Za ni m w sta nie d l a nas sl o n ce

Ile zdarza się smutku w uśmiechu, radości w miłości, zapomnienia w namiętności… Jak wiele padnie czasem niepotrzebnych słów… A niekiedy ktoś zamilknie, chociaż ty masz nadzieję na to jedno słowo… Gabriela Gargaś

mój kochanek wcale nie jest piękny i charakter ma raczej trudny ale kto mi umaluje niebo w ciemny fiolet popołudnia gdy pozwolę mu odejść i nie wrócić mój kochanek ma gorące usta i rząd ostrych zębów, kiedy śmiechem odpowiada na wyzwanie światu mój kochanek ma usta, które wschodzą półksiężycem nad każdą z moich nocy mój kochanek nie jest czuły jego oczy w prostokącie ulicy tańczą zażega w dziewczętach płomień uczepiona u jego cienia trzymam miłość moją za włosy w jego cieniu wątłe źdźbło trawy w kwietniową jabłoń rozkwita Halina Poświatowska, *** [mój kochanek…]

PROLOG

Opowiem ci moją historię. Na początku chcę cię prosić o jedno: nie oceniaj mnie już teraz. Przeczytaj. Nie potrzebuję twojej oceny. Wiem, co zrobiłam i czego nie zrobiłam. Powiesz, że miałam wybór. Ty też masz. Każdego dnia stajesz przed wyborem. Ile złych decyzji podjęłaś pod wpływem chwili? Jak wiele złych słów wyrzuciłaś z siebie? Zraniłaś pewnie też niejeden raz. Jesteśmy tylko ludźmi. Każdemu zdarzają się chwile słabości… Mówią, że to, co się liczy, to teraźniejszość. Przeszłość jest mglistym wspomnieniem, które zostawiamy za sobą. A przyszłość? Przyszłość to tylko marzenia i plany, które tak naprawdę nie istnieją. Usilnie poszukujemy chwil, które dały nam szczęście, albo takich, które je dopiero dadzą. Nie zastanawiamy się nad tym, co jest teraz. Nad naszymi odczuciami, emocjami i tym, co przeżywamy właśnie w tej chwili. Pędzimy… Bez zastanowienia podejmujmy decyzje, których nigdy nie powinniśmy podjąć. Stefania miała tylko chwilę, by spojrzeć na tamtego chłopca. Niemowlaka, który zakwilił. Nie było czasu na sentymenty. Liwia tyle już przeżyła… Kolejny cios zabiłby ją lub doprowadził do zguby. Ona też więcej by nie zniosła. Kobieta ruszyła z noworodkiem do sali dla maluchów, Wojdar poszedł za nią. Zobaczył, że na miejscu jest też Alicja z drugim dzieckiem, wnukiem Stefanii.

– Ja się nim zajmę, proszę… – Stefania zjawiła się przy chłopcu. – Ale… – To mój wnuk. Alicja spojrzała na ordynatora. – Stefania i ja dopilnujemy wszystkiego – zwrócił się do młodszej położnej. – Czekają nas kolejne porody, a stan tych noworodków jest stabilny. Alicja spojrzała na lekarza, po czym wyszła bez słowa. Wojdar i Stefania zostali sami. Ordynator w skrócie opowiedział jej przebieg akcji porodowej córki. Kobieta nie mogła złapać oddechu, jej serce biło tak szybko, że myślała, że dostanie zawału. – Wiesz, z czym to się wiąże? – zapytał. Oczywiście, że wiedziała. Tak długie niedotlenienie na pewno będzie miało negatywne skutki. Porażenie mózgowe. Stefania w jednej chwili przypomniała sobie wszystko, co wiedziała o dzieciach z porażeniem mózgowym. Jej córka była taka krucha, wrażliwa, tyle w jej życiu było ostatnio tragedii. Nie da sobie rady z kolejnym ciężarem, który miałby na nią spaść. Zbyt wiele łez ostatnio wylała. W dodatku samotna matka… Stefania miała kuzynkę, która urodziła dziecko z porażeniem mózgowym. Kiedyś często się odwiedzały. Stefa patrzyła z politowaniem na tę kobietę, która po kilku latach wychowywania dziecka zmieniła się we wrak człowieka. Świat zwolnił, a jej się wydawało, że jej dusza uleciała w górę, zostawiając bezwładne ciało. Synek Karoliny wymagał jedynie delikatnego wsparcia oddechowego, jego ogólny stan był dobry. Liwia nie poradzi sobie z chorym dzieckiem, Stefania wiedziała o tym doskonale. Miała dopiero osiemnaście lat, a zdradzała objawy depresji. I jeszcze to? Stefania nie będzie mogła pomóc jej należycie w opiece nad dzieckiem, ktoś musiał zarabiać na ich utrzymanie. – To jest synek Liwii. – Wskazała na zdrowego noworodka, syna Karoliny. – Ale… – Doktor Wojdar był zdenerwowany.

ROZDZIAŁ 1

Nie istnieją kłamstwa, a jedynie kalekie prawdy. Baruch Spinoza

Stefania podeszła do okna i spojrzała na ogród. Był w pełnym rozkwicie. Wróciła myślą do tych dni, które kiedyś spędziła z doktorem Wojdarem. Od tamtego pamiętnego wyjazdu wszystko się zaczęło. Dzisiaj także padał deszcz, jak wtedy, podczas ich pierwszego wspólnego spaceru. Stefanię zawsze rozczulał widok kropel deszczu, które roztrzaskiwały się o szybę, by spłynąć z niej strumieniami. Ostatnio nieustannie wracała myślami do dawnych czasów, zanim jej życie rozsypało się w drobny mak. Oczywiście nie mogła za to obwiniać nikogo oprócz siebie. Przeszłość bywa piękna we wspomnieniach, ale prawda jest inna. To także ciernie i odłamki szkła. Co ciekawe, czasami sami sięgamy po te odłamki, dziwiąc się potem, czemu kaleczymy się przy tym boleśnie. Kobieta przeżyła więcej lat, niż jej jeszcze zostało, to pewne. Niektóre gdzieś jej umknęły, zwłaszcza te, w których zrezygnowała z pracy położnej. Były jałowe. Czasami wydawało jej się, że ten

ostatni czas minął w sposób niezauważalny i tylko niektóre chwile w jej życiu były znaczące, sprawiły, że śmiała się do łez. Po policzkach Stefanii popłynęły łzy. Przez kilka ubiegłych lat dość często płakała… Zastanawiała się, który moment zapoczątkował lawinę? Czy gdyby nie znajomość z Krzysztofem, jej życie potoczyłoby się inaczej? Może Liwia nie wyjechałaby na wieś? Nie poznała Filipa… Tak, na pewno byłoby inaczej. A więc sympozjum? A może to zaczęło się dużo wcześniej? Nie na sympozjum? Na pewno wcześniej… Tylko, że oboje (ona i Krzysztof Wojdar) starali się ignorować to, co się między nimi działo. A była to czysta chemia. Spojrzenia, podczas których sypały się iskry. Praca zbliża ludzi, szczególnie ta pod presją czasu. A na oddziale położniczym jest niezwykła, zwłaszcza wtedy, kiedy chodzi o życie matki i dziecka. Lekarze, inne położne rozumieją cię bardziej niż ktokolwiek z zewnątrz. Pod koniec trudnego dyżuru, pełnego strachu i konieczności szybkiego działania, niekiedy dopada człowieka „głupawka”. Śmiejesz się ze wszystkiego i, o zgrozo, z tego, z czego nigdy byś nie pomyślała, że śmiać się można. Czasami padasz na twarz ze zmęczenia, a mimo wszystko nie zrezygnowałabyś z tej pracy. Bywają ciężkie porody, stresujące chwile, kiedy nerwy masz napięte jak postronki. Wściekasz się i współpracownicy to rozumieją. Czasami milczysz, kiedy coś poszło nie tak, inni na oddziale też milczą i nikt nie pyta, dlaczego jesteś smutna. Nawet najbardziej kochający mąż nigdy tego nie zrozumie. A jego słowa pocieszenia: „Nic nie mogłaś zrobić” wściekle drażnią. Czasami płaczesz w kącie z inną położną. Czasami się wkurwiasz na system i na całą papierologię, która pochłania za dużo czasu. Bo zamiast wypełniać druki, wolałabyś iść do położnic, do noworodków i pomóc im w tych pierwszych wspólnych chwilach. Młode, wyczerpane porodem mamy tak często są zagubione. I tylko druga położna, inny lekarz zrozumie to, co czujesz. Jeśli oczywiście kochają to, co robią. A Stefania kochała swoją pracę. Odkąd skończyła czternaście lat, wiedziała, że chce zostać położną. Nawet nie pamięta, skąd się w niej zrodziło zainteresowanie położnictwem. Po prostu chciała i już. Ciężarne kobiety, płaczące noworodki, bieganina, nawał obowiązków – to wszystko powodowało, że czuła się spełniona i dumna. Wiedziała, że robi coś ważnego. Wzruszały ją łzy wdzięczności w oczach zmęczonej porodem kobiety, cud narodzin i moment, w którym trzymała w rękach malutkie dziecko. Lubiła szybko działać, kiedy następował krwotok z łożyska i musiała podjąć decyzję, co dalej. I podejmowała słuszne decyzje. Niekiedy asystowała przy cesarskim cięciu podczas porodu w domu, kiedy nie można było dłużej czekać na przyjazd karetki. Działała pod presją. Lubiła te skoki adrenaliny, motywowały ją. Pomagała nie tylko rodzącej, ale i jej rodzinie. Jeśli na sali pojawiała się pierworódka, wiedziała

że rodzina trzęsie się ze strachu jeszcze bardziej niż wtedy, kiedy kobieta rodzi kolejne dzieci. Niektórzy faceci byli bardziej zdenerwowani niż ich żony. Stefania wyszła z sali operacyjnej i natknęła się na młodego mężczyznę, który chodził w tę i z powrotem. – Wszystko w porządku? – zapytała łagodnym głosem. – Nie wiem. Nie wiem… Miałem coś zrobić. I z nerwów zapomniałem. – Może żona coś od pana chciała? – Nie, to nie to. – Kawy? – Nie. Wypiłem już pięć. – Hmm… – Wiem! Eureka! Muszę do toalety. – A! – Stefania zaśmiała się rozbawiona i skierowała się do sali, gdzie leżały świeżo upieczone mamy. – No, wreszcie raczyła pani do mnie przyjść. – Młoda mama nie kryła zniecierpliwienia. – Przepraszam panią, ale mamy dzisiaj ruch jak w ulu – próbowała rozładować napięcie Stefania. Uśmiechnęła się do kobiety, ale tej nie było do śmiechu. Stefania rozumiała, przez co te kobiety przechodziły. Była nie tylko położną, ale i matką. Poród, zmęczenie, cewniki, pierwsze karmienie, wszystko to było nowe, męczące. Jednak czasami chciała, by rodzące wykazały się odrobiną empatii w stosunku do pracy położnej. Kiedy w szpitalu było obłożenie, na jedną położną przypadało piętnaście, niekiedy dwadzieścia kobiet i ich dzieci. – A ja nie wiem jak nakarmić dziecko! Jak je przystawić do piersi! – W oczach kobiety pojawiły się łzy. Stefania niekiedy była bezsilna, innym razem ogarniała ją złość na służbę zdrowia. – No już, kochanieńka – przemówiła do młodej mamy czule. Wzięła na ręce płaczące dziecko i przyłożyła je do matczynej piersi. – Przytrzymaj mu wyżej główkę – poinstruowała. – Dobrze? – Tak. Teraz dobrze. – Stefania uśmiechnęła się. Stefania lubiła nocne dyżury. Doktor Wojdar też bywał często nocą w pracy. Niekiedy trafiała im się pacjentka w ciężkim stanie. Oboje wbrew temu, czego nie powinni robić, wiązali się z nią emocjonalnie. Siedzieli na krzesłach obok siebie i monitorowali parametry życiowe chorej. Z czasem Stefania zauważyła, że pomimo możliwości położenia się spać i przyjścia w razie jej telefonu, gdy stan pacjentki się pogorszy, lekarz zostawał z nią. Siedzieli na niewygodnych taboretach czasem całą noc. Czyżby brak zaufania? A może nie o zaufanie tu chodziło? Chcąc nie chcąc zaczynali ze sobą

rozmawiać, początkowo na tematy związane z medycyną. Szybko odkryli jednak, że oprócz tych tematów mają jeszcze dużo innych wspólnych, które chętnie poruszali. Kochali stare kino. A także produkcje węgierskie i czeskie. Rosyjskie też oglądali. Lubili czytać książki Kisielewskiego i słuchać Arethy Franklin. – A wie pani, że ona swoje pierwsze dziecko urodziła w wieku piętnastu lat? – Tak? Myślałam, że siedemnastu! – Gdy miała siedemnaście lat, na świat przyszedł jej drugi syn. – Dzieci… Pierwszy album nagrany w wieku czternastu lat… Taka młoda… – Wcale mnie to nie dziwi, z takim głosem. Myślę, że wielu artystom towarzyszy jakiś ból, melancholia, niespełnienie w życiu. – Bo oni jakby więcej odczuwają. Taka Aretha, która miała dwóch mężów, kilku kochanków. Samotna, niekiedy zależna od swoich partnerów, menadżerów, wyhaftowała swoim głosem, smutkiem i melancholią piękną historię jazzu. Własnymi uczuciami tkała piosenki. – I mężczyźni za nią szaleli. – Nie była wampem, seksbombą, a jednak oni chcieli być z nią, przy niej. – Myśli pan, że ich oczarowała? A może to jej sława i pieniądze były pociągające? – Nie. – Pokręcił głową. – To kwestia osobowości, skomplikowanej natury… Dlatego do niej lgnęli. Związki Arethy z mężczyznami były z reguły burzliwe, ale krótkie. Były fascynujące, lecz żaden z nich nigdy nie przekształcił się w dojrzałe uczucie. Szczerze mówiąc, Stefania z czasem zaczęła żyć nadzieją, że trafi na dyżur z doktorem Wojdarem. Starała się tak zamieniać godziny, by pracować właśnie z nim (grafik lekarzy zawsze był dostępny dla personelu). On też pod pretekstem sprawdzenia czegoś patrzył w grafik położnych, żeby dowiedzieć się, kiedy Stefania ma dyżur. Jakoś głupio mu było zapytać ją o to wprost. Kiedy razem pracowali, uśmiechali się do siebie, wymieniali spojrzenia. Chodzili razem na obchody. On z innymi lekarzami, a ona za nimi, z innymi położnymi. Czasem omawiali razem jakąś trudniejszą sytuację, która miała miejsce na sali porodowej. Niby każdy wykonywał swoje obowiązki, otaczał ich personel, studenci, pacjentki, ale oni widzieli tylko siebie. Bywało tak, że wszyscy razem zamawiali obiad w szpitalnej stołówce. I wtedy Stefania z Wojdarem siadali obok siebie. Niekiedy jedno ramię dotknęło drugie, udo musnęło drugie udo. Nocami pili razem kawę w dyżurce. Wojdar wiedział, jak Stefania wygląda bez makijażu, bo o czwartej nad ranem to w dupie masz, czy eyeliner ci spłynął. Widział ją też z rozczochranymi włosami, kiedy na chwilę przysnęła w fotelu. Podobało mu się to jej rozmemłanie. Pracownicy jednego szpitala znają siebie doskonale. Wiesz, do kogo nie dzwonić o szesnastej, bo na pewno ma drzemkę, a kto nienawidzi gołąbków.

Pozorne, banalne rzeczy, a sprawiają, że czujesz się swobodnie i nie musisz udawać. Teoretycznie jest tak w każdej robocie, ale praca w szpitalu to coś więcej… To wspólnie przepracowane noce, święta, weekendy. Personel niekiedy wspólnymi siłami walczy o życie dziecka lub matki – to nie jest kwestia dotrzymania terminu oddania projektu – to jest żyć albo nie żyć. Dlatego tak ważna jest współpraca, dobre relacje. Relacje, które z czasem wychodzą poza te służbowe. Wigilia i sylwester, które Wojdar i Stefania razem spędzili na oddziale, zbliżyły ich do siebie jeszcze bardziej. Człowiek w te dni czuje się samotny, musi zostawić rodzinę i iść do pracy. W takich sytuacjach nieświadomie szuka pocieszenia. Tuż przed północą do dyżurki weszła Alicja, druga położna, i Jasiek, młody anestezjolog. Wojdar i Stefania już tam na nich czekali. Alicja wyciągnęła z szafy bezalkoholowego szampana. Doktor spojrzał na zegarek. – Za trzy minuty północ. – Za dwie. – Za minutę. – Dziesięć, dziewięć, osiem, siedem, sześć, pięć, cztery, trzy, dwa, jeden. Równo o północy wystrzelił korek szampana. Jasiek rozlał go do plastikowych kubeczków. Stefania złożyła życzenia Ali i Jaśkowi. Kiedy stanęła naprzeciwko Krzysztofa, poczuła skrępowanie. – Szczęśliwego Nowego Roku. – Uśmiechnęła się do niego. – Oby był szczęśliwy. – Kobieta poczuła delikatne muśnięcie jego warg na policzku. Płonęła. Był pierwszy dzień nowego roku. Rano na porodówkę wszedł świeżo upieczony tatuś. W torbie coś dźwigał. Stefania przystanęła obok, bo była ciekawa, co tam niesie. Może jakiś prezent dla maleństwa i młodej mamy? – zastanawiała się. – Co tam masz? – zapytała męża kobieta, kiedy stanął przy jej łóżku. – Ciuchy na wyjście. Powiedziałaś, żebym przywiózł to, co nosiłaś przed porodem. – No dobrze, dobrze. – Gestem ręki ponagliła męża, by odsunął zamek w torbie. Świeżo upieczony tatuś odsunął zamek i wyjął z niej długą, czarną, balową suknię. – A to co? – Żona nie kryła zdziwienia. – Na bal nas zabierasz? – No przecież… W tej sukience byłaś, kiedy zaczęły się bóle. – Byłam, ale ją zdjęłam. – Powiedziałaś dokładnie: „Przywieź to, co miałam na sobie przed

porodem”. Stefania zaśmiała się w duchu i wyszła na korytarz. – Przepraszam? – Młoda mama z łóżka, które stało koło drzwi, poprosiła Stefanię do siebie. – Tak? – Czy nikt nie dokarmiał mojego dziecka? – Nie. Jest pani cały czas z dzieckiem i to pani je karmiła ostatni raz. – Tak, wiem, ale czy nikt go nie dokarmiał? – Kiedy? – Nie wiem? Jak odwróciłam głowę… Stefania popatrzyła na młodą, przejętą mamę, uśmiechnęła się do niej i odparła: – Proszę pani, nikt się nie zakradł do pani łóżka i nie włożył pani dziecku butli do buzi, kiedy pani była odwrócona plecami. Zapewniam panią. – Ach, to dobrze… – To dobrze… – Stefania wyszła z sali z uśmiechem na twarzy. Ona rozumiała to, co się dzieje z matkami i z ich mężami w chwili tak wielkiego stresu, jakim był poród. Sama, kiedy rodziła Liwię, była tak spanikowana, że nie pamiętała nic, czego uczyła się w szkole rodzenia. Opowiedziała o wszystkim doktorowi Wojdarowi, kiedy pili kawę w dyżurce. Oboje się roześmieli. – To co, może urządzimy tutaj dzisiaj bal? – zaproponował Krzysztof. – W sumie… Dlaczego nie? Wojdar podszedł do radia. Włączył odbiornik. Z głośników popłynęła skoczna muzyka. Doktor odstawił kubek na stolik i zaczął podrygiwać w takt muzyki. Stefania roześmiała się i też zaczęła pląsać. W końcu jest pierwszy dzień nowego roku… Mimo notorycznego zmęczenia w pracy Stefania czuła się szczęśliwa. To była jej pasja, oddawała tu całą swoją energię. A w domu był czas na regenerowanie sił. Tylko co z Pawłem i Liwią? Co ta praca zrobiła z ich rodziną? Rodziną z pozoru idealną, którą od środka zżerał jednak robak. Czasami czuła się jak na Titanicu. Orkiestra grała, a statek tonął. Było majowe popołudnie. Doktor Wojdar zadzwonił do szpitala. Odebrała Stefania. Krzysztof przebywał wtedy na zwolnieniu. Angina. Poprosił ją, aby zamówiła kuriera i przesłała mu niebieski segregator z dokumentacją pacjentek. – Panie doktorze… – Zaśmiała się Stefania. – Powinien pan odpoczywać, a nie pracować. I on się roześmiał. Kiedy dyktował adres, Stefania uśmiechnęła się do słuchawki i powiedziała:

– Mieszkam kilka przecznic dalej. – Cóż za zbieg okoliczności. Ona powiedziałaby, że raczej przeznaczenie, ale ugryzła się w język. – Za godzinę kończę dyżur. Przywiozę panu segregator. Sama zdziwiła się, że to zaproponowała. Półtorej godziny później Stefania zadzwoniła do drzwi doktora Wojdara. – To co? Kawa? – zaproponował doktor. – Nie chcę przeszkadzać. – Wypiję z panią moje ziółka. Proszę wejść. Ciężka noc? – Masakra. Uśmiechnął się do niej promiennie. – W takim razie kawa wskazana. Stefania weszła do salonu. Przycupnęła nieśmiało na brązowym fotelu. Wojdar zniknął w kuchni, a ona rozejrzała się dookoła. Salon urządzony był tak, jak sobie wyobrażała. Kanapa skórzana, okryta włochatą popielatą narzutą. Poduszki ułożone równiutko, po kilka z każdej strony. Na ścianach zdjęcia i obrazy. Po prawej stronie wielki regał z książkami, głównie o tematyce medycznej. Na środku salonu drewniany, mahoniowy stolik, a na blacie wazon z kwiatami. Po kilku chwilach doktor wszedł do pokoju. Na stoliku postawił tacę, na której stały dwie filiżanki i talerzyk z ciastkami. – Jak się pan czuje? – Zdecydowanie lepiej, ale jeszcze kilka dni temu nie mogłem wydobyć z siebie głosu. – Mleko i dwie łyżeczki cukru? – zapytał. – Skąd pan wie? – Widziałem, jaką robi sobie pani kawę, kiedy ma pani dyżur. – Jest pan dobrym obserwatorem. – A wie pani, że nie. Szczegóły ulatują mi z pamięci. Tylko niektóre rzeczy są tam… – Dotknął swojej głowy. – Te ważniejsze. Nalał do kawy mleka i nasypał cukru. Stefania ujęła w dłonie filiżankę. Nie bardzo wiedziała, co miałaby mu odpowiedzieć. Ich spojrzenia się spotkały i Stefania niemal była pewna, że serce Krzysztofa też zabiło dużo szybciej, podobnie jak jej. Rozmawiali ponad godzinę na błahe tematy, Stefania wypiła dwie filiżanki kawy. Dopiero gdy po dłuższym czasie wstała z fotela, poczuła, że przez cały ten czas jej ciało było spięte. – Panie doktorze, niech szybko wraca pan do zdrowia. – Podała mu rękę na pożegnanie. – Dziękuję. Wyszła. Była tak roztrzęsiona, jakby przed chwilą zdawała najtrudniejszy

egzamin. Co się z nią działo? Trzy miesiące później Stefania i doktor Wojdar zostali zaproszeni do Sopotu na konferencję szkoleniową, której tematem przewodnim była ginekologia i położnictwo. – Tegoroczna konferencja jest już trzynastą. Porozmawiamy o najczęstszych problemach, na które możemy trafić podczas procesu diagnostycznego i leczenia naszych pacjentek – rozpoczął przemowę starszy, siwy profesor. – Wykładowcy w swoich prezentacjach na podstawie danych naukowych, ale i własnego bogatego doświadczenia udzielą cennych wskazówek, jak rozwiązywać dylematy kliniczne i unikać niepotrzebnych błędów. Stefania kątem oka spojrzała na Wojdara, on w tym czasie też na nią zerknął i uśmiechnął się do niej. Był przystojny. Pomimo tego, że nie miał już dwudziestu lat, w jego ruchach, spojrzeniu gromadziły się jeszcze całe pokłady młodości, energii i wigoru. Prawdą było, że dojrzali faceci zyskują na atrakcyjności. Podczas dyżurów zawsze był opanowany i spokojny. To ten spokój, we wszystkim co robił, fascynował ją. Kiedy notował w zeszycie, marszczył lekko brwi. Jego zaabsorbowanie sprawiło, że wydał jej się czarujący. Zerknęła na notatki, ale pisał jak kura pazurem i nie mogła rozszyfrować liter. Typowy lekarz… – Uśmiechnęła się pod nosem. Jego dłonie o długich palcach ściskały pióro. Podobało jej się również to, że pisał piórem, a nie długopisem. Wykład był naprawdę ciekawy, ale kobieta nie mogła się na nim skupić, tym bardziej że obok niej siedział Krzysztof. W myślach przeszli już ze sobą na „ty”. Spojrzała w okno, niebo było zachmurzone. – Przepraszam panią. – Doktor Wojdar nachylił się do niej i szepnął. – Nie miałaby pani ochoty się stąd urwać? Uniosła do góry brwi. – Źle spałem, potrzebuję dawki kofeiny, bo inaczej tutaj zasnę – kontynuował. Stefania uśmiechnęła się do niego i szepnęła: – Kawa zawsze i o każdej porze. Skierowali się po cichu w stronę wyjścia. Znaleźli niewielką kawiarenkę nad samym morzem, weszli do środka. Knajpka była przytulna, wypełniona zapachem kawy i chilloutowymi dźwiękami. Na stolikach paliły się lampiony, a na ścianach wisiały reprodukcje obrazów. Wojdar podszedł do baru, a Stefania wpatrywała się w jedno z dzieł malarskich. Według niej było dziwne, przedstawiało kobietę wyglądającą przez okno. – Podoba się pani? – Za plecami usłyszała głos doktora. Wojdar stał za nią. W rękach trzymał tacę.

– Niespecjalnie. – To Picasso. To znaczy kopia, nie oryginał. – Domyśliłam się. – Pokiwała głową. – Oryginały sprzedają za kilkadziesiąt milionów funtów. – Nie znam się na sztuce, ale jakoś jego obrazy mnie nie przekonują. – Mnie też nie. Uśmiechnęli się do siebie. – Gdzie siadamy? – Może na zewnątrz? Powdychamy trochę jodu. Skinął głową i przepuścił ją przodem. Usiedli przy stoliku zwróconym w stronę morza. Wiatr wiał, podnosząc tumany piasku. Wysoko na niebie przez chmury przebijało się słońce. Mewy skrzeczały. Było wprawdzie wietrznie, ale dość ciepło. Stefania i Krzysztof siedzieli naprzeciwko siebie i popijali mocną kawę. – Czyli zna się pan na sztuce? – zwróciła się do Wojdara Stefania. – Niespecjalnie. Czytałem jednak coś nie coś o Picassie. Tylko że bardziej od obrazów interesuje mnie jego życie prywatne, a konkretnie muzy. Najlepsze ceny osiągają obrazy, które przedstawiają jego młodziutką kochankę. On był grubo po czterdziestce, a ona miała zaledwie siedemnaście lat, kiedy się poznali. Picasso zauważył ją pod Galerią Lafayette. Była zima, padał śnieg, dziewczyna stała otulona płaszczem, miała zaróżowione policzki i piękny uśmiech, któremu sam mistrz nie mógł się oprzeć. Pablo ponoć podszedł do niej i powiedział ponoć: „Nazywam się Picasso. Razem dokonamy wielkich rzeczy”. – I dokonał. – Miał farta. – A może talent? – Polemizowałbym. Zaczęli się śmiać. – A ona? Kochanka samego mistrza! – Chyba nie miała łatwego życia. – Chyba w ogóle kochanki nie mają łatwego życia. – Hmm. Chyba tak. Spotykali się w tajemnicy przez wiele lat, trwali w tym romansie. Nieustannie ze sobą zrywali, a po jakimś czasie znowu do siebie wracali. Ponoć nie mogli bez siebie żyć. – Ze sobą widocznie też nie, skoro tak często się rozchodzili. – Romanse w ogóle są z natury trudne. – To po co to wszystko? Wzruszył ramionami. – W pożądaniu i namiętności tkwi niewyobrażalna siła. Maria-Thérèse zamieszkała nawet w domu naprzeciw kamienicy swojego kochanka. Urodziła mu

córkę, Mayę. Rok później Marie-Thérèse – ta, która była przyczyną zdrady – także została zdradzona. Picasso poznał Dorę Maar i oczywiście zakochał się w niej do szaleństwa. Ani żonom, ani kochankom nie dawał jednego: wiernej miłości. – Wierna miłość, a naprzeciw pożądanie i chwile szaleństwa. – Stefania uśmiechnęła się do Wojdara. – I one, muzy, na jego obrazach. Przez chwilę były z nim. I zapewne przeżyły bardzo intensywnie ten czas. – Uważa pani, że lepiej kochać krótko, ale burzliwie? – Nie wiem. Czasami mi się wydaje, że tak, innym razem, iż ważniejszy jest spokój i harmonia. Między nimi zapadła cisza. Pili kawę, patrzyli na sinoniebieskie morze.
 – Cieszę się, że się urwaliśmy – odezwał się doktor Wojdar. – Też się cieszę. Nie żeby wykład był nudny… – Nie, skądże znowu. Oboje się roześmieli. – Może przejdziemy na „ty”? – zaproponował. – Będzie mi bardzo miło. Stefania. – Kobieta uniosła do góry filiżankę. – Krzysztof. Znów zapadło milczenie. – Masz dzieci? – zapytał po chwili Krzysztof. – Tak, córkę. Ma dziewięć lat. A ty? – Dwóch synów. Jeden dwadzieścia dwa lata, drugi dziewiętnaście. – To ile ty masz lat? – Stefania zmrużyła oczy. – Nie jestem taki stary, po prostu wcześnie zacząłem. – A ja późno. Urodziłam Liwię, kiedy miałam trzydzieści dwa lata. – Wojtek pojawił się, gdy ja byłem na pierwszym roku studiów. – I daliście radę? – Chyba nie mieliśmy wyjścia. Teraz za to mam spokój… – Druga młodość. – Tak jakby. Chociaż tu już mnie coś pobolewa i tam… – Złapał się pod bok. – O, ciekawe, ja też tak mam. Oboje się śmiali. Rozmawiali jeszcze chwilę o dzieciach, pogodzie, wakacjach z rodziną. Wojdar opowiadał o swoim dzieciństwie, o tym, jak z trzema braćmi nieźle psocili, a mama musiała się za nich wstydzić, o ciężkiej próbie, jaką były dla niego studia medyczne, o wczesnym rodzicielstwie. Krzysztof mówił i uważnie przyglądał się Stefanii. Była już dojrzałą kobietą, a mimo to w jej ruchach, sposobie bycia, szerokim uśmiechu wciąż tkwiła energia i witalność charakterystyczna dla młodych dziewczyn. Jej ciemne blond włosy sięgały łopatek. Oczy miały ładny kolor, niebiesko-zielony. Wokół oczu zbierały się już kurze łapki, a mimo to do twarzy jej było z tymi pierwszymi zmarszczkami. Wypili kawę.

– Masz ochotę na kolejną? – zapytał Wojdar. – A może przeszlibyśmy się brzegiem morza? – zaproponowała nieśmiało Stefania. – Z przyjemnością. Wojdar zapłacił rachunek, po czym ramię w ramię ruszyli przez wydmę w stronę ubitego piasku. – Dziwnie wyglądamy. – Ty w garniturze, ja w garsonce. – Dobrze, że nie włożyłaś szpilek. – Wolę baleriny od szpilek – powiedziała z uśmiechem. – Czyli mówisz, że jesteś praktyczna? – Chyba tak. – Zawsze tak było? Skinęła głową. – Nie powiesz mi, że nie masz ani jednej pary szpilek. – Mam całe dwie pary. Jedną nawet wzięłam za sobą. – Czyli musimy wybrać się na kolację. – Na kolację? – Stefania poczuła, że ogarnia ją lekka panika. – Żebyś miała gdzie założyć te szpilki. Zaczęli się śmiać. Powietrze było rześkie i świeże, na niebie kłębiło się coraz więcej chmur. – Kiedy miałem osiemnaście lat, przyjechałem z moją ówczesną dziewczyną nad morze. – Z twoją obecną żoną? – Nie… Z inną. – Założę się, że nie pamiętasz nawet jej imienia. – Jakoś nie. – Uśmiechnął się lekko. Spojrzał na nią, a Stefania poczuła się tak, jakby Wojdar zajrzał do jej wnętrza. Patrzyli na nią różni mężczyźni, nawet jej mąż przecież na nią spoglądał. Ale nie z taką natarczywością, z takim błyskiem w oczach, tak jakby chciał ją prześwietlić. Pod wpływem tego spojrzenia delikatnie poprawiła włosy. – I co z nią? – Uciekła ode mnie. – Dlaczego? – Właściwie to sam nie wiem, albo jestem taki straszny, albo z nią było coś nie tak. Obraziła się, kiedy uszczypnąłem ją w bok i powiedziałem, że kochanego ciałka nigdy nie za wiele. – Nie wiesz, że takich rzeczy nie mówi się kobiecie? – Teraz już wiem. Ale nie sądziłem, że spakuje plecak i wróci pierwszym pociągiem do domu. Zbierałem na ten wyjazd kilka miesięcy, a ona mnie

wystawiła. – W sumie to też bym focha strzeliła. – Stefania uśmiechnęła się do Wojdara. – Nie, ty taka nie jesteś. – Nie znasz mnie. – Zawsze możemy się lepiej poznać. Stefania odwróciła głowę w stronę coraz bardziej wzburzonego morza. – Przepraszam, nie miałem złych intencji. – Nie przepraszaj. Wiem, że nie. – Zatrzymajmy się na chwilę – zaproponował Krzysztof. Kilka metrów dalej stała ławka, na której przysiedli. Stefania odchyliła głowę do tyłu i zmrużyła powieki. – Wiesz, dlaczego ludzie przyjeżdżają nad morze? – zagadnął Krzysztof. – Żeby powdychać jodu, przejść się po plaży? – Niektórzy pewnie tak. Inni po to, by na chwilę zapomnieć o otaczającym ich życiu… Stefania otworzyła oczy i dotknęła obrączki. – Może masz rację. – Tak jest. Przez chwilę obserwowali fale rozbijające się o falochron. – Jestem głodny jak wilk – stwierdził Krzysztof. – Ja też. – Na co masz ochotę? – Na zapiekankę. – A wiesz, że pomyślałem o tym samym. O zapiekance i frytkach. – Koniecznie z takiej przydrożnej budy. Znaleźli bar z zapiekankami, za rogiem. Wojdar zamówił zapiekanki z podwójną ilością sera i pieczarek, posypane karmelizowaną cebulką. Stefania wzięła kilka serwetek. Usiedli na trawie w pobliskim parku i jedli z apetytem. – Mhmm. – Mhmm. – To jest to. – Tylko to. Wybuchnęli śmiechem. Skończyli niemal w tym samym momencie. Stefania zauważyła, że Wojdar ma ketchup w kąciku ust. Wyciągnęła w jego kierunku dłoń i wytarła tę kroplę. – Dziękuję. – Spojrzał jej w oczy. Stefania poczuła, jak się rumieni. Odwróciła głowę. Nie wiedzieć czemu pomyślała o mężu. Dwaj mężczyźni, tak różni od siebie. Paweł, oaza spokoju, i Krzysztof, przy którym odczuwała tak wielką beztroskę. Z nim i przy nim miała

ochotę nieustannie się śmiać. Zachmurzyło się jeszcze bardziej. – Chyba będzie padać. – Tak, chyba tak. Szybkim krokiem ruszyli w stronę hotelu. Kilka metrów dzieliło ich od niego, kiedy lunęło jak z cebra. Dotarli do swoich pokojów przemoczeni i zziębnięci. Stefania powiesiła mokre ubranie na poręczy łóżka i weszła do łazienki. Odkręciła kran z gorącą wodą i szybko stanęła pod prysznicem. Minęło dobrych kilka minut, zanim jej ciało zaczęło się rozgrzewać. Kiedy wyszła z łazienki, od razu wsunęła się pod kołdrę. Była zmęczona, ale nie mogła zasnąć. Nie potrafiła przestać myśleć o Wojdarze, wspólnej kawie i spacerze. Bez końca odtwarzała ich rozmowę. Wspominała spojrzenia, którymi ją obdarzał. Podobał jej się, to było pewne. Szczupły, dość wysoki, o piwnych oczach. Skronie przyprószone siwizną, ale to dodawało mu tylko męskości. Na śniadanie zeszła o siódmej trzydzieści. Krzysztof siedział przy stoliku i czytał gazetę. – Mogę? – zapytała, wskazując krzesło obok niego. – To miejsce było właśnie zarezerwowane dla ciebie. Stefania uśmiechnęła się do mężczyzny, lekko speszona. On natomiast wstał i odsunął dla niej krzesło. – Dzisiaj serwują jajecznicę, twarożek z rzodkiewką albo zupę mleczną. – Skuszę się na twarożek, a ty? – Nie jadam śniadań. – Naprawdę? – Rano zwykle nie jestem głodny. – Aż trudno uwierzyć, ja gotowa jestem zjeść konia z kopytami. Stefania nałożyła na talerz twarożek i kilka plasterków wędliny. – Ja zadowalam się kawą. – Niezdrowo. – Bardzo. Znów się do siebie uśmiechnęli. Stefania jadła, a Krzysztof ją obserwował. Nie należała do szczupłych kobiet, ale też nie była tęga. Miała ładne, kobiece kształty, duże piersi, które falowały pod jej bluzką, kiedy wzdychała i… najpiękniejszy uśmiech, którym go często obdarzała. – Nałożę sobie jeszcze. – Stefania była naprawdę głodna, a twarożek kusił smakiem. – Jedz, nie żałuj sobie. – Jestem w takim wieku, że nie mam sobie czego żałować.

– Już nie przesadzaj z tym wiekiem. – Czterdziestka na karku. – Wtedy dopiero zaczyna się życie. – Sam wspominałeś, że w kościach cię niekiedy łamie. – Tylko że ja mam czterdzieści cztery lata. A w tym wieku, jak sama wiesz, każdy rok robi dużą różnicę. Roześmiali się. – Jesteś niesamowita. – Ja? – Stefania dawno nie słyszała z ust mężczyzny takiego komplementu. – Tak, ty. Co cię tak dziwi? – Ja matka, żona… – Kobieta. – Kobieta… – powtórzyła za nim. Stefania uświadomiła sobie, że od dwóch dni nie jest sobą. Więcej się śmiała, była bardziej odprężona. Żyła jakby we śnie. – O której zaczynają się wykłady? – zapytała. – Za godzinę. Więc może spacer brzegiem morza? Skinęła głową. Spacerowali, rozmawiali, śmiali się. I spóźnili na wykład pół godziny. – Jak tak dalej pójdzie, to nas stąd wyrzucą – szepnęła do Wojdara, kiedy siedzieli już w auli. Stefania starała się skupić na słowach wykładowcy, jednak czuła na sobie wzrok Krzysztofa. Odwróciła się w jego stronę. Uśmiechnął się do niej. A ona się speszyła. Przyglądał jej się z intensywnością, która wprawia człowieka w zakłopotanie. Tego wieczoru umówili się na kolację w restauracji hotelowej. Padał deszcz, więc postanowili, że zostaną w hotelu. Dwie godziny przed spotkaniem Stefania nalała do wanny wody i leżała kilka minut w ciepłej kąpieli bez ruchu. Kiedy zniknęły ostatnie bąbelki piany, namydliła się, po czym wypłukała i wyszła z wanny. Wytarła ciało puchatym ręcznikiem. Stanęła przed lustrem i spojrzała na siebie krytycznym wzrokiem. Piersi straciły swoją jędrność, na brzuchu miała kilka rozstępów. Ale nogi wciąż miała niezłe. Uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze, a następnie wtarła w ciało balsam. Owinięta szlafrokiem wyszła z łazienki. Otworzyła walizkę. Nie przywiozła ze sobą zbyt wielu rzeczy, ale przezornie zapakowała błękitną sukienkę, która nadawała się na wieczorne wyjście. Najpierw włożyła bieliznę, potem halkę wyszczuplającą i sukienkę. Przyszła kolej na makijaż. Rzadko się malowała, ale dzisiaj chciała pięknie wyglądać i uchodzić w oczach Krzysztofa za atrakcyjną kobietę. Nałożyła podkład. Perłowy cień na powieki. Rzęsy pociągnęła maskarą. Usta pomalowała szminką w kolorze burgundu. Gdy już była gotowa, przeczesała włosy, a na szyję założyła srebrny

wisiorek w kształcie czterolistnej koniczynki. Wyszła z pokoju zadowolona z końcowego efektu. Wojdar czekał na nią przy windzie. – Wyglądasz pięknie – skomplementował ją. – Dziękuję. – Stefania poczuła, jak się czerwieni. Przypatrywali się sobie. Krzysztof również wyglądał przystojnie w stalowej koszuli i spranych dżinsach. – To co, idziemy? – wskazał ręką w kierunku sali. – Jasne. On wybrał stek z warzywami, ona zapiekankę z kurczakiem i sałatką. – Wino oczywiście też zamawiamy? – zapytał. – Oczywiście. – Uśmiechnęła się do niego z kokieterią. Po kilku chwilach stanęła przed nimi butelka chardonnay. Stefania upiła łyk trunku, zadowolona z jego aromatu i smaku trunku. Migotliwy odblask płomieni świec sprawił, że cienie tańczyły wokół nich. Oboje byli lekko speszeni. – Córka już za mną tęskni – odezwała się Stefania. – Dzwoniła do mnie. – Też chciałbym, żeby moi synowie za mną tęsknili. Są w takim wieku, że jestem dla nich stetryczałym piernikiem. – Nie jesteś. – Brakowałoby mi tego, żebyś jeszcze ty tak sądziła. Wymienili spojrzenia. – Na pewno cieszysz się, że pojutrze wyjeżdżamy? – Tak i nie. – Tak i nie? – Uniósł do góry jedną brew. – Tak, bo zobaczysz się z córką i mężem, a nie, bo…? – Bo będziemy musieli się rozstać. – Jej słowa zabrzmiały jakoś rozpaczliwie. – Dalej będziemy ze sobą pracować. – Tak, ale… Nie, zresztą już nic. – Machnęła ręką i sięgnęła po kieliszek. – Ja też nie chciałbym, by to, co tutaj jest między nami… – Zamilkł, bo pojawił się kelner z półmiskami. – Oboje mamy rodziny – skwitowała Stefania i sięgnęła po widelec. Jedli w milczeniu. – Po powrocie spotkamy się na kawie – stwierdził z nadzieją w głosie. Stefania poczuła, jak krew gwałtowanie napływa jej do twarzy. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Co jest złego w tym, że dwoje ludzi spotyka się na kawie? Parsknęła nerwowym śmiechem. – Jeśli atmosfera wokół tych dwojga jest tak ciężka, że można by ją nożem ciąć, to myślę, że nie jest to najlepszy pomysł.

– Może i masz rację. Dobry ten stek. A jak twoja zapiekanka? Stefania spojrzała na swoje danie rozgrzebane widelcem. Zmusiła się, aby wziąć kawałek zapiekanki do buzi. – Mhm – mruknęła. Unikała wzroku Krzysztofa. Wpatrzona w swój talerz nadziewała na widelec kolejne kawałki zapiekanki. Mężczyzna widział, że jest zakłopotana. Nim też targały emocje. W pewnej chwili nie mógł już dłużej się powstrzymać, położył dłoń na jej dłoni. – Przepraszam, jeśli wprawiłem cię w zakłopotanie. Wiesz, ja dawno się tak nie czułem… Jestem człowiekiem twardo stąpającym po ziemi, a czuję się, jakbym szybował w obłokach. Ciepło płynące z jego dłoni sprawiło, że Stefania poczuła przeszywające ciarki, które przebiegły po całym jej ciele. – Ja też dawno się tak nie czułam. Jak na haju. Te dni są takie odrealnione. I najgorsze jest to, że wcale nie chcę powrotu do rzeczywistości. – Czy czujesz to… – Krzysztof… Ja… – Nic nie mów. Lepiej nic nie mów. – Ale ja chcę powiedzieć. Zdjął rękę z jej dłoni i potarł skroń. – Jesteś wspaniałym mężczyzną. Dowcipnym, zabawnym. I myślę, że mogłoby nam się udać, gdybyśmy byli wolni. – Ja nie proszę cię o to, byś porzucała rodzinę. Sam też mam rodzinę. – Więc czego ode mnie oczekujesz? – Nie wiem… – Takie spotkania na kawę nie wchodzą w rachubę, bo w końcu się w sobie zakochamy. – Tak, masz rację. Tylko że ludzie czasami się rozstają, by związać się z kimś innym. – Krzysztof… – Tak, przepraszam – zreflektował się. – Ta rozmowa jest niepotrzebna. Wojdar wpatrywał się w Stefanię wzrokiem pełnym pożądania. A nic nie jest tak zgubne, jak pożądanie. Przez długą chwilę żadne z nich nie wiedziało, jak się zachować, co zrobić. Potem to ona położyła dłoń na jego dłoni i palcem zaczęła wodzić po jego ręce. Krzysztof zamknął oczy. Sprawiło mu to ogromną przyjemność. Kiedy podniósł powieki, zobaczył wpatrzone w niego oczy Stefanii. W jej twarzy wyczytał te wszystkie emocje, które sam odczuwał: nadzieję, obawę, zakochanie, zaprzeczenie, tęsknotę, dystans. Zamówili kolejną butelkę wina. Stefania wiedziała, że kiedy świat traci

kontury, nie powinna więcej pić, a jednak nie chciała przestać. Chciała, by jej świat wirował, tracił ostrość. Chciała czuć się tak, jak właśnie w tym momencie. Była kobietą na tyle dojrzałą, że wiedziała, co może z tego wyniknąć, a jednak nie miała ochoty tego wieczoru wyznaczać sobie granic. Nie rozumiała ludzi, którzy chodzili ze sobą do łóżka, wcale się nie znając. Których nic nie łączyło. Jej jedynym i pierwszym mężczyzną był Paweł, jej mąż. Oczywiście wiele razy zastanawiała się, jakby to było z innym, ale to były tylko krótkie przebłyski, za które sama się karciła. Z głośników wydobyły się pierwsze dźwięki piosenki. To była Edyta Bartosiewicz ze swoim Ostatnim: Zatańcz ze mną jeszcze raz

Otul twarzą moją twarz Co z nami będzie? – Za oknem świt

Tak nam dobrze mogło być.

Gdy ciebie zabraknie i ziemia rozstąpi się

W nicości trwam

Gdy kiedyś odejdziesz

Nas już nie będzie i siebie nie znajdziesz też[1].

Krzysztof wyciągnął dłoń w kierunku Stefanii. Kobieta wstała. Otworzył

ramiona, a ona wtuliła się w niego. Kołysali się w takt muzyki. Ciało przy ciele. Oddech przy oddechu. I to jego spojrzenie… Jej serce zaczęło gwałtownie bić. Cholera! – zaklęła w duchu. Że też nie może się opanować. Należał do mężczyzn, którzy rozpalają kobietę jednym spojrzeniem. Zrobiło jej się gorąco od tego przeciągłego wejrzenia. Ona też mu się podoba, wiedziała o tym, choć trudno jej było w to uwierzyć. – Co z nami będzie? – szepnął Krzysztof do jej ucha. – Nic nie mów, tylko ze mną tańcz… Zatańcz ze mną… Trzymaj w ramionach. – Trzymam. – Jego oczy spoglądały na nią z czułością. – „Czy słyszysz, jak tam daleko muzyka gra? Zatańcz ze mną, jeszcze raz”. Ani na chwilę się od siebie nie odsunęli. Krzysztof przesuwał dłonią po plecach Stefanii, a ona topniała pod wpływem tego dotyku. I nagle jego usta znalazły się na wprost jej ust. Stefania delikatnie rozchyliła wargi. On się nachylił, a ona poczuła smak jego języka. A potem… Potem całowali się jak wariaci, tak jakby ta chwila była ich ostatnią, jakby miała zaraz się skończyć. Byli tylko oni, a świat wokół gdzieś zniknął, rozmazał się we mgle. I wtedy zdarzenia potoczyły się w błyskawicznym tempie. Złapali się za ręce i po schodach pobiegli na górę. Już na korytarzu zaczęli się rozbierać. On nie mógł znaleźć klucza, a suwak od jej sukienki był już rozsunięty do połowy pleców. W końcu udało im się wejść do pokoju. On zdjął z niej sukienkę, a ona się śmiała. Poczuła przeszywające dreszcze, kiedy jego dłoń gładziła jej nagie ciało. Była gotowa już tam, na dole, kiedy tańczyli ciasno objęci. A teraz chciała tylko spełnienia… Krzysztof obudził się tuż po siódmej. Stefanii już nie było w jego łóżku. Poczuł zawód. Wydawało mu się, że kobieta w nocy płakała. A może to tylko mu się śniło? Wczorajszy wieczór i noc były takie odrealnione, że już sam nie wiedział, co mu się wydawało, a co było prawdą. Wstał, wypił duszkiem pół butelki wody, po czym wziął prysznic. Ogolił się, ubrał i zszedł na śniadanie. Nie zastał jej w restauracji. Poczuł dziwne ukłucie w sercu. Pospiesznie wypił kawę i udał się na wykład. Tam też jej nie było. Pomyślał, że jest na plaży. Wyszedł z auli i szybkim krokiem poszedł w tym kierunku. Zobaczył Stefanię po kilkunastu minutach marszu. Siedziała na piasku, zapatrzona w bezmiar wód. – Cześć – odezwał się. Kobieta otuliła się ciaśniej swetrem. – Cześć. – Stefania nawet na niego nie spojrzała. – Wyszłaś z mojego pokoju tak szybko. – Nie chciałam stawiać cię w niezręcznej sytuacji. Krzysztof pokręcił gwałtownie głową. – To nie byłaby niezręczna sytuacja.

Usłyszał urywany oddech kobiety i jak głośno przełyka ślinę. Wiedział, że próbuje się nie rozpłakać. – Ej. Co się stało? – Jak to co? – Spojrzała na niego zamglonymi oczami. – To wszystko… – Zatoczyła koło ręką. – Ja i ty… Wylądowaliśmy w łóżku! – Żałujesz? – Nie. I właśnie to jest najgorsze, że ja wcale a wcale niczego nie żałuję. – Ja też nie. – Ale oboje mamy rodziny. – Wiem… Smutne to. – Nie możemy tego ciągnąć. Krzysztof poczuł się tak, jakby ktoś wbił mu nóż w serce. Zabolało. – Skoro nie chcesz, nie będziemy… Kobieta się nie odzywała. Wzięła w dłoń garść piasku i zaczęła ją przesypywać z ręki do ręki. – Nie chcę, byś była smutna. – A ja nie chcę, by nasz czas tutaj dobiegł końca. Wzruszył ramionami. Oboje wiedzieli, że wcześniej czy później każde z nich będzie musiało wrócić do swojego życia. Krzysztof przytulił Stefanię. A jej było dobrze w jego silnych ramionach. Poczuła mocny zapach wody kolońskiej. – Może… – Nie, nic nie mów… – Przytknęła palec do jego ust. Oboje wiedzieli, że słowa są niepotrzebne. W pociągu milczeli. Kobieta zamknęła oczy i oparła głowę o szybę. Wojdar próbował czytać gazetę, ale nie mógł się skoncentrować. Wszystko to zostanie w nich na zawsze. Przeżycia, zapachy, czułość wciąż były na dłoniach, ustach Stefanii. Jego myśli też się nią wypełniły. A jednak w ich domach czekał na nich ktoś inny. Ktoś, kto im kiedyś zaufał, komu oni złożyli przysięgę.

[1] Fragment piosenki Edyty Bartosiewicz pt. Ostatni.

ROZDZIAŁ 2

Najczęstszy ludzki błąd – nie przewidzieć burzy w piękny czas. Niccolo Machiavelli

Przez kolejne dni Stefania unikała Krzysztofa. Zamieniła się dyżurami z inną położną, byle tylko go nie spotkać. Jedyne, o czym marzyła, to powrót to tego, co było przed wyjazdem. Do normalności. Jednak serce jakoś tak gwałtowniej biło, a myśli krążyły wokół przystojnego lekarza. Nie miała bliskiej przyjaciółki, której mogłaby się zwierzyć, więc sama musiała się uporać ze swoimi poplątanymi myślami. Tydzień później było jej tak źle, że wypiła kilka drinków. Whisky z colą, którą znalazła w barku, potem jakiś likier. Nic nie pomagało na złamane serce. Za to następnego ranka obudził ją potężny kac. Na szczęście mąż pojechał z córką na lekcje baletu, więc mogła spokojnie poleżeć. Leżała przez kilkanaście minut, a potem zwlokła się z łóżka i wzięła chłodny prysznic. Zimna woda ściekała po jej nagim ciele, a ona była rozdarta pomiędzy pięknymi wspomnieniami a poczuciem winy. Namydliła się, opłukała i wyszła spod prysznica. Owinięta ciasno w szlafrok

poszła do kuchni, gdzie zaparzyła sobie gorzkiej herbaty. Uśmiechnęła się do siebie. Nie wiedziała, że nadal może być pożądana. Była mężatką od dziesięciu lat. Jeszcze do wyjazdu mogła przyrzec, że nic nie zniszczy ich małżeństwa, że jest go stuprocentowo pewna. Jednak w życiu nie można być niczego pewnym. Stefanii niczego nie brakowało do pełni szczęścia, tym bardziej nie potrzebowała żadnych zawirowań. Między nią a mężem nigdy nie było wyładowań piorunów. Żyli w związku pełnym spokoju i rozsądku. Oboje pragnęli stabilizacji. Od początku też założyli, że będą mieli dziecko, może dwójkę. Wszystko toczyło się tak, jak zaplanowali. Płynęli z prądem. A tutaj na horyzoncie pojawił się ogień. I to taki, który spalił ją w przeciągu jednej nocy. Nikogo wcześniej tak bardzo nie pożądała. Z nikim tak nie krzyczała podczas stosunku ani nie odlatywała gdzieś w nieznane. Kiedy myślała o Krzysztofie, była zakłopotana, a na jej policzki wpełzał rumieniec. Ogarniało ją przerażenie, ale z drugiej strony czuła dreszcz emocji. Tamtej nocy zachowała się jak nieodpowiedzialna wariatka, która postąpiła wbrew swoim zasadom. A mimo to niczego nie żałowała. Seks z mężem był pełen oddania i bliskości, ale nie doświadczyła tego, o czym niekiedy opowiadały koleżanki. Stefania z Wojdarem niczego sobie nie obiecywali, nawet nie wiedziała, czy on ma jej numer telefonu. I dobrze. Nie, nie jest dobrze… Ten czas spędzony z nim był cudowny, ale trzeba wyrzucić wspomnienia z głowy i zająć się życiem. Teraźniejszością. Paweł był mężczyzną jej życia, takiego właśnie męża sobie wymarzyła. Kochankowie są na chwilę, a nie na całe życie. Od pierwszej rozmowy wiedzieli, że będą ze sobą. Nie było grzmotów, błyskawic, fruwających motyli, ale Stefania miała w mężu oparcie. Był jej bratnią duszą. To dlaczego, do cholery, myśli o tym drugim? Nieustannie. Wiem, że nie powinienem pisać. Taka była nasza niepisana umowa. A jednak piszę do Ciebie. Miałabyś czas na kawę? Jutro? Zadzwoń, odpisz… Cokolwiek. K. Stefania patrzyła na wyświetlacz telefonu jak oniemiała, po czym schowała go szybko do torebki. Co on sobie wyobraża? Jak zdobył jej numer? Pewnie spisał go z kartki numerów, przypiętej do tablicy korkowej w dyżurce. Ogarnęła ją irytacja, radość, ciekawość i chęć spotkania z nim. Siedziała przy stole u teściów w mieszkaniu i grzebała widelcem w ziemniakach. – Nie smakuje ci? – zapytała teściowa. – Smakuje, pewnie że smakuje… Teść zaczął rozprawiać o polityce, a ona mogła spokojnie odpłynąć. Była obecna ciałem, ale nie duchem. Może powinnam wymknąć się do łazienki i do niego oddzwonić? – pomyślała Stefania. Nie, z tym oddzwanianiem to głupi pomysł. Przecież nie będzie szeptać do słuchawki. To może powinna odpisać? A dlaczego miałaby to

robić teraz? Upiła łyk wina. Wszystko, o czym w tamtej chwili marzyła, to wrócić do domu i odpisać na tego cholernego esemesa. – Kochani, przepraszam was, miałam podać na deser lody, ale ktoś je wyjadł, a puste pudełko włożył do zamrażalki. – Teściowa wymownie spojrzała na teścia. – Ja nic o tym nie wiem. – Teść uniósł do góry ręce w obronnym geście. – Babciu, to może jakieś myszki macie w domu? – zachichotała Liwia. – Mnie się wydaje, że to duży szczur. – Teściowa puściła oko do męża, który znacząco odchrząknął. – To może pójdę do sklepu po lody? – Stefania podniosła się tak gwałtownie, że stół się zachwiał. – Daj spokój – machnął ręką Paweł. – Możemy się obejść bez lodów. – A ja bym zjadła – odezwała się teściowa. – Ja też – zawtórowała Liwia. – Pójdę. – To może ja… – powiedział Paweł. – Daj spokój. – Stefania położyła mu dłoń na ramieniu. – Ja to załatwię. – Kup najlepiej jakieś owocowe – rzekła teściowa. – Ja wolałabym czekoladowe – odezwała się Liwia. – To weź i te, i te. Wyszła z mieszkania, ściskając w ręce torebkę. Jej dłonie zrobiły się lepkie od potu. Niemal biegiem dotarła do sklepu. Kiedy stała przed zamrażarką, zaczęła się zastanawiać nad smakami lodów. Śmietankowe? Truskawkowe? Cholera, co się z nią dzieje? Włożyła do koszyka owocowe i śmietankowe. A może to miały być karmelowe? Dorzuciła jeszcze pudełko karmelowych i czekoladowych. Podeszła do kasy. Drżącymi rękoma wyjęła portfel. Zapłaciła i wyszła ze sklepu. Skręciła w boczną, ślepą uliczkę. Siatkę z lodami położyła na chodniku i sięgnęła po telefon. To, co robiła, napawało ją lekkim przerażeniem. Wybrała numer Krzysztofa. Odebrał po pierwszym sygnale. – Cześć. Możesz rozmawiać? – Tak. Cześć… – Jego niski głos sprawił, że motyle zatrzepotały w dole jej brzucha. – Napisałeś esemesa. – Wiem. Nie powinienem. – No nie. – Przepraszam. Myślałem o tobie. Cały czas myślę. Nie mogę przestać. Stefania westchnęła głęboko. Ona też o nim myślała. Nieustannie. Nawet teraz, kiedy nadarzyła się okazja, wybiegła z mieszkania pod byle pretekstem, żeby tylko do niego zadzwonić. Co ona wyprawiała? Czuła podekscytowanie, a zarazem odrazę do siebie. Radość i wyrzuty sumienia.

Jakaś zakochana para weszła w uliczkę. Stefania niemal podskoczyła ze strachu. Kiedy młodzi ją zobaczyli, zawrócili. – Krzysztof… To, co się między nami zdarzyło… – Napijesz się ze mną kawy? – przerwał jej. Serce krzyczało: „Tak, tak…”. – Nie wiem, sama nie wiem… – Znam świetną kawiarnię. Podają mieloną kawę prosto z Kolumbii. – Może czegoś innego też tam dosypują do tej kawy, skoro taka jest wspaniała? – Zaśmiał się. – Dobrze? – To kiedy? Jutro? Pojutrze? Dzisiaj? – Zaśmiała się. – Zobaczę w grafiku. – Już patrzyłem. Pojutrze oboje mamy wolne. – Dobrze. Rozłączyła się. Na jej twarzy pojawiły się rumieńce. Serce tańczyło kankana. – Lody! – Złapała siatkę i ruszyła w stronę mieszkania teściowej. Całą drogę była w stanie myśleć tylko o Krzysztofie. Obudziła się spragniona. Było jej tak gorąco, że musiała wyjść z łóżka. Poszła do kuchni i wyjęła z lodówki butelkę wody mineralnej. Wypiła kilka łyków. Koszula nocna oblepiała jej ciało. Otworzyła na oścież okno i złapała kilka haustów powietrza. Śnił jej się Krzysztof. Sen był tak realistyczny, że czuła się zawstydzona tym, co z nim robiła w tym śnie. Kochali się dość drapieżnie. Było jej tak dobrze, że niemal czuła go w sobie, nawet po przebudzeniu. Nie mogła odpędzić od siebie tych marzeń sennych. A może wcale nie chciała? Mogła się założyć, że on też o niej śni. Widziała jego spojrzenia rzucane w jej stronę, kiedy byli razem na dyżurze. I wiedziała, że mogą wszystko powtórzyć, gdyby tylko dała mu jakiś znak. Po przyjeździe z konferencji Stefania zaczęła unikać Krzysztofa. Przez ostatnie trzy tygodnie nie mieli wspólnego dyżuru. Ale tydzień temu trafił im się jeden, potem drugi. Chodziła wtedy otumaniona, a kiedy mijała go na korytarzach, jej serce fikało koziołki. Gdy robiła kawę w dyżurce, wyobrażała sobie, że kochają się na ciasnej, rozklekotanej sofie, która stała w rogu. O dziwo, nie miałaby wyrzutów sumienia, gdyby do tego naprawdę doszło. A może tak jej się teraz tylko wydawało? Wiedziała jedno: nawet bezgraniczne oddanie mężowi, nawet przywiązanie, jakie do niego czuła, nie jest w stanie powstrzymać jej przed pożądaniem, które

odczuwała wobec Krzysztofa. Tak, czasami się za to nienawidziła, ale nie miała siły z tym walczyć. Kilka dni później Stefania miała dyżur z Wojdarem. Spotkali się w dyżurce. Kobieta wsypywała do kubka kawę, gdy on otworzył drzwi. Stanął w progu i patrzył oczarowany. – Cześć. – Cześć. – Zaczęła mieszać w kubku. – Masz ochotę na kawę? – zapytała. – Tak. Poproszę. – Co u ciebie? – Dobrze. – To dobrze. Oboje się roześmiali, na tę krótką, zabawną wymianę zdań. – Nie wiem, co powiedzieć… – zaczął Krzysztof. – Przepraszam za tamtą wiadomość. Chciałem się z tobą spotkać. Napić się kawy. – Więc się napijemy. – Stefania wręczyła mu kubek. Wojdar sięgnął po niego, dotykając opuszkami palców jej dłoni. Pociągnął łyk napoju i sparzył sobie usta. – Tamten czas, który razem spędziliśmy, miał dla mnie ogromne znaczenie. Nie mogę przestać o tobie myśleć. O nas… – Ja też. Ale przecież ty masz żonę, a ja męża. – Tak. To prawda. – Tylko mi teraz nie mów, że zostaniemy po prostu przyjaciółmi! – Nie… Ale może dobrymi znajomymi? Stefania uśmiechnęła się do niego niemrawo. – Umówisz się ze mną na tę kawę? – Nie odrywał od niej wzroku. – Po co? – Bo lubię z tobą rozmawiać… – Rozmawiamy ze sobą w pracy. Nawet teraz. Przepraszam, muszę już iść. Stefania wyszła z dyżurki, zostawiając niemal nietknięty napój. Serce biło jej jak oszalałe. Tego samego dnia Krzysztof wysłał do niej kolejnego esemesa, ona odpisała, potem on, i tak pisali do siebie przez kolejną godzinę. Czuła podekscytowanie i radość. Z każdej wiadomości czegoś się o sobie dowiadywali. On uwielbiał czekoladowe ciasto, ale jego żona nie umiała piec. Stefania radziła sobie w kuchni bardzo dobrze. Jak tylko jej o tym napisał, upiekła dla niego murzynka z polewą czekoladową. Gdy placek był już w piekarniku, śmiała się do siebie jak głupia. Piecze dla mężczyzny, który nie jest jej mężem. Zostawiła pół ciasta w domu, a pół zabrała ze sobą do pracy. Zazwyczaj jeździła samochodem, teraz szła, trzymając w rękach brytfankę. Do szpitala miała

dwa kilometry. Nogi niosły same. Stefania już dawno nie czuła się tak młodo i rześko. – Jest pyszne – skomplementował jej wypiek Wojdar, kiedy minęli się na korytarzu. Puścił oko, a ona się do niego uśmiechnęła. – Wiedziałam, że będzie ci smakować. Po dyżurze Stefania wróciła do mieszkania. Usiadła na chwilę w fotelu i rozmasowała bolące łydki. Po kilku chwilach wstała i weszła do pokoju, w którym spała córka. Przykryła ją kołdrą, a potem odgarnęła włosy z jej policzka i pocałowała ją. Liwia wydawała jej się taka bezbronna. Stefania tak bardzo ją kochała. I z pewnością nie chciała rozbijać rodziny. Za dużo miała do stracenia. Weszła do sypialni. Jej mąż spał, lekko pochrapując. Kobieta wślizgnęła się pod kołdrę, wtulając w plecy męża. Paweł coś mruknął. – Śpij. – Stefania pogładziła męża po zaokrąglonym brzuchu. – Która godzina? – Szósta. Dopiero wróciłam. – Okej. – Odwrócił się w jej stronę, pocałował ją z czułością w czubek głowy i ponownie zasnął. Stefania wstała przed południem. Liwia była w szkole, Paweł w pracy. Weszła do łazienki. Do wanny napuściła wodę i wlała płyn. Zdjęła ubranie i zanurzyła się w ciepłej pianie. Wyciągnęła się, odchylając głowę do tyłu. Leżała w wannie i rozmyślała o swoim małżeństwie. Ślub z Pawłem wzięli w małym wiejskim kościółku. To był sierpniowy dzień. Jedyny deszczowy w przeciągu całego miesiąca. Rozpadało się, kiedy młodzi wychodzili z kościoła. Fotograf zawołał ich i ustawił na schodach. Mama nachyliła się w stronę córki: „Pada. Płaczą, dawni lub przyszli kochankowie”. Stefania zawsze wracała do tych słów. I do wcześniejszej rozmowy z mamą… – Kochasz Pawła? – Tak, mamo. A dlaczego miałabym go nie kochać? – Bo nie zachowujesz się jak zakochana kobieta. Ja z twoim tatą nie mogliśmy się od siebie odkleić. W chwili rozstania już marzyłam o kolejnym spotkaniu. Miałam iskry w oczach, wiatr we włosach, uśmiech na twarzy. – Każda z nas jest inna. Inaczej przeżywa miłość. – Taaak… – Mama westchnęła. – Może i masz rację. Ale jeszcze masz czas powiedzieć nie. Z Pawłem poznali się na tańcach i od razu zaczęli się spotykać. Oboje rozsądni, spokojni. Lubili się uczyć, czytać, wędrować po górach. Chcieli od życia przede wszystkim spokoju, stabilizacji. Żeby to życie za bardzo nie zawracało im

głowy. Rok przed datą wyznaczonego ślubu poszli popływać łódką po jeziorze. Nie wiadomo jak to się stało, ale łajba przechyliła się i Stefania wpadła do wody. Mimo iż miała kapok, ogarnęła ją panika. Zaczęła nerwowo uderzać rękami. Paweł bez namysłu wskoczył za nią do wody i złapał ją w pół. – No już, spokojnie, spokojnie – przemawiał do niej łagodnym głosem. Doholował ją na łódkę. I w tamtej właśnie chwili Stefania zdecydowała, że z tym człowiekiem chce spędzić resztę swojego życia. I chciała nadal, nawet teraz, kiedy na horyzoncie pojawił się ten drugi. Zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia. Jestem niemądra – karciła siebie w duchu. – Zachowuję się jak nieopierzona małolata. Jestem mamą i żoną, a nie nastolatką bez zobowiązań. Dlaczego nieustannie myślę o Krzysztofie? Ich potajemny romans rozkwitł na korytarzach szpitala, w dyżurce, w firmowej stołówce. Kobieta próbowała się oprzeć uczuciu, ale odczuwała wstrząsy, gdy Krzysztof, niby przypadkiem, musnął jej dłoń. Kiedy parzyła kawę, a on stał za jej plecami, tak blisko, że czuła jego uda, które muskały jej pośladki. – Nie powinieneś stać tak blisko – stwierdziła. – Nie? Dlaczego? – Bo robi mi się gorąco. – Chcę, byś przy mnie płonęła. – Mrugnął do niej zalotnie. – Jestem kobietą, której nie będziesz miał. – Jesteś tego pewna? – Przysunął się jeszcze bliżej, a ona poczuła rozlewający się po jej ciele ogień. To doznanie było tak odurzające, że Stefanii wydawało się, iż na chwilę świat się zatrzymał. Zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. – Nie mogę. – Odepchnęła go lekko łokciem. – Mam męża i córkę. – Nie mogę. – Dobrze, rozumiem… Nie, niczego nie rozumiał. Widziała to w jego oczach. On tylko jej pragnął, chciał ją posiąść. Najgorsze, że ona też o tym marzyła. Tak dobrze jej było tamtej nocy w hotelowym łóżku. Wojdar wyszedł na korytarz, a ona włączyła czajnik. Kiedy parzyła kawę, do dyżurki jak burza wpadł młody mężczyzna. – Szukam żony! Szukam żony! – powtarzał zdenerwowany. – A czy ja się nadam na żonę? – zapytała rozbawiona Stefania. – Ale… Ja już mam żonę. Alicja, która w tym samym momencie weszła do dyżurki, roześmiała się. Stefania podeszła do nieszczęśnika i położyła mu rękę na ramieniu.

– Proszę podać nazwisko, zaraz zlokalizujemy pańską żonę. Pomogły agubionemu mężczyźnie. Alicja wyszła z nim na korytarz, a Stefania zajęła się papierkową robotą. Po chwili drzwi się otworzyły. Do dyżurki ponownie wszedł Krzysztof. – Nie mogę… – Jego ciepły, niski głos podziałał na Stefanią hipnotyzująco. Nie podniosła jednak wzroku znad biurka. – Czego nie możesz? Zamilkli. Powietrze dookoła nich zrobiło się gęste od nabrzmiałych emocji i niewypowiedzianych słów. – Jeśli chcesz, jutro możemy wyskoczyć na kawę – odezwała się Stefania. Wojdar nie krył radości. – Jutro – powtórzył. Jutro jest sennym marzeniem. Jutro wszystko może się zdarzyć. Tej nocy Stefania niemal w ogóle nie zmrużyła oka. Wiedziała, że będzie zmęczona, starała się zasnąć, ale nie mogła. Patrzyła na budzik i widziała, jak zmieniają się cyfry. Przewróciła się na bok. Paweł pochrapywał. Okryła kołdrą głowę. Za gorąco. Wstała z łóżka. Zegar wskazywał trzecią. Poszła do kuchni. Zaparzyła w kubku melisę. Ręce jej drżały. Po cholerę jej to wszystko? Kiedy herbata nieco ostygła, małymi łyczkami zaczęła ją popijać. Bądź rozsądna – nakazała sobie. Jednak rozsądek rozpłynął się gdzieś bez śladu. Zaczęła wyobrażać sobie różne scenariusze ich spotkania. Pomyślała nawet o pocałunku. Tak łatwo mu ostatnio uległa. Teraz też miała pewność, że fascynacja nim wygra z jej opanowaniem. Wiedziała, że może się sparzyć, a mimo wszystko brnęła w to. Ludzie jednak nie lubią stabilizacji. Od rana padał deszcz, jednak gdy Stefania wychodziła z domu, niebo się rozjaśniło. I dobrze – pomyślała. – Kiedy świeci słońce, więcej się chce. Weszła do kafejki. Krzysztofa jeszcze nie było. Zamówiła espresso. Usiadła na krześle zwróconym w stronę okna. Patrzyła na niebo zasnute chmurami. Wiatr zaczął przybierać na sile i znowu się rozpadało, choć nie tak mocno jak rano. Kiedy odwróciła wzrok od okna, zobaczyła Krzysztofa, który stał obok stolika i uśmiechał się do niej. – Cześć. – Cześć. Spóźniłeś się. – Za to ty jak zwykle punktualna. – Przed czasem. – Przyznaj, nie mogłaś się doczekać naszego spotkania. – Może i mogłam, a może i nie? Parsknęli śmiechem.

– Co pijesz? – Espresso. – Oj! Mocno! – Lubię mocne doznania. – To ja wezmę americano. Do końca życia miała pamiętać tamto spotkanie w kawiarence. Tutaj poczuła to jeszcze mocniej. Nie mogli się ze sobą nagadać. Niektóre fragmenty rozmowy wryły jej się w pamięć tak mocno, że mogła niemal powtórzyć każde słowo, inne zatarły w mrokach wspomnień. – Lubię patrzeć, jak się śmiejesz. Mrużysz wtedy oczy, odgarniasz włosy. Jakbyś przez chwilę była w zupełnie innym świecie. – Przy tobie jestem w innym świecie. – Stefania sama się zdziwiła, że to powiedziała. Chciała jeszcze coś dodać, ale zagryzła usta. Nie padły żadne słowa. Patrzyli sobie w oczy. Intensywnie. – Spotkajmy się znowu – powiedział Krzysztof, ani na chwilę nie spuszczając z niej oczu. – Kiedy? – Dziś wieczorem. – Żartujesz sobie? – Nie. – Nie? – Jutro? – Pracuję. – Po pracy? – W poniedziałek. – Każesz mi na siebie tyle czekać… Stefania nachyliła się i pocałowała go w usta. – Jeśli ci zależy, poczekasz. Wstała od stolika. – Dziękuję za miłe spotkanie. Ponownie nachyliła się nad nim i znów go pocałowała, po czym skierowała się w stronę drzwi. Płonęła. A on siedział oniemiały. W poniedziałek o dwudziestej Stefania weszła do baru o wdzięcznej nazwie „Upadłe Anioły”. Zastanawiała się przez chwilę, czy Wojdar celowo wybrał to miejsce. Krzysztof siedział już przy stoliku, odwrócony plecami do wejścia. Stefania przez chwilę stała i patrzyła na jego smukłe plecy. – Czy mogę w czymś pomóc? – zapytał ją młody chłopak, kelner. – Nie. Ja tylko patrzę. – Ach… – Odszedł wyraźnie speszony.

Nie mogła uwierzyć, że znów potajemnie się spotykają. W pubie oddalonym od miasta o kilka kilometrów. Z dala od rodziny i znajomych z pracy. Stała tak i słuchała piosenki. Miłosnej, smętnej. Wdychała zapach piwa i dymu papierosowego. W końcu ruszyła w jego stronę. Czuła się tak, jakby wszystko dookoła niej zwolniło, a ona krok po kroku, stop-klatka po stop-klatce, zmierzała w stronę stolika. Jakby ktoś przewijał film kadr po kadrze. I ta chwila, zanim poruszyła jego ramieniem, jakby się nagle rozciągnęła. Dotknęła go najdelikatniej jak potrafiła, z czułością. – Czekałem… – Odwrócił się w jej stronę. – Przyszłam. Oboje uśmiechnęli się do siebie. Przyćmione światło rozświetlało jego twarz, wygładzając zmarszczki. W tym przytłumionym blasku wyglądał na trzydziestolatka. Stefania miała nadzieję, że ona wygląda równie dobrze. Usiadła naprzeciwko niego. – Zamówię ci wino. Chardonnay? – Tak. Poproszę. Kieliszek. – Co tam kieliszek, jak szaleć to szaleć! Butelkę. Po chwili pojawił się kelner z butelką wina. Napełnił lampkę. Stefania pociągnęła malutki łyk. – Dobre. – Wiedziałem, że będzie ci smakować. On pił piwo, ona wino. Rozmawiali o książkach i teatrze, o tym, co lubią, a czego nie. I o tym, czego już im się nie chce. Na co nie mają ochoty marnować czasu. O znajomościach, które zakończyli, bo nie było warto ich kontynuować. – W tym wieku nie chce się już trwonić czasu. – Nie chce się. Zajmują nas sprawy, o które faktycznie dbamy. – I które chcemy robić. Dla których warto poświęcać czas. Stefania spojrzała na butelkę wina, którą właśnie skończyła. – Na mnie już pora. – Zostań. Zamówimy drugą butelkę. – Po drugiej będę tańczyła na stole. – Tańcz. Roześmiali się. – Chciałabym. – Ja też. – To zamów mi jeszcze kieliszek. – Butelkę? – Kieliszek. Rozmowy, spojrzenia w oczy, niektóre gesty, wszystko to było takie naturalne. Jakby znali się na gruncie prywatnym od lat. Zaczynali jeden temat,

ucinali, potem kolejny i jeszcze jeden. Śmiali się. To samo ich bawiło, to samo smuciło. Wojdar sypał kawałami jak z rękawa. – Młoda kobieta, będąca w drugim miesiącu ciąży, poszła do ginekologa. Ten jednak bardzo się spieszył w związku z nagłym wezwaniem, kazał jej więc odsłonić brzuch. Kiedy to zrobiła, doktor wziął pieczątkę, przybił tuż nad łonem i wybiegł z gabinetu. W domu ona i mąż próbowali przeczytać literki wypisane na jej podbrzuszu, ale były zbyt małe. W końcu mąż znalazł szkło powiększające i przeczytał napis, który brzmiał: „Kiedy Twój mąż będzie potrafił odczytać ten napis bez szkła powiększającego, to znaczy, że już czas udać się do szpitala!”. Śmiali się z żartu, a ona opuszkiem palca wytarła rozmazany tusz. Spojrzeli na siebie. Ona bawiła się nóżką od kieliszka, on przesunął dłoń w jej kierunku, jakby chciał jej dotknąć. Nie zrobił tego. A przecież byli już ze sobą bardzo blisko. Tak blisko, jak tylko kobieta może być z mężczyzną. I potem odprowadził ją na przystanek. Oboje byli lekko wstawieni. Ona bardziej od niego. Wziął ją pod rękę. Śmiali się cały czas z jej nieskoordynowanych ruchów. A potem stanęli naprzeciwko siebie. I czas jakby stanął w miejscu. I przyjechał autobus, a ona do niego nie wsiadła, bo znienacka chwycił ją za rękę. – Nie idź jeszcze. Nie poszła. Chciała z nim zostać. Jeszcze chwilę albo dwie. I wtedy po raz pierwszy pomyślała, że może na wieczność. Zawstydziła się swoich myśli, a jej policzki zaróżowiły się. Patrzyli sobie w oczy i stało się dla nich jasne, że wszystko przed nimi, że tyle rzeczy jeszcze się wydarzy, którym nie będą w stanie się oprzeć. I ruszyła lawina. Spotkanie za spotkaniem. Setki wiadomości, rozmów w ukryciu, niekiedy przerwanych w pół zdania… Był słoneczny wiosenny dzień. Stefania i Krzysztof wsiedli do samochodu. Ogarnęło ich pożądanie. Dwa ciała tak blisko siebie. Zbyt blisko. Powietrze wokół nich nawet nie drgnęło. – Zawiozę cię w jedno miejsce – powiedział Wojdar. – Wieź… Jechali ponad pół godziny. Z głośników sączyła się muzyka. Żadne z nich się nie odezwało. Dotarli w okolicę lasu. Krzysztof zatrzymał samochód na jakimś starym, zarośniętym parkingu. Wyszli z samochodu. Mężczyzna złapał Stefanię za rękę, a ona nie protestowała. Ruszyli w stronę lasu. Weszli w zarośla. Przez kilka metrów przedzierali się przez krzaki, by po kilku chwilach ujrzeć jezioro o wodzie błękitnej jak lazur. Brzeg porastała bujna roślinność. Z prawej strony rozciągała się polana, porośnięta gęsto paprociami w kolorze seledynu. – Jak tu pięknie – zachwyciła się.

– Wiedziałem, że ci się spodoba. – Dlaczego mnie tu przywiozłeś? – zapytała Stefania. Sądziła, że odpowie, iż jest tu cicho i ładnie… – Bo cię pragnę – powiedział i uniósł dłoń. Odgarnął z jej czoła zabłąkany kosmyk. – Bo mnie pragniesz? – Tak. Pytałaś, więc odpowiedziałem. Stefania spodziewała się każdej odpowiedzi, ale nie takiej deklaracji z jego strony. Otworzyła usta, ale w tym samym momencie Wojdar zbliżył swoje usta do jej warg. Jego język wtargnął do jej wnętrza. Całowali się, a ona odpowiadała na każde muśnięcie, każdy dotyk z podnieceniem, jakie ogarniało ją na jego widok od tak dawna. Rozebrali się w ekspresowym tempie. Kochali się szybko, wręcz natarczywie. Szyszki i patyki kłuły ich ciała. Niezrażeni wychodzili sobie naprzeciw. Byli niczym opętani szaleńcy, uszczęśliwieni faktem, że ponownie mogą się kochać. Być razem ze sobą, przy sobie. Opadli na trawę zlani potem. Wojdar opuszkami palców gładził rozgrzaną skórę Stefanii. – Dobrze mi z tobą… – wyszeptała do jego ucha. – A mnie jeszcze lepiej. Wiesz ile razy podczas wspólnych dyżurów zastanawiałem się, jak smakujesz? Jak by to było zobaczyć cię, kiedy się pode mną poruszasz? Jak by to było cię dotknąć, pocałować… – I co? – Jest lepiej niż w moich marzeniach. Pierwszy raz był wspaniały, ale teraz ten drugi, to dopiero odlot. – Uśmiechnął się. – Seks… – To nie tylko seks – przerwał jej. – Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale jesteś częścią mojego życia. Już od dawna nią jesteś. Tyle czasu spędzamy razem. – To prawda, tylko każde z nas ma też swoje życie… Rodzinę…Obowiązki. – Nie mówmy o tym. – Pocałował ją w usta. Czasami nawet ty sama nie wiesz, dlaczego wdajesz się w romans. Bo niby kochasz męża, jesteś szczęśliwa, a tutaj pojawia się on. I wcale nie piękniejszy niż mąż. Nawet nie zabawniejszy. Po prostu inny. I myślisz o tym, by to zakończyć. Obiecujesz sobie, a jednak nie możesz. Bo chcesz czuć jego obecność w swoim życiu, chociaż miałaby ona polegać na kilku słowach napisanych na messengerze, kilku esemesach wysłanych ukradkowo z łazienki. Nie możesz doczekać się spotkań przy kawie, wypitej w przydrożnej kawiarence. Kolejnych rozmów, jakże ciekawych. Czekasz niecierpliwie na kilka chwil oderwanych od codzienności. I twoje serce bije jakoś szybciej, a na ustach nieustannie pojawia się uśmiech.

Znasz to? Może tak, może nie. Jak nie, to może nie próbuj… Ale czy ja mogę ci coś doradzać? Uśmiechasz się na samą myśl o nim. Uśmiechasz się do przechodniów, kiedy idziesz do pracy, do słońca, do nieba. I w jednej chwili jesteś wesoła, by za chwilę poczuć melancholię. Rozdarcie…

ROZDZIAŁ 3

Nie myślałem i nie śniłem w mym życiu, że spotkam w tak czystej formie tak gwałtowną żądzę i tak gorące i tęskne pożądanie. Johann Wolfgang Goethe

Spotykali się o różnych porach. Przeważnie wtedy, kiedy on mógł, a ona się dostosowywała. Stefania wymyślała najróżniejsze kłamstwa i wciskała je swojemu mężowi i mamie, która przyjeżdżała, by zająć się Liwią. To niby odnalazła koleżankę z dawnych lat, z którą szła na kawę. To z kolei mówiła, że idzie na zakupy, a potem, w drodze powrotnej z potajemnej schadzki, wstępowała do pierwszego lepszego sklepu i kupowała niepotrzebne rzeczy, byle tylko przyjść z czymś do domu. Zakazana miłość sprawia, że człowiek staje się wyrafinowanym kłamcą. Jest bardziej przebiegły, niż był dotychczas, a jego myśli krążą nieustannie wokół tej drugiej osoby. Stefania czasami zadawała sobie pytanie, co ją bardziej ekscytuje: osoba Wojdara czy cała ta otoczka związana z tajemnicą, z ukrywaniem się, ze smakiem zakazanego owocu? Oj, jak ten owoc smakuje, a jaki jest soczysty! Jeszcze przez kilka tygodni po nawiązaniu romansu z doktorem kobieta odczuwała

wstyd, ale potem jej romans stał się codziennością. Lubili ze sobą przebywać. Jak wszyscy kochankowie odliczali godziny, minuty do kolejnych spotkań. Leżeli nadzy w swoich objęciach i rozmawiali o teatrze. Stefania bardzo lubiła chodzić do teatru, Paweł nie, za to Krzysztof gdyby tylko miał czas, oglądałby spektakl za spektaklem. Rozmawiali o muzyce, zwyczajnych dniach, niekiedy o tym, co zdarzyło się na dyżurze. Śmiali się, tulili, kochali. I wciąż im było za mało. Rozmów, czułości, dotyków. Pewnego zimowego popołudnia, kiedy słońce zachodziło za dachy domów, Stefania zapytała kochanka: – Dlaczego zdradzasz swoją żonę? – Bo jesteś ty. Trudno mi samemu to sobie wytłumaczyć. Moja żona jest ciepłą kobietą, dbającą o rodzinę. Pracuje na pół etatu w urzędzie miasta. Od dwudziestu lat nosi tę samą fryzurę, ma taki sam styl ubierania. Znam ją. Czasami mi się wydaje, że za dobrze… – Ale ją kochasz. – Tak. Chyba tak. Mnie w ogóle ciężko jest zdefiniować miłość. Czym jest, a czym nie jest. Tylko że to z tobą chcę przebywać, przy tobie się budzić, a mimo to nie chciałbym się z nią rozstawać. Chyba bałbym się rozstania. Chociaż, nie powiem, myślę o tym i to coraz częściej. Z każdym naszym spotkaniem utwierdzam się w przekonaniu, że tak byłoby chyba dla nas lepiej. A ty? – Ja nie chciałabym się rozstawać z mężem. – Nawet gdybym zaproponował ci ucieczkę na Hawaje? – Wolałabym na Bora-Bora. – Bora-Bora… – Zaśmiał się i pocałował Stefanię w policzek. Wydawało im się, że nikt nie zwraca uwagi na to, co dzieje się między nimi. Ale ściany mają oczy i uszy, a ludzie lubią gadać. Oni byli zaślepieni tym czymś, co się między nimi rodziło, ale personel ich obserwował. – Czy ty i doktor Wojdar… – zapytała Stefanię któregoś dnia jedna ze wścibskich koleżanek. – Co ja i doktor Wojdar? – Spojrzała na nią w taki sposób, że tamta szybko zamilkła. – Nie, nic. – Odwróciła się i odeszła. Krzysztofa próbowały poderwać też inne pielęgniarki. Szczególnie liczące na to, że dzięki romansowi z doktorem coś ugrają. Był to przystojny mężczyzna, który podobał się kobietom i to był niezaprzeczalny fakt. – W przyszłym tygodniu organizuję parapetówkę – zwróciła się do Wojdara Kaśka, młoda położna, która kilka miesięcy temu zaczęła pracę w szpitalu. Stefania zauważyła, że Krzysztof wpadł jej w oko. – Zatem udanej zabawy – powiedział lekarz.

Stefania stała odwrócona do nich plecami i udawała, że zaparza kawę. Tak naprawdę kawa była już dawno gotowa, a ona mieszała tylko w kubku łyżeczką. – Brakuje nam mężczyzn do dobrej zabawy – stwierdziła młoda kobieta. Wojdar roześmiał się. – Wątpię, by miała pani z tym problem. Kobiety takie jak pani otoczone są zapewne wianuszkiem mężczyzn. – Ale jacy to mężczyźni – prychnęła młoda kobieta. – Chyba że… Nie… To niedorzeczne… Stefania wyobraziła sobie, jak Kaśka trzepocze rzęsami. Krzysztof zamilkł. – Chyba że pan przyjdzie. – Ja? – A dlaczego nie? – To trochę niezręczna sytuacja… – Nie, dlaczego? Potraktowalibyśmy to jak spotkanie integracyjne. Przychodzi kilka osób z oddziału. – Powiem pani szczerze, nie lubię takich imprez. Mało tańczę, mało piję. – Wystarczy, by pan z nami był – nalegała Kasia. Stefania była poirytowana jej nachalnością. Poczuła też ukłucie zazdrości. – Raczej podziękuję. Kobieta nic już nie powiedziała. Wyszła z dyżurki, trzaskając drzwiami. – No to masz babo placek. – Wojdar uśmiechnął się do Stefanii, która odwróciła się w jego stronę. – Ależ masz branie. – Czy ja wiem… – Wiesz, wiesz… – Tylko, że ona jakoś mnie nie kręci. Przysunął się bliżej Stefanii. – A kto cię kręci? – Nie wiesz? – Był już tak blisko, że ich ciała się stykały. Odskoczyli od siebie, kiedy drzwi gwałtownie się otworzyły. W progu ponownie stanęła Kaśka. Obrzuciła ich wzrokiem. – Chciałam tylko przeprosić za to wcześniejsze trzaśnięcie drzwiami… Widzę, że w czymś przeszkodziłam… – Wbiła wzrok w Stefanię. – Nie – odpowiedzieli chórem. Co by się stało, gdyby ich romans wyszedł na jaw? Na pewno uznano by to za nieetyczne. O moralności nie ma tu nawet co dyskutować. Ujawnienie się przed wszystkimi spowodowałoby lawinę plotek, niepotrzebnych spojrzeń i komentarzy. Zdarza się. Pewnie, że tak. W każdym środowisku zdarzają się romanse. I to częściej, niż się o tym mówi.

Kilka dni później Kaśka złapała Stefanię na korytarzu. – Doktor Wojdar jest profesjonalistą – powiedziała. – Tak. – Tylko ten jego dystans do niektórych pracowników… Zauważyła pani? – Nie. – Stefania odpowiedziała za szybko. – No tak, pani akurat nic o tym nie wie, bo jest szczególnie traktowana. – Nie zauważyłam. – Ach – westchnęła teatralnie. – To chyba moje mylne wrażenie. – Chyba tak. Kaśka przymknęła oczy. – Niektórzy ludzie to straszni plotkarze. – Na pani miejscu zajęłabym się pracą zamiast rozgłaszaniem plotek. – Ja ich tylko słucham, droga pani. Ja ich tylko słucham. Stefania zrozumiała, że muszą zachować z Wojdarem szczególną ostrożność. Mimo wszystko z dnia na dzień coraz bardziej zakochiwała się w Krzysztofie, chociaż z początku nie zdawała sobie z tego sprawy. A może nie chciała sobie tego uświadamiać. Coraz częściej oddawała się też marzeniom o nim. Tłumaczyła sobie, że te wszystkie uczucia i emocje związane są z faktem, iż od dawna nikt nie wykazywał takiego zainteresowania jej osobą. Ale co innego cieszyć się z czyjegoś towarzystwa, adoracji, a co innego w kimś absolutnie i bezgranicznie się zakochać. – Jedźmy do hotelu – zaproponował Krzysztof po skończonym dyżurze. – Nie mogę. – Dlaczego? – Krzysztof, mam rodzinę. Dlaczego zadajesz takie głupie pytania? – Ja też. Proszę. Na godzinę. Półtorej. – Spojrzał na nią tym swoim smutnym spojrzeniem. Spojrzeniem, które zawsze ją rozpalało. Mogła mu odmówić. W jej głowie pojawiły się setki wymówek, a mimo to zgodziła się bez zająknięcia. Bo tego pragnęła. Bo chciała się z nim kochać. Bo przy nim odkryła, jak bardzo seks ją kręci. Z mężem było inaczej. Nigdy nie było między nimi tej chemii ani fajerwerków, jakie towarzyszyły jej podczas miłosnych uniesień z Wojdarem. Zawsze pogardzała ludźmi, którzy kierują się namiętnością. Uważała, że można zapanować nad pożądaniem. A mimo to wiedziała już, że niekiedy to się nie udaje albo po prostu człowiek tego nie chce. Pragnie, by mu było dobrze, przyjemnie, chce poczuć te dreszcze, tę rozkosz. Chce szybować w obłokach. Dotarli do hotelu. Już na korytarzu zaczęli zdejmować z siebie ciuchy. Kochankowie tak mają. Pragną jak najszybciej zaspokoić żądzę. Romans to chwile wydarte rzeczywistości. I podczas tych chwil chce się zaspokoić wszystkie

tęsknoty i marzenia, lubieżne myśli, chce się czuć drugie ciało tak mocno przy sobie, w sobie… Byli nadzy. Oba ciała nie były już tak sprężyste jak zapewne kilka lat wcześniej. Miały mankamenty, bruzdy, w niektórych miejscach skóra była obwisła, a mimo to dla nich ciało kochanka było najpiękniejsze, najbardziej pożądane. Lubili tulić się do siebie, kiedy byli nadzy. Po kilku chwilach czułych pieszczot ona marzyła tylko o tym, by nakrył jej ciało swoim gorącym ciałem. Czuła się tak, jakby zanurzała się w ciepłej pierzynie. Krzysztof opuszkami palców gładził jej sutki, a ona pojękiwała. Zszedł niżej, by całować jej brzuch. – Jesteś piękna. Jesteś piękna… – Ostatnio ciągle jej to powtarzał. I ona mu wierzyła. Była pięknością w jego oczach. Słowa, dotyk, wszystko to spowodowało, że chciała go już poczuć. – Jestem gotowa. Uśmiechnął się do niej. Światło wpadające przez rolety odbijało się od jego spoconej skóry. Kiedy oderwał od niej usta, ręką zaczął kreślić koła na jej brzuchu, schodząc niżej i niżej, a ona traciła oddech. Włożył palce w jej wnętrze. Jęknęła. – Lubisz tak? Wygięła ciało w łuk. Zamknęła oczy i nim się spostrzegła, on był już w niej. Kołysali się razem, pojękując cicho. Ich ciała śliskie od potu sklejały się ze sobą. Chciała więcej i więcej. Czuła, że jest bliska ekstazy. Zaczęła ruszać się pod nim coraz szybciej, obejmując go nogami. Przyszło spełnienie… Czy miała wyrzuty sumienia? To pytanie tych, którym się wydaje, że oni nigdy nie wpakowaliby się w taki chory układ. Ona kiedyś też tak myślała. Ale kiedy ciebie to dotyka, stajesz się niewolnicą namiętności. Tak, namiętność bywa zgubna, a mimo to człowiek poddaje jej się bez reszty. Stefania zdawała sobie sprawę, że wyłączyło się u niej myślenie. Oczywiście czasami było jej szkoda męża i tamtej kobiety, żony jej kochanka. Ale kiedy jesteś kochanką, myślisz jednak nieracjonalnie, myślisz bardzo egoistycznie. To doznania grają główną rolę w twoim życiu. Kobieta czuje się też dowartościowana, bo jeśli on zdradza z nią żonę, to jest tego warta. Jest doskonała, skoro z nią sypia, skoro prężnieje przy niej. To jest tylko złudzenie, ale kobieta lubi żyć złudzeniami. Tylko że każdy romans to duże koszty. Czasami za duże. Pamiętała doskonale swoje pierwsze dni małżeństwa i to, jak prowadziła w myślach monolog: „Nigdy nie zdradzę. Mam swoją moralność”. Ale większość ludzi ma podwójną moralność, tylko nie wszystkim nadarzają się okazje na skok w bok. A jej taka się nadarzyła. Tak, oczywiście mogła odmówić, nikt jej nie zmusił. Tylko że z tyłu głowy coś jej podpowiadało: „Jeden spacer, jedna kawa, jeden taniec, jedna noc”. Spodobało jej się to. Za bardzo.

Romans trwał wiele lat. Wiedziała, że rozczarowała siebie, męża, córkę… Ale nie mogła przestać. To tak, jak z każdym nałogiem. Albo masz silną wolę, albo przegrywasz. Jak w każdym związku, tak i romans ma lepsze i gorsze dni. To huśtawka nastrojów i emocji. Jednego dnia wzlatujesz ponad ziemię, a innego dnia kłótnie i pretensje: „Rozwiedź się!”, „Dzisiaj nie mogę, może jutro”, „Ale ja nie”. Naburmuszona mina, cisza, czasem wrzask. Czasami, kiedy budziła się koło męża, ogarniał ją wstyd. Zazwyczaj tłamsiła go w zarodku, ale niekiedy ją dopadał. Zastanawiała się, jak to możliwe, że zdradza tak dobrego człowieka? Może chciała spróbować, jak to jest być na haju? I chciała się czasami komuś zwierzyć. Może mamie? Ale wiedziała, że nie dostałaby jej rozgrzeszenia. Stefania najchętniej ostrzegłaby wszystkie kochanki, które planują wskoczyć w rolę tej drugiej: „Nie pchajcie się w to”. Ale i tak wiedziała dobrze, że nie posłuchałyby. Chciałaby im powiedzieć, żeby nie wierzyły w to, że skończy się na jednej kawie, jednym pocałunku, jednym dotyku. Będzie ci się wydawało, że usta kochanka mają słodki smak, nie wyczujesz tej charakterystycznej nutki goryczki… Czytasz bajkę dziecku, a drugą ręką odpisujesz na esemesy, tulisz się do męża, a myślami jesteś przy tym drugim. Życie rodzinne staje się wtedy porażką na całej linii. I tylko czekasz. Na wiadomość od niego i na kolejne spotkanie. Kiedyś gdzieś przeczytała, że romans można oddzielić od swojego rodzinnego życia. Nie słyszała większej bzdury. Nie można. Romans wkrada się do twojego życia jak podstępny złodziej. Niszczy rodzinne więzi. Przeczytała też słowa Josepha Campbella: „Ludzie nie zdają sobie sprawy, czym jest małżeństwo. Wydaje im się, że to długi romans, ale to nieprawda”. Może właśnie dlatego romanse pozamałżeńskie są tak pociągające, bo nie są małżeństwem? Małżeństwo to, chcąc nie chcąc, proza życia. I jak to w życiu bywa, nie można mieć wszystkiego. Bo jak się ma za dużo, zazwyczaj człowiekowi odbija. To zrozumieją tylko starsi ludzie, z bagażem doświadczeń, żony i mężowie, którzy niejedno widzieli i przeżyli. Nie ma miłości doskonałej, a ty nie będziesz wiecznie się wznosić wśród puchatych obłoczków. W końcu, któregoś dnia, spadniesz na ziemię. I tyłek cię zaboli. Oj, bardzo zaboli, o sercu nie wspominając. Roztrzaska się na kawałeczki.

ROZDZIAŁ 4

Przyrzekamy wedle swych nadziei, dotrzymujemy wedle swych obaw. François de La Rochefoucauld

Przez pierwsze lata małżeństwa Stefanii odpowiadał spokój w związku. Dopiero kiedy Liwia podrosła, kobieta zdała sobie sprawę, że wciąż jest młoda i chciałaby czegoś więcej niż tylko stabilizacji. Pragnęła czegoś, co smakowałoby wyraziście, ostro. Teraz już wiedziała, że nie powinna doprawiać miłości tak dużą dawką emocji. Zrozumiała też, że nikogo nie można zmieniać. Jeśli kogoś kochasz, to takiego, jaki jest. Wiedziała, że Paweł to spokojny człowiek, któremu do szczęścia wystarczy bezpieczeństwo domowego ogniska. I ona myślała, że też tego chce, tylko że z upływem lat stwierdziła, że się myliła, że chciałaby odrobinę poszaleć. Chociaż sama bała się tego szaleństwa. A jednak… Któregoś dnia przyjechał tramwaj zwany pożądaniem. A ona do niego wsiadła. Właściwie to nawet się nie zastanowiła, że ten tramwaj nie jedzie w jej stronę. Wysiadła kiedyś z niego, ale zanim drzwi się zamknęły, szybko do niego wróciła. Bo ta jazda ją kręciła, przyprawiała o nowe doznania i kolejne emocje. Nowa okolica… Tak,

zawsze piękniejsza. Inna. Nieznana. Mogła odejść od męża. Każdy może odejść, i zacząć od nowa. Ale nie chciała, bo żal jej było rzucić to wszystko, co wspólnie zbudowali. W domu Stefania wykonywała wszystkie obowiązki i czynności mechanicznie. Myślami była nieobecna. – Może wyszlibyśmy gdzieś jutro? – zaproponował Paweł. – Tak. – Skinęła głową. – Zarezerwuję stolik w restauracji. – Stolik? Jaki stolik? – Na jutrzejszą kolację. – Jutro mam dyżur. – Dyżur? Zgodziłaś się. – Na co? – Że spędzimy jutro razem trochę czasu. – O! – Stefania była zdziwiona. – O! – powtórzył Paweł. – Przepraszam, ale nie dam rady. – A weekend? Masz wolne? – Jeszcze nie wiem. – Myślałem, że grafik dyżurów ustalacie z wyprzedzeniem. – Niby tak, ale Alicja jest chora. – I ty weźmiesz za nią dyżur? – Nie wiem. Tak. – To w niedzielę? – zapytał zrezygnowany. – Coś wymyślimy – odpowiedziała. Paweł wyczuwał w jej głosie irytację. Spojrzał na żonę chłodnym wzrokiem. Kobieta poczuła zimno w sercu. Jak do tego doszło, że nie mogą znaleźć kilku chwil dla siebie? Od dłuższego już czasu nie dzwonili do siebie, kiedy któreś z nich było w pracy. A kiedyś… dzwonili na każdej przerwie. Stefania dawno już przestała opowiadać mężowi o pracy w szpitalu. A on nie pytał. Pomyślała o tym, co było kiedyś, o tym że kiedyś ich życie było dużo prostsze. Co stało się z ich wyborami, których byli pewni, wypowiadając przysięgę małżeńską? Mieli swoje wzloty i upadki. Jak każda para. Wychodzili obronną ręką z kryzysów. A teraz? – Nie miałabyś ochoty rzucić pracy i być z nami, przy nas? Dla mnie być żoną, a dla Liwii mamą? – Jestem dla was. – Nie. Nie ma cię. – Czego ode mnie oczekujesz? – Weź kilka dni urlopu i wyjedźmy. Zabierzmy ze sobą Liwię.

– Chodzi do szkoły. – Kilka dni – naciskał. – Teraz nie mogę. Odwrócił się do niej plecami. Czy naprawdę nie mogła, czy nie chciała? Tego wieczoru Stefania promieniała. Szła w stronę samochodu Wojdara pewnym krokiem. Kołysała biodrami, włosy, ułożone w luźny kok, lśniły w świetle latarni. Uśmiechała się do życia, do siebie. Na tę okazję włożyła krótką sukienkę. Wyglądała atrakcyjnie i seksownie. Dawno tak się nie czuła. Nawet wtedy, kiedy była młodą kobietą, brak jej było tej pewności siebie. Ponownie okłamała męża. Mogła z nim spędzić ten wieczór. Wybrała kochanka. Samochód Wojdara stał zaparkowany na końcu parkingu, trzy przecznice od jej bloku. Kiedy go zobaczyła, serce podskoczyło jej z radości. Sięgnęła za klamkę. Weszła, a jego twarz pojaśniała. – Jesteś. – Jestem. Ruszyli z piskiem opon. Jechali dobre czterdzieści minut. Zatrzymali się przed jakimś hotelem, przy autostradzie. Tutaj z pewnością na nikogo znajomego się nie natkniemy – pomyślała Stefania. Właściwie, niekiedy chciała, by jej romans się wydał. Może wtedy prościej by jej było zakończyć swoje małżeństwo? Z drugiej strony nie wyobrażała sobie życia bez Pawła. Już nie… Usiedli przy stoliku schowanym w głębi sali. Dookoła ustawione były wysokie tuje, które zasłaniały ich przed wścibskim wzrokiem. Wojdar zamówił dwa drinki, poluzował krawat. – Co powiedziałeś żonie? – Że mam spotkanie z dawnym kolegą. A ty? – Że biorę dyżur za Alicję. Upili po łyku trunku. – Za nas! – Wojdar uniósł do góry szklankę. – Za nas? Jakich nas? Nie ma nas. – Jesteśmy, ale na innych warunkach. – Na innych warunkach… – Proszę, nie psuj nam wieczoru. – Krzysztof chwycił Stefanię za rękę. – Bawmy się dobrze. – I zapomnijmy o wszystkim. – O wszystkim. Rozmawiali, śmiali się, trzymali za ręce. Kelnerka stawiała przed nimi kolejne drinki. – Chyba będziemy musieli wrócić taksówką.

– Taaak. Z ich twarzy nie schodził uśmiech. Byli szczęśliwi, odurzeni swoim towarzystwem i emocjami. – Upiłam się – stwierdziła Stefania, kiedy próbowała wstać. – To dobrze. – Raczej nie. – Dlaczego? – Bo jesteś niebezpieczny. Weszli do hotelowego pokoju. Krzysztof odwrócił Stefanię tak, że stali naprzeciwko siebie. Wszystko znieruchomiało. Świat na chwilę wstrzymał oddech, a ona nie mogła się poruszyć. Patrzyła na niego z zachwytem. To, co potem się zdarzyło, działo się jakby w zwolnionym tempie. On delikatnie wsunął język w jej usta. Odwzajemniła pocałunek. Spletli swoje ciała w uścisku. Ciało przy ciele, to takie podniecające, paraliżujące każdy nerw. I w jednej chwili Stefania przestała być matką i żoną, a stała się kobietą, kochanką. Ich ruchy stawały się coraz bardziej gwałtowne. Krzysztof położył się na ziemi i pociągnął za sobą Stefanię. Ich pocałunki były pospieszne, pełne żądzy. Opuchnięte usta wciąż kąsane. Dzikość. On rozerwał jej bluzkę, a jej było wszystko jedno, co z tym zrobi potem. Liczyło się teraz. Ich seks był dziki, szybki i namiętny. Inny niż w alkowach małżeńskich sypialni. Mogli sobie pozwolić na więcej. Chcieli tego „więcej”. Kiedy skończyli się kochać, Wojdar opuszkami palców malował esy floresy na ramieniu Stefanii. – O czym myślisz, kiedy się ze mną kochasz? – zapytał. Roześmiała się. – O niczym. – Jak to? – Normalnie. A chciałbyś, żebym o czymś myślała? – Nie wiem. – Kiedy kobiecie jest dobrze, tak dobrze, że zatraca się w miłosnym spełnieniu, nie myśli o dzieciach, pracy, ani o tym, co ma zrobić na obiad. Kobieta wtedy czuje. Ma takie doznania, że szybuje w stronę spełnienia. Ciało się porusza, plączą się nogi, ręce, całują usta i tylko to się liczy. Doznania. Zamilkli na kilka chwil. On nadal kreślił wzory na jej ciele. Stefania ostatnio bała się tych chwil milczenia, bo Krzysztof zaczynał po nich poważne rozmowy, których nie lubiła. Próbowała utrzymywać lekki ton konwersacji, ale on zawsze go zmieniał. – Co do mnie czujesz? – Wsparł się na ręce. Włosy opadły mu na czoło. – O co właściwie mnie pytasz? Oczekujesz deklaracji? Krzysztof uśmiechnął się do niej, ale nie było w tym uśmiechu humoru. – A czemu się tak oburzasz, jakbym kazał ci podpisać cyrograf?

– Posłuchaj… – Stefania usiadła na łóżku. – Chyba musimy zwolnić… Ty musisz zwolnić. – Wiem… Masz rodzinę… – Ty też. – Bardzo delikatnie dajesz mi do zrozumienia, że nie jesteś gotowa na poważne decyzje. – Jezuuu… – Stefania jęknęła. – Dobrze. – Mężczyzna również wstał z łóżka. Włożył bokserki i spodnie. – Nie chcę komplikować ci życia. – I te twoje fochy… – To nie są żadne fochy. Fajnie by było, gdybym wiedział, na czym stoję. Chcesz to zakończyć, to mi po prostu powiedz. – Ale kto tu mówi o zakończeniu czegoś? Wojdar stanął naprzeciwko niej, chwycił ją za ramiona. – To czego ty chcesz? Ukradkowych spotkań? – Przeciągnął palcami po jej policzku, a potem opuszkami palców dotknął jej nabrzmiałych warg. – Poza mężem nie miałam dotąd żadnego innego partnera. Mój mąż był moim pierwszym mężczyzną. Po co ja właściwie ci o tym mówię? Szukam usprawiedliwienia? Sama nie wiem… – Boisz się, że cię zranię? – Boję się zadawać cierpienie sobie i swoim bliskim. Moja rodzina… Nie wiem, co się z nami dzieje… Ona się rozpada. A ja? Zamiast coś z tym zrobić, znalazłam sobie kochanka. – Przykro mi, że tak mówisz. – Co masz na myśli? – Stefania zmarszczyła czoło. – To, że sprowadzasz mnie do roli kochanka. – Krzysztof, a kim jesteś? Kim ja jestem dla ciebie? – Nie tylko kochanką, ale i przyjaciółką, powiernicą, kimś drogim mojemu sercu. – Też jesteś dla mnie ważny. Stefanii wydawało się, że spotkała mężczyznę innego niż tych, których znała do tej pory. Będąc z nim, czuła, że ją rozumie jak nikt inny do tej pory. Przeżywała każdą rozmowę, doznawała tyle radości i pożądania. Nigdy wcześniej nikogo tak nie pragnęła. On był zafascynowany wszystkim, co ona mówi, a ona spijała każde słowo z jego ust. Przerażało ją jednak to, że chciał od niej coraz więcej i więcej. Częstszych spotkań, wyjść do kawiarni i restauracji. A ona się bała. Bała, że wszystko może się wydać, że ktoś coś zobaczy, o czymś się dowie. Była pewna jak to wszystko się skończy. W końcu ekscytacja Wojdarem osłabnie. Niemożliwe, by cały czas czuła taki żar i buchające płomienie w dole brzucha. Traciła głowę dla czegoś, co nie miało ani przyszłości, ani sensu.

– Może wybralibyśmy się na do kina? – zaproponował Krzysztof podczas jednego z dyżurów. – Do kina? – Stefania nie kryła zdziwienia. – No wiesz, normalni ludzie chodzą do kina. – Tak, jeśli są małżeństwem albo przyjaciółmi czy dobrymi znajomymi. Kochankowie nie chadzają razem do kina. – Znalazłem fajne kino za miastem. Tam będziemy anonimowi. Wydrukowałem nawet ofertę. Pochylili się nad kartką. – Hmm… – Co? – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Stefania się zawahała. – Dobry. – Obrócił ją w swoją stronę. – Chcę chodzić z tobą do kina. Chcę trzymać cię za rękę… – Krzysztof… – jęknęła. – To może do teatru? – Krzysztof nie odpuszczał. – To nie byłoby zbyt rozsądne. – Dlaczego? – Dobrze wiesz, dlaczego. – A gdybyśmy pojechali gdzieś za miasto i spędzili razem cały dzień? – Mam tyle dyżurów w tym miesiącu. – Ja też. Ale mamy też kilka wolnych dni. – Mamy i wtedy spędzam je z rodziną. I tak ich zaniedbuję. Chcę spędzić trochę czasu z córką. Zabolało. Kurwa. Zabolało go. – To może to kino? Tylko spójrz, co grają. – Krzysztof chciał spędzać z kochanką każdą wolną chwilę. Stefania ponownie zerknęła na ulotkę. – Nie widzę tutaj nic ciekawego. – Tak szczerze, to ja też. Drzwi do dyżurki otworzyły się. Stefania się odwróciła i udawała, że przypina coś do tablicy korkowej. – Przepraszam. – To była sprzątaczka. – Myślałam, że nikogo tu nie ma. – Pani Basieńko, dokończę kawę i zaraz będzie mogła pani tutaj posprzątać. Dziesięć minutek. – Dziękuję. – Pani Basieńka, podobnie jak inne kobiety, była oczarowana Wojdarem. Uśmiechnęła się do niego ciepło. – To ja zmyję podłogę na korytarzu. Dzisiaj jest dość spokojnie na oddziale. – Faktycznie spokojnie, ale, jak to mówią, nie chwalmy dnia przed

zachodem słońca. Pani Basia zamknęła drzwi. Stefania uśmiechnęła się do Krzysztofa. – Nawet pani Basieńka się nad tobą rozpływa. – No wiesz, ma się ten urok. – No ma. Trudno zaprzeczyć. – Stefania pocałowała Krzysztofa w ucho. – Wracając do repertuaru kin… – ponaglił ją lekarz. – Nie grają niczego ciekawego. Amerykański patos. Dobro zawsze zwycięża. Źli są ekstremalnie źli, a dobrzy nie mają żadnej skazy. – A może nie potrafisz się doszukać drugiego dna? – Tam, gdzie go nie ma, to raczej nie. Produkcje podrasowane pseudofilozoficznymi tekstami. – Przesadzasz. – Wolę polskie kino. Nie wszystko… Ale niektóre produkcje mnie wzruszyły. Czesi robią też fajne filmy. Węgrzy. – A ja bym coś obejrzał… O jakimś bohaterze. – Niezniszczalnym? Takim w stylu Spidermana czy Batmana? – Bardziej Rambo. – Czyli strzelanina, ktoś ucieka, ktoś kogoś goni, a jak się dopadają, to piorą się po gębach? – Dobrze to ujęłaś. – To ja już wolę wypić z tobą kawę, zjeść ciastko, porozmawiać, a potem iść na długi spacer po lesie. – A ja już wolę całować cię tam, gdzie lubisz najbardziej. – Czyli jedziemy do hotelu? – No, w końcu jakiś dobry pomysł. Zaczęli się śmiać. Po skończonym dyżurze Stefania włożyła płaszcz i wyszła na korytarz. Obok wiadra z wodą stała pani Basieńka i młoda położna, która z dumą prezentowała pierścionek zaręczynowy. Obok nich zatrzymał się też anestezjolog, Jurek. Stefania podeszła do nich. – Piękny – powiedziała i uśmiechnęła się do dziewczyny, która słodko się zarumieniła. – I razem, do końca życia. Jak ja ze swoim świętej pamięci Witoldem. – Pani Basieńka uczyniła znak krzyża. – Pani Basiu, tak może było i kiedyś. Teraz inne czasy. Nic nie ma na zawsze i do końca życia – wtrącił swoje trzy grosze Jurek. – Ej, Jureczku, nie strasz nam tutaj młodziutkiej narzeczonej. – Ja mówię jak jest. – Jurek się żachnął. – Może nie wierzy pan w miłość? – zapytała Basia.

– Wielu ludzi nie wierzy. Trudno uwierzyć w coś, czego się nie widziało. – Bo miłość się czuje Jureczku. Czuje całą sobą – Zaśmiała się Stefania. – Ja z moim Witkiem byliśmy małżeństwem przez trzydzieści lat. Nie było nam zawsze kolorowo. Bo nigdy nie jest. Nieraz któreś z nas mogło wyjść, trzasnąć drzwiami i nigdy już nie wrócić. Ale kiedy emocje opadały, zawsze myślało się, ile by człowiek stracił, gdyby tak żył bez tej drugiej osoby. – Czyli robiła pani rachunek zysków i strat? – zakpił anestezjolog. – Jak zwał, tak zwał. Mieliśmy siebie i to było najważniejsze. Miłość przebacza, jest najbardziej wyrozumiałą kochanką, wymaga, płacze. Kocha. Niekiedy zdumiewa. Niekiedy zdumiewa … – pomyślała Stefania. Któregoś dnia, Stefania i Wojdar umówili się w przydrożnym motelu, oddalonym od ich miejsca zamieszkania o kilkanaście kilometrów. Kobieta przyjechała pierwsza. Zaparkowała, po czym weszła do recepcji. Poprosiła o klucz do pokoju. Kiedy wchodziła na górę, usłyszała za sobą kobiecy głos. – Pani Stefania? Odwróciła się spanikowana. Zobaczyła córkę znajomych. – O, Dagmara… – Zatkało ją totalnie. – Co ty tu robisz? – Dorabiam sobie… Sprzątam pokoje… – Aaaa… – Stefania była tak zmieszana, że nie wiedziała, co powiedzieć. – A pani? – Dziewczyna spojrzała na klucz, który Stefania trzymała w ręce. Stefania nie wiedziała, co odpowiedzieć, nie przychodziło jej do głowy żadne kłamstwo. W tej samej chwili do recepcji wszedł Wojdar. – Kochanie… – powiedział. Dagmara odwróciła się w jego stronę, po czym schyliła w stronę Stefanii i szepnęła. – Niech pani uważa. Ja będę milczeć jak zaklęta… Ale pani… Proszę na siebie uważać. Stefanię zmroziło. Nie wiedziała, co ma zrobić. Dziewczyna odeszła, a ona stała jak słup soli. Wojdar podszedł do niej i wziął ją pod rękę. Kobieta była tak oszołomiona, że nie pamiętała drogi do pokoju. Gdy już weszli, Stefania opadła na łóżko i westchnęła. – Zapomnij o tym. – Krzysztof uspokajał ją po tym, jak usłyszał co się wydarzyło. – Krzysztof, to nie pierwszy raz, kiedy ktoś się czegoś domyśla lub coś insynuuje. Ludzie nie są głupi. – I co zrobimy? – Nie wiem. Może lepiej gdybyśmy się rozstali? – Nie!

– Też tego nie chcę, ale widzisz sam… Krzysztof objął Stefanię. A ona wcale nie poczuła się lepiej. – Mam wino – powiedział. Wyjął z torby butelkę, którą ze sobą przyniósł, korkociąg, plastikowe kubki, winogrona i ser. Twarz Stefanii rozjaśniła się w uśmiechu. Tego jej było trzeba. Wina. Wypili po kubeczku. Włączyli radio, zaciągnęli rolety i tańczyli w takt muzyki. W niewielkim pokoiku hotelowym, który był wtedy dla nich całym ich światem. Romanse mają to do siebie, że karmią się chwilą obecną. Teraźniejszością. Do momentu, aż któreś z kochanków nie zechce czegoś więcej, albo do chwili, kiedy romans nie wyjdzie na jaw. Początkowo to Krzysztof żył na takim romantycznym haju, że Stefania czasami była przerażona jego zachowaniem. Niekiedy czuła się nawet przez niego osaczona… Postawiona pod ścianą. – Muszę się już zbierać – powiedziała po godzinie. – Zamówię taksówkę… – Już? – Powiedziałam mamie, że wyskakuję tylko na dwie godziny. – Nie idź… – Złapał ją za rękę. – Wiesz, że muszę. – Nie musisz, a chcesz. – Krzysztof… Mamy rodziny. – Są rozwody. – Tak, ale za dużo osób by wtedy cierpiało. – Teraz też cierpimy. My. – Mam małą córeczkę, męża… Zbyt wiele do stracenia… – A mimo wszystko przychodzisz tutaj, by się ze mną spotkać. – Wiem, to nie jest fair. – Nie jest. To obłuda i fałsz. – Może tak. – Na pewno. Chwycił ją za łokieć i zajrzał jej w oczy. Wiedział, że jest w nim zakochana. To było dojmujące uczucie, które do niego żywiła. A mimo wszystko nie potrafiłaby odejść od męża i ten fakt bolał go najbardziej. Ten drugi, jej mąż, zawsze był na pierwszym miejscu. Przez kolejne trzy tygodnie się nie widzieli. Liwia miała ospę i Stefania wzięła wolne. Dwa tygodnie była na zwolnieniu, a potem ich dyżury się nie pokrywały. W końcu udało im się spotkać. Siedzieli u niego w domu. Żona z synami wyjechała na tydzień do rodziny.

– Czuję się jakoś niezręcznie, przychodząc tutaj – oznajmiła Stefania. – Hmm. – Wojdar był jakiś zamyślony. – A ja czasami to bym chciał, żeby wszystko się wydało. – Nawet tak nie mów. – Dlaczego? – Proszę, nie poruszajmy znów tego tematu. Krzysztof wstał i nalał do kieliszków wina. Siedzieli na podłodze, ogrzewając się ciepłem z kominka. Patrzyli na płomienie, które podskakiwały i strzelały w górę. Stefania poczuła, jak ogarnia ją senność. – Zawsze chciałam mieć kominek – odezwała się. – Zawsze możesz go mieć – syknął Wojdar. – Dlaczego taki jesteś? – Jaki? – Opryskliwy. – Tęskniłem za tobą. – Ja za tobą też. – Nie mogę znieść myśli, że kochasz się z mężem. Bo robisz to? – Rzadko… Bardzo rzadko. Ostatnio dwa miesiące temu… – A mimo wszystko on cię dotyka, całuje na pożegnanie. – Jesteśmy małżeństwem. Ty swojej żony nie całujesz? – Tak. Ale wolałbym całować tylko ciebie. Zacznijmy razem, od początku. – Przestań! – Jej irytacja sięgnęła zenitu. – Ostatnio każde nasze spotkanie polega na tym, że próbujesz mnie nakłonić, bym rozwiodła się z mężem. Mężczyzna wstał, szybkim krokiem zaczął przechadzać się po pokoju. – Nie wiem już sam, co o tym wszystkim myśleć. – Ja też nie. – Może odpocznijmy chwilę od siebie. – Nie chcę od ciebie odpoczywać. Jedyne, o czym marzę, to być z tobą i kochać cię!

ROZDZIAŁ 5

Jedyna miłość, która nas nigdy nie zdradzi, to miłość własna. Cyprian Kamil Norwid

Dwa lata później stało się coś, co oczywiście mogło się stać, ale czego Stefania nie brała po uwagę. Kobieta wiedziała, że niekiedy zachowują się z Krzysztofem bardzo nieodpowiedzialnie, ale w przypływie namiętności traciła rozum. Zresztą nie wierzyła, że w jej wieku mogłaby zajść w ciążę. A jednak. Na pewno nie zaszła w ciążę z mężem. Nie uprawiali seksu dobrych kilka miesięcy, a wiatropylna na pewno nie była. Na badanie ginekologiczne pojechała na drugi koniec miasta, żeby nikt przypadkiem się nie dowiedział. – Jest pani w ciąży. Dziesiąty tydzień – oznajmił przysadzisty ginekolog. – Czy aby na pewno? Mam już czterdzieści jeden, prawie dwa lata. – Nie mam co do tego wątpliwości. – Ginekolog uśmiechnął się do niej. – Taak – westchnęła. Sama nie wiedziała, jak się zachować. Chciało jej się na przemian głupkowato śmiać, to znowu płakać. Najchętniej schowałaby głowę w piasek, ale

nie mogła udawać, że nic się nie stało. Wyszła z gabinetu lekarskiego i włóczyła się bez celu po mieście. Była głodna, zmęczona i zła, że stało się coś takiego. Przez chwilę zastanawiała się, co dalej. Czy będzie jakieś dalej? Paweł by się załamał, jej córka by ją znienawidziła. A Wojdar? Domyślała się, co odpowie. – To niemożliwe. – Rozmawiali ściszonym głosem na przyszpitalnym parkingu. – A jednak. – Ale jak? – No wiesz, tobie akurat nie muszę tłumaczyć jak. – Myślałem, że uważałaś. – A ty? – No wiesz… – Wzruszył ramionami. – W tym wieku… – No właśnie, w tym wieku… – Usuniemy – stwierdził. – Nawet nie zapytałeś mnie o zdanie. Nie zapytałeś, który to tydzień. – Który? – W jego oczach była pustka. – Dziesiąty. – Dziesiąty… – powtórzył. Potarł dłońmi skronie. Był zmęczony. – Słuchaj, tak będzie lepiej. – Dla kogo? – Dla wszystkich. Za dużo ludzi byśmy skrzywdzili, gdyby to dziecko przyszło na świat. – Dziecko, które noszę pod sercem… Czy brałeś je pod uwagę? To już dziesiąty tydzień. Dziesiąty tydzień… – powtórzyła. – Sam wiesz, jak wygląda płód w dziesiątym tygodniu ciąży. – Ciii. – Nie uciszaj mnie! – krzyknęła. Jakiś przechodzień odwrócił w ich stronę głowę. – Proszę cię. Podejdźmy do tego racjonalnie. – Tak. – Stefania się poddała. Zresztą sama nie wiedziała, czego chciała. Przecież tak naprawdę też nie brała pod uwagę, że urodzi to dziecko. Wróciła do domu wystraszona. Pełna smutku i żalu. Tak naprawdę myślała, że Krzysztof jakoś ją pocieszy, zapewni, że będzie dobrze. Oczywiście, że miał prawo być przerażony. Ona również była, ale mógł zachować się inaczej. Przez kolejne kilka dni rozmyślała, co zrobić. Odsuwała od siebie podjęcie decyzji, koszmarnie się czuła i fizycznie, i psychicznie. Zaczęły się poranne mdłości. Jednak nie widziała innego wyjścia z tej sytuacji… W końcu zdecydowała, że dziecka nie urodzi. Noc, która poprzedzała zabieg, była jednym

wielkim koszmarem. Stefania nie zmrużyła oka. Trzymała dłonie na brzuchu i gładziła go. Przepełniał ją smutek, a jednocześnie odczuwała jakąś ulgę, chociaż karciła się za te swoje odczucia. Tak będzie dla wszystkich lepiej – przekonywała się. Następnego dnia poszła do kliniki. Wojdar dał pieniądze na zabieg. Czy miał wyrzuty sumienia? Oczywiście, że tak. Później niekiedy obwiniał kobietę, że ta mu się nie sprzeciwiła. Przecież mogła to zrobić. Wszystko mogła. Weszła do prywatnej przychodni. Usiadła na krześle. Dookoła niej siedziały inne kobiety. Bardzo młode, w kwiecie wieku, dojrzałe. Same, z partnerami, z matkami. Niektóre się smutno uśmiechały, inne rozmawiały, jedna płakała. Tu, w poczekalni, było jej raźniej, ale poza nią poczuła dogłębną samotność. Wszystko odbyło się szybko. Otrzymała tabletkę przygotowawczą, potem narkozę. Znalazła się na sali operacyjnej. Lekarz wprowadził do macicy podciśnieniowy instrument, który usunął płód. Zabiegł trwał niecałe dwie minuty. To wszystko – pomyślała ze smutkiem. Wyszła z gabinetu na nogach jak z waty. Usiadła na krześle i rozpłakała się. Płakała, że już jest po, że to zrobiła… Kiedyś potępiała takie kobiety, teraz sama była potępioną. Kiedy trochę się uspokoiła, wybrała numer Wojdara. Włączyła się poczta głosowa. Zrezygnowana wyłączyła komórkę. Poczuła, że coś jest nie w porządku, nie tak, jak powinno być. Czy to dlatego, że była zła na swojego kochanka? Czy dlatego, że odczuwała bezbrzeżną pustkę? Przez kolejne tygodnie nic ją nie obchodziło, popadła w marazm. Poszła na zwolnienie lekarskie, bo nie była w stanie chodzić do pracy. Mężowi i córce powiedziała, że jest przeziębiona. Nie panowała nad emocjami, niemal cały czas płakała. Nad stratą, nad sobą, nad tym, że wdała się w romans. Krzysztof pisał do niej esemesy, ale rzadko. Tak jakby nic istotnego się nie wydarzyło. Raz zadzwonił. Był pod wpływem alkoholu. – Przepraszam – powiedział. – Bałem się, że dziecko zniszczy mi życie. Za dużo byłoby komplikacji, zamieszania, bólu… – Pomyślałeś chociaż raz o nim? – Hmm… Bardziej myślę o tobie, jak bardzo cię zraniłem. Stefania rozłączyła się. Człowiek, którego tak bardzo kochała, nie rozumiał tak naprawdę jej uczuć. Wojdar włożył telefon do kieszeni spodni. Lekko szumiało mu w głowie, ale czuł, że alkohol z niego pomału wyparowywał. Kochał Stefanię. Był tego pewien. Pewien dzisiaj… Seks z nią był fantastyczny. Długie rozmowy… Przy niej życie nabierało barw. Ale dziecko? Był lekarzem, wiedział, że to był jeszcze płód, nie dziecko. A właściwie może sam niczego nie wiedział? Według Światowej Organizacji Zdrowia każdego roku na świecie 200 milionów kobiet zachodzi w ciążę, 100 milionów jej nie akceptuje, 50 milionów

usuwa, 20 milionów robi to w sposób niebezpieczny. Co pięć minut jedna z kobiet z tego powodu umiera. A co z mężczyznami? Ilu z nich boi się niechcianej ciąży? Przez następne dwa tygodnie Stefania nie odbierała telefonów od Krzysztofa, nie odpisywała na jego wiadomości. Stało się to, co podejrzewała od samego początku: nie była w stanie poradzić sobie z tym, co zrobiła. Już wiedziała, że to całkowicie i nieodwracalnie zmieniło jej życie. Zadała sobie cios, który spowodował głęboką, niegojącą się ranę. A potem wróciła do pracy. – Jak tam? – zapytał ją Wojdar podczas dyżuru. – A jak myślisz? – burknęła ze złością. – Jak myślisz? – Chciał ją przytulić, ale się odsunęła. – Gdybyś i ty tego nie chciała, to byś tego nie zrobiła. – Ach tak. Teraz winę zrzucasz na mnie? – Nie, nie zrzucam. To była świadoma decyzja. Moja i twoja. Stefania sięgnęła po kubek i cisnęła nim w Wojdara. Gdyby się w ostatniej chwili nie odsunął, cała zawartość kawy wylałaby mu się na twarz. – Pieprz się z tą swoją świadomą decyzją! Lekarz zacisnął pięści. Nienawidził jej za to poczucie winy, które w nim wywoływała. Od tamtego wybuchu Stefania brała każdy dodatkowy dyżur. Zaniedbała siebie, rodzinę. Wszystko. Ale chciała już przestać myśleć o aborcji. Każda wolna chwila sprawiała, że kobietę atakowały bolesne wspomnienia. Wolała więc pracować. Czy codziennie myślała o tym, co zrobiła? Nie. Ale były momenty, gdy żal łapał ją za gardło i walczyła ze sobą, by się nie rozpłakać. Niekiedy przyjmowała poród, a potem, kiedy było już po wszystkim, szła do toalety, zamykała się w kabinie i płakała. Gryzła kłykcie, by nikt jej nie usłyszał. Innym razem działała jak robot, całkowicie wypruta z emocji. A jeszcze innym nie dopuszczała do siebie wspomnień. Czasu nie da się cofnąć. Znała kobiety i mężczyzn, których dzieci nie urodziły się z powodu aborcji. Nie, nie były chore. Pojawiały się po prostu „nie w porę”. Jeden z tych mężczyzn płakał, gdy jej o tym mówił. Minęło wiele lat, a on nie umiał się z tym pogodzić. Dla innego to wciąż był bolesny temat. Jedna z kobiet do dziś myśli o dziecku, którego nie zdecydowała się urodzić ponad trzydzieści lat temu. Twierdziła, że każdy ma prawo wyboru. Ale ona żałuje, że nie wybrała inaczej. Są kobiety, są mężczyźni, którzy nie mają wyrzutów sumienia, że ich dziecko się nie urodziło. Ale są też tacy, którym trudno pogodzić się z tym, co się stało. Ona także nie mogła się pogodzić z aborcją. Obwiniała Wojdara za brak wsparcia, on zaczął częściej sięgać po alkohol. Dodatkowo w szpitalu coraz więcej plotek pojawiało się na ich temat. I to teraz, gdy ich miłość umierała…

Personel szeptał o ich romansie, a Kaśka śledziła niemal każdy ich krok. Czasami Stefania zastanawiała się, czy ta dziewucha nie ma niczego innego do roboty niż tropienie śladów romansu. – Stefania… – odezwała się dziewczyna, kiedy obie odpoczywały w dyżurce. Stefania zmarszczyła brwi. Nie przypominała sobie momentu, by przeszła z tą dziewczyną na „ty”. – Tak? – Wiesz, w sumie nie obchodzi mnie, z kim sypiasz, ale jednak w szpitalu nie powinno się uprawiać seksu. Jakby ktoś się o tym dowiedział, nawet nie chcę myśleć, co mogłoby się stać. – Przewróciła oczami. Stefania starała się nie tracić zimnej krwi. – Nie wiem, o czym mówisz? – Pomimo jej beztroskiego tonu jej oddech stał się płytki. – Wiesz, wiesz… – Nikogo nie złapałaś za rękę. – Na przyszpitalnym parkingu jest monitoring. Zbyszek, ochroniarz, też coś widział. – Daj mi spokój. Jesteś zazdrosna czy co? – Tak. Nie wiem, co Wojdar w tobie widzi. – Może więcej, niż mógłby zobaczyć w tobie? – Stefania zdawała sobie sprawę, że nie powinna drażnić Kaśki, ale nie mogła się powstrzymać, żeby jej nie dopiec. – Dlaczego tak interesuje cię nasze życie? – Bo to nieetyczne i niemoralne. – Od kiedy jesteś taka święta? Sama próbowałaś poderwać żonatego faceta. – Ja? A skąd – zaprzeczyła szybko. Stefania pobladła. Wstała z kanapy. Nie wiedziała, czy ma wyjść z dyżurki, czy tam zostać. Jej ciało całe zesztywniało, jak gdyby szykowało się na kolejny cios. – Czego ty właściwie chcesz? Kaśka posłała jej cierpki uśmiech. – Żebyś zostawiła go w spokoju. Inaczej… No cóż… Będę musiała to gdzieś zgłosić. Jeśli dobrowolnie nie przestaniesz się z nim spotykać, dopilnuję, by i tak to się skończyło. – Dziewczyna roześmiała się histerycznie. Mijały dni, tygodnie. Stefania wciąż nie mogła dojść do siebie po zabiegu. Czasami wmawiała sobie, że tak jest lepiej. Gdyby była w ciąży, musiałaby się rozwieść z Pawłem. A Liwia? Boże, jak ona by to wszystko przyjęła. Innym razem użalała się nad sobą. Była na siebie wściekła. Czasami złość wyładowywała na Krzysztofie. Ich związek się rozsypywał, dogorywał. Spotykali się od czasu do

czasu, ale chyba już sami nie wiedzieli, dlaczego to robią. Może z przyzwyczajenia? Wielkimi krokami zbliżało się przyjęcie firmowe, na które byli zaproszeni nie tylko pracownicy, ale i osoby towarzyszące. – Przyjdziesz z żoną? – zapytała Wojdara Stefania. – Oczywiście. – No tak. – A ty? Z Pawłem? – Tak. – Na tym przyjęciu… – Wojdar potarł dłonią brodę. – Mamy udawać, że w ogóle się nie znamy? – Stefania uśmiechnęła się krzywo. – Nie. Przecież zarówno moja żona, jak i twój mąż wiedzą, że współpracujemy. Poza tym zachowajmy dystans. – Dystans – powtórzyła Stefania. – Przecież nie zależy ci na żonie, rodzinie. – Kobieta nie mogła powstrzymać się od drobnej złośliwości. – Kiedyś gotowy byłem pójść za tobą w ogień. Rzucić rodzinę. – Kiedyś… – westchnęła ze smutkiem. – Nie musisz się obawiać, nie rzucę ci się w ramiona. – Stefa… – Tak, wiem… – Słuchaj… – Złapał jej dłoń w swoje ręce. Nie wiedział, od czego zacząć. Jak jej o wszystkim powiedzieć. A przecież musiał jej to powiedzieć, teraz. – Słucham. Mów. – Jakoś mi niezręcznie. – Jak już zacząłeś, to powiedz. – Nie chcę, byś padła z wrażenia, kiedy zobaczysz moją żonę. – Jest tak piękna? – Widziałaś jej zdjęcie. – O co ci chodzi? Wojdar! Wyduś to z siebie. – Ona jest w ciąży. – W ciąży? Jak to w ciąży? Ma czterdzieści trzy lata. Macie dorosłych synów! – Stefania wyrzucała z siebie słowa niczym z karabinu maszynowego. Nie mogła przyswoić tej informacji. – Zaczekaj! – Złapała się rękami za głowę. – Mnie kazałeś usunąć. A jej? Zapadła złowroga cisza. Stefania poczuła się tak, jakby ktoś dał jej kopa w sam środek brzucha. Słowo „ciąża” rozbrzmiało w jej głowie jak odgłos dzwonu. – Który to miesiąc? – zapytała. – Ósmy. – Ósmy – powtórzyła. Ona teraz byłaby w dziewiątym. Poczuła, jak

ogarniają ją mdłości. – Kurwa! – Rzuciła się na niego z rękami. Miała ochotę podrapać go po twarzy, lecz on w porę złapał ją za nadgarstki. – Ty skurwielu! Spuścił głowę. – Przepraszam. – Ty skurwielu! – Stefania próbowała wyrwać swoje ręce z jego uścisku. – Mówiłeś, że ze sobą nie sypiacie, że wasze małżeństwo umarło. – Stefa, jestem jej mężem. Wciąż jestem jej mężem. Nie miała ochoty iść na przyjęcie. Jednak Paweł zaczął ją namawiać. – Rozerwiemy się, tak dawno nigdzie razem nie byliśmy – przekonywał żonę. – Twoja mama przyjeżdża, by zaopiekować się Liwią. Grzech nie skorzystać. Zgodziła się. W sobotę o dwudziestej weszli do restauracji. Stefania od razu sięgnęła po kieliszek wina. Rozejrzała się po zgromadzonych, przywitała z kilkoma znajomymi. Nie widziała nigdzie Wojdara. Może nie przyszedł? Odetchnęła z ulgą. I kiedy się odwróciła, zobaczyła Krzysztofa, który stał po drugiej stronie sali i trzymał pod rękę żonę. On ubrany był w stalowy garnitur, wyglądał bardzo przystojnie, ale to od jego żony bił blask. Miała luźną, czarną sukienkę, zdobioną połyskującymi kamyczkami, pod którą rysował się zaokrąglony brzuch. Włosy upięte miała wysoko, a na łabędziej szyi lśnił łańcuszek z serduszkiem. Piękna – tak o niej pomyślała Stefania. Poczuła w sercu ukłucie zazdrości. Momentalnie straciła humor. Przez całe przyjęcie unikała Wojdara i jego żony. Zatańczyła z Pawłem, wypiła kilka kieliszków wina. Kiedy stała przy stoliku z przekąskami, ktoś dotknął jej ramienia. Odwróciła się. Ujrzała uśmiechniętą żonę swojego kochanka. – Agnieszka jestem. – Kobieta wysunęła w jej stronę dłoń. – Stefania. Kobiety podały sobie ręce. – Dużo o tobie słyszałam. – Agnieszka nie przestawała się uśmiechać. – Hmm… – Stefania włożyła do buzi koreczek. – Krzysztof jest zachwycony twoimi umiejętnościami. Stefania czuła, jak jej twarz pokrywa się rumieńcem. Po cholerę Wojdar o niej rozmawia z żoną? Szkoda tylko, że nie zdradził jej wszystkiego. Tego, że się pieprzyli po kryjomu w dyżurce czy pokoju hotelowym. Nie opowiedział zapewne żonie o ich tajemnych schadzkach. – Jak znosisz ciążę? – Zmieniła temat Stefania. – Dobrze. Aż sama nie mogę uwierzyć, że w tym wieku tak dobrze będę się czuła. – Położyła dłonie na brzuchu.

Stefania przełknęła ślinę. – To dobrze. – Nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Ta ciąża… Wiesz, ja czuję, że ona nas uratowała. Przepraszam, że mówię to tobie… Jesteś dla mnie obcą osobą. Ale Krzysztof ma do ciebie zaufanie. Lubi z tobą pracować. – Uratowała? – Wiesz, zapewne, że w każdym małżeństwie są przypływy i odpływy. Wiedziała oczywiście, że Stefania ma tego świadomość. – Tak. – My mieliśmy odpływ, ale teraz do siebie płyniemy. Stefania poczuła, że traci grunt pod nogami. Wiedziała, że jeśli w tej chwili nie odejdzie to albo coś powie, albo się rozpłacze, albo się wścieknie. – Przepraszam na chwilę… – powiedziała. Odwróciła się od Agnieszki i szybkim krokiem ruszyła w stronę łazienki. Kiedy weszła do środka, odkręciła wodę i opłukała twarz. Spojrzała w lustro i zobaczyła, jak tusz spływa po jej policzkach. – Cholera! – zaklęła. – Cholera! – powtórzyła. Urwała kawałek ręcznika papierowego i zaczęła wycierać twarz, a po policzkach wraz z wodą spływały łzy. Spotkała się z Wojdarem następnego dnia. Rozmawiali w jego samochodzie, na jakimś leśnym parkingu. – Chciałabym zakończyć nasz związek – rzekła bez ogródek. W mostku ją piekło. – Skoro tego chcesz – odpowiedział beznamiętnym tonem. – Tak, chcę. – To co ja mam więcej dodać? Nie wiem, próbuj mnie zatrzymać. Powiedz, że jeszcze będzie dobrze. Przeproś za wszystko, co złe z twojej strony, a ja przeproszę za cierpienie, które ci zadałam. – Co chcesz. – Masz rację, lepiej to zakończyć teraz, kiedy jeszcze siebie nie nienawidzimy. Oczywiście, na początku romansu była ekscytacja. Były też motyle w brzuchu, świat nabierał kolorowych barw. Tylko potem jedno i drugie miało inne oczekiwania. Jemu wystarczał seks w kanciapie ze szczotkami. Tam ostatnio go uprawiali. Ona chciałaby czegoś więcej. Na początku romansu starali się spotykać poza szpitalem. A potem, potem to już praktycznie tylko w pracy. Gdzieś ukradkiem w dyżurce, schowku na szczotki oddawali się pieszczotom i pocałunkom. Po latach to wszystko wydało się Stefanii takie niedorzeczne, wręcz głupie i żałosne. Ale na początku to było zauroczenie. Nie zdawała sobie sprawy,

jak nisko upada. Wtedy to ona wierzyła, że szybuje w chmurach. A potem zaczęła spadać z tych chmur na ziemię. Oj, mocno się poturbowała. Ciąża, aborcja, ciąża jego żony, to wszystko sprawiło, że oddalili się od siebie o całe lata świetlne. Wzajemne pretensje, kłótnie… I niby oboje jeszcze coś do siebie czuli, ale to już nie było to, co kiedyś. Wojdar siedział w jakimś obskurnym barze i popijał whisky. Przypomniał sobie pierwszy pocałunek ze Stefanią. To była ta chwila, kiedy w filmach zwalnia czas. Stefania była wtedy wystraszona i speszona. Dojrzała kobieta, a zachowywała się jak dziewczynka. Tej pierwszej nocy spędzonej razem wiedział, że dręczą ją wyrzuty sumienia. On, nie wiedzieć czemu, ich nie miał. Czy kochał Stefanię? A może pomylił zauroczenie z miłością? Na początku stracił dla niej głowę. Gotowy był zostawić żonę. Gdyby tylko Stefania odeszła od męża, ruszyłby z nią na koniec świata. Potem, kiedy emocje opadły, to Stefania była tą osobą bardziej zaangażowaną w związek. W łóżku była kocicą, która lubiła eksperymentować, i to go fascynowało. Podobnie jak każdego mężczyznę. Wymiana esemesów, wielogodzinne ukradkowe rozmowy, spotkania w hotelach i motelach, nadawały ich związkowi smaczku i pikanterii. Na pewno zrodziła się między nimi bliskość. A potem zaczęło się wszystko sypać. Ciąża Stefanii. Ciąża żony. To wszystko go przerosło. Najgorsze w tym wszystkim było to, że z Agnieszką było mu teraz lepiej niż ze Stefanią. A mimo to nie chciał rezygnować z romansu. Był od kochanki w jakiś sposób uzależniony. Kiedy z nim zerwała, poczuł takie ukłucie w sercu, jakby miał co najmniej stan przedzawałowy. Zamówił kolejnego drinka. Zaczął się zastanawiać, dlaczego kobiety zdradzają? Może też im się kiedyś nudzi życie małżeńskie? A może dopiero wtedy, gdy nie mogą już wytrzymać tego, co dotąd wytrzymywały? Nigdy nie zapytał o to Stefanii wprost, ale skoro zdradzała swojego męża, to tam musiało się coś psuć. Może jej mąż nigdy jej nie komplementował, może nie zauważał nowej fryzury? On nie był lepszym mężem… Ale wracając do zdrady, kobiety zdradzają tak samo często jak mężczyźni, tylko się do tego nie przyznają. Są niewierne, ponieważ potrzebują wielu doznań, nie potrafią niekiedy docenić prawdziwej miłości, jeśli ona w ogóle istnieje… Chcą być dopieszczone, a często w długoletnich związkach związkach tego nie ma. Ale chyba najważniejszy powód zdrady to odrzucenie. Kiedy są odrzucane, to zdradzają. Po tych kilku latach trwania romansu Krzysztof czuł się tak, jakby wirował na karuzeli. Czasami było zabawnie, ale kiedy za długo się na niej kręcił, marzył o tym, żeby z niej zejść, bo go mdliło. Zaczął doceniać rodzinę i żonę. Wydawało mu się, że Stefania z roześmianej kobiety zmieniła się w kobietę narzekającą. Rzucała go, by do niego wrócić. Kłócili się, nie lubili, by za chwilę stwierdzić, że

brakuje im spojrzeń, dotyku, rozmów i seksu. Tak, bo seks jest, jakby na to nie patrzeć, podstawą romansu. W małżeńskiej sypialni niestety powoli umiera. Zamówił kolejnego drinka i następnego. Chciał się upić, chciał zapomnieć, ale i przypomnieć sobie, jak to było przed Stefanią. Kiedy był już zamroczony alkoholem, postawił kilka kolejek ludziom przebywającym w pubie. Alkohol szumiał mu w głowie, a on stał się królem parkietu. Młode dziewczyny śmiały się z niego. – Spójrz na tego dziadka – prychały. A on, podstarzały lowelas, miał w dupie opinię innych. Poderwał jakąś samotną kobietę, ale gdy wsiadł z nią do taksówki, momentalnie otrzeźwiał. Wcale jej nie chciał. Wysiadł z samochodu, pożegnał się z kobietą. Usiadł na ławce i zapłakał. Kochał Stefanię. Naprawdę ją kochał… Stefania stała sztywno. Nie mogła uwierzyć, że w jej stronę podąża Krzysztof. Co on tu do cholery robił? Wzięła kilka dni urlopu, żeby się od niego uwolnić, sama wyjechała do letniskowego domku na Mazurach. Paweł z Liwią chcieli do niej dołączyć, ale ona stanowczo zaprotestowała. Przekonała męża, że przyjadą tutaj razem w przyszłym miesiącu. Ale teraz ona potrzebuje chwili tylko dla siebie. „Czy coś się stało?” – dopytywał. „Nie nic. Jestem po prostu przemęczona. Potrzebuję ciszy i spokoju”. Zgodził się. Jej ufny, kochający mąż. Stefania naprawdę potrzebowała odpoczynku, a Wojdar jej ten spokój właśnie zburzył. Kiedyś pobiegłaby w jego stronę z rozłożonymi ramionami. Przytuliłaby się do niego, a on by ją całował. Niczego innego tak dobrze nie pamiętała, jak tych pocałunków. Zmrużyła oczy. Był lekko zgarbiony. Postarzał się. I ona się postarzała. Wiedziała o tym doskonale. Dlaczego, do cholery, przyjechał do niej akurat teraz? Kiedy na dobre wykreśliła go z pamięci. Szlag! – Witaj… Stefanio – powiedział, kiedy stanął naprzeciwko niej. Drażnił ją jego oficjalny ton. – Cześć – odparła. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – Od twojej córki. – Jak to? – Zadzwoniłem na numer domowy. Powiedziałem, że dzwonię z działu płac, nie zgadzają mi się finanse i potrzebuję się pilnie z tobą skontaktować. Córka wyjaśniła, że w miejscu, gdzie przebywasz, nie ma telefonu, ale podała mi adres. Przyjechałaś tu odpocząć? – Przyjechałam się od ciebie uwolnić. Przemyśleć wszystko. Po co za mną przyjechałeś? – Nie pozwoliła mu odpowiedzieć. – Kiedy odchodzę, ty zawsze mnie gonisz. Kiedy jestem przy tobie, odpuszczasz… Nie zauważasz mnie. Jesteś

jak pies ogrodnika. – Póki razem pracujemy, jesteśmy na siebie skazani. – A jeśli odejdę? – Bardzo lubisz tę pracę. – Są inne szpitale. – Taak… – westchnął. – Ale ty lubisz ten szpital. I mnie lubisz. – Czasami wydaje mi się, że cię nie cierpię. – Wynajęłaś ten domek? – wskazał ręką na mały drewniany domek. – Nie. To nasz domek. Mój i Pawła. – A będę mógł spędzić tu z tobą dwa dni? – Nie. Podszedł do niej jeszcze bliżej. – Dwa dni i dwie noce. – Niech cię szlag, doktorze Wojdar! Odwróciła się na pięcie i weszła do domku, zostawiając uchylone drzwi. Mężczyzna wiedział, że to zaproszenie. Weszli do środka, usiedli przy stole. Stefania nalała do szklanek kompotu. Na talerzu były ciastka. Siedzieli w milczeniu, patrząc na siebie podejrzliwie. Krzysztof zdawał sobie sprawę, że oboje siebie ranią. Od samego początku. Jednak kiedy Stefania zniknęła z jego życia tylko na kilka chwil, tęsknił za nią jak szalony. Nie chciał pozwolić jej odejść. Stefania wiedziała, że gdyby była mądra, wyprosiłaby Wojdara za drzwi. Jakiś wewnętrzny głos w jej głowie wołał: „Uciekaj! Ratuj się, póki możesz, bo utoniesz. Już toniesz”. – Daj mi spokój – wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Raz na zawsze daj mi spokój. Wojdar położył dłoń na jej dłoni. I to wystarczyło, by wybuchło między nimi pożądanie. Bez słowa wstali od stołu, zdarli z siebie ubrania, po czym kochali się na blacie stołu. Oboje tego chcieli i po skończonym akcie niczego nie żałowali. Leżeli na podłodze. Jedno ciało oplatało drugie. – Z tobą czuję się zarówno bardzo szczęśliwa, jak i nieszczęśliwa. Wiesz, co mam na myśli? – Chyba tak. – Czujesz to samo? – Możliwe. Czuję wciąż jakąś tęsknotę. – Wiesz, to trwa już tyle lat… Nie chcę w tym tkwić. – Ja też nie. Stefania uniosła się na ręce. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. – Nie chcę być z dwiema kobietami naraz – oznajmił. – Chcesz się rozwieść?

Pokręcił głową. – Gdybym miał się rozwodzić, to wtedy, na samym początku naszego romansu. Teraz… – Ciii. Rozumiem. Ona jest w ciąży… – Wtedy ty nie chciałaś. A teraz tego ode mnie oczekujesz? – Nie. Chyba nie. Zamilkli. Krzysztof gładził jej rozpalone ciało. – Nawet jeśli się rozstaniemy, to zdajesz sobie sprawę, że nigdy się od ciebie nie uwolnię? Pokochałem cię. I już zawsze będę cię kochał.

ROZDZIAŁ 6

Za młodu przewracamy góry. Na starość wygrzebujemy się spod nich. Kazimierz Chyła

Minęło dziewięć lat, a oni nadal mieli romans. Choć w sumie to, co było między nimi, już trudno było nazwać romansem. Córka Stefanii dorosła, jej samej przybyło kilka kilogramów i więcej zmarszczek, Paweł zgubił trochę włosów, Wojdar był już niemal siwy. Spotykali się na godzinę, dwie, raz w miesiącu w jakimś przydrożnym motelu. Czasem się kłócili, rzadko ze sobą rozmawiali. Stefania z przykrością stwierdziła, że przez cały czas trwania tej przygody nie interesowała się rodziną. Gotowała, prała, sprzątała, czasami nawet gdzieś wychodzili we trójkę, ale wtedy była przy bliskich tylko ciałem, nie duchem. Wstyd jej było, że tak bardzo zaniedbała i Pawła, i Liwię. Jej kontakty z córką nie były dobre. Liwia coraz więcej pyskowała. A kiedy obie były w domu, dziewczyna unikała jej. Stefania tłumaczyła sobie, że to taki wiek. Ale kiedy patrzyła, jak córka dobrze dogaduje się z Pawłem, czuła w sercu

ból. O taki stan rzeczy mogła winić tylko siebie. Kiedy Liwia poszła do szkoły, Stefania weszła do jej pokoju. Rzadko tu zaglądała, gdyż córka zazwyczaj zamykała drzwi na klucz. A może bierze narkotyki? – pomyślała ze strachem. Początkowo nie miała zamiaru myszkować w jej pokoju, ale czuła jakiś wewnętrzny niepokój. Dawniej Stefania i Liwia dużo czasu spędzały w tym pokoju. Siadały na podłodze i czytały książki, każda swoją. Zajadały się czereśniami albo innymi sezonowymi owocami. Opowiadały sobie różne historie. Czasem straszne, innym razem śmieszne, wymyślane. Tak było kiedyś. A teraz? Teraz Liwia zamyka się przed matką. Stefania otwierała po kolei każdą szufladę w biurku, ale niczego niezwykłego nie znalazła. Następnie otworzyła szafę. Włożyła rękę pod ubrania, przesunęła wieszaki. Już miała zamykać drzwi, kiedy spojrzała na uchylone pudełko od butów. Schyliła się. Otworzyła je. Zeszyt. Otworzyła na pierwszej stronie. Tylko ta była zapisana. Dziewczyna opisywała dzień, który spędziła z ojcem. Stefania uśmiechnęła się do siebie. Jednak już po chwili uśmiech zniknął z jej twarzy: „Tato mnie rozumie, za to moja matka doprowadza mnie do szewskiej pasji. Żeby nie powiedzieć, że mnie wkurwia…”. Stefania jeszcze raz przeczytała to zdanie. Zrobiło jej się przykro. Poczuła tak gwałtowny ból, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. Kiedy Liwia była małą dziewczynką, później nastolatką, bardzo lubiła spędzać czas z tatą. Z mamą kiedyś też. Ale mama od pewnego momentu stała się jakby nieobecna. Tatuś był przy niej zawsze. Z chęcią z nią rozmawiał, bawił się. Kiedy była młodsza, przychodził na jej koncerty w dużym pokoju, gdzie grała drewnianymi łyżkami na garnkach i śpiewała do szczotki. Jeździli razem na rowerach, kiedy mama była na dyżurze lub odsypiała po pracy. Kiedy coś poszło nie tak, rozmawiał z nią. Mama często wybuchała złością i krzyczała na nich. A ona tak bardzo nie lubiła matczynego krzyku. Słuchała z ojcem ballad zespołu Metallica i muzyki poważnej. Chodzili razem do kina. Z mamą od jakiegoś czasu nie robiła niczego. Tego dnia Liwia miała zły dzień. Dostała okres, brzuch ją strasznie bolał. W szkole pokłóciła się z Asią, swoją jedyną bliższą koleżanką. Liwia i Asia różniły się od siebie. Liwia była spokojna i „niedoświadczona”, podczas gdy Asia wiedziała tyle rzeczy na temat pocałunków i pierwszego razu, że Liwia słuchała tych opowieści z niedowierzaniem. Asia była wulkanem energii, a ona ceniła spokój. Mimo iż były jak ogień i woda, trzymały się razem. Liwia wiedziała, że to, co je łączy, nie jest przyjaźnią, choć Aśka tak uważała. Dzisiaj nie chciała pójść z koleżanką na wagary, dlatego się pokłóciły. Aśka

wyrzucała jej, że jest sztywniarą, a Liwia powiedziała jej, że słyszała od innych, iż rozkłada nogi przed każdym. Oczywiście potem żałowała tych słów. Chciała przeprosić, ale „przyjaciółka” nie odbierała od niej telefonu. Dziewczyna weszła do kuchni, gdzie zastała mamę. Nie miała ochoty na jej towarzystwo. A już na pewno nie dzisiaj. Usiadła na taborecie i patrzyła, jak Stefania kroi warzywa na zupę. – Cześć – odezwała się. – Cześć. – Co tam? – Liwii nie chciało się gadać, ale stwierdziła, że jeśli się nie odezwie, mama znów będzie wierciła jej dziurę w brzuchu, że jest markotna. – Nogi mnie bolą po dyżurze. A ta znowu swoje – pomyślała nastolatka. Jej matka zawsze narzekała, kiedy schodziła z dyżuru. – To zmień pracę. – Ale ja lubię swoją pracę. Liwia sięgnęła po jabłko. Ugryzła spory kawałek. – To po co narzekasz? – Kiedy zaczniesz pracować… – Jezuuu, mamo. Jesteś monotematyczna. Liwia zobaczyła, że matka wzdycha. – Ciągle są spięcia między nami – stwierdziła Stefania. – To może zastanowisz się nad sobą? – odburknęła Liwia. – Ej, moja panno. Zejdź z tonu. A ty to niby taka dobra córeczka jesteś? – Stefania zaraz pożałowała tych słów. Nie chciała kłócić się z córką, była jednak na nią zła. Wszystko przez to, co przeczytała w jej notesie. – Tata nie ma do mnie zastrzeżeń. Zapadła cisza. Liwia gryzła jabłko i spoglądała na mamę, która szybko kroiła warzywa w kostkę. Stefania wciąż była ładna, chociaż pewnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Miała duże oczy, nie tak dużo zmarszczek, jak inne kobiety w jej wieku. Pełne, czerwone usta i piękny odcień włosów. Piękna kobieta, która tak rzadko się uśmiechała. Ale tylko w domu się nie uśmiechała. Liwia wpadła kiedyś do szpitala. Mama z roześmianą buzią szczebiotała do jakiejś pacjentki. Czemu śmiała się w pracy, a w domu ma marsową minę? – zastanawiała się dziewczyna. I chyba ten fakt najbardziej ją denerwował. Liwia poszła do pokoju, wyciągnęła z plecaka komórkę i zadzwoniła do Asi. Tym razem odebrała. – Przepraszam. – Spoko, już mi przeszło. – Nie powinnam tego mówić. – Może tak myślałaś?

– Nie. Absolutnie nie. Chciałam ci dopiec. Sama chciałabym mieć takie doświadczenie w tych sprawach, jak ty. – Prawdę mówiąc, nie chciała, ale skłamała. – Może bym wpadła do ciebie któregoś dnia? – zaproponowała Asia. – Pewnie. W sobotę? – Zgoda. Aśka pojawiła się u Liwii w mieszkaniu już o dziesiątej rano. – A ty co, ranny ptaszek? – Liwia była jeszcze w piżamie i szlafroku. – Nieważne, o której się położę, i tak wstaję o siódmej. No, chyba że jestem po imprezie. Tato zrobił dziewczynom tosty i kakao. Potem zabarykadowały się w pokoju Liwii. – Ale ten twój tato to słodziak – stwierdziła koleżanka. Liwia wzruszyła ramionami. Nigdy nie patrzyła na tatę jak na mężczyznę. – Przystojny. – Czy ja wiem. – No, ba. Liwia ugryzła tosta. Aśka napiła się kakao. – Wiesz co, w sumie jestem ci wdzięczna za to, że nie poszłaś ze mną na wagary. – Serio? – Mhm. Spotkałam na mieście Fabiana. – Fabian, Darek Fabiański, największe ciacho w szkole. – Rozmawiałaś z nim? – Żeby tylko. Zaprosił mnie na imprezę. – Wow! – Idziemy do niego w następną sobotę. – Jak to idziemy? – Ja i ty. – Ja nie chodzę na imprezy. – To zaczniesz. Nie bądź głupia. Wkręciłam nas. Fabian ma brata. – Puściła do mnie oko. – I akurat brat Fabiana zainteresuje się mną. – Liwia wydęła usta. – A skąd wiesz, że nie? Taka okazja zdarza się raz na milion. Dziewczyno, dorośnij. – Aśka zatoczyła koło rękami. – Widzę, że muszę się za ciebie porządnie wziąć. Która nastolatka ma pokój w kolorze różu? I te miśki na półkach. – Wskazała palcem na miejsce, gdzie ułożone były maskotki. – Przecież nie bawię się miśkami. – To po co tu stoją?

– Hmm… – westchnęła Liwia. – Wiążą się z nimi wspomnienia z dzieciństwa. – Tani sentymentalizm nie jest w modzie. – Mnie nie obchodzi, co jest modne. – Oj, dobra, dobra. Trzeba pomyśleć o imprezie. Liwia sięgnęła po kolejnego tosta. – I nie jedz tyle, bo przytyjesz. – Całowałaś się kiedyś z chłopakiem? – Zmieniła temat Liwia. – Pewnie. A ty? – Nie. – Nie wiesz, co straciłaś. – Wiem, że kiedy się zakocham… Aśka roześmiała się głośno. – Myślisz, że pocałunki smakują lepiej z gościem, którego kochasz? – Tak, a ty? – To tylko wymiana śliny, taniec języków, żadne wielkie halo. Przyjemnie jest się całować i nie musisz od razu kogoś kochać, żeby to robić. Liwia zrozumiała, jak wielka przepaść dzieli ją i Asię. – W ogóle gdyby wyszło mi coś z Fabianem, to od razu wskoczyłabym mu do łóżka – stwierdziła Aśka. – Tak od razu? – Słuchaj, jeśli Fabian zaprosiłby mnie do swojego pokoju, to nie czekałabym na anielski śpiew i oklaski. Liwia spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. – Ja już wiem, jak zachęcić do siebie chłopaka. – Jak? Aśka przewróciła oczami. – Zrobiłabym mu taką laskę, że zapamiętałby mnie do końca życia. Liwia się skrzywiła. A gdzie w tym wszystkim miłość? – chciała zapytać. Mimo wszystko zrodziła się w niej chęć, by pójść na imprezę, a nuż poznałaby starszego brata Fabiana i wpadła mu w oko? Do tej pory żaden chłopak nie był nią zainteresowany, nie zaprosił jej na randkę. O pocałunkach to nawet nie marzyła. Liwia zwlekała do piątku, by zapytać rodziców o zgodę na imprezę. Był to celowy zabieg. Wiedziała, że mama będzie po dyżurze i pójdzie spać, a tata się zgodzi. – Chcesz pójść na imprezę? – Uśmiechnął się pod nosem tato. – Na babską imprezę. – W końcu i ja się doczekałem. Moja córka chce wyjść na imprezę. – I co ty na to? – A gdzie będzie się odbywać impreza?

– U Aśki – skłamała. Serce waliło jej jak młotem. – Chciałabym też zostać u niej na noc. – Liwia bała się spojrzeć ojcu w oczy. – Dobrze. Zostawisz mi tylko numer do jej rodziców. Liwia przewróciła oczami. – Tak, ale obiecaj nie wydzwaniać do nich. – Obiecuję. Chcę mieć jednak pod ręką ich numer. Wiesz, gdyby się coś działo… Tata podwiózł Liwię pod mieszkanie Asi o dziewiętnastej. – To tutaj. – Liwia sięgnęła do klamki. – Może powinienem pójść z tobą i przywitać się z rodzicami Asi? – Tatooo, proszę. – Liwia przewróciła oczami. – No tak. Mam ci nie narobić obciachu. – Właśnie. I pamiętaj żadnych telefonów. – Nawet gdyby się waliło i paliło? – Jak będzie się waliło i paliło, to ratuj mój komputer i uciekaj. Ojciec uśmiechnął się do Liwii. – Baw się dobrze. – Będę. Dziewczyna otworzyła drzwi. – Liwia? – Hmm? – Ufam ci. Dziewczyna uśmiechnęła się do taty. – Podałam numer telefonu do twoich rodziców – oznajmiła Liwia Asi, kiedy znalazły się w jej pokoju. – Do moich starych? Zgłupiałaś? Ja powiedziałam, że idę do ciebie na chatę, ty, że domówka jest u mnie. A jak się zdzwonią? – Eeee. – Liwia machnęła ręką. – Mój tato obiecał mi, że nie narobi obciachu. – No, oby. – A ty nie musiałaś podawać numeru telefonu do moich rodziców? – Nie. – Dlaczego? – Bo moi starzy mają to gdzieś. – Na pewno nie. – Na pewno tak. Pracują od świtu do nocy. A kiedy pojawiają się w domu, piją wino i leżą w wyrze. Na rękę im moje wypady. – Aśka posmutniała. – Mój tato za to jest nadopiekuńczy. – A mnie się wydaje, że jest spoko. Twój tato robi ci tosty i kakao.

– I czasem pierogi. – A twoja mama? Czemu o niej nie mówisz? Liwia wzruszyła ramionami. – Ona mnie wkurza. – Dlaczego? – Ma wiecznie skwaszoną minę. Uwielbia swoją pracę w szpitalu. – Jest lekarzem? – Położną. – I co w tym fajnego? – Nie mam pojęcia. Jej się podoba. Gdyby mogła, spędziłaby na oddziale całe swoje życie. Kiedy wraca do domu, jest smutna. – Ty, a może ktoś ją tam dmucha? – Coś ty? – Słyszałam różne historie. Mój kuzyn miał praktyki w jednym szpitalu. Co tam się w nocy działo. Pielęgniarki lekarzami pieprzyli się w dyżurkach… – Przesadzasz. – Liwia nie miała już ochoty kontynuować tematu. W ogóle żałowała, że się otworzyła przed Aśką. – Słowo honoru. Praca zbliża ludzi. A szczególnie nocne dyżury. Liwia poczuła dziwne ukłucie w sercu. Nie, na pewno nie jej matka. Nie wyobrażała sobie mamy, która oddawałaby się miłosnym rozkoszom w dyżurce. Prychnęła i odgoniła od siebie myśli. – Nie wypuszczę cię tak na imprezę. – Aśka obrzuciła koleżankę spojrzeniem. – Coś ze mną nie w porządku? – Wyglądasz jak kujonka w tych niemodnych dżinsach, koszuli i kucyku. – Czuję się w tym dobrze. – Ale nie wyglądasz dobrze. Chodź. – Pociągnęła ją ze sobą do szafy, po czym zaczęła wyrzucać na łóżko sukienki. Wszystkie były bardzo krótkie. – Co powiesz o tej? – Asia wskazała na krótką, obcisłą sukienkę w kolorze wina. – Na ciebie będzie jak ulał. Jesteś taka szczuplutka. – Nie wiem. Jest okropnie krótka. – I o to chodzi. Pamiętaj, starszy Fabian na horyzoncie. Halo? Dziewczyno. Stawka jest duża, a konkurencja na pewno też będzie, i to spora. Liwia poszła do łazienki. Wyszła z niej po kilku chwilach. Stanęła przed Asią, obciągając co chwila kieckę. – Nie jestem pewna co do tej sukienki. – Pokręciła głową. – Ale ja tak. Wyglądasz wystrzałowo. Jeszcze tylko buty. Jaki rozmiar nosisz? – Trzydzieści dziewięć. – Cholera, że też ci taka stopa urosła. Ja trzydzieści siedem. Ale moja mama

ma trzydzieści osiem. – No co ty? Nie mam zamiaru wkładać butów twojej mamy. – Nie pójdziesz przecież w tych balerinach. Obie spojrzały na wysłużone żółte baleriny, zupełnie niepasujące do kiecki. Aśka na paluszkach wyszła z pokoju. Po chwili wróciła z czarnymi, lakierowanymi szpilkami. – Wkładaj. To największe, jakie znalazłam. Trzydzieści osiem i pół. Liwia włożyła buty. Były ciut za małe. Podkuliła palce. – I co? Dasz radę? – Myślę, że dam. Ale jak twoja mama zobaczy, to… – Moja mama ma ze sto par butów, nie skapnie się. Dziewczyny upiększały się w łazience. – Pomaluj usta szminką – zachęcała Liwię koleżanka. – Tą czerwoną? – Liwia spojrzała na krwistoczerwoną pomadkę. – Jest odjazdowa. Będzie pasowała do sukienki. – Będę wyglądała jak przydrożna prostytutka. – Faceci lubią takie kolory. Czerwone usta, które obiecują naprawdę dużo. – Aśka wybuchnęła śmiechem. Liwia chwyciła pomadkę i przeciągnęła po wargach. Dotarły na imprezę przed dwudziestą pierwszą. Młodszy z braci Fabiańskich podszedł do nich i zagwizdał na ich widok. – No no, laseczki, super wyglądacie. My się chyba nie znamy? – Fabian wyciągnął dłoń w stronę Liwii. – Fabian. – Liwia. – Liwia – powtórzył. – Piękna z ciebie kobieta. Liwia spojrzała na Aśkę, niezadowoloną z komplementu. – A gdzie twój brat? Liwia bardzo chciałaby go poznać. – Aśka objęła Fabiana. Według Liwii zachowywała się bardzo natarczywie. Chłopak odwrócił się i machnął ręką w stronę wysokiego bruneta. Ten przecisnął się przez tłum gości. Liwia spojrzała na niego i myślała, że padnie z wrażenia. Jeśli Fabian młodszy był przystojny, to Fabian starszy był piękny. Model, który zszedł z wybiegu, uśmiechnął się do niej. – I co? Wymiękasz? – Aśka szepnęła koleżance do ucha. – Konrad Fabiański – przedstawił się piękniś. – Konrad. – Liwia była niczym w transie. Nie mogła od niego oderwać oczu. – Ty też masz tak na imię? – zażartował chłopak. – Liwia. – Dziewczyna oprzytomniała. – Jak lewkonia. – Może być i lewkonia. – Liwia była wyraźnie zakłopotana.

Aśka z młodym Fabiańskim podeszli do stołu, na którym stał alkohol. – Napijesz się czegoś? – zaproponował Konrad. – Może coli? – Coli? – prychnął. – Coli i…? – Z lodem. Chłopak przewrócił oczami. Powiedziałam coś nie tak? – zastanawiała się Liwia. Konrad odszedł od niej, a jej zrobiło się strasznie smutno. Spłoszyłam go – pomyślała z goryczą. Stała sama i czuła się głupio. Jednak po chwili Konrad znów pojawił się przy niej. Trzymał w rękach dwie szklanki. – Spróbuj. – Wręczył jej szklankę z napojem. Liwia pociągnęła spory łyk. Skrzywiła się. – To alkohol? – Uderza do głowy. Pij. Dziewczyna pociągnęła kolejny łyk. Za drugim razem już nie był taki obrzydliwy. Ktoś ją potrącił. Do mieszkania wchodzili kolejni goście. – Strasznie tu tłoczno – zauważył Konrad. – Tak chyba jest na imprezach. – Może pójdziemy do mnie na górę? – Na górę? – Mam pokój na poddaszu i klucz w kieszeni. – Nie wiem, czy powinnam. Asia… – Asia bawi się dobrze z moim bratem. – Konrad wskazał na parę obściskującą się pod ścianą. Liwia nie mogła uwierzyć, że Aśka ślini się z młodszym Fabiańskim. Szybko im poszło. Liwia mimo obaw skinęła głową. Weszli po schodach. Konrad otworzył drzwi. Pokój był cały w drewnie. Na ścianach wisiały plakaty piłkarskich drużyn i samochodów wyścigowych. Na środku pokoju stało duże łóżko, a po lewej stronie duża, dębowa szafa. – Fajnie tu. – Liwia weszła niepewnym krokiem do pokoju. – Przestronnie. Konrad usiadł na łóżku. Wyciągnął w jej kierunku rękę i pociągnął ją do siebie. Dziewczyna wylądowała na jego kolanach. Chłopak objął ją w pół. Liwia poczuła, że jej serce zaczyna dużo szybciej bić. Tam, w dole brzucha, poczuła mrowienie, kiedy jego dłoń przesuwała się w górę i w dół po jej nodze. – Studiujesz? – zapytała Liwia, która za wszelką cenę chciała przerwać ciszę. – Mhm…– Konrad dotknął wargami jej szyi. Pocałunek przeszył ją dreszczem od stóp do głów. – A co?

– A jakie to ma znaczenie… Dla niej miało. Chciała się o nim dowiedzieć jak najwięcej i chciała, by on zadawał pytania. Zamiast tego chłopak ścisnął mocniej jej udo, a jego pocałunki stawały się nachalne. Liwia poczuła odrazę. Nie podobało jej się to, że ma obślinioną szyję. Wstała. – Co jest? – Konrad był zdziwiony jej zachowaniem. – Jak dla mnie to za szybko. – Myślałem, że tego chcesz. – Eeee… Tak, chcę… Ale może najpierw porozmawiamy. – Lewkonia… Jak ty mało wiesz o życiu… – Konrad rozwalił się na łóżku. – O czym chcesz rozmawiać? – Gdzie twoi rodzice? – Stary od czterech lat siedzi w Anglii i przesyła nam hajs, a matka puszcza go kantem. Pieprzy się z jakimś gachem na boku. – Liwia dostrzegła w oczach chłopaka złość. – Boli cię to? Wzruszył lekko ramionami. Dziewczyna wiedziała, że chłopak udaje, że nic go to nie obchodzi. W gruncie rzeczy obchodziło go bardziej, niż chciał się do tego przyznać. – Wisi mi to. Większość z nas ma dysfunkcyjne rodziny. Zresztą jestem już dorosły… A ty? – Co ja? – Co robisz w życiu, Lewkonia? – Uczę się. – Imprezujesz? – Nie. – Czemu? – Chyba wolę czytać książki. Chłopak prychnął. – Jeśli będziemy razem, to książki nie będą ci w głowie. – A co? Konrad wstał i objął ją w pół, po czym delikatnie pocałował. Liwia poczuła się tak, jakby miała za chwilę stracić przytomność. – To… Ktoś zapukał do pokoju. Po chwili w drzwiach pojawili się Aśka z Fabianem. – A ty tu co? – Fabian pokazał bratu dziwny, posuwisty ruch ręką. Konrad się zaśmiał. – Próbuję, ale twarda z niej sztuka.

– To może zwolnicie pokój? – Aśka puściła oko koleżance. – Zgoda. – Liwia wzięła za rękę Konrada. – Ale za tydzień pokój jest nasz. – Konrad zwrócił się do brata. Dziewczyny wyszły z imprezy o trzeciej nad ranem. Liwia pod koniec miała już dość. Chciało jej się spać. Denerwował ją słodkawy zapach dymu z jointów i nawalone towarzystwo. Konrad usnął na sofie. Dziewczyna czekała, kiedy przyjaciółka zejdzie na dół. W końcu przed trzecią zobaczyła Asię, która z uśmiechem na twarzy pojawiła się koło niej. – Zrobiłam to. – Co? – Przespałam się z Fabianem. – Ty go prawie nie znasz! Aśka puściła mimo uszu słowa Liwii. – Było całkiem dobrze. Czułam tylko lekki dyskomfort, ale to na początku. Za drugim razem było lepiej. Mamy po siedemnaście lat…W końcu trzeba mieć to już za sobą. – Mamy, ale ja i tak obstaję za tym, że najpierw fajnie byłoby się zakochać, a później uprawiać seks. – Jesteś niereformowalna. W następny piątek Stefania zabrała córkę do centrum handlowego. Włóczyły się po sklepach, a potem usiadły w restauracji. Dziewczyna wcale a wcale nie miała ochoty przebywać tutaj z mamą. Patrzyła na Stefanię z naburmuszoną miną. Ostatnio ciągle była z czegoś niezadowolona. Mimo tej skwaszonej miny moja córka jest piękna – pomyślała Stefania. – Co ci jest? – zapytała córkę. – Nic. – Tak po prostu nic? – Tak po prostu. Coś się stało? – Wychodzę na imprezę w sobotę. To będzie taka dziewczęca impreza. – Liwia nie patrzyła matce w oczy. – Pytasz o pozwolenie? Dziewczyna podniosła wzrok i zaczęła ciskać gromy w stronę matki. – Nie, stwierdzam fakt. – Masz dopiero siedemnaście lat. – Tak, i co z tego? – To, że jeszcze musisz się pytać o zgodę na całonocne wyjścia. – Mamooo – jęknęła. – Tato mi pozwolił. – No tak. To ja jestem tym złym policjantem. – Widocznie jesteś.

I znów ona, ta zła – pomyślała Stefania. Dawniej córka patrzyła w nią jak w obrazek. Chciała wyglądać jak Stefania, naśladowała mimikę jej twarzy, przymierzała jej ciuchy. A teraz? Teraz wydawało jej się, że cokolwiek by powiedziała, to i tak córka stanie okoniem i obróci te słowa przeciwko niej. – Na drugim piętrze otworzyli fajną knajpkę. Włoską. – Starała się poprawić atmosferę Stefania. – Od makaronów i sera się tyje. – Ty akurat jesteś szczupła. – Ale jak będę się stołować we włoskich knajpach, to utyję jak ty. Stefania przełknęła gorycz, którą poczuła po słowach córki. – No cóż, ja jestem gruba, ty chuda. Nieważne. Ważne jest to, że spędzimy miło czas. – Dlaczego zakładasz, że ten czas będzie miły? – Jeśli obie się postaramy… Liwia przewróciła oczami. Obiad jadły w milczeniu. Ile razy Stefania próbowała nawiązać rozmowę z córką, tyle razy słyszała burknięcie. W końcu dała za wygraną. – Chcesz coś na deser? – zapytała Stefania. – Wodę poproszę. – A ja zamówię sobie pyszne włoskie lody. – Stefania wzięła do rąk menu. – Podają z sosem truskawkowym albo z bitą śmietaną i egzotycznymi owocami. – No więc? – Uśmiechnęła się do córki. – Jezu, mamo. Przestań się silić. Chcę wodę. Okej? – Okej. – Stefania skapitulowała. Liwia piła wodę, Stefania jadła lody, które nagle straciły smak. – Myślałaś już, gdzie wybierzesz się na studia? – Nie. Jeszcze mam trochę czasu. – Ja od pierwszej klasy liceum wiedziałam, że chcę zostać położną. Ty też coś wspominałaś o medycynie. – Wspominałam, jak miałam dziesięć lat. Większość małych dziewczynek ma takie głupie pomysły. – Od razu głupie. – Nie chcę iść na medycynę. – Wiesz, w dzisiejszych czasach medycyna… – Mamo, daj spokój. Jeszcze nie wiem, co chcę robić. – A może jakieś studia lingwistyczne? Dziewczyna z hukiem odstawiła szklankę na stół. – Co ty próbujesz osiągnąć? – Liwia nie kryła swej złości na Stefanię. – Słucham?

– Wspólny obiadek. Myślisz, że tym wyjściem wszystko naprawisz? Stefania patrzyła na córkę i niczego nie rozumiała. – O czym ty mówisz? – Nie rozumiesz? – zapytała zapalczywie Liwia. – Mam w dupie tę farsę. Te wspólne zakupy, twój sztuczny śmiech i to, jak udajesz, że cię obchodzę, a tak naprawdę i ty, i ja marzymy o tym, by jak najszybciej znaleźć się w domu. Co się z tobą dzieje, mamo? My z tatą w ogóle cię nie obchodzimy! – Chyba źle mnie oceniasz… – Źle? Kiedy miałaś czas, by ze mną porozmawiać? Czy wiesz, co mnie boli? Co cieszy, a co smuci? Stefania musiała przyznać sama przed sobą, że nie wiedziała. – Miesiąc temu byłyśmy w kinie. – Tak. I zamiast oglądać film, cały czas gapiłaś się w wyświetlacz komórki. Odbębniłaś zakupy z córką, by zagłuszyć wyrzuty sumienia. – Słowa Liwii raniły serce Stefanii jak odłamki szkła. Patrzyła, jak córka spogląda na nią z pogardą. Dziewczyna wstała od stolika i wyszła z restauracji. Stefania najchętniej by za nią wybiegła, ale siedziała na krześle, niezdolna się ruszyć. Najgorsze było to, że jej córka miała rację. Liwia położyła się na łóżku. Potem uniosła się na ramionach i gapiła przed siebie. Okno jej pokoju wychodziło na wewnętrzne podwórko kilku sąsiednich bloków, które tworzyły zamknięty kwadrat. Na nim rosło kilka drzew i krzewów, stał stary trzepak i figurka Matki Boskiej. Liwia lubiła zaglądać do okien sąsiadów. Czuła się, jakby zaglądała w życie innych. Na drugim piętrze, w bloku naprzeciwko, mieszkała dziewczyna z matką. Ich życie lubiła podglądać najbardziej. Jadły wspólne śniadania, niekiedy kolacje. Śmiały się do łez przy wspólnym oglądaniu filmów. Nastolatka zazdrościła im tej bliskości. Nigdy nie zasłaniały żaluzji, jakby dawały przekaz światu: „Jesteśmy szczęśliwe, patrzcie na nas!”. W sobotę Liwia po raz kolejny wybrała się na imprezę do Fabiańskich. Rodzice początkowo marudzili, szczególnie mama, ale w końcu ją puścili. Święcie wierząc, że dziewczyna spędzi noc u Asi. – W sumie to wolałabym poznać Konrada lepiej… – Liwia zwierzyła się koleżance. – To go poznasz. – Porozmawiać, umówić się na kawę. Aśka przewróciła oczami. – Liwia, imprezy to młodość, to życie. – Mnie jakoś nie kręcą.

– Ale starszy Fabiański cię kręci? – Podoba mi się… Tylko, że sądzę… To wszystko powinno inaczej wyglądać. – Przestań pieprzyć farmazony. – Tylko że ja… – Dzisiaj pokój na poddaszu będzie wasz. – On nawet do mnie nie zadzwonił. – A podałaś mu numer telefonu? – Nie, bo o niego nie poprosił. – Jak miał o niego poprosić, kiedy spał, gdy wychodziłyśmy? – Niby tak. Spał… – Nie odprowadził ich do domu. Mógł zdobyć jej numer telefonu, a nawet się nie wysilił. Dziewczyna poczuła rozczarowanie. – Liwia, nie szukaj dziury w całym. Konrad Fabiański leci na ciebie, chodź zapewne może przebierać w laskach jak w ulęgałkach. – Zapewne… – Więc proszę cię, nie spieprz tego. I zamiast myśleć, żyj. Idź na całość. Zabaw się wreszcie. Weszły do zadymionego mieszkania. Liwia poczuła pieczenie pod powiekami. Dym papierosowy szczypał ją w oczy. Ludzi w mieszkaniu było jeszcze więcej niż poprzednio. Pili, śmiali się. Ktoś puścił muzykę na cały regulator. Na stole poniewierały się okruchy z chipsów, rozsypany popcorn i niedojedzone kawałki pizzy. W rogu pokoju stało kilka sześciopaków piwa i kilka butelek wódki. – Lewkonia… – Liwia poczuła ciepły oddech, który owiał jej szyję. – A więc jesteś. – Silne dłonie Konrada chwyciły ją w pół. – Cześć. – Odwróciła się do niego. – No cześć. – Pocałował ją w usta, bardzo delikatnie. – Siadaj. Dziewczyna usiadła na kanapie. Obok niej siedziały inne nastolatki. Każda w tak kusej sukience, że kiedy siedziały, odsłaniały nie tylko uda, ale i majtki. Miały głębokie dekolty, a na twarzach wyzywający makijaż. Konrad wręczył jej drinka. – Marlenka, zaopiekuj się Lewkonią, a ja z chłopakami śmigniemy na chwilę do kibla. Zanim Liwia zdążyła coś powiedzieć, Konrada nie było już przy niej. Dziewczyna rozejrzała się po mieszkaniu, ale nigdzie nie widziała Aśki z Fabianem. – Naprawdę masz na imię Lewkonia? – Marlena nachyliła się do niej. Miała kwaśny oddech. – Liwia. Konrad mówi na mnie… – No tak, te panienki Konrada – zawtórowała blondyna z mocnym

makijażem. – Jedna była Różyczką. – A ta ruda? – Lisica. Dziewczyny zaczęły się śmiać. – Lewkonia najładniej. – Marlena porozumiewawczo szturchnęła Liwię. – Fabian jest niezły, ale nie jest stały w uczuciach. – My dopiero się poznaliśmy… – Liwia poczuła, że się czerwieni. – To nie dawaj mu od razu, bo już jutro poszuka sobie nowej. Liwia nic nie odpowiedziała, pociągnęła łyk drinka. Dziewczyny zaczęły się przechwalać, czego to nie robiły na imprezie u Grubego. – To był melanż. – Byłaś nawalona w cztery dupy. – Ale tę zabawę pamiętam. – No ja też. – Słoneczko… – Wszystkie rechotały. – Słoneczko? – zapytała Liwia. – Nie wiesz, o co kaman? – Nie. Znów wybuch śmiechu. – Najpierw wlewamy do gardeł tyle wódki, ile tylko możemy, po czym, będąc w odpowiednim stanie upojenia, rozbieramy się do naga. Następnie dziewczyny kładą się na podłodze głowami do siebie i rozkładają nogi, tworząc koło, czyli słoneczko. W tym czasie chłopcy zaczynają uprawiać z nami seks. Co minutę następuje zmiana partnerek. Ten, który dojdzie jako pierwszy, przegrywa. Zwycięzcą zostaje ten, który wytrzyma do samego końca. – I tak z każdym? – Liwia poczuła niesmak. – No. – Ale… – Twój Konrad się w to nie bawi. Liwia odetchnęła. – On woli lokomotywę. Liwia aż bała się zapytać, o co w tej zabawie chodzi. Była zdumiona tym, co te dziewuchy wyprawiają. Jak mogą pozwalać się tak traktować? Jak nisko trzeba upaść, żeby uprawiać taki seks? Może jednak to z nią jest coś nie tak. Co by o niej powiedzieli, gdyby im wyznała, że nie lubi imprez, alkoholu, że woli zaszyć się w swoim łóżku i czytać książki? A gdyby dodała, że lubi spędzać czas ze swoim tatą, chodzić z nim na koncerty lub słuchać wspólnie muzyki, uznałyby, że jest kretynką i dziwadłem. – To idziemy na górę? – Konrad pojawił się u jej boku. Miał zamglone oczy.

– A nie możemy zostać tutaj? Dziewczyna poczuła, że ogarnia ją panika. Chłopak zaśmiał się gardłowo. – Przyjemniej będzie nam na górze. – Chwycił ją za rękę i zaprowadził w kierunku schodów. Liwia nie protestowała. Weszli do pokoju. Konrad przekręcił klucz w zamku. – Co robisz? – Nie chcę, by nam przeszkadzano. Nie bój się. – Złapał ją ponownie w ramiona. – Nie zrobię niczego, czego byś nie chciała. Uśmiechnęła się do niego. Usiedli na łóżku. Konrad chwycił w swoją rękę jej dłoń. Opuszkami palców wodził kółka na jej dłoni. – Konradzie… – zaczęła. – A co tak oficjalnie? Wzruszyła ramionami. – Napijesz się czegoś? – zaproponował. – Chyba nie. – A jak cię ładnie poproszę? Zrobi się przyjemniej. Po zastanowieniu dziewczyna skinęła głową. – Coś dzisiaj markotna jesteś. Konrad z szafki wyciągnął butelkę wódki i karton soku. Rozlał do plastikowych kubków najpierw wódkę, a potem uzupełnił ją sokiem. – Napij się. Liwia wypiła kilka łyków. – I co? – Nie jest to napój bogów, ale ujdzie. – Napój bogów – parsknął Konrad. – Czytasz coś? – zapytała Liwia. – Tylko ulotki reklamowe. – Zaśmiał się gardłowo. – A serio, to może przeczytałem w życiu dwie książki. – Aaa… – Liwia nie wiedziała, co powiedzieć. – A ty? – Ja przeczytałam mnóstwo książek. Uwielbiam biografie i książki historyczne. Kiedyś byłam sceptyczna co do historycznych książek, ale tak mnie wciągnęły… Szczególnie te z okresu międzywojennego. Powinieneś… – Wiem, co powinienem – przerwał jej, po czym nachylił się w jej stronę i pocałował ją w usta. Liwia drgnęła. Podobało jej się, kiedy ją całował, ale najpierw wolałaby porozmawiać, poznać się. Czegoś o nim dowiedzieć. Wsunął język do jej wpół otwartych ust. Ona swoim językiem dotknęła jego języka. Myślała, że nie będzie wiedziała, co ma robić, a jednak kierowana instynktem całowała chłopaka z całą żarliwością. Czuła, jak krew w jej żyłach

szybciej krąży. Konrad włożył rękę pod jej bluzkę i zaczął pieścić jej piersi. Po chwili odpiął jej stanik i podciągnął do góry bluzkę. W pierwszym odruchu dziewczyna chciała zakryć się rękami, ale chłopak westchnął. – Wow, ale masz piękne cycuszki… Nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc nic nie powiedziała. Pieścił ją i ona zaczęła go pieścić. Była coraz bardziej rozpalona. Jęknęła i w tym samym czasie rozległo się pukanie do drzwi. – Ciii – powiedział do niej Konrad, przetaczając się na bok. – Konrad! Stara wróciła! – Usłyszeli czyjś głos. – O fuck! – jęknął Konrad. – Ubieraj się! – rzucił do Liwii. Liwia zerwała się z łóżka i sięgnęła po stanik. Ubrała się w ekspresowym tempie. Ktoś zaczął szarpać za klamkę. Muzyka na dole ucichła. Konrad zapiął rozporek i otworzył drzwi. Do pokoju wtargnęła kobieta w średnim wieku. – Co tu się dzieje? – Rozglądała się po pokoju. – Mamusiu, przypomniałaś sobie o nas? – zakpił Konrad. Liwia schowała się za jego plecami. – To ja pracuję po nocach, a wy sobie imprezy urządzacie? – Mówiłem, że wpadnie kilku znajomych. – Kilku znajomych, a nie pół osiedla! – Kobieta była naprawdę wściekła. – Myślałem, że jesteś u swojego gacha. Matka spiorunowała Konrada wzrokiem. – Mam prawo spotykać się, z kim zechcę i kiedy zechcę! – Nie masz, dopóki jesteś mężatką! – Skoro twój ojciec założył nową rodzinę, to ja… – Co ty pieprzysz? Tata pracuje ciężko w Anglii, a ty… – Nie chciał powiedzieć na głos, że jego matka się puszcza. Ugryzł się w język, choć słowa same cisnęły się na usta. – Twój ojciec ma dziecko z jakąś małolatą! – wypaliła matka Konrada. Chłopak pobladł. Liwia bała się poruszyć. – Konrad, przepraszam. – Matka Konrada podeszła do chłopaka. Chciała go objąć, ale on odskoczył. – Konrad… Nie chciałam, abyś dowiedział się w taki sposób. Chłopak złapał kurtkę, która leżała na podłodze, i wybiegł z mieszkania. Liwia z matką Konrada stanęły naprzeciwko siebie. – To ja już pójdę – wydukała Liwia. – Gdzie mieszkasz? Odwiozę cię. – Nie trzeba. Na dole czeka na mnie przyjaciółka. – Na dole nikogo już nie ma. Odwiozę cię.

Liwia z mamą Konrada wsiadły do samochodu. Całą drogę milczały. Kiedy podjechały pod blok, gdzie mieszkała Liwia, kobieta odpięła pasy. – Co pani robi? – zapytała przerażona dziewczyna. – Idę z tobą. – Dlaczego? – W oczach Liwii czaił się strach. W głowie ułożyła już historię dla rodziców o tym, że pokłóciły się z Aśką, dlatego wróciła do domu wcześniej. – Chyba muszę porozmawiać z twoimi rodzicami. – Po co? – Ile ty masz lat? Piętnaście? Dziewczyna pokręciła głową. – Mój syn ma prawie dwadzieścia lat i sypia z tobą. Chcę, aby twoi rodzice o tym wiedzieli. – Proszę pani… Ja… Ja… – Liwia poczuła, jak oblewa ją rumieniec. – Idę z tobą. – Proszę… – jęknęła dziewczyna. – Koniec dyskusji. Liwia skapitulowała. Po kilku chwilach weszły do mieszkania Liwii. Stefania pojawiła się w przedpokoju. Przetarła oczy. Widać było, że nie do końca się rozbudziła. – Dzień dobry albo dobry wieczór – zaczęła mama Konrada. – Odwiozłam pani córkę do domu. – Czy coś się stało? – Możemy porozmawiać na osobności? – Tak, oczywiście. – Stefania zaprosiła kobietę do kuchni. Liwia weszła do swojego pokoju. Usiadła na łóżku. Słyszała ściszone głosy kobiet. Po kilku minutach drzwi wejściowe się zamknęły. Teraz czekała, aż mama wejdzie do pokoju. I faktycznie, już po chwili otworzyła drzwi do jej pokoju. Zapaliła światło. – Zgaś! – krzyknęła Liwia. – Musimy porozmawiać! – Ton głosu Stefanii był ostry jak brzytwa. – Mów. Czekam na opierdol. – Nie mów do mnie takim tonem, smarkulo! Co ty sobie wyobrażasz? Okłamałaś nas! A potem… Stefania poczerwieniała na twarzy. Liwia nigdy nie widziała matki w takiej furii. Zaczęła się na nią drzeć i gadać coś o ciąży, dzieciach, zaufaniu i pierwszym razie. Słowa zlewały się w jeden krzyk. – Masz niecałe siedemnaście lat! Jesteś niedoświadczona. – W końcu gdzieś muszę nabyć doświadczenie, nie? – Liwia wydęła usta. – I myślisz, że będziesz taka doświadczona, wskakując do łóżka jakiemuś chłopakowi.

– A może się w nim zakochałam? Stefania założyła ręce na piersi. – Od jak dawna? – Gdybyś się mną interesowała, to byś wiedziała. – Liwia, ja się staram. To ty stajesz okoniem. – Serio? – Liwia gwałtownie wstała z łóżka. Stanęła naprzeciw Stefanii. – Obchodzę cię? Nie wydaje mi się. – Kocham cię. – A ja ciebie nie! – Liwia krzyknęła prosto w matczyną twarz. W oczach Stefanii pojawiły się łzy. Odwróciła się. – Jest mi przykro, bardzo przykro – powiedziała, po czym wyszła na korytarz. Liwia podeszła do drzwi. Usłyszała, jak mama rozmawia z tatą, a potem płacze. Dziewczyna nie chciała tego słuchać. Na palcach wróciła do swojego łóżka, nakryła głowę poduszką i zasnęła. Rano, kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że na krześle stojącym obok łóżka siedzi tato. – Cześć – mruknęła dziewczyna. – Cześć. – Ojciec założył ręce na piersi. – Słucham cię uważnie. – Co chcesz usłyszeć? – Wszystko od początku. – Gdybym wam powiedziała, że idę na imprezę, to byście mnie nie puścili. – Pewnie nie. – Dlatego wam o tym nie powiedziałam. – Poprzedniej soboty też byłaś na imprezie u tego chłopaka? Liwia skinęła głową. – Imprezy są dla ludzi. Nie mam nic przeciwko temu, że młodzież się bawi, jeśli robi to z głową. Liwia wypuściła powietrze z płuc. – Ale mam coś przeciwko, kiedy moja córka zamyka się w pokoju z dwudziestoletnim młodym mężczyzną i robi z nim te rzeczy… Liwia nie mogła spojrzeć w twarz ojcu. Czuła, że jak tylko na niego popatrzy, spłonie rumieńcem. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię. – Nie uprawiałam z nim seksu. – Skoro tak twierdzisz… – Tak było. Całowaliśmy się… I tyle. – Nie miała zamiaru zwierzać się ojcu z przebiegu całego wieczoru. To było dla niej za trudne. – Liwia, jakby przyszło co do czego, to jemu trudno byłoby się powstrzymać. – Nie zrobiłby nic wbrew mojej woli. – Jesteś tego pewna?

– Tak – skłamała. – Mama się o ciebie martwi. – Akurat. Tylko się na mnie drze. – Krzyk to jej forma obrony. Całą noc przepłakała, a dzisiaj poszła na dyżur. – Na dyżur… No tak, gdzie mama mogłaby być, jak nie w szpitalu. – To jej praca. Kocha to, co robi. – Szkoda, że nas tak bardzo nie kocha. – Kocha ciebie. – A ciebie? – Liwia, jak długo znasz tego chłopaka? – Ojciec szybko zmienił temat. – Jeśli masz sympatię… – Trochę go znam. – Kolejne kłamstwo. – Któregoś dnia możesz go do nas zaprosić na kolację. – Jezu, tato. Czy sądzisz, że on marzy o tym, żeby zjeść z nami kolację? – Jeśli jest przyzwoity i mu na tobie zależy, to myślę, że tak. Liwia miała dość tej rozmowy. Już chyba wolałaby, żeby ojciec również ją opieprzył, niż prawił jej dyrdymały i kazania niczym ksiądz z ambony. – Muszę wziąć prysznic – powiedziała po chwili niezręcznej ciszy. Ojciec skinął głową, nie spuszczając z dziewczyny wzroku.

ROZDZIAŁ 7

Nocą wszystko jest płomienne: gwiazdy, myśli i łzy. Carmen Sylva

Stefania wróciła do domu przybita. Liwię coś ścisnęło w sercu. To pewnie przez nią jest taka zmarnowana – pomyślała. Weszła za matką do kuchni. W głowie ułożyła sobie nawet przeprosiny. Mama stała przy oknie, całe jej ciało drżało. Płakała. Liwia stanęła za nią i dotknęła jej pleców. – Mamuś, mamusiu… Przepraszam. Stefania wierzchem dłoni otarła łzy. Liwia przytuliła się do jej pleców. Kiedyś były przyjaciółkami. Kiedyś razem się śmiały. Co się z nimi, do jasnej cholery, stało? – Dzisiaj zmarł noworodek – oznajmiła Stefania. Liwia poczuła się tak, jakby matka wsadziła nóż w jej rozkochane serce. Znów ten pierdolony szpital, znów inne dzieci… – myślała z wściekłością. Nie była zimną suką. Śmierć boli, szczególnie kiedy umiera takie maleństwo. Ale znów

szpital, znów praca, znów inne dzieci znalazły się przed nią. Liwia odczepiła się od pleców mamy i poszła do swojego pokoju. Czekała, kiedy mama zapuka do jej drzwi. Nie przyszła tego wieczoru. A przez kolejne dni nic nie wspomniała ani o imprezie, ani o Konradzie. Liwia poczuła ogromny zawód. Nie obchodzę jej – pomyślała. Tak bardzo chciała zwierzyć się mamie ze swoich uczuć. Chciała się nawet zapytać, co ona sądzi o chłopaku. Poradzić w tych sprawach. Tylko że mama widocznie tego nie chciała. Zrobiła awanturę, a potem jak zwykle wróciła do swojego szpitalnego życia. Konrad nie odzywał się do Liwii. Aśka też zamilkła i nie chodziła do szkoły. Ponoć zachorowała, ale Liwia nie wierzyła w jej chorobę, tym bardziej że młodszego Fabiańskiego również nie było w budzie. Dziewczyna popadła w jakiś marazm, melancholię. Oprócz Aśki nie miała bliższych koleżanek. Na przerwach czytała książki albo włóczyła się bez celu po korytarzach. Któregoś dnia otrzymała esemesa z nieznanego numeru: Czekam pod szkołą. Zrywaj się. K. Na ustach Liwii pojawił się uśmiech. Chwyciła za plecak i puściła się pędem w dół po schodach. Przed szkołą, oparty o pień drzewa, stał Konrad. Liwia podbiegła do niego zdyszana. – Cześć! – zawołała z radością. – Cześć. – Skąd masz mój numer? – Od Aśki. – Chora, leży… – Leży pod moim bratem. Kopulują jak króliki. – Zaśmiał się. – Tam jest mój samochód. – Wskazał na parking. Wsiedli do starego opla i ruszyli. – Dokąd jedziemy? – Przed siebie. Przez chwilę jechali w milczeniu. Pierwsza odezwała się Liwia. – Przykro mi… Wiesz, z twoim ojcem… – Nie chcę o tym gadać. – Może czasami lepiej wyrzucić z siebie wszystkie smutki. – Powiedziałem, że nie chcę o tym gadać… – Zacisnął szczęki. – Okej. Chłopak włączył radio. Z głośników popłynęły ostre dźwięki. Dojechali na parking za jakąś starą fabryką. Oprócz ich samochodu nie było tutaj nikogo. – Idziemy się przejść? – zapytała Liwia. – Przejść? Myślałem, że porobimy coś przyjemniejszego.

Konrad nachylił się w jej stronę i obniżył siedzenie. Liwia znajdowała się w pozycji półsiedzącej, a on pochylił się nad nią i zaczął obsypywać dziewczynę pocałunkami. Liwia włożyła rękę pod jego koszulkę. Mięśnie na jego plecach były napięte i twarde. – Kocham cię – szepnął jej do ucha. Liwia nie odpowiedziała. Przecież w ogóle go nie znała, więc nie mogła go kochać. Przymknęła powieki. Konrad naparł na nią całym ciałem. Dziewczyna poczuła twardość jego członka na udzie. – Pragnę cię! – szeptał namiętnie. Odpiął guzik jej spodni i sprawnym ruchem włożył dłoń do jej majtek. Liwia nie była jeszcze gotowa, kiedy jego palec wdarł się do jej wnętrza. Po chwili drugi i trzeci. Dziewczyna syknęła. Odczuwała dyskomfort, a nawet ból. – Oj, widzę, że sprawia ci to przyjemność. – W jego oczach Liwia zauważyła szalony błysk. – Nie. Zostaw! – syknęła. Chciała złożyć nogi, ale nie mogła. Jego paluchy gmerały w jej wnętrzu. – Zostaw! – Podoba ci się to? – Nie, wcale nie! – Jej głos stawał się płaczliwy. Konrad nie ustępował. Zaczął majstrować przy swoim suwaku od spodni. Jedną ręką zdjął spodnie i bokserki, po czym położył się na dziewczynie. Przygniótł ją swoim ciałem tak mocno, że ledwo łapała powietrze. – Nie! Nie! Nie! – Z gardła Liwii dobył się płaczliwy głos. – Chcesz tego, przecież widzę, że chcesz. Uniósł się na łokciach i w tej samej chwili dziewczyna zaczęła rozpaczliwie krzyczeć. – Ratunku! Ratunku! – Szyba w samochodzie była uchylona, a jej głos niósł się echem wśród pobliskich budynków. Ktoś zapukał w szybę. Raz, drugi mocniej. A ona zaczęła znów krzyczeć: – Ratunku! Konrad się opamiętał. Stoczył się z niej. – Wypierdalaj, mała suko! Najpierw chcesz, a potem nie! Wypierdalaj! – Otworzył drzwi i wypchnął dziewczynę z samochodu, po czym odjechał z piskiem opon. Czyjeś ręce podniosły ją do góry. Starsza kobieta pogładziła ją po włosach. – Nic ci nie jest? – zapytała troskliwym głosem. Liwia podciągnęła majtki. Czuła się zażenowana. Spuściła wzrok. Objęła się rękoma. Trzęsła się jak osika na wietrze.

– Nic. Chyba… – Może wezwiemy policję? Widziałam, co ten chłopak chciał ci zrobić. – Nie! – A może potrzebujesz pomocy lekarskiej? – Nie. Dziękuję. Dam sobie radę. Kobieta odprowadziła Liwię na przystanek autobusowy. – Na pewno sobie poradzisz? Liwia skinęła głową. Wdzięczna była tej kobiecie, ale chciała już zostać sama. Kiedy wsiadła do autobusu, zaczęła płakać. Ludzie się na nią patrzyli, tusz na rzęsach spływał ze łzami po jej policzkach. A ona płakała i płakała. Do domu weszła zapuchnięta i zmęczona. Na szczęście nikogo nie było w mieszkaniu. Odetchnęła z ulgą. Weszła do łazienki. Do wanny napuściła wodę i wlała kilka kropel płynu do kąpieli. Zdjęła ubranie, zwinęła je w kłębek i włożyła do pralki. Nastawiła najdłuższy program. Weszła do wanny, zanurzając się w pianie aż po samą głowę. Mimo iż woda była gorąca, ona cała się trzęsła. Sięgnęła po gąbkę i zaczęła namydlać ciało. Najpierw delikatnie, po czym jej ruchy przybrały na sile. Szorowała skórę tak mocno, aż pojawiły się zaczerwienia. Chciała zmyć z siebie zapach Konrada i cały ten brud, jego obrzydliwy dotyk. Spłukała się wodą, a potem siedziała skulona kilkanaście minut, dopóki woda nie wystygła. Wyszła z wanny po długim czasie. Nałożyła swoją ulubioną piżamę i weszła do łóżka. Chwyciła z półki miśka, którego dostała na piąte urodziny, i mocno się do niego przytuliła. Myślała, że nie zaśnie, ale sen nadszedł szybciej, niż się spodziewała. Kiedy się obudziła, było już ciemno. Słyszała w kuchni głosy rodziców. Ale nie miała ochoty wychodzić z pokoju. Nasunęła kołdrę na głowę. Poczuła dojmującą samotność, wstyd i żal. A potem pojawiła się myśl o mamie. To ona była przyczyną wszystkiego, co się ostatnio wydarzyło. Stefania opuściła ją pierwsza… Tak bardzo jej potrzebowała… Tak bardzo… Nigdy tak bardzo nikogo nie potrzebowała. Zdjęła kołdrę z głowy i zawołała: – Mamo! Mamo! Stefania wbiegła do pokoju córki. – Jesteś chora? Coś się stało? Liwia pokręciła głową. – Po prostu mnie przytul. Tylko mnie przytul… Stefania objęła córkę. – Kocham cię, mamo – powiedziała Liwia, a w myślach dodała: chociaż czasami nam nie po drodze. – Też cię kocham. – Kobieta powiedziała to z pełnym przekonaniem. Liwia z mamą przegadały ze sobą pół nocy. Stefania położyła się obok córki na łóżku. Leżały pod kołdrą i wspominały dzieciństwo, wakacje u babci. – Mamo…

– Hmm? – Cieszę się, że tu ze mną jesteś. – Też się cieszę. – Ostatnio było nam ze sobą nie po drodze. – Tak, chyba tak… – To tata jest tym, który zawsze przy mnie jest. – Wiem… Obiecuję poprawę. Kocham cię. Czasami wybucham niepotrzebnie, ale chcę dla ciebie jak najlepiej. Tato jest tym łagodnym policjantem, który na więcej ci pozwala. A ja nieustannie się o ciebie martwię. Czasami jestem zazdrosna o twoje stosunki z ojcem. To postaraj się, chociaż trochę… – pomyślała Liwia, ale nie powiedziała tego na głos. – Może spędzilibyśmy jakiś weekend we trójkę? Tak jak za dawnych czasów. Pamiętasz? – Tak. Pewnie… Stosunki Liwii z mamą wcale się aż tak nie poprawiły. Obie się starały, ale jakoś im nie wychodziło. Stefania wciąż wolała spędzać czas bardziej w szpitalu niż w domu, a to Liwię bolało najbardziej. Mama odsuwała ich wspólny wyjazd na weekend na bliżej nieokreśloną przyszłość. Czcze gadanie – pomyślała córka. Znów miała do matki żal. Aśka przestała się odzywać, ale dziewczyna uznała, że to nawet lepiej. Nie chciała jej wyjaśniać, co zaszło między nią a Konradem, bo i tak pewno by jej nie uwierzyła. Tamta znalazła sobie inne, bardziej towarzyskie koleżanki, a ona wróciła do swojego świata książek i muzyki poważnej. I wszystko niby wróciło do normy do czasu, kiedy Liwia nie sięgnęła po telefon Stefanii.

ROZDZIAŁ 8

Dusza nie znałaby tęczy, gdyby oczy nie znały łez. John V. Cheney – Liwia, dlaczego jesteś dla mnie taka…? – Stefania spojrzała na smutną twarz córki. – Taka, to znaczy jaka? – Opryskliwa… To boli. Myślałam, że zakopałaś wojenny topór. – Kocham cię, ale przestałam lubić. – Dlaczego? – Dlaczego? – prychnęła. – Myślisz, że jestem taka naiwna, jak tato? On cię kocha. Bardzo kocha. Niczego się nie domyśla albo nie chce domyślać, a ty przyprawiasz mu rogi. – Och! – Stefania westchnęła i przyłożyła dłoń do ust. Szybko się otrząsnęła. – O czym ty mówisz? – zwróciła się do córki. – O czym? O twoim romansie. Matka kręciła głową.

– Przeczytałam esemesy od niego. – Grzebałaś w moim telefonie? – Sama mi go dałaś. – Liwia wycelowała w Stefanię palec. – Chciałam zadzwonić do babci. W moim telefonie skończyło się doładowanie. – Na twoim miejscu byłabym bardziej ostrożna i kasowała wiadomości. A ty co? Zostawiasz je, by się nimi nacieszyć? Jesteś obrzydliwa! Stefania nie wiedziała, co odpowiedzieć córce. Zaprzeczyć? Skłamać? Przyznać się do błędu? – On nic dla mnie nie znaczy. Już nic… – powiedziała po chwili milczenia. – Nie powiedziałam ojcu, bo go kocham. – Akurat. Gdy się kogoś kocha, nie robi mu się takich świństw. – Jesteś młoda, jeszcze o tylu rzeczach nie masz pojęcia. – Chcesz nam zrujnować życie? Mnie i tacie? Czy pomyślałaś choć przez chwilę o nas? – Tak. Przepraszam. Córeczko… – Stefania wyciągnęła w stronę córki ramiona, ale ta odsunęła się od niej tak gwałtownie, jakby Stefania była trędowata. – Żal mi cię, naprawdę. – Liwia wyminęła matkę i zatrzasnęła za sobą drzwi. Liwia doskonale pamiętała dzień, w którym odkryła, że matka ma romans. Na początku ogarnął ją wielki smutek. Rozbeczała się. Potem, kiedy już się trochę ogarnęła, poczuła narastający gniew. Silny gniew. Podeszła do barku, gdzie rodzice trzymali alkohol. Nie lubiła wódki, ale wiedziała, że wódka ma dużo procentów, i że ponoć po niej życie mniej boli. Będę piła, aż przestanę czuć cokolwiek – postanowiła. Chciała zapić ból. Była młoda i nie wiedziała, że ból jest świetnym pływakiem. Nie tak łatwo go utopić. Chciała wymazać z pamięci czułe esemesy obcego mężczyzny do jej matki. Obrzydliwe esemesy, które świadczyły o tym, że jej matka regularnie z nim sypiała. Wyjęła z barku butelkę, Alkoholu nie było w niej dużo, może jedna trzecia. Jej to wystarczy. Schowała flaszkę pod kurtkę i wyszła na zewnątrz. Chwilę włóczyła się bez celu po okolicy. Potem usiadła na ławce w parku. Było chłodne październikowe popołudnie. Po co w ogóle sprawdzała wiadomości? Nie wiedziała, co ją naszło. Może podskórnie czuła, że coś jest na rzeczy? Dzisiaj już nie chciała widzieć matki. Spojrzała na zegarek. Do jej wyjścia z domu zostało półtorej godziny. Do tego czasu zdąży się upić. A potem wróci do domu i położy się do łóżka. Tato na pewno nic nie zauważy. Przeszywało ją zimno. To nic, zaraz się rozgrzeje. Wypiła pierwszy łyk. Wódka paliła ją w przełyk. Była obrzydliwa. Dziewczyna się skrzywiła. Dlaczego nie pomyślała, by zabrać ze sobą coś do przepitki? Zaczęła grzebać w kieszeni bluzy. Na szczęście w jednej znalazła batonika. Rozerwała papierek i ugryzła spory kawałek. Poczuła się dużo lepiej. Upiła kolejny łyk i jeszcze jeden. Ciepło zaczynało rozchodzić się po ciele. Z nieba

zaczął padać deszcz, ale ona niewzruszona siedziała na ławce i piła. Świat jej wirował i zaczynał tracić kontury. Wypiła ostatni łyk. Była cała przemoczona. Płakała. Po pewnym czasie wstała i na chwiejnych nogach skierowała się do swojego bloku. Kurwa – pomyślała. – Wcale nie boli mniej. Dziewczyna doszła do mieszkania po kilkunastu minutach. Alkohol krążył w jej żyłach, a ona była pijana. Bardzo pijana. Nie mogła znaleźć kluczy w kieszeniach. Może je zgubiła? A może zapomniała ich wziąć? Zaczęła histerycznie się śmiać, a potem jak opętana naciskać dzwonek. W drzwiach pojawił się w ojciec. – Liwia? – Spojrzał na przemoczoną, pijaną córkę. – Co u licha? – Narąbałam się. – Dziewczyna zachichotała. – Widzę. – Ojciec złapał Liwię, kiedy ta się zatoczyła. Wziął ją pod ręce i zaprowadził do łóżka. Zaczął ściągać jej mokre ubranie. Był nieco skrępowany. – Tutaj masz piżamę – podał jej spodnie i koszulkę. – Dasz radę sama się przebrać? Jesteś w bieliźnie. Skinęła głową. Ojciec wyszedł na korytarz. Po kilku minutach zapytał. – Wszystko w porządku? – Taaak. Wszedł do pokoju. Liwia leżała na łóżku na wznak. – Może przyniosę ci wodę? – Nie. – A co? – Będę rzygać. Ojciec wziął dziewczynę w ramiona i zaniósł do łazienki. Trzymał jej włosy, kiedy wymiotowała. Potem obmył jej twarz. Zaprowadził do pokoju i zaparzył miętową herbatę. Kiedy wrócił z filiżanką, córka już spała. Usiadł na fotelu. Musiał przysnąć, bo obudziło go stękanie dziewczyny. – Moja głowa… Pić. Przetarł oczy i podał jej filiżankę z zimną już herbatą. Liwia wypiła duszkiem całą filiżankę. – I jak? – zapytał zatroskany. – Będę żyć. – Dziewczyna opadała na poduszki. Zapadła krępująca cisza. – Nic nie powiesz? – zapytała po chwili córka. – A co miałbym powiedzieć? – Opieprz mnie. – Widocznie miałaś powód, by się upić. Pierwszy raz… – Nie jestem pełnoletnia. – Nie jesteś. I to nie było mądre.

– Dlaczego nie krzykniesz? Czemu jesteś taki dobry? Za dobry. Dla mnie… Dla mamy… – Bo was kocham… – Kochasz… – Jesteś głodna? Liwia poczuła, jak kiszki jej marsza grają. Zjadłaby konia z kopytami albo nawet dwa konie. – Tak. Ojciec wyszedł do kuchni. Liwia naciągnęła na siebie szlafrok i podreptała za nim. Myślała, że będzie się gorzej czuła, ale nie było aż tak źle. Usiadła przy stole. Tato w tym czasie starł ziemniaki na placki ziemniaczane. Po chwili już je smażył. – Wiesz, co lubię… – Pewnie, że wiem, w końcu jesteś moją córką. Liwia przypomniała sobie, dlaczego się upiła. I znów zaczęła złościć się na matkę. Jak ona mogła zdradzać tatę? Tego cudownie dobrego człowieka. No jak? Nie powie jej od razu, że o wszystkim wie. Będzie ją traktowała jak cuchnący śmieć. A potem jej wygarnie. Wszystko jej powie, co o niej myśli. Karma jest ponoć dziwką i suką. Zapamiętaj, mamusiu! Ojciec usmażył cały talerz placków. Liwia w błyskawicznym tempie pochłonęła pięć. – Tego mi było trzeba – szepnęła. – Liwia, czy u ciebie wszystko w porządku? Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Najpierw te imprezy, teraz ten wybryk z alkoholem. Ty nigdy taka nie byłaś. Nastolatka ponownie wzruszyła ramionami. – Tato, to taki wiek… – powiedziała w końcu. Paweł westchnął. – Tak, to taki wiek. Ale jeśli będziesz chciała o tym ze mną porozmawiać, to wiesz, że jestem. – Wiem. – Uśmiechnęła się do niego. Ty jesteś, ale mamy nigdy nie ma – pomyślała z goryczą. – A co z tym twoim chłopakiem? Liwia wzdrygnęła się. – Okazał się dupkiem. – No bywa. – Bywa. – Olać wszystkich dupków na świecie. To co? Jeszcze po jednym? – Paweł podsunął córce pod nos talerz z plackami.

– A jak. Ten dyżur dał Stefanii w kość. Kiedy rano rozmasowywała obolałe łydki, pomyślała, że ta praca kosztuje ją dużo trudu. Przymknęła powieki. Ale ile satysfakcji. Życie. To dlatego wybrała ten zawód. Każdego dnia patrzyła na cud narodzin. I czuła radość, kiedy udała się reanimacja jakiegoś maluszka, i dumę, kiedy jakaś mama jej podziękowała. Ta praca przynosiła jej satysfakcję, ale też smutek i stres. Bo takie jest właśnie życie. Śmierć, choroby, nieszczęścia, a po drugiej stronie zdrowie, narodziny i radość. Stefania wychodziła właśnie do domu, kiedy w drzwiach natknęła się na Jureczka, anestezjologa. Był taki rozpromieniony. Nie widziała go kilka lat. Zmienił miejsce pracy. – A ty co tu robisz? Pracujesz? – zapytała. – Nie. Rodzimy. – Rodzisz? – Moja żona rodzi! – wziął Stefanię w objęcia i podniósł do góry. – Jestem taki szczęśliwy. – Znalazłeś miłość? – No. A teraz chyba będę miał dwie miłości. Zaczęli się śmiać. – Zaczekaj chwilę, pokażę ci zdjęcia. – Z kieszeni kurtki wyjął telefon. Stefania patrzyła z zachwytem na brunetkę z pokaźnym brzuszkiem. – Piękna. To lekkiego porodu dla was. – A ty już po dyżurze? – Tak. Idę się wyspać. Trzymaj się! – Ty też. Odwróciła się i ruszyła w stronę parkingu. – Stefa! – zawołał Jurek. – Nigdy ci tego nie mówiłem, ale uważam, że masz serce do tej pracy. Stefania uśmiechnęła się do niego i machnęła ręką na pożegnanie. Pomyślała o córce. Nie wiedziała, dlaczego akurat teraz naszły ją te myśli. Potrafiła doskonale wesprzeć rodzące kobiety, a swojej córki nie. To smutne… Tydzień później było zakończenie roku szkolnego. Liwia oznajmiła rodzicom, że chce pojechać do babci na kilka tygodni. – Na kilka tygodni? – Paweł uniósł brwi. – Ostatnimi laty jakoś nie chciałaś jeździć do babci. Mama Stefanii mieszkała na wsi, trzydzieści kilometrów od miasta. Jakieś trzy lata temu Liwia stwierdziła, że nie ma zamiaru jeździć do babci na dłużej niż trzy dni, gdyż jej się tam nudzi. – Tak. Na kilka tygodni. Muszę odpocząć. Przede mną klasa maturalna.

– W porządku. Tylko pożegnaj się z mamą, bo ostatnio widzę, że między wami znów jest gorzej. Czemu ciągle się z nią kłócisz? – Bo mnie wkurza. – Jesteś dla niej zbyt ostra. – Może mam powody? – Kochanie, nieważne, jak bardzo cię wkurza… – Paweł zachowanie córki kładł na karb jej nastoletniego wieku. – To wciąż twoja mama. – Wiem. – I dlatego nic ci nie powiem o jej romansie – pomyślała dziewczyna. Liwia wyjechała na wieś, a Stefania poczuła dziwną ulgę. W gruncie rzeczy przez ostatni tydzień żyła w strachu. Bała się, że Liwia może się wygadać przed Pawłem. Autobus jechał po wyboistej drodze. Podskakiwał tak, że Liwia miała wrażenie, iż zaraz się rozleci. Stary, dobry pekaes. Rozejrzała się dookoła. Ludzie wracali z targu. Dwie babiny na kolanach trzymały kraciaste torby. Pan z wąsem oparł głowę o szybę i pochrapywał. Jakaś matka z dzieckiem miała minę cierpiętnicy. Czy jej już nic się nie chce? Czy ma wszystkiego dość? Może moja mama też miała wszystkiego dość? – pomyślała Liwia. – Dość niańczenia mnie, dość gotowania, prania. Może stąd ten romans? Spojrzała przez okno. Za oknem rozciągały się lasy i pola. Całe połacie kukurydzy. Przed jej oczami przesuwały się ceglane stodoły, traktory i krowy na pastwiskach. Ukwiecone łąki. Poczuła, że jest we właściwym miejscu. Dotarła na wieś po godzinie. Kiedy stanęła w ogrodzie babci, głęboko westchnęła. Była tak zrozpaczona, tak pusta w środku, że nie pamiętała drogi z przystanku do tego domu. Ostatnie tygodnie dały jej w kość. Najpierw ta cała sytuacja z Konradem (na samą myśli o chłopaku poczuła mdłości), a potem mama, która zdradzała tatę. Do tej pory była twarda, ale teraz chciało jej się płakać. Dom babci wydał jej się taki bezpieczny. Patrzyła na niego, jego niebieskie drzwi z odpryskującą fabrą, z zachwytem. Trawnik był równo przystrzyżony, a za domem po prawej stronie rozciągał się las. Poczuła zapach maciejki i lawendy, który skojarzył jej się z dzieciństwem. Chciała jeszcze chwilę pobyć tu sama, ale drzwi się otworzyły i stanęła w nich babcia. Starsza kobieta wyczuła, że coś jest na rzeczy, bo wyciągnęła w stronę wnuczki ręce. Dziewczyna wtuliła się w babciną kwiecistą sukienkę pachnącą szarym mydłem. Babcia lubiła ładnie wyglądać. Wkładała sukienki w kwiaty albo rozkloszowane spódnice. A pod spódnice halki, żeby nie świecić golizną. Tak mówiła: „Nie będę świecić golizną”. Włosy kręciła na grube wałki, a na usta nakładała brązową szminkę. Szminkę w „babcinym” kolorze – jak go nazywała Liwia. Starsza kobieta lubiła słuchać przyśpiewek ludowych, popijać naleweczkę

wiśniową i robić przetwory na zimę. W takich ilościach, że były nie do przejedzenia i dlatego jedli je już latem. Dużo się modliła, ale nie była dewotką. „Niejedno już sobie w życiu wymodliłam” – mówiła do wnuczki. Ale Liwia jakoś nie wierzyła w siłę modlitwy. W ogóle ostatnio Liwia w mało co wierzyła. Kiedy jeszcze żył dziadek, babcia była o niego zazdrosna, a przynajmniej tak się Liwii wydawało. A może zachowywała się tak z troski o męża? Któregoś dnia dziadek pojechał po chleb, nie było go dwie godziny. „A to dziad jeden. Liwia na rower. Jedziemy po dziadka” – zarządzała wtedy jak zwykle babcia. I wraz z wnuczką rozpoczynały kursowanie po wsi. Jechały do Walczaczki, gdzie dziadek ze starym Walczakiem czasem grywał w karty. Jak tam go nie było, to pędziły do zezowatego Józka, gdzie chłopi zbierali się na kieliszeczek rozmajonego spirytusu. A jak tam dziadka nie było, to babcia z wnuczką jechały do wujka Staszka, bo dziadek i wujek często strzelali ze śrutu w tarczę. Dziadka już nie ma, ale jest babcia i Liwia bardzo się z tego powodu cieszyła. Chociaż ostatnio musiała przyznać sama przed sobą, że ją zaniedbywała. Dziewczyna ponownie westchnęła. Chciała być silna, ale w babcinych ramionach rozkleiła się na dobre. Nagle poczuła przytłaczający smutek. Łzy, które do tej pory jakoś powstrzymywała, teraz przerwały tamę. Basia była wstrząśnięta widokiem wnuczki. Wyglądała mizernie. Pod oczami miała sińce, tak jakby nie przespała dobrych kilka nocy i teraz ten wybuch płaczu. Zaprowadziła ją do stołu. Podała chusteczki. Liwia otarła łzy, a Barbara nie spuszczała z niej wzroku. Dziewczyna, która siedziała z nią przy stole, nie przypominała radosnej nastolatki. Wyglądała, jakby coś ją gnębiło. Basia wiedziała, że na wszystkie smutki najlepsze jest dobre jedzenie. Wnuczka uwielbiała jej pierogi i wypieki, ale tym razem nawet rogaliki z powidłami śliwkowymi jej nie podchodziły. Dziewczyna przełamała ciastko na pół. Skubnęła kilka razy i odłożyła z powrotem na talerz. – Może wolisz zjeść zupę? – Nie, babciu. Nie chcę jeść. Kobieta ze smutkiem patrzyła na wnuczkę. Była taka zagubiona. Nigdy nie była śmiałą dziewczynką. Miała swój świat, ale była radosna. Basia pamiętała, jak godzinami bawiła się z wnuczką lalkami, jak robiły sobie pikniki w ogrodzie i udawały księżniczki. Ile było wtedy śmiechu i radości! A teraz w oczach wnuczki widziała cierpienie. – Chcesz pooglądać telewizję? Pójść na spacer? Liwia pokręciła głową. – Porozmawiajmy. – Dobrze. Łzy zalśniły w oczach Liwii.

– Babciu… – Jej głos brzmiał tak żałośnie. – W domu nie jest najlepiej… – Co to znaczy, że w domu nie jest najlepiej? – Barbara przeraziła się. – Mama ma romans – powiedziała na jednym wydechu Liwia. – Jesteś pewna? – Na sto procent. Sama się do tego przyznała. – Stanęła przed tobą i ci o tym powiedziała? – Nie. – Liwia spuściła głowę. – Przejrzałam jej telefon, a tam były wiadomości od tego faceta. Doktora. Powiedziałam o tym mamie, a ona się przyznała… Barbara poczuła, że w tym momencie pęka jej serce. – O, Boże… – Zakryła usta dłonią. – O, Boże… – Ponoć już z nim zerwała. Porozmawiam z nią. – Nie. – Liwia gwałtownie pokręciła głową. – Proszę… Na razie nic jej nie mów. Sama muszę to przetrawić. – Dobrze. Ja chyba też. Basia wstała od stołu i podeszła do wnuczki. Mocno ją do siebie przytuliła. Po chwili obie płakały. Przez pierwsze dni pobytu u babci Liwia całymi godzinami leżała w łóżku. Dużo płakała, spała, to znowu gapiła się bezmyślnie w sufit, niekiedy rozmyślała. Aż w końcu, kiedy oczy jej tak napuchły, że prawie w ogóle nie mogła otworzyć powiek, postanowiła, że weźmie się w garść. Łzy nic nie pomogą, a rodzice rozwiodą się albo i nie. Tato przecież nic nie wiedział o wybrykach żony, a ona nic mu o tym nie powie, chociażby dlatego, że nie chce go zranić. Babcia zaparzyła dla niej rumianek. Liwia przez następny dzień okładała okolice oczu kompresami z ziół. W końcu, gdy poczuła się lepiej, a opuchlizna zeszła, wzięła babciny rower i udała się na przejażdżkę po okolicy. Pędziła z górki, z rękoma wyrzuconymi do góry. Rower podskakiwał na wybojach, a ona nagle zaczęła się śmiać jak szalona. Zsiadła z roweru na skraju lasu. Szła wydeptaną ścieżką wśród seledynowych liści paproci. Towarzyszyły jej wspomnienia niezliczonych zabaw – w tym właśnie lesie – z kuzynem. Kiedy doszła do polany, oparła rower o pień drzewa. Dookoła panowała niczym niezmącona cisza. Nie widziała stąd domu babci, który stał ukryty za drzewami. Na tej polanie razem z Oskarem wypalili swojego pierwszego papierosa. Właściwie Oskar wypalił, bo ona zaciągnęła się tylko dwa razy, po czym zaczęła się krztusić. W ogóle jej się to nie podobało. Zamknęła oczy. Zdała sobie sprawę z tego, że lubiła być sama. Odkąd zerwała wszystkie kontakty z Asią i Konradem, była prawdziwą samotniczką. Ludzie ją wręcz denerwowali. Odetchnęła głęboko. Rześkie powietrze wypełniło płuca. Przyszło jej na myśl, że mogłaby żyć na obrzeżach jakiejś wsi, w małym

drewnianym domku. Mieć kota i psa, ze dwie kury. Pracować w jakimś wiejskim sklepiku albo bibliotece szkolnej, a wieczorami zagłębiać się w lekturze książek. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Która siedemnastolatka marzy o takim życiu? Ona. Ponownie wzięła głęboki oddech. Letnie miesiące na wsi pachną szczególnie. Skoszonym zbożem, rozgrzaną ziemią, mirabelkami. A lipcowo-sierpniowe słońce wygląda jak przejrzała pomarańcza. Zachodzące jest niekiedy wręcz czerwone. Liwia stwierdziła, że niczego więcej do szczęścia jej nie potrzeba. Poczuła jakiś wewnętrzny spokój. Z dala od domu, problemów, od miasta. Położyła się na ciepłej jasnozielonej trawie i patrzyła w niebo. Błękitne. A kiedy się już napatrzyła, wstała, zebrała całe naręcze białych i różowych koniczyn i zaczęła pleść wianek. Gdy była małą dziewczynką, wyplatała z babcią wianki niemal codziennie. Każdego dnia nosiła wianek na głowie i wyobrażała sobie, że jest rusałką albo wróżką. Teraz, kiedy nałożyła ukończony wianek na głowę, też przez chwilę się tak poczuła. Jak wróżka. – Zaczaruję swój świat – rzekła na głos i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Stefania postanowiła porozmawiać z córką. Miała trzy dni wolnego. Wsiadła w samochód i pojechała na wieś. Zaparkowała opla na podjeździe. Kiedy wysiadła z auta, poczuła powiew rześkiego powietrza. Dookoła pachniało skoszoną trawą. Otworzyła furtkę i weszła do ogrodu. Mama właśnie pieliła grządki. – Cześć – odezwała się Stefania. – Cześć. – Starsza kobieta podniosła się z klęczek. Brudne ręce wytarła w fartuch. – Przyjechałam. – Widzę. Kobiety stały naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. – Powiedziała ci? – zaczęła Stefania. – Tak, powiedziała. – Cóż… – Cóż… – Przyjechałam porozmawiać z Liwią. – Zdaje mi się, że nie będzie chciała z tobą rozmawiać. To dla niej za wcześnie. – O, to bardzo miłe z jej strony. – No wiesz… – Matka szukała odpowiednich słów. – Wiem. Wiem, że nawarzyłam piwa, ale to moja córka, musimy porozmawiać. Chodzi o naszą rodzinę. – Szkoda, że nie pomyślałaś o tym wcześniej. – Basia spiorunowała ją

wzrokiem. – Kiedy Liwia przyjechała, była w rozsypce. Przez następne dni płakała. Teraz dochodzi do siebie. – Mamo… – Stefania usiadła na wielkim głazie, który stał w ogródku, odkąd pamiętała. – Tylko mi nie mów, że nie wiesz, jak to się stało. – Wiem, pewnie, że wiem. – To dlaczego? – Tego akurat nie wiem. A może wiem? Bo się zakochałam. Bo kiedy wchodziłam w związek z Pawłem, pominęliśmy ten pierwszy, najważniejszy etap – zakochanie. – A cóż jest zakochanie, jeśli nie hajem? Chyba powinnaś o tym wiedzieć. – Tak. Powinnam wiedzieć, ale nie wszystko tak łatwo jest sobie wytłumaczyć. – Nie mam prawa cię osądzać, a jednak jesteś moją córką, a Liwia moją wnuczką i mam prawo powiedzieć ci, że powinnaś to zakończyć. – Masz prawo. Pewnie, że masz. Barbara kucnęła, złapała w rękę małą łopatkę i zaczęła kopać w ziemi. – Jak długo to trwa? – zapytała córkę, nie patrząc na nią. – Zbyt długo. – Rok? Dwa? – Dłużej. – Jestem zawiedziona. Przez chwilę milczały. Stefania przełykała gorycz, jaką wywołały słowa mamy. Co chwila czuła ogarniające ją mdłości. Kim ona, do cholery, się stała? Jakim jest człowiekiem? – Też jestem sobą zawiedziona. Nie byłam dobrą żoną ani matką… Co jeszcze chcesz ode mnie usłyszeć? – Ja, nic… – Myślisz, że mogę porozmawiać z Liwią? – Spróbuj. Jest w pokoju. Stefania zapukała do pokoju, w którym za każdym razem zatrzymywała się jej córka. Nie usłyszała odpowiedzi. Spróbowała jeszcze raz. Odpowiedziała jej cisza. Pociągnęła za klamkę. Drzwi były zamknięte. – To ja. – Wiem, widziałam, jak podjeżdżałaś. – Wyjdziesz do mnie? – Nie. – Porozmawiajmy… – Pomyśl nad tym, co nam zrobiłaś. – Pomyślałam. To koniec. Z tamtym mężczyzną już nic mnie nie łączy. Tak

naprawdę to od jakiegoś czasu nic nas już ze sobą nie łączyło. Zrobię dla was wszystko. Dla ciebie, córeczko. Stefania usłyszała łkanie córki. – Otwórz. Przytulę cię… – Idź sobie – wychlipała Liwia. – Po prostu sobie idź. Stefania położyła dłonie na drzwiach. Nie została wpuszczona do środka. Po jej policzkach spływały łzy. – Zrobię dla ciebie wszystko, córeczko. Przyrzekam. Wróciła do ogrodu. – I co? – zapytała córkę Basia. – Nie wpuściła mnie do pokoju. – Jest jej smutno. Płacze. Teraz już mniej. Ale jeszcze kilka dni temu płakała tak bardzo, że aż się zanosiła, a ja nie mogłam jej uspokoić. – Na te słowa Stefania pomyślała, że pęknie jej serce. – Cierpi tak mocno, że wydaje mi się, że się rozpadnie. I wtedy trzymam ją w objęciach, w obawie przed tą jej rozsypką. – Mamo… – Stefania jęknęła. – Po co mi to mówisz? – Żebyś wiedziała… Romans to nie tylko dwoje ludzi. To ich rodziny, dzieci… To ból, który zadajesz nie tylko sobie, ale i swoim bliskim. – Ja już to skończyłam. – Stefania stała przed matką z opuszczonymi ramionami. – Jedź do domu. Obie potrzebujecie czasu. Zajmę się Liwią. – Dziękuję. – Stefa? – Hmm? – Nie potępiam cię. Każdy czasem pobłądzi. Każdy ma prawo do szczęścia. Czasami jednak ranimy bliskie nam osoby. Niekiedy budujemy swoje szczęście na nieszczęściu innych. To smutne, ale tak jest. Zastanów się tylko, czy ta gra jest warta świeczki.

ROZDZIAŁ 9

Napis: Tu się serca napełnia rozkoszą. Stanisław Jerzy Lec

Filip przyjechał do tej przeklętej dziury na wakacje z ojcem i już po tygodniu tego żałował. Ojciec na nowo pojawił się w jego życiu i chciał za wszelką cenę naprawić stosunki z synem po tym, jak porzucił rodzinę. Udawał luzaka, chociaż nim nie był. Wyglądał zabawnie w spodniach rurkach i zaroście à la drwal. Zrobił sobie nawet modną fryzurę, mocno wycieniowaną na boku, a włosy na czubku głowy zaczesywał do tyłu. Filipowi chciało się z niego śmiać, gdy na wszystkie możliwe sposoby starał się mu przypodobać. Trzeba było o tym myśleć wcześniej. Tato odszedł od nich trzy lata temu i spieprzył mu życie. To on musiał przez rok opiekować się matką, która szalała z rozpaczy. Nienawidził go wtedy. Ojciec pisał do niego, dzwonił, ale on go ignorował, bo był na niego wściekły. Przez całą tą sytuację z rodzicami zawalił rok szkoły. Bał się o mamę. W tamtym czasie była zdolna do wszystkiego. Mogła się pociąć, łyknąć prochy, a on nie darowałby sobie tego. Dlatego zamiast chodzić do szkoły siedział przy mamie. Tatulek w tym czasie

znalazł sobie młodą siksę, Beatkę. Filip spędził nawet z ojcem i Beatką wspólny weekend, który był jedną wielką porażką. Niby Beata nic mu nie zrobiła, ale nie cierpiał jej za to, że zajęła miejsce mamy. Chłopak pociągnął łyk piwa. Sam się sobie dziwił, że zdecydował się na te wakacje z ojcem na wsi. Ale z mamą też już nie mógł ostatnio wytrzymać. O niczym tak nie marzył, jak wyrwać się z domu. Po załamaniu mama wróciła do siebie, ale nigdy już nie była taka jak kiedyś, zanim ojciec odszedł. Zaczęła czepiać się Filipa, a ostatnio kontrolowała go na każdym kroku. Chłopak odnosił wrażenie, jakby mama chciała go mieć na wyłączność. W końcu nie wytrzymał tego napięcia, jakie panowało w domu, i wylądował tutaj, w domku letniskowym ojca. Co on będzie robił w tej dziurze przez sześć tygodni? – zastanawiał się. Nie miał ochoty na przyjaźnienie się z młodzieżą z okolicy. Nie jego bajka. On był miastowym chłopakiem. Nie to, że miał coś przeciwko nim. Nawet z kilkoma rówieśnikami czasami zagadał. Był też na imprezie w remizie, ale stwierdził, że to nie jego świat. Filip otworzył kolejną butelkę, nalał piwa do kufla i rozłożył się na sofie, opierając nogi o starą ławę. Przerzucał bezmyślnie kanały, aż w końcu zdecydował, że obejrzy jakiś program muzyczny. W tle leciały stare przeboje. – Zdejmij nogi ze stołu – odezwał się ojciec. Filip pociągnął łyk piwa, przewrócił oczami, ale opuścił nogi. – Są wakacje, piękna pogoda. Nie widzieliśmy się kilka miesięcy, a ty zamiast spacerować, rozmawiać ze mną, wlepiasz gały w telewizor. Chłopak wzruszył ramionami. – O czym chcesz rozmawiać? – O tym, co zamierzasz robić. – Leżeć i odpoczywać… – Po wakacjach? Nawet nie złożyłeś jeszcze podania na studia. – Jak zapewne wiesz, chciałem studiować archeologię w Warszawie, ale matka dostała szału na samą myśl o moim wyjeździe. – To twoje życie. – I ja to wiem, i ty o tym wiesz… Ale ona… – Ale na pewno archeologia? – A co? – No nie wiem co. – No właśnie… – Zrobiłem obiad. Nic specjalnego. Zjesz? – Pewnie. Przeszli do kuchni. Usiedli przy stole po przeciwnych stronach. Na środku stała miska z makaronem i sosem pomidorowym, obok sałatka, a na talerzu obok parujące jeszcze pieczywo czosnkowe. Filip nałożył sobie sporą porcję, tato nieco

mniejszą. Chłopak zauważył, że ojciec zachowuje się w stosunku do niego z niezwykłą ostrożnością, cackał się z nim niemal jak z jajkiem. Chłopak wiedział, że chciał naprawić ich stosunki. Po tym, jak od nich odszedł, Filip nie chciał go widzieć, potem próbowali nawiązać kontakt, ale jakoś im nie wychodziło. A to dlatego, że syn wytykał ojcu każde jego najmniejsze potknięcie. Jedli posiłek ze smakiem. Filip musiał przyznać, że ojciec dobrze gotował. – I co? – zapytał po kilku chwilach Antoni. – Dobre. Tata uśmiechnął się pod nosem. – Cieszę się, że ci smakuje. Dokończyli posiłek w milczeniu. – Czego się napijesz? – A jest jeszcze piwo? – Jest. – Ojciec wstał i podszedł do lodówki. Wyciągnął z niej dwie butelki piwa. Filip sprzątnął ze stołu talerze. Resztki wyrzucił do kosza, a brudne naczynia wstawił do zlewu. – Zmyć teraz czy potem? – Potem. Teraz się napijemy. Antoni otworzył butelki i rozlał piwo do kufli. – Nie chcę być nudny, ale wciąż myślę o twoich studiach. – Tato… – Po prostu chcę dla ciebie dobrze. – Wiem, że chcesz, ale muszę sobie wszystko przemyśleć. – Zgoda. Nie naciskam. Zapadła krępująca cisza. – A tak w ogóle, co u ciebie? – Mężczyzna ponownie próbował nawiązać konwersację. – Nic nowego – odburknął chłopak. – A co starego? – Antoni uśmiechnął się. Jezuu! – jęknął w duchu Filip. On chyba nigdy nie odpuści. – Zdałem maturę, tato. – Wiem. Gratuluję. – Myślę, co dalej z sobą począć. I nie chodzi tylko o to, gdzie mam studiować. – To dobrze. – Co dobrze? – Że się zastanawiasz. – No. – A jak ci się układa z mamą?

Młody mężczyzna zmrużył powieki. Na jego czole pojawiła się poprzeczna zmarszczka. – Dobrze. Wiesz przecież, że to mama ze mną została, kiedy ty odszedłeś. – Nadal nie możesz mi tego wybaczyć? – Zostawiłeś nas. – Nie pamiętasz ciągłych kłótni. Filip poczuł ukłucie w sercu, tak mocne, że wydawało mu się, że to jakiś stan przedzawałowy. – Pamiętam… Pamiętam, o co były te kłótnie. O kobiety. Antoni posmutniał. Zaczął kręcić głową. – Nie osądzaj mnie, dopóki nie dowiesz się wszystkiego. Filip podniósł się gwałtownie z krzesła. Nie miał ochoty słuchać tłumaczeń ojca. – Idę się przejść. Poszedł nad jezioro. Robił tak zazwyczaj, gdy miał już dość błaznowania starego. Wiedział, że ojciec starał się jak mógł, by na nowo się do siebie zbliżyli, ale czasami miał dość tych jego starań. Chłopak przykucnął za jakimś krzewem. Właśnie włożył papierosa do ust i już miał wyciągać zapalniczkę, kiedy ją zobaczył. Z jeziora wyłoniła się nimfa. Zmrużył oczy, nie wiedząc, czy oślepia go jej blask, czy promienie słońca. Chciał wierzyć, że to od niej biła ta jasność. Miała długie blond włosy, które sięgały pasa. Była filigranowa, wręcz drobna. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Dziewczyna ponownie zanurzyła się. Przepłynęła wzdłuż jeziora, po czym wyszła na brzeg, po jego drugiej stronie. A on nadal podglądał ją z ukrycia. Miał wrażenie, że przyrósł do tego miejsca. Kiedy dziewczyna odeszła kawałek, poderwał się na równe nogi. Wyrzucił papierosa. I zaczął za nią iść, zachowując bezpieczną odległość. Po kilkunastu metrach ona skręciła w prawo i weszła do starego, dużego domu. Przynajmniej wiedział już, gdzie mieszkała. Zawrócił w stronę domu. Po kilku metrach usłyszał klakson samochodu. Super, ojciec… – Chłopak przewrócił oczami, po czym złapał za klamkę. – Co ty tu robisz? – zapytał Antoni syna, kiedy ten wsiadł do samochodu. – Spaceruję. – A już myślałem, że ode mnie uciekłeś. – Ojciec ryknął śmiechem. Filip miał ochotę nim potrząsnąć. Zamiast tego westchnął. – Kto mieszka w tym domu? – zapytał Filip. – Stara Rybakowa, a co? – Chyba z córką. – Nie. Jej córka tu nie mieszka. Ale poczekaj, poczekaj… Chyba wnuczka do niej przyjechała. – Tak, to musiała być ona. – Widziałeś ją?

– Pływała w jeziorze. – Wpadła ci w oko? – Wygląda okej. – Spodobała ci się – stwierdził wesoło ojciec i zaczął pogwizdywać. – Może zaprosisz ją do nas na kwadrat? – Jezuuu, tato. Skończ z tym młodzieżowym slangiem. – A czemu? – Bo to głupio brzmi w ustach gościa po czterdziestce. – Zapoznaj się z nią. Też kiedyś miałem wakacyjną miłość. I to niejedną. – Ojciec bębnił palcami w kierownicę. – Wcale mnie to nie dziwi. Mama mi opowiadała, że oglądałeś się za co drugą spódniczką. To przez twoje romanse… – Nie. Absolutnie nie przez kobiety rozpadło się nasze małżeństwo. Kiedyś ci o tym opowiem. Może wyciągniesz odpowiednie wnioski. – To dlaczego? – Filip nie odpuszczał. – Bo tak było dla wszystkich lepiej. Przez ostatnie lata nie dogadywaliśmy się z mamą. W domu były krzyki i wieczne awantury. – Widziałem, jak przez ciebie płakała. – Widziałeś to, co chciałeś widzieć. – Widziałem, jak matka płacze i prosi cię, byś został. A ty! – Filip wycelował palec w ojca. – Odszedłeś… – Bo was kochałem. – Akurat. – Filip prychnął. – Ty posłuchaj, co mówisz: „Odszedłem, bo was kochałem”. To się kupy nie trzyma. Przez następne dni Filip kręcił się w pobliżu domu starej Rybakowej. W końcu udało mu się spotkać dziewczynę. Wyszła do ogródka, podeszła do krzaka agrestu i zebrała kilka owoców. – Cześć – przywitał się. Dziewczyna wzdrygnęła się, widocznie nie zauważyła go wcześniej. – Cześć. – Obrzuciła go niechętnym spojrzeniem, a przynajmniej tak mu się wydawało. – Przestraszyłeś mnie. – Przepraszam, nie chciałem. Liwia spojrzała na chłopaka. Był przystojny, a nawet bardzo przystojny. Wysoki blondyn o chmurnych oczach. Modna fryzura i piękny uśmiech. Dziewczyna lekko się speszyła. Ona na pewno nie wyglądała tak zniewalająco jak chłopak. Wyszła do ogródka bez makijażu. Włosy miała przetłuszczone i zwinięte w węzeł nad karkiem. – Więc… – powiedział, przesuwając wzrok po jej twarzy. – Co porabiasz? – A dlaczego cię to obchodzi? – Wbiła w niego wzrok.

– Dlatego, że moglibyśmy porobić coś razem. – Mieszkasz w pobliżu? – A jakie to ma znaczenie? Wzruszyła ramionami. – Żadnego. – Na długo przyjechałaś? – Nie wiem. Założyłam, że na kilka tygodni. Może całe wakacje. Może wyjadę wcześniej… A może umrę z nudów i zostanę pochowana na wzgórzu. Chłopak roześmiał się. – A więc pesymistka. – Realistka. Śmiali się oboje. – Filip. – Chłopak włożył jedną rękę między szczelinę w płocie. – Liwia. – A więc, Liwio, mógłbym pokazać ci okolicę. – A więc jesteś stąd. – Nie – zaprzeczył. – Mój tato ma tutaj domek letniskowy, przyjechałem na wakacje… – Znam to miejsce, bo przyjeżdżam do babci od najmłodszych lat. – Hmm. Więc cię nie zaskoczę? – Raczej nie. – Jej twarz rozpromieniła się w uśmiechu. – Moglibyśmy więc ruszyć na spacer po znajomej okolicy. – Ale z ciebie uparciuch. Dziewczyna miała oczy, o których nie da się zapomnieć. Zielone z bursztynowymi plamkami. Długie rzęsy sięgały niemal do brwi. Dla niego była ideałem. Szczupła, z długimi nogami, o krągłych, choć niewielkich piersiach. Piękna… Ale i tak oczy przyćmiewały wszystko. Oprócz koloru było w nich coś niezwykłego. Na pewno patrzyły na świat z pewną mądrością. Były melancholijne. A na ich dnie tliły się chochliki. – Bywam, kiedy dziewczyna mi się podoba. – Założę się, że wiele dziewczyn ci się podoba. Dużo też łapie się na twoje lepkie teksty, ale nie ja. – Trochę ich jest. – Chłopak zaśmiał się. Liwia jednak tym razem się nie uśmiechnęła. – Typowe… – Moglibyśmy któregoś dnia gdzieś wyskoczyć? – Nie dawał za wygraną. Czuł, że nie może teraz odpuścić. Dziewczyna przechyliła lekko głowę, na jej pełnych ustach pojawił się delikatny uśmiech. – Moglibyśmy pójść razem na spacer – powtórzył.

– Słyszałam, co powiedziałeś. Naprawdę nie musisz się powtarzać, mam dobry słuch. – Hola, chciałem być miły. – Nie prosiłam cię o bycie miłym. – Gdy to mówiła, nawet nie spojrzała w jego stronę. A on stał jak kołek, zniewolony jej urodą. Filip chciał coś dodać, ale zanim otworzył usta, dziewczyna odwróciła się i zniknęła za progiem domu. Uśmiechnął się do siebie. Fajna. Liwia zamknęła za sobą drzwi. Poczuła, że serce bije jej w piersi jak oszalałe. Przygryzła wargę. Była zawstydzona. Nie umiała flirtować. A po ostatnim zajściu z Konradem nie miała ochoty na nawiązywanie bliższych znajomości z chłopakami. Szczególnie z takimi typami, którym się wydaje, że każda laska może być ich. Następnego dnia Filip znów poszedł nad jezioro. Czuł, że spotka tam Liwię. Ponoć to kobiety mają jakiś szósty zmysł, ale on również ufał swojej intuicji. Dzień nie był specjalnie pogodny. Było ciepło, ale wietrznie. I z każdą minutą wiatr przybierał na sile. Zbierało się na deszcz albo burzę. Mimo to Liwia, niezrażona pogodą, pływała w tę i z powrotem. Kiedy Filip ją zobaczył, skrył się za krzakiem. Jego serce zabiło mocniej. Był podekscytowany. Obserwował, jak dziewczyna tnie wodę rękami. W pewnym momencie podmuch wiatru zwiał do wody sukienkę i ręcznik, które wisiały na krzaku. Ona tego nie zauważyła. Filip wyszedł ze swojego obserwatorium. Wziął w rękę duży badyl i zaczął wyławiać z wody mokre rzeczy. W tym samym momencie dziewczyna odwróciła się. Przypłynęła szybko do brzegu. – Co robisz? – zapytała. – Wyławiam twoje ciuchy. – Cholera! – zaklęła. – Rozsądniej by było, gdybyś nie wieszała ich na krzaku przy takim wietrze. Nie odezwała się ani słowem. Stała na brzegu i trzęsła się z zimna. Filip tymczasem wyżął ręcznik, potem sukienkę. Nie mógł oderwać oczu od dziewczyny, jej zgrabnej sylwetki i smukłych nóg. Na całym ciele miała gęsią skórkę. Zdjął swoją koszulkę i podał jej. – Ręcznikiem się raczej nie wytrzesz. Włóż koszulkę. – Dzięki. Ale teraz ty jesteś goły. – Półnagi, ale za to suchy. Ty się trzęsiesz jak osika na wietrze. – Tak. Liwia stała z opuszczonymi ramionami, w rękach trzymając T-shirt. – Może zdejmiesz mokry stanik? – zasugerował Filip.

– Yyy… Raczej nie. – Głupotą będzie nakładać suchą koszulkę na mokre bikini. – Masz rację. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. – Odwróć się. – Liwia zwróciła się do chłopaka. Ten prychnął. – Myślisz, że nie widziałem nigdy piersi? – Myślę, że widziałeś, ale nie moje. Dlatego odwracaj się, i to już. Chłopak posłusznie się odwrócił, a dziewczyna sprawnym ruchem odwiązała stanik i założyła koszulkę. – Już. – Ach, jesteś taka szybka. – Uśmiechnął się do niej zawadiacko. – Nie dałaś nacieszyć oczu… – Nie zawsze jestem taka szybka. – Od czego to zależy? – Od osoby, z którą przebywam, mojego nastroju i tego, czy kogoś polubiłam, czy nie. – Ale mnie to chyba polubiłaś. – Ciebie to ja nie znam. Filip zmierzył Liwię wzrokiem. Pod koszulką rysowały się niewielkie okrągłe piersi. Dziewczyna, widząc jego spojrzenie, objęła się ramionami. – Jak mam ci zwrócić koszulkę? – zapytała. – Odprowadzę cię do domu, a przed wejściem zdejmiesz T-shirt i mi go oddasz. – Tylko, że jak go zdejmę, to będę… półnaga… – To będzie zapłata za moje bohaterstwo. – Zaśmiał się. – Jesteś zboczony. – Jestem młodym chłopakiem… Liwia przewróciła oczami. Szli do domu w milczeniu. Filip uparł się, by nieść jej mokre rzeczy. Po kilku chwilach doszli pod drzwi domu babci. – Wejdę do środka, zdejmę koszulkę, włożę coś na siebie i… – Kotku, spieszy mi się. Nie jesteś jedyną dziewczyną, z którą spędzam czas. – Zapewne. – Zdejmuj! – Idź do diabła! Liwia weszła do domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Przebrała się błyskawicznie, po czym otworzyła drzwi i cisnęła w niego koszulką. – Dzięki! Zatrzasnęła drzwi.

Filip się uśmiechnął. Ładna, temperamentna. Coraz bardziej mu się podobała.

ROZDZIAŁ 10

Młodość jest ciężka i gorzka, jest niezgodą na świat i niezgodą na siebie, jest od początku zmaganiem się z czułością i cierpieniem. Zofia Nałkowska

Filip z Liwią spotkali się kilka dni później w sklepie. Dziewczyna zapłaciła za swoje zakupy i odwróciła się tak nagle, że omal na niego nie wpadła. – Cześć. – Chłopak uśmiechnął się do niej, a ona zmrużyła oczy, jakby zobaczyła ducha. – Cześć – wyjąkała. – Dlaczego jesteś zdziwiona moim widokiem? Na jego twarzy znowu ten głupkowaty uśmieszek – pomyślała dziewczyna. – To dziwne ciągle cię spotykać. Śledzisz mnie, czy co? – Zmrużyła oczy. – Oj, za dużo sobie wyobrażasz. – Filip skrzyżował ręce na piersiach. – Kręcą cię tacy, co to za tobą się uganiają? – Wcale nie. – Oj widzę, że tak. Posłuchaj… – Nachylił się w jej stronę. – Musisz zaufać

przeznaczeniu. To dzisiejsze spotkanie… Jakiś starszy pan, który stał za nimi w kolejce, zaczął znacząco chrząkać. Filip złapał dziewczynę pod rękę i ruszyli w stronę wyjścia. Kiedy byli na zewnątrz, Liwia wyswobodziła się z jego uścisku. – Kochanie, jest to jedyny sklep w promilu pięciu kilometrów, więc chyba będziemy się spotykać. – Filip wdzięczny był ojcu za to, że wysłał go do sklepu. Początkowo się ociągał, ale w końcu zdecydował się ruszyć tyłek i iść po chleb na śniadanie. – W ogóle jesteśmy na wsi, gdzie jest pięć domów na krzyż, więc wcześniej czy później na siebie wpadniemy. – Możliwe. – Bardzo prawdopodobne. – Puścił do niej oko. – Zaczekaj tutaj, kupię chleb i możemy wrócić razem. Chłopak wszedł do sklepu, a Liwia odwróciła się i ruszyła drogą w stronę domu babci. Kiedy Filip wyszedł ze sprawunkami, poczuł rozczarowanie, że dziewczyna na niego nie zaczekała. Spojrzał w stronę drogi i zauważył Liwię, która szła przed siebie wyprostowana jak struna. Wiatr rozwiewał jej długie włosy, a on myślał jedynie o tym, by kiedyś móc zanurzyć ręce w tych włosach o kolorze dojrzałej pszenicy. Początkowo pomyślał, że da jej spokój, jednak ruszył pędem w stronę dziewczyny. – Nie zaczekałaś na mnie – powiedział zasapanym głosem, gdy już ją dogonił. – Nie mówiłam, że zaczekam. Nic ci nie obiecywałam, to ty założyłeś, że tak będzie. – Tak, założyłem. – Posłuchaj. – Dziewczyna przystanęła, odgarnęła z czoła splątane kosmyki włosów. – Nie mam ochoty na zawieranie znajomości z kolesiami, którzy myślą, że cały świat do nich należy i których interesuje w życiu wyłącznie dobra zabawa. Mnie interesują dobre książki. Mam swoje problemy i zmartwienia. Przyjechałam tutaj, by się wyciszyć. – Każdy ma swoje problemy. Ja też. Czytam książki historyczne i Stachurę. Nie oceniaj człowieka po pozorach. Niczego o mnie nie wiesz. Chciałem się z tobą zaprzyjaźnić. Masz takie smutne oczy. Oczy, które potrzebują uśmiechów. A ja chciałem się do ciebie pouśmiechać. Teraz to on ją wyminął i ruszył szybkim krokiem przed siebie. Przez chwilę Liwia stała jak oniemiała. – Zaczekaj! – krzyknęła w jego stronę. Nawet się nie obrócił. Dogoniła go i lekko chwyciła pod ramię. – Zaczekaj! Masz rację. Potrzebuję uśmiechów, wsparcia, a przede

wszystkim potrzebuję się wygadać. Chłopak skinął głową. Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę polany. Dziewczyna nie oponowała. Kiedy doszli na miejsce, usiedli na dużym kamieniu. – Co cię trapi? – zapytał łagodnym głosem Filip. – Tyle rzeczy… – Liwia potarła dłonią skronie. – Nie wiem, czy powinnam ci o tym mówić. – Wal śmiało. I tak się nie znamy. – No właśnie, nie znamy się. – Nie sądzisz, że tak jest prościej? – Nie rozumiem. – Zwierzyć się nieznajomemu… – Nie wiem… – Wzruszyła ramionami. – To chociaż spróbuj. – Moja mama zdradziła ojca – wypaliła. – Takie rzeczy ponoć się zdarzają. – Mówisz to ot tak? – Nie, wcale nie. Też mam porąbaną sytuację rodzinną. Mówię tak, bo coraz częściej słyszę o takich rzeczach. – Wydawało mi się, że oni się kochają. – Może szczególnie wtedy, kiedy ludzie się kochają, to się ranią… Nie wiem… – Jakbym kogoś kochała, nie zrobiłabym mu takiego świństwa. – Może twój tato zrobił coś twojej mamie i dlatego ona go zdradziła. A może czegoś nie zrobił… – Mój tata to dobry człowiek. – Dla ciebie. A dla kogoś innego? Dla twojej mamy może nie był wcale taki dobry. Rozmawiałaś o tym wszystkim z mamą? – Tak. – I co ona na to? – Chce ratować małżeństwo, rodzinę. Ale ja jej nie wierzę. – Dlaczego? – Bo skoro ktoś raz zdradził, będzie zdradzał zawsze. – Nie, myślę że to nie tak. Daj jej szansę. – Dlaczego miałabym jej dawać szansę? – Bo nie ma nic wspanialszego od posiadania rodziny. – Mówisz to tak, jakbyś o wszystkim wiedział. – Moi rodzice… – spuścił głowę – są po rozwodzie. Tata od nas odszedł. – Przykro mi. – Liwia położyła swoją dłoń na dłoni chłopaka. – Tęsknię za tym domem, który kiedyś miałem. Mimo iż to nie był idealny dom. Teraz moje życie jest jak układanka, w której brakuje najważniejszego

elementu. – Czy twój ojciec miał jakąś inną kobietę? – Mówi, że nie miał. Po rozwodzie spotykał się z Beatą, ale kiedy był z mamą, to nie… Chociaż, cholera go wie. Mama twierdzi co innego. – Więc dlaczego odszedł? – Powtarzał mi, że zrobił to dlatego, że nas kocha, że mnie kocha. – Bzdura. Ludzie nie rozstają się dlatego, że kogoś kochają. – Też tak sądzę… Ale… – Zastanawiał się przez chwilę. – Moi rodzice nie byli chyba dobrym małżeństwem. Poza kilkoma wspólnymi, fajnymi chwilami pamiętam tylko ich kłótnie. Sąsiedzi też dorzucali trzy grosze, opowiadając niestworzone historie o tym, że mój ojciec to tyran. A ojciec nie był tyranem. – Może też nie o wszystkim wiedziałeś? – Może. Zamilkli. – Burczy mi w brzuchu – powiedziała po chwili Liwia. – Babcia na pewno przyrządziła ci coś dobrego na śniadanie. – Babcia pojechała do lekarza. – Ooo, to może wpadniesz na śniadanie do nas? – Tak bez uprzedzenia? Twój tata… – Mój tata się ucieszy. Jest wyluzowany, a przynajmniej taki stara się być. Napiszę do niego, żeby spodziewał się gościa. Chłopak pospiesznie wystukał wiadomość, po czym schował telefon do kieszeni spodni. Wstali z kamienia i ruszyli przed siebie. Po kilku chwilach dotarli do niewielkiego letniskowego domku położonego blisko jeziora. Tato Filipa stał na progu i machał do nich. Ubrany był w krótkie, szerokie spodenki i różowe trampki. – Jezuu – jęknął chłopak. – On to naprawdę potrafi narobić obciachu. – Co chcesz? Jest odjechany. – Liwia szturchnęła w bok Filipa. – Dzień dobry – przywitała się z mężczyzną. – Liwia Matusiak. – Dziewczyna wyciągnęła dłoń w kierunku mężczyzny. – Antek Budny. Miło mi – odezwał się ojciec Filipa. – Mnie również. – Zapewne usłyszałaś od mojego syna, że jestem obciachowcem. Liwia parsknęła śmiechem. – Coś niecoś. Mężczyzna nachylił się w jej stronę. – Nie wierz w ani jedno jego słowo na mój temat – szepnął jej do ucha. – Postaram się. Fajne trampki. – Liwia wskazała ruchem głowy różowe buty. – Słyszałem, że wśród mężczyzn jest teraz moda na róż. – Uśmiechnął się.

– Tatoo… – Filip przewrócił oczami. – Daj już spokój. – Co na śniadanie? – Miały być kanapki, będą naleśniki – powiedział Antoni. – No, staruszku, nie poznaję cię. – Filip uśmiechnął się do ojca. – Jeszcze nie wiesz o mnie wielu rzeczy. Zjedli przepyszne puszyste naleśniki z serem i sosem jagodowym, po czym Antoni zostawił młodych samych, a sam ruszył na spacer w stronę lasu. On też kiedyś był szaleńczo zakochany. Może Filip nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy, ale on już to widzi. Dostrzega to w błyszczących oczach chłopaka, w jego uśmiechu i w tym, jak się zachowuje, kiedy Liwia jest w pobliżu. Kiedy o niej mówi, jest taki rozmarzony. Uśmiechnął się pod nosem. Przypomniał sobie pierwsze spotkanie ze swoją byłą żoną. Poznał Majkę na studiach. To była miłość od pierwszego wejrzenia i chciał wierzyć, że będzie to miłość na zawsze. Życie jednak pisze inne scenariusze, niż byśmy chcieli. Kiedy opuszczał rodzinę i wyprowadzał się z mieszkania, spojrzał na ich wspólne zdjęcia. Całe ściany zdobiły rodzinne fotografie. Tak jakby Majka za wszelką cenę chciała pokazać światu: „Patrz, jestem taka szczęśliwa!”. Lubiła chodzić do fotografa z synem i mężem. Pozować do zdjęć, a później obwieszać nimi ściany. Tylko że uśmiechy na tych fotografiach były tak sztuczne, że aż raziły w oczy. Majka często zapraszała do domu swoje pseudokoleżanki. To nie były znajomości oparte na prawdziwej przyjaźni, ale na udowadnianiu tej drugiej i trzeciej, która ma w życiu lepiej. Przyjdź na kawę, a w domyśle: „Pokażę ci mój nowy dywan, nowe firanki. Nowe zdjęcia mojej idealnej rodziny”. Antek brzydził się takim zakłamaniem i obłudą. I ich zdjęć też nie lubił. Prawdziwe życie było przed tym pozowanym. Mężczyzna wciąż rozmyślał o żonie. Nawet teraz, trzy i pół roku po rozwodzie. Pokochał Majkę za jej szaleństwo, wariactwo i śmiech. Jednak wieczne szaleństwo doprowadza ludzi zazwyczaj do zguby. W życiu musi być zachowana równowaga. Pamiętał jeden dzień, kiedy na zewnątrz rozpętała się nawałnica. Niebo było sinogranatowe. Dookoła słychać było grzmoty. Błyskały pioruny… – Chodźmy – powiedziała Maja. – Dokąd? Na zewnątrz? – Tak. – Skinęła głową. Jest cudnie. – Mówisz poważnie? Jest burza. – I co z tego? Antek zaśmiał się. Właściwie to nic. Wyszli na zewnątrz. Wiatr targał włosami Mai, a ona śmiała się jak szalona.

Złapała go za ręce i pociągnęła za sobą. Skakali przez kałuże. Grzmot gruchnął niespodziewanie. On się wystraszył, a ona niezlękniona śpiewała pod nosem jakąś piosenkę. Ich ubrania przemokły. Wrócili do domu po godzinie. Cienka sukienka Mai oplatała jej ciało. – Jesteś mokra – powiedział bez sensu Antek, tak jakby Maja o tym nie wiedziała. – Jestem przemoczona do suchej nitki. – Zaśmiała się. Weszli do łazienki. Jedno wycierało drugie z wielką czułością. Wyszli otuleni szlafrokami. Deszcz na zewnątrz nie ustawał. Ciężkie krople dudniły o szyby. Stanęli naprzeciwko siebie. Antek był oszołomiony pięknem kobiety. Jej mokre, ciemne włosy spływały na ramiona. Policzki miała lekko zaróżowione. W jednej chwili zapragnął jej dotknąć. Wyciągnął w jej kierunku dłoń i palcami musnął jej policzek. Maja przytuliła policzek do jego ręki, a potem pocałowała jego palec. Jeden, drugi, trzeci… Jego dłoń zsunęła się na jej brzuch. Odwiązał pasek od szlafroka. Maja zrobiła to samo. Kiedy byli nadzy, przywarli do siebie. Ciało do ciała. Tysiące maleńkich komórek poczuło wyładowania, co najmniej takie jak podczas burzy. Tamtej nocy kochali się kilka razy. Niespiesznie, dziko, namiętnie, powoli. Rano usiedli na łóżku i zjedli bułki z jogurtem, bo tylko to znaleźli w kuchni: zeschnięte bułki i jogurt pitny. Śmiali się i rozmawiali. I Antek wtedy poczuł pierwszy raz taką miłość do kobiety. Nawet był w stanie uwierzyć poetom, że miłość przenosi góry, uskrzydla i daje wiarę, że wszystko to, co wokół, ma sens. Zrozumiał, że znalazł osobę, z którą może stworzyć solidny związek, mimo tego szaleństwa Mai. I gdyby mógł, zatrzymałby tamte chwile w pamięci na zawsze. Tylko tamte chwile i nic potem… Potem zawalił sprawę na całej linii. Mógł… Tyle mógł zrobić. Teraz postąpiłby inaczej, ale teraz było już na wszystko za późno… Pamięta jakieś okrągłe swoje urodziny. Gdy otworzył drzwi, zobaczył rozsypane na podłodze płatki kwiatów. Uśmiechnął się do siebie. Przypomniały mu się procesje Bożego Ciała, kiedy dziewczynki rozrzucały płatki kwiatów. – Maja? – zawołał. Odpowiedziała mu cisza. – Maja? Wszedł do pokoju, w którym panował półmrok. Na podłodze paliły się świece. Na środku pokoju ubrana w fartuszek stała Maja. W rękach trzymała paterę z tortem. – Sto lat! – krzyknęła. Antek podszedł do niej i pocałował ją w usta. Nie krył uśmiechu. – Podoba ci się?

– Tort? Ty? – Wszystko! – Wszystko mi się podoba. Jest idealnie. Majka parsknęła śmiechem. – Tak nie do końca idealnie. – Dlaczego? – Blaty biszkoptu skleiłam kisielem. Nie było składników na krem czy masę budyniową. – Może być i kisiel. – To zjesz kawałek? – No, ba. Jeszcze pytasz? Majka była roześmiana niczym mała dziewczynka. Wręczyła Antkowi chochelkę, sama wzięła w dłoń drewnianą łyżkę. – Tym mam jeść? Nie pokroisz ciasta? – Jak jeść to jeść, jak szaleć to szaleć. Antek się zaśmiał, a Maja wbiła drewnianą łyżkę w sam środek ciasta. Zjedli pół tortu. Mdliło ich, ale nadal się śmiali. – A świece… – Co jest ze świecami nie tak? Czy też wyprodukowałaś je z kisielu? – To gromnice. – Ha, ha, ha, ha. Chcesz mnie wpędzić do grobu? – Tylko gromnice mieli w sklepie na rogu. – Jesteś niesamowita. – Zwariowana. – Kochana. – Antek padł na kolana przed Majką. – Głuptasie. – Pogładziła go po policzku. – Wstawaj. – Kochasz mnie? – Pewnie że tak. – To wyjdź za mnie. – Słucham? Antek z kieszeni marynarki wyciągnął pudełeczko. Otworzył je. W środku był pierścionek. – Wyjdź za mnie… – powtórzył. Majka nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. – Co mam powiedzieć? – Tak. Po prostu powiedz: „Tak”. – Tak. Tak. Tak. – Sympatyczny ten twój tata – odezwała się Liwia. – Bywa… Ale nie ufałbym mu za bardzo. Gdyby był taki fajny, nie

zostawiłby nas. – Sam dałeś mi do zrozumienia, że ludzie popełniają błędy. Chłopak nic nie odpowiedział. Podniósł czajnik i napełnił go wodą. Przygotował dla nich herbatę z miodem. Rozsiedli się wygodnie na kanapie w saloniku i małymi łyczkami ją popijali. Te chwile były najmilsze ze wszystkiego, co ostatnio spotkało Liwię. Gdy wypili herbatę, wyszli przed dom i usiedli na ławce. Rozmawiali o tym, co chcieliby robić w życiu. O tym, co ostatnio czytali i na czym byli w kinie. – Jaka jesteś? – zapytał po chwili Filip. – Trudno cię rozgryźć. – Mało współczesna. Filip prychnął. – To znaczy? – Nie chodzę na imprezy. – Serio? – Jak najbardziej. – Dlaczego? – Bo wolę iść do kina albo do teatru, albo poczytać dobrą książkę. – Też lubię czytać, ale melanż to melanż. – Picie do nieprzytomności, dragi, napaleni kolesie, to nie dla mnie. – Oj, uwierz mi, laski po alkoholu są bardziej najarane na seks od facetów. – A ja nie piję. – Dlaczego? – Bo nie mam jeszcze osiemnastu lat – odpowiedziała spokojnie. Nie wydawała się zawstydzona tym wyznaniem. Filip wytrzeszczył oczy. Zadziwiała go ta dziewczyna. Piękna, mądra i naiwna. – Ja swój pierwszy zrzut zaliczyłem w wieku piętnastu lat. – I co ci z tego przyszło? – Właściwie niewiele. – Właśnie. Nie wiem, czym tu się chwalić. – Dziewczyno, ale jesteś młoda. Życie cię wzywa. – Wzywa i z niego korzystam. Uwielbiam ciekawe kino. Niesztampowe, na pewno nie amerykańskie z czarno-białymi bohaterami. To akurat mam po mamie. – Czyli lubisz być sama? – Lubię poznawać ciekawych ludzi. Ale nawet po spotkaniach z nimi muszę nadrobić samotność. Uwielbiam te chwile z samą sobą. – „Nadrobić samotność”… Fajnie brzmi. Ja też czasami lubię być sam. Ale lubię też ludzi, szczególnie w sobotnie albo piątkowe wieczory. – Widzisz… Dobrze, że nie jesteśmy połówkami jednego jabłka czy śliwki, bo twoja połowa wcześniej by zgniła.

– Ha, ha, ha, ha. – No co? – Jesteś cyniczna. – Bywam. – Kiedyś zabiorę cię na melanż. Taka objazdówka po klubach, small talk, taniec do dobrego setu czy bitu. To może być cool. – Przestań mnie przekonywać do swoich racji. Co jest cool dla ciebie, nie musi być cool dla mnie. – Wyrywasz mnie z butów, mała. – Raz się upiłam – powiedziała. Chłopak uniósł do góry brwi. – Z rozpaczy i to nie było fajne. Raz wypiłam na imprezie kilka drinków i poznałam pewnego typa… Mniejsza o to. Wolę nie pić. Nie kręcą mnie imprezy i nie zmienisz mojego nastawienia. – A na ilu imprezach byłaś? – Na dwóch. – W całym swoim siedemnastoletnim życiu tylko na dwóch? – Tak. I wcale a wcale nie czułam odjazdu. – Jesteś kosmitką. – Może i tak. – Ale w miłość to wierzysz? Wszystkie dziewczyny twojego pokroju wierzą. W taką idealną, słodką, różową. – Wierzę w miłość, ale nie wierzę w opowieści o drugiej połówce. – A to dlaczego? – Bo jestem całością. – A coś ty taka dzisiaj buntownicza? – Nie wiem. – Może okres ci się zbliża. – Ty się odczep od mojego okresu. Filip uniósł do góry obie ręce. – No już, już. Tylko nie bij. Dla mnie też te bajki o drugiej połówce są beznadziejne. Każdy z nas to jedna całość, więc choćbym nawet bardzo chciał, to moja lewa noga nie pasuje do twojej prawej. Liwia parsknęła śmiechem. Kiedy w pewnym momencie zamilkli, chłopak nachylił się w stronę dziewczyny, pragnąc ją pocałować. Ta jednak odsunęła się gwałtownie i położyła mu palec na ustach. – Jesteś narwany. – Przy tobie inaczej się nie da.

Liwia uśmiechnęła się. – Zobaczysz, że następnym razem to ty będziesz chciała mnie pocałować, a ja się wtedy odsunę. – Na pewno. – Na pewno. – Uśmiechnął się do niej. Filip odprowadził Liwię do domu koło południa. Był chłodny, ale słoneczny lipcowy dzień. Stanęli tuż przy drzwiach. Dziewczyna osłoniła oczy przed słońcem, które raziło ją w twarz. Filip patrzył na nią jak zaczarowany. Miała takie niewinne oczy i piękne, pełne usta. Jasną cerę i zaróżowione policzki. Jej włosy opadały na ramiona. Nie mógł się powstrzymać, przyciągnął ją do siebie. Zadrżał, kiedy zdał sobie sprawę, jaka jest krucha i mógłby zrobić jej krzywdę, gdyby ją za mocno złapał, tak jak tego pragnął. Było dość chłodno, ciało Liwii było zimne. Filip włożył rękę pod jej bluzkę i zaczął gładzić jej plecy. Po ciele dziewczyny przebiegły dreszcze. Jej źrenice powiększyły się. Chłopak zauważył, że jego dotyk sprawił jej przyjemność. Opuszkami palców rysował kółka na jej plecach. Słyszał, jak mruczy. Nachylił się w jej stronę i delikatnie pocałował ją w szyję. Raz, drugi i jeszcze raz. Przesunął usta koło jej ust, Liwia objęła jego głowę rękami, otworzyła usta. A on… jednym ruchem zdjął jej ręce z szyi i odsunął się od niej. – Oj, widzę, że ktoś tu jest narwany. Wiedziałem, że na mnie lecisz, ale żeby aż tak? Liwia spojrzała na chłopaka, a jej oczy ciskały gromy. – Mówiłem, że to ty będziesz chciała mnie pocałować. Mogłem się z tobą o to założyć. – Ty, ty… – Oj, już nie sil się na komplementy. – Padalcu jeden! – Ale jesteś napalona. Ale ja nie z tych… – Zaczął się śmiać. Liwia odwróciła się na pięcie. Usłyszała za sobą śmiech Filipa. – Też mi się podobasz, i to jak – rzucił w jej stronę Filip. Wracał do domku powolnym krokiem. Kopnął kamyk. Kurz uniósł się do góry. Nagle pomyślał o swojej rodzinie. Kiedy mama powiedziała, że ojciec zażądał rozwodu, przyrzekł sobie, że go więcej nie zobaczy. Przez pierwsze dwa lata był dla ojca opryskliwy i rzadko się z nim widywał. A potem, kiedy chciał odnowić z ojcem kontakty, ten związał się z Beatą. Beata była młodsza od jego mamy, co nie znaczy, że ładniejsza. Filip szczerze jej nienawidził. I za każdym razem dawał jej odczuć, jak bardzo jej nie lubi. W sumie ojciec miał prawo do tego, by się z kimś spotykać. Tylko że Filip wciąż miał nadzieję, że jego rodzice któregoś dnia na nowo się zejdą. Nie mógł patrzeć, jak mama rozpacza za tatą. Ona go naprawdę kochała, dbała o niego, a on wywinął im

taki numer. Na szczęście sprawa z Beatą nie trwała długo. Chyba rok. Potem się rozstali. W życiu jego ojca pojawiały się potem inne kobiety, ale nie na długo. Może ojciec wciąż kochał matkę? Po co o tym rozmyśla? Nacierpiał się już wystarczająco, a mimo to wspomnienia wracały jak bumerang. Któregoś dnia chłopak w końcu zdobył się na odwagę i zaczął rozmowę z mamą… – Czy to była tylko taty wina? – Ale co? – Mama siedziała w fotelu i patrzyła w okno. – Mówią, że jeśli dwoje ludzi się rozstaje, to wina leży pośrodku… – Wiesz dobrze, jaki był ojciec. Filip zamyślił się. Dla niego tato był zawsze kochającym i czułym rodzicem. Chłopak wiedział, że rodzice się kłócili, że ojciec oglądał się za spódniczkami, lubił sięgać do kieliszka. Często po alkoholu chodził poobijany. Ale na dobrą sprawę mama też nie była święta. Wydawało się, że to właśnie ona częściej wszczyna awantury. – Twój tato miał problem z dotrzymaniem wierności… I lubił sięgać do kieliszka. Przecież wiesz… – Tak. – Poza tym… – Matka spojrzała na syna. – W ostatnich latach był obojętny. W stosunku do mnie i do ciebie. – Był miły. – Miły, ale obojętny. Nie kochał nas. Te słowa niczym sztylety wbiły się w serce chłopaka. W głębi duszy chłopak wiedział, jaka jest prawda. To ojciec od nich odszedł i taki był niezaprzeczalny fakt. Jednak czasami nie dopuszczał do siebie tej myśli. Filip potrząsnął głową. Odsunął od siebie myśli o swojej rodzinie. Pomyślał o Liwii. Od razu ogarnęło go podekscytowanie. Oczywiście, że się w niej jeszcze nie zakochał. A w ogóle może nie zakocha się w niej wcale. Zakochanie to same problemy. Czuł jednak, że mogliby zostać przyjaciółmi. Wyczuwał między nimi pewne pokrewieństwo dusz. Polubił ją, to na pewno. Uwielbiał na nią patrzeć. Była taka śliczna i chyba nie zdawała sobie z tego sprawy. I nagle ogarnęło go podniecenie. Wyobraził sobie jak zdejmuje z niej T-shirt, jak całuje ją w nagie ramię. Próbował od siebie odsunąć te myśli, ale jakoś nie odchodziły. Przyspieszył kroku. Kiedy tylko wszedł do domku, od razu skierował się do łazienki. Rozebrał się i odkręcił zimną wodę. Wszedł pod natrysk. Krople zimnej wody niczym igiełki wbijały się w jego skórę, a on myślał o Liwii, o jej zielonych oczach i uśmiechu. Namydlił się, opłukał. Wyszedł spod prysznica, ale myśli o dziewczynie wciąż chodziły mu po głowie. Zmrużył oczy, zaczął wspominać ich rozmowę…

ROZDZIAŁ 11

Życie, uświadomił sobie, bardzo przypomina piosenkę. Na początku jest tajemnica, na końcu – potwierdzenie, ale to w środku kryją się wszystkie emocje, dla których cała sprawa staje się warta zachodu. Nicholas Sparks

Liwia spała u babci jak zabita. Przesypiała dziesięć, czasami jedenaście godzin. – To wiejskie powietrze – oznajmiła babcia. – Możliwe. Weszły do kuchni. Starsza pani nastawiła wodę na herbatę. Liwia klapnęła na taborecie, a babcia jak zwykle krzątała się po pomieszczeniu. Ta kobieta nie może usiedzieć w miejscu – pomyślała Liwia. Dziewczyna rozejrzała się po kuchni. Od kiedy pamięta, to właśnie miejsce w domu lubiła najbardziej. To tutaj toczyło się życie. Najlepsze rodzinne imprezy były w kuchni i w ogrodzie. Babcina kuchnia była duża, przestronna. Miała wielkie okna i przeszklone drzwi, którymi wychodziło się do ogrodu. W prawym rogu stał

kaflowy piec, a na nim ustawione były gliniane garnki, wymalowane w cudne, ale już wyblakłe wzory. Na środku kuchni stał duży, drewniany stół. Solidna robota dziadka. Zawsze przykryty był kraciastą ceratą. Nad stołem wisiały półki. Na dolnych stały słoje z przetworami i jeden pękaty z domowymi ciasteczkami. Na górnej znajdowało się kilka babcinych zeszytów, w których były przepisy na najlepsze potrawy świata. Nikt nie lepił takich pierogów, jak babcia. Ciasto było mięciutkie, a farsz tak dobrze doprawiony, że kto tylko skosztował babcinych pierogów, od razu przepadał. Liwia potrafiła zjeść ich dwadzieścia naraz. Knedle, puszyste racuchy, rogaliki nadziewane różą, podpłomyki, wszystko to babcia robiła z sercem i dlatego wychodziło jej tak dobrze. – Zjesz coś? – zapytała wnuczkę. – Zjem. – Na co masz ochotę? – Babciu, sama potrafię sobie zrobić coś do jedzenia. Nie jestem księżniczką. – Dla mnie jesteś. Sprawia mi przyjemność, kiedy o ciebie dbam. Twarożek ze szczypiorkiem i rzodkiewką? Ogórki małosolne? I świeży, chrupiący chleb? – Tak! Tak! Tak! – To idź się ubierz, a ja przygotuję nam śniadanie. Liwia wzięła szybką kąpiel. U babci nie było prysznica, dlatego zanurzyła się w wannie. Poleżała w wodzie kilka minut, a potem namydliła się i opłukała. Wyszła po kilkunastu minutach. Wytarła się pospiesznie, pozostawiając na ciele kropelki wody, a włosy związała w kucyk. Nasmarowała buzię kremem. Włożyła krótkie spodenki i luźny T-shirt, po czym poszła do kuchni. – Co dzisiaj mamy w planach? – zapytała babcię. Babcia otworzyła spiżarkę, w której stały łubianki z agrestem, malinami i porzeczką. – Przetwory na zimę. – Chętnie ci pomogę. – No, ja myślę. Zjadły śniadanie, po czym zabrały się do pracy. Liwia szorowała słoiki, a babcia myła owoce. – Widzę, że wyglądasz lepiej – zwróciła się do wnuczki Basia. – Czuję się lepiej. Już tak często nie płaczę. – To dobrze. – Babcia włączyła ogień. Do garnka wsypała maliny i cukier. Drewnianą łyżką zamieszała w rondlu. Liwia patrzyła na jej sprawne ruchy. Zawsze podobało jej się to, że babcia ma w sobie tyle werwy i krzepy. – Poznałam chłopaka. – O? – Babcia odwróciła się i spojrzała na wnuczkę, po czym uśmiechnęła do niej. – Mieszka z ojcem w domku letniskowym koło jeziora.

– Znam Antka, ojca chłopaka. – I co o nim myślisz? Babcia zamyśliła się. – Myślę, że jest w porządku. To dobry człowiek. – Dobry? Wiesz, że zostawił rodzinę? – Tak. – Ale ty jesteś przeciwniczką rozwodów. – Nie… – Babcia pokręciła głową. – Sądzę, że trzeba za wszelką cenę ratować rodzinę, ale jeśli jest bardzo źle, czasami lepiej odejść. – Ponoć jego żona strasznie to przeżyła i Filip, ten chłopak, którego poznałam, też. – Rozwody są traumą, zawsze. Ale… Z niej to też niezły gagatek był… – Słucham? – A nic. – Babcia złapała za ścierkę i przetarła blat stołu. – Wiesz, czasami wydaje mi się, że to nie on rozwalił to małżeństwo, tylko ona. – Filip mówi inaczej. – Czasami dzieci nie wiedzą wszystkiego. Po południu babcia z wnuczką przebrały się. Liwia uczesała włosy i bezwiednie zapatrzyła się w swoje odbicie w lustrze. – Nie patrz tak w to lustro, bo diabła jeszcze zobaczysz. – Diabła? – Chodź do ogrodu, napijemy się mrożonej herbatki, a ja opowiem ci pewną legendę. Liwia odłożyła szczotkę i uśmiechnęła się. Uwielbiała te wszystkie opowieści, którymi babcia raczyła ją od maleńkości. Najpierw będąc dziewczynką, a potem nastolatką, słuchała ich z zapartym tchem. Wnuczka z babcią usiadły w wiklinowych fotelach na tarasie. Liwia od razu poczuła oszałamiający zapach ogrodowych kwiatów. Słońce aż tak bardzo nie prażyło, ale było przyjemnie ciepło. Jak mi dobrze – pomyślała dziewczyna. – Jest taka legenda o lustrze Twardowskiego. W Węgrowie na Podlasiu wisi w zakrystii lustro. Nieprzerwanie od wieków lustro wzbudza ogromne zainteresowanie. Według różnych przekazów zwierciadło Twardowskiego dzięki tajemnym właściwościom pokazywało przyszłość, uzdrawiało chorych, służyło przywoływaniu zmarłych, ukazywało również zjawy i duchy. Podobno mogło ingerować w stan skupienia materii, odbijało i powiększało tarczę księżyca, na której można było odczytywać ukryte znaki. Przeglądali się w nim wielcy i sławni, jak cesarz Francuzów Napoleon, a także zwykli zjadacze chleba, jak kościelny z fary, który, ujrzawszy w lustrze diabła, przeląkł się okrutnie i rzucił w nie pękiem kluczy. Zwierciadło pękło, ale nie straciło swoich właściwości.

Turyści, którzy przyjeżdżają do Węgrowa, szukają lustra i często od razu kierują się do kościoła farnego, aby je zobaczyć w pierwszej kolejności. Działa magia miejsca i przedmiotu. Patrząc na lustro zawieszone wysoko nad drzwiami do zakrystii, możemy wyobrazić sobie wszystkie te niesamowite opowieści z nim związane oraz ludzi, którzy wpatrywali się w nie z nadzieją i trwogą. Jednak historia[2] zaczyna się od króla Zygmunta Augusta, który po śmierci swojej ukochanej żony, Barbary Radziwiłłówny, przeżywał głęboką rozpacz. Chcąc bodaj na chwilę ujrzeć swą zmarłą żonę, wymógł na znanym wówczas alchemiku i czarnoksiężniku Twardowskim, aby wywołał jej ducha z zaświatów. Dzięki magicznej mocy lustra zobaczył ducha swojej żony. Po tym wydarzeniu władca wpadł jednak w jeszcze większy smutek i melancholię, chciał znów ujrzeć Barbarę i zapragnął, by czarnoksiężnik zrobił to znów jak najszybciej. Twardowski jednak odmawiał. Trzy lata później król zdecydował się na podróż i namówił do niej Twardowskiego. Droga z Krakowa do Knyszyna wiodła przez Węgrów. Tu zatrzymano się na nocleg, tutaj też król Zygmunt ponowił, tym razem w sposób kategoryczny, żądanie ujrzenia Barbary. Twardowski dał się uprosić, postawił jednak warunek: „Najjaśniejszy Panie” – rzekł do władcy. – „Gdy ujrzysz zmarłą, nie podnoś się z fotela, nie zbliżaj do zjawy, nie mów do niej i jej nie dotykaj, bo jeśli to uczynisz, dosięgnie nas obu niebawem niechybna śmierć i moje czarnoksięskie moce na nic się nie zdadzą”. Wybiła północ, po wymówieniu zaklęć przez Twardowskiego pojawił się duch Barbary. Wzruszony król zapomniał o ostrzeżeniach, powstał z fotela i podszedł, by ją ucałować. Gdy jej dotknął, Barbara znikła. Rozległ się krzyk przerażenia i hałas. To pękło lustro, z którego korzystał Twardowski, aby wywołać ducha Barbary. W pękniętym zwierciadle świadkowie tego niesamowitego wydarzenia ujrzeli straszny wizerunek diabła. Król wkrótce zmarł, a losy Twardowskiego nie są znane. Przez stulecia powstało wiele legend o przeklętym zwierciadle Twardowskiego. Podobno Napoleon, kiedy szedł na Moskwę, przyszedł do kościoła, by spojrzeć w lustro i poznać przyszłość. Lustro ukazało jego klęskę podczas odwrotu z Moskwy, a słynny przywódca z wściekłością uderzył pięścią w jego taflę, która pękła. Inna legenda głosi, że w kościele w Węgrowie ukrywał się przed Rosjanami żołnierz powstania styczniowego. Spojrzał w lustro i zamiast swego odbicia zobaczył twarz starego człowieka z długą siwą brodą. Nie przejął się tym, ponieważ zaraz musiał się skryć w podziemiach kościoła. Niedługo potem odnalazł go tam rosyjski patrol. Został zesłany na Syberię. Do domu wrócił po wielu latach. Kiedy spojrzał w lustro, z przerażeniem stwierdził, że wygląda jak człowiek, którego kiedyś zobaczył w zwierciadle Twardowskiego. Kilka lat temu w zakrystii zamkniętego kościoła wybuchł pożar. Podpalenie było wykluczone. Również wiązka słońca odbita od lustra nie mogła wzniecić

ognia, gdyż w budynku nie ma okna. Do dziś nie wiadomo, skąd wzięły się płomienie, które pochłonęły stare ornaty i szafki naprzeciw zwierciadła Twardowskiego. Gdyby nie pomoc kościelnego, mogłoby spłonąć wszystko. Jednak ta pomoc też nie od razu była możliwa. Najpierw jakaś siła kazała mężczyźnie biec na ratunek, a potem inna sprawiła, że przez dłuższą chwilę nie mógł się poruszyć. Na szczęście zwyciężyła ta pierwsza. Obecnie mówi się, że od dawna nieużywane lustro straciło swoją czarodziejską moc. Jednak ksiądz i ministranci, którzy przebierają się w zakrystii do mszy, nadal unikają spojrzeń w jego stronę. Możliwe, że nie chcą kusić losu… Liwia wzdrygnęła się. – To mówisz, babciu, że nie należy kusić losu? – Nie należy. Losowi należy jedynie czasami dopomóc. Wybiła dziesiąta, kiedy Liwia zapukała do drzwi domku letniskowego. W brzuchu czuła jakieś dziwne bąbelki, które łaskotały ją od środka. Ręce jej się trochę spociły. Nigdy się tak nie denerwowała z powodu jakiegoś chłopaka. Filip otworzył drzwi z uśmiechem na ustach i cały strach odpłynął w nieznane. Poszli do lasu. Usiedli na trawie, opierając się o pień drzewa. – Jestem pełna emocji – stwierdziła dziewczyna. – Czasami wydaje mi się, że tych uczuć jest we mnie stanowczo za dużo. Tyle we mnie smutku… – We mnie też – powiedział Filip. – Odczuwasz go jako dojmującego potwora? – Niekiedy. Czasami szarpie mnie mocno od środka. Chciałbym, żeby rodzice byli razem, chociaż wiem, że lepiej im osobno. – Hmm. A ja bym chciała, żeby moi się nie rozwiedli. – Chyba każde dziecko chce mieć pełną rodzinę. – Każde. – Masz prawo się smucić. – Ostatnio w jakiejś gazecie przeczytałam, że nie powinnam się smucić, tylko zadbać o to, by siebie uszczęśliwić. Filip prychnął. – A, bo teraz jest moda na uśmiech od ucha do ucha. Ale ja myślę, że aby iść dalej, trzeba sobie pozwolić też na smutek, szczególnie jeśli jest ku temu powód. Masz prawo nie zgadzać się na to, co przyszykował ci los. – Carpe diem to przeżytek? – Chwytaj dzień nawet ten smutny. Żyj smutkiem, jeśli chcesz. Tylko może bez przesady. Nie popadaj w depresję. Liwia uśmiechnęła się do Filipa. – Czyli pogódź się z chujowym dniem. – Tak. To moja definicja normalności. Jeśli jest kiepsko, to jest. Nie musisz tego na siłę zmieniać.

Filip przez długi czas musiał godzić się na takie „pochmurne” dni, musiał podnosić mamę na duchu. Bo kto, jeśli nie on? I tylko wiara, że mama stanie na nogi, sprawiła, że nie oszalał. Zdarzyło się to dokładnie po roku, odkąd rodzice się rozwiedli. Filip wrócił z zakupów, a mama pojawiła się w progu kuchni. Uśmiechnięta, wymalowana, ubrana w jakąś sukienkę. – I co myślisz? – zapytała syna. – Ładnie. – Filip najchętniej odetchnąłby z ulgą, ale bał się, że jeśli to zrobi, wszystko runie. – Wymyśliłam, że pójdziemy do restauracji. – Do restauracji? – Chłopak uniósł do góry brwi. Tato i dziadkowie przesyłali pieniądze na ich utrzymanie. Dodatkowo ojciec opłacał czynsz i wszystkie rachunki, ale mimo to Filip nie chciał trwonić pieniędzy. – Właśnie zrobiłem zakupy. Myślałem, że upiekę kurczaka. – A tam, kurczak. – Mama była dziwnie rozentuzjazmowana. – Chodźmy, proszę. Nie psuj mi humoru. Filip się zgodził. Przebrał się i wyszli. Kilka przecznic dalej była fajna, chińska restauracyjka. Zamówili kurczaka w sosie słodko-kwaśnym i sajgonki. Podczas posiłku entuzjazm Mai opadł. Filip bacznie ją obserwował. Ponownie dostrzegł w jej oczach smutek. – Co jest, mamo? – Nie czuję się dobrze. – Coś ci dolega? – Oj, Filip, no przecież wiesz… Jestem taka nieszczęśliwa. Noszę w sobie tyle pokładów smutku. – Dlaczego jesteś nieszczęśliwa? – Filipowi odechciało się jeść. – Nie musisz pracować, ojciec i dziadkowie nas utrzymują. Możesz coś robić, mamo. – Co? – Czytać. Jechać do jakiegoś ośrodka, gdzie zregenerujesz siły. – Sądzisz, że jestem wariatką? – Mamoo – jęknął chłopak. – Po prostu chcę, byś się uśmiechała. – Filip… – Matka westchnęła. – Jesteś taki naiwny. Nie mogę się uśmiechać po tym, co twój ojciec mi zrobił. Chłopak miał dosyć ciągłego rozdrapywania ran. On też cierpiał, ale mama nigdy go nie zapytała o to, jak on to wszystko znosi. Liczyła się ona i tylko ona. Jej cierpienie i smutek. – Twój ojciec całe życie myślał o sobie. O swoich potrzebach. To zły człowiek. – Nie jest zły.

– I właśnie dlatego jesteś naiwny, bo wciąż go bronisz, mimo że nas zostawił. Teraz już może obracać, kogo zechce. Te wszystkie jego kochanice! – Mamo – zaczął cicho Filip. – Inne kobiety też są porzucane i jakoś podnoszą się i żyją dalej. – Inne… – Majka trzasnęła ręką w stół. – Ale nie ja. Ja za bardzo kochałam. I co z tego mam? Moje życie to jedna wielka porażka. Przegrana. Kochałam kogoś i poświęciłam mu wszystko. Dziecko mu urodziłam. – Podniosła głos. Ludzie przy sąsiednich stolikach zaczęli odwracać w ich stronę głowy. Filip poczuł się zażenowany. – Mamuś… – Położył swoją dłoń na jej ręce. – Już dobrze… Już dobrze… Majka uspokoiła się. Upiła kilka łyków wody. Wzięła głęboki oddech. – Lepiej gdyby mnie nie było. Filip czuł, jak irytacja w nim rośnie. Znów to samo. Od roku to samo. – Chciałabym umrzeć. – Mamo, jak możesz opowiadać mi takie rzeczy? Myślisz, że ja tego nie przeżywam? Myślisz, że mnie jest łatwo? A ty wyskakujesz z tym umieraniem. Niekiedy Filipowi wydawało się, że mama specjalnie odgrywa przed nim rolę ofiary. – Gdyby tylko twój ojciec był inny, potrafił mnie zrozumieć, to nie myślałabym o śmierci. – Mamo, czasami ja też cię nie rozumiem – powiedział słabym głosem Filip.

[2] Legendę o tajemniczym lustrze Twardowskiego przywołałam na podstawie informacji zaczerpniętych ze strony internetowej: www.krainatwardowskiego.pl oraz z książki Jana Mielniczka pt. O tajemniczym lustrze Mistrza Twardowskiego i Żółtej Damie: Legendy Węgrowa i okolic z 2003 roku [przyp. Autorki].

ROZDZIAŁ 12

– Co ty we mnie widzisz? – Cały świat i jeszcze niebo. autor nieznany Rybakowa wyszła do sklepu. Tego dnia postanowiła, że da wnuczce pospać. Przecież dziewczyna przyjechała na wakacje i ma prawo poleniuchować. Przed sklepem spotkała Filipa, tego Antkowego chłopaka, który kręcił się koło Liwii. – Dzień dobry. – Chłopak uśmiechnął się do kobiety. – A dobry. – Słoneczny. – Słońca w życiu nigdy dość. Wracasz do domu? – Tak. – Zaczekaj na mnie, kupię tylko chleb i masło. Po kilku chwilach oboje szli ścieżką w stronę domu. Filip, prawdziwy dżentelmen, niósł również siatkę Rybakowej. Babcia Basia była ubrana w długą

suknię w kwiaty. Na głowie miała przepaskę w cekiny, a za uchem wetknięty kwiat. Wyglądała jak hipiska. Chłopakowi wydawało się, że ta starsza pani nie jest podobna do innych babć. Było w niej coś niezwykłego. Spojrzał na nagie stopy starszej kobiety. – Czy pani zapomniała butów? – Pomyślał o demencji starczej i wszystkich innych przypadłościach ludzi w tym wieku. – Nie zapomniałam. Po prostu nie potrzebuję butów. Lubię chodzić boso. – Ach. – Filip poczuł się skrępowany. Nie miał pojęcia, jak powinien zareagować. – To dla zdrowia. Kiedyś ludzie chodzili bez butów i jakoś żyli. – Kiedyś nie było też penicyliny i samochodów. – Oj, młody człowieku, widzę, że lubisz korzystać z dobrodziejstw techniki. – Lubię i nie lubię. Są dobre rzeczy i złe. – No i już mi się podobasz. – Pani mi też. – Chodzenie na boso jest zdrowe – przekonywała chłopaka. – Dopóki nie wdepniesz w krowi placek lub nie skaleczysz sobie nogi. – Po to masz oczy, żeby patrzeć, gdzie idziesz. – Przerwała. Po chwili jednak podjęła znowu rozmowę: – Posłuchaj, nie będę owijała w bawełnę. – Proszę mówić. – Wydajesz się fajnym chłopcem. Moja wnuczka najwidoczniej cię lubi… Na te słowa serce Filipa zaczęło galopować. – Proszę cię o jedno, nie zrań jej. Jest młoda, zagubiona… Wiem, że to, co się dzieje między wami, jest w fazie początkowej, ale Liwia nie była jeszcze z chłopakiem. Może nie powinnam ci tego mówić… Ale to z troski o nią. Hmm… – westchnęła. – Po prostu nie wykorzystaj jej. Chodzi mi… – Kobieta nie potrafiła dobrać słów. Czuła się niezręcznie. – Chodzi pani o to, żebym jej nie bzyknął i nie zostawił? – Tak, o to mi chodzi. – Nie zrobię tego. Niech pani będzie o to spokojna. Liwia jest niezwykła. I będę traktował ją z szacunkiem. A jeśli ją skrzywdzę, może mi pani zlać tyłek. Oboje się roześmieli. Liwia wstała dopiero w południe. – No to pospałam. – Zaśmiała się dziewczyna. – A o której wczoraj się położyłaś? – Coś koło północy. – Dwanaście godzin. – Babcia się zaśmiała. – Jesteś głodna? – zapytała, kiedy dziewczyna usiadła przy stole. – Jak wilk.

– Odsmażę pierogi. – A z czym masz? – Z mięsem, z kapustą i grzybami, i ruskie. Które? – Babcia zamachała przed Liwią drewnianą łyżką. – A mogę każdych po trochu? – No, jeszcze pytasz. To co? Po trzy z każdego rodzaju? – zagadnęła. – Po cztery. – Taka chudzinka, a tyle zje? – Babciu, twoje pierogi to ja bym mogła jeść przez cały czas. Basia uśmiechnęła się do Liwii. – Dziękuję. – Pamiętasz, jak z Oskarem jednego dnia urządziliśmy pierogowe zawody? – Ano pamiętam. Nagotowałam wtedy ze sto pierogów. Wszystkie pożarliście. A potem was w nocy brzuchy bolały. – I dałaś nam krople żołądkowe, na łyżeczce cukru. – Śmiejesz się z tych kropel, a pomogły. – Pomogły. Babcia roztopiła na patelni smalec. Podsmażyła pierogi tak, że skórka była brązowa i chrupiąca. Mama nigdy nie robiła takich pierogów, tylko z wody, bo zdrowsze. Za to babcia mówiła, że życie jest krótkie i trzeba sobie dogadzać. A wnuczce to uchyliłaby skrawka nieba. – I tym tłuszczykiem z patelni polej mi pierożki. – Liwia zwróciła się do babci. – Poleję. Śmietaną ci polać ruskie? – A masz skwareczki? Babcia podeszła do lodówki. Otworzyła ją z impetem, po czym wyjęła słoik ze skwarkami. – Mówisz i masz. – I mam. – Usta Liwii rozszerzyły się w uśmiechu. W końcu spadł orzeźwiający deszcz. Filip zaprosił Liwię do siebie. Ojciec pojechał do miasta, a on wolał spędzić ten czas z dziewczyną. Zrobił malinową herbatę. Właśnie parzyła się w dzbanku, gdy usiadł obok niej na kanapie. Jego udo dotykało jej uda. Dziewczyna poczuła silne mrowienie. Chłopak przysunął się jeszcze bliżej. Dotknął jej karku, a potem ściągnął gumkę z jej włosów. Długie pasma swobodnie opadły na oparcie. Rozmawiali o spadających gwiazdach, bezchmurnym niebie i o tym, co przed nimi. Liwia chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Filip zamknął jej usta pocałunkiem. Zjadł jej słowa, które nie zdążyły wydostać się na zewnątrz. Nie protestowała. Podobało jej się to. Całował ją czule. Lubiła takie pocałunki naznaczone czułością, pewnym

rozrzewnieniem. Melancholijne. Słodkie. Rozpływała się pod jego dotykiem, spojrzeniem okrytym jego długimi rzęsami. Po co chłopakowi takie długie rzęsy? Przez kolejne dni Liwia nie spotkała Filipa. Nie wiedziała, dlaczego chłopak przestał się do niej odzywać. Może coś zrobiła nie tak? A może jej pocałunki były nieudolne? Głupio jej było iść do niego. Sama chodziła na długie spacery do lasu, zabierając ze sobą książkę. Dużo czytała, łapała promienie słońca. Na jej nosie pojawiło się kilka piegów. Środowego popołudnia leżała na kocu z zamkniętymi oczami, kiedy usłyszała znajomy głos. – Hej. Otworzyła oczy i zaraz się uśmiechnęła. – Hej. – Mogę się przysiąść? – Pewnie. – Odsunęła się w prawo, robiąc Filipowi miejsce na kocu. Chłopak usiadł obok niej, wyciągając długie nogi. – Gdzie byłeś, jak cię nie było? – Włóczyłem się tu i tam. Poznałem sympatycznego chłopaka i jego siostrę. Jeżdżą na motorach. – Fajnie. – Dziewczyna poczuła ukłucie zazdrości. – Poprosiłem tatę, by pomógł mi odrestaurować jego starego Simpsona. Wiesz, to taki motor. – Wiem. I co? Będziesz jeździł na wycieczki ze swoimi nowymi znajomymi? – I z tobą… Jeśli zechcesz. – Liwia poczuła, jak uchodzi z niej napięcie. – Pewnie. – To dobrze… – Filip zamierzał jeszcze coś powiedzieć, ale zapomniał na widok oczu Liwii. Były pełne psotnych chochlików i zmieniały barwę w zależności od nastroju i pogody. Teraz sprawiały wrażenie jasnozielonych, jak trawa na wiosnę. Przez chwilę milczeli. – Nadia i Łukasz powiedzieli mi, że w przyszłą sobotę jest festyn – zaczął Filip. – To ci twoi nowi znajomi? – Tak, oni. Może poszłabyś z nami? – Nie wiem. Muszę zapytać babci. – A ile ty masz właściwie lat? – Siedemnaście. A ty? – Dziewiętnaście, prawie dwadzieścia. – Czyli jestem dla ciebie małolatą. – Jesteś dla mnie fajną dziewczyną.

– Studiujesz? – Nie. Oblałem rok. W tym roku dopiero zdawałem maturę. – Ach, tak. – Po rozwodzie musiałem pomóc pozbierać się mamie. Przechodziła ciężkie chwile… Kiedy tato nas zostawił, miałem szesnaście lat. Zamiast chodzić do szkoły, zostawałem z mamą w domu. Nie chcę o tym mówić… – To nie mów. Zamilkli. Liwia położyła się na kocu i zamknęła oczy. Filip położył się obok niej, ale jej nie dotykał. Chciał, ale czuł pewne skrępowanie. Zmrużył powieki. Pomyślał o tamtym tragicznym roku, kiedy zajmował się mamą tak troskliwie, jak tylko umiał… Czasami już nie miał siły. Wracał do domu, a ona siedziała na krześle i bujała się w tył i przód. Niekiedy czuł, że śmierdzi. Brał ją pod rękę i prowadził do łazienki. Czuł skrępowanie. Napuszczał wody do wanny i nalewał dużo płynu do kąpieli, żeby zrobiła się piana. Rozbierał ją do bielizny, a potem odwracał do niej plecami. – Dasz radę? – pytał. – Dam. Mama wchodziła do wanny i zanurzała się w ciepłej pianie. Niekiedy chłopak się odwracał i sprawdzał, czy nic jej nie jest. Matka leżała w wodzie z zamkniętymi oczami. – Umyj włosy – instruował ją. – Nie chcę. – Ja ci umyję. Nie odzywała się. Filip moczył jej głowę i namydlał. Czasami, niechcący, dość mocno ją pociągnął. – Uważaj! – Przepraszam, przepraszam, przepraszam. – Po policzkach płynęły gorące łzy. Przepraszał ją, siebie, tatę i cały świat. I prosił w duchu, aby ten koszmar już się skończył. Odkąd odszedł jego tata, życie dla mamy jakby przestało mieć sens, a przynajmniej tak on to odbierał. – To przeze mnie… Muszę być odrażająca i odpychająca, skoro mój mąż znalazł sobie pewnie inną kobietę. Młodszą. Takiej kobiety, jak ja, nie pragnie żaden mężczyzna. No i sprawa seksu. Kiedy ostatnio uprawiałam z mężem seks? Filip nie chciał tego słuchać. Najchętniej trzasnąłby drzwiami i wyszedł, albo potrząsnął matką i powiedział jej, by się zamknęła. Jak wiele jeszcze musiał znosić?

– Trzy, cztery miesiące temu? – kontynuowała mama. – Nie, dobre pół roku. Kiedyś, na początku, kochaliśmy się codziennie. A potem pojawiłeś się ty. Antek pracował, ja opiekowałam się tobą, a wieczorem marzyliśmy tylko o tym, by pójść spać. Nie w głowie nam były igraszki. Ciekawe, jak często kocha się z tamtą? Czy porusza się w niej tak samo, jak we mnie? Byłej żonie. Czy ona jest lepsza? Sprawniejsza? Co ma takiego, czego ja nie mam? Młodość? Pewnie dużo energii. – Majka trzasnęła ręką w wodę. Piana rozbryzgała się po płytkach. Filip nienawidził w tamtej chwili i ojca, i matki. – A mówił, że to nie dlatego odchodzi, że nie ma innej kobiety – ciągnęła swój żałosny wywód mama. – Mężczyźni nie odchodzą od żon, jeśli na horyzoncie nie pojawi się ta druga. Zazwyczaj młodsza. Filip nieraz zastanawiał się, jak dotrzeć do mamy, jak jej pomóc? – Musimy wspierać się nawzajem! – powtarzała słabym głosem. Miał jej czasami dość. Dość wspierania. – Wspierać się? A jak ty mnie wspierasz? Zawaliłem szkołę. Wszystko przez ciebie zawalam. Nie chodzę na imprezy. Bo jesteś ty. – Jestem. Jestem. Filipa ogarnęła irytacja. – A jakby cię nie było… – Tato odszedł. – Do cholery, to było prawie rok temu. – Do innej. – Wiesz, dlaczego odszedł? – Nerwy mu puściły. – Bo nie mógł z tobą wytrzymać. – Ze mną? – Majka zaczęła łkać. Filip nie miał ochoty jej przytulać. Robił to już od tylu miesięcy. Mimo wszystko widok płaczącej mamy sprawił, że nachylił się nad nią. Wpasowała się w jego silne ramiona. – Już dobrze! Już dobrze! – Gładził mamę po mokrych plecach. A kiedy mnie ktoś przytulił? Kiedy będę mógł przeżyć swoją żałobę po rozpadzie rodziny? – pomyślał gorzko. – Z tym festynem to fajny pomysł. – Jego rozmyślania przerwał nagle głos Liwii. – Postaraj się przyjść. Po powrocie do domu wyrzuciła na łóżko zawartość swojej szafy, a raczej tego, co zabrała ze sobą do babci. – Cholera jasna! – zaklęła siarczyście. – Czemu nie zabrałam ze sobą jakiejś wyjściowej kiecki albo czarnych, obcisłych spodni, w których tak dobrze wyglądam?

Przerzucała ciuchy i kręciła nosem. W końcu doznała olśnienia. Króciutkie dżinsowe spodenki i czarny obcisły top. Do tego tenisówki. Włosy upnie na górze w luźny kok. Na pewno spodoba się Filipowi. Przebrała się, po czym sięgnęła po kosmetyczkę. Wzięła czarną kredkę, którą namalowała na górnej powiece grubą kreskę, na usta nałożyła błyszczyk, a kości policzkowe musnęła różem. Do pokoju weszła babcia. – O cholercia! – gwizdnęła pod nosem. Liwia uwielbiała swoją babcię za ten luz, który w sobie miała. – No i jak? – Wyglądasz super. Chłopak padnie z zachwytu. – Niech lepiej nie pada, a dobrze się mną zajmie. – Tylko żeby za dużo nie najadł się twojego błyszczyku. Wybuchnęły śmiechem. – A skąd to przypuszczenie, że będę się całować? – Takiego przystojniaka to i ja bym pocałowała. Korzystaj z życia.

ROZDZIAŁ 13

Nie buduj zamku podejrzeń na jednym słowie. Umberto Eco Festyn odbywał się na dużym placu na środku wsi, w miejscu, gdzie kiedyś było boisko sportowe. W centrum stała przyczepa, która odgrywała rolę prowizorycznej sceny, na której ulokował się zespół. Ludzie zebrani wokół przyczepy podrygiwali. Na płocie zamontowano halogenowe światła, które rzucały blask na zgromadzone twarze. Po prawej stronie placu poustawiane były drewniane budki z jedzeniem: watą cukrową, hot-dogami, zapiekankami i tandetnymi gadżetami. Po lewej stronie stało kilka karuzel i zamek strachów. Liwia przeciskała się przez tłum w poszukiwaniu znajomej twarzy, ale nigdzie nie mogła dostrzec Filipa. Zrezygnowana zawróciła na drogę, kiedy usłyszała jego głos: – Liwia! Liwia! – Chłopak podbiegł do niej. – Cześć. – Dziewczyna uśmiechnęła się do niego. – Cześć. – Cmoknął ją w policzek, a ona myślała, że zaraz spłonie. Cieszyła

się, że było na tyle ciemno, iż chłopak nie dostrzegł jej zaróżowionej twarzy. – Tam jest Nadia i Łukasz – wskazał na parę, która stała przy kontenerze na śmieci. Przepchali się do nich. Filip dokonał prezentacji. – Liwia, Nadia. Nadia, Liwia. Dziewczyny uścisnęły sobie dłonie. – A ja jestem Łukasz. – Chłopak wyciągnął rękę w stronę Liwii. – Liwia. – Dziewczyna uśmiechnęła się serdecznie. Rozmowa jakoś się nie kleiła. Cała trójka rozmawiała głównie o motocyklach, a Liwia czuła się jak piąte koło u wozu. – Chodźcie na karuzelę – zaproponował Filip. Liwia odetchnęła z ulgą, kiedy Nadia z Łukaszem odmówili. Filip złapał Liwię za rękę i ruszyli w stronę karuzeli. Usiedli w wagoniku i chłopak pomógł dziewczynie zapiąć pasy. Karuzela ruszyła. Liwia piszczała, gdy wirowali wysoko w górze, a Filip trzymał ją za rękę. Kiedy zeszli, chłopak musiał ją przytrzymać, żeby nie upadła, gdyż kręciło jej się w głowie. – Co o nich myślisz? – zapytał Filip. – O Nadii i Łukaszu? – Tak. – Na pewno lubią motocykle. Filip roześmiał się. – To pewne. – Dziwna z nich para. Nie widzę między nimi cieplejszych uczuć – stwierdziła Liwia. Zauważyła na pewno, że Nadia wodziła wzrokiem za Filipem. – Bo oni nie są parą. – Nie? – To brat i siostra. – Ach. Liwia chciała coś jeszcze powiedzieć, ale przy ich boku zmaterializowało się rodzeństwo. Nadia położyła dłoń na ramieniu Filipa. Liwię rozzłościło to spoufalanie się, ale nie dała po sobie tego poznać. – Może jutro pojedziemy gdzieś na wycieczkę? – zaproponowała Nadia. – Mój motor nie jest jeszcze gotowy – stwierdził Filip. – Ale mój jest w jak najlepszym porządku. Zabiorę cię ze sobą, a Liwia pojedzie z Łukaszem. – Na jutro mam inne plany – powiedziała szybko Liwia. Nie miała ochoty z nimi jechać. Filip patrzył to na Liwię, to na Nadię. – A co robisz? – zapytał. – Jadę z babcią do lekarza.

– To może pojutrze? – zaproponował Filip. – Pojutrze my jedziemy z ojcem na skup owoców. Jutro… – Nadia powiedziała z naciskiem. – Jedź – zwróciła się do Filipa Liwia. – Mną się nie przejmuj. Filip uśmiechnął się niemrawo. Liwia miała nadzieję, że chłopak odmówi Nadii. Jednak on przytaknął. Dziewczyna poczuła ukłucie w sercu i rozczarowanie, jednak nie dała tego po sobie poznać. Następnego dnia Nadia zjawiła się pod domem Filipa już o ósmej rano. O dziwo, Łukasz nie przyjechał. – Nie mógł jechać? – zapytał zdziwiony Filip. – Chyba nie chciał nam przeszkadzać. – Nadia puściła do niego oko. – Ale w czym? – Pewnie myśli, że ja i ty… No wiesz, mamy się ku sobie. Filip nic nie odpowiedział. – To gdzie jedziemy? – włożył kask i plecak, który podała mu Nadia. – Porywam cię. – Dziewczyna uśmiechnęła się do niego zalotnie. – A jeśli ja nie dam się porwać? Nadia roześmiała się. Jechali kilkadziesiąt minut. Zatrzymali się nad rzeką. Dookoła rozciągały się pola i łąki. – Pięknie tu – westchnął Filip. – Romantycznie. – Nadia dotknęła jego ramienia. – Co masz w tym plecaku? – Filip zdjął plecak z ramion. – Koc i wyżerkę. – O wszystkim pomyślałaś. – Skoro mamy zostać tu na noc… – Uśmiechnęła się do niego promiennie. – Na noc? Nic mi o tym nie wspominałaś. – Rozpalimy ognisko. – Nie poinformowałem ojca, że nie wrócę na noc. – Ile ty masz lat, żeby się przed nim spowiadać? – rzuciła w jego kierunku kpiące spojrzenie. – Dziewiętnaście. – Ja też. I dlatego nie spowiadam się starym z tego, co robię. – Ale ja jestem wobec ojca fair, przynajmniej się staram. – Oj, oj. Biedny żuczek, taki ugrzeczniony. Filip przełknął głośno ślinę. – Wszyscy we wsi gadają, że twój stary was porzucił, nic się nie stanie, jak raz ty nie będziesz postępował zgodnie z jego poleceniami. Filip był już tak wściekły na Nadię, że wziął kamyk i z całej siły rzucił nim

do wody. Nadia rozłożyła koc, wyjęła z plecaka kanapki i butelkę wódki, a także sok. – Chyba nie zamierzasz pić? – Zamierzam, skoro tu zostajemy. – Ja nie chcę tu zostawać. – Chyba będziesz musiał. – Wcale nie. Gdzie jesteśmy? Zadzwonię do ojca. Nadia przewróciła oczami. – Dziesięć kilometrów na wschód od wsi Morawka. – Dzięki. Filip wystukał esemesa do taty. Nadia zjadła kanapkę i rozlała do plastikowych kubków wódkę i sok jabłkowy. – Ja piję – rzuciła w kierunku Filipa. – A ty rób, jak chcesz. Filip zjadł kanapkę i wypił napój. Nie chciał wyjść na mięczaka. Właściwie nie powinna go obchodzić ta dziewczyna. A mimo wszystko w jakiś głupi sposób zależało mu na jej zdaniu. – I co, jeszcze po jednym? – rzuciła wyzwanie Nadia. Nadia narzuciła spore tempo i piła drinka za drinkiem. Filip nie chciał być cieniasem, dlatego próbował jej dorównać. W końcu jednak spasował. Dziewczyna zaczęła zachowywać się prowokacyjnie. Bawiła się suwakiem swojej bluzki. Kiedy go odsuwała, oczom Filipa ukazywał się fragment jej koronkowego stanika. Następnie zjadła czekoladowego batonika i oblizała zmysłowo usta. – Podobam ci się? – rzuciła w końcu. – Jesteś atrakcyjna – powiedział dość oschle. – Jak bardzo ci się podobam? – Usiadła na nim okrakiem. – Nie powiedziałem, że… – Nie zdołał nic więcej powiedzieć, bo zaczęła go całować. Wsunęła język do jego ust. Był pijany. Nie oponował. I nagle ona złapała swój telefon i zrobiła im zdjęcie. – Co robisz? – Fotkę. – Po co? Dziewczyna zaczęła przesuwać palcem po ekranie telefonu. A potem coś wystukała. – Po nic… – Znów się przyssała do jego ust. Tym razem chłopak odepchnął ją lekko. – Nie chcę. – Nie chcesz się ze mną całować? – Nie. – Ale zrobiłeś to przed chwilą.

– Tak. Ale już nie chcę. – Dlaczego? – Bo nie. – Kręci cię ta smarkula od starej Rybakowej, co? – Lubię ją. Nadia zaśmiała się donośnie. W jej śmiechu było coś przerażającego. – Ile ona ma lat? – Nie czekając na odpowiedź, powiedziała: – Szesnaście? – Siedemnaście. – Gówniara. – Bardzo fajna dziewczyna. Nadia szczerzyła się, a jej oczy były małe i zacięte. – Napij się jeszcze – podała Filipowi kubek z alkoholem. Chłopak wylał zawartość na trawę. – Nie chcę ani pić, ani tu być. Zadzwonię po ojca. Wracasz ze mną? – Nie. – Nie zostawię cię tu samą na noc… – To mnie przeleć. – Nie podoba mi się to, co mówisz. – Jesteś homo? Gej? Nie staje ci na widok atrakcyjnej dupy? – Nie staje mi na widok pijanej, wulgarnej dziewuchy. – Zacisnął pięści. Nigdy wcześniej nie obrzucił żadnej dziewczyny wulgaryzmami. Dodatkowo miał ochotę potrząsnąć Nadią. – Ja wracam, a ty rób co chcesz. Wstał z koca, ona zrobiła to samo. Starała się zagrodzić mu drogę. – Chodź ze mną – zwrócił się do niej. – Nigdzie nie idę. Nie zrobię z siebie teraz pośmiewiska przed koleżankami. – Jakie to ma znaczenie? Zanocujesz u mnie. Ja prześpię się na podłodze. – Nie! – Zaczęła bić go po głowie. Złapał ją za nadgarstki. – Uspokój się, do cholery! Odbiło ci? – Jeśli zbliżysz się do tej gówniary, powiem jej o nas. Mam fotki. Powiem jej! Filip puścił ją i poszedł w stronę drogi. Był tak wściekły, że zamiast od razu zadzwonić po ojca, stwierdził, że musi się chwilę przejść. Ojciec przyjechał po około godzinie. – Udany dzień? – zapytał, odpalając silnik. – Nie. Chyba nie. – Dlaczego? – Nieodpowiednie towarzystwo.

– Ach, tak… – Antoni słyszał o tej dziewczynie kilka plotek. Ponoć Nadia znana była na wsi z tego, że lubiła zabawić się nie tylko z chłopcami, ale także ze starszymi mężczyznami. Nie chciał jednak wypowiadać się o niej przy synu. Widocznie chłopak sam sobie wyrobił o niej zdanie. – Bardziej podoba ci się Liwia? – zapytał syna Antoni. – Tato, przestań. – Filip włączył radio. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi. – Jakby ci się nie podobała, to byś się tak nie jeżył. – Daj spokój. – Jak chcesz. Przez resztę drogi milczeli. Kiedy wysiedli z samochodu, ojciec zauważył zaczerwienienie na policzku chłopaka. Wzdrygnął się. – Co to? – podszedł bliżej do syna. – Nic. – Czy ona cię uderzyła? – Antoni podniósł głos. – Tato, daj spokój. – Nie możesz sobie pozwolić na fizyczną przemoc! Nie możesz! – Ej, tato wyluzuj. Wkurzyła się, że nie chciałem z nią… No wiesz. – Nieważne, czy się wkurzyła, czy nie. Nie powinna cię bić. – Nie biła mnie, a uderzyła. Filip wyminął ojca. Antek zacisnął pięści. Wszystko, tylko nie przemoc. Przemocą to on się brzydził. Splunął na chodnik, bo poczuł, jak ogarniają go mdłości. Tej nocy prawie w ogóle nie spał. Jego myśli odpływały w kierunku byłej żony. Czy będzie już tak zawsze? W końcu wstał z łóżka, włożył polar i wyszedł przed dom. Usiadł na ławce i patrzył na rozgwieżdżone niebo. Dopadł go jakiś dziwny smutek. Poczuł się samotny i opuszczony. Pomyślał o Mai, swojej byłej żonie. Tak bardzo ją kochał, ba, on nadal ją kocha. I kiedy tylko pomyślał o tym, jak ją szalenie kochał, pojawiło się to drugie znajome uczucie… Strach? Rozczarowanie? Gorycz? Nie mógł przestać myśleć o tym, że kobieta, którą ubóstwiał, kobieta o porcelanowej cerze, oczach jak niezapominajki, delikatnych dłoniach, robiła to, co robiła. Jemu to robiła. Na początku, za pierwszym razem, stał przed nią oniemiały, a ona przepraszała. Potem od niej uciekał, aż w końcu się rozstali. I mimo tego, co mu zrobiła, co zrobiła ich rodzinie, nie przestał jej kochać ani na chwilę. Nie kochał jej nawet odrobinę mniej. To było kilka lat temu. Antoni wrócił zmęczony z pracy i jedyne, o czym marzył, to wziąć ciepły prysznic, zjeść obiad i usiąść w fotelu. Kiedy wszedł do

domu, zastał Maję, która siedziała pośród porozrzucanych ubrań. – Czy coś się stało? – Ściągnął płaszcz i buty, po czym uklęknął obok niej. Nie odpowiedziała. – Gdzie jest Filip? – zapytał z troską w głosie. Wzruszyła ramionami. Antek wszedł do pokoju chłopca. Dziecko siedziało na podłodze i z miski wyjadało ręką rozpuszczoną czekoladę. Było całe umorusane, ściany też były brudne. Antek przywitał się z synkiem, wziął go na ręce, po czym poszedł z nim do łazienki. Umył malca i przebrał w nowe ubranka. Dał mu szklankę wody. Dziecko piło łapczywie. Nic dziwnego – pomyślał. – Po takiej ilości czekolady Filip musi być spragniony. Wyszedł z nim do przedpokoju. Majka nadal siedziała wśród ciuchów. – Ja to złożę – powiedział łagodnie. Kobieta cisnęła w kąt bluzkę, którą trzymała w rękach, i poszła do sypialni. Antek jeszcze chwilę pobawił się z synkiem, a potem położył go spać. Gdy Filip już równo oddychał, Antoni pocałował malca i ruszył w stronę małżeńskiej sypialni. Był zmęczony, rozdrażniony, jednak starał się panować nad sobą. Przed drzwiami pokoju odetchnął głęboko, policzył do dziesięciu i dopiero potem wszedł. – Dałaś dziecku miskę rozpuszczonej czekolady? – zapytał żonę, która leżała na plecach i gapiła się w sufit. – Żeby w końcu był cicho. – Są inne sposoby. Majka poderwała się gwałtownie. – Inne sposoby? Kiedy ostatnio spędziłeś kilka dni sam na sam z Filipem? Mam tego dość! Ja, cztery ściany i dziecko! – To może zacznij wychodzić? Są jakieś zajęcia dla matek z dziećmi. – Nie chcę. – To o co ci, do cholery, chodzi? – Potrzebuję cię. – Jestem. – Ale na krótko. Wracasz koło osiemnastej, czasami później i co? – Takie jest życie. – Pieprzę takie życie! Rozumiesz? Pieprzę! Antek tego dnia też miał wszystkiego dość, czuł pulsujący ból w skroniach. Majka spojrzała na męża swoimi zranionymi oczami, jakby Antek wyrządził jej jakąś krzywdę. – Nienawidzę twojej bezduszności! – Zeszła z łóżka i pobiegła w stronę łazienki. Antek przebrał się w dres. Majka wciąż nie wychodziła. Nie słyszał szumu

wody. Cisza. Zapukał do drzwi łazienki. – Maja, wszystko w porządku? Odpowiedziała mu cisza. – Maja! Nie wygłupiaj się! Zaczął tracić panowanie nad sobą. Nie wiedział dlaczego, ale ogarnęła go myśl, że tam, po drugiej stronie drzwi, coś się stało. Przyłożył ucho do drzwi, ale nic nie usłyszał. Przed oczami przebiegło mu kilka drastycznych obrazów. Strach w nim pęczniał, niczym gąbka, która nasiąka wodą. Zaczął walić pięściami w drzwi, tak mocno, że rozbolały go kłykcie. Kiedy walenie w drzwi nie zadziałało, postanowił wyważyć drzwi. Wziął rozpęd i naparł na nie. Poczuł ból w barku. Drzwi ani drgnęły. Pobiegł po narzędzia, które trzymał na pawlaczu. Podstawił taboret i po chwili wyjął torbę z narzędziami. Wziął do ręki śrubokręt i młotek. Próbował podważyć zamek. Po jakimś czasie udało mu się. Pot spływał mu ciurkiem po plecach i rosił jego czoło. Wbiegł do łazienki. Majka siedziała skulona pod umywalką. Trzęsła się i płakała. – Na miłość boską, co ty wyprawiasz? – Antek odetchnął z ulgą, by po chwili znów poczuć gniew. Złapał jej dłoń, która była bezwładna i zimna. – Nic ci nie jest? – Boję się… – Jej głos był słaby. – Czego się boisz? – Że nas zostawisz… Ze przestaniesz kochać. Antek nie wiedział, o co jej chodzi. Posprzeczali się, jak wiele małżeństw, ale jej zachowanie było irracjonalne. Kiedy podniósł ją z posadzki, zauważył że nogawki jej legginsów są mokre. Zmoczyła się. Antek poczuł ogromny ból w piersi. Czy to wszystko przez niego? – Już dobrze. Już dobrze – uspokajał żonę. Jedną ręką przytulił ją do piersi, a drugą zatkał wannę kurkiem i napuścił do niej wody.

ROZDZIAŁ 14

Zastanawiam się, czy dobrze zrobiłeś, mówiąc mi o tym. Twierdzisz, że lepiej znać prawdę, choćby zdarzyło się to pół roku temu? Nie wiem. Kłamstwo przemilczane może nigdy nie wyszłoby na jaw. Nie czułabym ciężaru zdrady. autor nieznany

Nadia zapukała do drzwi letniskowego domku następnego dnia. – Cześć – zaświergotała jakby nigdy nic. – Cześć. – Filip nie sądził, że dziewczyna będzie miała na tyle tupetu, by go odwiedzić. – Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – Nadia, daj spokój. – Jestem cała i zdrowa. – To akurat mnie cieszy. – Chciałabym, abyśmy się spotykali. – Po tym wszystkim, co było wczoraj? – Wczoraj to przeszłość. A dzisiaj… Nowa, czysta karta… Wszystko

zaczyna się na nowo dzisiaj… – Zaczęła się śmiać. Filip miał dość tej dziewuchy. Nigdy nie przepadał za takim typem kobiet. – Posłuchaj, nie będę cię okłamywał. Nie mam ochoty się z tobą spotykać. Dziewczyna wydęła wargi. I wtedy Filip nie wiadomo dlaczego pomyślał o mamie. O jej szaleństwie, kiedy ojciec odszedł. – To co ja mam teraz zrobić? – zapytała. – Nadia, jesteś ładną dziewczyną, jest tylu chłopaków… – Ilu? – Nie wiem, ale na pewno niejeden chciałby się z tobą spotykać. – Ale ty nie chcesz. – Ja nie. – Czemu? – Bo kto inny zaprząta moje myśli. – I co ty z nią będziesz robił? Chodził za rączkę na spacerki po lesie? – kpiła. – Tak. – Uśmiechnął się pod nosem. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i odeszła. Filip również wyszedł z domu. Puścił się pędem w stronę domu Rybakowej. Nacisnął dzwonek. Po kilku chwilach drzwi otworzyła mu gospodyni. – Dzień dobry, czy zastałem Liwię? – Dzień dobry. – Babcia Liwii zmierzyła chłopaka wzrokiem. – Filip poczuł, że się rumieni. – Liwia poszła na spacer. Wzięła książkę. Pewnie jest na leśnej polanie. – Wiem, gdzie to jest. Dziękuję. Puścił się pędem w stronę lasu. Rybakowa nie spuszczała z niego wzroku, dopóki nie zniknął za zagajnikiem. – A to się chłopak zakochał. Wzięło go, jak nic. – Zaczęła się śmiać. – I dobrze. Rybakowa znała się na ludziach. Już od pierwszego wejrzenia wiedziała, komu jak z oczu patrzy. A jemu patrzyło z oczu dobrze. Filip dotarł na polanę po kilku minutach. Był zdyszany, a pot spływał mu ciurkiem po plecach. – A ciebie ktoś gonił, czy co? – Liwia uśmiechnęła się do niego. – Tęsknota za tobą. – I przez tę tęsknotę mocno się spociłeś. Chłopak otarł ręką pot z czoła. – Muszę się wykąpać. – Przybiegłeś, spociłeś się i teraz będziesz się kąpał? – Może razem wskoczymy do wody? – zaproponował. – Chodź nad jeziorko. – Musielibyśmy zahaczyć o dom babci. Nie mam stroju. – A po co komu strój? Tam i tak nikogo nigdy nie ma. Dzieciaki jeżdżą na

nowo otwarty basen w sąsiedniej wiosce. – Ale ty będziesz. – Zamknę oczy. – Uśmiechnął się łobuzersko. Po kilkunastu minutach byli nad jeziorem. Liwia weszła do wody w szortach i koszulce. Filip zdjął koszulkę, ale został w spodenkach. Kiedy wyszli z wody, trzęśli się jak osiki na wietrze. Stali na wprost siebie. Liwia zastanawiała się, co mogłaby powiedzieć, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Wszystko było lepsze niż cisza. Dziewczyna zauważyła, że chłopak przygląda jej się z uwagą. Serce szybciej jej zabiło. – Zimno – odezwał się w końcu Filip. – A my nie wzięliśmy ze sobą ręcznika. Chłopak wyciągnął w jej kierunku ręce. – A może moglibyśmy się do siebie przytulić? Liwia podeszła do chłopaka. Bez słowa wtuliła się w niego. Czuła przez mokre ubrania jego ciało. Jej policzki się zaróżowiły, a ciało zaczęło pulsować. Dreszcze falami spływały po jej karku, plecach, po wewnętrznej stronie ud. I nagle Liwia stanęła na palcach i pocałowała Filipa w usta. Nie był zdziwiony. Oddał pocałunek. – To było… – zaczął. – Nie miałam nic do stracenia – odparła i uśmiechnęła się do niego. Chłopak nachylił się nad nią. Znów się pocałowali. Kiedy ich usta się rozłączyły, popatrzyli na siebie z zachwytem. – Muszę już iść – powiedziała Liwia. – Odprowadzę cię. – Nie. Chcę pobyć sama. – Czy zrobiłem coś nie tak? – Wszystko jak najbardziej tak. – Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Pocałunek Liwii był dla Filipa tak niesamowity, że chłopak nie mógł przestać się uśmiechać. Szedł do domu, ociekając wodą i pogwizdując. Najchętniej by do niej zadzwonił, ale przypomniał sobie, że nie ma jej numeru telefonu. Dlaczego jeszcze go nie mam? – zastanawiał się. Wszedł do domu. Tato strugał ziemniaki. – Pomóc ci? – zapytał Filip. – A ty co jesteś taki wesoły? – Szczęśliwy, tato. Szczęśliwy. Antoni uśmiechnął się do syna. – Co? – Nic. Obierali ziemniaki, obaj uśmiechając się pod nosem.

Minęły dwa dni, Liwia nie dawała znaku życia, a Filip usychał z tęsknoty. Pierwszy raz tak bardzo tęsknił za jakąś dziewczyną. W końcu odważył się, poszedł do domu jej babci i zaprosił ją do siebie na kolację. Najchętniej pozbyłby się na ten czas ojca, ale nie wiedział, jak ma zasugerować staruszkowi, żeby się zmył. – Tato… – stanął koło ojca, który siedział na ławce przed domkiem. – Co tam? – Zaprosiłem Liwię na kolację. – Dobrze. – Ojciec skinął głową. I tylko tyle? Dobrze? – pomyślał Filip. – Może… – Chciałbyś, żebym wam przyszykował coś ekstra do jedzenia? – Wiesz… mniejsza o jedzenie… – To o co chodzi? – Antoni się z nim droczył. – Nigdzie się wieczorem nie wybierasz? – Nie. – A nie mógłbyś się ulotnić, chociaż na godzinkę? Antoni wstał i poklepał syna po plecach. – Wszystko jest możliwe synu. Wszystko jest możliwe, musisz tylko uwierzyć. Antek upiekł dla młodych kurczaka i zrobił sałatkę. Upiekł też sernik, który jego zdaniem był nieco za słodki, ale Filip po zjedzeniu kilku kawałków stwierdził, że jemu smakuje. – Wina nie będę wam zostawiał. Twoja dziewczyna nie jest pełnoletnia – stwierdził Antonii. – Nie jest. – Bądź ostrożny. – Antoni zwrócił się do syna, po czym włożył polar i wyszedł z domu. Liwia i Filip zjedli kolację w milczeniu. Oboje byli skrępowani. – Pyszne. – Liwia podniosła się i odniosła talerz do kuchni. – Może pozmywam? – zaproponowała. – Nie, daj spokój. Ja to zrobię później. A teraz musisz mi podać do siebie numer telefonu. Znamy się już trochę, a ja nie mam do ciebie kontaktu. Dziewczyna podyktowała mu numer. Znów zapadła między nimi krępująca cisza. – Chyba powinnam się już zbierać. – Tak szybko? – Jestem już u ciebie dwie godziny.

– Proszę zostań. Chodźmy do mojego pokoju. – Nie wiem, czy powinnam… – Chwilkę? – Chwilkę. Weszli do pokoju Filipa. Chłopak zamknął drzwi nogą. Objął Liwię ramionami, a ona nie protestowała. Ich ciała się zetknęły. Filip pocałował dziewczynę, a ona jakby na to czekała. Oddała pocałunek. Objęła rękoma jego szyję, a on położył dłonie na jej plecach. Całowali się namiętnie, kiedy usłyszeli walenie do drzwi. – Kto to? – Liwia oderwała się od chłopaka. – Nie obchodzi mnie to. Pukanie nie ustawało, a raczej nasiliło się, zmieniając się w walenie. – Może coś się stało? Otwórz – powiedziała zaniepokojona. Filip z niechęcią opuścił pokój i poszedł do drzwi. Otworzył. W progu stała Nadia. Zionęło od niej alkoholem na kilometr. – Kochany… – zarzuciła mu ręce na ramiona. – Nadia, jesteś pijana. – Filip odsunął ją od siebie. – Przyszłam do ciebie. – To nie jest odpowiednia pora na wizytę. – To pomiędzy nami… – Nadia, nic nie ma między nami. Daj mi święty spokój! – Filip podniósł głos. Za jego plecami pojawiła się Liwia. – A więc to o nią chodzi! – Nadia wyciągnęła rękę w kierunku Liwii. Filip się odwrócił. Liwia mrugała szybko powiekami, nic nie rozumiejąc. – Co się dzieje? – zapytała nieśmiało. – Jak to co? – Nadia roześmiała się. Musiała chwycić framugi drzwi, bo inaczej runęłaby jak długa. – Przyszłam odwiedzić swojego chłopaka. – Nie jestem twoim chłopakiem! – A to co było między nami? Nie ma dla ciebie znaczenia? – Nic nie było! Idź już stąd. – Nie! Nie pójdę. Te pocałunki na łące… – Jakie pocałunki? – Liwia poczuła się tak, jakby ktoś ją kopnął w sam środek brzucha. – Nie powiedział ci? – Ona kłamie. – Filip opuścił bezradnie ramiona. – Ona kłamie – powtórzył. – Luknij na fejsa. Nadia Kiliańska. Tam zobaczysz nasze zdjęcia. Liwia poczuła ból w okolicach serca tak dotkliwy, że myślała, że to jakiś zawał albo coś w tym rodzaju. Przez chwilę nie mogła złapać tchu. – Nadia Kiliańska, pamiętaj.

Nadia odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku drogi. – Chyba już pójdę – wydukała Liwia. – Wszystko ci wytłumaczę. To nie tak… – powiedział Filip. Jego głos zabrzmiał żałośnie. Liwia wyminęła chłopaka i ruszyła w stronę domu babci. – Zaczekaj! – krzyknął za nią Filip. Przystanęła. – To nie tak… – Chłopak ją dogonił. – Całowałeś się z nią? – zapytała Liwia. – Tak, chwilę, ale… – Całowałeś. Siłą cię nie zmusiła. – Nie… To było chwilowe zamroczenie. Liwia nic się nie odezwała, tylko puściła biegiem w stronę domu babci. Nogi jej się plątały. Nie mogła zupełnie złapać tchu. Przystanęła. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że jej policzki są mokre od łez. Weszła do domu. Na szczęście babcia już spała. Włączyła laptopa. Zalogowała się na Facebooku. Jak Nadia miała na nazwisko? Kiljan? Nie Kicińska? Nie. Kiliańska. Kliknęła na jej profil. Zobaczyła zdjęcia dodane kilka dni temu. Dwie całujące się twarze: Nadia z Filipem. Pod postem pojawiło się mnóstwo komentarzy. A więc Nadia nie kłamała. Filip był playboyem, który wykorzystywał dziewczyny, a ona, głupia smarkula, się nabrała. Najpierw Konrad, teraz Filip. Kilka dni wcześniej Filip całował Nadię, teraz ją. Wytarła usta wierzchem dłoni. Brzydziła się swojej naiwności. Przez kolejne dni Filip szalał z rozpaczy. Uświadomił sobie, jak bardzo jest zadurzony w dziewczynie i jak bardzo nie chce jej stracić. Wydzwaniał do niej niemal bez przerwy. Liwia nie odbierała od niego telefonu. Napisał też niezliczoną ilość esemesów, które pozostały bez odpowiedzi. Siedział przed domem na ławce, a jego serce krwawiło. Nie wiedział, że aż tak bardzo się zakocha. Żałował, bardzo żałował tego, co wydarzyło się między nim a Nadią. Gdyby tylko mógł cofnąć czas… Wgapiał się w wyświetlacz telefonu. Do diabła, czego się właściwie spodziewał? Przecież ją zranił. Zaufała mu, a on ją zawiódł. Chciałby jej obiecać, że nigdy nie spojrzy na żadną inną dziewczynę, że liczy się tylko ona. Gdyby tylko dała mu drugą szansę… Co mógł jeszcze zrobić? Nic. Mógł siedzieć z pękającym sercem i czekać. Filip był kilka razy w domu Rybakowej, za każdym razem otwierała mu babcia Liwii i mówiła, że jej wnuczka nie chce z nim rozmawiać. Odchodził

zrezygnowany, ale nie tracił wiary, że Liwia któregoś dnia odezwie się do niego. – Może powinniście sobie wszystko wyjaśnić? – Babcia podeszła do łóżka, na którym zwinięta w kłębek leżała Liwia. Dotknęła jej pleców. – Babciu, tu nie ma nic do wyjaśniania. On mnie oszukał. – Wiesz, ta Nadia ma opinię latawicy. – A on się z nią całował. – Może go sprowokowała? – Nie musiał jej całować, prawda? – Sam ci napisał, że raz ją pocałował i tyle. – O jeden raz za dużo. – Liwia, Liwia…– Babcia głaskała plecy wnuczki. – Nie można być tak zawziętą. Kochacie się. Spędzacie ze sobą cudowne chwile. Po co to niszczyć? – Nie ja to zniszczyłam, a on. Filip pojechał na weekend do starego znajomego. Nie mógł wytrzymać na wsi. Wprosił się na jakąś imprezę. Miał nadzieję, że alkohol i głośna muzyka ukoją jego rozdarte serce. Pijana młodzież dobrze się bawiła, a on usiadł na kanapie. Wypił duszkiem drinka, ktoś podał mu jointa. Wypalił pół. Obok niego usiadła dziewczyna w bardzo krótkiej spódniczce. Tak krótkiej, że kiedy siadała, widział jej majtki. Chłopak zaczął się nerwowo śmiać. Dziewczyna też się roześmiała. – Filip, prawda? – zapytała dziewczyna. – Tak. – Podobasz mi się. – Przepraszam, ale nie wiem, kim jesteś. – Chodziliśmy razem na korki z matmy. – Ach tak… – Szukał w pamięci jej imienia, ale za żadne skarby nie mógł sobie przypomnieć. – Malwina. – Malwina – powtórzył beznamiętnym głosem. – Może byś ze mną zatańczył? – Nie mam ochoty. – To może wyjdziemy? – Tak, muszę wyjść. Sam. Chcę stąd wyjść jak najszybciej. – Ale dokąd? – Do dziewczyny, którą kocham. – Liwia! Liwia! – Filip stał pod domem starej Rybakowej i w akcie desperacji wykrzykiwał imię dziewczyny. – Liwia! Drzwi się otworzyły. W drzwiach stanęła pani Basia.

– Młody człowieku, dlaczego się tak wydzierasz? – Bo kocham pani wnuczkę i muszę z nią porozmawiać. – Jest środek nocy. – Nieważne. – Babciu, porozmawiam z nim. – Za plecami Rybakowej pojawiła się Liwia. – W takim razie wejdźcie do kuchni. – Starsza kobieta gestem ręki zaprosiła chłopaka do środka. Filip z Liwią usiedli przy stole, po przeciwnych stronach. – Kocham cię – powiedział chłopak. – To nie jest czas i miejsce… – Liwia skubała ceratę na stole. – To jest czas i miejsce. Przepraszam za tą całą sprawę z Nadią. Liwia uniosła pełne łez oczy. – Jak mogłabym ci teraz zaufać? – Gdybyś tylko dała mi drugą szansę… Proszę… – Dlaczego się z nią całowałeś? – Usiadła na mnie i zaczęła mnie całować. Oddałem pocałunek. Ona pstryknęła w tym czasie fotkę. Odepchnąłem ją. Zadzwoniłem po ojca. Przyjechał po mnie. Możesz go o to zapytać. Doszło do pocałunku i to był błąd. Błędem było, że z nią w ogóle gdzieś pojechałem. Przepraszam. Ja… Ja się w tobie zakochałem… Ja chcę z tobą spędzać czas. Chcę z tobą… Przy tobie być… Liwia wstała i dotknęła jego policzka. – Jeśli naprawdę mnie kochasz, daj mi trochę czasu. Na przemyślenie, przetrawienie tego wszystkiego. Zabolało mnie to… – Tak, wiem. Zdaję sobie z tego sprawę. Nie będę cię już nękał telefonami i wiadomościami, ale kiedy tylko będziesz gotowa, przyjdź. Wiesz, gdzie mnie znaleźć? – Wiem.

ROZDZIAŁ 15

Jeżeli naprawdę kocham jakąś osobę, kocham wszystkich, kocham świat, kocham życie. Jeżeli mogę powiedzieć do kogoś: „Kocham cię”, muszę temu komuś powiedzieć: „Kocham w tobie wszystkich, przez ciebie kocham świat, kocham też samego siebie”. Erich Fromm

Tydzień później Liwia przyszła do letniskowego domku Budnych. Chłopak z ojcem grzebali coś przy motorze. – Dzień dobry – przywitała się dziewczyna. Antek Budny odpowiedział uśmiechem. Nie krył radości, kiedy ją zobaczył. Cieszył się tak bardzo, jakby dziewczyna przyszła co najmniej do niego. Spojrzał na syna, w którego oczach zobaczył nadzieję. Poprzedniego wieczoru rozpalili ognisko. Upiekli kiełbaski, wypili kilka piw. I porozmawiali. Chłopak zwierzył mu się z sercowych problemów. „Daj jej czas. Ona też cię kocha” – starał się pocieszyć syna Antonii. „Skąd możesz to wiedzieć?” „Po prostu wiem”. – Dzień dobry – odpowiedział Antek.

– Cześć. – Filip wytarł ręce w szmatę leżącą koło motoru. – Możemy porozmawiać? – zapytała Liwia. – A dasz mi dziesięć minut? Umyję się tylko. – Tak, oczywiście. Po kilku minutach chłopak wyszedł z domu. Był czysty i pachniał mydłem rumiankowym. Miał na sobie jasną, lnianą koszulę i spodnie. – Może byśmy gdzieś pojechali? – zaproponował. Dziewczyna skinęła głową. – Motor już naprawiony? – Tak. Działa. Liwia włożyła kask i mocno wtuliła się w plecy chłopaka. Filip ruszył. Po kilku chwilach wyjechali ze wsi. Chłopak skręcił w polną dróżkę, zwolnił. Motor podskakiwał na wybojach. Za łąką znajdował się jakiś budynek. Zatrzymali się koło niego. – A to co? – zapytała zdziwiona Liwia, kiedy zsiedli z motoru. – Opuszczona szopa. Miejsce, do którego przychodziłem, kiedy było mi smutno. – Często jest ci smutno? Spojrzał w jej oczy. – Kiedy nie ma cię przy mnie, tak. Wtedy jest mi tak smutno, że trudno opisać mi ten smutek słowami. Zdjęli kaski. Chłopak dotknął zaróżowionego policzka Liwii, po czym złapał ją za rękę i poprowadził w stronę szopy. Wystarczyło mocniej pchnąć drzwi, by znaleźć się w środku. Stały tam dwie skrzynki, na których można było usiąść. Na spróchniałym pniu widać było świece wetknięte w puste butelki. Pod oknem, w którym nie było szyb, stała skrzynia, a na niej leżał koc. Takie prowizoryczne łóżko – pomyślała Liwia. – Widzę, że jesteś tu stałym bywalcem. Filip skinął głową. Złapał Liwię za rękę. Ich palce się splotły. Podeszli do okna. Dziewczyna ujrzała cudowny widok. W dolinie skrzyło się jezioro. Po prawej stronie rozciągał się seledynowy las, a przed nią była łąka usłana polnymi kwiatami. Cała feeria kolorów. – Tęcza z kwiatów. – Wiedziałem, że ci się spodoba. Usiedli na skrzyni i otulili się kocem. Tego dnia było dość chłodno. Noga Liwii stykała się z udem Filipa. – O czym chciałaś porozmawiać? – Filip odwrócił się w jej stronę. Ich twarze były tak blisko, że ich nosy prawie się stykały. – O tym, że… może byśmy spróbowali? Serce chłopaka zabiło bardzo mocno.

– Jeśli dasz mi szansę, uczynię cię najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Liwia parsknęła śmiechem. – I czemu się śmiejesz? – Brzmi jak kwestia z Romea i Julii. Chłopak nie odpowiedział, nachylił się w stronę dziewczyny i pocałował ją. Jego wargi bardzo delikatnie musnęły jej wargi. Liwia lekko uchyliła usta. Wtedy jego język delikatnie wsunął się do jej ust. I to był ten moment, w którym młodej kobiecie wydało się, że jest tą jedną, jedyną, niepowtarzalną i chce być całowana przez swojego wyśnionego mężczyznę. – Cała drżysz – powiedział, kiedy oderwał się od niej. – Zimno ci? – Nie. To ten pocałunek… Patrzył na nią rozgorączkowany, a ona spoglądała na jego twarz z uwielbieniem. Dotknął jej policzka.
 – Jestem w siódmym niebie! – oznajmił jej. – Ja też. Dziewczyna wtuliła się w Filipa. Przez chwilę milczeli. A kiedy Liwia ponownie spojrzała na niego, zobaczyła, że chłopak jest smutny. – Filip, czy coś się stało? Dlaczego jesteś taki smutny? – Ludzie są popieprzeni. – To prawda. Każdy jest na swój sposób popieprzony. Ma wiele wad i zalet. Niektórzy przeżyli zbyt dużo, zbyt wiele widzieli. W ludziach jest tyle dobra i tyle samo zła. – Myślisz, że w każdym? – Chyba w każdym. Tylko nie zawsze to zło z nas wychodzi. Ale czasami robimy coś złego, coś czego tak naprawdę nie chcemy. Nawet wbrew samym sobie. Raniąc przy tym bliskie nas osoby. I to mnie smuci. To, co ci zrobiłem… Co Nadia ci zrobiła. – Spodobałeś się jej. Tak działasz na dziewczyny. – Tylko że ona jest intrygantką i manipulantką. – Po co to roztrząsasz? – Bo znów zaczyna świrować. Wczoraj dorwała mojego ojca. Zaczęła mu się żalić, że ją skrzywdziłem. Ojciec zna prawdę, ale i tak jest mi przed nim głupio. Głupio mi przed tobą… – To ona ma problem. – No tak, ale sieje zamęt również i w moim życiu. Nie chcę jej już w nim i boję się, że jeśli dowie się, że jesteśmy razem, znów będzie mąciła. – Już nic nie zamąci. Chyba, że się jej oddasz. – Liwia szturchnęła go w bok. Chłopak obrócił się w jej stronę, chwycił jej drobną twarz w swoje dłonie. – Dla mnie liczysz się ty. Tylko ty.

Po powrocie do domu Filip usiadł na kanapie obok drzemiącego ojca. Chłopak wziął do ręki pilota i wyłączył brzęczący telewizor. Antek otworzył oczy. – Obiad jest w lodówce. – Nie jestem głodny. – Okej. – Tato, kochałeś mamę? – Skąd to pytanie. Pewnie, że kochałem. – A Beatę? – Z nią… Z nią chciałem być w końcu szczęśliwy. – Czyli z mamą nigdy nie byłeś? – Filip poczuł znów kłucie w sercu. – Byłem. Oczywiście, że byłem. Na początku tak, pod koniec już nie. A z Beatą mi nie wyszło. – Nie wyszło – powtórzył Filip. – No nie. – Przeze mnie? – Nie. Czemu pytasz? Filip wzruszył ramionami. – Pójdę się położyć. Odkąd ojciec zaczął się spotykać z Beatą, Filip traktował kobietę jak wroga numer jeden. Przecież Beata pojawiła się w życiu ojca dwa lata po rozwodzie. Kiedyś spędzali razem weekend, tutaj na wsi. To było pierwsze spotkanie syna z ojcem po rozstaniu. Chłopak myślał, że to będzie męski wypad, a ojciec po raz kolejny go zawiódł. Zabrał ze sobą swoją nową partnerkę. Chociaż usilnie starał się, by Filip polubił jego wybrankę, on nie miał zamiaru jej lubić ani tolerować. Tak naprawdę chłopak nic do niej nie miał, ale postanowił uprzykrzyć jej i ojcu tamten weekend. Miał wtedy niecałe osiemnaście lat. Zniknął na noc z piątku na sobotę i z soboty na niedzielę, nie mówiąc ojcu, gdzie i z kim spędza czas. Zazwyczaj włóczył się po okolicy. Kupował kilka browarów i szedł do szopy. Do tej, w której był dzisiaj z Liwią. Upijał się. Rzygał, a potem wracał do domu. Niedzielnego wieczoru ojciec złapał go za rękę. – Gdzie byłeś wczoraj i przedwczoraj w nocy? – Filip widział, że tata jest zdenerwowany. – Oj, tatusiu, a od kiedy się o mnie martwisz? – Od zawsze. – Nie twoja sprawa! Antoni zacisnął szczękę. – Po pierwsze, jesteś moim synem i zawsze nim będziesz, czy to ci się

podoba, czy nie. A po drugie jesteś jeszcze niepełnoletni, a ja sprawuję nad tobą opiekę. Filip spiorunował ojca wzrokiem. Antek spojrzał na syna, który miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Jego twarz była jeszcze dziecinna, ale sylwetka wskazywała na siłę. Przypomniał sobie, jak chłopak był niemowlakiem, a on wstawał do niego w nocy, przewijał go, tulił w ramionach. Do pokoju weszła rozbudzona Beata. – Czy coś się stało? – zapytała. – Wyjdź! – krzyknął Filip. Ojciec do niego doskoczył i chwycił za nadgarstek. – Musisz się do niej zwracać z szacunkiem! Rozumiesz? Stali naprzeciwko siebie jak dwa zacietrzewione koguty. – Nie muszę. Beata stała w rogu pokoju. Nie wiedziała, co zrobić. – To wszystko przez nią! – Filip wskazał na kobietę. – Nie obarczaj Beaty naszymi problemami. – Zawsze kręciły cię młode cycki, co? Antek nie wytrzymał i uderzył syna w twarz. Filip złapał się za piekący policzek i wyszedł z salonu. Pobiegł do swojego pokoju. Rzucił się na łóżko i rozpłakał. Był zły na siebie, na ojca, na te łzy ściekające po policzkach. – Nie powinieneś… – Chłopak słyszał głos Beaty. – Może i nie powinienem, ale straciłem panowanie nad sobą. – Musisz go przeprosić. – Wiem. Filip usłyszał skomlenie. Wstał z łóżka. Ręką otarł policzki. Na palcach podszedł do drzwi i uchylił je. Na korytarzu stał ojciec. Łkał. Beata klęczała obok niego. – Już dobrze, już dobrze… To wszystko przez nią. Przez twoją byłą żonę. I w tym momencie Filip znienawidził Beatę jeszcze bardziej. Jak ona śmiała tak mówić o jego mamie?

ROZDZIAŁ 16

Człowiek nie wie, czym jest pragnienie, dopóki się nie napije. Carlos Ruiz Zafon

Ktoś musiał być rozsądny. Chociaż jego ciało było rozżarzone, a jej takie młode i ponętne, Filip chciał, aby Liwia przeżyła swój pierwszy raz inaczej. – Musimy przestać – powiedział i odsunął się od niej. – Nie chcę przestawać. – Liwia uśmiechnęła się do niego i przysunęła jeszcze bliżej. A potem zaczęła go całować z taką żarliwością, że jego silna wola topniała z każdą sekundą. Przeciągnął rękami po linii jej karku. Wiedział, że jeśli nie przestanie jej pieścić, zaraz nie wytrzyma. Przetoczył się na plecy i pociągnął ją za sobą. Coś ukłuło go w bok. Pewnie jakiś patyk albo szyszka. – Proszę przestań! Nie całuj mnie już. – Dlaczego? – Nie chcę, żeby to się stało tutaj, w lesie. Chcę dla ciebie czegoś wyjątkowego.

– Tutaj jest pięknie. – Nie! – Poderwał się na równe nogi. – Chcę ci ofiarować coś więcej. Liwia poczuła niezwykłe wzruszenie. Troszczył się o nią. Kochał ją. Kilka dni później Filip wynajął pokój w hotelu, mówiąc recepcjonistce, że to pokój dla nowożeńców. Liwia powiedziała babci, że idą z Filipem na imprezę. Starsza pani się zgodziła i nie dopytywała. Może nie chciała znać prawdy, którą Liwia trochę nagięła? Na łóżku leżały płatki czerwonych róż. Na stoliku stał kubeł z lodem, w którym chłodziła się butelka z szampanem. Pościel była w kolorze krwistej czerwieni. Śliska, satynowa. – Skąd miałeś na to wszystko pieniądze? – Od ojca. – Dał ci na pokój w hotelu? – Nie. – Okłamałeś go? – Nie. – Powiedziałem, że potrzebuję. A on nie pytał na co. Powiedział tylko, że zazdrości mi takiej miłości. Filip niezdarnie otworzył szampana. Część trunku spłynęła po jego dłoniach. Wytarł ręce w ręcznik i napełnił kieliszki. Liwia bała się, a jednak niczego innego nie pragnęła, jak kochać się z nim. Filip też był skrępowany. Usiedli na łóżku. Oddali się pocałunkom i pieszczotom. – Na pewno tego chcesz? – Oczy chłopaka błyszczały. – Tak. – Skinęła głową. Chciała tego jak niczego innego. – Chcę… ale… – Tak? – Bądź ostrożny. – Będę. Przez chwilę całowali się, a potem Filip zdjął z niej koronkowy koronkową bieliznę. Gładził skórę dziewczyny opuszkami palców dotąd, aż pojawiła się na niej gęsia skórka. Jej skóra była gładka, aksamitnie miękka. Ponownie nachylił się nad nią i zaczął znów całować. Milimetr po milimetrze. Liwii wydawało się, że trwa to nieskończenie długo. Ale z każdym pocałunkiem rozpalała się coraz bardziej. – Zrób to! – wyszeptała. – Teraz! Położył się na niej, wspierając na łokciu, a potem delikatnie w nią wszedł. Liwia zamknęła oczy. Ogarnęło ją potężne uczucie i ta pewność, że od tej chwili będzie należała już tylko do niego. Zamruczała, kiedy się w niej poruszał. Nie poczuła bólu, a jedynie lekkie ukłucie. Jej ciało otworzyło się na niego, na nowe doznania.

Kiedy po wszystkim leżeli ciasno ze sobą spleceni, Liwia zapytała chłopaka: – Czy byłam niezdarna? – Nie, wspaniała. – Filip pogładził ją po policzku. – Nie mogłem nad sobą zapanować. Bolało cię? – zapytał. – Troszkę, ale tylko na początku. Poczułam takie lekkie ukłucie, jakby ktoś wbił mi szpilkę. Ale tylko przez chwilę… A potem… potem było cudownie. Filip pocałował ukochaną. – Nawet nie wiesz, jak mi było dobrze. – To dobrze. Roześmiali się. – Ta noc była zajebiście zajebista. – Posłał jej uśmiech. I ona się uśmiechnęła. – Z iloma dziewczynami byłeś przede mną? – Ma to jakieś znaczenie? – Sama nie wiem. – Z kilkoma. Ale to, co było między nami, było prawdziwe. Tyle uczuć, emocji… – Czyli ze mną było naprawdę. – Tak. – Nie sądzisz, że to brzmi tandetnie? Roześmiał się. – Ja tak czuję. Znów się całowali, a potem po policzkach dziewczyny zaczęły kapać łzy. – Liwia, Liwcia! Co ci jest? – Filip dotknął jej podbródka. – Nie wiem. To wszystko, co się stało, to uczucie, które mnie ogarnęło, miłość, piękno tej nocy, tych chwil…. – Kochana… Kochana… Jestem taki szczęśliwy. Tutaj z tobą. – Ja też, ale… – Tak? – Boję się, że skoro jestem teraz tak bardzo szczęśliwa, to coś się zepsuje. – Nie gadaj głupot. Filip nachylił się nad Liwią i pocałował ją w usta, a dziewczyna w jednej chwili zapomniała o wszystkich niepokojach, lękach i obawach. Ponownie rozsunęła nogi, a Filip delikatnie się na niej położył. Jego ciało było tak rozgrzane, że niemal ją parzyło. Całowali się żarliwie, namiętnie, szybko, pospiesznie. Liwia nawet się nie spostrzegła, kiedy Filip ponownie w nią wszedł. Poruszał się powoli i ona się poruszała, wychodząc mu naprzeciw. Nie było już w niej strachu. Była miłość dwojga młodych ludzi, którzy wierzyli, że będą ze sobą na zawsze.

ROZDZIAŁ 17

Pierwsza miłość z wiatrem gna, z niepokoju drży Druga miłość życie zna i z tej pierwszej drwi A ta trzecia jak tchórz w drzwiach przekręca klucz I walizkę ma spakowaną już. Bułat Okudżawa

Liwia z babcią siedziały w ogródku. Liwia bujała się na huśtawce, a babcia rozparła się wygodnie w wiklinowym fotelu i czytała wiersze. – Przeczytam ci coś ładnego – zwróciła się do wnuczki. – Dajesz… – To mój ulubiony wiersz:

Nic dwa razy się nie zdarza

i nie zdarzy. Z tej przyczyny

zrodziliśmy się bez wprawy

i pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli najtępszymi w szkole świata,

nie będziemy repetować żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień się nie powtórzy,

nie ma dwóch podobnych nocy,

dwóch tych samych pocałunków,

dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię

ktoś wymówił przy mnie głośno,

tak mi było, jakby róża

przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem, odwróciłam twarz ku ścianie.

Róża? Jak wygląda róża?

Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty się, zła godzino,

z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć.

Miniesz – a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, współobjęci

spróbujemy szukać zgody,

choć różnimy się od siebie

jak dwie krople czystej wody[3].

– Ładne. – Bardzo ładne. – „Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy”. Każda chwila, którą przeżywamy, jest niepowtarzalna. – Jedyna w swoim rodzaju. – Jak udała się impreza? – zapytała Basia wnuczkę. Liwia spuściła oczy. – Jedyna w swoim rodzaju. Babcia nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się pod nosem, jakby wszystko wiedziała. Bo wiedziała, że pierwszej, szalonej miłości nic i nikt nie jest w stanie powstrzymać. I dobrze! Teraz z perspektywy czasu wie, że trzeba szaleć, ile tylko tego szaleństwa potrzebujemy. – Babciu, czy byłaś kiedyś zakochana tak bardzo, że wydawało ci się, że odlecisz? – Liwia rozbujała się na huśtawce. Basia zmrużyła oczy. – Ja odlatywałam. Liwia zaczęła się śmiać. – Moja pierwsza miłość była bardzo intensywna, jak to pierwsza miłość. Pełna rozchwiania emocjonalnego, pasji, namiętności, spojrzeń w oczy, pocałunków tych nieśmiałych i tych namiętnych. I wiesz, po pierwszej miłości

nastąpiły kolejne, ale to ją zapamiętałam najlepiej. Oprócz, oczywiście, miłości do twojego dziadka. I ta pierwsza miłość nadal powraca do mnie we wspomnieniach, wyidealizowana. Kiedy czytam Szymborską albo Poświatowską, kiedy patrzę w twoje oczy. – W moje oczy? – Tak. Teraz widzę ją w twoich oczach. Liwia się zaczerwieniła. – I co się z wami stało? – Nasze drogi się rozeszły. Ja wyjechałam na studia, on poszedł do wojska. Poznaliśmy nowych ludzi, zmieniliśmy towarzystwo. Były inne spotkania ważne i nieważne. Może pokonał nas czas? A może przestaliśmy wierzyć, że to się uda? – Czy żałowałaś? – Na początku tak. Bardzo. – A potem? – Potem poznałam innych chłopców, w końcu twojego dziadka. Zakochałam się. Wzięliśmy ślub. Zamieszkaliśmy w rodzinnym domu. Któregoś dnia ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam, a tam stał żołnierz w galowym mundurze. Piękny taki, wysoki… Jak to dobrze, że dziadek pracował. Twoja mama była w przedszkolu, a ja lepiłam pierogi. Usiadł na krześle w kuchni. Ja otrzepałam ręce z mąki. Zdjęłam fartuch. Poczęstowałam go herbatą. Oboje byliśmy spięci. Patrzyliśmy sobie w oczy. Nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. „Skąd wiedziałeś, że tu mieszkam?” – zapytałam. „Znikąd”. – Uśmiechnął się. – „Miałem nadzieję…” „Mam męża”. „Szkoda…” „Dobrze mi”. „To najważniejsze”. – I co? – Nic. Przez chwilę pożałowałam, że wyszłam za mąż. Przez moment marzyłam, by cofnąć czas. Na pożegnanie czule się objęliśmy. Chciałam, żeby mnie pocałował, ale tego nie zrobił. A ja niczego tak bardzo nie chciałam, jak tego ostatniego pocałunku. Odebrałam twoją mamę z przedszkola, po południu wrócił dziadek z pracy. A ja myślami byłam gdzie indziej. – Smutne. – Czy ja wiem? Byłam szczęśliwa w małżeństwie. Tyle pięknych chwil z dziadkiem przeżyłam. – Aż trudno mi sobie wyobrazić, że dziadek nie był kiedyś dziadkiem. Zaśmiały się. – Wiesz… Mnie nadal jest trudno sobie wyobrazić, że jestem babcią, że mam tyle lat i tyle zmarszczek. Gdy czasami patrzę w lustro, nie widzę tej pomarszczonej kobiety. – A kogo? – Szaloną dziewczynę, która miała wiatr we włosach. – To jak ci było z dziadkiem?

– Dziadek ujął mnie swoją odmiennością. Zawsze widziałam go z książką. Stał na przystanku autobusowym i czytał. Na ławce w parku z książką… Raz nawet przyszedł z kolegami na potańcówkę i zamiast tańczyć… – Czytał książkę? Zaśmiały się. – Tak. I ta jego tajemniczość mnie urzekła, i brak zainteresowania otaczającym go światem. Pomyślałam: „dziwak”. A jednak chciałam go poznać. To ja wykonałam pierwszy krok. Podeszłam do niego, przedstawiłam się. Oderwał wzrok od książki. Miał takie zamyślone, nieobecne spojrzenie, ale kiedy na mnie zerknął, coś jakby przeskoczyło. I już wiedzieliśmy. Pozwolił mi wejść do swojego świata. I kiedy do niego weszłam, wiedziałam, że jego świat będzie też moim światem. O dziwo, nie był małomówny. Jak dziadek się rozgadał… – Oj, dziadek to miał gadane. – I poczucie humor też miał. I dobrym człowiekiem był. Zakochałam się w nim. – Zamyśliła się na chwilę. – A wiesz, że kiedyś byłam u wróżki? – zapytała znienacka. – Po co? – Z ciekawości. – I co? – Powiedziała mi tyle rzeczy, które się sprawdziły. I tyle samo takich, które nigdy się nie wydarzyły… – Ooo, to może i ja bym poszła. – Jeśli chcesz. Tylko wróżka nie da ci gotowych rozwiązań. Może doradzić, może coś wyczytać z kart czy z ręki. – Ma kryształową kulę? – Nie… – Babcia się roześmiała. – A jeśli nawet ma, to w formie rekwizytu. Nie ubiera się w czarne suknie i nie musi być stara. Musisz jednak wiedzieć, że taka wizyta może w tobie potem długo siedzieć. Jest stresująca, wymaga zwierzeń, niekiedy odpowiadasz na intymne pytania. Po co właściwie chcesz iść do wróżki? Niepotrzebnie cię zachęciłam. – Chciałabym się dowiedzieć, czy mój związek z Filipem przetrwa. Babcia uśmiechnęła się do wnuczki i dotknęła jej policzka. – To, czy przetrwacie, zależy od was. Jesteście tacy młodzi… Całe życie przed wami. – Nie, babciu, to, czy przetrwamy, to nie tylko nasza decyzja. Chcę to wiedzieć. – Widzę, że nic cię nie powstrzyma. Jesteś uparta. – Jestem. Tego wieczoru Liwia dość późno poszła spać. Leżała na łóżku z telefonem w ręku i szukała w okolicy wróżek. I ona chciała się przekonać, co ją czeka.

A przede wszystkim chciała wiedzieć, czy ich związek przetrwa. W końcu znalazła. – Bingo! Było późne popołudnie. – Po co do niej idziesz? – zapytał Filip, kiedy następnego dnia Liwia przyszła do niego i poprosiła chłopaka o podwózkę. – To głupie. – Dlaczego? – Ja bym nie chciał się dowiedzieć, co mnie czeka. Przyszłość jest nieodgadniona. – Ty! – Wycelowała w niego palec. – A ja bym chciała wiedzieć, co mnie czeka. Czy ty i ja… – To tylko od nas zależy. – Ja myślę, że to wszystko gdzieś jest zapisane. – W gwiazdach? – prychnął chłopak. – Możliwe. Babcia była kiedyś u wróżki i ona powiedziała jej o kilku rzeczach, które się sprawdziły. O ślubie z dziadkiem i o tym, że urodzi córeczkę, że będzie miała wnuczkę. I takie tam… Dużo z tego, co jej powiedziała, się zgadzało. – Wolę, kiedy moje życie jest jedną wielką niewiadomą. Znakiem zapytania. A zresztą, to brednie. Wizyta u jasnowidza to samospełniająca się przepowiednia. Wróżka to dobry psycholog, większość sama jej powiesz, ona trochę pozgaduje, machnie wonnym kadzidełkiem, zamiecie kolorową kiecką, a ty wyjdziesz oczarowana i pełna nadziei na przyszłość. – Zawieziesz mnie czy nie? Filip przewrócił oczami. – Wsiadaj. – Podał jej kask. Liwia wyszła od wróżki oszołomiona. Serce biło jej tak bardzo, że myślała, iż wyskoczy jej z piersi. – Co się stało? – Filip podszedł do niej. – Nie powróżyła mi. – Dlaczego? Zapłaciłaś jej? – Oddała mi pieniądze. – Ale o co chodzi? Wzięła moją dłoń w ręce i… patrzyła w nią przez kilka chwil. Nic nie powiedziała. Potem kazała mi wyciągnąć jakąś kartę. Wyciągnęłam. Jej mina mówiła sama za siebie. To nie była dobra karta. Jakieś nieszczęście. – Powiedziała ci, że spotka cię coś złego? – Nie. – Liwia pokręciła głową. – Powiedziała, że dzisiaj karty niewiele mówią. A potem stwierdziła, że mi nie powróży, żebym wzięła pieniądze i wyszła. I na koniec dodała, żebym już nigdy więcej nie korzystała z porad wróżbitów.

– Jakaś nawiedzona baba. – Filip przytulił Liwię do siebie. – A ja jej wierzę. – Nic ci nie powiedziała. W co masz jej wierzyć? – Nie wiem… W jej oczach widziałam przerażenie. Filip, coś jest nie tak. – Opowiadasz… To, co w naszym życiu się dzieje, nie jest dziełem przypadku. Wszystko dzieje się po co coś, bo musi przecież w tym wszystkim, co się przydarza, być jakiś głębszy sens. I wiesz, co ci powiem? – Filip dotknął podbródka Liwii. – Życie traci sens, jeśli jest przewidywalne, jeśli już nie jest jedną wielką niewiadomą. Chodź, zabiorę cię nad jezioro. Popływamy. – Jest już późno. – Nocne kąpiele są najlepsze. Zdjęli ciuchy i położyli na kamieniu. Wieczór był ciepły, wręcz parny. Niebo bezchmurne upstrzone gwiazdami. Weszli na chwiejący się pomost i trzymając się za ręce, wskoczyli do wody. – Aaaa! – Liwię przeszedł dreszcz. – Woda jest lodowata! Filip podpłynął do dziewczyny. – Zaraz cię rozgrzeję. – Pocałował ją w usta. Liwia odsunęła się i zaczęła płynąć przed siebie. – Sama się rozgrzeję – rzuciła w stronę Filipa. Chłopak popłynął za nią. Jest coś magicznego w pływaniu nago nocą. Kiedy oboje leżeli nieruchomo na plecach w wodzie i patrzyli w niebo, poczuli tę wolność, która im w tej chwili towarzyszyła. Nic nie musieli, a tyle chcieli. – Nie ma to jak kąpiel w świetle sierpniowego księżyca – odezwał się Filip. – Jest dobrze. – Cudnie. – Romantycznie. Roześmiali się. Liwia odprężyła się i zapomniała o wizycie u wróżki.

[3] Wiersz Wisławy Szymborskiej pt. Nic dwa razy, z tomu Wołanie do Yeti, 1957.

ROZDZIAŁ 18

Zazdrość to udręka dla kochającego, a obelga dla kochanej. Carlo Goldoni

Babcia obudziła Liwię po dziewiątej. Ostatnio dziewczyna była takim śpiochem, że trudno było jej się zwlec z łóżka. Przetarła dłońmi oczy. – Czemu mnie budzisz o świcie? – Dzień dobry, piękny dzień! – Babcia uśmiechała się od ucha do ucha. Podeszła do okna i odsłoniła zasłony. – Cześć. – Wujek Leoś z Oskarem przyjeżdżają. Liwia od razu usiadła na łóżku. – Kiedy? Babcia zerknęła na zegarek. – Za godzinę. – I teraz mi to mówisz?

Wujek Leoś był bratem Stefanii, chrzestnym Liwii, jej najukochańszym „jajcarskim” wujkiem. A Oskar był jej ukochanym bratem ciotecznym, z którym spędziła u babci niejedne wakacje. Skakali razem po drzewach, pływali w jeziorze, niekiedy oczywiście się sprzeczali. Raz nawet bardzo się pokłócili, gdy Oskar się zakochał i przestał z nią spędzać czas. Liwia tak się na niego zdenerwowała, że rzuciła w niego zeschniętym krowim plackiem. Nie trafiła, a Oskar miał ubaw, że wzięła do rąk krowie gówno. Oskar ożenił się z dziewczyną, którą poznał na wakacjach, w wieku dwudziestu lat. A Liwia po pewnym czasie bardzo polubiła Marysię. Półtorej godziny później siedzieli w ogrodzie przy chyboczącym się na boki stoliku, jedli ciasto i popijali kakao z obitych kubków. Babcia chciała podać napój w filiżankach, ale kuzynostwo jednym głosem zaprotestowało, że kakao najlepiej smakuje w babcinych, wyszczerbionych, czerwonych kubkach. Dzień pachniał świeżo skoszoną trawą. Słońce coraz mocniej grzało. Śmiali się i wspominali dziecięce uciechy, czas beztroski, domek na drzewie, pijawki w pobliskiej strudze, które czepiały się ich gołych nóg. A potem babcia musiała je odczepiać. Były już wtedy grube i opite krwią. Wspominali żniwa. Kombajny na polach i ognisko po skończonej pracy, kiedy z utęsknieniem czekali na upieczone ziemniaki. Już nawet nie na kiełbaskę, a te ziemniaki, gorące, pachnące dymem, ze spieczoną skórką. I palce mieli poparzone, usta spieczone i buzie umorusane. – A pamiętasz, jak strzelaliśmy do kur z procy? – zapytał Liwię Oskar. – I potem mi te kury jajek nieść nie chciały – wtrąciła się babcia. – To nie dlatego, mamo. Z nimi było coś nie tak – zawyrokował wujek Leon. Śmiech. – Wszystkie słoneczniki żeście mi wyjedli. – A chyba po to one były? – No po to. Śmiech. – A pamiętasz smak tych papierówek, co rosły za domem? – rozmarzyła się Liwia. – A co się stało z drzewem? – zapytał Oskar. – Wycięte. Chorowało. Nie rodziło. – Szkoda. Te twoje kompoty z papierówek… – Mhm i szarlotka z lodami. – Och, co ja się tych lodów narobiłam, z tłustej, wiejskiej śmietanki. – Basia złapała się pod boki. – I rosół z „okami”. – Tłuściutki. – Żółciutki.

– A to ja jutro pójdę do Walczaczki po kurę i wam rosołu nagotuję. – Tylko na to czekałem. – Oskar puścił oko do Liwii. – A ja pamiętam, jak koniki polne łapałeś do słoika. – Tak, ja też pamiętam. I pamiętam, jak zamknęłaś słoik nakrętką i koniki się podusiły. Okrutna. – A skąd mogłam wiedzieć? – Że im tlen odetniesz? No fakt, skąd? Znów zaczęli się śmiać. – Idziemy na piwo? – zaproponował Oskar. – Ona jeszcze nie jest pełnoletnia. – Pogroziła palcem babcia. – Na colę, babciu. Nie dosłyszałaś. – No, jeszcze słuch mam dobry. Parsknęli śmiechem. Liwia napisała w pośpiechu esemesa do Filipa, że dziś się z nim nie spotka. Obiecała, że jutro wszystko mu wyjaśni. Wbiegła do domu, zmieniła klapki na sandały i wraz z Oskarem ruszyli drogą w stronę wsi. Weszli do jedynego pubu w okolicy, który był prawdziwą meliną. Za barem stała bezzębna Jadźka. Była tu od zawsze. I według Liwii od zawsze wyglądała tak samo. Dla niej czas zatrzymał się w miejscu. – Dzień dobry, pani Jadziu. – Witam wnuków Rybakowej. Wyrośliście. No, taka ładna dziewczyna z ciebie Lidzia. – Liwia. – No Lwia, Liwia. Zawsze uważałam, że mama skrzywdziła cię tym dziwacznym imieniem. Jadźka zarechotała. Liwia wymieniła z Oskarem spojrzenia. – A ty chłopcze… Oskarku, prawda? Chłopak skinął głowę. – Podejdź mi tu. Oskar podszedł do baru. Jadźka wyciągnęła w jego stronę ręce i uszczypnęła go w policzki. – Jak nic, młody Bóg. Piękny taki. Oj, piękny. Gdybym była trochę młodsza… – Gdyby pani była. – Ale tylko trochę… Oskar przewrócił oczami, a Jadźka śmiała się w najlepsze. – A wiecie, co tu się na wsi działo, kiedy was nie było? O Jezuuu… – jęknęła w duchu Liwia. Teraz się zaczną jej opowieści o mieszkańcach wsi. I faktycznie Jadźka jak się rozgadała, to gadała przez pół godziny. Dopiero potem nalała im do kufli piwa. Na szczęście nie domyśliła się, że

Liwia nie jest jeszcze pełnoletnia. Młodzi wyszli na taras, by nie oglądać barmanki. Usiedli przy chwiejącym się stoliku, z widokiem na pobliskie pola. – Uwierzyłabyś, że będziemy pić piwo u Jadźki? Liwia śmiała się serdecznie. – W życiu bym nie przypuszczała. – Ja też nie. Pamiętasz, kiedy przychodziliśmy tutaj ostrzec dziadka? – Pamiętam. Liwia zaczęła się śmiać. Bardzo często dziadek po pracy wstępował tutaj na jedno piwko, czasami dwa albo trzy. Kiedy zegar wybijał osiemnastą, a dziadek nie dotarł jeszcze do domu, babcia rozpoczynała poszukiwania. Dzieciaki biegły przodem, a rozwścieczona kobieta ze ścierką w ręku za nimi. Nieraz babcia przyłożyła dziadkowi tą ścierką. „I czego baba taka wściekła?” – pytał rozbawiony. „Jedno piwko, ja jeszcze rozumiem, ale trzy?” – Babcia patrzyła na puste butelki stojące przed dziadkiem. „Na jedną nogę, na drugą i dla ochłody”. „Ja już cię tu zaraz ochłodzę. Do domu!” – Z dziadka to był numer. – No był. Ale kochany. – Pewnie, że tak. Dla wnuków miał serce na dłoni. – I landrynki. – I po stówce zawsze na zakończenie wakacji. Zamyślili się. – Szkoda, że dziadka już nie ma. – Wielka szkoda. – A co tam u Marysi? – zmieniła temat Liwia. – Czemu nie przyjechała? – Bo ją mdli. – Mdli? Oskar przewrócił oczami. – Liwka, co ty tak jakoś wolno kumasz? Liwia uśmiechnęła się od ucha do ucha. – W ciąży jest? – Ano w ciąży. Dziewczyna wstała od stolika i zaczęła całować kuzyna. – Gratulacje. – Też się cieszę. W dodatku podwójnie. Będą bliźniaki. Liwia właśnie pociągnęła łyk piwa i o mało się nie zakrztusiła. – No to bracie, strzał oddałeś. Zaczęli się śmiać.

Filip odczytał wiadomość od Liwii i nie krył rozczarowania. Dlaczego nie mogła się z nim spotkać? Nawet mu tego nie wyjaśniła. Poczuł ukłucie w sercu. Nie była do niego przywiązana i miała prawo spędzać czas jak tylko chciała, a mimo to Filip przyzwyczaił się do jej stałej obecności. Spotykali się codziennie. Tego wieczoru ojciec, widząc, że Filip ma zły humor, wyciągnął go do pubu. – Kogo my tu mamy? – Stara barmanka przywitała ich bezzębnym uśmiechem. Jak Filip nie trawił tej baby. Był tutaj raz, a wiedział o mieszkańcach wsi tyle, że tych wiadomości starczyłoby mu na rok. – Dzień dobry. – Panowie przywitali się z panią Jadzią. Jadźka nalała do kufli piwa. – A, bym zapomniała – zwróciła się do Filipa. – Dzisiaj była tutaj wnuczka Rybakowej, Lidzia. – Liwia. – Tak, Liwia. Co za dziwaczne imię, nie sądzisz? Filip poczuł, jak włoski na rękach stają mu dęba. – Wyjątkowe imię – warknął. Co Liwia, do cholery, robiła w pubie? – Z Oskarem przyszła. Popijali piwo i zaśmiewali się do łez. – Jadźka puściła do chłopaka oko. Kim był do cholery Oskar? Filip poczuł, że ogarnia go złość. Usiadł przy stoliku naprzeciwko ojca. Zmarkotniał. – Co jest? – zapytał go ojciec. – Nic. – Widzę, że coś nie tak. Filip przejechał dłonią po oszronionym kuflu. – Wiesz, co? Dla niektórych ludzi nie warto otwierać serca. – A jaśniej? – Hmm. – No mów. – Miałem się dzisiaj spotkać z Liwią. Odwołała spotkanie. – Miała do tego prawo. – No tak, ale nie słyszałeś, co Jadźka mówiła? – Nie. Usiadłem do stolika. – Że Liwia przyszła tu z jakimś chłopakiem. – Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Może to jej brat. – Jest jedynaczką. – Zachowujesz się jak nieopierzony kogut. Zamiast się zadręczać, wyjaśnij to z nią. – Mhm.

Chłopak wypił trzy piwa, przez cały ten czas prawie w ogóle nie odzywając się do ojca. – Chodź do domu – powiedział w końcu Antek. – Widzę, że humor ci siadł. – No siadł. A tobie by nie siadł? – Możliwe. – Chodź. – Antek klepnął syna po plecach. – Prześpisz się, a jutro rano świat będzie wyglądał lepiej. – Nie chcę spać. – To chodź na spacer. – Idź. Zaraz do ciebie dołączę. – Nie rób głupstw. – Chcę chwilę pobyć sam. – Okej. Jak coś, to dzwoń. Antoni wstał i ruszył w stronę wyjścia. Filip zamówił kolejne piwo. I potem jeszcze jedno. Czuł, jak alkohol uderzył mu do głowy. Ogarnęła go wściekłość. Kiedy człowiek ma za dużo alkoholu we krwi, staje się nieprzewidywalny. Czasami zbyt odważny. Filip wstał od stolika z postanowieniem, że pójdzie do Liwii i z nią porozmawia. Jeśli tego nie zrobi, nie wytrzyma do jutra, przynajmniej tak sądził. Gdy dotarł chwiejnym krokiem przed dom Rybakowej, wyjął telefon i zadzwonił do Liwii. – Jestem – powiedział do słuchawki. – Gdzie? – Dziewczyna miała zaspany głos. – Przed drzwiami. Rozłączył się. Po chwili Liwia wyszła do niego owinięta szlafrokiem. – Co ty tu robisz? – Przyszedłem… – zaczął się śmiać. – Jesteś pijany? – Trochę. – O co chodzi? – Liwia stanęła naprzeciwko niego. – O co chodzi? – powtórzył, lekko bełkocząc. – Działasz na dwa fronty! – podniósł głos. – O czym ty mówisz? – Ha, ha, ha. O czym ja mówię? Zgrywasz taką cnotkę, a tu proszę. Jak nie z jednym, to z drugim. Drzwi się otworzyły. Stanął w nich Oskar. – Liwka, w porządku? – Tak, tak. – Dziewczyna odwróciła się w jego stronę. – A ty to kto? – Filip bujał się to w przód, to w tył. – Oskar.

– Oskar i Liwia – prychnął Filip.– Słyszałem, że byliście razem w pubie… Pani Jadzia wszystko doniesie. – Chyba powinieneś wracać do domu – odezwała się Liwia. – Nie. Wcale nie. Przyszedłem, by wszystko wyjaśnić. – Tylko, że tutaj nie ma co wyjaśniać. I nagle nie wiadomo kiedy Filip puścił się w kierunku Oskara niczym rozjuszony byk. Biegł w jego stronę, zgięty w pół. Głową wycelował w brzuch chłopaka. Oskar zachwiał się na nogach. Filip się przewrócił. Oskar wykorzystał to, że przeciwnik jest na ziemi, i usiadł na nim okrakiem, po czym z całej siły walnął go pięścią w twarz. Liwia krzyknęła. – Zostaw go! Kiedy Oskar odwrócił w jej stronę głowę, Filip lekko się podniósł i ugryzł Oskara w rękę. Oskar już miał mu znowu przyłożyć, gdy poczuł silne ramiona, które odciągają go od Filipa. To Leon stał za nim. – Co tu się dzieje? – W progu pojawiła się babcia. – Walka kogutów. – Wujek Leoś mimo powagi sytuacji zaczął się śmiać. Oskar z Liwią weszli do środka, a wujek Leon odwiózł Filipa do domu. Liwia była roztrzęsiona. Oskar trzymał rękę pod zimną wodą, co chwila sycząc. – A to ci się amant trafił – skomentował zajście. – Przepraszam… – Liwia poczuła, że się czerwieni. – Nie, ty nie masz za co przepraszać. Zakochał się w tobie skurczybyk. – Pewnie pomyślał, że ty i ja… Że jesteśmy parą. – Pewnie tak. Znając Jadźkę, to naopowiadała mu głupot. – Ona lubi, kiedy dużo się dzieje. – Może wyjaśnij mu wszystko, zanim znów mnie napadnie. – Tak. A swoją drogą nie musiałeś go walić pięścią. – No nie musiałem, ale tak mi przywalił w brzuch, aż gwiazdy zobaczyłem. W jednej chwili ogarnęła mnie taka złość… – Panuj nad sobą człowieku! – Liwia odwróciła się na pięcie i poszła do swojego pokoju. – Ktoś tu się zakochał. – Oskar puścił oko do babci. – I to jeszcze jak. Oboje ryknęli śmiechem. Ojciec obudził Filipa po jedenastej. Odsłonił rolety. Chłopak zmrużył oczy.

Antoni trzymał w ręce kubek z wodą. Wrzucił do niej aspirynę. – Jak się masz? – zapytał syna. – Źle. Antek zlustrował twarz Filipa. Jego warga już nie krwawiła, ale była opuchnięta. Na czole chłopaka wykwitł fioletowy siniak. Ojciec przez pół nocy przykładał mu do czoła lód. – Co ty wczoraj nawywijałeś? Chłopak ponownie przymknął powieki. Co nieco pamiętał z minionych wydarzeń ostatniej nocy, ale wolałby zapomnieć. – Jestem kretynem. – Nie jesteś. Ale na pewno zachowałeś się jak kretyn. Wujek Liwii zdał mi relację. – Kiedy zobaczyłem tego chłopaka… – To jej kuzyn. – Jezuuu! – A mówiłem: zanim zaatakujesz, porozmawiaj. – Powinienem ją przeprosić. – Tak, zgadzam się. Powinieneś. I jej kuzyna, i babcię, i wujka. – Marzę, by zakopać się pod kołdrę i przesiedzieć pod nią dobrych kilka dni. – O nie, kochany, nawarzyłeś piwa, to teraz je wypij. – Mam dosyć piwa na następne kilka lat. – Ale to ostatnie, czy ci się to podoba, czy nie, musisz łyknąć. Jeszcze tego samego dnia Filip stanął w progu domu Rybakowej z dwoma bukietami kwiatów: dla babci i dla Liwii, i z dwoma zgrzewkami piwa: dla Oskara i wujka Leona. Liwia nie kryła uśmiechu, Filip był zakłopotany, Oskar w duchu miał niezły ubaw, kiedy patrzył na tych dwoje. – Przepraszam, poniosło mnie – wydukał chłopak i podał rękę Oskarowi. – Nie dziwię ci się. Też by mnie poniosło. To może po piwku? – Najpierw rosół – zarządziła babcia. – Rosołku nie odmówię. – Najlepszy na kaca. – Najlepszy.

ROZDZIAŁ 19

Ból jest pękaniem skorupy, pod którą kryje się zrozumienie. Khalil Gibran

Antoni czekał na syna z kolacją. Ostatnio Filip cały swój czas spędzał z Liwią. Ojciec cieszył się z tego powodu, bo widział, jak bardzo jego syn jest szczęśliwy. Mimo to odczuwał dziwny niepokój. Nie wiedział dokładnie, czym on jest spowodowany. Coś mu podpowiadało, że musi wyjaśnić synowi kilka spraw. Ale nie wiedział, jak się za to zabrać. Ich stosunki wyraźnie się poprawiły i to cieszyło Antka najbardziej. Filip wrócił do domu po dwudziestej. – O, jeszcze nie jadłeś? – Chłopak wskazał głową na zastawiony stół. – Pomyślałem, że zjem z tobą. – Nie musiałeś czekać. – Ale chciałem. – Dobra, daj mi pięć minut, umyję ręce i wrzucimy coś na ruszt. – Wrzucimy.

Po kilku minutach obaj zajadali się kolacją. – Co jak co, ale gotować to ty umiesz – komplementował ojca Filip. – Nie przesadzałbym. To tylko pieczona ryba, zapiekane ziemniaki i surówka z młodej kapusty. – Niebo w gębie. – Cieszę się, że ci smakuje. Kiedy skończyli jeść, Antek otworzył dwie butelki wody i nalał do szklanek. – Słuchaj… – zaczął niepewnie. – Dlaczego zdecydowałeś się spędzić ze mną wakacje? Wiesz, ty i ja… – Hmm… – Chłopak pociągnął łyk wody. – Może dlatego, że mama ciągle się mnie czepia. Mówiłem ci już o tej akcji ze studiami. No i w ogóle czepia się bez powodu. – Czepia się? – Zmieniła się od waszego rozwodu, a teraz to mi się wydaje, że jej trochę odbija. – Dlaczego tak sądzisz? – Poszło o te studia w Warszawie. Zapytała, czy wybrałem już kierunek. Odpowiedziałem, że zawsze interesowała mnie geografia i chciałbym iść na archeologię do Warszawy. Żebyś widział jej minę. Najpierw pobladła, a potem dostała takich wypieków na twarzy i szyi, że myślałem, że coś jej się stanie. Wybuchła: „Jesteś taki sam jak ojciec! Taki sam! Chcesz mnie opuścić. Warszawy ci się zachciało!”. Starałem się spokojnie wytłumaczyć, że jej nie opuszczam, że będę przyjeżdżał na weekendy, ale nic do niej nie docierało. Skąd Antek to znał… – „Archeologia chyba nie jest aż tak bardzo intratnym zawodem?” – zapytała. Odpowiedziałem jej, że nie wiem, jak bardzo jest popłatnym, ale wiem, że ja czerpałabym z tego radość. Wtedy ona znów wpadła we wściekłość, zaczęła mi mówić, że skończę na bezrobociu, że to idiotyzm, który mógł przyjść do głowy tylko mnie albo tobie. Próbowałem jej tłumaczyć, że chcę iść swoją drogą, ale nic do niej nie docierało. „Ty chcesz iść swoją drogą, ale przez całe studia będę musiała cię utrzymywać, dbać o ciebie, tylko że na odległość. Ty nic nie rozumiesz! Nic a nic! I gdzie będziesz mieszkał? W akademiku? Wiesz, co tam się dzieje? Chlanie, ćpanie i seks bez zobowiązań. Niedaleko padło jabłko od jabłoni. Jesteś jak twój ojciec. Taki sam!” – Zaczęła płakać. Kiedy próbowałem do niej podejść, odepchnęła mnie z taką furią, że aż się zatoczyłem. Nie spodziewałem się tego po niej. A potem powiedziała, żebym się wynosił. – I dlatego zadzwoniłeś do mnie? – Tak. Dlatego… – Filip znów pociągnął łyk wody. – Chciałem na chwilę od niej odpocząć. – Miałeś do tego prawo.

– To moja mama. Kocham ją. Cierpiałem razem z nią po waszym rozstaniu. Pomagałem jej, kiedy tylko mogłem. Ale… – Masz swoje życie. – Właśnie. – Mama się o ciebie martwi. – Tak… Może masz i rację… Tylko że… Zresztą, nieważne. Idę spać. Filip położył się do łóżka. Jego pokój znajdował się na poddaszu. Kiedy otworzył okno, miał widok na ciemne, rozgwieżdżone niebo. Pomyślał przez chwilę o małżeństwie rodziców i o tym, co się wydarzyło między nimi. Może tak naprawdę winę za rozwód ponosiła również mama? Może ojca też się tak czepiała, jak i jego? Westchnął, a potem jego myśli odpłynęły w stronę Liwii. Przypomniała mu się ich noc spędzona w hotelu i to, jak leżeli w siebie wtuleni, a ona była w nim taka zakochana. Wydawała mu się krucha, a jednocześnie taka silna i mądra. Nie ekscytowała się Justinem Biberem, One Direction i innymi gwiazdkami muzyki pop. Nie wzdychała do aktorów ani piłkarzy, nie chichotała bez powodu. Miała tyle ciekawego do powiedzenia. Ostatnio czytali nawet wiersze Stachury i razem je analizowali. Zaraził ją Stachurą, a ona łyknęła bakcyla. Cokolwiek pomiędzy ludźmi kończy się – znaczy: nigdy nie zaczęło się. Gdyby prawdziwie się zaczęło – nie skończyłoby się.

Skończyło się, bo nie zaczęło się. Cokolwiek prawdziwie się zaczyna – nigdy się nie kończy[4].

Już po dziewiątej rano następnego dnia Filip z Liwią siedzieli na skrzyniach w ich chacie. – Czy coś się stało? – Liwia podeszła do Filipa. Chłopak był smutny. – Wczoraj miałem rozmowę z tatą o mamie i jej czepianiu się. I moich studiach. – I? – Mama nie chce, bym studiował archeologię w Warszawie. – Ale ty chcesz? – Tak. Myślę, że tak. Ale mama… Dostała szału, jak tylko dowiedziała się,

że chciałbym wyprowadzić się do innego miasta. – Boi się o ciebie. Filip wzruszył ramionami. – Mnie się wydaje, że po tym jak ojciec odszedł, nie może się pozbierać. Twierdzi, że jest dobrze, a ja widzę, że nie jest. – Wiem, że to, co powiem, może wyda ci się okrutne, ale musisz zawalczyć o swoje życie. Nie możesz niańczyć mamy. – Mam takie poczucie obowiązku… – Masz też swoje życie. – Liwia pogłaskała chłopaka po policzku, a ten pocałował wnętrze jej dłoni. – Tak. I mam swoje plany… A może tylko wydaje mi się, że mam. Bo niby chcę studiować tę archeologię, a tak naprawdę chyba chcę uciec z domu. Zostawić za sobą demony przeszłości. W ogóle to wkurza mnie to planowanie. Ludzie lubią robić plany na przyszłość, podsumowania tego, co już zrobili. – Jak z postanowieniami noworocznymi. Filip się zaśmiał. – Ja pierdolę! Trafiłaś w punkt. Od Nowego Roku rzucam palenie, odchudzam się, ruszam w świat, idę na studia, rzucam szkołę, będę się bardziej starał, koniec ze staraniem się. – Na karuzeli życia. – Eeee, ja wolę wierzyć, że to tylko ludzkie wymysły. – Ja sobie obiecałam rok temu, że będę biegać. – I co? – Nie po drodze mi z bieganiem. – Ale pływasz świetnie. – Pływanie tak, bieganie nie. Spociłam się jak świnia. Nie wbiegłam pod górkę. Po przebiegniętych kilkunastu metrach dostałam kolki. – Czyli do mety nie dobiegałaś? – Filip śmiał się w najlepsze. – Doszłam. Doczłapałam do drzewa koło mojej szkoły. – I co? Śmiali się oboje. – Nie chcę być fit. – Ha, ha, ha. Mojej mamie kiedyś też odbiło, żeby być fit. Zamiast naleśników na obiad serwowała owoce morza, tofu, jarmuż i kiełki. – I? – Po tygodniu na stół wróciły naleśniki z serem i nutellą, schabik pieczony i ziemniaczki polane skwarkami. Wieczorem panowie usiedli na ławce przed domem. Antek wręczył synowi butelkę piwa.

– Napijesz się? – zapytał syna. – Czy nadal masz wstręt do alkoholu? – Dzisiaj taki upał, że zimnym browarkiem nie pogardzę. – Muszę ci coś powiedzieć – zaczął ojciec. – No. – Długo się zastanawiałem, czy ci o tym mówić. Nie chcę niczego spieprzyć, ale chcę, byś mnie chociaż trochę zrozumiał. To, co się stało. Byś miał ogląd na pewne sprawy. – A możesz zacząć od początku, bo nic nie rozumiem? – Filip spojrzał na zamyśloną twarz ojca. – Chodzi o mamę. Chłopak bał się tego tematu. Wiedział, że jeśli ojciec się otworzy, to wysypie się cała puszka nieszczęść. Czuł to. Tymczasem ojciec zaczął opowiadać…

***

Poznaliśmy się na jakiejś imprezie studenckiej. Twoja mama była gwiazdą wieczoru. Kiedy weszła do dwupokojowego mieszkania, w którym odbywała się impreza, żaden chłopak nie mógł od niej oderwać oczu. Wysoka, szczupła. Blond loki spływały jej do pasa. Piękność. Rozdawała uśmiechy na lewo i prawo, ale to ze mną zaczęła rozmawiać. Mówiła głównie o swojej samotności. Tej nocy rozmawialiśmy do rana, a ja nie mogłem uwierzyć w to, że taka dziewczyna jak ona może czuć się samotna. – Ty możesz sprawić, że już więcej się tak nie poczuję. – Obdarzyła mnie takim promiennym uśmiechem, że miałem ochotę złapać ją w objęcia i zapewnić, że ze mną u boku poczuje szczęście i nie zazna samotności. Pierwsze miesiące naszej znajomości to był odlot. Skok na głęboką wodę bez kamizelki ratunkowej. Czułe słowa, spacery nocą pod rozgwieżdżonym niebem. Wydawało mi się, że śnię i nie chciałem budzić się z tego snu. Pisaliśmy razem prace magisterskie. Obroniliśmy się. Ja na czwórkę, ona na piątkę. Planowaliśmy razem zamieszkać, szukać pracy. Maja miała kiedyś przyjaciółkę, Laurę. Jednak kiedy Maja zaczęła spotykać się ze mną, ucięła znajomość z Laurą. Tamta do niej dzwoniła, prosiła o spotkania, a ona zawsze odmawiała. – Może powinnaś z nią porozmawiać? Sama mówiłaś, że przyjaźniłyście się kilka lat – powiedziałem. – Nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Niektóre znajomości lepiej zakończyć. – Ale dlaczego? Co ci zrobiła? – Zraniła mnie. Nie chcę o tym mówić.

– Rozumiem. Przytuliłem ją, ale poczułem jakiś niepokój. Któregoś dnia natknąłem się na Laurę. Od razu skojarzyłem, że to ona. Widziałem ją na zdjęciach w albumie Mai. – Czekałam na ciebie – powiedziała. – Cześć. – Masz chwilę, żeby pogadać? – zapytała. – No wiesz… – Próbowałem się wykręcić. – Tylko chwilę. – Czy coś się stało? – Za rogiem jest kawiarnia. Napijmy się kawy. – Dobrze – zgodziłem się w końcu. Zamówiliśmy latte. Usiedliśmy naprzeciwko siebie. – Chciałam ci powiedzieć coś o Mai. – Słucham? – Nie podobało mi się, że Laura tak zaczyna rozmowę. – Nie możesz się z nią ożenić, dopóki nie dowiesz się o niej kilku rzeczy. – Słuchaj, wiem, że się rozstałyście. I pewnie masz do niej żal. Dziewczyna pokręciła tak energicznie głową, że kilka kosmyków włosów wysunęło się spod gumki i opadło na policzki. – To nie chodzi o mnie. Maja ma problem i wydaje mi się, że poważny. Jej trzeba pomóc. Zmrużyłem oczy. Ta dziewczyna zaczęła mnie denerwować. – O czym ty mówisz? – Ona ma problemy ze sobą. Niekiedy nie potrafi zapanować nad emocjami. Jest manipulantką i notorycznie kłamie. Potrafi okręcać sobie ludzi wokół palca, a kiedy jej kłamstwa zaczynają wychodzić na wierzch, odcina się od osób, które się na niej poznały. Poza tym próbowała się zabić. – Zabić? Kiedy? – Kiedyś na imprezie. Pokłóciła się z ówczesnym chłopakiem. Wyszła na balkon i usiadła na balustradzie. – Nie wierzę. – Są świadkowie. Wtedy po raz pierwszy w życiu tak bardzo się bałam. Ktoś chciał dzwonić po policję. Ktoś inny go powstrzymał. Bo przecież na imprezie były dragi, część osób była już nieźle podkręcona. Podeszłam do niej i odezwałam się spokojnie: „Maja. Chodź tutaj do mnie”. Majka pokręciła głową. Łzy spływały po jej policzku „On myśli, że jestem wariatką i kłamczuchą”. Chłopak, który się z nią pokłócił, również znalazł się na balkonie. „Kocham cię” – powiedział. A ja wiedziałam, że kłamie. Wyciągnął w jej kierunku ręce. Zeszła z balustrady. Potem, żeby zatuszować sprawę, mówiła, że wszystko przez niego, że ją obrażał tyle razy, zmuszał do rzeczy, których nie chciała robić, i spotykał się za jej plecami z innymi

dziewczynami. Biedna Maja. Ludzie się nad nią litowali. No tak, dziewczyna była w szoku. Ona ofiara, on kat. Tylko że ci, którzy znali ją dłużej, wiedzieli, że wszystko, co opowiadała, było jednym wielkim kłamstwem. – Po co mi o tym mówisz? – Bo nie chcę patrzeć, jak marnujesz sobie życie. – Nie znasz mnie. – Nie znam, ale jestem ci to winna. Uważam, że powinnam ci o tym wszystkim powiedzieć. – Komuś innemu też byś powiedziała? – Tak. Oczywiście, że tak. Ona ma problem. Powinna się leczyć. Antek pokręcił głową. – To kłamstwo. – Zapytaj ją. Tego dnia długo zbierałem się do rozmowy z Majką. W końcu wieczorem zdobyłem się na odwagę. – Widziałem się dzisiaj z Laurą. Z jej twarzy nie mogłem nic wyczytać. Żadnego przerażenia czy złości. Była raczej obojętna. – I? – Powiedziała mi, żebym się z tobą nie wiązał. – Jest zazdrosna – westchnęła. – Już nieraz próbowała rozbić mój związek. Dlatego zerwałam z nią wszelkie kontakty. – Twierdzi, że chciałaś się zabić. – Ja? Życie jest zbyt piękne, żeby z niego nie korzystać. Wiesz dobrze, jak bardzo lubię korzystać z życia. – Majka obróciła się wokół własnej osi. – Po jakiejś kłótni z chłopakiem. – Tak, pokłóciłam się kiedyś z Maćkiem. Byliśmy pijani… Ale nie, nie przypominam sobie, żebym chciała ze sobą skończyć. Wierzysz mi? – Stanęła naprzeciwko mnie. – Tak. Dlaczego miałbym jej nie wierzyć? Laura tamtego wieczoru, po rozmowie ze mną, spotkała się z Maćkiem, dawnym chłopakiem Mai. Wiem o tym, bo spotkałem ją już po rozwodzie. Opowiedziała mi przebieg tej rozmowy. Wtedy opowiedziała Maćkowi o wszystkim. – Laura, ty świat chcesz zbawiać? Po co się mieszasz? – zapytał ją Maciek. – Wiesz, jaka ona jest. – Tak, wiem. Ale myślisz, że on, zakochany w niej, uwierzy ci? – Chłopak najwyraźniej miał wątpliwości.

– Przynajmniej będę miała czyste sumienie. – Ta dziewczyna go zniszczy… Tak jak niszczyła wszystkie osoby przed nim… – To przerażające, co mówisz. Czasami myślę, że może ona tego wszystkiego nie robi z premedytacją. Może wcale nie chce tego robić? Tylko że… Nie panuje nad emocjami, nad swoim zachowaniem. – Takie, jak ona, nigdy nie chcą… A potem i tak ranią ludzi… Masz może fajkę? – Mam. – Laura z kieszeni spodni wyciągnęła paczkę papierosów i podała Maćkowi. Maciek odpalił papierosa i zaciągnął się. – W pewnym sensie zniszczyła mi życie. Rozpuściła takie plotki, że włos na głowie się jeżył. I większość znajomych jej uwierzyła. Biedna Maja… Drobna, śliczna kobietka o anielskiej buzi. – Zrobiłbym wszystko, aby uratować tego chłopaka – powiedział ponoć głosem równie twardym, co stanowczym – ale wiem, że on mi nie uwierzy. A ja nie chcę mieć już nigdy w życiu do czynienia z Majką. Nigdy! Laura jednak nie rezygnowała. Spotkała się z Majką. Czekała na nią pod klatką. – Nie dajesz łatwo za wygraną – powiedziała Majka na jej widok. – Nie. Boję się kolejnej tragedii. Weszły na górę do mieszkania. – Napijesz się czegoś? – zaproponowała niechętnie Maja. – Nie, dzięki. – Boisz się, że będę próbowała cię otruć? – zakpiła Maja. – Nawet o tym nie pomyślałam. – Ale ja tak. – Na ustach Majki pojawił się ironiczny uśmieszek. Usiadły naprzeciwko siebie. Jedna na łóżku, druga na starym fotelu. – Czego ty, kurwa, ode mnie jeszcze chcesz? – wysyczała Majka przez zaciśnięte zęby. Laura poczuła ucisk w sercu. Sama miała nerwy napięte jak postronki. – Majka! Na litość boską, nie krzywdź tego faceta! Potrzebujesz fachowej opieki! – Jezu, a ty to kto? Matka Teresa? Odwal się ode mnie. Czy tego nie rozumiesz? Odwal się! – Nic się nie zmieniłaś, jest w tobie tyle złości, zawiści i zazdrości. – Laura odchrząknęła nerwowo. – Chcę ci pomóc. Wam pomóc… – Kocham go. – Nie twierdzę, że go nie kochasz, ale… – Twierdzisz, że mam nierówno pod kopułą, że jestem wariatką?

– Nie, że wariatką… Ale sądzę, że potrzebujesz fachowej opieki. – Powtarzasz się. Wciąż masz do mnie żal, że twój chłopak się ze mną przespał? – Nie chcę rozmawiać o Hubercie. – A ja chcę… Byłam zrozpaczona po tym, co mi zrobił Maciek, a Hubert przyjął mnie z otwartymi ramionami. Laura przełknęła gorzką ślinę, która zebrała jej się w ustach. – Był pijany. – Tobie tak powiedział. Nie na tyle pijany, by mnie przelecieć. Laura poczuła się tak, jakby ktoś ją uderzył. Ból rozlał się po jej ciele. Wstała gwałtownie. Na twarzy Majki malował się kpiący uśmieszek. – Jesteś szalona. Naprawdę jesteś szalona. Mówisz to wszystko, żeby sprawić mi ból – rzekła Laura. Majka zmarszczyła nos. – Dlaczego miałabym chcieć sprawić ci ból? To ty mnie ranisz. Chcesz mi rozwalić związek. – Chcę tylko, żebyś się zastanowiła nad sobą. Żebyś poszła do psychiatry… – Wyjdź! W tej chwili wynoś się z mojego mieszkania! Jeszcze raz się tu pojawisz, a zawiadomię policję. To jest prześladowanie… Wynająłem obskurną kawalerkę, bo tylko na taką mnie było stać. Mieliśmy razem w niej zamieszkać. Do tej pory ja mieszkałem z rodzicami, a twoja mama wynajmowała pokój na stancji. Rodzice opłacili pierwszy czynsz. Kupiłem farby, by odmalować mieszkanie, a wtedy Maja zniknęła. Rozpłynęła się. Nie wiedziałem, co o tym sądzić. Usiadłem z książką telefoniczną i szukałem w Opolu państwa Nyczów, rodziców Mai. Zadzwoniłem pod kilkanaście numerów, aż w końcu w słuchawce usłyszałem szorstki, męski głos: „Maja. Tak, nasza córka… Nie, nie mamy z nią kontaktu od ponad roku”. Przeprosiłem, odłożyłem słuchawkę i rozpłakałem się. Tęskniłem za moim słoneczkiem, moją ukochaną dziewczyną. Odmalowałem ściany. Ojciec zatrudnił mnie w rodzinnej firmie, sieci hurtowni. Nigdy nie chciałem u niego pracować, ale nie miałem siły szukać innej pracy. Z Mają tak, ale sam nie. Mijały tygodnie, praca nie dawała mi satysfakcji, nic mnie nie cieszyło. Aż któregoś dnia, późnym wieczorem usłyszałem dzwonek do drzwi. W progu z walizką stała uśmiechnięta Maja. Nic nie chciała wyjaśniać. Założyła, że przyjmę ją z otwartymi ramionami. – Gdzie byłaś? – zapytałem. – A czy to ważne? – Tak. Ważne. Odeszłaś bez słowa. – Musiałam. – Spuściła oczy. – Mama ma raka. Miała chemię… – zawiesiła

głos. – Niemożliwe. – Też nie mogłam w to uwierzyć. Moja mama. Mamusia – zaczęła płakać. – Dzwoniłem do twoich rodziców. Twój tato powiedział, że nie mają z tobą kontaktu od ponad roku. – Ojciec nie ma… Mama… On ją wykańcza. To ja się nią zajmowałam. – Majeczka… – Otworzyłem szeroko ramiona i mocno ją do siebie przytuliłem. Już wtedy powinna mi się zapalić lampka alarmowa. A może nie powinna? Kiedy wchodzisz w związek, zakładasz, że ta druga osoba jest z tobą szczera. Kolejny rok naszego związku to była istna sielanka. Wyładowanie piorunów to przy naszym pełnym pożądania i namiętności związku za mało. Było nam ze sobą cudownie, a przynajmniej mnie z nią. Czasami łapałem ją na jakimś drobnym kłamstewku, ale kto nie kłamie, a raczej nie ubarwia rzeczywistości? W pracy wspinałem się po szczeblach kariery. Twoja mama również zaczęła pracować w dziale administracji w dużej korporacji. Wakacje spędzaliśmy za granicą. Aż trudno mi było uwierzyć, że spotkało mnie tyle szczęścia. A kiedy wróciliśmy z Egiptu, okazało się, że Maja jest w ciąży. Oboje się cieszyliśmy. Postanowiliśmy wziąć skromny ślub. Maja nie zaprosiła na uroczystość rodziców. „Mama po chemii, ojciec awanturnik, który jak popije, to zepsuje nasz dzień” – tłumaczyła mi ze łzami w oczach. Nie chciała też, żebym się z nimi kontaktował telefonicznie. Wymogła na mnie obietnicę… Przystałem na wszystko, choć nie rozumiałem, dlaczego tak ich ukrywa przede mną… Trochę mi było przykro, że nie poznam przyszłych teściów, ale zgodziłem się. Bo przecież dla niej byłem gotów zrobić wszystko. Jakże byłem ślepy… Czas mijał, brzuch Mai robił się coraz większy, a ona stawała się coraz bardziej nerwowa. Zaczęła mówić, że boi się, jak jej dziecko poradzi sobie w przedszkolu czy szkole. – Nie za wcześnie na takie zmartwienia? – zapytałem. – Nigdy nie jest za wcześnie. A jeśli nikt nie będzie lubił naszego dziecka? – Wszyscy będą je lubić. – Na pewno nie wszyscy. Nie ma tak, że wszyscy kogoś lubią. Zawsze znajdzie się ktoś, kto ciebie nie polubi – denerwowała się. Uspokajałem ją na każdym kroku. Potem urodziłeś się ty. I jak to przy dziecku, kupa roboty. Zarwane noce. Ale jakoś daliśmy radę. Może trochę się od siebie oddaliliśmy? Ja chciałem zapewnić wam godziwy byt, czasami miałem nadgodziny i późno wracałem do domu. I wtedy Maja po raz pierwszy zrobiła mi karczemną awanturę. – Już nas nie kochasz? – krzyczała. – Masz tam jakąś pizdę w pracy, którą ruchasz!

– Uspokój się! – Nie uspokoję! – Dziecko śpi. – Od kiedy ono cię obchodzi? – Kocham was. Maja poczerwieniała i posłała w moim kierunku serię rynsztokowych słów. Zarzucała mi, że mam kochanki, że o was nie dbam. Było mi przykro. Tego wieczoru spałem na kanapie. To znaczy próbowałem spać. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Zacząłem sobie tłumaczyć, że twoja mama jest wyczerpana opieką nad dzieckiem i sprawowaniem roli gospodyni domowej. Zasnąłem nad ranem. Obudziłem się po trzech godzinach z bólem głowy. Doleciał mnie zapach smażonych jajek i kawy. Wstałem i wszedłem do kuchni. – Cześć. – Twoja mama przywitała mnie czułym pocałunkiem. – Cześć. – Nie wiedziałem, jak się zachować. Ona nakładała omlet na talerz, a ja podszedłem do twojego pokoju. Siedziałeś na kocyku i bawiłeś się gryzakiem. Pocałowałem cię i wróciłem do kuchni. – To dla ciebie – zwróciła się do mnie Maja. – Omlet, kawa… – Dziękuję. Usiadłem przy stole, a ona wodziła za mną wzrokiem. – Przepraszam za wczorajszy wybuch. – Objęła się rękoma. – Nie wiem, co mnie napadło. – W jej oczach pojawiły się łzy. Wstałem i mocno ją przytuliłem. – Jesteś zmęczona – próbowałem ją usprawiedliwić. – Chyba tak. Przez kolejne tygodnie było jak w bajce. A ja przekonałem się, jaką mam fantastyczną żonę. Zwolniłem trochę w pracy. Czasami nawet urywałem się wcześniej, by jak najwięcej czasu spędzić z wami. Ojciec puszczał tylko do mnie oko. Miałem od niego ciche przyzwolenie. Chodziliśmy na spacery, na basen, do wesołego miasteczka. Maja była czuła i kochana. Zajmowała się nami jak należy. Czasami dochodziło między nami do spięć, ale w którym małżeństwie nie ma kłótni? Jej racja musiała być na wierzchu. Kiedy skończyłeś trzy latka, zaproponowałem, by posłać cię do przedszkola. – Chcesz posłać nasze dziecko do przedszkola? Czy ty wiesz, co się tam dzieje? – zapytała. – Co? – Te nauczycielki, które wyżywają się na maluszkach. Inne dzieciaki potrafią nieźle dokuczyć, zabierają zabawki. Nasz Filipek jest taki spokojny. – Może nauczy się walczyć o swoje? – Zostaje ze mną! – Te kilka godzin w przedszkolu zrobiłoby dobrze wam obojgu.

– Nie nadajesz się na ojca! Myślisz tylko o tym, jakby się tu pozbyć dziecka z domu. – Poczułem, że piecze mnie policzek. Nie wiedziałem nawet, kiedy uderzyła mnie w twarz. Lata mijały, a między nami było tylko gorzej. Bałem się wracać do domu. Ja, mężczyzna, bałem się swojej żony i jej wybuchów, jej kłamstw. Jej… histerii, rozpaczy, agresji, potem znów rozpaczy. Była nawet próba samobójcza. To znaczy tak mówiła, ale ja nie jestem pewny, czy znów nie blefowała. To był grudzień. Miałem iść na wigilię firmową. – Nie pójdziesz tam! – Maja dostała szału, kiedy dowiedziała się o moich planach. – Proszę cię, nie rób scen. – Te wszystkie młode siksy, które ślinią się na twój widok… – No, chciałbym – zażartowałem, by rozładować atmosferę. – Chciałbyś? – Uderzyła mnie pięścią w brzuch. Skuliłem się. – Żart. To był żart. – Idź, droga wolna. – Na jej twarzy malowała się dzika wściekłość. – Wypierdalaj z tego domu i pieprz te dziwki na lewo i prawo! Poszedłem. Miałem jej dość. Wigilia firmowa jak wigilia. Śledzik, wódeczka, kilka rozmów. Telefon w kieszeni zaczął wibrować. Wyjąłem go i odrzuciłem połączenie. Potem kolejny raz i jeszcze jeden. W końcu esemes: Kończę ze sobą. Już dłużej tego nie wytrzymam. Filip… Zajmij się dzieckiem. Wybiegłem z przyjęcia. Złapałem taksówkę. Cały czas do niej dzwoniłem. Wykonywałem jedno połączenie za drugim. Nie odbierała. Wbiegłem na klatkę. Za drzwiami słyszałem płacz dziecka. Otworzyłem drzwi. Siedziałeś na zimnej podłodze i płakałeś. Maja leżała w łazience. Zacząłem ją cucić. Doszła do siebie. – Dzwonię po karetkę. – Nie! – zaprotestowała. – Nałykałaś się czegoś? – Tabletek. Zwróciłam prawie wszystko. Wydaje mi się, że to był blef. Kiedy położyłem was do łóżek, wszedłem do toalety. Na dnie muszli klozetowej spoczywało kilkanaście białych pastylek. Później na kilka miesięcy wszystko ucichło. Maja poszła do pracy. Pracowała na pół etatu w sklepie z artykułami biurowymi. Tobą zajmowała się moja mama. O przedszkolu nie było mowy. Twoja mama poznała nowe koleżanki, które zaczęła zapraszać do domu. To wtedy kupiła drogie meble i zaczęła wieszać w domu ramki ze zdjęciami. To wtedy założyła konto na Facebooku i zaczęła tam wstawiać nasze zdjęcia. Byłem temu przeciwny, ale ona cieszyła się z każdego komentarza. Wysyłała sygnał do ludzi: „Jestem piękna, mam wspaniałą rodzinę”.

Wkurzało mnie to, gdy robiła nam zdjęcia na basenie, na spacerze, a nawet przy stole, kiedy jedliśmy obiad. Dla mnie takie zachowanie było puste, ją kręciło. Czasami mi się wydawało, że ona żyje tylko dla kilku ciepłych słów zamieszonych przez inne osoby. Zdjęcia profilowe zmieniała średnio co dwa, trzy dni. Ona uśmiechnięta, ona ze zmrużonymi oczami, ona z dzieckiem. Któregoś dnia poprosiła mnie, bym wziął wolne z pracy i posiedział z tobą. Wybierała się do rodziców. – Może my z tobą pojedziemy? – zaproponowałem. – Nie ma mowy. – Dlaczego? – Mówiłam ci już… Nie mam dobrych stosunków z ojcem. – Ale to mój teść i dziadek naszego syna. Chciałbym, żeby twoi rodzice poznali wnuka. Zobaczyłem w jej oczach złość. – Mówię nie, to nie! Mama jest bardzo chora, to nie czas na odwiedziny. Skapitulowałem. Zostaliśmy w domu. Wybraliśmy się nad jezioro. Karmiliśmy kaczki, puszczaliśmy latawce. Po dwudziestej padliśmy do łóżek. Obudziłem się wczesnym rankiem. Zerknąłem na telefon. Na wyświetlaczu pojawiła się ikonka i informacja o pięćdziesięciu nieodebranych połączeniach. Było też kilkanaście esemesów typu: Kogo pieprzysz?, Kurwa, odbierz!, Niech ja cię tylko dopadnę!, Rozkwaszę ci ryj! Wczoraj zasnęliśmy z Filipem po dwudziestej – odpisałem. Nie odpowiedziała. Wpadła do domu jak burza następnego dnia, późnym wieczorem. Zaczęła okładać mnie pięściami. Dobrze, że już spałeś i nie musiałeś tego wszystkiego oglądać. Podrapała mnie po twarzy. Odepchnąłem ją, upadła na podłogę, rozbijając wazon. Skaleczyła się. A potem otworzyła drzwi na korytarz i zaczęła krzyczeć. – Przestań mnie bić! Przestań! – A jej głos niósł się po klatce schodowej. Drzwi do mieszkań sąsiadów zaczęły się otwierać. – Wszystko w porządku? – zapytał ktoś Maję. – Co się dzieje? – Sąsiadka z drugiego piętra złapała ją pod ramię. – Mój mąż… – łkała. Uniosła do góry zakrwawioną rękę. – Zadzwonię na policję. – Facet spod trójki zmierzył mnie nienawistnym wzrokiem. – Nie. Proszę… – szlochała Majka. – Proszę… – Na pewno? – dopytywali sąsiedzi. – Na pewno. Stałem w progu i nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje. Nie mogłem uwierzyć, do czego Majka jest zdolna. Podszedł do mnie sąsiad, ten spod trójki, i walnął mnie z całej siły pięścią w twarz. Z nosa poleciała krew.

– Ty kreaturo! Damski bokserze! Jeszcze raz! Jeszcze raz jej coś zrobisz, a pożałujesz. Tamtej nocy spakowałem walizkę i przeprowadziłem się do rodziców. Nie powiedziałem im, dlaczego zająłem mój dawny pokój. Płakałem. Za tym, co mogło być, a nie było. Za tobą, synku… Nie chciałem, byś wychowywał się w dysfunkcyjnej rodzinie. Nie chciałem nigdy cię zostawić. Nigdy. Wiedziałem, że tobie Maja nie zrobi krzywdy. Kochała cię. I nigdy nie uderzyła. Mogłem cię zabrać? Tak, chyba tak… Ale nie zrobiłem tego… Sam nie wiem, czemu. Majka dzwoniła do mnie, przepraszała. Przychodziła do mieszkania rodziców. Błagała, bym dał jej kolejną szansę. Potem okazało się, że jej mama ma przerzuty. „Pomóż!” – prosiła mnie. „Sama nie dam rady”. Byłem głupi. Dałem jej kolejną szansę. Dlaczego? Bo ją kochałem, bo ciebie kochałem. – Pojedziemy do niej wszyscy – zakomunikowałem. – Nie zna was. Nie teraz. Ona jest w złym stanie… Jak jej się polepszy, to wszyscy pojedziemy do Opola. Majka wyjechała. Dzwoniła codziennie. Ja wziąłem urlop. Przyjechała po dwóch tygodniach. – Z mamą lepiej – oznajmiła. Obudziło się we mnie współczucie. Biedna Majeczka, jak ona cierpiała. Może stąd w niej tyle agresji? Jakże się myliłem. Pewnego dnia wszystko wyszło na jaw. Po prostu któregoś dnia jej rodzice nas odwiedzili. Majka była u koleżanki na urodzinach, ja siedziałem z tobą w domu. – Dzień dobry, my do Majki. Czy ona tutaj mieszka? – zapytała jej mama, a twoja babcia. – Tak, zapraszam do środka. Jestem Antek, jej mąż, a to Filip, nasz syn. – Wnuk? – Starsza kobieta otworzyła szerzej oczy. Była zdziwiona. Mężczyzna stał jak wmurowany. – Nasz wnuk, nasz wnuk – powtarzał. Na jego twarzy malowała się cała masa emocji, od zdziwienia, niedowierzania, poprzez radość. – Tak się cieszę, że państwo przyjechali. Jak się pani czuje? – zapytałem przejęty. – Ja, świetnie. – Mama Mai uśmiechnęła się do mnie. – To po tej chemii? – Chemii? – Twoja babcia nie kryła zdziwienia. Rozmawialiśmy długo, a ja dowiedziałem się o wszystkim. O tym, że Majka zawsze lubiła koloryzować, że babcia Jagoda nie jest chora, że to Majka odcięła się od rodziców i nie odwiedzała ich od kilku lat. Przypadkowo dowiedzieli się, gdzie mieszka, gdyż córka wysłała im na święta paczkę z adresem zwrotnym. Sami się

zdziwili, że otrzymali od niej prezent. Nie wiedzieli, że Maja wyszła za mąż i urodziła syna. Było im przykro… – Kłamałam, bo… – Majka rozkleiła się, kiedy kilka dni później poprosiłem ją o wyjaśnienia. – Oni nigdy mnie nie kochali. – Wydaje mi się, że cię kochają. – Nie znasz ich. Nigdy nie stanęli w mojej obronie. A teraz się wybielają. – Gdzie byłaś, kiedy mówiłaś mi, że jeździsz do mamy? Majka ryknęła niekontrolowanym płaczem. – W motelu. U koleżanki, jednej, drugiej… – Majka, to chore… – Może… – płakała. – Przepraszam. Kiedy się uspokoiła, zaczęła mówić: – Pamiętasz te czasy, gdy nie było Facebooka? – zapytała mnie. – Pewnie, że tak. Cudowne czasy. Jedyne, o czym marzyłem jako dzieciak, to prysnąć z domu, by pobawić się na podwórku z chłopakami. – Dla kogo cudowne, dla tego cudowne. – A dla ciebie nie? Beztroska. Głupoty. Szaleństwo. Zdarte do krwi kolana. – Ja zawsze byłam na uboczu. – Na uboczu? – Tak. Dobrze słyszałeś. – Aż trudno uwierzyć, ty, dusza towarzystwa! – Prawda? A jednak. Nikt mnie specjalnie nie lubił. Może dlatego, że byłam cichą myszką, dobrze się uczyłam, nosiłam okulary? – Nie można kogoś nie lubić z takich powodów. – Dzieciaki mogą. Ludzie nas nienawidzą z różnych powodów. Czasem błahych. Wtedy marzyłam o tym, że im wszystkim jeszcze pokażę. Że coś w życiu osiągnę. Ja dziesięcioletnia czy jedenastoletnia dziewczynka już miałam takie plany. Kiedy koleżanki grały na przerwach w gumę, ja stałam pod ścianą. Mnie nigdy nie zaprosiły do wspólnej zabawy. Kiedy cała klasa uciekła na wagary, ja zostawałam. – A nauczyciele? – Nie miałam rozbitej głowy, nikt mnie nie uderzył. Dla nich wszystko było w porządku. A we mnie… We mnie to zostało. Ta złość na to, jak mnie traktowano. Śmiano się ze mnie, kiedy recytowałam wierszyk. Ze zdenerwowania strasznie się jąkałam. Śmiali się ze mnie na wuefie, gdy nie potrafiłam przeskoczyć przez kozła. Rzucali we mnie kulkami z papieru, kiedy nauczycielka pisała coś na tablicy. – Kochanie, nie wiedziałem. Przykro mi… – Przygarnąłem ją do siebie. – To nie lekcje były najgorsze, a przerwy i minuty po wyjściu ze szkoły. Kiedy nikt nie sprawował nad dzieciakami kontroli, a oni… – Głos Mai załamał

się. – Oni się nade mną pastwili. Ściągali mi okulary. Nazywali tyczką. Zabierali plecak albo worek i rzucali go na ulicę. – A rodzice? – Byłam chowana twardą ręką. Mama nigdy nie miała dla mnie czasu, a ojciec powtarzał: „Majka, jesteś dużą dziewczynką. Radź sobie sama”. I radziłam. Byłam obojętna wobec swoich oprawców. Przyzwyczaiłam się. Zastanawiałem się, czy można przyzwyczaić się do takiego zachowania ze strony rówieśników? – Wszystko zmieniło się w szkole średniej i na studiach. Przeszłam operację oczu. Już nie musiałam nosić okularów, które wyglądały jak denka od słoików. Nabrałam kobiecych kształtów, już nie byłam tyczkowata. Zafarbowałam włosy. Zaczęłam chodzić do solarium i zadawałam się z nieodpowiednim towarzystwem tylko po to, by być lubianą. Nie kręciły mnie imprezy pełne chlania, ćpania i puszczania, a jednak w nich uczestniczyłam. Mówię prawdę, możesz zapytać rodziców. Nie wiedziałem, czy wierzyć jej, czy nie? Ale co mogłem innego zrobić? Mimo wszystko zadzwoniłem do jej ojca. Tym razem nie kłamała. Kolejne lata znów były cudowne. Wręcz sielanka. Tworzyliśmy idealną rodzinę. Ja nawet zacząłem przebąkiwać o drugim dziecku. I kiedy tylko o tym wspomniałem, coś znowu zaczęło szwankować. Padły wyzwiska… Majka wszczynała awantury. W końcu jedna kłótnia przesądziła o tym, że odszedłem. Nie mogłem tak dłużej żyć. Nie chciałem, byś ty to wszystko oglądał. Dla dobra wszystkich musiałem odejść. Czy to, co ona robiła ze mną, było prześladowaniem? Tak, ale ja dałem się w to wciągnąć. W jej gierki, manipulacje. Myślałem przez lata, że nasze małżeństwo było oparte na zaufaniu i prawdzie, dopóki wszystko nie okazało się kłamstwem. Ludzie widzą tylko to, co chcą widzieć. Dotrzegają wierzchołek góry lodowej, a tego, co pod spodem, absolutnie nie, gdyż jest to ukrywane w domowych pieleszach i mrocznych sercach niektórych matek. Oczywiście ja też byłem winny. Pozwoliłem sobie na takie traktowanie. Na początku ignorowałem kłamstwa i przepychanki. Nie chciałem odjeść przez takie głupstwa jak krzyki czy wybuchy żony. Ale potem było już tylko gorzej…

***

– Dlaczego nikomu o tym nie powiedziałeś? – przerwał ojcu Filip. – Ale co miałem powiedzieć? Kobieta mnie bije? Ktoś uznałby to za jakiś kiepski żart. Po każdym wybuchu były chwile spokoju, przepraszanie, łzy… A ja wybaczałem, bo przez chwilę było dobrze. Sam jestem sobie winien. Ludzie plotkowali, sąsiedzi a nawet rodzina – wszyscy wydali osąd. Szeptali, że odgrywam kulturalnego i grzecznego mężczyznę, a w domu wyżywam się na żonie. Słyszeli przecież awantury i kłótnie. Dopowiadali historie, że się nad wami znęcam, że zdradzam Maję… Dali się nabrać… Podczas sprawy rozwodowej sąd bliżej przyjrzał się sprawie i stwierdził nieścisłości w zeznaniach Majki. Rozwiedliśmy się. Ale ona nie potrafiła dać za wygraną. Skoro sąd nawalił, to zaczęła nastawiać ciebie przeciwko mnie. Nie chciałeś się ze mną spotykać. Płakałeś. Nie odzywałeś się do mnie, a ja to bardzo przeżywałem. Chodziłem na terapię. Psycholog orzekł, że może lepiej na chwilę odpuścić. Z ciężkim sercem, ale dałem ci spokój. A wtedy Maja nagadała ci bzdur, że cię nie kocham, bo cię nie odwiedzam. Któregoś dnia ostro popiłem. Wpadłem do mieszkania i złapałem Maję za poły szlafroka. – Po co ty to robisz? – wysyczałem. – Bo nas zostawiłeś! Bo przestałeś mnie kochać… Płakaliśmy oboje. Poszliśmy do mediatora. Nic nie pomogło. Próbowałem nawiązać z tobą kontakt, ale ty nie chciałeś mnie znać. Wtedy poznałem Beatę. To nie była wielka miłość. Raczej porozumienie dusz. Majka jak tylko dowiedziała się, że się z kimś związałem, zaczęła do mnie wydzwaniać z różnych numerów telefonów. Grozić mi, że zniszczy mój związek, że jeśli nie przestanę się spotykać z Beatą, to nie zobaczę więcej syna. Poszedłem na policję. Nie było dowodów. Majka powiedziała, że dzwoniła do mnie, żeby prosić mnie, bym zobaczył się z synem. A że z różnych numerów? „Panie władzo, bo mój były mąż nie odbierał, a syn tak za nim tęskni…” – załkała. Jej słowo przeciwko mojemu. Policja machnęła ręką. A potem były wakacje, ty nie polubiłeś Beaty… Beata nie wytrzymała presji i odeszła. I wtedy stwierdziłem, że ja już nie mam siły walczyć o ciebie, o siebie… Poddałem się. Cierpiałem. Czy jeden człowiek może tak bardzo chcieć zniszczyć drugiego człowieka, że gra uczuciami dziecka?

[4] Edward Stachura, fragment Fabula rasa.

ROZDZIAŁ 20

Ludzkie łzy to z jednej strony wyraz ogromu cierpienia, lecz z drugiej także ulga. Razem z łzami wypływa cierpienie, by zrobić miejsce na nową, kolejną falę bólu. Inaczej ból przestałby się w nim mieścić. Dorota Terakowska

Filip płakał. – To twoja mama… Twoja mamusia… – mówił Antoni. – Wiem, nie chcę was poróżnić, ale chcę byś miał szczęśliwe życie. Dlatego te moje pytania o kierunek studiów… Bo chcę, byś potrafił żyć własnym życiem. Ja w pewnym momencie nie umiałem. Chcę dla ciebie dobrze. Możesz mi nie wierzyć… Filip zastanawiał się, czy to, co usłyszał, nie jest jakimś durnym gadaniem… Lecz podskórnie czuł, że wszystko, co powiedział ojciec, jednak jest prawdą. Ale czy jego mama była stuknięta? Od razu przypomniała mu się szurnięta Jolka, która mieszkała na osiedlu i miała różne odpały. Biegała nago po ulicach albo zaczepiała ludzi i chciała ich całować, innym razem ich wyzywała. Mama nie miała nic wspólnego z szurniętą Jolką, a jednak po chwili namysłu uświadomił

sobie, że z mamą jednak było coś nie w porządku. Chłopak spojrzał na ojca, którego brązowe oczy wypełniły się łzami. Antoni mówił dalej ze ściśniętym gardłem. – Kochałem twoją mamę. Nie możesz w to wątpić. Byłem zakochany, ale przechodziłem katusze. Nie dała sobie pomóc, a ja w końcu skapitulowałem. Najbardziej żałuję tego, że zostawiłem cię z nią sam na sam… Nałożyłem na twoje barki zbyt duży ciężar. – Odepchnąłem cię. Nie odbierałem od ciebie wiadomości ani telefonów. Próbowałeś. Antek wzruszył ramionami, pociągnął nosem. – Może mogłem próbować więcej? – Wiesz, tato, jest jak jest. A to co było, już za nami. Słyszałeś o tym, że nie ma co gonić za wczorajszym dniem? – Ponoć… – Wierzę ci. – Filip rozkleił się na dobre. – Ja chyba już dawno wiedziałem, że mama jest rozchwiana emocjonalnie, ale nie dopuszczałem do siebie tej myśli. Moja mama, mamusia… Antek podszedł do syna i mocno go objął. – To wciąż twoja mama. Kocha cię. To jest pewne. – Wiem… Tylko że… – Filip, może ona nie umie inaczej. Ta choroba… Chłopak zamknął powieki. Pamiętał te wszystkie dobre chwile z mamą. To, jak czytała mu bajki na dobranoc. Jak z czułością opatrywała zdarte kolana. Jak smażyła mu jego ulubione naleśniki, jak się o niego troszczyła. W całej opowieści Antoni przemilczał ostatnią kłótnię z Mają, która była gwoździem do trumny w ich małżeństwie. To był piękny, słoneczny, piątkowy poranek, który obiecywał naprawdę dużo. Filip wyszedł do szkoły. Antoni wziął wolne, chciał sprawić żonie niespodziankę. Były jej urodziny. Majka również tego dnia nie poszła do pracy. Żona spała, a on przygotował dla niej śniadanie. W wazonie stał bukiet czerwonych róż, a na środku stolika leżało niewielkie pudełeczko obwiązane złotą wstążką. Kiedy Majka weszła do kuchni, Antek od razu zauważył, że jej usta były zaciśnięte w kreskę. Może źle spała? A może jest przed okresem? – Kochanie… – Podszedł do niej. – Wszystkiego, co najlepsze, z okazji urodzin. – Chciał ją pocałować, ale zrobiła unik. – Kim była ta kobieta? – rzuciła złowrogo. – Jaka kobieta? – Ta, do której się uśmiechałeś. Ekspedientka w sklepie jubilerskim. – Ach, ta! – Zaśmiał się.

– Co cię tak śmieszy? – Jej głos stał się piskliwy. – Pomogła mi wybrać dla ciebie prezent. – Och, widziałam, jak ci pomagała. Akurat przechodziłam tamtędy. I nakryłam was. – O co ci chodzi? Była uprzejma. Zobacz – wskazał głową na pudełeczko. – To twój prezent. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Zjedz śniadanie, odpręż się. Zrobię ci kawę. Nic nie odpowiedziała, a Antek wiedział, że nie powinien drążyć tematu. Odwrócił się i włączył ekspres. W tej samej chwili poczuł ogromny ból. Coś spadło na jego głowę. Wazon? Krzyk. Jej? Jego? Przeszywający ból. Stracił równowagę. Złapał się za głowę i upadł na podłogę obok rozbitego wazonu i rozsypanych róż. Leżąc na podłodze, spojrzał w górę. Jego wzrok był zamglony, po czole spływała mu stróżka krwi. I nagle poczuł cios w brzuch, a potem zobaczył zaciętą twarz żony i jej pięści przed oczami. Zaczęła go okładać. Cios za ciosem. A on nie miał siły się bronić. Głowa go bolała tak bardzo, że leżał bez ruchu, prosząc w duchu, aby żona się opamiętała. Ale kiedy przestał się ruszać, furia kobiety sięgnęła zenitu. Biła go na oślep po twarzy. W końcu Antek ostatkiem sił odepchnął ją. I wtedy zobaczył jej pusty wzrok. Podniósł się na kolana. Ona znów podbiegła. Trzymała coś w ręku. Patelnię? Talerz? Znów coś gruchnęło. Zabolało. Mocno. Krew. Coraz więcej krwi. – Zabijesz mnie – wycharczał. I wtedy znienacka się opanowała. – O jejku – powiedziała smutnym głosem. Jakby była zupełnie inną kobietą. – Chodź umyjemy cię. Widzisz, co zrobiłeś? Widzisz? Wzięła go pod ramię. Dokuśtykali do łazienki. Antek usiadł na skraju wanny. Majka delikatnie obmyła mężowi twarz. – Przepraszam… Ja… To już się nie powtórzy, ale sam dobrze wiesz, że jestem zazdrosna. – To była ekspedientka, tylko ekspedientka. – Tak, ale tak na nią patrzyłeś. – Kocham ciebie… – Kochaj mnie. Przepraszam. Usmażę naleśniki. Posprzątam. Spędzimy miło dzień. – Ja już nie mam siły. Nie mam siły, Majka. Kiedy kobieta skończyła obmywać jego twarz, Antek wstał. Zakręciło mu się w głowie. Chciała go podtrzymać za ramię, ale on lekko ją odepchnął. Przytrzymał się framugi drzwi, potem ściany i jakimś cudem dotarł do łóżka. Byle zasnąć, byle nie myśleć. I faktycznie musiał zasnąć, bo obudził się późnym popołudniem. – Gdzie ojciec? – Usłyszał głos Filipa. – Śpi.

– O tej porze? – A wiesz, wypił za dużo, spadł ze schodów. – Jezuuu! – jęknął syn. – Że ty z nim jeszcze wytrzymujesz? – No wiesz… Antek poczuł silny ucisk w sercu. Mógł znieść wszystko, ale nie obelgi. Nie te kłamstwa, którymi Majka karmiła ich syna. I wtedy postanowił, że odejdzie. Jeśli chce, aby syn go szanował, aby między nimi były zdrowe relacje, musi zakończyć ten chory związek. To ich uratuje, inaczej zginą wszyscy. Wielka miłość. Tak, ale tylko z jego strony. Ona raczej nie potrafiła kochać. A na pewno nie jego. W tej historii nie było miejsca na nich oboje. Był tylko on i ona, po przeciwnych stronach barykady. Tak naprawdę ich życie małżeńskie nie było prawdziwe. Urojenie. On tyle razy chciał ją ratować przed jej demonami. Targał na plecach jej depresję, jej lęki, jej kłamstwa. Z czasem nie wierzył w ani jedno jej słowo, a mimo wszystko udawał przed nią, że wierzy. Ratował ją bardzo długo, aż sam zaczął tonąć. Chwytał się brzytwy, ale poharatał sobie o nią dłonie. Zrobił nawet dwa podejścia, by iść ze swoim problemem do psychologa lub terapeuty. W końcu się odważył. Opowiedział swoją historię, bez wszystkich szczegółów. Wstydził się powiedzieć prawdę. A potem zaczął usprawiedliwiać zachowanie Mai. – Wie pan… – Psycholog poprawił okulary, które opadły mu na czubek nosa. – Niektórym osobom wydaje się, że nieszczęściom, które ich spotykają, winni są inni ludzie. Że to rodzice zawinili, system szkolnictwa, pogoda, przeszłe zdarzenia. Nieprawda. Bolesne doświadczenia… A kto ich z nas nie miał? Kto się nie załamał, nie upadł? Pańska żona nie potrafi odciąć się od przeszłości i to jest jej błąd. – Ona wciąż pamięta, jak ją prześladowali w szkole. – Smutne… Ale jeszcze smutniejsze jest to, co pana żona zrobiła z pana życiem. Pan jej nie pomoże, nawet ja jej nie pomogę. Ona sama musi uporać się ze sobą. Ona jest jedyną osobą, która sprawi, że ruszy przed siebie, zostawiając za sobą przeszłość. A pan… – Psycholog zaczął postukiwać długopisem w notes. – Czy naprawdę chce pan słuchać tych obelg? Wyzwisk? Nieprawdziwych oskarżeń? Czy lubi pan słuchać, że jest pan „złamanym fiutem, głupkiem, chujem”? Czy chce pan się tym karmić? – Nie, oczywiście, że nie. Ale nasz syn, kredyt… – Tak. Zawsze coś jest. To, jak traktujesz siebie, jest wskazówką dla innych, jak mają traktować ciebie. Może pan walczyć o ten związek, nawet za was dwoje, ale jeśli ta druga osoba tego nie będzie chciała, lepiej odpuścić. Niektóre relacje zachowujemy z przyzwyczajenia, inne dlatego, że boimy się bólu rozstania, jeszcze inne ze względu na rodzinę, bo co oni na to powiedzą? Tylko jedno musimy

wiedzieć, że najgorzej jest obudzić się z ręką w nocniku i stwierdzić: „Ta moja ręka jest zafajdana, a ja oprócz obsranej ręki nie mam nic. Nawet siebie gdzieś po drodze straciłem. Straciłem za dużo czasu na coś, co nie miało już dawno sensu”. Bernardo Stamateas powiedział kiedyś, że zbyt często pozwalamy niewłaściwym, toksycznym ludziom wkraczać do naszego świata. Tym, którzy ciągle oceniają to, co mówimy, robimy lub czego nie robimy. Ze smutkiem muszę panu powiedzieć, że pańska żona stosuje wobec pana przemoc emocjonalną i fizyczną. Z tego, co pan mówi, to kobieta rozgoryczona, a przede wszystkim rozczarowana sobą. Niezadowolona nawet z fajnych rzeczy. Jej szczęście trwa przez chwilę. Czy kocha pan żonę? – Nie wiem… Chyba jeszcze tak. – Zabrzmiało jak zdrada, a jednak Antek zaczął mieć wątpliwości. Po czym stwierdził w myślach, że kochał Maję, ale już dawno przestał ją lubić. – Proszę porozmawiać z żoną o terapii albo pomyśleć o rozstaniu. Taka zależność kat – ofiara nikomu nie wyszła jeszcze na dobre. Do Filipa zaczęło docierać, jaka naprawdę była jego mama. Przecież on o tym doskonale wiedział, a jednak zawsze jej bronił. Kochał ją, to był niezaprzeczalny fakt, ale czasami jej po prostu nie lubił. Gdy wybuchała niepohamowanym płaczem bez powodu albo kiedy się na niego darła, Filip ją zawsze tłumaczył. Mama po prostu sobie nie radziła. Nieraz złamała mu serce swoim zachowaniem. Starał się nie brać tego do siebie. Zawsze sobie tłumaczył, że ona tak się zachowuje przez ojca. Dopiero teraz sobie uświadomił, że to wcale nie o niego chodziło. Problem tkwił w niej. Kiedy ojciec od nich odszedł, Filip przeżył chyba najgorsze dni w swoim życiu. Tato do nich dzwonił, pisał do niego wiadomości, ale on nie chciał go znać za to, co zrobił rodzinie. Poza tym musiał sprawować opiekę nad mamą. Został ze zrozpaczoną kobietą sam. Wtedy myślał, że rozpaczy mamy winny jest ojciec. Teraz wiedział, że w tamtym okresie z mamą działo się coś gorszego. To już nie była rozpacz, a choroba psychiczna. Ich dom stał się piekłem na ziemi. Dom, w którym lały się łzy i wybuchała złość. W tamte dni mama często słuchała w nocy muzyki. Marsza żałobnego. Sąsiedzi nieraz pukali do drzwi. Filip wyłączał muzykę, przepraszał za zakłócanie ciszy nocnej. Słyszał dookoła słowa pocieszenia typu: „Rozumiemy…” „Biedna kobieta…”, „Zdradzał ją i bił…”. „Odszedł i załamała się…” – Tyle mówili, ale tak naprawdę nikt z nich nie chciał im pomóc. Kiedy wydawało mu się, że z mamą jest lepiej, rozczarowywał się. Wychodził z domu po zakupy, a po powrocie zastawał w mieszkaniu różne dziwne rzeczy. Któregoś dnia Maja przyniosła do domu kilkanaście bukietów kwiatów. „Czyż nie pięknie?” – zapytała. – „Nikt nie kupuje mi kwiatów, to ja to

zrobiłam”. Innego dnia upiekła kilka placków, wszystkie były spalone, żaden się nie nadawał do jedzenia. W garnkach znajdowała się przypalona masa budyniowa, a podłoga była biała od rozsypanej mąki. Przez kilka godzin Filip doprowadzał kuchnię do porządku. Mama miewała zmiany nastrojów. Raz była wesoła, innym razem rozdrażniona, a jeszcze innym płakała z byle powodu. Raz zachowała się jak szurnięta Jolka, teraz to sobie przypomniał. Tańczyła przed Filipa szkołą w letniej sukience, boso, w środku zimy. To było jeszcze wtedy, kiedy chodził do szkoły. Miał szczęście, że tego przedstawienia nie widział dyrektor czy inna nauczycielka. Niektórzy znajomi później się z niego podśmiewywali, że matka wariatka, a ojciec babski bokser. Ale on miał w dupie to, co sądzą o nim inni. Przestał chodzić do szkoły i zajął się mamą. Nic nie miało dla niego znaczenia oprócz tego, by mama wróciła do zdrowia. Nieustannie się bał, że kobieta może sobie coś zrobić. Czasami była taka smutna, że Filipowi wydawało się, że może targnąć się na swoje życie. Raz przyszedł do nich psycholog. Ale trafił na dobry humor mamy i stwierdził, że Filip nie ma się czego obawiać, jego mama ma się dobrze. Chłopak chciał w to wierzyć, wiedział jednak, że nie jest dobrze. Przecież znał mamę lepiej niż ktokolwiek inny. A mama potrafiła okłamywać nawet psychologów. „Mamo, musisz żyć dalej” – przekonywał ją wiele razy. „Wiesz jak to jest, kiedy smutek przychodzi z dna serca?” – pytała go. A on nie wiedział, co ma na to odpowiedzieć. Mamie poprawiło się po roku od rozwodu, a przynajmniej tak sądził Filip. Zaczęła nową pracę, chodziła z koleżankami na kawę. I na jej ustach pojawił się uśmiech, ale oczy były tak bardzo smutne… Smutek zabierała ze sobą wszędzie.

ROZDZIAŁ 21

Nikt nie rozumie świata, w którym żyje, ale jedni są w tym lepsi od innych. Richard Feynman

Liwia była młoda, ale jak na swój wiek wiele wiedziała. Wiedziała na pewno, że nie dostaje się tyle szczęścia za darmo, że wszystko musi mieć swój początek i koniec. Wakacje zbliżały się ku końcowi. A ona nie chciała myśleć o rozstaniu z Filipem. Ostatnią noc spędziła właśnie z nim. Kiedy babcia już spała, Liwia wymknęła się z domu, z plecakiem na ramieniu. Wstyd jej było za takie zachowanie, ale chciała te ostatnie chwile przeżyć w ramionach Filipa. Pojechali do ich chatki. Noc była dość ciepła. Chłopak zapalił świeczki, a ona weszła pod koc i przykryła się po samą szyję. – Jest ciepło. – Uśmiechnął się do niej. – Mnie tam chłodno. Usiadł obok niej, a Liwia położyła głowę na jego ramieniu. Widziała, że jest

przygnębiony. I to nie tylko ich rozstaniem. Przez ostatnie dwa miesiące spędzili razem tyle czasu, że zdążyła go już poznać. – Ej, co jest? – zapytała. – Myślę o tym, co będzie. – Filip… – Liwia dotknęła jego policzka. – Znam cię i wiem, że coś jest nie w porządku. To coś więcej niż my? Chłopak spuścił oczy. – Masz rację… To coś więcej. Nie chcę znów zadręczać cię moimi problemami. – Po to siebie mamy. By rozmawiać ze sobą nie tylko wtedy, gdy jest cacy. – Chodzi o moich rodziców. A konkretnie o moją mamę. – Mówiłeś, że się wszystkiego czepia. To przez ten rozwód? – Ona jest chora. – Na co? Filip spojrzał na dziewczynę. – Jej potrzebna jest pomoc psychiatryczna. – O czym ty mówisz? Filip opowiedział jej to wszystko, co usłyszał od ojca. – A jeśli on kłamie? – Nie kłamie. Ja też widziałem, że dziwnie się zachowuje, ale zawsze jej broniłem. Bo to rozstanie z ojcem, bo to ja czegoś nie zrobiłem i ona wybuchała. Prawda jest inna… – Porozmawiaj z nią. Delikatnie. Nie mów, co usłyszałeś od ojca. Zadzwoń do dziadków. Masz z nimi kontakt? – Sporadyczny bo sporadyczny, ale mam. – To ich córka. Na pewno pomogą. Liwia przytuliła chłopaka. – Liwia? – Filip objął ją tak ciasno i tak mocno, że dziewczyna z trudem łapała oddech. – Co? – Dziękuję Bogu, że mi cię zesłał. Liwia uśmiechnęła się pod nosem i pocałowała Filipa w czubek głowy. – Tyle nas łączy – powiedziała dziewczyna. – Twoja matka jest chora, mojej nigdy nie było w domu. Oboje byliśmy nieszczęśliwymi dzieciakami, potem nastolatkami… – Za to teraz jesteśmy szczęśliwi. – Szczęśliwi… Bo mamy siebie. – Mamy siebie. Tej nocy nie kochali się, ale obdarzali czułościami, tulili się do siebie, rozmawiali, śmiali przez łzy. Czas mijał szybko.

– Świta… – Filip wstał. Ciało miał zdrętwiałe. Liwia podeszła do niego i oparła się o jego plecy. Razem patrzyli w stronę nieruchomej tafli jeziora. Słońce wstawało, dzień się budził, ptaki zaczęły ćwierkać. – Czas na śniadanie – zakomunikowała dziewczyna. – Chcesz jechać do domu? – Wzięłam ze sobą wszystko, co potrzeba. – Liwia ruchem głowy wskazała na plecak. – Zadbałaś o nas. – A jak. Dziewczyna wyjęła z plecaka termos z kawą, dwa plastikowe kubki, pasztet, słoik ogórków, kilka kromek chleba, pomidory i dżem. – I co myślisz o takiej wyżerce? – Myślę, że zaraz to wszystko pożremy. – Filip się roześmiał. Zjedli śniadanie w milczeniu. Filip z kącika ust Liwii starł kroplę dżemu. – Kocham cię. – Wstał i podszedł do niej. – Też cię kocham. Pocałowali się. – Uda nam się – powiedziała Liwia z całym przekonaniem. – Za kilka tygodni kończę osiemnaście lat. A wtedy… Wtedy zaczniemy życie we dwoje. Filip nie odrywał od niej wzroku. – Pewnie, że się uda. Nawet przez chwilę w to nie wątpiłem. Wyszli z chatki w oślepiające światło poranka. Liwia spojrzała na ich chatkę, na jezioro, jakby starała się zapisać w pamięci to miejsce, tę chwilę. Znów się objęli. Liwia rozpłakała się. Po chwili poczuła, jak ciało chłopaka zaczęło drżeć. Spojrzała na niego. Po jego policzkach spływały łzy. – Płaczesz? – Płaczę. – To płaczemy we dwoje. Śmiali się przez łzy. A potem Filip zaczął całować powieki, usta i policzki Liwii. Dziewczyna uwielbiła te jego żarliwe pocałunki. Nie chciała się z nim rozstawać. – Kocham cię – zapewniła go po raz kolejny. – Kiedyś tu wrócimy. – Może wybudujemy sobie tu dom? – A może przebudujemy naszą chatkę? – Tak. – A jeśli kiedyś się rozminiemy, to ja i tak będę tu na ciebie czekać. Zawsze będę na ciebie czekać. Filip ponownie ją pocałował.

Oboje płakali przy pożegnaniu. – Pozałatwiam wszystkie sprawy i zdecydujemy, co dalej. Może przeprowadzimy się do Warszawy? Do Krakowa? Gdańska? Gdzie tylko zechcesz. Za kilka miesięcy kończysz osiemnaście lat i wtedy możemy zrobić, co nam się żywnie podoba. – A jak o mnie zapomnisz? Filip dotknął opuszkiem palca jej policzka. Spojrzał jej w oczy. – Jak miałbym zapomnieć o miłości swojego życia? No jak? Uśmiechnęła się do niego przez łzy. – Filip? – Hmm. Porozmawiaj z dziadkami. Twojej mamie potrzebna jest pomoc. Chłopak pogłaskał Liwię po twarzy. – Jak dobrze, że jesteś. Jak dobrze… – Będę. Zawsze będę. Liwia odjeżdżała z ciężkim sercem. Myśl, że musi rozstać się z Filipem, wydawała jej się nie do zniesienia. I kiedy siedziała już w autobusie, pomyślała o matce. Może jej mama naprawdę kochała tamtego mężczyznę? I może faktycznie chciała już dawno się z nim rozstać, a nie mogła, bo już nie potrafiła bez niego żyć? Teraz gdy dziewczyna również była zakochana, patrzyła na życie i związki między ludzi z innej perspektywy. Perspektywy zakochanego człowieka. – Filip – szepnęła do siebie. W końcu nie wytrzymała i dała upust swoim łzom. Ogarnęła ją taka rozpacz, że zaczęła łkać i nic ją nie obchodziło, że inni pasażerowie się na nią gapią. Po powrocie z wakacji u babci Liwia była jakby spokojniejsza i miała błysk w oczach. Stefania od razu domyśliła się, że jej córka jest zakochana. Wiedziała, że to dobry moment na rozmowę. Zabrała Liwię do parku. Po drodze kupiły zapiekanki i sok jabłkowy. Usiadły na trawie. Słońce jeszcze mocno prażyło. Stefania była zaskoczona, że córka bez oporów zgodziła się na wspólny wypad. Nie rozmawiały ze sobą dwa miesiące, a tu nagle Liwia była chętna, by to zrobić. – Powiesz mi wreszcie, czy będziesz milczała jak zaklęta? – zwróciła się do córki. Liwia przymrużyła powieki i uśmiechnęła się pod nosem. – O czym? – O tym, co takiego wydarzyło się na wakacjach? – Babcia ci coś wspominała? – Babcia milczy jak grób.

– Kochana babunia. – No mów, bo mnie ciekawość zżera. Liwia dokończyła zapiekankę, wytarła usta. – Zakochałam się. Tak bardzo się zakochałam, że wiem, iż to jest to, czego pragnę od życia. Jestem szczęśliwa. Czuję, że mogłabym góry przenosić i fruwać w chmurach. Stefania uśmiechnęła się do córki. Jest taka młodziutka, nie wie, co przyniesie los – pomyślała kobieta. – Cieszę się z twojego szczęścia. Jaki on jest? – Czuły, kochany, wyrozumiały, zabawny, troskliwy i przede wszystkim mega z niego ciacho. Stefania zaczęła się śmiać. – Ufff, już myślałam, że to jakiś zezowaty brzydal. Liwia też się uśmiechnęła. Napiły się soku. – Chciałam cię przeprosić… – Stefania spuściła wzrok. – Nawet nie wiem, co musiałaś czuć. – Złość. – Na pewno. Ale to nie chodzi tylko o ostatnie wydarzenia i te nieszczęsne esemesy, ale… – Stefania szukała odpowiednich słów. – O to, że nas zaniedbywałaś… – Tak. Wiem, że nie zdołam naprawić tego, co spieprzyłam. – To już za nami. – Tyle bólu… – Nie zaprzeczę. – Dziewczyna nie wiedziała, co ma zrobić z rękami, wyrywała z ziemi źdźbła trawy. – Mamo, planowałaś ten romans? – Nie. Takich rzeczy się z reguły nie planuje. Zawaliłam na całej linii. Nie ma dla mnie wytłumaczenia ani usprawiedliwienia. Kochałam twojego ojca, ale pojawił się ten drugi, dzięki któremu poczułam się pożądana i wciąż atrakcyjna. Zdarzyło się, straszny błąd. Nie mogłam od tego uciec. Próbowałam, ale się nie udawało. Potrafisz mnie choć trochę zrozumieć? – Tak. Wiem, jak to jest się zakochać… – Życie nas zaskakuje, ba, my sami siebie potrafimy nieźle zaskoczyć. Tak często podejmujemy niewłaściwe decyzje. – Żałujesz? – Rozmawiamy ze sobą jak dwie kobiety, które wykazują wobec siebie empatię? Liwia skinęła głową. – Nie, nie żałuję. Czuję, że życie dało mi szansę. Może za późno? Wiem, że to smutne, co powiem, ale dopiero romans uświadomił mi, że z twoim ojcem nie

dobraliśmy się. Kocham go, ale nie pasujemy do siebie. – Rozwiedziecie się? – Nie. Chyba nie. – Dlaczego? – Bo w pewnym sensie nam ze sobą dobrze. – Ojcu na pewno tak. – Może tak, bo nie zdaje sobie sprawy, że mogłoby mu być lepiej z kimś innym. Bo nie spróbował. – A może tak bardzo cię kocha. – Może… – Stefania nie wierzyła w to, ale nie chciała sprawić córce bólu. – Żałuję tylko, że nie poświęcałam wam czasu i uwagi, że czekałam tylko na spotkania z doktorem. Dla tamtych chwil z nim żyłam. Tyle przegapiłam… – Praca was do siebie zbliżyła? – Tak. Na pewno. Długie rozmowy o pacjentkach i nie tylko. Kiedy zaczynaliśmy ze sobą rozmawiać, to trudno było nam skończyć. Mieliśmy dużo wspólnych zainteresowań, co sprawiało, że dobrze się przy nim czułam. Akceptował mnie taką, jaką jestem. – Tata też. – Też. Ale może nie było między nami tej chemii, nawet na początku związku. A z Krzysztofem… Spotykaliśmy się na dyżurach, niekiedy przypadkiem, często pomagając przypadkowi. Zakochaliśmy się w sobie, zanim poznaliśmy się na tyle dobrze, by się do tego przyznać. – Ale jednak się z nim rozstałaś? – Tak. Rozstałam się. Kilka lat temu wydarzyło się coś, co nas na zawsze rozdzieliło… – Stefania pomyślała o aborcji. Poczuła ucisk w sercu. – Już wtedy powinniśmy się rozstać. Tak byłoby najrozsądniej. Bo wtedy nasza miłość umarła. A my próbowaliśmy ją wskrzesić. Przez kolejne lata żyliśmy w jakimś destrukcyjnym układzie i to było złe. W ogóle związki pozamałżeńskie są niestosowne. – Wiesz, mamo, mnie się wydaje, że człowiek może się zakochać nawet jeśli jest w związku. Czasami tak jest. – Liwia grzebała patykiem w ziemi. – Jest. – Tylko że powinien zachować trochę godności, szacunku dla współmałżonka, rodziny. I albo zakończyć romans, albo się rozwieść i zacząć nowe życie. Stefania patrzyła na córkę z podziwem. Liwia mówiła całkiem rozsądnie. – Tak. Może i masz rację… Tylko to jest cholernie trudne. Nie szukam dla siebie usprawiedliwienia. Może się bałam, że was stracę? Nie byłam dobrą żoną i mamą… – Ja też nie byłam wzorową córeczką.

Zamilkły. Stefania nerwowo przeczesywała włosy. Liwia rozglądała się po parku. – Mamo, jak poznałaś tatę? – Przerwała ciszę Liwia. Skoro matka zaczęła tę szczerą rozmowę, to ona chciała się dowiedzieć wszystkiego o związku rodziców. – Na jakieś potańcówce. Pamiętam, że nie chciałam tam iść. Byłam pilną studentką. Niespecjalnie interesowało mnie coś poza nauką. Moja koleżanka z grupy ubzdurała sobie, że muszę zacząć wychodzić na potańcówki i dyskoteki, by inni nie uznali mnie za dziwoląga. A mnie nie obchodzili inni. Ani co o mnie gadają, ani co myślą. Żyłam swoim życiem. Ale tak długo mnie namawiała, że w końcu zgodziłam się z nią pójść. Poszły z nami jeszcze dwie koleżanki. One się bawiły, tańczyły, a ja siedziałam w kącie i piłam jakiś napój. – Bezalkoholowy? – Chyba tak. Liwia zaczęła się śmiać. Dosiadł się do mnie twój tato. Siedzieliśmy tak chyba z pół godziny bez słowa. Liwia śmiała się już tak bardzo, że z oczu popłynęły jej łzy. – Dwa dziwolągi. – W końcu twój tata usłyszał swoją ulubioną piosenkę i wyciągnął mnie na parkiet. Dobrze tańczył. Bawiliśmy się razem do rana. – I zakochałaś się w nim? – Tak. Tylko musisz wiedzieć, że to nie była taka miłość pełna wyładowań piorunów. Oboje byliśmy spokojnymi osobami. Oboje lubiliśmy się uczyć, a kiedy ukończyliśmy z wyróżnieniem studia, każde z nas z pasją oddało się pracy. – Nie zrobiliście nigdy nic szalonego? Stefania przez chwilę zastanawiała się. – Nie, chyba nie. Wszystko planowaliśmy. – Nudziarze. – Liwia spoważniała. – To dlatego ten romans? – Może. Nie potrafię tego wytłumaczyć. – Mnie nie potrafisz? – Sobie też nie. Takie rzeczy się zdarzają. I większość ludzi na pewno tego nie planuje.

ROZDZIAŁ 22

Młodość ma w sobie zapasy siły, którymi wiele przemóc może, gdy zechce. Józef Ignacy Kraszewski

Liwia i Filip codziennie ze sobą rozmawiali, pisali do siebie setki esemesów. Z każdym dniem ich miłość się umacniała. Któregoś dnia przy kolacji Liwia uśmiechała się nieustannie. – A ty co jesteś taka roześmiana? – zapytał ją tata. – Zakochałam się. Tato nałożył na talerz sałatkę. – Musisz być ostrożna – powiedział. – A co przychodzi ze spokoju i ostrożności? – burknęła. Już chciała mu powiedzieć, że mama miała z nim całe życie spokój i nie doprowadziło to do niczego dobrego. W porę jednak ugryzła się w język. – Cieszymy się. – Stefania spojrzała ciepło na córkę. Zazdrościła jej tego młodzieńczego uczucia. – Naprawdę?

– Tak, oczywiście. – Mama upiła kilka łyków herbaty i puściła oko do córki. – Pierwsze miłości są takie autentyczne. – Chcemy być ze sobą na zawsze. – Liwia wypowiedział te słowa z całym przekonaniem. – Jeszcze chyba za wcześnie na takie deklaracje. – Ojciec był bardziej sceptyczny. Liwia pierwszy raz zawiodła się na nim. Zawsze to on był dla niej wsparciem i ostoją. A teraz ją wkurzał. Może dlatego mama go zdradzała – pomyślała Liwia. Był nudziarzem i sceptykiem. Z nim nie można było skakać na bungee. Liwia kochała go, ale spojrzała na niego oczami matki i chyba ją zrozumiała. Na pewno nie popierała, ale przyszło do niej zrozumienie. A tak w ogóle to ojciec się mylił. Ona i Filip spędzą ze sobą resztę życia choćby dlatego, że za niecałe osiem miesięcy pojawi się na świecie ich dziecko. Liwia odruchowo pogłaskała się po brzuchu. Cztery dni temu zrobiła dwa testy ciążowe, a wczoraj była u lekarza, który potwierdził ciążę. O dziwo się nie bała. Wyszła z gabinetu roześmiana. Cieszyła się, że będą mieli dziecko. Na pewno sobie poradzą, przecież się kochają… Filip przyjechał do Liwii następnego dnia. Dziewczyna przez trzy godziny obgryzła do krwi niemal wszystkie paznokcie. Niepotrzebnie się tak denerwowała. Filip wydawał się być spokojny. – To cudownie! – wykrzyknął. Właśnie takich słów od niego oczekiwała. – Cudownie? Naprawdę tak myślisz? Jesteśmy tacy młodzi… – To nasze dziecko! – Położył rękę na jej brzuchu. – Jesteśmy tacy młodzi. – Liwia powtórzyła. – Ale kochamy się. – Kochamy. Liwia uśmiechnęła się do Filipa, a on szeroko otworzył ramiona. Wtuliła się w niego. – Kocham cię – powiedziała. – Ja też cię kocham. – Boisz się? – Troszeczkę. Tak tyci, tyci. Oczywiście że Filip też miał pewno obawy, ale chyba bardziej cieszył się z faktu, że zostanie tatą. To dziwne. Nigdy nawet nie pomyślał o swoim dziecku, a jednak teraz rozpierała go radość. Sam nie spodziewał się po sobie takiej reakcji. Bał się, to zrozumiałe, ale czym był strach w obliczu takiego szczęścia? – Nawet nie wiem, co zrobią nasi rodzice.

– A co mają zrobić? Urodzisz dziecko, kiedy będziesz już pełnoletnia. Będą musieli pogodzić się z tą sytuacją. – Pewnie na początku będzie to dla nich szok. – Na początku pewnie tak, ale potem… Potem będą się cieszyć, że zostaną dziadkami. – A twoja mama? – Moja mama… Musi się leczyć… A potem… Potem będzie cudowną babcią. Chłopak bał się reakcji mamy. Kiedy wrócił do domu z wakacji mama z dnia na dzień coraz bardziej stawała się w stosunku do niego zaborcza. Czasami miewał jej dość. Kontaktował się z dziadkami. Byli na turnusie w sanatorium. Dziadek obiecał, że gdy wrócą, porozmawiają z nim i córką. Babcia wspomniała coś o jakimś terapeucie. Najważniejsze, że chcieli im pomóc. – Chcesz żebyśmy powiedzieli im o dziecku razem? – zaproponował Filip. – Nie. Chyba nie. Wolę osobno. Skinął głową. – Dobrze. Umawiamy się, że powiemy im w sobotę, a potem się zgadamy i podejmiemy jakieś kroki co do naszej wspólnej przyszłości. Teraz, kiedy na świecie pojawi się dziecko, wszystko się zmieni. Nadeszła sobota. Filip usiadł z mamą przy stole. Napełnił filiżanki kawą. Na talerzyku ułożył drożdżówki, które z samego rana kupił w spożywczym na dole. – A co to za święto? – Majka wgryzła zęby w bułkę. – A tak, bez okazji. – Filip uśmiechnął się do mamy. Zjedli śniadanie dość szybko. – Chciałbym ci o czymś powiedzieć – zaczął Filip, kiedy popijali kawę. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że rozpoczynasz studia w Warszawie? Nie możesz mnie zostawić… – Nie. Na razie temat mojego studiowania zawieszam na jakiś czas. Majka odetchnęła z ulgą. – W końcu do ciebie dotarło, że nie możesz mnie zostawić… – Mamo, mogę. Jestem dorosły, ty też. – Nie zaczynaj! – Matka się uniosła. Momentalnie poczerwieniała na twarzy. Filip dotknął jej dłoni. – Zostanę tatą – powiedział na wydechu. – Słucham? – Zostanę tatą – powtórzył. – Jak to? – Normalnie. Mówiłem ci o Liwii… Poznałem ją…

Nie dokończył. W oczach mamy zobaczył szaleństwo. Kobieta w jednej chwili wpadła w swój szaleńczy trans. Wstała od stołu i zaczęła rzucać talerzami i szklankami w ścianę. Szkło rozbijało się na wszystkie strony. – To wszystko przez twojego ojca! Zawsze wszystko przez niego! – Majka otwierała szafki i wyrzucała z nich talerze, sztućce, wszystko to, co znalazła pod ręką. – Daj spokój ojcu! Jestem dorosły! – Filip złapał mamę za nadgarstki. – Uspokój się! Do jasnej cholery, uspokój się! – Nie dopilnował cię! – krzyczała. Filip puścił matkę i skierował się w stronę drzwi. Wybiegł z mieszkania. Nic go nie obchodziło. Ani co matka jeszcze zbije, ani to, że za kilka chwil pewnie wpadnie w czarną rozpacz. Musiał ochłonąć. Spacerował po parku dobre dwie godziny. Kiedy wrócił do mieszkania, mama siedziała na podłodze wśród rozbitego szkła. Płakała. – Filip, ja cię kocham, naprawdę kocham… – łkała. – Kochasz? – westchnął. – To dlaczego się tak zachowujesz? – Czasami nie panuję nad sobą… – Czasami? Mamo, odkąd pamiętam, nie panowałaś nad sobą. Za rozpad waszego małżeństwa obwiniałem ojca, ale to ty jesteś wszystkiemu winna – wyznawał z gardłem ściśniętym żalem. – Możesz spróbować naprawić krzywdy… Możesz się leczyć… Maja ze smutkiem potrząsnęła głową. Filip spojrzał na nią twardym wzrokiem. Matka dostrzegła w oczach syna ból i żal, jaki miał do niej. Intensywność jego spojrzenia sprawiła, że Majka zadrżała. – Nie będę udawać, że byłam dobrą matką i żoną. – Chociaż raz nie udawaj. Chociaż raz. – Filip kucnął naprzeciwko niej. – Chciałabym tylko… – Czy to ma znaczenie, czego ty chcesz? Zawsze liczyłaś się tylko ty. Zawsze. Nawet kiedy kłóciłaś się z tatą, nigdy nie dbałaś o mnie. A ja to przeżywałem. Ludzie, których najbardziej kochałem, tak się ranili. Ale oczywiście, ty się nad tym nie zastanawiałaś, bo po co? – Synku… – Majka opuściła ramiona. – Przepraszam… Kocham cię. Na swój sposób. – Na swój chory sposób… – Filip dotknął matczynego policzka. – Pójdziemy po pomoc. Ktoś ci pomoże. Musisz się leczyć. Musisz… – powiedział drżącym głosem. Kobieta skinęła głową. Filip wstał i odwrócił się. Spojrzał na pobojowisko, które zrobiła mama. Słońce wpadało przez szpary rolet do wnętrza mieszkania. Drobinki kurzu tańczyły przed ich oczami. Muszę posprzątać – odnotowała w myślach Majka.

A potem spojrzała z czułością na Filipa. Jeszcze nie jest za późno – pomyślała. – On przecież jest moim synkiem. Moim kochanym synkiem. – Kocham cię – powiedziała do pleców Filipa, a on odwrócił się do niej gwałtowanie. – Jeśli mnie kochasz, pozwól mi zacząć nowe życie. Bez ciebie, bez wyrzutów sumienia… Mamo, ja będę ojcem… – Jesteś taki młody. Za wcześnie na takie decyzje. – Mamo, proszę… – A może… – Spojrzała na niego zatroskanym wzrokiem. – Co może? – Może byście pomyśleli o innych rozwiązaniach? – O czym ty mówisz? – Filip potarł skronie. Zaczynała go boleć głowa. – No wiesz, aborcja… – Nie ma mowy. – Pokręcił tak gwałtownie głową, że poczuł ostry ból w karku, który z każdą chwilą się nasilał. – Powinniście to przemyśleć. – Nie! – Filip! Zastanów się. Filip nic nie odpowiedział, odwrócił się i ponownie wyszedł z mieszkania. Majka nadal siedziała bez ruchu na podłodze. A potem objęła się ramionami i zaczęła kiwać w przód i w tył. W tył i w przód. Po czym nagle poderwała się na równe nogi i podbiegła do szafki, w której został ostatni komplet talerzy. Zastawa ślubna. Rzucała nimi o podłogę i ścianę. Szkło z trzaskiem rozbijało się. Kobieta była niczym w transie. A widok rozbitego szkła sprawiał jej przyjemność. Opanowała się po kilkunastu minutach. Sprzątnęła skorupy naczyń, po czym wyszła z domu. – Muszę kupić nowy zestaw talerzy i szklanek – powiedziała do siebie. Filip siedział na ławce i rozmyślał nad tym, co powinien zrobić. Wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił do ojca. – Będę ojcem – wypalił bez zbędnych wstępów. – Jak to ojcem? – No chyba nie muszę ci opowiadać, jak to się stało. – Będziesz miał dziecko z Liwią? – Tak. – Myślałem, że jesteś bardziej odpowiedzialny. Nie tego spodziewał się po ojcu. Wkurzył go, a przecież Filip potrzebował teraz wsparcia. Myślał, że wspólnie spędzony czas na wakacjach ich zbliżył, a jednak ojciec, na którego teraz liczył, zareagował nie tak, jak trzeba.

Chłopak rozłączył się. Po chwili otrzymał wiadomość: Przepraszam. Byłem zaskoczony. Mogę Ci jakoś pomóc? Antek usiadł na sofie. Westchnął głęboko. Był naprawdę zszokowany tym, co usłyszał. Domyślał się, że syn sypia z dziewczyną. Sam dał mu pieniądze, kiedy Filip go o nie poprosił. Wiedział, że to na pokój w hotelu. Ale gdyby nawet nie dał mu tych pieniędzy, młodzi przespaliby się ze sobą na leśnej polanie lub w tej starej szopie za wsią. Mieli przecież tyle okazji. A młodość jest przecież taka żarliwa, namiętna, ponętna i narwana. W tym wieku kocha się obłędnie, nienawidzi jeszcze mocniej, wygłasza wielkie słowa, chce się tego, co zakazane, smakuje się życia. Tak więc Antek nie miał prawa się dziwić, że wydarzyło się to, co się wydarzyło. Mimo tego nie mógł uwierzyć, że Filip był taki nieostrożny. Z drugiej strony pojawi się na świecie dziecko, jego wnuk lub wnuczka. Antek uśmiechnął się szeroko. Dadzą radę, a on im w tym pomoże. Jego rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. – Halo? – Ja wiedziałam, że to się wydarzy! Wiedziałam, że jak tylko odnowi z tobą kontakty, to tak się to skończy! – Antek usłyszał głos Mai. – On jest już dorosły. – Dziwne, że od tylu lat mieszka ze mną i nikogo nie zapłodnił. – Przestań panikować. – Antek poczuł, jak ogarnia go złość. – Jak mam nie panikować, skoro zmarnował sobie życie? – Nie zmarnował. – Sugerowałam mu, żeby namówił dziewczynę do aborcji. On jednak nie chce o tym słyszeć. – Ich wybór. Poczekaj, aż emocje opadną. Wszystko się jakoś ułoży. – Jezu, jaki ty jesteś. Nic nigdy nie rozumiałeś. Nic! Maja rozłączyła się. Może i nie rozumiał? A może rozumiał zbyt wiele? Ojciec Liwii również zareagował na ciążę nie tak, jak dziewczyna się tego spodziewała. – Babcia nie dopilnowała wnuczki – zwrócił się do żony, tak jakby Liwia w jednej chwili stała się dla ojca niewidoczna i nie było jej przy tej rozmowie. – Zakochała się. – Stefania pobladła. – Winisz moją mamę o to, że Liwia jest w ciąży? – Była jej opiekunką podczas wakacji. – Zostawcie babcię w spokoju! – Liwia się uniosła. – Miała za nią chodzić krok w krok? – Stefania broniła matki. – Może… Wtedy by nie wpadła.

– A może ja chciałam wpaść? – Liwia poczerwieniała na twarzy. – O czym ty, do cholery, mówisz? – Paweł trzasnął ręką w stół. – Kocham Filipa. I cieszę się, że będę mieć z nim dziecko. Ojciec prychnął. Stefania była już tak blada, że jej twarz praktycznie zlewała się z białą ścianą. – Kochasz go? Rozumiem. Ale czy wiesz, z czym wiąże się ciąża, dziecko, rodzina? Gdzie zamieszkacie? Z czego będziecie żyli? Co z waszą przyszłością? Liwia nie miała pojęcia, co ma na to wszystko odpowiedzieć, bo w sumie jeszcze nie rozmawiali o tym z Filipem, chociaż czuła, że wszystko jakoś się ułoży. Musi się ułożyć. Najważniejsze, że się kochali, a wszystko inne było mniej ważne. Paweł wyszedł na korytarz i trzasnął drzwiami. – Jestem położną, a w ogóle nie przygotowałam cię należycie do życia seksualnego. – Stefania zwróciła się do córki. – Zawsze wydawało mi się, że jest za wcześnie. – I co teraz? – No co? – Stefania była skołowana. – Będziemy mieli dziecko. Stefania znała takie przypadki. Młode dziewczyny, które zachodziły w ciążę przez własną nieodpowiedzialność. Inne, bo sądziły, że kochają chłopaka tak bardzo, że już są gotowe na dziecko. Jednak nigdy nie pomyślała, że wpadka przydarzy się jej córce. A dlaczego by nie? Liwia była atrakcyjną, młodą dziewczyną. W tym wieku hormony szaleją. Nie podobało jej się zachowanie męża. Przecież dziewczyna już dostatecznie ponosiła konsekwencję swego czynu. Macierzyństwo to nie bułka z masłem, to cała masa wyrzeczeń i kompromisów. Słodkie, niepłaczące bobasy są tylko na ulotkach reklamowych. Rzeczywistość czasami przygniata takich młodych ludzi, dlatego to rodzice powinni być dla nich wsparciem. A Paweł? On się niepotrzebnie uniósł. – Nie takiej reakcji na wieść o ciąży oczekiwała od nas Liwia. – Stefania zwróciła się do Pawła, kiedy położyła się obok niego w łóżku. – Ja też nie oczekiwałem, że zostanę dziadkiem – fuknął Paweł. – I co teraz? – Teraz powinniśmy być dla Liwii wsparciem. – Starała się mówić spokojnie. – Może usunąć. – Wypowiadanie tych słów przychodzi ci z taką łatwością. – Jest taka młoda… – Rodzą dużo młodsze. – Mieliśmy wobec niej tyle planów. – A ona ma swoje. – Wiesz, jak jest z dzieckiem?

– Wiem. Czasami jest bardzo ciężko, ale sam wiesz, jaka to radość. Paweł pokręcił głową. – Do niczego jej nie zmusimy – powiedziała ostro Stefania. – A ten chłopak? Co to za jeden? – Poznała go na wakacjach. – Wakacyjne miłości… – prychnął Paweł. – Rozmawiałam z mamą. Powiedziała, że chłopak jest w porządku. – W porządku? Kiedy dowie się o ciąży, może już nie być taki „w porządku”. – Nie wiemy, jak zareaguje. – W tak młodym wieku… W tak młodym wieku… – Mężczyzna złapał się rękami za głowę. – Jak świat światem nastolatki uprawiały, uprawiają i uprawiać będą seks, bo tak działa koło życia. Dorosłe kobiety także zaliczają wpadki. Pomożemy jej, jesteśmy jej rodzicami. – Sama sobie winna – wycedził przez zęby Paweł. Był blady z wściekłości. – Wiesz co? Nie spodziewałam się po tobie takich słów. „Sama sobie winna”, więc trzeba ją dobić, skopać leżącego, plunąć w twarz, bo przecież wszyscy dookoła są niewinni, nieskalani, bez grzechu, dlatego mogą pierwsi rzucić kamieniem. Słowem, które rani. Które burzy już i tak skruszone fundamenty poczucia bezpieczeństwa naszej córki. Teraz nie czas, by ją uświadamiać. – No tak, uświadomiła się już sama. – Paweł odwrócił się plecami do żony, a ona poczuła irytację. Była rozczarowana swoim mężem.

ROZDZIAŁ 23

Pierwsza książka, pocałunek, ucieczka z domu są zawsze najlepsze. Clifton Fadiman

Filip otworzył na oścież okno. Co by było, gdyby uciekł gdzieś z Liwią? Znajdzie pracę… Na pewno jakąś pracę znajdzie. Liwia urodzi dziecko. Będą szczęśliwi. Miał konto oszczędnościowe, na którym było ponad dwadzieścia tysięcy złotych. Otrzymał te pieniądze w spadku po babci, mamie taty. Na początek im wystarczy. Nawet mogliby wynająć jakieś mieszkanie w Warszawie. Kawalerkę. Opłaciłby czynsz za trzy, cztery miesiące z góry, a w tym czasie znalazłby jakąś robotę. Jakąkolwiek. Nie będzie przecież wybrzydzał. Mama wczorajszego wieczoru znowu krzyczała. Po raz kolejny wpadła w szał i podrapała Filipa, a potem kazała mu się wynosić. Zadzwonił do ojca. Antoni, zaproponował, by syn u niego zamieszkał. Ale czy Filip tego chciał? Nie. On chciał zbudować swój dom z Liwią. Chwycił za telefon i wybrał numer dziewczyny. – Liwia, ucieknijmy. Zbudujmy razem nasz dom. Mam pieniądze. Poszukam pracy. Zaopiekuję się wami. – Filip mówił chaotycznie. – Filip, uspokój się. Jestem niepełnoletnia. – Już za kilka miesięcy skończysz osiemnaście lat. – Sama nie wiem. – Jak atmosfera w domu? – Kiepsko. – U mnie też. – Ale jestem pewna, że moi rodzice nam pomogą. – A ja? A my? Gdzie będziemy mieszkać? – Może oddzielnie? – Chcę uczestniczyć w życiu naszego dziecka, w twoim życiu. Chcę z wami być. – Ja też. – To wyjedźmy. Mam plan. – A pieniądze? – Też mam. Na początek nam wystarczy. Znajdę pracę. – Chciałeś studiować.

– Chciałem, ale teraz chcę czegoś innego. Będziemy rodzicami, Liwia. Po trzech dniach Liwia zdecydowała, że jednak pojedzie z Filipem, nawet na koniec świata. W domu atmosfera była nie do zniesienia. Ojciec chodził naburmuszony, bo nie tak wyobrażał sobie przyszłość jedynaczki. Mama niby pogodziła się z tym, że zostanie babcią, a mimo to jakoś specjalnie nie wspierała córki. A Filip? W jego życiu rozegrało się piekło. Ponoć jego matka wpadła w taki szał, że go podrapała i kazała mu się wynosić. Antoni powiedział, że chłopak może zamieszkać u niego, ale młodzi woleli być razem, z dala od swoich rodzin, rozpocząć nowy rozdział. Dzień przed planowanym wyjazdem Liwia się spakowała, a plecak wepchnęła pod łóżko. Potem wyrwała kartkę z zeszytu. Chciała napisać list do rodziców, wyjaśnić im, żeby jej nie szukali, że zaczyna wszystko od nowa. Chciała ubrać w słowa swoje rozczarowanie postawą ojca. W końcu stwierdziła, że nie ma sensu pisać listu. Zmięła kartkę i wyrzuciła do kosza. Filip podjechał na motorze pod blok Liwii o dziesiątej rano. Mama była w szpitalu, a ojciec w pracy. Dziewczyna zeszła na dół, a on, gdy tylko ją zobaczył, poczuł ogromną ulgę. Przez kilka chwil stali mocno w siebie wtuleni. Liwia ukryła twarz w jego ramionach i wdychała jego zapach. A on spierzchniętymi wargami całował jej włosy. Po chwili zauważył, że drży. – Co jest? – zapytał zmartwiony. – Boję się. – Też się boję. Ale to dla nas najlepsze wyjście z tej sytuacji – przekonywał ją. Przeraził się, że dziewczyna może się rozmyślić. – Tak. Rozumiem. – Obiecuję ci, że wszystko się ułoży. Masz moje słowo. – Pocałował ją w czubek głowy. – Jedźmy już. Ruszyli. Liwia mocno wtuliła się w Filipa. Objęła go w pasie rękoma. Na drodze nie było dużego ruchu, mimo to chłopak jechał ostrożnie i niezbyt szybko. Z każdym przejechanym kilometrem Liwię ogarniał coraz większy strach. Cieszyła się, że zamieszka z Filipem, że będą rodziną, a mimo to bała się tego kroku w samodzielność, w dorosłość, która przyszła szybciej, niż się tego spodziewała. Filip również rozmyślał, o tym, co dalej. Jak to sobie wszystko ułożą? Przyjadą do Warszawy i co dalej? Układał w myślach plan działania. Na początku wynajmą jakiś pokój w hotelu, a później on pójdzie do jakiejś agencji nieruchomości i popyta o mieszkania do wynajęcia. Kiedy już będą mieli swój kąt, zacznie rozglądać się za pracą. Archeologia – pomyślał o studiach i nagle zrobiło mu się jakoś ciężko na duszy. Odgonił jednak od siebie te myśli. Teraz musiał

zaopiekować się Liwią i ich przyszłym dzieckiem. Po półtorej godzinie zatrzymali się na postoju koło lasu. Na parkingu nie było żadnego samochodu. Filip włożył na ramiona plecak. – Chodź. – Wyciągnął rękę w stronę Liwii. Zdjęli kaski i ruszyli w kierunku polany. Usiedli na powalonym pniu drzewa. Powietrze było rześkie i ciepłe. Zjedli po kanapce, które na drogę zrobiła dziewczyna. Liwia oparła głowę o ramię Filipa i zamknęła powieki. A on przytulił ją do siebie i gładził po włosach. – Wszystko będzie dobrze – zapewniał i ją, i siebie. – Wszystko się jakoś ułoży. – Jesteśmy jak Bonnie i Clyde. – Jeszcze banku nie obrobiliśmy. – Jeszcze! Dobrze, że to zaznaczyłeś. Roześmiali się. Filip pocałował Liwię w czoło, a ona wciąż nie otwierała oczu. Chłopak patrzył z zachwytem na otaczający ich las. Pomyślał, że właściwie to chyba chciałby mieszkać na wsi, przy lesie… Słuchać codziennie świergotu ptaków, biegać boso po łące, mieć stado owiec, kilka krów. Rozśmieszył go naiwny obraz życia, który sobie wyobraził. Nie miał przecież pojęcia o hodowli owiec. Ale kiedyś mogliby zamieszkać z Liwią i dzieckiem w ich chacie. Oczywiście na miejscu szopy postawiliby nowy dom. – Auuu! – jęknęła Liwia. – Co się stało? – Zakłuło mnie w dole brzucha. Filip zmarszczył brwi. – Coś nie tak? Może ta podróż motorem… – Muszę iść do toalety. – Dlaczego? – Mam takie silne parcie na pęcherz. – Koło parkingu jest zajazd. Tam musi być toaleta. Filip pospiesznie zebrał papierki po kanapkach, zarzucił plecak na plecy i złapał dziewczynę za rękę. Doszli do zajazdu. Liwia weszła do budynku. Znalazła toaletę. Przelotem zerknęła w lustro. Zdziwił ją widok jej własnych zalęknionych oczu. Otworzyła kabinę. Zdjęła majtki. Zobaczyła, że plami. Przestraszyła się. Wybiegła na zewnątrz. – Filip! Filip! – Chłopak stał na parkingu, oparty o motor. Kiedy zobaczył spanikowaną Liwię, ruszył pędem w jej kierunku. – Filip! Nie rozejrzał się. Na parking wjeżdżała ciężarówka. Nie zdążyła

zahamować. Dziewczyna usłyszała swój krzyk. Podbiegła w stronę, gdzie leżało zakrwawione ciało. Próbowała coś zrobić, ale nie wiedziała, co. Chciała podłożyć Filipowi swoją bluzę pod głowę, ale ręce jej się trzęsły. A potem zauważyła też kierowcę ciężarówki, który klęczał przed nimi i lamentował: „Co ja zrobiłem, co ja zrobiłem…”. Ktoś się zatrzymał, zadzwonił na pogotowie, przewieźli ich do szpitala. Filip trafił na ostry dyżur w bardzo ciężkim stanie. – Musi się pani z nim pożegnać – powiedziała pielęgniarka. – Z kim? – To pani chłopak? – Filip… Liwia na nogach jak z waty weszła do sali. Filip był poobijany, blady, podłączony do sieci rurek i respiratora. Dziewczyna podeszła do niego i dotknęła delikatnie jego ręki. Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie ani jednego słowa. Zemdlała. Filipowi wydawało się, że gdzieś się wznosi. Jest nad morzem. Widzi rodzinę. Kobietę i mężczyznę. Siedzieli na plaży, śmiali się i rozmawiali. Obok nich na piasku siedział chłopczyk, który budował z piasku domek. Raz po raz spoglądał w stronę rodziców. Uśmiechał się pod nosem, a wiatr rozwiewał jego włoski w kolorze pszenicy. Filip widział, że chłopczyk jest szczęśliwy. Kiedy malec skończył budowlę, podbiegł do mamy, która z czułością otrzepała go z piasku. Ojciec założył mu na głowę czapkę z daszkiem. – Żebyś nie dostał udaru – powiedział. Mama nachyliła się nad chłopcem, posmarowała jego ramiona, ręce i nogi kremem z filtrem. Uśmiechnęła się, a potem pocałowała go w nos. Jej usta były miękkie i ciepłe. Chłopiec był kochany. Czyje to dziecko? Co to za rodzina? Może to wspomnienie pięknych chwil? – zastanawiał się Filip. – Chodź ze mną. – Usłyszał czyjś głos. Filip zawahał się. Odwrócił głowę w stronę głosu. Za jego plecami stał chłopczyk. – Chodź ze mną – powtórzył malec. Filip chciał i równocześnie nie chciał z nim pójść. Chłopiec uśmiechnął się do niego łobuzersko. – Tato, tato… Spędzimy kilka chwil razem. Filip wyciągnął do niego rękę. Ruszyli w stronę światełka.

ROZDZIAŁ 24

Nieskończona rozpacz nie istnieje, nadchodzi z pierwszym momentem wielkiego smutku, gdy jeszcze nie wiemy, co znaczy cierpieć i być uzdrowionym, rozpaczać i odkryć nadzieję. George Eliot – Te plamienia są dość często spotykane w pierwszych tygodniach ciąży. A ukłucia w pachwinach pojawiają się dlatego, że macica się rozciąga… – Usłyszała od lekarza Liwia. Gdyby tak nie panikowała, Filip by żył. Jej ukochany. Ojciec jej dziecka! Dziewczyna wpadła w rozpacz. Przez następne tygodnie płakała, spała, znów płakała. Łkała, złościła się, to znowu leżała na łóżku i gapiła się w sufit. Nie mogła wstać z łóżka. Nie chciała. Mama z tatą czuwali przy niej na zmianę. Karmili ją jak dziecko, bo gdyby nie to, to ona niczego by nie tknęła. Jedzenie miało dla niej smak tektury. Liwia nieustannie miała przed oczami obraz Filipa. Filipa, który biegnie, Filipa, który pada na ziemię zakrwawiony. Czasem krzyczała, innym razem waliła rękami w poduszki czy kołdrę.

Mama próbowała ją utulić, a ona ją odpychała. – To przez was! Nie okazaliście zrozumienia! – wyrzucała rodzicom. Stefania jęknęła. Ona też od kilku tygodni miała zapłakane, czerwone oczy. Liwię odwiedziła kilka razy psycholożka. Ale dziewczyna postanowiła, że nie będzie się do niej odzywać. I tak siedziały w milczeniu, po czym kobieta wychodziła. – Musisz się otworzyć. Wyrzucić z siebie cały ból – przemawiał do niej tato, a dziewczyna przekręcała się tylko na drugi bok. Nie chciała tego słuchać. – Musisz żyć dla dziecka. Jeść. Wstać z łóżka – mówiła do niej mama, a wtedy Liwia jeszcze bardziej wyła i skomlała niczym zranione zwierzątko. Paweł wziął bezpłatny urlop, Stefania pracowała, ale kiedy tylko miała przerwę, przybiegała do domu. Wojdar dawał jej godzinę, czasem więcej wolnego w czasie jej dziennego dyżuru. Stefania wsiadała wtedy do samochodu i pędziła do córki. Wpadała do domu, rzucała gdzieś kurtkę i szła do jej pokoju z nadzieją, że może dzisiaj dziewczyna wstała, może wstąpiło w nią życie. I za każdym razem nadzieja rozpływała się, gdy wchodziła do pokoju Liwii. Paweł siedział na krześle koło łóżka córki, a dziewczyna albo zawodziła, albo leżała i bezmyślnie patrzyła w sufit, ścianę, okno, albo też siedziała na łóżku i bujała się w przód i tył. Straszliwie tęskniła za Filipem. Nie zdawała sobie sprawy, że można tak bardzo tęsknić. Aż tak. Do bólu, do łez, do utraty tchu, do zatracenia w szaleństwie, do jęków nocą, do gryzienia poduszki. I to tęsknota za tym, co odeszło, co nie wróci, sprawiła, że jej świat nabierał czarnych barw, słońce jej nie cieszyło, a jego promienie oślepiały ją i sprawiały, iż wchodziła do swojej nory, by nie widzieć jego blasku. Nawet łzy nie przynosiły jej ukojenia. Coraz częściej myślała o śmierci. Bała się tych myśli, ale nachodziły ją każdego dnia. Ile godzin w ciągu dnia zajmowało jej wymyślanie, jak ma ze sobą skończyć? Strzał w głowę? Nie ma broni. Mieszanka prochów? Te, które miała pod ręką, raczej by jej nie zabiły. A może podciąć sobie żyły? Nakryła się poduszką i zaczęła płakać. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Ona umierała każdego dnia. Za życia była martwa. Ale w jej ciele budziło się życie. Któregoś dnia odwiedził Liwię tata Filipa. Jakieś trzy tygodnie po pogrzebie syna. Liwia nie była w stanie pójść na pogrzeb. Nie chciała. – Cześć. – Antoni podszedł do łóżka dziewczyny. Starał się mówić łagodnym głosem, a jej na nowo zachciało się płakać. Dopiero teraz Liwia zauważyła, jak bardzo Filip był podobny do ojca. – Nie mogę… Nie mogę rozmawiać… – Nakryła się kołdrą i płakała. A on coś do niej mówił o miłości, o tym, że Filip na zawsze pozostanie w ich sercach. Gówno prawda. Czas zaciera wspomnienia. Ona płakała, a on gadał

i gadał. W końcu wyszedł z pokoju. Liwia zdjęła kołdrę z głowy. Z przedpokoju usłyszała głos mamy. – Przepraszam pana… Ona przechodzi teraz taki trudny okres… Pan też… Przepraszam. – Kiedy urodzi się mój wnuk, czy będę mógł się z nim widywać? – zapytał Antoni. – Naturalnie. Liwia wstała. Pierwszy raz od dawna sama wstała. Do tej pory tato na rękach zanosił ją do łazienki. Jej nogi były jak z waty, musiała przytrzymać się ściany, by nie upaść. Podeszła do drzwi. Lekko je uchyliła. Mama z panem Antonim stali naprzeciwko siebie i płakali. Nie tylko ona cierpiała. A jednak czuła, że to jej strata jest najbardziej dotkliwa. Może była niesprawiedliwa, ale przecież, jak sama się przekonała, nie ma na tym świecie sprawiedliwości. Dni mijały. Liwia wciąż leżała w łóżku i płakała. Teraz głównie Paweł się nią opiekował. Jego szef był na tyle wyrozumiały, że zgodził się na to, żeby mężczyzna pracował w domu. Pracował zatem w nocy, w dzień był przy córce. Czasami jednak ze zmęczenia zasypiał na krześle. Był sobotni wieczór. Liwia spała. Paweł tego wieczoru był przygnębiony. Siedział w fotelu i popijał drinka. Nie pił alkoholu, ale tego dnia poczuł tak bezbrzeżny smutek, że musiał wlać w siebie trochę procentów. Pił i rozmyślał o swojej rodzinie. Wiedział, że w małżeństwie sprawy przemilczane same nie znikają, że się nawarstwiają, przelewają, aż kiedyś któreś z małżonków nie wytrzymuje. Wtedy żale i pretensje wylewają się na zewnątrz. Cuchną. Stefania już dawno powinna być w domu, ale się spóźniała, godzinę, dwie… Wiedziała, że mąż będzie na straży, że zajmie się Liwią. Tylko że Paweł też nie dawał już rady. Rodzina była do tej pory dla niego wszystkim, ale nie miał wsparcia od żony. To on wziął bezpłatny urlop w pracy, żeby zająć się córką. Zaproponował żonie, żeby przyjechała mama Stefanii, ale ta fuknęła na niego. „Musimy sami sobie dać ze wszystkim radę. Sami!” – powiedziała. Było grubo po północy, kiedy usłyszał szczęk klucza w zamku. Stefania była zdziwiona widokiem męża, który siedział w fotelu. – Nie śpisz? – Nie – powiedział. Kobieta spojrzała na jego dłoń, w której trzymał szklaneczkę. – Pijesz? – Tak. – Ale ty przecież nie pijesz.

– Dziś musiałem się napić. – Jak Liwia? – Stefania usiadła na podłodze i wpatrywała się w męża. – Tak samo jak wczoraj i przedwczoraj. Kobieta westchnęła. – Gdzie byłaś? – W pracy. – Tak długo? – O co ci chodzi? Wracałam piechotą. – W nocy? – Tak. Musiałam odetchnąć. – Też chciałbym odetchnąć. – Siedzisz w domu. – Niech cię szlag! – Paweł wybuchnął. – Właśnie, siedzę w domu. Wszystko na mnie zrzuciłaś. – Ktoś musi pracować. – Ja już tego nie wytrzymuję! Nie wytrzymuję. – Myślisz, że mnie jest łatwo? – Nikomu nie jest. Nikomu… – westchnął. Jego oczy nabrzmiały łzami. – Nasza rodzina to farsa. Stefania podniosła się. – Co ty mówisz? – Prawdę. W końcu się zdobyłem na to, by powiedzieć prawdę. Zamknął oczy, żeby nie patrzeć na żonę. Spod przymkniętych powiek wypływały łzy. Kiedy je otworzył zobaczył Stefanię, która też płakała. Czuł dziwną mieszaninę uczuć. Złość, przerażenie, bezsilność i trochę miłości. Miłości, która jeszcze gdzieś się w nim tliła. I wtedy po raz pierwszy pomyślał o rozwodzie. Myśl ta uderzyła go z taką siłą, że gdyby nie siedział na fotelu, na pewno by upadł. I nagle wstał. – Wyjeżdżam – powiedział. – Jak to? Gdzie? – Stefania nie kryła zdumienia. – Do rodziców. Nie mam już siły. Nie mam już siły. Muszę odetchnąć od tego wszystkiego. Liwia, ten chłopak, ciąża… To mnie przerosło. Przerosło… Muszę odpocząć. – A ja? – chciała wołać Stefania. – A ja? Ją przecież też to wszystko przerastało. Cała ta sytuacja ją przerosła. Stefania stanęła przy oknie i patrzyła, jak jej mąż wkłada torbę do bagażnika. Jego ruchy były takie spokojne i wyważone. Cały Paweł – pomyślała. Może jej mama miała rację, mówiąc jeszcze przed ślubem, że związek dwojga ludzi to nie

tylko względny spokój, że powinno być w nim odrobinę pieprzu, namiętności, trochę kłótni też się przyda. Kiedy Paweł odjechał, Stefania zajrzała do pokoju Liwii. Dziewczyna spała. Matka weszła do kuchni. Nalała sobie kawy do kubka i usiadła na taborecie. Sama nie wiedziała, co czuje. Jej emocje były jakby stępione. Nawet płakać jej się nie chciało. Może ostatnio wylała za dużo łez? To prawda, że nieszczęścia chodzą parami. Czasami nawet nie parami, a całym stadami. Kiedy mama powiedziała Liwii, że tato na jakiś czas wyprowadził się z domu, dziewczyna poczuła się tak, jakby ktoś ją znokautował. Co jeszcze? Do kurwy! Co jeszcze? Liwia całe swoje jestestwo oparła ostatnio na barkach ojca. A teraz ojciec zwinął manatki i odszedł. Teraz, gdy ona najbardziej go potrzebowała, wyciął jej taki numer. Słabeusz jeden! Więcej nie mógł unieść? Płakał jej tu ostatnio. A ona? Co ona musiała znosić? Śmierć Filipa, ciąża… Zero perspektyw na przyszłość. To ona powinna uciec stąd, gdzie pieprz rośnie. Ale nie, ojciec ją ubiegł. Po policzkach Liwii zaczęły płynąć łzy. Dziewczyna zasnęła zwinięta w kłębek. Kiedy się obudziła, poczuła na plecach ciepły dotyk. Odwróciła się gwałtowanie. Miała nadzieję, że to tata wrócił. Zamiast tego zobaczyła smutne spojrzenie mamy. – Dlaczego od nas odszedł? – zapytała Liwia. – Nie wiem. – Jak to nie wiesz? – Może go to wszystko przerosło. – Tak, przerosło. Mamo, od ciebie się to wszystko zaczęło! Ty do tego doprowadziłaś! Stefania wstrzymała na chwilę oddech. – Ja… – Ty! – Liwia nie spuszczała z niej wzroku. – Byłaś złą żoną. Miałaś kochanka. – Kochanie… Myślałam, że przerobiłyśmy już ten temat. – Ten temat będzie już zawsze wypływał. – To nie chodziło o mnie… – powiedziała słabym głosem Stefania. – A o kogo? – Nie wiem, czy w ogóle o kogoś? Może nie mógł znieść twojej rozpaczy. Patrzeć na to, jak się rozsypujesz… – Pewnie! Zwal wszystko na mnie. – Ja niczego na ciebie nie zwalam. – Mamo, pogódź się, że to przez ciebie.

Stefania odwróciła się od córki i wyszła z pokoju. Nie chciała, by Liwia widziała, jak po policzkach ciurkiem lecą jej łzy. Kolejne dni przyniosły Stefanii nowe fale bólu. Liwia od świtu do nocy nie wychodziła z łóżka. Przestała też się do niej odzywać. Kobieta wzięła kilka dni urlopu. Była w takiej rozsypce, że do tej pory chyba tylko praca ratowała ją przed wylądowaniem w wariatkowie. A teraz była na urlopie i czuła, że smutek wypełnia jej ciało po brzegi. Serce pękało na widok zrozpaczonej córki, w której nie było życia. Niekiedy siadała na skraju łóżka i gładziła Liwię po ręce, innym razem siedziała na kanapie i bezmyślnie gapiła się w telewizor. Przeskakiwała po kanałach. Domofon dzwonił, a ona go ignorowała. Nie miała siły wstać i otworzyć drzwi. Całymi dniami czuła narastający strach. Co teraz? Jak sobie poradzą? Przecież będzie musiała wrócić do pracy. A Liwia? Wczoraj wieczorem Stefania piła wódkę. Kiedy alkohol szumiał jej już w głowie, zaczęła wydzwaniać do męża i nagrywać mu niezliczoną ilość wiadomości: Pogadajmy o wszystkim…, Przyjedź, Potrzebujemy Cię, a na ostatnim nagraniu łkała z bólu. Nie odpowiedział na żadną. Nie przyjechał. Stefanię obudził kac.

ROZDZIAŁ 25

Taka rozpacz bywa czarniejsza niż noc. Ma zwiotczałe członki, opuszczone ramiona i załzawione spojrzenie. Drży jak w delirium. Przypomina negatyw fotografii weselnej. Budzi myśli o studniach, lochach, zawalonych pieczarach i polarnych mrozach. Kradnie tlen. Zaprasza głód. Modlitwy uciekają, nie dając się łowić. Skrzeczy fatum. Ale i kołacze się błysk nadziei, bo póki życia – póty nadzieja. Waldemar Łysiak Był środek nocy, gdy Stefania usłyszała pukanie, a raczej walenie do drzwi. Włożyła szlafrok i podeszła pod drzwi. Zerknęła przez wizjer. Po drugiej stronie stał Antoni. Otworzyła drzwi. – Czy coś się stało? – Spojrzała na mężczyznę. Był podpity. Zalatywało od niego potem, a jego włosy były przetłuszczone. Pod oczami widniały granatowe sińce. Wydawał się zrozpaczony, załamany i tak strasznie słaby. – Tak. Wszystko się stało… Mój syn nie żyje… – Wejdź. – Stefania chwyciła Antoniego pod ramię. Nie miała już miejsca w swoim życiu na kolejną rozpacz, a jednak wiedziała, że musi jakoś pocieszyć

mężczyznę. Weszli do kuchni. Antoni klapnął na taborecie. Jeszcze tyle kaców przed nim, tyle łez, upadków, tyle niepogodzenia, tyle złych chwil – pomyślała ze współczuciem Stefania. – Są takie dni, kiedy myślę, że jakoś daję sobie radę. A potem nagle, nie wiedzieć skąd, przychodzi ogromna fala bólu. I łamie mnie w pół. Czuję się, jakbym nie mógł złapać kolejnego oddechu. Wiedziałaś, że może tak boleć, iż myślisz, że to koniec? – Chyba nie… Mnie też boli, ale chyba nie w takim stopniu jak ciebie. – Chciałem przyjść do ciebie wczoraj i przedwczoraj… – Trzeba było przyjść. – Moja żona… była żona… obwinia mnie za wszystko. – To nie jest niczyja wina. – Tak, też sobie tak tłumaczę. – W jego oczach błysnęły łzy. Stefania złapała Antka za rękę. – Myślę, że teraz potrzebujesz napić się herbaty. Powinieneś się też wyspać. Źle wyglądasz. – Tak. Stefania zaparzyła herbatę. Zamilkli. Kobieta patrzyła, jak Antek popija ją małymi łyczkami. Chciała coś powiedzieć, ale właściwie nie wiedziała, co. Bała się jego bólu, bólu, który był po części też jej bólem. Antek wrócił do pokoju hotelowego nad ranem. Wyszedł od Stefanii koło drugiej, a potem włóczył się jeszcze po uśpionym mieście. Po wizycie u matki Liwii zrobiło mu się odrobinę lepiej. Położył się, ale nie mógł zasnąć. Pomyślał o swojej byłej żonie. Maja strasznie cierpiała. Nie dziwił się jej rozpaczy. I gdyby byli razem, przechodziliby przez ten ból wspólnie. On tuliłby ją w ramionach. Może jakoś poskładaliby swoje życie kawałek po kawałku. Razem. We dwoje zawsze raźniej. Ale tak… Muszą walczyć z bólem osobno. Spotkał się z byłą żoną kilka razy. Po pogrzebie syna dostał w twarz. Potem Majka go wyzywała. Wiedział, że zachowuje się tak przez stratę, jaką przeżyła. Kiedy nałykała się tabletek, był z nią na płukaniu żołądka. Wrócił z nią wtedy do domu. „Zostań” – zwróciła się do byłego męża. „Błagam cię, zostań” – powtórzyła. Ale on nie chciał zostać. Nie mógł się nawet przełamać, by jej dotknąć. Tyle przez nią wycierpiał. Tyle upokorzeń zniósł w trakcie trwania całego ich małżeństwa. Zadzwonił do jej rodziców, przyjechali. Nie mógł jej przecież zostawić samej. Wspólnie doszli do wniosku, że Majka musi się leczyć. Kobieta nawet nie oponowała. Nie udawała, że tej pomocy nie potrzebuje. „To wszystko przez ciebie” – rzuciła w jego stronę Majka, kiedy Antek od

niej wychodził. „Przez ciebie! Gdybyś od nas nie odszedł, Filip by żył! Żyłby, rozumiesz?” Nie wiedzieć czemu, Antek zaczął się śmiać. To był pusty, smutny śmiech. Śmiech, który ze szczerym śmiechem nie ma nic wspólnego. Stefania weszła do pokoju Liwii. Córka spała. Kobieta usiadła na skraju łóżka. Pogładziła dziewczynę po policzku. Włosy i oczy Liwia odziedziczyła po niej. Wszystko inne miała po Pawle. Mimika jej twarzy, jej ruchy były takie, jak u ojca. Może dlatego Liwia zawsze była bliżej Pawła niż jej? Siłą woli powstrzymywała się, by nie patrzeć w stronę nadgarstka córki, a jednak spuściła wzrok. Szkarłatno-czerwona, pofałdowana blizna niczym bransoletka zdobiła nadgarstek Liwii. Dwa dni temu dziewczyna pocięła się. Zrobiła to w chwili największego bólu. Stefania zadzwoniła po Wojdara. Przyjechał niemal natychmiast. Opatrzył nadgarstki. – Na szczęście rany są płytkie. Bardzo płytkie. Moim zdaniem ona nie chciała się zabić, tylko zwrócić na siebie uwagę – powiedział do Stefanii. – Proszę, nie mów o tym nikomu. Proszę… Skinął głową. – Dziewczyna potrzebuje pomocy – rzekł ostrożnie. – Wiem. Ale jeśli zostałoby to gdzieś zgłoszone, to… Wiesz… Ona jest w ciąży. – Stefa, ja wszystko rozumiem. Obawiam się, że potrzebny tu psychiatra. Jakby ktoś się dowiedział, że udzieliłem jej pomocy, a tego nie zgłosiłem, miałbym problemy. – Proszę… Ponownie skinął głową. Kiedy Wojdar wyszedł, Stefania przypomniała sobie całe zajście. Była siódma trzydzieści, gdy weszła do pokoju Liwii. Nie zastała jej w łóżku. W łazience usłyszała szum wody. Zapukała. Nikt nie otworzył. Zapukała kolejny raz. – Liwia. Liwia. Nic. – Liwia! Do jasnej cholery! Naparła na drzwi, nie chciały ustąpić. Pobiegła do kuchni i z szuflady wyjęła nóż. Na szczęście zamek do łazienki można było otworzyć nożem od zewnątrz. Kiedy udało jej się uporać z zamkiem, weszła do środka. Zobaczyła krew. Woda była zabarwiona na rdzawy kolor. Ściany nakrapiane w czerwone cętki. Jej córka leżała w wannie, więc szybko ją wyciągnęła. Na szczęście Liwia była przytomna. Stefania owinęła córkę ręcznikami. Opatrzyła ręce najlepiej, jak umiała. I bez chwili zastanowienia zadzwoniła do Wojdara.

Stefania była u kresu sił. Weszła do kuchni. Rękami oparła się o blat stołu. Przygryzła dolną wargę, tak mocno, że zaczęła krwawić. Strach, złość i bezsilność zalewały ją jak brudna fala. Wojdar przyjechał do Stefanii po raz drugi następnego wieczoru. Stanął w progu i nie wiedział za bardzo, co ma powiedzieć. Kobieta też była dziwnie skrępowana. – Wejdź. – Gestem ręki zaprosiła go do środka. – A Liwia? – Śpi. – Jak ona się czuje? Stefa wzruszyła ramionami. – Rozumiem, że nie za dobrze. Jest twój mąż? – Chwilowo nie będzie go w domu. – Coś się stało? Stefania nie chciała mówić Wojdarowi, o tym, że Paweł dał za wygraną i wyprowadził się. – Nie… Nic się nie stało, oprócz tego całego bagna, w którym tkwimy. – Taaak… – powiedział przeciągle Krzysztof. Weszli do kuchni. – Napijesz się herbaty? – zaproponowała kobieta. – Kawy poproszę. Stefania zagotowała wodę. Do kubka wsypała dwie łyżeczki drobno mielonej kawy. To jego ulubiona – pomyślała. Postawiła przed nim kubek, a sama usiadła na taborecie. – Pamiętam, kiedy byłam młoda, myślałam, że życie ma tyle do zaoferowania… – A nie ma? – Wojdar spojrzał na nią, a ona zobaczyła bruzdy i zmarszczki na jego twarzy, które wyżłobił czas. – Niby ma, ale tak naprawdę nieźle trzeba się z tym życiem targować. – Może i masz rację… W sumie życie to suma kompromisów i wyborów. Rozmawiali chwilę o życiu i o tym, co ich zawiodło. Potem uznali, że na taboretach im niewygodnie i przeszli do pokoju. Usiedli na sofie. Objęli się. Stefania przywarła do Krzysztofa tak mocno, jakby bała się utonąć. Od jakiegoś czasu tonęła. Tylko niekiedy wynurzała się na powierzchnię, by zachłannie złapać kolejny oddech. Krzysztof opuszkami placów pieścił jej dłoń. Ustami dotknął jej szyi. Już po chwili całowali się. Ich pocałunki były pełne smutku, miały smak goryczy. – Przepraszam. – Stefania odsunęła się od niego po chwili. – Nie przepraszaj. – Przepraszam za te wszystkie lata… Za ten ból i cierpienie.

– Ty też przeze mnie cierpiałaś. – Ten romans… – Ciii… To już za nami… Dotknęła palcem jego ust. Oboje wiedzieli, że niektórych rzeczy nie da się odzyskać, że są błędy, których nie da się naprawić. I są chwile, do których nie warto wracać. Stefania wiedziała, że niektóre związki już od samego początku skazane są na porażkę. Przez ostatnie tygodnie spadło na nich tyle wydarzeń: ciąża Liwii, śmierć Filipa, odejście Pawła. A Stefania, mimo iż też powalona przez ciosy, mimo iż też niekiedy padała jak długa i ciężko było jej się podnieść, musiała dźwigać ból córki. I sama się dziwiła, jak dawała sobie z tym radę. Opłaciła pielęgniarkę, która przychodziła do Liwii, kiedy ona miała dyżur. Nie mogła przecież zostawić córki samej. Wstawała każdego dnia z łóżka, malowała się, ubierała, po czym przygotowywała Liwii śniadanie. Przychodziła pielęgniarka, a ona wychodziła do pracy. A kiedy miała dyżur nocny, te same czynności robiła wieczorem, tylko zamiast śniadania podawała kolację. Rozmawiała z córką, to znaczy wygłaszała te same monologi, co przez ostatnie kilka tygodni. Prała, sprzątała. Jak ona to wszystko ogarniała? Sama tego nie mogła zrozumieć. Paweł przesyłał im pieniądze. I to sporą sumę. Była mu za to wdzięczna, choć wolałaby, by on był tutaj z nimi. I niby wszystko było dobrze oprócz tego, że nie widziała już sensu w tym, co robi. Nawet praca nie sprawiała jej przyjemności. Wszystko, co do tej pory było sensem jej życia, było bez sensu. I niby powinna cieszyć się z przyszłych narodzin wnuka, ale myśl o dziecku w domu przerażała ją. Jak one sobie z tym wszystkim poradzą? I bywała silna, musiała być, ale po dniu czy nocy w pracy wchodziła do łazienki, odkręcała wodę, żeby Liwia nie słyszała, jak łka. Kładła się na zimnej posadzce i płakała. Zwątpiła, że jeszcze czeka ją coś dobrego. Czuła się przegrana na wszystkich frontach. Czekała na te godziny, w których mogła położyć się już spać. Ale zanim się położyła, nachodził ja lęk, jak to będzie, kiedy będzie musiała wstać. Otworzyć oczy i żyć dalej z przyklejonym uśmiechem. Stefania wiedziała, że sama sobie nie poradzi, była u kresu sił, dlatego poprosiła mamę o pomoc. Ta od razu się zgodziła. Przyjechała dwa dni później. Przytuliła Stefanię. Kobieta potrzebowała tego gestu. Przez chwilę poczuła się tak, jakby mama zdejmowała z niej jakiś ciężar. Zabierała część trosk. – Mamusiu – powiedziała. Tama pękła, po policzkach kobiety poleciały łzy. – Popłacz sobie. – Starsza kobieta gładziła córkę po włosach. – Popłacz. Stefania płakała przez kolejne kilkanaście minut.

– Mamo, ja już nie potrafię poradzić sobie z Liwią. – Ona sama musi to wszystko przetrawić. – To już trwa tygodniami. Jej marazm, zagubienie, żałoba. – Moja żałoba po śmierci taty trwała dwa lata. – Nie leżałaś w łóżku przez cały czas i nie płakałaś. – Gdybym mogła, to bym tak robiła. Ale musiałam iść do pracy. – A ona powinna chodzić do szkoły. – Powinna, nie powinna. Nie zmuszaj jej. – Zawali rok. – Trudno. – Mam się nad nią litować? Basia pokręciła głową. – Miałam kiedyś spowiednika, który powiedział mi: „KOCHAJ wszystkich ludzi, lecz nie lituj się nad nikim. Traktuj innych tak, jak sama chciałabyś być traktowana. A litość jest podłym uczuciem”. To był mądry, dobry ksiądz. Żałuję, że odszedł z kapłaństwa. Zauważyłam zresztą, że tacy odchodzą najczęściej, tych gorszych zwykle stać na luksus podwójnego życia – i sumienie jakoś im tego nie wyrzuca… – Mamo, myślałam, że ty… – Chodzę do kościoła, wierzę w Boga, ale też wierzę w człowieka. Zdaję sobie sprawę z jego ułomności. Wszyscy mamy swoje za uszami.

ROZDZIAŁ 26

Miłość to jest to, co pozostaje, gdy zabrane zostało już wszystko. Nawet nadzieja. Anna Kamieńska

Antoni odwiedził Liwię jeszcze raz. Trzy, może cztery tygodnie później od pierwszej wizyty. Dziewczyna straciła poczucie czasu. – Znalazłem coś w rzeczach Filipa. Dla ciebie. Liwia się nie odezwała. Leżała odwrócona do niego plecami. – Położę na biurku. Gdybyś chciała pogadać, to wiesz, gdzie mnie szukać… Zostawiam też swój numer telefonu – zwrócił się do dziewczyny. Liwia podniosła się z łóżka, gdy tylko wyszedł z pokoju. Sięgnęła po kopertę. Poczuła, że szybciej bije jej serce. Przez kilka chwil obracała ją w dłoni. Na kopercie widniało jej imię. W końcu ją rozdarła. W środku była kartka, która przedstawiała parę zakochanych. Kobieta w jednej ręce trzymała bukiet kwiatów, a mężczyzna obejmował ją i patrzył na nią z czułością. Liwia otworzyła kartkę, z której wysunął się łańcuszek. Wzięła go do ręki. Na srebrnym łańcuszku

wisiało serduszko, w środku którego były wygrawerowane inicjały: F + L. Wzruszyła się. Pocałowała serduszko, po czym zawiesiła je na szyi. Otworzyła kartkę. Na jednej stronie Filip zacytował wiersz. Oczywiście Stachury: Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć,

Tęskność zawrotna przybliża nas.

Zbiegną się wreszcie tory sieroce naszych dwu planet,

Cudnie spokrewnią się ciała nam.

Jest już za późno!

Nie jest za późno!

Jest już za późno!

Nie jest za późno!

Jeszcze zdążymy tanio wynająć małą mansardę

Z oknem na rzekę lub też na park,

Z łożem szerokim, piecem wysokim, ściennym zegarem; Schodzić będziemy codziennie w świat.

Jest już za późno!

Nie jest za późno!

Jest już za późno!

Nie jest za późno!

Jeszcze zdążymy naszą miłością siebie zachwycić,

Siebie zachwycić i wszystko w krąg.

Wojna to będzie straszna, bo czas nas będzie chciał zniszczyć

Lecz nam się uda zachwycić go.

Jest już za późno!

Nie jest za późno!

Jest już za późno!

Nie jest za późno! [5]

Na drugiej stronie były napisane życzenia dla niej, przygotowane dużo wcześniej przed jej urodzinami: Kochana Osiemnastko! Życzę Ci, by nasza miłość rozkwitała każdego dnia. Życzę Ci domku na leśnej polanie. Wybuduję dla Ciebie taki dom. Życzę Ci dobrych przyjaciół, a nie znajomych z Facebooka.

Odwagi, byś zawsze była sobą. Uśmiechu, by śmiać się w twarz złemu losowi.

Dystansu do tego, co gadają ludzie. Życzę Ci, Kochanie, przede wszystkim, byś była szczęśliwa.

Kocham Cię.

Twój na zawsze. Filip

Po policzkach Liwii zaczęły spływać łzy. Przyłożyła kartkę do piersi. Dni mijały. Liwia dwa razy w tygodniu zaczęła uczęszczać na terapię. Początkowo niechętnie, ale potem uznała, że spotkania z psychologiem jej pomagają. Czasami mówiła mało, innym razem wylewał się z niej potok słów, kiedy indziej płakała. Chodziła też z babcią i mamą na spacery po parku i do lekarza. Dziecko rozwijało się prawidłowo. Czuła jego ruchy i wtedy się wzruszała. Gdy była w siódmym miesiącu ciąży, zdobyła się na odwagę, by wyjechać. Podróż trochę ją zmęczyła, ale chciała to zrobić. Zapukała do drzwi mieszkania pana Antka. Kiedy otworzył, był tak oszołomiony, że dziewczynie wydawało się, iż zaraz się przewróci. – Dzień dobry. – Dzień dobry. Liwia, ty tutaj? – Przyjechałam. – To miło. Wejdź. Skąd miałaś mój adres? – Napisał mi go pan razem z numerem telefonu – wyjaśniła. – Tak, tak… – Antoni nie wiedział, co ma powiedzieć. Otworzył na oścież drzwi. – Sama? – Tak. – Mogłem po ciebie wyjechać na stację. – Najważniejsze, że pana zastałam. – W soboty nie pracuję. Dziewczyna uśmiechnęła się. – Czy mogę prosić pana o coś do picia? – Tak. Oczywiście. Mężczyzna wszedł do kuchni, po czym wrócił ze szklanką wody. – Może coś zjesz? – Nie, dziękuję… – Pogładziła się po brzuchu. – Jak się czujesz? – Dobrze. – Pociągnęła łyk wody. – Przyjechałam, bo chciałam coś panu

dać. – Podała mu pakunek. – Mam otworzyć teraz? Skinęła głową. Antek rozerwał papier. W środku była ramka ze zdjęciem. A na nim jego roześmiany syn, który stał przy motorze. Mężczyzna poczuł ogromne wzruszenie. – Ten motor… Stoi u mnie w garażu… – Filip cieszył się, że pomógł mu pan go naprawić. – Gdybyśmy go nie naprawili… – Nie, proszę przestać. Ja też się obwiniałam… Ale tak nie można. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Chciałabym się przejechać z panem na motorze. Motorze Filipa. – Ale… jesteś w ciąży. – Antoni spojrzał na jej brzuch. – To nie zaszkodzi dziecku. Pojedziemy wolno… Proszę… Liwia siedziała jako pasażerka. Brzuszek miała dość mały, więc za bardzo nie przeszkadzał. Wiatr rozwiewał jej włosy. Zamknęła powieki. Czuła obecność Filipa. Był tutaj z nią i uśmiechał się, a ona nabrała przekonania, że gdzieś tam jest szczęśliwy, ma swoje gwiazdy i jakąś anielicę. Pierwszy raz od dawna na jej ustach pojawił się uśmiech.

[5] Wiersz Edwarda Stachury pt. Jest już za późno, nie jest za późno.

ROZDZIAŁ 27

Emocje, kaprysy i kłamstwa, fascynacja i gra. Uczucia i ich brak… Dary, których nie wolno przyjąć… Kłamstwo i prawda. Czym jest prawda? Zaprzeczeniem kłamstwa? Czy stwierdzeniem faktu? A jeżeli fakt jest kłamstwem, czym jest wówczas prawda? Kto jest pełen uczuć, które nim targają, a kto pustą skorupą zimnego czerepu? Kto? Andrzej Sapkowski Była pełnia księżyca. Stefania – położna i doktor Krzysztof Wojdar mieli nocny dyżur. Pełnia w niezbadany sposób sprzyja porodom. Na oddziale był ruch niczym na Marszałkowskiej. Personel nie wiedział, w co ręce włożyć, poród za porodem… Stefania była doświadczoną położną, która przyjęła setki porodów, uwijała się więc jak w ukropie. Tej nocy rodziła również jej córka, Liwia. Stefania czuła, że poród Liwii będzie ciężki. Jej córka była młodziutka, szczuplutka i słaba psychicznie, nie radziła sobie z bólem, szybko się poddawała. Stefania weszła do sali, gdzie rodziła Liwia, ale doktor Wojdar spiorunował ją wzrokiem. Nie powinna tu być, obiecała

mu to, nie wytrzymała jednak, kiedy usłyszała na korytarzu wrzask swojej córki. Podeszła do łóżka, złapała rodzącą za rękę. Liwia nie słuchała poleceń. Nie chciała współpracować. Najpierw nadszedł jeden skurcz, potem kolejny. – Dobrze ci idzie – starała się wesprzeć córkę położna. Co innego przyjmować poród od obcej kobiety, a co innego patrzeć, jak córka się męczy. Serce matki krwawi, kiedy wie, że nie może pomóc. Stefania widziała w oczach córki strach. Liwia leżała z rozłożonymi nogami i wzdętym brzuchem. Matka trzymała ją za rękę, ale ona nie chciała przeć. – Kochanie, kochanie… – Stefania sama zaczęła panikować, co nigdy dotąd jej się nie zdarzyło. – Stefa. Wyjdź na chwilę. Utrudniasz – nakazał doktor Wojdar. – Ale… – Utrudniasz! – spiorunował ją wzrokiem. – Zawołam cię, gdyby się coś działo – odezwała się Alicja, jej koleżanka po fachu. Stefania wyszła z sali. Oparła się o ścianę. Odetchnęła głęboko. – Stefa, na salę! – Ktoś ją zawołał do sali obok, na której odbywał się kolejny poród. Tymczasem Liwia się rozpłakała. Nie było mowy o współpracy z jej strony. Alicja prosiła rodzącą, by ta oddychała płytko, kiedy przychodził skurcz, i głęboko między skurczami, ale dziewczyna w ogóle jej nie słuchała. Tętno dziecka z każdym skurczem stawało się coraz słabsze. Dziewczyna nie potrafiła dostosować się do sytuacji, zamiast poprawnie oddychać, wpadła w panikę. W pewnym momencie tętno dziecka spadło do pojedynczych uderzeń i nie wyrównało się. Wojdar podjął natychmiastową decyzję. – Cięcie! Dziewczyna została przewieziona do sali operacyjnej. Nie było czasu na znieczulenie podpajęczynówkowe, musiało być ogólne. Równocześnie na drugim stole rozpoczęło się inne cesarskie cięcie. Kobiety, której w czasie akcji porodowej wypadła pępowina. Miała na imię Karolina. Takie sytuacje były niezwykle niebezpieczne dla dziecka, gdyż groziły niedotlenieniem, w konsekwencji porażeniem mózgowym czy nawet zgonem. Personel wiedział jednak, że jeśli rodząca natychmiast znajdzie się na stole operacyjnym, dziecko może wyjść z opresji zdrowe, nawet bez konieczności reanimacji. Na salę operacyjną składały się dwa oddzielnie pomieszczenia, połączone ze sobą salą przejściową dla noworodków, zwaną przez personel kącikiem dla maluchów. Mieścił się tam inkubator i stolik, na którym bada się dzieci, obok była aparatura do reanimacji. W tym samym czasie na stołach operacyjnych dokonywano dwóch operacji:

Liwii i Karoliny. Pierwsza zakończyła się operacja Liwii. Dziecko zostało przeniesione do sali dla noworodków, w której podjęto reanimację. Wojdar zlecił zszycie kobiety młodemu lekarzowi, a sam przeszedł do kącika noworodków. Wprowadził cewnik do gardła maluszka i zaczął ssanie. Stymulacja nie przyniosła rezultatów. – Tlen! Tlen! Położna podała doktorowi maskę z tlenem. Dziecko nadal nie oddychało. Wojdar modlił się w duchu, by nie musiał intubować. Zastosował resuscytator, wykonał masaż serca. Akcja przebiegała sprawnie i w końcu noworodek zaczął oddychać samodzielnie. Spojrzał na zegarek, pokręcił głową. Tak długie niedotlenienie wiąże się z uszkodzeniami mózgu, serca, nerek oraz płuc. Cała akcja przebiegała bardzo sprawnie, oddech dziecka wrócił do normy, ale… – Doktorze! – Usłyszał za plecami czyjś głos. Szybkim krokiem przeszedł do drugiego stołu operacyjnego. Cięcie, wyjęcie dziecka. – Panie doktorze… – Ordynator zwrócił się do doktora Kamińskiego. – Tak? – Proszę dokończyć. Ktoś wpadł do sali. – Szykuje nam się kolejna cesarka. – Siostro, proszę zabrać dziecko do badania – zwrócił się do Stefanii, która asystowała przy porodzie Karoliny. Dzieci Karoliny i Liwii urodziły się w odstępie zaledwie kilku minut. Obaj chłopcy. Kobieta ruszyła z noworodkiem do sal dla maluchów, Wojdar poszedł za nią. Zobaczył, że na miejscu jest też Alicja z drugim dzieckiem, wnukiem Stefanii. – Ja się nim zajmę, proszę. – Stefania zjawiła się przy chłopcu. – Ale… – To mój wnuk. Alicja spojrzała na ordynatora. – Stefania i ja dopilnujemy wszystkiego – zwrócił się do młodszej położnej. – Czekają nas kolejne porody, a stan tych noworodków jest stabilny. Alicja spojrzała na lekarza, po czym wyszła bez słowa. Wojdar i Stefania zostali sami. Ordynator w skrócie opowiedział jej przebieg akcji porodowej córki. Kobieta nie mogła złapać oddechu, jej serce biło tak szybko, że myślała, że dostanie zawału. – Wiesz, z czym to się wiąże? – zapytał. Oczywiście, że wiedziała. Tak długie niedotlenienie na pewno będzie miało negatywne skutki. Porażenie mózgowe. Stefania w jednej chwili przypomniała

sobie wszystko, co wiedziała o dzieciach z porażeniem mózgowym. Jej córka była taka krucha, wrażliwa, tyle w jej życiu było ostatnio tragedii. Nie da sobie rady z kolejnym ciężarem, który miałby na nią spaść. Zbyt wiele łez ostatnio wylała. W dodatku samotna matka… – To jest synek Liwii… – Wskazała na zdrowego noworodka, syna Karoliny. – Ale… – Doktor Wojdar był zdenerwowany. – Czy ty naprawdę niczego nie rozumiesz? Ona nie da rady zająć się chorym dzieckiem. Jest bardzo młodą, samotną matką, która w ostatnim roku przeżyła traumę. Lekarz kręcił głową. – Oddałam ci moją córkę pod opiekę, a ty to spierdoliłeś! – Naprawdę robiłem, co w mojej mocy… – Kurwa! Z tobą tak zawsze… – Kobieta w jednej chwili podjęła decyzję. – Podmienię dzieci. – Kurwa! – Krzysztof nie krył wzburzenia. – Co ty odpierdalasz? – Zniszczę cię! – Ale? – Wiem o tobie tyle rzeczy. Nasz romans, błąd lekarski, który popełniłeś dwa lata temu, kiedy byłeś na dyżurze pod wpływem alkoholu. Mam dowody! – Zobaczyła przerażenie w oczach kochanka. – Nie traćmy czasu. Skinął głową. Dzieci wyjechały z sali operacyjnej już ze zamienioną tożsamością. Liwia otworzyła oczy. Była wystraszona. Stefania drzemała na krześle. – Mamusia? Starsza kobieta poderwała się na równe nogi. Podeszła do córki i się do niej uśmiechnęła. – Wszystko w porządku, kochanie… – Pogłaskała ją po policzku. – Gdzie jest moje dziecko? – Tutaj. W łóżeczku. – Stefania wskazała na zawiniątko, z którego wystawała czarna główka. Liwia też się uśmiechnęła. – Czy wszystko z nim w porządku? – Jak najbardziej. Jest zdrów jak ryba. – Stefania starała się opanować drżenie w głosie. Wojdar stanął przed łóżkiem położnicy. Spojrzał na mężczyznę, zapewne jej męża, który trzymał kobietę za rękę. Wypowiadanie tych słów przychodziło mu z wielkim trudem. W tamtej chwili znienawidził siebie.

– Wypadnięcie pępowiny jest stanem zagrożenia życia dla dziecka, ale udało nam się je uratować. Jednak niedotlenienie tak dużego stopnia może spowodować u dziecka różne konsekwencje i powikłania, na przykład MPD. Wiele wskazuje na to, że przez długotrwałe niedotlenienie może wystąpić u państwa dziecka porażenie mózgowe. Stefania stanęła przed lustrem. Spojrzała w swoje odbicie i poczuła do siebie obrzydzenie. Splunęła na twarz odbijającą się w zwierciadle. Była jednym wielkim kłamstwem, a przecież kiedyś uważała się za dobrego człowieka. Usiadła na sedesie i złapała się za głowę. Za kilka godzin będzie musiała iść do pracy, zająć się ciężarnymi pacjentkami, potrzymać za rękę, przytulić, powiedzieć dobre słowo. Tymczasem ona zwątpiła w sens swojej posługi. Po tym, co zrobiła, wiedziała, że będzie musiała odejść z zawodu. Jeśli tego nie zrobi, zwariuje. Krzysztof Wojdar obudził się koło południa. Ból głowy przeszywał mu czaszkę. Przewrócił się na bok. Cholera, co to łóżko takie twarde. Nie chciał otwierać oczu, gdyż wiedział, że światło będzie kłuło go w oczy. Poczuł, że jest mu zimno. Ręką po omacku zaczął szukać kołdry lub koca, czegokolwiek, czym mógłby się okryć. Na nic jednak nie natrafił. Otworzył oczy. – Kurwa! – syknął. Dopiero wtedy zauważył, że spał na podłodze. Jak bardzo musiał się zalać, że padł jak długi na podłogę? Po dyżurze poszedł do pubu i wlał w siebie wiadro alkoholu, byle zapomnieć o tym, co zrobił, o tym, na co się zgodził. Ogarnęła go fala mdłości. Wstał i na chwiejnych nogach skierował się to łazienki. Zwrócił wszystko, co siedziało mu na żołądku, a mimo to mdłości nie ustawały. Czuł do siebie obrzydzenie. Obmył twarz zimną wodą i w tej samej chwili, kiedy zakręcał kurek z wodą, rozdzwonił się telefon. Dzwonek telefonu sprawił, że ból zaczął rozprzestrzeniać się po całym ciele. Wyjął komórkę z kieszeni. – Halo? – Pamiętaj, że nic nikomu nie możesz powiedzieć. – Wiem. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale Stefania się rozłączyła. Poczuł w sercu silne ukłucie. Kochał tę kobietę, a jednocześnie jej nienawidził. Liwia zobaczyła swojego pięknego, zdrowego chłopczyka. I wiedziała, że musi znaleźć w sobie siłę, by zwlec się z łóżka i się nim zaopiekować. Jej synek wymagał nieustającej uwagi, a ona wiedziała, że jeśli nie zanurzy się

w teraźniejszości, to nieustannie będzie wracała do przeszłości. Do zbyt bolesnych wspomnień. Wierzyła, że to dziecko ją uratowało, w przeciwnym razie pewnie zrobiłaby sobie coś głupiego, a tak musiała żyć. Zaczęła się uśmiechać do synka, wtedy i on był uśmiechnięty. Ale bywały chwile, kiedy wpadała w rozpacz. Na przykład podczas świąt, gdy myślała, jak cudownie by było spędzić je razem z Filipem. Rodzinnie. Tylko ich troje. Jej codzienność była napełniona wspomnieniami o ukochanym. I czasami jechała trzysta kilometrów na jego grób. Rozmawiała z nim, prosiła, by coś zrobił, żeby przestało boleć. Kładła się niekiedy na zroszonej trawie, ręką dotykała płyty nagrobkowej – Wróć do nas… Wróć…. Zziębnięta wracała do domu. Tłukła się w pociągu te kilka godzin. Widziała zatroskaną minę mamy, jej podkrążone oczy i jej smutek. A mimo to matka była dla niej ogromnym wsparciem. Stefania się zmieniła. I Liwia nie wiedziała, kiedy ta zmiana nastąpiła. Po śmierci Filipa mama stawała na rzęsach, by wyciągnąć córkę na powierzchnię. Ale po porodzie wnuka wydawało się, że mama się załamała. Może już nie mogła wytrzymać tego napięcia, które nieustannie jej towarzyszyło? Dalej pracowała jako położna, ale już w innym szpitalu. W wolnej chwili pomagała w opiece nad wnukiem. Liwia widziała, jak bardzo mama kocha Szymka, ale mimo to w jej oczach był smutek, a niekiedy pustka. Życie potrafi spuścić nam wpierdol – myślała Liwia. Aż dziw ją brał, że jej synek był takim wesołym, beztroskim dzieckiem, mimo iż w ich domu było tyle łez i smutku. Ale to dobrze. Dobrze, że go nie skrzywdziły. A może skrzywdziły? Stefania nie chciała utrzymywać kontaktów z Wojdarem. Krzysztof zjawił się pod jej domem któregoś piątkowego ranka. Wracała z dyżuru w nowym szpitalu. – Nie powinieneś tu przychodzić – fuknęła na niego. Stał oparty o pień drzewa i palił papierosa. – Może i nie. Ale ja już tego nie wytrzymuję. Wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą w kierunku parku. – Skąd wiedziałeś, o której kończę? – Nie wiedziałem. Czekam już dwie godziny. Jakby było trzeba, poczekałbym jeszcze dłużej. – Czego chcesz? – Stefania była roztrzęsiona, lecz starała się tego nie pokazywać po sobie. – Jestem tchórzem… – Zaczął się trząść. Stefanię ogarnęło przerażenie.

– Nie jesteś. – Jestem… – Płakał, ukrywając twarz dłoniach. – Zapomnijmy o tym. – Myślisz, że tak łatwo zapomnieć? – szlochał. – Nie. Mnie też nie jest łatwo. Usiadł na pobliskiej ławce. Ona też usiadła. – Zrobiłem to dla ciebie. Dla ciebie – zaszlochał. Zaczął się kołysać w przód i tył. A po chwili zaczął okładać się rękoma. – Przestań! W tej chwili przestań! Stefania nie wiedziała, co robić. Sama jego obecność przyprawiała ją o ból serca. – Krzyś – zwróciła się do niego łagodnym głosem. Położyła dłoń na jego plecach. – Krzyś…. Uspokoił się. Kobieta nie przestawała go gładzić. Czuła ogromny ucisk w żołądku. Wyrzuty sumienia dopadały ją każdego dnia. Nie przespała ani jednej nocy… Wojdar spojrzał na Stefanię, ale nic nie powiedział. W jego spojrzeniu było tyle smutku, niewypowiedzianego żalu, pretensji do niej. Przez chwilę zobaczyła siebie jego oczami. Kobieta, która popełniła zbrodnię. Winowajczyni. Kochali się w jakiś sposób na pewno, ale przepaść, która między nimi powstała, była nie do pokonania. Zbyt głęboka i szeroka. Trudno by było zawiesić nad nią most. Wiedział, że do końca życia będą dręczyć ich koszmary. Nawet, jeśli na chwilę o nich zapomną, to one i tak wyjdą z dna pamięci. Stefania przyłożyła dłoń do zapłakanego policzka Wojdara i przymknęła powieki. On odsunął jej rękę. Wstał i ruszył przed siebie. Bez słowa. Bo nie potrzeba tu było słów. Stefania usiadła przy stoliku w pobliskim barze. Wypiła pospiesznie cztery drinki i dwa piwa. Kiedy wstała, świat jakoś dziwnie wirował. Nie miała pojęcia, jak dotarła do domu. Świadomość powróciła, gdy klęczała nad sedesem i wymiotowała. Po jaką cholerę tyle wypiła? Rozległo się pukanie do drzwi. – Mamo? – Stefania usłyszała głos córki. – Odejdź, źle się czuję. – Pomóc ci? – Nieee! – jęknęła kobieta i znów schyliła się nad muszlą klozetową. Kropelki potu zrosiły jej czoło. Nie pamiętała, ile minęło czasu, ale kiedy się ocknęła, poczuła, że leży na zimnej posadzce, a czyjeś ręce unoszą ją do góry. Stefania otworzyła oczy. Paweł? Co on tu, do cholery, robi?

Paweł na nowo pojawił się w ich życiu, kiedy wróciły ze szpitala z Szymkiem. Przyszedł w odwiedziny i od tego czasu był regularnym gościem w ich domu. Gdyby tylko wiedział, co Stefania zrobiła. Gdyby tylko wiedział… – Idź sobie – wymamrotała Stefania. Paweł nie zareagował na jej słowa. Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Po chwili podał jej szklankę wody z rozpuszczoną aspiryną, a kiedy wypiła, na czoło przyłożył jej zimny okład. – I jak? – Pewnie się czymś strułam. – Strułaś? – Paweł uniósł do góry brew. – Tak. Pewnie tak. Roześmiał się. – Nie potrzebuję twojego współczucia. – Nie wybaczyłaś mi, że od was odszedłem? – Nie! Nie, kurwa! Zostawiłeś nas w takim momencie… – Okej, jestem gnojem. To chciałaś usłyszeć? – Chciałam, żebyś przy nas był. Paweł potarł skronie. – Stefa, a ile razy my tego chcieliśmy. Ja i Liwia. Chcieliśmy, byś nas zauważyła, byś przy nas była. A dla ciebie liczył się tylko szpital. – Auuuu… – Stefania jęknęła, by przerwać tę niezręczną rozmowę. – Co jest? – Wszystko mnie boli. Paweł zmienił okład. – Prześpij się. Przejdzie. – Na pewno. Zawsze kiedyś przechodzi. Spojrzeli na siebie. Czy to była czułość? Stefania chciała nienawidzić Pawła, ale chyba bardziej nienawidziła siebie. Chciało jej się płakać nad sobą, nad tym, co minęło i co zapewne bezpowrotnie straciła. Zaczęła łkać. Paweł ją przytulił. Nieważne, co było kiedyś, ważne, co jest teraz. Ważne, że przy niej był. Po prostu był.

ROZDZIAŁ 28

Mówi się, że miłość jest ślepa. Wierzcie mi, to zupełne kłamstwo – nie ma niczego bardziej widzącego niż prawdziwa miłość. Niczego. Jest ona czymś najwyraźniej widzącym pod słońcem. Poświęcenie jest ślepe, przywiązanie jest ślepe, pożądanie jest ślepe – ale nie prawdziwa miłość. Anthony de Mello

Minęło pięć lat. Stefania pokochała swojego przybranego wnuka, wciąż jednak myślała o dziecku, które oddała. O jej prawdziwym wnuku. To była jej krew. Krew z krwi. Po zamianie w szpitalu spisała dane tamtej kobiety. Kilka razy była nawet u niej pod domem. Chciała wyznać prawdę jej i Liwii, ale nie miała odwagi. Zresztą zauważyła, że chłopiec, jej wnuk, faktycznie jest niepełnosprawny. I jego ułomność była duża, widoczna gołym okiem. Nie było dnia, żeby nie myślała o wnuku. Jak wyglądałoby ich życie, gdyby we dwie wychowywały niepełnosprawne dziecko? Czy córka dałaby radę? Nie. Pewnie wszystko spadłoby na nią. Po porodzie Liwia przez kilka tygodni miała depresję

poporodową. Kochała Szymka, ale potem, jak tylko mogła, wyrywała się z domu, podrzucając go babci. – Mamo, ja chcę żyć – powtarzała. Stefania wiedziała, że to normalna reakcja po tym wszystkim, co się wydarzyło. Nie winiła jej za to. – Żyj! Żyj! – Kręciła głową, kiedy Liwia znikała w piątek, by wrócić dopiero w niedzielę wieczorem. Przez kolejne dni była wzorową mamą, ale kiedy przychodził weekend, urywała się. Stefa nalała sobie wódki do kieliszka. Wypiła do dna. Potem kolejny raz i jeszcze jeden. A potem podeszła do szafki, z której wyjęła papeterię. Drżącymi z emocji rękami zaczęła pisać list do Karoliny, mamy jej prawdziwego wnuka. Pisała o tym, co zrobiła, i o tym, że chciałaby wszystko naprawić, ale nie wie, czy teraz to w ogóle jest możliwe. Pisała o tym, że jest złym człowiekiem i że już następnego dnia pożałowała swojej decyzji, a mimo to nie potrafiła się do wszystkiego przyznać. Bała się, że trafi do więzienia, a córka nie poradzi sobie z całą tą sprawą. Piła, pisała, płakała. Aż w końcu podarła kartkę w drobny mak. Teraz już za późno. Na wszystko było już za późno… Stefania dowiedziała się, że Jasiek, jej wnuk, jest pod opieką pewnej fundacji. Jak tylko mogła, przelewała na jego konto datki jako anonimowy darczyńca. Odmawiała sobie niemal wszystkiego, byle tylko przesłać wnukowi pieniądze. Jak wiele straciła z życia tamtego chłopca? Jak wiele zyskała, opiekując się swoim radosnym, zdrowym, przybranym wnukiem? Była sobota rano. Stefania otworzyła skrzynkę mailową. Kiedy zobaczyła dwie wiadomości od Wojdara, serce zaczęło jej dużo szybciej bić, a ręce spociły się. Wiadomość brzmiała: Życzę Ci pięknych poranków, cudnych wschodów słońca. Lubiłaś zawsze wschody słońca… K.W. Nie obchodziła urodzin, imienin… Otworzyła drugą wiadomość: Gdybyś się zastanawiała, tamte życzenia są bez okazji. Stefania czuła smutek w wiadomościach od niego. Nie, to nie był smutek, a poczucie winy. Wiedziała dobrze, że nie może zapomnieć tego, co się stało. Obwiniał siebie, że gdyby nie pokiwał głową na znak zgody, wszystko potoczyłoby się inaczej. I ona też o tym wiedziała, że sprawy przybrałyby inny bieg. Zadzwonił do niej dzień później. Nie miała ochoty na spotkanie z nim. Zbyt wiele ich dzieliło, łączyła jedna tajemnica. Nie widzieli się sześć lat. Ona zmieniła

miejsce pracy i zerwała z nim kontakty. Jednak podczas rozmowy telefonicznej Krzysztof nalegał na spotkanie, a ona była mu to winna. Spotkali się o jedenastej w niewielkiej kawiarence. Usiedli przy zewnętrznym stoliku osłoniętym z trzech stron donicami z tujami. W ciągu tych kilku lat Wojdar się postarzał, ona zapewne też, chociaż w lustrze wciąż widziała tę samą kobietę, którą była, kiedy zaczął się jej romans. Krzysztof wyglądał na zmęczonego. Pod jego oczami dostrzegła sińce. – Biorę dużo dyżurów – powiedział, jakby czytał w jej myślach. Usiadła naprzeciwko niego. – Ach, tak… – Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Na kolanach trzymała torebkę, jakby zaraz miała się zerwać z krzesła i uciec. – Napijesz się czegoś? – zapytał. – Może herbaty. Skinął na kelnera. Po kilku chwilach kelner postawił przed nią czajniczek, w którym parzyła się herbata, i filiżankę. Zapadła krępująca cisza. W powietrzu czuć było zapach nadchodzącej jesieni. Kolorowe liście spadały z drzew. Powiało chłodem. – Co u ciebie? – zapytał Wojdar po chwili. – Spotkałeś się ze mną, żeby zapytać o moje samopoczucie? – Po części tak. – Jeśli chodzi ci o to, co zrobiłam… – Co zrobiliśmy… – przerwał jej i spojrzał w oczy. – Co zrobiliśmy. To ciężko mi z tym żyć. – Mnie też. Wątpiłaś w moją miłość do ciebie. Ale chyba pokazałem ci, jak bardzo mi na tobie zależy. – Krzysztof… A może to było tak, że bałeś się, że wszystko stracisz. Reputację, że żona cię oskubie podczas procesu rozwodowego i odejdzie w siną dal. – Właśnie się rozwodzę. – To dlatego to spotkanie? – Może… – Wzruszył ramionami i pociągnął łyk kawy. Chyba sparzył sobie usta, bo wzdrygnął się. – Pamiętaj, że możesz na mnie zawsze liczyć, cokolwiek byś postanowiła, będę z tobą – dodał, ściskając lekko jej dłoń. – Po co to wyznanie? – Bo chciałbym, żebyś do mnie wróciła. – Nie mogę. – Nie możesz czy nie chcesz? – Nie chcę. Kiedyś, przed tym wszystkim, bardzo cię kochałam. – Sama się zdziwiła, że mu o tym mówi. Pierwszy raz wyjawiła mu swoje uczucia. Wtedy, przed laty, spotykali się, kochali, ale nie rozmawiali o emocjach. Nie było czasu na

czułości, wyznania, intymność. Pospieszny, przypadkowy dotyk, przelotne spojrzenie, seks w jakiejś kanciapie. Jedno drugie uciszało, żeby nie za głośno. Szybkie spełnienie. Tak było przez lata i oboje się na to godzili. Raz tylko spędzili ze sobą tydzień. To były piękne chwile. Wtedy zrozumieli… Ale wiedzieli, że dla nich jest już za późno. – Wiedziałem, że jesteś we mnie zakochana. Ale kochałaś też swojego męża, prawda? – Sama nie wiem, czy kochałam. Czy to w ogóle możliwe, by kochać dwóch mężczyzn jednocześnie? – odparła i, nie czekając na odpowiedź, kontynuowała: – Mnie się w ogóle za dużo wydawało. – A ja cię kochałem. Może tego nie okazywałem, ale tak było, bo przecież nie zrobiłbym tego wszystkiego, gdyby nie ty. Stefanię ogarnął gniew. Sama nie wiedziała, dlaczego targały nią tak silne emocje. – Widziałam go kilka razy – powiedziała. – Kogo? – Mojego wnuka. Wojdar westchnął. – Też go widziałem… – Ale jak? Kiedy? – Nie tylko ty spisałaś dane tamtej kobiety. – Ty też? – Tak… – Znów westchnął, tym razem przeciągle. – Kilka razy przyjeżdżałem pod ich mieszkanie. Widziałem tę kobietę, jej męża i dziecko. Dowiedziałem się też, gdzie mają rehabilitację. – Jest im ciężko. – Tak – W jego oczach pojawiły się łzy. – Dziękuję ci za to, co dla mnie zrobiłeś. – Nie powinienem był tego robić. – Wiem. Ja też nie. – Stefania poczuła zawroty głowy. Oblizała spierzchnięte usta. – Napij się. Nalała złocistego płynu do filiżanki, pociągnęła spory łyk. Herbata była już zimna i niesmaczna. – Ona go kocha. Bardzo kocha. Walczy o niego każdego dnia. Mam znajomości, kontakty, podpytałem tu i ówdzie. – Ale to nie jest jej dziecko. Mogłam jej tego oszczędzić. – Mogliśmy, ale dokonaliśmy wyboru. – Złego wyboru. Stefania wstała, obrzuciła Wojdara wzrokiem.

– Nigdy nie zapomnę ci tego, co dla mnie zrobiłeś, ale nie dzwoń już do mnie, proszę. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła w stronę wyjścia. Niczego tak bardzo nie pragnęła, jak uciec od przeszłości. Biegła bez wytchnienia kilkanaście metrów, po czym przystanęła przy drzewie i zwymiotowała. Silne torsje wstrząsały jej ciałem. Co ona zrobiła? Co ona najlepszego zrobiła? W sercu czuła przerażającą pustkę i ból. Przez pięć lat nie przespała ani jednej całej nocy. Przez pięć lat każdego ranka obiecywała sobie, że to właśnie dzisiaj naprawi wyrządzone zło. Ale dzisiaj zmieniało się w jutro, pojutrze, za jakiś czas. Nie miała odwagi, by ponownie namieszać w życiu tylu osobom. A może bała się o siebie? Tak, chyba najbardziej bała się o siebie. Wracała do domu piechotą. Była smutna, bardzo smutna i wtedy ją zobaczyła. Tę kobietę, matkę jej wnuka. Nie mogła w to uwierzyć. Kobieta płakała, a serce Stefanii zaczęło krwawić. Wiedziała, z jaką odpowiedzialnością i ciężarem musi się mierzyć. Najchętniej by zawróciła, ale coś kazało jej podejść do zrozpaczonej kobiety. – Czy coś się stało? Mogę pani jakoś pomóc? – Przepraszam. Po prostu mam zły dzień. – Zdarza się. Chusteczkę? – Dziękuję. – Może wybierze się pani ze mną na kawę? – Nie wiem. – Czego pani nie wie? – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – A jakbym dorzuciła ciastko? – Dlaczego pani to robi? – Dlaczego zapraszam panią na ciastko? O to chodzi? – Tak. – Bo widzę, że pani tego potrzebuje. Szybka kawa i ciastko z dużą ilości bitej śmietany i czekolady. Na osłodę tego przeklętego dnia… Następnego dnia Stefania pojechała po raz kolejny pod blok Karoliny. Wysiadła z samochodu, po czym schowała się za drzewem, kątem oka obserwując, co się dzieje na skwerze przed blokiem. Chłopczyk leżał w wózku, przykryty kocem. Wydawało jej się, że spał. Kobieta, jego matka, siedziała na ławce. W pewnym momencie z czułością pogładziła chłopca po policzku. Zaczęła czytać gazetę, ale co chwilę odrywała się, by spojrzeć na malca. Patrzyła na niego z taką miłością, z którą patrzy tylko matka na swoje dziecko. Stefania bała się nawet oddychać. Stała bez ruchu, oczarowana tą bliskością matki i syna. Starszy mężczyzna z psem przeszedł koło niej i dopiero wtedy ruszyła z miejsca. Nie chciała wzbudzać podejrzeń. Wsiadła do samochodu, oparła głowę

o kierownicę i zawyła niczym zranione zwierzę. Przysporzyła swojej córce i tej kobiecie tyle cierpień… Wiedziała jednak, że nic nie może teraz już zrobić. Musiała zostawić przeszłość za sobą. Włączyła silnik i odjechała. Na zawsze zniknęła z życia Karoliny i jej syna. W domu Stefania włączyła płytę ze swoją ulubioną piosenką: Jak mam pokochać cię, Daj mi jakiś znak. Umieram dzisiaj pierwszy raz, By zacząć liczyć lepszy czas. Chciałam pokochać cię, ale nie wiem, jak Pokochać w sobie ból i strach, Ocalić życie mimo strat. Ocalić je, Ocalić nas, Ocalić nas…[6]

Nieważne, jak ciemna jest noc, zawsze w końcu nastaje po niej dzień. A kolejny dzień to nowa historia, którą sami spisujemy. W życiu każdego człowieka zdarzają się mniejsze i większe nieszczęścia, ale życie toczy się dalej, czy tego chcemy, czy nie. W chwili największego smutku spójrz na barwne skrzydła motyla, na wschodzące słońce, na szumiące morze. Weź głęboki oddech. Opatrz rany i ruszaj przed siebie… Zawsze przed siebie. Wiedziała już, co musi zrobić. Zrezygnowała z pracy. Zatrudniła się w sklepie z zabawkami. Zrozumiała, że nie może odbierać porodów. Kiedyś kochała swoją pracę, była jej powołaniem. Jednak po tym, co zrobiła, wymierzyła sobie największą karę, jaką mogła zadać.

[6] Fragment piosenki Królowa łez z repertuaru Agnieszki Chylińskiej, muz. B. Królik, M. Piotrowski, sł. A. Chylińska.

ROZDZIAŁ 29

Gdy uszkodzeniu ulega coś, na czym nam zależy, nie możemy oderwać oczu – ani myśli – od szczeliny, pęknięcia, rany. Pierwsza głęboka rysa na nowym samochodzie, pierwsze kłamstwo, na którym łapiemy nowego kochanka […]. Wiedzieliśmy, że to się kiedyś stanie, ale łudziliśmy się nadzieją, że może jednak nie. Czasem te uszkodzenia można naprawić. Ale nawet wtedy rzeczy nie odzyskają dawnego blasku czy proporcji. Nigdy. Johnatan Carroll

Pewnej nocy Stefania usłyszała głośne pukanie do drzwi. Owinęła się szlafrokiem i podeszła do wizjera. Zobaczyła sąsiadkę z parteru. Przekręciła zamek. – Pani Majchrzak? Co się stało? Kobieta przez chwilę nie mogła złapać tchu. – Moja córka. Ona rodzi… Szybko. – Ale… pogotowie… – Pani, ona rodzi już teraz. Nie ma czasu.

W Stefanię wstąpiła jakaś siła. Wybiegła z mieszkania za sąsiadką. – Ja… ja nawet nie wiedziałam, że ona jest w ciąży – tłumaczyła pani Majchrzakowa. Stefania weszła do małego pokoiku, gdzie paliła się tylko lampa. Młoda, spocona dziewczyna wyła z bólu. Stefania uklękła obok nastolatki zwiniętej w kłębek. Znała ją z widzenia. Jej twarzyczka była taka dziecinna. Ile mogła mieć lat? Piętnaście? Dziewczyna jęknęła. Starsza kobieta, matka dziewczyny, była okropnie zdenerwowana. – Jak ma na imię? – Julka. – Julka. – Stefania chwyciła rękę nastolatki. – Nie bój się. Pomogę ci. – Niech pani wezwie karetkę i przyniesie mi ręczniki! Szybko! – zwróciła się do sąsiadki tonem nieznoszącym sprzeciwu. Poczuła przypływ adrenaliny. Wieloletnie doświadczenie spowodowało, że wiedziała, iż nie ma czasu. Oddech dziewczyny był przyspieszony, a skurcze przychodziły jeden za drugim. Rodziła. Mimowolnie zaczęła przeć. – Dobrze ci idzie. – Boliii! – Przyj! Jak na pierwszy poród akcja porodowa odbywała się niemal błyskawicznie. Po chwili między nogami dziewczyny pojawiła się główka dziecka. Ręce Stefanii przytrzymały ją i pomogły przejść ramionkom. Dobrze, że Julka ma szerokie biodra, to ułatwiło sprawę przy porodzie. Kilka silnych parć i dziecko wyszło na świat. W tej samej chwili do mieszkania weszli sanitariusze. Stefania ustąpiła im miejsca. Usłyszała tylko głośny krzyk dziecka. Życie! Nowe życie! Od śmierci Filipa Liwia nie zaangażowała się w żaden poważny związek. Spotykała się z kilkoma mężczyznami, takimi, którzy byli kompletnie wyzuci z uczuć. Krzywdziła tym siebie, ale była pewna, że w nikim innym się już nie zakocha. Filip był miłością jej życia. – Tak nie można, córuś – przemawiała do niej matka, ale ona miała gdzieś jej tyrady i przemowy. – Wszystko można, wszystko. Kiedy Liwia zniknęła na kilka dni, Stefania myślała, że odejdzie od zmysłów. Szymek płakał za mamą, a ona nie wiedziała, gdzie jest jej córka.

W środę wysłała jej esemesa, że ma się dobrze i żeby jej nie szukała. Potem abonent był niedostępny. W sobotę zapukała do niej sąsiadka, żona detektywa, który podpytał tu i ówdzie o Liwię. – Twoja córka jest cała i zdrowa. – Uśmiechnęła się niemrawo. – Dzięki Bogu. Gdzie jest? – Pomieszkuje w wynajmowanym mieszkaniu. – Skąd ona ma na to pieniądze? – zastanawiała się na głos Stefania. – Ten mężczyzna jej płaci. – Jaki mężczyzna? – Fotograf. – Nie rozumiem. Stefania potrząsnęła głową. – Powinnaś sama sprawdzić. Tutaj masz adres. – Sąsiadka wcisnęła jej kartkę. Stefania zerknęła na zegarek. Miała dwie godziny, żeby odebrać z przedszkola Szymka. Zdąży. Kiedy dotarła pod wskazany adres, zgasiła silnik. Oparła głowę o kierownicę i wzięła kilka głębokich wdechów. To była stara kamienica, z czerwonej cegły. Numer trzy był na parterze. Stefania zapukała. Kiedy nikt nie otwierał, zadzwoniła. Po chwili drzwi się otworzyły. W progu stanęła drobna blondynka. Ile ona może mieć lat? Szesnaście? – przeraziła się Stefania. – Dzień dobry. – Blondyneczka uśmiechnęła się nieśmiało. – Dzień dobry. Czy zastałam Liwię? – Tak. Śpi. – Dziewczyna wskazała na drzwi po prawej stronie. Stefania weszła do środka. Był to niewielki pokoik, w którym stało łóżko i narożna szafa. Liwia spała, zwinięta w kłębek. Od małego zwijała się w kłębek. – Cześć. – Stefania dotknęła ramienia córki i lekko nim potrząsnęła. Minęła chwila, zanim dziewczyna oprzytomniała i przetarła zaspane oczy. – Mama! – Liwia nie kryła zdziwienia. – Co ty tu robisz? – Martwiałam się. – Ale skąd masz adres? Jak mnie znalazłaś? – Kiedy matka tęskni, poruszy niebo i ziemię, żeby odnaleźć swoje dziecko. – No dobrze, widzisz, że jest w porządku, więc możesz już sobie iść. – Mogę. Ale ty masz dziecko, pamiętasz? – Mam… – I co? – Nic. – Dziewczyna wzruszyła ramionami, wydymając przy tym wargi. – Kochasz je. – Bardzo. Ale jestem młoda, mamo. Chcę coś dostać od życia.

– Dużo już dostałaś. Przez chwilę milczały. – Co tu robisz? – Przemo robi mi zdjęcia. Jestem modelką. – Ach tak… modelką. Czy to jakaś profesjonalna agencja modelek? – Nie. On jest początkującym fotografem, a my z Kinią jesteśmy jego modelkami. Zobaczysz, jeszcze daleko zajdziemy. – Liwia, sama nie wierzysz w to, co mówisz. – Stefania wyciągnęła dłoń w jej kierunku, ale dziewczyna zrobiła unik. – Wracasz do domu. – Nie możesz mi rozkazywać. Mam dwadzieścia trzy lata. – Może i masz, ale zachowujesz się gorzej, niż kiedy byłaś nastolatką. Wtedy wydawałaś się mądrzejsza. – Mądrzejsza, akurat. – Liwia prychnęła. – Wróciłam do domu z brzuchem. Stefania patrzyła na córkę przenikliwym wzrokiem. – Szymek… – Nie nadaję się na matkę… – Nadajesz. Wiem, jak bardzo go kochasz. Liwia rozpłakała się. Za drzwiami rozległ się hałas i nagle w progu stanął jakiś mężczyzna z arogancką miną. – Co tu się dzieje? – Zabieram córkę do domu. – Mamo… – jęknęła Liwia. – Ta dziewczyna ma warunki. Jeszcze zrobi karierę modelki. – Sprawi pan, że będzie chodziła na wybiegach? – Na wybiegi jest już za stara. – Za stara? – Liwia nie kryła zdziwienia. – Ale obiecałeś mi… Mężczyzna wzruszył ramionami. – Ona nigdzie nie idzie, jest już pełnoletnia – warknął fotograf. – Ta młoda kobieta ma synka, który czeka na nią w domu. – I co z tego? – prychnął. – Proszę pana. – Stefania nie kryła oburzenia. – Mam takie znajomości, że za chwilę może zjawić się tu policja, a ja pana oskarżę o sutenerstwo, stręczycielstwo i co tam jeszcze przyjdzie mi do głowy. – Ja… Ja… – zaczął jąkać się mężczyzna. – I tak nie miała odpowiednich warunków. I ma już ponad dwadzieścia lat. – Ale… – Liwia wpatrywała się w fotografa, lecz on odwrócił głowę. – Wracaj do domu – rzucił. Liwia płakała całą drogę do domu. – Dlaczego musiałaś wszystko popsuć? – zwróciła się do matki.

– Popsuć? Nie widziałaś, że on cię oszukiwał? – Ty nie możesz znieść, kiedy jestem szczęśliwa. Twój romans nie wypalił, więc… Stefania zatrzymała gwałtownie samochód. – Ile razy będziesz wypominać mi romans? Nie dość dla ciebie zrobiłam? Nie dość? – Stefania podniosła głos. – Zaharowuję się. Pracuję od świtu do nocy, żeby ci pomóc, żebyś była szczęśliwa, a ty jak zwykle tego nie dostrzegasz. A kiedy nie pracuję, to opiekuję się Szymusiem, żebyś znalazła chwilkę dla siebie. – Mamo? – wyjąkała Liwia po dłuższej chwili. – Co? – Dziękuję… Kiedy zobaczyła swojego synka, jej serce zaczęło dużo szybciej bić. Patrzył na nią smutnymi oczami, w których jednak było tyle miłości. – Mamusiu – rzucił się pędem w jej szeroko otwarte ramiona. – Mamusiu! Czym jest miłość do dziecka wobec wszystkich innych, mniej ważnych rzeczy czy wydarzeń… Liwia zaczęła go całować. Po główce, czółku, usteczkach, tak pięknie wykrojonych. – Kochanie… Oboje się rozpłakali. – Obiecaj… Obiecaj, że już nigdy więcej mnie nie zostawisz. – Obiecuję.

EPILOG

Stefanię czasami dopadała melancholia. Tak trudno było jej opisać słowami to, co czuła. Bywały dni, kiedy wstawała bardzo wcześnie i oglądała wschody słońca. Lubiła ten moment zawieszenia między nocą a dniem, między końcem a początkiem. Tego środowego poranka zaspała. Sama nie wiedziała, dlaczego akurat tego dnia chciała obejrzeć wschód słońca. Czasami myślała, że postradała zmysły. A mimo to była na siebie zła, rozgoryczona, że ominęła tę chwilę, kiedy niebo rozświetlało się w pierwszych promieniach słońca. Zamknęła oczy i po raz kolejny przypomniał jej się Krzysztof. Ze swoimi chmurnymi oczami. I jego słowa, że w każdej historii musi być jakiś koniec. Zawsze jest. A ona bała się tego końca. Było kiedyś tak, że każdego dnia prosiła w myślach, by ich czas się nie skończył. Teraz zdała sobie sprawę, że mogła zakończyć wszystko już na samym początku, a wtedy ich życie potoczyłoby się inaczej. I nie tylko jej i Wojdara, ale także ich rodzin. Ponoć w każdej historii jest jakiś dramat i są chwile radości… Stefania straciła kontakt z Wojdarem. Pewnie gdyby popytała tu i ówdzie, dowiedziałaby się, co teraz robi, gdzie mieszka. Kilka lat temu sprzedał dom. Nie

miała pojęcia, dokąd się wyprowadził. Może to i dobrze? Rozwiedli się z Pawłem pięć lat po jego wyprowadzce. Próbowali do siebie wracać, ale każdy powrót kończył się fiaskiem. Paweł był wsparciem dla córki, wnuk był jego oczkiem w głowie, ale z żoną już nie potrafił budować przyszłości… Kiedy jego mama zmarła, zamieszkał w jej mieszkaniu, ze Stefanią nie utrzymywali kontaktów. Spotykali się tylko na rodzinnych uroczystościach, wymieniali uprzejmości… Nie było dnia, żeby Stefania nie myślała o Jaśku, swoim prawdziwym wnuku i tej kobiecie, Karolinie, której zniszczyła życie. Tylko czy na pewno zniszczyła? W oczach Karoliny widziała przecież tyle miłości do synka… Całe pokłady pozytywnych uczuć. I czułości… Jednak Stefania wiedziała, że już nigdy sobie nie wybaczy tego, co zrobiła tamtej nocy… Tak bardzo chciałaby dotknąć swojego wnuka, przytulić… Tak bardzo chciałaby… Wiedziała jednak, że już jest za późno. Niby mogła wyznać prawdę, ale prawda w tym wypadku nie byłaby zbawienna. Zbyt wiele osób by cierpiało. Tajemnicę zabierze ze sobą do grobu. Majka przez długi czas się leczyła. Kilkanaście tygodni przebywała w szpitalu psychiatrycznym, potem chodziła na terapię. Z każdym tygodniem czuła się coraz lepiej. Podjęła leczenie z myślą o wnuku. Niczego tak nie pragnęła, jak wziąć go w ramiona. Antoni wrócił do Beaty. Oboje odwiedzali Szymusia i Liwię, kiedy tylko czas im na to pozwalał. Tydzień temu Liwia dowiedziała się, że Beata jest w ciąży. Ucieszyła się. Kobieta nieśmiało zapytała ją, czy jeśli urodzi chłopczyka, może nadać mu imię Filip. – Dlaczego mnie o to pytasz? – Bo byłaś dla niego najważniejszą osobą… Liwia na całe lato wyjechała z Szymkiem do babci na wieś i od razu skierowała się w stronę chaty, w której tak wiele czasu spędziła z Filipem. Dotarła tam po kilkunastu minutach. Pchnęła z całej siły drzwi. Weszła do środka, zakaszlała. W powietrzu czuć było stęchliznę. Przed oczami zatańczyły drobinki kurzu. Podeszła do starej skrzyni. Znalazła na niej świeczki. Z kieszeni wyciągnęła zapałki. Zapaliła knoty. Stary koc był pokryty pleśnią, więc zrezygnowała z tego, by się nim otulić. – Wróciłam – powiedziała. – A gdzie ty jesteś? Niespodziewanie zerwał się wiatr, wpadł do środka przez okno. Płomień świecy zgasł. Liwia się uśmiechnęła. Przyszedł jej ukochany. Podeszła do okna i spojrzała w stronę ukwieconej łąki i srebrzystej tafli jeziora. Czyjeś ramiona mocno ją objęły. Czuła ten dotyk. Jego dotyk. Był taki namacalny… – Obiecałem, że będę tu na ciebie czekać…

Koniec

PODZIĘKOWANIA

Szczególne podziękowania składam dwóm cudownym kobietom, bez których nie powstałaby ta książka. Zechciały się ze mną podzielić swoją wiedzą. To Teresa Kłos-Zakrzewicz i Ania Majda. Terenia jest mamą chorego chłopca – opiekuje się nim od kilkunastu lat. Jest moją bohaterką, która mimo nawału obowiązków uśmiecha się do życia i zechciała mnie wesprzeć przy pisaniu niektórych scen. Ania z kolei jest położną i prowadzi blog: http://poloznamama.pl. Udzieliła mi porad w kwestii powikłań, które mogą się zdarzyć podczas porodu. Pomogła mi napisać końcowe sceny książki. Sama również wydała poradnik dla młodej mamy. Możecie go nabyć tutaj: http://poloznamama.pl/ksiazka. Dziękuję też mojej przyjaciółce Uli za to, że mogę do niej zadzwonić o każdej porze, jeśli akurat jej telefon działa :). A ona mnie wysłucha, opieprzy lub rozśmieszy. To ona motywuje mnie do działania od dwudziestu kilku lat. A w fazie mojego pisarskiego szaleństwa kupuje sukienki, żebym miała co włożyć na wakacyjny wyjazd, kiedy ja o tym zapominam. Dziękuję moim rodzicom za to, że pozwolili mi iść swoją drogą. Mamie – za promocję moich książek gdzie tylko się da, nawet u fryzjera. Dziękuję mojemu kochanemu mężowi i mojej rodzince za wszystko, co dobre, i za ogromne wsparcie, które od Was otrzymuję.

Dziękuję także: Monice Madejek za doping i maila każdego poranka. Sylwii Hibner, która wyciągała mnie na przejażdżki rowerowe, dzięki którym mogłam „przewietrzyć umysł” . Za każde ciepłe słowo na temat mojego pisarskiego dorobku. Anecie Pimpis, Eli Durka, Ewie Borkowskiej za rozmowy, które sprawiają, że się uśmiecham, za każde: „Jak u ciebie?”, każdy list, każdą kartkę, każdą wiadomość. Ani Piotrowskiej za promowanie w sieci moich książek i publikacji polskich autorów. Kochana, robisz tyle dobrego! Beacie Owczarczyk – za założenie grupy „Fani powieści Gabrieli Gargaś”, za każdy post i doping. Dorocie Gronkowskiej, Marcie Szymańskiej, Justynie Rohde, Ewie Sołtysiak i jej kochanej mamci – Pani Danusi, Lidii Szarna, Ani Lidke, Agnieszce Średnickiej, Joasi Jarosz, Donacie Wiśniewskiej, Ewie Markuszewskiej, Zuzi Osieckiej-Godlewskiej, Magdalenie Mazurek, Kasi Naworskiej, Renacie Mik, Agnieszce Kowalskiej, Grażynce Cybulskiej, Anicie Idzikowskiej, Kasi Chabło, Grażynce Wardach, Agacie Legun, Joannie Wierzbickiej, Monice Szydłowskiej, Teresie Gronkowskiej, Karolina Ubych, Kasi Naworskiej, Monice Płatek, Joasi Wolf, Kasi Redmann, Małgosi Szmyd, Violi Laskowskiej, Ani Kminikowskiej, Ewelinie Stawsińskiej, Basi Ossolińskiej, Renatce Sokół, Natalii Kapela. Ewci Równiak – Ty wiesz, za co… Justynce Bagnerowskiej za cudowne spotkania przy kawie i herbacie Yogi Tea. Ekipie z Wydawnictwa FILIA i ONA CZYTA za wsparcie i promocję moich książek na rynku wydawniczym, a także pani Krysi i jej współpracownikom za ciężką pracę przy redagowaniu tej powieści. Wam, Drogie Czytelniczki i Czytelnicy, dziękuję za recenzje, opinie o moich książkach i wszystkie ciepłe słowa, które od Was otrzymuję. Bez Was nie wydałabym kolejnej książki. Dzięki Wam wiem, że to, co robię, ma sens. Dziękuję! Zapraszam Was do odwiedzenia mojej strony: https://www.facebook.com/gargasgabriela oraz do dołączenia do grupy na Facebooku: „Fani powieści Gabrieli Gargaś”.