Ward J R Tom 08 Dusza Wampira

Tę powieść dedykuję Tobie. Pojęcia dobra i zła nie mogą być bardziej względne, gdy chodzi o Twoją osobę. Ale zgadzam się z nią. Dla mnie zawsze byłeś bohaterem.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

1

Podziękowania Wyrazy głębokiej wdzięczności dla czytelników serii Bractwa Czarnego Sztyletu. Serdeczności dla Cellies, internetowej grupy dyskusyjnej fanów. Na ogromne podziękowania zasłużyli także: Steven Axelrod, Kara Cesare, Claire Zion, Kara Welsh i Leslie Gelbman. Dziękuje; wam, Lu i Opal, a także redaktorom i korekcie, że to wszystko, co robicie, robicie z głębi serca! Nieustające podziękowania dla mojego Komitetu Wykonawczego: Sue Grafton, dr Jessiki Andersen i Betsey Vaughan. No i oczywiście wyrazy szacunku dla niezrównanej Suzanne Brockmann i Christine Feehan (z rodziną). Do DLB — stwierdzenie, że usiłuję ci dorównać, jest oczywistością. Ale proszę bardzo, niech będzie. Mama cię kocha! Do NTM — który ma zawsze racje i którego ciągle kochamy. Do LeElli Scott — której się to należy. I to bardzo. Do małej Kaylie i jej mamy — bo bardzo je kocham. Ta ksiązka nigdy by nie powstała bez mojego kochającego męża, który jest moim doradca, aniołem stróżem i wizjonerem; mojej cudownej matki, za której miłość nigdy się w pełni nie odwdzięczę; moich krewnych (rodzonych i przyszywanych); i moich najdroższych przyjaciół. I, oczywiście, bez piękniejszej połowy WritcrDoga.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

2

Glosariusz Ahstrux nohstrum - osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania. Bractwo Czarnego Sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona rasy wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy zazwyczaj nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie, a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów, takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. Chcączka to niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Ehros - Wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

3

Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów, Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słojów z sercami Reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby, tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Łyż - narzędzie tortur służące do wyłupywania oczu. Mahtrona - babcia. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - Najdroższa, ukochana. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

4

dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Qhrih (St. Jęz.) - runa honorowej śmierci. Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bez-duszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach - są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: „moja miła", „mój miły". Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak paszą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikli - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

5

Zghubny brah - młodszy bliźniak, nosiciel klątwy Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana, Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych . Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwem za bolesne doświadczenia.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

6

1. MATKA MORDHA ODESZLA DO ZANIKHU O JEDENASTEJ JEDENAŚCIE. W ostatnich chwilach otaczali ją syn, córka, śpiąca wnuczka, porywczy z natury zięć; towarzyszyła jej także ukochana psanka. To była dobra śmierć. Bardzo dobra śmierć. Madalina zamknęła oczy, godzinę później dwukrotnie zaciągnęła się powietrzem i wypuściła długi oddech, jakby jej ciało wzdychało z ulgą, podczas gdy dusza ulatywała z jej cielesnego więzienia. I dziwna rzecz... W tym momencie Nalla zbudziła się i skupiła spojrzenie nie na mahtronie, ale gdzieś ponad łóżkiem. Wyciągnęła w górę pulchne rączki i uśmiechnęła się, gruchając, jakby ktoś pogłaskał ją po policzku. Mordh spojrzał na ciało matki. Zawsze wierzyła, iż odrodzi się w Zanikhu, jej wiara miała korzenie w żyznej glebie wychowania Wybranek. Miał nadzieję, że to prawda. Chciał wierzyć, iż gdzieś tam wciąż żyła. Tylko to choć odrobinę łagodziło ból w jego piersi. Psanka zaczęła cicho płakać, Bella przytuliła córkę i Zbihra. Mondh trzymał się z dala od nich, siedząc samotnic w nogach łóżka, patrząc, jak z twarzy matki uciekają kolory. Tak jak dziedzictwo matki zawsze było przy nim, tak o spadku ojca przypomniał sobie, gdy poczuł mrowienie w dłoniach i stopach. Wstał, skłonił się zebranym i przeprosił. W łazience przy pokoju, w którym się zatrzymał, zajrzał pod umywalkę i – dzięki niech będą Pani Kronik, że miał dość rozsądku, by upchnąć z tyłu kilka fiolek dopaminy. Zapalił lampkę grzewczą na suficie, zsunął futro i zdjął marynarkę. Czerwony blask z góry wystraszył go nie na żarty, bo przez chwilę myślał, że napięcie wywołane śmiercią przywołuje jego gorszą stronę. Dlatego wyłączył lampę, odkręcił prysznic i czekał, aż uniesie się ciepła para. Połknął jeszcze dwie penicyliny. Kiedy już mógł znieść temperaturę, podwinął rękaw, starannie omijając swoje odbicie w lustrze. Napełnił strzykawkę i zacisnął pętlę z paska na bicepsie, zaciągając mocno czarną skórę i przytrzymując ją przy żebrach. Stalowa igła wbiła się w zakażoną żyłę i wcisnął tłok… - Co ty robisz? Na głos siostry poderwał głowę. Widział w lustrze, jak wpatruje się w igłę w jego ramieniu i w czerwone, chore żyły. Z początku zamierzał na nią wrzasnąć, żeby się wynosiła. Nie chciał, żeby to widziała i to nie tylko dlatego, że zmuszała go tym do kolejnych kłamstw. To była jego prywatna sprawa. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

7

Zamiast tego spokojnie wyciągnął strzykawkę, zabezpieczył igłę i wyrzucił ją. Przy wtórze syku prysznica obciągnął rękaw, założył marynarkę i futro. Zakręcił wodę. - Mam cukrzycę – powiedział. Cholera, Elenie powiedział, że to Parkinson. Szlag by to. Cóż, w najbliższej przyszłości te dwie raczej się nie spotkają. Bella uniosła dłoń do ust. - Od kiedy? Wszystko w porządku? - Czuję się świetni. – Zmusił się do uśmiechu. – A ty? - Chwila, od kiedy to się dzieje? - Robię sobie zastrzyki od jakiś dwóch lat. – To przynajmniej nie było kłamstwem. – Regularnie widuję się z Agrhesem. – Dzyń! Dzyń! Kolejna prawda. – Całkiem nieźle sobie z tym radzę. Bella spojrzała na jego ramię. - To dlatego zawsze jest ci zimno? - Złe krążenie. Dlatego potrzebuję laski. Mam kiepską równowagę. - Myślałam, że to z powodu tamtej rany. - Cukrzyca utrudnia gojenie.

- Racja. - Przytaknęła ze smutkiem. - Szkoda, że nie wiedziałam. Źle się czuł, okłamując ją, gdy tak spoglądała na niego swoimi wielkimi, błękitnymi oczami, ale wystarczyło, że pomyślał o spokojnej twarzy matki. Otoczył siostrę ramieniem i wyprowadził z łazienki. - To nic takiego. Radzę sobie.

W sypialni było chłodniej, ale dowiedział się o tym tylko dlatego, że Bella się skuliła. - Kiedy odprawimy ceremonię? - spytała. - Zadzwonię do kliniki i poproszę Agrhesa, żeby przyszedł o zmroku i ją przygotował.

Wtedy zdecydujemy, gdzie ją pochować. - Na terenie rezydencji Bractwa. Tego bym chciała. - Jeśli Ghrom zgodzi się, żebym przyszedł z psanką, to nie ma sprawy. - Jasne, Z właśnie rozmawia z królem przez telefon. - W mieście nie zostało chyba zbyt wielu członków glymerii, którzy chcieliby ją

pożegnać. - Zabiorę z dołu jej notes z adresami i przygotuję zawiadomienie.

Taka rzeczowa, praktyczna rozmowa pokazywała, że śmierć jest rzeczywiście częścią życia. Kiedy tak stała przytulona do niego, myślał o niezliczonych razach, kiedy próbował ochronić ją przed światem. A jednak życie toczyło się po swojemu.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

8

Boże, kiedy była mała, jeszcze przed przemianą, był pewien że będzie w stanie ją chronić i opiekować się nią. Kiedy była głodna, zapewniał jej jedzenie. Kiedy potrzebowała ubrań, kupował je. Kiedy nie mogła spać, siedział przy niej, póki nie zamknęła oczu. Teraz jednak, gdy dorosła, miał wrażenie, że nie może dla niej zrobić nic poza uspokajaniem. Chociaż, może to tak miało być. Kiedy jest się dzieckiem, dobra kołysanka wystarczy, by złagodzić napięcia dnia i dać poczucie bezpieczeństwa. Tuląc ją teraz, żałował, że nie było równie prostego lekarstwa dla dorosłych. - Będę za nią tęsknić - powiedziała Bella. - Nie byłyśmy do siebie podobne, ale zawsze ją

kochałam. - Byłaś jej wielką radością. Zawsze.

Bella odsunęła się. - I ty też. Założył jej kosmyk włosów za ucho. - Zostaniesz tu na jakiś czas ze swoją rodziną?

Bella przytaknęła. - Gdzie nas ulokujecie? - Spytaj psankę mamanh. - Tak zrobię. - Bella uścisnęła mu dłoń, choć tego nie poczuł, i wyszła z pokoju.

Kiedy został sam, podszedł do łóżka i wyjął telefon. Ehlena nie napisała do niego zeszłej nocy i wybierając numer kliniki w spisie, starał się tym nie martwić. Może miała dzienną zmianę. Boże, miał nadzieję, że tak było. Szanse, że stało się coś złego, były niewielkie. Bardzo malutkie. Ale w następnej kolejności zadzwoni do niej. - Tu klinika - usłyszał w Starym Języku. - Mówi Mordh, syn Rempoona. Moja matka właśnie odeszła i trzeba zająć się

przygotowaniem jej ciała. Kobieta na drugim końcu linii zachłysnęła się powietrzem. Żadna z pielęgniarek go nie lubiła, ale wszyscy uwielbiali jego matkę. Wszyscy... Po prostu wszyscy, tak było. Przeciągnął dłonią po irokezie. - Czy Agrhes mógłby przyjść do jej domu o zmroku? - Tak, oczywiście. I pozwolę sobie w imieniu nas wszystkich wyrazić żal z powodu jej

odejścia i nadzieję, że bezpiecznie dotrze do Zanikhu. - Dziękuję. - Proszę chwilę zaczekać. - Po chwili kobieta wróciła i powiedziała: - Doktor przybędzie

zaraz po zachodzie słońca. Jeśli się pan zgodzi, weźmie z sobą kogoś do pomocy...

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

9

- Kogo? - Nie był pewien, jak by zareagował na wieść, że to Ehlena. Nie chciał, by tak

szybko musiała się zajmować kolejnym ciałem, a fakt, że to jego matka, jeszcze by jej wszystko utrudniał. - Ehlenę? Pielęgniarka zawahała się. - Nie, nie Ehlenę.

Zmarszczył brwi, ton kobiety wyzwolił w nim instynkt symphaty. - Czy Ehlena dotarła do was zeszłej nocy? - Znowu milczenie. - Dotarła? - Przepraszam, nie wolno mi rozmawiać...

Jego głos przeszedł w warczenie. - Przyszła czy nie przyszła? Proste pytanie. Przyszła? Czy nie?

Pielęgniarka zaczęła się denerwować. - Tak, tak, przyszła... - I? - Nic. Ona... - Więc w czym problem? - W niczym. - Rozdrażniony ton powiedział mu, że takie właśnie radosne pogawędki

były jedną ze spraw, które nie przysparzały mu sympatyków. Spróbował uspokoić głos. - Najwyraźniej jest jakiś problem i pani mi wyjaśni w czym rzecz, albo będę dzwonił, póki ktoś ze mną nie porozmawia. A jeśli nie będzie chętnych, zjawię się tam osobiście i doprowadzę wszystkich do szału, aż któryś z pracowników się złamie i wszystko mi opowie. Cisza wibrująca niewypowiedzianym „jesteś cholernym dupkiem". - Dobrze. Ehlena już tu nie pracuje.

Mordh z sykiem wciągnął powietrze i położył dłoń na torebce z penicyliną, którą trzymał w kieszonce na piersi. - Dlaczego? - Tego panu nie powiem pod żadnym pozorem. - Klik i rozłączyła się.

Ehlena siedziała na piętrze przy zniszczonym kuchennym stole, wpatrując się w leżący przed nią rękopis ojca. Przeczytała go dwukrotnie jeszcze w pracowni, po czym położyła ojca spać i przyszła tutaj, żeby przeczytać to jeszcze raz. Tytuł brzmiał: W lesie deszczowym małpiego rozumu. O najdroższa Pani Kronik, jeśli wcześniej współczuła ojcu, to teraz współodczuwała to z nim. Te trzysta ręcznie zapisanych stron stanowiło wycieczkę z przewodnikiem po jego zaburzeniach; żywe „zostań nim na jeden dzień" studium początków i przebiegu choroby.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

10

Rzuciła okiem na folię aluminiową zakrywającą okna. Prześladujące go głosy pochodziły z wielu źródeł, a rozprzestrzeniały się między innymi za pomocą fal radiowych wysyłanych przez satelity orbitujące wokół Ziemi. Wiedziała o tym. Ale w książce ojciec opisał folię aluminiową jako wyobrażenie psychozy. Zarówno folia, jak i schizofrenia trzymały świat z daleka, izolowały go... i obie dawały mu poczucie bezpieczeństwa swoim istnieniem. Prawdę mówiąc, jego miłość do choroby była niemal równa lękowi przed nią. Wiele, wiele lat temu, po tym, jak rodzina zdradziła go w interesach i zniszczyła go w oczach glymerii, przestał ufać swojej umiejętności odczytywania intencji i motywacji innych. Zaufał niewłaściwym ludziom i... kosztowało go to jego krwiczkę. Ehlena niewłaściwie wyobrażała sobie śmierć matki. Tuż po wielkim upadku matka sięgnęła po laudanum jako pomoc w zmaganiach z życiem. Tymczasowa ulga zmieniła się w klęskę, gdy życie, które znała, rozsypało się... pieniądze, pozycja, domy, wszystkie dobra opuszczały ją jak piękne gołębie wzbijające się do lotu, szukające bezpieczniejszego miejsca. I wtedy rozpadło się narzeczeństwo Ehleny. On odsuwał się od niej, aż wreszcie ogłosił publicznie, że to koniec ich związku, ponieważ Ehlena uwiodła go i wykorzystała. Ta kropla przepełniła czarę rozpaczy matki. To, co było ich wspólną decyzją, zostało przeinaczone. Wszyscy mieli Ehlenę za kobietę bez wartości, ladacznicę zdecydowaną zepsuć mężczyznę o najszlachetniejszych intencjach. Po czymś takim Ehlena nie mogłaby wyjść za nikogo z glymerii, nawet gdyby jej rodzina nie utraciła swojej pozycji. Tej nocy, kiedy wybuchł skandal, matka Ehleny poszła do swojej sypialni, a cztery godziny później znaleźli ją martwą. Ehlena zawsze podejrzewała, że przedawkowała laudanum, ale myliła się. Według rękopisu, matka przecięła sobie nadgarstki i wykrwawiła się na łóżku. Ojciec zaczął słyszeć głosy wkrótce po tym, jak w małżeńskim łożu znalazł swoją krwiczkę martwą; bladą sylwetkę otoczoną aureolą ciemnej czerwieni przelanego życia. Choroba postępowała, a on wycofywał się głębiej i głębiej w paranoję, dziwnym trafem czując się tam bezpieczniej. Prawdziwe życie pełne było, jego zdaniem, problemów i ludzi, którzy mogli zdradzić lub nie zdradzić. Za to głosy w głowie chciały go bezwarunkowo dopaść. Gdy te szalone małpy skakały i wspinały się po gałęziach lasu jego choroby, rzucając w niego patykami i pestkami owoców, przynajmniej znał swojego wroga. Widział je, czuł, wiedział, jakie są; uzbrajał się przeciw nim w dobrze wyposażoną lodówkę, folię w oknach, rytualne słowa i swoje pisanie. W prawdziwym świecie? Był bezsilny i zagubiony, na łasce innych, bez szans na rozpoznanie, co było niebezpieczne, a co nie. Z drugiej strony miał chorobę, w której pragnął przebywać, bo znał, jak to ujął, ograniczenia lasu, ścieżki między pniami i zachowania małp. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

11

Tam jego kompas wskazywał północ. Ku zaskoczeniu Ehleny? Dla niego choroba była nie tylko cierpieniem. Zanim zachorował, był specjalistą od Starego Prawa, samcem znanym ze swego zamiłowania do dysput i upodobania do silnych oponentów. W chorobie odnalazł konflikt, który w czasach zdrowia był jego radością. Głosy w jego głowie, jak to ujął z ironią, były równie inteligentne i zręczne w sporze jak on sam. Gwałtowne epizody choroby były dla niego mentalnym odpowiednikiem dobrej walki bokserskiej, a ponieważ koniec końców z nich wychodził, zawsze czuł się zwycięzcą. Był również świadom, że nigdy nie opuści swojego lasu. Jak napisał w końcowym zdaniu, las był jego ostatnim adresem przed przeprowadzką do Zanikhu. Żałował tylko jednego: w lesie było miejsce tylko dla jednej osoby, więc pobyt wśród małp oznaczał, że nie może być z nią, swoją córką. Smuciła go ta separacja i ciężar, jakim był dla niej. Wiedział, że ciężko się z nim żyje. Był świadom jej poświęcenia. Opłakiwał jej samotność. To właśnie chciała od niego usłyszeć, a gdy teraz trzymała te stronice w dłoniach, nie miało znaczenia, że zapisał to, zamiast powiedzieć. Tak było nawet lepiej, bo mogła przeczytać jego słowa jeszcze raz i jeszcze. Jej ojciec wiedział o wiele więcej, niż sądziła. I był o wiele szczęśliwszy, niż potrafiła sobie wyobrazić. Wygładziła dłonią pierwszą stronę. Pismo - niebieski atrament, bo dobrze wyszkolony prawnik nigdy nie używał czarnego - było schludne i uporządkowane niczym wyliczenie przeszłości, eleganckie i zgrabne jak wnioski, które wyciągał, i spostrzeżenia, które przedstawiał. Boże... tak długo mieszkała obok niego, a dopiero teraz dowiedziała się, gdzie mieszka on. A przecież wszyscy ludzie byli do niego podobni. Każdy w swoim własnym lesie deszczowym, samotny mimo wielu innych, wędrujących tuż obok. Czy zdrowie psychiczne to zaledwie kwestia mniejszej liczby małp? A może tej samej liczby, ale sympatyczniejszych? Stłumiony dzwonek komórki wyrwał ją z rozważań. Sięgnęła po płaszcz, wyjęła telefon z kieszeni i odebrała. - Słucham? - Po ciszy poznała, kto dzwoni. - Mordh? - Wylali cię.

Ehlena oparła łokieć na stole i położyła czoło na dłoni. - Czuję się świetnie. Zaraz będę się kłaść. A ty? - To przez te proszki, które mi przyniosłaś, prawda? - Kolacja była świetna. Twarożek i marchewkowe paluszki...

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

12

- Przestań! - warknął.

Opuściła rękę i zmarszczyła brwi. - Wypraszam sobie. - Dlaczego to zrobiłaś, Ehleno? Dlaczego, u licha... - Słuchaj, albo przemyślisz swój ton, albo to koniec rozmowy. - Ehlena, potrzebujesz tej pracy. - Nie mów mi, czego potrzebuję.

Zaklął. Później jeszcze kilka razy. - Wiesz - mruknęła. - Jakby tak dodać do tego podkład muzyczny i trochę strzelaniny,

mielibyśmy Szklaną pułapkę. Jak się dowiedziałeś? - Moja matka odeszła.

Ehlena wciągnęła powietrze. - Co...? O, mój Boże, kiedy? To znaczy, przykro... - Jakieś pół godziny temu.

Z wolna potrząsnęła głową. - Mordh, tak mi przykro. - Zadzwoniłem do kliniki, żeby... umówić się. - odetchnął z takim zmęczeniem, jakie

sama czuła. - W każdym razie... właśnie. Nie napisałaś, że dotarłaś do kliniki. Dlatego sam zapytałem i tak to wyszło. - Cholera, miałam taki zamiar, ale... - Cóż, właśnie ją zwalniali. - Ale nie tylko dlatego dzwonię. - Nie? - Po prostu... musiałem usłyszeć twój głos.

Ehlena wzięła głęboki wdech, nie spuszczając oczu z pisma ojca. Pomyślała o tym, czego się dowiedziała z tych stron, dobrego i złego. - Zabawne - stwierdziła - ale właśnie czuję to samo. - Naprawdę? Tak... poważnie? - Absolutnie, z pewnością... tak.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

13

2. GHROM BYŁ W ZŁYM HUMORZE i miał tego świadomość, bo odgłos woskowania przez psanca drewnianej balustrady u szczytu głównych schodów napawał go chęcią puszczenia całej tej cholernej rezydencji z dymem. Beth nie opuszczała jego myśli. To wyjaśniało, dlaczego, siedząc za biurkiem, odczuwał nieznośny ból w piersi. To nie było tak, że nie rozumiał, dlaczego ją zdenerwował. I wcale nie uważał, że nie zasłużył na jakąś karę. Po prostu nie mógł znieść faktu, że Beth spała poza domem i musiał pisać do swojej krwiczki SMS-a z pytaniem, czy może do niej zadzwonić. Swoje dokładał też fakt, że od kilku dni nie zmrużył oka. Prawdopodobnie potrzebował krwi. Ale podobnie jak z seksem: od ostatniego razu minęło tyle czasu, że nawet nie pamiętał, jak się to robi. Rozejrzał się po pokoju i pożałował, że nie może się rozładować, wychodząc w teren i angażując się w walkę. Do wyboru miał tylko salę gimnastyczną i alkohol, ale z pierwszej dopiero wrócił, a drugie nie pociągało go aż tak bardzo. Znowu sprawdził telefon. Beth nie odpisała, a przecież wysłał jej wiadomość przed trzema godzinami. Co nic nie znaczy. Pewnie była zajęta albo spała. To nic nie znaczy, do cholery. Wstał, wsunął telefon do tylnej kieszeni spodni i ruszył w stronę dwuskrzydłowych drzwi. Psaniec za drzwiami przykładał się do polerowania i nabłyszczania i cały korytarz wypełniał intensywny cytrynowy zapach. - Mój panie - powiedział psaniec, kłaniając się nisko. - Świetnie się spisujesz. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Samiec się rozpromienił. - Jest dla mnie wielką radością służyć tobie i temu domostwu. Ghrom poklepał służącego po ramieniu i zbiegł po schodach. Dotarł do mozaikowej podłogi korytarza, skręcił w lewo i ucieszył się, gdy w kuchni nie spotkał nikogo. Otworzył lodówkę, zlustrował wszelkiego rodzaju resztki i bez specjalnego entuzjazmu wyjął niedojedzonego indyka. Odwrócił się do szafek... - Witaj. Gwałtownie odwrócił głowę. - Beth? Co ty... Myślałem, że jesteś w Azylu. - Byłam. Przed chwilą wróciłam. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

14

Skrzywił się. Będąc mieszańcem, Beth mogła wychodzić na światło słoneczne, ale i tak dostawał ciężkiej nerwicy za każdym razem, gdy podróżowała za dnia. Nie chciał w to teraz wchodzić. Wiedziała, co czuł, a poza tym była teraz w domu i tylko to się liczyło. - Właśnie szykowałem sobie coś do jedzenia - powiedział, choć przecież i tak zdradzał go indyk leżący na stole do krojenia mięs. - Przyłączysz się? Boże, uwielbiał jej zapach. Kwitnące nocą róże. 2apa bliższy mu niż cytrynowy wosk, wspanialszy niż jakiekolwiek perfumy. - Może ja przygotuję coś dla nas dwojga? - zaproponowała. - Wyglądasz, jakbyś miał się zaraz przewrócić. Miał już na czubku języka: nie, trzymam się - ale zmilczał. Nawet najdrobniejsza półprawda mogła jeszcze pogorszyć sprawy między nimi, a to, że był kompletnie wyczerpany, nie było nawet maleńkim kłamstwem. - Byłoby świetnie. Dziękuję. - Usiądź - powiedziała, podchodząc do niego. Pragnął ją przytulić. Zrobił to. Ramiona Ghroma wystrzeliły do przodu, otoczyły samicę i przyciągnęły ją do piersi. Gdy uświadomił sobie, co zrobił, chciał ją wypuścić, ale została tak wtulona w niego. Drżąc, opuścił twarz ku jej pachnącym, jedwabnym włosom i przygarnął ją, dopasowując jej miękkość do konturów swoich twardych mięśni. - Tak bardzo za tobą tęskniłem - szepnął. - Ja też tęskniłam. Gdy wtuliła się w niego, byłby głupcem, gdyby uznał, że to lekarstwo na wszystko, ale był gotów przyjąć to, co mu dawała. Odsunął się, przesunął okulary na czubek głowy, żeby mogła zobaczyć jego bezużyteczne oczy. On widział jej twarz rozmazaną i piękną zarazem, choć przypominający świeży deszcz zapach łez mu się nie podobał. Otarł jej policzki kciukami. - Czy mogę cię pocałować? - zapytał. Zgodziła się, a wtedy ujął jej twarz w dłonie i przybliżył usta do jej ust. Miękkie spotkanie warg natychmiast zdało się im boleśnie znajome, a zarazem niosące powiew przeszłości. Mieli wrażenie, że minęła wieczność, odkąd obdarzali się czymś więcej niż tylko cmoknięciem - i ta separacja nie była jedynie z jego winy. Dzieliło ich wszystko. Wojna Bracia. Głymeria. John i Tohr. Ten dom. Potrząsając głową, powiedział: - Zycie weszło nam w drogę, gdy próbowaliśmy żyć. - Masz rację. - Pogłaskała jego twarz. - I boleśnie odbiło się na twoim zdrowiu. Więc teraz masz tu grzecznie usiąść i pozwolić się dokrwić. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

15

- Powinno być na odwrót. Samiec dokrwia swoją samicę. - Ty jesteś królem — powiedziała z uśmiechem. - Ty ustalasz zasady. A twoja krwiczka chciałaby na ciebie zaczekać. - Kocham cię. - Przyciągnął ją do siebie i po prostu tulił. - Nie musisz mi na to odpowiadać... - Ja ciebie też. Teraz to on uginał się pod jej ciężarem. - Czas, żebyś coś zjadł - powiedziała, popychając go w stronę prostego dębowego stołu i odsuwając mu krzesło. Usadowił się, skrzywił, uniósł biodra i wyjął z kieszeni komórkę. Rzucił ją na stół, gdzie poodbijała się od solniczki i pieprzniczki. - Kanapkę? - zaproponowała Beth. - Świetnie. - Dla ciebie to nawet dwie. Ghrom opuścił okulary, bo lampa nad stołem przyprawiała go o ból głowy i choć nie widział, jak Beth kręci się po kuchni, odgłosy jej pracy ukoiły go niczym kołysanka. Słyszał otwieranie szuflad i grzechoczące w nich sztućce. Potem z sykiem otworzyła się lodówka, rozległo się szuranie przesuwanych rzeczy i wreszcie stukanie szkła o szkło. Wysunęła szufladę z pieczywem i zaszeleściła woreczkiem od żytniego chleba, który uwielbiał. Trzask noża krojącego sałatę... - Ghrom? Miękko wypowiedziane imię zmusiło go do otwarcia powiek i podniesienia głowy. - Co...? - Zasnąłeś – Poczuł dłoń krwiczki gładzącą mu włosy. - Jedz. Potem zabiorę cię do łóżka. Kanapki były dokładnie takie, jakie lubił: z dużą ilością mięsa, odrobiną sałaty i mnóstwem majonezu, i choć powinny go trochę ożywić, wyczerpanie trzymające go w żelaznym uścisku nie odpuściło. - Chodź, idziemy - Beth wzięła go za rękę. - Nie, zaczekaj — powiedział, wstając. — Musisz wiedzieć, co się stanie dziś o zmroku. - W porządku. - W jej głosie pojawiło się napięcie, jakby szykowała się na to, co usłyszy - Usiądź. Proszę. Z cichym skrzypnięciem odsunęła krzesło od stołu i powoli na nim usiadła. - Cieszę się, że chcesz być ze mną szczery - szepnęły - Bez względu na wszystko. Ghrom pogładził jej palce, próbując ją uspokoić. Wiedział, że to, co powie, zmartwi ją jeszcze bardziej. - Ktoś... a raczej kilku osobników, ale przynajmniej jeden nam znany chce mnie zabić. - Jej dłoń stężała, a on nie przestawał jej głaskać, starając się ją rozluźnić. - Wieczorem mam J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

16

spotkanie z Radą glymerii i spodziewam się... kłopotów. Pójdą ze mną wszyscy bracia i nie mamy zamiaru dać sobie w kaszę dmuchać, ale nie chcę cię okłamywać i wmawiać, że to będzie grzeczna herbatka. - Ten... ktoś... należy do Rady prawda? Więc czy na pewno powinieneś iść osobiście? - Ten, kto to zaczął, już się nie liczy. - Jak to? - Mordh wydał na niego wyrok. Jej dłonie znów stwardniały w napięciu. - Jezu... - Wzięła głęboki wdech. I jeszcze jeden, - O… Boże. - Teraz próbujemy odpowiedzieć na pytanie, kto jeszcze za tym stoi? Między innymi dlatego muszę pojawić się na spotkaniu. Chodzi też o pokaz sity, a to ważne. Ja nie uciekam. Bracia też nie. Ghrom przygotował się, że usłyszy: „Nie, nie idź tam” - i zastanawiał się, co wtedy by zrobił. Ale Beth powiedziała spokojnie: - Rozumiem. Ale mam prośbę. Uniósł brwi wysoko ponad oprawki. - Co takiego? - Chcę, żebyś założył kamizelkę kuloodporną. Nie wątpię w braci, ale to dałoby mi trochę więcej pewności. Ghrom zamrugał. Później uniósł jej dłonie do ust i ucałował. - Mogę to zrobić. Dla ciebie mogę to zrobić. Skinęła głową i podniosła się z krzesła. - Dobrze. Dobrze... w porządku. A teraz czas iść do łóżka. Jestem tak wyczerpana, jak ty wyglądasz. Ghrom wstał, przygarnął ją do siebie i razem wyszli na korytarz, depcząc po mozaice przedstawiającej kwitnącą jabłoń. - Kocham cię - powiedział. - Jestem w tobie szaleńczo zakochany. Obejmujące go ramię Beth zacisnęło się i kobieta ukryła twarz na jego piersi. Gryzący niczym dym zapach strachu zagłuszył jej naturalny różany aromat. A mimo to pochyliła głowę i powiedziała: - Twoja królowa też nie ucieka, wiesz przecież. - O tak. Wiem... Dobrze wiem. W sypialni, którą zajmował w domu matki, Mordh powoli usiadł, opierając się o poduszki. Poprawił futro na kolanach i powiedział do telefonu: - Mam pomysł. Może zaczniemy tę rozmowę od początku? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

17

Delikatny śmiech Ehleny napełnił go dziwną pogodą ducha. - Zgoda. Zadzwonisz do mnie jeszcze raz czy… - Gdzie teraz jesteś? - W kuchni na piętrze. Co wyjaśniałoby lekki pogłos. - Mogłabyś pójść do swojego pokoju? Rozluźnić się? - Czy to będzie długa rozmowa? - Wiesz, przemyślałem swój ton i co powiesz na to. - Zniżył głos aż do granic rozpusty. Ehleno, proszę. Pójdź do łóżka i zabierz mnie z sobą. Wstrzymała oddech, a po chwili roześmiała się. - Co za poprawa. - Dobra, wiem, uważasz, że źle znoszę pouczanie. Co powiesz na odwdzięczenie się za to? Idź do sypialni i usiądź wygodnie. Nie chcę być sam i mam wrażenie, że ty też nie. Zamiast potwierdzenia usłyszał satysfakcjonujące skrzypienie odsuwanego krzesła. Gdy szła przez dom, wsłuchiwał się w jej urocze, stłumione kroki i skrzypienie schodów, już nie urocze, bo zaczął się zastanawiać, gdzie właściwie mieszka. Miał nadzieję, że to stary dom z pięknymi, choć zużytymi deskami, a nie jakaś zapuszczona nora. Skrzypienie otwieranych drzwi, a po nim cisza podpowiedziały mu, że zagląda do ojca. - Śpi spokojnie? - zapytał. Znów zgrzytnęły zawiasy. - Skąd wiedziałeś? - Bo to dokładnie w twoim stylu. Kolejne drzwi i kliknięcie przekręcanego zamka. - Dasz mi minutkę? Minutkę? Chryste, dałby jej cały świat, gdyby tylko mógł. - Nie spiesz się. Dźwięki stały się stłumione, jakby położyła komórkę na kołdrze lub narzucie. Kolejne marudne drzwi. Cisza. Skrzypnięcie i odległy bulgot spuszczanej wody. Kroki. Sprężyny w łóżku. Zbliżające się szuranie i... - Halo? - Wygodnie? - zapytał, uświadamiając sobie, że szczerzy się jak idiota. Myśl, że oto ona jest lam, gdzie on tego chce, była cudowna. - Tak, wygodnie. A tobie? - Lepiej w to uwierz. - Choć z jej głosem brzmiącym w uszach mogliby mu wyrywać paznokcie, a i tak byłby wcieleniem radości. Zapadła cisza miękka jak jego sobole futro i równie ciepła. - Chcesz porozmawiać o mamie? - zaproponowała łagodnie. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

18

- Tak. Choć nie wiem, co powiedzieć, poza tym, że odeszła po cichu, otoczona rodziną, a to wszystko, o co można prosić. Po prostu nadszedł jej czas. - Ale i tak będziesz za nią tęsknił. - Będę. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Tak. - Tylko powiedz. - Pozwól mi się sobą zaopiekować. Roześmiała się cicho. - Dobra. Pozwól, że coś ci podpowiem. W takiej sytuacji to raczej ty potrzebujesz opieki. - Ale oboje wiemy, że to przeze mnie straciłaś pracę... - Poczekaj. — Rozległ się szelest, jakby podnosiła się z poduszki. — Sama podjęłam decyzję o przyniesieniu ci tabletek. Jestem dorosła, wiem, co znaczy zły wybór. Nic nie jesteś mi dłużny tylko dlatego, że namieszałam. - Absolutnie się nie zgadzam. Ale zapomnijmy o tym. Kiedy Agrhes tu przyjdzie, mam zamiar z nim porozmawiać... - Nie, nie porozmawiasz. Drogi lordzie Mordh, twoja matka właśnie odeszła. Nie musisz się przejmować... - Już nic więcej nie mogę dla niej zrobić. Chcę za to pomóc tobie. Mogę porozmawiać z Agrhesem... - To niczego nie zmieni. Już mi nie zaufa, a ja nie go za to winić. - Każdy popełnia błędy., - Niektórych nie da się naprawić. - Nie wierzę w to. — Choć jako symphata nie nadawał na doradcę w kwestiach moralnych. Wcale a wcale. – Zwłaszcza, że rozmawiamy o tobie. - Niczym się nie różnię od innych. - Słuchaj, nie chcę znowu zepsuć swojego tonu - ostrzegł ją. - Ty zrobiłaś coś dla mnie. Ja chcę zrobić coś dla ciebie. Zwykła wymiana, coś za coś. - Ale ja znajdę inną pracę, bo od dawna jakoś sobie radze To jedna z moich najważniejszych umiejętności, - Nie wątpię, - Zamilkł na chwilę dla podkreślenia efektu i sięgnął po najmocniejszy argument. - Jest jeden problem: nie możesz tego tak zostawiać na moim sumieniu. Będzie mnie zżerać od środka. Twój zły wybór był wynikiem mojego wyboru. Roześmiała się miękko, - Czemu nie zaskakuje mnie, że znasz moje słabości? Naprawdę doceniam to, ale jeśli Agrhes nagnie dla mnie zasady, jaki sygnał da to innym? On i Catya, moja przełożona,

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

19

zdążyli już ogłosić wszystko pozostałym pracownikom. Teraz nie może się wycofać i nie chcę, by to zrobił tylko dlatego, że ty go zmusisz. „A niech to szlag”, pomyślał Mordh. Miał zamiar pomanipulować umysłem Agrhesa, ale to nie rozwiązałoby sprawy z pozostałymi pracownikami kliniki. - Dobra, to pozwól chociaż pomóc sobie, póki nie staniesz na nogi. - Dziękuję, ale… Naszła go ochota na przekleństwo. - Mam pomysł. Przyjdź do mnie w nocy i wtedy się o to pokłócimy - Mordh... - Wspaniale. Wczesny wieczór muszę poświęcić matce, a o północy mam spotkanie. Co powiesz na trzecią? Świetnie, do zobaczenia. Na jedno uderzenie serca zapadła cisza, po której rozległ się jej chichot. - Zawsze dostajesz to, czego chcesz, prawda? - Dość często. - Dobrze. O trzeciej. - Cieszę się, że zmieniłem ton, a ty? Zaśmiali się oboje, a napięcie opuściło ich niczym spłukane kubłem wody. Znowu rozległ się szelest, więc przyjął, że położyła się z powrotem i zaczęła się rozluźniać. - Czyli mogę ci powiedzieć, co zrobił mój ojciec? - spytała nagle. - Możesz mi to powiedzieć, a później wyjaśnić, dlaczego zjadłaś taką mizerną kolację. A potem porozmawiamy o ostatnim filmie, który widziałaś, i o książkach, które czytałaś, i co sądzisz o globalnym ociepleniu. - Naprawdę o tym wszystkim? Boże, uwielbiał jej śmiech. - Jasne. Jesteśmy w jednej sieci, więc gadamy za darmo. O, i chciałbym poznać twój ulubiony kolor. - Mordh... ty naprawdę nie chcesz być sam. - Słowa zabrzmiały tak łagodnie, jakby ta myśl sama się jej wymknęła. - W tej chwili... chcę być z tobą. Tylko tyle wiem. - Ja też nie byłabym gotowa. Gdyby mój ojciec zmarł tej nocy, nie potrafiłabym pozwolić mu odejść. Zamknął oczy. - Właśnie... - Musiał odkaszlnąć. - Właśnie tak się czuję. Nie jestem na to gotowy. - Twój ojciec też... odszedł. Więc musi być ci szczególnie trudno. - Fakt, nie żyje, ale nie tęsknię za nim. Dla mnie istniała tylko ona. A gdy jej zabrakło... Czuję się, jakbym wrócił do domu i zastał same zgliszcza. Nie odwiedzałem jej co noc czy J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

20

nawet raz w tygodniu, ale zawsze miałem tę możliwość, żeby wpaść, posiedzieć, poczuć zapach Chanel No. 5. Posłuchać jej głosu i poprzyglądać się jej zza stołu. Ta możliwość dawała mi poczucie gruntu pod nogami i nie wiedziałem o tym, dopóki jej nie straciłem. Choroba... plotę bez sensu. - Nie, to ma sens. Ze mną jest tak samo. Matka nie żyje a ojciec... jest, a zarazem go nie ma. Więc też czuję się trochę bezdomna. Na łasce losu. „Właśnie dlatego ludzie łączą się w pary”, pomyślał Moidh Pieprzyć seks i pozycję społeczną. Jeśli mieli rozum, robili to by zbudować dom bez ścian, z niewidzialnym dachem i podłogą, po której nikt nie mógł chodzić - schronienie, którego nie mogła zniszczyć żadna wichura, spalić żaden ogień, żaden upływ lat - zburzyć. Wtedy to do niego dotarło. Więź połączenia pomagała przetrwać noce takie jak ta. Bella znalazła swoje schronienie u boku Zbihra. Może jej starszy brat powinien wziąć z niej przykład? - Wiesz - powiedziała z zakłopotaniem Ehlena. - Może odpowiem na pytanie o mój ulubiony kolor. Zanim rozmowa stanie się zbyt ponura. Mordh wrócił do rzeczywistości. - A jakiż to kolor? Ehlena cicho odkaszlnęła. - Mój ulubiony kolor to... fiołkowy. Mordh uśmiechnął się tak szeroko, że aż zabolały go szczęki. - To świetny kolor dla ciebie. Idealny.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

21

3. NA

POGRZEBIE

CHRISSY

BYŁO PIĘTNAŚCIE OSÓB

,

które ją znały, i jedna, która jej nie znała. A

omiatając wzrokiem cmentarz Xhex dostrzegła siedemnastą osobę, kryjącą się wśród drzew, krypt i wielkich nagrobków. Nie na darmo nazywano ten cholerny cmentarz Sosnowym Zagajnikiem. Rozcapierzone gałęzie osłaniały całe miejsce, dając wygodne schronienie tym, którzy nie chcieli być zauważeni. Niech to licho. Znalazła cmentarz w książce telefonicznej. Pierwsze dwa. na które zadzwoniła, nie miały wolnych kwater. Trzeci dysponował jedynie miejscami w, jak to określił jej rozmówca. Ścianie Wieczności, dla ciał po kremacji. Wreszcie znalazła ten Sosnowy Zagajnik i nabyła prostokątną parcelę, na której teraz stali. Różowa trumna kosztowała jakieś pięć tysięcy. Kwatera kolejne trzy. Ksiądz, ojciec, czy jak go tam nazywali ludzie, zasugerował, że datek w wysokości stu dolarów byłby odpowiedni. Żaden problem. Chrissy zasługiwała na to. Xhex jeszcze raz przeczesała wzrokiem cholerne iglaki z nadzieją, że zobaczy drania, który ją zabił. Bobby Grady musiał się tu zjawić. Większość prześladowców, którzy zabili przedmiot swojej obsesji, pozostawała z nim emocjonalnie związana. Więc choć poszukiwała go policja, a on doskonale o tym wiedział, potrzeba odprowadzenia jej na wieczny spoczynek miała przeważyć nad rozsądkiem. Xhex skupiła uwagę na celebransie. Samiec człowieków ubrany był w czarny płaszcz, a na szyi jaśniała biała koloratka. W dłoniach wyciągniętych nad piękną trumną Chrissy trzymał Biblię, z której czytał niskim, pełnym czci głosem. Między zdobionymi złotem stronicami spoczywały atłasowe wstążeczki zaznaczające miejsca, z których najczęściej korzystał. Końce tasiemek wystawały poza książkę, powiewając na czerwono, żółto i biało. Xhex zastawiała się, co było na liście jego „ulubieńców”. Śluby. Chrzty - o ile nie przekręciła tego słowa. Pogrzeby. Ciekawe, czy modlił się za grzeszników: Jeśli dobrze pamiętała, na tym polegało chrześcijaństwo, wierzyła, że musiał. Nie wiedział, że Chrissy była prostytutką, ale nawet gdyby wiedział, i tak musiałby używać tego pełnego szarki tonu i wyrazu twarzy To pocieszyło Xhex. choć nie umiałaby powiedzieć dlaczego. Z północy powiał chłodny wietrzyk. Wróciła do lustrowania okolicy. Chrissy nie zostanie tutaj, gdy ceremonia dobiegnie końca. Jak wiele innych rytuałów, ten też był tylko na pokaz. Ziemia zamarzła, więc dziewczyna będzie musiała poczekać do wiosny w lodówce w kostnicy Ale J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

22

przynajmniej na miejscu pochówku miała już przygotowany nagrobek, oczywiście z różowego granitu. Xhex zdecydowała się na najprostszą inskrypcję, tylko imię Chrissy i daty, ale wokół krawędzi wyryto mnóstwo pięknych zdobień. To była pierwsza ludzka ceremonia śmierci, w której Xhex brała udział, i to całe grzebanie najpierw w pudle, a później pod ziemią, było jej całkowicie obce. Sama myśl o zamknięciu pod ziemią sprawiała, że musiała poluzować kołnierz skórzanej kurtki. Nie. To nie dla niej. W tym względzie była uczciwą symphatką. W grę wchodził tylko stos pogrzebowy. Celebrans przy grobie pochylił się ze srebrną łopatką w dłoni, wzruszył grunt, wziął garść ziemi i wyrecytował nad trumną: - Z prochu powstałaś i w proch się obrócisz. Następnie otworzył dłoń i pozwolił drobinkom ziemi ulecieć z wiatrem. Xhex westchnęła, ta część miała dla niej przynajmniej jakiś sens. Według tradycji symphatów, zmarłych układano na drewnianych platformach i podpalano od spodu. Dym unosił się i rozwiewał jak ta ziemia, zdany na łaskę żywiołów. A co zostawało? Popiół, pozostawiany tam, gdzie leżał. Rzecz jasna, symphatów palono, bo nikt nie wierzył, że są naprawdę martwi, kiedy „umierali". Czasami faktycznie byli, Czasami tylko udawali. A warto było mieć pewność. Ale za to eleganckie kłamstwo było wspólne obu tradycjom. Uniesieni wiatrem, uwolnieni od ciała, nieobecni, a zarazem będący częścią wszystkiego. Kapłan zamknął Biblię i pochylił głowę, a gdy wszyscy poszli za jego przykładem, Xhex znów się rozejrzała, modląc się, by ten dupek Grady się pokazał. Jednak jak daleko sięgał jej wzrok i zmysły, nigdzie go nie było. Cholera, spójrzcie tylko na te nagrobki... osadzone na łagodnych wzgórzach ogołoconych zimą z zieleni. Choć tablice były różne - wysokie i smukłe lub niskie i leżące na ziemi, białe, szare, czarne, różowe, złote - były elementami większego wzoru tworzonego przez rzędy zmarłych, ułożone jak domki na osiedlu, z asfaltowymi alejkami i posadzonymi w równych liniach drzewami. Jeden z nagrobków przykuł jej uwagę. Statua przedstawiała kobietę w luźnej szacie, wpatrującą się w niebiosa. Jej twarz i poza tchnęły spokojem i opanowaniem właściwym zachmurzonemu niebu, na którym skupiła swoje spojrzenie. Wyciosano ją z jasnoszarego granitu, więc barwą przypominała niebo, i czasami trudno było rozróżnić, co jeszcze jest figurą, a co horyzontem. Otrząsnąwszy się, Xhex odszukała wzrokiem Treza, a gdy ten pochwycił jej spojrzenie, pokręcił niemal niezauważalnie głową. Podobnie iAm. Żaden z nich nie wyczuł obecności Bobby'ego. W tym czasie detektyw de la Cruz przypatrywał jej się z uwagą i wiedziała to nie dlatego, że sama na niego spojrzała, ale ponieważ wyczuwała zmianę w jego emocjach za każdym razem, gdy na nią spoglądał. Rozumiał, co czuła. Naprawdę rozumiał. I coś w nim szanowało jej pragnienie zemsty. Był jednak zdecydowany.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

23

Gdy kapłan odsunął się i znów rozległy się rozmowy, Xhex zrozumiała, że ceremonia dobiegła końca. Przyglądała się, jak Maria Teresa pierwsza wyłamuje się z grupy, podchodzi do księdza i ściska mu dłoń. Nawet w żałobnym stroju wyglądała olśniewająco. Czarna woalka na twarzy nadawała jej skromny wygląd, a paciorki i krzyżyk w dłoni sprawiały wrażenie pobożności. Najwyraźniej kapłanowi spodobał się jej stroi piękna twarz i to, co mu powiedziała, bo skłonił się i uścisnął jej dłoń. Przy tym kontakcie jego uczucia przeniosły się w stronę miłości - czystej, niekłamanej, szczerej miłości. „To dlatego ta statua tak się wyróżnia”, pomyślała. Maria Teresa wyglądała dokładnie jak rzeźbiona kobiety. Dziwne. - Piękna ceremonia, prawda? Odwróciła się i zobaczyła detektywa. - Chyba tak. Nie znam się na tym. - Nie jest więc pani katoliczką. - Nie. - Gdy tłum się przerzedził, pomachała do iAma. Przed powrotem do pracy chłopcy zabierali wszystkich na lunch, aby jeszcze w ten sposób uczcić pamięć Chrissv. - Grady nie przyszedł - stwierdził detektyw. - Nie. De la Cruz uśmiechnął się. - Rozmawia pani równie chętnie, co dekoruje wnętrza. - Nie lubię komplikować spraw. - Tylko fakty, psze pani? Myślałem, że to moja kwestia. - Spojrzał na plecy ludzi idących w stronę trzech aut zaparkowanych przy alejce. Jedno po drugim odjechały. - A gdzie się podziewa pani szef? - mruknął de la Cruz. - Myślałem, że go tu zobaczę. - To nocny marek. - Och. - Pan wybaczy, detektywie, będę się zbierać. - Naprawdę? - Zatoczył krąg ręką. - Czym? A może lubi pani spacery przy takiej pogodzie. - Zaparkowałam gdzie indziej. - Czyżby? Nie planowała pani pokręcić się jeszcze po okolicy? Żeby na przykład sprawdzić, czy może ktoś się nie spóźni. - Dlaczego miałabym to robić? - No właśnie, dlaczego? Nastąpiła długa, bardzo, bardzo długa pauza, w trakcie której Xhex wpatrywała się w figurę przypominającą Marię Teresę. - Chce mnie pan podrzucić do samochodu, detektywie? - Pewnie. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

24

Nieoznakowany sedan był równie użyteczny, jak garderoba detektywa. Ciepły jak jego płaszcz i potężny jak to, co znajdowało się w jego ubraniach, z silnikiem mruczącym jak coś, co można znaleźć pod maską corvetty. Przekręcając kluczyk w stacyjce, de la Cruz spojrzał na Xhex. - Dokąd jedziemy? - Do klubu, jeśli to nie problem. - Tam pani zostawiła samochód? - Ktoś mnie tu podrzucił. - Aha. Gdy detektyw prowadził drogą, Xhex przyglądała się nagrobkom i przez krótką chwilę pomyślała o wszystkich ciałach, od których odeszła. Łącznie z ciałem Johna Matthew. Starała się nie myśleć o tym, co zrobili, i o tym, jak porzuciła jego wielkie, muskularne ciało rozciągnięte na jej łóżku. Jego spojrzenie śledzące jej wyjście było pełne rozpaczy, której nie mogła przyjąć do wiadomości. Nie dlatego, że jej to nie obchodziło. Zależało jej aż za bardzo. Dlatego musiała wyjść i dlatego nie mogła już nigdy znaleźć się z nim sam na sam. Kiedyś wstąpiła na tę drogę i jej koniec był bardziej niż tragiczny. - Wszystko w porządku? - spytał de la Cruz. - Jak najbardziej, detektywie. A pan? - Dobrze. W porządku. Dzięki za troskę. Przed nimi zamajaczyła brama cmentarza, żelazna krata rozdzielona i odciągnięta na dwie strony alei. - Mam zamiar tu wrócić — powiedział de la Cruz, hamując i wyjeżdżając na ulicę. — Sądzę, że Grady w końcu się pojawi. Kiedyś będzie musiał. - Cóż, mnie pan tu nie zobaczy - Nie? - Nie. Może pan być pewny — Była zwyczajnie zbyt dobra w ukrywaniu się. Piknięcie w telefonie zmusiło Ehlenę do odsunięcia go od ucha. - Co do... och, bateria się wyczerpuje. Zaczekaj. Głęboki śmiech Mordha sprawił, że odłożyła na chwile poszukiwania kabla, tylko po to, by wysłuchać go do końca. - Dobra, jest podłączony - Umościła się wygodnie na poduszkach. - Na czym skończyliśmy? A tak, więc zastanawiam się, jaki właściwie biznes prowadzisz. - Dobrze prosperujący - Co wyjaśniałoby garderobę. Znów się roześmiał. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

25

- Nie, garderobę wyjaśnia mój dobry gust. - Więc sukces wyjaśnia, skąd masz na nią pieniądze. - Powiedzmy, że moja rodzina ma szczęście. I nie wracajmy do tego. Skupiła uwagę na kołdrze, żeby nie myśleć o poplamionym suficie wiszącym nisko nad jej głową. A jeszcze lepiej... Wyciągnęła rękę i zgasiła lampę stojącą na skrzynkach na mleko ustawionych obok łóżka. - Co to było? - zapytał Mordh. - Światło. Właśnie je, cóż, zgasiłam. - Rany, za długo cię zagaduję.- Nie, tylko... w tej chwili wolę ciemność. Mordh ściszył głos, tak że go ledwie słyszała. - Dlaczego? Tak, jasne, akurat mu powie, że chciała zapomnieć, gdzie się znajduje. - Chciałam... bardziej się rozluźnić. - Ehleno. - Potrzeba przepełniła jego głos, zmieniając brzmienie tej rozmowy z niefrasobliwych pogaduszek na... coś bardzo seksownego. Nagle znalazła się z powrotem w jego łóżku w tamtym apartamencie, naga, z jego ustami na skórze. - Ehleno... - Tak? - zapytała z chrypką. - Wciąż masz na sobie ten strój? Ten, który z ciebie zdjąłem? - Tak. - Słowo było bliższe oddechowi niż dźwiękowi i znaczyło więcej, niż tylko odpowiedź na jego pytanie. Wiedziała, czego chciał i chciała tego samego. - Guziczki z przodu - zamruczał. - Możesz rozpiąć dla mnie jeden z nich? - Tak. Gdy to zrobiła, powiedział: - A teraz drugi. - Dobrze. I tak to trwało, póki nie rozpięła kitla do końca. Czuła ulgę, że zgasiła światło - nie dlatego, że w jasności byłaby zakłopotana, ale dlatego, że w ciemności mogła sobie wyobrazić, że on jest przy niej. Mordh jęknął i usłyszała, jak oblizuje wargi. - Wiesz, co bym robił, gdybym tam był? Przebiegłbym palcami po twoich piersiach. Odnalazłbym sutek i rysował wokół niego kółeczka, aż byłby gotowy. Zrobiła to, co opisał, i dotyk na skórze sprawił, że zachłysnęła się powietrzem. Wtedy do niej dotarło... - Gotowy na co? Zaśmiał się nisko i długo. - Chcesz, żebym to powiedział. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

26

- Chcę. - Gotowy na moje usta, Ehleno. Pamiętasz, jakie to uczucie? Bo ja pamiętam dokładnie, jak smakujesz. Nie zdejmuj stanika i ściśnij je dla mnie... jakbym to ja ssał je przez śliczne koronkowe miseczki. Ehlena zetknęła kciuk i palec wskazujący. Efekt nie umywał się do jego ciepłych, wilgotnych ust, ssących z zapałem, ale wystarczył, zwłaszcza że to on kazał jej to zrobić. Uszczypnęła się jeszcze raz i wygięła na łóżku, pojękując jego imię. - O, Chryste... Ehleno... - Co... teraz... - Oddech umykał z jej ust, a między uda. mi czuła pulsującą wilgoć, pragnącą tego, co przed nimi. - Chcę być tam z tobą - jęknął. - Jesteś ze mną. Jesteś. - Jeszcze raz. Ściśnij je dla mnie. - Gdy zadrżała i zawołała jego imię, pospiesznie podsunął następne polecenie. - Podciągnij dla mnie spódnicę. Podciągnij ją do pasa. Odłóż telefon i zrób to szybko. Niecierpliwię się. Upuściła komórkę na łóżko i podwinęła spódnicę przez uda i nad biodra. Pomacała obok siebie w poszukiwaniu telefonu i podniosła go do ucha. - Jesteś? - Boże, jak to brzmiało... Słyszałem, jak materiał wędruje po twoim ciele. Chcę zacząć od twoich ud. Zacznij tam. Zostaw pończochy i powoli wędruj w górę. Pończochy przewodziły jej dotyk, wzmacniając doznania tak jak jego głos. - Przypomnij sobie, jak ja to robiłem - zażądał mrocznym głosem. - Przypomnij. - Tak, o tak... Dyszała w oczekiwaniu tak głośno, że niemal nie usłyszała kolejnego pomruku: - Chciałbym poczuć twój zapach. - Wyżej? - zaproponowała. - Nie. - Gdy protest w postaci jego imienia wymknął się z jej warg, zaśmiał się, jak śmieją się kochankowie, miękko i nisko, z satysfakcją i obietnicą zarazem. - Przewędruj palcami w górę ud, przez biodra i znów w dół. Zrobiła, o co prosił, a tym pieszczotom towarzyszyły jego słowa: - Uwielbiam być z tobą. Nie mogę się doczekać, kiedy tam wrócę. Wiesz, co teraz robię? - Co? - Oblizuję wargi. Bo wyobrażam sobie, że wyznaczam swoimi pocałunkami szlak wzdłuż twoich ud, że przesuwam językiem tam, gdzie tak bardzo pragnę się znaleźć. - Jęknęła jego imię i spotkała ją za to nagroda. - Wróć na dół, Ehleno. Na skraj pończoch. Sięgnij tam, gdzie chciałbym być.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

27

Gdy to zrobiła, poczuła ciepło, które stworzyli, przez cienki nylon i jej skarb odpowiedział jeszcze większym oczekiwaniem. - Zdejmij je - polecił. - Zdejmij je i przechowaj dla mnie. Ehlena znowu odłożyła telefon i niemal zerwała pończochy z nóg, nie przejmując się, że w takim tempie wkrótce może jej ich zabraknąć. Sięgnęła po komórkę i nie zdążyła jeszcze przystawić jej do ucha, gdy z żądaniem w głosie zapytała, co dalej. - Wsuń dłoń w majtki. I powiedz mi, co znalazłaś. Chwila milczenia. - Boże... jestem wilgotna. Tym razem Mordh jęknął, a ona zaczęła się zastanawiać, czy ma erekcję. Widziała, że może ją mieć, bo przecież impotencja nie oznacza, że nie może ci stanąć. Znaczyła tylko, że z tego czy innego powodu nie możesz skończyć. Chryste, gdyby tylko mogła wydać kilka poleceń jemu, poleceń odpowiadających seksualnemu poziomowi, na którym mógł funkcjonować. Nie wiedziała tylko, jak daleko może się posunąć. - Pomasuj się i myśl, że to ja - zażądał. - To moja dłoń. Zrobiła, o co prosił, i gwałtownie osiągnęła szczyt, rzucając się na łóżku, próbując wykrzyczeć jego imię najciszej, jak to możliwe. - Zdejmij majtki. „Przyjęłam pomyślała, zszarpując je ze swoich ud i rzucając, Bóg wie gdzie. Położyła się z powrotem, nie mogąc doczekać się powtórki, a on powiedział: - Czy mogłabyś przytrzymać telefon ramieniem? - Pewnie. - Pieprzyć to; jeśli chciał z niej zrobić waampirzy precel to ona i tak w to wchodzi. - Weź pończochy w obie dłonie, naciągnij je porządnie i przeciągnij nimi między nogami, z góry na dół. W jej śmiechu pobrzmiała erotyczna nuta, a później rozległ się słodki głos: - Chcesz, żebym się nimi zabawiła, prawda? - Cholera, tak! - sapnął w słuchawkę. - Masz brudne myśli. - Domyjesz je później swoim języczkiem. Co ty na to? - Chętnie. - Uwielbiam, gdy to słowo pada z twoich ust. - Zaśmiała się, więc zapytał: - Na co czekasz, Ehleno? Czas zrobić dobry użytek z tych pończoch. Ułożyła telefon na ramieniu, upewniła się, że jej nie spadnie, po czym - czując się jak dziwka i uwielbiając to - wzięła białe pończochy, zwinęła je i umieściła między nogami.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

28

- Śliczna i ciasna - powiedział, dysząc. Zachłysnęła się powietrzem, gdy gładki, twardy zwitek zatonął w niej, dotykając wszystkich właściwych miejsc. - Pieść się nimi - zażądał Mordh z zadowoleniem. - Pozwól mi usłyszeć swoją rozkosz. Zrobiła, o co prosił, a pończochy zaczęły się nawilżać i ogrzewać, dostosowując do jej skarbu. Nie przestawała, unosząc się na fali doznań i jego głosu, aż osiągnęła szczyt, i to niejeden raz. W ciemności, z zamkniętymi oczami i jego głosem w uchu było niemal tak dobrze, jak z nim samym. Gdy już po wszystkim leżała bezsilnie skulona, opanowując rozszalały oddech, przygarnęła do siebie telefon. - Jesteś przepiękna - powiedział czule. - Tylko dzięki tobie. - Żebyś wiedziała, jak się mylisz. - Zniżył głos. - Przyjdziesz do mnie wcześniej? Nie doczekam trzeciej. - Zgoda. - Dobrze . - O której? - Będę z matką i rodziną gdzieś do dziesiątej. Wtedy? - Dobrze. - Później spotkanie, ale będziemy mieli dla siebie dobrą godzinę. - Wspaniale. Nastała dłuższa cisza, taka, którą mogliby wypełnić słowami „kocham cię”, gdyby tylko starczyło im na to odwagi. - Śpij dobrze - szepnął. - Ty też, jeśli zdołasz. A jeśli nie będziesz mógł spać, zadzwoń. Jestem tu. - Dobrze. Obiecuję. Kolejna chwila ciszy, jakby oboje czekali, aż to drugie rozłączy się jako pierwsze. Ehlena zaśmiała się, choć myśl o rozstaniu z nim przyprawiała ją o ból serca. - Dobra, na trzy. Raz, dwa... - Zaczekaj. -Tak? Długo nie odpowiadał. - Nie chcę się rozłączać. Zamknęła oczy. - Ja też nie. Mordh odetchnął powoli i spokojnie. - Dziękuję. Że ze mną zostałaś.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

29

Słowo, które przyszło jej na myśl, nie miało większego sensu i nie miała pojęcia dlaczego, ale powiedziała: - Zawsze. - Jeśli chcesz, zamknij oczy i pomyśl, że jestem przy tobie. Że cię przytulam. - Tak zrobię. - Świetnie. Śpij spokojnie. - On zakończył połączenie. Ehlena odsunęła telefon od ucha i rozłączyła się. Klawiatura zaświeciła jasnym błękitem. Komórka była ciepła od długiego trzymania. Zawsze. Chciała być blisko niego zawsze. Klawiatura pociemniała, podświetlenie zgasło z ostatecznością, która przyprawiła ją o lekki atak paniki. Ale przecież w każdej chwili mogła do niego zadzwonić, prawda? Wyszłaby na żebraczkę, ale on był na tej planecie, nawet kiedy z nią nie rozmawiał. Zawsze istniała możliwość połączenia. Staże, dziś zmarła ¡ego matka. A ze wszystkich ludzi, z którymi mógł spędzić ten czas, wybrał właśnie ją. Naciągnęła na siebie prześcieradło i kołdrę, skuliła się wokół telefonu i zasnęła.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

30

4. CZEKAJĄC NA OBSKÓRNEJ FERMIE, którą wybrał na magazyn narkotyków, Lahser siedział sztywno na krześle, na które w swoim poprzednim życiu nie pozwoliłby nawet narobić psu. Tanie, miękko wypchane gówno, które na jego nieszczęście było cholernie wygodne: Nie najgorsze miejsce na posadzenie tyłka. Po drugiej stronie otwartego laptopa był pokój, czternaście na czternaście stóp, wyposażony w tanim stylu: sofa wytarta na podłokietnikach, krzywo wiszący wyblakły obrazek z Jezusem Chrystusem, małe,. Okrągłe plamy na spranym dywanie, sugerujące kocie siuśki. Pan D stał na zewnątrz, plecami do drzwi wejściowych, z bronią w ręku i kowbojskim kapeluszem naciśniętym na oczy. Dwaj inni redtuktorzy opierali się o ściany w końcach pokoju, wyciągając przed siebie nogi. Grady wyciągnął się na kanapie, a leżące obok niego pudełko z Domino Pizza było puste, tylko tłuste plamy i resztki sera układały się w wiadomy wzór na białym kartonie. Sam pochłonął całą dużą Mighty Meaty, a teraz czytał wczorajszy numer „Caldwell Courier Journal”. To jego cholerne rozluźnienie sprawiało, że Lahser nabierał ochoty na zafundowanie temu sukinkotowi sekcji jeszcze za życia. Co, u diabła? Syn Omegi zasługiwał chyba na trochę więcej strachu ze strony ofiary porwania, do kurwy nędzy. Lahser spojrzał na zegarek i postanowił dać swoim ludziom jeszcze tylko pół godziny odpoczynku. Czekały ich dziś dwa spotkania z pośrednikami narkotykowymi, a wieczorem mieli po raz pierwszy wyjść na ulice z towarem. Co znaczyło, że interesy króla symphatów będą musiały poczekać do następnego dnia. Lahser miał zamiar wykonać zlecenie, ale finanse Korporacji były ważniejsze. Obrzucił spojrzeniem jednego ze śpiących reduktorów i zajrzał do kuchni, gdzie rozstawiono składany stolik. Na laminowanym blacie leżały małe plastikowe torebki, przypominające te, w których sprzedawano w marketach tanie kolczyki. W części z nich był biały proszek, w innych brązowe kamyczki, w jeszcze innych tabletki. Środki użyte do rozcieńczenia narkotyków, takie jak proszek do pieczenia czy talk, tworzyły puszyste kupki, a celofan użyty do opakowania oryginalnego towaru zaśmiecał podłogę. Niezły łup. Grady twierdził, że wartość towaru wynosiła jakieś dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów i że z czwórką dilerów na ulicy rozejdzie się w dwa dni. Taka kalkulacja podobała się Lahsowi, który kilka ostatnich godzin spędził na sprawdzaniu modelu tego przedsięwzięcia. Problemem będzie zapewnienie ciągłości J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

31

dostaw. Nie mógł bez końca działać według zasady „kropnij i zabierz”, bo w końcu zabrakłoby mu celów. Musiał znaleźć dla siebie miejsce w łańcuchu tego biznesu. Istnieli w nim zagraniczni importerzy: z Ameryki Południowej, Japonii i Europy. Dalej byli hurtownicy, tacy jak Mordh, i znaczniejsi detaliści, jak goście, których zabijał. Biorąc pod uwagę, jak trudno dotrzeć do hurtowników i jak długo trwałoby nawiązanie kontaktów z importerami, najlogiczniejszym wyjściem było samemu zostać producentem. Położenie geograficzne ograniczało jego wybór, bo okr wegetacji w Caldwell trwał dziesięć minut, ale substancje kie jak X czy amfa nie potrzebowały dobrej pogody. I kto by pomyślał, że w Internecie można znaleźć instrukcje dotyczące budowania i obsługi laboratoriów metamfetaminy i fabryk X. Rzecz jasna, mogły pojawić się problemy z zapewnieniem surowców, bo w kraju obowiązywały przepisy dotyczące monitorowania obrotu pewnymi środkami chemicznymi. Na swoją korzyść miał jednak kontrolę umysłu. Ludźmi tak łatwo można było manipulować, że znajdzie i na to sposób. Wpatrując się w rozświetlony monitor, zdecydował, że następnym zadaniem pana D będzie założenie kilku takich punktów produkcji. Korporacja Reduktorów posiadała dość nieruchomości, jedna z farm nada się idealnie. Może być problem z zapewnieniem pracowników, ale i tak trzeba było rozpocząć rekrutację. Podczas gdy pan D będzie zakładał fabryki, Lahser przetrze im drogę na rynku. Mordh musi wylecieć z interesu. Nawet jeśli Korporacja ograniczy się do handlu amfą i X, im mniej sprzedawców tych produktów, tym lepiej, dlatego należało pozbyć się kierującego nimi hurtownika. Choć techniczne rozwiązanie tej sprawy było już trochę bardziej skomplikowane. Zero Sum miało tych dwóch bambusów, cholernego babochłopa i dość kamer i alarmów, by postawić na nogi całe Metropolitan Museum of Art. Sam Mordh też musiał być inteligentnym sukinsynem, skoro utrzymał się do tej pory. Klub działał od jakichś... pięciu lat. Głośny szelest papieru kazał Lahsowi znów spojrzeć ponad monitorem. Grady zerwał się z kanapy, ściskając „CCJ" w zaciśniętej pięści tak mocno, że obrączka wbijała mu się w palce. - Co jest? - zapytał z wolna Lahser. - Przeczytałeś, że pizza podnosi cholesterol, czy jak? Szczeniak i tak nie pożyje wystarczająco długo, żeby martwić się wieńcówką. - Nic takiego... naprawdę, nic takiego. Grady rzucił gazetę na podłogę i ciężko usiadł na kanapie. Jego twarz zbladła, a on złapał się za serce, jakby zaczęło odstawiać aerobik w klatce piersiowej. Drugą ręką odsunął z twarzy włosy, którym wcale nie trzeba było w tym pomagać. - Co z tobą, do cholery?! Grady potrząsnął głową, zamknął oczy i poruszył ustami, jakby mówił do siebie. Lahser wrócił spojrzeniem do monitora. Przynajmniej idiota się zdenerwował. Chociaż tyle dobrego. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

32

5. NASTĘPNEGO WIECZORU MORDH zszedł ostrożnie krętymi schodami swego tajnego domu, prowadząc Agrhesa z powrotem do głównego wejścia, które lekarz zaledwie czterdzieści minut temu przekroczył. Bella wraz z asystującą lekarzowi pielęgniarką również podążały za nimi. Nikt się nie odezwał. Schodząc, Mordh wyczuwał jedynie zapach śmierci. Wońrytualnych ziół utrzymywała się głęboko w jego nozdrzach, tak jakby to gówno znalazło sobie w jego zatokach schroninienie przed zimnem, i zastanawiał się, ile jeszcze czasu minie, zanim nie będzie musiał zaciągać się tym zapachem przy każdym wdechu. Prawdę mówiąc, rozpaczliwie potrzebował świeżego powietrza, tytko że ani myślał teraz przyspieszyć kroku. Znajdując się pomiędzy swoją laską spacerową a poręczą, nieźle dawał sobie radę, jednakże po tym, jak ujrzał swoją matkę całą owiniętą w płótno, odrętwiało mu nie tylko ciało, ale też umysł. Ostatnią rzeczą, której teraz potrójwał, było sturlanie się na dół do przedpokoju. Pokonał ostatni stopień schodów, przełożył laskę do prawej ręki i dosłownie rzucił się do przodu, aby otworzyć drzwi. Chłodny wiatr, który wdarł się do środka, był jednoczesna zbawieniem oraz przekleństwem. Temperatura ciała gwałtownie spadła, jednakże zdołał wykonać głęboki, lodowaty wdech, który częściowo ukoił rany zadane mu przez kłującą obietnicę nadchodzącego śniegu. Oczyszczając przy tym gardło, wyciągnął rękę w stronę lekarza. Potraktowałeś moją matkę z niewiarygodnym szacunkiem. Dziękuję ci. Skrywające się za szylkretowymi okularami oczy Agrhesa nie były zawodowo współczujące, lecz wyrażały to uczucie całkowicie szczerze. Wyciągnął dłoń, zachowując się niczym jakiś żałobnik spośród krewnych. To była bardzo wyjątkowa osoba. Rasa utraciła jedną ze swych duchowych przewodniczek. Bella wystąpiła naprzód, by uściskać lekarza, zaś Mordh pokłonił się asystującej pielęgniarce, wiedząc, iż bez wątpienia wolałaby go nie dotykać. Kiedy tamci wyszli frontowymi drzwiami, by teleportować się z powrotem do kliniki, Mordh poświęcił chwilę na oglądanie nocnego nieba. Rzeczywiście, znowu nadchodził śnieg, lecz nie miał to być jedynie pył podobny do tego z zeszłej nocy. Zastanawiał się, czy matka widziała śnieżycę wczorajszego wieczoru. Czy może przegapiła swą ostatnią szansę ujrzenia drobnych kryształowych cudów nawiewanych z

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

33

niebios? Boże, nikt nie został obdarzony nieskończoną ilością nocy. Ani też niezliczonym mnóstwem śnieżyc. Jego matka uwielbiała patrzeć na padający śnieg. Za każdym razem, kiedy się pojawiał, udawała się do salonu, włączała światła na zewnątrz oraz wyłączała te w środku, i przesiadywała tak, wpatrując się w noc. Pozostawała tam, dopóki padało. Całymi godzinami. Co w tym widziała, zastanawiał się. Co widziała w padającym śniegu? Nigdy jej o to nie zapytał. Chryste, dlaczego wszystko musiało mieć swój kres. Mordh porzucił zimowe przedstawienie na zewnątrz, zamknął drzwi i oparł się plecami o ich solidną, drewnianą powierzchnię. Naprzeciw niego, pod zwisającym z góry żyrandolem, stała z podkrążonymi oczami oraz zobojętniałym wyrazem twarzy jego siostra kołysząca w rękach swoją córkę. Nie odstąpiła Nalli nawet na chwilę od czasu zgonu mamanh, jednakże młodej to nie przeszkadzało. Spała sobie w ramionach matki z brwiami ściągniętymi w skupieniu, tak jakby rosła tak szybko, że nawet w trakcie spoczynku nie pozwalała sobie na chwilę przerwy w myśleniu. - Kiedyś też nosiłem ciebie w ten sposób - powiedział Mordh. - A ty spałaś dokładnie tak samo. Tak głęboko. - Naprawdę? - Bella uśmiechnęła się i pogłaskała Nal-lę po plecach. Nalla miała tej nocy na sobie czarno-białe ubranko z logiem AC/DC LIVE. Wywołało to uśmiech na twarzy Mordha. Nie było zaskoczeniem, iż jego siostra pozbyła się z szafy noworodka wszelkich słodziutkich, cukierkowych szmat z króliczkami i kaczuszkami na rzecz ubrań prawdziwego twardziela. Jeśli kiedykolwiek miałby mieć młode... - Mordh zmarszczył czoło i odepchnął zbliżającą się myśl. - O co chodzi? - zapytała. - Nic, nic Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mu się pomyśleć o spłodzeniu własnego potomstwa. Być może to z powodu śmierci matki. Być może chodziło o Helenę, podpowiadała mu inna część jego osoby. - Chcesz coś zjeść? - powiedział. - Zanim z Z ruszycie w drogę powrotną? Bełła spojrzała w górę na schody, skąd dobiegał dźwięk wody płynącej z prysznica. - Chcę. Mordh położył rękę na jej ramieniu i ruszyli wzdłuż korytarza obwieszonego oprawionymi w ramki krajobrazami a następnie przez jadalnię o ścianach w kolorze czerwonych winorośli. Kuchnia znajdująca się na końcu, w przeciwieństwie do reszty domu, była prosta i zwyczajna, pełniąc jedynie funkcję użytkową. Był tam jednak J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

34

ładny stół, przy którym można było wygodnie usiąść. Ulokował siostrę oraz jej młode na jednym z krzeseł z wysokim oparciem. - Czego sobie życzysz? - powiedział, udając się w stronę lodówki. - Masz jakieś płatki śniadaniowe? Podszedł do szafki, w której trzymano krakersy oraz konserwy, w nadziei na... Frosted Flakes, dokładnie. Wielkie pudło Frosted Flakes stało tam ramię w ramię z krakersami Keebler Club oraz grzankami Pepperidge Farm. Wyciągnął z szafki płatki śniadaniowe, odwrócił je przodem do siebie i spojrzał na Tony'ego the Tigera. Dotykając koniuszkami palców krawędzi pudełka, powiedział łagodnie: - Nadal lubisz Frosted Flakes? - Ach, zdecydowanie. To moje ulubione. - Dobrze. Cieszy mnie to. Bella zaśmiała się nieco. - Dlaczego? - Czy nie... pamiętasz? - Powstrzymał się. - W sumie, dlaczego miałabyś pamiętać. - Pamiętać co? - To było dawno temu. Patrzyłem, jak się nimi zajadasz... było zwyczajnie milo, to wszystko. To, jak ci smakowały. Podobało mi się, jak ci smakowały. Chwycił miskę, łyżkę oraz odtłuszczone mleko i prz niósł jej. Podczas gdy przekładała małą na drugą stronę, umożliwiając sobie operowanie łyżką, otworzył opakowanie, a z grubej plastikowej torby zaczęły się sypać płatki. - Powiedz, kiedy dosyć. Dźwięk płatków uderzających o dno miski, cichy dźwięk przypominający oklaski, kojarzył się z zupełnie zwyczajnym, codziennym życiem i wydawał się teraz o wiele głośniejszy. Podobnie jak odgłosy stąpania po schodach. To tak jakby milczenie serca jego matki podwyższyło głośność całej reszty świata do takiego stopnia, że czuł się tak, jakby potrzebował zatyczek do uszu. - Już - powiedziała Bella. Zamienił opakowanie płatków na karton mleka i zaczął wlewać biały strumień pomiędzy płatki. - Raz jeszcze z wyczuciem. - Już. Odstawiwszy mleko, Mordh usiadł, dobrze wiedząc, iż nie ma nawet sensu pytać, czy zechciałaby, aby potrzymał za nią Nallę. Choćby nie wiadomo jak trudno było jej jeść, nie zamierzała odstąpić młodej ani na chwilę, co było całkowicie w porządku. Nawet bardziej niż w porządku. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

35

- Mmm - mruknęła Bella przy pierwszej łyżce. W ciszy panującej pomiędzy nimi Mordh powrócił w myślach do innej kuchni, w innych czasach, dawno temu, kiedy jego siostra była o wiele młodsza, zaś on znacznie mniej brudny. Przypomniał sobie pewną miskę płatków, której ona nie pamiętała. Zjadła i poprosiła o więcej. Musiała jednak stawić czoło wszystkiemu, czego nauczył ją jej pieprzony ojciec, a mianowicie temu, iż samice winne być szczupłe i nigdy nie brać dokładek. Mordh ucieszył się w duchu, widząc, jak jego siostra przemierzyła kuchnię starego domu i przyniosła opakowanie płatków z powrotem do swojego miejsca przy stole. Gdy nasypała sobie kolejną porcję, Mordh uronił krwawe łzy i musiał wyjść do łazienki. Zamordował jej ojca z dwóch powodów: z powodu swojej matki oraz właśnie Belli. Jedną z nagród, jakie za to otrzymał, była świadomość, że odtąd Bella mogła jeść, kiedy tylko była głodna. Drugą - świadomość, iż na twarzy matki nie będzie już nigdy więcej widział siniaków. Zastanawiał się wiele raz, co pomyślałaby Bella, gdyby wiedziała, co uczynił. Czy znienawidziłaby go? Możliwe. Nie był pewien, czy pamiętała krzywdy wyrządzone im przez tego człowieka, a w szczególności ich mamanh. - Dobrze się czujesz? - zapytała nagle. Podrapał się po irokezie. - Jasne. - Czasem ciężko cię rozgryźć. - Obdarzyła go krótkim uśmiechem. - Nigdy nie jestem pewna, czy z tobą wszystko w porządku. - Wszystko w porządku. Rozejrzała się po kuchni. - Co zamierzasz zrobić z tym domem? - Zatrzymam go przez następne sześć miesięcy. Kupiłem go półtora roku temu od pewnego człowieka i muszę zatrzymać go jeszcze trochę, albo zjedzą mnie podatki. - Zawsze dobrze radziłeś sobie z pieniędzmi. - Pochyliła się, wkładając do ust kolejną łyżkę płatków. - Czy mogę o coś zapytać? - O cokolwiek chcesz. - Czy jest może ktoś ważny dla ciebie? - W jakim sensie? - No wiesz... jakaś samica. Albo samiec. - Myślisz, że jestem gejem? Kiedy roześmiał się w głos, zaczerwieniła się, on zaś nagle cholernie zapragnął ją przytulić. - Cóż, to nic złego, jeśli nim jesteś. - Pokiwała przy tym głową, tak że poczuł się, jakby klepała go po ramieniu na znak wsparcia. – Mam na myśli to, że nie było przy tobie żadnych samic. Nic chcę zaś przypuszczać, że ach... Cóż, poszłam za dnia do twojego pokoju, by J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

36

sprawdzić, co z tobą, i usłyszałam, jak z kimś rozmawiałeś. Nie żebym podsłuchiwała, to nie tak... O, cholera... - W porządku. - Uśmiechnął się szeroko, a następnie zdał sobie sprawę, że nie było prostej odpowiedzi na to pytanie. A przynajmniej na to, czy miał kogoś, czy też nie. Ehlena była... kim ona była? Nachmurzył się. Odpowiedź, która przyszła mu na myśl, zawędrowała głęboko do jego wnętrza. Bardzo głęboko. Biorąc pod uwagę kłamstwa, na których opierało się jego życie, nie był pewien, czy tego rodzaju drążenie tematu było dobrym pomysłem. Łyżka w dłoni Belli obniżyła się powoli. - Mój Boże... masz kogoś? Zmusił się do udzielenia odpowiedzi, która zmniejszyłaby liczbę możliwych komplikacji. Mimo że przypominało to zabranie jedynie pojedynczego kawałka złomu z całego ich stosu. - Nie, nie mam. - Wpatrywał się w jej miskę. - Chcesz jeszcze trochę? Uśmiechnęła się. - Poproszę. Kiedy dosypywał jej płatki, powiedziała: - Wiesz, druga miska jest zawsze najlepsza. - Całkowicie się z tobą zgadzam. Bella przyklepała łyżką płatki do dna. - Kocham cię, bracie mój. - Zaś ja ciebie, siostro. Na zawsze. - Myślę, że Mamanh jest teraz w Zanikhu i patrzy na nas. Nie wiem, czy wierzysz w takie rzeczy, lecz ona wierzyła, i ja również zaczęłam, odkąd na świat przyszła Nalla. Był świadom tego. że podczas porodu Bella niemal ich opuściła i zastanawiał się, co takiego widziała w chwilach, kiedy jej dusza znajdowała się pomiędzy dwoma światami. Nigdy nie myślał zbyt wiele nad tym, dokąd trafiało się po śmierci, jednakże pragnął wierzyć, że jego siostra ma rację. Jeśli ktokolwiek mógłby obserwować swoje potomstwo, będąc w Zanikhu, zapewne była to ich ukochana, pobożna matka. Przynosiło mu to pociechę oraz świadomość celu. Jego matka nigdy nie będzie musiała martwić się stamtąd o swoje potomstwo. Przynajmniej jeśli chodzi o niego. - O, popatrz. Pada śnieg - powiedziała Bella. Wyjrzał przez okno. W świetle rzucanym przez latarnie fruwały niewielkie białe płatki. - Spodobałoby się jej to - powiedział cicho. - Mamanh? - Pamiętasz, jak lubiła siedzieć na krześle i obserwować spadające płatki śniegu? - Wcale nie patrzyła, jak spadały. Mordh zmarszczył brwi i spojrzał przed siebie na dru-gą stronę stołu. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

37

- Oczywiście, że tak. Całymi godzinami potrafiła... Bella pokręciła głową. - Uwielbiała patrzeć na nie po tym, jak już spadły. - Skąd wiesz? - Spytałam ją raz o to. No, wiesz, dlaczego tak siedzi i w co wpatruje się przez tyle czasu. Bella zmieniła pozycję Nalli na swoich rękach i pogłaskała dłonią po małym kosmyku włosów. - Powiedziała, że robiła tak, ponieważ kiedy śnieg pokrywał ziemię, gałęzie drzew oraz dachy, przypominało jej to czasy, kiedy przebywała po Tamtej Stronie razem z Wybrankami, gdzie wszystko było w porządku. Powiedziała... że kiedy na ziemię opadał śnieg, powracała myślami do czasów sprzed jej upadku. Nigdy nie zrozumiałam, co oznaczały te słowa, ona zaś nigdy mi tego nie wyjaśniła. Mordh ponownie spojrzał przez okno. W tym tempie upadania płatków minie sporo czasu, nim krajobraz pokryje się bielą. Nic dziwnego, że jego matka wpatrywała się w to godzinami.

Ghrom przebudził się w ciemności, lecz był to ten wyśmienity, znajomy przemiły rodzaj ciemności. Jego głowa znajdowała się na jego własnej poduszce, jego plecy leżały na jego własnym materacu, kołdrę naciągniętą miał pod sam podbródek, zaś zapach jego krwiczki wypełniał głęboko jego nozdrza. Długo już pozostawał w błogim stanie snu; mógł stwierdzić to na podstawie czasu potrzebnego mu do rozciągnięcia się. Ponadto minął mu ból głowy Minął... Boże, żył z tym bólem już tak długo, że dopiero dzięki jego nieobecności zdał sobie sprawę, jaki był on silny Napiął mięśnie nóg i rąk, aż zatrzeszczały kości grzbietu. Kręgosłup powrócił na swoje miejsce, zaś ciało poczuło się wyśmienicie. Przewracając się na bok, odszukał Beth, objął ją od tyłu w pasie i wtulił się w nią tak, że jego twarz znalazła się w miękkich włosach opadających na jej szyję. Zawsze spała po prawej stronie, zaś cała ta pozycja na łyżeczkę była dla niego idealna - uwielbiał otaczać jej mniejsze ciało, ponieważ czuł się wtedy wystarczająco silny, ażeby ją chronić. Biodra trzymał jednak z dala od niej. Jego fiut był sztywny oraz pełen chęci, jednakże on sam był wdzięczny, że może z nią jedynie poleżeć - nie chciał zepsuć tej chwili, stawiając ją w niezręcznej sytuacji. - Mmm - zamruczała, głaszcząc go po ramieniu. - Obudziłeś się. - Tak jest. I nie tylko on. Nastąpiło szuranie, gdy wydostała się z jego objęcia i obracała, aż wreszcie znalazła się z nim twarzą w twarz.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

38

- Wyspałeś się? - O, tak Poczuł delikatnie szarpnięcie we włosach. Cieszyło go, że zapuszczał je aż tak długo. Nawet jeśli do walki zmuszony był związywać z tyłu ciężki czarny węzeł i używać suszarki do włosów, co było cholernie babskie. Pamiętał jednak, jak wiele razy Beth rozkładała je sobie na nagich piersiach… Dobra, spowolnienie może okazać się dobrym pomysłem. Jeszcze trochę tego rodzaju myśli, a będzie musiał jej dosiąść albo zwariuje. - Kocham twoje włosy, Ghrom. W ciemności ten cichy głos był niczym dotyk jej palców - delikatny i siejący spustoszenie, - ]a kocham twoje dłonie na nich – odpowiedział szorstko. – W nich, jak wolisz. Leżeli tak i wpatrywali się w siebie, Bóg wie ile czasu, jej palce zaś przez cały czas wiły się i kręciły w jego grubym kosmykach. - Dziękuj ci - powiedziała cicho - za opowiedzenie mi o dzisiejszej nocy. - Wolałbym raczej przynieść ci jakieś dobre wieści. - I tak cieszy mnie, że powiedziałeś. Wolę wiedzieć o takich rzeczach. Odszukał jej twarz i kiedy wędrował palcami po jej policzkach, ujrzał ją dłońmi i rozpoznał swoim sercem. - Ghrom... - ]ej dłoń znalazła się na jego członku. - O, kurwa... - ]ego biodra uniosły się. Zaśmiała się łagodnie. - Twój język miłości przynosi zaszczyt kierowcom ciężarówek. ' - Przepraszam, ja... - Kiedy pogłaskała go po bokserkach, które założył ze względu na jej nieśmiałość, zaparło mu dech. - Kur... To znaczy... - Oj, przestań, lubię to. Taki już jesteś. Przewróciła go na plecy i dosiadła - jasna cholera! Wiedział, że udając się do łóżka, miała na sobie flanelową koszulę nocną, jednak teraz na pewno już nie osłaniała jej nóg, ponieważ słodkie, rozpalone gniazdko otarło się bezpośrednio o jego męskość. Ghrom warknął i utracił kontrolę. W nagłym przypływie uczuć rzucił ją na plecy, ściągnął spodenki, które w ogóle rzadko zakładał, a następnie wdarł się w nią. Kiedy krzyczała, wbijając paznokcie w jego plecy, jego kły wydłużyły się i zaczęły pulsować. - Potrzebuję cię - powiedział. - Potrzebuję tego. - Ja też. Lubiła robić to czasami w ten sposób, nieprzyzwoicie, dziko, gwałtownie. Ryk, który wydał z siebie, kiedy w nią wszedł, wstrząsnął obrazem zawieszonym nad ich łożem oraz zabrzęczał flakonikami jej perfum na komodzie. On kontynuował swoje dzieło, przypominając przy tym bardziej bestię niż cywilizowanego kochanka. Kiedy jej zapach J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

39

wypełnił jego nozdrza, wiedział, iż ona pragnie go tak samo jak on jej - za każdym razem, kiedy szczytował, ona dochodziła razem z nim. Jej podniecenie ogarniało go i ciągnęło za sobą, trzymając go głęboko wewnątrz. Pozbawiona tchu zażądała: - Wkłuj się w moją żyłę... Zawarczał niczym drapieżnik i zabrał się za jej szyję, wgryzając się mocno. Znajdujące się pod nim ciało Beth przeszył dreszcz, a on poczuł na lędźwiach przyjemne ciepło, które nie miało nic wspólnego z tym, co zostawił po sobie w jej wnętrzu. W jego ustach jej krew była darem życia, sięgającym mu głęboko do gardła i rozgrzewającym wnętrze jego brzucha niczym palenisko, które ogarniało ciepłem od środka całe jego ciało. Podczas gdy on pił, do akcji wkroczyły jego biodra, sprawiając przyjemność zarówno jej, jak i jemu samemu. A kiedy już był syty, wylizał jeszcze miejsce ugryzienia i ponownie się nią zajął, sięgając na dół i odchylając w górę jedną z jej nóg, tak aby mógł wejść jeszcze głębiej. Kiedy doszedł przy kolejnym przypływie podniecenia, chwycił dłonią tylną część jej głowy i przyłożył jej usta do swojej tętnicy szyjnej. Nie zdołał nawet wyrazić swego żądania. Wgryzła się w niego. Kiedy jej kły przebiły się przez skórę, a on poczuł słodkie ukłucie bólu, przeżył kolejny orgazm, o wiele silniejszy niż wszystkie inne. Świadomość, iż posiadał to, czego pragnęła oraz potrzebowała, iż żyła tym, co płynęło w jego żyłach, była kurewsko erotyczna. Kiedy jego krwiczka była już zaspokojona i zasklepiała jego rany, wylizując je, przewrócił się na plecy O tak, został zdominowany na dobre. Kiedy ona przyjęła władczą pozycję, zabrał się za pieszczenie jej piersi. A ponieważ wciąż miała na sobie swoje nocne fatałaszki, błyskawicznie ściągnął jej to przez głowę i wyrzucił w cholerę. Kiedy ponownie odnalazł jej piersi, okazały się tak ciężkie i pełne w jego dłoniach, że natychmiast podciągnął się do góry i wziął do ust jeden z jej sutków. Ssąc jedną z piersi, potrząsał obydwiema do momentu, kiedy trudno było już utrzymać to połączenie i musiał opaść z powrotem na łóżka Beth krzyknęła przeciągle, a zaraz potem on. Dochodzili równocześnie. Po wszystkim leżeli ramię w ramię, ciężko dysząc. - To było niesamowite - powiedziała, łapiąc powietrze. - Kurewsko niesamowite. Pobłądził chwilę w ciemności, zanim odszukał jej dłoń, i pozostali w tej pozycji jeszcze przez chwilę. - Jestem głodna - powiedziała wreszcie. - Ja też. - Poczekaj, pójdę coś zorganizować.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

40

- Nie chcę, żebyś mnie opuszczała. - Pociągnął ją za rękę, przyciągnął do siebie i pocałował. - Jesteś najwspanialszy samicą, jaka może przytrafić się samcowi. - Też cię kocham. Ich brzuchy wydały z siebie odgłosy burczenia, tak Jakby podłączeni byli do tego samego gniazdka. - Dobra, czas najwyższy się posilić. - Ghrom pozwolił swojej krwiczce opuścić loże. Poczekaj, zapalę światło, abyś mogła znaleźć swoją koszulę. Nagle zdał sobie sprawę, że coś było nie tak. Beth przestała chichotać i zesztywniała. - Lilan? Wszystko w porządku? Zrobiłem ci krzywdę? - O, Boże... Był taki gwałtowny. Przepraszam. Przerwała mu stłumionym głosem - Światło jest już włączone, Ghrom. Czytałam, zanim się obudziłeś.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

41

6.

JOHN NIE SPIESZYŁ SIĘ SPECJALNIE POD PRYSZNICEM. Obmywał się dokładnie nie dlatego, że był brudny. Po prostu doszedł do wniosku, że mogliby spróbować zapomnieć o dawnych urazach i udawać, że nic się nie stało. Jednakże kiedy ona wyszła wiele godzin temu, jego pierwsza myśl okazała się o wiele gorsza. Nie zamierzał się oszukiwać: wszystko, czego potrzebował, to wyjść prosto na słońce i zakończyć ten beznadziejny kabaret zwany życiem. Było tak wiele spraw, którym nie podołał. Nie potrafił mówić. Był kiepski z matmy. Jego wyczucie mody było nędzne. Nie radził sobie szczególnie dobrze z emocjami. Zazwyczaj przegrywał w remika i zawsze w pokera. Miał też wiele innych niedociągnięć. Jednakże bycie kiepskim w łóżku było najgorszym z nich wszystkich. Kiedy leżał na łóżku Xhex i rozważał zalety samounicestwienia, zastanawiał się, dlaczego fakt, iż nie radził sobie z dupczeniem, był dla niego istotniejszy niż wszystkie inne braki. Może najnowszy rozdział w jego życiu seksualnym zawiódł go na jeszcze bardziej niepewny, wrogi dla niego obszar? Być może ta ostatnia katastrofa była jeszcze za bardzo świeża. Być może było tak, ponieważ miarka się przebrała. Miał do tej pory dwa stosunki i w obydwu przypadkach został do tego zmuszony - po raz pierwszy za pomocą siły i wbrew jego woli, po raz drugi, wiele godzin temu, już za całkowitą zgodą jego ciała. Następstwa obu tych przeżyć nie były zadowalające, tak więc kiedy leżał w łóżku Xhex, starał się nie przywoływać ponownie tych krzywd, co nie do końca mu wychodziło. Naturalnie. Kiedy jednak nadeszła noc, doszedł do wniosku, że pozwalał innym na mieszanie sobie w głowie. W żadnym z obu przypadków nie zrobił nic złego, tak więc dlaczego więc, u diabła, zastanawiał się nad zakończeniem swojego życia,. Skoro to właściwie nie on był problemem? Rozwiązaniem nie było przemienienie się w wampirzy odpowiednik zapiekanki. Oczywiście, że nie. Rozwiązaniem było nigdy, ale to nigdy więcej nie stać się ofiarą. Od teraz, jeśli chodzi o dupczenie, to on będzie tym, który zaciąga do łóżka Wyszedł spod prysznica, wysuszył potężne ciało i stanął naprzeciw lustra, dokonując lustracji swoich mięśni oraz siły. Kiedy objął jaja, unosząc je lekko razem z fiutem, ten ciężar zdawał się dobrze leżeć mu w dłoni. Wystarczy. Koniec z byciem ofiarą innych. Czas dorosnąć, kurwa. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

42

Upuścił ręcznik na blat i ubrał się szybko. Potem chwycił za telefon. Nie chciał już dłużej być żadnym cieniasem ani jebaną płaczliwą ciotą. Wiadomość, którą posłał do Blasta i Khilla, była krótka i zwięzła: Widzimy się w ZS. Idę się schlać i mam nadzieję, że wy 2 też. Potem przejrzał listę ostatnich połączeń. Wiele osób próbowało się do niego dodzwonić, głównie Blasth i Khill. Był też jakiś nieznany numer, ten ktoś dobijał się trzy razy. Miał też dwie wiadomości głosowe. Spodziewał się, że ten nieznany numer okaże się po prostu pomyłką. Tak jednak nie było. Głos Tohrtura byt spięty i niski. - To ja, Tohr .Słuchaj... ja, ech. Nie wiem, czyto odsłuchasz, ale czy mógłbyś do mnie oddzwonić jeśli to zrobisz? Martwię się o ciebie. Martwię i chciałbym cię przeprosić. Wiem, że ostatnio spieprzyłem wszystko, ale już wracam. Udałem się... udałem się do Krypty. Właśnie tam byłem. Musiałem wrócić i zobaczyć… Kurde... Nie wiem… Musiałem zobaczyć, gdzie to wszystko się zaczęło, zanim wmieszałem się z powrotem w rzeczywistość. Zaś później, ja... ech. Dokrwiłem się ostatniej nocy Po raz pierwszy od... - Głos załamał się, zaś chwilę później wykonał energiczny wdech. - Odkąd umarła Wellsie. Nie sądziłem, że zdołam się przełamać, ale dałem radę. Zajmie mi to jeszcze chwilę, zanim... W tym momencie wiadomość urwała się, zaś automat zapytał, czy ma ją zapisać czy też skasować. John przeszedł do kolejnego nagrania. Znowu Tohr: - Hej, przepraszam, rozłączyło mnie. Chciałem tylko przeprosić za to, że zryłem ci głowę. To nie było fair w stosunku do ciebie. Ja też ją opłakiwałem, a nie było mnie przy tobie, kiedy potrzebowałeś wsparcia. Już zawsze będzie to na mnie ciążyć. Opuściłem cię, kiedy mnie potrzebowałeś i... jest mi bardzo przykro. Skończyłem jednak już z tym lataniem. Nie wybieram się już nigdzie. Myślę... myślę, że moje miejsce jest tutaj. Kurwa, co ja gadam. Słuchaj, odezwij się do mnie i daj znać, czy wszystko u ciebie w porządku. Trzymaj się. Telefon wydał krótkie piknięcie i rozległ się głos automatu: - Zapisać czy skasować? John wpatrywał się w telefon, nie mając pewności; tkwiące w nim dziecko wciąż wołało ojca. Kiedy na ekranie pojawiła się wiadomość od Khilla - Będę tam - podjął decyzję. Skasował drugą wiadomości od Tohra. A po chwili wahania pierwszą. „I bardzo dobrze”, pomyślał John, chwytając skórzaną kurtkę. Po czym wyszedł. Jako osoba bezrobotna, która ma do opłacenia wiele rachunków, Ehlena nie miała zbyt wielu powodów do dobrego humoru. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

43

Mimo to kiedy teleportowała się do Commodore, była szczęśliwa. Czy miała kłopoty? Zdecydowanie tak; jeśli szybko nie uda jej się znaleźć pracy, mogą utracić dach na głową. Na szczęście złożyła już aplikację na stanowisko gospodyni domowej u rodziny wampirów, co mogłoby umożliwić jej przetrwanie, rozważała też jakieś zajęcie w świecie człowieków. Praca w rejestracji medycznej była całkiem dobrym pomysłem, problemem jednak było to, iż nie posiadała ludzkiej tożsamości, potwierdzonej odpowiednim dokumentem, a zdobycie go wymagało pewnego wkładu pieniężnego. Lusie miała zapłacić dopiero pod koniec tygodnia, zaś jej ojciec był zachwycony, iż jego „opowieść”, jak to nazywał, podobała się jego córce. No i był jeszcze Mordh. Nie była pewna, jak miały się sprawy między nimi, jednakże istniały jakieś szanse. A wynikające z tego nadzieja oraz optymizm dodawały jej otuchy. Znalazłszy się na tarasie apartamentu, uśmiechała się do płatków śniegu wirujących dookoła razem z wiatrem i zastanawiała się, dlaczego, kiedy spadały, zimno zdawało się nie być tak zimne. Odwróciła się i ujrzała za szybą masywną sylwetkę. Mordh czekał na nią, zaś myśl, iż zależało mu na tym tak samo jak jej, wywołała na jej twarzy uśmiech tak szeroki, że jej przednie zęby przeszył chłodny dreszcz. Zanim zdołała podejść, drzwi rozsunęły się, a on ruszył lei naprzeciw. Zimowy wiatr poderwał poły jego sobolego futra. Jego świecące fiołkowe oczy iskrzyły się, zaś chód był pełen energii. Emanująca od niego aura była bez wątpienia męska. Kiedy zatrzymał się przed nią, serce zakołatało jej w piersi. W poświacie miasta jego twarz była surowa, a jednocześnie kochająca. Mimo iż niewątpliwie zmroziło go to do szpiku kości, rozpiął płaszcz, chcąc podzielić się z nią ciepłotą swojego ciała. Ehlena wyskoczyła do przodu i objęła go, trzymając się gokurczowo i głęboko zaciągając się jego zapachem. Jego usta znalazły się przy jej uchu: - Tęskniłem za tobą. Zamknęła oczy, myśląc, że te trzy słowa znaczyły praktycznie to samo co „kocham cię". - Też za tobą tęskniłam. Usatysfakcjonowany zaśmiał się, potem przytulił ją jeszcze mocniej. - Wiesz, mając cię tak blisko, nie czuję zimna. - Cieszy mnie to. - Mnie również. - Obrócił się, aby oboje mogli spoglądać przez spowity śniegiem taras na śródmiejskie drapacze chmur i dwa mosty pełne żółtych oraz czerwonych świetlistych smug przednich i tylnych świateł samochodowych. - Nigdy nie miałem okazji podziwiać tego widoku z tak bliska oraz tak osobiście. Zanim pojawiłaś się ty... Patrzyłem na to jedynie przez szybę. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

44

Skryta pod jego futrem Ehlena czuła zadowolenie, że udało im się wspólnie pokonać mróz. Z głową na jego sercu powiedziała: - Jest wspaniały. - O, tak. - Lecz mimo to... Sama nie wiem, tylko ty wydajesz mi się prawdziwy. Mordh wykonał krok do tyłu i uniósł jej podbródek. Kiedy uśmiechnął się, zobaczyła, że jego kły były dłuższe niż zwykle, co natychmiast wywołało u niej podniecenie. - Myślałem dokładnie o tym samym - powiedział. - W tej chwili nie widzę tutaj nic poza tobą. Pochylił głowę w dół i zaczął całować ją bez ko czas gdy płatki śniegu wirowały wokół nich. Kiedy zawędrowała dłońmi w okolice jego szyi, oboje zostali już wciągnięci w miłosny wir. Ehlena zamknęła oczy. Nie widziała nic. A Mordh nie wyczuł obecności postaci nagle zmaterializowała się na dachu apartamentowca. Postać ta wpatrywała się w nich czerwonymi, rozżarzonymi oczami koloru świeżo rozlanej krwi.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

45

7. - NIE KRĘĆ SIĘ TAK, PROSZĘ, JEŚLI MOŻESZ. OK, tak jest dobrze. Doktor Jane zajęła się oględzinami lewego oka Ghroma, docierając światłem małej latarki aż po tylne partie jego mózgu. Kiedy promień przeszył go na wskroś, z trudem powstrzymał się przed odwróceniem głowy. - Ty naprawdę tego nie lubisz - mruknęła, wyłączając światełko. - Nie. - Przetarł oczy i założył okulary ochronne. Nie widział przed sobą nic

poza parą rozżarzonych kół. Beth wtrąciła się: - Ale to nic dziwnego. Nigdy nie tolerował światła.

Wyciągnął rękę i uścisnął jej dłoń, próbując ją uspokoić, co - gdyby okazałoby się skuteczne - uspokoiłoby również i jego. To ci dopiero zmiana nastroju. Kiedy oczywiste stało się, iż jego wzrok wziął sobie niespodziewany urlop, Beth chciała zadzwonić po doktor Jane, Ghrom natomiast nalegał, aby to oni się do niej udali. Ostatnią rzeczą, której pragnął dla Beth, było wysłuchanie złych wiadomości w ich małżeńskiej sypialni - dla niego miejsce to było święte. Pomijając Fritza, który tu sprzątał, nikt inny nie był tu mile widziany. Nawet bracia. Poza tym doktor Jane na pewno będzie chciała przeprowadzić jakieś badania. Lekarze zawsze chcieli przeprowadzać badania. Przekonanie Beth zajęło trochę czasu, jednak w końcu Ghrom założył okulary słoneczne, objął ramieniem swoją krwiczkę i udali się wprost na taras pierwszego piętra. Po drodze naturalnie potknął się kilka razy. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, że w tak dużym stopniu zdany był teraz jedynie na swą omylną ocenę sytuacji. „Najświętsza... najdroższa Pani Kronik, pomyślał. A co, jeśli już na zawsze będzie ślepy?". Nie potrafił pogodzić się z tą myślą. Po prostu nie potrafił. Na szczęście, w połowie tunelu prowadzącego do ośrodka treningowego jego głowa kilka razy o coś uderzyła, po czym nagle przez okulary przebiły się promienie światła padające z sufitu. A więc nie wszystko stracone. Doktor Jane stała przed nim ze skrzyżowanymi rękami. Była naprawdę postawna, dorównywała jemu oraz Beth. -

Twoje źrenice prawie w ogóle nie reagują, ale to przede wszystkim dlatego, że są

niemal całkiem zwarte... Cholera, szkoda, że nie zrobiłam ci interferometrii optycznej. Mówisz, ¿e utrata wzroku nastąpiła nagle?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

46

-

Poszedłem spać i obudziłem się, nie widząc już nic. Nie jestem pewien, kiedy to się

stało. -

Zaobserwowałeś coś dziwnego?

-

Nic poza faktem, że ustał mój ból głowy.

-

Miewałeś ostatnio bóle głowy?

-

No. To od stresu.

Jane skrzywiła się. Albo przynajmniej tak mu się wydawało. Jej twarz była dla niego jasną plamą o nieczytelnych rysach. -

Musimy ci zrobić tomografię komputerową u Agrhesa.

-

Dlaczego?

-

Trzeba temu bliżej się przyjrzeć. A więc tak po prostu obudziłeś się i nic już nie

widziałeś... -

Dlaczego chcesz zrobić tomografię komputerową?

-

Chcę się dowiedzieć, czy z twoim mózgiem nie dzieje się nic dziwnego.

Dłoń Beth zacisnęła się na jego ramieniu, jakby pragnęła go uspokoić, jednak narastająca panika pozbawiła go wszelkiej uprzejmości. -

Jak na przykład co? Do kurwy nędzy, rozmawiaj ze mną normalnie! Guz. - Kiedy oboje z Beth wykonali głęboki wdech doktor Jane kontynuowała

-

prędko: - Wampiry nie miewaj raka, ale zdarzały się przypadki niezłośliwych narośli, a to mogłoby tłumaczyć bóle głowy. A teraz powiedz jeszcze raz obudziłeś się i... twojego wzroku już nie było. Czy wydarzyło się może coś niezwykłego, jeszcze zanim poszedłeś spać? Może później? -

Ja... - Kurwa. Ja pierdolę. - Obudziłem się i dokrwiłem.

-

Ile czasu minęło, odkąd robiłeś to po raz ostatni?

Odpowiedzi udzieliła Beth: -

Trzy miesiące albo więcej.

-

No to długo - mruknęła doktor.

-

A więc myślisz, że to od tego? - powiedział Ghrom. - Nie dokrwiałem się

wystarczająco i straciłem wzrok, lecz kiedy skorzystałem z jej żyły, on powrócił i... -

Myślę, że potrzebujesz jednak tomografii komputerowej.

W jej słowach nie było niczego bezsensownego, niczego, z czym można by polemizować. Tak więc kiedy usłyszał dźwięk wybierania numeru na telefonie, trzymał już gębę na kłódkę. -

Zobaczymy, kiedy Agrhes będzie mógł cię przyjąć.

A powinno to nastąpić niemal natychmiast, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Ghrom oraz ich lekarz poróżnili się kiedyś w pewnych kwestiach, jeszcze za czasów Marissv jednakże Agrhes zawsze był do dyspozycji, jeśli potrzebni była pomoc. Ledwo doktor Jane zaczęła rozmowę, a już Ghrom jej przerwał. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

47

- Tylko nie mów Agrhesowi, po co ci to potrzebne. Ponadto wyniki będziesz znać tylko

ty Rozumiemy się? Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowali, były jakiekolwiek spekulacje podważające jego zdolność do pełnienia funkcji przywódcy - Powiedz mu, że to dla mnie - zaproponowała Beth.

Doktor Jane skinęła głową. Kiedy wszystko już zaaranżowała, Ghrom przyciągnął Beth do siebie. Żadne z nich nie odezwało się, ponieważ niby o czym mieli teraz rozmawiać? Byli przerażeni, jego wzrok już wcześniej był kiepski, ale był. A bez niego? Co, do diabła, miał teraz zrobić? - Muszę stawić się na zebraniu Rady dziś o północy - powiedział łagodnie. Kiedy Beth

zesztywniała, potrząsnął głową. - Politycznie na to patrząc, muszę tam być. Sprawy wokół mnie są obecnie zbyt niestabilne, abym mógł pozwolić sobie na niezjawienie się tam czy też próbę przesunięcia tego na inną noc. Muszę pójść. - A co, jeśli w trakcie spotkania stracisz wzrok? - wysyczała.

- W takim wypadku będę udawał, dopóki się stamtąd nie wydostanę. - Ghrom… -

Może zobaczyć się z wami natychmiast - przerwała im doktor lane.

-

Jak długo to potrwa?

- Około godziny - Dobrze. Muszę zjawić się w pewnym miejscu o północy. - Najpierw może zobaczmy, co pokaże prześwietlenie... - Muszę…

Doktor Jane przerwała mu zdecydowanie - w końcu zrozumiał., że akurat w tej relacji był tylko pacjentem, a nie królem. - „Muszę" to bardzo względne pojęcie. Zobaczymy, co tam się dzieje, i dopiero wtedy będziesz mógł zadecydować, jak bardzo musisz. Ehlena mogłaby tak stać na tarasie razem z Mordhem przez kolejne dwadzieścia lat, lecz wyszeptał jej iż przygotował coś do jedzenia, a perspektywa siedzenia z nim przy stole w świetle świec zdawała się brzmieć równie wspaniale.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

48

Po ostatnim namiętnym pocałunku weszli do środka. W apartamencie było gorąco, więc ściągnęła płaszcz, rzucając go na jedną z niskich czarnych, skórzanych kanap. - Myślałem, że zjemy w kuchni - powiedział.

A więc to tyle, jeśli chodzi o światło świec. Ale czy to ważne? Dopóki znajdowała się przy nim, była tak rozpalona, że mogłaby oświetlić cały ten pieprzony apartament. Mordh wziął ją za rękę i poprowadził przez jadalnię, a następnie przez wahadłowe drzwi dla służby. W kuchni dominowały czarny granit oraz nierdzewna stal, było bardzo miejsko i elegancko. Na końcu blatu, nieopodal okapu, przygotowane były dwa nakrycia. Płomień świecy leniwie falował na szczycie kurczącego się pod nim woskowego piedestału. - O, fantastycznie pachnie. - Wskoczyła na jeden ze stołków. - Po włosku. A mówiłeś, że potrafisz robić tylko jedną rzecz. - Taaa. Naprawdę się nad tym namęczyłem. - Obrócił się uroczyście w stronę piekarnika

i wyciągnął płaską blachę Ehlena wybuchnęła śmiechem. - Zapiekane bagietki. - Najlepsze, specjalnie dla ciebie. - DiGiorno?

- Naturalnie. Wybrałem te z największą liczbą składników. Doszedłem do wniosku, że najwyżej powybierasz sobie to, czego nie lubisz. Przełożył zapiekanki na talerze, a blachę wstawił do piekarnika. - Mam jeszcze czerwone wino. Kiedy podszedł do niej z butelką, zdolna była jedynie wpatrywać się w niego oraz uśmiechać. - Wiesz co - powiedział, nalewając nieco do jej kieliszka. - lubię sposób, w jaki na mnie patrzysz. Zakryła twarz rękami. - Nic na to nie poradzę. - Nie próbuj. Czuję się dzięki temu jakiś wyższy. - Zacznijmy od tego, że wcale nie jesteś niski. - Spróbowała się opanować, jednak nie zdołała przestać chichotać, podczas gdy on napełnił swój kieliszek, odstawił butelkę i zajął miejsce obok niej. - Możemy? - powiedział, chwytając za nóż i widelec. - O mój Boże. Cieszy mnie, że tak to robisz. - Robię co? - Jesz zapiekankę nożem i widelcem. Inne pielęgniarki w pracy nie dają mi spokoju... Cóż, tak czy inaczej cieszę się, że jest ktoś taki jak ja.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

49

Kiedy zajęli się posiłkiem, w pomieszczeniu rozległ się dźwięk chrupiącego pieczywa, ustępującego pod ostrzami noży. Mordh czekał, aż ona weźmie pierwszy kęs do ust, a następnie powiedział: - Pozwól mi sobie pomóc, przynajmniej dopóki szukasz pracy. Wybrał na to odpowiedni moment, ponieważ nigdy nie odzywała się z pełnymi ustami, tak więc miał sporo czasu, aby kontynuować wypowiedź. - Pozwól mi wesprzeć finansowo ciebie i twego ojca, dopóki nie znajdziesz jakiejś pracy, w której będziesz zarabiać tyle co w klinice. Zaczęła kręcić głową, jednak uniósł rękę, powstrzymuje - Poczekaj, zastanów się nad tym. Gdybym nie zachował się jak ostatni dupek* nie dopuściłabyś się tego, za co cię zwolnili. Tak więc to całkiem normalne, że chcę to jakoś naprawić. Możesz też spojrzeć na to z prawnego punktu widzenia. Wedle Starego Prawa jestem twoim dłużnikiem, a przecież muszę być wierny prawu, inaczej byłbym nikim. Otarła usta. - Tylko że... to jakoś tak dziwnie. - Ponieważ choć raz ktoś chce ci pomóc, zamiast na odwrót? Cóż, do diabła, właśnie tak. - Nie chcę cię wykorzystywać. - Ale to moja propozycja i uwierz mi, mam ku temu starczające środki. „To prawda”, pomyślała, patrząc na jego płaszcz, na ciężkie srebrne sztućce, na porcelanowy talerz oraz ten... - Potrafisz zachować się przy stole - zauważyła bez sensu. Zatrzymał się na chwilę. - To zasługa mojej matki. Ehlena położyła dłoń na jego wielkim ramieniu. - Czy mogę raz jeszcze powiedzieć, że jest mi przykro? Wytarł usta serwetką. - Możesz zrobić dla mnie coś o wiele lepszego. - Co takiego? - Pozwól mi się tobą zaopiekować. Tak, abyś szukając pracy, znalazła coś, co naprawdę chcesz robić, a nie rzuciła się na pierwszą lepszą ofertę, która pozwoli ci zapłacić rachunki. Tak bardzo ulżyłoby to memu cierpieniu - powiedział, unosząc wzrok ku sufitowi. - Ty i tylko ty jesteś w stanie mnie ocalić. Ehlena roześmiała się, lecz nie udało się jej wprowadzić żartobliwej atmosfery. Wyczuwała, że naprawdę cierpiał, zaś ból ujawniał się w cieniach pod oczami oraz posępnym wyrazie twarzy. Wyraźnie zadawał sobie trud ukrywania tego w jej towarzystwie

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

50

i chociaż doceniała to, nie miała pojęcia, jak go od tego odwieść bez wywierania zbyt dużej presji. Tak naprawdę wciąż byli sobie obcy, czyż nie? Pomimo czasu spędzonego razem, co właściwie o nim wiedziała? O jego pochodzeniu? Kiedy znajdowała się w jego pobliżu lub kiedy rozmawiali przez telefon, czuła się tak, jakby wiedziała o nim wszystko, ale patrząc na to realistycznie, co tak naprawdę było między nimi? Marszcząc czoło, ukroił kolejny kawałek bagietki. -

Nie rób tego.

-

Słucham?

-

Cokolwiek masz w głowie. To nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie ani dla mnie. -

Napił się wina. - Nie będę nieuprzejmy i nie przeczytam twoich myśli, lecz wyczuwam, co czujesz, a jest to dystans. Nie o to mi chodzi. Nie w twoim wypadku. - Jego fiołkowe oczy przewiercały ją na wylot. - Możesz mi zaufać, że się tobą zaopiekuję. Nigdy w to nie wątp. Patrząc na niego, wierzyła mu w stu procentach. Absolutnie. Bezwzględnie. -

Ufam ci. Naprawdę ci ufam.

Coś przemknęło przez jego twarz, jednak zdołał to powstrzymać. -

Dobrze. Teraz dokończ jedzenie i uświadom sobie, że moja pomoc jest właściwym

rozwiązaniem. Ehlena powróciła do posiłku, bez pośpiechu jedząc zapiekankę. Kiedy skończyła, odłożyła srebrne sztućce po prawej stronie talerza, wytarła usta i wypiła łyk wina. -

Dobrze. Pozwolę sobie pomóc.

Kiedy uśmiechnął się szeroko, dodała szybko: -

Lecz są pewne warunki.

Zaśmiał się. -

Nakładasz ograniczenia na darowany sobie prezent?

-

To nie jest żaden prezent. - Wpatrywała się w niego z powagą. - Tb tylko tymczasowe

rozwiązanie, dopóki nie znajdę jakiejś pracy, i niekoniecznie tej wymarzonej. I spłacę wszystko. -

Nie chcę twoich pieniędzy.

-

Tak jak ja twoich. — Złożyła serwetkę. - Wiem o tym, że nie brakuje ci kasy, jednak

tylko pod tym warunkiem będę mogła przyjąć twoją propozycję. Skrzywił się. -

Tylko bez procentu. Nie przyjmę ani grosza od ciebie.

-

Zgoda. - Wyciągnęła dłoń.

Zaklął. I jeszcze raz. -

Nie chcę, żebyś mi to zwracała.

-

Trudno.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

51

Po chwili wreszcie złamał się i uścisnęli sobie ręce -

Zacięcie się targujesz, wiesz o tym? - powiedział

-

Ale szanujesz mnie za to, prawda?

-

-

Cóż, zgadza się. Dzięki temu mam ochotę cię rozebrać. Ach...

Ehlena zaczerwieniła się od stóp do głów, kiedy on nagle zsunął się ze stołka i stanął przed nią, obejmując jej twarz swoimi dłońmi. -

Pozwolisz mi zaprowadzić się do łóżka?

Widząc, jak iskrzyły się jego oczy, pragnęła oddać mu się na tej pieprzonej kuchennej podłodze, jeśliby tylko tego zechciał. - Tak. Pomruk wydobył się z jego piersi. -

Wiesz co?

- Co? -

To była prawidłowa odpowiedź.

Mordh ściągnął ją ze stołka i szybko, delikatnie pocałował. Zaprowadził ją na drugi koniec apartamentu, przez pokoje, których nawet nie widziała. Zajęta była jedynie wielkim oczekiwaniem na to, co miał za chwilę z nią zrobić. Oczekiwaniem oraz... poczuciem winy. Co takiego mogła mu ofiarować? Po raz kolejny ogromnie go pragnęła, a jednak... wciąż czuła się jakby... -

O czym myślisz? - powiedział, kiedy weszli do sypialni.

-

Chcę być z tobą, tylko że... sama nie wiem. Czuję się, jakbym się tobą wysługiwała

albo... - Nie jest tak. Zaufaj mi, dobrze wiem, co to znaczy być wykorzystywanym. To, co zachodzi tu między nami, to kompletnie co innego. - Uprzedził jej pytanie. - Nie, nie chcę tego teraz tłumaczyć, ponieważ pragnę... cholera, chcę, aby tym razem wszystko było bardzo proste. Tylko ty i ja. Mam dosyć całej reszty świata, Ehleno. Jestem już tym wszystkim kurewsko zmęczony. „Chodzi o tę inną samicę”, pomyślała. A skoro nie chciał o niej wspominać, kimkolwiek była? Tym lepiej dla niej. -

Chcę tylko, żeby wszystko było dobrze - powiedziała Ehlena. - Pomiędzy tobą i mną.

Chcę, żebyś też coś czuł. - Czuję. Czasem sam w to nie wierzę, ale tak jest. Mordh zamknął drzwi, oparł laskę o ścianę i zdjął sobole futro. Garnitur był następnym wyśmienicie skrojonym, dwurzędowym arcydziełem, tym razem gołębioszarym w czarne prążki. No i ta czarna koszula z rozpiętymi dwoma górnymi guzikami. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

52

„Jedwab, pomyślała. Ta koszula musi być uszyta z jedwabiu. Żaden inny materiał nie wydobywa z siebie takiej poświaty”. -

Jesteś taka piękna - powiedział, wpatrując się w nią - kiedy stoisz w świetle tak jak

teraz. Spojrzała na swoje czarne, tanie spodnie i golf robiony na drutach. -

Musisz być ślepy.

-

Dlaczego? - zapytał, zbliżając się do niej.

-

Cóż, czuję się okropnie, mówiąc to, ale, najzwyczajniej w świecie, chciałabym mieć

lepsze ubrania. Wtedy może byłabym piękna. Mordh zatrzymał się. Następnie zaskoczył ją całkowicie, klękając u jej stóp. Kiedy spojrzał w górę, na jego ustach rysował się delikatny uśmiech. -

Czy ty tego nie rozumiesz, Ehleno? - Delikatnymi dłońmi pogłaskał ją po łydce i

przybliżył do siebie jej stopę, opierając ją na swoim udzie. Kiedy rozwiązał już sznurowadła jej tanich tenisówek, wyszeptał: - Nie ma znaczeń jak się ubierasz... dla mnie zawsze będziesz mieć diamenty pod podeszwą butów. Wpatrywał się w nią, a ona badała wzrokiem jego surową, przystojną twarz, jego niezwykłe oczy, masywną szczękę oraz dumne kości policzkowe. Zakochiwała się w nim. I nic nie mogła na to poradzić. Tak jakby spadała w dół przez rozrzedzone powietrze. Wykonała już skok, którego nie można było cofnąć. Mordh pochylił głowę. -

Cieszę się, że będziesz mnie miała przy sobie.

Słowa te były tak ciche oraz skromne, że nie pasowały do ogromnej rozpiętości jego ramion. -

Czy mogłoby być inaczej?

Powoli pokiwał głową. -

Ehleno...

Jej imię wypowiedział zaskakująco ostro, tak jakby kryło się za nim o wiele więcej słów, na które nie mógł sobie pozwolić. Nie rozumiała tego, wiedziała jednak, czego pragnie. Zabrała swoją stopę, padła na kolana i objęła go rękoma. Kiedy pochylił się nad nią, powstrzymała go, wodząc dłonią po tylnej części jego szyi w górę, do miękkiego irokeza. Kiedy poddawał się jej ręce, wydawał się tak kruchy, tak delikatny, iż uświadomiła sobie, że jeśli ktokolwiek spróbowałby go skrzywić, mimo iż sam doskonale potrafił o siebie zadbać, gotowa by była popełnić morderstwo. Zabiłaby, ażeby go chronić. Przekonanie to było solidne niczym kości, które skrywały się pod jej skórą. Nawet najpotężniejsi potrzebują czasem ochrony.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

53

8. MORDH BYŁ TYPEM PERFEKCJONISTY, i nieważne, czy chodziło o umieszczanie zapiekanek w piekarniku i perfekcyjne ich wypiekanie, nalewanie wina... czy też sprawianie przyjemności jego Ehlenie, dopóki nie stanie się omdlałą, olśniewającą, w pełni usatysfakcjonowaną nagą samicą. - Nie czuję palców u stóp - wymruczała, podczas gdy on przemierzał jej ciało od stóp do głów, całując ją pomiędzy udami. - Czy to niedobrze? - Nie. Ani trochę. Kiedy zatrzymał się, aby polizać jedną z jej piersi, wiła się niczym wąż, a on wyczuwał ten ruch. Przyzwyczaił się już do doznań przebijających się przez pozbawiającą go czucia osłonę. Delektował się więc płynącym z tego ciepłem, nie martwiąc się już dłużej, że jego zła strona wydostanie się ze swej dopaminowej celi. Mimo iż docierające do niego bodźce nie dorównywały swą intensywnością tym, których doświadczał, zanim poddano go leczeniu, były wystarczające, aby wprawić jego ciało w stan podniecenia. Mordh nie mógł w to uwierzyć, lecz kilkakrotnie zdawało się mu, iż był bliski orgazmu. W momencie, kiedy delektował się jej waginą, a ona kołysała biodrami, uderzając o materac, niemalże eksplodował. Tylko że lepszym rozwiązaniem było teraz trzymanie jego fiuta z dala od widoku. Poważnie, tak miało to działać: Cudownym trafem okazało się, że nie jestem impotentem, ponieważ wyzwoliłaś mój instynkt oznaczania samicy, tak więc wampir wewnątrz mnie jest silniejszy od symphaty. Rany! Oznacza to oczywiście, że musisz poradzić sobie z moim kolcem, no i z kawałem mięcha zwisającym pomiędzy moimi nogami, który był aktywny przez ostatnie dwadzieścia pięć lat. Ale to przecież podniecające, czyż nie? Tak, bardzo spieszno było mu do ustawienia Ehleny w tej właśnie pozycji. Doooookładnie. Poza tym wystarczało mu to. Wystarczało m nie jej, zaspokajanie jej seksualnie. - Mordh... ? Spojrzał. Mając na uwadze chrapliwy ton jej głosu oraz erotyczne spojrzenie, gotów był zgodzić się na wszystko. - Tak? - Polizał ją po sutku. - Otwórz usta, proszę. Skrzywił się, lecz zrobił, o co prosiła, zastanawiając się dlaczego... J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

54

Ehlena wyciągnęła rękę i dotknęła jednego z jego całkowicie wysuniętych kłów. - Powiedziałeś, że lubisz mnie zadowalać, co widać. One są takie długie... i ostre... i białe... Kiedy zacisnęła uda, tak jakby podnieciło ją to, o czym właśnie mówiła, wiedział już, dokąd to wszystko zmierzało. - Tak, ale... - Zatem zadowoliłoby mnie, jeśli użyłbyś ich do... Teraz. - Ehleno... Charakterystyczna poświata zaczęła znikać z jej twarzy. - Masz coś przeciwko mojej krwi? - Boże, nie! - A więc dlaczego nie chcesz mnie spróbować? Przechodząc do pozycji siedzącej, zakryła piersi poduszką. Jej blond włosy opadały teraz na twarz, zasłaniając ją. - Ach, tak. Czy dokrwiałeś się już... od niej? - Chryste, nie! Prędzej wyssałby krew z reduktora. Jebać to, prędzej napiłby się z napuchniętej padliny przy autostradzie, niż wbił się w żyłę Księżniczki. - Nie korzystałeś z jej krwi? Spojrzał Ehlenie prosto w oczy i potrząsnął głową. - Nie zrobiłem tego. I nigdy nie zrobię. Ehlena westchnęła i odgarnęła włosy do tyłu. - Przepraszam. Nie wiem, czy mam prawo zadawać ci takie pytania. - Masz. - Chwycił ją za rękę. - Absolutnie masz do tego prawo. To nie tak... że nie możesz zapytać... Kiedy plątały mu się słowa, jego światy zderzały się z sobą. Jasne, mogła zapytać... tylko że on nie potrafił jej odpowiedzieć. Czy może potrafił? - Ty jesteś tą, której pragnę - powiedział po prostu, trzymając się prawdy na tyle, na ile mógł sobie pozwolić. - Jesteś tą jedyną, w której chcę być. - Potrząsnął głową, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział. - To znaczy, „z którą”. Jeśli chodzi o dokrwianie się, posłuchaj. Czy chcę tego od ciebie? Kurwa, jasne. Ale... - A więc nie ma żadnego ale. I nie było, do diaska. Miał przeczucie, że będzie musiał jej dosiąść, jeśli skorzysta z jej żyły. Jego fiut był na to gotowy nawet teraz, a przecież dopiero o tym rozmawiali. - To mi wystarcza, Ehleno. Wystarcza mi pieszczenie ciebie. Zmarszczyła brwi. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

55

- A więc musisz mieć jakiś problem z moim pochodzeniem. - Słucham? - Uważasz, że moja krew jest słaba? Jeśli chodzi o jej wartość, bez trudu mogę udowodnić, iż wywodzę się z arystokracji. Wprawdzie razem z ojcem znaleźliśmy się w trudnej sytuacji, lecz przez całe pokolenia oraz przez większość jego życia należeliśmy do glymerii. Kiedy na twarzy Mordha pojawił się grymas, podniosła się z łóżka, osłaniając poduszką. - Nie wiem dokładnie, skąd ty się wywodzisz, ale zapewniam cię, że to, co płynie w moich żyłach, jest całkiem do przyjęcia. Ehleno, to nie o to chodzi. - Jesteś tego pewien? Podeszła do miejsca, gdzie wcześniej zdjął ubranie. Najpierw założyła figi oraz stanik, a następnie sięgnęła po spodnie. Nie potrafił pojąć, dlaczego zaspokajanie jego pragnienia krwi było dla niej takie istotne bo niby co ona z tego miała? Lecz może właśnie to ich różniło. Nie miała skłonności do wykorzystywania innych, a więc nie zależało jej na czerpaniu korzyści dla siebie samej. Jeśli chodzi o niego, podczas zaspokajania jej dostawał w zamian coś konkretgo: widok jej wijącej się pod nim sprawiał, że czuł się silny oraz potężny, był wtedy prawdziwym samcem, a nie jakimś bezpłciowym socjopatycznym potworem. Nie była taka jak on. I za to właśnie ją kochał. O... Chryste. Czy naprawdę.... Naprawdę... tak było. Uświadomiwszy to sobie, Mordh wstał z łóżka, podszedł do niej i chwycił ją za rękę. Zatrzymała się na chwilę i spojrzała. - Nie chodzi o ciebie - powiedział. - Możesz być tego pewna. Przyciągnął ją do siebie. - A więc udowodnij to - powiedziała bez zająknienia. Wpatrywał się w jej twarz. Kły pulsowały mu w ustach; tego był pewien. Ponadto odczuwał głód w jamie brzucha, nieubłagany, silny głód. - Ehleno... - Udowodnij. To. Nie mógł się na to nie zgodzić. Po prostu nie był w stanie się jej oprzeć. Było to niewłaściwe z wielu powodów, jednakże ona była wszystkim, czego chciał, potrzebował, pragnął. Ostrożnie odgarnął włosy z jej szyi. - Będę delikatny. - Nie musisz.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

56

- I tak będę. Obejmując jej twarz dłońmi, przechyli! ją, odsłaniając przy tym delikatną niebieską żyłę prowadzącą wprost do jej serca. Kiedy przygotowywała się na jego atak, serce zaczęło bić jej coraz szybciej; on zaś patrzył, jak jej żyła zaczyna pulsować, aż w końcu cala już drżała. - Nie czuję się godny twojej krwi - powiedział, wodząc palcem wskazującym po jej szyi. Nie ma to nic wspólnego z twoim pochodzeniem. Ehlena wyciągnęła rękę ku jego twarzy. - Mordh, o co chodzi? Pomóż mi zrozumieć, co się tutaj dzieje. Czuję się jakby... kiedy jestem z tobą, czuję się bliższa tobie niż własnemu ojcu. Jednak jest wiele ogromnych znaków zapytania. Wiem, że coś się za nimi kryje. Porozmawiaj ze mną. Teraz był dobry moment, pomyślał, ażeby wylać z siebie wszystko. Kusiło go to. Jakże wielką ulgę przyniosłoby mu położenie kresu wszystkim tym kłamstwom. Problem w tym, iż nie mógłby teraz zrobić nic bardziej samolubnego. Jeśli znałaby jego tajemnice, łamałaby prawo razem z nim - albo to, albo wysłałaby swego kochanka do kolonii. A jeśli wybrałaby to drugie, spieprzyłby całą przysięgę złożoną matce, ponieważ jego przykrywka zostałaby całkowicie zdemaskowana. Był wobec niej niesprawiedliwy. Bardzo niesprawiedliwy... i zdawał sobie z tego sprawę. Mordh zamierzał pozwolić Ehlenie odejść. Miał zamiar opuścić teraz ręce, zrobić krok do tyłu i pozwolić jej do końca się ubrać. Był dobry w przekonywaniu. Mógł mentalnie zaingerować w jej umysł i sprawić, aby doszła do wniosku, iż jego odmowa dokrwienia się od niej nie była niczym poważnym... Tylko że jego usta już się rozwarły. Rozwarły się, podczas gdy syczenie wydobyło się z jego gardła, wypełniając barierę rozrzedzonego powietrza, która dzieliła jego kły od jej pulsującej, pełnej witalności żyły. Nagle zachłysnęła się, zaś mięśnie jej grzbietu napięły, tak jakby zacisnął swój uchwyt na jej twarzy. Och, moment, on to zrobił. Był totalnie odrętwiały, całkowicie bez czucia, jednak nie miało to nic wspólnego z lekami, które przyjmował. Każdy mięsień w jego ciele zesztywniał. - Potrzebuję cię! - jęknął. Wbił w nią swoje kły, a z niej wydobył się wrzask. Kurwa, była idealna. Smakowała niczym gęste, mocne wino, a on zanurzył się głęboko i pił z niej, wykonując ustami szarpiące, pulsujące ruchy. Następnie zawlókł ją do łóżka. Ehlena nie miała szans mu się oprzeć. On sam również Wyzwolona dzięki dokrwieniu jego wampirza natura zbierała teraz swoje plony. Ogarnęło go samcze pragnienie oznaczenia tego, czego pragnął, pragnienie ustanowienia

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

57

swego seksualnego terytorium, dominacji, które nakazało mu zedrzeć z niej spodnie, unieść jej nogę, umieścić jego kutasa u progu jej kobiecości... I wepchnąć go do jej wnętrza. Ehlena wydała kolejny płomienny okrzyk, kiedy ją penetrował. Była niezwykle wąska i w obawie przed skrzywdzeniem jej, zastygł bez ruchu, aby jej ciało zdołało się do niego przystosować. - Wszystko w porządku? - zapytał głosem tak gardłowym, że nie był pewien, czy zdołała go zrozumieć. - Nie... przestawaj... — Ehlena objęła go nogami. Jego warczenie rozbrzmiewało w całej sypialni - dopóki z powrotem nie zajął się jej szyją. Mimo wszystko, nawet w szale dokrwiania oraz seksu, Mordh był wobec niej ostrożny — zupełnie inaczej niż w przypadku Księżniczki. Wślizgiwał i wyślizgiwał się delikatnie, dbając, by Ehlena czuła się komfortowo w konfrontacji z jego rozmiarami. Kiedy miał do czynienia ze swoją szantażystką — pragnął, by cierpiała. Jeśli chodzi o Ehienę — prędzej wykastrowałby się zardzewiałym nożem, niż sprawił jej ból. Problem w tym, że poruszała się razem z nim, kiedy karmił się jej krwią, zaś dzikie ocieranie się ich ciał wkrótce go przerosło i jego biodra nie poruszały się już ostrożnie, lecz grzmociły z całych sił, dopóki nie znalazł się w sytuacji, kiedy musiał oderwać się od jej szyi albo ryzykować całkowite jej rozdarcie. Polizawszy jeszcze trochę miejsce wkłucia, zanurzył głowę w jej włosach i kontynuował dzieło bardzo mocno i głęboko. Ehlena osiągnęła orgazm i gdy tylko poczuł, jak ścianki jej pochwy zaciskają się na trzonie jego kutasa, poczuł, jak wnętrze mu nabrzmiewa, zawartość jąder jest o włos od wytryśnięcia... A na to nie mógł pozwolić. Zanim do akcji wkroczył jego kolec, wyskoczył ze środka, eksplodując wprost na jej cipkę oraz dolną część brzucha. Kiedy było już po wszystkim, opadł na nią i minęła dobra chwila, zanim znów był zdolny rozmawiać. - Ach, niech to... przepraszam. Muszę być ciężki. Dłonie Ehleny wsunęły się na jego plecy. - Właściwie to... jesteś niesamowity. - Miałem... orgazm. - Tak, miałeś. - Jej uśmiech słyszalny był w tonie jej głosu. - Naprawdę go miałeś. - Nie byłem pewien, czy... potrafię, wiesz, o czym mówię. To dlatego wyszedłem... nie spodziewałem się, że... tak. Kłamca. Pierdolony kłamca. Szczęście obecne w jej głosie przyprawiło go o mdłości. - Cóż, cieszy mnie, że ci się udało. Jeśli uda się jeszcze raz, będzie wspaniale. A jeśli nie, to nic się nie stanie. To nie przedstawienie, nikt tego nie wymaga. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

58

Mordh zamknął oczy, podczas gdy jego klatkę piersiową przeszywał ból. Wycofał się, aby nie dowiedziała się, że miał kolec... oraz dlatego, że szczytowanie wewnątrz niej byłoby zdradą, biorąc pod uwagę wszystko to, czego o nim nie widziała. Kiedy westchnęli i przytuliła się do niego, poczuł się jak najgorszy skurwiel.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

59

9. TOMOGRAFIA KOMPUTEROWA PRZEBIEGŁA BEZ PROBLEMU. Ghrom położył się tylko na chłodnym stole i leżał bez ruchu, podczas gdy biały sprzęt medyczny pomrukiwał i delikatnie kasłał, poruszając się nad jego głową. Istnym kurestwem okazało się jednak oczekiwanie na wynik. Podczas badania była obecna tylko doktor Jane i z tego, co zdołał zauważyć, przez cały czas bacznie wpatrywała sie w monitor. Teraz, kiedy było już po wszystkim, wciąż to robiła. Tymczasem zjawiła się Beth i dotrzymywała mu towarzystwa w tym niewielkim, wykafelkowanym pokoju. Bóg jeden wiedział, co takiego odkryła doktor Jane. - Nie obawiam się pójścia pod nóż - powiedział. - Dopóki to właśnie ta samica będzie się nim posługiwać. - Podjęłaby się operacji mózgu? Dobre pytanie. - Nie mam pojęcia. Z roztargnieniem zaczął się bawić zapalniczką Beth, pstrykając nią raz za razem. - Zrób coś dla mnie - wyszeptał w końcu. Dłoń Beth zacisnęła się na jego ręce. - Cokolwiek. Czego potrzebujesz? - Zanuć coś. Nastała cisza. Następnie Beth wybuchnęła śmiechem pacnęla go w ramię. - Ghrom... - Właściwie to ściągnij z siebie ubranie i zanuć to, wykonując przy tym taniec brzucha. Kiedy pochyliła się, by uca łować go w czoło, patrzył na nią z dołu przez swoje przyciemnione okulary. - Myślisz, że żartuję? No, dalej, oboje potrzebujemy jakiejś odskoczni. Obiecuję spory napiwek. - Nigdy nie nosisz przy sobie gotówki. Wystawił język i oblizał górną wargę. - Zamierzam to odpracować. - Jesteś okropny. - Beth uśmiechnęła się do niego z góry. - Ale podoba mi się to. Wpatrywał się w nią, czując przerażenie. Jak wyglądałoby jego życie, gdyby był całkowicie ślepy? Perspektywa nieujrżenia już nigdy więcej długich, czarnych włosów jego krwiczki lub jej promiennego uśmiechu była... J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

60

- Dobra - powiedziała doktor Jane, wchodząc do środka. - Oto, czego się dowiedziałam. Ghrom powstrzymywał się od wydania głosu, widząc, jak doktor wkłada ręce do kieszeni fartucha, zbierając prawdopodobnie myśli. - Nie widzę żadnych oznak guza czy też krwotoku. Jednakże są pewne nieprawidłowości w różnych płatach mózgu. Nigdy wcześniej nie widziałam tomografii komputerowej mózgu wampira, tak więc nie mam pojęcia, co można uznać za „w granicach normy". Wiem, że nie chcesz, aby zobaczył to ktoś poza mną, jednak ja nie potrafię postawić diagnozy i chciałabym, żeby Agrhes rzucił na to okiem. Zanim odmówisz, chciałabym ci tylko przypomnieć, iż ślubował on chronić twoją prywatność. Nie wolno mu wyjawić... - Sprowadź go tutaj - powiedział Ghrom. - To nie potrwa długo. - Doktor Jane dotknęła ramienia jego, potem Beth. - Jest już za drzwiami. Poprosiłam, aby zaczekał na wypadek, gdyby pojawił się jakiś problem ze sprzętem. Ghrom patrzył, jak doktor przeszła przez malutki pokój pełen urządzeń pomiarowych, a następnie drzwiami na korytarz. Chwilę później powróciła razem z wysokim, szczupłym medykiem. Agrhes ukłonił się przez szybę jemu oraz Beth, a następnie podszedł do monitorów. Oboje przyjęli identyczne pozy: zgięci w pasie, ręce w kieszeniach, brwi opuszczone nisko nad oczy. - Uczą się tego w szkole muzycznej? – zapytała Beth. - Zabawne, właśnie zastanawiałem się nad tym. Długi czas. Długie oczekiwanie. Cała masa rozmów oraz wymachiwania długopisami przed monitorem. W końcu oboje wyprostowali się i skinęli głowami. Weszli razem do środka. - Obrazowanie jest normalne - powiedział Agrhes Ghrom wypuścił powietrze z takim impetem, że praktycznie było to sapnięcie. Normalne. Normalne znaczy dobre. Następnie ze strony Agrhesa padło mnóstwo pytań, na które Ghrom udzielił odpowiedzi, nie zastanawiając się zbytnio nad żadnym z nich. - Z całym szacunkiem dla waszego osobistego lekarza panie - powiedział Agrhes, kłaniając się przy tym w kierunku doktor Jane. - Chciałbym pobrać krew i zrobić kilka innych badań. Doktor Jane włączyła się do rozmowy. - Uważam, że to dobry pomysł. Opinia drugiego lekarza jest jak najbardziej wskazana, zwłaszcza kiedy pojawiają się jakieś niejasności. - Przestudiujcie mnie - powiedział Ghrom, po czym ucałował szybko rękę Beth przed puszczeniem jej. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

61

- Mój panie, czy zechce pan być tak uprzejmy i zdejmie okulary? Agrhes szybko poradził sobie z procedurą prześwietlania gałki ocznej, następnie przeszedł do inspekcji uszu, a na końcu osłuchał serce. Na salę weszła pielęgniarka z przyrządami do pobierania krwi, ale to doktor Jane wkłuła się do żyły. Kiedy było już po wszystkim, Agrhes ponownie wsadził ręce do kieszeni i przybrał kolejną typową dla medyków, skrzywioną minę. - Wszystko wydaje się w normie. Cóż, w normie dla ciebie, panie. Twoje źrenice, praktycznie rzecz biorąc, nie reagują, jednakże jest to wynik mechanizmu obronnego, spowodowanego oczywistym światłowstrętem siatkówek. - A więc w czym tkwi sedno? Doktor Jane wzruszyła ramionami. - Zapisuj, kiedy dopada cię ból głowy. Zaś jeśli utrata wzroku nastąpi po raz kolejny, wszyscy natychmiast spotkamy się tutaj ponownie. Być może tomografia przeprowadzona w trakcie jej trwania pomoże nam ustalić, w czym tkwi problem. Agrhes wykonał kolejny ukłon w stronę doktor Jane. - Poinformuję twojego lekarza o wynikach badania krwi. - Umowa stoi. Ghrom spojrzał na swoją krwiczkę, gotowy do wyjścia, jednakże Beth skupiona była na medykach. - Żadne z was nie wydaje się szczególnie ucieszone z tego powodu - powiedziała. Doktor Jane wypowiedziała się powoli, starannie dobierając słowa. - Za każdym razem, kiedy w organizmie dochodzi do uszkodzenia funkcji, którego nie rozumiemy, staję się nerwowa. Nie uważam, że sytuacja jest beznadziejna. Lecz obawiam się, że nie wyszliśmy jeszcze na prostą tylko dlatego, że tomografia okazała się w porządku. Ghrom zsunął się ze stołu i wziął swoją czarną skórzaną kurtkę z ręki Beth. Cholera, fantastycznie było móc znów się w nią ubrać i porzucić rolę pacjenta. - Nie będę tego bagatelizował - powiedział. - Jednak nie zamierzam rezygnować z pracy. Rady w stylu „musisz odpocząć przez kilka dni” totalnie olał i opuścił pokój badań. Rzecz w tym, że kiedy oboje z Beth mknęli przez korytarz, opanowało go dziwne uczucie niepokoju. Czuł, że musi działać szybko, ponieważ nie pozostało mu już wiele czasu. Cholernie dużo czasu zajęło Johnowi dostanie się do Zero Sum. Po opuszczeniu mieszkania Xhex przespacerował się na Dziesiątą ulicę i w towarzystwie śnieżycy szedł tak aż do Tex/Mex. Wewnątrz usiadł przy stoliku nieopodal wyjścia ewakuacyjnego i wskazując na obrazki w zalaminowanej karcie, zamówił sobie dwa talerze polędwiczek wieprzowych, ziemniaki puree oraz surówkę z białej kapusty.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

62

Kelnerka, która przyjęła zamówienie i przyniosła mu żarło, miała na sobie spódniczkę tak krótką, iż spokojnie można by uznać ją za bieliznę. Ponadto sprawiała wrażenie chętnej do służenia mu także w kwestiach innych niż tylko obiadowe. Właściwie to rozważał tę opcję. Miała włosy koloru blond oraz dyskretny makijaż, zaś jej nogi były niczego sobie. Jednakże pachniała niczym pieczeń na ruszcie, a ponadto nie podobał mu się sposób, w jaki mówiła do niego - bardzo powoli, tak jakby uważała go za debila. John zapłacił gotówką, zostawił spory napiwek i pospiesznie ulotnił się, nim zdołała wręczyć mu swój numer. Znalazłszy się z powrotem na mrozie, podążył długą trasą wzdłuż Trade. Co oznaczało, iż zbaczał z drogi w każdą alejkę, jaką napotkał. Żadnych reduktorów. Ani człowieków robiących złe rzeczy W końcu dotarł do Zero Sum. Kiedy przeszedł przez stalowo-szklane drzwi i został zalany światłami i muzyką oraz otoczony przez elegancko ubrane podejrzane typy, jego wizerunek twardziela stracił nieco swej mocy. Xhex będzie tutaj... No tak. I co? Czy był aż taką pierdoloną ciotą, że nie będzie potrafił przebywać z nią w tym samym klubie? Nigdy więcej. John zdobył się na odwagę i przekroczył aksamitny sznur, mijając spojrzenia bramkarzy, a następnie udał się na górę do sektora VIP-ów. Na tyłach, przy stoliku Bractwa, siedzieli Khill i Blasth niczym para rozgrywających posadzonych na ławce rezerwowych, podczas gdy ich drużyna dawała z siebie wszystko na boisku: byli zniecierpliwieni i uderzali palcami o stół, bawiąc się przy tym podkładkami, które dostali wraz z butelkami piwa. Kiedy się zbliżył, spojrzeli w górę i zaprzestali jakichkolwiek ruchów, tak jakby ktoś włączył stopklatkę na ich odtwarzaczach DVD. - Hej - powiedział wreszcie Khill. John usiadł i zamigał: Hej. - Co tam słychać? - zapytał Khill, podczas gdy właśnie zjawiła się kelnerka, perfekcyjnie wyczuwając odpowiedni moment. - Jeszcze trzy Corony... John przerwał mu. Chcę czegoś innego. Powiedz jej... że chcę Jacka Danielsa z lodem. Oczy Khilla niemalże wyszły na wierzch, jednak złożył zamówienie i patrzył, jak babka rusza pędem w stronę baru. - Na bogato, co? John wzruszył ramionami i skierował wzrok na blondynkę siedzącą dwa boksy dalej. Kiedy po raz drugi zauważyła, że się na nią gapi, uruchomiła mizdrzący tryb, odgarniając gęste, lśniące włosy, wypinając piersi, podciągając już i tak ledwo widoczną czarną sukienkę mini. Tylko że ona nie pachniała rusztem. - Mhm... John, co się, kurwa, z tobą dzieje? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

63

Co masz na myśli? - Gapisz się na tę laskę, jakbyś chciał ją zawinąć w taco i oblać ostrym sosem. Blasth kaszlnął nieznacznie. - Doprawdy nie przebierasz w słowach, wiesz o tym? - Po prostu nazywam rzeczy po imieniu. Kelnerka podeszła do stolika, przynosząc Jacka i piwa. John ostro zaatakował swój trunek, wychylając go natychmiast. - Czy to będzie jedna z tych nocy, które kończą się dla ciebie w łazience? - mruknął Khill. Z całą, kurwa, pewnością - zamigał John. - Lecz nie dlatego, że będę rzygać. - A więc dlaczego miałbyś... Och.. Khill wyglądał, jakby ktoś dźgnął go właśnie w tyłek. „Właśnie, och”, pomyślał John, przeszukując wzrokiem sektor VIP-ów na wypadek, gdyby na horyzoncie pojawiła się jakaś lepsza kandydatka. W sąsiednim boksie siedzieli trzej biznesmeni, z których każdy miał przy sobie kobietę; wszystkie wyglądały na gotowe do zbliżeniowych zdjęć rodem z „Vanity Fair". Na wprost przesiadywał typowy sześciopak europejskiej hołoty, często dającej sobie w nocha i wyruszającej co chwila parami do łazienki. Przy barze dostrzegł parę typów z wyższych wraz ze swymi rozochoconymi drugimi żonami oraz kolejną ekipę koksiarzy taksujących wzrokiem pracujące wokół dziewczyny Wciąż lustrował pomieszczenie, kiedy sztywnym krokiem wmaszerował Mordh we własnej osobie. W powietrzu powiało grozą, albowiem nawet jeśli byli tacy, którzy nie wiedzieli, iż był on właścicielem klubu, z pewnością nieczęsto widywali dwumetrowego gościa paradującego w sobolim futrze, z przyciętym na szczotkę irokezem oraz trzymającego w ręku czerwoną laskę. Ponadto nawet w przyćmionym świetle zauważyć można było jego niezwykłe oczy. Jak zwykle u jego boku kroczyło dwóch samców jego rozmiaru, wyglądających tak, jakby na śniadanie wcinali naboje. Nie było z nimi Xhex, ale to dobrze. To było w porządku. - Tak bardzo chciałbym być taki jak on, kiedy dorosnę - powiedział Khill, przeciągając samogłoski. - Tylko nie ścinaj włosów — powiedział Blasth. - Są zbyt pięk... to znaczy, irokezy są trudne w utrzymaniu. Kiedy Blasther otwierał piwo, niedopasowane oczy Khilla na moment zatrzymały się na twarzy najlepszego przyjaciela, po czym prędko zmieniły obiekt zainteresowania. Po zasygnalizowaniu kelnerce zamówienia na kolejnego Jacka, John rozsiadł się wygodnie i wpatrywał w ścianę wody znajdującą się w dostępnej dla ogółu, tanecznej części

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

64

klubu. Na parkiecie było wiele kobiet szukających dokładnie tego, co chciał im zaoferować. Wystarczyło się ruszyć i wybrać jedną spośród ochotniczek. Świetny plan, chociaż... Czy naprawdę chciał podjąć ryzyko zapłodnienia pierwszej lepszej samicy człowieków? Niby możliwe było określenie, kiedy przechodzą owulację, lecz co, do cholery, wiedział on o samicach? Marszcząc czoło, odwrócił się w drugą stronę, chwycił nowego Jacka i zaczął się przyglądać pracującym dziewczynom. Profesjonalistki. Które dobrze znały się na zboczonej zabawie, jakiej mu było trzeba. Bardzo dobrze. Skupił się na ciemnowłosej samicy, która z twarzy przypominała Maryję Dziewicę. Maria Teresa, bo tak chyba się nazywała, była szefową wszystkich pracujących dziewczyn, ale i ją można było wynająć. W tej chwili kręciła biodrami i zapraszała do siebie kolesia w trzyczęściowym garniturze, który zdawał się wybitnie zainteresowany jej dobrami. Chodź ze mną - zamigał John do Khilla. - Gdzie... OK, czaję. - Khiller dopił piwo i wyślizgnął się z boksu. - Domyślam się, że wrócimy, Blasth. - Jasne... miłego. John poprowadził w stronę brunetki. - Potrzebujecie czegoś? - zapytała, nie składając przy tym absolutnie żadnej propozycji seksualnej. Była jednak miła, ponieważ wiedziała, że John oraz chłopcy byli gośćmi specjalnymi Wielebnego. Zapytaj, ile kosztuje - zamigał do Khilla. - Dla nas obu. Khill odchrząknął. - On chce wiedzieć, ile trzeba zapłacić. Skrzywiła się. - To zależy, którą chcecie. Dziewczyny mają... John wskazał na nią. - Ja? Skinął głową. Kiedy niebieskie oczy brunetki zwęziły się, a jej usta zacisnęły, John wyobraził sobie je buzię na nim, co spodobało się jego kutasowi, który stanął na baczność w natychmiastowej, entuzjastycznej erekcji. O tak, miała bardzo ładną b… - Nic - powiedziała. - Nie możecie mnie mieć. Khill zabrał głos, zanim ręce Johna zaczęły wymachiwać w powietrzu. - Dlaczego? Nasze pieniądze są tak samo dobre, jak wszystkich innych. - Mam zwyczaj sama wybierać, z kim się zadaję. Niektóre z dziewczyn mogą jednak mieć inne zdanie na ten temat Możecie je o to zapytać. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

65

John pragnął wierzyć, iż ta odmowa miała coś wspólnego z Xhex. Pomiędzy nim a szefową klubowej ochrony często dochodziło do kontaktu wzrokowego i Maria Teresa bez wątpienia nie chciała się w to mieszać. Tak przynajmniej sobie to wytłumaczył, nie chcąc dopuścić myśli, że nawet prostytutka nie brała pod uwagę przespania się z nim. Dobra, spoko - zamigał. - Kogo proponujesz? - Proponuję, abyś powrócił do swego Jacka i zostawił dziewczyny w spokoju. Tak się nie stanie... i chcę jakąś profesjonalistkę. Khiller przetłumaczył, zaś skrzywiona mina Marii Teresy jeszcze się pogłębiła. - Będę z tobą szczera. Chcesz, by ktoś się z tobą bzyknął, znajdź sobie jakąś tanią dziwkę na parkiecie czy też w jednym z boksów. Nie rób tego z nikim, kto z nią pracuje, dobrze? A więc istotnie chodzi o Xhex. Tamten dawny John zrobiłby to, co zaproponowała. Pierdolić to, tamten John przede wszystkim nie odbywałby tej rozmowy. Teraz jednak sprawy wyglądały inaczej. Dzięki, jednak myślę, ze zwrócimy się z prośbą do jednej z twoich koleżanek. Uważaj na siebie. John odwrócił się, nim Khiller skończył tłumaczyć jego słowa, ale Maria Teresa chwyciła go za rękę. - Dobra. Chcesz być dupkiem, to pogadaj z Giną, tamtą w czerwieni. John ukłonił się, a następnie podszedł do czarnowłosej kobiety ubranej w czerwony lateks. W przeciwieństwie do Marii Teresy miała już opracowany plan działania, jeszcze zanim Khill zdążył ją o cokolwiek zapytać. - Pięćset - powiedziała z szerokim uśmiechem. - Ach. Rozumiem, że chodzi o wspólną zabawę? John kiwnął głową, nieco zdziwiony, że poszło tak łatwo. Lecz z drugiej strony, za to przecież płacili. Proste - Pójdziemy na zaplecze? Gina chwyciła każdego z nich pod rękę i poprowadziła, mijając Blastha wpatrzonego w swoje piwo. Kiedy przemierzali korytarz prowadzący do prywatnych toalet, John czuł się, jakby miał gorączkę. Był rozpalony oraz rozdarty. Wlókł się za nimi, przykuty jedynie do wątłej ręki prostytutki, której miał zapłacić za pieprzenie. Jeśli puściłaby go teraz, był niemal pewien, że najzwyczajniej by zemdlał.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

66

10. KIEDY XHEX WESZŁA SCHODAMI NA GÓRĘ DO SEKTORA VIP-ów, w pierwszej chwili nie była pewna tego, co ujrzała. Wyglądało to tak, jakby John oraz Khill podążali na zaplecze razem z Giną. No, chyba że było jeszcze dwóch innych facetów wyglądających jak oni, z których jeden miał na karku tatuaż w Starym Języku, zaś drugi miał bary tak szerokie jak Mordh. Jednak to bez wątpienia była Gina w swej sukience mówiącej „czerwone nie znaczy zatrzymaj się”. Do jej uczu dotarł głos Treza. - Mordh jest tutaj i czekamy na ciebie. Tak, cóż, poczekają jeszcze chwilę. Xhex zwróciła się w stronę aksamitnego sznura. - Hej, maleńka, dokąd tak pędzisz? Głupi ruch Europejczyka. Obrał nieodpowiednią samicę do podrywu. - Zejdź mi z drogi, zanim ja cię przesune. - O co chodzi? – Wyciągnął rękę w stronę jej bioder. – Nie potrafisz poradzić sobie z prawdziwym mężczyzną… Xhex zamieniła te próby obmacywania w łamanie kostek, wykręcając jego dłoń w swym uścisku, dopóki nie wygięła mu się całkowicie w Trudą stronę. - Dobra – powiedziała. – Jakąś godzinę i dwadzieścia minut temu zakupiłeś kokainę wartą siedemset dolarów. Pomijając ilość, którą pochłonąłeś w kilbu, założę się, że zostało ci jeszcze wystarczająco dużo, aby wpaść za posiadanie. Tak więc spierdalaj mi z oczu, a jeśli jeszcze raz spróbujesz mnie dotknąć połamię ci wszystkie paluchy, a następnie zajmę się twoją drugą nogą. Puściła go wolno, odsyłając zwijającego się z bólu z powrotem do jego koleżków. Potem energicznym krokiem udała się na drugą stronę parkietu. Pod schodami na półpiętro podeszła do drzwi z napisem TYLKO DLA PRACOWNIKÓW OCHRONY i wprowadziła kod. Korytarz po drugiej stronie prowadził przez szatnię dla personelu aż do biura ochrony. Po wprowadzeniu kolejnego kodu znalzła się w niewielki pomieszczeniu, gdzie cały osprzęt monitoringu zrzucał dane na komputery. Wszystko w obrębie posiadłości, pomijając biuro Mordha, które znajdowało się w osobnym systemie, tu właśnie było cyfrowo zapisywane, zaś szaroniebieskie ekrany wyświetlały obrazy pochodzące z całego klubu.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

67

- Hej, Chuck- powiedziała do faceta za biurkiem - Czy mógłbyś zostawić mnie na chwilę samą? - Żaden problem. Tak czy siak potrzebuję zrobić sobie przerwę na wypad do łazienki. Usiadła na jego miejscu. - To nie zajmie mi długo. - Mnie również, szefowo. Przynieść coś do picia? - Nie, dziękuję. Kiedy Chuck zniknął, skupiła się na monitorach ukazujących łazienki sektora VIP-ów... O... Boże. Trójka z piekła rodem była stłoczona w jednej z nich - Gina pośrodku, John zmierzający pocałunkami w stronę jej piersi oraz Khill stojący za nią i przesuwający dłonie w okolice przednich partii jej bioder. Unieruchomiona pomiędzy samcami Gina nie sprawiała wrażenia pracującej. Wyglądała jak dobrze bawiąca się kobieta. Niech to szlag. Chociaż... przynajmniej była to Gina. Xhex nie łączyło z nią nic szczególnego, ponieważ dopiero niedawno dołączyła do personelu, tak więc nie robiło jej różnicy, czy John wyrwałby ją, czy pierwszą lepszą laskę na parkiecie. Xhex rozsiadła się wygodnie na krześle i zmusiła do prześledzenia innych monitorów „W porządku, pomyślała. W po…rządku. John porzucił swe romantyczne złudzenia i podąża w inną stronę. W porządku...”. - Xhex, gdzie jesteś? - dotarł do niej głos Treza. Poderwała rękę i odezwała się wprost do swego zegarka: - Daj mi pieprzoną chwilę! Odpowiedź bambusa była spokojna jak zwykle. - Wszystko w porządku? - Słuchaj, ja... przepraszam. Zaraz dojdę. Taak, Gina również. Chryste. Sprawy przybierały coraz szybszy obrót. John poruszał biodrami. W chwili, gdy Xhex skrzywiła się i zabierała do wyjścia, on spojrzał w górę bezpośrednio w kamerę ochrony. Trudno było określić, czy rzeczywiście zdawał sobie sprawę z jej obecności, czy był to przypadek. Cholera jasna. Jego twarz była ponura, szczęki zaciśnięte, spojrzenie puste w sposób, który ją zasmucił. Xhex starała się nie dostrzegać zmiany, która w zaszła... i nie udało jej się to. To ona mu to zrobiła.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

68

Być może nie była jedynym powodem, dla którego zamienił się w kamień, jednakże odegrała w tym znaczącą rolę. Skierował wzrok w inną stronę. Ona odwróciła się. Głowa Chucka wyłoniła się spoza drzwi. - Potrzebujesz więcej czasu? - Nie, dzięki. Widziałam już wystarczająco dużo. Poklepała swego człowieka po ramieniu i wyszła, opuszczając pokój i kierując się w prawo. Na końcu korytarza znajdowały się wygłuszone czarne drzwi. Wprowadziła kolejny kod i udała się wąskim przejściem do biura Mordha. Kiedy weszła do środka, trzej samcy spojrzeli na nią ostrożnie. Oparła się o czarną ścianę naprzeciwko nich. - Co? Mordh wychylił się do tyłu na krześle. - Przygotowujesz się do wejścia w stan chcączki? Kiedy przemawiał, Trez oraz iAm wykonali znak odpędzający nieszczęścia. - Boże, nie. Dlaczego pytasz? - Ponieważ, bez urazy, jesteś rozdrażniona jak cholera. - Wcale nie. - Kiedy spojrzeli wymownie na siebie, wrzasnęła: - Przestańcie! Ach, świetnie, teraz wszyscy celowo nie patrzyli na siebie

-Czy możemy zakończyć już to zebranie? - powiedziała, starając się złagodzić ton głosu. Mordh rozłożył ręce i pochylił się nieco do przodu. - Jasne, właśnie miałem wychodzić na spotkanie Rady. - Mamy iść z tobą? — zapytał Trez. - Tak, jeśli nie mamy żadnych większych interesów zaplanowanych po północy. Xhex potrząsnęła głową. - Ostatnia sprawa zaplanowana na ten tydzień została sfinalizowana przed dziewiątą i przebiegła bez problemu. Chociaż przyznam, że nasz kupiec był niezwykle nerwowy a wszystko działo się jeszcze przed tym, gdy znaleziono martwego innego dilera. - A więc z sześciu głównych podwykonawców kupujących od nas pozostało tylko dwóch? Rany, istna wojna o strefę wpływów, i to pod naszym nosem. - I ktokolwiek jest odpowiedzialny za ten syf, zapewne zamierza wspiąć się na sam szczyt łańcucha pokarmowego. Teraz odezwał się Trez. - Właśnie, dlatego iAm oraz ja uważamy, że powinieneś mieć kogoś przy sobie przez całą dobę, dopóki to gówno nie przestanie śmierdzieć. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

69

Mordh zdawał się poirytowany, jednak nie wyraził sprzeciwu.. - Posiadamy jakieś informacje, które wskazywałyby na to, kto rozrzuca te ciała wokół nas? - Cóż, ech - powiedział Trez. - Ludzie myślą, że to ty. - Dlaczego miałbym zabijać swoich własnych kupców? Teraz to Mordh przyjmował na siebie podejrzliwe spojrzenia rodem z loży szyderców. - Nie, no dajcie spokój - powiedział. - Nie jestem taki zły. No cóż, dobra, ale tylko jeśli ktoś próbuje mnie wyjebać. I przepraszam bardzo, ale tych czworo zabitych? Poważni biznesmeni. Bez kitu. Byli dobrymi klientami. - Gadałeś ze swymi dostawcami? - zapytał Trez. - Taaa. Powiedziałem, by byli szczególnie ostrożni i potwierdziłem. że spodziewam się przerzutu takiej samej ilości towaru. Tych, których straciliśmy, szybko zastąpią inni, ponieważ dilerzy są jak chwasty. Zawsze ponownie wyrastają. Rozpętała się dyskusja na temat rynku oraz cen, w końcu Mordh powiedział: - Zanim skończy nam się czas, porozmawiajmy o klubie. Co tam się dzieje? „Świetnie pytanie”, pomyślała Xhex. Co wykazał spekcja? Dryń-dryń-dryń. John Matthew, najprawdopodobniej. Na kolanach przed Giną. - Warczysz, Xhex? - Nie. Zmusiła się do skupienia i omówiła pokrótce wszelkie in cydenty, które zdarzyły się aż do dzisiejszej nocy. Trez złożył raport w sprawie Żelaznej Maski, nad którą powierzono mu opiekę, a następnie iAm poruszył sprawy fi. nansowe oraz kwestię Sal's Restaurant, kolejnej własności Mordha. Podsumowując, był to interes jak każdy inny - pomijając fakt, iż łamali prawo człowieków, które w razie wpadki skazywałoby ich za ciężkie przestępstwa. Jednak Xhex była obecna tylko częściowo i kiedy nadszedł czas wyjścia, jako pierwsza ruszyła do drzwi, mimo iż zazwyczaj ociągała się. Opuściła biuro w idealnym momencie. O ile pragnęła dostać porządnego kopa. Dokładnie w tej chwili Khill wyłonił się z korytarza prowadzącego do prywatnych łazienek. Miał nabrzmiałe, zaczerwienione usta, potargane włosy, zaś dokoła niego unosił się zapach seksu, orgazmów i dopiero co popełnionych niegrzecznych uczynków. Zatrzymała się, pomimo iż był to totalnie głupi pomysł. Następna była Gina, która wyglądała tak, jakby gwałtownie potrzebowała czegoś do picia. Niczym w reklamie Gatorade. Była niemal omdlała, ale nie dlatego, że znajdowała się w swym zwykłym trybie poszukiwania seksu, tylko dlatego, że była porządnie wy

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

70

grzmocona. Ponadto delikatny uśmiech na jej twarzy był zbyt prywatny oraz szczęśliwy jak na oko Xhex. John był ostatnim, który wyłonił się z korytarza. Głowę trzymał wysoko, spojrzenie miał klarowne, ramiona rozluźnione. Był niesamowity. Mogłaby się założyć... że był niesamowity. Odwrócił głowę i ich spojrzenia spotkały się. Nie było w nim już nieśmiałości, zarumienienia, pokracznego łaszenia się do niej. Skinął jeden raz głową i spojrzał w inną stronę, spokojny, opanowany... i gotów na więcej seksu, wnioskując po tym, jak zmierzył spojrzeniem kolejną z prostytutek. Nieprzyjemne, nieznane uczucie smutku przeszyło pierś Xhex. Swym działaniem mającym na celu uchronić go od chaosu, przez który przeszedł jej ostatni kochanek, zrujnowała coś istotnego; odpychając go, pozbawiła go czegoś niezwykle cennego. Pozbawiła go niewinności. Zbliżyła do ust swój naręczny zegarek. - Potrzebuję się przewietrzyć. Odpowiedź Treza była natychmiastowym wyrażeniem aprobaty. - Dobry pomysł. - Wrócę, zanim wyruszysz na spotkanie Rady. Kiedy Lahser wrócił z kryjówki swego ojca, wystarczyło dziesięć minut, by całkowicie powrócił do życia, po czym wsiadł do mercedesa i pojechał do gównianego domku na ranczo, gdzie paczkowano narkotyki. Był tak przymulony, że sam się dziwił, jakim cudem nie przywalił w coś po drodze, po czym niemal tak się stało. Przecierając oczy i starając się skorzystać z telefonu, nie wyhamował wystarczająco szybko na światłach i tylko dzięki temu, że w mieście Caldwell solarki wyjeżdżały na drogi nieco wcześniej, koła miały jakąkolwiek przyczepność do jezdni. Odłożył telefon i skoncentrował się na jeździe. Tak czy siak« prawdopodobnie lepiej było teraz nie rozmawiać z panem D, biorąc pod uwagę to, iż znajdował się w mgle, jak zwykł to nazywać. Cholera, ogrzewanie w samochodzie sprawiał jeszcze bardziej zamroczony. Opuścił szyby i wyłączył gorący nawiew. Do czasu fo zatrzymał się pod tym badziewnym domkiem, był w le bardziej czujny Zaparkował za domem, tak że merc zasłonięty był obudowaną werandę oraz garaż, potem wszedł do środka drzwiami kuchennymi.

-

Gdzie jesteś? - zawołał. - Co nowego?

Cisza. Wsunął głowę do garażu i ujrzawszy jedynie lexusa, wywnioskował, że pan D, Grady oraz dwaj pozostali byli zapewne w drodze powrotnej od tamtego drugiego dilera. Co oznaJ.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

71

czało, że miał czas zrobić sobie coś do jedzenia. Zmierzając do zaopatrzonej dla niego lodówki, zadzwonił do małego Teksańczyka. Jeden sygnał. Dwa sygnały Wyciągał właśnie gotową kanapkę z indykiem i sprawdzał jej termin przydatności, kiedy włączyła się poczta głosowa telefonu pana D. Wyprostował się zdumiony Zdarzyło się to po raz pierwszy. Być może spotkanie opóźniło się i trwało właśnie teraz. Lahser jadł, czekając na telefon. Kiedy tak się nie stało, przeszedł do salonu i odpalił laptopa, uzyskując dostęp do oprogramowania GPS, które lokalizowało na mapie Caldwell każdy telefon Korporacji Reduktorów. Jako cel wyszukiwania obrał pana D i odkrył, że... Poruszał się on szybko i zmierzał na wschód. Było z nim tamtych dwóch reduktorów. A więc dlaczego koleś nie odbierał swojego pieprzonego telefonu? Podejrzliwy Lahser jeszcze raz wybrał numer i chodził w kółko, podczas gdy sygnały wybrzmiewały jeden za drugim. Z tego, co widział, w domu nie było nic niepokojącego, pokój dzienny wyglądał tak samo, zaś dwie sypialnie i główny pokój gościnny były posprzątane, wszystkie okna zaryglowane, rolety opuszczone. Po raz trzeci dzwonił do Teksańczyka, kiedy szedł korytarzem prowadzącym do części domu od strony ulicy... Zatrzymał się w połowie kroku i obrócił głowę w stronę drzwi, których jeszcze nie otwierał - docierał od nich zimny powiew. Nie musiał już ich otwierać, aby wiedzieć, co tutaj zaszło. A jednak wyważył to kurestwo. Okno było zbite, dostrzegł też czarne smugi - guma, nie krew zabójców - na parapecie. Jedno spojrzenie na zewnątrz i Lahser zauważył ślady pozostawione na cienkiej warstwie śniegu, prowadzące w stronę ulicy. Bez wątpienia ta przechadzka nie trwała zbyt długo. W tej spokojnej okolicy było mnóstwo samochodów możliwych do uruchomienia poprzez zetknięcie z sobą odpowiednich przewodów, a tego typu sztuczki były przedszkolnymi zabawami dla każdego złodzieja z jajami. Grady zdołał nawiać. I to było zaskakujące. Nie był najjaśniejszym diamentem na łańcuszku, jednakże poszukiwała go policja. Dlaczego miałby ryzykować? Lahser wszedł do salonu i skrzywił się, kiedy spojrzał na kanapę, gdzie Grady zostawił po sobie tłuste pudełko po pizzy oraz gazetę, którą wtedy czytał. Otwartą akurat na stronie z nekrologami. Myśląc o połamanych kostkach Grady ego, Lahser podszedł bliżej i podniósł gazetę... Wyczuł coś na kartkach. Old Spice. Ach, więc pan D miał trochę oleju w głowie i również to przeglądał...

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

72

Lahser przeleciał wzrokiem listę. Pełno osób około siedemdziesiątki oraz osiemdziesiątki. Jedna koło sześćdziesiątki. Dwie koło pięćdziesiątki. Nikogo, kto nosiłby nazwisko Grady. Trójka zamiejscowych z rodziną tutaj, w Caldie… Na koniec znalazł - Christianne Andrews, dwadzieścia cztery lata. Nie podano przyczyny śmierci, jednakże zgon nastąpił w niedzielę, zaś pochówek odbył się dzisiaj na cmentarzu Pine Grove. I dopisek: Zamiast kwiatów prosimy o wpłatę na Fundusz dla Ofiar Przemocy Domowej. Lahser popędził do laptopa i sprawdził raport GPS . Focus należący do pana D kierował się w stronę... Już wiedział. Cmentarz Pine Grove, gdzie niegdyś ukochana Christian miała spoczywać przez wieczność w ramionach aniołów. Teraz historia Grady’ego była całkiem jasna: dupek znęcał się regularnie nad swoją dziewczyną, dopóki pewnej nocy nie przegiął. Ona kipnęła, policja znalazła jej ciało i zaczęła poszukiwania

jej

handlującego

narkotykami

chłopaka,

który

wyładowywał

stres

przeżywany w pracy na bezbronnej kobiecie czekającej na niego w domu. Nie ulegało wątpliwości, że go szukali. Natomiast miłość przezwyciężała wszystko, nawet zdrowy rozsądek. Lahser wyszedł na zewnątrz i teleportował się na cmentarz, gotów przywitać i pozdrowić nie tylko głupiego człowieka, ale również głupich pierdolonych zabójców, którzy powinni uważniej obserwować tego idiotę. Zmaterializował się niecałe dziesięć metrów od zaparkowanego samochodu i niemal został zauważony przez faceta siedzącego wewnątrz. Schowawszy się prędko za jakimś posągiem, Lahser sprawdził, co działo się w sedanie: w środku był człowiek, wnioskując po zapachu. Człowiek wraz z dużą ilością kawy. Tajniak gliniarz. Który bez wątpienia miał nadzieję, że skurwysyn Grady zrobi dokładnie to, co robił: a mianowicie pożegna zmarłą dziewczynę, którą wcześniej sam zamordował. Cóż, mogą obaj grać w tę samą grę, czekając i patrząc, co się wydarzy. Lahser wyciągnął telefon i przysłonił ekran dłonią. Wiadomość, którą wysłał do pana D, utrudniała nieco sprawę, ale w zaistniałej sytuacji, zważywszy na obecność policji, Lah- ser zamierzał zająć się Gradym na własną rękę. A następnie zamierzał zrzucić wszystko na tego, kto zostawił tego człowieka samego na tyle długo, by dał nogę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

73

11. STOJĄC U PODNÓRZA OGROMNYCH SCHODÓW, Ghrom zakończył przygotowania przed spotkaniem z glymerią, naciągając ku loodporną kamizelkę. - Jest lekka. - Waga nie ma tutaj znaczenia - powiedział V, zapalając skręta. - Jesteś tego pewien? - Jeśli chodzi o kamizelki kuloodporne, jestem. - Vrhedny wypuścił dym, który na chwilę przysłonił jego twarz, za nim uniósł się ku zdobionemu sufitowi. - Jeżeli jednak dzięki temu poczujesz się lepiej, możemy zamontować ci na klacie drzwi garażowe. Albo samochód, jeśli o to chodzi. Dźwięk ciężkich kroków za ich plecami rozniósł się po okazałym, zdobionym wielobarwnymi marmurami holu - to Rankohr i Zbihr schodzili na dół. Kiedy stanęli naprzeciw Ghroma, w przedsionku rozległ się dźwięk dzwonka i Fritz wpuścił Furiatha, który teleportował się tutaj z Adirondack, oraz Butcha, który właśnie wszedł na dziedziniec. Ghrom poczuł, że na widok braci jego ciało zyskało energię. Mimo iż dwaj z nich wciąż jeszcze z nim nie rozmawiali, czuł wspólnotę krwi wojowników płynącej w ich żyłach i rozkoszował się wspólną potrzebą walki z przeciwnikiem, czy to z reduktorami, czy też kimś z obrębu ich własnej rasy. Jego uwagę zwrócił delikatny dźwięk od strony schodów. Tohr schodził ostrożnie, tak jakby nie był do końca pewien, czy mięśnie zdołają utrzymać jego ciężar. Ghrom zdołał zauważyć, brat ubrany był w spodnie moro zaciśnięte na chłopięcego rozmiaru biodrach oraz gruby, zwisający luźno czarny golf. Na jego piersi nie było sztyletów, jednakże miał przy sobie parę spluw, przypiętych do obciachowego skórzanego pasa, który utrzymywał spodnie. Lassiter podążał u jego boku, jednak tym razem anioł nie zgrywał przemądrzałego dupka. Choć nie patrzył też, gdzie idzie. Z jakiegoś powodu wpatrywał się w malowidło na suficie, przedstawiające herosów walczących w chmurach Wszyscy bracia patrzyli na Tohra, on zaś nie zatrzymał się, nie spojrzał nikomu w oczy, po prostu szedł przed siebie aż dotarł do pokrytej mozaiką posadzki. Tu też się nie zatrzymał. Minął ich, podszedł do drzwi prowadzących w ciemność nocy... i zaczekał. Jedynym wspomnieniem po tym, kim kiedyś był, była uniesiona wysoko głowa. Uniósł ją nawet jeszcze wyżej. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

74

Ghrom podszedł do niego i powiedział łagodnym głosem: - Przykro mi, Tohr... - Nie ma powodu, ażeby było ci przykro. Chodźmy. - Nie. Słychać było szmery i odgłosy zniecierpliwienia, tak jak by inni bracia mieli tego dosyć tak samo jak Ghrom. - Nie jesteś wystarczająco silny. Ghrom chciał położyć dłoń na ramieniu Tohra, jednak wiedział, że tamten tylko się zdenerwuje. - Po prostu poczekaj, aż będziesz gotów. Ta wojna... ta pieprzona wojna wciąż tutaj będzie. Wysoki zegar stojący w gabinecie na górze zaczął wybijać godzinę. Była jedenasta trzydzieści. Czas wyruszyć, jeśli zamierzali zbadać miejsce spotkania jeszcze przed przybyciem typów z glymerii. Ghrom zaklął pod nosem i spojrzał przez ramię na pięciu odzianych na czarno wojowników. Ich ciała tętniły energią, ich bronią było nie tylko to, co kryło się w ich kaburach, ale również ich dłonie, stopy, ręce, nogi oraz umysły. Odporność psychiczną mieli we krwi, brutalną siłę w ciele. Do walki potrzeba było obu tych elementów. Same chęci nie były wystarczające. - Zostajesz - powiedział Ghrom. - Nie ma dyskusji. Klnąc, wyszedł z hukiem do przedsionka i na zewnątrz. Pozostawienie Tohra w tyle wydawało się nie na miejscu, jednak nie było innego wyboru. Był zagrożeniem sam dla siebie i niepotrzebnie zaprzątał uwagę innych. Każdy z braci miałby go na swojej głowie, a więc cała ekipa byłaby kurewsko rozkojarzona - nie tego im było potrze ba na spotkaniu, na którym ktoś być może planuje dokonać zamachu na króla. I to już drugi raz w tym tygodniu. Drzwi rezydencji zatrzasnęły się z hukiem. Ghrom oraz bracia stali w orzeźwiających podmuchach wiatru. - Niech to szlag - mruknął Rankohr. Po chwili Vrhedny odwrócił głowę w stronę Ghroma, jego profil zarysował się na tle szarego nieba. - Potrzebujemy... Rozległ się dźwięk strzału, zaś skręt, który znajdował się pomiędzy wargami V, został mu wytrącony z ust. Albo może po prostu wyparował. - Co jest, kurwa! - krzyknął V i cofnął się odruchowo. Rozglądali się dookoła, chwytając za broń, mimo iż absolutnie nie było mowy o tym, aby ich wrogowie znajdowali się gdziekolwiek w pobliżu wielkiej kamiennej fortecy. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

75

Tohr stał spokojnie w drzwiach rezydencji - stopy stabilnie osadzone, obie dłonie ściskające rękojeść broni, z której wystrzelił. V rzucił się przed siebie, jednak Butch chwycił go za klatę, powstrzymując od powalenia Tohra na łopatki. Nie zamknęło to ust V - Co ty sobie, kurwa, wyobrażasz! Tohr opuści lufę. - Być może nie jestem jeszcze w stanie walczyć wręcz, ale jestem najlepszym strzelcem z was wszystkich. - Jesteś totalnie popierdolony. - V splunął. – Taki właśnie jesteś. - Czy naprawdę myślisz, że wpakowałbym ci kulkę w głowę? - Głos Tohra był opanowany - Straciłem już miłość swojego życia. Skasowanie jednego z moich braci nie jest tym czego potrzebuję. Tak jak już powiedziałem, najlepiej z nas wszystkich obchodzę się z bronią palną i nie jest to rzecz którą moglibyście dziś w nocy zlekceważyć. - Tohr schowaj swój SIG sauer do kabury - I zanim zaczniesz zadawać mi pytania... byłem zmuszony złożyć to oświadczenie, a było to lepsze niż odstrzelenie twojej obrzydliwej koziej bródki. Nie żebym nie był zdolny zabić, aby cię ogolić, o co zresztą aż się prosisz. Nastąpiła długa przerwa. Ghrom wybuchnął śmiechem. Myśl, że nie musiał martwić się Tohrem pozostawionym w tyle niczym pies, które mu nie wolno było wyruszyć z resztą rodziny, sprawiła niesamowitą ulgę. Rankohr był pierwszy, który do niego dołączył, a kiedy się śmiał, jego wielka dłoń uniosła się do góry i wylądowała na sercu. Następny był Butch. Gliniarz zaczął szczekać na cały głos, zwalniając przy tym uścisk na ramieniu swego najlepszego kumpla. Furiath uśmiechnął się, a potem jego wielkie bary zaczęły drżeć - co z kolei wywołało reakcję Z, którego naznaczona bliznami twarz po chwili zamieniła się w jeden wielki szeroki uśmiech. Tohr nie uśmiechał się, jednak widać było u niego objawy towarzyszące mu zwykle w chwilach satysfakcji, przejawiające się tym, iż opierał się specyficznie na piętach. Tohr zawsze był poważnym gościem, takim, który bardziej przejmował się tym, aby wszyscy byli wyluzowani i zgrani, niż sypaniem żartami czy paplaniem jęzorem. Nie oznaczało to, że nie był zdolny do wspólnych żartów i śmiechu. Właśnie dlatego tak idealnie nadawał się na lidera Bractwa. Odpowiednie umiejętności do ich roboty: poukładane w głowie, ciepło na sercu. W trakcie tej ogólnej wesołości Rankohr spojrzał na Ghroma. Bez słowa uścisnęli się, a potem Ghrom przekazał bratu samczy odpowiednik przeprosin, którym było porządne klepnięcie w ramię. Następnie powrócił do Z, który skinął jeden raz głową, co w języku Zbihra oznaczało: Tak, byłeś chujem, ale miałeś swoje powody i wszystko jest już OK. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

76

Trudno stwierdzić, kto to rozpoczął, ale po chwili trzy mali się za ramiona, stojąc w zwartym kręgu niczym drużyna futbolistów. Okrąg, który utworzyli na tym chłodnym wietrze, był nieregularny, jednak połączeni razem stanowili jedność. Stojąc biodro w biodro ze swymi braćmi, Ghrom ujrzał niezwykle rzadkie i wyjątkowe zjawisko, które niegdyś nie było dla niego niczym dziwnym: Bractwo znowu w kom plecie. - Hej, chcielibyście może podzielić się trochę tą braterską miłością? Głos Lassitera sprawił, że spojrzeli do góry. Anioł stał na schodach rezydencji, a jego poświata dawała urocze, delikat ne światło rozświetlające noc. - Mogę go walnąć? — zapytał V. - Później - powiedział Ghrom, przerywając uścisk ich dło ni. -I to wiele, wiele razy. - Nie to miałem dokładnie na myśli — wymamrotał anioł, podczas gdy oni, jeden po drugim, teleportowali się na zebra nie, a Butch odjechał, by się tam z nimi spotkać. Xhex ulokowała się w kępie drzew jakieś dziewięćdzie siąt metrów od grobu Chrissy. Wybrała to miejsce nie dlatego, że spodziewała się Grady'ego stojącego nad nagrobkiem i smarkającego w rękaw kurtki z orłem, ale dlatego że chciała poczuć się jeszcze gorzej niż do tej pory - w tym celu nie mogła obrać sobie lepszego miejsca niż to, gdzie dziewczyna miała skończyć nadchodzącej wiosny. Jednak, ku swemu zdziwieniu, nie była sama. Sedan zaparkowany tuż za rogiem należał zapewne do d la Cruza lub jednego z jego podwładnych.

Ale

był

ktoś

jeszcze.

A

właściwie

jakaś

wroga

siła.

Wszystkie jej instynkty symphatki mówiły, że powinna stąpać ostrożnie. Zdążyła się zorientować, że był to reduktor, i to dość wredny, więc schroniła się prędko, wtapiając w otoczenie... No, no, no... Kolejne zagrożenie... Od północy zbliżała się grupka mężczyzn, dwóch wysokich i jeden o wiele niższy. Wszyscy

ubrani

na

czarno,

zaś

ich

karnacja

była

jasna

jak

u

Norwegów.

Pięknie. O ile w mieście nie pojawił się nowy gang zadbanych bandziorów gustujących w farbach Preference L’Oreal, ta ekipa blondynów była bez wątpienia zabójcami. Gliny, Korporacja Reduktorów oraz coś jeszcze gorszego, wszyscy kręcący się wokół grobu Chrissy? O co w tym wszystkim chodziło? Xhex czekała, obserwując jak zabójcy rozdzielają się i po szukują drzew, w cieniu których mogliby się ukryć. Było tylko jedno wytłumaczenie: Grady dołączył do szeregów reduktorów. Nic specjalnie zaskakującego, zważywszy na to, że rekrutację prowadzili wśród kryminalistów, w szczególności tych agresywnych. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

77

Xhex pozwoliła, by mijały kolejne minuty. Czekała na rozpoczęcie akcji, która była nieunikniona w filmie z obsadą tego pokroju. Powinna już być z powrotem w klubie, jednak sprawy musiały się tam potoczyć bez niej; nie miała te raz możliwości wycofania się stąd. Grady musiał być w drodze. Minęło jeszcze trochę czasu, wiatr zrobił się o wiele chłodniejszy, zaś po ciemnoniebieskim sklepieniu dryfowało w świetle księżyca o wiele więcej chmur. Nagle, tak po prostu, reduktorzy oddalili się. Złowroga istota również się zdematerializowała. Być może poddali się, jednak wydawało się to mało prawdopodobne. Z tego, co wiedziała, reduktorzy charakteryzowali się wieloma cechami, lecz nadpobudliwość psychoruchowa nie była jedną z nich. Oznaczało to, że albo musiało zajść coś o wiele istotniejszego, albo zmienili oni... Usłyszała szelest. Spojrzawszy przez ramię, ujrzała Grady'ego. Ubrany w kurtkę z kapturem, zdecydowanie na niego za dużą, kulił się z zimna. Rozglądał się wszędzie dookoła, przeszukując groby w poszukiwaniu tego najnowszego, i jeśli zmierzałby dalej w tym samym kierunku, wkrótce znalazłby ten przygotowany dla Chrissy. Oczywiście oznaczało to, że zobaczyłby gliniarza w nie- oznakowanym wozie. Albo też gliniarz zobaczyłby jego. Dobra. Czas wykonać jakiś ruch. Przyjmując, że zabójców nadal nie było, Xhex mogła dać sobie radę z policją. Nie zamierzała stracić tej okazji. Wyłączyła telefon i przygotowała się do roboty

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

78

12. - A NIECH TO, MUSIMY IŚĆ – POWIEDZIAŁ MORDH, podnosząc się zza biurka. Kiedy po raz kolejny nie udało mu się dodzwonić do Xhex, rzucił nowym telefonem niczym kawałkiem złomu, co wyraźnie stawało się jego złym nawykiem. - Nie mam pojęcia, gdzie, do diabła, ona się podziewa, ale musimy już iść. - Wróci. - Trez nałożył czarny skórzany płaszcz i ruszył w stronę drzwi. – Ponadto lepiej nam będzie bez niej biorąc pod uwagę jej nastrój. Idę powiedzieć kierownikowi zmiany żeby przekazywał do mnie wszystkie sprawy, a później pójdę po auto. Kiedy wyszedł, iAm z oszałamiającą sprawnością dwa razy sprawdził pistolety zawieszone pod pachami. Jego czarne oczy były przy tym spokojne, zaś dłonie opanowane. Zadowolony, założył stalowoszary skórzany płaszcz. To, że płaszcze braci były podobne, miało swój sens. iAm i Trez lubowali się w tych samych rzeczach. Zawsze. Mimo iż nie byli bliźniakami za sprawą narodzin, ubierali się podobnie, zawsze tak samo byli uzbrojeni oraz konsekwentnie dzielili te same myśli, wartości i zasady. W jednym się jednak różnili. Kiedy iAm stał przy wyjściu, był milczący i nieruchomy niczym doberman na służbie. Jednakże ta małomówność nie oznaczała, że był mniej groźny niż brat, ponieważ jego oczy wyrażały wiele, nawet kiedy usta trzymał zamknięte na kłódkę: iAmowi nigdy nic nie umykało. Najwyraźniej włączając w to również antybiotyki, które Mordh wyciągnął z kieszeni i połknął. Jak również fakt, iż następnie pojawiła się i została użyta wysterylizowana igła. - Dobra - powiedział Mordh, opuszczając podwinięty rękaw i zakładając płaszcz. - Co dobra. - iAm rozglądał się po biurze z miną mówiącą: „nie bądź głupi, dobrze wiesz, co mam na myśli”. Robił to bardzo często. Jednym spojrzeniem przekazywał naprawdę wiele. - Nieważne - mruknął Mordh. - Nie podniecaj się tak, jakbym wchodził na nową drogę życia. Być może radził sobie z infekcją, jednakże przeróżny syf ciągle czepiał się wszystkich stron jego życia. Mordh przewrócił oczami i wsunął paczkę M&Msów do kieszeni płaszcza. - Zaufaj mi. iAm swym zachowaniem przejawiał niedowierzanie. - Rozpływają się w ustach, a nie w dłoni.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

79

- O, zamknij się. Słuchaj, pigułki muszą być przyjmowane razem z jedzeniem. Masz może przy sobie kanapkę z szynką i serem? - Zrobiłbym ci makaron z sosem. Następnym razem powiadom mnie wcześniej. Mordh ruszył do wyjścia. - Nie bądź już taki troskliwy. Przyprawia mnie to o mdłości. - Twój problem, nie mój. - Kiedy opuścili biuro, iAm rozmawiał przez zegarek naręczny, zaś Mordh nie zmarnował ani chwili w drodze pomiędzy drzwiami bocznymi klubu a samochodem. Kiedy znalazł się już w środku, iAm zniknął, przemieszczając się jako cień ponad powierzchnią ziemi, wprawiając w ruch strony czasopism, wytrącając z równowagi porzuconą blaszaną puszkę i rozrzucając luźno śnieg. Miał dotrzeć na miejsce spotkania jako pierwszy i otworzyć drzwi, podczas gdy Trez prowadził samochód. Mordh zorganizował spotkanie w tym, a nie innym miejscu z dwóch powodów. Po pierwsze, to on był provodhy- rem, więc rada musiała zebrać się tam, gdzie zarządził, a on wiedział, iż miejsce to będzie uwłaczać ich godności, co zawsze sprawiało mu przyjemność. Po drugie, była to nieruchomość przez niego nabyta, a więc znajdował się w strefie swoich wpływów. Co zawsze było plusem. Salvatore's Restaurant, miejsce pochodzenia słynnego sosu Sal, działała w Caldie ponad pięćdziesiąt lat. Kiedy wnuk pierwszego właściciela, Sal III, jak go nazywano, popadł w straszliwy nałóg hazardowy i wpadł u bukmacherów Mordha w długi rzędu 120 000 dolców, wszystko sprowadziło się do zasady wet za wet. Wnuk przekazał przedsiębiorstwo Mordhowi, zaś Mordh nie zrobił mu kuku. Co w języku laika oznaczało, iż typowi nie roztrzaskano łokci oraz kolan do tego stopnia, że wymagałyby kompletnej wymiany stawów. Ach, no i sekretny przepis na sos Sal przeszedł na nowego właściciela wraz z restauracją - wymóg nałożony przez iAma. Podczas negocjacji trwających łącznie półtorej minuty, Cień przemówił i zarządził: nie ma sosu, nie ma porozumienia. Zażądał również testu smaku, aby upewnić się przekazane informacje były prawdziwe. Od czasu szczęśliwej transakcji lokal prowadzony był przez bambusa, i co nie dziwne, osiągał zyski. Z drugiej jednak strony, wystarczyło po prostu nie szastać tak każdym zaoszczędzonym groszem i nie obstawiać kiepskich drużyn futbolowych. Tłok w restauracji rósł, jakość jedzenia powróciła do swego pierwotnego stanu, zaś lokal otrzymał poważny lifting w postaci nowych stołów, krzeseł, obrusów, dywanów i żyrandoli. Przedmiotów, które były dokładnymi zamiennikami tego, co było tam kiedyś. Nie wchodzi się w drogę tradycji, jak mawiał iAm. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

80

Jedyna zmiana, jakiej dokonano wewnątrz, nie była dla nikogo widoczna. Każdy centymetr kwadratowy ścian oraz drzwi został pokryty stalową siatką. Wszystkie drzwi, poza jednymi, również zostały wzmocnione tym gównem. Nikt nie teleportował się do środka ani na zewnątrz bez wiedzy oraz zgody zarządu. To prawda, że miejsce należało do Mordha, jednak było ono dzieckiem iAma, a bambus miał powody, aby być dumnym z trudu, jaki w nie włożył. Nawet makaroniarze starej daty chwalili sobie jedzenie, które przyrządzał. Piętnaście minut później bentley zatrzymał się przy bramie długiego jednopiętrowego budynku z charakterystycznej czerwonej cegły. Światła wokół obiektu były powyłączane nawet te podświetlające nazwę Sal's, mimo to na pusty parking padało pomarańczowe światło pochodzące od staroświeckich lamp naftowych. Trez oczekiwał w ciemności przy włączonym silniku i zamkniętych drzwiach kuloodpornego samochodu, wyraźnie komunikując się ze swym bratem. Po chwili kiwnął głową i wyłączył silnik. - Wszystko spoko. Wysiadł i otworzył tylne drzwi. Mordh chwycił laskę w dłoń i poderwał odrętwiałe ciało ze skórzanego siedzenia. Kiedy przeszli po brukowanym chodniku i szeroko otworzyli masywne czarne drzwi, broń bambusa była już na zewnątrz, tuż przy udzie. Wkroczenie do Sal's było niczym zanurzenie się w Morzu Czerwonym. Dosłownie. Przywitał ich Frank Sinatra ze swym Wives and Lovers płynącym z głośników wbudowanych w aksamitny czerwony sufit. Pod stopami rozciągał się dopiero co wymieniony czerwony dywan, lśniący tym samym połyskiem oraz głębią co ludzka krew. Czerwone ściany pokryte były czarnym wzorem przedstawiającym liście akantu, zaś oświetlenie przypominało to spotykane w kinach, to znaczy padało głównie z poziomu podłogi. Podczas normalnych godzin otwarcia stanowisko hostessy oraz szatnia obsługiwane były przez śliczne ciemnowłose kobiety ubrane w czerwono-czarne krótkie obcisłe spódniczki, zaś wszyscy kelnerzy nosili czarne garnitury z czerwonymi krawatami. Po drugiej stronie pod ścianą znajdował się zbiór publicznych telefonów z lat pięćdziesiątych oraz dwa automaty papierosowe z czasów Kojaka. Ponadto całe miejsce pachniało oczywiście oregano, czosnkiem i dobrym jedzeniem. W tle utrzymywał się również trwały zapach papierosów oraz cygar - mimo iż wedle prawa nię wolno było palić w tego typu lokalach, kierownictwo przyzwalało na to w pokoju na tyłach, gdzie znajdowały się rezerwowane stoliki, przy których rozgrywano partie pokera. Mordh zwykle nie czuł się zbyt dobrze otoczony czerwienią, jednak dopóki mógł zajrzeć do dwóch jadalni i spojrzeć na stoły nakryte białymi obrusami oraz odpowiednio wypłowiałe skórzane krzesła, trzymał się całkiem dobrze. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

81

- Bractwo już tutaj jest - powiedział Trez, kiedy skierowali się do prywatnego pomieszczenia, w którym miało się odbyć spotkanie. W pokoju panowała cisza - żadnych rozmów, żadnych śmiechów. Bracia ustawieni byli w szeregu naprzeciw Ghroma, który ulokował się w pobliżu jedynego wyjścia nieumocnionego stalą, aby w razie potrzeby móc się w mgnieniu ok teleportować na wolność. - Dobry wieczór - powiedział Mordh, obierając sobie miejsce przy stole obstawionym dwudziestoma krzesłami. Po lewej stronie stała świecąca statuetka Oscara w bojowej pozie, jego złoto-czarne włosy sprawiały, że wyglądał na osiemdziesięcioletniego metalowca szukającego kapeli, która chciałaby z nim grać. Upadły anioł Lassiter nie wyglądał jednak ani trochę mniej groźnie niż bracia. Być może to przez te jego kolczyki. Albo dlatego, że jego oczy były całkowicie białe. Jasny gwint, aura bijąca od tego gościa była po prostu niesamowita. Interesujące. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki patrzył w stronę drzwi razem z innymi, Ghrom znajdował się najwyraźniej na liście zagrożonych gatunków razem z tym aniołem iAm nadszedł od tyłu, z pistoletem w jednej dłoni oraz tacą filiżanek cappuccino w drugiej. Niektórzy z braci skorzystali z oferty, choć jeśli doszłoby do walki, wszystkie te delikatne filiżanki rozpadłyby się w pył pod obcasami ciężkich buciorów. - Dzięki, stary. - Mordh również sięgnął po cappuccino. - Cannoli? - W drodze. Wytyczne co do spotkania zostały uprzednio dokładnie ustalone. Członkowie Rady mieli zebrać się przed restauracją. Jeśli ktokolwiek trąciłby tylko klamkę jakichś innych drzwi, ryzykował, że zostanie postrzelony. iAm miał wpuścić ich do środka i zaprowadzić do pokoju. Kiedy będą wychodzić, zrobią to ponownie frontowymi drzwiami, a następnie zapewniona zostanie im odpowiednia ochrona do bezpiecznej teleportacji. Podjęte środki bezpieczeństwa wzięły się rzekomo z „obawy Mordha przed reduktorami". W rzeczywistości wszystko to miało na celu ochronę Ghroma. iAm wszedł, niosąc cannoli. Zjedli cannoli. Przyniesiono jeszcze więcej cappuccino. Frank zaśpiewał Fly Me to the Moon. Następna była piosenka o zamknięciu baru oraz o tym, jak potrzeba mu było kolejnego na drogę. Jeszcze ta o trzech monetach w fontannie. I o tym, że był w kimś zadurzony.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

82

Stojący obok Ghroma Rankohr przestępował z nogi na nogę, skrzypiąc przy tym skórzaną kurtką. Król przeciągnął ramiona, aż jedno z nich trzasnęło. Butch strzelił kostkami w palcach. V odpalił papierosa. Furiath i Z patrzyli na siebie. Mordh spojrzał na iAma oraz Treza, który stali w drzwiach. Następnie z powrotem na Ghroma. - Niespodzianka, niespodzianka. Robiąc użytek z laski, wstał i okrążył pokój. Jego symphacka część natury wyraziła szacunek dla ofensywnej taktyki tego niespodziewanego niepojawienia się innych członków Rady. Nie spodziewał się, że będą mieli jaja... Dźwięk przypominający ding-dong nadszedł od strony frontowych drzwi restauracji. Kiedy Mordh obrócił głowę, usłyszał cichy szczęk broni w lękach braci. Po drugiej stronie ulicy, naprzeciw zamknięty u cmentarza Pine Grove, Lahser podążał w stronę hondy civic zaparkowanej w ciemnościach. Położył dłoń na masce - była ciepła. Nie musiał nawet okrążać samochodu by wiedzieć, że okno od strony kierowcy było wybite. To był samochód, którego użył Grady, aby dotrzeć do miejsca pochówku swojej zmarłej eks. Kiedy usłyszał odgłos kroków, chwycił za spluwę. Pan D zdejmował kowbojski kapelusz. - Dlaczego odwołał nas pan... Lahser spokojnie wymierzył w głowę reduktora. - Powiedz mi, dlaczego nie przedziurawiam ci teraz twojej pierdolniętej mózgownicy? Zabójcy stojący po obu stronach pana D cofnęli się. Całkiem daleko. - Ponieważ to ja odkryłem, że nawiał - rzekł pan D z nosowym teksańskim akcentem. Właśnie dlatego. Tych dwóch nie miało pojęcia, co się z nim dzieje. - Ty byłeś za to odpowiedzialny. Zgubiłeś go. Blade oczy pana D były niewzruszone. - Liczyłem wtedy pańskie pieniądze. Chce pan, aby ktoś inny się tym zajmował? Nie sądzę. Cholera, miał rację. Lahser obniżył broń i spojrzał na pozostałych. W odróżnieniu od pana D, który był sztywny niczym kij, cali dygotali. Co dokładnie podpowiedziało mu, kto był winien. - Ile przyszło pieniędzy? - zapytał, wciąż wpatrując się w mężczyzn. - Dużo. Są tuż obok, w wozie. - Cóż, wiecie co, mój nastrój się poprawia - mruknął Lahser odkładając broń. - Jeśli chodzi o to, dlaczego was odwołałem, to Grady trafi do kicia z pierdolonymi pozdrowienia-

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

83

mi ode mnie. Chcę, aby kilka razy został czyjąś dziewczynką i nacieszył się życiem za kratkami, zanim go zabiję. - Mamy namiary na pozostałych dwóch dilerów i sami możemy sprzedać towar. Nie potrzebujemy go. Odgłos samochodu sprawił, że spojrzeli w prawo. Był to tajniacki wóz, który stał wcześniej za rogiem przy tym nowym grobie. Nadjeżdżająca kupa złomu zatrzymała się, a para buchała kłębami z rury wydechowej. Ze środka wyłonił się jakiś brudas o ciemnych włosach. Otworzył bramę, władował się z powrotem do auta, następnie przejechał, wysiadł ponownie i zamknął za sobą. W samochodzie nie było nikogo poza nim. Skręcił w lewo, czerwone światła znikały w oddali. Lahser obejrzał się na samochód, który był dla Grady'ego jedyną drogą ucieczki. Co tu się, kurwa, wydarzyło? Gliniarz musiał przecież widzieć Grady'ego... Lahser zesztywniał. Na cmentarzu było coś jeszcze. Coś, co właśnie postanowiło się ujawnić. Coś, co dawało o sobie znać w ten sam sposób co ten symphata z północy. I to dlatego gliniarz odjechał. Gość został do tego zmuszony. - Wracajcie z kasą na ranczo - powiedział do pana D. - Spotkam się tam z wami. - Tak jest, szefie. Robi się. Lahser był jednak zbyt przejęty tym, co się działo przy grobie tej dopiero co zmarłej dziewczyny, żeby słuchać jego odpowiedzi.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

84

13. XHEX CIESZYŁ FAKT, IŻ LUDZKI UMYSŁ BYŁ NICZYM GUNA. Nie zajęło jej to zbyt wiele czasu, ażeby umysł Josego de la Cruz przyswoił rozkaz, który wydala. Odjechał. Grady przerwał wreszcie swój trupi marsz, sprawiając wrażenie zszokowanego tym, że sedan w ogóle tam był. Ona nie obawiała się jednak o to, że gość straci odwagę. Bolesna strata, desperacja oraz żal wypełniały powietrze wokół niego, i to właśnie ta sieć miała niebawem poprowadzić go do świeżo postawionego nagrobka. Xhex czekała, on także czekał... i rzeczywiście, kiedy tylko de la Cruz oddalił się, nogi poniosły Grady'ego dokładnie tam, gdzie chciała. Kiedy podszedł do granitowej tabliczki, stłumiony dźwięk wydobył się z jego ust, a był to pierwszy szloch poprzedzający wiele kolejnych. Zaczął wyć niczym ciota, wydalając białe chmury oddechów, przysiadłszy w miejscu, gdzie kobieta, którą zamordował, miała spędzić kolejne stulecie, rozkładając się. Jeśli tak bardzo cenił sobie Chrissy, dlaczego nie pomyślał o tym, zanim ją wykończył? Xhcx wyszła zza dębu, który ją zasłaniał, i stała się widoczna. Kiedy zbliżała się do mordercy Chrissy, sięgnęła do niewielkiej kieszeni na plecach i wyjęła z pochwy stalowe ostrze. Broń była tak długa jak jej przedramię. - Cześć, Grady - powiedziała. Grady skoczył do tyłu, jakby przyjął w odbyt laskę dynamitu i miał nadzieję na ugaszenie jej knota w śniegu. Xhex trzymała nóż skryty za udem. - Jak się masz? - Co. Poszukiwał wzrokiem obu jej rąk. Kiedy ujrzał tylko jedną, przeczołgał się jak najdalej od niej, kojąc tyłek po ziemi. Xhex podążyła za nim, utrzymując odległość niecałego metra. Grady spoglądał co chwilę przez ramię, przygotowując się do ucieczki, ona zaś zamierzała pozostać bezczyna dopóki on… Bingo. Grady skoczył w lewą stronę. Rzuciła się na niego, chwytając jego nadgarstek i pozwalając, aby jego rozpęd obrócił się przeciwko niemu samemu. Skończył twarzą do ziemi z ręką wygiętą za plecami, skazany na jej laskę. O której oczywiście nie mogło być mowy. Szybkim smagnięciem rozcięła jeden z jego tricepsów, przecinając przy tym grubą, puchatą kurtkę oraz cienką, delikatną skórę. Miało to jedynie na celu odwrócenie jego uwagi. Zawył i od razu chwycił się za ranę. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

85

Co dało jej wystarczająco dużo czasu, aby złapać jego lewy but i wykręcić tak, że nie przejmował się już tym co się działo z jego ręką. Wrzeszczał i próbował wyswobodzić się z uścisku, ale przyłożyła mu kolano do krzyża i utrzymywała go w miejscu, łamiąc mu staw skokowy. Zeskoczyła z niego i wymierzyła kolejne cięcie. Grady stracił oddech i uciszył się. Do momentu, gdy zaczęła ciągnąć go w stronę grobu. Szamotał się tak samo jak wrzeszczał choć więcej było przy tym hałasu, niż to wszystko warte. Kiedy znajdował się już tam, gdzie tego chciała, rozcięła ścięgna jego drugiej ręki, ażeby nie był w stanie odpychać jej rąk, choćby nie wiadomo jak bardzo tego pragnął Następnie przewróciła go na plecy, aby miał dobry widok na niebo i zerwała z niego kurtkę. Sięgnęła do jego pasa, pokazując mu nóż. Mężczyźni byli komiczni. Nieważne, jak bardzo byliby zamroczeni, wystarczyło zbliżyć coś długiego, ostrego i lśniącego do ich podstawowego mózgu i od razu zaczynało się przedstawienie. - O, tak. - Przystawiła ostrze bliżej jego twarzy. - Zdecydowanie tak. Walczył zaciekle pomimo ran, które mu zadała, zatrzymała się więc na moment, aby rozkoszować się spektaklem. - Będziesz już martwy, zanim cię opuszczę. Jednak spędzimy ze sobą kilka wspaniałych chwil, zanim odejdę. Niezbyt długich, wybacz. Muszę wracać do pracy. Na szczęście jestem szybka. Umieściła swój but na jego mostku, Adygo unieruchomić, rozpięła guzik oraz zamek i szarpnięciem ściągnęła mu spodnie z tyłka. -

Jak długo zajęło ci zabicie jej, Grady? Jak długo?

Jęczał i miotał się, plamiąc krwią biały śnieg -

Jak długo, skurwysynu?

Wykonała cięcie wzdłuż pasa jego bokserek. -

Jak długo cierpiała?

Chwilę później Grady wydarł się tak głośno, że dźwięk ten nie przypominał już ludzkiego; brzmiało to bardziej jak ostrzegawcze wołanie czarnej wrony. Xhex zatrzymała się na moment i zerknęła na posąg otulonej w szatę kobiety, w który wpatrywała się tyle czasu podczas ceremonii pogrzebowej Chrissy. Przez chwilę kamienna twarz zdała się zmienić kierunek swego spojrzenia, jakby kobieta nie spoglądała już w górę, na Boga, lecz wprost na Xhex. Tylko że to nie było możliwe, prawda? Kiedy Ghrom stał za osłaniającym go murem członków Bractwa, jego uszy nasłuchiwały odległych dźwięków otwierania oraz zamykania frontowych drzwi Sal's, wyizolowując J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

86

subtelne ruchy zawiasów. Czegokolwiek oczekiwali, właśnie się to zjawiło. Jego ciało, jego zmysły, jego serce, wszystko spowolniło swój bieg, tak jakby zbliżał się właśnie do ostrego zakrętu i przymierzał do pokonania go. Wytężył oczy; czerwony pokój, białe stoły oraz plecy jego braci stały się nieco ostrzejsze, gdy iAm zjawił się z powrotem w sklepionym przejściu. Towarzyszył mu niezwykle gustownie ubrany samiec. Dobra, ten koleś miał glymerię wypaloną żelazem na całej swej szykownej dupie. Z falistymi blond włosami zaczesanymi na bok powalał na łopatki samego Wielkiego Gatsby'ego. Jego twarz miała tak idealnie proporcjonalne rysy, że był wręcz piękny. Czarny wełniany płaszcz został uszyty tak, aby idealnie przylegał do szczupłej sylwetki. W dłoni trzymał cienką teczkę na dokumenty Ghrom nigdy wcześniej go nie widział, jednak wydatni się on młody jak na sytuację, w której się właśnie znalazł. Bardzo młody Nic, tylko niezwykle kosztowny baranek ofiarny ze sporą dozą stylu. Mordh zbliżył się do dzieciaka, chwytając laskę, jakby miał wyciągnąć z niej miecz, gdyby tylko Gatsby wziął jeden zbyt głęboki wdech. -

Lepiej zacznij gadać. Natychmiast.

Ghrom zrobił krok naprzód, wcinając się pomiędzy ramiona Rankohra oraz Z. Krótkie machnięcie ręką powstrzymało ich od zajęcia miejsca przed nim. -

Jak masz na imię, synu?

Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, było martwe ciało, zaś z Mordhem w pobliżu nic nie było pewne. Baranek Gatsby pokłonił się ponuro i wyprostował. Kiedy przemówił, wydobył głos zaskakująco głęboki i stanowczy, biorąc pod uwagę liczbę pistoletów wycelowanych w jego pierś. -

Jestem Saxton, syn Tyhma.

-

Widziałem już gdzieś twoje imię. Zajmujesz się genealogią.

-

Zgadza się.

A więc Rada rzeczywiście sięgała na dno rodowodów. Nie jest nawet synem członka Rady. -

Kto cię przysłał, Saxtonie?

-

Asystent zmarłego.

Ghrom nie miał pojęcia, skąd glymeria wiedziała o śmierci Monsthera i nie obchodziło go to. Dopóki wiadomość ta znana była komukolwiek innemu, wszystko inne nie miało znaczenia. -

Przekaż, co masz do powiedzenia.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

87

Samiec położył teczkę na stole i rozpiął złotą klamrę. W chwili kiedy to się stało, Mordh dobył swój miecz i przyłożył go wprost do bladego gardła gościa. Santon zamarł i rozglądał się, nie wykonując ruchu głową. Zechciej wykonywać ruchy powoli, synu – powiedział pod nosem Ghrom. - W tym

-

pomieszczeniu wielu chętnie pociągnie za spust, a dzisiejszej nocy to ty jesteś oczkiem w głowie wszystkich tu zgromadzonych. -

Właśnie dlatego powiedziałem mu, że musimy to zrobić.

-

Zrobić co? - Słowa te wyszły od Rankohra, który pomimo bliskości miecza Mordha

gotów był rzucić się na Gatsby'ego niezależnie od tego, jaki rodzaj broni wyłoni się spod skórzanych fałd. Saxton spojrzał na Rankohra, następnie ponownie skupił swą uwagę na Ghromie. -

Dzień po zamachu na Monsthera...

-

Ciekawy dobór słów - rzekł Ghrom, przeciągając samogłoski i zastanawiając się, ile

wiedział ten gość. Oczywiście był to zamach. Kiedy jest się zabitym, zwykle ma się jeszcze oczy

-

pozostawione w czaszce. Mordh uśmiechnął się. -

To zależy od zabójcy.

-

Kontynuuj - ponaglił Ghrom. - Mordh, daj już spokój z tymi docinkami, jeśli

możesz. Symphata cofnął się nieco, jednak pozostawił broń na wierzchu, zaś Saxton spojrzał mu w oczy, zanim wrócił do rozmowy. -

W noc zamachu na Monsthera dostarczono to mojemu szefowi.

Saston otworzył teczkę i wyciągnął z niej kopertę. -

Autorem był Monsther.

Położył to na stole, aby pokazać, że woskowa pieczęć nie została przełamana. Ghrom spojrzał na kopertę. -

V, czy mógłbyś wziąć na siebie ten zaszczyt?

V podszedł bliżej i podniósł kopertę przez swoją rękawicę. Dało się słyszeć delikatne rozdarcie, a następnie szelest wyciąganego ze środka papieru. Cisza. V odłożył dokumenty, wsunął kopertę za pas i spojrzał na Gatsby'ego.

-

Mamy myśleć, że tego nie czytałeś? Nie czytałem. Mój szef również. Nikt tego nie zrobił, odkąd to w jego oraz moich

rękach spoczywa kontrola pochodzenia produktu.

-

Kontrola pochodzenia produktu? Jesteś prawnikiem czy tylko asystentem?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

88

-

Jestem aplikantem, a w przyszłości będę specjalistą w zakresie Starego Prawa.

V pochylił się nad nim i obnażył kły.

-

Jesteś pewny, że tego nie czytałeś, co?

Saxton spojrzał na brata tak, jakby na chwilę zafascynowały go tatuaże na skroniach V. Po chwili potrząsnął głową i przemówił niskim głosem.

-

Nie jestem zainteresowany dołączeniem do grona tych, których znaleziono

martwych i bez oczu na ich własnych dywanach. Mój szef również. Pieczęć na tej kopercie została wykonana ręką Monsthera. Cokolwiek zawarł w środku, nie zostało jeszcze odczytane, odkąd wylał nań ten ciepły wosk.

-

Skąd wiesz, że wyszło to spod ręki Monsthera? To jego pismo. Wiem o tym, ponieważ widziałem wiele jego notatek na

dokumentach. Ponadto zostało to nam przyniesione przez jego osobistych psańców na jego własne życzenie. Kiedy Saxton mówił, Ghrom starannie badał jego emocje. Sumienie było czyste. Koleś był zainteresowany V ale co poza tym? Nie było nic. Nawet strachu. Był ostrożny, lecz spokojny. -

Jeśli łżesz - powiedział spokojnie V - dowiemy się i dorwiemy cię.

-

Nie wątpiłem w to ani przez sekundę.

-

Wiecie co, ten prawnik ma łeb. - Vrhedny powrócił do szeregu, kładąc dłoń na

uchwycie broni. Ghrom pragnął dowiedzieć się, co było w kopercie, doszedł jednak do wniosku, że cokolwiek to było, nie nadawało się do odczytania w tak mieszanym towarzystwie. -

A więc gdzie jest twój szef i jego kumple, Saxton? Nikt z nich się tutaj nie wybiera. - Saxton spojrzał na puste krzesła. - Wszyscy są

przerażeni tym, co przytrafiło się Monstherowi. Pozamykali się w domach i tam zostali. „Dobrze”, pomyślał Ghrom. Przez tchórzostwo przedstawicieli glymerii miał na głowie o jedno zmartwienie mniej. -

Dzięki za przybycie, synu.

Saxton właściwie zinterpretował odprawienie. Zamknął teczkę, raz jeszcze ukłonił się i odwrócił w stronę wyjścia. -

Synu?

Saxton zatrzymał się. -

Tak, panie? Musiałeś przekonać do tego swego szefa, czyż nie? - Ostrożne milczenie było

odpowiedzią samą w sobie. - A więc udzielasz dobrych rad, a ja wierzę, że ani ty, ani twój przełożony nie zajrzeliście do środka i nie widzieliście tego, co się tam kryje. Lecz dam ci radę: poszukaj innej pracy. Sprawy prędzej ulegną pogorszeniu niż poprawie, zaś desperacja J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

89

wywleka na powierzchnię brudy, nawet u tych najszlachetniejszych. Już raz posłali cię wprost do paszczy lwa. Zrobią to po raz kolejny. Saxton uśmiechnął się. -

Jeśli będziesz potrzebował osobistego prawnika, panie, daj mi znać. Po wszystkich

tych funduszach powierniczych, sprawach majątkowych oraz szkoleniach rodowodowych, które odbyłem od zeszłego lata, poszukuję miejsca, gdzie mógłbym się rozwinąć. Jeszcze jeden ukłon, po czym gość wyszedł z iAmem, krocząc z głową uniesioną do góry. -

Co tam masz, V? - zapytał cicho Ghrom.

-

Nic dobrego, mój panie. Nic dobrego.

Kiedy ostrość widzenia Ghroma wróciła do swego normalnego poziomu, czyli kompletnej bezużyteczności, ostatnią klarowną rzeczą, jaką ujrzał, były lodowate oczy V zmieniające kierunek. Patrzył na Mordha.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

90

14. KIEDY NIEOZNAKOWANY WÓZ POLICYJNY OPUŚCIŁ CMENTARZ Pine Grove, Lahser skupił się całkowicie na obecności symphatki, która właśnie ujawniła się za bramą cmentarza. - Spierdalajcie stąd - powiedział do swoich ludzi. Zdematerializował się i wrócił do grobu zmarłej dziewczyny. Rozlegający się wrzask przypominał przedstawienie operowe, które wymknęło się spod kontroli. Kiedy Lahser odzyskał swoją formę, wkurzył się, że ominęła go cała zabawa... ponieważ mogła być warta obejrzenia. Grady leżał płasko na plecach z opuszczonymi spodniami, krwawiąc tu i ówdzie, a zwłaszcza w miejscu świeżego nacięcia wzdłuż przełyku. Wyglądał jak mucha na parapecie nagrzanego okna, niezdarnie ruszając powykręcanymi rękami i nogami. Jego zabójca powstawał właśnie z przysiadu: to ta wystrzyżona suka z Zero Sum. W przeciwieństwie do zdychającej muchy, która nie miała pojęcia o niczym poza swym konaniem, ona dokładnie wiedziała, kiedy Lahser pojawił się na scenie. Błyskawicznie obróciła się w pozycji bojowej, jej twarz była skupiona, ociekający krwią nóż pewnie ulokowany w dłoni, zaś uda napięte i gotowe, by poderwać ciało naprzód. Była kurewsko podniecająca. Szczególnie, kiedy się chmurzyła, rozpoznając intruza. -

Myślałam, że nie żyjesz - powiedziała. – Myślałam też, że byłeś wampirem.

Uśmiechnął się. -

Niespodzianka. Ty natomiast miałaś swoje tajemnice, czyż nie?

Nie, nigdy za tobą nie przepadałam i to się nie zmieniło. Lahser potrząsnął głową i bezczelnie zmierzył ją wzrokiem. -

Naprawdę dobrze ci w skórze, wiesz?

-

Tobie byłoby lepiej całemu w gipsie.

Zaśmiał się. -

Słaby pocisk.

-

Tak jak i mój cel. Odrób matmę.

Lahser uśmiechnął się i za pomocą kilku barwnych wyobrażeń wprawił swą męskość w stan pełnej gotowości, ponieważ wiedział, iż ona to wyczuje. Wyobraził ją sobie przed nim na kolanach, jego kutas w jej ustach, jego dłonie zaciśnięte na jej głowie, podczas gdy on rżnął ją, dopóki się nie zakrztusila. Xhex wywróciła oczami. -

Słabe. Porno.

-

Nie. Seks przyszłości.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

91

-

Wybacz, ale nie kręci mnie Justin Timberlake. Ani też Ron Jeremy.

-

Jeszcze zobaczymy. - Lahser wskazał na człowieka na ziemi, który jakby zastygał na

mrozie. - A więc obawiam się, że jesteś mi coś winna. -

Jeśli chodzi o pchnięcie nożem, nie ma sprawy.

-

To - wskazał na Grady'ego - było moje.

-

Powinieneś podwyższyć swoje standardy. To - naśladowała jego gesty - jest psie

gówno. -

Gówno to dobry nawóz.

-

Zatem pozwól, że położę cię pod krzewem różanym i zobaczymy, jak sobie radzisz.

Grady wydał jęk. Spojrzeli na niego. Sukinsyn znajdował się właśnie w ostatniej fazie agonii, jego twarz przyjęła barwę pokrytej lodem ziemi, krew coraz wolniej płynęła z jego ran. Nagle Lahser zdał sobie sprawę z tego, co tkwiło w ustach Grady'ego i spojrzał na Xhex. -

O rany... naprawdę mógłbym być z samicą taką jak ty.

Xhex przeciągnęła mieczem po ostrej krawędzi nagrobka, przenosząc krew Grady ego z metalu na kamień, tak jakby chciała zaznaczyć swoją zemstę. -

Masz jaja, reduktorze, biorąc pod uwagę to, co zrobiłam z nim. Chyba że nie zależy

ci na zatrzymaniu swojego kompletu? -

Jestem inny. Masz jeszcze mniejszego niż on? Chryste, cóż za rozczarowanie. A teraz, jeśli

pozwolisz, ulotnię się stąd. Uniosła nóż w górę, zamachała nim, a następnie zniknęła. Lahser wpatrywał się w przestrzeń, gdzie przed chwilą stała, dopóki Grady nie zabulgotał bezsilnie niczym odpływ wciągający ostatnią kałużę pozostałej w wannie wody. -

Widziałeś ją? - powiedział Lahser do idioty. - Co za samica. Podoba mi się.

Grady wydał ostatnie tchnienie. Lahser stanął z rękami opartymi na biodrach i wpatrywał się w stygnące ciało. Xhex... musiał dopilnować, aby ich drogi się jeszcze kiedyś zeszły. Miał też nadzieję, że opowie ona braciom o ich spotkaniu z nim. Wytrącony z równowagi przeciwnik był o wiele lepszy niż opanowany. Wiedział, że całe Bractwo będzie zachodzić w głowę, jak* u diabła, Omega zdołał zamienić wampira w reduktora, jednak była to tylko drobna część całej historii. Będzie miał jeszcze okazję wyjawić puentę. Lahser wolnym krokiem oddalał się w mroźną noc. Poprawił fiuta w spodniach i uznał, że natychmiast musi kogoś bzyknąć. Podczas gdy iAm zamykał frontowe drzwi Sal’s., Mordh schował do laski swój czerwony miecz i spojrzał na Vrhednego. Brat patrzył na niego w jakiś nieprzyjemny sposób. -

A więc co tam było? - zapytał Mordh.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

92

-

Ty.

-

Monsther próbował przekazać, że to ja byłem odpowiedzialny za spisek dotyczący

zabójstwa Ghroma? Nie żeby miało to jakieś znaczenie, jeśli tak właśnie zrobił. Mordh zdążył już udowodnić, po której był stronie zarzynając tego skurwysyna. Vrhedny powoli pokiwał głową, następnie rozejrzał się po pomieszczeniu, podczas gdy iAm dołączył do swego brata Mordh przemówił ostro: - Nie ma nic, czego by o mnie nie wiedzieli. -

Cóż, w takim razie proszę, ścierwojadzie. - V rzucił kopertę na stół. - Najwyraźniej

Monsther wiedział, kim jesteś. Co bez wątpienia było powodem, dla którego zwrócił się do ciebie z propozycją zabicia Ghroma. Nikt nie uwierzyłby, że nie był to tylko i wyłącznie twój pomysł, jeśli wyszłoby na jaw, kim jesteś. Mordh skrzywił się i wyciągnął z koperty coś, co wyglądało jak pisemne oświadczenie mówiące o tym, jak zginął jego ojczym. O co, kurwa, chodzi? Ojciec Monsthera był w domu już po morderstwie; tyle Mordh wiedział. Jednak facet nakłonił jeszcze brońca jego matki nie tylko do rozmowy, ale też do złożenia zeznań? A następnie nie zrobił nic z pozyskanymi informacjami? Mordh powrócił myślami do spotkania w gabinecie Monsthera... oraz do jego wesołego komentarza oznajmiającego, ii wie, kim jest Mordh. Posiadał pewną wiedzę, to jasne, lecz nie dotyczyła ona handlu narkotykami. Mordh umieścił dokument z powrotem w kopercie. - Oświadczenie złożone pod przysięgą i podpisane przez mojego ojczyma na chwilę przed śmiercią, nazywające mnie symphatą. To oryginał, wnioskując po wykonanej krwią parafce na dole. Ale jaką mamy pewność, te Monsther wysłał swój jedyny egzemplarz?

'

- Może jest sfałszowany - powiedział pod nosem Ghrom. „Mało prawdopodobne”, pomyślał Mordh. Zbyt wiele szczegółów pokrywało się z tym, co wydarzyło się tamtej nocy. W mgnieniu oka powrócił do przeszłości, do nocy, w którą dopuścił się tego czynu. Jego matkę musiano zabrać do kliniki Agrhesa, ponieważ doznała jednego z wielu „wypadków". Kiedy było już jasne, że zostanie tam na obserwacji przez jeden dzień, Bella została razem z nią, natomiast Mordh podjął decyzję. Powrócił do domu, zebrał psańców w pomieszczeniach dla służby i zmierzył się ze zbiorowym cierpieniem wszystkich którzy służyli jego rodzinie. Wyraźnie pamiętał, jak patrzył na samców oraz samice pracujące w domu, spotykając ich spojrzenia jedno po drugim. Wielu z nich dostało się do domostwa z powodu jego ojczyma, jednak pozostawali w nim z powodu jego matki. Oczekiwali od niego, że położy kres temu, co wyprawiało się tam już stanowczo zbyt długo. Nakazał im opuścić rezydencję na godzinę. Nie było żadnego J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

93

sprzeciwu, a każdy po kolei uściskał go w drodze do wyjścia. Wszyscy dobrze wiedzieli, co zamierzał zrobić i było to również ich własną wolą. Mordh czekał, dopóki domu nie opuścił ostatni psaniec a następnie udał się do gabinetu ojczyma, by zastać samca ślęczącego nad biurkiem pełnym dokumentów. W przypływie szału zajął się nim w starodawny sposób, wymierzając cios za ciosem, najpierw zadając mu ból, taki jaki odczuwała jego matka, a potem wręczył sukinsynowi jego królewską, niezasłużoną nagrodę. Kiedy rozległ się dźwięk dzwonka przy drzwiach frontowych, Mordh założył, że to służba powróciła, aby móc wiarygodnie zeznać, że nie widzieli zabójcy. Uderzył jeszcze pięścią w czaszkę ojczyma na tyle mocno by uszkodzić temu krwiczkowemu bokserowi jego pieprzony kręgosłup. Działając szybko, odstąpił od ciała, otworzył mentalnie frontowe wejście rezydencji i wyszedł tylnymi drzwiam. Pomysł, by psańcy weszli do domu i „odnaleźli” ciało był perfekcyjny, jako że ten podgatunek był z natury potulny i nigdy nie zostałby posądzony o przemoc. Poza tym ty wewnątrz niego nadal buzowało i musiał się jakoś uspokoić. Wszystko zdawało się doskonale układać... dopóki nie dowiedział się w klinice, że ciało odnalazł ojciec Monstera. Nie okazało się to jednak jakoś szczególnie istotne. Z tego, co powiedział wtedy Rehmbak, wszedł on do domu, zastał całą scenkę i zadzwonił do Agrhesa. Do czasu, kiedy lekarz przyjechał, służba już powróciła i wytłumaczyła swoją nieobecność tym, iż był właśnie okres przesilenia letnie, go, a oni przygotowywali się do ceremonii, które miały się wkrótce odbyć. Ojciec Monsthera dobrze to rozegrał, jego syn również. Zaburzenia emocjonalne, których zaznał Mordh zarówno wtedy, jak i kilka dni temu podczas spotkania, przypisywał niedawnej śmierci i zamachowi, z których obydwa były bardzo wiarygodnymi powodami. Boże, wszystko, co robił Monsther, chcąc, by Mordh zorganizował zabójstwo Ghroma, było teraz jasne jak słońce. Po wykonaniu roboty był już gotów wystąpić z oświadczeniem złożonym pod przysięgą, że Mordh to morderca oraz symphata, tak aby po deportacji Mordha mógł przejąć panowanie nie tylko nad Radą, ale również całą rasą. Nieźle. Szkoda tylko, że nie zadziałało to tak, jak sobie zaplanował. Aż łezka zakręciła się w pieprzonym oczku. -

Taa, będzie więcej oświadczeń - mruknął Mordh. - Nikt nie wysyła w świat swojego

jedynego egzemplarza. -

Warto byłoby złożyć wizytę w jego domu - powiedział Ghrom. - Jeśli spadkobiercy

czy cesjonariusze Monstera są w posiadaniu tego typu rzeczy, wszyscy mamy kłopoty, czaicie? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

94

- Zmarł bezpotomnie, ale racja, są jeszcze inni jego krewni. Dopilnuję, aby się o tym nie dowiedzieli Nie było nawet mowy o tym, by ktoś zmusił go do złamania przysięgi złożonej matce. Tak się nie stanie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

95

15. ROBIĄC ZAKUPY W TYM CO ZAWSZE całodobowym supermarkecie Hannaford, Ehlena miała

powody, by być w lepszym nastroju. Jak do tej pory sprawy z Mordhem nie mogły układać się lepiej. Przed wyjściem na to swoje spotkanie wziął szybki prysznic i pozwolił jej wybrać dla niego ubranie, a nawet zawiązać krawat, potem objął ją i po prostu stali tak razem, serce przy sercu. W końcu odprowadziła go na korytarz i poczekała razem z mm na windę. Nim wsiadł, ucałował ją raz, potem drugi i trzeci. Dopiero potem cofnął się o krok, a kiedy podwójne drzwi się zamykały, pokazał na swój telefon, a następnie na nią. Świadomość, że będzie do niej dzwonił, osłodziła pożegnanie. Ponadto podobało jej się to, że czarna marynarka, śnieżnobiała koszula oraz krwistoczerwony krawat zostały wybrane przez nią. Tak, a więc powinna być nieco szczęśliwsza. Zwłaszcza dlatego, że za sprawą pożyczki jej sytuacja finansowa uległa poprawie. Mimo to Ehlena była piekielnie zdenerwowana. Stanęła w alejce z sokami, naprzeciw schludnych rzędów Ocean Sprawy Cran, i spojrzała przez ramię. Po lewej soki, po prawej batoniki, musli i ciasteczka. Na wprost były kasy, w większości teraz nieczynne, za nimi zaś przyciemniane szyby Ktoś ją śledził. Od wyjścia z apartamentu Mordha. Do koszyka trafiły cztery butelki CranRas, poczym ruszyła w stronę regału z płatkami zbożowymi, a następnie po papierowe ręczniki oraz papier toaletowy W dziale mięsnym chwyciła gotowego pieczonego kurczaka, który wvglądał tak, jakby został spreparowany, a nie upieczony, jednakże w tym momencie potrzebowała po prostu jakiegoś białka, którego nie musiała samodzielnie przyrządzić. Kolejną rzeczą był stek dla ojca. Mleko. Masło. Jaja. Jedyną wadą robienia zakupów po północy było to, że wszystkie kasy samoobsługowe były już zamknięte, w związku z czym zmuszona była czekać w kolejce za gościem z koszykiem pełnym mrożonych obiadków. Kiedy kasjerka przesuwała steki Salisbury nad czytnikiem, Ehlena wpatrywała się w szybę marketu, zastanawiając się, czy może zaczynała właśnie wariować. -

Wiesz może, jak to przyrządzać? - zapytał ją koleś, podnosząc jedno z cienkich

pudełek.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

96

Najwyraźniej źle odczytał jej spojrzenie, a poszukiwał kogoś, kto podgrzałby jego mięsko, i to dosłownie. Jego oczy były napalone i wędrowały po całym jej ciele. Zaczęła się zastanawiać, co Mordh zrobiłby teraz z tym gościem. Na samą myśl o tym uśmiechnęła się do siebie.

-

Przeczytaj na opakowaniu.

-

Mogłabyś przeczytać to dla mnie.

Zachowała spokojny i znudzony głos.

-

Wybacz, nie wydaje mi się, by mojemu facetowi się to spodobało.

Facet wydał się tą informacją nieco stropiony. Wzruszył ramionami i podał mrożonkę dziewczynie w kasie. Dziesięć minut później Ehlena wyjechała ze swym koszykiem przez automatycznie otwierane drzwi i została powitana przez paskudne uderzenie zimna. Mocniej wtuliła się w grubą kurtkę z kapturem. Na szczęście taksówka, którą przyjechała do sklepu, stała tam, gdzie powinna. -

Potrzebujesz pomocy? - zapytał taksówkarz przez opuszczone okno.

-

Nie, dzięki.

Ładując reklamówki na tylne siedzenie, rozglądała się dookoła i zastanawiała, co zrobiłby kierowca, gdyby nagle zza ciężarówki wyskoczył reduktor chętny zabawić się ich kosztem w Złego Mikołaja. Kiedy kierowca nacisnął pedał gazu, zaczęła przeszukiwać wzrokiem otoczenie sklepu oraz pół tuzina samochodów zaparkowanych tak blisko wejścia, jak tylko się dało. Nic. Nikogo. Zmusiła się do oparcia o siedzenie. Bez wątpienia była szurnięta. Nikt jej nie obserwował. Nikt jej nie śledził... Nagle ogarnęło ją przerażenie. O, Boże... a co, jeśli miała to samo, na co cierpiał jej ojciec? A jeśli ta paranoja była pierwszym z wielu epizodów? Co, jeśli... -

Wszystko w porządku? - zapytał kierowca, wpatrując się w lusterko wsteczne. -

Wyglądasz, jakbyś się cała trzęsła. -

To tylko zimno.

-

Proszę, pozwól mi skierować na ciebie trochę ciepłego powietrza.

Kiedy ciepły podmuch uderzył w jej twarz, wyjrzała przez tylną szybę. Żadnego samochodu. Reduktorzy nie mogli się dematerializować, tak więc... była schizofreniczką? Chryste, wolałaby już, żeby chodziło o zabójcę. Poprosiła kierowcę, aby wysadził ją tak blisko wynajmowanego domku, jak tylko się dało i wręczyła mu niewielki napiwek za jakże miłą obsługę. -

Poczekam, aż wejdziesz do środka - powiedział.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

97

Dzięki. - Rzeczywiście, dużo to dla niej znaczyło.

-

Z dwiema reklamówkami w każdej ręce prędko podbiegła do drzwi, po czym musiała postawić swój bagaż, ponieważ zajęta rozdąsaniem się w samochodzie nie przygowała sobie kluczy. Kiedy włożyła rękę do torebki, taksówka odjechała. Spojrzała w bok i zobaczyła tylne reflektory zakrętem. Co do... -

Witam.

Ehlena zesztywniała. Była tuż za nią. I wiedziała dokładnie, kto to był. Kiedy się odwróciła, ujrzała wysoką samicę o czarnych włosach i iskrzących się oczach, odzianą w długie szaty. Ach, tak... to była Mordha druga... ...połówka - dokończyła samica. - Ja jestem jego drugą połówką. I przykro mi, że

-

twój taksówkarz musiał odjechać tak prędko. Instynktownie Ehlena ukryła swe myśli, przywołując w głowie obraz reklamy z Hannaford: półtorametrowej wysokości i niemal metrowej szerokości reklama czerwonych puszek Pringles. Samica skrzywiła się, tak jakby nie rozumiała tego, co znajdowała w korze mózgowej, którą pragnęła zawładnąć, potem jednak uśmiechnęła się. -

Nie masz się mnie co obawiać. Pomyślałam tylko, że podzielę się z tobą pewnymi

informacjami na temat samca, z którym jebałaś się niedawno w jego apartamencie. Pieprzyć tę osłonę myślową z przekąskami, nie była wystarczająca dobra. Aby zachować spokój, Ehlena musiała wykorzystać całe swe profesjonale szkolenie. Sytuacja była tylko bolesnym doświadczeniem, wmawiała sobie. Zjawiło się przed nią to przeklęte wampirze ciało i zmuszona była wyzbyć się wszelkiego strachu oraz emocji, aby poradzić sobie z tą sytuacją. -

Słyszałaś, co powiedziałam? - zapytała samica, przeciągając samogłoski i sycząc. Jej

wymowa nie przypominała Ehlenie niczego, co do tej pory słyszała. - Obserwowałam was przez okno, aż do momentu, kiedy wyszedł z ciebie na samym końcu. Chcesz wiedzieć, dlaczego to zrobił? Ehlena trzymała język za zębami i zaczynała zastanawiać się, jak wyciągnąć gaz pieprzowy z torebki. Mimo wszystko jednak nie wierzyła, żeby to cokolwiek dało... Jasna cholera, czy to były... żywe skorpiony w płatkach jej uszu? - On nie jest taki jak ty. - Samica uśmiechnęła się ze złowieszczą satysfakcją. - I nie tylko

dlatego, że jest baronem narkotykowym. Nie jest również wampirem. Kiedy brwi Ehleny drgnęły, samica roześmiała się. - Nie wiedziałaś o żadnej z tych rzeczy?

Najwidoczniej jej Pringles i szkolenie nie do końca się sprawdzały. - Nie wierzę ci.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

98

- Zero Sum. Śródmieście. To jego własność. Znasz to miejsce? Zapewne nie, gdyż nie wyglądasz na taką, która by tam chodziła - co bez wątpienia jest powodem, dla którego lubi się z tobą pieprzyć. Pozwól, że ci powiem, czym handluje. Samicami człowieków. A wiesz, dlaczego? Bo jest taki jak ja, nie jak ty. - Samica pochyliła się bliżej, jej oczy żarzyły się jasno. - A wiesz, kim ja jestem? „Przeklętą dziwką", pomyślała Ehlena. - Jestem symphatką, dziewczynko. Tym właśnie jesteśmy, on i ja. A on należy do mnie. Ehlena zaczęła się zastanawiać, czy przyjdzie jej umrzeć dzisiejszej nocy, tutaj, na tylnej werandzie, z czterema siatkami artykułów spożywczych u swych stóp. Tylko że nie stałoby się to dlatego, że ta kłamliwa suka rzeczywiście jest symphatką - stałoby się to, ponieważ każdy na tyle szalony, by zasugerować coś takiego, niewątpliwie zdolny był też do popełnienia morderstwa. Samica kontynuowała przenikliwym głosem. - Chcesz go naprawdę poznać? Idź do tego klubu i odnajdź go tam. Spraw, by wyjawił ci prawdę i dowiedz się, co wpuściłaś do swego ciała, maleńka. I pamiętaj, on jest bez reszty mój - seksualnie, emocjonalnie. Wszystko, czym jest, jest moje. Palec o trzech stawach musnął policzek Ehleny, po czym samica tak po prostu zniknęła. Ehlena na chwilę skamieniała. Dygotanie sięgnęło tak głęboko do jej mięśni, że nie mogła się ruszyć. Uratował ją mróz. Zimny podmuch pchnął ją do przodu i ocknęła się na moment przed potknięciem się o swoje zakupy. Klucz do drzwi! Kiedy go w końcu znalazła, wszedł do zamka nie lepiej niż ten, którego próbowała użyć w etce pogotowia. Próbowała... próbowała... próbowała... W końcu. Udało jej się otworzyć zamek, po czym po prostu wrzuciła torby do środka i zatrzasnęła drzwi, zamykając wszystkie zamki. Chwiejnym krokiem udała się do kuchni i przysiadła. Kiedy ojciec ją zawołał, pytając, co to były za hałasy, odpowiedziała, że to wiatr, i modliła się, żeby nie przyszedł się z nią zobaczyć. W ciszy, która potem nastąpiła, Ehlena nie wyczuła żadnej obecności na zewnątrz domu, jednak myśl, że ktoś wiedział o nich oraz o tym, gdzie mieszkała... o Boże, ta szalona samica ich śledziła! Poderwała się na równe nogi, podbiegła do zlewu i odkręciła wodę, aby stłumić wszelkie odgłosy na wypadek, gdyby zrobiło jej się niedobrze. Aby uspokoić szalejący żołądek, przełknęła kilka łyków wody, potem przemyła twarz. Rozjaśniło jej się trochę w głowie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

99

Słowa tamtej samicy były dziwaczne oraz nieprawdopodobne, dalece wykraczające poza jej rzeczywistość - a jeśli wziąć pod uwagę jej iskrzące się oczy, najwyraźniej miała w tym jakiś interes. Mordh nie był żadnym z nich: baron narkotykowy. Symphata. Alfons. Dajcie spokój. Jasne było, że nie powinna wierzyć w ani jedno słowo padające z ust byłej Mordha, jego prześladowczyni. A zwłaszcza w sytuacji, kiedy Mordh wyraźnie dał już do zrozumienia, że wcale nie byli razem. Poza tym od samego początku zaznaczył, że ta samica oznacza kłopoty. W które bez wątpienia nie chciał się pakować. A więc co miała teraz począć? Cóż, to było jasne. Zamierzała powiedzieć mu o wszystkim. Nie w żaden szalony, dramatyzujący sposób, lecz bardziej w stylu „oto, co się wydarzyło, musisz zdawać sobie sprawę z tego, że ona jest naprawdę nieobliczalna”. Ehlena poczuła się dobrze z tym planem. Przynajmniej dopóki nie spróbowała wyciągnąć telefonu z torebki. Wtedy zdała sobie sprawę z tego, że wciąż się trzęsie. Reakcja jej umysłu mogła być całkiem logiczna, wytłumaczenie tego wszystkiego mogło być trafne i wygodne, jednak adrenalina buzowała w niej jak szalona, nie przejmując się zbytnio tym, co próbowała sobie wmówić. Co to ona miała zrobić? Ach... racja. Mordh. Zadzwonić do Mordha. Kiedy wybierała jego numer, zaczęła się nieco uspokajać. Wyjaśnią to sobie jakoś. Przez chwilę była zaskoczona, kiedy odezwała się poczta głosowa, przypomniała sobie jednak, że przecież poszedł na spotkanie. Już miała się rozłączyć, kiedy uświadomiła sobie, że nie jest przecież osobą, która owija w bawełnę, a poza tym nie było żadnego powodu, by z tym czekać. - Cześć, Mordh. Właśnie była u mnie ta... samica. Wygadywała o tobie mnóstwo bzdur. Ja tylko... cóż, pomyślałam, że powinieneś o tym wiedzieć. Prawdę mówiąc, ona jest jakaś dziwna. W każdym razie, mógłbyś zadzwonić i mi to wyjaśnić? Byłabym wdzięczna. Pa. Rozłączyła się, prosząc Boga, by szybko do niej powrócił. Ghrom złożył Beth obietnicę i dotrzymał jej. Mimo iż było mu to kompletnie nie na rękę. Kiedy on i bracia opuścili w końcu Sal's, udał się prosto do rezydencji razem ze swą ochroną osobistą ważącą łącznie dziewięćset kilogramów. Był niespokojny, głodny jak wilk i podenerwowany, jednak obiecał swojej krwiczce, że nie wyruszy w teren po tym drobnym incydencie z oślepnięciem i tak też zrobił. Zaufanie było czymś, na co trzeba było zapracować, zaś mając na względzie dziurę, jaką wydrążył u podstaw ich związku, jeszcze dużo czasu miało mu zająć przywrócenie wszystkiego do początkowego stanu. Poza tym, jeśli nie był w stanie walczyć, miał coś jeszcze, co mógł zrobić w zamian.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

100

Kiedy bracia wkroczyli do holu, Beth wybiegła im naprzeciw, jakby właśnie tylko na to czekała. Jednym susem znalazła się w jego ramionach. Po krótkim uścisku cofnęła się i złapała go za rękę, obrzucając bacznym spojrzeniem. -

Wszystko w porządku? Co się stało? Kto przyszedł?

Bracia zaczęli mówić wszyscy równocześnie, jednak nie o spotkaniu, do którego nie doszło. Licytowali się co do terytorium, na którym mieli polować przez kolejne trzy godziny, jakie pozostały im na akcję. -

Chodźmy do gabinetu - powiedział Ghrom, przebijając się przez panujący zgiełk. -

Nie słyszę własnych myśli. Kiedy wraz z Beth weszli na schody, zawołał do braci: -

Dzięki wam za ochronę po raz kolejny!

Przerwali kłótnię i odwrócili się przodem do niego. Po chwili ciszy ustawili się w półokrąg u podnóża wielkich schodów, każdy z zaciśniętą pięścią. Z ogłuszającym okrzykiem bojowym wszyscy padli na prawe kolano i uderzyli masywnymi pięściami w mozaikową posadzkę. Dźwięk ten był jednocześnie błyskawicą, uderzeniem bębna oraz wybuchem bomby, rozprzestrzeniającym się we wszystkie strony i wypełniającym wszystkie pomieszczenia w rezydencji. Ghrom patrzył na nich, widząc ich pochylone głowy, szerokie pochylone plecy oraz potężne ręce. Każdy z nich udał się na to spotkanie gotów przyjąć kulkę zamiast niego i była to absolutna prawda. Za nieco mniejszą sylwetką Tohra stal Lassiter, upadły anioł. W chwili ponownego ślubowania lojalności nie rzucał żadnymi żartami. Zamiast tego wpatrywał się w ten przeklęty sufit. Ghrom spojrzał w górę na malowidło przedstawiające herosów na tle błękitnego nieba i nie dostrzegł niemalże nic z obrazów, które rzekomo miały tam być. Przemówił w Starym Języku. - Nie można wyobrazić sobie silniejszych sojuszników, wierniejszych przyjaciół ani też lepszych wojowników niż wy, zebrani właśnie naprzeciw mnie, moi bracia, moja krew. Dudniący pomruk wzniósł się do góry podczas gdy wojownicy podnosili się z przyklęku. Ghrom skinął głową do każdego z osobna. Nie mógł wydobyć więcej słów, jednakże oni nie potrzebowali już niczego. Patrzyli na niego z szacunkiem, wdzięcznością oraz zaufaniem, on zaś przyjął ich bezcenne dary z dozgonną wdzięcznością oraz determinacją. Był to odwieczny pakt zawarty pomiędzy królem i poddanymi, zobowiązujący obydwie strony całym sercem i wykonywany bystrym umysłem oraz silnym ciałem -

Boże, kocham was, chłopcy - powiedziała Beth.

Rozległ się śmiech, po czym Hollywood powiedział-

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

101

-

Chcesz, abyśmy wbili nasze ostrza w podłogę dla ciebie? Pięści są dla króla, a dla

królowej sztylety. -

Nie chcę, żebyście porysowali tę piękną podłogę. Mimo wszystko dziękuję wam. Powiedz tylko słowo, a stanie się, co zechcesz.

Beth zaśmiała się, -

Już wystarczy, skarbie.

Bracia podeszli do niej i gdy każdy z nich oddal już jej cześć, pogłaskała ich delikatnie po głowach. Wszystkich oprócz Zbihra. do którego uśmiechnęła się czule. -

Wybaczcie nam. chłopcy - powiedział Ghrom. - Chwilka spokoju dla nas. OK?

Rozległ się szmer samczego uznania, który Beth odebrała ze spokojem - oraz z rumieńcem na twarzy - nadszedł czas na trochę prywatności. Kiedy Ghrom wchodził na górę razem ze swoją miał poczucie, jakby sprawy wracały do zwykłego porządku. OK, dobra, mieli do czynienia ze spiskami, zamachami, dramatem politycznym i reduktorami, jednak byłyto zwyczajne, codzienne sprawy. A w tej chwili miał swych braci zebranych ramię w ramię, swoją ukochaną w objęciach oraz cywilów i psańców, którymi się przejmował, bezpiecznych jak to tylko możliwe. Beth oparła głowę na jego ramieniu i objęła go w pasie. -

Naprawdę cieszę się, że wszyscy są cali i zdrowi.

-

Zabawne, właśnie myślałem o tym samym.

Wprowadził ją do gabinetu i zamknął drzwi. Ciepło płynące z kominka zadziałało na niego niczym kojący balsam... oraz pokusa. Kiedy szła w kierunku zawalonego papierami biurka, śledził kołysanie jej bioder. Kiedy do niej podszedł, Beth zaczęła robić porządek w dokumentach leżących na biurku. -

A więc co się sta...

Ghrom przycisnął swoje krocze do jej tyłka i wyszeptał: -

Potrzebuję znaleźć się w tobie.

Westchnęła i oparła głowę na jego ramieniu. -

O, Boże... tak...

Warcząc, położył dłoń na jej piersiach i kiedy ona próbowała złapać oddech, przycisnął do niej swą męskość. -

Nie chcę się z tym zbytnio ociągać.

-

Ja również.

-

Kładź się na biurko.

Kiedy patrzył, jak wygina się i pręży, niemal zaklął. Następnie rozchyliła nogi i z jego ust wymknęło się „o ja pierdolę”. Co rzeczywiście właśnie zamierzał zrobić.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

102

Zgasił lampkę, tak że oświetlały ich teraz jedynie tańczące złociste płomienie w kominku. Jego dłonie były szorstkie, kiedy wędrowały zniecierpliwione po jej biodrach. Uklęknął za nią, przejechał kłami wzdłuż jej kręgosłupa i sprawił, by przeniosła środek ciężkości na jedną stopę, aby mógł odpiąć guzik i ściągnąć jej spodnie. Był zbyt niecierpliwy, by zająć się drugą nogawką - zwłaszcza kiedy spojrzał w górę i zobaczył jej smakowicie wyglądające czarne majteczki. Dobra. Zmiana planu. Penetracja będzie musiała poczekać. A przynajmniej ta, którą wykona swym fiutem. Odłożył broń, upewniając się, że bezpieczniki były na miejscu, a ostrza schowane w pochwach. Gdyby drzwi nie byłyby zamknięte, musiałby schować broń w specjalnym sejfie, i to nieważne, jak napalony byłby na swoją samicę. Ze względu na Nallę nikt w domu nie podejmował ryzyka, że broń mogłaby się dostać w ręce córki Z i Belli. Przenigdy. Rozbrojony, zdjął okulary i rzucił je na biurko, następnie przesunął dłońmi po gładkich udach swojej wybranki. Rozchylając ją szeroko, wychylił się do góry i umościł się pomiędzy jej nogami, zbliżając usta do bawełnianego materiału zasłaniającego gniazdko, do którego miał wkroczyć lada moment. Przycisnął usta, czując ciepło przedostające się przez to, co na sobie miała. Jej zapach wprawiał go w szał, kutas pulsował mu wewnątrz skórzanych spodni tak mocno, że nie był pewien, czy przypadkiem właśnie nie szczytował. Przytulanie oraz lizanie jej przez majteczki nie wystarczało... tak więc chwycił je w zęby i zaczął pocierać nimi jej cipkę, doskonale wiedząc o tym. że poprzeczny szew masował ją dokładnie w tym miejscu, które cholernie pragnął za chwilę possać. Słychać było szelest spadających na ziemię dokumentów, kiedy ona zmieniła położenie swoich dłoni na biurku. -

Ghrom… Co - wymamrotał, nie odrywając się od niej, pieszcząć ją za pomocą nosa. — Nie

podoba ci się? -

Zamknij się i wracaj do robienia...

Jego język wślizgnął się pod majteczki i przerwał jej wypowiedź... oraz zmusił go do zwolnienia. Była tak śliska, mokra, miękka i rozpalona, że było to jedyne rozwiązane mogące uchronić go od ściągnięcia jej na ziemię i uderzenia głęboko oraz mocno. A wtedy ominęłaby ich cała zabawa związana z oczekiwaniem. Odgarniając bawełnę na bok, ucałował różowy kawałek jej ciała, następnie zagłębił się dalej.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

103

Była całkowicie gotowa go przyjąć i dobrze o tym wie dział z powodu miodu, który połykał przy powolnych, długich liźnięciach skierowanych ku górze. Jednak to nie wystarczało, natomiast trzymanie majteczek na boku było rozpraszające. Kłem nakłuł je, a następnie rozerwał dokładnie na środku, zostawiając dwie połowy zwisające na jej udach. Jego dłonie zawędrowały do jej pupy i ścisnęły ją mocno, kiedy skończył z wygłupianiem się i zabrał się na serio do oralnej pracy. Wiedział bardzo dobrze, co lubiła najbardziej - ssanie, lizanie oraz wchodzenie do środka językiem. Zamykając oczy, wkroczył do środka. Jej zapach, smak oraz obecność ogarnęły go ze wszystkich stron, podczas gdy ona szczytowała. Skryty za zamkiem jego spodni kutas domagał się uwagi, nie zadowalając się ani trochę pocieraniem o guziki. Jego erekcja musiała uspokoić się na jakiś czas, ponieważ to, co robił, było zbyt dobre, aby teraz zaprzestać. Kiedy uda Beth zaczęły drżeć, ściągnął ją na podłogę i nie zwalniając tempa, uniósł w górę jedną z jej nóg, podciągnął jej polar pod szyję i umieścił swoją dłoń pod stanikiem. Szczytując po raz kolejny, chwyciła się za jedną z nóg biurka, trzymając się mocno i zapierając wolną nogą o dywan. Jego nacisk popychał ich coraz dalej i dalej pod biurko, a on wciąż wywiązywał się ze swych królewskich obowiązków, dopóki nie był zmuszony skupić się jeszcze bardziej, aby zmieścić się ze swymi ramionami. - Muszę usiąść na czymś cięższym. Było to ostatnie składne zdanie, jakie powiedział. Jego odnalazło wejście do niej z łatwością, która mówiła wiele o wszystkich ćwiczeniach, które do tej pory odbyli i… O, tak, wciąż smakowało tak samo dobrze jak za pierwszym razem. Obejmując ją rękoma, ujeżdżał z pełną mocą, a ona cały czas nadążała za nim, podczas gdy burza szalejąca w jego ciele kumulowała mu się w jajach, dopóki nie zaczęły szczypać. Razem, on i jego krwiczka, poruszali się niczym jedność, dając, otrzymując, przyspieszając coraz to bardziej i bardziej, aż w końcu doszedł i kontynuował, doszedł i kontynuował, dopóki coś nie uderzyło go w twarz. Całkowicie zezwierzęcony, warknął i zamachnął się na to swymi kłami. Były to zasłony. W jakiś sposób wydobyli się spod biurka, minęli krzesło i zawędrowali aż pod ścianę. Beth wybuchnęła śmiechem, po czym on również i tak kołysali się wspólnie. Przewracając się na bok, Ghrom przycisnął swoją wybrankę do piersi i opuścił z powrotem jej polar oraz koszulkę, aby nie zmarzła. -

A więc co zaszło na spotkaniu? - zapytała w końcu.

-

Nikt z Rady się nie zjawił.

Zawahał się na chwilę, zastanawiając się, do jakiej grupy przypisać Mord ha. -

Nawet Mordh?

-

On tam był, jednak inni nie dotarli na miejsce. Najwyraźniej Rada się mnie boi, co nie

jest wcale złą rzeczą. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

104

Nagle chwycił ją za dłonie. - Ach, Beth, posłuchaj... - Tak? -

Szczerze, dobra?

-

OK.

-

Coś się wydarzyło. Dotyczy do Mordha... jego życia, nie czuję się komfortowo, mówiąc

ci o szczegółach, ponieważ to jego sprawa. Nie moja. Odetchnęła. -

Jeśli nie dotyczy to ciebie oraz Bractwa...

-

Dotyczy tylko dlatego, że stawia nas to w kłopotliwej sytuacji.

W której znalazłaby się również Beth, jeśli poznałaby szczegóły całej sprawy. Chodziło o to, że ochrona tożsamości znajomego symphaty stanowiła jedynie połowę problemu. Ghrom zorientował się ostatnio, że Bella nie miała pojęcia, kim był jej brat. Tak więc Beth musiałaby trzymać tę tajemnicę również z dala od Belli. Jego krwiczka skrzywiła się. -

Jeśli zapytam, jak dokładnie sprawa wygląda z waszej strony, dowiem się tego,

prawda? Ghrom skinął głową i czekał. -

Powiedziałbyś mi o tym, prawda?

-

Jasne.

Nie spodobałoby mu się to, ale powiedziałby Bez namysłu. -

Dobra... nie będę pytać. - Wychyliła się, by go pocałować. - I cieszę się, że pozwoliłeś mi

dokonać wyboru. - Widzisz, można mnie wytresować. Trzymając jej twarz, przyłożył kilka razy usta do jej ust, wyczuwając nań uśmiech, który rozświetlał jej wargi. -

A propos tresury, co powiesz na coś do jedzenia? – zapytała.

-

O, jak bardzo cię kocham.

-

Ja pódję.

-

Może najpierw cię trochę oczyszczę.

Zdjął z siebie koszulkę i ostrożnie wytarł całe jej uda aż do gniazdka. -

Robisz coś więcej, niż tylko mnie oczyszczasz - powiedziała, przeciągając się, podczas

gdy on pozwolił swoim dłoniom ocierać się pomiędzy jej udami. Rzucił się do przodu, chcąc ponownie jej dosiąść. -

Czy możesz mnie za to winić? Mmmm...

Roześmiała się i odepchnęła go. -

Jedzenie. A potem więcej seksu.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

105

Ugryzł ją w usta, myśląc przy tym, że jedzenie było strasznie przereklamowane. Jednak kiedy po chwili zaburczało jej w brzuchu, nie myślał już o niczym innym, jak tylko o nakarmieniu jej, zaś jego instynkt seksualny musiał ustąpić miejsca instynktowi opiekuńczemu. Umieszczając swoją szeroką dłoń na jej płaskim brzuchu, powiedział: -

Pozwól, że przyniosę ci...

-

Nie, to ja chcę obsłużyć ciebie. - Raz jeszcze dotknęła jego twarzy. - Zostań tutaj. Zaraz

wracam. Kiedy podniosła się, przewrócił się na plecy i upchał swego porządnie zużytego, lecz wciąż bardzo sztywnego fiuta w skórzane spodnie. Beth pochyliła się, by podnieść dżinsy, obdarowując go przy tym tak niesamowitym widokiem, że zaczął się zastanawiać, czy w ogóle da radę wytrzymać pięć minut, zanim znowu ją spenetruje. -

Wiesz, jak się czuję? - mruknęła, wciągając spodnie.

-

Jakbyś właśnie uprawiała miłość ze swoim brońcem i miała ochotę na jeszcze więcej

tego starego, dobrego bara-bara? Boże, uwielbiał ją rozśmieszać. -

Cóż, tak - powiedziała - lecz jeśli chodzi o jedzenie... mam ochotę na domową

potrawkę. -

A jest już zrobiona? Proszę, powiedz, że tak...

-

Zostało trochę wołowiny z... A co to za mina!

-

Wolałbym mieć ciebie mniej w kuchni, a więcej na mym...

Dobra, nie będzie już kończył tego zdania. Ona zdołała jednak prawidłowo wypełnić tę lukę -

Hmm, będę szybka.

-

Bądź, lilan, a zaserwuję ci taki deser, że zakręci ci się w głowie.

Uraczyła go znakomitym kołysaniem bioder, małym seksowym tańcem, który wprawił go w zachwyt, zaś w drzwiach zatrzymała się, spojrzała na niego, oświetlona przez światło padające z korytarza. I jego rozmyta wizja obdarzyła go najcudniejszym prezentem na rozstanie. W tym świetle ujrzał jej długie czarne włosy opadające na ramiona oraz zarumienioną twarz i smukłą sylwetkę wraz ze wszystkimi jej krągłościami. - Jesteś taka piękna - powiedział cicho. Beth uśmiechnęła się do niego łobuzersko, a bijący od niej zapach radości i szczęścia wzmógł się do tego stopnia, iż czuł tylko wszechobecną woń kwitnących nocą róż, pochodzącą od niej.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

106

Przyłożyła koniuszki palców do ust, którymi się zachwycał, i wysłała mu delikatny, powolny pocałunek. -

Zaraz będę z powrotem.

-

A wtedy się z tobą przywitam.

Choć biorąc pod uwagę to, jak był napalony, oboje najprawdopodobniej zaraz znajdą się pod biurkiem. Kiedy wyszła, leżał przez chwilę, nasłuchując, jak schodzi na dół wielkimi schodami. Następnie podniósł się z podłogi, odstawił krzesło na miejsce i zasiadł przy biurku. Sięgnął po okulary, by oszczędzając oczom przyćmionego światła kominka i pozwolił głowie opaść do tyłu... Pukanie do drzwi przyprawiło go o frustrujący i kłujący ból w skroniach. Rany, czy nie mógł mieć nawet dwóch sekund spokoju? Wnioskując po zapachu tureckiego tytoniu wiedział, kto czeka za drzwiami. - Wejdź, V. Kiedy brat wszedł do środka, woń tytoniu wymieszała się z subtelnym zapachem palonego drewna. -

Mamy problem - rzekł Vrhedny.

Chrom przymknął oczy i potarł grzbiet nosa, mając ogromną nadzieję, że ból głowy nie zamierzał utrzymywać się przez całą noc. - Mów. -

Ktoś przysłał nam mejla w sprawie Mordha. Dali nam dwadzieścia cztery godziny

na dostarczenie go do kolonii symphatów, pod groźbą ujawnienia glymerii miejsca jego schronienia oraz tego, iż wszyscy, wiedząc o jego tożsamości, nie podjęliśmy żadnej akcji. Oczy Ghroma natychmiast otworzyły się na całą szerokość. -

Co, kurwa?

-

Próbuję już ustalić coś na podstawie adresu. Wywołując odpowiednie zakłócenia

pola na łączu internetowym powinienem uzyskać dostęp do konta i dojść do tego, kto jest nadawcą. -

Cholera jasna... ciekawe, czy nie przesłano tego do nikogo innego. - Ghrom z trudem

przełknął ślinę, borykając się przy tym z narastającym bólem głowy, który przyprawiał go o mdłości. - Słuchaj, skontaktuj się z Mordhem, powiedz mu, co nam przysłano. Zobaczymy, co na to powie. Glymeria jest rozproszona i przerażona, lecz jeśli dotrą do nich tego typu informacje, nie będziemy mieli innego wyboru, jak podjąć jakieś działanie - w innym wypadku możemy spodziewać się tutaj zamieszek nie tylko ze strony arystokracji, ale również cywilów. -

Robi się. Wrócę z raportem.

-

Pospiesz się.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

107

-

Wszystko w porządku?

-

Tak. Idź zadzwonić do Mordha. Niech to szlag.

-

Kiedy drzwi się zamknęły, Ghrom stęknął. Delikatne światło kominka potęgowało

jeszcze agonię w jego skroniach, jednak nie zamierzał gasić płomienia. Całkowita ciemność nie była rozwiązaniem, nie po tym popołudniowym rozbudzeniu, zwłaszcza że pozostał mu jeszcze środek nocy. Przymknął powieki, starając się przezwyciężyć ból. Odrobina odpoczynku. Jedynie tego było mu trzeba Tylko odrobiny odpoczynku.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

108

16. PO POWROCIE DO ZERO SUM Xhex weszła tylnymi drzwiami do sektora dla VIP-ów, trzymając ręce w kieszeniach. Jako wampir nie zostawiała odcisków palców, ale zakrwawione dłonie to zakrwawione dłonie. No i miała na spodniach resztki Grady'ego. Właśnie na takie okazje, nawet w tak nowoczesnych czasach, klub posiadał staromodny, zionący ogniem piec w piwnicy Nie zameldowała się nikomu, tylko wślizgnęła się do biura Mordha i przeszła prosto do kolejnego pomieszczenia, jego sypialni. Na szczęście, miała mnóstwo czasu, żeby się przebrać i posprzątać, bo policja straci trochę czasu, szukając Grady ego. Mentalnie wydała de la Cruzowi polecenie, by zniknął na całą noc, ale świadomość takiego gościa jak on mogła przejąć kontrolę nad myślą, którą mu wszczepiła. Tak czy siak, miała przynajmniej kilka godzin. Już w apartamencie Mordha zamknęła drzwi na klucz i weszła pod prysznic. Puściła ciepłą wodę, rozbroiła się i ułożyła ubranie oraz buty przy zsypie, którego drugi koniec umieszczony był bezpośrednio w piecu. Pieprzyć Pana Pracza. Tacy jak ona potrzebowali takiego właśnie kosza na pranie. Weszła pod strumień wody ze swoim długim ostrzem i obmyła z równą starannością własne ciało i nóż. Wciąż miała na sobie druciane włosiennice; mydło szczypało w miejscach, kolczaste opaski wgryzały się w jej uda. Poczekała, aż ból przycichnie, by zdjąć najpierw jedną, później drugą… Ból był tak straszny, że całkowicie otępił jej nogi i wzbił się ku klatce piersiowej, wywołując kołatanie serca. Gdy oddech wyrwał się z jej ust, osunęła się na marmur, świadoma, że może stracić przytomność. Jakimś cudem ją zachowała. Przyglądając się czerwieni kwitnącej wokół odpływu, przywołała na myśl ciało Chrissy. W kostnicy człowieków jej poprzecinane szarymi żyłkami ciało zdawało się zawierać w sobie czarnobrązową krew. Krew Grady'ego miała barwę wina, ale - pewne jak cholera - za kilka godzin on także będzie wyglądać jak dziewczyna, którą zabił. Widziała go na stole ze I stali nierdzewnej, martwego, z krwią, która niegdyś furczała w jego żyłach, krzepnącą jak beton. Dobrze wykonała swoją pracę. Znikąd i zewsząd popłynęły łzy, którymi Xhex gardziła. Wstydząc się własnej słabości, ukryła twarz w dłoniach, choć nikt jej nie widział. Ktoś kiedyś chciał pomścić jej śmierć. Problem polegał na tym, że nie była wtedy martwa, choć pragnęła tego, gdy jej ciało poddawano działaniu różnych „instrumentów”. A cała ta J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

109

szopka z rycerzem na białym koniu nie wyszła jej mścicielowi na zdrowie. Rhezun wpadł w szał. Myślał, że ratuje wampira, a tu niespodzianka! Ryzykował życie, by zabrać do domu symphatę. Ups. Chyba zapomniała wspomnieć swojemu kochankowi o tym drobiazgu. Żałowała, że nie odkryła się przed nim. Biorąc pod uwagę to, kim była, miał prawo wiedzieć, a gdyby wiedział, być może wciąż należałby do Bractwa. Może znalazłby sobie sympatyczną samicę. Ale na pewno nie straciłby rozumu i powędrował Bóg wie gdzie. Pomstha to cholernie niebezpieczny biznes. W przypadku Chrissy się udało. Wszystko poszło zgodnie z planem Ale czasami ten, kogo chciało się pomścić, nie był tego wart. Pomyślała o Johnie Matthew i znowu pożałowała, że z nim spała. Rhezun był dla niej przygodą. John Matthew? Sądząc po bólu w piersi, który wywoływała myśl o nim, musiał być czymś o wiele ważniejszym - dlatego próbowała wyrzucić z myśli to, co stało się w suterenie. Problem tkwił w podejściu Johna Matthew do niej. Jego czułość groziła jej rozłamem, jego uczucia były delikatne i łagodne, pełne szacunku... kochające - choć przecież wiedział, kim była. Musiała usadzić go w miejscu, bo gdyby sam z tego nie zrezygnował, groziło jej spotkanie ich warg, a wtedy zatraciłaby się całkowicie. John Matthew był źródłem jej duszy, jak nazywali to symphaci, albo jej pyrokantem, jeśli posłużyć się językiem wampirów. Jej najważniejszą słabością. A w kontaktach z nim stawała się jeszcze słabsza. Z nową falą bólu przywołała jego obraz widziany na monitorach ochrony, jego dłonie pieszczące Ginę. Ta wizja wywołała w niej ból, podobnie jak noszone przez nią cierniowe opacki, i nie mogła pozbyć się myśli, że zasłużyła sobie na oglądanie, jak on rzuca się w wir bezmyślnego, pustego seksu. Zakręciła prysznic, podniosła włosiennice i nóż i wyszła z kabiny wrzucając metalowe drobiazgi do zlewu, by tamobciekły. Gdy wycierała się jednym z superluksusowych czarnych ręczników Mordha, zapragnęła… - Żeby był z papieru ściernego, tak? - rzucił od progu Mordh. Xhex zatrzymała się z ręcznikiem rozciągniętym w połowie pleców i spojrzała w lustro. Mordh opierał się o futrynę. Sobolowe futro nadawało mu wygląd wielkiego niedźwiedzia, a irokez i ostre purpurowe spojrzenie świadczyły że mimo metroseksualnych ciuchów był prawdziwym wojownikiem. -

Jak dzisiaj poszło? - zapytała, stawiając stopę na szafce, przesuwając czarną tkaninę

frotte ku kostce. -

Mógłbym cię spytać o to samo. Co się z tobą, do cholery, wyprawia?

-

Nic. - Podniosła drugą nogę. - Jak było na spotkaniu?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

110

Mordh nie spuszczał z niej oczu i to nie z powodu jej kompletnej nagości, ale dlatego, że nie robiła mu ona różnicy. Równie dobrze to Trez lub iAm mogli teraz świecić tyłkami. Choć dokrwiali się nawzajem, już od dawna nie widział w niej samicy. Może to właśnie pociągało ją w Johnie Matthew. Patrzył na nią, dotykał jej i traktował ją jak kobietę. Jakby była czymś cennym. Nie dlatego, że była od niego słabsza, ale dlatego, że była jedyna i wyjątkowa... Chryste, zbaw ją od estrogenu. Zresztą, to i tak był już czas przeszły. -

Spotkanie? - podrzuciła.

-

Dobra. Niech będzie po twojemu. Rada? Nie zjawiła się, było tylko to. - Mordh

wyjął z kieszonki na piersi długą, płaską kopertę i rzucił ją na szafkę. - Później będziesz mogła sobie przeczytać. W skrócie, wyszło na to, że mój sekret od dawna nie jest sekretem. Ojczym wypaplał wszystko w drodze do Zanikhu i tylko cudem to gówno nie wypłynęło wcześniej. -

Sukinsyn.

-

Tak przy okazji, to oświadczenie. Nie jakieś tam gryzmoły na serwetce, - Mordh

potrząsnął głową. - Wybieram się do domu Monsthera. Sprawdzę, czy nie ma jakichś zapasowych egzemplarzy -

Mogę się tym zająć.

Fiołkowe oczy się zwęziły. -

Bez urazy, ale dziękuję. Nie wyglądasz najlepiej.

-

Tak ci się zdaje, bo od jakiegoś czasu nie widziały nago. Wciągnę tylko skóry i

znowu uznasz mnie za twardą sztukę. Mordh powędrował spojrzeniem do szarpanych ran na jej udach. -

Jakoś trudno mi zrozumieć, że czepiałaś się tego, co robiłem z ramieniem, a sama

doprowadzasz swoje nogi do ta. kiego stanu. Okryła się ręcznikiem. -

Jutro wybiorę się do Monsthera.

-

Czemu brałaś prysznic?

-

Byłam cała we krwi.

Uśmiech pojawił się na twarzy Mordha i odsłonił jego kły. -

Znalazłaś Grady'ego.

-

Tak.

-

Słoooooodko.

-

W każdej chwili może do nas wpaść policja.

-

Nie mogę się doczekać.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

111

Xhex osuszyła włosiennice i nóż, po czym minęła Mordha i przeszła do niewielkiej części garderoby, która należała do niej. Wyciągając świeże skóry i czarną koszulkę, spojrzała na niego przez ramię. -

Mógłbyś dać mi ciut prywatności?

-

Masz zamiar znowu to na siebie włożyć?

-

Jak tam twój zapas dopaminy?

Mordh zaśmiał się i skierował w stronę drzwi. Zajmę się przeszukaniem domu Monsthera. Ostatnio odwaliłaś dość brudnej roboty

-

za innych. -

Poradzę sobie.

-

Ale to nie znaczy, że musisz. - Sięgnął do kieszeni i wyjął komórkę.

-

Jasny gwint, zapomniałem włączyć.

Gdy ekranik się zaświecił, spojrzał i… zadrżał. Dosłownie. Może to dlatego, że zdjęła włosiennicę i jej symphacka natura nie potrzebowała wiele czasu, by się wynurzyć, ale nie mogła się powstrzymać od patrzenia na niego: słabość, którą okazał, budziła jej ciekawość. Nie zauważyła jednak siatki jego emocji... ale pachniał jakoś inaczej. - Piłeś czyjąś krew - stwierdziła.

Mordh zamarł, ale zdradził go bezruch wielkiego ciała. - Nie próbuj kłamać - mruknęła. - Czuję to.

Mordh wzruszył ramionami, więc przygotowała się na wymówkę w stylu „to nic takiego”. Już nawet otwierał usta, nadając twarzy znudzoną minę, którą odpychał ludzi od siebie. Ale nic nie powiedział. Nie potrafił jej odprawić. -

Nieźle. - Xhex potrząsnęła głową. - To poważna sprawa, co?

Najwyraźniej stać go było tylko na zignorowanie pytania. -

Kiedy się ogarniesz, wezwij Treza i iAma. Omówimy sytuację przed zamknięciem.

Mordh obrócił się na pięcie i wrócił do biura. Zabawne, pomyślała, podnosząc jedną ze stalowych opasek i zabierając się do zapięcia jej na udzie. Nigdy nie przypuszczała, że zobaczy go w takim stanie. Nigdy. To prowadziło do pytania, kim była tamta. I jak wiele o nim wiedziała. Mordh podszedł do biurka i usiadł z telefonem w dłoni. Ehlena zostawiła mu wiadomość na poczcie głosowej, ale zamiast tracić czas na jej odsłuchanie, zaczął wybierać jej numer i... Przychodząca rozmowa była jedyną, która mogła go oderwać od zadzwonienia do niej. Odebrał. -

Z którym bratem rozmawiam?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

112

-

Vrhedny.

-

Co jest, stary?

-

Nic dobrego.

Bezbarwny ton jego głosu przypomniał Mordhowi wiadomości o wypadkach samochodowych. Tych paskudnych, kiedy do uwolnienia ciał potrzeba było nożyc do cięcia blachy. -

Mów.

'

Brat mówił i mówił, i mówił. E-mail. Zdjęta przykrywka. Deportacja. Po tym musiała zapaść długa cisza, aż wreszcie Mordh usłyszał swoje imię. -

Jesteś tam? Mordh? Stary?

-

Tak, jestem. - Tak jakby. Nie mógł się skupić przez głuchy ryk w jego głowie,

przypominający walące się na niego ściany budynku. -

Słyszałeś, o co pytałem?

-

Tego... nie. - Ryk stał się głośniejszy, jakby na klub zrzucono bomby i teraz ściany i

sufit zapadały się do środka. -

Próbowałem namierzyć nadawcę mejla i jestem prawie pewien, że adres IP wskazuje

na północ, w pobliżu kolonii albo i na jej terenie. Nie sądzę, żeby to był jakiś wampir. Znasz kogoś z tamtych okolic, kto mógłby próbować zniszczyć twoją przykrywkę? Czyli Księżniczce znudziła się zabawa w szantaż. -

Nie.

Teraz to V zamilkł. -

Jesteś pewien?

-

Tak.

Księżniczka postanowiła wezwać go do domu. A gdyby odmówił, z pewnością wysłałaby wiadomość do wszystkich członków glymerii i ujawniła sekret Mordha, wciągając w to przy okazji Ghroma i całe Bractwo. A w połączeniu z ujawnionym dziś oświadczeniem? Życie, jakie dotąd pędził, skończyło się. Ale Bractwo nie musiało o tym wiedzieć. -

Mordh?

Martwym głosem powiedział: -

To tylko skutek gówna Monsthera. Nie przejmuj się.

-

Co się, u licha, stało?

Ostry głos Xhex dobiegający od strony sypialni pomógł mu się skupić. Jej spojrzenie, jej silne ciało i bystre szare oczy były mu znane jak własne odbicie - i z wzajemnością. Dlatego wystarczyło jej jedno spojrzenie na niego, by wiedzieć, co się dzieje. Krew odpłynęła jej z twarzy. -

Co ona zrobiła? Co ta suka ci zrobiła?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

113

-

Muszę kończyć, V Dzięki za telefon.

-

Mordh? - wtrącił brat. - Słuchaj, stary, może jeszcze powęszę za tym nadawcą...

-

Strata czasu. Tam nikt o niczym nie wie. Zaufaj mi.

Mordh rozłączył się i nim Xhex zdążyła coś powiedzieć, wybrał numer poczty głosowej i odsłuchał wiadomość od Ehleny. Choć i tak wiedział już, co nagrała. Wiedział dokładnie… „Cześć, Mordh. Właśnie była u mnie ta... samica. Wygadywała o tobie mnóstwo bzdur. Ja tylko... cóż, pomyślałam, że powinieneś o tym wiedzieć. Prawdę mówiąc, ona jest jakaś dziwna. W każdym razie, mógłbyś zadzwonić i mi to wyjaśnić? Byłabym wdzięczna. Pa". Skasował wiadomość, rozłączył się i położył telefon na biurku. Xhex podeszła do niego, ale w tej samej chwili ktoś zapukał. -

Daj nam dwie minuty, Trez - powiedziała. - Weź Raptusa i nikogo nie wpuszczajcie.

-

Co się...

-

Już. Proszę.

Mordh wpatrywał się w telefon, niemal nie zauważając szurania i zamykania drzwi. -

Słyszałaś? - zapytał cicho.

-

Co słyszałam? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, podchodząc bliżej i klękając

przy jego krześle. -

Ten dźwięk.

-

Mordh, co ona zrobiła?

Spojrzał jej w oczy i ujrzał swoją matkę na łożu śmierci. Zabawne, obie miały w oczach takie samo błaganie. I obie należały do osób, które pragnął chronić. Na tej samej liście była Ehlena. I jego siostra. Podobnie jak Ghrom i Bractwo. Mordh pochylił się i ujął jej podbródek. To tylko sprawy Bractwa, a ja jestem cholernie zmęczony.

-

Jedno i drugie pewne jak cholera. Mogę cię o coś spytać? Tak? Gdybym poprosił, żebyś zajęła się w moim imieniu pewną samicą, zrobiłabyś to? Tak, do licha ciężkiego, pewnie. Chryste, od ponad dwudziestu lat chciałam zabić

tę dziwkę. Opuścił ręce, a później wyciągnął przed siebie dłoń.

-

Przysięgnij na swój honor.

Xhex uścisnęła jego dłoń jak mężczyzna; nie był to zwykły dotyk, ale przysięga.

-

Masz moje słowo. Cokolwiek zechcesz.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

114

-

Dzięki. Posłuchaj, Xhex, muszę się przespać... Najpierw musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Bo mnie nie wypuścisz?

Przysiadła na piętach.

-

Co. Tu. Się. Do cholery. Wyrabia. Vrhedny ma kolejne złe wieści. Kurde, Ghrom znowu ma problemy z glymerią? Póki glymerią istnieje, nie pozbędzie się ich.

Zmarszczyła brwi.

-

Dlaczego myślisz o plaży z lat osiemdziesiątych? Bo nieśmiertelniki wrócą do łask. Mam takie przeczucie. I przestań mnie sondować.

Długie milczenie.

-

Zrzucę to na karb śmierci twojej matki.

Pomyślał o klubie. Miejsca, w których się obracał, podobnie jak ubrania, samochód, przyjaciele i znajomi, są wynikiem tego, w jaki sposób żyje. A jego życie było mroczne, podejrzane, pełne przemocy. Jego śmierć też taka będzie. Zasłużył na to, gdzie miał pójść. Kierując się ku drzwiom, postanowił postąpić słusznie. Ten jeden raz w swoim życiu chciał zrobić właściwe rzeczy we właściwym czasie. Chciał zrobić je dla tej niewielkiej grupki osób, które kochał.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

115

17. PRZEBYWAJĄCY W REZYDENCJI BRACTWA TOHR siedział w sali bilardowej; krzesło ustawił tak, by móc wygodnie obserwować drzwi w przedsionku. W prawej dłoni trzymał nowiusieńki, czarny zegarek, który właśnie nastawiał, przy lewym łokciu miał wysoką szklankę z kawowym shake’em. Z zegarkiem już prawie skończył, napoju ubyła najwyżej jedna czwarta. Jego żołądek jeszcze niezbyt dobrze sobie radził z jedzeniem, którym go napełniał, ale obchodziło go to tyle, co zeszłoroczny śnieg. Musiał szybko przybrać na wadze, więc lepiej byłoby, gdyby jego wnętrzności przyzwyczaiły się do nowych zwyczajów. Ostatnie bipnięcie i zegarek zacisnął się pewnie na jego nadgarstku, świecąc godzinę 4.57 rano. Tohr znów rzucił okiem na drzwi. Pieprzyć zegarek i jedzenie. Tak naprawdę czekał, aż John wejdzie przez te drzwi z Khillem i Blastem. Chciał, żeby jego dzieciak wrócił bezpiecznie do domu. Choć John nie był już dzieckiem i nie był jego, od kiedy zostawił go na lodzie rok temu. -

Jak możesz tego nie oglądać?

Na dźwięk głosu Lassitera podniósł szklankę i pociągnął słomkę, żeby znów nie spławić tego dupka. Anioł uwielbiał telewizję, ale nie potrafił się na dłużej skoncentrować na jednym. Zawsze skakał po kanałach. Kto wiedział, co ogląda tym razem. -

Bo wiesz, to kobieta, sama na świecie. Niezła sztuka i w obcisłym wdzianku. Świetny

program. Tohr obejrzał się przez ramię. Anioł wyciągnął się na kanapie z pilotem w dłoni i z głową opartą o poduszkę, na której Marissa wyhaftowała „Kły za Wspomnienia". A na płaskim ekranie widać było... Tohr prawie zakrztusił się shake'em. -

Co ty, do licha, oglądasz? To Mary tyler Moore, idioto.

-

Tak się nazywa?

-

Aha. I bez obrazy, ale to nie jest najlepszy program do robienia sobie dobrze.

-

Dlaczego?

-

Wiesz, to tylko stopień wyżej od produkcji na żywo. Równie dobrze mógłbyś sobie

malować paznokcie u nóg. -

Nieważne. Podoba mi się.

Anioł najwyraźniej uważał, że nie ma większej różnicy między sitcomami MTM na Nick at Nite a MMA na Spike. Jeśli któryś z braci się o tym dowie, Lassiter dostanie po dupie. - Hej, Rankohr! - zawołał w stronę jadalni. - Chodź zobaczyć, co leci w telewizorni!

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

116

Hollywood wszedł z talerzem pełnym tłuczonych ziemniaków i pieczonej wołowiny. Właściwie nie wierzył w wartość warzyw, uważając je za „kaloryczną stratę miejsca”, więc zielony groszek nie został odgrzany razem z resztą. -

Co tam leci... O, hej! Mary Tyler Moore. Uwielbiam ją. - Rankohr usadowił się obok

anioła na jednym z wysokich stołków. - Świetne ciuchy. Lassiter rzucił Tohrowi spojrzenie „a nie mówiłem”. -

A Rhoda jest całkiem, całkiem.

Przybili sobie żółwika. -

Święta racja.

Tohr wrócił do swojego shake'a. -

Przynosicie hańbę rodzajowi męskiemu.

-

Niby dlaczego? Że nie kręci nas Godzilla? – odparł Rankohr.

-

Ja przynajmniej nie muszę się kryć. Wy powinniście oglądać to coś w zamknięciu.

-

Nie mam potrzeby ukrywać swoich preferencji. - Rankohr uniósł brwi, skrzyżował

nogi i wyprostował mały palec u dłoni trzymającej widelec. - Jestem, jaki jestem. -

Nie kuś mnie takim wyznaniem - mruknął Tohr, ukrvwając uśmiech za słomką.

Kiedy przez dłuższy czas trwała cisza, podniósł wzrok, gotowy podtrzymać... Rankohr i Lassiter wpatrywali się w niego z ostrożnym uznaniem. -

Do licha, nie patrzcie tak na mnie.

Rankohr otrząsnął się pierwszy. -

Nie mogę się powstrzymać. Jesteś taki sexy w tych luźnych portkach. Muszę sobie

takie sprawić, bo nic mnie tak nie kręci jak dwa worki na śmieci zeszyte w kroku. Lassiter przytaknął. -

Absolutnie śmieciastyczne. Chyba też tak przerobię sobie worek.

-

Kupiłeś je w Home Depot? - Rankohr przechylił głowę z bok. - W dziale odpadów?

Zanim Tohr zdążył się odgryźć, wciął się Lassiter. -

Rany, mam tylko nadzieję, że będę dobrze wyglądać z krokiem w kolanach, jakbym

miał coś w portach. Przeszedłeś jakieś szkolenie? Czy to tylko brak dupy? Tohr musiał się roześmiać. -

Otaczają mnie dupy. Zaufaj mi.

-

To wyjaśnia, dlaczego tak swobodnie czujesz się bez niej.

Rankohr nie odpuszczał. -

Tak, w sumie to masz figurę podobną do Mary Tyler Moore. Dziwię się, że aż tak za

nią nie przepadasz. Tohr powoli pociągnął mleczny napój. -

Poczekaj, jak tylko przybiorę na wadze, to cię za to spiorę.

Na twarzy Rankohra wciąż widniał uśmiech, lecz jego spojrzenie spoważniało. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

117

-

Już się nie mogę doczekać.

Tohr wrócił do obserwowania drzwi, odcinając się od nich i kończąc przekomarzanie, bo nagle wydało mu się nie na miejscu. Lassiter i Rankohr nie wzięli z niego przykładu. Razem tworzyli Paplającą Parkę z piekieł, nabijającą się z siebie nawzajem i z tego, co było w telewizji, z jedzenia Rankohra i z kolczyków anioła, i z... Gdyby tylko mógł obserwować drzwi wejściowe z innego miejsca, Tohr już dawno by się tam... Rozległ się sygnał alarmowy. Ktoś otworzył zewnętrzne drzwi do rezydencji. Chwila ciszy, a po niej kolejne bipnięcie i dzwonek. Gdy Fritz popędził odpowiedzieć na wezwanie, Tohr usiadł prosto, co wyglądało żałośnie, jeśli wziąć pod uwagę, w jakim był stanie. Wzrost nie mógł mu zrekompensować tego, że ważył mniej nawet niż krzesło, na którym posadził swój nieistniejący tyłek. Pierwszy wkroczył Khill ubrany na czarno, ćwieki biegnące wzdłuż jego ucha i znaczące dolną wargę chwytały światło. Po nim Blasth, ubrany jak Pan Prymus, w kaszmirowym swetrze ze stójką i spodniami w kant. Skierowali się w stronę schodów, z wyrazami twarzy tak różnymi jak ich stroje. Khill miał z pewnością udaną noc, o czym świadczył uśmieszek z gatunku „miałem dziś panienkę, i to niejedną”. Blasth z kolei wyglądał jak po wizycie u dentysty, ponury, z oczami wbitymi w posadzkę, Może John nie wracał. Ale gdzie miałby się zatrzymać... Kiedy pojawił się John, Tohr nie mógł się powstrzyma wstał, ale zachwiał się i musiał się przytrzymać krzesła. Twarz Johna nie wyrażała absolutnie nic. Włosy miał zmierzwione, z pewnością jednak nie przez wiatr, a na szyj liczne zadrapania, jakby od kobiecych paznokci. Pachniał Jackiem Danielsem, kilkoma rodzajami perfum i seksem. Wyglądał sto lat starzej niż wtedy, kiedy siedział przy lóżku Tohra zaledwie kilka nocy wcześniej. Już nie był dzieckiem. Był w pełni dojrzałym samcem, walczącym z trudnym okresem w sposób sprawdzony przez wielu przed nim. Tohr opadł na krzesło, sądząc, że zostanie zignorowany, ale John obrócił się, jakby wiedział, że ktoś go obserwuje. Zauważył spojrzenie Tohra. Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Machnął mu tylko ręką i szedł dalej. - Martwiłem się, że nie wrócisz do domu - powiedział głośno Tohr. Khill i Blasth zatrzymali się. Rankohr i Lassiter zamilkli. Ciszę wypełniły głosy Mary i Rhody. John zatrzymał się tylko na chwilę, by zamigać: To nie jest dom. To mieszkanie. Muszę gdzieś mieszkać.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

118

Nie zaczekał na odpowiedź, a wzruszenie ramionami było dowodem, że nie byłby nią nawet zainteresowany. Tohr mógł mówić o tym, jak im wszystkim zależy na Johnie, póki by mu język nie odpadł, ale chłopak i tak by tego nie słuchał. Gdy wszyscy trzej zniknęli na szczycie schodów, Tohr dokończył shake'a, zabrał szklankę do kuchni i wstawił ją do zmywarki. Psaniec nawet go nie zapytał, czy chce coś jeszcze do jedzenia lub picia. Tylko Beth mieszała gulasz i popatrywała na niego z miną sugerującą, że najchętniej wcisnęłaby mu miskę, żeby się tam nie kręcił. Wędrówka na drugie piętro była długa i męcząca, i to nie z powodu fizycznej słabości. Cholernie zawiódł Johna i teraz zbierał tego owoce. Niech to szlag! Trzask i wrzaski dobiegające zza zamkniętych drzwi gabinetu brzmiały tak, jakby ktoś został zaatakowany. Ciało Tohra pomimo swej słabości zareagowało instynktownie, uderzając w drzwi i wyważając je. Ghrom kucał za biurkiem z ramionami wyciągniętymi przed siebie, komputer i papiery leżały porozrzucane, jakby je od siebie odepchnął, krzesło przewróciło się na podłogę. Opaskę zwykle osłaniającą oczy trzymał w ręku i patrzył wprost przed siebie. - Mój panie… - Czy światło się pali? – Ghrom ciężko oddychał. – Czy to cholerne światło się pali? Tohr pospiesznie podszedł i złapał go za ramię. - Tak, na korytarzu, I pali się ogień. O co… Potężne ciało Ghroma zaczęło trząść się tak gwałtownie, że Tohr musiał go podtrzymać, co wymagało więcej mięśni, niż aktualnie posiadał. Cholera, obaj będą w kłopotach jeśli ktoś mu nie pomoże. Gwizdnął długo i głośno, po czym znów zajął się królem. Rankohr i Lassiter przybiegli jako pierwsi. Wpadli przez drzwi. -

Co, u licha?

- Zapalcie światło! - ponownie wrzasnął Ghrom – Niech ktoś zapali światło, do cholery! Gdy tylko Lahser usiadł przy granitowym blacie w wykończonej czerwonym piaskowcem pustej kuchni, jego nastrój znacznie się poprawił. Nie, nie zapomniał o braciach odchodzącym ze skrzynkami z bronią i słojami zabójców. Ani o zniszczonej siedzibie Hunderbred. Ani o ucieczce Grady’ego. Ani o tym, że gdzieś na północy pewien symphata zaczynał się wściekać, bo Lahser jeszcze się tam nie wybrał, by kogoś sprzątnąć. Ale, forsa odwracała uwagę. A mnóstwo forsy robiło to jeszcze lepiej. Obserwował, jak pan D przynosi kolejną papierową torbę z logo Hannaford. Wysypały się z niej kolejne pliki banknotów, każdy z nich zabezpieczony tanią, gumową opaską. Kiedy reduktor skończył, blatu prawie nie było spod nich wdać. „Genialny sposób na uspokojenie reduktorów” , pomyślał Lahser, patrząc jak Pan D kończy składać torby. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

119

- Ile tego jest? - Siedemdziesiąt dwa tysiące siedemset czterdzieści. Powiązałem je setkami.

Lahser podniósł jeden z plików. To nie była elegancka czysta waluta, jaką dostawało się w banku. To były brudne pogniecione pieniądze, wyzwolone z kieszeni dżinsów, prawie pustych portfeli i poplamionych kurtek. Niemal czuł bijący od nich zapach desperacji. - Ile towaru nam zostało? - Wystarczy na jeszcze dwie takie noce, ale nie więcej. I zostanie nam już tytko dwóch

dilerów, poza tą grubą rybą. - Mordhem się nie przejmuj. Sam się nim zajmę. I na razie nie zabijaj pozostałych

sprzedawców. Przyprowadź ich do centrum przesłuchań, przydadzą się nam ich kontakty Chcę wiedzieć, gdzie i jak kupują. - Rzecz jasna, równie dobrze mogli zaopatrywać się u Mordha, ale może być ktoś jeszcze jakiś podatny na wpływy człowiek. - Z samego rana zorganizujesz jakiś sejf i schowasz to do niego. To nasz kapitał i nie możemy go stracić. - Tak jest - Kto z tobą sprzedawał?

- Pan N i pan I. Świetnie. Popaprańcy, którzy pozwolili Grady'emu prysn. No, ale przynajmniej sprawdzali się na ulicy; a Grady’ego spotkał pomysłowy i nieprzyjemny koniec. A do tego Lahser miał przyjemność zobaczyć Xhex w akcji. Nie wszystko było stracone. Nir mógł się doczekać wizyty w Zero Sum. A jeśli chodzi o N i I - śmierć byłaby dla nich zbyt łagodną karą, ale na razie potrzebował ich na ulicy, żeby kosili szmal. - Po zmroku ci dwaj mają rozprowadzić towar. - Myślałem, że chce pan... - Po pierwsze, ty nie myślisz. A po drugie, potrzebujemy tego więcej. - Rzucił zniszczony plik na stos gotówki. – Moje plany wymagają pieniędzy. - Tak jest. Nagle Lahsowi przyszła do głowy nowa myśl, więc sięgnął odrzucony przed chwilą plik banknotów. Ciężko było się ich pozbywać, choć należały do niego, a sama wojna wydała mu się mniej interesująca. Pochylił się, zgarnął papierową torbę i napełnił ją gotówką. -

Wiesz, jak wygląda mój lexus.

-

Tak jest. Zajmij się nim. - Sięgnął do kieszeni i rzucił panu D Kluczyki. – Twoja nowa bryka.

Skoro masz mnie reprezentować na ulicy, musisz być rozpoznawalny i wiarygodny. - Tak jest!

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

120

Lahser przewrócił oczami, myśląc, jak niewiele potrzeba by zmotywować idiotę.

'

- Nie schrzań niczego, kiedy mnie nie będzie, jasne? -

Dokąd się pan wybiera?

-

Manhattan. Będę pod telefonem. Na razie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

121

18. GDY

NASTAŁ CHŁODNY PORANEK

i chmury upstrzyły mlecznobłękitne niebo, José de la Cruz

wjechał na cmentarz Pine Grave i zaczął krążyć między rzędami nagrobków. Wąskie, pokręcone alejki przypomniały mu „Życie”, grę planszową, w którą w dzieciństwie bawił się z bratem. Każdy gracz miał autko z sześcioma otworami i pionek, który go reprezentował. Gra się toczyła, pionek przesuwał się po planszy i zbierał pionki, przedstawiające żonę i dzieci. Celem było zdobyvie ludzi, pieniędzy i szans, zapełnienie otworów w samochdzie, wypełnienie tej pustki, z którą się zaczynało. Rozejrzał się, myśląc, że gra zwana Prawdziwym Życiem kończyła się wypełnieniem dziury w ziemi samym sobą. Tego raczej nikt nie chciał uczyć dzieciaków. Dotarł do grobu Chrissy i zaparkował w tym samym miejscu, w którym czatował zeszłej nocy. Przed nim stały trzy radiowozy, czterech mundurowych w ciepłych kurtkach, a od jednego nagrobka do drugiego rozciągała się żółta taśma wyznaczająca miejsce zbrodni. Zabrał z sobą kawę, choć była już co najwyżej ciepława, i ruszył w stronę kolegów, między nogami których zobaczył podeszwy czyichś butów. Jeden z gliniarzy obejrzał się przez ramię i wyraz jego twarzy ostrzegł Joségo, jaki jest stan ciała. -

Witam... detektywie.

-

Charlie, jak idzie?

-

Tego... dobrze.

Taaa, jasne. -

Skoro twierdzisz.

Pozostali policjanci spojrzeli na de la Cruza. Każdy z nich miał taki wyraz twarzy, który mówił, że jaja schowały im się gdzieś w głąb brzucha. Za to fotografem była kobieta znana z tego, że miała problemy osobiste. Gdy pochyliła się i zaczęła robić zdjęcia, na jej twarzy pojawił się uśmiech, jakby cieszył ją ten widok. A może nawet zamierzała zachować sobie jedną z odbitek w portfelu. Grady skończył w kawałkach. Dosłownie. -

Kto go znalazł? - zapytał José, przykucając, żeby lepiej przyjrzeć się ciału. Czyste

cięcia. Całe mnóstwo cięć. Robota profesjonalisty. -

Dozorca - odpowiedział policjant. - Jakąś godzinę temu.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

122

-

Gdzie go znajdę? - José wstał i odsunął się na bok, by nienawidząca facetów

fotografka mogła kontynuować prace. - Chcę z nim porozmawiać. -

Pije kawę w swojej kanciapie. Potrzebował tego. Strasznie go wzięło.

-

Nie dziwię się. Większość ciał tutaj nie leży jednak na powierzchni.

-

Skończyłam z ciałem - rzuciła kobieta, zakrywając obiektyw. - Śladami na śniegu

zajęłam się wcześniej. José obszedł miejsce zbrodni, uważając, by nie pozacierać różnych śladów w śniegu oznaczonych niewielkimi numerkami. Wiedział, co tu zaszło. Grady próbował uciec przed tym, kto go dopadł i nie udało mu się to. Sądząc po smugach krwi, ktoś go zranił, prawdopodobnie na tyle tylko, by pozbawić możliwości ucieczki, a gdy mężczyzna dotarł do grobu Chrissy, napastnik niemal poszatkował go na kawałki. José wrócił do ciała i rzucił okiem na nagrobek. Dostrzegł brązowy ślad biegnący z góry na dół. Zaschnięta krew. Gotów był się założyć, że ktoś rozlał ją tam celowo, gdy jeszcze była ciepła: spłynęła do wyrzeźbionych liter układających się w napis CHRISTIANNE ANDREWS. -

Masz to? - zapytał.

Fotografka spojrzała na niego. Zdjęła przesłonę, zrobiła zdjęcie, zakryła obiektyw. -

Dzięki - powiedział. - Odezwiemy się, jeśli będziemy jeszcze czegoś potrzebować.

„Albo kiedy znajdziemy innych facetów tak posiekanych”, dodał w myślach. Raz jeszcze rzuciła okiem na Grady'ego. -

Cała przyjemność po mojej stronie.

„To widać”, pomyślał, pociągając łyk kawy i krzywiąc się. Stara. Zimna. Wstrętna. I to nie tylko fotografka. Chryste, jawajska kawa z posterunku była ohydna i gdyby nie był na miejscu zbrodni, wylałby te pomyje i zgniótł styropianowy kubek. Rozejrzał się po okolicy. Drzewa, za którymi można się schować. Światła wyłącznie przy drodze. Bramy zamykane na noc. Gdyby tylko został trochę dłużej... mógłby powstrzymać zabójcę przed wykastrowaniem Grady’ego, podać sukinsynowi ostatni posiłek i bez wątpienia cieszyć się jego śmiercią -

Cholera by to...

Szary radiowóz z herbem okręgu na drzwiach zwolnił i zatrzymał się, wysiadł z niego mężczyzna z czarną torbą i podbiegł do reszty. -

Przepraszam za spóźnienie.

-

Nie ma sprawy, Roberts. - José uścisnął dłoń lekarza. - Chcielibyśmy poznać

przybliżony czas zgonu. -

Pewnie, ale będzie mocno przybliżony. Może w czterogodzinnych zawiasach?

-

Cokolwiek ustalisz, będzie świetne.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

123

Gdy mężczyzna przysiadł na piętach i zabrał się do pracy, José znów się rozejrzał, po czym podszedł i przyjrzał się odciskom stóp. Trzy różne ślady. Jedne z nich należały do Grady’ego. Dwa pozostałe zostaną odlane w gipsie i przebadane przez ekipę z CSI, która mogła wpaść w każdej chwili. Jeden ze śladów był mniejszy od pozostałych. Był gotów postawić swój dom, samochód i polisy obu córek, że te ślady należały do kobiety. Ghrom siedział sztywno wyprostowany na krześle, mocno ściskając ramiona. W pokoju była Beth i po jej zapachu wiedział, że jest śmiertelnie przerażona. Poza nią byli też inni. Rozmawiali. Chodzili. Widział tylko ciemność. -

Agrhes już tu jedzie - obwieścił Tohr, stając w drzwiach. Jego głos uciszył zebranych

niczym przycisk w pilocie. - Doktor Jane właśnie rozmawia z nim przez telefon. Przywiozą go ambulansem z przyciemnianymi szybami. Tak będzie szybciej , niż gdyby Fritz po niego pojechał. Ghrom nalegał, by zaczekali kilka godzin, nim zadzwonią do doktor Jane. Miał nadzieję, że wzrok sam mu wróci. Wciąż miał nadzieję. A raczej się o to modlił. Beth była silna. Stała przy nim, trzymając go za rękę, gdy walczy! z ciemnością. Ale jakąś chwilę temu musiała na moment wyjść, a gdy wróciła, wyczuł od niej zapach łez, choć z pewnością dokładnie je otarła. To właśnie wtedy zdecydował się wezwać ekipę w białych kitlach. -

Jak długo? - zapytał szorstko Ghrom.

-

Za jakieś dwadzieścia minut.

Zapadła cisza, ale Ghrom wiedział, że pozostali bracia są przy nim. Słyszał, jak Rankohr odwija z papierka kolejny lizak. V strzelił zapalniczką i dmuchnął obłok dymu z tureckiego tytoniu. Butch żuł gumę, a jego trzonowce cicho nią potrzaskiwały niczym buty do stepowania na solidnej, drewnianej podłodze. Z trzymał w ramionach Nallę; jej słodki, rozczulający zapach i sporadyczne gruchanie dobiegało z drugiego końca pokoju. Nawet Furiath był z nimi, stał ze swoim bliźniakiem i bratanicą. Wiedział, że są obok... a jednak był sam. Całkowicie sam, uwięziony głęboko w swoim ciele, spętany przez ślepotę. Zacisnął pięści na poręczach krzesła, żeby nie krzyczeć. Chciał być silny dla swojej krwiczki, dla swoich braci, dla swojej rasy. Chciał rzucić kilka dowcipów, wyśmiać swoją przypadłość jako coś, co wkrótce minie, pokazać, że wciąż ma jaja i co nieco w głowie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

124

Odkaszlnął. Ale zamiast czegoś w stylu: „No więc, do baru wchodzi facet z papugą na ramieniu...”, powiedział: -

To właśnie widziałeś?

Ton jego głosu był gardłowy i wszyscy wiedzieli, do kogo się zwracał. V odpowiedział cicho: -

Nie wiem, o czym mówisz.

-

Chrzanisz. - Ghrom tonął w ciemnościach, otoczony przez braci, którzy nie mogli go

dosięgnąć. To właśnie widział Vrhedny. — Zwyczajnie. Pieprzysz. -

Jesteś pewien, że chcesz teraz do tego wracać?

-

Czy to ta wizja? - Ghrom puścił krzesło i walnął pięścią w biurko. - Czy to ta twoja

cholerna wizja? -

Tak.

-

Lekarz już tu jedzie - wtrąciła szybko Beth, gładząc go po ramieniu. - Doktor Jane i

Agrhes to przedyskutują. Dowiedzą się, co to jest. Na pewno. Ghrom odwrócił się w kierunku, z którego dobiegał go głos Beth. Sięgnął po jej dłoń, ale to ona pochwyciła jego palce. Czy tak ma wyglądać przyszłość? Poleganie na kimś, kto zabierze go tam, gdzie trzeba? Poprowadzi jak cholernego kalekę? Nie załamuj się. Nie załamuj się. Nie załamuj... Powtarzał te trzy słowa tak długo, aż poczuł, że już nie grozi mu wybuch. A jednak, słysząc wchodzących do pokoju doktor Jane i Agrhesa, poczuł, że niebezpieczeństwo wybuchu powróciło. Wiedział, kto przyszedł, bo wszyscy przerwali to, czym się aktualnie zajmowali: palenie, żucie, odwijanie papierków. W ciszy słychać było tylko oddechy. A później męski głos: -

Mój panie, czy mogę zbadać twoje oczy?

-

Proszę.

Szelest ubrań... Agrhes ściągnął płaszcz. Ciche tąpnięcie, jakby coś wylądowało na biurku. Metal dzwoniący o metal - lekarz otworzył zamek swojej torby. Starannie modulowany głos Agrhesa: -

Jeśli się zgodzisz, dotknę teraz twojej twarzy, panie.

Ghrom skinął głową, wzdrygnął się pod delikatnym dotykiem i przez moment - gdy usłyszał pstryknięcie latarką - poczuł nadzieję. Z przyzwyczajenia napiął się, gotowy tui uderzenia światła w tę siatkówkę, którą Agrhes postanowi sprawdzić jako pierwszą. Boże, od kiedy tylko sięgał pamięcią, niechętnie patrzył na światło, a po przemianie ta niechęć jeszcze się wzmogła. I tak minęły lata... - Czy mógłby pan zabrać się wreszcie za badanie? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

125

-

Ja... mój panie, już je skończyłem. - Kolejne pstryknę, Agrhes najpewniej zgasił latarkę.

- Przynajmniej tę jego część. Milczenie. Dłoń Beth mocniej zacisnęła się na jego dłoni. - Co teraz? - naciskał Ghrom. - Co może pan zrobić teraz? Jeszcze więcej milczenia, od którego ciemność stawała się jeszcze czarniejsza. Racja. Nie mieli wielu opcji. Choć dziwiło go, że czuł się zaskoczony. Vrhedny... nigdy się nie mylił.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

126

19. GDY ZAPADŁA NOC, Ehlena rozkruszyła pigułki ojca na dnie jego kubka, a gdy proszek był już wystarczająco drobny, wyjęła z lodówki sok CranRas i dolała do leków. Jak nigdy była ojcu wdzięczna za narzucony porządek, bo myślami była daleko. Rzuciła okiem na zegarek. Niewiele czasu. Lusie zjawi się za jakieś dwadzieścia minut, podobnie jak samochód Mordha. Samochód Mordha. Nie on sam. Jakąś godzinę po tym, jak zadzwoniła i zostawiła wiadomość o jego byłej, otrzymała od niego nagranie. Nie telefon. Połączył się bezpośrednio z siecią, podał jej numer i nagrał się na pocztę. Jego głos był niski i poważny: „Ehleno, przykro mi, że tak cię potraktowano i obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy. Chciałbym się z tobą zobaczyć po zmroku, jeśli masz czas. Jeśli nie dostanę od ciebie odmownej wiadomości, o dziewiątej przyślę po ciebie samochód”. Pauza. „Naprawdę mi przykro”. Znała wiadomość na pamięć, bo odsłuchała ją chyba z tysiąc razy. Brzmiał zupełnie inaczej niż zwykle. Jakby mówił w innym języku. Rzecz jasna, nie spała w ciągu dnia i koniec końców doszła do wniosku, że można to zrozumieć na dwa sposoby. Albo był przerażony, że spotkała tamtą, albo miał trudne spotkanie. Albo jedno i drugie. Postanowiła nie wierzyć w ani jedno słowo wariatki z szalonym spojrzeniem. Do licha, ta samica zbytnio przypominała Ehlenie jej ojca, gdy przeżywał okres urojeń: skupiona wyłącznie na jednym, obsesyjna, w innej rzeczywistości. Chciała wyrządzić szkody i odpowiednio dobierała słowa. Mimo wszystko dobrze byłoby porozmawiać z Mordem. Przydałoby się jej trochę otuchy, ale przynajmniej nie będzie musiała czekać dłużej na spotkanie. Gdy była pewna, że w kuchni wszystko znajduje się tam, gdzie powinno, zeszła do pokoju ojca. Znalazła go w łóżku, z zamkniętymi oczami, leżącego nieruchomo. - Ojcze? - Nie poruszył się. - Ojcze? CranRas wylał się częściowo, gdy niemal rzuciła kubek na stolik. - Ojcze! Otworzył oczy i ziewnął. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

127

- Zaiste, córko moja, jak się miewasz? - Wszystko w porządku? - Przyjrżała mu się dokładnie, choć niemal całego okrywała go aksamitna kołdra. Był blady, włosy miał zmierzwione, ale oddychał bez problemów. - Czy coś ci... - Angielski nie jest zbyt przyjemny dla ucha, nie uważasz? Ehlena zamilkła. - Wybacz mi. Ja tylko... Dobrze się czujesz? - Zaiste, dobrze. Do późnego dnia myślałem nad kolejnym problemem, dlatego zamarudziłem w łóżku dłużej niż zwykle. Ufam, że powinienem pozwolić głosom brzmiącym w mojej głowie zawędrować na stronice. Jak sądzę, dając im nowe ujście, zyskam na tym. Ehlena poczuła słabość w kolanach i opadła na łóżko. -

Twój sok, ojcze. Czy chciałbyś go teraz wypić?

-

Och, przepysznie. Pokojówka jest taka przewidująca, że go przygotowała.

-

Tak, jest bardzo przewidująca. - Ehlena podała mu leki i obserwowała, jak pije. Jej

serce powoli zwalniało. Ostatnio jej życie przypominało komiks o Batmanie, ze wszystkimi BUM!, PAF! I LUP!, z nią samą obijającą się po stronach swojego własnego komiksu, póki nie dostała zawrotów głowy. Chyba będzie potrzebowała trochę czasu, zanim przestanie rozdmuchiwać każdy drobiazg do rozmiarów szalonego dramatu. Kiedy ojciec skończył pić, ucałowała go w policzek, powiedziała, że musi na chwilę wyjść i zabrała kubek na górę. Gdy jakieś dziesięć minut później Lusie zapukała do drzwi, umysł Ehleny pracował już normalnie. Miała zamiar zobaczyć się z Mordhem, cieszyć się jego towarzystwem, a po powrocie do domu podjąć dalsze poszukiwanie pracy. Wszystko będzie w porządku. Nim otworzyła drzwi wejściowe, wyprostowała się. -

Jak się masz?

-

W porządku. - Lusie obejrzała się przez ramię. - Wiesz, że przed twoimi drzwiami

czeka bentley? Ehlena uniosła brwi i wyjrzała. Rzeczywiście, przed jej nędzną czynszówką stał nowiusieńki, błyszczący, oszałamiający bentley. Nie na miejscu, jak diament na dłoni żebraczki. Drzwi od strony kierowcy się otwarły i zza kółka wstał niewiarygodnie piękny, ciemnoskóry samiec. -

Ehlena ?

-

Ja... Tak.

-

Przyjechałem po ciebie. Jestem Trez.

-

Możesz... dać mi chwilkę?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

128

-

Nie spiesz się. - Uśmiechnął się, odsłaniając przy tym kły, co ją uspokoiło. Nie lubiła

przebywać z człowiekami. Nie ufała im. Wróciła do środka i narzuciła płaszcz. -

Lusie... będziesz mogła nadal tu przychodzić? Wygląda na to, że jednak będę w

stanie ci płacić. -

Oczywiście. Dla twojego ojca zrobiłabym wszystko. - Lusie spiekła raka. - To znaczy,

dla was obojga. Czy to znaczy, że znalazłaś nową pracę? -

Powiedzmy, że nagle nasz budżet okazał się trochę luźniejszy. A ja nie cierpię, kiedy

on musi siedzieć sam. -

Spokojnie, dobrze się nim zajmę.

Ehlena uśmiechnęła się i poczuła chęć przytulenia kobiety -

Zawsze to robisz. Nie wiem, ile dziś mnie...

-

Nie spiesz się. Damy sobie radę.

Pod wpływem chwili Ehlena szybko uścisnęła kobietę. -

Dziękuję. Po prostu... dziękuję.

Chwyciła torebkę i wybiegła z domu, nim zrobiła z siebie idiotkę. Gdy pojawiła się na zimnej ulicy, kierowca podszedł, by pomóc jej wsiąść. W czarnym skórzanym płaszczu wyglądał bardziej na płatnego zabójcę niż szofera, ale gdy się do niej uśmiechnął, jego ciemne oczy rozbłysły niewiarygodnie jasną zielenią. -

Nie martw się. Dowiozę cię w jednym kawałku.

Uwierzyła mu. -

Dokąd jedziemy?

-

Do centrum. Czeka na ciebie.

Ehlena poczuła się dziwnie, gdy otworzył jej drzwi, choć wiedziała, że to przejaw dobrych manier. Zapomniała już, jak to jest, gdy jest się obiektem zabiegów porządnego samca. Jezu, w samochodzie pachniało po prostu cudnie. Trez usiadł za kierownicą. Pogładziła skórzane siedzenie i nie mogła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek dotykała czegoś równie luksusowego. Skierowali się ku ulicy, a ona niemal nie czuła dziur w drodze; z ich powodu w taksówkach musiała trzymać się klamki. Gładka jazda. Kosztowna jazda. Dokąd jechali? Delikatny, ciepły powiew otaczał tylne siedzenie, a w jej dowie raz po raz rozbrzmiewała wiadomość od Mordha. Wątpliwość migotała w jej głowie jak światła hamowania w samochodzie przed nimi; zapalała się i gasła, spowalniając falę „wszystko będzie dobrze”, na której płynęła. Robiło się coraz gorzej. Nie znała zbyt dobrze centrum, więc spięła się, gdy mijali okolicę luksusowych wieżowców. To tu spotkała Mordha w Commodore. Może chciał zabrać ją na tańce. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

129

Tak, bo właśnie tak się robi, gdy nie uprzedzisz kobiety, żeby założyła sukienkę. Im głębiej wjeżdżali w Trade Street, tym częściej gładziła sąsiednie siedzenie, choć nie z potrzeby poczucia go. Okolica stawała się coraz bardziej zapuszczona, porządne restauracje i biura „Caldwell Courier Journal” ustąpiły miejsca salonom tatuażu i barom, których wygląd sugerował, że siedzieli w nich posiwiali pijacy, a na barze stały brudne miseczki z orzeszkami. Potem pojawiły się kluby, głośne i krzykliwe, takie, do których nigdy nie chodziła, bo nie lubiła hałasu, świateł ani ich bywalców. Gdy w polu widzenia pojawił się czarny szyld Zero Sum, wiedziała, że zatrzymają się przed nim i serce opadło jej do żołądka. Dziwne, taką samą reakcję wywołał widok Stephana w kostnicy. To nie może być tak. To się nie może dziać. Sprawy nie powinny tak wyglądać. Bentley jednak nie stanął przed klubem i na chwilę wróciła nadzieja. Jasne Podjechali do alejki na jego tyłach, zatrzymując się przy prywatnym wejściu. - Ten klub należy do niego - powiedziała martwym tonem. - Prawda?

Trez nie odpowiedział, ale nie musiał. Gdy obszedł samochód i otworzył jej drzwi, siedziała sztywno, wpatrując się w ceglany budynek. Zauważyła, że po dachu ściekały brudy i tworzyły breję na ziemi. Zniszczenie. Brud. Przypomniała sobie chwilę u stóp Commodore, jak patrzyła w górę i widziała lśniące szkło i chrom. Taką fasadę chciał jej pokazać. Tę brudną - musiał jej pokazać. - Czeka na ciebie - przypomniał łagodnie Trez.

W drzwiach pojawił się kolejny samiec, wyglądający tak samo. Przestrzeń za nim tonęła w cieniu, ale Ehlena słyszała tętniący bas. Czy naprawdę musiała to oglądać? Cóż, będzie musiała zrugać Mordha, to pewne, jeśli ta katastrofa rozwinie się zgodnie z jej przewidywaniem. Nagle ją olśniło: jeśli to prawda, to miała większy problem. Uprawiała seks... z symphatą. Pozwoliła symphacie pić swoją krew. Potrząsnęła głową. - Nie potrzebuję. Zabierz mnie do...

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

130

Z budynku wyszła kobieta, twarda i zbudowana jak mężczyzna. Jej lodowate spojrzenie było taksujące. Podeszła i pochyliła się nad autem. - Nic ci się nie stanie. Obiecuję.

„To bez znaczenia”, pomyślała Ehlena. W piersi czuła ból jak przy ataku serca. - On czeka - powtórzyła kobieta.

Ehlena wysiadła. Nigdy w życiu nie uciekała przed trudnymi sprawami i nie miała zamiaru zrobić tego teraz. Weszła do budynku i od razu wiedziała, że sama nie wybrałaby takiego miejsca na odwiedziny. Było ciemno, muzyka waliła w jej uszy niczym pięści, a zapach niezliczonych rozgrzanych ciał powodował, że chciała zatkać nos. Kobieta prowadziła, a dwa bambusy osłaniały Ehlenę. Ich wielkie ciała torowały ścieżkę przez ludzką dżunglę, do której absolutnie nie chciała należeć. Kelnerki ubrane w kuse, czarne kostiumy roznosiły niekończące się kombinacje alkoholi, a półnagie kobiety ocierały się o mężczyzn w garniturach. Każdy, kogo tylko Ehlena mijała, miał oczy utkwione gdzieś indziej, jakby to, co zamówili, czy osoba stojąca przed nimi, nie mogło zaspokoić ich pragnień. Podprowadzili ją do czarnych, wygłuszonych drzwi. Trez powiedział coś do zegarka, drzwi otworzyły się, a on odsunął się na bok - jakby oczekiwał, że tak po prostu wejdzie, niczym do salonu. Ale... nie. Wpatrując się w ciemność za drzwiami, zobaczyła tylko czarny sufit, czarne ściany i błyszczącą czarną podłogę. Wtedy w polu jej widzenia pojawił się Mordh. Był dokładnie taki, jakim go znała - wielki samiec w sobolim futrze, z irokezem, fiołkowymi oczami i czerwoną laską. Jednocześnie był kimś obcym. Mordh przyjrzał się samicy, którą kochał, i na jej bladej, spiętej twarzy dostrzegł dokładnie to, czego oczekiwał. Wstręt. -

Wejdziesz? - zapytał, bo musiał dokończyć dzieła.

Ehlena obejrzała się na Xhex. -

Jesteś z ochrony, tak? - Xhex uniosła brew, ale przytaknęła. - Wejdziesz ze mną. Nie

chcę być z nim sam na sam. Słysząc te słowa, Mordh pomyślał, że równie dobrze mogłaby poderżnąć mu gardło, ale nie okazał tego. Xhex weszła pierwsza, a Ehlena zaraz za nią. Drzwi się zamknęły, wygłuszając muzykę, za to milczenie było głośne jak krzyk. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

131

Ehlena spojrzała na biurko, na którym świadomie zostawił dwadzieścia pięć tysięcy dolarów gotówką i paczkę kokainy owiniętą w celofan. -

Mówiłeś, że jesteś biznesmenem - zaczęła. - Najwidoczniej popełniłam błąd, nie

pytając, czy to legalny biznes. Mógł tylko się jej przyglądać, bo głos go opuścił, płytki oddech nie był w stanie podtrzymać słów. Gdy tak stała przed nim, spięta i wściekła, mógł tylko ją zapamiętywać od sposobu, w jaki układały się jej blond włosy, przez karmelowe oczy, prosty czarny płaszcz, aż do trzymanych w kieszeniach dłoni, jakby nie chciała niczego dotykać. Nie taką chciał ją zapamiętać, ale skoro miało to być ich ostatnie spotkanie, musiał skupić się na szczegółach. Ehlena wróciła spojrzeniem od narkotyków i gotówki do jego twarzy. -

Więc to prawda? To, co mówiła twoja była dziewczyna.

-

Jest moją przyrodnią siostrą. I tak. Wszystko.

Kobieta, którą kochał, cofnęła się o krok. Strach sprawił, że wyciągnęła dłonie z kieszeni i dotknęła nimi szyi. Wiedział dokładnie, o czym myślała: przypomniała sobie, jak byli nadzy, sami w jego apartamencie, jak on się dokrwiał z jej żyły. Odtwarzała w myślach te wspomnienia, próbując pogodzić się z faktem, że to nie wampir pił jej krew. To był symphata. -

Po co mnie tu ściągnąłeś? Mogłeś mi równie dobrze powiedzieć przez telefon... nie,

to bez znaczenia. Wracam do domu. Nigdy do mnie nie dzwoń. Skłonił się nieznacznie i wykrztusił: -

Jak sobie życzysz.

Odwróciła się i podeszła do drzwi. -

Czy ktoś mógłby mnie stąd wypuścić, do cholery?

Xhex otworzyła jej drogę do wolności i Ehlena właściwie wybiegła, Gdy drzwi się zamknęły, Mordh mentalnie przekręcił zamek i stał bez ruchu, tak jak go zostawiła. Zrujnowany. Był skończony. I to nie dlatego, że miał oddać siebie i swoje ciało sadystycznej socjopatce, która będzie cieszyć się każdą minutą jego tortur. Kiedy zaczął widzieć na czerwono, wiedział, że to nie objaw przebudzenia jego gorszej strony. Absolutnie nie. Przez ostatnie dwanaście godzin wstrzyknął sobie tyle dopaminy, że powaliłaby konia. Inaczej nie mógłby sobie zaufać, że pozwoli Ehlenie odejść. Ten ostatni raz musiał zamknąć swoją złą stronę w klatce... by móc zrobić to, co właściwe, z właściwych pobudek. Dlatego po tej czerwieni nie pojawi się płaskie widzenie i wrażenie obejmujące całe ciało.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

132

Mordh wyjął z kieszeni marynarki jedną z chusteczek uprasowanych przez matkę i przycisnął złożony kwadrat do oczu. Krwawoczerwone łzy płynęły nie tylko z powodu jego i Ehleny. Zaledwie dwie doby wcześniej Bella straciła matkę. A nim ta noc dobiegnie końca, straci również brata. Wziął pojedynczy, głęboki wdech, tak głęboki, że aż rozbolały go żebra. Odłożył chusteczkę i wrócił do grzebania własnego życia. Jednego był pewien: Księżniczka mu za to zapłaci. Nie za to, co już mu zrobiła i co jeszcze zrobi. Pieprzyć to. Nie, ośmieliła się stanąć na drodze jego kobiety. I dlatego był gotów ją okaleczyć, nawet gdyby miał to przypłacić życiem.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

133

20 - PODOBA CI SIĘ TO? To, że go tak odtrącasz? Ehlena zatrzymała się przy wyjściu z klubu i obejrzała przez ramię na kobietę z ochrony. - To absolutnie nie twoja sprawa, więc nie odpowiem na to pytanie. - Dla twojej informacji - ten samiec wpakował się w nieciekawą sytuację dla mnie, dla swojej matki i siostry. A ty uważasz, że jesteś dla niego za dobra? Fajnie. Skąd się biorą takie ideały jak ty? Ehlena podjęła wyzwanie, choć biorąc poprawkę na umięśnienie kobiety, nie byłoby to równe starcie. -

Nigdy go nie okłamałam - co powiesz na taki ideał? Choć nie, to nie jest idealne, tylko

normalne. -

Robi to, co musi, żeby przetrwać. To jest bardzo normalne, nie tylko dla twojego

rodzaju, ale i dla symphatów. To, że miałaś łatwe życie... Ehlena przerwała jej bezceremonialnie. -

Nic o mnie nie wiesz.

-

I nie chcę wiedzieć.

-

Z wzajemnością. - W powietrzu zawisło niewypowiedziane słowo „suka".

-

No już, spokój, moje panie. - Trez wszedł między nie. - Czas ochłonąć. Ciebie

zabiorę do domu. A ty idź zobaczyć, jak on się czuje. Ochroniarka rzuciła okiem na Ehlenę. -

Lepiej na siebie uważaj.

-

Bo co? Pojawisz się przy moich drzwiach? Nieważne, w porównaniu z tamtą, która

zjawiła się zeszłej nocy, przypominasz lalkę Barbie. Trez i kobieta stanęli w bezruchu. -

Kto się u ciebie zjawił? - zapytała kobieta.

Ehlena spojrzała na Treza. -

Mogę już wrócić do domu?

-

Kto to był? — zapytał.

-

Lalka kabuki w kiepskim humorze.

Jednogłośnie stwierdzili: -

Musisz się natychmiast przeprowadzić.

-

Świetna sugestia. Dzięki. - Ehlena odepchnęła ich i podeszła do drzwi. Nacisnęła

klamkę, ale bez efektu. Mogła tylko czekać, aż raczą ją wypuścić. Pewnie, czemu nie, cholera

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

134

by to. Przygryzając dolną wargę, ponownie złapała za klamkę i przekręciła ją, gotowa wydrapać sobie drogę do wolności. Na szczęście, Trez podszedł i wypuścił ją jak ptaka z klatki. Wybiegła na zimne powietrze, z dala od gorąca i hałasu, dusząc się od tłumionej rozpaczy. A może to złamane serce ją dławiło? Jakby to miało znaczenie. Zaczekała przy samochodzie, żałując, że musi z niego skorzystać, by wrócić do domu. A jednocześnie wiedziała, że jeszcze przez długi czas nie uspokoi się na tyle, by normalnie oddychać, a co dopiero teleportować się. W drodze powrotnej nie widziała mijanych uliczek ani świateł, ani mijających ich aut. Po prostu siedziała bez życia, wpatrzona w okno, ale niewidząca tego, co poza nim, bo duchem była daleko. Symphata. Sypiający ze swoją przyrodnią siostrą. Stręczyciel. Diler narkotyków. Bez wątpienia zabójca... Im bardziej oddalali się od centrum, problemy z oddychaniem zamiast ustępować, stawały się poważniejsze. Najgorsze, że nie potrafiła wyrzucić z myśli obrazu klęczącego przed nią Mordha, jego łagodnych i czułych fiołkowych oczu, jego głosu tak słodkiego, że brzmiał piękniej niż skrzypce. Nie pojmujesz, Ehleno? Cokolwiek nosisz... dla mnie zawsze będziesz miała diamenty na podeszwach butów. Będą ją dręczyć dwa wspomnienia. Zapamięta go klęczącego przed nią i - jakby dla kontrastu - jego widok w klubie. Chciała wierzyć w baśnie. I wierzyła. Ale podobnie jak biedny, młody Stephan, jej fantazja umarła, a jej rozkład był przerażający - zbite, zimne ciało, które owijała w usprawiedliwienia i powtórki wspomnień pachnące nie ziołami, ale łzami. Zamknęła oczy i odchyliła się na miękkim siedzeniu. Wreszcie samochód zwolnił i zatrzymał się. Sięgnęła do klamki, ale Trez ją wyprzedził i otworzył jej drzwi. - Czy mogę coś powiedzieć? — mruknął. -

Pewnie. - Bo i tak tego nie usłyszy. Otaczał ją zbyt gęsta mgła, jej świat przypominał

ten, którego pragnął jej ojciec: ograniczony tylko do tego, co najbliższe… w jej przypadku, do bólu. -

Nie zrobił tego bez powodu.

Ehlena podniosła oczy na samca. Był taki szczery i otwarty. -

Oczywiście, że nie. Chciał, żebym uwierzyła w kłamstwa, ale ktoś zdjął jego

przykrywkę. Nie miał nic do ukrycia. -

Nie o to mi chodziło.

-

Czy powiedziałby mi prawdę, gdyby go ktoś nie na krył? - Milczenie. - Więc widzisz.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

135

-

Nie wiesz o wszystkim.

-

Tak sądzisz? Może nie ma w nim aż tyle, w ile chcesz wierzyć. Co powiesz na to?

Odwróciła się i przeszła przez drzwi, które mogła sama otworzyć i ponownie zamknąć. Oparła się o framugę i rozejrzała po otoczeniu, obskurnym i znajomym. Nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić. Nie miała pojęcia. Gdy bentley odjechał, Xhex poszła prosto do biura Mordha. Zapukała, a kiedy nikt nie odpowiedział, wystukała kod i otworzyła drzwi. Mordh siedział za biurkiem, pisząc coś na laptopie. Obok niego leżała nowa komórka, plastikowa torba z jakimiś dużymi, kredowymi pastylkami i paczka M&M's. -

Wiedziałeś, że była u niej Księżniczka? - spytała. Kiedy nie odpowiedział, zaklęła. -

Dlaczego mi nie powiedziałeś? Mordh nie przestawał pisać, miękkie uderzenia w klawisze przypominały cichą rozmowę w bibliotece. - Bo to nie miało znaczenia. - Do cholery, miało. Niemal ją stłukłam za... Znad ekranu podniosło się bezwzględne, purpurowe spojrzenie. -

Nie waż się tknąć Ehleny. Nigdy.

-

Mordh, dała ci niezłego kosza. Myślisz, że to przyjemny widok?

-

Nie twoja Sprawa. A ty nigdy, przenigdy jej nie tkniesz. Jasne?

Jego oczy błysnęły ostrzegawczo, jakby ktoś wsadził mu w tyłek latarkę i przesunął włącznik. Pomyślała, że w tej chwili najwyraźniej zagląda na skraj przepaści i jeśli zrobi jeszcze jeden krok, poszybuje w dół bez spadochronu. -

Chodzi mi tylko o to, że mogłeś uprzedzić, że chcesz, żeby cię rzuciła.

Mordh wrócił do pisania. -

Więc to ona wtedy dzwoniła. I wtedy odkryłeś, że ta dziwka złożyła jej wizytę.

-

Właśnie.

-

Trzeba było mi powiedzieć.

Zanim odpowiedział, w jej uchu rozległ się trzask i głos jednego z bramkarzy: -

Detektyw de la Cruz chce się z tobą widzieć.

Xhex uniosła nadgarstek i powiedziała: - Zabierz go do mojego biura. Zaraz tam będę. I wyprowadź dziewczyny z sektora VIPów. -

Policja? - mruknął Mordh, nie przerywając pisania.

-

Aha.

-

Cieszę się, że przyszpiliłaś Grady'ego. Nie znoszę damskich bokserów.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

136

-

Mogę coś dla ciebie zrobić? - zapytała sztywno, czując, że ją odsuwa. Chciała pomóc,

złagodzić niepokoje Mordha, zająć się nim, ale zrobić to według swojej definicji rozpieszczania. Chrzanić kąpiele z bąbelkami i gorącą czekoladę i chciała zabić Księżniczkę. Mordh podniósł na nią spojrzenie. -

Jak już wczoraj powiedziałem, chcę, żebyś się kimś zajęła.

Xhex ukryła żądzę krwi. Jeśli chciał ją poprosić o zabójstwo Księżniczki, nie miałby powodu ściągać tu swojej dziewczyny, odkrywać przed nią prawdy i pozwalać, by wyrzuciła go do śmieci jak zeszłotygodniowe mięso. Cholera, musiało więc chodzić o tę dziewczynę. Chciał ją poprosić, żeby czuwała nad Ehleną. A znając Mordha, miał pewnie zamiar wspierać ją również finansowo; sądząc po prostym stroju, braku biżuterii i poważnym podejściu do pewnvch spraw, z pewnością nie pochodziła z bogatej rodziny Świetnie, świetnie, świetnie. Przekonane jej, by przyjęła pieniądze od samca, którego nienawidzi, będzie czystą frajdą.

,.

- Co tylko zechcesz - rzuciła, wychodząc. Przedzierając się przez klub, miała nadzieję, że nikt nie dotknie jej tam, gdzie nie trzeba, zwłaszcza ze mieli na pokładzie glinę. Dotarłszy do biura, opanowała już frustrację i otworzyła drzwi, przyklejając na twarz uśmiech. -

Dobrv wieczór, detektywie.

De la Cruz odwrócił się. W ręku trzymał doniczkę z bluszczem, nie większym niż jego dłoń. -

Mam dla pani prezent.

-

Mówiłam już, że nie radzę sobie z żywymi.

Postawił bluszcz na biurku. -

Może zaczniemy powoli, bez pośpiechu.

Usiadła za biurkiem i poczuła lekką panikę, patrząc na kruchą roślinkę. - Nie sądzę… - Zanim pani powie, że nie mogę nic jej dać, bo pracuję dla miasta - wyjął z kieszeni rachunek - kosztował niecałe trzy dolary. Mniej niż kawa w Starbucks. Położył biały papierek obok ciemnozielonej plastikowej doniczki. Xhex odkaszlnęła. - Cóż, doceniam pana troskę o wystrój moich wnętrz… -

To nie ma nic wspólnego z wyborem mebli. – Uśmiechnął się i usiadł.- Wie pani, po co

tu przyszedłem? - Znalazł pan mordercę Chrissy Andrews? - Tak znalazłem. I jeśli wybaczy mi pani mój francuski, leżał u stóp jej nagrobka, z oderżniętym i wciśniętym w usta kutasem. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

137

- Super. Auć. -

Może mi pani powiedzieć, gdzie była zeszłej nocy? Czy chce pani najpierw

porozmawiać ze swoim prawnikiem? -

A będę go potrzebować? Nie mam nic do ukrycia. Cały wieczór spędziłam w klubie.

Proszę spytać bramkarzy. -

Cały wieczór.

-

Tak.

-

W pobliżu miejsca zbrodni znalazłem ślady stóp. Nieduże buty w stylu wojskowym. -

Spojrzał ku podłodze. - Podobne do noszonych przed panią. -

Byłam przy grobie. To chyba oczywiste. Opłakuję przyjaciółkę. - Podniosła but, by

pokazać mu podeszwę, świadoma, że te buty różniły się od tych z zeszłej nocy. Miały też inny rozmiar, dodatkowe wypełnienie w środku zmieniało średnią dziewiątkę w szeroką dziesiątkę. -

Hmmm... - De la Cruz wyprostował się na krześle, oparł łokcie na podpórkach z

nierdzewnej stali i złączył końce palców. - Mogę być z panią szczery? -

Pewnie.

-

Sądzę, że pani go zabiła.

-

Czyżby.

-

Tak To była okrutna zbrodnia, wszystkie rany sugerują, że to zemsta. Widzi pani,

koroner sądzi, podobnie jak ja, że Grady jeszcze żył, gdy... powiedzmy, ktoś nad nim pracował. I to nic była przypadkowa jatka. Został profesjonalnie obezwładniony, jakby przez kogoś wytrenowanego do zabijania. -

To niebezpieczna okolica, a Chrissy miała wielu niebezpiecznych przyjaciół. Mógł to

zrobić którykolwiek z nich. -

Na pogrzebie były głównie kobiety.

-

A pana zdaniem kobiety nie są zdolne do czegoś takiego? Dość seksistowska opinia,

detektywie. -

Och, wiem, że kobieta potrafi zabić. Może mi pani wierzyć. A... pani wygląda akurat

na taką kobietę. -

Dopasowuje mnie pan do profilu? Tylko dlatego, że noszę czarne skóry i pracuję w

ochronie? -

Nie. Byłem przy pani podczas rozpoznania ciała Chrissy. Widziałem, jak pani na nią

patrzy i to podsunęło mi tę myśl. Miała pani powód do zemsty i możliwość jej dokonania, bo łatwo wyśliznąć się stąd na godzinkę, załatwić sprawę i wrócić. - Wstał i podszedł do drzwi, zatrzymując się z dłonią na klamce. - Doradzałbym znalezienie dobrego prawnika. Będzie go pani potrzebować. -

Szczeka pan na złe drzewo, detektywie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

138

Powoli potrząsnął głową. -

Nie sądzę. Widzi pani, kiedy pojawia się ciało, większość ludzi zaczyna od

powiedzenia mi, że tego nie zrobili, obojętne, czy jest to prawda, czy nie. Pani nie powiedziała nic nawet zbliżonego. -

Może nie odczuwam potrzeby, by się bronić.

-

A może nie ma pani wyrzutów sumienia, bo Grady był sukinkotem, który pobił

młodą kobietę na śmierć, a taka zbrodnia rusza panią nie mniej niż kogokolwiek z nas. - Z dłonią na klamce de la Cruz wyglądał na smutnego i zmęczonego. - Dlaczego nie pozwoliła pani nam go zgarnąć? Przyskrzynilibyśmy go. Odstawilibyśmy daleko. Powinna pani zostawić to nam. -

Dziękuję za roślinkę, detektywie.

Skinął głową, jakby właśnie ustalili zasady gry i wyznaczyli boisko. -

Proszę znaleźć prawnika. Szybko.

Gdy drzwi się za nim zamknęły, Xhex opadła na krzesło i spojrzała na bluszcz. Pomyślała, że ma ładny, zielony kolor. Podobał jej się kształt liści, ich symetria była przyjemna dla oka, delikatne żyłki tworzyły śliczne wzory. Wielka szkoda, że i tak wykończy tę biedną, niewinną roślinkę. Rozległo się pukanie do drzwi, więc uniosła spojrzenie. -

Proszę.

Weszła Maria Teresa pachnąca Euphorią Calvina Kleina, ubrana w luźne niebieskie dżinsy i białą koszulę. Jej zmiana najwyraźniej się jeszcze nie zaczęła. -

Rozmawiałam z dwiema dziewczynami.

-

Podoba ci się któraś z nich?

-

Jedna coś ukrywa, ale nie wiem, co. Druga jest w porządku, choć ktoś spartaczył jej

implanty. -

Wyślemy ją do doktora Malika.

-

Też o tym myślałam. Ma w sobie dość wdzięku, żeby poderwać młodzików.

Chcesz ją poznać? -

Nie w tej chwili, ale tak. Jutro wieczorem?

-

Przyprowadzę ją, tylko powiedz, o której.

-

Mogę cię o coś spytać?

Maria Teresa przytaknęła bez chwili wahania. -

O wszystko.

Zapadła cisza, a Xhex miała na końcu języka pytanie o małą schadzkę Johna i Giny w łazience. Ale o co właściwie miałaby spytać? To tylko transakcja biznesowa, normalna w tym klubie. -

To ja go posłałam do Giny - powiedziała cicho Maria Teresa.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

139

Xhex spojrzała na kobietę. -

Kogo?

-

Johna Matthew. Posłałam go do niej. Uznałam, że tak będzie prościej.

Xhex przerzucała strony „Caldwell Courier Journal”. -

Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Mina Marii Teresy wyrażała niedowierzanie, ale postanowiła nie drążyć sprawy. -

Jutro o której?

-

Co o której?

-

Spotkanie z nową dziewczyną. Ach, racja.

-

Powiedzmy, o dziesiątej.

-

Dobra. - Maria Teresa odwróciła się.

-

Zrobisz coś dla mnie? - Xhex podała jej doniczkę z bluszczem. - Możesz zabrać to do

domu? I, no wiesz coś zrobić... żeby przeżyło. Maria Teresa spojrzała na roślinkę i wzruszyła nami. -

Lubię rośliny.

-

To znaczy, że to zielsko właśnie wygrało los na loterię. Ja za nimi nie przepadam.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

140

21. MORDH

WCISNĄŁ NA KLAWIATURZE KOMBINACJĘ

CTRL+P i odchylił się w fotelu, by zebrać

wypluwane przez drukarkę kartki. Gdy urządzenie skończyło terkotać, położył stos na biurku, uporządkował strony, postawił parafkę w prawym górnym rogu każdej z nich, po czym podpisał całość trzy razy. Identyczne podpisy, identyczne litery, identyczne pochylone bazgroły. Nie wezwał Xhex na świadka. Nie poprosił o to Treza. Przyszedł iAm posługujący się dla ludzkich potrzeb imieniem John Hancocking. To imię pojawiło się w odpowiednich miejscach, poświadczając testament i przeniesienie praw do nieruchomości i funduszy. Później złożył swój prawdziwy podpis na napisanym w Starym Języku liście i deklaracji więzów krwi. Kiedy skończyli, Mordh umieścił wszystkie papiery w czarnej aktówce od LV i przekazał ją iAmowi. - Zabierz ją stąd za trzydzieści minut. Zrób to, choćbyś miał ją sprać do nieprzytomności. Upewnij się, że brat jest z tobą i cały personel wyszedł. Usiadł na łóżku, zastanawiając się, co powiedzieć. W tle rozległo się ciche, tęskne łkanie Nalli i Mordh zamarł. Niemal widział te dwie razem, młodą skulona jego siostry, kruchy węzełek przyszłości zawinięty w koc wykończony satynowymi wstążkami. Dla śmiertelnych młode było jedyną szansą na wieczność, prawda? On nigdy nie doczeka swojego. -

Mordh? Jesteś tam? Wszystko w porządku?

-

Tak. Dzwonię, żeby... powiedzieć... - Do widzenia. - Kocham cię.

-

To słodkie. Jest ciężko, wiem. To znaczy, bez Mamanh.

-

Tak, ciężko. -Zamknął oczy i niczym na umówiony sygnał Nalla się rozpłakała, a jej

szloch odbijał się w słuchawce -

Przepraszam za moją małą katarynkę - powiedziała Bella. - Nie zaśnie, jeśli nie będę

z nią chodzić, a moje stopy już odmawiają współpracy. -

Słuchaj... pamiętasz kołysankę, którą ci śpiewałem, kiedy jeszcze byłaś mała?

-

Mój Boże, tę o czterech porach roku? Tak! Nie myślałam o niej od lat... Śpiewałeś,

kiedy nie mogłam zasnąć. Nawet jak już podrosłam. Tak, tak właśnie było, pomyślał Mordh. Kołysanka pochodząca ze Starych Mitów, opowiadająca o czterech porach roku i o życiu. Towarzyszyła im podczas wielu bezsennych dni: on śpiewał, ona odpoczywała. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

141

-

Jak to szło? - zapytała Bella. - Niezbyt...

Mordh zaczął śpiewać, trochę niezręcznie, wydobywając słowa z zaśniedziałej pamięci, niedoskonałe nuty, bo jego głos zawsze był za niski do tonacji, w której napisano kołysankę. -

Właśnie tak - szepnęła Bella. - Poczekaj, przełączę cię na głośnik.

Usłyszał bipnięcie, a po nim swój głos. Płacz Nalli ucichł, płomień został ugaszony łagodnym deszczem starożytnych słów. Bladozielony płaszcz wiosny… jasno ukwiecona zasłona lata… przenikliwie zimna tkanina jesieni… zimowy koc mrozu… Pory nie tylko ziemi, ale każdej żywej istoty, walka o zdobycie szczytu i zwycięstwo owocowania, a po nim już tylko upadek i miękkie, białe światło Zanikhu, ostatecznego celu. Odśpiewał całą kołysankę dwukrotnie, a ta ostatnia podróż przez słowa była najbardziej udana. Umilkł, nie chcąc, by trzecia próba okazała się gorsza. Glos Belli drżał od łez. -

Udało ci się. Uśpiłeś ją.

-

Możesz jej to śpiewać, jeśli chcesz.

-

Będę. Na pewno będę. Dzięki, że mi o niej przypomniała. Nie wiem, dlaczego

wcześniej o niej nie pomyślałam. - Może byś do tego doszła. Kiedyś. - Dziękuję, Mordh. - Śpij spokojnym snem, siostro moja. - Pogadamy jutro, dobrze? Wydajesz się zmęczony. - Kocham cię. - Umm... Ja ciebie też. Zadzwonię jutro. Długa cisza. - Trzymaj się. Uważaj na siebie, na młode i swojego brońca. - Będę, braciszku. Pa, pa. Mordh rozłączył się i usiadł z telefonem w dłoni. By ekranik nie zgasł, co kilka minut wciskał strzałkę. Chęć zadzwonienia do Ehleny zabijała go. Żeby choć napisać do niej. Ale lepiej, żeby zostało tak jak teraz. Żeby go nienawidziła, a nie opłakiwała. O czwartej trzydzieści dostał od iAma SMS-a. Tylko jedno słowo. „Czysto”. Mordh wstał z łóżka. Poziom dopaminy zaczął spadać, ale wciąż był na tyle wysoki, że poruszał się z laską. Jednak zachwiał się. Gdy upewnił się, że stoi w miarę stabilnie, zdjął futro i marynarkę, potem odłożył pistolety na łóżko. Nadszedł czas odejścia, czas użycia systemu, który zainstalował wkrótce po zakupieniu i całkowitym odnowieniu ceglanego budynku klubu. Cały klub został okablowany. I to nie na potrzeby osiedlowej telewizji. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

142

Usiadł za biurkiem i otworzył najniższą szufladę z prawej strony. Wewnątrz znajdowało się czarne pudełko, nie większe od pilota, a poza nim tylko iAm wiedział, co to jest i do czego służy. iAm był też jedynym, który wiedział o szkielecie pod łóżkiem Mordha, szkielecie samca człowieków, mniej więcej rozmiaru Mordha. Bo w końcu to iAm go zorganizował. Mordh wyjął pilot i wstał, po raz ostatni rozglądając się po pomieszczeniu. Zgrabne stosy papierów na biurku. Gotówka w sejfie. Prochy w odważalni Raptusa Wyszedł z biura. Teraz, po godzinach, klub był jasno oświetlony, a sektor VIP-ów nosił ślady całej nocy imprezowania Na lśniącej czarnej podłodze widniały ślady stóp, na stołach zostały mokre kręgi od szklanek, ławy zasłane były zgniecionymi i ciśniętymi byle gdzie serwetkami. Kelnerh sprzątały po każdym gościu, ale jeśli się było człowiekiem, niewiele dało się zrobić w ciemności. Wodospad został wyłączony, więc nic nie ograniczało widoku na ogólnodostępną salę a ta nie wyglądała lepienie. Wytarty parkiet. Wszędzie walały się mieszadełka i papierki po lizakach, a w kącie ktoś nawet zostawił parę majtek. Na suficie wisiała plątanina kabli, sieci odpowiedzialne za laserowe oświetlenie, a bez muzyki wielkie głośniki przygnały niedźwiedzie, które zapadły w sen zimowy. W tej chwili klub był niczym Czarnoksiężnik z Oz odarty z całej magii. Cuda, które powtarzały się tu każdej nocy, cały gwar i podniecenie były zaledwie marnym połączeniem elektroniki, alkoholu i chemikaliów; złudzeniem oferowanym ludziom; fantazją, pozwalającą im stać się kim nie mogli być na co dzień. Może wmawiali sobie potęgę., bo w rzeczywistości byli słabi, seksapil, bo byli zwyczajnie brzydcy, szyk albo bogactwo, bo tego im brakowało, młodość - bo coraz szybciej pędzili przez dojrzałość. Może chcieli wypalić ból nieudanego związku lub zemścić się, bo ktoś ich porzucił, lub udawać, że absolutnie nie szukają partnera, gdy w rzeczywistości pragnęli go całym sobą. Pewnie, przychodzili się tu „bawić”, ale miał cholerną pewność, że pod tą piękną, świecącą fasadą skrywało się mnóstwo cienia i mroku. W obecnym stanie klub stanowił świetną metaforę życia Mordha. Był Czarnoksiężnikiem oszukującym swoich bliskich przez długi czas, dopasowującym się do normalności dzięki połączeniu prochów, kłamstw i podstępów. Ten czas już minął. Mordh obejrzał się po raz ostatni i wyszedł przez frontowe drzwi. Czarny neon Zero Sum nie był podświetlony, co oznaczało, że klub zamknął swoje podwoje aż do następnej nocy. Właściwie to zamknął je na dobre. Rzucił okiem w prawo i w lewo. Nikogo na ulicy, żadnego samochodu czy przechodnia w zasięgu wzroku. Sprawdził alejkę przy bocznym wejściu prowadzącym do sektora VIP-ów, a później tę po drugiej stronie budynku. Żadnych bezdomnych. Żadnych spóźnialskich.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

143

Stojąc na zimnym wietrze, Mordh uważnie przeskanował okoliczne budynki, szukając w nich śladów ludzkiej obecności. Nikogo. Rzeczywiście było czysto. Gotowy do drogi, przeszedł na drugą stronę ulicy i zatrzymał się dwa budynki dalej. Odsunął pokrywę pilota i wystukał ośmiocyfrowy kod. Dziesięć... dziewięć... osiem... Znajdą spalone kości. Przez chwilę zastanowił się, do kogo należały. iAm nie powiedział, a on nawet nie zapytał. Siedem... sześć... pięć... Bella da sobie radę. Miała Zbihra, Nallę, braci i ich krwiczki. To będzie dla niej cios, ale przejdzie przez to i wyjdzie na tym lepiej, niż gdyby poznała prawdę, która mogłaby ją zniszczyć. Naprawdę nie musiała wiedzieć, że jej matkę zgwałcono, a brat był w połowie ścierwojadem. Cztery... Xhex będzie się trzymać z dala od kolonii. iAm tego dopilnuje, a on sam zmusi ją, by dotrzymała przysięgi złożonej mu poprzedniej nocy. Obiecała zająć się kimś, a list napisany przez Mordha w Starym Języku i poświadczony przez iAma, wyjaśniał, że to sobą ma się zająć. Tak, wrobił ją w to. Bez wątpienia sądziła, że poprosi ją o zabicie Księżniczki albo opiekę nad Ehleną. No, ale w końcu był symphatą, czyż nie? A ona popełniła błąd, składając obietnicę bez poznania jej przedmiotu. Trzy... Omiótł spojrzeniem linię dachu i wyobraził sobie, jak będą wyglądać gruzy - nie tylko gruzy klubu, ale i te, które pozostawi w życiu innych, wędrując na północ. Dwa... Serce bolało nieznośnie i wiedział, że w ten sposób opłakuje Ehlenę. Choć technicznie rzecz ujmując, to umierał. Jeden... Wybuch ładunków umieszczonych pod głównym parkietem uwolnił kolejne dwie eksplozje: jedną pod barem VIP- -ów, a drugą na antresoli. Z ogromnym hukiem i następującym po nim wstrząsem budynek zapadł się w sobie, chmura cegieł i luźnego cementu runęła na ulicę. Mordh cofnął się i wpadł na szybę salonu tatuażu. Gdy złapał oddech, obserwował, jak delikatna mgiełka pyłu opada niczym śnieg. Rzym upadł. A jednak tak trudno go opuścić. Niespełna pięć minut później rozległy się pierwsze syreny, poczekał jeszcze na czerwone światła pędzące w głąb Trade Street. Gdy się pojawiły, zamknął oczy. uspokoił myśli... i teleportował się na północ. Do kolonii. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

144

22. - EHLENO? - NA

SCHODACH ROZLEGŁ SIĘ GLOS

LUSIE. - Będę się zbierać do wyjścia.

Ehlena otrząsnęła się i spojrzała na zegarek w dolnym monitora. Już wpół do piątej? Już? Boże, miała wrażenie, że raczej... prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, czy spędziła przy zaimprowizowanym biurku godziny czy dni. Przez cały czas miała otwartą stronę „Caldwell Courier Journal” z ofertami pracy, ale właściwie tylko kreśliła palcem kółka na touchpadzie. -

Już idę. - Wstała, przeciągnęła się i ruszyła do schodów. Dziękuję, że posprzątałaś po

posiłku ojca. Na szczycie schodów pojawiła się głowa Lusie. - Nie ma za co. Właśnie, ktoś chce się z tobą widzieć. Serce Ehleny zrobiło fikołka. - Kto? - Samiec. Wpuściłam go do kuchni. -

Boże - szepnęła Ehlena. Dobrze chociaż, że ojciec zasnął głęboko po jedzeniu.

Brakowało jej tylko tego, by zdenerwował się obecnością obcego w domu. Weszła do kuchni, gotowa powiedzieć Mordhowi, Trezowi, czy kto tam jeszcze mógł czekać, że może sobie iść do... Przy stole stał emanujący bogactwem blondyn z czarną aktówką w dłoni, a obok niego Lusie gotowa do wyjścia. -

W czym mogę pomóc? - zapytała Ehlena, marszcząc brwi.

Mężczyzna położył dłoń na piersi i skłonił się lekko, a kiedy przemówił, jego głos był niezwykle niski i bardzo elegancki. -

Szukam Alyne’a, syna Uysa. Pani jest jego córką?

-

Tak, jestem.

-

Czy mogę się z nim zobaczyć?

-

Odpoczywa. Jaka to sprawa i kim pan jest?

Mężczyzna spojrzał na Lusie i sięgnął do kieszeni wód w Starym Języku. -

Jestem Saxton, syn Tyhma, prawnik zatrudniony r ród Monsthera, syna Rehmbaka. On

sam odszedł niedawno do Zanikhu, nie pozostawiając żadnych następców, i zgodnie z moimi ustaleniami co do więzów krwi, pani ojciec jest następnym z jego rodu, a tym samym jedynym spadkobiercą. Ehlena momentalnie uniosła brwi. - Słucham? - Powtórzył, ale do niej wciąż to nie docierało. - Ja... tego... Co?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

145

Prawnik jeszcze raz spróbował przekazać nowinę, a jej umysł powoli zbierał się, próbując połączyć kropki. Imię Rehmbak stanowczo brzmiało znajomo. Widziała je w księgach biznesowych ojca... i w jego rękopisie. Niemiły gość. Bardzo niemiły. Niejasno pamiętała jego syna, żadnych szczegółów, tylko ogólne wrażenie z dni, gdy debiutowała w glymerii. - Przepraszam - wymamrotała - ale to zaskoczenie. - Rozumiem. Czy mogę rozmawiać z pani ojcem? -

On nie... przyjmuje. Nie czuje się najlepiej. Jestem jego prawną opiekunką. -

Odkaszlnęła.

-

Zgodnie

z

przepisami

Starego

Prawa,

musiałam

wnieść

o

ubezwłasnowolnienie go ze względu na... problemy umysłowe. Saxton, syn Tyhma, skłonił się lekko. -

Przykro mi to słyszeć. Pozwolę sobie zapytać, czy mogłaby pani okazać mi

potwierdzenie więzów krwi was obojga? I orzeczenie o niepoczytalności ojca? - Mam je na dole. - Spojrzała na Lusie. - Chyba powinnaś już iść. Lusie rzuciła okiem na Saxtona i najwyraźniej doszła do tego samego wniosku. Samiec wydawał się całkiem normalny a jego garnitur, płaszcz i aktówka niemal krzyczały „prawnik!”. Jego dowód też był prawdziwy. - Mogę zostać, jeśli chcesz - zaproponowała. - Nie trzeba, poradzę sobie. Poza tym, zbliża się świt. - W takim razie, do zobaczenia. Ehlena odprowadziła Lusie do drzwi i wróciła do prawnika. - Da mi pan minutkę? - Proszę się nie spieszyć. -

Może... napiłby się pan czegoś? Kawy? - Miała nadzieję, że odmówi, bo mogła mu ją

podać najwyżej w fajansowym kubku, a wyglądał na kogoś przyzwyczajonego do portowych filiżanek. -

Dziękuję, nie trzeba. - Jego uśmiech był szczery i absolutnie pozbawiony podtekstów.

Z drugiej strony, bez wątpienia gustował w arystokratkach, do których mogłaby należeć, gdyby nie finanse. Finanse... i inne sprawy. - Wracam za chwilę. Proszę usiąść. - Choć pewnie jego spodnie w kancik odmówiłyby współpracy, gdyby spróbował usiąść na którymś ze zniszczonych krzeseł. Zeszła na dół, sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła kasetkę. Niosąc ją na górę, czuła się ogłuszona, całkowicie otumaniona tym, co działo się w jej życiu, zdarzeniami przypominającymi spadający z nieba płonący samolot. Chryste, ten prawnik, który pojawił się na jej progu w poszukiwaniu zaginionych spadkobierców, był... no cóż. Nieważne. I wcale nie robiła sobie nadziei. Sprawy układały się jej tak, że ta „złota szansa” pójdzie tam, gdzie reszta spraw w ostatnich dniach. Utonie w szambie. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

146

Wróciła na górę i postawiła kasetkę na stole. - Mam tu wszystkie papiery. Usiadła, a Saxton poszedł jej śladem, odstawiając aktówkę na ukraszone kafelki i skupiając szare spojrzenie na pudelku. Wybrała szyfr, uniosła ciężką pokrywę i wyjęła kremową kopertę z dokumentami oraz trzy pergaminowe zwoje, z których zwisały atlasowe wstążki. -

To jest orzeczenie o ubezwłasnowolnieniu – powiedziała, otwierając kopertę i

wyjmując z niej dokument. Przejrzał pismo i skinął głową, więc rozwinęła przed nim świadectwo więzów krwi ojca, przedstawiające jego drzewo genealogiczne, wyrysowane głębokim, pięknym kolorem atramentu. U dołu kartki żółte, bladoniebieskie i ciemnoczerwone wstążki zostały przymocowane czarnym woskiem noszącym pieczęć ojca ojca jej ojca. Saxton sięgnął do aktówki, otworzył ją, wyjął jubilerskie okulary i za ich pomocą uważnie obejrzał każdy cal pergaminu. -

Jest autentyczne - stwierdził. - A pozostałe?

-

Mojej matki i moje własne. - Rozwinęła oba zwoje, a Saxton powtórzył oględziny.

Kiedy skończył, usiadł wygodnie i zdjął szkła. -

Czy mogę jeszcze raz zobaczyć decyzję o niezdolności do samodzielnego życia?

Podała mu dokument, a gdy go czytał, zmarszczka zmniejszała odległość między idealnie wygiętymi brwiami. -

Jeśli wolno spytać, w jakim konkretnie stanie znajduje się pani ojciec?

-

Cierpi

na

schizofrenię.

Jest

ciężko

chory

i

prawdę

mówiąc,

potrzebuje

dwudziestoczterogodzinnej opieki. Saxton omiótł spojrzeniem kuchnię, dostrzegając plamy na podłodze, aluminiową folię w oknach i stare, wydające ostatnie tchnienie sprzęty. -

Czy ma pani pracę?

Ehlena zesztywniała. -

Nie widzę żadnego związku.

-

Przepraszam. Ma pani rację. Po prostu... - Ponownie otworzył aktówkę i wyjął z niej

pięćdziesięciostronicowy dokument oraz arkusz kalkulacyjny. - Kiedy tylko potwierdźcie pani i pani ojciec jesteście spadkobiercami Monstera, a na podstawie tych dokumentów jestem gotów to zrobić, już nigdy nie będzie pani musiała przejmować się pieniędzmi. Podsunął jej dokument oraz arkusz i z kieszeni na piersi wyjął złote pióro. -

Pani aktywa są teraz znaczne.

Końcówką pióra wskazał ostateczną liczbę widniejącą w prawym dolnym rogu arkusza. Ehlena spojrzała. Zamrugała.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

147

Chwilę później pochyliła się nad stołem, aż jej oczy znalazły zaledwie trzy cale od czubka pióra, papieru i... tej sumy. -

Czy to.... Ile tu właściwie jest cyfr? - szepnęła.

-

Na lewo od przecinka osiem.

-

I pierwsza jest trójka?

-

Tak. Do tego dochodzi posiadłość. W Connecticut. Będziecie mogli przeprowadzić się

w każdej chwili, gdy tylko skończę z potwierdzeniami, które mam zamiar napisać w ciągu dnia i natychmiast przedstawić królowi do zatwierdzenia. - Usiadł z powrotem. - Zgodnie z prawem, pieniądze, posiadłość i wszelkie ruchomości, w tym dzieła sztuki, antyki i samochody, będą należeć do pani ojca, póki nie odejdzie do Zanikhu. Ale ze względu na dokumenty potwierdzające opiekę nad nim, będzie pani rozporządzać tym mieniem. Zakładam, że w testamencie uczynił panią swoim bezpośrednim spadkobiercą? -

Ja... Przepraszam, o co pan pytał?

Saxton uśmiechnął się łagodnie. -

Czy pani ojciec sporządził testament? Czy ujął w nim panią?

-

Nie... nie, nie napisał go. Praktycznie już niczego nie mamy.

-

Ma pani jakieś rodzeństwo?

-

Nie, jestem tylko ja. To znaczy, od kiedy umarła Mamanh, jesteśmy tylko we dwoje.

-

Czy chciałaby pani, żebym w jej imieniu sporządził testament ojca? Jeśli ojciec umrze

bez sporządzenia tego dokumentu, pani i tak wszystko odziedziczy, ale testament ułatwi pracę prawnikowi, którego pani wybierze, ponieważ podpis króla nie będzie wymagany do przekazania mienia. -

Byłoby... Chwila, pan jest dość drogi, prawda? Nie sądzę, żebyśmy mogli...

-

Stać panią na mnie. - Znów postukał piórem w - Proszę mi zaufać.

W długich, trudnych godzinach po utracie wzroku Ghrom spadł ze schodów, i to na oczach wszystkich, którzy znaleźli się w jadalni. Niemal komediowym ruchem przekoziołkował na mozaikową podłogę w korytarzu. Tylko jedno mogło pogorszyć całą sytuację: gdyby się zalał krwią. Ale... chwila. Uniósł dłoń do włosów, by odsunąć je z oczu, poczuł wilgoć i był pewien, że to od ślinienia się. -

Ghrom!

-

Bracie...

-

Co, u licha...

-

Święty...

Beth była pierwszą z wielu, którzy do niego doskoczyli. Poczuł jej dłonie na swoich ramionach, tak jak czuł ciepłą krew spływającą po nosie. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

148

Przez ciemność sięgały ku niemu jeszcze inne dłonie, dłonie braci, dłonie krwiczek, mieszkających w rezydencji, czułe, strapione, współczujące dłonie. Wściekłym pchnięciem odsunął je wszystkie od siebie i spróbował wstać. Jednak pośliznął się i znowu stracił równowagę. Chwytając się poręczy, zdołał jakoś stanąć na nogach. Cofnął się, niepewny, czy idzie w stronę drzwi wejściowych, sali bilardowej, biblioteki czy jadalni. Kompletnie zgubił się w przestrzeni, którą tak dobrze znał. -

Nic mi nie jest - warknął. - Wszystko w porządku.

Wszyscy wokół zamilkli. Ślepota nie złagodziła jego władczego tonu, nic nie mogło podważyć jego królewskiego autorytetu, choć on sam nic nie widział... Uderzył plecami w ścianę, impet tego uderzenia wprawił w drżenie kryształowy kinkiet, w ciszy rozległo się delikatne dzwonienie. Chryste. Nie mógł tak dalej żyć, rozbijając się wokoło, jadając na różne rzeczy, wywracając się. Ale nikt go nie pytał o zdanie Kiedy zgasło dla niego światło, nieustannie czekał, aż oczy znowu zaczną działać. Ale czas mijał, Agrhes nie miał konkretnych odpowiedzi, doktor Jane też unikała bezpośrednich deklaracji, więc to, co w sercu już uznał za prawdę, zaczęło docierać do jego mózgu. Ciemność, w której się znalazł była nową ziemią, którą miał przemierzać. Albo na nią upadać, jak to właśnie pokazał. Kinkiet nad jego głową znieruchomiał, a on każdą cząstką siebie krzyczał i modlił się, by nikt - nawet Beth - nie ośmielił się dotknąć go, zagadać do niego, wmawiać mu, że wszystko będzie w porządku. Już nigdy nie będzie w porządku. Nie odzyska wzroku, niezależnie od tego, co spróbują zrobić lekarze, ile razy będzie pił krew, jak dużo będzie odpoczywał i jak bardzo o siebie dbał. Cholera jasna, jeszcze zanim V wyłożył mu swoją wizję, Ghrom wiedział, co go czeka. Jego wzrok słabł od wieków, ostrość spojrzenia powoli się rozmywała. Od lat miał bóle głowy, które w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy stawały się coraz poważniejsze. Wiedział, że tak się to skończy. Przez całe życie wiedział i lekceważył to, ale rzeczywistość w końcu go dopadła. - Ghrom. - Ciszę przerwała Mary, krwiczka Rankohra, głosem spokojnym i cichym, ani trochę nie sfrustrowanym czy zdenerwowanym. To przeciwieństwo chaosu w jego umyśle sprawiło, że odwrócił się w stronę dźwięku, choć nie mógł jej nic odpowiedzieć, bo głos go opuścił. - Ghrom, wyciągnij lewą dłoń. Znajdziesz klamkę drzwi od biblioteki. Przesuń się tam i zrób cztery kroki w tył, w głąb pokoju. Chcę z tobą porozmawiać, a Beth pójdzie ze mną. Słowa były tak spokojne i rozsądne, że przypominały mapę prowadzącą przez kolczastą dzicz, więc podążył wyznaczonym przez nie szlakiem z uporem zagubionego wędrowca. Wyciągnął rękę... i tak, był tam nieuporządkowany wzór wytłoczony na odrzwiach.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

149

Przesuwając się wzdłuż ściany, obiema rękami namacał wolną przestrzeń za framugą i zrobił cztery kroki w tył. Usłyszał ciche kroki. Dwóch osób. A później drzwi od biblioteki się zamknęły. Wiedział, gdzie stoją kobiety, po delikatnym dźwięku ich oddechów. Żadna z nich nie zbliżyła się do niego zanadto, co było dobre. -

Ghrom, sądzę, że powinniśmy na jakiś czas zmienić to i owo. - Głos Mary dobiegł go z

prawej strony. - Na wypadek, gdyby twój wzrok nie zamierzał na razie wrócić. „Nieźle to ujęła”, pomyślał. -

Co na przykład? - mruknął.

Odpowiedziała Beth i zdał sobie sprawę, że najwyraźniej już wcześniej omówiły tę kwestię. -

Laska, która pomoże ci utrzymać równowagę, i grupa pomocników w biurze, żebyś

mógł wrócić do pracy. -

Być może również inne pomoce - dorzuciła Mary.

Chłonął ich słowa, a bicie jego serca rezonowalo mu w uszach, choć starał się go nie słyszeć. Jasne, powodzenia. Kiedy oblał go zimny pot zbierający się nad górną wargą i pod pachami, zaczął się zastanawiać, czy to ze strachu, czy z wysiłku, który podejmował, by się przed nimi nie załamać. Prawdopodobnie jedno i drugie. To znaczy, brak wzroku był zły, ale jeszcze gorsza była klaustrofobia. Nic nie widząc, był uwięziony w ciasnej przestrzeni pod własną skórą, znalazł się w pułapce własnego ciała bez możliwości ucieczki - a w takich sytuacjach nie radził sobie najlepiej. Wracało wówczas do niego wspomnienie chwili, gdy ojciec zamknął go w ciasnym schowku, gdy był jeszcze młodym... gdy z tego zamknięcia musiał obserwować, jak reduktorzy zabijają jego rodziców. To przeszywające wspomnienie osłabiło go w kolanach i pozbawiło równowagi, zaczął się przechylać w bok, aż wreszcie znalazł się o krok od upadku. Beth podtrzymała go, tak że wylądował na sofie. Próbując uspokoić oddech, mocno ściskał jej dłoń i tylko ten kontakt powstrzymywał go przed łkaniem jak pieprzone zero. Świat przepadł... świat przepadł... świat prze... -

Ghrom - zaczęła Mary. - Przyda ci się powrót do pracy, a my ci ją ułatwimy. Istnieją

rozwiązania zapewniające bezpieczeństwo, które pomogą ci się odnaleźć w tej... Mówiła, ale on nie słuchał. Potrafił myśleć tylko o tym, że już nigdy nie będzie walczył. Przejście się po domu będzie wyprawą. Nie będzie miał nawet niewyraźnego obrazu tego, co ma na talerzu, kto siedzi przy stole, czy w co ubrała się Beth. Nie będzie wiedział, jak się ogolić, znaleźć ubrane w szafie, sprawdzić, gdzie jest szampon czy mydło. Jak poradzi sobie

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

150

na siłowni? Nie będzie mógł wybrać ciężarów, których będzie potrzebował, ani włączyć bieżni, ani... kurde, nie będzie mógł nawet zawiązać głupich trampek... -

Czuję się, jakbym umarł - wykrztusił. - Jeśli tak ma to wyglądać... Czuję, że ten, kim

byłem... umarł. Glos Mary dobiegał teraz dokładnie z naprzeciwka. - Ghrom, widziałam, jak ludzie zmagają się z tym, czego ty właśnie doświadczasz. Moi autystyczni pacjenci i ich rodzice musieli nauczyć się widzieć rzeczy w inny sposób. Ale to nie oznaczało dla nich końca. Nie było śmierci, tylko inny rodzaj życia. Mary mówiła, a Beth gładziła go po przedramieniu, przesuwając dłonią wzdłuż wytatuowanego opisu jego rodowodu. Ten dotyk przypominał mu o samcach i samicach, którzy byli przed nim, których odwagę sprawdzały przeciwności wewnętrzne i zewnętrzne. Skrzywił się, nagle zakłopotany własną słabością. Gdyby ojciec i matka żyli, wstydziłby się takiego zachowania na ich oczach. A Beth... jego ukochana, partnerka, krwiczka, jego królowa również nie powinna tego oglądać. Ghrom, syn Ghroma, nie powinien uginać się pod złożonym na niego ciężarem. Powinien go ponieść. To właśnie robili członkowie Bractwa. To właśnie robił król. To właśnie robił porządny samiec. Powinien ponieść swoje brzemię, wznieść się ponad ból i strach, stanąć mocno nie tylko dla tych, których kochał, ale i dla siebie. A on zamiast tego staczał się po schodach jak pijak. Odkaszlnął, żeby oczyścić gardło. I zrobił to jeszcze raz. -

Muszę... muszę z kimś porozmawiać.

-

W porządku - powiedziała Beth. - Możemy przyprowadzić, kogo tylko...

-

Nie, sam tam pójdę. Jeśli pozwolicie. - Wstał i zrobił krok naprzód... prosto w stolik

do kawy. Przełknął przekleństwo i rozmasowując goleń, powiedział: - Mogłybyście mnie tu zostawić? Proszę. -

Czy mogę... - Głos Beth się załamał. – Mogę obmyć ci twarz?

Odruchowo potarł policzek i poczuł wilgoć. Krew. Wciąż jeszcze krwawił. -

Nie trzeba. Nic mi nie jest.

Rozległo się ciche szuranie, gdy kobiety podeszły do drzwi, a po nim kliknięcie zamka. -

Kocham cię, Beth - rzucił szybko Ghrom.

-

Ja ciebie też.

-

Wszystko... będzie dobrze.

Kolejne kliknięcie i drzwi się zamknęły. Ghrom usiadł na podłodze tam, gdzie stał, bo nie ufał sobie na tyle, by szukać lepszego miejsca. Uspokoił się i trzaskanie ognia dało mu pewien punkt odniesienia... był w stanie przywołać w umyśle wygląd pokoju. Jeśli sięgnie ręką w prawo... tak. Dotknął jednej z gładkich nóg stolika przy sofie. Przesunął dłoń wzdłuż niej, aż do blatu, pomacał na nim w J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

151

poszukiwaniu., tak, znalazł podkładki, które Fritz ułożył na nim w równy stosik. Małą, oprawną w skórę książkę... i podstawę lampy. To było pocieszające. Miał dziwne wrażenie, że świat zniknął, bo on nie może go zobaczyć. A jednak wszystko było na swoim miejscu. Zamknął oczy i wysłał prośbę. Minęła długa chwila, zanim ktoś na nią odpowiedział; bardzo dluga chwila, zanim został porwany i stanął na twardej podłodze przy cicho śpiewającej fontannie. Zastanawiał się czy tu wciąż będzie ślepy, ale tak - był. Mimo to, podobnie jak w bibliotece, potrafił sobie wyobrazić to pomieszczenie, choć go nie widział. Po prawej było drzewo z mnóstwem śpiewących ptaków, a przed nim - za fontanną - była loggia z kolumnami, część prywatnych pomieszczeń Pani Kronik. - Ghromie, synu Ghroma. - Nie słyszał, jak zbliża się do niego matka rasy, ale z drugiej strony, miała ona zwyczaj lewitować tak, że jej czarne szaty nie dotykały ziemi. - W jakim celu do mnie przybyłeś? Cholernie dobrze wiedziała, po co, a on nie miał zamiaru podejmować tej gry. - Chcę wiedzieć, czy to ty mi to zrobiłaś. Ptaki umilkły, jakby przerażone jego bezczelnością. -

Zrobiłam co? - Jej głos brzmiał tak samo jak wówczas, gdy pojawiła się z Vrhednym

przy Krypcie: odlegle i bez zainteresowania. Co go trochę wkurzyło, biorąc pod uwagę, że miał problem nawet z zejściem po własnych schodach. -

Mój cholerny wzrok. Odebrałaś mi go, bo poszedłem walczyć? - Zdarł okulary z

twarzy i cisnął je na śliską podłogę. - Ty mi to zrobiłaś? W dawnych dniach wybatożyłaby go do krwi za taką niesubordynację i czekając na to, co miało go spotkać, niemal miał nadzieję, że przejedzie mu błyskawicą po tyłku. Nic go jednak nie poraziło. -

Co miało się stać, stać się musiało. Twoja walka nie miała nic wspólnego z utratą

wzroku, ja również nie. Wracaj teraz do swojego świata i zostaw mnie w moim własnym. Wiedział, że się odwróciła, bo jej głos przycichł, jakby skierowała się w przeciwną stronę. Ghrom zmarszczył brwi. Przybywając tu, oczekiwał walki i pragnął jej. A co otrzymał? Nic, w co mógłby się zaangażować, nawet sprzeczki na temat jego braku szacunku. Ta radykalna zmiana podejścia była tak wyraźna iż na moment zapomniał o swojej ślepocie... -

Co się z tobą dzieje?

Nie otrzymał odpowiedzi, tylko drzwi cicho sęi zamknęły. Pod nieobecność Pani Kronik ptaki milczały. Jedynie cichy odgłos spadającej wody dawał mu poczucie rzeczywistości. Dopóki ktoś się nie zjawił.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

152

Instynktownie obrócił się ku schodom i przybrał bojową pozycję, z zaskoczeniem odkrywając, że nie jest tak bezbronny, za jakiego się miał. Nie widział, ale słuch wypełnił obraz niedostępny jego oczom: po szeleście szat i dziwnym klik, klik, klik... rozpoznał, że ktoś się zbliża. Choroba, słyszał nawet bicie serca przybysza. Silne. Równe. Co tu robił samiec? -

Ghromie, synu Ghroma. - To był męski głos. Choć nie, raczej kobiecy. A jednak

przybysz emanował męskością. A może to była tylko siła? -

Kim jesteś? - zapytał.

-

Panikha.

-

Kto?

-

To bez znaczenia. Powiedz mi, masz zamiar zrobić użytek z tych pięści? Czy będziesz

tak po prostu sobie stał? Natychmiast opuścił ramiona, bo przecież nie wypadało podnosić ręki na samicę... Sierpowy, który trafił go w szczękę, był tak silny, że aż odrzuciło mu w tył głowę i ramiona. Oszołomiony, bardziej niespodziewanym ciosem niż jego siłą, starał się odzyskać równowagę. Gdy mu się to udało, usłyszał świst i znowu oberwał, tym razem pod szczękę, ciosem, który podbił mu głowę. Ale na tym koniec jej celnych ciosów. Instynkt obronny i lata treningu włączyły się do gry i choć nic nie widział, słuch podpowiadał mu, gdzie znajdzie ręce czy nogi. Złapał za zaskakująco chudy nadgarstek, wykręcając... Wbiła obcas w jego goleń, ból rozdrażnił go. Tymczasem w twarz uderzyło go coś przypominającego linę. Złapał ją, z nadzieją, że to warkocz trzymający się kobiecej... Szarpnął i poczuł, że jej ciało się wygina. Tak, trzymający się jej głowy. Wyśmienicie. Łatwo było wytrącić ją z równowagi, ale niech ją licho, była silna jak niejeden samiec. Opierając cały ciężar na jednej nodze, podskoczyła w półobrocie i uderzyła go z kolana. Usłyszał, jak opadła na ziemię i zaczęła się z niej zbiegać, ale nie wypuszczał jej włosów, trzymając ją jak na wodzy. Ona jednak przypominała wodę, zawsze płynną, zawsze w ruchu, uderzając go raz po raz, aż musiał przewrócić ją na ziemię i przygwoździć. Brutalna siła wygrała z wdziękiem. Ciężko dysząc, spojrzał w twarz, której nie widział. -

Co ci, u licha, odbiło? Nudzę się. - Z tymi słowami wyrżnęła go głową w nos.

Ból posłał jego poczucie równowagi na karuzelę, aż musiał zwolnić uścisk. Tyle wystarczyło, by mu się wyrwała. Teraz to on leżał na ziemi, a ona zaciskała przedramię na jego krtani z taką siłą, że z pewnością musiała trzymać się za nadgarstek dla zachowania równowagi.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

153

Ghrom walczył, by wciągnąć powietrze do płuc. Niech to licho, jak tak dalej pójdzie, to ona go zabije. Naprawdę. Gdzieś głęboko, w samym szpiku kości, głęboko w podwójnych helisach jego DNA, pojawiła się odpowiedź. Nie umrze tu i teraz. Nie ma takiej opcji, do cholery. Nie poddawał się. Był wojownikiem. Kimkolwiek była ta zdzira, nie uda jej się wysłać go na spacer do Zanikhu. Mimo żelaznego uścisku na gardle, Ghrom wydał bojowy okrzyk i poruszył się tak szybko, że sam nie miał pojęcia, co robi. Wiedział tylko, że ułamek sekundy później samica leżała na twarzy, a on wykręcał jej obie ręce. Nagle wróciły do niego wspomnienia z pewnej odległej nocy, gdy w ciemnej alejce wykręcił reduktorowi ręce, zanim go zabił. Miał zamiar zrobić z nią dokładnie to samo... Nagle powstrzymał go szemrzący śmiech, dobiegający spod niego. Ta samica... śmiała się. I to nie jak ktoś, kto postradał rozum. Widać było, że najwyraźniej świetnie się bawi, choć musiała wiedzieć, że wkrótce zemdleje z bólu który jej zadawał. Ghrom nieznacznie poluzował uścisk. -

Wiesz, że jesteś chorą dziwką?

Jej ciało nie przestawało się trząść ze śmiechu. -

Wiem.

-

Jeśli cię wypuszczę, to znowu skończymy na podłodze?

-

Może tak. A może nie.

To dziwne, ale ta szansa mu się spodobała, więc po chwili wypuścił ją tak, jak uwalnia się nieoswojonego ogiera: szybko i natychmiast usuwając mu się z drogi. Gdy stanął na nogach, był gotów znowu podjąć walkę i niemal liczył na to. Samica została tam, gdzie była, na marmurowej podłodze, a on znowu usłyszał tamto klikanie. -

Co to jest? - zapytał.

-

Strzelam paznokciem serdecznego palca i kciukiem, taki mam nawyk.

-

Aha. Fajnie.

-

Hej, wpadniesz może jeszcze za jakiś czas?

-

Nie wiem. Dlaczego?

-

Bo tak świetnie nie bawiłam się od... dawna.

-

Przypomnisz mi, kim jesteś? I dlaczego cię wcześniej nie spotkałem?

-

Powiedzmy, że Ona nie wiedziała, co ze mną począć.

Ton samicy wyraźnie wskazywał, kim jest ta Ona. -

Wiesz, Panikho, może jeszcze wpadnę na powtórkę z rozrywki.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

154

Świetnie. Oby szybko. - Usłyszał, jak wstaje. - Przy okazji, okulary masz tuż obok

-

lewej stopy. Chwila szelestu i cicho zamykane drzwi. Ghrom podniósł okulary i pozwolił swoim nogom odpocząc, siadając na marmurze. Zabawne, podobał mu się ból w nogach, kłucie w ramieniu i pulsujące tu i ówdzie siniaki. Znał je, były częścią jego historii i jego teraźniejszości, były tym, czego będzie potrzebował w nieznanej, przerażającej i ciemnej przyszłości, jego ciało wciąż należało do niego. Wciąż działało. Wciąż trafił walczyć i z pewną dozą praktyki może uda mu się wrócić do formy. Nie umarł. Wciąż żył. Tak, nie widział, ale mógł dotykać swojej krwiczki i kochać się z nią. Wciąż mógł myśleć, chodzić, mówić i słyszeć. Jego ręce i nogi działały jak w zegarku, podobnie jak płuca i serce. Trudno będzie się przystosować. Jedna wspaniała walka nie zlikwiduje konieczności długich miesięcy niezgrabnej nauki, frustracji, gniewu i pomyłek. Ale przynajmniej miał jakieś perspektywy. W przeciwieństwie do tego wywołanego upadkiem ze schodów, obecny krwotok z nosa nie był symbolem wszystkiego, co utracił. Był raczej przedstawieniem tego, co wciąż posiadał. Gdy Ghrom zmaterializował się w bibliotece rezydencji Bractwa, na ustach miał uśmiech, a gdy stanął na nogi - zaśmiał się, czując ich ból. Pełen skupienia zrobił dwa niepewne kroki w lewo i... znalazł kanapę. Dziesięć kroków do przodu... drzwi. Otworzył je, zrobił piętnaście kroków przed siebie i... dotknął poręczy głównych schodów. Słyszał dochodzące z jadalni ciche dzwonienie srebra o porcelanę wypełniające ciszę; zwykle rozlegał się gwar rozmów. I poczuł zapach... o tak, jagnięcina. Na to właśnie miał ochotę. Idąc bokiem, zrobił trzydzieści pięć kroków w lewo i ześmiał się, zwłaszcza że przetarł dłonią twarz i zaczęła z niej kapać krew. Dokładnie wiedział, kiedy go zauważyli. Noże i widelce upadły na talerze i odbiły się, krzesła odsunęły się od stołu i ciszę wypełniły przekleństwa. Ghrom śmiał się i śmiał, i znowu się śmiał. -

Gdzie jest moja Beth?

-

O, słodki Panie - powiedziała, podchodząc do niego - Ghrom... co się stało...

-

Fritz! - zawołał, tuląc do siebie swoją królową. - Przygotujesz mi talerz? Jestem głodny.

I przynieś ręcznik, żebym się wytarł. - Uścisnął Beth. - Zaprowadzisz mnie na miejsce, miłości moja? Ciszę wypełniało niezadane pytanie: „Co tu się, u licha, wyprawia?”. W końcu to Hollywood zapytał: J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

155

-

Kto śmiał wykorzystać cię w roli worka treningowego?

Ghrom wzruszył ramionami i pogładził plecy swojej krwiczki. -

Znalazłem nowego przyjaciela.

-

Cholernego przyjaciela.

-

Właściwie to przyjaciółkę.

-

Przyjaciółkę?

Ghromowi zaburczało w brzuchu. -

Słuchajcie, mogę się przyłączyć do posiłku, czy nie?

Wspomnienie o jedzeniu sprowadziło wszystkich na ziemię, zaczęli rozmawiać o wszystkim i o niczym, a Beth zaprowadziła go na koniec stołu. Usiadł i ktoś włożył mu do rąk wilgotną szmatkę, a tuż przed nim rozniósł się nieziemski zapach rozmarynu i jagnięciny. -

Na litość boską, może byście usiedli? - powiedział, wycierając twarz i szyję. Kiedy

zaczęli hałasować krzesłami, znalazł nóż i widelec i zaczął dłubać w zawartości talerza, rozpoznając jagnięcinę, młode ziemniaczki i... groszek. Tak,to kulające się coś to był groszek. Jagnięcina była pyszna. Dokładnie taka, jak lubił. - Jesteś pewien, że to był przyjaciel? - rzucił Rankohr. - Tak - potwierdził, ściskając dłoń Beth. - Jestem pewien.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

156

23. DWADZIEŚCIA CZTERY GODZINY NA MANHATTANIE WYSTARCZYŁY, by zmienić syna Zła w

nowego samca. Siedząc za kółkiem mercedesa, z bagażnikiem i tylnym siedzeniem pełnym toreb od Gucciego, Louisa Vuittona, Armaniego i Hermesa, Lahser był szczęśliwym draniem. Rozbił sie w apartamencie w Waldorfie, przeleciał trzy panienki - w tym dwie jednocześnie - i najadł się po królewsku. Kierując się Northway na wyjazd w stronę kolonii symphatów, sprawdził czas na nowym jak cholera, złotym Cartier Tank, który zastąpił podrabiany, mikowy zegarek Jacob &Co, zupełnie poniżej jego poziomu. Wskazówka godzinowa pokazywała nie najgorszy wynik, ale data była kłopotliwa. Dostanie mu się opieprz od króla symphatów. Nie dbał o to. Po raz pierwszy, od kiedy Omega go przemienił, czuł się sobą. Miał na sobie twillowe spodnie od Marca Jacobsa, jedwabną koszulę od LV, kaszmirową kamizelę od Hermesa i wygodne mokasyny od Dunhilla. Jego kutas był wyczerpany, brzuch pełny po obiedzie w Le Cirque i wiedział, że w każdej chwili może wrócić do Wielkiego Jabłka, żeby to powtórzyć. O ile jego chłopcy nie spieprzą gry. Przynajmniej sprawy na tym froncie zdawały się iść po jego myśli. Pan D dzwonił przed godziną i poinformował, że rozprowadzanie towaru przebiega bez problemów. Co było jednocześnie dobrą i złą wiadomością. Mieli więcej gotówki, ale towar topniał coraz szybciej. Redaktorzy znali się jednak na przesłuchiwaniu, więc ostatniego gościa z porcją towaru nie sprzątnęli, tylko zabrali ze sobą. Pan D i kilku innych pracowali teraz nad nim, niekoniecznie w siłowni. Co przywołało wspomnienia z pobytu Lahsa w mieście. Wojna z wampirami zawsze będzietoczyć się w Caldwell, chyba że bracia się przeprowadzą. Ale Manhattan, światowa stolica prochów, był blisko, bardzo blisko. Zaledwie go dzinę jazdy. Rzecz jasna, wycieczka na południe była czymś więcej niż tylko zakupami przy Piątej Alei. Większość wieczoru spędził, wędrując od klubu do klubu, sprawdzając sceny, szukając zasady łączącej tych, którzy tam przebywali – bo to powiedziałoby mu, co ci ludzie kupią. Imprezowicze brali esctasy. Śliscy, nerwowi nowobogaccy lubili do ecstasy dodać kokę. Dzieciaki z college’u brały trawkę i grzybki ale można było im wcisnąć też oksy i amfę. Gotów i emo kręciły żyletki w połączeniu z ecstasy. A ćpuny w alejkach za klubem brały głównie amfę, amfę i herę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

157

Gdyby udało mu się otworzyć kanały zbytu w Caldie za jakiś czas mógłby powtórzyć to na Manhattanie i zarobić jeszcze więcej. Nic nie ograniczało jego planów. Skręcając w zapuszczoną alejkę, w której juz był, sięgnął pod siedzenie i wyjął czterdziestkę, kupioną noc wcześniej w drodze do miasta. Nie było sensu przebierać się w rzeczy do walki. Dobry zabójca nie musiał się napocić, żeby wykonać robotę. Biała chatka wciąż stała pośrodku ośnieżonego krajobrazu, idealna na kartkę świąteczną człowieków. W zapadającym zmierzchu blady dym unosił się z komina, jego kłęby chwytały i wzmacniały światło księżyca, tworząc cienie rozsiane na całym dachu. Po drugiej stronie okien złota poświata świec drgała, jakby we wnętrzu chatki wiał delikatny wiatr. A może to tylko te cholerne pająki. Jak rany, pomimo całego tego ciepłodomowego szajsu, miejsce przyprawiało o ciarki. Zaparkował mercedesa pod znakiem zakonu i wysiadł, a śnieg natychmiast zebrał się na czubkach jego nowiuteńkich butów. Strząsnął go, przeklinając przy tym i zastanawiając się, dlaczego, do cholery, nie można by urządzić symphatom kwarantanny w Miami. Ale nieeeee, ścierwojady zostały ulokowane o rzut beretem od Kanady. Z drugiej strony, nikt ich nie lubił, więc jakaś logika w tym była. Drzwi otworzyły się i pojawił się w nich król. Jego białe szaty powiewały, a świecące czerwone oczy były dziwnie jaśniejące. - Spóźniłeś się. O całe dni. - Nieważne. Twoje świeczki jeszcze się trzymają. - A mój czas jest mniej ważny od zmarnowanego wosku? - Tego nie powiedziałem. - Twoje czyny mówią o tym wystarczająco głośno. Lahser wszedł na schody z bronią w ręku i pod bacznym spojrzeniem króla odczuł nagłą potrzebę sprawdzenia, czy na pewno zapiął rozporek. A jednak, gdy stanął na wprost niego, znów przeskoczyła między nimi iskra, liżąc zimne powietrze. Pieprzony A. To nie była jego działka. Absolutnie nie jego. -

Przejdziemy więc do rzeczy? - mruknął Lahser, wpatrując się w krwistoczerwone oczy

i starając się im nie poddać. Król uśmiechnął się i uniósł nienaturalnie długie palce do diamentów na krtani. - Tak, sądzę, że czas na to. Pójdź tędy, a wskażę ci twój cel. Jest w łóżku...

- Myślałem, że ubierasz się tylko na czerwono, Księżniczko. A ty co, u licha, tu robisz, Lahser? Król zesztywniał, a Lahser obrócił się, trzymając broń przed sobą. Po trawniku szedł... potężny samiec z błyszczącymi fiołkowymi oczami i niemożliwym do pomylenia irokezem: Mordh, syn Rempoona. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

158

Sukinsyn nie wydawał się zaskoczony przebywaniem na terenie symphatów. Wręcz przeciwnie, czuł się jak u siebie. I był wkurzony. - Księżniczko? Lahser rzucił okiem przez ramię i zobaczył... nic nowego. Szczupły gość, białe szaty, włosy kręcone jak... Właściwie, jak u samicy. W tej sytuacji dobrze było dać się zwieść. Jeszcze lepiej byłoby pieprzyć tę kłamczuchę, która zmusiła go do konfrotacji z faktem, że był... Dobra, nie trzeba ruszać tego tematu, nawet w myślach. Odwracając się, Lahser uznał, że ten idiota przeszkodził im idealnie w porę. Wyłączenie Mordha z gry otworzyłoby przed nim całą handlową przestrzeń Caldwell. Gdy zaczął zaciskać palec na spuście, król rzucił się do przodu i złapał za lufę. - Nie jego! Nie jego! W ciszy nocy rozległ się strzał i pocisk uwiązł w pniu drzewa, a Mordh przyglądał się, jak Lahser i Księżniczka walczą o broń. Z jednej strony nie obchodziło go, które z nich wygra ani czy po drodze któreś się nie postrzeli, ani dlaczego gość, który został zabity jakiś czas temu, wygląda bardzo żywo. Jego życie kończyło się tu, gdzie został poczęty, w kolonii. Mógł umrzeć tej nocy, następnego ranka albo nawet za sto lat, zginąć z ręki Księżniczki lub Lahsa, ale wynik był jeden, więc szczegóły nie miały znaczenia. Choć może ten tumiwisizm był tylko kwestią nastroju. W końcu był samcem pozbawionym partnerki, więc jeśli całość przyrównać do podróży, to właśnie spakował się, wymeldował z pokoju w motelu śmiertelników i zjeżdżał windą do przedsionków piekła. Tak przynajmniej uważała jego wampirza część. Druga połowa jego jestestwa właśnie zaczynała się radośnie budzić: śmiertelne dramatyzawsze były dla niej dobrą zachętą, więc nie zdziwił się, gdy symphata w nim przebił się przez resztki dopaminy, którą się naszprycował. W mgnieniu oka jego wizja straciła barwy i spłaszczyła się, szaty Księżniczki poczerwieniaty, diamenty na jej gardle zmieniły się w rubiny. Najwidoczniej ubierała się na biało, ale ponieważ zawsze widział ją oczami ścierwojada, przyjął, że jej szaty mają barwę żył. Żeby go jeszcze obchodziła jej garderoba. Gdy ta gorsza połowa Mordha się przebudziła, nie miał innego wyjścia, jak dołączyć do walki. Czucie przeniknęło jego ciało, wyciągając ręce i nogi z okowów otępienia, a on wskoczył na ganek. Nienawiść ogrzewała go od środka i choć nie miał powodów sprzymierzać się z Lahsem, chciał, żeby Księżniczce ktoś przypieprzył, i to nie w ten przyjemny sposób. Podszedł do niej od tyłu, zacisnął ręce na jej talii i podniósł ją z ziemi. Dzięki temu Lahser wyrwał broń i odwrócił się. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

159

Mały gówniarz wyrósł na całkiem sporego samca. Ale nie tylko to się w nim zmieniło. Cuchnął słodkim złem, takim, jakie napędzało reduktorów. Najwidoczniej został wskrzeszony przez Omegę, ale dlaczego? Jak? Tymi pytaniami Mordh też się za bardzo nie przejmował. Kręciło go jednak ściskanie żeber Księżniczki tak mocno, że musiała walczyć o oddech. Czuł jej paznokcie wbijające mu się w ramiona przez jedwabną koszulę i wiedział, że gdyby tylko jej na to pozwolił, zatopiłaby w nim swoje kły, ale nie dawał jej na to szans. Zacisnął pięść na jej koku, zyskując kontrolę nad ruchami jej głowy. -

Nadajesz się na świetną tarczę, suko - szepnął jej do ucha.

Księżniczka usiłowała coś powiedzieć, a w tym czasie Lahser otrzepał ubranie i wymierzył pistolet w głowę Mordha. -

Dobrze, że cię widzę, Wielebny. Miałem zamiar się do ciebie wybrać, ale oszczędziłeś

mi wycieczki. Muszę ci powiedź że jak tak chowasz się za tą samicą, samcem, czy cokolwiek jest, to twoja reputacja zabijaki raczej na tym nie zyskuje -

To nie jest samiec i jakby nie robiło mi się niedobrze samą myśl o tym, to rozprułbym

jej szatę, żeby ci pokazać. Słuchaj, oświeć mnie trochę, co? Ostatnio, jak cię widziałem, to byłeś martwy. -

Nie na długo, jak się okazało. - Lahser uśmiechnął się błyskając białymi kłami. - To

naprawdę samica? Księżniczka szarpnęła się i Mordh usadził ją, niemal odrywając jej głowę. Zachłysnęła się powietrzem i jęknęła, a on powiedział: -

Pewnie, że jest. Nie wiedziałeś, że wszyscy symphaci to hermafrodyci?

-

Nawet nie wiesz, jaka to dla mnie ulga: wiedzieć, że kłamała.

-

Pasujecie do siebie jak cholera.

-

Też tak sądzę. A teraz, może byłbyś łaskaw puścić moją dziewczynę?

-

Twoją dziewczynę? Nie za szybko? I chyba odpuszczę sobie zabawę w łapanie i

wypuszczanie. Przemawia do mnie pomysł zastrzelenia was obojga. Lahser zmarszczył brwi. -

Myślałem, że jesteś wojownikiem. A z ciebie jest zwykła cipa. Trzeba było po prostu

wejść do klubu i cię zastrzelić. -

Tak właściwie to od jakichś dziesięciu minut jestem martwy. Więc nic mnie to nie

obchodzi. Choć ciekawi mnie, dlaczego chciałeś mnie zabić. -

Kontakty. Niekoniecznie te socjalne.

Mordh zmarszczył brwi. To Lahser zabijał jego dilerów? Co, u licha? Chociaż... rok temu drań próbował sprzedawać prochy na terenie Zero Sum i wykopali go za to za drzwi Najwyraźniej teraz, gdy spiknął się z Omegą, odkurzał stare, dochodowe nawyki.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

160

Sprawna logika pojawiająca się już po fakcie sprawiła, że wszystko znalazło się na swoim miejscu. Rodzice Lahsa zginęli jako pierwsi podczas rajdów, które reduktorzy urządzili sobie tego lata. Gdy w podobno sekretnych i bezpiecznych linach zaczęto jedną po drugiej znajdować martwe rodziny, w głowach Rady, w głowach Bractwa, w głowach wszystkich cywilów pojawiło się pytanie, jak Korporacja dotarła do tych adresów. Proste: Lahser przeszedł na stronę Omegi i prowadził ataki. Resztki otępienia opuściły Mordha, więc jeszcze mocniej zacisnął ręce na żebrach Księżniczki. - Więc próbujesz przejąć mój biznes. To ty zdjąłeś tych dilerów. -

Walczę o swoje miejsce w łańcuchu pokarmowym. A skoro ty wąchasz kwiatki od

spodu, to ja jestem na górze, przynajmniej w Caldwell. A teraz puść ją, żebym mógł odstrzelić ci łepetynę i żebyśmy wreszcie to skończyli... Fala lęku wpłynęła na ganek, załamała się i opadła na Mordha, Księżniczkę i Lahsa. Mordh przesunął wzrok i zamarł. Proszę, proszę, proszę, kto by pomyślał! Wszystko toczyło się o wiele szybciej niż oczekiwał. Przez zasypany śniegiem podjazd, w rubinowoczerwonych szatach, zmierzała ku nim siódemka symphatów ustawionych w strzałę. W centrum grupy, podpierając się laską i dźwigając na głowie konstrukcję z rubinów i czarnych ostrzy, szedł przygarbiony mężczyzna. Stryj Mordha. Król. Wydawał się bardzo stary, ale choć jego ciało postarzało się i osłabło, jego dusza wciąż była tak samo silna i mroczna. Mordh aż zadrżał, a Księżniczka przestała się z nim szamotać. Nawet Lahser miał na tyle rozumu, by się cofnąć. Strażnicy zatrzymali się przy schodkach na ganek, ich szaty powiewały w zimnym wietrze, który Mordh właśnie poczuł na swojej twarzy. Król odezwał się słabym, drżącym głosem: -

Witaj w domu. mój najmilszy bratanku. Pozdrowi i dla ciebie, gościu.

Mordh wpatrywał się w stryja. Nie widział go od... Boże, od dawna. Bardzo, bardzo dawna. Od pogrzebu ojca. Najwyraźniej czas nie był łaskawy dla króla, raczej przemielił go w swoich trybach. Myśl o Księżniczce zmuszonej do dzielenia łoża z tym workowatym, obwisłym ciałem, wywołałam miech na twarzy Mordha. -

Dobry wieczór, stryju - odpowiedział Mordh. –Tak przy okazji, to jest Lahser. Jeśli

jeszcze go nie znasz. -

Nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni, ale posiadam wiedzę dotyczącą

powodu jego przebywania na mojej ziemi. - Król utkwił rozmyte, czerwone spojrzenie w Księżniczce. - Moja droga, czyżbyś sądziła, że nie wiem o twoich regularnych wizytach u Mordha? Sądziłaś, że nie zdaję sobie sprawy z twoich ostatnich planów? Obawiam się, że byłem do ciebie dość przywiązany i dlatego zgadzałem się na twoje schadzki z bratem... -

Przyrodnim bratem - wtrącił krótko Mordh.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

161

-

...jednak nie mogę pozwolić na zdradę, której chcesz się dopuścić z tym

reduktorem. Prawdę powiedziawszy, nie mogę nie docenić twojej przedsiębiorczości, zwłaszcza że odwołałem przekazanie ci tronu. Jednak nie pozwolę, by dawne zauroczenie wpłynęło na mój osąd. Nie doceniłaś mnie i za ten brak szacunku spotka cię kara odpowiadająca twojej woli i twoim pragnieniom. Król skinął głową, a wiedziony instynktem Mordh odwrócił się. Za późno. Symphata z uniesionym mieczem stał tuż za nim, jego ramię zaczęło już opadać i choć nie atakował ostrzem, niewiele to pomogło, gdy rękojeść uderzyła Mordha w czaszkę. Uderzenie było drugą eksplozją tej nocy. W przeciwieństwie do pierwszej, tym razem Mordh nie stal na nogach, gdy światło i hałas się rozproszyły.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

162

24.

O DZIESIĄTEJ RANO EHLENA WCIĄŻ JESZCZE NIE SPAŁA. Uwięziona w domu przez światło, kręciła się po sypialni, rozcierając ramiona. Skarpetki niezbyt pomagały w zachowaniu ciepła. Z drugiej drugiej strony, w środku była tak przemarznięta, że mogła założyć na nogi parę tosterów, a i tak by marzła. Szok musiał przestawić jej wewnętrzną temperaturę z normalnej na chłodzenie. Po drugiej stronie korytarza spał spokojnie jej ojciec i co kilka minut zaglądała do jego pokoju, żeby sprawdzić, jak się ma. Jakaś jej część chciała, żeby się obudził, bo mogłaby wypytać o Rehmbaka, Monsthera, więzy krwi i... Chociaż, lepiej było go w to nie mieszać. Żadne z nich nic nie zyska, jeśli ojciec zdenerwuje się czymś, z czego może nic niewyjść. Dobra, przeczytała jego rękopis, znalazła ich imiona, ale były to zaledwie pojedyncze wzmianki wśród całej masy innych krewnych. Poza tym wspomnienia ojca nie były namacalne. Namacalne były dowody Saxtona. Bóg jeden wiedział, co mogło z tego wyniknąć. Ehlena stanęła na środku pokoju, nagle zbyt zmęczona, by wciąż chodzić. Zła decyzja. Gdy tylko przystanęła, jej myśli wróciły do Mordha, więc wróciła do krążenia na zimnych stopach. Rany, nikomu nie życzyłaby śmierci, ale niemal cieszyła się, że Monsther odszedł i zapewnił jej temat do rozmyślań z tym całym testamentem. Gdyby nie to, z pewnością właśnie odchodziłaby od zmysłów. Mordh... Wlokąc zmęczone ciało obok łóżka, spojrzała w dół. Na kołdrze, niemal w ten sam spokojny, milczący sposób co ojciec, leżał jego rękopis. Pomyślała o wszystkim, co zamknął na tych stronicach i teraz już wiedziała, co miał na myśli. Został okpiony i oszukany podobnie jak ona, zwiedziony przez pozory szczerości i wiarygodności, bo sam nie potrafił działać z taką chłodną kalkulacją i okrucieństwem jak inni. Podobnie ona. Czy jeszcze kiedyś zaufa swojemu przeczuciu co do ludzi? Paranoja wywróciła jej umysł i duszę. Gdzie w kłamstwach Mordha była prawda? Czy w ogóle w nichbyła? Obrazy przesuwały się jej przed oczami, sondowała pamięć, zastanawiając się, gdzie leży granica między prawdą, a fikcją. Musiała dowiedzieć się więcej... Problem polegał na tym, że uzupełnić ten obraz mógł tylko facet, do którego już nigdy, przenigdy nie miała się zbliżyć.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

163

Rozważając pytania bez odpowiedzi, uniosła drżące ręce i odsunęła włosy z twarzy. Zacisnęła je w pięści i pociągnęła, jakby dzięki temu mogła pozbyć się wszystkich szalonych myśli krążących po jej głowie. Chryste, a jeśli oszustwo Mordha było odpowiednikiem finansowego upadku ojca? Tym, co przeważyło szalę i pociągnęło go w szaleństwo? Już po raz drugi została wystawiona przez samca. Jej narzeczony zrobił kiedyś dokładnie to samo - różnica polegała na tym, że okłamał wszystkich poza nią. Można by sądzić, że wtedy nauczyła się, czego trzeba, o zaufaniu. Najwyraźniej jednak nie. Ehlena przestała chodzić i czekała, aż... cholera, aż głowa jej eksploduje albo coś w tym guście. Nic z tych rzeczy. Szarpanie za włosy też nie pomogło w myślowym odchwaszczaniu. W ten sposób zyska najwyżej ból głowy i fryzurę w stylu Vina Diesela. Odwróciła się od łóżka i zobaczyła laptop. Przeklinając, przeszła przez pokój i usiadła przed nim. Uwalniając włosy ze śmiertelnego uścisku, dotknęła klawisza. Internet Explorer. Ulubione: www.CaldwellCounerJournal.com. Potrzebowała dawki solidnej rzeczywistości. Mordh był przeszłością, a przyszłości nie tworzył jakiś ugrzeczniony prawnik z genialnymi pomysłami. W tej chwili jedyną sprawą, na której mogła się oprzeć, było poszukiwanie pracy. Jeśli Saxcton i jego papiery nie wypalą, za niecały miesiąc wyląduje z ojcem na ulicy; chyba że znajdzie jakąś pracę. W tym nie krył się żaden fałsz ani złudzenie. Czekając na załadowanie strony powiedziała sobie, że nie jest swoim ojcem, a z Mordhem była przez zaledwie... kilka dni? Tak, okłamał ją. Ale był luksusowo ubranym, pociągającym facetem, a patrząc z perspektywy czasu, popełniła błąd, wierząc mu. Zwłaszcza że to i owo już wiedziała o samcach. Jego strata, jej błąd. A choć uświadomienie sobie, że została ogłupiona i uwiedziona, nie sprawiło, że chwyciła pompony i zaczęła szaleć z radości, to przynajmniej myśl, że była w tym jakaś logika, choćby najgłupsza, umniejszała jej szaleństwo... Ehlena zmarszczyła brwi i pochyliła się nad ekranem. Na stronie głównej widniało zdjęcie wysadzonego budynku. Nagłówek głosił: Eksplozja zmiotła lokalny klub. A pod spodem mniejszą czcionką: Zero Sum kolejną ofiarą narkotykowej wojny? Bez tchu przeczytała artykuł: policja prowadzi śledztwo. Niewiadomo, czy w chwili wybuchu w klubie ktoś przebywał. Podejrzewa się, że podłożono kilka ładunków. Boczna szpalta podawała dane podejrzanych dilerów, których w ubiegłym tygodniu znaleziono martwych w Caldwell, czterech dilerów. Wszyscy zabici przez zawodowca. Policja bada każde z zabójstw, a wśród podejrzanych znajdował się właściciel Zero Sum, znany jako Richard Reynolds albo Wielebny, obecnie zaginiony. Podano, że Reynolds od lat J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

164

był na narkotykowej czarnej liście miejscowej policji, choć nie przedstawiono mu żadnych zarzutów. Wniosek był prosty: Mordh był właściwym celem zamachu, bo zabijał innych. Przewinęła stronę z powrotem do zdjęć zniszczonego klubu. Nikt nie mógł tego przeżyć. Nikt. Policja ogłosi, że on nie żyje. Potrwa to tydzień albo dwa, ale znajdą ciało i stwierdzą, że należy do niego. Ani jedna łza nie popłynęła z jej oczu. Żadne łkanie nie wyrwało się z ust. Była poza tym. Siedziała w milczeniu, obejmując się ramionami, nie odrywając wzroku od jaśniejącego ekranu. W jej głowie pojawiła się myśl dziwaczna, ale nieunikniona: tylko jedno mogło być gorsze od wejścia do klubu i poznania prawdy o Mordhu. Tym czymś byłoby przeczytanie artykułu, zanim odwiedziła centrum. Nie chciała śmierci Mordha. Boże... nie. Nawet po tym co jej zrobił, nie życzyła mu gwałtownej śmierci. Ale kochała go, zanim dowiedziała się o kłamstwie. Ona... kochała go. Jej serce należało do niego. Dopiero teraz jej oczy wezbrały łzami, które popłynęły po policzkach. Monitor stał się zamglony i niewyraźny, obrazy wysadzonego klubu rozmyły się. Zakochała się w Mordhu. Miłością gwałtowną, szaleńczą i nietrwałą, a jednak kwitnącą. Z przeszywającym bólem przypomniała sobie jego ciepłe ciało poruszające się na niej, jego zapach w nozdrzach, jego szerokie ramiona, twarde i napięte, kiedy się kochali. W tych chwilach był pięknym, szczodrym kochankiem. Czerpał prawdziwą przyjemność z zaspokajania jej... Tylko że właśnie chciał, żeby w to uwierzyła, a jako symphata był dobry w manipulacji. Choć musiała siebie spytać co właściwie zyskał, będąc z nią. Nie miała pieniędzy, pozycji, nic, na czym mógłby skorzystać, a on nigdy o nic niepoprosił, nie wykorzystał jej w żaden sposób... Ehlena powstrzymała się przed tworzeniem różowego obrazu tego, co odeszło. Koniec był taki, że on nie zasługiwał na jej miłość i to nie dlatego, że był symphatą. Może to i dziwne, ale potrafiłaby z tym żyć - choć może dowodziło to, jak niewiele wiedziała o ścierwojadach. Nie, wszystkie szanse przekreśliło w jej oczach kłamstwo i to, że handlował narkotykami. Handlował narkotykami. Nagle ujrzała wszystkie ofiary przedawkowania, trafiające do kliniki Agrhesa, młode życia zagrożone bez powodu. Niektórzy z pacjentów wracali do życia, ale jednak nie wszyscy, a nawet jednej śmierci sprzędanej przez Mordha było aż nadto. Ehlena otarła policzki i wytarła dłonie w spodnie. Koniec ze łzami. Nie mogła pozwolić sobie na luksus słabości. Musiała zająć się ojcem, przez następne pół godziny wysyłała podania o pracę. Czasami to, że musiałeś być silny, wystarczyło, byś został tym, kim musiałeś być. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

165

Gdy jej oczy się zmęczyły i zaczęła widzieć jak przez mgłę, wyłączyła komputer i wyciągnęła się na łóżku obok rękopisu ojca. Powieki jej opadały, ale miała wrażenie, że nie zaśnie, jej ciału brakowało energii, ale mózg nie miał ochoty na zabawę w „Simon mówi śpimy”. Leżąc w ciemnościach, próbowała ukoić myśli, wyobrażane sobie stary dom, w którym mieszkała z rodzicami, zanim wszystko się zmieniło. Wyobrażała sobie, jak wędruje przez wielkie pokoje, mija wspaniałe antyki, zatrzymuje się, by powąchać bukiet kwiatów ściętych niedawno w ogrodzie. Sztuczka podziałała. Z wolna jej umysł pogrążył się w tym spokojnym, eleganckim miejscu, myśli zwolniły bieg i wreszcie wcisnęły hamulce i zaparkowały gdzieś z tyłu czaszki. Gdy zaczął ją ogarniać spokój, przedziwne przekonane uderzyło ją gdzieś w piersi, a jego pewność objęła całe ciała Mordh żył. Mordh żył. Walcząc ze słabością, Ehlena starała się pochwycić jakieś racjonalne uzasadnienie, złapać i zatrzymać wszystkie „dlaczego” i „co, u licha” tego przeczucia, ale sen już wciągnął ją w swoje objęcia i zabrał z dala od wszystkiego. Ghrom usiadł za biurkiem, jego dłonie powoli wędrowały po blacie. Telefon, jest. Nożyk do listów w kształcie sztyletu, jest. Papier, jest. Jeszcze więcej papieru, na miejscu. A gdzie jest jego... Stuk i coś się rozsypało. Właśnie, pojemnik na i same pióra. Wszędzie, gdzie ręką sięgnąć. Są. Zabrał się za zbieranie tego, co rozsypał, gdy usłyszał jak zbliża się do niego Beth, jej kroki tłumione przez miękki dywan. -

W porządku, lilan - powiedział. - Już wszystk mam.

Wyczuł, że pochyliła się nad biurkiem i ucieszyło go, że nie próbowała pomagać. Może i było to dziecinne, ale musiał sam po sobie posprzątać. Macając po biurku, znalazł ostatnie pióro. -

Jakieś na podłodze? - zapytał.

-

Jedno. Koło twojej lewej stopy.

-

Dzięki. - Przykucnął, dotknął podłogi i wreszcie zacisnął pięść na gładkim, obłym

kształcie. - To byłoby trudniej znaleźć. Zanim się wyprostował, sprawdził, gdzie jest krawędź biurka, żeby przypadkiem nie uderzyć w nią głową. To był postęp w stosunku do poprzedniego dnia. Więc schrzanił

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

166

sprawę z pojemnikiem na pióra, ale lepiej radził sobie z tym całym wstawaniem. Może nie najlepszy wynik w ogólnym rozrachunku, ale przynajmniej nie klął i nie krwawił. W porównaniu z sytuacją, w jakiej znalazł się kilka godzin wcześniej, wyglądało to o wiele lepiej. Ghrom skończył wędrować dłonią przez biurko, odnajj dując stojącą po lewej lampę oraz królewską pieczęć którymi zatwierdzał dokumenty. -

Nie płacz - powiedział miękko.

Beth pociągnęła nosem. -

Skąd wiedziałeś?

Stuknął palcem w nos. -

Wyczułem. - Odsunął krzesło i poklepał kolana. - Chodź tutaj i usiądź. Pozwól się

przytulić swojemu samcowi. Słyszał, jak jego krwiczka obchodzi biurko i zapach jej przybrał na sile, bo im bliżej niego się znajdowała, tym więcej ich płynęło. Tak jak robił to zawsze, odnalazł jej talię, ramieniem i przyciągnął do siebie. Kruche krzesło skrzypieniem przystosowało się do ich zwiększonej wagi. Z uśmiechem na ustach Ghrom pozwolił dłoniom odnaleźć fale jej włosów i pogładzić ich miękkość. - Tak mi z tobą dobrze. Beth zadrżała i wtuliła się w niego, co mu się spodobało. W przeciwieństwie do chwil, w których dłonie zastępowały mu oczy lub zbierał coś, co rozsypał, jej ciepłe ciało w jego objęciach sprawiało, że czuł się silny. Wielki. Potężny. Właśnie tego teraz potrzebował, a sądząc po tym, jak wtulała się w jego pierś, ona również czuła taką potrzebę. - Wiesz, co zrobię, jak już skończymy przerzucać te papiery?-wymruczał. - Co takiego? -

Zabiorę cię do łóżka i nie wypuszczę przez cały dzień. —Jej zapach nabrał ostrzejszej

nuty, a on zaśmiał się z zadowoleniem. - Nie masz chyba nic przeciwko. Nawet jeśli mam zamiar cię rozebrać i pozostawić nagą. -

Absolutnie nic.

-

Dobrze.

Siedzieli wtuleni w siebie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie Beth uniosła głowę z jego ramienia. -

Chcesz teraz popracować?

Obrócił głowę tak, że gdyby coś widział, patrzyłby na biurko. -

Tak, chyba tego... cholera, potrzebuję tego. Nie wiem dlaczego. Po prostu potrzebuję.

Zacznijmy od czegoś prostego… Gdzie jest torba z pocztą? -

Stoi przy starym fotelu Tohra.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

167

Beth pochyliła się, a jej tyłczek przycisnął się do niego w tak podniecający sposób, że Ghrom aż mruknął. Chwycił ją za biodra i uniósł się lekko. Mmm, czy trzeba podnieść coś jeszcze? Może jeszcze raz rozsypię te pióra. Albo

-

zrzucę telefon. Gardłowy śmiech Beth był seksowniejszy niż jej bielizna. -

Jeśli chcesz, żebym się pochyliła, wystarczy poprosić.

-

Boże, jak ja cię kocham. - Gdy tylko się wyprostowała, obrócił jej głowę ku sobie i

ucałował jej wargi, kosztując miękkości jej ust, pozwalając sobie na szybką pieszczotę i stając twardo jak skała. Dobra, załatwmy te papiery tak szybko, jak się da, żebyś znalazła się tam, gdzie

-

powinnaś. -

To znaczy gdzie?

-

Na mnie.

Beth znowu się roześmiała i otworzyła skórzaną torbę, do której Fritz wrzucał całą tradycyjną korespondencję. Krwiczka Ghroma poszeleściła trochę kopertami i wzięła głęboki wdech. -

No dobrze - powiedziała. - Co my tu mamy?

Znaleźli cztery prośby o zgodę na zawarcie związku, które należało podpisać i opieczętować, co normalnie zajęłoby mu może z półtorej minuty. Teraz jednak złożenie podpisu, wylanie wosku i odciśnięcie pieczęci wymagało pomocy ze strony Beth - ale świetnie się bawił, trzymając ją na kolanach. Później przyszła kolej na stos raportów bankowych związanych z prowadzeniem domu. A po nich rachunki. Rachunki. I jeszcze więcej rachunków. Na jego cholerne szczęście miały one trafić do V, który zajmował się internetowymi przelewami, bo Ghrom nie miał ochoty na babranie się w liczbach. -

Jeszcze jedna sprawa - powiedziała Beth. - Duża koperta z kancelarii prawnej.

Gdy pochyliła się do przodu, bez wątpienia po nożyk listów z czystego srebra, przebiegł dłońmi w dół jej ud i z powrotem po ich wewnętrznej stronie. - Uwielbiam, kiedy tak tracisz oddech - mruknął, pieszcząc jej szyję. - Usłyszałeś to? -

Lepiej w to uwierz. - Nie przerywał głaskania, zastanawiając się, czy udałoby mu się

obrócić ją twarzą do siebie i zwyczajnie usadzić na swojej erekcji. Z miejsca, w którym siedział, mógł spokojnie zamknąć drzwi. - Co jest w kopercie, lilan? - Wsunął dłoń między jej uda i położył ją na jej skarbie .. delikatnie go masując. Tym razem wyjęczała jego imię, a to go jeszcze bardziej nakręciło. - Co tam takiego masz? -

To... orzeczenie... o więzach krwi - stwierdziła Beth schrypniętym głosem, jej biodra

zaczynały się kołysać. - Na potrzeby testamentu. Ghrom musnął kciukiem wrażliwe miejsce i ugryzł ją w ramię. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

168

-

Kto umarł?

Z sapnięciem, odpowiedziała: -

Monsther, syn Rehmbaka. - Słysząc to imię, Ghrom zamarł, a Beth poruszyła się, jakby

odwróciła twarz, by mu się przyjrzeć. - Znałeś go? -

To on chciał mnie zabić. Co oznacza, że na mocy Starego Prawa wszystko, co posiadał,

należy teraz do mnie. -

Ten sukinsyn. - Beth poprzeklinała jeszcze przez chwilę i wróciła do przewracania

stron. - Cóż, miał mnóstwo... Nieźle. Tak. Był bardzo bogaty. Hej, to Ehlena i jej ojciec. -

Ehlena?

-

Pielęgniarka z kliniki Agrhesa. Najsympatyczniejsza kobieta, jaką świat widział.

Pomogła Furiathowi ewakuować starą siedzibę, kiedy zaczęły się napady. Z tego wynika, że ona - właściwie to jej ojciec jest następny w linii, ale jest poważnie chory. Ghrom zmarszczył brwi. -

Co mu jest?

-

W papierach jest mowa o niepoczytalności. Ona jest jego prawną opiekunką, a to z

pewnością niełatwe. Nie sądzę, żeby mieli dużo pieniędzy. Saxtou, ten prawnik, napisał osobiście... Och, to jest ciekawe... -

Saxton? Poznałem go ostatniej nocy. Co takiego piszę? Pisze, że certyfikaty więzów krwi jej i jej ojca są z całą pewnością autentyczne i jest

gotów za nie poręczyć swoją reputacją. Ma nadzieję, że przyspieszysz przekazanie mienia, bo martwią go warunki, w których obecnie żyją. Pisze... pisze, że zasłużyli na ten dar losu, który nieoczekiwanie na nich spadł. Podkreślił słowo „nieoczekiwanie”. Dodaje jeszcze... że od wieku nie widzieli się z Monstherem. Saxton nie wydał mu się głupi. Wręcz przeciwnie. Choć cały ten zamach nie został potwierdzony w Sal's, odręczna notka była formą uprzejmego nacisku, by Ghrom nie wykorzystywał swoich praw monarchy... ale wziął pod uwagę krewnych, których zaskoczyła wieść, że są spadkobiercami, którzy potrzebują pieniędzy - i którzy nie mieli nic wspólnego z aferą. -

Co masz zamiar zrobić? - zapytała Beth, odsuwając mu z czoła kosmyk włosów.

-

Monsther zasłużył na to, co go spotkało, ale byłoby nieźle, gdyby wynikło z tego coś

dobrego. Nie potrzebujemy tych środków, a skoro ta pielęgniarka i jej ojciec... Beth przycisnęła swoje usta do jego ust. -

Tak bardzo cię kocham.

Zaśmiał się i przywarł do jej warg. -

Pokażesz mi, jak?

-

Jak tylko postawisz pieczęć pod zgodą, masz to jak w banku.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

169

By zatwierdzić testament, czekało ich trochę zabawy z płomieniem, woskiem i królewską pieczęcią, ale tym razem Ghrom się spieszył, nie chcąc czekać nawet sekundy dłużej niż musiał, by znaleźć się w swojej samicy. Podpis jeszcze nie wysechł, a pieczęć nie ostygła, gdy sięgnął po usta Beth... Pukanie do drzwi wyrwało z jego gardła warczenie. -

Idź, Precz.

- Mam wieści. - Stłumiony głos V był niski i spięty. Co dodawało do powyższego zdania przymiotnik „złe”. Ghrom otworzył mentalnie drzwi. -

Mów. Byle szybko.

Przerażony wdech Beth podpowiedział mu, jak wygląda V. - Co się stało? - szepnęła. -

Mordh nie żyje.

-

Co? - wykrzyknęli oboje jednocześnie.

-

Właśnie dzwonił iAm. Bomba zmiotła Zero Sum na pył, a według niego Mordh był w

środku, kiedy nastąpił wybuch. Nie miał szans przeżyć. Martwa cisza znaczyła konsekwencje tego zdarzenia. -

Bella już wie? - zapytał ponuro Ghrom.

-

Jeszcze nie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

170

25. JOHN MATTHEW

PRZETOCZYŁ SIĘ NA ŁÓŻKU

i obudził, gdy coś twardego szturchnęło go w

policzek. Przeklinając pod nosem, uniósł głowę. A, tak, racja: zaliczył kilka rundek z Jackiem Danielsem i wciąż odczuwał skutki pojedynku z whiskey. Mimo nagości było mu za gorąco, usta miał wyschnięte jak kora drzewa, a pęcherz groził eksplozją, jeśli wkrótce nie odwiedzi łazienki. Usiadł, przejechał dłonią po włosach i oczach... i udało mu się obudzić kaca. Gdy w głowie zaczęło mu łupać, sięgnął po butelkę, która pełniła rolę poduszki. Na dnie zostało płynu może na dwa palce ale to wystarczyło na małego klina. Pragnąc poczuć ulgę, zaczął odkręcać butelkę i okazało się, że wcale nie była zakręcona. Dobrze, że jej nie wywrócił, kiedy odpłynął. Pociągnął solidnie i płynny ogień spłynął mu do brzucha. Zmusił się do oddychania, by powstrzymać nudności, które tym pobudził. Kiedy w butelce zostały już tylko opary alkoholu, odstawił żołnierza na łóżko i spojrzał na siebie. Jego członek spał na udzie, a nie pamiętał, kiedy ostatni raz obudził się bez erekcji. Z drugiej strony był z... trzema? Czterema? Właściwie to z iloma kobietami był? Boże, nie miał najmniejszego pojęcia. Raz użył prezerwatywy. Z prostytutką. Z pozostałymi wyciągał w ostatniej chwili. Jak przez mgłę przypomniał sobie czworokąt z Khillem a później solówki z innymi panienkami. Nie pamiętał, jak mu było, nie zapamiętał nic z orgazmów, nie rozpoznawał twarzy, z trudnością przypominał sobie kolory włosów. Wiedział tylko, że zaraz po powrocie do pokoju wziął długi, gorący prysznic. Całe to zapomniane gówno siedziało na jego skórze. Jęknął i zsunął nogi z łóżka, pozwalając butelce upaść na podłogę koło jego stóp. Przejście do łazienki było całą eskapadą, równowagę miał tak mizerną, że chwiał się jak... dobra, jak pijak, prawdę mówiąc. A chodzenie nie było jedynym jego problemem. Żeby stanąć nad muszlą, musiał oprzeć się o ścianę i skupić na celowaniu. W łóżku naciągnął kołdrę na nogi, choć czuł się, jakby miał gorączkę. Może i był sam w pokoju, ale nie chciał leżeć jak gwiazda porno, czekająca na chętną aktoreczkę. Cholera... ból głowy go zabije. Zamknął oczy i pożałował, że nie zgasił światła w łazience. Ale w jednej chwili przestał przejmować się kacem. Z przerażającą jasnością przypomniał sobie dosiadającą go Xhex, ujeżdżającą go płynnym, mocnym rytmem. Boże, obraz byt tak żywy, niemal nie jak wspomnienie. Obrazy przesuwały ntu się przed oczami, a on czuł uścisk jej ciała i to, jak przytrzymała go na materacu, to, jak przejęła nad nim kontrolę. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

171

Widział każdy ruch, znał każdy zapach, nawet każdy jej oddech. Chwile z nią pamiętał doskonale. Pochylił się i zgarnął butelkę z ziemi, jakby w nadziei, że alkoholowe elfy jakimś cudem napełniły ją z powrowrotem. Za dużo by chciał... Za ścianą rozległ się krzyk, jaki wydaje z siebie ktoś dźgnięty mocno i głęboko, a rozdzierający pisk otrzeźwił go jak lodowata kąpiel. Złapał broń, wyskoczył z łóżka i rzucił się do drzwi, a później pobiegł korytarzem posągów. Z obu stron korytarza wyskoczyli Khill i Blasth, obaj w tej samej, sygnalizującej gotowość do walki, pozycji. Na końcu korytarza członkowie Bractwa stali w drzwiach prowadzących do pokoju Zbihra i Belli, ich twarze były pociemniałe ze smutku. -

Nie! - wrzasnęła Bella. - Nie!

-

Przykro mi - powiedział Ghrom.

Stojący pośród braci Tohr odwrócił się i spojrzał na Johna. Jego twarz była blada i ściągnięta, spojrzenie puste. Co się stało? - zamigał John. Dłonie Tohra poruszały się powoli. -

Mordh nie żyje.

John odetchnął głęboko i to nie raz. Mordh... nie żyje? -

Jezu Chryste - mruknął Khill.

Od strony sypialni Belli dobiegało jej łkanie i John chciał do niej iść. Znał dobrze ten ból. Pamiętał te okropne, ogłupiające chwile, gdy Tohr odszedł wkrótce po tym, jak Bractwo zrobiło to, co przed chwilą - przekazało najgorsze możliwe wieści. Krzyczał wtedy tak samo jak Bella. Płakał tak jak ona teraz. John spojrzał na Tohra. Oczy brata płonęły od słów, które chciał wypowiedzieć, uścisków, które chciał zaoferować, żalu, który chciał wyrazić. Przez ułamek sekundy John miał zamiar do niego podejść. Ale później odwrócił się, wrócił do pokoju, zatrzasnął drzwi i przekręcił zamek. Usiadł na łóżku, oparł się o nie ramionami i opuścił głowę. W jego czaszce szalał chaos przeszłości, ale w piersi biło mu tylko jedno, zagłuszające wszystko inne słowo: Nie. Nie mógłby już tego przejść razem z Tohrem. Zbyt dużo razy dostał kopniaka. Poza tym nie był już dzieckiem, a Tofo nigdy nie był jego ojcem, więc ta cała zabawa w „pomóż mi tatusiu” zwyczajnie do nich nie pasowała. Jeśli już, to bardziej przypominali dwóch wojowników. Wyrzucając Tohra z głowy, pomyślał o Xhex. Musiała w tej chwili cierpieć. I to bardzo. Nie potrafił znieść myśli, że nie może nic dla niej zrobić

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

172

Ale przypomniał sobie, że nawet gdyby mógł, ona by tego nie chciała. Dała mu to jasno do zrozumienia. Xhex siedziała na podwójnym łóżku w swoim mieszkaniu przy Hudson River z nisko opuszczoną głową, ciężar spoczywający na ramionach podtrzymywała dłońmi. Obok niej, na cienkim kocu, leżał list przekazany jej przez iAma. Wyjęła go z koperty, przeczytała, złożyła wzdłuż linii i wycofała się do tego pokoiku. Przekrzywiając głowę, wyjrzała przez zamarznięte okna na ospałą, mętną rzekę. Na zewnątrz panował mróz, niska temperatura zwalniała jej bieg, skuwając lodem skaliste brzegi. Mordh to kawał drania. Kiedy przyrzekła mu, że zajmie się pewną kobietą, nie przemyślała przysięgi zbyt dokładnie. W liście przypominał jej o danym słowie i wyjaśniał, że tą kobietą jest ona sama. Miała za nim nie iść ani w żaden sposób nie zagrażać życiu Księżniczki. To nie wszystko: gdyby zdecydowała się zrobić coś takiego w jego imieniu, nie przyjąłby jej pomocy i pozstał w kolonii bez względu na to, co zrobiłaby, by go ratować. Wreszcie ostrzegał, że gdyby nie uszanowała jego próśb i swojej obietnicy, iAm miał iść za nią do kolonii, co oznaczałoby zagrożenie dla Cienia. Cholerny- Drań. Idealne zakończenie gry, akurat na poziomie Mordha. Mogło ją kusić złamanie przysięgi, mogła myśleć, że istniał sposób wybicia szefowi rozumu do głowy, ale już ciążyło jej stracone życie Rhezuna, teraz dołączył do niego Mordh. Gdyby do listy dopisać iAma, nie przeżyłaby tego. Trez oczywiście poszedłby za bratem. To dawało czterech. Osaczona przez sytuację, w której się znalazła, ścisnęła brzeg materaca tak mocno, że aż zadrżały mięśnie jej ramion. Jakimś sposobem w jej dłoni znalazł się nóż: dopiero później uświadomiła sobie, że musiała wstać i przejść nago przez pokój, by wyjąć go z pochwy przy ubraniach. Siadła na łóżku i pomyślała o wszystkich samcach, których straciła w życiu. Zobaczyła długie, ciemne włosy Rhezuna, jego głębokie spojrzenie i parodniowy zarost na jego mocnej szczęce... usłyszała jego akcent ze Starego Kraju i przypomniała sobie, że zawsze pachniał prochem i seksem. Później ujrzała fiołkowe spojrzenie Mordha, jego irokeza i piękne ubrania... poczuła zapach wody kolońskiej Must de Cartier ¡przypomniała sobie jego stylową brutalność. Wreszcie przywołała ciemnoniebieskie oczy Johna Matthew, jego przycięte po wojskowemu włosy... poczuła, jak się w niej poruszał... usłyszała ciężki oddech, gdy ciało wojownika dało jej to, czego pragnęła, a zarazem z czym nie potrafiła sobie poradzić.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

173

Wszyscy odeszli, choć dwaj ostatni wciąż jeszcze żyli gdzieś na tej planecie. Ludzie nie musieli umierać, by znikać na zawsze z czyjegoś życia. Spojrzała na morderczo ostre, błyszczące ostrze i usta- I je tak, że odbijając słaby blask słońca, oślepiło ją. Wiedziała, jak radzić sobie z nożami. Należały do jej ulubionych broni. Pukanie do drzwi poderwało jej głowę. - Wszystko w porządku? Głos należał do iAma, który nie tylko dostarczył list Mordha, ale załapał się też na rolę jej niańki. Próbowała wyrzucić go z domu, ale on stawał się cieniem, przybierając formę, której nie mogła pochwycić, a tym bardziej wynieść na kopach za drzwi. Trez też był z nimi, siedział w dużym pokoju, ale role się- odwróciły. Xhex zamknęła się w sypialni, a on opadł ciężko na krzesło z wysokim oparciem i wpatrywał się w rzekę w ponurym milczeniu. W obliczu tragedii bracia jakby zamienili się duszami: to iAm mówił, a Trez nie wypowiedział ani słowa, od kiedy dotarła do niego wieść. Ale to milczenie nie było dla Treza opłakiwaniem. Jego emocjonalną siatkę znaczyły gniew i frustracja i Xhex miała przeczucie, że w swej francowatej mądrości Mordh znalazł jakiś sposób, by uziemić również Treza. Podobnie jak ona, bambus próbował znaleźć jakieś wyjście, ale znając Mordha - nie było żadnego. Był prawdziwym mistrzem manipulacji - od zawsze. Widać było, że dokładnie przemyślał swoje pożegnanie. Według słów iAma, wszystko przygotował, nie tylko w sprawach osobistych, ale i finansowych. iAm miał dostać Sal's, Trez Żelazną Maskę, a ona zastrzyk gotówki. Przygotował coś dla Ehleny, iAm powiedział, że się tym zajmie. Spora część posiadłości trafiała do Nalłi, a razem z milionami dolarów w ręce młodej trafiało też dziedzictwo, które zgodnie z zasadami primogenitury należało do Mordha, a nie do Belli. Odszedł z klasą, nie zostawiając śladu po prochach i zakładach w Zero Sum. Maska wciąż miała dziewczęta do wynajęcia, ale reszta interesu nie przejdzie ani tam, ani do Sal s. Po odejściu Mordha będą niemal legalni. - Xhex, powiedz coś, żebym wiedział, że żyjesz. iAm w żaden sposób nie mógł pokonać drzwi ani przenieść się do środka i sprawdzić, czy ona jeszcze oddycha. Pokój był absolutnie bezpieczny, całkowicie nieosiągalny. Wokół framugi i progu rozciągnięto nawet specjalną siatkę, przez przez którą nie mógł się przebić do jego wnętrza. - Xhex, wystarczy, że straciliśmy jego. Dołącz do niego, a osobiście cię zabiję jeszcze raz. - Nic mi nie jest. - Wszystkim nam coś jest. Nie odpowiedziała, więc iAm zaklął i odsunął się od drzwi. Może później Xhex będzie w stanie im pomóc. W końcu tylko oni dwaj wiedzieli, co czuje. Nawet Bella, która właśnie J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

174

straciła brata, nie pozna tej przemyślnej tortury, z którą oni będą musieli żyć już do śmierci. Bella myślała, że Mordh nie żyje, więc będzie mogła go opłakać i jakoś z tego wyjść, powrócić do życia. Ale Xhex, iAm i Trez? Wszyscy troje utknęli w piekle, jakim była świadomość prawdy i tego, że nie można nic zrobić by to zmienić. A przez to Księżniczka mogła torturować Mordha, póki tylko będzie w nim bić serce. Myśląc o przyszłości, Xhex mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu. I nabrała sił, gdy przycisnęła ostrze do skóry. Zasznurowała usta, by zamknąć ból w sobie i wylała krew zamiast łez. Choć właściwie nie było różnicy. Symphaci płakali czerwienią, przynajmniej na zewnątrz.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

175

26. MÓZG MORDHA

ODZYSKAŁ POŁĄCZENIE Z RZECZYWISTOŚCIĄ

w powolnej fali migoczącej

przytomności. Świadomość pojawiała, gasła i wracała, rozprzestrzeniając się od podstawy czaszki ku płatowi czołowemu. Ramiona mu płonęły. Całe. Głowa bolała go od kołysanki, którą rękojeścią miecza wygrał mu tamten symphata. A , reszta ciała była zaskakująco lekka. Po drugiej stronie opuszczonych powiek zamigotały wokół niego światła, które widział jako głęboką czerwień. To znaczyło, że dopamina całkowicie opuściła jego organizm i stał się tym, kim będzie już na zawsze. Wciągając powietrze nosem, poczuł zapach... ziemi. Czystej, gliniastej ziemi. Minęła dłuższa chwila, nim mógł się rozejrzeć, ale koniec końców potrzebował innego punktu odniesienia niż tylko ból w ramionach. Otworzył oczy i zamrugał. Długie jak jego nogi świece ustawiono w zakamarkach czegoś przypominającego jaskinię, ich drżące płomienie byty krwistoczerwone i odbijały się od ścian wyglądających jak płynne. Nie płynne. Coś czołgało się po czarnym kamieniu... rozpełzało się po... Szybko opuścił spojrzenie w dół ciała i odczuł ulgę, widząc, że stopami nie dotyka ruchliwej podłogi. Rzut okiem w górę... łańcuchy podtrzymywały go pod nierównym sufitem, łańcuchy przyczepione do... żelaznych prętów przebijających jego ciało poniżej ramion. Wisiał pośrodku jaskini, jego nagie ciało zawieszono nad i pod migoczącymi i pulsującymi ścianami więzienia. Pająki. Skorpiony. Jego więzienie było pełne jadowitych strażników. Zamknął oczy i odwołując się do swojej symphackiej natury, próbował odnaleźć innych ze swojej rasy, zdecydowany przekazać swoje położenie umysłom i emocjom, którymi mógłby manipulować, by się uwolnić. Może i miał zostać w kolonii, ale to nie znaczyło, że ma w niej wisieć pod sufitem jak żyrandol. Wyczuwał tylko statyczną sieć. Otaczające go setki tysięcy stworzeń wytworzyły nieprzenikniony psychiczny koc, obezwładniający jego zdolności symphaty, nie wpuszczając niczego do jaskini ani niczego z niej nie wypuszczając. W piersi dławił go raczej gniew niż strach, więc sięgnął jednego z łańcuchów i podciągnął się, korzystając ze swoich wspaniałych mięśni. Gdy jego ciało zmieniło pozycję, ból zaczął nim wstrząsać od stóp do głów, ale nie udało mu się poluzować więzów ani otworzyć mechanizmu przeciągnięto przez ciało. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

176

Opuścił się do poprzedniej pozycji i usłyszał jakieś przecięcie, jakby ktoś otworzył drzwi za jego plecami. Ktoś wszedł i po sile psychicznej blokady tworzonej przez przybysza rozpoznał, kto to. - Stryju - powiedział. -

Zaiste.

Król symphatów powoli poszurał przez jaskinię, wsparty na lasce; pająki rozplatały dywan swoich ciał, by mógł przejść, i chwilę później pochłaniały jego ścieżkę. Ciało stryja, schowane pod krwistymi królewskimi szatami było słabe, ale mózg wieńczący pokręcony kręgosłup zachował niezwykłą siłę. Dowód na to, że siła fizyczna nie była najlepszą bronią symphatów. -

Jak się miewasz w swej podniebnej niemal kołysce? - zapytał król, a rubiny w jego

nakryciu głowy chwytały światło świec. -

Pochlebia mi to.

Brwi króla uniosły się nad błyszczącymi czerwonymi oczami. -

Jakże to?

Mordh omiótł spojrzeniem jaskinię. -

Widać, że nie oszczędzałeś na zabezpieczeniach. Co znaczy, że albo jestem silniejszy

niżbyś chciał, albo ty jesteś słabszy; niżbyś sobie tego życzył. Król uśmiechnął się ze spokojem osoby absolutnie niezagrożonej. -

Wiesz, że twoja siostra chciała być królem?

-

Przyrodnia siostra. Nie dziwi mnie to.

-

Swego czasu zapisałem jej to, czego pragnęła, w testamencie, ale uświadomiłem

sobie, że uległem jej naciskom co było niewłaściwe, i wszystko odwołałem. Na to szła twoja dziesięcina. Wykorzystywała ją, by zawierać transakcje z ludźmi. - Mina króla sugerowała, że takie postępowanie przypominało mu zapraszanie do swojej kuchni szczurów - Już samo to wskazuje, że absolutnie nie jest godna władzy. Znacznie lepiej motywuje się poddanych strachem - pieniądze; są bez znaczenia, jeśli ktoś pragnie władzy. Zabić mnie? Sądziła, że w ten sposób pozbawi mocy mój plan dziedziczenia, co tylko jeszcze dobitniej świadczy o tym, jak bardzo przeceniała swoje możliwości. -

Co z nią zrobiłeś?

Jeszcze więcej spokojnego uśmiechu. -

To, co należało.

-

Jak długo masz zamiar mnie tu trzymać?

-

Póki ona żyje. Wiedza o tym, że jesteś w moich rękach, wciąż żywy, jest częścią jej

kary. - Król spojrzał na kotłują, ce się pająki i na jego białej twarzy, przypominającej twarz aktora kabuki, pojawiło się coś zbliżonego do prawdziwego uczucia. - Moi przyjaciele będą cię dobrze strzec, nie obawiaj się. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

177

-

Nie obawiam.

-

Jeszcze będziesz. Obiecuję. - Spojrzenie króla powróciło do Mordha, jego męskie

cechy nabrały lekko demonicznego charakteru. - Nie lubiłem twojego ojca i nawet ucieszyło mnie to, że go zabiłeś. Ale to przeszłość, ze mną nie będziesz miał tej szansy. Będziesz żył tak długo, jak twoja siostra, a później pójdę za twoim przykładem i zmniejszę liczbę przedstawicieli mego gatunku. -

Przyrodnia. Siostra.

Tak uparcie odsuwasz od siebie więzy łączące cię z Księżniczką. Nic dziwnego, że tak bardzo cię uwielbia. Najbardziej facsynuje ją to, czego nie może zdobyć. A to, powtórzę, jest powód, dla którego jeszcze żyjesz. Król oparł się na lasce i zaczął powoli przemieszczać się w stronę, z której przyszedł. Tuż przed tym, jak zniknął Mordhowi z oczu, zatrzymał się. - Byłeś kiedyś przy grobie ojca? -

Nie.

-

To moje ulubione miejsce. Stać w miejscu, gdzie stos pogrzebowy spopielił jego ciało...

wspaniała rzecz. - Król uśmiechnął się z chłodną radością. - To, że zginął z twojej ręki jest jeszcze słodsze, bo zawsze miał cię za bezwartościowo słabeusza. Świadomość, że okazałeś się lepszy, musiała go zaboleć. Odpoczywaj, Mordh. Mordh nie odpowiedział. Był zbyt zajęty sprawdzaniem mentalnych murów wuja, szukaniem jakiegokolwiek wyłomu. Król uśmiechnął się, jakby pochwalając jego próby, i ruszył przed siebie. - Zawsze cię lubiłem. Choć jesteś zwykłym mieszańcem. Kliknięcie zamykanych drzwi. Świece zgasły. Dezorientacja zacisnęła się na gardle Mordha. Był sam, zawieszony w ciemności, bez żadnego punktu odniesienia - owładnął nim potężny strach. Najgorzej było nic nie widzieć... Pręty wbite w jego ciało zaczęły drżeć, jakby wiatr omiatał łańcuchy i poruszał nimi. O... Boże, nie. Łaskotanie zaczęło się na ramionach i szybko przybrało nasilę, spłynęło po brzuchu i udach, dotarło do czubków palców, okryło plecy i przerzuciło się z szyi na twarz. Na ile tylko mógł, posługiwał się dłońmi, strzepując z siebie małych najeźdźców, ale im więcej ich zrzucał na podłogę, tym więcej wchodziło na niego. Siedziały na nim, wędrowały po nim, okrywały go ruchliwą matą drobniutkich dotknięć. Ruchy w nosie i wokół uszu przelały czarę. Chciał krzyczeć. Ale wtedy mógłby je połknąć. Po powrocie do Caldwell, w domu z brunatnego piaskówca, do którego równie dobrze mógł się wprowadzić, Lahser brał prysznic z leniwą precyzją, myjąc dokładnie przestrzenie J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

178

między palcami i za uszami, poświęcając dodatkową uwagę ramionom i plecom. Nie musiał się spieszyć. Im dłużej czekał, tym lepiej. Poza tym łazienka była wprost stworzona do przesiadywania w niej. Wszystko z górnej półki, od kararyjskich marmurów na podłodze i ścianach, przez złotą armaturę, po wspaniałe kryształowe lustro nad umywalkami. Ręczniki wiszące na zdobionych haczykach były z Wal-Martu. Tak, trzeba je było jak najszybciej wymienić. Pan D miał w chacie tylko to gówno, a Lahser nie miał ochoty na marnowanie czasu na wyprawę do Caldwell tylko po to, by znaleźć coś lepszego, by wytrzeć tyłek do sucha. Nie teraz, gdy nowy przyrząd do ćwiczeń czekał na przetestowanie. Jednak zaraz po porannym treningu miał zamiar pozamawiać przez Internet meble, pościel, dywany, naczynia i cały ten szajs. Jako adres dostawy poda ranczo, na którym zatrzymali się pan D i cała reszta. Kurierzy nie byli tu mile widziani. Lahser zostawił w łazience zapalone światło i przeszedł do głównej sypialni. Sufit był wysoki; tak wysoki, że przy sprzyjających warunkach atmosferycznych mogły się pod nim tworzyć chmury, które potem spokojnie dryfowałyby pod misternie rzeźbionymi frezami. Podłoga była ze wspaniałego drewna, zdobionego czereśniową mozaiką, a ściany wytapetowano w zadziwiające ciemnozielone zawijasy, przypominające wewnętrzną okładkę starej książki. Okna zasłonięto tanimi kocami, które przybito do framug - widok wołający o pomstę do nieba. Tak jak ręczniki, całość pójdzie do wymiany. Podobnie łóżko. Które w tej chwili było zaledwie ogromnym materacem leżącym na podłodze, świecącym białą, pikowaną powierzchnią, jak jakiś miastowy próbujący złapać opaleniznę w modnym kurorcie. Lahser upuścił wiszący na biodrach ręcznik i jego erekcja wystrzeliła do przodu. - Uwielbiam to, że jesteś kłamczuchą.

Księżniczka uniosła głowę, jej lśniące czarne włosy połyskiwały granatem. - Wypuścisz mnie? Obiecuję, że wtedy seks spodoba ci się jeszcze bardziej. - Nie obawiam się o jego jakość. -

Jesteś pewien? - Poruszyła ramionami, ciągnąc przy tym stalowe łańcuchy przykute do

podłogi. - Nie chcesz mnie dotknąć? Lahser uśmiechnął się do jej nagiego ciała, które teraz należało do niego, cokolwiek zechciał z nim zrobić. Była jego darem od króla symphatów, gestem dobrej woli, ofiarą, a zarazem karą za jej zdradę. -

Nie uda ci się - powiedział. - A pieprzenie będzie po prostu nieziemskie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

179

Miał zamiar używać jej, póki się nie załamie, a później zabrać ją na zewnątrz, by wynajdywała wampiry, które on by zabijał. Idealny związek. A gdyby się znudził, a ona nie nadawała się ani na seksualną zabawkę, ani na sondę? Pozbyłby się jej. Księżniczka podniosła na niego spojrzenie, krwawoczer- wona barwa jej oczu krzyczała głośno jak przekleństwo. - Będziesz musiał mnie wypuścić.

Lahser sięgnął dłonią po członka i zaczął go masować. - Tylko po to, by złożyć cię do grobu.

Jej uśmiech był czystym złem, od którego jądra ścisnęły mu się, jakby miał za chwilę dojść. -

Jeszcze się przekonamy - powiedziała niskim, głębokim głosem.

Zanim Lahser opuścił z nią kolonię, Księżniczka zostaj odurzona przez królewską gwardię i gdy teraz leżała na materacu, jej nogi były rozsunięte najszerzej, jak się dało. Dlatego jaźnie widział, gdy zrobiła się dla niego wij. - Nigdy cię nie wypuszczę - powiedział, klękając na mteracu i chwytając ją za kostki. Jej skóra była miękka i biała jak śnieg, jej skarb różowy jak sutki. Miał zamiar zostawić na tym drobniutkim ciele mnóstwo śladów. A sądząc po sposobie, w jalu wyginała biodra, spodoba się jej to. - Jesteś moja – mruknął. W nagłym przypływie inspiracji wyobraził sobie starą psią obrożę na jej szczupłej szyi. Będzie świetnie wyglądać z blaszkami świadczącymi o przynależności do króla. Idealnie. Idealnie jak cholera.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

180

27. Miesiąc później... EHLENĘ OBUDZIŁ BRZĘK CHIŃSKIEJ ZASTAWY i zapach herbaty Earl Grey. Gdy otworzyła oczy, ujrzała pokojówkę w uniformie, ledwo mogącą utrzymać w rękach wielką srebrną tacę, na której znajdowały się świeże obwarzanki przykryte kryształową kopułą, miseczka dżemu truskawkowego, krem serowy podany na maleńkim talerzyku i to, co lubiła najbardziej, wazon z gałązką obsypaną pąkami. Za każdym razem tacę ozdabiano jakimiś kwiatami. Tego wieczoru była to gałązka ostro krzewu. -

Och, Sashla, naprawdę nie musiałaś z siebie kołdrę w delikatnej poszewce. - To

bardzo miło z twojej strony, ale szczerze...aż tak się starać. - Ehlena usiadła, zrzucając pokojówka skłoniła się i uśmiechnęła nieśmiało.

-

Po przebudzeniu powinna pani spożyć porządny posiłek, madame.

Ehlena wyciągnęła ręce, gdy służąca ułożyła podstawkę z tacą na jej kolanach. Kiedy tak wpatrywała się w to idealnie wypolerowane srebro i starannie przygotowane jedzenie, rozmyślała o tym, że psaniec o imieniu Eran podał taki sam posiłek jej ojcu. Pogładziła palcami zakręconą rękojeść noża.

-

Jesteście dla nas tacy dobrzy. Wy wszyscy. Tak dobrze nas przyjęliście w tym

wspaniałym domu, jesteśmy wam za to bardzo wdzięczni. Kiedy podniosła wzrok, ujrzała łzy w oczach psanki. Zawstydzona służąca od razu przetarła je chusteczką.

-

Madame... Pani i pani ojciec bardzo odmieniliście ten dom. To dla nas wielki

zaszczyt służyć państwu. Wszystko... zupełnie się zmieniło, odkąd tu jesteście. Pokojówka już dalej nie mogła się posunąć, ale przypominając sobie niechęć, jaką okazywała ona i reszta służby przez pierwsze dwa tygodnie, Ehlena zrozumiała, że Monsther nie był zbyt lubianym panem domu. Uścisnęła dłoń pokojówki.

-

Cieszę się, że tak nam się powiodło.

Gdy służąca skierowała się do drzwi, by wrócić do swoich obowiązków, wyglądała na speszoną, ale szczęśliwą. Przystanęła w progu. -

Och, madame, przywieziono rzeczy Lusie. Ulokowaliśmy ją w apartamencie dla

gości, obok pani ojca. Ślusarz przyjdzie za pół godziny, tak jak pani sobie życzyła.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

181

-

Idealnie. Dziękuję.

W chwili, gdy drzwi się cicho zamknęły i psanka zniknęła za nimi, nucąc melodię ze Starego Kraju, Ehlena zdjęła kopułę z talerza i zanurzyła nóż w kremie serowym. Lusie zgodziła się zamieszkać razem z nimi i zostać pielęgniarką i osobistą asystentką ojca Ehleny, co było wspaniałe. Właściwie ojciec objął nową nieruchomość z wielką łatwością, jego forma i stabilność psychiczna nie były tak dobre od lat i tak należało go utrzymywać pod ścisłym nadzorem. Przede wszystkim trzeba było być ostrożnym. Na przykład tu, w rezydencji, nie wymagał, aby okna zasłaniano folią aluminiową. Zamiast tego wolał mieć widok na przepiękne ogrody, nawet wtedy, gdy okrył je już śnieżny puch. Z perspektywy czasu zastanawiała się, czy to poprzednie odcinanie się od świata nie było spowodowane tym, że żyli w takim miejscu. Tutaj czuł się również znacznie bardziej wypoczęty i spokojny, pracując regularnie. Wciąż słyszał głosy, przynoszono mu posiłki do pokoju i musiał zażywać lekarstwo. Ale to był raj w porównaniu do kilku ostatnich lat. Ehlena rozglądała się po sypialni, którą wybrała, i rozmyślała o dawnej rezydencji swych rodziców. W oknach wisiały takie same zasłony, wielkie, w kolorze brzoskwiniowym, kremowym i czerwonym, zdobione frędzlami. Ściany, jak na luksusową rezydencję przystało, pokrywała tapeta z jedwabnego papieru we wzory z różami, która idealnie pasowała do zasłon oraz do igłowego dywanu leżącego na podłodze. Ehlena również przebywała w tym domu, ale jeszcze nie zapuściła tu korzeni - nie tylko dlatego, że czuła się jak rozbitek wyrzucony na brzeg tropikalnej wyspy. Mordh był cały czas przy niej. Nie odstępował jej ani na krok. Ostatnią myślą, jaka jej towarzyszyła przed snem i pierwszą po przebudzeniu była świadomość, że on żyje. Śniła o nim, widząc go z rozłożonymi na boki rękoma i głową zwisającą w dół, wyróżniającego się na lśniąco czarnym tle. To była zupełna sprzeczność: wiara, że przeżył, i ten widok ze snów który przekonywał o jego śmierci. Czuła się, jakby prześladował ją duch. Torturował ją. Pognębiona odstawiła tacę na bok, wstała i udała się pod prysznic. Ubranie, które na siebie założyła, nie wyróżniało się szczególnie, to były te same ciuchy, które kupiła w Targecie i Macy’s przez Internet, zanim wszystko się zmieniło. Buty... Mordh trzymał je w ręce. Ale postanowiła przestać o tym myśleć. Rzecz polegała na tym, że to nie bardzo było w porządku, tak bezmyślnie wydawać pieniądze. Nie czuła, aby cokolwiek naprawdę do niej należało - ani dom, ani służba, ani samochody, ani wszystkie cyfry na jej koncie. Wciąż była, że Saxton ukaże się po zmroku z tekstem w rodzaju: „och, niestety, wszystko to należy już do kogoś innego”. Co za głupota.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

182

Ehlena wzięła srebrną tacę i udała się w kierunku sypialni jej ojca, która mieściła się na dole, na końcu skrzydła. Stając pod drzwiami, zastukała czubkiem tenisówki.

-

Ojcze? Wejdź, córko moja!

Postawiła tacę na mahoniowym stole i weszła do pokoju, w którym pracował. Jego stare biurko przewieziono tu razem z łóżkiem, które znajdowało się tuż obok. Ojciec pochłonięty był pracą. Jak zawsze papiery leżały porozrzucane dookoła.

-

Jak się miewasz? - zapytała, całując go w policzek.

- Dobrze, a nawet bardzo dobrze. Przed chwilą psanka przyniosła mi posiłek i sok. - Swą kościstą dłonią przysunął tacę do tej, którą przyniosła. - Jestem bardzo zadowolony z nowej służby, a ty?

-

Tak, ojcze, ja... - Ach, Lusie, najdroższa! Gdy jej ojciec się zerwał, wygładzając aksamitną marynarkę, Ehlena obejrzała się przez ramię. Do pokoju weszła Lusie, ubrana w gołębioszarą sukienkę i sweter zrobiony na drutach. Na nogach miała wygodne klapki Birkenstock i grube skarpety, które również były ręcznie zrobione. Swe długie pofalowane włosy w praktyczny sposób spięła spinką u nasady szyi. Wszystko dookoła nich się zmieniało, ona jednak pozostawała wciąż taka sama. Kochana i... ciepła. -

Przyniosłam krzyżówkę. - Uniosła „New York Timesa” poskładanego we czworo. -

Potrzebuję pomocy. -

A ja, jak zawsze, jestem do twych usług. - Ojciec Ehleny ruszył się z miejsca i

szarmancko podsunął krzesło Lusie. -

Rozsiądź się wygodnie, a my się przekonamy, ile kratek damy radę wypełnić.

Lusie uśmiechnęła się do Ehleny, po czym usiadła.

-

Nie mogłabym obejść się bez niego.

Źrenice Ehleny zwęziły się na widok lekkiego rumieńca na twarzy kobiety i szybko skierowały się na jej ojca, który również się rumienił.

-

Zostawię was samych z krzyżówką - powiedziała z uśmiechem.

Gdy wyszła, usłyszała na pożegnanie podwójne „do widzenia”. Nie mogła pomóc, ale pomyślała, że unoszące się w powietrzu podwójne dźwięki są bardzo przyjemne dla ucha. Na dole, w holu, skręciła na lewo do jadalni i przystanęła, by pozachwycać się kryształami i chińską porcelaną, które stały na widoku - tak samo jak błyszczący kandelabr. Jednak w tych wspaniałych srebrnych ramionach nie tkwiła ani jedna świeca. Ani jednej świecy w całym domu. Zapałek i zapalniczek także brakowało. A zanim się tu wprowadzili, Ehlena zamieniła kuchnię gazową na elektryczną. Ponadto dwa telewizory z J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

183

jej rodzinnego domu zostały przekazane pracownikom, a monitory przeniesiono z ogólnodostępnej portierni do pomieszczenia zamykanego na klucz. Nie istniał żaden powód, który skusiłby los. Szczególnie dlatego, że jakiekolwiek ekrany elektroniczne, łącznie z tymi w komórkach i kalkulatorach, wciąż wywoływały u ojca nerwowość. Pierwszej nocy spędzonej w rezydencji postanowiła oprowadzić ojca i pokazać mu kamery, czujniki i inne systemy zabezpieczeń nie tylko w domu, ale też na zewnątrz. Ponieważ nie była pewna, jak poradzi sobie ze zmianą adresu i wszystkich zabezpieczeń, oprowadziła go po całej rezydencji zaraz po tym, jak zażył swoje lekarstwa. Na szczęście przejrzał całe wyposażenie, traktując to jako powrót do normalności i bardzo spodobał mu się pomysł, że zainstalowano system podglądu na całej posiadłości. Może to był kolejny powód, Że, nie odczuwał potrzeby zasłaniania okien. Teraz czuł się, jakby ktoś nad nim czuwał. Popychając skrzydło drzwi, Ehlena przeszła przez spiżarnię do kuchni. Po pogawędce z kucharzem, który właśnie rozpoczął przygotowywanie potraw na przedświtek i zachwycał się, jak to jedna z pokojówek wspaniale wypolerowała poręcz na klatce schodowej, Ehlena udała się do gabinetu, który mieścił się po drugiej stronie domu. Aby tam się dostać, musiała pokonać długą drogę, mijając wiele wspaniałych pokoi, a kiedy wreszcie dotarła do celu, zachwyciła się na widok ręcznie rzeźbionych antyków i jedwabnych obić. Ten przepiękny dom miał polepszyć życie jej ojca, a ona miałaby więcej czasu i energii, aby skupić się na sobie. Choć wcale tego nie chciała. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, były puste godziny spędzone na bezczynności, wypełnione bzdurnymi myślami. Chciała być bardziej pożyteczna. Może i nie potrzebowała pieniędzy, aby zapewnić swojej rodzinie dach nad głową, ale zawsze pracowała i wkładała dużo serca w swą pracę w klinice. Jednak spaliła za sobą wszystkie mosty. Tak jak wszystkie pozostałe pokoje w rezydencji, których było ze trzydzieści, gabinet był urządzony w stylu panującym na europejskich dworach - delikatny wzorzysty adamaszek na ścianach i sofach, narzuty i kotary z frędzlami i wspaniałe obrazy, które wydawały się oknami na inny, lepszy świat. Tylko jedna rzecz mocno raziła w oczy. Nieprzykryty dywanem środek podłogi odznaczał się ciemniejszym kolorem niż pozostała wypastowana powierzchnia, na której znajdowały się kanapa, stolik, biurko i krzesło. Zupełnie tak, jakby kiedyś leżał tam dywan. Kiedy zapytała o to służbę, odpowiedziano jej, że tamten dywan został poplamiony, i to tak bardzo, że nie dało się już usunąć tych plam, więc zamówiono nowy u sprzedawcy na Manhattanie. Nie zagłębiali się w szczegóły, tylko zajęli się swoją pracą. Mogła tylko wyobrazić, co Monsther by zrobił w przypadku pojawienia się niedoskonałości. Ktoś wylał herbatę? Bez wątpienia to poważny problem. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

184

Ehlena przespacerowała się dookoła, po czym usiadła za biurkiem. Na blacie znajdował się „Caldwell Courier Journal”, telefon i ładna francuska lampka z kryształu w kształcie ptaka zrywającego się do lotu. Jej stary komputer, który usiłowała oddać do kliniki, zanim wprowadzili się tu z ojcem, idealnie mieścił się w wielkiej płytkiej szufladzie pod blatem schowany tam na wypadek, gdyby on się zjawił. Wydawało jej się, że może sobie pozwolić na nowy laptop, ale nie zamierzała go kupować. Tak samo jak nowych ubrań, gdyż przyzwyczaiła się do tych, które miała. A poza tym lubiła znane jej przedmioty. Potrzebowała tego. Oparła łokcie na biurku i przyjrzała się obrazowi na ścianie przedstawiającemu morze. Zamiast płasko wisieć na ścianie, pochylony był pod pewnym kątem i odsłaniał przód sejfu, który wyglądał za obrazem jak kobieta ukrywającą się za wytworną maską balową.

-

Madame, przyszedł ślusarz... - Głos lokaja wyrwał ją z zamyślenia. W takim razie przyślij go tutaj.

Ehlena wstała i podeszła do sejfu, aby dotknąć jego gładkiej srebrzystej powierzchni. Kiedyś pod wpływem impulsu dotknęła ramy obrazu, wyobrażając sobie zachód słońca nad oceanem. Nagle obraz zaczął się przesuwać, wystraszyła się, że zepsuła mocowanie, dopóki nie spojrzała pod ramę... I co wy na to?

-

Madame? To jest Roff, syn Rossfa.

Ehlena uśmiechnęła się i podeszła do mężczyzny odzianego w czarny kombinezon, niosącego czarną skrzynkę z narzędziami. Zanim podała mu rękę, aby się przywitać, zdjął czapkę i pokłonił się nisko, jakby była kimś znacznym. Bardzo ją to zdziwiło. Po latach tego rodzaju zachowania sprawiały, że czuła się niezręcznie, ale nauczyła się, że powinna zezwalać innym przestrzegać należnej etykiety. Proszenie ich, aby tego nie robili, obojętnie czy byli służbą, robotnikami, doradcami, pogarszało tylko sprawę.

-

Dziękuję za przybycie - powiedziała. Wykonywanie usług dla pani jest dla mnie prawdziwym zaszczytem. - Spojrzał na

sejf. - Chodzi o to?

-

Tak. Nie znam do niego szyfru. Mam nadzieję, że w jakiś sposób uda się panu do

niego dostać? Starał się ukryć zakłopotanie, nie umknęło to jednak jej uwagi.

-

Dobrze, madame, wiem, że otwarcie tego rodzaju sejfu nie należy do łatwych

rzeczy. Musiałbym przynieść specjalne wiertło, aby się przez niego przewiercić i wyważyć drzwiczki, a to narobiłoby sporo hałasu. Poza tym sejf zostałby kompletnie zniszczony. Na pewno nie ma żadnego sposobu na odzyskanie szyfru?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

185

-

Nie mam pojęcia, gdzie go szukać. - Rzuciła spojrzenie na półki z książkami, a potem

na biurko. - Dopiero co się przeprowadziliśmy i nie dostaliśmy żadnej instrukcji. Mężczyzna podążył za jej wzrokiem i rozejrzał się po pokoju.

-

Przeważnie właściciele trzymają coś takiego w ukryciu. Gdyby tylko mogła pani to

znaleźć, pokazałbym, jak zresetować szyfr, by móc dostać się do sejfu. Gdyż tak jak powiedziałem, jeśli go przewiercę, nie będzie się już do niczego nadawał. - Pierwsze, co zrobiłam, to przeszukałam całe biurko.

-

Czy zauważyła pani tam jakieś sekretne schowki? E... właściwie to nie. Ale przeszukałam pobieżnie, usiłując zrobić trochę miejsca na

swoje rzeczy. Mężczyzna obrzucił spojrzeniem całe wyposażenie pokoju. -

Przy takiej ilości mebli, jak tutaj, na pewno znajdzie pani choćby jedną szufladę czy

szafkę ze skrytką. Nie chciałbym tu za bardzo szperać, ale chyba mógłbym pomóc wykombinować jakiś schowek. Również gzymsy w takim pokoju jak ten mogłyby stanowić niezłą kryjówkę. - Co dwie pary oczu, to nie jedna, dziękuję. – Ehlena zaczęła wyciągać po kolei każdą szufladę i stawiać je obok siebie na podłodze. W tym czasie ślusarz oglądał puste wnęki po nich. Zawahała się, gdy przyszła kolej na wielką szufladę na spodzie, nie chciała pokazać tego, co tam trzymała. Ale na szczęście robotnik był pochłonięty czymś innym. Pociągnęła za miedziany uchwyt i nawet nie spojrzała na składowisko „Caldwell Courier Journal”. Każdy egzemplarz złożony, aby nie było widać, które artykuły czytała i zostawiła sobie, nawet jeśli nie chciała już do nich wracać. Położyła szufladę najdalej, jak się dało. -

To już wszystkie.

Spod biurka rozległ się głoś mężczyzny. -

Chyba coś mam… Potrzebuję miary z mojej skrzynki…

-

Zaraz panu podam.

Wyraźnie czuł się zakłopotany jej chęcią pomocy. -

Dziękuję, madame.

-

Uklękła przy nim, I jak to wygląda? Wydaje mi się, że... Tak, tutaj jest płycej niż gdzie indziej. Proszę pozwolić mi tylko...

- Coś skrzypnęło i ramię mężczyzny drgnęło. - Mam to.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

186

Kiedy wynurkował spod biurka, w swych spracowanych dłoniach trzymał trochę naderwane pudełko.

-

Wierzę, że da się otworzyć wieko, ale panią o to poproszę. Rany, czuję się jak Indiana Jones, brakuje mi tylko pejcza. - Ehlena podniosła wieko

i... - Nie ma żadnego szyfru, jedynie klucz. - Przyjrzała się uważnie kawałkowi metalu, po czym odłożyła go z powrotem do pudełka. - Możemy zostawić go tam, gdzie go znaleźliśmy.

-

Proszę mi pozwolić pokazać jak z powrotem schować szufladę.

Mężczyzna opuścił pokój dwadzieścia minut później. Przeszukali wszystkie ściany, półki i gzymsy, ale niczego nie znaleźli. Ehlena po raz ostatni rozejrzała się dookoła i gdyby zakończyła poszukiwania z pustymi rękoma, musiałby wrócić z narzędziami do rozwiercenia sejfu. Wracając do biurka, powkładała z powrotem szuflady, ale przerwała, gdy natknęła się na przechowywane gazety. Może było tak dlatego, że nie chciała, aby ojciec się martwił. A może dlatego, że miała trochę wolnego czasu. Nie miała jednak siły walczyć z impulsem. Ehlena wzięła wszystkie papiery i porozkładała na biurku. wszystkie artykuły dotyczyły Mordha oraz wybuchu w Zero i Sum, i gdyby tylko zaczęła szukać, w dzisiejszym wydaniu gazety też znalazłaby coś, co mogłaby zachować. Reporterów fascynowała ta historia i w ostatnim miesiącu było pełno materiałów na jej temat - nie tylko drukowanych, ale także pokazywano je w wiadomościach wieczornych. Żadnych podejrzeń. Żadnych aresztowań. W zgliszczach klubu odnaleziono szkielet mężczyzny. Pozostałe interesy, których był właścicielem, prowadzą teraz jego wspólnicy. Koniec z handlem narkotykami w Caldwell. Koniec porachunków między dilerami. Uwagę Ehleny przykuł artykuł na samej górze. Nie wyróżniał się bardziej niż pozostałe, ale tak się w niego wpatrywała, że aż druk zlewał jej się przed oczyma. Obok tekstu zamieszczono niewyraźne zdjęcie Mordha zrobione przez tajnego oficera policji z datą sprzed dwóch lat. Twarz Mordha pokrywał cień, ale za to futro, laskę i bentleya było widać wyraźnie. Ostatnie cztery tygodnie wypełniły jej wspomnienia. Od momentu , kiedy byli razem, do czasu, kiedy wszystko się skończyło, czyli do wyprawy do Zero Sum. To nie były mgliste wspomnienia, pamiętała wszystko bardzo wyraźnie. To ją zaskakiwało. dlatego że wszystkie rzeczy, które mówił, dobre czy złe, mocno wryły jej się w pamięć. Często wracało wspomnienie, jak ochroniarka za nią wrzeszczała, kiedy uciekała z klubu.

-

…ten samiec wpakował się w nieciekawą sytuację dla mnie, dla swojej matki i siostry, .A ty

uważasz, że jesteś dla niego za dobra? Fajnie. Skąd się biorą takie ideały jak ty? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

187

Dla matki. Siostry. Dla niej. Przetwarzając w pamięci jeszcze raz te słowa, Ehlena wędrowała wzrokiem po całym gabinecie, aż zatrzymała się na drzwiach. W domu panowała cisza. Ojciec i Lusie zajęci byli rozwiązywaniem krzyżówki, a służba miała swoje zajęcia. Pierwszy raz od miesiąca zostawiono ją całkiem samą. Rozważając różne możliwości, mogła wziąć gorącą kąpiel, a potem zatopić się w ciekawej lekturze... ale zamiast tego wzięła laptop i włączyła go. Czuta, że gdyby to było możliwe, najchętniej rzuciłaby się w czarną otchłań. Ale nie mogła sobie pomóc w ten sposób. Ściągnęła dokumentację z kliniki na temat Mordha i jego matki; w obydwu był uznany za zmarłego, dokumenty te stanowiły część danych ogólnodostępnych - a i tak czuła się, jakby obnażała przed wszystkimi ich prywatność. Najpierw przestudiowała wszystkie zapiski dotyczące jego matki, kobiety, która go urodziła. Ciekawa była wszystkiego, co dotyczyło jego rodziny. Zaczęła szukać czegoś szczególnego. Bóg jeden wiedział, co to mogłoby być. Ostatnie zapiski nie były godne uwagi, jedynie komentarze Agrhesa na temat dorocznych badań albo postępowania przy leczeniu sporadycznych chorób. Przechodząc ze strony na stronę, zaczęta się zastanawiać, dlaczego marnuje czas, aż do momentu operacji kolana, której poddano Madalinę pięć lat temu. Agrnes wspominał tam coś na temat zwyrodnienia stawu, które nastąpiło na skutek przewlekłego urazu po upadku. Przewlekły uraz? U samicy z glymerii? To zabrzmiało, jakby przypadek dotyczył jakiegoś sławnego piłkarza, a nie matki Mordha. Zupełnie bez sensu. Ehlena czytała i czytała, nie znajdując niczego szczególnego i dotarła do zapisków sprzed dwudziestu trzech lat. I nagle zaczęła znajdować powiązania, jedno po drugim. Połamane kości. Siniaki. Kontuzje. Jakby Ehlena nie wiedziała tego lepiej... mogłaby przysiąc, że stosowano tutaj przemoc domową.

Za

każdym

razem

właśnie

Mordh

przyprowadzał

matkę

do

kliniki.

Przyprowadzał ją i zostawał z nią. Ehlena powróciła do ostatnich notatek, gdzie wspomniano kobiecie, która była maltretowana przez swojego brońca. Madalinie towarzyszyła wtedy jej córka Bella, nie Mordh. Ehlena wpatrywała się w tę datę, jakby miał nastąpić jakiś nagły przełom w rzędzie cyfr. Kiedy po pięciu minutach nadal siedziała zapatrzona, poczuła się jak duch choroby ojca, który wypełniał jej umysł. Dlaczego, do licha, miała na tym punkcie obsesję? A gdy o tym myślała, obsesja narastała. Zaczęła szukać czegoś na temat Mordha. Zagłębiła się w jego dokumentację... Zapotrzebowanie na dopaminę pojawiło się u niego mniej więcej w tym czasie, gdy los matki znacznie się odmienił. A może to był tylko zbieg okoliczności? Czując, że na wpół wariuje, Ehlena zajrzała do Internetu i zagłębiła się w tematykę dotyczącą rasy Wpisując imię Madaliny, znalazła rejestr wszystkich kobiet, potem wyszukała imię jej brońca Rempoona - Ehlena przesunęła się z krzesłem, wstrzymując oddech. Nie do wiary... wróciła J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

188

do Madaliny. Broniec zmarł tej nocy, gdy Madalina po raz ostatni trafiła posiniaczona do kliniki. Z poczuciem, że natrafiła na coś, dopasowywała daty. A co, jeśli zabił tego faceta, stając w obronie matki? Co, jeśli ochrona wiedziała o tym? Co, jeśli... Kącikiem oka widziała zdjęcie Mordha w „CCJ", jego ocienioną twarz, laskę i samochód. Zaklęła, odłożyła laptop do I szuflady i wstała. Może nie była w stanie kontrolować swej podświadomości, ale mogła decydować zwariować, Zamist trazas, postanowiła udać się do kólewskiej sypialni, gdzie sypiał Monsther, i trochę tpomyszkować w nadziei, że odnajdzie się szyfr do sejfu. Później miała zjeść przedświtek razem z ojcem i Lusie. A potem musiała zadecydować, co zrobić z resztą swojego życia.

-

...przypuszcza, że ostatnie zabójstwa w środowisku dilerów narkotyków mogły

dobiec końca z chwilą śmierci właściciela klubu Richarda Reynoldsa podejrzanego o od nie głównej roli w całym tym światku. - Beth rzuciła wydanie

„CCJ" na biurko. - Koniec

artykułu. Ghrom siedział na krześle, trzymając swoją królową kolanach. Przed niespełna dwiema godzinami widział się z Panikhą i miał tak wymasowane ciało, że czuł się teraz na prawdę świetnie.

-

Dzięki, że mi to przeczytałaś. Cała przyjemność po mojej stronie. Teraz pozwól, że zajrzę do kominka, rozżarzone

polano za chwilę wypadnie na dywan. - Beth pocałowała go i wstała. Akurat w tym momencie zegar staruszek wybił pełną godzinę. - Och, to dobrze - powiedziała Beth. Słuchaj, Mary powinna tu się zjawić lada chwila. Coś ci przyniesie. Ghrom skinął głową, przeciągnął się, poruszył palcami rąk opartymi na biurku i odnalazł kieliszek czerwonego wina. Ta cholerna sprawa z Mordhem strasznie go przybijała. Kiedy wypił, odstawił kieliszek, przetarł oczy pod ciemnymi okularami, które nadal nosił. To się mogło wydawać dziwaczne, ale nie chciał, aby inni gapili się na jego rozbiegane źrenice.

-

Ghrom? - Beth zbliżyła się do niego tak, że wyczuł, jak stara się opanować drżenie

swego głosu. - Wszystko w porządku? Boli cię głowa?

-

Nie. - Ghrom ponownie wziął swoją królową na kolana, krzesło znów skrzypnęło ze

względu na swe cienkie, chybotliwe nóżki. - Nic mi nie jest. Odgarnęła mu włosy z twarzy. -

Ja tylko …- Chwycił jedną z jej dłoni.- Cholera, nie wiem.

-

Myślę , że wiesz doskonale.

Zmarszczył czoło. -

Tu nie chodzi o mnie. Przynajmniej niezupełnie.

Nastąpiła dość długa cisza, po czym oboje zapytali naraz. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

189

Ona: - Więc o co? On: - Co z Bellą? Beth chrząknęła, jakby jego pytanie ją zaskoczyło. -

Bella … trzyma się, jak może. Raczej nie zostawiamy jej samej i dobrze, że Zbihr jest

przy niej. To dla niej bardzo duży cios, że straciła ich oboje niemal dzień po dniu. To znaczy chodzi mi o jej matkę i brata... - To gówno o jej bracie było kłamstwem. -

Nie rozumiem.

Sięgnął po „Caldwell Courier Journal” i wskazał artykuł, który przed chwilą skończyła. -

Trudno mi w to uwierzyć, że ktoś go wysadził. Mordh nie był ślepy, a ten, kto go

chronił? Ta szefowa ochrony? Nie ma pieprzonej możliwości, że nie zauważyliby jakiegoś popierdoleńca z bombą w pobliżu klubu. W dodatku Rankohr mówił, że kiedy z V był poprzedniej nocy w Żelaznej Masce, aby zabrać Johna do domu, to cała trójka, która tam pracowała - iAm, Trez oraz Xhex - wciąż są razem. Po takiej tragedii przeważnie ludzie się rozchodzą. Z wyjątkiem tych nieozłącznych, którzy gdziekolwiek by byli, zawsze czekają na ¡ego powrót. - Ale w ruinach znaleziono szkielet, nieprawdaż? -

To mógł być ktokolwiek. Na pewno to był mężczyzna, ale co policja wie poza tym?

Nic. Gdybym chciał zniknąć ze świata człowieków – do diabła, nawet wampirów – podrzuciłbym ciało i wysadził swój budynek w powietrze. – Pokręcił głową na myśl o Mordhu leżącym w swym łóżku w Great Camp., Tak cholernie chorym... ale zdolnym jeszcze do tego, by załatwić faceta, który kazał mu zabić Ghroma.- Ten skurczybyk stanął po mojej stronie. A przecież, spotykając się z Monstherem, miał najlepszą w świecie okazję mnie wydupczyć. Mam wobec niego dług. - Poczekaj… Dlaczego, u licha, miałby upozorować własną śmierć? Tak bardzo kochał Bellę i jej maleństwo. Do diabla, on właściwie stawiał ją na pierwszym miejscu i nie mogę w to uwierzyć, że mógłby ją tak zranić. I dokąd by poszedł? „Do kolonii”, pomyślał Ghrom. Chciał opowiedzieć swojej królowej o wszystkim, co przychodziło mu na myśl, ale się zawahał, ponieważ to jeszcze bardziej pokomplikowałoby całe gówno. Intuicja podpowiadała Ghromowi, że ten facet z gazety wyssał wszystko z palca. To właściwie był zbyt duży zbieg okoliczności, że następnej nocy Mordh „zginął”. Coś tu jest nie tak. Ale śmierć Monsthera, który mógł mieć... Rozległ się ostry trzask i nagle oboje twardo wylądowali na tyłkach. Kiedy Beth wrzasnęła, Ghrom zaklął:

-

Co, kurwa? - Pomacał dookoła, wyczuwając wszędzie wióry starego, delikatnego,

francuskiego drewna. - Nic ci się nie stało, lilan? - zapytał szorstko. Beth wstała ze śmiechem. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

190

- O, mój Boże... Połamaliśmy krzesło.

-

Przerobiliśmy je na wióry, pasowałoby lepiej...

Pukanie do drzwi postawiło obolałego Ghroma na nogi Musiał zacisnąć zęby. Ból przeszywał go do kości, a lewa noga nie dawała mu żyć. To przez to, że Panikha kopnęła go z całej siły w łydkę. Bolało, ale nie aż tak, aby nie mógł zachować uprzejmości. Po ich ostatniej walce było niemal pewne, że doznał wstrząsu mózgu.

-

Proszę! - zawołał.

Kiedy drzwi się otworzyły, wiedział, kto za nimi stał- i wiedział, że nie była sama. -

Kto z tobą jest, Mary? - zapytał, sięgając po nóż który nosił na biodrze. Zapach nie

był człowieczy... ale wampirzy też nie. Dał się słyszeć subtelny brzęk i przeciągłe westchnienie, jakby patrzyła na coś, co sprawiało jej ogromną przyjemność. - To jest George - powiedziała Mary. - Proszę, odłóż broń. - On cię nie skrzywdzi. Ghrom, wciąż trzymając sztylet w dłoni, wciągnął nozdrzami powietrze. Zapach przypominał... - To jest pies? - Tak. Wyszkolony do tego, aby towarzyszyć niewidomym. Ghrom wzdrygnął się nieco na to słowo; wciąż bowiem nie potrafił zaakceptować faktu, że klasyfikowano go do grupy niewidomych. -

Chciałabym, żebyś go przyjął - powiedziała Mary swoim charakterystycznym tonem. -

Ale dopiero wtedy, kiedy odłożysz broń. Beth nie odzywała się, a Mary tkwiła przy drzwiach, zupełnie jakby sprytnie to przemyślały. Ghrom czuł, że cały płonnie wszystkie jego neurony rozbiegły się w różnych kierunkach, myśli prześcigały się nawzajem. W ubiegłym miesiącu przeżył wiele wzlotów i upadków. Kiedy wrócił z pierwszego spotkania u Panikhi, wiedział, że wszystko idzie naprzód, ale trwało to dłużej, niż sądził. Najbardziej nienawidził tego, że musiał polegać na Beth i na braciach, i że najprostsze czynności go wyczerpywały. Na przykład... do jasnej cholery, przyrządzanie tostów stało się teraz całym procesem. Próbował tego wczoraj, ale zakończyło się rozbiciem szklanej maselniczki. Oczywiście stracił sporo czasu, aby wszystko posprzątać. A jeszcze ten pomysł, żeby towarzyszył mu pies, tego było już dla niego za wiele... Głos Mary rozchodził się po pokoju bez cienia strachu: - Fritz wyszkolił się w tresowaniu psów, więc razem ze mną będzie pracować z tobą i George'em. Pierwsze dwa tygodnie to będzie okres próbny, po którym - jeśli ci się nie spodoba albo nie pójdzie tak jak trzeba - możemy zwrócić zwierzę. Żadnych zobowiązań, Ghrom. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

191

Już miał powiedzieć, aby zabrały psa, gdy nagle dało słyszeć delikatne skomlenie i brzęk szarpanej uprzęży . -

Nie, George - powiedziała Mary. - Nie możesz do go iść.

-

On chce przyjść do mnie? Szkoliliśmy go, używając twojej koszuli. Zna twój zapach.

Zapadła bardzo długa cisza, po czym Ghrom pokręcił głową.

-

Nie wiem, czy jestem w stanie zaakceptować psa. Poza tym, co z Bu... Jest tutaj - wtrąciła Beth. - Siedzi obok Georgea. Zeszła po schodach, kiedy tylko pies

znalazł się w domu, i od tej pory go nie odstępuje. Sądzę, że się lubią. Do diabła z tym, nie obcował nawet z kotem. Znowu milczenie. Ghrom powoli schował sztylet i zrobił dwa długie kroki w lewo, opierając się o biurko. Zatrzymał się na środku gabinetu. George znowu lekko zaskomlał i rozległ się brzęk uprzęży.

-

Pozwól mu do mnie podejść - odezwał się ponuro Ghrom, czując się jakby pod

przymusem. Słyszał, jak zwierzę zbliża się do niego, słyszał szuranie łap i brzęczenie obroży, coraz bliżej, a potem... Miękki jak aksamit pysk trącił jego dłoń i poczuł szorstki język liżący jego skórę. Potem pies przecisnął się pod jego ręką i przylgnął do jego uda. Miał jedwabiste, ciepłe uszy i lekko kręconą sierść. To był ogromny pies z dużym kwadratowym łbem.

-

Jaka to rasa? Golden retriever. To Fritz ją wybrał.

Psaniec odezwał się zza drzwi, jakby obawiał się wejść do pokoju, nie wiedząc, jak się mają sprawy.

-

Pomyślałem, że to najlepsza rasa, sire.

Ghrom wyczuwał uprząż psa.

-

Co on potrafi?

-

Wszystko, czego potrzebujesz - odparła Mary. - Pozna rozkład budynku i jeśli każesz

mu zaprowadzić się do biblioteki, on to zrobi. Pomoże ci dostać się do kuchni, odebrać telefon, coś znaleźć. Jest bystrym zwierzakiem. Obaj możecie być tak niezależni, jak tylko sobie zażyczysz. Idealnie przemyślane. Wiedziała dokładnie, co go trapiło. Ale czy zwierzę było odpowiedzią na to pytanie? George zaskomlał delikatnie, zupełnie jakby chciał dać do zrozumienia, że bardzo chce tej pracy. Ghrom zignorował psa i zrobił krok w tył, gdy jego ciało zaczęło dygotać.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

192

-

Nie wiem, czy potrafię to zrobić - powiedział ochryple. -Nie wiem, czy potrafię... być

ślepcem. Beth chrząknęła, jakby coś jej przeszkadzało w gardle, gdyż rzeczywiście tak było. Po chwili Mary uprzejmym tonem powiedziała to okropne zdanie, które musiało zostać powiedziane. - Ghrom, ty jesteś ślepcem. Niewypowiedziane „więc pogódź się z tym” rozchodziło się po jego głowie, naświetlając okrutną rzeczywistość, w jakiej się znalazł. Oczywiście przestał budzić się każdego dnia z nadzieją, że odzyska wzrok, walczył z Panikhą i kochał się ze swą krwiczką, więc fizycznie nie czuł się źle, nadal pracował i pełnił królewskie obowiązki. Ale to nie było nic nadzwyczajnego: utykał, był niezdarny, tłukł naczynia, a jego krwiczką od miesiąca nie ruszyła się z domu, bo wciąż musiała mu usługiwać... czuł się ciężarem i dla niej, i dla braci... Wmawiał sobie, że danie psu szansy nie oznacza, że godzi się ze ślepotą. Ale to po prostu mogłoby mu ułatwić życie. Ghrom odwrócił się w kierunku George'a, a następnie zbliżył się do psa. Pochylając się nad nim, znalazł uchwyt od smyczy. - Co teraz mamy robić? Po przejmującej ciszy, zupełnie jakby wszystkich zaskoczył swoim zachowaniem, nastąpiło wyjaśnianie i demonstracja, z czego tylko ćwierć sobie przyswoił. Jednak wystarczyło tej wiedzy na tyle, aby razem z George'em mogli przespacerować się po gabinecie. Smycz była odpowiedniej długości, więc Ghrom nie miał problemów z prowadzeniem psa, a i sam pies znacznie mu to ułatwiał. A po chwili obaj opuścili gabinet i udali się na dół. Następna wycieczka obejmowała zejście na sam dół po schodach i powrót na górę. Samodzielnie. Kiedy Ghrom wrócił do swojego biura, natknął się na zgromadzoną tam niezłą grupę osób - wszyscy bracia, nawet Lassiter, dołączyli do Beth, Fritza i Mary. Ghrom wyczuwał zapach każdego z nich... a także bijącą od nich pieprzoną nadzieję i niepewność. Nie mógł ich obwiniać za to, co czuli, ale nie lubił przyciągać uwagi.

-

Czym się kierowałeś przy wyborze rasy, Fritz? - zapytał, bo chciał wypełnić ciszę, a

nie było powodu, by zignorować różowego słonia w tym pomieszczeniu. Czy też jasnowłosego psa. Głos starego kamerdynera zabrzmiał, jakby najbardziej spośród wszystkich walczył z emocjami:

-

Ja... ech... ja wybrałem go... - chrząknął. - Uznałem, że będzie lepszy niż labrador,

ponieważ gubi więcej sierści. Ghrom zamrugał niewidzącymi oczyma.

-

Dlaczego to miałaby być dobra cecha?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

193

-

Ponieważ tutejsza służba lubi odkurzać. Pomyślałem więc, że to byłby świetny

prezent dla nich.

-

Och, w porządku... oczywiście. - Ghrom najpierw się uśmiechnął, a za chwilę

wybuchnął śmiechem. Kiedy inni też zaczęli się śmiać, atmosfera wreszcie się rozluźniła. Dlaczego o tym nie pomyślałem? Beth podeszła i pocałowała go.

-

Zobaczymy, jak się poczujesz, dobrze?

Ghrom pogłaskał George'a po łbie.

-

Tak. Dobrze. - Podniósł głos. - Starczy tego kibicowania. Kto dziś wychodzi w teren?

V, potrzebuję raportu finansowego. Czy John wciąż leży w łóżku nieprzytomny z przepicia? Tohr, chciałbym, abyś skontaktował się z pozostałymi rodzinami glymerii i zorientował się, czy są jacyś chętni stażyści gotowi szkolić się u nas... Kiedy Ghrom wydawał polecenia, dobrze było natychmiast je wykonać, więc wszyscy wyszli, został jedynie Fritz, który sprzątał, oraz Beth, która usadowiła się na starym fotelu Tohra.

-

Ach, i potrzebuję czegoś innego do siedzenia - powiedział, stając razem z George'em

za biurkiem.

-

Uaaa, przerobiłeś to cholerstwo na miał - wycedził Rankohr. Mogę coś dla ciebie zrobić - zasugerował V - Znam się na rzeźbiarstwie. A co z Barcalounger? - wtrącił Butch. Chcesz to krzesło? - zaoferowała się Beth. Czy ktoś może przynieść to krzesło stojące przy kominku? - zapytał Ghrom. Kiedy

Furiath to zrobił, Ghrom usiadł, przysuwając krzesło do przodu - za blisko, gdyż uderzył kolanami o szufladę pod biurkiem.

-

OK, to musiało boleć - mruknął Rankohr. Potrzebujemy czegoś niższego - powiedział ktoś. To będzie odpowiednie. - Ghrom wypuścił smycz George’a z dłoni i roztarł nią

obolałe miejsca. - Nie dbam o to, na czym siedzę. Kiedy bracia poszli zająć się swoimi sprawami, odruchowo pogładził psa po łbie, wytarmosił go za ucho... i przesunął dłoń dalej, zatapiając ją w falującej, miękkiej sierści. Cokolwiek by to oznaczało, zdecydował, że zatrzyma zwierzę. Po prostu czuł się przy nim dobrze.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

194

28. NASTĘPNEGO WIECZORU EHLENA OBSERWOWAŁA, jak jej nowy przyjaciel, ślusarz Roff wywiercał dziurę w drzwiczkach sejfu. Hałałas świdrował jej w uszach, a ostry zapach rozgrzanego metalu kojarzył jej się ze środkami, jakimi czyszczono podłogi w klinice Agrhesa. - Prawie koniec! – Ślusarz próbował przekrzyczeć hałas. - Nie spiesz się – odparła. Bardzo się przywiązała do tego sejfu, a perspektywa otwarcia go stawała stawała się coraz bardziej odległa. Po przeszukaniu całej sypialni z pomocą służby, a nie omieszkali równiż przeszykać ubrań Monsthera, co było wręcz odrażające, zadzwoniła w końcu po ślusarza i teraz napawała się widokiem główki wiertła zatapiającej się coraz głębiej w metalu. Właściwie to nie interesowała jej zawartość tego cholerstwa, ale chciała, aby to wszystko stało się wreszcie przesżłością, a to dawało jej nadzieję, że znów poczuje się sobą. To zawsze ona musiała namawiać służbę do trudnych rzeczy... gorszych niż to wiercenie. - Przewierciłem się - oznajmił Roff, odkładajac narzędzie. - W końcu! Proszę podejść i zobaczyć. Kiedy zapanowala cisza,. Podeszła i otworzyła panel. W środku panowała ciemność jak w najgłębszą noc. -

Proszę pamiętać - powiedział Roff – musieliśmy wyłączyć całe zasilanie elektryczne

oraz obwód zabezpieczający. Tam jest taka lampka, która powinna się świecić. W porządku - Wytężyła wzrok. – Tak bardzo ci dziękuję. -

Mogę poszukać czegoś w zamian, jeśliby pani chciała.

Jej ojciec zawsze miał sejfy, część ukrywał w ścianach, a kilka wielkich i cieżkich jak samochodyna dole w piwnicy. - Niech pomyślę… jakiś by się przydał. Roff rozejrzał się po gabinecie, a następnie uśmiechnął się do niej. -

Tak. madame, przydałby się. Zajmę się tym. Proszę mieć pewność, że otrzyma pani to,

czego chce. Wyciągnęła do niego dłoń. - Bardzo ci dziękuję. Spłonął rumieńcem od kołnierza po włosy. - Madame... To sama przyjemność pracować dla pani. Ehlena widziała go w drzwiach frontowych, potem wróciła do gabinetu z latarką, którą wzięła od lokaja. Włączyła ją i zanurkowała do sejfu. Pliki. Tony plików. Rozpoznała kilka

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

195

płaskich, skórzanych szkatułek, w których kiedyś jej mama trzymała biżuterię. Więcej dokumentów. Stos certyfikatów. Pliki banknotów. Dwie księgi rachunkowe. Przechodząc na drugą stronę stołu, opróżniała cały sejf. Kiedy dostała się do dna, znalazła pancerną skrzynkę, którą z trudem wydostała. Przejrzenie wszystkich papierów zajęło jej trzy godziny, a kiedy skończyła, była zszokowana. Monsther i jego ojciec byli najzwyklejszymi gangsterami. Podniosła się z krzesła i udała się do swojej sypialni, otwarła szufladę staroświeckiej komódki, w której trzymała ubrania. Wyciągnęła stamtąd rękopis ojca przewiązany gumką, ściągnęła ją jednym ruchem. Przerzucając strony... znalazła opis spraw biznesowych, które wszystko zmieniły w jej rodzinie. Zabrała to na dół do gabinetu, gdzie znajdowały się dokumenty i księgi z sejfu. Przechodząc pomiędzy zbiorami ksiąg, w których zapisano setki transakcji związanych z interesami dotyczącymi nieruchomości ziemskich i innych inwestycji, znalazła taką, która pasowała datą, kwotą w dolarach i tematem sprawy do jednej z opisanych przez ojca. To było to. To właśnie ojciec Monsthera ich oszukał, a syn był w to zamieszany. Opadła na krzesło, migotało jej przed oczyma. Karma rzeczywiście okazała się dziwką, czyż nie? Ehlena powróciła do ksiąg rachunkowych, aby sprawdzić, czy jacyś inni ludzie w glymerii skorzystali na tym. Okazało się, że nikt, odkąd Monsther i jego ojciec zrujnowali jej rodzinę, więc musiała się zastanowić, czy oni dążyli w kierunku ludzkich układów, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo, że zostaną zdemaskowani jako kanciarze i szachraje. Spojrzała na pancerną skrzynkę, lej nocy stało się oczywiste, że odkryła brudy zabezpieczone nie żadnym szyfrem, a jedynie kluczem. Oglądając się przez ramię, wlepiła wzrok w biurko. Pięć minut później przymierzyła do skrzynki klucz znaleziony ubiegłej nocy. Nie miała wątpliwości, że zaraz ją otworzy. I otworzyła. Znalazła tylko jeden dokument, a kiedy rozwinęła grube, kremowe kartki papieru, poczuła się tak, jak wtedy, kiedy rozmawiała pierwszy raz z Mordem przez telefon i on zapytał: „Heleno, jesteś tam?”. To miało wszystko zmienić, pomyślała. I zmieniło. To było oświadczenie ojca Mordha, wskazujące jego mordercę, a pisane w chwili, gdy samiec umierał od śmiertelnych ran. Przeczytała je dwa razy. I trzeci raz. Świadkiem był Rehmbak, ojciec Monsthera. Umysł jej zaczął pracować intensywnie, sięgnęła po swój laptop i weszła do wyszukiwarki w klinice, którą już przeglądała pod kątem matki Mordha… Data oświadczenia podana przez umierającego samca była dokładnie taka sama, jak data przywiezienia pobitej matki Mordha do kliniki. Chwyciła oświadczenie i jeszcze raz je przeczytała. Według tego, co mówił jego ojczym, Mordh był mordercą i symphatą. A Rehmbak wiedział o tym. I Monsther również.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

196

Zajrzała do ksiąg rachunkowych. Z zapisków wynikało, że zarówno ojciec, jak i syn byli kompletnymi oportunistami. Trudno było uwierzyć, że takiej informacji nie wykorzystaliby w takiej czy innej sytuacji. Bardzo trudno. - Madame? Przyniosłam pani herbatę. Ehlena spojrzała na psankę. - Chciałabym się czegoś dowiedzieć. - Oczywiście, madame – odparła pokojówka z uśmiechem. – Jakiej mam pani udzielić odpowiedzi? - Jak umarł Monsther? Pokojówka postawiła tacę na stoliku na wprost kanapy. - Madame… Z pewnością nie życzyłaby pani sobie rozmawiać o takich rzeczach. - Jak? Służąca spojrzała na papiery porozkładane dookoła wypatroszonego sejfu. Widząc zrezygnowanie w oczach samicy, Sashla zrozumiała, że sekrety wyszły na wierzch. Sekrety, które nie stawiały jej poprzedniego pana w dobrym świetle. -

Nie chciałabym rozmawiać ani o śmierci, ani też znieważać sire Monsthera. Ale

pani jest głową domu i skoro ma pani takie życzenie... -

W porządku. Nie robisz niczego złego. A ja muszę to wiedzieć. Jeśli to coś da,

pomyśl o tym jak o wykonaniu rozkazu. Wyglądało, że te słowa przekonały samicę, skinęła głową i przemówiła niepewnym głosem. Kiedy ucichła, Ehlena spojrzała w dół na lśniącą podłogę. Przynajmniej wiedziała, dlaczego dywan stąd zniknął. Xhex miała zmianę w Żelaznej Masce. Gdy zegarek na jej ręce pokazał trzecią czterdzieści pięć, nadszedł czas, aby posprzątać łazienki, podczas gdy barmani realizowali ostatnie zamówienia, a jej bramkarze odholowywali upitych i na- ćpanych na ulicę. Pod tym względem Maska nie różniła się od Zero Sum. Za to zamiast stali i szkła cała była jak z czasów neowiktoriańskich, w kolorze czarno-niebieskim. Znajdowało się tam pełno aksamitnych kotar i prywatnych sof, a z głośników płynęło pieprzone technopop; muzyka była akustycznym samobójstwem, wpędzała w taką depresję jak nic, nawet backbeat. Żadnej podłogi do tańczenia. Żadnego sektora dla VlP-ów. Więcej miejsca na seks. Trochę narkotyków. Ale wibracje eskapistyczne pozostały te same, dziewczyny wciąż pracowały, a alkohol rozchodził się tak szybko jak obsuwająca się ziemia. Trez prowadził to miejsce w bardzo prosty sposób. On był menadżerem, a nie narkotykowym królem, a tutejsze działania i procedury nie dopuszczały łamania w stawach czy też chłostania. Podsumowując, lokal znacznie rzadziej patrolowano ze względu na brak sprzedaży hurtowej i detalicznej narkotyków - dodatkowo goci byli bardziej humorzaści i J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

197

bardziej introspektywni z natury w przeciwieństwie do odjazdowych grup osłów, bywających regularnie w Zero Sum. Xhex tęskniła więc za chaosem. Tęskniła... do wielu rzeczy. Przeklinając, wtargnęła do głównej łazienki damskiej, większej niż dwa bary razem wzięte, i zastała tam kobietę pochylającą się nad przyciemnianym lustrem nad umywalką. Była zajęta przecieraniem opuszkami palców miejsc pod oczami, ale nie po to, by zetrzeć linię narysowaną kredką, a przeciągnąć ją dalej na białą jak papier skórę. Miała na twarzy pełno kolczyków i wyglądała, jakby ktoś ją podziurkował kawałkiem żelastwa. -

Zamykamy - odezwała się Xhex.

-

W porządku, nie ma problemu. Do zobaczenia jutro.

Dziewczyna opuściła swoje odbicie z Nocy Żywych Trupów i pospieszyła w kierunku drzwi. Pieprzeni goci. Tak, wyglądali jak dziwolągi, ale byli o wiele bardziej w porządku niż sfrustrowani chłopcy upodabniający się do Paris Hilton. Poza tym mieli znacznie lepsze ciuchy. Tak, Maska była znacznie mniej skomplikowana... co znaczyło, że Xhex miała więcej niż zazwyczaj czasu na pogłębianie swoich kontaktów z detektywem de la Cruz. Już dwa razy była na przesłuchaniu na komisariacie policji w Caldwell, tak samo jak jej bramkarze - łącznie z Wielkim Robem i Cichym Tomem, tą dwójką, którą wysłała na poszukiwania Grady'ego. Naturalnie, opowiadali piękne bajki pod przysięgą, że pracowali z nią do czasu śmierci Grady'ego. Było jasne, że stanie przed sądem, ale zarzutów nie da się udowodnić. Niewątpliwie CSI miało próbki tkanek i włosy Grady ego, ale nie mieli niczego, co udowodniłoby jej wampirze DNA. Poza tym zdążyła spalić ubranie i buty, których używała w trakcie polowań. Wszystko, co posiadał de la Cruz, było dowodem poszlakowym. Nic z tego się nie liczyło. Jeśli z jakiegoś powodu zrobi się zbyt gorąco, zniknie. Może udać się na zachód. Może wrócić do Starego Kraju. Do jasnej cholery, powinna juz opuścić Caldwell. Przebywanie tak , a równocześnie tak blisko Mordha zabijało ją. Po sprawdzeniu każdego pomieszczenia Xhex przeszła do męskiej toalety. Zapukała głośno i wetknęła głowę do środka. Odgłosy dobiegające stamtąd dawały do zrozumienia, że kopulowali tam przynajmniej jedna kobieta i jeden mężczyzna. A może po dwóch przedstawicieli każdej płci? - Zamykamy - zwróciła uwagę. Idealnie trafiła, gdyż donośny głos kobiety zasygnalizował, że właśnie przeżyła orgazm, potem słychać już było tylko sapanie. Nie miała ochoty tego słuchać. To przypominało jej o krótkim numerku z Johnem… Potem znowu, co to było? Odkąd Mordh odszedł, a ona J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

198

przestała sypiać, miała wiele, wiele godzinw ciągu dnia, aby wpatrywać się w sufit w swym obozie mysliwskim i Iiczyć wszystkie swoje numerki. Już nie wróciła do tego mieszkania w suterenie. I rozmyślałą o tym, aby je sprzedać. - Dalej, ruszajcie się – powiedziała. - Zamykamy. Nic. Tylko sapanie. Trzasnęła pięścią w podajnik papierowych ręczników. - Zabierajcie stamtąd swoje tyłki! Ale już! Zaczął się rwetes. Pierwszą osobą, która opuściła kabinę, była, tak jak podejrzewała, całkiem ładna kobieta. Ubrana zgodnie z tradycją gotów w dziurawe rajstopy, buty, które ważyły z czterysta funtów, z ogromną ilością skórzanych pasków, ale jednocześnie piękna, z ciałem Barbie. I miała doskonały makijaż. Następnie wyszedł Khill, a Xhex zesztywniała, już doskonale wiedząc, kto jako trzeci brał udział w tym kilkuosobowym pieprzeniu. Khiller ukłonił jej się sztywno, a ona wiedziała, że nie odejdzie daleko. Nie, dopóki... John Macthrw wyszedł, zapinająć guziki przy rozporku. Koszulka podwinęła się, ukazuj jego brzuch i widać było, że nie miał na sobie bokserek. W blasku fluorescencyjnych świateł nieowłosiona skóra poniżej jego pępka była tak napięta, że mogła dostrzec włókna mięśnie idących wzdłuż tułowia, aż do pachwin. Nawet na nią nie spojrzał, ale nie dlatego, że był nieśmiały czy zawstydzony. W ogóle się nie przejął, że ona tam była i to nie była żadna gra. Brakowało mu… uczuć. John puścił gorący strumień do umywalki i wycisnął mydło z dozownika. Namydlając ręce, podkurczał ramiona, jakby były zupełnie sztywne. Miał kilkudniowy zarost. I wory pod oczami. Od dawna też nie ścinał włosów, więc końcówki zaczynału się już zakręcać nad karkiem i wokół uszu. Przede wszystkim śmierdział alkoholem, a zapach był tak ostry, że bez względu na to, jak sprawnie działała jego wątroba, z pewnością nie mogła odfiltrować całkowicie tego cholerstwa z jego krwi. Niedobrze, niebezpiecznie. Wiedziała, że nadal walczył. Widziała, jak wracał świeżo posiniaczony, czasem z zabandażowaną jakąś częścią ciała. - Jak długo zamierzasz to robić? – zapytała. – Pić bez opamiętania i zadawaś się z dziwkami? John zakręcił kran i sięgnął po papierowy ręcznik. Nie dzieliły go nawet dwie stopy od niej, kiedy wyciągnął kilka białych kwadratów, by osuszyć sobie nimi ręce tak samo dokładnie, jak je mył. - Chryste, John, to piekielny sposób na spędzenie życia. Zmiął ręczniki w kulkę i wyrzucił je do kosza. Kiedy podszedł do drzwi, spojrzał na nią po raz pierwszy, odkąd wtedy zostawiła go w łóżku. Jego twarz pozostawała niewzruszona. Niebieskie oczy, w których kiedyś dojrzała iskierki, teraz były zupełnie matowe. - John… - Głos jej się lekko załamał. – Bardzo cię przepraszam. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

199

Pokazał jej środkowy palec i wyszedł. Kiedy znalazła się sama w łazience, pochyliła się nad przyciemnianym lustrem tak jak tamta gotka. Kiedy przechylałą swój ciężar do przodu, mogła poczuć włosiennice wpijające się w jej uda i była zaskoczona, że je dostrzegła. Już ich nie potrzebowała, ale z przyzwyczajenia nosiła jeszcze tasiemki. Odkąd Mordh się poświęcał, tak bardzo cierpiała, że nie potrzebowała dodatkowej pomocy w kontrolowaniu swojej ciemnej strony. Komórka w kieszeni dała o sobie znać brzęczącym tonem. Wyjęła ją, sprawdziła numer i... zamknęła oczy. Czekała na to. Odkąd przejęła starą komórkę Mordha. Naciskając zieloną słuchawkę, odezwała się monotonnym głosem: -

Witaj, Ehleno.

Nastąpiła długa przerwa. -

Nie spodziewałam się odpowiedzi od nikogo. Więc dlaczego wybrałaś jego numer? - Kolejna długa przerwa. - Jeśli chodzi o

pieniądze, które wpływają na twoje konto, to nic nie mogę z tym zrobić. Taka była jego wola. Jeśli ich nie chcesz, przekaż je na cele charytatywne. -

Co... jakie pieniądze?

-

Może jeszcze nie przeszły. Sądziłam, że testament został zatwierdzony przez

króla. - Kolejna długa przerwa. - Ehleno? Jesteś tam? -

Tak - brzmiała cicha odpowiedź. - Jestem. Skoro nie chodzi o pieniądze, to dlaczego zadzwoniłaś?

Cisza nie była zaskoczeniem, zważywszy na to, co działo się wcześniej. Ale odpowiedź samicy zaskoczyła Xhex. -

Zadzwoniłam, ponieważ nie wierzę, że on nie żyje.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

200

29.

EHLENA O C Z E KI W AŁ A ODPOWIEDZI od szefowej ochrony Mordha. Im dłużej trwało milczenie, tym bardziej utwierdzała się w swojej racji. -

Nie umarł, prawda? - powiedziała stanowczo. - Mam rację?

Kiedy Xhex wreszcie się odezwała, słychać było rezerwę w jej głosie: -

Myślę, że powinnaś być świadoma, że rozmawiasz z kolejnym symphatą.

Ehlena zacisnęła mocniej dłoń na komórce. -

W pewnym sensie to dla mnie żadna nowość.

-

Dlaczego mi nie powiedziałaś, że się tego domyślasz?

„Ciekawa odpowiedź”, pomyślała Ehlena. Nie to, że on nie umarł. W ogóle. Potem znowu, jeżeli samica była symphatką, to mogło to do niczego nie prowadzić. To znaczyło, że nie było powodu niczego zatajać. -

Wiem, że zabił swojego ojczyma, ponieważ ten samiec bił jego matkę. I wiem, że jego

ojczym zdawał sobie sprawę z tego, że Mordh jest symphatą. Wiem także, że Monsther, syn Rehmbaka, również zdawał sobie z tego sprawę i że Monsthera zabito w rytualny sposób w jego własnym gabinecie. -

Jak do tego doszłaś?

-

Myślę, że Monsther zdemaskował Mordha, więc ten musiał odejść do kolonii.

Eksplozja w klubie miała zataić fakt, że on się różnił od innych. Myślę, że to właśnie dlatego postanowił zaprosić mnie do Zero Sum. Po prostu chciał się mnie pozbyć w bezpieczny sposób. A co do Monsthera... Myślę, że Mordh zajął się nim po drodze. - Nastała bardzo długa cisza. - Xhex... jesteś tam? Rozległ się krótki, ale donośny śmiech samicy. -

Mordh nie zabił Monsthera. Ja to zrobiłam. I to nie miało żadnego bezpośredniego

związku z tożsamością Mordha. Ale skąd wiesz o jego śmierci? Ehlena przesunęła się do przodu na krześle. -

Myślę, że powinnyśmy się spotkać.

Teraz śmiech był dłuższy i bardziej naturalny. -

Nie dotarło do ciebie? Właśnie ci powiedziałam, że zabiłam faceta, a ty chcesz się ze

mną spotkać? -

Chcę odpowiedzi. Chcę prawdy.

-

Przepraszam, że to trochę w stylu Jacka Nicholsona, ale czy jesteś absolutnie pewna,

że zniesiesz prawdę? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

201

-

Jestem po drugiej stronie telefonu, czyż nie? Rozmawiam z tobą, czyż nie? Wiem, że

Mordh żyje. Czy masz ochotę mi to przyznać, czy też nie, to będzie dla mnie bez różnicy. -

Dziewczyno, nie wiesz, w co się pakujesz.

-

Pieprzyć to. On się mną dokrwiał. W nim jest moja krew. Więc wiem, że on jeszcze

oddycha. Długa przerwa, potem krótki śmiech. -

Zaczynam rozumieć, dlaczego on cię tak lubił.

-

Więc spotkasz się ze mną?

-

Tak. Jasne. Gdzie?

-

W domu Monsthera w Connecticut. Jeżeli to rzeczywiście ty go zabiłaś, powinnaś

znać adres. - Ehlena odczuła satysfakcję, kiedy w słuchawce zapanowała martwa cisza. - Czy nie zapomniałam wspomnieć, że mój ojciec i ja jesteśmy spadkobiercami Monsthera? Odziedziczyliśmy wszystko, co posiadał. Aha, pozbyto się tego dywanu, który zniszczyłaś. Dlaczego nie mogłaś zabić tego łotra w holu, na marmurze? -

Jezu... Chryste. Nie jesteś chyba o to zła?

-

Nie. Więc przyjdziesz czy nie?

-

Będę tam za pół godziny. I nie martw się, że będziesz musiała przetrzymać mnie

przez cały dzień. Symphaci znoszą dobrze światło słoneczne. -

Do zobaczenia za chwilę.

Kiedy Ehlena się rozłączyła, poczuła przypływ energii w żyłach i zaczęła się spieszyć ze sprzątaniem, gromadząc wszystko razem, księgi rachunkowe, szkatułki i dokumenty i wrzucała to wszystko do pustego sejfu. Kiedy krajobraz morski wrócił na ścianę, zamknęła komputer, powiedziała, że oczekuje gościa i... Gong dzwonka przy drzwiach wejściowych rozległ się po całym domu, a ona cieszyła się, że udało jej się pierwszej dobiec do drzwi. Skądś miała przeczucie, że nikt ze służby nie poczułby się dobrze w towarzystwie Xhex. Otwierając ogromne, szerokie drzwi, musiała nieco się cofnąć. Xhex była właśnie taka, jaką pamiętała. Samica o twardym tyłku, ubrana w czarne skóry, krótko ostrzyżona jak facet. Jednak coś się zmieniło od czasu ostatniego spotkania. Wydawała się... szczuplejsza, starsza. Cokolwiek. -

Masz zamiar zrobić to w gabinecie? - zapytała Ehlena, mając nadzieję, że zdążą

znaleźć się za zamkniętymi drzwiami, zanim natkną się na lokaja i pokojówki. -

Jesteś odważna. Biorąc pod uwagę ostatnią rzecz, to zrobiłam to w tamtym pokoju.

-

Miałaś okazję mnie odnaleźć. Trez wiedział, gdzie mieszkam, jeszcze zanim z tym

skończyliśmy. Jeżeli byłabyś zdegustowana tą sprawą ze mną i Mordhem, nie przyszłabyś po mnie wtedy. Możemy?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

202

Ehlena z pytającym wyrazem twarzy, ruchem ręki wskazała pokój. Xhex uśmiechnęła się lekko i udała się w tym kierunku. Kiedy znalazły się sam na sam w czterech ścianach, Ehlena zapytała: Więc jak dużo mam racji?

-

Xhex rozejrzała się dookoła, zawieszając wzrok na obrazach, półkach z książkami i lampce wykonanej z orientalnej wazy. -

Masz rację. On zabił swojego ojczyma za to, co ten łotr wyprawiał w domu.

-

Czy to miałaś na myśli, mówiąc, że postawił siebie w nieciekawej sytuacji wobec

matki i siostry? Częściowo. Jego ojczym terroryzował rodzinę, szczególnie Madalinę. Ona myślała, że

-

właśnie na to zasługuje, a poza tym to i tak było mniej niż to, co zrobił jej ojciec Mordha. Była wartościową samicą. Polubiłam ją, chociaż widziałam ją tylko raz, czy dwa razy. Nie znaczyłam dla niej wiele, ale była dla mnie mila. -

Czy Mordh wrócił do kolonii? Upozorował własną śmierć?

Xhex zatrzymała się przed morskim krajobrazem i obejrzała przez ramię. -

On nie chciałby, abyśmy o tym rozmawiały.

-

Więc żyje.

-

Tak.

-

W kolonii.

Xhex wzruszyła ramionami i kontynuowała wędrówkę po pokoju, a jej wolne, drobne kroki nie maskowały wrodzonej siły -

Gdyby chciał, abyś była w to wszystko zamieszana, rozegrałby to inaczej.

-

Zabiłaś Monsthera, żeby oświadczenie nie wyszło na jaw?

-

Nie.

-

Więc dlaczego go zabiłaś?

-

Nic twoja sprawa.

-

Zła odpowiedź. Zważywszy na to, kim jesteś, mogę udać się do króla nawet teraz i

cię zdemaskować. Więc sądzę, że musisz mi powiedzieć. -

Tresujesz symphatów? Uważaj, ja gryzę.

Leniwy uśmiech towarzyszący tym słowom sprawił, że serce Ehleny zatrzepotało z obawy. Te zimne, stalowe oczy Xhex widziały wielu martwych ludzi, ponieważ to właśnie ona ich zabiła. Ale nie wycofywała się. -

Nie skrzywdzisz mnie - powiedziała z całkowitym przekonaniem.

Xhex obnażyła długie, białe kły, a z jej gardła wydobył się świst. -

Nie skrzywdzę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

203

-

Nie... - Ehlena pokręciła głową. Dowiedziawszy się, co zrobił, aby uchronić matkę i

siostrę... uwierzyła w to, co w nim widziała - Powiedział ci, aby mnie nie ruszać. Ochraniał mnie w trakcie wyjścia. To dlatego zrobił to, co zrobił, w Zeru Sum. Mordh nie był całkowicie dobry. Przez długi czas nie był. Ale ona spojrzała mu w oczy, wyczuła jego samczy aromat związania i poczuła jego delikatne ręce na swym ciele. A w Zero Sum widziała w nim ból i słyszała napięcie i desperację w jego głosie. Początkowo przyjęła wszystko, co także było na pokaz, czy też z rozczarowania, że go zdemaskowano, ale teraz inaczej na to patrzyła. Znała go, do diabła. Nawet po tym całym cholerstwie, jakiego narobił, nawet już pomijając te kłamstwa, przejrzała go na wylot. Ehlena uniosła podbródek i wlepiła wzrok w wykwalifikowanego zabójcę. - Chcę wiedzieć wszystko, a ty mi to powiesz. Xhex gadała równo przez pół godziny i była zaskoczona, jak dobrze jej to zrobiło. Zaskoczyło ją także to, jak bardzo akceptowała wybór samicy, jakiego dokonał Mordh. Przez cały czas, słuchając tych horrorów, Ehlena siedziała na pokrytej jedwabiem sofie, zachowując całkowity spokój - pomimo że to była wybuchowa opowieść. -

Więc samica, która przyszła do moich drzwi - powiedziała Ehlena - to była ta, która

go szantażowała? -

Tak, to była jego przyrodnia siostra. Wyszła za mąż za jego stryja.

-

Boże, ile pieniędzy mu zabrała w ciągu tych ostatnich dwudziestu lat? Trudno się

dziwić, że musiał utrzymać klub. -

Chodziło jej nie tylko o pieniądzę. - Xhex spojrzała prosto w twarz Ehleny. - Ona

zrobiła i niego dziwkę. Policzki Ehleny zmieniły kolor. -

Co masz na myili?

-

A jak myślisz? - Xhex zaklęła i znów zaczęła okrążać ten wspaniały pokój, chyba już

po raz setny. – Widzisz… Dwadzieścia pięć lat temu narazrabiałam i Mordh, aby mnie chrnoić, ubił interes z Księżniczką. Każdego miesiąca wybierał się na północ, wypłacał jej pieniądze… i uprawiał z nią seks. Nienawidził tego i gardził nią. Poza tym, przez nią się rozchorował, dosłownie - truła go, kiedy robił to, co musiał, i dlatego potrzebował tej antytoksyny. Ale, wiesz... nawet pomimo to, że tak wiele go to kosztowało, ciągnął to wszystko, aby nas nie zdemaskowała. Płacił za mój błąd miesiąc w miesiąc, rok w rok. Ehlena powoli pokręciła głową. -

Boże... jego przyrodnia siostra...

-

Nie osądzaj go za to. Zostało niewielu symphatów, więc endogamia często się zdarza,

ale on raczej nie miał wyboru, ponieważ wplątałam go w tarapaty. Jeśli choć przez ułamek sekundy pomyślałaś, że robił to z własnej woli, to cholernie się mylisz. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

204

Ehlena uniosła rękę, jak gdyby chciała załagodzić sytuację. -

Rozumiem. Ja tylko... Przykro mi z twojego powodu i jego.

-

Nie zamartwiaj się z mojego powodu.

-

Nie mów mi, jak mam się czuć.

Xhex musiała się roześmiać. -

Wiesz, w innych okolicznościach polubiłabym cię.

-

Zabawne, czuję to samo. - Samica uśmiechnęła się, ale to był smutny uśmiech. -

Księżniczka zatem miała go w garści? -

Tak. - Xhex odwróciła się od sofy; ponieważ nie chciała pokazać tego, co bez wątpienia

można było dojrzeć w jej oczach. - To właśnie Księżniczka go zdemaskowała, nie Monsther. -

Ale Monsther miał zamiar zadziałać z tym oświadczeniem, prawda? I dlatego go

zabiłaś. To była tylko część tego, co miał zamiar zrobić. Reszta jego planów nie ma nic

-

wspólnego z moją opowieścią, ale powiedzmy, że Mordh stanowił nawet ich większą część. Ehlena zmarszczyła brwi i oparła się o poduszki. Bawiła się swoim kucykiem, a kosmyki włosów rozkładały się równomiernie na poduszce, gdy odrzucała je do tyłu, a że siedziała na jedwabnej sofie na wprost lampy, wyglądało to tak jakby otaczała ją aureola. -

Zastanawiam się, czy świat zawsze musi być taki okrutny - mruknęła pod nosem.

-

Z moich doświadczeń wynika, że tak.

-

Dlaczego nie odeszłaś za nim? - zapytała cicho Ehlena. - To nie jest krytyka -

naprawdę nie jest. To wydaje się do ciebie niepodobne. Jej pytanie sprawiło, że Xhex trochę spuściła z tonu. -

Kazał mi złożyć przyrzeczenie, że tego nie zrobię. Nawet na piśmie. Gdybym

wycofała swoje słowo, dwóch jego najbliższych przyjaciół zginęłoby - ponieważ musieliby pójść za mną. - Niezdarnym ruchem Xhex wyciągnęła ten cholerny list z kieszeni swojej skóry. - Muszę go trzymać przy sobie, ponieważ to jedyna rzecz, która mnie tu trzyma. W przeciwnym razie znajdę się w tej pieprzonej kolonii następnego ranka. Ehlena przyglądała się złożonej kopercie. -

Mogę... mogę cię prosić o pokazanie tego? - Wyciągnęła drżącą rękę. - Proszę.

Emocje samicy wypełniał bałagan, uczucie osamotnienia i strachu powiązane ze smutkiem. Po ostatnich czterech tygodniach czuła się tak, jakby przepuszczono ją przez wyżymaczkę, skrajnie wyczerpana tym, co przeżyła... ale gdzieś tam w środku, w głębi serca... płonął ogień miłości. Xhex położyła list na dłoni Ehleny i odczekała chwilę, po czym odezwała się zdławionym głosem: -

Mordh... był moim bohaterem od lat. Był dobrym samcem, pomimo cech, jakimi

charakteryzują się symphaci, i jest wart tego, co do niego czujesz. On zasługuje na dużo J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

205

więcej niż to, co dane mu było w życiu... i będę szczera, do tej pory nie potrafię wyobrazić sobie tego, co ta samica z nim wyprawiała. Kiedy Xhex rozdzierała kopertę, Ehlena zatrzepotała powiekami, jak gdyby chciała powstrzymać napływające do oczu łzy. Xhex nie mogła znieść tego widoku, więc odeszła i stanęła przed obrazem olejnym przedstawiającym piękny zachód słońca nad spokojnym morzem. Namalowano go w tak ciekach i wyraźnych kolorach, że mogłoby się zdawać, iż faktycznie stało się tam nad brzegiem i chwytało promienie zachodzącego słońca. - On zasługiwał na prawdziwe życie - szepnęła Xhex. - U boku krwiczki, która by go naprawdę kochała i z którą miałby kilkoro młodych, a... zamiast tego znieważano go i dręczono... Więcej już nie zdołała z siebie wydusić, zacisnęło jej się gardło i prawie nie mogła złapać oddechu. Stojąc przed tym wspaniałym zachodem słońca, Xhex o mało co nie załamała się i nie wybuchnęła płaczem. Tłumione w przeszłości, obecne i przyszłe uczucia rosły w zaskakującym tempie, rozpychając ją od środka tak, że kiedy patrzyła na swoje ręce, wydawało jej się, że zaraz rozerwą się na strzępy. Ale nie, wciąż pozostawały nienaruszone. Uczucia nie mogły pokonać tej twierdzy, jaką było jej ciało. Rozległ się delikatny szelest papieru wsuwanego z powrotem do koperty. -

Dobrze, pozostała tylko jedna rzecz do zrobienia - oświadczyła Ehlena.

Xhex, skupiona na rozżarzonym słońcu pośrodku obrazu, z trudem powstrzymywała łzy. -

A to jest...

-

Musimy tam się udać i wydostać go stamtąd.

Xhex wybałuszyła oczy. - To takie ryzyko, jak w filmie akcji... nie ma drogi, którą obie możemy podążać, mierząc się przy tym z cholernymi posiłkami symphatów. Poza tym przeczytałaś list. Wiesz, na co się zgodziłam. Ehlena trzepnęła kopertą o swoje kolano. Ale tam jest powiedziane, że nie możesz iść jako jego reprezentantka, prawda? Więc .. co będzie, jeśli ja ciebie poproszę, abyć mi towarzyszyła? Wtedy to byłoby tak, jakbyś reprezentowała mnie, prawda? Jako symphata z pewnością musisz zdawać sobie sprawę z tego, że w liście jest luka. Xhex przetrawiła w myśli te słowa, następnie na jej twarzy pojawił się krótki uśmiech. -

Sprytne podejście. Ale bez obrazy, ty jesteś cywilem. Ja potrzebuję o wiele więcej

pomocy, niż jesteś w stanie mi zapewnić. Ehlena podniosła się z sofy. -

Wiem, jak się strzela i umiem opatrywać rany, więc potrafię zająć się rannymi. Poza

tym będziesz mnie potrzebować, skoro zamierzasz złamać złożone przez siebie przyrzeczenie. Więc co na to powiesz? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

206

Xhex była wściekła z powodu tego całego cholerstwa, ale jeśli Ehlena zginęłaby w akcji wydostania Mordha, sprawy nie potoczyłyby się dobrze. -

Dobrze, w takim razie wyruszam sama - powiedziała Ehlena, rzucając list na sofę. -

Znajdę go i... -

Zaczekaj, twardzielko. - Xhex wzięła głęboki oddech. Postanowiła otworzyć się na

różne możliwości. A co, jeśli istniała droga... Nie wiadomo jakim cudem stanął przed nią nowy cel. Przepełniało ją jakieś nowe odczucie, inne niż ból. „Tak, pomyślała. Mogę zobaczyć, jak to działa”. -

Wiem, do kogo możemy się udać - doznała olśnienia. -Wiem, jak możemy to zrobić.

-

Do kogo?

Wyciągnęła dłoń do Ehleny. -

Jeśli chcesz się tam udać, idę z tobą, ale wybierzemy mój sposób.

Ehlena utkwiła karmelowe oczy w twarzy Xhex. -

Idę z tobą. To mój jedyny warunek. Idę.

Xhex przytaknęła powoli. -

Rozumiem. Ale wszystko inne zależy ode mnie.

-

W porządku

Kiedy ich dłonie się spotkały, uścisk każdej z nich był mocny i pewny. Znaczyło to, że wszystko, o czym rozmawiały, zapowiadało się dobrze, jeśli tylko Ehlena utrzyma w ręku kolbę pistoletu. -

Wydostaniemy go stamtąd – westchnęła Ehlena.

-

Z Bożą pomocą.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

207

30. - OK, TUTAJ JEST NASZ CEL, GEORGE. Widzisz tych skurwieli? Stanowią kłopot, poważny kłopot. Wiem, że robiliśmy to już kilka razy, ale nie bądźmy zbyt pewni siebie. Kiedy Ghrom postawił krok na najniższym stopniu schodów, w myślach widział czerwony chodnik rozłożony od holu aż do drugiego piętra. -

Dobrą wiadomością jest co? To, że widzisz, co robisz. A złą wiadomością jest co? Ze

zjadę na dół i istnieje ryzyko, że mogę zabrać cię ze sobą. A nie tego oczekujemy. Pogłaskał psa po łbie. -

Możemy zaczynać?

Dal sygnał i rozpoczął swoją wspinaczkę. George trzymał się blisko niego i Ghrom, trzymając smycz, wyczuwał delikatne ruchy psich barków. Na górze George się zatrzymał. -

Gabinet - powiedział Ghrom.

Ruszyli na wprost. Kiedy pies znów się zatrzymał, Ghrom zorientował się sam, gdzie się znajduje, słysząc trzask ognia wkominku. Kiedy tylko usiadł na swym nowym krześle, George zajął miejsce z jego prawej strony. -

Nie mogę uwierzyć, że to robisz. - Od drzwi dobiegł gos Vrhednego.

-

Cholerny orzech do zgryzienia.

-

Powiedz mi, jeśli zapragniesz naszego towarzystwa.

Ghrom zanurzył palce w sierści George'a. Boże, jaka ona była miękka. -

Nie od razu.

-

Jesteś pewien? - Uniesiona brew Ghroma mówiła sama za siebie. - Dobra, w porządku.

Świetnie. Ale cały czas mam zamiar przebywać blisko drzwi. Bez wątpienia V nie zamierzał być sam. Dzwonek telefonu Belli był zaskoczeniem. Każdy, kto mógł chcieć się z nią kontaktować, przebywał akurat w jadalni na przedświtku. Odebrała, a po długiej ciszy Ghrom usłyszał szurnięcie odsuwanego krzesła i delikatne kroki zmierzające w jego kierunku. -

To do ciebie - powiedziała zdenerwowanym głosem. -To... Xhex.

Pięć minut później zgodził się z nią spotkać. I chociaż żadna kwestia nie została poruszona, nie trzeba było być geniuszem, aby się domyślić, dlaczego samica zadzwoniła i czego chciała. Przede wszystkim Ghrom był nie tylko królem - on strzegł bram Bractwa. Wszyscy pomyśleli, że Ghrom zwariował, zgadzając się na spotkanie z nią, ale rządzący rasą miał wielki przywilej: mógł robić, co chciał.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

208

Drzwi do sieni otworzyły się i głos Fritza roznosił się echem, donosząc, że do rezydencji przybyli goście. Stary lokaj wprowadził dwie samice, a towarzyszyli mu Rankohr i Butch. Głosy i kroki niosły się po schodach. George wyprężył się, zatrzymując się w miejscu, jego oddech nieco się zmienił. W porządku, chłopie - zamruczał do niego Ghrom. - Możemy być spokojni.

-

Pies natychmiast się uspokoił, a Ghrom spojrzał na niego, mimo że nic nie mógł dostrzec. Coś takiego jak bezwarunkowe zaufanie było... bardzo przyjemne. Na dźwięk stukania do drzwi wyprostował się. Wejść.

-

Pierwsze, co wyczuł po wejściu Xhex i Ehleny, to ich zacięty upór w dążeniu do postawionego sobie celu. Następnie wyczuł, że Ehlena, ta z prawej strony, była szczególnie zdenerwowana. Sądząc po delikatnym szeleście ubrań, wyobraził sobie, że obie pokłoniły się przed nim, a słowa „wasza wysokość” płynące z ich ust potwierdziły to, co podpowiadała mu intuicja. -

Usiądźcie - powiedział. - I chciałbym, żeby wszyscy pozostali opuścili to

pomieszczenie. Żaden z braci nie odważył się wydać ani jednego pomruku niezadowolenia; kiedy w ich towarzystwie pojawiał się ktoś obcy, traktowali Ghroma jak najwyższego pana i króla, co oznaczało brak najmniejszej nawet niesubordynacji. Może przydałoby się, aby goście częściej odwiedzali ten pieprzony dom. - Powiedzcie, co was tu sprowadza.

Podczas ciszy, która nastąpiła, wyobraził sobie, że samice prawdopodobnie rozejrzały się, potem spojrzały jedna na drugą, nie mogąc zdecydować, która ma zacząć. -

Niech zgadnę - przerwał ciszę. - Mordh żyje, a wy chcecie go wydostać z tej cholernej

dziury. Kiedy Ghrom, syn Ghroma przemawiał, Ehlena w ogóle nie była zaskoczona tym, że król od razu wiedział, co je tu sprowadziło. Siedząc po drugiej stronie pięknego, delikatnego biurka, był właśnie taki, jakim go zapamiętała z kliniki. To był samiec, który wiedział, jak funkcjonuje prawdziwy świat. I zwykł rządzić twardą ręką. - Tak, mój panie - przyznała. - Tego właśnie chcemy.

jego ciemne okulary skierowały się wprost na nią. -

Więc to ty jesteś tą pielęgniarką z kliniki Agrhesa, która okazała się krewną Monsthera.

-

Tak, to ja.

-

Nie będziesz mieć nic przeciwko temu, jeśli zapytam, w jaki sposób dotyczy cię ta

historia? -

To sprawa osobista.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

209

-

Ach. - Król skinął głową. - Więc zachowaj to dla siebie.

Xhex odezwała się doniosłym i pełnym respektu głosem: -

On zrobił coś dobrego dla ciebie. Mordh zrobił coś bardzo dobrego dla ciebie.

-

Nie musisz mi o tym przypominać. Dlatego właśnie siedzicie teraz w moim domu.

Ehlena rzuciła spojrzenie na Xhex, próbując wyczytać z jej twarzy, co takiego tamta zamierzała. Ale jej twarz była jak kamień. Żadne zaskoczenie. -

Oto moje pytanie - oświadczył Ghrom. - Sprowadzimy go tutaj, jak więc rozwiążemy

sprawę z tym mejlem, który otrzymaliśmy? On mówił, że to nic takiego, ale to oczywiste, że kłamał. Ktoś z północy groził, że namierzy waszego chłoptasia, i jeśli się zerwie ze smyczy... ktoś naciśnie spust. Xhex odezwała się: -

Gwarantuję osobiście, że ten osobnik, który groził, nie będzie mógł użyć laptopa od

chwili, gdy rozpoczniemy z Ehleną naszą misję. -

Wspaniaaaaaaaale.

Kiedy król się uśmiechnął, przeciągając to słowo, pochylił się w bok i wykonał taki ruch, jakby coś głaskał... Ehlena zorientowała się, że u jego boku siedzi pies, golden retriever. No nie, cóż to za wybór rasy. Towarzysz króla miał niezwykle poczciwy i przyjazny wygląd, w przeciwieństwie do swojego pana - a Ghrom w dodatku tak delikatnie się obchodził ze zwierzęciem, jego wielka, szeroka dłoń przesuwała się powoli wzdłuż psiego tułowia. -

Czy to jedyny problem stojący na przeszkodzie, aby mógł odzyskać swoją tożsamość?

- zapytał król. - Jeśli się go wyeliminuje, czy będzie narażony na groźby z innej mony? - Monsther jest martwy - zastanawiała się Xhex. – A nie przychodzi mi na myśl nikt inny, kto mógłby o tym wiedzieć. Oczywiście król symphatów mógłby za nim podążyć, ale ty możesz to powstrzymać. Mordh jest również i twoim poddanym. -

Taak, posiadanie czegoś oznacza odpowiedzialność za to. - Na twarzy Ghroma znów

na chwilę zawitał uśmiech. - Poza tym przywódca symphatów nie chce ze mną zadzierać, ponieważ jeśli poddałby mnie próbie, jednym ruchem zmiótłbym cały ten jego szczęśliwy domek. Jest poza moim immunitetem, jak zwykli mawiać w Starym Świecie, co znaczy, że rządzi tylko dlatego, że ja mu na to pozwoliłem. -

Więc zrobimy to? - zapytała Xhex.

Nastała długa cisza, a kiedy samice czekały na odpowiedź króla., Ehlena rozejrzała się po pięknym pokoju urządzonym w stylu francuskim, uciekając przed oczami Ghroma. Nie chciała, aby się dowiedział, jak bardzo się denerwuje, a obawiała się, że jej twarz może to zdradzić. Nie czuła się swobodnie, siedząc na wprost przywódcy rasy i przedstawiając plan, który wiązał się z podróżą w samo serce niewiarygodnie mrocznego miejsca. Jednak nie obawiała się, że on jej nie zaufa lub też ją wykluczy, ponieważ bez względu na to, jak bardzo się denerwowała, i tak nie odpuści. Strach nie oznacza, że zrezygnujesz z postawionego J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

210

przed sobą celu. Do diabła, gdyby w to nie wierzyła, jej ojciec już by siedział, a ona mogłaby skończyć tak jak jej matka. Robienie właściwych rzeczy czasami ją przerażało, ale to serce przyprowadziło ją tutaj i zamierzało poprowadzić dalej... Cokolwiek się wydarzy, jeśli tylko pomoże to w wydostaniu Mordha. Ehlena... jesteś tam? Tak, oczywiście, że była, do licha. -

Kilka spraw - powiedział Ghrom, a kiedy się odwracał, skrzywił się, jakby

przezwyciężał jakiś ból. - Tamten król nie przybędzie na nasz teren, aby kogoś stąd zabrać. -

Z całym szacunkiem — przerwała Xhex. - Stryj Mordha może zjawić się osobiście.

Ehlena uniosła brwi. Mordh był bratankiem króla? -

Zgodziłbym się z tym, ale z mojego punktu widzenia oznaczałoby to, że zanosi się

na konflikt. Konflikt zbrojny -

Jestem w tym dobra - powiedziała Xhex, zupełnie jakby nie rozmawiali o niczym

innym, jak o filmie, na który się wybierali. - Bardzo dobra. Ehlena poczuła potrzebę wtrącenia się do rozmowy. -

Ja także. - Kiedy król się wyprostował, starała się nie być zbyt stanowcza, ponieważ

ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowały, to wyrzucenie ich za drzwi za brak szacunku. - Chodzi mi o to, że niczego więcej nie oczekuję i jestem na to przygotowana.

-

Z całym szacunkiem - powtórzyła słowa Xhex jak echo. - Też będę walczyć. Nawet jeśliby to oznaczało, że zaangażuję wszystkich moich ludzi? Tak - dodała Ehlena.

Ghrom westchnął ciężko, jak gdyby zastanawiał się, jak uprzejmie dać jej do zrozumienia, że nie nadaje się na takie akcje.

-

Nie rozumiesz, mój panie. To jest mój... Twój co?

Pod wpływem impulsu, aby dodać wagi swojej pozycji, powiedziała:

-

To mój broniec. I... on dokrwił się ode mnie miesiąc temu. Jeśli go ukryją, znajdę go.

A jeśli zrobią mu to - och, Jezu - a prawdopodobnie tak, będzie potrzebował mojej pomocy medycznej. A ja mam zamiar mu jej udzielić. Król bawił się uchem psa, pocierając kciukiem miękką, jasnobrązową sierść. Wyglądało na to, że psu bardzo się to podobało, bo pomrukiwał błogo, oparty o nogę swojego pana.

-

My mamy sanitariusza - powiedział Ghrom. – I lekarza.

-

Ale za to nie masz krwiczki Mordha.

-

Moi bracia! - krzyknął nagle Ghrom. - Ruszcie tu swe tyłki!

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

211

Kiedy drzwi gabinetu otwarły się szeroko, Ehlena spojrzała w tamtym kierunku, zastanawiając się, czy nie posunęła się zbyt daleko i czy nie zamierzają jej właśnie „eskortować” z rezydencji. Oczywiście, do jasnej cholery, żaden z tych dziesięciu potężnych samców, którzy nadeszli, nie odmówiłby wykonania tego polecenia. Wcześniej widywała ich wszystkich w klinice, z wyjątkiem jednego, tego z włosami czarnymi i blond, i w ogóle jej to nie zaskoczyło, że byli w pełni uzbrojeni. Z ulgą przekonała się jednak, że nie mają zamiaru jej stąd wyrzucać. Gdyż rozsiedli się dookoła. Wydawało się to niezwykłe,

że Xhex nawet nie spojrzała na żadnego z nich,

zamiast tego całkowicie skupiała się na Ghromie - chociaż może to miało sens. Tylko król mógł o wszystkim decydować. Ghrom rozejrzał się po swych wojownikach, ciemne szkła przysłaniały mu oczy, więc nie było można odgadnąć, co zamierza. Panowała zabójcza cisza. Ehlena słyszała jedynie łomot wiasnego serca. W końcu król przemówił: - Panowie, te dwie urocze damy chcą udać się na północ. Zgadzam się aby sprowadziły do nas Mordha, ale one nie wyruszą tam same. Reakcja braci była natychmiastowa. -

Jestem za.

-

Piszę się na to.

-

Kiedy wyruszamy?

-

W każdej cholernej chwili.

-

Och, człowieku, jutrzejszej nocy odbędzie się maraton w Beaches. Możemy wyruszyć

po dziesiątej, abym mógł cały zobaczyć? Wszyscy skierowali spojrzenia na tego o czarnych i blond włosach. -

No co? - zapytał. - Słuchajcie, to nie jest Mary Moore. Nie wciskajcie mi gówna.

Vrhedny, ten z czarną rękawicą na jednej ręce, powiedział, patrząc na niego: -

To nawet gorzej niż Mary Tyler Moore. A nazwanie ciebie idiotą byłoby obrazą dla

wszystkich upośledzonych na całym pieprzonym świecie. -

Jaja sobie robisz? Bette Midler rządzi! A ja kocham ocean. Pozwij mnie za to.

Vrhedny spojrzał na króla. -

Powiedziałeś, że mogę mu wpierdolić. Obiecałeś. Kiedy tylko wrócisz do domu - powiedział Ghrom, wstając - powiesimy go za ręce w

hali treningowej i będziesz mógł go używać jako worka treningowego. -

Dzięki ci, święte dzieciątko.

Czarno-blondwłosy pokręcił głową. -

Przysięgam, któregoś dnia po prostu odejdę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

212

Jak jeden mąż wszyscy bracia spojrzeli na otwarte drzwi i pozwolili ciszy mówić samej za siebie. -

Wy sukinsyny. W porządku, wystarczy. — Ghrom wrócił za biurko i... Ehlena wyprostowała się

gwałtownie. Chwycił w dłoń koniec uprzęży, która opinała klatkę piersiową psa; król zwrócił twarz w jej stronę, uniósł wysoko podbródek. Był niewidomy. W położeniu, w jakim się znajdował, nie mógł dostrzec niczego. Kiedy to się stało? Zdawało się, że miał dobry wzrok, kiedy widziała go ostatnim razem. Czuła respekt, patrząc na niego. -

Musimy wykorzystać swój spryt — powiedział Ghrom. - Trzeba wysłać wystarczająco

dużo bojowników pełniących funkcję ochrony, ale także biorących udział w poszukiwaniach i niosących ratunek. Nie chcemy jednak powodować więcej zamieszania, niż to będzie konieczne. Potrzebuję dwóch ekip, druga będzie rezerwowa. Będziemy potrzebowali również samochodu, na wypadek gdyby Mordh był obezwładniony i musielibyśmy go odtransportować... -

O czym wy mówicie? - Od strony drzwi dobiegł głos samicy.

Ehlena odwróciła się i rozpoznała ją - to była Bella, krwiczka Zbihra, która często pomagała przy pacjentach w Azylu. Samica stała pomiędzy zdobionymi framugami, i trzymając w ramionach młode, miała zapadnięte oczy i twarz pozbawioną koloru. - Co z Mordhem? - zapytała podniesionym głosem. - Co z moim bratem? Ehlena zaczęła łączyć szczegóły. Zbihr podszedł do swojej krwiczki. - Sądzę, że powinniście porozmawiać - powiedział Ghrom ostrożnie. - Na osobności. Z skinął głową i wyprowadził swoją krwiczkę z pokoju. Wciąż było słychać głos Belli, jej pytania przepełniała narastająca panika. Po ostatnim „Co?!” wydawało się, że na biedną samicę spadła bomba. Ehlena wpatrywała się w przepiękny błękitny dywan. Boże... Doskonale wiedziała, co Bella przeżywała w tej chwili. Szok, poczucie, że została zdradzona. Poważna sytuacja. Strasznie trudno będzie z niej wybrnąć. Kiedy zamknięto drzwi i głosy z dołu zostały stłumione, Ghrom rozejrzał się po pokoju, jak gdyby chciał dać każdemu szansę na podjęcie decyzji. -

Jutrzejszej nocy nastąpi rozdanie kart, ponieważ za chwilę będzie już zbyt jasno,

aby dostać się tam samochodem. - Król skinął na Ehlenę i Xhex. - Zostaniecie tu do tego czasu. Czyżby to oznaczało, że ona też weźmie udział w wyprawie? Dzięki ci, Pani Kronik. Normalnie musiałaby powiadomić o tym swojego ojca, ale ponieważ Lusie była w domu, nie przejmowała się swym odejściem. -

To dla mnie żaden problem...

-

Ja muszę iść - powiedziała krótko Xhex. - Ale wrócę

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

213

-

Nie ma mowy. Zostajesz tutaj, żebym wiedział, gdzie jesteś i co robisz. A jeśli

martwisz się o broń, mamy jej tutaj pełno. Do diabła, mamy cały magazyn broni, którą odebraliśmy reduktorom w zeszłym miesiącu. Zostaniesz pod naszym dachem, dopóki nie zapadnie noc. To było zupełnie oczywiste, że król nie ufał Xhex. -

Więc co wybierasz? - zapytał łagodnie. - Moją drogę czy tarapaty?

-

Zgoda - odpaliła Xhex. - Co tylko zechcesz.

-

Zawsze do usług - mruknął Ghrom. - Zawsze.

Godzinę później Xhex stała sztywno wyprostowana, odziana w buty wysokie na osiemnaście cali. W rękach trzymała SIG sauera czterdziestkę, naładowanego pudrem niemowlęcym, który rozpylała dookoła, celując w oddalone od niej o dwadzieścia jardów manekiny służące braciom do ćwiczeń strzelniczych. Pomimo nieprzyjemnego zapachu, broń była doskonała, miała niezłego kopa i znakomitą celność. Za każdym razem, gdy odpalała, czuła na sobie uważny wzrok znajdujących się za nią samców. Mieli szczęście, że nie gapili się na jej tyłek. Bracia nie byli nią zainteresowani. Żaden z nich nie przepadał za nią, chociaż okazywali jej szacunek, a kiedy posługiwała się bronią, obserwowali ją z wielkim podziwem. W znajdującym się obok boksie strzelniczym trenowała Ehlena. Nie skłamała, że dobrze posługuje się bronią. Wybrała półautomat o nieco mniejszej mocy, co miało sens, ponieważ nie była tak silna jak Xhex. Jej celność wzbudzała respekt, a co więcej, obchodziła się z bronią tak pewnie, że nie groziło przestrzelenie komuś kolana przez przypadek. W Xhex zdjęła ochraniacze na uszy i odwróciła się do braci, trzymając broń opuszczoną wzdłuż uda. -

Chciałam wypróbować jeszcze coś innego, ale to powinno być dla mnie

odpowiednie. I chcę z powrotem mój nóż. Odebrano go jej, zanim dotarły do rezydencji tym czarem mercedesem. -

Dostaniesz, kiedy będzie ci potrzebny.

Ukradkiem spojrzała w stronę, skąd dobiegł głos. Same mięśniaki. Jednak Johna Matthew tam nie było. Zważywszy na to, że teren posiadłości Bractwa był ogromny, mógł znajdować się gdziekolwiek, nie wyłączając sąsiedniego miasta. Kiedy spotkanie w gabinecie króla dobiegło końca, on po prostu wyszedł i nie widziała go od tamtej chwili. To dobrze. Teraz musiała skupić się na tym, co czekało ich wszystkich następnej nocy, a nie na swym parszywym, pozbawionym miłości życiu. Na szczęście wszystko wydawało się na swoim miejscu. Zadzwoniła do iAma i Treza i nagrała się im na pocztę, że bierze dzień wolnego, a oni oddzwonili, mówiąc, że nie widzą w tym problemu. Bez wątpienia zamierzali skontaktować się z nią ponownie, ale na szczęście, mając wsparcie braci, mogłaby do tego czasu wyruszyć już w podróż i uniknąć ich opiekuńczych skrzydeł. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

214

Dwadzieścia minut później skończyła wypróbowywanie innego SIG-a i w ogóle to jej nie zaskoczyło, że obydwa pistolety zostały jej odebrane. Droga powrotna do rezydencji niesamowicie się dłużyła, więc spoglądała na Ehlenę, chcąc wiedzieć, jak tamta sobie radzi. Trudno było nie podziwiać stanowczości widocznej na twarzy pielęgniarki: samica Mordha zmierzała po swojego samca i nic nie mogło stanąć jej na przeszkodzie. To wspaniale... ale ta determinacja mimo wszystko niepokoiła Xhex. Założyłaby się, że oczy Rhezuna wyrażały to samo, kiedy wyruszał po nią do tej kolonii. I wszystko wtedy dobrze poszło. Potem znowu, wierząc w swe siły, wyruszył bez obstawy. Jej i Ehlenie przynajmniej udało się otrzymać nie byle jaką pomoc i można było się tylko modlić, że to wszystko zmieni. lło powrocie do rezydencji Xhex zgarnęła trochę jedzenia z kuchni i udała się do pokoju gościnnego mieszczącego się na drugim piętrze, na końcu długiego korytarza. Jeść. Pić. Wziąć prysznic. Zostawiła włączone światło w łazience, ponieważ czuła się nieswojo, i naga weszła do łóżka. Zamknęła oczy. Kiedy pół godziny później drzwi od sypialni otworzyły się, ujrzała wielki cień. Przeraziła się. - Jesteś pijany. John Matthew wszedł do środka bez zaproszenia i nie pytając o zgodę, zamknął drzwi od środka. Był kompletnie pijany. Odstawił butelkę, którą trzymał w ręce, i już wiedziała, że jego dłonie sięgają do rozporka dżinsów. Znalazłoby się sto tysięcy powodów, dla których powinna kazać mu się odwalić i trzymać od niej z daleka. Zamiast tego Xhex zrzuciła kołdrę i podłożyła ręce pod głowę. Sutki jej stwardniały pod wpływem chłodu i czegoś jeszcze. Ze wszystkich usprawiedliwień na brak oporu z jej strony tylko jedno było najprawdziwsze: istniała szansa, że jutrzejszej nocy jedno z nich albo nawet oboje mogą nie wrócić do domu. Mając za obstawę nawet całe Bractwo, udanie się do kolonii było misją samobójczą - i mogłaby się założyć, że w tej chwili wiele osób pod tym dachem uprawiało seks. Czasami trzeba posmakować życia, zanim zastuka się do drzwi frontowych śmierci. John ściągnął dżinsy i koszulkę, odrzucając je po prostu na podłogę. Kiedy do niej podszedł, emanował od niego wspaniały blask. Penis stał sztywno w gotowości, a mięśnie dopełniały to, czego pragnęła każda samica. Ale Xhex nie na tym się skupiała, kiedy wszedł na materac i uniósł się nad nią. Pragnęła zajrzeć mu w oczy. Nie miała tego szczęścia. Jego twarz przykrywał cień, a światło z łazienki padało dokładnie za nim. Już miała zapalić lampę stojącą przy łóżku, gdy nagle zdała sobie sprawę, że nie chciałaby odczuć na sobie odrętwiającego zimna, jakie wywoływało jego spojrzenie. Pomyślała, że wcale nie chce dostać tego, czego szukała. To nie mogło się stać za życia. I miała rację. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

215

Żadnego wstępu. Żadnej gry miłosnej. Rozstawiła nogi, wszedł w nią, a ona się rozluźniła i zaakceptowała go. Czysta biologia. Kiedy ją pieprzył, trzymał głowę na poduszce obok jej głowy, ale skierował ją w drugą stronę. Nie doszła. On tak. Cztery razy. Kiedy zsunął się z jej ciała i położył na plecach, oddychając ciężko, jej serce zostało całkowicie złamane; coś się zawaliło w tym piekielnym świecie po tym, jak go zostawiła w swym apartamencie, ale teraz każde posunięcie coraz bardziej kruszyło to, co jeszcze pozostawało w głębi jej serca. Kilka minut później John wstał, włożył ciuchy, chwycił swoją butelkę i wyszedł. Kiedy trzasnęły drzwi, Xhex naciągnęła na siebie kołdrę. Nie zrobiła nic, aby spróbować opanować dygotanie ciała, nie powstrzymała się też od płaczu. Łzy wypływały z jej oczu, spływały po skroniach. Czuła się ośmieszona i żałosna; ukryła twarz w dłoniach, zaciskając je najmocniej, jak potrafiła. Płakała godzinami. Samotnie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

216

31. POPRZEDNI EGO WIECZORU LAHSER znajdował się około piętnastu mil na południe od Caldwell. Wjechał mercedesem w zapyziałą uliczkę i wyłączył światła. Jadąc powoli wyboistą drogą, kierował się według wznoszącego się księżyca. - Wyrzućcie broń - powiedział. Obok niego siedział pan D, który trzymał czterdziestkę, a na tylnych siedzeniach para zabójców z bronią palną, którą otrzymali, zanim Lahser wywiózł ich wszystkich za miasto. Sto jardów dalej Lahser zaciągnął hamulce i położył odzianą w rękawicę rękę na obciągniętej skórą kierownicy. Dobrą stroną wielkiego czarnego mercedesa było to, że kiedy się z niego wysiadało, wyglądało się jak biznesmen, a nie narkotykowy opryszek. Poza tym można było mieć ochronę na tylnych siedzeniach. - Zróbcie to. Równocześnie pociągnęli za klamki i wysiedli na ośnieżoną ziemię, stając przed innym wielkim mercedesem. Ciemnobrązowy AMG. Wspaniale. Nie tylko Lahser dostarczył broń i akcesoria na spotkanie. Z tamtego wysiadło trzech mężczyzn z czterdziestkami i jeden, który wyglądał na nieuzbrojonego. Wszyscy ci mężczyźni reprezentowali przemoc towarzyszącą handlowi narkotykami - nie cackali się z rozliczeniami ani praniem brudnych pieniędzy. Lahser podszedł do mężczyzny, który nie miał broni i trzymał obydwie ręce w kieszeniach płaszcza. Kiedy tamten wysunął się do przodu, przejrzał umysł importera z Południowej Ameryki, który - przynajmniej według dilera narkotyków, torturowanego dla zabawy i korzyści - sprzedał Mordowi dużą ilość towaru. - Chciałeś się ze mną spotkać? - powiedział gość z obcym akcentem. Lahser wsunął rękę do górnej kieszeni płaszcza i uśmiechnął się. - Nie jesteś Ricardem Benloiseem. I lepiej razem ze swoim pieprzonym szefuniem nie drażnijcie mnie. Powiedz temu skurwysynowi, aby natychmiast wysiadł z samochodu, w przeciwnym razie odchodzę - a to oznacza, że nie będzie robił interesu z facetem, który oczyścił przedpole w Caldwell i który będzie obsługiwał rynek Wielebnego. Mężczyzna wydawał się przez chwilę skonsternowany: potem obejrzął się za siebie na trzech kamratów. Po chwili lekko pokręcił głową. Otworzyły się drzwi od strony pasażera i z samochodu wysiadł mniejszy i starszy mężczyzna. Ubrany był nieskazitelnie, jego czarny płaszcz idealnie leżał na drobnych ramionach, błyszczące mokasyny zostawiały równą ścieżkę na śniegu. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

217

-

Wysunął się naprzód, zachowując całkowity spokój, zupełnie jakby miał tysiąc

procent pewności, że jego obstawa sobie poradzi, cokolwiek by się działo. -

Powinieneś zrozumieć moją przezorność - powiedział Renloise z akcentem trochę

francuskim, trochę latynoamerykańskim. - To właściwy czas, aby zachować ostrożność. Lahser wyciągnął dłoń z kieszeni, zostawiając broń na swoim miejscu.

-

Nie masz się o co martwić. Jesteś przekonywający. Konkurencja nie ma ze mną szans, jestem tego absolutnie pewien.

Starszy mężczyzna zmierzył Lahsa od stóp do głów, ale Lahser wiedział, że nie dostrzegł niczego poza jego wspaniałą siłą. Nie było czasu do stracenia, wszystko już zaplanował.

-

Chcę dokończyć to, co Wielebny robił w zakresie rozszerzenia interesu i chcę to

zrobić właśnie teraz. Mam pełno ludzi, a terytorium jest moje. Czego potrzebuję? Dobrego, stałego, profesjonalnego dostawcy prochów i dlatego właśnie chciałem się z tobą spotkać. To naprawdę proste. Podążam śladami Wielebnego, a jeśli z nim współpracowałeś, chcę prowadzić z tobą interes. Starszy mężczyzna uśmiechnął się.

-

Nic nie jest proste. Ale cóż, jesteś jeszcze młody i zrozumiesz to, jeśli wystarczająco

długo żyjesz.

-

Mam zamiar żyć jeszcze kupę czasu. Zaufaj mi.

Nikomu nie ufam, nawet własnej rodzinie. I obawiam się» źe nie wiem, o czym mówisz. Jestem importerem kolumbijskiej sztuki i nie mam pojęcia, skąd wziąłeś moje nazwisko ani dlaczego kojarzysz mnie z nielegalnymi interesami. - Mężczyzna delikatnie się ukłonił. Życzę ci miłego wieczoru i proponuję, abyś zajął się czymś legalnym, w czym mógłbyś wykorzystać swe bez wątpienia liczne talenty Lahser zmarszczył czoło, kiedy tamten wrócił do samochodu, pozostawiając swoich ludzi. Co jest, kurwa? Jeśli nie miało dojść do współpracy... Był przygotowany na strza… ale nie. Mężczyzna, który podawał się za Benloise po prostu wyciągnął do niego rękę.

-

Miło było cię poznać.

Kiedy Lahser spojrzał w dół, zobaczył, że facet trzymał coś w dłoni. Wizytówkę. Uścisnął mu dłoń, wziął wizytówkę i wrócił do swojego mercedesa. Zza kierownicy obserwował, jak AMG odjeżdża powoli uliczką, pozostawiając za sobą dym spalin wydobywających się z rury wydechowej. Spojrzał na wizytówkę. Podany był tam numer.

-

Co masz? - zapytał pan D.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

218

-

Sądzę, że rozkręcimy interes. - Wyciągnął komórkę i wystukał numer, następnie

wrzucił bieg i ruszył w przeciwnym kierunku niż Benloise i jego kompani. Benloise odebrał telefon.

-

O wiele wygodniej jest rozmawiać w nagrzanym wnętrzu samochodu, prawda?

Lahser zaśmiał się. -

Tak.

-

Oto, co mogę ci zaproponować. Jedną czwartą towaru, który wysyłałem miesięcznie

do Wielebnego. Jeśli możesz bezpiecznie poruszać się po ulicach, wtedy pomyślimy o rozwinięciu interesu. Umowa stoi? „Jaka to przyjemność prowadzić interesy z profesjonalistą”, pomyślał Lahser.

-

Stoi.

Po omówieniu kwestii związanej z forsą i dostawą, rozłączyli się. -

Będzie dobrze - powiedział z satysfakcją. Wszystkie sprawy układały się

pierwszorzędnie, więc pozwolił sobie na uśmieszek zadowolenia, charakterystyczny dla wszystkich sukinsynów. Taka perspektywa była czymś więcej, niż się spodziewał - pomimo że udawało mu się iść do przodu, potrzebował porządnego, wiarygodnego dostawcy a ten kontakt był mu bardzo potrzebny. Za taką gotówkę, na jaką się zanosiło, mógł wyszkolić więcej rekrutów, zdobyć jeszcze więcej broni, kupować więcej nieruchomości, co dotychczas było domeną Bractwa. Czuł, że teraz może mieć za nic całą Korporację Reduktorów, wszystko dzięki starszemu człowiekowi z obcym akcentem. Wracając do Caldwell, Lahser wyrzucił pana D i pozostałych reduktorów na tym paskudnym ranczo i ruszył dalej. Kiedy zaparkował samochód w garażu, dostał wypieków na myśl o wspaniałej czekającej go przyszłości. A przeprowadzona rozmowa telefoniczna uświadomiła mu, jakim był pieprzonym durniem do tej pory. Kasa po uszy. Czuł się wolny, mógł robić, co zechciał, kupować wszystko, co mogło się przydać. To oznaczało władzę, niezłą fortunę i autorytet. Zawsze do tego dążył, a teraz to było na wyciągnięcie ręki. Kiedy wszedł do kuchni, napawał się posmakiem tego postępu. Nigdy więcej pustych kontuarów ani szafek. Znajdowały się tam ekspresy, naczynia i szkła, wszystko najwyższej jakości. Lodówkę wypełniało smakowite jedzenie, a piwnica pełna była wspaniałych win. Przeszedł przez jadalnię, która wciąż ziała pustką, i ruszył po schodach, rozluźniając ubranie. Z każdym krokiem twardniał mu penis. Na górze czekała jego Księżniczka. Była gotowa. Wykąpana, nasmarowana olejkiem i wyperfumowana przez dwóch zabójców, przygotowana dla niego jako niewolnica seksualna. Tak się cieszył, że wszyscy reduktorzy byli impotentami; w przeciwnym razie musieliby być poddawani zabiegowi kastracji. Kiedy znalazł się na pierwszym piętrze, rozpiął koszulę, odsłaniając liczne blizny na piersi. Każdą z nich zrobiły paznokcie jego kochanki. Uśmiechał się gotowy na następne, J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

219

które zaraz miały dołączyć. Po około dwóch tygodniach wiązania jej, uwalniał tylko jedną dłoń i stopę. Im więcej walczyła, tym lepiej. Boże, była samicą z piekła rodem… Zamarł, kiedy wspiał się na szczyt schodów. Zapach dobiegający z głębi korytarza był nie do zniesienia. Och… Boże, powietrze wypełniała taka słodycz, jakby ktoś rozpalił sto flakonów perfum. Pobiegł w kierunku drzwi do łazienki. Jeśli cokolwiek się stało… Dokonano tam okrutnej rzezi - czarna krew zaplamiła nowy dywan i nową tapetę. Dwaj reduktorzy, których zostawił, aby strzegli jego samicy, leżeli na podłodze oparci o łoże z baldachimem, trzymając noże w prawych dłoni. Obaj mieli wiele ran na szyjach; zadawano im je, dopóki stracili wystarczającej ilości krwi, aby nie mogli już się poruszyć. Oczy mieli skierowane na łóżko. Satynowa pościel była pomięta i niedbale rozrzucona, a cztery łańcuchy, podarunek od króla symphatów, którymi ją ujarzmił, leżały pozrywane w czterech nogach łóżka. Lahser schylił się nad swoimi ludźmi. Reduktorzy nie umierali, jeśli nie zadawało się im ciosów prosto w serce stalowym narzędziem, więc byli tylko bezwładni, ale wciąż żywi. - Co tu się, kurwa, stało? Ich usta poruszyły się, ale nie zrozumiał, co próbowali mu przekazać. Biedni idioci... Do diabła, nie. Ach, nie, to nie ona. Lahser przeszukał rozrzuconą pościel i znalazł starą obrożę swojego nieżyjącego już rottweilera. Założył ją Księżniczce na szyję, aby pokazać, że stanowiła jego własność, nie zdejmował jej nawet w czasie seksu. Rozerwała ją z przodu, zamiast po prostu odpiąć. Zniszczyła ją. Lahser zabrał obrożę z łóżka, zapiął koszulę i wsunął w portki jedwabne poły fraka. Wyjął broń oraz długi nóż. Był teraz lepiej uzbrojony niż wtedy, gdy wyruszał na spotkanie z Benloise’em. Istniało tylko jedno miejsce, do którego mogła się udać. A on zamierzał się tam wybrać i przyprowadzić swą dziwkę z powrotem. Podążając za George’em, Ghrom opuścił gabinet o dziewiątej wieczorem i ruszył po schodach z taką pewnością, że aż czuł się tym zaskoczony. Rzecz w tym, że zaczynał ufać mu i odbierać sygnały, jakie George wysyłał przez uchwyt uprzęży. Za każdym razem, kiedy podchodzili do schodów, George przystawał i pozwalał Ghromowi odnaleźć pierwszy stopień. A kiedy już zbliżali się do końca, znów się zatrzymywał, żeby Ghrom miał świadomość, że zeszli do holu. Potem czekał tylko na decyzję Ghroma, w którym kierunku się udać. To był… niesamowity system. Gdy znaleźli się na dole, bracia już się tam zgromadzili i prowadząc rozmowy, sprawdzali broń. V palił tytoń turecki, Butch coś opowiadał, a Rankohr rozpakowywał

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

220

nadziewanego czekoladą lizaka. Obie samice były z nimi, rozpoznał je po ich zapachu. Pielęgniarka denerwowała się, ale nie histeryzowała a Xhex paliła się do walki. Kiedy Ghrom stanął na mozaikowej posadzce, zacisnął dłoń na uchwycie uprzęży, aż napięły się jego muskuły. Cholera, on i George zostaną sami. Co za ironia. Nie tak dawno temu było mu przykro, że miał zostawić Tohra w domu jak psa. A teraz nastąpiło odwrócenie ról. Bracia wyruszali tej nocy... a on był tym facetem, który miał zostać. Ostry gwizd Tohra przywołał wszystkich do porządku. - V i Butch, będziecie w pierwszej drużynie razem z Xhex i Z. Rankor, Furiath i ja będziemy w drugiej i razem z chłopakami będziemy za wami podążać. Według wiadomości, którą otrzymałem od Khilla, razem z Blastem i Johnem wyruszyli na północ i dzieli ich około dwóch mil od wejścia do kolonii. Jesteśmy gotowi do wyjścia… -

A co ze mną? - zapytała Ehlena.

Tohr odparł łagodnym głosem: -

Zaczekasz z chłopakami w hummerze.

-

Do licha, będziecie potrzebować lekarza...

-

Vrhednv jest lekarzem. Dlatego też wyrusza pierwszy.

-

Razem ze mną. Mogę odnaleźć Mordha... On się dokrwiał ode mnie…

Ghrom już miał się wtrącić, gdy kłótnię przerwał głos Belli: -

Pozwól jej iść z innymi. - Wszystkim zaparło dech w piersiach, gdy usłyszeli ten ostry

ton siostry Mordha. -

Chcę, żeby poszła.

-

Dziękuję ci - odparła Ehlena takim tonem, jakby razem wcześniej to zaplanowały.

-

Jesteś jego samicą - wymamrotała Bella. - Prawda?

-

Tak.

-

Myślał o tobie, kiedy ostatni raz go widziałam. To było jasne, co do ciebie czuje. -

Głos Belli nabrał stanowczości. - Ona musi iść. Nawet jeśli potraficie go odszukać, on przeżyje tylko dla niej. Ghrom, który od samego początku sprzeciwiał się temu, by pielęgniarka dołączyła do drużyny, otworzył usta, chcąc wyrazić swoją opinię... ale wtedy przypomniało mu się nagle, jak to dwa lata temu został postrzelony w brzuch, a Beth ani na chwilę go nie odstąpiła. To dzięki niej przetrwał. Jej głos i dotyk, i ta silna więź, która ich łączyła, tylko te rzeczy potrafiły go uleczyć. Bóg jeden wiedział, co symphaci zrobili Mordhowi. Jeżeli wciąż jeszcze oddychał, istniały szanse, że z tego wyjdzie.

-

Powinna iść - odezwał się Ghrom. - Być może tylko dzięki niej przeżyje.

Tohr chrząknął.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

221

-

Nie sądzę... To rozkaz.

Zapadła długa cisza. Dopiero gdy Ghrom uniósł prawą rękę i błysnął wielki czarny diament noszony przez każdego króla rasy, Tohr zabrał głos: - Dobrze, w porządku - chrząknął. - Z, chcę, żebyś ją ochraniał. - Tak jest. - Proszę. - powiedziała szorstko Bella. - Przyprowadźcie mojego brata do domu. Przyprowadźcie go tutaj, gdzie jest jego miejsce. Znowu zapadła cisza. Wtedy zabrała głos Ehlena: - Zrobimy to. Tak czy inaczej. Nie trzeba było żadnych wyjaśnień. Samica miała na myśli to, że przyprowadzą go żywego lub martwego i wszyscy, łącznie z siostrą Mordha, o tym wiedzieli. Ghrom powiedział parę słów w Starym Języku, słów, które mógł zapamiętać, słysząc, jak przemawiał jego ojciec do Braci. Chociaż ton głosu Ghroma był inny. Jego ojcu nawet nie przeszłoby przez myśl, żeby pozostać w domu na tronie. To go strasznie dręczyło. Bo pożegnaniu pozostał tylko odgłos buciorów tupiących po mozaikowej posadzce. Drzwi do sieni zamknęły się. Beih ujęta jego wolną dłoń. - Jak się czujesz? Sądząc po napięciu w jej głosie, doskonale wiedziała, jak on uę czuje, ale nie miał do niej żalu o to pytanie. Interesowała się nim i martwiła, on na jej miejscu robiłby to samo, a czasami jedyną rzeczą, jaką można zrobić, jest właśnie zapytanie o samopoczucie. - Juz lepiej - odparł, przytulane ją do siebie, a wtedy George podsunął swój łeb, aby go pogłaskać Nawet gdy byli razem, Ghrom czuł się samotnie. Wydawało mu się, że stoi w holu na parterze, którego wspaniałych kolorów nie mógł już widzieć i zastanawiał się, czy skończy w tym położeniu, w którym nie chciałby kiedykolwiek się znaleźć. Kiedy brał udział w walce, pomimo że był królem, nie oznaczało to jeszcze wojny między rasami. Robił to także dla siebie. Chciał być kimś więcej niż tylko arystokratą przekładającym papiery. W końcu los sam pchnął go do tronu. Ścisnął dłoń Beth, za chwilę ją puścił i dał polecenie George'owi, by ruszył naprzód. Kiedy wszedł do sieni, przemierzał drogę wśród wielu drzwi, dopóki nie znalazł się wolny poza

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

222

domem. Poczuł zimny wiatr rozwiewający mu włosy. Oddychając głęboko, wyczuwał zapach śniegu, ale nie czuł spadających płatków. Najwyraźniej zanosiło się na śnieżycę. George przycupnął, kiedy Ghrom patrzył w niebo, którego nie mógł zobaczyć. Skoro miał sypać śnieg, czy niebo zakryło się już chmurami? Albo może wciąż było widać gwiazdy? W jakiej fazie znajdował się teraz księżyc? W piersi poczuł tęsknotę, co sprawiło, że teraz, gdy niczego nie mógł dojrzeć, próbował odtworzyć kształty i formy otaczającego świata. To nawet działało... przyprawiało go o ból głowy, ale podziałało. Teraz naprawdę rozbolała go głowa. Za sobą usłyszał głos Beth: - Chciałbyś, abym narzuciła na ciebie płaszcz?

Uśmiechnął się lekko i odwrócił do niej, wyobrażając ją sobie stojącą we wspaniałym portalu rezydencji, oświetloną blaskiem płynącym z wnętrza domu.

-

Wiesz — powiedział - właśnie dlatego tak bardzo cię kocham.

Jej głos chwytał za setce: - Co masz na myśli? -

Nie poprosiłaś mnie, abym wszedł do środka z powodu zimna. Ty po prostu chcesz,

żeby było mi wygodniej. - Zwiódł twarz w jej kierunku. - Mówiąc szczerze. zadaje sobie pytanie, dładlaczego wciąż jesteś ze mną. Po tym całym cholerstwie… - Zakręcił się przed fasadą rezydencji. – Tych ciągłych niepokojach w Bractwie, walkach, panowaniu. Po tym, że byłem dupkiem, ukrywając wiele spraw przed tobą. - Dotknął okularów. - I ślepocie... Przysięgam, iż zmierzasz do świętości. Kiedy do niego podchodziła, jej zapach stawał się coraz wyraźniejszy. - To nie o to chodzi. Dotknęła jego policzków, a kiedy schylił się, by ją pocałować, powstrzymała go. Ujęła jego głowę, zdjęła ciemne okulary i pogładziła go po brwiach. - Jestem z tobą, ponieważ bez względu na to, czy odzyskasz wzrok, czy nie, widzę

przyszłość w twoich oczach. - Zatrzepotał powiekami, kiedy delikatnie potarła nasadę jego nosa. - Moją. Bractwa. Rasy... Masz takie piękne oczy. A dla mnie jesteś nawet odważniejszy teraz, niż byłeś wcześniej. Nie potrzebujesz walczyć, aby zachować odwagę. Albo żeby być królem, jakiego twoi ludzie potrzebują. Albo żeby być moim brońcem. - Oparła dłoń na środku jego klatki piersiowej. - Żyjesz i rządzisz tutaj. Tym sercem. .. tutaj. Ghrom zamrugał powiekami. Zabawne, bieg wydarzeń nie zawsze jest taki, jak się zaplanowało i nieraz nas zaskakuje. Tak, z pewnością twoja odmiana przekształciła cię w samca, A podczas ceremonii zaślubin stałeś się częścią całości, a nic już tylko sobą. A śmierć i narodziny w otaczającym cię świecie sprawiły, że zacząłeś inaczej na niego spoglądać. Ale za każdym razem, ni stąd, ni zowąd, ktoś dociera do tego cichego miejsca, gdzie spędzasz czas J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

223

w samotności, i zmienia twoją wizję samego siebie. Jeśli masz szczęście, to jest to twoja krwiczka… a zmiana ta przypomina ci jeszcze raz, że jesteś absolutnie, niepodważalnie z właściwą osobą, ponieważ to, co mówią, nie dotyczy ciebie nie ze względu na to, kim oni są dla ciebie, ale i powodu szczęścia, jakie ci dają. Panikha go przebudziła. George przywrócił mu niezależność. Ale to Beth wręczyła mu jego koronę. Rzecz w tym, że jeśli ona potrafiła poprawić mu nastrój, udowadniała tym samym, że to jest możliwe. Mogłeś usłyszeć o potrzebach innych, kiedy oni pragnęli, byś to usłyszał. Odpowiedź leżała w sercu. Ona udowodniła swoją pozycję. Od tamtej pory zasiadł na tronie i zrobił kilka rzeczy. Ale w głębi duszy pozostawał wojownikiem uwikłanym w papierkową robotę. Uraza czyniła go drażliwym i pomimo że nie był tego świadomy, każdej nocy zachowywał czujność. Brak pola widzenia. Brak wyjścia. A co, jeśli to było faktycznie... w porządku? Co, jeśli tamte skurczybyki miały rację? Drzwi się zamykają, okna otwierają. Co, jeśli utrata wzroku była dokładnie tym, czego potrzebował, aby stać się... prawdziwym królem rasy? Nie tylko synem przejmującym obowiązki swojego ojca. Jeśli to była prawda, że utrata wzroku wyczulała pozostałe zmysły, może to jednak serce się zmieniło. A jeśli to była prawda... - Przyszłość - wyszeptała Beth - jest w twoich oczach. Ghrom mocno przytulił swoją krwiczkę, trzymając ją tak blisko siebie, że pochłaniał ją całym swoim ciałem. Kiedy tak razem stali, zjednoczeni na zimowym wietrze, ciemność w jego wnętrzu rozświetlał ciepły blask. Jej miłość rozświetlała jego ciemności. Czując, że była dla niego niebem, nie potrzebował oczu, aby się o tym przekonać. A jeśli ona pokładała w nim tyle wiary, była jego odwagą i również jego celem. -

Dziękuję ci, że jesteś przy mnie - szepnął w jej długie włosy.

-

Nic ma takiego miejsca, w którym chciałabym teraz się znaleźć. - Oparła głowę o jego

pierś. - Jesteś moim mężczyzną.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

224

32. KIEDY EHLENA TELEPORTOWAŁA SIĘ NA PÓŁNOC razem z braćmi, nie mogła przestać myśleć o Belli. Samica wydawała się przezroczysta, kiedy stała w tym wspaniałym, królewskim holu otoczona uzbrojonymi samcami. Oczy jej przepełniała pustka, miała blade, zapadnięte policzki, jak gdyby jej wola została poddana ciężkiej próbie. Pragnęła tylko powrotu swojego brata. Natura kłamstwa składała się zawsze z tych samych elementów. Obiektywna prawda była przeinaczana albo ukrywana albo całkowicie fałszowana z intencją wprowadzenia w błąd. A co gorsza, motywacją było oszustwo i Ehlena rozmyślałą o tym, co zrobiła, aby zdobyć tabletki dla Mordha. Kierowała się dobrymi intencjami i chociaż to nie czyniło jej działań właściwymi ani nie chroniło jej przed konsekwencjami, przynajmniej nie miała złej woli płynącej z głębi serca. Taką samą prawdą kierował się Mordh, dokonując wyborów. Nie były one właściwe ani przyzwoite, ale ochraniał Ehlenę i swą siostrę i pozostałych ludzi ważnych w jego życiu, uwzględniając to, do czego upoważniało Stare Prawo; trzeba też pamiętać, jak destrukcyjny wpływ miała na niego Księżniczka. Właśnie dlatego Ehlena postanowiła mu wybaczyć i miała nadzieję, że jego siostra zrobi to samo. Oczywiście przebaczanie nie oznaczało, że Ehlena zamierzała skończyć z tym samcem gadka, że Mordh stał się jej brońcem, miała sprawić, że ona wyruszy do kolonii; to nie odzwierciedlało jednak rzeczywistości. Poza tym kto wiedział, czy nawet wrócą w jednym kawałku do Caldwell. Tej nocy mogli stracić życie. Ehlena oraz bracia zmaterializowali się pod osłoną gęstej kępy sosen, miejsce to wybrano po sprawdzeniu terenu przez Xhex. Na wprost przed nimi,jak to określiła samica, znajdował się malowniczy, biały wiejski domek, na którym widniał napis: ZAKON TAOISTÓW. ZAŁ. 1982. Trudno było uwierzyć, że w tych dziewiczych białych ścianach znajdowało się kiedyś gospodarstwo. Jeszcze trudniej było uwierzyć, że to urocze miejsce służyło za wejście do kolonii symphatów. Ale jedna rzecz burzyła całą tę sielankę, dookoła wyczuwało się tajemniczą siłę siejącą grozę. Kiedy Ehlena rozejrzała się po okolicy, wyczuła, że od w pobliżu musiał przebywać Mordh i zanim Xhex zabrał głos, skupiła się na budynku gospodarczym, który znajdowł się sto jardów od domku. Tam... tak, on tam był.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

225

-

Wejdziemy przez tę stodołę - powiedziała cicho Xhex wskazując miejsce, które

przykuło uwagę Ehleny. - To jedy na droga prowadząca do labiryntu. Tak jak powiedziałam zeszłej nocy, oni już wiedzą, że tu jesteśmy, więc kiedy stawimy im czoło, musimy zachować dyplomatyczną formę - po prostu zabieramy to, co nasze i nie chcemy żadnego rozlewu krwi. Powinni zrozumieć i uszanować nasze powody - zanim zaczną walczyć. Słodki zapach unosił się w powietrzu roznoszony chłodnym powiewem. Kiedy wszystkie głowy skierowały się w tamtą stronę, Ehlena zmarszczyła się na widok samca, który pojawił się znikąd na trawniku przed domkiem. Miał jasne włosy odgarnięte z czoła i czarne oczy świecące niespotykanym blaskiem. Kiedy przeszedł w kierunku ganku, jego chód przepełniał gniew, napinał mięśnie, jakby szykował się do walki. -

Co jest, kurwa - westchnął V - Czyż to nie Lahser?

-

Oczywiście - odparł Butch.

-

Nie wiedzieliście? — ucięła Xhex.

Wszyscy bracia wlepili w nią wzrok, kiedy V powiedział: -

Ze przeżył i jest reduktorem? Do jasnej cholery, nie. A dlaczego ty nie jesteś

zdziwiona? -

Widziałam go kilka tygodni temu. Przypuszczałam, że całe Bractwo wie.

-

Dupa. Ty. Ja.

-

To byłbyś właśnie ty...

-

Zamknijcie się - syknął Z. - Oboje.

Wszyscy znów spojrzeli na samca, który wskoczył na ganek i dobijał się do drzwi. -

Zawołam innych - wyszeptał V - Reduktor musi zostać unieszkodliwiony, zanim tam

wejdziemy. -

Albo może wywołać zamieszanie, które nam pomoże - powiedziała Xhex z nadzieją.

-

Lepiej zwołajmy obstawę i nie bądźmy idiotami - uciął V.

-

Ty jesteś idiotą.

-

Wal się...

Z wcisnął komórkę do odzianej w rękawicę dłoni V -

Wybieraj. - Następnie zwrócił się do Xhex. - Przestań go wkurzać.

Kiedy V rozmawiał przez telefon, a Xhex się zamknęła, obnażono sztylety i broń, a chwilę później pojawili się pozostali. Xhex podeszła do Tohrtura. -

Naprawdę sądzę, że powinniśmy się rozdzielić. Wy zajmiecie się Lahsem, a ja pójdę

po Mordha. Walka odwróci uwagę kolonii. W ten sposób będzie łatwiej. Nastała cisza, wszyscy spojrzeli na Tohra. -

Zgadzam się - powiedział. - Ale nie pójdziesz sama. V, Zbihr i Ehlena będą ci

towarzyszyć.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

226

Wszyscy przytaknęli zgodnie i... jasna cholera, rzucili się biegiem po śniegu. Kiedy Ehlena biegła do stodoły, buty chrzęściły po śniegu, pociły jej się dłonie w rękawiczkach, a plecak pełen medykamentów ocierał jej ramiona. Nie była uzbrojona, zgodziła się nie zabierać broni, jeśli nie będzie to konieczne. To miało sens. Nikt nie chciałby amatora w ekipie ratunkowej; nie było powodu, aby komplikować sytuację udawaniem, że miała taką samą wprawę w obsłudze spustu jak Xhex czy bracia. Stodoła była odpowiednich rozmiarów, frontowe drzwi fozchyialy się na boki na dobrze naoliwionych zawiasach. Xhex nie wybrała tej najoczywistszej drogi, zamiast tego poprowadziła ich do bocznych drzwiczek. Zanim dostali się do wysokiej, pustej przestrzeni, Ehlena po raz ostatni postanowiła spojrzeć na domek. Bracia otoczyli jasnowłosego samca, który zachowywał się spokojnie, jak na spotkaniu towarzyskim. Jego pełen zadowolenia uśmiech według Ehleny oznaczał, że zanosi się na poważny problem: tylko ktoś mający do dyspozycji bardzo dużo broni zachowywał się w ten sposób, gdy otaczała go ściana muskułów. -

Pospieszcie się - poganiała ich Xhex.

Ehlena wcisnęła się do środka i zadrżała, pomimo że wiatr jej nie dosięgał. Wszystko było nie tak. Na przykład ta stodoła wydawała się jakaś dziwna: nie było tam siana, nie było karmy, żadnego zaprzęgu, koni w boksach także. Niczego. Tłumiła w sobie chęć ucieczki i szarpała nerwowo kołnierz kurtki. Zbihr położył dłoń na jej ramieniu. -

To ich odpowiednik zvidhu. Oddychaj swobodnie. To złudzenie, że powietrze jest

znacznie gęstsze, ale to, co czujesz, nie jest prawdziwe. Przełknęła ślinę i spojrzała w pokrytą bliznami twarz brata. Jego spokój dodawał jej sił. -

OK, dobrze... Wszystko w porządku.

-

Dobra dziewczynka.

-

Tędy - powiedziała Xhex, kierując się do boksu i otwierając dwuskrzydłowe drzwi.

Posadzka w środku była betonowa i ozdobiona rzadko spotykanym wzorem geometrycznym. -

Sezamie, otwórz się. - Xhex nachyliła się i podważyła kamienną płytę, bracia

pospieszyli jej z pomocą. Ich oczom ukazały się schody rozświetlone czerwonym blaskiem. Czuję się tak, jakbym wchodził do filmu pornograficznego - mamrotał V, stawiając ostrożnie stopy. -

Specjalnie dla ciebie powinni zamocować tu więcej czarnych świec - zażartował Zbihr.

Kiedy zeszli na dół, popatrzyli w lewą i prawą stronę kamiennego korytarza i nie dostrzegli niczego poza rzędami... czarnych świec płonących rubinowymi płomieniami. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

227

-

Zabieram to z sobą - powiedział Z, przyglądając się tej wystawie.

-

Zaczynamy słyszeć skomlenie - wtrącił V - Mogę nazywać cię Z-wypasiony?

-

Nie, jeśli chcesz nadal dychać.

Pod wpływem impulsu Ehlena skierowała się w prawo. -

On tam jest. Czuję go.

I nie czekając na pozostałych, rzuciła się biegiem w tamtą stronę. Ze wszystkich cudów, jakie zdarzały się na tej planecie, ze wszystkich „rany boskie, żyjesz!”, albo „dziękuję ci, Pani Kronik, że wyzdrowiał”, zmartwychwstanie, które oglądał John, było absolutnie zajebiste. Lahser powstał odziany w schludny ubiór i wyglądał jak ktoś, kto nie tylko cieszył się pełnią życia i był zapatrzony w siebie, ale także jakby w jakiś sposób coś go doładowywało: cuchnął jak reduktor, ale kiedy patrzył w dół z ganku, wyglądał jak Omega - samo Zło, moc, która pozostawała niewzruszona wobec najsilniejszych śmiertelników. - Hej, chłoptasiu Johnie - wycedził Lahser przez zęby. - Nie potrafię wyrazić, jak wspaniale zobaczyć znów twoją pedalską gębę. To prawie tak dobre, jak moje odrodzenie. Jezu... Chryste. Dlaczego to Wellsie nie mogła zostać obdarowana takim podarunkiem? Ale nie... psychopata lubujący się w spuszczaniu lania słabszym, mający narcystyczne skłonności, odwalał teraz robotę Łazarza. To była prawdziwa ironia losu, gdyż John modlił się o to. Cholera, natychmiast po tym, jak Khiller podciął facetowi gardło, John modlił się, aby jakimś cudem Lahser przeżył, pomimo sporego upływu krwi. Pamiętał powrót na mokre kafelki w kabinie prysznicowej w ośrodku treningowym i próby zatkania rany własną koszulą. Błagał Boga, Panią Kronik, kogokolwiek, kto mógł go wysłuchać, o wyjście cało z tej sytuacji. Przeobrażenie Lahsa w wampirzy odpowiednik Antychrysta nie było jednak dokładnie tym, czego pragnął. Kiedy z pokrytego chmurami nieba zaczął sypać śnieg Rankohr i Lahser wymienili między sobą kilka słów, ale szum w głowie Johna zagłuszył większość z nich. Jedyne, co słyszał wyraźnie, to głos Khilla z jego prawej strony: - Dobrze, spójrzmy na to w ten sposób: najwyżej znów go zabijemy. Wtedy świat eksplodował. Dosłownie. Ni stąd, ni zowąd w dłoni Lahsa pojawił się meteoryt, który poleciał prosto w stronę Johna i braci, niczym metafizyczna kula z piekła. Niosła ze sobą blask i silne fale, które powaliły wszystkich z nóg. Rozpłaszczony na plecach jak pozostali, John starał się złapać oddech, gdy płomienie dosięgały już jego policzków i warg. Nadchodził kolejny atak. Musiał nadejść. Albo mogło się zdarzyć coś gorszego. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

228

Ryk, który się rozniósł po całej okolicy, dobiegał gdzieś z przodu i najpierw zauważył, że Lahser przemienił się w pięciogłową przerażającą bestię, która wyglądała, jakby chciała ich wszystkich pożreć żywcem. Ale zaraz... ta bestia emitowała purpurowy blask i zamiatała w powietrzu kolczastym ogonem. John odetchnął z ulgą. To była ich Godzilla, a nie Omega: alter ego Rankohra wydostało się z niego w postaci potężnego smoka. Nawet Lahser wydawał się trochę zaskoczony. Potwór zaciągnął się powietrzem, jego szyja wyciągnęła się do przodu i zionął tak intensywnym płomieniem, że skóra na twarzy Johna skurczyła się, pomimo że był daleko poza zasięgiem. Gdy płomienie zostały rozproszone, Lahser znalazł się na ganku pomiędzy osmalonymi filarami, jego ubranie wyparowało, ale ciało miał nienaruszone. Świetnie. Skurwiel był ognioodporny. Zupełnie jak w grze wideo, szykował następną gorącą niespodziankę i zbierał nową energię, kierując ją w stronę potwora. Druga natura Rankohra nie straciła sił po ataku i dzięki temu pozostali zdążyli się pozbierać i stanąć na nogi, szykując się na strzelaninę. To był śmiały ruch - ale wtedy znowu, kiedy mogłeś pluć ogniem, musiałeś znosić ten żar albo poświęcić swój tyłek. John zaczął strzelać wraz z pozostałymi, chociaż spodziewał się, że będą potrzebowali czegoś więcej niż tylko kul, by pokonać Lahsa. Właśnie ładował kolejny magazynek, kiedy pojawiły się dwa samochody załadowane reduktorami.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

229

33. XHEX

PODĄŻYŁA ZA

EHLENĄ, ale czuła się nieswojo, mając samicę za przewodnika.

Przyspieszyła więc i wyprzedziła partnerkę Mordha. - Powiesz mi, jeśli wybierzemy nie ten kierunek, dobrze? - Gdy Ehlena przytaknęła, bracia ustawili się za nią, aby chronić je przed możliwą zasadzką. Kiedy tak przemierzali skalny korytarz, Xhex nie czuła się dobrze. W ogóle nie mogła wyczuć Mordha, co z punktu widzenia wampirów nie było niczym niezwykłym - Ehlena była ostatnią samicą, od której się dokrwiał, więc teraz tylko jej krew była dla Xhex wyczuwalna. Problem polegał na tym, że jako symphatka nie mogła wyczuć symphaty. Nie była tez w stanie go zlokalizować. Nie dało się tego określić. Symphaci nie potrafili wykorzystywać swoich emocji. Powinna więc orientować się w położeniu geograficznym. Spiesząc korytarzem, przyglądała się ścianom. Kiedy ostatnio tutaj przebywała, ich powierzchnia była szorstka, a teraz wyglądała jakby ją wyszlifowano. Widocznie coś pozmieniali w ciągu dekad. -

Korytarz się rozwidla jakieś sto jardów przed nami - wyszeptała. - Na lewo trzymają

więźniów, a ich kwatery i inne pomieszczenia znajdują się na prawo. -

Skąd wiesz? - zapytał Vrhedny.

Nie odpowiedziała. Nie było okazji, żeby wspomnieć o tym, że przebywała w jednej z więziennych cel. Po prostu maszerowała dalej. Mijając rzędy czarnych świec, zagłębiając się w kolonię, zbliżała się do miejsca, gdzie jej mieszkańcy spali, jedli i bawili się czyimiś umysłami. I nadal niczego nie wyczuwała. Nie, to nie całkiem była prawda. Coś dziwnego unosiło się w powietrzu. Z początku sądziła, że to delikatnie mrugające czerwone płomienie na knotach czarnych, woskowych świec wytwarzały ten prąd w powietrzu. Ale nie... to było coś innego. Kiedy dotarli do miejsca, w którym korytarz się rozwidlał, odruchowo skierowała się na lewo, ale Ehlena powstrzymała ją. -

Nie, prosto.

-

To nie miałoby sensu - odparła cicho Xhex, zatrzymując się. - Tam są pomieszczenia

wentylacyjno-grzewcze. -

On tam właśnie jest.

Vrhedny wysunął się naprzód. -

Chodźmy tam, gdzie mówi Ehlena. Musimy go znaleźć, zanim walka z zewnątrz

przeniesie się tutaj. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

230

Kiedy brat ruszył przed siebie, Xhex nie spodobało się, że teraz on prowadzi. Szybko jednak znalazła się na drugiej pozycji. Zagłębili się w sieć mniejszych tuneli prowadzących do miejsca, gdzie znajdowały się grzejniki, wentylatory i dmuchawy. Kolonię zbudowano na bazie labiryntu korytarzy, które wciąż zwiększały swój zasięg. Utrzymaniem całej konstrukcji zajmowała się pracująca kasta symphatów, będąca kastą niewolniczą, regularnie się rozmnażającą. Nie było tam żadnej klasy średniej. Zaraz nad służącymi były rodziny królewskie i arystokracja. I każdy trzymał się swego. Ojciec Xhex należał do służby. A to stawiało ją poniżej Mordha i nie tylko dlatego, że on był z rodziny królewskiej. Właściwie to stała o stopień wyżej od najniższej klasy. -

Stać! - krzyknęła Ehlena.

Stanęli, przed nimi znajdowała się... kamienna ściana. Wszyscy naraz wyciągnęli ręce i przesunęli dłońmi po gładkiej powierzchni. Zbihr i Ehlena jednocześnie znaleźli tam szczeliny zarysowujące kwadrat. -

Jak my się tam, kurwa, dostaniemy? - powiedział, po pychając kamień. Odsuńcie się - rozkazała Xhex.

Kiedy wszyscy się cofnęli, oczekując czegoś niezwykłego, z całych sił pchnęła ramieniem kamień w miejscu, gdzie zarysowywał się kwadrat. Nic nie zdziałała, jedynie zęby trzonowe zagrzechotały jej jak kulki w pudełku. -

Jasny gwint - zaklęła, krzywiąc się z bólu.

-

Musiało boleć - mruknął Z. - Nic ci nie jest...

Naraz ściana zaczęła drżeć, więc odskoczyli na bok, kierując broń na rozsuwające się drzwi. -

Domyślam się, że to cię przeraziło - powiedział Vrhedny, robiąc tym samym

aluzję, że należy zachować respekt. Xhex zmarszczyła brwi, kiedy nagle do jej uszu dotarło to samo brzęczenie, które słyszała już wcześniej, tylko że teraz dźwięki wyraźnie narastały. -

Myślę, że jego tam nie ma. W ogóle go nie wyczuwam. EhJma wysunęła się

naprzód, gotowa zanurzyć się w ciemnym labiryncie. -

Ale ja go czuję. Musimy iść w prawo...

Trzy pary rąk wyciągnęły się w jej kierunku i powstrzymały ją. - Zaczekaj - powiedziała Xhex, odczepiając od paska latarkę. Rzuciła przed siebie promień światła, a wtedy ukazał się im wąski korytarz, długi na jakieś pięćdziesiąt jardów. Na jego końcu znajdowały się drzwi. Vrhedny poszedł pierwszy, Xhex trzymała się jego prawego boku, Ehlena i Z ruszyli za nimi. - On żyje - powiedziała Ehlena, gdy dotarli do drzwi na końcu korytarza. - Czuję go!

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

231

Xhex spodziewała się, że będą mieć problem ze stalowym panelem, ale nie, drzwi dały się łatwo otworzyć, a wtedy uj- rżeli salę, która... cała się poruszała. V zaklął, gdy Xhex wpuściła do komnaty światło. -

Co to, kurwa... jest?

Pośrodku, między lśniącymi ścianami wisiał ogromny, błyszczący czarny kokon, który się ruszał. -

O... Boże - westchnęła Ehlena - nie...

-

Lahser wypróbowywał swą moc, jaką obdarzył go Omega, ale nie wszystko udawało się tak, jakby tego chciał. Kiedy dwa szwadrony reduktorów, które zwołał z sąsiedniego miasta, przybyły, aby walczyć z braćmi, usiłował pokonać bestię rozmiarów forda expedition - i odpierał kule ognia, jakimi ten sukinsyn w niego celował. Odskakując jak najdalej od domku, ponieważ ostatnią potrzebną mu rzeczą w tej sytuacji była wizyta jednostki straży pożarnej z Plattsburgha, dostrzegł rozproszoną grupę wampirów biegnących w kierunku budynku gospodarczego. Wbiegli do środka. Gdy stracił ich z oczu, domyślił się, że znajdowała się tam droga prowadząca do kolonii. A to znaczyłoby, że należało zakończyć tę miłą zabawę w ognistą siatkówkę i udać się po samicę. Nie miał pojęcia, dlaczego bracia, do diabła, pojawili się tam dokładnie w tym samym czasie co on, ale jeśli chodziło o symphatów, założyłby się, że to nie był zbieg okoliczności. Czyżby Księżniczka dowiedziała się, że on tu zmierza i ostrzegła Bractwo? Smok wypluł kolejną lawinę ognia, wybuch rozświetlił trawnik dookoła domku, gdzie trwała

walka;

wszędzie,

gdziekolwiek

spojrzał,

bracia

ścierali

się

z

zabójcami

wymachującymi kastetami, pobłysklwały sztylety, w powietrzu latały wyzwiska. Towarzystące walce stękania, przekleństwa i łomot sprawiały, że czuł się coraz silniejszy. Jego oddziały walczyły z jego nauczycielami. Czyż to nie była pieprzona poezja? Ale wystarczytej nostalgii. Koncentrując się na swej dłoni wytworzył wir cząsteczek obracających się coraz szybciej i szybciej, dopóki siła odśrodkowa nie przekształciła ich w żywioł. Kiedy wirująca masa energii całkowicie się skłębiła, chwycił ją w dłoń i rzucił w kierunku bestii o purpurowych łuskach, wiedząc, że to cholerstwo musi trochę ochłonąć po takim bombowym ataku. Smok nie był głupi i przykucnął, podstępnie rozczapierzały pazury w obronie własnej przed zbliżającym się atakiem żywiołu. Lahser właśnie wstrzymał to pasmo zamieci i nie dał draniowi szansy na skok. Rzucił kulę energii prosto w pierś bestii, powalając ją na ziemię. Nie tracił czasu nad palącym się cielskiem. Było pewne jak cholera, że po kilku głębokich oddechach smok wyskoczy w górę jak naładowany energią króliczek z reklamy, a w tej chwili droga do stodoły była wolna. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

232

W wielkim pośpiechu rzucił się w kierunku budynku gospodarczego i wpadł w pustą, nieznaną przestrzeń. W odległym kącie spostrzegł koński boks i skierował tam swoje kroki .Szlak kończył się na czarnym kwadracie. Uniesienie płyty wymagałoi nie lada wysiłku, ale widok świerzych śladów prowadzących w dół kamiennych schodów podkręcił go. Znalazł się w korytarzu skalnym i dzięki czerwonemu blaskowi rzucanemu przez rzędy czarnych świec był w stanie podążać ścieżką, pomimo że kompletnie nie orientował się terenie. Woda szybko wysychała przy takiej kumulacji ciepła, a kiedy dotarł do miejsca, gdzie korytarz się rozwidlał, nie miał pojęcia, w którą stronę się udać. Wciągnął głęboko powietrze, z nadzieją, że wyczuje jakiś zapach, ale wychwycił jedynie zapach topionego wosku i ziemi. Nic poza tym. Żadnych dźwięków. Żadnych szmerów. Zupełnie jakby ta czwórka, którą widział, zniknęła bez śladu. Spojrzał w lewo. W prawo. Prosto przed siebie. Pod wpływem impulsu udał się w lewą stronę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

233

34. EHLENA

NIE WIERZYŁA WŁASNYM OCZOM.

Właśnie znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. To nie

mogły być pająki. To nie było możliwe, że patrzyła na tysiące pająków... o, Boże, pająków i skorpionów. .. pokrywających nie tylko ściany i podłogę, ale... Z przerażeniem zdała sobie sprawę z tego, co wisiało na środku sali. Na linach albo łańcuchach. Wisiało pokryte rojącymi się masami, które wypełniały każdy cal kwadratowy pomieszczenia. -

I Mordh... - jęknęła. - Najdroższa Pani... Kronik.

Bez zastanowienia wyrwała się do przodu, ale silna ręka Xhex powstrzymała ją. -

Nie.

Przeciwstawiając się żelaznej obręczy ramienia Xhex, Ehlena potrząsnęła głową. -

Musimy go ocalić!

-

Nie mówię, że go tak zostawimy - powiedziała twardo druga samica. - Ale jeżeli tam

wejdziemy, zostaniemy zaatakowani jak w przypowieści biblijnej. Musimy się zastanowić, jak... - Nagły strumień światła spowodował, że Xhex urwała w połowie zdania, a Ehlena odwróciła głowę w kierunku, skąd dochodził. Vrhedny zdjął rękawicę z prawej dłoni, a gdy ją uniósł, jego surowa twarz i tatuaż wokół oka stały się bardzo wyraźne. -

Robactwo zniknie. - Ugiął rozjarzone palce. - Tępiciele tego świństwa mogą sobie

zabrać całą ich ciężarówkę. - A ja mam pilę - powiedział Z, wyciągając zza pasa czarne narzędzie. - Jeśli utorujesz drogę, ściągniemy go na dół. Vrhednv przykucnął nad rojącymi się pajęczakami, naświetlając ręką hordę drobnych odwłoków i ruchliwych nóżek. Ehlena* przytknęła dłoń do ust, aby nie krzyknąć. Nie potrafiła wyobrazić sobie czegoś takiego na swoim ciele. Mordh był żywy, ale jak on to przetrwał? Bez ukąszenia śmiertelnym jadem? Nie tracąc zmysłów? Światło płynące z ręki brata zawirowało w linii prostej, wypalając drogę do miejsca, gdzie wisiał Mordh. Pozostał tylko popiół i smród spalenizny, aż Ehlena zatkała nos. Poszerzający się płonący blask atakował pajęczaki, torując ścieżkę. -

Mogę to podtrzymać, ale pośpieszcie się - powiedział Vrhedny

Xhex i Zbihr wkroczyli do groty, a pająki na suficie rozwijały pajęczyny, po których się spuszczały jak krople krwi kapiące z głębokiej rany. Ehlena obserwowała wszystko z zapartym tchem, ale po chwili zrzuciła plecak i zanurkowała do jego wnętrza. -

Masz, prawda? - zwróciła się do Vrhednego, rozwijając chustę i zarzucając ją sobie na

głowę. - Powiedz, czy zabrałeś z sobą zapalniczkę? J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

234

- Co, do diabła, zamierzasz... - V uśmiechnął się, kiedy zobaczył w jej ręce antybiotyk w aerozolu. - Jest w kieszeni na tyłku. Po prawej stronie. Odwrócił się tak, aby mogła z łatwością wyjąć zapalniczkę, a kiedy tylko to zrobiła, wkroczyła do komnaty. Zawartość puszki nie starczyłaby na długo, więc nie użyła jej, dopóki nie zbliżyła się do Xhex i Zbihra. - Uwaga! - powiedziała, naciskając aerozol i zapalając zapalmiczkę. Pochylili się, a ona podsunęła płomień pod rozpylaną zawartość puszki. W jednej chwili utorowała im drogę, Xhex wskoczyła Zbihrowi na barki i wyciągnęła piłę w kierunku łańcuchów. Kiedy świdrujący hałas wypełnił grotę, Ehlena kontynuowata swoje działanie, puszczając jęzory ognia, przed którymi małe dranie uciekały na sufit. Piła również pomogła, posyłała iskry odstraszające oddziały pajęczaków, ale za to lądowały one na rękawach kurtki Ehleny i pełzły w górę. Mordh jęknął. Potem się poruszył. Wyciągnął w jej kierunku rękę, co spowodowało, że skorpiony pospadały, jednak pająki nadal się trzymały. Kończyna unosiła się powoli, tak jakby ciężar drugiej warstwy skóry, jaką tworzyły pajęczaki, wyraźnie jej przeszkadzał. - Jestem tutaj - odezwała się Ehlena. - Jesteśmy tutaj po ciebie... Naraz rozległ się łomot dobiegający ze strony, z której przybyli. A światło, które Vrhedny wytwarzał swoją ręką, gwałtownie zgasło, pogrążając całą komnatę w kompletnych ciemnościach. To, co więziło Mordha, miało teraz wolny dostęp do każdego z nich. Całkowicie pokryty przeraźliwą masą robactwa Mordh odzyskał mglistą świadomość w chwili, gdy Ehlena pojawiła się w wejściu do komnaty. Jednakże początkowo nie wierzył w to, co wyczuwał. W ciągu tych tysięcy lat, które spędził zawieszony w tym piekle, miewał o niej wiele snów, wspomnienia wypełniały jego umysł, żywił się nimi, poił i oddychał. Ale teraz czuł to inaczej. Może to była tylko przerwa w rzeczywistości, o którą tak się modlił? Chociaż rozpaczał, że życie matki dobiegło końca, kiedy odeszła, teraz jednak pragnął, aby wszystko się skończyło - mentalnie czy fizycznie, nic już go nie obchodziło. Więc być może w końcu okazano mu litość w jego nędznym, pieprzonym życiu. Poza tym myśl, że Ehlena właśnie przybyła po niego, przerażała go bardziej niż to, gdzie się znajdował czy jakie tortury czekały go jeszcze w przyszłości. Z wyjątkiem... nie. To była ona i towarzyszył jej ktoś jeszcze... Nie słyszał ich głosów. Potem dostrzegł strumień światła… i

poczuł coś w rodzaju zjełczałego

fetoru

przypominającego nieprzyjemny zapach plaży w czasie odpływu. Potem usłyszał przeraźliwe wycie i serie... wybuchów?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

235

Od kilku dni Mordh nie był w stanie się ruszyć, jego ciało szybko słabło, ale teraz musiał dać jakiś znak, spróbować powiedzieć Ehlenie i tym, z którymi przyszła, aby odeszli i tego okropnego miejsca. Zbierając w sobie wszystkie siły, jakie mu pozostały, uniósł rękę, aby ją stąd przegonić. Światło zgasło tak szybko, jak się pojawiło. Zastąpił je czerwony blask, co oznaczało, że jego ukochana jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Obawa o Ehlenę wprawiała go w panikę, jego spętanym ciałem wstrząsnęły spazmy, rzucał się jak zwierzę w potrzasku. Musiał się obudzić, do cholery. Musiał się... obudzić, do cholery!

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

236

35. NIC. KURWA,

NIC.

Lahser zatrzymał się i zajrzał do środka innej celi wykonanej z rzadko

spotykanego rodzaju szkła. Pusta. Tak jak trzy poprzednie. Nabierając głęboko powietrza, zamknął oczy i wstrzymał oddech. Żadnych dźwięków. Żadnych innych zapachów niż tylko wosk i kurz zmieszane razem. Gdziekolwiek ta grupka się udała, to na pewno nie tutaj, do cholery. Wrócił do miejsca, gdzie korytarz się rozwidlał i spojrzał w dół. Ktoś dopiero co musiał tędy przechodzić: Smuga granatowych punktów prowadziła w dwóch kierunkach, w prawo i na wprost, co znaczyło, że ktoś nadszedł z jednej strony, a skierował się w drugą. Schylając się, Lahser przejechał palcem po lepkiej smudze i potarł go kciukiem. Krew symphatów. Bóg jeden wiedział, czy przelał wystarczająco dużo krwi swojej samicy, by wyczuć, gdzie się znajduje. Podniósł rękę do nosa i zaciągnął się tym zapachem. To nie była krew jego samicy. Czyjaś inna. I nie miał pewności, w którą stronę udali się tamci. Nie mając żadnych znaków, już miał pobiec na prawo, kiedy jasnoczerwony blask rozświetlił najwęższą z trzech dróg ciągnących się przed nim. Pobiegł w tamtym kierunku, podążając krwawym szlakiem. Przed nim pojawił się zakręt, zza którego dobiegał intensywniejszy blask. Wprawdzie nie miał pojęcia, dokąd go to prowadzi, ale nawet się nad tym nie zastanawiał. Gdzieś tutaj przebywała jego Księżniczka, a ktoś musiał mu powiedzieć, gdzie znajdzie tę dziwkę. Niespodziewanie ujrzał przed sobą przedsionek, do którego nie prowadziły żadne drzwi, korytarz po prostu kończył się w tym miejscu. Dochodzący stamtąd czerwony blask był na tyle intensywny, aby razić w oczy, a Lahser skierował się do jego źródła. Znajdowało się tam pełno... Co, do kurwy nędzy? W wejściu do komnaty stał brat Vrhedny, a za nim rozpościerał się widok, który kompletnie nie trzymał się kupy. Księżniczka miała na sobie to, w co ubrał ją poprzedniej nocy - obcisła bluzeczka bez ramiączek, pończochy i szpilki wyglądały śmiesznie poza sypialnią. Niebieskoczarne włosy rozrzucone w totalnym nieładzie, ręce umazane niebieską krwią i dzikie czerwone oczy, źródło tego blasku, który go tu przyprowadził. Przed nią znajdowało się coś jak olbrzymi kawał wołowiny oblepiony chmarami pajęczaków. Cholera, roiły się wszędzie. Obok cielska zawieszonego w powietrzu stał ten pokryty bliznami brat Zbihr, Xhex i jakaś samica, trzymająca w jednej ręce zapalniczkę i puszkę aerozolu w drugiej. Obraz jakby nie z tego świata. Pająki i skorpiony szykowały się, aby zaatakować tę trójkę, która wkroczyła na ich terytorium i przez chwilę Lahser wyobraził sobie trzy pokrwawione szkielety oskubane z

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

237

mięsa. Ale to jego nic dotyczyło. On chciał swojej samicy. Która widocznie miała własne pomysły. Księżniczka uniosła zakrwawioną rękę, a pełzające ohydztwo, które łaziło po ścianach, suficie i podłodze, zniknęło jak woda wchłonięta przez wysuszoną ziemię. Wtedy ukazał się Mordh ze swym ciężkim, nagim ciałem umocowanym do sufitu za pomocą haków podtrzymujących jego ramiona. Wydawało się to niesamowite, że na jego skórze nie było widać licznych ukąszeń, wręcz przeciwnie, wyglądała tak, jakby zabezpieczono ją przed tym dywanem ośmionożnych i dwuszczypcowych małych potworów. -

On jest mój! - krzyknęła Księżniczka, nie kierując swych słów do nikogo

szczególnego. - I nikt go nie zabierze poza mną! Lahser uniósł górną wargę, jego kły wydłużyły się błyskawicznie. Ona tego nie powiedziała. Ona wcale tego nie powiedziała. To była jego kobieta. Wystarczyło jedno spojrzenie na jej twarz, by poznać prawdę. Ta chora obsesja, gcly gapiła się na Mordha, nigdy nie pojawiła się na jej twarzy przy Lahserze, nieważne jak mocno się z nią kochał... Nie, nigdy nie widział tej zdeterminowanej obsesji. Ona po prostu wypełniała sobie nim czas w oczekiwaniu na to, aby się wydostać - nie dlatego, że nie chciała być przetrzymywana wbrew7 swojej woli, ale dlatego, że chciała wrócić do Mordha. -

Ty pieprzona cipo! - warknął.

Księżniczka obróciła się, jej włosy zakreśliły łuk w powietrzu. -

Jak śmiesz tak się do mnie zwracać...

W kamiennej sali rozległy się strzały: jeden, drugi, trzeci, czwarty, głośne jak odgłos desek spadających na twardą podłogę. Zaskoczona Księżniczka oniemiała, kiedy kule uderzyły w jej pierś, przebijając serce i płuca. Niebieska krew trysnęła z otwartych ran, rozbryzgując się na ścianie za nią. -

Nie! - krzyknął Lahser, rzucając się do przodu. Złapał kochankę, przytrzymując ją

delikatnie. - Nie! Spojrzał przed siebie. Xhex opuszczała broń z delikatnym uśmiechem na ustach, jakby rozkoszowała się znakomitą potrawą. Księżniczka chwyciła osmalone poły płaszcza Lahsa. Mocne szarpnięcie tkaniny spowodowało, że spojrzał na nią. Nie patrzyła na niego. Gapiła się na Mordha... się. gając w jego kierunku. - Moja miłość... - Ostatnie słowa Księżniczki rozniosły się po sali.

Lahser warknął i rzucił jej ciało na najbliższą ścianę z nadzieją, że to uderzenie ją dobiło. Potrzebował satysfakcji, że to on pieprzył ją ostatni. - Ty - wskazał na Xhex - naraziłaś mi się teraz podwójnie...

Rozlegający się śpiew był początkowo cichy, tylko echo roznosiło się po korytarzu, ale z każdą chwilą stawał się głośniejszy i bardziej uporczywy, głośniejszy... i bardziej uporczywy,

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

238

aż słyszał każdą sylabę wymawianą przez chyba setki ust. Niczego nie rozumiał, nie znal tego języka, ale to cholerstwo śpiewano z wielką czcią, to było pewne. Lahser odwrócił się w kierunku, skąd dolatywała pieśń, ostrożnie opierając się o ścianę. Miał niejasne wrażenie, że pozostali podobnie się ożywili, słysząc zbliżające się dźwięki. Symphaci nadciągali dwójkami, ich białe szaty i smukłe, cienkie ciała nie tyle maszerowały, co sunęły. Każdy z nich miał na twarzy białą maskę z otworami na oczy Kiedy weszli do komnaty i zaczęli otaczać Mordha, nie zdawali się koncentrować w najmniejszym stopniu na wampirach, dde Księżniczki ani na Lahserze. Wypełniając wnętrze sali, zmuszali innych do cofania się, aż wszyscy intruzi ścieśnili się pod ścianami, gdzie byt Lahser i dało martwej Księżniczki. Czas spierdalać. Cokolwiek to było, nie czuł potrzeby mieszania się do tego. Jeden powód był taki, że złość odebrała mu siły. Drugi, że ta sytuacja mogła się za chwilę wymknąć spod kontroli. Jednak nie chciał stąd odejść samotnie. Przybył tu po samicę i miał zamiar wrócić z samicą. Szybkim ruchem skoczył w jedną z luk w szeregach symphatów i ruszył w kierunku Xhex. Samica patrzyła na Mordha, zachowując się z szacunkiem, jakby to zgromadzenie miało jakieś znaczenie. A to uśpiło jej czujność. Wyciągając przed siebie obydwie ręce, wywołał cień padający na podłogę jak peleryna. Jednym zamachem zarzucił go na głowę Xhex, powodując jej zniknięcie pomimo faktu, że wciąż przebywała w komnacie, jak się spodziewał, stawiała mu opór, ale starczyło jedno porządne uderzenie pięścią w głowę i stała się wiotka, dzięki czemu łatwiej było ją porwać. Wyciągnął z groty i nikt nie zwrócił na to uwagi. Śpiew… Śpiew, który nabierał mocy i wypełniał przestrzeń rytmicznymi uderzeniami. Ale najpierw rozległy się strzały. Mordh podniósł powieki, ale musiał nimi poruszyć, oślepiony czerwonym blaskiem. Na jego ciele nie było już pająków, nie było ich w komnacie... zastąpiła je cała masa jego braci symphatów. Ich ceremonialne maski i szaty sprawiały, że stali się anonimowi, aby moc ich umysłów mogła wszystko lepiej ogarnąć. Wyczuwał świeżą krew. Jego spojrzenie ogarnęło całą salę - och, dzięki ci, Pani Kronik, Ehlena wciąż tam stała i Zbihr tkwił u jej boku. To były dobre wieści. Złe wieści? Rura znajdowała się dokładnie na wprost drzwi wśród – ach - może setki ścierwojadów. Chociaż miała wolną drogę, wznosila oczy i wiedział, że nie odejdzie bez niego. - Ehlena . - wyszeptał ochryple. - Nie. Skinęła głową i poruszy ta ustami. - Uwolnimy cię stąd. Rozejrzal się sfrustrowany, obserwując poruszające się szaty. Wiedział więcej niż Ehlena, co dokładnie oznaczała ta procesja i śpiew. Cholera... jasna. Ale jak? Znalazł odpowiedź na to J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

239

pytanie, gdy ujrzał pod ścianą martwe ciało Księżniczki. Miała niebieskie ręce, doskonale wiedział dlaczego. Zabiła jego stryja, swego partnera… króla. Kręcąc głową, zastanawiał się, jak ona to zrobiła. To nie mogło być łatwe - przedarcie się przez królewską gwardię było prawie niemożliwe, a ich stryjowi nie brakowało sprytu, podejrzana sprawa. Odpłaciła pięknym za nadobne. Chociaż nie poniosła śmierci wedle zwyczaju symphatów, którzy woleli zmuszać swe ofiary do samobójstwa. Po- strzelono ją w pierś cztery razy, a widząc rany, odgadł, że strzelała do niej Xhex. Zawsze naznaczała swoje ofiary, a N, S, E oraz W jak w kompasie było jej ulubionym sposobem. Znów skupił się na Ehlenie. Wciąż wpatrywała się w niego niewiarygodnie ciepłymi oczami. Przez chwilę pozwolił sobie zatracić się we współczuciu, ale wtedy wzięła górę jego wampirza natura. Dla związanego samca bezpieczeństwo jego samicy stanowiło absolutny priorytet i chociaż brakowało mu sił, szarpnął ciałem, poruszając łańcuchy trzymające go w powietrzu. -

Uciekaj - poruszył ustami. Kiedy pokręciła głową, spojrzał na nią. - Dlaczego nie?

Przyłożyła rękę do serca i odpowiedziała: -

Z tego powodu.

Opuścił głowę. „Co mogło zmienić jej zdanie?”, zastanawiał się. Jak to możliwe, że przyszła po niego po tym wszystkim, co jej zrobił? I kto wyznał jej prawdę? Miał zamiar ich zabić. Nikt nie mógł wyjść z tego cało. Symphaci przestali śpiewać. Po chwili milczenia skierowali na niego swe twarze w wojskowym drylu, nisko się przy tym kłaniając. Robili to w taki sposób, jakby każdy z nich przedstawiał się Mordhowi... Każdego z nich pamiętał z dawnych lat, była to jego ogromna rodzina. Chcieli, aby został ich królem. Bez względu na wolę jego stryja, wybrali jego. Zachrzęściły łańcuchy, na których wisiał, i opuszczonogo. Ból rozrywał mu ramiona, żołądek zwijał się w agonii. Alenie mógł pokazać im, jaki był słaby. Otoczony swoimi niewzruszonymi braćmi wiedział, że ta pełna szacunku ceremonia nie potrwa długo, ale gdyby okazał swą bezbronność, byłby stracony. Więc zrobił jedyną rzecz, która miała sens. Kiedy jego stopy dotknęły zimnej, kamiennej posadzki, ugiął delikatnie kolana i na siłę wyprostował górną partię ciała - jakby klasyczna królewska pozycja kontemplacyjna była dokładnie tym, co wybrał. Mordh spojrzał w dół na swoje ciało. O wiele szczuplejsze. Ale skórę miał nienaruszoną, co stanowiło cholerny cud. Nabrał głęboko powietrza... i pobrał siłę z wampirzej części swej natury, aby wzmocnić swój umysł symphaty: Przy swojej krwiczce ryzykującej życie wiedział, że nie może się do nikogo innego zwrócić. Uniósł głowę, rozświetlił komnatę spojrzeniem swych fiołkowych oczu i lekkim skinieniem przyjął składane mu hołdy. Kiedy dotarł do niego blask świec z korytarza, przepełniła go moc, zalewała go ogromna fala J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

240

panowania i dominacji, a obraz przed oczyma zmienił się z czerwonego w purpurowy. Umacniał się od środka, dając każdemu symphacie w kolonii świadomość, że mógł im zrobić wszystko. Poderżnąć im gardła. Pieprzyć ich partnerki. Dopaść ich i zabić ich zwierzęta albo cokolwiek innego, co miało bijące serce. Król był mózgiem kolonii. Najpotężniejszym umysłem. A ci przedstawiciele rasy otrzymali znakomitą lekcję od jego stryja i ojca: Symphaci byli socjopatami z silnym instynktem samozachowawczym, a powodem, że wybrali Mordha, mieszańca, było to, że chcieli trzymać się z dala od wampirów. Z nim jako przywódcą mogli kontynuować życie wśród samych siebie, zgromadzeni w kolonii. Z kąta sali rozległ się niewyraźny pomruk. Księżniczka powstała pomimo ran. Włosy miała rozrzucone w nieładzie dookoła szalonej twarzy, a bieliznę zaplamioną własną niebieską krwią. - Ja nimi rządzę! - Jej głos brzmiał piskliwie, ale stanowczo, z taką obsesją, że mógłby wskrzesić martwych. - To moje królestwo i ty jesteś mój. Zgromadzony tłum uniósł pochylone głowy i rozejrzał się dookoła. Potem znów spojrzał na Mordha. Kurwa, zaklęcie rzucone na ich umysły zostało zdjęte. Mordh skierował swe myśli na Ehlenę i Zbihra, chcąc wkraść się do ich umysłów i wszczepić wspomnienia przyjemniejsze od tego, co tu widzieli. Natychmiast jednak wyczuł, że blokują jego starania, Ehlena rozmyślała teraz o... obrazie olejnym wiszącym w gabinecie Monsthera, zasłaniając nim prawdziwe myśli. Mordh skupił się na Księżniczce, która zauważyła Ehlenę i chwiejnym krokiem zbliżała się do niej, ściskając w dłoni sztylet. - On jest mój! - charczała, a niebieska krew lała jej się z ust. Mordh obnażył kły i syknął jak olbrzymi wąż. Mentalnie opanował umysł Księżniczki, przedarł się nawet przez warstwę ochronną, którą potrafiła sama wytworzyć, docierając do jej żądzy władzy i zdobycia go jako partnera. Jej pożądanie powstrzymało ją przed tym, co zamierzała zrobić i skierowało na niego swe szalone, pełne miłości spojrzenie. Przezwyciężając swoje pragnienie, zadrżała w ekstatycznej wizji. Zlitował się nad jej słabością... Zaczekał, aż dojdzie do siebie. Potem przesłał jej jedyną wiadomość: Ehlena jest uznaną przeze mnie królową. Tych kilka słów zdruzgotało ją. Pokonało ją bardziej, niż gdyby wziął broń i strzelając, zrobił drugi kompas w jej piersi. On był tym, czym ona chciała być. On był tym, czego pragnęła. I nagle to utraciła. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

241

Zatkała uszy, jakby próbowała powstrzymać szum w swojej głowie, ale on wprawiał jej umysł w wirowanie, coraz szybsze, szybsze i szybsze. Z przeraźliwym wrzaskiem uniosła nóż trzymany w ręce i rozdarła nim swe wnętrzności. Nie powstrzymując jej, Mordh sprawił, że przesunęła ostrze w prawo. A wtedy przywołał na pomoc przyjaciół. Czarną falą z każdej najmniejszej szczeliny w ścianie, nawróciły masy pająków i skorpionów. Dawniej kierowane przez jego stryja, teraz pod dowództwem Mordha sunęły naprzód, otaczając Księżniczkę Nakazał im, żeby ją pogryzły, i zrobiły to. Księżniczka wrzeszczała, zrzucała je z siebie palcami, ale powoli poddawała się, opadając na ziemię, co ją zgubiło. Svmphaci obserwowali to wszystko. W chwili, gdy Ehlena opada głowę na ramieniu Zbihra, Mordh zamknął oczy i usiadł z powagą. Przypominał kamienny posąg w zniesiony na środku Sali, pokazując każdemu z zebranych, co go czeka, jeśli będzie próbował się przeciwstawić jego woli. Zaingerował tym samym w pokręcony system wartości symphatów, czyniąc ich zgodnymi w sprawie wyboru władcy. Kiedy Księżniczka przerwała swój szloch i opadła bez sił, Mordh uniósł powieki i odwołał zastępy pajęczaków. Po ich odejściu ukazało się jej pokąsane, podziurawione ciało i teraz było oczywiste, że więcej już nie powstanie - jad wpuszczony w jej żyły zatrzymał serce, zatkał płuca, zablokował cały system nerwowy. Nieważne, jak wielkie było jej pożądanie, nie istniały już żadne szanse wskrzeszenia tego ciała. Mordh ze spokojem powiedział swym zamaskowanym poddanym w długich szatach, aby wrócili do swych kwater i przemysieli to zdarzenie. W odpowiedzi otrzymał dowód oddania symphatów: Czuli przed nim strach i dlatego go uszanowali. W końcu, po długim czasie. Jak jeden mąż ustawili się w szeregu, a Mordh odwrócił głowę w kierunku Ehleny i Z, modląc się o to, by zrobili to, czego od nich żąda - czyli pozostali tam, gdzie teraz się znajdowali. Przy odrobinie szczęścia, jego bracia w maskach mogliby uznać, że on zabije tych intruzów w wolnej chwili. Mordh zaczekał, aż ostatni ścierwojad opuścił nie tylko komnatę, ale i cały korytarz. Dopiero wtedy jego ciało upadło na podłogę. Ehlena podbiegła do niego, jej usta poruszały się, jakby coś mówiła. Nie mógł jej usłyszeć, a jej oczy w kolorze karmelu wydawały się z niepokojem wpatrywać w głębię jego oczu symphaty. -

Przepraszam - poruszył ustami. - Przepraszam.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

242

Coś dziwnego stało się naraz z jego wzrokiem, więc Ehlena przetrząsnęła plecak przyniesiony przez... Chryste, Vrhedny też tutaj był? Mordh pobladł. Chwilę później znów rozległ się brzęczący dźwięk „Gdzie podziała się Xhex?” — zastanawiał się. Prawdopodobnie poszła utorować drogę po tym, jak zabiła Księżniczkę. To było do niej podobne, zawsze stosowała strategię wyjściową. Bóg jeden znał jej praktyki. Kiedy myślał o szefowej swojej ochrony... jego druhu... przyjacielu... wściekał się, że złamała dane mu słowo, ale w ogóle go to nie zaskoczyło. Zasadnicze pytanie brzmiało, jak udało jej się tu dostać bez Treza i iAma? O ile oni również nie znaleźli się tutaj? Brzęczenie ustało, a Zbihr usiadł i pokręcił głową. Mordh powoli przyjrzał się sobie. Ach, wciąż miał uwięzione ramiona, a oni nie mogli rozciąć tych łańcuchów. Jak znał stryja, wykonane były z czegoś mocniejszego, czego nie przecięłaby żadna piła. -

Zostawcie mnie... — mruknął. — Po prostu mnie zostawcie. Idźcie...

Twarz Ehleny znów pochyliła się nad nim, a jej wargi poruszyły się z takim namaszczeniem, jakby usiłowała mu coś wyjaśnić... Naraz, czując ją tak blisko siebie, obudziły się w nim samcze instynkty, a to spowodowało powrót skrywanych głęboko wyobrażeń - i odczuł ulgę, gdy jej twarz odzyskała swe dawne rysy... i kolor. Mordh podniósł drżącą rękę, zastanawiając się, czy ona pozwoli mu się dotknąć. Pozwoliła nawet na więcej. Zacisnęła mocno swą dłoń i przyłożyła mu ją do ust jak do pocałunku. Cały czas coś do niego mówiła, jednak jej nie słyszał i próbował się skoncentrować. Zostań ze mną. Wyglądało na to, że usiłowała do niego dotrzeć. Albo może odczuwał to, gdy trzymała jego rękę. Ehlena pogładziła jego włosy, odgarniając je do tyłu i miał wrażenie, że wyszeptała: Oddychaj głęboko dla mnie. Wciągnął powietrze, aby ją zadowolić. Spojrzała na coś lub na kogoś znajdującego się za nim. Skinęła głową. Wtedy w prawym ramieniu poczuł rozrywający ból, całe jego ciało zatrzęsło się w konwulsjach, usta rozwarły się szeroko i wydobył się z nich przeraźliwy krzyk. Jednak go nie słyszał. Niczego nie widział. Nadchodziła agonia.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

243

36. EHLENA

WRACAŁA DO DOMU,

a Mordh opierał się na jej kolanach. Oboje gnietli się w tylnej

części czarnego cadillaca, ale nie przejmowała się tym, że nie było wystarczająco dużo miejsca na jego ogromne ciało. Chciała mieć go blisko siebie. Chciała trzymać na nim swoje ręce. Kiedy tylko wyciągnęli haki z jego ramion, zaraz zajęła się strasznymi ranami, najlepiej jak potrafiła, szybko zatykając je sterylną gazą, którą miała przy sobie. Potem Zbihr go wyniósł z tej opuszczonej komnaty, a ona i Vrhedny stanowili obstawę. Nigdzie nie mogli znaleźć Xhex. Ehlena próbowała dodać sobie otuchy myślą, że samica dołączyła do rozgrywającej się na górze walki z zabójcami, ale takie wytłumaczenie nie było racjonalne. Xhex nigdy nie opuściłaby Mordha, dopóki nie byłby bezpieczny poza kolonią. Kiedy czuła w piersi narastający niepokój, starała się uspokoić, gładząc cienkie pasma jego ciemnych włosów. W odpowiedzi na tę pieszczotę odwrócił do niej swoją twarz, jakby tak było mu wygodniej. Na Boga, może i siedział w nim symphata, ale kierował się sercem: zniszczył Księżniczkę i ocalił ich przed tymi przerażającymi stworzeniami w maskach i długich szatach. Czyż to nie mówiło samo za siebie, która strona w nim zwyciężyła? Bez jego pomocy żadne z nich nie opuściłoby kolonii, tak samo jak bracia walczący na górze z reduktorami. Spojrzała na pozostałych podróżujących. Rankohr okrył się skórzanymi kurtkami, drżał z zimna, gdyż nie miał nic na sobie, a jego twarz była biała jak kreda. Musieli dwa razy zatrzymywać się na poboczu, aby zwymiotował, a sądząc po tym, że wciąż przełykał ślinę, wiedzieli, że niedługo czeka ich kolejny postój. Vrhedny siedział obok niego i nie wyglądał dużo lepiej. Trzymał swe ciężkie nogi na kolanach Rankohra, przechylił głowę w jedną stronę i miał zamknięte oczy, prawie pewne było, że doznał wstrząsu mózgu po tym, jak Księżniczka go zaatakowała. Z przodu obok kierowcy siedział Butch wydzielający słodki zapach przyprawiający o mdłości, co na pewno miało znaczny wpływ na żołądek Rankohra. Tohrtur siedział za kierownicą, prowadząc płynnie i spokojnie. Przynajmniej nie martwiła się o to, jak wrócą do domu. Mordh poruszył się niespokojnie, więc natychmiast skupiła się na nim. - Ciii… leż, leż. - Pogładziła jego twarz. - Ciii... Przesunął ramiona i gwałtownie się wzdrygnął, tak bardzo bolała go szyja. Pragnęła zrobić dla niego, co tylko możliwe. Poprawiła koc, który go przykrywał. Podała mu tyle J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

244

tabletek przeciwbólowych, ile się ośmieliła, jak również antybiotyków na rany w ramionach. Jednak wstrzymała się z antytoksyną, skoro nic wyglądał na pokąsanego. Biorąc pod uwagę to, jaka masakra spotkała Księżniczkę, najwyraźniej pająki i skorpiony kąsały tylko na rozkaz i z jakiegoś powodu oszczędzono Mordha. Nagle Mordh spróbował się podnieść. -

Nie, nie próbuj siadać. - Delikatnie przytrzymała jego pierś. - Po prostu leż sobie tutaj

przy mnie. Oparł się plecami o jej kolana, ujął jej dłoń i mruknął: -

Dlaczego...?

Musiała się uśmiechnąć. -

Pytasz o to, a sam dobrze wiesz dlaczego.

-

Dlaczego przyszłaś?

Odparła cicho: -

Podążałam za moim sercem.

Wcale nie uszczęśliwiła go ta odpowiedź. Wręcz przeciwnie, wykrzywił się, jakby przeszył go ból. -

Nie... zasługuję... na twoje...

Ehlena zesztywniała, gdy zobaczyła, że jego oczy krwawią. -

Mordh, wytrzymaj dla mnie.

Starając się nie panikować, sięgnęła do plecaka pełnego lekarstw i opatrunków, zastanawiając się, jaki on przeżywał w tej chwili kryzys. Mordh ujął jej dłonie: -

To tylko... łzy.

Przyjrzała się uważnie temu, co wyglądało jak krew na jego policzkach. -

Jesteś pewien? Nie płacz. Proszę, nie płacz.

-

Nie powinnaś... przychodzić po mnie. Powinnaś... mnie tam zostawić.

-

Mówiłam ci - wyszeptała, ocierając mu twarz - każdy zasługuje na ocalenie. To

sposób, w jaki patrzę na świat. - Kiedy spotkała spojrzenie jego pięknych, mieniących się oczu, wydawały się jej jeszcze bardziej magiczne niż połysk czerwonych łez. - To sposób, w jaki patrzę na ciebie. Opadły mu powieki, jakby nie mógł znieść jej współczucia. - Próbowałeś mnie chronić przed tym wszystkim, prawda?- zapytała. - To dlatego cała ta akcja w Zero Sum. - Kiedy przytaknął, wzruszyła ramionami. - Więc dlaczego nice rozumiesz mojej potrzeby ocalenia cię, skoro zrobiłeś to samo dla mnie? -

To co innego... Jestem... symphatą...

-

Przecież nie całkiem jesteś symphatą. - Pomyślała o korzennym zapachu oznaczania,

który wydzielał wtedy u niego, w apartamencie. - Prawda? Mordh pokręcił głową. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

245

-

Ale zbyt mało we mnie... wampira... dla ciebie.

Smutek, jaki go przepełniał, rozpostarł nad nimi deszczowe chmury, a kiedy zmagała się z tymi słowami, znów dotknęła jego twarzy - przekonała się, że jego skóra była zbyt zimna. Cholera... Traciła go we własnych ramionach. Z każdą milą, która przybliżała ich do bezpieczeństwa, jego ciało coraz bardziej się poddawało, jego oddech był coraz cięższy, malało tempo uderzeń serca. -

Możesz coś dla mnie zrobić? - zapytała.

-

Proszę... tak - odparł obojętnie, zatrzepotał powiekami i zaczął cały drżeć.

Kiedy zwinął się w kłębek, widziała jego kręgosłup przebijający się przez skórę na plecach, pomimo że przykrywał go koc. -

Mordh? Obudź się. - Gdy na nią spojrzał, jego purpurowe oczy nabrały sinego

odcienia, zrobiły się mętne i smutne. - Mordh, czy mógłbyś się ode mnie dokrwić? Jego usta natychmiast rozciągnęły się szeroko jak u dziecka, któremu powiedziano: „Jedziemy do Disneylandu!” albo „Może wybralibyśmy się na jakiś obiad?”. To, co mu zaproponowała, było ostatnią rzeczą, jakiej się po niej spodziewał. Gdy poruszył wargami, powstrzymała go, zanim przemówił: -

Jeśli zapytasz mnie, dlaczego, sama cię do tego zmuszę.

Lekki uśmiech pojawił się w kącikach jego ust, ale szybko zniknął. I pomimo że jego kły się wydłużyły, ukazując ostre końce, pokręcił głową. -

Nie jak ty - zamruczał pod nosem, dotykając wytatuowanej piersi słabą ręką. - Nie

jestem wystarczająco dobry... na twoją krew. Ściągnęła z siebie połowę kurtki i podwinęła rękaw golfu. -

Sama to osądzę. Dzięki ci bardzo.

Kiedy położyła nadgarstek na jego ustach, oblizał wargi, jego głód rósł tak szybko, że powróciły mu kolory. Ale wciąż jeszcze się wahał. -

Jesteś... pewna?

Przypomniała sobie, jak dawno temu spotkali się w klinice, walczyli z sobą, jednocześnie chcąc i nie chcąc rozmawiać. Uśmiechnęła się. - Absolutnie. Tak. Podsunęła żyłę pod jego wargi i wiedziała, że nie będzie w stanie się jej oprzeć - była pewna, że usiłuje walczyć z sobą... i się podda. Mordh wgryzł się w jej nadgarstek i zaczął ssać, pojękiwał cicho, a w jego oczach pojawiła się błogość. Ehlena gładziła jego włosy, które odrosły po obu stronach irokeza i cieszyła się, że może go dokrwić. To miało go ocalić. Ona chciała go ocalić. Nie jej krew, ale serce zamierzało go ocalić. Kiedy Mordh dokrwiał się z nadgarstka swojej ukochanej, czuł się przybity i zdenerwowany tym, że emocje wzięły J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

246

górę nad jego umysłem. Przyszła po niego. Uwolniła go. I nawet pomimo tego, że wiedziała o nim wszystko, pozwoliła mu się dokrwić od siebie i spoglądała na niego z taką życzliwością. Ale czy nie miało większego znaczenia to, kim ona była jako osoba, niż to, co czuła do niego jako do samca? Czy nie robiła tego z obowiązku i litości, a nie i miłości? Był zbyt słaby, by wniknąć w jej umysł. Przynajmniej z początku. Kiedy jego ciało odzyskało siły, tak samo jak umysł, wiedział już, co nią kierowało... Poczucie obowiązku. Litość. I miłość. Radość wypełniała jego pierś. Jedna jego część czuła się, jakby wygrał los na loterii przy małym prawdopodobieństwie wygranej. AJle w głębi serca wiedział, że musi się trzymać od nich z dala, nawet jeśli reszta populacji wampirów nie dowiedziałaby się o jego mieszanej krwi. On był teraz uznanym władcą kolonii. A to nie było miejsce dla Ehleny. Skończył pić i oblizał wargi. Boże... Była taka smaczna. -

Chcesz jeszcze? - zapytała.

Tak. -

Nie. Wystarczy.

Znów gładziła jego włosy, jej paznokcie delikatnie drapały go po skórze. Zamykając oczy, czuł, jak wzmacniają się jego mięśnie, kości, zupełnie jakby to, co czyniła z taką delikatnością, miało zbawienny wpływ na jego ciało. Tak, nie tylko jego ręce i nogi wracały do życia. Jego penis twardniał, a biodra zaczęły poruszać się do przodu, pomimo że był na wpół martwy, a jego ramiona palił ból. Była to reakcja samców wampirów na smak krwi ich partnerki. Biologia. Nic nie mógł na to poradzić. Kiedy ustabilizowała się temperatura jego ciała, zrzucił z siebie koc, który go przykrywał. Ale zaraz zaniepokoił się, że będzie widać jego erekcję, więc znowu wyciągnął rękę, ale Ehlena uprzedziła go. Oczy zaświeciły jej w ciemności, gdy się schylała. Mordh przełknął kilka razy, smak jej krwi jeszcze pozostał mu na języku i w gardle. -

Przepraszam za to.

-

Nie musisz. - Uśmiechnęła się, nie odrywając od niego wzroku. - Nic nie możesz na to

poradzić. Poza tym to oznacza, że prawdopodobnie nie jesteś już w strefie zagrożenia. Za to w erotycznej. Świetnie. Same ekstremalne przestrzenie. - Ehlena... - odetchnął głęboko. - Nie mogę wrócić do tego, co było. -

Jeśli chodzi ci o to, że byłeś królem narkotyków i alfonsem, jakoś nie czuję się

zawiedziona. - Och, z tym gównem już skończyłem. Ale nie, nie mogę wrócić do Caldwell. -

Dlaczego nie? - Kiedy nie doczekała się odpowiedzi, oznajmiła: - Mam nadzieję, że

możesz. Chcę tego. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

247

Związany samiec wampira w jego wnętrzu aż się wyrywał. Musiał jednak być praktyczny. -

Jestem inny niż ty - powtórzył, jakby to był refren piosenki.

-

Nie, nie jesteś.

Ponieważ trzeba było ją przekonać, a nic lepszego nie przychodziło mu na myśl, wziął jej rękę i wsadził pod koc, kładąc na swym penisie. Zrobiło mu się od tego bardzo przyjemnie, poruszał biodrami, ale nie przypomniał swojemu libido, że robił to tylko po to, aby pokazać jej dokładnie, jak bardzo się różnią. Poprowadził ją do nasady członka. -

Czujesz to?

Przez chwilę wyglądała, jakby zaraz miała stracić panowanie nad sobą, jakby walczyła ze swą strefą erotyczną. -

Tak...

Ochrypły ton, jakim wypowiedziała to słowo, sprawił, że rozluźnił całkowicie mięśnie krzyża, miał pełną erekcję w jej dłoni. Kiedy jego oddech zrobił się krótki, a serce zaczęło bić mocniej, odezwał się niskim głosem: - To się blokuje, kiedy ja... kiedy dochodzę. Nie jestem taki jak twoi poprzedni mężczyźni. Kiedy go poznawała, Mordh starał się zachować spokój, ale moc w jego ciele po dokrwieniu i pod wpływem tego, gdzie trzymała dłoń, rosła. Ehlena zbyt mocno go podniecała. Odwrócił się od niej, czując się nieswojo wobec jej litości. Zalała go kolejna fala podniecenia. - To dlatego mnie odtrącasz? - zapytała. Mordh znowu oblizał wargi, pamiętając uczucie, gdy otaczała jego... Cadillac wjechał w jakąś koleinę na drodze, co dało się dość mocno odczuć, a wtedy Mordh przypomniał sobie, że ciemne schronienie z tyłu auta było tylko częściowo prywatne. Oni właściwie nie byli sami. Ale Ehlena nie zabrała ręki. -

To dlatego? Nie chciałem, żebyś o czymkolwiek się dowiedziała. Chciałem... być dla ciebie

normalny. Chciałem, żebyś czuła się przy mnie bezpiecznie... I chciałem z tobą być. To dlatego te wszystkie kłamstwa. Nie myślałem, że się w tobie zakocham. Nie chciałem tego dla ciebie... -

Dlaczego to powiedziałeś?

-

Ja... Ja cię kocham. Przepraszam, ale tak to właśnie czuję.

Ehlena milczała, więc martwił się, że swoim bredzeniem nieźle między nimi namieszał. A może w jej umyśle znalazł tylko to, co jego słabsza część chciała znaleźć? Pomimo to przyłożyła usta do jego ust i wyszeptała: -

Już więcej się przede mną nie ukrywaj. Kocham cię takim, jakim jesteś.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

248

Nagły przypływ wdzięczności przesłonił logiczne myślenie i Mordh uniósł się nad Ehleną, ujął z czułością jej głowę i pocałował ją. W tej chwili miał gdzieś to, że coś się komplikowało, ale że znów coś ich rozdzieli było pewne jak to, że każdego dnia wschodzi słońce. Być zaakceptowanym pomimo... być zaakceptowanym i kochanym przez kogoś, kogo właśnie on sam kochał, to była zbyt wielka radość, aby zastanawiać się nad chłodną rzeczywistością. Kiedy się całowali, Ehlena zaczęła ruszać ręką, którą trzymała pod kocem, jej dłoń przesuwała się w górę i w dół po jego twardym członku. Gdy spróbował się wycofać, zatkała mu usta swoimi ustami. -Ciii... Zaufaj mi. Mordh poddał się tej namiętności, narastająca fala, jaką Ehlena wywołała w jego ciele, pozwoliła jej robić dokładnie to, na co miała ochotę. Starał się zachowywać cicho, nie chciał, by pozostali wiedzieli, i modlił się o to, żeby przynajmniej tych dwóch, co siedzieli przed nimi, straciło przytomność. Nie upłynęło dużo czasu, gdy osiągnął pełną erekcję. Przesuwał dłońmi po jej włosach, przyciskając usta do jej ust, poczuł w sobie ostatni największy skurcz i zmoczył jej rękę, swój brzuch i przykrywający go koc. Gdy przesunęła dłoń na sam koniec jego członka i wyczuła to rozszerzenie, zamarł i modlił się o to, aby nie zniechęciła się tym, jak on był zbudowany. - Chcę poczuć to w sobie - wyszeptała do jego ust. Kiedy jej słowa zatopiły się w jego głębi, jego ciało eksplodowało kolejnym orgazmem. Człowieku... nie mógł się doczekać, kiedy dojadą tam, dokąd zmierzali.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

249

37. NASTĘPNEGO RANKA EHLENA OBUDZIŁA SIĘ NAGA w tym samym łóżku, w którym spała, zanim wyruszyli do kolonii. Obok niej ogromne, ciepłe ciało Mordha znajdowało się tak blisko, jak to tylko było możliwe. I miał świadomość, przynajmniej w jednym znaczeniu tego słowa. Trącał jej udo swym twardym, gorącym członkiem. Wiedziała, co teraz się stanie, i zareagowała z ochotą, kiedy uniósł się nad nią, znajdując właściwe miejsce między jej nogami. Zatopił się w niej głęboko i poruszał leniwie, częściowo jeszcze śpiąc. Jej ciało podążało w narzuconym przez niego rytmie, a ramiona otoczyły jego szyję. Na jego gardle znajdowało się sporo śladów po ugryzieniu. Tb ona je zrobiła. Zamknęła oczy, jeszcze raz się rozluźniła... Dzień, który spędzili razem w tym pokoju gościnnym w Bractwie, przeznaczyli nie tylko na seks. Dużo rozmawiali. Wyjaśniła mu wszystko, co zaszło, opowiedziała o spadku, jak doszła do wszystkich informacji i o tym, że Xhex tak naprawdę nie złamała danego mu słowa, wyruszając razem z nimi do kolonii. Boże... Xhex. Nikt nie wiedział, co się z nią stało. I nieważne, jak wielką radość i ulgę odczuli bracia na widok Mordha wracającego do domu bez śmiertelnych ran, wszystko zostało przyćmione smutkiem z powodu Xhex. Mordh zamierzał udać się do kolonii po zmroku i odszukać ją, ale Ehlena potrafiła wyczytać z jego twarzy, że nie miał pojęcia, gdzie się ona znajduje. To było zbyt zadziwiające i niepokojące. Nikt nie widział jej ciała, nie widzieli też, jak odchodziła. Ani nie wyczuli jej na zewnątrz komnaty. Zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu. - O, Boże, Ehlena... Dochodzę... Gdy ciało Mordha połączyło się razem z jej ciałem, przytrzymała go i poddała się seksualnemu uniesieniu, wiedząc, że ponure myśli i niepokój mogą na nią poczekać po drugiej stronie orgazmu. Słyszała swe imię wykrzykiwane w chwili, gdy Mordh dochodził, a potem poczuła ten ekscytujący szybki poryw, kiedy dotarł w najgłębsze jej miejsce. Jedyne, o czym teraz myślała, to to, co się działo w sypialni i że właśnie przeżyła orgazm. Czuła się tak, jakby stała nad wspaniałą przepaścią. Kiedy się sobą nasycili, Mordh odwrócił się na bok, bacząc na to, by zbyt szybko się nie rozdzielili. Mierząc ją uważnym spojrzeniem fiołkowych oczu, odgarnął jej włosy z twarzy. -

Idealny sposób na przebudzenie - zamruczał.

-

Zgadzam się.

Ich spojrzenia się spotkały i zatrzymały na sobie przez chwilę, po czym się odezwał: -

Mogę cię o coś zapytać? I to nie będzie „dlaczego , tylko „co”.

-

Wal śmiało - uniosła się i szybko go pocałowała.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

250

-

Co zrobisz z resztą swojego życia?

Ehlena wstrzymała oddech. -

Myślałam... powiedziałeś, że nie mógłbyś zostać w Caldwell.

Wzruszył wielkimi ramionami, wciąż jeszcze owiniętymi bandażem. -

Rzecz w tym, że nie mogę cię opuścić. Po prostu to nie może się zdarzyć. Każda

godzina spędzona przy tobie rozjaśnia rzeczywistość. Ja dosłownie... nie mogę się ruszyć, dopóki mnie do tego nie zmusisz. - To się nie stanie. - Nie...?

Ehlena ukryła twarz w dłoniach i w chwili, gdy to zrobiła, on zachował spokój. To było coś, co zdarzało się za każdym razem, kiedy go dotykała. Zupełnie jakby wiecznie czekał na jakiś rozkaz od niej... ale to była cecha związanych samców wampirów. Tak, oni byli silniejsi fizycznie niż ich partnerki, ale to krwiczki dowodziły. - Zanosi się na to, że spędzę swą przyszłość razem z tobą - powiedziała do jego ust.

Wzdrygnął się, jakby rozwiewał swe ostatnie wątpliwości. -

Nie zasługuję na ciebie.

-

Owszem, zasługujesz.

-

Zamierzam się tobą zaopiekować.

-

Wiem.

-

I tak jak powiedziałem, nie wracam do tego, czym się tu w mieście wcześniej

zajmowałem. -

Dobrze.

Zamilkł, jakby chciał ją uspokoić jeszcze bardziej i szukał odpowiednich słów. -

Przestań gadać i pocałuj mnie znowu. Moje serce tego chce tak samo jak umysł i nie ma

więcej słów, które musisz mi powiedzieć. Wiem, kim jesteś. Jesteś moim brońcem. Kiedy ich usta się spotkały, miała świadomość, że jest jeszcze wiele spraw do rozstrzygnięcia. Jeśli żyliby wśród wampirów, musieliby nadal zatajać jego symphacką naturę. I nie miała pojęcia, co on zamierza zrobić z kolonią na północy - miała uczucie, że to całe okazywanie kultu oznaczało, że pełnił tam funkcję przywódcy. Ale zamierzali razem stawić temu wszystkiemu czoło, a nawet więcej. Tylko to się liczyło. Ostatecznie się poddał. -

Zamierzam wziąć prysznic a potem odwiedzę Bellę,dobrze?

- Dobrze. Cieszę się. - On i jego siostra widzieli się tylko chwilę, zanim wszyscy rozeszli

się do łóżek. - Daj mi znać, jeśli coś mogę zrobić. - Oczywiście.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

251

Pół godziny później Mordh opuścił sypialnię ubrany w spodnie dresowe i gruby sweter, który dał mu jeden z braci Nie mając pojęcia, gdzie się udać, zaczepił psankę, która odkurzała korytarz i zapytał o drogę do sypialni Belli i Z. - To niedaleko. Zaledwie kilka drzwi dalej.

Mordh poszedł na koniec korytarza pełnego greckich i rzymskich posągów i zapukał do drzwi, które mu wskazano. Kiedy nie doczekał się żadnej odpowiedzi, wypróbował kolejne drzwi, zza których usłyszał delikatny płacz Nalli. - Proszę! - zawołała Bella.

Mordh zajrzał ostrożnie do pokoju dziecinnego, nie wiedząc, w jaki sposób zostanie przywitany. Ściany pomalowane były w zajączki, pod jedną z nich siedziała Bella na bujanym fotelu, trzymając w ramionach swe młode. Pomimo najczulszej opieki Nalla nie wyglądała na zadowoloną, grymasząc, pokazywała swoje niezadowolenie ze świata. -

Cześć - odezwał się Mordh, zanim jego siostra uniosła głowę. - to ja.

Bella podniosła niebieskie oczy i spotkała się z jego spojrzeniem. Z jej twarzy można było wyczytać wszystkie rodzaje emocji. -

Cześć.

-

Mogę wejść?

-

Proszę.

Zamknął za sobą drzwi, ale wtedy zaczął się zastanawiać, czy ona przypadkiem nie czuła zagrożenia, przebywając z nim zamknięta w czterech ścianach. Spróbował je otworzyć z powrotem, ale powstrzymała go. -

W porządku.

Nie był tego pewien, więc nie zrobił ani kroku dalej, obserwując Nallę, która zauważyła jego obecność. I wyrywała się do niego. Miesiąc wcześniej, całe wieki temu, podszedłby do niej i wziął młode w ramiona. Teraz nie. Prawdopodobnie już nigdy więcej. - Jest dzisiaj taka grymaśna - powiedziała Bella. - A mnie znowu bolą nogi. Nie mogę jej

w kółko nosić. - No tak.

Zapadła długa cisza, w czasie której oboje skupili się na maleństwie. - Nie wiedziałam o tobie. - Bella w końcu przerwała milczenie. - Nigdy bym się nie

domyśliła. -

Nie chciałem, żebyś wiedziała. Ani mamanh. - Kiedy tylko te słowa przeszły mu przez

usta, szybko odmówił cichą modlitwę za ich matkę, z nadzieją, że wybaczy mu ona, iż ujawnił ten skrywany straszliwy, ciemny sekret. Najważniejsze, że wszystko potoczyło się jak trzeba. J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

252

Bóg wiedział, że próbował utrzymać tę mroczną tajemnicę w ukryciu... -

Czy ona była... Jak to się stało? - zapytała Bella cicho. - Jak... ty... się stałeś?

Mordh rozmyślał, jak przedstawić sprawy, układał zdania w głowie, zmieniał wyrazy i dodawał kolejne. Wspomnienie twarzy matki ciągle powracało i w końcu tylko spojrzał na siostrę i wolno pokręcił głową. Kiedy Bella pobladła, wiedział, że domyśliła się, w czym sedno. Wcześniej symphaci byli znani z porywania samic innych populacji. W szczególności tych, które cieszyły się niemałą urodą. To tylko jeden z powodów, dlaczego symphaci skończyli w tamtej kolonii. -

O, Boże... - Bella zamknęła oczy.

-

Przepraszam. - Tak trudno było mu jej to wyznać. Tak bardzo trudno.

Kiedy uniosła powieki, otarła łzy, a potem wyprostowała ramiona, jakby nagle przybyło jej sił. -

Mój ojciec... - Odchrząknęła. - Złączył się z nią, znając prawdę o tobie?

-

Tak.

-

Nigdy go nie kochała. Przynajmniej nie zauważyłam tego. - Kiedy Mordh milczał,

ponieważ nie chciał zagłębiać się w ten związek, Bella zmarszczyła czoło. - Gdyby o tobie wiedział... straszyłby wydaniem jej i ciebie, jeśli ona nie byłaby mu oddana? - Milczenie Mordha zdawało się wystarczającą odpowiedzią, ponieważ jego siostra przytaknęła delikatnie. - To ma dla mnie większy sens. To mnie bardzo wkurza... ale teraz potrafię zrozumieć, dlaczego z nim została. - Znowu uciążliwe milczenie. - Czego jeszcze mi nie powiedziałeś, Mordh? -

Posłuchaj, to, co zdarzyło się w przeszłości...

-

To moje życie! - Kiedy młode zapiszczało, Bella ściszyła głos: - To moje życie, do

diabła. Życie, które wszyscy inni wokół mnie znają lepiej niż ja. Więc lepiej, do cholery, opowiedz mi wszystko, Mordh. Jeżeli w ogóle chcesz, abyśmy mieli dobre relacje, wszystko mi opowiedz. Mordh odetchnął głęboko. -

Co chcesz najpierw wiedzieć?

Jego siostra przełknęła głośno. -

Tamtej nocy. której zginął mój ojciec... zabrałam Mamanh do kliniki... Zabrałam ją,

ponieważ upadła. -

Pamiętam.

-

Ona nic upadła, prawda?

-

Nie.

-

I to nic pierwszy raz.

-

Nie.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

253

Oczy Belli zaszły mgłą i jakby chcąc zająć czymś innym uwagę, próbowała schwytać jedną z piąstek Nalli. -

Czy ty... tamtej nocy... czy ty...

Nie chciał odpowiadać na niedokończone pytanie, ale skończył z okłamywaniem najbliższej i najdroższej osoby. - Tak. Prędzej czy później on by ją zabił. On albo Mamanh. Łza zatrzęsła się na rzęsie Belli i spadła, lądując na policzku Nalli. -

O, Boże...

Kiedy tak patrzył na kulące się ramiona swej siostry, zupełnie jakby było jej zimno i potrzebowała schronienia, chciał jej przypomnieć, że wciąż może się do niego zwrócić. Że wciąż tam był dla niej, gdyby tego potrzebowała. Że pozostawał jej bratem, jej obrońcą. Ale nie był już dla niej taki sam i nigdy nie będzie. Chociaż się nie zmienił, całkowicie inaczej patrzyła teraz na niego, a to znaczyło, że stał się dla niej kimś innym. Obcym z zaskakująco znajomą twarzą. Bella przetarła oczy. -

Czuję się tak, jakbym nie znała własnego życia.

- Czy mogę się zbliżyć? Nie chcę cię skrzywdzić, ani twego maleństwa. Czekał wieczność. I dłużej. Bella zacisnęła usta, jakby próbowała powstrzymać wybuch gwałtownego szlochu. Potem wyciągnęła do niego rękę, którą przed chwilą ocierała łzy. Mordh teleportował się, ponieważ bieg zająłby zbyt dużo czasu. Przykucnąwszy przed nią, wziął jej dłoń w swoje dłonie i przycisnął zimne palce do swego policzka. - Tak mi przykro, Bello. Tak mi przykro z powodu ciebie i Mamanh. Próbowałem ją przeprosić za to, że się urodziłem... Przysięgam ci, że próbowałem. To tylko... oboje ciężko znosiliśmy rozmowę o tym. Błyszczące niebieskie oczy Belli wejrzały w niego, łzy pod. kreślały ich piękno. -

Ale dlaczego chciałeś przeprosić? To nie była twoja wina Byłeś niewinny...

zupełnie niewinny. To nie była twoja wina Mordh. Nie. Twoja. Wina. Serce przestało mu bić, gdy uświadomił sobie… że właśnie to chciał usłyszeć. Przez całe życie obwiniał się za to, że się narodził i życzył sobie, aby mógł wynagrodzić tę zbrodnię przeciwko jego matce, którą był... we własnej osobie, -

Nie miałeś na to wpływu, Mordh. A ona cię kochała. Ze wszystkiego, co

posiadała, Mamanh najbardziej kochała ciebie. Nie wiedział, jak to się stało, ale jego siostra nagJe znalazła się w jego ramionach, przyciskał ją do piersi. Razem ze swym młodym otoczona została siłą i miłością, jakie im oferował. Kołysanka wypłynęła z jego ust - nie było słów do tej delikatnej melodii, ponieważ miał zbyt ściśnięte gardło, by cokolwiek mogło przez nie przejść poza starodawnym rytmem.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

254

Niczego więcej nie było im trzeba - to, czego nie dopowiedzieli, było wystarczające, aby zostawić przeszłość za sobą i złączyć znów brata i siostrę. W końcu, kiedy Mordh nie mógł już dłużej tak stać, choć tak niewiele robił, oparł głowę na ramieniu siostry, nie przerywając swej melodii... Przez cały ten czas następne pokolenie słodko sobie spało otoczone swoją rodziną.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

255

38. JOHN MATTHEW

LEŻAŁ NA ŁÓŻKU,

w którym przedtem spała Xhex. W pościeli nie tylko

zachował się jej zapach, ale także zapach tego zimnego, bezdusznego seksu, który uprawiali gdy do niej przyszedł. W nocnym chaosie służba nie zdążyła jeszcze sprzątnąć tego pokoju i kiedy w końcu przyszła bsanka, aby to zrobić, zamierzał ją odprawić. Nikt nie mógł dotknąć tego miejsca. Rozciągnął się na łóżku, w pełni uzbrojony i ubrany w to, co wtedy, gdy wyruszał do kolonii, by walczyć. Zadano mu wiele ran ciętych, jedna wciąż jeszcze krwawiła, sącząc po fakcie, że miał mokry rękaw, bolała go także głowa p0J wpływem kaca czy może z powodu innych ran odniesionych w walce. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Zatrzymał wzrok na komodzie. Znienawidzone włosiennice, które Xhex uparła się nosić wokół swoich ud, leżały na stosie garderoby w prawie taki sam sposób, jak on leżał na łóżku - były nie na miejscu, nie miały nic wspólnego z zestawem srebrnych szczotek, obok którego leżały. Fakt, że je tu zostawiła, dawał mu nadzieję. Domyślał się, że wykorzystywała ten ból, aby kontrolować swe zapędy charakterystyczne dla symphatów, więc skoro nie miała ich na sobie, znaczyło to, że posiadała inną broń do swej dyspozycji, aby nią walczyć. I mogła walczyć. Gdziekolwiek się znajdowała, mogła walczyć, ponieważ taka była jej natura. Chociaż, szkoda, że się od niej nie dokrwił. W ten sposób... może mógłby wyczuć, gdzie teraz była. Albo mieć pewność, czy jeszcze żyje. Powstrzymując ogarniającą go chęć zniszczenia, odtworzył sobie w myślach to, co usłyszał z relacji wszystkich uczestników wydarzeń, kiedy wrócili do rezydencji. Zbihr i V byli razem z nią i Ehleną w komnacie, gdzie znaleźli Mordha. Pojawiła się Księżniczka, a także Lahser. Xhex zastrzeliła dziwkę symphatów... zanim cała kolonia zgromadziła się na pełnym szacunku rytuale wokół Mordha, ich nowego króla. Księżniczka przybyła z Nocy Żywych Trupo w. Mortlh ją zniszczył. Wszystko się uspokoiło… i potem nikt nie widział już ani Lahsa, ani Xhex. Tyle było wiadomo. Oczywiście Mordh planował udać się do kolonii po zmroku, aby ją odnaleźć... ale John wiedział, że facet powróciłby z pustymi rękami. Nie było jej wśród symphatów. Lahser ją porwał. To było jedyne możliwe wytłumaczenie. Nie znaleziono przecież jej ciała w drodze powrotnej i nie istniała, do diabła, taka możliwość, że sama odeszła, nie upewniając się najpierw, że innym już nic nie groziło. I rzecz w tym, że według tych, którzy przebywali w tej komnacie, Mordh opanował wolę tych wszystkich symphatów. Więc żadne z nich nie mogło mu się przeciwstawić i mentalnie jej obezwładnić. To Lahser ją miał. Lahser powrócił ze J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

256

świata martwych, w jakiś sposób sprzymierzył się z Omegą i odchodząc z kolonii, zabrał ją z sobą. John zamierzał zabić tego sukinsyna. Własnymi gołymi rękoma. Rosła w nim złość, aż się nią dławił. Zrzucił to wszystko, co leżało na komodzie, nie potrafiąc znieść myśli, że Xhex mogła cierpieć. Przynajmniej tyle, że reduktorzy byli impotentami. A jeśli Lahser stał się reduktorem... był impotentem. Dzięki Bogu. Z żałosnym westchnieniem John wtulił twarz w kawałek pościeli, w którym wspaniały zapach Xhex był najmocniejszy. Gdyby to było możliwe, cofnąłby się do dnia poprzedniego i... nie minąłby drzwi tego pokoju. Nie, znów wróciłby tutaj. Ale byłby dla niej milszy, niż ona była dla niego, kiedy pierwszy raz byli razem. I również wybaczyłby jej wtedy, kiedy powiedziała, że jej przykro. Leżąc w ciemności ze swym żalem i furią, liczył godziny, aż zapadnie noc i obmyślał plan. Wiedział, że Khill i Blasth pójdą z nim - nie dlatego, że ich o to poprosi, ale dlatego, że nigdy go nie słuchali, gdy mówił im, że chce coś zrobić na własną rękę. Ale tak było. Nie powiedział o tym Ghromowi ani braciom. Nie potrzebował, aby zapewniali mu bezpieczeństwo podczas tej akcji. Nie, on i jego kumple zamierzali znaleźć i Lahsa w jego kryjówce i pokonać go raz na zawsze. Jeśli przez to wyrzucono by Johna z domu? Doskonale. I tak był zdany tylko na siebie. Sęk w tym, że Xhex była jego samicą, czy tego chciała, czy nie. A on nie należał do samców, którzy siedzieli na tyłkach, gdy ich partnerka mogła cierpieć. Zamierzał zrobić dokładnie to, co zrobiono dla Mordha. Zamierzał ją pomścić. Zamierzał przyprowadzić ją bezpiecznie do domu... i mieć pewność, że ten, który ją porwał, skończył w piekle.

39. KIEDY GHROM

USŁYSZAŁ PUKANIE DO DRZWI GABINETU,

podniósł się zza biurka. Zajęło im to

razem z Beth godzinę, by opróżnić ten delikatny mebel, co było zaskoczeniem. Skurczybyk tak wiele trzymał w małych szufladkach. -

Czy są już tutaj? - zapytał swą krwiczkę.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

257

Miejmy nadzieję. - Gdy otwarły się drzwi, rozległy się kroki Beth, jakby chciała jako

-

pierwsza sprawdzić... - Och... piękne. Ciężkie jak cholera - stęknął Rankohr. - Mój panie, znaleźliście już płaszczyznę

-

porozumienia w tej kwestii? To wyszło od ciebie? - zapytał Ghrom, kiedy razem z George'em zrobili dwa kroki w

-

lewo i jeden do tyłu. Wyczuł ręką kotary i przystanął, gdy frędzle połaskotały go po dłoni. Odgłos ciężkich buciorów krzątających się dookoła stawał się coraz mocniejszy i towarzyszyły mu liczne przekleństwa. I stękanie. Jeszcze więcej stękania. Zupełnie jakby oszczerstwa o królach i ich królewskich przywilejach były wrzodem na tyłku. Potem rozległ się podwójny łomot, jakby coś ciężkiego uderzyło o podłogę. Odgłos ten przypominał dwa wielkie kamienie spadające z klifu i lądujące w morzu. -

Możemy spalić resztę tego cholerstwa? - mruknął Butch. - Jak sofy i...

-

Ach, wszystko inne zostaje - mruknął Ghrom, zastanawiając się, czy starczy miejsca

na nowe meble. - Po prostu potrzebuję udogodnień. -

Chcesz, abyśmy to dźwigali?

-

Sofa została właśnie wzmocniona na twój tłusty tyłek. Więc nie ma problemu.

-

Dobrze, wszystko w porządku - powiedział Vrhedny. - Ta cholera... jest prawie

szefem. Ghrom nadal zwlekał, stojąc z boku, kiedy Beth mówiła braciom, gdzie dokładnie ustawiać meble. OK, zamierzasz to sprawdzić, mój panie? - zapytał Rankohr. - Myślę, że wszystko

-

gotowe. Ghrom chrząknął. Tak. Tak, sprawdzę.

-

Podszedł z George'em do przodu i wyciągnął rękę, aż poczuł... Biurko jego ojca z hebanowego

drewna

ręcznie

rzeźbionego,

wspaniałe

arcydzieło

wykonane

przez

prawdziwego mistrza. Ghrom pochylił się, przypominając sobie, jak ono wyglądało za czasów jego dzieciństwa i jak lata użytkowania sprawiały, że stawało się jeszcze piękniejsze. Potężne nogi biurka były teraz w kształcie posągów samców przedstawiających cztery okresy życia, a gładki blat, który wspierały, oznaczony był tymi samymi symbolami rodowodu, który Ghrom miał wytatuowany na wewnętrznej stronie przedramion. Kiedy przesunął dalej dłonie, znalazł trzy szerokie szuflady, które znajdowały się pod blatem, i przypomniał sobie ojca siedzącego za biurkiem z papierami, edyk- tami i gęsimi piórami dookoła. -

Jest niesamowite - powiedziała miękko Beth. - Dobry Boże, to jest...

-

Wielkości mojego samochodu - mruknął Hollywood. - I dwa razy od niego cięższe.

-

Najpiękniejsze biurko, jakie kiedykolwiek widziałam - zakończyła jego krwiczka.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

258

-

Należało do mojego ojca. - Ghrom chrząknął. - Krzesło również dostaliśmy, prawda?

Gdzie ono jest? Butch stęknął i rozległo się ciężkie szuranie. -

A... tutaj... a... myślałem, że to... słoń. - Słychać było donośny odgłos przeciąganego po

dywanie krzesła. - Z czego to cholerstwo jest zrobione? Ze zbrojonego betonu pomalowanego na kolor drewna? Vrhedny zaciągnął się tureckim tytoniem. -

Mówiłem ci, abyś nie próbował sam się za to brać, gliniarzu. Chcesz zostać kaleką?

-

Obeszło się bez tego. Schody były pestką.

-

Ach, naprawdę? Więc dlaczego się schylasz i masujesz dolną część pleców?

Dało się słyszeć kolejne stęknięcie, po czym gliniarz mruknął: -

Nie schylam się.

-

Wcale.

Ghrom oparł ręce na poręczach tronu, wyczuwając wyryte w Starym Języku symbole, co oznaczało, że nie było to zwykłe krzesło, a miejsce przywódcy. Było dokładnie takie, jak je pamiętał... na szczycie wysokiego oparcia wyczuł chłodny metal i gładkie kamienie, i przypomniał sobie olśniewający widok złota, platyny, diamentów... i szorstkiego niepociętego rubinu wielkości pięści. Biurko i tron były jedynymi rzeczami, które pozostały z domu jego rodziców, i to nie on zabrał je ze Starego Kraju, ale Hardhy. To właśnie H znalazł człowieka, który kupił cały komplet, po tym jak reduktorzy sprzedali to jako łup, znalazł i zabrał z powrotem. Tak... I Hardhy zachował tyle rozwagi, aby się upewnić, że kiedy Bractwo pokonywało ocean, tron i biurko królewskie popłynęły z nimi. Ghrom nigdy się nie spodziewał, że jeszcze będą w użyciu. Ale kiedy razem z George'em zajęli swe miejsca i usiedli... wszystko mu pasowało. -

Cholera, czy ktoś jeszcze czuje potrzebę złożenia ukłonu? - zapytał Rankohr.

-

Tak - odparł Butch - ale wtedy znowu uciska mnie wątroba. Sądzę, że owinęła mi się

wokół kręgosłupa. -

Mówiłem ci, że potrzebujesz pomocy - wytknął mu V

Ghrom pozwolił braciom kontynuować, gdyż wyczuł, że potrzebowali odpoczynku, a takie słowne potyczki były relaksujące. Sprawy nie ułożyły się dobrze w czasie wyprawy do kolonii. Tak, to świetnie, że Mordh się stamtąd wydostał i do nich dołączył, ale Bractwo nie zostawia swoich wojowników. A Xhex nie odnaleziono. Ktoś znowu zapukał do drzwi, a Ghrom właśnie na to czekał. Kiedy weszli Mordh i Ehlena, wyrazili wiele ochów i achów na widok biurka, a potem bracia opuścili gabinet, zostawiając ich z Ghromem, Beth i George'em. -

Kiedy zamierzasz wrócić na północ? - zapytał Ghrom samca. - Aby ją znaleźć?

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

259

-

Jak tylko będę mógł znieść zanikające światło na niebie.

-

Dobrze. Chcesz obstawy?

-

Nie. - Rozległ się delikatny szmer, jakby Mordh przeciągał partnerkę na swoją stronę,

ponieważ poczuła się nieswojo. - Pójdę sam. Tak będzie lepiej. Oprócz poszukiwania Xhex, zamierzam także udać się tam jako następca, a to znaczy, że sprawy mogłyby przybrać niebezpieczny obrót. -

Następca?

Moje życie jest tutaj. W Caldwell. - Mimo że głos Mordha brzmiał stanowczo, biły z niego emocje, co wcale Chroma nie dziwiło. Wszystko, co zdarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, miało szaleńcze tempo. Była też jedna rzecz, o której Ghrom wiedział z pierwszej ręki: ocalenie czasami dezorientowało tak samo jak porwanie. Oczywiście rezultat tego pierwszego był znacznie przyjemniejszy. Pani Kronik mogłaby zafundować coś takiego Xhex. -

Jeżeli chodzi o Xhex - powiedział Ghrom - to możemy ci zaoferować wszystko, czego

potrzebujesz, aby ją odnaleźć. Każdy rodzaj pomocy. -

Dziękuję.

Kiedy Ghrom pomyślał o tej samicy, uświadomił sobie, że byłoby lepiej życzyć jej śmierci niż życia w takim miejscu. Wyciągnął ramiona i otoczył nimi talię swej krwiczki, aby zapewnić Beth ciepło i bezpieczeństwo przy sobie. -

Posłuchaj, jeżeli chodzi o przyszłość - odezwał się do Mordha - potrzebuję zarzucić

tam swoje sieci. -

Co przez to rozumiesz?

-

Chcę, żebyś tam rządził.

-

Co takiego?

Zanim samiec zdołał zaprotesować, Ghrom przerwał: -

Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję, to niestabilność w kolonii. Nie mam pojęcia, co,

do cholery, zamierza Lahser wraz z reduktorami albo dlaczego w ogóle on się tam pojawił, czy też jakie piekło rozpętał wokół tej całej Księżniczki. Ale jednego jestem pewien - z tego, co powiedział mi Z, wynika, że te ścierwojady panicznie się ciebie boją. Nawet jeśli nie będziesz tam żył przez cały czas, chcę, abyś nimi rządził. -

Rozumiem, do czego zmierzasz, ale...

-

Zgadzam się z królem.

Ostatnie zdanie padło z ust Ehleny, która tak zaskoczyła swojego partnera, że Mordh się zająknął. -

Ghrom ma rację - powiedziała Ehlena. - To właśnie ty musisz zostać królem.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

260

-

Bez urazy - mruknął Mordh - ale to nie byłaby przyszłość, jakiej bym pragnął dla

ciebie i dla mnie. Z jednej strony, jeśli nigdy już bym tam nie wrócił, oszukałbym ich wszystkich. Z drugiej, nie jestem zainteresowany, aby nimi rządzić. Ghrom poczuł twardy tron pod swym tyłkiem i musiał się uśmiechnąć. -

Zabawne. Czasami czuję się tak samo wobec moich poddanych. Ale przeznaczenie

ma inne plany dla takich jak ty i ja. -

Do licha, tak. Nie mam pojęcia, jak być królem. Mógłbym się oślepić. - Nastąpiła

krótka pauza. - Chodzi mi o to... cholera... nie, że straciłbym wzrok... Do diabła z tym. Ghrom znów się uśmiechnął, wyobrażając sobie rozgoryczenie na twarzy samca. -

No, w porządku. Jestem tym, kim jestem. - Gdy Beth chwyciła jego rękę,

odwzajemnił jej uścisk. - Jestem tym, kim jestem i ty jesteś tym, kim jesteś. Potrzebujemy ciebie, żebyś zajął się tą sprawą. Ani razu nie zawiodłeś mnie wcześniej i wiem, że teraz też mnie nie rozczarujesz. Jeśli chodzi o rządzenie... - wszyscy królowie są ślepi, stary. Ale jeśli będziesz mieć serce we właściwym miejscu, zawsze będziesz doskonale wiedział, którędy podążać. - Ghrom skierował niewidzący wzrok na twarz swojej krwiczki. - Niesamowicie mądra samica kiedyś mi to powiedziała. I miała wielką, wielką rację. „Skurwysyn”, pomyślał Mordh, gdy patrzył na dumę rasy wampirów, czcigodnego Ślepego Króla. Facet siedzący na starodawnym tronie oczekuje od ciebie, że będziesz rządzić tymi... Rzecz w tym, do diabła, że jego narzędzia władzy, w tym biurko, były w całkiem dobrym stanie. A co ty wiesz, siedząc sobie w tym królewskim przepychu, o roli monarchy tam.., króla, który mógłby kazać zrzucać bomby, bo każde jego życzenie spełniano. Chryste, to tak jakby oczekiwał, że zawsze będą go słuchać, nawet gdyby gadał o swojej dupie. Co znaczyło... dobrze, on i Ghrom mieli, do cholery, coś wspólnego, czyż nie? Bez konkretnego powodu Mordh przeniósł się myślami w miejsce, z którego rządził król symphatów. W miejsce na białym marmurowym piedestale. Nic specjalnego, ale tam szanowano najbardziej silę umysłu - zewnętrzne oznaki autorytetu nie robiły takiego wrażenia. Mordh ostatni raz przebywał w sali tronowej, kiedy poderżnął gardło swojemu ojcu, i pamiętał, jak niebieska krew samca kapała na drobnoziarnisty, nieskazitelny kamień, jakby ktoś rozlał całą butelkę atramentu. Nie lubił tego widoku, chociaż wcale nie dlatego, że wstydził się tego, co zrobił. Po prostu... jeżeli zrobiłby to, czego chciał Ghrom, jaka byłaby jego przyszłość? Czy ta jego rodzina pewnego dnia nie ściągnęłaby go do siebie? Czy taki los go czekał? Wszystko na jego głowie. Spojrzał na Ehlenę, szukając pomocy... a ona dała mu dokładnie taką siłę, jakiej potrzebował. Wpatrywała się w niego z takim spokojem i płonęła taką miłością, że przyszło mu na myśl, że może nie powinien tak czarno widzieć swojego J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

261

przeznaczenia. A kiedy znów popatrzył na Ghroma, dostrzegł, że król w taki sam sposób podtrzymywał swoją krwiczkę, jak on trzymał Ehlenę. „To tak działa”, pomyślał. Przed nim znajdował się ten, kim sam chciał być: dobry, potężny władca ze swą królową, która przy nim trwała i rządziła w takim samym stopniu jak on. Jednak jego poddani nie byli tacy jak Ghrom. A kolonia nie była miejscem dla Ehleny. Absolutnie. Chociaż byłaby świetna w roli jego doradczyni. Nie było nikogo, kogo mógłby się poradzić... z wyjątkiem tego sukinsyna wampira siedzącego na tronie. Mordh ujął dłonie swojej partnerki. -

Posłuchaj mnie uważnie. Jeśli to zrobię, jeśli będę rządził, będę to robił samodzielnie.

Ty nie możesz tam iść. I wiedz, że to będą paskudne sprawy. Naprawdę paskudne. To, co się zdarzy, może zmienić twoje zdanie o mnie... -

Przepraszam... Nieważne. - Ehlena potrząsnęła głową. - Niezależnie od tego, co się

stanie, jesteś dobrym samcem i zawsze będziesz zwyciężał. Życie to wielokrotnie potwierdziło. I to jedyna pewność, jaką można uzyskać. -

Boże, kocham cię. - Kiedy się na nim wsparła, musiał jeszcze raz się przekonać. -

Jesteś tego pewna? -

Absolutnie, bezwzględnie tak - wspięła się na czubki palców i pocałowała go. - Na

pewno. -

Cholera jasna. - Ghrom klasnął w dłonie, jakby kibicował jakiejś drużynie. -

Kocham właściwą samicę. -

Tak, ja także. - Mordh uśmiechnął się lekko i wziął swą krwiczkę w ramiona, czując,

jakby świat otwierał przed nim wiele dróg. Teraz, jeżeli tylko mogliby sprowadzić Xhex... Nie „jeżeli”, powiedział sobie w myślach. „Kiedy”. Kiedy Ehlena oparła głowę na jego piersi, pogładził ją i spojrzał na Ghroma. Po chwili król odwrócił twarz od swojej królowej, jakby wiedział, że Mordh na niego patrzy. W miłosnej ciszy bladoniebieskiego gabinetu wszystkich połączyła niesamowita więź. Pomimo że różnili się pod tyloma względami, pomimo że trochę ich dzieliło i tak niewiele o sobie wiedzieli, połączyła ich taka więź, jaka nie istniała pomiędzy żadnymi istotami na tej planecie. Byli władcami, z których każdy rządził z osobnego tronu. Byli... królami. -

Życie jest taką wspaniałą traumą, prawda? - mruknął Ghrom.

-

Tak. - Mordh pocałował Ehlenę w czoło, myśląc, ze nigdy wcześniej, zanim ją

spotkał, nie przyszłoby mu coś takiego do głowy - Dokładnie tak jest.

J.R.Ward – Dusza Wampira [www.chomikuj.pl/oknoifiranka]

262