Wilkins Gina Nieznajomy z pokoju 205

GINA WlLKINS

Nieznajomy z pokoju 205

0

ROZDZIAŁ 1 Czy pan mnie słyszy? Czy pan jest przytomny? Docierał do niego przyjemny, kobiecy głos, jednak nieco zduszony i do tego odznaczający się jakimś dziwacznym brzmieniem przypominającym zakłócenia fali radiowej. Był zaintrygowany, jednak nie otwierał oczu. Ciemność zdawała się absolutna, nieprzenikniona, otulająca go na podobieństwo miękkiego kokonu,

s u lo

ciepłej, ciężkiej kołdry. Miał ochotę zawinąć się w nią jeszcze

ciaśniej, ponownie odpłynąć w nieświadomość, jednak ów kobiecy głos znowu wdarł się do jego świata.

a d n a c s

- Wiem, że pan cierpi, ale proszę się postarać i otworzyć oczy nalegała kobieta. - Musi nam pan dać znak, że odzyskał pan świadomość.

Miał ochotę powiedzieć jej, żeby zostawiła go w spokoju. Był tak bardzo zmęczony: Teraz chciałby jedynie, by odeszła i pozwoliła mu odpocząć. Otworzył nawet usta, aby jej to powiedzieć, jednak z suchego gardła zdołał wydobyć zaledwie chrapliwy skrzek. - Och, dobrze, pan rzeczywiście zaczyna wracać do siebie. Czy może mi pan podać swoje imię? Uznał, że nie zazna chwili spokoju, dopóki jakoś nie zareaguje na jej obecność. Być może jeżeli otworzy oczy -choćby na krótką chwilę - ona sobie pójdzie. Zmusił się do podniesienia powiek, ale zaraz jęknął głucho, gdy ostre światło podrażniło mu źrenice, wywołując przy tym erupcję bólu w całej czaszce. 1

Po chwili jednak zwrócił gniewny wzrok ku kobiecie pochylającej nad nim twarz. To przecież jej wina. To ona wyrwała go z objęć kojącej ciemności i przywołała ów pulsujący w skroniach ból. Oby tylko znowu udało mu się zapaść w dobroczynny sen. - Och, nie, proszę nie - powiedziała kobieta. - Proszę oprzytomnieć i podać mi swoje imię. Muszę wiedzieć, że wszystko z panem w porządku, zanim stąd w końcu wyjdę. Stąd? To znaczy skąd? Nagle dotarło do niego, że nie ma

s u lo

pojęcia, gdzie się znajduje. Ponownie otworzył oczy i spróbował wyartykułować pytanie, jednak jego wysiłki okazały się żałośnie bezowocne. Niespodziewanie odniósł wrażenie, że na jego języku, niczym na liściu lilii wodnej, rozparła się wielka żaba. Tymczasem

a d n a c s

siedząca obok kobieta dotknęła jego twarzy. Miała chłodną dłoń. Miękką. Ten dotyk sprawił mu przyjemność. Gorzej jednak sprawy miały się z jej twarzą. Bowiem jej twarz nieustannie się zmieniała. Czworo oczu, potem troje, a następnie znowu czworo. Bez względu na ich liczbę, były to całkiem ładne oczy. Niebieskie. A może zielone. Ponownie opuścił powieki, z radością witając ciemność. W tym momencie światło sprawiało mu zbyt wiele bólu. - Proszę pana! Zanim znów zapadnie pan w sen, czy nie zechciałby pan mi podać nazwiska osoby, do której powinniśmy zadzwonić? Kogoś z rodziny? Z rodziny? A czy on w ogóle miał jakąkolwiek rodzinę? Zabawne - w tym momencie nie mógł sobie przypomnieć. Zapewne z

2

powodu wszechogarniającego bólu. O ileż prościej było od niego uciec w ciemność. Bez skrupułów więc pozwolił sobie na ten luksus. - Znowu stracił przytomność - westchnęła Serena i opadła na oparcie prostego krzesła ustawionego tuż obok łóżka rannego mężczyzny. Była z nim sam na sam w małej, szpitalnej izolatce. Zerknęła na zegarek - minęła godzina od chwili, gdy przywieziono go tu karetką, za którą ona jechała własnym samochodem. Nieznajomy dryfował pomiędzy nieświadomością a świadomością, jednak nie

s u lo

odzyskując jej na tyle, by można z nim nawiązać kontakt.

Oczywiście, była już spóźniona na poranne spotkanie z klientem. Ale po prostu nie mogła się zdobyć na to, by opuścić tego

nieszczęśnika dopóty, dopóki nie nabierze pewności, że ktoś mu bliski

a d n a c s

dowie się o miejscu jego pobytu i stanie, w jakim się znajdował. Pech chciał, że został przywieziony do szpitala niemal w tym samym momencie co cała gromada nastolatków, których autobus wpadł do rowu, gdy wracali do domu z organizowanej przez kościół wycieczki. Żaden z dzieciaków nie był na szczęście poważnie ranny - kilka połamanych kości i stłuczeń to najgroźniejsze konsekwencje wypadku - niemniej jednak w niewielkim szpitalu panowało istne pandemonium za sprawą rozhisteryzowanych nastolatków i ich rodziców tłoczących się w korytarzach. Jej nieznajomy - jak zaczęła nazywać go w myślach - został pobieżnie zbadany, jego stan ogólny określono jako zadowalający, a poważny problem stanowił jedynie ewidentny wstrząs mózgu. Po wydaniu tej ogólnikowej diagnozy pozostawiono go w izolatce, gdzie miał leżeć do chwili, aż ktoś z wciągniętego w szalony 3

wir, nielicznego personelu szpitala będzie miał czas zająć się nim dokładniej. Serena doskonale zdawała sobie sprawę, że nie musi siedzieć u boku tego mężczyzny - ostatecznie zrobiła wystarczająco dużo, gdy znalazłszy go w rowie, wezwała pomoc - coś jednak nie pozwalało jej odejść. Najprawdopodobniej to jej przeklęte, przesadnie rozwinięte poczucie odpowiedzialności. Niekiedy odnosiła wrażenie, że większość swojego życia strawiła na robieniu tego, co wydawało się

s u lo

jej, że powinna robić; a nie tego, na co miała ochotę.

Martwiła ją przedłużająca się zapaść mężczyzny. Oczywiście podłączono go do monitorów i różnej innej aparatury, ale czy w tym chaosie, panującym za drzwiami, ktokolwiek w ogóle miał głowę, by

a d n a c s

to wszystko posprawdzać? Serena usłyszała głos zdenerwowanego rodzica głośnym krzykiem domagającego się natychmiastowego zbadania córki, mimo że wyprowadzona z równowagi pielęgniarka próbowała go zapewnić, iż ktoś się zajmie nastolatką najszybciej, jak to możliwe. Ów rozgniewany rodzicielski głos wedle wszelkiego prawdopodobieństwa należał do Reda „Raptusa" Tuckera. Na tę myśl Serena wykrzywiła usta i poczuła przypływ współczucia dla pielęgniarki. Każdy w miasteczku wiedział, że Red ma temperament w pełni usprawiedliwiający jego przezwisko, a na dodatek nie grzeszy nadmiarem cierpliwości. Być może wzmagający się za drzwiami hałas zakłócił niespokojny sen nieznajomego, bowiem mężczyzna wymamrotał coś niespodziewanie, przyciągając uwagę Sereny. Z ciekawością zaczęła 4

przyglądać się jego twarzy. Choć chwilowo zdeformowana przez sińce i obrzęki, ta twarz niewątpliwie należała do interesujących. Włosy tego mężczyzny, po umyciu, były zapewne złotoblond, zaś jego oczy, które widziała zaledwie przez jedną ulotną chwilęjasnoniebieskie. Ponadto ranny nieznajomy miał szczupłe, ale imponująco umięśnione ciało i wyglądał na trzydziestokilkulatka kogoś zaledwie rok czy dwa starszego od niej. Jego ręce były zadbane, tylko na kłykciach widniały otarcia wskazujące, że próbował

s u lo

walczyć z napastnikiem, który go pobił tak dotkliwie, że musiał znaleźć się w tym miejscu. Paznokcie miał starannie przycięte, wymanikiurowane. Serena nie sądziła, by ten człowiek kiedykolwiek parał się pracą fizyczną.

a d n a c s

Gdy go znalazła, nie miał na sobie zegarka ani żadnych cennych przedmiotów, był jedynie ubrany w podarty sweter i dżinsy. Bez butów czy skarpetek, puste kieszenie. Jeżeli motywem tego brutalnego pobicia miała być kradzież, napastnik zabrał niemal wszystko. Dla Sereny twarz tego mężczyzny była zupełnie obca, podobnie jak dla innych, którzy mieli okazję zobaczyć go do tej pory - co należało uznać za niezwykłe w przypadku tak nielicznej społeczności. Skąd więc przybył? Co robił na bocznej, prowadzącej donikąd żwirowej drodze w małym miasteczku w Arkansas? Za jej plecami otwarły się drzwi. Serena spodziewała się ujrzeć lekarza czy pielęgniarkę, a tymczasem zobaczyła, że do pokoju wkracza Dan Meadows.

5

- Właśnie się zastanawiałam, kiedy ktoś zawiadomi policję mruknęła pod nosem. - Witaj, Sereno - powiedział szef miejscowego posterunku policji. Nie wydawał się ani trochę zdziwiony jej obecnością przy łóżku nieznajomego, co oznaczało, że już z kimś na ten temat rozmawiał - Dowiedziałem się, że na tyłach swojej posesji znalazłaś rannego nieznajomego.

s u lo

Serena wetknęła za ucho niesforny kosmyk włosów, potakując przy tym głową.

- Leżał w rowie przy Bullock Lake Road. Pies mojej siostry uciekł z ogrodu i gdy za nim goniłam, natknęłam się na tego

a d n a c s

mężczyznę leżącego twarzą w trawie.

Dan - niewiele starszy od niej, powolnie mówiący, sprawiający wrażenie prawdziwego twardego faceta - przeszedł przez pokój swym charakterystycznym, kołyszącym krokiem, po czym wbił wzrok w człowieka leżącego na łóżku.

- Nigdy wcześniej go nie widziałem - oznajmił. - Ja też. Jestem przekonana, że nie pochodzi z naszych stron. - Czy masz jeszcze jakieś przypuszczenia, którymi mogłabyś się ze mną podzielić? Serena potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale żadnych. Nie wiem, co ten mężczyzna mógł porabiać w naszej okolicy. Nie miał przy sobie żadnego dowodu

6

tożsamości - nic podobnego nie leżało także w pobliżu. Przeszukałam teren. - A jednak nieźle go ktoś urządził. - Najwyraźniej. Doktor Frank stwierdził wstrząs mózgu, parę złamanych żeber, fatalnie zwichnięty nadgarstek oraz kilka bolesnych skaleczeń i stłuczeń. - Zszywali mu głowę, prawda? - Miał głęboką ranę na prawej skroni. Wymagała aż sześciu szwów.

s u lo

Dan skinął głową, nie odrywając wzroku od mężczyzny leżącego na łóżku. - Czy odzyskał świadomość?

a d n a c s

- Zaledwie na kilka sekund. Chwilę temu zdawało mi się, że doszedł do siebie, jednak znowu stracił przytomność. Chociaż muszę przyznać, że nafaszerowali go antybiotykami i Bóg wie czym jeszcze, więc być może to efekt działania leków.

- Ja raczej stawiałbym na wstrząs mózgu. Lu Wanda powiedziała mi, że zajrzy do niego, gdy tylko uda się jej poskromić „Raptusa" Tuckera. Myślę, że powinienem jej w tym pomóc. Nie ma nic gorszego niż szpital pełen spanikowanych rodziców. - Bogu dzięki, że żaden z dzieciaków nie odniósł poważniejszych obrażeń. - Uhm. Moja siostrzenica była w tym autobusie - przyznał Dan z grymasem. - Niemal padłem trupem, gdy o tym usłyszałem. - Mam nadzieję, że Polly nic się nie stało? 7

- Wszystko w porządku. Drobny krwotok z nosa i siniec pod okiem, więc gdy tylko psychicznie dojdzie do siebie po tym przeżyciu, wszystko będzie w porządku. - To dobrze. - Uhm. A tak przy okazji, twoja szalona reporterka doprowadza wszystkich do szału swoimi pytaniami. Czy nie chciałabyś, żebym ją tu przysłał dla dotrzymania ci towarzystwa? Serena szeroko się uśmiechnęła, potrząsając głową. - Niech Lindsey zajmie się pracą.

s u lo

- Która sprowadza się do pytania każdego rodzica, jakie to uczucie, gdy ma się przeświadczenie, że dziecko zginęło w wypadku samochodowym. Jeżeli chcesz znać moje zdanie, to taka praca jest

a d n a c s

całkiem do niczego.

Dan nigdy nie owijał w bawełnę, co sądzi o pracy reporterów zatrudnionych w „Evening Star", gazecie założonej przez pradziadka Sereny, znajdującej się obecnie w jej posiadaniu z powodu zbiegu najdziwniejszych okoliczności, wciąż wprawiających ją w niekłamane zdumienie.

- Odnoszę wrażenie, że Red znowu się rozkręcił - oświadczył Dan, wzdychając głęboko. - Chyba powinienem pomóc Lu Wandzie go okiełznać. Zostaniesz tu jeszcze przez chwilę? Serena skinęła głową. - Uważam, że powinnam posiedzieć przy tym biedaku, póki sytuacja się nie ustabilizuje i ktoś nie znajdzie chwili czasu, by poświęcić mu więcej uwagi. 8

- Biedaku? - Wyraz twarzy Dana sugerował co najmniej zdziwienie. - Czy wiesz o nim coś, czego nie wiem ja? - Oczywiście, że nie. Jedynie... sam rozumiesz. To przecież ja go znalazłam, więc teraz czuję się za niego odpowiedzialna. - Hmm. Podobny sposób rozumowania zazwyczaj wpędza porządnych ludzi w kłopoty. Myślę, że powinnaś dobrze sprawdzić, co to za jeden, zanim przygarniesz go pod swoje skrzydła. Wiedząc doskonale, że Dan zawszę nieufnie odnosił się do

s u lo

nieznajomych przybywających do miasteczka, nie mówiąc już o ludziach znajdowanych w podobnych okolicznościach, Serena skinęła głową. Tak samo jak Danowi zależało jej, by ich rodzinne strony były wolne od zbrodni i przestępstw popełnianych nagminnie w tak wielu

a d n a c s

miejscach - nawet równie niewielkich i położonych na uboczu jak to miasteczko.

Wychodząc z pokoju, Dan raz jeszcze rzucił okiem na leżącego mężczyznę.

- Niech ktoś mnie zawiadomi, gdy odzyska przytomność, dobrze? Mam do niego kilka pytań.

Serena spoglądała za odchodzącym policjantem. Dan nie domknął za sobą drzwi, dobiegł ją więc jego głos - zrównoważony, pełen autorytetu. Oddalał się od izolatki wraz z Redem Tuckerem czy kimkolwiek innym miotającym się w korytarzu tuż za drzwiami. I zaraz potem Serena znów zwróciła wzrok ku nieznajomemu. Ku swojemu zdziwieniu zobaczyła, że jego oczy są szeroko otwarte, a spojrzenie skupione na jej twarzy. 9

- Och, a więc doszedł pan do siebie. Czy już czuje się pan na siłach, by porozmawiać z szefem miejscowej policji, czy też wolałby pan odczekać kilka minut, zanim zawołam go tu z powrotem? Kobieta siedziała na krześle ustawionym bardzo blisko łóżka, na którym leżał. Gdy się odezwała, pochyliła ku niemu twarz, i wówczas dostrzegł w jej oczach niepokój. Natychmiast rozpoznał te oczy. Niebieskie. A może zielone. Ładne. I tym razem było ich dwoje. I jeden nos, a do tego tylko jedne usta. Wszystko wyjątkowo gustownie

s u lo

rozmieszczone na owalnej twarzy okolonej brązowymi włosami sięgającymi szyi. Cokolwiek się z nim stało - a odzyskał poczucie rzeczywistości na tyle, by zdawać sobie sprawę, że znajduje się w szpitalu - wciąż był w stanie stwierdzić, że ma do czynienia z

a d n a c s

atrakcyjną kobietą. To odkrycie go pokrzepiło. Nie mógł mieć zbyt poważnych obrażeń, jeżeli nadal pociągały go kobiece wdzięki. - Proszę pana?- odezwała się ponownie, gdy zamiast udzielić odpowiedzi, intensywnie się w nią wpatrywał. - Czy pan usłyszał, co powiedziałam? Czy może pan mówić?

Zamrugał gwałtownie oczami, usiłując przypomnieć sobie, jak brzmiało jej pytanie. Coś na temat policji? Ściągnął brwi i natychmiast jęknął, gdy jego spuchnięta, obolała twarz zbuntowała się przeciw podobnej mimicznej ekwilibrystyce. - Och... owszem, słyszałem, co pani powiedziała - zdołał z siebie wydusić głosem tak chrapliwym, jakby nie używał go od wieków. To jednak wystarczyło, by zachęcie ją do dalszych pytań. - Jak się pan czuje? 10

Najbardziej adekwatna odpowiedź, jaka przyszła mu do głowy, raczej nie nadawała się do wygłoszenia w obecności kobiety. Zredukował ją więc do zdawkowego: - Nie najlepiej. - To oczywiste. Doznał pan wielu bolesnych obrażeń, jednak lekarz twierdzi, że niedługo dojdzie pan do siebie. Dzisiejszego wieczoru mamy tu drobny kryzys z powodu wypadku szkolnego autobusu, ale to przyzwoity, choć prowincjonalny szpital. Będzie pan miał tu dobrą opiekę.

s u lo

- Gdzie...? - Przełknął z wysiłkiem ślinę, starając się uczynić swój głos nieco mniej chrapliwym. - Gdzie jest ten szpital? - W Edstown.

a d n a c s

- Gdzie?

- W Edstown. W małym miasteczku w stanie Arkansas. - Arkansas - powtórzył z wolna, jakby starając się zrozumieć znaczenie tego słowa. - Jakim cudem tu wylądowałem? - Znalazłam pana leżącego w rowie, w pobliżu mojego domu. Został pan brutalnie pobity i porzucony, by skonać. Zadzwoniłam po karetkę i przyjechałam z panem tutaj, do szpitala. Czy pamięta pan cokolwiek z tych wydarzeń? Prawdę mówiąc, nie pamiętał nie tylko tego, ale i wielu innych rzeczy - jednak nie czuł się jeszcze na siłach, by o tym dyskutować. W każdym razie nie w chwili, gdy słowo „policja" wciąż dźwięczało głuchym echem w jego głowie. Kobieta przyglądała mu się zatroskanym wzrokiem. 11

- Myślę, że powinnam pójść po lekarza. - Nie! - Próbował podnieść rękę, by gestem podkreślić swój sprzeciw. Okazało się jednak, że obie ręce ma unieruchomione. Lewy nadgarstek znajdował się w szynach lub też został bardzo ściśle owinięty jakimś specjalnym bandażem. - Proszę poczekać. Proszę nie wychodzić. Z jakiegoś powodu nie chciał, żeby odeszła. Nie chciał zostać tu sam, obolały, usiłując pokonać chaos wzmagający się w jego głowie,

s u lo

niebezpiecznie nim owładniający. Nie miał wątpliwości,że wszystkie wspomnienia wrócą do niego, gdy tylko przez kilka minut wypocznie i otrząśnie się z szoku. Ostatecznie, biorąc pod uwagę okoliczności, trudno się dziwić, że nie pamiętał choćby własnego...

a d n a c s

- Jeszcze nie podał mi pan swojego imienia. Jak się pan nazywa? - spytała kobieta.

Tom? Dick? Harry? Nic nie brzmiało znajomo. Nie poruszało żadnej struny. Jak to, do diabła, możliwe, by zapomniał swoje imię? zastanawiał się, odczuwając narastające zdenerwowanie. - Bo pan pamięta swoje imię, prawda? - spytała kobieta z nagłym napięciem w głosie.

Wyobraził sobie, jakby zareagowała, gdyby przyznał, że ma w głowie jedynie bolesną pustkę. Zapewne wpadłaby w panikę, zwołała lekarzy, pielęgniarki. Może też tego szefa policji, o którym wspominała. Wszyscy natychmiast zbiegliby się do tego pokoju, zaczęli w niego coś wpychać, przyglądać mu się w szczególny sposób,

12

faszerować paskudztwami i traktować jak wybryk natury. A na dodatek, Bóg jeden wie, co przyszłoby do głowy temu gliniarzowi. - Oczywiście, że pamiętam. Czekała. - Sam - rzucił pierwsze lepsze imię, jakie przyszło mu na myśl. - Sam? - Jej gładkie czoło znowu poznaczyły bruzdy. Najwyraźniej nie uznała jego spiesznej odpowiedzi za satysfakcjonującą. Teraz gwałtownie poszukiwał jakiegoś nazwiska. Nic nie

s u lo

przychodziło mu do głowy. Zaczął się rozglądać po pokoju, szukając jakiegoś punktu zaczepienia. Łóżko. Krzesło. Podłoga. Ściana. - Wall - wymamrotał. - Wallace - poprawił się szybko.

W gruncie rzeczy nie miał pojęcia, czemu bronił się przed

a d n a c s

ujawnieniem prawdy, przyznaniem się, że nie może przypomnieć sobie własnego imienia - czy też czegokolwiek innego,gdy już o tym mowa. Przecież tak naprawdę powinien potraktować sprawę poważnie. Mógł doznać groźnego urazu mózgu, wymagającego natychmiastowej interwencji medycznej - krwawienia śródczaszkowego czy jeszcze czegoś na dodatek. A jednak nie był w stanie się przemóc. Czuł się strasznie głupio. Próbował przekonać samego siebie, że wkrótce wszystkie wspomnienia powrócą. Że jedynie potrzebował trochę więcej czasu. Kimkolwiek był w rzeczywistości, niewątpliwie należał do ludzi lubiących rozwiązywać własne problemy po swojemu. - Sam Wallace? - powtórzyła niepewnie kobieta.

13

Do diabła, czemu nie? Całkiem dobre nazwisko, dopóki nie wpadnie na coś odpowiedniejszego. Na przykład na własne imię. - Aha. Sam Wallace. A kim pani jest? - Nazywam się Serena Schaffer. Serena. Uznał, że pasuje do niej to imię. - Dziękuję za uratowanie mi życia, Sereno Schaffer. - Bardzo proszę. Nie zrobiłam zbyt wiele. Teraz natomiast powinnam natychmiast kogoś tu sprowadzić. Lekarz na pewno

s u lo

ucieszy się na wiadomość, że odzyskał pan przytomność, a także Dan Meadows, komendant miejscowej policji, chciałby zadać panu kilka pytań na temat tego, co pana spotkało.

Na słowo „policja" cały zesztywniał, chociaż, niestety, nie

a d n a c s

wiedział dlaczego. To było instynktowne. Jakiś wewnętrzny głos kazał mu się mieć na baczności. Przynajmniej do czasu, aż sobie przypomni.

W tym momencie otwarły się drzwi i do środka weszła energicznie potężna kobieta w pielęgniarskim uniformie, potrząsająca głową i mamrocząca pod nosem:

- Co za noc! Przysięgam, że jeżeli Red Tucker, rzuci mi jeszcze jedno słowo, natychmiast go oskalpuję. Zajmujemy się tymi wszystkimi dzieciakami najlepiej, jak umiemy, a on tymczasem... Och, mój Boże, nasz pacjent odzyskał przytomność! - Tak. Właśnie ucięliśmy sobie pogawędkę - oznajmiła Serena. Pielęgniarka z aprobatą pokiwała głową, po czym pochyliła się nad łóżkiem i spojrzała mężczyźnie prosto w oczy. 14

- Głowa boli, co? - Uhm. - Wydaje się nieco zdezorientowany - wtrąciła Serena, udowadniając tym, że nie zdołał całkowicie zamydlić jej oczu swoją grą. Pielęgniarka najwyraźniej nie była zaskoczona. - To normalne w przypadku wstrząsu mózgu. Za chwilę zjawi się tu lekarz, jak tylko skończy z dzieciakami.

s u lo

Próbował skinąć głową, ale natychmiast zastygł w bezruchu, gdy w proteście na ten śmiały gest tętniący ból rozlał mu się po całej czaszce.

- Chwilowo nigdzie się nie wybieram - oznajmił. Pielęgniarka

a d n a c s

nie odpowiedziała na dowcip uśmiechem. Zapytała natomiast:

- Jak bardzo czuje się pan zdezorientowany? Czy pamięta pan, jak się tu znalazł?

Gdy przyjmowano tego człowieka do szpitala, Serena oznajmiła, że ktoś go bestialsko pobił i pozostawił w rowie, by skonał. - Wiem, co się stało.

- Czy pamięta pan samą napaść?

- Obawiam się, że nie bardzo. - Podobne stwierdzenie wydawało się bezpieczne. - To całkiem naturalne. Czy cierpi pan na jeszcze jakieś inne zaburzenia pamięci? Spojrzał prosto w ciemne oczy pielęgniarki. - Nie - oświadczył stanowczo. 15

Chyba mu uwierzyła. Potem, z długopisem zastygłym nad sztywnym notatnikiem, zapytała: - Pana imię i nazwisko? - Sam Wallace. - Drugie imię? - Nie mam drugiego imienia. - Rodzice, których właśnie sobie wymyślił, ewidentnie nie byli obdarzeni wyobraźnią. Zastanawiał się przez moment, jacy byli jego prawdziwi rodzice. Czy

s u lo

poszukiwali go teraz, szalejąc z niepokoju? Czy zachowywał się jak ostatni idiota, nie przyznając się nikomu, do tego, co działo się z jego głową? Odpowiedź, oczywiście, musiała brzmieć twierdząco. A mimo to nie zmienił swojej taktyki.

a d n a c s

- Data urodzenia?

O ile pamięć go nie zawodziła, urodził się jakieś pół godziny temu. Wybrał więc dzień na chybił trafił, dziwiąc się przy tym, że wciąż pamięta liczby, nazwy miesięcy czy imiona. - Dwudziesty trzeci czerwca.

- Naprawdę? Dziś mamy dwudziestego, a więc za parę dni będzie miał pan urodziny. Proszę mi podać teraz rok urodzenia. Rok urodzenia? W ogóle nie wiedział, jaki teraz był rok. Nie pamiętał swojego wyglądu, koloru włosów - czy były ciemne, czy blond? Czy w ogóle miał włosy? Nie wydawało mu się, żeby był stary, ale nie czuł się też młodo. Szlag by to trafił! Co się z nim działo? Czemu, do diabła, niczego nie pamiętał? 16

Jęknął głucho. Serena zerwała się z krzesła i położyła mu dłoń na ramieniu w zadziwiająco opiekuńczym geście. - LuWando, on wyraźnie cierpi. Czy nie mogłabyś mu jakoś ulżyć? LuWanda zamknęła notes. - Sprowadzę doktora. Mężczyzna poczuł ulgę, że przesłuchanie zostało odroczone.

s u lo

Posłał Serenie bezwstydnie żałosne spojrzenie. - Mam rwący ból głowy - oznajmił.

Chłodnymi palcami Serena odgarnęła wilgotny kosmyk włosów z jego czoła. A więc jednak miał włosy. Dobrze wiedzieć.

a d n a c s

- Tak mi przykro. Czy mogę panu jakoś pomóc? Kogoś zawiadomić?

Ponownie pomyślał o rodzinie, być może poszukującej go w tej chwili. Przepraszając ich jednak w duchu — zakładając, że w jego życiu istniała rodzina - potrząsnął przecząco głową. - Nie ma kogo zawiadamiać. Ale tak czy owak dziękuję. Tak naprawdę w tej chwili chciał już zostać sam. Wszystko spokojnie przemyśleć. Przełamać blokadę odcinającą go od wspomnień. Był pewien, że uda mu się to zrobić, jeżeli tylko zyska trochę czasu, by nad tym popracować. Tymczasem znowu otwarły się drzwi i do pokoju raźno wkroczył niski, przysadzisty mężczyzna najprawdopodobniej lekarz. A więc przyjdzie mu jeszcze poczekać na chwilę spokoju. Teraz będzie musiał się skupić na swojej grze, dopóki 17

nie rozjaśni mu się w głowie. Miał nadzieję, że to nastąpi, zanim skontaktuje się z nim policja. Jeżeli pamięć szybko mu nie wróci... Ale tym będzie przejmował się później. Na widok lekarza Serena uśmiechnęła się i odeszła od łóżka. - Usunę się teraz z drogi i oddam pana w ręce doktora Franka. To bardzo dobry lekarz, Sam. Sam. Imię brzmiało obco, ale może już nie tak bardzo obco jak na początku. Czy to możliwe, że rzeczywiście tak się nazywał? - Pani wychodzi?

s u lo

Znowu poczuł, że nie chce, by go opuściła. Prawdopodobnie dlatego, że była teraz jego pierwszym wspomnieniem.

- Może zobaczymy się jeszcze, zanim pan stąd wyjdzie -rzuciła

a d n a c s

lekkim tonem.

- Mam nadzieję - odparł cicho, zdając sobie nagle sprawę, że z jego strony było to szczere wyznanie. Ostatecznie w tym momencie Serena była jego jedynym przyjacielem.

W szpitalu panował już spokój - wszyscy pasażerowie niefortunnego autobusu zostali opatrzeni i odesłani na łono swoich uspokojonych rodzin. Na końcu korytarza stał jedynie Dan Meadows, rozmawiając z atrakcyjną, młodą kobietą zapisującą coś w sfatygowanym notatniku. Patrząc na twarz Dana, Serena nie miała wątpliwości, że komendant za każdym pytaniem młodej reporterki coraz bardziej traci cierpliwość. Czas więc najwyższy, by wyrwać go z jej rąk.

18

- Jak już powiedziałem - Serenę dobiegły słowa Dana -żadne zarzuty nie zostaną oficjalnie wysunięte pod adresem kierowcy autobusu czy też kogokolwiek innego, dopóki nie zakończy się śledztwo w tej sprawie. Nie wiem, co jeszcze chciałabyś ode mnie usłyszeć, ale... - Lindsey, co ci mówiłam na temat nagabywania lokalnych przedstawicieli władz? - zapytała Serena z żartobliwą powagą. Jej podwładna odpowiedziała bezczelnym uśmiechem - Serena

s u lo

już przywykła do takiej reakcji najmłodszego członka kolegium redakcyjnego „Evening Star".

- Chyba nie chciałabyś mnie pozbawić jednego z moich

najbardziej ulubionych zajęć? - spytała zaczepnie dziewczyna.

a d n a c s

- Obawiam się, że będę musiała to zrobić ze względu na dobro przyszłych stosunków naszej gazety z departamentem policji. Czy do swojego artykułu potrzebujesz jeszcze jakichś informacji? - Na temat wypadku autobusu zebrałam już wszystko - odparła Lindsey. - Dowiedziałam się jednak, że być może mamy tu jeszcze jedną interesującą historię. Pacjent w pokoju dwieście pięć. Kim jest ten tajemniczy nieznajomy, Sereno?

- Najpierw ja chciałbym się tego dowiedzieć - wtrącił Dan, piorunując Lindsey wzrokiem. - A dopóki nie poznam wszystkich faktów, ty nie będziesz nic pisać o tej sprawie. - Dan ma rację, Lindsey. Wiemy jedynie, że został brutalnie pobity. Na dalsze szczegóły będziemy musieli poczekać do jutra. Ten

19

człowiek jest w tej chwili zbyt słaby, by odpowiadać na pytania policji bądź dziennikarzy. - Czy już odzyskał świadomość? - zainteresował się Dan. Serena skinęła głową. - Rozmawiałam z nim przez parę minut. Powiedział, że się nazywa Sam Wallace. Jednak to wszystko, czego udało mi się dowiedzieć. W tej chwili jest u niego doktor Frank. - Czy odmawia rozmowy na temat pobicia? - zapytał Dan,

s u lo

marszcząc czoło, jakby potwierdzało to jego niejasne podejrzenia, że Sam Wallace był zamieszany w jakieś brudne sprawki.

- Wcale nie odmawia. - Serena potrząsnęła głową. - Jest po prostu oszołomiony i cierpiący. Ma problemy z koncentracją. To

a d n a c s

chyba bardzo miły i uprzejmy człowiek, tyle że całkiem

zdezorientowany. Nie jestem pewna, czy w ogóle pamięta, co go spotkało.

- Zamierza utrzymywać, że zapadł na amnezję? - Dan wykrzywił usta w grymasie niedowierzania.

- Skąd. - Nie da się ukryć, że niekiedy Dan posuwał się zbyt daleko w tym swoim profesjonalnym sceptycyzmie. Chwilami zakrawało to wręcz na paranoję, tyle że nikt nie odważyłby się powiedzieć mu tego wprost. - Jest po prostu zdezorientowany. Mam wrażenie, że to zupełnie normalne w przypadku wstrząsu mózgu. Dan niechętnie pokiwał głową. - Spróbuję z nim porozmawiać, gdy już doktor Frank z nim skończy. Jeżeli byłby w stanie zidentyfikować napastników, to może 20

zdołalibyśmy ich odnaleźć. Pod warunkiem, że nie będziemy marnować czasu. - On bardzo cierpi. Dan poczęstował ją jednym ze swoich rzadkich uśmiechów, choć tym razem jego oczy pozostały poważne. - Nie martw się, Sereno. Nie zamierzam zastraszać twojego przybłędy. Chcę tylko zadać mu parę pytań. - To zupełnie tak jak ja - natychmiast wtrąciła Lindsey. Serena posłała jej ostre spojrzenie.

s u lo

- Idź i zajmij się artykułem na temat wypadku szkolnego

autobusu. Każdy w miasteczku będzie chciał jutro dowiedzieć się z naszej gazety o wszelkich możliwych szczegółach.

a d n a c s

Wyraz twarzy Lindsey nie pozostawiał wątpliwości, że historia tajemniczego rannego interesuje ją o wiele bardziej niż, szczęśliwie niegroźny, wypadek drogowy, miała jednak dość rozumu, by nie dyskutować na ten temat. Skinęła więc potulnie głową. - W takim razie zobaczymy się jutro, Sereno. Z tobą też, komendancie. Będą mnie, oczywiście, interesować szczegóły dotyczące śledztwa w sprawie tego nieznajomego. Dan wbił gniewne spojrzenie w plecy Lindsey zmierzającej wolnym, kocim krokiem w stronę windy. - Czy kiedykolwiek wspominałem ci, że nie znoszę, gdy twoi reporterzy bez przerwy mnie o coś nagabują?

21

- Raz czy dwa bąknąłeś coś na ten temat - odparła Serena. Tymczasem Dan zwrócił się już w stronę izolatki znajdującej się na drugim końcu korytarza. - No dobrze, Samie Wallasie - mruknął pod nosem. - Czas odkryć, kim jesteś naprawdę: niewinną ofiarą czy też osobnikiem, którego obecności nie życzylibyśmy sobie w naszym miasteczku. Nad tym samym głowiła się także Serena. Z jakiegoś powodu nie potrafiła sobie wyobrazić Sama Wallace'a - bez względu na to jak ciężko rannego - w roli niewinnej ofiary.

a d n a c s 22

s u lo

ROZDZIAŁ 2 Dwie godziny później Sam - jak wciąż sam siebie nazywał z braku lepszego imienia - leżał wyciągnięty na szpitalnym łóżku, wbijając wzrok w telewizor zamontowany naprzeciwko, wysoko na ścianie. Nadawali wiadomości i Sam miał nadzieję, że może jakaś informacja bądź obraz pobudzą wspomnienia, które tak niespodziewanie wymknęły się z jego umysłu. Starał się przywołać

s u lo

choćby najbardziej mglisty szczegół, ale jedynym rezultatem tych wysiłków okazały się rwący ból głowy i narastające zdenerwowanie graniczące z paniką.

a d n a c s

Powoli zaczęło do niego docierać, że w końcu będzie musiał komuś się przyznać do stanu, w jakim się znajdował -

prawdopodobnie temu policjantowi, który był tu wcześniej i zadawał mnóstwo pytań. Komendant policji wyszedł, obiecując, że jeszcze wróci - choć może nie była to obietnica, a ostrzeżenie? Sam wcale nie miał pewności, czy Meadows kupił jego bajeczkę o tym, jak to przyjechał w pobliskie okolice w poszukiwaniu pracy i został napadnięty przez dwóch mężczyzn, którzy zaoferowali mu podwiezienie. Zasłaniając się bólem, zmęczeniem i oszołomieniem, Sam nie podał żadnych szczegółów mogących doprowadzić do aresztowania kogokolwiek i komendant Meadows najwyraźniej nie był zadowolony z ogólnikowości tej historii. A tymczasem, do diabła, ta opowieść mogła nawet być prawdziwa. Ostatecznie tak naprawdę nic nie pamiętał. 23

Skrzywił się na myśl, że musiałby głośno przyznać się do utraty pamięci, do faktu, że w umyśle miał wielką, czarną dziurę i że był całkowicie zdany na łaskę i niełaskę personelu tego niewielkiego, prowincjonalnego szpitala. Co prawda, osoby, które poznał do tej pory - z wyjątkiem policjanta - okazały się przyjacielskie, pogodne, bezpretensjonalne. Miał głębokie przeświadczenie, że nie pochodził z tych stron; sam słyszał, że jego akcent różni się od akcentu wszystkich innych

s u lo

wokół. Poza tym, nie czuł się mieszkańcem Arkansas. Cokolwiek to naprawdę oznaczało.

Ale jakim cudem się tu znalazł? Czemu nikt się nie pojawił, by go zidentyfikować? Nikt go nie szukał? Czy doprawdy był tak

a d n a c s

samotny, że nikogo nie obchodziło, gdzie się znajdował? Czy dla wszystkich innych ludzi na świecie był równie bezimienny jak w owej chwili dla samego siebie?

Nie podobała mu się myśl, że nie ma nikogo, dla kogo fakt, czy żył, czy umarł, miałby jakiekolwiek znaczenie. Nie podobało mu się również, że musiał leżeć na tym łóżku odziany w rozciętą na plecach, szpitalną koszulę tak cienką, że najprawdopodobniej można by przez nią czytać, a wokół został obstawiony stojakami z woreczkami pełnymi płynów spływających do jego żyły poprzez igłę przymocowaną plastrem do przedramienia. Może gdyby mógł spojrzeć na ubranie, które nosił, kiedy został odnaleziony, wróciłaby mu pamięć.

24

- Co się stało z moim ubraniem? - zapytał chudego, bladego mężczyznę, który właśnie wszedł z tacą pełną fiolek i igieł. Mężczyzna robił wrażenie przerażonego. Zamrugał gwałtownie niemal bezrzęsymi, niebieskimi oczami. - Eee... z jakim ubraniem? - Tym, które miałem na sobie, kiedy mnie tu przywieziono. - Nie wiem, proszę pana. Ale zaraz kogoś zapytam, gdy tylko pobiorę panu krew do badania.

s u lo

- Moja krew została już tak gruntownie przebadana, że nie zostało ani kropli.

Mina laboranta sugerowała jednoznacznie, że biedak nie wie, czy powinien się uśmiechnąć, czy też zachować pełną powagę.

a d n a c s

- Do diabła, kłuj mnie już, człowieku, a potem poszukaj mojego ubrania, dobrze?

Zaczynał powoli tracić cierpliwość: denerwował go szpital, pracujący tu personel, a przede wszystkim - własny, uparcie zablokowany umysł.

Wkrótce poinformowano go, że gdy został przywieziony do izby przyjęć, nie znaleziono przy nim portfela. Zapewniono go, że kieszenie jego koszuli i dżinsów były całkiem puste. Potwierdzało to teorię o napadzie rabunkowym, jednak nie dawało mu żadnych wskazówek dotyczących jego tożsamości. - Szlag by to trafił! - mruknął pod nosem, gdy już został sam w pokoju.

25

Po chwili do izolatki weszła pielęgniarka - tym razem wysoka i koścista. - Mam na imię Lidia. Będę się panem opiekować na tej zmianie. Jak się pan czuje? Obrzucił ją nieufnym spojrzeniem. - To zależy od tego, czym zamierza mnie pani nafaszerować. Uśmiechnęła się i pokazała mu termometr. - Jedynie tym. Zapewniam, że nie będzie boleć. Sam niechętnie otworzył usta.

s u lo

- Och, i muszę zadać panu kilka pytań - rzuciła radośnie,

rozkładając notes i szykując długopis. - Lu Wanda nie skończyła z tymi papierami i w recepcji już dostają palpitacji.

a d n a c s

- Pielęgniarka poczekała, aż elektroniczny przyrząd zapiszczy, po czym wyjęła go z ust mężczyzny i sprawdziła odczyt. - Wszystko w porządku - oznajmiła.

Osobiście, nie doradzałby jej, żeby postawiła na tę diagnozę jakieś własne pieniądze.

- Wracając do naszego formularza. Na razie mamy tu jedynie pańskie nazwisko, Sam Wallace, oraz dzień i miesiąc pańskich urodzin: dwudziesty drugi czerwca. Zgadza się? - Uhm. - A rok urodzenia, panie Wallace? Zmusił się do uśmiechu. - A na ile lat wyglądam? Pielęgniarka zrobiła zniecierpliwioną minę.

26

- Jeszcze mu się zachciewa zgadywanek - wymruczała pod nosem. - No, niech będzie. Ostatecznie jestem tu, by dogadzać kaprysom pacjentów. Wygląda pan na... - obrzuciła go taksującym spojrzeniem, on tymczasem z wrażenia aż wstrzymał oddech - na trzydzieści trzy lata? - Mam trzydzieści jeden - poprawił ją, wykrzywiając usta w teatralnym grymasie. Wydawało mu się, że to całkiem odpowiedni wiek. W ten sposób nie był ani zbyt stary, ani zbyt młody.

s u lo

- A więc urodził się pan w tysiąc dziewięćset... - zawiesiła głos, wpisując cyfry w formularzu. - Adres?

- Ja... hmm właśnie poszukuję mieszkania. A także pracy dorzucił pospiesznie, uprzedzając kolejne pytanie.

a d n a c s

- Czy ma pan polisę ubezpieczeniową? Kobieto, ja nawet nie mam imienia! - Nie.

- Najbliżsi krewni?

- Nie mam krewnych - odparł, zamykając oczy. - Czy coś pana boli?

- Głowa. Mam rwący ból głowy.

- Przykro mi. Jeszcze tylko parę pytań. Czy jest pan uczulony na jakieś lekarstwa? Był zmęczony. Tak cholernie zmęczony. Powinien powiedzieć jej prawdę. Nie pamiętam. W głowie nie mam nic, prócz przerażającej pustki. Niech pani zwoła specjalistów. Oto leży tu szczególny dziwoląg - do ich wyłącznej dyspozycji. 27

Ale nie potrafił się na to zdobyć. Może jutro komuś o tym powie. A może już do jutra wszystko się wyjaśni? - Nie- wymamrotał.-Na nic nie jestem uczulony. Lidia zadała mu jeszcze kilka innych, czysto medycznych pytań, na które musiał wymyślać odpowiedzi. Jesteś kompletnym idiotą, Sam, czy jak ci tam naprawdę na imię. Tchórzem. Głupcem. Kłamcą. Beznadziejnym palantem. Powiedz tej kobiecie prawdę.

s u lo

Ale nie mógł. Kłamał, bo sam jeszcze nie był gotów spojrzeć prawdzie w oczy.

Z ulgą usłyszał trzask zamykanego notesu.

- No, dobrze. To wszystko, co powinnam wiedzieć.

a d n a c s

Gdy w końcu wyszła, Sam wydał z siebie długie, chrapliwe westchnienie. Był tak zmęczony, że nie mógł się nawet poruszyć czuł się wyczerpany zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Bolał go każdy centymetr ciała. Potrzebował odpoczynku. Marzył o tym, by wreszcie wyjść ze szpitala, chociaż nie miał pojęcia, dokąd mógłby się wówczas udać.

Nie wiedział nawet, jak wygląda. Co prawda, w ciągu ostatnich paru godzin dowiedział się kilku rzeczy na swój temat. Był bardziej dumny, niż wymagał tego rozsądek, nie lubił przyznawać się do słabości czy nieporadności, a do tego szczerze nienawidził uczucia, że jest zdany na czyjąś łaskę lub niełaskę.

28

Wszystkie te cechy zdawały mu się znajome. Stanowiły część jego osobowości. Kim więc, do diabła, jest w rzeczywistości? I czemu nic nie pamięta? Pomimo rozlicznych sińców nie ulegało wątpliwości, że to sympatyczna twarz. Serena doszła do wniosku, że nawet leżąc bez ruchu na plecach w szpitalnym łóżku, ten mężczyzna miał w sobie szczególny wdzięk. Z jego uchylonych ust wydobywał się chrapliwy oddech - prawdopodobnie na skutek ciosów zadanych w klatkę

s u lo

piersiową. Na wysokie, mocno zarysowane kości policzkowe kładły się cieniem długie rzęsy, zadziwiająco ciemne w kontraście do blond włosów. Te gęste, podkręcające się rzęsy były jedynym miękkim rysem w jego męskiej twarzy.

a d n a c s

Serena zadumała się nad ogólnikowym opisem wydarzeń, jakim nieznajomy poczęstował Dana. Sugerował, że był pozbawionym korzeni trampem, wędrującym z jednego miejsca do drugiego w poszukiwaniu pracy. Bez stałego adresu, bez rodziny. Jednak gdy Serena patrzyła na jego kształtne dłonie, ogarniały ją wątpliwości. Nie mogła uwierzyć, by te zadbane ręce kiedykolwiek trzymały łopatę lub ciężki młot. A jeżeli te gładkie, owalne paznokcie nie nosiły śladów profesjonalnego manikiuru, Serena była gotowa ucałować psa swojej siostry - dokładnie w sam środek ociekającego śliną pyska. Przeniosła wzrok znad dłoni mężczyzny na jego twarz i poczuła się momentalnie zażenowana, gdy ujrzała, że jego błękitne oczy wpatrują się w jej twarz. - Och! Dzień dobry. 29

- Dzień dobry, Sereno. Wypowiedział jej imię w taki sposób, jakby najważniejszą rzeczą było jego zapamiętanie. - To ja we własnej osobie. Serena Schaffer. - Kobieta, która mnie znalazła. - Owszem. Jak się pan czuje? - Jestem zmęczony. Czy kiedykolwiek próbowała pani zasnąć w szpitalu?

s u lo

- Proszę się zwracać do mnie po imieniu. Nie. Nigdy się nie znajdowałam w podobnym miejscu.

- Osobiście nie polecam takiego doświadczenia. Co kilka minut ktoś wpada, by pobrać ci krew, zbadać ciśnienie, temperaturę bądź

a d n a c s

osłuchać stetoskopem, który wcześniej musiał leżeć godzinami w zamrażarce. Wszyscy tutaj mają obsesję na punkcie moich płynów ustrojowych. Zaś za każdym razem, gdy próbuję ułożyć się w jakiejś wygodnej pozycji, ta cholerna kroplówka zaczyna piszczeć, przypominając, że mam leżeć w bezruchu.

Dla demonstracji zgiął prawe ramię, zaciskając wąską żyłkę biegnącą od woreczka z kroplówką do igły zamocowanej na przedramieniu. Chwilę później urządzenie zaczęło wydawać ostre dźwięki, bardzo buntownicze w tonie. Sam westchnął, po czym rozprostował rękę. Maszyna ucichła. Serena cierpliwie wysłuchała litanii narzekań. - Czy teraz, gdy już to wszystko z siebie wyrzuciłeś, czujesz się lepiej? 30

Wykrzywił usta w zabawnym grymasie. - Odrobinę lepiej - oświadczył. - Miło mi więc, że mogłam cię wysłuchać. - Postanowiłem ci się zwierzyć tylko dlatego, że jesteś pierwszą osobą, która od kilku godzin pojawiła się w tym pokoju bez igły w dłoni. - Jesteś pewien, że nie ma nikogo, kogo powinnam powiadomić o miejscu twojego pobytu? Żadnego przyjaciela czy członka rodziny?

s u lo

- Jestem pewien. Nie ma nikogo takiego, kogo powinienem niezwłocznie zawiadomić o swoim stanie. Mimo to, dzięki za dobre chęci.

Serena pomyślała, że nie chciałaby leżeć samotnie w szpitalu.

a d n a c s

Wiedziała, że gdyby ją spotkało cokolwiek złego, wokół jej łóżka zgromadziłaby się cała armia przyjaciół i członków rodziny, oferujących pokrzepienie i współczucie. Dlatego gorąco współczuła każdemu, kto nie mógł liczyć na podobne wsparcie. Mężczyzna leżący na łóżku musiał czytać w jej myślach. - Czuję się świetnie - zapewnił. - Nie mogę się już doczekać, kiedy mnie stąd wypuszczą.

- I gdzie wtedy pójdziesz? Zacisnął usta. Nie umiała zdecydować, czy nie podobały mu się te indagacje, czy też czuł się nieszczęśliwy z powodu odpowiedzi, jakiej musiałby jej udzielić. Czyżby rzeczywiście nie miał się dokąd udać? Czy naprawdę nie było nikogo, kto by go oczekiwał? Serena

31

wzdrygnęła się na myśl, że kiedykolwiek w życiu mogłaby się znaleźć w podobnej sytuacji. Gdy już nie ulegało wątpliwości, że nie doczeka się odpowiedzi, postanowiła zmienić temat. - Rozmawiałam z komendantem Meadowsem. Przyznał, że nie udało mu się wpaść na trop mężczyzn, którzy cię pobili i obrabowali. Nikt w okolicy nie widział sfatygowanej furgonetki, jaką opisałeś. - Nic dziwnego. Osobiście nie sądzę, by pochodzili z tych stron.

s u lo

Pewnie jedynie przejeżdżali przez miasto, szukając guza.

- Tak jak ty? -zapytała cicho. Spojrzał jej prosto w oczy.

- Ja nie szukałem guza, chociaż, niestety, właśnie guza się dorobiłem.

a d n a c s

Serena znała podobne uczucie. Ona też nie szukała guza i nie prosiła o kłopoty, gdy znalazła Sama Wallace'a w rowie. Jednak znalazła go-w każdym razie znalazł go pies jej siostry - i teraz, z jakiegoś idiotycznego powodu, czuła się odpowiedzialna za los tego człowieka.

Typowe szpitalne odgłosy docierały do izolatki zza drzwi, które Serena zostawiła częściowo uchylone. Rozmowy pielęgniarek, dźwięki wydawane przez sprzęt medyczny, odgłosy kaszlu, płacz. Kilku przepracowanych lekarzy zatrudnionych w tej przestarzałej i niedoinwestowanej placówce dwoiło się i troiło, by robić co się da, jednak większość mieszkańców tych okolic z poważniejszymi problemami zdrowotnymi udawała się do większych miast i zasobniej szych w środki szpitali. Mimo to Serena miała nadzieję, że jej 32

nieznajomy otrzyma tu odpowiednią opiekę. Choć, niewątpliwie, urazy głowy należały do skomplikowanych i wyjątkowo niebezpiecznych obrażeń. LuWanda, tęga pielęgniarka, która zajmowała się Samem w chwili przyjęcia go na oddział, wkroczyła raźno do izolatki. - Czas na podstawowe badania, panie Wallace. Sprawdzimy, czy wszystkie organa pracują prawidłowo. - Czy to już nie najwyższy czas, byście dali moim organom święty spokój?

s u lo

LuWanda zaśmiała się gromko, jakby usłyszała doskonały dowcip.

- Proszę się nie przejmować, nie dotknę niczego, czego nie

a d n a c s

dotykałam już wcześniej. Ponadto chciałabym zmierzyć asymilację tlenu. Doktor wciąż się niepokoi tymi razami, które otrzymał pan w pierś. Chcemy się więc upewnić, że jest pan odpowiednio dotleniony. Sam posłał Serenie udręczone spojrzenie, gdy pielęgniarka wbijała coś w jego wskazujący palec.

- Asymilacja tlenu - wymamrotał. Serena wstała z krzesła. - Bez względu na to, co to oznacza, mam nadzieję, że wyniki badań będą dobre. - Dziewięćdziesiąt dziewięć procent - oznajmiła pielęgniarka, gdy zapiszczał jakiś instrument. - Lepiej ode mnie, przez dwadzieścia lat byłam palaczką. Pan, panie Wallace, nie pali, jak sądzę? - Chyba nie - odparł niepewnie. Serena przysunęła się w stronę łóżka. 33

- Muszę już iść - oświadczyła. - Czy chciałbyś, żebym ci coś przyniosła, Sam? Jakieś książki, czasopisma, rzeczy osobistego użytku? - Nie, dziękuję. Niewątpliwie niezależny typ, pomyślała. Nie ma nic własnego, poza tą szpitalną koszulą, a mimo to o nic nie prosi. Ten Sam Wallace to wyjątkowo intrygujący mężczyzna - bez względu na to, kim jest w rzeczywistości. - A więc do zobaczenia.

s u lo

Serena podeszła do drzwi. Nie miała jednak wątpliwości, że tu powróci. Jakiś szczególny wyraz w jego smutnych, wyrażających zmieszanie oczach działał na nią jak magnes.

a d n a c s

- No i co? Czego się o nim dowiedziałaś? - podekscytowanym głosem spytała drobna, rudowłosa i zielonooka Lindsey, gdy tylko Serena wkroczyła w progi redakcji „Evening Star". - Przecież znowu się z nim widziałaś, prawda? Czy rozmawiał z tobą? Podał ci jakieś szczegóły dotyczące pobicia?

- Lindsey, weź głęboki oddech albo wypij szklankę wody poradziła Serena, potrząsając z irytacją głową. - Jezu, gdyby ktoś cię posłuchał, mógłby dojść do wniosku, że w tym mieście nigdy nie widzieliśmy przybysza z innych stron. - Musisz przyznać, że nie zdarza się to zbyt często. A już na pewno nie w podobnych okolicznościach. Czego się dowiedziałaś? Wsuwając niesforny kosmyk włosów za ucho, Serena wzruszyła ramionami. 34

- Wiem niewiele więcej od ciebie. Powiedział, że w naszej okolicy szukał sezonowej pracy. Złapał autostop, wsiadł do sfatygowanej furgonetki, a dwaj jadący nią mężczyźni pobili go, obrabowali i pozostawili na pewną śmierć na odludziu. Nasz poszkodowany nie jest jednak w stanie opisać dokładnie napastników, ponieważ szczegóły całego incydentu zatarły się w jego pamięci - to wynik drobnego uszkodzenia mózgu wynikłego ze wstrząsu, co według doktora Franka jest najzupełniej normalnym zjawiskiem. - A skąd on pochodzi?

s u lo

- Nie mam pojęcia. Sam o tym nie mówi, a ja nie zadawałam zbyt wielu pytań. Ten człowiek bardzo cierpi, Lindsey. Wciąż nie jest w stanie udzielać wywiadów.

a d n a c s

Lindsey nie kryła rozczarowania.

Ku jej rozpaczy, ludzie uważali, że jest kobieca i słodka, gdy tymczasem ona chciała uchodzić za wyrafinowaną, chłodną intelektualistkę. Po studiach dziennikarskich przez parę lat pracowała w gazecie w stolicy stanu, Little Rock, w końcu jednak powróciła do rodzinnego miasteczka, by być bliżej ojca gwałtownie podupadającego na zdrowiu. W „Evening Star" zarabiała znacznie mniej niż w poprzedniej pracy, ale podchodziła do swoich obowiązków bardzo poważnie, z tak wielkim zaangażowaniem, jakby pracowała co najmniej dla „Washington Post" czy „New York Timesa". Niekiedy Serenie wydawało się, że Lindsey traktowała swoją pracę aż nazbyt serio. Nieustannie goniła za jakąś „wielką aferą" 35

- a tymczasem w miasteczku takim jak Edstown trudno było liczyć na niezwykłe sensacje. Z wyjątkiem ostatniej fali włamań, niewiele się działo w okolicy. W sprawie włamań Lindsey bezlitośnie przypierała do muru burmistrza i komendanta Meadowsa, a każdy z nich wykazywał wyjątkową nieufność wobec prasy i głęboką awersję do jakichkolwiek niepochlebnych artykułów na temat miasteczka. Nie ulegało jednak wątpliwości, że od czasu gdy Lindsey zaczęła pracować dla „Evening Star", poziom gazety znacznie się podniósł.

s u lo

„Evening Star". Serena rozejrzała się po zaniedbanych

pomieszczeniach redakcyjnych, cichych i wyludnionych, gdy już popołudniowe wydanie znalazło się w dystrybucji. Serena wiedziała, że niektórzy ludzie rodzą się z atramentem w żyłach, że zapach farby

a d n a c s

drukarskiej i huk pras przyprawia ich o niemal seksualny dreszcz rozkoszy. Tymczasem, gdy ona rozglądała się po redakcji - widziała jedynie chaos i sterty zakurzonych papierów. Nigdy nie chciała zostać właścicielką gazety pradziadka. Miała nią zostać jej siostra, Kara. Serena była prawnikiem, a nie dziennikarskim psem gończym, i gdyby to od niej zależało, tak by pozostało. Niestety, kiedy zmarł jej ojciec, a trzy miesiące później Kara wyjechała z miasteczka z aspirującym do statusu gwiazdy muzykiem country, nie było nikogo prócz Sereny, kto mógłby zająć się psem siostry i gazetą pradziadka. W pierwszym odruchu chciała sprzedać rodzinny interes, ale ten pomysł wprawił jej matkę w taką rozpacz, że - choć niechętnie - Serena zgodziła się przejąć gazetę.

36

- Gdzie jest Marvin? - zapytała, patrząc na puste biuro szefa redakcji. - Mieliśmy dziś wieczorem omówić wpływy z reklam. Lindsey przewróciła oczami. - A jak myślisz? Postanowił wpaść do baru Gaylorda na "jednego szybkiego", by się pokrzepić przed waszą rozmową. To było ponad dwie godziny temu. A więc tego wieczoru nic nie załatwi z Marvinem, pomyślała Serena, krzywiąc się mimowolnie. Starzejący się redaktor-

s u lo

wieloletni towarzysz jej nieżyjącego ojca - od czasu śmierci żony przed dwoma laty spędzał coraz więcej czasu „U Gaylorda". Marvin był zmęczony życiem, samotny, wypalony, niechętny współczesnej technologii, nostalgicznie powracający do „starych, dobrych czasów".

a d n a c s

Jednak nie chciał odejść na emeryturę. Twierdził, że gdyby nie praca, nie widziałby żadnego powodu, by rano podnosić się z łóżka. Serena coraz częściej dochodziła do wniosku, że będzie musiała wywrzeć jakąś presję na Marvina, by jednak zdecydował się odejść, chociaż szczerze nienawidziła tej myśli.

Do diabła, Kara, to ty powinnaś się tym zajmować. Przejechała dłonią po włosach, wzdychając głęboko.

- W takim razie spróbuję złapać go jutro. Czy skończyłaś już pracę na dzisiaj? Lindsey pokręciła przecząco głową, po czym zarzuciła na ramię wielką torbę z plecionego sznurka. - Idę na zebranie Rady Miejskiej. I muszę się spieszyć, bo zaczyna się za dziesięć minut. 37

- Wydawało mi się, że to Riley miał zająć się sprawozdaniem z zebrania. - I się zajmie. Ja tam idę z czystej ciekawości. Może też po zebraniu będę miała szansę przyprzeć do muru Dana w sprawie tych ludzi, którzy pobili twojego nieznajomego. - To nie jest żaden mój nieznajomy - zaprotestowała Serena, choć niechętnie przyznawała w duchu, że sama myśli o nim w taki sposób.

s u lo

Lindsey zbyła jej słowa machnięciem ręki.

- Tak czy owak, zamierzam wyciągnąć od Dana, co do tej pory zrobił w tej sprawie. Czego się dowiedział na temat napastników, a także ofiary. I jaki ma plan działania.

a d n a c s

- Przecież wiesz, że Dan nienawidzi, jak wtykasz nos w jego zawodowe sprawy.

Na twarzy Lindsey pojawił się szeroki, figlarny uśmiech, przekształcając ją z kobiety o miłej powierzchowności w uderzającą piękność.

- Wiem. A myślałaś, że dlaczego to robię? Choć Serena nigdy nie powiedziałaby tego głośno, od dawna podejrzewała, że Lindsey jest zakochana w szefie policji. Jeżeli tak było naprawdę, jej szanse przedstawiały się dość beznadziejnie. Dan był od niej dziesięć lat starszy i przez całe życie przyjaźnił się ze starszym bratem Lindsey, którą traktował jak własną, małą siostrzyczkę - oczywiście, w tych chwilach, gdy nie występowała w roli wścibskiej, naprzykrzającej się dziennikarki. Ponadto Dan przeżył 38

już rozwód - do tego tak przykry, że ludzie w miasteczku rozprawiali o nim jeszcze dwa lata po fakcie. On sam zaś twierdził, że nie spieszy się do angażowania w kolejny związek. I że być może już nigdy tego nie zrobi. Mało więc prawdopodobne, by Lindsey osiągnęła swój cel. Choć być może Serena myliła się w ocenie jej uczuć. Może Lindsey po prostu bawiła się widokiem Dana wściekającego się, gdy zarzucała go upartymi pytaniami.

s u lo

- No dobrze. Idź prowadzić to swoje śledztwo - rzuciła Serena ze śmiechem. - I Lindsey? Jeżeli czegoś się dowiesz, dasz mi znać, dobrze?

- Masz to jak w banku, szefowo. - Lindsey zasalutowała zawadiacko.

a d n a c s

Mężczyzna, który sam siebie nazwał Samem Wallace'em, kręcił się niespokojnie na łóżku: próbował unieść lewą rękę do twarzy, wykrzywił się z bólu, podniósł więc prawą. Zaraz jednak kroplówka wydała ostry pisk, by przywołać go do porządku. Zaklął pod nosem, ale posłusznie opuścił rękę.

Minęło już ponad dwadzieścia cztery godziny od chwili, gdy Serena znalazła go w rowie. A w jego głowie wciąż panowała pustka taka sama jak w ustawionej obok łóżka szpitalnej szafce na przedmioty osobiste. Zaczynała go zżerać frustracja. Jak to możliwe, że pamiętał tak wiele trywialnych szczegółów - nazwiska prezydentów USA, smak lodów czekoladowych, szorstkość nadmiernie wy-krochmalonych 39

koszul - a nie mógł sobie przypomnieć swojego cholernego imienia. Jak to możliwe, że nie miał trudności z przywołaniem na myśl imienia każdej z żadnych jego krwi pielęgniarek, z którymi miał tu do czynienia, a nie pamiętał własnej matki? Może jednak powinien się poddać i wyznać prawdę pierwszej lepszej osobie, która pojawi się w tych drzwiach. W tym momencie rozległo się energiczne pukanie i do izolatki weszła pielęgniarka z nocnej zmiany. - Jak się pan czuje, panie Wallace?

s u lo

- Po prostu bosko - wycedził. Zrozumiał, że tej nocy jeszcze się nie zdobędzie na wyznanie prawdy. Może zrobi to jutro.

a d n a c s 40

ROZDZIAŁ 3 Biedny człowiek. Musimy mu jakoś pomóc. Serenę ani trochę nie zdziwiły słowa jej matki. Marjorie Schaffer miała obsesję na punkcie pomagania innym ludziom. Była członkiem każdej charytatywnej organizacji działającej w ich okolicy, a w zasadzie prezesem większości z nich, przewodniczyła wszelkim możliwym kościelnym komitetom pomocy społecznej, wciąż

s u lo

aktywnie działała w radzie szkoły, mimo że minęło już dziesięć lat od czasu, gdy jej młodsza córka ukończyła liceum. Marjorie ochoczo zdjęłaby własną koszulę z pleców, by pomóc komuś znajdującemu się

a d n a c s

w potrzebie. Oczywiście, za taką właśnie osobę natychmiast uznała Sama Wallace'a.

- Musimy zachować ostrożność, mamo. Przecież tak naprawdę nic nie wiemy o tym człowieku - oznajmiła Serena, kiwając ostrzegawczo palcem. Siedziała za kuchennym stołem w rozciągniętej piżamie, z filiżanką herbaty w dłoni i psem siostry chrapiącym głośno u jej stóp. Matka - w eleganckim peniuarze, i tak nienagannej fryzurze oraz makijażu, jakby właśnie pozowała do zdjęcia dla poczytnego kobiecego magazynu - zajęła miejsce naprzeciwko. Marjorie nie przejęła się ani trochę strofowaniem Sereny. - Dwukrotnie rozmawiałaś z tym mężczyzną. Mówiłaś, że wywarł na tobie bardzo korzystne wrażenie. - Jasne. Ted Bundy też słynął z uroku osobistego - odparowała Serena. - Posłuchaj, mamo, przecież tak naprawdę ten Sam Wallace 41

może być kryminalistą lub oszustem. Ta historia o wędrowaniu po naszej okolicy bez celu, na piechotę, nie trzyma się kupy. Jak do tej pory nie wyjawił nic, co mogłoby naprowadzić nas na trop, kim jest naprawdę i skąd pochodzi. - Dla mnie nie ulega najmniejszej wątpliwości, że to człowiek, którego opuściło szczęście, potrzebujący współczucia. Dlatego musimy zrobić wszystko co w naszej mocy, żeby mu pomóc. - Zanim się w to zaangażujesz, poczekaj przynajmniej, aż Dan

s u lo

zakończy dochodzenie, dobrze? - powiedziała cierpko Serena. - Przy swoim nieufnym podejściu do obcych, Dan postawi sobie za punkt honoru sprawdzić, czy nie powinnyśmy obawiać się pana Wallace'a. Marjorie mruknęła pod nosem coś uspokajającego i szybko

a d n a c s

zmieniła temat, zanim Serena zdążyła wymóc na niej jakieś obietnice. - Czy wspominałam ci, że dziś, kiedy jeszcze byłaś w pracy, dzwoniła Kara?

Przesadnie zdawkowy ton matki natychmiast wzbudził podejrzenia Sereny.

- Doprawdy? I co tam u niej? Czy już odzyskała rozum? Wraca do domu, by zająć się gazetą i tym swoim głupim kundlem? - Obawiam się, że nie - roześmiała się Marjorie. - Wciąż jest szaleńczo zakochana w Piersie i zdeterminowana, by pomóc mu osiągnąć status gwiazdy muzyki country. Teraz pracuje jako kelnerka w jednym z nocnych klubów Nashville, gdzie Pierce występuje trzy razy w tygodniu w nadziei, że wreszcie zostanie odkryty.

42

Serena jęknęła głucho. Często zupełnie poważnie zastanawiała się, czy jej siostra rzeczywiście nie postradała zmysłów. Kara była zawsze równie odpowiedzialna i rozsądna jak Serena; sprawiała wrażenie, że zadowala ją życie, w Edstown i perspektywa pokierowania gazetą należącą do rodziny. Na ostatnim roku studiów w college'u Kara była przez krótki czas zaręczona,ale doszła do wniosku, że to jednak nie to. Od tamtej pory nie wykazywała chęci do angażowania się w poważniejszy związek.

s u lo

Marjorie często martwiła się, że żadna z jej córek nie kwapi się do założenia rodziny, że obie postanowiły osiągnąć dobrą pozycję zawodową i pełną niezależność, zanim znajdą odpowiedniego

mężczyznę. Nazywała je „wybrednymi" i często przypominała, że w

a d n a c s

tych okolicach nie ma zbyt wielu wolnych mężczyzn, więc powinny się wreszcie na kogoś zdecydować, póki jeszcze nie wszyscy zostali zagarnięci.

Osiem miesięcy temu, w czasie wyprawy z przyjaciółkami do baru w sąsiednim miasteczku, trzydziestojednoletnia Kara spotkała dwudziestosześcioletniego Pierce'a. Pierce był tego dnia gwiazdą wieczoru, śpiewał z lokalną kapelą. Niczym nastoletnia fanka porażona charyzmą idola, Kara podeszła do niego w przerwie między występami - i tak się wszystko zaczęło. To Kara ostatecznie przekonała Pierce'a, że powinien porzucić pracę w sklepie obuwniczym ojca i pojechać do Nashville w poszukiwaniu sławy. Sama mianowała się jego menażerem - a w zakres jej obowiązków wchodziło także duchowe wspieranie go w pogoni za marzeniami. 43

Serena nie była w stanie tego zrozumieć. Przez kolejne dwadzieścia minut Marjorie relacjonowała jej wszelkie szczegóły rozmowy z Karą. I dopiero gdy Serena znalazła się w łóżku, uświadomiła sobie, że w końcu Marjorie nie obiecała jej, iż nie zaangażuje się w sprawy Sama Wallace'a, dopóki Dan nie zdobędzie o nim więcej informacji. Sam siedział na krześle naprzeciwko okna i wbijał wzrok w mało inspirujący widok szpitalnego parkingu. Lekarz oznajmił mu, że

s u lo

powinien zacząć wstawać z łóżka, bo w ten sposób szybciej odzyska siły. Sam nie mógł się już tego doczekać, jednak jak do tej pory nie dostrzegł zasadniczej poprawy. Jego ciało wciąż było równie galaretowate jak ciało meduzy.

a d n a c s

Sam akurat leniwie rozważał możliwość trzaśnięcia ciężkim, metalowym stojakiem w szybę i czmychnięcia z tego miejsca, gdy ktoś zapukał do drzwi, po czym energicznie je otworzył. Pewien, że to któraś z pielęgniarek, Sam poczuł szczere zdziwienie, gdy ujrzał, że jego gościem jest przyjemnie zaokrąglona pani po pięćdziesiątce, ze sztywno wylakierowanymi włosami ułożonymi fachowo w loczki i niebieskimi oczami spoglądającymi łagodnie zza okularów w plastikowej oprawie. - Pan Wallace? - spytała. - W czym mógłbym pani pomóc? Energicznymi kroczkami wmaszerowała do pokoju. - Prawdę powiedziawszy, przyszłam tu, by się w dowiedzieć, w czym ja mogłabym pomóc panu. Nazywam się Marjorie Schaffer. 44

Psychiatra? Pracownik socjalny? Czyżby ktoś odkrył jego problem? By ukryć niepokój, odchrząknął głośno. - Słucham? - Jestem matką Sereny. Opowiedziała mi wszystko o panu. - Doprawdy? - zapytał z ulgą. Biorąc pod uwagę, jak niewiele można było o nim powiedzieć, uznał, że ich dyskusja nie należała do zbyt długich. - Powiedziała, że przemierzał pan nasze okolice w poszukiwaniu

s u lo

pracy, gdy dwóch złoczyńców pobiło pana i obrabowało. Bardzo mi przykro, panie Wallace. Tym bardziej że - jakkolwiek nie podoba mi się ta myśl - to być może ktoś z tych stron posunął się do tak niecnego czynu.

a d n a c s

Nic nie mogłoby w nim wzbudzić głębszego poczucia winy niż przeprosiny tej uroczej, drobnej pani za przestępstwo, które sam wymyślił. Milczał, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć. Pani Schaffer nie czekała jednak na żaden komentarz. Rozsiadła się niczym królowa na drugim krześle i spojrzała na niego ciepłym wzrokiem.

- Czy nie ma pan nikogo bliskiego, do kogo mógłby się pan zwrócić o pomoc w tej trudnej chwili? - Mmm... nie. Nikogo dość bliskiego. - Tak mi przykro. Ja również straciłam rodziców, straciłam także męża. Człowiekowi bardzo ciężko na duszy, gdy zostaje sam, prawda? Zupełnie nie wiem, co bym poczęła bez moich córek. - Serena ma siostrę? 45

- Starszą siostrę. Kara obecnie mieszka w Nashville, w Tennessee. Ale często do nas dzwoni. Wie też, że w każdej chwili przyjmiemy ją w domu z otwartymi ramionami - i że gdyby znalazła się w potrzebie, obie z Sereną natychmiast byśmy do niej pojechały. Ponieważ tym razem czekała na jego reakcję, odparł: - A więc to wielkie szczęście, że mają panie siebie nawzajem. Czy istniał ktoś w tej chwili gorączkowo poszukujący jego? Gotowy udzielić mu takiej pomocy i wsparcia, o jakim przed chwilą

s u lo

wspominała Marjorie Schaffer? Ktoś, kto kochał go na tyle mocno, by rzucić wszystko i do niego pospieszyć? Wytężył umysł, by przywołać jakieś wspomnienia, ale jedynym rezultatem jego wysiłków okazał się gwałtowny ból głowy i ściskanie w piersi. Jeżeli miał gdziekolwiek

a d n a c s

kochającą rodzinę, byli dla niego równie nieznani jak jego własne imię.

Pocieszał się w duchu, że pamięć zapewne mu powróci wraz z poprawą fizycznego stanu zdrowia. A gdy odzyska pamięć, poprosi o przebaczenie tych wszystkich, którzy mogli cierpieć z powodu jego niespodziewanego zniknięcia. Jednak czy gdyby naprawdę istniał ktoś, kto go kochał - ktoś, czyje uczucia i on odwzajemniał - nie wyczuwałby tego szóstym zmysłem? - Panie Wallace? - Głos Marjorie przerwał tę litanię przyprawiających o udrękę pytań. Z wyrazem niepokoju na swej łagodnej twarzy, pochyliła się w jego stronę. - Gorzej się pan czuje? - To tylko drobny ból głowy.

46

- Biedactwo. - Poklepała go lekko po dłoni unieruchomionej specjalnym bandażem, dokładnie tak, jakby był chorym sześciolatkiem. - Czy mam zawołać pielęgniarkę? - Nie, proszę pani. To nie jest konieczne. - Na pewno? - Na pewno, dziękuję. Zresztą i tak ktoś z personelu zaraz się tu pojawi. Ze współczującym uśmiechem wyprostowała się na krześle.

s u lo

- Jeżeli jest pan choć odrobinę podobny do mojego zmarłego męża, musi pan nienawidzić tego pobytu w szpitalu. On nie mógł znieść utraty prywatności i narażania na szwank męskiej dumy, nawet jeżeli miało mu to wyjść tylko na dobre.

a d n a c s

Sam w pełni rozumiał podobny punkt widzenia.

- Lekarz powiedział mi dziś rano, że jutro prawdopodobnie zostanę stąd wypisany. Jeszcze przed południem. - Chcą pana tak szybko wypuścić?

Ponieważ widział już swoją twarz w lustrze łazienki, zrozumiał jej zaskoczenie. Zadrapania i sińce we wszelkich kolorach tęczy pokrywały prawie każdy centymetr jego skóry i wyglądały dokładnie tak samo paskudnie, jak paskudnie bolały. Sam nie wiedział, czy to z powodu tych sińców czy amnezji jego twarz wydała mu się całkiem obca. Obrażenia jednak nie zagrażały już jego życiu, a władze administracyjne szpitala prawdopodobnie nerwowo reagowały na fakt, że nie ma ubezpieczenia zdrowotnego. Do tego dochodził niepodważalny argument, że na obecnym etapie lekarze już nie mogli 47

tutaj wiele więcej dla niego zrobić. Teraz najlepszym lekarstwem miały być spokój i cierpliwość. Chciałby tylko wiedzieć, gdzie, do diabła, mógłby się udać, gdy go stąd wypuszczą - boso i bez grosza przy duszy? Jeżeli do tej pory nie wróci mu pamięć, będzie w końcu musiał powiedzieć komuś prawdę. - Dokąd się pan uda, kiedy zostanie pan wypisany? - spytała Marjorie, jakby jakimś cudem czytała w jego myślach.

s u lo

- Jeszcze nie wiem - rzucił celowo nonszalanckim tonem. Sądzę, że zdam się na improwizację.

- A jakiej pracy zamierzał się pan podjąć, zanim napadli pana ci bandyci?

a d n a c s

Znowu nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Z jakiegoś powodu o wiele trudniej przychodziło mu oszukiwanie tej serdecznej kobiety niż innych ludzi. Coś jednak nie pozwalało mu wyznać przed nią prawdy. Duma? Strach? Nie wiedział.

- Każdej, pod warunkiem, że legalnej. Nie jestem szczególnie wybredny, gdy chodzi o pracę - zaryzykował. - A co by pan powiedział na posadę kelnera? Czy rozważyłby pan podobną propozycję? - Kelnera? - Przed oczami stanął mu zamazany obraz samego siebie siedzącego w pogrążonej w półmroku restauracji, podczas gdy kelnerzy w białych kurtkach go obsługiwali. Był to jednak ulotny przebłysk pamięci.

48

- Oczywiście. Mógłbym pracować jako kelner. Skinęła głową z wyrazem niewytłumaczalnego zadowolenia na twarzy. - Świetnie. A więc mam dla pana pracę. Może pan zacząć, gdy tylko dojdzie pan do siebie na tyle, by przez kilka godzin bez przerwy stać na nogach, - Pani ma dla mnie pracę? - Tak. Jestem właścicielką niewielkiej kafeterii w miasteczku. Nazywa się „Rainbow Cafe". Od poniedziałku do soboty serwujemy

s u lo

śniadania i lunche, pracujemy też przez kilka godzin w czasie

weekendu. Właśnie straciłam dwoje pracowników. Dlatego może pan zacząć od zaraz. To znaczy, gdy fizycznie dojdzie już pan do siebie. Sam kilkakrotnie zamrugał oczami z niedowierzania.

a d n a c s

- Eee... kafeteria? - Najwidoczniej był w tym momencie skazany na bezmyślne powtarzanie jej słów, niczym papuga. Energicznie skinęła głową.

- Oczywiście, nie jestem w stanie zaoferować panu wielkich pieniędzy, ale przecież w tej chwili nie może pan podjąć pracy na budowie czy też zaryzykować innego fizycznie wyczerpującego zajęcia. Może więc pan pracować dla mnie, przynajmniej dopóki nie odzyska pan sił, co zapewne potrwa kilka ładnych tygodni. - Dlaczego pani składa mi tę propozycję, pani Schaffer? - Nie miał wątpliwości, że tak wspaniałomyślny gest ze strony obcej osoby nie był czymś normalnym. - Ponieważ potrzebuję pańskiej pomocy - odparła rozbrajająco. A pan potrzebuje mojej pomocy. Myślę, że to uczciwy układ, prawda? 49

Na pewno do jutra wróci mu pamięć. Może wówczas okaże się, że jednak jest ubezpieczony - a może nawet, że ma odłożonych parę milionów dolarów na czarną godzinę. Jednak na wypadek gdyby... - Bardzo dziękuję. Z wdzięcznością przyjmuję pani ofertę. Skinęła głową w sposób sugerujący, że ani przez moment nie miała wątpliwości, jak zareaguje na jej propozycję. - Oczywiście, potrzebuje pan również jakiegoś lokum. - Jestem pewien, że uda mi się...

s u lo

- Mam dla pana kwaterę, z której może pan korzystać, dopóki nie znajdzie pan nic lepszego. To mały domek gościnny, który mój zmarły mąż wybudował dla mojej matki na kilka lat przed jej

śmiercią. Stoi w ogrodzie, jest zupełnie odizolowany od domu, w

a d n a c s

którym mieszkamy razem z Sereną, będzie więc pan miał zapewniony komfort prywatności. W czasie gdy będzie pan pracować na opłacenie szpitalnych rachunków, proszę tam mieszkać za darmo. Jeżeli zdecyduje pan, że chce zostać dłużej, porozmawiamy o czynszu. - Jest pani niezwykle uprzejma.

Prawdę mówiąc, przerażająco uprzejma. Czy jakikolwiek normalny człowiek zachowuje się w podobny sposób? Uśmiechnęła się do niego promiennie. - Nieraz już oskarżano mnie o ferowanie pochopnych sądów o ludziach, ale jak do tej pory intuicja mnie jeszcze nie zawiodła. Wiem, że jest pan dobrym człowiekiem. Po prostu w tej chwili potrzebuje pan pomocy.

50

Poczuł się zażenowany jej niezachwianą wiarą w jego cnoty. Miał nadzieję, że ta kobieta się nie myliła. Chciał wierzyć, że należy do porządnych ludzi, ale przecież równie dobrze mógł być nicponiem czy oszustem. Marjorie podniosła się z krzesła. - A więc wszystko już postanowione. Jestem pewna, że moja córka wpadnie później do pana z wizytą. Proszę jej powiedzieć, jeżeli potrzebuje pan czegokolwiek. My się już tym zajmiemy.

s u lo

- Pani Schaffer... - Chciał też wstać, ale w tym momencie nie był to najlepszy pomysł; nagle nabrał pewności, że gdyby się podniósł, natychmiast padłby na twarz. - Czy jest pani pewna, że to dobry pomysł? Chociaż jestem głęboko wzruszony pani zaufaniem, oboje

a d n a c s

wiemy, że jestem dla pani całkiem obcym człowiekiem. Nie chciałbym pani rozczarować.

Poklepała go po dłoni - ponownie zrobiła to tak, jakby był chorym dzieckiem potrzebującym pokrzepienia. - Jednym z ulubionych powiedzeń mojego męża było stwierdzenie, że nie ma na świecie obcych ludzi, a jedynie przyjaciele, z którymi wcześniej nie udało nam się nawiązać kontaktu. Do zobaczenia wkrótce. Jeszcze dłuższy Czas po tym, jak wyszła, wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła, całkowicie otumaniony jej ofertami. W jakim miejscu, do diabła, właściwie się znalazł? Niemal wszystko, co do tej pory go tu spotkało, wydawało mu się nierzeczywiste.

51

Nagle w jego umyśle zadźwięczało słowo „Brigadoon". Sam miał niejasne wrażenie, że było to magiczne miasto. Czy czytał o nim w książce, czy widział na jakimś filmie? Nie pamiętał. Pamiętał natomiast, że ludzie, którzy mieszkali w tym mieście, nie mogli już z niego uciec. Czy Edstown w Arkansas miało stać się jego prywatnym Brigadoon? Później tego samego dnia Serena zatrzymała się w drzwiach

s u lo

pokoju izolatki z bardzo mieszanymi uczuciami. Sam leżał na łóżku i wpatrywał się w telewizor ustawiony na stację nadającą przez całą dobę wiadomości. Wyglądał na człowieka zagubionego. - Panie Wallace?

a d n a c s

Zaskoczony, zwrócił się w jej stronę, po czym uśmiechnął lekko na powitanie.

- Panna Schaffer.

- Wcześniej nazywałeś mnie Sereną - przypomniała mu, wchodząc do pokoju.

- A ty mówiłaś do mnie Sam.

- To prawda. - Przysiadła na brzegu twardego krzesła ustawionego przy łóżku. - Podobno widziałeś się dzisiaj z moją mamą. - Tak. To niezwykła kobieta. I wyjątkowo urocza. - Trafnie to określiłeś - zapewniła go. - Ona jest urocza i z całą pewnością niezwykła. - Czy zawsze jest tak ufna wobec obcych?

52

Bacznie wpatrując się w jego twarz, Serena wolno potrząsnęła głową. - Nie jest naiwna, jeśli o to pytasz, choć rozumiem, czemu możesz myśleć inaczej. Tak naprawdę jest bardzo przenikliwym znawcą charakteru i nieustępliwą kobietą biznesu. Po prostu wyjątkowo szybko formułuje sądy na temat ludzi. - I nigdy nie została oszukana przez kogoś, kogo błyskawicznie obdarzyła zaufaniem?

s u lo

- O ile mi wiadomo - nigdy. W każdym razie w żadnej istotnej sprawie.

Potrząsnął głową wyraźnie zaszokowany.

- Trudno w to uwierzyć. Czy powiedziała ci, że zaoferowała mi

a d n a c s

pracę i mieszkanie?

Oczywiście, Marjorie poinformowała o tym Serenę, która w pierwszej chwili zareagowała przerażeniem. „Czyś postradała zmysły?!" - wykrzyknęła. „Zaproponowałaś całkiem obcemu mężczyźnie, by zamieszkał tuż pod twoim nosem?!" „Sereno, to bardzo miły człowiek potrzebujący naszej pomocy" odparła Marjorie ze spokojem. „Cóż bylibyśmy za ludźmi, gdybyśmy się odwrócili plecami do kogoś znajdującego się w tak ciężkiej sytuacji"? „A co, jeżeli się okaże, że to wcale nie jest taki znowu miły człowiek"? Marjorie jednak zbyła to pytanie machnięciem ręki wyrażającym jej niezachwianą wiarę w trafność własnych sądów, pozostawiając Serenę osamotnioną w jej niepokojach. 53

- Moja matka ma miękkie serce i jest wyjątkowo wielkoduszna po krótkim namyśle, oznajmiła Serena. - Człowiek, który próbowałby tego nadużyć, bardzo by mi się naraził. - Jeżeli miało być to marnie zawoalowane ostrzeżenie, chcę cię zapewnić, że w pełni pojąłem jego treść. - Mam nadzieję - odparła z chłodnym uśmiechem. - Rozumiem, że nie podzielasz skłonności swojej matki i nie jesteś równie szybka w ocenie ludzi.

s u lo

- Powiedzmy, że jestem nieco ostrożniejsza w okazywaniu zaufania.

Przyglądał się jej teraz równie bacznie, jak ona jemu parę chwil wcześniej.

a d n a c s

- To bardzo rozsądnie z twojej strony - oświadczył.

- A więc zamierzasz pracować w kafeterii - rzuciła, by jak najszybciej zmienić temat. - Czy masz jakąś wprawę w obsługiwaniu klientów restauracji?

Sam wzruszył ramionami.

- To chyba nie jest specjalnie skomplikowane? Serena mimowolnie zareagowała uśmiechem. Bardzo chciałaby zobaczyć jego pierwszy kontakt z tłumem w czasie lunchu wszystkich chcących jak najszybciej coś zjeść i wrócić do pracy. - Mama powiedziała mi, że jutro zostaniesz wypisany. Wiesz już o której godzinie? - Podobno przed południem.

54

- A więc przyjadę po ciebie. Czy chcesz, żebym ci coś przywiozła? W zdumieniu podniósł brwi. - Wiesz, że twoja mama zaoferowała mi mieszkanie w waszym domku gościnnym? - Oczywiście. Prawdopodobnie właśnie w tej chwili sprząta go i wietrzy. - I nie zgłaszasz żadnych zastrzeżeń?

s u lo

- Żadnych. Poza tym, mama już się zdeklarowała.

- I wciąż twierdzisz, że to ona jest tą najbardziej ufną osobą w rodzinie?

Serena zmarszczyła nos, ubawiona wyrazem jego twarzy.

a d n a c s

- Nie muszę mieć do ciebie pełnego zaufania, by jutro rano oferować ci pomoc. Nie znaczy to, że ci nie ufam, oczywiście dorzuciła spiesznie, na wypadek gdyby poczuł się urażony jej słowami. - Chcę jedynie powiedzieć...

Wybuchnął śmiechem. Ten dźwięk był tak nieoczekiwany -i tak przyjemny - że z wrażenia przerwała w pół zdania. - Doskonale wiem, co chcesz powiedzieć - zapewnił. -I nie ma powodu, byś mnie przepraszała. Bardzo cenię sobie twoją pomoc i mam nadzieję, że znajdę sposób, by pewnego dnia odwdzięczyć się tobie i twojej mamie za serdeczność, jaką mi okazujecie. - Ja wcale cię nie przepraszałam - wymamrotała sztywno. - To dobrze.

55

W tym momencie do izolatki weszła młoda kobieta w fartuchu we wzorki z pluszowych misiów, niosąca przykrytą tacę. - Obiad, panie Wallace. Sam bez entuzjazmu rzucił okiem na tacę. - Pewnie nie znajdę tam grubego steku? A może choćby lasagne? Z przepraszającym uśmiechem dziewczyna postawiła tacę na specjalnym stoliku.

s u lo

- Obawiam się, że nie. Tylko makaron z żółtym serem i zielonym groszkiem, a do tego galaretkę.

Spojrzenie, jakie w tym momencie posłał Serenie, rozbawiło ją. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że Sama specjalnie nie cieszy

a d n a c s

perspektywa podobnego obiadu.

- Jest tam jeszcze kukurydziana babeczka - dorzuciła gorączkowo młoda kobieta, jakby za wszelką cenę chciała mu sprawić przyjemność. - Podobno bardzo smaczna.

- W takim razie na pewno będzie mi smakować. Dziękuję. - Bardzo proszę - wyjąkała dziewczyna i zarumieniona wypadła z pokoju.

Serena nie sądziła, by w tym niewielkim szpitalu często trafiali się tacy pacjenci jak złotowłosy, niebieskooki Sam Wallace o promiennym uśmiechu. Dotarły do niej pogłoski, że wszystkie pielęgniarki walczą między sobą, która danego dnia przeprowadzi podstawowe badania. Dzisiaj Lu Wanda powiedziała Serenie na

56

korytarzu, że to jeden z najmilszych ludzi, jakimi kiedykolwiek się opiekowała. - Taki dowcipny i grzeczny - oznajmiła z zachwytem w głosie. Co za pech, że spotkało go podobne nieszczęście. W jego życiu musiało się wydarzyć coś strasznego, jeżeli taki przystojny, dobrze wykształcony mężczyzna znalazł się bez pracy i dachu nad głową. Bez nikogo, do kogo mógłby się zwrócić w potrzebie. - Może jest z natury samotnikiem - zasugerowała Serena. -

s u lo

Kimś, kto nie potrafi nigdzie dłużej zagrzać miejsca. Nie jest w stanie zbudować trwałego związku.

- Nie sądzę - odpowiedziała LuWanda w zamyśleniu. -

Widziałaś wyraz jego oczu? Według mnie, spotkała go jakaś tragedia -

a d n a c s

może śmierć osoby, którą bardzo kochał, czy coś równie okropnego. Ucieka od nieszczęśliwej miłości albo od tragicznych wspomnień. Jestem gotowa się założyć o całą moją tygodniówkę. Przypominając sobie tę rozmowę, Serena wpatrzyła się w oczy Sama. I znowu pierwszym słowem, które przyszło jej do głowy, gdy próbowała określić ich wyraz, było „zagubienie". Zanim Sam miał czas zastanowić się, czemu Serena siedzi w milczeniu i uparcie wpatruje mu się w oczy, ona podniosła się z krzesła. - Zostawiam cię z twoim przepysznym obiadem. - Jakże uroczo z twojej strony. Jego pozbawiony entuzjazmu ton sprawił, że znowu się roześmiała. 57

- A więc do zobaczenia jutro rano, Sam. Miała świadomość, że wpatruje się w jej plecy, gdy wychodziła jakby nie chciał, żeby zostawiała go samego. Biedny człowiek, pomyślała, musi się czuć bardzo samotny. I w tym momencie zdała sobie z irytacją sprawę, że zaczyna zachowywać się tak jak jej własna matka.

a d n a c s 58

s u lo

ROZDZIAŁ 4 Nazajutrz o dziesiątej rano Sam mógł już opuścić szpital. Wreszcie odstawiono go od kroplówki, przygotowano listę zaleceń i wydano niewielki zapas środków przeciwbólowych na wypadek, gdyby nadal nękały go migreny. Jedyną rzeczą, której mu teraz brakowało, było ubranie. Wciąż miał do dyspozycji jedynie szpitalną koszulę wiązaną na plecach. Przepraszającym tonem został

s u lo

poinformowany, że koszula i spodnie, w których go tu przywieziono, musiały zostać porozcinane, gdy przeprowadzano oględziny jego obrażeń. Ktoś spróbuje mu znaleźć jakąś piżamę, by mógł wyjść na ulicę.

a d n a c s

Zdążył się już bardzo rozczulić nad własnym losem, gdy do izolatki wkroczyła Serena, trzymając w rękach niebieskie, plastikowe torby.

- Przyniosłam ci trochę ubrań - oznajmiła bez wstępu. - Nie są najwytworniejsze na świecie, poza tym musiałam wybierać rozmiar na oko, ale póki nie kupisz sobie własnych rzeczy, myślę, że te ci się przydadzą.

Z niedowierzaniem wbił wzrok w stertę toreb, które bezceremonialnie rzuciła na łóżko. - Kupiłaś mi ubranie? Wzruszyła ramionami, zdecydowana, by nie robić wokół tego wielkiego szumu.

59

- Zaledwie parę rzeczy. Niemal wszystkie były na wyprzedaży. Wzięłam dwie pary butów w różnych rozmiarach. Mam nadzieję, że któreś będą pasować. Drugie zwrócę do sklepu. Sam poczuł się dziwnie wzruszony jej inicjatywą, a także zażenowanym wyrazem jej twarzy. - Dziękuję ci bardzo. - Pójdę napić się kawy, żebyś mógł się spokojnie ubrać powiedziała, umykając wzrokiem.

s u lo

- Nie zabierze mi to dużo czasu. Już nie mogę się doczekać, kiedy stąd wyjdę.

Wciąż w głębi ducha obawiał się, czy doktor Frank nie zmieni zdania i nie postanowi zatrzymać go w szpitalu. Sam nie wiedział

a d n a c s

dokładnie, gdzie popełnił błąd w czasie porannego badania, ale lekarz nie był zachwycony jego rezultatem. Wciąż uparcie pytał, czy Sama nie boli głowa - nie bolała - i czy jest pewien, że nie ma zaburzonej ostrości widzenia - nie miał. A potem chciał wiedzieć, czy Sam nie cierpi na żadne luki w pamięci. Sam spojrzał zatroskanemu, starszemu panu prosto w oczy, po czym skłamał bez mrugnięcia powieką. - Żadnych luk, panie doktorze.

I w zasadzie nawet nie było to kłamstwo, pomyślał gorzko. Nie cierpiał na żadne luki w pamięci, bo jego pamięć po prostu nie istniała. Nie wiedział, czy jego amnezja jest wynikiem urazu fizycznego czy emocjonalnego - może on po prostu podświadomie nie chciał pamiętać swojej przeszłości. Tak czy owak, bez względu na to, czy 60

doznał uszkodzenia mózgu, czy też był jedynie idealnym kandydatem na pacjenta szpitala psychiatrycznego, żadne wysiłki z jego strony nie pozwoliły mu wydobyć z mroku choćby drobnego szczegółu dotyczącego jego wcześniejszego życia. Najprawdopodobniej naprawdę kwalifikował się na oddział psychiatryczny. Bo przecież tylko ostatni czubek opuszczałby szpital, nie przyznając się nikomu, że ma aż tak poważny problem. Żeby uciec myślami od pytań, na które i tak nie umiał udzielić

s u lo

racjonalnej odpowiedzi, zajrzał do toreb przyniesionych przez Serenę. Znalazł bieliznę, skarpety, dwie pary klasycznych dżinsów, brązowy skórzany pasek, trzy podkoszulki w różnych kolorach, a także dwie koszule - jedną białą, drugą dżinsową. Poza tym opakowanie

a d n a c s

jednorazowych golarek, tubę kremu do golenia, szczoteczkę i pastę do zębów oraz grzebień. No i dwie pary tenisówek, o których wspominała Serena - rozmiar dziesięć i jedenaście. Jeżeli o niego chodzi - nie miał pojęcia, czy nosi ósemkę, czy czternastkę - rozmiar butów był dla niego równie zagadkowy, jak prawdziwe imię. Piętnaście minut później musiał przyznać, że Serena miała doskonałe oko. Włożył dżinsy, dżinsową koszulę i tenisówki rozmiar jedenaście. Spodnie rozmiar trzydzieści cztery były nieco luźne, ale zacisnął pasek. Koszula leżała jak ulał. Ze skupieniem wpatrywał się w siniak pozostawiony na ręku przez igłę kroplówki, gdy Serena zapukała do drzwi i weszła do pokoju. Obrzuciła go szybkim spojrzeniem, po czym zawyrokowała: - Widzę, że wiele się nie pomyliłam. 61

- Wszystko leży wprost idealnie. Możesz zwrócić tenisówki rozmiar dziesięć. Zapłacę ci za te ubrania najszybciej, jak będę mógł. - Nie ma pośpiechu - zapewniła go, znowu sprawiając wrażenie speszonej. - Najpierw musisz uregulować swoje szpitalne rachunki. I, prawdę mówiąc, byłoby mi miło, gdybyś przyjął te rzeczy w prezencie urodzinowym. - W prezencie urodzinowym? - Dzisiaj jest dwudziesty trzeci - oznajmiła z uśmiechem. Czyżbyś zapomniał?

s u lo

Dwudziesty trzeci czerwca. Data, którą rzucił na chybił trafił, gdy pielęgniarka zapytała o dzień jego urodzenia. Wówczas nawet nie wiedział, że właśnie jest czerwiec. Teraz żałował, że nie wybrał

a d n a c s

jakiejś grudniowej daty.

- Zapłacę za te ubrania - oświadczył z naciskiem. Serena wzruszyła jedynie ramionami.

- Powinnam była też pomyśleć o niewielkiej, podróżnej torbie. Trudno. Jakoś będziemy musieli sobie z poradzić z tymi pakunkami. Powiem Lu Wandzie, że jesteśmy gotowi do wyjścia. Sądzę, że będziesz musiał wyjechać stąd na wózku.

- Nie ma mowy. - Skrzywił się na samą myśl. - Może więc pozwolą ci wyjść o własnych siłach, jeżeli tak wolisz-rzuciła pospiesznie. Na szczęście LuWanda nie upierała się przy wózku. - Proszę na siebie uważać, panie Wallace - powiedziała, poklepując go po ramieniu. - A gdyby pojawiły się jakieś problemy, 62

proszę natychmiast zawiadomić doktora Franka. Zaburzenia równowagi, uporczywe bóle głowy, podwójne widzenie - cokolwiek w tym stylu - i od razu łapie pan za słuchawkę telefonu, zrozumiano? Ponieważ do tej pory nie pojawiła się większość tych dolegliwości, bez wahania zapewnił ją, że na pewno tak zrobi. LuWanda spojrzała na niego przeciągłym, surowym wzrokiem. - Zdrowia nie można lekceważyć. Żaden doktor panu nie pomoże, jeżeli nie będzie wiedział, co panu dolega.

s u lo

A więc być może wcale nie udało mu się wszystkich wywieść w pole równie skutecznie, jak sobie wyobrażał. Oczywiście, LuWanda nie miała pojęcia, na czym polegał jego problem, ale bez wątpienia podejrzewała, że on coś ukrywa.

a d n a c s

Odruchowo pochylił się i pocałował pielęgniarkę w miękki, pulchny policzek, ignorując protesty swoich nadwerężonych żeber. - Dziękuję za wszystko - mruknął pod nosem. Odwrócił się ku Serenie i wówczas spostrzegł, że ona przygląda mu się ze zmarszczonym czołem. - O co chodzi?

Potrząsnęła głową, po czym chwyciła plastikowe torby. - Będę cię mieć na oku, Samie Wallasie. Przypominała mu, że wciąż nie darzy go pełnym zaufaniem. Jej słowa powinny go zdeprymować - a tymczasem Sam uznał je za niezwykle intrygujące. Pierwszy rzut oka na dom Schafferów ponownie nasunął Samowi na myśl magiczne miasto - zbyt idealne, by było prawdziwe. 63

Zobaczył biały budynek z czarnymi okiennicami i frontowym gankiem, na którym stały duże, drewniane fotele na biegunach. Przed domem kwitło mnóstwo kwiatów. Pierzaste, białe obłoki sunęły leniwie po niewiarygodnie błękitnym niebie. Idealne tło dla krwawego horroru, pomyślał przewrotnie. Dwie życzliwe, pozornie dobroduszne kobiety mieszkające w domu jakby żywcem wyjętym z baśni, oferujące gościnę mężczyźnie, który stracił pamięć. W mgnieniu oka przebiegło mu przez głowę pół tuzina

s u lo

mrożących krew w żyłach scenariuszy zaczynających się właśnie w taki sposób. Czy w swoim poprzednim życiu był autorem horrorów, czy jedynie ich entuzjastą?

Serena wjechała na podjazd prowadzący do stojącego z boku

a d n a c s

domu garażu na dwa samochody. Znajdował się tam już mały,

japoński samochód, który prawdopodobnie należał do Marjorie. Sam zaczął ostrożnie wysiadać z niskiego, sportowego auta Sereny, czując ból w swoich nadwerężonych żebrach i słabych mięśniach. By się wyprostować, musiał ręką oprzeć się o samochód - przez moment miał wrażenie, że on i wszystko w garażu zaczęło nagle wirować. Serena przyglądała mu się uważnie sponad bagażnika. - Wszystko w porządku? - spytała. - W porządku - rzucił o wiele bardziej szorstko, niż zamierzał, ale do furii doprowadzała go świadomość, że ona widzi jego słabość. Serena uparła się, by nieść większość bagażu - jakby był inwalidą niezdolnym do udźwignięcia kilku ciuchów zapakowanych w plastikowe torby, pomyślał z irytacją. Usilnie starając się nie kuleć i 64

nie chwytać odruchowo za zwichnięty nadgarstek, podążył za Sereną i znalazł się na wyłożonej kostką dróżce. Domek zwany przez Marjorie gościnnym stał w miejscu niewidocznym z ulicy, więc dopiero teraz Sam po raz pierwszy mógł rzucić na niego okiem: był w takim samym stylu jak główny dom i miał maleńki ganek - akurat na tyle duży, by pomieścić jeden bujany fotel. Serena otworzyła drzwi, po czym wręczyła Samowi klucz. Wnętrze domku było równie schludne, jak jego fasada. Samowi nikt

s u lo

nie musiałby przypominać, że mieszkała tu starsza pani. Staromodne meble, bibeloty i mnóstwo koronkowych serwetek zdradzało to natychmiast. Czuł się jak słoń w składzie porcelany, nabrał więc pewności, że to wnętrze dalece odbiegało od stylu wnętrz, w których

a d n a c s

zwykł był przebywać. Niemniej czuł się tak szczęśliwy, że wyszedł ze szpitala, iż nie miał nic przeciwko dzieleniu mieszkania z koronkowymi serwetkami. - Miło tu - oznajmił.

- Babcia twierdziła, że „przytulnie". Jedna sypialnia, łazienka, kuchnia i ten salonik. Nie ma telefonu, ale jeżeli chciałbyś gdzieś zadzwonić, to możesz zawsze korzystać z aparatu u nas w domu. - Nie mam do kogo dzwonić. - Mama przygotowała czystą pościel i zapas żywności. Gdybyś czegoś jeszcze potrzebował, proś bez wahania. - Postaram się jak najszybciej odwdzięczyć tobie i twojej mamie - oznajmił, zwracając się w jej stronę. - Zapłacę za ubrania i jedzenie,

65

będę płacił czynsz; pokryję wszystkie wydatki, jakie poniosłyście z mojego powodu. - Porozmawiamy na ten temat, gdy już spłacisz rachunki wystawione przez szpital. Serena rzuciła stertę toreb na jeden z dwóch foteli, po czym spojrzała na Sama zwężonymi oczami. - Czy doktor Frank dał ci jakieś tabletki? - Tak, ale w tej chwili ich nie potrzebuję-oznajmił, starając się

s u lo

zignorować pulsujący ból w głowie, nadgarstku, klatce piersiowej - w całym ciele.

- Przyniosę ci szklankę wody. Ty w tym czasie poszukaj tabletek.

a d n a c s

Ton jej głosu nie zachęcał do dyskusji, Sam jednak postanowił spróbować.

- Naprawdę, nie sądzę...

- Sam - przerwała mu ostrym głosem. - Nie odzyskasz sił, o ile nie będziesz o siebie dbał. Jeżeli te tabletki pozwolą ci spokojnie wypoczywać przez następne kilka dni, powinieneś je zażywać. Serena wygłosiła te słowa tak zdecydowanym tonem, że uznał dalszą dyskusję za stratę czasu. - Dobrze. W takim razie połknę tabletkę. Jego nagła kapitulacja całkowicie ją zaskoczyła. - Świetnie - wykrztusiła po chwili i ruszyła w kierunku kuchni. Zaraz przyniosę wodę.

66

Sam nie miał ochoty stać samotnie w saloniku, podążył więc za nią, po drodze wyjmując z kieszeni spodni niewielkie opakowanie tabletek przeciwbólowych. Kuchnia, podobnie jak salonik, była mała i bardzo funkcjonalna - ani centymetra zbędnej powierzchni. Serena otworzyła jedną z szafek, wyjęła plastikowy kubek i napełniła wodą z kranu. Gdy się odwróciła i zobaczyła Sama tuż obok siebie, aż podskoczyła. Woda się rozprysnęła. - Nie słyszałam, kiedy wszedłeś - usprawiedliwiła się. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. - Znalazłeś te tabletki? W odpowiedzi otwarł dłoń i pokazał jej małą, żółtą pigułkę. Serena podała mu kubek. Sam połknął lekarstwo, popił połową wody, a potem sięgnął ponad ramieniem Sereny, by odstawić naczynie na szafkę. W przelocie jego ręka musnęła jej ramię i Serena zesztywniała. Sam się odsunął. Bliskość jej ciała sprawiała mu przyjemność, nie chciał jednak, by żałowała, że zaoferowała mu gościnę. - Zostawię cię, byś mógł się zadomowić - powiedziała, unikając jego wzroku. - Mama szykuje wielki lunch. Prosiła, żebym ci przekazała jej zaproszenie - będzie nam bardzo miło,jeżeli zechcesz się do nas przyłączyć. Gdybyś nie czuł się jednak na siłach, przyniesie ci jedzenie tutaj. Wszystko będzie gotowe na pierwszą, masz więc jeszcze trochę czasu, żeby wypocząć.

67

- Twoja mama nie musi dla mnie gotować. Powiedziałaś, że zaopatrzyła spiżarnię w tym domu. Ja przecież potrafię przygotować sobie coś do jedzenia. Przynajmniej podejrzewał, że potrafi. Co prawda, nie pamiętał, by kiedykolwiek gotował, ale przecież nie mogła to być szczególnie skomplikowana czynność. Serena niespodziewanie uśmiechnęła się ironicznie. - Ona jest w swoim żywiole. A poza tym i tak będziemy jadły

s u lo

lunch. Przygotowanie jednej porcji więcej nie stanowi żadnego problemu.

- W takim razie z największą przyjemnością do was dołączę. Dziękuję.

a d n a c s

- A więc do zobaczenia o pierwszej - rzuciła, wychodząc. Zniknęła, zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć. Biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, nie mógł mieć jej za złe, że czuła się niepewnie w jego towarzystwie. Nie rozumiał jedynie, czemu, pomimo rozlicznych zastrzeżeń, wciąż była dla niego taka miła. Marjorie tak bardzo przejmowała się przygotowaniami do lunchu, że w końcu Serena postanowiła zaprotestować. - Doprawdy, mamo, nie przesadzaj! Nie przychodzi do nas z wizytą dygnitarz z dalekiego kraju, a jedynie Sam Wallace, człowiek, o którym właściwie nic nie wiemy. - To nasz gość - oznajmiła jej matka w taki sposób, jakby to usprawiedliwiało wszystko. - Mam nadzieję, że będzie mu smakować moja pieczeń. 68

- Każdemu smakuje twoja pieczeń. Marjorie nagle z troską złapała się za policzek. - A jeżeli jest wegetarianinem? Zapomniałam go o to spytać. - Zapewniam cię, że nie jest wegetarianinem. - Skąd możesz to wiedzieć? - Bo gdy jeszcze był w szpitalu, słyszałam na własne uszy, jak głośno marzył o porządnym steku. Wegetarianie nie miewają podobnych fantazji.

s u lo

- Na deser przygotowałam jedynie tort czekoladowy. Może powinnam więc szybko zrobić sałatkę owocową, na wypadek gdyby się okazało, że nie lubi czekolady.

- Każdy normalny człowiek lubi czekoladę.

a d n a c s

- Twoja siostra nie lubi.

- Mówię o normalnych ludziach. Pamiętaj, że żadna normalna kobieta w wieku Kary nie porzuciłaby wszystkiego, na co pracowała przez lata, by czmychnąć do Nashville z niedoszłą gwiazdą muzyki country, facetem, którego nawet nie zna. Marjorie westchnęła głęboko.

- Doprawdy, Sereno, powinnaś skończyć z tym lekceważącym stosunkiem do Kary. Ostatecznie, to jej życie. Ma pełne prawo decydować, co chce z nim zrobić. - Jasne, wolałabym tylko, żebym ja nie musiała zmagać się z problemami, które beztrosko zostawiła tu za sobą. Z Maranem, gazetą i tym jej głupim psem.

69

Zwinięty w kącie kuchni Walter uniósł łeb i ziewnął leniwie, udowadniając swoją obojętność na notorycznie niepochlebne komentarze wygłaszane przez Serenę pod jego adresem. - Ależ, kochanie. Serena uniosła dłoń w przepraszającym geście. To nie wina jej matki, że Kara ruszyła na poszukiwania świętego Graala, chociaż to ostatecznie Marjorie namówiła ją, by przejęła gazetę. Serena po prostu czuła się ostatnio wyjątkowo przytłoczona wszystkimi obowiązkami,

s u lo

które tak niespodziewanie na nią spadły. A myśl o nieznajomym włóczędze, który za chwilę miał usiąść z nimi do lunchu, też nie działała na nią kojąco.

Wciąż niemal czuła dotknięcie ręki Sama na swoim ramieniu i

a d n a c s

na myśl o nim przechodził ją dziwny, wprawiający w niepokój dreszcz. Nie miała najmniejszego zamiaru iść w ślady swojej siostry i tracić głowy dla przystojnego nieznajomego. Wystarczy spojrzeć, do czego doprowadziło to Karę - wywróciła całe swoje życie do góry nogami, by jakiś facet mógł podążyć za swoimi marzeniami. Sam Wallace, co prawda, nie zamierzał zostać muzyczną gwiazdą przynajmniej jak na razie nic o tym nie było Serenie wiadomo - ale niewątpliwie czegoś poszukiwał. Lub przed czymś uciekał. Jej rozmyślania przerwało pukanie do kuchennych drzwi. W tym samym momencie zadźwięczał też dzwonek od frontu, oznajmiając przybycie kolejnego gościa. Serena i Marjorie spojrzały po sobie pytająco, w końcu jednak Serena zdecydowała: - Ty wpuść Sama, a ja otworzę frontowe drzwi. 70

Serena nie była szczególnie zdziwiona, gdy za drzwiami ujrzała komendanta Dana Meadowsa. Groźne spojrzenie nie mogło pozostawiać wątpliwości co do celu jego niespodziewanej wizyty. - Domyślam się, że nie wpadłeś do nas jedynie na lunch. - Powiedz mi, że pogłoski, które do mnie dotarły, są nieprawdziwe - oświadczył, ignorując jej żartobliwy ton. - To zależy od tego, co usłyszałeś. - Czy wraz z Marjorie pozwoliłyście Samowi Wallace'owi zamieszkać w waszym domku gościnnym?

s u lo

- Lepiej wejdź do środka - odparła, otwierając szerzej drzwi i w duchu szykując się na umoralniający wykład.

- A więc to prawda - zmierzając w stronę salonu, Dan

a d n a c s

nieustannie potrząsał głową. Serena jeszcze nie zdążyła dobrze zamknąć drzwi, gdy już rozpoczął swoją tyradę. - Sereno, nie mogę uwierzyć, że wpuściłyście tego człowieka do swojego domu. Nic o nim nie wiecie, poza tym, że ktoś pobił go do nieprzytomności i porzucił w rowie.

- Nie miał się gdzie podziać.

- Więc zabrałyście go do siebie. - Przejechał ręką po włosach, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Całkowicie nieznajomego faceta, beż żadnego dowodu tożsamości, bez grosza przy duszy, opowiadającego historyjkę nie trzymającą się kupy. - Czy masz jakieś podstawy, by sądzić, że nas oszukał? - Nie - przyznał niechętnie Dan. - Ale nie mam też najmniejszego dowodu na to, że mówi prawdę. Nikt w okolicy nie 71

widział opisanej przez niego furgonetki, poza tym nie mogę zdobyć żadnych informacji na temat niejakiego Sama Wallace'a. - To chyba dobrze, prawda? Znaczy, że nie był notowany. - Przynajmniej na razie nic mi o tym nie wiadomo. Ponieważ podał nam jedynie nazwisko, nie mamy wielu punktów zaczepienia. - A co by pana usatysfakcjonowało, komendancie? Odciski palców? Próbki krwi? Serena i Dan odwrócili się na te słowa. W drzwiach kuchni stał

s u lo

Sam z Marjorie u boku. Marjorie wyglądała na zażenowaną, Sam przybrał nonszalancki wyraz twarzy.

- Na początek wystarczyłyby próbki krwi - wycedził Dan, zupełnie nie zdeprymowany faktem, że Sam słyszał jego przemowę.

a d n a c s

W tym momencie Marjorie postanowiła interweniować.

- Nie wierzę własnym uszom, Danie Meadows. Od kiedy to ofiarę rozboju traktuje się jak przestępcę? Powinieneś zajmować się poszukiwaniem tych bandytów, którzy pobili Sama, a nie zastraszaniem go.

Swoją reprymendą Marjorie osiągnęła to, czego nie osiągnął Sam swoim sarkazmem. Nagle Dan wyraźnie poczuł się zawstydzony. - Chciałem jedynie powiedzieć, że pewne elementy opowieści tego człowieka nie układają się w spójną całość. Nie powiedział nam też, kim jest i skąd pochodzi. Jak więc mamy mieć pewność, że można mu ufać?

72

- Chcesz powiedzieć, że jego obrażenia były sfingowane? oburzyła się Marjorie. - Doktor Frank zapewne nie posiadałby się ze zdumienia. - Oczywiście, że nie były sfingowane. To oczywiste, że został pobity. Mimo to... - I w tym właśnie rzecz. - Marjorie zdecydowała się zakończyć dyskusję. - Czy zostaniesz u nas na lunchu? - Cóż,ja...

s u lo

- Sereno, przygotuj jeszcze jedno nakrycie. Dan zje z nami. Oczywiście pod warunkiem, że będzie miły dla naszego drugiego gościa.

Serena nie mogła się powstrzymać od uśmiechu na widok miny

a d n a c s

Dana. Nie zamierzał u nich zostawać, ale wcale się nie zdziwiła, że Marjorie nie dała mu żadnego wyboru. Jej matka potrafiła najbardziej męskiego macho zamienić w potulnego chłopczyka.

73

ROZDZIAŁ 5 Jak przewidywała Serena, Dan dotrzymał słowa, jednak nie przepuścił także żadnej okazji, by zasypywać Sama gradem pytań oczywiście jak najbardziej kordialnym tonem. Marjorie nie pozwoliłaby na nic innego. - Powiedziałeś, że przemierzałeś nasze okolice w poszukiwaniu pracy, gdy ci bandyci zaoferowali ci podwiezienie. Gdzie pracowałeś przedtem?

s u lo

Nie podnosząc wzroku znad talerza i nie przestając kroić swojego kawałka pieczeni, Sam odparł:

a d n a c s

- Tu i ówdzie. Ostatnio w Oklahomie.

- Tak. A w jakim mieście w Oklahomie?

- W Tulsa. Sereno, czy mogłabyś mi podać sól? Podając mu solniczkę, Serena przelotnie musnęła palce Sama. Były zimne. Zaczęła się zastanawiać, czy on wciąż odczuwa bóle. Jeżeli tak, świetnie się maskował.

Dan nie odrywał wzroku od twarzy drugiego mężczyzny. - A zanim dotarłeś do Tulsa? W jakich stronach dorastałeś? - Wciąż się gdzieś przeprowadzałem, dlatego nie ma miejsca, które mógłbym nazwać domem. Pani Schaffer, ta pieczeń jest fantastyczna. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jadłem coś równie przepysznego. Marjorie rozpromieniła się, słysząc ten komplement.

74

- Dziękuję. Cieszę się, że ci smakuje. Dan jednak nie dał się tak łatwo zniechęcić. - A więc, Sam, jakiego typu prace najchętniej podejmowałeś? Masz teraz - ile lat? - trzydzieści dwa, trzydzieści trzy? - Trzydzieści jeden. - Musiałeś więc mieć wiele ciekawych przygód, przez tak wiele lat żyjąc w drodze. Może opowiedziałbyś nam o kilku z nich. - Dan! - W głosie Marjorie zabrzmiała ostrzegawcza nuta. W

s u lo

odpowiedzi poczęstował ją pełnym niewinności uśmiechem.

- Tylko staram się nawiązać towarzyską rozmowę, proszę pani. - Nie chciałbym zanudzać nikogo opowieściami o moim życiu odparł Sam z miną równie niewinną, jak mina Dana. - Twoje życie,

a d n a c s

Dan, wydaje się o wiele barwniejsze. Słyszałem, na przykład, że ostatnio mieliście tu serię włamań. Czy śledztwo w tej sprawie posunęło się naprzód?

Serena zaśmiała się w duchu na widok twarzy Dana. Uwaga Sama ugodziła w profesjonalną dumę komendanta, który odparł sztywno:

- Nie. Jak do tej pory nie poczyniliśmy znacznych postępów. W tej chwili badam kilka obiecujących tropów i bacznie przyglądam się każdemu, kto wzbudza podejrzenia. - Dan, nie zaczynaj znowu - ostrzegła Marjorie. Posłał jej krzywy uśmieszek. By mieć pewność, że reszta posiłku będzie przebiegać w miłym nastroju, Marjorie postanowiła sama pokierować rozmową. Skoncentrowała się na życiu miasteczka. Sam, 75

oczywiście, nie mógł wiele wnieść do dyskusji, ale Marjorie już się postarała, by nie czuł się odsunięty na margines. Zanim skończyli drugie danie, Sam zapewne byłby w stanie zdać test ze znajomości Edstown. Serena nie odzywała się wiele. Nie mogła się natomiast powstrzymać od ciągłego obserwowania Sama. Bacznie śledziła wyraz jego twarzy. Starała się robić to dyskretnie, patrzyła na niego spod rzęs, udając jednocześnie, że koncentruje się jedynie na jedzeniu,

s u lo

ale nie potrafiła na dłużej oderwać od niego wzroku.

Może dlatego, że zawsze fascynowały ją zagadki - a Sam bez wątpienia był jedną, wielką zagadką. Wszystko, co udało jej się zaobserwować, zdawało się przeczyć jego słowom. Młody,

a d n a c s

przystojny, niewątpliwie dobrze wykształcony Sam Wallace, ze swoimi zadbanymi dłońmi i inteligentnym, zagubionym spojrzeniem zupełnie nie pasował do obrazu bezdomnego trampa. Dlatego trudno jej było winić Dana za jego podejrzliwość. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że Sam nie wyjawił im wielu rzeczy. Serena chciałaby wiedzieć o nim więcej. Usiłowała wmówić sobie, że to dlatego, by móc mu w pełni zaufać, jednak w głębi duszy wiedziała, że jej ciekawość powodowana jest czymś ponad to. Sam uniósł wzrok znad talerza i ich spojrzenia się spotkały. Serenę nagle ogarnęło nieprzyjemne przekonanie, że z jej twarzy Sam jest w stanie wyczytać jej myśli. Natomiast jego odczucia wciąż stanowiły dla niej tajemnicę.

76

- Czy wszyscy są już gotowi na deser? - Pytanie Marjorie zburzyło tę szczególną chwilę, odwracając uwagę Sama od Sereny. Serena opadła na oparcie krzesła, dziwnie rozstrojona. W tym mężczyźnie było niewątpliwie coś niepokojącego. Sam zdawał sobie sprawę, że Serena bacznie mu się przygląda. Próbowała robić to dyskretnie, jednak wyraźnie czuł na sobie jej spojrzenie. Dan Meadows również nie spuszczał z niego wzroku. Jedynie Marjorie nie patrzyła na niego tak, jakby w każdej chwili

s u lo

obawiała się, że bez skrupułów zwędzi srebrne sztućce, jeżeli tylko zostanie spuszczony z oka.

Nie było to miłe przeżycie. Ale niewątpliwie interesujące. A do tego jedzenie było rzeczywiście najlepsze ze wszystkich, jakie

a d n a c s

kosztował w życiu, albo po prostu tak fantastycznie smakowało w porównaniu ze szpitalną dietą.

Na początku lunchu przyłapał się na zastanawianiu, czy Serenę łączy coś z komendantem policji. Niewątpliwie byli dobrymi przyjaciółmi, zachowywali się wobec siebie bardzo swobodnie. Wkrótce jednak zadecydował, że nie byli kochankami. Wyczuwało się ich wzajemną sympatię, ale ani odrobiny tego szczególnego, erotycznego iskrzenia. Niektórym mogłoby się wydać zabawne, że facet cierpiący na problemy z głową analizuje umysłowość innych osób, pomyślał, uśmiechając się krzywo do siebie.

77

Jego czarny humor zniknął natychmiast, gdy Marjorie wkroczyła do jadalni z wielkim czekoladowym tortem przystrojonym małymi, płonącymi świeczkami. - Serena powiedziała mi, że dziś są twoje urodziny - oznajmiła, stawiając przed nim ciasto. - Mam nadzieję, że lubisz czekoladę. Zakłopotany i speszony, Sam odchrząknął głośno. - Och, tak, oczywiście, przepadam za czekoladą. Ale naprawdę nie trzeba było sobie zadawać tak wiele trudu.

s u lo

Roześmiała się, najwyraźniej zadowolona, że zdołała go zaskoczyć.

- Bzdura. Każdemu należy się tort urodzinowy. Teraz pomyśl sobie jakieś życzenie i zdmuchnij świeczki.

a d n a c s

Czując na sobie ostre, przenikliwe spojrzenie Dana, Sam wciągnął tyle powietrza, na ile tylko pozwalały jego uszkodzone żebra, po czym szybko zgasił świeczki.

- Och, przed zdmuchnięciem świeczek powinniśmy byli zaśpiewać „Happy Birthday" - zatroskała się Marjorie. Sam potrząsnął głową z taką mocą, że znów poczuł w czaszce rozsadzający ból.

- To naprawdę zupełnie zbyteczne. Naprawdę. Serena ulitowała się nad nim. - Daj spokój, mamo. Chcesz go wprawić w taką konsternację, że z powrotem wyląduje w szpitalu? Spróbujmy wreszcie tego tortu. Sam nie chciał zachować się nieelegancko, jednak po deserze

78

wyjaśnił szczerze, że rozbolała go głowa. Marjorie bardzo się zatroskała, on jednak zdołał ją przekonać, że parę tabletek przeciwbólowych i kilka godzin odpoczynku zdziałają cuda. - Komendancie - zwrócił się w stronę Dana - bardzo mi było przyjemnie. Dan miał taką minę, jakby miał zamiar się żachnąć, jednak ostrzegawcze spojrzenie Marjorie natychmiast przywołało go do porządku.

s u lo

- Tak, no, cóż... dbaj o swoją głowę. A gdybym mógł cokolwiek dla ciebie zrobić, nie wahaj się mnie zawiadomić. Serena i Marjorie świetnie wiedzą, jak się ze mną skontaktować. O każdej porze dnia i nocy - dorzucił znaczącym tonem. - Jeden telefon od którejkolwiek z

a d n a c s

nich, a natychmiast się tu znajdę. Bezzwłocznie.

Sam niemal wybuchnął śmiechem, słysząc tę jawną groźbę. Ostatecznie tylko kiwnął obolałą głową, podziękował Marjorie za lunch i wyszedł. Nie miał wątpliwości, że gdy tylko znajdzie się za drzwiami, Dan zacznie straszyć obie kobiety ewentualnymi konsekwencjami przyjęcia obcego do domu, jednak nie czuł się na siłach, by zostać i się bronić.

Gdy wchodził do domku gościnnego, zaczął się zastanawiać, jak długo będzie w stanie żyć w taki sposób. Kilka dni? Tygodni? Miesięcy? Jak długo zdoła udawać, że wszystko z nim w porządku, że tak zawsze wyglądało jego życie? Trzy tygodnie, postanowił, kładąc się na łóżku. To dość dużo czasu, by samodzielnie wyleczyć się z ewentualnego urazu, 79

odpowiedzialnego za jego amnezję. Jeżeli pamięć mu nie wróci, będzie musiał coś z tym zrobić. Nie może nadużywać zaufania tych porządnych ludzi przez dłuższy czas. Teraz jednak przede wszystkim potrzebował odpoczynku. I może jeszcze tabletki przeciwbólowej. Mały parking przy „Rainbow Cafe" był zawsze zapełniony w godzinach lunchu. Nic więc dziwnego, że gdy Serena zjawiła się tam w poniedziałkowe południe, musiała okrążyć parking dwa razy, zanim

s u lo

zwolniło się miejsce. W ten sposób spóźniła się pięć minut na

spotkanie z Marvinem Frieze'em, redaktorem naczelnym jej gazety. Ona osobiście wolałaby spotkać się z nim w zupełnie innym miejscu, Marvin jednak nie dał jej wyboru - po prostu zostawił wiadomość

a d n a c s

sekretarce w kancelarii adwokackiej, że o tej godzinie będzie w „Rainbow Cafe" i że jeśli Serena chce się z nim zobaczyć, ma się tam pofatygować, a wówczas porozmawiają.

Jak o tym świadczył całkowicie zapchany parking, kafeterię wypełniał tłum wiernych bywalców, tak więc niemal wszystkie stoliki były zajęte. Serena znała większość klientów lokalu matki, nie spostrzegła jednak wśród nich śnieżnobiałej głowy Marvina. Wciąż jeszcze pełna nadziei, że Marvin nie wystawi jej ponownie do wiatru, podeszła do wysokiej, chudej, żującej gumę kelnerki po sześćdziesiątce. - Witaj, Justine. Miałam się tu spotkać z Marvinem. Nie widziałaś go przypadkiem?

80

- Nie. Ale na twoim miejscu wpadłabym do baru „U Gaylorda". Serena skrzywiła się na tę ironiczną aluzję do pogłębiającego się nałogu Marvina. Zdaje się, że wszyscy w mieście nie rozprawiali już o niczym innym. - Skieruj go do mojego stolika, gdy się pojawi, dobrze? - Jasne - odparła Justine, głośno strzelając gumą. Wymieniając po drodze powitania ze znajomymi, Serena dotarła do jednego z niewielu wolnych stolików. Gdy już usiadła, położyła torebkę na

s u lo

stojącym obok krześle i spostrzegła matkę zapracowaną przy kasie ustawionej obok wyjściowych drzwi. Pomachały do siebie, jednak Marjorie była w tym momencie zbyt zajęta, by się przysiąść do córki. Od chwili gdy dwójka jej pracowników nieoczekiwanie odeszła,

a d n a c s

wszyscy w kafeterii musieli pracować na zwiększonych obrotach. Nic więc dziwnego, że zdesperowana Marjorie chętnie oferowała zatrudnienie każdemu chętnemu-

Ledwo ta myśl przebiegła Serenie przez głowę, a już przy jej stoliku pojawił się Sam Wallace, wyglądem przypominający raczej zawodowego boksera niż kelnera. Jego niewątpliwie przystojna twarz wciąż była lekko opuchnięta i pokryta siniakami. Niewielki kawałek gazy na prawej skroni przysłaniał szwy, zaś specjalny, usztywniający mankiet zapinany na przylepce ochraniał zwichnięty nadgarstek. - Co mógłbym podać pani do picia, panno Schaffer? - zapytał Sam z uśmiechem. Na jego widok Serena tak oniemiała z wrażenia, że zareagowała dopiero po dłuższej chwili. W żadnym razie nie spodziewała się go tu 81

ujrzeć - zaledwie dwadzieścia cztery godziny po wyjściu ze szpitala. Sam musiał przyjechać do kafeterii razem z Marjorie, co najmniej godzinę po wyjściu Sereny z domu. Teraz Serena założyłaby się o każde pieniądze, że fizyczny wysiłek dawał mu się już porządnie we znaki. Może on rzeczywiście był szczery, gdy twierdził, że zamierza spłacić wszystkie swoje długi. Przecież nikt nie mógłby mieć do niego pretensji, gdyby przez kilka następnych dni jeszcze wypoczywał i

s u lo

dochodził do siebie. Na Boga, ten facet wciąż wyglądał tak, jakby pierwszy lepszy podmuch wiatru mógł go zwalić z nóg. - Co ty tu robisz?

- Pracuję - odparł, unosząc w zdziwieniu brwi.

a d n a c s

- Chciałam zapytać, co ty tu robisz dzisiejszego dnia? Jestem pewna, że doktor Frank nie wyraziłby zgody, byś tak szybko podjął pracę.

Sam wzruszył ramionami.

- Nie konsultowałem swojej decyzji z doktorem Frankiem. Sam wiem, na co mnie stać, a twoja mama niewątpliwie przychyla się do tego poglądu, bo pozwoliła mi rozpocząć pracę od zaraz, gdy tylko ją o to poprosiłem. Marjorie osiągnęła taki stopień desperacji, że w obecnej sytuacji zatrudniłaby nawet tresowaną małpę, pomyślała Serena, rozglądając się po przepełnionej kafeterii. Justine i Shameka, druga kelnerka, robiły już, co mogły.

82

- Uważaj tylko, żebyś nie przeholował. Doznałeś urazu głowy. Nie wspominając o pozostałych. - Dzięki za troskę, ale na pewno sobie poradzę. Czy teraz mogę ci zaproponować coś do picia? A może chciałabyś już zamówić lunch? Inni klienci się niecierpliwią. Serena spostrzegła w tym momencie, że Sam nie ma w ręku żadnego notesu. - Nie potrzebujesz bloczku zamówień?

s u lo

- Nie - odpowiedział z taką miną, jakby w duchu coś go szczerze ubawiło. - Okazuje się, że mam niemal fotograficzną pamięć, gdy chodzi o zamówienia. - Och, cóż... to wspaniale.

a d n a c s

- Hej, Sam! Możesz przynieść tu jeszcze kawy? - zawołał ktoś siedzący przy pobliskim stoliku.

- Sereno? - przynaglił ją, dając znać podniesieniem ręki spragnionemu klientowi, że go usłyszał.

- Na razie poproszę o wodę z lodem. Czekam na kogoś. Zamówię lunch, gdy ten ktoś już się pojawi.

Sam skinął głową i natychmiast odszedł. Rozniósł dodatkowe porcje kawy do kilku stolików, po czym postawił szklankę z wodą przed Sereną. - Narzeczony coś się spóźnia - zauważył, wskazując głową na puste krzesło po drugiej stronie stolika. - Mój pracownik, którego oczekuję, ma sześćdziesiąt pięć lat i cierpi na chroniczny brak wyczucia czasu, co oznacza, że zawsze się 83

spóźnia - oświadczyła, zastanawiając się natychmiast, czemu w ogóle się tłumaczy. - Daj mi znać, gdy już będziesz chciała coś zamówić powiedział z szerokim uśmiechem, po czym odszedł do innego stolika. Czekając na Marvina, Serena obserwowała Sama przy pracy. Ewidentnie nie miał wprawy w pracy kelnera, jednak brak umiejętności nadrabiał zapałem. Pomimo swojego stanu fizycznego,

s u lo

ani na moment nie zwalniał tempa. I chociaż był w miasteczku obcym przybyszem, swobodnie gawędził ze wszystkimi klientami. Każdy zwracał uwagę na jego sińce - to oczywiste - ale najwyraźniej ludzie go akceptowali; ostatecznie niemal wszyscy w miasteczku słyszeli o

a d n a c s

nieszczęsnym trampie pobitym, obrabowanym i porzuconym w rowie przylegającym do posesji Sereny. A ponieważ wszyscy wiedzieli też o charytatywnym zacięciu Marjorie, nikt nie wydawał się zdziwiony faktem, że Sam pracuje w jej kafeterii.

Edstown słynęło z tego, że chętnie przygarniało ekscentryków i indywidualistów, pomyślała Serena. A Sam Wallace niewątpliwie zaliczał się do obu tych kategorii.

Po dwudziestu minutach i dwóch szklankach wody, Serena w końcu zrozumiała, że Marvin znowu się nie pojawi. - Chyba coś zatrzymało twojego pracownika - skomentował Sam, ponownie napełniając jej szklankę wodą. - Wkrótce będzie to już mój ekspracownik - mruknęła Serena, ostatecznie godząc się z nieuniknionym. Musi w końcu zwolnić 84

Marvina, oczywiście, jeżeli kiedykolwiek uda się jej z nim spotkać i mu to oznajmić. - A jakie stanowisko zajmuje ten twój kandydat na ekspracownika? - Redaktora naczelnego „Evening Star", lokalnej gazety znajdującej się w posiadaniu naszej rodziny od paru pokoleń. Mnie przypadło w udziale szczęście kierowania nią przez ostatnie sześć miesięcy. Teraz wygląda na to, że muszę znaleźć nowego naczelnego.

s u lo

- Przykro mi. Czy jesteś już gotowa zamówić coś do jedzenia? - Prawdę mówiąc, umieram z głodu. Poproszę o kanapkę z indykiem i sałatkę owocową.

- Doskonały wybór, madame. Przynoszę natychmiast. Godzina

a d n a c s

lunchu zbliżała się ku końcowi, wykorzystując więc zmniejszenie ruchu w kafeterii, Marjorie zostawiła kasę pod pieczą Justine, sama zaś podeszła do stolika Sereny i opadła na wolne krzesło. - Justine powiedziała mi, że czekałaś na Marvina. - Wystawił mnie do wiatru.

- Być może w redakcji rozpętało się piekło i Marvin nie mógł się wyrwać - zasugerowała Marjorie zatroskanym głosem. - Bardziej prawdopodobne, że postanowił wpaść na jednego dla zaostrzenia apetytu i po drodze kompletnie zapomniał o naszym spotkaniu. Wzdychając głęboko, Marjorie pokiwała smętnie głową. - Obawiam się, że to niewykluczone, - Będę musiała go zwolnić, mamo. 85

- Och, Sereno! Czy nie możesz dać mu jeszcze jednej szansy? - Ile szans mam mu jeszcze zaoferować? Tuzin? Sto? A może powinnam zaczekać, aż doprowadzi gazetę pradziadka do kompletnego bankructwa? Bo musisz wiedzieć, że już w tej chwili jesteśmy o włos od katastrofy. - Czy rzeczywiście sytuacja jest aż tak poważna? Serena nie widziała powodu, dla którego miałaby osładzać tę gorzką prawdę.

s u lo

- Bardzo poważna. Wpływy z reklam spadły niemal do zera, a ponieważ Marvin ewidentnie przestał interesować się pracą, nasza gazeta zatraciła swój wyraz. Riley próbował przejąć część

obowiązków Marvina, a ma przecież inne zadania. Nie należy też przy

a d n a c s

tym zapominać, że - jak dobrze wiesz - Riley nie należy do ludzi ceniących rutynę i regularne godziny pracy. Ostatecznie, udziela się w naszej gazecie tylko po to, by móc sobie pozwolić na hołdowanie swojej pisarskiej pasji.

- Myślisz, że kiedykolwiek ukończy tę powieść, której poświęcił już tak wiele lat?

Serena wzruszyła ramionami.

- Kto wie? W każdym razie to dla niego idealna wymówka, by nie podejmować żadnych dodatkowych obowiązków. Zaproponowałam mu posadę naczelnego redaktora - niewątpliwie nadaje się na to stanowisko, pomimo swoich słabostek - ale nawet nie chciał o tym słyszeć. - A Lindsey? Jest przecież z wykształcenia dziennikarką. 86

- Tak. I doskonałą reporterką. Prawdę mówiąc, zbyt dobrą jak na tak małą gazetę. Powinna się zatrudnić w jakimś ogólnonarodowym dzienniku i szybko piąć się po szczeblach kariery. Jednak jeszcze nie dorosła do tego, by kierować redakcją i zajmować się wszystkimi administracyjnymi problemami. Jest zbyt młoda, impulsywna, nazbyt niecierpliwa, by unieść ciężar całej papierkowej roboty. Poza tą dwójką, mam jeszcze do dyspozycji chłopaka z miejscowego college'u, który redaguje dla nas wiadomości sportowe, i emerytowaną

s u lo

nauczycielkę opracowującą cotygodniowy dodatek kulinarny. Sama więc widzisz, że poza Rileyem w zespole nie ma nikogo, kto mógłby objąć funkcję redaktora naczelnego. Co oznacza, że będę zmuszona zatrudnić kogoś z zewnątrz.

a d n a c s

- W takim razie postępuj, jak uważasz za stosowne - oznajmiła Marjorie stanowczym głosem. - Bardzo lubię Marvina, jednak nie możemy pozwolić, by doprowadził do ruiny nasze rodzinne dziedzictwo.

Marjorie zawsze uderzała w górnolotny ton, gdy mówiła o gazecie.

Chwilę później Sam postawił przed Sereną lunch. - Czy mógłbym podać ci coś jeszcze? Serena przyjrzała się uważnie cieniom pod jego oczami. - Myślę, że przede wszystkim powinieneś odpocząć. Za bardzo się dziś forsujesz. - Serena ma rację. Najgorszy czas już za nami. Justine, Shameka i ja poradzimy sobie teraz bez najmniejszego problemu. Wspaniale się 87

spisałeś w pierwszym dniu pracy, jednak w tej chwili powinieneś się zrelaksować i odpoczywać do chwili, aż będę mogła odwieźć cię do domu. Ledwo Marjorie wygłosiła te słowa, a mężczyzna siedzący przy sąsiednim stole skinął na Sama. - Placek kokosowy, dobrze? - zadysponował. Sam skinął mu głową, po czym uśmiechnął się radośnie do obu kobiet.

s u lo

- Odpocznę później. Teraz muszę podać deser. Serena spojrzała gniewnie na matkę.

- Doprawdy, nie powinnaś go zabierać dziś do pracy. To dla niego zbyt wcześnie. Na pewno nie czuje się najlepiej.

a d n a c s

- Patrząc na niego, trudno to zgadnąć. Od rana ani na moment nie zwolnił tempa.

- Mamo, on jeszcze wczoraj był w szpitalu z powodu wstrząsu mózgu, połamanych żeber i zwichniętego nadgarstka. To, że dzisiaj pracuje, zakrawa na absurd. Przed podjęciem jakiegokolwiek zajęcia, powinien odpoczywać przez kilka ładnych dni. - To samo powiedziałam mu dziś rano. On zaś oznajmił mi, że jest już zmęczony leżeniem w łóżku i nicnierobieniem, a na dodatek zależy mu na jak najszybszym spłaceniu długów. - A jeżeli zasłabnie w czasie pracy? Czy choć przez chwilę pomyślałaś, że w tych okolicznościach miałby pełne prawo domagać się od ciebie odszkodowania?

88

- Po pierwsze, na pewno nie zasłabnę. Po drugie, nigdy nie podałbym twojej mamy do sądu, nawet gdyby jakimś cudem coś podobnego mi się przydarzyło. Serena odwróciła się w stronę Sama ze zmarszczonym czołem, usiłując ukryć zakłopotanie. - Tak czy owak, sądzę, że dziś się przemęczasz. - Ja natomiast dziękuję ci za troskę-odparł zdecydowanym tonem, dającym jasno do zrozumienia, że jakakolwiek dalsza dyskusja jest bezprzedmiotowa.

s u lo

Wypowiedziawszy te słowa, natychmiast podszedł do innego stolika. Serena westchnęła ciężko, odsuwając od siebie niemal całkiem opróżniony talerz.

a d n a c s

- Dobrze. Poddaję się - oznajmiła.

- Nie przejmuj się Samem, kochanie. Już ja przypilnuję, żeby się nie przepracował.

Serena wykonała gest, który miał świadczyć o jej obojętności. - A czemu miałabym się przejmować tym człowiekiem? Ostatecznie, mam dość własnych problemów na głowie. Och, i za dwadzieścia minut jestem umówiona na spotkanie z klientem, więc już najwyższy czas, żebym się zbierała. - Czy zamierzasz jeszcze dziś porozmawiać z Marvinem? Serena skrzywiła się. - To zależy od tego, czy zdołam się z nim skontaktować i czy Marvin będzie na tyle trzeźwy, by zrozumieć, co do niego mówię.

89

- Kochanie, doskonale zdaję sobie sprawę, że nie będzie to dla ciebie łatwe. Jeżeli jednak jest to nieuniknione, by ocalić gazetę, nie wahaj się. - Oczywiście. - Postaraj się tylko zachować delikatnie, dobrze? Zachowaj się jak współczujący przyjaciel, a nie jak surowy sędzia. Serena ostatkiem woli opanowała rozdrażnienie. - Obawiam się, że Marvin może nie widzieć we mnie przyjaciela

s u lo

w chwili, gdy będę chciała zwolnić go z pracy, mamo. Niemniej, zrobię co w mojej mocy.

Wyjeżdżając z parkingu, Serena wciąż analizowała w myślach ostatnie słowa matki. Ostatecznie już próbowała być serdeczną

a d n a c s

przyjaciółką Marvina, jednak ta strategia nie odniosła żadnego skutku. Nie działały na niego ani dobre rady, ani pobłażanie czy wyrozumiałość. A więc w końcu będzie musiała przyjąć na siebie rolę, której on do tej pory jej odmawiał - rolę szefa.

90

ROZDZIAŁ 6 Gdy Serena miewała kłopoty z zaśnięciem, wówczas często spacerowała po ogrodzie w nadziei, że nocne odgłosy i aromaty ukoją jej nerwy. I choć tym razem wątpiła w skuteczność owej terapii, wyszła jednak na zewnątrz, ubrana zaledwie w koszulkę i szorty, z kubkiem ziołowej herbaty w dłoni. Gdy tylko znalazła się w ogrodzie, skierowała swe kroki ku huśtawce zawieszonej na skraju hołubionego

s u lo

przez jej matkę rosarium. W ciepłe noce najchętniej siadywała właśnie tam. Dziś jednak ktoś już zajął jej miejsce.

- A więc znów mnie pani znalazła, panno Schaffer - usłyszała

a d n a c s

głos Sama dochodzący spod osłaniającej huśtawkę markizy.

Jej puls zaczął nagle galopować - jak zwykle w obecności tego mężczyzny, Tłumaczyła sobie, że to normalna reakcja na tajemniczego nieznajomego, w głębi duszy wiedziała jednak, że to coś więcej. Oszukiwałaby się, gdyby próbowała zaprzeczać, że Sam bardzo ją pociągał - a Serena zawsze starała się być wobec siebie samej brutalnie szczera. Na dalszą metę to o wiele rozsądniejsza taktyka niż życie w ułudzie.

Starała się przybrać nonszalancki ton. - Przynajmniej teraz jesteś przytomny. Co tutaj robisz? - Nie mogłem zasnąć. Wyszedłem zaczerpnąć świeżego powietrza. A ty? - Tak samo - przyznała.

91

Przesunął się na jeden koniec huśtawki i wskazał dłonią wolne miejsce. - Wystarczy miejsca dla dwojga. Boisz się mnie? - dodał, widząc, że się waha By pokazać mu, jak niedorzeczne są jego przypuszczenia, usiadła obok niego, ostrożnie balansując kubkiem herbaty. - Bardzo tu przyjemnie - powiedział. - Przepięknie pachną te róże.

s u lo

- Mama się nimi zajmuje. To jej hobby. - A ty, Sereno, masz jakieś hobby?

- Ostatnio nie mam na nic czasu. Gdy jednak znajduję wolną chwilę, najchętniej czytam. A ty?

a d n a c s

Wzruszył ramionami.

- Moje hobby to wspinaczka górska. Udział w rajdach samochodowych. Skoki spadochronowe. Poszukiwanie złota. Rodeo. Założyłaby się o kubek herbaty, którą właśnie trzymała w dłoni, że wymyśla odpowiedzi na poczekaniu. Żartowanie z niej musiało mu sprawiać prawdziwą przyjemność, bo ostatnio robił to bardzo często. - Rodeo? - powtórzyła, udając, że mu wierzy. - To dlatego cały czas wydawało mi się, że wyczuwam u ciebie teksaski akcent. - Myślisz, że mówię z teksaskim akcentem? - zapytał, nagle zaintrygowany. - Tak, chociaż z bardzo lekkim. Czy spędziłeś tam dużo czasu? - Uhm. Jasne. Przez ostatnie kilka lat prawie się stamtąd nie ruszałem. 92

- Wydawało mi się, że mówiłeś, iż przybywasz z Oklahomy. - Mówiłem, że ostatnio byłem w Tulsa - poprawił ją po krótkiej chwili. - Ale nie siedziałem tam długo. Najwyraźniej nadal nie zamierzał wyjawiać zbyt wiele szczegółów na temat swojego pochodzenia, co, oczywiście, na nowo wzbudziło w niej niepokój. - Nie mogłeś się tam zadomowić? - Tak sądzę.

s u lo

Serena upiła łyk herbaty, po czym znów spojrzała na niego spod oka. - Jak się czujesz? - Dobrze. Czemu pytasz?

a d n a c s

- Bo byłam pewna, że dziś padniesz po tym, jak przepracowałeś pełną zmianę tuż po opuszczeniu szpitala. A ty siedzisz tu sobie bez najmniejszych śladów senności czy zmęczenia. - Szczerze?. - Jego ton nagle nabrał ponurego zabarwienia. Oczywiście, że padłem w tej samej chwili, gdy wszedłem do domu. Rzuciłem się na łóżko i natychmiast odpłynąłem. Spałem jak zabity aż do chwili, gdy twoja mama przyniosła mi obiad, czego, tak na marginesie, wcale nie musi robić. Dlatego teraz nie jestem aż tak bardzo zmęczony, za to czuję ból w każdym skrawku ciała. Serena z satysfakcją skinęła głową - nie z tego powodu, że cierpiał, ale że nie myliła się, twierdząc, iż robi za dużo zbyt wcześnie.

93

- Mam więc nadzieję, że jutro weźmiesz wolne i będziesz odpoczywać. - Obawiam się, że nie. Dałem radę dzisiaj, jutro będzie mi już łatwiej. - Dlaczego tak bardzo się forsujesz? - Bo potrzebuję pieniędzy - odparł po prostu. - Jestem w tym mieście zaledwie od paru dni, a mam wrażenie, że niemal każdemu jestem już coś winien. Zanim stąd wyjadę, chciałbym się z tym uporać.

s u lo

Ten facet miał obsesję na punkcie spłacania swoich długów. Godne to podziwu, pomyślała Serena, ale nie powinno się odbywać kosztem zdrowia. Wiedziała jednak, że dyskusja na ten temat byłaby

a d n a c s

stratą czasu, więc postanowiła się nie odzywać

- A co tobie nie pozwala zasnąć dzisiejszej nocy? - zadając jej to pytanie, Sam przesunął się nieznacznie i wówczas jego noga musnęła przelotnie jej łydkę. Gdy to spostrzegł, natychmiast się odsunął, ale Sereną już zdążył wstrząsnąć niezwykły dreszcz - podejrzewała, że jeżeli zacznie się zastanawiać nad tą niespodziewaną, elektryzującą reakcją, już z całą pewnością nie zmruży oka tej nocy. Przywołała się do porządku. - Dziś po południu musiałam odbyć rozmowę ze swoim długoletnim pracownikiem. To było dla mnie bardzo trudne. - Niech zgadnę. Sprawiałaś wrażenie twardej i nieugiętej, bo tak musiałaś, ale teraz jest ci z tego powodu przykro, bo w gruncie rzeczy masz bardziej miękkie serce, niż to zazwyczaj okazujesz. 94

- Co cię skłania do takiego wniosku? - Może powoli zaczynam poznawać cię lepiej, niż ci się zdaje. - A może tobie tylko się tak zdaje. - Niewykluczone. - Zaśmiał się cicho. - No więc mam rację? - Masz - odparła, wzdychając z rezygnacją. - Przez cały wieczór zżera mnie poczucie winy, mimo że naprawdę nie mogłam postąpić inaczej. A na dodatek wiem, że powinnam była go zwolnić, a nie jedynie grozić mu zwolnieniem. Zadręczam się przyszłością gazety,

s u lo

bo redaktor naczelny nie wypełnia swoich obowiązków. Przekonałam jego zastępcę, żeby przejął cześć zadań naczelnego, jednak zrobił to pod warunkiem, że jakimś cudem natychmiast zmobilizuję Marana do pracy albo jak najszybciej zastąpię go kimś innym.

a d n a c s

- A sam nie chce tej posady?

- Nie. Od mniej więcej dziesięciu lat pisze Wielką epopeję amerykańską i twierdzi, że potrzebuje dużo swobody, by ją skończyć. - A czemu ty nie zostaniesz naczelnym? Co właściwie robisz w tej gazecie?

- Niewiele. Moja praktyka prawnicza zabiera mi zbyt wiele czasu, bym...

- Twoje co?! Spojrzała na niego zdumiona. - Wiesz przecież, że jestem adwokatem. - Skąd. Nie miałem pojęcia. Z tonu jego głosu jasno wynikało, że nie spodobało mu się to, co usłyszał. 95

- Masz coś przeciwko prawnikom? - Nie jestem pewien - odparł po chwili wahania. - Och, to wyjątkowo rzeczowa odpowiedź. - Czy kiedykolwiek wcześniej spotkała równie zdumiewającego mężczyznę? - Przepraszam cię, ale jest coś takiego w prawnikach... - Tak, wiem, słyszałam te wszystkie dowcipy, więc możesz to sobie darować. Ale z drugiej strony do kogo byś się zgłosił, żeby dochodzić swoich praw w sądzie? Do hydraulika? Kogo poprosiłbyś o

s u lo

pomoc, gdyby cię omyłkowo aresztowano za morderstwo? Kasjera bankowego?

- Już dobrze, przyznaję, że prawnicy są czasami użyteczni. Po prostu się zdziwiłem, to wszystko. Myślałem, że pracujesz jedynie w gazecie.

a d n a c s

- Nie i prawdę powiedziawszy, nigdy nie miałam takiego zamiaru. Mój ojciec, który także był adwokatem, sprawował nadzór nad gazetą aż do swojej nagłej śmierci w zeszłym roku. Poprowadzeniem tego interesu miała zająć się moja siostra, Kara, jednak niedawno radykalnie zmieniła zdanie. Próbowałam namówić mamę na sprzedaż, ale pismo znajduje się w rękach naszej rodziny od tak dawna, że nawet nie chciała o tym słyszeć. - A więc zajmujesz się gazetą, by sprawić przyjemność matce? - Chyba tak - odparła z lekkim westchnieniem. - Matce się zdaje, że zawiodłybyśmy mojego ojca, gdybyśmy pozbyły się gazety. A ja, w odróżnieniu od mojej siostry, nie jestem w stanie zadać jej podobnego ciosu. 96

- Hej, słyszę tu nutę niechęci do siostry. - Porzuciła swoje wszystkie zobowiązania i ruszyła w jakąś kretyńską misję uczynienia ze swojego chłopaka gwiazdę muzyki country. Nie myślała o nikim, poza sobą. Jasne więc, że czuję wobec niej niechęć, szczególnie dzisiejszego wieczoru, gdy musiałam wziąć na siebie kolejny nieprzyjemny obowiązek, który właściwie należy do niej. - Złościsz się, że próbuje zrealizować swoje marzenia?

s u lo

Jej rozumowanie wydało się nagle małostkowe i egoistyczne. - Gdyby to były jej marzenia, łatwiej pogodziłabym się z sytuacją. Ale ona goni za mrzonkami jakiegoś faceta. I nawet przez moment nie pomyślała, że tu zostają ludzie, którzy będą musieli się

a d n a c s

uporać z bałaganem, jaki po sobie zostawiła. - Kocha tego faceta? - Twierdzi, że tak.

- Może więc jej marzeniem jest dokonanie czegoś wspólnie z człowiekiem, którego kocha.

- Mam tylko nadzieję, że to marzenie nie zostanie brutalnie zburzone, gdy jej kochaś porzuci ją, jak tylko spotka kogoś, dzięki komu szybciej osiągnie swój cel. - Myślisz, że to naciągacz? Serena już miała odpowiedzieć, jednak się zawahała. - Nie wiem - przyznała w końcu. — Kara przeżyła z nim gorący romans, zanim zdecydowali się wyruszyć do Nashville, i właściwie

97

nie miałam okazji lepiej go poznać. Robił wrażenie bardzo zakochanego w Karze, ale... - Ale cyniczna Serena, pani adwokat z małego miasteczka, nie może się pohamować od podawania w wątpliwość uczciwości jego motywów i prawości charakteru - przerwał jej Sam. - Mam wrażenie, że takie same uczucia żywi do mnie dobry, poczciwy szef miejscowej policji. - Osobiście nie dostrzegam analogii.

s u lo

Sam zaśmiał się cicho i pociągnął ją za kosmyk włosów.

- Czy naprawdę kiedykolwiek udało ci się kogoś zwieść tym swoim świętoszkowatym tonem?

Zdeprymowana, Serena odwróciła wzrok i wówczas spostrzegła,

a d n a c s

że w kubku nie ma już herbaty. Nawet nie zauważyła, kiedy zdążyła ją wypić.

- Jeżeli mamy jutro pracować, to powinniśmy jednak postarać się pospać tej nocy.

- Oczywiście - przyznał. Wstał z huśtawki, po czym wyciągnął rękę, by pomóc jej się podnieść.

Chcąc ponownie udowodnić Samowi, że nie działa na nią onieśmielająco, Serena podała mu dłoń. Przez chwilę trzymał ją w swej ręce i uśmiechał się w blasku księżyca. - O co chodzi? - spytała, marszcząc brwi. - O nic. Chciałem ci jedynie powiedzieć, że miło mi się z tobą rozmawiało.

98

Nie bardzo wiedziała, jak powinna zareagować, zwłaszcza że jej tętno zaczęło nagle bić w zawrotnym tempie. Strofowała się w duchu, że bezmyślnie poddaje się szczególnej atmosferze intymności wywołanej przez noc i zapach róż. Nie wspominając już o przystojnym, intrygująco enigmatycznym mężczyźnie trzymającym ją za rękę. - Naprawdę powinnam już iść. Miała wrażenie, że Sam wpatruje się w jej usta, nie była jednak

s u lo

całkiem pewna, ponieważ jego twarz była teraz dla niej jedynie ciemnym konturem. Blond włosy połyskiwały w świetle księżyca. Serena, z niewyjaśnionych przyczyn, poczuła nagłą suchość w ustach. Oblizała wargi.

a d n a c s

W tym momencie Sam wydał z siebie cichy dźwięk - ni to zduszony jęk, ni to chrząknięcie - po czym wypuścił jej dłoń i cofnął się o krok.

- Tak - mruknął. - Zdecydowanie powinnaś już iść. Ona jednak wciąż stała w miejscu.

- Czy zostały ci jeszcze jakieś tabletki przeciwbólowe? - O, tak. Poradzę sobie.

Serena podejrzewała, że bez względu na sytuację, i tak udzieliłby jej podobnej odpowiedzi. Sam z całą pewnością nie należał bowiem do malkontentów. - Cóż... a więc dobranoc. - Dobranoc, Sereno. Śpij dobrze.

99

Odwróciła się i ruszyła w stronę domu powolnym, równym krokiem. Nie chciała sprawiać wrażenia, że od niego ucieka. I przy tym nie mogła się uwolnić od zastanawiania, jakie to byłoby uczucie, gdyby Sam Wallace pocałował ją w zalanym księżycem ogrodzie różanym. Po chwili jednak napomniała się w duchu, że teraz zachowuje się jak Kara, która dopuściła, by miłosne zauroczenie wywróciło do góry nogami całe jej życie, a także życie jej najbliższych.

s u lo

Drugi dzień w pracy w kafeterii okazał się równie wyczerpujący, jednak Sam nieco łatwiej zniósł jego trudy. I z każdym upływającym dniem było już coraz lepiej. Albo więc szybko goiły się jego

obrażenia, albo też nauczył się sprawniej radzić sobie z obowiązkami.

a d n a c s

W każdym razie w piątek, gdy Marjorie wiozła go po pracy do domu, wcale nie czuł się wyczerpany. Marjorie miała tego dnia zebranie Kółka Ogrodniczego i tak bardzo zamartwiała się, czy Sam poradzi sobie bez niej, że aż musiał jej delikatnie przypomnieć, iż jest już dorosłym człowiekiem zdolnym do zadbania o własne potrzeby. Doceniał życzliwość Marjorie, jednak niekiedy czuł się przytłoczony jej troskliwością. Na dodatek bez własnego samochodu i pieniędzy był w pewnym sensie zdany na jej wspaniałomyślność. A przy tym wszystkim miał niejasne wrażenie, że nie była to dla niego sytuacja normalna. Przez chwilę wypoczywał, po czym wziął gorący prysznic. Włożył czyste ubranie i poszedł do kuchni, gdzie wstawił do mikrofalówki filiżankę wody na kawę. Czekając, aż woda zacznie 100

wrzeć, wpatrzył się we własne odbicie w zawieszonym obok drzwi małym, ujętym w ozdobną ramkę lustrze. Zadrapania i sińce blakły już wyraźnie. Ponieważ koncentrowanie się na odzyskaniu pamięci - która mogła okazać się nieodwołalnie stracona - stawało się męczące, skierował myśli ku Serenie. Przez kuchenne okno widział wyraźnie rosarium i huśtawkę, gdzie w poniedziałek przeżyli wspólnie tak przyjemne nocne interludium. Przyjemne poza jednym drobnym wyjątkiem.

s u lo

Sam wciąż nie wiedział, dlaczego tak bardzo nie podobał mu się fakt, że Serena jest adwokatem. Nawet w tej chwili słowo „prawnik" wywoływało w nim głęboką, instynktowną niechęć. Nie rozumiał

a d n a c s

czemu - niewątpliwie miało to jakiś związek z jego przeszłością. Jednak głowienie się nad tą zagadką sprowadziło tylko pulsujący ból głowy, tak więc Sam zaczął myśleć o dotyku ręki Sereny w jego dłoni, o tym, jak ładnie jej owalna twarz wyglądała w świetle księżyca, jak błyszczały jej oczy, jak delikatnie rozchylały się jej wilgotne usta. Miał wtedy ochotę ją pocałować - ochotę tak wielką, że czuł niemal fizyczny ból - tym razem jednak nie mający nic wspólnego z jego obrażeniami. Zastanawiał się, jakby zareagowała, gdyby, wiedziała, o czym wówczas myślał. A może jakimś cudem naprawdę wiedziała? I może właśnie dlatego od tamtej nocy wyraźnie go unikała? Był dla niej kimś zupełnie obcym. To oczywiste. Przecież teraz nawet dla samego siebie był obcy. I cóż interesującego mogłaby 101

dostrzec atrakcyjna pani adwokat z szacownego miasteczka w trampie bez grosza przy duszy - jeżeli rzeczywiście był kimś takim? Na dodatek wcale niewykluczone, że gdzieś czekała na niego żona i gromadka dzieci - chociaż trudno mu było w to uwierzyć. Jakoś... nie czuł się żonaty. Ale nawet on zdawał sobie sprawę, że niejasne przeczucia są wyjątkowo marnym dowodem, że jest człowiekiem wolnym. Potrząsnął z niesmakiem głową.

s u lo

A więc myślenie o Serenie okazało się równie skomplikowane, jak myślenie o przeszłości. Wstawił pustą filiżankę do zlewu.

Pozostałe godziny dnia rozciągały się przed nim wolno i leniwie - tak że poczuł nagłą pustkę i znużenie. Wzbierał w nim także niepokój,

a d n a c s

chęć wyrwania się z czterech ścian. Być może gdyby wyszedł, pochodził po mieście, natknąłby się przypadkowo na jakiś ślad prowadzący do jego przeszłego życia. Dźwięk, zapach, widok cokolwiek, co pobudziłoby wspomnienia. A jeżeli nawet nic podobnego się nie zdarzy, to przynajmniej spędzi resztę dnia na świeżym powietrzu.

Centrum Edstown było oddalone zaledwie o półtora kilometra. Sam teraz mógłby z powodzeniem chodzić do pracy na piechotę, jednak Marjorie wciąż upierała się, by jeździł z nią samochodem. Wędrując spacerowym krokiem, przeszedł cichą, willową dzielnicę, w której stał dom Schafferów, minął całkiem schludną dzielnicę przyczep samochodowych i wkrótce znalazł się w centrum zabudowanym starymi, kamiennymi domami z pokrytymi kurzem 102

witrynami sklepowymi. Kiwnął głową kilku mieszkańcom, których zapamiętał z kafeterii. Ulice miasteczka nie były bardzo tłoczne, ale w żadnym razie nie można by ich nazwać opustoszałymi. Marjorie powiedziała mu, że po latach upadku centrum zaczynało odzyskiwać świetność. Obok znajdujących się tu od lat biur i banków, w opuszczonych domach zaczęto otwierać salony z antykami, pojawiła się kawiarnia, piekarnia, kwiaciarnia i sklep z artykułami dla dzieci. Uroczy obrazek, w staro amerykańskim stylu, ale dla niego całkiem obcy.

s u lo

Spojrzał ponad dachy niskich budynków na letnie niebo i nagle poczuł, że brakuje mu widoku wielkich drapaczy chmur.

Niewątpliwie, to wspomnienie wielkiego miasta. Ale gdzie? Czy ten

a d n a c s

okruch pamięci dotyczył miejsca, które kiedyś odwiedził, czy które mógłby nazwać domem?

W głowie znów poczuł pulsujący ból, jak zwykle gdy próbował sobie przypomnieć coś z przeszłości. Teraz ucieczka od poszukiwania wspomnień stawała się powoli koniecznym mechanizmem obronnym - Sam musiał się nauczyć koncentrować jedynie na teraźniejszości, mimo że do chwili, gdy zgodnie z własnym postanowieniem miał wyjawić komuś prawdę, pozostały mu zaledwie dwa tygodnie. Dziwaczny w formie kamienny budynek na końcu ulicy mieścił staroświecki sklep ze słodyczami. Sam spostrzegł go już wcześniej, ale wydawało mu się, że jest zamknięty. Dopiero gdy dojrzał paru wchodzących tam klientów, zorientował się, że nie miał racji. Małe sklepy i przedsiębiorstwa zazwyczaj padały po paru pierwszych latach 103

działalności - przypomniał sobie jeden z banalnych szczegółów, które zachował w pamięci, choć zniknęło ż niej tak wiele istotnych dla niego wspomnień. Sam już miał się odwrócić i odejść, gdy nagle spostrzegł małego chłopca przyciskającego twarz do witryny. To był chudy dzieciak, dziesięcio - może jedenastoletni, w spłowiałym ubraniu, zapewne odziedziczonym po innym dziecku, i tenisówkach nadających się jedynie do kosza na śmieci. Jego jasnoblond włosy pilnie wymagały

s u lo

strzyżenia. Sam widział oczami wyobraźni, jak chłopcu, wpatrzonemu w kolorową wystawę, niemal cieknie ślinka.

- Pysznie wyglądają, prawda? - zagadnął bez zastanowienia. Wyraźnie przestraszony, chłopiec błyskawicznie odwrócił ku niemu

a d n a c s

głowę. Na lewym policzku miał wielkiego, brzydkiego sińca. Na ten widok Sam zmarszczył brwi, ale w tym samym momencie uświadomił sobie, że nie powinien zaczepiać obcych dzieci na ulicy. Nie chciałby przecież, żeby komendant Meadows do swoich bliżej niesprecyzowanych podejrzeń dorzucił jeszcze perwersję seksualną. Po chwili wahania, wywołanego zapewne szacowaniem ryzyka rozmowy z nieznajomym, chłopiec skinął głową i oświadczył: - Wszystko tu wygląda pysznie. Sam spojrzał uważniej na wystawę. - Kiedy byłem mały, najbardziej lubiłem te długie, czerwone lukrecjowe cukierki. - Miał wrażenie, że wcale nie skłamał. A więc pewnie naprawdę tak było.

104

- Są niezłe - przyznał chłopiec. - Ale moje ulubione to te wielkie, poskręcane lizaki. Taki jeden starcza na całą wieczność. Patrząc na lizaka, który był mniej więcej wielkości głowy marzącego o nim chłopca, Sam zaśmiał się pod nosem. - No rzeczywiście, zjedzenie tego wszystkiego musi zabierać trochę czasu. Miał wielką ochotę kupić chłopcu coś z tych słodkości -Marjorie uparła się wypłacić mu niewielką zaliczkę na poczet tygodniówki,

s u lo

żeby nie był bez grosza - ale nie miał pojęcia, jak złożyć podobną propozycję temu dziecku, nie niwecząc przy tym wszystkich zakazów dotyczących przyjmowania prezentów od obcych, jakie ktoś zapewne mu wpoił.

a d n a c s

Chłopiec westchnął głęboko i odszedł od szyby.

- Muszę lecieć. Mój... ojczym czeka na mnie w warsztacie samochodowym.

Warsztat znajdował się przecznicę wcześniej, Sam minął go przed chwilą. To tłumaczyło, co taki mały dzieciak robi sam na ulicach centrum.

- Miło się z tobą rozmawiało.

- Aha. Do widzenia panu. - Chłopiec zaczął się oddalać, po chwili jednak się odwrócił. - Jak panu na imię? - Reaguję, gdy woła się na mnie Sam. Chłopiec skinął z powagą głową, jakby nie dostrzegł nic dziwnego w podobnym sformułowaniu. - A ja mam na imię Zach -odparł. 105

- Miło mi. - Do widzenia, Sam. - Do widzenia, Zach. Sam spoglądał za biegnącym Zachem. Coś było w tym dzieciaku, co przywoływało niejasne wspomnienia. Czemu właściwie miał pewność, że ten chłopiec jest nieszczęśliwy, że nie wracał do ciepłego, bezpiecznego domu? Co kazało mu przypuszczać, że siniec na pokrytym piegami policzku nie był wynikiem chłopięcych

s u lo

wybryków, ale uderzenia gniewnej pięści dorosłego? - Hej, Sam! Co słychać?

Odwrócił się, słysząc te przeciągłe samogłoski.

- Komendant Meadows - rzucił zrezygnowanym tonem.

a d n a c s

- Wyglądasz dużo lepiej niż w chwili naszego poprzedniego spotkania.

- Mam nadzieję.

- Zwiedzasz okolicę?

- Powiedzmy. Bardzo miłe to wasze miasteczko. Dan zdecydowanie potraktował tę uwagę jak komplement pod własnym adresem. - Dzięki. - Czy widziałeś tego chłopca, z którym przed chwilą rozmawiałem? - Widziałem. Oczywiście, pomyślał Sam. Podejrzewał, że niewiele rzeczy w tym mieście uchodziło uwagi komendanta. 106

- Powiedział, że ma na imię Zach. Znasz go? - Tak. Co prawda, nie znam każdego mieszkającego tu dziecka, ale akurat z nim zetknąłem się parę razy. - Z przyczyn zawodowych? - A czemu pytasz? - Ma paskudnego sińca na twarzy. Może po prostu spadł z roweru, ale dla mnie wygląda to podejrzanie. Dan zmarszczył brwi i spojrzał w stronę, w którą oddalił się chłopiec.

s u lo

- Postaram się znaleźć pretekst, by zajrzeć do niego później. - A więc w tym domu jest jakiś problem? - Sam przypomniał sobie aurę przygnębienia, wyraźnie wyczuwalną w zachowaniu tego dziecka.

a d n a c s

- Ujmijmy to następująco: nie każdy w Edstown jest wzorowym obywatelem.

- Zrobił na mnie wrażenie miłego chłopca. - Zajrzę do niego - ponownie obiecał z naciskiem Dan i Sam zrozumiał, że nie powinien dalej drążyć tematu. - A jak tam w kafeterii?

- Pracowicie. Marjorie prowadzi kwitnący interes. - Taaak. „Rainbow Cafe" to doskonałe miejsce na lunch. Zresztą niezłe i na śniadanie. - I komu ty to mówisz. Co rano nie mogę nadążyć z dolewaniem kawy. Dan przejechał dłonią po brodzie. 107

- Muszę przyznać, że nigdy nie wziąłbym cię za pomoc kelnerską. Sam, starając się nie dostrzegać złośliwości, wzruszył ramionami. - Niekiedy jestem również kelnerem. A czasami, jeśli trzeba, także pomywaczem. - I odpowiada ci ta praca? - Na razie tak. Przynajmniej do czasu aż spłacę długi i dojdę do

s u lo

siebie. - A także odzyskam pamięć, dodał w duchu.

- Słuchaj, chciałem ci powiedzieć, że nie zrezygnowałem z dorwania tych drani, którzy cię pobili. Wciąż sprawdzam każdy możliwy ślad, nieważne jak nikły, ale wygląda na to, że ci faceci

a d n a c s

wynieśli się z naszych okolic.

Sam odchrząknął gwałtownie, ogarnięty nagle poczuciem winy, że z powodu jego bajeczki Dan traci cenny czas. Gdy na poczekaniu zmyślał tę historyjkę, był zamroczony lekarstwami, w szoku pourazowym i tak oszołomiony świadomością, że cierpi na amnezję, iż nie pomyślał o ewentualnych konsekwencjach swojej opowieści. Zachował się jak ostatni idiota - zresztą nie pierwszy i nie ostatni raz od chwili, kiedy znalazła go Serena. - Co do tych facetów... - zaczął Sam, ale natychmiast przerwał mu niski, kobiecy głos. - Dan. A więc tutaj jesteś! Szukam cię po całym mieście. Po raz pierwszy w życiu Sam miał wrażenie, że komendant

108

Meadows zmieszał się - jednak tylko na ułamek chwili. Bez względu na to, jakie kryły się za tym emocje, Dan natychmiast zdołał nad nimi zapanować. - Cześć, Lindsey. Jaka to niecierpiąca zwłoki sprawa sprowadza cię do mnie tym razem? Drobna, rudowłosa dziewczyna wpatrywała się w obu mężczyzn pełnymi zaciekawienia, zielonymi oczami. W końcu skoncentrowała się na Samie.

s u lo

- Pan musi być tym nieznajomym Sereny.

- Nazywam się Sam Wallace - odparł rozbawiony.

- Lindsey Gray. - Wyciągnęła do niego dłoń. - Od dawna chciałam z panem porozmawiać; ale Serena mi nie pozwalała.

a d n a c s

- Prawdopodobnie bała się, że twoje wścibstwo ponownie wpędzi go do szpitala - wtrącił Dan:

Lindsey posłała mu gniewne spojrzenie, po czym znów zwróciła się do Sama.

- Jestem reporterką „Evening Star". Chciałabym pomówić o pańskim wypadku - mam na myśli pobicie, oczywiście. To co napisałam do tej pory było szalenie ogólnikowe, z przyjemnością więc dowiedziałabym się kilku szczegółów. Podobne incydenty nie zdarzają się często w tych stronach i dlatego... - To nie jest dobry pomysł. - Rozumiem, że na niektóre pytania wolałby pan nie odpowiadać, jednak... - Żadnych wywiadów. Kropka. 109

- Ale... - Ja naprawdę nie mam pani nic do powiedzenia. Prawie nie pamiętam ataku, a to co pamiętam, jest przedmiotem toczącego się śledztwa. Co oznacza, że moglibyśmy rozmawiać jedynie na temat mojego życia osobistego, a wątpię, czy jest ono na tyle interesujące, by czynić z niego przedmiot artykułu prasowego. - Och, ale ja tylko... - Było mi bardzo miło poznać panią, panno Lindsey. Proszę

s u lo

wpaść do "Rainbow Cafe", z przyjemnością postawię pani kawę. Komendancie, spotkanie z panem to dla mnie zawsze przyjemność. I proszę nie zapomnieć o tej sprawie, o której wspominałem, dobrze? - Jesteś pewien, że nie powinienem odwieźć cię do domu? - Dan

a d n a c s

sprawiał takie wrażenie, jakby za wszelką cenę chciał umknąć nadgorliwej reporterce.

- Ależ, Dan, ja koniecznie muszę z tobą porozmawiać zaprotestowała Lindsey.

Sam uśmiechnął się, zadowolony z paskudnego położenia pewnego siebie szefa policji.

- Dzięki, ale dobrze mi zrobi wysiłek fizyczny. Poza tym, nie chciałbym pozbawiać panny Lindsey możliwości zadania ci kilku ważkich pytań. W tym momencie Dan posłał mu znaczące spojrzenie, mające niewątpliwie stanowić obietnicę, że wkrótce wyrówna rachunki. - Gdyby pan zmienił zdanie i zechciał jednak ze mną porozmawiać... - zaczęła Lindsey. 110

- Nie zmienię zdania - zapewnił ją Sam. - W każdym razie nie w sprawie wywiadu. Ale cały czas podtrzymuję zaproszenie na kawę. Gdy się odwrócił, by odejść, usłyszał jej głębokie westchnienie. - Ten człowiek nigdy nie pozwala mi skończyć zdania. - Chciałbym, żeby nauczył mnie tej sztuczki - ponuro oświadczył Dan. - No więc czego chcesz tym razem, Lindsey? Sam nie usłyszał jej odpowiedzi. Postanowił po drodze wstąpić do biblioteki, poszukać jakichś materiałów na temat amnezji. Już

s u lo

dawno temu powinien się tym zainteresować.

a d n a c s 111

ROZDZIAŁ 7 W sobotnie popołudnie na ślad Sama ponownie naprowadził Serenę Walter. Wypuściła go do ogrodu, a tymczasem on natychmiast pobiegł na tyły posesji i zanim Serena zdążyła go złapać, prześliznął się na zewnątrz przez dziurę w płocie, którą jakimś cudem niedawno odkrył. - A to sukin... - mruknęła Serena pod nosem, po czym wybiegła

s u lo

przez frontową furtkę, gotowa ruszyć w pościg. -Niech by się w końcu zgubił, niech by zobaczył, jak smakuje żarcie z kubłów na odpadki. Jeżeli go dopadnę, przysięgam, że się go pozbędę. Wreszcie komuś go

a d n a c s

oddam. Bo czemu, ostatecznie, miałabym się zajmować psem, którego nigdy nie chciałam? Walter! Przywlecz tutaj ten swój chudy tyłek, zanim...

- Sądzisz, że jego tyłek jest chudy? - spytał Sam, wyłaniając się spośród rosnących przy drodze drzew, niosąc pod pachą niespokojnie wiercącego się psa. - Mam wrażenie, że to wyjątkowo dobrze odżywione zwierzę.

Serena spojrzała na niego wojowniczo. - Skąd wracasz? - zapytała.

- Byłem nad jeziorem. Walter wyszedł mi naprzeciw. - Przeszedłeś całą tę drogę na piechotę? - Całą tę drogę? Sereno, przecież to zaledwie półtora kilometra. Zauważyła, że nie wyglądał nawet na zasapanego. Jego siniaki zbladły, a otarcia naskórka i skaleczenia zniekształcające twarz niemal 112

całkiem się zagoiły. Przedtem uważała go za przystojnego mężczyznę - teraz jego widok zapierał jej dech w piersiach. Kim był ten niebieskooki, złotowłosy adonis, w tanim ubraniu, trzymający pod pachą niespokojnego kundla, posyłający jej ścinający z nóg uśmiech? - Cieszę się... że tak szybko doszedłeś do siebie. - Odpoczynek, mnóstwo świeżego powietrza i rewelacyjna kuchnia twojej mamy. To o wiele lepsze niż jakakolwiek szpitalna kuracja.

s u lo

Walter wciąż wił się jak piskorz, usiłując polizać Sama po twarzy. Sam wybuchnął śmiechem.

- Powinniśmy zabrać tego faceta do domu. Jak wrócimy,

sprawdzę, czy uda mi się zreperować płot, by ukrócić podobne eskapady.

a d n a c s

Serena skinęła głową i odwróciła się w stronę rzędu ogrodzeń wyznaczających tyły posesji znajdujących się przy jej ulicy. Było ich pięć, z dużymi ogrodami. Dom, w którym Serena spędziła większość swojego życia, stał na końcu drogi. Nad płotem wzniesionym przez jej ojca wyraźnie widziała okna drugiego piętra - pierwsze po prawej to jej sypialnia, wciąż zastawiona mahoniowymi meblami, które Serena sama sobie wybrała w prezencie na siedemnaste urodziny. Poza latami spędzonymi na studiach, całe życie mieszkała w tym domu. Jakże podobna egzystencja musiała się wydawać nudna człowiekowi wędrującemu z miejsca na miejsce, gdy tylko miał taką ochotę.

113

Serena pospiesznie zapewniła się w duchu, że w żadnym razie nie zazdrości Samowi podobnego stylu życia. Wciąż nie miała wątpliwości, że Kara musiała postradać rozum, by rzucić wszystko i ruszyć z człowiekiem, którego niemal nie znała. Serenie w zupełności odpowiadało jej obecne życie. Poza obowiązkiem opiekowania się psem Kary, pomyślała, obrzucając niesfornego kundla ponurym spojrzeniem. - Zabawne to miasteczko - zauważył Sam, gdy weszli przez tylną

s u lo

furtkę. Od tej strony niemal całą przestrzeń zajmował garaż, domek gościnny i rosarium Marjorie. - W promieniu kilku kilometrów macie tu lasy, jezioro, dzielnice małych domków, dużych willi, przyczep kempingowych i centrum handlowo-administracyjne. To jak

a d n a c s

mikrokosmos całego społeczeństwa.

- Czy nigdy nie przebywałeś w małych miasteczkach? Wszystkie mniej więcej tak właśnie wyglądają.

- Chyba nie - odpowiedział z dziwną miną. - Chyba? Nie jesteś pewien?

Gdy Sam się upewnił, że Serena starannie zamknęła furtkę, postawił Waltera na ziemi. Pies pokręcił się przez chwilę pod ich stopami, po czym skierował się ku dziurze w płocie. Tym razem jednak Sam zdążył go złapać i podać Serenie. - Myślę, że powinnaś zamknąć go w domu do czasu, aż załatam tę dziurę, albo za chwilę znowu nam ucieknie. - Nie musisz tego robić.

114

- Z przyjemnością pomogę - odparł, wzruszając ramionami. Chętnie zajmę się czymś pożytecznym. Prawdę mówiąc, już dawno proponowałem twojej mamie, że zreperuję to i owo, zadbam o trawę, ale ona nalegała, bym poczekał przynajmniej tydzień. Ten tydzień upływa jutro. Ponownie zdumiała ją determinacja, z jaką ten mężczyzna dążył do niezależności. Nawet Dan nie byłby w stanie zarzucić mu, że w jakikolwiek sposób kogokolwiek wykorzystuje. Zawsze starał się

s u lo

odpłacić za każdą uprzejmość. Marjorie twierdziła, że tak dobrego pracownika nie miała od wielu lat.

Gdy wróciła na podwórze po zamknięciu psa, Sam już przyniósł z garażu narzędzia i kilka zapasowych desek. Serena spostrzegła, że

a d n a c s

nie posługuje się sprawnie młotkiem, co utwierdziło ją w przekonaniu, że nie ma wielkiego doświadczenia w pracy fizycznej. Jednak płot zreperował szybko i solidnie, a młotek tylko raz wylądował nie na gwoździu, a na jego kciuku.

- Z twoim palcem wszystko w porządku? - spytała, z ledwością powstrzymując śmiech.

- Uhm. Jak jest na tyle głupi, by się podkładać pod młotek, zasłużył na drobne spłaszczenie - oznajmił Sam z łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Wiedząc, że nie reaguje entuzjastycznie na bezpośrednie pytania dotyczące przeszłości, Serena spróbowała go podejść. - Założę się, że w college'u studiowałeś ekonomię. - Czemu tak myślisz? 115

- Tylko zgadywałam. Mam rację? - Dlaczego sądzisz, że w ogóle chodziłem do college'u? - To oczywiste, że jesteś wykształcony. Czy w Teksasie studiowałeś też na uniwersytecie? - Uczyłem się tego i owego. Ale niczego tak naprawdę pożytecznego -jak na przykład naprawiania ogrodzeń. I teraz bardzo żałuję - dorzucił smętnym głosem, wpatrując się w zaczerwieniony kciuk.

s u lo

Ten facet był mistrzem udzielania wymijających odpowiedzi. - Nie lubisz mówić o sobie, co?

Sam wzruszył ramionami, unikając wzroku Sereny.

- Po prostu nie ma o czym opowiadać - odparł po chwili,

a d n a c s

ruszając wzdłuż płotu na poszukiwanie innych ewentualnie obluzowanych desek.

Serena podążyła za nim.

- Jakoś nie mogę w to uwierzyć. Ktoś, kto podróżował tak dużo jak ty, musi mieć w zanadrzu wiele interesujących historii. - Niekoniecznie - mówiąc to, wyrwał duży chwast spomiędzy desek i przerzucił na drugą stronę ogrodzenia. - Czy kiedykolwiek byłeś żonaty? - Nie. A ty? Byłaś mężatką? - Nie. — Dlaczego? - spytał, sięgając do kieszeni dżinsów po gwóźdź, bo właśnie odkrył kolejną luźną sztachetę.

116

- Po prostu do tej pory nie spotkałam nikogo... Hej, chwileczkę, to ja zadawałam ci pytania. - Wydaje mi się, że już odpowiedziałem na każde z nich. - W zasadzie na żadne. A czy masz jakieś plany na przyszłość? Jakieś cele? - W tej chwili moim jedynym celem jest uporanie się z naprawą tego ogrodzenia. Sam wyprostował się i odsunął od płotu.

s u lo

- To była ostatnia obluzowana deska. Teraz Walter szybko nie wyrwie się na wolność bez pozwolenia.

- Poważnie myślę o znalezieniu innego domu dla Waltera. Nie mam czasu się nim zajmować, podobnie zresztą jak mama. To był

a d n a c s

pies Kary, ale gdy dała nogę z Pierce'em, beztrosko zostawiła nam go na głowie.

- Jest miłym zwierzakiem. I nie wydaje się szczególnie kłopotliwy - no, może poza skłonnością do eksploracji świata, za co nawiasem mówiąc, jestem mu bardzo wdzięczny. Gdyby nie Walter, nie wiadomo, jak długo leżałbym w tym rowie. - W porządku. To cudowny pies. Bierzesz go? Sam wybuchnął śmiechem. - Chyba muszę odmówić. Obawiam się, że mój tryb życia nie przypadłby Walterowi do gustu. - Masz na myśli życie w drodze. Sam tylko ponownie wzruszył ramionami. Gdy zanosił narzędzia do garażu, Serena nie odstępowała go na krok. 117

- Czyżbyś już myślał o wyjeździe z naszego miasteczka? - To przecież ty zachęcałaś mnie do snucia planów na przyszłość. Prawdę mówiąc, Serenie nie bardzo o to chodziło. Teraz usiłowała przekonać samą siebie, że z niechęcią myśli o odejściu Sama, bo przykro jej, że ktoś taki marnuje życie.I że nie ma to nic wspólnego z żadnymi innymi uczuciami. Bo przecież Sam, podobnie jak Walter, burzył ustalony porządek jej dnia. Tak naprawdę w jej życiu nie było czasu na żadnego z nich.

s u lo

- No więc, co robią spragnieni rozrywki w Edstown w sobotnie wieczory? - zainteresował się Sam, wycierając dłonie o dżinsy. - Wybierają się do dużego miasta - odparła sucho Serena. - Little

a d n a c s

Rock jest zaledwie o półtorej godziny jazdy stąd.

- A tutaj w ogóle nie ma nic do roboty? Serena zamyśliła się. - Zazwyczaj odbywają się rozgrywki ligi baseballowej. Niektórzy faceci schodzą się do pizzerii, żeby oglądać zapasy na dużym telewizorze. Moja mama ze swoimi przyjaciółmi spotyka się w każdy sobotni wieczór, by grać w domino. Natomiast nastolatki zazwyczaj parkują nad jeziorem, popiją piwo i obściskują się w samochodach, dopóki na pojawi się Dan i nie pogoni wszystkich do domu. - A czy ty masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór? - Szczerze mówiąc, dużo papierkowej roboty. - To żadna rozrywka. Może więc poszlibyśmy gdzieś razem? Co wybierasz - zapasy w pizzerii czy parkowanie nad jeziorem? 118

Jego beztroski ton wprawił ją w zdumienie. - Słucham?! - Ja oczywiście wolałbym to drugie - dorzucił. - Z wyjątkiem epilogu z Danem Meadowsem. On już i tak uważa mnie za bombę zegarową z opóźnionym zapłonem. Pomysł siedzenia w samochodzie i obściskiwania się z Samem niczym para buzujących hormonami nastolatków - powinien się wydać jej śmieszny. A tymczasem ucieszył ją tak bardzo, że aż się zarumieniła. - Nie bądź głupi!

s u lo

- Słuchaj, na pewno możemy spędzić ten wieczór bardziej interesująco niż na papierkowej robocie czy oglądaniu telewizji.

a d n a c s

Mimo że wiedziała, iż sobie z niej żartuje, Serena dała się ponieść nierozważnemu impulsowi.

- Rzeczywiście, możemy. Spotkajmy się przy moim samochodzie o siódmej. Masz być wygłodniały. - To brzmi interesująco.

- Tylko się nie spóźnij - rzuciła lekko, mimo że jakaś część jej samej nie mogła się nadziwić, co, u licha, strzeliło jej do głowy. - Rozkaz, madame. Gdy się rozchodzili, Sam uśmiechał się pod nosem, zaś Serena zastanawiała się, czy przypadkiem nie postradała zmysłów. Zgodnie z umową Sam czekał przy samochodzie Sereny o siódmej. Jego ograniczona garderoba nie pozostawiała mu wiele możliwości, ale włożył czyste dżinsy i koszulę dżinsową. Miał 119

nadzieję, że Serena, znając zawartość jego szafy, nie wybrała żadnego eleganckiego miejsca. Gdy ją zobaczył, wiedział już, że się nie pomylił. Ona też miała na sobie dżinsy i cienką, rustykalną w stylu, czerwoną bluzkę. A więc czekał ich niezobowiązujący wieczór. Sama ciekawiło, co wymyśliła, ale w gruncie rzeczy było mu wszystko jedno, gdzie pojadą. Perspektywa wspólnie spędzonego wieczoru wydała mu się dostatecznie intrygująca.

s u lo

Oczywiście, nie spodziewał się niczego ponad drobną odmianę, spędzenia paru godzin w miłym towarzystwie - zapewniał siebie w duchu. Bez względu na to, jak bardzo atrakcyjna wydawała mu się ta kobieta - a w dżinsach wyglądała naprawdę fantastycznie - była dla

a d n a c s

niego zakazanym owocem. Przynajmniej do czasu, aż nabierze niezbitej pewności, że nie istnieją żadne poważne przeszkody, by ich przyjaźń mogła przerodzić się w coś więcej.

- Dokąd więc jedziemy? - spytał, nie tyle z ciekawości, ile po to, by zmienić bieg własnych myśli.

- Niespodzianka - odparła Serena, otwierając drzwi samochodu. Gdy siadał obok niej, nie mógł się oprzeć, by nie posłać jej uwodzicielskiego uśmiechu. - To brzmi obiecująco. - Czy przez cały wieczór zamierzasz częstować mnie podobnymi tekstami? - Westchnęła, zapinając pas. - To byłoby nużące, nie sądzisz? - Z pewnością. 120

- A więc postaram się ograniczać. - Będę ci bardzo wdzięczna - odparła, zapalając silnik. Rozbawiony sarkastycznym tonem jej głosu, zapiął pas i rozparł się wygodnie na siedzeniu. Niech go zabiera, dokąd tylko chce. Serena minęła znane mu już dobrze centrum, a potem pod wiaduktem przejechała do części miasta, której Sam jeszcze nigdy wcześniej nie widział. Domy nie były tu równie ładne jak w dzielnicy Sereny - i do tego miały małe, zaniedbane ogródki. Minęli punkt

s u lo

sprzedaży używanych samochodów z parkingiem zapchanym

pojazdami tylko odrobinę lepszymi od widywanych na złomowiskach, a potem zabity deskami dawny szalet publiczny. Gdy przejechali przez tory kolejowe, które zapewne od wielu lat nie widziały żadnego

a d n a c s

pociągu, znaleźli się na piaszczystym parkingu pełnym furgonetek, pickupów i starych, rozklekotanych sedanów. Neon nad drzwiami zaniedbanego budynku głosił: „U Gaylorda". - Bar z wyszynkiem? - zapytał Sam, wysuwając głowę przez okno.

Serena wzruszyła ramionami.

- Bar z wyszynkiem. Mordownia. Speluna. Nazywaj to, jak chcesz. Ale mają tu świetne jedzenie. - Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że można cię spotkać w podobnym miejscu. - Ostatnio wyjątkowo się z nim zżyłam, bo wciąż musiałam tu przyjeżdżać po Marvina, naczelnego naszej gazety. Ale jeżeli moja

121

reprymenda na niego podziałała, od dziś będę musiała znaleźć inny pretekst, by się tam zjawiać. - A więc mam być twoim pretekstem. - Od biedy się nadasz. Chodźmy już. Sama nie zaskoczyło wnętrze „U Gaylorda" - czegoś podobnego się spodziewał, gdy patrzył na bar z zewnątrz. Przyćmione światło, wysokie stoły, w jednym końcu długi bar, przy którym samotni klienci pochylali się nad szklankami i kieliszkami. Huczało tu od muzyki z

s u lo

delty Missisipi, zaś wystrój zapewne miał przywodzić na myśl nowoorleański karnawał.

Nagle Sam zdał sobie sprawę, że wielokrotnie bywał w

podobnych miejscach. Czuł się tutaj dziwnie zadomowiony - tak

a d n a c s

swojsko jak nigdy nie czuł się ani w schludnej kafeterii, ani w centrum Edstown.

- Cześć, Sereno. Nie ma tu Marvina.

Serena skinęła głową tęgiemu mężczyźnie stojącemu za barem. - Dzisiaj nie poszukuję Marvina, Chuck. Przyprowadziłam przyjaciela, by spróbował twojego gumbo.

Szeroka twarz Chucka pomarszczyła się w uśmiechu. - Przyprowadziłaś go, by skosztował smakołyków, tak? Znajdźcie sobie stolik, a ja zaraz kogoś do was przyślę. Dym i opary piwa unoszące się wokół wzbudziły w Samie niejasne emocje. Jeden z artykułów, które przeczytał w bibliotece, głosił tezę, że zapachy mają niezwykłą moc pobudzania pamięci.

122

Podobnie jak zmysł smaku, zdecydował po chwili, gdy pociągnął łyk piwa z kufla postawionego przed nim przez kelnerkę. Sam zamówił piwo, ponieważ Serena powiedziała mu, że to zazwyczaj pijają wszyscy stali bywalcy baru. Ten smak nie wywołał u niego żadnych wspomnień, ale raczej falę sprzecznych, zagmatwanych uczuć. Nie wszystkie z nich były przyjemne - posmak piwa na języku był mu doskonale znany, a jednocześnie dość przygnębiający. Przywoływał przed oczy zamazany obraz jego

s u lo

samego siedzącego samotnie w ciemnym pokoju, popijającego piwo z puszki przed jednostajnie mrugającym telewizorem.

Sam odstawił kufel tak gwałtownie, że piwo niemal wylało się na stolik, i usilnie starał się wywołać z pamięci szczegóły tego

a d n a c s

niewesołego wspomnienia. Jakiekolwiek szczegóły. Miał nawet przez moment wrażenie, że jest już bardzo blisko celu - ale nagle odezwała się Serena, przywołując go do teraźniejszości. - Sam? Czy masz zastrzeżenia do tego piwa? Wyglądała na zaniepokojoną, zaczął się więc zastanawiać,jak długo siedział, wpatrując się tępo w kufel.

- Nie, nie. Wszystko w porządku. Po prosta chyba nie należę do miłośników piwa - odparł, odsuwając od siebie kufel. - To tak jak ja. Dlatego piję wodę. Sądziłam jednak, że większość mężczyzn lubi piwo. - Co świetnie ilustruje tezę, że nie należy ulegać stereotypom oświadczył, spychając odległe, niejasne wspomnienie w głąb umysłu.

123

Być może ten obraz wróci do niego później, jeżeli nie będzie wywołać go na siłę. - Mówisz, że polecałabyś gumbo? - Zdecydowanie. Ale niemal równie doskonałe są tu duszone langusty i zapiekanka z krewetek. Chuck przyjechał do nas z Baton Rouge więc jego dania kuchni Cajun są najzupełniej autentyczne. Sam nie mógł sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek jadł podobne dania, ale ich opis brzmiał zachęcająco. Podczas gdy Serena składała zamówienie nastolatkowi

s u lo

uderzająco podobnemu do mężczyzny stojącego za barem, Sam rozglądał się po sali. Wszyscy byli ubrani swobodnie - przeważały podkoszulki, dżinsy lub szorty. Wielu mężczyzn i kilka kobiet miało na głowach baseballówki. Wokół można było też dostrzec pokaźną

a d n a c s

liczbę wytatuowanych ramion oraz parę innych, podobnie

ozdobionych części ciała, jednak wszyscy zachowywali się spokojnie. Może dlatego że wciąż jeszcze było wcześnie i zabawa nie zaczęła się na dobre, pomyślał Sam w tym samym momencie, gdy hałaśliwa grupka złożona z trzech kobiet i dwóch mężczyzn rozsiadła się przy stojącym na środku sali stoliku.

Cajun - słowo oznaczające potomków frankojęzycznych, pierwotnych kolonizatorów Luizjany i ich kulturę - (przyp. tłum.). Jeden z owych mężczyzn, w którym Sam rozpoznał stałego bywalca śniadań w kafeterii, podszedł do ich stolika i huknął go w ramię.

124

- Się masz, Sam. Serena oprowadza się po najmodniejszych miejscach w Edstown? - Cześć, Bill. Sam spytał mnie, co tu można robić w sobotnie wieczory - odparła Serena z uśmiechem. - A więc mu pokazuję. - I na tym w, zasadzie koniec. - Bill zwrócił się do Sama, uśmiechając się szeroko. - Chyba że miałbyś ochotę przyłączyć się do dzieciaków oglądających zapasy w pizzerii. - Słyszałem, że w sobotnie wieczory ciekawe rzeczy dzieją się też nad jeziorem.

s u lo

Bill zaryczał ze śmiechu i ponownie trzasnął Sama po ramieniu. - A i owszem. Sam kiedyś tam jeździłem ze swoimi

dziewczynami. Jeszcze w szkole średniej. Teraz już bym nie zliczył,

a d n a c s

ile razy stary komendant Farrell pukał w moje zaparowane szyby i kazał zabierać się do domu.

- Tej tradycji Edstown Sam nie pozna dzisiejszego wieczoru oznajmiła sucho Serena.

Jej oświadczenie sprowokowało Billa do głośnego rechotu. - Każdy prawdziwy facet musiałby jednak spróbować, co, przyjacielu? Szczególnie gdy jest w towarzystwie tak ładnej dziewczyny jak Serena. Zanim Sam zdołał odpowiedzieć, Serena, wtrąciła burkliwie: - Bill, odnoszę wrażenie, że twoja żona zaczyna się nudzić. Może więc pójdziesz ją zabawić, zanim ponownie palniesz coś głupiego. Nie tracąc dobrego humoru, Bill skinął głową. 125

- Pojąłem aluzję, Sereno. Chcesz, żebym się zmył i pozwolił wam cieszyć się własnym towarzystwem. Do zobaczenia w kafeterii, Sam. Przypilnuj, żebym miał gorącą kawę. - Nie omieszkam - odparł Sam, ukradkiem masując ramię, gdy Bill od nich odchodził, by zatrzymać się przy pobliskim stoliku. Żona musiała jeszcze trochę się ponudzić. - Miły facet, ale wolałbym, żeby miał nie miał tak ciężkiej ręki. Serena posłała mu współczujący uśmiech. - Kilka nowych siniaków?

s u lo

- Najprawdopodobniej. Ale te przynajmniej są wynikiem przyjaznych uczuć.

- Jak myślisz, czy twoi napastnicy zostaną kiedykolwiek

a d n a c s

złapani? - spytała Serena, przybierając nagle poważny wyraz twarzy. Znajome poczucie winy kazało mu odwrócić wzrok. - To mało prawdopodobne - odparł.

- Ale przecież podróżowałeś razem z nimi. Musiałeś zapamiętać ich imiona - cokolwiek, co mogłoby naprowadzić policję na ich ślad. - Ja nie podróżowałem z nimi, Sereno. Mieli mnie jedynie kawałek podwieźć. Nie zdążyłem dowiedzieć się na ich temat nic, co mogłoby być teraz użyteczne. - Czuł się już zmęczony tymi kłamstwami, szczególnie jeśli wygłaszał je w obecności Sereny, ale ani miejsce, ani pora nie były odpowiednie, by wyznać jej prawdę. Poczuł więc wielką ulgę, gdy niemal w tym samym momencie kelner postawił przed nimi parujące miseczki gumbo, zmuszając do przerwania rozmowy. Ostra zupa była niezwykle gęsta od owoców 126

morza, jarzyn i ryżu. Gdy Sam zaczerpnął pełną łyżkę, ujrzał krewetki, pomidory i okrę. - Wyjątkowo pyszne - mruknął, skosztowawszy odrobinę. W tym czasie Serena przyglądała mu się uważnie, wyraźnie zaciekawiona jego pierwszymi wrażeniami. - Nie sądzisz, że jest zbyt pikantne? Większość ludzi próbujących gumbo Chucka po raz pierwszy, sądzi, że jest za ostre. Przełykając kolejną porcję,Sam ukazał zęby w uśmiechu.

s u lo

- Za ostre? Słuchaj, gdybyś spróbowała mojego ulubionego chili, uznałabyś tę zupę za łagodną niczym śmietankowe lody.

Zająknął się, wypowiadając ostatnie słowa, bo nagle zdał sobie sprawę, jak gładko i szybko mu się nasunęły. W tym momencie

a d n a c s

niemal czuł na języku palący smak chili - jednak za żadne skarby nie mógł sobie przypomnieć, gdzie je jadł i z kim. Serena szczęśliwie nie spostrzegła tego wahania. - Wy, Teksańczycy, zawsze przechwalacie się swoim chili. Teksańczycy. Serena zdawała się przekonana, że pochodził z Teksasu. Może miała rację. W każdym razie on nie zamierzał się z nią spierać. Przez kilka następnych minut skupiał się wyłącznie na swoim gumbo, wsłuchując się w muzykę, usiłując jednocześnie pochwycić umykający strzęp wspomnienia. Jednak mimo starań nie zdołał go przywołać. W miarę upływu czasu, coraz więcej gości zbierało się w lokalu - teraz już tłoczyli się przy barze, czekając na wolny stolik. Alkohol płynął szerokim strumieniem i zarówno muzyka, jak i klienci stawali 127

się coraz głośniejsi. Zewsząd dobiegały wybuchy śmiechu - zarówno niskiego, gardłowego rechotu, jak i piskliwego chichotu. Sam czuł się tutaj jak ryba w wodzie, wciąż jednak był szczerze przekonany, że nie jest to miejsce odpowiednie dla Sereny. Z powodu hałasu trudno było prowadzić rozmowę normalnym tonem. Sam i Serena próbowali parokrotnie, ale ostatecznie poddali się i skoncentrowali na jedzeniu. Tak więc, gdy w końcu podszedł do nich Chuck, już niemal kończyli posiłek. Donośny głos właściciela przebijał się bez trudu przez głośną muzykę. - No i co? Smakowało? - Doskonałe - odparł Sam. - Nie za pikantne?

a d n a c s

- Skąd. W sam raz.

s u lo

Chuck uśmiechnął się zadowolony, po czym kordialnie poklepał Sama po ramieniu.

- Podoba mi się twój przyjaciel, Sereno. Masz go tu przyprowadzać jak najczęściej, słyszysz?

- Następnym razem będę musiał włożyć zbroję - wymamrotał Sam, masując ramię, gdy tylko Chuck przeszedł do następnego stolika. - Przepraszam? - Serena pochyliła się w jego stronę. - Nie usłyszałem, co powiedziałaś. - Nieważne. Masz ochotę na deser? - Nie. Jestem zbyt najedzona.

128

- To zupełnie jak ja - odparł Sam, dając znak kelnerowi, by przygotował rachunek. - Dzisiejszego wieczoru jesteś moim gościem - oznajmiła Serena. - To kolacja na mój koszt. - Mowy nie ma. - Sam miał nadzieję, że jego stanowczy ton załatwi sprawę. Do tej pory powinien już jednak lepiej poznać Serenę. - Ja cię tu przywiozłam - oznajmiła. - Co oznacza, że ja płacę. Jednak Sam miał już dosyć charytatywnych działań na jego

s u lo

rzecz. Uznał, że wreszcie nadszedł czas, by zaakcentować własną niezależność. Tego dnia dostał swoją tygodniową wypłatę; stać go było na pokrycie tego skromnego rachunku i przeznaczenie reszty na spłatę długów.

a d n a c s

- Nie, dzisiejsza kolacja jest na mój koszt - oświadczył stanowczo.

- Pozwól mi przynajmniej zapłacić moją część - poprosiła. - Sereno, należę do ludzi, których ciężko wyprowadzić z równowagi - oznajmił stanowczym głosem, jednak z pełnym wyrozumiałości uśmiechem na ustach. - Prawdę mówiąc, nawet nie jestem w stanie sobie przypomnieć, kiedy zdarzyło mi się to po raz ostatni. Ale ty wyraźnie przeciągasz strunę. Pozwól więc, że powtórzę po raz ostatni: dzisiejszego wieczoru chciałbym zapłacić za naszą wspólną kolację. - Cholerne męskie ego. - Poddała się w końcu. - Właśnie.

129

- Tylko nie wyobrażaj sobie, że jeżeli zapłacisz za moją kolację, to ja zgodzę się na wyprawę nad jezioro. - Każdy prawdziwy facet musiałby jednak spróbować, co? odparł ze śmiechem. Niezwykle zadowolony z siebie, Sam ostatecznie zapłacił kelnerowi, zostawiając suty napiwek. Wychodząc, przeciskali się przez tłum podpitych klientów, zatrzymując się niemal co krok, by kogoś powitać - głównie byli to znajomi Sereny, chociaż trafiło się też

s u lo

parę osób, które bez trudu rozpoznały Sama po pierwszym tygodniu pracy w kafeterii. Kiedy w końcu znaleźli się na zewnątrz, Sam przez dłuższą chwilę rozkoszował się świeżym powietrzem i względną ciszą zalegającą parking.

a d n a c s

- Trzeba trochę czasu, by się przyzwyczaić do ciszy, prawda? zauważyła ze śmiechem Serena. - Wciąż nie rozumiem, jakim cudem Chuck jeszcze całkiem nie ogłuchł, mimo że spędza tak wiele godzin w tym huku każdego wieczoru.

- Czy tak właśnie wyglądają twoje soboty? - zapytał po chwili Sam.

- Nie - odparła smętnie Serena, otwierając drzwi samochodu. Dziś po raz pierwszy od wielu miesięcy wzięłam sobie wolne i w sobotni wieczór nie zajmowałam się niczym produktywnym. Zazwyczaj w tym czasie mam jakieś spotkania - albo z klientami, albo z zespołem redakcyjnym. W innym przypadku staram się podgonić papierkową robotę związaną z gazetą, zaniedbaną z powodu mojej praktyki adwokackiej - lub vice versa. A jeżeli mam jeszcze wolną 130

chwilę, to załatwiam pocztę internetową, zaległe telefony, piszę sprawozdania lub... - Pojąłem - przerwał jej Sam, wciskając się na siedzenie obok kierowcy. - Wiesz jednak, co mówi stare przysłowie o poświęcaniu się dla pracy i zaniedbywaniu rozrywek? - Ale właśnie w ten sposób można opłacić rachunki - odparła Serena, zapalając silnik. Sam zdecydował, że nie jest to głos kobiety zadowolonej ze

s u lo

swojego życia. Serena poruszała się zgodnie z utartymi schematami, jednak w jej życiu brakowało czegoś istotnego.

Podobne uczucie było mu równie bliskie jak opary piwa i dymu tytoniowego. I tak samo frustrująco nieuchwytne.

a d n a c s 131

ROZDZIAŁ 8 W pewnej chwili Serena musiała zjechać na pobocze, by przepuścić wóz strażacki jadący na sygnale. Oboje z Samem wbili wzrok w przestarzały pojazd z wyjącą syreną i błyskającymi światłami ostrzegawczymi. - Mam nadzieję, że to nic poważnego - rzuciła cicho Serena, opierając się niezdrowej ciekawości, pchającej ją do podążenia za nim.

s u lo

- Syrena. To rzadki dźwięk w tym mieście - zauważył Sam. - Ja nie narzekam z tego powodu.

a d n a c s

- Nie czujesz żadnej tęsknoty za szaleńczym tempem wielkomiejskiego życia?

- Szaleńcze tempo pozostawiam mojej siostrze. Mnie osobiście odpowiada to, co mam tutaj.

- Twoja mama martwi się o ciebie, wiesz? Serena rzuciła mu niespokojne spojrzenie, zastanawiając się przy tym, co jej rozmiłowana w pogawędkach matka mogła jeszcze naopowiadać Samowi.

- W jakim sensie? - Obawia się, że utknęłaś w martwym punkcie. Że zbyt dużo pracujesz. Powiedziała, że w okolicy jest już bardzo niewiele wolnych osób w twoim wieku, więc martwi się o twoje życie towarzyskie. - Tak naprawdę martwi ją brak wnuków - odparła Serena sucho. - Wśród swoich przyjaciół od domina jest jedyną, której nikt nie 132

nazywa babcią. Co z lubością wypomina mi w każdy niedzielny poranek. - Dlaczego więc nie zrobisz nic, by temu zaradzić? - Bo do tego trzeba dwojga - odparła, wzruszając ramionami z nadzieją, że ten gest zamaskuje jej nagłe zażenowanie. - Do tej pory nie spotkałam nikogo, z kim miałabym ochotę połączyć swoje geny. Poza tym, nie jestem pewna, czy zostałam stworzona do macierzyństwa. Przecież nawet nie jestem w stanie podołać opiece nad psem Kary.

s u lo

- Nie doceniasz się - odparł Sam ze śmiechem.

Serena nie miała ochoty ciągnąć dalej tematu, zwłaszcza z tym mężczyzną.

a d n a c s

- Wiesz co, właśnie doszłam do wniosku, że jednak z

przyjemnością zjem deser. Co byś powiedział na śnieżynki? - Śnieżynki - powtórzył takim tonem, jakby nigdy wcześniej nie słyszał tej nazwy. - Brzmi nieźle.

Na North Street Serena skręciła w lewo, kierując się do Polarnej Budki Lodowej Patty - metalowego kontenera ustawianego w letnie miesiące obok magazynu z tanią odzieżą. - Jaki jest twój ulubiony smak? - Hmm... minęło już tak wiele czasu od chwili, gdy ostatni raz jadłem coś podobnego, że nie pamiętam. A jaki jest twój? - Maraskino. Chociaż czasami decyduję się na winogronowy. Mama zawsze wybiera pomarańczowy, natomiast Kara za każdym

133

razem zamawiała coś innego - dziwaczne w nazwie smaki jak „Tygrysia krew", „Oceaniczna bryza" czy „Tort weselny". - A Więc Kara od zawsze przejawiała awanturniczą żyłkę? - Szkoda tylko, że nie ograniczyła jej do lodów. - Przecież na pewno nie chciałabyś, żeby tkwiła tutaj nieszczęśliwa i prowadziła gazetę, by tylko zadowolić twoją mamę i ciebie? Serena natychmiast przybrała postawę obronną - jak zawsze, gdy

s u lo

Sam poruszał temat Kary. Chciałaby, żeby zrozumiał, że jej irytacja na siostrę brała się z autentycznej troski. W opinii Sereny cała ta eskapada musiała się skończyć dla Kary złamanym sercem,

rozczarowaniem i finansową katastrofą - tym wszystkim, co

a d n a c s

zazwyczaj spotykało kobiety bez reszty oddające się mężczyznom. Serena widziała to zbyt wiele razy w swojej praktyce adwokackiej kobiety odarte z poczucia pewności siebie, godności, pozbawione ostatniego gorsza tylko dlatego, że zaufały nieodpowiedniemu mężczyźnie. Serena była przekonana, że Kara po prostu nie poznała Pierce'a dość dobrze, by mieć pewność, że on jej nie wykorzystuje. Poza tym, pomyślała ze smutkiem, gdy parkowała tuż przed kontenerem, bardzo tęskniła za siostrą. - Dzisiaj wybieram maraskino - oznajmiła, pozostawiając pytanie Sama bez odpowiedzi. - A ty? Sam studiował podświetloną tablicę z denerwująco długą listą smaków. - „Guma do żucia"? - Spojrzał na Serenę pytająco. 134

- Obawiam się, że słodycz tego smaku każdego osobnika powyżej dwunastego roku życia przyprawia o natychmiastową utratę przytomności. - W takim razie winogronowy. - Bezpieczny wybór. - To cały ja - oznajmił Sam z uśmiechem. - Nudny facet trzymający się bezpiecznych wyborów. Serena uśmiechnęła się ironicznie.

s u lo

Przy kontenerze ustawiono kilka składanych stolików

ocienionych kolorowymi parasolami dla klientów dziennych i

udekorowanych barwnymi lampkami, dla pojawiających się po zmroku. Młoda sprzedawczyni przyjęła ich zamówienie, potem

a d n a c s

napełniła plastikowe rożki cieniutkimi wiórkami lodu, zalała syropem w żądanym smaku i podała przez małe okienko. Z przysmakami w dłoniach, Sam i Serena skierowali się do jedynego wolnego stolika. Przy pozostałych siedziały całe rodziny:dzieci z wysmarowanymi syropem buziami chichotały, sprzeczały się, przepychały. - Szokujący kontrast w stosunku do naszego pierwszego przystanku - oświadczył Sam, podejrzliwie mierząc wzrokiem swój rożek, jakby nie miał pojęcia, co właściwie ma z nim zrobić. - Hej, chciałeś przecież zobaczyć, jak się spędza sobotnie wieczory w Edstown. Sam z wahaniem pokosztował lodowych wiórków zalanych winogronowym syropem. - Niezłe. Ale trochę słodkie. 135

- Wyjątkowo słodkie - poprawiła go Serena, zlizując maraskinowy syrop z dolnej wargi. - Nigdy wcześniej nie jadłeś czegoś podobnego? - Jasne. To znaczy, przecież musiałem kiedyś coś takiego jeść, prawda? Wpatrywała się w niego przez moment ponad swoim rożkiem. - Czasami wygłaszasz wyjątkowo dziwne kwestie - stwierdziła. - Naprawdę? - zapytał z łobuzerskim uśmiechem.

s u lo

- A zaraz potem robisz coś takiego jak przed chwilą.

- To znaczy co? - zainteresował się Sam, spijając syrop z plastikowego rożka za przykładem chłopca siedzącego przy sąsiednim stoliku.

a d n a c s

- Na moje pytanie odpowiadasz pytaniem albo jakimś błyskotliwym kalamburem. - Naprawdę?

Serena jedynie westchnęła w odpowiedzi, po czym rozgryzła w zębach wiórek lodu.

- Witaj, Sereno!

Dzierżąc w dłoni stożek oblany jaskrawozielonym syropem, Lindsey Gray opadła na ławkę obok Sereny, po czym skinęła głową jej towarzyszowi. - Panie Wallace. - Panno Gray - odezwał się z powagą Sam. - Jakże miło spotkać panią ponownie.

136

- Podobne formalności brzmią co najmniej dziwacznie przy budce z lodami - zawyrokowała Serena, wzruszając ramionami. - Od tej chwili wszyscy zwracają się do siebie po imieniu, dobrze? Sam, poznaj Lindsey. - Obawiam się, że panna Gray wciąż nie może mi wybaczyć, że odmówiłem jej udzielenia wywiadu - oznajmił Sam z uwodzicielskim uśmiechem. - To nieprawda - oświadczyła Lindsey. - Oczywiście, nadal

s u lo

chciałabym, żebyś wyraził zgodę na ten wywiad, ale nie należę do osób chowających urazy. - Miło mi to słyszeć.

- Jak tam dziś było w redakcji? - wtrąciła Serena, mierząc

a d n a c s

badawczym wzrokiem swoją reporterkę. - No cóż...

- Nieważne - krzywiąc usta, odparła Serena. - Pewnie wolałabym nie wiedzieć.

- Słuchaj, Sereno. Sądzę, że w najbliższym czasie będziesz musiała zrobić coś z Marvinem. Przy obecnym sposobie zarządzania, gazeta wkrótce padnie.

- Niedługo podejmę radykalne kroki - obiecała Serena. Tymczasem postarajcie się z Rileyem pociągnąć ten wózek jeszcze przez chwilę, dobrze? - Osobiście robię co w mojej mocy. Mam wrażenie, że Riley też stara się jak może. Jednak, Sereno, potrzebujemy naczelnego, na którym moglibyśmy polegać. 137

- Wkrótce ponownie porozmawiam z Marvinem. - Z czego i tak nie wyniknie nic sensownego. Najwyższy czas spojrzeć prawdzie w oczy. Marvinowi już nie pomogą umoralniające wykłady - on wymaga specjalistycznego leczenia. Serena wrzuciła rozpływające się resztki deseru do kosza, wytarła palce w papierową serwetkę, po czym przytknęła dłonie do skroni. - Tak, wiem. Ale przecież nie mogę go do tego zmusić.

s u lo

- I nie możesz się zdobyć na to, by go zwolnić, bo się boisz, że wtedy stoczy się na dno i wyląduje w rynsztoku.

Lindsey posłała Samowi pełne ironii spojrzenie.

- Wyobrażasz sobie coś takiego? Prawnik o miękkim sercu.

a d n a c s

Założę się, że w życiu nie widziałeś podobnego stwora.

- To mógłby być wyjątkowo chwytliwy temat artykułu stwierdził Sam.

- Eee tam. To żadna nowina Każdy w tym miasteczku doskonale wie, że Serena ma dużo bardziej miękkie serce, niż okazuje. Niezadowolona z kierunku, w jakim zaczęła toczyć się rozmowa, Serena szybko zmieniła temat.

- Gdy tu jechaliśmy, minął nas wóz strażacki. Najwyraźniej jechał na akcję. - Tak, wiem - odparła Lindsey. - Riley zadzwonił do mnie i powiedział, że napisze sprawozdanie z tego wypadku. Usłyszał o nim - zapaliła się stara mleczarnia przy Locust Street.

138

- To budynek opuszczony od wielu lat. W pewnym sensie mi ulżyło. Dobrze, że to nie jeden z domów mieszkalnych - oznajmiła Serena. - Jakkolwiek było, przeczytasz o tym w jutrzejszym wydaniu „Evening Star". Na pierwszej stronie, tuż pod portretem zwycięzcy sobotniej rozgrywki domina - oznajmiła sucho Lindsey. Zwracając się do Sama, powiedziała po chwili: - Jak widzisz, nie możemy zaoferować naszym czytelnikom wielu sensacji. Dlatego byłam tak

s u lo

zaintrygowana nieznajomym pobitym niemal na śmierć i porzuconym w rowie.

- Lindsey! - Serena uznała, że jej impulsywna reporterka tym razem jednak przesadziła.

a d n a c s

Sam tymczasem sprawiał wrażenie rozbawionego, a nie dotkniętego.

- Przykro mi, że pozbawiłem cię możliwości firmowania własnym nazwiskiem jednej z sensacji sezonu. Lindsey wzruszyła lekko ramionami.

- Nie mam tu wielkiej konkurencji. Mogę więc bez problemu firmować swoim nazwiskiem wszystkie pozostałe sensacje. - Czemu więc nie gonisz za rewelacyjnymi tematami dla jakiejś wielkiej gazety, gdzie wyniki rozgrywek domina nie trafiają na pierwsze strony? Serena wbiła w niego gniewny wzrok.

139

- Proszę cię, tylko nie próbuj mnie pozbawić jedynego mojego pracownika, na którym do końca mogę polegać. Jeśli przekonasz Lindsey, że powinna odejść, mogę natychmiast zamykać interes. - Dobrze wiesz, że chwilowo nigdzie się nie wybieram - odparła Lindsey. Spoglądając na Sama, szybko dorzuciła: - Kiedyś pracowałam w Little Rock, ale jakiś czas temu tu powróciłam. Ojciec zaczął chorować, a mój brat jest zawodowym oficerem, nie może więc przyjeżdżać zbyt często do domu. Pozostanę tu dopóty, dopóki tato będzie mnie potrzebować.

s u lo

Choć Serena i Lindsey bardzo się różniły pod wieloma

względami, obie stawiały zobowiązania wobec rodziny ponad własne ambicje i życzenia. Serena zastanawiała się, czy Sam to zauważył i -

a d n a c s

biorąc pod uwagę fakt, że zawsze stawał w obronie Kary - ciekawiło ją, co tak naprawdę o tym sądził. Chociaż jednocześnie zapewniała się w duchu, że w gruncie rzeczy wcale jej nie interesują jego poglądy. Lindsey skończyła lody i wrzuciła pusty rożek do kosza na śmieci.

- Myślę, że przejadę się do tej mleczarni i sprawdzę, co tam się dzieje. Do zobaczenia wkrótce.

- Wciąż jeszcze nie wpadłaś do kafeterii, by skorzystać z mojego zaproszenia na kawę - przypomniał Sam, gdy Lindsey wstała z ławki. - Być może skorzystam z niego szybciej, niż sądzisz - odparła Lindsey z zalotnym uśmiechem. Serena zdała sobie nagle sprawę, że marszczy brwi, i szybko się opanowała. To przecież zupełnie nie powinno jej obchodzić, że Sam 140

miał ochotę poflirtować z Lindsey. Rzecz jedynie w tym, że po prostu nikt nie zdążył jeszcze dobrze poznać tego człowieka. Był kilka lat starszy od Lindsey i otwarcie przyznawał, że prowadzi cygański tryb życia. Serena za nic w świecie nie chciałaby, żeby dziewczyna straciła głowę dla, co prawda, niezwykle przystojnego nieznajomego, ale przecież nie gwarantującego żadnej sensownej przyszłości. Z powodu choroby ojca i zawirowań w redakcji Lindsey mogła stanowić teraz łatwy łup - szczególnie jeżeli podejrzenia Sereny były

s u lo

słuszne i młoda dziennikarka rzeczywiście nieszczęśliwie kochała się w Danie. Serena bardzo by nie chciała, żeby ktoś skrzywdził Lindsey i wyłącznie dlatego, jak zapewniała się w duchu, nie spodobało się jej zachowanie Sama.

a d n a c s

Gdy niedługo później parkowała w garażu, była w

melancholijnym nastroju. Matka jeszcze nie wróciła do domu dopiero dochodziła dziesiąta, a rozgrywki domina zazwyczaj trwały do jedenastej. Serena często żartowała, że matka prowadzi o wiele bardziej ekscytujące życie towarzyskie od swojej córki. Po dzisiejszej wyprawie Sam musiał dojść do wniosku, że Serena jest najnudniejszą kobietą przed sześćdziesiątką, z jaką kiedykolwiek przyszło mu spędzić wieczór. - Świetnie się dziś bawiłem - oznajmił Sam, jakby czytając w jej myślach. - Jestem pewna, że zdarzało ci się spędzać sobotnie wieczory w bardziej pasjonujący sposób.

141

- Ale nie ostatnio - odparł, otwierając drzwi samochodu. Serena mogła wejść do domu bezpośrednio z garażu, jednak ze zdziwieniem złapała się na tym, że podąża za Samem ścieżką prowadzącą do rosarium, huśtawki i domku gościnnego. - W niedzielę rano zazwyczaj chodzimy z mamą do kościoła. Nie wiem, czy jesteś tym zainteresowany, ale gdybyś chciał się do nas przyłączyć, będzie nam bardzo miło. - Dziękuję. Twoja mama już mnie zapraszała. Jednak myślę, że tym razem zostanę w domu.

s u lo

Serena spodziewała się podobnej odpowiedzi. - Oczywiście. W takim razie, do zobaczenia.

- Do zobaczenia. Dzięki raz jeszcze, że spędziłaś ze mną ten

a d n a c s

wieczór. To była dla mnie wyjątkowo miła odmiana.

- Dla mnie też - przyznała Serena, odkrywając ze zdziwieniem, że nie ma ochoty, by ten wieczór już się zakończył. Z cienia wyfrunęła nagle ćma i wplątała się we włosy Sereny. Sam wyciągnął rękę i delikatnie ją uwolnił, pozwalając odlecieć w stronę najbliższego światła. W ten sposób Sam i Serena znaleźli się blisko siebie. Sam raz jeszcze przesunął palcami po jej włosach. - Podoba mi się twoja fryzura. Jest taka miękka. Naturalna. Teraz zaczynał flirtować z nią! Ona jednak nie zamierzała tracić głowy z tych wszystkich powodów, które w duchu wyliczyła w odniesieniu do Lindsey. To zdecydowanie nie był mężczyzna, na którym można by polegać. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że gdy Stała z nim w blasku księżyca, w ogrodzie pachnącym różami, a jego palce 142

głaskały jej policzek - było jej wyjątkowo przyjemnie. Nawet tak praktyczna, zrównoważona kobieta jak Serena dostrzegała romantyzm sytuacji. Jeżeli dzisiejszy wieczór potraktować jak prawdziwą randkę, to pocałunek na dobranoc byłby jak najbardziej na miejscu. Lekkie muśnięcie warg czy nawet namiętniejsze złączenie ust stanowiłoby jego naturalne zakończenie. Gdyby to rzeczywiście była prawdziwa randka.

s u lo

Nagle zdała sobie sprawę, że Sam wpatruje się w jej usta, jakby po głowie chodziły mu podobne myśli. Ta świadomość sprawiła, że poczuła szczególne mrowienie, jakby ich wargi już się zetknęły. Całowanie się z atrakcyjnym nieznajomym wydawało się wyjątkowo

a d n a c s

nęcące - miało w sobie posmak ryzyka.

Serena przysunęła się do Sama, wyczuwając, że i on jest coraz bliżej.

W końcu jednak powstrzymała go, kładąc dłoń na jego piersi. Ostatecznie w tej rodzinie to Kara miała awanturniczą żyłkę, nie Serena.

- To nie jest najlepszy pomysł - wyszeptała. - Nie. Chyba nie - odparł półgłosem, ale się nie cofnął. Nie cofnęła się również Serena. - Ostatecznie to była tylko wspólna kolacja z deserem. - Jasne. Przyjacielska kolacja - odparł z półuśmiechem, który wywołał w niej jeszcze większe pragnienie, by jego wargi dotknęły jej ust. Tylko dotknęły. 143

Sam musiał wyczytać to pragnienie w jej oczach. Jeszcze raz pochylił się nad jej twarzą, a ona tym razem go nie powstrzymała. To nie był długi pocałunek, ale nieprawdopodobnie elektryzujący. Dał jej przedsmak tego, do czego mogłoby między nimi dojść, gdyby nie była dość ostrożna. Na myśl o tym przeszył ją ekstatyczny dreszcz. Samowi drżały ręce, gdy wypuszczał ją z objęć, a ona tak bardzo nie ufała swojemu głosowi, że nie odpowiedziała na jego: „Dobranoc, Sereno".

s u lo

Bez słowa się odwróciła i szybko ruszyła w stronę domu. Zupełnie jej nie obchodziło, czy ta ucieczka nie będzie wyglądała śmiesznie. Teraz musiała znaleźć się jak najdalej od niego.

Gdy zamknęła za sobą drzwi, pomyślała, że równie dobrze może

a d n a c s

zająć się swoją papierkową pracą, bo i tak na pewno jeszcze przez wiele godzin nie będzie w stanie zasnąć.

Sam stał w ciemnym saloniku domku gościnnego i wpatrywał się w światło płynące z okna na piętrze dużego domu. Przypuszczał, że to pokój Sereny. Było już po północy, a ona wciąż jeszcze nie spała. Jej matka wróciła ponad godzinę temu, ale ponieważ nie paliło się żadne inne światło, Sam uznał, że Marjorie już się położyła. Ale nie Serena. Co robiła? Pracowała? Czy podobnie jak on - odtwarzała w myślach ich dzisiejszy wspólny wieczór? Wspominała pocałunek w ogrodzie różanym? Dobrze, że uciekła. Sam usiłował wmówić sobie, że miałby dość rozumu, by poprzestać na tym jednym pocałunku, ale wcale nie był tego w stu procentach pewien. Ostatecznie przez cały wieczór miał 144

wielką ochotę ją pocałować. I ona też o tym myślała. Widział to w jej oczach. I co on ma teraz począć? W niedzielę po południu ktoś zapukał do drzwi domku gościnnego. Sam przeżył chwilę wielkiego zdumienia, gdy w progu ujrzał komendanta policji. - Co zrobiłem tym razem? Dan uśmiechnął się krzywo. - Dedukcja czy nieczyste sumienie?

s u lo

- Dedukcja. O ile mi wiadomo, nie złamałem prawa.

- W takim razie nie mam podstaw, by cię przymknąć. Może więc w zamian poszedłbyś ze mną na ryby?

- Na ryby? - Sam wytrzeszczył oczy ze zdumienia. - Żartujesz, prawda?

a d n a c s

- Wcale. Mam wolne popołudnie i ochotę na łowienie ryb. Pomyślałem, że może chciałbyś się przyłączyć. - Czemu akurat ja?

- Bo każdy inny, komu to proponowałem, był zajęty - odparł Dan, uśmiechając się szeroko.

Sam wybuchnął śmiechem.

- Więc co? Chciałbyś połowić? - Jasne. Ale nie mam żadnego sprzętu. - To już załatwione. A masz czapkę? - Nie, nawet czapki. - Ja mam zapasową w wozie. To chodźmy.

145

Pół godziny później Sam siedział w płaskodence z komendantem policji u boku, w pożyczonej czapce na głowie i z licencją wędkarską kupioną w sklepie z przynętami wsuniętą do kieszeni. Robił to już wcześniej - zdecydował, gdy zarzucał wędkę. Już kiedyś siedział w łódce z innym mężczyzną, wsłuchiwał się w plusk wody, wdychał lekko rybny zapach jeziora i ledwo uchwytny opar benzyny dochodzący z doczepionego do łodzi silnika. Niemal widział tego człowieka, który zazwyczaj siedział na przeciwnej burcie - brązowe

s u lo

włosy, głęboka opalenizna; ktoś, kogo znał tak dobrze jak rodzonego brata.

Czy to był brat? Czy stary przyjaciel? A może jedynie ułuda, igraszki uszkodzonego umysłu?

a d n a c s

- Ładny rzut - skomentował Dan. - Często chodzisz na ryby? - Od czasu do czasu. A ty? - Zawsze, gdy tylko mogę.

- Co zapewne nie zdarza się często, biorąc pod uwagę twoją pracę. Jesteś na służbie całą dobę, co?

- Właściwie tak - odparł Dan, spoglądając ponuro na pager przytwierdzony do paska. - Praca zajmuje mi większość czasu. Chociaż nie miewamy tu wiele przestępstw, ostatnie morderstwo zanotowaliśmy cztery lata temu na obrzeżach miasta i było ono wynikiem przemocy w rodzinie. Ale oczywiście nie brakuje burd W sobotnie wieczory i zdarzają się włamania. Niestety, czasy niezamykania domów na klucz odeszły bezpowrotnie w przeszłość, nawet w takich małych miasteczkach jak nasze. 146

- Czy aresztowałeś już kogoś w związku z ostatnimi włamaniami? - Nie - burknął Dan. - Jestem całkiem pewien, że trzy czy cztery z nich zostały dokonane przez tych samych ludzi, ale nie mam żadnego śladu mogącego na nich naprowadzić. Ale będę miał. Przestępcy stają się zbyt pewni siebie, gdy parę numerów uchodzi im na sucho, i popełniają błędy. Wtedy ich złapię. - A co z chłopcem, którego spotkałem parę dni temu? Tym z siniakiem na policzku.

s u lo

- Zachem Hinsonem. - Dan zmarszczył czoło. - Taaak,

poszedłem tam jeszcze tego samego dnia. Jego matka przysięga, że dzieciak spadł ze skateboardu. Mieszkający z nią kochaś twierdzi tak samo.

a d n a c s

- A chłopiec?

Dan wzruszył ramionami i zaczął kręcić kołowrotkiem. - Nie zaprzeczał.

- Uwierzyłeś im?

Spod daszka czapki Dan spojrzał Samowi prosto w oczy. - Nie.

- Ale nie możesz nic zrobić, póki nie masz dowodów - westchnął Sam. - Zupełnie nic. Sam przypomniał sobie strzępy niepokojących wspomnień, które stanęły mu przed oczami, gdy rozmawiał z Zachem. Identyfikował się aż za bardzo z tym przerażonym, prawdopodobnie bitym chłopcem. 147

Denerwowało go, że wracające wspomnienia były zawsze tak mgliste i wyrywkowe. Policzek wymierzony mu, gdy był dzieckiem. Posiłek w eleganckiej restauracji. Popijanie piwa w zadymionym klubie. Łowienie ryb z przyjacielem. Te zamazane obrazy nie zdawały się bardziej realne niż sceny obejrzane przez niego w kinie lub telewizji. Czy tym właśnie były? Jak mógł odróżnić rzeczywistość od fikcji, jeżeli nie miał żadnego punktu odniesienia? Dan uznał milczenie Sama za niemą krytykę.

s u lo

- Słuchaj, nie odwracam się od tego dzieciaka. Będę miał cały czas na niego oko. Gdy tylko zdobędę jakikolwiek dowód, że matka lub ten palant, jej kochaś, biją chłopca, wkroczę do akcji tak szybko, że nie zdążą się zorientować, co im spadło na głowę.

a d n a c s

- Nie wątpię, Dan. Po prostu słabo mi się robi na myśl, że ktoś krzywdzi takie małe dziecko.

- Rozumiem cię. Ale bez dowodów nic nie mogę zrobić. Niewykluczone, że rozmowa, jaką z nimi przeprowadziłem, coś zmieni. Sądzę, że jasno dałem im do zrozumienia, że zamierzam bacznie przyglądać się sytuacji.

- Niekiedy to wystarcza - zgodził się Sam. - A przynajmniej powinno...- Urwał w pół zadania, bo właśnie poczuł szarpnięcie na końcu żyłki. Ruszył wędką, po czym zaklął pod nosem. -Uciekła. Dan oderwał na chwilę wzrok od swojej wędki i otworzył małą, przenośną lodówkę. - Napiłbyś się czegoś? Na myśl o piwie żołądek Sama skurczył się w proteście. 148

- A co masz? - Colę i napój winogronowy. Sam wybrał napój. Jego słodki smak przypomniał mu lodowe wiórki, które jadł z Sereną. W tym momencie Dan złapał dorodnego okonia, który jemu przysporzył nieco pracy, a Samowi rozrywki, po czym obaj mężczyźni w przyjaznym milczeniu czekali, aż ryba znów zacznie brać. W końcu Sam przerwał ciszę.

s u lo

- Słyszałem, że mieliście wczoraj ekscytujący wieczór. Pożar na Locust Street.

- Tak. Spłonęła stara mleczarnia. Ogień wymknął się spod kontroli i zagroził kilku pobliskim domom mieszkalnym, ale strażacy

a d n a c s

zdołali w porę zażegnać niebezpieczeństwo. Skąd się dowiedziałeś? - Wczoraj wieczorem natknęliśmy się z Sereną na Lindsey. Powiedziała nam o pożarze i zakomunikowała, że się tam wybiera. Jak i poprzednim razem, Dan teraz też zareagował nerwowo na wzmiankę o młodej reporterce.

- A i owszem, pokazała się tam - odparł z chmurną miną. - Wszystkim plątała się pod nogami, wypytując, co robimy i dlaczego. Szef straży był już o włos od związania jej zapasowym wężem. - Odniosłem wrażenie, że inny reporter miał pisać o pożarze - zauważył Sam rozbawionym głosem. - Tak, Riley był na miejscu; stał spokojnie z boku i obserwował akcję, i tak samo powinna zachowywać się Lindsey. 149

- Ta dziewczyna jest bardzo oddana pracy. - Jest jak wrzód na tyłku - wypalił bez ogródek Dan. - Jej brat był w szkole moim najbliższym przyjacielem, a Lindsey to dobre dziecko, jednak gdy wchodzi w rolę dziennikarki, zaczyna upodabniać się do pitbulla wgryzającego się w smakowitą kość. - Uważasz, że to dziecko? - spytał Sam, przypominając sobie atrakcyjną, rudowłosą kobietę o kształtnej figurze i inteligentnym spojrzeniu. Była młoda, ale dzieckiem nie była na pewno.

s u lo

- Z przyzwyczajenia - przyznał Dan. - Jak ci mówiłem, to mała siostrzyczka mojego najlepszego przyjaciela. Dużo młodsza od nas. Często myślę o niej w ten sposób.

Sam nie miał wątpliwości, że Lindsey nie spodobałyby się słowa

a d n a c s

Dana. Z tak wielką determinacją zabiegała, by wszyscy wokół traktowali ją serio.

- Szef strażaków uważa, że ogień został podłożony celowo powiedział Dan, wpatrując się w wodę w miejscu, gdzie zarzucił przynętę.

- Podpalenie?

- Na to wskazują dowody.

- Próba wyłudzenia ubezpieczenia? - Nie. Mleczarnia stała pusta od lat. Właściciel nie wznowił polisy. - Może to był wypadek? Może jakiś włóczęga zaprószył ogień? - Może. Jednak wszystko wygląda tak, jakby ktoś chciał celowo spalić mleczarnię. 150

- Mam nadzieję, że... Hej! - reagując na kolejne drgnięcie żyłki, Sam błyskawicznie poderwał haczyk. Żyłka napięła się gwałtownie, gdy ryba próbowała się uwolnić. - Wygląda na niezłą sztukę. - I bez wątpienia waleczną. Reszta popołudnia minęła szybko i przyjemnie. Sam bardzo się cieszył, że wszyscy inni, którym Dan proponował wędkowanie, byli właśnie zajęci, gdy komendant policji miał ochotę połowić ryby.

s u lo

Kiedy w następny piątek Serena wróciła z pracy, Sam właśnie kończył przystrzygać trawnik. Mimo że słońce chyliło się ku

zachodowi, wciąż było bardzo gorąco. Przesiąknięta potem koszulka Sama kleiła się do ciała. Kilka dni wcześniej zdjął mankiet

a d n a c s

usztywniający nadgarstek. Miał silne, muskularne ramiona. Spod czapki ocieniającej oczy od słońca wymykały się wilgotne kosmyki, a na policzku widniała smuga brudu.

Serena poczuła nagłą suchość w ustach. Gdy spostrzegł, że go obserwuje, wyłączył kosiarkę. - Cześć - rzuciła Serena, by przełamać nagłą ciszę. - Cześć. Jak minął dzień? - zapytał, ocierając czoło wierzchem dłoni. - Pracowicie. Trawnik wygląda wspaniale. Musiało cię to kosztować wiele wysiłku. Sam wzruszył ramionami. - Marjorie oświadczyła, że nie była zadowolona z usług agencji, którą ostatnio wynajęła do strzyżenia trawy, powiedziałem jej więc, że 151

się tym zajmę do czasu, aż znajdzie kogoś odpowiedniego do tej pracy. - Sam, przecież wiesz, że nie musisz tego robić. - Już o tym rozmawialiśmy. Poczekaj chwilę, tylko zaniosę tę maszynę do garażu. Ponieważ nie było sensu przekonywać go ponownie, że nie musi natychmiast spłacać każdego długu - i skoro nie ulegało wątpliwości, że zdumiewająco szybko doszedł do siebie po obrażeniach, których

s u lo

doznał zaledwie dwa tygodnie wcześniej -Serena postanowiła zmienić temat, gdy ruszyła tuż za nim. W ciągu ostatnich kilku dni nie mieli zbyt wielu okazji do rozmowy. Pochłaniała ją bez reszty praktyka adwokacka i sprawy związane z gazetą - a przynajmniej tak sobie

a d n a c s

wmawiała, gdy unikała go na tyle długo, by dojść do siebie po przelotnym pocałunku, który niemalże ściął ją z nóg. - To czapka, którą dostałeś od Dana, gdy poszliście w niedzielę na ryby?

- Tak. Uparł się, bym ją zatrzymał.

- Prawdę mówiąc, byłam bardzo zaskoczona, kiedy dowiedziałam się, że cię zaprosił.

- Ja też - odparł Sam, odstawiając kosiarkę na miejsce. Powiedział, że wszyscy inni byli już zajęci. - Wydaje mi się, że on zaczyna cię lubić. - Och, nie posuwałbym się aż tak daleko. - Sądzisz, że moglibyście zostać przyjaciółmi? - Z pewnością nie chciałbym mieć wroga w komendancie policji. 152

Sam był dziś jeszcze mniej komunikatywny niż zwykle. Może czuł zmęczenie, a może starał się, by ten pocałunek z sobotniej nocy już więcej się nie powtórzył. To byłoby zresztą bardzo rozsądne z jego strony. Dla niego musiało być to równie oczywiste jak dla niej, że angażowanie się - nawet chwilowe - jest poważnym błędem. Mogli być przyjaciółmi - ale niczym poza tym. I tak powinno zostać. - Muszę iść do domu - powiedziała, cofając się o krok. -Mam mnóstwo...

s u lo

Urwała gwałtownie, bo nagle pośliznęła się na gwoździu leżącym na betonowej posadzce garażu. Gdyby nie miała na sobie tak obcisłej spódnicy, błyskawicznie złapałaby równowagę. W tym momencie jednak była przekonana, że upadnie -szczęśliwie w

a d n a c s

ostatniej chwili pochwycił ją Sam.

- Wszystko w porządku? - zapytał, trzymając ją mocno za ramiona.

- Tak. Ja tylko... - Nagle poczuła się strasznie głupio. - To moja niezdarność.

- Musiałem upuścić ten gwóźdź, kiedy naprawiałem ogrodzenie. To było doprawdy niewybaczalne niechlujstwo z mojej strony. Mogłaś przecież zrobić sobie krzywdę. - Daj spokój. Przestań się obwiniać. Powinnam patrzeć pod nogi. - Czy nic ci się nie stało w kostkę? Możesz stanąć na tej nodze? Oboje spojrzeli w dół, kiedy Serena sprawdzała nogę. Czuła ból w kostce, ale mogła nią poruszać.

153

- Nic mi się nie stało. Po prostu przekrzywił mi się obcas. Sam uspokoił się na tyle, że zdołał się wreszcie uśmiechnąć. - Kobiety i te ich wysokie obcasy! - Wcale nie są wysokie — zaprotestowała, ponownie zerkając w dół. - Zaledwie kilka centymetrów. Kiedy znowu podniosła wzrok, jego usta znajdowały się bardzo blisko jej warg. - Dzięki tym kilku centymetrom masz idealny wzrost powiedział cicho.

s u lo

- Idealny do czego? - spytała bezmyślnie.

Jego szelmowski uśmiech, tak blisko jej ust, stanowił odpowiedź.

a d n a c s

- Ach! Cóż... - Przełknęła głośno ślinę, na próżno szukając błyskotliwej odpowiedzi. - Myślę, że powinniśmy... - Tak? - Jego niebieskie oczy promieniały. Serena zawsze sądziła, że niebieski to zimny kolor - aż do tej chwili, gdy zobaczyła, jak ciepły może być błękit.

- Uważam, że nie powinniśmy...

- Nie - wyszeptał. - Nie powinniśmy. Ale w tej chwili naprawdę trudno mi o tym pamiętać. - Mnie też - przyznała Serena. Wciąż trzymał ją mocno za ramiona, chociaż już teraz nie miała żadnych problemów z zachowaniem równowagi. Położyła dłonie na jego piersi, czując bijące od jego ciała ciepło. Gdyby którekolwiek z nich przesunęło się odrobinę, ich usta by się zetknęły. Przez kilka 154

długich chwil stali jak skamieniali - żadne z nich nie miało dość odwagi, by zdobyć się na ten ruch. Serena wiedziała, że powinna się cofnąć. Wiedziała, że gdyby tak zrobiła. Sam natychmiast wypuściłby ją z objęć. Jednak tak samo nie miała ochoty odsunąć się od niego, jak nie miała odwagi bardziej się zbliżyć. To Kara miała awanturniczą żyłkę w tej rodzinie, powtarzała sobie w duchu, podobnie jak za pierwszym razem, gdy usta Sama

s u lo

znalazły się tak blisko jej ust. Kara była dość odważna, by śmiało podążyć za mężczyzną, który ją zafascynował. To Kara należała do ludzi...

- Och, do diabła z tym wszystkim - mruknęła pod nosem i

a d n a c s

przycisnęła wargi do ust Sama.

A więc być może Kara nie była jedyną kobietą w rodzinie Schafferów gotową na podjęcie ryzyka.

155

ROZDZIAŁ 9 Całowanie Sereny było cudownym przeżyciem. Gdy smakował jej ciepłe, wilgotne usta, mgliście przypomniały mu się inne pocałunki. Nie kojarzył ich z żadnymi twarzami czy imionami - była to kolejna zamazana impresja. Nie wiedział też, czy te inne pocałunki wywoływały równie szybkie bicie serca, zawrót głowy, drżenie rąk. Doświadczył tego wszystkiego, gdy całował Serenę po raz pierwszy, choć był to zaledwie przelotny pocałunek.

s u lo

Serena bardzo go zaskoczyła, gdy sama zainicjowała następny pocałunek i zachwyciła swoją uległością. Rozchyliła mocno usta,

a d n a c s

pozwalając mu rozkoszować się chwilą. To było upajające przeżycie. Niebezpiecznie upajające. Gdyby potrwało jeszcze trochę dłużej, Sam mógłby w końcu zignorować wszystkie przyczyny, dla których nie powinni całować się w ogóle.

Niewątpliwie ten pocałunek również Serenie zaburzył umiejętność trzeźwej oceny sytuacji. Jej dłonie powędrowały w górę i gładziły jego szyję. Gdy uniosła ręce, automatycznie przywarła całym ciałem do jego ciała. Szok wywołany tak bliskim kontaktem gwałtownie przywołał Sama do rzeczywistości. Był spocony i brudny po całym dniu pracy. Natomiast Serena w każdym calu wyglądała na dobrze prosperującą panią adwokat: doskonale skrojona garsonka, eleganckie czarne czółenka, włosy zwinięte w węzeł na karku, małe brylantowe kolczyki w uszach. Każdy, kto by na nich spojrzał, natychmiast zauważyłby, że stanowią 156

wyjątkowo niedobraną parę. Ponadto Sam miał pełną świadomość innych komplikacji. Podniósł głowę. Zobaczył ciężkie powieki Sereny, zarumienione policzki, poczerwieniałe, wilgotne wargi. Wyglądała na kobietę, która nie miałaby nic przeciwko temu, by całować ją dalej. Dlatego wypuszczenie jej z objęć i cofnięcie wymagało od Sama zebrania w sobie całej siły woli. - Zdecydowanie nie powinniśmy tego robić - powiedział takim

s u lo

tonem, jakby ani na chwilę nie przerywali rozmowy.

Patrzył, jak stopniowo odzyskiwała równowagę. Zamrugała parę razy oczami, zaczerpnęła powietrza, wyprostowała się i uniosła głowę. - Masz rację - odparła z godnym podziwu spokojem. -

a d n a c s

Zdecydowanie nie powinniśmy. - Zdecydowanie.

Cieszył się, że się z nim zgadzała - a przynajmniej powinien się cieszyć. Miał już ostatecznie dość problemów bez tej dodatkowej komplikacji. Kiedy odzyska pamięć - wówczas, kto wie, może sytuacja się zmieni. A może Serena znienawidzi go za to, że oszukiwał ją od pierwszej chwili, gdy zobaczył ją na oczy. - Muszę wziąć prysznic - oznajmił, obracając się na pięcie. I to lodowaty, dodał w duchu. - W takim razie do zobaczenia. - Do zobaczenia. Ruszył w kierunku drzwi długim, zdecydowanym krokiem. Gdy wychodził na zewnątrz, nie mógł się jednak powstrzymać, by się nie 157

obejrzeć. Nieświadoma, że on na nią patrzy, Serena oparła się o ścianę i wachlowała twarz dłonią. Z jakiegoś idiotycznego powodu Sama bardzo ucieszyło potwierdzenie, że dla niej ich pocałunek był równie silnym przeżyciem jak dla niego. O godzinie siódmej wieczorem, niosąc składane krzesła ogrodowe, przekroczyli bramę stadionu wraz z rzeszą innych ludzi. Albo więc Edstown miało zdecydowanie więcej mieszkańców, niż się Samowi zdawało, albo na obchody Święta Niepodległości zjechała tu cała okolica.

s u lo

Już w bramie Sam poczuł zapach mięs pieczonych na wielkich grillach zainstalowanych w drugim końcu stadionu. Ludzie ustawiali się w długich kolejkach po hamburgery, hot dogi, sałatkę

a d n a c s

ziemniaczaną czy wieprzowinę na zimno z fasolką. Na stojących obok stołach krojono na duże kawałki dorodne arbuzy, a w metalowych kontenerach wypełnionych lodem leżały puszki z napojami chłodzącymi.

- To wszystko jest za darmo? - zapytał Sam podniesionym tonem, by przebić się przez głosy kwartetu gospel dającego popis na wzniesionej na środku boiska prowizorycznej scenie. - Tak - odparła Serena wyglądająca nadzwyczaj świeżo w podkoszulku i szortach, mimo że wciąż panował nieznośny upał. - To wielka uroczystość dla całego miasteczka. Sponsoruje ją kilku lokalnych przedsiębiorców, których nazwiska publikujemy potem w naszej gazecie.

158

Od chwili gdy pojawili się na stadionie, Marjorie - ubrana jak zwykle w odpowiednio dobrane kolorystycznie, dzianinowe spodnium - zaczęła pilnie rozglądać się wokół. W końcu zatrzymała wzrok na markizie ustawionej niedaleko stołów z jedzeniem, a jednocześnie doskonale usytuowanej względem sceny. Sam odniósł wrażenie, że pod ową markizą siedziało już mnóstwo siwowłosych pań i równie dojrzałych panów. W środę, 4 lipca, kafeteria była zamknięta. Z okazji Święta Niepodległości niemal wszyscy pracujący w centrum mieli

s u lo

wolne, więc w „Rainbow Cafe" nie należało oczekiwać wielkiego ruchu. Poza tym Marjorie stwierdziła, że dla niej ważniejsze od pieniędzy jest umożliwienie pracownikom spędzenia tego dnia w rodzinnym gronie.

a d n a c s

- To u nas wielka feta - oznajmiła. - Urządzamy barbecue, objadamy się arbuzami, oglądamy rozmaite występy artystyczne, a po zmierzchu odbywa się pokaz sztucznych ogni. I zaraz potem zaprosiła Sama, by poszedł na stadion razem z nią i Sereną. Z braku sensownej wymówki, Sam przyjął zaproszenie. - No to bawcie się dobrze, kochani - rzuciła Marjorie pogodnie, przesuwając się w stronę markizy. - Zobaczymy się później. - Zostawiasz nas samych? - spytał Sam, unosząc w zdziwieniu brwi. - Och, dzieci, przecież nie chcielibyście ciągnąć za sobą starszej pani przez cały wieczór, prawda? Na pewno zaraz natkniecie się na innych młodych łudzi. Sereno, pamiętaj, nie zapomnij przedstawić Sama wszystkim swoim znajomym. 159

- Tak, mamo - odparła Serena, wznosząc w geście zniecierpliwienia oczy do nieba. Zanim Sam zdążył cokolwiek powiedzieć, Marjorie oddaliła się swoim energicznym, drobnym krokiem. - Robi tak co rok - oznajmiła Serena z głębokim westchnieniem. - Porzuca mnie, gdy tylko znajdziemy się na stadionie. Mówi, że nie chce mnie krępować, ale tak naprawdę marzy o tym, by spędzić ten wieczór na plotkach ze swoimi przyjaciółkami. Wszystkie chichoczą i

s u lo

szeptem wymieniają uwagi na temat niemal każdej obecnej tu osoby wierz mi, są gorsze niż najgorsza banda nastolatek.

- Czy nie zamierzają nic jeść? Żadna z nich nie kwapi się do zajęcia miejsca w kolejce.

a d n a c s

Na twarzy Sereny odmalowała się irytacja pomieszana z niechętnym podziwem.

- Bo nie muszą stawać w żadnych kolejkach. Rozsiadają się na krzesłach w cieniu markizy, a chwilę później jakieś gorliwe nastolatki, poganiane przez własne matki, przynoszą im jedzenie, by starsze panie nie musiały się przemęczać staniem w tym upale. Sam wybuchnął śmiechem.

- Jakby Marjorie Schaffer nie była w stanie przynieść sobie talerza z kawałkiem mięsa! - Podobnie jak reszta jej przyjaciółek. Ale dzisiaj nie zamierzają rezygnować z przywileju swojego wieku. - To ile trzeba mieć lat, żeby zasłużyć na podobny przywilej? spytał Sam, mierząc sceptycznym wzrokiem długość kolejki. 160

- Dużo więcej, niż ma którekolwiek z nas - oświadczyła Serena z uśmiechem. - Dlatego postawmy gdzieś te krzesła i stańmy wreszcie w ogonku. Kiedy wyjeżdżali z domu, zachowywała się nieco sztywno. Teraz jednak zaczynała się rozluźniać - chociaż Sam nie miał pojęcia, czy to z powodu dużej liczby obecnych to ludzi, czy niezobowiązująco przyjacielskiego tonu, jakim z rozmysłem się do niej zwracał. Oboje mieli dostatecznie dużo czasu, by zastanowić się

s u lo

nad impulsem pchającym ich do pocałunków. Sam był pewien, że Serena doszła do podobnych wniosków jak on - te pocałunki to zdecydowana pomyłka.

Gdy stali w długiej kolejce po jedzenie, Sam bezmyślnie

a d n a c s

lustrował wzrokiem tłumy. Spostrzegł kilka osób dobrze znanych mu z kafeterii, a także bibliotekarkę, z którą zdążył się już zaprzyjaźnić w czasie swoich licznych wizyt w bibliotece, gdy przeglądał książki o amnezji i surfował po Internecie w poszukiwaniu informacji, które mogłyby mu pomóc w odkryciu własnej tożsamości. W tłumie łatwo było dostrzec Dana Meadowsa i podwładnych mu policjantów, wyczulonych na wszelkie ewentualne kłopoty. Kiedy wraz z Sereną dochodzili już do stołów, przy których serwowano poczęstunek, Sam zauważył samotnego mężczyznę krążącego po przeciwnej stronie boiska. Uderzyło go coś w wyglądzie tego człowieka. Być może jego strój - miał na sobie nienaganne w kroju, bawełniane spodnie, idealnie wyprasowaną, sportową koszulę, czarne mokasyny i kosztowne okulary przeciwsłoneczne. W tłumie 161

odzianym głównie w szorty i podkoszulki zdawał się dziwnie nie na miejscu. Poza tym, podczas gdy wszyscy inni rozmawiali ze znajomymi, on przechadzał się samotnie. I chociaż zdarzało mu się skinąć temu czy owemu głową, nie ulegało wątpliwości, że nie znał nikogo z mijających go ludzi. Sam zdecydował, że to ktoś spoza Edstown, kto przyjechał świętować z mieszkańcami miasteczka. Może w nadziei, że spotka odpowiednią kobietę. Ale jeżeli tak było w rzeczywistości, to

s u lo

powinien się nieco zrelaksować. Ten sztywny, formalny sposób bycia raczej nie wróżył możliwości łatwego nawiązania kontaktu.

W tym momencie pozdrowił Sama któryś ze stałych bywalców kafeterii, zaś chwilę później jedna z radosnych kelnerek podała mu

a d n a c s

talerz z jedzeniem, więc Sam szybko stracił zainteresowanie

nieznajomym. Jedno spojrzenie w stronę markizy upewniło go, że usłużne nastolatki, o których wspominała Serena, właśnie obsługiwały siedzącą tam starszyznę miasteczka. Uśmiechnął się, gdy zobaczył, jak Marjorie w monarszym geście poklepuje ramię chłopca, który podał jej talerz - niemal dokładnie w taki sam sposób, jaki zapamiętał z ich pierwszego spotkania.

- Tylko tak dalej, Marjorie - mruknął pod nosem. - Tylko jej tego nie mów - ostrzegła Serena, dosłyszawszy jego słowa. - Ona jest po prostu bezwstydna. Sam uśmiechnął się szeroko. Zanieśli pełne talerze do swoich krzeseł i wkrótce zostali otoczeni przez przyjaciół Sereny - głównie młode małżeństwa, ale 162

także kilka osób stanu wolnego, a wśród nich Lindsey. Serena przedstawiała Sama każdemu nonszalanckim tonem, dając jasno do zrozumienia, że są jedynie znajomymi. Sam spostrzegł, że niektórzy z jej przyjaciół patrzą na nich zaciekawionym wzrokiem, jakby się zastanawiali, co tak naprawdę ich ze sobą łączy. Mógłby im z czystym sumieniem wyznać, że nic poza kilkoma pocałunkami. Gorącymi i namiętnymi - to prawda - ale nic ponadto. Być może miał ochotę całować się z nią znowu - tak, zdecydowanie

s u lo

miał na to ochotę - ale miał też dość silnej woli, by oprzeć się tej pokusie. A przynajmniej tak mu się zdawało.

Tymczasem na scenie kwartet gospel został zastąpiony przez grupę taneczną złożoną z małych dziewczynek w błyszczących

a d n a c s

czerwono-niebiesko-srebrnych kostiumach. Wśród nich była córeczka znajomych Sereny, więc wszyscy odwrócili się, by podziwiać występ. Sam uznał popis za czarujący i zabawny. W jego mniemaniu w całej tej grupie nie było ani jednej dziewczynki obdarzonej choćby śladem talentu tanecznego.

- Są beznadziejne, prawda?

Te słowa padły z ust szczupłego mężczyzny o oczach w kolorze niezwykłej szarości i o brązowych włosach pilnie wymagających strzyżenia. Wszyscy się skrzywili, słysząc tę uwagę. - Wśród nich jest nasza córka - urażonym głosem odparła jedna z kobiet. Nowo przybyły uśmiechnął się nonszalancko.

163

- Wszystkie są śliczne i słodkie. Ale żadna z nich nie umie się ruszać. - Mają dopiero po cztery czy pięć lat. Z czasem będę coraz lepsze - upierała się kobieta. - Twoja córeczka to ta pierwsza po prawej, tak, Claudio? - spytał mężczyzna, spoglądając na scenę. - Tak, to nasza Stephanie - z dumą odparła Claudia. - Bez wątpienia odziedziczyła po ojcu kompletny brak wyczucia

s u lo

rytmu. Przykro mi, Joe, ale przecież sam wiesz, że masz dwie lewe nogi. Widziałem, jak tańczyłeś - czy raczej usiłowałeś tańczyć - „U Gaylorda".

- Masz rację, Riley - zaśmiał się ponuro Joe. - Nie mam pojęcia

a d n a c s

o tańcu. Sądziłem, że te lekcje pomogą Stephanie przezwyciężyć genetyczne obciążenie.

- Nic z tego - zawyrokował Riley, sadowiąc się na trawie niedaleko krzesła Sama. - W przyszłości po mamie będzie miała śliczną buzię, a po swoim starym - uroczą niezdarność. Claudia wyraźnie nie wiedziała, czy cieszyć się z komplementu, czy może obrazić za podważanie talentu córki. Tymczasem Riley już skierował swą uwagę gdzie indziej. - To ty zapewne jesteś facetem, o którym tak wiele opowiadała mi Lindsey. Sam, prawda? - Prawda. A ty jesteś Riley, reporter.

164

- Bingo! - odparł Riley, przyglądając się Samowi z bezwstydną natarczywością. - Czemu właściwie nie chcesz odpowiedzieć Lindsey na kilka pytań? Czyżbyś miał coś do ukrycia? - A czyżbyś ty zamierzał dzisiejszego wieczoru wszystkim grać na nerwach? - spytała Serena łagodnym głosem. Riley wybuchnął śmiechem. - Skąd. Chciałem tylko nieco ożywić atmosferę. W tym momencie grupa taneczna zakończyła popis - każda z

s u lo

dziewczynek zrobiła to nawet mniej więcej w tym samym czasie - i wszyscy zgotowali im huczną owację.

- Lubisz dzieci, Sam? - spytała Lindsey, trzymając wielki kawał arbuza w dłoni. - Jasne.

a d n a c s

- A masz własne?

Miał szczerą nadzieję, że nie. Już dostatecznie źle się czuł ze świadomością, że być może jacyś dorośli zamartwiają się o niego na śmierć. Słabo mu się robiło na myśl, że być może na dodatek z jego powodu płakały jakieś dzieci.

Do wyznaczonego przez siebie terminu - trzech tygodni brakowało już tylko kilku dni. Jeżeli więc do tej pory nic się nie zmieni, przyzna się w końcu komuś, że ma poważny problem. Najprawdopodobniej tak właśnie zrobi, poprawił się w duchu. - Sam? Pytałam, czy masz dzieci - przypomniała mu Lindsey. - Eee... nie, nie mam dzieci.

165

Lindsey bardzo chciałaby odkryć jego tajemnicę. Oczami wyobraźni Sam już widział wielkie nagłówki w lokalnej gazecie: „Bezimienny włóczęga mydli oczy całemu miasteczku, bezwstydnie nadużywając życzliwości jego mieszkańców". Nie, nie może pozwolić, by Lindsey coś zwęszyła. W każdym razie jeszcze nie teraz. A jeżeli będzie miał dość szczęścia - to Lindsey nigdy nie dowie się o jego kłopotach. Ponieważ rozmowa przybrała niewygodny dla niego obrót, Sam

s u lo

zdecydował się położyć jej kres. Chwycił swój zużyty papierowy talerz, serwetkę, plastikowe sztućce i puszkę po coli, po czym sięgnął po śmieci Sereny.

- Daj, twoją zastawę też odniosę do kosza. Widziałem kubły

a d n a c s

ustawione z tyłu sceny.

- Mogę to zrobić sama - odparła automatycznie. - Wiem. Ale przecież i tak tam idę.

Nie zaprotestowała, bo prawdopodobnie uznała, że wyglądałoby to dość głupio. Chyba nie przyszło jej do głowy, że wyniesienie przez niego jej śmieci mogłoby sugerować jakiś bliski związek między nimi, pomyślał Sam. To był z jego strony uprzejmy gest i nic poza tym. Sam wrzucał właśnie ostatni talerz do kubła, gdy spostrzegł wcześniej widzianego mężczyznę - tego, który zdawał się tutaj tak bardzo obcy i nie na miejscu. Stał zwrócony do Sama plecami. Mimo że słońce chyliło się już ku zachodowi, miał na nosie ciemne okulary. Wciąż był sam.

166

- Ten facet zdecydowanie ma zahamowania towarzyskie mruknął Sam. Chociaż nieznajomy z pewnością znajdował się zbyt daleko, by mógł usłyszeć te słowa, w tym samym momencie odwrócił się w stronę Sama. Być może, jak to często bywa, szóstym zmysłem wyczuł, że ktoś mu się przygląda. Spojrzał więc na Sama - i zamarł. Wyraźnie zdrętwiał. Sam nie miał wątpliwości, że gdyby mógł zobaczyć oczy kryjące się za ciemnymi okularami, byłyby one okrągłe ze zdumienia. Kim, u diabła, jest ten facet?

s u lo

- Przepraszam, Sam, tarasujesz dojście do śmietnika.

Za jego plecami stał Joe - znajomy Sereny, mąż Claudii i ojciec Stephanie - obładowany zużytymi talerzami, sztućcami i serwetkami.

a d n a c s

- Wybacz, Joe. Słuchaj, poznajesz tego faceta? - Sam się

odwrócił, by wskazać na nieznajomego, ale mężczyzna już zniknął w tłumie. - Nieważne. Straciłem go z oczu.

- Pokaż mi go, jeżeli go jeszcze zobaczysz. Mieszkam w Edstown od urodzenia. Znam wszystkich tu obecnych, przynajmniej z widzenia.

Sam miał niepokojące przeczucie, że Joe nie rozpoznałby mężczyzny w okularach. Kim był? I dlaczego takim zdumieniem zareagował na obecność Sama, podczas gdy Sam był gotów założyć się o każde pieniądze, że w życiu nie widział tego faceta na oczy? Przynajmniej od czasu, gdy znalazł się w Edstown. Co prawda, biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich został znaleziony, i obrażenia, jakich doznał na skutek pobicia 167

przez nieznanych sprawców - może podświadomie nie chciał pamiętać tego człowieka. Niewykluczone więc, że mężczyzna w okularach tak bardzo zdziwił się jego widokiem, bo nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek ujrzy go wśród żywych. A może Sama najzwyczajniej w świecie ponosiła wyobraźnia. Może facet po prostu krążył, szukając kobiety, którą mógłby poderwać, i był zaskoczony faktem, że Sam wpatruje się w niego.

s u lo

Kręcąc głową z politowaniem, ruszył, by przyłączyć się do Sereny i jej przyjaciół. Tym razem na scenie szkolna orkiestra stroiła instrumenty przed występem - a przynajmniej Sam miał nadzieję, że dobiegający ze strony podium jazgot był strojeniem instrumentów, a

a d n a c s

nie właściwym popisem muzycznym.

Następna godzina upłynęła Serenie i jej przyjaciołom na dowcipkowaniu, śmiechach i żartach. W pewnym momencie ktoś wyjął kieszonkową zgaduj-zgadulę i przez kilkanaście minut odczytywali z kartoników pytania, po czym jeden przez drugiego wykrzykiwali odpowiedzi - nie traktowali gry poważnie, za to bawili się doskonale, poprawiając się nawzajem. Riley okazał się geniuszem; zyskał miano „źródła tryskającego nieznanymi szczegółami". Sam czuł się bardzo sfrustrowany faktem, że zna odpowiedź na większość pytań, że pamięta niezliczoną ilość nieistotnych wiadomości, a nie może sobie przypomnieć nic ważnego dotyczącego własnej przeszłości.

168

Mimo że Serena i cała grupa starali się wciągnąć Sama do zabawy, on jednak - nie zawsze rozumiejąc ich dowcipy odnoszące się do wspólnej przeszłości - wolał przysłuchiwać się im i przyglądać. Poza tym przeżywał kolejne deja vu - siedzenie wśród znajomych żartujących i śmiejących się było mu dobrze znanym, przyjemnym doświadczeniem. Zamknął na moment oczy i odniósł wrażenie, że niemal słyszy inne dowcipy i inne głosy: mężczyzn i kobiet wpadających sobie w zdanie, kończących nawzajem swoje kwestie. - Sam? Wszystko w porządku?

s u lo

Otworzył oczy i ujrzał Serenę pochylającą się w jego stronę. Było już niemal całkiem ciemno, więc włączono ostre reflektory stanowiące oświetlenie stadionu. Sam zauważył niepokój na twarzy Sereny.

a d n a c s

- W porządku - zapewnił ją, - Bardzo dobrze się bawię. - Marszczyłeś czoło tak, jakbyś starał się przypomnieć sobie coś bardzo istotnego.

- Doprawdy? - odparł, bowiem nic lepszego nie przyszło mu do głowy. A przecież powinien pamiętać, że denerwuje Serenę, gdy na jej pytania odpowiada zdawkowo. Za chwilę powinien zacząć się pokaz, prawda? - dodał. - Najdalej za dziesięć do piętnastu minut, jak sądzę. Tuż przedtem zgaszą światła na stadionie. Serena miała rację. Minęło niewiele ponad dziesięć minut, a reflektory zamigały parę razy, po czym zgasły pozostawiając stadion pogrążony w ciemnościach. Z powodów bezpieczeństwa paliły się 169

jedynie blade światełka przy wszystkich wyjściach. Z trzeszczących głośników popłynęła patriotyczna muzyka, a przez tłum przebiegł dreszcz oczekiwania. Wokół dominował silny zapach środka przeciw komarom, którym wszyscy smarowali się obficie od zachodu słońca, mimo że Sam nie spostrzegł ani jednego krwiożerczego owada. W powietrzu unosił się także aromat arbuzów i dopalającego się węgla drzewnego oraz odór najzwyklejszego potu. Zapachy typowe dla Święta Niepodległości, pomyślał Sam, i natychmiast zaczął się

s u lo

zastanawiać, skąd właściwie coś podobnego przyszło mu do głowy. Pokaz sztucznych ogni rozpoczął się ogłuszającym hukiem i oślepiającą feerią barw. Na każdy świetlisty rozbłysk wszyscy zebrani reagowali należną porcją ochów i achów. Sam pamiętał sztuczne

a d n a c s

ognie. Podobały mu się. Ale jeszcze bardziej od wymyślnych, roziskrzonych figur na niebie podobała mu się twarz Sereny

oświetlona kolorowymi błyskami. Gdy zobaczył ją po raz pierwszy, uznał, że jest bardzo ładna. Teraz, kiedy poznał ją lepiej - uważał ją za piękność.

Z trudem oderwał od niej wzrok. Ale nie chciał, żeby jego zainteresowanie zbytnio rzucało się w oczy. Jej przyjaciele byli już dostatecznie zaintrygowani ich wzajemnymi stosunkami. Poza tym Sam miał świadomość, że również Serena obserwuje go ukradkiem spod opuszczonych rzęs. Pokaz fajerwerków zakończył się wzbudzającą podziw barwną fontanną iskier i odegraniem hymnu narodowego. Wszyscy wstali, po czym zaczęli klaskać, a chwilę później wziąwszy krzesła, ruszyli w 170

stronę wyjść. Sam był zdumiony tempem, w jakim opróżniał się stadion. W tym też momencie dołączyła do nich Marjorie, która właśnie pożegnała się z przyjaciółmi. Wyglądała na wyjątkowo zadowoloną z życia. - I jak, dzieci? Dobrze się bawiliście? - Ja doskonale-zapewnił ją Sam. - A ty? - Och, cudownie. Sereno, czy słyszałaś, że wnuczka Virginii, Melinda, już wystąpiła o rozwód? Podobno jej świeżo poślubiony mąż

s u lo

nie zerwał stosunków ze swoją poprzednią dziewczyną, jeżeli rozumiesz, co mam na myśli.

Serena skinęła głową w stronę najbliższego wyjścia.

- Wszystkie najświeższe plotki opowiesz mi po drodze do domu, dobrze?

a d n a c s

Przechodzili przez mroczny, szybko pustoszejący parking, gdy uwagę Sama przyciągnął dziecięcy, jakby znajomy mu głos. - Przepraszam - mówił dzieciak. - Ja nie chciałem. To był wypadek.

- Ty gówniarzu, rozlałeś napój winogronowy na moje krzesło. To fioletowe cholerstwo nigdy nie da się już teraz sprać. Wiedziałem, że powinieneś siedzieć na ziemi, ale twoja matka uparła się, żebyś miał krzesło jak wszyscy inni. No i oczywiście, ty je zniszczyłeś. - Przepraszam, Delbert. Ale to był wypadek - usprawiedliwiał się chłopiec z bardzo przestraszoną miną. - Ktoś niechcący wpadł na oparcie krzesła i napój się rozlał.

171

Sam natychmiast rozpoznał w jasnowłosym dziecku Zacha chłopca, którego spotkał pod sklepem ze słodyczami. Gdy odwrócił się w jego stronę, zobaczył, jak tęgi mężczyzna o przerzedzonych włosach ściągniętych w cienki kucyk, wyciąga rękę i popycha go tak mocno, że niemalże zwala dziecko z nóg. - Ile razy ci powtarzałem, że masz uważać na moje rzeczy - ryknął facet. - Zapłacisz za to krzesło, słyszysz? Nawet gdybym miał z ciebie wydusić ten szmal.

s u lo

Obok stała kobieta o tlenionych włosach, w zbyt obcisłym ubraniu, zacierając nerwowo dłonie.

- Delbert, przecież on ci powiedział, że nie chciał tego zrobić wtrąciła piskliwym głosem.

a d n a c s

- Zamknij się! To nie twoje krzesło tak zapaskudził. Mówiłem ci, że nie potrzebuje nic do siedzenia, a ty mnie do tego namówiłaś i teraz zobacz, co się stało. - Ale on...

W tym momencie potężny mężczyzna rzucił w jej stronę składane, obciągnięte zielonym materiałem krzesło. Kobieta zdołała je chwycić w ostatniej chwili - niewiele brakowało, aby ją boleśnie uderzyło. - Pakuj rzeczy do wozu i zaraz sama wsiadaj - rozkazał. - Już ja się zajmę tym twoim bachorem, jeżeli ty nie możesz sobie z nim poradzie.

172

- Czy możemy jechać do domu? - poprosił żałosnym głosem Zach, widząc, że Sam przygląda się całej scenie. - Wszyscy na nas patrzą. A ja zaraz po przyjeździe postaram się wyczyścić to krzesło. - Mam gdzieś, kto na nas patrzy - warknął Delbert, odwracając się ku chłopcu z ręką uniesioną do wymierzenia policzka. - Ty tu nie rządzisz, ty mały... Sam złapał ramię mężczyzny. - Może powinieneś przemyśleć ten ruch - rzucił chłodnym

s u lo

tonem, zbyt wściekły, by zauważyć, że ów facet miał nad nim

przewagę około dziesięciu centymetrów wzrostu i przynajmniej dwudziesta pięciu kilogramów wagi.

Sam po prostu nie miał zamiaru stać spokojnie i patrzeć, jak

a d n a c s

jakiś otyły typ bije małe, bezbronne dziecko, nawet jeżeli później miałby z powrotem wylądować w szpitalu.

173

ROZDZIAŁ 10 Delbert najwyraźniej nie słyszał kroków Sama. Teraz gwałtownie odtrącił jego rękę. - Coś ty, u diabła, za jeden? - zapytał gniewnie. Chociaż w czasie obchodów święta obowiązywał zakaz spożywania wyskokowych trunków, zachowanie i odór z ust tego faceta, jasno wskazywały, że zdołał jakoś przeszmuglować alkohol na teren stadionu.

s u lo

- Mam na imię Sam. I sądzę, że powinieneś ochłonąć, zanim zrobisz coś, czego będziesz żałować.

a d n a c s

- To ty będziesz żałować, że znalazłeś się tej nocy w tym miejscu, jeżeli natychmiast się ode mnie nie odczepisz - mówiąc to, Delbert odwrócił się w stronę chłopca i popchnął go raz jeszcze, ponownie niemal przewracając dziecko na ziemię. -Właź do tej cholernej furgonetki!

Sam zacisnął zęby, gdy zobaczył, jak chłopiec, potykając się, desperacko usiłuje utrzymać równowagę. Posłał ostre spojrzenie tlenionej blondynce.

- Jaką trzeba być matką, żeby stać spokojnie i przyglądać się, jak taki wielki palant znęca się nad dzieckiem? Kobieta zaczerwieniła się i z lękiem spojrzała na Delberta. - Jedźmy już, dobrze? Nie chcemy przecież żadnych kłopotów. - Taaak. Porozmawiamy w domu. - Niedwuznaczna groźba w głosie Delberta sprawiła, że kobieta i chłopiec aż skulili się w sobie. 174

Sam zagrodził mężczyźnie drogę do poobijanej furgonetki. - Uderz tego chłopca dziś czy kiedykolwiek indziej, a ja już się postaram, żebyś nigdy więcej w życiu nie znalazł się na tyle blisko niego, by to powtórzyć. Wiedział, że wtrącanie się w sprawy rodzinne, które formalnie nie powinny go obchodzić, jest z jego strony brawurą. Nie mógł jednak znieść myśli, że nikt na świecie nie broni tego chłopca. Ktoś wreszcie musiał upomnieć się o jego prawa -szczególnie w sytuacji,

s u lo

gdy nie ulegało wątpliwości, że nie zrobi tego jego własna matka. Delbert podszedł do Sama tak blisko, że nieomal oparł się o niego swoim wielkim brzuchem.

- Nie wiem, coś za jeden-oświadczył niskim głosem.-Będziesz

a d n a c s

jednak gorzko żałować, żeś się wmieszał, bo właśnie w tej chwili zyskałeś niebezpiecznego wroga.

- Ty też - odparł Sam bez zastanowienia. - Co tu się dzieje? - rozległ się nagłe surowy głos i z półmroku wyłonił się Dan Meadows z rękami na biodrach. Tuż za nim stała Serena wraz z Marjorie. Sam domyślił się, że to one wezwały policjanta.

Spojrzenie, jakim Delbert obrzucił Dana, nie, pozostawiało wątpliwości, że obaj mają ze sobą poważnie na pieńku. - Czy to twój przyjaciel, komendancie? - spytał Delbert, z sarkastycznym uśmiechem akcentując ostatnie słowo. - Znam go. O co chodzi?

175

- Musisz pouczyć swojego znajomka, że nie powinien się wtrącać do rozmowy ludzi, których nie zna. Zajmowaliśmy się swoimi rodzinnymi sprawami, gdy nas znienacka napadł. Ponieważ Dan spojrzał natychmiast w stronę nieszczęsnego Zacha, Sam zrozumiał, że komendant odgadł, co było powodem starcia. - Och, nie sądzę, żeby Sam na was napadł. Myślę, że raczej miał zamiar się przedstawić. Jest w mieście od niedawna, prawda, Sam?

s u lo

Sam skinął głową, zaś Delbert nachmurzył się jeszcze bardziej, gdy zrozumiał, że nie znajdzie poparcia u Dana. Wyciągnął palec i wycelował w Sama.

- Trzymaj się z daleka ode mnie i od moich- wymamrotał.

a d n a c s

- To małe miasto-odparł Sam.-Na pewno więc się jeszcze spotkamy.

Delbert posłał kolejne gniewne spojrzenie Danowi, po czym przepchnął się obok Sama.

- Rita, Zach, wsiadajcie do wozu!

- W ciągu kilku następnych tygodni będę często bywać w waszej okolicy - oznajmił Dan. -I zapewne wpadnę do was od czasu do czasu, by przywitać się z moim kumplem, Zachem. Innymi słowy, będzie sprawdzać, czy na ciele chłopca nie ma siniaków lub innych obrażeń. Sama jednak nie usatysfakcjonowała ta zawoalowana groźba.

176

- To wszystko, co zamierzasz zrobić? - zapytał Dana, gdy furgonetka Delberta ruszyła z miejsca, wyrzucając spod kół bryzgi żwiru. - To wszystko, co mogę zrobić - przypomniał mu Dan szorstko. Nie widziałeś przecież, jak uderza chłopca, prawda? - Pchnął go. Dwukrotnie. I za każdym razem niemal zwalił dzieciaka z nóg. A gdy się wmieszałem, właśnie uniósł rękę, by go uderzyć.

s u lo

- Czy którakolwiek z was widziała, jak Delbert popycha dziecko? - zwrócił się Dan do Sereny i Marjorie. Serena pokręciła głową.

- Nie. Właśnie otwierałam samochód. Nawet nie zauważyłam, że

a d n a c s

Sama nie ma tuż za mną, póki nie usłyszałam podniesionego głosu Delberta. Wtedy zorientowałam się, że coś jest nie w porządku, i zaczęłam cię szukać.

- Ja też tego nie widziałam - przyznała Marjorie. - Ale mogę powiedzieć, że widziałam, jeżeli to miałoby pomóc Zachowi dorzuciła ochoczo.

- Och, nie - skrzywił się Dan. - Nie możemy uciekać się do czegoś podobnego. - Ponownie zwrócił się do Sama: - Słuchaj, wiem, że się martwisz o tego dzieciaka. Ja też. Raz jeszcze porozmawiam z Ritą - chociaż ona tak bardzo boi się Delberta, że zapewne nie zrobi nic, by mu się narazić. - To czemu trzyma u siebie tego sukinsyna? Przecież nie są małżeństwem, prawda? 177

- Nie. Ale to są zawsze trudne i frustrujące historie. Kobiety bardziej przeraża perspektywa samotności niż zagrożenie przemocą. A może boją się wycofać z podobnego związku z uwagi na ewentualne represje. To najniebezpieczniejszy moment w podobnych układach gdy ofiara próbuje uwolnić się od kata. - Ale... Dan uciszył Sama gestem dłoni. - Skontaktuję się z pomocą społeczną i poproszę, żeby jeszcze

s u lo

raz zbadali warunki domowe Zacha. Już bywali tam wcześniej, ale niewiele zdziałali. Są przepracowani i cierpią na niedostatek

personelu, więc siłą rzeczy koncentrują się na najdrastyczniejszych przypadkach. Wyślą jednak kogoś, by porozmawiał z Ritą, Delbertem

a d n a c s

i, oczywiście, Zachem. Ja natomiast postaram się przez następne kilka tygodni pokazywać się im jak najczęściej na oczy. W tej chwili to wszystko, co mogę zrobić. I ty też - dorzucił ostrzegawczym tonem. O ile nie zamierzasz wrócić do szpitala. Sam nachmurzył się.

- Innymi słowy, dopóki ten dzieciak nie wyląduje na oddziale doraźnej pomocy z połamanymi żebrami, wstrząsem mózgu czy raną wymagającą wielu szwów, Delbert może spać spokojnie. - Osobiście zrobię wszystko co w mojej mocy, by nie dopuścić do podobnej sytuacji. Ty jednak trzymaj się od nich z daleka, słyszysz? Bo tylko pogorszysz sprawę, jeżeli będziesz rozjuszać Delberta.

178

W tej sytuacji Samowi nie pozostało już nic do powiedzenia. Wiedział, że Dan robi, co może, ale i tak czuł się bardzo sfrustrowany faktem, że choć dzieje się coś złego, nie można temu natychmiast zaradzić. Po przyjeździe do domu Serena i Sam pozostali chwilę w garażu. W drodze atmosfera była nieco napięta, choć Marjorie starała się zabawiać wszystkich najpikantniejszymi ploteczkami zasłyszanymi tego wieczoru.

s u lo

Gdy znaleźli się pod domem, Marjorie opuściła ich, wymawiając się zmęczeniem..

- Słuchaj, czy ty naprawdę nie możesz się doczekać, by jeszcze raz porządnie oberwać? - odezwała się po chwili Serena.

a d n a c s

- Nic podobnego.

- Delbert Farley to najwstrętniejszy, najwredniejszy i najagresywniejszy człowiek w tym miasteczku. Już kilkakrotnie siedział w więzieniu. Dwoje moich klientów skarży go o odszkodowania z powodu jego destrukcyjnych, mściwych... - On fizycznie znęca się nad dziećmi - przerwał jej Sam, krzyżując ramiona na piersi. - A przynajmniej nad jednym małym dzieckiem, Zachem. Chłopiec boi się go jak ognia i niewątpliwie ma ku temu powody. - Jestem pewna, że chciałeś jak najlepiej, ale czy nie pojmujesz, że wtrącanie się w sprawy rodzinne bywa niebezpieczne? - A co według ciebie powinienem zrobić, Sereno? - przerwał jej ponownie. - Stać tam spokojnie i patrzeć, jak ten kretyn bije chłopca? 179

- Nie, oczywiście, że nie. Ale mogłeś zrobić to, co zrobiłyśmy z mamą - znaleźć Dana i pozwolić, by zajął się tą sprawą. - Do tego czasu Farley już zdążyłby uderzyć dzieciaka i odjechać. - Zajmowanie się podobnymi sprawami to obowiązek Dana. - To obowiązek każdego z nas - rzucił szorstko Sam. - Jeżeli rodzice nie są w stanie zapewnić dziecku bezpieczeństwa, musi wkroczyć ktoś inny. Jeżeli tak się nie dzieje, dziecko ma poczucie

s u lo

całkowitego opuszczenia - staje się bezradne, przerażone, niezdolne, by komukolwiek zaufać, ponieważ nie ma pojęcia, kogo mogłoby obdarzyć zaufaniem.

Serena osłupiała, słysząc niezwykłą gorycz przebijającą przez te

a d n a c s

słowa. Czyżby Sam opisywał własne dzieciństwo? Czy dlatego nie chciał opowiadać o swojej przeszłości? Czy z tej przyczyny nie miał nikogo, do kogo mógłby się zwrócić w potrzebie? - Sam?

Zacisnął szczęki.

- Po prostu wściekłem się, gdy zobaczyłem, jak ten typ popycha Zacha.

Nagle dotarło do Sereny, że krytykuje Sama za odważny i wspaniałomyślny postępek. Chociaż siniaki po pobiciu jeszcze całkowicie nie zbladły, a szwy na skroni wciąż były niezagojone, ponownie ryzykowałaby ochronić małego chłopca - na dodatek zupełnie mu obcego.

180

- Wybacz - powiedziała, unosząc ręce w przepraszającym geście. - Oczywiście, że postąpiłeś słusznie. Po prostu przeraziłam się, że Delbert i tobie zrobi krzywdę. Te słowa jakby go ułagodziły. Rozplótł ramiona i dotknął lekko jej twarzy. - Martwiłaś się o mnie? Prawdę powiedziawszy, kiedy Serena się odwróciła i zobaczyła Sama w konfrontacji z Delbertem Farleyem, serce podeszło jej do

s u lo

gardła. Każdy w Edstown wiedział, że od Delberta należy trzymać się z daleka, szczególnie gdy był w złym humorze. Stawał się wówczas nieprzewidywalny i bezwzględny; rwał się do bicia, nie zważając na konsekwencje. Mógł poważnie poturbować Sama, zanim Serena

a d n a c s

znalazłaby Dana.

- Ja naprawdę umiem o siebie zadbać - oznajmił Sam. - Nie wątpię - odparła Serena, chociaż przed oczami stanął, jej natychmiast obraz Sama takiego, jakim znalazła go w rowie. - Ale dobrze wiem, że jeszcze nie doszedłeś w pełni do siebie bez względu na to, jak bardzo udajesz, że już nic cię nie boli. Sam stał teraz bardzo blisko niej, wierzchem dłoni gładząc jej policzek. Spoglądając prosto w jego oczy, Serena niemal zapomniała, czemu właściwie miała do niego pretensje. On zdawał się odgadywać jej myśli. Rozejrzał się wokół, po czym spojrzał na nią ze smętnym uśmiechem. - Doprawdy, musimy przestać się spotykać w tym miejscu. Jego słowa zniweczyły nastrój chwili. 181

- Masz rację. - Z wyjątkiem epizodu z Farleyem bardzo dobrze się dziś bawiłem. Dzięki, że włączyłaś mnie w krąg swoich przyjaciół. - Cieszę się, że ci się podobało. A przyjaciół nigdy za wiele. - Prawda. A więc... - lekko przejechał palcami wzdłuż jej twarzy - dobranoc, przyjaciółko. - Dobranoc, Sam - odparła, z trudem zachowując uśmiech. Oderwał dłoń od jej policzka, ale nie odrywał wzroku od jej ust.

s u lo

Żadne z nich nie miało ochoty odejść. I nagle oboje przestali się uśmiechać.

- Sereno? - Głos Sama zabrzmiał chrapliwie. - Tak? - wyszeptała.

a d n a c s

- Powinnaś natychmiast wejść do domu. W tej sekundzie; - Wiem - odparła, ale nie ruszyła się z miejsca. Sam chwycił ją za ramiona i odwrócił w stronę wyjścia. - Idź już.

Serena nie potrafiła się powstrzymać od obejrzenia przez ramię. Ich oczy się spotkały - i Sam westchnął ciężko. - Cóż - mruknął. - Robiłem, co mogłem. Chwilę później była już w jego ramionach i czuła jego wargi przyciśnięte do swych ust. Fajerwerki, które oglądali z okazji Święta Niepodległości, były niczym w porównaniu z tym, co działo się w umyśle Sereny, gdy Sam przywarł do niej swoim szczupłym, umięśnionym ciałem i pieścił jej wargi językiem.

182

Żaden mężczyzna nigdy nie działał na nią w podobny sposób. Serena zawsze z dumą podkreślała, że jest racjonalna i praktyczna nawet w miłości. Nie pozwalała, by kierował nią instynkt, by jej zachowaniem rządziły hormony. A tymczasem nagle znalazła się w takiej sytuacji! Całowała się namiętnie jak nigdy dotąd z mężczyzną, który sprawiał, że instynkt i hormony brały górę nad rozumem. Z mężczyzną, od którego rozsądek kazał jej za wszelką cenę trzymać się z daleka.

s u lo

Dłonie Sama wodziły po jej ciele, a gdy przytulił ją do siebie jeszcze mocniej, poczuła, jak bardzo był podniecony. Ale czy

potraktowała to jako bezwstydne zachowanie? Skąd! Upajała się chwilą.

a d n a c s

A czy - gdy przycisnął ją do pokrytej boazerią ściany, wsunął nogę pomiędzy jej nogi i miażdżył ustami jej wargi - odepchnęła go lub w jakikolwiek sposób dała mu do zrozumienia, żeby przestał? Nie! Robiła wszystko, by przyciągnąć go do siebie jeszcze bliżej. Tym razem to Sam oderwał od niej usta z westchnieniem. Gdyby tego nie zrobił, Serena nie mogłaby ręczyć, czym skończyłyby się ich uściski. Sam nie wypuścił jej natychmiast z objęć, ale stał dysząc ciężko, opierając czoło o jej czoło i usiłując odzyskać równowagę. - Jest w tobie coś takiego - odezwał się po dłuższej chwili - co każe mi zapomnieć o każdej składanej sobie obietnicy. Coś, co całkowicie pozbawia mnie siły woli. - Wierz mi, świetnie znam to uczucie - odparła Serena, zwilżając wargi. 183

- Muszę z tobą o czymś porozmawiać - oznajmił, unosząc głowę. - Ale nie tutaj - dorzucił, ponownie rozglądając się wokół. - I nie dziś. Zrobiło się już bardzo późno, więc przypuszczam, że jesteś zmęczona. - O czym chciałbyś porozmawiać? Odniosła wrażenie, że już miał jej odpowiedzieć - jednak w końcu odsunął się i pokręcił głową. - Nie dziś. Przyglądała się badawczo jego twarzy. Znowu dojrzała w oczach

s u lo

Sama to zagubienie, które zawsze chwytało ją za serce i burzyło jej cały, już i tak nadwątlony, system obronny. Nie wierzyła, by umiał z rozmysłem przybierać podobny wyraz twarzy. W Samie w ogóle wyczuwało się głęboki smutek, którego Serena nie potrafiła

a d n a c s

rozproszyć, i którego przyczyn nie zdołała dotąd odkryć.

W tym momencie przypomniały jej się słowa LuWandy. „Widziałaś wyraz jego oczu? Według mnie, spotkała go jakaś tragedia - może śmierć osoby, którą bardzo kochał, czy coś równie okropnego. Ucieka od nieszczęśliwej miłości albo od tragicznych wspomnień. Jestem gotowa się założyć o całą moją tygodniówkę". Być może Sam chciał z nią porozmawiać o tej przypuszczalnej tragedii. Ale nie dzisiejszego wieczoru. Serena zdała sobie nagle sprawę, że wciąż znajduje się w ramionach Sama i przyciska mocno swe ciało do jego ciała. Uwolniła się więc delikatnie z jego objęć.

184

- W takim razie porozmawiamy jutro - oświadczyła, dodając w duchu, że ona tymczasem zrobi wszystko, by skuteczniej uodpornić się na jego czar. Sam wsunął ręce do kieszeni. Teraz już nie próbował jej zatrzymywać, w milczeniu patrząc, jak odchodzi. Następnego ranka w kafeterii aż huczało od najświeższej nowiny: w nocy ktoś włamał się do sklepu ze słodyczami, zdemolował wnętrze i ukradł z kasy bliżej nieokreśloną sumę

s u lo

pieniędzy. Zgodnie z opowieściami, jakie dotarły do Sama, zajście miało miejsce między dwunastą w nocy a trzecią nad ranem. W kasie zapewne nie znajdowało się dużo pieniędzy, a żeby się włamać do tego sklepu, nie trzeba też było zawodowca - stał na samym końcu

a d n a c s

ulicy, miał wyjątkowo duże szklane witryny i nie chronił go żaden system zabezpieczający.

- Do czego zmierza ten nasz świat? - biadała Justine, gdy ruch już nieco zmalał. - Ostatnio, gdziekolwiek się obrócę, słyszę o kolejnym przestępstwie popełnionym w tym miasteczku. Najpierw seria włamań do domów prywatnych, potem twoje pobicie, a teraz ten sklep. Mówię ci, ludzie już zaczynają gadać, że Dan Meadows marnie pracuje na swoją pensję. Słyszałam, że dzisiaj wezwał go do siebie burmistrz na długą rozmowę. Sam poczuł się bardzo nieswojo, gdy dowiedział się, że na liście nierozwiązanych spraw, świadczących przeciwko komendantowi policji, znalazła się także jego bajeczka. Zdecydowanie Serena nie

185

była jedyną osobą w tym miasteczku, której winien był przeprosiny i wyjaśnienia. - Jestem pewien, że komendant Meadows wkrótce znajdzie sprawców tego włamania. Gołym okiem widać, że bardzo poważnie traktuje swoje obowiązki. - Och, osobiście bardzo lubię Dana; niemal wszyscy w miasteczku bardzo go lubią - zapewniła go Justine. - Po prostu musimy pilnować, by nie spoczął na laurach.

s u lo

Dan we własnej osobie wkroczył do kafeterii w momencie, gdy Marjorie obracała wywieszkę na drzwiach na stronę z napisem „Zamknięte".

- Witaj, Dan - wykrzyknął Sam, wiedząc doskonale, że ten klient

a d n a c s

jest mile widziany o każdej porze. - Chciałbyś mrożonej herbaty czy może filiżankę kawy?

- Mrożona herbata brzmi zachęcająco. Na dworze gorąco jak w piekle - mówiąc to, Dań spojrzał na Marjorie. - Nie będziesz miała nic przeciwko temu, że porozmawiam chwilę z Samem? Nie zatrzymam go długo.

- Bardzo proszę - odparła Marjorie z uśmiechem. - Sam w zasadzie skoczył już pracę na dziś. A miałbyś ochotę na coś słodkiego do herbaty? Zostało nam jeszcze parę kawałków cytrynowego przekładańca lodowego. - Och, nie. Dziękuję - odparł Dan, ze smutną miną poklepując się po brzuchu. - Ostatnio mam wrażenie, że wszystkie moje spodnie

186

jakoś dziwnie się zbiegły. Obawiam się, że muszę więc ograniczyć słodycze, zanim rozrosnę się do rozmiarów mojego ojca. - Twój ojciec nie jest gruby, a jedynie zażywny - zapewniła go uprzejmym tonem Marjorie. - Cóż, osobiście wolałbym być nieco mniej zażywny od ojca. Sam - dorzucił, gdy Sam podszedł do niego, trzymając w rękach dwie szklanki mrożonej herbaty - czy możemy usiąść w tamtej loży z tyłu? Nie ulegało wątpliwości, że Dan chciał porozmawiać z nim na

s u lo

osobności. Jak zwykle, zaczął się zastanawiać, co Danowi udało się odkryć od czasu ich poprzedniego spotkania. Czy tym razem

dowiedział się o nim czegoś, o czym Sam nie miał najmniejszego pojęcia?

a d n a c s

- O co chodzi, komendancie? - zapytał, gdy usiedli w

stosunkowo odizolowanej loży, z dala od uszu reszty personelu zbierającego się już do domu.

Dan pociągnął łyk herbaty, po czym z wolna odstawił szklankę na stół.

- Do tej pory mówiłeś do mnie „Dan".

- Ale wówczas nie byłeś na służbie. W tej chwili odnoszę wrażenie, że pojawiłeś się tutaj ze względów zawodowych. - Obawiam się, że masz rację - odparł Dan, krzywiąc usta. Domyślam się, że słyszałeś o włamaniu do sklepu ze słodyczami. Sam uniósł brwi. Nie tego tematu się spodziewał. - Jasne. Od samego rana nikt nie mówił tu o niczym innym. A czemu pytasz? 187

- Odebrałem anonimowy telefon. Ktoś twierdzi, że widziano cię krążącego po Main Street około drugiej nad ranem. A mniej więcej w tym właśnie czasie dokonano włamania. Nachmurzony Sam potrząsnął głową. - Twój informator się myli. O drugiej w nocy leżałem w łóżku i nie opuściłem domku gościnnego aż do rana, gdy Marjorie zabrała mnie do pracy. - Przypuszczam, że nikt nie mógłby potwierdzić twoich słów.

s u lo

- Byłem w łóżku sam. Daj spokój, Dan, przecież dobrze wiesz, że nie obrobiłem tego sklepu.

Dan przejechał dłonią po swoich ciemnych włosach. Wilgotne od potu, natychmiast stanęły sztorcem.

a d n a c s

- Do diabła, Sam, nie powiedziałem, że w to wierzę. Ale jeżeli dostaję taki telefon, muszę zbadać ślad.

- Czy dzwoniący wymienił mnie z imienia i nazwiska? - Prawdę mówiąc, nazwał cię „nieznajomym obściskującym tę laskę, Schaffer".

Sam zaklął szpetnie pod nosem.

- Chciałeś wiedzieć - powiedział Dan przepraszającym tonem, wzruszając lekko ramionami. - Ale kto mógłby... - Z jakiegoś powodu Sam pomyślał natychmiast o dziwnym nieznajomym, którego dwa razy dostrzegł wśród tłumów świętujących na stadionie. A potem przypomniał sobie zakończenie tego wieczoru. - Och, do diabła. Dan rozumował podobnie. 188

- Tak. Prawdopodobnie to Delbert Farley lub któryś z jego koleżków. Ktokolwiek to jednak był, dzwonił z budki telefonicznej i nie chciał podać swojego nazwiska. - Sądzisz więc, że to Farley włamał się do sklepu i teraz próbuje zrzucić winę na mnie? - Wpadłem do niego z rana. I on, i Rita przysięgają, że ani na chwilę nie opuścił ich mieszkalnej przyczepy. Sąsiad potwierdził, że furgonetka Delberta stała na podjeździe, gdy wracał do domu z nocnej

s u lo

zmiany w fabryce. Jeżeli Delbert do mnie dzwonił, mógł to zrobić po tym, jak usłyszał o włamaniu i zdecydował, że przysparzając ci tego typu problemów, odegra się za incydent pod stadionem.

- Co więc zamierzasz teraz zrobić? Aresztować mnie?

a d n a c s

- Nie na podstawie anonimowego donosu. Trochę wiary we mnie, co, Sam?

W tym momencie Sama ponownie ogarnęło poczucie winy. Dan okazywał mu zaufanie, którego on nie odwzajemniał. Był wobec niego szczery, natomiast Sam oszukiwał go od pierwszego spotkania. - Ehm... wiesz, Dan...

Przerwał mu przenikliwy dźwięk. Dan odebrał telefon komórkowy, rzucił w słuchawkę kilka słów, po czym odsunął od siebie opróżnioną szklankę. - Słuchaj, muszę lecieć. Chciałem cię jedynie ostrzec, że masz tutaj zapiekłego wroga. Sam zdał sobie sprawę, że niewiele brakowało, a powiedziałby wreszcie Danowi całą prawdę. I w końcu będzie musiał to zrobić. 189

Uznał jednak, że najpierw powinien o wszystkim poinformować Serenę. Sam powiedział Marjorie, by pojechała do domu bez niego. Wyjaśnił, że ma do załatwienia parę spraw w centrum, więc wróci na piechotę. Po wyjściu z kafeterii pierwsze kroki skierował do biblioteki. Skinął głową zaprzyjaźnionej bibliotekarce, ale nie zatrzymał się na pogawędkę, tylko od razu zasiadł do komputera. Przez następne parę

s u lo

godzin przeglądał policyjne strony internetowe, szukając osób zaginionych odpowiadających jego rysopisowi. Pamiętając o

przypuszczeniach Sereny, najpierw skoncentrował się na obszarze Teksasu, a potem rozszerzył swoje zainteresowanie na sąsiednie stany,

a d n a c s

jednak niczego nie znalazł. Jeżeli ktoś w ogóle go szukał, w Internecie nie było na ten temat żadnej wzmianki.

Studia nad amnezją nie przyniosły lepszych rezultatów. Nie dowiedział się nic nowego ponad to, o czym już czytał. Pełna amnezja była zjawiskiem bardzo rzadkim, nie do końca rozpoznanym i leczonym na najprzeróżniejsze sposoby. Prognozy należało stawiać indywidualnie dla każdego chorego. Niektórzy niemal w cudowny sposób w pełni odzyskiwali pamięć, niektórzy jedynie częściowo, a jeszcze inni - wcale. W każdym artykule podkreślano jednak, że amnezja to zjawisko niezwykłe, a jej ofiary uważano za intrygujące przypadki medyczne. Świry, pomyślał Sam ponuro. Oczywiście, nigdzie nie użyto

190

tego słowa, ale przebijało ono jasno z każdego artykułu. Więc gdy tylko stanie się jasne, że cierpi na zanik pamięci, natychmiast wszyscy okrzykną go „tym świrem, który nawet nie zna swojego imienia". Gdy wyszedł z biblioteki, nie miał jeszcze ochoty wracać do domu. Przez resztę popołudnia spacerował po ulicach centrum, z rękami w kieszeniach, z naciągniętą na oczy baseballówką podarowaną mu przez Dana w czasie wspólnej wyprawy na ryby. Wędrując po mieście, na próżno usiłował pobudzić pamięć. Miał

s u lo

świadomość, że mijają go inni ludzie, nawet odruchowo wymienił kilka pozdrowień, ale tak naprawdę nie umiałby wymienić, kogo spotkał po drodze. Nie był w stanie skoncentrować się na

czymkolwiek poza paskudną sytuacją, w jaką się wpakował z powodu

a d n a c s

własnego uporu i niezdrowej dumy.

Serena już nigdy mu nie zaufa, zdecydował przygnębiony. Bo i na jakiej podstawie? Ostatecznie od początku ją okłamywał. Może więc powinien wyjechać z Edstown? Znaleźć pracę gdzie indziej, czekać spokojnie, aż powróci mu pamięć, wysyłać pieniądze do szpitala, gdy tylko będzie go na to stać? Przynajmniej wówczas nie zrani nikogo głębiej swoimi oszustwami. Tym bardziej że na dodatek teraz ktoś z miasteczka chciał, by wylądował w więzieniu, pomyślał z ponurym uśmiechem, gdy jego wzrok padł na fronton sklepu ze słodyczami. Od ulicy oddzielała go żółta policyjna taśma, zaś dziurę w szybie witryny prowizorycznie załatano sklejką. Wciąż pogrążony w myślach, Sam skręcił w przeciwną stronę, tłumacząc sobie, że właściwie równie dobrze może w końcu stawić 191

czoło sytuacji. Musi powiedzieć Serenie prawdę, zanim dojdzie między nimi do czegoś poważniejszego. Myślał o tym niechętnie, ale jeżeli zamierzał tu pozostać - nie miał już innego wyjścia. Albo jej wszystko wyzna, albo powinien natychmiast chyłkiem wynieść się z miasta. Tyle że Serena nie zasługiwała na takie potraktowanie. Podobnie jak i Marjorie. Sam rozejrzał się wokół. Teraz, późnym popołudniem, na ulicy nie było wielu ludzi, ale jak na złość ujrzał kogoś, kogo zdecydowanie

s u lo

nie miał ochoty oglądać. Delbert Farley, w drelichowej koszuli wskazującej na to, że przed chwilą skończył pracę w warsztacie, stał po drugiej stronie Main Street i wbijał w Sama gniewne spojrzenie. W tym momencie Sam przypomniał sobie anonimowy telefon do Dana i

a d n a c s

wszystko w nim zawrzało. Jeżeli to Farley wpadł na ów idiotyczny pomysł, powinien się dowiedzieć, że nie osiągnął celu - i że jeżeli spróbuje raz jeszcze, będzie gorzko tego żałować. Sam wszedł na jezdnię, by przejść na drugą stronę, i w tym momencie głośny ryk motoru oderwał jego uwagę od Farleya. Jeszcze przed sekundą na ulicy nie było żadnego ruchu - a przynajmniej tak się Samowi zdawało - tymczasem teraz pędził na niego wielki, ciemny samochód terenowy. Zbliżał się z niezwykłą prędkością. Sam dał szusa przez żółtą Unię oddzielającą pasy ruchu, by uniknąć potrącenia Terenówka natychmiast skręciła w jego stronę. Niepewny swojej fizycznej sprawności, Sam w tym samym momencie desperacko rzucił się całym ciałem na przeciwległy chodnik. 192

ROZDZIAŁ 11 Serena słyszała o anonimowym telefonie do Dana. W Edstown wiadomości roznosiły się lotem błyskawicy, szczególnie wśród nielicznej palestry. Ktoś powiedział o tym komuś, kto powiedział Serenie - ona natomiast odniosła niejasne wrażenie, że ktokolwiek krył się za anonimowym telefonem, chciał, by plotka jak najszybciej rozeszła się po mieście. Jakiś osobnik miał zamiar oczernić Sama, i

s u lo

Serena miała dość sprecyzowany pogląd na to, kim był ten człowiek. Gdy w czwartkowe popołudnie przyjechała do domu, nie zastała ani Sama, ani matki. Z notki pozostawionej na lodówce dowiedziała

a d n a c s

się, że Marjorie poszła do kina z przyjaciółmi. Nie było tam jednak żadnej wzmianki o Samie.

Może Sam znajdował się w towarzystwie Dana, zastanawiała się Serena, wypuszczając na dwór Waltera, by pobiegał na świeżym powietrzu. Chociaż dowiedziała się, że Dan nie potraktował anonimowego donosu zbyt poważnie, przypuszczała, że jednak musiał coś zrobić w tej sprawie. Może więc zabrał Sama do komisariatu na rozmowę. A może po prostu pojechali razem na ryby. W tym momencie zadzwonił telefon i Serena gwałtownie chwyciła za słuchawkę, zamykając jednocześnie kuchenne drzwi, pełna nadziei, że po reperacjach Sama Walter nie wyrwie się już na wolność. - Halo?

193

- Och, Serena. Witaj. Tak szybko podniosłaś słuchawkę, jakbyś właśnie czekała na telefon. - Głos Kary brzmiał nieco sztywno pewnie dlatego, że wiedziała, iż Serena potępia jej decyzję o opuszczeniu Edstown i związaniu się z Pierce'em. - Nie - odparła Serena, czując się równie nieswojo. - Wcale nie czekałam na telefon. Po prostu stałam blisko aparatu. Pewnie chciałabyś rozmawiać z mamą, ale nie ma jej teraz w domu. - Och, trudno. A co tam u ciebie? - Wszystko w porządku. Au ciebie? - Też w porządku. Dziękuję.

s u lo

To idiotyczne. Kiedyś były najbliższymi sobie osobami, a teraz rozmawiały jak dalekie znajome. Przypominając sobie słowa Sama,

a d n a c s

Serena postanowiła udowodnić, że za jej krytycznym stosunkiem wobec posunięć siostry nie kryje się ani małostkowość, ani egoizm. A jak się miewa Pierce?

- Och, wspaniale. - Kara wyraźnie się ożywiła. - Coraz więcej osób interesuje się jego muzyką. Jeden ze stałych bywalców klubu zna faceta, który jest dobrym przyjacielem bardzo znanego agenta muzycznego. Obiecał, że przyprowadzi tego przyjaciela, a on może przekona owego agenta, żeby zajął się sprawami Pierce'a. Czyżby Kara naprawdę nie zdawała sobie sprawy z absurdalności swojej opowieści? Szanse, że Pierce zrobi karierę dzięki przyjacielowi przyjaciela jakiegoś agenta, były zapewne mniejsze niż prawdopodobieństwo, że zostanie porwany przez Marsjan. Serena jednak postanowiła za wszelką cenę zachowywać się uprzejmie. 194

- To wspaniale - odparła. - Myślę więc, że już wkrótce usłyszymy go w radiu. - Wcale nic podobnego nie myślisz - rzuciła Kara zirytowanym tonem. - Ale jeszcze zobaczysz. Pierce zrobi karierę. Potrzebuje tylko łutu szczęścia. - W takim razie życzę wam, by ten łut trafił się jak najszybciej. Dla dobra was obojga. - Dzięki. Ale i tak, bardzo się kochamy i jesteśmy niezwykle

s u lo

szczęśliwi. A teraz powiedz mi coś o tym facecie mieszkającym w domku gościnnym - dorzuciła, zwalniając Serenę z konieczności wymyślania kolejnego optymistycznego komunału. -Wiem, że mama bardzo go lubi, chociaż nie dowiedziałam się od niej zbyt wiele na jego temat.

a d n a c s

- To dlatego, że same niewiele o nim wiemy - odparła Serena, czując nagłe napięcie we wszystkich mięśniach. - Rzadko o sobie opowiada.

- Przyznaję, że bardzo się zdziwiłam na wieść, iż pozwoliłaś bezdomnemu włóczędze zamieszkać w domku gościnnym. To sprzeczne z twoimi zasadami.

Kara wyraźnie się z nią droczyła, ale Serena postanowiła, że nie da się sprowokować. Prawdę powiedziawszy, bardziej ją uraził sposób, w jaki siostra określiła Sama, niż ukryta drwina z jej znanej ostrożności. - Sam to bardzo miły człowiek. Ciężko pracuje, by spłacić długi, które zaciągnął w Edstown nie ze swojej winy. Jest szarmancki, 195

spokojny, wrażliwy i za wszelką cenę stara się nam pomagać jak może. Wszyscy klienci kafeterii za nim przepadają - nawet Dan go lubi, a sama wiesz, z jaką nieufnością podchodzi do ludzi. - Rany! - W głosie Kary pobrzmiewało rozbawienie. - Ty najwyraźniej też go lubisz. - Lubię go - potwierdziła Serena, starając się zachować obojętny ton. - Mama twierdzi, że jest młody i przystojny. Czy to prawda?

s u lo

- Właśnie skończył trzydzieści jeden lat. - A jest przystojny?

Wyglądał oszałamiająco, ale Serena nie miała ochoty w tym momencie tego przyznać. Nie w sytuacji, gdy Kara najwyraźniej tylko

a d n a c s

czekała, by jej dociąć.

- Myślę, że dość atrakcyjny.

- Mama powiedziała, że wygląda jak model czy ktoś w tym rodzaju - blond włosy, niebieskie oczy, zabójczy uśmiech. Przesadzała?

- Najlepiej jakbyś przyjechała i zobaczyła wszystko na własne oczy - rzuciła jej wyzwanie Serena. - Mama nie może się już doczekać twojej wizyty, a przy okazji zajęłabyś się kilkoma sprawami dotyczącymi gazety i wymagającymi szybkiego rozwiązania. Ze słuchawki dobiegło głębokie westchnienie. - Obiecałam mamie, że przyjadę najszybciej, jak będę mogła. Gdy zaś chodzi o redakcję, to niestety, ale już nie zajmuję się tą pracą. Złożyłam wymówienie, pamiętasz? Przykro mi, że przez to znalazłaś 196

się w niewygodnej sytuacji, ale mówiłam ci, że powinnaś sprzedać gazetę. Dużo wielkich koncernów medialnych chętnie wykupuje małe gazety dla zysku z lokalnych reklam. - Dobrze wiesz, co mama o tym myśli. - Wiem, że nie chce wystawiać jej na sprzedaż, ale w końcu jakoś by to przebolała. Za to na pewno nie chciałaby, żebyś czuła się nieszczęśliwa. Nawet jeżeli miałoby to oznaczać pozbycie się naszego - jak to nazywa - rodzinnego dziedzictwa.

s u lo

- Natomiast gdy chodzi o ciebie, mama chciałaby, żebyś tu wróciła i przestała się marnować, podając drinki w jakiejś podrzędnej knajpie.

- O, nie. To ty byś tego chciała - oświadczyła Kara

a d n a c s

beznamiętnym tonem. - Mama chciałaby jedynie, żebym była szczęśliwa. To jestem.

- Mam tylko nadzieję, że ten stan nie ulegnie nagle dramatycznej zmianie.

- Nie ulegnie. Pierce i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Żałuję jedynie, że ty nie masz obok siebie kogoś, kto mógłby ci dawać tyle szczęścia, ile mi daje Pierce.

Ponieważ Serena milczała, Kara znowu westchnęła głęboko. - No, nieważne. Być może ty nigdy nie będziesz w stanie kochać kogoś tak bardzo, by poświęcić dla niego wszystko. Pewnie po prostu jesteś zupełnie inaczej zaprogramowana. Serenie nie spodobało się mówienie o niej w taki sposób, jakby była komputerem. Ona też umiała kochać - po prostu nie chciała być 197

w miłości równie nierozważna, jak Kara. Zauroczenie to jedno - ale poświęcenie wszystkiego dla jakiegoś mężczyzny? Do czegoś podobnego nigdy nie zamierzała się posuwać. Oczywiście, kiedyś również nie sądziła, że zakocha się nieprzytomnie w tajemniczym trampie - a z każdą godziną coraz trudniej było jej przekonać samą siebie, że nic podobnego się nie wydarzyło. Jak więc mogła nieustannie krytykować Karę, gdy sama zaczynała wikłać się w związek z mężczyzną, który był w stanie całe jej życie przewrócić do góry nogami?

s u lo

- Powiedz mamie, że dzwoniłam i że spróbuję się z nią jeszcze dziś skontaktować, dobrze? I, Sereno? Naprawdę bardzo mi przykro, że masz przeze mnie kłopoty. Ale to jedyna rzecz, jakiej żałuję w

a d n a c s

życiu. Myślę, że miałabym sobie o wiele więcej do wyrzucenia, gdybym nie poszła za głosem miłości. - Uważaj na siebie, Karo.

Ledwo Serena odłożyła słuchawkę, rozległo się pukanie do kuchennych drzwi. Sam, pomyślała i jej puls natychmiast zabił żywiej.

Gdy otworzyła drzwi i ujrzała go w progu, aż jęknęła. - A co ci się stało tym razem?! Sam spodziewał się, że Serena zacznie dramatyzować na widok jego nowych obrażeń. Z rozdartych dżinsów sterczało mocno krwawiące kolano, na podbródku widniało nowe rozcięcie, a na policzku - potężny siniak. Sam zastanawiał się, czy przed wizytą u Sereny nie powinien doprowadzić się do jakiego takiego ładu, ale 198

obawiał się, że w tym czasie ktoś już zadzwoni i naopowiada jej wyolbrzymionych przez plotkę, niestworzonych historii - zanim on będzie miał szansę cokolwiek jej wytłumaczyć. - Miałem drobny wypadek, ale wszystko w porządku. - Wcale na to nie wygląda. - Chwyciła go za ramię i wciągnęła do środka. - Co się stało? Przewróciłeś się? - Powiedzmy, że doszło do bliskiego spotkania między mną a chodnikiem na Main Street. Twoja mama jest w domu?

s u lo

- Nie. Poszła z przyjaciółmi do kina. Czy przyszedłeś tu z miasta na piechotę? W takim stanie?! - wykrzyknęła, siłą wciskając go w krzesło ustawione przy stole.

Prostując pulsującą bólem prawą nogę, Sam pokręcił głową.

a d n a c s

- Nie. Gdy zdarzył się ten wypadek, Red Tucker właśnie wychodził z ubezpieczalni. On mnie tu podwiózł.

- Powinien cię zabrać prosto do szpitala. Poczekaj, pójdę tylko po kluczyki i...

- Nie. - Zatrzymał ją, chwytając mocno za nadgarstek. -Żadnych szpitali.

- Ale doktor Frank powinien...

- I żadnych lekarzy. To jedynie kilka siniaków, Sereno. Nic zagrażającego życiu, zapewniam cię. Nie wyglądała na usatysfakcjonowaną, ale przynajmniej przestała wyszarpywać nadgarstek z jego dłoni. Widocznie ton Sama utwierdził ją w przekonaniu, że tym razem on nie zamierza ustąpić.

199

- To chociaż pozwól mi oczyścić i opatrzyć te zranienia. Sam skinął głową. - Pójdę po apteczkę. Nie ruszaj się z miejsca. - Spokojnie, nigdzie się nie wybieram - odparł, z trudem powstrzymując grymas bólu, gdy próbował ułożyć prawą nogę w nieco wygodniejszej pozycji. Serena wróciła w mgnieniu oka. W jednym ręku trzymała apteczkę, w drugim - parę granatowych szortów. - Ściągaj te dżinsy.

s u lo

Uśmiechnął się szelmowsko na dźwięk jej szorstkiego tonu. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć, Serena pogroziła mu palcem. - Ani się waż to mówić.

a d n a c s

Sam natychmiast przybrał minę niewiniątka. - Co takiego?

- Cokolwiek. - Rzuciła szorty na stół. - Należały do mojego ojca. Włóż je, żebym mogła się zająć twoim kolanem. Wstał i balansując ostrożnie na zdrowej nodze, zrzucił buty, po czym sięgnął do zamka dżinsów. Serena tymczasem odwróciła się do niego plecami i zaczęła przygotowywać mrożoną herbatę. - Nie potrzebujesz pomocy? - spytała, nie spoglądając jednak w jego stronę. - A gdybym powiedział, że potrzebuję, pomogłabyś mi? - Tylko jeżeli zdołałbyś mnie przekonać, że moja pomoc jest rzeczywiście niezbędna.

200

Sam zaśmiał się pod nosem, a chwilę później miał już na sobie granatowe szorty. Z powrotem opadł na krzesło i zaczął oglądać zranione kolano. Uznał, że było w całkiem dobrym stanie. W porównaniu z jego poprzednimi obrażeniami, ta rana wyglądała na zwykłe zadrapanie. Serena chyba nie podzielała jego opinii. - Musiałeś wyjątkowo silnie uderzyć o ten chodnik - stwierdziła z przejęciem, klękając przy nim z butelką wody utlenionej w ręku. Najpierw będę musiała dobrze to oczyścić.

s u lo

Pociągnął łyk mrożonej herbaty, podanej mu przez Serenę, po czym oświadczył:

- Przecież wiesz, że sam mogę się tym zająć.

a d n a c s

- Ale ja chcę mieć pewność, że nie wda się żadna infekcja. Ostrożnie polała krwawiącą ranę wodą utlenioną, przyglądając się, jak z sykiem wypłukuje zanieczyszczenia. Kiedy uznała, że kolano jest już dostatecznie zdezynfekowane, delikatnymi muśnięciami nałożyła na zdarte do żywego ciało cienką warstwę maści. Pochylała głowę nad jego nogą, gorliwie zajmując się pracą, a tymczasem Sam z największym trudem powstrzymywał się, by nie wsunąć palców w jej lśniące włosy. W sposobie, w jaki go dotykała, nie było nic erotycznego - wręcz przeciwnie, starała się podkreślać swój brak zaangażowania emocjonalnego - a on mimo to poczuł podniecenie. Fatalny moment wybrałeś, kolego, napomniał się w duchu. Przecież w końcu będzie jej musiał powiedzieć, co się stało. Nie 201

spieszyło mu się do tych wyznań - wiedział, że Serenie nie spodoba się to, co usłyszy - nie miał jednak złudzeń, że Serena i tak się o wszystkim dowie - jak nie od niego, to od któregoś z mieszkańców miasteczka. Podświadomie nawet w każdej chwili spodziewał się telefonu od kogoś, kto miałby ochotę uświadomić Serenę, że tego popołudnia na Main Street o mały włos nie doszło do tragedii. Serena tymczasem przykryła ranę opatrunkiem gazowym, który następnie starannie umocowała plastrem.

s u lo

- Nic więcej już nie mogę zrobić - oznajmiła, przyglądając się opatrunkowi ze zmarszczonymi brwiami. - Będzie jutro boleć zawyrokowała.

- W porządku. Ostatecznie to dla mnie żadna nowość.

a d n a c s

W tym momencie poczuł palce Sereny na policzku.

Zdecydowanym gestem odwróciła na bok jego głowę, by lepiej się przyjrzeć ranie na brodzie.

- Nie jest tak źle -mruknęła w końcu, sięgając po apteczkę. - Najprawdopodobniej obejdzie się bez gazy. - To świetnie, bo nie zamierzam paradować z bandażem na twarzy.

Podniosła wzrok i spojrzała mu prosto w oczy. - Jesteśmy dziś nieustępliwi, co? Teraz już robiła wrażenie o wiele bardziej rozluźnionej, gdy osobiście przekonała się, że Sam nie odniósł żadnych poważnych obrażeń. Było to pocieszające, biorąc pod uwagę, co musiał jej jeszcze oznajmić. 202

Kiedy opatrywała mu podbródek, jej twarz znajdowała się bardzo blisko jego twarzy. Gdyby tylko przesunął się o parę centymetrów, ich usta natychmiast by się zetknęły. Ostatkiem woli trzymał dłonie na kolanach, ale wystarczyło, żeby je podniósł, a Serena już znalazłaby się w jego ramionach. Ręce aż go świerzbiły, żeby tak właśnie zrobić, więc na wszelki wypadek zacisnął je w pięści. Gdy przemyła i zdezynfekowała mu ranę na twarzy, spojrzała na jego zasiniony policzek.

s u lo

- Doprawdy, Sam, zaczynasz przypominać patchwork. Masz już na ciele sińce we wszystkich kolorach tęczy.

- Ostatnio łatwo popadam w tarapaty - oznajmił, wzruszając ramionami.

a d n a c s

- Jakim cudem potłukłeś się aż tak bardzo? - zapytała, przesuwając mu po policzku wilgotnym, chłodnym ręcznikiem. -Czy w chodniku była jakaś wielka wyrwa?

Sam z żalem oderwał wzrok od intrygującego dekoltu jej koszulki.

- Obawiam się, że prawda ci się nie spodoba. Spojrzała na niego, marszcząc brwi i odrywając gwałtownie ręcznik od jego twarzy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Jakiś palant w dużym samochodzie terenowym niemalże przejechał mnie na Main Street. Musiałem niespodziewanie uskoczyć

203

mu spod kół i w ten sposób uderzyłem o chodnik znacznie mocniej, niż zamierzałem. - Ktoś omal cię nie przejechał? - zapytała z szeroko rozwartymi oczami i gwałtownie pobladłą twarzą. - Jakim cudem? Czy kierowca nie zauważył czerwonego światła? Nie spostrzegł ciebie? Ty nie zauważyłeś auta? - Nie mam pojęcia. Mógłbym przysiąc; że gdy wchodziłem na jezdnię, nie nadjeżdżał żaden pojazd, a tymczasem chwilę później

s u lo

zmierzała w moją stronę wielka, ciemna terenówka. - Jak wiele brakowało?

- Cholernie niewiele - odparł Sam, krzywiąc się na wspomnienie gorącego podmuchu powietrza owiewającego mu twarz.

a d n a c s

Serena chwyciła go za ramię w niemal opiekuńczym geście. - Kto to był? Mam nadzieję, że przemówiłeś temu bezmyślnemu idiocie do słuchu?

- On... hmm... on się nie zatrzymał.

To oświadczenie przywołało na twarz Sereny rumieniec -tym razem wściekłości.

- Nie zatrzymał się?! Chcesz mi powiedzieć, że ktoś o mały włos cię nie potrącił, po czym w najlepsze sobie odjechał? - Tak mniej więcej można by to określić. - Czy istnieje prawdopodobieństwo, że kierowca cię po prostu nie zauważył? Przypominając sobie, jak niewiele brakowało, by znalazł się pod kołami, Sam pokręcił głową. 204

- Musiał mnie widzieć. - Co za idiota mógł zrobić coś podobnego? Mówiłeś, że Red Tucker był świadkiem tego zajścia? - Tak. Z tego, co zrozumiałem, wychodził z ubezpieczalni w tym samym momencie, kiedy terenówka ruszyła z miejsca. - Red jest najlepszym mechanikiem w okolicy. Świetnie wie, kto jeździ jakim autem. Czy rozpoznał ten samochód? - Powiedział, że nigdy przedtem nie widział tego pojazdu. Mam wrażenie, że to go zaniepokoiło.

s u lo

- A czy skontaktowałeś się z Danem? Kto jak kto, ale on powinien wiedzieć, że po naszym mieście grasuje szaleniec zagrażający życiu przechodniów.

a d n a c s

- Nie, nie rozmawiałem z nim. Ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że Dan i tak usłyszy o tym incydencie - dodał zrezygnowanym tonem. - I całe szczęście.

- Sereno, jest jeszcze coś, o czym powinienem ci powiedzieć. Przechyliła głowę, szykując się na kolejny niemiły wstrząs. - O co chodzi?

- Chodzi o Reda Tuckera i to, co zapewne opowiada wszystkim wokół. Bo widzisz, on powziął jakieś idiotyczne przekonanie, że ten kierowca próbował mnie umyślnie przejechać. - Co takiego?! Sam z ledwością powstrzymał jęk, gdy skądinąd krótkie paznokcie Sereny wbiły się ostro w jego ramię. 205

Potrząsając głową, starał się przyjąć uspokajający ton. - Słuchaj, to zupełnie bezsensowny pomysł. Próbowałem przekonać Reda, że coś mu się przyśniło, ale nie chciał mnie słuchać. Utrzymywał, że terenówka stała zaparkowana, dopóki nie wszedłem na jezdnię, i że dopiero wówczas kierowca włączył motor, i ostro ruszył w moją stronę. Podobno, gdy próbowałem uskoczyć, skręcił za mną. - O mój Boże - wyszeptała Serena, ponownie blada jak ściana.

s u lo

Instynktownie Sam chwycił ją za ramiona i posadził sobie na kolanach. Serena nie zdążyła zaprotestować, miała jednak na tyle przytomności umysłu, by oszczędzić jego zranioną nogę.

- Posłuchaj mnie, Sereno. Red to facet o wybujałej wyobraźni i

a d n a c s

skłonności do dramatyzowania. Dlatego przedstawił tę sytuację w taki, a nie inny sposób - i teraz może opowiadać o niej jak o niezwykłej sensacji. To wszystko.

- Red ma skłonność do dramatyzowania, ale nie do fantazjowania - zaprotestowała Serena. - Jeżeli twierdzi, że kierowca chciał cię przejechać, powinieneś potraktować jego słowa poważnie. Przecież mogłeś stracić życie!

Sam czuł, jak Serena drży na całym ciele, i wiedział, że przed oczami stają jej wszystkie ewentualne konsekwencje dzisiejszego wypadku. On przeżywał to samo w czasie krótkiej jazdy z Redem do domu. By odwrócić bieg jej myśli, w końcu zanurzył palce w jej miękkich włosach. A przynajmniej usiłował wmówić sobie, że robi to

206

tylko po to, a nie dlatego, że miał na coś podobnego ochotę od momentu, gdy uklękła przy jego krześle. - Zaczynam lubić te chwile, gdy się o mnie zamartwiasz mruknął. - Nawet jeżeli jednocześnie stajesz się nieco zrzędliwa. - Zrzędliwa? - zapytała, chmurząc się jeszcze bardziej. - Ja wcale nie staję się zrzędliwa, ja tylko... Nie pozwolił jej dokończyć. Przywarł mocno ustami do jej warg. Serena zapamiętała się w tym pocałunku. Nagle uzmysłowiła

s u lo

sobie, że Sam mógł zginąć tego popołudnia. Do tej pory ilekroć sobie przypomniała jego wcześniejsze obrażenia, przeszywał ją zimny dreszcz; teraz, gdy zdała sobie sprawę, że mogłaby go w taki sposób utracić, po tych pocałunkach, które wstrząsnęły nią jak żadne inne

a d n a c s

dotąd... nie, po prostu nie była w stanie znieść podobnej myśli. Wiedziała, że Sam wkrótce wyjedzie, że jest tu jedynie chwilowo, że nie ma dla nich wspólnej przyszłości - i usiłowała przekonać samą siebie, że jest na to przygotowana. Jej reakcja na wiadomość, że niemal stracił życie pod kołami samochodu, uświadomiła jej, że być może nie oswoiła się z tą myślą tak dobrze, jak sądziła. I ogarnęło ją przerażenie.

Ciepłe usta na jej wargach stawały się jej bliskie i dobrze znajome. Silne ramiona, obejmujące ją mocno, dawały jej poczucie bezpieczeństwa - coś, czego do tej pory nie poszukiwała u żadnego mężczyzny. Serena oparła dłoń o jego pierś, wyczuwając pod cienkim podkoszulkiem doskonale uformowane mięśnie. Pomimo przykrych doświadczeń ostatnich paru tygodni, to był mężczyzna, który potrafił 207

zadbać o siebie. Pozwolił jej, by się o niego troszczyła, ale bez niej także by sobie poradził. I może nawet bardziej by mu to odpowiadało. Powoli oderwała wargi od jego ust i spojrzała na niego strapionym wzrokiem. Czemu nie potrafiła mu się oprzeć, mimo że w myślach wciąż przebiegała listę powodów, dla których powinna trzymać się od niego z daleka? - Nie przejmuj się tak, Sereno - poprosił, gładząc jej policzek. Jestem pewien, że to był tylko niezwykły przypadek.

s u lo

- Prawdę mówiąc, nie tym w tej chwili się martwię - mruknęła, aż nazbyt świadoma bliskości ich ciał, swoich ud na jego udach. - Och, to tylko drobny pocałunek - odparł bagatelizujące

- Ostatnio te drobne pocałunki zdarzają się nam wyjątkowo często.

a d n a c s

- Wiem. - Powiódł palcem po jej dolnej wardze. - Ja jednak nie zamierzam z tego powodu narzekać.

Serena posłała mu surowe spojrzenie.

- Sam, ja nie mam zwyczaju angażować się w przelotne miłostki: - Nic podobnego nie przyszłoby mi do głowy. - Nie chciałabym, żebyś wyciągał zbyt pochopne wnioski na podstawie kilku impulsywnych reakcji. Ponownie powiódł palcem po jej wardze, zatrzymując się na drobnym wgłębieniu pośrodku. - Zdecydowanie wyciągnąłem na tej podstawie kilka wniosków, ale nie nazwałbym ich pochopnymi. Serena posłała mu kolejne surowe spojrzenie. 208

- Mówię poważnie. Jego zuchwały półuśmieszek przerodził się nagle w szeroki uśmiech, zapierający dech w piersiach. - Wybacz, Sereno, ale naprawdę nie jesteś w stanie mnie onieśmielić tym swoim tonem nieustępliwego adwokata, gdy siedzisz na moich kolanach i obejmujesz mnie za szyję. I ponownie zwracam ci przy tej okazji uwagę, że z tego powodu również nie zamierzam narzekać.

s u lo

Poczuła, że oblewa ją rumieniec. Przy tym mężczyźnie

doprawdy kompletnie traciła głowę. Niezdarnie wygramoliła się z jego objęć. Sam nie robił nic, by ją powstrzymać - ale też nie robił nic, by ukryć rozczarowanie.

a d n a c s

Poprawiając rozrzucone w nieładzie włosy, Serena odetchnęła głęboko i starała się przypomnieć, co tym razem doprowadziło ich do tej sytuacji. Ach, tak. Jej reakcja na wiadomość, że nieomal został potrącony przez samochód.

- Uważam, że powinieneś zadzwonić do Dana. - Dlaczego?

- Dlaczego?! Ktoś próbował cię przejechać! Nawet jeżeli był to tylko przypadkowy incydent, kierowca uciekł z miejsca wypadku, nie zadając sobie trudu, by sprawdzić, czy nic ci się nie stało. Dan powinien o tym wiedzieć. - Jestem pewien, że sam wkrótce skontaktuje się ze mną w tej sprawie. Wiadomości roznoszą się w Edstown w mgnieniu oka. Ktoś na pewno poinformuje o wszystkim Dana. 209

Serena przyglądała mu się pełnym dezaprobaty wzrokiem. - Odnoszę wrażenie, że nie traktujesz tej sprawy z należytą powagą. Sam westchnął i ostrożnie podniósł się z krzesła. - Czego ty właściwie chcesz ode mnie, Sereno? - zapytał znużonym głosem. - Ostatecznie, nie zostałem potrącony i nie zapamiętałem tego pojazdu na tyle dobrze, by go zidentyfikować. Nie mogę więc nic zrobić.

s u lo

- Zamierzasz więc tak po prostu puścić to w niepamięć? - Tak, właśnie mam taki zamiar.

- A jeżeli ktoś rzeczywiście chciał wyrządzić ci krzywdę? Może ta sama osoba, która usiłowała cię wrobić we włamanie do sklepu ze słodyczami?

a d n a c s

- Słyszałaś więc o tym - skrzywił się Sam. - Oczywiście, że słyszałam. Masz szczęście, że Dan nie wpakował cię do więzienia.

- Powiedział, że nie aresztuje ludzi na podstawie anonimowych donosów.

- W takim razie masz szczęście, że trafiłeś na rozsądnego policjanta. Fakt jednak pozostaje faktem - ktoś chciał ci przysporzyć kłopotów. A zaledwie parę godzin później ktoś próbował wyrządzić ci fizyczną krzywdę. Osobiście sądzę, że nie wolno tych wypadków zbywać lekceważeniem czy traktować jak zwyczajny zbieg okoliczności. - Porozmawiam z Danem. 210

Serena odniosła wrażenie, że Sam mówi tak jedynie, by ją uspokoić. A tymczasem Dan powinien się dowiedzieć, do czego doszło. Czy nieomal doszło. Na tę myśl znowu przeszedł ją zimny dreszcz. Sam położył jej dłoń na ramieniu. - Porozmawiam z Danem - powtórzył i tym razem jego zapewnienie zabrzmiało o wiele szczerzej. Nagle Serenie przyszła do głowy pewna myśl.

s u lo

- Słuchaj, czy to możliwe, że kierowca tego terenowego

samochodu był jednym z mężczyzn, którzy cię pobili i porzucili w rowie? Może teraz próbują się ciebie pozbyć, by uniknąć identyfikacji?

a d n a c s

Sam gwałtownie zacisnął szczęki i Serena natychmiast zaczęła się zastanawiać, czy on już przypadkiem nie rozważał podobnego wariantu.

- To wysoce nieprawdopodobne-powiedział jednak. Serena zmarszczyła brwi.

- Znowu zamykasz się w sobie. Rozumiem więc, że zadaję pytania, na które nie masz ochoty odpowiadać. Co ty właściwie ukrywasz przede mną, Samie Wallace?

211

ROZDZIAŁ 12 Tego momentu Sam bał się panicznie od chwili, gdy w szpitalnym pokoju otworzył oczy i zdał sobie sprawę, że przeszłość jest dla niego wielką, białą plamą. W myślach wielokrotnie przeżywał tę nieuniknioną scenę i za każdym razem jej konsekwencje były bardzo niemiłe: on czuł się jak idiota, a wszyscy inni wokół zaczynali traktować go jak wybryk natury. Wszyscy, za wyjątkiem Sereny, która

s u lo

wpadała w taki gniew z powodu jego oszustwa, że w ogóle nie chciała mieć z nim już nic wspólnego.

Teraz patrzyła na niego podejrzliwie, zwężonymi oczami,

a d n a c s

czekając, by wreszcie zdobył się na szczerość. Sam odchrząknął parę razy, usiłując zyskać na czasie, znaleźć właściwe słowa, które

pomogłyby jej zrozumieć, że całowała faceta nie znającego własnego imienia.

Usłyszał szmer przy drzwiach i odwrócił się gwałtownie. - Kto u...

- To tylko Walter - odparła Serena, badawczo wpatrując mu się w twarz. - Czyżbyś się spodziewał kolejnej terenówki? Zdegustowany swoją nerwową reakcją, Sam ruszył w stronę drzwi. - Wpuszczę psa. Serena skrzyżowała ramiona i przyglądała mu się w milczeniu. Sam nie zamknął drzwi natychmiast po tym, jak Walter wbiegł do kuchni, ale stał w progu, wpatrując się w ciemność. Kusiło go, by 212

wkroczyć w mrok - może tam poczułby się lepiej: bez przeszłości, bez tożsamości, bez przyszłości, kolejny samotny cień pośród innych cieni. Te melancholijne rozważania przerwała mu Serena. - Miałeś mi coś powiedzieć. Nie umiał się na to zdobyć. Nie wiedział, jak jej wyjaśnić, co się z nim działo i dlaczego od razu nie wyjawił prawdy. Jak mógł usprawiedliwić swoje dotychczasowe milczenie, jeżeli nawet jemu

s u lo

wydawało się ono teraz całkowicie irracjonalną decyzją?

Stojąc w drzwiach, w kuchni Sereny, Sam odkrył kolejną nieprzyjemną prawdę na swój temat. Okazuje się, że w niektórych sytuacjach bywał nikczemnym tchórzem. Jak na przykład w tej chwili.

a d n a c s

- Szczerze mówiąc, jestem trochę zmęczony - powiedział, nie odwracając się ku Serenie. - Ten dzień był wyjątkowo bogaty w wydarzenia.

- Porozmawiamy więc na siedząco. Przygotuję ci coś do zjedzenia. Nie możemy tego odkładać w nieskończoność, Sam. Do wyznaczonego przez siebie terminu pozostały mu jeszcze dwie doby. Przecież to zupełnie możliwe, że w tym czasie, jakimś cudem, zdoła zebrać w logiczną całość strzępy wspomnień, które powracały do niego w ciągu ostatnich dni, A o wiele łatwiej będzie mu rozmawiać o amnezji, gdy już się z niej wydobędzie i będzie mógł więcej opowiedzieć Serenie o sobie. - Niedługo porozmawiamy - zapewnił ją, zbierając się do wyjścia. 213

Chwyciła go za ramię. - Do diabła, Sam! Nie zasługuję na podobne traktowanie. To był argument, którego nie mógł zlekceważyć. Serena miała absolutną rację. Nie zasługiwała, by ją tak potraktował. Zamknął więc drzwi i odwrócił się w jej stronę. Nie zdjęła dłoni z jego ramienia. - Bez względu na to, co cię gnębi, ód czego uciekasz chciałabym ci pomóc. Możemy porozmawiać z Danem, jeżeli ktoś z twojej przeszłości chce cię skrzywdzić.

s u lo

Sam uciszył ją, nakrywając dłonią jej rękę.

- Zawsze ofiarowujesz mi pomoc - powiedział cicho, patrząc w jej zatroskane oczy. - Nigdy dotąd nie spotkałem kogoś takiego jak ty. A przynajmniej tak mi się wydaje.

a d n a c s

Zażenowana komplementem, Serena potrząsnęła głową. - Nie ma o czym mówić - mruknęła.

- Jest. Mówię poważnie. Bez ciebie i Marjorie trzy tygodnie temu znalazłbym się w poważnych tarapatach. Nie miałem dokąd iść, do kogo się zwrócić, byłem bez grosza - a nawet bez własnej koszuli na grzbiecie. Niewiele osób przyjęłoby takiego faceta pod swój dach i potraktowało jak członka rodziny. Policzki jej płonęły. - Mówiłam ci, że to był pomysł mamy. - Nie przeczę. Ale to ty siedziałaś przy moim łóżku w szpitalu. To ty zjawiłaś się z torbami pełnymi ubrań, gdy mnie wypisywali. By uniknąć jego wzroku, spojrzała na ich splecione dłonie oparte na jego ramieniu. 214

- Och, no cóż... Miałeś mi coś powiedzieć? - Na razie chciałem ci uświadomić, jak bardzo cię szanuję ciągnął, ignorując jej i swoje zakłopotanie. Musiał wyjaśnić jej parę rzeczy, zanim według wszelkiego prawdopodobieństwa ona przestanie się do niego na zawsze odzywać. - Chcę, żebyś wiedziała, że podziwiam twoją wielkoduszność i życzliwość, twoje poczucie odpowiedzialności względem rodziny i przyjaciół. Przyjęłaś na siebie obowiązki, których nigdy nie chciałaś podejmować, by zaoszczędzić

s u lo

matce rozczarowania i ułatwić siostrze podążanie za marzeniami mimo że nie pochwalasz jej wyborów. Zadręczasz się przyszłymi losami pracownika, którego musisz zwolnić, a do tego wszystkiego prowadzisz kancelarię adwokacką - jak słyszałem, wyjątkowo dobrze

a d n a c s

prosperującą. Wielkodusznie wzięłaś sobie na głowę głupawego kundla i pobitego przybłędę - a żaden z nas nie odwdzięczył ci się za to, jak należy.

- Czy próbujesz mnie do końca zdeprymować? - spytała z głębokim westchnieniem.

- Próbuję ci podziękować.

- A więc nie ma o czym mówić. A tak przy okazji, moim zdaniem odwdzięczyłeś się w pełni tym wszystkim, co tu zrobiłeś. Nie mam najmniejszych powodów, by żałować, że z nami zamieszkałeś dorzuciła szybko. Sam nie mógł się oprzeć pokusie - położył rękę na szyi Sereny i przyciągnął ją do siebie.

215

- Jeszcze tylko ten jeden raz - szepnął i przywarł ustami do jej ust, smakując jej ciepłe, miękkie wargi, uświadamiając sobie ze smutkiem, że to już zapewne ich ostatni pocałunek. Przynajmniej nie posunął się dalej. W marzeniach kochał się już z nią tak wiele razy, ale gdy był przy niej, udawało mu się zapanować nad sobą i zachowywać przyzwoicie - niemal bez wyjątku. Miał nadzieję, że wybaczy mu te kilka pocałunków, wiedział jednak, że w tych okolicznościach cokolwiek ponadto byłoby nadużyciem zaufania.

s u lo

Gdy Serena zarzuciła mu ręce na szyję i rozchyliła usta, jego nadwątlona siła woli niemal się załamała. Nie mógł się powstrzymać, by nie całować jej coraz intensywniej, by nie wodzić dłońmi po cudownych wypukłościach szczupłego ciała. Ten ostatni raz.

a d n a c s

Gdyby to zależało od Sama, ich pocałunek nigdy by się nie skończył. Wszystko, co mówił chwilę wcześniej, było całkowicie szczere - naprawdę uważał Serenę za wyjątkową kobietę. Za kobietę, którą mężczyzna chciałby mieć u swego boku do końca życia, pomyślał, powoli podnosząc głowę. Gdyby miał jakieś życie. Jakiś dom. I nazwisko.

Gdyby spotkał ją kilka tygodni wcześniej, zanim brutalna napaść pozbawiła go pamięci, czy wówczas wszystko między nimi potoczyłoby się inaczej? Czy mógłby z czystym sumieniem ubiegać się o jej względy? Czy miałby dość rozumu, by to zrobić? Sam nagle zdał sobie sprawę, że Serena badawczo studiuje jego twarz.

216

- Znowu widzę ten wyraz w twoich oczach - wyszeptała, przykładając mu chłodną dłoń do policzka. - Jaki wyraz? - Ściskający serce - padła zdumiewająca odpowiedź. Serena natychmiast odwróciła wzrok, jakby te słowa wymknęły się wbrew jej woli. - Co chciałeś mi powiedzieć, Sam? - spytała po chwili, uwalniając się z jego objęć. - Czy to dotyczy twojej przeszłości? - Ja nie mam przeszłości. - Nie rozumiem - odparła zaskoczona.

s u lo

- Pamiętasz, jak się ocknąłem w szpitalu, a ty zaczęłaś zadawać mi pytania?

a d n a c s

- Oczywiście.

- Ja też. Ale to moje najwcześniejsze wspomnienie. Wszystko, co się wydarzyło przedtem, jest dla mnie białą plamą. - Tak. Powiedziałeś, że w zasadzie nie pamiętasz napadu, ale doktor Frank oświadczył, że to całkiem naturalne w przypadku obrażeń głowy.

- Nie rozumiesz, Sereno. Ja nie pamiętam nic z tego, co wydarzyło się przed szpitalem. Absolutnie nic. Potrząsnęła głową i zmarszczyła brwi. - Wciąż nie... czy chcesz mi powiedzieć, że cierpisz na amnezję? Skrzywił się już na sam dźwięk tego słowa. - Tak brzmi fachowy termin medyczny określający moją przypadłość. Mam całkowity zanik pamięci. 217

Serena oparła się o szafkę, jakby nagle nie mogła utrzymać równowagi. - Ale pamiętasz swoje imię. I datę urodzenia. - Ja to wszystko zmyśliłem. Byłem przekonany, że pamięć wkrótce mi wróci, i chciałem mieć trochę spokoju. Obawiałem się, że gdy powiem prawdę, nikt mi nie uwierzy. Albo że wszyscy mi uwierzą i zaczną traktować jak szczególny przypadek kliniczny. - Wszystko zmyśliłeś. - Serena wyraźnie nie mogła się z tym

s u lo

pogodzić. - Zmyśliłeś swoje imię i nazwisko?

- Sam było pierwszym imieniem, jakie przyszło mi do głowy. Musiałem się trochę natrudzić, by wymyślić Wallace.

Patrzyła na niego tak, jakby nagle wyrosła mu druga głowa.

a d n a c s

Mocno skrzyżował ramiona na piersi - czuł się niezręcznie i głupio. - Trudno mi w to uwierzyć - oznajmiła po chwili. - To po prostu... - Urwała, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa. - Mówiłem ci, że to dość nieprawdopodobna historia wymamrotał pod nosem, zastanawiając się jednocześnie, co miałby zrobić, by ją przekonać, że nie kłamie, gdyby rzeczywiście mu nie uwierzyła.

- Chcesz powiedzieć, że ocknąłeś się w szpitalu z całkowitą amnezją, nie mając pojęcia, kim jesteś i co robisz w tym miejscu? I że, choć od tamtej pory upłynęły trzy tygodnie, wciąż nie odzyskałeś pamięci?

218

- Wracały do mnie strzępy wspomnień, ale nic konkretnego. Zamglone obrazy, kilka snów, które zdawały się związane z rzeczywistością, ale żadne imiona czy nazwy miejsc. - Nie mogę wprost w to uwierzyć. - A ja nie mogę cię zmusić, byś uwierzyła, ale tak właśnie wygląda prawda. - Chyba muszę usiąść. - Przesunęła się, opadła na jedno z krzeseł i z wyrazem całkowitego oszołomienia na twarzy oparła się łokciami o stół.

s u lo

Sam usiadł naprzeciwko. Widział, że Serena potrzebuje kilku minut, by przemyśleć to, co usłyszała, milczał więc, mimowolnie masując prawe udo, tuż powyżej zabandażowanej świeżej rany.

a d n a c s

- Gdy odkryłeś, że cierpisz na amnezję, czemu się do tego nie przyznałeś? Czemu wymyślałeś odpowiedzi na wszystkie pytania, nie dopuszczając do odkrycia prawdy?

- Słuchaj, zdaję sobie sprawę, że postąpiłem głupio - odparł Sam, potrząsając głową. - Na swoje usprawiedliwienie mam jedynie fakt, że wszystko mnie bolało, byłem oszołomiony i, do diabła, najzwyczajniej w świecie przerażony, więc podjąłem parę głupich decyzji. Nie miałem pojęcia, jak ludzie zareagują na prawdę, a poza tym przypuszczam, że bardzo nie chciałem się przyznać do urazu mózgu. Serena wzdrygnęła się, słysząc podobne określenie. Całkowicie zrozumiała reakcja, przyznał w duchu. Czy nie tego właśnie się spodziewał? 219

- Powiedziałeś, że wracały do ciebie strzępy wspomnień. Możesz o nich opowiedzieć? Sam wbił wzrok w dłonie. - Pamiętam, że byłem bity jako dziecko. Nie przypominam sobie swoich rodziców, ale wiem jakie to uczucie, gdy czyjaś ręka wymierza ci policzek. - Spodziewałam się czegoś podobnego - powiedziała cicho Serena. Gdy posłał jej zaciekawione spojrzenie, wyjaśniła: -Tak

s u lo

bardzo wziąłeś w obronę Zacha przed tym głupim Delbertem.

Wydawało mi się, że kryje się za tym coś więcej niż naturalny odruch osłaniania dziecka.

- Rzeczywiście, los Zacha leży mi na sercu - przyznał Sam. -

a d n a c s

Chociaż wcale nie mam pewności, czy podobne zdarzenie naprawdę spotkało mnie w życiu. To bardzo mgliste wrażenia. - Wątpię, czy miałbyś ochotę pamiętać tak bolesne przeżycia odparła współczującym tonem.

Sam nie chciał jej współczucia - chyba już wolałby sceptycyzm. - Jak ci mówiłem, to mógł być jedynie wytwór mojej wyobraźni. - A inne wspomnienia? Czy pamiętasz cokolwiek z okresu, gdy byłeś już dorosły? - Oderwane od siebie obrazy. Posiłek w restauracji. Wędkowanie z przyjacielem. Prowadzenie szybkiego samochodu. Galopowanie na koniu. Siedzenie przy komputerze. Zaledwie fragmentaryczne wspomnienia jakichś aktywności. Nie wiem jednak, czy rzeczywiście

220

robiłem coś z tych rzeczy, czy też jedynie wszystko sobie wymyśliłem. Serena pocierała powoli skronie, jakby ogarnął ją nagły ból głowy. - Gdzieś, ktoś z pewnością szaleje z niepokoju o ciebie. Rodzina, przyjaciele... może żona. Sam wbił wzrok w lewą rękę. - Ani śladu obrączki. Nie mam też jaśniejszego paska na palcu,

s u lo

chociaż jest na nadgarstku, w miejscu, gdzie nosiłem zegarek. - Nie każdy żonaty mężczyzna nosi obrączkę.

- To prawda. Ale osobiście nie sądzę, bym był żonaty, Sereno. Jestem pewien, że gdyby tak było, wiedziałbym to w głębi serca.

a d n a c s

- Przecież ty nawet nie wiesz, jak masz na imię.

- Uważam, że gdybym był żonaty, tak czy inaczej wiedziałbym o tym - upierał się przy swoim, żałując, że jednak nie ma stuprocentowej pewności i że Serena może to wyczuć w jego głosie. Ona tymczasem splatała i rozplatała palce, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

- Na pewno ktoś cię już szuka.

- Spędziłem wiele godzin w bibliotece, poszukując w Internecie list osób zaginionych. Przeglądałem też strony policyjne. Nie znalazłem żadnego rysopisu, który mógłby odpowiadać mojemu wyglądowi. - Wiedziałeś, jak się do tego wszystkiego zabrać? - zapytała szczerze zdumiona. 221

- Tak. Usiadłem przy komputerze i zacząłem poszukiwania. Czułem, że siedzenie przy klawiaturze jest dla mnie chlebem powszednim. Jestem pewien, że wiele czasu w życiu spędziłem przed komputerem - nie mam tylko pojęcia gdzie i dlaczego. - A więc to bajeczka o trampie poszukującym pracy. Sam wzruszył ramionami. - Wówczas wydawała się całkiem wiarygodna. Serena jęknęła i na moment zakryła twarz dłońmi.

s u lo

- O mój Boże. Zmyśliłeś też historyjkę o dwóch bandytach, którzy cię pobili i okradli.

- Wydawała się logiczna. Zostałem znaleziony na bocznej drodze, bez zegarka, bez portfela, bez dowodu tożsamości.

a d n a c s

Serena znowu jęknęła.

- Zgoda, to nie był najmądrzejszy z pomysłów - przyznał z głębokim westchnieniem. - Obawiam się, że to także wina wstrząsu mózgu. Zanim rozjaśniło mi się w głowie na tyle, bym zrozumiał, jak głupie i nierozważne było moje posunięcie, już nie wiedziałem, jak się z niego wycofać.

- Dan cię zatłucze. A potem wpakuje za kratki to, co z ciebie zostanie. Musimy mu jednak jak najszybciej o tym powiedzieć. - Prawdopodobnie masz rację - odparł, pocierając kark. - Tu nie ma żadnego „prawdopodobnie". Musimy go o tym poinformować. Sam, czy to do ciebie nie dociera? Trzy tygodnie temu ktoś usiłował cię zamordować. Być może ta sama osoba, która dzisiaj

222

próbowała cię przejechać samochodem. Teraz już nie mówimy o incydentalnym pobiciu dla zysku. Twoje życie jest wciąż zagrożone. Sam spędził wiele bezsennych nocy, próbując zrozumieć, kto pobił go niemal na śmierć i dlaczego. Wciąż jednak nie miał żadnego pomysłu. Gdy zaś chodzi o wydarzenia dzisiejszego popołudnia - cóż, wmawiał sobie, że to najzwyklejszy przypadek, ale musiał przyznać, że gdzieś w głębi duszy nękały go wątpliwości. W każdym razie bardzo chciałby wiedzieć, czy kierowca tego terenowego wozu

s u lo

wykazywał jakieś podobieństwo do nieznajomego eleganta, którego widział w dzień Święta Niepodległości.

- Jutro porozmawiam z Danem - obiecał. -Lepiej to zrobić jeszcze dzisiaj. Sam pokręcił głową.

a d n a c s

- Z tym można poczekać do godzin urzędowania.

- A jeżeli ktoś spróbuje napaść cię dzisiejszej nocy? - Teraz dajesz się już ponosić wyobraźni - zdenerwował się Sam. - Porozmawiam z Danem z samego rana, dobrze? Chociaż i tak nie sądzę, by mógł cokolwiek w tej sprawie zrobić. - Może rozesłać twój rysopis i odciski palców. Skontaktować się z mediami.

Sam skrzywił się na myśl, że jego zdjęcie mogłoby się ukazać w gazecie nad nagłówkiem przedstawiającym go jako bezradną ofiarę amnezji. - Poza tym musisz się jutro zobaczyć z doktorem Frankiem zarządziła Serena. - Na pewno skieruje cię do specjalisty. On ostatecznie jest internistą, a nie neurologiem. Prawdopodobnie odeśle 223

cię do Little Rock. Osobiście wątpię, czy w naszym małym szpitalu znajduje się odpowiedni sprzęt bądź personel zdolny zajmować się podobnym przypadkiem. - Przypadkiem? - powtórzył, siląc się na obojętny ton. - Całkowitą amnezją - sprecyzowała Serena. - To zapewne bardzo rzadka przypadłość. Doktor Frank prawdopodobnie w życiu nie widział podobnego przypadku. - Byłbym wdzięczny, gdybyś przestała nazywać mnie „przypadkiem" - przerwał jej z irytacją. Serena przygryzła wargę. - Bardzo cię przepraszam. Ja tylko.

s u lo

- Nie ma sprawy. - Poderwał się z krzesła, ignorując ból w

a d n a c s

sztywniejącej nodze. - To ja jestem winien przeprosiny tobie i twojej mamie. Już dawno powinienem powiedzieć wam prawdę, a nie nadużywać waszej uprzejmości. Jutro się stąd wyniosę - i bez względu na to, gdzie wyląduję, na pewno odwdzięczę się wam za wszystko, najszybciej jak to możliwe.

- Czy mógłbyś przestać się zachowywać jak ostatni idiota? Nie wyniesiesz się stąd, dopóki nie będziesz miał dokąd pójść. Poza tym ani przez moment nie nadużywałeś naszej życzliwości. W pełni zapracowałeś na swoją pensję w kafeterii, nie mówiąc już o tym, że od śmierci taty trawnik nigdy nie wyglądał tak wspaniale. Sam ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, że ona wcale nie jest wściekła. Może nieco zirytowana. Zapewne oszołomiona jego

224

posunięciami. Ale nie gniewała się - chociaż tego właśnie najbardziej się obawiał. Może po prostu jeszcze do niej nie dotarło, do czego tak naprawdę się posunął. - Siadaj z powrotem - poleciła, podnosząc się z krzesła. -Zrobię nam coś do jedzenia. - To doprawdy... - Jestem głodna - przerwała mu w pół zdania, -I ty zapewne też.

s u lo

Poza tym mamy jeszcze parę spraw do omówienia. Sam posłusznie zajął miejsce.

- Pewnie nie będziesz chciała siedzieć mi na kolanach, gdy będziemy prowadzić te rozmowy.

a d n a c s

To był kiepski dowcip i zupełnie nie w porę. Serena posłała mu takie spojrzenie, że aż skulił się w sobie i zacisnął usta. Napomniał się w duchu, że powinien trzymać język za zębami w sytuacji, gdy może nie do końca mu się upiekło, ale w każdym razie nie znalazł się na całkiem przegranej pozycji.

Albo Sam był bardziej głodny, niż utrzymywał, albo jedzenie miało mu służyć za pretekst, by nie podejmować dalszej dyskusji. Serena podejrzewała tę drugą możliwość. Ona zresztą też nie mówiła wiele w czasie posiłku. Prawdę powiedziawszy, zupełnie nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Wciąż usiłowała pogodzić się z faktem, że Sam - bo przecież znała go tylko pod takim imieniem - cierpi na amnezję. Ona siedząca

225

przy szpitalnym łóżku to jego najwcześniejsze spójne wspomnienie. Wszystko inne, co od niego usłyszała, było czystą konfabulacją. A przecież niewykluczone, że był żonaty. Może za każdym razem, gdy ją całował, zdradzał jakąś inną kobietę. Serena powinna poczuć ulgę, że nie posunęli się dalej. Ale, o dziwo, ogarnęło ją całkiem inne uczucie. Maltretowane dziecko. Niewątpliwie bardzo wykształcony człowiek. Bez problemu posługujący się komputerem, ale też

s u lo

swobodnie obsługujący klientów w kafeterii. Mężczyzna znaleziony w rowie, pobity do nieprzytomności. Człowiek o dobrym sercu,

szczególnym poczuciu humoru, nienagannych manierach i przesadnie rozwiniętej potrzebie samowystarczalności. Kim jest naprawdę?

a d n a c s

- Wspominałeś, że miewasz realistyczne sny - zagadnęła, gdy już kończył posiłek. - Co widzisz w tych snach? Sam odłożył widelec.

- Widzę twarze, słyszę głosy.

- Zawsze te same twarze i te same głosy czy za każdym razem inne?

Wbił wzrok w przestrzeń, jakby zapatrzył się w jeden z tych snów. - Niekiedy te same, niekiedy inne. Serena zniżyła głos, jakby nie chciała wybudzać go z transu. - A czy to są miłe sny? - W większości tak. Zazwyczaj ludzie, których widzę, śmieją się, rozmawiają, dobrze się bawią. 226

- A więc to miłe sny. A co z tymi, które są niemiłe? Grymas na jego twarzy dał jej jasno do zrozumienia, że poruszyła drażliwą strunę. - W tych niemiłych ludzie się nie śmieją - stwierdził krótko. - Gdzieś musi być jakiś ślad mogący naprowadzić nas na to, co cię właściwie spotkało. Co prawda, Dan powiedział, że bardzo starannie przeszukał rów, w którym cię znalazłam, ale może jednak coś przeoczył.. Sam potrząsnął głową.

s u lo

- Nie, osobiście też przeszukałem to miejsce. Stamtąd właśnie wracałem, gdy Walter ostatni raz wyrwał się na wolność.

Wtedy też naprawił ogrodzenie, a ona zdenerwowała się, że

a d n a c s

poszedł pieszo nad jezioro niedługo po wyjściu ze szpitala. Wówczas, oczywiście, nie miała pojęcia, że wybrał się na poszukiwanie własnej tożsamości.

- Dowiemy się, kim jesteś - zapewniła. - Z pomocą Dana i doktora Franka znajdziemy odpowiedź na wszystkie pytania. Odwrócił wzrok, ale wcześniej Serena zdołała dojrzeć ten poruszający wyraz jego oczu. Teraz już wiedziała, czemu zawsze jej się wydawało, że to spojrzenie wyraża zagubienie. Bo Sam był zagubiony. Na myśl o tym, przez co przechodził, poczuła ostre ukłucie w sercu. Już samo pobicie i odniesione obrażenia były ciężkim doświadczeniem. A gdy dodać do tego fakt, że ocknął się w szpitalu w

227

szoku, obolały, otoczony przez obcych, z całkowitym zanikiem pamięci - to musiało być prawdziwym horrorem. Serena w pierwszej chwili była oszołomiona, że Sam zdecydował się ukrywać amnezję, zamiast szukać pomocy - gdy się jednak nad tym głębiej zastanowiła, doszła do wniosku, że nie umiałaby stwierdzić, jak ona zachowałaby się w podobnych okolicznościach. Podobnie jak Samowi, trudno jej było zaakceptować zależność od innych - nie mogła sobie wyobrazić całkowitego zdania

s u lo

się na łaskę i niełaskę lekarzy. Niewykluczone więc, że postąpiłaby tak samo jak on. Liczyłaby na czas, próbując poradzić sobie ze wszystkim samodzielnie.

No dobrze, może nie postąpiłaby dokładnie w ten sam sposób.

a d n a c s

Ale w pewnym sensie była w stanie zrozumieć motywy, którymi się kierował.

- W lodówce jest jeszcze trochę ciasta orzechowego - oznajmiła, czując potrzebę zmiany tematu. - Mama upiekła je parę dni temu. Ukroić ci kawałek?

- Nie, dzięki. - Zerknął w stronę drzwi. - Prawdę mówiąc, sądzę, że powinienem natychmiast wymoczyć się w gorącej wodzie, zanim do reszty zesztywnieję. Odprowadziła go do drzwi. - Gdybyś potrzebował w nocy czegokolwiek, daj mi znać, dobrze? - Czegokolwiek?

228

Ponieważ ten przekorny uśmieszek zazwyczaj poprzedzał pocałunek, Serena poczuła, jak uginają się pod nią kolana. Wzięła się w garść ostatnim wysiłkiem woli. - Dobrze wiesz, co mam na myśli. - Obawiam się, że wiem. - Westchnął teatralnie. - A więc do jutra, Sereno. - Pamiętaj, że z samego rana idziemy do Dana. - My?

s u lo

- Może się nagle okazać, że potrzebujesz adwokata.

- Albo adwokata będzie potrzebować Dan - tuż po tym, jak mnie udusi gołymi rękami. - Zaśmiał się z przymusem. - Taka możliwość też istnieje - przyznała.

a d n a c s

- Dobranoc, Sereno. - Dobranoc, Sam.

Sam zauważył, że zawahała się sekundę przed wypowiedzeniem jego imienia. Wzruszył lekko ramionami z zabawną, przepraszającą miną i wyszedł. Serena zamknęła za nim drzwi i głęboko westchnęła. A potem oparła głowę o drewnianą framugę, czując w skroniach tępy, pulsujący ból.

Uważała, że Kara zakochała się w nieodpowiednim mężczyźnie, bo był zbyt młody i pozbawiony praktycyzmu. Ale Pierce przynajmniej wiedział, kim jest i skąd pochodzi. I być może w rodzinie Schafferów tylko Kara miała w sobie awanturniczą żyłkę, ale teraz to Serena znalazła się na najlepszej drodze do katastrofy. 229

ROZDZIAŁ 13 Gdy Sam opadł na huśtawkę stojącą na skraju ogrodu różanego, zazgrzytały podtrzymujące ją łańcuchy. Poza cykaniem świerszczy i rechotem żab, był to jedyny dźwięk zakłócający nocną ciszę. Sam złapał się na tym, że nasłuchuje pisku opon i ryku silników samochodowych, wycia syren, głośnych rozmów i krzyków - a nawet odgłosów wystrzałów. Jakie życie musiał prowadzić wcześniej, że

s u lo

takie właśnie dźwięki wydawały mu się nieodłącznie związane z nocnym mrokiem?

Zamknął oczy, rozkoszując się ciszą i spokojem. Czy to

a d n a c s

możliwe, że kiedyś przedkładał owe inne, teraz na wpół

uświadomione odgłosy nad te, które panowały tutaj? Czy jedno uderzenie w głowę mogło aż tak radykalnie zmienić jego osobowość? Wyszedł do ogrodu, by orzeźwić umysł świeżym, pachnącym różami powietrzem, po niepokojącym śnie, który nie pozwalał mu teraz zasnąć. W owym śnie nie było odgłosów śmiechu ani przyjaznej, ciepłej atmosfery. To sen, który nawiedzał go już wcześniej, zawsze budząc uczucie pustki i przygnębienia.

Kim była kobieta płacząca w tych snach? Niemal dokładnie pamiętał jej twarz - młodą, świeżą, tryskającą zdrowiem. Całkiem ładną. Ale w jego śnie - zaczerwienioną, zalaną łzami, wyrażającą poczucie nieszczęścia. I chociaż Sam nie mógł sobie przypomnieć, kim była ta kobieta i co ją łączyło z jego osobą, z jakiegoś powodu

230

miał pewność, że istniała naprawdę - i że to on był przyczyną jej bólu i łez. Ktoś, kto go kochał? Próbował się skoncentrować na własnych emocjach względem tej kobiety - ale ogarnęło go jedynie niejasne uczucie sympatii i współczucia. Oraz winy. Zdecydowanie winy. Nie miał wątpliwości, że to on ją unieszczęśliwił. Kim była? I kim tak naprawdę był on, jeżeli zranił ją równie głęboko? - Czy coś cię boli?

s u lo

Gdy dotarło do niego ciche pytanie Sereny, natychmiast

otworzył oczy. Nie słyszał jej kroków. Serena stała naprzeciwko huśtawki, skąpana w blasku księżyca letniej nocy. Rozrzucone w

a d n a c s

nieładzie włosy okalały jej pozbawioną makijażu twarz. Miała na sobie jedynie kusą koszulkę bez rękawów i szorty - strój odsłaniający bardzo dużo jej pięknego ciała. Ta kobieta należała do tego miejsca tak jak róże czy nocne ptaki i stanowiła nieodłączną część jego uroku. On był w tym świecie intruzem.

Nagle przypomniał sobie jedno ze swoich najwcześniejszych wspomnień: Brigadoon, magiczne miasteczko zawieszone w czasie, którego granic nie mógł przekroczyć żaden z mieszkańców. Z początku bał się, że zostanie złapany w podobną pułapkę. Teraz nienawidził myśli, że będzie musiał w końcu stąd odejść. - Sam? Wszystko w porządku? - Tak, oczywiście. - Uśmiechnął się z wysiłkiem. - Po prostu kolejna bezsenna noc. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. 231

- Nie, nie spałam. Moja babcia mawiała, że takie noce, gdy nie można zmrużyć oka, to wynik uroku rzuconego przez pohukującą sowę. - W takim razie mnie właśnie zauroczyła dziś ta sowa. - Mnie również. Nie mogę się uwolnić od męczących myśli. - A nad czym rozmyślasz tak usilnie? - Nad tobą - odparła po chwili wahania. Sam podniósł się z huśtawki, -która jeszcze przez chwilę

s u lo

kołysała się samotnie. Przed wyjściem do ogrodu włożył szorty i podkoszulek, nie miał więc kieszeni, by wsunąć w nie dłonie.

Skrzyżował więc ręce na piersi i zacisnął mocno ramiona, by nie ulec znajomym pokusom.

a d n a c s

- Gzy przyszły ci do głowy jakieś nowe teorie?

- Nie. Nie zastanawiałam się nad żadnymi teoriami. - Ach, tak? - Wpatrywał się uważnie w jej twarz, by odgadnąć, w jakim jest nastroju.

- Myślałam o tym, że bardzo nam miło cię gościć u nas w domu - powiedziała cicho. - Że stałeś się ważną częścią naszego życia życia naszego miasteczka - w tak niewiarygodnie krótkim czasie. Nie minął jeszcze miesiąc, a wszystkim się zdaje, że jesteś tu niemal od zawsze. Sam przypomniał sobie mieszkańców Edstown - tych, których znał już z imienia. Teraz gdy szedł do centrum, nie zdarzało się, by nie natknął się na kogoś, kogo zdążył poznać w kafeterii bądź przez Serenę i Marjorie. Mniej niż miesiąc - tak, trudno w to uwierzyć. 232

- Gdy już dowiesz się, kim jesteś, kiedy odzyskasz pamięć, prawdopodobnie powrócisz do dawnego życia - powiedziała Serena z lekkim westchnieniem. - To, oczywiście, naturalne, ale... - Ale? - Ja... my... będziemy za tobą tęsknić - wyszeptała. Sam z trudem przełknął ślinę. - Jak sama zauważyłaś, jestem tu zaledwie od paru tygodni. - Mnóstwo rzeczy może się wydarzyć w ciągu paru tygodni oświadczyła, wzruszając lekko ramionami.

s u lo

Trudno się było z tym nie zgodzić. Życie może ulec całkowitej odmianie w ciągu paru tygodni. Można stracić i zyskać przyjaciół. Można się zakochać.

a d n a c s

Ciekawe, skąd przyszła mu do głowy ta ostatnia myśl? Nie należał do typu sentymentalnego romantyka - tego był niemalże pewien. Nie wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia, gorące uniesienia i inne podobne bzdury - a przynajmniej tak mu się zdawało. A już z całą pewnością nie chciał, by z jego powodu Serena choć przez chwilę miała taki wyraz twarzy jak nieszczęśliwa kobieta z jego snów.

- Powinnaś iść do domu i postarać się zasnąć - oznajmił, wbijając wzrok w okna dużego domu. Wiedział, że jeżeli spojrzy jej w twarz, będzie po nim. - Jutro może być trudny dzień. - Jutro może być nasz ostatni wspólny dzień. Niewykluczone, że Serena miała rację. W przypływie czarnego humoru pomyślał, że istniała możliwość, iż jutro ktoś zechce go 233

zamknąć - albo Dan w areszcie, albo doktor Frank na oddziale psychiatrycznym. - Tak, no cóż... Ich oczy się spotkały. W spojrzeniu Sereny kryły się emocje, których nie potrafił zrozumieć. Nie powinien był na nią patrzeć. Przez cały ten czas z największym trudem powstrzymywał pożądanie, wyliczając w duchu wszystkie powody, dla których powinien trzymać się od tej kobiety z

s u lo

daleka. Ale kiedy spojrzał w oczy Sereny odbijające blask księżyca, gdy ujrzał jej lekko rozchylone usta - do diabła, przecież nie był z kamienia!

Nie umiałby powiedzieć, które z nich wykonało pierwszy ruch.

a d n a c s

Może zareagowali jednocześnie - on rozłożył ramiona, a ona się w nie wtuliła. Może popchnęła ich ku sobie jakaś nieznana siła, której żadne z nich nie umiało się oprzeć. Ich usta znów przywarły do siebie. Zanim skończył się ten pocałunek, Sam zdążył już zapomnieć o wszystkich powodach, dla których nie powinien tego robić - i jak mu się zdawało, tym razem nie jego jednego dotknęła amnezja. Byli już w pół drogi do domku gościnnego, gdy Sam odzyskał resztki zdrowego rozsądku. - Sereno, to doprawdy nie jest dobry pomysł. - Nie jest - przyznała, ale nie zatrzymała się. - Nie chciałbym, żeby którekolwiek z nas czegokolwiek żałowało.

234

Serena położyła dłoń na klamce drzwi domku gościnnego i spojrzała na niego przez ramię. - Każdy czegoś w życiu żałuje. Trzeba się nauczyć z tym żyć. Nie były to najbardziej pokrzepiające słowa. I na pewno nie najbardziej poetyckie. Ale Sam uznał, że to nie najgorszy argument, jeżeli w tej sytuacji w ogóle można było mówić o jakichś argumentach. Chwilę później Serena otworzyła drzwi, a Sam podążył za nią do środka.

s u lo

Serena nie działała pod wpływem chwilowego impulsu. W czasie tych godzin, gdy nie nadchodził sen, zrozumiała, że nie chce, by to wszystko skończyło się tak po prostu - Sam wyjedzie albo

a d n a c s

zostanie skłoniony do wyjazdu, by odnaleźć swoją przeszłość.

Chciała, żeby zabrał ze sobą szczególne wspomnienia jej osoby; chciała też mieć wspomnienia dla siebie - wspomnienia, którymi mogłaby żyć w przyszłości.

Dawno temu zdała sobie sprawę, że niewielu takich mężczyzn jak Sam pojawiało się ogóle w Edstown. Nie spodziewała się więc, że wkrótce ktoś do niego podobny zawita w ich miasteczku. Przypomniała też sobie coś, co usłyszała od Kary, gdy rozmawiały przez telefon. „Myślę, że miałabym sobie o wiele więcej do wyrzucenia, gdybym nie poszła za głosem miłości". Okazało się więc, że mimo swej obsesyjnej wprost ostrożności, Serena - tak jak Kara - potrafiła podjąć ryzyko w życiu.

235

Zaledwie parę kroków dzieliło niewielki salonik od maleńkiej sypialni. Duże, podwójne łóżko zajmowało niemal całą jej przestrzeń. Serena zatrzymała się na chwilę i zwróciła w stronę Sama. Nocna lampka na stoliku była włączona, ale rzucała tak mdłe światło, że prawie nie rozpraszała mroku. Twarz Sama znajdowała się częściowo w cieniu - przez co tajemniczy nieznajomy Sereny nabrał teraz także tajemniczego wyglądu. Powinna być zdenerwowana, a przynajmniej trochę niespokojna.

s u lo

Ale nie była. Bez względu na to, co się wydarzy jutro, gdy cała prawda na temat stanu Sama wyjdzie na jaw, w jej pamięci na zawsze pozostanie przynajmniej ta noc.

Podszedł do niej tak blisko, że poczuła jego ciepły oddech na

a d n a c s

policzkach i wargach. Jednak nie wziął jej w ramiona.

- Właśnie przypomniałem sobie - zaczął cicho - że nie kupiłaś czegoś dość istotnego, gdy robiłaś dla mnie zakupy. Rozumiem, iż przez myśl ci nie przeszło, że kiedykolwiek moglibyśmy potrzebować zabezpieczenia, ale w tej chwili...

W tym momencie Serena wyjęła rękę z kieszeni szortów. Otworzyła dłoń i Sam ujrzał kilka małych plastikowych paczuszek połyskujących w bladym świetle księżyca. Nie widziała dokładnie wyrazu twarzy Sama, ale w jego tonie zabrzmiała szczera aprobata, gdy powiedział: - A więc nie ma o czym mówić. Serena rzuciła pakieciki na łóżko.

236

- Powinieneś już wiedzieć, że nie należę do osób bezmyślnie podejmujących ryzyko. Chwycił ją mocno za biodra i przytulił do siebie. - A tego nie uważasz za ryzyko? Serena zarzuciła mu ręce na szyję. - Powiedzmy, że to chwilowa niezdolność do trzeźwej oceny sytuacji. Każdego od czasu do czasu dotyka podobna przypadłość. - Postarajmy się więc wykorzystać tę chwilę najpiękniej, jak

s u lo

umiemy - wyszeptał Sam i zmiażdżył jej usta w namiętnym pocałunku.

Serena świetnie wiedziała, co przesądziło o jej decyzji: jego głęboko zakorzenione poczucie samotności i smutku. Wyraz oczu,

a d n a c s

który pobudził Lu Wandę do stwierdzenia, że ten człowiek musiał przeżyć jakąś tragedię w życiu. Gdy wyjrzała przez okno i zobaczyła go siedzącego na huśtawce, serce ścisnęło się jej na widok jego pochylonych w geście rezygnacji ramion. Tej nocy Sam nie powinien spędzać samotnie. Tej nocy jej potrzebował.

Bez względu na to, czemu będzie musiał jutro stawić czoło, może będzie mu łatwiej to zrobić po wspólnie spędzonej nocy. Może zyska przekonanie, że przynajmniej na razie - nie jest sam. Szybko zrzucili z siebie skąpe ubrania. Sam rozumiał, że Serena potrzebuje czasu - cierpliwie więc pozwolił jej poznawać swoje ciało. Serena delikatnie muskała ustami jego zadrapania i blizny, prześliznęła się palcami po świeżym opatrunku na kolanie. A chwilę później zachwycała się wspaniałymi mięśniami kryjącymi się pod 237

usianą sińcami skórą. Sam mógł być poobijany i nieco oszołomiony, ale nie ulegało wątpliwości, że należał do wspaniałych, tryskających energią mężczyzn - Serena zaś miała w sobie dość kobiecości, by to w pełni docenić. Sam przyciągnął ją do siebie, zagarnął wargami jej usta i wówczas wszelkie myśli natychmiast uleciały jej z głowy. Zachowywał cierpliwość tak długo, jak mógł, teraz jednak był jej już bardzo spragniony. Położył Serenę na plecach i to on zaczaj poznawać

s u lo

jej ciało. Przesuwał dłońmi i ustami po wszystkich cudnych

krągłościach. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że pewne rzeczy wciąż świetnie zachował w pamięci.

Całował jej piersi, brzuch, uda, nie pomijając najintymniejszych

a d n a c s

miejsc. Zanim znowu skierował się ku jej wargom - ręce i nogi miała omdlałe i nierówny, ciężki oddech. Czuła, że płonie niezwykłym ogniem, rozpalającym ją niemal do nieprzytomności. Odczuwała wielką rozkosz, a jednocześnie potrzebę rozładowania tego niesamowitego napięcia. To ją zdumiało. Właściwie do tej pory nigdy się nie zdarzyło, by tak bardzo dała się ponieść emocjom. Sam popatrzył jej głęboko w oczy, po czym zawisł nad nią całym ciałem. Przezwyciężając nagłe zdenerwowanie, spojrzała uważnie w jego twarz, usiłując odgadnąć jego myśli. Tak niewiele o nim wiedziała. O tylu faktach z jego życia nie miała najmniejszego pojęcia. Nawet nie znała jego prawdziwego imienia. A mimo to, w pewnym sensie, był jej tak bardzo bliski.

238

Nigdy by nie uwierzyła, że ten mężczyzna nie zasługuje na jej szacunek i... na jej miłość. Czy mógł tę miłość przyjąć z czystym sumieniem? Cóż, tym będzie się martwić później. Wyszeptał jej imię, przywarł ustami do jej ust. Serena jęknęła i wygięła się z rozkoszy, gdy ich ciała połączyły się w miłosnym uniesieniu. Teraz już nie było dla niej ważne, kim był i skąd pochodził. Tej nocy to po prostu Sam - mężczyzna, który w tak dramatycznych

s u lo

okolicznościach wkroczył w jej życie, tak całkiem niespodziewanie zawładnął jej myślami i tak dobitnie jej uzmysłowił, czego naprawdę brakowało jej w życiu. Dopóki go nie spotkała, nie sądziła, że w ogóle czegokolwiek jej brakuje.

a d n a c s

I chociaż całkowicie dała ponieść się emocjom, nie mogła zagłuszyć w sobie dokuczliwej, przerażającej myśli, że gdy Sam zniknie z jej życia, ona jeszcze długo nie będzie w stanie się wyzbyć poczucia beznadziejnej pustki.

Tym razem sen był zupełnie inny. Kobieta, którą widywał wcześniej, teraz nie płakała, a śmiała się, podobnie jak wszyscy otaczający ją ludzie: mężczyźni i kobiety mniej więcej w jego wieku, o twarzach równie mu znajomych jak jego własne rysy, jednak zupełnie nieznanej mu tożsamości. Żartowali i rozmawiali, siedząc przy stole - może grali w karty? Sam niemal słyszał ich głosy, niemal wychwytywał ich imiona. Czyżby ktoś powiedział „Michael"? Czyżby ktoś inny wykrzyknął „Kelly"?

239

Jeden z mężczyzn mówił coś do niego w tym śnie. Sam prawie go rozpoznał - czy to nie ten właśnie człowiek, który zazwyczaj siedział naprzeciwko niego w łódce, kiedy łowił ryby? Opalony, ciemnowłosy, szczupły i wysoki, o niebieskich oczach. Shane. Miał na imię Shane. Sam niemal słyszał niski głos Shane'a wymawiający nosowym, teksańskim akcentem jego własne imię. Imię „Sam". Nie, chwileczkę. To nie było „Sam", tylko... - Sam?

s u lo

W jego sen wdarł się kobiecy głos, każąc mu skupić się całym wysiłkiem woli, by nie stracić obrazu mężczyzny o imieniu Shane. - Sam?! - zabrzmiało bardziej natarczywie.

Otworzył oczy, zamrugał w ciemnościach. W umyśle wciąż

a d n a c s

dźwięczało mu echo innych głosów. - Co takiego?

Zobaczył pochylającą się nad nim Serenę, jedną ręką naciągającą prześcieradło na piersi.

- Miałeś jakiś sen.

- Tak, wiem. - Przetarł palcami piekące oczy. - Nie wiedziałam, co robić. Czy cię budzić, czy nie, ale zdawałeś się taki niespokojny. - W porządku. Nic się nie stało. - Mówiłeś coś przez sen. To brzmiało jak... - Zawahała się, po czym wyszeptała: - Jane. Zdaje mi się, że powtarzałeś imię „Jane". Czy... czy przypominasz sobie, kto to taki?

240

- To nie było „Jane", a „Shane". - Gdy teraz wypowiadał imię „Shane", twarz człowieka ze snu natychmiast stanęła mu przed oczami. - Shane? - W głosie Sereny brzmiała zarówno ulga, jak i zdumienie. - Pamiętasz mężczyznę imieniem Shane? - Mgliście. Nie jestem całkiem pewien, ale zdaje mi się, że to mój bliski przyjaciel. Albo nawet brat. - Brat?! - Wyprostowała się gwałtownie, wtykając brzeg

s u lo

prześcieradła pod pachy. - Sam, to może być niezwykle istotne. Co ci się jeszcze przypomniało? Może jego nazwisko? Twoje własne imię? Pokręcił przecząco głową. Jego umysł zaczynał pracować racjonalnie, ale wizje blakły.

a d n a c s

- To nie były żadne konkretne wspomnienia, a oderwane obrazy, tak jak poprzednio. A gdy chodzi o tego faceta - Shane'a - nie mam pojęcia, kim jest naprawdę. Chyba jednak nie bratem. Powiedziałem tak wyłącznie dlatego, że wydawał się kimś znanym mi od bardzo wielu lat.

- A więc brat lub najlepszy przyjaciel. Teraz wiesz na pewno, że są ludzie, którym jesteś bliski. Którzy za tobą tęsknią, pewnie cię poszukują. Musi być jakiś sposób, by do nich dotrzeć. - Czyżbyś nie mogła się już doczekać, by wyrzucić mnie ze swojego życia? - zapytał z wymuszonym uśmiechem. - Dobrze wiesz, że to bzdura - napomniała go łagodnie. - To ja raczej powinnam przypuszczać, że nie będziesz już mógł się doczekać, by poznać odpowiedź na gnębiące cię pytania 241

- dodała po chwili. Wyciągnął rękę i odgarnął z jej twarzy rozsypane w nieładzie włosy. - Szczerze mówiąc, bardzo mi odpowiada rola Sama Wallace'a oznajmił cichym głosem. - A wcale nie jestem pewien, czy spodobałby mi się facet, którym byłem w przeszłości. Serena położyła dłoń na jego piersi, tuż nad sercem. - Nie mam pojęcia, co cię spotkało i jakim cudem znalazłeś się w

s u lo

tym rowie. Wiem natomiast, że jesteś dobrym człowiekiem.

Uczciwym, o wielkim sercu i głębokim poczuciu honoru. Zapewne życie nie oszczędziło ci ciężkich chwil, ale one jedynie wzmocniły twój charakter. Pamiętasz przyjaciół, co oznacza, że sam potrafisz być

a d n a c s

przyjacielem. Dlatego uważam, że nie powinieneś się obawiać swojej przeszłości.

Serena, oczywiście, nie miała pojęcia o zapłakanej kobiecie z jego snów. O tej, którą kiedyś tak boleśnie zranił. Niemniej jej wiara w prawość jego charakteru niezmiernie go wzruszyła. - Mam nadzieję, że się nie mylisz.

- Na pewno się nie mylę - odparła z godną zazdrości pewnością siebie. - Nie wierzę, by amnezja mogła całkowicie odmienić twoją osobowość. Może nie mogła zmienić osobowości, ale na pewno realia. Nie miał wątpliwości, że sposób życia Sama Wallace'a różnił się zasadniczo od stylu życia, jakie wiódł w przeszłości. Przede

242

wszystkim wówczas w jego świecie nie było Sereny. Jak więc przeszłość mogłaby być lepsza od teraźniejszości? Ponieważ myśl o życiu bez tej kobiety działała na niego niezwykle przygnębiająco, chwycił ją w ramiona i przytulił mocno, powtarzając w duchu, że przynajmniej mają dla siebie jeszcze tę noc. Sam nie zamierzał tracić z niej ani minuty. Serena strząsnęła z siebie prześcieradło i objęła go z całych sił, jakby przez jej głowę przebiegały podobne myśli. Gdy ich usta się

s u lo

spotkały, Sam zdecydował, że byłby najszczęśliwszy, gdyby już na zawsze pozostał w takim stanie jak teraz. Żadnej przeszłości. Żadnej przyszłości. Żadnej niepewności czy zwątpień. Tylko bliskość Sereny. Nie wyobrażał sobie, by mogło go spotkać cokolwiek lepszego, bez

a d n a c s

względu na to, co miały przynieść kolejne dni.

Zanim Serena wymknęła się z domku gościnnego o świcie, Sam zdołał ją przekonać, by przełożyli swoją wizytę u Dana na popołudnie, gdy skończy pracę w kafeterii. Wytłumaczył Serenie, że tego dnia Marjorie trudno będzie się bez niego obejść, a wielkie wyznania przed Danem czekały tak długo, że mogą poczekać jeszcze kilka godzin. Serena wymogła na Samie obietnicę, że na razie nie przyzna się Marjorie do swojego zaniku pamięci. W każdym razie nie powie jej nic do czasu, aż doktor Frank zbada go gruntownie i wykluczy poważne, fizyczne urazy. - Mama tak bardzo cię polubiła - tłumaczyła. - Będzie się zamartwiać na śmierć, że grozi ci jakieś poważne niebezpieczeństwo,

243

póki nie zdołamy jej udowodnić, że oprócz amnezji zupełnie nic ci nie dolega. Chociaż Sama wciąż gnębiło poczucie winy z powodu własnych kłamstw, dał się szybko przekonać Serenie, by poczekać z wyjawieniem Marjorie prawdy. Nawiasem mówiąc, nie był jeszcze gotowy na wyraz rozczarowania, mogący się pojawić w jej ciepłych oczach. Pocałował Serenę w drzwiach i obiecał, że spotkają się

s u lo

w biurze Dana tuż po zamknięciu kafeterii. Potem stał przez chwilę w progu i patrzył, jak biegła do dużego domu. Miała nadzieję, że uda jej się wśliznąć do własnej sypialni, zanim Marjorie się zorientuje, że spędziła noc poza domem. Niebo właśnie rozjaśniały pierwsze

a d n a c s

promienie wschodzącego słońca. Sam spał bardzo niewiele, ale ani przez moment tego nie żałował. Czuł się jak nowo narodzony po nocy spędzonej w ramionach Sereny.

W porze śniadania w kafeterii zjawiło się o wiele więcej klientów niż zazwyczaj. W nocy w miasteczku wybuchł kolejny pożar - tym razem spłonął niedawno opuszczony dom. Słowa „umyślne podpalenie" padały ze wszystkich stron. Mieszkańcy Edstown zaczęli się obawiać, że w ich mieście lub w najbliższej okolicy zagnieździł się niebezpieczny piroman. Justine przez całe rano opowiadała każdemu, kto chciał jej słuchać, o postępującej degeneracji społeczeństwa. Zanim nadeszła pora lunchu, rozeszły się wieści o jeszcze jednym przestępstwie. Tej nocy włamano się również do lombardu. Cała sprawa wyszła na jaw dopiero około dziesiątej, gdy właściciel 244

przyszedł otworzyć sklep, Zginęło kilka sztok broni, pewna ilość biżuterii i pieniędzy. W lombardzie był zainstalowany system zabezpieczający, jednak tak prymitywny, że przestępcy bez trudu go obeszli. „Już dawno temu mówiłem Hermanowi, że ma przestarzały alarm", oznajmił Samowi jeden z klientów, roztrząsając okoliczności włamania. „Obecnie bandyci są zbyt cwani, by się nabrać na kilka drutów i błyskających światełek". - Podpalenie, a do tego włamanie - pomstowała Justine, ilekroć

s u lo

spotkała się z Samem w kuchni, gdy przychodzili po zamówione dania. - Ten świat bez wątpienia schodzi na psy - oznajmiała za każdym razem.

Sam ostatkiem woli powstrzymywał śmiech. Doskonale zdawał

a d n a c s

sobie sprawę, że Justine tak naprawdę upaja się tą sytuacją.

Mieszkańcy małego miasteczka gustowali w szczególnego rodzaju rozrywkach - a wśród najbardziej ulubionych królowały niezdrowa sensacja i pikantna plotka.

Do zamknięcia kafeterii pozostała jeszcze godzina, gdy dwóch umundurowanych policjantów wkroczyło do środka i zapytało o Sama.

Świadomy, że w tej chwili na nim właśnie ogniskują się wszystkie spojrzenia, Sam powoli podszedł do funkcjonariuszy czekających na niego tuż za progiem. Czyżby Serena już przeprowadziła rozmowę z Danem? Nie, niemożliwe, żeby to zrobiła bez jego zgody. - Czym mogę wam służyć, panowie? 245

- Sam Wallace? - zapytał wyższy z nich. Sam nie wiedział, co powinien w tej sytuacji powiedzieć, więc jedynie skinął głową. - Prosimy, żeby pojechał pan z nami na posterunek. Komendant Meadows ma do pana kilka pytań. Ściągając brwi, Sam przeniósł spojrzenie z jednej beznamiętnej twarzy na drugą. - Czy mogą mi panowie powiedzieć, o co chodzi? Policjanci

s u lo

spojrzeli po sobie. W końcu ten sam funkcjonariusz co uprzednio oznajmił:

- Komendant chciałby zadać panu kilka pytań w związku z pewnym przestępstwem popełnionym ostatniej nocy.

a d n a c s

- Którym przestępstwem? Podpaleniem czy włamaniem? zapytał Sam zrezygnowanym głosem. Anonimowy donosiciel najwyraźniej i tym razem nie próżnował. - Panie Wallace, prosimy z nami. - Czy jestem aresztowany?

- Nie. Na obecnym etapie komendant chciałby jedynie z panem porozmawiać. Wysłał nas tutaj tylko dlatego, że nie dysponuje pan własnym środkiem transportu. - Jakieś problemy, Sam? - Na twarzy Marjorie malowało się zatroskanie, gdy dołączyła do nich, obrzucając pytającym spojrzeniem policjantów.

246

- Obawiam się, Marjorie, że muszę cię prosić o zwolnienie na to popołudnie. Ale nie ma powodów do zmartwienia. Po prostu Dan chciałby zamienić ze mną kilka słów. - Czyżby Znalazł jakiś ślad prowadzący do bandytów, którzy cię napadli? Sam posłał stojącym obok policjantom ostrzegawcze spojrzenie. - Nie jestem pewien. Ale bez wątpienia dowiem się wszystkiego, gdy już się znajdę na miejscu. Dan przysłał tych dwóch dżentelmenów, by zapewnili mi transport.

s u lo

Jego odpowiedź wyraźnie uspokoiła Marjorie.

- Zadzwoń do mnie, jak trzeba cię będzie stamtąd odebrać przykazała. - Życzę ci, by Dan miał dla ciebie w zanadrzu pomyślne wiadomości.

a d n a c s

- Dziękuję, Marjorie.

Sam zwrócił się w kierunku wyjścia. - Możemy iść, panowie?

Jeden z policjantów otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz tuż przed Samem, drugi postępował za nim krok w krok. Sam nie wiedział, czy kiedykolwiek w życiu był aresztowany, odnosił jednak wrażenie, że tak właśnie musiała wyglądać podobna procedura. Siedziba policji znajdowała się w nowej części miasta, w odległości kilku kilometrów od kafeterii. W drodze na posterunek w radiowozie panowało milczenie. Policjanci nie kwapili się do rozmowy, a i Sam nie miał im nic do powiedzenia Gdy przybyli na

247

miejsce, został natychmiast zaprowadzony do biura komendanta. Dan czekał na niego usadowiony za ciężkim, dębowym biurkiem. - Nieźle jak na posterunek policji w małym miasteczku skomentował Sam, gdy tylko znalazł się w środku. Dan ręką wskazał mu krzesło stojące po drugiej stronie biurka. Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały poważne. - Ten budynek ma zaledwie dwa lata. Stary komisariat dosłownie walił się nam na głowę.

s u lo

Sam obrzucił uważnym spojrzeniem obu policjantów, którzy przywieźli go na miejsce i wprowadzili do biura szefa.

- A tak przy okazji, dzięki, że przysłałeś po mnie transport. To bardzo miło z twojej strony.

a d n a c s

Dan posłał swoim podwładnym znaczące spojrzenie, wydając im zapewne w ten sposób milczące rozkazy. Policjanci opuścili jego biuro bez słowa, nie zamykając jednak za sobą drzwi. - Doskonale wyszkoleni jak na prowincjonalnych gliniarzy pogodnie oznajmił Sam.

Dan zlekceważył nutę sarkazmu w jego głosie. Spojrzał na Sama znacząco, ale oznajmił tylko:

- Jeden z nich to mój kuzyn. Drugi jest siostrzeńcem burmistrza. Na razie daruj sobie dowcipy na temat nepotyzmu. Uznając, że ta zabawa ciągnie się już zbyt długo, Sam pochylił się na krześle i spojrzał komendantowi prosto w oczy. - O co właściwie chodzi? Dan opadł na oparcie krzesła i zaczął pocierać dłonią kark. 248

- Zapewne słyszałeś, że mieliśmy kolejną, obfitującą w wydarzenia noc? - Przypuszczalne podpalenie i włamanie do lombardu. Oczywiście, że o tym słyszałem. I niech zgadnę - odebrałeś następny telefon od swojego anonimowego informatora. - Nie tym razem - odparł Dan, otwierając dolną szufladę biurka. - Teraz mam konkretny materiał dowodowy. - Co takiego?

s u lo

Rzucając zapieczętowany, plastikowy worek na biurko, Dan spytał suchym głosem: - Czy to ci coś przypomina?

W środku foliowego worka znajdowała się baseballówka

a d n a c s

podarowana mu przez Dana.

- Skąd to masz? - zainteresował się Sam. - Znalazłem pod kontuarem w lombardzie - odparł Dan ponuro. Nie dalej jak dziś rano, wśród innych przedmiotów, niewątpliwie porzuconych przez włamywacza.

- Nic z tego, Dan. Mnie tam nie było - oznajmił Sam, potrząsając głową.

Komendant posłał mu surowe spojrzenie, jednak wyraz jego twarzy nie zdradzał żadnych emocji. - Daj spokój. Przecież nie wierzysz, że miałem coś wspólnego z włamaniem do lombardu. - Będę z tobą szczery, Sam. W tej chwili doprawdy nie wiem, w co właściwie powinienem wierzyć. Wiele z tego, co powiedziałeś na 249

swój temat, po prostu nie trzyma się kupy. Teraz na dodatek istnieje powiązanie miedzy tobą a dwoma włamaniami. Oczywiście, anonimowy telefon... to podejrzana historia, ale tym razem, jakby nie patrzeć, tę czapkę sprezentowałem ci osobiście. - Tak, to ta sama czapka, ale nie miałem jej wczorajszego wieczoru. - Kiedy ostatni raz ją widziałeś? Sam musiał się mocno skupić. Tak wiele się wydarzyło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin.

s u lo

- Wczoraj po południu. Włożyłem ją po pracy. - Czy w tym czasie byłeś w lombardzie?

- Nie. Spędziłem kilka godzin w bibliotece, a potem wybrałem

a d n a c s

się na spacer po centrum. W jakiś czas później niemal zostałem przejechany przez duży terenowy samochód i... - Sam zmarszczył brwi. - To właśnie wtedy czapka musiała spaść mi z głowy. - Tak, słyszałem o tym wydarzeniu. Red Tucker jest święcie przekonany, że wczoraj ktoś usiłował cię zamordować. - Red ma wyjątkowo bujną wyobraźnię - stwierdził Sam, jednocześnie usiłując sobie przypomnieć, czy miał na sobie baseballówkę Dana po tym, jak uskoczył spód kół terenówki. W owym momencie Wszystko nabrało niezwykłego przyspieszenia: Red rzucił się w jego stronę, później podwiózł go do domu, gdzie następnie Sam odbył długą i wyczerpującą rozmowę z Sereną. A potem na dodatek przeżył bardzo szczególną noc. Czy należy więc się dziwić, że na śmierć zapomniał o czapce? 250

- O tym wypadku porozmawiamy za chwilę. Teraz natomiast chciałbym się dowiedzieć, gdzie byłeś dziś około czwartej nad ranem. W raju, pomyślał Sam, ale powiedział jedynie: - W łóżku. - I, oczywiście, w żaden sposób nie mógłbyś tego udowodnić. - Prawdę powiedziawszy, mógłby - oznajmiła Serena, stając w drzwiach. - Byliśmy tam razem.

251

ROZDZIAŁ 14 Z trudem powstrzymując westchnienie ulgi, odwrócił się, by spojrzeć na Serenę. Ponieważ jeszcze dużo czasu brakowało do godziny, o której mieli się tutaj spotkać, Sam założył, że ktoś - najprawdopodobniej Marjorie - poinformował ją o zaistniałej sytuacji. I teraz Serena stała w biurze Dana z wojowniczą miną, piorunując komendanta wzrokiem. Sam miał wrażenie, że jeszcze

s u lo

chwila, a w tym miejscu rozpęta się istne piekło.

Dan w pierwszej chwili musiał uznać, że się przesłyszał. - Co ty tu robisz? - zapytał.

a d n a c s

- Przede wszystkim, nie wydzieraj się na Hazel, że mnie tu wpuściła bez zapowiedzi. To moja wina, powiedziałam jej, że jestem z tobą umówiona - oznajmiła Serena, raźnym krokiem wkraczając do biura komendanta. W swojej szmaragdowej garsonce i z włosami upiętymi w węzeł na karku wyglądała bardzo profesjonalnie - w każdym calu świetnie prosperująca pani adwokat. - A teraz chciałabym się dowiedzieć, co tu się dzieje, Dan. Czemu dwóch umundurowanych policjantów zabrało Sama z kafeterii? Czy sprawa, którą zamierzałeś z nim omówić, nie mogła poczekać do czasu, aż Sam skończy pracę, by mu oszczędzić konsekwencji ewentualnych plotek i spekulacji? - To sprawa między mną a Samem. Chyba że jesteś tutaj w roli jego adwokata. - A czy Sam potrzebuje adwokata? - spytała chłodno. 252

- Dan dysponuje dowodem świadczącym, że to ja obrabowałem lombard ubiegłej nocy - oznajmił Sam. - Przy kontuarze znaleziono czapkę, którą osobiście mi podarował. - Nonsens - odparła Serena, z wdziękiem opadając na krzesło stojące tuż obok krzesła Sama. - Dan nie jest aż takim idiotą, by uwierzyć, że posunąłeś się do podobnego czynu, bez względu na poszlakowe dowody, które znalazły się w jego posiadaniu. - Do diabła, Sereno! - Twarz Dana wykrzywił szczególny grymas.

s u lo

- Wyraziłam jedynie swą niezachwianą wiarę w poziom twojej inteligencji, Dan. I jestem pewna, że nie zrobisz ani nie powiesz nic, co mogłoby zmienić moje zdanie w tej sprawie.

a d n a c s

- To drugie włamanie w tym tygodniu, w które w taki czy inny sposób wmieszany jest Sam - zaprotestował Dan. - Poziom mojej inteligencji, nie wspominając już o zawodowych kompetencjach, należałoby podać w wątpliwość dopiero wtedy, gdybym zlekceważył ten ślad.

- Jedyne powiązanie Sama z pierwszym włamaniem to telefoniczny donos od osoby, która nawet nie miała odwagi podać ci swego nazwiska. Tym razem co prawda masz dowód - czapkę - za to Sam ma alibi. Mnie. Dan odchrząknął znacząco. - Lombard został okradziony między trzecią a czwartą nad ranem. Sam twierdzi, że o tej porze był w łóżku. Serena spojrzała Danowi prosto w oczy. 253

- To prawda. Był w łóżku razem ze mną. Nie rozstawaliśmy się od północy do wschodu słońca. Sam ani na moment nie opuścił domku gościnnego, więc w żadnym razie nie mógł się włamać do lombardu. Wyraźnie zmieszany, Dan zaczął nagle nerwowo przekładać papiery na biurku. - Hmm. - Spójrz na mnie, Danie Meadows - rozkazała Serena tonem

s u lo

brzmiącym niemal identycznie jak ton jej matki, co szczerze

rozbawiło Sama. - Czy naprawdę sądzisz, że posunęłabym się do kłamstwa, by osłaniać kogoś wmieszanego w czyn kryminalny? - Oczywiście, że nie - odparł Dan z lekkim westchnieniem. -

a d n a c s

Jeżeli mówisz, że Sam był z tobą, to muszę uwierzyć w twoje słowa. - Właśnie. Dobrze wiesz, że nigdy wcześniej cię nie okłamałam i nie robię tego teraz. Sam nie ma nic wspólnego z tymi włamaniami prawdę mówiąc, jestem szczerze zdziwiona, że coś podobnego w ogóle przyszło ci do głowy.

- A co miałem myśleć, gdy znalazłem czapkę, którą sam mu podarowałem, wśród innych dowodów przestępstwa? - zirytował się Dan. - Gdybyś przez chwilę się zastanowił, doszedłbyś do wniosku, że ktoś chce rzucić na niego podejrzenia: najpierw za sprawą anonimowego telefonu, teraz zaś - fałszywego dowodu. - Mówisz tak, jakby to był jedyny sensowny wniosek.

254

- Bo jest - oświadczyła Serena, rozkładając ręce. - Kiedy zgubiłeś tę czapkę? - zwróciła się do Sama. - Zapewne wczoraj, gdy uskakiwałem spod kół tego samochodu terenowego na Main Street. Jestem pewien, że wcześniej miałem ją na głowie, ale nie pamiętam, żebym widział ją po tym incydencie. - Tak więc, gdy Red pomagał ci wsiąść do swojej furgonetki, by cię odwieźć do domu, czapka została na chodniku? - Najprawdopodobniej.

s u lo

- Co oznacza, że każdy mógł ją podnieść, a potem podrzucić do lombardu? Sam skinął głową.

- Czy ktoś oprócz Reda był świadkiem twojego wypadku? Sam ściągnął brwi.

a d n a c s

- Tak. Delbert Farley. Prawdę mówiąc, przechodziłem przez ulicę dlatego, że chciałem zamienić z nim parę słów. I wtedy nagle usłyszałem ryk silnika dużego samochodu terenowego. Oczy Sereny rozwarły się triumfalnie, jednak Sam uniósł dłoń w ostrzegawczym geście. Chociaż szczerze nie znosił Farleya, nie chciał rzucać na niego podejrzeń, nie dysponując żadnymi namacalnymi dowodami jego winy - nie miał zamiaru postępować jak człowiek, który usiłował wmieszać go w ostatnie włamania. - Jak sama słusznie zauważyłaś, każdy na ulicy mógł zabrać tę czapkę. - Jak starannie prześwietliłeś Farleya? - zwróciła się Serena do Dana. - Czy istnieje możliwość, że to on dokonał tych włamań? 255

- Myślisz, że nie przyszło mi to do głowy? - spytał Dan pełnym irytacji głosem. Po chwili jednak ochłonął i zaczął wolno masować palcami skronie. - Sprawdzę to raz jeszcze. - Uważam, że tak właśnie powinieneś postąpić. A teraz, gdy już bezsprzecznie ustaliliśmy niewinność Sama, mamy do omówienia jeszcze jeden poważny problem - oznajmiła stanowczym tonem. Dan rzucił okiem na zegarek. - Będziecie musieli się streszczać. Mam na głowie umyślne

s u lo

podpalenie i kolejne włamanie, nie wspominając o papierkowej robocie z poprzedniego dnia.

- Ta sprawa też nie poprawi ci humoru - zawyrokował Sam zrezygnowanym głosem.

a d n a c s

Dan zdusił pod nosem przekleństwo. - Czy kawa coś mi pomoże?

- Tu mógłby pomóc jedynie mocny drink - odparł Sam ponuro. Dan przycisnął guzik stojącego na biurku interkomu. - Hazel, czy mamy zaparzoną kawę? - Chwilę później zwrócił się do swoich gości: - Właśnie przygotowała świeży dzbanek. Ile filiżanek nam potrzeba? - Trzy - rzucił sekretarce, gdy na jego pytające spojrzenie oboje, Sam i Serena, skinęli potakująco głową. Chwilę później Dan rozparł się wygodnie na krześle, teatralnie westchnął, po czym powiedział: - Słucham. Jestem gotowy. Gdy tego wieczoru Serena zbierała się do snu, czuła się całkowicie wyczerpana. Po niemal bezsennej nocy przeżyła wyjątkowo pracowity dzień. Oczywiście, nie żałowała, że nie zdołała 256

się wyspać. Wiedziała, że powinna skarcić się w duchu za to, iż pozwoliła, by zawładnęły nią hormony - ale jakoś nie była w stanie szczerze żałować tego, co zaszło między nią a Samem. Ostatnia noc dostarczyła jej najwspanialszych przeżyć w życiu. Jak więc mogłaby z tego powodu wyrażać ubolewanie? Podeszła do okna i spojrzała na domek gościnny. Nie dojrzała światła. Może więc Sam zdołał zasnąć. Dla niego to też był niezwykle wyczerpujący dzień.

s u lo

Rozmowa z Danem okazała się trudna, jak oboje przypuszczali. Szef policji najpierw osłupiał, a potem wpadł we wściekłość, gdy zrozumiał, że Sam wymyślił bajeczkę o napadzie tylko po to, by ukryć swoją amnezję. Serena przypomniała Danowi, że Sam działał w szoku

a d n a c s

wywołanym bólem i dezorientacją, nie można więc uznać, że w pełni odpowiadał za swoje czyny. Dan z kolei napomniał ją sucho, że w tej chwili nie występuje z mową obrończą przed ławą przysięgłych, więc może sobie darować przesadną retorykę. I zaraz potem obiecał, że natychmiast rozpocznie śledztwo mające na celu ustalenie faktycznej tożsamości Sama.

Po wyjściu z posterunku Serena pojechała z Samem do doktora Franka, do którego dzwoniła wcześniej tego dnia, by umówić się na wizytę. Pomimo nawału pracy lekarz zgodził się przyjąć Sama natychmiast, gdy tylko usłyszał, o jaki problem chodzi. Podobnie jak Dan, czynił Samowi wyrzuty, że nie przyznał się do swojej dolegliwości - tym razem ze względów medycznych. Zbadał Sama

257

dokładnie, po czym umówił go na spotkanie z kilkoma specjalistami w Little Rock, wykorzystując wszystkie swoje znajomości, by przyjęli jego pacjenta już w najbliższy poniedziałek. Doktora Franka ucieszyła wiadomość, że do Sama powracają oderwane wspomnienia oraz że miewa sny silnie powiązane z przeszłością, ale jednocześnie bardzo niepokoił go fakt, że utrata pamięci utrzymuje się od tak długiego czasu. - On mi chyba naprawdę uwierzył! - ucieszył się Sam w drodze powrotnej do domu.

s u lo

- Oczywiście, że ci uwierzył - odparła Serena. - A czemu miałoby być inaczej?

I chociaż Sam nie umiał udzielić na to pytanie żadnej sensownej

a d n a c s

odpowiedzi, wciąż czuł się mile zaskoczony, że doktor bez

najmniejszych zastrzeżeń zaakceptował jego przedziwną opowieść. Pierwsza reakcja Marjorie na wieść o amnezji Sama była dokładnie taka, jak przewidziała Serena. Marjorie wpadła w panikę, przekonana, że Sam doznał jakiegoś strasznego urazu, mogącego w każdej chwili spowodować jego nagłą śmierć. Dużo czasu zajęło Samowi i Serenie przekonanie jej, że według doktora Franka, Sam znajdował się w bardzo dobrej kondycji fizycznej. Sam gorąco przepraszał Marjorie za swoje oszustwo, ta jednak uznała, że nie ma on żadnych powodów do skruchy. - Przykro mi tylko, że musiałeś przechodzić przez to wszystko samotnie - oznajmiła. - Szkoda, że nie czułeś się dość pewnie, by podzielić się z nami swoimi kłopotami. Ale przecież to całkiem 258

naturalnie: byliśmy dla ciebie całkiem obcymi ludźmi. Potrzebowałeś czasu, by się do nas przekonać. Serena widziała wyraźnie, że współczucie Marjorie jeszcze bardziej pogłębia w Samie poczucie winy. Ponieważ jednak uznała, że w pewnym stopniu zasłużył sobie na to, zachowała milczenie. Uważała, że doprawdy powinien zwierzyć im się dużo wcześniej, chociaż rozumiała jednocześnie, czemu tak nie postąpił. Marjorie uparła się, by Sam został u nich na obiedzie. Jeżeli

s u lo

zauważyła, że w czasie posiłku Sam i Serena wymieniają między sobą długie, znaczące spojrzenia - nie dała tego po sobie poznać.

W końcu też Marjorie zwróciła uwagę, że Sam wygląda na bardzo wyczerpanego: nie sposób było nie zauważyć sińców pod

a d n a c s

oczami i wymizerowanych policzków.

- Za długo się zamartwiałeś i zbyt usilnie starałeś się przywołać wspomnienia - oświadczyła. - Musisz się porządnie wyspać. I zrób sobie jutro wolne, żebyś mógł poleżeć w łóżku. Serena nie zdziwiła się, gdy Sam natychmiast odrzucił tę propozycję.

- Nie będzie mnie tu w poniedziałek. Dlatego jutro powinienem być w pracy. Marjorie nie próbowała się z nim spierać. Podobnie jak Serena, poznała Sama na tyle, by wiedzieć, kiedy nie ma sensu podejmować dyskusji. Gdy Sam wyszedł, Marjorie wyraźnie miała ochotę na rozmowę, ale Serena wymówiła się zmęczeniem i poszła na górę, do sypialni. 259

Potrzebowała chwili samotności, by pozbierać myśli i uporządkować własne emocje - chociaż w tej kwestii czyniła marne postępy. Być może dlatego że gdy chodziło o Sama, bała się zdefiniowania własnych uczuć. Miała nadzieję, że uda mu się zasnąć dzisiejszej nocy. Ona natomiast nie czuła senności. Była zbyt pobudzona świadomością jego bliskości. Chciałaby być teraz razem z nim w domku gościnnym, znowu znaleźć się w jego ramionach. Choć oczywiście całe szczęście,

s u lo

że jej tam nie było, próbowała sobie wmówić. Przecież nie powinna się przyzwyczajać do jego obecności - szczególnie teraz, gdy lada dzień mógł zniknąć na zawsze z jej życia.

Już miała odwrócić się od okna, gdy jej uwagę przyciągnął jakiś

a d n a c s

ruch w ogrodzie różanym. Wytężyła wzrok i dojrzała Sama

spoglądającego w jej okno. Jego twarz była widoczna w bladym świetle palącej się na ganku lampy.

Nie waż się ruszyć z miejsca, Sereno.

Wygląda na tak bardzo samotnego, pomyślała, opierając czoło o szybę.

Nie rób tego, Sereno. Wycofaj się ze wszystkiego, póki jeszcze możesz. Sam tym razem nie usiadł na huśtawce. Stał i wpatrywał się w jej okno. Serena wiedziała, że ją zauważył. Próbowała przekonać się w duchu, że on nie wysyła jej żadnych zapraszających sygnałów - ale w gruncie rzeczy była pewna, że właśnie to robił. A potem powiedziała sobie, że przecież ona nie musi na to zaproszenie 260

reagować, ale w głębi serca nie miała wątpliwości, że nic jej od tego nie powstrzyma. Odwróciła się od okna i ruszyła w stronę drzwi. Jeżeli w końcu będzie tego żałować, to przynajmniej może zrobić wszystko, by tę chwilę, póki trwała, uczynić najpiękniejszą. Oboje zaspali. Gdyby poranne słońce nie zaświeciło Serenie w oczy, pewnie nie zbudziliby się co najmniej do południa. Serena usiadła gwałtownie i spojrzała na stojący na szafce zegar. - Szlag by to trafił!

s u lo

Zaczęła wysuwać się z łóżka, ale w tym momencie Sam objął ją ramieniem. - Skąd ten pośpiech?

a d n a c s

- Dochodzi szósta. Za pół godziny mama będzie wyjeżdżać do kafeterii.

Przytulił twarz do jej policzka, delikatnie drapiąc ją zarostem. - Myślisz, że już zauważyła, że ciebie nie ma? - Nie sądzę. W soboty często sypiam dłużej. Drzwi do mojej sypialni są zawsze zamknięte, więc pewnie sądzi, że wciąż jestem w łóżku.

- I ma rację. - Jego usta skubały delikatnie jej ramię. - Tyle że nie w tym, w którym jesteś zazwyczaj. - Sam, bądź poważny. - Starała się nadać swojemu głosowi surowe brzmienie, ale jednocześnie odchyliła głowę pod wpływem jego pieszczoty, zaś po chwili wsunęła palce w jego gęste, złociste włosy. - Spodziewa się, że będziesz na nią czekał przy samochodzie, 261

jak każdego ranka. Ostatecznie sam jej powiedziałeś, że zamierzasz przepracować dzisiejsze przedpołudnie. Przesuwając ustami od jej szyi do piersi, Sam wymruczał: - Przygotowanie do wyjścia nie zabiera mi wiele czasu. - Jeżeli się spóźnisz, zacznie się martwić, i przyjdzie tu sprawdzić, co się z tobą dzieje. - Nie spóźnię się. Gdy poczuła ciepłe, wilgotne wargi na swojej piersi, niemal

s u lo

zatraciła poczucie rzeczywistości. Zacisnęła jednak palce na jego włosach, zmuszając się do koncentracji.

- Poczekam tu do chwili, aż pojedziecie z mamą do kafeterii, i dopiero potem wrócę do domu. Przy odrobinie szczęścia, mama się

a d n a c s

nie zorientuje, że spędziłam noc poza domem. - Boisz się, że dostaniesz karę?

- Oczywiście, że nie. Mama traktuje mnie jak osobę dorosłą - po prostu pomyślałam, że wszystkim nam będzie łatwiej bez dodatkowego komplikowania sprawy.

- Tej sprawy? - zapytał z łobuzerskim uśmiechem, gdy tymczasem jego dłonie wykonywały niesamowite rzeczy pod prześcieradłem. Tego ranka Sam najwyraźniej był w doskonałym humorze. - Dobrze wiesz, co mam na myśli - odparła. - Po prostu staram się ustalić najsensowniejszy plan działania.

262

- Mówisz tak samo jak Molly, gdy wymyśla jedną z tych swoich intryg - zaśmiał się Sam. - Ona też zawsze wszystko komplikuje bez sensu. Serena znieruchomiała. - Molly? - Uhm - odparł machinalnie, wciąż koncentrując się na jej piersiach. - Shane i jego mała... - Shane i jego kto? - zapytała z naciskiem. Sam uniósł głowę. - Słucham? Serena usiadła gwałtownie.

s u lo

- Wspomniałeś coś o Molly. Skojarzyłeś ją z Shane'em. Shane i jego mała...?

a d n a c s

Przetarł dłonią twarz.

- Chyba zamierzałem powiedzieć siostra. - Pamiętasz ich?

- Ja... - Przewrócił się na plecy i wbił wzrok w sufit. - Nie bardzo. Może chwilę temu jeszcze ich pamiętałem, ale teraz to wspomnienie mi umknęło. - Tak zupełnie?

Sam usilnie wpatrywał się w jeden punkt na suficie, jakby tam mógł odnaleźć odpowiedź na wszystkie swoje pytania. - Niemal widzę ich twarze. Mężczyzna - mocno opalony, o brązowych włosach i niebieskich oczach, ale zdecydowanie ciemniejszych od moich. I nastolatka - rudowłosa, o dużych, świetlistych oczach i promiennym uśmiechu. 263

- Z twoich słów wynika, że to uroczy ludzie. - Pewnie tak. O ile w ogóle istnieją - dorzucił ponurym głosem, siadając na brzegu łóżka. - Oczywiście, że istnieją. Obrazy, które stają ci przed oczami, to niewątpliwie twoje wspomnienia o przyjaciołach i krewnych. Ludziach, którzy są dla ciebie ważni w życiu. - Być może. Sereno, muszę się już zbierać do pracy. - Teraz?! Zamierzasz w tej chwili jechać do pracy? Ależ, Sam,

s u lo

możesz być przecież o krok od przełomowego momentu.

- Mogę też być o krok od rwącego bólu głowy - odparł. - Bo tak zazwyczaj się dzieje, gdy zbyt usilnie próbuję przywołać wspomnienia.

a d n a c s

- Czy mówiłeś doktorowi Frankowi o tych bólach głowy? - Tak. Zaznaczył to w mojej karcie chorobowej z adnotacją, by w tej sprawie wypowiedział się jeszcze neurolog. - Więc naprawdę wybierasz się do pracy. - Oczywiście. Bez względu na to, czy wróci mi pamięć, czy nie, Bill Pollard nie obejdzie się bez jajek na szynce i kubka gorącej kawy. Serena westchnęła ciężko. Chwilami w żaden sposób nie mogła zrozumieć tego faceta. W tym dniu wykonywał swoją pracę niemal jak automat. Do kafeterii przyszło wielu klientów - panowała ożywiona i przyjazna atmosfera. Chociaż Sam nie wierzył, że w poprzednim życiu praca kelnera była jego codziennym zajęciem, całkiem bawiło go obsługiwanie gości „Rainbow Cafe". Zaprzyjaźnił się z wieloma z 264

nich, a na dodatek czuł się potrzebny i użyteczny. Będzie mu brakować tego miejsca, gdy położą go na kanapie u psychoterapeuty, zamkną w obitym miękką wykładziną pokoju czy też w jakimś innym miejscu przewidzianym dla ludzi, którzy zamiast mózgu mają kawał szwajcarskiego sera. Fakt, że tego ranka przypomniał sobie dwójkę ludzi ze swojej przeszłości - Shane'a i Molly, kimkolwiek byli - sugerował, że jego pamięć nie została utracona, a jedynie stłumiona. I zaczynała ożywać.

s u lo

Tak przynajmniej stanowczo utrzymywała Serena.

Niewykluczone, że miała rację. Może za tydzień o tej porze będzie już siedział w swojej dawnej pracy, wśród ludzi, którzy w tej chwili stanowili dla niego jedynie zbiór zamazanych obrazów. Będzie

a d n a c s

miał także inne imię. Może nawet się okaże, że kochał swoje

poprzednie życie. I że jest w stanie pokochać je znowu. Podejrzewał jednak, że zawsze będzie tęsknił do tego miasteczka. - Wszystko w porządku, Sam? - spytała Marjorie w porze lunchu, w godzinie szczytu.

- Oczywiście - odparł ubawiony jej scenicznym szeptem. Ustalili, że nie powiedzą nikomu o jego przypadłości, przynajmniej jeszcze przez jakiś czas. - Gdybyś czegoś potrzebował, daj-mi znać - poleciła, poklepując go po ramieniu w drodze na swoje stałe miejsce przy kasie. Ten gest i ton jej głosu były bardzo matczyne. Przypominając sobie podejrzenia, że jego własne dzieciństwo nie należało do najszczęśliwszych, Sam zaczął się zastanawiać, jaka 265

mogła być jego własna matka. Gdyby miał jakikolwiek wybór, chciałby, żeby w każdym calu przypominała Marjorie Schaffer - w jego opinii wzór wszystkich matek. Kiedy zbliżał się czas zamknięcia kafeterii, Sam wyjrzał przez frontową szybę, by sprawdzić, czy do „Rainbow Cafe" nie zmierzają jeszcze jacyś maruderzy. I wówczas zamarł, bo na chodniku zauważył wysokiego, sztywnego, zbyt elegancko ubranego mężczyznę. Czyżby to ten sam osobnik, którego widział w czasie obchodów Święta Niepodległości?

s u lo

W pierwszym odruchu ruszył ku drzwiom. Może ten facet mógłby mu udzielić odpowiedzi na kilka istotnych pytań. - Hej, Sam! Przynieś nam kawy, dobrze?

a d n a c s

Wahał się tylko przez moment, po czym skierował się w stronę kuchni. To były jego godziny pracy - a poza tym tak naprawdę nie wiedział, co miałby powiedzieć temu człowiekowi. Do czasu gdy zamknięto kafeterię, a wywieszka na drzwiach została przekręcona ze strony z napisem „Otwarte" na stronę z napisem „Zamknięte", mężczyzna z chodnika -kimkolwiek był dawno już zdążył zniknąć. Ostatecznie nie wszedł do środka -. cały czas jedynie obserwował kafeterię z zewnątrz. Sam nie mógł uwolnić się od myśli, czy przypadkiem ten człowiek go nie śledził. Tego dnia na niego przypadała kolej wyniesienia worków ze śmieciami do pojemnika ustawionego w małej uliczce na zapleczu kafeterii. Żartując ze swoimi współpracownikami, Sam chwycił 266

plastikowe torby w ramiona i wyszedł na tyły „Rainbow Cafe". Kuchenne drzwi zamknęły się za nim z cichym stukotem. Instynkt bądź szósty zmysł podpowiedział mu, że ktoś czai się za jego plecami. Bo z pewnością nie doszedł go żaden dźwięk. Odruchowe skulenie ramion sprawiło, że cios wymierzony w jego głowę ostatecznie spadł na plecy. Sam przewrócił się na ziemię i natychmiast potoczył w bok, ignorując nagły ból w ramionach, zbierając w sobie siły do walki. Nie

s u lo

wiedział, czy gdy poprzednio został napadnięty, miał jakąkolwiek szansę, by się bronić, tym razem jednak postanowił, że tanio nie sprzeda skóry.

Dzierżąc w dłoni gruby, stalowy pręt, stał nad nim człowiek,

a d n a c s

którego widział na stadionie 4 lipca. Teraz zamachnął się gwałtownie, mierząc prosto w twarz Sama.

Sam ponownie przeturlał się w bok, czując na twarzy pęd powietrza, gdy pręt huknął o ziemię zaledwie parę centymetrów od jego głowy. Jednak nagle wpadł na wory ze śmieciami, które wypuścił z dłoni w chwili ataku, co uniemożliwiło mu jakiekolwiek szybkie ruchy. A tymczasem napastnik ponownie zamachnął się prętem. Stękając z wysiłku, Sam wymierzył mężczyźnie silnego kopniaka. Jego stopa z impetem wylądowała na kolanie napastnika. Chociaż w tej sytuacji o wiele skuteczniejsze byłyby ciężkie buty, a nie tenisówki, cel został osiągnięty - mężczyzna stracił równowagę i odchylił się do tyłu, a to dało Samowi szansę poderwania się na nogi.

267

Nagle dotarło do niego, że świetnie wie, jak należy się bić. Pięści stanowiły jednak marną obronę przed grubym, stalowym prętem w rękach człowieka, który najwyraźniej umiał się nim posługiwać. Chwilę później pręt wylądował na lewym barku Sama, ręka natychmiast zdrętwiała mu aż po koniuszki palców. Następne uderzenie spadło na żebra - jeszcze niezaleczone po poprzednim pobiciu. W tym momencie przeszył go tak straszliwy ból, że aż nie mógł złapać tchu. Jedynie ostatecznej desperacji i szczęśliwemu

s u lo

trafowi zawdzięczał, że zdołał wymierzyć napastnikowi potężny cios prosto w szczękę.

Z twarzą wykrzywioną furią, mężczyzna ponownie uniósł pręt. Pod koszulą zarysowały się potężne bicepsy. Sam ostatkiem sił

a d n a c s

próbował zebrać się w sobie.

W tym momencie rozległ się pełen wściekłości, niemal zwierzęcy pomruk. Ktoś przybywał mu na pomoc. Jednym zwinnym skokiem jakiś mężczyzna rzucił się na napastnika Sama, przygniatając go do chodnika. Pręt z brzękiem upadł na bruk, a Sam kopnął go jak najdalej, po czym rzucił się w wir walki, by na dobre unieruchomić przeciwnika szamoczącego się z nowo przybyłym. Nagle z trzaskiem otwarły się kuchenne drzwi. - Sam? - zabrzmiał głos Marjorie - Czy możemy już... - Dzwoń po policję! - krzyknął Sam, przede wszystkim dlatego że chciał, by Marjorie znalazła się z dala od ewentualnego zagrożenia. Chwilę później siedział na nogach napastnika, podczas gdy jego wybawca unieruchamiał jego ramiona. Sam spojrzał na 268

nieoczekiwanego przybysza i rozpoznał twarz widzianą we własnych snach. - Shane? - spytał niepewnie. - Nie, święty Mikołaj - rzucił mężczyzna sarkastycznie niezaprzeczalnie teksaskim akcentem. - W coś ty, u diabła, wpakował się tym razem, Cam? Cam. To imię zdawało mu się znajome, chociaż na jego dźwięk nie doznał żadnego cudownego objawienia.

s u lo

Nie minęło parę minut, a na miejscu zdarzenia pojawił się Dan w towarzystwie dwóch funkcjonariuszy, których Sam zdążył poznać poprzedniego popołudnia. Po chwili zamieszania policjanci odjechali z zakutym w kajdanki napastnikiem, odmawiającym odpowiedzi na

a d n a c s

jakiekolwiek pytania. Wkrótce też z pola widzenia zniknęli wszyscy pracownicy kafeterii, w której pozostała jedynie Marjorie wraz z Samem i Shane'em. Do tej pory adrenalina trzymała Sama na nogach i tłumiła ból wywołany świeżymi obrażeniami. Teraz Sam zaczynał odczuwać skutki każdego ciosu - szczególnie tego wymierzonego w żebra i pierwszego, który spadł na plecy, a który miał pozbawić go przytomności, by już bezbronnego można go było zatłuc na śmierć. Poczuł, że uginają się pod nim kolana, chwycił więc za oparcie krzesła, by zachować równowagę. - W porządku, stary? - zapytał Shane, przyglądając się badawczo jego twarzy. W dżinsach wyglądał jak wysoki, długonogi kowboj wyjęty żywcem z westernu. Sam zaczerpnął powietrza. 269

- Ja... hmm... widzisz, ja obawiam się, że nie bardzo wiem, kim jesteś - przyznał. - Niemniej, dzięki za pomoc. Shane z niedowierzaniem zmrużył swoje ciemnoniebieskie oczy. - Nie wiesz, kim jestem? Ale przecież znasz moje imię. Sam wzruszył ramionami. Ten gest wywołał falę wielkiego bólu rozlewającą się od ramion aż po brzuch. Sam nagle odniósł wrażenie, że wszystko wokół niego zaczyna wirować. - Szlag by to trafił - wymamrotał. - Wygląda na to, że znowu

s u lo

będę musiał złożyć wizytę doktorowi Frankowi.

Usłyszał jeszcze krzyk Marjorie i Shane'a i zdołał uświadomić sobie, że osuwa się na ziemię. A potem ogarnęła go już tylko cisza i ciemność.

a d n a c s 270

ROZDZIAŁ 15 Serena biegła szpitalnym korytarzem z wrażeniem, że przeżywa jakieś koszmarne deja vu. Zapominając, że powinna zapukać, wpadła gwałtownie do pokoju, który jej wskazano w rejestracji. Sam siedział na łóżku, a na stojącym obok krześle rozpierał się obcy jej mężczyzna. Sądząc po ich minach, właśnie prowadzili bardzo poważną rozmowę. - Czy wszystko z tobą w porządku? - zapytała, gdy Sam zwrócił się w jej stronę.

s u lo

- Nic mi nie jest. Zarobiłem jedynie kilka nowych sińców dla urozmaicenia patchworku - odparł, wyciągając ku niej rękę.

a d n a c s

Podała mu dłoń i poczuła się nieco uspokojona, gdy przekonała się, jak wciąż silny był jego uścisk. Nie zauważyła nowych obrażeń na twarzy, ale Sam siedział dość sztywno i bardzo ostrożnie poruszał głową.

- Doprawdy, musisz skończyć z podobnym zachowaniem napomniała go ostrym głosem. - Już nie będziesz w stanie znieść wiele więcej.

- Wierz mi, Sereno, że nie prosiłem, by ktoś usiłował mnie przejechać samochodem czy zatłuc na śmierć. Po prostu mam niezwykły dar do znajdowania się w nieodpowiednim czasie w nieodpowiednim miejscu. Serena spojrzała na nieznanego sobie mężczyznę, który przyglądał się im obojgu z nieskrywanym zainteresowaniem..

271

- Sereno Schaffer, poznaj Shane'a Walkera - dokonał prezentacji Sam. - Shane'a - powtórzyła ze zdumieniem. - To pan jest Shane'em? - We własnej osobie. Bardzo mi miło panią poznać - odparł z najczystszym teksaskim akcentem. - Cam zdążył mi już opowiedzieć, jak wielką życzliwość okazałyście mu obie: pani i pani matka. - Cam? - powtórzyła odruchowo, nie całkiem pewna, czy się nie przesłyszała.

s u lo

Człowiek, którego do tej pory znała jako Sama Wallace'a, kiwnął głową z obojętnym wyrazem twarzy.

- Podobno nazywam się Cameron North, pochodzę z Dallas i jestem reporterem największego teksaskiego dziennika.

a d n a c s

Serena poczuła tak wielką słabość w kolanach, że aż przysiadła na brzegu łóżka tuż obok Sama. Camerona, poprawiła się natychmiast, uznając, że jest to lepsze, niż gdyby nagle wylądowała na podłodze. - Cameron North - powtórzyła, jakby sprawdzając brzmienie tego nazwiska.

- Zamartwialiśmy się o Cama od chwili, gdy zniknął nam z oczu ponad trzy tygodnie temu - wyjaśnił Shane. - Wiedzieliśmy, że tropi pewną aferę, i że może się to wiązać z poważnym ryzykiem, więc gdy nie dawał znaku życia, zacząłem się niepokoić, czy nie spotkało go coś złego. Dwaj moi wujowie są prywatnymi detektywami, dlatego zleciłem im poszukiwanie Camerona. Kiedy komendant Meadows rozesłał wiadomość, że na jego terenie przebywa mężczyzna nieznanej tożsamości, odpowiadający rysopisowi Cama, postanowiłem 272

natychmiast przyjechać do Edstown, by wszystko sprawdzić osobiście. Wystarczyło zadać kilku ludziom parę pytań, by dowiedzieć się, że pierwsze kroki powinienem skierować do kafeterii, gdzie natknąłem się na Camerona toczącego bójkę na zapleczu. Serena spojrzała na Cama. - Czy wróciły do ciebie jakieś wspomnienia? Wzruszył ramionami. - Niektóre z rzeczy, których dowiedziałem się od Shane'a,

s u lo

wydają mi się znajome. Wróciło do mnie parę obrazów, ale wszystko jest wciąż mgliste i niespójne.

- Już obiecałem, że załatwimy mu najlepszą opiekę medyczną oznajmił Shane. - Moi dwaj inni wujowie są znanymi lekarzami w Dallas.

a d n a c s

- Wuj na każdą okazję - rzucił pod nosem Cameron i ta wygłoszona suchym tonem uwaga była tak bardzo w stylu Sama, że Serena aż poczuła ściskanie w gardle. Może ten mężczyzna miał teraz inne imię, ale wciąż był tym samym człowiekiem, w którym zakochała się tak nieprzytomnie w ciągu zaledwie paru tygodni. - Shane sądzi, że powinienem wrócić do Dallas i pobyć we wszystkich moich ulubionych miejscach. Uważa, że pamięć wróci mi o wiele szybciej, gdy znajdę się w naturalnym dla siebie środowisku. - Ma rację - niechętnie przyznała Serena. - W domu na pewno szybciej dojdziesz do siebie. - Dom...

273

Sam, to znaczy Cameron, poprawiła się ponownie, wypowiedział to słowo tak, jakby usłyszał je po raz pierwszy w życiu. - To zabawne. Gdy myślę o domu, wcale nie staje mi przed oczami Dallas, ale domek gościnny w różanym ogrodzie. Serena poczuła ukłucie w sercu. Spojrzała na ich złączone dłonie i zaczęła się zastanawiać, czy jeszcze kiedykolwiek w życiu będzie w stanie przekroczyć próg domku gościnnego, czy może wspomnienia okażą się zbyt przytłaczające. Coś podpowiadało jej, że nie miałaby

s u lo

nic przeciwko temu, gdyby po wyjeździe Sama ją ogarnęła częściowa amnezja - wiedziała jednak, że nigdy nie zapomni ani minuty spędzonej w jego towarzystwie.

- Twoja rodzina musi szaleć z niepokoju o ciebie - powiedziała

a d n a c s

cicho. I błagam, błagam, nie mów, że ta rodzina to także żona czy dzieci, dodała w duchu.

- Prawdę mówiąc, Cam nie jest bardzo zżyty ze swoimi rodzicami - oznajmił Shane. - Wątpię, czy oni w ogóle wiedzą, że nie ma go w Dallas. Od kiedy go znam, powtarza mi, że jest o wiele bardziej związany z moją rodziną niż ze swoją własną. - To pewnie dlatego, gdy przypomniał sobie o pańskim istnieniu, nie mógł zdecydować, czy jest pan jego bratem, czy przyjacielem. Shane uśmiechnął się lekko. W tym momencie Serena zauważyła obrączkę na palcu Shane' a. - Widzę, że jest pan żonaty. Czy pana żona ma na imię Molly? - Nie, Molly to moja siostra - odparł Shane, potwierdzając przypuszczenia Camerona. - Moja żona ma na imię Kelly. 274

- Za to ja nie jestem żonaty - oznajmił Cameron radośnie, jakby wyczuwał jej największą obawę. -I nigdy nie byłem, o ile wierzyć słowom Shane'a. - Ani przez moment ci to nie groziło - zaśmiał się Shane. - Chociaż skłamałbym, gdybym nie przyznał, że spotkałeś w życiu kilka kobiet, które usilnie starały się zmienić twój stosunek do małżeństwa. Serena się nie uśmiechnęła. Zauważyła, że Cameron także pozostał poważny. - Kiedy wyjeżdżasz? - spytała.

s u lo

- W Little Rock już czeka na nas samolot — odparł Cam, patrząc na nią smutnym wzrokiem. - Możemy więc natychmiast ruszać w

a d n a c s

powrotną drogę.

- Jeden z moich kuzynów jest pilotem - mruknął pod nosem Shane.

- Jakżeby inaczej - odparła Serena. - Rozumiem, że ma pan wyjątkowo liczną rodzinę?

- Liczniejszą, niż mogłaby sobie pani wyobrazić - oznajmił Shane, podnosząc się z krzesła. - Pójdę teraz zadzwonić do mojego kuzyna, by szykował się już do drogi. Jestem pewien, że oboje macie sobie jeszcze parę rzeczy do powiedzenia. Cam? - Zatrzymał się progu. - Tak? - Nie bądź idiotą.

275

- Co on chciał przez to powiedzieć? - zainteresowała się Serena, gdy za Shane'em zamknęły się drzwi. - Ma zapewne szczególne poczucie humoru. Jeszcze się na nim nie wyznaję. - Mama opowiedziała mi o całym zdarzeniu. Czy dowiedziałeś się, kim był napastnik? - Shane nie ma wątpliwości, że to ktoś wynajęty przez faceta, którego ostatnio tropiłem. Chodzi o wysokiego urzędnika

s u lo

państwowego defraudującego pieniądze podatników, by zapewnić luksusowe życie swojej żonie i dzieciom w Dallas oraz kochance w Little Rock. Zanim wyjechałem z Teksasu, powiedziałem Shane'owi, że będę badał sprawę w Arkansas. Najprawdopodobniej zostałem

a d n a c s

przyłapany, gdy węszyłem wokół tej afery.

- Sądzisz, że ci, którzy cię pobili, uważali, że już nie żyjesz, gdy porzucili cię w Edstown?

- Najprawdopodobniej - odparł, wzruszając ramionami. -Zresztą, gdybyś mnie nie znalazła, do rana byłbym martwy. - Czy Shane sądzi, że nadal jesteś w niebezpieczeństwie? spytała z zaciśniętym gardłem.

- Nie. Shane i jego wujowie-detektywi poszli moim tropem. Odkryli dowody potwierdzające słuszność mojej teorii. A gdy reportaż o tej aferze ukaże się w gazecie, nie będzie już powodu, by pozbawiać mnie życia. Poza tym Dan zapewne wyciśnie dodatkowe informacje od tego bandziora, który na mnie dziś napadł - zaoferuje

276

mu jakiś układ: obciążając swojego szefa, będzie mógł liczyć na łagodniejszy wyrok. - A więc wracasz do Dallas, by rozwikłać następną zagadkę. Tym razem dotyczącą twojego własnego życia. - Myślę, że tak to można podsumować. A czy ty przypadkiem nie zechciałabyś pojechać tam ze mną? Ja będę Holmesem, ty zaś moim wiernym Watsonem. Cameron powiedział to żartobliwym tonem, Serena jednak czuła,

s u lo

że może potraktować jego słowa poważnie. I chociaż pochlebiało jej, że chciałby ją mieć przy sobie, nie mogła uciec od myśli, czy on po prostu nie czuje potrzeby, by w tej niewątpliwie trudnej sytuacji mieć tuż obok kogoś dobrze znajomego.

a d n a c s

Poza tym, zawyrokowała ze smutkiem, ona nie ma charakteru Kary. Serena nie mogłaby porzucić wszystkiego i podążyć za przystojnym nieznajomym w poszukiwaniu jego świata. - Obawiam się, że to niemożliwe - odparła, starając się przybrać możliwie lekki ton. - Tutaj trzymają mnie obowiązki, których nie mogę nagle porzucić: praktyka adwokacka, gazeta, mama i na dodatek pies. A może zechciałbyś mnie uwolnić od jednego z tych zobowiązań i zabrałbyś ze sobą psa? - zapytała, dzielnie siląc się na humor. - Nie wydaje mi się, by Walter polubił Dallas. Jest typowym małomiasteczkowym psem. - Chyba masz rację. A ona była typową małomiasteczkową dziewczyną. Niektórym faktom trzeba stawić czoło, bez względu na to, jak są przykre. 277

Przez chwilę panowała przytłaczająca cisza, aż w końcu Cameron oznajmił: - Shane powiedział, że pieniądze nie stanowią w moim życiu żadnego problemu i że bez najmniejszego wysiłku zdołam spłacić szpitalne rachunki oraz zwrócić wszystko, co jestem winien tobie i twojej mamie. Okazuje się, że pochodzę ze znanej rodziny prawników z dziada pradziada i zostałem bardziej niż hojnie zabezpieczony przez moich dziadków.

s u lo

- Prawników? - zdziwiła się Serena, pamiętając jego negatywne nastawienie do tego zawodu.

- Tak. No, cóż. Okazuje się, że bogaci, wykształceni ludzie także biją swoje dzieci.

a d n a c s

- Wciąż nie możesz sobie przypomnieć swoich rodziców? - Nie. Ale Shane obiecał, że wtajemniczy mnie we wszystkie nieszczęsne szczegóły podczas lotu do Dallas. - Shane zapewne zjawi się tu za chwilę. - Pewnie tak - odparł Cam, spoglądając na drzwi. Serena wstała, po czym ujęła jego twarz w swoje dłonie.

- Zanim wróci... - pochyliła się tak nisko, że jej usta niemal stykały się z jego ustami - .. .chciałabym ci powiedzieć, że będę za tobą tęsknić, Samie Wallace. - A ja będę tęsknił za życiem Sama Wallace'a - oznajmił. - To bardzo szczęśliwy gość. Nie jestem pewien, czy Cameron North mógłby się za takiego uważać.

278

Serena nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć, przycisnęła więc jedynie wargi do jego ust. Nie wiedziała też, kim jest Cameron North, miała jednak przeczucie, że mogłaby go pokochać równie łatwo, jak pokochała Sama Wallace'a - gdyby oczywiście wszystko potoczyło się inaczej. Upał był nieznośny. Tak nieznośny jak bywa w sierpniu jedynie w Arkansas. Serena czuła się nieszczęśliwa. Co prawda, w takim stanie ducha znajdowała się już od ponad miesiąca, więc jej nastrój

s u lo

tak naprawdę nie miał wiele wspólnego z pogodą. Była bardzo przygnębiona od chwili, gdy Sam - Cameron, poprawiła się z irytacją w myślach - wyjechał do Dallas ze swoim przyjacielem, Shane'em. W ciągu pierwszych dwóch tygodni zadzwonił kilka razy, by

a d n a c s

poinformować ją o swoich postępach. Czas i terapia okazały się skuteczne; do Cama powróciło wiele wspomnień, chociaż wciąż jeszcze w jego pamięci istniały luki i lekarze ostrzegali, że być może one nigdy już się nie zapełnią. Cameron jednak zdawał się tym mniej przejmować niż Serena. Prawdę mówiąc, do niczego nie podchodził emocjonalnie - ani do powrotu do domu, ani do spotkań ze starymi przyjaciółmi, ani nawet do nagrody, jaką otrzymał za wykrycie i ujawnienie politycznego skandalu. Serenę bardzo przygnębiał obojętny, bezosobowy ton, jakim rozmawiał z nią przez telefon. Może Cameron North zawsze mówił w podobny sposób. Ale nie Sam Wallace. Od jego ostatniego telefonu upłynęły ponad trzy tygodnie.

279

Serena uznała, że jest bardzo pochłonięty odzyskiwaniem dawnego życia. Oczywiście, nie mogła żywić do niego pretensji - nie miał przecież wobec niej żadnych zobowiązań. Niczego sobie nie obiecywali, nie snuli żadnych wspólnych planów na przyszłość. To, co przeżyli razem, było czymś wyjątkowym, ale od samego początku wiedzieli przecież, że to jedynie chwilowy układ. Serena była dla niego bezpieczną przystanią w czasie burzy, on zaoferował jej szansę posmakowania przygody, wyrwania się z jej starannie poukładanego

s u lo

życia. Każde z nich dobrze odegrało swoją rolę; nie mogłaby teraz twierdzić, że miała podstawy oczekiwać czegoś więcej. Ale, do diabła, bardzo za nim tęskniła.

Odgarnęła wilgotne od potu włosy z twarzy, krzywiąc się na

a d n a c s

myśl o nieznośnym upale. Siedziała w gabinecie redaktora naczelnego „Evening Star" nad przygnębiającym stosem najrozmaitszych papierów. Klimatyzacja była stara i nie działała jak trzeba. Należało ją wymienić, jednak Serena obawiała się, że wciąż topniejący budżet gazety nie pozwoli na poczynienie tak poważnego wydatku jeszcze w tym roku. Tym bardziej że nie mogła mieć pewności, czy do przyszłego lata gazeta wciąż jeszcze będzie się ukazywać - a właściwie na pewno nie będzie, o ile Serenie nie uda się znaleźć kogoś zdolnego do naprawienia skutków fatalnych decyzji ekonomicznych podjętych w ostatnich latach przez Marvina. Kogoś świetnie zaznajomionego z rynkiem prasowym, rozumiejącego specyfikę małego miasteczka i gotowego na ciężką pracę za stosunkowo niskie wynagrodzenie. 280

Serena na próżno poszukiwała redaktora naczelnego od chwili, gdy dwa tygodnie temu w końcu pogodziła się z nieuniknionymi faktami i ostatecznie zwolniła Marvina. Przyjął jej decyzję o wiele spokojniej, niż się spodziewała, bowiem już jakiś czas temu dotarło do niego, że nie jest w Stanie dłużej wykonywać swojej pracy. Ku wielkiej uldze przyjaciół zdecydował się na leczenie odwykowe i postanowił przenieść się na Florydę, by zamieszkać bliżej swojego jedynego brata. Obecnie, póki nie było nikogo na jego miejsce, Riley i

s u lo

Lindsey starali się pomóc Serenie, jak mogli, by uchronić gazetę od bankructwa, jednak coraz częściej wszyscy troje odnosili wrażenie, że walczą z wiatrakami.

Pocierając palcami skronie, Serena rzuciła okiem na egzemplarz

a d n a c s

najświeższego, popołudniowego wydania, rozpostarty na rogu biurka. Artykuł wstępny opisywał wyniki śledztwa w sprawie ostatniej fali włamań, między innymi tych, w które usiłowano wmieszać Camerona. Dan w końcu zdołał zdobyć dowody, że ich sprawcą był rzeczywiście Delbert Farley oraz jego koleżka z sąsiedniego miasteczka. Dziewczyna Delberta, Rita Hinson, została oskarżona o współudział w przestępstwie. W ten sposób mały Zach znalazł się pod opieką ośrodka adopcyjnego. Serena miała szczerą nadzieję, że chłopiec wkrótce znajdzie się w o wiele lepszych warunkach niż te, jakich zaznał dotychczas w swoim krótkim życiu. Wzmianka o nieszczęśliwym chłopcu natychmiast skierowała jej myśli ku Cameronowi. Ostatnio wszystko w taki czy inny sposób kojarzyło się jej z tym mężczyzną. Oparła łokcie na biurku i zamknęła 281

oczy, zastanawiając się nad tym, czy kiedykolwiek uda jej się przestać o nim myśleć. Czy Kara właśnie dlatego zdecydowała się porzucić wszystko i pojechać z Pierce'em do Nashville, bo nie mogła znieść myśli o pustce, w jakiej by Się pogrążyła, gdyby przyszło jej żyć bez niego? Po raz pierwszy Serena była w stanie zrozumieć postępowanie siostry. Wciąż nie wyobrażała sobie, że mogłaby porzucić swoje obowiązki, jednak już dłużej nie potępiała Kary za to, że podążyła za

s u lo

głosem miłości. Serena z całego serca życzyła Karze szczęścia. A zdarzały się nawet takie momenty - głównie w czasie bezsennych nocy - gdy zastanawiała się, jakby wyglądało jej życie, jeżeli zdecydowałaby się na równie radykalny krok jak Kara.

a d n a c s

- O ile mi wiadomo, poszukuje pani redaktora naczelnego. Na dźwięk znajomego głosu Serena gwałtownie uniosła głowę. Szeroko rozwartymi oczami wpatrzyła się w drzwi.

- Sam?! Ubrany w kosztowny, szary garnitur, z wyszczotkowanymi, starannie przyciętymi włosami i twarzą pozbawioną jakichkolwiek sińców czy zadrapań, Sam opierał się o framugę z nieodgadnionym uśmiechem na twarzy. Jednak jego przeszywające, niebieskie oczy miały poważny wyraz. - Oczywiście, możesz mnie tak nazywać, jeśli chcesz. Poza tym reaguję także na imię Cam lub Cameron. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Nie była w stanie podnieść się z krzesła. - Co ty tutaj robisz? 282

- Mogę wejść? - Oczywiście. Co cię tu sprowadza? Starannie zamknął za sobą drzwi. - Wiesz, gdybym cię odwiedził w tym biurze, gdy jeszcze mieszkałem w Edstown, zapewne szybciej wróciłoby do mnie wiele wspomnień. W pomieszczeniach redakcyjnych jest coś wyjątkowego i jedynego w swym rodzaju. - S... Cam, doprowadzasz mnie do szaleństwa. Czy powiesz mi w końcu, po co tu przyjechałeś?

s u lo

- Przyjechałem tu, by ubiegać się o posadę redaktora naczelnego - mówiąc to, rzucił jakieś papiery na jej biurko. - Oto mój życiorys, podanie o pracę i list motywacyjny. Myślę, że uznasz moje

a d n a c s

kwalifikacje za wystarczające.

Żartował z niej. Nie mogło być inaczej. Serena nawet przez moment nie chciała dopuszczać do siebie złudnej myśli, że on mówił poważnie.

- Jeżeli zjawiłeś się tu, by spłacić jakieś swoje wyimaginowane długi, to od razu mówię ci, żebyś dał sobie spokój. Obie z mamą powiedziałyśmy ci wyraźnie, że nic nam nie jesteś winien. - To niezupełnie prawda, ale nie przyjechałem tu z tego powodu. Ja nie żartuję, Sereno. Zależy mi na tej pracy. - Ale... Cameron usiadł naprzeciwko. Zachowywał się niezwykle formalnie.

283

- Zdaję sobie sprawę, że właściwie nic nie wiesz o Cameronie North, więc zapewne chciałabyś ze mną odbyć rozmowę kwalifikacyjną, zanim podejmiesz jakieś wiążące decyzje. Pytaj, o co chcesz. A może wolałabyś, żebym sam się przedstawił? Miała pustkę w głowie. - Ja... nie... - W porządku. A więc opowiem ci o sobie - oznajmił, biorąc głęboki oddech. - Mam trzydzieści pięć lat, jestem kawalerem

s u lo

i obecnie nie mam stałego zatrudnienia, ponieważ zrezygnowałem ze swojej pracy w Dallas. Ogólnie rzecz biorąc, cieszę się dobrym zdrowiem, chociaż mam w pamięci kilka paskudnych luk, które z czasem mogą, ale nie muszą, się zapełnić. Przez parę ostatnich lat

a d n a c s

pracowałem za ciężko, piłem za dużo i zbyt wiele czasu spędzałem na roztrząsaniu problemów swojej emocjonalnie upośledzonej rodziny. Moim zgorzknieniem zraniłem wiele osób - miłych kobiet, które oczekiwały ode mnie więcej, niż chciałem czy mogłem im zaoferować, oraz bliskich przyjaciół zamartwiających się moimi autodestrukcyjnymi posunięciami.

- Myślę... że powinieneś popracować nad strategią autoprezentacji - oznajmiła Serena drżącym głosem. - Ostatecznie masz mnie przekonać, żebym cię zatrudniła, a nie od razu na początku robić wszystko, by mnie do tego zniechęcić. - Pomyślałem, że najpierw powinienem przedstawić ci swoje słabe strony, żebyś potem nie mówiła, że próbowałem cię zwieść.

284

Serena odchrząknęła głośno, czując, jak wraca jej władza w nogach i zalewa ją niezwykła, szaleńcza radość. - A jakie są twoje mocne strony? - Jestem bardzo pracowity. Znam doskonale specyfikę rynku prasowego. Jestem gotowy podjąć nowe wyzwania. I nie będziesz musiała się martwić, że zacznę gonić za ciekawszym i bardziej ekscytującym życiem. Egzystuję już na tym świecie na tyle długo, by wiedzieć, że nic takiego nie istnieje.

s u lo

- Jakoś trudno mi uwierzyć, że przez całe życie marzyłeś o prowadzeniu prowincjonalnej gazety - wyszeptała, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

- Nie. Przez całe życie marzyłem natomiast, by udało mi się

a d n a c s

znaleźć miejsce, które mógłbym nazwać domem - odparł cicho. - Po prostu wcześniej nie wiedziałem, gdzie go szukać. - Tutaj trudno liczyć na nadmiar atrakcji. Skąd zatem mogę mieć pewność, że szybko się nie znudzisz?

W kąciku ust Cama pojawił się lekki uśmieszek. - W żadnym razie nie nazwałbym tego miejsca nudnym. Co sobotę tańce „U Gaylorda". Zapasy na dużym ekranie w pizzerii. Trzydzieści sześć smaków lodowych wiórków. Nie wspominając już o fakcie, że do tej pory nie przeżyłem przyjemności parkowania nad jeziorem z ulubioną dziewczyną w samochodzie. - Czy to wystarczy, by zatrzymać cię tu na stałe?

285

- Nie. - Podniósł się z krzesła i powoli przeszedł na drugą stronę biurka. Pochylił się nad Sereną i koniuszkiem palca odchylił jej głowę, tak że ich usta niemal się zetknęły. - Ale ty wystarczysz. Przywarła wargami do jego warg, starając się, by ten pocałunek wyraził, jak bardzo tęskniła za nim przez ostatnie tygodnie. Jak bardzo go jej brakowało. Sądząc po entuzjazmie, z jakim chwycił ją w ramiona i poderwał z krzesła - on też za nią tęsknił. Serena zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła do niego tak

s u lo

mocno, że nie pozostał między nimi ani skrawek wolnej przestrzeni. Nic ich teraz nie dzieliło, a tego właśnie Serena chciała najbardziej. Oderwał się od jej ust, by oboje mogli zaczerpnąć powietrza. Czołem oparł się o jej czoło.

a d n a c s

- Ogromnie za tobą tęskniłem. Brakowało mi ciebie tak bardzo, że aż czułem ból w całym ciele - i to o wiele dotkliwszy niż z powodu jakichkolwiek obrażeń.

- Ja też za tobą tęskniłam - wyszeptała. - Za każdym razem, gdy patrzyłam na domek gościnny, gdy siadałam w rosarium, gdy wchodziłam do kafeterii, myślałam tylko o tym, jak wielką pozostawiłeś po sobie pustkę. Nie mogłam uwierzyć, że byłeś wśród nas zaledwie parę tygodni. Gdziekolwiek spojrzałam -widziałam ciebie. - Z każdym powracającym na nowo wspomnieniem nabierałem coraz większego przekonania, że nigdy w życiu nie byłem szczęśliwszy niż w ciągu tych tygodni spędzonych w Edstown powiedział niepewnym głosem. - Wciąż powtarzałem sobie, że 286

przecież mnie w ogóle nie znasz, że nie możesz czuć do mnie tego, co ja czuję do ciebie, że zasługujesz na kogoś dużo lepszego ode mnie ale nie byłem w stanie już dłużej trzymać się od ciebie z daleka. - Ty zaś nawet nie wyobrażasz sobie, jak wiele razy myślałam o tym, by pojechać do Dallas i cię tam odszukać. Może po to, by siłą cię sprowadzić z powrotem - a może by zostać z tobą w Teksasie. Sama nie wiem. Obawiam się jednak, że jestem o wiele bardziej podobna do swojej siostry, niż miałabym ochotę to przyznać.

s u lo

- Chcę poznać twoją siostrę. I, oczywiście, jej muzykalnego ukochanego.

- Ja też chcę, żebyś ich poznał. I chciałabym również spotkać się z każdym, kto jest ważną osobą w twoim życiu.

a d n a c s

- Wszystkich zaprosimy na nasz ślub. Do diabła, zaprosimy nawet moich rodziców, choć oni mogą być zbyt zajęci własnymi sprawami, by znaleźć czas na podobną uroczystość. Chcę, żebyś wiedziała o mnie wszystko - i o tym co złe,i co dobre. Chcę, żebyś mnie poznała, jak nie zna mnie nikt inny - nawet Shane, mój najlepszy przyjaciel od czasu, gdy byliśmy nastolatkami. Serena przejechała palcem wzdłuż jego twarzy, tak dobrze jej znajomej i tak drogiej. - Znamy się od tak niedawna, a ty już mówisz o ślubie. Ludzie powiedzą, że postradaliśmy zmysły. Cameron wybuchnął śmiechem. - Nie będzie to gorsze od wyzwisk, którymi sam obrzucałem się tego lata. Uwierz jednak człowiekowi, który ma już w tej sprawie 287

pewne doświadczenie - postradanie zmysłów nie jest aż tak straszne, jak się na pierwszy rzut oka może wydawać. - A więc wspólnie postradajmy zmysły, Cameronie North odparła radośnie. Na długą chwilę przywarł ustami do jej warg, po czym podniósł głowę z szelmowskim uśmiechem. - Czy to oznacza, że dostałem tę pracę? - Tak. Od dziś zostajesz oficjalnie zatrudniony. Czy teraz możemy już stąd iść? Objął ją mocno ramieniem.

s u lo

- Może pojedziemy nad jezioro? - zaproponował, gdy już znaleźli się przy drzwiach.

a d n a c s

- Mam lepszy pomysł - oświadczyła Serena, biorąc go za rękę. Poszukajmy jakiegoś wielkiego łóżka.

- Masz rację. To o wiele lepszy pomysł - zgodził się ochoczo, chwytając za klamkę.

288

EPILOG - Nigdy nie przypuszczałem, że dożyję tego dnia- oznajmił Shane, a w jego niskim głosie słychać było nutę rozbawienia i aprobaty. - Hej, przecież to właśnie ty od lat wmawiałeś mi, że powinienem się ożenić i ustatkować - przypomniał mu Cameron. - To prawda, ale od kiedy ty słuchasz moich dobrych rad?

s u lo

Cameron wybuchnął śmiechem i spojrzał na drugi koniec sali, gdzie jego świeżo poślubiona żona przyjmowała ucałowania i uściski od niekończącego się tłumu osób pragnących złożyć jej najserdeczniejsze

a d n a c s

życzenia i gratulacje. Znajomi i przyjaciele państwa młodych, zarówno z Edstown, jak i Dallas, tworzyli niezwykle liczne

audytorium. Duża sala, wynajęta na przyjęcie weselne, była pełna, a niewielki kościół baptystów w Edstown wprost pękał w szwach, tak wiele osób chciało zobaczyć, jak Serena i, jej nieznajomy" łączą się węzłem małżeńskim. Shane stwierdził, że to dobry omen - przy tak pokaźnej liczbie świadków Cameron nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko dotrzymać słów przysięgi.

Cameron wiedział, że nigdy by ich nie złamał, nawet gdyby w kościele nie zjawił się nikt prócz niego, Sereny i księdza. - A tak na marginesie, Kelly gorąco popiera twój wybór oświadczył Shane. - Już zdążyła szczerze polubić Serenę. Co prawda, nie mogę odżałować, że przenosisz się tak daleko od Dallas, mam

289

jednak przeczucie, że mimo to będziemy się bardzo często spotykać tu albo tam. - Przy każdej możliwej okazji - zapewnił Cameron. Bardzo się cieszył, że żona Shane'a, a także inni jego przyjaciele serdecznie polubili Serenę. Czuł się bardzo wzruszony, że wszyscy pofatygowali się z tak daleka, by wziąć udział w tej niezwykle ważnej dla niego uroczystości - Scott i Lydia Pearsonowie przylecieli aż z Florydy, natomiast z Dallas nadciągnęło całe grono znajomych.

s u lo

Najbliżsi przyjaciele stawili się w komplecie - Shane, pełniący rolę świadka oraz Scott Pearson i Michael Chang, występujący w roli mistrzów ceremonii. Zjawił się także ojciec Shane'a, Jared, wraz z żoną Cassie i młodziutką Molly. Nie zabrakło kuzynki Shane'a,

a d n a c s

Brynn, w towarzystwie męża, doktora Joe D'Alessandra, oraz wielu innych, rozlicznych krewnych Shane'a. Wszyscy oni stanowili nieodłączną część przeszłości Camerona, cieszył się więc, że stają się świadkami tego symbolicznego kroku ku nowemu, lepszemu życiu. Rodzice Camerona zjawili się na kościelnej ceremonii. Wyglądali raczej jak dwoje nieznajomych przypadkowo usadzonych obok siebie niż jak dumni, szczęśliwi rodzice pana młodego. Nie zostali jednak na przyjęciu weselnym. Wymówili się innymi zobowiązaniami, chociaż Cameron dobrze wiedział, że po prostu nie mieli ochoty na udział w zebraniu towarzyskim ludzi, których uważali za stojących dużo niżej od nich w hierarchii społecznej. Ale ich stosunek do syna nie był już w stanie zranić Cama. Teraz miał u boku Serenę - i oboje zgodnie stwierdzili, że jeżeli kiedykolwiek będą mieli 290

dzieci, zrobią, wszystko, by nigdy nie zwątpiły, że są kochane przez kochających się nawzajem rodziców. - Rozumiem, co może cię urzekać w tym miasteczku powiedział Shane, rozglądając się po sali pełnej weselnych gości. Jego mieszkańcy to wyjątkowo przyjacielscy, serdeczni ludzie. Cameron skinął głową, nie spuszczając wzroku z promiennej panny młodej. Mieszkańcy Edstown byli rzeczywiście życzliwi i przyjaźni, ale tak naprawdę chciał tu zamieszkać tylko z powodu

s u lo

Sereny. Nie miał żadnych wątpliwości, że czułby się świetnie w każdym miejscu, które ona uznałaby za swój dom.

Okazało się więc, że Cam miał całkiem wiele wspólnego z siostrą Sereny, Karą, pełniącą dziś rolę honorowej druhny. Oboje -

a d n a c s

Cameron i Kara - ochoczo zrezygnowali ze swojego dotychczasowego życia, by znaleźć trwałe miejsce u boku osób, które kochali. Gdy rozmawiali w cztery oczy kilka godzin przed uroczystością, zgodnie stwierdzili, że żadne z nich nie żałuje swojej decyzji. - Gratulacje, Sam..: to znaczy, Cam. Wypatrzyłeś sobie u nas wyjątkowo piękną kobietę - mówiąc to, Bill Pollard po przyjacielsku huknął Camerona w ramię. Mieszkańcy Edstown przyjęli wiadomość o jego amnezji o wiele naturalniej, niż się spodziewał, tyle że wciąż jeszcze trudno im się było przyzwyczaić do jego nowego imienia. Od częstego kordialnego poklepywania Cameronowi musiała w znaczący sposób stwardnieć skóra na ramieniu, bo teraz już bardzo dobrze znosił serdeczności Billa. - Dzięki, Bill. 291

- Chciałem ci też powiedzieć, że gazeta wygląda dużo lepiej od chwili, gdy zaprowadziłeś swoje rządy w redakcji. Oczywiście, brakuje mi ciebie w kafeterii. Twoja kawa była lepsza nawet od kawy Justine. - Uważaj tylko, żeby nie dotarło to do jej uszu, bo wówczas gotowa cię żywcem oskalpować. Wybuchając śmiechem, Bill ponownie uderzył go po plecach i odwracając się, rzucił przez ramię:

s u lo

- A toś dobrze powiedział. Do zobaczenia, S... Cam.

- Widzę, że nie będziesz miał najmniejszych problemów z wtopieniem się w lokalną społeczność - powiedział Shane z uśmiechem.

a d n a c s

Ale Cameron już go nie słuchał. Przez salę szła ku niemu Serena. Wyciągnęła rękę, a on chwycił ją mocno i uniósł do ust. - Wspaniałe przyjęcie, prawda? - zapytała, gdy Shane dyskretnie usunął się na bok.

- Cudowne, ale czy możemy już stąd wyjść? Marzę o tym, by się kochać ze swoją żoną - oznajmił Cameron.

- Jeszcze przez chwilę musisz wykazać się cierpliwością. Mama uparła się, żebym rzuciła bukietem. Największą ochotę ma na niego Molly, Shane jednak przysiągł, że do tego nie dopuści. Nawet nie chce słyszeć o tym, by jego siostrzyczka wyszła za mąż wcześniej niż za jakieś dziesięć lat. Cameron westchnął ciężko. - Daję ci najwyżej pół godziny. A potem stąd uciekamy 292

- Niech tak będzie - odparła z promiennym uśmiechem. - Kocham cię, Sereno. - Ja też cię kocham - mówiąc to, oparła głowę na jego ramieniu. - Jakim cudem udało nam się przeżyć tak wiele lat bez siebie? - Nie mam pojęcia - przyznał, uśmiechając się szeroko. -Chyba zapomniałem o wszystkim, co wydarzyło się przed naszym spotkaniem. Westchnęła, dając mu do zrozumienia, że to kiepski dowcip.

s u lo

Cameron mógłby jej z czystym sumieniem powiedzieć, że wcale tak całkiem nie żartował. W jego przekonaniu, najistotniejsza część jego życia zaczęła się w momencie, gdy otworzył oczy i ujrzał przed sobą Serenę.

a d n a c s

Nagle zrozumiał, że to nie Edstown było jego Brigadoon, ale osoba Sereny. Swoją miłością złapała go w pułapkę, z której jednak nigdy nie zamierzał się uwalniać.

293