiem. John i jego przeciwnik spojrzeli w tamtym kierunku... i zrezygnowali z dalszych nieudolnych prób uprawiania mieszanych sztuk walki. Zbihr walczył właśnie z Blastherem, jednym z najlepszych przyjaciół Johna. Rudowłosy Blasther jako jedyny uczeń przeszedł juŜ przemianę, tak więc był dwa razy większy niŜ pozostali. A mimo to Zbihr właśnie powalił gościa. Blasther natychmiast zerwał się na równe nogi i ponownie stanął do walki niczym niezłomny Ŝołnierz, i po raz kolejny dostał po dupie. MoŜe i był wielki, ale nic więcej. Za to Z był nie tylko olbrzymem, ale i członkiem Bractwa Czarnego Sztyletu. Tak więc Blasth stawiał czoło komuś na miarę czołgu typu Sherman, i to z długoletnim doświadczeniem na polu walki. O rany, Khill powinien tu być i zobaczyć, co się dzieje. Gdzie on się podziewał? Jedenastu uczniów jak jeden wydali głośne „łaa!”, gdy Z spokojnie podciął Blastha, rzucił go twarzą na materac i wykręcił w wyginającym kości uścisku. Kiedy Blasth zasygnalizował poddanie się, Z natychmiast go puścił. Stał nad tym jeszcze dzieciakiem, a jego głos był jak zawsze ciepły: – Pięć dni po przemianie, a idzie ci juŜ całkiem nieźle. Blasth uśmiechnął się, mimo iŜ jego policzek nadal przywierał do materaca, jakby został przyklejony. – Dziękuję ci... – wysapał. – Dziękuję, panie. Z wyciągnął rękę i pomógł Blasthowi wstać. W tej samej chwili dźwięk otwieranych drzwi obudził echo i przetoczył się po sali. John, zdumiony, wytrzeszczył oczy. CóŜ, cholera... to wyjaśniało, gdzie podziewał się Khill przez całe popołudnie. Samiec, który dzień wcześniej waŜył nie więcej niŜ torba psiego Ŝarcia, był teraz prawdziwym olbrzymem. Miał ze sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i jakieś sto trzynaście kilogramów wagi. BoŜe, Khill na pewno nie spędził dzisiejszego dnia na pisaniu SMS–ów czy e–maili. Przeszedł przemianę. Zajęty był po prostu dorastaniem do swojego nowego ciała. John podniósł rękę, a Khill w odpowiedzi dziwnie niezdarnie kiwnął głową; moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe albo ma sztywny kark, albo nieruchomą głowę. Koleś wyglądał jak kupa gówna i poruszał się tak, jakby bolał go kaŜdy gnat. Do tego bez przerwy majstrował coś przy kołnierzu nowego polaru w rozmiarze XXXL, tak jakby wkurzał go jego dotyk, i z grymasem na twarzy podnosił co chwila opadające dŜinsy. Niespodzianką było podbite oko, ale być Slonko259

30

moŜe wpadł na coś w trakcie przemiany? Podobno osoba przechodząca transformację szamocze się i nieskoordynowanie wymachuje kończynami. – Dobrze, Ŝe się wreszcie pokazałeś – powiedział Zbihr. Głos Khilla brzmiał nisko, całkowicie inaczej niŜ przedtem. – Chciałem przyjść, chociaŜ nie jestem w stanie ćwiczyć. – Dobra decyzja. MoŜesz sobie tam usiąść i wyluzować się. Odchodząc na bok, Khill spojrzał w kierunku Blastha. Uśmiechnęli się do siebie, potem obaj spojrzeli na Johna. Dłonie Khilla pokazały na migi: Po zajęciach idziemy do Blastha. Mam cholernie duŜo do opowiedzenia wam obu. John kiwnął głową. W tej samej chwili rozległ się głos Z: – Koniec przerwy na pogaduszki, panienki. Nie zmuszajcie mnie do dawania wam klapsów w dupę, bo z przyjemnością to zrobię. John ponownie stanął naprzeciw swego wątłego partnera i przyjął pozycję. ChociaŜ mogło się to źle skończyć – jeden z uczniów zmarł podczas przemiany – John nie mógł doczekać się nadejścia swojej. Jasne, robił w gacie ze strachu, ale lepiej być martwym, niŜ tkwić w świecie jako bezpłciowy kawał mięsa zdany na łaskę innych. Był bardziej niŜ gotowy, by zostać samcem. Miał przecieŜ coś do załatwienia z reduktorami. Dwie godziny później V czuł się odpowiednio usatysfakcjonowany. Jak zawsze. Samica nie była w odpowiedniej formie, by zdematerializować się i wrócić do domu, ubrał ją więc w szlafrok, zahipnotyzował do stanu otępienia i zwiózł na dół windą towarową. Stary psaniec Fritz czekał w samochodzie. Wziął adres, pod który miał ją odwieźć, i nie zadawał Ŝadnych pytań. Taki lokaj był istnym darem niebios. V znów sobie nalał do szklaneczki i usiadł na łóŜku. Koło tortur pokryte było zastygłym woskiem, krwią, jej podnieceniem oraz śladami jego orgazmów. Była to trochę niechlujna sesja. Tyle Ŝe te naprawdę zadowalające zawsze takie były. Pociągnął długi łyk. W przytłaczającej ciszy, w perwersyjnym otoczeniu, w wyniku chłodnego uderzenia rzeczywistości niczym kaskada zalały go zmysłowe obrazy. To co widział parę tygodni temu, częściowo zresztą przez przypadek, sceny nienaleŜące do niego, które niczym złodziej n. rejestrował w swoim mózgu.

Slonko259

31

Tygodnie temu widział Butcha i Marissę... leŜących razem. Glina przebywał wtedy na kwarantannie w klinice Agrhesa, a w kącie jego szpitalnego pokoju zamontowana była kamera. V przyłapał ich, oglądając obraz na monitorze komputera: ona ubrana w piękną brzoskwiniową suknię, on w szpitalne łachy. Całowali się długo i namiętnie, ich ciała pręŜyły się, gotowe na seks. Potem V, czując potworny ucisk w gardle, patrzył, jak Butch tuli się do niej. Rozpięta koszula odkryła ramiona, plecy oraz biodra. Kiedy zaczął się rytmicznie poruszać, jego kręgosłup napinał się i rozluźniał. Jej dłonie powoli zsunęły się na jego tyłek i zatopiły w nim paznokcie. Było to piękne: ich dwoje, razem. Coś zupełnie innego niŜ seks uprawiany byle gdzie, właśnie taki, jakiego V doświadczał przez całe swoje Ŝycie. Była w tym miłość i intymność, i... dobroć. Vrhedny rozluźnił się, pozwalając, by jego ciało opadło swobodnie na materac. Ze szklanki wylało się trochę alkoholu. Ciekawe, jak by to było, przeŜyć taki seks. Czy w ogóle spodobałoby mu się? Nie miał pewności, czy mógłby być w kimś, czując jednocześnie ręce tej osoby oplecione wokół swego ciała. Nie potrafił teŜ wyobrazić sobie bycia całkowicie nagim. Kiedy jednak przypomniał sobie Butcha, doszedł do wniosku, Ŝe wszystko zaleŜy od tego, z kim jesteś. Zakrył twarz dłonią, pragnąc z całych sił przestać o tym myśleć. Nienawidził siebie za te myśli, za przywiązanie do nich, za bezcelowe obarczanie się nimi oraz za przepełnione wstydem litanie wywołane zmęczeniem. Kiedy czuł, Ŝe przemoŜne wyczerpanie przejmuje kontrolę nad jego umysłem, podejmował walkę, wiedząc, Ŝe jest to niebezpieczne. Tym razem nie udało mu się wygrać. Nie miał nawet nic do powiedzenia. Oczy zamknęły mu się w momencie, gdy poczuł pierwsze liźnięcie strachu na kręgosłupie i gęsią skórkę. O... cholera. Zapadał w sen... PrzeraŜony, starał się za wszelką cenę otworzyć powieki, lecz było za późno. Zamieniły się w kamienne ściany i wir zaczął go juŜ wciągać. Nie pomagały usilne próby uwolnienia się z jego mocy. Z bezwładnej dłoni wysunęła się szklanka i jak przez mgłę usłyszał dźwięk tłuczonego szkła. ZdąŜył jeszcze pomyśleć, Ŝe dzieje się z nim to samo, co z tą szklanką wódki. Rozlewał się i rozpadał na wszystkie strony, nie był w stanie utrzymać się ani chwili dłuŜej.

Slonko259

32

3 TROCHĘ DALEJ, KILKA PRZECZNIC NA ZACHÓD, Furiath ze szklaneczką martini w dłoni zapadł się na skórzanej ławie w Zero Sum. On i Butch przyszli tu jakieś pół godziny temu i cały czas milczeli. Zajęci byli obserwowaniem ludzi, siedząc przy stole Bractwa. Bóg jeden wiedział, jak wiele moŜna tu było zobaczyć. Klubowy parkiet, widoczny po drugiej stronie ściennego wodospadu, tętnił muzyką techno. Elegancko ubrani ludzie dosłownie unosili się na falach ecstasy i koki, dopuszczając się nieprzyzwoitych uczynków. Członkowie Bractwa nigdy jednak nie przesiadywali w tej ogólnodostępnej, popowej części klubu. Wystarczał im niewielki skrawek w sektorze dla VIP–ów: stół na samym końcu lokalu, nieopodal wyjścia awaryjnego. Klub był dobrym miejscem na odpoczynek i relaks. Ludzie nie zwracali na nich uwagi, do tego dobra wódka, a wszystko w samym centrum miasta, gdzie Bractwo przeprowadzało większość swoich polowań. Poza tym, odkąd Bella i Z byli razem, właściciel stał się jakby rodziną. Wielebny, samiec prowadzący tę knajpę, był bratem Belli. No i do tego jeszcze dilerem narkotykowym Furiatha. Furiath wciągnął długą, solidną krechę z krawędzi szklanki swojego wstrząśniętego, niezmieszanego. Tej nocy zamierzał dokonać jeszcze jednego zakupu, jego zapasik znów się uszczuplił. Po drugiej stronie stołu tańczyła jakaś blondynka. Jej piersi podskakiwały niczym jabłka toczące się po stromym zboczu, a niezwykle kusa spódniczka odsłaniała pośladki i brokatowe stringi. Dziwaczny strój sprawiał, Ŝe była właściwie półnaga. Sprośna – to chyba było najwłaściwsze słowo. Tego szukał. Była typowa. Większość ludzkich samic przebywających w sektorze dla VIP–ów lawirowała na granicy, naraŜając się na aresztowanie pod zarzutem obnaŜania się w miejscu publicznym. Z drugiej jednak strony, były one zwykle albo profesjonalistkami, albo cywilkami. Przez ułamek sekundy Furiath zastanawiał się, jak by to było, gdyby zafundował sobie chwilę z kimś takim jak ona. Tkwił w celibacie juŜ tak długo, Ŝe nawet myślenie o tym wydawało mu się całkowicie nie na miejscu. MoŜe jednak pomogłoby mu to przestać myśleć o Belli. – ZauwaŜyłeś coś ciekawego? – zagadnął Butch.

Slonko259

33

– Nie wiem, o czym mówisz. – Och? CzyŜbyś nie zauwaŜył tej blondynki, która tu właśnie przemknęła? – Nie jest w moim typie. – W takim razie rozejrzyj się za długowłosą brunetką. – Daj spokój. Furiath dokończył martini. Miał ogromną ochotę rzucić szklanką o ścianę. Cholera, nie do wiary, Ŝe zastanawiał się nad seksem za pieniądze. Desperat. Nieudacznik. BoŜe, miał ochotę na skręta. – No, dalej, Furiath. Wiedz, Ŝe zawsze, kiedy tu przychodzisz, wszystkie laski cię obserwują. Powinieneś spróbować jednej z nich. Zbyt wiele osób naciskało juŜ dziś na niego. – Nie, dzięki. – Chciałem tylko powiedzieć... – Odpierdol się. Butch zaklął pod nosem, powstrzymując się od dalszego komentarza. Furiath poczuł się jak dupek. Tak jak powinien. – Przepraszam. – Spoko. Furiath kiwnął na kelnerkę. Podeszła natychmiast. Kiedy juŜ zabrała pustą szklankę, wymamrotał: – Próbowała umówić mnie z kimś na wieczór. – Słucham? – Bella. Speszony, sięgnął po wilgotną serwetkę i zaczął ją składać w kwadraty. – Powiedziała, Ŝe jest jakaś pracownica socjalna w Azylu. – Rhym? Bardzo fajna... – Ale ja... – Nie jesteś zainteresowany? – Butch potrząsnął głową. – Stary, wiem, Ŝe pewnie znowu zechcesz urwać mi łeb, ale juŜ najwyŜszy czas, Ŝebyś się w końcu kimś zainteresował. Ten cały syf z tobą i samicami? To musi się skończyć. Słysząc to, Furiath nie mógł powstrzymać śmiechu. – Nie owijasz w bawełnę, glino. – Musisz zacząć korzystać trochę z Ŝycia. Slonko259

34

Furiath kiwnął głową w stronę bionicznej blondynki. – I sądzisz, Ŝe kupowanie seksu to korzystanie z Ŝycia? – Biorąc pod uwagę sposób, w jaki na ciebie patrzy, wcale nie będziesz musiał płacić. Furiath spróbował to sobie wyobrazić. Siebie wstającego i podchodzącego do tej kobiety. Biorącego ją za rękę i prowadzącego do jednej z prywatnych łazienek. MoŜe zrobiła, by mu laskę. MoŜe on posadziłby ją na umywalce, rozłoŜył jej nogi i pompował, dopóki by nie doszedł. Ile potrzebowałby czasu? Piętnaście minut. Maks. MoŜe i był prawiczkiem, ale przecieŜ zasady uprawiania seksu były całkiem proste. Wszystko, czego potrzebowałoby jego ciało, to mocny uchwyt i trochę tarcia. Z pewnością dałby sobie radę. CóŜ, tylko w teorii. Jak na razie w spodniach miał miękko, więc nawet gdyby chciał stracić dziś cnotę, pewnie nic by z tego nie wyszło. Na pewno nie z nią. – Nie potrzebuję – powiedział, kiedy stanęło juŜ przed nim kolejne martini. Z fasonem wrzucił sobie oliwkę do ust. – Serio, nie trzeba. Zamilkli. Zza wodnej kurtyny słychać było stłumione dudnienie muzyki. Furiath, który nie mógł znieść takiej ciszy, zamierzał zacząć rozmowę na temat sportu, ale Butch nagle zastygł. Samica znajdująca się po drugiej stronie sektora dla VIP–ów patrzyła w ich stronę. Była to szefowa ochrony, ubrana i ostrzyŜona jak facet. Prawdziwy twardziel. Furiath widział ją juŜ parę razy w akcji, bez wysiłku powalającą pijanych ludzkich samców, jakby karciła psy gazetą. Zaraz, zaraz, ona wcale nie patrzyła na Furiatha. Wyraźnie zainteresowana była Butchem. – No nie, miałeś ją – wycedził Furiath. – Chyba się nie mylę? Butch wzruszył ramionami. – Tylko raz. Zanim poznałem Marissę. Furiath znów zerknął na samicę, zastanawiając się, jaki był ten ich stosunek. Wyglądała na taką, która potrafiła sprawić, Ŝeby samcowi pokazały się gwiazdy. I raczej nie robiła tego w zabawny sposób. – Czy taki beznamiętny seks jest dobry? – zapytał, czując się, jakby miał dwanaście lat. Uśmiech na twarzy Butcha był dziwnie tajemniczy. – Kiedyś myślałem, Ŝe tak. Ale nim nie spróbujesz gorącej, to i zimna pizza smakuje wyśmienicie. Slonko259

35

Furiath łyknął martini. Zimna pizza, hm. A więc to właśnie czekało tam na niego. Inspirujące. – Cholera, nie chcę ci psuć zabawy. Chodzi mi o to, Ŝe z właściwą osobą jest po prostu lepiej. Butch pchnął szklankę za siebie. Kelnerka podbiegła, by ją ponownie napełnić, ale powstrzymał ją: – Nie, kończę na dwóch. Dzięki. – Czekaj! – powiedział Furiath, zanim kobieta odeszła. – Ja poproszę. Vrhedny wiedział, Ŝe to sen, poniewaŜ czuł się szczęśliwy. Koszmar zawsze zaczynał się od błogostanu. Na początku był szczęśliwy, całkowicie spełniony. Tak poskręcana była jego kostka Rubika. I wtedy wystrzeliła broń. Na jego koszuli wykwitła jasnoczerwona plama, a powietrze przeszył krzyk, który zdawał się zwarty niczym kamień. Ból był niby odłamek bomby wbijający się w jego ciało. Jakby został oblany benzyną i podpalony, jakby zdzierano z niego skórę. O BoŜe, umierał. Nikt nie przeŜyłby takiej agonii. Opadł na kolana i... Wystrzelił z łóŜka, jakby ktoś dał mu potęŜnego kopniaka prosto w głowę. W apartamentowej klatce czarnych ścian i wypełnionych mrokiem nocy szyb jego oddech brzmiał jak piła przedzierająca się przez twarde drewno. Cholera, miał wraŜenie, Ŝe serce zaraz wyskoczy mu z piersi. Musiał się napić... teraz. Na miękkich nogach podszedł do barku, wziął czystą szklankę i nalał sobie po brzeg. ZbliŜył szklankę do ust, gdy nagle zdał sobie sprawę, Ŝe nie jest sam. Wyszarpnął czarny sztylet z pochwy przy pasie i obrócił się raptownie. – To tylko ja, wojowniku. Jezu Chryste. Stała przed nim, spowita w czarne szaty od stóp do głów, z zakrytą twarzą. Pani Kronik. Jej malutka postać dominowała w apartamencie. Gdzieś spoza niej rozlewała się poświata jasna niczym południowe słońce. Och, to było spotkanie, którego właśnie teraz potrzebował. Tak, tak. Skłonił się i pozostał tak bez ruchu, rozwaŜając jednocześnie, jak moŜna by w takiej pozycji się napić. – Jestem zaszczycony. Slonko259

36

– Kłamiesz – powiedziała oschle. – Podnieś się, wojowniku, bym widziała twoją twarz. V starał się, jak mógł, by wydusić z siebie jakieś „hej–jak–się–Pani–miewa”, w nadziei na zakamuflowanie „o–ja–pierdolę”, które siedziało wewnątrz jego głowy. Jebać to. Ghrom groził wydaniem go przed Panią Kronik, jeśli nie zdoła wziąć się w garść. Pewnie juŜ go wtopił. Kiedy zdołał się odrobinę wyluzować, pomyślał, Ŝe pociąganie teraz ze szklaneczki mogłoby zostać odebrane jako zniewaga. – Tak teŜ by się stało – powiedziała Pani Kronik. – Lecz zrób to, jeśli juŜ musisz. Przełknął wódkę, jakby to była woda i odstawił szklankę. Najchętniej golnąłby sobie jeszcze, ale teraz to niemoŜliwe. Na szczęście ona nie zostanie tu długo. – Cel mojej wizyty nie ma nic wspólnego z twoim Królem. Pani Kronik podleciała bliŜej, zatrzymując się jakieś trzydzieści centymetrów od niego. V walczył z chęcią cofnięcia się, szczególnie kiedy wyciągnęła świecącą rękę i musnęła jego policzek. Jej moc równa była mocy błyskawicy: precyzyjna i śmiercionośna. Nikt nie chciałby stać się celem jej ataku. – JuŜ czas. Czas na co? Wolał jednak milczeć. Pani Kronik nie zadaje się pytań. – ZbliŜają się twoje urodziny. Prawda, wkrótce miał ukończyć trzysta trzy lata. Czy temu jednak miał zawdzięczać jej wizytę? Gdyby chciała złoŜyć mu urodzinowe Ŝyczenia, wystarczyłoby przecieŜ wysłać coś symbolicznego pocztą. Kurwa, mogła przecieŜ wysłać e–kartę i luz. – I w związku z tym mam dla ciebie prezent. – Jestem zaszczycony. – „I zdezorientowany”, pomyślał. – Twoja samica jest gotowa. Vrhedny zatrząsł się cały, jakby ktoś dźgnął go w dupę scyzorykiem. – Przepraszam, co... – „śadnych pytań, debilu”, upomniał sam siebie. – Ach... z całym szacunkiem, ale ja nie mam samicy. – Masz. Opuściła świecącą rękę. – Wybrałam ją spośród Wybranek, by została twoją pierwszą partnerką. Jest najczystszej krwi, najznakomitszej urody. V otworzył usta, a Pani Kronik nagle znalazła się tuŜ przy nim. Slonko259

37

– Połączycie się w związku i spłodzicie potomstwo, a ty będziesz się jeszcze rozmnaŜał z innymi. Twoje córki uzupełnią szeregi Wybranek. Twoi synowie zostaną członkami Bractwa. Takie jest twoje przeznaczenie: zostać Najsamcem Wybranek. Słowo „Najsamiec” spadło na niego niczym bomba wodorowa. – Wybacz mi, o Pani Kronik... ech... Odchrząknął. Nagle przypomniał sobie, Ŝe jeśli ktoś wkurzy Jej Świątobliwość, potrzebne mogą okazać się szczypce do grilla, by pozbierać jego dymiące pozostałości. – To znaczy, bez obrazy, ale nie chcę brać sobie Ŝadnej samicy jako mojej własnej... – Tak jednak zrobisz. I zapłodnisz ją w trakcie odpowiedniego rytuału, a ona urodzi ci młode. Tak jak zrobią to teŜ i inne. Wizja bycia uwięzionym po Drugiej Stronie, otoczonym przez samice, niezdolnym do walki, bez moŜliwości widywania własnych braci... lub... nie daj BoŜe, Butcha... sprawiła, Ŝe szczęki same mu się zacisnęły. – Moim przeznaczeniem jest bycie wojownikiem. Bycie razem z moimi braćmi. Jestem tu, gdzie powinienem być. Spodziewał się, Ŝe słysząc to, Pani Kronik wpadnie w szał. Tymczasem powiedziała: – JakŜe to odwaŜne z twojej strony, wyrzekać się swojej pozycji. Jesteś taki sam jak twój ojciec. Nieprawda. On i Krhviopij nie mieli ze sobą nic wspólnego. – Wasza Świątobliwość... – A jednak zrobisz to. I zgłosisz się z własnej woli. Jego odpowiedź była jak strzał z procy, zimna i surowa. – Będę potrzebował cholernie dobrego powodu. – Jesteś moim synem. V z wraŜenia przestał oddychać. – Trzysta trzy lata temu zrodziłeś się z mego ciała. Kaptur Pani Kronik zsunął się, odsłaniając jej twarz – nieziemsko piękną, wręcz zjawiskową. – Podnieś swoją przeklętą dłoń i poznaj prawdę. Z sercem w gardle, V podniósł rękę i jednym szarpnięciem zerwał skórzaną rękawicę. PrzeraŜony patrzył na to, co kryło się pod wytatuowaną skórą – Ŝarzyło się w nim światło takie jak u niej. Jezu Chryste... Jak, do diabła, mógł wcześniej tego nie skojarzyć?

Slonko259

38

– Twoje zaślepienie – powiedziała – sprawiało, Ŝe nic nie widziałeś. Nie chciałeś zobaczyć. V zatoczył się w kierunku materaca. Siadł cięŜko, mówiąc sobie, Ŝe nie moŜe teraz stracić głowy... O, chwila... przecieŜ juŜ ją stracił. I to całkiem, inaczej napierdalałoby go teraz niemiłosiernie. – Jak... to moŜliwe? Jasne, to było istotne pytanie, ale kogo to teraz obchodziło? – Na razie pozostawię to bez odpowiedzi. Pani Kronik w milczeniu obleciała pokój dookoła, a jej szaty nawet nie drgnęły, zupełnie jakby zostały wykute w kamieniu. Przypominała figurę szachową. Królową. Jedyna wśród wszystkich na planszy, która mogła bez ograniczeń poruszać się we wszystkich kierunkach. Kiedy wreszcie przemówiła, jej głos był głęboki, a brzmiał władczo. – Chciałam fizycznie doznać poczęcia oraz narodzin, dlatego przyjęłam postać zdolną do podjęcia stosunku seksualnego i wybrałam się w płodnym stanie do Starego Kraju. Zatrzymała się przed szklanymi drzwiami prowadzącymi na taras. – Wybrałam samca, który miał wszystkie atrybuty, moim zdaniem najbardziej poŜądane dla przetrwania gatunku: siłę i spryt, moc i agresję. V próbował wyobrazić sobie, jak mógł wyglądać seks Pani Kronik z tym samcem, który był przecieŜ jego ojcem. Cholera, musiało to być brutalne przeŜycie. – I było – powiedziała. – Otrzymałam dokładnie to, czego szukałam. W pełnym wymiarze. Kiedy zaczęła się chcączka, nie było juŜ odwrotu. A on zachowywał się zgodnie ze swą naturą. W końcu jednak dał sobie spokój. Skądś wiedział, kim jestem oraz co zamierzam. Tak, jego ojciec był doskonały w odkrywaniu i wykorzystywaniu motywacji innych. – Pewnie byłam naiwna, myśląc, Ŝe zdołam udawać kogoś, kim nie jestem, zwłaszcza przed samcem takim jak on Doprawdy sprytne. Popatrzyła przez pokój w stronę V. – Powiedział, Ŝe da mi swoje nasienie pod warunkiem, Ŝe młody samiec zostanie z nim. Nigdy nie udało mu się spłodzić syna, a jego genitalia wojownika domagały się tej satysfakcji. Ja natomiast chciałam, by mój syn dołączył do Wybranek. Pewnie twój ojciec poznał moje zamiary, tyle Ŝe ja równie dobrze znałam jego słabości, no i to ode mnie zaleŜał wybór płci młodego. Zgodziliśmy się ostatecznie, Ŝe trzy lata po twoim

Slonko259

39

urodzeniu dostanie ciebie na trzy wieki i będzie mógł nauczyć cię walki po tamtej stronie. Później miałeś posłuŜyć do moich celów. Do jej celów? Do celów ojca? Cholera, czy w tym wszystkim on nie miał prawa głosu? Głos Pani Kronik obniŜył się. – Kiedy doszliśmy juŜ do porozumienia, godzinami zmuszał mnie do uległości. Postać, którą przyjęłam, prawie od tego umarła. Opanowany był potrzebą poczęcia, a ja znosiłam to, poniewaŜ i mnie na tym zaleŜało. „Znosiłam” było dobrym słowem. V, tak jak reszta samców w obozie wojowników, wielokrotnie musiał oglądać swego ojca uprawiającego seks. Krhwiopij nie odróŜniał walki od rŜnięcia i nie uwzględniał okoliczności łagodzących w związku z rozmiarami lub słabościami samic. Pani Kronik znowu zaczęła przemieszczać się po pokoju. – W twoje trzecie urodziny przyprowadziłam cię do obozu. V czuł lekki szum w głowie, zupełnie jakby pędzący w niej pociąg nabierał prędkości. Przez jakąś szaloną umowę rodziców spędził całe Ŝycie jako wrak, zmuszony radzić sobie z konsekwencjami okrucieństw ojca oraz z bezlitosnymi lekcjami w obozie wojennym. Kiedy wreszcie się odezwał, jego głos przypominał warczenie. – Czy ty wiesz, co on mi robił? Co oni mi tam robili? – Wiem. Mając w dupie wszelkie zasady etykiety, wrzasnął: – Więc dlaczego, do kurwy nędzy, pozwoliłaś mi tam zostać? – Dałam przecieŜ słowo. V dosłownie gotował się od środka. – Dobrze wiedzieć, Ŝe twój honor pozostał nietknięty, nawet jeśli moim kosztem. Tak, zajebiście sprawiedliwa wymiana. – Mogę zrozumieć twoją złość... – Doprawdy, „mamo”? Czuję się z tym o wiele lepiej. Spędziłem dwadzieścia lat w tym szambie, walcząc o przeŜycie. I co z tego mam? Zryty łeb i zjebane ciało. A teraz chcesz, bym się dla ciebie rozmnaŜał? Uśmiechnął się chłodno. – A co, jeśli nie mogę ich zapłodnić? Jeśli wiesz, co się ze mną działo, jak moŜesz nawet o tym myśleć? – MoŜesz. – Skąd to wiesz? Slonko259

40

– Czy myślisz, Ŝe istnieje jakaś część mojego syna, której nie mogę zobaczyć? – Ty... suko – wyszeptał. Z wnętrza jej ciała uderzył nagle taki podmuch gorąca, Ŝe przypalił mu brwi. Jej głos zatrząsł apartamentem: – Nie zapominaj, kim jestem, wojowniku. Źle wybrałam twego ojca i oboje cierpieliśmy przez ten błąd. Czy wydaje ci się, Ŝe ja nie cierpiałam, obserwując twoje Ŝycie? Czy myślisz, Ŝe niewzruszona patrzyłam na to z daleka? KaŜdego dnia umierałam dla ciebie. – CóŜ, nie jesteś widać pieprzoną Matką Teresą! krzyczał, świadom, Ŝe jego ciało zaczyna się nagrzewać. – Niby jesteś taka wszechmocna! Gdybyś się choć trochę przejęła mogłabyś wkroczyć... – Przeznaczenia się nie wybiera, jest ono nadawane... – Przez kogo? Przez ciebie? Więc czyŜ to jednak nie ciebie powinienem nienawidzić za całe to gówno, które mi przytrafiło? Teraz juŜ cały się Ŝarzył. Nie musiał nawet spogląda na swoje ramiona, by widzieć, co było wewnątrz jego ręki i co rozprzestrzeniało się po całym jego ciele. Tak. Jak. U. Niej. – BoŜe... bądź przeklęta. – Synu... W grymasie wściekłości odsłonił kły. – Nie nazywaj mnie tak. Nigdy więcej. Matka i syn... nie jesteśmy nimi. Moja matka zrobiłaby coś... Kiedy nie mogłem dać sobie rady, moja matka byłaby przy mnie... – Chciałam tam być... – Kiedy krwawiłem, zalewałem się łzami i byłem przeraŜony, moja matka zjawiłaby się tam. Więc nie wkręcaj mi tutaj bzdur o matczynej miłości. Nastąpiła długa cisza. Potem jej głos zabrzmiał czysto i silnie. – Stawisz się u mnie po zakończeniu mojego odosobnienia, które zaczyna się dzisiejszej nocy. By dochować procedur, zostanie ci pokazana twoja partnerka. Powrócisz, kiedy zostanie odpowiednio przygotowana do twojego uŜytku i zrobisz to, do czego zostałeś zrodzony. I zrobisz to wszystko z własnej, wolnej woli. – Na pewno. Pierdol się. – Vrhedny, synu Krhviopija, zrobisz to. Inaczej nasza rasa nie przetrwa. Jeśli chcemy stawić skuteczny opór Korporacji Reduktorów, musimy mieć więcej braci. Jest was w Bractwie zaledwie garstka. W poprzednich epokach było dwudziestu, trzydziestu członków. Skąd weźmiemy was więcej, jeśli nie przez selektywne rozmnaŜanie? Slonko259

41

– Przyłączyłaś Butcha do Bractwa, a on nie był... – Wypełniło się wyjątkowe zrządzenie opatrzności przepowiedziane proroctwem. Nie jest to jednak to samo i dobrze o tym wiesz. Jego ciało nigdy nie będzie tak silne jak twoje. Gdyby nie jego wrodzona moc, nigdy nie mógłby funkcjonować jako brat. V odwrócił od niej wzrok. Przetrwanie gatunku. Przetrwanie Bractwa. Kurwa. Przeszedł przez pokój i zatrzymał się przy kole tortur oraz ścianie z zabawkami. – Jestem nieodpowiednim gościem do takiego zadania. Nie jestem typem bohatera. Nie interesuje mnie ratowanie świata. – Logika tkwi w biologii i nie moŜna się jej oprzeć. Vrhedny podniósł świecącą rękę, zastanawiając się, ile razy uŜył jej do spalenia róŜnych rzeczy. Domów. Samochodów. – A co z tym? Chcesz wyhodować całe pokolenie przeklętych tak jak ja? A jeśli przekaŜę to mojemu potomstwu? – To wspaniała broń. – Tak jak i sztylet, tyle Ŝe on nie podpala przyjaciół. – Jesteś błogosławiony, a nie przeklęty. – Tak? To spróbuj z tym Ŝyć. – Moc wymaga poświęcenia. Roześmiał się nerwowo. – W takim razie bez namysłu oddałbym całe to gówno, by być normalnym. – Bez względu na wszystko, masz zobowiązania wobec swego gatunku. – Aha, racja. Tak samo jak ty miałaś wobec syna, którego zrodziłaś. Módl się lepiej, bym był bardziej sumienny przy wypełnianiu moich obowiązków. Patrzył na rozciągające się za oknem miasto i myślał o cywilach, którzy wpadali w ręce reduktorów Omegi, maltretowanych, bitych lub martwych. Od wieków ci dranie uśmiercają niewinnych, a przecieŜ Ŝycie było juŜ wystarczająco cięŜkie bez bycia prześladowanym. Zwłaszcza on powinien zdawać sobie z tego sprawę. O rany, jej argument był logiczny, i to go najbardziej wkurzało. Obecnie w Bractwie było ich jedynie pięciu, wliczając w to Butcha. Prawo nie pozwalało walczyć Ghromowi, bo był królem. Tohrtur zniknął. Hardhy zginął zeszłego lata. Pozostało ich pięciu przeciwko wiecznie uzupełniającej się armii. Co gorsza, reduktorzy dysponowali niewyczerpanym zapasem ludzi, którymi mogli zasilić szeregi nieumarłych. Bracia tymczasem muszą zostać urodzeni, wychowani i przeŜyć swoją przemianę. Jasne, są jeszcze uczniowie trenowani w obozie, którzy ostatecznie skończą jako Ŝołnierze. Lecz ci chłopcy nigdy nie wykaŜą się siłą, Slonko259

42

wytrzymałością oraz zdolnościami uzdrawiającymi na takim poziomie, jak samce wywodzące się z linii krwi Bractwa. A co do produkcji większej ilości braci... niewielka jest pula ojców do wyboru. Ghrom jako król moŜe sypiać z kaŜdą samicą w obrębie gatunku, jednak jest on głęboko związany z Beth. Tak samo jak Rankohr oraz Z ze swoimi samicami. Tohr, zakładając, Ŝe wciąŜ jest Ŝywy i kiedyś powróci, raczej nie będzie w nastroju do zapładniania Wybranek. Ostatnią szansą był Furiath, lecz on z kolei miał złamane serce i tkwił w celibacie. Nie najlepszy materiał na męską dziwkę. Kurwa. Podczas gdy on rozmyślał nad sytuacją, Pani Kronik milczała. Zupełnie jakby wiedziała, Ŝe jedno jej słowo, a rzuci to wszystko w cholerę i do diabła z całą rasą. Odwrócił się, stając z nią twarzą w twarz. – Zrobię to, ale pod jednym warunkiem. – Który brzmi? – Mieszkam tutaj, razem z braćmi. Walczę razem z braćmi. Wybiorę się na Drugą Stronę i... – Kurde. – Prześpię się z kimkolwiek. Ale mój dom pozostanie tutaj. – Najsamce zawsze mieszkają... – Ale nie ja, więc bierz mnie lub zostaw w spokoju. Patrzył na nią piorunującym wzrokiem. – Pamiętaj, jestem na tyle egoistycznym draniem, Ŝe jeśli się nie zgodzisz, po prostu odejdę. I co wtedy zrobisz? Poza tym nie będę przecieŜ ruchał samic przez całą resztę Ŝycia, chyba Ŝe ty chcesz zająć się moim fiutem osobiście. Uśmiechnął się zimno. – To chyba tyle na temat biologii, prawda? Teraz to ona nerwowo szamotała się po pokoju. Obserwując ją, czekał. Wkurwiało go, Ŝe byli aŜ tak do siebie podobni – Ŝeby pomyśleć, musieli być w ruchu. Zatrzymała się przy kole tortur i wyciągnęła w jego kierunku Ŝarzącą się rękę. Pozostałości po seksie rozpłynęły się w powietrzu, a bałagan uprzątnął się, tak jakby nie pochwalała tego wszystkiego. – Myślałam, Ŝe moŜe wolałbyś beztroskie Ŝycie. śycie, w którym miałbyś zapewnioną ochronę i nie musiałbyś walczyć. – I miałbym zmarnować ten staranny trening, jaki przeszedłem pod pięścią mego ojca? To by dopiero była strata. A co do ochrony, potrzebna mi była trzysta lat temu. Teraz podziękuję. Slonko259

43

– Myślałam, Ŝe moŜe... chciałbyś mieć partnerkę. Taką, którą tobie wybrałam. Wywodzi się z najlepszej ze wszystkich linii kiwi. Szlachetna krew, wdzięk i piękno. – JuŜ raz mi wybrałaś, ojca, prawda? Więc wybacz, Ŝe teraz nie czuję ekscytacji. Obrzuciła spojrzeniem zgromadzony w pokoju sprzęt. – Preferujesz... srogą kopulację. – W końcu jestem synem mego ojca. Sama to powiedziałaś. – Nie mógłbyś praktykować tego typu... seksualnych przedsięwzięć ze swoją partnerką. Byłoby to dla niej nie do przyjęcia. Nie mógłbyś teŜ być juŜ wtedy z nikim innym tylko z Wybrankami. Inaczej byłoby to hańbiące. V usiłował wyobrazić sobie, Ŝe rezygnuje ze swych dotychczasowych uciech. – Moja bestia musi opuszczać swoją jamę. Szczególnie teraz. – Teraz? – Daj spokój, „mamo”. Wiesz o mnie wszystko, prawda? Więc wiesz, Ŝe moje wizje wyczerpały się i z braku snu jestem na wpół psychotyczny. Do diabła, przecieŜ wiesz, Ŝe w zeszłym tygodniu skoczyłem z tego tarasu. Im dłuŜej to potrwa, tym będzie ze mną gorzej, zwłaszcza jeśli nie zdołam zapewnić sobie... treningu. Machnęła ręką, nie zgadzając się z nim. – Nic nie widzisz, poniewaŜ jesteś na rozdroŜu własnej ścieŜki. Wolna wola nie moŜe być uprawiana, kiedy jesteś świadom ostatecznego rezultatu. Dlatego właśnie przewidująca część ciebie zagłusza samą siebie. To powróci. Sam nie wiedział, dlaczego, ale jej słowa go uspokoiły. A przecieŜ kiedyś bronił się przed tymi wizjami. Nagle coś mu zaświtało. – Ty nie wiesz, co się ze mną stanie, prawda? Nie wiesz, co zamierzam. – Chcę, byś dał mi słowo, Ŝe wypełnisz swoją powinność po Drugiej Stronie. Zadbasz o to, co trzeba tam zrobić. Daj słowo. – Powiedz to. Powiedz, Ŝe nic nie widzisz. Jeśli chcesz mej przysięgi, spełnij moją prośbę. – Po co? – Chcę wiedzieć, czy masz jakąś słabość! – wykrzyczał. – Jeśli tak, to jesteś w stanie zrozumieć, jak ja się czuję. Ciepło bijące od niej wzrosło, wreszcie w apartamencie zrobiło się niczym w saunie. Po chwili powiedziała: – Twoje przeznaczenie naleŜy do mnie. Nie znam twojej ścieŜki.

Slonko259

44

V skrzyŜował ręce na piersi. Czuł się tak, jakby stał na chwiejącym się krześle ze stryczkiem owiniętym wkoło szyi. Jebać. To. – Masz moje słowo. – Weź to i przyjmij swoją nominację na Najsamca. Wyciągnęła do niego rękę z cięŜkim złotym wisiorem na czarnym jedwabnym sznurku. Kiedy go przyjął, skinęła głową, zatwierdzając układ pomiędzy nimi. – Wyruszę juŜ i poinformuję Wybranki. Moje odosobnienie za kilka dni dobiega końca. Przybędziesz wtedy do mnie i zostaniesz powołany na Najsamca. Czarny kaptur powoli uniósł się do góry, zanim jednak opadł na jej Ŝarzącą się twarz, powiedziała jeszcze: – Do następnego spotkania. Bądź zdrów. Zniknęła. Tak po prostu. A nie towarzyszyły temu ani dźwięk, ani ruch. Światło zgasło. V podszedł do łóŜka, czując, Ŝe kolana się pod nim uginają. Padł na materac, wpatrując się w długi, smukły wisior. Złoto pokryte było znakami w Starym Języku. Nie chciał mieć młodych. Nigdy ich nie miał. Jednak doszedł do wniosku, Ŝe w takim wypadku nie będzie nikim więcej, tylko dawcą spermy. Nie będzie musiał być ojcem dla Ŝadnego z nich. UlŜyło mu. Nie byłby dobry w te klocki. Wepchnął wisior do tylnej kieszeni skórzanych spodni i ukrył głowę w dłoniach. Wróciły wspomnienia dorastania w obozie wojowników. Wspomnienia krystalicznie czyste i wyraźne niczym szkło. Przeklinając paskudnie w Starym Języku, sięgnął po kurtkę, wyjął telefon i szybko wystukał numer. Kiedy rozległ się głos Ghroma, towarzyszył mu w tle jakiś warkoczący dźwięk. – Masz chwilę? – zapytał V. – Jasne, o co chodzi? Kiedy V nie odpowiedział, głos Ghroma stał się niŜszy. – Vrhedny? Wszystko w porządku? – Nie. Ghrom musiał odłoŜyć telefon, bo nagle jego glos dobiegł z oddali. – Fritz, czy mógłbyś przyjść odkurzyć trochę później? Dzięki, stary. Warkot ustał, potem rozległ się trzask zamykanych drzwi. – Mów. – Czy... ech, czy pamiętasz ostatni raz, kiedy się upiłeś? Ale tak porządnie? – Cholera... V wyobraził sobie, jak czarne brwi króla stroszą się teraz. Slonko259

45

– BoŜe, myślę, Ŝe to było z tobą. Jakoś na początku dwudziestego wieku, czyŜ nie? Siedem butelek whisky na nas dwóch. – Właściwie to dziewięć. Ghrom roześmiał się. – Zaczęliśmy o czwartej po południu i zajęło nam to... ile, czternaście godzin? Byłem później wstawiony przez cały następny dzień. Minęło sto lat, a wydaje mi się, Ŝe wciąŜ mam kaca. V zamknął oczy. – Pamiętasz, kiedy wstawał świt... ja, ech... powiedziałem ci, Ŝe nigdy nie poznałem mojej matki. Nie miałem pojęcia, kim była i co się z nią stało. Pamiętasz? – Większość tego, o czym gadaliśmy, pamiętam jak przez mgłę, ale tak, przypominam sobie. BoŜe, byli wtedy tak zalani. Pijani w sztok. I tylko dzięki temu V wypaplał choć trochę tego, co ciąŜyło mu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. – V? Co się dzieje? Czy ma to coś wspólnego z twoją mamanh? V powoli opadł na łóŜko, a wisior schowany w tylnej kieszeni wbił mu się w dupę. – Tak... właśnie ją poznałem.

Slonko259

46

4 PO DRUGIEJ STRONIE, W SANKTUARIUM WYBRANEK, w swoim białym pokoju Cormia usiadła na składanym łóŜku. Obok paliła się niewielka biała świeczka. Cormia ubrana była w tradycyjne białe szaty Wybranek. Bose stopy postawiła na białym marmurze podłogi, a ręce skrzyŜowała na kolanach. Czekała. Przyzwyczaiła się juŜ do oczekiwania. Taki był urok Ŝycia Wybranek. Wiecznie oczekiwały na zajęcia wyznaczane przez kalendarz rytuałów. Na pojawienie się Pani Kronik. Na obowiązki wyznaczane im przez przełoŜoną. Oczekiwały z gracją, cierpliwością i zrozumieniem lub przynosiły hańbę całej tradycji, w imię której słuŜyły. W tym miejscu Ŝadna z sióstr nie była waŜniejsza od innych. Jako członkini Wybranek, kaŜda stanowiła część całości, pojedynczą molekułę pośród wielu innych, tworzących razem funkcjonujące ciało duchowe... zarówno niezbędne, jak i kompletnie nieistotne. Tak więc biada samicy, która zawiodła. Mogłaby przecieŜ skazić inne. Dziś jednak oczekiwanie budziło niepokój. Cormia zgrzeszyła i z przeraŜeniem czekała na swoją karę. Długo juŜ czekała nadejścia swej przemiany. Potajemnie niecierpliwiła się, jednak nie z powodu korzyści odnoszonych z tego przez Wybranki. Pragnęła całkowicie spełnić się jako osoba. Pragnęła poczuć znaczenie swego oddechu i bicia serca, które wiązało się z byciem indywidualną jednostką we wszechświecie, a nie tylko jedną z wielu takich samych szprych w kole. Transformacja, którą przeszła, była niczym klucz do wolności. Przemiana nastąpiła całkiem niedawno. Zaproszono ją do świątyni, gdzie wypiła kielich napoju. W pierwszej chwili uradowała się, przekonana, Ŝe jej potajemne pragnienia nie zostały zauwaŜone. Zaraz potem jednak dosięgła ją kara. Zerkała na swe ciało i obwiniała swoje piersi oraz biodra za to, co miało ją spotkać. Obwiniała samą siebie za chęć zostania kimś wyjątkowym. Powinna pozostać taką, jaką była... Cienka jedwabna zasłona nad drzwiami rozsunęła się i do środka weszła Wybranka Amalya, jedna z osobistych słuŜących Pani Kronik. – A więc stało się – powiedziała Cormia, zaciskając palce aŜ do bólu. Amalya uśmiechnęła się pogodnie.

Slonko259

47

– Stało się. – Jak długo? – Przybędzie po zakończeniu odosobnienia Jej Wysokości. Zdesperowana Cormia odwaŜyła się zapytać: – Czy nie moŜna wezwać innej z nas? Są takie, które tego chcą. – Zostałaś wybrana. W oczach Cormii pojawiły się łzy. Amalya podeszła bliŜej, a jej bose stopy nie wydały Ŝadnego dźwięku. – Będzie delikatny dla twojego ciała. Będzie... – Wcale taki nie będzie. Jest synem wojownika Krhviopija. Amalya gwałtownie odskoczyła do tyłu. – Co? – Czy Pani Kronik nic ci nie powiedziała? – Jej Świątobliwość wspomniała jedynie, Ŝe zostało to zorganizowane z jednym z członków Bractwa, wartościowym wojownikiem. Cormia potrząsnęła głową. – Powiedziała mi to juŜ wcześniej, kiedy tu przyszła. Myślałam, Ŝe wszyscy o tym wiedzą. – Zmartwiona Amalya ściągnęła brwi. Bez słowa usiadła na składanym łóŜku i objęła Cormię. – Nie chcę tego – wyszeptała Cormia. – Wybacz mi, siostro, ale nie chcę. Amalya bez przekonania powiedziała: – Wszystko będzie dobrze... naprawdę. – Co się tutaj wyprawia? – przeszywający głos oderwał je od siebie. W drzwiach stała przełoŜona, patrząca podejrzliwie. W jednej ręce trzymała jakąś ksiąŜkę, w drugiej czarne perły modlitewne. Wzór idealnej Wybranki. Amalya poderwała się, ale co się stało, to się nie odstanie. Jako Wybranki zawsze powinny radować się ze swojej pozycji. KaŜda inna reakcja traktowana była jako bluźniercza dewiacja, za którą naleŜało wyrazić skruchę, one zaś zostały właśnie na tym przyłapane. – Chcę teraz pomówić z Wybranką Cormią – oznajmiła przełoŜona. – Na osobności. – Tak, oczywiście. Amalya z opuszczoną głową podeszła do drzwi. – Siostry wybaczą. – Powinnaś udać się do Świątyni Zadośćuczynienia, czyŜ nie? Slonko259

48

– Tak, pani. – Pozostań tam do końca cyklu. Jeśli zobaczę cię w terenie, będę wielce niezadowolona. – Tak, pani. Cormia zacisnęła powieki i modliła się za przyjaciółkę. Cały cykl w tej świątyni? MoŜna zwariować od deprywacji sensorycznej. PrzełoŜona wypowiadała słowa, połykając ich końcówki. – Ciebie teŜ bym tam wysłała, gdyby nie pewne przedsięwzięcia, w których musisz wziąć udział. Cormia otarła łzy. – Tak, pani. – Rozpocznij przygotowania od przeczytania tego. Na łóŜku wylądowała oprawiona w skórę ksiąŜka. – Wyszczególnione są tam prawa Najsamca oraz twoje obowiązki. Kiedy skończysz, odbędziesz konsultację seksualną. O Matko, proszę, tylko niech to nie będzie przełoŜona... – Poinstruuje cię Layla. Kiedy Cormia odetchnęła z wyraźną ulgą, przełoŜona warknęła: – Czy mam to potraktować jako obelgę? UlŜyło ci, Ŝe to nie ja będę cię uczyć? – AleŜ skąd, siostro. – Teraz obraŜasz mnie, kłamiąc. Spójrz na mnie. Spójrz na mnie. Cormia podniosła wzrok i bezwiednie cofnęła się, kiedy przełoŜona przygwoździła ją srogim spojrzeniem. – Wypełnisz swą powinność i zrobisz to dobrze, albo ześlę cię na wygnanie. Zrozumiałaś? Zostaniesz wygnana. Cormia osłupiała. Wygnanie? Wygnanie... na Drugą Stronę? – Odpowiedz mi. Czy to jasne? – T...tak, pani. – Nie popełnij błędu. Jedyne, co się liczy, to przetrwanie Wybranek oraz zarządzenia, jakie

tu

ustanowiłam.

KaŜda,

która

będzie

stanowić

przeszkodę,

zostanie

wyeliminowana. Pamiętaj o tym, kiedy poczujesz chęć uŜalania się nad sobą. Spotkał cię zaszczyt, którego osobiście mogę cię pozbawić wraz ze wszystkimi towarzyszącymi temu konsekwencjami. Rozumiemy się? Rozumiemy? Cormia nie zdołała wydobyć z siebie głosu, więc tylko skinęła głową. Slonko259

49

W oczach przełoŜonej pojawił się dziwny błysk. – Gdyby nie twoja krew, byłabyś całkowicie nie do przyjęcia. Właściwie wszystko to jest całkowicie nie do przyjęcia. PrzełoŜona wyszła bezszelestnie jak złodziej. W ślad za nią przepłynęła przez drzwi jej biała jedwabna sukienka. Cormia skryła twarz w dłoniach i przygryzała dolną wargę, rozmyślając nad sytuacją. Jej ciało zostało właśnie obiecane wojownikowi, którego nigdy nie poznała... Spłodzonemu przez brutalnego i okrutnego samca... I to na jej barkach spoczywała teraz szlachetna tradycja Wybranek. Zaszczyt? Nie, to była kara za śmiałe pragnienie czegoś dla samej siebie. Kiedy na stół trafiło kolejne martini, Furiath usiłował policzyć, czy było to piąte? MoŜe szóste? Nie miał pewności. – Stary, dobrze, Ŝe dziś w nocy nie walczymy – powiedział Butch. – Chlasz to gówno jak wodę. – Jestem spragniony. – Domyślam się. Glina wyciągnął się na kanapce. – Jak długo jeszcze zamierzasz się tak nawadniać? – Nie musisz tu wisieć... – Przesuń się, glino. Furiath i Butch spojrzeli w górę. Naprzeciwko stolika stał V, który pojawił się dosłownie znikąd. Coś było nie tak. Miał szeroko otwarte oczy i bladą twarz, przez co wyglądał jak po jakimś wypadku, tyle Ŝe nie krwawił. – Hej, stary. Butch odsunął się, robiąc obok siebie miejsce. – Nie sądziłem, Ŝe zobaczymy cię tu dzisiejszej nocy. V usiadł. Pod skórzaną motocyklową kurtką jego wielkie bary wyglądały naprawdę imponująco. Nerwowo zaczął uderzać palcami o blat stołu. Butch spojrzał krzywo. – Wyglądasz jak padlina na szosie. Co jest? Vrhedny złoŜył ręce. – To nie miejsce na taką rozmowę. – Chodźmy więc do domu. Slonko259

50

– Nie ma, kurwa, mowy. Będę tam uwięziony przez cały dzień. V uniósł rękę, a kiedy kelnerka podeszła, połoŜył stówę na tacy. – Zapewnij stały dopływ płynów, OK? A to napiwek. Uśmiechnęła się. – Z przyjemnością. Kiedy ruszyła w stronę baru, poruszając się zwinnie, jakby na łyŜworolkach, wzrok V przebiegł przez sektor VIP–ów. Spojrzał spod nastroszonych brwi. Kurczę, wcale nie obserwował tłumu. Poszukiwał pretekstu do rozpoczęcia bójki. Czy to moŜliwe, Ŝe ten brat teŜ... świecił się odrobinę? Furiath spojrzał w lewo i klepnął się dwa razy po uchu, wysyłając w ten sposób sygnał do jednego z ochroniarzy stojących przy prywatnym wejściu. Ochroniarz skinął głową i powiedział coś do zegarka na ręku. Kilka chwil później przez drzwi wszedł Wielebny, ogromny samiec z irokezem. Ubrany był w doskonale skrojony czarny garnitur, a w prawej ręce trzymał czarną laskę. Powoli zbliŜał się do stolika Bractwa, a wszyscy schodzili mu z drogi, po części z powodu jego rozmiarów, po części ze strachu. Wiedziano, kim jest i do czego jest zdolny. Wielebny był typem dilera narkotykowego, który osobiście załatwiał swoje sprawy zawodowe, a ten, kto wszedł mu w drogę, kończył posiekany w kostkę jak sałatka. Ten mieszaniec, szwagier Zbihra, wielokrotnie juŜ okazał się niespodziewanym sojusznikiem Bractwa, jednak wszystko komplikowała prawdziwa natura Wielebnego. Tak więc był on niełatwym przyjacielem oraz krewnym. Skąpy uśmiech ledwie odsłonił kły. – Dobry wieczór, panowie. – Nie masz nic przeciwko, Ŝebyśmy skorzystali z twojego biura, by załatwić drobną prywatną sprawę? – I tak nic nie powiem – warknął V, kiedy kolejny drink trafił na stół. Przełknął, jakby to była woda mająca ugasić poŜar w jego brzuchu. – Nic. Nie. Powiem. Furiath i Butch spojrzeli na siebie ze zrozumieniem: Vrhedny nie zamierzał rozmawiać. – Twoje biuro? – powtórzył Furiath do Wielebnego. Wielebny uniósł piękną brew, odsłaniając przy tym bystre ametystowe oczy. – Nie jestem pewien, czy zechcecie z niego skorzystać. Całe pomieszczenie jest na podsłuchu i kaŜda sylaba jest nagrywana. No, chyba Ŝe... ja tam będę.

Slonko259

51

Niezbyt dobrze, lecz cokolwiek raniło Bractwo, raniło teŜ siostrę Wielebnego i jednocześnie partnerkę Z. Tak więc, mimo iŜ gość był w połowie symphatą, miał powody, by stosować zaostrzone środki ostroŜności. Furiath wyślizgnął się z boksu, nie odrywając wzroku od V. – Zabieraj swojego drinka. – Nie. Butch wstał. – No to zostaw. Ale skoro nie zamierzasz iść do domu, będziemy musieli porozmawiać tutaj. Oczy V zabłysnęły. I nie tylko one. – Kurwa... Butch pochylił się nad stołem. – Emitujesz aurę, jakby twoja dupa podłączona była do kontaktu. Tak więc zdecydowanie radzę ci skończyć juŜ to pierdolenie i przenieść się do biura Wielebnego, zanim dojdzie tu do jakiejś nieprzyjemnej sytuacji. Czaisz? Przez dłuŜszą chwilę V i Butch wpatrywali się w siebie bez słowa, wreszcie V podniósł się i ruszył w stronę biura Wielebnego. Gdy szedł, jego gniew wydzielał toksyczny zapach. Rany, glina był jedyną osobą mającą jakiekolwiek szanse zapanowania nad V, kiedy ten odwalał takie akcje. Tak więc, dzięki ci BoŜe za tego Irlandczyka. Przeszli przez wejście obstawione przez dwóch ochroniarzy i rozgościli się w kantorku Wielebnego. Kiedy zamknęły się drzwi, Wielebny podszedł do biurka, sięgnął gdzieś pod blat, po czym rozległ się krótki, piszczący dźwięk. – Jesteśmy bezpieczni – powiedział, opadając na czarne skórzane krzesło. Wszyscy wpatrywali się w V, który natychmiast zaczął zachowywać się niby zwierzę w klatce. Chodził tam i z powrotem, a wyglądał tak, jakby chciał kogoś poŜreć. W końcu zatrzymał się naprzeciwko Butcha. Lampa świecąca nad nim nie była tak jasna jak to, co Ŝarzyło się pod jego skórą. – Gadaj – wymamrotał Butch. V w milczeniu wyjął coś z tylnej kieszeni. W dłoni kołysał mu się cięŜki złoty wisior na jedwabnym sznurku. Wygląda na to, Ŝe dostałem nową fuchę. – O... kurwa – wyszeptał Furiath.

Slonko259

52

Układ obowiązujący w sypialni Blastha był częścią standardowej procedury działania obowiązującej Johna i jego kumpli. John w nogach łóŜka, Blasth po turecku na podłodze, Khill rozłoŜony wygodnie – połowa jego nowego ciała na, połowa poza wielkim nadmuchiwanym fotelem. Butelki piwa były otwarte, a paczki chipsów krąŜyły juŜ między nimi. – Dobra, więc gadaj – powiedział Blasth. – Jak tam twoja przemiana? – Pieprzyć przemianę. Zaliczyłem numerek. Kiedy Blasth i John wytrzeszczyli oczy, Khill zachichotał. – Tak, zrobiłem to. Jakby to powiedzieć, straciłem dziewictwo. – O, ja pierdolę – wyszeptał z podziwem Blasth. – Serio. Khill przechylił głowę do tyłu i połknął połowę zawartości puszki. – Powiem jednak, Ŝe ta przemiana... stary... Spojrzał na Johna, starając się zapanować nad niedopasowanymi oczami. – Przygotuj się. Istny hardkor. Masz ochotę umrzeć. Modlisz się o to. A potem sprawy przyjmują krytyczny obrót. Blasth pokiwał głową. – Coś okropnego. Khill dokończył piwo i cisnął pustą puszką do kosza na śmieci. – Moja miała miejsce przy świadkach. Twoja teŜ, prawda? Kiedy Blasth skinął, Khill otworzył minilodówkę i wyciągnął z niej kolejne piwo. – Tak, to znaczy... jakoś tak dziwnie. Mój ojciec w pokoju. Jej ojciec teŜ. Wszyscy widzieli moje szamoczące się ciało. Normalnie czułbym się skrępowany, ale byłem zbyt zajęty czuciem się jak kupa gówna. – Kogo uŜyłeś? – zapytał Blasth. – Marny. – No to łaaadnie. Powieki Khilla zrobiły się ocięŜałe. – Tak, była bardzo smaczna. Blasth aŜ otworzył usta. – To ona? Ona była tą, którą... – Zgadza się. Khill roześmiał się na widok Blastha padającego z wraŜenia do tyłu na podłogę. – Marna. Tak, wiem. Sam ledwie mogę w to uwierzyć. Slonko259

53

Blasth zaczął naciskać: – Jak to się stało? Bóg mi świadkiem, Ŝe powyrywam ci nogi z dupy, jeśli coś pominiesz. – Ha! Gdybyś ty był taki skory do rozmowny, gdy chodzi o twoje sprawy. – Nie zmieniaj tematu, tylko zaczynaj szczekać niczym piesek, którym jesteś, ziomek. Khill podniósł się i przysiadł. John przycupnął na brzegu łóŜka. – Dobra, tak więc było juŜ po wszystkim, co nie? To znaczy... juŜ sobie popiłem, przemiana dobiegła końca, leŜałem na łóŜku po prostu... totalnie wykończony. Siedziała tam jeszcze na wypadek, gdybym potrzebował więcej z jej Ŝyły... gdzieś w rogu pokoju. W kaŜdym razie rozmawiałem z jej ojcem i... jakby urwał mi się film. Następna rzecz, którą pamiętam, to przebudzenie. Byłem sam w pokoju. Nagle otworzyły się drzwi i stanęła w nich Marna. Mówi, Ŝe zapomniała swetra czy jakiegoś tam gówna. Raz tylko spojrzałem na nią i... cóŜ, Blasth, wiesz, jak ona wygląda, prawda? Natychmiast stwardniałem. Czy moŜna mnie za to winić? – Ani trochę. John zamrugał i przysunął się jeszcze bliŜej. – W kaŜdym razie byłem przykryty prześcieradłem, ale jakimś sposobem ona i tak wiedziała. Stary, mierzyła mnie wzrokiem i uśmiechała się, a ja myślałem sobie: „Mój BoŜe...”. Jednak w tym momencie ojciec zawołał ją z korytarza. Musieli się u mnie oboje zatrzymać, poniewaŜ było juŜ jasno, kiedy skończyłem przemianę, tyle Ŝe on z pewnością nie chciał, by się ze mną bzykała. Więc wychodząc, powiedziała, Ŝe zakradnie się do mnie później. Tak naprawdę to nie wierzyłem jej, ale miałem nadzieję. Minęła godzina, wciąŜ czekam... stoi mi bez przerwy. Kolejna godzina. Później stwierdzam, no dobra, juŜ nie przyjdzie. Dzwonię do taty i mówię mu, Ŝe idę spać. Wstałem, zawlokłem dupę pod prysznic, wracam... a ona jest w pokoju. Naga. Na łóŜku. Chryste, jedyne, co mogłem zrobić, to gapić się na nią. Jednak prędko się z tego otrząsnąłem. Khill gapił się w podłogę i kiwał głową. – Wziąłem ją trzy razy. Raz po raz. – O... kurde – wyszeptał Blasth. – Podobało ci się? – A jak myślisz? Ba. Blasth pokiwał głową i przyłoŜył do ust puszkę, a Khill ciągnął: – Kiedy juŜ skończyłem, wsadziłem ją pod prysznic, obmyłem, a potem lizałem ją wszędzie przez pół godziny. Slonko259

54

Blasth zakrztusił się, rozpryskując piwo. – O BoŜe... – Smakowała jak dojrzała śliwka. Słodka i lepka. Kiedy gałki oczne Johna dosłownie wyskoczyły mu z głowy, Khill uśmiechnął się. – Miałem ją wszędzie na twarzy. To było fantastyczne. Pociągnął spory łyk, jakby chciał pokazać, jaki to z niego gość, i nawet nie zadał sobie trudu, by ukryć reakcję swojego ciała na to, co bez wątpienia ponownie przeŜywał w swojej głowie. Kiedy jego dŜinsy zrobiły się obcisłe jak getry, Blasth zakrył swoje krocze polarową bluzą. Niemający nic do ukrycia John wpatrywał się w swoją puszkę. – Zamierzasz się z nią związać? – zapytał Blasth. – Na Boga, nie! Ręka Khilla podniosła się, delikatnie przetarł swoje czarne oko. – To było tylko... zdarzyło się i tyle. To znaczy, nie. Ona i ja? Nigdy. – Ale czy ona nie była... – Nie, nie była dziewicą. Oczywiście, Ŝe nie była. Więc nie ma mowy o związku. Poza tym, gdyby była, nie wzięłaby mnie ot, tak. Blasth spojrzał na Johna. – Samice z arystokracji winny być dziewicami, dopóki się z kimś nie zwiąŜą. – Czasy się jednak zmieniły. – Khill zmarszczył czoło.– Na wszelki wypadek jednak nie wygadajcie się nikomu, OK? Dobrze się bawiliśmy i nic więcej. Ona ma dobrych szpiegów. – Gęba na kłódkę. Blasth wziął głęboki oddech, następnie przepłukał gardło. – Ach... lepiej jest robić to z kimś innym, co? – Seks? O niebo lepiej, stary. Robienie tego w samotności zaspokaja potrzebę, ale nie moŜna tego porównać do prawdziwego stosunku. BoŜe, ona była taka miękka... zwłaszcza pomiędzy nogami. Wspaniale było znajdować się na niej, zanurzyć się głęboko, usłyszeć, jak jęczy. Szkoda, Ŝe was tam nie było. Wtedy moglibyście to zrozumieć. Blasth wywrócił oczami. – Ty uprawiający seks! Jasne, nie marzę teraz o niczym innym, jak tylko to zobaczyć. Khill uśmiechał się powoli i trochę złowieszczo. – Lubisz patrzeć, kiedy walczę, co? Slonko259

55

– CóŜ, tak, jesteś w tym dobry. – Dlaczego seks miałby być czymś innym? To tylko czynność, którą wykonujesz swoim ciałem. Blasth sprawiał wraŜenie zakłopotanego. – Ale... co z prywatnością? Prywatność zaleŜna jest od kontekstu. Khill wyciągnął trzecie piwo. – A ty, Blasth? – Co? W seksie teŜ jestem bardzo dobry. Otworzył puszkę i pociągnął łyk. – A więc musimy zrobić tak: poczekam kilka dni, aŜ stanę się silniejszy, a potem ruszamy do śródmiejskich klubów. Chcę to zrobić jeszcze raz, ale nie mogę z nią. Khill spojrzał na Johna. – –J, stary, idziesz z nami do Zero Sum. Nie szkodzi, Ŝe jesteś pre–transem. Idziemy razem. Blasth pokiwał głową. – Nasza trójka to zgrana paczka. Poza tym, John, wkrótce teŜ będziesz taki jak my. Kiedy tamci dwaj zaczęli snuć plany, John milczał. Całe to polowanie na laski było niezgłębionym przez niego tematem. Nie tylko dlatego, Ŝe był jeszcze przed przemianą. Jego przeszłość, jeśli chodzi o doświadczenia natury seksualnej, była bardzo nieciekawa. Przez ułamek sekundy nawiedziło go wyraźne wspomnienie tamtej klatki schodowej, na której go to spotkało. Poczuł pistolet przystawiony do skroni. Poczuł, jak tamten szarpnięciami zrywa z niego dŜinsy. Poczuł niewyobraŜalne rzeczy, które mu zrobił. Przypomniał sobie, jak oddech zgrzytał mu w gardle, jak oczy zalewały mu łzy, i to, Ŝe kiedy juŜ się spuścił, wszystko to wylądowało na czubkach tanich tenisówek tamtego typa. – W ten weekend – oznajmił Khill – załatwimy, Ŝe ktoś się tobą zajmie, Blasth. John odstawił piwo i przetarł twarz, podczas gdy policzki Blastha się zaczerwieniły. – Tak, Khill... sam nie wiem... – Zaufaj mi. Zapewniam ci to. A potem John? Jesteś następny. Pierwszą reakcją Johna był zamiar potrząśnięcia głową na „nie”, lecz wstrzymał się, by nie wyjść na idiotę. JuŜ teraz czuł się pozostawiony w tyle, mały i zniewieściały. Odrzucenie oferty zaliczenia numerka umieściłoby go na dobre na uboczu. – Tak więc mamy plan? – Khill domagał się potwierdzenia. Blasth bawił się dolną częścią koszulki i John miał wraŜenie, Ŝe odpowie „nie”. Przez moment poczuł się o wiele lepiej... – Jasne. Blasth przepłukał gardło. Slonko259

56

– Ja... ech, tak. Jestem napalony na maksa. Ledwie potrafię myśleć o czymś innym, wiesz? To jest, jakby bolesne, serio. – Wiem dokładnie, o co ci chodzi. Oczy Khilla zaiskrzyły. – Świetnie się zabawimy. Kurde, John... nastawisz się na podryw? John wzruszył ramionami. Jedyne, czego chciał, to juŜ się stąd ulotnić. – To co, czas na sKillerz? – zapytał Blasth, wskazując ruchem głowy na Xboxa na podłodze. – John znowu nam dołoŜy, ale moŜemy powalczyć o drugie miejsce. Skupienie się na czymś innym przyniosło mu ogromną ulgę. Gra skutecznie ich wciągnęła: wrzeszczeli na telewizor i obrzucali się papierkami po cukierkach oraz puszkami po piwie. BoŜe, jak John to kochał. Na ekranie rywalizowali jak równi sobie. Nie był mały i pozostający w tyle, był nawet lepszy od nich. Grając w sKillerz, mógł wcielić się w wojownika, jakim sam chciał być. Kiedy obdzierał ich ze skóry, spojrzał na Blastha i wiedział, Ŝe wybrał tę grę specjalnie, by sprawić mu przyjemność. Blasth czuł, co dzieje się w głowach innych i jak być uprzejmym bez krępowania kogoś. Był wspaniałym kumplem. Cztery sześciopaki, trzy wycieczki do kuchni, dwie pełne partie sKillerz oraz film Godzilla – wreszcie John sprawdził zegarek i poszedł do łóŜka. Niedługo miał po niego przybyć Fritz, poniewaŜ, jak kaŜdej nocy, o czwartej był umówiony na spotkanie. Musiał się stawić, inaczej zostanie wydalony z programu treningowego. Widzimy się jutro na zajęciach? – zapytał w języku migowym. – OK – powiedział Blasth. Khill uśmiechnął się. – Później na Skypie, dobra? Będę – Zatrzymał się w drzwiach. – Aha. miałem juŜ wcześniej zapytać. Klepnął się w oko i wskazał na Khilla. Skąd to limo? Spojrzenie Khilla pozostało spokojne, a uśmiech promienny jak zwykle. – Ach, to nic. Po prostu poślizgnąłem się i upadłem pod prysznicem. Głupie, co? John skrzywił się i zerknął na Blastha, który wbił wzrok w podłogę i tak juŜ pozostał. Coś było na... – John – rzekł Khill dobitnie – wypadki się zdarzają.

Slonko259

57

John nie wierzył temu dzieciakowi, zwłaszcza Ŝe oczy Blastha wciąŜ skierowane były w dół. PoniewaŜ jednak i on miał swoje tajemnice, nie zamierzał dalej naciskać. Tak, jasne. Zagwizdał krótko na poŜegnanie i wyszedł. Przez zamknięte drzwi słyszał ich stłumione głosy. Tak bardzo chciał być tam, gdzie oni, ale cała ta gadka na temat seksu... Nie, on miał się przemienić po to, by zostać samcem, który pomści wreszcie swoich zmarłych. Nie chodziło mu o grzmocenie lasek. Być moŜe powinien pójść w ślady Furiatha. Celibat miał przecieŜ wiele zalet. Furiath zachowuje wstrzemięźliwość niemal od zawsze i spójrzcie na niego. Ma dobrze poukładane w głowie. Naprawdę ogarnięty koleś. Niezły wzór do naśladowania.

Slonko259

58

5 – KIM MASZ ZOSTAĆ? – wyrzucił z siebie Butch. Vrhedny ledwie mógł wykrztusić to pieprzone słowo. – Najsamcem... Wybranek. – Co to, kurwa, jest? – Właściwie to... dawca spermy. – Czekaj, czekaj... więc będziesz musiał robić coś jakby zapłodnienie in vitro? V przeciągnął dłonią po włosach. UlŜyłoby mu, gdyby mógł walnąć teraz pięścią w ścianę. To trochę bardziej interaktywne niŜ to, o czym mówisz. Skoro mowa o interaktywności, to minęło juŜ sporo czasu od ostatniego normalnego stosunku z samicą. Czy uda mu się w ogóle mieć orgazm podczas oficjalnego, rytualnego łączenia się Wybranek? – Dlaczego ty? – Musi to być członek Bractwa. V kręcił się tam i z powrotem po ciemnym pokoju, starając się jak najbardziej odwlec ujawnienie toŜsamości swojej matki. – Niewielka jest pula kandydatów do wyboru. No i robi się coraz mniejsza. – Będziesz tam mieszkał? – dopytywał się Furiath. – To znaczy gdzie? – wciął się Butch. – Mówisz, Ŝe nie będziesz mógł walczyć razem z nami? Albo... zadawać się? – Nie, będę tutaj. Taki postawiłem warunek. Słysząc westchnienie ulgi Butcha, V robił wszystko, by nie dobił go fakt, iŜ jego współlokatorowi równie mocno jak jemu zaleŜy na widywaniu się. – Kiedy to się stanie? – Za kilka dni. – A Ghrom wie? –zapytał Furiath. – Tak. Myśl o tym, co go czeka, sprawiła, Ŝe serce V zaczęło łomotać mu w piersi niczym uwięziony w klatce z Ŝeber ptak trzepoczący skrzydłami. Fakt, iŜ dwaj jego bracia oraz Wielebny mierzyli go podejrzliwym wzrokiem, jeszcze tylko potęgował panikę.

Slonko259

59

– Pozwolicie, Ŝe was na chwilę opuszczę? Muszę., kurde, muszę wyjść na zewnątrz. – Pójdę z tobą – powiedział Butch. – Nie. V znajdował się w rozpaczliwym stanie umysłu. JeŜeli kiedykolwiek miałby zrobić coś wysoce niestosownego, ta noc była chyba najlepszym czasem. Wystarczająco złe było juŜ to niewypowiedziane, a tkwiące gdzieś w podświadomości uczucie do Butcha; spełnienie go byłoby istną katastrofą, której ani on, ani Butch, ani Marissa nie daliby rady sprostać. – Muszę pobyć trochę sam. V wepchnął przeklęty wisior do kieszeni i opuścił przytłaczającą ciszę biura. Pospiesznie ulotnił się bocznymi drzwiami w zaułek, wręcz marząc o spotkaniu jakiegoś reduktora. Gdyby tylko mógł dorwać jednego z nich. Modlił się o to do Pani Kro... Zatrzymał się jak wryty. Cholera. A przecieŜ był pewny, Ŝe juŜ nigdy nie będzie modlił się do tej jego „matki”. Ani teŜ uŜywał tego określenia. Niech to... szlag. Oparł się o chłodną ścianę budynku Zero Sum i nie zwaŜając na związany z tym ból, wrócił wspomnieniami do Ŝycia w obozie wojowników. Obóz znajdował się w środkowej Europie, głęboko w jaskini. Dla około trzydziestu Ŝołnierzy była to baza domowa, ale byli teŜ inni mieszkańcy. W celach treningowych przysłano tuzin pre–transów, a następny tuzin lub nawet więcej dziwek do karmienia oraz obsługiwania dorosłych samców. Obozem przez lata zarządzał Krhviopij i wyprodukował tam kilku najlepszych wojowników w szeregach gatunku. Czterech członków Bractwa zaczynało swój trening właśnie tam, pod opieką ojca V. Jednak wielu innych, i to na wszystkich poziomach, nie przetrwało. Pierwsze wspomnienia V to uczucia zimna i głodu; widok innych jedzących i uczucie burczenia w brzuchu. We wczesnych latach do Ŝycia napędzał go właśnie głód i tak jąkanych pre–transów, jedyną motywacją było zdobycie jedzenia, bez względu na sposób. Vrhedny oczekiwał w cieniu jaskini, trzymając się z dala od migoczącego światła rzucanego przez obozowe ognisko. W nieprzyzwoitym szale konsumowano tam właśnie siedem świeŜych jeleni śołnierze odrywali mięso od kości i przeŜuwali je niczym zwierzęta. krew pokrywała ich twarze i ręce. Tkwiący dokoła pre–transi drŜeli z głodu.

Slonko259

60

Głodówka sprawiła, Ŝe V, tak jak inni, był niczym śmiertelne ostrze. Jednak nie stał wtedy razem ze swoimi młodymi towarzyszami. Czekał w ciemnościach, ze wzrokiem skupionym na swojej ofierze. śołnierz, którego śledził, był gruby jak wieprz. Cielsko opadało mu fałdami na skórzane spodnie, a rysy twarzy przypominały ogromny puszysty pudding. śarłok ten chodził przez większość czasu bez tuniki, a kiedy tak paradował po obozie, kopiąc bezpańskie psy lub uganiając się za kurwami, jego bulwiasty tors i wydęty brzuch kołysały się obrzydliwie. Pomimo całej gnuśności był jednak bezwzględnym zabójcą, a brak szybkości nadrabiał brutalną siłą. Miał łapy wielkie jak głowy wyrośniętych samców, dlatego mówiono, Ŝe wyrywał reduktorom kończyny i je poŜerał. Zawsze, podczas kaŜdego posiłku, jako jeden z pierwszych dostawał mięso, które młócił, nie zwracając nawet uwagi na to, co właściwie ląduje w jego ustach. Jego piersi i wystający brzuch pokrywały kawałki dziczyzny, strumienie krwi oraz odłamki kości – istna ociekająca krwią tunika. Pewnej nocy samiec skończył wcześniej i usiadł z kawałkiem mięsa w garści. Mimo Ŝe był juŜ najedzony, nie odszedł od padliny i dla rozrywki odpychał od niej innych wojowników. Kiedy nadchodził czas wymierzania kar tym, którzy przegrali, wojownicy odchodzili od ogniska i przenosili się na trybunę. W świetle pochodni pokonani podczas ćwiczeń zmuszani byli do pochylenia się u stóp Krhviopija, gdzie bezczeszczeni byli przez tych, którzy ich pokonali. Towarzyszyły temu drwiny oraz szyderstwa obserwujących. W tym czasie pre–transi rzucali się na to, co zostało z dziczyzny, a obozowe samice obserwowały wszystko z cięŜkim sercem, czekając na swoją kolej. Ofiara V nie była zbytnio zainteresowana poniŜaniem przegranych. Tłuścioch patrzył tylko przez krótką chwilę, a potem odszedł z jelenią nogą w dłoni, tocząc się jak kuła. Jego zarośnięty brudem barłóg znajdował się daleko, na samych obrzeŜach pomieszczenia z Ŝołnierskimi legowiskami, poniewaŜ nawet im przeszkadzał bijący od niego odór. Wyciągnięte na legowisku ciało grubasa przypominało pofałdowany krajobraz liczne wzgórza i doliny. Jelenia noga leŜąca na jego brzuchu była nagrodą oczekującą na szczycie góry. V trzymał się z dala, dopóki paciorkowate oczy Ŝołnierza nie pokryły się mięsistymi powiekami, a opasły brzuch nie zaczął poruszać się w górę i w dół w spowolnionym tempie. Wkrótce rybie usta otworzyły się i wydobył się z nich pierwszy dźwięk pochrapywania, a zaraz potem kolejny. Wtedy V zbliŜył się, a poniewaŜ miał bose stopy, nie wydawał Ŝadnego dźwięku na brudnej podłodze. Slonko259

61

Smród bijący od samca nie odstraszał V, nie przeszkadzał mu teŜ brud oblepiający jelenie mięso. Wyciągnął rękę, rozczapierzając małą dłoń, i powoli zbliŜał się do kościstego kawałka. Tylko go dotknął. W tej samej sekundzie czarny sztylet przeleciał koło ucha Ŝołnierza i z trzaskiem wbił się w twardą powierzchnię ziemi. Samiec otworzył oczy. Ojciec V stał nad nim niczym opancerzona pięść mająca lada chwila zadać cios. Jego nogi jakby wrosły w ziemię, a ciemne oczy wbił w leŜącego. Był największym samcem w obozie. Mówiono, Ŝe był największym, jaki w ogóle zrodził się w obrębie gatunku. Bali się go z dwóch powodów: ze względu na rozmiary właśnie i nieprzewidywalność. Jego nastrój zmieniał się w ułamku sekundy, był humorzasty i kapryśny, a do tego brutalny. V jednak wiedział, dlaczego Krhviopij jest taki. Wszystko to było starannie zaplanowane, by osiągnąć pewne cele. Nikczemna przebiegłość ojca tak głęboko była w nim zakorzeniona, jak potęŜne były jego mięśnie. – Wstawaj – warknął Krhviopij. – Wałkonisz się, podczas gdy okrada cię jakiś słabeusz. V wprawdzie skulił się ze strachu przed własnym ojcem, ale szybko zatopił zęby w mięsie i gorączkowo przeŜuwał. Wiedział, Ŝe zostanie za to pobity, prawdopodobnie przez obu, tak więc musiał zjeść, co się da, zanim wylądują na nim pierwsze ciosy. Grubas usiłował się usprawiedliwiać, ale zniecierpliwiony Krhviopij wymierzył mu kopa swoim najeŜonym kolcami butem. Samiec zsiniał na twarzy, lecz dobrze wiedział, Ŝe nie moŜe wrzasnąć. – Twoje wyjaśnienia nuŜą mnie. – Krhviopij przyglądał się Ŝołnierzowi. – Pytam, co z tym zrobisz? śołnierz zacisnął pięść, przechylił się i wymierzył potęŜny cios. Z ust V wypadł cały kęs, gdyŜ uderzenie pozbawiło go tchu. Usiłując złapać oddech, pochylił się, podniósł kawałek mięsa z ziemi i chwycił go z powrotem zębami. Mięso było słone od jaskiniowego piasku. Zaczęła się bijatyka. V przyjmował ciosy, nie przerywając jedzenia, dopóki nie poczuł, Ŝe jego kość piszczelowa wygięła się tak bardzo, Ŝe lada chwila pęknie. Wtedy dopiero wydal krzyk bólu i porzucił jelenią nogę. Natychmiast ktoś ją porwał i uciekł. Krhviopij śmiał się przez cały czas, nie uśmiechając się jednak przy tym. Dźwięki wydobywające się z jego ust były twarde i cienkie niczym ostrza. I nagle przestał. Bez najmniejszego wysiłku chwycił grubasa za szyję i rzucił nim o kamienną ścianę. Kolczaste buty Krhviopija pojawiły się naprzeciw twarzy V. – Daj mi mój sztylet.

Slonko259

62

V zamrugał załzawionymi oczami i usiłował się poruszyć. Rozległ się skrzyp skóry i twarz Krhviopija pojawiła się przed twarzą V. – Podaj mi mój sztylet, chłopcze, albo zastąpisz dziś wieczorem którąś z dziwek w jaskini. śołnierze stojący juŜ teraz tłumnie za plecami jego ojca zarechotali, a któryś z nich nawet rzucił kamieniem, trafiając V w ranę na nodze. – Mój sztylet, chłopcze. Vrhedny wbił malutkie palce w piach i podciągnął się w stronę broni. Mimo iŜ sztylet znajdował się ledwie pól metra od niego, miał wraŜenie, Ŝe dzielą go od niego cale kilometry. Wreszcie połoŜył dłoń na rękojeści. Potrzebował obu rąk, by wyciągnąć sztylet z piasku, lecz był zbyt osłabiony. Zwijał się z bólu, a kiedy podciągnął się bliŜej ostrza, zwrócił wszystko, co wcześniej zjadł. Kiedy wymioty ustały, wyciągnął sztylet w stronę ojca. – Powstań – powiedział Krhviopij. – Chyba Ŝe twoim zdaniem powinienem ukłonić się przed takim bezwartościowym zerem? V z trudem siadł, zupełnie nie wiedząc, jak miałby teraz się podnieść, przecieŜ ledwie co zdołał unieść ramiona. PrzełoŜył sztylet do lewej ręki, prawą wbił w ziemię i odpychał się. Ból był tak wielki, Ŝe przed oczami zrobiło mu się ciemno... I wtedy wydarzył się cud. Gdzieś w jego wnętrzu zrodził się jakiś rodzaj promienistego światła, jakby promienie słoneczne przeniknęły do jego Ŝył i oczyszczały go z bólu, aŜ został od niego całkowicie uwolniony. Powrócił mu wzrok... i zobaczył, Ŝe jego ręka się Ŝarzy. Nie był to odpowiedni moment na zastanawianie się nad tym dziwem. Podniósł się, starając się nie obciąŜać przy tym zranionej nogi. DrŜącą ręką wyciągnął sztylet w stronę ojca. Krhviopij odwrócił wzrok, jakby zupełnie nie spodziewał się, Ŝe V istotnie stanie na nogi. Następnie wziął sztylet i zwrócił się do otaczających ich Ŝołnierzy. – Niech ktoś go z powrotem powali. UbliŜa mi jego śmiałość. Rozkaz wykonano i V padł na ziemię. Jednocześnie opuścił go blask i powróciła agonia. Czekał na nadejście kolejnych ciosów, lecz kiedy usłyszał ryk tłumu, wiedział juŜ, Ŝe to kary wymierzane przegranym, a nie jemu, były rozrywką dzisiejszego dnia. Kiedy tak leŜał, istna kupa nieszczęścia, i zmuszał swe sponiewierane ciało do kolejnego oddechu, w jego wyobraźni pojawiła się nagle niewielka samica w czarnych szatach. ZbliŜyła się do niego, objęła ramionami i łagodnymi słowami uspokajała. Głaskała jego włosy, a on czuł, jak ból ustępuje. Slonko259

63

Z radością przyjął tę wizję. Była to jego wyimaginowana matka. Taka, która kochała go i pragnęła, by był bezpieczny, ogrzany i najedzony. Jej obraz był jedyną rzeczą, która trzymała go przy Ŝyciu dając poczucie spokoju. Tłusty Ŝołnierz pochylił się nisko. Jego cuchnący, wilgotny oddech podraŜnił nozdrza Vrhednego. – Jeszcze raz mnie okradniesz, a nie przeŜyjesz tego, co ci zgotuję. Potem Ŝołnierz splunął mu w twarz, podniósł go i cisnął niczym bezuŜyteczny śmieć z dala od swojego brudnego barłogu. Zanim V stracił przytomność, zobaczył jeszcze pre– transów z rozkoszą kończących jelenią nogę.

Slonko259

64

6 PRZEKLINAJĄC, V UWOLNIŁ SIĘ OD SWOICH WSPOMNIEŃ. Czuł się jak wrak człowieka. Nerwowo rozejrzał się po zaułku. Wokół walały się śmierdzące juŜ resztki jedzenia. Brud. Wszędzie brud.. Dobrze, Ŝe wtedy nie wiedział, jaką kupą gówna była cała ta jego „mamusia–która– mnie– kocha”. Bolałoby go to o wiele bardziej, niŜ wszystkie inne krzywdy mu wyrządzane. Wyciągnął z kieszeni medalion Najsamca i znów mu się przyjrzał. Nagle złoty wisior spadł na ziemię, podskakując na bruku. Zaskoczony, po chwili zdał sobie sprawę, Ŝe to jego „normalna” dotąd ręka świeciła się i zdąŜyła przepalić jedwabny sznurek. Niech to szlag, jego matka była patologicznie samolubna. Powołała do Ŝycia cały gatunek, ale to jej nie wystarczało. SkądŜe. Musiała wmieszać w to samą siebie. Jebać to. Nie zamierzał dać jej satysfakcji posiadania setek wnuków. Okazała się marnym rodzicem, więc dlaczego miałaby teraz dostać całe pokolenie do spieprzenia. A poza tym był jeszcze jeden powód, dla którego nie powinien zostać Najsamcem. Mimo wszystko był przecieŜ synem swego ojca, a więc okrucieństwo wpisane było w jego DNA. Jak miał sam sobie zaufać, Ŝe nie wykorzysta go przeciwko Wybrankom? Te samice nie były niczemu winne i nie zasługiwały na to, co stałoby się pomiędzy ich nogami, jeśli to on zostałby ich partnerem. Nie zamierzał tego zrobić. Odpalił skręta, podniósł medalion i opuścił zaułek, skręcając w prawo, na Trade Street. Rozpaczliwie potrzebował bójki, i to zanim nadejdzie świt. Liczył na spotkanie z jakimiś reduktorami w śródmiejskim betonowym labiryncie. To było więcej niŜ pewne. Wojnę pomiędzy Korporacją Reduktorów i rasą wampirów regulowała tylko jedna zasada: nigdy nie walczyli w pobliŜu ludzi. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała kaŜda ze stron, były ofiary w ludziach bądź teŜ świadkowie, tak więc bitwy toczone były potajemnie, a obszary miejskie Caldwell okazały się świetnym terenem do ich przeprowadzania. Było tu wiele ciemnych zaułków i opuszczonych budynków. Ponadto zainteresowanie nielicznych ludzi, których moŜna jeszcze było spotkać na ulicach, skupiało się głównie na zaspokajaniu przeróŜnych nałogów. Co oznaczało, Ŝe zajmowali się wyłącznie przysparzaniem policji dodatkowej pracy.

Slonko259

65

Szedł przed siebie, trzymając się z dala od świateł ulicznych latarni i samochodowych reflektorów. Noc była przeraźliwie zimna, dlatego spotykał niewielu przechodniów. Samotnie mijał McGrider's Bar, Screamer's oraz nowo otwarty klub striptizowy. Kawałek dalej minął bufet Tex–Mex oraz chińską restaurację, lokale znajdujące się pomiędzy dwoma rywalizującymi ze sobą salonami tatuaŜu. Kilka przecznic dalej minął apartamentowiec przy Redd Avenue, w którym mieszkała Beth, zanim poznała Ghroma. Zamierzał juŜ zawrócić i skierować się do serca śródmieścia, kiedy nagle zatrzymał się. Pociągnął nosem. W nozdrza uderzył go zapach zasypki dla niemowląt. PoniewaŜ stare baby i niemowlęta nie wchodziły w rachubę o tej porze, wiedział, Ŝe jego przeciwnik znajduje się gdzieś blisko. Jednak w powietrzu wyczuwał teŜ coś innego, coś, o mroziło mu krew w Ŝyłach. Rozluźnił marynarkę, by łatwiej móc sięgnąć w razie potrzeby do sztyletów, i ruszył biegiem za zapachem do 20th Street. Była to jednokierunkowa ulica odchodząca od Trade Street, zabudowana po obu stronach biurowcami, które o tej godzinie dawno juŜ spały. Z kaŜdym metrem zapach stawał się coraz silniejszy. Miał przeczucie, Ŝe się spóźnił. Pięć przecznic dalej przekonał się, Ŝe miał rację. Tym drugim zapachem była woń rozlanej krwi cywilnego wampira. Wiatr rozwiał nagle chmury i światło księŜyca odsłoniło makabryczne widowisko. Samiec po przemianie, w podartym sportowym ubraniu wyglądał na bardziej niŜ martwego. Jego tułów był wykręcony, a twarz miał tak zmasakrowaną, Ŝe niemoŜliwe byłoby rozpoznanie go. Reduktor zabójca grzebał teraz w kieszeniach jego ubrania, bez wątpienia licząc na odnalezienie czegoś, co pozwoliłoby ustalić jego adres. Mógłby urządzić jeszcze większą rzeź. Zabójca wyczuł obecność V i obejrzał się przez ramię. Stworzenie to było białe jak kreda. Jego włosy, twarz i oczy były matowe. Wielki, solidnie zbudowany niczym gracz rugby, z pewnością przeszedł juŜ swoją inicjację. Świadczył o tym nie tylko zanik naturalnej pigmentacji drania. Reduktor w pełnej gotowości do walki zerwał się na nogi. Z rękoma uniesionymi na wysokość klatki piersiowej rzucił się naprzód. Biegli prosto na siebie i spotkali się niczym zderzające się na skrzyŜowaniu samochody: zderzak w zderzak, cięŜar kontra cięŜar, siła przeciwko sile. Na powitanie V przyjął tępe walnięcie w szczękę. Taki cios sprawiał zazwyczaj, Ŝe kawałki mózgu przeciwnika rozpryskiwały się wewnątrz czaszki. Na chwilę go ogłuszyło, lecz zdołał odwdzięczyć się na tyle mocno, by obrócić reduktorem niczym zakrętką od butelki. Następnie podąŜył za przeciwnikiem, chwytając drania za skórzaną kurtkę i wyciągając go z wojskowych butów. Slonko259

66

V uwielbiał zapasy i był dobry w walce w parterze. Zabójca był jednak szybki. Wystrzelił kopniakiem, który przetasował organy wewnętrzne V niczym talię kart. V zatoczył się do tyłu, potknął o leŜącą butelkę, poczuł szarpnięcie w kostce i w przyspieszonym tempie zmierzał wprost na asfaltowe podłoŜe. Nie spuszczając wzroku z zabójcy, który natychmiast wkroczył do akcji, rozluźnił ciało. Drań za cel obrał sobie wraŜliwą kostkę V. Chwycił za nią i wykręcał, wkładając w to całą siłę swych masywnych rąk oraz torsu. V wrzasnął. Obracając się twarzą do ziemi, zdołał stłumić ból. UŜywając bolącej nogi oraz rąk jako dźwigni, odepchnął się od asfaltu, podniósł drugą nogę na wysokość piersi i wymierzył cios. Trafił sukinsyna w kolano i roztrzaskał mu staw. Reduktor padł na plecy V z nogą wygiętą, niczym u flaminga, w drugą stronę. Mocując się, przeturlali się po asfalcie aŜ do zwłok zamordowanego cywila. Kiedy reduktor ugryzł V w ucho, miarka się przebrała. Wyrywając się z zacisku zębów, V walnął przeciwnika pięścią w płat czołowy, a uderzenie ogłuszyło skurwiela na tak długo, Ŝe zdołał się od niego uwolnić. Tak jakby. NóŜ wbił mu się w bok w momencie, kiedy wyciągał nogi spod ciała zabójcy. Ostry, przenikliwy ból porównywalny był do uŜądlenia nafaszerowanej sterydami pszczoły. Wiedział, Ŝe ostrze przebiło skórę i spenetrowało mięsień po lewej, zaraz pod Ŝebrami. O rany, jeśli drasnęło jelito, sprawy mogą przybrać nieciekawy obrót, i to bardzo szybko. Nadszedł więc czas, by połoŜyć kres walce. Pobudzony odniesionymi obraŜenia mi, V złapał reduktora za podbródek i potylicę i wykręcił sukinsyna tak, jakby otwierał butelkę piwa. Trzask czaszki wypadającej z rdzenia kręgowego przypominał dźwięk łamiącej się gałązki. Ciało delikwenta momentalnie się rozluźniło, ręce opadły miękko na ziemię, a nogi zastygły w bezruchu. Kiedy minął przypływ energii, V chwycił się za bok. Cholera, zlany był zimnym potem i trzęsły mu się ręce, ale musiał przecieŜ dokończyć robotę. Prędko obmacał reduktora, szukając dowodu toŜsamości skurwysyna. Napotkał spojrzenie zabójcy, jego usta poruszały się powoli. – Moje imię... brzmiało kiedyś Michael. Osiemdziesiąt... trzy... lata temu. Michael Klosnick. Przeglądając portfel, V odnalazł aktualne prawo jazdy. – CóŜ, Michael, miłej podróŜy do piekła. – Cieszę się... Ŝe to koniec. Slonko259

67

– Wcale nie. Nic nie słyszałeś? Kurwa, zraniony bok coraz bardziej dawał o sobie znać. – Twoje nowe mieszkanko to ciało Omegi, koleś. Będziesz w nim ulokowany za darmo przez całą kurewską wieczność. Blade oczy rozwarły się szeroko. – ŁŜesz. – Proszę cię. Niby po co? – V potrząsnął głową. – Twój szef o tym nie wspomniał? Zdaje się, Ŝe nie. V wyjął z pochwy sztylet, poniósł rękę i wbił ostrze prosto w szeroką klatę gościa. Nastąpił rozbłysk światła na tyle jasnego, by rozjaśnić całą alejkę, następnie pyknięcie i... cholera, błysk dosięgnął cywila, jego równieŜ podpalając. Po chwili z obu ciał pozostał w mroźnym powietrzu jedynie duszący zapach niemowlęcej zasypki. Kurwa. Jak teraz powiadomić rodzinę cywila? Vrhedny przeszukał okolicę, licząc na znalezienie portfela ofiary, ale bezskutecznie. Odparł się więc o kubeł na śmieci i po prostu oddychał płytko. Przy kaŜdym wdechu miał wraŜenie, Ŝe nóŜ ponownie go dźga. Zanim wyjął telefon, by zadzwonić po pomoc, spojrzał na sztylet. Czarne ostrze pokryte było czarną krwią reduktora. Przeanalizował przebieg walki z zabójcą i wyobraził sobie innego wampira na jego miejscu, nie tak silnego jak on. Podniósł rękę okrytą rękawicą. Jeśli jego charakter określiła klątwa, to Bractwo i jego szlachetny zamysł ukształtowały jego Ŝycie. A gdyby zginął dzisiejszej nocy? Gdyby to ostrze wbiło mu się w serce? Zostałoby tylko czterech wojowników. Kurwa. Na szachownicy jego przeklętej egzystencji pionki były juŜ poustawiane, a przebieg gry z góry przesądzony. Rany, tyle razy w Ŝyciu nie mamy moŜliwości wyboru, poniewaŜ droga, którą podąŜamy, wyznaczona została juŜ kiedyś przez innych. Wolna wola to bzdura. Mniejsza juŜ o matkę i jej dramat – on musiał zostać Najsamcem Bractwa. Był to winien dziedzictwu, któremu słuŜył. Otarł ostrze o spodnie i umieścił broń w pochwie. Z trudem stanął na nogi i obmacał kurtkę. Kurde... telefon. Gdzie był jego telefon? Został daleko stąd, w apartamencie. Musiał go tam zostawić po rozmowie z Ghromem... Rozległ się strzał. Kula trafiła go prosto w mięśnie klatki piersiowej.

Slonko259

68

Uderzenie poderwało go do góry i przekoziołkował w powietrzu. Padł na ziemię i leŜał bez ruchu. MiaŜdŜący ucisk wprawił jego serce w szamotanie, a umysł spowiła mu gęsta mgła. Jedyne, co mógł robić, to dyszeć. Krótkie i szybkie przerywane oddechy przemykały przez gardło. Ostatkiem sił podniósł głowę i spojrzał w dół, na swoje ciało. Rana postrzałowa. Krew na koszuli. Przeszywający ból w piersi. Koszmar się spełnił. Zanim zdołał wpaść w panikę, połknęła go ciemność. – Co ty, do diabła, wyprawiasz, Whitcomb? Dr Jane Whitcomb spojrzała znad listy pacjentów, którą właśnie podpisywała, i skrzywiła się. Manuel Manello, doktor medycyny, naczelny chirurg w St. Francis Medical Center, jak byk szarŜował korytarzem w jej stronę. Wiedziała, dlaczego. To nie będzie zbyt przyjemne. Jane skrobnęła podpis i przekazała listę pielęgniarce. Potem tylko obserwowała, jak kobieta szybko odbiega. Dobry manewr obronny, do tego dość popularny. Kiedy szef wpadał w taki humor, kto mógł, szukał schronienia... logiczna reakcja na groźbę wybuchu bomby. Naturalna nawet u półgłówków. Jane stawiła mu czoło. – A więc juŜ słyszałeś. – Chodź tu. Natychmiast. Z impetem otworzył drzwi do sali. Weszli do środka. Priest i Dubois, najlepsi chirurdzy w St Francis, spojrzeli na naczelnego, wyrzucili do kosza kanapki kupione w automacie i prędko opuścili pomieszczenie. Drzwi zamknęły się za nimi bez najmniejszego szelestu. Jakby równieŜ nie chciały zwrócić na siebie uwagi Manello. – Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć, Whitcomb? Czy moŜe myślałaś, Ŝe Columbia znajduje się na innej planecie i nigdy się o tym nie dowiem? Jane skrzyŜowała ręce na piersi. Była wysoka, a mimo to Manello przewyŜszał ją o kilka centymetrów. Do tego zbudowany był niczym zawodowi sportowcy, jakich często operował: wielkie bary, wielki tors, łapy jak bochny. W wieku czterdziestu pięciu lat pozostawał w doskonałej kondycji i był jednym z najlepszych chirurgów ortopedów w kraju. Jak i przeraŜającym sukinsynem, zwłaszcza kiedy się wpienił. Dobrze, Ŝe była odporna na stres.

Slonko259

69

– Wiem, Ŝe masz tam znajomości, ale myślałam, Ŝe będą na tyle dyskretni, by poczekać, aŜ podejmę decyzję... – Oczywiście, Ŝe podejmiesz się tej pracy, inaczej nie traciłabyś czasu, udając się tam. Czy chodzi o pieniądze? – Dobra, po pierwsze, nie przerywaj mi. Po drugie, nie podnoś na mnie głosu. Manello przeciągnął dłonią po gęstych, ciemnych włosach i wziął głęboki wdech. – Wiem, powinnam ci powiedzieć. Nie jest to przyjemne zostać w ten sposób zaskoczonym. Pokręcił głową. – Niezbyt miła sytuacja. Odbieram telefon z Manhattanu, Ŝe jeden z moich najlepszych chirurgów prowadzi rozmowy w innym szpitalu... z moim mentorem. – Czy to Falcheck ci o tym powiedział? – Nie, jeden z jego podwładnych. – Przepraszam, Manny. Po prostu nie wiedziałam, co z tego wyniknie i nie chciałam się zanadto spieszyć. – Dlaczego zastanawiasz się nad opuszczeniem instytutu? – Wiesz, Ŝe jestem ambitna i mam apetyt na więcej, niŜ mogę tutaj otrzymać. Będziesz kierownikiem do sześćdziesiątego piątego roku Ŝycia, chyba Ŝe postanowisz odejść. Falcheck w Columbii ma juŜ pięćdziesiąt osiem lat. Tam mam większą szansę na zostanie ordynatorem oddziału. – JuŜ mianowałem cię naczelną oddziału urazowego. – Zasługuję na to. Skrzywił się w uśmiechu. – Nie moŜesz być skromniejsza? – Po co? Oboje wiemy, Ŝe taka jest prawda. A jeśli chodzi o Columbię... Czy chciałbyś mieć kogoś nad sobą przez kolejne dwie dekady swojego Ŝycia? Nim powieki skryły jego mahoniowe oczy, miała wraŜenie, Ŝe przez ułamek sekundy dostrzegła w nich jakiś błysk. Ale zaraz po tym wsparł ręce na biodrach i rozstawił szeroko ramiona. – Nie chcę cię stracić, Whitcomb. Jesteś najlepszym chirurgiem urazowym, jakiego mam. – I dlatego muszę spojrzeć w przyszłość. Podeszła do swojej szafki. – Chcę prowadzić własny interes, Manello. Taka juŜ jestem. Slonko259

70

– Kiedy ma się odbyć ta cholerna rozmowa? – Pierwsza jutro po południu. Później mam wolny weekend i nie pełnię dyŜuru, więc pewnie zostanę w mieście. – Jasny gwint. Rozległo się pukanie do drzwi. – Wejść – powiedzieli równocześnie. Do środka zajrzała pielęgniarka. – Nagły przypadek. Przewidywany czas przybycia dwie minuty. MęŜczyzna koło trzydziestki. Rana postrzałowa z moŜliwą perforacją komory sercowej. JuŜ dwa razy ustała akcja w trakcie transportu. Czy przyjmie pani tego pacjenta, doktor Whitcomb, czy mam wezwać doktora Goldberga? – Nie trzeba, wezmę go. Przygotujcie czwartą salę i powiedzcie Ellen i Jimowi, Ŝe juŜ tam idę. – Robi się, doktor Whitcomb. – Dzięki, Nan. Spojrzała na Manello. – Wracając do Columbii. Zrobiłbyś dokładnie to samo, gdybyś był na moim miejscu. Nie powinieneś więc się temu dziwić. Nastąpiła dłuŜsza chwila ciszy, po której on pochylił się nieco do przodu. – A ja nie pozwolę ci odejść bez walki. To z kolei nie powinno dziwić ciebie. Wyszedł. Jane oparła się plecami o szafkę. – Nawet dobrze to przyjął – powiedziała do siebie. – Mimo wszystko. Drzwi znów się uchyliły i zajrzał Dubois. – Teren czysty? – Owszem. Właśnie wychodzę na podjazd. Dubois wkroczył do środka. Jego buty ze skóry krokodyla nie wydawały Ŝadnego dźwięku na podgumowanym linoleum. – Nie wiem, jak ty to robisz. Jesteś jedyną osobą, która nie potrzebuje soli trzeźwiących po spotkaniu z nim. – On jest naprawdę w porządku. Dubois wydał dziwny dyszący dźwięk. – Nie zrozum mnie źle. Cholernie go szanuję. Naprawdę. Ale nie chcę, by się wkurzał. PołoŜyła dłoń na ramieniu kolegi. – Stres męczy ludzi. Ty teŜ straciłeś panowanie w zeszłym tygodniu, pamiętasz? Slonko259

71

– Tak, masz rację – uśmiechnął się Dubois. – Przynajmniej nie rzuca juŜ więcej przedmiotami.

Slonko259

72

7 ODDZIAŁ POGOTOWIA RATUNKOWEGO imienia T. Wibble Jonesa w St. Francis Medical Center, dzięki hojnej darowiźnie otrzymanej od swego imiennika, naleŜał do najnowocześniejszych tego typu obiektów. Otwarty półtora roku temu kompleks, zajmujący ponad piętnaście tysięcy metrów kwadratowych, składał się z dwóch części, po szesnaście sal kaŜda. Pacjenci powypadkowi kierowani byli na przemian do sekcji A lub B, i pozostawali tam pod opieką ekipy, do której zostali przydzieleni, dopóki ich nie wypuszczono, nie przyjęto do szpitala lub nie wysłano do kostnicy. Przez środek obiektu przebiegała strefa nazywana przez personel medyczny zsypem. Zsyp przeznaczony był głównie dla przypadków urazowych, dzielących się na dwie grupy: tych, których przywieziono karetką, oraz tych przywiezionych helikopterem na lądowisko, znajdujące się jedenaście kondygnacji wyŜej. Ci ostatni byli zazwyczaj w stanie o wiele cięŜszym i zwoŜono ich do szpitala z okolicy w promieniu około dwustu pięćdziesięciu kilometrów. Dla tych pacjentów przeznaczona była specjalna winda, prowadząca prosto do zsypu, na tyle duŜa, by pomieścić dwie pary noszy i dziesięciu pracowników szpitala naraz. Oddział urazowy miał sześć otwartych sal dla pacjentów, kaŜda z nich wyposaŜona była w sprzęt rentgenowski oraz ultradźwiękowy, aparaty tlenowe i środki medyczne, miała teŜ sporą wolną przestrzeń, umoŜliwiającą swobodne poruszanie się. Na samym środku znajdowało się centrum zarządzania, lub jak inni mówili, wieŜa kontrolna, wypełnione komputerami i tłumem wiecznie zajętego personelu. O kaŜdej porze znajdował się tam przynajmniej jeden przyjmujący lekarz, a do tego czterech staŜystów oraz sześć pielęgniarek, obsługujących od dwóch do trzech pacjentów. Caldwell nie umywało się do Manhattanu, jednak problemem była zorganizowana przestępczość, często dochodziło do strzelaniny między handlarzami narkotyków, wiele było teŜ wypadków samochodowych. Poza tym mieszkały tu blisko trzy miliony ludzi, normalne więc, Ŝe dochodziło do niezliczonych wypadków: postrzał w brzuch z pistoletu do nitów – gość próbował naprawić sobie w ten sposób rozporek w dŜinsach; strzała wbita w mózgoczaszkę – ktoś chciał udowodnić, Ŝe ma dobrego cela, ale niestety się mylił; mąŜ poraŜony prądem – wpadł na świetny pomysł zreperowania kuchenki, tylko zapomniał odłączyć ją od prądu.

Slonko259

73

Zsyp naleŜał do Jane. Jako szefowa oddziału urazowego była odpowiedzialna za wszystko, co działo się w tych sześciu salach, chociaŜ jako ratownik medyczny oraz chirurg urazowy takŜe miała ręce pełne roboty. Na co dzień jednak załatwiała przede wszystkim przeniesienia pacjentów do sal operacyjnych, często odpowiadała równieŜ za wszelkiego rodzaju drobne sprawy. Oczekując na swój przypadek postrzałowy, przeglądała akta dwóch pacjentów i zaglądała przez ramię pracującym staŜystom i pielęgniarkom. KaŜdy członek ekipy urazowej był osobiście mianowany przez Jane, która w trakcie rekrutacji niekoniecznie wybierała absolwentów uniwersytetów z Ivy League, mimo iŜ sama wykształciła się na Harvardzie. Poszukiwała cech dobrego Ŝołnierza lub, jak sama mówiła, twardziela. Zestaw typowy dla Sherlocka: rozum, kondycja, dystans. Zwłaszcza to ostatnie. Trzeba było doskonałego wyczucia dystansu, by poradzić sobie w kryzysowych sytuacjach podczas dyŜuru w zsypie. Nie oznaczało to jednak, Ŝe brakowało im współczucia. Generalnie rzecz biorąc, większość pacjentów urazowych nie potrzebowała trzymania za rękę lub dodawania otuchy. Zwykle byli odurzeni lekami albo zszokowani, poniewaŜ krew lała się z nich jak z sikawki, albo część ich ciała znajdowała się zamroŜona w opakowaniu, albo ich skóra była spalona w siedemdziesięciu pięciu procentach. Pacjenci ci potrzebowali przede wszystkim dobrze wykwalifikowanych, trzeźwo myślących ludzi, świetnie wykonujących swoją robotę. Za to ich rodziny oraz ukochani potrzebowali dobroci, współczucia i wsparcia zawsze, kiedy to tylko moŜliwe. KaŜdego dnia w zsypie ludzie umierali lub byli wskrzeszani, i nie tylko ci leŜący na noszach doświadczali zatrzymania oddechu lub jego powrotu. Poczekalnie wypełnione były innymi, których równieŜ to dotyczyło: męŜami, Ŝonami, rodzicami, dziećmi. Jane wiedziała, jak to jest stracić kogoś, kto stanowił część ciebie, dlatego pracując pozornie bez emocji, była świadom ludzkiej strony medycyny. Starała się być zawsze po stront ludzi, z którymi miała do czynienia. By pracować w zsypie trzeba było stawić czoło obu stronom tej roboty. Trzeba było mieć siłę wojownika oraz odpowiednie podejście do chorego. Jak mawiała swojemu personelowi, zawsze powinno się znaleźć czas, by potrzymać kogoś za rękę, wysłuchać jego skarg lub pozwolić wypłakać się na swoim ramieniu, poniewaŜ nie wiadomo, kiedy sami moŜemy znaleźć się w takiej potrzebie. Tragedia moŜe dotknąć wszystkich, kaŜdy z nas w takim samym stopniu podlega zmiennym zachciankom losu. NiezaleŜnie od koloru skóry, zawartości portfela, tego, czy jesteśmy homo czy hetero, ateistami czy teŜ wierzącymi, z jej punktu widzenia wszyscy są równi. I przez kogoś kochani. – Doktor Goldberg właśnie zadzwonił, Ŝe jest chory – poinformowała ją pielęgniarka. Slonko259

74

– Grypa? – Tak, ale zastąpi go doktor Harris. Błogosławiony niech będzie Goldberg. – Czy nasz kolega potrzebuje czegoś? Pielęgniarka uśmiechnęła się. – Jego Ŝona powiedziała, Ŝe przeraził ją jego widok, kiedy się przebudziła. Sarah gotuje dla niego rosół. Bardzo się przejęła. – Dobrze. Potrzeba mu trochę odpoczynku. Szkoda tylko, Ŝe nie będzie miał z tego przyjemności. – No właśnie. Wspomniał, Ŝe będzie musiał obejrzeć z nią na DVD wszystkie romantyczne filmy, które przegapili przez ostatnie sześć miesięcy. Jane roześmiała się. – To pogorszy jeszcze jego stan. Właśnie, słuchaj, chcę zwołać konsylium w sprawie przypadku Robinsona. Nie mogliśmy zrobić dla niego juŜ nic więcej, ale myślę, Ŝe i tak powinniśmy omówić jego przypadek. – Przeczuwałam, Ŝe będziesz chciała to zrobić. JuŜ zaplanowałam to na dzień po twoim powrocie z podróŜy. Jane uścisnęła lekko rękę pielęgniarki. – Jesteś boska. – Eee tam. Po prostu znam swoją szefową, to wszystko. Pielęgniarka uśmiechnęła się. – Nigdy nie pozwalasz im odejść, nim kilka razy nie upewnisz się, czy przypadkiem czegoś nie moŜna było zrobić inaczej. To prawda. Jane pamiętała kaŜdego pacjenta, który kiedykolwiek zmarł w zsypie, niezaleŜnie od tego, czy to ona go przyjmowała, czy inny lekarz. Wszystkich nieboszczyków skatalogowanych miała w swojej głowie. Nocą, kiedy nie mogła zasnąć, twarze oraz nazwiska przelatywały jej przed oczyma niczym staroświeckie mikrofisze, dopóki nie czuła, Ŝe zaraz zwariuje od tego sprawdzania obecności. Ta lista umarłych ostatecznie popchnęła ją do działania i chyba szlag by ją trafił, gdyby oczekiwany teraz postrzelony teŜ na niej wylądował. Jane podeszła do komputera i wywołała wszelkie dostępne informacje na temat pacjenta. Zapowiadała się prawdziwa batalia. Mieli do czynienia zarówno z raną kłutą, jaki pociskiem w klatce piersiowej. Mając na względzie miejsce, gdzie gość został znaleziony, mogłaby się załoŜyć, Ŝe był albo dilerem narkotykowym prowadzącym interesy na niewłaściwym terenie, Slonko259

75

albo powaŜnym kupcem narkotyków, któremu wymierzono karę. Najprawdopodobniej więc nie był ubezpieczony, chociaŜ to akurat nie było istotne. St. Francis przyjmowało wszystkich pacjentów, bez względu na ich wypłacalność. Trzy minuty później otworzyły się podwójne drzwi i z prędkością wystrzelonego z procy pocisku wjechały nosze. Pan Michael Klosnick przypięty był do nich pasami. Ogromny męŜczyzna rasy białej, z duŜą ilością tatuaŜy, w skórzanym ubraniu i z hiszpańską bródką. Sanitariusz podawał mu tlen, drugi trzymał sprzęt i pchał nosze. – Sala czwarta – rzuciła Jane. – Na czym stoimy? Ten od tlenu powiedział: – Podano dwie kroplówki płynu Ringera i mleczanów. Ciśnienie sześćdziesiąt na czterdzieści i spada. Oddech czterdzieści. Tętno około stu czterdziestu. Otrzymał elektrowstrząs na poziomie dwustu dŜuli. Częstoskurcz sinusoidalny około stu czterdziestu. W sali numer cztery sanitariusze zatrzymali nosze. Personel zsypu był juŜ na miejscu. Jedna z pielęgniarek zajęła miejsce przy niewielkim stoliku, by rejestrować przebieg akcji. Dwie kolejne czekały w gotowości, a czwarta przygotowała się do rozcięcia skórzanych spodni pacjenta. Nieopodal stali staŜyści, by obserwować i w razie potrzeby słuŜyć pomocą. – Mam portfel. – Sanitariusz przekazał go pielęgniarce trzymającej noŜyczki. – Michael Klosnick, trzydzieści siedem lat – przeczytała. – Zdjęcie w dowodzie niewyraźnie, ale... to moŜe być on, zakładając, Ŝe przefarbował włosy na czarno i zapuścił bródkę. Podała portfel notującej wszystko koleŜance i wzięła się za spodnie. – Sprawdzę, czy figuruje w systemie – zakomunikowała pielęgniarka, wklepując dane do komputera. – Mam go czekaj, to jest... to musi być błąd. Nie, adres się zgadza, ale nie data urodzenia. Jane przeklęła pod nosem. – Mogą występować problemy z nowym systemem rejestracji elektronicznej, więc nie chcę opierać się na tych danych. Sprawdźmy grupę krwi i od razu prześwietlmy klatkę piersiową. Kiedy pobrano krew, Jane przeprowadziła szybkie badanie wstępne. Rana postrzałowa była czystym, malutkim otworem widocznym nieopodal jakiejś blizny na piersi. Cienka struŜka krwi nie zdradzała, co dzieje się wewnątrz. Podobnie było z raną po noŜu. Na pierwszy rzut oka niezbyt wielka tragedia. Miała nadzieję, Ŝe wnętrzności pozostały nienaruszone. Slonko259

76

Rzuciła okiem na resztę jego ciała – liczne tatuaŜe. Była teŜ dawna rana po ostrych obraŜeniach genitaliów. – PokaŜcie mi rentgen, potrzebne jeszcze USG serca... Nagle rozległ się krzyk. Jane spojrzała w tamtym kierunku. Siostra, która rozbierała pacjenta, padła w konwulsjach na podłogę, rękoma i nogami uderzając o posadzkę. W ręce trzymała czarną rękawicę naleŜącą do pacjenta. Przez ułamek sekundy wszyscy zastygli w bezruchu. – Dotknęła tylko jego ręki i upadła – powiedział ktoś. – Wracać do pracy! – krzyknęła Jane. – Estevez, zajmij się nią. Chcę natychmiast wiedzieć, co jej jest. Reszta do roboty. JuŜ! Jej polecenia zmusiły personel do działania. Wszyscy ponownie skupili się na pracy, a pielęgniarkę przeniesiono do sali obok, gdzie zaopiekował się nią Estevez. Prześwietlenie klatki piersiowej wyszło całkiem dobrze, lecz z jakiegoś powodu USG serca było marnej jakości. JednakŜe obydwa wykazały dokładnie to, czego spodziewała się Jane: krwawienie wewnątrzosierdziowe od rany postrzałowej w prawej komorze. Krew gromadziła się w worku osierdziowym i naciskała na serce, utrudniając jego pracę i sprawiając, Ŝe słabo pompowało krew. – Potrzebne USG brzucha, ja spróbuję zyskać trochę czasu z jego sercem. W tej sytuacji Jane potrzebowała więcej informacji na temat rany po noŜu. – Jak skończycie, sprawdźcie obydwie maszyny. Niektóre zdjęcia klatki piersiowej są kiepskiej jakości. Podczas gdy staŜysta zabrał się za brzuch, Jane chwyciła grubą igłę i załoŜyła ją na strzykawkę. Pielęgniarka przetarła klatkę piersiową męŜczyzny środkiem odkaŜającym, a Jane przebiła się przez skórę i odnalazła drogę pomiędzy Ŝebrami, nakłuwając worek osierdziowy i odciągając krew, łagodząc tym samym efekty krwawienia. Zleciła równieŜ przy. gotowanie sali operacyjnej numer dwa i postawienie w gotowości ekipy. Wykorzystaną strzykawkę przekazała pielęgniarce, która miała się jej pozbyć. – Spójrzmy na jamę brzuszną. Sprzęt bez wątpienia nawalał, poniewaŜ otrzymywane obrazy nie były tak wyraźne, jak tego chciała. Ale i tak dane były niezłe – wszystkie istotne organy wewnętrzne były nienaruszone. – OK, brzuch wydaje się w porządku. Przenieśmy go na górę, prędko.

Slonko259

77

Wychodząc ze zsypu, wetknęła głowę do sali, w której Estevez zajmował się pielęgniarką. – Co z nią? – Dochodzi do siebie. – Jej serce ustabilizowało się po tym, jak przyłoŜyliśmy jej „łyŜki”. – Miała migotanie komór? Chryste. – Tak jak ten koleś od telefonu, którego mieliśmy wczoraj. Jakby została poraŜona ładunkiem elektrycznym. – Dzwoniłeś do jej męŜa? – Tak, Mike zaraz tu będzie. – Dobrze. Zaopiekuj się nią. Estevez pokiwał głową. – Oczywiście. Jane dogoniła swojego pacjenta, kiedy personel wyjeŜdŜał z nim ze zsypu do windy prowadzącej na blok operacyjny. Piętro wyŜej poszła przygotować się do operacji, podczas gdy pielęgniarki zajmowały się pacjentem. Na jej prośbę przygotowano płuco–serce oraz by– pass sercowo–płucny, a badania rentgenowskie oraz ultradźwiękowe przeprowadzone piętro niŜej wyświetliły się na ekranie komputera. W sali operacyjnej raz jeszcze przyjrzała się zdjęciom klatki piersiowej. Prawdę mówiąc, oba były marnej jakości, bardzo ziarniste i powielone, lecz wystarczały, by się rozeznać. Kula utkwiła w mięśniach i Jane zamierzała ją tam zostawić. Ryzyko związane z jej usunięciem było większe niŜ przy pozostawieniu jej w spokoju. Ofiary strzelaniny często opuszczały zsyp razem ze swoim ołowianym trofeum. Zmarszczyła brwi i pochyliła się bliŜej ekranu. Interesujący pocisk. Okrągły, inny niŜ te, które zwykła widywać wewnątrz ciał swoich pacjentów. Mimo wszystko jednak chyba wykonany ze zwykłego ołowiu. Jane zbliŜyła się do leŜącego na stole pacjenta. Jego pierś została przygotowana juŜ do operacji. – śadnego by–passu. Nie chcę tracić na to czasu. Dysponujemy odpowiednią krwią? – Problem w tym, Ŝe nie udało się określić grupy jego krwi. Jane rzuciła okiem na pacjenta. – Nie udało się? – Odczytana próbka została zwrócona jako niezidentyfikowana. Jednak mamy na stanie osiem litrów grupy 0. Slonko259

78

Jane skrzywiła się. – No dobra, bierzmy się za robotę. UŜywając laserowego skalpela, wykonała nacięcie na klatce piersiowej pacjenta, następnie przebiła się przez mostek i rozwarła Ŝebra chroniące niczym kraty serce, odsłaniając... Jane zaparło dech w płucach. – Jasna... – ...cholera – dokończył ktoś. – Ssanie. Spojrzała na asystującą jej pielęgniarkę. – Ssanie, Jacques. Nie obchodzi mnie, jak to wygląda. Naprawię to, zakładając, Ŝe dobrze trafię w to cholerstwo. Rozległ się syczący dźwięk ssaka. Gdy krew została usunięta, oczom Jane ukazała się anomalia fizyczna, jakiej nigdy wcześniej nie widziała: sześciokomorowe serce. Więc to było to „powielenie”, które widziała na zdjęciu. Dodatkowa para komór. – Zdjęcia! – krzyknęła. – Ale szybko, proszę. Kiedy wykonano juŜ fotografie, pomyślała: „O rany, oddział kardiologii zeświruje, jak to zobaczy”. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego, mimo Ŝe dziura wyrwana w prawej komorze wyglądała całkiem znajomo. Widziała juŜ sporo takich przypadków. – Szycie. Jacques wcisnęła jej w dłoń parę szczypiec. Kiedy juŜ chciała zabrać się za zszywanie odcinka od mostka do obojczyka, nagle maszyny zaczęły pikać i odezwał się anestezjolog: – Ciśnienie sześćdziesiąt na czterdzieści i spada. Jane pochyliła się nad pacjentem. – Nawet o tym nie myśl – warknęła. – Jak mi tu teraz umrzesz, to bardzo się wkurzę. Nagle, wbrew wszelkim przesłankom medycznym, męŜczyzna otworzył oczy. Ich spojrzenia się spotkały. Jane odskoczyła do tyłu. Dobry BoŜe... jego tęczówki przypominały diamenty. Lśniły jak zimowy księŜyc w bezchmurną noc. Po raz pierwszy w Ŝyciu osłupiała. Miała wraŜenie, Ŝe połączyły się nie tylko ich spojrzenia, ale i ciała, dziwnie poskręcane i splecione, niepodzielne... – Znowu migotanie komór – krzyknął anestezjolog. Jane natychmiast się skoncentrowała. – Nie opuszczaj mnie – rozkazała pacjentowi. – Słyszysz? Nie opuszczaj mnie. Slonko259

79

I mogłaby przysiąc, Ŝe gość, nim zamknęły mu się powieki, kiwnął do niej głową. Wróciła do ratowania mu Ŝycia. – Naprawdę musisz rzucić trochę światła na incydent z wyrzutnią ziemniaków – powiedział Butch. Furiath wzniósł oczy i rozsiadł się wygodnie na ławie. – Wybiliście mi okno. – AleŜ oczywiście. V i ja celowaliśmy w nie. – Dwukrotnie. – I udowodniliśmy, Ŝe jesteśmy wyborowymi strzelcami. – Następnym razem obierzcie sobie jakiś inny... Furiath zmarszczył brwi i odsunął martini od ust. Bez Ŝadnego wyraźnego powodu jego instynkty nagle uaktywniły się, zapalając się i dzwoniąc niczym automat do gry. Rozejrzał się po VIP–roomie w poszukiwaniu nadchodzących kłopotów. – Hej, glino, czy ty... – Coś jest nie tak – powiedział Butch, pocierając sobie klatkę piersiową, potem wyjął wiszący pod koszulą gruby złoty krzyŜ. – Co się, do diabła, dzieje? – Nie wiem. Furiath raz jeszcze przyjrzał się tłumowi. O rany, jakby paskudny smród wdarł się do pokoju, wciąŜ jednak nic złego się nie działo. Furiath wyciągnął telefon i wybrał numer do brata bliźniaka. Zbihr natychmiast odebrał i zapytał, czy u Furiatha wszystko w porządku. – Nic mi nie jest, Z, ale ty teŜ to czujesz, co? Siedzący po drugiej stronie stołu Butch przyłoŜył do ucha swoją komórkę. – Kochanie? Dobrze się czujesz?... Wszystko OK?... Tak, nie mam pojęcia... Ghrom chce ze mną mówić? Tak, jasne, daj go... Hej, stary. Tak. Furiath i ja... No... Nie. Rankohr jest z tobą?... W porządku. Jasne. JuŜ dzwonię do Vrhednego. Glina rozłączył się, przycisnął kilka klawiszy i telefon znowu znalazł się przy jego uchu. Brwi Butcha obniŜyły się. – V? Zadzwoń do mnie. Natychmiast, jak to odsłuchasz. Zakończył połączenie w momencie, kiedy Furiath rozłączył się z Z. Obaj rozsiedli się wygodnie. Furiath przekładał drinka z ręki do ręki. Butch bawił się krzyŜem.

Slonko259

80

– MoŜe poszedł do swojego apartamentu, by zająć się jakąś samicą – powiedział wreszcie Butch. – Mówił mi, Ŝe zamierza to zrobić dziś w nocy. – OK, więc moŜe jest teraz w trakcie walki. – No. I zaraz do nas oddzwoni. Mimo iŜ wszystkie telefony Bractwa wyposaŜone były w czipy, V nigdy nie pracował, mając włączony telefon, tak więc zadzwonienie do rezydencji i wytropienie go było raczej niemoŜliwe. V wielokrotnie obwiniał swoją rękę za złe funkcjonowanie urządzeń. Twierdził, Ŝe cokolwiek było przyczyną świecenia jego dłoni, powodowało to zakłócenia elektryczne oraz magnetyczne. Bez wątpienia wpływając teŜ na gównianą jakość połączenia. Ilekroć rozmawiało się z V przez telefon, na linii zawsze był szum, nawet jeśli było to połączenie ze stacjonarnego. Furiath i Butch wytrzymali około półtorej minuty, zanim spojrzeli na siebie i równocześnie zaczęli mówić: – Masz coś przeciwko, Ŝebyśmy po prostu wpadli... – Po prostu chodźmy... Wstali i ruszyli w stronę bocznego wyjścia z klubu. W zaułku na zewnątrz Furiath spojrzał na nocne niebo. – Chcesz, Ŝebym zmaterializował się u niego naprawdę szybko? – Jasne. Zrób to. – Potrzebny mi adres. Nigdy wcześniej tam nie byłem. – Commodore. Ostatnie piętro, południowo–zachodni róg. Poczekam tutaj. Dla Furiatha była to kwestia chwili. Kiedy pojawił się na tarasie lśniącego apartamentu jakieś dziesięć przecznic w stronę rzeki, nawet nie zawracał sobie głowy podchodzeniem do szklanej ściany. Na odległość wyczuł, Ŝe jego brata tam nie ma i w mgnieniu oka z powrotem znalazł się obok Butcha. – Nie ma go. – A więc poluje... Glina zamarł. Na jego twarzy pojawił się dziwaczny grymas. Jego głowa obróciła się błyskawicznie w prawo. – Reduktorzy. – Jak wielu? – zapytał Furiath, rozpinając kurtkę. Odkąd Butch doświadczył starcia z Omegą, był w stanie wyczuwać tych sukinsynów niczym monety wykrywaczem metalu. Slonko259

81

– Para. Załatwmy to szybko. – No pewnie. Reduktorzy wynurzyli się zza rogu, rzucili spojrzenie na Furiatha i Butcha, i natychmiast stanęli gotowi do walki. Zaułek przy wyjściu z Zero Sum nie był najlepszym miejscem, ale na szczęście zimna noc wypłoszyła wszystkich ludzi w okolicy. – Posprzątajmy tu – powiedział Butch. – Robi się. Rzucili się na przeciwników.

Slonko259

82

8 DWIE GODZINY PÓŹNIEJ JANE otworzyła szeroko drzwi na oddział pooperacyjny. Była gotowa wracać juŜ do domu. Torbę zawiesiła na ramieniu, klucze do samochodu trzymała w dłoni, kurtkę zarzuciła na ramiona. Nie zamierzała jednak wyjść bez zajrzenia do postrzelonego pacjenta. Widząc ją, pielęgniarka rzuciła: – Hej, doktor Whitcomb. Przyszła pani odwiedzić swojego podopiecznego? – Tak, Shalondo. Znasz mnie, nie umiem wyjść bez poŜegnania. W którym jest pokoju? – W szóstce. Faye jest z nim teraz, stara się zapewnić mu wygodę. – JuŜ wiecie, dlaczego was tak kocham? Najlepszy personel w mieście. Poza tym, przyszedł go ktoś odwiedzić? Znaleźliśmy jego najbliŜszą rodzinę? – Zadzwoniłam pod numer z jego akt medycznych. Gość, który odebrał, powiedział, Ŝe mieszka tam od dziesięciu lat i nigdy nie słyszał o kimś takim jak Michael Klosnick. Tak więc wpis był fałszywy. Och, a widziałaś broń, jaką przy nim znaleziono? To dopiero ubezpieczenie się na kaŜdą ewentualność. – I obie równocześnie powiedziały to samo: – Narkobiznes. Jane potrząsnęła głową. – Nie jestem zaskoczona. – Ja równieŜ nie. Z tymi tatuaŜami na twarzy nie sprawia wraŜenia doradcy ubezpieczeniowego. – Nie, chyba Ŝe wciska swoją ofertę grupie profesjonalnych wrestlerów. Shalonda śmiała się jeszcze, kiedy Jane ruszyła juŜ wzdłuŜ korytarza. Sala numer sześć znajdowała się na samym końcu po prawej, więc po drodze zajrzała jeszcze do dwóch innych pacjentów. Jeden miał pęknięte jelito, efekt źle przeprowadzonej liposukcji, drugi zaś nabił się na ogrodzenie w wyniku wypadku motocyklowego. Wszystkie pokoje na tym oddziale były takie same – sześć metrów kwadratowych, szklana frontowa ściana, którą moŜna było zasłonić w celu uzyskania prywatności. Nie były to pokoiki z oknem, reprodukcją obrazu Moneta i telewizorem. Jeśli ktoś czuje się na tyle

Slonko259

83

dobrze, Ŝe zajmuje go to, co leci w telewizji, z pewnością nie trafi tutaj. Jedyne ekrany oraz obrazki naleŜały tu do sprzętu monitorującego. Kiedy Jane weszła do szóstki. Faye Montgomery sprawdzała właśnie kroplówkę. – Dobry wieczór, doktor Whitcomb. – Faye, co u ciebie? Jane odłoŜyła torbę i sięgnęła po dokumentację medyczną, która znajdowała się w kieszeni na drzwiach. – Wszystko dobrze i zanim zapytasz – jego stan jest stabilny. Swoją drogą to zdumiewające. Jane przejrzała zapiski. – Coś takiego. JuŜ miała zamknąć teczkę, kiedy spojrzała na cyferki zapisane w lewym rogu i skrzywiła się. Dziesięciocyfrowy identyfikator pacjenta był o setki tysięcy niŜszy od tych przyznawanych nowym podopiecznym. Sprawdziła więc datę załoŜenia jego akt: 1971. Przerzucając kartki, odnalazła dwa przyjęcia szpitala: jedno z powodu pchnięcia noŜem, drugie zaś po przedawkowaniu narkotyków; daty '71 i '73. Ach, do diabła, juŜ gdzieś to wcześniej widziała. Zera i siódemki mogły wyglądać podobnie, jeśli pisało się je w pośpiechu. Szpital nie prowadził skomputeryzowanego rejestru do końca roku 2003, a wcześniej wszystka zapisywane było ręcznie. Wpis ten najwyraźniej został przepisany przez przetwarzającego dane. który błędnie go zinterpretował: zamiast '01 i '03 wpisano '71 i '73. Tylko Ŝe... data urodzenia w ogóle nie miała sensu. Pacjent miał trzydzieści siedem lat trzy dekady temu. Zamknęła teczkę i połoŜyła na nie) dłoń. – Musimy wymagać większej precyzji od serwisu transkrypcyjnego. – TeŜ to zauwaŜyłam. Słuchaj, chcesz pobyć z nim trochę sama? – Jasne, byłoby wspaniale. Faye zatrzymała się w drzwiach. – Słyszałam, Ŝe dziś w nocy byłaś niesamowita na sali operacyjnej. Jane uśmiechnęła się nieznacznie. – Ekipa była niesamowita. Ja tylko robiłam, co do mnie naleŜało. Hej, zapomniałam powiedzieć Shalondzie, Ŝe biorę tego NN w Spring Madness. Czy mogłabyś... – Jasne. I zanim zapytasz, tak. w tym roku znowu bierze udział w programie pomocowym. Slonko259

84

– Dobrze, będziemy znęcać się nad sobą przez kolejne sześć tygodni. – Dlatego teŜ wybrała słuŜbę publiczną, byśmy z kolei my mogli patrzeć, jak to robicie. Obie jesteście takie oddane. Faye wyszła, a Jane zaciągnęła zasłonę i podeszła do pacjenta. Był zaintubowany. Ciśnienie krwi niskie, ale stabilne, tętno powolne i jakoś dziwnie wyświetlało się na monitorze, chociaŜ biło w nim aŜ sześć komór. Chryste, to jego serce. Pochyliła się, analizując rysy twarzy pacjenta. Biały, najpewniej ze wschodniej Europy. Przystojniak, chociaŜ uroda przyćmiona było nieco tymi tatuaŜami na skroniach. Pochyliła się jeszcze niŜej, chcąc przyjrzeć się rysunkom na jego skórze. Musiała przyznać, Ŝe były pięknie wykonane. Wzory skomplikowane, coś pośredniego między znakami chińskimi a hieroglifami. Doszła do wniosku, Ŝe symbole muszą mieć związek z gangiem, mimo iŜ nie przypominał jednego z tych ludzi. Wyglądał bardziej dziko, jak Ŝołnierz. Być moŜe tatuaŜe miały związek ze sztukami walki?. Kiedy rzuciła okiem na rurkę wprowadzoną do jego ust, zauwaŜyła coś niezwykłego. Kciukiem uniosła jego górną wargę. Miał bardzo wydatne kły. I zaskakująco ostre. Jakiś zabieg kosmetyczny, bez wątpienia. W dzisiejszych czasach ludzie robili ze swoim wyglądem mnóstwo szalonych rzeczy, a on miał przecieŜ wytatuowaną twarz. Podniosła okrywającą go cienką kołdrę. Opatrunek na piersi wyglądał nieźle. Badała dalej, zmierzając w dół jego ciała. Sprawdziła opatrunek rany po noŜu, a następnie obmacała obszar jamy brzusznej. Delikatnie uciskała, przyglądając się jednocześnie tatuaŜom nad genitaliami. Następnie skupiła się na widocznych tam bliznach. Został częściowo wykastrowany. Biorąc pod uwagę brzydkie blizny, nie była to operacja, a raczej wynik jakiegoś wypadku. A przynajmniej taką miała nadzieję, poniewaŜ kaŜde inne wytłumaczenie sprowadzałoby się do tortur. Przykryła go i ponownie przyjrzała się jego twarzy. Odruchowo połoŜyła dłoń na jego ramieniu. – Miałeś cięŜkie Ŝycie, co? – Tak, ale przysłuŜyło mi się dobrze. Jane obróciła się. – Na litość boską, Manello. Wystraszyłeś mnie. – Przepraszam, chciałem się tylko zameldować. Szef przeszedł na drugą stronę łóŜka, mierząc pacjenta wzrokiem. Slonko259

85

– Wiesz co, nie wydaje mi się, Ŝeby prowadził Ŝycie pod czyjeś dyktando. – Widziałeś zdjęcia? – Jego serca? Jasne. Chcę wysłać je chłopakom z Columbii, by rzucili na nie okiem. Zapytasz ich, co o tym sądzą, kiedy juŜ tam będziesz. Puściła to mimo uszu. – Nie moŜna oznaczyć grupy jego krwi. – Doprawdy? – Jeśli zdołamy uzyskać jego zgodę, uwaŜam, Ŝe powinniśmy zrobić mu dokładny przegląd, aŜ do samych chromosomów. – Ach, ta twoja druga miłość. Geny. Zabawne, Ŝe o tym pamiętał. Najprawdopodobniej tylko raz wspomniała o tym, Ŝe prawie wylądowała przy badaniach genetycznych. Z zapałem nałogowca wyobraziła sobie wnętrze pacjenta, ujrzała jego serce w swojej dłoni. – Mógłby okazać się znakomitym przykładem klinicznym. BoŜe, cudownie byłoby prowadzić nad nim badania. Albo przynajmniej wziąć w nich udział. Delikatne pikanie sprzętu monitorującego zdawało się potęgować ciszę panującą pomiędzy nimi. Nagle pewna myśl zjeŜyła jej włosy na głowie. Podniosła wzrok. Manello wpatrywał się w nią z grobową miną, jego masywna szczęka była nieruchoma, brwi miał zmarszczone. – Manello? Wszystko w porządku? – Nie odchodź. By uniknąć jego wzroku, spojrzała na łóŜko pacjenta, poprawiła prześcieradło. – MoŜesz zatrudnić innego... – Gdzieś mam instytut. Nie chcę, Ŝebyś odeszła, bo... Manello przeciągnął dłonią po grubych, ciemnych włosach. – Chryste, Jane. Nie chcę, Ŝebyś odeszła, poniewaŜ będzie mi ciebie cholernie brakować i poniewaŜ... do diabła, potrzebuję cię, rozumiesz? Potrzebuję ciebie tutaj. śebyś była przy mnie. Jane zaczęła mrugać jak szalona. W ciągu ostatnich czterech lat nie zauwaŜyła niczego, co by świadczyło, Ŝe mu się podoba. Jasne, byli ze sobą blisko i takie tam. Była teŜ je dyną osobą, która potrafiła go uspokoić, kiedy tracił panowanie. Zawsze rozmawiali ze sobą wyłącznie o działalności szpitala, nawet jeśli spotykali się gdzieś po pracy. I jada li wspólnie

Slonko259

86

kaŜdej nocy, kiedy byli na dyŜurze i... mówił jej wtedy o swojej rodzinie, a ona jemu o swojej... Kurczę. Tak, tylko Ŝe facet był najgorętszym towarem w całym szpitalu. W niej zaś było tyle kobiecości co... w stole operacyjnym. Tyle Ŝe miała tyle samo krągłości co one. – No, Jane, jak mogłaś tego nie zauwaŜyć? Gdybyś pozwoliła mi zrobić choć jeden krok, w mgnieniu oka znalazłbym się pod twoim fartuchem. – Zwariowałeś? – powiedziała półgłosem. – Nie. Jego powieki zrobiły się ocięŜałe. – Myślę bardzo, ale to bardzo przytomnie. Zupełnie nie wiedziała, jak powinna zareagować. – To byłoby niestosowne. – Bylibyśmy dyskretni. – Ciągle się sprzeczamy. O czym, do diabła, ona mówi? – Wiem o tym. – Jego pełne usta wykrzywił uśmiech. – Zresztą podoba mi się to. Nikt mi się nie przeciwstawia oprócz ciebie. Przyglądała mu się w osłupieniu. Nadal nie znajdowała odpowiednich słów. BoŜe, minęło juŜ tyle czasu, odkąd w jej Ŝyciu był jakiś męŜczyzna. W łóŜku. W głowie. Cholernie duŜo czasu. Całe lata samotnego powracania do domu, samotnego brania prysznica, samotnego padania na łóŜko, samotnego wstawania rano i samotnych podróŜy do pracy. Odkąd odeszli rodzice, nie miała juŜ Ŝadnej rodziny, a zwaŜywszy na to, ile godzin spędzała w szpitalu, nie miała teŜ Ŝadnych przyjaciół z zewnątrz. Jedyną osobą, z która tak naprawdę rozmawiała, był... cóŜ, Manello. Kiedy tak na niego patrzyła, przyszło jej nagle do głowy, Ŝe rzeczywiście to on był powodem, dla którego zamierzała stąd odejść. I to nie tylko dlatego, Ŝe stał na drodze jej kariery w instytucie. Chyba podświadomie zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe zbliŜa się czas szczerej rozmowy i chciała uciec, zanim do niej dojdzie. – Milczenie – odezwał się znów Manello – nie jest w chwili obecnej najstosowniejsze. Chyba Ŝe próbujesz znaleźć odpowiednie słowa, by powiedzieć coś w stylu: „Manny, kochałam się w tobie latami, chodźmy teraz do ciebie i spędzi my cztery następne dni w pozycji leŜącej”. Slonko259

87

– PrzecieŜ jutro pracujesz – odpowiedziała odruchowo. – Zadzwonię, Ŝe jestem chory. Powiem, Ŝe złapałem grypę. I jako twój przełoŜony, kaŜę ci zrobić to samo. Pochylił się do przodu ponad pacjentem. – Nie jedź jutro do Columbii. Nie wyjeŜdŜaj. Zobaczmy, co nam z tego wyjdzie. Jane zdała sobie nagle sprawę, Ŝe wpatruje się w ręce Manny'ego... silne, duŜe ręce, które wyleczyły tyle bioder, barków i kolan, ratowały kariery oraz szczęście tak wielu sportowców. Ale nie operował przecieŜ tylko młodych i wysportowanych. Pomagał teŜ starszym i poszkodowanym w wypadkach. Spróbowała wyobrazić sobie, Ŝe te dłonie dotykają jej skóry. – Manny... – wyszeptała – ale to przecieŜ szaleństwo. Po drugiej stronie miasta, w alejce za Zero Sum, Furiath podniósł się znad nieruchomego ciała upiornie białego reduktora. Sztyletem wyciął otwór w szyi tamtego i czarna krew tryskała teraz na pokryty topniejącym śniegiem asfalt Odruchowo chciał ugodzić to coś w serce i odesłać z powrotem do Omegi, lecz uznał, Ŝe to przestarzały sposób. Nowy był zdecydowanie lepszy. JednakŜe kosztowało to Butcha dość sporo. – Jest juŜ twój – powiedział Furiath i odsunął się. Butch podszedł bliŜej. Jego buty chrupały na oblodzonych kałuŜach. Twarz miał posępną, kły wydłuŜyły mu się, a jego zapach niósł ze sobą pochodzącą od przeciwników mdlącą słodycz zasypki dla niemowląt. Wykończył juŜ zabójcę, z którym walczył, wykonał swoje zadanie specjalne, a teraz miał zrobić to ponownie. Kiedy osunął się na kolana, biorąc w dłonie bladą twarz reduktora, sprawiał wraŜenie zmotywowanego, ale i cierpiącego. Pochylił się, otworzył usta, schylił się nad ustami zabójcy i rozpoczął długi, powolny wdech. Oczy reduktora rozbłysły, a z jego ciała wydobyła się czarna mgła, która wessana została do płuc Butcha. Wdech wykonany został bez najmniejszego zawahania się, bez zatrzymania ciągu. Był to po prostu nieprzerwany strumień Zła, przelany z jednego naczynia do drugiego. Na zakończenie przeciwnik stał się po prosty szarym popiołem. Jego ciało zapadło się w sobie, następnie rozproszyło w drobny pył, który porwał mroźny wiatr. Butch ugiął się. Osłabły, opadł bokiem na pokrytą śniegową breją jezdnię. Furiath podszedł i wyciągnął rękę... – Nie dotykaj mnie. Slonko259

88

Głos Butcha był zaledwie sapnięciem. – Zachorujesz, jeśli mnie dotkniesz. – Pozwól mi... – Nie! Butch poderwał się do góry. – Daj mi tylko chwilę. Furiath stał nad nim, ochraniając go i obserwując alejkę na wypadek nadejścia kolejnych zabójców. – Chcesz iść do domu? Poszukam V. – Nie, kurwa, nie. Piwne oczy gliny spojrzały w górę. – Jest mój. Ja go odnajdę. – Jesteś pewien? Butch stanął na nogi i mimo Ŝe jego ciało kołysało się jak flaga na wietrze, był w pełnej gotowości. – Chodźmy. Ruszyli wzdłuŜ Trade Street. Furiathowi nie podobał się wyraz twarzy Butcha. Glina miał minę luzaka, który nie podda się, dopóki nie padnie. Bezskutecznie przeszukiwali najbardziej nieprzyjazne zakątki Caldwell – V nigdzie nie było. Pogarszało to tylko samopoczucie Butcha. Kiedy dotarli do samego końca Redd Avenue, Furiath zatrzymał się. – Powinniśmy zawrócić. Wątpię, by zaszedł aŜ tak daleko. Butch takŜe przystanął. Rozejrzał się i przytłumionym głosem powiedział: – Hej, zbadaj to. To stary budynek, w którym mieszkała kiedyś Beth. – Musimy sprawdzić całą trasę ponownie. Butch potrząsnął głową i potarł klatę. – Musimy iść naprzód. – Nie powiedziałem, Ŝe mamy zakończyć poszukiwania. Ale dlaczego miałby być aŜ tak daleko? Jesteśmy na granicy dzielnic mieszkaniowych. Zbyt duŜo tu oczu, więc na pewno nie przyszedłby tu szukać okazji do walki. – Furiath, stary, a co, jeśli go dorwali? Nie widzieliśmy dziś Ŝadnego innego reduktora. A jeśli zdarzyło się coś powaŜnego, na przykład go capnęli? – JeŜeli był przytomny, to wysoce nieprawdopodobni biorąc pod uwagę tę jego rękę. To niesamowita broń. Nawet gdyby go ograbili ze sztyletów. Slonko259

89

– A jeśli go znokautowali? Furiath nie zdąŜył odpowiedzieć, gdy zauwaŜyli zbliŜającą się z duŜą prędkością furgonetkę Channel Six News – Leader. Dwie ulice dalej rozbłysły jej światła hamulcowe, po czym skręciła w lewo. Jedyne, co przyszło Furiathowi na myśl, to „cholera”. Busy telewizyjne nie poruszały się z taką prędkością, jadąc do kota, który wlazł na drzewo. ChociaŜ mógł to być jakiś ludzki syf, na przykład ołowiany prysznic w ramach gangsterskich porachunków. Problem w tym, Ŝe jakieś przeraŜające, przygniatające przeczucie mówiło Furiathowi, Ŝe wcale nie o to chodziło. Kiedy więc Butch ruszył w tamtą stronę, dotrzymał mu kroku. Nie padły Ŝadne słowa, co oznaczało, Ŝe glina prawdopodobnie myślał dokładnie to samo: „Proszę, BoŜe, niech to będzie tragedia kogoś innego, nie nasza”. Kiedy doszli do miejsca, gdzie stał wóz telewizyjny, wszystko utrzymane było w typowej konwencji kryminalnej. Przy wjeździe do 20th Avenue stały dwa patrole policyjne, reporter w świetle reflektora zwracał się do kamery, męŜczyzna w mundurze chodził dokoła ze zwojem Ŝółtej taśmy, a kupa podnieconych tragedią gapiów paplała głośno. Podmuch wiatru niósł ze sobą zapach krwi V oraz mdlący zapach zasypki niemowlęcej reduktorów. – O, BoŜe... Zapach cierpienia Butcha nadał tej mieszance ostry posmak. Glina wychylił się gwałtownie w stronę taśmy, lecz Furiath zdąŜył złapać go za rękę. Złość Butcha była niemal namacalna. Odrzucił rękę Furiatha i uderzył go w brzuch, przewracając w nim wszystkie wnętrzności. Mimo wszystko nie zrezygnował. – Trzymaj się, kurwa, z daleka. Zapewne pracowałeś z kilkoma z tych mundurowych. Butch otworzył usta, ale Furiath powstrzymał go, mówiąc: – Wstrzymaj oddech, zaciśnij zęby i siedź cicho. Butch szarpnął czapkę i zacisnął szczęki. – Jeśli on nie Ŝyje... – Zamknij się i martw się tym, Ŝebyś utrzymał się na nogach. Co miało okazać się nie lada wyzwaniem, poniewaŜ Butch był okropnie zmordowany. Jezu... jeśli V był martwy, zabije to kaŜdego z braci, ale gliniarz będzie miał wyjątkowy kłopot. Po tym, jak wessał reduktorów jak elektroluks, V był jedynym, który mógł wyciągnąć z niego to Zło. – Idź, Butch. To zbyt niebezpieczne dla ciebie. Zmykaj. Slonko259

90

Glina odszedł kilka metrów dalej i odparł się o samochód zaparkowany pod osłoną mroku. Furiath dołączył tymczasem do tłumu zgromadzonego przy Ŝółtej taśmie. Pierwsze co zobaczył, to szczątki w miejscu, gdzie pozbyto się reduktora. Szczęśliwie policja nie zwracała na nie uwagi. Myśleli zapewne, Ŝe ta lśniąca kałuŜa to paliwo, które wyciekło z samochodu, a ślady spalenizny to pozostałości po ognisku rozpalonym przez bezdomnego. Nie, oni skupili swą uwagę na centrum całego widowiska, gdzie bez wątpienia wcześniej leŜał Vrhedny w kałuŜy czerwonej krwi. O... BoŜe. Furiath zerknął na człowieka w pobliŜu. – Co się stało? Gość wzruszył ramionami. – Postrzał. Jakaś bijatyka. Słysząc to, odezwał się jakiś dzieciak, podekscytowany jakby była to najfajniejsza rzecz na świecie. – Dostał w klatkę piersiową. Widziałem, jak to się stało, i to ja zadzwoniłem pod dziewięćset jedenaście. Z dumą zamachał telefonem komórkowym. – Kazali mi tu czekać, bo chcą mnie jeszcze przesłuchać. Furiath zlustrował go wzrokiem. – A co tu się stało? – BoŜe, nie uwierzyłbyś. To było jakby prosto z programu, gdzie pokazują nagrane prawdziwe katastrofy. Oglądałeś kiedyś? – Jasne. Furiath obrzucił wzrokiem budynki po obu stronach alejki. Brak okien. Ten dzieciak to był zapewne jedyny świadek. – Więc co się stało? – CóŜ, szedłem sobie po prostu wzdłuŜ Trade Street. Mój koleś podrzucił mnie pod Screamera i nie miałem juŜ Ŝadnej podwózki, czaisz? W kaŜdym razie, idę sobie i widzę jasny rozbłysk światła przed sobą. Było to jakby jakiś ogromny stroboskop świecił od strony alejki. Przyspieszyłem kroku, bo chciałem zobaczyć, co tam się dzieje, i właśnie wtedy usłyszałem strzał. Zabrzmiało to jak dźwięk praŜonej kukurydzy. Właściwie to nawet nie wiedziałem, Ŝe to był strzał, dopóki się tam nie znalazłem. Myślałem, Ŝe strzał byłby głośniejszy... – Kiedy zadzwoniłeś pod dziewięćset jedenaście? Slonko259

91

– CóŜ, odczekałem chwilę, bo myślałem, Ŝe ktoś wypadnie z tej alejki, a nie chciałem, Ŝeby i do mnie strzelił. Ale nikt się nie pojawił, więc doszedłem do wniosku, Ŝe ulotnili się jakoś tyłem albo coś w tym stylu. Wtedy, kiedy juŜ tam wszedłem, zobaczyłem, Ŝe nie ma stamtąd innego wyjścia. Więc moŜe sam siebie postrzelił, czaisz? – Jak wyglądał ten koleś? – Ofiara? Dzieciak pochylił się. – Tak właśnie policjanci nazywali tego poszkodowanego, słyszałem to. – Dzięki za wyjaśnienie – wymamrota! Furiath. – Więc jak on wyglądał? – Ciemne włosy. Hiszpańska bródka. Ubrany w skóry. Stałem nad nim przez chwilę, kiedy dzwoniłem pod 911. Krwawił, ale był Ŝywy. – Nie widziałeś nikogo innego? – Nie. Tylko jego. No i będę przesłuchany przez policję. Serio. Mówiłem ci o tym? – Tak, gratuluję. Musisz być podekscytowany. Furiath z trudem powstrzymywał się przed utarciem dzieciakowi nosa. – Hej, nie złość się. To spoko akcja. – Tyle Ŝe nie dla gościa, który został postrzelony. Furiath ponownie spojrzał na miejsce zdarzenia. WaŜne, Ŝe V nie był w rękach reduktorów i nie leŜał tu martwy. Być moŜe zabójca najpierw postrzelił V, lecz brat miał jeszcze na tyle siły, by unicestwić skurwysyna, zanim stracił przytomność. Ale zaraz... strzał padł po rozbłysku. Tak więc do akcji musiał wkroczyć drugi reduktor. Nagle gdzieś z lewej strony rozległ się modulowany głos – Tutaj Bethany Choi z ekipy Channel Six News–Leader zdająca relację na Ŝywo z miejsca kolejnej strzelaniny w śródmieściu. Według policji ofiarą jest Michael Klosnick... Michael Klosnick? Zapewne V zdąŜył buchnąć dowód reduktora i znaleziono go przy nim. – ...który w stanie krytycznym, z raną postrzałową piersi, zabrany został do St. Francis Medical Center. No tak, zapowiadała się długa noc: Vrhedny ranny, i do tego w rękach człowieków. A mieli zaledwie cztery godziny do wschodu słońca. Natychmiastowa ewakuacja. Furiath, wracając do Butcha, wykręcił numer do rezydencji, potem wyjaśnił przyjacielowi: Slonko259

92

– Jest Ŝywy w St. Francis, z raną postrzałową. Butch odetchnął i powiedział coś, co brzmiało jak „Dzięki Bogu”. – A więc lecimy go stamtąd wyrwać? – Zgadza się. Dlaczego Ghrom nie odbierał telefonu? No dalej, Ghrom... podnieś słuchawkę. – Kurwa... ci cholerni chirurdzy mieli niezłą niespodziankę, kiedy go otworzyli... Ghrom? Mamy problem. Vrhedny przebudził się, odnosząc wraŜenie, Ŝe przebywa poza swoim ciałem. Był w pełni świadomy, a mimo to jakby uwięziony w klatce pozbawionego świadomości mięsa i kości. Nie mógł poruszać rękami ani nogami, a powieki miał tak mocno zaciśnięte, jakby płakał wcześniej klejem kauczukowym. Wreszcie zdał sobie sprawę, Ŝe poprawnie funkcjonował mu jedynie słuch. Gdzieś nad nim rozmawiano. Słyszał dwa głosy. śeński i męski, obydwa obce. Nie, chwila. Ten jeden juŜ słyszał. Wydawał mu kiedyś polecenia. Ten Ŝeński. Ale dlaczego? I dlaczego, u diabła, jej na to pozwalał? Wsłuchiwał się, nie podąŜając za wypowiadanymi słowami. Rytm jej wymowy był typowo męski. Bezpośredni. Stanowczy. Rozkazujący. Kim ona była? Kim... Uświadomienie sobie, kim była, było niczym ogłuszający cios w twarz. Chirurg. Chirurg człowieków. Jezu Chryste, znajdował się w ludzkim szpitalu. Wpadł w ręce człowieków po tym, jak... Kurde, co się właściwie wydarzyło? Panika wywołała przypływ energii i doprowadziła go... dokładnie donikąd. Jego ciało było tylko kawałem mięcha, do tego wyczuwał rurę w gardle, co oznaczało, Ŝe maszyna podtrzymuje jego oddech. Bez wątpienia nafaszerowali go teŜ środkami uspokajającymi. O BoŜe. Ile jeszcze pozostało do świtu? Musi się stąd koniecznie wydostać. Tylko jak zamierzał się stąd... Planowanie ucieczki zostało gwałtownie wstrzymane, kiedy jego instynkty rozpaliły się i przejęły nad nim kontrolę. Jednak to nie wojownik się w nim budził. Raczej samiec. Budziły się w nim odczucia, o których czytał, słyszał, które obserwował u innych, których jednak, jak sądził, sam był pozbawiony. Uaktywniły się pod wpływem zapachu obecnego w pokoju samca, który wyraźnie pragnął seksu... z samicą, z jego chirurgiem. Slonko259

93

Z moim. Słowo pojawiło się znikąd i rozbudziło pragnienie zabijania. Był tak rozwścieczony, Ŝe po prostu otworzył oczy. Ujrzał wysoką kobietę o krótkich blond włosach. Na nosie miała okulary bez oprawek, nie miała za to makijaŜu ani kolczyków. Na małej tabliczce przyczepionej do białego fartucha widniał napis: DR JANE WHITCOMB, KIEROWNIK ODDZIAŁU URAZOWEGO. – Manny – powiedziała – to jest szaleństwo. V przeniósł spojrzenie na ciemnowłosego ludzkiego samca człowieków. Gość równieŜ ubrany był w biały fartuch, a na tabliczce miał napis: DR MANUEL MANELLO NACZELNY, INSTYTUT CHIRURGII. – Nie ma w tym nic szalonego. Głos faceta był niski i władczy, a jego oczy zbyt obsesyjnie skupione na kobiecie. – Wiem, czego pragnę. A pragnę ciebie. „Ona jest moja, pomyślał V. Nie twoja. MOJA”. – Muszę jutro pojechać do Columbii – powiedziała kobieta. – Nawet jeśli zaszłoby coś pomiędzy nami, i tak musiałabym wyjechać, jeśli chcę przewodniczyć instytutowi. – Coś pomiędzy nami. – Sukinsyn uśmiechnął się. – Czy to oznacza, Ŝe zastanowisz się nad tym? – Nad czym? – Nad nami. Górna warga V uniosła się, odkrywając kły. Zaczął warczeć, a jedno słowo krąŜyło ciągle w jego umyśle, niczym granat bez zawleczki: „Moja”. – Nie wiem – powiedziała. – Ale to nie oznacza „nie”, prawda, Jane? Nie oznacza „nie”. – Nie... nie oznacza. – Dobrze. Samiec człowieków oderwał od niej wzrok, spojrzał na łóŜko i był wyraźnie zaskoczony. – Ktoś się przebudził. „Lepiej, Ŝebyś w to uwierzył, pomyślał V. A jeśli ją dotkniesz, odgryzę ci twoją przeklętą rękę przy samym łokciu”.

Slonko259

94

9 FAYE MONTGOMERY JAKO KOBIETA PRAKTYCZNA była świetną pielęgniarką. Po prostu urodziła się jako osoba trzeźwo myśląca, tak jak urodziła się z ciemnymi włosami i ciemnymi oczami, i w efekcie była naprawdę niesamowita w kryzysowych sytuacjach. Miała męŜa w marines, dwoje dzieci i dwanaście lat staŜu na oddziałach intensywnej terapii, dlatego niełatwo ją było wyprowadzić z równowagi. A teraz właśnie, kiedy siedziała w dyŜurce na OIOM–ie, została wyprowadzona z równowagi. Naprzeciwko niej stało trzech potęŜnych męŜczyzn. Jeden miał długie, wielokolorowe włosy oraz Ŝółte oczy, tak jasne, Ŝe wydawały się wręcz nieprawdziwe. Drugi był niewiarygodnie piękny i tak seksualnie pociągający, Ŝe powstrzymywała ją tylko myśl o szczęśliwym związku z męŜczyzną, który ciągle ją jeszcze podnieca. Trzeci za to był jakiś odpychający. Nie widziała w nim nic poza czapką Red Soxów, okularami oraz powiewem czystego Zła, które nie pasowało jednak do jego przystojnej twarzy. Czy o coś ją zapytali? Chyba tak. Kiedy Ŝadna inna pielęgniarka nie okazała się zdolna do wypowiedzenia choćby słowa, Faye wyjąkała: – Słucham? Eee... co pan powiedział? Ten z fantastycznymi włosami – BoŜe, czy to działo się naprawdę? – lekko się uśmiechnął. – Szukamy Michaela Klosnicka, który trafił do szpitala z wypadku. Lekarz przyjmujący powiedział, Ŝe został tu przywieziony po operacji. BoŜe... Te tęczówki miały kolor jaskrów skąpanych w promieniach słońca. Autentyczne, lśniące złoto. – Jesteście rodziną? – Jesteśmy jego braćmi. – Dobrze, lecz przykro mi, dopiero co został przywieziony z sali operacyjnej i nie... I nagle, bez Ŝadnego wyraźnego powodu, umysł Faye zmienił kierunek myślenia i powiedziała: – Jest w tamtym korytarzu, pokój numer sześć. Ale musicie poczekać, aŜ jego lekarz...

Slonko259

95

W tym momencie do biurka pielęgniarki podszedł doktor Manello. Spojrzał na męŜczyzn i zapytał: – Czy wszystko w porządku? Faye skinęła głową i cicho powiedziała: – Tak, OK. Doktor Manello napotkał wzrok jednego z męŜczyzn Zaskoczony, zmarszczył brwi, potem skrzywił się i potarł skronie, jakby nagle rozbolała go głowa. – Będę u siebie w biurze, jeśli będziesz mnie potrzebować, Faye. – W porządku, doktorze. Zerknęła na męŜczyzn. O czym to mówiła? Ach, właśnie. – Będziecie tylko musieli poczekać, aŜ wyjdzie stamtąd jego chirurg, dobrze? – Czy on tam teraz jest? – Ona tam teraz jest. – OK, dziękujemy pani. śółte oczy spojrzały prosto w źrenice Faye... i nagle nie mogła sobie przypomnieć, czy w szóstce w ogóle był jakiś pacjent. Był tam? Chwileczkę... – Niech mi pani powie – powiedział męŜczyzna – jaka jest pani nazwa uŜytkownika oraz hasło? – Słu...cham? – Do komputera. Po co mu – aleŜ oczywiście, potrzebował przecieŜ informacji. Jasne. A ona musiała mu jej udzielić. – FMONT2 wielkimi literami to login, zaś hasło brzmi 11Eddie11. E wielką literą. – Dziękuję pani. JuŜ miała powiedzieć „Do usług”, kiedy w jej głowie pojawiła się myśl, Ŝe nadszedł czas spotkania personelu. Tylko po co? JuŜ mieli jedno spotkanie, na początku tego... Nie, teraz bez wątpienia miało odbyć się spotkanie personelu. Pilnie trzeba było zwołać spotkanie. Natychmiast... Faye zamrugała. Zdumiona stwierdziła, Ŝe wpatrywała się w pustą przestrzeń nad biurkiem. Dziwne, mogłaby przysiąc, Ŝe właśnie z kimś rozmawiała. Z jakimś męŜczyzną i... Spotkanie personelu. JuŜ. Faye rozmasowała sobie skronie, czując się tak, jakby jej czoło ściskało imadło. Zwykle nie miewała bólów głowy, lecz dziś był zwariowany dzień, a do tego wypiła kilka kaw, a niewiele jadła. Slonko259

96

Spojrzała przez ramię na pozostałe pielęgniarki, wszystkie wyglądały na nieco oszołomione. – Dziewczyny, chodźmy do sali konferencyjnej. Musimy zrobić przegląd pacjentów. Jedna z pielęgniarek zmarszczyła czoło. – Czy nie zrobiliśmy juŜ tego dzisiejszej nocy? – Musimy to zrobić raz jeszcze. Bez słowa sprzeciwu udały się do sali konferencyjnej. Faye zostawiła drzwi otwarte i usiadła tak, by mogła widzieć zarówno korytarz na zewnątrz, jak i monitor, który wyświetlał stan kaŜdego pacjenta na piętrze... Nagle zesztywniała. Co, do cholery? Przy jej biurku stał teraz facet o kolorowych włosach, pochylając się nad klawiaturą. Faye zamierzała wstać, by wezwać ochronę, ale facet spojrzał na nią przez ramię. Kiedy spojrzała w jego Ŝółte oczy, momentalnie zapomniała, co mogło być złego w jego obecności przy jednym z ich komputerów. Zdała sobie teŜ sprawę, Ŝe natychmiast musi poruszyć temat pacjenta spod piątki. – Omówmy stan pana Hausera – powiedziała głosem, który przykuł uwagę wszystkich. Kiedy Manello wyszedł, Jane z niedowierzaniem patrzyła na swojego pacjenta. Pomimo podanych środków uspokajających miał otwarte oczy, które bacznie się jej przypatrywały. BoŜe... te oczy. Były inne, nigdy w Ŝyciu jeszcze takich nie widziała. Nienaturalnie białe tęczówki z granatowymi obwódkami. „To nie w porządku”, pomyślała. To, jak on wyglądał, nie było w porządku. Sześciokomorowe serce bijące w jego piersi nie było w porządku. Te długie zęby nie były w porządku, To nie był człowiek. Tylko Ŝe to było niedorzeczne. Pierwsza zasada medycyny? Kiedy słyszysz uderzenia kopyt, nie miej na myśli zebry. Jakie były szanse, Ŝe istniały nieodkryte gatunki humanoidów? śółty labrador skrzyŜowany ze złotym retriewerem gatunku homo sapiens? Pomyślała o zębach pacjenta. MoŜe raczej doberman i pinczer z retriewerem. Pacjent odpowiedział jej spojrzeniem. Potem nieco się uniósł, mimo iŜ leŜał na plecach, zaintubowany i był jedynie dwie godziny po operacji. Dlaczego, do diabła, ten gość był przytomny? – Słyszysz mnie? – zapytała. – Pokiwaj głową na tak. Ręką, tą wytatuowaną, podrapał się po gardle, potem chwycił za rurkę. Slonko259

97

– Nie, to musi zostać. Kiedy pochyliła się, sięgając do jego ręki, błyskawicznie odsunął ją, i to tak daleko, jak tylko się dało. – W porządku. Więc nie próbuj tego wyciągać. W jego oczach pojawił się przeraźliwy strach, ciało zaczęło szamotać się na łóŜku, a usta wypychały rurkę z gardła, jakby chciał coś wykrzyczeć. Jego przeraŜenie udzieliło się i jej. W jego rozpaczy było coś animalistycznego, przypominał jej wilka uwięzionego w pułapce. PomóŜ mi, a być moŜe nie zabiję cię, kiedy mnie uwolnisz. PołoŜyła dłoń na jego ramieniu. – Wszystko w porządku. Nie trzeba się tak zachowywać. A ta rurka jest potrzebna... Dwaj męŜczyźni, którzy weszli do środka, ubrani byli w czarne skóry, a sprawiali wraŜenie typków skrywających pod ubraniem broń. Jeden z nich był prawdopodobnie największym i najprzystojniejszym blondynem, jakiego kiedykolwiek widziała. Drugi za to przeraził ją. Miał naciągniętą na głowę czapkę Red Soxów i czuć od niego było okropny powiew wrogości. Nie widziała go zbyt dobrze, ale musiał być chory, sądząc po szarej bladości jego twarzy. Pierwszą myślą Jane było, Ŝe przyszli po pacjenta, a nie ze zwykłymi przyjacielskimi odwiedzinami. Drugą myślą było, Ŝe potrzebna będzie ochrona. – Proszę stąd wyjść – powiedziała. – Natychmiast. Gość w czapce całkowicie ją zignorował i podszedł do łóŜka. Po nawiązaniu z pacjentem kontaktu wzrokowego, wyciągnął dłoń i złapali się za ręce. Zachrypniętym głosem Red Sox powiedział: – Myślałem, Ŝe cię straciłem, ty sukinsynu. Oczy pacjenta wytęŜyły się, jakby próbował coś powiedzieć. Potem jednak zaczął po prostu kręcić głową na poduszce w obie strony. – Zabierzemy cię do domu, OK? Kiedy pacjent pokiwał głową, Jane zrezygnowała z pogaduszek w stylu „proszę–stąd– wyjść”, tylko skoczyła w stronę przycisku wzywającego pielęgniarki. Tego, który sygnalizował ustanie akcji serca i zwołałby do niej połowę personelu. Nie udało się. Koleś Red Soxa, ten piękny blondyn, poruszał się tak szybko, Ŝe nie mogła nadąŜyć za nim wzrokiem. W jednej chwili stał w drzwiach, w drugiej chwycił ją od tyłu i oderwał jej stopy od ziemi. Kiedy zaczęła wrzeszczeć, przyłoŜył dłoń do jej twarzy i uciszył ją z taką Slonko259

98

łatwością, jakby była dzieckiem, które dostało napadu wściekłości. Red Sox tymczasem uwalniał pacjenta kolejno od wszystkiego: intubacji, kroplówek, cewnika i aparatury tlenowej. Jane wpadła w szał. Kiedy włączyły się systemy alarmowe, szarpnęła się i kopnęła porywacza piętą w goleń. Blond potwór chrząknął, a następnie tak mocno ścisnął jej klatkę piersiową, Ŝe zajęta była usiłowaniem złapania oddechu i nie mogła go juŜ więcej kopać. Przynajmniej alarmy mogłyby... Natarczywe pikanie ustało, mimo iŜ nikt nie dotknął ma szyn. Czuła, Ŝe nikt nie zjawi się z pomocą. Jane walczyła tak zawzięcie, Ŝe zaczęły jej łzawić oczy – Spokojnie – powiedział wprost do jej ucha blondyn – Za chwilę juŜ nas tu nie będzie. Zrelaksuj się. Jasne, z pewnością to zrobi. Zamierzali zabić jej pacjenta... W tej chwili pacjent wykonał samodzielnie głęboki wdech. I następny. Diamentowe oczy spojrzały na nią i uspokoiła się, tak jakby to on ją o to poprosił. Zapadła cisza. Następnie męŜczyzna, któremu uratowała Ŝycie, szorstkim głosem wypowiedział cztery słowa, które zmieniły wszystko... Zmieniły jej Ŝycie. Zmieniły jej przeznaczenie. – Ona. Idzie. Ze. Mną. Furiath szybko włamał się do systemów komputerowych szpitala. Nie był tak dobry w te klocki jak V, lecz wystarczająco dobry, by zlokalizować wpisy pod nazwiskiem Michael Klosnick i pozamieniać wyniki badań i notatki dotyczące leczenia Vrhednego na inne, przypadkowo ściągnięte. Tak więc wszystko stało się nieczytelne. Wymazał równieŜ pamięć większości, jeśli nie całości, personelu z sali operacyjnej. Idąc tu, wpadł z wizytą na blok operacyjny i odbył małą rozmowę sam na sam z pielęgniarkami na dyŜurze. Miał farta. Była to wciąŜ ta sama zmiana, czyli ludzie, którzy mieli kontakt z V, dlatego wypucował ich do czysta. śadna z pielęgniarek nie będzie miała odmiennych wspomnień tego, co widziały w trakcie operacji brata. Oczywiście nie była to perfekcyjna robota czyszcząca. MoŜe do kogoś nie dotarł, moŜe zachowały się jeszcze jakieś notatki, ale to juŜ nie był jego problem. Zniknięcie V z pewnością utonie gdzieś w gorączkowych działaniach niesamowicie zabieganego personelu szpitala miejskiego, jasne, moŜe odnajdą się jakieś pojedyncze dokumenty potwierdzające

Slonko259

99

leczenie takiego pacjenta, tyle Ŝe wtedy nie będą juŜ w stanie odnaleźć V. A tylko to się liczyło. Skończywszy z komputerem, Furiath pobiegł na oddział. Po drodze unieszkodliwił wszystkie wbudowane w sufit kamery ochrony. Kiedy dotarł do pokoju numer sześć, otworzyły się drzwi. Vrhedny wyglądał jak własna śmierć. Był blady i rozdygotany z bólu, jego głowa osunęła się bezwładnie na ramię niosącego go Butcha. Oddychał jednak i miał otwarte oczy. – Daj, wezmę go – powiedział Furiath. Butch przecieŜ wyglądał prawie tak samo źle. – Trzymam go. Ty zajmij się kwestią organizacyjną i zaopiekuj się kamerami ochrony. – Jaką kwestią organizacyjną? – Poczekaj na nią – wymamrotał Butch, kierując się w stronę drzwi poŜarowych na samym końcu korytarza. Ułamek sekundy później Furiath miał na głowie nie lada kłopot: na korytarz wypadł Rankohr z ostro wkurwioną ludzką samicą, wyraźnie próbującą go udusić. Walczyła z nim zaciekle, a stłumione wrzaski dowodziły, Ŝe dysponowała słownictwem godnym kierowcy tira. – Trzeba ją jakoś unieszkodliwić, bracie – wysapał Rankohr. – Nie chcę jej zrobić krzywdy, a V powiedział, Ŝe ona musi pójść z nami. – Ale to nie miało być porwanie. – Za późno, kurwa. Teraz trzeba ją chyba znokautować, zrobisz to? Rankohr zmienił chwyt. Dłonią dotychczas zakrywającą jej usta usiłował chwycić jej wymachującą rękę. Jej głos zabrzmiał głośno i wyraźnie: – Więc pomóŜ mi, BoŜe. Zamierzam... Furiath uniósł jej podbródek. – Spokojnie – powiedział łagodnym głosem, patrząc jej prosto w oczy. – Wyluzuj. Skupił wzrok i zaczął wymuszać na niej spokój... wymuszać na niej spokój... wymuszać na niej... – Pierdol się! – Splunęła. – Nie pozwolę wam zabić mojego pacjenta! OK, nie zadziałało. Za tymi okularami bez oprawek i ciemnozielonymi oczami krył się budzący respekt umysł. Przeklinając więc pod nosem, sięgnął po większy kaliber – uciszył ją na dobre siłą umysłu. Po chwili zwisała bezwładnie jak mop. Zdjął jej okulary i umieścił w kieszeni na piersi swego płaszcza. – Spadajmy stąd, zanim dojdzie do siebie. Slonko259

100

Rankohr przerzucił kobietę przez ramię jak szal. – Weź jeszcze jej torbę. Furiath wpadł do pokoju, chwycił skórzaną torbę oraz teczkę z napisem KLOSNICK i wybiegł na korytarz. Butch miał właśnie starcie z pielęgniarką, która wyszła z pokoju jakiegoś pacjenta. – Co wy robicie?! – krzyknęła. Furiath odurzył ją spojrzeniem, zakorzeniając w jej płacie czołowym pilną potrzebę stawienia się na spotkaniu personelu. Kiedy dogonił ekipę ewakuacyjną, kobieta w rękach Rankohra zaczynała juŜ się wymykać kontroli umysłu. – Zatrzymaj się, Rankohr. Zacisnął dłoń na szyi kobiety, odbierając jej przytomność uciskającym chwytem. – Odpłynęła, więc wszystko w porzo. Spieprzali tylnymi schodami. Zgrzytliwy oddech Vrhednego zdradzał, jak bardzo wykańczała go ta ekspresowa akcja. Jak zawsze jednak był twardzielem i trzymał się, chociaŜ zmienił juŜ kolor na przypominający zupę grochową. Ilekroć docierali na półpiętro, Furiath unicestwiał kamery ochrony. Miał nadzieję, Ŝe uda im się dotrzeć do samochodu bez wdawania się w bójkę z ochroniarzami. Człowieki nigdy nie były celem Bractwa, ale jeśli istniało ryzyko naraŜenia rasy wampirów, nie było niczego, czego nie moŜna by zrobić. A poniewaŜ hipnotyzowanie wielkich grup wzburzonych i agresywnych ludzi nie przynosiło zbyt dobrych efektów, pozostawała walka. Co oznaczało dla nich śmierć. Jakieś osiem kondygnacji niŜej Butch zatrzymał się przed metalowymi drzwiami wyjściowymi. Chwiał się na nogach, pot spływał mu po twarzy, lecz w jego oczach była siła wojownika. Zamierzał wydostać stąd swojego kumpla i nic nie było w stanie mu w tym przeszkodzić, nawet jego własna słabość fizyczna. – Zajmę się drzwiami – powiedział Furiath, wysuwając się na czoło ekipy. Przede wszystkim unieszkodliwił alarm, dopiero potem otworzył drzwi. Po drugiej stronie rozciągał się labirynt korytarzy. – O, kurwa – wymamrotał. – Gdzie my jesteśmy? – Piwnica. Glina wyszedł na prowadzenie. – Dobrze ją znam. Na tym poziomie znajduje się kostnica. Spędziłem tu sporo czasu w mojej byłej robocie.

Slonko259

101

Jakieś sto metrów dalej Butch poprowadził ich wąskim korytarzem, przypominającym szyb pełen instalacji. Wreszcie dotarli do wyjścia ewakuacyjnego. – Bryka jest tam, na zewnątrz – powiedział gliniarz do V. – Grzecznie na nas czeka. – Dzięki... Bogu. Usta V zaciskały się mocno, tak jakby starał się nie zwymiotować. Furiath skoczył do przodu i zaklął. Ten alarm był inny, działał w oparciu o bardziej skomplikowany zespół obwodów. Powinien się tego spodziewać. Problem w tym, Ŝe jego drobne sztuczki nie miały tutaj zastosowania i nie wystarczy chwila, by rozbroić to coś. V wyglądał jak rozjechane zwierzę. – Przygotujcie się na niezły hałas – powiedział Furiath przed wymierzeniem ciosu w klamkę. Alarm zaczął zawodzić niczym syrena straŜacka. Kiedy wybiegli na skrywaną w mroku nocy przestrzeń, Furiath obrócił się i spojrzał na budynek szpitalny. Zlokalizował kamerę ochrony nad drzwiami, skierował ją w inną stronę i przytrzymał w tej pozycji, dopóki V oraz ludzka samica nie zostali umieszczeni wewnątrz samochodu. Rankohr siadł za kierownicą. Furiath wskoczył do wozu. Spojrzał na zegarek. Całkowi– ty czas, jaki upłynął, odkąd tu zaparkowali, aŜ do iście filmowego wciśnięcia gazu do dechy, wyniósł dwadzieścia dziewięć minut. Operacja poszła całkiem sprawnie. Jedyne, co teraz pozostało, to dostarczenie wszystkich w całości do siedziby Bractwa i zniszczenie tablic rejestracyjnych dŜipa. Był tylko jeden szkopuł. Furiath spojrzał na samicę człowieków. Jeden wielki, ogromny szkopuł.

Slonko259

102

10 JOHN NIECIERPLIWIŁ SIĘ, czekając we wspaniale urządzonym holu rezydencji. Zawsze godzinę przed świtem wychodził ze Zbihrem na dwór, i z tego, co wiedział, nie było Ŝadnej zmiany planów. Mimo to brat spóźniał się juŜ prawie półtorej godziny. By zabić czas, John po raz kolejny wybrał się na wycieczkę po ozdobionym mozaikami piętrze. Jak zawsze uwaŜał, Ŝe nie pasuje do wszystkich tych wspaniałości, lecz kochał je i doceniał. Hol był tak luksusowy, Ŝe czuł się w nim jakby w szkatułce z biŜuterią. Kolumny z czerwonego marmuru oraz ściany wykładane były jakimiś niezwykłymi, zielono–czarnymi kamieniami, a ozdobione złotymi zawijasami oraz drobnymi kryształowymi elementami. Schody na górę wyłoŜone były czerwonym dywanem i przypominały te, po których schodzą gwiazdy filmowe, zatrzymujące się dramatycznie na górze, by następnie dać nura na dół, wprost na eleganckie przyjęcie. Wzorki na podłodze przedstawiały kwitnące jabłonie, oddając urok oraz promienistość wiosny dzięki milionom połyskujących kawałków kolorowego szkła. Najbardziej jednak zachwycał go sufit. Zawieszony na wysokości trzeciego piętra, pokryty był zdumiewającymi malowidłami – scenami przedstawiającymi wojowników wyruszających ze swoimi czarnymi sztyletami po pewną śmierć na polu bitwy. Wyglądali niezwykle realistycznie. Miało się wraŜenie, iŜ wystarczy tylko wyciągnąć rękę, by ich dotknąć. Tak realistycznie, Ŝe moŜna było postawić się na ich miejscu. Powrócił w myślach do dnia, kiedy po raz pierwszy ujrzał to wszystko. Tohr prowadził go wtedy na spotkanie z Ghromem. John przełknął ślinę. Miał przy sobie Tohrtura przez tak krótki czas. Zaledwie kilka miesięcy. Po całym Ŝyciu bez własnego miejsca na ziemi, po błąkaniu się przez dwie dekady bez rodziny, u której mógłby się schronić, na moment dostał to, czego zawsze pragnął. I wystarczył tylko jeden pocisk, by zniknęli oboje jego rodzice adopcyjni. Chciałby mieć siłę, pozwalającą mu przyznać, Ŝe jest wdzięczny choćby za to, Ŝe było mu dane poznać Tohra i Wellsie, nawet na tak krótki czas. Lecz byłoby to kłamstwem. śałował, Ŝe kiedykolwiek ich spotkał. Strata była o wiele trudniejsza do przyjęcia niŜ ten nieokreślony ból, który przeŜywał, będąc sam. Nie był zbyt wartościowym samcem, prawda?

Slonko259

103

Niespodziewanie, przez drzwi ukryte pod okazałymi schodami, pojawił się Z. John zesztywniał. Nie mógł nic na to poradzić. NiezaleŜnie od tego, ile razy widział juŜ tego brata, wygląd Zbihra zawsze zmuszał go do głębszych przemyśleń. Nie chodziło tylko o bliznę na twarzy czy wygoloną na zero czaszkę. Sprawiała to śmiertelna aura, która wciąŜ biła od niego, mimo iŜ był teraz w związku i miał zostać ojcem. Dzisiejszej nocy twarz Z była niesamowicie spięta, podobnie jak jego ciało. – Gotowy do wyjścia? John przymruŜył oczy i zapytał w języku migowym: Co się dzieje? – Nic, czym powinieneś się martwić. Jesteś gotów. To nie było pytanie, lecz rozkaz. John skinął głową, zapiął kurtkę z kapturem i wyszli. Noc miała popielaty kolor, gwiazdy przesłonięte były cienką warstwą chmur, oświetlanych od spodu światłem księŜyca. Zgodnie z kalendarzem nadchodziła wiosna, lecz była to tylko teoria. Wystarczyło się rozejrzeć. Fontanna naprzeciw rezydencji wciąŜ czekała na wodę, drzewa przypominały czarne szkielety wyciągające dłonie ku niebu i błagające, by słońce urosło w siłę. Śnieg utrzymywał się na trawnikach, ziemia wciąŜ była skuta lodem. Wiatr siekł twarze chłodem. John i Zbihr ruszyli w prawą stronę, a kamyki, jakimi wysypany był dziedziniec, przesuwały się z chrzęstem pod ich butami. Płot ochraniający rezydencję znajdował się dość daleko od nich. Był to wysoki na sześć metrów, gruby na metr wał obronny, który ogradzał posiadłość Bractwa. Nafaszerowany kamerami i wykrywaczami ruchu, skutecznością przypominał dobrego Ŝołnierza wystrzeliwującego w sekundzie całą masę amunicji. Lecz wszystko to tak naprawdę drobiazg. Właściwym odstraszaczem był prąd o napięciu 120 V, płynący przez kolczaste druty na szczycie. Bezpieczeństwo przede wszystkim. Zawsze. John podąŜył za Z po pokrytym śniegiem trawniku, mijając po drodze zasypane kwietniki oraz pusty basen. Po łagodnym stoku dotarli do granicy lasu. W tym miejscu gigantyczny mur wykonywał ostry zakręt w lewo i prowadził dalej, wzdłuŜ zbocza góry. Nie podąŜyli za nim, lecz przekroczyli linię drzew. Pod grubymi sosnami oraz gęsto rozgałęzionymi klonami leŜały grubą warstwą igły i liście. Powietrze pachniało ziemią i chłodnym wiatrem, szczypiąc go w nos. Jak zwykle prowadził Zbihr. KaŜdej nocy inną ścieŜką, zawsze jednak docierali do tego samego miejsca – niewielkiego wodospadu. Strumyk, który spływał po zboczu góry, zlewał się z malutkiej półki skalnej, tworząc następnie płytki stawik, szeroki na niecałe trzy metry. Slonko259

104

John podszedł bliŜej i włoŜył rękę w wartki strumień. W jednej chwili palce zdrętwiały mu z zimna. W ciszy Zbihr przekroczył potok, przeskakując z kamienia na kamień. Ruchy tego brata przypominały ruch wody toczącej się pod nimi. Były płynne i silne, zaś jego stąpanie tak pewne, Ŝe bez wątpienia znał precyzyjnie reakcję swojego ciała na poruszenie kaŜdego mięśnia. Kiedy był juŜ po drugiej stronie, podszedł do wodospadu, stając naprzeciwko Johna. Ich spojrzenia spotkały się. O rany, Z miał mu chyba coś do powiedzenia? Spacery te zaczęły się, kiedy John zaatakował innego kolegę z klasy i pobił go do nieprzytomności pod prysznicem przy szatni sportowej. Ghrom postawił taki właśnie warunek – tylko wtedy John będzie mógł pozostać w programie treningowym. Na początku John obawiał się ich, myślał, Ŝe Z będzie próbował prawić mu kazania. Jednak do tej pory zawsze podczas tych spacerów milczeli. Dzisiejszej nocy miało to wyglądać inaczej. John wyjął rękę z wody, przeszedł się wzdłuŜ strumienia, a potem przekroczył go, jednak bez pewności siebie oraz zręczności Zbihra. Kiedy podszedł do brata, Z powiedział: – Lahser wraca. John skrzyŜował ręce na klatce piersiowej. O, super, to ten dupek, którego wysłał na nosze. NiewaŜne, Ŝe Lahser wyraźnie się o to prosił, śledził go, przeszkadzał i dokuczał mu, naskakiwał na Blastha. Ale jednak. – I przeszedł juŜ przemianę. Świetnie. Nawet jeszcze lepiej. Teraz drań będzie groził mu mięśniami. Kiedy? – zamigał John. Jutro. Przedstawiłem sprawę jasno. Jeśli coś przeskrobie, wyleci na dobre. Jeśli będziesz miał z nim jakiś problem, przyjdziesz z tym do mnie, jasne? Kurde. John pragnął sam o siebie zadbać. Nie chciał, Ŝeby uwaŜano na niego jak na dzieciaka. – John? Przyjdziesz z tym do mnie. Pokiwaj tą cholerną głową. Tak teŜ powoli zrobił. – Nie będziesz w stosunku do niego agresywny. NiezaleŜnie od tego, co będzie mówił lub robił. Gdy będzie cię obraŜał, masz na to nie reagować. John pokiwał głową, czując, Ŝe jeśli tego nie zrobi, Z znowu go o to poprosi.

Slonko259

105

– Jeśli przyłapię cię na zgrywaniu Brudnego Harry'ego, nie spodoba ci się to, co się potem wydarzy. John wpatrywał się w rwącą wodę. BoŜe... Blasth, Khill, teraz Lahser. Wszyscy przemienieni. Spojrzał na Z. A jeśli przemiana mnie ominie? – Nie ominie. Skąd ta pewność? – Biologia. – Z wskazał wielki dąb. – To coś wypuści liście, kiedy tylko dostanie trochę słońca. Tak samo mają się sprawy z tobą. Twoje hormony zaczną mocno buzować i wtedy to się stanie. JuŜ to czujesz, prawda? John wzruszył ramionami. – Jasne, Ŝe czujesz. Twoje schematy jedzenia oraz spania zmieniają się. Tak samo jak twoje zachowanie. Czy myślisz, Ŝe rok temu byłbyś w stanie powalić Lahsera na posadzkę i tłuc go, dopóki nie zaczął pluć krwią? Zdecydowanie nie. – Jesteś głodny, lecz nie lubisz jeść, prawda? Niecierpliwy i wyczerpany. Porywczy. Jezu, skąd ten wojownik to wszystko wiedział? – TeŜ przez to przechodziłem, pamiętaj. Jak długo jeszcze? – Dopóki nie nadejdzie czas. Jako samiec przejmujesz to po swoim ojcu. Hardhy przeszedł swoją przemianę dosyć wcześnie. Ale nigdy nie ma pewności. Niektórzy mogą znajdować się w twoim stadium przez lata. Lata? Kurde. Jak się czułeś, kiedy było juŜ po wszystkim? Kiedy się przebudziłeś? W ciszy, która nastąpiła, brat uległ najupiorniejszej zmianie. Jakby pojawiła się mgła, w której się rozpłynął – a przecieŜ John wciąŜ wyraźnie widział kaŜdy szczegół jego przeraŜonej twarzy oraz wielkiego ciała. – Gadaj o tym z Khillem i Blasthem. Przepraszam. John się zaczerwienił. Nie chciałem być wścibski. – NiewaŜne. Zrozum, nie chcę, byś się tym martwił. Ustawiliśmy juŜ dla ciebie Laylę, Ŝebyś mógł się z niej dokrwić. Będziesz teŜ w bezpiecznym otoczeniu. Nie pozwolę, by coś poszło nie tak. John spojrzał w górę na twarz wojownika i pomyślał o koledze z klasy, którego stracili. Slonko259

106

Hharat mimo wszystko zmarł. – Tak, to się zdarza, jednak krew Layli jest bardzo czysta. Ona jest Wybranką. To ci pomoŜe. John pomyślał o pięknej blondynce. Oraz o tym, jak zrzuciła przed nim szaty, by mógł zatwierdzić jej ciało. Rany, wciąŜ nie mógł uwierzyć, Ŝe to zrobiła. Skąd będę wiedział, co robić? Z spojrzał w niebo. – O to nie musisz się martwić. Twoje ciało się tym zajmie. Będzie wiedziało, czego chce i czego potrzebuje. OstrzyŜona na łyso głowa znów obróciła się w jego kierunku. Z spojrzał na niego Ŝółtymi oczami, przenikającymi przez mrok tak silnie, jak promienie słońca przez szczeliny w chmurach. – Twoje ciało chwilowo zyska nad tobą kontrolę. Mimo Ŝe zawstydzało go to, powiedział: Chyba się boję. – Co oznacza, Ŝe jesteś bystry. To cięŜki syf. Lecz, jak juŜ mówiłem... nie pozwolę, by stało ci się coś złego. Z odwrócił się, jakby czuł się niezręcznie, a John uwaŜnie przyglądał się rysującej się na tle drzew sylwetce samca. Kiedy jednak chciał podziękować, Z uciął rozmowę. – Chodźmy juŜ lepiej do domu. Kiedy przekraczali rzeczkę, Johnowi na myśl przyszedł jego biologiczny ojciec, którego nigdy nie poznał. Unikał dopytywania o Hardhego, poniewaŜ był on niegdyś najlepszym przyjacielem Tohra, a wszystko, co miało związek z Tohrturem, było dla braci trudnym tematem. Ale chciałby mieć kogoś, z kim mógłby porozmawiać o ojcu.

Slonko259

107

11 JANE ODZYSKAŁA PRZYTOMNOŚĆ. Czuła, Ŝe przez jej ciało przechodzą gwałtowne impulsy, takie jak w tanich świątecznych lampkach zapalających się i gasnących. Jej umysł rejestrował dźwięki, które nagle cichły, by za chwilę ponownie zabrzmieć. Była bardzo osłabiona, a zarazem spięta i pełna niepokoju. Miała sucho w ustach i dreszcze, a przecieŜ czuła uderzenia gorąca. Wzięła głęboki oddech. Poczuła przeraźliwy ból głowy. Jednak w powietrzu roznosiła się przyjemna woń. BoŜe, ten zapach dookoła był niesamowity... przypominał trochę zapach tytoniu, jaki palił jej ojciec, a trochę mieszaninę olejków ze sklepu indyjskiego. Uniosła powieki. Wszystko było zamglone, prawdopodobnie dlatego, Ŝe nie miała okularów, ale rozpoznawała, Ŝe znajduje się w ciemnym, pustym pokoju, w którym... Jezu, wszędzie były regały pełne ksiąŜek. Zobaczyła teŜ, Ŝe krzesło, na którym siedzi, stoi przy samym grzejniku i pewnie stąd uczucie gorąca. Poza tym głowę opierała o krawędź łóŜka, co było przyczyną tego okropnego bólu. W pierwszej chwili chciała się podnieść, ale nagle zorientowała się, Ŝe nie jest sama. Na wszelki wypadek nie ruszała się więc. Po drugiej stronie pokoju dostrzegła męŜczyznę o kolorowych włosach, pochylającego się nad wielkim, królewskim łoŜem, na którym ktoś leŜał. Człowiek ten wyglądał na bardzo zajętego... kładł rękawicę na czole... ...jej pacjenta. Na tym łoŜu leŜał jej pacjent, od pasa w dół przykryty prześcieradłem, ubrany jeszcze w szpitalną koszulę. Chryste, co takiego się stało? Pamiętała, Ŝe go operowała... i Ŝe odkryła u niego nieprawdopodobną wadę serca. Potem zmieniła Manello na Oddziale Intensywnej Terapii, a potem... Cholera, została uprowadzona przez tego człowieka, który stał przy łoŜu, boga seksu i kogoś, kto nosił czapkę bejsbolową Red Soxów. Ogarnęła ją panika. Poczuła, jak oblewa ją pot, a gwałtowny przypływ adrenaliny pobudza. Mrugnęła powiekami i starała skupić się na tym, co działo się wokół niej, ale jednocześnie nie chciała zwracać na siebie uwagi. Wytrzeszczyła oczy najmocniej jak potrafiła. Do pokoju wszedł męŜczyzna w czapeczce Red Soxów, w towarzystwie zdumiewającej, jasnowłosej piękności. Trzymał się tak blisko niej, Ŝe nawet nie musiał jej dotykać, a od razu moŜna było zauwaŜyć, Ŝe stanowią parę. Po prostu naleŜeli do siebie.

Slonko259

108

– Nie – wyszeptał pacjent. – Musisz – odparł Red Sox. – Powiedziałeś mi... Ŝe mnie zabijesz, jeśli kiedykolwiek. – Okoliczności łagodzące, – Layla... – Dzisiejszego popołudnia nakarmiliśmy Rankohra i juŜ nie moŜemy przyprowadzić innej Wybranki bez uzgodnienia tego z przełoŜoną. A to zajęłoby trochę czasu, którego przecieŜ nie masz. Jasnowłosa kobieta podeszła do łoŜa pacjenta i powoli przy nim usiadła. Miała na sobie czarny kostium prostego kroju, a jej długie, wspaniałe włosy sprawiały, Ŝe wyglądała bardzo kobieco. – Weź mnie. – Przystawiła nadgarstek do ust pacjenta. – Tylko dlatego, Ŝe potrzebujemy ciebie w pełni sił. Musisz się nim zaopiekować. Nie pojawiło się pytanie, o kogo chodzi, a Red Sox wyglądał na jeszcze bardziej chorego niŜ wtedy, gdy Jane widziała go po raz pierwszy. Zastanawiała się, na czym miało polegać to „zaopiekowanie się”. Red Sox zaczął się cofać, aŜ uderzył w ścianę. Blondynka odezwała się miękkim głosem: – Rozmawiałam z nim o tym. Tak duŜo dla nas zrobiłeś... – Nie... Dla ciebie. – On Ŝyje dzięki tobie. Dlatego to wszystko. – Blondynka zrobiła taki ruch ręką, jakby chciała pogładzić pacjenta po włosach, ale gdy zrobił unik, cofnęła dłoń. – Pozwól nam zaopiekować się sobą. Tylko ten jeden raz. Pacjent spojrzał w stronę tego w czapce Red Soxów. Kiedy tamten skinął twierdząco, zaklął i zamknął oczy. Następnie rozchylił usta... Jasny gwint. Wyraźne wydłuŜyły mu się kły. Wcześniej małe, szpiczaste, teraz wyglądały bardzo okazale. W porządku, najwyraźniej śniła. Tak. PrzecieŜ coś takiego jest niemoŜliwe. NiemoŜliwe. Kiedy pacjent obnaŜył kły, męŜczyzna z kolorowymi włosami stanął przed tym w czapce Red Soxów, oparł obie dłonie o ścianę i przycisnął swą pierś do piersi tamtego. Ale pacjent pokręcił głową i odsunął się od nadgarstka kobiety. – Nie mogę. – Potrzebuję cię – wyszeptał Red Sox. – Jestem chory przez to, co robię. Potrzebuję cię. Pacjent popatrzył na Red Soxa z wielką tęsknotą w diamentowych oczach. Slonko259

109

– Tylko dla... ciebie... a nie dla mnie... – Dla nas obydwóch. – Dla nas wszystkich – dorzuciła jasnowłosa kobieta. Pacjent wziął głęboki oddech, a potem – o Chryste! – wgryzł się w nadgarstek blondynki. Atak był szybki i zdecydowany, zupełnie jak u kobry, a kiedy cel został osiągnięty, kobieta podskoczyła, następnie odetchnęła jakby z ulgą. Po drugiej stronie pokoju Red Sox trząsł się i wyglądało na to, Ŝe juŜ nie ma dla niego nadziei. Nagle ten o kolorowych włosach zablokował mu drogę, nawet go nie dotykając. Pacjent rytmicznie poruszał głową, zupełnie jak niemowlę trzymane przy piersi. Ale jak on mógł stamtąd pić? Tak, do diabła, to niemoŜliwe. Sen. To wszystko było snem. Snem rodem z domu wariatów. O BoŜe, miała nadzieję, Ŝe to tylko sen. W przeciwnym razie wplątała się w jakiś gotycki koszmar. Po zakończonej akcji jej pacjent opadł na poduszki, a kobieta zaczęła wylizywać ślad po ugryzieniu, – Odpocznij teraz – powiedziała, potem zwróciła się do Red Soxa: – Dobrze się czujesz? Odwrócił głowę w jedną, potem w drugą stronę. – Chcę cię dotknąć, ale nie mogę... Pragnę cię, ale nie mogę. Pacjent podniósł głos: – PołóŜ się przy mnie. Ale juŜ. – Nie dasz rady – odezwał się Red Sox ochrypłym głosem. – Ty tego teraz potrzebujesz, a ja jestem gotowy. – Jesteś, do diabła. A ja muszę się połoŜyć i wypocząć. Wrócę później... Drzwi rozwarły się na ościeŜ i w świetle docierającym z pomieszczenia przypominającego ogromny hol ukazał się potęŜny męŜczyzna o czarnych, sięgających mu do pasa włosach. To oznaczało chyba kłopoty. Jego okrutna twarz zdradzała, Ŝe prawdopodobnie dręczył swe ofiary, a ten błysk w oku świadczył, Ŝe właśnie ma zamiar to uczynić. Jane, mając nadzieję, Ŝe nie zostanie przez niego zauwaŜona, zacisnęła powieki i starała się nawet nie oddychać. Jego głos był niezwykle twardy. – JeŜeli do tej pory nie umiałeś tego załatwić, sam to zrobię. Co ty, kurwa, sobie myślałeś, przyprowadzając ją tutaj?

Slonko259

110

– Wybacz nam – powiedział Red Sox. Rozległo się szuranie nogami i drzwi się zamknęły. – Nie ciebie pytałem. – Przypuśćmy, Ŝe z nami przyszła – powiedział pacjent. – Przypuśćmy? Przypuśćmy? Czy ty straciłeś cholerny rozum? – MoŜe... ale nie krzywdź jej. Jane rozchyliła lekko powieki i przez rzęsy obserwowała, co robi ten gigantyczny facet. – Chcę was widzieć za pół godziny w moim gabinecie. Musimy zdecydować co, do diabła, z nią zrobić. – Ale... beze mnie... – powiedział pacjent tonem świadczącym o tym, Ŝe odzyskuje juŜ siły. – Ty nie masz prawa głosu. Pacjent uniósł się nieco, pomimo Ŝe wciąŜ trzęsły mu się ramiona. – Dostanę wszystkie głosy, kiedy o nią chodzi. Olbrzym pokazał mu środkowy palec. – Odpierdol się. Jane poczuła, Ŝe jeszcze bardziej skacze jej adrenalina, Sen czy nie sen, powinna chyba włączyć się do tej rozmowy. Wyprostowała się i odchrząknęła. Wszystkie oczy skierowały się na nią. – Chcę się stąd wydostać. – Starała się, aby jej głos brzmiał bardzo stanowczo. – Natychmiast. Olbrzym przyłoŜył dłoń do nasady nosa i potarł oczy. – Dzięki niemu nie ma nic natychmiast. Furiath, zajmij się nią znowu. Zrobisz to? – Macie zamiar mnie zabić? – zapytała pospiesznie. – Nie – odparł pacjent. – Nic złego ci się nie stanie. Masz moje słowo. W ułamku sekundy uwierzyła mu. Co nie było rozsądne. Nie wiedziała przecieŜ, gdzie się znajduje ani czy ci męŜczyźni mieli czyste intencje... Jeden z tych wspaniałowłosych stanął przed nią. – Po prostu musisz jeszcze trochę odpocząć. śółte oczy spotkały się z jej oczami i nagle poczuła się tak, jakby ktoś właśnie wyciągnął wtyczkę z telewizora – wszystko zniknęło z ekranu. Vrhedny obserwował z łóŜka swoją panią chirurg, która ponownie się osunęła. – Wszystko z nią w porządku? – zapytał Furiatha. – Nie spaliłeś jej, prawda? Slonko259

111

– Nie, ale przyznaję, ma tęgi umysł. Musimy pozbyć się jej tak szybko, jak to moŜliwe. Głos Ghroma rozbrzmiewał w powietrzu. – Ona nigdy nie powinna się tu znaleźć. Vrhedny ułoŜył się ostroŜnie na łóŜku, czując, jakby coś dźgnęło go w pierś. Właściwie nie dbał o to, Ŝe Ghrom miał go w garści. Jego pani chirurg musiała tu być. – Ona moŜe pomóc mi wrócić do zdrowia. Agrhes jest zbyt zajęty z powodu sytuacji Butcha. Ghrom przeszył go spojrzeniem. – Sądzisz, Ŝe po tym porwaniu będzie chciała ci pomóc? Czy przysięga Hipokratesa sięga tak daleko? – NaleŜę do niej. – V zmarszczył brwi. – Mam na myśli to, Ŝe ona się mną zaopiekuje, poniewaŜ mnie operowała. – Zbyt lekkomyślnie to oceniasz... CzyŜby? Właśnie miałem operację na otwartym sercu, poniewaŜ zostałem postrzelony w pierś. Nie zachowuj się wobec mnie w ten sposób. Chcesz komplikacji? Ghrom zerknął na panią chirurg, potem znów przetarł oczy. – Cholera. Jak długo ona ma tu zostać? – Do czasu, aŜ mi się poprawi. Okulary przeciwsłoneczne króla opadły mu na nos. – Szybko dochodzę do siebie, bracie. Chcę tylko, Ŝeby mi pomogła. Ghrom wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. – Dobrze poszło – powiedział V do Furiatha. Furiath mruczał coś na temat, Ŝe kaŜdy był pod wpływem stresu i tak dalej, potem podszedł do komody, wziął kilka skrętów, zapalniczkę i popielniczkę. – Wiem, Ŝe będziesz tego chciał. W jaki sposób ona będzie cię traktować? V czuł się juŜ znacznie lepiej. Nakarmiony krwią Marissy, szybko dochodził do siebie. Problem w tym, Ŝe sam nie chciał tak szybko wracać do zdrowia. – Ona będzie równieŜ potrzebowała trochę ubrań – powiedział – i Ŝywności. – Zadbam o to. – Furiath skierował się do drzwi. – Chcesz coś zjeść? – Nie. Ale sprawdzisz, czy u Butcha wszystko w porządku? – Oczywiście. Kiedy Furiath wyszedł, V znowu wlepił wzrok w tę samiczkę człowieków. Stwierdził, Ŝe wygląda bardzo naturalnie. Miała kanciastą twarz, o męskich rysach. Małe, niewydatne usta. Cienkie, rzadkie rzęsy. Jej brwi nie były wyregulowane jak u większości Slonko259

112

kobiet. I nie miała wielkich piersi, które wypychałyby biały kitel, no i Ŝadnych widocznych zaokrągleń. Pragnął jej takiej jak teraz, pięknej, nagiej królowej błagającej o ocalenie. Moja. Biodra V zaczęły poruszać się w przód i w tył, aŜ dostał wypieków, chociaŜ nie miał jeszcze tyle sił, aby uprawiać seks. BoŜe, prawda była taka, Ŝe w ogóle nie odczuwał wyrzutów sumienia z powodu porwania. Właściwie tak musiało się stać. Kiedy tylko Butch i Rankohr pokazali mu tę salę szpitalną, doznał pierwszej od tygodni wizji. Widział swą panią chirurg stojącą w drzwiach, otoczoną białym światłem. Patrzyła na niego z miłością, wioząc go przez korytarz; To nie była zwykła uprzejmość, jaką mu oferowała. Emanowało z niej ciepło i wydawała się tak miękka jak skóra, tak kojąca jak chłodna woda, tak podnosząca na duchu jak światło słoneczne. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie zaznał. Nadal nie odczuwał wyrzutów sumienia, winił się tylko za ten strach i złość, jakie odmalowały się na jej twarzy, kiedy weszła. Dzięki matce miał paskudny wygląd i bał się, Ŝe odstraszy nim tę, która ocaliła mu Ŝycie. Cholera. Zastanawiał się, czy zrobiłby to, gdyby nie ta wizja. Gdyby w ogóle nie doznawał wizji przyszłości. Czy zostawiłby ją tam? Tak. Oczywiście, Ŝe tak. Pomimo Ŝe słowo „moja” przemknęło mu przez głowę, pozwoliłby jej zostać w jej świecie. Ale pieprzona wizja zadecydowała o jej losie. Cofnął się myślami w przeszłość. Do czasu swojej pierwszej wizji... Umiejętność czytania i pisania nie jest ceniona w obozie wojskowym, gdyŜ tym nie zabijesz. Vrhedny nauczył się czytać w Starym Języku tylko dlatego, Ŝe jeden z Ŝołnierzy był trochę wyedukowany i odpowiadał za prowadzenie elementarnej dokumentacji dotyczącej obozu. PoniewaŜ zupełnie nie dbał o tę pracę, która najwyraźniej go nudziła, V na ochotnika zgodził się przejąć jego obowiązki, jeŜeli tylko tamten nauczy go czytać i pisać. To była idealna wymiana. V zachwycało to, Ŝe ostatecznie sam decyduje o kaŜdym wydarzeniu, od niego zaleŜało, w jaki sposób je przedstawi i Ŝe w ogóle moŜe je uwiecznić. Dla potomności. Uczył się szybko, a potem przetrząsnął cały obóz w poszukiwaniu ksiąŜek. Wreszcie znalazł kilka w opuszczonych, zapomnianych miejscach, takich jak na przykład sterta starej, zepsutej broni czy porzucony namiot. Zbierał te zniszczone, oprawione w skórę skarby i ukrywał je w tej części obozu, gdzie trzymano skóry zwierząt, śaden Ŝołnierz nigdy tam nie wchodził, bo to było jakby terytorium samic, a samice, jeŜeli juŜ wchodziły, to tylko po to, aby Slonko259

113

wziąć skórę potrzebną na odzieŜ lub posłanie. Poza tym miejsce to nie tylko było bezpieczne dla samych ksiąŜek, ale teŜ idealnie nadawało się do tego, aby tam czytać. Była to jaskinia z niskim sklepieniem i kamienną posadzką, kiedy więc ktoś przekraczał jej próg, jego kroki było słychać, nim zdąŜył zbliŜyć się do V. Dla jednej ksiąŜki nie znalazł jednak wystarczająco bezpiecznego schowka. Najcenniejszy w jego skromnej kolekcji był pamiętnik napisany przez męŜczyznę, który przebywał w tym obozie około trzydziestu lat wcześniej. Autor pochodził z arystokracji, ale wylądował w obozie jako Ŝołnierz po tragedii, jaka spotkała jego rodzinę. Pamiętnik był napisany pięknym pismem, wzniosłymi słowami, których znaczenia V mógł się tylko domyślać, i przedstawiał trzy lata z Ŝycia tego człowieka. Kontrast pomiędzy dwiema częściami – jedną, opisującą wydarzenia, które miały miejsce przed przybyciem do obozu, a drugą, opowiadającą o obozie, był bardzo wyraźny. Na początku Ŝycie tego męŜczyzny wypełniały same wspaniałe chwile, często bywał na balach, otaczały go śliczne samice, Ŝył w świecie dobrych manier. Potem wszystko się skończyło. Rozpacz, dokładnie taka sama, z jaką borykał się Vrhedny, wypełniła strony księgi, odkąd jego Ŝycie na zawsze się odmieniło. Vrhedny czytał i czytał ten pamiętnik, odczuwając więź z autorem. Udzielał mu się jego smutek. A po kaŜdym czytaniu dotykał okładki i przesuwał koniuszkami palców po wygrawerowanych w skórze literach imienia. HARDHY, SYN MROKHA V często rozmyślał, co teŜ stało się z tym męŜczyzną. Zapiski urywały się na dniu, w którym nic szczególnego się nie wydarzyło, więc trudno było stwierdzić, czy zginął, czy teŜ znudziło mu się pisanie. V miał nadzieję dowiedzieć się czegoś o losie tego Ŝołnierza, zwaŜywszy na to, Ŝe przebywał wystarczająco długo w obozie, aby móc go w końcu opuścić. Gdyby zgubił pamiętnik, poczułby się bardzo osamotniony, dlatego teŜ ukrywał go w miejscu, do którego Ŝywy duch nie zaglądał. Zanim obóz zajął jaskinię, musiała być ona siedzibą jakiegoś staroŜytnego ludu, gdyŜ jej poprzedni mieszkańcy pozostawili po sobie prymitywne rysunki na ścianach. Niewyraźne podobizny bizonów i koni, rysunki przedstawiające same oczy, a takŜe odciski dłoni sprawiały, Ŝe miejsce to spowite było jakąś mroczną tajemnicą i dlatego wszyscy Ŝołnierze bez wyjątku unikali go. Na początku labiryntu znajdowała się mała komora, w której rysunki tworzyły jedną całość. Vrhedny wiedział, dlaczego jego ojciec się ich nie pozbył. Krhviopij lubił znęcać się nad Ŝołnierzami i kobietami za pomocą drwin, groŜąc im, Ŝe duchy tych zwierząt ich opętają albo teŜ Ŝe podobizny ze ścian oŜyją i będą zaciekle wszystkich tępić.

Slonko259

114

V jednak nie bał się rysunków. Kochał je. Ich prostota ukazywała wdzięk i moc, lubił takŜe przykładać swe dłonie do tych odciśniętych na ścianie. Tak naprawdę to było wspaniałe odczucie wiedzieć, ze w tym miejscu wiele lat wcześniej Ŝyli jacyś ludzie. Być moŜe mieli duŜo lepsze Ŝycie. V ukrywał pamiętnik w głębokiej szczelinie pomiędzy dwiema największymi podobiznami bizonów. W ciągu dnia, kiedy inni wypoczywali, zawsze mógł wymknąć się do swej kryjówki i oderwać od wszystkiego, zatapiając się w lekturze. Zaledwie po roku znalezione ksiąŜki zostały zniszczone. Jego jedyna radość spłonęła, czego zawsze się obawiał. Ale to zdarzenie wcale go nie zaskoczyło. Chorował przez kilka tygodni, coś się miało zmienić, chociaŜ w tym momencie jeszcze o tym nie wiedział. Nie mogąc zasnąć, sięgnął po jedną ze skrywanych ksiąŜek i nim się zorientował, baśnie pochłonęły go bez reszty. Zasnął z ksiąŜką na kolanach. Kiedy się obudził, ujrzał nad sobą młodzieńca. To był jeden z tych najokrutniejszych chłopaków, który miał stalowe spojrzenie i mocną budowę ciała. – Jak moŜesz tak się lenić, kiedy wszyscy inni pracują? – szydził tamten. – CzyŜbyś trzymał ksiąŜkę w ręku? MoŜe trzeba się jej pozbyć, skoro odciąga cię od zajęć. Mógłbym dostać większy przydział Ŝarcia za zrobienie czegoś takiego. Vrhedny odsunął dalej swój zbiór ksiąŜek i wstał, nie odzywając się ani słowem. Gotów był walczyć o te ksiąŜki tak samo, jak walczyłby o przydział jedzenia czy o dodatkową odzieŜ. A ci, co istnieli przed nim, walczyliby o przywilej posiadania ksiąŜek. Zawsze było o co walczyć. Chłopak szybko podszedł do V i pchnął go na ścianę jaskini. V uderzył głową o skałę, aŜ stracił na chwilę oddech, szybko jednak się pozbierał, waląc przeciwnika ksiąŜką w twarz. Zbiegli się inni i przyglądali się całemu zdarzeniu, a V wciąŜ bił swego przeciwnika. Nie miał Ŝadnej broni pod ręką, ale kiedy powalił tamtego na ziemię, chciało mu się płakać, Ŝe uŜył tak cennej rzeczy, aby kogoś zranić. Niestety, musiał to zrobić. Gdyby stracił przewagę, zostałby nie tylko pokonany, ale odebrano by mu wszystkie ksiąŜki, nim zdąŜył by je ubyć w innym miejscu. W końcu tamten chłopak padł. Miał spuchniętą twarz, a gdy V chwycił go za gardło, wydał charczący dźwięk. Tom baśni ociekał krwią, grzbiet oderwał się od skórzanej okładki. Ale to jeszcze nie był koniec. Ktoś strzelił i kula trafiła V w dłoń, którą trzymał przeciwnika, więc upuścił go na posadzkę jaskini. Wtedy pojawił się niesamowity cień, który był cieniem płomienia pochodzącego z dłoni V. W jednej chwili leŜący u jego stóp młodzieniec

Slonko259

115

zaczął się rzucać, uderzając rękami i nogami o kamienie, jakby jego ciało opanował okropny ból. V stał w miejscu i przeraŜony, gapił się na swoją dłoń. Kiedy obejrzał się na męŜczyznę, uderzyła go niesamowita wizja. AŜ oniemiał. Miał mgliste złudzenie, Ŝe ujrzał twarz chłopaka z rozwianymi włosami i oczami utkwionymi w jakimś odległym punkcie. Za nim rozpościerały się wielkie skały, zza których przedzierały się promienie słońca, rozświetlając bezwładne ciało młodzieńca. Martwy. Chłopak był martwy. Naraz wyszeptał: – Twoje oko... twoje oko... jak to się stało? Słowa same wypłynęły z ust V, nie miał nad nimi kontroli: – Śmierć znajdzie cię w górach, a gdy natkniesz się na wiatr, powinieneś uwaŜać. V wziął głęboki oddech i wszystko wróciło do normy. Jedna z kobiet wpatrywała się w niego z przeraŜeniem, jakby te słowa skierowane były do niej. – Co się tutaj dzieje? – rozległ się nagle donośny głos. V przeskoczył młodzieńca i wybiegł na spotkanie ojcu. Krhviopij stał przed nim w rozpiętych bryczesach, najwyraźniej przed chwilą jeszcze obracał jedną z dziewek kuchennych. To wyjaśniało, dlaczego akurat znalazł się w tej części obozu. – Co masz w ręce? – zapytał Krhviopij, zbliŜając się do V.– Daj mi to natychmiast. V nie miał wyboru, musiał zrezygnować z ksiąŜki. Była przeklęta. – Rozsądnie jej uŜyłeś tylko wtedy, gdy się nią broniłeś. – Ciemne, przenikliwe oczy zwęziły się w gniewie, więc V odruchowo się skulił. – Wylegiwałeś się w tych skórach, co? Marnowałeś tu czas. Kiedy V nie odpowiadał, ojciec zbliŜył się do niego. – Co tutaj robisz? Czytasz jeszcze inne? Z pewnością tak i myślę, Ŝe powinieneś mi je oddać. – MoŜe to ja powinienem czytać, zamiast zajmować się tym, co jest przydatne. V zawahał się... i w tej samej chwili otrzymał tak silny cios w twarz, Ŝe aŜ się przewrócił. Z nosa kapała mu krew prosto na okładkę jednej z ksiąŜek. – Czy znowu mam cię uderzyć? Czy dasz mi to, o co cię prosiłem? – zapytał znudzony Krhviopij.

Slonko259

116

V połoŜył dłoń na ksiąŜce i pogładził miękką, skórzaną okładkę. śal ścisnął mu serce, ale przecieŜ okazywanie emocji było czymś absolutnie niepoŜądanym. To, na czym mu zaleŜało, musiało być zniszczone, a on nic nie mógł na to poradzić. KsiąŜki juŜ dla niego przepadły. V spojrzał na Krhviopija i poznał prawdę, która zmieniła jego Ŝycie: jego ojciec gotów jest zniszczyć wszystko, co tylko V będzie cenił, bo sprawi mu to przyjemność. Robił to wcześniej nieskończoną ilość razy, na nieskończoną ilość sposobów i będzie robił to zawsze. Te ksiąŜki były tylko epizodem na niekończącym się szlaku, który mógł być wiele razy przecierany. I nagle V przestał cierpieć. W jego Ŝyciu zabrakło miejsca dla emocji, wszystkie zostały stłumione. Pozbył się ich całkowicie. Podniósł ksiąŜki, z którymi wcześniej obchodził się tak delikatnie, i zbliŜył się do ojca. Wręczył mu to, co stanowiło pewien rozdział jego Ŝycia, zupełnie tak, jakby te tomy nie miały dla niego Ŝadnego znaczenia. Jakby nigdy wcześniej nie widział tych ksiąŜek. Krhviopij nie wziął ich. – Dajesz mi je, mój synu? – Daję. – Tak... hmm. Wiesz, Ŝe prawdopodobnie wcale nie zamierzam ich przeczytać. Pewnie wolałbym nimi walczyć, jak przystało na męŜczyznę. Dla potomności i mego honoru. – Wyciągnął potęŜne ramię i wskazał na piec kuchenny. – Wrzuć je tam i spal. W czasie zimy ciepło jest czymś cennym. Oczy Krhviopija zwęziły się, gdy patrzył, jak V spokojnie wrzuca ksiąŜki w płomienie. Potem przyjrzał mu się uwaŜnie. – Co tamten chłopak powiedział o twoim oku? – wymamrotał –JuŜ wcześniej coś słyszałem. – Powiedział: „Twoje oko, twoje oko, jak to się stało?” – powtórzył V bez wahania. Nastała cisza. Krew sączyła się z nosa V, ściekając ciepłą struŜką na jego wargi i policzek. Miał obolałe ramiona, ból rozsadzał mu głowę. Nie przejmował się tym jednak. Odczuwał w sobie wielką moc. – Czy wiesz, dlaczego ten chłopak powiedział coś takiego? – Nie wiem. Wpatrywali się w siebie bez słowa. Wreszcie Krhviopij odezwał się jak gdyby nigdy nic: – To znak, Ŝe mój syn lubi czytać. Chcę poznać zainteresowania mojego potomka, dlatego powinienem być informowany, jeŜeli ktoś zauwaŜy, czym on się zajmuje. Slonko259

117

Osobiście poparłbym to i dorzucił do tego swoje błogosławieństwo. – Ojciec V obrócił się na pięcie, złapał jedną z samic w talii i pociągnął ją w kierunku głównej groty. – A teraz trochę sportu, moi Ŝołnierze! Do groty! Rozległ się gromki okrzyk radości i wszyscy się rozbiegli. V zdał sobie sprawę, Ŝe nie odczuwa nienawiści. Zazwyczaj, widząc odwracającego się ojca, zaczynał nim gardzić. Teraz nie czuł nic. Zupełnie tak samo, kiedy spoglądał na ojca znad ksiąŜek, zanim je wrzucił do pieca. Nic nie czuł... V spojrzał na męŜczyznę, którego pobił. – JeŜeli jeszcze kiedykolwiek zbliŜysz się do mnie, połamię ci obie nogi i ręce i sprawię, Ŝe nigdy juŜ nic nie zobaczysz. Rozumiemy się? MęŜczyzna uśmiechnął się, mimo Ŝe jego usta były opuchnięte jak po uŜądleniu pszczoły. – A jeśli ja zrobię to pierwszy? V oparł dłonie na kolanach i nachylił się. – Jestem synem mojego ojca. Dlatego jestem zdolny do wszystkiego. NiewaŜne, co by to miało być. Źrenice chłopaka rozszerzyły się na dowód, Ŝe prawda ta nie podlegała wątpliwości: sam z siebie Vrhedny nie mógłby stać się taki. Stał się taki, jakim zawsze był jego ojciec– lekcewaŜący i bezduszny. Wyciągnął wnioski z tej lekcji.

Slonko259

118

12 KIEDY JANE ZNÓW DOSZŁA DO SIEBIE, stwierdziła, Ŝe przeraŜający sen wcale się skończył. Śniło jej się coś, co nie istnieje, i co najwaŜniejsze, sama teŜ była w tym śnie: widziała ostre kły swojego pacjenta i jego usta na nadgarstku kobiety, widziała, jak wysysał krew z Ŝyły. W pamięci wciąŜ miała zamglone obrazy, przeraŜające jak płachta, która się rusza, bo coś – nie wiadomo jednak co – pod nią siedzi. Coś, co moŜe cię zranić. Coś, co moŜe cię ugryźć. Wampir. Początkowo niby się nie bała, strach zaczął narastać dopiero wtedy, gdy powoli się podniosła. Rozejrzała się po spartańsko urządzonej sypialni i nagle uświadomiła sobie z przeraŜeniem, Ŝe to nie sen. Naprawdę została uprowadzona. A co z resztą wydarzeń? Sama nie miała pewności, co było majakiem, a co jawą, poniewaŜ w jej pamięci były liczne luki. Pamiętała operację pacjenta, pamiętała teŜ człowieka, który ją uprowadził. Ale co stało się później? Nagłe wszystko się urywało. Wzięła głęboki wdech i wyczuła zapach jedzenia. TuŜ przy jej krześle stała taca. Podniosła srebrną pokrywę... Jezu, to był naprawdę wspaniały talerz. Z porcelany, taki sam jak te, które posiadała jej matka. A posiłek doprawdy był wykwintny: jagnięcina i młode ziemniaki. Obok dzbanek soku owocowego, szklanka i talerzyk z kawałkiem ciasta czekoladowego. Rozejrzała się, poszukując swego pacjenta. LeŜał na łóŜku w czarnej pościeli, a przyćmione światło lampki ledwie oświetlało zamknięte oczy, rozrzucone na poduszce czarne włosy oraz masywne ramiona. Jego pierś delikatnie się unosiła. Twarz nabrała juŜ Ŝywego koloru i nie było widać najmniejszych oznak gorączki. Mimo ściągniętych brwi i zaciętych ust wyglądał... jakby wracał do zdrowia. Wydawało jej się to niemoŜliwe. Wstała ostroŜnie, potem przeciągnęła się i po cichu podeszła do męŜczyzny. Zbadała jego puls. Nawet dość wysoki. Cholera. Nie było w tym Ŝadnej logiki. Pacjenci mający dwie rany, do tego po operacji na otwartym sercu, nie dochodzą tak szybko do siebie. To niemoŜliwe. Wampir.

Slonko259

119

„Och, zamknij się wreszcie”. Spojrzała na elektroniczny zegarek stojący na stoliku nocnym. Piątek. Piątek? Chryste, był piątek, godzina dziesiąta rano. Operowała go zaledwie osiem godzin temu i wyglądał wtedy tak, jakby potrzebował tygodni na dojście do siebie. MoŜe to wszystko było jednak snem. MoŜe zasnęła w pociągu na Manhattan i obudzi się na Penn Station. Roześmieje się, wypije filiŜankę kawy i pójdzie na rozmowę w Columbii, tak jak planowała, uznając, Ŝe wszystkiemu winne jest jedzenie z wagonu restauracyjnego. Czekała. Miała nadzieję, Ŝe obudzi ją dudnienie pociągu. Zamiast tego mijały minuty na elektronicznym zegarku. Dobrze. Powrót do tej cholernej rzeczywistości. Jane podeszła do drzwi, pociągnęła za klamkę – zamknięte. Zaskoczenie. Była skłonna w nie walnąć, ale co by to dało? PrzecieŜ nikt nie wypuści jej stąd, a poza tym nie chciała, aby ktoś się dowiedział, Ŝe odzyskała przytomność. Rozejrzała się raz jeszcze. Całe otoczenie było osobliwe: okna zasłonięte grubymi okiennicami, tak Ŝe ani jeden promień słońca nie mógł przedostać się do środka. Drzwi nie do pokonania. Solidne ściany. śadnego telefonu. śadnego komputera. Przy łóŜku pacjenta stała solidna szafka zamykana na kłódkę, na której leŜały czarne ciuchy, obok niej, na podłodze, stały ogromne buciory. Z łazienki teŜ nie było jak uciec. śadnego okna ani innego otworu, przez który ewentualnie mogłaby się przecisnąć. Wróciła do sypialni. A raczej do celi. I wcale nie śniła. Skoczyła jej adrenalina, serce trzepotało w piersi jak oszalałe. Uspokajała samą siebie, Ŝe przecieŜ policja musi jej poszukiwać. Musi. PrzecieŜ w szpitalu było pełno ludzi, wszędzie był monitoring, ktoś musiał widzieć, jak ją zabierają razem z pacjentem. Poza tym, skoro nie zjawiła się na rozmowie, na pewno posypały się pytania, co mogło być tego przyczyną. Jane postanowiła wziąć się w garść. Zamknęła się w łazience na klucz, umyła twarz i chwyciła ręcznik wiszący przy drzwiach. Poczuła cudowny zapach, dosłownie zapierający dech w piersiach. To był zapach tego pacjenta. Musiał uŜyć tego ręcznika prawdopodobnie zanim został postrzelony. Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Pierwszą, a zarazem ostatnią myślą, jaka przyszła jej do głowy, było pragnienie seksu. BoŜe, gdyby moŜna było napełniać fiolki tym zapachem, byłby to legalny sposób narkotyzowania się.

Slonko259

120

Nagle poczuła do siebie odrazę. Upuściła ręcznik na podłogę jak jakiś śmieć. Na marmurowej posadzce zobaczyła brzytwę, taką golili się aktorzy w westernach. Podniosła ją, uwaŜnie przyglądając się błyszczącemu ostrzu. „To świetna broń”, pomyślała. Diabelsko świetna broń. Kiedy tylko usłyszała skrzypnięcie drzwi od sypialni, narzuciła na siebie biały kitel, a wychodząc z łazienki, trzymała ręce w kieszeniach i czujnie patrzyła, co się dzieje. Red Sox wrócił z dwiema torbami. Nie wyglądały na cięŜkie, przynajmniej dla kogoś tak krzepkiego, a jednak uginał się pod nimi. – To powinno na początek wystarczyć – powiedział zdyszany. Mówił z akcentem charakterystycznym dla mieszkańców Bostonu. – Na początek czego? – Ćwiczeń. – Słucham? Red Sox nachylił się i otworzył jedną z toreb. W środku znajdowały się bandaŜe i gaza opatrunkowa, rękawice lateksowe, buteleczki wypełnione pigułkami. – Powiedział nam, czego będziesz potrzebować. – CzyŜby? – Do diabła z tym. Nie miała Ŝadnego interesu w odgrywaniu lekarza. Wystarczało, Ŝe grała rolę Uprowadzonej Ofiary. Wielkie dzięki. MęŜczyzna wyprostował się ostroŜnie, jakby coś go zamroczyło. – Zaopiekujesz się nim. – Zaopiekuję się? – Tak. A zanim zapytasz, owszem, zajmiesz się nim tutaj. śywa. – Zakładając, Ŝe udzielę mu pomocy medycznej, prawda? – Dokładnie. Ale o to się nie martwię. PrzecieŜ to zrobisz? Jane wlepiła wzrok w męŜczyznę. Nie widziała zbyt dobrze jego twarzy, gdyŜ zasłaniał ją opuszczony daszek czapki bejsbolowej, ale jego szczęka wydawała jej się jakoś znajoma. – Czy ja ciebie znam? – zapytała. – Nie sądzę. Przyjrzała mu się okiem lekarza. Miał szarą, ziemistą cerę, zapadnięte policzki i trzęsące się ręce. Wyglądał jak po dwutygodniowej popijawie, ledwo trzymał się na nogach i cięŜko oddychał. A co to był za zapach? BoŜe, przypominał jej babcię: zatęchłe perfumy i zasypka. Albo... moŜe to było coś innego, coś, co przenosiło ją pamięcią do szkoły medycznej... Tak, to było coś stamtąd. Woń formaldehydu z Instytutu Anatomii Człowieka.

Slonko259

121

Był blady jak trup. I wyglądał tak, jakby coś mu dolegało. Zaczęła się zastanawiać, czy byłaby w stanie sobie z nim poradzić. Oceniała odległość, jaka ich dzieliła, i ostatecznie zrezygnowała z ataku. Co z tego, Ŝe był słaby, drzwi pozostawały zamknięte. Mogłaby zostać ranna i nie wydostałaby się stąd. Mogłaby teŜ zginąć. Jedyny sposób to zaczaić się przy drzwiach, czekając, aŜ ktoś się zjawi. Musi ich czymś zaskoczyć, inaczej nie będzie miała z nimi Ŝadnych szans. Poza tym dokąd miałaby uciekać? Czy znajdowała się w jakimś wielkim domu? A moŜe małym? Odnosiła wraŜenie, Ŝe cały budynek był obwarowany jak Fort Knox. – Chcę się stąd wydostać – powiedziała. Red Sox odetchnął cięŜko, jakby był wyczerpany. – Za parę dni wrócisz do swojego świata i nie będziesz niczego pamiętała. – Tak, jasne. Nikogo nie porywa się po to, aby go potem wypuścić. – Przekonasz się. Albo i nie, to zaleŜy. – Red Sox, opierając się o komodę, a potem o ścianę, podszedł do łóŜka. – Wygląda lepiej. Miała ochotę go zastrzelić, aby tylko uciec. – V? – Red Sox usiadł ostroŜnie przy chorym. – V? Po chwili pacjent otworzył oczy i wyszeptał: – Glina. Padli sobie w objęcia. Pomyślała, Ŝe muszą być braćmi, chociaŜ nie dostrzegła Ŝadnego podobieństwa. A moŜe tylko bliskimi przyjaciółmi? Albo kochankami? Wzrok pacjenta pomału skierował się w jej stronę. Zmierzył ją od stóp do głów, jakby sprawdzał, czy na pewno nie jest niebezpieczna. Potem zatrzymał się na posiłku, którego nie tknęła. Na ten widok zmarszczył się, jakby tego nie pochwalał. – Czy właśnie tego nie zrobiliśmy? – wymamrotał Red Sox. – CzyŜ nie leŜałem juŜ w łóŜku? Jak to teraz nazwać bez ładowania się w ten syf? Lodowate spojrzenie jasnych oczu przeniosło się na drugiego męŜczyznę, ale grymas nie zniknął z twarzy pacjenta. – Wyglądasz, jakbyś wrócił z piekła. – A ty niby jesteś Miss Ameryki. Pacjent wydobył drugą rękę spod kołdry z taką trudnością, jakby waŜyła co najmniej tonę. – PomóŜ mi zdjąć rękawicę. – Zapomnij o tym. Nie jesteś gotowy. – Stajesz się coraz gorszy. Slonko259

122

– Jutro... – Teraz. Zróbmy to teraz. – Głos pacjenta zamienił się w szept. – Jutro nie będziesz w stanie utrzymać się na nogach. I wiesz, jak to się skończy. Red Sox spuścił głowę, jakby mu strasznie ciąŜyła. Potem nachylił się delikatnie i chwycił przyodzianą w rękawicę dłoń pacjenta. Jane cofnęła się i cichutko opadła na krzesło. Ta ręka powaliła jedną z pielęgniarek na podłogę, a potem jeszcze dwóch męŜczyzn, którzy pospieszyli z pomocą. Red Sox delikatnie zsunął czarną skórę, spod której ukazała się ręka pokryta tatuaŜami. Dobry BoŜe, skóra ręki zdawała się Ŝarzyć. – Podejdź tu – powiedział pacjent do tamtego, rozkładając szeroko ramiona. – PołóŜ się przy mnie. Jane zaparło dech w piersi. Cormia spacerowała na bosaka korytarzami świątyni. Było cicho, nawet jej biała szata nie szeleściła, nawet oddech nie był słyszalny. Po prostu jako Wybranka powinna być niewidoczna i niesłyszalna. Poza tym miała na względzie własny interes, a to nie było dobre. PrzecieŜ miała zawsze słuŜyć Pani Kronik i wszystkie swoje sprawy poświęcać wyłącznie dla Niej. Jednak interes Cormii nie podlegał dyskusji. Świątynia Ksiąg znajdowała się na końcu długiej kolumnady, a podwójne drzwi zawsze stały otworem. Spośród wszystkich budynków sanktuarium ten był najwaŜniejszy: tutaj mieściły się wszelkie zapiski na temat rasy, z jakiej wywodziła się Pani Kronik, wielki pamiętnik obejmujący tysiąclecia. Na rozkaz Jej Świątobliwości jedna z Wybranek, odpowiednio przyuczona, spisała całą historię. Cormia stąpała po marmurowej posadzce, mijając niezliczoną ilość półek, nerwowo przyspieszając kroku. Tomy pamiętnika ustawione były chronologicznie, podzielone według lat, ale tego, którego szukała, brakowało w głównym księgozbiorze. Rozejrzała się, czy nikogo poza nią nie ma, i ruszyła korytarzem prowadzącym do błyszczących czerwonych drzwi, na których wyrzeźbione były skrzyŜowane dwa czarne sztylety z ostrzami skierowanymi w dół. Wokół ich rękojeści widniały wyryte złote litery, układające się w motto pisane w Starym Języku: BRACTWO CZARNEGO SZTYLETU BRONIĆ I OCHRANIAĆ NASZĄ MATKĘ, NASZĄ RASĘ, NASZYCH BRACI Slonko259

123

Gdy dotknęła złotej klamki, ręka jej zadrŜała. Ten teren objęty był nadzorem i gdyby ją złapano, zostałaby ukarana. Ale nie dbała o to. Nawet jeśli prawda okazałaby się straszna, musiała ją poznać. Za drzwiami znajdowała się okazała sala z wysokim, pozłacanym sklepieniem Ŝebrowym, a regały były nie białe, tylko czarne, błyszczące. W ksiąŜkach oprawionych w czarną skórę ze złoconymi grzbietami odbijały się cienie płonących świec. Posadzka wyścielona była krwistoczerwonym dywanem, miękkim jak najdelikatniejsze futro. W powietrzu unosił się niezwykły zapach, przywołujący na myśl najwykwintniejsze przyprawy. Bracia przychodzili do tej sali, aby poznać historię, być moŜe ich własną, być moŜe ich przodków. Próbowała ich sobie wyobrazić, ale nie potrafiła, skoro Ŝadnego z nich nigdy nie widziała. W ogóle nigdy nie widziała Ŝadnego męŜczyzny. Cormia w pośpiechu szukała spisu tomów. Znalazła, podział według lat. Ale zaraz, był równieŜ podział na biografie. Przyklękła. Na kaŜdym tomie widniał kolejny numer, a pod spodem imię brata napisane ozdobnymi literami. Pierwsza była księga dziejów staroŜytnych z zachowanymi archaicznymi symbolami, niektóre z nich widziała w najstarszej części pamiętnika Pani Kronik. Na temat pierwszego wojownika znalazła kilka tomów, a kolejni dwaj bracia uznawani byli za jego synów. Wzięła jedną z ksiąŜek z niŜszej półki. Strona tytułowa była olśniewająca, ozdobiona portretem brata otoczonym imieniem, datą urodzenia i przystąpienia do Bractwa, jak równieŜ opisami jego męstwa i sztuki wojennej. Następna strona przedstawiała genealogię wojownika, wymienione teŜ były kobiety, z którymi się związał, i potomstwo, które spłodził. A potem, rozdział po rozdziale, całe jego Ŝycie. Jeden z braci, Thyran, Ŝył wyjątkowo długo i zyskał sławę na polu walki. Spisano o nim trzy księgi, a na końcu wspomniano o radości, jakiej zaznał, gdy jego jedyny Ŝyjący syn, Rankohr, wstąpił do Bractwa. Cormia odłoŜyła ksiąŜkę i przespacerowała się wzdłuŜ regałów, przesuwając palcem wskazującym po grzbietach, dotykając wypisanych na nich imion. Ci męŜczyźni walczyli, aby zapewnić jej bezpieczeństwo, jako jedyni nadciągnęli z pomocą, gdy dziesiątki lat temu zaatakowano Wybranki Jako jedyni zapewniali teŜ ochronę cywilną. Być moŜe porozumienie przedstawicieli rasy Najsamców po tym wszystkim wyszłoby na dobre. CzyŜ ten, którego misją było osłaniać niewinnych, zraniłby ją? Skoro nie przychodziło jej do głowy, ile lat miała jej przepowiednia ani kiedy Najsamiec, z którym miała się związać, dołączył do Bractwa, zaglądała do kaŜdej księgi. Było ich tak wiele. Całe regały... Slonko259

124

Zatrzymała palec na grzbiecie jednego z czterech grubych tomów. KRHVIOPIJ 356 Na widok imienia ojca rasy Najsamców przeszył ją zimny dreszcz. Czytała o nim wcześniej, i jasna Panienko, być moŜe się myliła. Jeśli opowieści o tym męŜczyźnie były prawdą, nawet ten, kto był znakomitym wojownikiem, mógł okazać się okrutny. I nie było Ŝadnych wiadomości o jego przodkach ani o kobietach, z którymi się wiązał. Przeszła dalej, śledząc kolejne grzbiety i wyryte na nich imiona. VRHEDNY SYN KRHVIOPIJA 428 Jemu poświęcono tylko jeden tom, cieńszy niŜ jej palec. Kiedy go wyciągnęła, przesunęła dłonią po okładce, a serce jej zadrŜało. Oprawa była sztywna, ksiąŜka wyglądała tak, jakby rzadko ją wyciągano. Faktycznie tak musiało być. Nie było tam ani portretu, ani dokładnej wzmianki o zasługach tego męŜczyzny w walkach, tylko data urodzenia, z której wynikało, Ŝe wkrótce miał skończyć trzysta trzy lata, oraz data przystąpienia do Bractwa. Przerzuciła stronę. Nic na temat jego pochodzenia. Pozostałe kartki były puste. OdłoŜyła tom na półkę i wróciła do tych poświęconych jego ojcu. Wyciągnęła trzeci. Czytała o ojcu, mając nadzieję, Ŝe dowie się czegoś na temat jego syna i uspokoi swe obawy. Ale znalazła tylko informacje o jego okrucieństwie, a to sprawiło, Ŝe zaczęła się modlić, aby przeznaczony jej Najsamiec był podobny do matki, kimkolwiek ona była. Imię Krhviopij naprawdę nadawało się dla wojownika, brutalnego, jak na wampira przystało. Na ostatniej stronie odnalazła datę jego śmierci, ale nie podano, w jaki sposób zginął. Wróciła do tomu pierwszego, by dokładniej obejrzeć zamieszczony tam portret. Krhviopij miał czarne jak smoła włosy, bujną brodę i takie spojrzenie, Ŝe zapragnęła szybko odłoŜyć księgę i nigdy więcej jej nie otwierać. Odstawiła ją na półkę i usiadła na podłodze. Według przepowiedni Pani Kronik, syn Krhviopija miał przybyć po Cormię i prawowicie posiąść jej ciało. Nie miała pojęcia, co to dokładnie znaczy, ani co męŜczyzna miał zrobić, a lekcje na temat seksu przeraŜały ją. Jedno było pocieszające, jako Najsamiec mógł teŜ dzielić łoŜe z innymi kobietami. Z wieloma innymi kobietami, a zadaniem niektórych spośród nich było wyłącznie dawanie

Slonko259

125

przyjemności męŜczyznom. Wiadomo, Ŝe wolałby takie. Gdyby miała szczęście, rzadko by ją odwiedzał.

Slonko259

126

13 BUTCH WYCIĄGNĄŁ SIĘ NA ŁÓśKU VRHEDNEGO. V wiele razy zastanawiał się nad tym, co by w takiej sytuacji czuł. Teraz cieszył się, Ŝe musiał skoncentrować się wyłącznie na ocaleniu Butcha. W przeciwnym razie zbyt mocno by to odczuwał i musiałby jakoś odreagować. Przyciskał swą pierś do piersi Butcha i próbował sobie wmówić, Ŝe nigdy o tym nie marzył. Próbował udawać, Ŝe nie pragnął zaznać cięŜaru innej osoby, leŜącej na nim, Ŝe taka bliskość nie była mu przyjemna. I Ŝe ocalenie gliny nie mogło ocalić jego samego. Ale to wszystko oczywiście było bzdurą. Kiedy V otoczył Butcha ramionami i otworzył się na przyjęcie złego ducha Omegi, wiedział, Ŝe tego potrzebował. Wizyta jego matki, a później strzelanina sprawiły, Ŝe łaknął bliskości innych. Chciał czuć otaczające go ramiona i odwzajemniać uścisk. Chciał czuć bicie czyjegoś serca tuŜ przy swoim. Tak wiele czasu spędził z dala od innych. Wierzył, Ŝe jeśli zdradzi dla kog os swą gwardię, nie zazna przez to spokojni Dzięki temu nigdy nie płakał. Ani jedna łza nie zrosiła jego policzków. Gdy ciało Butcha doznało wstrząsu, Vrhedny poczuł drŜenie jego ramion i bioder. Wiedział, Ŝe to było zabronione, ale nie mógł się powstrzymać, i połoŜył wytatuowane ramię na karku przyjaciela. Kiedy glina wydał kolejny jęk i jeszcze bardziej się zbliŜył, V przeniósł wzrok na swoją panią chirurg. Siedziała na krześle, obserwując ich wielkimi ze zdziwienia oczami, z lekko otwartymi ustami. Jedynym powodem, dla którego V nie czuł się niezręcznie w tej sytuacji, była świadomość, Ŝe po opuszczeniu tego miejsca ona nie będzie niczego pamiętać. W przeciwnym razie nie zniósłby tego. Cholera, nigdy jeszcze coś takiego nie zdarzyło się w jego Ŝyciu, poniewaŜ nigdy do tego nie dopuścił. I czułby się diabelsko źle, gdyby ktoś obcy zapamiętał tę scenę. Z wyjątkiem... Właściwie nie traktował jej jak kogoś obcego. Pani chirurg pochyliła się do przodu, podpierając podbródek na dłoni. Czas płynął, a ona siedziała tak skulona jak leniwy pies w mglistą letnią noc, nie spuszczając z niego wzroku. On teŜ nie odrywał od niej oczu.

Slonko259

127

Jedno słowo cisnęło mu się na usta: Moja. Tylko kogo właściwie miał na myśli? Butcha? Ją? Ją, uświadomił sobie. To była ta kobieta, która przywiodła ze sobą to słowo. V poczuł przez kołdrę, Ŝe Butch wyprostował nogi. Z poczuciem winy przywołał wspomnienia, jak to wyobraŜał sobie siebie z Butchem, Ŝe obaj leŜą tak jak teraz i Ŝe... OK, wtedy wcale nie chodziło o ocalenie. Dziwne. Teraz, kiedy wreszcie się spełniło, V nie czuł pociągu seksualnego do Butcha. Nie... swój pociąg seksualny i uczucie kierował ku cichej samicy człowieków, która znajdowała się w tym pokoju i właśnie przeŜywała szok. MoŜe nie mogła znieść widoku dwóch męŜczyzn leŜących na sobie? I nie chodziło konkretnie o niego i Butcha. Z jakiegoś pieprzonego, głupiego powodu powiedział do niej: – To mój najlepszy kumpel. Wydawała się zaskoczona jego wyjaśnieniem. Jane nie mogła oderwać oczu od łóŜka. Pacjent i Red Sox parzyli się. Delikatny blask emanował z ich ciał i coś się działo pomiędzy nimi, coś w rodzaju jakiejś wymiany. Jezu, wydzielał się przy tym taki słodki zapach... Najlepsi kumple? Przyjrzała się palcom pacjenta wplecionym we włosy Red Soxa i temu, jak czule jego silne ramiona obejmowały drugiego męŜczyznę. Z pewnością byli kumplami, ale jak daleko to mogło się posunąć? Tylko jeden Bóg to wiedział. Red Sox naraz odetchnął głęboko i podniósł głowę. Ich twarze oddalone były teraz zaledwie o kilka cali. Jane poczuła narastające napięcie. Nie miała nic przeciwko sypiającym ze sobą męŜczyznom, ale z jakiegoś niewiadomego powodu nie mogła patrzeć, jak jej pacjent całuje się z przyjacielem. Ani z kimkolwiek innym. – Wszystko w porządku? – zapytał Red Sox. Głos pacjenta zabrzmiał nisko i miękko. – Tak. Jestem zmęczony. – Nie dziwię się. Red Sox energicznym ruchem wyskoczył z łóŜka. Do diabła, wyglądał teraz, jakby spędził cały miesiąc w spa. Odzyskał kolory, a oczy miał teraz pogodne i czujne. I zniknął ten wrogi zapach. Pacjent odwrócił się na plecy, potem, wyraźnie cierpiąc, na bok. I znowu próbował odwrócić się na plecy. Cały czas trzymał nogi skrzyŜowane pod kołdrą, tak jakby próbował wyprzedzić to, co odczuwało jego ciało. Slonko259

128

– Czy coś cię boli? – zapytał Red Sox. Kiedy tamten nie odpowiedział, męŜczyzna obejrzał się na Jane. – Czy pani doktor moŜe mu pomóc? Najchętniej by odmówiła. Cisnęłaby parę przekleństw i zaŜądała uwolnienia. No i miała ochotę skopać tego fana Red Soxów za to, Ŝe przez niego, przez to, co się stało, jej pacjent jeszcze bardziej stracił siły. Przysięga Hipokratesa sprawiła jednak, Ŝe poczuła się zobowiązana. Podeszła do toreb z lekarskim wyposaŜeniem. – ZaleŜy, czego ode mnie oczekujesz. Poszperała trochę i wyciągnęła najpopularniejszy środek przeciwbólowy. Wszystkie leki, które znalazła w torbie, bez wątpienia pochodziły ze szpitala, nie mogli zdobyć ich nigdzie indziej, nawet na czarnym rynku. Do diabła, ci męŜczyźni pewnie sami bawili się w czarny rynek. Aby się upewnić, Ŝe niczego nie przegapiła, zajrzała do drugiej torby i... znalazła swój ulubiony dres, w którym ćwiczyła jogę, i pozostałe rzeczy, które spakowała na podróŜ z Manhattanu do Columbii. Byli w jej domu. Ci dranie byli w jej domu. – Musieliśmy wziąć twój samochód – wyjaśnił Red Sox. – I wiedzieliśmy, Ŝe będziesz potrzebowała świeŜych ubrań, a to akurat leŜało przyszykowane. Jechali jej audi, chodzili po jej pokojach, byli u niej, do cholery. Jane wstała i kopnęła torbę z taką siłą, Ŝe przeleciała przez cały pokój, a wszystkie rzeczy, które się w niej znajdowały, wysypały się na podłogę. Następnie wsunęła rękę do kieszeni i ujęła w dłoń brzytwę, gotowa rzucić się Soxowi do gardła. I wtedy pacjent odezwał się ostro: – Przeproś. Spojrzała na niego. – Za co? Wzięliście mnie wbrew mojej... – Nie ty. On. Red Sox odezwał się skruszony. – Bardzo przepraszam, Ŝe weszliśmy do twojego domu. Chcieliśmy po prostu wszystko ci ułatwić. Ułatwić? To nie przestępstwo, ale pieprzę te twoje przeprosiny. Wiecie, Ŝe ludzie zauwaŜą, Ŝe mnie nie ma. Zacznie mnie szukać policja. – Zajęliśmy się tym, nawet spotkaniem na Manhattanie. Znaleźliśmy bilety kolejowe oraz plan spotkania. Oni juŜ na ciebie nie czekają. Slonko259

129

Furia na moment odebrała jej głos. – Jak śmieliście! – Byli całkiem zadowoleni, Ŝe muszą to przesunąć, kiedy dowiedzieli się, Ŝe jesteś chora. Tak jakby wszystko zostało naprawione. Jane juŜ otwarła usta, aby im przygadać, ale nagle coś sobie uświadomiła. Jej dalszy los zaleŜy od porywaczy, więc wzbudzenie w nich wrogości nie byłoby dobrym posunięciem. Popatrzyła na pacjenta z lękiem. – Kiedy zamierzacie mnie stąd wypuścić? – Kiedy tylko stanę na nogach. Przyjrzała się uwaŜnie jego twarzy, koziej bródce, diamentowym oczom i drobnej siwiźnie na skroni. – Daj mi słowo – powiedziała odruchowo. – Przysięgnij na Ŝycie, które ci uratowałam, Ŝe mnie nie tkniesz. Nawet się nie zawahał. Nawet nie wziął głębszego oddechu. – Na mój honor i krew w moich Ŝyłach, będziesz wolna, jak tylko wydobrzeję. Wymyślając w duchu sobie i im, wyciągnęła rękę z kieszeni, pochyliła się nad większą torbą i wyjęła z niej fiolkę demerolu. – Nie ma tu Ŝadnych strzykawek. – Ja mam kilka. – Red Sox poderwał się i podał kilka sterylnie zapakowanych. Kiedy sięgnęła po nie, przytrzymał je mocniej. – Wiem, Ŝe będziesz rozsądna. – Rozsądna? – Wyciągnęła z jego ręki strzykawkę. – Nie mam zamiaru wbić mu jej w oko, gdyŜ tego nas uczyli na medycynie. Pochyliła się znowu, poszperała w torbie i wyciągnęła rękawiczki, paczkę chusteczek nasączonych alkoholem, trochę gazy i opakowanie opatrunków. Pomimo Ŝe jeszcze przed operacją podała profilaktycznie antybiotyk, aby zmniejszyć ryzyko infekcji, zapytała: – Czy tolerujesz antybiotyki? – Wszystko, co konieczne. Tak, coś ich łączyło ze szpitalem. – Mogłabym podać trochę ciprofloxaciny albo amoxicilliny. ZaleŜy, co jest w tym opakowaniu. OdłoŜyła igłę, fiolkę i pozostałe akcesoria na stolik nocny, naciągnęła rękawice i rozdarła opakowanie. Slonko259

130

– Proszę się wstrzymać na sekundę, pani doktor – powiedział Red Sox. – Słucham? Oczy Red Soxa przeszyły ją jak kule z pistoletu. – Z całym szacunkiem muszę poinformować, Ŝe jeśli specjalnie mu zaszkodzisz, zabiję cię gołymi rękoma. Nie zwaŜając na fakt, Ŝe jesteś kobietą. Coś jakby strzał przeszyło jej kręgosłup. W pokoju rozległ się narastający dźwięk, taki jaki wydają brytany przed atakiem. Oboje spojrzeli na pacjenta. Miał wywiniętą górną wargę, odsłonięte ostre kły, które teraz zrobiły się dwa razy dłuŜsze. – Nikt jej nie tknie. I nie dbam o to, co zrobi ani komu. Red Sox zmarszczył się, jakby jego kumpel postradał zmysły. – Chodzi o nasze porozumienie współmieszkańców. Zapewniam ci bezpieczeństwo, dopóki sam o to nie moŜesz zadbać. Nie podoba ci się to? Bierz dupę w troki i potem moŜesz martwić się o nią. – Nikt. Nastała chwila ciszy, potem Red Sox patrzył to na Jane, to na pacjenta, jakby badał prawa fizyki i miał problemy z matematyką. Jane poderwała się, czując potrzebę załagodzenia sytuacji. – W porządku. W porządku. Dajmy spokój tym wrogim postawom, dobrze? Spojrzeli na nią z jeszcze większym zaskoczeniem niŜ wtedy, gdy zawróciła Red Soxa z drogi. – Jeśli masz zamiar tutaj zostać, pohamuj agresję. Tym mu nie pomoŜesz. – Przeniosła wzrok na pacjenta. – A ty... ty się po prostu zrelaksuj. Po chwili grobowej ciszy Red Sox odchrząknął, a pacjent ściągnął rękawicę i zamknął oczy. – Dziękuję – mruknęła. – A teraz, chłopcy, czy będzie wam przeszkadzać, Ŝe wykonam swoją pracę tylko po to, aby się stąd wydostać? Podała pacjentowi dawkę demerolu i przez chwilę jego cienkie brwi wyglądały tak, jakby ktoś poluzował podtrzymujące je śrubki. Kiedy jego ciało zwiotczało, odwinęła bandaŜ z jego piersi i zdjęła opatrunek.. – Dobry... BoŜe – westchnęła. Red Sox spojrzał jej przez ramię. – Coś nie tak? Goi się świetnie. Slonko259

131

Delikatnie dotknęła szwów i róŜowej blizny pod nimi. – Mogłabym je teraz zdjąć. – Potrzebujesz pomocy? – To po prostu nie jest normalne.. Pacjent otworzył oczy i od razu było widać, Ŝe wie, co o nim pomyślała: Wampir. Nie oglądając się na Red Soxa, powiedziała: – Podasz mi noŜyce chirurgiczne? Aha, i przynieś mi antybiotyk w spreju. Kiedy usłyszała, jak Red Sox szeleści w poszukiwaniu tego, o co prosiła, wyszeptała: – Jak tam? – śyję – odparł pacjent. – Dziękuję ci. – Proszę. Jane poderwała się. Red Sox podał jej narzędzia, ale zupełnie nie pamiętała, dlaczego go o nie prosiła. – Szwy – wymamrotała wreszcie pod nosem. – Co? – zapytał Red Sox. – Zdejmę szwy. – Chwyciła noŜyce i spryskała pierś pacjenta antybiotykiem w spreju. Pomimo Ŝe dosłownie kotłowało jej się w głowie, zaczęła przecinać i wyciągać kaŜdy z dwudziestu metalowych klipsów, wyrzucając je do kosza stojącego przy łóŜku. Kiedy skończyła, powycierała drobne krople krwi i ponownie spryskała pierś pacjenta sprejem antybakteryjnym. Kiedy spojrzała w jego brylantowe oczy, wiedziała od razu, Ŝe nie jest człowiekiem. Widziała wnętrza zbyt wielu ciał i zbyt wiele razy była świadkiem walki o Ŝycie, aby inaczej myśleć. Jak to moŜliwe? Istniał inny świat istot przypominających ludzi? I jak to się stało, Ŝe nie wyszło to na jaw? Jane połoŜyła opatrunek i przykleiła go plastrem. Kiedy skończyła, pacjent skrzywił się i ułoŜył rękę, tę w rękawicy, na brzuchu. – Wszystko w porządku? – zapytała, kiedy jego twarz straciła nagle kolor. – Mdli mnie. – Nad jego górną wargą widać było krople potu. Spojrzała na Red Soxa. – Chyba będzie chciał, Ŝebyś stąd wyszedł. – Dlaczego? – Bierze go na wymioty.

Slonko259

132

– Nic mi nie jest – wymamrotał pacjent, zamykając oczy. Jane schyliła się do torby po basen i zwróciła się do Red Soxa: – Teraz wyjdź. Pozwól, Ŝebym została z nim sama. Nie potrzebujemy audytorium. Piekielny demerol. Świetnie uśmierzał ból, ale czasami efekty uboczne były sporym problemem dla pacjentów. Red Sox wahał się, dopóki V nie jęknął i nie zaczął gwałtownie przełykać. – Hmm, dobrze, pójdę. Ale moŜe miałabyś ochotę coś zjeść? Przynieść ci coś? Coś specjalnego? – Robisz mnie w konia, prawda? Mam zapomnieć o porwaniu i groźbach, Ŝe mnie zabijesz, i poprosić o jedzenie? – Nie ma powodu głodować, skoro juŜ tu jesteś. – Sięgnął po tacę. BoŜe, ten jego głos... ten szorstki, chrapliwy głos z bostońskim akcentem. – Znam cię. Muszę cię skądś znać. Zdejmij czapkę. Chcę zobaczyć twoją twarz. MęŜczyzna przeszedł przez pokój, zabierając nietknięte jedzenie. – Przyniosę ci coś innego. Kiedy zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz w zamku, poczuła dziecięcą chęć ruszenia w ich kierunku i walnięcia w nie pięścią. Pacjent jęknął. Spojrzała na niego. – Przestaniesz wreszcie walczyć z odruchem wymiotnym? – Pieprzyć... to... – odwracając się na bok, zaczął się dławić. Basen nie był potrzebny, gdyŜ pacjent miał pusty Ŝołądek. Jane przyniosła z łazienki ręcznik i wcisnęła mu go w usta. PrzyłoŜył dłoń do swej piersi, tak jakby chciał zapobiec otwarciu się rany. – Wszystko w porządku – uspokoiła go, kładąc rękę na jego gładkich plecach. – Nie musisz się obawiać, Ŝe blizna się otworzy. – Czuję... Ŝe....ja... kurwa... BoŜe, jak on cierpiał. Jego twarz była czerwona i napięta, lał się z niego pot. – JuŜ dobrze, tylko wyrzuć to z siebie. Im mniej z tym będziesz walczyć, tym łatwiej będzie ci to zrobić. Tak... dobrze ci idzie... oddychaj głęboko. W porządku, teraz... Gładziła go po kręgosłupie i wciąŜ trzymała ręcznik, nie mogąc mu inaczej pomóc. I wciąŜ do niego szeptała. Kiedy było juŜ po wszystkim, pacjent połoŜył się nieruchomo, oddychając przez usta i kurczowo ściskając pościel palcami. – To wcale nie było śmieszne – zazgrzytał.

Slonko259

133

– Znajdziemy ci inny sposób na uśmierzenie bólu – mruknęła, odgarniając mu włosy z oczu. – Nie dostaniesz więcej demerolu. Posłuchaj, chciałabym obejrzeć twoje rany, dobrze? Skinął głową i odwrócił się na plecy. Jego klatka piersiowa była ogromna. OstroŜnie odkleiła plaster, delikatnie zdjęła gazę. Dobry BoŜe... Jeszcze piętnaście minut temu w tym miejscu były rany po szwach, teraz została tylko lekka róŜowa linia na mostku. – Jak się czujesz? – zapytała. Pacjent spojrzał w jej kierunku. – Zmęczony. Nawet się nie zastanawiając, znów zaczęła go gładzić. Przesuwała rękę w górę i w dół... Po chwili zauwaŜyła, Ŝe mięśnie jego ramion zrobiły się twarde... a to, czego dotykała, było ciepłe i bardzo męskie. Cofnęła dłoń. – Proszę. – Złapał ją za nadgarstek, nie otwierając oczu. – Dotknij mnie albo... cholera, potrzymaj. Jestem... taki zagubiony. Jakbym miał odpłynąć. Niczego nie czuję. Ani łóŜka... ani mojego ciała. Przyjrzała mu się, zbadała bicepsy i obwód w klatce piersiowej. Przez chwilę pomyślała, Ŝe mógłby spokojnie odgryźć jej ramię, ale wiedziała, Ŝe nie zrobiłby tego. Niespełna pół godziny temu gotów był skoczyć do gardła jednemu ze swych najbliŜszych przyjaciół w jej obronie... Zatrzymaj się. Nie czuj się przy nim bezpieczna. To syndrom sztokholmski, on nie jest twoim przyjacielem. – Proszę – powiedział drŜącym głosem przepełnionym wstydem. BoŜe, nigdy nie rozumiała, jak to się dzieje, Ŝe ofiary porwania nawiązują relacje z prześladowcą. Działo się to wbrew logice. Ale wyrzeczenie się tego ciepła bijącego od niego było nie do przyjęcia. – Potrzebuję ręki. – Masz przecieŜ dwie. UŜyj tej drugiej. – Zacisnął swoją dłoń na jej dłoni, a pościel obsunęła się z jego torsu. – To przynajmniej pozwól mi ją zmienić– wymamrotała, uwalniając się z jego uścisku i kładąc mu dłoń na ramieniu. Jego skórę pokrywała złotawobrązowa opalenizna. Była taka gładka i miękka w dotyku... Gładziła go między łopatkami, potem po karku i zanim się zorientowała, jej palce wplotły się Slonko259

134

w jego błyszczące włosy. Z tyłu krótkie, dookoła twarzy nieco dłuŜsze – zastanawiała się, czy nosił taką fryzurę, aby zakryć tatuaŜe na skroni. A jeśli miały być na pokaz – to dlaczego nie zrobił ich sobie w bardziej widocznym miejscu? Nagle odwrócił się z głośnym pomrukiem i szarpnął ją za ramię. Wyraźnie chciał, aby się przy nim połoŜyła. Ale kiedy mu się oparła, zrezygnował. Wpatrując się w swe ramię pozostające w uścisku jego bicepsa, rozmyślała o tym, kiedy ostatni raz przytulała się do jakiegoś męŜczyzny. I szczerze mówiąc, nigdy nie było jej tak dobrze. W myślach zobaczyła ciemne oczy Manello... – Nie myśl o nim. Jane drgnęła. – Skąd wiedziałeś, o kim myślę? Pacjent zdał sobie sprawę z tego, Ŝe obejmuje jej ramię, więc puścił je i odsunął się od niej. – Przepraszam, to nie moja sprawa. – Skąd wiedziałeś? – Spróbuję zasnąć, OK? – OK. Jane wróciła na swoje krzesło, rozmyślając o jego sześciokomorowym sercu. O jego niezwykłej krwi. O kłach zaciśniętych na nadgarstku tamtej blondynki. Spoglądając w kierunku okna, zastanawiała się, czy te szczelne okiennice załoŜono tylko ze względów bezpieczeństwa, czy moŜe miały nie przepuszczać światła dziennego. Gdzie ją zamknięto? W jednym pokoju z... wampirem? Z jednej strony postąpiła rozsądnie, opierając mu się, ale gdzieś w głębi duszy czuła co innego. Przywołała z pamięci swój ulubiony cytat z Sherlocka Holmesa: „JeŜeli wyeliminujesz wszystkie moŜliwe wyjaśnienia, wtedy odpowiedź jest niemoŜliwa”. Logika i biologia nie okłamywały. To był jeden z powodów, dlaczego zdecydowała się zostać lekarzem. Popatrzyła na pacjenta, czując się w tym wszystkim zagubiona. Zastanawiała się nad moŜliwościami ewolucji, ale rozwaŜała teŜ bardziej praktyczne sprawy. Pomyślała o lekarstwach w torbie i o tym, Ŝe jej pacjent przebywał z dala od niebezpiecznej części miasta, kiedy go postrzelono. I zaraz, przecieŜ oni ją porwali. Jak właściwie mogła ufać jemu i jego słowom? Wsunęła rękę do kieszeni i namacała brzytwę. Odpowiedź była prosta. Nie mogła. Slonko259

135

14 FURIATH SIEDZIAŁ NA GÓRZE w SYPIALNI, opierając się plecami o zagłówek. Nogi miał przykryte niebieską, aksamitną kołdrą, a jego proteza stała z boku. OdłoŜony skręt dopalał się w popielniczce z grubego szkła. Z ukrytych głośników płynęła muzyka Mozarta. Przed nim leŜała kartka papieru, a jako podkładki uŜył atlasu broni palnej. Portret był gotowy. Skończył go jakąś godzinę temu, a teraz zbierał się na odwagę, aby go zgnieść i wyrzucić. ChociaŜ nigdy nie był zadowolony ze swoich rysunków, ten prawie mu się spodobał. Naszkicowana twarz kobiety – jej szyja i włosy – wypełniała prawie całą kartkę, nie pozostawiając ani kawałka białego tła. Wzrok Belli skierowany był w lewą stronę, usta w lekkim uśmiechu, kosmyk ciemnych włosów przesłaniał jej policzek. Natchnienie naszło go tego wieczoru podczas przedświtka. Patrzyła na Zbihra, co wyjaśniało ten skryty uśmiech. We wszystkich pozycjach, w jakich ją rysował, jej oczy zawsze utkwione były gdzieś w dal. Gdyby patrzyła wprost na niego, wydawałoby się to nieodpowiednie. Do diabła, w ogóle rysowanie jej portretu było nie na miejscu. Przetarł czoło, przygotowując się do zgniecenia kartki. W ostatniej chwili sięgnął po skręta. Ostatnio duŜo palił. Więcej niŜ zazwyczaj. I chociaŜ taki sposób uspokajania się zanieczyszczał jego płuca, nigdy nie przyszło mu na myśl, aby z tym skończyć. Nie wyobraŜał sobie przeŜycia dnia bez takiej pomocy. Zaciągając się i wypuszczając dym, myślał o początkach przygody z heroiną. Zrezygnował z niej w grudniu, ale nie sam dokonał takiego wyboru. To John Matthew w odpowiednim momencie przerwał ten jego nałóg. Zaciągając się, wpatrywał się w końcówkę skręta. Wróciła pokusa, aby spróbować czegoś mocniejszego. Korciło go, Ŝeby udać się do Wielebnego i uniŜenie poprosić o jeszcze jedną działkę. MoŜe wtedy zaznałby wreszcie trochę spokoju. Rozległo się stukanie do drzwi, a następnie głos Z: – Mogę wejść? Furiath schował rysunek pod atlas. – Tak. Z wszedł i nie powiedział ani słowa. Z rękoma wsparty mi na biodrach kręcił się w tę i z powrotem po pokoju. Furiath czekał, zapalając kolejnego skręta. Bez słowa patrzył jak jego bliźniak Z niszczy dywan.

Slonko259

136

Nie dawało się z Z niczego wydusić, tak samo jak nie dałoby się namówić ryby do połknięcia haczyka. Zdziałać coś moŜna było tylko milczeniem. W końcu brat odezwał się. – Ona krwawi. Serce Furiatha gwałtownie drgnęło, aŜ ręka zsunęła mu się z ksiąŜki. – Jak bardzo i od jak dawna? – Ukrywała to przede mną, więc nie wiem. – Jak się o tym dowiedziałeś? – Znalazłem paczkę alwaysów wetkniętą z tyłu szafki w toalecie. – MoŜe to stara paczka. – Poprzednim razem, kiedy wpadła mi tam brzytwa, nie było jej tam. Cholera. – Zatem musi iść do Agrhesa. – Ale nie ma wyznaczonej kolejnej wizyty. – Z znów zaczął spacerować, patrząc w górę. – Wiem, Ŝe mi nie powiedziała, bo boi się, Ŝe zwariuję. – A moŜe to, co znalazłeś, zostało uŜyte z innego powodu? Z przystanął. – No jasne. Racja. PoniewaŜ takie rzeczy są wielofunkcyjne. A moŜe byś z nią pogadał? – Co? To prywatna sprawa. Pomiędzy tobą i nią. Z podrapał się w czubek wygolonej głowy. – Jesteś lepszy w te klocki niŜ ja. Ostatnią rzeczą, jakiej oczekuje ode mnie, to abym się załamał, albo gorzej, nakrzyczał na nią, poniewaŜ jestem śmiertelnie przeraŜony i nieodpowiedzialny. Furiath próbował wziąć głęboki oddech, ale powietrze nie chciało przejść przez jego tchawicę. Tak bardzo chciał się w to wmieszać. Chciał zejść na dół do holu, potem wejść do pokoju, usiąść przy Belli i wszystkiego się od niej dowiedzieć. Chciał być bohaterem. Ale to nie było miejsce dla niego. – Ty jesteś jej brońcem. Ty musisz przeprowadzić tę rozmowę. – Furiath dopalił blanta, skręcił nowego i zapalił zapalniczkę. – MoŜesz to zrobić. Zbihr zaklął, zrobił jeszcze kilka kroków i w końcu skierował się do drzwi. – Rozmowa o tych wszystkich sprawach związanych z jej ciąŜą uświadamia mi, Ŝe gdybym ją stracił, wszystko by się spierdoliło. Czuję się tak cholernie bezsilny. Po wyjściu bliźniaka Furiath oparł głowę o zagłówek. Slonko259

137

Jezu. Jeśliby Bella poroniła, oni obaj, on i Z wpadliby w depresję, a na to Ŝaden z samców nie mógł sobie pozwolić. Czuł się winny, rozmyślając o tym. Naprawdę nie powinien tak bardzo troszczyć się o samicę brata bliźniaka. Niepokój sprawił, Ŝe poczuł się tak, jakby połknął chmarę szarańczy, więc palił, Ŝeby się uspokoić. Naraz jego wzrok zatrzymał się na zegarze. Cholera. Za godzinę miał prowadzić lekcję na temat broni palnej. Lepiej byłoby, gdyby wziął prysznic i spróbował zachować trzeźwość. John obudził się zdezorientowany, ledwie uświadamiając sobie, gdzie jest, a w pokoju słychać było coś jakby beczenie owcy. Uniósł głowę znad zeszytu i potarł nos. Wyczuł tam ślad w kształcie spirali, więc od razu przyszedł mu na myśl Worf ze Star Trek – Następne Pokolenie. A ten hałas to był budzik. Trzecia piętnaście po południu. Lekcje zaczynały się o czwartej. John wstał od biurka, chwiejnym krokiem wszedł do łazienki i stanął nad toaletą. Kiedy poczuł, Ŝe to dla niego zbyt duŜy wysiłek, odwrócił się i usiadł. BoŜe, był wyczerpany. Przez kilka ostatnich miesięcy sypiał na fotelu Tohra w gabinecie ośrodka treningowego, ale kiedy Ghrom postawił na swoim i Johna przeniesiono do rezydencji, znów zaczął sypiać w normalnym łóŜku. MoŜna by pomyśleć, Ŝe poczuł się kimś wobec takiej wygody. A on wciąŜ czuł się nikim. Spuścił wodę i zapalił światło. Oślepiło go. Do diabła. Rezygnacja z ciemności nie była dobrym pomysłem, nie tylko z powodu nieprzyzwyczajonego wzroku. W pełnym świetle jego drobne ciało wyglądało okropnie. Nic poza białą skórą wiszącą na kościach. Skrzywił się, zasłonił ręką penis wielkości kciuka i zgasił światło. Nie było czasu na prysznic. Szybko wyszczotkował zęby, przepłukał twarz wodą, nie przejmując się juŜ włosami. Po wyjściu z łazienki chwycił swoje dŜinsy w rozmiarze dziecięcym, a po zapięciu rozporka skrzywił się. Były za luźne w biodrach. Dosłownie wisiały na nim, mimo Ŝe starał się naprawdę sporo jeść. Wspaniale. Zamiast męŜnieć, niknął w oczach. Zastanawiał się nad odpowiedzią na pytanie, co będzie, jeśli nigdy mu się nie uda? Bzdura. Czuł się tak, jakby w kaŜdym jego oczodole siedział mały człowieczek pracujący zawzięcie młotkiem.

Slonko259

138

Zabrał ksiąŜki z biurka, wrzucił je do plecaka i wyszedł. Przemierzając hol, musiał przysłonić oczy ramieniem. Od tego blasku okropnie rozbolała go głowa, potknął się, uderzając w grecki posąg. I wtedy uświadomił sobie, Ŝe nie załoŜył koszuli. Klnąc pod nosem, wrócił do pokoju, narzucił na siebie pierwszą z brzegu koszulę i po chwili znów był na dole. Wszystko działało mu na nerwy. Odgłos butów szurających po posadzce był jak podąŜająca za nim zgraja piskliwych myszy. Skrzypnięcie drzwi do tajnego przejścia zdawało się tak głośne jak strzał z broni. A wędrówka przez podziemia do ośrodka szkoleniowego wydawała się wiecznością. Nie zanosiło się na udany dzień. AŜ kipiał narastającą od miesiąca złością. Wiedział, Ŝe jeśli zaraz się jej nie pozbędzie, trudniej będzie mu z nią dłuŜej wytrzymać. A kiedy tylko wkroczył do klasy, nie miał wątpliwości, Ŝe właśnie nadszedł na to czas. John siadł samotnie w ławce z tyłu. Nagle w drzwiach stanął... Lahser. Co za dupek! Przyszedł z niewielkim plecakiem. A przecieŜ facet był wielki i napakowany, jakby stworzony do walki. I paradował, naśladując G.I. Joe. Wcześniej nosił ciuchy szyte na miarę i biŜuterię od Jacob & Co, teraz miał na sobie czarne pantalony i obcisłą, czarną, nylonową koszulę. Jasne włosy, wcześniej na tyle długie, Ŝe spinał je w kitkę, teraz były krótkie jak u Ŝołnierza. To było tak, jakby wiedział, Ŝe ma wszystkich bogów po swojej stronie. Jedna rzecz pozostała niezmieniona: WciąŜ miał cwane spojrzenie, szarą cerę i uporczywie wpatrywał się w Johna. A John nie miał wątpliwości, Ŝe gdyby tamten dorwał go samego, miałby powaŜne kłopoty. Ostatnim razem mógł pokonać Lahsera, ale to juŜ by się nie powtórzyło, a co więcej, Lahser bez wątpienia miał zamiar go dopaść. Obietnica zapłaty była fikcją, świadczyły o tym te wielkie ramiona i półuśmieszek mówiący „odwal się”. John zajął miejsce obok Blastha. Czuł się tak przeraŜony, jakby znalazł się w ciemnej, głuchej uliczce. – Hej, kolego – odezwał się miękko przyjaciel.– Nie przejmuj się tym draniem, dobrze? John nie chciał wyglądać na tak bezradnego, jakim się czuł, wzruszył więc tylko ramionami i rozpakował plecak. BoŜe, ból rozsadzał mu czaszkę. Ale naraz przypomniał sobie o pustym Ŝołądku, więc nie było mowy o dawce efedryny. Khill odwrócił się lekko i podał Johnowi karteczkę. Wiadomość brzmiała: „Mamy cię”. John mrugnął, wyraŜając wdzięczność, kiedy otrzymał atlas broni palnej i pomyślał o tym, Ŝe jeszcze dziś trzeba ukryć się w klasie. Jak bardzo przydałaby się teraz broń. I właśnie poczuł się tak, jakby ktoś przyłoŜył mu ją z tyłu czaszki. Slonko259

139

Spojrzał do tyłu. Lahser jakby tylko na to czekał Pochylił się do przodu i połoŜył na stole swój atlas. Powoli zacisnął pięści, które wydawały się tak duŜe jak głowa Johna, a kiedy się uśmiechnął złowrogo, obnaŜył nowe, bielutkie kły, ostre jak noŜe. Cholera. John wiedział, Ŝe juŜ po nim, jeŜeli nic się nie zmieni.

Slonko259

140

15 VRHEDNY OBUDZIŁ SIĘ I PIERWSZYM, co ujrzał, była jego pani chirurg siedząca na krześle. Nawet przez sen odczuwał jej obecność. Ona równieŜ go obserwowała. – Jak się czujesz? – spytała, a on pomyślał, Ŝe w jej glosie nie było słychać głębszej troski. – Lepiej. – Tak naprawdę nie wyobraŜał sobie, Ŝe mógłby czuć się jeszcze gorzej niŜ wtedy, kiedy wymiotował. – Czy coś cię boli? – Tak, ale to mi nie przeszkadza. Zmierzyła go wzrokiem, ale znowu zrobiła to machinalnie, jak lekarz badający pacjenta. – Nabrałeś kolorów. Nie wiedział, co odpowiedzieć. PrzecieŜ im dłuŜej wyglądał jak kupka nieszczęścia, tym dłuŜej ona mogła zostać Zdrowie nie było teraz mile widziane. – Czy pamiętasz cokolwiek? – zapytała. – Coś z tamtej strzelaniny? – Nie bardzo. Skłamał. Coś tam pamiętał, jakieś przebłyski, urywki wydarzeń. Pamiętał aleję. Walkę z przeciwnikiem. UŜycie broni. I jak bracia zabierali go ze szpitala. – Dlaczego ktoś chciał cię zastrzelić? – Jestem głodny. Czy jest tu coś do jedzenia? – Jesteś dilerem narkotyków albo moŜe alfonsem? Przetarł twarz dłonią. – Dlaczego tak myślisz? – Postrzelono cię na Trade Street. Sanitariusze twierdzili, Ŝe miałeś przy sobie broń. – Nie przyszło ci do głowy, Ŝe mógłbym być tajnym agentem policji? – Gliniarze w Caldwell nie noszą sztyletów z rzeźbioną rękojeścią, a tacy jak ty nie chadzają tą drogą. Oczy V zwęziły się. – Tacy jak ja? – Dziwacy. Poza tym nie martwiłbyś się tak bardzo o utrzymanie porządku wśród innej rasy.

Slonko259

141

Nie miał siły z nią dyskutować. A poza tym nie chciał, aby traktowała go jak odmieńca. – Jedzenie – powiedział, zerkając na tacę stojącą na komodzie. – Mogę coś dostać? Wstała, opierając ręce na biodrach. Miał przeczucie, Ŝe zaraz powie: „Sam sobie weź, ty dziwolągu”. Ale ona zrobiła tylko parę kroków po pokoju. – Skoro jesteś głodny, moŜesz jeść. Nie tknęłam tego, co przyniósł mi ten Red Sox, a nie ma sensu tego wyrzucać. Zmarszczył czoło. – Nie tknę jedzenia przeznaczonego dla ciebie. – Ale ja nie będę tego jadła. To całe porwanie odebrało mi apetyt. V zaklął pod nosem, wściekły, Ŝe przez niego znalazła się w takiej sytuacji. – Przepraszam. – Zamiast mnie przepraszać, powiedz lepiej, jak będzie z uwolnieniem mnie. – Jeszcze nie teraz. – ChociaŜ chciałby powiedzieć Och, Chryste, Ŝeby to nigdy nie nastąpiło. Moja. Oddałby wszystkie skarby świata, aby tylko zatrzymać ją tutaj. Pragnął, by znalazła się pod nim naga, chciał, aby przejęła jego zapach, podczas gdy on zanurzałby się w jej ciele. Oczami wyobraźni widział, jak skóra ociera się o skórę, jak leŜą na łóŜku, on na górze, ona z szeroko rozłoŜonymi nogami, aby wygodnie mógł wsunąć między nie swoje biodra. Podsunęła mu tacę z jedzeniem. Nagle poczuł, jak wzrasta mu temperatura i coś zaczyna się dziać pomiędzy jego nogami. Mocniej naciągnął kołdrę, aby niczego nie było widać. Postawiła tacę przy jego łóŜku i podniosła srebrną pokrywę z talerza. – Więc jak bardzo musi ci się polepszyć, abym mogła odejść? – Okiem lekarza spojrzała na jego klatkę piersiową, jakby usiłowała zobaczyć to, co zakrywały bandaŜe. Ach, do diabła. Chciał, aby patrzyła na niego jak na męŜczyznę. Chciał, aby jej spojrzenie wędrowało po jego skórze nie po to, by przyglądać się ranom, ale po to, by pobudzić jej wyobraźnię. By zaczęła marzyć o tym, Ŝe kładzie na nim ręce, zastanawiając się, od czego zacząć. V zamknął oczy i odwrócił się, czując ból w piersi. Wmawiał sobie, Ŝe to efekt operacji, chociaŜ podejrzewał, Ŝe chodzi o coś więcej. – Ale ty nic nie jadłaś. – Jedz, potrzebujesz tego bardziej niŜ ja. I martwię się o poziom twoich płynów.

Slonko259

142

Wypił wystarczająco duŜo krwi i czuł się juŜ zupełnie dobrze. Dokrwione wampiry mogły przeŜyć kilka dni bez poŜywienia. Miało to i swoją dobrą stronę – mniej wycieczek do łazienki. – Chcę jednak, Ŝebyś coś zjadł – powiedziała, bacznie mu się przyglądając. – Jako twój lekarz... – Nie tknę niczego z twojego talerza. – Na miłość boską, Ŝaden szanujący się samiec nie zabierałby jedzenia swojej kobiecie, nawet gdyby cierpiał z głodu. Jej potrzeby zawsze stawia się na pierwszym miejscu... V czuł się tak, jakby ktoś kilkanaście razy przytrzasnął mu głowę drzwiami od samochodu. Jakby ktoś wgrał w jego umysł nowe oprogramowanie. – W porządku – powiedziała, odwracając się. – Jak chcesz. Następne, co usłyszał, to był łomot. Z całych sił waliła w drzwi. V podniósł się gwałtownie. – Co ty, u licha, wyprawiasz? Butch wpadł do pokoju, niemal zwalając panią chirurg z nóg. – Co się dzieje? – Nic takiego – uspokoił go V. Pani chirurg zwróciła się do nich obu najspokojniej w świecie: – On potrzebuje poŜywienia, a nie chce zjeść tego, co jest na tacy. Przynieś mu więc coś lekkostrawnego. RyŜ. Kurczaka. Wodę. Krakersy. – Dobrze. – Butch spojrzał na V. – Jak się czujesz? „Wal się”. – W porządku. NajwaŜniejsze, Ŝe glina wyraźnie wracał do zdrowia. Trzymał się mocno na nogach, znów miał błysk w oku, pachniał trochę Marissą, trochę swym dawnym zapachem. I oczywiście znów zaczynał być zajęty. Interesujące. Ilekroć V rozmyślał o Butchu i Marissie, czuł się tak, jakby jego pierś owijał drut kolczasty. Tak było kiedyś. A teraz? Po prostu cieszył się, Ŝe jego przyjaciel wyzdrowiał. – Dobrze wyglądasz, glino. Butch pogładził jedwabną koszulę w paski. – Gucci moŜe kaŜdego zamienić w gwiazdę rocka – Wiesz, co mam na myśli. Znajome piwne oczy spowaŜniały. – Tak, dzięki... jak zawsze. Slonko259

143

Sytuacja była niezręczna. Niewypowiedziane słowa zawisły gdzieś w powietrzu pomiędzy nimi. To były sprawy o których nikt inny nie mógł słyszeć. – Więc... zaraz wracam z Ŝarciem. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, Jane obejrzała się przez ramię. – Od jak dawna jesteście kochankami? Ich spojrzenia spotkały się i nie było moŜliwości wymigania się od odpowiedzi. – Nie jesteśmy. – Jesteś tego pewien? – Zaufaj mi. – Spojrzał na jej biały kitel. – Doktor Jane Whitcomb – przeczytał napis widoczny na przypiętej do kieszonki plakietce. – Urazówka. To by miało sens. Była tak pewna siebie. – Więc byłem w bardzo złym stanie, kiedy mnie przywieźli? – Tak, ale ja uratowałam ci tyłek. Na chwilę przeszyła go trwoga. Była jego wybawicielką. Byli sobie przeznaczeni... Tak, cokolwiek to oznaczało. Do tej pory jego wybawicielka stroniła od niego, odsuwała się, dopóki nie dotknęła plecami muru. Opuścił powieki, świadom, Ŝe jego oczy świecą. To wycofywanie się, przeraŜenie widoczne na jej twarzy, było czymś strasznym. – Twoje oczy – pisnęła cienkim głosem. – Nie przejmuj się nimi. – Kim ty, do diabła, jesteś? – Ton jej głosu zdradzał, Ŝe myśli o nim jak o dziwolągu. I, BoŜe, miała przecieŜ rację. – Kim jesteś? – powtórzyła. Miał straszną ochotę coś zmyślić, ale pewnie i tak nie kupiłaby tego. Poza tym okłamywanie jej sprawiało, Ŝe czuł się draniem. Patrząc na nią, powiedział niskim głosem: – Wiesz przecieŜ, kim jestem. Jesteś wystarczająco bystra, by to wiedzieć. Zapadła cisza. – Nie mogę w to uwierzyć. – Jesteś na to zbyt bystra. – Wampiry przecieŜ nie istnieją. Ogarnął go gniew. Tylko czemu ona była winna? – Nie istniejemy? Więc wyjaśnij mi, dlaczego znajdujesz się teraz w mojej pieprzonej krainie czarów? Nabierając gwałtownie powietrza, odpaliła: Slonko259

144

– A ty mi powiedz, czy prawa obywatelskie coś dla was znaczą? – Przetrwanie znaczy więcej – krzyknął. – A mimo to polowano na nas od pokoleń. – I to niby usprawiedliwia wszystkie wasze działania. Jak szlachetnie. – Jej głos brzmiał równie ostro jak jego. – Czy zawsze pod tym pretekstem chwytasz ludzi? – Nie, ja ich nie lubię. – Och, z małym wyjątkiem. Jestem ci potrzebna, więc mnie wykorzystasz. Tylko nie czuję się szczęśliwym wyjątkiem. Dobrze, do cholery. Nakręcali się wzajemnie. Im więcej okazywał jej agresji, tym bardziej twardniało jego ciało. Mimo osłabienia czuł narastające podniecenie. DrŜały mu uda, a w myślach widział ją pochyloną nad łóŜkiem, ubraną tylko w sam kitel... i siebie ujeŜdŜającego ją od tyłu. MoŜe powinien być wdzięczny, Ŝe mu się opierała. MoŜe potrzebował takiej właśnie kobiety... Nagle wszystko wyraźnie stanęło mu przed oczami: noc, kiedy został postrzelony, wizyta matki, jej radość, Ŝe syn stał się jednym z Najsamców. V skrzywił się i klepnął w policzek. – O... kurwa. – Co się stało? – spytała bez specjalnego zainteresowania. – Moje cholerne przeznaczenie. – Och, naprawdę? Jestem uwięziona w tym pokoju. Ty przynajmniej jesteś wolny i moŜesz iść, gdzie chcesz. – Do licha, jestem. Przez mniej więcej pół godziny w ogóle nie odzywali się do siebie, wreszcie zjawił się Butch z kolejną tacą. Glina zachował trzeźwość umysłu, mówił niewiele, szybko się poruszał – ale na wszelki wypadek od razu przekręcił klucz w zamku. To było bardzo sprytne. Pani chirurg planowała ucieczkę. Obserwowała gliniarza, jakby coś knuła, i wciąŜ wkładała rękę do prawej kieszeni Cholera, musiała tam mieć jakąś broń. Kiedy Butch stawiał tacę na stoliku nocnym, V uwaŜnie obserwował Jane i modlił się, by nie popełniła jakiegoś głupstwa. Na wszelki wypadek usiadł na łóŜku, aby w razie czego ją podtrzymać. Nie chciał, by kto inny to zrobił. Ale nic się nie stało. Kątem oka zauwaŜyła, Ŝe V usiadł i to była odpowiednia chwila, aby wyprosić Butcha z pokoju. V rozłoŜył się wygodnie na poduszkach i przyjrzał się linii jej podbródka. Slonko259

145

– Zdejmij kitel. – Słucham? – Zdejmij. – Nie. – Chcę, Ŝebyś go zdjęła. – Weź głęboki oddech. Nie urazisz mnie, a przynajmniej stłumisz swoje Ŝądze. Ale jego podniecenie rosło. O cholera, tak bardzo chciał jej dotknąć, a opór podnosił jej wartość. Jakie to by mogło być doznanie! Pewnie by go gryzła i drapała, zanim by uległa. O ile w ogóle by uległa. Przeszył go dreszcz, zaczął lekko kołysać biodrami, miał erekcję. Próbował ukryć to pod pościelą. Jezu... Był na skraju wytrzymałości. Musiał ją jakoś ułagodzić. – Chcę, Ŝebyś mnie nakarmiła. Uniosła brwi. – Doskonale poradzisz sobie sam. – Nakarm mnie, proszę. Naburmuszona podeszła do łóŜka, rozłoŜyła serwetkę na jego piersi i... V wkroczył do akcji. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Zaskoczenie sparaliŜowało ją, ale wiedział, Ŝe to tylko chwilowe, działał więc szybko. Zdarł z niej kitel, podtrzymując ją najdelikatniej, jak tylko potrafił, podczas gdy ona próbowała się za wszelką cenę wyswobodzić. Cholera, nic nie mógł na to poradzić, ale pokusa podporządkowania jej sobie wzięła górę. Zaczął dotykać ją nie po to, aby odciągnąć jej ręce od tego, co trzymała w kieszeni, ale by przyszpilić ją do łóŜka i dać jej odczuć swą moc. Jedną ręką chwycił ją za oba nadgarstki, rozciągnął jej ręce ponad głową i przydusił jej uda swoimi biodrami. – Puść mnie! – ObnaŜyła zęby, a z ciemnozielonych oczu tryskała furia. Przygniótł ją, nie panując juŜ nad podnieceniem, i zaczął całować jej skórę... Sam lód. Nie wydzielała zmysłowego zapachu, jak kobieta pragnąca seksu. W ogóle nie była nim zainteresowana. Wyraźnie ją odrzucał. Natychmiast ją puścił. Odwrócił się, ale kitla nie oddał. Kiedy tylko poczuła, Ŝe jest wolna, wyskoczyła z łóŜka, jakby palił się materac, i stanęła z nim twarzą w twarz. Miała potargane włosy, koszulkę odwróconą tyłem do przodu, jedną nogawkę spodni ściągniętą aŜ do kolana. Dyszała cięŜko, wpatrując się w swój kitel. Slonko259

146

W prawej kieszeni znalazł brzytwę. – Nie moŜesz tego mieć. – PołoŜył kitel na łóŜku, wiedząc jednak, Ŝe nie zbliŜy się, nawet gdyby jej zapłacono. – Gdybyś czymś takim zaatakowała mnie albo któregoś z moich braci, mogłabyś zostać zraniona. Zaklęła, a potem zaskoczyła go pytaniem: – Skąd o tym wiedziałeś? – Ciągle coś macałaś w kieszeni, kiedy Butch przyniósł tacę z jedzeniem. – Cholera. – Poza tym mam trochę doświadczenia w ukrywaniu broni. Otworzył szufladę w stoliku nocnym i wrzucił brzytwę, potem zamknął szufladę na kluczyk. Dopiero wtedy spojrzał na nią. Przecierała oczy, jakby płakała. Szybko odwróciła się do niego plecami i ukryła głowę w ramionach. Nie wydawała Ŝadnego dźwięku, jej ciało ani drgnęło. Jej godność pozostała nietknięta. – Jeśli zbliŜysz się do mnie – powiedziała wreszcie ochryple – znajdę sposób, Ŝeby cię zranić. Pewnie to cię tak bardzo nie zaboli, ale... rozumiemy się? Zostaw mnie, do diabła, w spokoju. Oparł ręce na łóŜku i spuścił głowę. Szarpało mu wnętrzności, kiedy jej słuchał. Wolałby juŜ dostać młotkiem. Był przyczyną jej łez. Naraz odwróciła się do niego i wzięła głęboki oddech. Gdyby nie czerwone obwódki wokół oczu, nigdy by się nie domyślił, Ŝe płakała. – Dobra. Jesz samodzielnie, czy naprawdę potrzebujesz pomocy? V zamrugał. „Jestem zakochany, pomyślał, patrząc na nią. Po prostu się zakochałem”. John czuł się jak jakiś śmieć zagarnięty na szuflę: obolały, walczący z mdłościami, wyczerpany. I do tego przeraźliwy ból głowy. MruŜył oczy, jakby zamiast tablicy miał przed sobą oślepiające reflektory, i z trudem przełykał ślinę, tak miał wysuszone gardło. Niczego jeszcze nie zapisał w zeszycie i nawet nie potrafiłby powiedzieć, o czym był wykład Furiatha. Czy nadal na temat broni palnej? – Hej, John? – wyszeptał Blasth. – Dobrze się czujesz? John odruchowo przytaknął, bo tak się robi, gdy ktoś pyta o twoje samopoczucie. – Chcesz się połoŜyć? Slonko259

147

Pokręcił głową, choć uznał, Ŝe właśnie tak powinien zrobić. Chciał, Ŝeby przestano się nim przejmować. Zresztą nie miał powodu, aby robić z siebie ofiarę. BoŜe, co się z nim działo? Jego umysł był jak przesłodzony cukierek, galareta zajmująca przestrzeń, a w gruncie rzeczy będąca niczym. Furiath zamknął ksiąŜkę, według której prowadził zajęcia. – A teraz poznacie prawdziwą broń palną. Wieczorem Zbihr pomoŜe wam się z nią zapoznać na strzelnicy, a ja zobaczę się z wami jutro. John sięgnął po plecak. Przynajmniej nie musieli wykonywać Ŝadnych ćwiczeń fizycznych. Wystarczyło tylko ruszyć tyłek i przejść na strzelnicę. Strzelnica znajdowała się za salą gimnastyczną. Przez całą drogę Khill i Blasth dotrzymywali Johnowi kroku, zupełnie jakby stanowili jego obstawę. Ego Johna tego nie znosiło, ale rozsądek nakazywał czuć wdzięczność. Ciągle paliło go spojrzenie Lahsera, zupełnie jakby ktoś włoŜył mu laskę dynamitu w tylną kieszeń. Zbihr czekał na nich przy stalowych drzwiach prowadzących na strzelnicę. – Ustawcie się pod ścianą w kolejce. John stanął na końcu. Tarcze, na których zarysowane były sylwetki, zamocowane były na szynach rozciągniętych pod sufitem. KaŜda mogła być oddzielnie sterowana ze stacji głównej, moŜna było zmieniać odległość lub wprawić ją w ruch. Lahser przemaszerował z podniesioną głową na koniec kolejki, jakby wiedział, Ŝe zaraz pośle komuś strzał w tyłek Nie miał nikogo na oku. Oprócz Johna. Zbihr zamknął drzwi, zmarszczył czoło i sięgnął po komórkę. – Przepraszam was na chwilę – odszedł na bok, chwilę rozmawiał, potem wrócił jakby bledszy. – Zmiana instruktora. Zajęcia poprowadzi Ghrom. W ułamku sekundy w drzwiach pojawił się Ghrom, potęŜny jak na króla przystało. Był nawet jeszcze większy niŜ Zbihr, miał na sobie czarną skórę i czarną koszulę z zakasanymi rękawami. Przez chwilę rozmawiał z Z, potem poklepał go po ramieniu i uścisnął, jakby chcąc mu dodać otuchy. „Bella”, pomyślał John. To musiało dotyczyć Belli i jej ciąŜy. Cholera, miał nadzieję, Ŝe wszystko jest w porządku. Ghrom stanął przed klasą, krzyŜując wytatuowane ramiona na piersi i demonstrując swą postawę. Mierzył jedenastu staŜystów nieprzeniknionym spojrzeniem. John chciałby wiedzieć, co teŜ za tajemnicze myśli kryły się w królewskim umyśle. – Dzisiejsza broń to dziewięciomilimetrowy samoładowacz. Nazwanie takiej broni ręcznej „półautomatyczną” nie jest właściwe. Będziecie uŜywać glocków. – Wyciągnął Slonko259

148

trzymany za plecami zabójczy kawałek czarnego metalu. – ZauwaŜcie, Ŝe bezpieczeństwo tego typu broni zaleŜy od spustu. Zrobił przegląd broni. LeŜało przed nim jedenaście dokładnie takich samych modeli. – Dziś popracujemy nad postawą i celowaniem. John wpatrywał się w pistolety. Mógłby się załoŜyć, Ŝe ze strzelaniem nie pójdzie mu tak samo, jak nie szło mu ze wszystkimi innymi ćwiczeniami. Narastał w nim gniew, a przez to ból głowy stawał się jeszcze trudniejszy do zniesienia. ChociaŜ raz chciałby trafić na coś, w czym byłby dobry. ChociaŜ raz.

Slonko259

149

16 JANE, WIDZĄC, śE PACJENT WPATRUJE SIĘ W NIĄ ROZBAWIONY, dokładnie się obejrzała. CzyŜby coś z nią było nie tak? – O co chodzi? – mruknęła. Tak naprawdę nie chciała o to zapytać. Tacy twardziele jak on przewaŜnie nie znoszą płaczliwych kobiet, ale przyjmując, Ŝe to był zwykły przypadek, musiał jakoś to załagodzić. KaŜdy na jej miejscu zareagowałby podobnie. Nie wytknął jej, Ŝe jest beksą, zamiast tego wziął z tacy talerz z kurczakiem i ze spokojem zabrał się do jedzenia. Wróciła na swoje krzesło. On i cała ta sytuacja... budziła w niej obrzydzenie. Straciła brzytwę, musiała więc wykombinować inny sposób obrony. A biorąc pod uwagę fakt, Ŝe z natury była dość zadziorna, postanowiła zrezygnować z oczekiwania na nie wiadomo co. Gdyby mieli zamiar ją zabić, juŜ by to zrobili. Teraz trzeba było znaleźć jakieś rozwiązanie. Modliła się, aby szybko nadeszło. I nie zakończyło się jej pogrzebem. Patrzyła na ręce pacjenta i musiała przyznać, Ŝe wprawiały ją w zachwyt. OK, teraz czuła wstręt równieŜ do siebie. Do diabła, przecieŜ usiłował ją schwytać i zedrzeć z niej kitel, jakby nie była niczym więcej niŜ zwykłą lalką. A to, Ŝe po chwili ją wypuścił, wcale nie czyniło go bohaterem. Cisza wydłuŜała się. Słychać było jedynie stukot sztućców, a to przypominało jej te okropne obiady z rodzicami, podczas których nikt się nie odzywał. BoŜe, tamte posiłki w dusznej jadalni były prawdziwą katorgą. Ojciec siedział u szczytu stołu niczym król z odrazą obserwujący innych jedzących. Doktor William Rosdale Whitcomb uwaŜał, Ŝe naleŜy solić jedynie mięso, nigdy warzywa i twardo trzymając się tej zasady, Ŝądał, aby przestrzegali jej pozostali domownicy. Teoretycznie. Szczególnie Jane często okazywała brak posłuszeństwa. Potrząsnęła głową. W miarę upływu czasu przestała nim gardzić, gdyŜ negatywne emocje opadły. Poza tym miała teraz inny powód do zmartwienia. – Zapytaj mnie – powiedział nagłe pacjent. – O co?

Slonko259

150

– Zapytaj mnie o coś, co chcesz wiedzieć. – Chwycił adamaszkową serwetkę i wytarł nią najpierw usta, a następnie podbródek. – Moje zadanie będzie trudniejsze, ale przynajmniej nie będziemy tak siedzieć i wsłuchiwać się tylko w brzęk sztućców. – A jakie jest to twoje zadanie? – Oby to nie był zakup solidnych toreb, w które włoŜą potem jej poćwiartowane ciało. – Nie interesujesz się tym, kim jestem? – Powiedz, czy mnie stąd wypuścisz, a wtedy zadam ci całą masę pytań na temat twojej rasy. Dopiero wtedy. Jestem nieco zdenerwowana, gdyŜ ciągle nie wiem, jak te wspaniałe, krótkie wakacje, do jasnej cholery, zakończą się dla mnie. – PrzecieŜ dałem ci słowo. – Tak, tak. Ale i rzuciłeś się na mnie. A jeśli powiesz, Ŝe to było dla mojego własnego dobra, uznam, Ŝe nie mam szans na wydostanie się stąd. – Jane popatrzyła na swoje ostre paznokcie i wbiła je w skórę nadgarstka. Potem znów spojrzała na pacjenta. – Więc jeśli chodzi o to twoje „zadanie”... Czy potrzebujesz do jego wykonania szufli? Utkwił wzrok w talerzu, potem zanurzył widelec w ryŜu, a srebrne ząbki błysnęły między ziarenkami. – Moje zadanie... jakby to powiedzieć... to mieć pewność, Ŝe niczego nie będziesz pamiętać. – JuŜ drugi raz to usłyszałam i będę szczera – uwaŜam to za bzdurę. Mimo Ŝe trudno mi sobie wyobrazić, w jaki sposób kilku facetów wyniosło mnie ze szpitala i uczyniło twoją osobistą lekarką. Jak ty to sobie wyobraŜasz, Ŝe tak po prostu zapomnę o tym wszystkim? Spuścił wzrok. – Mam zamiar odebrać ci te wspomnienia. Wymazać całą sprawę, wyczyścić pamięć. To będzie tak, jakbym nigdy nie istniał, a ty nigdy tu się nie znalazłaś. Wymownie wzniosła oczy. – Hmmm... Nagle rozbolała ją głowa. Przytknęła dłonie do skroni, a gdy je opuściła, przyjrzała się pacjentowi ze zmarszczonym czołem. Co, do licha? Jadł, ale nie z tacy, która tu przedtem stała. Kto przyniósł nowy posiłek? – Mój kumpel w czapeczce Soxów – powiedział pacjent, wycierając usta. – Pamiętasz? Wróciły wspomnienia: nadejście Red Soxa, brzytwa, którą jej odebrał pacjent, jej płacz. – Dobry... BoŜe – wyszeptała.

Slonko259

151

Pacjent nie przestawał jeść, jak gdyby wymazywanie wspomnień nie było czymś bardziej niezwykłym niŜ porcja pieczonego kurczaka. – Jak? – Manipulacja neuropatyczna. To bardzo łatwe. – Jak? – Co masz na myśli? – Jak znajdujesz wspomnienia? Jak je rozróŜniasz? Czy ty.... – Moja wola. Twój umysł. To dość skomplikowane. Oczy jej się zwęziły. – Czy te magiczne zdolności w sprawach codziennych wynikają z całkowitego braku skrupułów charakterystycznego dla twojej rasy, czy teŜ chodzi o to, Ŝe urodziłeś się bez sumienia? Opuścił sztućce. – Słucham? Nie przejmowała się tym, Ŝe go uraziła. – Najpierw mnie porywasz, a teraz starasz się odebrać mi wspomnienia i w ogóle nie czujesz się temu winien? Jestem jak lampa, którą poŜyczyłeś... – Próbuję cię chronić – przerwał jej. – Mamy wrogów, doktor Whitcomb. Gdyby się dowiedzieli, Ŝe wiesz o nas, przyszliby po ciebie, zabraliby cię w jakieś odosobnione miejsce i zabili. Nie chcę do tego dopuścić. Jane wstała. – Posłuchaj, KsiąŜę Uroczy. To, Ŝe chcesz mnie chronić, brzmi wspaniale i chwyta za serce, ale to nie byłoby potrzebne, gdybyście mnie stamtąd nie zabrali. Upuścił sztućce na talerz, a ona w napięciu oczekiwała, Ŝe zaraz zacznie na nią krzyczeć. On jednak powiedział cicho: – Spójrz na mnie... Spodziewałem się, Ŝe za mną pójdziesz. – No tak. Więc pewnie mam na tyłku napis: „Weź Mnie Teraz”, który tylko ty mogłeś widzieć? Odstawił talerz. – Miewam wizje – wymruczał pod nosem. – Wizje... Nic więcej nie powiedział. Przypomniała sobie wtedy sztuczkę z jej pamięcią. Jeśli mógł to zrobić... Jezu, czyŜby mówił o tym, Ŝe przewiduje przyszłość? Jane przełknęła powoli ślinę. Slonko259

152

– Ale te wizje nie są takie jak z krainy czarów? – Nie. – Cholera. Pogładził bródkę, jakby zastanawiał się, ile moŜe jej powiedzieć. – Miewam je od dawna, co jakiś czas po prostu się urywają. Kilka miesięcy temu miałem wizję dotyczącą mojego przyjaciela i dlatego, Ŝe zrobiłem wszystko, aby się nie spełniła, ocaliłem mu Ŝycie. Kiedy moi bracia weszli do tej szpitalnej sali, nagle w wizji zobaczyłem ciebie. Dlatego kazałem cię zabrać. Mówisz o sumieniu? Gdybym go nie miał, zostawiłbym cię tam. Przypomniała sobie, Ŝe gotów był wyrządzić krzywdę swemu najbliŜszemu przyjacielowi, aby ją chronić. I nawet wtedy, gdy odkrył brzytwę, obszedł się z nią delikatnie. Prawdopodobnie więc sądził, iŜ jego działanie jest właściwe. To nie znaczyło, Ŝe mu wybaczała, ale... myślenie w ten sposób było lepsze niŜ czynienie z niego Patty Hearst pozbawionej całkowicie skrupułów. – Powinieneś skończyć ten posiłek – odezwała się po dłuŜszej chwili. – Skończyłem. – Nie, nie skończyłeś. Jedz. – Nie jestem głodny. – Nie pytałam, czy jesteś głodny. I jeśli będzie trzeba, nie zawaham się przed zatkaniem ci nosa i wepchnięciem jedzenia do gardła. Po krótkiej pauzie... Jezu... uśmiechnął się do niej. Uniósł kąciki ust, przymruŜył oczy. Jane zatkało. „Tak pięknie teraz wygląda”, pomyślała, przyćmione światło lampki padało na jego mocną szczękę i czarne błyszczące włosy. Pomimo Ŝe jego długie kły nadal trochę wystawały, przypominał duŜo bardziej... człowieka. Wyglądał przyjaźnie. Atrakcyjnie... Och, nie. Nie teraz. Nie. Czuła się trochę zawstydzona, ale starała się o tym nie myśleć. – O co ci chodzi? Myślisz, Ŝe Ŝartuję? – Nie. Po prostu nikt nie mówi do mnie w ten sposób. – Dobrze, ale ja mówię. Widzisz w tym jakiś problem? MoŜesz pozwolić mi odejść. Jedz albo nakarmię cię jak dziecko. A nie sądzę, Ŝe twoje ego dobrze to zniesie. Gdy stawiał sobie talerz na kolanach i powoli zabierał się do jedzenia, na jego twarzy wciąŜ błąkał się lekki uśmiech. Kiedy skończył, odebrała pustą szklankę po wodzie. Napełniła ją w łazience i podała mu. – Jeszcze się napij. Slonko259

153

Pił. OpróŜnił kilka szklanek. Potem przyjrzała się jego ustom i była nimi zafascynowana. Po chwili odsłonił zęby. Jego ostre i białe kły pięknie prezentowały się w świetle lampki nocnej. – One się wydłuŜają, prawda? – zapytała, pochylając się nad nim. – Gdy się posilasz, stają się dłuŜsze. – Tak. – Zamknął usta. – Albo kiedy ogarnia mnie złość. – A kiedy mija, skracają się. PokaŜ mi je jeszcze raz. Dotknęła palcem jednego z nich; była to dla niej prawdziwa ciekawostka. – Przepraszam. – Cofnęła rękę. – Czy bolą cię czasem? – Nie. – Gdy opuścił powieki, pomyślała, Ŝe jest zmęczony... „BoŜe, co to za zapach?”. Nabrała głęboko powietrza i rozpoznała mieszaninę tajemniczych przypraw, tę samą, którą wyczuła na ręczniku w jego łazience. Pomyślała o seksie. Takim bez zahamowań. Takim, który się czuje jeszcze kilka dni później. „Przestań”. – Co osiem tygodni albo jakoś tak – powiedział. – Słucham? Och, to jest, jak często ty... – Dokrwiam się. ZaleŜy od stresu. RównieŜ od poziomu aktywności. W porządku, pragnienie seksu zupełnie jej przeszło. WyobraŜała go sobie jak z makabrycznych scen serialu Bram Stroker, polującego na ludzi, a potem pozostawiającego gdzieś w ponurym zaułku ich zmasakrowane ciała. Musiała chyba okazać wstręt, poniewaŜ jego głos nagle zabrzmiał stanowczo. – To jest dla nas naturalne. Nie obrzydliwe. – Czy ich zabijasz? Tych ludzi, na których polujesz? – Ludzi? Raczej wampiry. Dokrwiamy się od osobników przeciwnej płci, ale naszej rasy, a nie waszej. I nikogo nie zabijamy. Uniosła brwi. – Och. – Ten mit o Drakuli to pieprzona bajka. Pytania cisnęły jej się całą lawiną. – Jak to jest? Jak to smakuje? Zwęziły mu się źrenice, przeniósł wzrok z jej twarzy na szyję. Jane szybko zasłoniła gardło ręką. – Nie obawiaj się – powiedział gwałtownie. – Nie jestem spragniony. A poza tym ludzka krew jest dla nas nieodpowiednia. Za mało poŜywna. Slonko259

154

OK. W porządku. Dobrze. – Aha, posłuchaj... Chciałabym teraz sprawdzić twój opatrunek. Zastanawiam się nawet, czy nie moŜna juŜ go zdjąć. – Zobacz. UłoŜył się na poduszkach, a napięta skóra na jego potęŜnych ramionach wydawała się niezwykle gładka. Siedziała przez chwilę bez ruchu, patrząc tylko na niego. Miała wraŜenie, Ŝe w miarę odzyskiwania sił staje się coraz większy. Większy i... coraz bardziej pociągający seksualnie. Starała się nie dopuścić do siebie takich myśli i traktować go po prostu jak pacjenta, któremu ratowała Ŝycie. Wprawnym, profesjonalnym ruchem odkryła jego pierś i oderwała plaster przytrzymujący gazę. Odwinęła bandaŜ i ze zdumienia pokręciła głową. Niesamowite. Na skórze miał tylko małą bliznę w kształcie gwiazdki, która była tam juŜ wcześniej. Po operacji pozostało jedynie zaczerwienienie, a jak sądziła, wewnątrz teŜ wszystko się wygoiło. – Czy to typowe? Tak szybki powrót do zdrowia? – W Bractwie tak. Gdyby mogła dokładnie przestudiować, w jaki sposób jego komórki się regenerowały, mogłaby rozwikłać niektóre sekrety procesu starzenia się ludzi. – Zapomnij o tym – powiedział, opuszczając nogi na podłogę. – Nie chcemy być traktowani jak szczury doświadczalne. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, wezmę prysznic i zapalę papierosa. – JuŜ miała coś powiedzieć, ale jej przerwał. – Nie chorujemy na raka, więc oszczędź mi wykładu, dobrze? – Nie chorujecie na raka? Dlaczego? Jak to jest, Ŝe... – Później. Teraz potrzebuję gorącej kąpieli i nikotyny. Zmarszczyła się. – Nie chcę, byś przy mnie palił. – Więc dlatego zrobię to w łazience. Tam jest wentylator. Kiedy się podniósł, pościel zsunęła się, całkowicie odsłaniając jego ciało. Odwróciła się. Widywała wielu nagich męŜczyzn, ale na niego z jakiegoś powodu nie mogła patrzeć. No dobrze. Miał sześć stóp i sześć cali wzrostu i wspaniałą budowę ciała. Kiedy przechodził obok jej krzesła, przysiadł na chwilę, potem znów wstał i szurając nogami, zmierzał w kierunku łazienki. Naraz usłyszała łomot. Obejrzała się. Był jeszcze tak słaby, Ŝe stracił równowagę i wylądował na ścianie. – Potrzebujesz pomocy? – „Proszę, powiedz »nie«, proszę, powiedz...”. – Nie. Slonko259

155

„Dzięki ci, BoŜe”. Wyjął zapalniczkę i skręta z szuflady i znów zatoczył się po pokoju. Obserwowała go, obawiając się, Ŝe moŜe spowodować poŜar, gotowa w razie konieczności chwycić za gaśnicę... No dobrze, moŜe chodziło jej takŜe o coś innego, niŜ tylko uratowanie dywanu przed spaleniem. Miał wspaniałe plecy, pięknie wyrzeźbione mięśnie, a jego tyłek był po prostu... Jane zakryła oczy ręką i nie odsłaniała ich, dopóki nie usłyszała trzaśnięcia drzwi. Lata doświadczenia w zawodzie lekarza sprawiały, Ŝe zawsze pamiętała fragment przysięgi Hipokratesa mówiący, Ŝe lekarz ma być „wolny od poŜądań zmysłowych, tak względem niewiast, jak męŜczyzn”. Zwłaszcza jeśli pacjent okazał się porywaczem. Chryste. Czy ona naprawdę to przeŜywała? Chwilę później usłyszała szum spłuczki w toalecie. Kolej na prysznic. Kiedy nic na to nie wskazywało, pomyślała, Ŝe prawdopodobnie najpierw postanowił zapalić... W drzwiach pojawił się pacjent. Stał, chwiejąc się jak boja na wzburzonym oceanie, i przytrzymywał się futryny. – Kurwa... Kręci mi się w głowie. Jane, jak przystało na lekarza, ruszyła na pomoc. Nie dbała juŜ o to, Ŝe był nagi, dwa razy większy od niej i jeszcze dwie minuty temu zachwycała się jego tyłkiem. Objęła go ramieniem w talii i podparła na sobie. Poczuła tak ogromny cięŜar, Ŝe z trudem dowlokła go do łóŜka. Wreszcie udało się jej go połoŜyć. Zanim go przykryła, rzuciła okiem na bliznę widoczną pomiędzy jego nogami. Intrygowała ją, zwaŜywszy na to, Ŝe te po operacji w krótkim czasie stały się prawie niewidoczne. Szybkim ruchem wyszarpnął jej kołdrę z rąk i przykrył się. Potem zasłonił twarz ramieniem. Wstydził się. Nastała cisza. On się... wstydził. – Chciałbyś, Ŝebym cię umyła? Wstrzymał oddech i przez dłuŜszą chwilę nic nie mówił. Odebrała to jako odmowę, ale nagle powoli poruszył ustami. – Zrobiłabyś to?

Slonko259

156

Miała juŜ ciętą odpowiedź na końcu języka, ale nagle zdała sobie sprawę z tego, Ŝe on moŜe poczuć się przez to jeszcze bardziej niezręcznie. – No cóŜ, mogę powiedzieć, Ŝe zmierzam do świętości. To mój nowy cel w Ŝyciu. Uśmiechnął się lekko. – Przypominasz mi B, mojego najlepszego kumpla. – Masz na myśli tego w czapce Soxów? – Tak, on często miewa takie pomysły. – Wiesz, Ŝe dobry dowcip świadczy o inteligencji? Odsłonił twarz. – Nie wątpiłem w twoją inteligencję. Ani przez chwilę, Jane musiała nabrać powietrza. Facet okazujący szacunek kobiecie stawał się jeszcze bardziej pociągający. Bzdura. Sztokholm. Sztokholm. Sztokholm... – Pragnę takiej kąpieli – powiedział. Po chwili dodał: – Proszę. Jane odchrząknęła. – OK. Zgoda. Podeszła do toreb z akcesoriami medycznymi, wyciągnęła największą plastikową miskę i poszła do łazienki. Napełniła ją ciepłą wodą, wzięła myjkę i wróciła do pokoju. Zmoczyła myjkę, wycisnęła, a plusk wody przerwał ciszę panującą w pokoju. Zawahała się, znów zmoczyła i znowu wycisnęła. „No, dalej, teraz odkryj mu pierś i przetrzyj. Potrafisz. To Ŝaden problem”. „Wyobraź sobie, Ŝe myjesz maskę samochodu, Ŝe to zwykła powierzchnia”. – OK. – Jane dotknęła ciepłą myjką ramienia pacjenta, który od razu się poderwał. – Za gorąca? – Nie. – Więc dlaczego się wzdrygnąłeś? – Tak jakoś. W innym przypadku domagałaby się konkretnej odpowiedzi, ale teraz miała inny problem na głowie. Do licha, jego biceps robił wraŜenie. Opalona skóra opinała wyrzeźbiony mięsień. Tak samo wyglądało jego ramię i pierś. Był w doskonałej kondycji fizycznej, nie zauwaŜyła ani grama tłuszczu. Przecierając mięśnie klatki piersiowej, zatrzymała na chwilę rękę i przyjrzała się małej bliźnie. Okrągły znak jakby specjalnie wyryty. – Dlaczego to się nie goi? Slonko259

157

– Od soli. – Zniecierpliwił się, jakby chciał jej dać do zrozumienia, Ŝe ma zająć się wyłącznie kąpielą. – Rana została posypana solą. – Specjalnie? – Tak. Znów zanurzyła myjkę w wodzie, wykręciła ją i wzięła się za jego drugie ramię. Nagle chwycił jej dłoń, odpychając ją od siebie. – Nie dotykaj tej ręki. Nawet jeśli mam załoŜoną rękawicę. – Dlaczego... – O tym nie będę mówił. Nawet nie pytaj. Dooobrze. – Prawie byś zabił jedną z pielęgniarek tą ręką. – Nic dziwnego. – Z odrazą spojrzał na rękawicę. – Gdybym tylko mógł, odciąłbym ją sobie. – Nie radziłabym. – Jasne, Ŝe tego nie zrobię. Ale nie masz pojęcia, co to znaczy Ŝyć ze zmorą ukrytą w twym ramieniu... – Nie, miałam na myśli to, Ŝe na twoim miejscu zleciłabym to komuś innemu. Zapanowała cisza, po czym pacjent parsknął śmiechem. – Ładny tyłeczek. Jane odruchowo odpowiedziała uśmiechem. – To opinia lekarska. Kiedy przecierała myjką jego brzuch, wszystkie mięśnie zaczęły mu się trząść ze śmiechu, ale zaraz się uspokoił. Przez frotową szmatkę wyczuwała ciepło bijące od jego ciała i pulsującą krew. I nagle przestał się śmiać. Wydawał teraz dziwny dźwięk, coś jakby gwizd, a dolna część jego ciała poruszyła się pod kołdrą. – Wszystko w porządku z tą ciętą raną? – spytała. Wydał dźwięk brzmiący trochę jak „tak”, ale to jej nie wystarczyło. Skoncentrowała się na jego piersi, zapominając, Ŝe moŜe zadać mu ból. Odwinęła bandaŜ. Wszystko się zagoiło, jedynie lekka róŜowa kreska znaczyła ślad po cięciu noŜa. – Zdejmę ci to. – Chwyciła opatrunek i wyrzuciła do kosza na śmieci. – Jesteś niesamowity, wiesz o tym? To, w jakim tempie wracasz do zdrowia, jest... Wycierając go myjką, zastanawiała się, czy chciałaby przejść niŜej. NiŜej. I... jeszcze niŜej. Z jednej strony przekonanie się, jak idealne jest jego ciało w całości, było według niej Slonko259

158

czymś zbyt intymnym, ale z drugiej strony chciała skończyć robotę... gdyby tylko pomogła jej myśl, Ŝe on wcale się nie róŜnił od innych pacjentów. Mogła to zrobić. Ale gdy próbowała odkryć bardziej kołdrę, znów jej w tym przeszkodził. – Nie myśl sobie, Ŝe moŜesz tam zaglądać. – Nie ma tam niczego takiego, czego bym wcześniej nie widziała. – Kiedy zamknął powieki i nic nie odpowiedział, odezwała się cicho: – Operowałam cię, więc jestem świadoma tego, Ŝe jesteś częściowo wykastrowany. Poza tym nie jestem panienką, z którą umówiłeś się na randkę. Jestem lekarzem. Obiecuję ci, Ŝe nie będę komentować wyglądu twojego ciała, interesuje mnie ono jedynie pod względem medycznym. – śadnych komentarzy? – Po prostu pozwól mi siebie umyć. To przecieŜ nic takiego. – Dobrze. – Jego źrenice zwęziły się. – Nie przeszkadzaj sobie. Odrzuciła kołdrę. – Tu nie ma nic... Jasny gwint...! Pacjent miał erekcję. LeŜał wyprostowany, napinał mięśnie brzucha od pępka aŜ po pachwiny, co świadczyło o jego ogromnym podnieceniu. – To przecieŜ nic takiego, pamiętasz? – wycedził przez zęby. – Ach... – Odchrząknęła – Dobrze... Wezmę się do roboty. – Razem ze mną. Problem tkwił w tym, Ŝe nie wiedziała, co ma w tej sytuacji robić z trzymaną w ręku myjką. I nie odrywała od niego wzroku. Wpatrywała się jak zaczarowana. „Co moŜna zrobić, mając przed sobą nagiego faceta o ciele koszykarza?”. O BoŜe, czy naprawdę o tym pomyślała? – Odkąd zauwaŜyłaś, co mi się stało, mogę się teŜ domyślić, Ŝe przy zakładaniu opatrunku przyglądałaś się mojemu pępkowi. „Racja”. Jane przypomniała sobie moment, kiedy w szpitalu ściągała z niego ubranie. – Więc... Jak to się stało? Nie odpowiadał, przyjrzała się więc jego twarzy. Wodził oczami po całym pokoju, ale jego spojrzenie było jakieś takie puste, bez Ŝycia. Wcześniej widziała coś podobnego u pacjenta, którego zaatakowano, a który rozpamiętywał to okropne wydarzenie. – Michael – wymamrotała. – Kto cię skrzywdził? Zmarszczył się. Slonko259

159

– Michael? – To nie twoje imię? – Zanurzyła myjkę w misce. – Dlaczego nie jestem zaskoczona? – V. – Słucham? – Nazywaj mnie V. Proszę. Zaczęła myć mu plecy. – Zatem V. Patrzyła na swoją rękę przesuwającą się w górę po jego torsie, a potem znowu w dół. Powolnym ruchem doszła do talii i w tym momencie zawahała się. Pomimo Ŝe odciągała jego uwagę, pytając o przeszłość, zawahała się. Pomimo, Ŝe odciągała jego uwagę, pytając o przeszłość, erekcja nie ustąpiła. W porządku. Czas na niŜsze partie ciała. W końcu była dorosła. Była lekarzem. Miała kilku kochanków. To, co teraz widziała, było tylko reakcją biologiczną spowodowaną przepompowywaniem krwi przez jego niewiarygodnie duŜe.. Ale jej myśli wcale nie szły w tym kierunku. Jane przesuwała myjkę po jego biodrach, usiłując zignorować fakt, Ŝe pręŜył w tym momencie plecy i w silnym podnieceniu wypychał brzuch do przodu, a później znów go cofał. ZauwaŜyła spływającą po policzku, błyszczącą kropelkę łzy. Spojrzała na niego... i zamarła. Utkwił wzrok dokładnie na wysokości jej gardła. Wzrok płonący poŜądaniem, ale juŜ nie seksualnym. Wszystkie uczucia, które usiłowały ją opanować, w jednej chwili zniknęły. To był samiec innego gatunku. Nie człowiek. Niebezpieczny. Opuścił wzrok na jej rękę, w której trzymała myjkę. – Nie ugryzę cię. – To dobrze, bo tego nie chcę. Uspokoiła się. Do diabła, dobrze, Ŝe tak na nią spojrzał, bo dzięki temu się opamiętała. – Posłuchaj, nie chciałabym doświadczyć tego osobiście, ale czy to boli? – Nie wiem. Sam siebie nigdy nie ugryzłem. – Myślałam... mówiłeś, Ŝe... – Dokrwiam się od kobiet, ale mną nikt nigdy się nie Ŝywił. – Dlaczego? – Kiedy zacisnął usta, wzruszyła ramionami. – PrzecieŜ moŜesz mi powiedzieć. Podobno i tak niczego nie zapamiętam? Więc co to szkodzi porozmawiać?

Slonko259

160

Kiedy cisza się wydłuŜała, zdecydowała zająć się jego nogami. Przetarła myjką spody stóp i zabrała się za palce. Pacjent podskakiwał, jakby miał łaskotki. Doszła do kostek. – Mój ojciec nie chciał, Ŝebym był reproduktorem – powiedział nagle pacjent. Wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. – Co? Podniósł rękę w rękawicy i dotknął wytatuowanej skroni. – Nie jestem dobry, to znaczy, wiesz, normalny. Więc mój ojciec traktował mnie jak psa. Oczywiście taka piekielna kara miała teŜ swoją dobrą stronę. Gdy westchnęła głęboko, wymierzył w nią palec wskazujący. – Jeśli okaŜesz mi współczucie, będę musiał zastanowić się dwa razy nad daną ci obietnicą, Ŝe cię nie ugryzę. – śadnego współczucia, obiecuję. – Skłamała. – Ale jak to jest, skoro wypijasz krew z... – Po prostu nie lubię się dzielić. „Sobą, pomyślała. Z nikim... moŜe z wyjątkiem Red Soxa”. Delikatnie pocierała myjką jego goleń. – Za co zostałeś ukarany? – Mogę nazywać cię Jane? – Tak – odparła, myjąc mu łydkę. Kiedy znów zamilkł, postanowiła uszanować jego prywatność. Od tej chwili. Miał niezwykle wraŜliwe udo. Kiedy zaczęła je masować, aŜ ugiął nogę w kolanie. Odwróciła wzrok, Ŝeby nie patrzeć na utrzymującą się erekcję i przełknęła ślinę. – Więc wasza reprodukcja odbywa się w taki sam sposób jak u nas? – Prawie. – Czy miałeś jakieś kochanki wśród ludzi? – Nie interesują mnie ludzie. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Zatem nie zapytam cię, o kim teraz myślisz. – OK. Nie sądzę, by moja odpowiedź mogła cię zadowolić. Pomyślała o tym, w jaki sposób patrzył na Red Soxa. – Czy jesteś gejem? Jego źrenice stały się wąskie jak szparki. – Dlaczego pytasz?

Slonko259

161

– Wydajesz się bardzo przywiązany do swojego przyjaciela, tego faceta w czapce bejsbolowej. – Znałaś go juŜ wcześniej, prawda? – Tak, wygląda znajomo, ale nie mogę jakoś go sobie przypomnieć. – Czy to cię trapi? Przesuwała myjkę od uda w górę, aŜ po biodro. Nagle zmieniła temat. – Jesteś gejem? – To by sprawiło, Ŝe poczułabyś się bezpieczniej, prawda? – Jestem tolerancyjna. Jako lekarz uwaŜam, Ŝe preferencje innych nie mają znaczenia, poniewaŜ w środku i tak wszyscy wyglądamy jednakowo. „No dobrze, przynajmniej wszyscy ludzie”. Usiadła na brzegu łóŜka i znów zaczęła masować mu nogę. To go wyraźnie podniecało, bo nabierał powietrza i wypuszczał je, wzdychając. Poruszył udami, a ona spojrzała na jego twarz. Zagryzał dolną wargę tak, Ŝe aŜ wbijał w nią kły. „W porządku. To było naprawdę...”. Nie jej sprawa. Ale chyba musiał snuć naprawdę gorące fantazje o Red Soksie. Wmawiając sobie, Ŝe tak reagował pod wpływem masaŜu gąbką i ani przez chwilę nie wierząc w kłamstwo, przesuwała rękę po jego brzuchu w górę i w dół. Kiedy lekko musnęła jego penis, zasyczał. Znów delikatnie pogłaskała wzwiedziony członek. Zacisnął dłonie na pościeli i wycedził przez zęby: – Jeśli jeszcze raz to zrobisz, przekonasz się, jak wiele wspólnego mam z człowiekiem. Dobry BoŜe, chciała się o tym przekonać... Nie, nie chciała. Owszem, chciała. Jego głos jakby wydobył się z głębi. – Chcesz mnie doprowadzić do orgazmu? Odchrząknęła. – Oczywiście, Ŝe nie. To by było... – Niestosowne? A kto się o tym dowie? PrzecieŜ tylko my tu jesteśmy. A tak szczerze, chciałbym teraz zaznać przyjemności. Zamknęła oczy. Wiedziała, Ŝe wcale nie chodziło o nią. A poza tym nie wskoczyłaby mu do łóŜka dla samej przygody. ChociaŜ naprawdę chciała zobaczyć, jakby wyglądał, gdyby... – Jane? Spójrz na mnie. – Jakby chciał ją przejrzeć na wylot. – Nie na moją twarz, Jane, obserwuj teraz moją rękę. Slonko259

162

Wykonała jego polecenie, poniewaŜ coś takiego jeszcze jej się nie przydarzyło. Zacisnął dłoń, tę w rękawicy, na swym wzwiedzionym członku. Szybkim ruchem zaczął ją przesuwać w górę i w dół. Czarna skóra kontrastowała z róŜowym kolorem ciała. „Och... mój... BoŜe”. – Chcesz mi to zrobić, co? – powiedział ordynarnie. – Nie dlatego, Ŝe mnie pragniesz. Ale dlatego, Ŝe zastanawiasz się, jakie to uczucie i jak się będę zachowywał. Patrzyła kompletnie oszołomiona, podczas gdy on nie przestawał poruszać ręką. – Co, Jane? – Zaczął szybciej oddychać. – Chcesz wiedzieć, jak to odczuję. Jakie dźwięki będę wydawał. Jak to pachnie. Chyba nie skinęła głową? Cholera. Zrobiła to. – Podaj mi swoją rękę, Jane. Pozwól, abym ją połoŜył na sobie. Nawet jeśli jesteś ciekawa tylko ze względów medycznych, chciałbym, Ŝebyś ze mną skończyła. – Myślałam... Myślałam, Ŝe nie lubisz ludzi. – Bo nie lubię. – A myślisz, Ŝe kim ja jestem? – Chcę, Ŝebyś dała mi rękę, Jane. Teraz. Nie lubiła, gdy ktoś jej mówił, co ma robić. MęŜczyźni czy ktokolwiek inny, ale teraz gdy usłyszała taki rozkaz z ust prawdziwie zwierzęcego samca, takiego jak on... który leŜał wyciągnięty przed nią i podniecony granic moŜliwości... była niemalŜe skłonna zrobić wszystko, czego chciał. Później znienawidzi tę chwilę. Ale teraz postanowiła ustąpić. OdłoŜyła myjkę i sama nie wierząc, Ŝe to robi, wyciągnęła rękę. Przyjął to, co oferowała, wziął to, czego Ŝądał, i przytknął do swoich ust. Powoli zaczął lizać środek jej dłoni ciepłym, mokrym językiem. Potem połoŜył ją na swym członku. Oboje zaczęli wzdychać. Jego penis był twardy jak kamień, gorący niczym płomień i szerszy od jej nadgarstka. Kiedy zacisnął na nim jej dłoń, część jej zastanawiała się, co ona, do diabła, wyprawia, druga jej część, ta seksualna, bardzo się oŜywiła. Przez co wpadła w panikę. Poddała się swym uczuciom. A przecieŜ pracując jako lekarz tyle juŜ lat, wypierała się ich i zawsze trzymała ręce na swoim miejscu. Głaskała go, czując miękką, delikatną skórę członka. Nie odrywała oczu od jego lekko otwartych ust i wyginającego się ciała. Cholera... Uniesienie seksualne, w jakim się znajdował, pozbawiało go wszelkich zahamowań oraz poczucia wstydu. PrzeŜywał potęŜny orgazm.

Slonko259

163

Spojrzała na jego krocze. Co to był za widok. Trzymał rękę, tę w rękawicy, trochę poniŜej jej dłoni, delikatnie muskając to miejsce palcami i zakrywając bliznę po kastracji. – Jak wyglądam, Jane? – zapytał ochryple. – Bardzo róŜnię się od człowieka według ciebie? „PrzeŜywasz to znacznie lepiej”. – Nie. Wyglądasz zupełnie tak samo. – Patrzyła, jak wbijał kły w dolną wargę. Znów się wydłuŜyły, prawdopodobnie pod wpływem podniecenia. – No dobrze. Oczywiście, Ŝe nie jesteś taki jak oni. Jakiś cień przemknął przez jego twarz. Przesunął rękę jeszcze niŜej. W pierwszej chwili pomyślała, Ŝe chciał się tam podrapać, ale potem uświadomiła sobie, Ŝe zasłaniał się przed jej wzrokiem. Poczuła się tak, jakby ktoś zadał jej cios w samo serce. Wtedy on jęknął ochryple i odrzucił głowę w tył, a jego granatowoczarne włosy zakryły całą poduszkę. Wypchnął w górę biodra, napiął mięśnie brzucha tak mocno, Ŝe tatuaŜ znajdujący się w jego pachwinie rozciągnął się, po czym znów się rozluźnił. – Szybciej, Jane. Rób to teraz szybciej. Ugiął jedną nogę w kolanie i wciąŜ nie przestawał pracować biodrami. Na jego gładkiej skórze pojawiły się błyszczące w przyćmionym świetle lampki krople potu. Był coraz bliŜej... i bliŜej, a im bardziej przekonywała się o tym, tym bardziej pragnęła sprawić mu tę przyjemność. Ciekawość lekarska okazała się kłamstwem: fascynował ją z innych powodów. Nie przestawała stymulować ruchów frykcyjnych jego członka. – Nie przestawaj... Kurwa... – niemalŜe krzyczał, prostując szyję i ramiona i oddychając pełną piersią. Naraz przewrócił oczami, które zabłyszczały niczym gwiazdy. Potem obnaŜył kły, które bardzo mocno się wydłuŜyły, i krzyknął z rozkoszy. PrzeŜywając orgazm, wlepiał wzrok w jej szyję. Skurcze targały jego ciałem jeden po drugim, więc zastanawiała się, czy on nie przechodzi ich więcej. BoŜe... był taki imponujący w tym momencie i wydzielał ten wspaniały, zapach tajemniczych przypraw, który w ciągu kilku sekund wypełnił cały pokój. Kiedy juŜ się uspokoił, wytarła ręcznikiem spermę z jego brzucha i piersi. Nie chciała dłuŜej z nim zostać, pragnęła pobyć trochę sama. Obserwował ją spod opuszczonych powiek. – Rozumiem – odezwał się szorstko. – Sama. „Ale nie na długo”. Slonko259

164

– Tak. Podciągnął kołdrę na biodra i zamknął oczy. – Weź prysznic, jeśli chcesz. Jane zabrała miseczkę z zanurzoną w niej myjką i poszła do łazienki. Opierając dłonie na umywalce, pomyślała, Ŝe moŜe potrzebuje czegoś więcej niŜ tylko gorącej kąpieli, aby opanować mętlik, jaki zapanował w jej głowie – nie potrafiła przestać myśleć o tym, co wydarzyło się przed chwilą. Przygnębiona wyszła z łazienki, wyjęła z torby trochę swoich rzeczy i nagle uświadomiła sobie, Ŝe to wszystko nie działo się w rzeczywistości i Ŝe wkrótce niczego nie będzie pamiętać. To było coś takiego jak czkawka, nieistotny wątek w jej Ŝyciu. Tak naprawdę wcale tego nie było. Po skończeniu zajęć Furiath wrócił do swojego pokoju, zdjął czarną, jedwabną koszulę i kremowe, kaszmirowe spodnie i przebrał się w skórzany strój do walki. Właściwie tej nocy miał mieć wolne, ale skoro V nie był zdolny do walki, liczyła się kaŜda dodatkowa para rąk. To mu pasowało. Wolał polować na ulicach, niŜ angaŜować się w sprawy Z i Belli. Schował sobie za pazuchę futerał z dwoma sztyletami, za pas wsunął dwa pistolety, po jednym z kaŜdej strony. Narzucił jeszcze skórzany płaszcz i sprawdził kieszenie, czy są tam skręty i zapalniczka. Schodząc po schodach szybkim krokiem, modlił się w duchu, aby nikt go nie zauwaŜył... Niestety, został zatrzymany, nim przekroczył próg domu. Bella zawołała go po imieniu, kiedy znalazł się w przedsionku. Potem usłyszał odgłos jej kroków na mozaikowej posadzce korytarza. Musiał przystanąć. – Nie było cię na wieczerzy – powiedziała. – Prowadziłem zajęcia – rzucił na nią okiem i stwierdził, Ŝe dobrze wygląda, pełna jasnych kolorów i z tym Ŝywym spojrzeniem. – Jadłeś coś w ogóle? – Tak – skłamał. – Dobrze... więc... nie powinieneś zaczekać na Rankohra? – Później się spotkamy. – Furiath, czy coś się stało? Pomyślał sobie, Ŝe to nie byłoby w porządku, gdyby o niczym jej nie powiedział. Dopiero rozmawiał przecieŜ z Z. To kompletnie nie była jego... Jak zawsze w jej obecności, nie potrafił zapanować nad sobą. Slonko259

165

– Myślę, Ŝe powinnaś porozmawiać z Z. Przechyliła głowę na bok, włosy opadły jej na jedno ramię. BoŜe, były takie piękne. Bardzo ciemne, ale nie czarne. Kojarzyły mu się z polakierowanym mahoniem, błyszczącym czerwienią przechodzącą w brąz. – O czym? Cholera, nie powinien tego robić. – JeŜeli coś ukrywasz przed Z, cokolwiek..., powinnaś mu o tym powiedzieć. Spuściła wzrok i zaczęła przestępować z nogi na nogę. – Ja... och, nie zapytam cię, skąd o tym wiesz, ale domyślam się, Ŝe z tobą rozmawiał. Och... do diabła z tym. Chciałam mu powiedzieć dopiero po wizycie u Agrhesa. Umówiłam się na dzisiejszą noc. – Czy jest źle? Krwawisz? – Nie tak bardzo. To dlatego nic nie chciałam mówić, zanim nie zobaczę się z Agrhesem. BoŜe, Furiath, znasz Z. On tak cholernie się o mnie denerwuje, więc boję się, Ŝe niechcący coś sobie zrobi. – Dobrze, ale zrozum, Ŝe teraz jest jeszcze gorzej, bo on nie wie, o co chodzi. Porozmawiaj z nim. Musisz. On weźmie się w garść. Dla ciebie weźmie się w garść. – Czy był zły? – MoŜe trochę. Ale jeszcze bardziej po prostu się martwił. On nie jest głupi. Wie, dlaczego nie chciałabyś przekazywać mu złych wieści. Wiesz co, weź go z sobą na to spotkanie. Pozwól mu być przy tym. Lekko zwilgotniały jej oczy. – Masz rację. Wiem, Ŝe masz rację. Po prostu chcę go chronić. – A on czuje dokładnie to samo względem ciebie. Weź go z sobą na to spotkanie. Zapanowała cisza. CóŜ, sama musi sobie poradzić z tym niezdecydowaniem, które wyczytał z jej oczu. Powiedział to, co do niego naleŜało. – Trzymaj się, Bella. Kiedy się odwrócił, chwyciła go za rękę. – Dziękuję ci. Za to, Ŝe nie rozgniewałeś się na mnie. Przez chwilę wyobraŜał sobie, Ŝe ona jest jego dzieckiem. Wtedy mógłby ją objąć, zaprowadzić do lekarza, a gdy juŜ będzie po wszystkim, przyprowadzić tutaj z powrotem. Furiath delikatnie ujął jej nadgarstek i uwolnił się od jej uścisku. Musnęła delikatnie jego skórę. Slonko259

166

– Jesteś krwiczką mojego brata bliźniaka. Nigdy nie mógłbym być na ciebie zły. Kiedy przechodził przez hol, a potem, gdy wtopił się w zimną, wietrzną noc, zastanawiał się, ile prawdy było w tym, co jej na koniec powiedział. Dematerializując się w powietrzu, przeczuwał, Ŝe w końcu na coś wpadnie. Nie wiedział, gdzie znajdowała się ta ściana ani z czego była zrobiona, i czy sam na nią wpadnie, czy teŜ zostanie popchnięty przez kogoś lub przez coś. Ale ta ściana czekała na niego w nieprzyjaznych ciemnościach. Na pewno.

Slonko259

167

17 V PRZYGLĄDAŁ SIĘ JANE. Kiedy obróciła się, Ŝeby połoŜyć ubrania na zmianę na blacie szafki, jej ciało miało tak elegancki kształt litery S, Ŝe zapragnął dotknąć je dłońmi. Ustami. Całym ciałem. Drzwi zamknęły się, usłyszał odgłos prysznica i zaklął. BoŜe... dotyk jej dłoni był taki przyjemny. To było duŜo przyjemniejsze niŜ jakikolwiek normalny seks w ostatnim czasie. Ale było tylko jednostronne. Nie czuł zapachu pobudzenia z jej strony. Dla niej była to tylko warta zbadania funkcja biologiczna. Nic poza tym. Gdyby potrafił być uczciwy przed samym sobą, pewnie powiedziałby, Ŝe być moŜe pobudził ją widok jego orgazmu – ale to przecieŜ bzdura, biorąc pod uwagę to, co znajdowało się poniŜej jego talii. Nikt o zdrowych zmysłach nie pomyśli: „Popatrz na to cudo z jednym jądrem. Mniam” Dlatego teŜ nigdy nie zdejmował spodni podczas seksu. Kiedy słuchał odgłosów lejącej się wody, jego podniecenie osłabło i kły się cofnęły. To zabawne, kiedy się im przyglądała, zaskoczył sam siebie. Zapragnął nagle ją ugryźć – nie dlatego, Ŝe był głodny, po prostu chciał poczuć jej smak w swoich ustach i widzieć ślad swoich kłów na jej szyi. Co było całkiem nietypowe. Zazwyczaj gryzł kobiety dlatego, Ŝe musiał, i wcale mu się to nie podobało. Ale z nią? Nie mógł się doczekać, Ŝeby przebić jej Ŝyłę i posmakować tego, co płynęło z jej serca. Kiedy prysznic ucichł, nie mógł myśleć o niczym innym tylko o tym, Ŝeby być tam z nią. Wyobraził ją sobie nagą, mokrą i róŜową od gorąca. BoŜe, chciał wiedzieć, jak wygląda jej kark. I ten odcinek skóry między łopatkami. I zagłębienie przy podstawie kręgosłupa. Chciał przesunąć ustami od jej obojczyka do pępka... a potem między uda. Cholera, znów był podniecony. Całkiem na próŜno. Zaspokoiła swoją ciekawość, więc juŜ więcej tego nie zrobi. A gdyby nawet była nim zainteresowana, to przecieŜ miała juŜ kogoś. Z dzikim pomrukiem przypomniał sobie tego ciemnowłosego lekarza, który czekał na nią w jej prawdziwym Ŝyciu. W końcu był facetem, i to z pewnością bardzo męskim. Myśl, Ŝe ten drań się nią zajmuje, nie tylko w dzień, ale i w nocy, sprawiła, Ŝe poczuł ostre ukłucie w klatce piersiowej. Cholera.

Slonko259

168

Zasłonił ramieniem oczy i zaczął się zastanawiać, kiedy przeszedł przeszczep osobowości. Teoretycznie Jane operowała jego serce, a nie głowę, ale od czasu, gdy leŜał na jej stole operacyjnym, nie był sobą. Chodziło o to, Ŝe pragnął, by zobaczyła w nim męŜczyznę – mimo Ŝe było to niemoŜliwe z wielu powodów. Był wampirem, czyli dziwadłem... i jego stanie się Najsamcem było tylko kwestią dni. Pomyślał o tym, co go czekało po Drugiej Stronie, i mimo Ŝe nie miał ochoty wracać do przeszłości, nie mógł się powstrzymać. Wrócił myślami do tego, co mu zrobiono, wspominał to, co zapoczątkowało potyczkę, która pozbawiła go połowy męskości. To było mniej więcej tydzień po tym, jak ojciec spalił jego ksiąŜki. Przyłapano go, kiedy wychodził zza zasłony przykrywającej malowidła na ścianach jaskini. Jego przewinieniem był pamiętnik wojownika Hardhyego. Nie zaglądał do niego przez wiele dni, ale w końcu się poddał. Pragnął dotknąć okładki, spojrzeć na rzędy słów, na obrazy, poczuć znów związek z autorem. Czuł się zbyt samotny, Ŝeby się powstrzymać. Zobaczyła go kuchenna dziewka, a gdy to się stało, oboje zastygli. Nie znał jej imienia, ale miała taką samą twarz jak inne samice z obozu: twarde spojrzenie, pomarszczona skóra i usta ściągnięte w poziomą kreskę. Na jej szyi widać było ślady po ugryzieniach karmiących się nią męŜczyzn, jej suknia była brudna i wystrzępiona na brzegach. W jednej ręce trzymała łopatę, a za sobą ciągnęła taczkę z zepsutym kołem. Najwidoczniej wyciągnęła najkrótszą zapałkę i musiała posprzątać wychodek. Jej wzrok powędrował w dół, w kierunku dłoni V, zupełnie jakby oceniała broń. V z premedytacją zacisnął pięść na ksiąŜce. – Nie byłoby zbyt dobrze, gdybyś o tym komuś powiedziała. Zbladła i uciekła, gubiąc po drodze łopatę. Cały obóz juŜ wiedział o tym, co zaszło między nim a pozostałymi pre–transami, i jeśli z tego powodu się go bali, było mu to nawet na rękę. śeby ochronić swoją jedyną ksiąŜkę, nie zawahałby się komuś grozić, nawet kobiecie, i wcale się tego nie wstydził. Prawo jego ojca sprawiło, Ŝe w obozie nikt nie mógł czuć się bezpiecznie. V był pewien, Ŝe kobieta wykorzysta to, co widziała, na swoją korzyść. To było normalne. Vrhedny opuścił jaskinię jednym z tuneli wydrąŜonych w skale i wszedł wprost w gąszcz jeŜyn. Zima zbliŜała się szybkimi krokami i powietrze robiło się niemal gęste. Przed sobą słyszał płynący strumień. Zachciało mu się pić, ale nie odwaŜył się wyjść z gąszczu. Wspinał się pokrytym sosnami zboczem. Zawsze na zewnątrz trzymał się na dystans od wody, nie Slonko259

169

dlatego, Ŝe tak go nauczono pod groźbą kary, ale przed przemianą nie czuł się na siłach podołać ewentualnemu spotkaniu z wampirem, człowiekiem czy zwierzęciem. KaŜdej nocy pre–transi próbowali zapełnić puste brzuchy nad strumieniem. Teraz teŜ słyszał ich głosy. Łowili ryby w pobliŜu szerszej części strumienia, gdzie woda z jednej strony tworzyła staw. Postanowił ich ominąć i wybrał miejsce w górze rzeki. Ze skórzanej sakiewki wyjął mocny sznurek z prostym haczykiem i karnikiem świecącego srebra jako przynętą, przywiązał do kijka. Zarzucił wędkę do wody i zaraz poczuł, jak sznurek się napręŜa. Usiadł na kamieniu, czekając. Czekanie nie było ani cięŜarem, ani przyjemnością, a kiedy usłyszał kłótnię w dole rzeki, nie był nią zainteresowany. Takie utarczki były na porządku dziennym nawet w obozie, i dobrze znał ich powód. To, Ŝe złapałeś rybę, wcale nie oznaczało, Ŝe moŜesz ją zatrzymać. Przyglądał się nurtowi, kiedy nagle odniósł dziwne wraŜenie jakby ktoś dotknął jego karku. Podskoczył, upuszczając sznurek na ziemię, ale nikogo za nim nie było. Powąchał powietrze, przyjrzał się drzewom. Nic. Schylił się, Ŝeby podnieść sznurek, a wtedy wędka wpadła do wody, porwana przez rybę, która chwyciła przynętę. Przeklinając pod nosem, pobiegł za nią, skacząc z kamienia na kamień coraz dalej w dół strumienia. I wtedy spotkał jednego z tamtych. Pre–trans, którego pobił wtedy ksiąŜką, szedł w górę strumienia z pstrągiem w dłoni. V nie miał wątpliwości, Ŝe rybę komuś ukradł Kiedy dostrzegł V, zatrzymał się i w tej samej chwili zauwaŜył podskakujący na wodzie kijek ze zdobyczą. Z okrzykiem triumfu wepchnął sobie do kieszeni rzucającą się rybę i pobiegł za własnością V – mimo Ŝe oznaczało to podąŜanie prosto w kierunku ścigających go. Tamci, widząc V, zrezygnowali z próby złapania złodzieja, stając się po prostu grupą galopujących gapiów. Przeciwnik był jednak szybszy od V, a do tego lekkomyślny – bez wahania skakał z kamienia na kamień. V był bardziej ostroŜny. Skórzane podeszwy jego butów były mokre, a porastający kamienie mech śliski. Mimo Ŝe jego zdobycz oddalała się, ostroŜnie robił kaŜdy krok. Jak tylko strumień rozszerzył się, tworząc staw, w którym pozostali łowili ryby, złodziej skoczył na płaską powierzchnię kamienia, skąd zdobycz V była w jego zasięgu. Kiedy jednak sięgnął, stracił równowagę... i jego noga ześlizgnęła się.

Slonko259

170

Powoli i z jakąś gracją wpadł głową do strumienia. Trzask jego skroni o kamień kryjący się zaledwie kilka cali pod powierzchnią wody był głośny jak uderzenie siekiery. Jego ciało stało się bezwładne, a kijek ze sznurkiem popłynął dalej. V podszedł do chłopca i widząc go tak leŜącego bez ruchu, przypomniał sobie swoją wizję. On nie zmarł na szczycie góry ze słońcem na twarzy i wiatrem we włosach. Zmarł tu i teraz w objęciach rzeki. Trochę mu ulŜyło. Patrzył, jak nurt wciąga ciało w ciemność stawu. Na moment przed zatonięciem obróciło się twarzą do góry. Bąbelki wydostały się z nieruchomych ust i wypłynęły na powierzchnię. V patrzył, zadziwiony śmiercią. Wszystko było takie spokojne. NiewaŜne krzyki, niewaŜne, co spowodowało przejście duszy do Zanikhu, to, co następowało potem, było jak gęsta cisza padającego śniegu. Bez zastanowienia sięgnął prawą dłonią do lodowatej wody. W tym momencie staw rozjaśnił się światłem płynącym z jego dłoni... i twarz chłopca rozjaśniła się, jakby oświeciło ją słońce. V westchnął. To była jego wizja. To, co powodowało zamazanie w niej obrazu, w rzeczywistości było wodą, a włosy chłopca poruszane były nie wiatrem, lecz nurtem strumienia. – Co robisz z wodą? – usłyszał głos. V spojrzał w górę. Pozostali chłopcy stali rzędem na brzegu rzeki, patrząc na niego. V wyciągnął rękę z wody i schował ją za plecami, Ŝeby nikt jej nie zobaczył. Kiedy ją wyjął, blask znikł, a martwego chłopca ogarnęła ciemność, zupełnie jakby został pogrzebany. V wstał i spojrzał na tamtych nie tylko jak na swoją konkurencję w zdobywaniu poŜywienia, ale jak na swoich wrogów. Stojący ramię w ramię chłopcy byli dowodem na to, Ŝe nieistotne były obozowe kłótnie. Tak naprawdę byli jak jeden umysł. A on był wyrzutkiem. V zamrugał i przypomniał sobie, co stało się potem. Zakładał, Ŝe tamci wywloką go z obozu, Ŝe jeden po drugim przejdą przemianę, a potem się z nim rozprawią. Ale przeznaczenie lubi niespodzianki. Przewrócił się na bok, zdecydowany trochę się przespać. Ale kiedy otworzyły się drzwi łazienki, musiał zerknąć. Jane przebrała się w białą koszulę zapinaną na guziki i luźne czarne spodnie. Twarz miała zarumienioną od gorącej wody, a włosy wilgotne. Wyglądała wspaniale. Slonko259

171

Rzuciła w jego kierunku szybkie, przelotne spojrzenie jakby zakładała, Ŝe śpi. Usiadła na fotelu. Podciągnęła nogi, objęła je rękoma i oparła brodę na kolanach. Wyglądała tak krucho – odrobina ciała i kości w objęciu fotela. Zamknął oczy i poczuł się fatalnie. Jego uśpione przez stulecia sumienie właśnie się zbudziło i dało o sobie znać. Nie moŜe udawać przez następnych sześć godzin, Ŝe nadal wymaga opieki lekarskiej. Co oznaczało, Ŝe jej rola na tym się kończy i po zachodzie słońca musi pozwolić jej odejść. Ale co z wizją, którą miał wcześniej? Tą, w której stała w drzwiach pełnych światła? Do diabła z tym, moŜe miał halucynacje... V zmarszczył czoło. Nagle wyczuł w pokoju zapach. Co, u diabła? Wciągnął głęboko powietrze i poczuł podniecenie. Członek znów zaczął twardnieć. Spojrzał na Jane. Miała zamknięte oczy, lekko rozchylone usta, ściągnięte brwi... i była podniecona. Być moŜe nie czuła się z tym do końca swobodnie, ale z pewnością była podniecona. Czy myślała o nim? Czy moŜe o tamtym męŜczyźnie? V skupił się. Kiedy myśli jego i innych ludzi dokoła zaczęły się wyciszać, pozostała jedna, którą mógł odczytać za pomocą siły woli... Myślała o nim. Zajebiście. Myślała tylko o nim: o jego ciele wyginającym się na łóŜku, napinających się mięśniach jego brzucha, o jego biodrach poruszających się do przodu, podczas gdy ona zaspokajała go ręką. To było moment wcześniej, zanim doszedł, kiedy zabrał swoją dłoń w rękawiczce i chwycił nią kołdrę. Jego chirurg poŜądała go, mimo Ŝe był częściowo wybrakowany, innego gatunku i trzymał ją wbrew jej woli. Pragnęła go. V uśmiechnął się, kły wydłuŜyły się w jego ustach. No cóŜ, czy nie był to najwyŜszy czas, aby być humanitarnym? I ulŜyć jej w cierpieniu... Szeroko rozstawione stopy w cięŜkich buciorach, dłonie zaciśnięte w pięści po bokach. Furiath stał nad reduktorem, którego właśnie ogłuszył ciosem w skroń. Drań leŜał na pośniegowej brei twarzą w dół, ręce i nogi rozrzucone na boki, skórzana kurtka rozdarta na plecach. Furiath wziął głęboki oddech. Był dŜentelmeński sposób na zabicie wroga. W czasie wojny istniał honorowy sposób na uśmiercenie nawet tych, których nienawidzisz. Rozejrzał

Slonko259

172

się po zaułku i powąchał powietrze. śadnych ludzi. śadnych reduktorów. śadnego z jego braci. Schylił się do nieumarłego. Tak, nawet kiedy zabijasz wrogów, jest pewien sposób postępowania, którego naleŜy przestrzegać. Ale nie w tym przypadku. Furiath podniósł reduktora za pasek i włosy i rzucił nim o ścianę, głową do przodu, jak taranem. Usłyszał stłumiony odgłos, kiedy roztrzaskał się płat czołowy i kręgosłup szyjny przebił czaszkę. Ale tamten wcale nie był martwy. śeby zabić reduktora, trzeba dźgnąć go w klatkę piersiową. Gdyby go teraz zostawił, drań znajdowałby się po prostu w stanie wiecznego rozkładu, zanim Omega w końcu upomniałby się o jego ciało. Furiath zaciągnął więc reduktora za śmietnik i wydobył sztylet. Nie uŜył swojej broni, aby odesłać go do jego pana. Jego gniew, ta emocja, której nie lubił odczuwać, ta siła, której nie pozwalał ujawniać się w stosunku do ludzi bądź zdarzeń, zaczął brać nad nim górę. Okrucieństwo czynów odcisnęło piętno na jego sumieniu. Mimo Ŝe ofiara była bezwzględnym zabójcą, który dwadzieścia minut temu zamierzał zamordować dwa cywilne wampiry, to, co Furiath teraz robił, było złe. Cywile zostali uratowani. Wróg został obezwładniony. NaleŜało to sprawnie zakończyć. Nie zatrzymał się. Nieumarły zawył z bólu, ale Furiath działał jak w transie. Jego ręce i ostrze poruszały się gładko po skórze i narządach wewnętrznych, które pachniały zasypką dla niemowląt. Czarna, błyszcząca krew spływała na chodnik, pokrywała ramiona, buty i skórzane ubranie Furiatha. Nie przerywał. Reduktor stał się dla niego workiem treningowym, na którym mógł wyładować furię i nienawiść, jakie czuł do samego siebie. Czuł się podle, ale nie przestawał. Nie mógł. Jego krew była jak propan, a emocje jak ogień – kiedy zaiskrzyło, wybuch był nieunikniony. Skupiony na swoim obrzydliwym zajęciu nie usłyszał innego reduktora, który zaszedł go od tyłu. W ostatniej chwili poczuł zapach zasypki dla niemowląt i ledwie zdołał umknąć przed kijem bejsbolowym. Jego gniew przeniósł się z obezwładnionego łowcy na tego drugiego i rzucił się do ataku. Prowadzony przez swój czarny sztylet zrobił unik, pochylając się w dół, i wycelował w brzuch. Nie trafił. Reduktor uderzył go kijem w ramię, następnie skoczył i złapał Furiatha za kolano jego sprawnej nogi. Kiedy upadł, skoncentrował się na utrzymaniu sztyletu, ale Slonko259

173

reduktor obchodził się z kijem jak zawodowy gracz. Kolejny cios i ostrze, wirując, poleciało na mokry chodnik. Nieumarły skoczył Furiathowi na klatkę piersiową i przycisnął go, trzymając za gardło ręką, która była silna jak lina stalowa. Furiath złapał go za nadgarstek. Tracił oddech, ale nagle okazało się, Ŝe ma większe zmartwienia niŜ niedotlenienie. Łowca złapał kij w połowie długości, ze śmiertelnym skupieniem podniósł rękę i uderzył prosto w twarz Furiatha. Ból w policzku i oku był jak wybuch bomby, odbijając się rykoszetem w całym ciele. I było to... zadziwiająco dobre. Poczuł mroŜący krew w Ŝyłach cios i elektryczne pulsowanie, jakie po nim nastąpiło. Podobało mu się. Reduktor ponownie podnosił kij. Furiath nie zareagował, patrzył tylko, wiedząc, Ŝe mięśnie, które koordynują podniesienie tego kawałka wypolerowanego metalu, zaraz się napną i ponownie uderzą go w twarz. ,,Śmierć rozwiewa czas”, pomyślał niejasno. Jego oczodół juŜ był roztrzaskany lub co najmniej pęknięty. Jeszcze jeden cios i nie będzie juŜ chronił jego mózgu. Przed oczami stanęła mu Bella: siedziała przy stole w jadalni zwrócona do jego brata bliźniaka, a miłość między nimi była tak namacalna i piękna jak jedwabna tkanina, tak silna i wytrzymała jak hartowana stal. Zmówił staroŜytną modlitwę za nich i ich dziecko w Starym Języku, tę, która Ŝyczyła im szczęścia, aŜ spotkają się z nim w Zanikhu, kiedyś, w przyszłości. Jej ostatnie słowa brzmiały: do zobaczenia w Ŝyciu wiecznym. Furiath puścił nadgarstek reduktora i raz za razem powtarzał te słowa, zastanawiając się, które z nich będzie jego ostatnim. Ale cios nie nadszedł. Reduktor zniknął, po prostu odskoczył jak marionetka pociągnięta za sznurki. Furiath leŜał, ledwie oddychając. Kilka jego stęknięć odbiło się echem po zaułku, a następnie strzelił jasny snop światła. Z szalejącymi endorfinami był na lekkim haju, dzięki czemu wydawało mu się, Ŝe jest z nim wszystko w porządku, co oznaczało tylko, Ŝe jest w gównie po uszy. Czy śmiertelny cios juŜ nastąpił? Czy teŜ ten pierwszy wystarczył, Ŝeby spowodować wylew? NiewaŜne. Czuł się świetnie. To wszystko było takie przyjemne i zastanawiał się, czy taki właśnie był seks. To znaczy zaraz po. Nic oprócz spokojnego relaksu.

Slonko259

174

Przypomniał sobie, jak wiele miesięcy temu Zbihr przyszedł do niego w środku przyjęcia z workiem treningowym w ręku i strasznym Ŝądaniem w oczach. Furiath czuł obrzydzenie do tego, czego potrzebował jego brat bliźniak, ale mimo to poszedł z nim na siłownię i tłukł go bez końca. Nie po raz pierwszy Zbihr potrzebował tego rodzaju rozluźnienia. Furiath nie znosił wymierzania razów, których Ŝądał jego brat, nigdy nie rozumiał powodu tego masochistycznego postępowania, i teraz wreszcie to pojął. To było fantastyczne Nic innego nie miało znaczenia. To było prawie tak, jakby prawdziwe Ŝycie było odległym piorunem, który nigdy go nie dosięgnie, poniewaŜ zszedł mu z drogi. Głęboki głos Rankohra dotarł do niego jakby ze studni. – Furiath? Zaraz będzie samochód. Musisz pojechać do Agrhesa. Furiath spróbował coś powiedzieć, ale szczęka odmówiła posłuszeństwa. Najwyraźniej była spuchnięta, zadowolił się więc potrząśnięciem głową. Twarz Rankohra pojawiła się w jego polu widzenia. – Agrhes ci... Furiath ponownie potrząsnął głową. Bella miała być dzisiaj w klinice w sprawie dziecka. Jeśli grozi jej poronienie, nie chciał dodatkowo jej denerwować, pojawiając się tam jako nagły przypadek. – Nie... Agrhes... – powiedział chrapliwie. – Mój bracie, jesteś w takim stanie, Ŝe pierwsza pomoc to dla ciebie za mało. – Idealna twarz Rankohra była maską udawanego spokoju. To oznaczało, Ŝe naprawdę się martwił. – Do domu. Rankohr zaklął, ale zanim zdąŜył ponownie zaproponować jazdę do Agrhesa, podjechał samochód z zapalonymi światłami. – Cholera. – Rankohr zaczął działać. Podniósł Furiatha z chodnika i ruszyli w kierunku śmietnika. Weszli prosto na zbezczeszczone ciało reduktora. – Co to, kurwa, jest? – wydyszał Rankohr. Wóz zatrzymał się obok nich. Piękne oczy Rankohra zwęziły się. – Ty to zrobiłeś? – Ostra... bójka... to wszystko – wyszeptał Furiath. – Zabierz mnie do domu. Kiedy zamknął oczy, zrozumiał, Ŝe tego wieczora nauczył się czegoś. Ból był dobry i jeśli doświadczało się go w odpowiednich okolicznościach, był mniejszym powodem do Slonko259

175

wstydu niŜ heroina. Był równieŜ łatwiej dostępny i mógłby być legalnym produktem ubocznym jego pracy. Idealnie. Jane siedziała na krześle naprzeciwko łóŜka swego pacjenta z opuszczoną głową i zamkniętymi oczami. Nie mogła przestać myśleć o tym, co mu zrobiła... i co on w rezultacie zrobił. Przed oczami miała moment, kiedy szczytował z odchyloną głową, błyszczącymi kłami. Jego oddech zmienił się z westchnienia w ryk. Zmieniła pozycję, było jej gorąco. I to nie z powodu ogrzewania. BoŜe, nie mogła przestać odtwarzać tej sceny raz za razem, w końcu musiała rozchylić wargi, Ŝeby zaczerpnąć powietrza. W pewnym momencie poczuła w głowie krótkie ukłucie bólu, ale zaraz potem zasnęła. W naturalny sposób jej podświadomość podjęła wątek tam, gdzie pamięć go porzuciła. Sen zaczął się od czegoś ciepłego i cięŜkiego, co dotknęło jej ramienia. Ten dotyk ją uspokoił. Przesuwał się w dół jej ręki aŜ do nadgarstka i dalej do dłoni. Jej palce zostały ściśnięte, potem zaraz odchylone, a na środku dłoni został złoŜony pocałunek. Poczuła miękkie wargi, ciepły oddech i aksamitny dotyk... koziej bródki. Nastąpiła krótka przerwa, jakby oczekiwanie na jej zgodę. Doskonale wiedziała, o kim śniła. I doskonale wiedziała, co się wydarzy w tej fantazji, jeśli tylko pozwoli jej trwać. – Tak – wyszeptała przez sen. Ręce pacjenta powędrowały ku jej łydkom, zdjęły jej nogi z fotela, potem coś szerokiego i ciepłego zbliŜyło się do niej, przesuwając się między jej udami, szeroko je rozkładając. Jego biodra i... o BoŜe, poczuła, jak coś sztywnego napiera na jej majtki. Jego usta odnalazły jej szyję. Jego wargi przywarły do jej skóry, a biodra rozpoczęły rytmiczne ruchy. Jego ręka odnalazła jej pierś, potem podąŜyła w dół, do jej brzucha. Potem do biodra. I dalej w dół. Jane krzyknęła. Jej ciało wygięło się w łuk, a dwa ostre punkciki zaczęły wędrować po jej szyi aŜ do linii szczęki. Kły. Ogarnął ją strach. A zaraz potem nieziemski seks. Zanim była w stanie rozróŜnić te dwa ekstremalne uczucia, jego usta przeniosły się z jej szyi, znajdując jej pierś. Ssąc ją, wsunął rękę między jej uda i poczuł jej gotowość, jej głód. Otworzyła usta, Ŝeby odetchnąć i coś zostało jej w nie wepchnięte... kciuk. Wczepiła się w niego z desperacją, pieszcząc go, wyobraŜała sobie, jaką inną część jego ciała mogłaby poczuć w swoich ustach. Slonko259

176

On był panem sytuacji, on nadawał tempo, on tu rządził. Doskonale wiedział, jak doprowadzić ją do krawędzi. Głos w jej głowie, jego głos, powiedział: „Chodź do mnie, Jane...” Nagle, nie wiadomo skąd, na jej twarz padło jasne światło. Skoczyła na równe nogi, wyrzucając ramiona przed siebie, gotowa go odepchnąć. Ale nie było go w pobliŜu. LeŜał w łóŜku. Spał. A światło pochodziło z korytarza. Red Sox otworzył drzwi sypialni. – Przepraszam, Ŝe was budzę – powiedział. – Mamy problem. V usiadł i spojrzał na Jane. Zarumieniła się i odwróciła wzrok. – Kto? – zapytał. – Furiath. – Red Sox kiwnął głową w stronę fotela. – Potrzebny nam lekarz. I to szybko. Jane odchrząknęła: – Dlaczego patrzysz na... – Jesteś nam potrzebna. Pierwsze, o czym pomyślała, to Ŝe na pewno nie da się jeszcze głębiej w to wplątać. Ale potem odezwał się w niej lekarz. – Co się dzieje? – Naprawdę paskudna sprawa. Bliskie spotkanie z kijem bejsbolowym. Czy moŜesz pójść ze mną? V powiedział ponurym głosem: – Jeśli ona gdzieś idzie, ja idę razem z nią. Jak bardzo z nim źle? – Ma strzaskaną twarz. Fatalnie to wygląda. Nie chce iść do Agrhesa. Powiedział, Ŝe jest tam Bella w sprawie dziecka i nie chce jej denerwować, pojawiając się w takim stanie. – Pieprzony braciszek musiał być bohaterem. – V spojrzał na Jane. – PomoŜesz nam? Po krótkiej chwili potarła twarz. Niech to szlag. – OK, pomogę. Kiedy John opuścił glocka, spojrzał na oddaloną o pięćdziesiąt stóp tarczę. Zabezpieczył broń i zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. – Jezu – westchnął Blasth. Nie dowierzając własnym oczom, John nacisnął Ŝółty guzik i kartka papieru o wymiarach osiem i pół na jedenaście podjechała do niego. Dokładnie pośrodku, skupione na kształt Slonko259

177

stokrotki, widoczne były ślady po sześciu perfekcyjnych strzałach. Do tej pory był beznadziejny we wszystkim, czego się uczył. Nareszcie w czymś okazał się świetny. MoŜe dzięki temu zapomni o bólu głowy. CięŜka dłoń wylądowała na jego ramieniu, a w głosie Ghroma słychać było dumę. – Dobrze się spisałeś, synu. Bardzo dobrze. John wyciągnął rękę i odpiął tarczę. – W porządku – powiedział Ghrom. – To wszystko na dzisiaj. Sprawdźcie broń, chłopcy. – Ty, Khill – zawołał Blasth. – Widziałeś to? Khill oddał swoją broń psańcowi i podszedł. – No, nieźle, prawie jak Brudny Harry. John złoŜył kartkę i wsunął ją do tylnej kieszeni dŜinsów. Kiedy oddawał broń, zastanawiał się, jak mógłby ją ponownie rozpoznać na następnym treningu. O... mimo Ŝe numer seryjny został usunięty, na lufie był mały ślad, rysa Na pewno się nie pomyli. – Pospieszcie się – powiedział Ghrom, opierając się o drzwi. – Bus czeka. Nagle John zobaczył przed sobą Lahsera, groźnego i ponurego, który jednym gładkim ruchem odłoŜył swojego glocka z lufą wycelowaną wprost w pierś Johna. I Ŝeby nie było Ŝadnych wątpliwości co do jego intencji, niespiesznie przeciągnął kciukiem po spuście. Blasth i Khill zastąpili mu drogę. Zrobili to tak naturalnie, jakby nic się nie działo, ale wiadomość była jasna. Lahser wzruszył ramionami, odłoŜył broń i odszedł, potrącając ramieniem Blastha. – Dupek –wymruczał Khill. Trzej kumple poszli razem do szatni, zabrali swoje ksiąŜki i wyszli na zewnątrz. PoniewaŜ John musiał przejść tunelem, Ŝeby wrócić do domu, zatrzymali się przed drzwiami dawnego gabinetu Tohra. Khill ściszył głos, Ŝeby nie słyszeli go mijający ich pozostali chłopcy. – Musimy dzisiaj wyjść, nie mogę się juŜ doczekać. – Wykrzywił twarz, zupełnie jakby w spodniach miał papier ścierny. – Potrzebna mi samica, jeśli wiecie, co chcę przez to powiedzieć. Blasth zaczerwienił się lekko. – No... tak, przydałoby się trochę akcji, co, John? Ośmielony swoim sukcesem na strzelnicy, John skinął głową. – Dobra. – Blasth podciągnął dŜinsy. – Pójdziemy do Zero Sum. Khill zmarszczył brwi. Slonko259

178

– A co ze Screamerem? – Wolę Zero Sum. – W porządku. MoŜemy pojechać twoim samochodem. – Khill spojrzał na Johna. – John, czemu nie pojedziesz busem do Blastha? Nie powinienem się przebrać? – MoŜesz poŜyczyć jakieś ubranie od niego. Musisz dobrze wyglądać w Zero Sum. Lahser pojawił się nie wiadomo skąd, jak niespodziewany cios. – Więc jedziesz do miasta, John? MoŜe się tam spotkamy, kolego? I odszedł z paskudnym grymasem. Jego umięśnione ciało było napręŜone, jakby szykował się do walki. Lub jakby chciał ją sprowokować. – To brzmi, jakbyś chciał się umówić na randkę, Lahser – warknął Khill. – Jak tak dalej będziesz się zachowywał, to ktoś cię wreszcie przeleci, kolego. Lahser zatrzymał się, jego sylwetkę oblewało światło. – Hej, Khill, pozdrów ode mnie swojego ojca. Zawsze wolał mnie od ciebie. No, ale moje są do pary. Lahser, nie zatrzymując się, popukał się środkowym palcem w okolice oka. Twarz Khilla stała się martwa jak posąg. Blasth połoŜył rękę na jego karku. – Słuchaj, daj nam czterdzieści pięć minut, zgoda? Potem wpadniemy po ciebie. Khill nie odpowiedział od razu, a kiedy w końcu to zrobił, jego głos brzmiał ponuro. – Dobra. Nie ma sprawy. Dajcie mi chwilę. Upuścił ksiąŜki i poszedł z powrotem do szatni. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, John zamigał: Rodziny Lahsera i Khilla się znają? – Są bliskimi kuzynami. Ich ojcowie są braćmi. John zmarszczył brwi. O co chodziło Lahserowi, kiedy pokazał na swoje oko? – Nie przejmuj się tym... Powiedz mi. – John złapał kumpla za ramię. Blasth poskrobał się po włosach, jakby chciał znaleźć w nich odpowiedź. – Dobra... chodzi o... Ojciec Khillera jest grubą rybą w glymerii. Jego mama teŜ. A tam nie tolerują defektów. Powiedział to tak, jakby wszystko było juŜ jasne. Nie łapię. Co jest nie tak z jego oczami? Slonko259

179

– Jedno jest niebieskie, drugie zielone. Chodzi o to, Ŝe nie są w tym samym kolorze. Khiller nigdy nie będzie miał tu kobiety... i jego ojciec wstydzi się go. Kiepska sprawa, dlatego zawsze siedzimy u mnie w domu. Czasem musi odpocząć od swoich starych. – Blast spojrzał na drzwi szatni, jakby mógł przez nie zobaczyć swojego kumpla. – Nie wywalili go, bo mieli nadzieję, Ŝe po przemianie to się zmieni. Dlatego dostał Marnę. Ona ma świetną krew, pewnie myśleli, Ŝe to pomoŜe. Ale nie pomogło. – Właśnie. W końcu pewnie poproszą go, Ŝeby stąd odszedł. Mam dla niego przygotowany pokój, wątpię jednak, Ŝeby chciał z niego skorzystać. Jest bardzo dumny. Ale ma ku temu powód. Nagle Johnowi przyszła do głowy straszna myśl. Skąd on miał tego siniaka? Tego na twarzy po przemianie? W tym momencie drzwi szatni otworzyły się i z uśmiechem na twarzy pojawił się Khill. – Idziemy, panowie? – Podniósł ksiąŜki, jego pewność siebie wróciła.– Pospieszmy się, zanim zajmą nam wszystkie dobre miejsca w klubie. Blasth klepnął go w ramię. – Prowadź, maestro. Poszli w stronę podziemnego parkingu. Khiller szedł pierwszy, Blasth na końcu, John w środku. Kiedy Khiller zniknął w głębi autobusu, John klepnął Blastha w ramię. To sprawka jego ojca, prawda? Blasth zawahał się. Potem kiwnął głową.

Slonko259

180

18 To BYŁO ALBO BARDZO FAJNE, albo cholernie przeraŜające. Kiedy Jane szła tunelem, czuła się jak w filmie Jerry'ego Bruckheimera. Sceneria Ŝywcem wyjęta z wysokobudŜetowego hollywoodzkiego filmu: stal, fluorescencyjne światła ciągnące się bez końca. Tylko patrzeć, a wpadnie tu bosy Bruce Willis w niechlujnej koszulce z karabinem maszynowym w ręku. Spojrzała na światła na suficie, potem na wypolerowaną podłogę. Mogłaby się załoŜyć, Ŝe ściany mają pół stopy grubości. BoŜe, ci faceci mieli kasę. I to duŜo. Więcej niŜ moŜna by wyciągnąć, handlując lekami na receptę na czarnym rynku albo sprzedając kokę, crack i inne uŜywki. To były pieniądze na skalę budŜetu państwa, co mogło oznaczać, Ŝe wampiry były nie tylko innym gatunkiem, ale teŜ inną cywilizacją. Była zaskoczona, Ŝe jej nie skrępowali. Ale w końcu V i jego kumpel byli uzbrojeni... – Nie. – V potrząsnął głową, patrząc na nią. – Nie masz kajdanek, bo nie będziesz uciekać. Jane otworzyła usta zdziwiona. – Nie czytaj w moich myślach. – Przepraszam. Nie chciałem, samo wyszło. Odchrząknęła i próbowała nie zwracać uwagi na to, jak dobrze wyglądał. Ubrany w proste spodnie od piŜamy i koszulkę poruszał się powoli, ale z taką pewnością siebie, która była powalająca. O czym to rozmawiali? – Skąd wiesz, Ŝe nie ucieknę? – Nie porzucisz kogoś, kto wymaga pomocy lekarskiej To nie leŜy w twojej naturze, prawda? CóŜ... cholera. Całkiem nieźle ją poznał. – Tak, znam cię. – Przestań. Red Sox spojrzał na V. – Znowu moŜesz czytać w myślach? – W jej? Czasami. – Aha. MoŜesz odczytać coś u innych osób?

Slonko259

181

– Nie. Red Sox poprawił czapkę. – Dobra... daj mi znać, jak usłyszysz coś mojego, OK? Jest kilka rzeczy, które chciałbym zatrzymać dla siebie, łapiesz? – Tak. ChociaŜ czasami nic nie mogę na to poradzić. – I dlatego zawsze, jak cię zobaczę, będę myślał o bejsbolu. – Dobrze, Ŝe nie jesteś fanem Jankesów. – Nie uŜywaj takich słów. Jesteśmy w towarzystwie kobiety. Ruszyli dalej i Jane zaczęła się zastanawiać, czy traci rozum. W tym mrocznym tunelu, eskortowana przez dwóch olbrzymich wampirów powinna być przeraŜona. Ale nie była. Dziwne, czuła się bezpiecznie... Tak jakby wiedziała, Ŝe V ją ochroni, poniewaŜ jej to przysiągł, a Red Sox zrobi to samo z powodu swojego przywiązania do V. I gdzie tu, do cholery, była logika. V nachylił się do jej ucha. – Jakoś nie mogę wyobrazić sobie ciebie jako cheerleaderki. Ale masz rację, zabilibyśmy wszystko, co mogłoby cię wystraszyć. – Wyprostował się, jedno wielkie skupisko testosteronu wciśnięte w poranne kapcie. Jane popukała go w ramię i kiwnęła palcem. Pochylił się w jej kierunku, a wtedy wyszeptała: – Boję się myszy i pająków. Ale nie musisz od razu robić dziury w ścianie tym pistoletem, który masz na biodrze, jeśli tylko jakieś się tu pokaŜą, OK? Pułapki i zrolowana gazeta działają równie dobrze. Poza tym nie trzeba potem kłaść nowego tynku. Tak tylko mówię. Poklepała go po ręce, pozwalając mu tym samym odejść, i ponownie skupiła się na tunelu przed nimi. V zaczął się śmiać, na początku niepewnie, potem juŜ na głos. Poczuła na sobie wzrok Red Soxa. Spojrzała z wahaniem, spodziewając się zobaczyć w jego spojrzeniu jakiś rodzaj nagany. Zamiast tego znalazła wyraz ulgi. Ulgi i uznania, kiedy samiec... spojrzał najpierw na nią, a potem na swojego przyjaciela. Jane zarumieniła się i odwróciła wzrok. To, Ŝe facet nie bawił się z nią we wkurzanie najlepszego kumpla nie powinno być dla niej nagrodą. Wcale. Kawałek dalej doszli do niskich schodków, które prowadziły do automatycznie zamykanych drzwi. V podszedł i wstukał kod. Wyobraziła sobie, Ŝe wejdą do pomieszczenia jak z filmu o agencie 007. Slonko259

182

Jednak nie miało z nim nic wspólnego. Wyglądało jak schowek, z półkami pełnymi Ŝółtych, liniowanych brulionów, pojemników z tuszem do drukarek i pudełek spinaczy do papieru. To było zwyczajne biuro. Typowe biuro kierownictwa średniego szczebla z biurkiem, obrotowym krzesłem, szafkami na akta i komputerem. śadna Szklana pułapka. Bardziej reklama firmy ubezpieczeniowej. Albo kredytów hipotecznych. – Tędy – powiedział V. Przeszli przez szklane drzwi i w dół białym, nieoznakowanym korytarzem aŜ do podwójnych drzwi ze stali nierdzewnej. Za nimi znajdowała się profesjonalna siłownia, wystarczająco duŜa, Ŝeby pomieścić boisko do koszykówki, ring bokserski i boisko do siatkówki. Na błyszczącej podłodze w kolorze miodu rozłoŜono niebieskie maty, z sufitu zwisały worki treningowe. Wielkie pieniądze. Ogromne. Ale jak oni byli w stanie wszystko to skonstruować, sami, bez kogoś śledzącego nowinki po ludzkiej stronie? To znaczy, Ŝe musi być mnóstwo wampirów. Robotnicy, architekci i projektanci... a wszyscy potrafiący przebywać wśród ludzi, jeśli tylko chcieli. Odezwał się w niej genetyk. Jeśli szympansy i ludzie mają w dziewięćdziesięciu ośmiu procentach takie samo DNA, jak blisko jesteśmy z wampirami? A z punktu widzenia ewolucji, w którym momencie ten gatunek odłączył się od małp człekokształtnych i homo sapiens? Nieźle... wiele by dała, Ŝeby dorwać się do ich podwójnej spirali DNA. Jeśli naprawdę wyczyszczą jej pamięć, zanim puszczą ją wolno, medycyna duŜo straci. Zwłaszcza Ŝe nie chorowali na raka i tak szybko wracali do zdrowia. Co za szansa. Zatrzymali się przed drzwiami z napisem SPRZĘT. Wewnątrz znajdowało się mnóstwo broni: cały arsenał mieczy i nunczako uŜywanych w sztukach walki. Sztylety zamknięte w gablotach. Pistolety. Gwiazdki do rzucania. – Dobry... BoŜe. – To tylko do celów szkoleniowych – powiedział V, zaŜenowany. – To czego, do cholery, uŜywacie do walki? – Podczas gdy przed oczami przesuwały się jej przeróŜne scenariusze Wojny światów, poczuła znajomy zapach krwi. Prawie taki sam. Był jakiś inny odcień tego zapachu, jakby ostry. Przypomniał ten podobny do wina zapach, jaki czuła w sali, w której operowała V.

Slonko259

183

Widoczne po drugiej stronie drzwi z napisem FIZJOTERAPIA otworzyły się gwałtownie i przystojny blond wampir wytknął głowę. – Jesteście, dzięki Bogu. Weszli do wyłoŜonego kafelkami pokoju i nagle zobaczyła nogi zwisające ze szpitalnego łóŜka. Obudził się w niej lekarz. Ruszyła, torując sobie drogę wśród męŜczyzn, aby dostać się do leŜącego na łóŜku. To był ten, który ją zahipnotyzował, ten z Ŝółtymi oczami i wspaniałymi włosami. I naprawdę potrzebował jej pomocy. Okolice jego lewego oczodołu zostały roztrzaskane i wepchnięte do wewnątrz, powieka była tak spuchnięta, Ŝe nie mógł otworzyć oka, cała lewa część jego twarzy była dwukrotnie większa, niŜ powinna. Wydawało jej się, Ŝe kość nad okiem zapadła się, podobnie jak kość policzkowa. PołoŜyła mu rękę na ramieniu i spojrzała w jego zdrowe oko. – Źle wyglądasz. Uśmiechnął się słabo. – Naprawdę? – Ale cię wyleczę. – Myślisz, Ŝe moŜesz to zrobić? – Nie. – Potrząsnęła głową. – Ja to wiem. Nie była chirurgiem plastycznym, ale biorąc pod uwagę jego zdolności do zaleczania ran, była pewna, Ŝe poradzi sobie z tym, nie pogarszając jego wyglądu. Pod warunkiem, Ŝe będzie miała odpowiednie narzędzia. Drzwi ponownie się otworzyły i Jane zamarła. O BoŜe, to był ten olbrzym o kruczoczarnych włosach, w ciemnych okularach. A juŜ myślała, Ŝe tylko się jej przyśnił, ale najwyraźniej był prawdziwy. I to bardzo. I chyba tu rządził. Zachowywał się tak, jakby wszystko i wszyscy tutaj byli jego własnością i mógłby zmieść to jedną ręką. Spojrzał na nią, stojącą obok faceta leŜącego na łóŜku szpitalnym, i powiedział: – Powiedzcie, Ŝe to nie to, o czym myślę. Jane instynktownie zrobiła krok w tył, w kierunku V. Mimo Ŝe jej nie dotknął, wiedziała, Ŝe był blisko. Gotowy jej bronić. Czarnowłosy pokręcił głową nad rannym. – Furiath... do kurwy nędzy, musimy cię zabrać do Agrhesa. Furiath? Co to za imię? – Nie – padła odpowiedź. – Czemu nie, do diabła? Slonko259

184

– Bella tam jest. Jak mnie zobaczy w takim stanie... oszaleje... I tak juŜ krwawi. – O... cholera. – Mamy tu kogoś odpowiedniego – wyrzęził. Jednym okiem wskazał na Jane. – Prawda? Czarnowłosy był wyraźnie zdenerwowany, ale ku jej zaskoczeniu powiedział: – PomoŜesz naszemu bratu? Prośba zawierała szacunek, Ŝadnej groźby. Najwyraźniej martwił się tym, Ŝe jego brat był ranny i nikt go nie ratował. Odchrząknęła: – Tak, pomogę. Ale nie mam niczego. Będę musiała go uśpić... – Tym się nie przejmuj – powiedział Furiath. Spojrzała zdumiona. – Chcesz, Ŝebym poskładała ci twarz bez znieczulenia ogólnego? – Tak. „MoŜe oni są bardziej odporni na ból...”. – Zwariowałeś? – wymamrotał Red Sox. „Chyba jednak nie”. Wystarczy tego gadania. Zakładając, Ŝe ten facet z gębą jak Rocky Balboa uleczy się tak szybko jak V, musi zacząć operować natychmiast, zanim kości zdąŜą źle się zrosnąć. Musiałaby je ponownie połamać. Rozglądając się po pomieszczeniu, zauwaŜyła oszkloną szafkę pełną artykułów medycznych. Miała nadzieję, Ŝe uda jej się coś z tego wybrać. – Zakładam, Ŝe Ŝaden z was nie ma doświadczenia medycznego? – Ja mogę asystować – odezwał się V. – Jestem przeszkolonym ratownikiem medycznym. Rzuciła mu przez ramię spojrzenie i poczuła falę gorąca przechodzącą jej ciało. „Wracasz do gry, Whitcomb”. – W porządku. Macie tu jakiś rodzaj znieczulenia miejscowego? – Lidokainę. – A środki uspokajające? I moŜe jeszcze trochę morfiny. Jeśli poruszy się w niewłaściwym momencie, moŜe stracić oko. – OK. – Kiedy V ruszył w kierunku szafek, zauwaŜyła, Ŝe idzie chwiejnym krokiem. Ten spacer tunelem był długi i jeśli nawet sprawiał wraŜenie wyleczonego, był zaledwie kilka dni po operacji na otwartym sercu. Slonko259

185

Złapała go za rękę i pociągnęła z powrotem. – Usiądź. – Spojrzała na Red Soxa. – Daj mu krzesło. Szybko. – Kiedy V usiłował zaprotestować, przeszła przez pomieszczenie. – Nie interesuje mnie to. Będziesz mi potrzebny w dobrej formie, kiedy będę operować, a to moŜe trochę potrwać. Czujesz się lepiej, ale nie jesteś tak silny, jak ci się wydaje, więc posadź tyłek i powiedz mi, gdzie mam szukać. Na ułamek sekundy zapadła cisza. Potem ktoś parsknął śmiechem, V zaklął pod nosem, a ten najwaŜniejszy zaczął się do niej głupio uśmiechać. Red Sox podsunął V krzesło. – Zaparkuj, stary. To zalecenie lekarza. – Dobra, będę potrzebowała między innymi... Zaczęła wymieniać. Skalpel, kleszcze, sprzęt do odsysania, igła i nici chirurgiczne. Betadyna, roztwór do przemywania, opatrunki z gazy, rękawiczki... Była zdumiona, jak szybko wszystko się znalazło, ale ona i V nadawali na tych samych falach. Dawał jej krótkie i zwięzłe instrukcje, gdzie co leŜy, przewidywał, co moŜe być jej potrzebne i nie marnował słów. Był idealnym pielęgniarzem. Kiedy okazało się, Ŝe mają teŜ wiertło chirurgiczne, odetchnęła z ulgą. – Pewnie nie macie zestawu powiększającego? – W szafce obok zestawu reanimacyjnego – powiedział V. – Dolna szuflada. Po lewej. Chcesz, Ŝebym się przygotował? – Tak. – Znalazła zestaw. – Czy mamy moŜliwość zrobienia prześwietlenia? – Nie. – Cholera. – PołoŜyła dłonie na biodrach. – NiewaŜne. Będę musiała działać na ślepo. V wstał i podszedł do umywalki, Ŝeby wyszorować ręce. Kiedy skończył, zajęła jego miejsce, po czym załoŜyli rękawiczki. Potem podeszła do Furiatha i spojrzała w jego zdrowe oko. – To prawdopodobnie będzie bolało, nawet po miejscowym znieczuleniu i morfinie. Pewnie zemdlejesz, mam nawet nadzieję, Ŝe to nastąpi prędzej niŜ później. Sięgnęła po strzykawkę. – Zaczekaj – powiedział. – śadnych leków. – Co? – Po prostu zrób to. – Błysk w jego oku zdradził ohydną potrzebę. On chciał cierpieć. ZmruŜyła oczy. Zaczęła się zastanawiać, czy nie pozwolił zrobić sobie tego specjalnie.

Slonko259

186

– Przykro mi. – Jane wbiła igłę w gumowe zamknięcie fiolki z lidokainą. Kiedy nabrała do strzykawki wystarczającą ilość, powiedziała: – Nie ma mowy, Ŝebym operowała cię bez znieczulenia. Jeśli się nie zgadzasz, znajdź sobie innego chirurga. Pochyliła się nad nim ze strzykawką w ręce. – To jak będzie? Ja i ten ogłuszający koktajl, czy... hm, nikt? W jego Ŝółtym oku błysnął gniew, jakby go oszukała. Ale wtedy odezwał się ten najwaŜniejszy: – Furiath, nie bądź dupkiem. Tu chodzi o twój wzrok. Zamknij się i pozwól jej robić, co do niej naleŜy. śółte oko zamknęło się. – W porządku – wymamrotał. Dwie godziny później Vrhedny stwierdził, Ŝe jest w tarapatach. PowaŜnych tarapatach. Kiedy przyglądał się rzędowi starannie wykonanych, małych szwów na twarzy Furiatha, był tym przytłoczony do granic moŜliwości. Tak. Był w potwornych tarapatach. Jane Whitcomb okazała się świetnym chirurgiem. Absolutnym artystą. Jej dłonie były najprecyzyjniejszymi narzędziami, oczy ostre jak skalpel, a skupienie tak wielkie, jak u wojownika podczas bitwy. Chwilami pracowała z zadziwiającą szybkością, chwilami tak wolno, Ŝe miało się wraŜenie bezruchu. Kości Furiatha były połamane w wielu miejscach, a Jane złoŜyła je krok po kroku, wiercąc w czaszce i łącząc fragmenty drutem, usuwając mikroskopijne odłamki, białe jak skorupy ostryg. W jego policzku umieściła maleńką śrubę. V widział, Ŝe nie była do końca zadowolona z efektów swej pracy. Kiedy zapytał, w czym problem, powiedziała, Ŝe wolałaby umieścić zamiast śruby metalową płytkę, ale skoro nie mieli takiej moŜliwości, ma nadzieję, Ŝe kość szybko się zrośnie. Od początku do końcu miała wszystko pod kontrolą. AŜ go to podnieciło, co równocześnie było absurdalne, jak i zawstydzające. Po prostu nigdy nie spotkał takiej kobiety. Doskonale opiekowała się jego bratem, w sposób tak umiejętny, Ŝe V nigdy by jej nie dorównał. O, BoŜe... Naprawdę był w pieprzonych tarapatach. – Jak jego ciśnienie? – zapytała. – Stabilne. Dziesięć minut wcześniej Furiath zemdlał, ale teraz jego oddech był spokojny, tak samo ciśnienie krwi. Slonko259

187

Jane obmywała miejsce wokół oka i policzek, potem po kryła wszystko gazą. Stojący w drzwiach Ghrom odchrząknął i zapytał: – Co z jego wzrokiem? – Nie dowiemy się, dopóki sam nam nie powie. Nie mam moŜliwości sprawdzenia, czy jego nerwy wzrokowe, siatkówka bądź rogówka nie zostały uszkodzone. Jeśli tak się stało, będzie musiał udać się do szpitala, i nie tylko dlatego, Ŝe mamy tu za mało środków. Nie jestem chirurgiem ocznym i nawet nie podjęłabym się takiej operacji. Król poprawił sobie ciemne okulary, zupełnie jakby w tym momencie pomyślał o swoim słabym wzroku, mając nadzieję, Ŝe Furiath nie będzie musiał stawiać czoła temu problemowi. Jane zabandaŜowała głowę pacjenta, potem włoŜyła narzędzia do autoklawu. śeby nie przyglądać się jej zbyt intensywnie, V zajął się wyrzucaniem zuŜytych strzykawek, wacików i igieł. Jane ściągnęła rękawiczki. – Porozmawiajmy teraz o infekcjach. Jak wraŜliwy jest wasz gatunek? – Nie za bardzo. – V ponownie usiadł na krześle. Niechętnie to przyznał, ale był zmęczony. Potwornie zmęczony, dosłownie padał z nóg. – Nasz system odpornościowy jest bardzo silny. – Czy wasz lekarz dałby mu profilaktycznie antybiotyki? – Nie. Podeszła do Furiatha i przyjrzała mu się, jakby chciała zbadać go wzrokiem. Potem wyciągnęła dłoń i odgarnęła mu z czoła jego wspaniałe włosy. Ten gest i spojrzenie zirytowały V, mimo Ŝe nie powinny. To normalne, Ŝe tak bardzo interesowała się jego bratem. Właśnie złoŜyła mu twarz. A jednak. Cholera, zaangaŜowany samiec był jak wrzód na dupie. Jane pochyliła się do uchą Furiatha. – Dobrze się spisałeś. Wszystko będzie OK. Odpoczywaj i daj działać temu swojemu samoleczeniu. – Poklepała go po ramieniu i wyłączyła lampę nad łóŜkiem. – BoŜe, chciałabym lepiej poznać wasz gatunek. Kiedy Ghrom się odezwał, poczuła zimny podmuch powietrza. – Nic z tego, pani doktor. Nie będziemy słuŜyć za króliki doświadczalne dla widzimisię człowieków.

Slonko259

188

– Nawet nie śmiałabym mieć takich nadziei. – Popatrzyła na nich. – Nie chcę, Ŝeby został tu sam, więc albo ja z nim zostanę, albo ktoś inny musi to zrobić. A jeśli ja wyjdę, chciałabym zajrzeć do niego za dwie godziny. – Zostaniemy tu – powiedział V. – Wyglądasz, jakbyś zaraz miał się przewrócić. – Nie ma szans. – Tylko dlatego, Ŝe siedzisz.. Świadomość, Ŝe w jej obecności okazywał słabość, sprawiła, Ŝe jego głos stał się ostry. Nie martw się o mnie, samico. Zmarszczyła brwi. – W porządku, to było stwierdzenie faktu, a nie obawa. Zrób z tym, co zechcesz. To zabolało. – NiewaŜne. Będę na zewnątrz. – Wstał i szybko wyszedł. Z lodówki stojącej w sali treningowej wziął butelkę wody i wyciągnął się na jednej z ławek. W pewnej chwili zorientował się, Ŝe Ghrom i Rankohr podeszli do niego i coś mówią, ale nawet nie starał się ich słuchać. Potwornie wkurzał go fakt, Ŝe właściwie chciałby, by Jane się o niego martwiła. I to, Ŝe zabolało go, gdy okazało się, Ŝe tak nie jest. Zamknął oczy i spróbował myśleć logicznie. Nie spał od tygodni. Nawiedzał go koszmar. Prawie umarł. Spotkał się ze swoją potworną mamuśką. V wypił prawie całą butelkę wody. Daleko mu było do normalnego stanu, stąd pewnie te uczucia. Na pewno nie chodziło o Jane. To efekt całej tej sytuacji. Jego Ŝycie było popieprzone i dlatego czuł się tak nieswojo w jej towarzystwie. Ona z pewnością nie dawała mu ku temu Ŝadnych powodów Traktowała go jak pacjenta i ciekawostkę naukową. A orgazm który prawie u niej wywołał? Był pewien, Ŝe gdyby była przytomna, nigdy by do tego doszło. Te fantazje na jego temat były zwykłymi fantazjami, jakie miewają wszystkie samice. W jej prawdziwym Ŝyciu nie było dla niego miejsca. – Hej. V otworzył oczy i spojrzał na Butcha. – Hej. Glina zepchnął nogi V na bok i usiadł na ławce. – Niezłą odwaliła robotę z Furiathem, co? – No. A co ona teraz robi? – V spojrzał w tamtym kierunku. Slonko259

189

– Przeszukuje wszystkie szafki. Powiedziała, Ŝe chce wiedzieć, jakie mamy zapasy, ale myślę, Ŝe chce być blisko Furiatha i stara się nie robić z tego sprawy. – Nie musi go pilnować przez cały czas – wymamrotał V. Sam nie mógł uwierzyć, Ŝe był zazdrosny o brata. – Chodzi mi o to, Ŝe... – Daj spokój, rozumiem. Kiedy Butch zaczął pstrykać palcami, V zaklął w myślach. Była to wyraźna zapowiedź PowaŜnej Rozmowy. – No co? Butch rozłoŜył ręce. Jego koszula od Gucciego opięła mu ramiona. – Nic Oprócz tego, Ŝe... Chcę, Ŝebyś wiedział, Ŝe cię popieram. – W czym? – W związku z nią. Tobą i nią. – Butch spojrzał na niego i zaraz odwrócił wzrok. – To dobra kombinacja. W ciszy, jaka zapadła, V przyjrzał się profilowi swojego najlepszego kumpla – od ciemnych włosów spadających na czoło, przez złamany nos, aŜ do ostro zarysowanej szczęki. Po raz pierwszy od długiego czasu juŜ go nie poŜądał. Co powinien uznać za poprawę. A przecieŜ czuł się duŜo gorzej, tyle Ŝe z innego powodu. – Nie ma czegoś takiego jak ona i ja, stary. – Gówno prawda. ZauwaŜyłem to zaraz po tym, jak mnie uleczyłeś. I ta więź jest z godziny na godzinę silniejsza. – Nic się nie dzieje, mówię ci szczerą prawdę. – W porządku, więc... jak ta woda smakuje? – Słucham? – Nil jest ciepły o tej porze roku? V zignorował uszczypliwość Butcha. Cichym głosem powiedział: – Wiesz co... Naprawdę chciałem uprawiać z tobą seks. – Wiem. – Butch odwrócił głowę i ich spojrzenia się spotkały. – Ale to juŜ przeszłość, co? – Tak myślę. – To z jej powodu? – MoŜe. – V spojrzał w stronę drzwi i zobaczył Jane przeszukującą szafkę. Kiedy się pochyliła, jego ciało natychmiast zareagowało. Musiał zmienił połoŜenie bioder, inaczej zgniótłby główkę członka jak pomarańczę. Kiedy ból ustał, pomyślał o tym, co czuł do Slonko259

190

swojego współlokatora. – Muszę przyznać, Ŝe byłem zaskoczony spokojem, z jakim to przyjąłeś. Myślałem, Ŝe cię to wystraszy lub coś w tym guście. – Nic nie poradzisz na to, co czujesz. – Butch przyglądał się swoim dłoniom i paznokciom. Potem bransolecie zegarka. – Poza tym... – Co? – Nic. – Glina potrząsnął głową. – Gadaj. – Nie. – Butch wstał i przeciągnął się, wyginając ciało w łuk. – Wracam do Bunkra. – Ty teŜ miałeś na mnie chęć. MoŜe odrobinę, ale... Butch przestał się przeciągać, jego ramiona opadły wzdłuŜ boków, głowa wróciła na miejsce. Ściągnął brwi, jego twarz się zmarszczyła. – Ale nie jestem gejem. V rozdziawił usta. – PowaŜnie? A to niespodzianka. Byłem pewien, Ŝe gadka o tym, jaki z ciebie grzeczny irlandzki, katolicki chłopiec z południa to tylko przykrywka. Butch pokazał mu środkowy palec. – NiewaŜne. Nic nie mam do homo. Jeśli o mnie chodzi, ludzie mogą sypiać z kim chcą i jak chcą, jeśli tylko mają skończone osiemnaście lat i nikomu innemu nie dzieje się krzywda. Tak się jednak składa, Ŝe ja znajduję same kobiety. – Spokojnie, tylko się z tobą draŜnię. – Oby. Wiesz, Ŝe nie jestem homofobem. – Tak, wiem. – Więc jak, jesteś? – Homofobem? – Gejem lub bi? V wypuścił powietrze, Ŝałując, Ŝe bez dymu papierosowego. Odruchowo poklepał się po kieszeni, a kiedy wyczuł kilka skrętów, od razu poczuł się lepiej. – Słuchaj V, wiem, Ŝe sypiasz z kobietami, ale dla ciebie to tylko przedmioty. Z facetami jest inaczej? V podrapał się po brodzie. Zawsze uwaŜał, Ŝe nie ma takiej rzeczy, której nie mogliby sobie z Butchem powiedzieć. Ale to... to było trudne. Przede wszystkim dlatego, Ŝe nie chciał, by coś się między nimi zmieniło. Poza tym obawiał się, Ŝe jeśli jego seksualne pragnienia będą otwarcie dyskutowane, zrobi się jakoś dziwnie. Prawda była taka, Ŝe Butch był

Slonko259

191

urodzonym hetero, i to nie tylko z powodu swojego pochodzenia. A jeśli czuł coś innego do V? To byłoby odstępstwo od normy. V obracał w dłoniach butelkę z wodą. – Od jak dawna chciałeś mnie o to zapytać? O to, czy jestem gejem? – JuŜ od jakiegoś czasu. – Bałeś się tego, co moŜesz usłyszeć? – Nie, to nie ma dla mnie znaczenia. Jesteś mi bliski bez względu na to, czy lubisz kobiety, czy facetów. V spojrzał w oczy swego najlepszego kumpla i nagle zdał sobie sprawę... tak. Butch go nie osądzał. Bez względu na wszystko. Zaklął pod nosem. Nigdy nie płakał, ale czuł, Ŝe gdyby mógł, to byłby ten najwłaściwszy moment. Butch kiwnął głową, jakby dokładnie wiedział, o co chodzi. – Jak powiedziałem, stary, to nie jest waŜne. Ty i ja? Nic się nie zmieni, bez względu na to, kogo posuwasz. ChociaŜ... gdybyś gustował w owcach, to pewnie byłby problem. Nie wiem, czy mógłbym to znieść... V nie mógł się nie uśmiechnąć. – Nie bzykam zwierząt hodowlanych. – Nie moŜesz znieść siana w spodniach? – Ani wełny w zębach. – Aha. Więc jak brzmi odpowiedź, V? – A jak ci się wydaje? – Myślę, Ŝe spałeś z facetami. – Tak, spałem. – Ale domyślam się, Ŝe... – Butch pokiwał palcem. – Domyślam się, Ŝe nie wolisz ich od kobiet. Płeć na dłuŜszą metę jest ci obojętna, poniewaŜ do tej pory na nikim ci nie zaleŜało. Poza mną. I... twoim chirurgiem. V spuścił wzrok. Był zły, Ŝe okazało się to tak oczywiste, ale nie zdziwiony. Tak to wyglądało między nim a Butchem. śadnych tajemnic. I w związku z tym... – Chyba muszę ci coś powiedzieć. – Co? – Kiedyś zgwałciłem faceta. Zapadła cisza. Po chwili Butch usiadł ponownie na ławce. Slonko259

192

– Naprawdę? – To było jeszcze w obozie wojowników. Jeśli pokonał kogoś podczas sparingu, trzeba było go zerŜnąć na oczach pozostałych Ŝołnierzy. A ja wygrałem pierwszą moją walkę po przemianie. Ten samiec... myślę, Ŝe w pewien sposób wyraził na to zgodę. To znaczy pozwolił mi na to, ale to nie było w porządku. Ja... cóŜ, nie chciałem mu tego robić, ale...– V wyjął z kieszeni skręta i przyglądał się cienkiemu białe mu rulonikowi. – To było tuŜ przed opuszczeniem obozu Zanim... inne rzeczy mi się przytrafiły. – Czy to był twój pierwszy raz? V wyjął zapalniczkę, ale jej nie zapalił. – Niezły sposób, Ŝeby zacząć, co? – Jezu... – W

kaŜdym

razie,

kiedy

przebywałem

na

świecie,

przez

jakiś

czas

eksperymentowałem praktycznie ze wszystkim. Byłem naprawdę wściekły... tak, totalnie wkurwiony. – V spojrzał na Butcha. – Niewiele jest rzeczy, których nie próbowałem. I większość z nich to był naprawdę niezły hardkor, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Zawsze za czyjąś zgodą i zawsze pod kontrolą. – V zaśmiał się krótko. – I zawsze dziwnie szybko o tym zapominałem. Butch milczał przez chwilę, potem powiedział: – Myślę, Ŝe dlatego lubię Jane. – Hę? – Kiedy na nią patrzysz, naprawdę ją dostrzegasz. A kiedy ostatnio to ci się przytrafiło? V spojrzał Butchowi w oczy i powiedział: – Ciebie dostrzegałem. Mimo Ŝe to było niewłaściwe. Dostrzegałem cię. Cholera, zabrzmiało smutno. Smutno i... samotnie. Co sprawiło, Ŝe zapragnął zmienić temat. Butch klepnął V w kolano, potem wstał, jakby dokładnie wiedział, o czym V myślał – Posłuchaj, nie chcę, Ŝebyś się obwiniał. To po prostu wina mego zwierzęcego magnetyzmu. Po prostu nie moŜna mi się oprzeć. – Mądrala. – Uśmiech V nie trwał długo. – Nie pozwól swojej romantycznej stronie zbyt długo się zachwycać mną i Jane, stary. Ona jest człowiekiem. Butch rozdziawił usta: – PowaŜnie? A to niespodzianka! A myślałem, Ŝe jest owcą. V rzucił mu spojrzenie mówiące: „pieprz się”. Slonko259

193

– Ona nie jest mną zainteresowana. Nie w ten sposób. – Jesteś tego pewien? – Tak. – Aha. CóŜ, na twoim miejscu upewniłbym się, zanim stąd odejdzie. – Butch przeczesał dłonią włosy. – Słuchaj, ja... cholera. – Co? – Cieszę się, Ŝe mi powiedziałeś. Wiesz, o tych sprawach. – śadna z nich nie była supernewsem. – Racja. Ale domyślam się, Ŝe powiedziałeś mi o tym, bo mi ufasz. – Ufam. Teraz idź juŜ do Bunkra, Marissa niedługo wróci do domu. – Racja. – Butch skierował się w stronę drzwi, ale zatrzymał się i obejrzał się przez ramię. – V? – Tak? – Vrhedny podniósł wzrok. – Myślę, Ŝe powinieneś coś wiedzieć, po całej tej głębokiej rozmowie... – Butch smutno pokiwał głową. – Nadal nie jesteśmy parą. Wybuchnęli śmiechem, a Butch, znikając w siłowni, wciąŜ jeszcze gadał coś pod nosem. – Co cię tak bawi? – zapytała Jane. Zanim na nią spojrzał, spróbował wziąć się w garść. Miał nadzieję, Ŝe nie zorientowała się, jak trudno mu jest zachować przy niej spokój. – Mój kumpel to czubek. To jego Ŝyciowa rola. – KaŜdy musi mieć jakiś cel w Ŝyciu. – To prawda. Usiadła na ławce naprzeciwko niego. Jego oczy dosłownie ją poŜerały, tak jakby był przez wieki uwięziony w ciemności, a ona była świecą. – Czy będziesz musiał znów się dokrwić? – zapytała. – Wątpię. Dlaczego? – Straciłeś kolory. „CóŜ, widok twoich piersi moŜe tak działać na faceta”. – Wszystko w porządku. Zapadła długa cisza, potem odezwała się: – Martwię się o niego. Zmęczenie w jej głosie spowodowało, Ŝe nagle dostrzegł jej opuszczone ramiona, cienie pod oczami i półprzymknięte powieki. Była wyraźnie wyczerpana. „Musisz pozwolić jej odejść. Wkrótce”. Slonko259

194

– Co cię martwi? – zapytał. – To bardzo trudny zabieg przeprowadzony w warunkach polowych. Tak właściwie moŜemy to nazwać. – Potarła twarz. – A przy okazji... byłeś świetny. – Dzięki. Z cięŜkim westchnieniem podciągnęła nogi, dokładnie tak, jak zrobiła to na fotelu w sypialni. – Martwię się o jego wzrok. BoŜe, jakŜe Ŝałował, Ŝe nie moŜe wymasować jej pleców. – Tak. Nie potrzeba mu kolejnego kłopotu. – A ma jakiś? – Protezę nogi... – V? MoŜemy przez chwilę porozmawiać? V spojrzał w kierunku drzwi siłowni. Wrócił Rankohr, wciąŜ jeszcze ubrany w skórzany strój do walki. – Hej, Hollywood, co jest? – Mogę pójść do innego... – Jane opuściła nogi. – Zostań – powiedział V. Niczego z tego nie zapamięta, więc nie miało znaczenia, co teraz usłyszy. A poza tym... jakaś jego część, przez którą miał ochotę walnąć się w głowę butelką, chciała wykorzystać kaŜdą sekundę jej obecności. Kiedy usadowiła się z powrotem, V skinął na brata. – Mów. Rankohr bacznie spojrzał na niego, potem na Jane, wreszcie wzruszył ramionami i powiedział: – Znalazłem dzisiaj rozwalonego reduktora. – Jak to rozwalonego? – Z wyprutymi flakami. – Przez jednego z nich? – Nie. – Rankohr spojrzał w kierunku drzwi pomieszczenia fizykoterapii. V spojrzał w tym samym kierunku. – Furiath? Daj spokój, on nigdy nie wywinąłby takiego numeru. To musiała być niezła bójka. – On był ubrany jak do walki. Chirurgiczne cięcia. I to nie dlatego, Ŝe tamten połknął, powiedzmy, naszemu bratu kluczyki do samochodu. On ich po prostu szukał. Myślę, Ŝe zrobił to bez Ŝadnego wyraźnego powodu. Slonko259

195

CóŜ... cholera. Furiath był dŜentelmenem, szlachetnym wojownikiem, z zasadami godnymi skauta. Przestrzegał pewnych standardów i honor był jednym z nich, nawet jeśli wrogowie na to nie zasługiwali. – Nie mogę w to uwierzyć – wymamrotał V. – To znaczy... jasny gwint. Rankohr wyjął z kieszeni lizaka, zdjął papierek i włoŜył cukierek do ust. – Nie obchodzi mnie, co on z nimi robi. Niepokoi mnie za to powód takiego zachowania. Skoro tak go pociął, musiał być naprawdę sfrustrowany. Poza tym, jeśli roztrzaskali mu twarz, bo był tak zajęty zabawą w Piłę II, to jest kwestia bezpieczeństwa. – Powiedziałeś Ghromowi? – Jeszcze nie. Najpierw chciałem pogadać z Z. Zakładając, oczywiście, Ŝe z Bellą wszystko pójdzie dziś dobrze. – Aha... to pewnie był ten powód... Więc jeśli cokolwiek stanie się z tą kobietą lub jej dzieckiem, będziemy mieli ich obu na karku. – V zaklął, myśląc o tych wszystkich ciąŜach które czekają go w przyszłości. Kurwa. Cała ta sprawa z Najsamcem go wykończy. Rankohr zacisnął zęby na lizaku. – Furiath musi skończyć z tą obsesją na jej punkcie. V wbił wzrok w podłogę. – Nie wątpię, Ŝe zrobiłby to, gdyby tylko mógł. – Idę poszukać Z. – Rankohr wyciągnął z ust biały patyczek i zawinął go w fioletowy papierek. – Potrzebujecie czegoś? V spojrzał na Jane. Przyglądała się Rankohrowi jak lekarz, mierząc go wzrokiem od stóp do głów, zwracając uwagę na budowę jego ciała. Przynajmniej taką miał nadzieję. W końcu Hollywood był przystojnym draniem. Poczuł, Ŝe jego kły zaczynają pulsować. Ciekawe, czy jeszcze kiedykolwiek uda mu się uspokoić. Miał wraŜenie, Ŝe jest zazdrosny o kaŜdą osobę noszącą spodnie, która znajdzie się w pobliŜu Jane. – Nie, wszystko w porządku – powiedział do brata. – Dzięki, stary. Kiedy Rankohr wyszedł, Jane przekręciła się na ławce i wyciągnęła nogi. Z irracjonalnym zadowoleniem stwierdził, Ŝe siedzą w identycznej pozycji. – Kto to są reduktorzy? – zapytała. Nazwał się w myślach mięczakiem, kiedy na nią spojrzał. – Nieumarli zabójcy, którzy próbują doprowadzić do wyginięcia mojego gatunku. Slonko259

196

– Nieumarli? – Jej czoło ściągnęło się, jakby mózg odrzucił to, co usłyszała. Jak urządzenie, które nie przeszło kontroli jakości. – Jak to nieumarli? – To długa historia. – Mamy czas. – Nie aŜ tak duŜo. – Wcale nieduŜo. – Czy to jeden z nich cię postrzelił? – Tak. – I to zaatakowało Furiatha? – Tak. Zapadła długa cisza. – Więc cieszę się, Ŝe załatwił jednego z nich. – Naprawdę? – V uniósł brwi zdziwiony. – Jako genetyk sprzeciwiam się wymieraniu gatunków. Ludobójstwo jest... całkowicie niewybaczalne. –Wstała i podeszła do drzwi, Ŝeby zerknąć na Furiatha. – Czy wy ich zabijacie? Tych... reduktorów? – Po to jesteśmy. Moi bracia i ja zostaliśmy wyhodowani do walki. – Wyhodowani? – Jej ciemnozielone oczy rozbłysły. – Co masz na myśli? – Jako genetyk dobrze wiesz, co mam na myśli. – Kiedy słowo „Najsamiec" zaczęło krąŜyć mu po głowie jak zagubiona kula bilardowa, odchrząknął. Cholera, wcale nie było mu spieszno do opowiadania o swojej przyszłości jako ogiera dla Wybranek, i to kobiecie, z którą naprawdę chciałby być. I która odejdzie. Mniej więcej o zachodzie słońca. – A to miejsce słuŜy do waszych treningów? – Dla Ŝołnierzy, którzy mają nas wspierać. Moi bracia i ja jesteśmy trochę inni. – Jak to inni? – Jak powiedziałem, zostaliśmy specjalnie wyhodowani na silnych, wytrzymałych i mających zdolność samoleczenia. – Przez kogo? – To kolejna długa historia. – Spróbuj. – Kiedy nie odpowiedział, zaczęła naciskać. – No dalej. MoŜemy przecieŜ porozmawiać, a twój gatunek bardzo mnie zaciekawił. No tak. Nie on. Jego gatunek. V zmełł w ustach przekleństwo. BoŜe, przez nią czuje się jak mięczak, jeszcze trochę i zacznie malować paznokcie. Slonko259

197

Naprawdę potrzebował papierosa, ale nie chciał przy niej. – Normalnie. Najsilniejsi samce zostali połączeni z najbystrzejszymi samicami, czego rezultatem są faceci tacy jak ja. Najlepsi do zapewnienia przetrwania rasy. – A kobiety, które urodziły się z tych połączeń? – Były podstawą do zapewnienia duchowej egzystencji gatunku. – Były? Czyli to selektywne rozmnaŜanie juŜ się nie odbywa? – Właściwie... niedługo ma się znowu rozpocząć. – Cholera, naprawdę musi zapalić. – Wybaczysz mi na chwilę? – Dokąd idziesz? – Na siłownię, zapalić. – Wsunął skręta między wargi, wstał i wyszedł. Oparł się o betonową ścianę, postawił butelkę wody obok stóp i zapalił. Pomyślał o swojej matce i z dymem wypuścił słowo „kurwa”. – Ta kula była dziwna. V gwałtownie odwrócił głowę. Jane stała w drzwiach z ramionami skrzyŜowanymi na piersi i zmierzwionymi blond włosami, jakby dopiero co je przeczesywała dłonią. – Słucham? – Kula, która cię trafiła. Czy oni uŜywają innej broni? Wydmuchał dym w przeciwnym kierunku, z dala od niej. – Co to znaczy dziwna? – Zazwyczaj kule mają stoŜkowaty kształt, ich końce są albo skrzywione pod ostrym kątem, jeśli jest to strzelba, albo bardziej tępe w przypadku pistoletu. Ta w tobie była okrągła. V ponownie się zaciągnął. – Widziałaś to na zdjęciu rentgenowskim? – Tak, wyglądała jak zwykły ołów. Była trochę nierówna na brzegach, ale to mogło być spowodowane przez obijanie się o Ŝebra. – No cóŜ... kto to wie, jaką technologię oni wykorzystują. Oni mają swoje zabawki, my swoje. – Spojrzał na koniec papierosa. – Skoro juŜ o tym mówimy, powinienem ci podziękować. – Za co? – Za uratowanie mi Ŝycia. – Nie ma za co. – Zaśmiała się krótko. – Twoje serce bardzo mnie zaskoczyło. – Naprawdę?

Slonko259

198

– Nigdy nie widziałam czegoś takiego. – Kiwnęła głową w kierunku pokoju fizykoterapii. – Chcę tu z wami zostać, aŜ twój brat będzie zdrowy. Mam złe przeczucia co do niego. Nie wiem, o co dokładnie chodzi... Wygląda w porządku, ale mój instynkt podpowiada mi, Ŝe coś jest nie tak, a ilekroć go zignoruję, potem tego Ŝałuję. Poza tym i tak nie muszę wracać do mojego prawdziwego Ŝycia aŜ do poniedziałku rano. Dłoń V zamarła w drodze do ust. – No co? – zapytała. – Jest z tym jakiś problem? – Mmm... nie. Nie ma. To Ŝaden problem. Ona zostaje. Trochę dłuŜej. V uśmiechnął się do siebie. Więc to jest takie uczucie, gdy się wygra na loterii.

Slonko259

199

19 JOHN STAL W KOLEJCE POD ZERO SUM, ale wcale go to nie cieszyło. Czekali na wejście do klubu juŜ od półtorej godziny. Dobrze chociaŜ, Ŝe noc nie była zbyt zimna. – Nie staję się młodszy, stojąc tu. – Khiller tupał nogami. – Nie przyszedłem tu po to, Ŝeby sterczeć w kolejce. John musiał przyznać, Ŝe jego kumpel wygląda świetnie– czarna koszula rozpięta pod szyją, czarne spodnie, czarne buty, czarna skórzana kurtka. Ze swoimi czarnymi włosami i oczami nie do pary zwracał uwagę kobiet. No chociaŜby te dwie brunetki i ruda, które szły wzdłuŜ kolejki i co? Wszystkie trzy, przechodząc obok nich, gapiły się na Khilla. A on, jak to miał w zwyczaju, bezwstydnie patrzył za nimi. Blasth zaklął i powiedział: – No stary, będziesz dzisiaj groźny, co? – śebyś wiedział. – Khill poprawił sobie spodnie. – Umieram z głodu. Blasth potrząsnął głową i zlustrował ulicę. Zrobił to juŜ po raz kolejny. Jego wzrok był ostry, dłoń trzymał w kieszeni kurtki. John wiedział, co tam ma: dziewiątkę. Blasth był uzbrojony. Powiedział, Ŝe dostał ją od kuzyna, ale to tajemnica. To było oczywiste. Jedną z zasad szkolenia był zakaz zabierania broni, gdy wychodziło się na zewnątrz. To była dobra zasada, oparta na teorii, iŜ niewielka wiedza jest niebezpieczna, a szkoleni podczas walki nie powinni zachowywać się tak, jakby nie mieli połowy mózgu. Jednak Blasth stwierdził, Ŝe nie pojedzie do miasta bez broni. John postanowił udawać, Ŝe nie wie, co to za wypukłość w kieszeni jego kumpla. Poza tym jakaś jego część uwaŜała, Ŝe mogą przecieŜ wpaść na Lahsera, więc to nie taki głupi pomysł. – Dobry wieczór paniom – powiedział Khill. – Dokąd się wybieracie? John spojrzał w tamtym kierunku. Przed Khillerem stały dwie blondynki. Patrzyły na niego tak, jakby jego ciało było wystawą sklepu ze słodyczami, a one zastanawiały się, które ciacho wybrać. Ta z prawej, która miała włosy sięgające tyłka i spódniczkę rozmiaru chusteczki do nosa, uśmiechnęła się. Jej zęby były tak białe, Ŝe lśniły niczym perły. – Idziemy do Screamera, ale... skoro wy jesteście tutaj, moŜemy zmienić plany.

Slonko259

200

– Ułatwcie to nam i dołączcie do kolejki. – Ukłonił się i pokazał ręką miejsce w kolejce przed sobą. Pierwsza blondynka spojrzała na koleŜankę i zakołysała biodrami i włosami. Musiała to mieć starannie przećwiczone. – Uwielbiam dŜentelmenów. – Jestem nim w kaŜdym calu. – Khill wyciągnął rękę, a kiedy ją chwyciła, wprowadził ją do kolejki. Kilku facetów zmarszczyło czoła, ale jedno spojrzenie Khilla wystarczyło, Ŝeby im przeszło. Nic dziwnego, Khiller był wyŜszy i potęŜniejszy od nich. – To są Blasth i John. Dziewczęta uśmiechnęły się do Blastha – kolor jego twarzy stał się podobny do koloru włosów. Potem szybko rzuciły okiem na Johna. Skinęły mu głowami i całą swą uwagę ponownie skierowały ku jego kumplom. WłoŜył ręce do poŜyczonej wiatrówki i przesunął się, Ŝeby druga z dziewczyn mogła wcisnąć się obok Blastha. – John, wszystko u ciebie w porządku? – zapytał Blasth. John kiwnął głową, spojrzał na kolegę i szybko zamigał: Tylko robię jej miejsce. – O mój BoŜe – powiedziała pierwsza z dziewcząt. John wepchnął ręce z powrotem do kieszeni. Cholera, na pewno zauwaŜyła, Ŝe uŜył języka migowego. Teraz były tylko dwie moŜliwości: albo pomyśli, Ŝe jest słodki, albo będzie mu współczuć. – Twój zegarek jest boski! – Dzięki, mała – roześmiał się Khill. – Właśnie go kupiłem w Urban Outfitters. No, tak. W ogóle nie zauwaŜyła Johna. Dwadzieścia minut później dotarli wreszcie do wejścia i jakimś cudem Johnowi udało się znaleźć w środku. Bramkarze przy drzwiach dokładnie przyjrzeli się ich dowodom osobistym i kiedy juŜ zaczynali kręcić głowami, zjawił się trzeci spojrzał na Blastha i Khilla, i wpuścił ich wszystkich. Dwa kroki dalej John stwierdził, Ŝe wcale mu się tu nie podoba. Wszędzie byli ludzie ubrani tak skąpo, jakby przy szli na plaŜę. A tamta para... cholera, czy ten facet trzymał rękę pod jej spódniczką? Nie, to była ręka faceta, który stał za nią. Nie tego, z którym się całowała.

Slonko259

201

Ryczała muzyka techno, jej dźwięki przenikały powietrze, które było duszne od potu, perfum i piŜmowego zapachu, który, jak podejrzewał, był zapachem seksu. Lasery przecinały mrok, najwidoczniej celując w jego oczy, poniewaŜ były wszędzie tam, gdzie się obrócił. śałował, Ŝe nie ma okularów przeciwsłonecznych i zatyczek do uszu. Spojrzał ponownie na tamtą parę... czy raczej trójkąt Nie był pewien, ale wydawało mu się, Ŝe dziewczyna trzyma ręce w spodniach obu facetów. „MoŜe przydałaby się jeszcze opaska na oczy?”. Prowadzeni przez Khilla, minęli wydzielone sznurową barierką miejsce pilnowane przez bramkarzy. Po drugiej stronie tej barykady, oddzieleni od tłumu ścianą spływającej wody, w boksach siedzieli ludzie ubrani w markowe garnitury i popijali drinki, których nazw John bez wątpienia nie byłby w stanie wymówić. Khill kierował się na tył sali, wybrał miejsce pod ścianą z dobrym widokiem na parkiet i łatwym dostępem do baru. Przyjął zamówienia od dziewczyn i Blastha, John tylko potrząsnął głową. To nie było odpowiednie otoczenie, Ŝeby się nawet trochę rozluźnić. Przypomniał mu się początek Ŝycia w Bractwie. Zawsze był najmniejszy ze wszystkich dokoła i nic się w tej kwestii nie zmieniło. Wszyscy byli wyŜsi od niego, cały tłum górował nad nim, nawet kobiety. A to zawsze wyostrzało jego instynkt. Jeśli twoje moŜliwości obrony są niewielkie, trzeba polegać na tym, co się ma: dwie nogi i szybkość. Ta strategia zawsze się sprawdzała. CóŜ, zawsze oprócz tego jednego razu. – BoŜe... ale jesteś umięśniony. – Podczas nieobecności Khilla dziewczyny kleiły się do Blastha. Blasth zachowywał się tak, jakby go to specjalnie nie obchodziło, ale nie przerywał im, pozwalając, aby ich dłonie wędrowały tam, gdzie chcą. Khill wrócił z baru. Jezu, był w swoim Ŝywiole. W kaŜdej dłoni trzymał po dwie szklanki piwa, a wzrok miał utkwiony w dziewczynach. Poruszał się tak, jakby juŜ uprawiał seks. Jego biodra i ramiona wyraźnie zdradzały, Ŝe całe ciało jest w świetnej kondycji, gotowe do uŜycia. BoŜe, dziewczyny były tym zachwycone. Oczy im błyszczały, gdy obserwowały go przeciskającego się przez tłum. – Drogie panie. NaleŜy mi się napiwek za mój wysiłek. – Wręczył Blasthowi jedno piwo, pociągnął łyk z drugiego, a pozostałe dwa uniósł nad głową. – Dajcie mi trochę tego, czego pragnę.

Slonko259

202

Jedna z nich połoŜyła obie ręce na jego piersi, wyciągając się w górę. Khill przechylił lekko głowę w bok, ale jej nie pomógł, co tylko sprawiło, Ŝe zaczęła się jeszcze bardziej starać. Kiedy ich usta się spotkały, Khill z uśmiechem... wyciągnął rękę i przysunął bliŜej drugą z dziewczyn. Ta wisząca na nim zdawała się nie mieć nic przeciwko temu, więcej nawet, pomogła mu przyciągnąć koleŜankę. – Chodźmy do toalety – powiedziała scenicznym szeptem. Khill pochylił się nad nią, a potem pocałował tę drugą. – Blasth, chcesz się przyłączyć? Blasth wziął potęŜny łyk piwa. – Nie, zostanę tutaj. Chcę się wyluzować. John wiedział, Ŝe przyjaciel kłamie. I strasznie go to wkurzyło. Nie potrzebuję niańki. – Wiem, stary. Dziewczyny zwisające z ramion Khilla zmarszczyły nosy jakby John był tym, który psuje im całą zabawę. A kiedy Khill zaczął się od nich odsuwać, wyglądały na naprawdę wkurzone. John przeszył kumpla wzrokiem. Nawet, kurwa, nie próbuj się wycofać. Bo inaczej nigdy więcej się do ciebie nie odezwę. Jedna z dziewczyn zapytała: – Coś się stało? Powiedz jej, Ŝe nic się nie stało i idź ją bzyknij. Jestem kurewsko powaŜny, Khill. Nie czuję się w porządku, zostawiając cię tu – zamigał w odpowiedzi Khill. – Czy coś jest nie tak? – zaszczebiotała ponownie. Jak nie pójdziesz, wychodzę. Wyjdę z klubu, Khill. Mówię serio. Khill zamknął na chwilę oczy. Zanim dziewczyny zdąŜyły znowu zapytać, czy coś się stało, powiedział: – Panie pozwolą ze mną. Zaraz wrócimy. Khill odwrócił się, a wtedy John zamigał: Blasth, idź z nimi. Zaczekam. – Kiedy przyjaciel nie odpowiedział, zamigał ponownie. – Blasth? Rusz dupę! – Nie mogę – odpowiedział po chwili wahania. Dlaczego? – Bo ja... ja obiecałem, Ŝe nie zostawię cię samego. Johna zmroziło: Slonko259

203

Komu obiecałeś? Policzki Blasthera poczerwieniały jak światła uliczne. – Zbihrowi. Zaraz po mojej przemianie poprosił mnie na rozmowę po lekcji i powiedział, Ŝe jeśli gdzieś razem wyjdziemy... to wiesz. Gniew ogarniał Johna, sprawiając, Ŝe w czaszce dosłowne mu brzęczało. – Tylko do czasu twojej przemiany, John. John, rozwścieczony, potrząsnął głową. Zróbmy tak. Jeśli się o mnie martwisz, daj mi swoją broń. W tym momencie obok nich przeszła nieziemska brunetka w gorsecie i spodniach tak obcisłych, jakby ktoś nałoŜył je za pomocą szpachli. Wzrok Blastha przylgnął do niej i powietrze wokół zmieniło się za sprawą jego ciała, które wydzielało Ŝar. Blasth, co moŜe mi się tu stać? Nawet jeśli Lahser się tu zjawi... – On ma zakaz przychodzenia do tego klubu. Dlatego tu właśnie chciałem przyjść. Skąd wiedziałeś... Niech zgadnę – Zbihr. Powiedział ci, Ŝe moŜemy przychodzić tylko tutaj? – MoŜe. Daj mi broń. Szybko. Brunetka usiadła przy barze i spojrzała przez ramię. Prosto na Blastha. Nie zostawiasz mnie. Obaj jesteśmy w klubie. A ja jestem juŜ naprawdę wkurzony. Nastąpiła pauza. Potem pistolet zmienił właściciela i Blasth wypił swoje piwo, jakby był bardzo zdenerwowany. Powodzenia – zamigał John. – Kurwa, co ja właściwie robię. Nawet nie jestem pewien, czy chcę to zrobić. Chcesz. Poradzisz sobie. A teraz juŜ idź, zanim ona znajdzie sobie kogoś innego. Kiedy John został wreszcie sam, oparł się o ścianę i skrzyŜował nogi w kostkach. Z zazdrością obserwował tłum. Chwilę później przeŜył szok. Poczuł coś znajomego, jakby ktoś zawołał jego imię. Rozejrzał się dokoła, myśląc, Ŝe to Blasth lub Khill. Ale nie. Nigdzie nie było widać Khilla i blondynek, a Blasth ostroŜnie nachylał się do brunetki przy barze. Ale był pewien, Ŝe ktoś go zawołał. Z uwagą przyglądał się tłumowi. Ludzie byli wszędzie, ale nikogo w pobliŜu, i kiedy miał juŜ uznać, Ŝe mu odbija zobaczył obcą osobę, którą jednak doskonale znał. Kobieta stała w cieniu na końcu baru, lekko tylko oświetlona przez róŜowoniebieską poświatę padającą zza butelek z alkoholem. Wysoka, mocno zbudowana jak męŜczyzna, Slonko259

204

miała bardzo krótkie, ciemne włosy i wyraz twarzy mówiący Ŝe zadzierasz z nią na własne Ŝyczenie. Jej oczy były śmiertelnie inteligentne, powaŜne i... utkwione w nim. Jego ciało natychmiast drgnęło, jakby ktoś pocierał mu skórę, jednocześnie raŜąc go prądem. Zabrakło mu tchu, zakręciło się w głowie, twarz mu się zarumieniła, ale przynajmniej przestała boleć go głowa. Słodki Jezu, szła w jego kierunku. Jej krok był władczy i pewny siebie, zupełnie jakby podchodziła ofiarę, a męŜczyźni, nawet ci potęŜni, schodzili jej szybko z drogi. Kiedy podeszła, John poprawił wiatrówkę, Ŝeby sprawić wraŜenie lepiej zbudowanego. Niezły Ŝart. Jej głos był głęboki: – Jestem z ochrony tego klubu, muszę cię prosić, Ŝebyś poszedł ze mną. Nie czekając na odpowiedź, złapała go za ramię i poprowadziła do ciemnego korytarza. Zanim się zorientował, o co chodzi, wepchnęła go do czegoś, co najwyraźniej było pokojem przesłuchań, i przycisnęła do ściany jak szmacianą lalkę. Przedramieniem przycisnęła mu tchawicę i zaczęła go obmacywać po ubraniu. Jej dłoń była szybka i bezosobowa, kiedy tak wędrowała po jego piersi i biodrach. John zamknął oczy i zadrŜał. Jasna cholera, to było podniecające. Gdyby był w stanie dostać erekcji, nie wątpił, Ŝe byłby twardy jak kamień. I wtedy przypomniał sobie o nieoznakowanej broni Blastha, która tkwiła w tylnej kieszeni poŜyczonych spodni. „Cholera”. Jane usiadła na ławce tak, aby widzieć pacjenta, wciągając nozdrzami egzotyczny zapach tytoniu. BoŜe, ten sen o nim. Sposób, w jaki jego dłoń poruszała się między jej... Kiedy poczuła poŜądanie, skrzyŜowała nogi i mocno je zacisnęła. – Jane? Odchrząknęła: – Tak? Jego niski zmysłowy głos płynął przez drzwi. – O czym myślisz, Jane? No jasne, miałaby mu powiedzieć, Ŝe fantazjuje o... Chwileczkę.

Slonko259

205

– JuŜ wiesz, prawda? – Kiedy się nie odezwał, zmarszczyła czoło. – Czy to był sen? Czy ty... Brak odpowiedzi. Pochyliła się, Ŝeby go zobaczyć po drugiej stronie drzwi. Wydmuchał dym i wrzucił niedopałek do butelki z wodą. – Co mi zrobiłeś? Mocno zakręcił butelkę, mięśnie jego przedramienia napięły się. – Nie zrobiłem niczego, czego byś nie chciała. Mimo Ŝe na nią nie patrzył, wycelowała w niego palec, jakby to był pistolet. – Mówiłam ci. Trzymaj się z daleka od mojej głowy. Spojrzał jej w oczy. O... BoŜe... świeciły jasnym płomieniem jak słońce. A kiedy spoczęły na jej twarzy, ogarnęło ją poŜądanie. Jej usta rozchyliły się, gotowe na jego przyjęcie. – Nie. – Czuła jednak, Ŝe to daremny wysiłek. Jej ciało mówiło samo za siebie i on dobrze o tym wiedział. Usta V ułoŜyły się w uśmiech, wciągnął głęboko powietrze. – Uwielbiam twój zapach w takiej chwili. Sprawia, Ŝe chcę zrobić coś więcej, niŜ tylko dostać się do twojej głowy. W porządku, najwyraźniej oprócz męŜczyzn lubił teŜ kobiety. Ale nagle wyraz jego twarzy zmienił się. – Nie martw się. Nie zrobię tego. – Dlaczego nie? – Wyrwało jej się i zaklęła pod nosem. Jeśli mówisz męŜczyźnie, Ŝe go nie chcesz, a potem on mówi, Ŝe się z tobą nie prześpi, twoja reakcja nie powinna zabrzmieć jak protest. V wychylił się przez drzwi i rzucił butelkę. Wylądowała prosto w koszu na śmieci, jakby z ulgą wracała do domu po słuŜbowym wyjeździe. – Nie spodobałoby ci się. Nie ze mną. – Bardzo się mylił. „Zamknij się”. – Dlaczego? Cholera! Co ona wygaduje, na miłość boską? – Nie spodobałoby ci się z prawdziwym mną. Ale podobało mi się to, co stało się podczas twojego snu. To było doskonałe, Jane.

Slonko259

206

Bardzo chciała, Ŝeby przestał wymawiać jej imię. Za kaŜdym razem czuła, jakby ją do siebie przyciągał, jakby ciągnął ją przez wody, których nie znała, łapiąc ją w sieć, z której nie mogła się oswobodzić. – Dlaczego miałoby mi się nie spodobać? Kiedy jego wielka pierś uniosła się, wiedziała, Ŝe chciał poczuć jej podniecenie. – PoniewaŜ ja lubię zachować kontrolę, Jane. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Nie, nie rozumiem. Wstał i obrócił się w jej stronę, wypełniając sobą całe drzwi. Jej oczy znalazły się na wysokości jego bioder. Jasna cholera, miał erekcję. Widziała wybrzuszenie w jego flanelowych spodniach od piŜamy. – Wiesz, kto to jest domin? – zapytał niskim głosem. – Chodzi ci o seksualnego domina? Pokiwał głową. – Tak właśnie wygląda seks ze mną. Jane musiała odwrócić wzrok. Musiała to zrobić, inaczej by wybuchła. Nie miała w tej kwestii Ŝadnego doświadczenia. Do diabła, nie miała czasu nawet na zwyczajny seks, nawet na zabawianie się z samą sobą. Niech to szlag. Niebezpieczny i dziki seks – teraz wydawało jej się to całkiem atrakcyjne. MoŜe dlatego, Ŝe nie było to jej prawdziwe Ŝycie, mimo Ŝe nie spała. – Co wtedy robisz? – zapytała. – To znaczy... czy ty je wiąŜesz? – Tak. Czekała, Ŝeby mówił dalej. Kiedy milczał, wyszeptała: – Coś jeszcze? – Tak. – Powiedz. – Nie. „Więc ból teŜ wchodził w grę, pomyślała. Krzywdził je, a dopiero potem pieprzył. W trakcie pewnie teŜ”. A przecieŜ... widziała, jak delikatnie obejmował Red Soxa. MoŜe z męŜczyznami było inaczej? Wspaniale. Biseksualny dominujący wampir z doświadczeniem w porwaniach. BoŜe, z wielu powodów nie powinna czuć do niego tego, co czuła. Jane zakryła twarz dłońmi, ale, niestety, to tylko sprawiło, Ŝe go nie widziała. Nie mogła uciec od tego, co działo się w jej głowie. Ona... go pragnęła. – Jasna cholera – wymamrotała. Slonko259

207

– Coś nie tak? – Nic. – BoŜe, ale z niej kłamczucha. – Kłamczucha. Świetnie, więc to teŜ wiedział. – Nie chcę czuć się tak jak teraz, OK? Nastąpiła długa cisza. – A jak się czujesz, Jane? – Kiedy nie odpowiedziała, wymruczał: – Nie chcesz mnie poŜądać, prawda? Czy to dlatego, Ŝe jestem zboczony? – Tak. Słowa po prostu wystrzeliły z jej ust, mimo Ŝe nie był do końca prawdą. Mówiąc szczerze, problem był duŜo większy... zawsze była dumna ze swojej inteligencji. WyŜej ceniła rozum niŜ uczucia i kierowała się logiką w podejmowaniu decyzji, co nigdy jej nie zawiodło. Tymczasem była tutaj, poŜądała czegoś, od czego – jak podpowiadał jej rozum – powinna trzymać się z daleka. Kiedy cisza się przeciągała, opuściła jedną rękę i spojrzała w stronę drzwi. Nie było go tam, ale czuła, Ŝe jest gdzieś w pobliŜu. Stał pod ścianą, patrzył na niebieskie maty, jakby to było morze. – Przepraszam. Nie chciałam, Ŝeby to tak zabrzmiało. – Chciałaś. Ale nie szkodzi. Jestem jaki jestem. – jego dłoń w rękawiczce zacisnęła się, Jane miała wraŜenie, Ŝe bez jego wiedzy. – Prawdę mówiąc... – Kiedy przerwała, jedna z jego brwi uniosła się, ale nie spojrzał na nią. Odchrząknęła. – Prawdę mówiąc, instynkt samozachowawczy to dobra rzecz i powinien kierować moim zachowaniem. – A tak nie jest? – Nie... nie zawsze. Przy tobie nie zawsze. Uniósł lekko usta: – Więc po raz pierwszy w Ŝyciu cieszę się, Ŝe jestem inny. – Boję się. Natychmiast spowaŜniał. Spojrzał na nią swoimi jasnymi jak diamenty oczami. – Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. I nie zrobię ci nic złego. Na ułamek sekundy pozwoliła sobie na opuszczenie gardy. – Obiecujesz? – powiedziała chrapliwie. PołoŜył swoją dłoń w rękawiczce na sercu, które wcześniej operowała, i usłyszała ciąg pięknych słów, których nie rozumiała. Potem je przetłumaczył: Slonko259

208

– Przysięgam na mój honor i krew płynącą w moich Ŝyłach. Odwróciła od niego spojrzenie. ZauwaŜyła stojaki z nunczako. Broń wisiała na wieszakach, gotowa do zadania śmiertelnych ran. – Nigdy w Ŝyciu tak się nie bałam. – Kurwa... przykro mi, Jane. Z powodu tego wszystkiego, pozwolę ci odejść. Właściwie moŜesz odejść w kaŜdej chwili, jeśli tylko chcesz. Powiedz słowo, a odwiozę cię do domu. Spojrzała na jego twarz. Zarost ocieniał jego szczękę i kości policzkowe, co sprawiało, Ŝe wyglądał jeszcze bardziej złowieszczo. Gdyby spotkała go w ciemnej uliczce, jego tatuaŜ koło oka i jego wzrost wystarczyłyby, Ŝeby uciekła przeraŜona. Nie musiałaby wiedzieć, Ŝe jest wampirem. A mimo to była tu i ufała, Ŝe nic jej nie zrobi. Czy jej uczucia są prawdziwe? Czy to tylko syndrom sztokholmski? Zmierzyła wzrokiem jego szeroką pierś, jego wąskie biodra i długie nogi. BoŜe, niewaŜne, czym był, pragnęła go jak nikogo innego. – Jane... – Z jego gardła wydobył się miękki pomruk. Cholera... On równieŜ zaklął i zapalił kolejnego papierosa. Kiedy wypuścił dym, powiedział: – Jest jeszcze inny powód, dla którego nie mogę być z tobą. – Jaki? – Ja gryzę, Jane. I nie mógłbym się powstrzymać. Nie z tobą. Pamiętała, Ŝe we śnie czuła lekkie drapanie jego kłów na szyi. Mimo Ŝe nie rozumiała, jak moŜna chcieć czegoś takiego, poczuła, jak na samą myśl o tym jej ciało zalewa fala gorąca. V cofnął się do drzwi. Smugi dymu unosiły się ze skręta, wąskie i długie jak kobiece włosy. Patrząc jej prosto w oczy, wolną rękę przesunął wzdłuŜ piersi, do brzucha i niŜej, do wypukłości na piŜamie. Jane z trudem przełknęła ślinę. Poczuła tak wielkie poŜądanie Ŝe niemal spadła z ławki. – Jeśli mi pozwolisz – powiedział cicho – znajdę cię we śnie. Znajdę i skończę to, co zacząłem. Chciałabyś tego, Jane? Przyjmiesz mnie? Z pomieszczenia obok dało się słyszeć jęk. Jane poderwała się i poszła sprawdzić, co z pacjentem. To była oczywista ucieczka, ale co z tego... Postradała juŜ rozum, więc utrata godności nie była teraz jej największym zmartwieniem. Slonko259

209

Furiath zwijał się z bólu, próbując zerwać bandaŜ z twarzy. – Hej... spokojnie. – PołoŜyła rękę na jego ramieniu. – Spokojnie. Wszystko w porządku. Głaskała go po ramieniu i mówiła do niego tak długo, aŜ się uspokoił. – Bella... – powiedział. Doskonale zdając sobie sprawę z tego, Ŝe V stoi w rogu pomieszczenia, zapytała: – Czy to jego Ŝona? – śona jego brata bliźniaka. – Och. – Właśnie. Jane wzięła stetoskop i ciśnieniomierz. – Czy wasz gatunek zazwyczaj ma niskie ciśnienie krwi? – Tak. Puls równieŜ. PołoŜyła dłoń na czole Furiatha. – Jest ciepły. Ale wasza normalna temperatura jest wyŜsza od naszej, zgadza się? – Tak. Wsunęła palce w kolorowe włosy Furiatha, przeczesała je, wygładzając splątane kosmyki. Była w nich jakaś czarna oleista substancja... – Nie dotykaj tego – powiedział V. Pospiesznie cofnęła rękę. – Dlaczego? Co to jest? – Krew moich wrogów. Nie chcę jej na tobie. Podszedł bliŜej, złapał ją za nadgarstek i podprowadził do umywalki. Mimo Ŝe było to wbrew jej naturze, stała spokojnie i posłusznie jak dziecko, kiedy namydlił i spłukiwał jej dłonie. Dotyk jego gołej ręki, jak i tej w rękawiczce... i wilgoci zmniejszającej tarcie... jego ciepło przechodzące na nią... wszystko to sprawiło, Ŝe stała się lekkomyślna. – Tak – powiedziała, przyglądając się temu, co robił. – Co tak? – Przyjdź do mnie we śnie.

Slonko259

210

20 JAKO SZEFOWA OCHRONY ZERO SUM Xhex nie tolerowała Ŝadnej broni na swoim terenie, a juŜ w szczególności u drobnych łobuziaków uzbrojonych po mizerne jaja. To z ich powodu najczęściej trzeba było wzywać pogotowie. A ona nie cierpiała współpracy z policją z Caldwell. Dlatego nawet nie trudziła się przeprosinami, gdy niezbyt delikatnie obszukiwała tego konkretnego gnojka. Wreszcie znalazła broń, którą dostał od tamtego rudzielca. Wyciągnęła pistolet ze spodni dzieciaka, wyrzuciła magazynek na stół. Schowała naboje do kieszeni i zabrała się do szukania dowodu toŜsamości. Obszukując chłopaka, odkryła, Ŝe naleŜy do jej gatunku, a to z jakiegoś powodu wkurzyło ją jeszcze bardziej. Choć właściwie nie powinno. W końcu ludzie nie mają wyłączności na głupotę. Odwróciła go i pchnęła na krzesło, jedną ręką przytrzymując za ramię, a drugą otwierając jego portfel. Prawo jazdy było wystawione na Johna Matthew, lat dwadzieścia trzy. Adres wskazywał na przeciętną dzielnicę, której młody najpewniej nigdy nie widział na oczy. – Wiem, co masz w dowodzie, ale kim naprawdę jesteś? Z jakiej rodziny pochodzisz? Otworzył usta kilka razy, ale nic nie powiedział. Był śmiertelnie przeraŜony. Co miało sens. Bez spluwy był zaledwie mięczakiem przed przemianą, z bladą twarzą i olśniewająco błękitnymi oczami rozmiaru piłek do kosza. Jasne, prawdziwy twardziel. Ciach, ciach, bang, bang i cała ta gangsterska gadka. Chryste, miała po uszy takich pozerów. MoŜe juŜ czas popracować na własny rachunek, wrócić do tego, w czym była najlepsza. W końcu w pewnych kręgach zawsze istnieje zapotrzebowanie na płatnych zabójców. A krew symphatów płynąca w jej Ŝyłach gwarantowała satysfakcję. – Gadaj – powiedziała, rzucając portfel na stół. – Wiem, czym jesteś naprawdę. Kim są twoi rodzice? To go zaskoczyło, ale nie pomogło jego strunom głosowym. Kiedy otrząsnął się z początkowego szoku, zamachał szybko rękami. – Nie udawaj Greka. Skoro stać cię na noszenie broni, nie ma powodu, Ŝebyś zgrywał tchórza. A moŜe rzeczywiście nim jesteś i tylko ta spluwa robi z ciebie męŜczyznę?

Slonko259

211

Powoli zamknął usta i opuścił dłonie na kolana. Zupełnie jakby zeszło z niego powietrze. Opuścił wzrok i zgarbił się. Milczenie przeciągało się, więc skrzyŜowała ramiona na piersi. – Słuchaj, młody, mam całą noc i potrafię się cholernie długo skupiać. MoŜesz przeciągać tę milczącą gierkę, jak długo zechcesz. Ja nigdzie się nie wybieram i ty teŜ nie. W słuchawce w uchu Xhex rozległ się głos bramkarza przy barze. Gdy skończył, powiedziała: – Dobra, dawaj go tutaj. Ułamek sekundy później rozległo się pukanie do drzwi. Gdy je otworzyła, na progu stał jej podwładny z rudym wampirem, który przekazał dzieciakowi broń. – Dzięki, Mac. – Nie ma sprawy, szefowo. Będę przy barze. Zamknęła drzwi i zmierzyła rudzielca spojrzeniem. Przemianę miał juŜ za sobą, choć chyba niedawno. Zachowywał się tak, jakby nie do końca zdawał sobie sprawę z własnych rozmiarów. Gdy wsunął dłoń do wewnętrznej kieszeni zamszowej marynarki, kobieta powiedziała: – Jeśli wyciągniesz cokolwiek poza dowodem, osobiście umieszczę cię na noszach. Zatrzymał się. – Mam jego dowód. – JuŜ mi go pokazał. – Nie ten prawdziwy. – Samiec wyciągnął rękę. – To jest prawdziwy. Xhex wzięła zalaminowaną kartę i przebiegła wzrokiem po znakach Starego Języka widocznych pod aktualnym zdjęciem. Później spojrzała na chłopaka. Nie podniósł nawet wzroku, siedział skulony, jakby z nadzieją, Ŝe krzesło go pochłonie. – Cholera. Kazali mi pokazać jeszcze to – powiedział rudzielec Podał jej grubą kartkę złoŜoną we czworo i zapieczętowaną czarnym woskiem. Na widok odbitych insygniów znów zebrało się jej na przekleństwo. Królewski herb. Przeczytała list. Dwa razy. – Mogę go zatrzymać, Rudy? – Śmiało. Nie krępuj się. Składając papier, zapytała: Slonko259

212

– Masz dowód? – Jasne. – Podał jej zalaminowaną kartę. Sprawdziła ją, po czym oddała razem z dowodem chłopaka. – Gdy wpadniecie tu następnym razem, nie czekajcie w kolejce. Powiedzcie bramkarzowi moje imię. Przyjdę po was. – Podniosła broń. – Twoja czy jego? – Moja. Ale wolę, Ŝeby on ją trzymał. Ma lepsze oko. Wsunęła magazynek i podała pistolet milczącemu chłopakowi. Dłoń mu nawet nie zadrŜała, ale broń wyglądała na zbyt duŜą jak dla niego. – Nie uŜywaj jej tutaj, chyba Ŝe w samoobronie. Rozumiemy się? Dzieciak skinął głową, podniósł się i wsunął pistolet do kieszeni, z której go wyjęła. Cholera... jasna. To nie był zwykły pre–trans. Według dowodu nazywał się Tehrror i był synem Hardhy'ego, wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu. A to znaczyło, Ŝe na jej zmianie nie moŜe mu się nic stać. Ostatnie, czego jej i Wielebnemu było trzeba, to Ŝeby ten dzieciak coś sobie zrobił na terenie Zero Sum. Świetnie. To jak przechowywanie kryształowej wazy w szatni pełnej zawodników rugby. A na dokładkę młody był niemową. Potrząsnęła głową. – Dobra, Blasther, pilnuj go, my teŜ będziemy. Rudzielec przytaknął, a dzieciak wreszcie podniósł głowę i z jakiegoś powodu jego kryształowo niebieskie oczy przyprawiły ją o ciarki. Jezu... on był stary. Jego wiekowe spojrzenie oszołomiło samicę. Odchrząknęła, odwróciła się i podeszła do drzwi. Rudzielec zapytał: – A jak ci na imię? – Xhex. Podaj je komukolwiek w klubie, a znajdę was w mgnieniu oka. Za to mi płacą. Gdy drzwi się zamknęły, John uznał, Ŝe upokorzenie jest jak lody: ma wiele smaków, przyprawia cię o ciarki i wywołuje kaszel. Lody z orzechami. To gówno zaczynało go dławić. Tchórz. Kurde, czy to aŜ tak rzuca się w oczy? Nawet go nie zna, a mimo to go rozgryzła. Był stuprocentowym tchórzem. Słabym tchórzem, którego zmarli nie zostaną pomszczeni, który nie miał głosu i któremu nawet dziesięciolatek nie pozazdrościłby ciała. Blasth zaszurał nogami, a cichy dźwięk, jaki wydały jego buty, zabrzmiał w tym małym pomieszczeniu jak krzyk. – John? Chcesz wracać do domu? Och, wspaniale. Jakby był pięciolatkiem, któremu zachciało się spać w trakcie przyjęcia dorosłych. Slonko259

213

Gniew przetoczył się przez niego jak piorun i dodał mu energii' O tak, dobrze znał to uczucie. To przez takie właśnie wkurzenie Lahser wylądował na ziemi. To przez taką złość John sprał tego gówniarza po gębie, aŜ kafelki spłynęły czerwienią. Jakimś cudem ostatnie działające w głowie Johna neurony podpowiedziały mu, Ŝe w tej chwili powrót do domu jest najlepszym wyjściem. Gdyby został w klubie, wciąŜ odtwarzałby w myślach słowa tamtej kobiety, aŜ wreszcie wpadłby w taki szał, Ŝe zrobiłby coś naprawdę głupiego. – John? Wracajmy do domu. Kurde. To miała być wielka noc Blastha. A przez tę całą sytuację szansa na porządny, ostry seks przechodziła mu koło nosa. Zadzwonię po Fritza. Zostań z Khillem. – Nie ma mowy. Wracamy razem. Nagle Johnowi zebrało się na płacz. Co, u licha, było na tej kartce? Tej, którą jej dałeś? Blasth zaczerwienił się jak burak. – Zbihr mi ją dał. Powiedział, Ŝebym ją pokazał, jak wpadniemy w jakieś gówno. Co to było? – Z powiedział, Ŝe to od Ghroma jako króla. Coś na temat tego, Ŝe jest twoim straŜnikiem. Czemu mi nie powiedziałeś? – Zbihr zabronił ją pokazywać bez powodu. Ciebie teŜ to dotyczyło. John wstał i otrzepał poŜyczone ciuchy. Słuchaj, chcę, Ŝebyś został, przeleciał jakąś panienkę i dobrze się bawił... – Przyszliśmy razem. Razem wychodzimy. John spojrzał ponuro na przyjaciela. Tylko dlatego, Ŝe Z kazał ci zostać moją niańką... Po raz pierwszy od wieków twarz Blastha stęŜała. – Pierdol się, i tak bym to zrobił. A zanim się nakręcisz chciałbym zaznaczyć, Ŝe gdyby role się odwróciły, zrobiłby dla mnie dokładnie to samo. Przyznaj się. Zrobiłbyś to. Jesteśmy cholernymi przyjaciółmi. Wspieramy się. Dość. Skończ, my z tym pieprzeniem. John poczuł chęć skopania krzesła, na którym siedział. Prawie to zrobił. Zamiast tego zamigał tylko: Kurde. Blasth wyciągnął telefon i wybrał numer. Slonko259

214

– Dam znać Khillowi, Ŝe wrócę po niego, gdy będzie chciał. John wyobraził sobie, co Khill robi teraz w przyciemnionym ustronnym miejscu z jedną z tych kobiet, albo nawet z obiema. Przynajmniej on się dobrze bawił. – Hej, Khill. John i ja wracamy. Co...? Nie, wszystko w porządku. Mieliśmy małe spięcie z ochroną... Nie, nie musisz... Nie, wszystko wyjaśnione. PowaŜnie. Khill, nie musisz przerywać... Halo? – Blasth gapił się w telefon. – Będzie na nas czekał przy wejściu. Przeciskali się przez grupy rozgrzanych i spoconych lodzi, aŜ John poczuł się klaustrofobicznie, jakby zakopano go Ŝywcem i próbował oddychać ziemią. Gdy wreszcie dotarli to wejścia, Khill stał juŜ tam, oparty o czarną ścianę. Jego włosy były potargane, koszula wyciągnięta ze spodni, wargi czerwone i lekko opuchnięte. Z bliska pachniał perfumami. Dwoma rodzajami. – Wszystko w porządku? – spytał Johna. John nie odpowiedział. Nie mógł znieść, Ŝe zepsuł wszystkim noc, więc po prostu szedł w stronę drzwi. I znowu ten dziwny zew. Zatrzymał się i spojrzał przez ramię. Szefowa ochrony nie spuszczała z niego oka. Znowu stała w cieniu, prawdopodobnie w swoim ulubionym miejscu. Miejscu, które, jak przypuszczał, dawało jej przewagę nad innymi. Całe ciało mrowiło go tak, Ŝe miał ochotę przebić pięścią ścianę, przebić drzwi, rozwalić czyjąś wargę. Ale wiedział, Ŝe to nie sprawiłoby mu satysfakcji. Wątpił, czy ma dość siły, by przebić pięścią choćby dział sportowy dziennika. Świadomość tego wkurzyła go jeszcze bardziej. Odwrócił się i wyszedł prosto w chłodną noc. Gdy tylko Blasth i Khill dołączyli do niego na chodniku, zamigał: Mam zamiar pokręcić się po okolicy przez chwilę. MoŜecie iść ze mną, ale nie zmusicie mnie do zmiany planów. Nie ma nic, co zmusiłoby mnie, Ŝebym wsiadł teraz do samochodu i pojechał do domu. Jasne? Przyjaciele pokiwali głowami i pozwolili mu prowadzić, trzymając się trochę z tyłu. Najwidoczniej zdawali sobie sprawę, Ŝe był o krok od wybuchu i potrzebował przestrzeni. Gdy szli wzdłuŜ Dziesiątej Ulicy, usłyszał, jak szepczą coś do siebie na jego temat, ale wcale go to nie obchodziło. Przepełniała go wściekłość. I tylko to. Zgodnie z jego słabą naturą marsz niezaleŜności nie trwał długo. Cholernie szybko marcowy wiatr przedarł się przez ciuchy, które Blasth mu poŜyczył, a ból głowy nasilił się tak, Ŝe aŜ musiał zaciskać zęby. Marzył o przegonieniu przyjaciół aŜ do mostu Caldwell i Slonko259

215

jeszcze dalej, Ŝe jego gniew jest na tyle silny, Ŝe to oni zmęczą się pierwsi i tuŜ przed świtem będą go błagać, by się zatrzymał. Tylko Ŝe dał popis, oczywiście, o wiele poniŜej oczekiwań. Zatrzymał się. Wracajmy. – Jak chcesz, John. – Niedopasowane oczy Khilla były niemoŜliwie czułe. – Cokolwiek zechcesz. Ruszyli w kierunku samochodu, który zaparkowali na placu dwie przecznice od klubu. Gdy skręcili za róg, John zauwaŜył, Ŝe budynek stojący przy placu był w remoncie. Strefa została na noc zabezpieczona, płachty brezentu łopotały na wietrze, cięŜki sprzęt stał uśpiony. Miejsce wydało się Johnowi wymarłe. ChociaŜ mógł stać skąpany w blasku słońca na łące pełnej stokrotek, to i tak widziałby tylko cienie. Noc nie mogła być gorsza. Nie. Jednak mogła. Byli jeszcze pięćdziesiąt metrów od samochodu, gdy w powietrzu rozniósł się zapach zasypki dla niemowląt. A zza ładowarki wyłonił się reduktor.

Slonko259

216

21 FURIATH ODZYSKAŁ PRZYTOMNOŚĆ, ale się nie poruszył. Co miało sens, biorąc pod uwagę fakt, Ŝe połowa jego twarzy sprawiała wraŜenie spalonej. Wziął kilka głębokich wdechów i podniósł dłoń do źródła pulsującego bólu. Od czoła do szczęki był zawinięty w bandaŜe. Musiał wyglądać jak statysta z Ostrego dyŜuru. Powoli usiadł, aŜ zadudniło mu w głowie. Przyjemnie. Zsuwając stopy, rzucił wyzwanie prawu grawitacji i przez chwilę rozwaŜał, czy da radę się z nim zmierzyć. Postanowił spróbować i – wbrew wszystkiemu – chwiejnie doszedł do drzwi. W jego stronę obróciły się dwie pary oczu, jedne diamentowe, drugie zielone. – Cześć – przywitał się. Samica V podeszła do niego, mierząc go wzrokiem, jak przystało na lekarza. – BoŜe, nie wierzę, Ŝe tak szybko się pozbierałeś. Powinieneś jeszcze leŜeć nieprzytomny, a ty juŜ chodzisz. – Chcesz sprawdzić opatrunki? – Gdy przytaknęła, usiadł na ławce, a ona ostroŜnie odwinęła bandaŜe. Mrugając, spojrzał na Vrhednego. – Powiedziałeś juŜ o tym Z? Brat potrząsnął głową. – Nie widziałem się z nim, a Rankohr nie mógł się dodzwonić, bo wyłączył telefon. – Czyli Ŝadnych wieści od Agrhesa? – Do mnie nic nie dotarło. Ale do świtu została tylko godzina, więc lepiej, Ŝeby niedługo wrócili. Lekarka cicho gwizdnęła. – Zupełnie jakby skóra zrastała się na moich oczach. Mogę załoŜyć ci jeszcze opatrunek? – Jeśli chcesz. Kiedy zniknęła w gabinecie, V powiedział: – Musimy pogadać, bracie. – O czym? – Sądzę, Ŝe wiesz.

Slonko259

217

Cholera. Reduktor. A z bratem takim jak V udawanie idioty nie miało sensu. Zawsze jednak pozostawało kłamstwo. – Zrobiło się ostro. – Chrzanisz. Nie moŜesz tak ryzykować. Furiath cofnął się w myślach o kilka miesięcy. – Spędziłem trochę czasu na jednym z ich stołów, V. Mogę cię zapewnić, Ŝe nie przestrzegają konwencji genewskiej. – Ale dostałeś dziś po dupie, bo zacząłeś się popisywać przed tym zabójcą. MoŜe nie? Jane wróciła z opatrunkami. Dzięki Bogu. Gdy skończyła go bandaŜować, wstał. – Idę do siebie. – Pomóc ci? – spytał V ostrym głosem. Jakby powstrzymywał się przed wyrzuceniem z siebie całego mnóstwa słów. – Nie trzeba. Znam drogę. – Skoro i tak musimy wracać, urządźmy sobie wycieczkę. Powolną wycieczkę. Cholernie dobry pomysł. Ból głowy był zabójczy. W połowie tunelu Furiath zdał sobie sprawę, Ŝe nikt nie obserwował ani nie pilnował lekarki. Zresztą, do licha z tym, nie wyglądało na to, Ŝeby planowała ucieczkę. Prawdę mówiąc, szła krok w krok z V. Zastanawiał się, czy któreś z nich zdaje sobie sprawę, Ŝe wyglądają tak, jakby byli parą. Gdy tylko dotarli do drzwi prowadzących do rezydencji, Furiath poŜegnał się, nie patrząc V w oczy. Wspiął się po niskich schodach, opuścił tunel i wszedł do holu. Miał wraŜenie, Ŝe jego sypialnia znajduje się na drugim końcu miasta, a nie po prostu u szczytu schodów, a wyczerpanie powiedziało mu, Ŝe potrzebuje krwi. Uprzykrzony głód. W pokoju wziął prysznic i wyciągnął się na łóŜku. Wiedział, Ŝe powinien zadzwonić po jedną z samic, które go dokrwiały, ale tak bardzo mu się nie chciało. Zamiast podnieść słuchawkę, zamknął oczy i opuścił ręce. Jego dłoń trafiła na ksiąŜkę o broni palnej, tę samą, z której tego wieczoru uczył. Tę z jego rysunkiem. Drzwi otworzyły się bez pukania, co zwiastowało przyjście Zbihra. Z informacjami. Furiath podniósł się tak gwałtownie, Ŝe mózg zakręcił mu się w czaszce i zachlupotał, groŜąc wylaniem się przez uszy. Podniósł dłoń do opatrunku. Ból przeszył go jak włócznia. – Co z Bellą? Oczy Z przypominały czarne dziury. – Co ty sobie, do cholery, wyobraŜasz!

Slonko259

218

– Co proszę? Nadstawiać się z powodu... – Furiath skrzywił się z bólu, więc Z ściszył głos i zamknął drzwi. Milczenie nie poprawiło mu jednak nastroju. Ściszonym głosem wykrztusił: – Do cholery, nie wierzę, Ŝe zgrywałeś Kubę Rozpruwacza i dostałeś po dupie... – Powiedz, co z Bellą? Z wymierzył palec w pierś Furiatha. – MoŜe byś tak mniej czasu spędzał na martwieniu się o moją krwiczkę, a więcej na trosce o własny tyłek? Wiesz, co mam na myśli. W przypływie bólu Furiath zamknął zdrowe oko. Brat miał oczywiście rację. – Cholera – wypluł Z w panującej ciszy. – Po prostu... cholera. – Masz absolutną rację. – Furiath zauwaŜył, Ŝe zaciska dłoń na ksiąŜce i zmusił się, Ŝeby ją puścić. Denerwujące klikanie kazało Furiathowi spojrzeć w górę. Z bawił się klapką telefonu, podnosząc ją i opuszczając. – Mogłeś zginąć. – Ale nie zginąłem. – Marna pociecha. Przynajmniej dla jednego z nas. Co z twoim okiem? Lekarka V je uratowała? – Nie wiem. Z podszedł do okna. Rozsunął cięŜkie, aksamitne zasłony i wyjrzał na taras i basen. Na jego pokiereszowanej twarzy wyraźnie malowało się napięcie: zacisnął szczęki, zmarszczył brwi. Dziwne... Zawsze to Z był o włos od śmierci. A teraz Furiath stał na tej wąskiej, niewiarygodnie śliskiej krawędzi Ten, który wcześniej się trapił, sam stał się przyczyną trosk. – Nic mi nie będzie – skłamał, nachylając się nad plecakiem, z którego wyciągnął czerwonawy susz i bibułki. Szybko zrobił grubego skręta, zapalił i natychmiast ogarnął go fałszywy spokój, dobrze znany jego ciału. – To tylko nieudana noc. Z zaśmiał się, choć raczej z goryczą niŜ radośnie. – Mieli rację. – Kto? – Pomstha to zdzira. – Zbihr odetchnął głęboko. – jeśli ty zginiesz, ja... – Nie zginę. – Znowu się zaciągnął, nie chcąc słuchać Ŝadnych przysiąg. – Lepiej powiedz mi, co z Bellą. – Musi leŜeć. – O BoŜe. Slonko259

219

– Ale jest dobrze. – Z potarł krótko przystrzyŜone włosy. – To znaczy, jeszcze nie straciła młodego i jeŜeli będzie odpoczywać, to go donosi. – Jest w twoim pokoju? – Aha, muszę zanieść jej coś do jedzenia. Wolno jej wstawać na godzinę dziennie, a ja nie chcę dawać jej pretekstu do opuszczania łóŜka. – Cieszę się, Ŝe... – Cholera, braciszku. Ty teŜ tak się czułeś? Furiath zmarszczył brwi i postukał skrętem nad popielniczką. – O co ci chodzi? – Mam cholerny mętlik w głowie. Przez te kłopoty wszystko, cokolwiek bym robił, wydaje mi się tylko w połowie rzeczywiste. – Bella... – Nie chodzi mi tylko o nią. – Oczy Z, znów Ŝółte, bo złość juŜ mu przechodziła, błądziły po pokoju. – Chodzi o ciebie. Furiath skupił się na podniesieniu skręta do ust i zaciągnięciu się. Wypuszczając dym, szukał słów, które uspokoiłyby jego bliźniaka. Znalazł ich niewiele. – Ghrom chce się spotkać o zmroku – powiedział Z, wyglądając przez okno. – Ze wszystkimi. – W porządku. Po wyjściu Z, Furiath otworzył ksiąŜkę i wyjął z niej narysowany przez siebie portret Belli. Głaskał kciukiem policzek jej podobizny, wpatrując się w nią zdrowym okiem. Cisza go dławiła, ściskała w klatce piersiowej. Biorąc wszystko pod uwagę, być moŜe juŜ przekroczył tę krawędź, a teraz staczał się z góry swojej destrukcji, obijając się o kamienie i drzewa, podskakując i łamiąc członki, czekając na ostateczny cios. Zgasił skręta. Rozpadanie się przypominało zakochiwanie: i jedno, i drugie odzierało ze wszystkiego i zostawiało samo jądro człowieka. I jeśli jego niewielkie doświadczenie pozwalało mu odwaŜyć się na ocenę, oba kończyły się tak samo boleśnie. John wpatrywał się w reduktora, który pojawił się dosłownie znikąd, i nie mógł się poruszyć. Nigdy jeszcze nie uczestniczył w wypadku samochodowym, ale miał wraŜenie, Ŝe sytuacja była podobna. Człowiek sobie spokojnie jedzie, aŜ nagle wszystko, o czym myślał

Slonko259

220

przed skrzyŜowaniem, schodzi na dalszy plan, zastąpione przez kolizję, która staje się jedynym priorytetem. Cholera, naprawdę zalatywało od nich zasypką dla niemowląt. Na szczęście ten nie miał jeszcze płowej czupryny, co znaczyło, Ŝe był świeŜym rekrutem. Prawdopodobnie tylko dlatego John i jego przyjaciele wyszli z tego Ŝywi. Khill i Blasth wysunęli się do przodu, blokując dostęp do Johna, ale wtedy z cienia wyłonił się drugi reduktor, niczym szachowa figura przesunięta niewidzialną dłonią. Ten równieŜ miał ciemne włosy. BoŜe, byli wielcy. Pierwszy z nich spojrzał na Johna. – Lepiej stąd zmykaj, synku. Nie ma tu dla ciebie miejsca. Jasny gwint, nie wiedzieli, Ŝe jest pre–transem. Mieli go za człowieka. – Właśnie – rzucił Khill, szturchając Johna w ramię. – Dostałeś swoją działkę. A teraz się stąd wynoś, szczylu. Ale on nie mógł zostawić swoich... – Powiedziałem, wypierdalaj stąd! – Khill popchnął go i John poleciał na leŜące na stosie bele brezentu, wielkie jak kanapy. Cholera, jeśli zwieje, będzie tchórzem. Ale jeśli zostanie, nie będzie z niego Ŝadnego poŜytku, a nawet przeciwnie. Nienawidząc siebie, pobiegł więc najszybciej, jak zdołał, kierując się prosto do Zero Sum. Jak idiota zostawił swój plecak u Blastha, więc nie mógł zadzwonić do domu. Szukanie któregoś z braci, licząc na to, Ŝe poluje gdzieś w okolicy, byłoby tylko stratą czasu. Przychodziła mu na myśl wyłącznie jedna osoba, która mogła im teraz pomóc. Przy wejściu do klubu od razu podszedł do bramkarza. Xhex. Muszę się widzieć z Xhex. Pozwól mi... – Co ty, u licha, wyprawiasz, młody? – zdenerwował się bramkarz. John powtarzał bezgłośnie imię Xhex, cały czas migając przy tym dłońmi. – Dobra, zaczynasz mnie wkurzać. – Bramkarz pochylił się nad nim. – Zmiataj stąd albo zadzwonię po twoją mamusię i tatusia. Chichoty za plecami jeszcze bardziej zaniepokoiły Johna. Proszę. Muszę się widzieć z Xhex... Z oddali dobiegł go dźwięk, który mógł być piskiem opon lub krzykiem. Gdy zerwał się biegiem w tamtą stronę, cięŜki glock Blastha obijał mu się o udo. Nie miał telefonu, Ŝeby wysłać SMS–a, nie miał jak się dogadać. Slonko259

221

Ale miał magazynek ołowiu w tylnej kieszeni. Pobiegł z powrotem na plac, lawirując między zaparkowanymi równolegle samochodami, cięŜko oddychając, przebierając nogami tak szybko, jak tylko zdołał. W głowie mu łupało, ból nasilił się tak bardzo, Ŝe aŜ przyprawiał go o mdłości. Skręcił za róg, ślizgając się na rozsypanym Ŝwirze. Cholera! Blasth leŜał na ziemi, na jego piersi siedział reduktor i obaj zawzięcie walczyli o coś, co wyglądało jak sztylet. Khill skierował swój nóŜ w kierunku drugiego napastnika, ale siły między nimi były, zdaniem Johna, zbyt wyrównane. Wcześniej czy później któryś z nich... Khill oberwał w twarz prawym sierpowym. Wprawiło go to w ruch obrotowy, zakręciło jego głową jak bąkiem, a ta pociągnęła za sobą całe ciało w piruet. W tej chwili coś dotarło do Johna, jakby nagle nawiedził go jakiś duch. Dawna wiedza. Taka, która przychodziła z doświadczeniem, na które John był jeszcze o wiele za młody. Poprowadziła jego dłoń w głąb tylnej kieszeni. Wyciągnął glocka, odbezpieczył go i ujął obiema rękami. Wyprostował ręce i broń. Wycelował w reduktora walczącego z Blasthem o nóŜ. Nacisnął spust..; i zrobił w głowie reduktora dziurę jak drzwi od stodoły. Odwrócił się w stronę napastnika stojącego nad Khillem, poprawiającego mosięŜny kastet. Trzask. Zdjął go jednym strzałem w skroń, rozpryskując czarną krew w delikatną mgiełkę. Stwór zgiął się w kolanach i upadł twarzą na Khilla, który w zamroczeniu zdołał tylko zepchnąć z siebie jego ciało. John rzucił okiem na Blastha patrzącego w oszołomieniu. – Jezu Chryste... John. Reduktor leŜący obok Khilla zagulgotał jak czajnik oznajmiający koniec gotowania. „Metal”, pomyślał John. Potrzebował czegoś metalowego. NóŜ, o który siłował się Blasth, gdzieś zniknął. Gdzie mógłby znaleźć... Obok ładowarki leŜało rozdarte pudło gwoździ dachowych. John podszedł, wyjął jeden z gwoździ i zbliŜył się do reduktora leŜącego obok Khilla. Podniósł wysoko ręce i opuścił je, wkładając w ten ruch całą swoją siłę i cały gniew. Na chwilę rzeczywistość przemieściła się jak piasek: nie trzymał kawałka stali, ale sztylet... a sam był wielki, większy niŜ Blasth czy Khill... i robił to juŜ wiele, wiele razy.

Slonko259

222

Ostrze zagłębiło się w piersi reduktora, a wybuch światła był jaskrawszy niŜ John się spodziewał. PodraŜnił jego oczy i przebiegł przez całe ciało niczym fala ognia. Ale praca nie była skończona. Przeszedł nad Khillem. nie czując ziemi pod stopami. Blasth w ciszy obserwował, jak John znowu podnosi gwóźdź. Tym razem, opuszczając go, John otworzył usta i krzyknął bezgłośnie, a niesłyszalność wcale nie osłabiła tego okrzyku bojowego. Gdy rozwiewała się poświata błysku, dobiegł ich niewyraźny dźwięk syren. Ktoś, słysząc strzały, musiał wezwać policję. John opuścił rękę, pozwolił gwoździowi z brzękiem spaść na chodnik. „Nie jestem tchórzem. Jestem wojownikiem”. Silny napad przyszedł nagle, powalił go na ziemię, przygwoździł do niej niewidzialnymi ramionami. Sprawił, Ŝe John obijał się we własnej skórze, aŜ stracił przytomność, poddając się wyciu zniszczenia.

Slonko259

223

22 JANE I V WRÓCILI DO SYPIALNI. Jane usiadła na krześle, o którym zaczynała myśleć jako o swoim, a V wyciągnął się na łóŜku. Zapowiadała się długa noc... to znaczy dzień. Była zmęczona i niespokojna, niezbyt dobre połączenie. – Jesteś głodna? – zapytał. – Wiesz, na co mam ochotę? – Ziewnęła. – Na kubek gorącej czekolady. V podniósł słuchawkę, nacisnął trzy guziki i czekał na połączenie. – Zamówisz ją dla mnie? – spytała. – – Aha. A do tego... Hej, Fritz. Przynieś mi... Gdy skończył rozmawiać, musiała się do niego uśmiechnąć. – To niemal rozpusta. – Nic nie jadłaś od... – Przerwał, jak gdyby nie chciał wspominać o porwaniu. – W porządku – mruknęła, odczuwając nagły, niczym nieuzasadniony smutek. Nie, bardzo dobrze uzasadniony smutek. Wkrótce miała odejść. – Nie martw się, zapomnisz o mnie – powiedział – Więc po odejściu nie będziesz nic czuła. Zarumieniła się. – A... właściwie, jak czytasz w myślach? – To trochę jak z łapaniem stacji radiowej. Kiedyś przydarzało mi się to bez przerwy, czy tego chciałem, czy nie. – Kiedyś? – Powiedzmy, Ŝe antena się złamała. – Gorycz zmieniła jego twarz, zaostrzyła spojrzenie. – Wiem jednak z pewnego źródła, Ŝe niedługo się naprawi. – Dlaczego przestała działać? – „Dlaczego” to twoje ulubione pytanie, mam rację? – W końcu jestem naukowcem. – Wiem. – Temu słowu towarzyszyło mruczenie, jakby właśnie powiedziała mu, Ŝe ma na sobie seksowną bieliznę. – Kocham twój umysł. Komplement sprawił Jane przyjemność, a zaraz potem wprawił ją w zakłopotanie. Jakby wyczuwając tę sprzeczność w jej umyśle, zmienił temat. – Zdarzało mi się teŜ widzieć przyszłość.

Slonko259

224

– Naprawdę? W jaki sposób? – Głównie w snach. śadnej chronologii, same zdarzenia w przypadkowej kolejności. Zwłaszcza przypadki śmierci. – Śmierci? – Tak. – Wiem, jak zginą wszyscy moi bracia. Nie wiem tylko kiedy. – Jezu... Chryste. To musi być... – Znam jeszcze inne sztuczki. – V podniósł dłoń w rękawiczce. Na przykład tę. – Chciałam cię o to zapytać. Pozbawiłeś tym przytomności jedną z moich pielęgniarek. Próbowała zdjąć ci rękawiczkę i jakby trafił ją piorun. – Byłem wtedy nieprzytomny, tak? – Sztywny jak kłoda. – Prawdopodobnie tylko dlatego przeŜyła. Ta spuścizna po matce bywa cholernie zabójcza. – Zacisnął dłoń w pięść, głos mu stęŜał, słowa rozcinały przestrzeń między nimi. – Moją przyszłość teŜ zaplanowała. – Jak to? – Gdy nie odpowiedział, jakiś instynkt kazał jej drąŜyć. – Niech zgadnę, zaaranŜowane małŜeństwo. – MałŜeństwa. Tak jakby. Jane skrzywiła się. Choć jego przyszłość nie miała się w Ŝaden sposób wiązać z jej własną, na myśl o tym, Ŝe miałby zostać męŜem innej kobiety – męŜem wielu kobiet – Ŝołądek się w niej wywracał. – Hmm... o ilu Ŝonach mowa? – Nie chcę o tym rozmawiać. – W porządku. Jakieś dziesięć minut później staruszek w uniformie angielskiego lokaja wtoczył wózek pełen jedzenia. RóŜnorodność godna czterech pór roku: gofry z truskawkami, rogaliki, jajecznica, gorąca czekolada, świeŜe owoce. UłoŜone tak, by cieszyły najpierw oczy. Jane zaburczało w Ŝołądku i zanim zdała sobie sprawę, co robi, rzuciła się na pełne talerze, jakby nie jadła od tygodnia. W połowie drugiej dokładki i trzeciego kubka czekolady zamarła z uniesionym do ust widelcem. BoŜe, co V sobie o niej pomyśli. ObŜerała się jak świnia. – Uwielbiam to – powiedział.

Slonko259

225

– Naprawdę? Nie masz nic przeciwko temu, Ŝe rzucam się na jedzenie jak nienasycony dzieciak? Przytaknął, oczy mu rozbłysły. – Uwielbiam obserwować, jak jesz. Czysta ekstaza. Nie przerywaj, aŜ będziesz tak najedzona, Ŝe zaśniesz na swoim krześle. Urzeczona jego diamentowym spojrzeniem, powiedziała: – A... co stanie się później? – Nie budząc cię, zaniosę cię do łóŜka i będę nad tobą czuwał ze sztyletem w dłoni. Dobra, ale ta jaskiniowa grzeczność nie powinna jej aŜ tak pociągać. W końcu potrafiła sama o siebie zadbać. A jednak myśl o kimś czuwającym nad nią była... bardzo przyjemna. – Dokończ jedzenie – powiedział, wskazując talerz. –I dolej sobie czekolady. Niech to licho weźmie... Zrobiła to, o czym mówił. Włącznie z nalaniem sobie czwartego kubka czekolady. Gdy usiadła wreszcie na krześle z pełnym kubkiem w dłoniach, czuła się przyjemnie nasycona. Bez Ŝadnej konkretnej przyczyny powiedziała: – Wiem coś o rodzinnych spuściznach. Mój ojciec był chirurgiem. – Och, więc musiał mieć bzika na twoim punkcie. Jesteś wspaniała. Jane pochyliła głowę. – Myślę, Ŝe uznałby moją karierę za zadowalającą. Zwłaszcza jeśli skończę, wykładając na Uniwersytecie Columbia. – Uznałby? – Oboje z matką nie Ŝyją – ciągnęła, bo miała wraŜenie, Ŝe musi to robić. – Zginęli w wypadku lotniczym dziesięć lat temu. Lecieli na konferencję. – Cholera... Przykro mi. Tęsknisz za nimi? – To nie zabrzmi zbyt dobrze... ale nie do końca. Byli dla mnie jak obcy, z którymi musiałam codziennie Ŝyć po powrocie ze szkoły. Ale brakuje mi siostry. – BoŜe, ona teŜ odeszła? – Wrodzona wada serca. Szybka śmierć we śnie. Ojciec zawsze uwaŜał, Ŝe poszłam na medycynę ze względu na niego, ale zrobiłam to, bo byłam wściekła z powodu śmierci Hannah. WciąŜ jestem. – Pociągnęła łyk z kubka. – W kaŜdym razie ojciec uwaŜał, Ŝe dokonując takiego wyboru, zrobię najlepszy uŜytek ze swego Ŝycia. Pamiętam, Ŝe gdy miałam piętnaście lat, wciąŜ powtarzał, jakie mam szczęście, Ŝe jestem taka bystra. – Wiedział, Ŝe stać cię na wiele. Slonko259

226

– Nie. Mówił, Ŝe biorąc pod uwagę mój wygląd, nie mam szans na dobre małŜeństwo. Uśmiechnęła się, gdy V szybko wciągnął powietrze. – Ojciec wciąŜ Ŝył w epoce wiktoriańskiej. MoŜe to wpływ jego angielskich korzeni, licho wie. Ale tak naprawdę uwaŜał co innego, Ŝe kobieta powinna wyjść za mąŜ i prowadzić wielki dom. – Tylko dupek mówi coś takiego młodej dziewczynie. – UwaŜał, Ŝe jest po prostu szczery. Wierzył w szczerość. Zawsze powtarzał, Ŝe Hannah jest tą piękną. Tylko, oczywiście, ona według niego była lekkomyślna. – Po co, u licha, mu o tym opowiada? – CóŜ, rodzice potrafią sprawiać problemy. – Aha. Znam to. Niech mnie szlag, Ŝe znam. Zamilkli. Miała wraŜenie, Ŝe on teŜ przerzuca w myślach strony rodzinnego albumu. Po chwili wskazał głową płaski telewizor na ścianie. – Masz ochotę na film? Obróciła się na krześle i uśmiechnęła nieśmiało. – Rany, pewnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś oglądałam. A co masz? Podłączyłem kablówkę, więc mamy wszystko. – Niby od niechcenia wskazał na poduszki obok siebie. – MoŜe się przysiądziesz? Stamtąd niewiele zobaczysz. Jasny gwint. Chciała być koło niego. Chciała być naprawdę... blisko. Choć jej mózg stanowczo protestował, podeszła do łóŜka i usiadła obok niego, krzyŜując ręce na piersi i nogi w kostkach. BoŜe, czuła się jak na pierwszej randce. Motyle w brzuchu. Spocone dłonie. Pozdrowienia od nadnerczy! – Więc na jaki film masz ochotę? – spytała, gdy wziął pilot z tyloma guzikami, Ŝe spokojnie moŜna by uruchomić nim prom kosmiczny. – Dziś na coś bardzo nudnego. – Naprawdę? Dlaczego? Poczuła jego diamentowe spojrzenie. Powieki miał jednak opuszczone tak nisko, Ŝe nie mogła spojrzeć mu w oczy. – Och, niewaŜne. Wyglądasz na zmęczoną, to wszystko. Druga Strona. Cormia siedziała na łóŜku. Czekała. Znowu. RozłoŜyła dłonie na podołku. Znów je splotła. śałowała; Ŝe nie ma ksiąŜki, która zajęłaby jej uwagę. Siedząc w ciszy, zastanawiała się, jakby to było mieć ksiąŜkę na własność. MoŜe napisałaby na okładce swoje nazwisko, Ŝeby wszyscy wiedzieli, Ŝe naleŜy do niej. Tak, to by było dobre. Cormia. Albo jeszcze lepiej. KsiąŜka Cormii. Slonko259

227

Gdyby któraś z sióstr chciała ją poŜyczyć, zgodziłaby się, oczywiście. Ale wtedy, nawet gdyby inne dłonie trzymały ksiąŜkę i inne oczy czytały jej druk, wiedziałaby, Ŝe okładka, strony i spisane na nich opowieści naleŜą tylko do niej. KsiąŜka teŜ by to wiedziała. Pomyślała o bibliotece Wybranek, o stosach ksiąŜek, słodkim zapachu skórzanych opraw i obezwładniającym zbytku słów. Miejsce to było dla niej prawdziwym schronieniem, radosną samotnią. Tyle historii czekało na poznanie, tyle miejsc, których jej oczy nigdy nie miały zobaczyć. A ona przecieŜ tak kochała naukę. Czekała na nią. Była jej głodna. Zazwyczaj. Ta godzina była inna. Dziewczyna siedziała na łóŜku i czekała, ale nie pragnęła lekcji, która miała nadejść. Nie chciała poznawać spraw, których miała się nauczyć, – Pozdrowienia, siostro. Cormia podniosła wzrok. Wybranka przytrzymująca białą zasłonę w przejściu była wzorem słuŜebności i bezinteresowności, prawdziwie wybitną kobietą. Cormia zazdrościła Layli tego wyrazu cichego zadowolenia i wewnętrznego spokoju, który gościł na jej twarzy. A to było zabronione. Zazdrość oznaczała, Ŝe odsuwasz się od świata, Ŝe stajesz się indywidualistą, i to małostkowym. – Pozdrowienia. Cormia wstała. Miała miękkie kolana z obawy przed tym, co miało nastąpić. Choć często pragnęła zobaczyć, co znajduje się w świątyni Najsamca, teraz Ŝałowała, Ŝe postawi stopę w tej marmurowej enklawie. Ukłoniły się sobie i zamarły w tej postawie. – To zaszczyt móc ci pomóc. Cormia odpowiedziała szeptem: – Jestem... jestem wdzięczna za twoje instrukcje. Prowadź, jeśli zechcesz. Gdy Layla podniosła głowę, w jej bladozielonych oczach błyszczało zrozumienie. – Pomyślałam, Ŝe mogłybyśmy chwilę porozmawiać, zamiast od razu iść do świątyni. Cormia z trudem przełknęła ślinę. – Byłabym wdzięczna. – Czy mogę usiąść? – Cormia skinęła głową. Layla przysiadła, a jej biała szata rozsunęła się, ukazując fragment uda. – Dołącz do mnie. Cormia siadła obok, choć materac wydał jej się twardy jak skała. Nie mogła oddychać, nie mogła się poruszyć, ledwo mrugała. – Siostro moja, pragnę ukoić twój lęk – powiedziała Layla. – Zaiste, będziesz czerpać radość z czasu spędzonego z Najsamcem.

Slonko259

228

– Zaiste. – Cormia ściągnęła bliŜej poły szaty. – Lecz on odwiedzi równieŜ inne, prawda? – Ty będziesz dla niego najwaŜniejsza. Jako jego pierwsza partnerka, będziesz miała dla niego wyjątkowe znaczenie. Najsamcowi wolno ustalać hierarchię w całej równości. Ty będziesz pierwszą pomiędzy nami. – Ale jak długo potrwa, zanim zainteresuje się innymi? Layla zmarszczyła brwi. – To będzie jego decyzja, choć będziesz mogła mu pomóc ją podjąć. Jeśli go zadowolisz, moŜe zostać z tobą bardzo krótko. Tak juŜ się zdarzało. – Będę mogła mu powiedzieć, Ŝeby znalazł inną? Layla przechyliła głowę. – Zaiste, siostro moja, polubisz to, co was połączy. – Wiesz, kim on jest, prawda? Wiesz, kim jest Najsamiec? – Spotkałam go. – Naprawdę? – Tak. – Layla dotknęła dłonią blond koka, co Cormia wzięła za oznakę skupienia. – Jest... Ma wszystkie cechy wojownika. Jest silny. Inteligentny. Cormia zmruŜyła oczy. – Coś przede mną ukrywasz, Ŝebym się nie lękała. Mam rację? Zanim Layla zdąŜyła odpowiedzieć, przełoŜona odsunęła zasłonę. Nie odzywając się do Cormii, podeszła do Layli i szepnęła jej coś do ucha. Layla wstała, na jej policzkach malował się rumieniec. – Pospieszę tam natychmiast. – Odwróciła się do Cormii z niezwykłym podekscytowaniem w oczach. – Siostro, niech ci się wiedzie do mego powrotu. Jak to było w zwyczaju, Cormia wstała i skłoniła się, czując ulgę, Ŝe z jakiegoś powodu lekcja ją ominie. – Niech ci się wiedzie. PrzełoŜona jednak nie wyszła z Laylą. – Zaprowadzę cię do świątyni i przekaŜę pozostałe instrukcje. Cormia otoczyła się ramionami. – Czy nie powinnam zaczekać, aŜ Layla... – Kwestionujesz moją wiedzę? – zapytała przełoŜona; – Zaiste, tak właśnie jest. MoŜe chcesz równieŜ sama zaplanować swoją lekcję, skoro tak dobrze znasz historię i znaczenie roli, którą ci powierzono? Prawdę mówiąc, z chęcią się czegoś od ciebie nauczę. – Wybacz mi, pani – odpowiedziała zawstydzona Cormia.

Slonko259

229

– Co miałabym ci wybaczyć? Jako pierwsza partnerka Najsamca będziesz mogła mi rozkazywać, więc moŜe powinnam juŜ teraz oswoić się z twoim przewodnictwem. Powiedz, czy mam iść za tobą w drodze do świątyni? Łzy wezbrały w oczach dziewczyny. – Proszę, o pani, nie. – Proszę, co „nie”? – Będę szła za tobą – wyszeptała Cormia z pochyloną głową. – Nie prowadziła. „Ishtar to świetny wybór, pomyślał V. Piekielnie nudny. Długi jak papier toaletowy. Wizualnie porywający jak solniczka”. – To najgorszy chłam, jaki w Ŝyciu widziałam – stwierdziła Jane, ziewając po raz kolejny. BoŜe, co za gardło. Odsłaniając kły i marząc o odegraniu roli klasycznego Draculi pochylającego się nad jej ufnym ciałem, V zmusił się do obserwowania Dustina Hoffmana i Warrena Beatty. Wybrał najgorszy film w nadziei, Ŝe ją uśpi, a dzięki temu przeniknie jej umysł i posiądzie ją. Ponad wszystko pragnął, by doszła w jego ustach, choćby miała to zrobić we śnie. Czekając, aŜ kobieta pogrąŜy się w głębokim śnie, odkrył, Ŝe wpatruje się w pustynię i przewrotnie myśli o zimie... o zimie i o swojej przemianie. Minęło zaledwie kilka tygodni od dnia, gdy tamten pre–trans padł i zmarł w rzece, i V przeszedł swoją przemianę. Jeszcze zanim nastąpiła, był świadom zmian zachodzących w jego ciele. Męczyły go nieustanne bóle głowy. Był wiecznie głodny, ale jedzenie przyprawiało go o mdłości. Nie mógł zasnąć mimo nieustającego zmęczenia. Nie zmieniła się tylko agresja. W obozie naleŜało zawsze być gotowym do walki, więc bardziej wybuchowy charakter nie zwrócił niczyjej uwagi. Jego męska forma narodziła się w samym środku okrutnej zamieci śnieŜnej. Spadek temperatury spowodował, Ŝe kamienne ściany jaskini były lodowate, chłód bijący z podłogi mroził stopy nawet przez futrzane huty, oddech zamarzał zaraz po opuszczeniu ust. Pogoda się nie poprawiała, więc Ŝołnierze i pomoce kuchenne spali razem w wielkiej masie ciał, nie dla seksu, ale dla ogrzania. V wiedział, Ŝe zbliŜa się jego przemiana, bo obudził się rozpalony. Początkowo uznał ciepło za łaskę, ale wtedy rozszalała się w nim gorączka i zaczął go trawić zabójczy głód. Tarzał się po ziemi, bezskutecznie szukając ulgi.

Slonko259

230

Minęła cała wieczność, nim przeszył go głos Krhviopija. – Samice nie będą cię dokrwiać. PrzezwycięŜając otępienie, V otworzył oczy. Krhviopij przyklęknął przy nim. – Dobrze wiesz dlaczego. V przełknął, mimo niewidzialnej pięści ściskającej jego gardło. – Nie wiem. – Mówią, Ŝe opanowały cię malowidła w jaskini. śe w twojej dłoni zamieszkały duchy zamknięte w tych ścianach. śe twoje oczy nie naleŜą juŜ do ciebie. Kiedy V nie odpowiadał, Krhviopij zapytał: – Nie zaprzeczysz temu? PogrąŜony w bagnie własnych myśli, V usiłował skalkulować efekt dwóch moŜliwych odpowiedzi. Zdecydował się na prawdę, nie dla niej samej, ale dla przeŜycia. – Za... zaprzeczam. – Zaprzeczasz teŜ innym ich słowom? – Co... mówią... jeszcze? – śe zabiłeś tą dłonią kompana nad rzeką. To było kłamstwo. Ci, którzy tam wtedy byli, teŜ to wiedzieli. Widzieli przecieŜ, jak młodziak sam upadł. Samice oparły swoje wnioski na fakcie śmierci i obecności V w tamtym miejscu i czasie. Bo z jakiego powodu inni samcy mieliby opowiadać o dowodach wyjątkowej mocy V? A moŜe działało to na ich korzyść? Bez samicy, która by go karmiła, V umarłby. Co byłoby na rękę innym pre–transom. – Co na to powiesz? – naciskał ojciec. PoniewaŜ taka demonstracja siły była mu potrzebna, V wymamrotał: – Zabiłem go. Krhviopij uśmiechnął się szeroko. – Tak podejrzewałem. W uznaniu twojego wysiłku, przyprowadzę ci samicę. I rzeczywiście, przyprowadził ją a ona dokrwiła V. Przemiana była brutalna, długa i wyczerpująca, a gdy się skończyła, nie mieścił się juŜ na swojej pryczy. Jego ręce i nogi chłodziły się na zimnej podłodze jaskini jak mięso ze świeŜego uboju. Choć po przemianie rozszalało się w nim poŜądanie, kobieta, którą zmuszono do karmienia go, nie chciała nic dla niego zrobić. Dała mu dość krwi, by przeŜył przemianę, a potem zostawiła go z trzeszczącymi kośćmi i mięśniami naciągniętymi do granicy rozdarcia. Nikt się nim nie zajmował, więc pogrąŜony w cierpieniu wzywał w myślach matkę, która Slonko259

231

powołała go do Ŝycia. Wy– obraŜał sobie, Ŝe przychodzi do niego, oświetlona miłością, i gładzi jego włosy, i mówi, Ŝe wszystko będzie dobrze. W tej Ŝałosnej wizji nazywała go swoim lilan. Darem. Chciałby być dla kogoś darem. Dary ceniono, troszczono się o nie i chroniono je. Pamiętnik wojownika Hardhhego był darem dla V, choć ofiarodawca pewnie nie wiedział, czym było pozostawienie go. Dar. Kiedy przemiana się dokonała, V zasnął, a później obudził się głodny mięsa. Jego ubranie było w strzępach, więc owinął się w skórę i poszedł boso do kuchni. Niewiele tam znalazł. Wgryzł się w kość udową, znalazł teŜ resztki chleba, zjadł garść mąki. Zlizywał właśnie resztki białego pyłu z dłoni, gdy usłyszał za plecami głos ojca: – Czas na walkę. – O czym myślisz? – spytała Jane. – Jesteś strasznie spięty. V wrócił do teraźniejszości. I z jakiegoś powodu nie skłamał. – Myślałem o moich tatuaŜach. – Dawno je zrobiono? – Prawie trzy wieki temu. Zagwizdała. – BoŜe, to juŜ tyle Ŝyjesz? – Nawet dłuŜej: Zakładając, Ŝe nie dam się zatłuc w bitwie, a głupi ludzie nie wysadzą całej planety w powietrze, mam zamiar pooddychać jeszcze przez jakieś siedemset lat. – Nieźle. To nadaje towarzystwom emerytalnym całkiem nowy wymiar. – Podniosła się. – Odwróć się. Chcę obejrzeć te wzory na twojej twarzy. Zrobił, o co prosiła, zbyt poruszony wspomnieniami, by wiedzieć, Ŝe nie powinien tego robić. Gdy jednak uniosła dłoń, wzdrygnął się. Opuściła dłoń, nie dotykając go. – Ktoś cię zmusił do ich zrobienia, prawda? Mniej więcej w tym czasie, kiedy dokonano kastracji? V dosłownie skręcał się w środku, nie odsunął się jednak. Źle się czuł z tym całym kobiecym współczuciem, ale głos Jane był rzeczowy. Bezpośredni. Dlatego odpowiedział bezpośrednio i rzeczowo. – Tak. W tym samym czasie.

Slonko259

232

– Domyślam się, Ŝe to jakieś ostrzeŜenia, bo znajdują się na dłoni, na skroni, na udach i w pachwinie. Zgaduję, Ŝe mówią o energii uwalnianej przez dłoń, drugim spojrzeniu i sprawie z prokreacją. Czy ta hiperdedukcja nie powinna go choć trochę zaskoczyć? – To prawda. Ściszyła głos. – Dlatego spanikowałeś w szpitalu, gdy powiedziałam, Ŝe muszę cię unieruchomić. Wtedy na OIOMie. Związali cię wtedy, kiedy to robili, prawda? Odkaszlnął. – Zrobili to, V? Wziął w rękę pilot. – Chcesz obejrzeć coś innego? Zaczął skakać po kanałach i w pokoju zapadło długie milczenie. – Zwymiotowałam na pogrzebie siostry. Kciuk V zatrzymał się na Milczeniu owiec. Spojrzał na nią. – Naprawdę? – To była najbardziej krępująca, wstydliwa chwila w moim Ŝyciu. I to nie tylko dlatego, Ŝe wszystko poleciało na mojego tatę. Clarice Starling siedziała na niewygodnym krześle przed celą Lectera, a V pragnął dowiedzieć się czegoś o Jane. Chciał poznać jej Ŝycie od samych narodzin, poznać je właśnie teraz. – Powiedz mi, co się stało. Jane odkaszlnęła, jakby zbierając się na odwagę, a V nie mógł się powstrzymać od porównań z filmem: on był potworem w klatce, ona źródłem dobra, oddawała cząstki siebie, aby Ŝywić bestię. Ale musiał się tego dowiedzieć, tak jak musiał pić krew, by Ŝyć. – Co się stało, Jane? – No więc... mój ojciec był wielbicielem owsianki. – Owsianki? – Kiedy nie podjęła, zachęcił ją. – Opowiedz. Jane skrzyŜowała ramiona na piersi i wbiła wzrok w swoje stopy. Później odszukała jego spojrzenie. – Wyjaśnijmy sobie jedno: opowiadam o tym tylko po to, Ŝebyś i ty opowiedział, co ci się przydarzyło. Coś za coś. To jak pokazywanie sobie blizn. Wiesz, takich jak ta po upadku z łóŜka piętrowego na letnim obozie. Albo zacięciu się noŜykiem przy odwijaniu rolki folii aluminiowej, albo uderzeniu w głowę przy... – Zmarszczyła czoło. Slonko259

233

– No dobra... moŜe to niezbyt dobre porównania, biorąc pod uwagę, jak się goicie, ale dla mnie tak to działa. V musiał się uśmiechnąć. – Zrozumiałem. – Ale wymiana musi być uczciwa. Jeśli ja się wygadam, to i ty teŜ. Zgoda? – Cholera. – Ale jakoś musiał ją poznać. – Chyba zgoda. – Więc tak, mój ojciec i owsianka. OtóŜ on... – Jane? – Tak? – Lubię cię. Bardzo. Musiałem to powiedzieć. Mrugnęła kilka razy. Wreszcie jeszcze raz odkaszlnęła. Rany, świetnie wygląda z tym rumieńcem. – Mówiłaś o owsiance. – Tak... więc... jak juŜ mówiłam, mój ojciec był wielkim zwolennikiem owsianki. Wszyscy musieliśmy ją jeść co rano, nawet latem. Moja matka, siostra i ja musiałyśmy zapychać się tą papką, a on pilnował, Ŝeby miski były puste. Obserwował, jak jemy, zupełnie jak byśmy grały w golfa i w kaŜdej chwili mogły wziąć zły zamach. Przysięgam, oceniał kąt wygięcia kręgosłupa i chwyt na łyŜce. A podczas obiadów... – przerwała. – Gadam bez sensu. – Mógłbym cię słuchać godzinami, więc jeśli o mnie chodzi, to nie musisz się skupiać na tej jednej historii. – Wiesz... skupienie jest waŜne. – Tylko jeśli jesteś mikroskopem. Uśmiechnęła się lekko. – Wracając do owsianki. Moja siostra zmarła w dniu moich urodzin, w piątkową noc. Pogrzeb zorganizowano bardzo szybko, bo ojciec miał mieć w środę jakiś odczyt w Kanadzie. Później odkryłam, Ŝe odczyt ten zorganizował w dniu, w którym znaleźliśmy Hannah martwą w łóŜku. Bez wątpienia chciał w ten sposób przyspieszyć to wszystko. W kaŜdym razie... w dniu pogrzebu czułam się okropnie. Po prostu beznadziejnie. Jedne wielkie mdłości. Hannah... Hannah była jedynym realnym akcentem w tym idealnym, cudownym domu. Bałaganiła i hałasowała, była wesoła i... Kochałam ją tak bardzo, Ŝe nie mogłam znieść myśli, Ŝe zakopiemy ją w ziemi. Nie zniosłaby takiego zamykania w klatce. Właśnie... W kaŜdym razie, na pogrzeb mama przygotowała mi taką czarną sukienkę przypominającą płaszczyk. Rankiem w dniu pogrzebu załoŜyłam ją i okazało się, Ŝe się nie mieszczę. Była za mała i czułam się tak, jakbym nie mogła oddychać. Slonko259

234

– A to tylko pogorszyło problem z Ŝołądkiem. – Tak, ale mimo to zeszłam na śniadanie. Jezu, wciąŜ pamiętam, jak siedzieli po przeciwnych stronach stołu, twarzami do siebie, ale nie patrząc sobie w oczy. Matka przypominała nieudaną lalkę z porcelany – umalowana, uczesana, ale nic z tego nie było na miejscu. Szminka miała zły odcień, na policzkach nie było śladu rumieńców, z koka wystawały wsuwki. Ojciec czytał gazetę i odgłos przewracanych stron przypominał wystrzał z wiatrówki. śadne z nich się do mnie nie odezwało. Usiadłam na swoim krześle i nie mogłam oderwać spojrzenia od pustego miejsca po drugiej stronie stołu. I wtedy nadleciała miska owsianki. Marie, nasza słuŜąca, połoŜyła mi dłoń na ramieniu, stawiając miskę przede mną, i przez chwilę byłam bliska załamania. Wtedy ojciec trzasnął gazetą, jakbym była szczeniakiem, który narobił na dywan. Więc wzięłam łyŜkę i zaczęłam jeść. Wmuszałam w siebie owsiankę, póki nie zaczęłam się nią dławić. Później poszliśmy na pogrzeb. V chciał jej dotknąć i juŜ wyciągał rękę, powstrzymał się jednak. – Ile miałaś lat? – Trzynaście. W kaŜdym razie, gdy dotarliśmy do kościoła, był tam straszny tłok, bo wszyscy w Greenwich znali moich rodziców. Mama zachowywała się rozpaczliwie uprzejmie, a ojciec stał jak słup soli, więc wszystko było właściwie jak zawsze. Pamiętam... tak, uwaŜałam, Ŝe zachowywali się jak zwykle, tylko mama miała schrzaniony makijaŜ, a ojciec bawił się drobnymi w kieszeni. To było bardzo nie w jego stylu. Nie znosił dźwięków otoczenia, więc dziwiłam się, Ŝe to nieustanne dzwonienie monet mu nie przeszkadza. Pewnie było tak dlatego, Ŝe kontrolował dźwięk. To znaczy, w kaŜdej chwili mógł go przerwać. Urwała i wpatrzyła się w ścianę, a V zapragnął znaleźć się w jej umyśle i zobaczyć, co się w nim dzieje. Powstrzymał się – i to nie tylko dlatego, Ŝe nie był pewien, czy mu się uda. Historia, którą opowiadała mu z własnej woli, była o niebo cenniejsza od wszystkiego, co mógłby sam od niej wziąć. – Pierwszy rząd – mruknęła. – W kościele usiedliśmy w pierwszym rzędzie, naprzeciwko ołtarza. Trumna był zamknięta, dzięki Bogu, choć myślę, Ŝe Hannah była idealnie piękna. Miała jasne włosy. Przepyszne fale jak u Barbie. Moje były proste jak sznurek. W kaŜdym razie... V pomyślał, Ŝe kobieta korzysta z frazy „w kaŜdym razie” jak z gąbki do wycierania tablicy. UŜywała jej, gdy musiała usunąć juŜ wypowiedziane słowa i zrobić miejsce dla nowych. Slonko259

235

– No więc, pierwszy rząd. NaboŜeństwo się zaczęło. Muzyka organowa... a wibracje piszczałek przenosiły się po podłodze. Byłeś kiedyś w kościele? Pewnie nie... W kaŜdym razie, kiedy basy się rozpędzą, moŜesz je naprawdę poczuć. Oczywiście, naboŜeństwo odbywało się w wielkim kościele w którym organy miały więcej piszczałek niŜ jest rur w systemie kanalizacyjnym Caldwell. BoŜe, kiedy zaczynały grać, człowiek czuł się jak w startującym samolocie. Kolejna przerwa i głęboki oddech uświadomiły V, Ŝe ta historia ją męczy, Ŝe zbliŜają się do miejsca, do którego ona sama nie wraca z własnej woli. Gdy podjęła opowieść, jej głos był schrypnięty. – Więc... jesteśmy w połowie naboŜeństwa, sukienka mnie ciśnie, Ŝołądek szaleje, a cholerna owsianka mojego ojca wypuściła juŜ korzenie i powoli wrasta w moje wnętrzności. Ksiądz wchodzi na ambonę, Ŝeby wygłosić mowę poŜegnalną. Ksiądz jak malowany: białe włosy, głęboki głos, złoto–białe szaty. Był biskupem Connecticut, jak sądzę. W kaŜdym razie... zaczyna opowiadać o łasce, która czeka w niebie i całą tę gadkę szmatkę o Bogu, Jezusie i Kościele. Niewiele miało to wspólnego z Hannah, bardziej przypominało reklamę chrześcijaństwa. Siedzę tam, nie słuchając zbyt uwaŜnie, i nagle spoglądam na dłonie matki. Mocno zaciśnięte na podołku, tak mocno, Ŝe aŜ pobielały... jakby siedziała na kolejce górskiej, choć się nie poruszała. Obejrzałam się w lewo, na ojca. PołoŜył dłonie na kolanach i z całych sił wbijał w nie palce. Wszystkie, poza małym palcem prawej ręki, który urządził sobie jakieś tańce. DrŜąc jak przy parkinsonie, palec ten bez przerwy uderzał w wełniane spodnie ojca. V wiedział, dokąd zmierza ta historia. – A twoje? – podpowiedział delikatnie. – Co z twoimi dłońmi? Jane wyrwało się ciche łkanie – Moje... moje leŜały całkiem spokojnie, całkowicie rozluźnione. Nie czułam nic, poza owsianką w Ŝołądku. Och... BoŜe, moja siostra nie Ŝyła, a moi rodzice – tak bardzo pozbawieni emocji, jak tylko moŜesz sobie wyobrazić – byli przygnębieni. A ja? Nic z tych rzeczy. Pamiętam, Ŝe myślałam o tym, jak Hannah płakałaby, gdybym to ja leŜała w trumnie. Płakałaby z mojego powodu. A ja? Nie potrafiłam. Więc kiedy ksiądz skończył wreszcie akcję promocyjną dobroci Boga i tego, jakie szczęście miała Hannah, Ŝe się przy nim znalazła, i całe to pieprzenie, zagrały organy. Wibracje z basów poniosły się podłogą, po siedzeniu, i uderzyły we właściwą częstotliwość. A moŜe raczej w niewłaściwą. Zwymiotowałam całą owsiankę na mojego ojca. „Pieprz to”, pomyślał V, ściskając jej rękę. Slonko259

236

– Nieciekawie... – Aha. Mama wstaje, Ŝeby mnie stamtąd zabrać, ale ojciec mówi, Ŝeby została. Zaprowadził mnie do jednej z kobiet opiekujących się kościołem i poprosił, Ŝeby zabrała mnie do łazienki, a sam poszedł do męskiej. Stałam tam sama przez jakieś dziesięć minut, aŜ wreszcie ta kobieta wróciła, wsadziła mnie do samochodu i zawiozła do domu. Przegapiłam pogrzeb. – Wciągnęła powietrze. – Gdy rodzice wrócili do domu, Ŝadne nawet nie sprawdziło, jak się czuję. Czekałam aŜ ktoś do mnie zajrzy. Słyszałam, jak kręcą się po domu, wreszcie wszystko ucichło. W końcu zeszłam na dół, wyjęłam coś z lodówki i zjadłam w kuchni, bo nie wolno nam było zabierać jedzenia na górę. Nawet wtedy nie płakałam, choć noc była wietrzna, co mnie zawsze przeraŜało, w domu nie paliły się światła, a ja miałam wraŜenie, Ŝe popsułam pogrzeb siostry. – Musiałaś być w szoku. – Pewnie. Zabawne... Martwiłam się, Ŝe zmarznie. Wiesz, zimna, jesienna noc. Zimna ziemia. – Jane machnęła ręką. – W kaŜdym razie, następnego dnia ojciec wyjechał, zanim wstałam, i nie wrócił do domu przez dwa tygodnie. Co jakiś czas dzwonił i mówił matce, Ŝe musi skonsultować trudny przypadek w coraz to innej części kraju. Matka wstawała co rano, ubierała mnie i odprowadzała do szkoły, ale duchem była nieobecna. Była jak gazeta. Rozmawiała tylko o pogodzie albo co złego stało się w domu, albo ze słuŜbą, gdy byłam w szkole. Mój ojciec w końcu wrócił, ale wiesz, skąd wiedziałam, Ŝe zbliŜa się jego powrót? Pokój Hannah. KaŜdej nocy szłam do jej pokoju i otaczałam się jej rzeczami. Nie mogłam pojąć, dlaczego wciąŜ tam były jej ubrania i ksiąŜki, i jej rysunki, choć jej samej tam nie było. To nie miało sensu. Jej pokój był jak samochód bez silnika, wszystko na swoim miejscu, tylko nie to, co najwaŜniejsze. śadna z tych rzeczy nie miała juŜ zostać uŜyta. W noc przed powrotem ojca otworzyłam drzwi jej pokoju i... zobaczyłam pustkę. Matka kazała wynieść wszystkie rzeczy, zmienić pościel i powiesić nowe zasłony. Pokój Hannah stał się pokojem gościnnym. Stąd wiedziałam, Ŝe ojciec wraca. V pogłaskał ją po głowie. – Jezu... Jane... – Taka jest moja historia. Zwymiotowałam owsiankę, zamiast płakać. Wyraźnie widział jej zdenerwowanie i chęć cofnięcia tego, co powiedziała. Sam tak się czuł w tych nielicznych chwilach, w których się przed kimś otworzył. Pieścił jej dłoń, póki na niego nie spojrzała. Gdy milczenie zaczęło się przedłuŜać, wiedział, na co czeka. – Tak – wymruczał. – Przytrzymali mnie. Slonko259

237

– I przez cały czas byłeś przytomny, prawda? Jego głos zabrzmiał piskliwie. – Tak. Dotknęła jego twarzy, przebiegła palcami po zarośniętym policzku. – Zabiłeś ich za to? Uniósł dłoń w rękawiczce. – To załatwiło sprawę. Blask przeszył całe moje ciało. Dotykali mnie, więc padli jak kłody. – I dobrze. Cholera... Nie mógł jej nie kochać. – Byłabyś świetnym wojownikiem, wiesz? – Jestem wojownikiem. Moim wrogiem jest śmierć. – Tak, tak właśnie jest. – BoŜe, czuł się z nią związany, i to miało sens. Była wojowniczką... jak i on. – A skalpel jest twoim sztyletem. – Właśnie. Siedzieli tak przez chwilę, złączeni dłońmi i spojrzeniami. Wtem, bez Ŝadnego ostrzeŜenia, przeciągnęła kciukiem po jego wargach. Wciągnął z sykiem powietrze, a ona szepnęła: – Wiesz, naprawdę nie muszę przy tym spać.

Slonko259

238

23 JOHNA OBUDZIŁA SZALEJĄCA GORĄCZKA. Jego skóra sprawiała wraŜenie zrobionej z płomieni, krew była płynną lawą, a szpik – paleniskiem, który to wszystko podsycał. Pragnął się ochłodzić. Przeturlał się i chciał zdjąć ubranie, lecz okazało się, Ŝe nie ma na sobie ani koszuli, ani spodni. Cały czas był nagi. – Chwyć mój nadgarstek. Gdzieś z lewej strony dobiegł go kobiecy głos. Przechylił głowę w tamtą stronę. Pot spływał mu po twarzy niczym łzy. A moŜe płakał. Boli. – Wasza miłość, chwyć mój nadgarstek. Nacięcia są gotowe. Ktoś przycisnął coś do jego ust i zwilŜył je winem, doskonałym winem. Obudził się w nim instynkt. W rzeczywistości palił go głód, a oto ofiarowano mu zaspokojenie. Chwycił coś, co okazało się ramieniem, otworzył usta i pił, ssąc mocno. BoŜe... To był smak ziemi i Ŝycia, mocny, uderzający do głowy i uzaleŜniający. Świat zaczął wirować jak tancerz w piruecie, przejaŜdŜka na karuzeli, nieustający wir wodny. W środku tego wirowania przełknął, wiedząc gdzieś w głębi, Ŝe ten napój jest jedynym ratunkiem przed śmiercią. Karmił się tak przez dni i noce. Mijały całe tygodnie A moŜe trwało to tylko mgnienie oka? Zaskoczył go koniec– nie zdziwiłby się, gdyby miał spędzić resztę Ŝycia przyssany do ofiarowanego mu nadgarstka. Lekko rozchylił wargi i otworzył oczy. Layla, blondwłosa Wybranka, siedziała przy nim na łóŜku w oślepiająco białej szacie. W kącie za nią stał Ghrom obejmujący Beth. Na twarzach obojga malowała się troska. Przemiana. Jego przemiana. Chłopak uniósł dłonie i za migał jak pijany. JuŜ po wszystkim? Ghrom potrząsnął głową. – Jeszcze nie, dopiero się zaczyna. Zaczyna?

Slonko259

239

– Weź kilka głębokich oddechów – powiedział król. – Będziesz ich potrzebował. I pamiętaj, jesteśmy tuŜ przy tobie. Nie zostawimy cię. Cholera, miał rację. Przemiana odbywała się przecieŜ w dwóch etapach. Ten trudniejszy miał dopiero nadejść. By zwalczyć strach, przypomniał sobie, Ŝe Blasth to przeŜył. Tak jak i Khill. Tak jak wszyscy bracia. Tak jak jego siostra. Napotkał granatowe oczy Beth i nagle nawiedziła go niewyraźna wizja. Był w klubie... gotyckim klubie z... Tohrturem. Nie, obserwował Tohra i kogoś jeszcze, wielkiego samca, samca rozmiarów brata, którego twarzy nie mógł dojrzeć. John zmarszczył brwi, nie mogąc pojąć, dlaczego akurat teraz to do niego wróciło. W tym samym momencie usłyszał głos obcego: „To moja córka, Tohr”. – To pół–człowiek, H. A wiesz, jaki on ma stosunek do ludzi. – Tohrtur pokręcił głową. – Moja praprababka teŜ taka była i przy nim bym się tym faktem nie chwalił”. Rozmawiali o Beth... co znaczyło, Ŝe nieznajomy z niewyraźną twarzą był ojcem Johna. Hardhy. John próbował skupić wzrok, by choć raz wyraźnie zobaczyć twarz ojca. Modlił się o to, gdy Hardhy podniósł dłoń, Ŝeby przyciągnąć uwagę kelnerki i wskazać jej na pustą butelkę po piwie i niemal suchą szklankę Tohrtura. „Nie pozwolę, by zmarło moje kolejne dziecko – powiedział. – Nie wtedy, gdy jest szansa na jej ocalenie. Zresztą nie wiemy nawet, czy przejdzie przemianę. MoŜe skończy się tak, Ŝe szczęśliwie przeŜyje swoje Ŝycie, nic o nas nie wiedząc. Tak bywało w przeszłości”. Czy ojciec wiedział o jego istnieniu? – zastanawiał się John. Prawdopodobnie nie, jeśli wziąć pod uwagę, Ŝe chłopak urodził się w toalecie na dworcu i został tam porzucony, Ŝeby umarł. Samiec, który tak troszczył się o córkę, zatroszczyłby się teŜ o syna. Wizja zaczęła blaknąć i im bardziej John próbował ją zatrzymać, tym szybciej się rozpadała. Zanim zniknęła do końca, spojrzał w twarz Tohra. Wojskowa fryzura, wyraziste kości policzkowe i jasne spojrzenie przyprawiły Johna o ból w piersi. Podobnie jak spojrzenie, które Tohr posłał siedzącemu z nim samcowi. Byli sobie bliscy. Najlepsi przyjaciele. „Jak wspaniale byłoby, pomyślał John, mieć ich obu przy sobie”... Ból, który w niego uderzył, był kosmiczny. Prawdziwy wielki wybuch, który rozerwał Johna na kawałki, posłał jego molekuły w taniec wokół jądra. Wszelkie myśli, wszelkie

Slonko259

240

rozwaŜania odeszły i chłopak nie miał innego wyjścia, jak tylko się temu poddać. Otworzył usta i bezgłośnie krzyczał. Jane, sama sobie nie wierząc, wpatrywała się w twarz wampira z nadzieją, Ŝe będzie się z nią kochał. A przecieŜ jeszcze nigdy w Ŝyciu niczego nie była tak pewna. – Zamknij oczy – powiedział V. – Bo chcesz mnie pocałować? „BoŜe, błagam, niech to będzie prawda”. V przesunął dłonią po jej twarzy. Dłoń była szeroka i ciepła, i roztaczała mroczny zapach. – Śpij, Jane. Skrzywiła się. – Chcę być przytomna. – Nie. – Dlaczego? – Tak będzie bezpieczniej. – Znaczy co, moŜesz mi zrobić dziecko? „A co z chorobami wenerycznymi?” – To juŜ się zdarzało u człowieków, ale teraz nie jajeczkujesz. Wyczuwam to. Co do chorób przenoszonych tą drogą, nie jestem nosicielem, a ty nie mogłabyś mnie zarazić. Ale nie o to chodzi. Wzięcie cię we śnie jest bezpieczniejsze dla mnie. – Kto tak powiedział? Poprawił się na łóŜku, niecierpliwy, niespokojny. Podniecony. – To się moŜe wydarzyć tylko we śnie. Rany, jak zwykle jej zezowate szczęście. Uparł się grać dŜentelmena. Dupek. Jane odsunęła się i wstała. – Fantazje mnie nie interesują. Jeśli nie chcesz być ze mną na jawie, to nawet tego nie zaczynajmy. Podciągnął kołdrę, zakrywając rozpychającą mu spodnie erekcję. – Nie chcę cię skrzywdzić. Rzuciła mu spojrzenie, w którym kryły się zarówno seksualna frustracja, jak i feministyczne podejście. – Nie jestem tak krucha, jak się wydaję. I prawdę mówiąc, nie rusza mnie ta męska gadka z gatunku „chcę tylko twojego dobra”.

Slonko259

241

Odwróciła się z podniesioną brodą i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, Ŝe nie ma dokąd pójść. Wspaniale. Nie mając innego wyjścia, pomaszerowała do łazienki. Chodząc od prysznica do umywalki, czuła się jak koń w boksie... Bez Ŝadnego ostrzeŜenia V popchnął ją twarzą do ściany i przytrzymał w miejscu twardym jak skała ciałem dwukrotnie większym niŜ ona. Najpierw zaskoczona sapnęła, później wzdychała juŜ z podniecenia, gdy V wciskał się między jej pośladki. – Próbowałem ci odmówić – mruknął, wplatając palce w jej włosy i odciągając jej głowę do tyłu. Krzyknęła, czując wilgoć między nogami. – Próbowałem być miły. – O BoŜe... – Modlitwa ci nie pomoŜe. JuŜ na to za późno, Jane. Dałem ci szansę, by to się stało na twoich warunkach. Teraz zrobimy to po mojemu. – Chciała tego. Pragnęła go. – Proszę... – Ciii... – Jednym ruchem nadgarstka obrócił jej głowę, odsłaniając przy tym gardło. – Kiedy będę chciał, Ŝebyś błagała, powiem ci o tym. – Przeciągnął ciepłym i wilgotnym językiem wzdłuŜ jej szyi. – Zapytaj teraz, co z tobą zrobię. Otworzyła usta, ale nie wydała Ŝadnego dźwięku. Chwycił mocniej jej włosy. – Zapytaj mnie. Powiedz: „Co chcesz ze mną zrobić?”. Przełknęła ślinę. – Co... co chcesz ze mną zrobić? Zaczął ją odwracać, cały czas przyciskając biodra do jej tyłka. – Widzisz tę umywalkę, Jane? – Tak. Dobry BoŜe, czuła zbliŜający się orgazm... – Pochylę cię nad nią, a ty chwycisz ją obiema dłońmi. Potem zdejmę ci majtki. Och, Jezu... – Zapytaj mnie, co będzie dalej, Jane. Znów przeciągnął językiem po jej gardle i zacisnął kły na płatku ucha. Poczuła rozkoszne ukłucie, po którym nadeszła kolejna fala gorąca między nogami. – Co... będzie dalej? – wydyszała. – Uklęknę przed tobą. – Pochylił głowę i musnął zębami jej obojczyk. – Teraz zapytaj: „A co potem, V?”. Była na skraju łez, tak podniecona, Ŝe nogi mogły ją zawieść w kaŜdej chwili. Slonko259

242

– A co potem? Szarpnął ją za włosy. – Zapomniałaś o końcówce. „Jaka końcówka... co to za końcówka...”. – V. – Nie, zacznij jeszcze raz. Od początku. – Przycisnął ją mocniej do siebie, by wyraźniej poczuła, jak bardzo chce się w niej znaleźć. – Zacznij jeszcze raz i powiedz to w całości. Nagle zaczął w niej wzbierać orgazm, impuls wzmocniony jego głosem... – O nie, nie ma mowy. – Odsunął się od niej. – Nie dojdziesz teraz. Zrobisz to, gdy ci pozwolę. Nie wcześniej. Zdezorientowana i obolała, zawisła w jego rękach. – A teraz powiedz to, co chcę usłyszeć. Co to miało być? – A co potem... V? – Uklęknę przed tobą, przesunę dłońmi w górę twoich ud i otworzę cię przed moim językiem. Orgazm powrócił, wywołując drŜenie nóg. – Nie – warknął. – Nie teraz. Dopiero, gdy ci pozwolę. Podprowadził ją do umywalki i zrobił dokładnie to, co zapowiadał. Pochylił ją, połoŜył jej dłonie na brzegach umywalki i rozkazał: – Nie ruszaj się. Mocno zacisnęła dłonie. Przebiegł po niej obiema dłońmi, przesuwając je pod jej bluzką, obejmując nimi piersi. Później zsunął je przez brzuch i na biodra. Jednym szybkim ruchem ściągnął jej majtki. – O... cholera. Tego właśnie pragnę. – Dłonią w rękawiczce ściskał i masował jej pośladki. – Unieś tę nogę. Zrobiła to. Wtedy rozsunął jej uda i... tak, obiema dłońmi, tą w rękawiczce i tą bez niej, wędrował w górę. Jej skarb był rozpalony i w potrzebie, gdy stała tak przed nim obnaŜona. – Jane – wyszeptał z naboŜeństwem. Nie było Ŝadnego preludium, Ŝadnego przygotowania do tego, co zamierzał zrobić. Tylko jego usta. I jej skarb. Spotkanie dwóch par warg. Zatopił palce w jej pośladkach, Ŝeby się nie ruszała i przystąpił do dzieła, aŜ zupełnie straciła rozeznanie, co jest jego zarośniętym policzkiem, co językiem, a co jego ustami. Czuła, jak na przemian w nią wchodzi i pieści ją

Slonko259

243

długimi pociągnięciami języka, słyszała ciało ścierające się z ciałem, uznawała władzę, jaką nad nią miał. – Zrób to dla mnie – zaŜądał, przyciśnięty do jej skarbu. – Właśnie teraz. Orgazm ogarnął ją z siłą wybuchu, wstrząsając opartym o umywalkę ciałem, aŜ jedna z jej dłoni się z niej ześliznęła. Jane upadłaby, gdyby V nie podsunął jej ramienia, na którym mogła się oprzeć. Odsunął od niej usta, pocałował oba pośladki i przebiegł dłonią wzdłuŜ kręgosłupa, gdy osuwała się w jego ramiona. – Tym razem chcę być w tobie. Jej oddech był cichszy niŜ odgłos ściągania przez niego piŜamy, a jego pierwszy dotyk na jej biodrach przyprawił ją niemal o kolejny szczyt. – Chcę tego – wychrypiał gardłowym tonem. – BoŜe... ja tego pragnę. Wszedł w nią jednym szybkim ruchem, który przysunął jego biodra aŜ do jej pleców i choć to ona przyjmowała w siebie jego ogrom, to on krzyknął. Bez chwili odpoczynku zaczął w nią wchodzić i wychodzić, unosząc jej biodra, przesuwając ją w przód i w tył, na spotkanie jego pchnięciom. Z otwartymi oczami i ustami wsparła się na umywalce, gdy przetoczył się przez nią kolejny orgazm. Ich ciała nieustannie się zderzały. Czegoś takiego jeszcze nie znała. To był seks do milionowej potęgi. Wtedy poczuła na ramieniu dotyk jego dłoni w rękawiczce. Wyprostował ją, nie przestając przy tym kochać, wchodził i wychodził, wchodził i wychodził. Przesunął dłoń wzdłuŜ jej gardła, chwycił podbródek i odchylił głowę do tyłu. – Moja – wymruczał, wchodząc w nią. I ugryzł ją.

Slonko259

244

24 PIERWSZE, O CZYM POMYŚLAŁ JOHN PO PRZEBUDZENIU, były lody z polewą czekoladową i kawałkami bekonu. Co juŜ po chwili wydało mu się dość paskudne. ChociaŜ... kurde, czekolada i bekon byłyby jak manna z nieba. Otworzył oczy i na widok znajomego sufitu w pokoju, w którym spał, poczuł ulgę. Nie mógł jednak pojąć, co właściwie się stało. To było coś przeraŜającego. Coś niezwykłego. Ale co? Podniósł dłoń, Ŝeby przetrzeć oczy... i przestał oddychać. To coś na końcu jego przedramienia było ogromne. Gigantyczna dłoń. Uniósł głowę i spojrzał na swoje ciało... a moŜe ciało kogoś innego. CzyŜby podczas snu oddał komuś głowę do przeszczepu? Bo był cholernie pewny, Ŝe jego mózg nie kierował wcześniej tymi członkami. Przemiana. – Jak się czujesz, John? Kompletnie wyczerpany, odwrócił się w stronę głosu Ghroma. Król i Beth stali przy łóŜku. Musiał się skupić, Ŝeby dłonie ułoŜyły się we właściwe słowa. Udało mi się? – Tak. Tak, synu, udało ci się. – Ghrom odchrząknął, a Beth pogłaskała jego wytatuowane przedramię, jakby wiedziała, z jakimi uczuciami się zmaga. – Gratulacje. John mrugnął, jego klatka piersiowa się skurczyła. WciąŜ jestem... sobą? – Tak. Jak zawsze. – Powinnam juŜ iść? – odezwał się kobiecy głos. John odwrócił głowę. Layla stała w kącie, jej nieskazitelnie piękną twarz i nieskazitelnie piękne ciało skrywały cienie. Natychmiastowy. Wzwód. Jakby ktoś wstrzyknął mu stal w członek. Nerwowo sprawdził, czy jest przykryty i, dzięki Bogu, miał na sobie koc. Opadając na poduszkę, słyszał głos Ghroma, ale nie potrafił się skupić na niczym, poza pulsowaniem między nogami... i tą kobietą w drugim końcu pokoju.

Slonko259

245

– Pozostanie z nim to dla mnie zaszczyt – powiedziała Layla, kłaniając się nisko. „Pozostanie jest dobre, pomyślał John. Jej pozostanie jest...” Chwila, w jakim sensie dobre? Na litość boską, przecieŜ nie zamierzał uprawiać z nią seksu. Zrobiła krok do przodu, wchodząc w plamę światła rzucanego przez lampkę stojącą na szafce nocnej. Jej skóra była biała jak światło księŜyca, gładka niczym atłas. Na pewno byłaby miękka... pod jego dłońmi, pod jego ustami... pod jego ciałem. Nagle John poczuł drŜenie w górnej szczęce i coś wysunęło się z jego ust. Szybko sprawdził językiem i poczuł ostre końcówki kłów. PoŜądanie szalało w jego ciele, aŜ wreszcie odwrócił od niej spojrzenie. Ghrom zakrztusił się śmiechem, jak gdyby wiedział, co chodziło Johnowi po głowie. – Zostawimy was samych, John. Gdybyś czegoś potrzebował, będziemy na końcu korytarza. Beth pochyliła się i dotknęła jego dłoni delikatnie, jakby wiedziała, jak wraŜliwa jest jego skóra. – Jestem z ciebie dumna. Gdy ich oczy się spotkały, chciał jej odpowiedzieć: ja z ciebie teŜ. Ale to oczywiście nie miało sensu. Dlatego trochę niezgrabnie zamigał tylko: Dziękuję. Chwilę później juŜ ich nie było, drzwi zamknęły go z Laylą w jednym pomieszczeniu. Niedobrze. Miał nad własnym ciałem tyle kontroli, co nad narowistym koniem. PoniewaŜ przyglądanie się Wybrance nie było bezpieczne, rzucił okiem w stronę łazienki. Przez drzwi zobaczył marmurowy prysznic i znów ogarnęło go poŜądanie. – Czy chciałbyś się umyć, panie? – spytała Layla. – Czy mam przygotować wodę? Przytaknął, by zająć ją czymkolwiek, podczas gdy zastanawiał się, co powinien zrobić. „Wziąć ją. Pieprzyć ją. Wziąć ją na dwanaście sposobów” Tak, jasne, tego właśnie nie powinien robić. Rozległ się szum płynącej wody i Layla wróciła do pokoju, a chwilę później John zorientował się, Ŝe koc juŜ go nie przykrywa. Natychmiast zakrył się rękami, ale jej spojrzenie było szybsze. – Mogę ci pomóc dojść do łazienki, panie? – Mówiła z chrypką, a jej oczy spoglądały na jego biodra z wyraźną aprobatą. Co sprawiło, Ŝe urósł jeszcze bardziej pod splecionymi dłońmi. – Wasza miłość? Slonko259

246

I jak niby miał migać w takim stanie? NiewaŜne. I tak by nie zrozumiała. Potrząsnął głową i usiadł, zasłaniając się jedną ręką, a drugą opierając się o materac dla zachowania równowagi. Cholera, czuł się jak stół z poluzowanymi śrubami, jakby Ŝadna z części nie pasowała do pozostałych. A przejście do łazienki wydało mu się torem przeszkód, choć nic nie stało na jego drodze. Przynajmniej przestał myśleć wyłącznie o Layli. WciąŜ się zakrywając, wstał i chwiejnie przeszedł do łazienki. Starał się nie myśleć o Layli oglądającej jego goły tyłek. W głowie przewijały mu się obrazy nowo narodzonych źrebiąt o długich nogach, które wyginały się przy kaŜdej próbie wstania z ziemi. Wiedział juŜ, jak to jest. Miał wraŜenie, Ŝe w kaŜdej chwili jego kolana mogą wziąć sobie wolne, a on rąbnie na ziemię jak idiota. Dobra. Był juŜ w łazience. Dobra robota. Teraz wystarczyło nie paść na goły marmur. Choć, Bogiem a prawdą, kąpiel będzie warta kaŜdej kontuzji. Tyle Ŝe teraz nawet wzięcie prysznica, czego tak pragnął, wydawało się ponad jego siły. Ciepły, delikatny strumień wody był dla niego jak uderzenie batem, musiał się odsunąć. Wtedy kątem oka dostrzegł, Ŝe Layla się rozbiera. Dobry BoŜe... Była cudowna. Gdy się do niego zbliŜyła, nie był w stanie nic z siebie wykrztusić, i to nie dlatego, Ŝe nie miał strun głosowych. Jej piersi były pełne, a róŜowe sutki sterczały sztywno w środku tego bogactwa. W talii była tak drobna, Ŝe mógłby objąć ją samymi dłońmi. Jej biodra były w idealnej równowadze z wąskimi ramionami. A jej skarb... jej skarb nie był ukryty przed jego spojrzeniem – gładko ogolona skóra, mała szparka otoczona... dwoma fałdkami, które desperacko pragnął rozchylić. Zacisnął mocno obie ręce, jakby jego członek mógł się nagle uwolnić z jego bioder. – Czy mogę pomóc w kąpieli, wasza miłość? – spytała, a para wodna unosiła się między nimi jak delikatna tkanina na wietrze. Członek pod jego dłońmi zadrŜał. – Wasza miłość? Skinął głową. Całe jego ciało pulsowało. Pomyślał o Khillu chwalącym się, co zrobił ze swoją samicą. O Jezu... A teraz to samo przytrafiało się Johnowi. Podniosła mydło i pocierała je między palcami, wciąŜ obracając kostkę, aŜ biała piana zaczęła się zbierać na jej dłoniach i skapywać na podłogę. Wyobraził sobie te dłonie na swoim członku i musiał oddychać ustami. Slonko259

247

„Spójrz, jak się kołyszą jej piersi”, pomyślał, oblizując wargi. Zastanawiał się, czy pozwoliłaby mu się tam pocałować. Jak mogłaby smakować? Czy wpuściłaby go między... Jego członek podskoczył i chłopak wydał tęskny jęk. Layla odłoŜyła mydło. – Będę delikatna, bo jesteś teraz bardzo wraŜliwy. Przełknął ślinę i modlił się, by zachował nad sobą kontrolę, gdy jej spienione dłonie dotknęły jego ramion. Na jego nieszczęście, oczekiwanie było przyjemniejsze od rzeczywistości. Jej delikatny dotyk był dla niego jak papier ścierny na oparzeniach... a jednak pragnął tego kontaktu. Pragnął jej. Roznosząc w ciepłym, wilgotnym powietrzu zapach doskonałego mydła, przesunęła dłonie wzdłuŜ jego ramion, a później w górę potęŜnej piersi. Piana spływała po jego brzuchu i dłoniach, przesączała się między palcami na członek. Wpatrywał się w jej twarz, gdy masowała mu pierś, a widok jej bladozielonych oczu wędrujących po jego nowym, wielkim ciele, wydał mu się więcej niŜ podniecający. Pomyślał, Ŝe jest głodna. Głodna tego, co ukrywał w dłoniach. Głodna tego, co chciał jej dać. Znowu wzięła mydło do rąk i uklękła przed nim. Włosy wciąŜ miała spięte w kok, a on pragnął je rozsypać, oglądać je mokre i przyklejone do jej piersi. Gdy połoŜyła dłonie na jego stopach i zaczęła przesuwać je coraz wyŜej, podniosła oczy. Przez chwilę zobaczył, jak bierze go do ust. Jak jego członek rozpycha jej wargi, jej policzki nadymają się i wciągają go w głąb siebie. Jęknął i zachwiał się, uderzając się w ramię. – Opuść ręce, wasza miłość. Choć przeraŜało go to, co miało nastąpić, chciał jej posłuchać. Z drugiej strony, nie chciał zrobić z siebie głupca. A gdyby wytrysnął na jej twarz, bo juŜ nie mógłby się powstrzymać? Gdyby... – Wasza miłość, opuść ręce. Powoli opuścił ręce. Jego członek sterczał, nie tyle opierając się grawitacji, co będąc całkowicie poza jej zasięgiem. O Jezu. O Jezu... Unosiła dłoń do... Gdy tylko dotknęła jego członka, cały sflaczał. Nagle ujrzał siebie w zapuszczonej klatce schodowej. Trzymany na muszce. Zgwałcony i bezgłośnie płaczący. Odsunął się od jej dotyku i wyszedł spod prysznica, ślizgając się po podłodze. śeby uchronić się przed upadkiem, usiadł na sedesie.

Slonko259

248

Zero godności. Zero męskości. Cholernie sztampowo. Wreszcie miał wielkie ciało, ale nie było w nim ani trochę więcej męŜczyzny niŜ w tamtym małym. Usłyszał, Ŝe Layla zakręca wodę i owija się ręcznikiem. Jej głos drŜał. – Czy mam stąd odejść? Pokiwał głową, zbyt zawstydzony, by na nią spojrzeć. Gdy jakiś czas później podniósł spojrzenie, był juŜ w łazience sam. Sam i zmarznięty. Ciepło z prysznica i wspaniała para uleciały, jakby nigdy nie istniały. Pierwszy raz z kobietą... a jego erekcję diabli wzięli. Chryste, chciało mu się rzygać. V przebił kłami skórę Jane, wgryzając się w jej gardło, wbijając w Ŝyłę, pieszcząc jej szyję wargami. Była człowiekiem, więc przypływ energii nie pochodził ze składu jej krwi, lecz z faktu, Ŝe to właśnie ona. To jej smaku pragnął. Jej smaku... i tego, Ŝe pochłaniał jakąś jej część. Gdy krzyknęła, wiedział, Ŝe to nie z bólu. Jej ciało drŜało z podniecenia, a jego zapach przybierał na sile, gdy V brał od niej to, czego pragnął. Ją samą swoim członkiem, jej krew swoimi ustami. – Chodź tam ze mną – wychrypiał, uwalniając jej krtań i pozwalając oprzeć się o umywalkę. – Chodź... ze... mną. – Och, BoŜe... V zatrzymał biodra, bo nadszedł jego orgazm, a Jane razem z nim osiągnęła szczyt, jej ciało pochłaniało jego członek, gdy pieścił jej szyję. Ta wymiana była uczciwa i dawała spełnienie: ona w nim, a on w niej. To było słuszne. To było dobre. Moja. Gdy wszystko się skończyło, oboje cięŜko oddychali. – Wszystko w porządku? – spytał, świadom, Ŝe nigdy wcześniej nie zadał tego pytania po seksie. Gdy nie odpowiedziała, odsunął się trochę. Na jej bladej skórze dostrzegł ślady, które tam zostawił: czerwone odciski jego dłoni. Prawie zawsze je zostawiał, bo lubił ostry seks, potrzebował ostrego seksu. I nigdy nie przejmował się tym, co zostawiał na ciałach. Tym razem jednak się przejął. Przejął się tym bardziej, Ŝe gdy otarł usta dłonią, zobaczył na niej jej krew. O Jezu... Było za ostro. O wiele za ostro. – Jane, tak mi...

Slonko259

249

– Wspaniałe. – Potrząsnęła głową, a blond włosy zatańczyły przy jej policzkach. – To było... wspaniałe. – Jesteś pewna, Ŝe nic ci... – Po prostu wspaniałe. Choć trochę boję się puścić tę umywalkę, Ŝeby nie upaść. Nagle poczuł się pijany ulgą. – Nie chciałem cię skrzywdzić. – Przytłoczyłeś mnie... ale w taki sposób, Ŝe gdybym miała przyjaciółkę od serca, zadzwoniłabym do niej, Ŝeby powiedzieć, Ŝe takiego seksu jeszcze nie doświadczyłam. – Dobrze. To... dobrze. Nie chciał opuszczać jej wnętrza, zwłaszcza słysząc takie słowa. Cofnął jednak biodra i wysunął się z niej, uwalniając ją z uścisku. Z tyłu wyglądała cudownie. Obezwładniająco wspaniale. Całkowicie przepięknie. Jego wzwód tętnił jak serce, gdy naciągał na siebie spodnie od piŜamy. Powoli wyprostował Jane i przyjrzał się jej twarzy w lustrze. Oczy miała szkliste, usta otwarte, policzki zaczerwienione. Ślad po ugryzieniu na szyi znajdował się dokładnie tam, gdzie V chciał go zostawić – tam, gdzie wszyscy mogli go zobaczyć. Obrócił ją twarzą do siebie i przeciągnął palcem po jej szyi, zbierając cienką struŜkę krwi sączącej się z nakłuć. Oblizał, rozkoszując się smakiem kobiety, i pragnąc więcej. – Zamknę to, dobrze? Przytaknęła, więc pochylił głowę. Czule przejechał językiem po śladach ugryzienia, zamknął oczy i zatracił się w jej bliskości. Zapragnął następnym razem znaleźć się między jej nogami i wgryźć się w Ŝyłę biegnącą u styku ud. I na przemian pić jej krew i lizać jej skarb. Przechylił się i odkręcił prysznic, później rozpiął jej koszulę. Jej piersi przykrywała biała koronka, przez delikatny wzór przebijał róŜ. Pochylił się i zaczął ssać jej sutek przez delikatną tkaninę. Nagrodziła go jękiem wzbierającym w krtani i dłonią w jego włosach. Zamruczał i wsunął dłoń między jej nogi. Zostawił po sobie ślady na wnętrzach jej ud i, choć mógł przez to wydać się okropnym sukinsynem, chciał, Ŝeby tam pozostały. Chciał zostawić tam spermę, chciał dać jej Jane jeszcze więcej. O, tak, tak działał instynkt brońca. Pragnął, by nosiła go tak, jak nosiła swoją skórę. Zdjął jej biustonosz i zaprowadził ją pod prysznic. Wszedł za nią do kabiny, czując pod stopami chłodny marmur, mocząc spodnie od piŜamy. Przesunął dłońmi przez krótkie blond włosy, odsunął kosmyki z jej twarzy, zajrzał jej w oczy. Moja. – Jeszcze cię nie pocałowałem – stwierdził. Wygięła się w tył, wspierając się o jego klatkę, tak jak tego chciał. Slonko259

250

– W usta rzeczywiście nie. – Mogę? – Proszę. Rany, widok jej ust budził w nim niepokój. A to było dziwne. W Ŝyciu doświadczył juŜ tyle seksu, w tylu róŜnych rodzajach i kombinacjach, a jednak myśl o zwykłym pocałunku wymazała to wszystko. Był prawiczkiem, jakim tak naprawdę nigdy nie był, nieuświadomionym, na miękkich nogach. – Zrobisz to wreszcie? – zapytała, gdy zamarł w bezruchu. Jasny... gwint. Uśmiechając się jak Mona Lisa, ujęła jego twarz w dłonie. – Chodź tutaj. Przyciągnęła go do siebie, przechyliła jego głowę i musnęła jego wargi swoimi. Ciało Vrhednego przebiegł dreszcz. JuŜ wcześniej czuł moc – swoją własną w mięśniach, jego cholernej matki w przeznaczeniu, króla w swoim Ŝyciu, braci w pracy – ale nigdy nie pozwolił, by któraś z nich nim owładnęła. Jane owładnęła nim teraz. Trzymając w dłoniach jego twarz, miała nad nim całkowitą kontrolę. Przygarnął ją do siebie i mocniej przycisnął wargi do jej ust. Nigdy by nie uwierzył, Ŝe zapragnie takiego słodkiego zjednoczenia, a juŜ na pewno, Ŝe będzie je czcić. Gdy przerwali pocałunek, czule ją namydlił, a potem spłukał pianę. Umył jej włosy. Obmył ją między nogami. Taka troskliwa opieka nad nią była niczym oddech... odruchowa funkcja ciała i umysłu, o której nie musiał myśleć. Zakręcił wodę, wytarł swoją kobietę, po czym wziął ją na ręce i zaniósł do łóŜka. Rozciągnęła się na czarnej pościeli, odrzucając ramiona za głowę i lekko rozsuwając nogi – odziana tylko w zarumienioną skórę i mięśnie. Przyglądała mu się spod przymkniętych powiek. – Masz mokrą piŜamę. – Wiem. – Jesteś sztywny. – Jestem. Wygięła się na łóŜku, jakby fala przetoczyła się w górę jej ciała, od bioder do piersi. – Masz zamiar coś z tym zrobić? Odsłonił kły i syknął: – Jeśli mi pozwolisz. Slonko259

251

Odsunęła nogę w bok i jego rogówki niemal zaczęły krwawić. Jej skarb lśnił wilgocią i to na pewno nie od prysznica. – Czy to wygląda jak odmowa? – zapytała. Zdarł spodnie i znalazł się na niej w mgnieniu oka, całując ją głęboko i długo, unosząc jej biodra, ustawiając się odpowiednio, zatapiając się w niej. O niebo lepiej było mieć ją tak, niŜ gdyby była we śnie. A ona doszła dla niego raz... drugi... i znowu... jego serce pękło. Po raz pierwszy uprawiał seks z kimś, kogo kochał. Na myśl, Ŝe aŜ tak się odsłonił, ogarnęła go panika. Jak, u licha, mogło do tego dojść? Ale w końcu to była jego ostatnia – no dobrze, jedyna – próba posmakowania miłości. A ona i tak nie będzie nic pamiętać, więc nie było problemu. Ona nie skończy ze złamanym sercem. Do tego... brak wspomnień takŜe i dla niego będzie bezpieczny. Trochę jak tamtej nocy, gdy nawalili się z Ghromem i V zaczął opowiadać o matce. Tylko dlaczego, do cholery, myśl o wyczyszczeniu pamięci Jane bolała go tak bardzo? BoŜe, miała go opuścić tak szybko.

Slonko259

252

25 PO DRUGIEJ STRONIE CORMIA WYSZŁA ZE ŚWIĄTYNI Najsamca i czekała, aŜ przełoŜona zamknie ogromne, złote drzwi. Świątynia stała na szczycie pagórka, niczym zdobna korona wieńcząca niewielkie wzgórze. Z tego miejsca widać było cały kompleks Wybranek: białe budynki i świątynie, amfiteatr, brukowane uliczki. Przestrzenie między budowlami pokrywała przycięta biała trawa, która nigdy nie rosła ani się nie zmieniała, i jak zwykle niewiele widać było na horyzoncie. Zaledwie nieostre kontury białego lasu stanowiącego granicę. Jedynym dodatkowym kolorem w tej kompozycji był blady błękit nieba, ale i on rozmywał się w oddali. – To koniec twojej lekcji – powiedziała przełoŜona, zdejmując z szyi elegancki łańcuch z kluczami i zamykając drzwi. – Zgodnie z tradycją, gdy przyjdziemy po ciebie, poddasz się pierwszemu z rytuałów oczyszczenia. Nim to nastąpi, powinnaś rozwaŜać otrzymaną łaskę i swoją słuŜbę, która przyniesie poŜytek nam wszystkim. Słowa zostały wypowiedziane tym samym tonem, którym przełoŜona wyjaśniała Cormii, co Najsamiec będzie robił z jej ciałem. Raz za razem. Kiedy tylko zapragnie. W oczach przełoŜonej pojawił się błysk kalkulacji, gdy zakładała naszyjnik, a klucze zadzwoniły, układając się między jej piersiami: – Niech ci się dobrze wiedzie, siostro. Gdy przełoŜona schodziła ze wzgórza, jej biała szata zlewała się z ziemią i budynkami. Biała plama widoczna jedynie dlatego, Ŝe była w ruchu. Cormia ukryła twarz w dłoniach. PrzełoŜona powiedziała jej – nie, raczej zapewniła ją – Ŝe to, czego doświadczy, leŜąc pod Najsamcem, będzie bolało. A Cormia jej wierzyła. Plastyczne detale były szokujące i dziewczyna obawiała się, Ŝe nie podoła ceremonii połączenia, a to przyniosłoby wstyd wszystkim Wybrankom. Jako ich przedstawicielka musiała spełnić ich oczekiwania i zachować się z godnością, w przeciwnym razie splamiłaby uświęconą tradycję, której słuŜyła. Spojrzała przez ramię na świątynię i połoŜyła dłoń na brzuchu. Była płodna, jak wszystkie Wybranki po tej stronie. Mogła począć młode Najsamca juŜ przy pierwszym zbliŜeniu. Droga Pani w Zanikhu, dlaczego wybrali właśnie ją?

Slonko259

253

Gdy się odwróciła, przełoŜona stała juŜ u stóp wzgórza, zaskakująco maleńka w porównaniu z budynkami, a przecieŜ w rzeczywistości tak znacząca. To właśnie ona, a nie ktoś lub coś innego, uosabiała to miejsce: wszystkie słuŜyły Pani Kronik, lecz to przełoŜona kierowała ich Ŝyciem. Przynajmniej do czasu przybycia Najsamca. „PrzełoŜona nie chce tego męŜczyzny w swoim świecie”, pomyślała Cormia. Właśnie dlatego to Cormia została przedstawiona Pani Kronik i wybrana. Ze wszystkich kobiet, które mogły zostać wybrane, była najmniej otwarta, najmniej zachęcająca. Miała stać się uosobieniem buntu przeciwko zmianie władzy. Cormia zaczęła schodzić ze wzgórza, czując pod stopami pozbawioną jakiejkolwiek temperatury białą trawę. Tylko jedzenie i napoje były ciepłe albo zimne. Przez chwilę myślała nawet o ucieczce. Lepiej porzucić to, co znane, niŜ cierpieć w sytuacjach opisanych przez przełoŜoną. Problem polegał na tym, Ŝe nie wiedziała, jak dotrzeć na tamtą stronę. Wiedziała, Ŝe trzeba przejść przez prywatne przestrzenie Pani Kronik, ale co dalej? A gdyby została pochwycona przez Jej Świątobliwość? Nie do pomyślenia. Bardziej przeraŜające niŜ spółkowanie z Najsamcem. PogrąŜona w tych grzesznych myślach, przemierzała powoli tereny, które znała od urodzenia. W kompleksie łatwo było się zgubić, bo wszystko wyglądało tak samo, pachniało tak samo, sprawiało takie samo wraŜenie. Bez jakiegokolwiek kontrastu. Granice rzeczywistości były zbyt gładkie, by je pochwycić i wykorzystać, czy to duchowo, czy fizycznie. Nikt nie miał tu oparcia. Człowiek był tylko powietrzem. Przechodząc obok Skarbca, zatrzymała się na królewskich schodach i poświęciła myśl przechowywanym wewnątrz klejnotom, jedynym prawdziwym barwom, jakie kiedykolwiek widziała. Za zamkniętymi drzwiami znajdowały się kosze pełne cennych kamieni i choć widziała je tylko raz czy dwa, bardzo dokładnie pamiętała kolory. Jej oczy nie mogły się nacieszyć Ŝywym błękitem szafirów ani intensywną zielenią szmaragdów, ani krwawą czerwienią rubinów. Akwamaryny miały barwę nieba, dlatego nie pociągały jej aŜ tak bardzo. Najbardziej polubiła soczyście Ŝółte cytryny. Pozwoliła sobie dotknąć ich ukradkiem. JakąŜ radość dało jej szybkie wsunięcie dłoni do koszyka, widok światła odbijającego się od kamieni. Gdy przesypywały się między jej palcami, jej dłoń nie mogła się nimi nacieszyć. Nacieszyć tym radosnym, ukradkowym ruchem tym bardziej ekscytującym, Ŝe zakazanym. Ogrzały ją, choć nie były cieplejsze niŜ reszta tej krainy. Klejnoty nie były jedynym powodem, dla którego wizyta w Skarbcu była wielkim zaszczytem. Przechowywano tam równieŜ pod szkłem przedmioty z Drugiej Strony, zebrane, poniewaŜ odgrywały kluczową rolę w historii rasy lub dlatego, Ŝe stały się własnością Slonko259

254

Wybranek. Choć Cormia nie zawsze wiedziała, na co patrzy, rzeczy te były niczym objawienie. Kolory. Tekstury. Obce przedmioty z obcych miejsc. Jak na ironię ją najbardziej pociągała stara księga. Na zniszczonej okładce widniał wytarty juŜ tłoczony napis: HARDHY, SYN MROKHA. Cormia zmarszczyła brwi i uświadomiła sobie, Ŝe widziała juŜ to imię... w sali Bractwa Czarnego Sztyletu, w bibliotece. Dziennik brata. Dlatego go zachowano. Wpatrując się w zamknięte drzwi, zapragnęła znaleźć się w dawnych czasach, gdy Skarbiec był otwarty i kaŜdy mógł do niego wejść, tak jak i do biblioteki. Ale to było jeszcze przed atakiem. Napaść zmieniła wszystko. Nikczemni członkowie rasy przybyli tu z odległej strony, uzbrojeni i pragnący łupów. A jednak weszli przez portal, teraz zamknięty, i rzucili się na Skarbiec. Poprzedni Najsamiec zginął, chroniąc kobiety; połoŜył trzech najeźdźców, nim oddał Ŝycie. Podejrzewała, Ŝe był jej ojcem. Po tym okropnym wydarzeniu Pani Kronik zamknęła portal, a kaŜdy przybywający tu musiał przejść przez jej prywatny dziedziniec. Dodatkowo zamknięto teŜ Skarbiec, a kluczy pilnowała przełoŜona. Otwierano go sporadycznie, tylko wtedy, gdy klejnoty były potrzebne Pani Kronik. Dziewczyna usłyszała szuranie i spojrzała w stronę drogi pod kolumnadą. Ujrzała postać ubraną od stóp do głów w czarną szatę, utykającą na jedną nogę, niosącą w zakrytych dłoniach stos ręczników. Odwróciła się i ruszyła naprzód, pragnąc oddalić się zarówno od świątyni Najsamca, jak i od tej kobiety. Dotarła najdalej jak mogła, aŜ nad brzeg sadzawki refleksji. Woda była czysta i idealnie spokojna, niczym lustro odbijające niebo. Chciała zanurzyć w niej stopę, ale było to zabronione... Nagle rozległ się jakiś dźwięk. Początkowo nie była pewna, co właściwie usłyszała, ani czy w ogóle coś słyszała. Nikogo nie było w zasięgu wzroku, tylko Krypta Młodych i biały las wyznaczający granice sanktuarium. Czekała. Gdy dźwięk się nie powtórzył, uznała go za wytwór swojej wyobraźni i ruszyła dalej. Choć się bała, coś przyciągało ją do Krypty, gdzie czczono niemowlęta, które nie przeŜyły porodu.

Slonko259

255

Dreszcz niepokoju przebiegł jej po plecach. W tym jednym miejscu nigdy nie była. Nie była tu zresztą Ŝadna z Wybranek. Wszystkie unikały tego prostego budynku za białym ogrodzeniem. Smutek był tu tak namacalny, jak czarne atłasowe wstąŜki przywiązane do klamek. „Droga Pani w Zanikhu, pomyślała, mój los wkrótce teŜ być moŜe zostanie tu pogrzebany, gdyŜ nawet wśród dzieci Wybranek wiele niemowląt umierało”. Zaiste, jakaś jej cząstka zostanie tu pogrzebana, a po niej kolejna, i jeszcze jedna, aŜ pozostanie z niej tylko pusta skorupa. Fakt, Ŝe nie mogła zdecydować się na ciąŜę, Ŝe „nie” było zakazane jako słowo i jako myśl, Ŝe jej potomstwu przypadnie ta sama rola, która jej jest przypisana, sprawił, Ŝe ujrzała w tym samotnym grobie samą siebie zamkniętą pomiędzy zwłokami najmniejszych. Otuliła się szczelniej szatą i zadrŜała, wpatrując się w bramę. Wcześniej uwaŜała to miejsce za niepokojące, bo sprawiało wraŜenie, Ŝe ci kochani byli samotni nawet w Zanikhu, choć powinni zaznać tam radości i spokoju. Teraz świątynia ją przeraŜała. Znów rozległ się słyszany przez nią wcześniej dźwięk. Z wraŜenia odskoczyła, gotowa uciekać od błąkających się tu, płaczących duchów. Tylko Ŝe to nie był duch dziecka. Ktoś najzwyczajniej próbował złapać oddech. Dźwięk wcale nie duchowy, jak najbardziej realny. Cicho skręciła za róg. Na trawie siedziała Layla, obejmując ramionami przyciągnięte do piersi kolana. Pochylała głowę, jej ramiona drŜały, a szata i włosy były przemoczone. – Siostro moja? – szepnęła Cormia. – Co ci jest? Layla szybko podniosła głowę i otarła łzy z policzków. – Odejdź. Proszę. Cormia podeszła bliŜej i przyklękła. – Powiedz mi. Co się stało? – Nic, o czym... – Laylo, porozmawiaj ze mną. – Pragnęła jej dotknąć i pocieszyć, ale to było zabronione, a ona nie chciała pogorszyć nastroju dziewczyny. Dlatego zamiast dotykiem, posłuŜyła się łagodnym głosem i słowami. – Moja siostro, złagodzę twój ból. Porozmawiaj ze mną. Proszę. Wybranka potrząsnęła blond włosami, jeszcze bardziej rozluźniając zrujnowany kok. – Zawiodłam. – Jak? Slonko259

256

– Ja... zawiodłam. Tej nocy nie dałam przyjemności. Zostałam odrzucona. – Przez kogo? – Przez samca, którego przemianę obserwowałam. Był gotowy do obcowania, ale gdy go dotknęłam, stracił wolę. – Layla zaczęła łkać. – Powinnam... Powinnam zgłosić królowi, co zaszło, tak kaŜe tradycja. Powinnam to zrobić przed odejściem, ale byłam przeraŜona. Jak mam to powiedzieć Jego Wysokości? A przełoŜona? – Spuściła głowę, jakby zabrakło jej sił. – Najlepsi uczyli mnie dawać przyjemność. A ja wszystkich zawiodłam. Cormia zaryzykowała i połoŜyła dłoń na ramieniu Layli, myśląc, Ŝe zawsze jest tak samo. CięŜar odpowiedzialności za wszystkie Wybranki spadał na ramiona jednej kobiety, która występowała oficjalnie w ich imieniu. Nie istniał więc prywatny czy osobisty wstyd, tylko wielki cięŜar poraŜki. – Siostro moja... – Po rozmowie z królem i przełoŜoną powinnam poddać się refleksji. Och, nie... Refleksja oznaczała siedem cykli bez jedzenia bez światła, bez kontaktów z kimkolwiek, była pokutą za naruszenie najwyŜszego porządku. Najgorsza była, jak Cormia słyszała, ciemność, bo Wybranki były głodne światła. – Siostro, jesteś pewna, Ŝe cię nie pragnął? – Ciała samców nie kłamią. Miłosierna Pani... moŜe to i dobrze. MoŜe nie potrafiłabym dać mu przyjemności. – Bladozielone oczy spojrzały w inną stronę. – Dobrze, Ŝe nie byłam twoją instruktorką. Znam tylko teorię, nie praktykę, więc nie potrafiłabym cię niczego nauczyć. – Wolałabym, Ŝebyś to ty nią była. – Więc jesteś niemądra. – Oblicze Wybranki nagle się postarzało, stało się odwieczne. – A ja pojęłam tę lekcję. Powinnam wycofać się z grupy ehros, skoro nie jestem w stanie podtrzymać zmysłowych tradycji. Martwe cienie w oczach Layli nie spodobały się Cormii. – A moŜe to była jego wina? – Nie moŜe być mowy o jego winie. Nie był ze mnie zadowolony. To moje brzemię, nie jego. – Otarła łzę. – Musisz wiedzieć, Ŝe nie istnieje poraŜka większa od zmysłowej. Nic nie rani bardziej niŜ odrzucenie twojej nagości i twojego pragnienia jedności przez tego, z którym chcesz się połączyć... Odtrącenie, gdy nie jesteś przyodziana, jest najgorszym rodzajem odtrącenia. Dlatego powinnam odejść z ehros, nie tylko ze

Slonko259

257

względu na ich tradycje, ale ze względu na mnie. Nie chcę juŜ przez to przechodzić. Nigdy. A teraz odejdź, proszę, i nic nie mów. Muszę się pozbierać. Cormia chciała zostać, ale sprzeczka wydawała się nie na miejscu. Wstała, zdjęła wierzchnią szatę i okryła nią ramiona siostry. Layla spojrzała na nią zaskoczona. – Zaiste, nie jest mi zimno. Ale mówiąc to, otuliła się szczelniej. – Niech ci się wiedzie, siostro moja. – Cormia odwróciła się i przeszła obok sadzawki refleksji. Unosząc oczy ku mlecznobłękitnemu niebu, pragnęła krzyczeć. Vrhedny zsunął się z Jane i ułoŜył ją na swojej piersi. Lubił czuć ją po swojej lewej stronie, dzięki temu ręka, którą walczył, była wolna i mógłby jej w razie czego bronić. LeŜał skupiony jak nigdy dotąd, jak nigdy jeszcze pewien, jaki jest jego cel. Jego jedynym zadaniem było utrzymanie jej przy Ŝyciu, całej i zdrowej, a siła, z jaką tego się trzymał sprawiała, Ŝe wreszcie czuł się kompletny. Był tym, kim był, i to dzięki niej. W tym krótkim czasie, który spędzili razem, Jane zdąŜyła wcisnąć się do sekretnej komnaty w jego sercu, wyrzucić stamtąd Butcha i dokładnie zamknąć za sobą wszystkie zamki. I to było dobre. To ich dopasowanie było dobre. Zamruczała coś pod nosem i mocniej się w niego wtuliła. Gładząc jej plecy, myślał o swojej pierwszej walce, o starciu, po którym przeŜył swój pierwszy raz. W obozie wojennym samcom po przemianie dawano niewiele czasu na zebranie sił. Mimo to V był zaskoczony, gdy ojciec niemal natychmiast stanął przed nim i oznajmił, Ŝe ma stanąć do walki. Powinni dać mu chociaŜ dzień na pozbieranie sil. Krhviopij uśmiechnął się, ukazując kły. – Staniesz naprzeciw Grodhta. Był to Ŝołnierz, któremu V ukradł wtedy jelenią nogę. Grubas walczący młotem. Choć był potwornie zmęczony, a na nogach trzymała go tylko duma, V poszedł na ring. Był to nierówny, okrągły lej w podłodze jaskini, wyglądający tak, jakby jakiś gigant w przypływie furii uderzył pięścią w ziemię. Dno i sięgające pasa ściany były brązowe od przelanej tu krwi, bo walka trwała aŜ do padnięcia jednego z przeciwników. Wszystkie ciosy były dozwolone, a jedyna zasada dotyczyła tego, co czekało przegranego.

Slonko259

258

Vrhedny wiedział, Ŝe nie jest jeszcze gotowy do walki. Pani w Zanikhu, ledwie udało mu się zejść na ring, nie przewracając się. Ale przecieŜ o to chodziło, prawda? Jego ojciec przygotował genialny plan umoŜliwiający mu zachowanie władzy absolutnej. V mógł wygrać tylko w jeden sposób, uŜywając dłoni, ale wtedy wszyscy zobaczyliby to, co jak na razie było tylko plotką I z pewnością by go odepchnęli. A gdyby przegrał? Przestałby zagraŜać ojcu. W obu sytuacjach pozycja Krhviopija pozostałaby niezachwiana i niepodwaŜona przez dojrzałego juŜ syna. Gruby Ŝołnierz z bojowym okrzykiem wskoczył na ring, wymachując przy tym młotem. Na skraju ringu stanął Krhviopij. – Jaką broń powinienem dać memu synowi? – zapytał zebrany tłum. – Myślę, Ŝe... – Spojrzał na wspartą na miotle jedną z kuchennych samic. – Daj mi ją Kobieta rzuciła się spełnić rozkaz i upuściła miotłę u stóp Krhviopija. Gdy schyliła się, Ŝeby ją podnieść, kopnął ją w bok, jak gałąź zawadzającą mu na drodze. – Weź to, mój synu. I módl się do Pani Kronik, byś nie poczuł tego po swojej poraŜce. Przy akompaniamencie śmiechu zebranych V złapał drewnianą rączkę. – Zwarcie!– warknął Krhviopij. Tłum zawiwatował, a ktoś chlusnął na Vrhednego resztki piwa. Ciepły płyn oblał jego gole plecy i spłynął na równie nagi tyłek Gruby Ŝołnierz uśmiechnął się, odsłaniając wysunięte z górnej szczęki kły. Zaczął krąŜyć wokół V, obracając młotem zawieszonym na końcu łańcucha. Słychać było cichy gwizd powietrza. V obserwował przeciwnika. Z całych sił próbował odzyskać kontrolę nad nogami. Skupił uwagę na prawym ramieniu samca. Napięcie mięśni poprzedzało rzut młotem. Kącikami oczu obserwował teŜ tłum. Mogli w niego rzucić czymś mniej przyjemnym niŜ piwo. Pojedynek okazał się nie tyle walką, co turniejem uników. V był nie najlepszy w defensywie, a wszystkie ataki inicjował przeciwnik. Podczas gdy grubas popisywał się biegłością w posługiwaniu się ulubioną bronią, V uczył się przewidywalności jego zachowań i poznawał rytm młota. Choć samiec był niezwykle silny, musiał szeroko rozstawiać nogi, ilekroć posyłał przed siebie najeŜony kolcami młot wielkości ludzkiej głowy. V poczekał na kolejne takie ustawienie się przeciwnika i wtedy właśnie zaatakował. Okręcił miotłę i walnął kijem prosto w wielkie przyrodzenie Ŝołnierza. Samiec zaryczał, upuścił młot i ścisnął razem kolana. V nie tracił ani chwili. Podniósł miotłę na wysokość ramion i uderzył z całych sił, trafiając przeciwnika w skroń i powalając go nieprzytomnego na ziemię.

Slonko259

259

Wiwaty ucichły, a po chwili jedynymi dźwiękami były szelesty rozmów i cięŜki oddech V. Chłopak upuścił miotłę i przeszedł przez przeciwnika, gotowy opuścić ring. Buty ojca zablokowały mu wyjście. Oczy Krhviopija zwęziły się do grubości ostrza. – Nie skończyłeś. – On juŜ nie wstanie. – Nie o to chodzi. – Krhviopij wskazał głową leŜącego Ŝołnierza. – Wykończ go. Słuchając jęków przeciwnika, V bacznie patrzył na ojca. Gdyby odmówił, Krhviopij mimo wszystko by wygrał. V czekałoby odrzucenie, choć moŜe nie takie, jakie ojciec planował. Stałby się celem z tej prostej przyczyny, Ŝe okazał się mięczakiem. Gdyby jednak wykończył przeciwnika, jego pozycja w obozie byłaby bezpieczna – przynajmniej do następnej próby. Zmęczenie wzięło nad nim górę. Czy jego Ŝycie zawsze będzie tak niebezpiecznie balansowało? Krhviopij uśmiechnął się i głośno powiedział: – Ten sukinsyn, który nazywa siebie moim synem, najwyraźniej nie ma kręgosłupa. MoŜe łono jego matki pochłonęło nasienie kogoś innego? Tłum się roześmiał, ktoś zawołał: – śaden z twoich synów nie zawahałby się w takiej chwili! – A w trakcie walki mój prawdziwy syn nie zaatakowałby tak tchórzliwie w najczulsze miejsce samca. – Krhviopij spojrzał w oczy swoich Ŝołnierzy. – Słabi muszą zwodzić, bo brak im siły. Vrhedny zaczął się dusić, jakby juŜ czuł ręce ojca zaciśnięte na swoim gardle, jego oddech znów przyspieszył, złość wezbrała w jego piersi, a serce podjęło jej rytm. Spojrzał na grubego Ŝołnierza... pomyślał o ksiąŜkach, które ojciec kazał mu spalić... o chłopcu, który poszedł jego śladem... i o tysiącach okrutnych i niewdzięcznych zdarzeń, które go spotkały w trakcie całego Ŝycia. Płonąca w V złość dodała mu szybkości i nim zdał sobie sprawę z tego, co robi, przewrócił tłustego Ŝołnierza na brzuch. Wziął samca. Na oczach ojca. Na oczach całego obozu. Był przy tym niezwykle brutalny. Po wszystkim odsunął się na bok śołnierz pokryty był krwią i potem V, i tym, co zostało z jego szału. Bez słowa opuścił ring i choć nie wiedział, jaka jest pora dnia, pobiegł prosto do wyjścia z jaskini. Gdy wybiegł na wolność, zimna noc obejmowała panowanie nad światem, a łagodny blask na południu palił go w twarz. Slonko259

260

Padł na kolana i zwymiotował. Potem jeszcze raz i jeszcze. – Jesteś Ŝałosny. – W głosie Krhviopija słychać było znudzenie... ale to był tylko pozór. Choć Vrhedny zrobił Ŝołnierzowi to, co powinien, jego ucieczka była aktem tchórzostwa. A dowodu na to ojciec przecieŜ pragnął. Krhviopij przymknął oczy. – Nigdy nie będziesz ode mnie lepszy, chłopcze. Tak jak nigdy się ode mnie nie uwolnisz. Zawsze będę rządził twoim Ŝyciem... W przypływie nienawiści V poderwał się i rzucił na ojca, wyciągając przed siebie świecącą dłoń. Krhviopij zesztywniał. Elektryczny szok przeszył jego wielkie ciało i obaj zwalili się na ziemię. Vrhedny leŜał na ojcu. Działając instynktownie, połoŜył świetliście białą dłoń na jego krtani i zacisnął Twarz Krhviopija przybrała barwę krwistej czerwieni, a V poczuł kłucie w oczach i na chwilę wizja zastąpiła rzeczywistość. Widział śmierć ojca. Tak wyraźnie, jakby był jej świadkiem. Słowa popłynęły z jego ust, choć nie był świadom, Ŝe je wypowiada. – Twój koniec nastąpi w ścianie ognia, wywołany bólem, który znasz. Będziesz płonął, aŜ nie zostanie z ciebie nic poza dymem, który rozwieje wiatr. Na twarzy ojca pojawił się wyraz prawdziwego przeraŜenia. Jakiś Ŝołnierz podniósł V za ramiona i trzymał go w powietrzu machającego stopami nad ośnieŜoną ziemią. Krhviopij zerwał się na nogi z poczerwieniałą twarzą, nad górną wargą perlił mu się pot Dyszał cięŜko jak zajeŜdŜony koń, z nosa i ust wydobywały mu się białe chmury. V podejrzewał, Ŝe zatłucze go na śmierć. – Przynieście mi nóŜ – warknął jego ojciec. Vrhedny przetarł twarz. śeby nie myśleć o tym, co nastąpiło później, zmusił się do myślenia, co czuł wtedy, podczas tego pierwszego razu z Ŝołnierzem. Trzysta lat później wciąŜ widział to jako pogwałcenie innego samca, choć przecieŜ taki był porządek rzeczy w obozie. Spojrzał na leŜącą przy nim Jane i uznał, Ŝe jeśli o niego chodzi, to dopiero dziś tak naprawdę był jego pierwszy raz. Choć wielokrotnie uprawiał przecieŜ seks, i to na róŜne sposoby i z róŜnymi ludźmi, zawsze polegało to tylko na braniu mocy – mocy płynącej ku niemu, mocy, którą się karmił, by mieć pewność, Ŝe juŜ nikt nigdy nie połoŜy go na plecach i nie zwiąŜe, by zrobić mu jakieś świństwo. Slonko259

261

Ta noc nie pasowała do wzoru. Seks z Jane był prawdziwą wymianą: ona oddała mu siebie, a on w zamian podarował jej swoją cząstkę. V skrzywił się. Cząstkę, nie całego siebie. śeby to zrobić, musieliby być w jego drugim mieszkaniu. I... cholera, zabierze ją tam. Choć sama myśl o tym przyprawiała go o ciarki, przyrzekł, Ŝe nim zniknie z jego Ŝycia, podaruje jej coś, czego jeszcze nikomu nie dał. Czego juŜ nikomu nie da. Chciał się odpłacić za zaufanie, jakim go obdarzyła. Była silną osobą, silną samicą, a jednak w seksie powierzyła się jego opiece – wiedziała przecieŜ, Ŝe lubi ostry seks i dominowanie, i Ŝe fizycznie jest od niego o wiele słabsza. Jej zaufanie powaliło go na kolana. Musiał je jej zwrócić, zanim odejdzie. Zamrugała i jej oczy napotkały jego spojrzenie. Odezwali się jednocześnie. – Nie chcę, Ŝebyś odeszła. – Nie chcę cię opuszczać.

Slonko259

262

26 PO PRZEBUDZENIU SIĘ NASTĘPNEGO POPOŁUDNIA John bał się poruszyć. Gorzej, bał się choćby otworzyć oczy. A jeśli to był tylko sen? Przygotowując się na najgorsze, podniósł rękę, uchylił powieki i... tak, dobrze, wszystko było na miejscu. Dłoń wielka jak bochen. Ramię dłuŜsze niŜ wcześniej kość udowa. Nadgarstek grubości dawnych łydek. Udało mu się. Sięgnął po komórkę i wysłał wiadomości do Khilla i Blastha, którzy odpisali mu niemal natychmiast. Byli z niego cholernie dumni, więc wyszczerzył się w typowo samczym uśmiechu... Nagle zdał sobie sprawę, Ŝe musi skorzystać z łazienki. Zerknął przez drzwi. Z miejsca, w którym siedział, widział prysznic. O BoŜe. Czy on naprawdę spędził tam poprzednią noc z Laylą? Rzucił telefon na poduszkę, choć właśnie rozległ się sygnał przychodzących wiadomości. Tarł dziwnie szeroką klatkę piersiową wielką łapą i czuł się piekielnie niewyraźnie. Powinien przeprosić Laylę, ale za co? śe okazał się takim łamagą i sflaczał? JuŜ nie mógł się doczekać tej rozmowy, a ona na pewno nie była zachwycona jego występem i nim samym. MoŜe więc lepiej dać temu spokój? Pewnie tak. Była tak piękna, zmysłowa i idealna pod kaŜdym względem, Ŝe na pewno będzie siebie o to obwiniała. Gdyby usiłował zapisać wszystko to, co chciałby jej powiedzieć, dostałby pewnie zawału. WciąŜ jednak czuł się fatalnie. Rozległ się dźwięk budzika. John czuł się dziwnie, wyciągając wielką, męską dłoń, by go uciszyć. A gdy się podniósł z łóŜka, wszystko stało się jeszcze dziwniejsze. Obserwował świat z zupełnie innej pozycji i wszystko wydawało mu się mniejsze: meble, drzwi, pokój. Nawet sufit wisiał niŜej. Właściwie, to jak wielki był teraz? Spróbował zrobić kilka kroków i poczuł się jak szczudlarz: długie, chude nogi, chwiejny krok. Właśnie... jak cyrkowiec po udarze, bo polecenia wysyłane przez mózg nie trafiały do jego mięśni i kości. W drodze do łazienki czepiał się, czego tylko mógł: zasłon, gzymsu przy oknie, szafy, framugi.

Slonko259

263

Nagle wróciły do niego wspomnienia wędrówek ze Zbihrem. Przedmioty, o które się opierał, idąc przez pokój, przypominały kamienie, po których skakał, unikając rwącej wody. Drobne pomoce o wielkim znaczeniu. W łazience panowała ciemność, bo okiennice wciąŜ były zamknięte, a światła sam zgasił po wyjściu Layli. Kładąc dłoń na włączniku, wziął głęboki wdech. Zamrugał, gdy światło poraziło jego superwraŜliwe, o wiele czulsze niŜ przedtem oczy. Po chwili zobaczył w lustrze swoje odbicie, przypominające zjawę, ducha pojawiającego się nie wiadomo skąd. Był... Nie chciał wiedzieć. Jeszcze nie teraz. Zgasił światło i wszedł pod prysznic. Czekając, aŜ popłynie ciepła woda, oparł się o zimny marmur i zaplótł ręce. Odczuwał absurdalną potrzebę przytulenia, więc dobrze, Ŝe był w tej chwili sam. Miał nadzieję, Ŝe przemiana doda mu sił, a tymczasem uczyniła z niego jeszcze większego mięczaka. Wrócił myślą do chwili zabójstwa reduktorów. Gdy tylko ich dźgnął gwoździem, z niezwykłą jasnością pojął, kim jest i jaką mocą dysponuje. Ale to poczucie juŜ gdzieś zniknęło, i teraz nie wiedział, czy było prawdą. Chryste, auć. Wodna mgiełka wbijała mu się igłami w skórę, a gdy sięgnął po mydło, ten delikatny, kupiony przez Fritza kosmetyk zapiekł go niczym kwas. Zmusił się do umycia twarzy. Podobał mu się pierwszy w Ŝyciu zarost, ale myśl o zgoleniu go była nad wyraz odpychająca. Jak przeciąganie po policzkach tarką kuchenną. Obmywał całe ciało tak delikatnie, jak tylko mógł, aŜ dotarł do najczulszej strefy. Bez namysłu zrobił to, co robił przez całe Ŝycie: szybki ruch pod jądrami, później wzdłuŜ... Tym razem efekt był inny. Stanął mu. Jego fiut... stanął. BoŜe, czuł się dziwnie z tym słowem, ale... co zrobić To naprawdę był fiut: coś, co mają męŜczyźni, czego uŜywają do... Wzwód minął. Po prostu przestał puchnąć i wydłuŜać się. Zniknął teŜ uporczywy ból w podbrzuszu. Spłukał pianę, uwaŜając, by nie tykać pułapki swoich genitaliów. I bez tego miał dość problemów. Jego ciało zachowywało się jak zdalnie sterowane auto ze złamaną anteną, na zajęciach z pewnością wszyscy będą się na niego gapić. Ghrom musiał juŜ wiedzieć, Ŝe zabrał do miasta broń. W końcu jakoś się tu znalazł, a Blasth i Khill zapewne wyjaśnili, co zaszło. Znał Blastha i wiedział, Ŝe przyjaciel będzie próbował go kryć i stwierdzi, Ŝe to jego spluwa. Ale co będzie, jeśli przez to wyleci z programu? Nikomu nie wolno było wychodzić z bronią. Nikomu. Slonko259

264

Wyszedł spod prysznica, ale wytarcie się ręcznikiem nie wchodziło w grę. Choć było mu piekielnie zimno, pozwolił skórze swobodnie schnąć, podczas gdy on szczotkował zęby i obcinał paznokcie. Widział superwyraźnie nawet w ciemnościach, więc bez problemu znajdował w szufladzie to, czego potrzebował. Unikanie swojego odbicia w lustrze sprawiało mu jednak kłopot, więc wrócił do pokoju. Otworzył szafę i wyjął torbę z logo Abercrombie & Fitch. Fritz przyniósł mu te rzeczy przed tygodniem i gdy John rzucił wtedy na nie okiem, uznał, Ŝe lokaj stracił rozum. W torbie była para nowiutkich, fabrycznie podniszczonych dŜinsów, polar wielkości śpiwora, koszulka w rozmiarze XXXL i buty rozmiar czternaście w błyszczącym nowością pudełku. Okazało się, Ŝe Fritz miał jak zwykle rację. Wszystko pasowało. Nawet kajakowate buty. Przyglądając się swoim stopom, John doszedł do wniosku, Ŝe do butów w tym rozmiarze powinni dorzucać gratis kamizelkę ratunkową i kotwicę. Wyszedł z pokoju na niepewnych nogach, starając się utrzymywać równowagę, a pomagał sobie przy tym luźnym machaniem rękami. Gdy dotarł do głównych schodów, podniósł oczy na sufit z podobiznami wielkich wojowników. Chciałby być jednym z nich. Ale za Ŝadne skarby świata nie mógł sobie wyobrazić, w jaki sposób miałoby się to stać. Po przebudzeniu Furiath ujrzał kobietę ze swoich snów. A moŜe wciąŜ jeszcze śnił? – Cześć – powiedziała Bella. Odkaszlnął, ale jego głos wciąŜ brzmiał nieczysto: – Jesteś tu naprawdę? – Tak. – Ujęła jego dłoń i przysiadła na brzegu łóŜka Jak się czujesz? Cholera, zdenerwował ją, a to nie było dobre dla młodego. Wykorzystując resztki energii, sprzątnął szybko umysł i wymiótł opary czerwonego dymka, letarg po zranieniu i sen. – Nic mi nie jest – powiedział, podnosząc dłoń, by przetrzeć zdrowe oko. Niezbyt dobry pomysł. W dłoni trzymał jej portret, wygnieciony, jakby przytulał go przez sen. Schował szybko papier pod kołdrę, nim zdąŜyła o niego zapytać. – Powinnaś leŜeć w łóŜku. – Przekonałam ich, Ŝeby codziennie wypuszczali mnie na chwilę. – Mimo wszystko powinnaś... – Kiedy powinieneś zmienić opatrunek? Slonko259

265

– Chyba jakoś teraz. – Mam ci pomóc? – Nie. – Ostatnią rzeczą, której potrzebował, było równoczesne z nią odkrycie, Ŝe oślepł na jedno oko. – Ale dziękuję. – Przynieść ci coś do jedzenia? Jej czułość uderzyła go między Ŝebra mocniej niŜ hartowane Ŝelazo. – Dziękuję, za chwilę zawołam Fritza. Powinnaś się juŜ połoŜyć. – Mam jeszcze czterdzieści cztery minuty. – Spojrzała na zegarek. – Czterdzieści trzy. Oparł się na łokciach, podciągając wyŜej kołdrę, Ŝeby zakryć pierś. – Jak się czujesz? – Dobrze. Przestraszona, ale poza tym w porządku... Drzwi otworzyły się bez pukania. Zbihr przyglądał się Belli, jakby próbując z jej twarzy ustalić wartości jej oznak Ŝyciowych. – Wiedziałem, Ŝe cię tu znajdę. – Pochylił się i ucałował jej usta i obie strony szyi, tuŜ nad Ŝyłami. Na czas tego powitania Furiath odwrócił spojrzenie. Zdał sobie sprawę z tego, Ŝe pod kołdrą wciąŜ zaciska dłoń na rysunku. Zmusił się, by go puścić. Z był o wiele bardziej rozluźniony. – Więc jak się masz, braciszku? – Dobrze. – Ale jeśli jeszcze raz usłyszy to pytanie, będzie musiał wyemitować zvidh, bo inaczej głowa mu eksploduje. – Na tyle dobrze, by wyjść gdzieś wieczorem. Jego brat bliźniak zmarszczył brwi. – Ta lekarka V pozwoliła? – To wyłącznie moja decyzja. – Ghrom moŜe być innego zdania. – No i dobrze, ale jeśli się nie zgodzi, będzie musiał mnie przykuć do łóŜka. – Furiath starał się zachować spokój, nie chcąc denerwować Belli. – Prowadzisz zajęcia przez pierwszą część wieczoru? – Aha, odkryłem, Ŝe mogę zrobić większe postępy z bronią palną. – Z przebiegł dłonią po mahoniowych włosach Belli, potem pogładził jej plecy. Zrobił to nieświadomie, a ona przyjęła jego dotyk z tym samym zakochanym roztargnieniem. Ból w klatce spowodował, Ŝe Furiath musiał otworzyć usta, by złapać oddech. – MoŜe spotkamy się w First Meal? Muszę jeszcze wziąć prysznic, zdjąć te bandaŜe i ubrać się. Slonko259

266

Bella wstała, a Z przesunął dłoń na jej talię, przyciągając ją do siebie. BoŜe, przecieŜ byli rodziną, nie? Tych dwoje i ich młode w jej brzuchu. A za rok, jeśli tylko Pani Kronik pozwoli, będą trzymali w ramionach niemowlę. Później, całe lata później, dziecko stanie obok nich. Jeszcze później ich syn lub córka otrzyma partnera i kolejne pokolenie z ich krwi przedłuŜy istnienie rasy: rodzina, nie fantazja. By przyspieszyć ich wyjście, Furiath zaczął się kręcić, jakby zamierzał wstać. – Zaczekam na ciebie w jadalni – powiedział Z, przesuwając dłoń na podbrzusze swojej krwiczki. – A Bella wraca do łóŜka. Prawda, nalla? Spojrzała na zegarek. – Dwadzieścia dwie minuty. Powinnam zdąŜyć z kąpielą. Padło kilka słów poŜegnania, ale Furiath nawet ich nie słuchał. Czekał, aŜ wyjdą z pokoju. Gdy drzwi się wreszcie zamknęły, sięgnął po laskę, wstał z łóŜka i podszedł prosto do lustra. Odwinął bandaŜ, potem zdjął z oka kilka warstw gazy. Powieka pod opatrunkiem była tak ściśle sklejona, Ŝe musiał przejść do łazienki i kilkakrotnie przemyć twarz, zanim zdołał ją podnieść. Otworzył oko. Widział idealnie. Dziwne, ale nie poczuł ulgi z tego powodu. A przecieŜ powinno go to obchodzić. Coś musiało go w końcu obchodzić. Choćby jego ciało czy on sam. A jednak tak nie było. Wziął prysznic i ogolił się, potem załoŜył protezę i ubrał się w skórę. Nim wyszedł ze sztyletem i kaburą w dłoni, zatrzymał się przy łóŜku. Jego rysunek wciąŜ znajdował się w pościeli, białe, zgniecione krawędzie były wyraźnie widoczne na tle niebieskiej satyny. Wyobraził sobie dłoń bliźniaka na włosach Belli. I na jej brzuchu. Podszedł do łóŜka, podniósł rysunek, wygładził go. Przyjrzał mu się po raz ostatni, po czym porwał na drobne kawałki i ułoŜył w popielniczce. Zapalił zapałkę o kciuk. PrzybliŜył jaśniejący płomień do papieru. Gdy nie zostało nic poza popiołem, wstał i wyszedł z pokoju. Czas odpuścić, a on wiedział, jak to zrobić.

Slonko259

267

27 V BYŁ NIEBIAŃSKO SZCZĘŚLIWY. Absolutnie spełniony. Jak ułoŜona kostka Rubika. Trzymał w ramionach swoją kobietę, przyciskał ją mocno i wdychał jej zapach. W środku nocy czuł się, jakby oświetlało go słońce. Wtedy właśnie usłyszał strzał. To tylko sen. Zasnął i śni. Wróciło koszmarne przeraŜenie, wspomnienia świeŜe, jakby dopiero co przeŜyte. Krew na koszuli. Ból rozdzierający klatkę piersiową. Upadek na ziemię, na kolana, zbliŜający się koniec... Usiadł na łóŜku z krzykiem. Jane podniosła się i próbowała go uspokoić, gdy nagle otworzyły się drzwi i wpadł przez nie Butch z bronią w ręku. Ich głosy się zmieszały. – Co, u licha?! – Wszystko w porządku? V ściągnął z siebie kołdrę, by obejrzeć klatkę piersiową. Skóra była nienaruszona, ale i tak przeciągnął po niej dłonią. – Jezu Chryste... – Wspomnienie ze strzelaniny? – spytała Jane, zmuszając go, by połoŜył się przy niej. – Tak, cholera... Butch opuścił pistolet i podciągnął bokserki. – Wystraszyłeś Marissę i mnie na śmierć. Trochę czegoś mocniejszego dla uspokojenia? – Chętnie. – Jane? Coś dla ciebie? Potrząsnęła głową, ale V jej przerwał: – Gorąca czekolada. Napiłaby się gorącej czekolady. Kazałem Fritzowi ją zorganizować. Jest w kuchni. Gdy Butch wyszedł, V przetarł twarz. – Przepraszam. – BoŜe, nie przepraszaj. – Delikatnie masowała jego pierś. – W porządku? Przytaknął. A później, jak totalny mięczak, pocałował ją i powiedział: – Cieszę się, Ŝe tu jesteś.

Slonko259

268

– Ja teŜ. Otoczyła go ramionami i tuliła jak najcenniejszy skarb. Milczeli, aŜ Butch wrócił ze szklanką w jednej ręce i kubkiem w drugiej. – NaleŜy mi się napiwek. Sparzyłem się przy kuchence. – Mam cię opatrzyć? – Jane sięgnęła po czekoladę. – Myślę, Ŝe przeŜyję, ale dzięki za propozycję, doktor Jane. – Podał V wódkę. – A co z tobą, wielkoludzie? JuŜ spokojny? Wcale nie. Nie po tym śnie. Nie, kiedy Jane miała odejść. – Jasne. Butch potrząsnął głową. – Kiepski z ciebie kłamca. – Pieprz się. – W słowach V nie było nawet krzty emocji. I Ŝadnego przekonania w następnym zdaniu. – Trzymam się. Glina podszedł do drzwi. – Skoro mówimy o trzymaniu się... Furiath zjawił się w First Meal, gotów ruszyć do walki. Z zatrzymał się tu pół godziny temu, w drodze na zajęcia, Ŝeby podziękować doktor Jane za wszystko, co zrobiła. Twarz Furiatha wygląda całkiem dobrze i oko teŜ działa jak powinno. Jane podmuchała na zawartość kubka. – Czułabym się pewniej, gdyby jednak odwiedził okulistę. – Z próbował go do tego namówić i dostał odmowną odpowiedź. Nawet Ghrom próbował. – Cieszę się, Ŝe wyszedł z tego cało – powiedział V i naprawdę tak myślał. Tylko Ŝe teraz nie istniał juŜ powód, dla którego mógłby zatrzymać Jane. – Aha, ja teŜ. Zostawiam was samych. Trzymajcie się. Drzwi się zamknęły, V słuchał, jak Jane znowu dmucha na gorącą czekoladę. – Wieczorem odwiozę cię do domu – powiedział. Przestała dmuchać. Po długiej chwili upiła łyk. – Dobrze. JuŜ czas. Przełknął połowę wódki. – Ale zanim cię odwiozę, chcę cię zabrać w jedno miejsce. – Dokąd?

Slonko259

269

Nie był pewien, jak ma opowiedzieć jej o tym, czego pragnie przed jej odejściem. Nie chciał, Ŝeby spanikowała, zwłaszcza gdy pomyślał o wcześniejszych latach i seksie bez zaangaŜowania, który w przyszłości będzie uprawiał. Dokończył wódkę. – W moje ustronie. Zmarszczyła brwi i pochyliła się nad kubkiem. – Więc naprawdę mnie wypuścisz? Przyglądał się jej, marząc, by spotkali się w innej sytuacji. Tylko jak, do cholery, miałoby się to stać? – Tak – szepnął. – Naprawdę. Trzy godziny później, stojąc przed swoją szafką, John miał nadzieję, Ŝe Khill w końcu zamknie jadaczkę. Choć w szatni było głośno od trzaskania drzwiczkami, trzepania ubrań i upuszczania butów, chłopak miał wraŜenie, Ŝe jego przyjaciel mówi przez megafon. – Jesteś niemoŜliwie olbrzymi, J.M. Serio. Po prostu... ogromniastyczny. Nie ma takiego słowa. John jak zwykle wrzucił plecak do szafki i nagle zdał sobie sprawę, Ŝe Ŝaden z wiszących w niej ciuchów na niego nie wejdzie. – No i co z tego, Ŝe nie ma. Poprzyj mnie, Blasth. Blasth przytaknął, wciągając na siebie kimono. – Właśnie, przecieŜ jeszcze rośniesz? Będziesz, bo ja wiem, pewnie rozmiarów brata. – Gigantoidalny. Dobra, takiego słowa teŜ nie ma, głupku. – W porządku, bardzo, bardzo, bardzo wielki. MoŜe być? John potrząsnął głową, kładąc ksiąŜki na podłodze i wyrzucając za małe ciuchy do najbliŜszego kosza na śmieci. Później zmierzył przyjaciół wzrokiem i zdał sobie sprawę, Ŝe jest wyŜszy od obu o dobre cztery cale. Kurde, naprawdę był wzrostu Z. Spojrzał na Lahsera na końcu korytarza. Tak, od Lahsera teŜ był wyŜszy. Drań jakby wyczuł spojrzenie Johna, bo ściągając koszulę, popatrzył w jego kierunku. Gładkim ruchem wypręŜył ramiona, mięśnie zagrały mu pod skórą. Na jego brzuchu widniał tatuaŜ, którego nie było tam przed dwoma dniami – nieznane Johnowi słowo w Starym Języku. – John, rusz tyłek i chodź na sekundę na korytarz. Cała szatnia ucichła, a John szybko odwrócił głowę. Slonko259

270

W drzwiach stał Zbihr i widać było, Ŝe bardzo się spieszy. – Cholera – szepnął Khill. John odłoŜył plecak, zamknął szafkę i wcisnął koszulę w spodnie. Podszedł do brata najszybciej, jak zdołał, lawirując między pozostałymi chłopakami, którzy udawali, Ŝe są zajęci czymś innym. Z przytrzymał drzwi, aŜ John wyszedł na korytarz. Wtedy zamknął je i powiedział: – Dzisiaj spotykamy się tuŜ przed świtem, jak zawsze. Darujemy sobie tylko spacer. Przyjdź do siłowni, kiedy będę wyciskał. Musimy porozmawiać. Cholera, to słowo najbardziej tu pasowało. John zamigał: O tej samej porze? – Czwarta rano. Jeśli chodzi o dzisiejszy trening, masz go przesiedzieć na sali, ale weźmiesz udział w ćwiczeniach na strzelnicy. Wiesz, co mam na myśli? John pochylił głowę, a gdy Z zaczął się odwracać, złapał go za ramię. Chodzi o zeszłą noc? – Tak. Brat pchnął mocno drzwi prowadzące do sali gimnastycznej i wyszedł. Drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem. Blasther i Khill podeszli do Johna. – Co się dzieje? – spytał Blasth. Dostanę opieprz za sprzątnięcie tego reduktora. Blasth wsunął dłoń w rude włosy. – Powinienem cię lepiej kryć. Khill potrząsnął głową. – John, moŜesz to spokojnie zrzucić na nas, chłopie. To był w końcu mój pomysł, Ŝeby iść do klubu. – I moja spluwa. John splótł ramiona na piersi. Będzie w porządku. A przynajmniej taką miał nadzieję. Był w tej chwili o włos od wyrzucenia z treningów. – A przy okazji... – Khill połoŜył dłoń na ramieniu Johna. – Nie miałem szansy ci podziękować. Blasth przytaknął. – Ani ja. Zachowałeś się jak trzeba. Absolutnie. Ocaliłeś nasze cholerne tyłki. – Kurde, naprawdę wiedziałeś, co robisz. John poczuł, Ŝe się rumieni. – Spójrzcie, czy to nie urocze – rozległ się zjadliwy głos Lahsera. – Powiedzcie mi: ciągniecie słomki, Ŝeby ustalić, który będzie na dole? Czy moŜe to zawsze jest John? Slonko259

271

Khill uśmiechnął się, odsłaniając przy tym kły. – Czy ktoś wyjaśnił ci kiedyś róŜnicę między dobrym a złym dotykiem? Bo z przyjemnością bym ci to obrazowo wytłumaczył. Choćby w tej chwili. John wysunął się przed przyjaciela, stając twarzą w twarz z Lahserem. Nic nie powiedział, tylko zmierzył go spojrzeniem. Lahser uśmiechnął się. – Chcesz mi coś powiedzieć? Nie? Chwila, ty wciąŜ masz głosu? BoŜe... co za pech. John wyczuł, Ŝe Khill zbiera się do ataku. By uniknąć bójki, wyciągnął rękę w tył i połoŜył dłoń na brzuchu przyjaciela. Jeśli ktokolwiek miał sprać Lahsera, to tylko John. Lahser zaśmiał się i zaciągnął pasek przy swoim kimonie. – Nie udawaj, Ŝe masz coś do powiedzenia. Przemiana nie zmienia cię w środku ani nie naprawia fizycznych braków. Prawda, Khill? – A odwracając się, dodał niemal niesłyszalnie. – Porąbany matkojebca. Zanim Khill się na niego rzucił, John obrócił się i złapał przyjaciela w pasie, a Blasth uwiesił mu się na jego ręce. Nawet wtedy powstrzymanie go przypominało przytrzymywanie byka. – Odpuść – burknął Blasth. – Po prostu wyluzuj. – Któregoś dnia go zabiję – syknął Khill. – Bóg mi świadkiem. John spojrzał na Lahsera, który wolnym krokiem wszedł na siłownię. I złoŜył sam sobie przysięgę, Ŝe spierze tego gościa, choćby miał za to na dobre wylecieć z programu. Zawsze uwaŜał, Ŝe jeśli ktoś wkurza jego przyjaciół, sam się prosi o nauczkę. Koniec pieśni. Teraz jednak miał odpowiedni sprzęt, by wykonać tę robotę.

Slonko259

272

28 OKOŁO PÓŁNOCY JANE OCKNĘŁA SIĘ NA TYLNYM SIEDZENIU mercedesa, w drodze do domu. Na miejscu kierowcy zobaczyła tamtego lokaja, starszego niŜ Bóg i radosnego jak szczygiełek. Obok niej siedział V, cały w czarnej skórze, milczący i ponury jak kamień nagrobny. Niewiele mówił. Ale nie chciał puścić jej ręki. Okna samochodu przyciemnione były do tego stopnia, Ŝe czuła się jak w tunelu, więc by odzyskać poczucie realności, wcisnęła guzik na drzwiach po swojej stronie. Szyba się opuściła, a do środka wleciał podmuch zimnego powietrza. Wystawiła głowę za okno i wpatrzyła się w plamę światła rzucanego przez reflektory. Krajobraz był zamazany jak nieostra fotografia. Z nachylenia drogi wywnioskowała, Ŝe zjeŜdŜają z góry, nie mogła jednak rozpoznać, dokąd jadą ani skąd przyjechali. W jakiś dziwny sposób ta dezorientacja była czymś oczywistym. Tworzyła interludium między światem, w którym Jane była, a tym, do którego wracała, a obszary między jednym a drugim powinny być nieostre. – Nie widzę, gdzie jesteśmy – wymruczała, podnosząc szybę. – To zvidh – powiedział V. – Swego rodzaju ochronna iluzja. – Twoja sztuczka. – Tak. Pozwolisz, Ŝe zapalę i wpuszczę przy tym trochę powietrza. – Śmiało. –I tak juŜ niedługo jej przy nim nie będzie. Cholera. V ścisnął jej dłoń, opuścił trochę szybę i w ciszy rozległo się poświstywanie wiatru. Skórzana kurtka zatrzeszczała, gdy wyciągał skręta i złotą zapalniczkę. Cichy zgrzyt i delikatny zapach tureckiego tytoniu połaskotał Jane w nos. – Ten zapach będzie... – przerwała. – Co? – Zamierzałam powiedzieć: „będzie mi o tobie przypominał”. Ale nie będzie, prawda? – Chyba Ŝe we śnie. Oparła opuszki palców o szybę. Szkło było zimne. Jak ona w środku. Nie mogła znieść ciszy, więc powiedziała: – Kim oni właściwie są, ci wasi wrogowie?

Slonko259

273

– Rodzą się jako ludzie. Później zostają zmienieni w coś innego. Zaciągnął się, a pomarańczowe światełko rozjaśniło jego twarz. Przed wyjściem ogolił się brzytwą, którą chciała się przed nim bronić, i jego twarz była teraz niemoŜliwie przystojna: arogancka, męska, silna jak jego wola. TatuaŜe na skroniach wciąŜ wyglądały pięknie, teraz jednak, wiedząc, skąd się wzięły, patrzyła na nie z odrazą. Odkaszlnęła. – Powiesz mi coś więcej? – Korporacja Reduktorów, nasz wróg, starannie wybiera swoich członków w trakcie obserwacji. Szukają socjopatów, morderców, amoralnych jednostek z gatunku Jeffreya Dahmera. Później wkracza Omega... – Omega? Spojrzał na końcówkę papierosa. – MoŜna powiedzieć, Ŝe jego chrześcijańskim odpowiednikiem jest diabeł. W kaŜdym razie Omega kładzie na nich swoje ręce... i parę innych rzeczy... i pstryk. Budzą się martwi, ale nie sztywni. Są silni, niemal niezniszczalni, moŜna ich zabić w jeden tylko sposób, przebijając ich pierś stalą. – Dlaczego są waszymi wrogami? Zaciągnął się, zmarszczył brwi. – Podejrzewam, Ŝe ma to coś wspólnego z moją matką. – Twoją matką? Rozciągnął wargi w ponurym uśmiechu, który bardziej przypominał grymas niŜ cokolwiek innego. – Jestem synem istoty, którą mogłabyś nazwać bogiem. – Podniósł dłoń w rękawiczce. – To od niej. Gdyby ktoś pytał, to w kwestii prezentów dla dzieci wolałbym na przykład srebrną grzechotkę albo trochę cukierków. Ale prezentów od rodziców sobie nie wybieramy. Jane spojrzała na czarną skórę opinającą jego dłoń. – O, Jezu... – Nie do końca zgodne z naszym słownikiem czy moją naturą. Nie jestem typem zbawcy. Przytrzymał papierosa w kąciku ust i zdjął rękawiczkę. W półmroku jego dłoń rozbłysła łagodnym blaskiem księŜycowego światła odbitego od śniegu. Zaciągnął się jeszcze raz i przycisnął Ŝarzącą się końcówkę papierosa do dłoni. – Nie – syknęła. – Czekaj.

Slonko259

274

Niedopałek spłonął w rozbłysku światła, a V zdmuchnął resztki popiołu, które rozproszyły się w powietrzu. – Oddałbym wszystko, Ŝeby się pozbyć tego cholerstwa. Choć muszę przyznać, Ŝe jako popielniczka bywa niebywale uŜyteczna. Jane czuła się zamroczona z wielu powodów, zwłaszcza na myśl o jego przyszłości. – Czy to matka zmusza cię do małŜeństwa? – Aha. Pewnie, Ŝe nie zgłosiłem się na ochotnika. – V przeniósł na nią spojrzenie i przez ułamek sekundy była gotowa przysiąc, Ŝe miał zamiar powiedzieć, iŜ dla niej zrobiłby wyjątek. Wtedy jednak się odwrócił. BoŜe, sama myśl o tym, Ŝe będzie z kimś innym, nawet jeśli nie będzie go pamiętała, była jak cios w Ŝołądek. – Ile? – spytała schrypniętym głosem. – Po co ci wiedzieć. – Powiedz. – Nie myśl o tym. Ja się na pewno przynajmniej staram. – Spojrzał na nią. – śadna z nich nie będzie dla mnie nic znaczyć. Chcę, Ŝebyś to wiedziała. Choć ty i ja nie moŜemy... Tak, właśnie. Nie będą nic znaczyć. To było okropne z jej strony cieszyć się z czegoś takiego. WłoŜył rękawiczkę i oboje milczeli. W końcu samochód się zatrzymał. Znowu ruszyli. Zatrzymali się. Znowu ruszyli. – Jesteśmy w centrum, tak? – powiedziała. – Bo mam wraŜenie, Ŝe trafiliśmy w gąszcz świateł ulicznych. – –Aha. – Pochylił się do przodu, wcisnął guzik i przesłona zjechała w dół, ukazując oczom Jane widok zza przedniej szyby. Tak, centrum Caldle. Wróciła. Łzy zakłuły ją w oczy, więc zamrugała, by się ich pozbyć i wbiła spojrzenie w dłonie. Wkrótce kierowca zatrzymał mercedesa przed czymś, co wyglądało jak wejście słuŜbowe do budynku. Na solidnych metalowych drzwiach widniał biały napis TEREN PRYWATNY, a betonowa rampa prowadziła do platformy wyładunkowej. Miejsce było na swój miejski sposób czyste. To znaczy, było zasyfiałe, ale nie walały się tu Ŝadne śmieci. V otworzył drzwi po swojej stronie. – Nie wysiadaj jeszcze.

Slonko259

275

PołoŜyła dłoń na sportowej torbie, w której były jej ubrania. MoŜe postanowił podrzucić ją tylko do szpitala? Ale to nie było wejście do St. Francis. Kilka chwil później otworzył drzwi i podał jej dłoń. Zostaw rzeczy tutaj. Fritz, niedługo będziemy z powrotem. – Z przyjemnością zaczekam – powiedział staruszek z uśmiechem. Jane wysiadła z samochodu i poszła za V w kierunku betonowych schodów sąsiadujących z rampą. Przez całą drogę był niczym jej płaszcz, przyciśnięty do jej pleców, ochraniający ją. Bez klucza otworzył solidne, metalowe drzwi; po prostu połoŜył dłoń na klamce i wpatrzył się w nią. Co dziwniejsze, nie rozluźnił się nawet wtedy, gdy juŜ weszli do środka. Szybko poprowadził ją korytarzem do windy towarowej, co chwila rozglądając się w prawo i w lewo. Nie wiedziała, Ŝe znajdują się w luksusowym Commodore Building, póki nie przeczytała tabliczki wiszącej na betonowej ścianie. – Masz tu apartament? – spytała, choć odpowiedź była oczywista. – NajwyŜsze piętro jest moje. Właściwie to jego połowa. –Wsiedli do windy dla obsługi. – Chciałbym cię wprowadzić głównym wejściem, ale zbyt wiele osób się tu kręci. Gdy winda ruszyła, Jane straciła równowagę. Wyciągnęła rękę, by wesprzeć się o ścianę, ale V złapał jej ramię, pomógł stanąć prosto i juŜ nie puszczał. Wcale nie chciała, by ją puścił V wciąŜ był spięty. Winda się zatrzymała, drzwi się otworzyły. Hol nie był niczym wyjątkowym, zaledwie dwoje drzwi i zejście na schody. Sufit był wysoki, lecz nie– ozdobiony, barwne dywany o krótkim włosiu przypominały te ze szpitalnych poczekalni. – Tutaj. Poszła za nim na koniec korytarza i zaskoczona, zobaczyła, Ŝe V wyciąga złoty klucz. Po drugiej stronie drzwi panowała ciemność, ale Jane weszła za nim bez strachu. Do licha, czuła, Ŝe mogłaby z nim przemaszerować przed całym plutonem egzekucyjnym i wyjść z tego bez szwanku. Poza tym we wnętrzu roztaczał się przyjemny, cytrynowy zapach, jakby niedawno ktoś tu sprzątał. Nie zapalił świateł. Wziął ją tylko za rękę i pociągnął lekko do przodu. – Nic nie widzę. – Nie martw się. Nic ci się tu nie stanie, a ja wiem, którędy iść. Uczepiła się jego dłoni i szurała w ślad za nim, aŜ się zatrzymał. Z echa ich kroków wywnioskowała, Ŝe znajdują się w wielkim pomieszczeniu, nie mogła sobie jednak wyobrazić jego kształtu. Obrócił ją w prawą stronę i odsunął się. Slonko259

276

– Dokąd idziesz? W odległym kącie, jakieś czterdzieści stóp od niej, zapłonęła świeca. Nie oświetliła jednak zbyt wiele. Ściany... ściany i sufit, i... podłoga... wszystko było czarne. Wszystko. Świeca równieŜ. V stanął tak, Ŝe widziała tylko jego kształt. Serce Jane zaczęło łomotać. – Pytałaś o blizny między moimi nogami – powiedział. – Oto, skąd się wzięły. – Tak... – wyszeptała. Więc to dlatego pragnął, by otaczały ich ciemności. Nie chciał, by zobaczyła jego twarz. Zapłonęła kolejna świeca, tym razem po drugiej stronie tego olbrzymiego pokoju. – Zrobili mi to z rozkazu ojca. Wkrótce po tym, jak prawie go zabiłem. Jane wciągnęła powietrze. – O... BoŜe. Vrhedny utkwił spojrzenie w Jane, ale widział tylko przeszłość i to, co wydarzyło się po tym, jak rzucił ojca na ziemię. – Przynieście mi nóŜ – rozkazał Krhviopij. V usiłował wyrwać się Ŝołnierzowi, który trzymał go za ramiona, ale bezskutecznie. Po chwili zjawiło się dwóch innych samców. Później kolejni. I jeszcze następni. Krhviopij splunął na ziemię, gdy ktoś wsunął mu w dłoń czarny sztylet. V szykował się na dźgnięcie... lecz Krhviopij tylko przeciągnął ostrzem po dłoni, potem schował je przy pasie. ZłoŜył dłonie, potarł je o siebie i odbił ślad prawej na samym środku piersi V. Chłopak spojrzał na ślad widoczny na skórze. Wygnanie. Nie śmierć. Ale dlaczego? Głos Krhviopija brzmiał ostro: – Odtąd nie będziesz znany nikomu z tu Ŝyjących. A śmierć spotka tych, którzy przyjdą ci z pomocą. śołnierze zaczęli schodzić Vrhednemu z drogi. – Jeszcze nie. Zaprowadźcie go do obozu. –Krhviopij odwrócił się. – I wezwijcie kowala. Na nas spoczywa obowiązek ostrzeŜenia innych o zbrodniczej naturze tego samca. V zaczął dziko kopać, więc drugi Ŝołnierz złapał go za nogi i zanieśli go jak trupa do jaskini. – Za zasłonę – rozkazał Krhviopij kowalowi. – Zrobimy to przed malowaną ścianą Samiec zbladł, ale zaniósł drewnianą tacę z narzędziami za zasłonę. Slonko259

277

W tym czasie Ŝołnierze rozciągnęli V na ziemi, przytrzymując go za kończyny i za biodra. Krhviopij stanął nad synem, z jego dłoni kapała krew. – Naznaczcie go. Kowal spojrzał zaskoczony. – W jaki sposób, o potęŜny? Krhviopij rzucił coś w Starym Języku. śołnierze chwycili mocniej, a kowal tatuował jego skroń, krocze i uda. Chłopak przez cały czas walczył, ale tusz wsiąkał głęboko w jego skórę, tworząc trwałe znaki. Gdy to się skończyło, był wyczerpany i słabszy niŜ tuŜ po przemianie. – Jego dłoń. Naznaczcie teŜ jego dłoń. – Kowal potrząsnął głową – Zrób to albo obóz dostanie nowego kowala, bo ty będziesz martwy. DrŜąc, kowal ostroŜnie wytatuował znaki na dłoni V, uwaŜając, by nie dotknąć skóry. Gdy dokończył swego dzieła, Krhviopij spojrzał na V. – Trzeba zrobić jeszcze jedną rzecz. Rozsuńcie mu nogi. Oddam naszej rasie przysługę, upewniając się, Ŝe nigdy nie spłodzi potomstwa. V wytrzeszczył oczy. śołnierze chwycili go za kostki i rozsunęli uda. Ojciec wyciągnął zza pasa czarny sztylet, ale po chwili go schował. – Nie, tu potrzeba czegoś innego. Rozkazał kowalowi zrobić to parą obcęgów. Gdy metal się zacisnął, Vrhedny wrzasnął. Poczuł przeszywający ból, rozdzieranie i... – Słodki Jezu – westchnęła Jane. V otrząsnął się ze wspomnień. Zastanawiał się, co wypowiedział na głos. Sądząc po przeraŜeniu malującym się na twarzy kobiety, niemal wszystko. Obserwował migotanie świecy w jej ciemnozielonych oczach. – Nie dokończyli dzieła. – Ale pewnie nie z powodu dobrych manier – powiedziała cicho. Potrząsnął głową i uniósł dłoń w rękawiczce. – Niemal straciłem przytomność, ale mimo to moje całe ciało nagle się rozświetliło. śołnierze, którzy mnie przytrzymywali, zginęli natychmiast. Podobnie kowal – posługiwał się metalowym narzędziem, więc energia przeszła po nim. Na chwilę przymknęła oczy. – Co stało się później? – Przeturlałem się, zwymiotowałem i powlokłem się do wyjścia. Wszyscy, cały obóz obserwował mnie w milczeniu. Nawet ojciec nie stanął mi na drodze ani nie wypowiedział słowa. – V objął się ramionami, wspominając otumaniający ból. – A... Slonko259

278

podłogę jaskini pokrywał drobny pył mineralny, musiała w nim być sól. Zamknęła rany, dzięki czemu się nie wykrwawiłem, chociaŜ w ten sposób dorobiłem się blizn. – Tak mi... przykro. – Podniosła dłoń, jakby w geście pocieszenia, ale po chwili ją cofnęła. – To cud, Ŝe w ogóle przeŜyłeś. – Pierwszej nocy byłem o krok od śmierci. Było cholernie zimno. Znalazłem jakąś gałąź, którą się podpierałem, i szedłem, póki starczyło mi sił. Bez Ŝadnego celu. W końcu upadłem. Moja wola chciała iść dalej, ale ciało nie. Straciłem sporo krwi, a ból był wyczerpujący. Przed świtem znaleźli mnie jacyś cywile z mojej rasy. Przyjęli mnie do siebie, ale tylko na jeden dzień. OstrzeŜenia... – Postukał się w skroń. – OstrzeŜenia na mojej twarzy i ciele spełniły zadanie, które wyznaczył im ojciec. Uczyniły ze mnie dziwoląga, którego naleŜy się bać. O zmroku więc odszedłem. Wędrowałem samotnie przez lata, trzymając się cieni, usuwając ludziom z drogi. Przez jakiś czas Ŝywiłem się ludzką krwią, ale to nie mogło utrzymać mnie zbyt długo przy Ŝyciu. Sto lat później trafiłem do Włoch, pracowałem jako najemny zbir dla handlarza ludźmi. W Wenecji znalazłem dziwki z mojej rasy, które zgadzały się mnie dokrwiać, więc z nich korzystałem. – Samotny. – Jane przyłoŜyła dłoń do gardła. – Musiałeś czuć się bardzo samotny. – Wcale. Nie chciałem się do nikogo zbliŜać. Pracowałem dla handlarza jakieś dziesięć lat, aŜ pewnej nocy, w Rzymie, wpadłem na reduktora, który zabijał wampirzycę. Pozbyłem się drania, ale nie dlatego, Ŝe zaleŜało mi na tej samicy. Po prostu... Widzisz, to z powodu jej syna. Jej syn obserwował wszystko z cienia, przykucnięty przy jakimś wózku. Był... cholera. To był pre–trans i do tego jeszcze bardzo młody. Najpierw zobaczyłem jego, dopiero później szamotaninę po drugiej stronie drogi. Pomyślałem o mojej matce, a przynajmniej o jej obrazie, który w sobie nosiłem, i pomyślałem... cholera, nie, nie pozwolę, Ŝeby ten dzieciak oglądał śmierć samicy, która go urodziła. – Czy matka przeŜyła? Skrzywił się. – Odeszła, zanim jeszcze do niej dotarłem. Wykrwawiła się, miała paskudną ranę gardła. Ale słowo daję, reduktor skończył w kawałkach. Później nie wiedziałem, co zrobić z dzieciakiem. W końcu zabrałem go do handlarza, dla którego zabijałem, a on dał mi namiary na ludzi, którzy zajęli się chłopakiem. – V wybuchnął gorzkim śmiechem. – Okazało się, Ŝe zmarła kobieta była upadłą Wybranką, a ten chłopak? Został ojcem mojego brata Tohra. Jaki ten świat mały, co? PoniewaŜ ocaliłem pre– transa z krwi wojowników, wieści się rozeszły i mój brat Hardhy mnie odnalazł. Przedstawił Slonko259

mnie

Ghromowi.

Hardhego

i

mnie

łączyła

specyficzna

więź, 279

prawdopodobnie tylko on mógł przyciągnąć wtedy moją uwagę. Kiedy poznałem Ghroma, nie cieszyła go rola króla, a więzi rodzinne interesowały go nie bardziej niŜ mnie. Dlatego między nami coś zaiskrzyło. Ostatecznie zostałem wprowadzony do Bractwa. A tam... tak, jasny gwint, dalej juŜ wiesz. W ciszy, która nastąpiła, mógł tylko domyślać się, co kłębi się teraz w jej głowie. Myśl, Ŝe mogłaby go Ŝałować, sprawiła, Ŝe zapragnął jej dowieść swojej siły. Na przykład podnosząc samochód. Ale Jane nie chciała rozczulać się nad nim, doprowadzając go tym samym do jeszcze większego zmieszania. Rozejrzała się, choć mogła zobaczyć tylko dwie zapalone świece. – A to miejsce... co to miejsce dla ciebie znaczy? – Nic. Nie znaczy więcej niŜ Ŝadne inne. – Więc co tu robimy? Serce V przyspieszyło. Cholera... stojąc teraz przed nią, po wyznaniu wszystkiego, nie był pewien, czy podoła temu, co zaplanował.

Slonko259

280

29 CZEKAJĄC, Aś V SIĘ ODEZWIE, Jane pragnęła otoczyć go ramionami. Chciała zasypać go mnóstwem szczerych słów pocieszenia. Chciała wiedzieć, czy jego ojciec zginął i w jaki sposób. Miała nadzieję, Ŝe sukinsyn umierał długo i boleśnie. Cisza się przeciągała. Wreszcie Jane odezwała się: – Nie wiem, czy to pomoŜe... pewnie nie, ale muszę to powiedzieć. Nie trawię owsianki. Po dziś dzień mam po niej mdłości. – Modliła się, by nie powiedzieć czegoś niewłaściwego. – To normalne, Ŝe wciąŜ zmagasz się ze wszystkim, co ci zrobiono. KaŜdy by tak miał. To nie znaczy, Ŝe jesteś słaby. Doświadczyłeś przemocy ze strony kogoś, kto powinien cię chronić i wspierać. Samo to, Ŝe się nie załamałeś, jest cudem. Podziwiam cię za to. Policzki V poróŜowiały. – Wiesz... ja tak tego nie widzę. – OK. Ale ja tak. – śeby dać mu trochę czasu, odkaszlnęła i powiedziała: – Więc powiesz mi, po co tu jesteśmy? V potarł twarz, jakby w próbie oczyszczenia myśli. – Cholera, chcę być z tobą. Teraz. Odetchnęła z ulgą, ale i ze smutkiem. TeŜ chciała się z nim poŜegnać. PoŜegnać w sposób czuły i seksowny, i zrobić to gdzieś poza sypialnią, w której byli uwięzieni. – TeŜ chcę z tobą być. Zapłonęła kolejna świeca. Potem czwarta na barku. Piąta przy łóŜku z czarną satynową pościelą. Na jej wargach pojawił się uśmiech... dopóki nie rozjaśniła się szósta świeca, która wydobyła z mroku coś wiszącego na ścianie. Coś, co przypominało... łańcuchy? Zapłonęły kolejne świece. Maski. Bicze. Laski. Kneble. Czarny stół z rzemieniami zwisającymi na podłogę. Objęła się ramionami, cała drŜąc. – Więc to tu je wiąŜesz. – Aha. Jezu... Nie takiego poŜegnania pragnęła. Usiłując zachować spokój, powiedziała: – Wiesz, to ma sens, jeśli wziąć pod uwagę, co cię spotkało. To, Ŝe lubisz takie rzeczy. – Cholera, nie da rady. – Więc... męŜczyźni czy kobiety? A moŜe jedni i drudzy?

Slonko259

281

Usłyszała trzeszczenie skóry i odwróciła się do niego. Zdjął kurtkę, a potem odłoŜył broń, o której istnieniu nie miała nawet pojęcia. Dalej dwa czarne noŜe, równie dobrze ukryte. Chryste, był uzbrojony po zęby. Jane objęła się mocniej. Chciała z nim być, ale nie przywiązana do stołu, w masce, podczas gdy on odgrywałby sceny z 9 i pół tygodnia, biczując ją do krwi. – V, posłuchaj, nie sądzę... Zdjął koszulę. Mięśnie pleców naciągnęły kręgosłup, mięśnie piersiowe napięły się i rozluźniły. Zrzucił z nóg buty. Jasna... cholera, pomyślała, gdy zaświtało jej, o co w tym chodzi. Zdjął skarpetki i spodnie, pod którymi, jak się okazało nie miał bokserek. W absolutnej ciszy przeszedł po błyszczącej, marmurowej podłodze i podciągnął się zgrabnym ruchem na stół. Wyciągając się, wyglądał niezaprzeczalnie wspaniale – doskonałe mięśnie, pełne elegancji i męskości Odetchnął głęboko, jego Ŝebra uniosły się i opadły. Lekkie drŜenie przebiegło po jego ciele... a moŜe to tylko płomienie świec? Przełknął głośno ślinę Nie, on naprawdę drŜał ze strachu. – Wybierz dla mnie maskę – powiedział cicho. – V... nie. – Maskę i knebel. – Odwrócił ku niej twarz. – Zrób to. Później załoŜysz mi kajdany.– Gdy się nie poruszyła, skinął głową w kierunku ściany. – Proszę. – Dlaczego? – spytała. Zamknął oczy i odpowiedział, niemal nie poruszając wargami: – Dałaś mi tak wiele... nie tylko jeden weekend. Zastanawiałem się, jak mógłbym ci odpłacić... Wiesz, uczciwa wymiana i takie tam, prawda o zwracaniu owsianki za historię moich blizn. Mam tylko siebie i to... – Uderzył kłykciami w twarde drewno stołu. – Odsłaniam się, jak tylko potrafię, i to właśnie chcę ci ofiarować. – Nie chcę cię krzywdzić. – Wiem. – Otworzył szeroko oczy. – Ale chcę, Ŝebyś miała mnie takim, jakim nikt mnie nie miał i mieć nie będzie. Dlatego wybierz maskę. Gdy przełykał ślinę, obserwowała, jak jabłko Adama wędruje w górę i w dół jego krtani. – Nie takiego prezentu chcę. Ani takiego poŜegnania. Zapadło długie milczenie. Wreszcie powiedział: – Pamiętasz te zaaranŜowane małŜeństwa, o których ci mówiłem? Slonko259

282

– Tak. – To kwestia kilku dni. Teraz to juŜ naprawdę tego nie chciała. Pomyśleć, Ŝe miałaby być z czyimś narzeczonym... – Nie widziałem tej kobiety. Ani ona nie widziała mnie. – Spojrzał na Jane. – A to dopiero pierwsza z czterdziestu. – Czterdziestu? – KaŜdej z nich mam dać dziecko. – O BoŜe. – O to mi chodzi. Od tej pory seks będzie czysto biologiczną funkcją. Poza tym nigdy nie był to dla mnie problem, prawda? Chcę to zrobić z tobą, bo... NiewaŜne, po prostu chcę. Spojrzała na niego. Jego szeroko otwarte, niespokojne oczy, blada twarz i perlący się na piersi pot świadczyły, ile kosztuje go takie odkrycie się. Odmowa oznaczałaby poniŜenie go, zaprzeczenie jego odwadze. – Co... Co konkretnie mam zrobić? Kiedy V skończył jej wyjaśniać, odwrócił się i zapatrzył w sufit. Światło świec grało na czarnej powierzchni, przez co przypominał kałuŜę oleju. Czekając na odpowiedź Jane, dostał zawrotów głowy, jakby pokój odwrócił się do góry nogami, a on sam wisiał pod sufitem, o włos od upadku i utonięcia w tej oleistej sadzawce. Jane nie powiedziała ani słowa. Jezu... Nic tak nie boli, jak ofiarowanie samego siebie i poznanie smaku odrzucenia. Z drugiej strony, moŜe nie przepadała za sushi z wampirów. Podskoczył, czując jej dłoń na stopie. Usłyszał brzęk metalu, gdy podniosła klamrę. Spojrzał na swe ciało, gdy czterocalowy skórzany pas otoczył jego kostkę. Widok jasnych kobiecych dłoni krępujących jego kończyny sprawił, Ŝe jego członek natychmiast się uniósł. Jane w skupieniu przeciągnęła koniec skórzanego pasa przez klamrę i zaciągnęła. – Tak dobrze? – Ciaśniej. Nie podnosząc wzroku, pociągnęła. Gdy pas wgryzł się w jego skórę, V odrzucił głowę w tył i jęknął. – Za mocno? – Nie... Slonko259

283

Gdy przypinała drugą nogę, cały się trząsł, nie tylko z przeraŜenia, ale i z cholernego podniecenia. Oba te wraŜenia spotęgowały się jeszcze, gdy unieruchomiła jeden, a później drugi nadgarstek. – Teraz knebel i maska – mówił, chrypiąc, bo płynąca w nim krew była na przemian zimna i gorąca, a krtań miał ściśniętą jak pętle na kończynach. Spojrzała. – Jesteś pewny? – Tak. Któraś z masek zasłania same oczy, będzie w sam raz. Wróciła z maską i czerwoną, gumową kulką na rzemieniu. – Najpierw knebel – powiedział, otwierając szeroko usta. Zamknęła oczy i przez chwilę zastanawiał się, czy nie zrezygnuje, ale wreszcie się pochyliła. Kulka miała smak lateksu; gorzkie wraŜenie na języku. Gdy podniósł głowę, by mogła mu zawiązać knebel, musiał oddychać przez nos. Jane potrząsnęła głową. – Nie mogę załoŜyć ci maski. Muszę widzieć twoje oczy. Nie mogę... Właśnie, nie zrobię tego bez kontaktu wzrokowego. Zgoda? To chyba nie był najgorszy pomysł. Knebel spełniał swoje zadanie, przyprawiając go o duszności... a opaski na rękach i nogach sprawiały, Ŝe czuł się jak w pułapce. Gdyby nie widział i nie miał pewności, Ŝe to ona, pewnie nie dałby rady. Skinął głową, więc upuściła maskę na podłogę i zdjęła płaszcz. Później poszła po jedną z czarnych świec. Gdy z nią wróciła, płuca V płonęły. Wzięła głęboki wdech. – Jesteś pewien? Znowu potwierdził, choć jego nogi drŜały, a oczy były wielkie jak koła młyńskie. Z przeraŜeniem i podnieceniem obserwował, jak kobieta wyciąga rękę nad jego pierś... i przechyla świeczkę. Kropla czarnego wosku spadła na jego sutek, zmuszając go do wbicia zębów w lateksową kulkę, do próby wyszarpnięcia się z pętli. Penis natychmiast stanął mu na sztorc i z trudem powstrzymał zbliŜający się orgazm. Robiła dokładnie to, o co prosił, przesuwając świecę wzdłuŜ jego ciała coraz niŜej, i niŜej, przeskakując nad czułym miejscem do kolan i powoli wracając do góry. Ból się w nim kumulował: początkowo przypominał uŜądlenie pszczoły, ale z czasem stawał się coraz bardziej intensywny. Pot spływał mu po czole i po Ŝebrach, a on oddychał cięŜko przez nos, aŜ całe jego ciało wygięło się nad stołem. Slonko259

284

Szczytował pierwszy raz, gdy odstawiła świecę, wzięła do ręki laskę... i dotknęła nią samego końca członka. Zawył i wytrysnął na pokrywający jego brzuch zastygły wosk. Jane zamarła, jakby ta reakcja ją zaskoczyła. Później przesunęła laską po bałaganie, którego narobił, rozmazując mu spermę na piersi. Zapach upojenia wypełnił pokój, podobnie jak jego jęki. Gładziła laską jego tors, a później biodra. Drugi raz doszedł, gdy wsunęła laskę między jego nogi i zaczęła nią pocierać wnętrze jego ud. Wypełniły go strach, poŜądanie i miłość, stając się jego mięśniami i kośćmi. Nie zostało w nim nic poza emocją i potrzebą, i podporządkowaniem się jej prowadzeniu. Właśnie wtedy zamachnęła się i uderzyła laską w jego uda. Jane nie mogła uwierzyć, Ŝe mimo tego, co robiła, czuła coraz większe podniecenie. Ale widok rozciągniętego i unieruchomionego V, i fakt, Ŝe szczytował tylko dla niej, sprawiały Ŝe ledwo powstrzymywała się przed wskoczeniem na niego. Uderzała laską na pewno słabiej, niŜ by tego chciał, ale wystarczająco mocno, by zostawiać ślady na jego udach, brzuchu i klatce. Nie mogła uwierzyć, Ŝe mu się to podobało, zwłaszcza po tym, czego w Ŝyciu doświadczył. Jego skupione na niej oczy jaśniały jak Ŝarówki, rzucając białe cienie nad mizernym światłem świec. A gdy znowu doszedł po pokoju po raz kolejny rozszedł się ten mroczny, ostry zapach, który jej się z nim kojarzył. Pragnienie kontynuowania tego wszystkiego napełniało ją wstydem, jednocześnie fascynując... Podobnie jak to, Ŝe widok pudełka z metalowymi zatrzaskami i pejcze na ścianach nie wydawały się jej juŜ nie na miejscu, raczej zmieniały spojrzenie na zakres erotycznych moŜliwości. Nie chciała go krzywdzić. Pragnęła tylko, by jego odczucia ani na chwilę nie osłabły. Pragnęła zabrać go do kresu jego seksualnej wytrzymałości. Wreszcie nakręciła się do tego stopnia, Ŝe zdjęła spodnie i bieliznę. – Teraz będę cię pieprzyć – zapowiedziała. Zajęczał, desperacko kręcąc biodrami i wypychając je w górę. Mimo Ŝe juŜ tyle razy szczytował, jego członek był twardy jak kamień i pulsował, jakby był o krok od kolejnego wytrysku. Wdrapała się na stół i rozsunęła nogi nad jego miednicą. Wciągnął powietrze tak gwałtownie, Ŝe aŜ ją zdenerwował. Oddychał tak cięŜko, Ŝe chciała zdjąć mu knebel, ale potrząsnął głową i odsunął się od jej dłoni. – Jesteś pewny?

Slonko259

285

Z zapałem pokiwał głową, więc opuściła się na jego śliskie od spermy biodra i na twardy dowód jego podniecenia, przyjmując go w głąb siebie. Wywrócił oczami i zatrzepotał powiekami, jakby był o włos od omdlenia, wbijając się w nią tak głęboko, jak tylko zdołał. UjeŜdŜając go, zdjęła bluzkę i stanik. V zmagał się z więzami, aŜ skóra zaczęła głośno trzeszczeć. Gdyby był wolny, z pewnością w tej chwili leŜałaby pod nim na plecach. – Patrz, jak cię biorę – powiedziała, przesuwając jedną z dłoni na swoją szyję. Gdy jej palce musnęły ślad po ugryzieniu, V z jękiem rozchylił wargi, ukazując wydłuŜające się kły, wbijające się w czerwoną lateksową kulkę. Nie przestając dotykać swojej szyi, podniosła się na kolana, wysuwając go przy tym z siebie. Chwilę później znów osunęła się na niego, szybko i mocno, a on natychmiast wytrysnął, zalewając jej wnętrze. Nawet gdy juŜ przestał szczytować, pozostał w pełnej erekcji. Jane nigdy jeszcze nie czuła się tak seksownie. Zachwycało ją to, Ŝe pokryty był woskiem i spermą, Ŝe jego skóra błyszczała od potu i czerwieniała od uderzeń, Ŝe będą musieli sprzątnąć cały ten bałagan. Zrobiła to wszystko dla niego, a on wielbił ją za to, co zaszło, i dlatego było to w porządku. Czując, Ŝe i jej spełnienie się zbliŜa, spojrzała w jego szeroko otwarte, dzikie oczy. W tej chwili pragnęła nigdy go juŜ nie opuszczać.

Slonko259

286

30 KIEDY FRITZ WJECHAŁ MERCEDESEM NA KRÓTKI PODJAZD apartamentowca i zaparkował, V wyjrzał przez przednią szybę. – Ładne miejsce – powiedział do Jane. – Dziękuję. Zamilkł, wracając myślami do ostatnich dwóch godzin. Co ona z nim zrobiła... Chryste, nic do tej pory nie było tak erotyczne. I nic nie było tak słodkie jak to, co nastąpiło potem. Po zakończonej sesji uwolniła go i zabrała pod prysznic. Strumień wody zmył jego podniecenie i odkleił wosk ale tak naprawdę oczyszczenia wymagało jego wnętrze. Miał nadzieję, Ŝe czerwone ślady, które zostawiła na jego ciele, nie znikną. Chciał mieć je na swojej skórze na zawsze BoŜe, nie moŜe pozwolić jej odejść. – Jak długo tu mieszkasz? – Od czasu mojego staŜu. Czyli od dziesięciu lat. – Dobre miejsce. Niedaleko szpitala. Jak sąsiedzi? – Jaka miła towarzyska pogawędka. – Połowa mieszkańców to ludzie młodzi, a druga połowa to starsi. Dowcip polega na tym, Ŝe wyprowadzasz się stąd albo dlatego, Ŝe bierzesz ślub, albo dlatego, Ŝe przenosisz się do domu starców. – Kiwnęła głową w stronę mieszkania po lewej stronie.– Dwa tygodnie temu pan Hancock wyprowadził się do domu opieki. Nowy sąsiad, kimkolwiek jest, prawdopodobnie będzie taki sam, poniewaŜ jednopoziomowe mieszkania zazwyczaj zamieszkiwane są przez osoby starsze. A tak nawiasem mówiąc, to gadam od rzeczy. A on grał na zwłokę. – Jak juŜ mówiłem, uwielbiam twój głos, więc się nie krępuj. – Zwykle tak się nie zachowuję, tylko przy tobie. – Więc jestem szczęściarzem. – Spojrzał na zegarek. Cholera, czas płynął jak woda przez odpływ wanny, nie pozostawiając po sobie nic oprócz chłodu. – Oprowadzisz mnie? – Oczywiście. Wysiadł pierwszy, zlustrował okolicę i dopiero wtedy przesunął się, pozwalając jej wyjść. Powiedział Fritzowi, Ŝeby znikał, tak jakby ten mógł się zdematerializować.

Slonko259

287

Jane otworzyła drzwi kluczem i po prostu nacisnęła klamkę. śadnego alarmu. Tylko jeden zamek. A od wewnątrz Ŝadnej zasuwy ani łańcucha. Mimo Ŝe nie miała wrogów tak jak on, to nie było zbyt bezpieczne. On to... Nie, on nie będzie tego zmieniał. PoniewaŜ w ciągu kilku następnych minut stanie się dla niej obcy. śeby wziąć się w garść, rozejrzał się dokoła. Umeblowanie mieszkania nie miało sensu. Te wszystkie mahoniowe meble i olejne obrazy na tle ścian w kolorze kości słoniowej sprawiały wraŜenie muzeum. Z czasów Eisenhowera. – Twoje meble... – NaleŜały do moich rodziców – powiedziała, odkładając płaszcz i torebkę. – Po ich śmierci zabrałam z domu w Greenwich wszystko, co się mogło tutaj zmieścić. To był błąd, czuję się, jakbym mieszkała w muzeum. – Mmm... Chyba wiem, co masz na myśli. Rozejrzał się po salonie, przyglądając się przedmiotom, które mogły naleŜeć do lekarza mieszkającego w domu w stylu kolonialnym, sąsiada Brucea Wayna. Wszystkie te graty zmniejszały pokoje. Bez nich mieszkanie byłoby pewnie bardziej przestronne. – Nie wiem, po co to wszystko trzymam. Nie lubiłam przecieŜ mieszkać wśród nich. – Obróciła się lekko i zatrzymała. Cholera, on teŜ nie wiedział, co powiedzieć. Ale wiedział, co musi zrobić. – Więc... tam jest kuchnia, tak? – Nic wielkiego – powiedziała i przeszła w prawo. „Bardzo ładna", pomyślał V, wchodząc. Tak jak reszta mieszkania, kuchnia utrzymana była w kolorach białym i kremowym, ale tu przynajmniej nie miał wraŜenia, Ŝe potrzebny mu jest stopień naukowy. Stół i krzesła w kąciku śniadaniowym zrobione były z jasnego drewna sosnowego i wielkością pasowały do pomieszczenia. Granitowe blaty lśniły. Sprzęty kuchenne były z nierdzewnej stali. – Urządziłam ją rok temu. Chwilę jeszcze kontynuowali tę towarzyską pogawędkę, ignorując fakt pojawienia się na ich ekranie napisu KONIEC GRY. V podszedł do kuchenki i na chybił trafił otworzył lewą górną szafkę. Bingo. Znalazł tam puszkę z czekoladą w proszku. Wyjął, postawił na blacie i podszedł do lodówki. – Co robisz? – zapytała. – Masz kubek? Garnek? – Złapał karton mleka, otworzył i powąchał. Slonko259

288

Wyjaśniła mu, gdzie wszystko znajdzie. Mówiła niskim głosem, jak gdyby nagle nie potrafiła się opanować. Wstydził się przyznać, ale cieszyło go, Ŝe jest zmartwiona. Dzięki temu czuł się mniej Ŝałosny i osamotniony w środku tego okropnego poŜegnania. BoŜe, jaki z niego dupek. Wyjął emaliowany rondel i duŜy kubek, potem ustawił mały płomień na kuchence. Kiedy mleko się podgrzewało, spojrzał na ustawione na blacie naczynia i poczuł, Ŝe jego umysł udaje się na krótkie wakacje. Sceneria przypominała reklamę Nestle, w rodzaju tych, gdzie mama z przedmieścia zajmuje się domem, podczas gdy dzieci bawią się na śniegu, aŜ czerwienią im się nosy i marzną dłonie. Mógł to sobie wyobrazić: zmarznięta, rozkrzyczana grupka wraca do środka akurat w momencie, gdy zadowolona z siebie mamusia wyjmuje krem do smarowania pieczywa, który mógłby obrzydzić cukier nawet największemu łasuchowi. JuŜ prawie słyszał głos w tle: Nie ma jak Nestle. Tylko Ŝe nie ma tu ani dzieci, ani mamy. Ani szczęśliwego ogniska domowego, chociaŜ mieszkanie jest całkiem ładne. To było zwyczajne kakao. Takie, które daje się ukochanej osobie, bo nie wiadomo, co jeszcze moŜna zrobić i oboje jesteście w rozsypce. Takie, które mieszasz, czując jednocześnie ucisk w Ŝołądku, masz suche usta i powaŜnie rozwaŜasz moŜliwość rozpłakania się, ale jesteś zbyt męski, Ŝeby tak się odkryć. Takie, w które wkładasz całą miłość, której nie zdołałeś wyrazić i moŜesz nie mieć juŜ moŜliwości tego zrobić. – Niczego nie będę pamiętać? – zapytała sucho. Dodał trochę więcej proszku i zamieszał, przyglądając się, jak znika w wirującym mleku. Nie mógł odpowiedzieć, po prostu nie potrafił tego powiedzieć. – Niczego? – Z tego, co wiem, od czasu do czasu jakiś przedmiot albo zapach mogą wywołać w tobie jakieś odczucia, ale nie będziesz w stanie ich określić. – WłoŜył palec do mleka, Ŝeby sprawdzić temperaturę, oblizał go i dalej mieszał. – PoniewaŜ masz bardzo silny umysł, prawdopodobnie będziesz mieć niejasne sny. – A co z brakującym weekendem? – Nie będziesz odczuwać jego braku. – Jak to? – Dam ci wspomnienia innego weekendu. Gdy się nie odezwała, obejrzał się przez ramię. Stała przed lodówką, obejmując się ramionami, a oczy jej błyszczały. Slonko259

289

Kurwa. W porządku, zmienił zdanie. Nie chciał, Ŝeby czuła się tak podle jak on. Zrobi wszystko, Ŝeby nie była taka nieszczęśliwa. To było w jego mocy, prawda? Sprawdził mleko i wyłączył ogień. Gdy napełniał kubek, delikatne bulgotanie obiecywało relaks i satysfakcję, jaką chciał ofiarować swojej samicy. Podał jej kubek, a gdy nie chciała go przyjąć, złapał ją za rękę. Wzięła kakao tylko dlatego, Ŝe ją do tego zmusił, ale nie wypiła. – Nie chcę, Ŝebyś odszedł – wyszeptała łamiącym się głosem. PołoŜył dłoń na jej policzku. Poczuł miękkość i ciepło jej twarzy. Wiedział, Ŝe kiedy stąd wyjdzie, zostawi tu swoje głupie, pieprzone serce. Jasne, Ŝe coś będzie biło w jego piersi i pompowało krew, ale od tej pory będzie to tylko zwykła mechaniczna funkcja. Zaraz. Tak było przecieŜ wcześniej. Ona po prostu oŜywiła je tylko na krótką chwilę. Objął ją ramionami i oparł brodę na czubku jej głowy. Do diabła, juŜ zawsze zapach czekolady będzie mu się kojarzył tylko z nią. Kiedy zamknął oczy, poczuł mrowienie przesuwające się wzdłuŜ kręgosłupa, przez kark, aŜ do szczęki. Wschodziło słońce i w ten sposób jego ciało mówiło mu, Ŝe czas na ucieczkę. I to natychmiast. Odsunął się i przycisnął usta do jej ust. – Kocham cię. I będę cię kochał nawet wtedy, gdy ty nie będziesz juŜ pamiętać o moim istnieniu. Zamrugała powiekami, powstrzymując łzy, aŜ w końcu było ich zbyt wiele, Ŝeby to było moŜliwe. Otarł jej twarz swoimi kciukami. – V... Ja... Zawahał się przez moment. Kiedy jednak nie dokończyła, ujął dłonią jej brodę i spojrzał w oczy. – O BoŜe, ty chcesz to zrobić – powiedziała. – Ty chcesz...

Slonko259

290

31 JANE ZAMRUGAŁA I SPOJRZAŁA W DÓŁ, na kubek z gorącą czekoladą, który trzymała w dłoni. Coś do niej kapało. Jezu... Łzy lały się jej po twarzy, wpadając do kubka, mocząc jej koszulę. Całe jej ciało drŜało, kolana się uginały, czuła potworny ból w klatce piersiowej. Z jakieś niezrozumiałego powodu miała ochotę paść na podłogę i szlochać. Ocierając policzki, rozejrzała się po kuchni. Na blacie zauwaŜyła mleko, kakao i łyŜkę. Z garnka na kuchence wciąŜ unosiła się para. Szafka po lewej nie była całkowicie domknięta. Nie mogła sobie przypomnieć momentu, kiedy wyjmowała te wszystkie rzeczy, ale zwykle tak się dzieje z powtarzanymi często czynnościami. Wypiera się je ze świadomości. Co, do diabła? Przez okno naprzeciwko kącika śniadaniowego ujrzała kogoś. MęŜczyznę. PotęŜnego męŜczyznę. Stał tuŜ obok kręgu światła rzucanego przez uliczną latarnię, więc nie mogła dostrzec jego twarzy, ale była pewna, Ŝe jej się przygląda. Bez Ŝadnego wyraźnego powodu łzy zaczęły lać się niemal strumieniem. A płacz jeszcze się nasilił, gdy nieznajomy odwrócił się i poszedł w dół ulicy. Jane odstawiła kubek na blat i wybiegła z kuchni. Musi go dogonić. Musi go zatrzymać. Kiedy jednak dotarła do drzwi, potworny ból głowy dosłownie zwalił ją z nóg. LeŜąc na białych, zimnych płytkach przekręciła się na bok, potarła palcami skronie i westchnęła. LeŜała tam Bóg wie jak długo, oddychając i modląc się, Ŝeby ból minął. Kiedy to wreszcie nastąpiło, uniosła się i oparła o drzwi wejściowe. Zastanawiała się, czy to był wylew, ale nie było Ŝadnych rozpoznawalnych objawów ani widocznych zaburzeń. Tylko jeden potworny atak bólu. To muszą być pozostałości po grypie, która męczyła ją przez cały weekend. Wirus, który krąŜył po szpitalu od tygodni, dosłownie zrobił z niej warzywo. To miało sens. Od dawna nie chorowała, więc widocznie musiała to nadrobić. Mówiąc o zaległościach... Cholera, czy w ogóle zadzwoniła, Ŝeby przełoŜyć rozmowę w Columbii? Nie miała najmniejszego pojęcia... więc pewnie nie. Do diabła, nie pamiętała nawet, jak opuściła szpital w czwartek wieczorem. Nie była pewna, jak długo robiła za blokadę drzwi, ale w pewnym momencie zegar nad kominkiem zaczął wybijać godzinę. To był jeden z zegarów z gabinetu jej ojca w Greenwich,

Slonko259

291

staroświecki Hamilton wykonany z solidnego mosiądzu, mogłaby przysiąc, Ŝe wybijał godziny z brytyjskim akcentem. Nigdy go nie znosiła, ale dobrze chodził. Szósta rano. Czas iść do pracy. Świetny plan, ale kiedy usiłowała wstać, nie miała juŜ wątpliwości, Ŝe nie pójdzie do szpitala. Była oszołomiona, słaba i wyczerpana. Nie była w stanie zajmować się pacjentami, wciąŜ czuła się fatalnie. Niech to szlag... musi zadzwonić i powiedzieć, Ŝe nie przyjdzie. Gdzie jest jej pager? I telefon? Zmarszczyła brwi. Płaszcz i torba, którą zapakowała na wyjazd, leŜały na podłodze przed szafą w holu. Ale nie było komórki. Ani pagera. Zawlokła swój nędzny tyłek na górę i sprawdziła przy łóŜku, tam teŜ ich nie było. Wróciła na dół i poszła do kuchni. Nic. Nie było teŜ jej torby na ramię, którą zawsze brała do pracy. Czy to moŜliwe, Ŝe zostawiła ją na cały weekend w samochodzie? Otworzyła drzwi do garaŜu, światło zapaliło się automatycznie. Dziwne. Jej samochód był zaparkowany przodem. Zazwyczaj wjeŜdŜała tyłem. Co tylko dowodziło, jak źle musiała się czuć. Oczywiście jej torba była na przednim siedzeniu. Przeklinała samą siebie pod nosem, wróciła do mieszkania i wybrała numer. Jak mogła zniknąć na tak długo bez uprzedzenia? Nawet jeśli inni lekarze mogli ją zastąpić, nigdy nie pozwalała sobie na bycie poza zasięgiem dłuŜej niŜ pięć godzin. Miała kilka wiadomości, ale na szczęście Ŝadna z nich nie była pilna. NajwaŜniejsze, dotyczące pacjentów, zostały przekazane do kogoś, kto miał dyŜur, więc resztą mogła zająć się później. Wychodząc z kuchni do sypialni, spojrzała na kubek kakao. Nie musiała go dotykać, Ŝeby wiedzieć, Ŝe było juŜ zimne. Mogła je wylać. Podniosła kubek, ale nagle zawahała się. Z jakiegoś powodu nie mogła znieść myśli o wylaniu. Zostawiła kubek w tym samym miejscu na blacie, mleko jednak schowała do lodówki. W sypialni zrzuciła ubranie na podłogę, załoŜyła czysty podkoszulek i weszła do łóŜka. Układając się pod kołdrą, zdała sobie sprawę, Ŝe jej ciało jest dziwnie zdrętwiałe, zwłaszcza wewnętrzna strona ud i dół pleców. W innych okolicznościach powiedziałaby, Ŝe to przez rewelacyjny seks... albo górską wspinaczkę. Tymczasem to tylko zwykła grypa. Cholera. Columbia. Rozmowa.

Slonko259

292

Później zadzwoni do Kena Falchecka, przeprosi, mając nadzieję po raz drugi, Ŝe da się przełoŜyć spotkanie. Bardzo chcieli ją zatrudnić, ale niestawienie się na rozmowę z ordynatorem oddziału było duŜym nietaktem. Nawet jeśli powodem była choroba. Zupełnie nie mogła się ułoŜyć na poduszce. Szyję miała spiętą, a kiedy sięgnęła ręką, Ŝeby ją wymasować, zmarszczyła brwi. Z prawej strony znalazła obolałe miejsce... Co, do diabła? Miała tam jakiś ślad, zgrubiałe kropki. NiewaŜne. Wysypka nie była czymś niezwykłym podczas grypy. A moŜe ugryzł ją pająk? Zamknęła oczy i nakazała sobie odpoczynek. Odpoczynek był dobry. Odpoczynek pomoŜe jej szybciej uporać się z chorobą. Odpoczynek przywróci ją do normalnego stanu, pomoŜe naładować się jej organizmowi. Zaczynała zasypiać, kiedy nagle w myślach zobaczyła obraz męŜczyzny z bródką i diamentowymi oczami. Jego usta poruszały się, układając się w słowa... „kocham Cię”. Jane kurczowo chwytała się tego obrazu, ale szybko zapadała w objęcia ciemności. Walczyła ze snem, przegrywając. Ostatnią rzeczą, jakiej była świadoma, były łzy spływające na poduszkę. CzyŜ to nie było dziwne? John usiadł w siłowni na ławce do wyciskania i przyglądał się, jak Zbihr pracuje nad bicepsami. Wielkie, metalowe cięŜarki wędrowały w górę i w dół, wydając subtelny, stukający dźwięk, jedyny dźwięk w pomieszczeniu. Jak dotąd nie rozmawiali; to było jak jeden z ich spacerów, tylko bez lasu. Jednak przemowa się zbliŜała, John to przeczuwał. Z odłoŜył cięŜarki na matę i wytarł twarz. Jego goła pierś lśniła, podnosząc się i opadając. Jego Ŝółte oczy spojrzały na Johna. „Zaczyna się”, pomyślał. – Więc, jeśli chodzi o twoją przemianę... Dobra... czyli zaczniemy od łatwiejszej sprawy. Co w związku z tym? – Jak się czujesz? Dobrze. Niepewnie. Inaczej. – Wzruszył ramionami. – Wiesz jak to jest, kiedy obcinasz paznokcie i masz to dziwne uczucie w palcach przez cały dzień, taką nadwraŜliwość? Ja tak się czuję na całym ciele. Co on, do cholery, wygaduje. PrzecieŜ Z sam przeszedł przemianę. Dobrze wiedział, jak to jest potem. Zbihr upuścił ręcznik i podniósł cięŜarki do drugiej rundy ćwiczeń. Slonko259

293

– Masz jakieś fizyczne problemy? Nic mi o tym nie wiadomo. Z utkwił wzrok w matach i kolejno podnosił ramiona, najpierw lewe, potem prawe. Lewe. Prawe. Lewe. Zadziwiające, Ŝe takie cięŜary wydawały taki delikatny dźwięk. – Wiesz, Layla złoŜyła raport. O... cholera. Co powiedziała? „Proszę... tylko nie o prysznicu...” – Powiedziała, Ŝe nie uprawialiście seksu. Mimo Ŝe w pewnym momencie wyglądało na to, Ŝe chciałeś. John bezmyślnie śledził powtórzenia Z. Prawa. Lewa. Prawa. Lewa. Kto o tym wie? – Ghrom i ja. Tylko my. Nikt więcej o tym nie wie. Pytam o to na wypadek, gdyby dolegało ci coś fizycznie. Coś, co trzeba by przebadać. John wstał i zaczął chodzić, chwiejąc się jak pijany. – Dlaczego przerwałeś, John? Spojrzał na brata i juŜ chciał go jakoś spławić, kiedy nagle zdał sobie sprawę, Ŝe nie jest w stanie tego zrobić. Z oczu Z dało się wyczytać, Ŝe on wie. Kurwa mać. Agrhes się wygadał. Ta sesja terapeutyczna w klinice, kiedy John opowiadał, co mu się przytrafiło na klatce schodowej, wyszła na jaw. Ty wiesz – John westchnął z wściekłością. – Ty, kurwa, wiesz, prawda? – Tak, wiem. Ten pierdolony terapeuta powiedział, Ŝe to poufne... – Kopia twojej historii choroby została tu przysłana. To standardowa procedura dla wszystkich uczniów na wypadek, gdyby coś się stało w siłowni lub gdyby przemiana rozpoczęła się, gdy jesteś w obiekcie. Kto to czytał? – Tylko ja. I nikt inny tego nie przeczyta, nawet Ghrom. Schowałem to i tylko ja wiem gdzie. John odetchnął. To było pocieszające. Kiedy to przeczytałeś? – Tydzień temu, kiedy zdałem sobie sprawę, Ŝe twoja przemiana nastąpi lada dzień. Co... co tam było napisane? – Właściwie wszystko. Slonko259

294

Kurwa. – To dlatego nie chcesz iść do Agrhesa, prawda? – Z ponownie odłoŜył cięŜarki. – Myślisz, Ŝe ten facet znowu urządzi ci terapię? Nie lubię o tym mówić. – Nie dziwię ci się. I wcale cię o to nie proszę. John zdobył się na lekki uśmiech. Nie uraczysz mnie całym tym gównem o tym, jak to rozmowa jest dla mnie dobra, co? – Nie. Sam teŜ nie jestem zbyt rozmowny, więc nie mogę polecać tego innym. – Z oparł łokcie na kolanach i pochylił się do przodu. – Sprawa wygląda tak, John. Chcę, Ŝebyś był absolutnie pewien, Ŝe to zostanie między nami. W porządku? Jeśli ktokolwiek będzie chciał zobaczyć twoje akta, osobiście dopilnuję, Ŝeby tak się nie stało, nawet jeśli będę musiał skurwysyna spalić na popiół. John przełknął, czując nagle grudę w gardle. Sztywnymi rękami zamigał: Dzięki. – Ghrom chciał, Ŝebym porozmawiał z tobą o tej sprawie z Laylą bo martwił się, Ŝe po przemianie moŜe tyć coś nie tak z twoją pompką. Powiem mu, Ŝe byłeś zdenerwowany i dlatego tak wyszło, w porządku? John kiwnął głową. – Konia juŜ waliłeś? John zaczerwienił się od stóp do głów i rozwaŜał moŜliwość zemdlenia. Gdy oceniał odległość od podłogi, która zdawała się być długa na sto jardów, stwierdził, Ŝe to całkiem niezłe miejsce, Ŝeby się przewrócić. Mnóstwo mat, na które moŜna upaść. – Waliłeś? Potrząsnął powoli głową. – Zrób to raz, Ŝeby upewnić się, Ŝe wszystko jest w porządku. – Z wstał, wytarł ręcznikiem tors i włoŜył koszulę. – Zakładam, Ŝe zajmiesz się tym w ciągu najbliŜszych dwudziestu czterech godzin. Nie będę pytał, jak ci poszło. Jeśli nic nie powiesz, uznam, Ŝe wszystko jest OK. Jeśli nie będzie, przyjdziesz do mnie i powiesz. Jakoś sobie z tym poradzimy. MoŜe być? Nie bardzo. A co, jeśli nie będzie mógł tego zrobić? Chyba tak. – Jeszcze jedno. Co do tej spluwy i reduktorów. Kurwa, w głowie juŜ mu wirowało, a jeszcze musi się uŜerać z tą pieprzoną dziewiątką. Podniósł ręce, Ŝeby zacząć się usprawiedliwiać... Slonko259

295

– Nie obchodzi mnie, Ŝe biegaliście jak sfora. Prawdę mówiąc, chcę, Ŝebyś chodził do Zero Sum uzbrojony. John gapił się zdziwiony. To wbrew regułom. – Czy ja wyglądam na takiego, który przejmuje się tym gównem? John uśmiechnął się. Nie bardzo. – Jeśli znowu będziesz na celowniku tych zabójców, zrób z nimi to samo, co wtedy. Z tego, co zrozumiałem, wyciąłeś im niezły numer i jestem z ciebie dumny, Ŝe wstawiłeś się za swoimi kumplami. John się zarumienił, serce śpiewało mu w piersi. Nic poza bezpiecznym powrotem Tohrtura nie mogłoby go bardziej uszczęśliwić. – Domyślam się, Ŝe juŜ wiesz, co powiedziałem Blastherowi? O twoich papierach i dowodzie osobistym i o chodzeniu do Zero Sum? John kiwnął głową. – Chcę, Ŝebyś nadal chodził do tego klubu, jeśli tylko będziesz w centrum, przynajmniej przez miesiąc, aŜ będziesz wystarczająco silny. I mimo Ŝe mam ochotę cię uściskać za to, co się stało wczoraj, nie chcę, Ŝebyś polował na reduktorów. Jeśli dowiem się, Ŝe to robisz, dam ci szlaban jak dwunastolatkowi. Masz przed sobą wiele nauki i nie masz jeszcze pojęcia, jak korzystać ze swojego ciała. Jak będziesz się włóczył i dasz się zabić, będę naprawdę wkurwiony. Chcę, Ŝebyś dał mi słowo, John. Teraz. Nie uganiaj się za tymi draniami, dopóki nie powiem ci, Ŝe jesteś gotowy. Rozumiemy się? John wziął głęboki oddech i spróbował wymyślić najpowaŜniejszą przysięgę, jaką mógłby złoŜyć, ale wszystko wydawało się nieprzekonujące. Westchnął więc tylko i zamigał: Przysięgam, Ŝe nie będę na nich polował. – Dobrze. W porządku, na dzisiaj wystarczy. Idź spać. – Kiedy Z się odwrócił, John zagwizdał, Ŝeby zwrócić jego uwagę. Brat spojrzał przez ramię. – Tak? John musiał zmusić swoje ręce do zamigania tego, co krąŜyło mu po głowie... poniewaŜ wątpił, Ŝe będzie miał odwagę zrobić to ponownie. Czy teraz myślisz o mnie inaczej? Z powodu tego, co się wtedy stało... no wiesz, na klatce? Powiedz szczerze? Z mrugnął. Drugi raz. I trzeci. A potem dziwnie cienkim głosem powiedział: Slonko259

296

– Nigdy. To nie była twoja wina, nie zasłuŜyłeś na to. Słyszysz? To nie była twoja wina. John zamrugał, czując napływające łzy. Musiał odwrócić wzrok i spojrzał w dół swojego wielkiego ciała prosto na maty. Z jakiegoś powodu, mimo Ŝe daleko miał do ziemi poczuł się niŜszy niŜ kiedykolwiek. – John – powiedział Z. – Słyszałeś, co powiedziałem? Nie twoja wina. Nie zasłuŜyłeś na to. John wzruszył ramionami, potem westchnął. Jeszcze raz dzięki, Ŝe nic nie powiedziałeś. I Ŝe nie zmuszasz mnie do mówienia o tym. Kiedy Z się nie odezwał, spojrzał w górę. Tylko po to, Ŝeby zrobić krok w tył. Twarz Z zmieniła się. Nie tylko dlatego, Ŝe jego oczy stały się czarne. Kości policzkowe wydawały się bardziej wydatne, skóra ściągnięta, blizna bardzo widoczna. Jego ciało emanowało zimnem, chłodząc powietrze, zmieniając szatnię w lodówkę. – Nikt nie powinien zostać pozbawiony niewinności siłą. Ale jeśli komuś się to zdarzy? Musi nauczyć się radzić sobie z tym, bo to tylko jego dotyczy. Jeśli nie będziesz chciał powiedzieć ani jednego pieprzonego słowa na ten temat, ode mnie teŜ nic o tym nie usłyszysz. Wyszedł i temperatura zaczęła wracać do normy. John wziął głęboki oddech. Nigdy by nie przypuszczał, Ŝe Z będzie tym bratem, który stanie się mu najbliŜszy. W końcu oni dwaj nie mieli ze sobą nic wspólnego. Ale z pewnością nigdy nie zawiódł Ŝadnego ze swoich przyjaciół.

Slonko259

297

32 KILKA GODZIN PÓŹNIEJ Furiath rozsiadł się na sofie w gabinecie Ghroma, zakładając nogę na nogę. To było pierwsze spotkanie Bractwa od czasu, gdy V został postrzelony i wciąŜ jeszcze wszystko było jakby nienaturalne. No i jeszcze ta sprawa, o której nikt na razie nie mówił. Spojrzał na Vrhednego. Brat stał przed podwójnymi drzwiami i patrzył prosto przed siebie pustym wzrokiem, jaki moŜna zobaczyć u kogoś oglądającego stare westerny w telewizji. Lub gdy całe Ŝycie staje przed oczami. Ten efekt Ŝywego trupa był łatwy do rozpoznania, poniewaŜ juŜ kiedyś mogli to w tym pokoju obserwować. Podobnie zachowywał się Rankohr, kiedy myślał, Ŝe stracił Mary na zawsze. A nawet Z, gdy zdecydował się pozwolić odejść Belli. Taaa... Zakochane wampiry były bez swoich samic jak puste naczynia, nic poza kupą mięśni i kości obleczonych skórą. I mimo Ŝe kaŜdy taki przypadek wywoływał Ŝal, całe to gówno z Najsamcem, które V miał na głowie, czyniło stratę Jane jeszcze bardziej okrutną. ChociaŜ, jak – do cholery – na dłuŜszą metę miałoby to funkcjonować? Lekarz człowieków. Wampir wojownik. śadnego wspólnego mianownika. – V? Hej, Vrhedny? – zabrzmiał głos Ghroma. V podskoczył – Co? – Po południu idziesz do Pani Kronik, prawda? – Tak. – Usta V ledwie się poruszyły. – Musisz zabrać ze sobą przedstawiciela Bractwa. Zakładam, Ŝe to będzie Butch, zgadza się? V spojrzał na glinę siedzącego w jasnoniebieskim fotelu. – Nie masz nic przeciwko temu? Butch, który najwyraźniej martwił się o V, natychmiast wstał: – Oczywiście, Ŝe nie. Co mam robić? Gdy V się nie odezwał, ciszę przerwał Ghrom: – Chyba najlepszym odpowiednikiem u człowieków jest druŜba na ślubie. Dzisiaj pójdziesz na prezentację, a potem na ceremonię, która odbędzie się jutro.

Slonko259

298

– Prezentacja? Jakby ta samica była jakimś pieprzonym obrazem, czy co? – Butch się skrzywił. – Szczerze mówiąc, nie kumam tej całej sprawy z Wybrankami. – Stare zasady. Stare tradycje. – Ghrom potarł oczy pod ciemnymi okularami. – DuŜo musi się zmienić, ale to wciąŜ jest terytorium Pani Kronik, nie moje. Dobra... więc... kilka zmian. Furiath, ty dzisiaj będziesz w terenie. Tak, wiem, Ŝe jesteś spięty po tym, jak zostałeś ranny, ale zauwaŜyłem, Ŝe opuściłeś swoje ostatnie dwa dyŜury. Gdy Furiath kiwnął głową, Ghrom uśmiechnął się krzywo. – śadnego sprzeciwu? – śadnego. Prawdę mówiąc, i tak musiał coś załatwić. Więc zajebiście mu to pasowało. Po Drugiej Stronie, w świętej marmurowej komnacie kąpielowej, Cormia marzyła o tym, Ŝeby mogła opuścić swoje ciało. Co teraz, gdy było ono tak starannie przygotowane dla Najsamca, zakrawało na ironię. MoŜna by pomyśleć, Ŝe w tej sytuacji powinna pragnąć w nim pozostać. W końcu została poddana tylu rytualnym kąpielom... jej włosy zostały umyte... na twarz nałoŜono maseczki z róŜanej maści, potem z lawendowej, a następnie z szałwii oraz hiacyntów. Całe ciało nacierano jej olejkami, podczas gdy pozostałe Wybranki paliły kadzidła i intonowały modlitwy na cześć Najsamca. Wszystko to sprawiło, Ŝe poczuła się jak jedna z pozycji w bufecie. Kawałek mięsa, przyprawiony i gotowy do spoŜycia. – Będzie tu za godzinę – powiedziała przełoŜona. – Nie marnujcie czasu. Serce Cormii stanęło, a potem zaczęło walić jak oszalałe. Stan odrętwienia spowodowany parą i ciepłą wodą ustąpił, pozostawiając ją boleśnie świadomą faktu, iŜ Ŝycie, jakie dotąd wiodła, wkrótce dobiegnie końca. – Och, jest juŜ szata – powiedziała z zachwytem jedna i Wybranek. Cormia spojrzała przez ramię. Przez złote drzwi po przeciwnej stronie wielkiej marmurowej sali weszły dwie Wybranki, niosąc białą szatę z kapturem. Szata wyszywana była diamentami i złotem, które jaskrawo lśniły w świetle świec. Za nimi kolejna z Wybranek niosła w ramionach przezroczysty szal. – Przynieś ten woal – rozkazała przełoŜona. – I załóŜ go jej. Przejrzysty szal został udrapowany na głowie Cormii i osiadł na niej cięŜarem tysiąca kamieni. Kiedy opadł na jej twarz, świat dookoła okrył się mgłą. – Wstań! – usłyszała rozkaz.

Slonko259

299

Wstając, z trudem złapała równowagę. Serce tłukło się w jej piersi, dłonie zaczęły się pocić. Jej panika wzrosła, gdy ujrzała Wybrane niosące cięŜką szatę. Kiedy obrzędowa szata została jej juŜ załoŜona, poczuła się tak, jakby ta materia ją w sobie uwięziła, jakby jakiś olbrzym stał za nią, ściskając jej ramiona wielkimi łapami. ZałoŜono jej na głowę kaptur i wtedy okryła ją ciemność. Rząd guzików został zapięty i Cormia starała się nie myśleć o tym, w jakich okolicznościach i w jaki sposób zostaną rozpięte. Próbowała oddychać powoli i głęboko. Przez otwory w okolicach szyi docierała odrobina świeŜego powietrza, jednak było go za mało. O wiele za mało. Pod szatą wszystkie dźwięki były stłumione, równie cięŜko byłoby usłyszeć jej głos na zewnątrz. Ale w końcu ona nie odgrywała istotnej roli ani w prezentacji, ani w rytuale godów. Była symbolem, a nie samicą, więc jej osobista reakcja nikogo nie obchodziła. Liczyła się tylko tradycja. – Doskonale – powiedziała jedna z sióstr. – Olśniewająco. – Godna nas. Cormia otworzyła usta i wyszeptała do siebie: – Jestem sobą. Jestem sobą. Jestem sobą... Łzy jej płynęły, ale nie była w stanie sięgnąć twarzy, Ŝeby je wytrzeć, więc płynęły po policzkach i szyi, ginąc gdzieś w fałdach szaty. Nagle, bez ostrzeŜenia, uczucia wymknęły się jej spod kontroli, niczym dzikie zwierzę wypuszczone na wolność W panice, nad którą nie była w stanie zapanować, biegła skrępowana cięŜką szatą. Ruszyła tam, gdzie były jej zdaniem drzwi. Jak przez mgłę słyszała odbijające się echem po komnacie kąpielowej krzyki zaskoczenia oraz odgłosy tłukących się buteleczek i słoiczków. Machała rękami, próbując zerwać z siebie cięŜką szatę. W desperacji usiłowała uwolnić się od swojego przeznaczenia.

Slonko259

300

33 W CENTRUM CALDWELL, W północno–wschodnim skrzydle szpitala St. Francis Medical Center, doktor Manuel Manello odłoŜył słuchawkę, mimo Ŝe do nikogo nie dzwonił, ani teŜ nikt nie dzwonił do niego. Wlepił wzrok w konsolę telefonu. Była naszpikowana guziczkami i dzwonkami, marzenie kaŜdego miłośnika gadŜetów. Miał ochotę rzucić nią o ścianę. Miał ochotę, ale tego nie zrobił. Przestał rzucać rakietami tenisowymi, pilotami telewizyjnymi, skalpelami i ksiąŜkami. Od czasu, jak został najmłodszym w historii St. Francis szefem chirurgii, rzucał tylko pustymi butelkami i papierkami po batonach do kosza na śmieci. Tylko po to, Ŝeby nie wyjść z wprawy. Odchylił się w tył w skórzanym fotelu, okręcił wokoło i spojrzał za okno gabinetu. To był bardzo ładny gabinet. DuŜy, wymyślny jak cholera, cały wyłoŜony mahoniowymi panelami i orientalnymi dywanami. Nazywany był Salą Tronową i od pięćdziesięciu lat był siedzibą naczelnego chirurga. Od prawie trzech lat był jego kwaterą i Manello obiecywał sobie, Ŝe jak tylko będzie miał trochę wolnego czasu, całkowicie go przemebluje. Cały ten blask wywoływał u niego alergiczne swędzenie. Popatrzył na pieprzony telefon i wiedział, Ŝe musi zadzwonić, chociaŜ nie powinien. Był to przejaw wkurwiającej słabości, ale nawet typowa dla niego arogancja nie była wstanie tego zmienić. Mimo to pozwolił swoim dłoniom wybrać numer. śeby odwlec nieuniknione, gapił się bezczynnie w okno. Ze swojego punktu obserwacyjnego widział otoczone roślinnością wejście na teren St. Francis Medical Center oraz leŜące poniŜej miasto. To był bezsprzecznie najlepszy widok na tereny szpitala. Wiosną na środku podjazdu kwitły wiśnie i tulipany. Liście rosnących wzdłuŜ alejek klonów latem były zielone jak szmaragdy, by jesienią przybrać brzoskwiniową i Ŝółtą barwę. Zazwyczaj nie spędzał zbyt duŜo czasu na podziwianiu scenerii, ale doceniał fakt jej obecności. Czasami człowiek musiał jakoś zebrać myśli. Właśnie teraz był jeden z takich momentów. Poprzedniego wieczoru zadzwonił do Jane, spodziewając się, Ŝe wróciła juŜ z tej przeklętej rozmowy. śadnej odpowiedzi. Zadzwonił do niej dzisiaj rano. śadnej odpowiedzi.

Slonko259

301

W porządku. Jeśli nie miała zamiaru niczego mu opowiedzieć, dotrze bezpośrednio do źródła. Zadzwoni do samego szefa tamtejszej chirurgii. Ego to jedna sprawa, ale jego były mentor na pewno nie zawaha się przed ujawnieniem kilku szczegółów. Tyle Ŝe będzie to strasznie poniŜające. Manny odwrócił się, wystukał dziesięć cyfr i czekał na połączenie, postukując piórem. Kiedy sygnał dzwonka ucichł, nie czekając na powitanie, powiedział: – Faicheck, ty stara fujaro. Ken Faicheck roześmiał się: – Manello, masz talent do przemawiania. A ja zwłaszcza jako starszy od ciebie, jestem zszokowany. – Jak tam Ŝycie na bocznym torze, staruszku? – Dobrze. A teraz powiedz mi, chłopczyku, czy pozwalają ci juŜ jeść stały pokarm, czy wciąŜ jesteś na przecierkach dla niemowląt? – Jestem juŜ na owsiance. A to oznacza, Ŝe będę miał wystarczająco duŜo sił, Ŝeby wszczepić ci protezę biodra, kiedy w końcu znudzi ci się ten twój balkonik. To, oczywiście, były totalne bzdury. W wieku sześćdziesięciu dwóch lat Ken Faicheck był w doskonałej formie i pracował równie cięŜko jak Manny. No i byli w świetnej komitywie, odkąd piętnaście lat temu Manny był jego staŜystą. – Z całym szacunkiem dla starszych – ciągnął Manny – czemu zawracasz głowę mojemu chirurgowi urazowemu? I co o niej myślisz? Na chwilę zapadła cisza. – O czym ty mówisz? W czwartek dostałem wiadomość od jakiegoś faceta, Ŝe ona musi przełoŜyć spotkanie. Myślałem, Ŝe dlatego dzwonisz. śeby się napawać tym, Ŝe mnie spławiła i zostaje u ciebie. Manello poczuł się tak, jakby ktoś plasnął mu na kark garść zimnego błota. Zdołał jednak zapanować nad głosem. – Przestań, jak mógłbym to zrobić? – Mógłbyś. To ja cię szkoliłem, pamiętasz? Wszystkie złe nawyki przejąłeś ode mnie. – Tylko te zawodowe. A ten facet, który dzwonił, masz jego nazwisko? – Nie. Uznałem, Ŝe to pewnie jej asystent czy ktoś taki. Najwyraźniej to nie byłeś ty. Znam twój głos, poza tym ten facet był uprzejmy. Manny przełknął z trudnością. Dobra, musi szybko zakończyć rozmowę. Jezu Chryste, gdzie więc była Jane? – Więc, Manello, czy mam załoŜyć, Ŝe zatrzymasz ją u siebie? Slonko259

302

– Spójrzmy prawdzie w oczy, mam jej wiele do zaoferowania. – Między innymi siebie. – Naturalnie poza kierowaniem oddziałem. BoŜe, w tym momencie cała polityka szpitala nie miała I znaczenia. Jane zaginęła i musiał ją odnaleźć. Ze świetnym wyczuciem czasu jego asystentka wsunęła głowę przez drzwi gabinetu: – O, przepraszam... – Nie, czekaj. Hej, Faicheck, muszę kończyć. – Rozłączył się, nie czekając na poŜegnanie Kena, i natychmiast wybrał domowy numer Jane. – Posłuchaj, muszę zadzwonić... – Właśnie dzwoniła doktor Whitcomb, Ŝe jest chora. Manny uniósł wzrok znad telefonu. – Rozmawiałaś z nią? Czy dzwoniła osobiście? Asystentka spojrzała zdziwiona. – Oczywiście. Przez cały weekend męczyła ją grypa. Goldberg przejmie dzisiaj jej przypadki i weźmie wszystkie nowe. Hej, dobrze się pan czuje? Manny odłoŜył słuchawkę i pokiwał głową, mimo Ŝe czuł się kompletnie oszołomiony. Cholera, perspektywa, Ŝe Jane mogło coś się stać, ścięła mu krew w Ŝyłach. – Jest pan pewien, doktorze Manello? – Tak, wszystko w porządku. Dzięki za informację o doktor Whitcomb. – Kiedy wstał, podłoga zawirowała jedynie odrobinę. – Za godzinę muszę być na sali operacyjnej, więc idę coś zjeść. Masz coś jeszcze dla mnie? Asystentka omówiła z nim jeszcze kilka spraw i wyszła. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Manny opadł na fotel. BoŜe, musi się skupić. Jane Whitcomb zawsze go rozpraszała, ale ta ulga, jaką odczuł na wieść o tym, Ŝe nic jej nie jest, zaskoczyła go. OK. Musiał coś zjeść. Plując sobie w brodę, wstał i podniósł plik podań o rezydenturę, które chciał zabrać ze sobą do stołówki. Nagle coś wyślizgnęło się na jego biurko. Schylił się, Ŝeby to podnieść, i zmarszczył brwi. To była kopia zdjęcia serca, które... miało sześć komór. Coś zaświtało mu w głowie, jakiś cień, myśl na granicy poznania, która za chwilę miała się skrystalizować. Zaraz potem poczuł ostry, przeszywający ból w skroniach. Zaklął i zaczął się zastanawiać, skąd – u diabła – wzięło się to zdjęcie. Spojrzał na datę i godzinę na dole strony. Zostało zrobione tutaj, na terenie jego szpitala, w jego sali operacyjnej, a wydruk

Slonko259

303

został zrobiony tu – w jego gabinecie. To jego drukarka zostawiała na kartkach kropkę w dolnym lewym rogu. Podszedł do komputera i sprawdził pliki. Takie zdjęcie nie istniało. Co jest, do cholery? Spojrzał na zegarek. Nie ma na to teraz czasu, naprawdę musi iść coś zjeść, zanim wejdzie na salę operacyjną. Wychodząc z gabinetu, zdecydował, Ŝe tego wieczoru będzie lekarzem w starym stylu. Pierwszy raz w swojej zawodowej karierze złoŜy wizytę domową. Vrhedny załoŜył luźne, czarne, jedwabne spodnie i pasującą do nich górę, która wyglądała jak smokingowa marynarka z lat czterdziestych. Na szyi zawiesił zapomniany przez Boga medalion Najsamca i opuścił pokój. Zaczynało świtać. Kiedy schodził do holu, z salonu dobiegł go głos przeklinającego pod nosem Butcha. Jednym tchem wyrzucał z siebie całą litanię kurw i całkiem ciekawe wersje dupka. „Niektóre z nich warte zapamiętania”, pomyślał V. V znalazł go na kanapie, patrzącego gniewnie na laptop Marissy. – Co robisz? – Chyba padł twardy dysk. – Butch podniósł wzrok. – Jezu Chryste... wyglądasz jak Hugh Hefner. – To wcale nie jest śmieszne. Butch zamrugał. – Przepraszam. Cholera... V, prze... – Zamknij się i daj mi rzucić okiem. – V podniósł komputer z kolan Butcha i przyjrzał mu się ze znawstwem. – Padł. – Powinienem się domyślić. W Azylu mają w dupie technikę. Najpierw padł im serwer, a teraz to. Tymczasem Marissa i Mary zastanawiają się, skąd wziąć więcej pracowników. I po co jej to wszystko? – Zaniosłem cztery nowe maszyny do magazynu obok gabinetu Ghroma. Powiedz jej, Ŝeby wzięła sobie jeden. Zainstalowałbym go, ale muszę lecieć. – Dzięki, stary. Zaraz będę gotowy i moŜemy iść... – Nie musisz tego robić. Butch zmarszczył brwi. – Pieprzyć to. Jestem ci potrzebny. – Ktoś inny moŜe iść za ciebie. – Nie zamierzam cię opuścić...

Slonko259

304

– Nie będę czuł się opuszczony. – Vrhedny podszedł do stołu z piłkarzykami i zakręcił jedną z rączek. Podczas gdy rząd małych ludzików wirował, V wolno wypuścił powietrze. – To byłoby jak... sam nie wiem. Jeśli tam będziesz, wszystko stanie się takie cholernie realistycznie. – Więc chcesz, Ŝeby ktoś inny z tobą poszedł? V ponownie zakręcił rączką, rozległ się dźwięk wirujących ludzików. Wybrał Butcha odruchowo, ale prawda była taka, Ŝe to wszystko by tylko skomplikowało. Był mu tak cholernie bliski, Ŝe prezentacja i rytuał byłyby dla niego jeszcze trudniejsze. V spojrzał na niego. – Tak. Myślę, Ŝe chcę kogoś innego. W tej krótkiej chwili ciszy, jaka zapadła, Butch wyglądał jak ktoś trzymający talerz zbyt gorącego jedzenia: był niepewny i niespokojny. – Wiesz, Ŝe zawsze moŜesz na mnie liczyć, niewaŜne co się stanie. – Wiem, Ŝe jesteś lojalny. – V podszedł do telefonu, rozwaŜając róŜne moŜliwości. – Jesteś pew... – Tak – odparł, wybierając numer. Kiedy usłyszał głos Furiatha, zapytał: – MoŜesz pójść dzisiaj ze mną? Butch nie moŜe. Tak. Aha. Dzięki, stary. Rozłączył się. Wybór mógł wydawać się dość dziwny, poniewaŜ nigdy nie byli sobie szczególnie bliscy, ale jemu oto właśnie chodziło. – Furiath ze mną pójdzie, nie ma problemu. Wpadnę teraz do jego pokoju. – V... – Daj spokój. Wrócę za kilka godzin. – Cholernie chciałbym, Ŝebyś nie musiał tego... – NiewaŜne. To nic nie zmieni. – No właśnie, Jane i tak z nim nie będzie; nadal będzie zaangaŜowany, ale samotny. Więc tak, wszystko bez zmian, wszystko bez znaczenia. – Jesteś pewien, Ŝe nie chcesz mnie zabrać ze sobą? – Po prostu czekaj tu na mnie ze szklaneczką. Po wszystkim będę musiał się napić. V opuścił Bunkier podziemnym tunelem. Kiedy szedł do rezydencji, próbował spojrzeć na wszystko z dystansem. Ta Wybranka była tylko ciałem. Tak jak on. Oboje zrobią, co do nich naleŜy, co jest konieczne. To tylko spotkanie męskich i Ŝeńskich części ciała, potem powtarzanie pchnięć, aŜ do ejakulacji. Jeśli chodzi o brak podniecenia, nie ma problemu. Wybranki miały do dyspozycji najróŜniejsze maści zapewniające erekcję i kadzidła pomagające dojść. Więc,

Slonko259

305

mimo Ŝe nie miał najmniejszej ochoty na seks, jego ciało zrobi to, czego od niego oczekiwano. Zapewni przetrwanie najlepszym genom gatunku. Cholera, chciałby, Ŝeby to wszystko odbyło się w warunkach klinicznych. Ale wampiry próbowały juŜ zapłodnienia in vitro, niestety bez skutku. Młode musiały zostać poczęte w dobry, stary, tradycyjny sposób. BoŜe, nie chciał nawet myśleć o tym, z iloma kobietami będzie musiał być. Nie mógł tam iść. Jeśli pójdzie, to... Vrhedny zatrzymał się w środku tunelu. Otworzył usta. I krzyczał, ile miał sił w płucach.

Slonko259

306

34 KIEDY VRHEDNY I FURIATH PRZESZLI NA DRUGĄ STRONĘ, zmaterializowali się na białym dziedzińcu otoczonym białą arkadą korynckich kolumn. W centrum znajdowała się biała marmurowa fontanna, z której woda spływała do głębokiego białego zbiornika. W odległym końcu dziedzińca, na białym drzewie pokrytym białymi kwiatami, siedziało stadko ptaków. Wyglądało to jak babeczka z posypką na czubku. Słodkie trele zięb i sikorek współgrały z odgłosami fontanny, zupełnie jakby intonowały ten sam radosny dźwięk. – Wojownicy – usłyszeli za sobą głos Pani Kronik i V poczuł, jak kurczy mu się skóra, ciasno opinając kości. – Uklęknijcie, abym mogła was powitać. V nakazał ugiąć się swoim kolanom i po chwili zgięły się jak zardzewiałe nogi stolika do gry w karty. Furiath najwyraźniej nie miał z tym Ŝadnych problemów, bo opadł gładko. Jednak to nie on klękał przed obliczem matki, którą pogardzał. – Furiacie, synu Aghona, jak ci się wiedzie? Brat odpowiedział w Starym Języku: – Wiedzie mi się dobrze, gdyŜ mogę stanąć przed tobą, z całym oddaniem płynącym z głębi mego serca. Pani Kronik zachichotała. – Oto właściwe powitanie. Jak to miło z twojej strony To pewnie duŜo więcej, niŜ mogę oczekiwać po moim synu V bardziej poczuł, niŜ zobaczył gwałtownie odwracającą się ku niemu głowę zaskoczonego tą wiadomością Furiatha. „O, przepraszam, pomyślał. Chyba zapomniałem wspomnieć o tym drobnym fakcie, bracie”. Pani Kronik podeszła bliŜej. – Och, więc mój syn nic ci nie powiedział o swoim pochodzeniu? Z czystej przyzwoitości, jak mniemam? Nie chciał zaszkodzić mojej reputacji jako dziewicy? Czy to dlatego, Vrhedny, synu Krhviopija? V podniósł wzrok, mimo Ŝe nie dostał na to zgody. – A moŜe po prostu to ja nie chcę cię uznać? Dokładnie tego chyba się po nim spodziewała. Czuł to, nie musiał nawet czytać jej w myślach, poniewaŜ na pewnym poziomie byli jednością. Byli niepodzielni mimo powietrza i odległości ich dzielących. Oho.

Slonko259

307

– Twoja powściągliwość w uznaniu mnie za swoją matkę niczego nie zmienia – powiedziała twardym głosem. – Zamknięta ksiąŜka nie zmienia tuszu na swoich stronach. W środku jest to, co jest. V wstał, nie czekając na pozwolenie, i spojrzał w okrytą kapturem twarz matki, dosłownie mocując się z jej wzrokiem. Furiath pewnie zbladł jak ściana. CóŜ, będzie przynajmniej pasował do wystroju. Poza tym Pani Kronik nie spopieli Najsamca, swojego ślicznego chłopczyka. Nie ma mowy. Więc się nie przejął. – Miejmy to juŜ z głowy, „mamo”. Chcę wrócić do mojego prawdziwego Ŝycia... W mgnieniu oka V znalazł się na plecach, nie mogąc złapać oddechu. Czuł się tak, jakby na jego piersi stało wielkie pianino, a przecieŜ jego ciała nic nie przyciskało. Podczas gdy oczy wychodziły mu na wierzch i walczył o oddech, Pani Kronik podpłynęła do niego. Kaptur sam zsunął jej się z głowy, spojrzała w dół z wyrazem znudzenia na upiornej, świetlistej twarzy. – Przysięgnij, Ŝe w obecności Wybranek będziesz zachowywać się w stosunku do mnie z szacunkiem. Rozumiem, Ŝe masz swoje prawa, ale nie zawaham się zmienić twojej przyszłości na znacznie gorszą od tej, do której wstydzisz się przyznawać publicznie. Umowa stoi? Umowa? Umowa? No tak, jasne, tak zwana wolna wola, ale zdąŜył się juŜ przekonać, Ŝe takowej nie posiada. Pieprzyć to. Ją. Vrhedny powoli wypuścił powietrze. Rozluźnił mięśnie. I pozwolił, aby jego organizm zaczął się dusić. Utkwił w niej wzrok... i zaczął umierać. Mniej więcej po minucie jego system nerwowy zbuntował się. Płuca uderzały o ściany klatki piersiowej, walcząc o tlen. Zacisnął zęby, usta i gardło, aby udaremnić odruchowe wciąganie powietrza. – O, Jezu – drŜącym głosem powiedział Furiath. Ogień palący płuca V ogarnął resztę jego ciała. Obrazy przed jego oczami zaczęły się zamazywać, całym ciałem wstrząsały dreszcze. Stopniowo walka ta stała się mniej potyczką z matką, a bardziej próbą osiągnięcia spokoju. Bez Jane śmierć była dla niego jedynym wyjściem. Zaczął tracić przytomność.

Slonko259

308

Nagle cały ten nieistniejący cięŜar zniknął z jego piersi, a potem, jak za dotknięciem niewidzialnej ręki, powietrze zostało dosłownie wtłoczone do jego płuc. Jego organizm odzyskał samokontrolę. Wbrew swojej woli zaczął wciągać powietrze jak wodę. PołoŜył się na boku, łapał wielkie hausty powietrza, a jego widzenie stopniowo wracało do normy, aŜ wreszcie mógł skupić wzrok na rąbku szaty matki. Kiedy w końcu odkleił twarz od białej podłogi i spojrzał w górę, nie była juŜ tą świetlistą postacią, do jakiej przywykł. Wyglądała jak przyciemniona, zupełnie jakby ktoś wcisnął wyłącznik światła. Jednak jej twarz się nie zmieniła. WciąŜ była przezroczysta i piękna, a przy tym twarda jak diament. – Czy moŜemy rozpocząć prezentację? – zapytała. – A moŜe wolisz przyjąć swoją Wybrankę, leŜąc plackiem na moich marmurach? V usiadł oszołomiony. Miał gdzieś, czy zemdlał, czy teŜ nie. Myślał, Ŝe będzie czuł się zadowolony z wygrania tej bitwy z matką, ale wcale tak nie było. Spojrzał na Furiatha. Brat był przeraŜony, miał szeroko otwarte oczy, cerę ziemistą i bladą. Wyglądał tak, jakby stał pośrodku basenu z aligatorami, mając na stopach steki zamiast butów. Sądząc po tym, jak jego brat przyjął tę małą rodzinną sprzeczkę, V nie potrafił sobie wyobrazić, Ŝe Wybranki w obliczu otwartego konfliktu między nim i jego koszmarną matką poradziłyby sobie lepiej. Nawet jeśli V nie darzył tych kobiet sympatią, nie było powodu, Ŝeby aŜ tak je denerwować. Furiath wstał akurat w momencie, gdy V, usiłując wstać, zatoczył się. Złapał go za ramię i pomógł odzyskać równowagę. – Chodźcie za mną. – Pani Kronik poprowadziła ich do arkady, płynąc nad marmurową posadzką. Nie wydawała przy tym Ŝadnego dźwięku ani nie wykonywała Ŝadnego ruchu. Dotarli do złotych drzwi, za którymi V nigdy wcześniej nie był. Drzwi były masywne, ozdobione napisem we wczesnej wersji Starego Języka, z którego V mógł zrozumieć mniej więcej tyle: „Ujrzyj świątynię Wybranych, święte królestwo przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Rasy”. Drzwi otworzyły się bez niczyjego udziału, ukazując sielankowy obraz, który w innych okolicznościach uspokoiłby V jak cholera. Gdyby nie fakt, Ŝe wszystko było tam białe, mógłby to być kampus kaŜdego college'u. Budynki w gregoriańskim stylu wzniesione były Slonko259

309

wśród mleczno – białej trawy, pomiędzy białymi dębami i wiązami. Furiath szedł po białym, jedwabnym dywanie, a Pani Kronik unosiła się stopę nad nim. Powietrze miało idealną temperaturę i było tak spokojne, Ŝe właściwie się go nie czuło. Mimo Ŝe grawitacja wciąŜ trzymała V na ziemi, czuł się niezwykle lekki i w dziwny sposób radosny... jakby za chwilę miał wziąć rozbieg i zacząć skakać po trawniku jak ludzie lądujący na KsięŜycu. O cholera, moŜe to wraŜenie księŜycowego kroku spowodowane było tym, Ŝe właśnie smaŜył mu się lekko mózg. Kiedy wspięli się na szczyt, ich oczom ukazał się amfiteatr. Oraz Wybranki. O, Jezu... Około czterdziestu samic ubranych w identyczne, białe szaty, z upiętymi włosami, w rękawiczkach skrywających dłonie. Mimo Ŝe wśród nich były blondynki, brunetki i rudowłose, z powodu szczupłej budowy ciała i tych samych szat sprawiały wraŜenie, jakby były tą samą, powieloną tylko osobą. Stały w dwóch grupach, wzdłuŜ ścian amfiteatru, z lekko wysuniętą prawą stopą. Przypominały greckie kariatydy, rzeźby kobiet, które swoimi królewskimi głowami podtrzymywały frontony lub dachy. Zastanawiał się, czy mają bijące serca i pompujące tlen płuca. Były przecieŜ nieruchome jak powietrze. „To był właśnie problem z Drugą Stroną”, pomyślał. Tu nigdy nic się nie poruszało. To było Ŝycie... bez Ŝycia. – Podejdź – rozkazała Pani Kronik. – Prezentacja czeka. O... BoŜe... Znów nie mógł oddychać. Furiath połoŜył mu rękę na ramieniu. – Potrzebujesz chwili? Pieprzyć chwilę, potrzebował stuleci. Ale nawet zakładając, Ŝe miałby tyle czasu, i tak nie mógłby zmienić przeznaczenia. Przypomniał sobie nagle tamtego cywilnego wampira, którego znalazł w alejce, tego, na którego natknął pamiętnej nocy, gdy został postrzelony. „Naprawdę potrzebują więcej wojowników w Bractwie”, pomyślał, podchodząc. A bocian tego za nich nie załatwi. Przed nim było jedno miejsce siedzące, coś w rodzaju złotego tronu zwróconego w stronę krawędzi sceny amfiteatru. Patrząc z tego miejsca, zdał sobie sprawę, Ŝe to, co wcześniej brał za pustą, białą ścianę, w rzeczywistości było olbrzymią, białą, aksamitną kotarą. – Siadaj – powiedziała Pani Kronik, najwyraźniej mająca go juŜ dość. To zabawne, ale on w stosunku do niej czuł to samo. V usiadł, a Furiath stanął z tyłu.

Slonko259

310

Pani Kronik podpłynęła w prawo, przyjmując pozycję z boku sceny, niczym szekspirowski reŜyser kierujący całym tym dramatem. Ile by dał w tym momencie za osikowy kołek. – Zaczynajcie! – zawołała dostojnym głosem. Kotara rozsunęła się, ukazując samicę okrytą od stóp do głów szatą ozdobioną szlachetnymi kamieniami. Wybranka stała pod jakimś dziwnym kątem. Jezu, wyglądało na to, Ŝe znajdowała się na jakiejś pochylonej płycie. W tej pozycji przypominała przyszpilonego motyla. Kiedy w towarzystwie dwóch innych kobiet zbliŜyła się, stało się jasne, Ŝe faktycznie była do czegoś przymocowana. Ramiona miała przywiązane w górze pasami ukrytymi pod biŜuterią pasującą do jej szaty. To musiała być część ceremonii. Samica kryjąca się pod tą szatą przygotowywana była nie tylko do prezentacji i mającego potem nastąpić rytuału, ale równieŜ do zajęcia pierwszej pozycji wśród pozostałych samic. Wybranka Najsamca cieszyła się specjalnymi prawami i mógł sobie tylko wyobrazić, jak dobrze się dzięki temu bawiła. I chociaŜ mogłoby się to wydawać niesprawiedliwe, czuł potęŜną pogardę dla wszystkiego, co kryło się pod tym splendorem. Pani Kronik skinęła głową i samice towarzyszące Wybrance zaczęły rozpinać jej szatę. Powiew energii rozprzestrzeniał się w amfiteatrze jak kręgi na nieruchomej tafli wody. Oto kulminacja całych dekad oczekiwania Wybranek na powrót starego porządku. V patrzył bez emocji, jak wyszywana szlachetnymi kamieniami szata została zdjęta, ukazując oszałamiająco piękne kobiece ciało, spowite cienkim jak pajęczyna szalem. Zgodnie z tradycją twarz Wybranki skrywał kaptur, poniewaŜ to nie ona była mu ofiarowana, lecz wszystkie Wybranki za jej pośrednictwem. – Podoba ci się? – zapytała oschle Pani Kronik, jakby doskonale wiedziała, Ŝe kobieta była skończenie idealna. – Wszystko jedno. Szmer niepokoju rozległ się wśród Wybranek jak chłodny powiew wiatru wśród trzcin. – MoŜe inaczej sformułujesz swoje odczucia? – warknęła Pani Kronik. – Ujdzie. Po niezręcznej pauzie jedna z Wybranek podeszła, niosąc kadzidło i białe pióro. Trzykrotnie okadziła samicę dymem od zakapturzonej głowy do gołych stóp, raz za przeszłość, raz za teraźniejszość, raz za przyszłość.

Slonko259

311

Podczas gdy rytuał toczył się dalej, V zmarszczył brwi i pochylił się do przodu. Cały przód cienkiego szala jego Wybranki był mokry. To pewnie od wonnych olejków. Odchylił się w tył na tronie. Cholera, nie cierpiał tych staroŜytnych ceregieli. Nienawidził całej tej pieprzonej sprawy. Ukryta pod kapturem Cormia osłabła. Powietrze było gorące, wilgotne i duszące, było gorzej, niŜ gdyby nie miała w ogóle czym oddychać. Kolana miała miękkie jak źdźbła trawy, dłonie ociekały potem. Gdyby nie podtrzymującej, więzy, upadłaby. Po panicznej próbie ucieczki i złapaniu jej w salonie kąpielowym, na rozkaz przełoŜonej wmuszono w nią jakiś gorzki napój. Na pewien czas eliksir ją uspokoił, ale teraz przestawał działać i górę znów zaczynał brać strach. Oraz uczucie upodlenia. Kiedy poczuła ręce rozpinające złote zapięcia jej szaty, zapłakała. Następnie cięŜka szata została z niej zdjęta i poczuła chłód i ulgę uwolnienia od cięŜaru, jaki na niej spoczywał. Potem usłyszała słowa Pani Kronik: – Podoba ci się? Cormia czekała na odpowiedź brata, modląc się o odrobinę ciepła w jego głosie. Jednak Ŝadnego się nie doczekała. – Wszystko jedno. – MoŜe inaczej sformułujesz swoje odczucia? – Ujdzie. Serce Cormii stanęło, strach zamienił się w przeraŜenie. Vrhedny, syn Krhviopija, miał lodowaty głos, świadczący o duŜo gorszych skłonnościach, niŜ sugerowałaby reputacja jego ojca. Jak ma przetrwać rytuał, godnie reprezentując czcigodne Wybranki? W łaźni przełoŜona w brutalnych słowach opisała Cormii, jaką hańbę przyniosłaby, gdyby nie zachowywała się z naleŜną godnością. Gdyby nie spełniła swojej powinności. Gdyby nie była odpowiednią przedstawicielką ich wszystkich. Jak ona ma to wszystko wytrzymać? Cormia ponownie usłyszała słowa Pani Kronik: – Vrhedny, twój przyboczny nawet nie obdarzył jej swoim spojrzeniem. Furiacie, synu Aghona, jako świadek Najsamca musisz obejrzeć ofiarowaną mu Wybrankę.

Slonko259

312

Cormia zadrŜała, przeraŜona kolejną parą męskich oczu, wpatrujących się w jej ciało. Poczuła się nieczysta, mimo Ŝe nie miała na ciele nawet najmniejszego pyłku. Skryta pod kapturem marzyła, Ŝeby być malutka, tak mała, Ŝe zawstydziłaby łepek szpilki. Gdyby była mała, ich oczy nie mogłyby jej ujrzeć. Gdyby była malutka, mogłaby się ukryć pomiędzy większymi rzeczami... Mogłaby zniknąć. Furiath utkwił wzrok w oparciu złotego tronu i nie miał najmniejszej ochoty patrzeć na cokolwiek innego. Wszystko to było nie w porządku. Wszystko. – Furiacie, synu Aghona? – Pani Kronik wymówiła imię jego ojca, jakby cięŜar jego pochodzenia mógł zawaŜyć na tym, czy Furiath będzie w stanie kontynuować rytuał. Podniósł wzrok na samicę... Wszystkie jego procesy myślowe zatrzymały się. Zareagowało za to jego ciało. Natychmiast. Mimo Ŝe był tym potwornie zawstydzony, dostał erekcji w czasie tak krótkim jak jeden oddech i jego jedwabne spodnie w widoczny sposób się napięły. Jak mógł być tak okrutny? Zamknął oczy, skrzyŜował ręce na piersi i zaczął zastanawiać się, w jaki sposób moŜe skopać swój własny tyłek, stojąc jednocześnie. – Jak ją znajdujesz, wojowniku? – Olśniewająca. – Padło z jego ust nie wiadomo skąd. Po czym dodał: – Godna tradycji Wybranek. – Ach, i oto właściwa odpowiedź. Po dokonanej akceptacji, ogłaszam ją jako wybór Najsamca. Dokończcie rytuał okadzania. Furiath był świadomy obecności zbliŜających się dwóch Wybranek niosących kadzidła, znad których unosił się biały dym. Kiedy zaczęły śpiewać wysokimi, kryształowo czystymi głosami, wciągnął głęboko powietrze, dokładnie badając zapachy kobiet niczym kwitnący ogród. Odnalazł zapach Wybranki. Musiał być jej, poniewaŜ jako jedyny w całym pomieszczeniu był przesiąknięty przeraŜeniem. – Przerwijcie ceremonię – powiedział V twardo. Pani Kronik odwróciła głowę w jego stronę. – Dokończą. – Na pewno nie, do diabła. Brat podniósł się z tronu i ruszył na scenę. Najwyraźniej on teŜ poczuł ten zapach. Kiedy podszedł, Wybranki rozproszyły się z piskiem. Samice rozbiegły się z łopotem białych szat.

Slonko259

313

Furiathowi przyszły na myśl papierowe piknikowe serwetki, zdmuchnięte przez wiatr i bezwolnie tańczące po trawie. Tylko Ŝe to nie była niedziela w parku. Vrhedny jednym ruchem zarzucił Wybrance wyszywaną szatę i rozerwał więzy. Gdy zaczęła opadać, złapał ją za ramię i podtrzymał. – Spotkamy się w domu, Furiath. Zerwał się wiatr emanujący z Pani Kronik, lecz V stawił mu czoło. Jemu i swojej... cóŜ, swojej matce. Matka. Chryste, tego się nie spodziewał. V trzymał tę biedną kobietę w Ŝelaznym uścisku i patrzył z nienawiścią na Panią Kronik. – Furiath, wypieprzaj stąd. Mimo Ŝe Furiath wgłębi serca był pokojowo nastawiony, wiedział, kiedy nie powinien się wtrącać w rodzinne sprzeczki. Najlepsze, co mógł zrobić, to modlić się, Ŝeby jego brat nie wrócił w urnie. Zanim wyszedł, po raz ostatni spojrzał na zakapturzoną postać. V trzymał ją mocno, wyglądało na to, Ŝe Wybranka zemdlała. Ale bajzel. Furiath odwrócił się i pospieszył po białym jedwabnym dywanie na dziedziniec Pani Kronik. Pierwszy przystanek? Gabinet Ghroma. Król musi się dowiedzieć, co poszło nie tak. Mimo Ŝe najwyraźniej większa część tej historii ma się dopiero rozegrać.

Slonko259

314

35 KIEDY CORMIA ODZYSKAŁA PRZYTOMNOŚĆ, leŜała na plecach i wciąŜ miała kaptur na głowie. Wydawało jej się, Ŝe nie jest juŜ przywiązana do tej płyty. Nie... nie była... Nagle wszystko sobie przypomniała. Najsamiec przerywający ceremonię i uwalniający ją. Silny wiatr szalejący po amfiteatrze. Kłótnia brata i Pani Kronik. W tym momencie Cormia zemdlała i reszta wydarzeń ją ominęła. Co się stało z Najsamcem? Z pewnością nie przeŜył, poniewaŜ nikt nie sprzeciwia się Pani Kronik. – Chcesz to zdjąć? – zapytał twardy męski głos. Dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Ocalał więc, Pani Kronik okazała się łaskawa. Instynktownie zwinęła się w kłębek. – Nie bój się, nic ci nie zrobię. Sądząc po szorstkim tonie jego głosu, nie mogła mu zaufać. Gniew zmieniał kaŜdą sylabę w ostrze i mimo Ŝe go nie widziała, czuła jego niezwykłą moc. Doprawdy był wojownikiem, synem Krhviopija. – Posłuchaj, zdejmę ci kaptur, Ŝebyś mogła oddychać, w porządku? Spróbowała przed nim uciec, ale splątana szata więziła ją. – Uspokój się. Chcę ci tylko pomóc. Zamarła, czując na sobie jego ręce. Pewna była, Ŝe ją uderzy, zamiast tego poluzował tylko dwa zapięcia i zdjął jej kaptur z głowy. Poczuła na twarzy powiew słodkiego, czystego powietrza. Luksus jak jedzenie dla głodnego, ale nadal nie mogła oddychać. Cała była spięta, z zaciśniętymi oczami i ustami wykrzywionymi w dziwnym grymasie, jakby bała się czegoś, o czym wie tylko Pani Kronik. Tyle Ŝe nic się nie stało. On był wciąŜ obok niej... czuła jego przeraŜający zapach... jednak jej nie dotknął i nie odezwał się słowem. Usłyszała chrapliwy dźwięk i świst wciąganego powietrza. Potem poczuła dym i cierpki zapach. Jak kadzidło. – Otwórz czy – usłyszała za sobą jego władczy głos. Uniosła powieki i zamrugała kilka razy. Stała na scenie amfiteatru z twarzą zwróconą w kierunku pustego tronu i białego jedwabnego dywanu prowadzącego w górę wzgórza. Usłyszała cięŜkie kroki.

Slonko259

315

I oto stanął przed nią. Górował, był większy niŜ wszelkie istoty, jakie dotąd widziała. Jego jasne oczy i twarz były tak lodowate, aŜ się cofnęła. Podniósł do ust biały, cienki rulonik i zaciągnął się. Kiedy się odezwał, z jego ust wydobył się dym. – Mówiłem. Nic ci nie zrobię. Jak ci na imię? – Wybranka – powiedziała ze ściśniętym gardłem. – Tym jesteś – warknął. – Ja pytałem o imię. Chcę znać twoje imię. Czy wolno mu o to pytać? Czy...? O co chodzi? PrzecieŜ on moŜe robić, co zechce. Jest przecieŜ Najsamcem. – C...C...Cormia. – Cormia. – Ponownie zaciągnął się białym rulonikiem, którego koniec jasno się rozjarzył. – Słuchaj, nie bój się mnie Cormio, zgoda? – Czy jesteś... – Głos jej się załamał. Nie wiedziała, czy moŜe go o to zapytać, ale musiała się upewnić. – Czy jesteś bogiem? Jego czarne brwi opadły nisko nad jasnymi oczami. – Nie, do diabła, nie. – W takim razie, jak udało ci się... – Mów głośniej, nie słyszę cię. Spróbowała mówić mocniejszym głosem: – Jak udało ci się przeciwstawić Pani Kronik? – Gdy ujrzała jego gniewną twarz, zaczęła przepraszać. – Przepraszam, nie chciałam cię obrazić... – Daj spokój. Słuchaj Cormio, ty chyba nie masz ochoty na cały ten rytuał godowy, co? – Kiedy nie odpowiedziała, na jego twarzy odmalowało się zniecierpliwienie. – No, powiedz coś. Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. – Na miłość boską.– Przeczesał włosy dłonią w rękawiczce i zaczął się przechadzać. Z pewnością był jakimś bóstwem. Wyglądał tak groźnie, Ŝe nie zdziwiłaby się, gdyby zaczął ciskać błyskawicami. Zatrzymał się i nachylił ku niej. – Powiedziałem przecieŜ, Ŝe nic ci nie zrobię. Myślisz, Ŝe kim ja jestem, do cholery? Potworem? – Nigdy wcześniej nie widziałam samca – wyrzuciła z siebie. – Nie mam pojęcia, jaki jesteś. To wyznanie go zmroziło.

Slonko259

316

Jane obudziła się tylko dlatego, Ŝe usłyszała piszczenie drzwi garaŜowych – wysoki dźwięk dochodzący z mieszkania po lewej. Przewracając się na bok, spojrzała na zegarek Piąta po południu. Przespała większość dnia. CóŜ, tak jakby spała. Prawie cały czas była uwięziona w dziwacznym śnie, w którym dręczyły ją nieuformowane i niewyraźne obrazy. Był w nim potęŜny męŜczyzna, który zdawał się częścią niej, ale jednocześnie był całkiem obcy. Nie widziała jego twarzy, ale znała jego zapach: ostry i wonny. Odczuwała go blisko, był dookoła niej, był wszędzie... Nagle wrócił rozsadzający głowę ból i natychmiast zarzuciła swoje rozmyślania, zupełnie jakby trzymała za niewłaściwy koniec rozŜarzony pogrzebacz. Na szczęście ból w czaszce zelŜał. Na dźwięk silnika samochodu podniosła głowę z poduszki. Przez okno obok łóŜka zobaczyła na podjeździe jakiś wóz. Ktoś się wprowadził do mieszkania obok. BoŜe, miała nadzieję, Ŝe to nie jakaś rodzina. Ściany nie były wprawdzie tak cienkie jak w normalnych mieszkaniach, ale na dłuŜszą metę nie okazywały się wcale dźwiękoszczelne. A wrzeszczące dzieci to nie było coś, o czym marzyła. Siadając, poczuła się gorzej niŜ źle. Czuła ostre kłucie w klatce piersiowej i nie był to ból mięśniowy. Kołysząc się z boku na bok, miała wraŜenie, Ŝe juŜ kiedyś czuła się podobnie, ale nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ani gdzie. Prysznic był męką. Cholera, juŜ samo dojście do łazienki było trudnym zadaniem. Dobrą wiadomością był fakt, Ŝe rutynowe namydlanie i spłukiwanie trochę ją oŜywiło, a jej Ŝołądek był juŜ gotowy na przyjęcie jedzenia. Z mokrymi włosami zeszła na dół i zrobiła sobie kawę. Plan był taki, Ŝe dojdzie trochę do siebie i wykona kilka telefonów. śeby się waliło i paliło, idzie jutro do pracy. Z kubkiem w ręku przeszła do salonu i usiadła na kanapie. Miała nadzieję, Ŝe kofeina przyjdzie z odsieczą i pomoŜe jej poczuć się jak człowiek. Kiedy spojrzała w dół na jedwabne poduszki, zamrugała. To były te, które jej matka tak często wygładzała. Były jak barometr zdradzający, czy wszystko jest w porządku, czy nie. Jane zastawiała się, kiedy ostatnio na nich usiadła. BoŜe, chyba nigdy. Z tego, co wiedziała, ostatni tyłek, który się z nich podniósł, mógł naleŜeć do jednego z jej rodziców. Nie, raczej do któregoś z gości. Jej rodzice siadali tylko w fotelach, ojciec po prawej, z fajką i gazetą, matka po lewej, z robótką ręczną na kolanach. Wyglądali jak z muzeum figur woskowych. Eksponaty przedstawiające zamoŜnych męŜów i Ŝony, którzy nigdy ze sobą nie rozmawiają.

Slonko259

317

Jane pomyślała o przyjęciach, które wydawali, o wszystkich ludziach kłębiących się w ich domu, o kelnerach serwujących przekąski. Za kaŜdym razem ten sam tłum i te same rozmowy, te same małe czarne i te same garnitury. Jedyne, co się zmieniało, to pory roku, i jedyną rzeczą, która zakłóciła ten rytm, była śmierć Hannah. Po pogrzebie, na polecenie jej ojca, wieczorki nie odbywały się przez sześć miesięcy, ale potem wszystko wróciło do normy. Przyjęcia rozpoczęły się na nowo. Matka, chociaŜ wydawała się tak krucha, Ŝe mogłaby się złamać, nakładała makijaŜ i małą czarną i stawała w drzwiach wejściowych wystrojona i sztucznie uśmiechnięta. BoŜe, Hannah uwielbiała te przyjęcia. Jane zmarszczyła czoło, połoŜyła rękę na piersi i nagle uświadomiła sobie, kiedy wcześniej czuła podobny ból w klatce. Taki bolesny ucisk czuła wtedy, kiedy na zawsze straciła Hannah. Dziwne, Ŝe po przebudzeniu tak się właśnie poczuła. PrzecieŜ nikogo nie straciła. Biorąc łyk kawy, przez chwilę Ŝałowała, Ŝe nie zrobiła sobie gorącej czekolady... Przed oczami pojawił się zamazany obraz męŜczyzny podającego jej kubek. W środku była gorąca czekolada, którą przygotował dla niej, poniewaŜ... musiał ją opuścić. O... BoŜe, musiał ją opuścić... Poczuła ostry ból głowy, który przerwał jej niewyraźną wizję. W tym samym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Pocierając nos, spojrzała w kierunku korytarza. Zupełnie nie była w towarzyskim nastroju. Dźwięk rozległ się ponownie. Zmusiła się, Ŝeby wstać i powłócząc nogami, podeszła do drzwi wejściowych. Kiedy przekręcała zamek, pomyślała: „Jeśli to jakiś domokrąŜca, to dam mu popalić...”. – Manello? Przed drzwiami stał szef chirurgii, jak zwykle z wyrazem pewności siebie, zupełnie jakby miał jakieś prawo stać I na jej wycieraczce. Ubrany był w szpitalne ciuchy, na które zarzucił niebrzydki, zamszowy płaszcz w brązowym kolorze pasującym do jego oczu. Jego porsche zajmowało połowę podjazdu. – Przyszedłem zobaczyć, czy Ŝyjesz. Jane nie mogła się nie uśmiechnąć. – Jezu, Manello, nie bądź taki romantyczny, – Wyglądasz gównianie. – Jeszcze te komplementy. Przestań, bo się zarumienię. – Wchodzę do środka. Slonko259

318

– Oczywiście – wymamrotała, odsuwając się na bok Rozejrzał się dookoła i zrzucił płaszcz. – Zawsze, kiedy tu przychodzę, myślę o tym, jak bardzo to miejsce do ciebie nie pasuje. – Spodziewałeś się tu czegoś róŜowego i frywolnego? Zamknęła drzwi i przekręciła zamek. – Nie, kiedy szedłem tu po raz pierwszy, myślałem, Ŝe będzie pusto jak u mnie. Manello mieszkał w Commodore, luksusowym apartamentowcu, ale jego mieszkanie było tak naprawdę tylko drogim schowkiem. Miał tam sprzęt do ćwiczeń, łóŜko i ekspres do kawy. – Racja – powiedziała. – Raczej nie jesteś materiałem na dekoratora wnętrz. – No to powiedz, jak się czujesz, Whitcomb. Manello przyglądał się jej. Jego twarz nie wyraŜała Ŝadnych emocji, ale oczy wyraźnie mu płonęły. Wróciła myślą do ich ostatniej rozmowy, kiedy to powiedział, Ŝe coś do niej czuje. Nie mogła sobie przypomnieć szczegółów, ale miała wraŜenie, Ŝe było to na oddziale intensywnej terapii podczas badania jakiegoś pacjenta... Znowu zaczęła boleć ją głowa. Manello powiedział: – Siadaj. No juŜ. MoŜe to był dobry pomysł. Poszła w kierunku kanapy. – Chcesz kawy? – W kuchni, tak? – Zaraz zrobię... – Sam mogę sobie nalać. Lata praktyki. Ty usiądź. Usiadła na kanapie i szczelniej okręciła się szlafrokiem. Zaczęła masować skronie. Cholera, czy kiedyś wreszcie dojdzie do siebie? Manello wszedł w momencie, gdy pochyliła się lekko do przodu i objęła głowę dłońmi. Widząc to, zachował się jak przystało na zatroskanego lekarza. Odstawił kubek i uklęknął przed nią na dywanie. – Co się dzieje? Powiedz coś. – Głowa – zajęczała Jane. – PokaŜ oczy. Spróbowała się wyprostować. – JuŜ przechodzi...

Slonko259

319

– Cicho bądź. – Manello złapał ją delikatnie za nadgarstki i odsunął jej ręce od twarzy. – Sprawdzę ci źrenice. Odchyl głowę. W końcu się poddała i oparła się wygodnie o kanapę. – Od lat nie czułam się tak fatalnie. Manny kciukiem i palcem wskazującym delikatnie rozsunął powieki jej prawego oka, z kieszonki kitla wyciągnął malutką latarkę wielkości długopisu. Był tak blisko, Ŝe widziała jego długie rzęsy i popołudniowy zarost. Ładnie pachniał. Wodą po goleniu. „Co to za zapach”, zastanawiała się lekko oszołomiona. – Dobrze, Ŝe przyszedłem przygotowany – powiedział, zapalając latarkę. – No, prawdziwy z ciebie skaut... Hej, ostroŜnie z tym. Spróbowała zamrugać, kiedy zaświecił jej prosto w oko, ale nie pozwolił. – Bardziej cię od tego zabolało? – zapytał, zaglądając do lewego oka. – Nie, skąd. Świetne uczucie. Nie mogę się doczekać, aŜ... Cholera, jakie to jasne. Wyłączył latarkę. Reakcja źrenic prawidłowa. – Co za ulga. Czyli spokojnie mogę czytać w świetle lamp łukowych, tak? Złapał ją za nadgarstek, poszukał pulsu i spojrzał na zegarek. – Czy ubezpieczenie pokrywa koszty tego badania zapytała. – Ciii. – Bo chyba nie mam Ŝadnej gotówki... – Ciii. Dziwnie to było uczucie – bycie pacjentem. Konieczną milczenia jeszcze to pogarszała. I nagle... Ciemny pokój. MęŜczyzna leŜący w łóŜku. I ona mówiąca... mówiąca o... pogrzebie Hannah. Następna fala ostrego bólu przeszyła jej głowę, aŜ z sykiem wciągnęła powietrze. Cholera. Manello puścił nadgarstek i dotknął dłonią jej czoła. – Nie masz gorączki. PołoŜył obie ręce na jej szyi, zaraz pod linią szczęki. Kiedy ją badał, powiedziała: – Nie boli mnie gardło. – No cóŜ, węzły nie są powiększone. – Zjechał palcami w dół jej szyi, aŜ w pewnym momencie zamrugała. Nagle przechylił jej głowę na bok. – Cholera... Co to jest? – Co? – Masz tu jakąś rankę, czy coś takiego. Cholera, co cię ugryzło? Slonko259

320

Podniosła dłoń. – A, to, nie wiem. Ani kiedy mi się to stało. – Wygląda na to, Ŝe goi się prawidłowo. – Dotknął podstawy jej szyi tuŜ nad obojczykami. – Tutaj teŜ nie ma opuchlizny. Przykro mi to mówić, Jane, ale to nie grypa. – Jak to nie? – Po prostu nie. – Jesteś ortopedą, a nie specjalistą chorób zakaźnych. – To nie jest reakcja immunologiczna, Whitcomb. Pomacała się po szyi. Pomyślała o tym, Ŝe nie kicha, nie kaszle i nie wymiotuje. Ale, do cholery, co to oznaczało? – Chciałbym ci zrobić tomografię komputerową głowy. – ZałoŜę się, Ŝe mówisz to wszystkim dziewczynom. – Tym, które mają takie objawy? Oczywiście. – A myślałam, Ŝe jestem wyjątkowa. – Uśmiechnęła się słabo. – Dam sobie radę, Manello. Muszę tylko wrócić do pracy. Zapadła długa cisza, podczas której zdała sobie sprawę, Ŝe jego ręce leŜą na jej kolanach. A on cały czas był blisko, pochylając się ku niej. Podniosła wzrok. Manello patrzył na nią nie jak lekarz, ale jak męŜczyzna, który się o nią martwi. Cholera, był taki atrakcyjny, zwłaszcza teraz... tylko coś tu było nie w porządku. Nie z nim – z nią. Oczywiste. PrzecieŜ bolała ją głowa. ZbliŜył się jeszcze trochę i dotknął jej włosów. – Jane... – Co? – Zgodzisz się, Ŝebym umówił cię na tomografię? – JuŜ chciała mu odmówić, kiedy dodał: – Pomyśl o tym jako przysłudze dla mnie. Nie mógłbym sobie darować, gdyby coś ci dolegało, a ja bym odpuścił. Cholera. – OK. W porządku. Ale ja nie potrzebuję... – Dziękuję. – Na chwilę zaległa cisza. A potem nagle pochylił się i pocałował ją w usta.

Slonko259

321

36 PO DRUGIEJ STRONIE VRHEDNY GAPIŁ SIĘ NA CORMIĘ i miał ochotę strzelić sobie w stopę. Czuł się potwornie po wysłuchaniu jej nieskładnego wyznania, iŜ nigdy wcześniej nie widziała samca. Nawet przez myśl mu nie przeszło, Ŝe mogła znać tylko samice. ChociaŜ, jeśli urodziła się juŜ po śmierci ostatniego Najsamca, jak mogłaby spotkać przedstawiciela przeciwnej płci? To oczywiste, Ŝe była przeraŜona. – Jezu Chryste – wymamrotał. Zaciągnął się mocno i wcale się tym nie przejmując, strząsnął popiół prosto na marmurową posadzkę. – W ogóle nie pomyślałem o tym, jak trudne to jest dla ciebie. ZałoŜyłem, Ŝe... ZałoŜył, Ŝe będzie tym wszystkim wręcz zachwycona. A tymczasem była tak samo zniechęcona jak on. – Cholernie mi przykro. Kiedy zaskoczona uniosła powieki, jej oczy zalśniły zielenią nefrytu. Odezwał się, mając nadzieję, Ŝe brzmi to łagodnie: – Chcesz całego tego... – Trzymając w dłoni papierosa, zakreślił w powietrzu łuk. – Tego rytuału? – Kiedy się nie odezwała, potrząsnął głową. – Słuchaj, widzę to w twoich oczach. Chcesz uciec jak najdalej ode mnie i nie tylko dlatego, Ŝe jesteś przestraszona. Chcesz uciec od tego, co będziemy musieli zrobić, prawda? Gdy ukryła twarz w dłoniach, cięŜkie rękawy jej szaty opadły i odkryły jej ręce, zatrzymując się w zgięciach łokci. – Nie mogę zawieść Wybranek. Zrobię... co do mnie naleŜy dla dobra nas wszystkich. – CzyŜby ten frazes nie dotyczył ich obojga? – Ja równieŜ – wymamrotał. śadne z nich nie wypowiedziało więcej ani jednego słowa i nie bardzo wiedział, co powinien teraz zrobić. Nigdy nie radził sobie zbyt dobrze z kobietami, a po rozstaniu z Jane było chyba jeszcze gorzej. Nagle gwałtownie obrócił głowę, zdając sobie sprawę z czyjejś obecności. – Ty za kolumną. Wychodź. JuŜ. Zobaczył jedną z Wybranek, ubraną w białą, tradycyjną szatę. Skinęła głową, wyraźnie zdenerwowana.

Slonko259

322

– Panie. – Co tu robisz? Gdy Wybranka nieśmiało wpatrywała się w podłogę, pomyślał, Ŝe ma juŜ serdecznie dość tej uległości. To nawet zabawne, w łóŜku jej wymagał, a teraz cholernie go irytowała. – Mam nadzieję, Ŝe przyszłaś tu, Ŝeby się nią zająć – zawarczał. – Bo jeśli nie, to wynoś się. – Jestem tu, Ŝeby się nią zająć – powiedziała miękko Wybranka. – Martwię się o nią. – Jak masz na imię? – Wybranka. – Do kurwy nędzy! – A gdy obie z Cormią podskoczyły, spróbował się nieco uspokoić. – Jak masz na imię? – Amalya. – OK, Amalyo. Zajmij się nią do mojego powrotu. To jest rozkaz. Podczas gdy Wybranka kłaniała się i składała obietnice, zaciągnął się po raz ostatni skrętem, polizał dwa palce i zacisnął je na jego końcu. Niedopałek włoŜył do kieszeni swej szaty, zupełnie bez związku zastanawiając się, dlaczego wszyscy po Drugiej Stronie muszą nosić cholerne piŜamy. Potem spojrzał na Cormię. – Do zobaczenia za dwa dni. V ruszył po białej trawie w górę wzgórza, unikając białego, jedwabnego dywanu i nie oglądając się za siebie. Kiedy dotarł na dziedziniec Pani Kronik, modlił się, Ŝeby jej nie spotkać, a potem dziękował Bogu, Ŝe nie było jej nigdzie w pobliŜu. Spotkanie z nią było ostatnią rzeczą, jakiej pragnął. Pod czujnym okiem ptaków przeniósł się do prawdziwego świata, ale nie udał się do domu. Poszedł prosto tam, gdzie nie powinien: przyjął formę na ulicy naprzeciwko mieszkania Jane. To był cholernie zły pomysł, ale smutek sprawił, Ŝe nie myślał trzeźwo. A poza tym miał wszystko w dupie. Nawet granicę między człowiekami a jego gatunkiem, której nie wolno mu było przekraczać. Wieczór był chłodny, a on miał na sobie tylko te pieprzone tradycyjne szaty. Nieistotne. Był tak odrętwiały Ŝe mógłby być nagi podczas zamieci śnieŜnej i nie zauwaŜyłby tego. Co, u diabła? Na jej podjeździe stał jakiś samochód. Taki sam miał Z tylko jego był szary metalik, a ten był srebrny.

Slonko259

323

V nie zamierzał podchodzić bliŜej niŜ na drugą stronę ulicy, ale kiedy poczuł zapach męŜczyzny wydobywający się z kabrioletu, jego plan legł w gruzach. To był tamten lekarz, ten, który ją tak uwodził w szpitalu. V zmaterializował się obok klonu rosnącego na jej podwórku i zajrzał przez kuchenno okno. Ekspres do kawy był włączony, cukiernica wyjęta. Na blacie leŜały dwie łyŜeczki. O nie. Tego juŜ, kurwa, za wiele. V nie widział reszty mieszkania, więc pobiegł dookoła, a jego bose stopy skrzypiały na śniegu. Kiedy starsza kobieta wyjrzała przez okno mieszkania obok, na wszelki wypadek wyemitował wokół siebie zvidh, równieŜ po to, by udowodnić sobie, Ŝe ma mózg. Podszedł do okna z tyłu domu i zajrzał do salonu. Ujrzał śmierć tak wyraźnie, jakby własnoręcznie popełniał morderstwo. Tamten męŜczyzna, lekarz, klęczał przed siedzącą na kanapie Jane, jedną rękę trzymał na jej twarzy, drugą na szyi, a wzrok miał wbity w jej usta. V stracił nad sobą kontrolę. Usunął zvidh i nie myśląc, ruszył przed siebie. Bez zastanowienia. Bez wahania. Gdy szedł w kierunku drzwi tarasu, był po prostu rozjuszonym, kierującym się wyłącznie instynktem, zakochanym facetem, gotowym zabić przeciwnika. Nagle, nie wiadomo skąd, wyrósł przed nim Butch. Złapał go w pasie i odciągnął w mrok, udaremniając atak. To był niebezpieczny krok, nawet między przyjaciółmi. Jeśli nie jest się osiemnastokołowym tirem, nie staje się między zakochanym wampirem a celem jego agresji. V instynktownie obrócił się przeciw nowemu wrogowi. ObnaŜył kły, odsunął się i z całych sił walnął swego najlepszego kumpla w głowę. Irlandczyk puścił go, zamachnął się i trafił V pięścią w brodę. Szczęka V prawie wbiła się w czaszkę, a zęby zaśpiewały jak chór anielski. Poczuł palący ból. – Zvidh, skurwielu – rzucił Butch. – Zanim zaczniemy się bić, najpierw zvidh. V osłonił kawałek przestrzeni, a potem obaj rzucili się bez zahamowań, okładając się pięściami. Krew kapała z ich nosów i ust. W pewnej chwili V zdał sobie sprawę z tego, Ŝe nie chodziło mu tylko o utratę Jane. TakŜe o to, Ŝe był tak potwornie samotny. Nawet jeśli w pobliŜu będzie Butch, bez niej nie będzie juŜ tak samo. Dlatego właśnie czuł się tak, jakby stracił absolutnie wszystko. Potem leŜeli obok siebie, cięŜko dysząc, a ich pot bardziej zamarzał, niŜ parował. Cholera, V juŜ czuł opuchliznę – obrzmiałe kostki dłoni i twarzy zamieniły go w ludzika Michelina. – Muszę dostać, i to zaraz, dymka – zakaszlał. – Mnie potrzebny okład z lodu i aspiryna.

Slonko259

324

V przewrócił się na bok, splunął krwią i znów połoŜył się na wznak. Wytarł usta wierzchem dłoni. – Dzięki. Tego mi było trzeba. – Nie ma s... – Butch jęknął. – Nie ma sprawy. Cholera, musiałeś tak mi obić wątrobę? Jakby szkocka to było dla niej za mało. – Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? – A gdzie indziej mógłbyś być? Furiath wrócił sam i powiedział, co się stało, więc domyśliłem się, Ŝe skończysz tutaj. – Butchowi chrupnęło ramię. Zaklął. – Spójrzmy prawdzie w oczy, jestem jak wieŜa radiowa na idiotów. Bez obrazy, ale to nie było zbyt mądre posunięcie. – Myślę, Ŝe zabiłbym tego faceta. – Jestem tego pewien. V uniósł głowę. Z tego miejsca nie widział okien mieszkania Jane. Uniósł się na łokciach – kanapa była pusta. Opadł na ziemię. Czy właśnie kochali się teraz na górze w jej łóŜku? Właśnie w tym momencie? Kiedy on leŜał sponiewierany na jej pieprzonym trawniku? – Cholera. Nie radzę sobie z tym. – Przykro mi V, naprawdę. – Butch odchrząknął, – Słuchaj... myślę, Ŝe nie powinieneś tu więcej przychodzić. – I to mówi dupek, który przejeŜdŜał pod domem Marissy, przez... ile miesięcy? – To niebezpieczne, V. Dla niej. V spojrzał na przyjaciela. – Jeśli będziesz nalegał, Ŝebym był rozsądny, przestanę się z tobą zadawać. Butch spróbował się uśmiechnąć, ale przez pękniętą wargą nie do końca mu się to udało. – Przykro mi, stary, ale tak łatwo się mnie nie pozbędziesz V zamrugał, przestraszony tym, co miał zamiar powiedzieć. – BoŜe, jesteś prawie święty. Zawsze mogłem na ciebie liczyć. Zawsze. Nawet kiedy... – Nawet kiedy co? – No, wiesz. – Co wiem? – Kurwa. Nawet kiedy byłem w tobie zakochany. Czy coś w tym rodzaju. Butch uderzył się dłonią w pierś. – Byłeś? Byłeś? Nie mogę uwierzyć, Ŝe juŜ ci przeszło – Teatralnym gestem zasłonił oczy. – Moje marzenia o naszej wspólnej przyszłości legły więc w gruzach... Slonko259

325

– Zamknij się. Butch spojrzał na niego. – śartujesz sobie? Takie reality show byłoby fantastyczne. Puszczaliby go na VH1. Zatytułowane Dwa ugryzienia są lepsze niŜ jedno. Zarobilibyśmy miliony. – Na litość boską. Butch przewrócił się na bok i nagle spowaŜniał. – Sprawa wygląda tak. Jesteśmy w tym razem, i nie tylko z powodu mojej klątwy. Nie za bardzo wierzę w opatrzność boską i tym podobne bzdety, ale spotkaliśmy się nie bez powodu. A co do tej sprawy twojego zakochania się we mnie... Myślę, Ŝe to bardziej kwestia tego, Ŝe po raz pierwszy się o kogoś troszczyłeś. – Przestań. Zaraz dostanę uczulenia od tego całego troszczenia się. – Wiesz, Ŝe mam rację. – Pieprz się, doktorku. – Świetnie. Cieszę się, Ŝe się zgadzamy. – Butch zmarszczył czoło. – Hej, a moŜe mógłbym mieć własny talk show, skoro nie chcesz być moją June Cleayer. Mógłby się nazywać Godzina z O'Nealem. Brzmi powaŜnie, co? – Po pierwsze, to ty miałeś być June Cleaver... – Pieprzyć to. Nigdy w Ŝyciu nie mógłbym być twoim tłem. – NiewaŜne. Po drugie, nie sądzę, Ŝeby było duŜe zapotrzebowanie na ten konkretny rodzaj psychologii. – Grubo się mylisz. – Butch, właśnie stłukliśmy się nawzajem na kwaśne jabłko. – Ty zacząłeś. A poza tym to byłoby świetne dla Spike TV. UFC połączone z Oprah. BoŜe, jestem genialny. – Powtarzaj to sobie. Śmiech Butcha przerwał silny powiew wiatru. – W porządku, stary, mimo Ŝe bardzo mi się to podoba, nie sądzę, Ŝeby moja opalenizna na tym zyskiwała, zwłaszcza Ŝe jest ciemno. – Wcale nie jesteś opalony. – Widzisz? To prowadzi donikąd. MoŜe więc pójdziemy do domu? – Nastąpiła długa cisza. – Cholera... nie idziesz ze mną? – Nie mam juŜ ochoty nikogo zabijać.

Slonko259

326

– Aha. To dobrze. Świadomość, Ŝe moŜe tylko okaleczysz tego faceta, sprawia, Ŝe czuję się duŜo lepiej, zostawiając cię tutaj samego. – Butch usiadł i zaklął. – Pozwól, Ŝe chociaŜ sprawdzę, czy wyszedł. – BoŜe, czy ja naprawdę chcę to wiedzieć? – Zaraz wracam. – Butch powoli, jęcząc, wstał. Poruszał się sztywno, jakby właśnie miał jakiś wypadek. – Stary to przez jakiś czas będzie bolało. – Jesteś przecieŜ wampirem. Twoje ciało będzie zdrowe i śliczne, zanim się obejrzysz. – Nie w tym rzecz. Marissa nas zabije za tę burdę. – Cholera. Zostaną siniaki, co? – No. – Butch ruszył przed siebie. – Jak nic pourywa nam łby. V spojrzał w kierunku okien na pierwszym piętrze i zastanawiał się, czy to dobry, czy zły znak, Ŝe światła nie były włączone. Zamknął oczy i modlił się, Ŝeby porsche z podjazdu zniknęło... A przecieŜ wcale się tego nie spodziewał. Butch miał rację. On kręcący się w tym miejscu... to się źle skończy. To musi być ostatni raz. – Odjechał – powiedział Butch. V wypuścił powietrze z płuc. Zabrzmiało to jak przebita opona. Zdał sobie sprawę z tego, Ŝe to zawieszenie tylko na ten wieczór. Prędzej czy później ona przecieŜ z kimś się zwiąŜe. Pewnie z tym lekarzem. V podniósł głowę i zaraz znowu ją opuścił na zamarzniętą ziemię. – Nie wiem, czy mogę to zrobić. Nie wiem, czy potrafię bez niej Ŝyć. – A masz jakiś wybór? „Nie, pomyślał. Nie mam wyboru”. Jeśli się nad tym zastanowić, to słowo nie powinno być uŜywane w odniesieniu do ludzkiego Ŝycia. Nigdy. Wybór powinien dotyczyć tylko telewizji i jedzenia: moŜesz wybrać pomiędzy NBC i CBS, albo stekiem i kurczakiem. Ale uŜycie tego słowa w odniesieniu do czegoś innego po prostu nie miało zastosowania. – Idź do domu, Butch. Nie zrobię niczego głupiego. – Masz chyba na myśli „czegoś głupszego”. – Semantyka jest do dupy. – Jak na osobę znającą szesnaście języków wiesz, Ŝe to kłamstwo. – Butch wciągnął głęboko powietrze i odczekał chwilę. – W takim razie, do zobaczenia w Bunkrze. – Tak. – V wstał. – Niedługo wrócę. Jane instynktownie się obudziła. Slonko259

327

Ktoś był w jej pokoju. Serce jej waliło, kiedy siadała na łóŜku, ale nikogo nie zobaczyła. Jednak cienie rzucane przez światło w korytarzu oferowały mnóstwo kryjówek: za sekretarzykiem, za drzwiami lub za tapicerowanym krzesłem pod oknem. – Jest tam ktoś? Nie było Ŝadnej odpowiedzi, ale z pewnością nie była sama. śałowała, Ŝe poszła spać nago. – Jest tam ktoś? Nic. Tylko odgłos jej własnego oddechu. Mocno zacisnęła dłonie na kołdrze i wzięła głęboki oddech. BoŜe... W powietrzu unosił się cudowny zapach... bogaty i zmysłowy, seksowny i władczy. Ponownie wciągnęła powietrze i jej mózg zaskoczył, rozpoznając go. To był zapach męŜczyzny. Nie... to było coś więcej niŜ tylko męŜczyzna. – Znam cię. – Jej ciało instynktownie stało się ciepłe, dosłownie rozkwitło... lecz w tym samym momencie poczuła ból w sercu tak ogromny, aŜ westchnęła. – O BoŜe... ty... Wrócił miaŜdŜący ucisk w głowie, który sprawił, Ŝe obiecała sobie jak najszybciej poddać się rezonansowi. Złapała się za skronie z jękiem, przekonana, Ŝe zaczyna się agonia. Ból jednak momentalnie odpłynął... a ona razem z nim. Sen opadł na nią jak koc, utulając ją i uspokajając Gdy tylko zasnęła, męska dłoń dotknęła jej włosów. Twarzy. Ust. Jego ciepło i miłość wypełniły bezdenną pustkę w jej piersi. Czuła się jak wrak samochodu, którego części nagle wróciły na swoje miejsca, naprawiono silnik, wyprostowano zderzak, wymieniono stłuczoną szybę. Dotyk jednak nagle ustał. PogrąŜona we śnie, wyciągnęła na ślepo dłoń. – Zostań ze mną. Proszę, zostań ze mną. Wielka dłoń złapała jej rękę, ale odpowiedź była odmowna. Mimo Ŝe męŜczyzna się nie odezwał, wiedziała, Ŝe nie zostanie. – Proszę... – Łzy płynęły po jej twarzy. – Nie odchodź. Kiedy puścił jej dłoń, rozszlochała się i sięgnęła przed siebie... Pościel zaszeleściła, wpuszczając powiew chłodnego powietrza i męskie ciało. Zdesperowana wtuliła twarz w szyję pachnącą ostrymi przyprawami. Szerokie ramiona objęły ją ciasno. Kiedy wtuliła się w niego jeszcze mocniej...

Slonko259

328

We śnie Jane poruszyła się szybko i zdecydowanie, jakby miała wszelkie prawo zrobić to, co zrobiła. Jej ręka powędrowała w dół i odnalazła to, czego szukała. A kiedy jego wielkie ciało szarpnęło się, szepnęła: – Daj mi to, czego chcę. Rzucił ją na plecy, rozłoŜył jej nogi i jego cięŜka dłoń powędrowała między nie. Doszła natychmiast, krzycząc i wijąc się na materacu. Zanim uczucia zdąŜyły osłabnąć, pościel wylądowała na podłodze i poczuła jego usta na swoich udach. Złapała jego wspaniałe, gęste włosy i po prostu poddała się temu, co z nią robił. Gdy po raz drugi przeŜywała orgazm, odsunął się. Usłyszała szelest zrzucanych ubrań i potem... Jane zaklęła, gdy wszedł w nią prawie do granicy bólu, ale niezmiernie jej się to podobało... zwłaszcza gdy poczuła jego usta na swoich, a on zaczął się w niej poruszać. Wbiła palce w jego plecy i poddała się rytmowi seksu. W samym środku snu przemknęła jej przez głowę myśl, Ŝe to właśnie było to, co na jawie opłakiwała. To ten męŜczyzna był powodem bólu w jej piersi. Lub raczej jego strata. Vrhedny wiedział, Ŝe postąpił źle. Taki seks był jak kradzieŜ, przecieŜ Jane nie wiedziała nawet, kim on jest Ale nie mógł przestać. Pocałował ją mocniej, poruszył się w niej z większą mocą. Jego orgazm wybuchł jak burza z piorunami, zalewając go falą gorąca, która mogła zostać ugaszona tylko wtedy, gdy eksplodował w jej wnętrzu. Doszła razem z nim, zwilŜając go, przedłuŜając doznania, aŜ przebiegł go dreszcz. Znieruchomiał. Odsunął się i spojrzał na jej zamknięte oczy, wprowadzając ją w jeszcze głębszy sen. Pomyśli, Ŝe to był tylko erotyczny sen, kusząca, realistyczna fantazja. Jednak nie będzie wiedziała, kim on był. Nie moŜe. Jej umysł był silny, ale mogłaby oszaleć, walcząc ze wspomnieniami, które ukrył, a tym, co czuła w jego obecności. V oswobodził się z jej uścisku i wymknął z łóŜka. Poprawił pościel, ubrał się, ale czuł się tak, jakby obdarto go Ŝywcem ze skóry. Pochylił się nad jej czołem i wyszeptał: – Kocham cię. Zawsze będę. Zanim wyszedł, rozejrzał się po jej sypialni, potem wszedł do łazienki. Nie mógł się powstrzymać. Nie miał zamiaru tu wracać, dlatego musiał zobaczyć jej prywatną przestrzeń.

Slonko259

329

Piętro było bardziej „jej”. Wszystko proste i niezagracone, meble nierzucające się w oczy, ściany wolne od wymyślnych obrazów. Jedno mu się jednak spodobało – ksiąŜki. Tak jak u niego. Były wszędzie. W jej sypialni półki sięgały do samego sufitu, a kaŜda wypełniona była woluminami na temat nauki, filozofii i matematyki. W korytarzu, w wysokiej na dziewięć stóp oszklonej witrynie zobaczył dzieła Shelleya i Keatsa, Dickensa, Hemingwaya, Marchanda, Fitzgeralda. Nawet w łazience, tuŜ obok wanny, znajdowała się niewielka półka; pewnie biorąc kąpiel, takŜe lubiła sięgnąć po ulubioną ksiąŜkę. Najwyraźniej lubiła teŜ Szekspira, co mu się bardzo spodobało. Lubił taki wystrój wnętrza. Aktywny umysł nie potrzebuje niczego, co mogłoby go rozpraszać. Wystarczy kolekcja wyjątkowych ksiąŜek i dobra lampa. MoŜe jeszcze trochę sera i krakersów. V odwrócił się do wyjścia i kątem oka dostrzegł lustro wiszące nad podwójną umywalką. Wyobraził ją sobie stojącą przed nim i czeszącą włosy. Nitkującą i myjącą zęby. Obcinającą paznokcie. Takie zwyczajne rzeczy, które codziennie robią zarówno człowieki, jak i wampiry, co tylko dowodzi, Ŝe te dwa gatunki zbyt się od siebie nie róŜnią. Mógłby zabić, Ŝeby tylko kiedyś zobaczyć ją podczas tych czynności. Albo najlepiej robić je razem z nią. Jej umywalka. Jego umywalka. MoŜe nawet kłóciliby się o to, Ŝe upuścił kawałek nitki dentystycznej do umywalki zamiast do kosza. śycie. Razem. Wyciągnął rękę i przejechał palcami po powierzchni lustra. Następnie zmusił się do zdematerializowania, nie wracając juŜ do jej sypialni. Zniknął na dobre. Wiedział jednak, Ŝe gdyby był samcem, który płacze, teraz by wrzeszczał. Zamiast tego pomyślał o czekającej na niego w Bunkrze szklaneczce czegoś mocniejszego. Przez następne dwa dni miał zamiar być całkowicie obojętny. Będą musieli go ubrać w te ciuszki w stylu Hugh Hefnera i podtrzymywać przez cały czas trwania tego pieprzonego rytuału.

Slonko259

330

37 O PÓŁNOCY JOHN LEśAŁ w ŁÓśKU, wpatrując się w sufit. Niezwykle wymyślny sufit, ozdobiony sztukaterią oraz ornamentami, więc było na co popatrzeć. Przywodził mu na myśl tort urodzinowy. Nie, raczej... weselny. Zwłaszcza Ŝe w środku umieszczona została oprawa oświetleniowa z ogromem zawijasów i ozdóbek wokoło, coś na kształt takiego tortu, na którym stawia się figurki imitujące państwa młodych. Z jakiegoś nieodgadnionego powodu podobało mu się to zestawienie. Nic nie wiedział o architekturze, jednak przyciągało go bogactwo, imponująca symetria, równowaga pomiędzy zdobieniami i gładkością. Dobra, moŜe za bardzo się rozdrabniał. Kurczę. Obudził się pół godziny temu i poszedł do łazienki, a potem wrócił pod kołdrę. Dziś nie miał zajęć, powinien więc nadrobić zaległości, zanim wyjdzie, ale ten podręcznik mu się jakoś nie widział. Miał pewną sprawę do załatwienia. LeŜał więc w łóŜku, rozwaŜając, czy będzie mógł to zrobić i jakie to uczucie. Czy chociaŜ mu się spodoba? A jeśli mu nie stanie? BoŜe, nie mógł zapomnieć tej rozmowy z Z. MoŜe jednak naprawdę coś z nim nie tak? Och, do diabla cięŜkiego, musi wreszcie o tym zapomnieć. PołoŜył rękę na klatce piersiowej i poczuł, jak pracują mu płuca, jak serce się tłucze. Przesunął dłoń niŜej, w stronę pulsowania, które wręcz do niego przemawiało, takie było dokuczliwe. To cholerstwo łaknęło doznań, gotowe było wy buchnąć. A poniŜej? Jądra były tak napięte, jakby zaraz miały pęknąć pod ciśnieniem. Musiał to zrobić, nie tylko po to Ŝeby sprawdzić, czy hydraulika jest w porządku. Potrzeba ulŜenia sobie przekroczyła próg bólu. Sięgnął ręką. Skóra była ciepła i gładka, nieowłosiona Nie mógł przeboleć, Ŝe taki był teraz wielki. Zdawało mu się, Ŝe jego brzuch jest ogromny niczym boisko. Znieruchomiał, zanim się dotknął. Ale po chwili, przeklinając, złapał za członek i pociągnął. Kiedy poczuł wzwód, z jego klatki piersiowej wydobył się jęk. Cholera, jakie to przyjemne uczucie. Powtórzył powolny ruch, co sprawiło, Ŝe krople potu zalśniły mu na torsie. Poczuł się, jakby ktoś połoŜył go pod lampą na podczerwień – nie, to ciepło raczej wydobywało się z niego.

Slonko259

331

Z kaŜdym ruchem wyginał się, czując się i winny, i zaŜenowany. Och... jak miło... Nabierając rytmu, zrzucił przykrywającą go pościel i wreszcie spojrzał na swoje ciało. Z dumą obserwował ogromny członek i ciasny uchwyt dłoni. O... cholera. Szybciej. Szybciej ruszać ręką. Słychać było ciche mlaskanie śluzu wydobywającego się z czubka, wypływającego na jego dłoń. Ciecz spływała po członku, nadając błysk erekcji. O... cholera. Nagle stanęła mu przed oczami postać kobiety... Kurde, to była ta nieugięta szefowa ochrony z Zero Sum. Widział wyraźnie jej krótką, niemal męską fryzurę, umięśnione ramiona i przebiegły wyraz twarzy. W chwili zuchwałości wyobraził ich sobie razem. Przygwoździła go do ściany, z ręką w jego spodniach, całowała mocno, wpychając język do jego ust. Chryste... BoŜe Wszechmogący... Poruszał ręką z prędkością światła, widząc oczami wyobraźni, jak w nią wchodzi. Punkt kulminacyjny uderzył go w chwili, gdy wyobraził, sobie ją odrywającą się od niego i padającą na kolana, rozpinającą jego spodnie, wyciągającą członek i zaczynającą ssać. Cholera! Przekręcił się na drugi bok, strącając przy tym poduszkę i podciągając do góry kolana. Bezdźwięcznie krzyknął i gwałtownie odwrócił się, lądując na klatce piersiowej i udach. Ostatkiem sił dźwignął się na ręce. Nie przestał ciągnąć. Napęczniałe Ŝyły na szyi pulsowały, płuca paliły. Gdy nic juŜ w nim nie zostało, głośno przełknął ślinę, nabrał powietrza i otworzył oczy. Nie był pewien, ale chyba miał podwójny orgazm. MoŜe potrójny. Kurde, pościel. Ale narobił bałaganu. ChociaŜ warto było, mimo wszystko. Było świetnie. To było... niesamowite. Tyle Ŝe czuł się winny z powodu tego, co sobie wyobraził. Zapadłby się pod ziemię, gdyby się kiedykolwiek dowiedziała... Usłyszał dzwonek komórki. Podniósł ją, wytarłszy dłoń o pościel. Dostał wiadomość od Khilla – kazał mu przywlec tyłek do Blastha, i to w pół godziny, Ŝeby mogli uderzyć na Zero Sum, nim sprawa ucichnie. Na myśl o szefowej ochrony znowu mu stanął. „Cholera, to moŜe być trochę uciąŜliwe”, pomyślał. Szczególnie gdyby poszedł do klubu i spotkał tę kobietę, i... tak nieziemsko się podniecił. Ale z drugiej strony, są i plusy: przynajmniej jego sprzęt pracował bez zarzutu.

Slonko259

332

John oprzytomniał. Wszystko grało i podobało mu się... przynajmniej w pojedynkę. Ale pomysł, Ŝeby przeŜyć to z drugą osobą, nadal go nie przekonywał. Kiedy około pierwszej w nocy Furiath przekroczył próg Zero Sum, cieszył się, Ŝe nie było z nim jego braci. Potrzebował prywatności, aby zrobić to, co zamierzał. Z ponurym zdecydowaniem skierował się do VIP–roomu, zasiadł przy stole Bractwa i zamówił martini, mając nadzieję, Ŝe Ŝadnemu z braci nie przyjdzie do głowy tu zajrzeć. Poszedłby gdzie indziej, jednak w mieście tylko Zero Sum miało do zaoferowania to, czego szukał. Nie miał więc wyjścia. Pierwszy drink dobrze mu zrobił, drugi zadziałał jeszcze lepiej. Po chwili do stolika zaczęły podchodzić samice. Pierwsza była brunetką, a więc nic z tego. Za bardzo przypominała Bellę. Kolejna była blondynką, co było atutem... ale była krótko ostrzyŜona, jak dziewczyna, która kiedyś dokrwiła Z, więc to byłoby niewłaściwe. Była jeszcze druga blondynka, ale tak roztrzęsiona, Ŝe wywołała u niego poczucie winy. Kolejna miała czarne włosy i wyglądała jak Wojownicza KsięŜniczka Xena i trochę go przeraŜała. Ale potem... Przy jego stole zatrzymała się rudowłosa, mała istotka, nie więcej niŜ półtora metra wzrostu, i to chyba nawet w szpilkach. Ubrana w jaskraworóŜowy gorset i minispódniczkę wyglądała niczym postać z kreskówki. – Chcesz się zabawić, tatuśku? Powiedział sobie, Ŝe musi przestać być taki wybredny i wreszcie to zrobić. W końcu to tylko seks. – MoŜe. Ile za bilet na linię 25 jardów? Podniosła dłoń do ust i dotknęła ich dwoma palcami. – Jak za cały mecz. Dwieście dolców, Ŝeby pozbyć się dziewictwa. Co sprowadza się do mniej niŜ dolara rocznie. CóŜ za okazja. Furiath wstał, ledwie utrzymując się w pionie. – Brzmi świetnie. Idąc za prostytutką na tyły VIP–roomu, miał niejasne uczucie, Ŝe w jakimś równoległym wszechświecie ten pierwszy raz przeŜywałby z osobą, którą by kochał. Lub na której by mu zaleŜało. Albo chociaŜby ją znał. Nie sprowadzałoby się to do dwóch stów i publicznej toalety. Niestety, był, gdzie był. Samica otworzyła błyszczące czarne drzwi, a on podąŜył za nią. Kiedy się zamknęły, muzyka techno ucichła nieco. Slonko259

333

Strasznie się denerwował, podając jej pieniądze, a ona, biorąc je, uśmiechała się. – Nie będziemy o tym gadać, ale powiedz mi jedno... twoje włosy. PrzedłuŜone? Pokręciła głową. Kiedy wyciągnęła rękę, aby rozpiąć mu pasek, odskoczył w tył i wpadł na te cholerne drzwi. – Przepraszam. Spojrzała na niego jakoś dziwnie, a potem powiedziała: – Nie szkodzi. To twój pierwszy raz z kimś takim jak ja? Raczej z kimkolwiek. – Tak. – W takim razie dobrze się tobą zajmę. – Podeszła blisko, przyciskając swój pełny biust do jego brzucha. Spojrzał na nią z góry. Widać było ciemne odrosty na jej włosach. DuŜy jesteś – zamruczała, wtykając dłoń za pasek. Szarpnęła do siebie. Poszedł za nią z gracją robota, cały odrętwiały. Nie mógł uwierzyć w to, Ŝe się zdecydował. Ale jak inaczej miałby to zrobić? Samica oparła się o zlew i jednym wyćwiczonym ruchem wskoczyła na blat. Kiedy rozłoŜyła uda, jej spódniczka podniosła się, ukazując zakończone koronką czarne pończochy. Nie miała majtek. – Oczywiście bez całowania – zamruczała, rozpinając mu rozporek. – Znaczy, w usta. Poczuł, jak chłodne powietrze wdziera się do środka, po czym jej ręka wślizgnęła się w bokserki. Wzdrygnął się, czując, jak łapie jego członek. Po to tu przecieŜ przyszedł, przypomniał sobie. Za to zapłacił. Potrafił to zrobić. NajwyŜszy czas iść naprzód. Zapomnieć o Belli. O celibacie. – Rozluźnij się, kochasiu – powiedziała zachrypłym głosem. – Twoja Ŝona się nie dowie. Moja szminka nie rozmazuje się przez osiemnaście godzin i nie psikam się perfumami. Dlatego moŜesz się zabawić. Furiath przełknął ślinę. „Mogę to zrobić”. John wysiadł z ciemnoniebieskiego BMW ubrany w nowiutkie czarne spodnie, czarną jedwabną koszulę oraz nową zamszową kurtkę imitującą kurtkę klubową. To nie były jego ubrania. Podobnie jak samochód, który wcześnie zawiózł jego i Khilla do centrum, naleŜały do Blastha. – Jesteśmy gotowi – rzekł Khill, kiedy przechodzili przez parking. Slonko259

334

John zerknął w miejsce spotkania z reduktorami Przypomniał sobie, jak czuł się wtedy potęŜny, przekonany, Ŝe jest wojownikiem... Bratem. To uczucie minęło jednak, zupełnie jakby coś go wtedy omamiło, opętało. Teraz, kiedy szedł z przyjaciółmi, czuł się jak wielkie „nic specjalnego”, które wlazło w jego skórę. Przed klubem John chciał się ustawić na końcu kolejki, lecz Khill go powstrzymał. – Mamy wolny wstęp, pamiętasz? I mieli. Wystarczyło, Ŝ Khill wymienił imię Xhex, a olbrzymi mięśniak przy drzwiach poderwał się i wyszeptał mu coś na ucho. Po chwili odsunął się na bok. – Chce, Ŝebyście poszli na tyły. Tam gdzie VIP–y. Znacie drogę? – Pewnie – odparł Khill, podając mu rękę. Bramkarz włoŜył mu coś do kieszeni. – Jeśli przyjdziecie jeszcze, wpuszczę was od razu. – Dzięki, stary. – Khill poklepał gościa po ramieniu i zniknął w klubie. John ruszył za nim, nie próbując hamować jego napuszenia. I dobrze. Kiedy ruszył przez drzwi, nie trafił na schodek i poleciał najpierw do przodu, potem do tyłu. A kiedy próbował pozostać w pionie, wpadł na gościa stojącego w kolejce. Facet, który niczego się nie spodziewał, bo podrywał właśnie laskę, odwrócił się wkurzony. – Co do... – Zamarł jednak, kiedy zobaczył Johna. – No tak... Przepraszam. John nie wiedział przez chwilę, jak zareagować, dopóki nie poczuł na karku dłoni Blastha. – Chodź, John, idziemy. I John pozwolił poprowadzić się do środka, gotowy zatonąć w tłumie ludzi. Kiedy się rozejrzał, otoczenie przestało być takie przytłaczające. CóŜ, oceniał to z dogodnego punktu ponad dwóch metrów nad ziemią. Khill rozejrzał się. – Idźcie na tyły. Gdzie są te cholerne tyły? – Myślałem, Ŝe ty wiesz! – powiedział Blasth. – Nie, po prostu nie chciałem wyjść na idiotę... Zaraz, chyba mam. – Kiwnął ręką w stronę zasłoniętego kotarą miejsca, którego strzegło dwóch kolosów. – Rzuca się w oczy, Ŝe to sektor dla VIP–ów. Panie pozwolą? Khill ruszył, jakby dokładnie wiedział, co robi. Zamienił słówko z bramkarzem i, o dziwo, kotara uniosła się. Wparowali do środka. CóŜ, Blasth i Khill moŜe i wparowali. John starał się nie potrącić juŜ nikogo. Miał szczęście, Ŝe tamten gość okazał się mięczakiem. Następnym razem pewnie trafiłby na jakiegoś osiłka. Do tego uzbrojonego. Slonko259

335

Sektor dla VIP–ów miał własny bar i barmanów, a kelnerki ubrane były jak ekskluzywne striptizerki. Stali klienci nosili garnitury, kobiety kosztowne skrawki... tak naprawdę to chyba niczego. Zebrany tłum był barwny, rozpustny... Co sprawiło, Ŝe John poczuł się jak kompletny pozer. Po obu stronach sali stały ławy, trzy z nich wolne. Khill wybrał tę w najdalszym zakątku. – Ta jest najlepsza – oświadczył. – Zaraz przy wyjściu awaryjnym. W mroku. Na stoliku stały dwa opróŜnione kieliszki. Ledwie usiedli, zjawiła się kelnerka, Ŝeby posprzątać. Blasth i Khill zamówili po piwie, John odpuścił, stwierdziwszy, Ŝe musi mieć dzisiaj trzeźwy umysł. Siedzieli nie dłuŜej niŜ pięć minut, kiedy nagle usłyszeli kobiecy głos: – Hej, tatuśkowie. Wszyscy trzej podnieśli wzrok. Ujrzeli stojącą przednimi blond Wonder Woman. Była atrakcyjna niczym Pam Anderson, uwagę zwracał przede wszystkim jej biust. – Cześć, skarbie – przeciągle zagadnął Khill. – Jak ci na imię? – Wisienka. – PołoŜyła obie dłonie na stoliku i pochyliła się do przodu, demonstrując idealny biust, opaloną w solarium skórę i wybielone zęby. – Chcesz wiedzieć, dlaczego? – Jak pragnę oddychać. Pochyliła się bardziej. – Bo jestem słodka i wszędzie tak smakuję. Na twarzy Khilla malował się rozpustny uśmiech. – Więc chodź, usiądź przy mnie... – Hej, chłopcy – rozległ się głęboki głos. O, Jezu. Do ich stolika podszedł ogromny koleś i John nie wiedział, czy to aby dobrze rokuje. Facet w czarnym garniturze, o ametystowych oczach i z irokezem wyglądał jak zbir i dŜentelmen w jednej osobie. „Dobra, to wampir”, pomyślał John. Nie był pewien, skąd to wiedział, ale nie miał wątpliwości. Tamten nie tylko był potęŜny, ale teŜ wytwarzał wokół siebie atmosferę jak bracia: potęga gotowa w kaŜdej chwili wybuchnąć. – Charity, produkuj się gdzie indziej, jasne? – powiedział. Blondynka nie wydawała się zachwycona, a i Khill teŜ był wściekły. Ale oddaliła się i... kurde, odstawiła ten sam numer dwa stoliki dalej. Widząc, Ŝe Khillowi mina nieco zrzedła, facet z irokezem nachylił się i powiedział:

Slonko259

336

– Taa, jej wcale nie chodziło tylko o to, Ŝeby spędzić czas w twoim towarzystwie, chłopie. To profesjonalistka, jak większość kobiet w tym sektorze, więc jeśli nie chcesz płacić, idź do strefy otwartej, poderwij nawet kilka i je tu przyprowadź, zgoda? – Facet uśmiechnął się, ukazując potęŜne kły. – Przy okazji, jestem właścicielem, więc odpowiadam za wasze tyłki Ułatwcie mi robotę i zachowujcie się. – Zanim odszedł, zwrócił się do Johna: – Zbihr kazał cię przywitać. Po czym odszedł, zagadując do wszystkich po drodze, wreszcie zniknął za nieoznakowanymi drzwiami w głębi sali. John zastanawiał się, skąd ten facet znał Z, po czym stwierdził, Ŝe niewaŜne, jakie ma się znajomości, gościa z irokezem lepiej mieć po swojej stronie. Inaczej naleŜałoby nosić kombinezon z kevlaru. Albo nawet wyjechać z kraju. – CóŜ – rzekł Khill – to powaŜna rada. Cholera. – Hm... taaa. – Kiedy kolejna blondynka przespacerowała się obok nich, Blasth poprawił się na siedzeniu. – To co... eee, idziemy na parkiet? – Blasth, ty zbereźniku! – Khill zerwał się z ławy. – Pewnie, Ŝe tak. John... John zamigał, Ŝe zostaje i popilnuje stolika. Khill klepnął go w ramię. – Dobra, przyniesiemy coś dla ciebie z bufetu. John gwałtownie pokręcił głową, ale kumple juŜ się odwrócili. O, BoŜe. Powinien zostać w domu. Powinien sobie odpuścić. Obok przepłynęła jakaś brunetka. Na wszelki wypadek prędko spuścił wzrok, ale się nie zatrzymała. Ani ona, ani Ŝadna inna, jakby właściciel lokalu kazał im zostawić ich w spokoju. No i dobrze, bo brunetka wyglądała tak, jakby mogła zjeść faceta Ŝywcem. John rozsiadł się w fotelu, nie spuszczając wzroku ze szklanek z piwem. Czuł, Ŝe ludzie gapią się na niego... I na pewno zastanawiali się, co on tu, u diabła, robi. Co miało sens. Nie był jak Blasth czy Khill, taki odwaŜny. Ta cała muzyka, picie i seks wcale nie dodawały mu animuszu, raczej sprawiały, Ŝe chciał zniknąć. PowaŜnie juŜ rozwaŜał myśl o zmyciu się stąd, kiedy nagle jakby uderzył go słup gorąca. Popatrzył na sufit, Ŝeby sprawdzić, czy nie siedzi pod wentylatorem. Nie. Rozejrzał się. O, cholera. Przez kotarę do sektora dla VIP–ów wchodziła właśnie szefowa ochrony.

Slonko259

337

John gwałtownie przełknął ślinę. Wyglądała jak wtedy. Miała na sobie pakerkę, ukazującą jej potęŜne ramiona, i skórzane spodnie opinające jej biodra i długie uda. Przycięła chyba jeszcze włosy, które w świetle reflektorów niezwykle błyszczały. Gdy tylko ich oczy się spotkały, odwrócił wzrok. Przeraziła go myśl, Ŝe będzie wiedziała, co robił, kiedy ostatnio o niej myślał. Na pewno będzie wiedziała, Ŝe... wyobraŜając ją sobie, doszedł. Do diabła, szkoda, Ŝe nie miał drinka, Ŝeby zająć ręce. I zimnej zgrzewki, na policzki. Chwycił piwo Blastha i pociągnął, czując, Ŝe ona kieruje się w jego stronę. Kurde, nie wiedział, czy gorzej będzie, jeśli się zatrzyma, czy... kiedy przejdzie obok. – Znowu tutaj, tylko inaczej wyglądasz. – Jej głos był niski, niczym przytłumiony ogień. I sprawił, Ŝe rumieniec na jego policzkach się pogłębił. – Gratulacje. Odchrząknął. Co zabrzmiało głupio. Jakby był w stanie wydobyć choć słowo. Czując się jak głupiec, bezgłośnie rzekł: – Dzięki. – Kumple się tu kręcą? Przytaknął i pociągnął łyk piwa. – A ty? – Jej głos był jak sam seks. Wywołał ciarki na całym jego ciele... I wtedy jego członek stanął. – CóŜ, jeśli nie wiesz, z tyłu są łazienki z dodatkowym pomieszczeniem, zapewniające prywatność. – Zaśmiała się, jakby wiedziała, Ŝe jest podniecony. – Miłej zabawy z panienkami, ale pilnujcie się. Wtedy nie będziecie mieć ze mną do czynienia. Odeszła, a tłum przed nią się rozstępował, nawet męŜczyźni postury futbolistów schodzili jej z drogi. Patrząc za nią. John poczuł w spodniach nagły ścisk. No tak, był twardy jak kamień i gruby jak jego pieprzone ramię. Zmienił pozycję, a spowodowane tym tarcie spodni sprawiło, Ŝe aŜ przygryzł dolną wargę. Schował rękę pod stół, mając zamiar zrobić trochę miejsca w rozporku, ale gdy tylko go dotknął, przed oczami stanęła mu postać ochroniarki i o mało się nie spuścił. Poderwał rękę z taką prędkością, Ŝe walnął w blat stołu. Zgiął się więc w biodrach, licząc, Ŝe w ten sposób sobie ulŜy, ale tylko pogorszył sprawę. Był niespokojny i niezaspokojony, pewnie dlatego szybko pogarszał mu się nastrój. Przypomniał sobie, jak poradził sobie wtedy, w łóŜku, i stwierdził. Ŝe musi skorzystać z tego i teraz. Natychmiast, zanim znowu się spuści. Cholera, moŜe mógłby to załatwić tutaj? Marszcząc brwi, popatrzył w stronę korytarza z drzwiami po obu stronach. Slonko259

338

Jedne akurat się otworzyły. Wyszła z nich niewysoka rudowłosa kobieta wyglądająca na profesjonalistkę, a zaraz za nią szedł... Furiath? Tak, to zdecydowanie był on. Wciskał koszulę w spodnie. Nie odzywali się do siebie, po paru krokach kobieta skręciła w lewo, idąc prosto do grupy męŜczyzn, brat szedł naprzód, jakby zmierzał do wyjścia. Furiath wreszcie rozejrzał się i napotkał wzrok Johna. Przez moment sytuacja była trochę niezręczna, potem wojownik podniósł rękę w geście powitania i ruszył w stronę bocznego wyjścia. Oszołomiony John upił łyk piwa. Jasne jak słońce, Ŝe tamta babka nie była z nim w łazience, Ŝeby mu zrobić masaŜ pleców. Chryste, a podobno Ŝył w celi... – A to jest John. John odwrócił raptownie głowę. O, kurczę. Blasth i Khill trafili na Ŝyłę złota. Trzy kobiety, które przyprowadzili, były bardzo ładne i prawie całkiem nagie. Khill przedstawił kaŜdą z nich: – To Brianna, to CiCi, a to Liz. Dziewczyny, to nasz kumpel, John. UŜywa języka migowego, by się porozumieć, więc będziemy tłumaczyć. John dokończył piwo Blastha. Napotykając po raz kolejny na barierę komunikacyjną, czuł się jak głupek Zastanawiał się juŜ, jak powiedzieć, Ŝe właśnie się zmywa, kiedy jedna z dziewczyn usiadła obok niego. Poczuł się jak w potrzasku. Podeszła kelnerka i zebrała zamówienia. Po jej odejściu zaczęły się śmichy–chichy i gadanina, piski dziewczyn mieszały się z głębokim głosem Khilla i nieśmiałym śmiechem Blastha. John nie podnosił wzroku. – BoŜe, aleś ty przystojny – zagaiła jedna z dziewczyn. – Jesteś modelem? Rozmowa raptownie ucichła. Khill postukał zwiniętą dłonią w stół przed Johnem. – Hej, J. Ona mówi do ciebie. ZaŜenowany John podniósł głowę, napotykając spojrzenie róŜnokolorowych oczu kumpla. Khill kiwnął głową, wskazując dziewczynę siedzącą obok Johna, po czym wytrzeszczył wymownie oczy, jakby chciał powiedzieć: „Mógłbyś przejąć pałeczkę, stary?”. John wziął głęboki oddech i spojrzał w lewo. Dziewczyna wpatrywała się w niego z... kurde, absolutnym oddaniem. – Bo jesteś, no wiesz, taki piękny – powiedziała. Chryste Panie, i co miał na to odpowiedzieć?

Slonko259

339

Poczuł uderzenie gorąca na twarzy i napięcie w całym ciele, więc na migi zwrócił się do Khilla: Poproszę Fritza, Ŝeby mnie zabrał. Muszę lecieć. Przecisnął się między siedzącymi, niemal tratując dziewczynę siedzącą obok. Nie mógł się doczekać powrotu do domu.

Slonko259

340

38 KIEDY O PIĄTEJ RANO ZADZWONIŁ BUDZIK, Jane wcisnęła guzik drzemki. Dwukrotnie. Zwykle bez ociągania się wstawała i wskakiwała pod prysznic, zanim jeszcze się dobrze rozbudziła. Jednak nie dzisiaj. Dziś po prostu leŜała, wpatrując się w sufit. BoŜe, ale miała sny... sny o tym zjawiskowym kochanku, który ją brał wielokrotnie, i to tak mocno. Nadal go czuła na sobie, w sobie. Dosyć juŜ. Im więcej o tym myślała, tym bardziej bolała ją klatka piersiowa, więc z herkulesowym wysiłkiem skierowała uwagę na pracę. Przez którą wplątała się w tę sytuację z Manello. Nie mogła uwierzyć, Ŝe ją pocałował... Ale to zrobił. A Ŝe zawsze w głębi duszy zastanawiała się, jaki on jest, nie odwróciła twarzy. Dlatego po raz drugi ją pocałował. Był dobry, co jej nie dziwiło. Nowością natomiast był fakt, Ŝe źle się z tym czuła. Jakby kogoś zdradziła. Cholerny budzik znowu zadzwonił; wyłączyła go, przeklinając. Do diabła, była zmęczona, chociaŜ wydawało jej się, Ŝe poszła spać wcześnie. O której wyszedł Manny? Pamiętała, Ŝe pomógł jej się tu dostać i połoŜył ją do łóŜka, ale miała taki mętlik w głowie, Ŝe nie wiedziała, która to była godzina ani jak długo zasypiała. NiewaŜne. Odrzuciła kołdrę i poszła do łazienki. Kiedy strumień gorącej wody napełniał łazienkę parą, zamknęła drzwi, zdjęła T–shirt i... Jane zmarszczyła brwi, czując wilgoć między nogami. Zrobiwszy szybki rachunek stwierdziła, Ŝe okres przyszedł za wcześnie... To nie był wcale okres. Uprawiała seks. Szok ją sparaliŜował. O BoŜe, co ona zrobiła? Co najlepszego zrobiła? Odwróciła się, chociaŜ nie miała gdzie iść. Zakryła dłonią usta. Na lustrze, odsłonięty przez parę, widniał napis: „Kocham cię, Jane”. Zatoczyła się do tyłu, wpadając na drzwi. Cholera. Spała z Mannym Manello. I kompletnie nic nie pamiętała. Furiath usiadł w gabinecie Ghroma, tym razem na stojącym przed kominkiem niebieskim fotelu z podłokietnikami. Włosy nadal miał wilgotne po prysznicu, a w dłoni trzymał filiŜankę kawy.

Slonko259

341

Potrzebował skręta. Jak tylko pozostali członkowie Bractwa weszli, spojrzał na Ghroma. – Mogę zapalić? Król kiwnął głową. – Patrzę na to jak na słuŜbę publiczną. Wszystkim przydałby się dzisiaj odlot. To prawda. Wszyscy czuli się jakoś nieswojo. Zdenerwowany Zbihr stał przy regale z ksiąŜkami, roztargniony Butch siedział z komputerem na kolanach. Ghrom, niemal zakryty stertą papierów, wyglądał na wykończonego. Rankohr chodził w kółko, nie mogąc ustać spokojnie – znak, Ŝe na pewno nie brał udziału w Ŝadnej nocnej walce. A Vrhedny... wyglądał najgorzej. Stał przy drzwiach, wpatrując się w nicość. Wcześniej zimny, teraz wręcz lodowaty. Cholera, był bardziej ponury niŜ poprzedniego wieczoru. Zapalając papierosa, Furiath pomyślał o Jane i V. Ciekawe, jaki był ich seks. WyobraŜał sobie, Ŝe pomiędzy momentami ostrej walki były teŜ urocze chwile porozumienia. Taaa, na pewno nie to, co on przeŜył w tej łazience. Z prostytutką. Wolną ręką przejechał po włosach. Czy wciąŜ jest się prawiczkiem, będąc w kobiecie, ale nie kończąc? Nie miał pewności. Tak czy inaczej, nie zamierzał nikogo o to pytać. To było zdecydowanie zbyt obrzydliwe. W mordę... Myślał, Ŝe jak z kimś to juŜ zrobi, to będzie mógł wreszcie ruszyć dalej, wcale jednak tak nie było. Czuł się jeszcze bardziej uwięziony, zwłaszcza Ŝe idąc potem przez posiadłość, myślał o Belli: miał nadzieję, Ŝe nie przyłapie go śmierdzącego tą samicą człowieków. Zachowanie dystansu będzie ewidentnie wymagać czegoś innego. Chyba Ŝe... cholera, moŜe jest potrzebny sam w sobie. Powinien się wyprowadzić. – Zacznijmy – rzekł Ghrom na początek zebrania. Najpierw omówili serię problemów dotyczących glymerii, następnie Rankohr, Butch oraz Z zdali raport z wydarzeń w terenie. Nie było tego duŜo. Ostatnio nie było widać nieumarłych, najprawdopodobniej dlatego, Ŝe gliniarz zabił dwa tygodnie temu przywódcę reduktorów. Normalne. KaŜde zmiany w przywództwie tamtych zazwyczaj oznaczały, krótki niestety, okres przestoju w wojnie. Kiedy Furiath zapalił kolejnego skręta, Ghrom odchrząknął. – Teraz... odnośnie do ceremonii Najsamca. Furiath zaciągnął się głęboko, oczy V zabłyszczały. Cholera. Facet wyglądał tak, jakby w ciągu ostatniego tygodnia postarzał się o sto pięćdziesiąt lat; skóra mu poŜółkła, brwi opadły, wargi napięły się. Nigdy nie był wybitnie piękny, ale teraz wyglądał jak śmierć. – O co chodzi? – zapytał V. Slonko259

342

– Będę tam. – Ghrom spojrzał na Furiatha. – Furiath, ty teŜ. Pójdziemy dziś o północy, zgoda? Furiath kiwnął głową. Miał wraŜenie, Ŝe Vrhedny chce się odezwać. Jego ciało napięło się, oczy zrobiły się rozbiegane, szczęka zaciśnięta... nic jednak nie powiedział. Furiath wydmuchnął chmurę dymu i zgniótł niedopałek w kryształowej popielniczce. To straszne patrzeć, jak twój brat krwawi, wiedzieć, Ŝe cierpi, i nie móc nic na to poradzić... Zamarł, czując dziwny spokój. – Wyjdźcie stąd, wszyscy. Idźcie się zrelaksować. Wszystkim nam nerwy puszczają... – powiedział nagle Ghrom, przecierając oczy. I wtedy odezwał się Furiath: – Vrhedny, gdyby nie sprawa z Najsamcem, byłbyś z Jane, tak? V zmruŜył diamentowe oczy. – Co, do cholery, ma jedno z drugim wspólnego? – Ty byś z nią był – potem Furiath odwrócił się do Ghroma – a ty byś mu na to pozwolił, tak? To znaczy, wiem, Ŝe to człowiek, ale pozwoliłeś Mary wejść... V przerwał mu głosem twardym jak samo jego spojrzenie, jakby nie mógł uwierzyć, Ŝe Furiath moŜe być aŜ tak bezmyślny. – To nic nie da, więc daruj sobie, do diabła. – AleŜ da. Oczy Vrhednego przybrały odcień bieli. – Bez obrazy, ale nie wytrzymam. Najlepszym posunięciem dla ciebie w tej chwili będzie, jak sobie darujesz. Rankohr ukradkiem przesunął się na stronę V, a Zbihr stanął za Furiathem. Ghrom podniósł się. – MoŜe skończmy ten spór. – Nie, wysłuchajcie mnie. – Furiath wstał z fotela. – Pani Kronik potrzebuje męŜczyzny z Bractwa, prawda? Do celów rozrodczych, czy nie tak? Dlaczego musisz to być właśnie ty? – A kto inny, do cholery!? – zawarczał V, ustawiając się w pozycji do ataku. – Dlaczego nie... ja? Nawet granat rzucony pod biurko Ghroma nie wzbudziłby takich emocji. Zapadła grobowa cisza. Bracia patrzyli na niego, jakby co najmniej wyrosły mu rogi. – Dlaczego nie? Potrzebne jej tylko DNA, prawda? Dlatego kaŜdy z braci mógłby się nadać. Moja linia jest silna, krew dobra. Dlaczego nie mógłbym to być ja? Slonko259

343

Zbihr szepnął: – Jezu... Chryste. – Nie ma Ŝadnego powodu, dla którego nie mógłbym być Najsamcem. Wściekłość V wezbrała, jakby ktoś rąbnął go w tył głowy rozgrzaną patelnią. – Dlaczego miałbyś to zrobić? – Jesteś moim bratem. Jeśli mogę naprawić szkodę, dlaczego miałbym tego nie zrobić? Ja nie pragnę Ŝadnej konkretnej kobiety. – Pomasował ściśnięte gardło. – Jesteś synem Pani Kronik, tak? Więc moŜesz jej zasugerować zmianę. Kogoś innego zapewne by zabiła, ale nie ciebie. Cholera, pewnie mógłbyś jej to nawet po prostu... zakomunikować. Opuścił dłoń. – I mógłbyś ją zapewnić, Ŝe będę lepszy, bo nie jestem w nikim zakochany. Diamentowe oczy V wpatrywały się niewzruszenie w Furiatha. – To jest złe. – Cała ta ceremonia jest zła. Ale to juŜ nie ma znaczenia, prawda? – Furiath zerknął w stronę biurka, napotykając spojrzenie króla. – Ghrom, co ty na to? – Cholera – padła odpowiedź. – Doskonałe określenie, panie, ale to nie odpowiedź. Ghrom znacznie zniŜył głos: – Nie mówisz chyba powaŜnie... – Mam za sobą kilka wieków celibatu do nadrobienia. To zupełnie niezły początek. – Miał to być Ŝart, ale nikt się jakoś nie roześmiał. – No, dalej, kto inny mógłby to zrobić? Wszyscy jesteście zajęci. Jedynym kandydatem jeszcze mógłby być John Matthew, bo jest z linii Hardhego, ale nie jest członkiem Bractwa i nie wiadomo, czy kiedykolwiek będzie. – Nie – Zbihr pokręcił głową. – Nie... To cię zabije. – MoŜe jak się zajeŜdŜę na śmierć, to tak. Ale pomijając to, będzie w porządku. – Jeśli się zdecydujesz, nie będziesz miał normalnego Ŝycia. – Pewnie, Ŝe będę miał. – Furiath doskonale wiedział, do czego zmierza Z, więc specjalnie przeniósł uwagę na Ghroma. – Pozwolisz V być z Jane, prawda? Jeśli się zgodzisz, będą mogli ze sobą być. To, oczywiście, nie było stosowne. Zgodnie z tradycją i prawem nie wydawało się rozkazu królowi, pomijając fakt, Ŝe mógł za to przegonić go przez cały stan Nowy Jork. Jednak w tym konkretnym momencie Furiatha nie obchodził protokół.

Slonko259

344

Ghrom sięgnął pod okulary, odruchowo przetarł oczy, po czym przeciągle wypuścił powietrze. – V jako jedyny poradzi sobie z ryzykiem związanym z byciem w związku z człowiekiem. Tak więc... taaa... a niech mnie, wyraŜam zgodę. – A więc pozwolisz mi go zastąpić? A on pójdzie do Pani Kronik. Zegar szafkowy stojący w rogu zaczął wybijać godzinę w tempie bicia serca. Gdy zamilkł, wszystkie spojrzenia spoczęły na Ghromie. Po chwili król rzekł: – Niech tak będzie. Zbihr zaklął. Butch zagwizdał cicho. Rankohr zgryzł lizaka. – Świetnie – powiedział Furiath. „W mordę, co ja właśnie zrobiłem?”. Widocznie jednak pozostali myśleli podobnie, poniewaŜ nikt się nie ruszył ani nie odezwał. Milczenie przełamał dopiero Vrhedny... rzucając się pędem przez pokój. Furiath nawet się nie zdąŜył zorientować. Miał właśnie zapalać kolejnego skręta, gdy rzucił się na niego V, masywnymi ramionami wyciskając z niego ostatni oddech. – Dzięki – wychrypiał Vrhedny. – Dziękuję. Nawet jeśli ona ci na to nie pozwoli, dziękuję ci, bracie.

Slonko259

345

39 – UNIKASZ MNIE. Jane podniosła wzrok znad komputera. Manello stał przed nią niczym dąb, z rękami wspartymi na biodrach, zwęŜonymi oczami, prawdziwe uosobienie stanowczości. Kurczę, jej biuro było całkiem obszerne, ale on sprawił, Ŝe zdawało się ciasne niczym komórka. – Nie unikam cię. Nadrabiam zaległości. – Pieprzenie. – ZałoŜył ręce na piersi. – Jest czwarta po południu, do tej pory juŜ dwa razy jedlibyśmy razem. Co jest? Oparła się w fotelu. Kłamstwo nie było jej mocną stroną, ale na pewno nad tym popracuje. – Nadal podle się czuję, Manello, i jestem po uszy zawalona pracą. – W porządku, ani jedno, ani drugie nie było kłamstwem. Ale powiedziała to, Ŝeby uniknąć innego tematu. Nastąpiła długa pauza. – Chodzi o wczoraj? Drgnęła i skapitulowała. – Eee, słuchaj, Manny, jeśli o to chodzi... Przepraszam, ale tamto nie moŜe się juŜ powtórzyć. Jesteś świetny, naprawdę, ale ja... – zawiesiła głos. Miała chęć powiedzieć coś w stylu, Ŝe jest zakochana w kimś innym, ale to absurd. Nikogo przecieŜ nie miała. – Chodzi o wydział? – Nie, to po prostu było nie w porządku. – Wiesz, Ŝe to jest niewłaściwe, nawet jeśli utrzymamy wszystko w sekrecie. – A jeśli odejdziesz? Pokręciła głową. – Nie, po prostu... nie mogę. Nie powinnam spać z tobą wczorajszej nocy. Podniósł brwi. – Słucham? – Po prostu nie sądzę... – Momencik. Skąd pomysł, Ŝe ze sobą spaliśmy? – Ja... załoŜyłam, Ŝe tak było. – Pocałowałem cię. Zrobiła się niezręczna sytuacja, więc wyszedłem. Zero seksu. Skąd pomysł, Ŝe był?

Slonko259

346

Jezu Chryste... Jane pomachała rozdygotaną dłonią. – Chyba mi się śniło... Dość realistycznie. Hm... Mogę cię przeprosić? – Jane, co się z tobą, u licha, dzieje? – Manello obszedł biurko. – Wyglądasz na przeraŜoną. Wiedziała, Ŝe oczy ją zdradzą, nie potrafiła jednak ukryć lęku. – Wydaje mi się... niewykluczone, Ŝe tracę zmysły. Mówię powaŜnie, Manny. Coś jakby schizofrenia. Halucynacje, wypaczona rzeczywistość i... zaniki pamięci. ChociaŜ fakt, Ŝe w nocy uprawiała seks, wcale nie był wytworem jej wyobraźni. Cholera... a moŜe? Manny pochylił się i połoŜył ręce na jej ramionach. Cichym głosem zapewnił: – Znajdziemy kogoś, do kogo moŜesz pójść. Zajmiemy się tym. – Boję się. Manny ujął jej dłonie, przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. – Jestem przy tobie. Odwzajemniając uścisk, powiedziała: – MoŜna cię pokochać, Manello. Naprawdę. – Wiem. Zaśmiała się słabo, a jej śmiech zginął w zgięciu jego szyi. – Ale teŜ bezczelny. – Trafiłaś w sedno. Odsunął się i połoŜył dłoń na jej policzku, spojrzał powaŜnie brązowymi oczami. – Naprawdę cięŜko mi to mówić, ale nie moŜesz zostać na bloku operacyjnym, Jane. Nie w takim stanie... Pierwszym odruchem był sprzeciw, ale po chwili wypuściła powietrze i zapytała: – Co powiemy ludziom? – ZaleŜy, jak długo to potrwa. Na razie? Zachorowałaś na grypę. – ZałoŜył kosmyk jej włosów za ucho. – Oto plan: porozmawiasz z moim znajomym psychiatrą. Mieszka w Kalifornii, więc nikt się niczego nie dowie. Zaraz do niego zadzwonię. Umówię cię równieŜ na tomografię komputerową. Zrobimy ją po godzinach w Imaging Associates, na drugim końcu miasta. Nikt nie będzie wiedział. Kiedy Manello odchodził, widziała ból w jego oczach. Kiedy jednak pomyślała o swojej sytuacji, wróciło dziwne wspomnienie. Pewnej nocy, trzy lub cztery lata temu, zimą, wychodziła ze szpitala z uczuciem niepokoju. Coś, jakiś wewnętrzny głos, kazał jej zostać w szpitalu i przespać się na kanapie, Slonko259

347

ale zdławiła go, przypisując paskudnej pogodzie. Mroźny deszcz sprawił, Ŝe Caldwell było jak ślizgawka, nic dziwnego, Ŝe podświadomie nie chciała wychodzić w taką pogodę. Jednak dokuczliwe uczucie nie zniknęło. Walczyła z tym głosem w głowie przez całą drogę na podziemny parking, aŜ wreszcie, kiedy włoŜyła kluczyki do stacyjki, miała wizję. To przekleństwo było niezwykle wyraźne, wydawało jej się, Ŝe juŜ się wydarzyło, a to, co teraz widzi, to tylko wspomnienie: widziała swoje dłonie mocno uczepione kierownicy, w przedniej szybie dwa oślepiające światła padające z naprzeciwka. Poczuła kłujący ból zderzenia, draŜniące wirowanie, palenie w płucach, kiedy krzyczała. Wystraszona, powoli wyjechała w lodowaty deszcz. Doskonały przykład jazdy z ograniczonym zaufaniem. Co drugi samochód był dla niej potencjalnym wrakiem i najchętniej jechałaby chodnikiem, gdyby mogła. W pół drogi do domu stanęła na światłach, modląc się, Ŝeby nic w nią nie wjechało. Jednak, niczym zrządzenie losu, tuŜ za nią pojawił się samochód. Stracił przyczepność i wpadł w poślizg. Uczepiła się kierownicy i spojrzała w lusterko wsteczne... obserwowała, jak światła mijania zbliŜają się nieubłaganie... Samochód ominął ją. Kiedy Jane upewniła się, Ŝe nikomu nic się nie stało, zaśmiała się w duchu, głęboko odetchnęła i ruszyła do domu. Podczas jazdy rozmyślała nad tym, jak mózg ekstrahował przyjęte informacje i wysnuwał na ich podstawie wnioski, w jaki sposób silne myśli i lęki moŜna było pomylić ze zdolnościami przewidywania, jak raporty ze złego stanu dróg w wiadomościach przenikały i prowadziły do... CięŜarówka wbiła się w nią czołowo jakieś trzy mile od domu. Kiedy wyjeŜdŜała zza rogu i dostrzegła światła na swoim pasie, zdąŜyła jedynie pomyśleć: „Cholera, jednak przeczucie mnie nie myliło”. Skończyło się na złamanym obojczyku i zmasakrowanym samochodzie. Kierowca cięŜarówki i jego wóz mieli się dobrze. Teraz, kiedy patrzyła, jak Manello opuszcza jej biuro, wiedziała, co się wydarzy. I było to uczucie tak samo wyraziste, jak tamta wizja. Niezaprzeczalne, jak upływ czasu. Nie do powstrzymania, niczym pędząca cięŜarówka. – Moja kariera dobiegła końca – wyszeptała martwym głosem. – Jestem skończona. Vrhedny ukląkł przy łóŜku, zawiesił sznur czarnych pereł na szyi i zamknął oczy. Kiedy sięgał umysłem na Drugą Stronę, pomyślał o Jane. Pani Kronik moŜe równie dobrze wiedzieć od początku, o co chodzi.

Slonko259

348

Chwilę trwało, zanim otrzymał odpowiedź od matki, a potem leciał przez antymaterię do nieziemskiej krainy, materializując się na białym dziedzińcu. Pani Kronik stała pod drzewem ptaków, a jeden, brzoskwiniowy, podobny do zięby, siedział na jej dłoni. Miała odrzucony kaptur i V widział jej zjawiskowo piękną twarz. Zaskoczony, dostrzegł na niej wyraz uwielbienia, kiedy tak patrzyła na maleńkie stworzenie w błyszczącej dłoni. „To miłość”, pomyślał. Nie przypuszczał, Ŝe jest do niej zdolna. Odezwała się pierwsza: – Oczywiście, Ŝe kocham moje ptaki. Są moim pocieszeniem w chwilach zmartwienia, jeszcze większą radością, gdy jestem rozweselona. Słodka melodia ich śpiewu podnosi mnie na duchu, gdy coś mnie smuci. – Spojrzała przez ramię. – Chodzi o tę chirurg człowieków? – Tak – odparł, zbierając się w sobie. Cholera. Była taka spokojna. Oczekiwał złości. Przygotowywał się na potyczkę. A co zamiast tego? Nic ponad spokój. Niczym cisza przed burzą. Pani Kronik zagwizdała do ptaka, który w odpowiedzi wyciągnął szyję i rozłoŜył skrzydełka. – Czy to oznacza, Ŝe jeśli nie wyraŜę zgody na zamianę, odmówisz udziału w ceremonii? Nie chciał tego mówić. Naprawdę nie chciał. – Dałem słowo, a więc nie odmówię. – Doprawdy? Zaskakujesz mnie. Pani Kronik wygwizdała coś do ptaka, który przefrunął na gałązkę. Wyobraził sobie, Ŝe jeśli udałoby się przetłumaczyć ten gwizd, znaczyłby on mniej więcej: „Kocham cię, ale odleć”. Ptak odpowiedział tym samym. – Te ptaki – matka powiedziała to dziwnym, jakby odległym głosem – są naprawdę moją jedyną radością. Wiesz dlaczego? – Nie. – Niczego ode mnie nie chcą, a dają tak wiele. Potem spojrzała wprost w jego oczy i powiedziała głębokim głosem: – To jest dzień twoich narodzin, Vrhedny, synu Krhviopija. Dobrze wybrałeś moment. CóŜ, niezupełnie. Całkiem zapomniał, jaki to dzień – Ja...

Slonko259

349

– PoniewaŜ tego dnia trzysta trzy lata temu wydałam cię na świat, jestem w nastroju, Ŝeby oddać ci przysługę, o jaką prosisz. Jak równieŜ tę, która nie została wypowiedziana choć jasna jest niczym księŜyc w pełni. Oczy V zapłonęły. Nadzieja, niezwykle niebezpieczna emocja, zatliła się w klatce piersiowej niewielkim płomyczkiem. Ptaki szczebiotały wesoło, jakby przewidując jego radość. – Vrhedny, synu Krhviopija, dostaniesz ode mnie dwie rzeczy, na których ci najbardziej zaleŜy. Pozwolę, aby twój brat Furiath zastąpił cię w ceremonii. Będzie dobrym Najsamcem, łagodnym i uprzejmym dla Wybranek, słuŜąc dobrym rodowodem naszemu gatunkowi. V zamknął oczy, czując ogromną ulgę. Tak wielką, Ŝe aŜ się zachwiał. – Dziękuję... – szepnął. – Twoja wdzięczność jest słuszna. – Nagle głos matki stał się zupełnie opanowany. – Ale równieŜ dziwna. Jednak prezenty zawsze znajdują uznanie w oczach odbiorcy, nie darowującego. Teraz to wiem. V spojrzał na nią, starając się nie stracić panowania. – Mój brat będzie chciał walczyć. Będzie chciał walczyć, Ŝeby Ŝyć po tamtej stronie. Furiath na pewno nie zniósłby, gdyby nie mógł choć raz jeszcze zobaczyć Belli. – A ja na to pozwolę. Przynajmniej do momentu, w którym szeregi Bractwa zostaną zasilone. Pani Kronik podniosła świecące ręce do kaptura i zakryła twarz. Następnie bezgłośnie przepłynęła po marmurowej posadzce do niewielkich białych drzwi, które zawsze kojarzył z wejściem do jej prywatnych kwater. – Jeśli nie będzie to ujmą – krzyknął za nią – czy mogę jeszcze o coś prosić? Przystanęła i nie odwracając się do niego, powiedziała: – Wyrzekam się ciebie jako syna. Jesteś wolny ode mnie, a ja od ciebie. Bądź zdrów, wojowniku. Zatrzasnęła drzwi, potem zamknęła je na klucz. Ptaki ucichły, jakby tylko jej obecność wywoływała chęć śpiewu. V stał na dziedzińcu i słuchał łagodnego szumu wody w fontannie. Miał matkę przez całe sześć dni. Nie mógł powiedzieć, Ŝe za nią tęsknił. Albo Ŝe był wdzięczny za przywrócenie go do Ŝycia. Jakkolwiek by patrzeć, próbowała przecieŜ wszystkiego go pozbawić.

Slonko259

350

Kiedy materializował się z powrotem w rezydencji, aby zdać raport, zdał sobie sprawę, Ŝe nawet gdyby jego matka nie wyraziła zgody, i tak wybrałby Jane, a nie ją. NiezaleŜnie od ceny. Pani Kronik wiedziała to od początku. Dlatego właśnie się go wyparła. Mniejsza z tym. Jedyne, na czym mu teraz zaleŜało, to być blisko Jane. Sytuacja się poprawiała, ale nie zamierzał osiadać na laurach. PrzecieŜ Jane mogła się nie zgodzić. Mogła wybrać Ŝycie, które znała, zamiast niebezpiecznego współistnienia z wampirem. Do diabła z tym, pragnął, Ŝeby wybrała jego. V pojawił się w swojej sypialni i rozpamiętywał noc spędzoną z Jane... I wtedy uświadomił sobie, Ŝe zrobił coś niewybaczalnego: miał wtedy wytrysk. W niej. Do cholery. Tak się zatracił, Ŝe zapomniał, iŜ zostawił cząstkę siebie. Jane pewnie traci teraz zmysły. Ale z niego sukinsyn. Bezmyślny, samolubny sukinsyn. Czy on naprawdę myślał, Ŝe ma jej coś do zaoferowania?

Slonko259

351

40 GDY ZAPADŁA NOC, Furiath załoŜył szatę z białego jedwabiu na ceremonię Najsamca. Nie czuł jej na skórze, ale nie dlatego, Ŝe była wykonana z tak miękkiego materiału. Przez dwie ostatnie godziny palił skręta za skrętem, dlatego był całkowicie odrętwiały. A jednak nie aŜ tak napruty, Ŝeby nie wiedzieć, kto stoi za drzwiami, i to nim usłyszał pukanie. – Proszę – rzekł, nie odwracając się od lustra. – Czemu nie jesteś w łóŜku? Bella zachichotała. A moŜe zaszlochała? – Godzinę dziennie, pamiętaj. Zostały mi jeszcze pięćdziesiąt dwie minuty. Podniósł złoty medalion Najsamca i załoŜył go na szyję. ZaciąŜył na jego piersi, jakby ktoś połoŜył tam dłoń i napierał na niego. Mocno. – Jesteś tego pewien? – zapytała miękko. – Tak. – Przypuszczam, Ŝe Z idzie z tobą? – Jest moim świadkiem. – Furiath zgniótł papierosa, wyciągnął następnego i zapalił. – Kiedy wrócicie? Potrząsnął głową, wydychając dym. – Najsamiec Ŝyje po Drugiej Stronie. – Vrhedny nie zamierzał. – Miał specjalny układ. Nadal będę walczył, ale chcę tam zostać. Wstrzymała oddech; on oglądał swoje odbicie w lustrze. Miał wilgotne i poplątane włosy, więc wziął szczotkę i zaczął je nią szarpać. – Furiath, co ty... Nie pójdziesz przecieŜ na ceremonię łysy... Stój. BoŜe, wyrywasz sobie włosy. – Podeszła do niego od tyłu, zabrała mu szczotkę i wskazała na szezlong stojący obok okna. – Usiądź. Pozwól, Ŝe ja to zrobię. – Nie, dziękuję, mogę... – Jesteś dla siebie zbyt surowy. Proszę. – Lekko popchnęła go w lewo. – Ja to zrobię. Bez konkretnego powodu, a moŜe z wielu niewłaściwych, podszedł i usiadł, krzyŜując ręce na piersi. Bella zaczęła od spodu jego grzywy, najpierw rozczesując końce, aŜ, pnąc się ku górze, dotarła do czubka głowy. Potem powoli schodziła znów w dół. Wolną ręką

Slonko259

352

przygładzała rozczesane juŜ włosy. Odgłos szczotkowania oraz jej zapach były niczym gorzko–słodkie przyjemności, które go dosłownie obezwładniały. Łzy zaległy warstwą na jego rzęsach. Spotkanie z nią zdawało się okrucieństwem. Choć zawsze przecieŜ było w jego Ŝyciu coś, co pozostawało poza zasięgiem jego ręki. Najpierw całe dekady szukał brata bliźniaka, czując, Ŝe Zbihr gdzieś Ŝyje, a on nie moŜe go uratować. Potem uwolnił brata tylko po to, by zobaczyć, Ŝe wciąŜ jest oddalony. Wiek po ucieczce od Posiadaczki Zbihra to kolejne piekło, które Furiath spędził w oczekiwaniu, aŜ Z wreszcie straci panowanie nad sobą, a potem interweniował, kiedy tak właśnie się stało. I znów martwił się, kiedy nadejdzie następne załamanie. A potem poznali Bellę i obaj się w niej zakochali. Bella była jak niekończąca się katusza dla jego duszy. – Czy kiedykolwiek wrócisz? – zapytała. – Nie wiem. Szczotka zatrzymała się. – MoŜe ona ci się spodoba. – MoŜe. Nie kończ jeszcze... jeszcze nie teraz. Furiath przetarł oczy, kiedy szczotka ponownie zaczęła przesuwać się po włosach. Ten moment ciszy był ich poŜegnaniem, ona teŜ to wiedziała. I płakała. Poczuł świeŜe ukłucie wilgoci w powietrzu. ChociaŜ nie płakała z tych samych powodów, co on. Płakała z litości nad nim i jego przyszłością, a nie dlatego, Ŝe go kochała i serce jej się krajało. Będzie tęsknić, tak. Martwić się o niego, na pewno. Ale nie rozpaczać. W tym momencie powinien to przerwać, ale nie mógł Był zatopiony w smutku. Oczywiście, zobaczy się ze Zbihrem po Drugiej Stronie. Ale nie z nią... nie mógł wyobrazić sobie, Ŝe ona przechodzi, aby się z nim spotkać. Poza tym nie byłoby to właściwe, jako Ŝe on będzie Najsamcem, i nie wyglądałoby dobrze, gdyby miał prywatne spotkania z samicą z zewnątrz. Nawet jeśli to krwiczka jego brata bliźniaka. Najsamiec zobowiązywał się wobec Wybranki Ŝyć w monogamii w myśli, uczynku i zachowaniu. Wtedy nagle go olśniło. Dziecko. Nie będzie miał okazji zobaczyć ich potomka. MoŜe tylko na zdjęciach. Szczotka przejechała z góry głowy aŜ po kark. Zamknąwszy oczy, dał się ponieść jej rytmicznym ruchom. – Chciałabym, Ŝebyś się zakochał – powiedziała. „JuŜ jestem zakochany”. – Nie muszę. Slonko259

353

Przerwała i stanęła naprzeciwko. – Chcę, Ŝebyś pokochał kogoś naprawdę, nie tak, jak myślisz, Ŝe kochasz mnie. Zmarszczył brwi. – Bez obrazy, ale nie masz pojęcia, co ja... – Furiath, ty tak naprawdę mnie nie... Wstał i zmierzył ją wzrokiem. – Proszę, uczyń mi tę uprzejmość i nie sądź, Ŝe znasz moje emocje lepiej niŜ ja. – Nigdy nie byłeś z kobietą. – Byłem zeszłej nocy. To ją na chwilę zatkało. Po chwili powiedziała: – Proszę, powiedz, Ŝe nie w klubie, nie w... – Z tyłu, w toalecie. W dodatku było miło. Ale w końcu to profesjonalistka. – No, teraz zachował się jak gnojek. – Furiath... nie. – Mogę prosić o szczotkę? Moje włosy mają juŜ dość. – Furiath... – Szczotka. Proszę. Po chwili trwającej wieki wyciągnęła rękę ze szczotką, przez krótki moment byli połączeni drewnianą rączką. – Zasługujesz na coś więcej – szepnęła. – Nieprawda. – Jezu, musiał uciec od jej zbolałego wyrazu twarzy. – Nie pozwól, by twoja litość zmieniła mnie w jakiegoś księcia, Bello. – To wyniszczające. To wszystko. – Wątpliwe. – Podszedł do sekretarzyka, podniósł do ust skręta i zaciągnął się. – Tego właśnie chcę. – Doprawdy? I dlatego paliłeś skręty całe popołudnie? Wszystko w rezydencji nimi śmierdzi. – Palę, bo jestem uzaleŜniony. Jestem ćpunem o słabej woli, Bello, który był wczoraj w nocy z dziwką w publicznej toalecie. Powinnaś mnie potępiać, nie litować się nade mną. Pokręciła głową. – Nie próbuj się oszpecać w moich oczach. To nie zadziała. Jesteś wspaniałym męŜczyzną... – Do diabła... Slonko259

354

– ...który wiele poświęcił dla braci. Prawdopodobnie zbyt duŜo. – Bella, przestań. – MęŜczyzną, który poświęcił nogę, aby uratować brata bliźniaka. Który dzielnie walczył za swoją rasę. Kto poświęca swoją przyszłość na rzecz szczęścia brata – nie moŜna być bardziej szlachetnym. – Patrzyła na niego kamiennym wzrokiem. – Nie mów mi, kim jesteś. Widzę, jaki jesteś, i to wyraźniej niŜ ty. KrąŜył po pokoju, dopóki nie dotarł znów do toaletki. Miał nadzieję, Ŝe po Drugiej Stronie nie ma luster. Nienawidził swojego odbicia. Od zawsze. – Furiath... – Odejdź – zachrypiał. – Proszę, wyjdź. – Kiedy nie posłuchała, odwrócił się. – Na litość boską, nie kaŜ mi załamywać się na twoich oczach. Chcę zachować dumę. To jedyna rzecz, która jeszcze utrzymuje mnie w pionie. Zakryła ręką usta i zamrugała szybko. Następnie podparła się i przemówiła w Starym Języku: – Niech szczęście ci sprzyja, Furiacie, synu Aghona. Niech twe stopy powiodą cię prostą ścieŜką, a noc spadnie miękkim pledem na twe ramiona. Ukłonił się. – Tobie równieŜ, Bello, ukochana nallo mego brata z krwi Zbihra. Kiedy drzwi zamknęły się za nią, Furiath opadł na łóŜko i włoŜył skręta do ust. Rozejrzał się po pokoju, który zajął, odkąd Bractwo przeprowadziło się do rezydencji, i nagle dotarło do niego, Ŝe nigdy nie był to dla niego dom. Raczej pokój gościnny... Luksusowy, anonimowy pokój gościnny... Cztery ściany zawieszone ładnymi olejnymi obrazami, dobre dywany na podłodze i bogate niczym kobieca suknia balowa zasłony w oknach. Miło byłoby mieć dom. Nigdy go nie miał. Odkąd Zbihr został uprowadzony w dzieciństwie, ich mamanh zamknęła się w podziemiach, a ojciec ruszył w pogoń za opiekunką, która uprowadziła małego. Dorastając, Furiath Ŝył wśród ruchomych wprawdzie i oddychających ale tylko cieni domostwa. Wszyscy, nawet psańcy udawali, Ŝe Ŝyją. Nie było słychać śmiechu. śadnej radości. śadnego kalendarza ceremonii. śadnych uścisków. Furiath nauczył się siedzieć cicho i nie wchodzić nikomu w drogę. To w sumie było najlepsze, co mógł zrobić. Był repliką utraconego, przypomnieniem bólu, który czuli wszyscy. Wkrótce zaczął nosić kapelusze, aby zakryć twarz, chodził, powłócząc nogami i kuląc się, aby wydać się mniejszym, mniej dostrzegalnym. Slonko259

355

Kiedy tylko przeszedł przemianę, wyruszył na poszukiwanie brata. Nikt nie machał mu na poŜegnanie. Zniknięcie Z wyczerpało całą zdolność członków rodziny do tęsknoty, tak więc nic nie zostało dla Furiatha. Co w gruncie rzeczy nie było niczym złym. Raczej ułatwieniem. Jakieś dziesięć lat później dowiedział się od dalekiego kuzyna, Ŝe matka umarła we śnie. Natychmiast wrócił do domu, jednak pogrzeb odbył się juŜ bez niego. Osiem lat później zmarł ojciec. Furiathowi udało się dotrzeć na pogrzeb i to była ostatnia noc, jaką spędził w domu rodzinnym. Później dom został sprzedany, psańcy się rozeszli, a jego rodzice jakby nigdy nie istnieli. Brak zakorzenienia nie był dla niego niczym nowym. Był wiecznym tułaczem, a Druga Strona takŜe nie stanowiła dobrego gruntu pod dom. Nie będzie tam przecieŜ brata bliźniaka. Albo braci. Lub... Powściągnął się. Nie pozwolił sobie na myśli o Belli. Kiedy wstał i pozwolił protezie przejąć cięŜar ciała, pomyślał, Ŝe to ironia losu, Ŝe takiemu nomadzie jak on brakuje kończyny. Wsunął kilka skrętów do kieszeni i był juŜ prawie za drzwiami, gdy nagle stanął i odwrócił się. W trzech krokach dotarł do garderoby, otworzył metalowe drzwi trzema obrotami klucza, sięgnął obiema dłońmi do środka. Wyciągnął czarny sztylet. Wziął go w dłoń. Był perfekcyjnie wywaŜony i miał idealny uchwyt. Vrhedny zrobił go dla niego... Ile to juŜ? Siedemdziesiąt pięć lat temu... taaa, tego lata będzie siedemdziesiąt pięć lat, odkąd wstąpił do Bractwa. Przyjrzał się ostrzu w świetle. Siedemdziesiąt pięć lat wytrzebiania reduktorów, a na ostrzu nie było ani jednej rysy. Wyjął drugi, taki sam, a jednak inny. V był mistrzem w swoim fachu, bez wątpienia. Oglądając broń i waŜąc jej cięŜar, przypominał sobie, jak wcześniej tego wieczoru Vrhedny stanął w drzwiach i oznajmił, Ŝe Pani Kronik zezwoliła na zamianę Najsamców. Brat, zawsze taki zimny, tym razem miał w oczach płomień, śycie i nadzieję oraz jaśniejący cel. Furiath wetknął jeden sztylet za satynowy pas, a drugi z powrotem umieścił w sejfie. Potem sztywno zawrócił do drzwi. „Miłość warta jest poświęcenia”, pomyślał, gdy opuszczał pokój. Nawet jeśli nie jego miłość.

Slonko259

356

W tym samym momencie Vrhedny materializował się na końcu ulicy przed mieszkaniem Jane. W środku nie paliły się światła; korciło go, aby wejść, ale pozostał w cieniu. Miał mętlik w głowie. Czuł straszne wyrzuty z powodu Furiatha i potwornie się bał tego, co powie Jane. Zmartwienie na myśl o przyszłym Ŝyciu z człowiekiem. W mordę, martwił się nawet o Wybrankę, która musiała nadrabiać za resztę gatunku. Spojrzał na zegarek. Była ósma. Zapewne Jane niedługo będzie w domu... Drzwi garaŜu naleŜącego do mieszkania obok podniosły się z jękiem i wycofał się z nich zupełnie nieciekawy minivan. Hamulce zaskrzypiały, kiedy zatrzymał się za podjazdem i kierowca wrzucił jedynkę. V zmarszczył brwi, bez wyraźnego powodu poczuł niepokój. Pociągnął nosem, ale stał pod wiatr, więc nie mógł złapać zapachu. Świetnie, więc wpada teŜ w paranoję – co, obok wszechobecnego niepokoju i narcystycznego zachowania, które ostatnio rozwinął, oznaczało, Ŝe przerobił juŜ dziś klasyfikację zaburzeń psychicznych. Sprawdził godzinę, tak po prostu. Minęły dwie minuty. Świetnie. Zadzwoniła jego komórka, odebrał z ulgą, poniewaŜ szukał sposobu na zabicie czasu. – Cieszę się, Ŝe to ty, glino. Głos Butcha był dziwny. – Jesteś u niej? – Tak; ale jej nie ma. Co tam? – Coś się dzieje z twoimi komputerami. – To znaczy? – Jeden z twoich smugaczy został aktywowany. Ktoś szperał w aktach medycznych Micheala Klosnicka. – Nic wielkiego. – Ale to był szef chirurgii, Manello. Ludzie, jak V nie cierpiał tego nazwiska. – I? – Przeglądał swój komputer w poszukiwaniu zdjęć twojego serca. Na pewno szukał plików, które Furiath zniszczył, kiedy cię stamtąd zabieraliśmy. – Ciekawe. – V zastanawiał się, co przykuło uwagę gościa. MoŜe wydruki zdjęć, na których była data? Nawet jeśli nie było na nich oznaczenia pacjenta, ten cały Manello był wystarczająco bystry, Ŝeby powiązać je z blokiem operacyjnym i dojść, kogo Jane

Slonko259

357

operowała. To wprawdzie nie koniec świata, poniewaŜ w karcie Micheal Klosnick dostał wypis AMA, a jednak... – Sądzę, Ŝe powinienem złoŜyć wizytę dobremu doktorowi. – Eee, taaa, to chyba trzeba załatwić z zewnątrz. Pozwól, Ŝe ja się tym zajmę. – A umiesz wymazywać pamięć? Nastąpiła cisza. – Pieprz się. Ale słuszna uwaga. – Czy facet jest teraz zalogowany? – Tak, jest w swoim biurze. Konfrontacja w miejscu publicznym moŜe być nieco paskudna, nawet po godzinach, ale Bóg jeden wie, w co jeszcze doktorek mógł się wplątać. „Cholera,

pomyślał

V.

Co

mogę

zaoferować

Jane:

tajemnice,

kłamstwa,

niebezpieczeństwo”. Był samolubnym, egoistycznym sukinsynem, a co gorsza, rujnował Ŝycie Furiatha tylko po to, by zrujnować Ŝycie takŜe jej. W ulicę skręcił samochód. Audi Jane. – Cholera. – Wróciła do domu, tak? – Zajmę się Manello. Później. Kiedy się rozłączył, nie był pewien, czy potrafi jej to zrobić. Gdyby teraz odszedł, jeszcze zdąŜyłby dostać się na Drugą Stronę, zanim Furiath złoŜy przysięgę Najsamca. Cholera.

Slonko259

358

41 JANE WYCOFAŁA SAMOCHÓD DO GARAśU, zaparkowała i siedziała z włączonym silnikiem. Na siedzeniu pasaŜera leŜały wyniki tomografii komputerowej, które ona i Manello zwędzili. Wielkie nic. śadnego guza, Ŝadnego tętniaka czy czegokolwiek nie w porządku. Powinna czuć ulgę, ale brak wytłumaczenia tylko bardziej ją niepokoił, poniewaŜ jej procesy myślowe nadal były powolne i nieporadne. Prawie jakby ścieŜki neuronowe w jej głowie musiały omijać jakieś przeszkody. A klatka piersiowa nadal bolała jak cholera... Nagle w światłach jej samochodu stanął męŜczyzna – ogromny facet o ciemnych włosach, koziej bródce i odziany w skórzane spodnie. Poza nim krajobraz rozmazywał się, jakby wyszedł z mgły. Jane momentalnie zalała się łzami. Ten męŜczyzna... Ta zjawa... Był jej cieniem, wytworem jej wyobraźni. WciąŜ powracająca postać, którą znała, której jednak nie mogła rozpoznać. Którą opłakiwała, ale nie mogła jej umiejscowić. To wszystko miało sens... Z następnym oddechem ból uderzył w jej skronie miaŜdŜącym cięŜarem. Ale zamiast przeciąć ją na wskroś, rozproszył się, zanikł, nie zostawiając nawet śladu. Zaraz po nim pojawiły się obrazy – ona operująca tego człowieka, potem porwanie i przetrzymywanie w pokoju z nim... wreszcie oni razem... ona... zakochująca się w nim... i porzucona. V. Wspomnienia wiły się w pamięci, kiedy próbowała znaleźć punkt zaczepienia w niepewnej rzeczywistości. To nie mogło się dziać naprawdę. On nie mógł wrócić. On nie miał wrócić. Musi śnić. – Jane. – Zjawa jej ukochanego przemówiła. – O, BoŜe... Jego głos brzmiał tak samo jak kiedyś, głęboki i piękny, muskał jej ucho niczym czerwony jak wino jedwab. – Jane... Grzebiąc przy stacyjce, wyłączyła światła i wysiadła z samochodu. Czuła zimne powietrze na mokrych policzkach, a serce jej waliło. – Jesteś prawdziwy? – Tak.

Slonko259

359

– Skąd mam to wiedzieć? – Głos jej się załamał i dotknęła skroni. – Nic juŜ nie wiem. Nie mogę juŜ... normalnie myśleć. – Jane... – wydyszał. – Tak mi przykro... – Nie jestem zdrowa na umyśle. – To moja wina. To wszystko moja wina. – Napięcie i smutek odbite na jego dumnej twarzy rozwiały jej niepewność, dając jakiś grunt pod nogami. Wzięła głęboki oddech i pomyślała o Russellu Crowpod koniec Pięknego umysłu. Wziąwszy się w garść, podeszła do postaci, która zdawała się być V, połoŜyła dwa palce na jego ramieniu i pchnęła. Stał tam niczym skała. I pachniał tak samo... egzotycznymi przyprawami. A jego oczy – te wspaniałe diamentowe oczy – błyszczały jak zawsze. – Myślałam, Ŝe odszedłeś na dobre – wyszeptała. – Dlaczego... W tym momencie miała tylko nadzieję, Ŝe zrozumie, co się dzieje i dlaczego wrócił. – JuŜ mnie nie swatają. Jej oddech zamarł. – Nie? Pokręcił głową. – Nie mogłem tego zrobić. Nie mogę być z nikim innym, tylko z tobą. Nie wiem, czy mnie zechcesz... Zanim jakakolwiek świadoma myśl pojawiła się w jej głowie, skoczyła i uczepiła się go, mając gdzieś barierę gatunków czy okoliczności. Po prostu go potrzebowała. Reszta to czcza gadanina. – Oczywiście, Ŝe cię chcę – powiedziała mu prosto w ucho. – Kocham cię. Wydobył z siebie jakieś zachrypłe słowo, wgniatając ją w siebie. Kiedy stwierdziła, Ŝe nie moŜe juŜ oddychać, tak mocno ją ściskał, pomyślała: „Tak, to naprawdę on”. I tym razem nie zamierzał jej wypuścić. Dzięki Bogu. Vrhedny piał z radości, kiedy unosił Jane nad ziemią. Z okrzykiem triumfu wniósł ją do mieszkania, przystając tylko po to, aby zamknąć garaŜowe drzwi. – Myślałam, Ŝe wariuję – powiedziała, kiedy posadził ją na kuchennym blacie. – Naprawdę. Nie mógł się juŜ doczekać, kiedy znów z nią będzie się kochał, ale pohamował prymitywne pragnienia. Na litość boską, powinien dać jej trochę czasu na rozmowę. Slonko259

360

Naprawdę. Cholera, ale jej pragnął. – Przepraszam... cholera, Jane, przepraszam, Ŝe musiałem wymazać to wszystko, naprawdę. WyobraŜam sobie, Ŝe byłaś strasznie zdezorientowana. I przeraŜona. Jej dłonie powędrowały do jego twarzy, jakby nadal nie mogła uwierzyć, Ŝe on naprawdę tu jest. – Jak udało ci się uniknąć małŜeństwa? – Jeden z moich braci zajął moje miejsce. – V zamknął oczy, kiedy jej dłonie gładziły jego policzki i nos, podbródek i skronie. – Naprawdę? – To Furiath, ten, którym się wtedy zajęłaś. Nie wiem, jak mu się odwdzięczę. Nagle jego męskość zesztywniała, ignorując dobre maniery i rozsądek. – Słuchaj, Jane, chcę, Ŝebyś ze mną zamieszkała. Chcę cię mieć przy sobie. Przez jej głos przebijał śmiech: – Doprowadzę cię do szału. NiemoŜliwe. – CóŜ, moŜemy spróbować. Popatrzył na nią. – Chodzi o to, Ŝe jeśli zechcesz ze mną zostać, będziesz musiała porzucić ten świat. Będziesz musiała porzucić swoją pracę. Będziesz musiała... tak, to transakcja z rodzaju: wszystko albo nic. – Och... – Zmarszczyła brwi. – Ja, hm, nie jestem pewna... – Wiem. Wiem, Ŝe nie powinienem cię o to prosić, i prawda jest taka, Ŝe nie chcę, Ŝebyś kończyła z tym Ŝyciem. – To była święta prawda. – Dlatego coś wymyślimy. Będę do ciebie przychodził albo znajdziemy jakieś mieszkanie, gdzieś daleko, gdzie będziemy mogli spędzać wolne dni. – Rozejrzał się po kuchni. – Ale i tak okabluję to mieszkanie. śeby było bezpieczne. Będę je monitorować. – Dobrze. – Strząsnęła płaszcz z ramion. – Rób, co musisz. Hm... Skoro mówimy o robieniu. Jego oczy wędrowały po jej ciele. I jedyne, co widział, to jej nagość. – V – powiedziała cicho. – Na co patrzysz? – Na moją kobietę. Zaśmiała się miękko. – Masz coś na myśli? Slonko259

361

– MoŜe. – Co to moŜe być...? – Zaczął wyczuwać wilgotny zapach jej podniecenia. Wziął jej rękę i połoŜył sobie na kroczu. – Zgadnij. – Ach... to... znowu... – Zawsze. Płynnym ruchem obnaŜył kły i z sykiem przebił kołnierz kitla, rozdzierając materiał. Pod spodem miała biały bawełniany stanik, na całe szczęście zapinany z przodu. JuŜ po chwili przyssał się do jednego z sutków. PodróŜ do sypialni była ciekawa, z częstymi postojami, w efekcie była naga, zanim jeszcze połoŜył ją na łóŜku. Kwestią chwili było zrzucenie skórzanych spodni i koszuli; kiedy wspinał się na nią, miał otwarte usta i kły w pełni wysunięte. Uśmiechnęła się. – Spragniony? – Tak. Eleganckim ruchem przechyliła podbródek, dając mu dostęp do szyi, a on spenetrował ją podwójnie, pomiędzy udami i na szyi. Kiedy brał ją, wbiła paznokcie w jego plecy i oplotła jego biodra nogami. Skończyli się kochać po dobrych dwóch godzinach; kiedy tak leŜał w ciemności obok niej, zaspokojony, liczył błogosławieństwa, jakimi go obdarzono. Zaśmiał się cicho. – Co? – zapytała. – Nawet z moimi zdolnościami patrzenia w przyszłość, nigdy bym tego nie przewidział. – Nie? – To... To zbyt wiele, na co mógłbym liczyć. – Pocałował ją w skroń, zamknął oczy i pozwolił sobie powoli osuwać się w drzemkę. Ale nagle jakiś czarny cień zawisł nad nim, wyzwalając lęk i budząc panikę. Tłumaczył sobie, Ŝe to reakcja na wcześniejsze przeŜycia, na przekonanie, iŜ stracił szansę bycia z ukochaną i jakiś czas musi minąć, zanim się uspokoi. Wyjaśnienie nie było jednak przekonujące. Wiedział, Ŝe chodzi o coś innego... coś zbyt przeraŜającego, aby się nad tym zastanawiać, jakaś ukryta bomba. Obawiał się, Ŝe przeznaczenie jeszcze z nimi nie skończyło. – Dobrze się czujesz? – zapytała Jane. – DrŜysz. – Nic mi nie jest. Jak długo jesteś przy mnie, nic mi nie będzie. Slonko259

362

42 PO DRUGIEJ STRONIE FURIATH SCHODZIŁ ZE ZBOCZA W kierunku amfiteatru, a towarzyszyli mu Z i Ghrom. Pani Kronik i przełoŜona czekały na scenie, obie odziane w czerń. PrzełoŜona nie wydawała się zadowolona. Patrzyła zmruŜonymi oczami, wargi miała zaciśnięte, a rękami kurczowo obejmowała medalion zwisający z szyi. Trudno za to było odczytać wyraz twarzy Pani Kronik, bo ją skrywała. Zresztą Furiath i tak był pewien, Ŝe nie zdołałby rozszyfrować jej myśli. Zatrzymał się przed złotym tronem, jednak nie usiadł. ChociaŜ moŜe to byłby dobry pomysł. Miał wraŜenie, Ŝe się unosi. Jego ciało płynęło, nie szło, głowa oderwana od ramion. „To pewnie przez te ilości czerwonych dymków, których się nawdychałem”, pomyślał. Albo fakt, Ŝe Ŝenił się z ponad trzema tuzinami kobiet. Dobry BoŜe. – Ghromie, synu Ghroma – odezwała się Pani Kronik, – ZbliŜ się i pozdrów mnie. Ghrom podszedł do krawędzi sceny i ukląkł. – Wasza miłość. – Chcesz mnie o coś zapytać. Zrób to teraz, ale bacz na słowa. – Jeśli mi wolno, chcę prosić, aby Furiatha dotyczył ten sam układ odnośnie do walki, co Vrhednego. Potrzebujemy wojowników. – Jestem skłonna przychylić się do tej prośby na razie. Zamieszka tam... Furiath przerwał jej twardo: – Nie. Kiedy wszyscy zwrócili głowy w jego stronę, powiedział: – Zostanę tutaj. Będę walczył, lecz zostanę tu. – Schylił się lekko w ukłonie, Ŝeby złagodzić swą arogancję. – Jeśli to nie uczyni afrontu. Zdumiony Zbihr otworzył usta, a na pokrytej bliznami twarzy malowało się pytanie: „Co ty, do diabła, sobie myślisz?” Ale Pani Kronik zaśmiała się krótko, co go powstrzymało. – Niech tak będzie. Wybranka tak by wolała, ja równieŜ. Teraz powstań, Ghromie, synu Ghroma, i zacznijmy. Kiedy Ghrom wyprostował się, Pani Kronik opuściła kaptur. – Furiacie, synu Aghona, proszę, byś przyjął na siebie rolę Najsamca. Czy wyraŜasz zgodę?

Slonko259

363

– Tak, wyraŜam zgodę. – Wejdź na podium i uklęknij przede mną. Nie czuł nóg, kiedy pokonywał krótką drogę i kilka stopni, nie czuł marmuru dotykającego kolan, kiedy ukląkł przed Panią Kronik. Gdy połoŜyła rękę na jego głowie, nie drŜał, nie myślał, nawet nie zamrugał. Czuł, jakby siedział na miejscu pasaŜera, obok nieprzewidywalnego kierowcy. Poddanie się było po prostu wskazane. Dziwne, bo przecieŜ podjął decyzję. Sam się zgłosił. Tak, ale Bóg jeden wie, dokąd ta decyzja go zaprowadzi. Pani Kronik wypowiadała nad nim niezrozumiałe często słowa w Starym Języku. – Powstań i podnieś oczy – rzekła w końcu Pani Kronik. – Przedstawiam ci twoje partnerki, nad którymi masz władzę. Ich ciała będą ci słuŜyć. Wstał i zobaczył, Ŝe kurtyna została uniesiona. W rzędzie stały Wybranki, wszystkie w krwistoczerwonych szatach, błyszczące niczym rubiny pośród bieli. Wszystkie jak jedna zgięły się w pokłonie. W mordę... Naprawdę to zrobił. Nagle na scenę wskoczył Z i złapał go za ramię. „Co, do..”. A taaak, jakoś dziwnie przechylał się na jedną stronę. Gdyby nie Z, prawdopodobnie by się przewrócił, a to raczej nie wyglądałoby dobrze. Głos Pani Kronik unosił się, odbijając się echem od wzgórz. – A zatem spełniło się. – Podniosła widmową rękę i wskazała świątynię na wzgórzu. Udaj się do komnaty i weź pierwszą z nich, jak ma w zwyczaju męŜczyzna. Ręka Zbihra wbiła się w jego ramię. – Chryste... Bracie... – Przestań – syknął Furiath. – Wszystko będzie dobrze. Oderwał się od brata bliźniaka ukłonił Pani Kronik i Ghromowi, następnie chwiejnym krokiem zszedł ze schodów i skierował na wzgórze. Trawa pod jego stopami była miękka, a ze wszystkich stron otaczało go dziwne, wszechobecne światło charakterystyczne dla Drugiej Strony. śadnego pocieszenia. Czuł na karku spojrzenia Wybranek, a ich głód sprawiał, Ŝe cały zesztywniał. I to pomimo otępiających oparów z czerwonego dymka. Świątynia na szczycie wzgórza postawiona była w stylu rzymskim. Na ogromnych, dwuskrzydłowych drzwiach umieszczone były dwa złote węzły zamiast gałek. Obrócił prawy, pchnął drzwi i wszedł do środka. Jego ciało instynktownie zesztywniało od unoszącego się w powietrzu zapachu – odurzająca mikstura jaśminu i słodkiego kadzidła, wabiąca, podniecająca. Efekt zamierzony. Slonko259

364

Dalej przed nim wisiała wielka biała kurtyna, a pomiędzy fałdami prześwitywało złowieszcze światło, migotliwe błyszczenie setki świec. Odsłonił kurtynę i cofnął się, a jego podniecenie nieco osłabło. Wybranka, która miała z nim jako pierwsza współŜyć, leŜała rozpostarta na marmurowej platformie, na poduszce, a z sufitu spływała zasłona prosto na jej twarz. Jej rozwarte nogi zostały związane białymi, satynowymi wstęgami, podobnie jak ręce. Płachta cienka jak mgiełka przykrywała jej nagie ciało. Fundament rytuału był oczywisty. Dziewczyna była naczyniem ofiarnym, anonimową reprezentantką reszty. On był trzymającym wino, tym, który miał napełnić jej ciało. I chociaŜ było to nie do przyjęcia, przez ułamek sekundy myślał, Ŝe chce ją posiąść. „Moja”, pomyślał. Zgodnie z prawem, zwyczajem i wszelkim objawieniem naleŜała do niego tak samo jak jego sztylety, jak włosy na jego głowie. A on chciał w nią wejść. Chciał w niej dojść. Jednak tak się nie stanie. Jego przyzwoita strona pokonała instynkty. Dziewczyna była przeraŜona. Płakała cichutko i chyba przygryzała wargę, usiłując to ukryć, a drŜała tak mocno, Ŝe jej członki były niczym taktomierze strachu. – Spokojnie – powiedział miękko. Drgnęła. Potem drŜenie powróciło ze zdwojoną siłą. Nagle wkurzył się. To oburzające, Ŝe ta biedna kobieta została wystawiona jak jakieś zwierzę. I chociaŜ sam był podobnie wykorzystywany, przyszedł tu przecieŜ z własnej woli. Miał jednak duŜe wątpliwości, czy w jej przypadku teŜ tak było, biorąc pod uwagę fakt, Ŝe została podwójnie skrępowana. Furiath sięgnął w górę, złapał zasłonę zakrywającą jej twarz i zerwał ją jednym ruchem. Do diabla. Szlochanie kobiety nie było powstrzymywane przygryzaniem wargi – została po prostu zakneblowana, a głowę przywiązano jej do łóŜka. Po poczerwieniałej twarzy płynęły łzy, a mięśnie szyi napinały się desperacko – krzyczała, choć nie mogła wydobyć Ŝadnego dźwięku. A oczy miała wytrzeszczone z przeraŜenia. Wyrwał knebel. – Spokojnie... Dyszała, a on, uznając za słuszną teorię, Ŝe czyny mówią głośniej niŜ słowa, rozwiązał pęta na jej czole i wyplątał je z jej długich blond włosów. Kiedy uwolnił jej wiotkie ramiona, natychmiast zakryła piersi i łono. Bez wahania, zanim rozplątał węzły krępujące nogi, zakrył ją zasłoną, którą wcześniej zerwał. Potem odstąpił od

Slonko259

365

niej, przeszedł całą długość świątyni i oparł się o ścianę. Stwierdził, Ŝe dzięki temu dziewczyna poczuje się bezpieczniej. Spuszczając wzrok, widział tylko ją: Wybranka była blada i miała blond włosy, a do tego jaskrawozielone oczy. Miała piękne rysy. Gdy na nią patrzył, na myśl przychodziły mu porcelanowe lalki. No i pachniała jaśminem. BoŜe, była zbyt delikatna na takie tortury. Zbyt wartościowa, by znieść parzenie się z nieznajomym. Chryste. Ale bagno. Furiath pozwolił przedłuŜać się ciszy, mając nadzieję, Ŝe dziewczyna przyzwyczai się do jego obecności. On tymczasem zastanowi się, co robić dalej. Na pewno nie będzie uprawiać seksu. Jane nie była miłośniczką musicalu Sound of Music, ale wymiatała jak Julie Andrews, leŜąc w łóŜku i obserwując, jak V usiłuje znaleźć swoje ubranie. Kurczę, stan zakochania naprawdę sprawia, Ŝe chcesz wyrzucić ręce w górę i wirować w słońcu z głupkowatym, radosnym uśmiechem na twarzy. Poza tym miała jeszcze krótkie jasne włosy, więc wszystko by pasowało. Ale skórzane spodnie to juŜ za duŜo. Był tylko jeden mały problem. – Powiedz, zamierzasz zrobić mu krzywdę? – zapytała, kiedy V naciągał spodnie. – Powiedz, Ŝe mój szef nie skończy z połamanymi nogami. – AleŜ skąd. – V załoŜył czarną koszulę, która napięła się na jego piersi. – Tylko się upewnię, Ŝe jest czysty i Ŝe sprawa ze zdjęciem mojej pikawy jest załatwiona. – Dasz znać, jak poszło? Popatrzył na nią z diabelskim uśmieszkiem. – Nie ufasz mi w sprawie kochasia? – Za grosz ci nie ufam. – Mądra kobieta. – V podszedł i usiadł na krawędzi łóŜka, a jego diamentowe oczy nadal jaśniały po seksie. – Kiedy chodzi o ciebie, ten chirurg musi się mieć na baczności. Wzięła jego obnaŜoną dłoń, wiedząc, Ŝe nie pozwalał zbliŜać się do tej zakrytej rękawiczką. – Manny wie, na ile sobie moŜe ze mną pozwolić. – Doprawdy? – Powiedziałam mu. Zaraz po weekendzie. Mimo Ŝe nie pamiętałam ciebie, to po prostu byłoby... nie w porządku. Slonko259

366

V pochylił się i pocałował ją. – Przyjdę prosto od niego, dobrze? Wtedy będziesz mogła spojrzeć mi w oczy i będziesz wiedziała, Ŝe facet wciąŜ oddycha. A teraz juŜ na powaŜnie. Chcę przysłać po południu Fritza ze sprzętem, Ŝeby okablował mieszkanie. Masz dodatkowy klucz do garaŜu? – Tak, w kuchni, w szufladzie pod telefonem. – Świetnie. Wezmę go. – Przejechał palcem po jej szyi, okrąŜając najnowszy ślad swoich zębów. – KaŜdego wieczoru kiedy wrócisz do domu, będę czekał. KaŜdego ranka, zanim będę musiał wrócić do posiadłości, będę tu. KaŜdego wolnego wieczoru będę tu. Ukradniemy czas zawsze, kiedy tylko będziemy mogli i gdzie będziemy mogli. A kiedy nie będziemy razem, porozmawiamy przez telefon. ,,Jak kaŜdy normalny związek”, pomyślała, a sama myśl o jego prozaicznej stronie była niezwykle miła. Byli dwojgiem ludzi, którzy po prostu chcieli poświęcić się związkowi. I tego przecieŜ chce się od osoby, w której się jest zakochanym. – Jakie jest twoje pełne imię? – zamruczała. – Właśnie uświadomiłam sobie, Ŝe znam cię tylko jako V. – Vrhedny. Jane ścisnęła jego dłoń. – Słucham? – Vrhedny. Wiem, Ŝe dla ciebie brzmi to dziwnie... – Moment, moment... Jak to się pisze? – V–r–h–e–d–n–y. – Dobry... BoŜe. – Co? Odchrząknęła. – Dawno, całe wieki temu, siedziałam z siostrą w sypialni. Między nami leŜała tablica ouija, zadawałyśmy jej pytania. – Spojrzała na niego. – Ty byłeś moją odpowiedzią. – Na jakie pytanie? – Kogo... kogo poślubię. V uśmiechnął się powoli, tak jak to robi cholernie zadowolony z siebie męŜczyzna. – Znaczy, Ŝe chcesz za mnie wyjść? Zaśmiała się. – Tak, pewnie. Wskoczę w białą kieckę i jazda przed ołtarz... Z jego twarzy zniknął złośliwy uśmieszek. Slonko259

367

– Pytam powaŜnie. – O, BoŜe... – To znaczy „nie”? Jane wyprostowała się. – Ja... Ja nie sądziłam, Ŝe kiedyś wyjdę za mąŜ. Skrzywił się. – Dobra, nie do końca takiej odpowiedzi oczekiwałem... – Nie... To znaczy, dziwi mnie, Ŝe to takie... proste. – Proste? – Wyobrazić sobie siebie jako twoją Ŝonę. Zaczął się uśmiechać, ale po chwili uśmiech zniknął. – MoŜemy przejść ceremonię według mojej tradycji, ale nie będzie ona oficjalna. – Bo nie jestem jedną z was? – Bo Pani Kronik mnie nienawidzi, więc prezentacja nie wchodzi w grę. Ale reszta jak najbardziej. – Uśmiechnął się zawadiacko. – Szczególnie wycinanie. – Wycinanie? – Twoje imię na moich plecach. Kurde, juŜ nie mogę się doczekać. Jane gwizdnęła pod nosem. – Ja to będę robić? Zaśmiał się krótko. – Nie! – No co ty, jestem chirurgiem, dobrze sobie radzę z noŜami. – Moi bracia to zrobią, chociaŜ pewnie dadzą ci wyryć jedną literkę. Mmm, staje mi na samą myśl. – Pocałował ją. – Kurczę, jesteś w moim typie. – Czy mnie teŜ będą cięli? – Skąd! Tylko męŜczyźni są temu poddawani, Ŝeby było wiadomo, do kogo naleŜą. – NaleŜą? – Taak. Będę wtedy na kaŜdy twój rozkaz. Będziesz mną władać. Robić ze mną, co zechcesz. Dasz sobie radę? – JuŜ raz dałam, pamiętasz? V opuścił powieki i wydał z siebie pomruk. – Tak kaŜdą pieprzoną minutę. Kiedy moŜemy to powtórzyć? – Wyznacz datę i juŜ tam jestem. – I nawet mogę załoŜyć coś skórzanego. – Hej, a dostanę pierścionek? Slonko259

368

– Jeśli chcesz, kupię ci brylant wielkości twojej głowy. – Rzeczywiście, jakbym się stroiła. Ale skąd ludzie będą wiedzieć, Ŝe jestem zamęŜna? Pochylił się do przodu i wtulił w jej szyję. – Czujesz mój zapach? – BoŜe... pewnie. Uwielbiam go. Musnął ustami jej brodę. – Jesteś teraz w niego spowita. Jest w środku, w tobie. W ten sposób moi pobratymcy będą wiedzieć, kto jest twoim partnerem. To teŜ forma ostrzeŜenia. – OstrzeŜenia? – westchnęła, a rozmarzenie zawładnęło jej ciałem. – Dla innych samców. Mówi, kto ich dopadnie ze sztyletem, jeśli cię dotkną. Dobra, to nie powinno napawać erotyzmem, a jednak wręcz obezwładniało. – Partnerstwo bierzesz na powaŜnie, co? – Związani samcy są niebezpieczni. – Jego głos brzmiał w jej uchu jak mruczenie. – Zabijamy, Ŝeby chronić nasze samice. Tak juŜ jest. – Ściągnął z niej kołdrę, rozpiął rozporek i rozsunął dłońmi jej uda. – TakŜe oznaczamy, co nasze. A skoro nie będę cię widział przez następne dwanaście godzin, myślę, Ŝe zostawię jeszcze trochę zapachu na tobie. Rzucił się do przodu biodrami, a Jane jęknęła. Przyjmowała go juŜ tyle razy, ale zawsze jego rozmiar ją szokował. Odchylił jej głowę do tyłu, chwytając za włosy, a jego język wbił się pomiędzy jej wargi. Ale zaraz przestał. – Dzisiaj zostaniemy połączeni. Ghrom będzie przewodniczył. Butch i Marissa będą świadkami. Chcesz teŜ ślubu w kościele? Musiała się roześmiać. Oboje uwielbiali się rządzić, jak nic. Na szczęście nie zamierzała się z nim kłócić w tej sprawie. – Nie musi być naboŜeństwa. Właściwie nie jestem wierząca. – A powinnaś. Wbiła paznokcie w jego biodra i wygięła się. – To nie najlepszy moment na debaty teologiczne. – Powinnaś wierzyć, Jane. – Świat nie potrzebuje następnego świra religijnego. Odsunął jej włosy do tyłu. Kiedy jego penis pulsował w niej, powiedział: – Nie musisz być religijna, Ŝeby wierzyć. – Ale moŜna teŜ wieść całkiem przyjemne Ŝycie jako ateista. Wierz mi. – Wsunęła ręce pod jego koszulę, czując kaŜdy muskuł jego silnych pleców. – Myślisz, Ŝe moja siostra jest teraz w niebie i zajada się ulubionymi lodami? Nie. jej ciało pogrzebano lata temu, Slonko259

369

teraz niewiele juŜ z niej zostało. Wiele razy widziałam śmierć. Wiem, co się dzieje, kiedy odejdziemy, i nie ma Boga, który by nas wybawił, Vrhedny. Nie wiem, kim lub czym jest ta twoja Pani Kronik, ale jestem cholernie pewna, Ŝe nie Bogiem. Cień uśmiechu przemknął po jego twarzy. – Udowodnienie, Ŝe się mylisz, będzie czystą przyjemnością. – I niby jak to zrobisz? Przedstawisz mnie Stwórcy? – Będę cię kochał tak mocno i tak długo, aŜ przekonam cię, Ŝe nie połączyło nas Ŝadne ziemskie stworzenie. Dotknęła jego twarzy, usiłując wyobrazić sobie przyszłość, po czym przeklęła. – Ale ja będę się starzeć. – Ja równieŜ. – Ale nie tak szybko jak ja. O, Jezu, V, będę... Pocałował ją. – Nie będziesz o tym myśleć. Poza tym... Jest sposób, by spowolnić ten proces. ChociaŜ nie wiem, czy będziesz nim zainteresowana. – Hmm, zastanówmy się. Hmm... owszem, będę. – Nie wiesz, co to jest. – Nie obchodzi mnie to jeśli to miałoby przedłuŜyć Ŝycie z tobą, zjadłabym padlinę leŜącą przy drodze. Jego biodra pchnęły ją i cofnęły się. – To wbrew mojemu prawu. – Czy to jest zboczone? – Dla twojej rasy? Tak. Jane zrozumiała, zanim jeszcze podniósł swój nadgarstek do ust. Kiedy zatrzymał się, powiedziała: – Zrób to. Wgryzł się, a potem nakłuł jej wargi. Jane zamknęła oczy i otworzyła usta i... Jasny gwint. Smakował jak porto. A uderzył ją ten smak jak dziesięć butelek trunku równocześnie, w głowie zakręciło się juŜ po jednym łyku. Nie przerwała. Piła, jakby jego krew miała utrzymać ich razem, mgliście zdając sobie sprawę, Ŝe V pompował w nią, dziko warcząc. Teraz V był w niej na wszystkie moŜliwe sposoby: jego słowa dźwięczały w jej głowie, jego członek pulsował w jej ciele, w ustach czuła jego krew, w nozdrzach zapach. I miał rację. To było boskie uczucie. Slonko259

370

43 Zakrywając piersi białą zasłoną, Cormia patrzyła zdumiona na drugi koniec świątyni. Kimkolwiek był ten męŜczyzna, to nie był Vrhedny, syn Krhviopija. Jednak to zdecydowanie wojownik. Był wielki, a jego ramiona szerokie jak łoŜe, na którym leŜała. Jego rozmiar ją przeraŜał... dopóki nie spojrzała na jego dłonie. Eleganckie, o długich palcach i szerokim śródręczu. Silne, ale zgrabne. Tymi właśnie dłońmi ją uwolnił i nie zrobił jej nic więcej. Mimo to czekała, aŜ na nią nakrzyczy. Potem czekała, aŜ coś powie. W końcu czekała, aŜ na nią spojrzy. „Ma piękne włosy”, myślała w ciszy. Długie do ramion i o tak wielu kolorach. Fale w odcieniach od jasnego blondu, przez głęboką czerwień, aŜ po ciemny brąz. Jakiego koloru były jego oczy? Cisza. Nie była pewna, jak szybko płynie czas. Wiedziała, Ŝe płynie, płynął nawet po Drugiej Stronie. Jednak jak długo juŜ tak trwali? Pragnęła, Ŝeby się odezwał, chyba Ŝe o to chodziło. MoŜe on czekał na nią. – Nie jesteś tym... – odezwała się, kiedy podniósł wzrok. Jego oczy były Ŝółte. Olśniewający, ciepły kolor, który przypominał jej ulubiony owoc, cytrynę. Kiedy na nią spojrzał, poczuła falę ciepła płynącą przez ciało. – Nie jestem tym, kogo się spodziewałaś? – Jego głos, gładki i niski i... uprzejmy. – Nie powiedzieli ci? Pokręciła głową, nagle nie znajdując słów. I nie dlatego, Ŝe była przeraŜona. – Okoliczności się zmieniły i ja zająłem miejsce brata. – PołoŜył dłoń na szerokim torsie. – Jestem Furiath. – Furiath. To imię wojownika. – Tak. – Wyglądasz na wojownika. – Wyciągnął ku niej obie dłonie. – Ale nie zrobię ci krzywdy. Nigdy cię nie skrzywdzę. Przechyliła głowę na bok. Nie, nie skrzywdziłby. Był dla niej zupełnie obcy, trzy razy większy, a jednak wiedziała, Ŝe nic jej nie zrobi.

Slonko259

371

Musiał się z nią jednak połączyć w akcie seksualnym. Taki był cel tego czasu, który spędzali razem, a przecieŜ na początku, kiedy się zjawił, wyczuła jego podniecenie. ChociaŜ teraz... juŜ nie było po nim śladu Sięgnęła swojej twarzy. MoŜe kiedy zobaczył, jak wygląda nie chciał dokończyć rytuału? Czy jego zdaniem była nieurodziwa? Czym się tak niepokoiła? PrzecieŜ nie chciała z nim współŜyć. Z nikim. To będzie bolało, tak powiedziała przełoŜona. I niewaŜne, jak piękny był ten brat, był jej zupełnie nieznany. – Nie martw się – rzekł szybko, jakby odczytał jej myśli. – Nie będziemy... Podciągnęła wyŜej zasłonę. – Nie? – Nie. Cormia schowała podbródek. – Ale wtedy wszyscy będą wiedzieli, Ŝe cię zawiodłam. – Ty zawiodłaś...? Jezu, nikogo nie zawiodłaś. – Przeczesał ręką włosy, a w grubych kosmykach mieniły się refleksy świetlne. – Ja po prostu nie... Taa, to nie w porządku. – Ale po to tu jestem. śeby z tobą współŜyć i połączyć z tobą Wybranki. – Szybko zamrugała. – Jeśli tego nie zrobimy, ceremonia będzie niedokończona. – I co z tego? – Ja... Nie rozumiem. – Co z tego, jeśli dziś nie zakończymy ceremonii? Mamy czas. – Zmarszczył brwi i rozejrzał się. – Hej... Chcesz się stąd wyrwać? Jej brwi wystrzeliły w górę. – I dokąd pójść? – Nie wiem. Na spacer albo coś takiego.. – Powiedziano mi, Ŝe nie mogę stąd wyjść, dopóki... – Dobra, sprawa wygląda tak: jestem Najsamcem i ma być, jak powiem. – Z opanowaniem zmierzył ją wzrokiem. – Znaczy. Ty wiesz lepiej ode mnie. Czy nie mam racji? – Tak, jesteś tu panem. Tylko Pani Kronik stoi nad tobą. Odepchnął się od ściany – A więc chodźmy na spacer. Przynajmniej się poznamy biorąc pod uwagę naszą sytuację. – Ja... nic mam nic do ubrania. – Owiń się zasłoną. Odwrócę się, Ŝebyś mogła ją zawiązać. Slonko259

372

Odwrócił się plecami, a po chwili dziewczyna stała juŜ owinięta tkaniną. Nigdy by tego nie przewidziała – ani zastępstwa ani jego uprzejmości, ani urody. PoniewaŜ naprawdę jej się podobał. – Jestem... gotowa. Podszedł do drzwi, a ona podąŜyła za nim. Z bliska był jeszcze większy... a do tego uroczo pachniał Egzotycznymi przyprawami, łaskoczącymi w nozdrza. Otworzył wrota i zobaczyła przed sobą biały horyzont. Zawahała się. – Co się stało? Nie potrafiła opisać słowami wstydu Czuła, Ŝe jest samolubna, odczuwając ulgę. I bała się, Ŝe jej niedoskonałości zostaną przeniesione na wszystkie Wybranki. Poczuła ucisk w Ŝołądku. – Nie wypełniłam swojej powinności. – Nikogo nie zawiodłaś, po prostu opóźniliśmy s..., ee. współŜycie. W końcu do tego dojdzie. Mimo to nie mogła zagłuszyć rozbrzmiewających w głowie głosów ani lęków. – MoŜe powinniśmy po prostu to odbębnić? Zmarszczył brwi. – Jezu... Ty naprawdę tak bardzo boisz się je rozczarować? – CóŜ, są wszystkim, co mam. Wszystkim, co znam. – Poza tym przełoŜona zagroziła, Ŝe wykluczy ją, jeśli nie podtrzyma tradycji. – Bez nich jestem sama. Obserwował ją przez dłuŜszą chwilę. – Jak ci na imię? – Cormia. – CóŜ... Cormio, juŜ nie będziesz sama. Teraz masz mnie. I wiesz co? Darujmy sobie spacer, mam lepszy pomysł. Włamania były specjalnością V. Nie miał problemu z sejfami, zamkami, domami biurami. NiewaŜne, czy był to lokal mieszkalny, czy komercyjny, wszystko łatwizna. Tak więc rozpracowanie drzwi do wspaniałego gabinetu na Oddziale Chirurgii St. Francis Medical Center takŜe było łatwizną. Wślizgując się, nie zapomniał wyemitować zvidhu, aby zasłonić kamery ochrony i upewnić się, Ŝe nie zobaczą go ludzie przebywający w sektorze administracyjnym kompleksu. Kurczę... to były naprawdę niezłe kwatery. Ogromna recepcja. okazała i w ogóle, drewniane panele na ścianach i orientalne kwiaty. Dwa pomocnicze biura oznaczone... Właśnie tam było biuro Jane. Slonko259

373

V podszedł do drzwi i połoŜył palec na miedzianej plakietce z nazwiskiem. Na wypolerowanej powierzchni wyryto: DR JANE WHITCOMB, DYREKTOR ODDZIAŁU URAZOWEGO. Zajrzał do środka. W powietrzu unosił się jej zapach, na stole konferencyjnym leŜał złoŜony jeden z jej fartuchów. Biurko zawalone było papierami i aktami oraz karteczkami samoprzylepnymi, fotel odepchnięty, jakby wychodziła w pośpiechu, moŜe do jakiegoś nagłego wypadku. Na ścianie wisiały dyplomy i certyfikaty, dowody jej poświęcenia dla doskonałości. Pomasował swój mostek. Do diabła, jak miało się między nimi ułoŜyć? Ona pracowała do późna. On miał ograniczony czas nocnych odwiedzin. A jeśli to będzie za mało? Ale musiało wystarczyć. Nie zamierzał prosić, aby rzuciła dla niego dorobek swojego Ŝycia. To tak, jakby ona chciała, Ŝeby wyrzekł się Bractwa. Kiedy usłyszał jakiś szept, spojrzał na drugą stronę recepcji. Czas załatwić sprawę z doktorem Manello. „Nie zabijaj go”, powiedział sobie, idąc w stronę uchylonych drzwi. Popsułby wszystko, gdyby musiał zadzwonić do Jane i powiedzieć, Ŝe jej szef robi za nawóz. V zatrzymał się i zajrzał do ogromnego biura. MęŜczyzna siedział za iście prezydenckim biurkiem, przeglądając papiery, chociaŜ była druga nad ranem. Nagłe facet podniósł głowę i zmarszczył brwi. – Kto tam? „Nie zabijaj go. Jane byłaby załamana”. Och, ale miał na to ogromną ochotę. Bez przerwy widział tego gościa na kolanach, wyciągającego ręce do twarzy Jane, a obraz ten nie poprawił mu humoru. Vrhedny pchnął drzwi i zajrzał do umysłu doktorka, zamraŜając go niczym sztukę mięsa. – Masz zdjęcia mojego serca, doktorku, chcę je dostać z powrotem. Gdzie one są? – przesłał myśl. Facet zamrugał. – Tu... na moim biurku. Kim... jesteś? Pytanie zaskoczyło go. Zazwyczaj ludzie pozostający pod jego wpływem nie rozumowali samodzielnie. V podszedł i spojrzał na stertę papierów. – Gdzie na biurku? – Akta, tam. Kim... jesteś? Slonko259

374

Chciał powiedzieć: „Cholernym partnerem Jane, człowieku”. Kurde, chciał to wytatuować na pieprzonym czole tego gościa, Ŝeby nie zapomniał do końca Ŝycia, Ŝe Jane jest zajęta. Znalazł teczkę, potem podszedł do komputera. – Gdzie są pliki? – Nie ma. Kim... je... – NiewaŜne, kim jestem. – Cholera, ten gnojek był wyjątkowy. Nie zostałby naczelnym oddziału chirurgii, będąc wygodnisiem i mięczakiem. – Kto jeszcze wie o tym zdjęciu? – Jane. Dźwięk tego imienia wydobywający się z gęby sukinsyna nie spodobał się V, ale puścił to mimo uszu. – Kto jeszcze? – Nikt, o kim wiem. Próbowałem wysłać je do Columbii, ale nie... poszło. Kim jesteś? – Lichem. – V przeszukał na wszelki wypadek umysł chirurga. Właściwie nic tam nie było. Czas wracać. Musiał jednak wiedzieć jeszcze jedną rzecz. – Powiedz mi coś, doktorku. Gdyby kobieta była zamęŜna, podrywałbyś ją? Szef Jane zmarszczył brwi, potem pokręcił wolno głową. – Nie. – Kto by pomyślał. To prawidłowa odpowiedź. Nim skierował się do drzwi, pomyślał, Ŝe mógłby rozmieścić w jego głowie wyzwalacze, wydrąŜyć ścieŜki neuronowe, Ŝeby sukinsyn zawsze, kiedy pomyśli o Jane w kategoriach seksu, czuł strach albo mdłości, albo wybuchał płaczem jak kompletny mięczak. Mimo wszystko trening szkodliwych odruchów był zbawieniem, jeśli chodzi o deprogramowanie. Ale V nie był symphatą, więc cięŜko by to było zrobić, nie angaŜując się czasowo. Poza tym coś takiego mogło doprowadzić kogoś do szaleństwa. Szczególnie kogoś o tak silnym umyśle jak Manello. V ostatni raz zmierzył rywala wzrokiem. Chirurg patrzył na niego zdezorientowany, ale bez lęku, w spojrzeniu widać było raczej agresję. V nie chciał tego przyznać, ale istotnie facet mógłby być dobrą partią dla Jane. Drań. Vrhedny juŜ miał odchodzić, kiedy przed oczami stanęła mu wizja tak rzeczywista jak te, które miewał, zanim całkowicie zniknęły. Slonko259

375

Właściwie to nie była wizja. To było jedno słowo. I nie miało ono jakiegokolwiek sensu. Bracie. Dziwne. V wypucował doktora z jakichkolwiek wspomnień i zdematerializował się. Manny Manello oparł łokcie na blacie biurka, pomasował skronie i jęknął. Ból głowy wypracował sobie własne tętno, a czaszka przeobraziła się w kabinę pogłosową. Na dodatek kręciło mu się w głowie, przypadkowe myśli odbijały się, tworząc miszmasz nic nieznaczących informacji: musiał oddać samochód do przeglądu, musiał przejrzeć te zgłoszenia mieszkaniowe, nie miał juŜ Sama Adamsa, jego poniedziałkowy mecz bejsbola musiał zostać przełoŜony na środę. Dziwne, miał wraŜenie, Ŝe to całe kłębowisko niczego specjalnego miało na celu ukrycie czegoś istotnego. Bez konkretnego powodu miał przed oczami obraz szydełkowanej fiołkowej narzuty, która leŜała na fiołkowej kanapie matki w jej fiołkowym pokoju gościnnym. Tej cholernej narzuty nigdy nie wolno było wziąć do ogrzania się, Bóg musiał cię mieć w swojej opiece, jeśli próbowałeś ją ściągnąć. Jedynym celem narzuty było zakrycie plamy, którą kiedyś zrobił ojciec, zrzuciwszy z talerza spaghetti. Bądź co bądź nie za wiele moŜna było zdziałać butelką spryskiwacza, a ten szajs z puszki zawierał czerwony barwnik. A to nie wyglądało dobrze na fiołkowym obiciu. Rozproszone myśli, zupełnie jak ta narzuta, zasłaniały jakąś plamę w jego umyśle, ale kompletnie nie wiedział jaką. Przetarł oczy i spojrzał na zegarek. Druga nad ranem. Czas iść do domu. Kiedy pakował swoje rzeczy, znów miał wraŜenie, Ŝe umyka mu coś waŜnego i cały czas przeszukiwał lewą część biurka. Była tam jakaś wyrwa w papierach. Puste miejsce po teczce. Coś zostało stąd zabrane. Wiedział to. Tylko nie mógł dojść, co to było, a im bardziej starał się sobie przypomnieć, tym bardziej bolała go głowa. Podszedł do drzwi. Naprawdę potrzebował urlopu.

Slonko259

376

44 BYĆ MOśE NIE BYŁ TO NAJLEPSZY POMYSŁ, uznał Furiath, przystając w przejściu obok swej sypialni w rezydencji Bractwa. W końcu gospodarze i tak byli zajęci, więc nie mógł się jeszcze do nikogo zwrócić. Ale sprawy nie przedstawiały się dobrze. Bzdura. Na krawędzi łóŜka siedziała Cormia z zasłoniętymi piersiami, a oczy jej wyglądały jak dwie kulki. Była w takim szoku, Ŝe chciał ją zabrać z powrotem na Drugą Stronę, ale nic lepszego jej tam nie czekało. Nie chciał, aby spotkała się z plutonem egzekucyjnym przełoŜonej. Trzeba było jakoś temu zaradzić. – Gdybyś czegoś potrzebowała, to jestem w pokoju obok. – Wychylił się i wskazał na lewo. – Liczę na to, Ŝe moŜesz tu zostać jeden dzień lub coś około tego i trochę odpocząć. Miej chwilę czasu dla siebie. Dobrze? Skinęła, jasne włosy opadały jej na ramiona. Podobał mu się ten kolor, zwłaszcza w przyćmionym świetle lampki nocnej. Przypominał wypolerowane drewno sosnowe, lśniące i Ŝółte. – Chciałabyś coś zjeść? – Gdy potrząsnęła głową, podszedł do telefonu i połoŜył na nim rękę. – Jeśli zgłodniejesz, po prostu wybierz gwiazdkę i cztery, a ja zaprowadzę cię do kuchni. Cokolwiek będziesz chciała, przyniosą ci. Powędrowała wzrokiem dookoła, potem zatrzymała się na nim. – Jesteś tu bezpieczna, Cormio. Nic złego ci się nic stanie. – Furiath? Wróciłeś? – W dobiegającym zza drzwi głosie Belli słychać było zaskoczenie i ulgę jednocześnie. Serce mu zamarło. Był skończony. I to przez kogoś, komu najbardziej obawiał się wyjaśnić całą sprawę. Ona była gorsza niŜ Ghrom. Zebrał się w sobie, zanim zdołał na nią spojrzeć. – Tak, wróciłem, ale tylko na chwilę. – Myślałam, Ŝe wróciłeś... Och, witaj. – Bella spostrzegła Cormię i uśmiechnęła się do niej. – Mam na imię Bella. A ty jesteś...? Gdy nie doczekała się odpowiedzi, Furiath powiedział:

Slonko259

377

– To jest Cormia. Ona jest Wybranką, z którą... zaprzyjaźniłem się. Cormia, to jest Bella. – Cormia wstała i pokłoniła się tak nisko, Ŝe włosami prawie zamiotła podłogę: – Wasza Wysokość. Bella oswobodziła swą dłoń z uścisku: – Miło mi cię poznać, Cormio. Ale proszę, w tym domu nie zachowujemy się tak ceremonialnie. Cormia wyprostowała się i przytaknęła. Potem zapanowała niezmiernie długa cisza. Furiath przełknął ślinę. Nie wyszło chyba aŜ tak niezręcznie. Cormia wpatrywała się w tamtą kobietę i bez słów potrafiła poznać całą jej historię. Więc dlatego Najsamiec nie chciał się parzyć. To była kobieta, której naprawdę pragnął. Widać to było po jego błądzącym za nią wzroku, obniŜającym się głosie i tym, jak jego ciało rozpalało się na jej widok. Poza tym spodziewała się dziecka. Cormia przeniosła wzrok na Najsamca. Spodziewała się dziecka, ale to nie on był ojcem. Patrzył na nią z tęsknotą, a nie jak na swą własność. Ach tak, więc dlatego wkroczył do akcji, kiedy syn Krhviopija zmienił swe zamiary. Najsamiec chciał zapomnieć o tej kobiecie, poniewaŜ tak bardzo jej pragnął, a nie była mu ona pisana. Przestępował z nogi na nogę, spoglądając przez pokój. Potem uśmiechnął się lekko: – Ile minut straciłaś? Kobieta... Bella... odwzajemniła uśmiech: – Jedenaście. – Nie lada wycieczka na dół do holu. Pewnie chciałabyś juŜ tam iść. – Nie zajmie mi to aŜ tak wiele czasu. Dwie pary wpatrzonych w siebie oczu. Uczucie i smutek promieniowały blaskiem wokół niej. A lekkie rumieńce na jego policzkach mówiły, Ŝe nie była to zwykła miłość. Cormia podciągnęła kawałek szaty aŜ do policzka, zasłaniając szyję. – Co będzie, jeśli odprowadzę cię do twojego pokoju? – zapytał Furiath, zbliŜając się do Belli i oferując jej swe ramię. – Tak czy owak, chciałbym zobaczyć się z Z. Bella przewróciła oczami. – To tylko wymówka, naprawdę chcesz iść ze mną do łóŜka. Slonko259

378

Cormia drgnęła, a Najsamiec zaśmiał się, mrucząc: – Tak, właściwie tak. Więc wszystko w porządku? Dziewczyna zachichotała i chwyciła go pod łokieć. Powiedziała cicho miękkim głosem: – Wszystko w porządku. Szczególnie z tobą... naprawdę dobrze się składa. Tak się cieszę, Ŝe tu jesteś, odkąd... odkąd po prostu jesteś. Rumieniec na jego policzkach pojaśniał. Spojrzał na Cormię. – Pójdę ją ułoŜyć do snu, a potem znów będę w swoim pokoju, gdybyś czegoś potrzebowała, dobrze? Cormia przytaknęła i obserwowała zamykające się za nimi drzwi. Pozostawiona samej sobie, znów usiadła na łóŜku. Droga Pani Kronik... Poczuła się maleńka. Maleńka na wielkim materacu. Maleńka w przestronnym pokoju. Maleńka wobec otaczających ją kolorów i struktur. Ale sama tego chciała, czyŜ nie? Przyglądając się ceremonii, myślała, Ŝe właśnie tego chce. Nie udało jej się tylko stać niewidzialną. Rozglądając się po pokoju, nie była w stanie pojąć, gdzie się znajduje i juŜ tęskniła za swoją małą, jasną przestrzenią po Drugiej Stronie. Kiedy przyszli z zaświatów, zabrali coś z sąsiedniej komnaty, coś, co według niego było jego własnością. Pierwszą myślą, jaka przyszła jej do głowy, było uświadomienie sobie, jak bardzo podobał jej się ten zapach. Trochę jak zapach dymu, dość ostry... od razu zaczął jej się z nim kojarzyć. Kolejną myślą było to, Ŝe przesyt kolorów, struktur i form był przytłaczający. Ale to było wtedy, zanim wyprowadził ją na korytarz, a ona była zupełnie przybita. Prawdę mówiąc, mieszkał w pałacu, gdzie hol był wielkości największej świątyni po Drugiej Stronie. Nie mogła oderwać oczu od wysokich sklepień z malowidłami przedstawiającymi wojowników, tak kunsztownymi jak drogocenne klejnoty. Kiedy wychylała się przez balustradę, widok mozaikowej posadzki poniŜej przyprawiał ją o zawrót głowy. Była zdumiona, gdy zaprowadził ją do pokoju, w którym obecnie przebywała. Nie czuła juŜ trwogi. Teraz była w szoku pod wpływem przesytu otaczających bogactw. Po tej stronie powietrze było rzadkie, pełne obcych zapachów, co draŜniło jej nos. Poza tym przemieszczało się jednostajnie. Na twarzy i na włosach odczuwała prądy powietrza, równieŜ na szacie, którą się osłaniała. Rzuciła spojrzenie w kierunku drzwi. Dochodziły stamtąd dziwne dźwięki. Cała rezydencja skrzypiała, co i raz słyszała jakieś odgłosy.

Slonko259

379

Skulona, podwinęła pod siebie stopy i spojrzała na zdobiony stolik stojący na prawo od łóŜka. Nie była głodna, ale nie wiedziała, jak poprosić o jedzenie w razie potrzeby. I nie miała teŜ pojęcia, jak uŜyć tego czegoś, co on nazywał telefonem. Za oknami rozległ się niepokojący ryk, więc nadstawiła uszu. Czy po tej stronie Ŝyły smoki? Czytała o nich i mimo zapewnień Furiatha, Ŝe jest całkowicie bezpieczna, zaniepokoiła się. MoŜe czyhają tu jednak niebezpieczeństwa, z których nie zdaje sobie sprawy. A moŜe to tylko wiatr? Właściwie sama nie była pewna, mogła się przecieŜ pomylić. Chwyciła satynową poduszkę z frędzlami. Przyciskając ją do swej piersi, głaskała jedwab, próbując w ten sposób się uspokoić. „To była kara”, pomyślała. Czuła się coraz bardziej przybita. To dlatego, Ŝe dobrowolnie opuściła Drugą Stronę. Jej modlitwy zostały wysłuchane. Chciała przecieŜ znaleźć się w tym miejscu. A teraz jedyne, czego pragnęła, to wrócić do domu.

Slonko259

380

45 JANE SIEDZIAŁA W KUCHNI, trzymając przed sobą kubek. Słońce właśnie wschodziło, słabe promienie przedzierały się juŜ przez gałęzie drzew. Vrhedny wyszedł jakieś dwadzieścia minut temu, ale wcześniej zrobi! jej kakao, które właśnie kończyła pić. Bardzo za nim tęskniła, pomimo Ŝe tej nocy spędzili ze sobą tak wiele czasu. V wrócił do niej po rozmowie z Mannym i dodał jej otuchy wiadomością, Ŝe szef nadal Ŝyje i jest cały i zdrowy. Potem otoczył ją ramionami, przeniósł na łóŜko i zaczęli się kochać. Zrobili to dwa razy. Wyszedł dosłownie przed chwilą, ale Ŝeby czas tak bardzo jej się nie dłuŜył, słońce musiałoby tylko wschodzić i zachodzić. Tymczasem będzie na niego czekała godzinami. Oczywiście mogła zadzwonić albo napisać maila, mogli teŜ wpaść na siebie nocą. To jednak nie było to samo. Chciała zasypiać przy nim i spędzać z nim więcej czasu, a nie tylko kilka godzin, które dla niej znajdzie przed walką albo powrotem do swego domu. A ze względów logistycznych... czy powinna wykorzystać moŜliwość przeniesienia się do Columbii? Byłaby znacznie dalej od niego, ale czy to miało znaczenie? Mógł przybyć wszędzie, w kaŜdej chwili. WciąŜ jednak tak daleka przeprowadzka nie wydawała się dobrym pomysłem. Poza tym raz juŜ został postrzelony, więc jeŜeli będzie jej potrzebował? Nie mogłaby mu wtedy pomóc. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze pomysł prowadzenia własnej pracowni. Jak w takim razie miałaby go zrealizować? Zdolności przywódcze były jej główną cechą charakteru, a podróŜ do Columbii kojarzyła jej się z wyzwaniem, nawet jeśli miałoby minąć pięć lat albo coś około tego, zanim zostałaby szefem. Pod warunkiem, Ŝe wciąŜ byliby nią zainteresowani i Ŝe w ogóle dostałaby tę pracę. Jane spojrzała na kubek z chłodnym juŜ kakao. Pomysł, który wpadł jej do głowy, był niedorzeczny. Absolutnie niedorzeczny. Dlatego zaraz przestała o tym myśleć. Wstając od stołu, włoŜyła kubek do zmywarki, a następnie poszła pod prysznic. Pół godziny później wyjeŜdŜała juŜ z garaŜu, lecz zaraz natknęła się na minivana, który skręcał na sąsiedni podjazd. Rodzina. Wspaniale.

Slonko259

381

Na szczęście szybko dostała się do centrum. Na Trade Street ruch był niewielki, trafiała na same zielone światła, zatrzymała się dopiero na czerwonym naprzeciwko biur „Caldwell Courier Journal”. Kiedy stanęła, rozległ się dźwięk jej komórki. Z pewnością dzwonili z biura obsługi abonenta. – Whitcomb – przedstawiła się. – Witam, pani doktor. Mówi pani facet. Uśmiechnęła się zmieszana: – Hej. – Hej. – W słuchawce dało się słyszeć stłumiony szelest, zupełnie taki sam, jaki rozlegał się, gdy V przewracał się w łóŜku. – Gdzie jesteś? – W drodze do pracy. A ty? – Właśnie leŜę na plecach. Och, BoŜe, wyobraziła sobie, jak cudownie wyglądał w swych czarnych szatach. – Więc... Jane? – Tak? Jego głos się obniŜył. – Co masz na sobie? – Fartuch lekarski. – Mmmm. Seksownie. Zaśmiała się. – Wyglądam prawie tak, jakbym miała na sobie worek. – Nieprawda. Wcale nie. Pasuje ci ten strój. – A co ty masz na sobie? – Nic... I niech pani zgadnie, gdzie trzymam rękę. Światło się zmieniło i Jane musiała przypomnieć sobie, Ŝe prowadzi samochód. Wstrzymując oddech, zapytała: – Gdzie? – Pomiędzy nogami. Zgadnij na czym? Och... najdroŜszy... BoŜe. Naciskając pedał gazu, zapytała: – Na czym? Odpowiedział, a ona o mały włos nie wjechała w zaparkowany na poboczu samochód. – Vrhedny...

Slonko259

382

– Niech mi pani powie, co mam zrobić, pani doktor. Niech mi pani powie, co mam zrobić z moją ręką. Jane przełknęła ślinę, zjechała na pobocze... i udzieliła mu szczegółowych wskazówek. Furiath nasypał tytoniu, polizał papier i skręcił papierosa. Kiedy go zapalił, oparł się o poduszki. Ubrany w swój ulubiony jedwabny szlafrok w królewskich kolorach – niebieskim i purpurowym odstawił protezę i oparł ją o stolik nocny. Wreszcie się uspokoił po powrocie do domu. pogodził się teŜ z Bellą, a teraz relaksował się przy skręcie. Spotkanie z przełoŜoną bardzo wytrąciło go z równowagi. Kobieta pojawiła się w rezydencji około pół godziny po tym. jak przybył wraz z Cormią z Drugiej Strony. Furiath zabrał ją do biblioteki i przed obliczem Ghroma wytłumaczył, Ŝe wszystko poszło tak jak powinno teraz jednak zmienił zdanie i chciał wrócić na trochę do siebie. PrzełoŜona nie była tym zachwycona Wyniosłym tonem oznajmiła, Ŝe jako reprezentująca Wybranki, pomimo wszelkich zapewnień ze strony Najsamca. Ŝąda spotkania z Cormia w celu wyjaśnienia, co naprawdę wydarzyło się w świątyni – czy ceremonia została zakończona, czy teŜ nie. Furiathowi od razu się nie spodobała, jej przenikliwe spojrzenie zdradzało nieczyste zamiary wobec Cormii. Nie mógł do tego dopuścić. Z uśmiechem na twarzy przypomniał tej dziwce, Ŝe jako Najsamiec nie jest jej poddanym i dlatego razem z Cormią wróci na Drugą Stronę. Kiedy przyjdzie na to czas. Ani chwili wcześniej. Wiedziała, Ŝe ma ją w garści, jej oczy zapałały nienawiścią. Niech idzie, gdzie chce, najchętniej wysłałby ją do piekła. Nie był pewien, jak to zrobić, ale absolutnie nie chciał tu kogoś takiego. Była zbyt podła. Furiath zaciągał się dymem. Nie wiedział, jak długo Cormia moŜe z nim zostać. Chryste, był w stu procentach pewien. Ŝe dziewczyna bardzo pragnie wrócić. A wiedział, Ŝe nie moŜe jej do niczego zmuszać, sama musi zadecydować, kiedy ta chwila nastąpi A co z nim? No tak... część jego chciała wydostać się z tej rezydencji, ale Cormia powinna na razie tu przebywać. Albo wspólnie udadzą się na Drugą Stronę i zostaną tam razem. Wypuścił dym i niedbale potarł prawą nogę poniŜej kolana. tam gdzie pozostał kikut, jak zwykle nad ranem odczuwał w niej ból. Slonko259

383

Nagle ktoś zastukał do drzwi. – Proszę. Drzwi uchyliły się powoli, więc juŜ wiedział, kto za nimi stoi. – Cormia? To ty? – Usiadł, podciągając kołdrę na nogi, Zza drzwi wychyliła się tylko jej jasna głowa. – Wszystko w porządku? Potrząsnęła głową i zapytała w Starym języku: – JeŜeli to nie urazi Jaśnie Pana. czy wolno mi wstąpić do komnaty Waszej Wysokości? – Oczywiście, Ŝe moŜesz wejść i nie musisz zwracać się do mnie w ten sposób. Wsunęła się do środka, zamykając za sobą drzwi. Opatulona białymi szatami wydawała się tak krucha, przypominała raczej dziecko niŜ kobietę, którą w rzeczywistości była. – Co się stało? Zamiast odpowiedzieć, stała milcząc, ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Cormio, odezwij się. Powiedz, o co chodzi. Pochyliła się nisko i przemówiła z tej pozycji: – Jaśnie Panie, jestem... – Bez tych ceregieli, proszę. – Chciał zejść z łóŜka, ale zdał sobie sprawę, Ŝe nie załoŜył protezy. Cofnął się na poprzednie miejsce, nie będąc pewnym, jak by się poczuła, gdyby zauwaŜyła, Ŝe jest kaleką. – Po prostu powiedz, czego potrzebujesz? Odchrząknęła. – Jestem ci bliska, prawda? – O, tak. – Więc nie sądzisz, Ŝe powinnam przebywać w twej komnacie? Zdziwiony uniósł brwi. – Myślałem, Ŝe będzie dla ciebie lepiej, jak dostaniesz oddzielny pokój. – Och. Zmarszczył czoło. Wcale nie chciała z nim zostać. Po dłuŜszej chwili pomyślał, Ŝe jednak tak. Czuł się cholernie niezręcznie, mówiąc: – Jeśli chcesz... moŜesz tu zostać. MoŜemy przynieść dodatkowe łóŜko. – A co jest nie tak z tym? Chciała dzielić z nim łóŜko? Dlaczego? Ale niech tak będzie. – Cormio, nie musisz przejmować się przełoŜoną ani innymi, którzy myślą, Ŝe nie spełniasz swego obowiązku. Nikt nie ma zamiaru dowiadywać się, co tutaj robisz. Slonko259

384

– To nie o to chodzi. Ten wiatr... Przynajmniej mam nadzieję, Ŝe to wiatr... Słychać go w domu, prawda? – Tak, zanosi się na burzę. Ale ściany są solidne, kamienne. Myślał, Ŝe jeszcze coś powie, o coś go zapyta, a kiedy tak się nie stało, zrozumiał nagle, jak wygląda ta cala sytuacja. Był idiotą. Zabrał ją z jedynego świata, jaki znała, i sprowadził w zupełnie obcy. Tutaj otaczały ją rzeczy, które dla niego były oczywiste. Ale jak ona mogła się czuć bezpiecznie, skoro nie rozróŜniała, co moŜe być groźne, a co nie? – Słuchaj, chcesz tu zostać? Ze mną nic ci nie grozi. – Rozejrzał się, szukając miejsca, gdzie by rozstawić łóŜko polowe. – Wystarczająco duŜo tu miejsca na drugie łóŜko. – To łóŜko mi odpowiada. – Dobrze, więc ja prześpię się na polowym. – Dlaczego? – PoniewaŜ wolałbym nie spać na podłodze. Od okien nieźle ciągnęło, mógłby się przeziębić. – Ale to łóŜko jest wystarczająco duŜe dla nas obojga. Furiath spojrzał na nią z niedowierzaniem. –Ach... tak. – Powinniśmy je dzielić. – WciąŜ miała spuszczone oczy, ale w jej głosie było coś niezwykle przekonującego. – I powinnam im w końcu o tym powiedzieć. A więc o to chodziło. – W porządku. PołoŜyła się przy nim. Opatuliła się pościelą i ułoŜyła się twarzą do niego. Tego się nie spodziewał, zwłaszcza Ŝe udawała sen. Furiath wypalił cygaro i pomyślał, Ŝe musi jakoś wybrnąć z tej sytuacji. Absurd. Prędzej czy później będzie musiała poznać prawdę o jego nodze. Odsunął kołdrę, zamocował protezę i wstał. Słysząc jej oddech przechodzący w lekki świst i czując na sobie jej spojrzenie, pomyślał, jak bardzo musiała być przeraŜona. Jako Wybranka przyzwyczajona była przecieŜ do doskonałości. – Nie mam nogi, ale to Ŝaden problem. Miał na myśli fakt, Ŝe jego proteza była idealnie dopasowana i doskonale spełniała swoją funkcję. – Zaraz wracam.

Slonko259

385

Poczuł ulgę, zamykając za sobą drzwi od łazienki. Spędził tam więcej czasu niŜ zazwyczaj, czyszcząc zęby i zajmując się osobistą toaletą. Kiedy zaczął przestawiać waciki do czyszczenia uszu i lekarstwa w szafce, pomyślał, Ŝe czas wrócić do sypialni. Kiedy otworzył drzwi, leŜała dokładnie tak samo jak przedtem, na brzegu łóŜka, wlepiając w niego wzrok. Gdy przechodził przez pokój, pragnął, aby wreszcie przestała tak na niego patrzeć, szczególnie w chwili, gdy zdejmował protezę. Nakrywając się kołdrą, próbował się uspokoić. Jednak tak się nie dało. Marzł przykryty tylko do połowy. Rzucał przelotne spojrzenia na rozciągnięty między nimi materac wielkości boiska do piłki noŜnej. To taka przestrzeń, jakby Cormia znajdowała się w innym pokoju. – Zaraz zgaszę światło. Uniosła głowę znad poduszek, a następnie znowu ją opuściła. Zgasił lampkę... i głębiej wślizgnął się pod kołdrę. LeŜał sztywno obok niej w ciemnościach. BoŜe... Nigdy wcześniej z nikim nie spał. Właściwie tylko raz, na prośbę Belli, z V i Butchem, ale to dlatego, Ŝe oni byli nieprzytomni. Poza tym byli męŜczyznami, podczas gdy... no tak, Cormia nie była męŜczyzną. Wziął głęboki oddech. Pachniała jaśminem. Kiedy zamknął oczy, myślał o tym, Ŝe chciałby, aby była zwykłym śmiertelnikiem jak on. Zapowiadał się długi dzień. Powinien jednak uprzeć się przy łóŜku polowym.

Slonko259

386

46 – VRHEDNY, CZY MÓGŁBYŚ PRZESTAĆ SIĘ TAK UŚMIECHAĆ? Zaczynasz działać mi na nerwy. V pokazał Butchowi środkowy palec i wrócił do swojej kawy. ZbliŜała się noc, a to znaczyło, Ŝe... za dwadzieścia osiem minut... będzie wolny. Poza tym jego myśli krąŜyły juŜ gdzie indziej. Zamierzał udać się do domu Jane i sprawić jej jakąś romantyczną niespodziankę. Nie był pewien, co by to mogło być, moŜe jakieś kwiaty albo coś w tym stylu. Przyniesie kwiaty i zainstaluje system bezpieczeństwa. Najlepszy dowód miłości to podarowanie czujników ruchu. BoŜe, naprawdę był zbity z tropu. Powiedziała, Ŝe wróci do domu około dziewiątej, więc wymyślił, Ŝe przystroi trochę jej sypialnię i zostanie z nią do północy. Z wyjątkiem tych pięciu godzin, które miały mu zająć poszukiwania. Butch przeglądał dział sportowy w gazecie, naraz przechylił się w kierunku Marissy, pocałował ją w ramię, i znów wrócił do czytania. Zerknęła na niego znad papierkowej roboty, jaką wykonywała dla Azylu, pogładziła go po ramieniu i takŜe wróciła do pracy. Na jej szyi widać było świeŜy ślad po pieszczotliwym ugryzieniu, a wyraz twarzy zdradzał, Ŝe jest bardzo zadowolona. V drgnął i spojrzał na stojący przed nim kubek kawy. Pomyślał, Ŝe między nim a Jane nigdy tak nie będzie, gdyŜ nigdy razem nie zamieszkają. Nawet gdyby opuścił Bractwo, nie będzie mógł z nią przebywać za dnia ze względu na światło dzienne, a ona nie mogła się tu przenieść. Nie chciał jej naraŜać: To, Ŝe wiedziała o istnieniu jego rasy, było wystarczająco ryzykowne. Wszystko, co dotyczyło Bractwa, mogło spowodować jakieś niebezpieczeństwo. Obejmując dłońmi kubek i huśtając się na krześle, V cały czas martwił się o przyszłość. Było im razem dobrze, ale te przymusowe rozłąki źle na nich wpływały. JuŜ czuł się spięty na myśl, Ŝe w nocy będzie musiał ją zostawić. Chciał jej bliskości dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu. Sam jej głos w telefonie mu nie wystarczał, chociaŜ taki kontakt był lepszy niŜ Ŝaden. Ale czy mieli jakieś inne wyjście? Znowu rozległ się szelest papieru przypominający, Ŝe Butch właśnie teraz koncentrował się na gazecie. Chryste, w jaki on okropny sposób obchodził się z gazetami, zawsze je gniótł.

Slonko259

387

To samo było z magazynami. Butch wcale ich nie czytał, a jednak zawsze były podarte, jak tylko dostały się w jego ręce. Butch ponownie zerknął na Marissę, a V juŜ wiedział, Ŝe tych dwoje zaraz opuści kuchnię i wcale nie dlatego, Ŝe skończyli juŜ pić kawę. Zabawne, potrafił przewidzieć, co się za chwilę wydarzy, i nie dlatego, Ŝe usłyszał kolejne westchnienie, ani dlatego, Ŝe czytał w ich myślach. Feromony Butcha wyraźnie działały na Marissę. To było tak, jakby V juŜ ich widział zamykających się w spiŜarni czy tylnej sypialni w Bunkrze. Potrafił jedynie odczytywać myśli Jane, ale nie zawsze. Podrapał się po piersi i pomyślał o tym, co powiedziała Pani Kronik... Ŝe jego wizje i prorocza zdolność nie były zbyt jasne z powodu tego, czego zaznał w swym Ŝyciu. No i Ŝe mogły w kaŜdej chwili powrócić. Rzecz w tym, Ŝe teraz miał Jane, więc czy to nie była juŜ przeszłość? Znalazł swoją kobietę. Był z nią. Koniec tej historii. Napił się kawy. Podrapał się po piersi. Nocny koszmar powrócił tego ranka. Po tamtym zdarzeniu, kiedy nie mógł oddać juŜ więcej strzałów, zdecydował, Ŝe coś w tym musi być. Podświadomie wyczuwał, Ŝe jego Ŝycie wciąŜ pozostaje pod jakąś kontrolą. I Ŝe zakochał się wcale nieprzypadkowo. To musiało się wydarzyć. Z jakiegoś powodu musiało. – Dziesięć minut – wyszeptał Butch do ucha Marissy. – Dasz mi choć dziesięć minut, zanim pójdziesz? Proszę, kochanie... V przewrócił oczami zirytowany z powodu tych głupawych zalotów. To był znak, Ŝe jeszcze nie pozbył się testosteronu. – Kochanie... mogę? V chwycił kubek. – Marissa, moŜesz rzucić czymś w tego gnojka? To mizdrzenie się działa mi na nerwy. – MoŜe znajdzie się trochę czasu. – Marissa chowała papiery ze śmiechem, potem rzuciła Butchowi znaczące spojrzenie. – Dziesięć minut i lepiej zacznij juŜ je odliczać. Butch zerwał się z krzesła, jakby ktoś je podpalił. – Muszę zawsze? – Mmmm... Tak, musisz. Kiedy ich usta zetknęły się w pocałunku, V prychnął: – Bawcie się dzieciaki gdzie indziej. Właśnie wyszli, gdy nagle wparował Zbihr. – Cholera... cholera... cholera... – sapał. Slonko259

388

– Co się dzieje, mój bracie? – Mam prowadzić zajęcia, a jestem juŜ spóźniony.– Zbihr chwycił kawałek rogala, wyjął udko indyka z lodówki i ćwiartkę lodów z zamraŜarki. – Cholera. – To jest twoje śniadanie? – Zamknij się. To prawie jak kanapka z indykiem. – Nie licząc majonezu. – Cokolwiek. – Skierował się do wyjścia. – A przy okazji, Furiath znów tu jest i przyprowadził ze sobą tę Wybrankę. Lepiej, Ŝebyś wiedział, Ŝebyś się nie zdziwił, widząc tu szwendającą się dziewczynę. CóŜ za niespodzianka. – Jak on się miewa? Zbihr milczał przez chwilę. – Nie mam pojęcia. Trudno się z sukinsynem dogadać. – Coś podobnego. A ty jesteś kandydatem do The View? – Zaraz po tobie. – Niesamowite. – V pokręcił głową. – Człowieku, jestem jego dłuŜnikiem. – Tak, jesteś. Wszyscy jesteśmy. – Zaczekaj, Z. – V rzucił mu łyŜeczkę. – Z pewnością będziesz jej potrzebował. Z chwycił ją w locie. – O, dzięki. Bella wciąŜ chodzi mi po głowie, czujesz to? Zamknął za sobą drzwi. Rozkoszując się ciszą, jaka nastała, V ze spokojem szykował sobie coś do picia. Kawa zdąŜyła juŜ wystygnąć, jeszcze parę minut i zrobiłaby się lodowata. Zupełnie nie do wypicia. Tak... Doskonale wiedział, co znaczy myśleć w kółko o kobiecie. Wiedział to z własnego doświadczenia. Cormia czuła, jak Furiath bez przerwy wierci się w łóŜku. Trwało to godzinami. Przez cały dzień nie zmruŜyła oka i była pewna, Ŝe on teŜ. Wreszcie przestał się przewracać z boku na bok. Mamrotał coś o chłoście. Wyglądało to tak, jakby wciąŜ było mu niewygodnie, więc martwiła się, Ŝe to wszystko przez nią... ChociaŜ nie wiedziała, w jaki sposób miałaby mu przeszkadzać. ŁoŜe było obszerne.

Slonko259

389

To było dziwne uczucie. Dawał jej szczęście samą swą obecnością. Fakt, Ŝe leŜał po drugiej stronie łoŜa, sprawiał jej prawdziwą przyjemność. Czuła się przy nim bezpiecznie, chociaŜ prawie go nie znała. Najsamiec znów się poruszył, jęknął i... Cormia podskoczyła, kiedy jego ręka znalazła się na jej ramieniu. On równieŜ. Z jego gardła wydobył się niski pomruk, a następnie uniósł dłoń i ponownie ją opuścił, jakby chciał sprawdzić, co takiego leŜy przy nim w łóŜku. Spodziewała się, Ŝe się wycofa. Jednak się myliła. Zastygła w bezruchu, gdy znowu jęknął dość donośnie i wydobywając rękę spod kołdry, dotknął jej ramienia, a następnie talii. Miała wraŜenie, Ŝe przechodzi jakiś test Przysunął do niej swe potęŜne udo, poczuła, jak coś cięŜkiego przygniotło jej biodro. Przesuwał rękę wzdłuŜ jej ciała i zanim się zorientowała, zsunął okrywającą ją szatę. Mruczał coraz głośniej, przyciągając ją do siebie. Zaparło jej dech w piersiach, ale nie było czasu na jakąkolwiek reakcję. PrzyłoŜył swe usta do jej szyi, całował delikatnie jej skórę, aŜ robiło jej się gorąco. Naraz jego biodra zaczęły się poruszać. Płynne ruchy w przód i w tył sprawiały, Ŝe poczuła mrowienie między nogami. Coś się w nią wciskało. Bez ostrzeŜenia otoczył ją ramionami, odwrócił na plecy, a jego wspaniałe włosy opadły na jej twarz. Wsunął swe grube udo między jej uda, wciskał się w nią i wysuwał, głaskał jej ciało, a ona wiedziała, Ŝe właśnie uprawia z nią seks. Był wielki w porównaniu z nią, lecz nie czuła się wzięta przemocą i wcale jej to nie przeraŜało. Cokolwiek działo się między nimi, to było to, czego sama pragnęła. Coś... czego poŜądała. OstroŜnie połoŜyła swe dłonie na jego plecach. Miał potęŜne mięśnie, które napinały się przy kaŜdym ruchu. Gdy zaczęła go dotykać, mruknął, jakby mu się to podobało, więc zastanawiała się, co moŜe odczuwać, gdy ona tak gładzi jego nagą skórę. Pochylił się w jedną stronę, ujął jej dłoń i połoŜył między ich ciałami. Oboje cięŜko oddychali, łącząc się w jedność. Rozkoszowała się bijącym od niego ciepłem, jego wielkim, jędrnym ciałem... a takŜe gładkością jego skóry... i siłą, jaka w nim drzemała. Chwyciła go gwałtownie, czując jakby ogień rozpalający ją od środka. A wtedy on krzyknął, wykonał ruch biodrami do przodu i wierzgnął nogami. Chwilę później coś ciepłego i gęstego wytrysnęło na jej brzuch. Och, święta Panienko, czyŜby go zraniła?

Slonko259

390

Furiath obudził się, siedząc okrakiem na Cormii, która trzymała w ręku jego członek. PrzeŜywał właśnie wspaniały orgazm. Próbował powstrzymać swe ciało przed miotającymi nim spazmami, ale nie udawało mu się to nawet wtedy, kiedy zdał sobie sprawę z tego, Ŝe wytryskuje wprost na nią. Gdy doznania minęły, stoczył się gwałtownie na łóŜko. A potem było juŜ tylko gorzej. – Bardzo przepraszam – powiedziała, gapiąc się na niego przeraŜona. – Za co? – Cholera, jego głos zabrzmiał ostro. A to przecieŜ on powinien ją przeprosić. – Zraniłam cię... zacząłeś krwawić. O słodki Jezu. – AleŜ... to nie była krew. Odrzucił na bok kołdrę, chcąc wstać, ale zaraz zdał sobie sprawę z tego, Ŝe jest zupełnie nagi i musi przeszukać łóŜko, aby znaleźć swój szlafrok. Zarzucił go szybko na siebie i pognał do łazienki po ręcznik. Kiedy wrócił, mógł sobie tylko wyobrazić, jak bardzo chciała to z siebie powycierać. Nieźle namieszał i nabałaganił. – Pozwól mi... – Chwycił szatę leŜącą na podłodze. O nie, ona teŜ była naga. Świetnie. – MoŜe powinnaś się wytrzeć. Rozejrzał się dookoła, w końcu podał jej ręcznik. – Weź. Kątem oka obserwował, jak niezdarnie wyciera się pod pościelą i ogarnęło go obrzydzenie do samego siebie. Jezu... Jaki z niego rozpustnik. Zbałamucił nieszczęsną samicę. Kiedy oddawała mu ręcznik, powiedział: – Nie moŜesz ze mną zostać. To nie w porządku. Musisz mieć oddzielny pokój. Nastała chwila ciszy, zanim się odezwała: – Tak, panie.

Slonko259

391

47 GDY ZAPADŁA NOC, John przebywał w podziemnej sali gimnastycznej na treningu. Trzymając sztylet w prawej dłoni, przybrał pozę pełnej gotowości. Kiedy Zbihr zagwizdał, John i cała reszta wykonali ćwiczenie: cios w kierunku klatki piersiowej przeciwnika, cięcie pod kątem, krok naprzód 1 dźgnięcie poniŜej mostka. – John, pozostań czujny! Cholera, znowu wszystko spieprzył. Czując się kompletnym, bezuŜytecznym nieudacznikiem, próbował znaleźć rytm w tej sytuacji, ale nie potrafił wywaŜyć cięŜaru ciała i nic mu nie wychodziło. – John, przestań! – Zbihr stanął za nim, chwycił go za ramiona i pokazał, w jaki sposób ma wykonywać ruchy. Ciągle powtarzała się ta sytuacja. – Przyjmijcie pozycję gotowości! John rozluźnił się, zaczekał na gwizdek... i znów mu nie wyszło. W chwili, kiedy Zbihr przechadzał się w pobliŜu, John nie był w stanie spojrzeć bratu w oczy. – Nie poddawaj się, próbuj dalej. – Z chwycił ostrze i włoŜył je w lewą dłoń Johna. John pokręcił głową. Był praworęczny. – ChociaŜ spróbuj. Ćwiczymy dalej! Kolejna pozycja gotowości. Kolejny gwizdek. I kolejny pieprzony zawód. Ale tym razem nie było zawodu. Naraz ciało Johna, jakby za dotykiem czarodziejskiej róŜdŜki, zachowało się jak naciągnięta struna. Wszystkie jego członki współgrały ze sobą, ułoŜyły się tak, jak powinny. Wykonał idealne ruchy sztyletem. Po zakończeniu treningu na jego twarzy pojawił się uśmiech. Do czasu, póki nie natknął się na spojrzenie Z. Brat dziwnie się w niego wpatrywał, jednak po chwili jakby się opamiętał. – Lepiej, John. Znacznie lepiej. John spojrzał na ostrze trzymane w dłoni. Przyszło mu do głowy bolesne wspomnienie, gdy odprowadzał Sarelle do samochodu, kilka dni przed tym, jak została zabita. Będąc u jej boku, Ŝałował, Ŝe nie ma sztyletu, brakowało mu poczucia jego cięŜaru w dłoni. Wtedy to była jego prawa dłoń. Dlaczego więc zmiana dała efekt? – Zaczynamy znowu! – zawołał Z.

Slonko259

392

Powtórzyli cały zestaw ćwiczeń dwadzieścia trzy razy, potem pracowali nad następnym, który obejmował klęknięcie i gwałtowny wyskok. Z pilnował, aby trzymali linię, zachowali odpowiednią postawę itd. Nie musiał juŜ poświęcać specjalnej uwagi Johnowi, który wreszcie załapał, o co w tym wszystkim chodzi. Po zajęciach John ruszył do szatni, ale Z go zawołał i zaprowadził do magazynu sprzętu, gdzie między innymi trzymane teŜ były sztylety. – Odtąd tego będziesz uŜywał. – Z wręczył Johnowi sztylet z niebieską rękojeścią. – Przeznaczony do lewej dłoni. John wypróbował go i poczuł się nawet silniejszy. JuŜ miał zamiar podziękować bratu, gdy zauwaŜył coś dziwnego. Z przyglądał mu się ze zmarszczonym czołem, zupełnie tak samo jak tam, na sali. John wetknął ostrze za pasek od kimona i zapytał: O co chodzi? Nie trzymam właściwej pozycji? Z podrapał się w rękę w miejscu, gdzie miał wytatuowaną czaszkę. – Lepiej mnie zapytaj, ilu jest leworęcznych wojowników. John wstrzymał oddech, ogarnęło go jakieś dziwne uczcie. Ilu? – Znany był tylko jeden. Zapytaj mnie, kto to był. No więc kto? – Hardhy. H był leworęczny. John wpatrywał się w swoją lewą rękę. Jego ojciec. – A ty poruszasz się jak on – wymamrotał Z. – Mówiąc szczerze, to niesamowite. Zupełnie jakbym patrzył na niego. Naprawdę? – Tak, miał płynne ruchy jak ty. I w ogóle we wszystkim go przypominasz. – Z klepnął go w ramię. – Lewy. Bądź tu mądry. John patrzył, jak brat się oddala, potem znów spojrzał na swoją dłoń. Nie pierwszy raz zastanawiał się, jaki był jego ojciec. Jaki miał głos. Jak się zachowywał. BoŜe, jak bardzo chciał mieć o nim jakieś informacje. MoŜe któregoś dnia będzie mógł zapytać Zbihra, chociaŜ obawiał się, Ŝe nie wytrzyma tego emocjonalnie. MęŜczyzna zawsze powinien być twardy. Szczególnie przed obliczem swojego brata.

Slonko259

393

Jane wjechała do garaŜu, sypiąc przekleństwami. Jedenasta trzydzieści cztery. Była spóźniona na spotkanie z V o dwie i pół godziny. Od samego początku wszystko wskazywało na to, Ŝe się spóźni. JuŜ miała na sobie płaszcz i spakowała torbę, ale zanim wyszła, co rusz pojawiał się ktoś z jakimiś pytaniami. Potem pogorszył się stan jednej pacjentki, więc musiała ją zbadać, a potem porozmawiać z jej rodziną. Napisała Vrhednemu wiadomość, Ŝe będzie trochę później Potem wysłała kolejną, gdy okazało się, Ŝe jeszcze musi zostać w szpitalu. Odpisał jej, Ŝe nie ma sprawy. Na końcu zadzwoniła, Ŝe podróŜ do domu zajmie jej duŜo więcej czasu ze względu na objazd. Wysiadła z samochodu podekscytowana myślą, Ŝe zaraz zobaczy Vrhednego, ale mimo wszystko czuła się wyczerpana. Dzień był długi i męczący, a poprzedniej nocy przecieŜ w ogóle nie spała. Jak tylko weszła do kuchni, od razu zawołała: – Przepraszam za spóźnienie! – W porządku. – jego głos dobiegał z salonu. Przeszła kawałek dalej... i stanęła jak wryta. W mroku zauwaŜyła Vrhednego siedzącego na kanapie z nogą załoŜoną na nogę. Obok leŜała jego skórzana kurtka, spod której wystawał bukiet kalii. V był nieruchomy jak posąg. O cholera. – Hej – przywitała go, rzucając torbę i płaszcz na stół w jadalni. – Hej. – Wyprostował nogi i oparł łokcie na kolanach. – Wszystko w porządku w szpitalu? – Tak. Po prostu miałam pełne ręce roboty.– Usiadła przy kwiatach. – Są wspaniale. – Przyniosłem je dla ciebie. – Naprawdę przepraszam. Zasłonił jej usta dłonią. – Nie musisz. Mogę sobie wyobrazić, jak to jest. Zmierzyła go wzrokiem i od razu wiedziała, Ŝe nawet nie próbował jej o nic obwiniać; był tylko rozczarowany. A to sprawiało, Ŝe czuła się jeszcze gorzej. – Wyglądasz na zmęczoną – powiedział. – Myślę, Ŝe najlepsze, co mogę zrobić, to połoŜyć cię do łóŜka. Pochyliła się i pogładziła palcem wskazującym jeden z kwiatów. Podobało jej się to, Ŝe nie przyniósł róŜ, które były takie przeciętne. Kalie miały rzadko spotykany odcień brzoskwiniowy. Piękny.

Slonko259

394

– Naprawdę? – Pomimo Ŝe na niego nie patrzyła, wiedziała. Ŝe się uśmiechnął. – O czym myślałaś? – O wszystkim i niczym, lak bardzo chciałabym zasypiać przy tobie kaŜdej nocy. Nie powiedziała, Ŝe odrzuciła moŜliwość wyjazdu do Columbii i Ŝe mogłaby spróbować zdobyć posadę w Nowym Jorku, związaną nawet z jeszcze większą odpowiedzialnością. Zgodziłaby się na wszystko, gdyby tylko mogła spędzać więcej czasu z V. WciąŜ chciała dowodzić. ale trzeba włoŜyć trochę wysiłku, zanim się osiągnie to. czego się pragnie. I A jeŜeli wydaje się. Ŝe wszystko tak od razu się uda. to jest to na pewno nieprawda. Naraz ogarnęło ją ziewanie. Cholera, naprawię była zmęczona. V wstał i podsunął jej ramię. – Czas na ciebie MoŜesz trochę pospać przy mnie. Pozwoliła, aby ją zaniósł na górę. rozebrał i wsadził pod prysznic. Czekała, aŜ do niej dołączy, ale pokręcił przecząco głową. – Gdybym to zrobił, nie wypuściłbym cię przez następne dwie godziny. – Popatrzył lubieŜnie na jej piersi. – Och... Chryste... Ja tylko... Kurwa, miałem zaczekać na ciebie na zewnątrz. Uśmiechnęła się, kiedy zamknął szklane drzwi kabiny prysznicowej, a jego ciemna sylwetka zaczęła przesuwać się w kierunku sypialni. Dziesięć minut później wykąpana z wyszorowanymi zębami, załoŜyła koszulkę nocną. Vrhedny przygotował juŜ łóŜko do spania. – Wskakuj – rozkazał. – Nienawidzę wykonywania rozkazów – wymamrotała. – Ale robisz to dla mnie. Wyjątkowo. UłóŜ się wygodnie. Po chwili leŜeli juŜ razem w łóŜku. PodłoŜył ramię pod jej głowę i przytulił się do niej, a ona rozkoszowała się jego zapachem. Czuła ukojenie, gdy gładził ją po plecach. Po chwili powiedziała w ciemności: – Straciliśmy dziś pacjentkę. – Cholera, tak mi przykro. – Tak... nie było dla niej ratunku. Czasami po prostu o tym wiesz od początku. Ja wiedziałam. Cały czas bardzo się staraliśmy, zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, ale tak naprawdę... Tak naprawdę wiedziałam, Ŝe to na próŜno. – To musi być straszne przeŜycie. – Okropne. To właśnie ja musiałam porozmawiać z jej rodziną, ale chociaŜ dobrze się stało, Ŝe byli w szpitalu, gdy odeszła. A w przypadku mojej siostry? Hannah umarła w Slonko259

395

samotności. Nie mogę tego znieść. – Jane wyobraziła sobie młodą kobietę, której serce oddano do transplantacji. – Śmierć jest niesamowita. Wielu ludzi myśli, Ŝe to jedna chwila i po wszystkim, ale bardzo często jest to cały proces. Coś takiego jak zamykanie sklepu na koniec dnia. PrzewaŜnie moŜesz się zorientować, Ŝe coś jest nie tak, dopóki nie pogasisz świateł i nie zamkniesz drzwi na kłódkę. Jako lekarz mogę ratować ludzi, opatrując im rany, przetaczając więcej krwi, czy podając leki. Ale czasami... czasami właściciel sklepu po prostu wychodzi i nie zatrzymasz go, choćbyś nie wiadomo jak się starał. – Zaśmiała się z zakłopotaniem – Przepraszam, chyba nie myślisz, Ŝe mam obsesję? Pogładził ją po twarzy. – Nie, z pewnością nie masz. Jesteś wspaniała. – Tylko tak mówisz. – Ziewnęła szeroko. – Nieprawda, tak myślę. – Ucałował jej czoło – A teraz śpij. Musiała zasnąć, gdyŜ jakiś czas później poczuła, jak wstaje. – Nie odchodź. – Muszę. Patroluję miasto. Wstał. Był taki potęŜny. Ciemne włosy rozświetlało mu wpadające przez okno przyćmione światło latarni ulicznych. Uderzyła ją fala smutku, zamknęła więc oczy. – Hej – pocieszał ją, siadając obok. – Nic z tych rzeczy, Nie smucimy się. Ani ty, ani ja. Nie smucimy się. Zaśmiała się cicho. – Skąd wiedziałeś, co czuję? MoŜe było po mnie widać? Dotknął koniuszka nosa. – Wyczułem to w powietrzu. To coś takiego jak wiosenny deszcz. – Nienawidzę tego zasranego „do widzenia”. – Ja teŜ. – Musnął wargami jej czoło. – Masz to. – Ściągnął z siebie koszulę z długimi rękawami, zwinął ją i podłoŜył jej pod policzek. – Udawaj, Ŝe to ja. Wzięła głęboki oddech, poczuła jego zapach i trochę się uspokoiła. Kiedy stał tak nad nią, wydawał się silny i potęŜny jak jakiś superbohater. – Proszę... Bądź ostroŜny. – Zawsze jestem. – Nachylił się nad nią i znów ją pocałował. – Kocham cię. Kiedy chciał odejść, uniosła się i chwyciła go za ramię. Nie potrafiła wydusić z siebie słowa, ale cisza wszystko wyjaśniała. Slonko259

396

– TeŜ nienawidzę rozstań – odparł szorstko. – Ale wrócę. Obiecuję. Uraczył ją kolejnym pocałunkiem, a następnie skierował się do drzwi. Kiedy usłyszała, jak schodzi po schodach, potem zakłada płaszcz, przycisnęła do twarzy jego koszulę i zamknęła oczy. W tym samym momencie rozległ się trzask dochodzący z garaŜu znajdującego się naprzeciwko jej domu. Ktoś otworzył drzwi i odpalił silnik samochodu, robiąc przy tym tyle hałasu, Ŝe nie mogła tego znieść. Nakryła głowę poduszką i omal nie zaczęła krzyczeć. Vrhedny wcale nie czuł się szczęśliwy, biorąc pochwę ze sztyletem. Był roztargniony, zły, obolały jak cholera i desperacko potrzebował papierosa oraz swojej gry w kulki przed wyjściem w miasto. Czuł się kompletnie wyczerpany, jakby cięŜki worek wisiał mu na ramieniu. – Vrhedny! Zaczekaj! – Głos Jane dobiegł z góry akurat w chwili, kiedy miał się zdematerializować. – Zaczekaj! Tupot jej stóp na schodach rozlegał się coraz donośniej, aŜ wybiegła zza naroŜnika, a jego koszula powiewała, sięgając jej prawie do kolan. – Co? – Mam pomysł. Co prawda jest szalony, ale zarazem bardzo sprytny. – Z wypiekami na policzkach i iskrzącymi oczami wydawała się niezwykle piękna. Jak nikt inny. – Co by było, gdybym się przeniosła razem z tobą? Pokręcił głową. – Bardzo bym chciał, ale... – Mogłabym zostać prywatnym chirurgiem w Bractwie. O, cholera... – Co? – Naprawdę powinniście mieć chirurga. Mówiłeś, Ŝe są jakieś komplikacje z Agrhesem. Mogłabym je rozwiązać. Mogłabym zatrudnić pielęgniarki do pomocy, zadbać o odpowiedni sprzęt i wszystkim kierować. Mówiłeś, Ŝe w Bractwie tygodniowo jest przynajmniej trzech, czterech rannych, prawda? Do tego dochodzi ciąŜa Belli, a w przyszłości prawdopodobnie pojawi się więcej dzieci. – Jezu... Chciałabyś załoŜyć tam szpital? – Tak, ale chciałabym dostać coś w zamian. – Mnie? – zapytał uszczęśliwiony. Slonko259

397

Zaśmiała się. – Oczywiście, Ŝe tak. Ale coś jeszcze. – Co takiego? – Szansę, aby dogłębnie poznać twoją rasę. Moją drugą miłością jest genetyka. JeŜeli mogłabym spędzić kolejne dwie dekady na uzupełnianiu wiedzy o was i analizowaniu róŜnic pomiędzy ludźmi a wampirami, mogłabym wtedy powiedzieć, Ŝe czuję się spełniona. Pragnę dowiedzieć się, skąd się wzięliście, jak funkcjonują wasze ciała i dlaczego nie chorujecie na raka. Muszę nauczyć się tylu rzeczy o was, Vrhedny. Rzeczy, które mogą przynieść korzyść obydwu rasom. Ja nie traktuję was ja doświadczalne świnki morskie... No dobrze, moŜe trochę tak. Ale nie w tak okrutny sposób. Nie myślę o was obiektywnie, jak to miało miejsce, zanim cię poznałam. Kocham cię i chcę się od ciebie uczyć. Gapił się na nią z zapartym tchem. – Proszę, powiedz tak... Przycisnął ją do piersi. – Tak. Tak... jeŜeli Ghrom nie będzie miał nic przeciwko temu i jeśli się z nim dogadasz... To wtedy tak. Poczuł, jak mocno obejmuje go ramionami. Do jasnej cholery, poczuł się nagle, jakby dostał skrzydeł. Był cały i zdrowy, solidnej budowy, miał sprawny umysł i serce i idealną kondycję. A jednak niemal dostał zawału, gdy rozległ się dźwięk jego komórki. Z wahaniem wyciągnął ją ze schowka przy pasku: – Co?... Jestem z Jane... Chcesz się ze mną spotkać tutaj?... Właśnie w tej chwili?... Tak... Kurwa... Dobrze, do zobaczenia, Hollywood. – To był Rankohr. – Sądzisz, Ŝe będziemy mogli się przenieść? – Tak. Ghrom byłby bardziej zadowolony, gdybyś była w naszym świecie. – Przejechał rękojeścią sztyletu po jej policzku. –I ja takŜe. Tylko nigdy nie sądziłem, Ŝe poświęcisz swoje Ŝycie. – PrzecieŜ go nie poświęcam. Będę Ŝyła trochę inaczej, ale to nie znaczy, Ŝe je poświęcam. Chodzi mi o to, Ŝe... tak naprawdę raczej nie mam przyjaciół. – Z wyjątkiem Manello. – I nic mnie tu nie trzyma... Byłam nastawiona na to, aby zamienić Caldwell na Manhattan. Poza tym... będę znacznie szczęśliwsza, przebywając z tobą.

Slonko259

398

Spojrzał jej w twarz. Kochał te mocne rysy, krótko przystrzyŜone włosy i przenikliwe oczy w kolorze lasu. – Nigdy nie poprosiłbym cię o to, wiesz... Ŝebyś dla mnie rzuciła wszystko, co tu masz. – Jednym z powodów jest to, Ŝe cię kocham. – Zdradzisz mi później pozostałe? – MoŜe. – Wsunęła dłoń między jego nogi i zaczęła robić mu masaŜ, co znowu zaparło mu dech w piersiach. – MoŜe równieŜ będę mogła ci pokazać. Przyległ wargami do jej warg, wsunął język między jej zęby i przycisnął ją do ściany. Nie dbał o to, czy Rankohr juŜ czeka na niego w umówionym miejscu. Znowu rozległ się dźwięk komórki. V odwrócił głowę i wyjrzał przez okno. Rankohr spacerował wzdłuŜ trawnika, trzymając komórkę przy uchu. Co chwila oglądał się za siebie. Spojrzał na zegarek, po czym wystawił środkowy palec w kierunku V. V w odpowiedzi pokazał mu pięść. – Wrócę przed świtem – powiedział do Jane. – Czekaj na mnie nago. – Nie wolałbyś sam mnie rozebrać? – Nie, poniewaŜ podarowałem ci tę koszulę i chciałbym, Ŝebyś przesypiała w niej kaŜdą noc, dopóki nie znajdziesz się ze mną w moim łóŜku. Bądź naga, kiedy wrócę. – Zobaczymy. Czuł, jak krew pulsuje mu w całym ciele. Z trudem się powstrzymywał, aby się na nią nie rzucić. Ona o tym wiedziała, zdradzało ją to pełne erotyzmu spojrzenie. – BoŜe, jak ja cię kocham – powiedział. – Wiem o tym. A teraz wracaj do swoich spraw. Będę na ciebie czekała. Uśmiechnął się do niej. – Kochałabyś mnie nadal, gdybym zabił dla ciebie? – Kochałabym cię tak samo. Pocałował ją i wyszedł, rozpływając się w powietrzu. chciał się upewnić, czy zvidh jest na miejscu. A niech to, zaczęło padać. No cóŜ, wolałby spędzić o wiele więcej czasu z Jane niŜ ze swoim bratem... rzucił więc przelotne spojrzenie w jego stronę. – Pięć minut dłuŜej i juŜ byś nie Ŝył? – rzucił w stronę V. – Jesteś tu przez swoją kobietę, a ja będę tutaj tkwił, dopóki nie przyjdzie lato. – Jesteś... V zmarszczył się i spojrzał na sąsiedni dom. Oślepił go blask światła dobiegający spod podniesionych do połowy drzwi garaŜowych. Rozległo się trzaśnięcie drzwi samochodu, a Slonko259

399

chwilę później wszędzie dookoła rozprzestrzenił się słodki, omdlewający zapach. To było coś takiego, jakby ktoś rozsypał na wietrze pełno cukru pudru. – O... BoŜe, nie... I właśnie w tym momencie Jane otworzyła drzwi swego domu i wybiegła, trzymając w rękach jego skórzaną kurtkę. Wiatr rozdymał jego koszulę, którą miała na sobie. – Zapomniałeś! – wołała. To było najgorsze, co mogło się zdarzyć. Kojarzył fragmenty tego zdarzenia, to było objawienie: nawiedzający go sen zmienił się w rzeczywistość. – Nie! – krzyknął. Wszystko, co wydarzyło się w przeciągu kilku następnych sekund, dla niego trwało wieki. Rankohr patrzył na niego, jakby zwariował. Jane przebiegła przez trawnik. Przybrał swą postać, gdyŜ ogarnął go strach. Od strony tamtego otwartego garaŜu usłyszał, Ŝe ktoś pociągnął za spust. Wszędzie panowała cisza, a mimo to nie było słychać strzału. V wykonał nagły ruch w kierunku Jane, chcąc ją sobą zasłonić. Jednak zawiódł. Dostała w plecy, kula przeszła przez jej mostek, przeszywając ją na wylot, potem trafiła go w ramię. Chwycił ją, nim padła na ziemię, okropny ból szarpnął jego piersią. Gdy oboje upadli, Rankohr rzucił się w pogoń za mordercą, ale V nawet tego nie zauwaŜył. Zdawał sobie sprawę jedynie z tego, Ŝe senny koszmar się spełnił: widział krew na swojej koszuli. Jego serce rwało się w agonii. Czuł zbliŜającą się śmierć... ale nie do niego. Do Jane. – Dwie minuty – wyszeptała, zanim jej ręka opadła na jego pierś. – Zostało mi mniej niŜ dwie... minuty. Zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe dostała w aortę. – Umieram... Odwróciła głowę i chwyciła go za ramię. – Zostań. Cholera... Nie odchodź... Jakby jeszcze chciała coś powiedzieć. – Pieprzyć to! – Vrhedny... – Jej oczy przesłaniała juŜ mgła. – Weź mnie za rękę. Nie zostawiaj mnie. Nie moŜesz... Nie pozwól mi odejść samej. – Wszystko będzie dobrze. – Próbował ją podnieść na duchu. – Zabieram cię do Agrhesa.

Slonko259

400

– Vrhedny. To ci się nie uda. Weź mnie za rękę. Odchodzę... O, kurwa... – szeptała, szlochając. – Kocham cię. – Nie! – Kocham... – Nie!

Slonko259

401

48 PANI KRONIK WPATRYWAŁA SIĘ W siedzącego na jej dłoni ptaszka, ogarnięta nagłym lękiem. Och... cóŜ za nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Och, co za okropny los. To się stało. Zdarzenie, które przeczuwała i którego od dawna się obawiała. Nastąpił wielki przełom w jej Ŝyciu. Została ukarana. Tamta kobieta... tamta kobieta ze świata człowieków, którą pokochał jej syn, umarła w tak waŜnym momencie. Zmarła w jego ramionach. DrŜącą dłonią posadziła ptaszka na gałęzi obsypanego białymi kwiatami drzewa, a sama podeszła do fontanny. Siadając na marmurowym brzegu, poczuła się tak, jakby zamiast lekkich szat miała na sobie cięŜkie łańcuchy. Strata jej syna była dla niej jak własna. To ona sprowadziła na niego nieszczęście: złamała zasady. Trzysta lat temu. Na początku pozwolono jej dać tylko jedno Ŝycie i kiedy tylko osiągnęła swą dojrzałość, zrodziła je. Ale potem zrobiła to znowu. Dała kolejne Ŝycie, co nie powinno nastąpić, i dlatego owoc, który wydała na świat, został przeklęty. Los jej syna, Vrhednego – wszystko, co go spotkało, od stosunków z ojcem, przez brak wszelkich uczuć w dojrzałym Ŝyciu, po skazanie na śmiertelną agonię – był dla niej karą za nieposłuszeństwo. Z tego powodu odczuwała straszny ból, cierpiała tysiąckrotnie. Chciała się wypłakać przed swym Ojcem, ale wiedziała, Ŝe to niemoŜliwe. Wybory, jakich dokonała, nie były Mu miłe i sama musiała ponieść konsekwencje. Kiedy ich wymiar jej dosięgnął i widziała, przez co przechodzi jej syn, odczuwała jego agonię jak własną, czuła taki sam wstrząs jak on, przeŜywała ten sam horror. PrzeŜywała takŜe śmierć jego kochanki, tak jakby to ona sama przy tym była zamiast niego. Stopniowy chłód ciała kobiety, krew spływającą na jego pierś i zanik bicia serca. A potem, tak, potem teŜ słyszała cicho wypływające z ust jej syna słowa miłości czuła zapach śmierci, ogarniał ją dokładnie taki sam strach, jaki ogarnął jego. Ona, mająca nieograniczoną moc, była w tej sytuacji zupełnie bezsilna, poniewaŜ losem i konsekwencjami zarządzał jej Ojciec. Tylko On znał mapę wieczności, znał wszystkie wybory podjęte i niepodjęte, wszystkie ścieŜki przebyte i nieprzebyte. Był Księgą, Stroną i nieścieralnym Atramentem w jednym.

Slonko259

402

A ona, niestety, nie. I dlatego nie mógł do niej przybyć. To było jej przeznaczenie: cierpieć z powodu niewinnego Ŝycia, które sama ofiarowała, czego nie powinna była robić. Jej syn juŜ od początku był martwy, dlatego Ŝe kiedyś dokonała takich, a nie innych wyborów. Pani Kronik, dając upust swoim emocjom, zrzuciła szaty na marmurową posadzkę. Czując się znacznie lŜejsza, zanurzyła się w wodzie fontanny i od razu zaznała ukojenia. Krople wody na jej ciele łączyły się ze sobą, aŜ w końcu przybrały postać chmury, która uniosła się nad dziedzińcem, a następnie zamieniła w deszcz łez. Ptaszki siedzące pośród gałęzi drzewa obsypanego białymi kwiatami wystawiły dziobki, usiłując chwytać spadające krople. Nagle wszystkie jednocześnie poderwały się z gałęzi i sfrunęły do fontanny. Rozsiadając się dookoła, skierowały się dziobkami na zewnątrz. Towarzyszyły jej w tym smutku i Ŝalu, towarzyszyły jej tak, jakby kaŜdy z osobna mógł jakoś jej pomóc. Jak zawsze okazywały swe oddanie i dozgonną przyjaźń. Jane była świadoma tego, Ŝe nie Ŝyje. Wiedziała o tym, poniewaŜ wszędzie otaczała ją mgła, a przed nią stał ktoś, kto wyglądał jak jej zmarła siostra. Była więc niemal pewna, Ŝe znalazła się w piekle. Ale... Czy nie powinna czuć się zdenerwowana albo coś w tym rodzaju? CzyŜ nie powinna martwić się o Vrhednego? CzyŜ nie powinna być przeraŜona spotkaniem z młodszą siostrą? – Hannah? – zapytała, poniewaŜ chciała się upewnić, czy to, co widzi, jest prawdziwe. – Czy to ty? – Coś w tym rodzaju. – Widmo jej siostry wzruszyło ramionami, sprawiając, Ŝe śliczne rude włosy teŜ się poruszymy. – Tak naprawdę jestem tylko posłańcem. – Ale wyglądasz zupełnie jak ona. – Oczywiście, Ŝe tak. To, co teraz widzisz, to twoje wyobraŜenie, kiedy o niej myślisz. – Dobrze... To jest jakby Strefa Mroku. Albo zaczekaj, moŜe ja po prostu śnię? – Czułaby się cholernie zaskoczona, gdyby to, o czym teraz pomyślała, zdarzyło się naprawdę. – Nie, ty przeniknęłaś. Teraz jesteś pośrodku. – Pośrodku czego? – Jesteś pomiędzy. Ani tutaj, ani tam. – MoŜesz mi to trochę dokładniej wyjaśnić? Slonko259

403

– Właściwie nie. – Widmo Hannah uśmiechnęło się anielsko. – Ale tu jest moja wiadomość. Musisz pozwolić mu odejść, Jane. Jeśli chcesz zaznać pokoju, musisz mu na to pozwolić. Jeśli tym kimś był Vrhedny, to nie mogło się zdarzyć. – Nie mogę tego zrobić. – Musisz. Inaczej się tu zgubisz. Właściwie masz tak wiele czasu, Ŝe moŜesz nie znajdować się ani tu, ani tam. – A wtedy co się stanie? – Zagubisz się na zawsze. – Widmo Hannah przybrało powaŜny ton. – Musisz pozwolić mu odejść, Jane. – Ale jak? – Wiesz jak. I jeśli to zrobisz, będziesz mogła zobaczyć prawdziwą mnie po tamtej stronie. Pozwól. Mu. Iść. Posłaniec, czy cokolwiek to było, zniknął. Jane rozejrzała się dookoła, pozostawiona samej sobie. Wszędzie była mgła. Tak gęsta jak chmura deszczu i tak bezgraniczna jak horyzont. Ogarnął ją strach. To nie było w porządku. Naprawdę nie chciała się tutaj znaleźć. Nagle poczuła, Ŝe musi się spieszyć, jakby zostawało jej niewiele czasu i nawet nie wiedziała, skąd o tym wie. Poza tym myślała o Vrhednym. JeŜeli to, Ŝe ma pozwolić mu odejść, znaczyło to samo, co przestać go kochać, nie była w stanie tego zrobić.

Slonko259

404

49 VRHEDNY JECHAŁ AUDI NALEśĄCYM DO JANE przez deszcz, gdy nagle w połowie drogi do kliniki Aghresa zdał sobie sprawę, Ŝe nie było jej z nim w samochodzie. Za to były tam jej zwłoki. Uczucie paniki było jedyną energią w tej zamkniętej przestrzeni, jego serce jedynym, które w tym momencie biło, oczy jedyne, które mrugały. Wiedział, Ŝe ona nie Ŝyje, a przecieŜ jego mózg temu ciągle zaprzeczał. V zdjął nogę z gazu, a audi zaczęło zwalniać. W końcu zatrzymało się na środku ulicy. Droga numer 22 była pusta, prawdopodobnie z powodu wiosennej, burzowej pogody, ale i tak stanąłby na samym środku drogi, nawet jeśli w tym momencie na ulicy byłby taki ruch, jaki jest w godzinach szczytu. Jane była na siedzeniu pasaŜera. Pasy bezpieczeństwa przylegały do jej ran w klatce piersiowej i trzymały ją mocno w pozycji pionowej niczym jakiś pakunek. Nie odwrócił głowy. Nie mógł na nią patrzeć. Skierował wzrok prosto przed siebie, wzdłuŜ podwójnej Ŝółtej linii na drodze. Wycieraczki samochodu poruszały się tam i z powrotem, a ich rytmiczne bicie przypominało dźwięk staromodnego zegara: Tik... Tak... Tik... Tak... Upływ czasu nie był juŜ aŜ tak istotny. Jak teŜ jakikolwiek pośpiech. Tik... Tak... Tik... Tak... Czuł, Ŝe teŜ powinien być martwy, biorąc pod uwagę ból, jaki odczuwał w klatce piersiowej. Zastanawiał się, jak mógł być jeszcze przytomny, odczuwając aŜ taki ból. Tik... Tak... Przed nim pojawił się zakręt, z lasu wyłaniała się powoli asfaltowa droga. Przypadkowo zauwaŜył, Ŝe drzewa były mocno stłoczone, a bezlistne gałęzie przeplatały się, sprawiając wraŜenie czarnej koronki. Tak... To nadeszło nagle. Zobaczył ścianę, bardzo delikatnie zdobioną... oświetloną jasnym, jaskrawym światłem. Podczas gdy zastanawiał się nad źródłem światła... Zdał sobie sprawę, Ŝe to reflektory jego samochodu.

Slonko259

405

Dźwięk klaksonu przywrócił go do rzeczywistości. Przekręcając kierownicę w prawo, nacisnął pedał gazu. Inny samochód przemknął obok niego po śliskim chodniku, po czym przywrócił swój dawny kierunek jazdy, niknąc w oddali. V ponownie zwrócił uwagę na las i ponownie w krótkich odstępach czasu otrzymał resztę wizji niczym film. W otępiałym zniesmaczeniu przyglądał się, jak podejmuje działania, które były niewątpliwie oparte na wyzysku. Doświadczał przyszłych zdarzeń, w miarę ich objawiania się, bacznie je zapamiętując. Gdy nic więcej juŜ nie zostało ujawniane, zaczął oddalać się od Caldwell ze zdwojoną prędkością i desperacką determinacją. Słysząc dźwięk komórki, sięgnął po nią na tylne siedzenie. Następnie zjechał na pobocze, wyjął z komórki czip, połoŜył na tablicy rozdzielczej i rozgniótł go pięścią. – Gdzie on, u licha, jest? Furiath odsunął się na bok. Ghrom chodził nerwowo po gabinecie. Wszyscy bracia wiedzieli, Ŝe gdy król zaczyna chodzić w ten sposób, naleŜy jak najszybciej się usunąć, jeśli nie chce się być wdeptanym w dywan. Tyle tylko, Ŝe on czekał na odpowiedź na swoje pytanie. – Czy ja mówię tu do siebie? Gdzie, do licha, jest V? Furiath odchrząknął. – Do końca tak naprawdę nie wiemy. GPS przestał działać jakieś dziesięć minut temu. – Przestał działać? – Po prostu zamilkł. Zazwyczaj gdy on ma przy sobie telefon, to GPS miga, ale... no. aktualnie nie mamy nawet tego. – Świetnie. Po prostu wspaniale. Ghrom zmierzył wzrokiem swoje otoczenie i z grymasem wytarł oczy. Ostatnimi czasy miewał bóle głowy, prawdopodobnie zbyt wiele czytał. Rankohr zaklął i odłoŜył słuchawkę. – Nadal nie pojawił się u Aghresa. Słuchajcie, moŜe on pojechał, by ją gdzieś pochować? Ziemia jest zmarznięta, ale z jego siłą to nie powinien być problem. – Naprawdę uwaŜasz, Ŝe ona nie Ŝyje? – wymamrotał Ghrom. – Z tego, co widziałem, dostała prosto w klatkę piersiową. Zanim zdąŜyłem wrócić po zabiciu tamtego reduktora, ich juŜ nic było. Samochodu równieŜ. Ale... no tak, nic wydaje mi się, by ona przeŜyła. Ghrom spojrzał na Butcha, który siedział cicho.

Slonko259

406

– Czy wiesz, juk moŜemy znaleźć którąkolwiek z samic, których uŜywał do dokrwiania się i seksu? Gliniarz pokręcił głową. – Nie jestem w stanie znaleźć nawet jednej. Tę część swego Ŝycia trzymał w ścisłej tajemnicy. – Więc nie jesteśmy w stanie go w ten sposób wytropić. Coraz więcej dobrych informacji. Czy jest jakiś powód, by myśleć, Ŝe mógł się udać do tego swojego apartamentu? – Wstąpiłem tam w drodze powrotnej – powiedział Butch. – Nie było go tam i szczerze wątpię, by tam się udał. Biorąc pod uwagę to, w jakich celach on tego miejsca uŜywał. – I zostały nam jedynie dwie godziny pory nocnej. Ghrom usiadł przy biurku. Nagle zadzwonił telefon Butcha. – V?... O, witaj kochanie. Nie... jeszcze nic... tak. Zrobię to, obiecuję. Kocham cię. Ghrom odwrócił się w stronę kominka i przez chwilę milczał. Bez wątpienia rozmyślał tak jak wszyscy nad moŜliwymi rozwiązaniami. Które były... właściwie Ŝadne. Vrhedny mógł być teraz wszędzie. Nawet gdyby bracia rozjechali się we wszystkie strony świata, to przypominałoby to szukanie igły w stogu siana. Poza tym stało się oczywiste, Ŝe V pozbył się czipa. Nie chciał, by go odnaleziono. – Panowie, granat został odbezpieczony. Teraz pozostało jedynie pytanie, co zostanie wysadzone – w końcu powiedział Ghrom. V wybrał miejsce na wypadek samochodowy z duŜą ostroŜnością. Chciał, by znajdowało się ono w miarę blisko ich miejsca przeznaczenia. jednak na tyle daleko, by móc zachować dyskrecję, i gdy tylko dotarł na odpowiednią odległość. Napotkany zakręt na drodze wydał mu się dość uŜyteczny. Idealnie. Odpiął pas bezpieczeństwa i nacisnął na gaz... Silnik ryczał, koła wirowały coraz szybciej i szybciej na śliskiej drodze. Samochód zamienił się w potęŜny ładunek energii kinetycznej. Zamiast podąŜać ostrym skrętem. V kierował się na linię drzew. Jak posłuszne dziecko samochód zjechał ze wzniesienia i na ułamek sekundy zatrzymał się w powietrzu. Lądowanie wyrzuciło V z siedzenia kierowcy, sprawiając, Ŝe uderzył głową w dach. a potem poleciał naprzód. Poduszki powietrzne wystrzeliły, samochód przedzierał się przez drzewa, krzaki i... Dąb był ogromny. DuŜy i mocny jak dom.

Slonko259

407

To co uratowało V od zagłady, to była zmiaŜdŜona klatka która powstała ze zmiaŜdŜonego audi. Siła uderzenia sprawiła, Ŝe V ponownie uderzył głową w poduszkę powietrzną. Przez okno przebiła się gałąź. W uszach V dzwoniło tak, jakby działał w nich alarm przeciwpoŜarowy, a jego ciało przeprowadzało samoistnie badania, czy są w nim jakieś odłamki. Oszołomiony, krwawiąc z ran zadanych mu przez gałąź, otworzył siłą drzwi i wypadł z samochodu. ZdąŜył wziąć parę oddechów, gdy usłyszał szum silnika i syk schodzącego powietrza z poduszek bezpieczeństwa. Deszcz, spadając dostojnie na ziemię, tworzył płytkie kałuŜe. Tak szybko, jak tylko mógł, okrąŜył samochód, by dotrzeć do Jane. Siła uderzenia rzuciła ją do przodu. Jej krew znaczyła teraz szybę, tablicę rozdzielczą i siedzenie. To było dokładnie to, czego chciał. Pochylił się ku niej, odpiął jej pas i podniósł ją tak delikatnie, jakby była Ŝywa. Zanim zaczął wchodzić w las, wziął z samochodu swoją skórzaną kurtkę i owinął nią Jane, by chronić ją przed zimnem. Przedzierał się przez las, moknąc coraz bardziej, aŜ wreszcie był tak samo mokry jak drzewa i stał się tylko jeszcze jednym obiektem, z którego spływała woda. OkręŜną drogą szedł do ich miejsca przeznaczenia. Wreszcie dotarł do wejścia jaskini. Nie przejmował się sprawdzeniem, czy ktokolwiek za nim podąŜa. Wiedział, Ŝe jest sam. Wszedł do dziury w ziemi, a dźwięk deszczu cichł, w miarę jak on posuwał się do przodu. Zlokalizował w swojej pamięci haczyk w skale, który naleŜało pociągnąć. Dziewięć stóp granitowej płyty przesunęło się i wszedł do korytarza, zbliŜając się do Ŝelaznych wrót. Wykorzystując siłę swego umysłu, otworzył zamki. Bariera zniknęła bezdźwięcznie, a skała zasunęła się za nim. Pomieszczenie spowijała czerń, a powietrze było bardzo gęste. Zapalił kilka pochodni, a potem udał się w stronę Krypty. Po obu stronach kulistego pomieszczenia, na półkach, które sięgały jakieś dwadzieścia stóp wzwyŜ, znajdowały się tysiące ceramicznych słojów zawierających serca reduktorów zabitych przez Bractwo. Nie patrzył na nie. Wzrok zwrócił przed siebie. Niósł swoją ukochaną, a jego mokre buty pozostawiały ślady na błyszczącej, czarnej, marmurowej posadzce. Niedługo potem wszedł do środka Krypty, ogromnej, podziemnej jaskini. Pod wpływem jego woli czarne świece na świecznikach zapaliły się, oświecając stalaktyty w kształcie sztyletów i masywne marmurowe płyty, które tworzyły ścianę za ołtarzem. Płyty były takie same jak te, które widział w swojej wizji. Gdy patrzył w dal ulicy 22, zobaczył obraz tej pamiętnej ściany. Nazwiska osób przez pokolenia słuŜących w Bractwie Slonko259

408

tworzyły subtelny, delikatny wzór wyglądający z daleka jak koronka. Tak jak tamte gałęzie drzew. Ołtarz był prymitywny, ale potęŜny: wielki kamienny blok postawiony na dwóch grubych belkach. W środku czaszka pierwszego członka Bractwa Czarnego Sztyletu, najświętsza z relikwii, jaką posiadali bracia. Pchnął ją na bok i połoŜył Jane. Całkowicie zbladła, a jej biała dłoń, która bezwładnie opadła, wstrząsnęła nim. Delikatnie połoŜył ją na jej piersi. Odsuwał się, aŜ jego plecy dotknęły ściany. W świetle świec, okryta jego kurtką, wyglądała tak, jakby spała. Prawie. Myślał o jaskini obozu wojowników. Potem zobaczył siebie uŜywającego swojej ręki do walki z pre–transem i z ojcem. Odpiął rękawicę i zdjął ją ze swojej świecącej dłoni. To, nad czym teraz rozmyślał, było wbrew prawu natury i jego gatunku. Przywrócenie zmarłego do Ŝycia nie było ani odpowiednim, ani teŜ dopuszczalnym sposobem działania. I nie tylko z tego względu, Ŝe było to królestwo Omegi. Kroniki Rasy, te wielkie tomy historii, dawały tego tylko dwa przykłady i Ŝaden z nich nie kończył się dobrze. A wręcz przeciwnie – tragicznie. Ale on był inny. To było co innego. Jane była inna. On chciał to zrobić z miłości, podczas gdy przykłady, o których czytał, bazowały na nienawiści. Jeden dotyczył mordercy, którego wskrzeszono, by wykorzystać go jako broń, a drugi kobiety, którą przywrócono do Ŝycia z nienawiści. Na jego korzyść przemawiało więcej faktów. Uleczył Butcha, wypędzając z gliniarza Zło, po tym jak rozprawił się z reduktorami. Mógłby zrobić to samo dla Jane. Był tego pewien. Usunął z pamięci te nieudane próby uŜycia czarnej magii w królestwie Omegi i skupił się na swojej miłości do tej samicy. Człowieczeństwo Jane nie było problemem. Reanimacja to akt przywracania Ŝycia, a linia podziału była taka sama, niezaleŜnie od gatunku. A on miał to, czego potrzebował. Rytuał wymagał trzech rzeczy: czegoś od Omegi, trochę świeŜej krwi i źródła elektrycznej energii, na przykład błyskawicy. Bądź, tak jak w tym przypadku, jego pieprzonej klątwy. V wrócił do korytarza pełnego słojów i nie marnował czasu na wybieranie. Chwycił pierwszy z brzegu, z małymi pęknięciami, w mrocznym brązowym kolorze, co znaczyło, Ŝe jest stosunkowo nowy. Slonko259

409

Powrócił do ołtarza, uderzył słojem o skałę, rozbijając go i odsłaniając to, co kryło się w środku. Serce pokryte było czarną, tłustą substancją zakonserwowaną przez to, co płynęło w Ŝyłach Omegi. Mimo Ŝe dokładna natura wywoływania tego zjawiska w społeczności reduktorów była nieznana, wiedziano, Ŝe „krew Omegi” wpływała pierwsza, zanim serce zostało usunięte. Zatem Vrhedny miał to, czego potrzebował od ich wroga. Spojrzał na czaszkę pierwszego brata i nie zastanawiał się dwa razy, czy moŜe uŜyć świętej relikwii do celów niezgodnych z prawem. Wyjął jeden ze swoich sztyletów, skaleczył się w rękę i wiat trochę krwi do srebrnego kielicha w górnej części czaszki. Potem wziął w rękę serce reduktora i ścisnął je z całych sił. Czarne krople wysublimowanego Zła wezbrały i wpadły do kielicha, mieszając się z jego krwią. Grzeszność tej cieczy miała w sobie magię sprzeczną z zasadami sprawiedliwych. To był ten rodzaj magii, która zamieniała torturę w sport i czerpała przyjemność z zadawania cierpienia nie– winnym... ale teŜ miała w sobie wieczność. I tego właśnie potrzebował dla Jane. – Nie! Odwrócił się. Pani Kronik pojawiła się tuŜ za nim. Kaptur opadał na jej twarz, przezroczystą, przeraŜoną. – Nie wolno ci tego zrobić. Odwrócił się i zbliŜył czaszkę do głowy Jane.. Przez głowę przemknęła mu dziwna myśl, Ŝe ona wie, jak I wygląda jego wnętrze, a on niedługo pozna jej. – W tym nie ma Ŝadnej równowagi! śadnej pewności! V zdjął swoją kurtkę z Jane. Powstała na niej plama krwi była jak strzał w dziesiątkę, w sam środek jej klatki piersiowej. – Ona powróci nie taka, jaką znasz – syczała matka. – Wróci pod postacią Zła. To właśnie osiągniesz. – Kocham ją. Mogę się nią zająć tak jak Butchem. – Twoja miłość nie zmieni rezultatów. To jest zabronione! Spojrzał na matkę. JakŜe ją nienawidził. – Chcesz równowagi? Handlu? Chcesz mi to wbić do głowy, zanim zdąŜę to zrobić? Dobrze! Co chcesz zrobić? Usidliłaś Rankohra z jego klątwą do końca jego pieprzonego Ŝycia, co więc mnie zrobisz? Slonko259

410

– Równość nie jest prawem ustanowionym przeze mnie! – Więc przez kogo?! I ile, do diabła, jestem dłuŜny? Wyglądało na to, Ŝe Pani Kronik potrzebowała chwili by się skoncentrować. – To jest ponad tym, co jestem w stanie ofiarować, bądź teŜ nie. Jej juŜ nie ma. Gdy czyjeś ciało jest w takim stanie jak jej, nie ma juŜ odwrotu. – Kłamiesz! Pochylił się nad Jane i przygotował do otwarcia jej klatki piersiowej. – Po tym wszystkim będziesz musiał po wsze czasy ją potępić. Będzie musiała udać się prosto do Omegi, a ty będziesz musiał ją tam wysłać. Stanie się zła, a ty będziesz zmuszony ją unicestwić. Spojrzał na nieruchomą twarz Jane. Przypomniał sobie jej uśmiech. Próbował odnaleźć go na jej martwej twarzy. Nie udało mu się. – Równowaga... – wyszeptała. Dotknął niezranioną dłonią jej zimnego policzka i zastanawiał się nad tymi wszystkimi rzeczami, jakie był w stanie dać bądź ofiarować. – Tu nie chodzi tylko o równowagę – powiedziała Pani Kronik. – Niektóre rzeczy są po prostu zakazane. Gdy rozwiązanie stało się dla niego jasne, nie słyszał juŜ nic z tego, co mówiła jego matka. Podniósł swoją drogocenną, sprawną rękę, tę, którą mógł dotykać ludzi i rzeczy, tę, która była taka, jaka być powinna, bo nie była obarczona Ŝadnym przeklętym cięŜarem zniszczenia. Swoją dobrą rękę. PołoŜył ją na ołtarzu, rozpościerając palce i wyginając ją w pionie. Następnie wyjął sztylet i przyłoŜył jego ostrze do skóry. Gdy pochylił się, ostra broń przebiła się przez nią aŜ do kości. – Nie! – krzyknęła Pani Kronik.

Slonko259

411

50 JANE MIAŁA CORAZ MNIEJ CZASU. I wiedziała to niczym pacjent, którego stan zdrowia się pogarsza. Jej wewnętrzny zegar włączył się, a alarm zaczął wysyłać róŜne sygnały. – Nie chcę od niego odejść – rzekła do pustki. Jej głos nie uciekł zbyt daleko i zauwaŜyła, Ŝe mgła wydawała się bardziej gęsta... tak gęsta, Ŝe zaczęła przesłaniać jej nogi. I wtedy ją olśniło. Jej stopy nie były juŜ okryte zimną grozą. Jeśli czegoś nie zrobi, to rozpłynie się w otaczającej ją nicości. Pozostanie na zawsze samotna, tęskniąc za miłością, którą zawsze czuła. Smutny, odsunięty duch. Emocje brały juŜ górę i właśnie one sprawiły, Ŝe łzy zaczęły napływać jej do oczu. Jedynym sposobem na ocalenie siebie było pozwolenie, by tęsknota za Vrhednym odeszła; to był klucz do tych drzwi. Jeśli jednak by to zrobiła, czułaby się tak, jakby go opuściła i zostawiła, by samotnie przeciwstawił się gorzkiej i zimnej przyszłości. Przede wszystkim potrafiła sobie wyobrazić, jak ona by się czuła, gdyby to on umarł. Mgła stawała się coraz gęściejsza, a temperatura ciągle spadała. Spojrzała w dół. Jej nogi znikały... najpierw kostki u nóg, teraz łydki. Wtapiała się w nicość i powoli jej ciało ulegało rozproszeniu. Jane zaczęła płakać, gdy zdała sobie sprawę z tego, co musiała zrobić i jak bardzo było to egoistyczne. Jak jednak miałaby to zrobić? Mgła skradała się juŜ do jej ud. Wpadła w panikę. Mimo wszystko nie wiedziała, jak ma zrobić to, co zrobić musi... Odpowiedź, która nagle nadeszła, była bardzo prosta. O... BoŜe... by to zrobić, musiała zaakceptować to, co nie mogło juŜ ulec zmianie. Nadzieja na wymuszenie zmiany losu... bądź podejmowanie walki z wyŜszymi siłami i staranie się, by one poddały się twojej woli... bądź błaganie o ocalenie z takiego powodu, iŜ wie się lepiej, było bezcelowe. Odpuszczenie dawało to, Ŝe patrzyłeś przed siebie jasnymi oczami, zdając sobie sprawę, Ŝe nieskrępowany wybór był wyjątkiem, a los – zasadą.

Slonko259

412

Targowanie się tu nie występuje. Czy teŜ podjęcie próby jakiejkolwiek kontroli. Poddawałeś się i zdawałeś sobie sprawę, Ŝe osoba, która kochasz, nie jest juŜ twoją przyszłością i Ŝe nie jesteś w stanie nic z tym zrobić. Zaczęła płakać i łzy padały w mglistą otchłań. Zaprzestawała usilnej walki o to, by nadal być w jakiś sposób związaną z Ŝyjącym Vrhednym. W trakcie tego procesu nie było w niej Ŝadnej wiary czy optymizmu, była tak pusta jak mgła wokół niej. Będąc ateistką za Ŝycia, zdała sobie sprawę, Ŝe po śmierci nic nie uległo zmianie. W nic nie wierzyła, a teraz stawała się niczym. I wtedy stał się cud. Nad jej głową rozpostarło się światło, osłaniając i wypełniając ją czymś, co było jak miłość, którą czuła do Vrhednego – było to niczym błogosławieństwo. Podczas gdy była ciągnięta w górę jak stokrotka wyrwana z ziemi przez delikatną dłoń, zdała sobie sprawę, Ŝe nadal mogła kochać tego, kogo kochała, mimo Ŝe juŜ z nim nie była. Ich róŜne drogi nie bezcześciły i nie odcinały tego, co czuła. Sprawiło to, Ŝe jej uczucie zostało okryte jakby wielowarstwowym płaszczem gorzkiej tęsknoty, nie zmieniając się. Mogła go kochać i czekać na niego po drugiej stronie Ŝycia. Przede wszystkim dlatego, Ŝe miłość była długowieczna i nie podlegała kaprysom śmierci. Jane była wolna... unosiła się w górę. Cierpliwość Furiatha była juŜ na wyczerpaniu. Musiał jednak poczekać w kolejce, jeśli chciał wpaść w szał, poniewaŜ wszyscy bracia byli juŜ na krawędzi. W szczególności Butch, który krąŜył wokół pokoju jak więzień w pojedynczej celi. Brak jakichkolwiek wieści od Vrhednego. śadnych telefonów. Nic. A świt zbliŜał się niczym towarowy pociąg. Butch zatrzymał się. – Gdzie urządzilibyście pogrzeb dla krwiczki? Ghrom zmarszczył brwi. – W Krypcie. – Myślisz, Ŝe on ją tam zabrał? – Nigdy nie był za bardzo za tymi wszystkimi rytuałami, a co do matki, która go porzuciła...? – Ghrom pokręcił głową. – On by tam nie poszedł. Poza tym zdawałby

Slonko259

413

sobie sprawę z tego, Ŝe to jedno z miejsc, gdzie byśmy go szukali. A jemu cholernie teraz zaleŜy na samotności. Wątpię, by chciał widowni w czasie jej pogrzebu. – Racja. Butch ponownie zaczął krąŜyć. Stary zegar wskazywał czwartą trzydzieści rano. – Wiesz co? Pojadę to jednak sprawdzić. Nie wytrzymam tu ani sekundy dłuŜej. Ghrom wzruszył ramionami. – Ja w zasadzie teŜ mogę. I tak nie mam tu nic lepszego do roboty. Furiath takŜe wstał. Nie był w stanie czekać ani chwili dłuŜej. – Jadę z wami. Ktoś musi wam pokazać, gdzie jest wejście. PoniewaŜ Butch nie był w stanie się teleportować, ruszyli do cadillaca, Furiath włączył silnik i ruszyli przez las. Kierował się prosto w stronę Krypty, nie zawracając sobie głowy drogą okręŜną. Niedługo miało wzejść słońce. Byli cicho, dopóki Furiath nie zatrzymał się u wejścia do jaskini. – Czuję krew – powiedział Butch – chyba go mamy! Tak, w powietrzu czuć było ludzką krew. Bez wątpienia V wniósł Jane do środka. Cholera. Wślizgnęli się przez ukryte drzwi i skierowali do Ŝelaznej bramy. Jedna jej część była otwarta i widać było ślady mokrych stóp biegnących do pokoju ze słojami. – On tu jest! – powiedział Butch z ulgą. No tak, tylko dlaczego V, który nienawidził swojej matki. miałby pochować ukochaną kobietę zgodnie z tradycjami Pani Kronik? Nie zrobiłby tego. Kiedy tylko ruszyli w dół korytarza, Furiath zaczął mieć złe przeczucia... zwłaszcza gdy dotarli juŜ do jego końca i zobaczył puste miejsce na półce. Brakowało słoja jednego z reduktorów. O nie... O... BoŜe, nie. Powinni przynieść ze sobą więcej broni. Jeśli V zrobił to, czego obawiał się Furiath, broń im będzie potrzebna. – Poczekajcie! Zatrzymał się, wziął pochodnię ze ściany i podał ją Butchowi. Potem wziął następną dla siebie. Złapał Butcha za ramię. – Bądź gotów do walki. – Dlaczego? V moŜe się wściec, Ŝe przyszliśmy, ale na pewno nie zrobi się agresywny. – To Jane będzie przyczyną zmartwienia. – O czym, u licha, mówisz... – Wydaje mi się, Ŝe mógł podjąć próbę sprowadzenia jej z powrotem. Gdzieś niedaleko nastąpił wybuch, wypełniając pomieszczenie bardzo jasnym światłem. Slonko259

414

– Cholera! – krzyknął Butch. – Nawet mi nie mów, Ŝe byłby w stanie to zrobić? – Jeśli umarłaby Marissa, czy mając szansę ściągnięcia jej z powrotem, nie skorzystałbyś z niej? Wpadli z impetem do jaskini i zamarli zszokowani. – Co to jest? – dyszał Butch. – Ja... ja nie mam pojęcia. Powoli podeszli do ołtarza. Byli dosłownie sparaliŜowani tym, co widzieli. Ujrzeli rzeźbę, popiersie Jane – jej głowę i ramiona. Wykonano ją w szarym kamieniu, a podobieństwo było tak duŜe, Ŝe przypominało fotografię. Albo hologram. Światło ze świec rzucało cienie na jej rysy i zdawało się, Ŝe ją oŜywia. Na dalekim końcu płyty dostrzegli ceramiczny słój, świętą czaszkę oraz coś, co wyglądało na zniekształcone, pokryte olejem serce. Po drugiej stronie ołtarza stał V, opierający się o ścianę z nazwiskami. Miał zamknięte oczy i trzymał ręce na kolanach. Jeden z jego nadgarstków był owinięty czarnym materiałem i brakowało jednego z jego sztyletów. W powietrzu czuć było dym. – V? Butch podszedł i ukląkł przy swoim współtowarzyszu. Furiath odszedł w stronę ołtarza. Rzeźba była odbiciem Jane, tak prawdziwym, Ŝe moŜna by pomyśleć, iŜ ona Ŝyje i oddycha. Wyciągnął rękę, czując nieodpartą chęć dotknięcia jej twarzy. Kiedy jednak jego palec dotknął rzeźby, popiersie rozpadło się. Cholera. To nie było zrobione z kamienia, tylko z popiołu. A teraz pozostał tylko niepozorny kopczyk. Furiath zwrócił się do Butcha. – Powiedz mi, Ŝe V Ŝyje? – No cóŜ, przynajmniej oddycha. – Zabierzmy go do domu. – Furiath spojrzał na prochy. – Zabierzmy ich obydwoje do domu. Potrzebował czegoś, w co mógłby wsypać prochy Jane, i jedno było pewne – nie zamierzał uŜyć do tego słoja na serce reduktora. Rozejrzał się wokoło. Niczego nie znalazł. Zdjął więc swoją jedwabną koszulę i rozłoŜył ją na ołtarzu. Nic lepszego nie mógł zrobić, a kończył się im czas. Nadchodził świt i tego nie moŜna było odwrócić.

Slonko259

415

51 DWA DNI PÓŹNIEJ FURIATH postanowił przejść na Drugą Stronę PrzełoŜona domagała się spotkania, a on nie chciał tego juŜ odkładać. Poza tym musiał wydostać się z rezydencji. Śmierć Jane wpłynęła na wszystkich. Utrata krwiczki, bo była nią przecieŜ, mimo Ŝe nie byli z V formalnie w związku zawsze była czymś strasznym. Jednak śmierć z rąk przeciwnika była nie do zniesienia. Co gorsza, stało się to w mniej niŜ rok po śmierci Wellsie, która równieŜ została zamordowana – to dowodziło tylko jednego, Ŝe członkowie Bractwa byli szczególnie zagroŜeni przez reduktorów. Tohrtur dowiedział się tego jako pierwszy. Teraz równieŜ Vrhedny. BoŜe, zastanawiali się teraz, czy V pozostanie. Tohr wyjechał po zamordowaniu Wellsie i nikt go juŜ od tamtej pory nie widział, ani o nim nie słyszał. Mimo Ŝe Ghrom utrzymywał, Ŝe brat ciągle Ŝyje, pozostali stracili nadzieję. Być moŜe zdecyduje się wrócić w przyszłej erze. A moŜe umrze gdzieś samotnie w świecie. Jednak wątpliwe było, by zjawił się w najbliŜszej przyszłości, i, cholera, następnym miejscem moŜe okazać się Zanikh. Cholera... Biedny Vrhedny. W chwili obecnej V przebywał w swoim pokoju w Bunkrze, leŜąc obok mosięŜnej urny, w którą w końcu Furiath włoŜył prochy Jane. Według Butcha brat nic dotąd nie powiedział ani nie zjadł, mimo Ŝe jego oczy były najwyraźniej otwarte. Było jasne, Ŝe nie miał zamiaru wyjaśniać, co się stało w Krypcie. Furiath, przeklinając, klęknął przy swoim łóŜku i nałoŜył medalion na szyję. PodąŜył do sanktuarium Wybranek, cały czas myśląc o Cormii. Ona równieŜ pozostała w swoim pokoju, mało jedząc i mówiąc. Często do niej zaglądał, nie wiedział jednak, co mógłby dla niej zrobić, poza przynoszeniem ksiąŜek, które bardzo lubiła. Zwłaszcza Jane Austen, mimo Ŝe nie potrafiła zrozumieć pojęcia fikcji, bądź – jak to sama określała – dobrze skonstruowanego kłamstwa. Furiath zmaterializował się w amfiteatrze, poniewaŜ nie znał jeszcze zbyt dobrze terenu. Uznał, Ŝe to będzie dobry punkt wyjścia. AleŜ to było dziwne, stać tak pośrodku rzeczy które wszystkie były koloru białego. Dziwniejsze jednak było obejść scenę dookoła i przyjrzeć się róŜnym rodzajom białych świątyń. To przeklęte miejsce było chodzącą reklamą Cloroxu. śadnego innego koloru. I było tak cicho. Zadziwiająco cicho.

Slonko259

416

Wybrał kierunek, ale zanim ruszył, juŜ zaczął się martwić, Ŝe moŜe zostać napadnięty przez bandę Wybranek, a wcale nie śpieszyło mu się stanąć twarzą w twarz z przełoŜoną. Dla zabicia czasu zdecydował, Ŝe przyjrzy się temu, co znajduje się w jednej ze świątyń. Wybrawszy całkowicie przypadkowo, wspiął się po marmurowych schodach tylko po to, by dotrzeć do zamkniętych drzwi. Marszcząc brwi, pochylił się i przyjrzał duŜej, dziwnie ukształtowanej dziurce od klucza. Pod wpływem impulsu zdjął medalion i wsadził go w nią. No proszę, to coś było kluczem. Podwójne drzwi otworzyły się bezdźwięcznie, a on był bardzo zaskoczony tym, co znajdowało się w środku. Po obu stronach pod ścianami dostrzegł kosze wypełnione szlachetnymi kamieniami. KrąŜył wśród tych bogactw, co i raz zatrzymując się i biorąc w dłonie błyszczące kamienie. Jednak to nie wszystko, co znajdowało się w środku. Z tyłu stały szklane skrzynie. Podszedł i zaczął się im przyglądać. Oczywiście nie były zakurzone, wyraźnie było widać, Ŝe ktoś

je

systematycznie

czyści.

Trudno

mu

było

sobie

wyobrazić

jakiekolwiek

zanieczyszczenia w tym miejscu, nawet jeśli chodzi o takie mikroskopijnej wielkości. Wewnątrz skrzyń znajdowały się fascynujące obiekty pochodzące z realnego świata. MoŜna tam było znaleźć staromodne okulary, porcelanową orientalną misę, butelkę whisky rocznik 1930, hebanowe pudełko na papierosy, kobiecy wachlarz z białych piór. Zastanawiał się, w jaki sposób to wszystko się tu znalazło. Niektóre z tych rzeczy, mimo Ŝe całkiem stare, były w świetnym stanie i oczywiście czyściutkie i błyszczące. Zatrzymał się nad czymś, co wyglądało jak staroŜytna ksiąŜka. – O cholera... Skórzana okładka była w strzępach, jednak wytłoczony tytuł był nadal widoczny: HARDHY. SYN MROKHA. Furiath pochylił się zdumiony. To była ksiąŜka H... najprawdopodobniej pamiętnik. Otworzył skrzynię i zmarszczył brwi, czując wydobywający się ze środka zapach. Proch strzelniczy? Spojrzał na zebrane przedmioty. W najdalszym kącie dostrzegł stary pistolet, rozpoznał model i markę na podstawie podręcznika o broni palnej, z którego uczył. To był colt navy z 1890 roku, kaliber 36, sześciostrzałowy rewolwer. I widać było, Ŝe był niedawno uŜywany. Wyjął go, otworzył magazynek, obejrzał nabój. Był kulisty... i nierówny, tak jakby był ręcznie robiony.

Slonko259

417

Widział juŜ kiedyś ten kształt. Gdy wymazywał wyniki testów zdrowotnych V z komputera w St. Francis, spojrzał na rentgen klatki piersiowej, który znajdował się nieopodal... i zobaczył kulisty, lekko nieregularny ślad po kuli w płucu jego brata. – Przybyłeś tu, by się ze mną zobaczyć? Furiath obrócił się i zobaczył przed sobą przełoŜoną. Kobieta stała w drzwiach, ubrana w taką samą białą szatę, jaką wszystkie tu nosiły. Na jej szyi dostrzegł medalion, dokładnie taki sam jak jego. – Masz tu ładną kolekcję artefaktów – wycedził, odwracając się. Kobieta zmruŜyła oczy. – Myślałam, Ŝe klejnoty bardziej przyciągną twoją uwagę. – To źle myślałaś. Podnosząc ksiąŜkę, przyglądał się jej uwaŜnie. – To wygląda jak pamiętnik mojego brata. Nawet nie drgnęła. Miał ochotę ją zabić. – Tak, to pamiętnik Hardhego. Furiath poklepał ksiąŜkę i wskazał machnięciem ręki na klejnoty. – Powiedz mi jedno – czy to miejsce jest cały czas zamknięte? – Tak. Od czasu ataku. – Tylko ty i ja mamy klucze, tak? Nie chciałbym, by coś się stało czemukolwiek, co tu się znajduje. – Tak. Tylko my mamy klucze. Nikt nie moŜe tu wchodzić bez mojej wiedzy. – Nikt. W jej oczach moŜna było zobaczyć irytację. – Musi być zachowany porządek. Spędziłam lata, trenując Wybranki, by wypełniały swoje obowiązki w odpowiedni sposób. – No tak. Więc Najsamiec, który się zjawia, musi być dla ciebie duŜym problemem. Bo teraz ja dowodzę, nieprawdaŜ? Jej głos obniŜył się. – To jest słuszne i właściwe, abyś tu rządził. – Czy mogłabyś to powtórzyć? Chyba cię nic dosłyszałem. Jej jadowite spojrzenie potwierdziło tylko podejrzenia – to przełoŜona postrzeliła Vrhednego. Z broni wyjętej ze skrzyni. Chciała pozostać u władzy, zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe jeśli przybędzie Najsamiec, będzie musiała mu być posłuszna. MęŜczyźnie. Mogła nawet zupełnie stracić władzę, choćby tylko z tego powodu, Ŝe męŜczyźnie nie spodobałyby się jej oczy. Slonko259

418

Gdy nie udało jej się zabić V, wycofała się... ale wkrótce spróbowała ponownie. Bez wątpienia była dość inteligentna i przebiegła, by bronić swojego terytorium do momentu, w którym bracia albo uciekliby, albo rola Najsamca stałaby się przekleństwem. – Wydaje mi się, Ŝe chciałaś coś powiedzieć, nieprawdaŜ? PrzełoŜona zdjęła medalion z szyi. – Tyś jest Najsamcem i ty tutaj dowodzisz. – Dobrze. Skoro juŜ to ustaliliśmy – ponownie poklepał pamiętnik Hardhego – zabieram to ze sobą. – Czyli nie będzie naszego spotkania? Podszedł do niej, myśląc, Ŝe gdyby była facetem, skręciłby jej kark. – Nie, teraz nie. Muszę wspólnie z Panią Kronik czymś się zająć. – Pochylił się i powiedział wprost do jej ucha: – Ale wrócę po ciebie.

Slonko259

419

52 VRHEDNY NIGDY PRZEDTEM NIE PŁAKAŁ. Nigdy. Doszedł nawet do wniosku, Ŝe pewnie urodził się bez kanalików łzowych. Zdarzenia, które miały miejsce aŜ do teraz, nie zmieniły tego. Gdy Jane leŜała martwa w jego ramionach, takŜe nie płakał. Gdy próbował odciąć sobie rękę w Krypcie jako ofiarę, a ból był niesamowity, nie polały się łzy. TakŜe wtedy, gdy jego znienawidzona matka odwiodła go od tego, co zamierzał zrobić, jego policzki były suche. Nawet wtedy, gdy Pani Kronik dotknęła ręką ciała Jane, a on w zaskoczeniu patrzył, jak jego ukochana zamienia się w popiół, nie płakał. Teraz jednak płakał. Po raz pierwszy w swoim Ŝyciu. Łzy spływały po jego twarzy i moczyły jego poduszkę. Zaczął płakać, gdy dotarła do niego wizja Butcha i Marissy siedzących na kanapie w pokoju gościnnym w Bunkrze. śywa... taka Ŝywa. V nie tylko słyszał w głowie ich myśli, ale wiedział teŜ, Ŝe Butch wyobraŜał sobie Marissę na ich łóŜku w czarnym staniku i niebieskich dŜinsach. A Marissa wyobraŜała sobie jego zdejmującego jej niebieskie dŜinsy i wkładającego swoją głowę pomiędzy jej uda. V wiedział, Ŝe za sześć minut Butch weźmie szklankę z pomarańczowym sokiem, którą Marissa trzyma w ręce, i postawi na stoliku kawowym. Rozleje sok na dŜinsy Marissy, gdyŜ szklanka wyląduje na rogu magazynu sportowego. Glina wykorzysta to, by ją stamtąd zabrać i rozebrać. Tylko Ŝe w drodze zatrzymają się przy drzwiach V i stracą zainteresowanie seksem. Ze smutnymi oczami udadzą się do swojego wspólnego łoŜa i będą się po prostu przytulać w ciszy. V zakrył twarz ramieniem i zaczął płakać. Jego wizje znów się pojawiły, jego przekleństwo powróciło. To oznaczało, Ŝe jego egzystencja od tej pory będzie ograniczała się jedynie do jednego: bycia pustą skorupą, która leŜała obok prochów swojej ukochanej. I oczywiście po chwili usłyszał Butcha i Marissę podąŜających korytarzem, usłyszał, jak zatrzymali się przy jego drzwiach, a potem cicho zamykali drzwi do swojego pokoju. Przez ścianę pomiędzy pokojami nie docierały Ŝadne odgłosy seksu – Ŝadnego uderzania o nią zagłówkiem od łóŜka, Ŝadnych gardłowych okrzyków.

Slonko259

420

Dokładnie tak jak przewidział. W ciszy V wytarł łzy, a potem spojrzał na swoje ręce. Lewa jeszcze trochę bolała, prawa świeciła jak zwykle, a jego łzy były białe na tle jego wewnętrznego blasku. Białe jak tęczówki jego oczu. Wziął głęboki oddech i spojrzał na zegarek. Tylko jedno utrzymywało go przy Ŝyciu, zmrok. Było całkiem pewne, Ŝe do tej pory zabiłby się. Wziąłby swojego glocka, wsadził lufę w usta i przeszył głowę na wylot, gdyby nie zmrok. Pomniejszenie społeczności reduktorów stało się jego osobistą misją. Zajmie mu to resztę Ŝycia, ale nic innego mu przecieŜ nie pozostało. Wolałby w tym celu opuścić Bractwo, ale bez niego Butch by zginął, więc będzie musiał jednak zostać. Nagle zmarszczył brwi i skierował wzrok w stronę drzwi. Po chwili ponownie wytarł policzki i powiedział: – Dziwię się, Ŝe po prostu nie wejdziesz. Drzwi otworzyły się. Po drugiej stronie w korytarzu stała Pani Kronik, od stóp do głów zakryta czarną szatą. – Nie byłam pewna, czy będę mile widziana w tym pokoju. Nawet nie uniósł głowy z poduszki, nie miał zamiaru w Ŝaden sposób okazywać jej szacunku. – Wiesz, jaki mam do ciebie stosunek. – Wiem. Przejdę więc od razu do celu mojej wizyty. Mam dla ciebie prezent. – Nie chcę go. – Chcesz. – Chrzań się. Widać było, Ŝe to ją dotknęło. Nie zwaŜał jednak, czy jej cenne uczucia ucierpiały. – Odejdź. – Będziesz chciał... Szybko się podniósł. – Zabrałaś to, co chciałem... W drzwiach stanęła jakaś zjawa. – V...? – I zwracam ci to – powiedziała Pani Kronik. – W szczególny sposób. Vrhedny nie zwaŜał juŜ na jej słowa, nie potrafił pojąć tego, co widział. To była Jane... w pewien sposób. Twarz Jane i jej ciało, ale... była przejrzysta. – Jane? Slonko259

421

– Nie musisz mi dziękować. Wiedz tylko, Ŝe twoją klątwą jest sposób, w jaki moŜesz ją dotknąć. Do widzenia. Mimo Ŝe zazwyczaj ponowne łączenie się zakochanych jest romantyczne, to było mało komfortowe i dziwne. I nie tylko z tego względu, Ŝe Jane przypominała ducha. Vrhedny wyglądał tak, jakby miał zaraz zemdleć. To, co było najbardziej bolesne, to fakt, Ŝe mogła mu się w tej formie nie spodobać, a wtedy co z nią będzie? Gdy Pani Kronik przybyła do niej do nieba, czy czymkolwiek to miejsce było, i dała jej moŜliwość powrotu, odpowiedź nie wymagała duŜego namysłu. Jednak teraz, gdy stała przed zupełnie zszokowanym samcem, nie była juŜ aŜ tak pewna, czy dokonała właściwego wyboru. MoŜe przesadzi... Wstał, podszedł do niej i połoŜył swą świecącą dłoń na jej twarzy. Z westchnieniem wtuliła się w jego dłoń i w ciepło jego ciała. – Czy to ty? – powiedział ochryple. Przytaknęła i dotknęła jego lekko czerwonych policzków. – Płakałeś. Złapał ją za rękę. – Czuję cię. – Ja ciebie teŜ. Dotknął jej szyi, jej ramienia, jej mostka. Podniósł jej ramię i spojrzał na nie... no cóŜ, raczej przez nie. – A więc... mogę siadać – powiedziała. – Chodzi mi o to, Ŝe jak tam czekałam, to usiadłam na kanapie. Przesunęłam teŜ obraz na ścianie i włoŜyłam centa do twojego naczynia z drobnymi, i podniosłam czasopismo. To trochę dziwne, ale wystarczy się tylko trochę skoncentrować. Cholera, nie wiedziała, co mówi. – Pani Kronik powiedziała, Ŝe mogę jeść, ale nie muszę. Powiedziała, Ŝe mogę teŜ pić. Nie za bardzo rozumiem, jak to wszystko działa, ale wydaje się, Ŝe ona wie. No tak. Więc wydaje mi się, Ŝe to chwilę zajmie, zanim wszystko opanuję, ale... PołoŜył rękę na jej włosach. Były takie jak kiedyś. Jej nieistniejące ciało odbierało bodźce jak kiedyś. Zmarszczył brwi i spojrzał wściekły. – Powiedziała, Ŝe to wymaga poświęcenia. Sprowadzenie kogoś z powrotem. Co jej dałaś? Slonko259

422

– Co masz na myśli? – Ona nie daje nic, nie Ŝądając czegoś w zamian. Co wzięła od ciebie? – Nic. Nigdy o nic nie poprosiła. Pokręcił głową i wyglądało na to, Ŝe chciał coś powiedzieć. Jednak otoczył ją bardzo mocno ramionami i trzymał w swoim świecącym, drŜącym ciele. W przeciwieństwie do innych przypadków, kiedy to musiała się koncentrować, ten uścisk z V po prostu się stał. Przy nim zachowywała cielesność bez Ŝadnego wysiłku z jej strony. Jego oddech zdradzał, Ŝe płacze, ale wiedziała, Ŝe jeśli tylko o tym wspomni albo spróbuje go pocieszać, natychmiast przestanie. Przytulała więc go tylko i pozwalała jego emocjom znaleźć ujście. Potem znów musiała się skupiać, by utrzymać kontakt. – Myślałem, Ŝe juŜ nigdy nie będę mógł cię przytulić – powiedział łamiącym się głosem. Jane zamknęła oczy i pomyślała o tamtej chwili we mgle, kiedy pozwoliła mu odejść. Gdyby tego nie zrobiła, nie byliby tutaj, nieprawdaŜ? „Chrzanić wolną wolę”, myślała. Będzie polegała na przeznaczeniu, niewaŜne jak bardzo będzie to bolesne i na jak długo. Miłość w swoich róŜnych formach zawsze przetrwa. Jest nieskończona. Wieczna. Trwała. Jane nie wiedziała, kim bądź czym jest Pani Kronik, nie miała pojęcia, gdzie była wtedy albo w jaki sposób udało się jej wrócić. Ale jednego była pewna. – Miałeś rację – powiedziała przytulona do V. – W jakiej sprawie? – Wierzę w Boga.

Slonko259

423

53 NASTĘPNEGO WIECZORU JOHN NIE MIAŁ ZAJĘĆ, więc udał się na wieczerzę z braćmi i samicami. Atmosfera panująca w domu z pewnością była lŜejsza niŜ w ciągu paru ostatnich tygodni. Ale to oczywiste, Ŝe on nie podzielał tej beztroski. – Więc – mówił Furiath – udałem się do Pani Kronik i powiedziałem jej o naboju. – Jezu. Ta przełoŜona. – Vrhedny pochylił się, biorąc Jane za rękę. – A podejrzewałem, Ŝe to był reduktor. V nie puszczał jej, jakby obawiał się, Ŝe ona zniknie. Co było całkiem zrozumiałe. John starał się nie przyglądać jej zbyt intensywnie, ale trudno było tego nie robić. Miała na sobie jedną z koszul V i dŜinsy, a leŜało to na niej całkiem normalnie. Jednak to, co było w tych ciuchach... no cóŜ, moŜna było przypuszczać, Ŝe było duchem. – Oczywiście, Ŝe tak – powiedział Furiath, odwracając się do Belli i podając jej maselniczkę. – My równieŜ. Ale ta samica miała dość mocny motyw. Chciała zostać przy władzy i, oczywiście, z Najsamcem w tle to było niemoŜliwe. Klasyczny scenariusz gry o władzę. Furiath spojrzał na cichą blondynkę, która siedziała po drugiej stronie i jadła ze spuszczonym wzrokiem. Ludzie, Wybranka była piękna... piękna w anielski sposób, do tego otaczał ją nieziemski blask. Ale nie była szczęśliwa. No, moŜe poza momentami, kiedy spoglądała na Furiatha. Kiedy mówił lub patrzył w stronę Belli. Ghrom siedzący na drugim końcu stołu jasno wyraził swoje zdanie. – PrzełoŜona musi umrzeć. Furiath odchrząknął, odbierając maselniczkę od Belli. – MoŜesz uznać to za... załatwione, mój panie. Niech to licho, czy Furiath właśnie... – Dobrze. – Ghrom skinął głową, dając znak, Ŝe doskonale wszystko zrozumiał i zatwierdził. – Kto ją zastąpi? – Pani Kronik pytała, kogo chciałbym widzieć w tej roli, ale ja nie miałem Ŝadnej... – Amalya – rzekła Wybranka. Wszyscy spojrzeli w jej stronę. – Przepraszam? – spytał Furiath. – Co powiedziałaś?

Slonko259

424

Głos Wybranki był piękny i melodyjny. – Jeśli nie byłoby to obrazą, czy mogłabym zasugerować Wybrankę Amalyę? Jest ciepła i miła i ma odpowiedni staŜ. śółte oczy Furiatha przejrzały samicę na wylot, ale jego twarz wyraŜała zdystansowanie, tak jakby nie wiedział, co ma powiedzieć czy zrobić. – Zatem to będzie ta, którą bym chciał na to stanowisko. Dziękuję. Jej oczy spotkały się na chwilę z jego oczami, przez jej policzki przebiegł lekki, róŜowy rumieniec. Ale wtedy Furiath odwrócił wzrok, ona równieŜ. – Wszyscy dziś mamy wolne – powiedział nagle Ghrom. – Potrzebujemy trochę czasu spędzić razem. Rankohr parsknął zza stołu. – Chyba nie kaŜesz nam znów grać w Monopol, co? – Tak. Zbiorowy jęk wydobył się z ust wszystkich braci, ale został zignorowany przez Ghroma. – TuŜ po kolacji. – Mam coś, co muszę zrobić – powiedział V. – Wrócę najszybciej, jak się da. – Dobrze, ale wtedy nie będziesz mógł wybrać pionka buta ani psa. One zawsze zaczynają jako pierwsze. – Jakoś to przeŜyję. Fritz wniósł wielkie ciasto. – MoŜe ktoś ma ochotę na deser? – powiedział z uśmiechem. Gdy „tak, poproszę” wypełniło pokój, John złoŜył serwetkę i poprosił o pozwolenie na odejście od stołu. Beth skinęła głową. Wstał i udał się w stronę tunelu pod wielkimi schodami. Dojście do ośrodka treningowego nie zajęło mu duŜo czasu, zwłaszcza Ŝe czuł się coraz lepiej w swoim ciele. Gdy wszedł do gabinetu Tohra, rozejrzał się dookoła. Odkąd brat zniknął, miejsce mało się zmieniło. MoŜe poza jednym, Ŝe ten szkaradny, pistacjowy fotel był teraz w gabinecie Ghroma. John usiadł przy biurku. Wszędzie leŜały dokumenty i pliki, niektóre oznaczone „Do wysłania”. John połoŜył ręce na oparciach biurowego krzesła, prowadząc je po nich w tę i z powrotem. Nienawidził tego, jak się teraz czuł.

Slonko259

425

Nienawidził tego, Ŝe V odzyskał Jane, a Tohr utracił Wellsie na zawsze. To nie było sprawiedliwe. I nie tylko dla Tohra. John pragnąłby, by duch Wellsie był teŜ w jego Ŝyciu. Ale tylko Vrhedny był tym, który uzyskał dar. I Rankohr. Mary. Co, u licha, sprawiło, Ŝe są tacy wyjątkowi? PołoŜył głowę na rękach i czuł się jak ostatni drań. Zazdroszczenie komuś szczęścia i powodzenia było czymś okropnym, w szczególności, jeśli się tego kogoś miłowało. Ale ta tęsknota za Wellsie i Tohrem była tak cholernie trudna i... – Hej! John spojrzał w górę. Z stał w gabinecie, mimo Ŝe Bóg jeden wiedział, jak on to zrobił. – O czym myślisz, John? O niczym. – Znów chcesz się z nim bić? John pokręcił głową i spojrzał w dół. Na samym szczycie sterty papierów zauwaŜył teczkę Lahsera i zaczął o nim myśleć. Cholera, między nimi musiało dojść do zwarcia. Wszystko było tylko kwestią czasu. – Wiesz – powiedział Z – często zastanawiałem się, dlaczego ja, a nie Furiath. John spojrzał z dezaprobatą. – No tak, zastanawiałem się, dlaczego byłem tym, którego zabrano i który skończył tam, gdzie ja skończyłem. Nie byłem jedyny. Furiath nadal zamęcza się tym, Ŝe to byłem ja, a nie on. – Z skrzyŜował ręce na piersi. – Problem w tym, Ŝe zastanawianie się, dlaczego coś stało się komuś, a nie tobie, nigdy do niczego nie prowadzi. Chcę, by Wellsie wróciła. – Domyśliłem się, Ŝe to był powód twojego wyjścia. Brat podrapał się po głowie. Chodzi o to, Ŝe wierzę w istnienie ręki, która nas prowadzi. Tylko Ŝe nie zawsze jest ona dla nas łagodna. Albo moŜe nie wydawać się w danym momencie sprawiedliwa. Ale staram się jej teraz ufać. Gdy mam kryzys, staram się po prostu... cholera, wydaje mi się, Ŝe naleŜy jej zaufać. Bo pod koniec dnia, co moŜna więcej zrobić? MoŜesz jedynie wybierać. RównieŜ rozumować i planować. Reszta... jest w rękach kogoś innego. Tam, gdzie się znajdujemy, kogo znamy, co zdarza się osobom, które kochamy... nie mamy co do tego za wiele do powiedzenia. Brakuje mi Tohra. – Jak nam wszystkim. Slonko259

426

No tak, John nie był jedynym, który cierpiał. Musiał o tym pamiętać. – Mam coś dla ciebie. Z podszedł do szafy i otworzył ją. – Furiath dał mi to wczoraj. Mieliśmy ci to dać dopiero w twoje urodziny, ale chrzanić to, potrzebujesz tego dzisiaj. Z podszedł do biurka ze starą, skórzaną ksiąŜką w rękach. PołoŜył ją na samym szczycie dokumentów, przykryje okładkę wielką dłonią. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, John. Podniósł dłoń, a John spojrzał w dół. Nagle jego serce zatrzymało się. Wyciągnął drŜącą rękę i prześledził napis na zniszczonej okładce: HARDHY, SYN MROKHA. Delikatnie ją otworzył. Wewnątrz, pięknie zapisane, znajdowały się niezliczone wprost słowa i symbole, mądrości Ŝyciowe, zapisane dawno, dawno temu. Jego ojciec spisał je w Starym Języku. John zakrył usta dłonią, przeraŜony, Ŝe zaraz zacznie szlochać. Tylko Ŝe jak podniósł wzrok, był juŜ w pokoju sam. Z pozwolił mu pozostać sam na sam ze swoją dumą. A teraz... dając mu pamiętnik jego ojca... równieŜ radością. TuŜ po wieczerzy Vrhedny przeniósł się na dziedziniec Pani Kronik. Był trochę zdziwiony, Ŝe uzyskał na to zgodę, biorąc pod uwagę ich relacje, ale cieszył się, Ŝe tak się stało. Kiedy w pełni się zmaterializował, zmarszczył brwi i skierował wzrok na białe, marmurowe wzgórza, kolumnady i na strefę naleŜącą do Wybranek. Coś się zmieniło. Nie był pewien co, ale coś... – Witaj, panie. Odwrócił się. Jedna z Wybranek stała obok tego, co uwaŜał za drzwi do prywatnych kwater Pani Kronik. Ubrana była w białe szaty i miała kok na głowie. Rozpoznał w niej te, która miała za zadanie skontrolować Cormię po ceremonii prezentacyjnej. – Amalya. Zdziwiona była tym, Ŝe pamięta jej imię. – Wasza miłość. A więc to ona byłą osobą, którą Cormia zaproponowała na stanowisko przełoŜonej. To miało sens. Kobieta wydawała się bardzo łagodna. Slonko259

427

– Jestem tu, bo chcę się widzieć z Panią Kronik. Choć zdawał sobie sprawę, Ŝe zapewne była tego świadoma. – Z całym szacunkiem, panie, ona nie przyjmuje tego dnia. – Nie przyjmuje mnie, czy kogokolwiek? – Nikogo. Czy jest jakakolwiek wiadomość, jaką chciałbyś jej zostawić? – Wrócę jutro. Wybranka ukłoniła się nisko. – Z całym szacunkiem, panie, jestem głęboko przekonana, Ŝe jutro jeszcze moŜe być niedysponowana. – Dlaczego? – Nie pytałam dlaczego. Jej ton głosu był bardzo łagodny. To było tak, jakby nie śmiała sama o to zapytać. No, do licha. Co dokładnie chciałby powiedzieć? – PrzekaŜ jej... Ŝe Vrhedny przybył powiedzieć... Gdy słowa go zawiodły, oczy Wybranki wypełniły się współczuciem. – Jeśli mogę być tak śmiała, moŜe powinnam jej powiedzieć, Ŝe jej syn przybył, by jej podziękować za jej hojny dar i za jej poświęcenie dla jego szczęścia. Syn. Nie, aŜ tak daleko nie powinien się posuwać. Nawet po powrocie Jane ta etykieta wydawała się nieszczera. – Tylko Vrhedny. Powiedz jej, Ŝe Vrhedny przybył powiedzieć „dziękuję”. Wybranka ponownie ukłoniła się, a na jej twarzy malował się smutek. – Jak sobie Ŝyczysz, panie. Patrzył, jak samica odwraca się i znika za małymi, zdobionymi drzwiami. Chwila. Czy ona powiedziała „poświęcenie”? Jakie poświęcenie? Ponownie rozejrzał się, skupiając uwagę na fontannie. Nagle odgłos wydawany przez wodę wydał mu się dziwny. Kiedy przybywał wcześniej... V powoli odwrócił głowę. Białe drzewo z białymi kwiatami było puste. Zniknęły wszystkie ptaki. Tego właśnie brakowało. Ptaków Pani Kronik. Gałęzie drzewa były pozbawione koloru, powietrze było pozbawione ich wesołego wołania. Samotność tego miejsca go poraziła, a pusty dźwięk opadającej wody tylko to potęgował. O BoŜe. To było to poświęcenie. Oddała swoją miłość na rzecz jego. Slonko259

428

W swoich prywatnych kwaterach Pani Kronik wiedziała, Ŝe odszedł. Czuła, jak przemieszcza się do świata zewnętrznego. Wybranka Amalya przybliŜyła się w ciszy. – Jeśli nie będzie to obrazą, przemówię. – Nie musisz. Wiem, co powiedział. Odejdź teraz i wróć do sanktuarium. – Tak, Wasza Wysokość. – Dziękuję. Pani Kronik zaczekała, aŜ Wybranka odejdzie, wtedy odwróciła się i spojrzała na swój apartament. Pokoje były wystarczająco wielkie do bezpiecznej przechadzki. Jako Ŝe nie jadła ani nie spała, sypialnia i jadalnia były wielkimi powierzchniami do podróŜowania. Wszystko było teraz takie ciche. Przenosiła się z pokoju do pokoju, zaniepokojona. Zawiodła swojego syna na tak wiele sposobów i nie mogła go winić za odrzucenie. Jednak to nadal bolało. Z przeraŜeniem patrzyła w daleki kąt swoich pokoi, na miejsca, w których nie była od dwóch stuleci. Zawiodła następnego, czyŜ nie? Z cięŜkim sercem podeszła i otworzyła podwójnie zamknięte drzwi. W mgnieniu oka pieczęć została złamana, a spora mgiełka uniosła się od zmiany wilgotności. Czy to naprawdę było aŜ tak dawno temu? Pani Kronik weszła do środka i spojrzała na zacienioną postać unoszącą się nad podłogą. Jej córka. Jednojajowy bliźniak V. Payne. Pani Kronik juŜ od dawna wychodziła z załoŜenia, Ŝe bezpieczniej i lepiej jest dla jej córki odpoczywać w ten sposób. Jednak teraz nie była juŜ tego taka pewna. Wybory, jakich dokonała za swojego syna, kończyły się źle. Być moŜe tak teŜ było w przypadku jej młodej. Pani Kronik przyglądała się twarzy córki. Payne nie była taka jak inne samice, była inna od urodzenia. Miała instynkt wojownika i chęć do walki po swoim ojcu i z podobną chęcią zadawała się z Wybrankami, jak lew z myszą. Być moŜe nadszedł juŜ czas, by uwolnić córkę, tak jak uwolniła syna. To wydawało się sprawiedliwe. Ochrona okazała się wątpliwą cnotą. Mimo wszystko nadal niechętnie myślała o rozstaniu. Zwłaszcza Ŝe nie było powodu, by jej córka darzyła ją większą miłością niŜ syn. Straciłaby ich oboje.

Slonko259

429

Kiedy tak walczyła z myślami, jej instynkt podąŜył na dziedziniec, aby śpiew ptaków przyniósł ukojenie. Jednak nie było tam nic Brak było wesołych śpiewów, które mogłyby jej ulŜyć I tak Pani Kronik pozostała w swoich prywatnych kwaterach, lewitując poprzez ciche, niewzruszone powietrze, poprzez nieskończone ścieŜki pustych pokoi. Czas mijał, nieskończona natura jej nieistnienia była jak płaszcz igieł, który ją pokrywał tysiącami ukłuć bólu i smutku. Nie dane jej było zaznać ulgi, pokoju, dobroci, komfortu. Była taka jak zawsze – sama w środku świata, który stworzyła.

Slonko259

430

54 BYŁA W MIESZKANIU MANNY'EGO MANELLO jeden czy dwa razy. Widywali się w szpitalu. Rany, była tam masa sprzętu dla prawdziwych facetów. Naprawdę same męskie rzeczy. Jeszcze trochę więcej sprzętu sportowego wokoło i poczułaby się jak w profesjonalnym klubie treningowym W pewien sposób przypominało jej to Bunkier. KrąŜyła po jego pokoju, oglądając płyty CD i DVD, czasopisma. Tak, było to całkiem pewne, Ŝe dogadaliby się bez problemu z Butchem i V. Pewne było teŜ, Ŝe tak jak oni ma wykupioną prenumeratę magazynu sportowego na całe Ŝycie. Trzymał teŜ stare wydania. Jak oni. I przepadał za swoim alkoholem. Schyliła się i skoncentrowała energię na tym, by podnieść ostatnie wydanie magazynu sportowego. Nagle zdała sobie sprawę, Ŝe jest duchem dokładnie juŜ jeden dzień. Minęła doba, odkąd pojawiła się z Panią Kronik w pokoju V. Wszystko powoli się układało. Seks był tak samo udany jak wtedy, kiedy Ŝyła. W zasadzie miała się spotkać z V w jego apartamencie pod koniec dzisiejszego wieczoru. Chciał być, jak to ujął, „rozpracowany”. Jego oczy aŜ jaśniały od oczekiwania, a ona była bardziej niŜ chętna ulec swojemu męŜczyźnie. Absolutnie. Jane opuściła magazyn i pospacerowała wokoło jeszcze chwilę, a potem stanęła, oczekując, przy jednym z okien. To będzie trudne. śegnanie się jest trudne. Razem z V omówili, jak poradzić sobie z jej odejściem ze świata ludzi. Wypadek samochodowy, który upozorował, pozwoli wyjaśnić jej zniknięcie. Jasne, Ŝe jej ciało nigdy nie zostanie odnalezione, ale okolica, w której pozostawił audi, jest zalesiona i górzysta. Prawdopodobnie policja zamknie dochodzenie po przeprowadzeniu poszukiwań, ale konsekwencje były mało istotne. Nigdy nie miała zamiaru wrócić. Więc to się nie liczyło. Jeśli chodzi o jej rzeczy, jedyną wartościową w jej mieszkaniu było zdjęcie jej i Hannah. V wrócił i wziął je dla niej. Reszta jej rzeczy zostanie ostatecznie sprzedana przez adwokata, którego mianowała zarządcą swojego majątku jeszcze dwa lata temu. Uzyskane wpływy pienięŜne zostaną wysłane do St. Francis.

Slonko259

431

Będzie jej brakowało ksiąŜek, ale V obiecał, Ŝe da jej nowe. I mimo Ŝe to nie było do końca to samo, miała nadzieję, Ŝe w miarę upływu czasu i do nich się przywiąŜe. Manny był jedyną niewyjaśnioną kwestią... Zabrzmiał brzęk kluczy, potem otworzyły się drzwi. Jane cofnęła się w cień. Wszedł Manny. Upuścił czarną torbę na podłogę i poszedł do kuchni. Wyglądał na wykończonego. I na pozbawionego czegoś. W pierwszej chwili chciała podejść do niego, ale wiedziała, Ŝe lepiej będzie jak poczeka, aŜ on zaśnie. Dlatego przyszła tak późno, miała nadzieję, Ŝe będzie juŜ w łóŜku. Wyraźnie pracował aŜ do momentu, w którym nie był w stanie utrzymać się juŜ na nogach... Gdy wszedł do pokoju, trzymając w ręce szklankę wody, zatrzymał się, spojrzał w jej stronę z dezaprobatą... i kontynuował swoją drogę do sypialni. Usłyszała prysznic. Kroki. Potem małe przekleństwo, tak jakby przeciągał się na łóŜku. Czekała i czekała... i w końcu poszła korytarzem. Manny leŜał na łóŜku w ręczniku zawiniętym wokół pasa i patrzył w sufit. Ten człowiek nie miał zamiaru szybko zasnąć. Weszła w promień światła rzucany przez lampę. – Hej. Jego głowa odwróciła się w jej stronę, a następnie szybko siadł – Co... – Śnisz. – Tak? – Tak. Chodzi mi o to, Ŝe duchy nie istnieją. Dotknął swojej twarzy. – To wydaje się prawdziwe. – Oczywiście, Ŝe tak. Takie są sny. – Objęła się ramionami. – Chcę, byś wiedział, Ŝe mam się dobrze. Naprawdę. Jestem szczęśliwa tam, gdzie zostałam wysłana. Nie było sensu mówienie, Ŝe nadal jest w Caldwell. – Jane – jego głos się załamał. – Wiem, czułabym się podobnie, gdybyś... odszedł. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe umarłaś. Nie mogę uwierzyć, Ŝe ty... – zaczął szybko mrugać oczami. – Słuchaj, jest dobrze. Obiecuję ci. śycie... no cóŜ, kończy się dobrze, naprawdę. To znaczy, widziałam moją siostrę, moich rodziców, paru pacjentów, których straciliśmy. Slonko259

432

Oni wszyscy nadal są blisko, ale nie tam, gdzie moŜemy ich zobaczyć... chodzi mi o to, Ŝe ty nie moŜesz ich zobaczyć. Ale juŜ dobrze, Manny. Nie powinieneś bać się śmierci. To tylko przejściowy stan. – No tak, ale ciebie juŜ tu nie ma. Muszę Ŝyć bez ciebie. Serce ją bolało na dźwięk jego głosu i przez to, Ŝe nic nie mogła zrobić, by ulŜyć mu w cierpieniu. Bolało, bo jego równieŜ straciła. – Naprawdę będzie mi ciebie brakowało – powiedziała. – Mnie ciebie teŜ. – Znów potarł twarz. – Mam na myśli to, Ŝe juŜ mi ciebie brakuje. Mam tego dość. W pewnym stopniu... do licha, myślałem, Ŝe będziemy razem, ty i ja. To było jak przeznaczenie. Cholera, byłaś jedyną kobietą, jaką znałem, która była w takim samym stopniu silna jak ja Ale no tak..., chyba nie było nam to pisane. – Na pewno jest tam ktoś, i to lepszy. – Ach tak? Daj mi jej numer, zanim wrócisz do nieba. Jane uśmiechnęła się lekko, a potem ponownie spowaŜniała. – Nie zrobisz nic głupiego, prawda? – Chodzi ci o to, czy się nie zabiję? Nie. Ale nie mogę ci obiecać, Ŝe nie stanę się rozlazły i pijany na parę przyszłych miesięcy. – Rób to w samotności. Masz do podtrzymania reputację skurczybyka. Lekko się uśmiechnął. – Co by sobie pomyślał oddział. – Dokładnie. – Zapadła chwila ciszy. – Powinnam juŜ iść. Patrzył na nią z drugiego końca pokoju. – BoŜe, mam wraŜenie, jakbyś naprawdę tu była. – Nie ma mnie. To tylko sen. – Zaczęła znikać, jak tylko łzy pojawiły się na jej policzkach. – śegnaj, Manny, mój drogi przyjacielu. Podniósł rękę i zaczął mówić wyraźnie ze ściśniętym gardłem. – Wróć i odwiedź mnie czasami. – MoŜe. – Proszę. – Zobaczymy. Śmieszne, ale jak znikała, miała dziwne przeczucie, Ŝe znów go zobaczy. Tak, to było dziwne. Tak jak ta wizja wypadku samochodowego i uczucie, Ŝe juŜ nigdy nie zawita do St. Francis. Wiedziała, Ŝe drogi jej i Manny'ego Mannello znów się skrzyŜują.

Slonko259

433

Ta myśl dawała jej ukojenie. Nienawidziła siebie za to, Ŝe musiała go porzucić. Naprawdę tak było.

Slonko259

434

Epilog Tydzień później... VRHEDNY ZDJĄŁ GORĄCĄ CZEKOLADĘ Z KUCHENKI i wyłączył palnik. Gdy wlewał ją do kubka, usłyszał krzyk „O mój BoŜe!”. W kuchni zobaczył Rankohra stojącego w środku Jane niczym w basenie, do którego przypadkiem wszedł. Jak tylko Vrhedny zaczął warczeć na brata i wyszczerzył zęby, rozdzielili się. Rankohr trzymał ręce w górze. – Nie widziałem jej! Naprawdę! Jane zaczęła się śmiać. – To nie była jego wina. Nie za bardzo się koncentrowałam, więc stałam się wyblakła... V jej przerwał. – Odtąd Rankohr będzie bardziej ostroŜny, prawda, braciszku? Implikacja tego zdania była dość jasna – albo będzie uwaŜał, albo źle skończy. – Tak, oczywiście. Cholera. – Cieszę się, Ŝe widzisz to tak jak ja. Vrhedny podniósł kubek i podał go Jane. Kiedy ona unosiła się nad powierzchnią, pocałował ją w szyję, a potem lekko przytulił. Dla niego była taka sama jak kiedyś, ale dla reszty była czymś innego rodzaju. Nosiła ubrania, ale jeśli się nie skupiała, a ktoś na nią wpadł, tkaniny zapadały się, jakby nic w nich nie było, a osoba na jej drodze dosłownie przez nią przechodziła. To było trochę dziwne. W dodatku, jeśli zdarzyło się, Ŝe był to któryś z braci, to V miał poczucie, Ŝe jego terytorium zostało naruszone. Dla wszystkich była to nowa sytuacja, on i Jane wspólnie pracowali nad jej przystosowaniem się do nowego trybu Ŝycia, a to nie zawsze było łatwe. Ale kogo, u licha, to obchodziło? Mieli siebie nawzajem. – A więc dziś idziesz do Azylu? – spytał. – Tak, mój pierwszy dzień w nowej pracy. Nie mogę się doczekać! – Oczy Jane aŜ błyszczały. – Potem mam zamiar tu wrócić i uporządkować cały sprzęt do mojej kliniki.

Slonko259

435

Zdecydowałam się wyuczyć dwie psanki na pielęgniarki. Wydaje mi się, Ŝe najlepsze w zakresie bezpieczeństwa byłoby... Kiedy Jane mówiła o swoich planach dotyczących kliniki Bractwa i co ma zamiar zrobić dla Azylu, V zaczął się uśmiechać. – Co takiego? Obejrzała się, otrzepała swój biały płaszcz, a potem spojrzała za siebie. – Chodź tu, samico. – Przyciągnął ją do siebie i opuścił głowę. – Czy ostatnio wspominałem ci, jak bardzo seksowny jest twój umysł? – Byłeś dość zajęty czym innym dzisiejszego popołudnia, więc nie. Roześmiał się. – Byłem trochę zajęty, nieprawdaŜ? – Hmmm, tak. – Wstąpię później do Azylu, dobrze? – Dobrze. Wydaje mi się, Ŝe Marissa ma problem z siecią i chciała z tobą o tym porozmawiać. Nawet nie będąc tego w pełni świadomym, przyciągnął ją do siebie i po prostu ją przytulił. To było dokładnie to, czego chciał, to przenikanie się istnień, ta bliskość, ten wspólny cel. Ich dwoje, razem. – Czy wszystko w porządku? – powiedziała tak cicho, Ŝe nikt inny nie był w stanie jej usłyszeć. – Tak, wszystko w porządku. – ZbliŜył usta do jej ucha. –Chodzi o to, Ŝe... nie przywykłem do tego. – Do czego? – Uczuć... cholera, nie wiem. – Odsunął się. – NiewaŜne... – Nie potrafisz się przyzwyczaić do uczucia, Ŝe wszystko jest w porządku? PołoŜyła dłoń na jego twarzy. – Przyzwyczaisz się. Tak jak ja. – Panie, czy mogę przeprosić? V spojrzał na Fritza. – Hej, co się dzieje? Psaniec ukłonił się. – Mam to, o co prosiłeś. Zostawiłem w holu. – Świetnie. Dziękuję. – Pocałował Jane. – Widzimy się zatem później? – Oczywiście. Slonko259

436

Kiedy odchodził, czuł na sobie jej wzrok. I podobało mu się to. Podobało mu się to wszystko. On... No, do diabla, był przepełniony radością, co? Jak tylko dotarł do holu, znalazł to, co Fritz mu zostawił na stole u stóp schodów. Początkowo nie był pewien, co z tym zrobić... nie chciał zepsuć. W końcu wziął delikatnie w dłonie i udał się do biblioteki. Zamknął podwójne drzwi i wysłał prośbę na Drugą Stronę. No tak, oczywiście, Ŝe nie zachował przepisów co do ubioru, ale był trochę zajęty tym, co trzymał w dłoniach. Gdy otrzymał zgodę, zmaterializował się na dziedzińcu Pani Kronik i został przywitany przez tę samą Wybrankę co ostatnio. Amalya zaczęła się kłaniać, szybko jednak podniosła wzrok, słysząc śpiew dochodzący z jego złoŜonych dłoni. – Co przyniosłeś? – wyszeptała. – Mały prezent. Nic wielkiego. Podszedł do białego drzewa z białymi kwiatami i otworzył ręce. Uwolniony ptak od razu pofrunął na gałąź, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z tego, Ŝe to jego nowy dom. Bystry ptak przemieszczał się z góry na dół bladego drzewa, jego małe nóŜki zajęte były łapaniem i puszczaniem. Poruszył dziobem kwiat... podniósł nóŜkę i podrapał się nią po szyi. V połoŜył dłonie na biodrach i zmierzył, jak duŜa przestrzeń była pomiędzy gałęziami. Będzie musiał przynieść ogromną ilość ptaków. Głos Wybranki był przepełniony emocjami. – Ona oddała je dla ciebie. – Tak, a ja jej przynoszę nowe. – Ale ofiara... – Została dokonana. To, co się dzieje na tym drzewie, to jest podarunek. – Spojrzał przez ramię. – Mam zamiar je zapełnić i mało mnie obchodzi, czy jej się to podoba czy nie. To będzie jej wybór, co z nimi zrobi. Oczy Wybranki przepełnione były wdzięcznością. – Zatrzyma je. A one będą trzymać ją z daleka od jej samotności. V wziął głęboki oddech. – No tak. Dobrze. PoniewaŜ... Pozwolił, by to słowo zostało uniesione przez wiatr, a Wybranka powiedziała łagodnie: – Nie musisz tego mówić. – Zatem powiesz jej, Ŝe są ode mnie? – Nie będę musiała. Kto, jak nie jej syn, zdobyłby się na taki gest dobroci? Slonko259

437

Vrhedny spojrzał na samotnego Ŝółtego ptaka siedzącego na środku białego drzewa. Wyobraził sobie, Ŝe gałęzie znów są nimi zapełnione. – Prawda – powiedział. Bez słowa przeniósł się z powrotem do Ŝycia, które zostało mu ofiarowane, które prowadził, które znał. I po raz pierwszy był wdzięczny za to, Ŝe się na tym świecie urodził.

Slonko259

438