Zloty most. Tom 2 - Voller Eva

CZĘŚĆ PIERWSZA

Wenecja, 1756

O Boże, ależ tu wysoko! Przerażona gapiłam się w czeluść. Nawet z ziemi wydawało się, że ten dach jest strasznie wysoko, ale kiedy na nim stałam i patrzyłam w dół, czułam się jak na skraju Wielkiego Kanionu! Nie mówiąc już o tym, że było stromo i należało cholernie uważać, żeby się nie zsunąć. Głęboko pode mną w kanale odbijało się światło księżyca. W ciemnościach niemal nie było widać gondoli, ale wiedziałam, że tam jest – nasza łódź ratunkowa. – Myślisz, że to może być więcej niż trzydzieści metrów? – spytałam z obawą. Naprawdę było bardzo wysoko. – Bzdury – odparł Sebastiano. – A poza tym bez problemu tu weszłaś i tak samo bez problemu dasz radę zejść. Nie wygłupiaj się. Przecież zawsze byłaś taka odważna. Łatwo mu było mówić, bo nie cierpiał na lęk wysokości. – To tutaj. – Sebastiano zerwał plandekę z dziury w dachu, a potem odwrócił się w moją stronę. W świetle niewielkiej latarni, którą przedtem zapalił, wyglądał odważnie i męsko. I groźnie, z tym całym arsenałem broni u pasa. – Przestań się gapić w dół. Ruszamy. – Pochylił się i ostrożnie zajrzał do środka. Więzień, którego mieliśmy dziś w nocy uwolnić, był na tyle uprzejmy, że wcześniej zrobił tę dziurę. Niestety, nie na wiele mu się to zdało. Przynajmniej w nieskorygowanej przeszłości. Wtedy spadł bowiem z dachu i skręcił sobie kark. O czym oczywiście nie wiedział, bo to się przecież jeszcze nie wydarzyło. Sebastiano i ja mieliśmy zająć się tym, żeby za drugim i ostatnim razem wszystko poszło lepiej. – Messer, nie śpisz, panie? – zawołał cicho Sebastiano. W środku dał się słyszeć hałas. – Kto tam jest? – rozległ się pełen niedowierzania głos. – Twoi wybawcy, panie. Bądź tak łaskaw, załóż buty i wyjdź do nas, byśmy mogli zaprowadzić cię w bezpieczne miejsce. Spojrzałam mu przez ramię i zobaczyłam wnętrze maleńkiej celi, która była tak niska, że niemal nie dało się w niej stanąć. Takie więzienne cele na poddaszu weneckiego Pałacu Dożów nazywano ołowianymi, ponieważ dach był pokryty płytami z ołowiu. Latem panował tu piekielny

upał, więźniowie siedzieli niczym w rozpalonym piecu, zimą zaś było zimno jak w lodówce. Skargi nie miały większego sensu – sala tortur znajdowała się praktycznie tuż za rogiem. W moich czasach byłam raz w tym gabinecie grozy na wycieczce z przewodnikiem. Ze stropu wciąż zwisał stryczek, na którym oporni więźniowie tak długo wisieli z rękami związanymi z tyłu, aż do wszystkiego się przyznali, niezależnie od tego, czy popełnili jakieś przestępstwo, czy nie. Amnesty International naprawdę miałaby tu pole do popisu. – Kim, do diaska, jesteście? – Głos więźnia brzmiał teraz nieufnie. No jasne, przez wiele tygodni nocami wiercił otwór w dachu i zamierzał uciec po najbliższej zmianie straży. To, że na drodze jego ucieczki naraz pojawili się obcy ludzie, musiało mu się wydać podejrzane. Gdyby wiedział, że ci obcy ludzie są prócz tego podróżnikami w czasie i przybywają z roku 2011, na pewno w ogóle by nie wyszedł. Z otworu wysunęła się potargana głowa. Serce zabiło mi mocniej. Mimo krzaczastego czarnego zarostu ten mężczyzna wydawał się naprawdę pociągający! Może nie jak Heath Ledger, ale i tak był bardzo męski, miał przystojną, choć odrobinę niewyspaną twarz i szerokie ramiona, które po chwili również się wysunęły. – Nasze imiona nie mają nic do rzeczy, ale wierz nam, panie, że jesteśmy ci przychylni. Sebastiano pomógł więźniowi wydostać się na dach. Mężczyzna otrzepał sobie ubranie i po chwili stanął, spoglądając na rozgwieżdżone niebo i głęboko wdychając nocne powietrze. A potem zobaczył mnie i szeroko otworzył oczy. – Wielkie nieba! Toż to nie jest młodzian! Nie zmylisz mnie tym przebraniem! – No cóż… – Poprawiłam czapkę i z powrotem wetknęłam pod nią niesforny kosmyk. – Długa suknia na tej wysokości nie jest najlepszym rozwiązaniem. – Mówiłem ci, że te spodnie są za wąskie – wtrącił zrzędliwie Sebastiano. – Nie moja wina. Sam mi je dałeś. – Przytyłaś? – Uważasz, że jestem gruba? – spytałam oburzona. – Pozwólcie, że się przedstawię – wmieszał się więzień. – Giacomo Casanova. – Wykonał dworski ukłon, chwycił moją dłoń i ucałował. – Taka piękna białogłowa, zaiste! Jakże twój widok raduje moje oczy! Mam nadzieję, że wybaczysz mi, pani, mój żałosny wygląd i nieszczęsny fetor mego ciała. – Lepiej już ruszajmy, nim ktoś spadnie i złamie sobie kark. – Sebastiano wyraźnie był

w złym humorze. – Z największą rozkoszą! – Giacomo Casanova uśmiechnął się do mnie promiennie, a ja odwzajemniłam uśmiech. Wyglądał dość niechlujnie, miał poplamioną koszulę i potargane włosy, ale to był taki typ, jakiego zagrał Heath Ledger w jednym z moich ulubionych filmów. I teraz stał przede mną we własnej osobie. Z całej tej wakacyjnej pracy takie chwile lubiłam najbardziej! Sebastiano ostrożnie wspinał się po skosie dachu, osłaniając latarnię rogiem kaftana i od czasu do czasu podpierając się dłonią. Nie było zbyt stromo, ale musieliśmy zachować ostrożność, bo w niektórych miejscach płyty były śliskie. Casanova podążał za nim, raz po raz oglądając się na mnie. Jego uśmiech miał w sobie coś zniewalającego i obiecującego. Ten mężczyzna był bez wątpienia urodzonym bawidamkiem, wszystko, co o nim opowiadano, okazało się prawdą. Ale potem pomyślałam, że po ponad roku spędzonym w więzieniu jest po prostu wyposzczony. Najprawdopodobniej flirtowałby również z tą starą żebraczką, która siedziała w kucki na Piazzetta i nagabywała o pieniądze każdego przechodnia. A jednak nocna wędrówka po weneckich dachach w jego towarzystwie była ekscytująca. Takie przygody nie zdarzają się co dzień i na pewno zapamiętam ją na długo. Przedostaliśmy się przez kalenicę, skąd ruszyliśmy w dół, w kierunku dzwonnicy. Powoli i ostrożnie stawialiśmy krok za krokiem po łagodnie opadającym dachu. Casanova obejrzał się na mnie. – Jak ci na imię, piękna panno? – Anna – odrzekłam bez zastanowienia. Sebastiano zaklął, bo Casanova wpadł na niego. Zdążył go jeszcze przytrzymać, inaczej by zleciał. – Myśl raczej o tym, panie, by ocalić swą głowę, a nie o pięknych kobietach – powiedział rozeźlony. – Och, ale ta jest nadzwyczajnie urocza – odparł Casanova. – Warta tego, by myśleć o niej w każdej sekundzie. Schlebiło mi to, ale zły humor Sebastiana powoli zbliżał się do punktu krytycznego. – Czy to twoja niewiasta, panie? – zapytał uprzejmie Casanova. Sebastiano nic nie odpowiedział. Chwilę później dotarliśmy do krawędzi dachu. Staliśmy przy oknie, przez które na początku naszej akcji ratunkowej przedostaliśmy się po drabinie na

dach. Sebastiano wspiął się pierwszy, potem pomógł wejść mnie, a na końcu Casanovie. W środku czekał już zezowaty, cuchnący cebulą strażnik, którego wcześniej Sebastiano przekupił. – Lorenzo – odezwał się do niego ze złością Casanova. – Skądże ta nagła przemiana? Czyż nie błagałem cię tysiące razy, byś wydostał mnie z tej szczurzej nory? Dlaczegoś uczynił to dla tych obcych ludzi, dla mnie zaś nie? Nie było na to prostej odpowiedzi. Lorenzo nie należał być może do najbystrzejszych ludzi na świecie, ale miał dosyć sprytu, aby odróżnić dużą ilość złota od małej ilości złota. Chwilę później stało się to jasne również dla Casanovy, skinął bowiem powoli głową i obrzucił Sebastiana świdrującym spojrzeniem, za którym kryły się niezliczone pytania. Najpierw zadał to najważniejsze. – Dlaczego ja? – spytał Sebastiana. Gdy ten milczał, zwrócił się do mnie. – Dlaczego spośród wszystkich więźniów uwolniliście właśnie mnie, Anno? Bo jesteś świetnym facetem i napisałeś świetne książki, i twoje życie było jedną wielką przygodą! Dlatego przybyliśmy tu z przyszłości i uwolniliśmy cię z więzienia, żebyś mógł zyskać taką sławę, jaką będziesz miał w naszych czasach! Tego oczywiście nie mogłam mu powiedzieć, bo działał tu pewien rodzaj automatycznej blokady. Żaden podróżnik w czasie nie mógł zdradzać ludziom z przeszłości tego, co zdarzy się w przyszłości. Choćby bardzo chciał, nie było to możliwe. Pomijając ten fakt, Casanova i tak nie uwierzyłby w ani jedno nasze słowo. Każdy rozsądny człowiek uznałby nas za wariatów, gdybyśmy mu oznajmili, że jesteśmy stróżami czasu i że nazywają nas Obrońcami, i że nasi tajemniczy zleceniodawcy nazywają się Strażnikami albo po prostu Starcami. Nim półtora roku temu dołączyłam do tego zespołu, sama uznałabym to za wierutną bzdurę. Dlatego całkiem dobrze się składało, że ze względu na blokadę nie mogliśmy o tym mówić. – Musimy ruszać – powiedział Sebastiano. Znów poszedł przodem. Prócz Lorenza przekupił także sekretarza państwowej Inkwizycji, który zadbał o to, by na trasie naszego przemarszu wszystkie drzwi były otwarte. Nikt nie musiał pokazywać nam drogi, Sebastiano był w Pałacu Dożów już wiele razy, we wszystkich możliwych epokach. Szliśmy w dół przez mroczne korytarze, zakurzone sale i wąskie schody. Na trzecim piętrze panowała cisza, ale na drugim usłyszeliśmy w korytarzu kroki – to były straże!

Przywarliśmy ciasno do ściany i wstrzymaliśmy oddech, czekając, aż kroki ucichną, a potem pobiegliśmy dalej, następnymi schodami w dół. Miałam absolutną pewność, że dotąd wszystko idzie zgodnie z planem – kark nie zaswędział mnie ani razu. Swędzenie karku było moją nadprzyrodzoną zdolnością. A może przekleństwem, to zależy, bo zawsze gdy zbliżało się poważne niebezpieczeństwo, czułam to swędzenie. Kiedy tylko coś takiego zaczynało się dziać, należało zachować maksymalną ostrożność. Pod warunkiem, że w ogóle miałam jeszcze na to czas, a niestety nie zawsze tak było. Ledwie o tym pomyślałam, a już się zaczęło. – Ojej – powiedziałam. – Tylko nie mów, że… – Sebastiano znieruchomiał pośrodku mrocznego korytarza i odwrócił się do mnie. – Tak, niestety. – Cholera. – Co się dzieje? – dobiegł mnie z tyłu stłumiony głos Casanovy. Sebastiano wcisnął mi latarnię do ręki i przy wtórze metalicznego brzęku dobył szpady. Casanova zrobił unik. – Cóż do… – Pssst! Na miłość boską, bądź cicho, panie! – Sebastiano podał mu szpadę i Casanova umilkł zmieszany. – Użyj go tylko w ostateczności – szepnął Sebastiano. – Ale unikaj głośnych okrzyków, w przeciwnym razie będziemy zaraz mieli na karku wszystkie straże z San Marco. – W obronie tej zachwycającej białogłowy oddałbym życie. – Casanova skłonił się przede mną. – Wcale nie uważam, by twoje spodnie były zbyt ciasne, pani – dodał półgłosem. – Wręcz przeciwnie. Niezwykle pochlebiają twym kształtom. – Zaczynam mieć tego dosyć – burknął Sebastiano. Spojrzał na mnie z pretensją, a potem chwycił mnie i szybko, lecz namiętnie pocałował. – Żeby była jasność – powiedział do Casanovy. – A teraz w drogę! Wyciągnął sztylet i zaczął wolno posuwać się do przodu. Wiedziałam, że fantastycznie potrafi walczyć na noże, byłam już świadkiem takich walk, a mimo to ręka, w której niosłam latarnię, mocno mi drżała. Casanova szedł tuż za mną, trzymając wyciągniętą szpadę przy moim boku. Zza rogu wyłoniło się dwóch strażników. O tej porze właściwie nie powinno ich tu być,

pewnie skrócili sobie obchód. Tak czy owak, efekt zaskoczenia przemawiał raczej na naszą korzyść. Obu strażnikom zabrakło czasu, by sięgnąć po szpady. Casanova rzucił się na jednego z nich, Sebastiano wziął na siebie drugiego, a ja stałam z latarnią w ręku, trzęsąc się jak osika. Brzęk uderzających o siebie kling wydawał mi się przeraźliwie głośny, Casanova też się nie zachowywał zbyt cicho. Jego bojowe okrzyki było słychać prawdopodobnie gdzieś w okolicy Rialto. – O! A masz! Ty nędzny niegodziwcze! Strzeż się! Zaraz cię dopadnę! O tak, trafiony! Ugodził celnie, ale przeciwnik tylko się otrząsnął i walczył dalej. Ten cały rejwach w mgnieniu oka sprowadzi tutaj tuzin strażników! Z obawą spojrzałam na Sebastiana, który z obnażonym sztyletem krążył wokół przeciwnika. Ten ruszył na niego ze szpadą, na co Sebastiano zrobił elegancki unik i fachowym chwytem judo wyrzucił go w powietrze. Mężczyzna uderzył o ziemię, aż zadudniło, a jego hełm z brzękiem potoczył się na bok. Kiedy jęcząc, próbował wstać, rękojeść sztyletu Sebastiana trafiła go w skroń i strażnik padł nieprzytomny. Casanova i drugi strażnik wciąż się jeszcze fechtowali. Z daleka dobiegały męskie głosy i donośny stukot obcasów. Kark swędział mnie coraz mocniej. – Szybko! – zawołałam. Sebastiano pospieszył Casanovie na pomoc, chwytając strażnika od tyłu i unieszkodliwiając go tak samo jak tego pierwszego. – Już go prawie miałem! – Casanova był odrobinę urażony. – Oszczędzaj siły na ucieczkę – powiedział Sebastiano. Odebrał Casanovie szpadę i kiwnął na nas, byśmy pobiegli za nim do bramy, na zewnątrz. Znaleźliśmy się pod nieskończenie długimi arkadami po południowej stronie pałacu. Wzdłuż przystani płonęły pochodnie, a w ich świetle chwiały się upiornie zarysy niezliczonych łodzi przycumowanych do nabrzeża. Potarłam kark. – Nadchodzą! Oddział uzbrojonych mężczyzn biegł truchtem przez podcienia i zbliżał się niepokojąco szybko. Oceniając po krokach i okrzykach, musiało ich być co najmniej czterech lub pięciu. W świetle pochodni błyskały wyciągnięte do przodu lance. – Lepiej będzie, jeśli oddasz mi szpadę, panie! – zawołał bojowo Casanova. – Innym razem. – Sebastiano wspiął się na palce. – Tam jest gondola! O mały włos!

Chodźmy! Straże dzielił od nas najwyżej tuzin kroków. Sebastiano chwycił mnie za rękę i pobiegliśmy. Casanova bez specjalnej zachęty ruszył imponującym sprintem. Gondola wysunęła się spod Rio di Palazzo i czekała na nas tuż przy Ponte della Paglia. Sebastiano i ja wskoczyliśmy do niej jednocześnie, a Casanova tuż za nami. Skacząc, pośliznął się jednak i jedną nogą wylądował w wodzie, ale José już zdążył długim wiosłem odepchnąć gondolę od murowanego nabrzeża i zaczął wiosłować jak szalony w głąb atramentowoczarnej laguny. Nie odbiliśmy jeszcze od przystani dalej niż na dwie długości łodzi, gdy rozwścieczeni prześladowcy dotarli na brzeg. Jeden strażnik z wściekłym wrzaskiem rzucił za nami lancę, która chybiła mojej głowy mniej więcej o trzy centymetry. Kątem oka widziałam, jak przelatuje mi tuż obok ucha. Sebastiano zaklął i pociągnął mnie w dół, na dno gondoli. Potem rozległ się strzał, jeden ze strażników użył pistoletu. Na szczęście był marnym strzelcem, kula świsnęła w powietrzu wysoko ponad naszymi głowami. José natężał się, by mocnymi uderzeniami wiosła wyprowadzić nas ze strefy zagrożenia. Szybko posuwaliśmy się do przodu. Po chwili mężczyźni zamienili się w niewyraźne kontury widoczne w blasku przybrzeżnych latarni, a ich krzyk rozpłynął się w dali. – Kim jesteś, panie? – Casanova spoglądał zaciekawiony na Joségo, który stał na rufie i w świetle latarni przedstawiał sobą widok zaiste godny uwagi. Przede wszystkim dlatego, że wiosłował niczym mistrz świata, choć jego chuda jak patyk sylwetka sprawiała wrażenie, jakby pilnie potrzebował nieco witamin. Nikt nie wiedział, ile ma lat. Z wyglądu mógł mieć równie dobrze sześćdziesiąt jak i siedemdziesiąt, ale w odniesieniu do podróżnika w czasie, przede wszystkim jednego ze Starców, wszystko było względne. Oceniałam go na parę tysięcy lat, choć Sebastiano uważał, że jak zwykle ogromnie przesadzam. Sam José nigdy nie zdradzał swojego prawdziwego wieku. Jego lewe oko mrugało tylko pobłażliwie, kiedy go o to pytano. Prawe skrywał pod czarną klapką, która upodabniała go trochę do sędziwego pirata. Na pytanie Casanovy, kim jest, zamilkł tajemniczo, tak jak czynił to często, gdy ja stawałam się zbyt ciekawska. Casanova nie wziął mu tego za złe, za bardzo był pochłonięty radością ze świeżo odzyskanej wolności. Kucnął obok mnie i wyżął ociekającą wodą nogawkę, z przejęciem rekapitulując wydarzenia. – Widzieliście, jak dałem się we znaki strażnikowi moją ripostą? Był szybki, ale ja

okazałem się szybszy. Zawsze byłem dobry w parowaniu ciosów! Co wprawa, to wprawa! A cóż dopiero ten tępy Lorenzo. Jeszcze za sto lat będzie się zastanawiał, czym wywierciłem dziurę w dachu mojej celi. Moja ucieczka da asumpt do licznych spekulacji! I przez chwilę ciągnął to jeszcze w tym stylu. Rola Sebastiana w całej sprawie została mniej lub bardziej zmarginalizowana. Z perspektywy czasu Sebastiano stał się swego rodzaju pomocnikiem, który przypadkowo znalazł się na dachu, gdy wszystko się zaczęło. Niestety, to popsuło nieco moje pierwsze dobre wrażenie ze spotkania z Casanovą. Najwyraźniej był okropnym pozerem. Ale potem dostrzegłam, że jego dłonie, wciąż zaciśnięte na mokrej nogawce, drżą niemal tak mocno jak moje. Teraz zauważyłam też, jak bardzo fizycznie ucierpiał w więzieniu. Na swój wzrost był zbyt chudy, jego twarz wykazywała chorobliwą bladość i była usiana śladami ukąszeń pcheł. W książce, którą napisał o swojej ucieczce – czy raczej: którą napisze za wiele lat – była też mowa o szczurach. Piętnaście miesięcy w straszliwym lochu musiało być piekłem. Przechwałki miały jedynie zamaskować jego kompletne wyczerpanie. Jak na swój stan – to trzeba mu było naprawdę przyznać – miał się niewiarygodnie dobrze. José z pewnością somnambulika sterował gondolą przez noc. Przed nami wyłonił się zarys Giudekki i mimowolnie przypomniałam sobie upiorne zakończenie mojej pierwszej podróży w czasie, w 1499 roku. Ale tym razem daleko przed Giudeccą skręciliśmy w prawo i popłynęliśmy wzdłuż południowego brzegu Dorsoduro. Także tutaj brzeg rozświetlały umieszczone w nieregularnych odstępach pochodnie. Paru podchmielonych typków w trójgraniastych kapeluszach, pludrach i butach z klamrami wyszło z okazałego pałacu i pomachało nam wesoło. Przed kościołem przechodziło dwóch strażników i Casanova pospiesznie schylił głowę, aż José skręcił w prawo, w inny kanał. Stąd było już niedaleko. Jak zawsze przed skokiem w czasie ogarnęło mnie podniecenie. Dotąd za każdym razem się udawało, lecz nie zapominałam, co na początku naszej znajomości powiedział mi Sebastiano: „Zdarza się, że podróżnicy po prostu znikają”. Ale cieszyłam się na powrót do naszych czasów i na karnawał, w którym za chwilę mieliśmy uczestniczyć. Musieliśmy tylko wysadzić Casanovę. Łódź, która miała go zawieźć na stały ląd, czekała przy mrocznym wlocie do Canale Grande. Była to szalupa z dwuosobową załogą. Łódź stanowiła własność jednego z mężczyzn i Sebastiano musiał go za tę podróż po królewsku wynagrodzić. Drugi miał zadbać, by Casanova otrzymał to, co najpotrzebniejsze, i mógł bezpiecznie ruszyć w dalszą drogę. Był to miejscowy Posłaniec – tak określano naszych

Obrońców Czasu, pomocników. Posłańcy żyli w danej epoce i odpowiadali między innymi za zaopatrzenie w odzież i noclegi. Dlatego byli w dużym stopniu wtajemniczeni we wszystkie sprawy, choć ze względu na blokadę nie mogliśmy im opowiedzieć niczego o przyszłości. Casanova nie posiadał się ze szczęścia i przez cały czas dopytywał się, dlaczegośmy uczynili dla niego to wszystko. – Może masz, panie, szlachetnego protektora – powiedział w końcu zirytowany Sebastiano. Ten pomysł wprawił Casanovę w spontaniczny zachwyt. – Czy to Bragadin? – zapytał. – To z całą pewnością on! Wiedziałem, że mój stary przyjaciel nie zostawi mnie w biedzie! – Najlepiej po prostu zapomnij, panie, że otrzymałeś pomoc z zewnątrz – poradził mu Sebastiano. – Na temat waszej roli będę milczał jak grób, przysięgam na własne życie. Powiedzcie mi tylko, kto was przysłał! – Wsiadaj, panie, do łodzi i ruszaj w drogę – zaproponowałam. – Kiedyś sam dojdziesz do tego, komu winieneś wdzięczność za odzyskanie wolności. „Albo i nie” – dorzuciłam w myślach ze współczuciem, bo nigdy się tego nie dowie. Już zawsze będzie poszukiwał swego wielkiego protektora. Będzie przemierzał Europę wzdłuż i wszerz i poznawał ważne osobistości na wielu królewskich dworach. Będzie się zakochiwał, zadłużał, grał, kłamał i oszukiwał, i wejdzie do historii jako największy uwodziciel wszech czasów. A po wielu latach napisze interesującą książkę o ucieczce przez ołowiany dach. Sebastiano i ja nie pojawimy się w niej, pod tym względem Casanova dotrzyma słowa. Na szczęście, ponieważ nasza praca musiała pozostać tajemnicą. – Żegnajcie, przyjaciele – powiedział Casanova. Sebastiana zaszczycił ledwie skinieniem głowy, ale ze mną wprost nie mógł się rozstać. Ujął moją dłoń i obsypał ją pocałunkami. – Nigdy cię nie zapomnę, nadobna Anno! – W to akurat nie wierzę – rzucił z irytacją Sebastiano. – Już czas – napomniał José. Spojrzał w niebo. Okrągły księżyc w pełni wisiał nad stromymi dachami. Casanova zszedł do szalupy i pomachał nam na pożegnanie. Machałam do niego, aż zniknął nam z oczu, podczas gdy gondola szybko ruszyła naprzód i skręciła w Canale Grande. Po nabrzeżu szło kilka

osób, na wodzie kołysało się parę gondoli. Nie byliśmy sami, ale to nie stanowiło żadnego problemu. Był to największy i najpotężniejszy portal w Wenecji. Nie tylko pozostawał niewidzialny, lecz także ukrywał cały przebieg podróży w czasie. Nikt nie zauważy naszego przejścia. Może ci ludzie odrobinę się dziwili, bo nasza gondola nie była przepisowo czarna, lecz czerwona. Ale już po chwili o tym zapomną. – Zaczyna się – powiedział José, gdy zatrzymywaliśmy się przy nabrzeżu, na którym mieliśmy wysiąść później; za jakieś dwieście pięćdziesiąt lat. Sebastiano objął mnie mocno, ja zaś patrzyłam na migotanie narastające wokół gondoli, widziałam, jak powstaje cienka linia jaskrawego światła, która staje się coraz grubsza i grubsza. – Byłaś dzisiaj cudowna – szepnął mi do ucha Sebastiano. – Mówiłem ci już, że szaleję za tobą? – W tym stuleciu jeszcze nie. Migotanie objęło całą łódź, powietrze było jak naelektryzowane. Światło stało się oślepiająco jasne, musiałam zacisnąć powieki. Ogarnął mnie przeraźliwy chłód. Tego chłodu bałam się zawsze najbardziej. Tak musi czuć się człowiek, gdy umiera. Wibracje ogarnęły łódź, przekształciły się we wstrząsy, a potem zaczęło się kołysanie w górę i w dół jak w kolejce górskiej. Sebastiano pocałował mnie namiętnie, a ja wczepiłam się w niego, by nie runąć w przepaść. Ogłuszający huk nie nastąpił nieoczekiwanie, ale i tak znów miałam wrażenie, że moje ciało eksploduje i w miriadach odłamków rozsypuje się po całym wszechświecie. Nie czułam już nic, nawet Sebastiana. W następnej chwili wszystko wokół mnie spowiła absolutna ciemność.

Wenecja, 2011

Pojawienia się naszej gondoli nikt nie zauważył, po prostu byliśmy tutaj – wróciliśmy w tej samej sekundzie, w której wyruszyliśmy w naszą podróż w przeszłość, wczesnym wieczorem w samym środku karnawału. Na balkonie palazzo stała kobieta w masce arlekina i dęła w wuwuzele – dokładnie to samo robiła w chwili, gdy przenosiliśmy się do roku 1756. Mężczyzna na nabrzeżu, który sięgnął po aparat, w dalszym ciągu robił zdjęcia dziecku przebranemu za lwa i rzucającemu konfetti do wody. Zdawało się, jakbyśmy byli tutaj przez cały czas. To była magia czerwonej gondoli. Czas we współczesności stawał w miejscu, niezależnie od tego, jak długo przebywaliśmy w przeszłości. Na brzegu panował taki sam gwar jak wtedy, gdy wyruszaliśmy. Wszędzie świętowano ostatki. José wysadził nas na przystani i na pożegnanie postukał palcami w kapelusz, a potem odbił się od brzegu i wkrótce wraz z gondolą zniknął w kilwaterze vaporetti, z turkotem przepływających obok. Poza mną i Sebastianem nikt tego nie zauważył. Sebastiano objął mnie. – No to jesteśmy z powrotem. – Potem mnie pocałował. – Imprezka? – Imprezka – zgodziłam się. Ale najpierw zajrzeliśmy jeszcze do ojca Sebastiana, Giorgia, który mieszkał w pobliżu. Przywitał się ze mną wylewnie, wyraził podziw dla naszych, wyglądających na autentyczne, kostiumów z epoki i upierał się, byśmy zostali na obiedzie, nim rzucimy się w wir zabawy. Była też jego przyjaciółka, nieco zbyt mocno umalowana blondyna imieniem Carlotta, która zadała nam tysiąc pytań. Sebastiano wyjaśnił, że niestety nie mamy czasu i musimy iść. Jego matka zginęła cztery lata temu w wypadku, ale on wciąż jeszcze nie przywykł do tego, że ojciec ma przyjaciółkę. Carlotta obraziła się, że tak szybko idziemy, bo nie pokazywaliśmy się u nich zbyt często. Ale Giorgio nie miał nam tego za złe i uściskał nas serdecznie na pożegnanie. – Dobrej zabawy! – zawołał za nami. – Dziękujemy! – odkrzyknął Sebastiano. Na Piazza panował nieopisany ruch. Można było zobaczyć wszystkie maski z commedia dell’arte w dziesiątkach rozmaitych wersji. I całą masę Casanovów w kamizelkach z najlepszego jedwabiu i w białych perukach. Nasze własne, teraz dość mocno zabrudzone kostiumy, w których

wspięliśmy się na dach Pałacu Dożów i przeskoczyliśmy w czasie, mocno odstawały od tego szlachetnego przepychu. Przeciskaliśmy się przez tłum, popijaliśmy prosecco1 z plastikowych kubków i podziwialiśmy kunsztownie wystrojone postacie. Wreszcie mieliśmy dość i postanowiliśmy spędzić resztę wieczoru u Sebastiana. Miał małe mieszkanko w pobliżu uniwersytetu, co było praktyczne z wielu powodów: po pierwsze, mogłam go tam odwiedzać i spędzać z nim cudowne dni, i nikt nam wtedy nie przeszkadzał, a po drugie, do pracy miał tylko kilka kroków na piechotę – Sebastiano pracował na uniwersytecie, głównie w archiwum. Jego kierownikiem był nikt inny jak José, którego pełne nazwisko brzmiało José Marinero de la Embarcación. W każdym razie tak się oficjalnie przedstawiał. Sebastiano lubił u niego pracować. Kochał swoją pracę, zarówno tę podróżnika w czasie, jak i tę historyka i kulturoznawcy. Za dwa lata miał zrobić magisterium. Byłam przekonana, że zawodowo pójdzie mu jak po maśle. Chciałabym być równie mocno przekonana o mojej własnej przyszłości! Oczywiście całkiem praktycznie byłoby znaleźć sobie po maturze kierunek studiów w jakimś sensie zgodny z podróżami w czasie. Teoretycznie pasowałaby archeologia, ale wydawała mi się równie nudna jak historia. Mój ojciec był znanym archeologiem, w czasie wakacji zawsze ciągał mamę i mnie na różne wykopaliska i pokazywał nam wszystkie możliwe ruiny, ale jakoś do tej pory mnie to nie porwało. Myślałam już o takich odjechanych kierunkach jak projektowanie mody, ze szczególnym uwzględnieniem kostiumologii. Szkoda tylko, że moda nic a nic mnie nie interesowała. Po prostu brakowało mi do tego drygu. Albo się to ma, albo nie. Bez dwóch zdań miała to moja przyjaciółka Vanessa. Z odległości trzydziestu metrów potrafiła rozpoznać markę obuwia i była posiadaczką kolekcji magazynów o modzie w liczbie około tysiąca. Nieważne, co miała na sobie – w każdej wersji wyglądała jak dziewczyna z okładki „Cosmopolitan”. Ja natomiast zawsze wkładałam to, co akurat leżało w szafie na wierzchu. Sebastianowi to nie przeszkadzało, podobałam mu się taka, jaka byłam, w każdym razie zawsze tak twierdził. Zdążyłam mu już uwierzyć, choć na początku przychodziło mi to z trudem. Do tej pory między nami układało się naprawdę super, i to już od półtora roku. I niedługo miało być jeszcze lepiej, bo skończą się te wszystkie kosztowne loty i podróże pociągiem: za chwilę będę miała w kieszeni maturę i będziemy mogli razem zamieszkać. Cieszyłam się na to jak wariatka, i on także, ale czułabym się znacznie lepiej, wiedząc, co mam studiować. Mój włoski był tymczasem już całkiem do rzeczy, w każdym razie na pewno rozumiałabym bez

kłopotu wykłady na uniwersytecie – pod warunkiem, że wiedziałabym, jakie to mają być wykłady. – Co ci chodzi po głowie? – Sebastiano przytulił mnie i pocałował w policzek. – Wyglądasz tak poważnie. Westchnęłam. – Myślę o swojej przyszłości. O studiach i tak dalej. – A dlaczego po prostu nie poczekasz, co będzie? Potrafił zachować godny pozazdroszczenia luz. Kochałam go za to, ale dobrze byłoby mieć konkretny cel. – Gdybym przynajmniej miała zdolności w jakimś kierunku. – Przecież masz. Cudownie grasz na fortepianie. – Och, to tylko takie brzdąkanie. Miałam na myśli raczej coś pożytecznego. Tak jak ty. Albo moja mama. Mama była jeszcze sławniejsza od ojca. Była doktorem habilitowanym fizyki i zdążyła już zgarnąć parę międzynarodowych nagród. Wobec jej oszałamiającej inteligencji przez długi czas sądziłam, że jestem dzieckiem adoptowanym. Moi rodzice zawsze temu zaprzeczali, ale nie uwierzyłam im, póki któregoś dnia nie wyciągnęli metryki urodzenia i paru zdjęć z porodówki. Pokazali mi moje imię na opasce zakładanej niemowlętom na rączkę, ale i tak czasem myślałam jeszcze, że jestem podróbką. Przede wszystkim wtedy, gdy znowu złapałam lufę z matmy, co zdarzało się dość często. – No cóż, masz to swędzenie w karku – powiedział Sebastiano. – To cudowny dar, nikt na świecie takiego nie ma. – Jasne – mruknęłam przygnębiona. – I założę na to własną firmę. Sebastiano wyszczerzył zęby. – Znajdziesz sobie fajną pracę. Najpierw spokojnie napiszesz wszystkie prace maturalne, a potem zobaczymy. – Nie przypominaj mi o tym. Dotarliśmy do kamienicy, w której mieszkał Sebastiano. Zamknął drzwi i pociągnął mnie na klatkę schodową, gdzie przycisnął mnie do ściany i całował tak długo, aż zabrakło mi tchu. – To było teraz absolutnie konieczne – powiedział po chwili, oddychając ciężko. – Dlaczego? – zapytałam, czując, jak trzęsą mi się kolana, on zaś pociągnął mnie na

schody, w stronę swego mieszkania. – Żeby odwrócić twoje myśli. To mu się w każdym razie udało. A wieczór dopiero się zaczął. Przez resztę dnia i całą noc matura była mi zupełnie obojętna. 1 Prosecco – włoskie białe wino musujące, zazwyczaj wytrawne (przyp. red.).

Frankfurt, 2011

Osiem dni później sprawy przedstawiały się całkiem inaczej. Siedziałam na egzaminie maturalnym z matmy i miałam pustkę w głowie. Najpierw głowiłam się nad zadaniem z trygonometrii, którego nie potrafiłam rozwiązać. Analiza matematyczna była moją Nemezis, obcym słowem, które przyswoiłam sobie tylko dlatego, że jedno i drugie brzmiało bardzo podobnie, a znaczyło mniej więcej tyle co upiór, przekleństwo. Wyniki – zawsze coś mi tam wychodziło – wydawały mi się dziwne, ale nie potrafiłam tego lepiej rozwiązać. Co jakiś czas wymieniałam pełne rozpaczy spojrzenia z Vanessą, która siedziała trzy stoły dalej i miała podobne problemy jak ja. Już od początku szkoły dzieliłyśmy ze sobą awersję do matmy, był to, można powiedzieć, kamień węgielny pod naszą przyjaźń. Z tego względu musiałyśmy nawet wspólnie powtarzać jedną klasę. Jakoś przebrnęłam przez wszystkie zadania i ze ściśniętym żołądkiem oddałam kartkę. Vanessa i ja razem wyszłyśmy z sali. Na zewnątrz dyskutowano o prawidłowych odpowiedziach i nic z tego nie brzmiało mi znajomo. Najchętniej zatkałabym sobie uszy. – Chodź, spadamy stąd – powiedziała Vanessa z frustracją. – Cała ta kołomyja była wystarczająco koszmarna. Zadzwoń potem. W milczeniu pokiwałam tylko głową. Objęła mnie szybko, po czym ruszyła do swojego samochodu, a ja wsiadłam na rower. W domu tato czekał na mnie z obiadem. – Specjalnie dla ciebie zrobiłem zapiekankę z makaronem, dziecinko. W tym tygodniu miał dyżur, bo mama była na kongresie w Kopenhadze. Między swoimi wykopaliskami wykładał na uniwersytecie, ale co najmniej równie często bywał w domu i pod nieobecność mamy starał się pielęgnować domową atmosferę. W innych okolicznościach ucieszyłabym się, że mogę zjeść z nim obiad i pogadać, ale dziś nie miałam humoru. – Tak źle? – spytał współczująco. – Nie zrobiłaś ani jednego zadania? – Zrobiłam wszystkie. Ale niestety nie mam pojęcia, czy którekolwiek z nich jest zrobione dobrze.

– Na pewno nie wszystko jest źle – pocieszył mnie. – To byłoby wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu. O prawdopodobieństwie miałabym bardzo wiele do opowiedzenia. Ale nie mogłam mówić rodzicom o moich podróżach w czasie. Nikt o tym nie wiedział, nawet Vanessa. Sebastiano uczulił mnie, że nieautoryzowana wiedza może być niebezpieczna dla niewtajemniczonych. On sam przez wszystkie lata, kiedy wykonywał tę pracę, ani słowem nikomu o niej nie wspomniał. Żeby zrobić tacie przyjemność, zjadłam trochę zapiekanki. Potem wycofałam się do swojego pokoju, pogadałam przez telefon z Vanessą i próbowałam zapomnieć o egzaminie z matmy. Przynajmniej niemiecki i biologia poszły mi super. Miałam więc już za sobą część pisemną i na razie mogłam odetchnąć. Najchętniej poleciałabym z powrotem do Wenecji. Gdyby tylko nie było to takie drogie! W ubiegłym roku zaczęłam udzielać dziecku sąsiadów lekcji gry na fortepianie i trochę na tym zarabiałam, ale wystarczało zaledwie na jeden lot w miesiącu. I musiałam go rezerwować z dużym wyprzedzeniem, inaczej był zbyt kosztowny. Sebastiano również nie zarabiał kokosów i nie mógł bez przerwy przyjeżdżać do Frankfurtu. Zrobiło mi się strasznie żal samej siebie, tak bardzo chciałam być z nim teraz, a on był tak daleko. Wtedy zadzwoniła moja komórka. To musiał być on. Po każdym egzaminie dzwonił do mnie i pytał, jak mi poszło. Ale numeru na wyświetlaczu nigdy przedtem nie widziałam, chociaż telefon był z Wenecji, co rozpoznałam po kierunkowym. Szybko odebrałam. – Anna Berg. – Anna – rozległo się w słuchawce niczym echo. Zabrzmiało to cicho i jakoś tak… słabo. – Kto mówi? – spytałam zaniepokojona. – José. Anno, Sebastiano potrzebuje twojej pomocy. Ledwie go rozumiałam. – Co się stało? – zawołałam przestraszona. – Gdzie on jest? – W Paryżu. – W Paryżu? A dlaczego tam? – Wziął na siebie zadanie… ugrzązł w czasie… jest tam uwięziony… Ze przerażenia iPhone niemal wypadł mi z dłoni. – W Paryżu? Przecież normalnie jest zawsze w Wenecji!

– Misja specjalna – padła stłumiona odpowiedź. Głos Joségo stawał się coraz cichszy. – José? Co z tobą? Jesteś chory? Co mam zrobić? Powiedz mi, co mam zrobić! – Pomóc mu. – Oczywiście! – zawołałam. – Natychmiast to zrobię! Muszę tylko wiedzieć, gdzie on jest. To znaczy… kiedy? A tobie co się stało? – Jestem ranny, muszę odpocząć. To teraz… twoje zadanie. Tysiąc sześćset dwudziesty piąty. – O Boże! Jak mam tam trafić? – Jest ktoś… – Słabym głosem podyktował mi numer telefonu i nazwisko. Gorączkowo zapisywałam wszystko na ręce, bo w pośpiechu nie mogłam znaleźć kartki. – Anno… nie ufaj nikomu. Nawet Sebastianowi. – Co? – spytałam zszokowana. On jednak już się rozłączył. Natychmiast oddzwoniłam, ale linia była zajęta, a za drugim razem rozległ się automatyczny komunikat po włosku, że abonent jest czasowo niedostępny. Następnie zadzwoniłam pod numer, który mi podał. Należał do niejakiego Gastona Leclerca (nawiasem mówiąc, na mojej ręce było napisane Garçon Eclair, prawidłową pisownię jego nazwiska poznałam dopiero później), ale również tam zgłosiła się automatyczna sekretarka – po francusku. Był to język, w którym niestety znałam tylko kilka słów, głównie z kategorii kulinariów, na przykład mon chérie albo ratatouille. Nie traciłam już czasu. Wetknęłam parę rzeczy do torby podróżnej i wyszukałam w Internecie najbliższy lot do Paryża. Był zabójczo drogi i dla mojego stanu konta oznaczał przeniesienie się do nirwany, ale to nie grało żadnej roli. Teraz musiałam jeszcze wymyślić dobrą wymówkę dla taty. Ku mojej uldze zdjął ze mnie ten trud. Gdy gorączkowo zastanawiałam się, co mam mu powiedzieć, zastukał do drzwi i wszedł do mojego pokoju. – Bardzo by było źle, gdybyś na weekend musiała zostać sama w domu? – spytał. – Chciałbym pojechać do mamy, ona się tam trochę nudzi. Oczywiście mogłabyś jechać ze mną. – A potem zobaczył moją torbę. Zmarszczył czoło. – Czyżbyś mówiła mi wcześniej, że w tym tygodniu znowu lecisz do Sebastiana? Widać całkiem o tym zapomniałem. – Hmm, no cóż. Chciałam się z nim spotkać. Ale wyjątkowo nie w Wenecji, tylko w Paryżu. Mieszka tam jego… przyjaciel.

– A bilet na samolot już masz? – Właśnie zarezerwowałam i wydrukowałam. – Z udawaną wesołością pokazałam leżącą jeszcze w drukarce kartkę papieru. Tato wyciągnął ją i rzucił na nią okiem. – O! – skomentował. – Tak, wiem. Jest bardzo drogi. Ale ja naprawdę muszę koniecznie jechać do Sebastiana. Te egzaminy były takie… wyczerpujące. I straszliwie za nim tęsknię! – Okay – powiedział tata powoli. A potem zrobił coś, co było dla niego typowe. Chwycił mój otwarty laptop, wszedł na stronę swojego banku i przelał pieniądze na bilet na moje konto. – Awansem za maturę – wyjaśnił. Uścisnęłam go mocno i podziękowałam. I zaraz trzeba było jechać na lotnisko. Tato podwiózł mnie na dworzec i wysadził przed nim. Odjeżdżając, pomachał mi z uśmiechem. Ja też uśmiechałam się do niego, aż zniknął mi z pola widzenia, a wtedy łzy napłynęły mi do oczu. Mdliło mnie ze strachu i niepokoju. Przez cały czas jakoś się trzymałam, ale teraz puściły mi nerwy. Dobrze, że już tyle razy leciałam samolotem. Nie musiałam sobie zawracać głowy tymi wszystkimi procedurami. Szybką kolejką dotarłam na lotnisko, odprawa przebiegła błyskawicznie, miałam tylko podręczny bagaż, a kartę pokładową wydrukowałam w automacie. Na stanowisku kontroli bezpieczeństwa niewiele się działo. Czekając na swoją kolej, przez cały czas myślałam o Sebastianie i zadawałam sobie pytanie, co też na Boga się stało. Co miał na myśli José, mówiąc, że nie powinnam ufać Sebastianowi? W mojej głowie panował nieopisany chaos, nie mogłam sformułować żadnej sensownej myśli. Dopiero kiedy byłam już po odprawie, nieco się uspokoiłam. I zrozumiałam, że mam prawdziwy problem. Nigdy jeszcze nie byłam w Paryżu. Ani w roku tysiąc sześćset dwudziestym piątym. W żołądku bulgotała mi zjedzona na obiad zapiekanka. Pospiesznie sięgnęłam po iPhone’a i zaczęłam szperać w Internecie.

Paryż, 2011

Około wpół do dziewiątej wylądowałam na lotnisku Charles’a de Gaulle’a i natychmiast znów spróbowałam dodzwonić się do tego Gastona. Tym razem miałam więcej szczęścia, od razu odebrał. Przysłoniłam sobie drugie ucho, stałam bowiem w samym środku gwarnej hali przylotów. Dla pewności zagadałam do niego po angielsku w nadziei, że mnie zrozumie, ale ku mojemu zdziwieniu dobrze mówił po niemiecku. – Jestem Gaston Leclerc – powiedział. – L-e-c-l-e-r-c, jeśli nie wiesz, jak to się pisze. Witaj w Paryżu. Ty musisz być Anna. Czekałem na twój telefon. – Miał miły, lekko zestresowany głos i wyraźny francuski akcent. Poczułam bezbrzeżną ulgę. Pierwsza przeszkoda pokonana. Nie byłam sama, najwidoczniej José zorganizował wszystko, co było ważne. Dzięki Bogu! – Co się stało z Sebastianem? – wyrzuciłam z siebie. – Och, trudno to wytłumaczyć przez telefon. Jak się zobaczymy, opowiem ci wszystko, co mi wiadomo. – Dokąd mam przyjechać? – spytałam. – Znasz Paryż? – Niestety, ani trochę. Jeszcze nigdy tu nie byłam. – Och, masz braki w edukacji. Ale teraz jesteś tutaj i możesz je uzupełnić. Ja akurat nie mogę teraz wyjść, muszę się zająć tysiącem różnych rzeczy. Najlepiej weź taksówkę. Zarezerwowałem dla ciebie pokój w hotelu Britannique przy Avenue Victoria. – Jest przyzwoity? – Tak, w samym centrum. Znajduje się tuż obok Pont au Change. – Chodziło mi raczej o cenę. – W sumie tak, kosztuje poniżej dwóch stów. – Za noc? – spytałam przerażona. Gaston zaśmiał się. – Jesteś w Paryżu, Anno. – To ja sobie lepiej poszukam innego hotelu. Wiesz, nie mam aż tyle kasy. – Pokój jest już opłacony. Za bilet i taksówkę otrzymasz ode mnie zwrot kosztów, mamy

tutaj budżet na takie rzeczy. Odetchnęłam. „Budżet” – to brzmiało dobrze. Miłe, uspokajające francuskie słowo, choć nie znałam go z własnego doświadczenia. Nie przywykłam do takich rzeczy jak zwrot kosztów. Kiedy podróżowałam z Sebastianem w przeszłość, otrzymywaliśmy pieniądze z danej epoki i odpowiednie historyczne stroje, ale noclegi i dojazd do punktu wyjścia musiałam dotąd finansować sama. Może powinnam kiedyś spytać Joségo, czy nie byłyby możliwe niewielkie dopłaty do moich biletów lotniczych. W Wenecji najnowsze standardy, jeśli chodzi o bonusy dla pracowników, były najwyraźniej nieznane. – Weź z hotelu plan miasta – powiedział Gaston – żebyś mogła znaleźć Pont au Change. Bo tam będziesz musiała pójść. – Mam w telefonie nawigację. – Lepiej będzie, jeśli osobiste rzeczy, torebkę, pieniądze, komórkę i tak dalej, zostawisz w hotelu. Wiesz przecież, że niczego nie możesz zabrać ze sobą. A nigdy nie wiadomo, czy po powrocie wszystko się znajdzie. Kiedyś miałem straszliwie drogi zegarek Patek-Philippe… – Czy to znaczy, że przeskok ma się odbyć jeszcze dzisiejszej nocy? – przerwałam mu podekscytowana. – Oczywiście. Przecież nie chcemy tracić czasu. O wpół do dwunastej spotkamy się na moście. – Poczekaj! Jak cię rozpoznam? – Przyślę ci zdjęcie na komórkę. Sekundę. – Zamilkł na moment, a potem usłyszałam sygnał przychodzącej wiadomości. – Masz swoje zdjęcie? – spytał po chwili. – Zaraz. Już idzie. Wysłałam mu jedno z tych nowszych, które zrobiłam wyciągniętą ręką sobie i Sebastianowi i na którym oboje ze śmiechem przytulamy się policzkami. Ścisnęło mnie za gardło na jego widok. „Sebastiano, co się z tobą stało?” – pomyślałam. – Ładnie wyszliście na tym zdjęciu – zauważył Gaston. – Czy ktoś ci już mówił, że wyglądasz jak Miley Cyrus? – Tak, wiele razy. – W moim głosie pobrzmiewały tłumione łzy. – Ruszam w drogę. Na razie. – Na razie, Anno. Wyszłam z budynku lotniska i wzięłam taksówkę. W trakcie jazdy przyjrzałam się zdjęciu

Gastona. Był pulchny, z włosami w kolorze piasku. Sądząc po zdjęciu, mniej więcej w wieku Sebastiana, a więc około dwudziestu dwóch, dwudziestu trzech lat. Między przednimi zębami miał małą przerwę, która nadawała mu sympatyczny i szelmowski wygląd. Po drodze zmusiłam się do przeczytania w Wikipedii dalszych informacji o epoce, do której się wybierałam, żeby nie być tak całkiem zielona. Przezornie wykupiłam przed wylotem nieograniczony transfer danych we Francji, zamierzałam bowiem wykorzystać każdą minutę do chwili przeskoku. Szukając w Internecie informacji o Paryżu z roku 1625, odkryłam imię d’Artagnan i przypomniał mi się film, który całkiem niedawno widziałam na DVD. Po jego obejrzeniu ściągnęłam sobie Trzech muszkieterów jako e-booka i przerzuciłam w samolocie parę rozdziałów. Kilku bohaterów odnalazłam teraz w Wikipedii. Ludwik XIII. Kardynał Richelieu. O, w filmie grał go Christoph Waltz, tyle jeszcze pamiętałam. Tymczasem przyszedł SMS od Vanessy: „Gdzie ty się, u diabła, podziewasz?”. O rany, jeszcze to. Szybko ułożyłam stosowną odpowiedź. „Spontanicznie umówiłam się z S. w Paryżu. No wiesz, miasto miłości. Tato fundnął lot”. – Mademoiselle? Taksówka się zatrzymała. Podróż dobiegła końca, a ja nawet nie rzuciłam okiem na miasto. Ale było już ciemno, prawdopodobnie i tak niewiele bym zobaczyła. Kierowca zażądał ode mnie horrendalnej sumy, tak że niewiele pozostało mi w portmonetce, więc na wszelki wypadek poprosiłam o rachunek. Miałam nadzieję, że budżet Gastona wkrótce uzupełni mój zapas gotówki.

Hotel był przyjemny, z czerwonymi markizami, kutymi żelaznymi balustradami na balkonach i zielonymi roślinami w doniczkach. Na skraju chodnika rosły drzewa. Recepcjonistka powitała mnie przyjaźnie i po załatwieniu formalności meldunkowych podała mi klucz do pokoju oraz plan miasta. Pokój znajdował się na drugim piętrze i wychodził na ulicę. Nie był szczególnie duży, ale czysty i przytulny. Otworzyłam okno, żeby trochę przewietrzyć. Pozostało mi jeszcze nieco czasu, ale nie mogłam się skoncentrować ani na Wikipedii, ani na Trzech muszkieterach. Przyjrzałam się więc planowi miasta i zapamiętałam sąsiednie ulice oraz położenie mostu, na którym miałam się wkrótce spotkać z Gastonem, Pont au Change… Poszukałam znaczenia: Most Zmiany. Nazwa pochodziła od urzędujących tam dawniej bankierów, u których wymieniało się

pieniądze. Ale równie dobrze pasowałaby do zmiany epoki. Może był to przypadek, a może nie. Zamyślona stałam w otwartym oknie. W dole huczał uliczny ruch. Hotel znajdował się w pobliżu Sekwany, do Pont au Change nie było daleko. Kto otworzy nam portal? Musiał być przy tym jeden ze Starców, inaczej się nie uda. Nie zawsze też wychodziło się w tym samym miejscu, w którym się wyruszyło. Każda brama miała swoje własności i szczególne cechy, a niektóre były nieprzewidywalne i niestabilne. Nie rozgryzłam jeszcze do końca tej zasady, choć już kilka razy przeskakiwałam w czasie tam i z powrotem. Była jeszcze ta historia z maską, swego rodzaju przenośnym wehikułem czasu. Maska dawała podróżnikowi wielką moc, ponieważ umożliwiała przeskok bez pomocy Starców, ale jednocześnie była też niebezpieczna, ponieważ mogło się zdarzyć, że zawiodła kogoś w miejsce, którego lepiej było nie oglądać. W tej chwili moja maska kurzyła się gdzieś w należącej do Starców kolekcji kostiumów Esperanzy, od której ją wówczas otrzymałam. Dawno już nie widziałam Esperanzy, przybywała i odchodziła jak cień i nigdy nie pozostawała na dłużej w tym samym miejscu czy w tej samej epoce. Zatopiona w myślach potarłam kark. Potem musiałam potrzeć mocniej, bo naraz zaczął mnie swędzieć. Na dole stał jakiś mężczyzna i patrzył na mnie! Miał na sobie baskijkę, którą naciągnął na czoło, dlatego nie mogłam zobaczyć całej jego twarzy. Ale bacznie wpatrywał się we mnie, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. Wyglądał całkiem normalnie i nie było w nim nic niezwykłego. Mógł mieć gdzieś między czterdziestką a sześćdziesiątką, przez tę czapkę nie potrafiłam dokładnie określić, i nosił trencz. Ręce wsunął do kieszeni. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na ułamek sekundy. W tej samej chwili wycofał się i zniknął za drzewami. Swędzenie karku ustąpiło, ale na pewno go sobie nie wmówiłam. Coś tu nie grało, i to potężnie! Upewniłam się, że zamknęłam drzwi pokoju, po czym spróbowałam zadzwonić do Joségo, lecz znowu usłyszałam tylko głos automatycznej sekretarki. Nerwowo spojrzałam na zegarek. Właściwie chciałam jeszcze wziąć prysznic, bo w przeszłości będę musiała z tego zrezygnować. Ale moja wyobraźnia właśnie zerwała się ze smyczy. Wszystko bardzo plastycznie sobie wyobraziłam. Naga kobieta w wąskiej kabinie prysznicowej, wokół pełno pary. Najazd kamery na zasłonkę prysznicową, ktoś szarpnięciem odsuwa ją na bok i pojawia się wielki rzeźnicki nóż. O nie, na pewno nie pójdę teraz pod prysznic, nieważne, jak długo będę musiała obyć się bez łazienki!

Zamiast tego postanowiłam od razu iść na most. Będę tam trochę wcześniej i przynajmniej się nie spóźnię. Bagaż i torebkę wraz z portfelem, dokumentami i iPhone’em oddałam w recepcji, prosząc o przechowanie. Recepcjonistka uprzejmie przyjęła moje rzeczy. Nawet jeśli wydało jej się to dziwne, nie okazała tego. Zostawiłam sobie zegarek na ręce, jego stratę w razie czego mogłam przeboleć. Wymaszerowałam uzbrojona w plan miasta. Po wyjściu z hotelu ruszyłam w prawo, potem zaraz skręciłam w lewo, potem kawałek prosto i już znalazłam się na ulicy przy nabrzeżu, okolonej przytulnymi kawiarenkami i rzędem drzew. Było rześko i wietrznie, lecz dość ciepło. Most łatwo było znaleźć nawet nocą. Zajęło mi to niewiele czasu, ponieważ szłam bardzo szybko ze strachu, że może czai się gdzieś na mnie tamten dziwny facet. Przeszłam kawałek wzdłuż Sekwany i następny most to był już Pont au Change. Nie mam pojęcia, co ja sobie wyobrażałam – że będzie wyglądał bardziej tajemniczo albo bardziej staro? Ale to był całkiem zwyczajny most, z kilkoma pasami ruchu i szerokimi chodnikami po obu stronach, a poza tym bez żadnych szczególnych cech. Podobały mi się tylko starodawne latarnie. Naprzeciw, na drugim brzegu, znajdowała się Île de la Cité – tak w każdym razie informował plan miasta – podłużna wyspa z wieloma historycznymi budowlami, między innymi Notre Dame. Na moście było sporo przechodniów. Przede mną, trzymając się za ręce, powoli szła zakochana parka. Gdy ich wyprzedziłam, uśmiechnęli się do mnie. Szczęście spowijało ich niczym chmura, aż mnie zakłuło, bo na ich widok musiałam znowu pomyśleć o Sebastianie. Mniej więcej pośrodku mostu na kawałku kartonu siedział w kucki kloszard. Miał w ręce butelkę wódki i gdy go mijałam, właśnie pociągał z niej tęgi łyk. Jednocześnie drugą ręką podsunął mi odwrócony kapelusz, w którym leżało kilka monet. Zatrzymałam się i pogrzebałam w kieszeniach. W kurtce znalazłam jeszcze dwa euro reszty z taksówki. Wrzuciłam je do kapelusza. I tak nie mogłam ich zabrać ze sobą. Spoglądałam na zegarek i robiłam się coraz bardziej niespokojna, choć przyszłam za wcześnie. Najgorsza była ta niepewność. Gdybym tylko wiedziała, co się stało z Sebastianem! Kloszard beknął głośno i zaoferował mi łyk ze swojej butelki, ale podziękowałam, a w odpowiedzi na to umościł się nieco wygodniej na kartonie, zamknął oczy i zachrapał donośnie. Przeszłam jeszcze parę kroków i nad balustradą spojrzałam w dół, na rzekę, która przesuwała się pode mną, leniwa i mroczna. Głęboko zatopiona w myślach stałam tak i czekałam. Nagle ktoś położył mi rękę na ramieniu. Odwróciłam się z okrzykiem przestrachu.

– Och, przepraszam, Anno. Pewnie nie słyszałaś, jak nadchodzę. Nie chciałem cię wystraszyć. Gaston Leclerc – przedstawił się. – Dobrze, że już jesteś. Uśmiechnął się do mnie i wyciągnął rękę na powitanie. Wyglądał tak jak na zdjęciu, z przerwą w zębach, tylko odrobinkę bardziej pyzaty. Jego korpulentną figurę okrywały ciuchy od Ralpha Laurena – nawet ja je znałam – a z kieszonki kurtki na piersi wyzierało etui do okularów przeciwsłonecznych z nadrukiem Ray Ban. Jeśli z budżetu Strażników mógł sobie pozwolić na takie luksusy, to faktycznie ja i Sebastiano będziemy musieli odbyć poważną rozmowę z Josém! Przywitawszy się, nie marnowałam czasu na pogawędki, tylko od razu wyjechałam z najważniejszym pytaniem. – Co się stało z Sebastianem? Gaston skrzywił się. – Gdybym to ja wiedział! – Myślałam, że wiesz! – Natychmiast ogarnęła mnie panika. – No cóż, ma się dobrze, jeśli się o niego martwisz. Odetchnęłam z ulgą. Ma się dobrze! To było najistotniejsze. Wszystko inne jakoś się ułoży. Natychmiast zadałam drugie z kolei najważniejsze pytanie. – Skoro jest zdrowy, to dlaczego nie wraca? Portal się zepsuł? Powrotne portale z przeszłości były z reguły ustawione na fazy Księżyca. Zwykle trzeba było tylko poczekać na nów albo pełnię i można było przeskoczyć z powrotem do przyszłości, lądując w tym samym momencie, w którym wyruszyło się w drogę. Istniały również inne bramy, funkcjonujące niezależnie od faz Księżyca. Znajdowały się zazwyczaj w dalekich, odludnych miejscach, ale Starcy znali je wszystkie. Te bramy miały jedną wadę: nie wracało się przez nie do chwili startu, lecz później, ponieważ wtedy czas w przyszłości płynął równolegle. – Nie, portal na moście działa – powiedział Gaston. – Sam z niego skorzystałem. – A więc czemu on wciąż tam jest? Gaston zrobił smutną minę. – Obawiam się, że nie chce wracać. – Co to znaczy: nie chce wracać? – Dwukrotnie posłałem mu wiadomość i poprosiłem go, by o umówionej godzinie spotkał

się ze mną przy portalu. Nie przyszedł. – Dwukrotnie? – upewniłam się przerażona. – Chcesz powiedzieć: przez dwie zmiany faz Księżyca? To znaczy, że on tkwi w przeszłości od miesiąca? – Nie, od trzech miesięcy – poprawił mnie Gaston. – Od trzech miesięcy? – wykrzyknęłam zaszokowana. – Jak to się mogło stać? – Po tamtych dwóch pisemnych wiadomościach przed kolejną zmianą fazy Księżyca osobiście poszedłem do niego i spytałem, dlaczego się nie pojawił, ale on po prostu udał, że mnie nie zna. Gorzej: zagroził, że jak się nie odczepię, nadzieje mnie na swoją szpadę. – Tak powiedział? – spytałam z niedowierzaniem. – Słowo w słowo. Żebym tak zdrów był. Nie mam pojęcia, co się z nim dzieje. Chciałem spróbować jeszcze raz po dwóch tygodniach, lecz nie mogłem. – Wzruszył z ubolewaniem ramionami. – No wiesz, egzaminy. – Jakie egzaminy? – Jeszcze studiuję. Z podróżowania w czasie nikt by nie wyżył, więc poza tym studiuję coś sensownego. Miałam nieodparte wrażenie, że oczekuje ode mnie więcej zainteresowania. – Co to za kierunek? – spytałam więc uprzejmie, mimo że o mało nie pękłam z niecierpliwości. – Germanistyka. – Uśmiechnął się do mnie szeroko. – Och. Wspaniale. – Zmusiłam się do pochwały i udałam zachwyt, choć chciałam natychmiast wydusić z niego dalsze szczegóły na temat Sebastiana. – Naprawdę świetnie mówisz. Prawie bez akcentu. A skąd pomysł na takie studia? – Mam dziewczynę Niemkę. To miłość mojego życia. Mieszka w Berlinie. Po skończeniu studiów chcę się do niej przeprowadzić i tam poszukać pracy. – Westchnął głęboko. – To niewyobrażalne, jak drogie są bilety lotnicze i podróże koleją! – Niestety – przyznałam z roztargnieniem, myślami krążąc wokół trzeciego z kolei najważniejszego pytania. – A co w ogóle łączy Sebastiana z francuską przeszłością? – Obawiam się, że to tajne. – Przestań! Mnie chyba możesz powiedzieć. Przecież jestem tutaj po to, by sprowadzić go z powrotem. Gaston z ubolewaniem pokręcił głową.

– Naprawdę bym ci powiedział, gdybym mógł. Ale ja sam nie wiem. To jedna z tych misji specjalnych, w których na początku nie wiadomo, o co chodzi. Trafiło mnie to jak obuchem. Sama odbyłam już taką misję. Moje pierwsze zadanie było z tego gatunku. Mogłam wrócić dopiero wtedy, gdy zadanie zostało wypełnione. Najgorsze w tym wszystkim było to, że na początku nie miałam bladego pojęcia, na czym ono polega. To, że mam uratować życie ważnemu weneckiemu politykowi i wykluczyć z gry paru łotrów, wychodziło na jaw dopiero stopniowo. Siedziałam tam kilka tygodni. Ale były jeszcze gorsze przypadki – na przykład Klaryssa, młoda szlachcianka, którą poznałam w roku 1499. Pochodziła z czasów rewolucji francuskiej i przez ponad pięć lat tkwiła w weneckiej przeszłości jako służąca, aż wypełniła swoje zadanie – uratowała mi życie. I wreszcie mogła już wrócić do swoich czasów. Ale wtedy zakochała się w Bartolomeo, Posłańcu z 1499 roku. Została tam i wyszła za niego za mąż. Przypomniało mi się, że José powiedział „misja specjalna”. Jeśli Sebastiano faktycznie ugrzązł w przeszłości, ponieważ musiał być gotów do wypełnienia specjalnego zadania, po prostu nie mógł wrócić, nawet gdyby chciał. Teraz przypomniałam sobie także, że José nie mówił o sprowadzeniu z powrotem, lecz o pomocy. Gaston wyglądał na zmartwionego. – Zaoferowałem mu pomoc, ale on mi groził. Serio, zachowywał się okropnie. Dlatego musisz z nim pogadać. W końcu jesteś jego dziewczyną. – A skąd ty o tym wiesz? – Od tego starego z Wenecji. Zadzwonił do mnie i powiedział, że muszę zaprowadzić cię do Sebastiana. – Kiedy ostatni raz rozmawiałeś z Josém? Nie mogę się do niego dodzwonić. Mówił coś, że jest ranny, naprawdę się o niego martwię. Gaston rozłożył ręce. – Zadzwonił tylko raz. W ogóle nie znam tego gościa, ale tutejszy Starzec stwierdził, że to się uda, a więc robię, co należy. – Kim jest ten Starzec? – spytałam. – Czy nie powinien tutaj przyjść? – Och, on już od dawna tu jest. – Gaston uniósł brwi i spojrzał wymownie na chrapiącego kloszarda. Nie mogłam w to uwierzyć. To miał być Starzec?

– W życiu bym na to nie wpadła! – No, nikt się tak dobrze nie maskuje – przyznał Gaston, szczerząc zęby. Bez wątpienia miał rację. Respekt budziło już przebranie Joségo za jednookiego, cherlawego gondoliera, Esperanza jako pomarszczona, stara jak świat właścicielka kramu także była genialna, ale strój kloszarda bił wszystkich na głowę. Właśnie w chwili gdy zastanawiałam się, czy chrapanie też jest udawane, dostrzegłam dwoje ludzi zbliżających się do nas z przeciwległego końca mostu. – No, nareszcie – powiedział Gaston. – Przyszli. – Kto to jest? – To są nasi amerykańscy turyści. – Turyści? – Byłam kompletnie zbita z tropu. – Tak, idą z nami. Uważają, że jestem przewodnikiem miejskim. – Zaśmiał się. – Dziś w programie mamy Paryż nocą. Turyści tworzyli niedobraną parę, widziałam to nawet z tej odległości. Kobieta była młoda, mężczyzna stary i kruchy. Szedł o lasce. Wspierał się na kobiecie i lekko powłóczył nogą. Gdy się nieco zbliżyli, zobaczyłam, że kobieta jest niezwykle piękna. Szczupła, długonoga, ciemnowłosa – gdyby była wyższa, wygrałaby z łatwością każdy konkurs modelek. Mężczyzna był przynajmniej trzy razy starszy od niej. Wiatr trochę potargał jego śnieżnobiałe włosy, ale poza tym, podobnie jak kobieta, sprawiał wrażenie bardzo eleganckiego. Miał na sobie drogi płaszcz i wyglansowane buty. Spojrzałam na Gastona. Podszedł do kloszarda, który podniósł się ze swojego kartonu. Gaston po cichu zamienił z nim parę słów, po czym wrócił do mnie. – Uwaga, już są. Teraz trzymaj buzię na kłódkę. – Uśmiechnął się szeroko do obojga nowo przybyłych i uścisnął im dłonie. – Madame! Monsieur! Cieszę się, że państwo przyszli. Nie będą państwo tego żałować. – Wskazał na mnie. – Moja asystentka Anna Berg. Anno, czy mogę ci przedstawić pana Collistera i jego wnuczkę Mary, z Nowego Jorku? – Henry – powiedział pan Collister. – Po prostu Henry, proszę. Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać! – Podał mi rękę i uśmiechnął się do mnie przyjaźnie. Spod krzaczastych białych brwi wyzierały czujne oczy. Jego twarz była poorana głębokimi zmarszczkami, a dłoń, w której trzymał laskę, drżała nieco, ale szalenie cieszył się na to zwiedzanie.

Jego wnuczka Mary była nieco naburmuszona. Stawiałam na to, że chciała zrobić dziadkowi przyjemność, towarzysząc mu w trakcie zwiedzania. Gdyby wiedziała, co się zaraz wydarzy, uciekłaby z krzykiem. – Coś nie tak, panno Berg? – zapytał z troską pan Collister. Używał eleganckiej angielszczyzny, brzmiącej bardziej brytyjsko niż amerykańsko. – Wygląda pani na nieco wystraszoną. – Nie – skłamałam. – Wszystko w porządku. I proszę mówić mi Anno. – Tylko wtedy, gdy pani będzie mówić mi Henry. – A mnie Mary – powiedziała Mary. Oceniałam ją na niewiele ponad dwadzieścia lat. Gdy się uśmiechała, była jeszcze ładniejsza. I nie miała bladego pojęcia, co ją czeka. Gaston impertynencko nazwał ich turystami – w Wenecji Strażnicy Czasu nazywali ich Niewiedzącymi. Niewiedzący byli przerzucani do wcześniejszego stulecia i pozostawali tam, niczemu się nie dziwiąc. Wynikało to stąd, że w przeszłości znajdowali kompletne życie i myśleli, że są tam od zawsze. Mieli wszystko, czego potrzebowali – dom, krewnych, przyjaciół, służbę. Pełna iluzja, a przy tym absolutnie realna. Elementem tej iluzji było również ich całkowite zniknięcie z teraźniejszości. Nie tylko jako konkretnych osób, lecz w ogóle, także ze wspomnień innych ludzi. Tak jakby nigdy nie istnieli. Właśnie to wydawało mi się szczególnie paskudne. Zawsze ściskało mnie w gardle, gdy o tym myślałam. Człowiek, którego kochano, nagle znikał, a ludzie nawet tego nie zauważali. Bo dla nich ten człowiek nigdy nie istniał. Po prostu był kasowany ze swoich czasów i wstawiany gdzie indziej. Oczywiście nie chodziło o bezsensowne szykany, lecz wynikało z tego, że ci ludzie mieli do spełnienia w przeszłości ważne, przełomowe zadania. Na przykład pół roku temu razem z Sebastianem wysłaliśmy młodego fizyka do szesnastego wieku. Już po kilku latach miał zrewolucjonizować produkcję sprzętu pływającego, a dzięki jego odkryciom podróże morskie stały się bardziej komfortowe. Taka asysta w podróży była częścią pracy Obrońców Czasu, lecz ja uważałam, że to jest straszne. Sebastiano od dawna traktował te misje rutynowo, robił to już wiele razy, ale ja wciąż nie mogłam się do tego przyzwyczaić. Fizyk miał żonę i małą córeczkę, obie udały się z nim, choć ich jedyne zadanie polegało

na tym, by go uszczęśliwić i być przy nim. Z jednej strony, ze względu na niego, cieszyło mnie to, z drugiej zaś – ogarniało mnie współczucie, kiedy wyobrażałam sobie, jak wiele wszyscy troje stracili w wyniku tego przeskoku. Rodziców, przyjaciół – całe swoje życie, wszystkie wspomnienia. Ta mała dziewczynka nigdy nie dostanie lalki Barbie ani nie pójdzie do kina. Ryczałam potem przez parę godzin. Od tego czasu Sebastiano zrealizował jeszcze kilka takich zadań, ale mnie już przy tym nie było. Przypomniało mi się to teraz, gdy patrzyłam na stojącego przede mną Henry’ego Collistera i jego wnuczkę Mary. Jakie życie czekało ich w przeszłości? Jedno z nich – pewnie Mary, była jeszcze młoda – dokona czegoś ważnego. Ale czy faktycznie chciałaby oddać za to życie, które wiodła tutaj? Chyba nie. Najchętniej bym ją ostrzegła, ale nie mogłam wydusić z siebie ani słowa, i to nie z powodu blokady, lecz przez rozsądek. Nikt nie potrafił powiedzieć, co by się stało, gdybym się wmieszała. Może Mary miała zostać matką człowieka, który na przykład wynajdzie lek na ospę albo coś równie przełomowego? A ja zrujnowałabym to epokowe odkrycie, każąc jej jak najszybciej uciekać z tego mostu, nim zostanie uprowadzona w przeszłość. – Zamówił pan dla nas samochód, Gaston? Kiedy się zacznie? – Henry rozejrzał się wokół, pełen radosnego oczekiwania. Kloszard – a ściślej biorąc, Starzec – w milczeniu opierał się o balustradę. Najwyraźniej wolał trzymać się w cieniu – Starcy z reguły tak się zachowywali. – Powiedziałbym, że teraz, zaraz – odrzekł Gaston. Rzucił okiem na zegarek, który, tak jak wszystko u niego, wyglądał szpanersko i kosztownie (najwyraźniej sam nie przestrzegał własnych reguł), i lekko się uśmiechnął. – Północ. Idealnie! I to było jedyne ostrzeżenie. W tle usłyszałam głuche bicie zegara na wieży kościelnej i w tym momencie wszystko wokół zaczęło się dramatycznie zmieniać. Pojawiła się migocząca linia, którą pamiętałam z weneckich bram czasu; wędrując w górę, linia stawała się coraz grubsza i grubsza, rozpoczęły się również wibracje, zupełnie tak samo jak przy dotychczasowych przeskokach. Równocześnie jednak cały most zdawał się jarzyć światłem od środka, zmienił się w lśniący łuk, wyglądał jak czyste, błyszczące złoto. O rany, pomyślałam z lękiem. Może nawet chciałam powiedzieć to na głos, ale moje struny głosowe były jak sparaliżowane i przeniknął mnie lodowaty chłód. Most rozszerzał się bez końca, sięgał już wieczności. Gdybym mogła się poruszyć i przebiec po nim, znalazłabym się na drugim końcu wszechświata, byłam o tym

przekonana. Kres tym rozważaniom położył potężny huk, który wyłączył wszystkie moje myśli i cisnął mnie w mrok bezczasowości.

Paryż, 1625

Gdy się obudziłam, huczało mi w głowie. Do tej pory nie udało się mi całkowicie wyeliminować tego nieprzyjemnego zjawiska towarzyszącego podróżom w czasie. Wiedziałam, że ból głowy wkrótce ustąpi, ale w tym momencie był niemal nie do wytrzymania. Z trudem tłumiąc jęk, próbowałam dojść do siebie. A potem poczułam smród. Samo to było już dowodem, że z całą pewnością znajdowałam się w przeszłości. Wokół unosił się odór kloaki, ryb, gnoju, psujących się odpadków oraz ludzi, którzy zdecydowanie potrzebowali kąpieli. Mieszanina wszystkiego, co tworzyło potężny smród w mieście, gdzie kilkaset tysięcy ludzi musiało obywać się bez oczyszczalni ścieków, chłodni, regularnego wywozu śmieci, a przede wszystkim bez tak ważnych zdobyczy cywilizacji jak prysznic czy dezodorant. Było mroczno, lecz nie całkiem ciemno, widziałam blask pochodni. W górze na tle usianego gwiazdami nieba, widniały kontury dachów. Gdzieś prychnął kot i jakby przez warstwę waty słyszałam w pobliżu czyjeś głosy. Leżałam na twardej ziemi, ale ktoś przykrył mnie prześcieradłem albo czymś podobnym. Nawet bez sprawdzania wiedziałam, że pod spodem jestem naga. To była kolejna konsekwencja podróży w przeszłość – nie można było zabrać ze sobą żadnych przedmiotów z przyszłości, prócz tych, które w danej przeszłości już istniały. I to nie tylko teoretycznie, lecz również praktycznie. José i Esperanza mieli gdzieś tajne schowki z historycznymi kostiumami ze wszystkich możliwych epok – już kilka razy Sebastiano przynosił mi to i owo na nasze misje. Ale nie mogłam z tego skorzystać przed przeskokiem do dawnego Paryża, a ponieważ Gaston nie dał mi żadnych rzeczy, wylądowałam, identycznie jak podczas mojej pierwszej podróży w czasie, bez najmniejszego choćby skrawka materiału na ciele. Z trudem dźwignęłam się na nogi, przytrzymując prześcieradło, żeby się nie zsunęło. Stałam w ciemnym zaułku. Okiennice domów były zamknięte, jak okiem sięgnąć nie widziałam żywej duszy. Poza kotem, który nagle zeskoczył z muru i prychnął na mnie, jakbym była upiorem z Żywych trupów1. Głosy stały się teraz wyraźniejsze. Dobiegały z tej strony, z której widać było blask pochodni. Jeden z nich należał do Gastona. Ostrożnie wyjrzałam za róg i poczułam ulgę,

ujrzawszy Gastona z pochodnią w ręku. Towarzyszył mu szczupły wysoki mężczyzna. Oceniłam go na niewiele ponad dwadzieścia lat. – Mademoiselle… – Skłonił się przede mną uprzejmie. – Jestem Philippe. Posłaniec z tej epoki. Skinęłam mu głową. – Mam na imię Anna. – Po czym zwróciłam się do Gastona: – Najwyraźniej znowu przebudziłam się ostatnia. Co z Henrym i Mary? – Już są ubrani i właśnie zmierzają do swego nowego domu. Wszystko w najlepszym porządku. – Och, szybko poszło. – Nagle poczułam w gardle kluchę. – Dobrze im tam będzie? – Bajecznie – zapewnił mnie Gaston. – Same luksusy. – Jaki dziś mamy dzień? – Zdawało mi się, że jest dość ciepło, choć panowała głęboka noc. – Tak co do dnia, to nie wiem dokładnie. Philippe? – Dwudziesty ósmy czerwca tysiąc sześćset dwudziestego piątego roku – powiedział Philippe. – Och! – Odetchnęłam z ulgą. – Lato. To dobrze, przynajmniej nie będę musiała marznąć. Technika grzewcza w przeszłości nie tylko była strasznie zacofana, lecz częściowo w ogóle nie istniała. Gaston niecierpliwie machnął ręką w moją stronę. – Ubierz się, żebyśmy mogli stąd pójść. Philippe, daj jej ubranie. Philippe podał mi tobołek, który trzymał w ręku, i uprzejmie się odwrócił, żebym mogła się spokojnie ubrać. Gaston również stanął do mnie plecami, nerwowo kołysząc się na czubkach palców, podczas gdy ja robiłam pospieszny przegląd rzeczy podanych mi przez Philippe’a. Spodnia suknia, która wyglądała jak przedpotopowa koszula nocna z książek Wilhelma Buscha2, i prosto skrojona szata o wdzięku starego worka na ziemniaki. Nawet Kopciuszek nie chciałby tego włożyć. Z drugiej strony niespecjalnie mogłam stawiać jakieś szczególne wymagania – znacznie ważniejsze było to, bym ubrała się szybko i bez niczyjej pomocy. Aby włożyć naprawdę piękną suknię z wszystkimi bajerami, w tej epoce potrzebowałabym pomocy wykwalifikowanej pokojówki. Przynajmniej wszystko sprawiało wrażenie czystego, choć wierzchnia suknia wydawała się okropnie szorstka.

– Gdzie są buty? – zapytałam, rzucając na ziemię prześcieradło i wślizgując się w długą koszulę. – Możecie się już odwrócić. – Zapomniałem o butach – powiedział przerażony Philippe. – Nic nie szkodzi – stwierdził Gaston. – Cécile ci jakieś da. Wciągnęłam na siebie workowatą suknię, zawiązałam w pasie dołączony do niej sznur i próbowałam sprawiać wrażenie wyluzowanej. – Mogę wziąć twoje buty – powiedziałam do Gastona. Wyglądały dość szlachetnie, tak samo jak reszta jego garderoby. Najwyraźniej w przeszłości też dysponował budżetem. Dla niego Posłaniec przyszykował same wykwintne rzeczy: jedwabne pończochy, wams3 i pludry z aksamitu, koronkowe rękawy, do tego szykowny kapelusz z piórkiem – niczym książę ze sztuki Szekspira. Philippe był ubrany znacznie skromniej: koszula bez koronek, pończochy z bawełny, tak samo jak wams i pludry, choć wszystko porządnie uszyte. Twarz Philippe’a była szczupła i poważna. Kiedy się pojawiłam, zdjął kapelusz. Blond włosy miał na karku splecione w warkoczyk. – Weź moje buty, mademoiselle – zaoferował. – To moja wina, nie przygotowałem się odpowiednio. – Philippe jest naszym Posłańcem dopiero od dwóch przeskoków – wtrącił Gaston. Philippe wyglądał na zmartwionego. – Jestem niepocieszony z powodu mojego zaniedbania. – Ale twoje buty, panie, są przynajmniej dwa razy większe od moich – powiedziałam. – Na mnie pasowałyby raczej buty Gastona, ale na razie zostanę boso. Kim jest Cécile? – To młoda dama, z którą dziś w nocy będziesz dzielić pokój, pani. Właśnie tam idziemy. – Chciałabym do Sebastiana – sprzeciwiłam się. – I to natychmiast. Gaston potrząsnął głową. – To będzie możliwe dopiero jutro rano. – Ale… – Po prostu mi uwierz – uciął. – Jeśli o tej porze wyciągnęlibyśmy go z łóżka, wzbudzilibyśmy tylko niepotrzebną sensację. A musimy unikać wszelkiego zamieszania, wiesz o tym równie dobrze jak ja. Podporządkowałam się niechętnie i powlokłam się za nimi. Droga prowadziła przez ciemne zaułki, wzdłuż rzędów kilkupiętrowych domów.

– Gdzie jesteśmy? – spytałam. – Na Île de la Cité – odpowiedział Gaston. Ponieważ i tak nie orientowałam się w terenie, ta informacja nie na wiele mi się zdała. Chodzenie na bosaka okazało się błędem. Bruk był wyboisty, ostry i usiany nieokreślonymi odpadkami. Philippe szedł przodem z pochodnią, za nim Gaston. Swoją szeroką sylwetką zasłaniał mi światło i nie widziałam dokładnie, w co wdeptuję. Raz wlazłam w stos nadgniłych obierków, dwa albo trzy razy w kałuże – wolałam nie wiedzieć, co naprawdę w nich jest. Potem trafiłam na coś miękkiego, futrzastego, co czmychnęło mi spod stopy, gdy na to nastąpiłam. Wyrwał mi się okrzyk i podskoczyłam do góry mniej więcej na metr. – Chcę iść z przodu – powiedziałam drżącym głosem do Gastona, gdy odwrócił się z irytacją. Potem poszło lepiej. Philippe uprzejmie oświetlał mi drogę, nieco niżej trzymając pochodnię. Dzięki temu mogłam omijać przynajmniej wszystkie psie kupy, martwe (albo półżywe) zwierzęta, końskie łajno i kuchenne odpadki. Wadą było to, że poza brukiem i walającymi się wokół przeszkodami niemal w ogóle nie widziałam otoczenia. Po chwili Philippe się zatrzymał i wskazał pochodnią na dom. – Jesteśmy na miejscu. – Polecam się i życzę dobrej nocy – powiedział Gaston, gdy Philippe podał mu pochodnię, i po prostu sobie poszedł. – Zaczekaj! – zawołałam za nim przestraszona. – Jeszcze nie omówiliśmy, co będzie dalej! Jak znajdę Sebastiana? I jak będzie z naszym powrotem? Nagle bardzo dokładnie przypomniała mi się moja pierwsza podróż w czasie. Wtedy zostawiono mnie gdzieś u obcych ludzi, a potem kazano czekać całą wieczność, aż wreszcie zajął się mną ktoś z miejscowej grupy Strażników. Ale Gaston zdążył już zniknąć za najbliższym rogiem, a wraz z nim zniknęła pochodnia. Philippe i ja staliśmy w ciemnościach i mogłam dostrzec jedynie zarys jego sylwetki. – Wszystko zostało omówione – uspokoił mnie, podczas gdy zastanawiałam się, czy nie lepiej byłoby od razu pobiec za Gastonem i wymusić na nim kilka konkretnych obietnic. – A cóż takiego zostało omówione? – zapytałam sfrustrowana. Nie miałam już szansy dogonić Gastona, a więc chcąc nie chcąc, musiałam tu zostać i podporządkować się wyznaczonemu planowi.

– Jutro przyjdę po ciebie, pani, o dziewiątej i zaprowadzę cię do Gastona, a on zaprowadzi cię do twego Sebastiana. – Nie możesz przyjść trochę wcześniej, panie? – spytałam zaniepokojona. – Naprawdę nie mam cierpliwości, żeby tak długo tu siedzieć. Ściśle biorąc, powiedziałam: „Nie chcę tak długo tu przebywać”. To była jedna ze złośliwości intergalaktycznego translatora – przy czym oczywiście to nie była jego prawdziwa nazwa, wcale jej nie znałam, tylko określałam go w ten sposób. Wyrażenia, które nie istniały w przeszłości, były po prostu przekształcane na inne. W trakcie mojej pierwszej podróży w czasie to zjawisko niemal doprowadziło mnie do szału. Sto razy próbowałam powiedzieć „iPod” i zawsze było to zamieniane na „lusterko” – do dziś nie wiem dlaczego. Sebastiano stwierdził, że miał kiedyś iPoda, który z tyłu wyglądał trochę jak lusterko. Może tym kierował się ten automatyczny tłumacz? W przypadku innych słów zmieniona wersja była raczej dość zrozumiała. Film stawał się sztuką kostiumową, samochód pojazdem, kumpel towarzyszem i tak dalej. Ale taka transformacja działała tylko w prostych przypadkach. Gdy chciało się coś powiedzieć o przyszłych zdarzeniach, włączała się blokada. Człowiek stał wtedy z otwartymi ustami, nie wydając z siebie głosu, i sprawiał dość idiotyczne wrażenie. Wszystko inne było jednak bez zarzutu i tłumaczyło się samoistnie, mimo że człowiek nawet nie zauważał, że rozmawia w obcym języku. Szkoda, że ta przyjemna sztuczka nie działała w teraźniejszości, kilka razy bardzo bym na tym skorzystała. Usłyszałam, że Philippe w coś zastukał. – Cécile, słyszysz mnie? Otwórz, proszę – zawołał stłumionym głosem. – Przed dziewiątą się nie da, pani – zwrócił się do mnie z ubolewaniem. – Mam jeszcze inne zobowiązania. – Mówmy sobie na ty – zaproponowałam. Ta forma sprzyjała przyjaznym uczuciom i wzmacniała chęć pomocy. Taką miałam nadzieję. – Mam na imię Anna. – Z chęcią – odparł. W ciemnościach nie mogłam dostrzec jego twarzy, ale sądząc po głosie, był przyjemnie zaskoczony. – Może uda ci się przyjść trochę wcześniej. – Zobaczę, co się da zrobić. Za jego plecami rozbłysło światło. Ktoś otworzył okiennice i w blasku małej migoczącej

latarni ukazała się zaspana twarz, okolona bardzo jasnymi i bardzo potarganymi włosami. Poza głową nic nie było widać. To musiała być Cécile. Nie wyglądało na to, żeby miała szczególnie dobry humor. – Jest środek nocy – poskarżyła się. – Wiesz, jak późno się kładę i jak bardzo potrzebuję snu. Czy to nie może poczekać to jutra? – Przykro mi, że muszę zakłócić ci spokój, ale inaczej się nie da. Mam dla ciebie gościa. Philippe wydawał się wyjątkowo często przepraszać, co zrobiło na mnie miłe wrażenie, ale nie poprawiło humoru Cécile. Ani to, że Philippe odsunął się nieco na bok, by mogła mnie lepiej zobaczyć. – Oj – powiedziała. To mogło znaczyć dużo, poczynając od „kogoś ty tu znowu przywlókł”, poprzez „ciekawe, czy się zmyją, kiedy po prostu zamknę okiennice?”, aż po „to jest sukienka czy jakiś worek?”. Potem okiennica się zamknęła. A więc wersja numer dwa. – Warto było spróbować – powiedziałam uprzejmie do Philippe’a, który nie ruszał się z miejsca. – Pytanie tylko, skąd teraz weźmiemy latarnię. Ku mojemu zaskoczeniu po chwili drzwi się otworzyły i zobaczyłam Cécile w całej okazałości. Była niemal tak wysoka jak Philippe, ale znacznie mocniej zbudowana, i miała na sobie koszulę nocną, która więcej odsłaniała, niż zasłaniała. Philippe patrzył na nią odrobinę za długo, nim zawstydzony odwrócił głowę. Mnie ten przymus nie dotyczył, w końcu jedna dziewczyna mogła się przyglądać drugiej. Poza tym miałam u niej przenocować, w takiej sytuacji trudno patrzeć w bok, tym bardziej że tak czy owak było to niemożliwe. Jej bujne kształty niemal rozsadzały krótką nocną koszulę w taki sposób, że „Playboy”, gdyby już istniał, natychmiast złożyłby jej odpowiednią ofertę. Nie była gruba, lecz posiadała fenomenalne krągłości, i to na sto procent bez grama silikonu. Ponieważ byłam od niej przynajmniej pół głowy niższa, siłą rzeczy najpierw rzuciły mi się w oczy jej najbardziej wystające walory (oceniłam je na 80 D), ale tak naprawdę wrażenie robiła jej twarz. Mogłam się jej dokładniej przyjrzeć dopiero wtedy, kiedy odgarnęła zmierzwioną grzywę i odrobinę uniosła lampę, by móc mnie lepiej zmierzyć wzrokiem. Wyglądała jak kobieta z plemienia wikingów – solidna wiejska piękność z twarzą w kształcie serca, jasnoblond lokami i niebieskimi oczami. Miała jakieś dwadzieścia parę lat. Przyglądała mi się ze zmarszczonym czołem.

– Mój Boże. Czyżby to stworzenie było bose? I cóż to za suknia? – Ma na imię Anna – powiedział Philippe. – Jest biedną wiejską sierotą. – I jestem tylko przejazdem – dodałam, żeby nie zakiełkowało w niej podejrzenie, że chcę się u niej zadekować. – Jutro rano już mnie tu nie będzie. Cécile potrząsnęła głową. – Ta suknia jest okropna. Ale dziewczyna nie wygląda na opuszczoną i jest dobrze odżywiona. – Najwyraźniej potrafiła dostrzec to, co istotne. – Bajeczką o biednej sierotce możesz nakarmić kogoś innego, Philippe. Przypomniałam sobie, że gdy pierwszy raz przybyłam do przeszłości, Bartolomeo – wenecki Posłaniec w roku 1499 – chciał omamić moją gospodynię takimi samymi bajaniami na temat mojego pochodzenia. Najwyraźniej na takie okazje wymyślano podobne życiorysy. Przede wszystkim podobnie głupie. – Moi rodzice właściwie jeszcze żyją – powiedziałam. I natychmiast przyszło mi do głowy, że to nieprawda, bo przecież oboje w ogóle się jeszcze nie urodzili. Na tę myśl musiałam gwałtownie przełknąć ślinę. Nie wolno mi było teraz się nad tym zastanawiać. – Tylko są bardzo, bardzo daleko – dodałam. – Dlatego w tej chwili nie mam prawdziwego domu. Ale w ogóle nie jestem wymagająca. Na przykład jeśli chodzi o śniadanie czy inne rzeczy. – Najpierw wejdź do środka, biedulko. – Otworzyła drzwi trochę szerzej i odsunęła się odrobinę, żeby mnie przepuścić. – Przyjdę zatem o dziewiątej – powiedział Philippe. – A może trochę wcześniej? – rzuciłam. – Miałabyś jeszcze latarnię, żeby mi pożyczyć? – zapytał. Cécile burknęła coś i zniknęła za drzwiami, by po chwili wrócić z drugą niewielką latarnią ze szkła, w której płonęła oleista ciecz. – Wielkie dzięki – powiedział Philippe. – Jutro ci ją odniosę. – Tylko nie zapomnij. To moja ostatnia. – Nie martw się. Będę pamiętał. Dobranoc paniom. Philippe skłonił się uprzejmie i zaryzykował ostatnie ukradkowe spojrzenie na śmiały dekolt Cécile, nim odwrócił się do wyjścia. Przyszło mi do głowy, że oboje prawdopodobnie dożyją wprowadzenia ulicznych latarni. W Wikipedii wyczytałam, że w 1667 roku Ludwik XIV zarządził oświetlanie zaułków w nocy

lampami olejowymi. Do tej pory jednak będą musiały im wystarczyć prywatne latarnie. Szczerze im z tego powodu współczułam. Jeśli od dziecka wystarczyło człowiekowi tylko pstryknąć właściwy przycisk, by stała się jasność, nocny mrok mógł napawać strachem. – Chodź ze mną – powiedziała Cécile. Poszła przodem, a ja natychmiast potknęłam się o próg, bo stożek światła nie sięgał do ziemi. – Uważaj, nie przewróć się o moje buty – dodała, ale dopiero wtedy, gdy rąbnęłam o podłogę. Podniosłam się szybko. – Nic się nie stało – oznajmiłam, chociaż porządnie uderzyłam się w kolano. Przecież to nie była wina Cécile. Pomijając fakt, że na drewnianych deskach leżało całe mnóstwo różnych przedmiotów, w każdym razie tam, gdzie przed chwilą wylądowałam. Cécile odpaliła drugą świecę od pierwszej i przytwierdziła ją do stolika odrobiną roztopionego wosku, zobaczyłam więc teraz nieco więcej. Pokój był dość niski, Cécile głową prawie dotykała stropu, a ja wyciągniętą ręką mogłam dosięgnąć belek sufitowych. Zarzucone poduszkami łóżko zajmowało niemal jedną trzecią pomieszczenia. Przy ścianie piętrzyły się skrzynie, w jednym kącie stał stolik z mnóstwem różnych rzeczy, obok niego tapicerowany taboret. Wyposażenie uzupełniało duże lustro, szeroka półka i parawan. Wszystkie wolne powierzchnie ścian były usiane hakami, na których wisiała cała masa ubrań. Reszta dobytku Cécile leżała w nieładzie dookoła: buty, torebki, pudła na kapelusze, książki i stosy zapisanego papieru. To natychmiast obudziło moją ciekawość. Czytanie i pisanie oraz posiadanie książek nie było w dawnych stuleciach zbyt rozpowszechnione. Nie istniał obowiązek szkolny i tylko bogaci ludzie mogli sobie pozwolić na dobrych nauczycieli. Książki i pisma stanowiły w tym raczej ubogim otoczeniu nieoczekiwany widok. Cécile odsunęła nogą kilka zmiętych kartek, but i łapkę na myszy (o Boże!), wzięła z łóżka poduszkę i kołdrę i rozesłała je na podłodze. – Tu możesz spać, dziewczynko. – Ja tylko wyglądam na dziewczynkę. Ale to pozory. Niedługo skończę dziewiętnaście lat. – Ach, doprawdy? – Cécile zebrała kilka fruwających kartek, po czym usiadła na łóżku, przyglądając mi się. – Z jakiego miasta pochodzisz? – Z Frankfurtu. – Ku mojemu zdziwieniu zdołałam to wypowiedzieć, najwyraźniej blokada nie miała tej informacji nic do zarzucenia.

– To niemieckie miasto, prawda? Skinęłam głową. – Och, biedactwo. A więc przybywasz z samego środka wojny! Popatrzyłam na nią nieco głupkowato, bo nie miałam pojęcia, o czym mówi. Dopiero po chwili zorientowałam się, że musiała mieć na myśli wojnę trzydziestoletnią. Ta wojna, przypominałam sobie jak przez mgłę, toczyła się mniej więcej w tym czasie i pozostawiła po sobie straszliwe spustoszenia, przede wszystkim w Niemczech. – Tak, na szczęście udało mi się jeszcze w porę schronić w bezpiecznym miejscu – powiedziałam na chybił trafił. Moja spóźniona odpowiedź najwyraźniej wzbudziła podejrzliwość Cécile. Zdawało mi się, że w jej następnym pytaniu słyszę nutę sarkazmu. – A jak udało ci się przebyć bez butów długą drogę z Frankfurtu do Paryża? – Cóż, na początku miałam buty, ale niestety po drodze je zgubiłam. – A kto tak doskonale nauczył cię naszego języka, Anno? – Moja matka jest Francuzką – oświadczyłam. – A ty czym się zajmujesz? – spróbowałam odwrócić jej uwagę. Nie podjęła tematu. – Lubisz chodzić do teatru? – spytała. – Jasne – odparłam. I to nawet nie było kłamstwo. Dla translatora teatr oznaczał kino, a ja często chodziłam do kina. – Na pewno raz lub dwa razy w miesiącu – ciągnęłam. – Kocham to! – Och, doprawdy? To zdumiewające! – Oczy Cécile zalśniły. Najwyraźniej tym wyznaniem zyskałam jej przychylność. – Ja też to kocham! Teatr jest moją namiętnością i całą treścią mojego życia. Bo ja pracuję w teatrze. Zadałam pytanie, na które czekała. – Jesteś aktorką? – Tak – potwierdziła z dumą. – A poza tym dramatopisarką. Sama piszę sztuki i je wystawiam. To by tłumaczyło te książki i masę papieru. – Super! – powiedziałam z uznaniem (ściśle biorąc, powiedziałam „godne podziwu”, co prawdopodobnie znaczyło to samo). – Jakie sztuki teatralne ogląda się w Niemczech? – spytała Cécile.

Jej zmęczenie ulotniło się – sprawiała teraz wrażenie nakręconej jak na niezłej imprezie. – No cóż, w zeszłym miesiącu widziałam Moją urojoną żonę, przedtem Przyjaźń plus, a jeszcze wcześniej… poczekaj… Kokowę. – Och, aż trzy różne przedstawienia! – Cécile była bardzo podekscytowana. – Najwyraźniej w Niemczech przywiązuje się dużą wagę do kultury! Niestety nie słyszałam o żadnej z tych sztuk. Ale tytuły brzmią interesująco. Przede wszystkim ten ostatni – Coq au vin. Bardzo pomysłowy! O czym to jest? Tragiczne czy komiczne? – Raczej komiczne, choć zdarzało mi się już widzieć zabawniejsze rzeczy. Chodzi tam o autora, który ma napisać sztukę teatralną i nagle musi się zaopiekować małą dziewczynką, której w ogóle nie zna. I oboje muszą się jakoś dogadać. Właściwie powiedziałam „scenarzysta” i „film”, ale w sumie na jedno wyszło. Cécile zmarszczyła czoło, przyglądając mi się w zamyśleniu. – Bardzo dobry pomysł na sztukę. Mogłabym się tym zainteresować i sama napisać coś takiego. Zwłaszcza że najwyraźniej jestem w tej samej sytuacji co ten autor. – Ściągnęła brwi. – Mam nadzieję, że sobie tego teraz nie wymyśliłaś, żeby ze mnie zadrwić, co? – Nie, naprawdę nie – zapewniłam ją. – Poza tym ta dziewczynka jest jego córką i na koniec całkiem się lubią. To chyba zdecydowana różnica. – Hm, nie jesteś moją córką, ale wydaje mi się, że właśnie też zaczynam trochę cię lubić. Cécile wstała i wzięła z łóżka jeszcze kilka poduszek. Dorzuciła je do tamtych na podłodze, a potem podeszła do półki na ścianie i wróciła z kawałkiem chleba, który wcisnęła mi do ręki. – Masz, wyglądasz na głodną. Podziękowałam uprzejmie i odgryzłam kawałek, chociaż po emocjach minionego wieczoru prawie wcale nie miałam apetytu. Choć chleb był suchy i mdły, przeżuwając go, nagle poczułam się głodna i jadłam dalej, aż nie została ani okruszyna. – Pewnie chce ci się pić. Cécile nalała z dzbanka czerwonego wina do dwóch kubków, z których jeden mi podała, upierając się, żeby się ze mną stuknąć. Potem ciągle mi dolewała, dopóki nie opróżniłyśmy całego dzbanka. Wprawdzie piła znacznie więcej niż ja, ale wino było dość mocne i kompletnie zwaliłoby mnie z nóg, gdybym już wcześniej nie usiadła na podłodze. Głowa bez przerwy opadała mi na piersi i przez cały czas przysypiałam. Popijałyśmy wino, świece się dopalały,

a Cécile wypytywała mnie o wszystko. Na wszelki wypadek formułowałam zdania jak najbardziej ogólnie i udzielałam przeważnie wymijających lub ogólnikowych odpowiedzi. Kiedy mnie zapytała, co najchętniej robię w wolnym czasie, ograniczyłam się do wzmianki o czytaniu i grze na fortepianie (translator zrobił z fortepianu klawikord). Jazdę na rowerze i judo wolałam sobie odpuścić. Na pytanie o wielbiciela zaprzeczyłam krótko. Aby odwrócić jej uwagę, w końcu sama zaczęłam pytać. Wtedy Cécile opowiedziała mi swoje życie, które przebiegało w sposób dość niezwykły – choć patrząc na to z dystansu, sądzę, że część mogła być zmyślona. Była córką dworskiego guwernera w Paryżu (co tłumaczyłoby jej wykształcenie) i duńskiej handlarki winem (co wyjaśniałoby jej nordycki wygląd i słabość do czerwonego wina). Poza tym była wdową po żonglerze i linoskoczku – co z kolei tłumaczyło, skąd u niej ciągoty do sceny. Jej mąż zginął trzy lata wcześniej, spadając z liny, i niestety nie pozostawił jej niczego poza piłkami do żonglowania. Cécile poderwała się i zaczęła szperać w skrzyni, aż je znalazła, lecz próba zaprezentowania żonglerskich umiejętności nie powiodła się ze względu na niski strop. Piłki poleciały na wszystkie strony, oberwałam kilkoma i zasłoniłam sobie twarz poduszką. Obie zaczęłyśmy chichotać i uznałyśmy zgodnie, że pora spać. Miałam jeszcze na tyle siły, by skorzystać z toalety – krzesła z nocnikiem za parawanem. – Poczekaj – powiedziała. – Coś tam jest. Zaraz to wyrzucę. Otworzyła okiennice i zamaszyście opróżniła nocnik na ulicę, a następnie postawiła go z powrotem pod krzesłem. To tyle na temat kałuż, w które idąc tutaj, wielokrotnie wdepnęłam. Gdy ja załatwiałam za zasłonką moją małą potrzebę, ona zamknęła okno i wślizgnęła się do łóżka. Wyciągnęłam się na podłodze, która po tym winie wydawała mi się dwa razy mniej twarda niż na początku. – Dobrej nocy, Anno – usłyszałam mamrotanie Cécile. – Śpij dobrze. – Ty też – mruknęłam w odpowiedzi, zapadając w sen. Świece zgasły. Było coraz bliżej do świtu – za kilka godzin Philippe stanie przed drzwiami, a wtedy muszę być w formie. I wkrótce zobaczę Sebastiana… nareszcie. Jego obraz towarzyszył mi w drodze do krainy snów. 1 Żywe trupy – amerykański serial telewizyjny, będący adaptacją komiksu Żywe trupy (przy. tłum.).

2 Wilhelm Busch (1832–1908) – niemiecki grafik, malarz i poeta; autor satyrycznych historyjek obrazkowych, uważany za praojca komiksu (przyp. red.). 3 Rodzaj kaftana, na ogół atłasowego, noszonego przez mężczyzn od połowy XVI do XVII wieku, głównie w Hiszpanii i Niemczech. Wams był usztywniony i podwatowany, zdobiony haftem lub pasmanterią, obcisły, z przodu wydłużony w szpic (przyp. tłum.).

Dzień pierwszy

Gdy się obudziłam, moja głowa miała średnicę około kilometra i zdawało mi się, że mój język jest na wpół żywym futrzastym czymś, co nadepnęłam ostatniej nocy. Wzdychając, obróciłam głowę na bok i spróbowałam umknąć przed kłującym światłem, które wwiercało mi się w prawą gałkę oczną. Pochodziło od promienia słońca, który utorował sobie drogę przez szczelinę w okiennicy i niczym pylisty miecz przedzielił pokój. Ktoś od środka walił w mój czerep, sprawiając, że cały świat huczał. Potem zorientowałam się, że walenie pochodzi również z zewnątrz, ściśle biorąc, od strony okiennicy. – Cécile! Anno? Jeszcze śpicie? To był Philippe! Natychmiast całkiem oprzytomniałam i zerwałam się na nogi. To znaczy chciałam się zerwać, ale w rzeczywistości było to mozolne, powolne dźwiganie się, przy wtórze jęków, z niesfornym prześcieradłem, które niczym wąż nadnaturalnej wielkości owinęło mi się wokół nóg. Poduszki leżały dookoła porozrzucane na podłodze, a ja spałam na gołych deskach. Moje ciało sprawiało wrażenie, jakby spadło z dużej wysokości (przynajmniej wyobrażałam sobie, że tak bym się czuła), i z bólu nie bardzo mogłam się wyprostować. Najgorsze było to, że nie wiedziałam, co mnie bardziej boli – głowa czy cała reszta ciała, od szyi w dół. – Cécile! Anno! – dobiegł z zewnątrz niecierpliwy głos. – Nie śpię! – wychrypiałam w kierunku okna. – Właśnie wybiła dziewiąta! – krzyknął Philippe. Zaspałam! Przerażona rozejrzałam się po pokoju. Najchętniej wybiegłabym natychmiast do Philippe’a, żeby zaraz zaprowadził mnie do Gastona, bo tylko on wiedział, gdzie podziewa się Sebastiano. Ale w tym stanie nie mogłam się pokazać ludziom. – Zaraz przyjdę! – zawołałam. Buty. Koniecznie potrzebuję butów! – Cécile, czy możesz pożyczyć mi parę butów? Od strony łóżka dał się słyszeć jęk. Jasnowłosa potargana głowa poruszyła się lekko, a potem znów znieruchomiała. Spomiędzy poduszek dobiegło ciche chrapanie. Cécile na pewno tak szybko nie wstanie. Żeby uprościć sprawę, uznałam jęk za przyzwolenie, a niewielki ruch za kiwnięcie głową.

Spośród butów, które walały się wszędzie, na pewno mogłam sobie wziąć jedną parę. Niestety, wszystkie wydawały się o wiele za duże, wystarczyło jedno spojrzenie. Jednak duże buty były lepsze niż żadne. Po krótkiej przymiarce wybrałam parę skórzanych sandałów, które związałam paskami i przynajmniej trzymały się na stopach, mimo że podeszwa wystawała na trzy palce. Praktycznie nie musiałam się ubierać, bo na noc wcale się nie rozebrałam. Workowata suknia była uszyta z tak grubo tkanego materiału, że kilka dodatkowych zagnieceń i plam w ogóle nie rzucało się w oczy. Teraz szybko musiałam się jeszcze trochę odświeżyć. Pospiesznie skorzystałam z nocnika, po czym wzięłam z toaletki Cécile grzebień – i na widok własnego odbicia w lustrze wzdrygnęłam się z przestrachem. Wyglądałam okropnie. Blada, z zapadniętymi oczami, rozczochrana – matka wszystkich upiorów. Czesząc się, wyrwałam sobie masę włosów, w których wszędzie miałam kołtuny. Żeby długie włosy znowu mi się tak nie zmierzwiły, splotłam je w ścisły warkocz i związałam go jedną z jedwabnych wstążek, które leżały porozrzucane na podłodze. Dzięki temu wyglądałam trochę znośniej. Na kredensie stała miska do mycia, ale woda w niej wydawała się używana, a należący do kompletu dzbanek był pusty. Nieważne, do umycia rąk na pewno wystarczy. Jeszcze psik ze stojącego na toaletce flakonu perfum (wydzielały przenikliwą woń fiołków), dwa mocne uszczypnięcia w policzki – i to wszystko. Mycie zębów musiałam sobie darować, choć nie było to łatwe. Może Philippe po drodze zorganizuje mi łyk wody. Kawy tu nie mieli, to potrwa jeszcze kilka dziesięcioleci – co przypadkowo wiedziałam tylko dlatego, że pierwsze kawiarnie powstały w Wenecji. Do czasu upowszechnienia się kakao także upłynie jeszcze dłuższa chwila. – Do widzenia – powiedziałam do Cécile. – I bardzo dziękuję za wszystko. Buty dam Philippe’owi, później ci je odniesie. Zero reakcji – Cécile spała jak kamień. Skacowana i niewyspana opuściłam pokój. Drzwi wejściowe były otwarte na oścież, na zewnątrz w zaułku wesoło bawiły się dzieci. Z piskiem goniły za gdaczącą kurą, która wystraszona trzepotała skrzydłami. Teraz wiedziałam już, dlaczego przed przebudzeniem śniły mi się wakacje na wsi. Hałas zwielokrotnił huczenie w mojej głowie. Jaskrawe światło dnia tak mocno raziło mnie w oczy, że musiałam kilkakrotnie zamrugać, nim do niego przywykłam. Philippe czekał przed domem, trzymając w ręce pożyczoną lampę. Grzecznie przyniósł ją z powrotem. Zaproponowałam, że szybko odniosę ją Cécile, co przyjął z wdzięcznością. Za to

mogłam potem wziąć kilka porządnych łyków wody z manierki, którą miał przytroczoną do paska. Gdy się napiłam, wrzask dzieci wydał mi się mniej przejmujący, a światło słońca łatwiejsze do zniesienia. Ale było bardzo ciepło, zaczynałam się pocić. Z wiosennego marca trafiłam w sam środek lata. Już wczesnym rankiem panował tu piekielny upał, który był wystarczającym powodem, by szybko ruszyć w drogę. – Jeśli o mnie chodzi, możemy iść – powiedziałam. Teraz, w świetle dnia, miałam okazję dokładniej się rozejrzeć. Cécile mieszkała w czteropiętrowej kamienicy z zaniedbaną fasadą, a cała ulica też nie wyglądała szczególnie zachwycająco. Philippe wymienił jej nazwę – rue Percée – żebym mogła znaleźć dom, jeśli będę musiała tu wrócić. Uznałam to jednak za wykluczone, choćby dlatego, że nie zamierzałam znowu spać na podłodze. Sebastiano miał na pewno lepsze schronienie. Spędzimy tam razem czas aż do powrotu, a jeśli jakieś specjalne zadanie, które ma wykonać w tej epoce, nie pozwala mu wrócić do teraźniejszości, wykonamy je wspólnie. I aż do powrotu nie odstąpię go na krok. Będąc z Sebastianem, mogłam znieść wszystko. Może tam, gdzie mieszka, jest nawet cebrzyk do kąpieli i kawałek porządnego mydła. To byłoby już naprawdę coś. Zaciekawiona odwróciłam się w stronę Philippe’a. – Czy to ty byłeś tym, który przynosił Sebastianowi wieści od Gastona? Skinął głową. – Byłem u niego dwa razy i przekazałem mu wiadomości od Gastona. Za pierwszym razem podejrzewał mnie nawet o niecne zamiary, i musiałem się zarzekać, że to nie ja chciałem, by pojawił się na moście, lecz autor tych wieści. Za drugim razem kazał mi się zmywać i przekazać memu zleceniodawcy, żeby łaskawie sam się pojawił, jeśli czegoś od niego chce. Co też Gaston uczynił, ze znanym skutkiem. Philippe prowadził mnie przez ulice, na których roiło się od ludzi. Jedni pchali przed sobą wózki wyładowane warzywami albo drewnem na opał, inni dźwigali kosze i kubły. Niemal wszyscy byli biednie ubrani, kobiety w niechlujne fartuchy na długich sukniach, mężczyźni w wyświechtane spodnie do kolan i znoszone buty, dzieci w tanie chodaki. Niektórzy wyglądali jak zwykłe lumpy. Mój wsiowy przyodziewek wcale nie rzucał się w oczy. Natomiast Philippe wyglądał niemal schludnie. Jego ubranie było wprawdzie także skromne, ale czyste i zadbane, prezentowało się zadziwiająco dobrze. Starannie uczesał długie jasne włosy i związał je aksamitką. Jego jasna koszula i pończochy nie miały plam i prawie wcale nie były cerowane,

a w siedemnastym wieku to znaczyło nie byle co. Ciemny beret, z rodzaju tych, które noszono w tamtych czasach – zdjął ze względu na upał i podwinął rękawy koszuli. Na najbliższym rogu wskazał wąski dom z wystającym piętrem i fasadą z muru pruskiego. – Tutaj mieszkam. To jest dom moich rodziców. Mój ojciec jest krawcem. Wyuczyłem się tego samego zawodu co on, ale w tej chwili prawie wszystko robi jeszcze sam. Pewnie dopiero za kilka lat przejmę interes. A na razie zajmuję się projektowaniem nowych wykrojów. Lubię rysować. – To zaiste godne uwagi. – (W rzeczywistości powiedziałam tylko jedno słowo, a mianowicie „bajer”). – A jak trafiłeś na tę… dodatkową działalność na rzecz Gastona? – Zagadnął mnie niedawno, kiedy był u nas na przymiarce. Mój ojciec szyje mu ubrania. – Odchrząknął zażenowany. – Nawiasem mówiąc, przykro mi, że przyniosłem ci taki skromny strój, ale Gaston powiedział, że ma być jak najprostszy. – Och – powiedziałam tylko. Ciętą ripostę, którą miałam na końcu języka, wolałam sobie darować. Nie bardzo mogłam robić z tego powodu wyrzuty Philippe’owi, ale Gastonowi na bank powiem później, co o tym myślę. Nagle Philippe zmienił temat. – O czym tyle rozmawiałyście, ty i Cécile? – spytał z pozorną obojętnością. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Uszy trochę mu poczerwieniały. To mogła być oczywiście wina upału, ale potem zobaczyłam, że policzki mu się zaróżowiły, i wszystko stało się dla mnie jasne. Nie myliłam się ostatniej nocy. Był zadurzony w Cécile. Czy z wzajemnością? Nie odniosłam takiego wrażenia. Była ze dwa, trzy lata starsza od niego. I mniej więcej dwadzieścia kilo cięższa. Ale to oczywiście nie musiało nic znaczyć. Jak wiadomo, przeciwieństwa się przyciągają. I w końcu pożyczyła mu swoją lampę, a to świadczyło przynajmniej o sympatii. Z tego na pewno mogło się rozwinąć coś więcej. Philippe odchrząknął i zauważyłam, że czeka na odpowiedź. – Och, tak po prostu sobie rozmawiałyśmy. Opowiedziała mi trochę o swoim życiu i piłyśmy wino. O sobie nie mogłam zbyt wiele mówić. No wiesz, blokada. Wspomniałam tylko, że przybywam z Niemiec i że lubię sztuki kostiumowe, i lubię chodzić do teatru. Tym razem rzeczywiście powiedziałam „sztuki kostiumowe” i „teatr”, co pozwoliło zaoszczędzić na

tłumaczeniu. – Mówiła coś o mnie? – Nie? A powinna? Jeszcze bardziej się zaczerwienił. – Opowiadała o swoim mężu? – O tym żonglerze? Tak, wspominała o nim i pokazała mi piłki. To tragiczne, że spadł z liny. Bardzo mi jej żal. Taka młoda i już wdowa… – Nie myślałem o żonglerze. Tylko o tym drugim. – Tym drugim? – Byłam zaskoczona. – Miała jeszcze jednego? – Ciągle go ma. Handlarza perfum na pont Notre Dame. Zaraz będziemy tamtędy przechodzić, musimy dostać się na prawy brzeg. Ale najpierw przejdziemy przez ten most. Rozejrzałam się zdezorientowana. – Jaki most? – No, pont Saint Michel, prowadzi z powrotem na Île de la Cité. – Wskazał na ulicę przed nami, z szeregiem domów po obu stronach. To, że naprawdę chodzi o most, można było dostrzec, dopiero patrząc w bok, gdzie widoczny był fragment rzeki. A zatem w nocy opuściliśmy Île de la Cité i przeszliśmy na lewy brzeg Sekwany, a ja tego nie zauważyłam. Próbowałam zapamiętać drogę i otoczenie, ale naprawdę miałam z tym trudności. Domy były wysokie i zbudowane ciasno jeden przy drugim, wszystkie ulice wyglądały podobnie, a poza tym nie dało się ich odróżnić od mostów. W każdym razie po drodze dostrzegłam, że nad dachami miasta wznosi się ogromna budowla, którą znałam: dwie potężne, szerokie wieże i jedna wąska, wysoka – Notre Dame, największa i najbardziej okazała świątynia Paryża. Gdy przeszliśmy przez most, który przypominał raczej ulicę, dotarliśmy do innego kościoła i miałam wrażenie, że tu orientuję się nieco lepiej. W każdym razie okolica wydała mi się znajoma. Chyba się jednak myliłam, bo właściwie znowu powinna pojawić się rzeka. Île de la Cité na pewno nie była taka szeroka, także w siedemnastym wieku. Szliśmy ruchliwą ulicą, przy której było mnóstwo warsztatów. Kapelusznik, złotnik, rękawicznik, piekarnia… Na ladzie stał koszyk, w którym leżały świeże, słodkie, smakowicie pachnące bułeczki. Chętnie wzięłabym jedną na później, kiedy ból głowy ustąpi i poczuję głód, ale Philippe musiałby mi pożyczyć trochę pieniędzy. Już go miałam o to poprosić, kiedy zobaczyłam, że staje jak wryty przed jakimś

sklepem. Witryn w tamtych czasach jeszcze nie było, otwierało się po prostu dużą ladę i używało jej jako blatu, stąd zresztą pochodzi niemieckie słowo Laden, czyli sklep (to też był okruch przypadkowej wiedzy, jaką zdobywałam przy okazji podróży w czasie). Tym razem chodziło o sklep z perfumami, nawet nie musiałam patrzeć, co jest tam wystawione – wystarczył sam zapach. Pachniało odurzająco wszelkimi możliwymi esencjami, od kwiatowych, przez owocowe, do egzotycznych. Kichnęłam i wtedy otworzyła mi się klapka. – Och, to pewnie jego sklep, prawda? – powiedziałam. – To znaczy męża Cécile. Lekko zdezorientowana rozejrzałam się wokół. Philippe mówił, że sklep znajduje się na pont Notre Dame, a więc to musiał być most. Ale wcale nie przypominał mostu. Także tutaj wszędzie stały domy, jeden obok drugiego, wysokie na cztery albo pięć pięter. I nigdzie nie było widać Sekwany. Philippe wpatrywał się w mroczne wnętrze sklepu. – Jeśli któregoś dnia dorwę tego typa na osobności, zabiję go. Pojęłam tę zapowiedź z pewnym opóźnieniem, bo wciąż jeszcze próbowałam zorientować się w okolicy. – Co? A to dlaczego? Cóż on ci zrobił? – Mnie nic. Ale Cécile. Zanim zdążył mi to dokładniej wyjaśnić, do zastawionej woreczkami zapachowymi i perfumowanymi chusteczkami lady podszedł mężczyzna w zielono-złotym wamsie. – Madame. Monsieur. – Uśmiechnął się lekko. – Czym mogę służyć? – A potem rozpoznał Philippe’a i przybrał rozgniewaną minę. – A ty czego tutaj znowu chcesz, panie? Nie możesz przestać mnie nachodzić? Czyż nie ma dość innych mostów? Musisz zawsze nadkładać drogi i iść tędy? To na pewno był mąż Cécile. Albo były mąż, zależy. W każdym razie nie mieszkali razem, bo w jej pokoju nie zauważyłam nic, co wskazywałoby na obecność mężczyzny. Około czterdziestki, prawie łysy, w ogóle nie wyglądał na faceta, który miałby coś do zaoferowania takiej kobiecie jak Cécile. Może poza kilkoma flakonami tych pachnideł. Sporo ich stało u Cécile i przecież jednych perfum nawet użyłam, choć natychmiast tego pożałowałam. W dalszym ciągu czuć było ode mnie intensywny zapach fiołków, gorszy niż jakikolwiek odświeżacz powietrza. Ale to było nic w porównaniu ze sprzedawcą perfum. Otaczała go chmura

zapachów, które mogły doprowadzić człowieka do omdlenia. Choć przysięgłabym, że dawno już strawiłam chleb i wino z ostatniej nocy, poczułam, jak wszystko podchodzi mi do gardła. Cofnęłam się kilka kroków – i o mało nie trafiłam pod przejeżdżający z turkotem powóz. Woźnica zaklął szpetnie i ściągnął cugle, a ja wycofałam się jeszcze dalej, na drugą stronę ulicy. Philippe nawet tego nie zauważył i zaczął się kłócić z tym typkiem. Mimo hałasu dobiegły mnie strzępki rozmowy. – Ty perwersyjny obrzydliwcze! – wrzeszczał na właściciela sklepu. – To nie powinno cię nic obchodzić! – usłyszałam krzyk perfumiarza. – I nie, nie będę się z tobą pojedynkował. Choćbyś nie wiem jak obrzucał mnie obelgami! Ze względu na turkot kół powozu usłyszałam tylko część odpowiedzi Philippe’a, ale to wystarczyło, żebym zyskała jasność co do jego nastawienia. – …rozpruć cię i rzucić twoje wnętrzności szczurom na żer, ty żałosny tchórzu! Powóz potoczył się dalej, a z sąsiedniego sklepu – małej manufaktury oferującej złocone ramy obrazów – wyszły dwie elegancko ubrane kobiety. Dumnie przemaszerowały tuż obok mnie, zachowując się tak, jakby należał do nich cały pont Notre Dame. Jedna, rozpychając się, mimochodem mnie potrąciła, tak że znalazłam się przy samej ścianie. Już chciałam zaprotestować, kiedy kątem oka dostrzegłam coś intrygującego. Odwróciłam się w stronę sklepu, przed którym stałam. Na otwartej ladzie wyłożone były jedwabne szale z frędzlami, haftowane chustki i zwinięte koronkowe bordiury. W otwartym pudle znajdował się wybór rozmaitych guzików – ze szkła, rogu, drewna, kości słoniowej, srebra… Ogarnęło mnie niewytłumaczalne uczucie, że skądś znam ten sklep. Prawie tak, jakbym już tu kiedyś była. Ale owo uczucie wywołały nie guziki, co zrozumiałam po chwili, lecz to, co wisiało na ścianie za ladą – maski.

Sekundę lub dwie gapiłam się na nie zdezorientowana. Miałam uczucie, jakbym nagle znalazła się w innym miejscu i w innym czasie, choć w tle cały czas słyszałam, jak Philippe kłóci się z handlarzem perfum. Ale ten spór i uliczny hałas ledwie rejestrowałam. Maski pochłonęły całą moją uwagę. Były najrozmaitsze: barwnie malowane i jednokolorowe, tylko na oczy i na całą twarz, przetykane złotem i z przytwierdzonym dziobem, zdobione kamieniami lub frędzlami i perłami. Wszelkie maski, jakie nosi się w czasie weneckiego karnawału. I przypuszczalnie używane na paryskich balach w siedemnastym wieku, bo inaczej nie można by ich było tutaj

kupić. Drzwi sklepu za rozkładaną ladą były otwarte i nogi same mnie zaniosły do środka. Przywitała mnie łagodna, lekko przykurzona woń suszonych kwiatów, które w dawnych stuleciach – na przykład w tym – wkładano w zwinięte bele tkanin, aby materiały przyjemnie pachniały. Tutaj było to potpourri z lawendy i płatków róż. Sklep oferował nie tylko maski i tkaniny, ale także odzież i dodatki. Były tu skromne ubrania i wszelkiego rodzaju chłam i starocie, ale także eleganckie rzeczy. Na licznych stojakach wisiały peleryny z miękkiego aksamitu, ze złotymi obszyciami, głęboko wycięte jedwabne suknie z rozłożystymi spódnicami i długie rękawiczki z najdelikatniejszej skóry. Na jednym z regałów ustawione były cudowne buty, haftowane rarytasy ze srebrnymi klamrami i lakierowanymi obcasami. Vanessa na ich widok nie posiadałaby się ze szczęścia. Ale wszystkim tym cennym towarom poświęciłam zaledwie kilka przelotnych spojrzeń, nim jakaś magiczna siła kazała mi się odwrócić znowu w stronę masek. Jedna z nich wyglądała jak… nie, to niemożliwe. Absolutnie wykluczone. Wtedy obok rozległ się schrypnięty głos bardzo starej kobiety. – Kot – powiedziała Esperanza. Tak samo jak wtedy. Nawet się nie wzdrygnęłam, bo najwidoczniej – ja albo moja podświadomość – oczekiwałam, że się tu pojawi. Nie widziałam jej od półtora roku. Tyle czasu upłynęło od chwili, gdy przyjęła mnie do grona Obrońców Czasu. Przed moją pierwszą przygodą w czasie dostałam od niej maskę kota, ale potem, gdy wszystko szczęśliwie się zakończyło, dowiedziałam się, że maska ta była używana tylko do szczególnie niebezpiecznych i ważnych misji. Tych, od których zależało wszystko. Przyszłość całego miasta, a może nawet całego kraju. Od tamtego czasu – i to mnie cieszyło – nigdy nie dała mi maski. Esperanza wyglądała całkiem tak samo jak wtedy. Drobna i zasuszona, twarz poorana zmarszczkami, łagodny bezzębny uśmiech. Ale jej oczy spoglądały zadziwiająco przenikliwie, jakby nic nie mogło umknąć jej uwadze. Poczułam, że zasycha mi w gardle, i z trudem przełknęłam ślinę. – Esperanzo – wyszeptałam. – Skąd się tutaj wzięłaś? W gruncie rzeczy pytanie było zbędne. Jako jedna ze Starców nie podlegała ograniczeniom czasu i przestrzeni tak jak zwykli śmiertelnicy. Stulecia były dla niej niczym

chwile i przechodziła z jednej epoki do drugiej równie łatwo, jak inni ludzie przechodzą na drugą stronę ulicy. Od naszego pierwszego spotkania upłynęły całe wieki. Po moim pierwszym przeskoku w czasie wygrzebałam z najodleglejszych zakątków podświadomości pewne wspomnienie z dzieciństwa – miałam mniej więcej trzy lub cztery lata i bawiłam się w wysokiej trawie, gdy nagle pojawili się Esperanza i José, a ona dotknęła mojego karku. Ten dotyk coś we mnie wyzwolił, bo od tego czasu, gdy nadciągało niebezpieczeństwo, kark natychmiast zaczynał mnie swędzieć. Wciąż nie mogłam zrozumieć, dlaczego wybrali właśnie mnie. Prawdopodobnie znalazłam się po prostu na ich drodze. I na pewno dziełem przypadku było to, że później w Wenecji natknęłam się na sklep z maskami i w ten sposób po raz pierwszy weszłam w posiadanie maski. Jednak Sebastiano twierdził, że u Starców nie ma przypadków. – Weź tę maskę, dziecko – ochrypłym głosem powiedziała Esperanza. Kościstą dłonią zdjęła kocią maskę ze stojaka i podała mi ją. Była z czarnego aksamitu, zdobiona drobnymi perełkami wokół otworów na oczy. Wzięłam ją z ociąganiem. Wydała mi się lekka jak piórko i dziwnie dobrze znana. Nie musiałam jej przymierzać, żeby wiedzieć, że pasuje idealnie, jakby została dla mnie wykonana. Może tak faktycznie było. Pytanie tylko, dlaczego ją teraz dostałam. Poza tym nie zapomniałam, że ostatnim razem wydarzyły się potem same nieprzyjemne rzeczy. Poczułam się więc bardzo nieswojo. – Czy to znaczy, że tutaj również mam zadanie do wypełnienia? Szczególne zadanie? Myślałam, że mam tylko pomóc Sebastianowi. José powiedział mi, że on tu ugrzązł. Co się stało? Co miał zrobić? I co ja mam zrobić? – Będziesz potrzebowała paru rzeczy. – Esperanza żwawo ruszyła przez sklep. Otworzyła szufladę, wyciągnęła sakiewkę i wręczyła mi ją. – Pieniądze. Ale nie pozwól ich sobie ukraść. Poczekaj… miałam jeszcze tutaj… gdzie to jest… och, mam. – Pogrzebała między resztkami materiałów i wydobyła na światło dzienne skórzany woreczek. Wetknęłam do niego zwiniętą maskę i zawiesiłam go sobie na szyi tak, by zniknął za wycięciem workowatej sukni. Niestety w tych czasach wszędzie czaili się kieszonkowcy i trzeba było diabelnie uważać na wartościowe przedmioty. Tymczasem Esperanza w pośpiechu, bez zastanowienia, zdjęła z wieszaków i regałów parę sztuk ubrań, bielizny, butów i innych rzeczy i wetknęła wszystko do worka. Daremnie czekałam na odpowiedź. To był jej sposób, by unikać wyjaśnień i nigdy konkretnie nie

powiedzieć, co należy zrobić. Trzeba było dojść do tego samemu. – To ci się przyda – oznajmiła, wciskając mi do ręki worek pełen ubrań. – Bardzo dziękuję. Co powinnam… – Maskę możesz założyć na bal – wpadła mi w słowo. – Ale do przeskakiwania możesz jej użyć tylko w razie konieczności. Mówiąc „konieczność”, mam na myśli zagrożenie życia. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach. To brzmiało zupełnie tak, jakby wychodziła z założenia, że coś takiego może nastąpić. – Tak zrobię, obiecuję. Ale jakie zadanie… – Gra idzie o wysoką stawkę – przerwała mi ponownie. – Chodź ze mną, dziecko. Skinieniem zaprosiła mnie do pokoju na zapleczu, wypełnionego podobną zbieraniną jak sklep. Na przeciwległej ścianie znajdowało się okno z zielonymi wypukłymi szybami. Było otwarte i widać stąd było rzekę – pierwszy dowód na to, że faktycznie jesteśmy na moście. – Popatrz – powiedziała Esperanza. Zdjęła chustkę ze starego stojącego lustra. Ujrzałam rozmyte ruchome zarysy na matowosrebrzystej powierzchni szkła i przestraszyłam się. To było jedno z tych luster. Wszyscy Starcy posiadali takie. Podczas mojej ostatniej wizyty w weneckim sklepie Esperanzy przymierzyłam przed jej lustrem maskę, ale prócz własnego odbicia nie zauważyłam tam niczego, a maskę tam zostawiłam. Tym razem było inaczej. Stałam na wprost lustra, w którym można było zobaczyć przyszłość. Fałszywą przyszłość. Dlatego Starcy obserwowali te lustra – aby dostrzec niepożądane zdarzenia. A potem wysłać Obrońców Czasu, by przywrócili porządek. – Zbliż się – powiedziała Esperanza. – Będziesz lepiej widzieć. Wolałabym uciec, gdzie pieprz rośnie. Z oporami podeszłam tuż do lustra i skupiłam się, by odczytać rozmyty obraz. Na początku wyglądał jak upiorne, kołyszące się czarno-białe coś bez wyraźnych konturów. Ale im bardziej się koncentrowałam, tym widok stawał się ostrzejszy, aż w końcu mogłam rozróżnić pojedyncze postacie. W dalszym ciągu były gruboziarniste i bezbarwne niczym na starym niemym filmie, ale po dokładnym przyjrzeniu się pojęłam, co się tam dzieje – chyba trwała wojna. Ludzie uciekali w panice, kryli się i chowali za pozostałościami murów. Scena rozgrywała się na dworze. Domy na dalszym planie były ruinami, między nimi wznosiły się potężne zwały gruzu. Nagle na krawędzi obrazu wybuchła bomba albo pocisk, który rozrzucił na wszystkie strony odłamki skał i na kilka sekund zaciemnił arenę wydarzeń. Było to

tym bardziej niesamowite, że rozgrywało się w zupełnej ciszy. Nie słyszałam nawet własnego oddechu, bo z przerażenia wstrzymałam powietrze, aż zobaczyłam, co się potem zdarzyło. Kurz opadł i koszmar trwał dalej. Wszędzie między gruzami leżały trupy. Pojedyncze postacie przesuwały się do przodu, z bronią w gotowości. To musieli być ludzie, którzy spowodowali tę detonację. Zza jednej z popękanych ścian wyczołgał się ktoś, kto przeżył. Z trudem dźwignął się na nogi, był ranny. Z uniesionymi wysoko rękami wyszedł z kryjówki – a wtedy uzbrojeni ludzie z zimną krwią go zastrzelili. Wydałam z siebie zduszony okrzyk, ale to się już stało. Ściśle biorąc, stałoby się. Tu, w Paryżu. A rzeczywistość, jaką znałam, byłaby przez to inna. Obraz w lustrze zaczął się ruszać, zdawało się, jakby zasnuwała go mgła. Potem rozmywał się coraz bardziej, aż nie było już widać nic poza pustą srebrzystą powierzchnią. – Teraz już wiesz – powiedziała Esperanza. – Ależ nic nie wiem – zaprzeczyłam zszokowana. – Jakiemu wydarzeniu trzeba zapobiec, aby to nie nastąpiło? Musisz mi wskazać, co mam zrobić! – Tylko wolna dusza podejmuje właściwe decyzje. – Esperanza na powrót zakryła lustro chustą. We wpadających przez okno promieniach słońca jej twarz przypominała przezroczysty pergamin. Naraz odwróciła głowę, nasłuchując, jakby coś usłyszała. – Musisz już iść. Nie rozmawiaj o tym z nikim. Chwyciła mnie za ramię i pociągnęła za sobą. Opierałam się, chcąc zadać jej kolejne pytania, ale stanowczo wypchnęła mnie na dwór. Ledwie znalazłam się wraz z moim workiem na zewnątrz, najpierw drzwi, a potem lada zostały zamknięte i zaryglowane od środka. Zastukałam kilka razy, ale za drzwiami nic się nie poruszyło. Zdjęta strachem i niepewnością rozejrzałam się w poszukiwaniu Philippe’a. Handlarz perfumami też zamknął swój sklep, najwyraźniej odechciało mu się kłótni. Nagle poczułam na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciłam się przerażona. Przede mną stał Philippe. – Tutaj jesteś – odezwał się z ulgą. – Szukałem cię. Gdzie byłaś przez cały ten czas? – Załatwiłam sobie parę rzeczy. – Wskazałam na worek, który postawiłam obok na ziemi. – Daj, ja poniosę. – Podniósł worek i zarzucił go na ramię. – Tu jest mnóstwo różnych ubrań. Skąd tak szybko to wzięłaś? – Stamtąd, z tego sklepu. Jeszcze był otwarty.

– Naprawdę? Dziwne. Ostatnio często tędy przechodzę, ale zawsze jest zamknięty na głucho. Tak jak teraz. Otworzyłam usta, żeby wszystko mu wyjaśnić, ale właśnie przypomniały mi się słowa Esperanzy, bym z nikim o tym nie rozmawiała. – Nie mogę nic powiedzieć – oświadczyłam. – Rozumiem. Blokada, co? Skinęłam tylko głową. Głośno zaburczało mi w brzuchu. To była wina stresu. Stres miewał u mnie często działanie przeczyszczające, i to w dosłownym znaczeniu. Powinnam była spytać Esperanzy, czy ma u siebie toaletę. – Daleko jeszcze do Gastona? – Najwyżej kwadrans. Tyle mogłam wytrzymać, zakładając, że do tej pory nie wydarzy się nic istotnego. Gaston zaraz mnie zaprowadzi do Sebastiana i wtedy wszystko będzie spoko. W towarzystwie Sebastiana byłam dość odporna na stres. Do tego czasu najlepiej zająć myśli jakąś interesującą męsko-damską historią. – A o co właściwie chodzi z Cécile i tym jej wyperfumowanym gogusiem? – zapytałam Philippe’a, gdy ruszyliśmy w dalszą drogę. – Dlaczego chcesz go zabić? I dlaczego oni nie mieszkają razem? A raczej: dlaczego ona w ogóle za niego wyszła? Przecież na pewno nie z miłości, prawda? Philippe prychnął lekceważąco. – Oczywiście, że nie wyszła za tego kretyna z miłości. Czy on wygląda na człowieka, którego można kochać? – Może ma jakieś wewnętrzne zalety? – No pewnie. Serce ze złota. – Był wyraźnie wzburzony. – A więc wyszła za niego dla pieniędzy. – Oczywiście. Jakiż inny powód mogła mieć taka piękna i utalentowana kobieta, by wziąć za męża takiego obrzydliwca jak Baptiste? – Tak się nazywa? Chyba nie mogli się dogadać, prawda? Poczekaj, niech zgadnę. On jest starym skąpiradłem. – Gdybyż tylko o to chodziło! Żądał od niej pewnych rzeczy! – Jakich rzeczy?

Philippe odchrząknął. – Przybywasz z odległych czasów i na pewno znacznie górujesz nade mną wiedzą, ale jesteś jeszcze prawie dzieckiem. Nie mogę z tobą o tym rozmawiać. – Jego uszy oblały się purpurą. – Och. – Teraz naprawdę się zaciekawiłam. – Ja tylko tak młodo wyglądam. Możesz mi spokojnie opowiedzieć. Dam radę. – Z przyzwoitą młodą kobietą nie będę rozmawiał o perwersyjnych zachciankach tego człowieka. – Jego głos zabrzmiał tak zdecydowanie, że na pewno nie zdołam go przekonać. – Czy ona nie może się z nim rozwieść? – spytałam. – Z pewnością natychmiast by to uczyniła. Niestety, bez zgody Kościoła jest to całkowicie wykluczone, a chcąc uzyskać taką dyspensę, trzeba głęboko sięgnąć do kieszeni. Znacznie gorsze jest jednak to, że Baptiste zmienia jej życie w piekło. Podał ją nawet do Inkwizycji, oskarżając o czary! – Rany boskie. Byłam wstrząśnięta. Inkwizycja stanowiła uosobienie grozy. Decyzje podejmowali tam fanatycy, którzy wierzyli w takie bzdury jak czary. – Do tej pory nie traktowano go poważnie. Tu, w Paryżu, nie jest tak źle jak na prowincji, gdzie wciąż kogoś torturują i palą na stosie, ponieważ rzekomo ma konszachty z diabłem. Ale Baptiste nie daje za wygraną, bo nie może ścierpieć, że Cécile go opuściła. Jeśli dalej będzie się wzbraniać przed tym, by do niego wrócić, nie przestanie jej zniesławiać. Już sam fakt, że Cécile jest aktorką, czyni ją podejrzaną. Możliwe, że wkrótce oskarży ją o posiadanie książek okultystycznych i praktykowanie czarnej magii. To może przypieczętować jej los. – A ma jakieś? To znaczy okultystyczne książki? – Nie wiem. Ona ma tyle książek. Wciąż kupuje nowe, nigdy nie ma ich dość. – Philippe bezradnie wzruszył ramionami. – Mówiłem jej, by zniszczyła wszystko, co może jej zaszkodzić, ale ona jedynie się śmiała. Powiedziała, że nie jest nawet w połowie tak podejrzana jak sam Baptiste, który w pokoiku na tyłach warzy takie mieszanki, że mogą one być tylko dziełem szatana. – Pod tym względem całkowicie podzielam jej zdanie – zgodziłam się. – To coś, czym ten facet się spryskuje, piekielnie śmierdzi. To prawie jak napaść. – W rzeczy samej. – Philippe westchnął. – Chciałbym mieć tę pewność, którą ma Cécile.

Mówi, że wkrótce będzie tak sławna, że Baptiste nie odważy się jej szkodzić. – Może to i prawda. Przecież całkiem możliwe, że odniesie niewiarygodny sukces. Philippe pokiwał głową. – Na pewno jest na dobrej drodze. Talentu ma aż nadto, a w ubiegłym roku zawarła znajomość z wieloma wpływowymi osobami. Ale czasami jest zbyt lekkomyślna. – Znów westchnął. – I myślę, że za dużo pije. – Artyści tacy są – pocieszyłam go. Tymczasem zeszliśmy z mostu. Również po tej stronie Sekwany kręciło się mnóstwo ludzi, przeważnie biednie ubranych. Od czasu do czasu przetaczały się powozy, w których widać było wystrojone damy i panów w kapeluszach z piórkiem, a kilka razy musieliśmy zejść na bok, żeby przepuścić wytwornie odzianych jeźdźców. Zabudowa składała się głównie z wielopiętrowych, tworzących długie szeregi domów z muru pruskiego. Między nimi zdarzały się jednak niskie, kryte słomą chałupki, stojące czwórkami przy warzywniakach i sadach, niczym relikty minionego czasu. Wrażenie, że jest się na wsi, potęgowały także stajnie dla koni i osłów, tu i ówdzie dobudowane do domów, i zagrody dla kur, gęsi czy kóz. Odór był potworny. W nasilającym się upale smród dobiegał zewsząd. Gryzący dym palenisk, wydobywający się z kominów i okien, mieszał się ze wstrętnym odorem latryn i stert gnoju. Ohydnie śmierdziały też zgniłe odpadki kuchenne, które leżały przed niektórymi domami, otoczone rojami tłustych much. Smród zagęścił się jeszcze, stając się prawdziwym utrapieniem, gdy mijaliśmy teren otoczony murem. Musiałam zasłonić nos rękawem, bo inaczej na pewno bym zwymiotowała. Philippe też przytknął sobie chustkę do nosa i przyspieszył kroku. – Boże – wykrztusiłam. – To jatki czy coś takiego? – Cmentarz. Przy tej pogodzie jest szczególnie ciężko. Spojrzałam na niego zaszokowana. – Czyli tutaj nie grzebie się ludzi jak należy? – No cóż, nie wiem, co rozumiesz przez słowa „jak należy”. Niestety, w Paryżu jest znacznie więcej umarłych niż żywych. A więc ludzie radzą sobie jakoś, grzebiąc jednocześnie kilkadziesiąt osób i zasypując grób dopiero wtedy, gdy się zapełni. Przede wszystkim biedni ludzie nie mogą sobie pozwolić na porządny pogrzeb, a takich ląduje tu szczególnie wielu. –

Wskazał na duży smutny budynek. – To szpital. Padają tam jak muchy i natychmiast trafiają tutaj. Z przerażenia odebrało mi mowę, ale Philippe jeszcze nie skończył. – Kolejny ulewny deszcz często podmywa grunt, wydobywając wszystko na wierzch. Niestety tak się właśnie zdarzyło kilka dni temu. Nim wszystko zostanie pogrzebane i porządnie złożone w kostnicach, mija zawsze trochę czasu. Już myślałam, że nic nie jest w stanie mnie bardziej przerazić, ale przechodząc, rzuciłam okiem przez otwartą bramę i zobaczyłam ścianę z usypanymi w stos czaszkami, i znowu zabrakło mi tchu. Teraz już wiedziałam, co miał na myśli Philippe, mówiąc o kostnicach. W Wikipedii czytałam, że w katakumbach Paryża istniał ogromny, kunsztownie spiętrzony zbiór kości, ale w tych czasach najwidoczniej przechowywano szkielety na powierzchni ziemi. – Daleko jeszcze? – spytałam. Znowu zaczęło mi burczeć w brzuchu. Także ból głowy, który niemal ustąpił, teraz powrócił. Chciałam już tylko do Sebastiana. – Nie, zaraz będziemy na miejscu. Żwawo szliśmy dalej, przecinając ruchliwą dzielnicę targową. Było tu całe mnóstwo kramów i podcieni ze sklepami. Panował nieopisany rejwach, na pewno co najmniej taki jak w handlową niedzielę w naszych czasach. Na nogach była chyba połowa Paryża, która przyszła tu na zakupy lub chociażby na przechadzkę. Straganiarze zachwalali towary; od świeżego mięsa i żywego drobiu, przez środki na potencję i farby do włosów, aż po słomiane kapelusze i chodaki – można było kupić wszystko. Na jednym straganie była wędzona kiełbasa, na następnym patelnie i garnki, ale widziałam też stragany z klatkami dla ptaków, piórami do pisania, grzebieniami i rzeźbionymi fletami. Hałas był nieopisany. Philippe torował drogę przez tłum, od czasu do czasu używając worka z ubraniami jako buforu, by odsunąć ludzi na bok. Trzymałam się go, próbując nie oddychać zbyt głęboko, bo i tutaj, na targu, zapach był trudny do zaakceptowania. Po chwili Philippe przystanął, bo przed nami pojawił się pochód. Hałas, i tak już ogłuszający, został jeszcze wzmocniony przez bębny. Najwyraźniej działo się coś godnego uwagi. Zaciekawiona przecisnęłam się do przodu. Przedmiot ogólnego zainteresowania był łatwy do zauważenia: przez plac kroczył

mężczyzna w zwiewnej czerwonej szacie, z łaskawym uśmiechem kłaniając się i machając ręką na wszystkie strony. Szedł przed nim służący, w asyście dwóch doboszy, i rzucał monety w tłum, co wyjaśniało, dlaczego ci, którzy byli z przodu, co chwilę się schylali, przepychali i wydawali radosne okrzyki. Zbrojny orszak odgradzał mężczyznę w czerwieni od tłumu, on jednak zdawał się szukać bliskości ludu. Kobiecie klęczącej na skraju placu, która złożyła ręce do modlitwy, gestem błogosławieństwa położył dłoń na głowie, a gdy inna kobieta wyciągnęła dziecko w jego stronę, nakreślił mu na czole znak krzyża. – Kto to jest? – zapytałam Philippe’a. Musiałam krzyczeć, bo w tym harmidrze inaczej by mnie nie zrozumiał. – To jest kardynał! – odkrzyknął. Kardynał? Był tylko jeden francuski kardynał w tamtych czasach, o którym w ogóle słyszałam. – Masz na myśli Richelieu? – upewniłam się. Philippe skinął głową, a ja, nieco skonfundowana, przywołałam na pamięć wszystko, co wiedziałam o Richelieu. Był nie tylko księciem Kościoła – albo jest nim w dalszym ciągu, bo przecież to jest jego teraźniejszość – lecz także potężnym mężem stanu, może nawet potężniejszym niż sam król, którego był ministrem. Uchodził za intryganta, kutego na cztery nogi. Utrzymywał potężną siatkę szpiegów, którzy pracowali dla niego w całej Europie. W powieści Trzej muszkieterowie, podobno opartej na faktach, był znienawidzonym oponentem królowej – i tym samym wrogiem bohatera d’Artagnana, który wielbił królową i oddałby za nią życie. Zaciekawiona przyglądałam się wąskiej, raczej przeciętnej twarzy ponad jedwabnym kołnierzem odcinającym się śnieżną bielą od jaskrawej czerwieni. Nie pamiętałam, w którym roku się urodził, ale musiał mieć koło czterdziestki. Zadbana spiczasta bródka i akuratnie przystrzyżone włosy pod kardynalskim kapeluszem upodabniały go raczej do księgowego niż kościelnego dostojnika. Jego ubiór i gesty błogosławieństwa wskazywały wprawdzie na stan duchowny, ale w jakiś sposób zdawało się to częścią jego wizerunku i sprawiało wrażenie wyrachowania. Przypomniało mi o tym, że władza kościelna i świecka w tamtych czasach nie były jeszcze rozdzielone. Nawet papieże utrzymywali własne armie, brali udział w wojnach i decydowali, kto ma zostać cesarzem czy królem. Tylko tak można było wytłumaczyć fakt, że

kardynał mógł zostać ministrem i mówić królowi, co ma robić. Mężczyźni wyświęcali się na księży najczęściej nie po to, by zajmować się duszpasterstwem, lecz by awansować zawodowo – Kościół stanowił idealną odskocznię do kariery politycznej. – Bez wiedzy kardynała nikt w Paryżu nie może zrobić nawet kroku – rzucił przez ramię Philippe. – A kardynał nie zrobi w Paryżu kroku bez swojej gwardii przybocznej – dodał. Wyglądał na zdenerwowanego. Kiedy tuż przed jego stopami upadła moneta, nie schylił się po nią, lecz kopnął lekceważąco na bok. Najwyraźniej nie należał do zwolenników Richelieu. Mimowolnie podniosłam dłoń i potarłam kark. W tym upale zaczęłam się pocić, a rzemień woreczka drapał mnie w szyję. Ale tarcie i drapanie nie pomagało. Wręcz przeciwnie, swędzenie stawało się coraz silniejsze, aż szyja zaczęła mnie palić. Wystraszona wstrzymałam oddech i rozejrzałam się nerwowo. Ktoś mnie obserwował, dokładnie to czułam, a swędzenie było dowodem, że ze strony tego kogoś grozi mi niebezpieczeństwo. Ludzie przepychali się do przodu i wiwatowali na cześć kardynała, ale nikt z tego tłumu się specjalnie nie wyróżniał. Aż do chwili gdy przez ułamek sekundy zobaczyłam, jak pojawia się i znika twarz, która mnie przeraziła i pozbawiła tchu. Natychmiast go rozpoznałam, choć tak samo jak za pierwszym razem widziałam go tylko przez moment – to był ten człowiek w baskijce, który w roku 2011 stał na dole przed moim hotelem i patrzył na mnie. A teraz był tutaj. Podróżnik w czasie.

Wstrząśnięta wyciągnęłam szyję i przeczesałam wzrokiem tłum, ale obcy zniknął. Swędzenie jednak nie ustępowało, więc musiał być gdzieś w pobliżu. Tymczasem pochód z kardynałem przesuwał się dalej. Eskortowany przez swoją straż Richelieu kroczył naprzód, każąc rzucać w tłum monety i przyjmując wyrazy uwielbienia. Tłum za nim zaczynał się rozchodzić i ludzie powracali do swoich spraw. Cieszyłam się, że możemy znów ruszyć w drogę. Byle dalej stąd! Philippe przeciskał się przez ciżbę i już chciałam do niego dołączyć, gdy jeden z muszkieterów z mijającej mnie właśnie ariergardy wzbudził moje zainteresowanie. Był wysoki i atletycznie zbudowany, o szerokich ramionach i muskularnych udach. Miał zdobiony piórami, nasunięty na twarz czarny kapelusz, wypolerowane sztylpy na zwyczajnych spodniach do kolan i pelerynę z naszytym białym krzyżem. W zgięciu ręki spoczywała broń, podczas gdy druga ręka niedbale opierała się na rękojeści szpady.

Serce zaczęło mi mocniej bić. Nie widziałam twarzy tego mężczyzny, bo zdążył mnie już minąć. Ale każdy ruch, każdy krok rozwiewał ewentualne wątpliwości, nim jeszcze się narodziły. Kiedy uniósł i odwrócił głowę, zobaczyłam jego profil. Zapuścił brodę, to było coś zupełnie nowego, ale poza tym był taki jak zawsze. Nie myliłam się. Ogarnęła mnie radosna ulga, uczucie szczęścia było tak intensywne, że musiałam dać mu upust. – Sebastiano! – zawołałam, przesuwając się do przodu i machając obiema rękami. – Tu jestem! Sebastiano! Ten idiotyczny translator przekształcił imię we francusko brzmiącego, nosowego Sébastiena, ale nie zważałam na drobiazgi. Miałam ochotę głośno wiwatować. Wreszcie go znalazłam!

Zanim zdołałam ruszyć dalej, wydarzyło się kilka rzeczy naraz. Parę metrów przede mną, na skraju tłumu, rozpętała się wrzawa. Głośne krzyki zagłuszały ogólny harmider. Kilka osób zasłaniało mi widok, tylko częściowo widziałam więc, co się dzieje: jakiś mężczyzna przepychał się do przodu, trzymając długi pistolet gotowy do strzału. Brutalnie roztrącał na boki stojących wokół ludzi. Twarz ukrył za czarną maską, do tego miał kapelusz i pelerynę. Dwóch lub trzech muszkieterów, którzy szli na końcu pochodu, odwróciło się w jego stronę, ale nim zdążyli sięgnąć po broń, zamachowiec wymierzył ją w kardynała i strzelił. Jednak chybił celu. Sebastiano przytomnie rzucił w tego człowieka swoją bronią, odchylając tor lotu kuli. Wystrzał huknął nad całym placem, rozszedł się gryzący swąd prochu. Nad tłumem uniosły się piski przerażenia, ludzie rzucili się do ucieczki, co natychmiast wywołało nieopisany chaos. Pchano mnie i kopano, niezliczoną ilość razy zdzielono w żebra, a ja tylko machałam bezradnie rękami, próbując utrzymać głowę w górze. Napierająca ciżba odepchnęła mnie od centrum wydarzeń. Przez dziurę w tłumie dostrzegłam jednak, jak Sebastiano rzuca się na strzelca z obnażoną szpadą. Tamten też dobył szpady i zaczął się bronić. Rozpętała się gwałtowna walka, cios następował za ciosem, z kling sypały się iskry. Od razu było widać, że zamaskowany człowiek jest doskonałym fechtmistrzem. Ze wszystkich sił starałam się odepchnąć napierającą na mnie ciżbę i przedostać do Sebastiana. Zza pleców piszczącej kobiety dojrzałam, jak Sebastiano mocnym ciosem wytrąca zamaskowanemu człowiekowi szpadę z dłoni, na co ten błyskawicznie odskakuje i wpada w gromadę ludzi. Po chwili pochłonęła go uciekająca ciżba. Sebastiano chciał

za nim ruszyć, ale zdążył go już stracić z oczu, tłum był zbyt nieprzenikniony. Zaledwie kilka chwil później tumult ucichł, ludzie się uspokoili. Większość uciekła, by znaleźć bezpieczne schronienie, ale ciągle jeszcze było kilku gapiów, którzy, wietrząc sensację, tłoczyli się wokół miejsca udaremnionego przestępstwa. Kardynał uszedł cało, stał z czujną miną wśród swojej straży, która otoczyła go ochronnym pierścieniem i zabezpieczyła teren ze wszystkich stron. – Anno? – usłyszałam dobiegający skądś głos Philippe’a, ale nigdzie nie mogłam go dostrzec. Nie odpowiedziałam, bo w tej chwili miałam w głowie tylko jedno – Sebastiana. Właśnie chował szpadę do pochwy, przyjmując gratulacje od innych gwardzistów, którzy poklepywali go po ramieniu. Niemal pękałam z dumy, ponieważ zmusił zamachowca do odwrotu. I byłam przeszczęśliwa, ponieważ on sam nie odniósł żadnych ran. Wreszcie udało mi się wyrwać z tłumu i pobiec do niego. – Sebastiano! – Znowu wyszła z tego francuska wersja, ale to nie grało żadnej roli, bo natychmiast odwrócił się w moją stronę. Potknęłam się o rąbek spódnicy, nie mogąc się już doczekać, kiedy będę przy nim, i zamiast znaleźć się w jego ramionach, niezdarnie runęłam jak długa u jego stóp. – Auć! – Otarłam sobie ręce i prawemu łokciowi też się oberwało, ale znacznie gorsze było błoto, w którym wylądowałam. Przeszło tędy około tysiąca ludzi i przynajmniej połowa z nich wdepnęła wcześniej we wszystkie rodzaje śmieci, jakie tylko można było sobie wyobrazić, i pozostawiła tego całkiem sporo na bruku. Właściwie kiedy ostatni raz szczepiłam się przeciw tężcowi? – Pozwól, niech ci pomogę, dziewczyno. – Silne ramiona pociągnęły mnie do góry i gdy zmieszana oglądałam zapaskudzony przód swojej sukni, Sebastiano otrzepał sobie ręce o spodnie. – Zraniłaś się. Uśmiechnęłam się przez łzy. – Nie jest tak źle. Najważniejsze, że wreszcie jestem przy tobie. – W obliczu ciekawskich spojrzeń, skierowanych na mnie ze wszystkich stron, bałam się tak po prostu objąć Sebastiana, choć niezmiernie tego pragnęłam. Popatrzyłam na niego uszczęśliwiona. – Jak się czujesz? – Znasz tę kobietę, Foscaire? – usłyszałam głos kardynała. Spojrzałam w jego stronę poirytowana. Popatrzył na mnie, unosząc brwi, a potem palcem wskazującym zdjął sobie z czerwonego rękawa paproch, jakby był on przynajmniej trzy razy

ważniejszy ode mnie. A więc Sebastiano nazywał się tu Foscaire. To by się zgadzało, przecież w prawdziwym życiu nazywał się Foscari, co, można powiedzieć, stanowiło wersję włoską. Spróbowałam wymowną mimiką dać mu do zrozumienia, by na chwilę oddalił się ze mną, żebyśmy mogli zamienić parę słów na osobności i pocałować się na przywitanie. Gdy na niego patrzyłam, serce natychmiast zaczynało mi szybciej bić. Tak bardzo za nim tęskniłam. Wielki Boże, z tym zarostem wyglądał naprawdę świetnie, wcześniej w ogóle nie potrafiłabym sobie tego wyobrazić! Niecierpliwie czekałam na to, że przyjdzie mu do głowy coś odpowiedniego. Na przykład: „Myślę, że lepiej będzie, jak odprowadzę tę biedną młodą damę do najbliższej apteki, aby mogła sobie kupić maść na otarcia”. Albo: „Ta dziewczyna jest bardzo blada, szybko odprowadzę ją do domu, inaczej padnie tu zemdlona”. Ale on nic takiego nie powiedział. Zamiast tego ze zmarszczonym czołem zlustrował mnie od stóp do głów. – Nie, Wasza Eminencjo – oświadczył. – Nigdy nie widziałem tej dziewczyny. Co proszę? Przerażona gapiłam się na niego. Jak mógł wypierać się mnie przed całym zgromadzonym tutaj tłumem? Ale potem pojęłam, co się za tym kryło: musiał dalej grać swoją rolę. Najwyraźniej był muszkieterem w gwardii przybocznej kardynała. I jako taki nie mógł skierować na siebie żadnych podejrzeń i zrobić niczego, co byłoby w jakiś sposób niepokojące lub niezwykłe. Na przykład przytulić ubłoconej niewiasty. Albo po prostu opuścić szeregu. Jego mina nie wyrażała nic poza uprzejmym zainteresowaniem. Prawdziwy kawaler ze starej szkoły pomógł wstać dziewczynie, spełniając w ten sposób swój obowiązek. Kiedy kardynał dał gwardzistom rozkaz do wymarszu, wszyscy mężczyźni natychmiast ruszyli, Sebastiano też. Zamykał orszak, co miało dla mnie tę zaletę, że mogłam niepostrzeżenie deptać mu po piętach, gdy odwrócił się do mnie plecami i pomaszerował naprzód. – Psssst! – syknęłam za nim. – Nie musisz się odwracać. Zrozumiałam, wszystko jasne. Po prostu zatrzymaj się tam na rogu, chwilę porozmawiamy, dobrze? Rzucił mi przez ramię zdumione spojrzenie, które zdziwiona odwzajemniłam. Z niczym nie należy przesadzać, nawet z grą aktorską. – Tam, pod arkadami – szepnęłam. – Obok sklepu z kapeluszami. Za pół minuty. Potem przystanęłam i pozwoliłam mu spokojnie odejść, udając, że przyglądam się dziurze w swoim rękawie. Była naprawdę paskudna, udekorowana mnóstwem błota i odrobiną krwi ze

znajdującego się pod nią otarcia. Philippe znowu mnie zawołał, co zabrzmiało tak, jakby błądził, szukając mnie między kramami, gdzie straciliśmy się z oczu. Ale nie zamierzałam się teraz tym przejmować. Sebastiano był ważniejszy. Bez specjalnego pośpiechu i w sposób jak najmniej rzucający się w oczy minęłam kilka straganów, potem przeszłam pod arkadami hali targowej, aż dotarłam do podcieni obok sklepu z kapeluszami. Z ulgą dostrzegłam pióro sterczące z czubka kapelusza Sebastiana. Czekał na mnie! Zaraz potem okropnie się wystraszyłam, bo ledwie doszłam do podcieni, gdy skądś wysunęła się ręka, która chwyciła mnie i pociągnęła do przejścia. Zostałam mocno przyparta do ściany i już chciałam wołać o pomoc – ktoś musiał się tu na mnie zaczaić – ale potem z przerażeniem dostrzegłam, że to Sebastiano tak brutalnie chwycił mnie za kołnierz i teraz groźnie spoglądał mi w twarz. – Kim, u diabła, jesteś, dziewczyno? Skąd znasz moje imię? I co miały znaczyć te zaczepki, to spotkanie? – Cccco? – wyjąkałam. – Kim jesteś? – natarł na mnie. To już nie była gra, to była rzeczywistość. Przez jedną szaloną chwilę poddałam się irracjonalnej nadziei, że to może być jego sobowtór. Albo ktoś z równoległego świata. Ale potem zobaczyłam niewielką bliznę nad jego prawą brwią. I to maleńkie znamię pod uchem, które tak wiele razy całowałam. „Ależ przecież ty mnie znasz! Oboje pochodzimy z przyszłości i już od roku jesteśmy razem” – chciałam powiedzieć. Ale nie zdołałam wydobyć z siebie ani jednego dźwięku. Otworzyłam tylko usta, ale nie mogłam nic wykrztusić. Do akcji wkroczyła blokada, co znaczyło, że ktoś niewtajemniczony był w pobliżu i się przysłuchiwał. Próbowałam szeptać, żeby poza Sebastianem nikt nie mógł mnie zrozumieć. Ku mojemu przerażeniu także teraz nic nie zdołałam z siebie wydusić. Ani jednej sylaby. Mogło być tylko jedno wytłumaczenie: Sebastiano nie wiedział już, kim jest i skąd przybył! Blokada działała ze względu na niego. – Kto cię przysłał? – warknął. – Czy masz coś wspólnego z tym zamaskowanym człowiekiem? – Nie!

Spojrzał na mnie nieufnie. – Czego chcesz ode mnie, dziewczyno? Jak brzmi twoje imię? – Anna – wykrztusiłam. – To nie jest francuskie imię. Skąd pochodzisz? – Z Niemiec, moja matka była Francuzką – wyjąkałam, instynktownie sięgając po to samo kłamstwo, które wcisnęłam wcześniej Cécile. Zaszlochałam, łzy spływały mi po twarzy. To był dla mnie zbyt wielki szok. – Chciałam tylko z tobą porozmawiać… być z tobą sam na sam. Jego twarz złagodniała, spojrzał na mnie trochę drwiąco. – Och, ktoś tu ma romansowe zamiary, co? Randka z oficerem gwardii? Tego ci się zachciało? – Ujął mój podbródek. – Jesteś bardzo ładna, Anno z Niemiec. Mógłbym się skusić. Ta słodka buzia naprawdę zaprasza do pocałunków. Nagle schylił się do mnie i przycisnął swoje wargi do moich. Pocałunek był krótki, lecz intensywny i natychmiast zaczęły mi drżeć kolana. Ale już po chwili mnie puścił. – Lepiej poszukaj sobie kogoś innego do swoich miłostek, mała Anno. I nie powinnaś się przy tym wspinać na drzewa, które są dla ciebie za wysokie. – Dał mi lekkiego prztyczka w nos, a potem po prostu się odwrócił i poszedł sobie. Stałam pod arkadami sparaliżowana ze strachu, podczas gdy on zniknął za najbliższym rogiem, idąc szybko, by dołączyć do swojej drużyny. Prawie nic nie widziałam przez gęsty welon łez. A już na pewno nie potrafiłam sensownie myśleć. Byłam całkowicie zdezorientowana i nic nie rozumiałam. Tylko tyle, że w trakcie ostatniej podróży Sebastiana w czasie musiało się wydarzyć coś strasznego. Byłam dla niego kimś obcym. Dano mu nowe życie, kasując stare, łącznie ze mną. Drżałam na całym ciele. Mimo to spróbowałam głęboko oddychać i jakoś się pozbierać. Teraz powinnam zachować zimną krew! Ktoś musi wyciągnąć Sebastiana z tej całej historii. Jeśli ja mu nie pomogę – to kto? Musiałam mieć plan, i to szybko. A do tego potrzebowałam pomocy. Philippe wciąż mnie nawoływał. Zebrałam się w sobie, wyszłam spod arkad i ruszyłam w jego stronę. Z trudem stawiałam jedną stopę przed drugą. Przedtem odurzyła mnie adrenalina i radość z ponownego spotkania, ale teraz czułam ból. Łokieć mnie palił, podobnie jak otarte kostki dłoni, nie mówiąc już o mojej duszy, która zdawała się jedną wielką otwartą ramą. Podejrzewałam, że to będzie najtrudniejsze zadanie mojego życia.

CZĘŚĆ DRUGA

Paryż, 1625

– Oj, obawiam się, że teraz mamy prawdziwy problem – powiedział Gaston, usłyszawszy, co się stało. Philippe zaprowadził mnie do niego. Z targu faktycznie nie było daleko, tylko dwie ulice i już byliśmy na miejscu. Gaston mieszkał na pierwszym piętrze okazałego budynku przy rue du Jour, miał tam dwa duże, przewiewne pokoje z oknami z prawdziwego szkła i pięknym parkietem. Za domem stała czysta ubikacja, i był to dla mnie ratunek, bo po spotkaniu z Sebastianem miałam najgorszy w dziejach atak zespołu jelita drażliwego. Latryna nie posiadała oczywiście spłuczki, ale ponieważ była jeszcze względnie nowa, nie śmierdziało tam tak ohydnie jak w innych wychodkach, a to już był prawdziwy luksus. Także pod innymi względami Gastonowi w tych czasach najwyraźniej nieźle się powodziło. Miał nawet służącego, który podał nam rozcieńczone wino i mięsne paszteciki, a następnie wycofał się z ukłonem. Gaston i ja chcieliśmy porozmawiać bez wpływu blokady, dlatego nikt nie mógł się przysłuchiwać, nawet Philippe. Czekał przez ten czas na zewnątrz. Gaston siedział na fotelu przy oknie i opychał się, a ja referowałam mu sytuację. – Sorry, że się teraz obżeram – powiedział. – Zawsze jestem głodny, kiedy odczuwam stres. – Kolejny pasztecik zniknął w jego ustach. – Nie krępuj się. – A zatem Sebastiano zupełnie nic o tobie nie wiedział? W ogóle nic? – Nic – potwierdziłam. – To by tłumaczyło, dlaczego był tak nieuprzejmy wobec mnie. Logiczne, że nie miał pojęcia, co począć z moimi wiadomościami, skoro nie wiedział, o co chodzi! – A jak się zachowywał, kiedy przybył tu, do tych czasów? – spytałam. – To znaczy zaraz po przeskoku w czasie? Wiedział jeszcze, kim jest? – Nie było mnie przy tym, był tylko Starzec. Jego musielibyśmy zapytać. – Masz na myśli tego kloszarda z mostu? – Tak. – A gdzie on się teraz podziewa? – Nie mam pojęcia, cały czas jest w drodze.

Podobnie jak Esperanza. Mimo woli położyłam rękę na woreczku pod ubraniem. – A w jaki sposób się stąd wydostaniemy, jeśli nie ma tu Starca? – Och, do następnej fazy Księżyca na pewno się pojawi. Wtedy wszystko z nim omówię. – Gaston wskazał na przekąski. – Poczęstuj się. Smakują super. Przede wszystkim tamte małe, z salami. Świeże, prosto z targu. – Dziękuję, ale nie jestem głodna. Gardło miałam jak zasznurowane. Nie przełknęłabym nawet kęsa. Wypiłam kilka łyków rozcieńczonego wina, bo czułam okropne pragnienie. W tych czasach cały świat już do śniadania pił wino z wodą, ponieważ woda ze studni często trąciła stęchlizną. Dzięki temu od samego rana miało się odpowiedni humor i tego właśnie było mi teraz trzeba. Ale gdy się człowiek do tego przyzwyczaił, szybko mógł popaść w nałóg, a to mogłam sobie raczej darować. Gdy poczułam, że wino uderza mi do głowy, natychmiast odstawiłam puchar. Podchmielona nie potrafiłam rozsądnie myśleć. Gaston nie miał z tym żadnych problemów. Nalewał sobie obficie i wychylał jeden kielich za drugim, podczas gdy opowiadałam mu o podejrzanym gościu, którego najpierw widziałam przed hotelem Britannique, a potem na rynku. – Jesteś pewna, że to był ten sam? – zapytał sceptycznie. – Całkowicie. – Może byłaś oszołomiona. – Nie, poznałam go. – Jak wyglądał? – Normalnie. – Sama widziałam, że niezbyt wiele z tego wynika. Nie byłam specjalnie dobra w opisywaniu ludzi pozbawionych cech szczególnych. – Czterdzieści parę do pięćdziesięciu lat, brązowe włosy, przeciętna twarz. – To mógłby być mój dentysta. Albo mój wujek. Albo mój nauczyciel niemieckiego ze szkoły. – Albo podróżnik w czasie – powiedziałam zirytowana. – Teoretycznie tak – przyznał Gaston. – Też ich wszystkich nie znam. Całość nie zdawała się go jakoś specjalnie interesować, dlatego nawet nie próbowałam przedstawiać mu swojej teorii, że ten obcy na targu był tym samym, który próbował zastrzelić kardynała.

– Co teraz zrobimy w związku z Sebastianem? – spytałam, bo w tej chwili to była najważniejsza sprawa. – Powinniśmy przede wszystkim coś począć z tą utratą pamięci – stwierdził Gaston. Skrzyżował nogi obleczone w jedwabne pończochy i złożył ręce na pokaźnym brzuchu. – Musimy coś wymyślić. Mnie jednak przychodzi do głowy tylko jedno. Trzeba go stąd zabrać. Z tego otoczenia, z tej epoki. Musisz go sprowadzić z powrotem. To znaczy do roku dwa tysiące jedenastego. Może wtedy sobie przypomni. – Jego twarz się rozjaśniła. – Tak, właśnie tak zrobimy. Musisz go tylko skłonić do tego, by w czasie kolejnej fazy Księżyca przybył do portalu. – Uważam, że to świetny pomysł. Ale czy udzielisz mi rady, jak to zorganizować? Mam do niego pójść i powiedzieć: hej, może miałbyś ochotę dziś w nocy przejść się ze mną na most? – A dlaczego nie? Przecież jesteście parą, szybciej ciebie posłucha niż mnie. – Zapominasz o jednym drobiazgu. Nie jesteśmy parą. W każdym razie nie w tej chwili. On mnie w ogóle nie zna! – I to właśnie, droga Anno, powinnaś zmienić. Musisz go przekonać, że jesteście dla siebie stworzeni. A przede wszystkim, że nocna wycieczka mu się opłaci. – A tak konkretniej? – Kobiece wyrafinowanie! Romantyczny spacer, pocałunki w świetle księżyca, dlaczego nie miałoby to zadziałać? Przecież już raz się w tobie zakochał. – No super – parsknęłam. – Naprawdę doskonały plan. – Zabrzmiało jakoś tak sarkastycznie. – To dlatego, że zostało powiedziane sarkastycznie. – Pomyślałam o ostatnich słowach Sebastiana: „Lepiej poszukaj sobie kogoś innego do swoich miłostek, mała Anno. I nie powinnaś się przy tym wspinać na drzewa, które są dla ciebie za wysokie”. – On się uważa za kogoś lepszego – oświadczyłam, zdjęta nagłym oburzeniem. – Jako Kopciuszek najwyraźniej nie pasuję do jego schematu zdobywcy. Przedtem oznajmił mi nawet – dodałam z gniewem – że mu się nie podobam. Masz jakiś pomysł, co z tym zrobić? Gaston przyjrzał mi się z uwagą. – Hmm, cóż, w tej chwili rzeczywiście nie wyglądasz zbyt atrakcyjnie. Imprezowałaś całą noc? – Wskazał moje ubranie. – Wygląda, jakbyś się nieźle utaplała. – Jasne. Byłam na superimprezie. A ponieważ było tak wesoło, wytarzałam się jeszcze porządnie w błocie. – Z irytacją pokazałam mu poszarpany rękaw i zdartą skórę na dłoniach. –

Halo! Upadłam! A w nocy prawie nie spałam, bo Cécile wciąż chciała gadać. I dodam jeszcze, że spałam na podłodze. – Rozgoryczona skinęłam w stronę sąsiedniego pokoju, gdzie przez otwarte drzwi było widać szerokie, pokryte poduszkami łóżko. – Nie ma porównania z twoim budżetem. – Często tutaj pracuję – odrzekł obronnym tonem. – To chyba zrozumiałe, że chcę mieć trochę wygody. – Odchrząknął. – Rozejrzę się za lepszym noclegiem dla ciebie, gdyby to miało potrwać dłużej. – Co masz na myśli, mówiąc „dłużej”? – No cóż, dłużej niż do następnej fazy Księżyca. Może się zdarzyć, że będziesz potrzebowała trochę czasu, żeby przekonać Sebastiana. – A do następnej fazy Księżyca mam spać u Cécile na podłodze? – Zajmę się tym, żeby wstawiła ci łóżko. Musisz mieszkać u osoby godnej zaufania, która nie zadaje pytań i może być pomocna na co dzień. Cécile urodziła się w Paryżu i zna miasto jak własną torebkę. – Własną kieszeń – poprawiłam go. – Co? – Spojrzał na mnie zdezorientowany. – Mówi się „własną kieszeń”, nie „własną torebkę”. – Och. Dziękuję. – Uśmiechnął się rozbawiony. – Zawsze się czegoś nauczę. Dlatego uważam, że to super, że my dwoje możemy rozmawiać po niemiecku bez włączania trybu uniwersalnego. Aha. A więc nazywał intergalaktyczny translator trybem uniwersalnym. – Czy to jest oficjalny termin? – spytałam. – Nie, to tylko moje prywatne określenie. Uważam, że świetnie pasuje. – Rozmawiałeś o tym już kiedyś z którymś ze Starców? To znaczy, o trybie uniwersalnym. Skąd się wziął i kto go stworzył? I o blokadzie. Jak mówisz na blokadę? – Blokada – odparł Gaston. – A co się tyczy rozmowy, wiesz przecież, jacy są Starcy. Można ich pytać tysiąc razy i nie otrzymać żadnej odpowiedzi. Tak, znałam to z własnego doświadczenia. Było wprawdzie możliwe, że Gaston wiedział więcej, ale najwyraźniej on też był tylko podrzędnym pracownikiem, dokładnie tak jak Sebastiano czy ja. – I co teraz będzie? – spytałam. – W jakiś sposób muszę przecież do niego dotrzeć, skoro mam go przekonać.

– Zdaje mi się, że mam genialny pomysł.

Pomysł wydał mi się dosyć szalony, ale sytuacja wyglądała tak, że nie miałam wielkiego wyboru, więc wyraziłam zgodę. Zanim jednak mogliśmy zacząć, musiałam pilnie doprowadzić się do ładu, w związku z czym wróciłam z Philippe’em najpierw do Cécile, a było to parę kilometrów, tak w każdym razie informowały mnie moje bolące stopy w zsuwających się sandałach. Dopiero gdy już prawie byliśmy na miejscu, przypomniało mi się, że Esperanza zapakowała mi do worka także buty. Tym razem przekroczyliśmy Sekwanę przez inny most, drewnianą konstrukcję wyglądającą na raczej prowizoryczną. – Dlaczego nie wracamy przez pont Notre Dame? Philippe odchrząknął. – Ta droga jest krótsza. Aha. A więc wyperfumowany Baptiste miał rację, zarzucając Philippe’owi, że nadkłada drogi specjalnie ze względu na niego. Trudno jednak było mieć to Philippe’owi za złe, bo przecież dzięki temu odkryłam sklep Esperanzy. Choć niewykluczone, że gdybyśmy poszli krótszą drogą, spotkałabym ją w zupełnie innym miejscu. – Co to za most? – spytałam. – Pytam tylko po to, żebym wiedziała, gdybym szła tędy kiedyś sama. – Pont au Change. Osłupiałam. Ten prosty, prowizoryczny most był mostem podróży w czasie? Przyjrzałam się budynkom po drugiej stronie rzeki i rozpoznałam stary zespół pałacowy z górującymi nad nim wieżami – albo przynajmniej jego fragmenty, które widziałam z pont au Change we współczesnych czasach. Nieco dalej w dół rzeki widać było pont Neuf, jeszcze jeden most, który istniał w teraźniejszości. – Cztery lata temu pont au Change był wielką, wspaniałą budowlą – opowiadał Philippe. – W tym miejscu przez rzekę prowadził nawet jeszcze jeden most, pont Marchand. Łącznie stały tutaj cztery rzędy domów. A potem był straszliwy pożar, wszystko spłonęło w ciągu kilku godzin. Chcą to odbudować, ale to potrwa. Zastanowiłam się, czy te zniszczenia miały związek z portalem. Kiedy przeszliśmy na

drugi brzeg, zaciekawiona rozejrzałam się na wszystkie strony, ale nie zobaczyłam nic charakterystycznego. Jedynie w połowie mostu miałam wrażenie, że czuję lekki dreszcz, ale mogło mi się tylko zdawać. Cécile jeszcze spała, gdy dotarliśmy na rue Percée. Nim bębnieniem w drzwi wyciągnęliśmy ją z łóżka, minęło trochę czasu. Z początku była okropnie opryskliwa, ale chwilę później zrobiła się bardziej przyjazna, bo Philippe przekazał jej garść srebrnych monet. Gaston musiał je wybulić, żeby zapewnić mi nocleg na najbliższe dni. Tego, że ja też miałam pieniądze, nie zdradziłam, bo Gaston zdawał się nie narzekać na brak gotówki. Same jego pończochy musiały kosztować majątek, dlatego nie uznałam za stosowne uszczuplać własnych zasobów. Z przykrego doświadczenia wiedziałam, jak ważne są żelazne rezerwy, gdy człowiek ugrzęźnie w przeszłości. W awaryjnych sytuacjach liczył się każdy grosz. Ewentualnie każdy denar, czyli tutejsza waluta. Gdy szliśmy do Cécile, Philippe opowiedział mi o monetach znajdujących się w obiegu. Dwanaście denarów dawało sol, a dwadzieścia soli jeden liwr, przy czym liwr nie był monetą, tylko jednostką przeliczeniową na bazie srebra, zawierającą odpowiednią liczbę denarów lub soli. Były jeszcze złote monety o nazwie écu, które miały największą wartość, czyli kilka tuzinów liwrów. Ile dokładnie, tego Philippe nie wiedział, ponieważ nigdy jeszcze nie posiadał złota. Poza tym można było płacić zagranicznymi sztukami złota, najważniejsze, by były prawdziwe. Philippe objaśnił mi też siłę nabywczą, a więc na przykład cenę obiadu, pary butów czy miesięcznego czynszu za pokój. To, co posiadałam, mogło mi starczyć na długo. Nie potrzebowałam przecież wiele. Spać mogłam u Cécile, wliczając nasenny napój i kolację, jak mi wspaniałomyślnie obiecała. Jedzenie i picie otrzymywałabym w pracy, którą Gaston chciał mi tymczasem załatwić. Miałam – i to był ten „genialny pomysł” Gastona – podjąć pracę kelnerki w lokalu pod nazwą Złoty Kogut, gdzie Sebastiano ze swoimi towarzyszami muszkieterami regularnie spożywał posiłki. Dzięki temu mogłam go znowu spotkać i udawać, że to czysty przypadek. – Osobiście znam właściciela – oświadczył Gaston. – Zdolny restaurator. To z jego kuchni pochodzą te pyszne małe paszteciki. Nawiasem mówiąc, jest tam również doskonała zupa rybna bouillabaisse. Koniecznie musisz spróbować. Jeść mi się w dalszym ciągu nie chciało, ale gdy Cécile zaoferowała mi kawałek suchego wczorajszego chleba, nie odmówiłam. Tymczasem zrobił się twardy jak suchar, lecz ukoił mój

żołądek. Philippe przyniósł wody ze studni, a następnie ruszył w drogę, by załatwić mi materac, ja zaś umyłam się i przebrałam. Cécile dała mi tygielek z maścią leczniczą na otarcia i na powrót rozłożyła się wygodnie na swoim łóżku – z papierem i piórem. Robiła notatki do swojej nowej sztuki, do której wymyślała właśnie akcję. – Ta komedia, o której mi opowiadałaś, Coq au vin, bardzo mnie zainspirowała. Zbuduję moją historię na tym pomyśle. To będzie cudowna sztuka. Będę ci regularnie zdawać sprawę ze swoich postępów. Wolałabym dowiedzieć się więcej o jej strasznym małżeństwie z tym wyperfumowanym Baptiste’em, ale nie miałam odwagi jej o to zapytać, uznałam, że byłoby to niedyskretne. W tym momencie nie wyglądała jednak na zbytnio nieszczęśliwą, raczej wydawała się zadowolona. Częściowo było to z pewnością zasługą pieniędzy i jej wspaniałych pomysłów na nową sztukę, ale niechybnie także wina, którego piła dużo. Dodawała do niego wprawdzie sporo wody, ale przy tych ilościach, które w siebie wlewała, przedpołudniowa dawka była już całkiem pokaźna. Przyglądała się, jak wkładam świeże rzeczy z worka Esperanzy – czystą białą spodnią suknię i wierzchnie ubranie z niebieskiej bawełny. Nic specjalnego, ale wszystko dokładnie w moim rozmiarze. Strój uzupełniały miękkie skórzane buty, które dały się idealnie zasznurować i były bardzo wygodne. Esperanza zapakowała jeszcze dwa inne zestawy odzieży spodniej i wierzchniej oraz drugą parę butów, miałam więc dość ubrań na zmianę. Bielizna składała się ze swego rodzaju zwiewnych fig związywanych tasiemkami i równie zwiewnej koszulki, którą jednak ze względu na upał odłożyłam na bok. – Bardzo porządne rzeczy – uznała Cécile. Beknęła dyskretnie. – Gdzie je tak szybko załatwiłaś? – Kupiłam po drodze w sklepie. – Za pieniądze twojego kuzyna? Tego, który ma ci załatwić pracę w Złotym Kogucie? – Właśnie. Philippe opowiedział jej o moim kuzynie Gastonie, którego odszukałam i który wsparł mnie finansowo. Cécile nie dopytywała się dalej, tylko po prostu schowała pieniądze, które dał jej Philippe. – Pracowałaś już jako kelnerka? – zapytała. – Nie, ale mam nadzieję, że szybko się nauczę. – Na pewno. Nie trzeba przy tym za dużo myśleć. Musisz być tylko szybka, przede

wszystkim w schodzeniu z drogi. Ważne, byś zaraz na początku pokazała tym facetom, jak daleko mogą się posunąć. – Co masz na myśli? Stałam przed lustrem i patrzyłam na siebie. Nieźle, w każdym razie w porównaniu z tym, jak prezentowałam się dziś rano po przebudzeniu. – No, na przykład, czy pozwolisz się dotykać. Bo goście bardzo to lubią, zwłaszcza wtedy, gdy masz zajęte ręce i pochylasz się nad stołem. Wygładziłam suknię i ściągnęłam tasiemki pod pachami, aż dopasowała się do mojej figury. – Na pewno nie pozwolę się dotykać – oświadczyłam. – Właśnie. Musisz im to jasno pokazać. Poczekaj. Spróbujemy. – Odrzuciła kartki z notatkami na bok i zerwała się na nogi. Wcisnęła mi duży flakon perfum do prawej ręki i na wpół pełny dzban wina do lewej. – Wyobraź sobie, że to jest kufel piwa, a to miska z zupą. A ja jestem teraz gościem. – Położyła rękę na mojej piersi i popatrzyła na mnie zachęcająco. – No? Co teraz zrobisz? Nic nie rozumiejąc, spojrzałam najpierw na rękę, a potem na Cécile. Minęły dwie sekundy, nim się połapałam. Cofnęłam się szybko pół kroku i jej ręka zawisła w próżni, ale ona z dezaprobatą pokręciła głową. – To nie wystarczy. Kiedy następnym razem podejdziesz do stołu, ten facet znowu to zrobi. Taki ktoś zawsze się znajdzie. Niektórzy przychodzą pijani już od rana i nie przejmują się niczym. – Rozumiem. – Odstawiłam kufel z piwem i miskę z zupą i udałam, że ją policzkuję, ale ona tylko się roześmiała. – To było całkiem dobre. Ale wierz mi, policzek na niewiele się zda. Jedynie nabiorą ochoty na więcej. Nie, jeśli chcesz ich odstraszyć, musisz sięgnąć po bardziej zdecydowane środki. Tak to się robi. – Chwyciła flakon z perfumami i udała, że wylewa mi jego zawartość na twarz. Niestety zamknięcie nie było zupełnie szczelne. Kilka bryzgów obrzydliwej fiołkowej wody trafiło mnie w czoło. Wytarłam je i zaczęłam chichotać. – To było piwo czy zupa?

– To moja kuzynka Anna – powiedział Gaston do właściciela. – Pochodzi z Hesji i musiała uciekać przed wojenną zawieruchą. Jej matka urodziła się w Paryżu, dlatego Anna tak dobrze mówi po francusku. Uzgodniliśmy tę legendę ze względów praktycznych, tym bardziej że została już powołana do życia i nie musiałam się plątać w zeznaniach, gdyby ktoś znowu mnie wypytywał. Właściciel nazywał się Mirabeau i był wielce ucieszony, by nie powiedzieć: zachwycony. Uśmiechał się szeroko, pełen wdzięczności, był bowiem przekonany, że niebiosa wysłuchały jego modlitwy. Traf chciał, że niecałą godzinę temu jego dotychczasowa kelnerka złożyła wymówienie. – Po prostu, jak grom z jasnego nieba! – powiedział monsieur Mirabeau. Jego baczki drżały z oburzenia. – Julia oznajmiła mi, że znalazła lepszą posadę. Coś podobnego! A miała u mnie tak dobrze! Nawet nie musiała zmywać! Czy nowa posada Julii była lepsza, pozostawało kwestią uznania, w każdym razie jej czas pracy wydatnie się skrócił. Odtąd miała dwa razy w tygodniu sprzątać mieszkanie Gastona i jego wychodek, za takie same pieniądze, jakie do tej pory zarabiała w Złotym Kogucie. Podkupiwszy ją w ten sposób za plecami monsieur Mirabeau, Gaston wpadł tam na obiad i, oczywiście całkowicie przypadkowo, zaproponował Mirabeau rozwiązanie nagłego problemu – czyli mnie. Gospoda znajdowała się przy rue Saint Denis, niedaleko hal targowych. Grube drewniane belki podpierały nisko zawieszony sufit, ściany wzniesiono z muru pruskiego. Pomieszczenie gospody, z grubo ociosanymi stołami i ławami, przypominało duży przytulny pokój w wiejskiej chacie. Monsieur Mirabeau był pulchnym energicznym mężczyzną koło czterdziestki i na pierwszy rzut oka było po nim widać zamiłowanie do dobrego jedzenia. To łączyło go z Gastonem. Ledwie obaj zdążyli uzgodnić szczegóły mojej pracy – dwanaście godzin dziennie, wyżywienie za darmo i zapłata, która graniczyła z niewolnictwem – zaczęli się wymądrzać na temat najlepszego sposobu przyrządzania combra jagnięcego. Stałam obok i słuchałam ich jednym uchem, rozglądając się po Złotym Kogucie. W szynku stały trzy duże stoły po osiem miejsc każdy, a więc przy pełnym obłożeniu były tu dwa tuziny gości. W tej chwili jednak przy tych stołach siedziało zaledwie osiem osób, które raczyły się obiadem, od czasu do czasu rzucając nam zaciekawione spojrzenia. Kiedy już Gaston i monsieur Mirabeau uzgodnili, że comber jagnięcy w rozmarynowej

panierce nie smakuje tak dobrze jak comber jagnięcy w polewie z miodową glazurą, monsieur Mirabeau poddał mnie dokładniejszym oględzinom. – Twoja kuzynka wydaje się jeszcze całkiem młoda – stwierdził krytycznie. – Jest przynajmniej o połowę młodsza od Julii. – I dostanie także połowę jej wynagrodzenia – odparował Gaston. – Skąd to wiesz, panie? Gaston elegancko to pytanie zignorował. – Poza tym zwabi tu dwa razy tyle gości. Przyjrzyj się jej tylko, panie, jaka jest ładna. – Hm – mruknął monsieur Mirabeau. – Rzeczywiście jest. A czy ma doświadczenie jako kelnerka? – Bardzo szybko się uczy. Musisz jej tylko raz objaśnić wszystko, co ma tu robić, i już będzie to umiała. Aha, zanim zapomnę: nie wolno ci jej bić. Ma bardzo wrażliwą naturę. Nigdy nie potrafiłam znieść, gdy ludzie w mojej obecności rozmawiali o mnie, jakby mnie tam wcale nie było, ale w tym przypadku uznałam, że lepiej będzie darować sobie uszczypliwą uwagę, którą miałam na końcu języka. Przede wszystkim na temat bicia. Zaraz potem Gaston uznał, że czas na niego, i zostawił mnie własnemu losowi. Monsieur Mirabeu pomachał mu jak dobremu przyjacielowi, po czym odwrócił się w moją stronę i rozkazująco klasnął w dłonie. – Dalej, dalej, dziewczyno! Na co jeszcze czekasz? Do roboty! Popędził mnie przez otwarte przejście do kuchni, gdzie poznałam pozostałych pracowników: dziewczynę z twarzą okrągłą jak księżyc, odpowiadającą za zmywanie i wyszynk, oraz podstarzałego pomocnika kucharza, który stał przy kuchni i mieszał w parującym kotle. Czuć było dymem i grochówką. Pomieszczenie wypełniały kłęby pary, które spowiły monsieur Mirabeau, tłumaczącego zwięźle, na czym polega moje zadanie – a składało się dokładnie z trzech elementów, które wyliczył na palcach, żebym łatwiej je mogła zapamiętać. Po pierwsze, zbieranie zamówień, po drugie, podawanie, po trzecie, sprzątanie naczyń. Inkasowaniem zajmował się sam monsieur Mirabeau. Jak mi wyjaśnił, kobiety mają problemy z takimi rzeczami. Julia też miała z tym kłopoty. – W ogóle nie umiała rachować – powiedział. – Nie potrafiła zliczyć nawet najprostszych sum. Od razu poczułam do Julii sympatię. Praca nie wydawała mi się zbyt ciężka. Nie było

menu, zwłaszcza że większość ludzi i tak nie umiała czytać, a poza tym do wyboru były tylko trzy potrawy: grochówka z boczkiem, mięso z chlebem i zimny półmisek z szynką, kiełbasą lub serem. Były też tylko trzy rodzaje napojów: czerwone wino, białe wino i piwo. Zamówione potrawy stawiano na dużym kredensie w kuchni, napoje nalewano przy ladzie. Musiałam tylko wszystko odebrać i zanieść do stołu. W gruncie rzeczy żadne wielkie halo, nawet małe dziecko by sobie z tym poradziło.

Godzinę później kręciło mi się w głowie i nie wiedziałam już, gdzie jest góra, a gdzie dół. A wszystko zaczęło się całkiem niegroźnie – od fartucha. Dostałam go od tej dziewczyny od zmywania, z uwagą, że będę go potrzebować. Ale zrezygnowałam z niego, bo śmierdział i cały był w lepkich plamach. Gdyby pojawił się Sebastiano, nie chciałam znowu wyglądać tak, jakbym czołgała się na brzuchu przez pół Paryża. W końcu zamierzałam na nim zrobić dobre wrażenie, żeby jak najszybciej mnie sobie przypomniał, co zadziała tym lepiej, im bardziej będę podobna do samej siebie, a nie do kocmołucha na dwóch nogach. A więc zaczęłam pracę bez fartucha, co szybko okazało się poważnym błędem, ponieważ musiałam dźwigać tak dużo ulewających się misek z zupami i talerzy ociekających tłuszczem, że przód mojej sukni wkrótce wyglądał gorzej niż ów fartuch. Tamte osiem osób, które już zjadły, to była tylko, można powiedzieć, pierwsza zmiana. Ledwie zdążyłam sprzątnąć po nich puste talerze i miski, gdy przybyła kolejna fala obiadowych gości, i było ich naprawdę wielu. Hałaśliwi i głodni, wtłoczyli się do wnętrza szynku, zasiadając przy stołach i głośno domagając się obsługi, czyli mnie. Karczma zapełniła się w mgnieniu oka. Na ławach siedziało dwa razy więcej osób, niż to było przewidziane, i wszyscy natychmiast chcieli jeść. I oczywiście także pić, i to jak najwięcej. Bez ustanku biegałam w tę i z powrotem między stołami, kuchnią i ladą, pocąc się wszystkimi porami skóry, robiło się bowiem coraz goręcej. Wszystkie okna były szeroko otwarte, ale bieganie wte i wewte było gorsze niż dwie godziny lekkoatletyki u pana Schindelmaiera, naszego nauczyciela wuefu, na którego wszyscy mówiliśmy Schinder1. Poza tym musiałam bez przerwy latać do kuchni, gdzie było jeszcze przynajmniej dziesięć stopni więcej. W gorącym i wilgotnym niczym w saunie powietrzu rozplótł mi się warkocz i potargane kosmyki opadły na twarz. Moja ładna, niegdyś czysta suknia była coraz mocniej poplamiona, a głowa sprawiała wrażenie, jakby wypełniała ją lepka guma do żucia. Przy ponad trzydziestu gościach nie

potrafiłam spamiętać, co kto zamówił, i wolno to szło. Kilka razy podałam niewłaściwą potrawę, o innych całkiem zapomniałam. Gdy podniosły się pierwsze głośne skargi, monsieur Mirabeau zbeształ mnie przy wszystkich. – Cóż z ciebie za głupie, ociężałe stworzenie! Czyżbym miał wkrótce pożałować, że w dobroci mego serca zaoferowałem ci zapłatę i chleb? W każdym razie żałuję umowy z twym kuzynem, że nie wolno mi cię bić, bo nader chętnie bym to teraz zrobił. Ludzie przy stołach się roześmiali. Słuchałam zrozpaczona i już byłam bliska tego, by się poddać i pójść do Gastona, żeby wymyślił inny plan, ale potem zacisnęłam zęby i idąc kolejny raz do kuchni, spytałam monsieur Mirabeau, czy ma coś do pisania. Popatrzył na mnie jak na kosmitkę. – A na co ci przybory do pisania, dziewczyno? – No, do pisania. – Ty umiesz pisać? – zapytał w osłupieniu. – Tak. Chcę sobie zapisywać, co zamawiają ludzie, wtedy pójdzie szybciej. Wciąż jeszcze skonsternowany, przyniósł małą woskową tabliczkę i rysik – notesów i ołówków w tych czasach oczywiście nie było. Poradziłam sobie z tabliczką, gdy się zorientowałam, jak to działa – ostrym końcem się pisało, a drugim, tępym i szerokim, można było zmazać notatki, robiąc w ten sposób miejsce dla nowych. Teraz jednak założyłam fartuch, bo miał z przodu dużą kieszeń, mogłam więc tam włożyć tabliczkę, kiedy podawałam potrawy i napoje albo sprzątałam puste talerze i kubki. Od tego momentu wszystko poszło znacznie lepiej. Ponumerowałam sobie stoły i założyłam trzy rubryki, do których wpisywałam zamówienia, dzięki czemu nie popełniłam już ani jednego błędu i o niczym nie zapomniałam. Zauważyłam, że ludzie szepczą o tym między sobą – najwyraźniej widok dziewki, która potrafi pisać, nie był codziennością – ale w ogóle mi to nie przeszkadzało. Także monsieur Mirabeau, przezwyciężywszy nieufność, był bardzo zadowolony z mojej skutecznej metody. Przyszło mu nawet do głowy, że być może umiem liczyć wystarczająco dobrze, żeby kasować pieniądze. Wtedy miałby więcej czasu na przygotowanie swojego ragôut z mięsa jelenia, co według niego było bardzo trudne i wymagało najwyższej koncentracji. Oświadczyłam natychmiast, że na liczbach się nie znam (wedle kryteriów moich czasów wcale nie było to kłamstwem), na co on, z przygnębieniem wzruszając ramionami, stwierdził, że nawet najzdolniejszy nauczyciel nie jest w stanie wbić kobietom do głowy brakującego rozumu.

Mimo ciężkiej pracy czas wlókł się niemiłosiernie. Nie potrzebowałam zegara, bo dzwony na okolicznych kościelnych wieżach zawsze wybijały pełne godziny. Niektóre biły także co kwadrans albo co trzydzieści minut i dzięki temu orientowałam się, która jest godzina. Ponieważ w Paryżu kościół czy klasztor z kościelną wieżą stał niemal na każdym rogu, dzwonów nie dało się nie słyszeć. Harowałam od jednego bicia dzwonów do następnego, ale Sebastiana wciąż nie było widać. Stopniowo robiłam się coraz bardziej nerwowa i zaczęłam się już zastanawiać, czy Gaston naprawdę sprawdził co trzeba. Może Sebastiano nie przychodził tu jeść codziennie, tylko najwyżej raz czy dwa razy w tygodniu? Głupio bym wtedy wyglądała. W Złotym Kogucie wciąż kręciło się sporo gości, choć nie było już takiego tłumu. Przychodzili głównie handlarze z rynku i właściciele sklepów, niektórzy z żonami, sami stateczni ludzie, którzy chcieli tylko w spokoju zjeść. Ale potem moje podniecenie wzrosło, bo tuż po pierwszej zaczęło wpadać coraz więcej muszkieterów. Zdążyli już zająć jeden cały stół. – Skąd przychodzą ci wszyscy muszkieterowie? – spytałam z udawaną obojętnością monsieur Mirabeau, odbierając w kuchni kolejną porcję pieczeni z wołu. – W pobliżu są koszary jednostek gwardii. Ale wielu z tych młodych panów mieszka też tutaj w okolicy i jedzą u nas codziennie. Bardzo dobrzy klienci, większość ze starej szlachty. Wielka duma króla i kardynała. Bądź dla nich miła, moje dziecko. Część muszkieterów przybywała w damskim towarzystwie. Na koniec weszło pięciu rozbawionych gwardzistów z dwiema dziewczynami w moim wieku. Obie były dość mocno wystrojone, z różem na policzkach, głowami w loczkach i mnóstwem koronek przy dekoltach. Ale i muszkieterowie się odstawili. Wamsy, rozpięte ze względu na upał, były wyszywane złotymi taśmami, koszule bogato haftowane, wysokie buty wypolerowane na błysk, a pasy wysadzane srebrem. Wielkie kapelusze z piórami pofrunęły na wieszak obok drzwi wejściowych, a pendenty2 zawisły na hakach za ławami, gdzie ich właściciele cały czas mieli je na oku. Nie przerywając wesołej rozmowy, rozsiedli się przy ostatnim stole. Spocona, ciężko powłócząc nogami, powlokłam się do nowo przybyłych, aby przyjąć od nich zamówienie. Moja nadzieja, że Sebastiano zajrzy tu jeszcze tego dnia, była już prawie równa zeru. W tym momencie jednak wszedł jakiś spóźnialski. Zdjął kapelusz, odłożył go na wieszak i rozejrzał się badawczo. Z przerażenia upuściłam woskową tabliczkę. To był Sebastiano.

– O, Sébastien, jesteś! – zawołała jedna z młodych kobiet, kokieteryjnie się uśmiechając. – Chodź, trzymamy dla ciebie miejsce. Sebastiano odwzajemnił uśmiech i ruszył do stołu. Patrzył na swoich przyjaciół, nie na mnie. Przy kolejnym kroku nadepnął na moją woskową tabliczkę, która pod jego butem pękła na dwoje. Pospiesznie schyliłam się, aby ją podnieść, czego nie powinnam była robić – Sebastiano pochylił się bowiem w tym samym momencie, co spowodowało, że gwałtownie zderzyliśmy się głowami. – Co do… – Rozgniewany wyprostował się i potarł czoło. Potem rozpoznał mnie i jego twarz przybrała chmurny wyraz. – Ty? – Przykro mi – wyjąkałam. – Sébastien, czy to nie jest ta dziewczyna z dzisiejszego ranka? Ta mała, która rzuciła ci się pod nogi? Ogólny śmiech skwitował pytanie młodego gwardzisty siedzącego na końcu ławy. Był przystojnym facetem w wieku około dwudziestu lat, z brązowymi lokami i ciemnymi oczami o gęstych rzęsach. Wstał, zebrał kawałki tabliczki i podetknął je Sebastianowi. – Zobacz, co zrobiłeś. – Uśmiechnął się szeroko. – Obawiam się, że to urocze dziecko nie będzie już mogło przyjmować od nas zamówień. Sebastiano zmarszczył czoło i przyjrzał się woskowej tabliczce, a raczej temu, co z niej zostało. Widniały na niej jeszcze ostatnie zamówienia z sąsiedniego stołu. – Ty to napisałaś? – zapytał. Bez słowa skinęłam głową. W ustach czułam suchość. Był tak niewiarygodnie przystojny. O mały włos, a znowu zaczęłabym płakać, że mnie nie pamięta. Oczy piekły mnie od napływających łez. Gwałtownie mrugając, odwróciłam wzrok. Jeśli nad sobą nie zapanuję, nigdy nie zdołam zwrócić na siebie jego uwagi. To znaczy takiej uwagi, o jaką mi chodziło, a nie pod hasłem: „Popatrz tylko, co za wiejska niezdara!”. – Kim jest ta dziewczyna, Jacques? – zwróciła się jedna z kobiet do młodego mężczyzny, który podniósł tabliczkę. – Ach, była dziś rano na targu podczas zamieszek i chciała rozmawiać z Sébastienem. – A o czymże? Kątem oka dostrzegłam, że Jacques uśmiecha się dwuznacznie. – Tego nie wiemy – wtrącił jeden z gwardzistów. – Może o słodkich tajemnicach.

On i Jacques byli podobni do siebie jak dwie krople wody, musieli być bliźniakami. Różnili się jedynie kolorem spodni. Jacques miał szare, jego brat niebieskie. – Sébastien, czy to prawda, co mówi Jules? – zapytała druga dziewczyna. – Masz słodkie tajemnice z tą małą? Ładna jest. Tylko musiałaby się wykąpać. Znowu ogólny śmiech. Poczułam, że z zażenowania krew napłynęła mi do twarzy. Najchętniej zapadłabym się pod ziemię. Ku mojej uldze Sebastiano nie przyłączył się do tych złośliwych przekomarzań. – Zostawcie ją w spokoju – powiedział. – Ta dziewczyna w ogóle mnie nie zna. To była po prostu pomyłka. – Odwrócił się w moją stronę. – Prawda? Skinęłam głową, wdzięczna za koło ratunkowe, które mi właśnie rzucił. Ale i tak przestałam się łudzić. To spotkanie, podobnie jak poprzednie, zaczęło się idiotycznie. Znowu wyglądałam jak młodsza siostra Kopciuszka. Poza tym jak zawodowa niezdara zderzyłam się z nim głową i przy jego znajomych zrobiłam z siebie pośmiewisko. A teraz powinnam to jakoś naprawić. Pytanie tylko jak. W każdym razie musiałam się pozbierać i przestać zachowywać jak beksa. Podniosłam głowę i najswobodniej jak umiałam, popatrzyłam na nich, choć czułam się jak ostatni śmieć. – Czego sobie państwo życzą? Składali zamówienia jeden przez drugiego. Kobiety trzy razy się rozmyśliły, a przy sąsiednim stole dwaj goście chcieli jeszcze wina. Złapałam największy odłamek tabliczki i notowałam pospiesznie. Kiedy znów podniosłam wzrok, napotkałam spojrzenie Sebastiana. Wydawał się jakby… poruszony. W nadziei, że to dobry znak, uśmiechnęłam się do niego. To nie był sztuczny uśmiech, lecz płynął z głębi serca. – Jeszcze nie zamówiłeś, panie – powiedziałam. Ponieważ wszyscy pozostali się ścieśnili, teraz to Sebastiano siedział z brzegu ławy. – Wezmę szynkę i chleb, a do tego kubek czerwonego wina – powiedział. – Ale wina tylko na dwa palce, resztę wody. Wlepiłam w niego wzrok i przełknęłam ślinę. Zawsze tak zamawiał wino w czasie naszych wycieczek w przeszłość, gdy razem szliśmy się czegoś napić. – Coś się stało, dziewczyno? – spytał. – Nie, wszystko w najlepszym porządku. Szybko uzupełniłam notatki i pospieszyłam do lady, aby zamówić napoje, a potem

przekazać kuchni zamówione potrawy. Monsieur Mirabeau nie musiał nic zapisywać, bez trudu wszystko zapamiętywał. Akurat fachowo kroił dużą szynkę gigantycznym nożem i gdy wyliczałam zamówienia, tylko kiwał głową. – Niestety, tabliczka się połamała – dodałam na koniec. – Przez nieuwagę wypuściłam ją z rąk. Możesz mi ją odliczyć od zapłaty, panie. – Zauważyłem – burknął. – Ale pękła nie od upadku, lecz pod butem młodego Foscaire’a. – Znasz go, panie? – zapytałam z bijącym sercem. – Ależ oczywiście. To jeden z tych, którzy jedzą tu codziennie. Mieszka przy rue Saint Martin i należy do gwardii przybocznej kardynała. – Długo tu już przychodzi? Monsieur Mirabeau zmarszczył czoło. – Zdaje mi się, że dopiero od kilku miesięcy. Zaczęła we mnie kiełkować nieśmiała nadzieja. Ta informacja pozwalała wnioskować, że Sebastiano nie został, tak jak jeden z Niewiedzących, ostatecznie przeniesiony z przyszłości do przeszłości, lecz tylko cierpi na chwilową amnezję. – Pochodzi z Gaskonii, stamtąd wywodzi się większość dzielnych gwardzistów. Moja nadzieja znów zgasła. A więc to mogło być całkowite przeniesienie. Ze wszystkim, co się z tym wiąże – przyjaciółmi, znajomymi, krewnymi. Tyle że nie tu, w Paryżu, lecz w Gaskonii, gdziekolwiek to było. Czy ma tam na przykład rodzinę? Na tę myśl przeszył mnie lodowaty dreszcz. – Jedyny syn, wcześnie stracił rodziców – mówił dalej monsieur Mirabeau. Ostrożnie wypuściłam powietrze. Nie ma rodziny. – A także dom – ciągnął monsieur Mirabeau. – Wszystko zniszczył pożar, gdy on sam znajdował się w podróży. Reszta ojcowizny wystarczyła akurat na tyle, by wykupić sobie miejsce w gwardii. Dzielny, ambitny chłopak ten Foscaire. Nie poddał się, mimo okrutnego losu. Jeszcze daleko zajdzie. – Wino jest gotowe! – zawołała dziewczyna przy ladzie. – Do roboty! – huknął na mnie monsieur Mirabeau. – Nie płacę ci za stanie! – Ale to nie brzmiało nawet w połowie tak surowo jak jego pierwsza seria złorzeczeń. Musiałam gwałtownie przełknąć ślinę, bo to, co opowiedział mi o Sebastianie, strasznie

mnie poruszyło, choć przecież prawda wyglądała inaczej. Ale nawet jeśli wspomnienia Sebastiana nie były realne – zostały mu tylko wmówione przez siłę wyższą – tak samo mocno go bolały. Serce pękało mi ze współczucia, gdy niosłam napoje do stołu i je rozdawałam. Kiedy się pochyliłam, by postawić kubek wina przed ostatnim gwardzistą, Jacques, który siedział obok Sebastiana, chwycił mnie za tyłek. – Myliłeś się, Sébastien – powiedział, uśmiechając się obleśnie. – Pod tym okropnym fartuchem nie kryje się małe chude ciało. Ona ma wszystko na swoim miejscu. – Ale ty nie, monsieur. – Chlusnęłam mu winem z jego kubka w twarz. – A teraz już tak. Moja spontaniczna reakcja wywołała gromki śmiech przy stole, a sam Jacques śmiał się chyba najgłośniej. Parskając, wycierał rękawem twarz. Na szczęście było to białe wino, plamy z koszuli dadzą się łatwo sprać. – Do diaska, dziewczyno! Masz temperament! – W jego oczach pojawiła się mała iskierka zainteresowania. Nie miałam trudności z właściwą interpretacją jego spojrzenia, a to, co powiedział potem, rozwiało ostatnie wątpliwości. Spodobałam się temu typkowi. – Nie chcesz się trochę do nas przysiąść? – Niestety, muszę pracować, monsieur. – A później? Kiedy kończysz pracę? – Nie wiem dokładnie. Dzisiaj jest mój pierwszy dzień. – Przyjdź po nieszporach do Ogrodu Luksemburskiego, zawsze się tam spotykamy wieczorem. Nie miałam pojęcia, gdzie to jest, ale szansy, by dziś jeszcze zobaczyć znów Sebastiana, w żadnym razie nie mogłam przegapić, nawet jeśli z tego powodu musiałabym wcześniej, niż zamierzałam, rzucić pracę u monsieur Mirabeau. – Zobaczymy – odrzekłam z godnością. – Oho, mała się kryguje – zawołał Jules rozbawiony. – Patrzcie państwo. – Przecież to tylko mała brudna kelnerka – powiedziała jedna z dziewczyn, wydymając wargi. – Chyba nie chcesz na serio, żeby przyszła na nasze spotkanie, Jacques. – U mnie brud jest tylko na zewnątrz – odparłam z naciskiem. Najchętniej chlusnęłabym tej gęsi winem w twarz. Nienawidziłam jej jak diabli, bo siedziała naprzeciw Sebastiana i cały czas przyciskała kolana do jego kolan, już nie mówiąc o słodkich spojrzeniach, jakie mu nieustannie rzucała. O, znowu! Ale nie to było najgorsze – on

odwzajemniał te spojrzenia i uśmiechał się do niej. Nie mieściło mi się to w głowie. Zgrzytając zębami, stałam i zastanawiałam się, czy nie powinnam wylać jeszcze trochę wina. Całkiem przez nieuwagę. Najchętniej na nich oboje. Jacques uśmiechnął się do mnie rozbrajająco. – Nie smuć się, mała. Moje zaproszenie było na serio. Nie chciałem się z ciebie naigrawać. A z powodu tamtego błędu jest mi przykro, mam nadzieję, że wybaczysz mi moje nieokrzesanie. – Wybaczyłam i zapomniałam – rzuciłam z roztargnieniem. – Gdzie nauczyłaś się pisać? – spytał wprost Sebastiano. – Oczywiście w szkole. – Odpowiedź wypsnęła mi się, zanim zdążyłam się zastanowić. – Jak długo pobierałaś nauki? – Och… tylko kilka lat. – Nie mogłam się przyznać, że było ich trzynaście, nikt by w to nie uwierzył. – Śmieszy mnie, gdy kobiety pobierają nauki – odezwała się kapryśnie tamta gęś. – Tak robią tylko zakonnice. Albo szlacheckie córy z nadmiarem pieniędzy. – Bardzo niezwykłe, w rzeczy samej – powiedział Sebastiano przeciągle. Oczy mu się zwęziły i pojawiło się w nich zainteresowanie, przy czym nie byłam pewna, czy jest ono tego samego rodzaju co u Jacques’a. – Anno! Do roboty! – ryknął z kuchni monsieur Mirabeau, co przerwało moją konwersację z gośćmi. Ale pierwszy krok został zrobiony. Wzbudziłam ciekawość Sebastiana i już tego wieczoru będę miała okazję bliżej go poznać. Albo raczej na odwrót – on powinien poznać mnie, bo ja już go znałam. A wtedy szybciutko sobie mnie przypomni. Miejmy nadzieję. Wszystko będzie dobrze, pomyślałam. I w tamtej chwili święcie w to wierzyłam.

Przez następne pół godziny okazja do rozmowy z Sebastianem już się nie nadarzyła, ale czułam, jak wodzi za mną wzrokiem. Poświęcał mi przynajmniej tyle samo uwagi co tamtej gęsi. Uważałam, że to dobry znak. Zainteresował się mną, a to było teraz najważniejsze. Skończywszy jeść i zapłaciwszy monsieur Mirabeau rachunek, Sebastiano i jego

przyjaciele dość szybko zebrali się do wyjścia. Zacisnęłam dłonie w pięści, widząc, jak w drodze do drzwi gęś bierze Sebastiana pod ramię. Nie zaprotestował w żaden sposób. Ale nie robił też niczego, by odwzajemnić próbę zbliżenia. – Macie tu dzielną nową obsługę – usłyszałam, jak wychodząc, Jacques mówi do mojego pracodawcy. – Ale nie powinna podawać z rozpuszczonymi włosami – dorzuciła przez ramię gęś, spoglądając z przyganą. To mi przyniosło kolejny ochrzan ze strony monsieur Mirabeau, ale pozwoliłam, by spłynął po mnie, i bez słowa ponownie splotłam włosy w warkocz. Teraz jeszcze musiałam tylko przetrwać do końca dnia pracy. Niestety, okazało się to wcale nie takie proste, bo monsieur Mirabeau najwyraźniej oczekiwał, że będę tyrać non stop aż do zamknięcia. W każdym razie, kiedy ruch w gospodzie nieco się zmniejszył, sama wreszcie mogłam coś zjeść. Wprawdzie w kuchni i na stojąco, ale było to zdumiewająco smaczne. Nawet nie zauważyłam, jak zgłodniałam. Pochłonęłam porcję grochówki, następnie plaster pieczeni z chlebem i na koniec jeszcze duży kawałek sera. Do tego wypiłam dwa kubki wody, z nadzieją, że studnia, z której pochodzi, nie jest zanieczyszczona. Później musiałam się udać do wychodka na tyłach, koszmarnie cuchnącego miejsca między kurnikiem a beczką na odpady. Ustanowiłam nowy rekord we wstrzymywaniu oddechu, ale niestety na niewiele się to zdało. Po tym doznaniu byłam naprawdę mocno zdecydowana zrobić wszystko, aby jak najszybciej przenieść siebie i Sebastiana w przyszłość. Potem obsłużyłam jeszcze kilku gości, zastanawiając się nieustannie, jak mogłabym się stąd szybko zmyć. Przed nieszporami – z moich wcześniejszych podróży w czasie wiedziałam, że dzwony oznaczają wtedy szóstą – chciałam się jeszcze koniecznie umyć i przebrać, a więc powoli muszę się stąd zbierać. Wreszcie z pomocą przyszedł mi przypadek w postaci mocno podpitego gościa. Głośno śpiewając i rozsiewając dookoła woń alkoholu, potu i świńskiego łajna, wtoczył się do Złotego Koguta i opadł na wolną ławę. – Tego pijanego gościa natychmiast wyprowadzisz na zewnątrz – polecił mi monsieur Mirabeau. Mężczyzna ochoczo dał się podnieść z ławki. Zbyt ochoczo. Choć był prawie nieprzytomny, miał jeszcze dość dobrą koordynację ruchów, by mnie obłapić. – Och, taka śśśliszna dziewszyna – wybełkotał, sięgając mi do dekoltu.

Kiedy odskoczyłam, rozdarł się fartuch i górna część sukni. Rozległ się imponująco głośny trzask, któremu towarzyszył mój piskliwy krzyk. W rzeczywistości szkody nie okazały się tak wielkie, miałam przecież jeszcze spodnią suknię, której nic się nie stało. W sumie nie było tak źle. Ten typ i tak był już niegroźny – zaledwie sekundę po ataku na mnie opadł jak worek na ławę, oparł głowę na rękach i zasnął. Monsieur Mirabeau kazał dziewczynie szybko przynieść mi nowy fartuch, który był nawet czysty. Wykorzystałam okazję i sięgnęłam po kartę pod tytułem „wrażliwa natura”. Z tego szoku, oznajmiłam, muszę się otrząsnąć w ustronnym miejscu. Monsieur Mirabeau załamał ręce, bo wieczorem spodziewał się znów tłumu gości. Przedstawił mi wizję podwyżki zarobków (ściśle biorąc, zaoferował mi, że nie odliczy od mojego wynagrodzenia rozbitej tabliczki i podartego fartucha), a następnie podkreślił, że dobrze zniosłam natarczywość młodego szlachcica. Ale nie dałam się zbić z tropu. – Raz wystarczy – powiedziałam. – Pamiętaj, panie, że jestem jeszcze prawie dzieckiem. Na pewno dalej by mnie przekonywał, ale z kuchni napłynął swąd spalenizny i Mirabeau czym prędzej tam popędził. – Ja wychodzę! – zawołałam za nim, ale już mnie nie słyszał. Dwie sekundy później byłam na zewnątrz, w drodze do Cécile.

Dzwony biły pełną godzinę, kiedy maszerowałam po rue Saint Denis w kierunku Sekwany – liczyłam uderzenia, a potem spojrzałam na zegar na najbliższej wieży – była czwarta. Spieszyłam się, choć stopy paliły mnie jak ogniem, a nogi zdawały się ciężkie niczym ołów. Łatwo znalazłam drogę, musiałam tylko przez cały czas iść prosto. Tak jak rano, w mieście panował spory ruch. Hałas w tym stuleciu niemal nie ustępował temu z moich czasów. Powozy z hukiem toczyły się po bruku, brzęk podkutych kopyt niósł się między domami, na podwórzu gęgały gęsi, z poddasza dobiegały uderzenia rzemieślniczych młotków. W upalnym powietrzu wisiał gęsty smród, było znacznie gorzej niż rankiem, zwłaszcza gdy dotarłam do osławionego cmentarza, który, jak zdążyłam się tymczasem dowiedzieć od Philippe’a, nosił nazwę Cimetière des Innocents i był największym cmentarzem w Paryżu. Minęłam kościół i idąc w stronę starego zamku, dostrzegłam rozciągającą się przede mną

rzekę. Przechodząc tym razem przez pont au Change, w połowie drogi wyraźnie poczułam dziwny dreszcz i przez moment zdawało mi się nawet, że mały woreczek, który miałam na szyi, wydziela lekkie ciepło, czego przedtem nie czułam. Szybko położyłam na nim rękę i to wrażenie znikło. Pospiesznie szłam dalej, przemierzyłam Île de la Cité i przez pont Saint Michel dotarłam na lewy brzeg Sekwany. Drzwi domu, w którym mieszkała Cécile, były otwarte na oścież. Obok wejścia na stołku drzemała ubrana w czerń stara kobieta. Drzwi do mieszkania Cécile były ledwo przymknięte. Mimo to uprzejmie zapukałam. – Otwarte – zawołała Cécile. Chciałam wejść – i cofnęłam się wystraszona, gdy nagle ktoś otworzył szeroko drzwi od środka i dobiegł mnie smród, który rozpoznałam, jeszcze nim zobaczyłam związanego z nim mężczyznę. Był to oczywiście mąż Cécile, Baptiste. Jego twarz nad kryzą wokół szyi była czerwona jak burak, na czole perlił mu się pot. Ze spuszczonymi powiekami przecisnął się obok mnie, pozostawiając za sobą potężny obłok wszystkich zapachów Orientu, a następnie bez słowa, w wielkim pośpiechu, zniknął na zewnątrz. Cécile siedziała nagusieńka w dużym parującym cebrze i szczotką szorowała wysuniętą do góry zgrabną nogę. – Nie chciałam przeszkadzać – powiedziałam zażenowana. – Nie przeszkadzasz. To był tylko mój mąż. – Lekceważąco machnęła szczotką. – Wejdź i nalej sobie wina. Teraz, gdy Baptiste w końcu już poszedł, możesz mi pomóc umyć włosy. Jej mokra wikińska grzywa zwisała z krawędzi wanny. Kubeł ze świeżą wodą do płukania i miseczka z mydłem stały już przygotowane. Po kilku tygodniach spędzonych w przeszłości wiedziałam, jakim utrapieniem jest mycie długich włosów. Pieniących się szamponów jeszcze nie było, do mycia używało się pewnego rodzaju rozmiękłego, wzbogaconego olejkiem zapachowym mydła. Namydlało się nim gruntownie włosy, a potem płukało czystą wodą, a ponieważ za każdym razem była to uciążliwa procedura, nie robiono tego zbyt często. Cécile miała błyszczące, zadbane włosy, a więc musiała częściej je myć. Także włosy Sebastiana wyglądały na czyste, z czego wysnułam wniosek, że regularnie dba o higienę całego ciała. W siedemnastym wieku nie było to oczywiste. Ale najgorsze czasy miały dopiero przyjść: za kilka dziesięcioleci mycie zupełnie wyjdzie z mody, będzie się chowało tłuste, cuchnące włosy pod ogromnymi perukami i maskowało perfumami każdy, nawet najbardziej duszący smród

ciała. Wtedy wszyscy ludzie będą wydzielać taką woń jak ten mąż Cécile, Baptiste. Moje własne włosy po pracy w Złotym Kogucie pachniały tak, jakbym wyszorowała nimi budę z fast foodem. Miałam niezłomne postanowienie, by umyć je jeszcze dziś, choćby zimną wodą. – Powiedz mi, proszę – zaczęłam, nabierając nieco mydlanej masy i wcierając ją we włosy Cécile – gdzie właściwie jest Ogród Luksemburski? I przede wszystkim: co to jest? – To nowy pałac za murami miasta. Kazała go wznieść matka króla. Jest tam ładny park. To niedaleko stąd. Trzeba pójść rue de la Harpe do końca, a potem przez bramę miejską, i zaraz go zobaczysz. Wieczorami spotykają się tam młodzi ludzie. A czemu pytasz? – Ach, bo chciałabym tam później się wybrać. W Złotym Kogucie poznałam kilku miłych muszkieterów. Jeden z nich mnie zaprosił. Gdzie jest rue de la Harpe? – Jak wyjdziesz z domu, zaraz w prawo za rogiem, to długa ulica, która prowadzi za miasto. – Odwróciła ku mnie głowę i przyjrzała mi się. – Przed muszkieterami musisz mieć się na baczności. Oni zawsze chcą tylko jednego. – Będę się pilnować. Czy mogę użyć reszty tego mydła, jak skończymy z twoimi włosami? – Oczywiście. I wody też. Możesz się wykąpać zaraz po mnie. Krytycznie popatrzyłam na lepką ciecz w cebrze. – Nie mam żadnego robactwa ani chorób – odezwała się Cécile, jakby czytała w moich myślach. – Dziękuję, chętnie skorzystam z twojej propozycji. Inaczej to wszystko trwałoby zbyt długo, a poza tym bywają gorsze rzeczy niż zużyta woda do kąpieli. Na przykład smród jak ze starej frytkownicy. – Pogodziłaś się ze swoim mężem? – spytałam. – Philippe mówił mi, że się rozstaliście. – Cóż znaczy: pogodzić się. – Cécile leniwie odchyliła głowę, żebym mogła jej polać włosy podgrzaną wodą z kubła. – Baptiste przychodzi tu raz w tygodniu i podgrzewa mi w kuchni konsjerżki wodę do mojego cebra. Za to pozwalam mu przyglądać mi się podczas kąpieli. – Ach tak – mruknęłam. Czy należało to do wspomnianych przez Philippe’a niesłychanych rzeczy, jakich Baptiste żądał od Cécile?

– Czasami przynosi mi jedzenie i wino, i papier do pisania. Ach, i pieniądze na czynsz. Za to trochę go okładam. – Ty… Co robisz…? Wskazała wiszący na ścianie między sukniami pejcz, który wzięłam za rekwizyt teatralny. Aha. No dobra, miała tu ze swoim mężem tajemne sprawki z gatunku Pięćdziesięciu twarzy Greya. To była jej prywatna sprawa i nic mi było do tego (chociaż mnie to interesowało). Pomijając oczywiście jeden ważny aspekt. – Robisz to dobrowolnie czy cię do tego zmusza? Philippe wspominał mi, że twój mąż doniósł na ciebie do Inkwizycji. Cécile lekko machnęła dłonią. – Wiesz, Philippe ma duży udział w moim życiu. Jest wiernym gościem teatru. Myślę, że mnie uwielbia. Nie zrozumiałby, że robię takie rzeczy i jeszcze dobrze się z tym czuję. A więc zaserwowała mu tę bajeczkę z Inkwizycją, aby w całej tej aferze wyglądać na biedną ofiarę. Uważałam, że to nie fair, i powiedziałam jej o tym. – Philippe mógłby przez to wpaść w poważne tarapaty – oświadczyłam. – Już się z tego powodu ściął z twoim mężem, nawet byłam przy tym. Powiedział mi, że go zabije, jeśli gdzieś go dorwie na osobności. Myślę, że chce się z nim pojedynkować. – Och, naprawdę? Cóż za cudownie młodzieńcza porywczość! To taki słodki chłopak. Energicznie podniosła się z cebra. Woda rozchlapała się przy tym na wszystkie strony, na mnie też. Ale to nie miało znaczenia, i tak musiałam ściągnąć z siebie śmierdzące, poplamione ubranie. Postanowiłam nie tracić czasu. Podczas gdy Cécile wycierała do sucha ręcznikiem swoje krągłe ciało Walkirii i czesała włosy przed lustrem, prędko wyskoczyłam z ubrania i weszłam do cebra. Szybko wyszorowałam się od stóp do głów i spłukałam resztą wody z kubła. Na koniec użyłam wilgotnego ręcznika Cécile do wytarcia się i jej grzebienia do rozczesania włosów, które potem, żeby było prościej, znowu splotłam w zwarty, choć mokry warkocz. Po włożeniu czystych rzeczy z worka Esperanzy poczułam się znowu jak człowiek. Ale byłam bardzo, bardzo zmęczona. Zastanawiałam się, jak ciężko pracujący ludzie mieli w tym stuleciu siłę wyjść gdzieś jeszcze wieczorem. Chyba nie mieli. – No to ja idę – powiedziałam wyczerpana. – Dobrej zabawy, skarbie! Och… poczekaj! – Cécile, która siedziała na taborecie przy toaletce i za pomocą czarnej kredki, różu i pudru przeistaczała się właśnie w ekscytującą teatralną

piękność, obróciła się w moją stronę. – Jeszcze nie widziałaś niespodzianki. Zobacz, co jest pod moim łóżkiem. Philippe przyniósł to dla ciebie, dobry chłopak. Schyliłam się i wyciągnęłam tę niespodziankę – pewien rodzaj łóżka na kółkach, tylko bez kółek, z materacem, który był dość cienki, ale za to czysty. – Wypróbuj to posłanie – zachęciła mnie Cécile. – Uważam, że jest wygodniejsze, niż na to wygląda. Posłusznie się położyłam i wyciągnęłam nogi. Och, jakże mi było dobrze. Chciałam przez chwilę odpocząć. Na pewno miałam jeszcze kilka minut. Tylko momencik… To była ostatnia świadoma myśl, jaką zabrałam ze sobą do krainy snu.

Gdy się ocknęłam, przez chwilę myślałam, że jestem w domu. Zaraz tato zawoła, że mam już wstawać, bo spóźnię się do szkoły. Potem uświadomiłam sobie, że to wcale nie mój dom, tylko Paryż, i że moja szkoła jest o kilkaset lat stąd. Mrugając, popatrzyłam w górę. Cécile stała obok mojego łóżka w świetle świecy i patrzyła na mnie z sympatią. W pierwszej chwili niemal jej nie poznałam. W szeleszczącej jedwabnej sukni o barwie antracytu była wysoka i piękna jak bogini, z błyszczącymi jasnoblond włosami i perfekcyjnie uszminkowanymi na czerwono ustami. Tyle że różu na policzkach miała za dużo, brwi uczernione zbyt silnie, a twarz stanowczo za jasno upudrowaną. Ale taki był właśnie styl w tych czasach. Biała skóra była w siedemnastym wieku modna, choć wyglądała nienaturalnie. – Która godzina? – zapytałam schrypniętym głosem. – Dochodzi dziesiąta – powiedziała. Spojrzałam na nią z przerażeniem. – Wieczorem? – Oczywiście. Spałaś jak aniołek. Nie chciałam cię budzić. Poza tym nic nie straciłaś. Z muszkieterami lepiej nie spotykać się po ciemku. Ci panowie potrafią być szarmanccy, ale są też pozbawieni sumienia. Oni wszyscy myślą tylko o tym, żeby zaciągnąć w krzaki młode niewinne dziewczęta. Zasłużyłaś na coś lepszego. Usiadłam oszołomiona. Najwyraźniej przespałam randkę w Ogrodzie Luksemburskim. – W zamian możesz mi teraz towarzyszyć.

– To miłe z twojej strony, ale nie mam dziś wieczorem ochoty na teatr. Ściśle biorąc, nie miałam ochoty na nic, poza tym, żeby się położyć i dalej spać. Czułam się zupełnie rozbita i już na samą myśl, że jutro pójdę znowu do Złotego Koguta i przez cały dzień będę kelnerować, wszystko zaczynało mnie boleć dwa razy bardziej. – Och, nie, dziś wieczorem nie ma przedstawienia. Wybieram się na soirée3 do markizy de Rambouillet. Cécile spojrzała na mnie wyczekująco – najwyraźniej należało znać tę markizę. – Przykro mi, ale jeszcze nigdy nie słyszałam tego nazwiska. Kto to jest? – Catherine prowadzi najbardziej wzięty salon w Paryżu. Ludzie zabijają się o zaproszenia. – A więc… ekhm, mówiąc salon, nie masz chyba na myśli czegoś… no wiesz, czegoś zakazanego. Cécile uśmiechnęła się szeroko. – Och. Myślisz o pejczach i innych ukrytych skłonnościach. Pisałabyś się na coś takiego? – W żadnym wypadku. – A więc się nie martw. U Catherine spotykają się jedynie godne szacunku osoby, a te spotkania służą wyłącznie rozwojowi duchowemu. Rozmawia się o literaturze, teatrze, malarstwie i muzyce. I salon naprawdę oznacza salon, w bardzo eleganckim pałacu przy rue Saint Thomas du Louvre, w Hôtel Rambouillet. A najlepsze jest to, że Catherine nie uznaje granic społecznych, właśnie to czyni te spotkania tak niezwykłymi i tak popularnymi. Szlachta dyskutuje z prostymi mieszczanami, nikt nie jest wykluczany. Wręcz przeciwnie, zróżnicowane pochodzenie gości robi wielkie wrażenie szczególnie na wysoko postawionych osobach. Nie uwierzysz, kto należy do grona stałych bywalców! – Cécile zrobiła krótką dramatyczną pauzę. – Kardynał Richelieu we własnej osobie! Nagle zupełnie się rozbudziłam. – Dziś wieczorem też będzie? – Najprawdopodobniej. Kardynał rzadko opuszcza te spotkania. Uwielbia prowadzić ambitne dysputy z uczonymi, inteligentnymi ludźmi, a nigdzie indziej nie znajdzie ich tylu naraz na tak małej przestrzeni. Przypomniały mi się słowa Philippe’a: „A kardynał nie zrobi w Paryżu kroku bez swojej gwardii przybocznej”. A więc zapewne pojawi się na tej imprezie ze swoimi stałymi

ochroniarzami. Z czego można było wnioskować, że Sebastiano też tam będzie. Zerwałam się z posłania. – Idę z tobą – oznajmiłam zdecydowanie. – Możesz mnie tak po prostu zabrać? – Oczywiście! – Oczy Cécile lśniły z podekscytowania. – I to tak, jak stoisz, w skromnym codziennym ubraniu, z nieumalowaną twarzą. Jesteś najlepszym przykładem na to, że siła ducha nie zależy ani od pochodzenia, ani od płci! Popatrz tylko na siebie. Jesteś młodziutką, przepędzoną ze swej ojczyzny dziewczyną. Bez rodzicielskiej ochrony, bez opieki, bez majątku. A mimo to umiesz czytać i pisać, a nawet grać na klawikordzie. Catherine będzie tobą wprost zachwycona. Ona sama zna kilka języków, jej wykształcenie jest legendarne. Czując dość nieprzyjemne ściskanie w dołku, zastanawiałam się, w co ja się właśnie pakuję.

Miłą niespodzianką było to, że nie musiałyśmy iść pieszo. Tego dnia moje siły uległy już wyczerpaniu. Nogi miałam jak dwie bryły bólu. Dlatego odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, że przed domem czeka na nas powóz, który Cécile zamówiła dla nas specjalnie na podróż do Hôtel Rambouillet. Po drodze omal znowu nie zasnęłam. Koła turkotały po bruku, pojazd miarowo się kołysał. We wnętrzu powozu było ciemno, pomijając słaby blask łojowej lampki, z zewnątrz także nie przenikało zbyt wiele światła. Od czasu do czasu gdzieś na ulicy widać było płonące pochodnie lub latarnie, które jednak prawie nie rozjaśniały ciemności. Śmierdziało za to okropnie. W oknach powozu zamontowano drewniane, obite płótnem okiennice, otwarte ze względu na upał. Od strony Sekwany napływały paskudne wyziewy, tak ostre i ohydne, że musiałam zasłonić nos rękawem. Śmierdziało jak połączenie latryny, cmentarza i gryzącego kwasu. Cécile wyjaśniła, że to z garbarni na brzegu rzeki, gdzie często praca odbywa się nocą, ponieważ w dzień smród rozchodzący się po okolicy byłby nie do wytrzymania. – Ściągają z martwych zwierząt skórę, zeskrobują sierść i gnijące resztki, smarują ją obrzydliwą masą z rozgniecionego mózgu i zakopują w upiornie cuchnących dołach na tak długo, aż wszystko, co żywe, zbutwieje i zgnije. – Podniosła szczupłą stopę w buciku z delikatnej skóry. – To niewiarygodne, że potem wychodzi z tego coś tak ładnego, prawda? Nie zastanawiałam się zbytnio nad produkcją skóry w tym stuleciu, ale na samą myśl

o tym wywracał mi się żołądek. Na rue Saint Thomas du Louvre było znacznie jaśniej niż na pozostałych ulicach, a to za sprawą znajdującego się niedaleko pałacu królewskiego. Przed budynkami płonęły pochodnie, spowijając okolicę malowniczym światłem. W tle majaczyły zarysy Luwru – potężnej budowli w stylu renesansowym, jednak mniejszej o jakąś połowę niż we współczesnych czasach, ponieważ niektóre części dobudowano później. Hôtel Rambouillet był eleganckim gmachem o wysokich oknach. Przed wejściem stali służący w liberiach, a jeden z nich podbiegł natychmiast i pomógł Cécile wysiąść z powozu. Mnie pozwolono wysiąść samej, bo najwyraźniej nie wyglądałam na dostatecznie ważną. Nie zważając na to, pospieszyłam za Cécile, która weszła do środka z dumnie uniesioną głową. Impreza najwidoczniej odbywała się na piętrze, jak to w bardziej eleganckich domach. Ruszyłyśmy na górę szerokimi łukowatymi schodami, na których szczycie czekali na nas kolejni służący. Jeden podszedł z tacą i zaproponował nam napoje. Cécile chwyciła dwa kieliszki wina i jeden wcisnęła mi do ręki, podczas gdy ja z zachwytem rozglądałam się dookoła. Z dużej galerii widać było wnętrza kilku eleganckich pokoi, w których kłębił się tłum gości. Większość stanowili mężczyźni, ale tu i ówdzie dostrzegłam także wykwintnie ubrane kobiety. Od razu poczułam się jak dyplomowany Kopciuszek i stało się dla mnie jasne, że Cécile nie chodziło o to, bym się tu dobrze bawiła, lecz chciała mnie zaprezentować jako rodzaj egzotycznego kanapowego pieska. Wszędzie toczyły się ożywione rozmowy. W jednym kącie starszy mężczyzna w stroju z wysokim kołnierzem recytował wiersze, a otaczało go grono wielbicieli. Cécile, szeleszcząc suknią i witając się radośnie, ruszyła na obchód, a mnie nie pozostało nic innego, jak trzymać się blisko niej. Ścigały mnie zaciekawione spojrzenia, podczas gdy Cécile pozdrawiała kolejnych znajomych. Poszłam za nią do obitego niebieskim materiałem pokoju, w którym sporo się działo. Liczna grupa osób stała w kolejce przed dużą, przypominającą łóżko sofą, na której bardziej leżała, niż siedziała ciemnowłosa kobieta i witała gości. Sądząc po tym, jak wszyscy ją otoczyli, wywnioskowałam, że to jest gospodyni – słynna markiza. Była nieco przed czterdziestką i miała jędrną figurę, obleczoną w jedwabną suknię z odważnym dekoltem. Cécile wykonała coś w rodzaju dygnięcia i przedstawiła mnie markizie, ale ledwie jej słuchałam. Jak urzeczona gapiłam się na otwarte przejście do galerii. Pojawił się kardynał! Niemal go nie rozpoznałam, bo tym razem zamiast okazałej czerwonej szaty miał na sobie prostą

czerń. Pospiesznie przeczesałam wzrokiem jego najbliższe otoczenie i dlatego prawie nie zarejestrowałam, że Cécile pcha mnie do przodu. – Biedna sierota… bardzo wykształcone dziecko… bardzo uzdolniona językowo… gra na klawikordzie… – dobiegały mnie jej słowa, gdy gorączkowo rozglądałam się za Sebastianem. – Jakie języki opanowałaś, dziewczyno? – spytała markiza uprzejmym, lecz dość protekcjonalnym tonem. – Nie tak wiele – rzuciłam z roztargnieniem. – A już na pewno nie perfekcyjnie. Poza niemieckim, to przecież mój ojczysty język. Prócz tego angielski i włoski. Wyciągnęłam szyję, by lepiej widzieć salę. Przecież gdzieś tu musieli być muszkieterowie z gwardii przybocznej Richelieu. – A jak z hiszpańskim, moja mała? – zapytała markiza. – Przykro mi – odparłam. – Najwyżej parę słówek. Dzień dobry, dobranoc i tak dalej. – Naprawdę? Wydaje mi się, że ujmujesz sobie zasług. A rosyjski? – Ani trochę, niestety. Nigdy nie miałam okazji się go nauczyć. Markiza usiadła, patrząc na mnie wielkimi oczami. – Niewiarygodne – powiedziała do Cécile. – Naprawdę nie do wiary! Bez cienia akcentu! – Podniosła się z sofy. – Cóż to za niezwykłe stworzenie. Jeśli jej językowe umiejętności są tak imponujące, to ciekawa jestem, jak radzi sobie w muzyce. Każę przynieść klawikord. – Oddaliła się z uśmiechem. Cécile spojrzała na mnie z uznaniem. – Wiedziałam, że zrobisz wrażenie. Mogę się założyć, że będziesz ozdobą tego salonu. – Hę? – wyjąkałam oszołomiona. Cécile zaśmiała się dobrodusznie. – Domagasz się komplementów? Właśnie zagadnęła cię w trzech różnych językach, a ty w każdym bezbłędnie jej odpowiedziałaś. Nic dziwnego, że jest tobą zachwycona! Gapiłam się na nią z niedowierzaniem, aż wreszcie pojęłam, co się dzieje. Translator! On po prostu wszystko automatycznie przetłumaczył. A ponieważ jego cechą było to, że się go nie zauważało – chyba że tłumaczył współczesne słowa na pasujące do danej epoki – oczywiście tego nie zarejestrowałam. – Mój kieliszek jest pusty – powiedziała z rozbawieniem Cécile. – Idę go uzupełnić. Nie

ruszaj się z miejsca. Zaraz wracam. – W poszukiwaniu czegoś do picia znikła w sąsiedniej sali. Ledwie się oddaliła, a głos, który wydał mi się znajomy, wypowiedział moje imię. – Anno! Z tłumu gości wyłonił się mężczyzna i mimo woli wstrzymałam oddech. Ale to nie był Sebastiano, lecz Jacques (albo jego brat bliźniak, Jules), który podszedł do mnie z promiennym uśmiechem. – Cóż ty tutaj robisz? I dlaczego nie przyszłaś na nasze umówione spotkanie do Ogrodu Luksemburskiego? Czekałem na ciebie! W ten sposób wyjaśniło się, że to faktycznie Jacques. – Przepraszam, coś mi wypadło – powiedziałam. Jak naelektryzowana spojrzałam ponad jego ramieniem. I zobaczyłam Sebastiana, naprawdę tu był! O Boże, i znowu tak cudownie wyglądał. Wymknęło mi się westchnienie. Tym razem zamiast munduru miał na sobie elegancki, lazurowoniebieski wams, z kunsztownie udrapowaną szarfą i szerokim koronkowym kołnierzem, w czym każdy facet wyglądałby niemęsko, Sebastian natomiast prezentował się wspaniale. Kardynał stał obok niego. Rozmawiali. A Jacques rozmawiał ze mną. Ale niewiele z tego do mnie docierało. – …naprawdę cudownie – usłyszałam jego słowa. – Miło mi to słyszeć – odpowiedziałam na chybił trafił, mając nadzieję, że pasuje. Sebastiano zniknął z kardynałem w sąsiedniej sali. Musiałam coś wymyślić, żeby porozmawiać z nim na osobności. Pytanie tylko co. – Czy to nie był ten twój przyjaciel Sébastien? – zwróciłam się do Jacques’a. – Co wy tutaj w ogóle robicie? – Jesteśmy na służbie – odparł Jacques. – Jego Eminencja, kardynał, bardzo sobie ceni wizyty u markizy de Rambouillet. – I zabiera ze sobą całą swoją gwardię? – Tylko najlepszych ludzi. A dziś szczególnie. Dla bezpieczeństwa, ze względu na ten zamach rano. – Schwytano tego, kto strzelał? – Nie, zniknął bez śladu. Jego Eminencja wciąż jest diabelnie wściekły z tego powodu. Następnie Jacques próbował dowiedzieć się jak najwięcej o mnie – między innymi skąd

pochodzę, z kim tu jestem i czy mam chłopaka. Odpowiadałam, na ile mogłam, a potem chciałam wypytać go o Sebastiana, ale już nie zdążyłam. Wróciła markiza, a za nią dwaj służący, z wysiłkiem dźwigający klawikord, rodzaj przedpotopowego fortepianu ze strunami na wierzchu, który dotąd widziałam tylko na YouTube. Tego jeszcze brakowało. Skompromituję się na całego. Ale nie było rady. Markiza kazała postawić przy instrumencie taboret i zmusiła mnie, bym zajęła na nim miejsce. Zachęcająco klasnęła w dłonie, aby zwrócić na mnie uwagę zebranych. – Panie i panowie! Dziś mamy nowego gościa, młodą niemiecką emigrantkę imieniem Anna. Chciałaby nas nieco uradować swoją grą. Rozejrzałam się w poszukiwaniu pomocy, ale nikt mi nie współczuł. Wszyscy zamienili się w słuch i patrzyli wyczekująco, co tylko zwiększyło moją tremę. Cécile, najwyraźniej dumna ze mnie, uniosła kieliszek szampana. Gorączkowo myślałam, jak by się tu wyplątać z tej historii, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Przynajmniej wśród widzów nie było Sebastiana: on i kardynał na razie nie pojawili się w sali. Najlepiej mieć to jak najszybciej za sobą, wtedy wszyscy zobaczą, że nie jestem żadnym cudownym dzieckiem. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam grać. Dźwięk był niezwykły, zupełnie inny niż fortepianu, ale przynajmniej radziłam sobie z układem klawiszy. Nawet nie próbowałam grać któregoś z utworów, jakie znałam, bo i tak blokada by mi na to nie pozwoliła. Ograniczyłam się zatem do kilku zaimprowizowanych wariacji, które na bank w niczym nie przypominały późniejszych kompozycji i były jedynie miłym, ale nudnym brzdąkaniem. Widzowie najwyraźniej też tak uznali, bo nikt nie domagał się bisów. Specjalnie grałam cicho i bez fantazji, aż wszyscy przestali zwracać na mnie uwagę. Gdy po jakichś trzech minutach wstałam i uprzejmie się ukłoniłam, byli już na powrót zatopieni w rozmowach, również markiza, która szczęśliwym trafem szybko straciła dla mnie zainteresowanie. Cécile była pochłonięta oczarowywaniem siwobrodego gościa w złotych brokatach, który był od niej mniej więcej o połowę niższy i z zachwytem przyglądał się jej dekoltowi, podczas gdy ona deklamowała monolog z jednej ze swoich sztuk. Tylko Jacques słuchał mnie aż do końca i wydawał się bardzo poruszony moim talentem muzycznym. – Jakże biegle grasz, Anno. – Skłonił się. – Pozwól, że raz jeszcze najszczerzej cię przeproszę. Moje zachowanie dziś w Złotym Kogucie było niewybaczalne. – Och, już dobrze, zapomnijmy o tym.

Badawczo rozejrzałam się wokół. Jeśli dziś wieczorem nie uda mi się porozmawiać z Sebastianem na osobności, moje szanse znowu zmaleją. – Chciałbym ci jakoś zadośćuczynić – oznajmił Jacques uroczyście. – Powiedz mi, co uradowałoby twoje serce? „Najlepiej rozpłyń się w powietrzu, żebym mogła znaleźć Sebastiana”. – Może mógłbyś mi przynieść coś do jedzenia. Jestem okropnie głodna. Jeszcze gdy wypowiadałam te słowa, zorientowałam się, że to wcale nie jest kłamstwo. Nie jadłam nic od wczesnego popołudnia. Regularne posiłki jakoś mi w tej epoce nie wychodziły. Jacques natychmiast wyruszył spełnić moje życzenie, ja zaś udałam się na poszukiwanie Sebastiana. Przeciskałam się między grupkami rozprawiających gości, wyglądałam zza ramion i obok śmiałych dekoltów, okrążałam fotele i sofy pełne pogrążonych w dyskusji ludzi. Gdy weszłam do następnej sali, o włos uniknęłam zderzenia ze służącym, który dźwigał tacę z napojami. Zdążyłam o krok od niego wyhamować – i skamieniałam. Tuż za nim stali Sebastiano i kardynał, zatopieni w rozmowie. Jeśli nadstawię uszu, może dosłyszę, o czym rozmawiają. – …nie ufam księżnej de Chevreuse za grosz – usłyszałam słowa Richelieu. – Ona coś ukrywa i dlatego powinieneś ją wybadać, Foscaire. – Jesteś pewien, Eminencjo, że nadaję się do tego zadania? – Absolutnie tak. Dopiero od niedawna mi służysz, ale mam do ciebie całkowite zaufanie. Do tej misji jesteś najlepszym człowiekiem. Dowiedz się, co planuje księżna. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, Eminencjo – odpowiedział Sebastiano. – Wina, mademoiselle? – spytał mnie uprzejmie służący, który wciąż stał przede mną z pełną tacą. – Och… wino? – Spojrzałam mu przez ramię, wykorzystując jego szeroką sylwetkę jako parawan. – Białe lub czerwone, wedle życzenia. – Jak mam postępować? – spytał Sebastiano kardynała. – Z uwodzicielską siłą przekonywania. Marie de Chevreuse jest piękną młodą kobietą, a jej salon przy place Royale cieszy się coraz większą popularnością. Chyba bez trudu zdołasz dostać się do jej towarzystwa i… opleść ją swoją siecią. Uwiedź ją, jeśli to będzie konieczne. Jak

słyszałem, kobiety bardzo cię lubią, panie. – To raczej duża przesada – odparł Sebastiano z cichym śmiechem. – Lecz w tym przypadku obiecuję ci, że dam z siebie wszystko. Już jutro przystąpię do zgłębiania wszystkich tajemnic pięknej księżnej. Zazgrzytałam zębami. Cóż to miało znaczyć? – Są tylko te dwa gatunki wina – odezwał się służący. – Czerwone i białe. Musisz się jedynie zdecydować, pani. Oba są doskonałej jakości i na pewno będą ci smakować. Albo weź po prostu z każdego po kieliszku, pani, będziesz mogła stwierdzić, które bardziej ci odpowiada. Mechanicznie chwyciłam kieliszek i pospiesznie go opróżniłam. Zbyt pospiesznie. Ciężkie wino natychmiast uderzyło mi do głowy. Z pierwszego kieliszka upiłam tylko odrobinę, jednak łącznie z tym, co wlałam w siebie teraz, było tego dosyć, bym poczula stan lekkiego upojenia. Służący się oddalił, a ja z obawą rozejrzałam się w poszukiwaniu kryjówki. Jednak było to zbędne, bo zobaczyłam już tylko kawałek niebieskich pleców Sebastiana – właśnie wychodził z sali i najwyraźniej mnie nie zauważył. W przeciwieństwie do kardynała. Gdy opuszczał salę, zobaczył, że stoję obok z kieliszkiem wina w ręku. Zwolnił kroku i przyjrzał mi się spod zmrużonych powiek. „Czy ja cię już gdzieś nie widziałem?” – pytało jego spojrzenie. Szybko ukryłam twarz za kieliszkiem, mając nadzieję, że kardynał nie pozna mnie w świetle świec. Jednocześnie zachowywałam się tak, jakbym się zgubiła. Odeszłam, starając się jak najmniej zwracać na siebie uwagę, i wmieszałam się w tłum gości, a ściślej: schowałam się za nimi, żeby kardynał nie mógł mnie zobaczyć, bo mógłby sobie przypomnieć, że już się spotkaliśmy. Ten facet wydawał mi się jakiś dziwny i nie miało to żadnego związku z tym, co czytałam o nim w Wikipedii. Już dziś na placu targowym nie wydał mi się specjalnie sympatyczny, ale to, że zażądał od Sebastiana, by poderwał tę księżną, było szczytem wszystkiego. Księżna de Chevreuse, place Royale. Kilka razy powtórzyłam sobie w pamięci to nazwisko i adres, żeby broń Boże nie zapomnieć. W trakcie mojej wędrówki po salach – przecież gdzieś ten Sebastiano musiał być! – weszłam w drogę uczenie wyglądającemu gościowi z monoklem i zakręconymi wąsami. Chciał się ode mnie dowiedzieć, czy moje studia językowe nie zaprowadziły mnie już kiedyś przypadkowo do Portugalii, na co rozkojarzona odpowiedziałam, że niestety nigdy tam nie

byłam. To, że według wszelkich znaków rozmawiał ze mną po portugalsku, zauważyłam dopiero wtedy, gdy skomplementował moją wymowę i rozwlekle zaproponował, że opowie mi o swojej młodości w Lizbonie. Słuchałam tylko przez chwilę, potem przeprosiłam i znów ruszyłam na poszukiwanie Sebastiana, ale go nigdzie nie znalazłam. Za to pojawił się znowu Jacques, który już mnie szukał i był wielce ucieszony, że nareszcie mnie odnalazł. – Tu jesteś! Już myślałem, że cię więcej nie zobaczę! – Zorganizował mi kawałek tortu migdałowego, który pochłonęłam na galerii, na wpół ukryta między Jakiem i nagim marmurowym dyskobolem naturalnej wielkości. – Niestety nie mogę zostać – powiedział Jacques, rzucając pełne żalu spojrzenie na schody. Kardynał właśnie kierował się do wyjścia w towarzystwie Sebastiana i dwóch innych gości, wszystkich w cywilu, ale ze szpadami u boku. Cholera, dziś już go nie złapię. – Co robisz jutro? – spytałam Jacques’a. – To co zawsze. Razem z innymi muszkieterami strzegę Jego Eminencji. – Przyjdziecie znowu na obiad do Złotego Koguta? – Jutro nie. W koszarach odbywają się ćwiczenia z bronią i dlatego tam zjemy. – Jego twarz się rozjaśniła. – Ale potem na pewno będziemy znowu w Ogrodzie Luksemburskim. Mogę po ciebie przyjść. Gdzie mieszkasz? Sprawy za bardzo się komplikowały. Poza tym nie miałam gwarancji, że Sebastiano też tam przyjdzie. W końcu kardynał zlecił mu dodatkowe… obowiązki, których wykonaniu musiałam koniecznie zapobiec, nieważne jak. Trzeba było obmyślić nowy plan. – Mieszkam na lewym brzegu – powiedziałam niejasno. – Ale nie przychodź po mnie. To musiało mu wystarczyć, bo nie było już czasu na bardziej zobowiązujące ustalenia – kardynał i pozostali już byli na dole. Jacques pospieszył, by ich dogonić. – Do jutra! – zawołał do mnie, zbiegając po schodach. Pomachałam mu, czując wyrzuty sumienia. Resztę wieczoru spędziłam, pałętając się po przestronnych amfiladach i schodząc z drogi gościom markizy. W najmniejszej, niezbyt uczęszczanej sali znalazłam fotel i wygodnie się na nim umościłam. I musiałam chyba zasnąć, bo w pewnej chwili w środku nocy obudziło mnie szarpanie. To była Cécile. Markiza udała się już na spoczynek, większość gości sobie poszła, my należałyśmy do ostatnich. Na zesztywniałych nogach i z bolącymi plecami powlokłam się za Cécile i wdrapałam się do powozu, który zawiózł

nas z powrotem na rue Percée. Tam udało mi się jeszcze zdjąć wierzchnią suknię i buty, nim śmiertelnie zmęczona padłam na swoje łóżko. Nie byłam w stanie myśleć, a już na pewno planować. Nad koniecznymi krokami, które miały udaremnić Sebastianowi romans z tą podejrzaną księżną, zastanowię się jutro. 1 Schinder (niem.) = kat, oprawca (przyp. tłum.). 2 Pendent – zakładany przez ramię pas, służący do noszenia na nim broni białej (przyp. red.). 3 Soirée (fr.) – wieczór; wieczorne spotkanie towarzyskie (przyp. red.).

Dzień drugi

Ze snu wyrwał mnie dziwny zgrzyt. Brzmiało to tak, jakby ktoś mówił przez warstwę żwiru. Usiłowałam otworzyć sklejone oczy i zorientować się w sytuacji. Ciągle jeszcze byłam w siedemnastym wieku. Cécile w przezroczystej namiastce koszuli siedziała przed toaletką i prowadziła monolog, a właściwie mamrotała coś niewyraźnie. Brzmiało to dziwnie brzękliwie. Kiedy zobaczyła, że się obudziłam, odwróciła się w moją stronę. Jej policzki były wypchane, jak u świnki morskiej, która akurat pochłonęła wielką porcję karmy. – Mozes spokojnie dalej spac. Na pewno jestes jesce strasnie zmęcona. – Co się z tobą dzieje? Tak dziwnie mówisz. – Cwicę wymowę. – Wypluła na dłoń kilka szklanych kulek i wyjaśniła już normalnie: – Nie ma nic lepszego, by uzyskać idealną dykcję i doskonałą modulację. – Która godzina? – Jeszcze wcześnie. – Cécile na powrót wetknęła sobie kulki do ust. – Najwyzej jedenasta. Już jedenasta! O Boże, a ja nie miałam jeszcze planu! Pospiesznie zerwałam się z niskiego łóżka. Lekko oszołomiona powlokłam się do studni, łapiąc wiadro należące do Cécile, która przy wtórze licznych stuków i brzęków wytłumaczyła mi, gdzie to jest. Przyniosłam wodę, umyłam się, uczesałam, za pomocą czystego ręcznika i odrobiny kredy wyszorowałam zęby i porządnie uszczypnęłam się w policzki, żeby nie wyglądać jak niewyspany upiór. Cécile tymczasem wyjęła kulki z ust i przyniosła skądś świeży chleb na śniadanie, którym zgodnie się podzieliłyśmy. Właściwie nie miałam apetytu, ale wmusiłam w siebie swoją porcję, bo potem, kiedy zrobię się głodna, nie będę mogła tak po prostu pójść do lodówki i wziąć czegoś do jedzenia. W przeszłości trzeba było brać to, co dawali, przede wszystkim ze względu na taktykę żywienia. Tę bolesną naukę zawdzięczałam mojej pierwszej podróży w czasie. – Co dziś zamierzasz? – spytała Cécile. – Chcę znaleźć nową pracę. – Nagle w głowie pojawił mi się plan, którego potrzebowałam. – Może mogłabyś mi w tym pomóc. – Oczywiście, jeśli to będzie w mojej mocy. – Skończyła jeść i wtłoczyła swoje bujne ciało w ciasny gorset.

Pomagając jej zasznurować go na plecach, wyjaśniłam, co zamierzam. – Chciałabym zdobyć zatrudnienie w domu księżnej. Mieszka w pałacu przy place Royale i nazywa się… – Poczekaj, nie mów. – Cécile podniosła dłoń. – To księżna de Chevreuse. – Znasz ją? – Ależ oczywiście. Marie de Chevreuse uchodzi za najlepszą przyjaciółkę królowej. I kocha sztukę! Od czasu do czasu bywa w naszym teatrze na przedstawieniach. Jej towarzystwo jest wyśmienite, a o jej urodzie krążą legendy. Mężczyźni ścielą się jej u stóp. W tym miejscu przebudziła się we mnie zazdrość i wyszczerzyła zęby. Mimo woli dociągnęłam sznurki gorsetu tak mocno, że Cécile aż jęknęła. – Dlaczego chcesz pracować w domu księżnej? – spytała po chwili, przyglądając się z satysfakcją swoim piersiom, które gorset niczym push-up wypchnął do góry. – Chcę się tam z kimś spotkać. – Spontanicznie postanowiłam powiedzieć jej prawdę, na ile było to możliwe. – Z muszkieterem o imieniu Sébastien. Podoba mi się i chciałabym go znowu zobaczyć. – Policzki płonęły mi z zażenowania. – Oh là là! – Cécile z zachwytem klasnęła w dłonie. – Moja mała lokatorka jest zakochana. – Potem zmarszczyła czoło. – A dlaczego chcesz się z nim zobaczyć właśnie tam? – Ponieważ… – Zawahałam się, ale także tu mogła pomóc tylko prawda, była po prostu najbardziej wiarygodna. – Dowiedziałam się wczoraj, że ma się dobrać do tej księżnej. I chciałabym mu w tym jakoś przeszkodzić. Dlatego tak mi spieszno. – Ma się dobrać? Założył się z przyjaciółmi? – Eee… tak. – Och! – Cécile z oburzeniem pokręciła głową – Ci młodzi lekkomyślni nicponie! Już cię ostrzegałam. Muszkieterowie to najgorsi uwodziciele. Dla nich miłość jest tylko zabawnym sposobem spędzania czasu. – Spojrzała na mnie współczująco. – A ty całkiem poważnie wierzysz, że możesz pokonać księżnę w walce o jego względy? Musisz wiedzieć, że jest nie tylko młoda i piękna, ale także bardzo bogata. Zazdrość obnażyła zęby i pokazała mi wysunięty środkowy palec. – Nie zwycięża ten, kto nie próbuje – powiedziałam odważnie. – I to jest właściwe nastawienie! – Oczy Cécile zaiskrzyły się i najwyraźniej zachwycona moim planem obiecała mi, że uczyni wszystko, co w jej mocy, żeby wcisnąć mnie do księżnej. –

Cóż za ekscytujące przedsięwzięcie! Czy masz coś przeciw temu, bym wykorzystała tę historię w akcji mojej nowej sztuki? – Myślałam, że ma być o dramatopisarzu, który musi zająć się dzieckiem? – Dobra sztuka ma zawsze więcej wątków. – Jeśli o mnie chodzi, możesz to wykorzystać. Cécile zdążyła już zanurzyć pióro w atramencie i zaczęła robić notatki. Kiedy po chwili z wahaniem spytałam, co zamierza przedsięwziąć w związku z moją nową posadą – a przede wszystkim kiedy – z roztargnieniem machnęła tylko ręką. – Jeszcze minutę. Zaczęłam obgryzać paznokcie. Około godziny później wydobyła się z twórczego szału pisania, wielce zadowolona z siebie i ze swego pierwszego szkicu. I wreszcie ruszyłyśmy w drogę.

Place Royale sprawiał wrażenie całkiem nowego. Był ogromny, a otaczające go domy przypominały pałace. Cieniste arkady odgradzały eleganckie budynki od rozległej przestrzeni. Przepych wprost rzucał człowieka na kolana. Onieśmielona rozglądałam się wokół, idąc za Cécile, która kroczyła zdecydowanie, aż zatrzymała się przed kunsztownie rzeźbioną bramą. Zdenerwowana przełknęłam ślinę, kiedy poleciła mi, bym na nią zaczekała, sama zaś zastukała kołatką. Otworzył służący w liberii. Kiedy zobaczył przed sobą Cécile, jego zblazowana twarz natychmiast nabrała wyraz gorliwości. Kłaniając się, zaprosił Cécile do środka – i zaraz zamknął drzwi. Upomniałam się, żeby nie obgryzać paznokci, i rozejrzałam się dookoła. Bez wątpienia wszystko było tu najwyższej próby. Po placu chodzili tylko porządnie ubrani ludzie, nigdzie nie widać było zabiedzonych postaci w łachmanach. Nawet dostawcy i posłańcy byli dobrze odżywieni i schludnie odziani. Przed jednym z sąsiednich domów zatrzymał się ozdobiony herbem powóz, z którego wysiadła elegancka para. Z innego domu wyszła dama w czerwonych aksamitach, wokół której uwijały się dwie pokojówki; jedna musiała trzymać nad nią przeciwsłoneczny parasol z malowanego jedwabiu. Na karym koniu o wyszczotkowanej lśniącej sierści przejechał gość w kapeluszu z piórami. Blask srebrnych okuć na siodle dosłownie raził w oczy, a połysk butów ze sztylpami był z pewnością efektem ciężkiej harówki człowieka pozbawionego przywilejów.

Pod arkadami znajdował się sklep, ale – o ile mogłam z tego miejsca zobaczyć – przeznaczony nie dla ludzi ze skromnym portfelem, lecz tylko dla pięknych i bogatych. Obok czterech mężczyzn taszczyło na dwór monstrualne lustro w szerokiej złotej ramie. W następnym domu dwóch ludzi, nadzorowanych przez nerwowego handlarza, który gwałtownie ich napominał, by delikatniej obchodzili się z towarem, wytaczało przez drzwi beczkę. Z jego zatroskanych okrzyków można było wnioskować, że beczka zawiera najdroższe w całej Francji wino. – Mademoiselle? Służący ponownie otworzył furtę i gestem zaprosił mnie do środka. Szerokie marmurowe schody z łukowatą balustradą prowadziły na górę, na bel-étage1. Już w holu widać było bogactwo mieszkańców tego domu. Wszędzie lśniły kryształowe żyrandole, ściany były obite szarobłękitnym jedwabiem, w oknach wisiały kosztowne draperie, a na schodach olejne kicze rozmiarów niedużego samochodu. Służący wprowadził mnie przez dwuskrzydłowe drzwi do zalanego światłem salonu. – Oto ona – powiedziała Cécile, podnosząc się z sofy z wysokim oparciem. – Podejdź bliżej, Anno, żeby można cię było lepiej zobaczyć. „Żeby można cię było łatwiej pożreć” – przemknęło mi przez głowę. Ze zdenerwowania potknęłam się o próg i musiałam się przytrzymać aksamitnego sznura ozdobionego frędzlami, w wyniku czego gdzieś na dole rozległ się cichy dzwonek. Świetnie, teraz jeszcze przez swoją niezdarność przywołałam służbę. Na bank mogłam zapomnieć o tej posadzie. – Pozory mylą – odezwała się Cécile. – Zwykle nie jest taka niezręczna. Oślepiona padającym od okien światłem słonecznym, dwie pozostałe osoby widziałam jedynie w postaci konturów – mężczyznę w fotelu z wysokim oparciem i kobietę na sofie, przed którą właśnie stała Cécile. – Jest urocza – usłyszałam słowa kobiety. Dziwnym trafem jej głos wydał mi się znajomy, lecz dopiero gdy przebyłam krótki odcinek między drzwiami a sofą i ujrzałam ciemnowłosą piękność w kosztownej jedwabnej sukni, rozpoznałam ją. Z trudem chwytałam powietrze, nie mogąc uwierzyć własnym oczom: to była ta amerykańska turystka, która razem ze mną przeskoczyła w przeszłość – Mary. A starym siwowłosym mężczyzną w fotelu był jej dziadek Henry.

Stałam tak z otwartymi ustami i nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Ale nie dlatego, że zadziałała blokada, lecz dlatego, że z osłupienia odebrało mi mowę. – Och… dzień dobry – wyjąkałam wreszcie. A potem stałam w milczeniu i gapiłam się jak cielę, podczas gdy Cécile omawiała szczegóły z moją nową chlebodawczynią. Wszystko potoczyło się znacznie łatwiej, niż się spodziewałyśmy. Najpierw wyobrażałam sobie, że zostanę zatrudniona jako pokojówka, ale wyglądało na to, że nie będę ani ścielić łóżek, ani szorować podłóg. Mary radośnie i stanowczo oznajmiła mi, że jestem dla niej idealną towarzyszką. Dziadek utwierdził ją w tej decyzji. – Lepszej nie znajdziesz – powiedział pan Collister z przekonaniem. Trochę niezdarnie dźwignął się z krzesła i oparł obiema rękami na lasce. Na jego pomarszczoną twarz wypełzł dobrotliwy uśmiech. – Nie wiem dlaczego, ale ta młoda dziewczyna z miejsca przypadła mi do serca. – Mnie też – zgodziła się Mary z szerokim uśmiechem. – Uważam, że to naprawdę cudowne, bo coś takiego nigdy przedtem mi się nie zdarzyło. Mam wrażenie, jakbym cię długo szukała i wreszcie znalazła. Entuzjazm obojga był niemal namacalny. Marie zaproponowała, bym natychmiast się do niej wprowadziła. – Później każę służbie przynieść twoje rzeczy – powiedziała. – A teraz chodź za mną, pokażę ci twój pokój. – Dzię… dziękuję, madame – wyjąkałam. – Och, pani księżno. – Mów mi Marie. Jako moja towarzyszka jesteś nie byle jaką służącą, lecz moją przyjaciółką. Cécile gapiła się na nią. Wyglądała, jakby chciała się uszczypnąć, nie mogąc w to uwierzyć. – Nie pojmuję tego – szepnęła do mnie na schodach, gdy szłyśmy za Marie na czwarte piętro, gdzie znajdował się mój pokój. – Ona cię formalnie zaadoptowała. Jej zachwyt jest dla mnie zagadką. Oczywiście opisałam cię w kwiecistych słowach. Naprawdę jesteś miłym stworzeniem i faktycznie masz zdolności językowe. – Potrząsnęła głową. – Niestety, jesteś również niezdarna i pozbawiona szczególnego polotu. Innymi słowy, raczej nudna. A jednak ona

wydaje się tobą nadzwyczaj zachwycona. Jak już powiedziałam, zagadka. Chciałam z urazą zaprotestować, lecz ugryzłam się w język, bo w zupełności miała rację. To nie było normalne, że Mary – tu: Marie – była mną tak urzeczona. Mogłam wytłumaczyć Cécile, że zachowanie Marie – a także jej dziadka – miało związek z jej podświadomością, która mimo całkowicie wykasowanej i zamienionej pamięci funkcjonowała jeszcze na bardzo głębokim poziomie. Można powiedzieć, że byłam fragmentem ich pradawnych wspomnień. Czymś, co instynktownie chcieli ocalić i zachować. Już raz przeżyłam to zjawisko, w Wenecji, półtora roku temu, u Matthiasa Tasselhofa, który trochę się we mnie podkochiwał. Kiedy spotkałam go ponownie w roku 1499, nazywał się Matteo Tassini i nie pamiętał swojego życia z przyszłości. Mimo to cały czas czuł do mnie sympatię. Podświadomość jest wielką siłą. Dlatego też tak bardzo liczyłam, że uda mi się odzyskać Sebastiana. Ale nie mogłam oczywiście nikomu o tym powiedzieć. Właściwie serdeczność Marie powinna była wzbudzić we mnie wyrzuty sumienia, ale odczuwałam zbyt wielką ulgę, że wszystko tak łatwo się ułożyło. Mój pokój znajdował się na poddaszu i był wyposażony w porządne nowe sprzęty: łóżko z prawdziwym materacem i świeżym białym prześcieradłem, komodę, świeczniki, stołek i – no cóż – nocnik z przykrywką. – Oczywiście to tylko przejściowo – powiedziała przepraszająco Marie. – Każę ci urządzić lepszy pokój. Najlepiej w tym samym korytarzu, gdzie mieści się moja sypialnia, żebym cię miała w pobliżu. Cécile słuchała tego z niedowierzaniem. Gdy szłyśmy z powrotem na dół, kilka razy zbierała się, żeby coś powiedzieć, ale w końcu tylko ze zdumieniem kręciła głową. Wyglądało, jakby przebieg wydarzeń całkowicie ją przerósł. Zaczynałam podejrzewać, że może być zazdrosna o Marie, o jej beztroskie życie, bogactwo i rozrzutność. Może myślała, że zabawnie będzie z moją pomocą wsadzić patyk w szprychy. Ale teraz to, co na początku wydawało się przebiegłym planem – przemycić mnie do domu Marie, żeby odstraszyć od niej potencjalnego kochanka – potoczyło się w zaskakujący sposób. Marie pożegnała się z nią z promiennym uśmiechem. – Bez ciebie, pani, nie znalazłabym tak uroczej towarzyszki. Twoja rekomendacja uczyniła mnie przeszczęśliwą, moja droga. Umiem docenić tę przyjacielską przysługę, bądź

pewna mojej wdzięczności, pani. Czy nie zechciałabyś przyjść dziś do mnie na małe soirée? – Niestety, jestem zajęta, mamy próbę w teatrze – odparła Cécile dość sztywno. – Jaka szkoda. A więc następnym razem. – Z pewnością, księżno. Mam nadzieję, że wkrótce znów zaszczycisz nas, pani, swoją obecnością na przedstawieniu. – O tak, bez wątpienia – zapewniła Marie. – Wiesz, pani, jak bardzo kocham teatr. Kiedy to usłyszałam, poczułam się paskudnie, ponieważ obie nie miały pojęcia, że ich wspólne wspomnienia istnieją jedynie w ich wyobraźni. Marie tylko sobie wmawiała, że była w teatrze Cécile, a pamięć Cécile również musiała się automatycznie dostosować, tak jak u wszystkich innych ludzi w Paryżu, którzy byli przekonani o tym, że znają Marie od dawna. Na przykład królowa, rzekomo najlepsza jej przyjaciółka. Albo Richelieu, który nie wiedzieć czemu obawiał się wejść Marie w drogę. Już wyruszając do roku 1625, zadawałam sobie pytanie, dlaczego Marie, przedtem Mary, została tutaj przeniesiona. Powód miał wyjść na jaw dopiero za wiele lat. Możliwe więc, że nigdy się tego nie dowiem. Jedno wiedziałam na pewno: nie pozwolę, by Sebastiano się z nią spiknął. Jeśli będzie trzeba, użyję najbardziej paskudnych sztuczek.

Podczas obiadu, który spożyłam wspólnie z Marie i jej dziadkiem w ogromnej jadalni, dowiedziałam się więcej o Marie, a przynajmniej o tutejszej wersji jej życia. Podczas lekkiej przekąski, jak to nazwała, zupełnie swobodnie opowiedziała mi wszystko, co warto było wiedzieć. W rzeczywistości stół uginał się pod talerzami i półmiskami, wnoszonymi przez kilku służących. Marie dzióbała coś tylko od czasu do czasu, także pan Collister jadł niewiele, ja natomiast raz za razem nakładałam sobie pełny talerz wszystkich tych pyszności. Marie od dwóch lat była wdową. Swemu zmarłemu małżonkowi zawdzięczała nie tylko tytuł księżnej i gigantyczny majątek, lecz także pałac w mieście i odpowiednie do jej pozycji château na wsi. Henry, który dla ułatwienia nosił w tych czasach imię Henri, był jej dziadkiem ze strony matki i zarazem jedynym żyjącym krewnym. Jej rodzice nie żyli już od tak dawna, że zupełnie ich nie pamiętała. O mężu nie dowiedziałam się zbyt wiele, poza tym, że był już dość stary i większość czasu spędzał w podróży. Na ścianie nad kredensem wisiał jego portret naturalnej wielkości, ukazujący zasępionego czterdziestoparolatka w sztywnym kołnierzu.

– To książę, niech spoczywa w pokoju – powiedziała Marie. Nie wydawała się szczególnie przygnębiona. Najprawdopodobniej bardzo dobrze zniosła jego śmierć, pomijając fakt, że było to tylko zmyślone wydarzenie. W sumie Marie zrobiła na mnie wrażenie zrównoważonej i szczęśliwej. Najwyraźniej w swoim drugim życiu naprawdę dobrze trafiła i na niczym jej nie zbywało, pomijając oczywiście takie nieodzowne elementy codziennego życia jak Facebook, iTunes czy serial Jak poznałem waszą matkę. Ale ponieważ nawet nie podejrzewała istnienia tych rzeczy, w sumie nie było to dla niej żadne wyrzeczenie. Poza tym mogła jeść ze srebrnych talerzy (i to nie jest przenośnia, naprawdę były srebrne!) i pozwolić sobie na najmodniejsze stroje tej epoki. I nie była sama, miała ze sobą swego ukochanego dziadka, który śledził każde jej słowo z szelmowskim, miłym uśmiechem i od czasu do czasu dorzucał przychylny komentarz. Szczodrze sypał komplementami, mnie również ich nie żałował. – Jesteś starannie wychowaną panną – powiedział, gdy akurat pochłaniałam na deser coś w rodzaju naleśnika z malinami i śmietaną. – Jakże wytwornie obchodzisz się z widelcem i nożem. Używasz jednego i drugiego z godną podziwu zręcznością. Zdumiona spojrzałam na swoje ręce. W lewej widelec, w prawej nóż, tak jak mnie nauczono. Potem spojrzałam na Marie i Henriego – trzymali sztućce tak samo. A więc nic szczególnego. Ale potem przyszło mi do głowy, że w tym stuleciu nie wszyscy używali do jedzenia widelca, który dopiero zaczynał się rozpowszechniać. A już widelcem i nożem jadł pewnie mało kto. Oczywiście poza mną. Oraz Marie i Henrim. Niektóre wieloletnie nawyki nie znikały, mimo wykasowania pamięci. – Nawiasem mówiąc, dziś zaprosiłam na soirée kwartet smyczkowy – powiedziała Marie. Spojrzała na mnie. – Z pewnością ci się spodoba. Cécile mówiła, że kochasz muzykę. – Ale ja sama nie będę grać – wtrąciłam szybko. – Och, nie musisz, jeśli nie będziesz chciała – uspokoiła mnie Marie. – A któż przyjdzie dziś wieczorem? – spytałam. – Tego nigdy dokładnie nie wiadomo. Mówię paru osobom o tym, że wydaję małe przyjęcie, one przekazują to dalej, a potem przychodzą wszyscy, którzy mają czas i ochotę. Za każdym razem jest to całkowicie spontaniczne. Aha. A więc mogłam być pewna, że Sebastiano też się pojawi, bo przecież tylko czeka na odpowiednią okazję. Serce zaczęło mi szybciej bić. Jeszcze kilka godzin i znów go zobaczę!

Po południu służący przyniósł mój worek z ubraniami, ale jego zawartość została bezlitośnie zlustrowana przez krytyczne oko Marie. – Nie możesz chodzić w tych rzeczach. Najpierw porządnie cię ubiorę. I tak też zrobiła. Zaprowadziła mnie do swojej sypialni, wspaniałej komnaty z łożem z baldachimem i meblami w barwach bieli i złota. Sąsiadowała z nią garderoba o rozmiarach podwójnego garażu, do której można było wejść i która pękała w szwach od eleganckich ciuchów. Marie wywlokła naręcze sukien i stwierdziła, że i tak już ich nie nosi. Rozłożyła ubrania na łóżku, upierając się, żebym zaraz wszystko przymierzyła, co uczyniłam – najpierw z oporami, a potem coraz bardziej zachwycona. Góra pasowała świetnie, tylko rąbki wlokły się po podłodze. Ale Marie uznała, że to żaden problem. – Na parterze jest szwalnia z bardzo dobrymi szwaczkami, załatwią to w mgnieniu oka. Zaraz każę kogoś przysłać na przymiarkę. Podczas gdy ja podziwiałam w lustrze garderoby swoje odbicie w cudownej kreacji z krepdeszynu w biało-różowe paski – czasami jednak szata zdobi człowieka! – Marie wskazała na skórzany woreczek, który wciąż miałam zawieszony na szyi. – Ach, to taki mały grosik na czarną godzinę – powiedziałam wymijająco, na wszelki wypadek nic nie wspominając o masce. – U mnie nie będziesz musiała ruszać swoich pieniędzy, Anno. Dostaniesz ode mnie wszystko, czego potrzebujesz. I jeszcze więcej. Ładna twarz Marie przybrała zdecydowany wyraz, a jej ciemne sprężynkowate loczki podrygiwały energicznie, gdy niosła kolejne rzeczy. Buty, jedwabne pończochy, wstążki i kokardy, cieniusieńka bielizna, wyszywane gorsety – nie wiedziałam, co mam przymierzać najpierw. Te rzeczy wyglądały tak, jakby pochodziły prosto z planu wysokobudżetowego filmu kostiumowego. Przede wszystkim buty wysadzane perłami. Były odrobinkę za duże, ale gdy Marie wycięła z szala kawałeczki aksamitu i włożyła je do każdego z nich, pasowały idealnie. W szwalni skrócono dla mnie suknię na wieczór – istny cud w kolorze bieli i różu – a gdy ją włożyłam, pokojówka Marie, Minette, ufryzowała mi w jej sypialni włosy. Marie, która była już uczesana, rozsiadła się wygodnie na fotelu i przyglądała mi się. Minette była korpulentną radosną kobietą koło trzydziestki i w opinii Marie najlepszą fryzjerką Paryża, możliwe, że lepszą

nawet od fryzjerki królowej. Kiedy to usłyszałam, natychmiast wykorzystałam okazję, by dowiedzieć się więcej na temat stosunków łączących Marie z królową. – Cécile wspominała, że królowa jest z tobą zaprzyjaźniona – powiedziałam, podczas gdy Minette gorącą lokówką skręcała mi włosy w drobne fantazyjne kędziorki. – O tak, to moja najlepsza przyjaciółka. Jesteśmy nierozłączne. – Czy to prawda, że królowa nie jest szczególnie przychylnie nastawiona do kardynała? – W istocie, panuje między nimi rozdźwięk. On nigdy jej nie lubił, od samego początku. – Marie nagle zachichotała. – Nawiasem mówiąc, królowa ma na imię tak samo jak ty: Anna. I jest przepiękna. Chyba nawet trochę ją przypominasz. Choć oczywiście ona jest o kilka lat starsza, to znaczy ma dwadzieścia cztery lata, a więc prawie tyle co ja. – Dlaczego kardynał jej nie znosi? Patrząc wymownie na Minette, Marie położyła palec na ustach. Czekała, aż pokojówka oświadczy, że skończyła swoje dzieło, i opuści pokój. – Nie powinnyśmy rozmawiać o sekretach w obecności służby – powiedziała ściszonym głosem. – To królowa ma jakiś sekret? Marie skinęła głową. – Niestety, nie mogę ci go zdradzić, bo przestałby być sekretem. – Nie musisz mi mówić – odparłam wspaniałomyślnie, choć aż mnie skręcało, by się dowiedzieć. – Przede wszystkim Richelieu nigdy nie może o tym usłyszeć – oświadczyła Marie. – Inaczej królowa mogłaby się znaleźć w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Teraz dopiero ogarnęła mnie ciekawość. Gorączkowo myślałam, jak by tu wyciągnąć z Marie więcej informacji. Ale ona zerwała się na równe nogi i obwieściła, że wreszcie chce mi pokazać dom. Grzecznie więc obejrzałam liczne pokoje i korytarze na wszystkich czterech piętrach, próbując chociażby mniej więcej zapamiętać, gdzie znajdują się jakie pomieszczenia. A potem zaczęła się impreza. Goście nadchodzili stopniowo, tworząc grupki w dużym salonie. Służący serwowali drinki. Salę rozświetlały liczne świece, a kwartet smyczkowy zapewniał dyskretne tło muzyczne. Wszystko przebiegało podobnie jak poprzedniego wieczoru u markizy, choć było kilka różnic: podczas gdy u markizy zbierali się głównie intelektualiści w różnym wieku, na imprezę

Marie przybyła wyłącznie odpicowana młodzież, kobiety i mężczyźni, w eleganckich strojach, między dwudziestką a trzydziestką, którzy nie tylko wyglądali jak snoby, ale też się tak zachowywali. Chodziło o to, by się pokazać, a do tego jeszcze dobrze się bawić. Marie wcisnęła mi do ręki kieliszek wina, po czym zaczęła prowadzić mnie od jednej grupki do drugiej, przedstawiając mnie jako swoją towarzyszkę. Kilka zblazowanych spojrzeń zdradziło jakiś ślad zainteresowania, ale w moją stronę nie skierowano nic więcej niż kilka zdawkowych pozdrowień. Najprawdopodobniej byłam dla nich zbyt nudna. W sukni w biało-różowe paski i z pierścionkami loczków wyglądałam jak grzeczna młodsza siostra, którą o dziesiątej wieczorem posyła się do łóżka. W porównaniu ze mną wszystkie pozostałe kobiety, w ciasno zasznurowanych gorsetach, ze śmiałymi dekoltami i intensywnym makijażem, wyglądały jak gwiazdy filmowe na ceremonii rozdania Oscarów. Ale najpiękniejsza i najbardziej ekscytująca ze wszystkich była bez wątpienia Marie, która wcale nie potrzebowała dużo makijażu. Miała na sobie głęboko wyciętą aksamitną suknię, której soczysta czerwień podkreślała jej nieskazitelną cerę i błyszczące oczy. Jej długie włosy nie były tak jak u mnie poskręcane w drobne loczki niczym u małej dziewczynki, lecz obfitymi falami spływały na ramiona. Nagle ogarnęła mnie bezsilność. W konfrontacji z Marie nie miałam żadnych szans. Sebastiano z miejsca bezwolnie padnie jej do stóp. Mężczyźni po prostu tacy są i on na pewno nie jest wyjątkiem. Jego podświadomość w ogóle nie zdąży ożywić dawnych uczuć, bo na widok Marie zapomni o bożym świecie. Tak jakbym ściągnęła go tu myślami, bo akurat w tym momencie wszedł do sali. Ujrzawszy go, znowu musiałam wstrzymać oddech. Z takim skutkiem, że zakrztusiłam się winem, którego łyk miałam jeszcze w ustach. Plułam i kaszlałam, próbując złapać oddech, co kosztowało mnie cenne sekundy, w trakcie których nie mogłam robić nic innego, niż gapić się jak cielę na malowane wrota. Wams Sebastiana był w tym samym jaskrawym odcieniu czerwieni co suknia Marie, a więc oboje, on i ona, w tłumie obecnych wyglądali jak pasujące do siebie klejnoty. Ta zbieżność miała tak symboliczną moc, że wymknął mi się cichy okrzyk przerażenia, gdy Sebastiano poszedł w jej stronę, ona zaś podążyła mu naprzeciw. Byli jak dwa magnesy, które wzajemnie się przyciągają. Stanął przed nią i szarmancko ucałował jej dłoń, a ona z perlistym śmiechem odrzuciła do tyłu głowę, kiedy powiedział kilka słów, widocznie coś zabawnego.

Uśmiechnął się do niej, a jego zęby błysnęły bielą na całą salę. Bezwolny. O Boże. Wiedziałam! Zupełnie nie zauważyłam, kiedy ruszyłam z miejsca. Jak trzymana za sznurki kukiełka zmierzałam w ich stronę. Nie docierał do mnie gwar głosów i rzępolenie, słyszałam tylko stukot moich obcasów, który brzmiał jak „za-późno-za-późno-za-późno-za-późno”. Czułam się niczym skrzyżowanie Alicji z Krainy Czarów z Szalonym Kapelusznikiem. Przyspieszyłam. Za bardzo. Gdy już się do nich zbliżałam, pośliznęłam się na wywoskowanym na błysk intarsjowanym parkiecie i runęłam jak długa. Było dokładnie tak samo jak na targu – dosłownie padłam Sebastianowi do stóp. Z jedną zasadniczą różnicą. Upadając, wypuściłam z ręki kieliszek z winem, który poleciał w jego stronę, a on chwycił go w powietrzu błyskawicznym ruchem dłoni. Jednak zgodnie z prawem Murphy’ego (a także Newtona) zawartość kieliszka rozprysła się na jego eleganckim czerwonym wamsie. – Wielkie nieba! – zawołała Marie. Sebastiano też coś powiedział (dla mnie zabrzmiało jak „psiakrew”), ale zostało to zagłuszone przez okrzyk przerażenia Marie. Zaraz potem ktoś pomógł mi wstać. Nieco oszołomiona uniosłam głowę i zobaczyłam przed sobą dwoje zdziwionych, dobrze mi znanych oczu. – Przykro mi – wyrzuciłam z siebie bez tchu. Gdyby Sebastiano mnie nie przytrzymał, zaraz znowu bym upadła, bo jego bliskość mocno wytrąciła mnie z równowagi. Ścisnęło mnie w gardle i poczułam, jak łzy napływają mi do oczu – tak bardzo za nim tęskniłam. – To jest Anna, moja urocza młoda towarzyszka. – Ach, więc to ona – odpowiedział Sebastiano przeciągle, puszczając mnie. Nie skrzywił się, ale jego zwężone oczy nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że coś mu tutaj śmierdzi. – To było przez nieuwagę, naprawdę! – zaczęłam się plątać. – Na szczęście jest czerwony. To znaczy wams. Możemy to szybciutko… hmm, zetrzeć. Żeby tu wszystkiego nie upaćkać… znaczy nie poplamić. Chodź ze mną, panie, pomogę ci. Potykając się, poszłam przodem i zerknęłam przez ramię, żeby sprawdzić, czy idzie za mną. Ale on najwyraźniej niechętnie rozstawał się z Marie. – Zaraz wrócę, to porozmawiamy – obiecał jej, wyciągając chustkę i przyciskając ją

z przodu do mokrej plamy. Marie skinęła głową i posłała mu uśmiech, który sprawił, że jego twarz przybrała zwycięski wyraz. Znienawidziłam go za to, przynajmniej w tej chwili. Ale zaraz mu wybaczyłam, ponieważ to nie była jego wina. Poprowadziłam go w dół do pomieszczeń gospodarczych, gdzie służący zajął się jego poplamionym wamsem, a Sebastiano ze skrzyżowanymi ramionami oparł się o ścianę pralni. Zdrowa opalenizna jego twarzy wyraźnie odcinała się od bieli ozdobionego koronkami gorsu. Przez ostatnie tygodnie dużo czasu spędził na dworze. Poza tym, co było widać, odbył mnóstwo intensywnych ćwiczeń z bronią. Już wcześniej był umięśniony, ale tego, że teraz ma jeszcze silniejszą muskulaturę, nie dało się nie zauważyć, mimo bufiastej koszuli. Czy on… czy on umawiał się z kobietami? Może nawet z tą gęsią ze Złotego Koguta? W każdym razie z pewnością nie zmuszał się do wypełnienia rozkazu kardynała i pojawienia się na imprezie Marie. Musiałam zacisnąć zęby, żeby stłumić złość. Ataki zazdrości nie zaprowadzą mnie donikąd. Przyglądał mi się z nieprzeniknioną miną. – Dziwny przypadek, że w mieście, w którym mieszkają setki tysięcy ludzi, w ciągu dwóch dni spotykam cię już trzeci raz. I za każdym razem zdarza ci się niezręczność. Albo coś upuszczasz, albo sama upadasz. – Albo jedno i drugie – wyrwało mi się. Kąciki ust drgnęły mu w przelotnym uśmiechu. – Albo jedno i drugie – zgodził się. – Ale to dziwny przypadek. – Przypadki zdarzają się znacznie częściej, niż się wydaje – oznajmiłam. – Czytałam o badaniach naukowych, według których bardzo wiele spotkań między ludźmi, którzy się znają, zdarza się przypadkowo. Było to całkowicie zmyślone, ale brzmiało rozsądnie i przekonująco. Badania naukowe i statystyki świetnie nadawały się do osłabiania nieufności. – Gdzie czytałaś o tych badaniach? – spytał Sebastiano. – Och… nie mam pojęcia, zapomniałam. Bardzo dużo czytam. – Ach tak. – Zmarszczył brwi. – To bardzo niezwykłe u młodej dziewczyny. – Mój ojciec jest profesorem, w moim rodzinnym domu zawsze dużo się czytało – powiedziałam zgodnie z prawdą. – Pochodzę z Frankfurtu – dorzuciłam, jeszcze zanim zdążył

mnie o to spytać. – Wiem. Wlepiłam w niego wzrok. – Skąd? – Jacques mi powiedział. Po rozmowie z tobą wczoraj u markizy. W ogóle cię nie zauważyłem, co nie zmienia faktu, że tam byłaś. Ściśle biorąc, nasze drogi skrzyżowały się w ciągu dwóch ostatnich dni nie trzy, lecz cztery razy. – Och. To prawda. To rzeczywiście… hmm, przypadek. Ale przecież przypadki są nieprzewidywalne. Weź na przykład grę w kości – mówiłam, zwracając się do niego bezceremonialnie w drugiej osobie, on w końcu też tak robił. – Wyobraź sobie, że rzucasz jednocześnie pięcioma kostkami. Chociaż każda kostka ma sześć boków, zdarza się, że wszystkie pokażą tę samą liczbę. Nie jest to z całą pewnością bardziej nieprawdopodobne niż spotkanie cztery razy tego samego człowieka w ciągu dwóch dni. Sebastiano uniósł brwi. – Najwyraźniej masz wyrobione zdanie na temat przypadków i prawdopodobieństw. – Taka już jestem – mruknęłam. Znowu drgnęły mu kąciki ust, tym razem wyraźniej. Zastanawiałam się właśnie, czy to jest dobry, czy zły początek, gdy Sebastiano położył mi palec pod brodą. – Czy ktoś ci już kiedyś powiedział, że jesteś dość zabawna? – Myślę, że wiele razy. Drżąc nieco, bo jego dotyk przenikał mnie na wskroś, uśmiechnęłam się do niego i wtedy zdarzył się cud: odpowiedział uśmiechem. Puls natychmiast skoczył mi co najmniej do stu osiemdziesięciu. I przyspieszył jeszcze bardziej, kiedy Sebastiano ujął mnie za obie ręce. – Jak tam twoje otarcia? – Już wcale nie bolą – odparłam szybko. – Anno – powiedział cicho. Sposób, w jaki wymawiał moje imię, przypominał roztopioną czekoladę. Miałam wrażenie, że puls przyspieszył mi do dwustu. – I co ja mam teraz z tobą zrobić? „Pocałuj mnie, idioto!”. Ale nie powiedziałam tego, choć romantyczne uczucia aż mnie roznosiły. Tylko by sobie źle o mnie pomyślał, gdybym okazała się taka łatwa. Rzucenie mu się

na szyję definitywnie odpadało. Swoje zdanie na ten temat dobitnie oznajmił mi wczoraj na rynku. Nie, musiałam do tego podejść mądrzej. – Może moglibyśmy się gdzieś razem wybrać – zaproponowałam. Puścił moje ręce. – Co też ci się roi? – Na przykład do teatru. – Pochwaliłam się w myślach za ten genialny pomysł. – Moja dobra przyjaciółka przypadkowo jest aktorką, występuje w Hôtel de Bourgogne. Moglibyśmy jutro iść tam na przedstawienie, jeśli zechcesz. – Dlaczego nie? Przyjdę po ciebie. Randka! Chce się ze mną spotkać. Udało mi się! Spojrzałam na niego radośnie. Odwzajemnił mój uśmiech, co napełniło mnie ogromnym szczęściem. Ale nie trwało ono długo, ponieważ w następnej chwili służący przyniósł z powrotem wams. – Wyszorowałem plamę dużą ilością soli, monsieur. Prawie zupełnie jej nie widać. Sebastiano założył wams i uprzejmie podziękował, co wywołało u służącego rumieniec radości. Uprzejmość wobec służby nie była w tamtych czasach oczywistością. Pewnie i tutaj zagrała podświadomość – dobre wychowanie przetrwało wszystkie czasy i wytrzymało nawet utratę pamięci. Tak samo musiało być z miłością. Sebastiano niedługo mnie sobie przypomni, na pewno! Jego kolejne pytanie osłabiło jednak mój optymizm. – Jak właściwie trafiłaś ze Złotego Koguta właśnie tu, do domu księżnej? – Och, podawanie do stołu nie bardzo mi leżało – odparłam wymijająco. – Pomyślałam, że miło byłoby pracować w takim pięknym domu jak ten. – I nosić piękne suknie? Zażenowana skubałam biało-różowe cudo. – Hmm, tak. W końcu jestem towarzyszką Marie, nie bardzo mogę chodzić w worku, posypana popiołem, prawda? – Od jak dawna znasz księżną? – Och… właściwie dopiero od dzisiaj. Ale moja przyjaciółka zna ją dłużej. Ta aktorka, no wiesz. Ma na imię Cécile. To ona poleciła mnie Marie. – Mówisz do księżnej po imieniu, choć znasz ją dopiero od dzisiaj? – Marie zaproponowała, żebym tak do niej mówiła. Ona jest taka bardzo… serdeczna

i rodzinna. – Nie mogę się więc doczekać, by poznać ją bliżej. Przestraszyłam się. Tego jeszcze brakowało! Udało mi się właśnie sprawić, że chciał bliżej poznać mnie! – Co dokładnie masz na myśli? – wyrzuciłam z siebie. Wzruszył ramionami. – A co ma na myśli mężczyzna, kiedy chce bliżej poznać piękną kobietę? Moje dłonie zacisnęły się w pięści, ale zmusiłam się do pogodnego uśmiechu. – Hm, rozumiem. Ale powinieneś się strzec. – Nadałam mojemu głosowi ślad zatroskania. – Inaczej możesz wpaść w kłopoty. – O jakich kłopotach mówisz? – Och, jest ktoś… wielbiciel. Kocha Marie nade wszystko i ciągle przesyła jej miłosne listy. Codziennie jakieś dostaje. Całe stosy. – Zaczynałam się rozkręcać. – Ten człowiek zupełnie oszalał na punkcie Marie i jest straszliwie zazdrosny. – Moja fantazja działała na najwyższych obrotach. W wymyślaniu dramatycznych zwrotów zawsze byłam dobra, moje wypracowania z niemieckiego aż się od nich roiły. Już w wieku niecałych dziesięciu lat napisałam na temat „Nasze letnie wakacje” thriller, w którym występował rekin-morderca i odgryzione nogi. – Dlatego na twoim miejscu byłabym bardzo ostrożna – zakończyłam. – Całkiem dobrze umiem o siebie zadbać. – Sebastiano poklepał się po pasie z przytroczoną szpadą i sztyletem, jego ulubioną bronią. – Ja tylko uprzedzam – odparłam. – Poza tym powinieneś wiedzieć, że jest to z wzajemnością. Znaczy ta historia między Marie a tym mężczyzną. – A skąd to wiesz, skoro jesteś u niej dopiero jeden dzień? – Kobieta ma oko do takich rzeczy – stwierdziłam. – Poza tym przechowuje jego listy w perfumowanej skrzyneczce z drewna różanego, którą wieczorem wkłada pod poduszkę. Mogłabym tak jeszcze improwizować godzinami, przy czym ta historyjka ze skrzyneczką z drewna różanego wcale nie była zmyślona, faktycznie zauważyłam dziś taką w jej sypialni, choć oczywiście nie wiedziałam, co jest w środku. – A znasz imię tego człowieka? – spytał Sebastiano. – Nie, nie zdradziła mi go. – Ale poza tym zwierza ci się ze wszystkiego?

– Niektóre sprawy są po prostu osobiste – oświadczyłam z godnością. – Ten rzeczony wielbiciel jest tu dziś wieczorem? – Mogę się założyć, że tak. – Więc dlaczego się oficjalnie o nią nie stara, skoro wedle wszelkich znaków tak mocno jej pożąda? Sebastiano znów przybrał swoją pokerową minę, lecz miałam niejasne uczucie, że tłumi uśmiech rozbawienia. Ale nie dałam się zwieść. Sztuczka z wymyślaniem historyjek polegała na tym, by trzymać się raz ustalonej opowieści, nawet jeśli byłaby dziurawa jak szwajcarski ser. – Ponieważ jest uzależniony od hazardu i stracił cały majątek na grze w kości. Wstyd powstrzymuje go przed tym, by się oficjalnie do niej zalecać. Tu mnie chyba ostatecznie poniosło, bo Sebastiano w wymowny sposób uniósł brwi. Nie musiałam się długo zastanawiać, co to oznacza – to było jego spojrzenie pod tytułem „nie wierzę w ani jedno twoje słowo”. – Myślę, że powinniśmy wracać na górę – powiedział. Wcale tak nie uważałam, ale raczej nie mogłam protestować. Ku mojej uldze przez resztę wieczoru nie próbował już flirtować z Marie. Poza miłą, lecz krótką rozmową nic się między nimi dwojgiem nie wydarzyło, a ponieważ przez cały czas murem stałam u boku Marie, słyszałam każde słowo. Komplementował jej wspaniały wygląd, ale to jeszcze byłam w stanie znieść. Gdyby się naprawdę postarał, prawdopodobnie posunąłby się dalej w realizacji swego zadania, ale najwyraźniej się wycofał. Obserwował natomiast otoczenie, niby to przypadkiem spacerując między gośćmi i wdając się w pogawędki. Jego spojrzenie przez cały czas powracało do mnie, widziałam to nawet wtedy, gdy na niego nie patrzyłam. Wciąż czułam na sobie jego wzrok, to była ta niezwykła magia między nami. W pewnym momencie to wrażenie znikło jak ucięte nożem. Próbowałam odszukać go wzrokiem, ale już go nie było. 1 Bel-étage (fr.) – najlepsze, reprezentacyjne salony, pokoje, zwykle na pierwszym piętrze (przyp. tłum.).

Dzień trzeci

W nocy miałam same poplątane sny, źle spałam, choć łóżko w moim pokoju na poddaszu było bardzo wygodne. Następnego dnia wstałam wcześnie, umyłam się, uczesałam i wskoczyłam w jedno ze skromnych ubrań od Esperanzy. Marie i dziadek Henri jeszcze spali i na pewno nie wstaną przez najbliższe dwie godziny, jak usłyszałam od służącej, którą spotkałam na schodach. Kazałam sobie opisać drogę na targ. Stamtąd było już niedaleko do mieszkania Gastona przy rue du Jour. Chciałam mu opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach. Ku memu rozczarowaniu nie było go w domu, spotkałam tylko jego służącego, który poinformował mnie, że pan wyszedł na kilka godzin. Nieobecność Gastona niepokoiła mnie, ponieważ bez jego pomocy – a ściślej, bez pomocy jego Starca – mogłam zapomnieć o powrocie do przyszłości. Wprawdzie miałam jeszcze maskę, ale Esperanza wyraźnie dała mi do zrozumienia, że mogę jej użyć jedynie w razie zagrożenia życia. Nie miałam zamiaru łamać tej zasady, inaczej mogłam na koniec wylądować Bóg wie gdzie. Wiedziałam, że czas nie biegnie utartym torem, że zdarzają się w nim niebezpieczne zwroty, dziury i ślepe zaułki, w których można się było zagubić na zawsze. José kilka razy wyraźnie nas ostrzegał i uczulał na to, by korzystać tylko ze znanych portali, i to w obecności Starca. Poprosiłam służącego, żeby koniecznie poinformował Gastona o mojej przeprowadzce do duchesse de Chevreuse i o tym, że jeszcze zajrzę przed wieczorem. Potem, chcąc nie chcąc, ruszyłam w drogę powrotną. Choć słońce wzeszło zaledwie dwie godziny temu, na uliczkach i placach panował już ożywiony ruch. Miasto wypełniała barwna mieszanina ludzi, z których większość zmierzała w kierunku targu. Widziałam mnóstwo wypełnionych po brzegi wózków z warzywami, furmanek wyładowanych beczkami i ciężko objuczonych osłów. Między nimi kłębiły się bawiące się dzieci i ujadające psy. Na wysokości kościoła drogę przecięła mi grupa mnichów w brązowych habitach. Ręce mieli złożone do modlitwy i śpiewali nabożną pieśń. Gładko wygolone tyły głów błyszczały w porannym słońcu. Zza kolejnego zakrętu wynurzyło się stado beczących kóz, które zablokowały uliczkę, aż wreszcie pomstujący pasterz popędził je dalej. Na końcu szerokiej ulicy, przed murami miasta, wznosił się duży brzydki budynek. Na widok potężnych wież przeszył mnie lekki dreszcz, bo służąca, opisując drogę, wymieniła nazwę

tej budowli – chodziło o Bastylię, osławione ciężkie więzienie tej epoki. Za ponad sto pięćdziesiąt lat, w czasie rewolucji francuskiej, rozwścieczony lud Paryża zaatakuje Bastylię i uwolni wszystkich więźniów, lecz spośród tych, którzy teraz tam siedzieli, nikt oczywiście nie będzie już wtedy żył. Wzdrygnęłam się i szybko skręciłam w kierunku place Royale. Marie tymczasem wstała i zaczęła się o mnie martwić. Uparła się, bym zjadła z nią śniadanie. Tak jak poprzedniego dnia, na stół podano więcej, niż można było zjeść. W każdym razie skorzystałam z okazji i ładowałam sobie na talerz, co tylko mogłam, bo po marszu na świeżym powietrzu byłam zwyczajnie głodna. Marie, tak jak poprzednio, wybierała sobie tylko od czasu do czasu jakiś kąsek i sprawiała wrażenie raczej znudzonej. Mimo to w jedwabnym szlafroku z chińskimi motywami wyglądała urzekająco. Siedziała w pięknej pozie na jednym z krzeseł obitych jedwabiem, pogryzając od niechcenia torcik z wiśniami. – Czy tobie czasem też się zdarza, że zupełnie nie wiesz, co chcesz zjeść? – Zrobiła szeroki gest w stronę zastawionego stołu. – Jest tu tego zbyt dużo, a mnie się wydaje, że nie ma nic, na co naprawdę miałabym ochotę. A wino… Właściwie nie lubię wina na śniadanie. – Wskazała kieliszek z winem, sprawiając przy tym wrażenie odrobinę zagubionej. – Hmm – mruknęłam z ustami pełnymi jajecznicy z szynką. Co jej miałam powiedzieć? Może: poczekaj jeszcze pięćdziesiąt lat, wtedy będzie kawa, kakao i herbata? Jeśli chodzi o jedzenie – może wcześniej lubiła jeść na śniadanie tosty z dżemem? Albo musli z jogurtem? Może nawet we wcześniejszym życiu była wegetarianką? To oczywiste, że na nic jej były te małe korzenne paszteciki mięsne i kurze udka na ciepło. Miałam nadzieję, że znajdzie jeszcze dla siebie idealne śniadanie, bo do swojego starego życia nie miała już powrotu. – Czym wypełnimy dzisiejszy dzień? – spytała, już znacznie bardziej ożywiona. – Możemy poczytać na głos książkę. Albo pograć w pikietę. Umiesz grać w pikietę? Pokręciłam głową, bo w dalszym ciągu miałam pełne usta i nie mogłam odpowiedzieć. – Nauczę cię – oznajmiła wesoło Marie. I tak zrobiła. Gra była skomplikowana, ale po chwili pojęłam przynajmniej główne zasady. Były trzydzieści dwie karty, w znanych nam dzisiaj kolorach trefl, pik, kier i karo. Osiem kładło się zakrytych na stole, resztę zaś dzieliło między dwóch graczy. Każdy mógł wymienić część swoich kart na wyciągnięte z talii, po czym zliczało się je według dość nieprzejrzystego systemu punktacji. Potem następowała rozgrywka, trzeba było dokładać do koloru i kto miał

wyższą kartę, ten zabierał. Później było kolejne liczenie, które decydowało o zwycięstwie. Gra wydawała mi się połączeniem pokera, rummikuba i skata, ale ponieważ nie opanowałam dobrze żadnej z tych gier, bez przerwy robiłam z siebie głupka. Marie wygrywała raz za razem, a humor coraz bardziej jej się poprawiał. Gdzieś koło południa pokazał się też dziadek Henri. Wspierając się na lasce, przykuśtykał do salonu i z zaciekawieniem zajrzał mi w karty. – No, i kto wygrywa? – Ja – z rozbawieniem poinformowała go Marie. – Ale Anna kilka razy była bliska tego, żeby mnie pokonać. Powiedziała to tylko dlatego, żebym nie wyszła na kompletną idiotkę. W rzeczywistości za każdym razem przegrywałam z kretesem. Dziadek Henri mrugnął do nas. – Chcecie grać w karty przez cały dzień? Pogoda jest taka piękna! Co byście powiedziały na wycieczkę powozem do Lasku Bulońskiego? Mam kazać zaprzęgać? – O tak! – Uradowana Marie klasnęła w dłonie. – To cudowny pomysł, grandpère. Możemy tam urządzić piknik! – Potem spojrzała na mnie, marszcząc czoło. – Ale najpierw musisz się przebrać. Nie będziesz mi tu biegać w tych starych szmatach. Zaciągnęła mnie do swoich komnat i wbiła mnie w suknię w kolorze słonecznej żółci, która pasowała na mnie tak samo idealnie jak ta, którą miałam na sobie poprzedniego wieczora. Jak się okazało, krawcowa zdążyła już skrócić wszystkie suknie, które wybrała dla mnie Marie. Poza tym Marie kazała przygotować dla mnie inny pokój, dokładnie naprzeciw swojego. Ujrzałam tam lekkie eleganckie meble oraz zdobione lustro weneckie. Ściany były wytapetowane kremowym jedwabiem, a z kolumienek łoża z baldachimem zwisały haftowane falbanki. To był pokój jak dla księżniczki, cały ten luksus wydawał mi się wręcz nierzeczywisty. Wielokrotnie dziękowałam Marie, ale ona nawet nie chciała tego słuchać. – Jesteś dla mnie jak siostra – powiedziała i najwyraźniej mówiła zupełnie poważnie. Ponieważ wiedziałam, że to uczucie pochodzi z jej podświadomości, natychmiast opadły mnie wyrzuty sumienia, ponieważ naprawdę ją polubiłam. Dla Marie i dziadka Henriego było zupełnie naturalne, że wsiadają ze mną do swego czterokonnego powozu i zabierają mnie na wycieczkę. Gdy tylko minęliśmy zachodnią bramę miasta, powóz przyspieszył, a ponieważ miał

dobre amortyzatory, bez problemu dało się wytrzymać podskoki kół. Na prostej drodze woźnica od czasu do czasu strzelał z bata i wtedy jechaliśmy jeszcze szybciej. Poza murami miasta rozciągała się niemal dziewicza przyroda. Przez otwarte okno powozu widziałam tu i ówdzie niewielką zagrodę, ale oznaki cywilizacji były rozsiane nader skąpo. W czasie jazdy dziadek Henri drzemał i ja też poczułam, że opadają mi powieki. W którymś momencie zasnęłam i pogrążyłam się w koszmarze: była noc, a ja biegłam, ścigana przez mordercę pozbawionego twarzy. Biegłam i biegłam, ale nie mogłam przed nim uciec, choć bardzo wytężałam siły. Kark mnie swędział i palił coraz bardziej, morderca był tuż-tuż! W końcu obudziłam się zdyszana. Kark dalej mnie swędział, tak długo trzymał mnie ten sen. Swędzenie nie chciało ustąpić, nie mijało też wrażenie, że ktoś mnie ściga, z obawą wyjrzałam więc przez okno, czy ktoś za nami nie jedzie. Ale nikogo nie było. Marie, która czytała książkę, spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem. – Wszystko w porządku, Anno? – W jak najlepszym – oświadczyłam. – Miałam tylko głupi sen. – Mnie się to też często zdarza – przyznała. – Nie dalej jak wczoraj w nocy śniło mi się, że wsiadłam do dziwnego, ogromnego, pustego w środku ptaka, który uniósł się w powietrze i pofrunął przez morza. Westchnęłam. U Marie wspomnienia z poprzedniego życia najwyraźniej mieszały się ze snami. Miałam nadzieję, że był to przynajmniej piękny sen. Chwilę potem dotarliśmy do celu. Lasek Buloński był właściwie dużym lasem, częściowo przypominającym park. Zatrzymaliśmy się na polanie wypełnionej świergotem ptaków i podeszliśmy do niewielkiego, malowniczego jeziora. Tu i ówdzie spacerowali ludzie, którzy wyglądali na dosyć nadzianych i miło spędzali czas z dala od smrodu miasta. Jakaś młoda para siedziała na łodzi płynącej przez jezioro. Na brzegu szalał mały chłopiec z psem, pilnowany przez guwernantkę o surowym spojrzeniu. Marie rozłożyła koc na trawie, a woźnica przyniósł kosz piknikowy, w którym znajdowały się zapasy przynajmniej dla sześciu osób, z dwiema butelkami wina do wyboru. Ale do ugaszenia pragnienia mieliśmy jeszcze dzban świeżego soku wiśniowego, bardzo smacznego. Rozsiedliśmy się wygodnie na kocu i urządziliśmy naprawdę piękny piknik. Jedliśmy świeży chleb i pyszne małe torciki i piliśmy do tego sok i wino. Przy jedzeniu rozmawialiśmy o tym i owym, między innymi o moim dzieciństwie we Frankfurcie, które poskładałam z prawdziwych i wymyślonych zdarzeń, starając się, by wszystko brzmiało

niegroźnie. Dobrze się czułam w towarzystwie ich obojga, niemal jak w domu – pewnie dlatego, że pochodziliśmy z tych samych czasów i rzeczywiście czuliśmy coś w rodzaju pokrewieństwa dusz. Dziadek Henri po jedzeniu oparł się plecami o pień drzewa i uciął sobie drzemkę, podczas gdy Marie z powrotem zagłębiła się w lekturze – czytała opowieść o podróży odkrywczej do legendarnego królestwa Azteków. Ja zaś postanowiłam rozprostować trochę nogi i przeszłam się wokół jeziora. Za skałą wielkości człowieka, w kształcie dziwacznej pięści, wskoczyłam na chwilę w krzaki za małą potrzebą. Gdy kucałam tam z zadartymi spódnicami, poczułam nagłą zmianę. Śpiew ptaków ucichł, lodowaty wiatr zdawał się przenikać gałęzie drzew i dosięgnął mnie w sposób, który miał w sobie coś niesamowitego – nie tylko owiał moją skórę, lecz przeszył mnie na wskroś, tak że zrobiło mi się zimno aż do samego środka. Wystraszona podniosłam się i wybiegłam zza skały. Rozglądając się w oszołomieniu, poczułam, że to wrażenie ustąpiło. Wszystko znów wyglądało normalnie. Powietrze było ciepłe, jak zwykle latem, ptaki przekrzykiwały się radośnie. Pospiesznie wróciłam do Marie i dziadka Henriego, który tymczasem się obudził i spytał, czy wszystko w porządku. Najwyraźniej było jeszcze widać po mnie ten wstrząs. – Tak, wszystko dobrze – powiedziałam z roztargnieniem. Dziadek Henri wyciągnął z kieszeni kamizelki zegarek wysadzany drogimi kamieniami i postukał w wypukłe szkiełko. – Już czas. Powinniśmy powoli wracać. – Mrugnął do mnie. – W przeciwnym razie nasza mała Anna jeszcze się spóźni na swoje spotkanie. – No właśnie, niemal o tym zapomniałam – wtrąciła Marie. Również się uśmiechała. – Ma przecież randkę z młodym Foscaire’em. Zauważyłam, że się czerwienię. Najprawdopodobniej służący podsłuchał moją rozmowę z Sebastianem i nie miał potem nic lepszego do roboty, jak przekazać obojgu tę gorącą nowinę. Marie z udawaną przyganą podniosła palec. – Tylko uważaj na siebie. Muszkieterowie to istni łamacze serc. Zabrzmiało to całkiem tak samo jak słowa Cécile. Musiałam mieć w sobie coś, co skłaniało ludzi do tego, by mnie pouczali. – Idziemy do teatru – odrzekłam zmieszana. – Oczywiście – powiedział dziadek Henri, znów mrugając. – Jak sądzisz, Marie – zwrócił

się do swojej wnuczki – czy możemy pozwolić, żeby zawrócił jej w głowie? Marie przechyliła głowę. – Naprawdę nie wiem. Na mnie robi wrażenie niebezpiecznego i tajemniczego. – Ja mu ufam w zupełności – wyrwało mi się. – Kardynał też mu ufa w zupełności – oświadczyła Marie. – Co chcesz przez to powiedzieć? Natychmiast pojęłam, jak zbędne było to pytanie. Wiedziałam przecież, że Marie nie znosi kardynała i jest ostrożna wobec ludzi, którzy czują się z nim związani. Czyżby podejrzewała, że kardynał wysłał swego ulubionego muszkietera, by ją szpiegował? – Nic nie chcę przez to powiedzieć – odparła Marie. – Tylko tyle, że musisz na siebie uważać. – Nie martw się, będę uważać. W trakcie jazdy powrotnej do miasta zastanawiałam się, czy może Marie ma nadzieję, że to ja wezmę na spytki Sebastiana i dowiem się, co kardynał wie o sekrecie królowej – czymkolwiek był ten sekret. Zapewne dlatego nie sprzeciwiała się temu spotkaniu. Na wizytę w teatrze ubrałam się szczególnie starannie – jasnoniebieska suknia z obcisłym haftowanym gorsem i dekoltem, który mój biust czynił większym, niż był w rzeczywistości. Włosy zostawiłam rozpuszczone. Sebastiano uwielbiał, gdy miałam rozpuszczone włosy, chętnie zanurzał w nich twarz. Być może uda mi się sprawić, by zrobił to dziś wieczorem. Może to obudzi jego wspomnienia. Gdy kościelne dzwony wybiły siódmą, moje zdenerwowanie się nasiliło. Sebastiano miał po mnie przyjść o wpół do ósmej, pół godziny przed rozpoczęciem przedstawienia. Czułam się jak przed naszą pierwszą randką. Dziadek Henri przed pójściem spać zajrzał jeszcze do salonu i wyraził swoją aprobatę. – Wyglądasz uroczo, moje dziecko. Cóż za piękna suknia. On sam prezentował się raczej swobodnie, miał już na sobie nocną koszulę i spiczastą szlafmycę, jaką zakładano na noc do łóżka w tych zamierzchłych czasach. Ledwie wyszedł, pojawił się służący, który zameldował przybycie pana Foscaire’a. Serce waliło mi jak oszalałe. Marie otuliła mi ramiona aksamitną etolą, kolorystycznie pasującą do sukni. – Pamiętaj, co ci powiedziałam.

– Tak, będę na siebie uważać. – Nie zaszkodziłoby, gdybyś dowiedziała się o nim czegoś więcej. Oczywiście tylko po to, żeby go lepiej poznać – dorzuciła pospiesznie. Aha. A więc jednak. Dobrze podejrzewałam. Chciała, żebym wywęszyła, czy kardynał snuje intrygi przeciw królowej, a jeśli tak, to jakie. – Spróbuję zdobyć jego zaufanie – obiecałam. I to nawet nie było kłamstwo, bo właśnie taki miałam zamiar. I nie tylko. Jeśli wszystko pójdzie tak, jak sobie wyobrażałam, już niedługo ja i Sebastiano będziemy kilkaset lat stąd, w domu, w XXI wieku. Tam o konflikcie między kardynałem i królową będzie nam przypominać już ledwie kilka książek historycznych i wpis w Wikipedii. I może jeszcze stara historia o kilku muszkieterach z 1625 roku, rzekomo oparta na prawdziwych wydarzeniach, jednak w większości na pewno wymyślona, jak każda powieść. Wraz z naszym powrotem wszystko rozpłynie się w powietrzu. Kociej maski w ogóle nie będę potrzebować, a to, co Sebastiano miał do zrobienia w roku 1625, było już wykonane. Z całą pewnością. – Życzę ci przyjemnego wieczoru – powiedziała Marie. Zabrzmiało to szczerze. W jej oczach widać było wyraz tęsknoty, ślad samotności. Znowu ogarnęło mnie współczucie. Pewnie w swoim poprzednim życiu zostawiła chłopaka, którego kochała i o którym teraz zapomniała. Tak jak Sebastiano o mnie. Współczucie przerodziło się w żal nad sobą, a potem strach, nikt bowiem nie mógł mi zagwarantować, że Sebastiano mnie sobie przypomni. W drodze na dół musiałam kilka razy głęboko odetchnąć. Potem zobaczyłam go stojącego w westybulu. Przywołałam na twarz promienny uśmiech, sfruwając po ostatnich schodkach. Wieczór mógł się rozpocząć.

Błysk zachwytu, jaki zobaczyłam w jego oczach, podziałał na moją duszę jak balsam. – Cześć – powiedziałam bez tchu (zrobiło się z tego „oto jestem”), a on z galanterią ucałował moją dłoń, co bardzo mi się podobało. – Ładnie wyglądasz, Anno. – Szarmancko podał mi ramię. – Dziękuję. Wyczułam pod palcami, jakie ma silne i muskularne ramię. Cudownie było mieć go tak blisko przy sobie. Początek naszej randki był naprawdę obiecujący. Sebastiano przyjechał

powozem, dwuosobową jednokonną otwartą dorożką. Nie musiałam zatem iść w pięknych jasnych jedwabnych bucikach po brudnym bruku i niszczyć sobie rąbka cudownej sukni. Sebastiano z galanterią otworzył przede mną drzwi i podtrzymał mnie przy wsiadaniu. Poczułam się jak prawdziwa dama. – Byłeś już kiedyś w teatrze? – spytałam, gdy usiedliśmy obok siebie na tapicerowanej ławce we wnętrzu powozu. – Tak, wiele razy. – A na jakich sztukach? Zmarszczył brwi. – Nie mogły być zbyt dobre, bo nie pamiętam tytułów. – Ani jednego? Bruzda na jego czole pogłębiła się. – Nie, obawiam się, że nie. – To wspaniale! Wstąpiła we mnie nadzieja. Sztuczne wspomnienia, które mu wszczepiono, najwyraźniej wykazywały duże luki. Świadczyło to o tym, że jego prawdziwa pamięć gdzieś tam się jeszcze w nim tli. Spojrzał na mnie, zdumiony moim żarliwym okrzykiem. – Dlaczego moja niepamięć cię cieszy? – Och. Hmm… nie, chciałam przez to powiedzieć, jak jest mi miło, że mimo to idziesz ze mną do teatru. Choć do tej pory nie sprawiało ci to przyjemności. – Trochę nieśmiało zerknęłam na niego z boku. – Nawiasem mówiąc, dziś wieczorem też bardzo dobrze się prezentujesz. I naprawdę tak było. W dopasowanym jasnoszarym wamsie, eleganckim kapeluszu z piórami i wyglansowanych butach z cholewami naprawdę zadawał szyku. Podobała mi się męska moda w siedemnastym wieku – przynajmniej na Sebastianie. Po prostu świetnie w tym wyglądał. Niewiele brakowało, a wzdychając, przytuliłabym się do niego. Jakby to wyczuwając, zmarszczył czoło. Najwidoczniej zbyt jawnie się do niego mizdrzyłam. Mówił mi kiedyś, że nie przepada za kobietami, które uwodzą mężczyzn. Wolał raczej typ powściągliwy, przekorny. „To mi się w tobie od samego początku szczególnie podobało – powiedział wtedy. – Że jesteś takim uparciuchem. I nie należysz do tych, które trzepoczą rzęsami”.

Natychmiast przestałam się na niego gapić i niby od niechcenia przyjrzałam się swoim paznokciom. Po ostatnich stresujących dniach były dość mocno poobgryzane. Już egzamin maturalny z matmy niespecjalnie się im przysłużył, a Paryż dopełnił dzieła, przede wszystkim obecne stulecie. – Obgryzasz paznokcie – stwierdził Sebastiano. – Tak, zawsze to robię, kiedy się stresuję. Zamiast „stresuję” powiedziałam „kiedy mam kłopoty”, co jednak w tym przypadku wyszło na to samo. Translator miał niezłego nosa do niuansów. – Jakie kłopoty? – spytał Sebastiano. – Och, jest ich tyle, że nie zdołałabym ich wszystkich wyliczyć. – Spróbuj. Chętnie posłucham. Zaskoczona i ucieszona spojrzałam na niego. Powoli zaczynał topnieć! – No cóż, najgorsze jest to, że tęsknię za swoim domem. I… za Włochami. Przede wszystkim za Wenecją. Twarz Sebastiana przybrała zaintrygowany wyraz. – Dlaczego za Wenecją? – Byłam tam już wiele razy i bardzo lubię to miasto. – A co tam robiłaś? – Pierwszy raz byłam tam z moimi rodzicami. Mój ojciec jest… uczonym, już ci o tym mówiłam. Zajmuje się wykopaliskami w historycznych miejscach. Tak poznałam i pokochałam Wenecję. Słowo „pokochałam” wymówiłam z naciskiem, patrząc na niego uważnie. – Wenecja – powtórzył powoli. Brzmiała w tym zaduma i ślad dezorientacji. – Słyszałem o niej. Miasto, które zostało zbudowane na lagunie. Jest tam wiele kanałów i pałaców. I w czasie karnawału ludzie noszą maski. Chyba chciałbym tam kiedyś pojechać. Podekscytowana obserwowałam jego twarz. W jego oczach widać było melancholię. Spojrzenie miał nieobecne i jakby poszukujące. Był całkiem blisko! Musiałam mu tylko troszkę pomóc i wszystko opisać. Tłum wokół Rialto. Pałac Dożów w wiosennym słońcu. Złotego anioła na kampanili. Wysokie kolumny na Piazzetta. Jeśli tylko wszystko dokładnie mu opiszę, jego wspomnienia po prostu muszą wrócić! Niestety w tym momencie powóz szarpnął i zatrzymał się. Byliśmy na miejscu.

Sebastiano wynagrodził woźnicę i kazał mu czekać do końca przedstawienia. Teatr znajdował się naprzeciwko pałacu, który opisała mi Cécile i od którego wziął swoją nazwę – chodziło o dawną rezydencję księcia Burgundii. Miał długą tradycję – zgodnie z tym, co mówiła Cécile, już od dziesięcioleci występowały tu różne trupy aktorskie. Zespół, w którym była główną aktorką, nie zyskał jeszcze prawdziwej sławy, jak uczciwie przyznała. Wierzyła jednak głęboko, że to tylko kwestia czasu, ponieważ pokładała wielkie nadzieje w pisanych przez siebie sztukach. – Pewnego dnia fsyscy będą mi się scielic do nóg – oznajmiła triumfująco, z ustami pełnymi szklanych kulek. Wzięłam Sebastiana pod rękę i razem wkroczyliśmy na widownię, średniej wielkości salę rozświetloną licznymi kandelabrami i żyrandolem. Nie była zbyt zapełniona, w rzędach ławek pozostawało jeszcze sporo miejsca i mogliśmy usiąść z przodu. Ku memu zdziwieniu ujrzałam tam Philippe’a, który w nabożnym oczekiwaniu patrzył na scenę zasłoniętą aksamitną kurtyną. Wystroił się i swoje jasne włosy związał na karku nową jedwabną wstążką. Kapelusz położył na kolanach. Gdy Sebastiano i ja przesunęliśmy się na ławce w jego stronę, odwrócił się do nas zdumiony. – Anno! A cóż ty tutaj robisz? – To samo co ty. Oglądam występ Cécile. Nagle zauważył Sebastiana i na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. – Witam cię, panie – powiedział ostrożnie i spojrzał na mnie pytająco. Ledwie dostrzegalnie potrząsnęłam głową. Nie, Sebastiano niestety jeszcze nie odzyskał pamięci, ale pracuję nad tym. Philippe zrozumiał i odchrząknął. – Miło, że tu jesteś, Anno. Cécile wcale nie wspominała, że dziś przyjdziesz. – Ach, to był taki spontaniczny pomysł. – Na pewno ją to ucieszy. – Philippe skinął Sebastianowi z powściągliwą uprzejmością. – Życzę ci przyjemnych wrażeń, monsieur. – Dziękuję – odrzekł Sebastiano. Obrzucił Philippe’a nieufnym wzrokiem, po czym spojrzał na mnie zwężonymi oczami.

Było jasne, że to spotkanie wydało mu się dziwne, tak samo jak okoliczności, w których spotkał Philippe’a za pierwszym i drugim razem, gdy tamten przekazywał mu wiadomość od Gastona. – Co cię łączy z tym człowiekiem? – zapytał. Nawet nie starał się mówić cicho, więc Philippe słyszał każde słowo. Dotknięty, wlepił wzrok w swój kapelusz. Zanim zdołałam wymyślić jakąś sensowną odpowiedź, naszą uwagę przyciągnęły grzmiące fanfary. Wzdrygnęłam się, bo rozległy się nieoczekiwanie i były strasznie donośne. Na scenę wkroczył facet odziany w strój w kolorze soczystej zieleni i zadął w fanfarę, z której zwisał proporczyk w barwie jego kostiumu. Widzowie, którzy jeszcze przed chwilą drzemali na ławkach, teraz się rozbudzili i zaczęli klaskać. Muzyk z fanfarą, grubawy typ z podkręconymi wąsami, był jednocześnie konferansjerem, bo gdy skończył grać, począł dość nieprzyjemnym falsetem wychwalać sztukę i objaśniać jej akcję. Chodziło o jakichś bogów i nimfy, i dzielnych herosów, ale również o podstępne intrygi, chciwych kupców i tragiczną miłość. Pełna oczekiwania wyprostowałam się i zerknęłam spod oka na Sebastiana. W dalszym ciągu nie spuszczał ze mnie wzroku i zrozumiałam, że na pewno wróci do swojego pytania, upierając się, bym mu odpowiedziała. Ale na razie początek przedstawienia odwrócił jego uwagę. Aksamitna kurtyna odsunęła się na bok i wąsaty konferansjer zniknął za kulisami, które tworzyła duża kartonowa ściana z namalowanym lasem. Zaraz potem za sceną rozległ się dźwięk werbli i w następnej chwili pojawiła się Cécile. Wszystkich widzów jakby przeszył prąd – przy tej okazji dostrzegłam, że byli tu niemal sami mężczyźni – bo Cécile, jak zawsze, prezentowała się imponująco ze swoją figurą Marilyn Monroe. Była odziana w jedwabną zwiewną suknię, podkreślającą każdą krągłość. Na prawe ramię opadała jej kaskada jasnoblond loków, lewe ramię było nagie. Obrysowane węglem oczy błyszczały w świetle świec, na uszminkowanych w serduszko ustach igrał uwodzicielski uśmiech. W powiewającej szacie tańczyła po całej scenie, wykonując liczne obroty i skoki, w trakcie których nie tylko jej włosy kołysały się w lewo i w prawo, w górę i w dół. Do tego wybijała takt na małym tamburynie, a dzwoneczki, które miała przywiązane tasiemką do kostek, tworzyły radosne tło dla całości. Wiersze, które wygłaszała, właściwie były nieważne, ponieważ wszyscy widzowie na sali koncentrowali się na jej piersiach, które wyglądały tak, jakby zaraz miały wyskoczyć z sukni. Krótkie spojrzenie na Sebastiana pokazało mi, że on też się tam gapi.

Najchętniej stanęłabym przed nim i zasłoniła mu widok, ale byłoby to dość dziwne, a więc stłumiłam atak zazdrości i udawałam, że nic mnie to nie obchodzi. Po chwili Cécile przestała tańczyć i podeszła do krawędzi sceny. Miarowym głosem, z idealnym akcentem (szklane kulki najwyraźniej faktycznie skutkowały!) wygłosiła monolog złożony z kolejnych wierszy. Wprawdzie się nie rymowały, ale po rytmie zdań rozpoznałam – dzięki fakultetom z niemieckiego – pentametr jambiczny. W tych strofach Cécile informowała nas, że jest nimfą leśną, która właśnie wynurzyła się z ruczaju i na zabój zakochała się w siedzącym tam przypadkowo młodzieńcu. On natomiast był w drodze do miasta, gdzie miał się żenić z bogatą dziedziczką, którą wyszukał mu jego nieczuły opiekun. Prezentując to, Cécile wydusiła z siebie szloch, który wprawił w drżenie nie tylko jej głos, lecz po raz kolejny także jej biust. Kilku widzów, nieco już znudzonych, natychmiast znowu oprzytomniało. W paru następnych wierszach Cécile oświadczyła, że umrze z powodu złamanego serca, jeśli młodzieniec ożeni się z inną, po czym wyszła ze smutno spuszczoną głową, co zakończyło pierwszą scenę. Chwilę przed tym, nim zniknęła za kulisami, mrugnęła do mnie z uśmiechem. Najwyraźniej sprawiło jej przyjemność, że przyszłam na przedstawienie. Następnie pojawił się młodzieniec, który jednak miał już przynajmniej trzydzieści lat i wyraźną łysinę nad czołem. Poza tym nie znał dobrze tekstu. Milkł często w trakcie swego monologu, co wywoływało wśród widzów śmiechy, kwitowane przez niego obrażoną miną. Szczegółowo i nużąco objaśnił publiczności, że przechodził właśnie obok leśnego źródełka, w którym zaspokoił pragnienie, i ukazała mu się tam najpiękniejsza kobieta na świecie. – Była tak wspaniała, tak cudownie piękna. Włosy jasne jak leśny potok. Obfity biust falujący pod szatą… – W tym miejscu umilkł, gapiąc się na widownię, jakby tam chciał odnaleźć zapomnianą kwestię. – Dalej! – wrzasnął ktoś. – Opowiedz coś więcej o tym biuście! Młodzieniec parsknął oburzony, ale ten okrzyk poskutkował – od razu przypomniał mu się dalszy ciąg tekstu. – Miłość raziła mnie niczym grom. Lecz, ach, czekają mnie srogie obowiązki. – Niech nimfa się pokaże! – zawołał jakiś widz. Ale na razie nie wyszła. Zamiast niej wystąpiły inne postacie, a właściwie te same co wcześniej, tylko inaczej ubrane. Starszy mężczyzna, który rozwlekle przedstawił się jako opiekun młodzieńca (był to konferansjer, ale zamiast soczystej zieleni miał teraz na sobie czerwień), po

nim bogata dziedziczka (Cécile w czarnej peruce), która tak naprawdę była zakochana w synu sąsiada i wolała umrzeć, niż poślubić narzuconego jej pana młodego, wreszcie syn sąsiada, który chciał uciec razem z dziedziczką, lecz obawiał się zemsty bogów. Na koniec, przy wtórze grzmotów (werbli) i dymów (za kulisami zapalono coś mocno dymiącego), na scenę wyszedł Zeus we własnej osobie. Miał długą białą brodę i powiewną szatę, lecz po falsecie można było znowu poznać konferansjera, który poinformował wszystkich obecnych o straszliwej karze dla tych, co sprzeciwiają się woli bogów, przy czym nie było całkowicie jasne, jaka właściwie jest ta wola. W tym miejscu fabuła wykazywała oczywistą lukę. Szczerze mówiąc, w ogóle ziało nudą i nie zmieniły tego nawet popisy Cécile. Pokazała się jeszcze dwukrotnie jako nimfa, w zwiewnej koszulce, ale sceny pomiędzy jej występami trwały o wiele za długo, by dało się utrzymać uwagę publiczności. Przed ostatnim aktem nie było już przynajmniej połowy widzów i ja też stwierdziłam, że lepiej byłoby, gdybyśmy z Sebastianem zdecydowali się na coś innego. Nie chciałam jednak zachowywać się demonstracyjnie wobec Cécile i dlatego grzecznie pozostałam do końca, który w jakimś sensie przypominał mi Romea i Julię, ponieważ nimfa z płaczem powróciła na zawsze do swego źródła, by tam umrzeć, bo omyłkowo założyła, że wesele już się odbyło. Na co młodzieniec, który niestety przybył pół minuty za późno, zasztyletował się u brzegu źródła, oszalały z bólu po rozstaniu, przy dramatycznym wtórze werbli. Przedtem jeszcze dziedziczka uciekła z synem sąsiada i był to chociaż częściowy happy end. Gdy wszystko się skończyło, trójka aktorów zebrała się na scenie i przyjęła brawa, które wypadły dość skromnie, bo prócz nas prawie nikogo już nie było. Tylko Philippe klaskał jak szalony i z uwielbieniem patrzył na Cécile. Na jego szczupłej twarzy malowała się cała jego beznadziejna miłość. Wielkodusznym gestem Cécile podała mu do ucałowania rękę, na co on poczerwieniał aż po korzonki włosów, patrząc za nią, jak z resztą aktorów znika za kulisami. Sebastiano i ja razem z Philippe’em ruszyliśmy do wyjścia, gdzie Philippe oświadczył, że chce poczekać na Cécile, by odprowadzić ją do domu. Poprosiłam go, by serdecznie pozdrowił ją ode mnie i przekazał, że zajrzę do niej następnego dnia. Chciałam także koniecznie wstąpić jeszcze raz do Philippe’a, bo przed moim powrotem do przyszłości – który nastąpi już jutro w nocy – pragnęłam się z obojgiem pożegnać i podziękować za wszystko. Gdy przy pomocy Sebastiana wsiadłam do powozu, zobaczyłam, jak Cécile wychodzi z teatru i przystaje obok Philippe’a. W świetle pochodni płonących przed budynkiem widziałam,

jak rozmawiają ze sobą, rzucając w naszą stronę mniej lub bardziej ukradkowe spojrzenia. Sposób, w jaki Cécile krzywiła się przy tym, budził we mnie niedobre przeczucia. Wyglądała mniej więcej tak samo jak w chwili, gdy Marie oznajmiła, że każe urządzić dla mnie pokój w pobliżu jej własnej komnaty. Zastanawiałam się, co o mnie mówią, ale potem przestałam już o nich myśleć, ponieważ Sebastiano usiadł obok mnie z chmurnym wyrazem twarzy. – Co cię łączy z tym jegomościem? – powtórzył swoje pytanie. – Skąd go znasz? – To nie żaden jegomość, tylko Philippe, i jest naprawdę miły. Bardzo mi pomógł, gdy przybyłam tutaj, do Paryża. A poza tym przyjaźni się z Cécile. Nie zauważyłeś, jak ją wielbi? Powóz ruszył z turkotem i potoczył się przez noc. Na niebie wisiał blady, niemal okrągły księżyc. To natychmiast przypomniało mi, że jutro w nocy jest pełnia, a do tego czasu nie będę miała szansy, by skłonić Sebastiana do wycieczki na pont au Change. Dlatego dobrze się złożyło, że tematem naszej rozmowy był właśnie Philippe, bo to dawało mi okazję, by przejść niepostrzeżenie do właściwego tematu. – Co właściwie masz przeciwko Philippe’owi? – udałam głupią. – Myślałam, że się znacie. – Na polecenie pewnego dziwnego człowieka dwukrotnie przekazał mi wiadomość, która wydała mi się bardziej niż podejrzana. – A o co chodziło? – O to, że przy najbliższej zmianie fazy Księżyca muszę koniecznie przyjść na pont au Change. – Pokręcił głową. – Najpierw myślałem, że to pomyłka, ale za drugim razem ten Philippe zapewnił mnie, że jest tak, jak powinno być, i że mam wtedy znaleźć się na moście. W dalszym ciągu udawałam, że nic nie rozumiem. – Cóż takiego mógł mieć na myśli? – Skąd mam to wiedzieć? – A co z tym dziwnym mężczyzną, na którego zlecenie działał? – Och, był przynajmniej tak samo szalony. Poznałem go kilka tygodni później. Wymuskany grubas, który zaklinał mnie, żebym poszedł z nim nocą na most, by skorzystać z jakiegoś portalu. – Sebastiano zręcznie zmałpował Gastona. – Musiałem okazać stanowczość, by się go pozbyć. – Hm, rzeczywiście dziwne. – Udałam zamyślenie. – Jutro w nocy jest pełnia. Może powinniśmy po prostu sprawdzić, co się dzieje na tym moście?

– Nic się tam nie będzie działo. – Przecież wtedy ten… grubas nie urządzałby takiego cyrku i nie wzywał cię trzykrotnie, byś tam poszedł. – Szaleńcy wpadają na najbardziej dziwaczne pomysły. – Jesteś całkowicie pewien, że jest szalony? Nie zastanawiałeś się nad tym, co mogłoby się zdarzyć na tym moście podczas zmiany fazy Księżyca? W nikłej poświacie łojowej lampy wiszącej na belce powozu zobaczyłam, że Sebastiano z irytacją marszczy czoło. Pozostawił moje pytanie bez odpowiedzi, z czego można było wnioskować, że bez wątpienia się nad tym zastanawiał. – Moglibyśmy tam pójść razem jutro w nocy – powtórzyłam propozycję. – Wtedy będziemy mieć pewność! – Na pewno czają się tam podejrzane typki, które tylko czekają, by obrabować przechodzących głupców. – Do tego może dojść każdej nocy. Więc dlaczego akurat zmiana fazy Księżyca? Na moście, który dobrze widać ze wszystkich stron? I co znaczy cała ta sprawa z portalem? To przecież musi mieć jakiś głębszy sens. Chodźmy tam jutro w nocy, dobrze? Może wydarzy się coś… magicznego? – To bzdury. Magia nie istnieje. – Ależ istnieje – sprzeciwiłam się. – Mocno w to wierzę. Sebastiano z rozbawieniem uniósł brew. – Ach tak, wierzysz? Mimo że przeczytałaś już tak wiele naukowych rozpraw? – Niektóre rzeczy nie dają się wyjaśnić naukowo. – Na przykład jakie? Wzięłam głęboki oddech i postawiłam wszystko na jedną kartę. – Weź na przykład ciebie i mnie. Czy nie widzisz, że coś nas łączy? Coś niezwykłego, szczególnego? Czuję, że jesteś mi bardzo bliski, i idę o zakład, że ty czujesz wobec mnie to samo, choć znasz mnie dopiero od dwóch dni. To jest… magiczne, prawda? – Umilkłam bez tchu. Traktowałam zupełnie serio każde swoje słowo i miałam nadzieję – modliłam się o to – że jego podświadomość jest dość silna, by czuł to wszystko, co właśnie opisałam. Pełna wyczekiwania i nieco wystraszona spojrzałam na niego. Na jego twarzy nie było nawet śladu

uśmiechu. Minę miał całkowicie nieprzeniknioną. Tylko oczy lśniły niewiarygodnie jasno w świetle niewielkiej lampy przy powozie. – Masz rację – powiedział cicho. – I to mnie trochę martwi. – Ależ dlaczego? – Odetchnęłam z ulgą i poczuciem szczęścia. – W niektóre rzeczy nie należy wnikać. Przede wszystkim w magię. – Hmm, może i tak. A więc przyjrzyjmy się temu dokładniej. – Czyli zgadzasz się, żebyśmy jutro wieczorem poszli razem na ten most? – Oczywiście, dlaczego nie. Spacer przy świetle księżyca, by odkryć tajemnicę… to zapowiada ekscytującą, a zarazem romantyczną przygodę. Ale właściwie chciałem powiedzieć coś innego. – Wyciągnął rękę i ostrożnie pogłaskał mnie po policzku czubkami palców. Jego dotyk był lekki jak piórko, ledwie powiew, ale przeniknął mnie na wskroś i gdybym nie siedziała, musiałabym się czegoś przytrzymać, bo zakręciło mi się w głowie. Jego udo dotykało mojego i dobiegał mnie leciutki zapach drewna sandałowego, unoszący się z jego świeżo wyprasowanej koszuli. Siedząc tak blisko niego w otwartym powozie, czułam oszołomienie i zarazem bliskość. Tak bardzo tęskniłam za jego pocałunkiem, że wyrwało mi się westchnienie ulgi, gdy wreszcie mnie objął i pochylił się w moją stronę. Kiedy jego wargi odnalazły moje usta, natychmiast ochoczo i namiętnie wyszłam mu naprzeciw – i w jednej chwili rozgorzałam jasnym płomieniem. To były istne fajerwerki. Od początku tak na mnie działał. Było tak, jakby otaczały nas i krążyły między nami elektryczne iskry, aż ostatni atom mojego ciała naładował się jego bliskością. Całowaliśmy się przez pół wieczności i nie mogliśmy przestać. Ręce Sebastiana wyruszyły na wędrówkę i tak cudownie było czuć je na ciele, podobnie jak lekkie drapanie jego zarostu na mojej twarzy. Jeśli o mnie chodzi, moglibyśmy się tak przytulać aż do dwudziestego pierwszego wieku i na pewno by mi się nie znudziło. Ale potem gwałtownie nam przerwano, bo woźnica – dobry Boże, zupełnie o nim zapomniałam – głośno odchrząknął. Ciężko dysząc, oderwaliśmy się od siebie. Sebastiano patrzył na mnie natarczywie. Tym razem na jego twarzy odbijały się sprzeczne uczucia. Pożądanie, ale także oszołomienie i niedowierzanie. On sam nie przypomniał sobie jeszcze naszych wspólnych czasów, ale jego ciało tak. Poruszona, odwzajemniłam jego spojrzenie, ale potem musiałam przyjąć do wiadomości, że ta randka dobiegła już końca: powóz stał przed Palais Chevreuse. U góry w otwartym oknie salonu widać było jasno odzianą postać – Marie,

która machała do nas z góry. – Jesteś, Anno! – zawołała stłumionym głosem i z niewątpliwą ulgą. – To brzmi tak, jakby obawiała się o twoje życie – burknął Sebastiano. – Uważa cię za łamacza serc i ci nie ufa. To była nieprzemyślana odpowiedź, jak zorientowałam się po jego następnej uwadze. – Czyżby? – zapytał przeciągle. – To dlaczego w ogóle pozwoliła ci ze mną wyjść? – Och, to… – Zająknęłam się, bo nie bardzo mogłam mu zdradzić, że miała nadzieję na informacje o Richelieu. – To dlatego, że jestem wolnym człowiekiem i sama podejmuję decyzje. – Dobrze wiedzieć. – Jego twarz znów wyglądała obojętnie, jakby tych pocałunków wcale nie było. Ogarnął mnie nagły strach. Teraz nie może się już wycofać. Musimy razem iść na ten most! Ale nim mój niepokój zdążył przeistoczyć się w panikę, Sebastiano chwycił mnie za rękę, podniósł ją do ust i pocałował. Przeszył mnie dreszcz, gdy jego wargi dotknęły grzbietu mojej dłoni i pozostały tam odrobinę dłużej, niż było to konieczne. – Dobranoc, piękna Anno. Przyjdę jutro wieczorem i zabiorę cię na nasz spacer przy świetle księżyca. – Ttttak – wyjąkałam, kompletnie wytrącona z równowagi tym pocałunkiem w rękę. – To znaczy… eee… kiedy? – Cóż, myślałem, że to jasne. Oczywiście o wschodzie księżyca.

CZĘŚĆ TRZECIA

Dzień czwarty

Tej nocy mój sen był niespokojny i przeplatany koszmarami. Znowu śniło mi się, że biegnę przez ciemne uliczki wypełnione upiornymi obłokami mgły, ścigana przez złowieszczą postać. Biegłam i biegłam, a mimo to nie mogłam zgubić cienia, który za mną podążał. Prześladowcę dzieliło ode mnie jeszcze tylko kilka kroków, zaraz mnie schwyci! Zerwałam się zdyszana, potarłam swędzący kark i w panice rozejrzałam się wokół. Na niewielkim stoliku pod ścianą płonęła nocna lampka. W jej blasku pokój wydał mi się obcy. Kosztowne lakierowane meble w dalekowschodnim stylu nadawały pomieszczeniu wyraz niedostępnego uroku. Bardziej podobało mi się w pokoju na poddaszu. Ale ponieważ to była ostatnia noc, jaką miałam tu spędzić, nie grało to żadnej roli. Kark swędział mnie w dalszym ciągu i to nie był dobry znak. Po chwili wahania odrzuciłam kołdrę i wstałam. Z bijącym sercem podeszłam do okna i sprawdziłam okiennice. Były szczelnie zamknięte. Bezszelestnie ruszyłam boso po wypastowanym parkiecie w stronę drzwi i uchyliłam je – w zwolnionym tempie, ponieważ serce nagle zaczęło mi walić jak młotem, a swędzenie nie chciało ustąpić. Tam na zewnątrz coś było. Albo ktoś. W każdym razie groziło mi niebezpieczeństwo. Wzdrygnęłam się, bo zdawało mi się, że z czeluści mrocznego korytarza dobiegł jakiś dźwięk. Powoli wysunęłam głowę przez drzwi, bacznie nasłuchując. Wszędzie panowała cisza. Dźwięk – jeśli w ogóle jakiś był – już się nie powtórzył. Wtedy z powrotem zamknęłam drzwi i na wszelki wypadek założyłam rygiel. Nigdy nie wiadomo. W domu Marie mieszkały dziesiątki ludzi. Dwór składał się z ogromnej liczby służących, pokojówek, dziewek kuchennych i parobków do cięższej roboty. Jeśli był wśród nich ktoś, kto miał złe zamiary, mogło się zdarzyć, że odkryję to dopiero wtedy, gdy będzie już za późno. Swędzenie było raczej niezawodną wskazówką. Czasem zapowiadało ukryte niebezpieczeństwa, choć nie zawsze, a przy bezpośrednim zagrożeniu pojawiało się często tak późno, że brakowało czasu na podjęcie jakichkolwiek działań. Tak czy owak, tymczasem ustąpiło. Może rzeczywiście było efektem snu o pościgu? Ale i tak nie mogłam usnąć jeszcze przez dłuższy czas.

Następnego ranka obudziłam się późno, mały złocony barokowy zegar na gzymsie kominka wskazywał już prawie dziesiątą. Pospiesznie przygotowałam się do wyjścia. Było jeszcze dużo do załatwienia. Marie i Henri nie pokazali się w salonie, wobec czego ograniczyłam się do szybkiego śniadania w kuchni i natychmiast ruszyłam w drogę. Włożyłam jedno ze skromnych ubrań, które dostałam od Esperanzy, do tego miękkie skórzane buty, w których po prostu chodziło się znacznie łatwiej niż w jedwabnych bucikach Marie. Drogę znalazłam bez problemu, bo znałam już w tym mieście dostatecznie dużo punktów, według których mogłam się orientować. Szare, kamienne gmaszysko Bastylii. Temple, uchodząca za paryską dzielnicę rozpusty, pełna wysokich wież. Luwr i pałac Tuilerie. I wreszcie Sekwana i Île de la Cité z potężną katedrą. Tego przedpołudnia panował zwykły rejwach, cały świat był już na nogach. Miasto zdawało się pękać w szwach od hałaśliwej krzątaniny. Nigdzie się nie zatrzymywałam, choć od czasu do czasu zwalniałam kroku. Na przykład przy kobiecie, która skubała szamoczącą się (a więc jeszcze żyjącą!) gęś. Albo koło mężczyzny, którego zakuto w żelazną maskę i w niej przykuto do pręgierza. Większość uliczek była brudna i pełna odpadków, ale trafiały się tu także piękne zakątki – kwitnący różany klomb, prześliczna fontanna z marmurowymi gargulcami, niewielki ogród przypominający park. Przeszłam przez pont Notre Dame, mając nadzieję, że spotkam Esperanzę, ale sklep z maskami był zamknięty. Za to z przeciwległego sklepu z perfumami wiatr zwiewał na most oleistą woń fiołków. Baptiste, mąż Cécile, stał za ladą i zauważył mnie, gdy przechodziłam obok. Dziś miał na sobie kanarkowożółtą aksamitną kamizelkę, która mocno kontrastowała z płomienną czerwienią jego twarzy. Udałam po prostu, że go nie widzę, i pospieszyłam dalej. Na rue Percée okiennica pokoju Cécile była jeszcze zamknięta, lecz drzwi do domu stały otworem. Stara konsjerżka, która tak jak poprzednim razem siedziała na stołku przed domem, nie zgłosiła sprzeciwu, gdy wchodziłam. Musiałam wielokrotnie zapukać i wykrzyknąć swoje imię, aż wreszcie rozległo się zduszone „wejść!”. W środku natychmiast potknęłam się o coś, co leżało na podłodze, i w ostatniej chwili zdążyłam przytrzymać się kolumienki łóżka. Przez szczeliny okiennic nie wnikało aż tyle światła, by w zagraconym pokoju dało się rozpoznać szczegóły. Moje oczy potrzebowały kilku sekund, by przyzwyczaić się do półmroku.

Cécile usiadła i mrugając, obrzuciła mnie zaspanym wzrokiem. – A czegóż ty tutaj chcesz? – Ach, ja tylko… ja tylko chciałam ci za wszystko podziękować. Nagle przyszło mi do głowy, że to nie był dobry pomysł, by tu przychodzić. Cécile najwyraźniej nie bardzo się z tego ucieszyła. Oddychałam jak najpłycej, bo wokół unosiła się dusząca woń fiołków. A potem zobaczyłam to, o co się właśnie potknęłam – to był pejcz, który poprzednio wisiał na ścianie. Wywnioskowałam z tego, że Baptiste musiał tu być całkiem niedawno. Potwierdzał to fakt, że na nocnym stoliku obok łóżka Cécile leżało kilka srebrnych monet. Cécile podążyła za moim spojrzeniem. Jej głos brzmiał ponuro. – Tak, dziś rano znowu tu był. I co? Co teraz zrobisz? Pobiegniesz do Philippe’a i mu powiesz? – Nie, oczywiście, że nie – zapewniłam ją. – To są twoje prywatne sprawy! – Szybko zaczerpnęłam tchu. – Chciałam ci jeszcze życzyć dużo szczęścia z twoją nową sztuką. No wiesz. Tą o autorze i dziewczynie. Może to będzie dla ciebie przełom! – Ta historia jest zbyt nudna – powiedziała nieprzyjaznym tonem. – A teraz pozwól mi dalej spać, jestem zmęczona. Położyła się z powrotem, naciągając kołdrę na twarz. Z całą pewnością nie trafiłam na dobry moment, Cécile po prostu nie była rannym ptaszkiem. Gorączkowo zastanawiałam się, co mogę zrobić, bo wizja, że ta rozmowa zakończy naszą znajomość, wydała mi się przygnębiająca. A potem wpadłam na pomysł. Wygrzebałam kilka złotych monet z woreczka na piersi i bezszelestnie dołożyłam je do pieniędzy na nocnym stoliku. Wystarczy jej na kilka miesięcy bez konieczności szukania wsparcia u Baptiste’a. Może do tego czasu odniesie w teatrze wymarzony sukces. – Trzymaj się – powiedziałam cicho – I bardzo dziękuję za wszystko. – Prócz niechętnego mamrotania nie usłyszałam żadnej odpowiedzi. Kilka razy przełknęłam ślinę i w końcu wyciągnęłam rękę, żeby ostrożnie pogłaskać kołdrę na jej twarzy. – Życzę ci wszystkiego dobrego w przyszłości. Dalej brak odpowiedzi. Ale nagle jej ręka wychynęła spod kołdry i chwyciła moją, by szybko ją uścisnąć, po czym znowu zniknęła. Głęboko odetchnęłam i wyszłam z pokoju. Na ulicy stara konsjerżka siedziała na swoim stołku niczym wielki łagodny kruk.

– Do widzenia – powiedziałam uprzejmie, przechodząc obok niej, lecz ona tylko niemo patrzyła przed siebie. Za mną otworzyła się okiennica i ukazała się potargana głowa Cécile. – Jeszcze jedno – powiedziała, osłaniając dłonią oczy przed jasnym światłem dnia. – Nie ufaj mu. Zdumiona spojrzałam na nią. – Komu? – Muszkieterowi. On gra na dwa fronty. – Skąd ten pomysł? – Wszyscy mężczyźni tak robią. – On nie. – A jednak. Właśnie on. Jest posłuszny rozkazom Richelieu. Żadnych kompromisów. Nie zapominaj o tym. Jesteś tylko środkiem do celu. Jeśli nie będziesz się miała przed nim na baczności, twoje życie nie będzie warte złamanego grosza. – Z tymi słowami zamknęła z powrotem okiennicę. Wytrącona z równowagi ruszyłam w kierunku Sekwany, najpierw powoli, potem coraz szybciej. W drodze na pont Saint Michel nie oglądałam się za siebie.

– Dla mnie zabrzmiało to tak, jakby ona coś wiedziała – oznajmiłam Gastonowi. – To znaczy o Richelieu i o jego planach. Albo o Sebastianie. Już wczoraj wieczorem tak mi się wydawało, gdy szeptała z Philippe’em. Rozmawiałeś kiedyś z Cécile na ten temat? Przede wszystkim o Sebastianie? – Bzdury – odparł Gaston z pełnymi ustami. Znowu kazał służącemu przynieść małe paszteciki ze Złotego Koguta, własnoręcznie przyrządzane dla niego przez monsieur Mirabeau. – Może rozmawiałeś o tym z Philippe’em, a on potem z nią? – zastanawiałam się. Słowa Cécile ciągle dźwięczały mi w uszach. Brzmiały tak… przekonująco i to mnie dręczyło. W całe zło, o które oskarżała Richelieu, wierzyłam bez zastrzeżeń, ale nigdy, przenigdy nie mogło być prawdą, że Sebastiano wykorzystywał mnie do mrocznych celów kardynała. Ciągnęło go do mnie, dlatego się ze mną umówił, i nie było żadnego innego powodu. A jednak

bardzo chętnie bym się dowiedziała, dlaczego Cécile tak bardzo ostrzegała mnie przed Sebastianem. Ale Gaston tylko machnął ręką, gdy go o to zapytałam. – To zupełnie nieważne. Jutro wy dwoje i tak wylądujecie z powrotem w waszych czasach i nie będziecie musieli sobie łamać głowy tym, jakie intrygi snuje tu kardynał. Ach, nawiasem mówiąc, ja już wiem. Udało mi się przeprowadzić małe dochodzenie. – Zadowolony odchylił się do tyłu, kołysząc obciągniętą elegancką pończochą nogą, założoną na drugą nogę. – Kardynał chce rozebrać królową i nie zawaha się użyć wszelkich dostępnych środków. – Co masz na myśli, mówiąc „rozebrać”? – spytałam z powątpiewaniem. – Czy on chce ją… hmm, zobaczyć nago? Gaston zmarszczył czoło. – Nie, on chce ją wydać. To znaczy „rozebrać”, czyż nie? – Aha. Chciałeś powiedzieć „obnażyć”? – Czy to nie to samo? Ach, wszystko jedno, w każdym razie to właśnie zamierza zrobić. – Gaston podniósł palec w geście triumfu. – Zna bowiem jej wielki sekret. Królowa ma potajemny romans! Popatrzyłam na niego zszokowana. – Zdradza króla? Czy on o tym wie? – Ależ skąd, głuptasie. Gdyby wiedział, nie byłoby to sekretem. Nie, ona mocno pilnuje, by nikt nie dowiedział się o tej amour fou1. Oczywiście prócz kilkorga wtajemniczonych, którym ufa. Na przykład jej najlepszej przyjaciółki, duchesse de Chevreuse. – O Boże! – wykrzyknęłam skonsternowana. Tego na polecenie kardynała miał się dowiedzieć Sebastiano! A Marie się martwiła, że być może już mu się to udało. W następnej chwili przypomniała mi się powieść, w której zaczytywałam się przed odjazdem. Trzej muszkieterowie. W tej historii królowa też miała romans z mężczyzną, którego kochała ponad wszystko – z angielskim szlachcicem. A dzielny muszkieter d’Artagnan musiał stać u jej boku i chronić ją przed podstępnym kardynałem, by król o niczym się nie dowiedział. Było dokładnie tak jak w tej książce! Może rzeczywiście opierała się na faktach. Nagle zyskałam pewność, że prawdziwym zadaniem Sebastiana jest pomóc królowej. To, że zamiast tego szpiegował na rzecz kardynała, było jedynie skutkiem zagadkowej utraty pamięci. Ktoś musiał go zmanipulować, aby przeszedł na drugą stronę.

Gaston wybuchnął śmiechem, kiedy podzieliłam się z nim moimi wnioskami. – No nie, naprawdę! D’Artagnan, co? A gdzie Portos i Aramis? I czy nie było tam jeszcze jednego? Jakże on się nazywał? Aha, no właśnie, Atos. – Zachichotał. – A ty kim jesteś? Może tą małą pokojówką, która kocha się w d’Artagnanie? A może raczej tajemniczą Milady, która z tyłu pociąga za sznurki? Ach nie, to niemożliwe, przecież ona była po stronie kardynała. – Gaston, śmiejąc się, pokręcił głową. – Doprawdy, Anno, masz wybujałą fantazję. Nie dałam się zbić z pantałyku. – Ale coś może przecież być na rzeczy! Nie widzisz podobieństw? – Przypadki, Anno. Same przypadki. – A jeśli właśnie tak jest? Coś trzeba przedsięwziąć! – Nie martw się tym – powiedział protekcjonalnie. – Jeśli trzeba będzie coś naprawić w biegu historii, zajmę się tym osobiście. W końcu to moja praca i moja epoka. – Gdyby to była twoja sprawa, nie przysłaliby tutaj Sebastiana, prawda? – Byłem na wakacjach, już ci mówiłem! – Ale na pewno nie przez cały czas! Gaston sprawiał wrażenie lekko urażonego. – Eh bien, może przysłali twojego chłopaka jako coś w rodzaju straży pożarnej, nieważne, z jakiego powodu. To i tak tylko przypuszczenia. Przecież w ogóle nie wiemy, o jakie zadanie chodzi. Mnie w każdym razie nikt niczego nie mówił. – Najwyraźniej przyszedł mu do głowy nowy pomysł. – Może to tylko jakaś rywalizacja między Starcami? Wiesz, jacy potrafią być. Czasami któryś z nich chce sobie upiec własne mięso. – Własną pieczeń – poprawiłam go odruchowo. – Mówi się: „upiec własną pieczeń”. – Dziękuję. Znowu się czegoś nauczyłem. Zawsze powtarzam, że jesteś na wagę złota. – Gaston wsunął sobie na deser pralinkę do ust i rozgryzł ją z rozkoszą. – Spróbuj – powiedział. – Smakuje wybornie! Potrząsnęłam głową. Myśl, że Starcy – obojętnie którzy – w całej tej sprawie mogliby grać przeciwko sobie, na dobre zepsuła mi apetyt. Zbyt dobrze pamiętałam jeszcze Jacopa, Starca z Wenecji, który wysługiwał się pozbawionymi skrupułów przestępcami, aby zmieniać bieg dziejów według własnych wizji. – Powiedz, ten Starzec, z którym współpracujesz, jakim on jest człowiekiem? – spytałam. – Zapomnij – odparował Gaston. – Ten człowiek jest poza wszelkimi podejrzeniami. Tak

to się mówi? Skinęłam głową w milczeniu, a Gaston uraczył się kolejną pralinką, mlaszcząc z uznaniem. – O, ta jest dobra! Z marcepanem. Na pewno nie chcesz? – Z ubolewaniem pokręcił głową. – Och, przykro mi. To była ostatnia. – Nie jestem głodna. Miałeś mi opowiedzieć coś o Starcu, z którym tu współpracujesz. – Jak już mówiłem, absolutnie mu ufam. W przeciwieństwie do tego dziwacznego jednookiego starucha z Wenecji, jakże on się nazywał? – José. – No właśnie. Za niego niekoniecznie włożyłbym rękę w ogień. – Przecież w ogóle go nie znasz. – Zgadza się. Ale wiem, że na tutejszym Starcu można polegać. Ręczę, że dziś wieczorem będzie na moście i otworzy tobie i Sebastianowi portal. Zadbaj tylko o to, by Sebastian się tam pojawił. O której mogę się was spodziewać? – Sebastiano przyjdzie po mnie, gdy tylko wzejdzie księżyc. Ale nie mam pojęcia, kiedy to dokładnie będzie. Gaston był lepiej poinformowany. – Tuż po zachodzie słońca, oczywiście, zawsze tak jest w czasie pełni. W każdym razie będziemy już czekali. Postaraj się, żebyśmy nie musieli tam stać całą wieczność. – Spróbuję. Ach, i jeszcze coś. On jest nieufny. Jeśli zobaczy was na moście, może uznać, że to pułapka. Wspomniał o czymś takim, a jak wiesz, doskonale umie się obchodzić ze szpadą. Byłoby więc lepiej, gdybyście mogli to zorganizować tak, by nie wyglądało… hmm, podejrzanie. – Nie bój się, będziemy czekać w ukryciu na lewym brzegu rzeki. Gdy znajdziecie się pośrodku, musisz odwrócić jego uwagę. Zanim się zorientuje, co naprawdę się dzieje, będzie po wszystkim. Skinęłam głową. – Załatwione. – Dręczyła mnie jeszcze jedna kwestia, nad którą zastanawiałam się przez cały czas. – Czy jest gwarancja, że Sebastiano i ja razem wylądujemy w przyszłości? Gdy przeskakuje się w czasie w trakcie zmiany faz Księżyca, przybywa się dokładnie do punktu wyjścia, ale przecież on i ja wyruszyliśmy w przeszłość niejednocześnie! Miałam straszliwą wizję, że każde z nas zostanie przerzucone do swojego punktu wyjścia

i nigdy więcej się nie spotkamy, ponieważ uniemożliwią to jakieś dziwne, nieznane mi jeszcze prawa rządzące podróżami w czasie. – O to nie musisz się martwić – pocieszył mnie Gaston. – Takie przypadki miewaliśmy już często. Z całą pewnością przybędziecie razem, da się to tak zorganizować. – Naprawdę? Mogę być tego pewna? – Na sto procent. Wszystko będzie dobrze. Przyjęłam jego słowa z westchnieniem ulgi. Właściwie wszystko zostało omówione.

Rozstałam się z Gastonem i ruszyłam do Philippe’a, aby się z nim pożegnać. Niestety akurat wyszedł z domu, jak dowiedziałam się od starszego mężczyzny, który otworzył mi drzwi, gdy zapukałam. Od razu domyśliłam się, że to ojciec Philippe’a, bo podobieństwo było uderzające. – Czy możesz mu przekazać wiadomość, panie? – spytałam. – Oczywiście. – Spojrzał na mnie przyjaźnie. – Jaką to wiadomość? – Że bardzo dziękuję mu za wszystko, co dla mnie uczynił. – A kto właściwie mu za to dziękuje? – Anna. Mam na imię Anna. – Powiem mu to, dziecko. Ponad jego ramieniem dojrzałam przez otwarte drzwi pracownię krawiecką. Duży stół, w tle regały wypełnione belami materiałów, kilka drewnianych manekinów krawieckich, a na ścianie liczne wielkoformatowe rysunki modnych ubrań. Jeden z nich przedstawiał suknię, którą rozpoznałam – Cécile miała ją na sobie na przyjęciu u markizy de Rambouillet. Philippe był najwyraźniej nie tylko jej największym fanem, lecz także stylistą. Przygnębiona poszłam dalej. Czy z tych dwojga będzie kiedyś para? Tylko pod warunkiem, że Cécile da sobie spokój z potajemnymi gierkami ze swoim mężem, ale najpierw musiałaby mieć regularne przychody z innego źródła. Z całego serca życzyłam jej, by się to udało, bo i ona, i Philippe zasługiwali na całe szczęście tego świata. W ciągu tych kilku dni oboje stali mi się bardzo bliscy. Dręczyła mnie myśl, że jutro będę bardzo daleko stąd, oni zaś, martwi od stuleci, zdążą już dawno obrócić się w proch. „Za dużo o tym myślisz – powiedział mi kiedyś Sebastiano. – Musisz nauczyć się to

wymazywać”. Wciąż od nowa próbowałam, ale przychodziło mi to z wielkim trudem. Czasem stosowałam pewien trik: wyobrażałam sobie, że przeszłość i przyszłość są czymś w rodzaju światów równoległych, rozdzielonych tylko portalami. To pomagało, przynajmniej na jakiś czas. Teraz również pomogło. Jednak gdy wróciłam do Palais de Chevreuse i natknęłam się w salonie na Marie, znów zebrało mi się na płacz. Ze wszystkich sił starałam się nic po sobie nie pokazać i spędziłam z nią piękny dzień. Grałyśmy w karty, zjadłyśmy razem obiad, przymierzyłyśmy nowe suknie i urządziłyśmy małą przejażdżkę powozem do eleganckiego sklepu z biżuterią, ponieważ Marie chciała złożyć zamówienie u jubilera. Gdy wróciłyśmy, dołączył do nas dziadek Henri. Wspólnie zjedliśmy kolację, rozmawiając o wydarzeniu, jakie miało nastąpić w przyszłym tygodniu w Luwrze – wielkim balu maskowym, na którym pojawią się najznamienitsze osoby, cała śmietanka Paryża. – To będzie wydarzenie roku – powiedziała Marie z błyskiem w oczach. – Bale w Luwrze są zawsze niezapomniane. Będziesz zachwycona, Anno! W ostatniej chwili zdusiłam w sobie uwagę, że niestety nie będę mogła pójść, i udawałam, że już teraz ogromnie się na to cieszę. Wkrótce potem dziadek Henri wycofał się do swoich pokojów, tłumacząc się zmęczeniem. Szczególnie serdecznie życzyłam mu dobrej nocy – więcej nie mogłam zrobić, bo ściągnęłabym na siebie podejrzenia – a później pozostałam jeszcze przez chwilę z Marie w salonie. Przyniosła z biblioteki jedną ze swych wielu książek i zaczęła ją wertować. Najbardziej lubiła wspomnienia z podróży, one najlepiej do niej przemawiały. Zwierzyła mi się, że nie wszyscy autorzy jej się podobają. Niektórych wyobraźnia zbyt ponosi, powiedziała. Albo przez wiele stron snują nudne historie, przy których z trudem udaje się nie zasnąć. Gdy jej spontanicznie zaproponowałam, by sama napisała kiedyś książkę, spojrzała na mnie zbita z tropu, ale potem w zamyśleniu skinęła głową. – Interesująca sugestia – stwierdziła. – Naprawdę godne zastanowienia! Mogę sobie na przykład wyobrazić pisanie o damskiej modzie. Może mogłabym wydawać żurnal. O ile wiem, niczego takiego jeszcze nie ma. Nasz ostatni wspólny wieczór szybko dobiegł końca, bo przecież musiałam się przebrać na czekającą mnie randkę z Sebastianem. Marie krótkim, lecz wyraźnie zatroskanym skinieniem

głowy przyjęła do wiadomości, że dziś znowu z nim wychodzę. – Jeśli jesteś pewna, że postępujesz właściwie, powinnaś się z nim spotkać – podsumowała. Walczyłam sama ze sobą, aż w końcu to wydusiłam. – Marie, muszę ci jeszcze coś powiedzieć. Sądzę, że kardynał jest bliski odkrycia tajemnicy królowej. Marie westchnęła. – Wiem o tym, Anno. – Byłoby może lepiej, gdyby królowa… to znaczy gdyby przestała… – Zająknęłam się zmieszana. Marie ponownie westchnęła. – Miłość jest często silniejsza od rozsądku, Anno. Jest ślepa na wszelkie niebezpieczeństwa. To była prawda, którą Marie wygłosiła spokojnym tonem. Ta zasada obowiązywała nie tylko królowe. Myśl, która mnie w tej chwili dręczyła, odnosiła się także do mnie. W głębi duszy podejrzewałam, że ostrzeżenia Cécile były słuszne. Sebastiano grał na dwa fronty. Był wiernym sługą kardynała i dziś miał się ze mną spotkać przede wszystkim po to, by się czegoś dowiedzieć. O tych dziwacznych wiadomościach, które przekazywał mu Gaston. O roli, jaką ja w tym odgrywałam. O moich stosunkach z Marie, która z kolei była najlepszą przyjaciółką królowej i pomagała jej strzec wielkiego sekretu. Wyobrażając sobie, że umówił się ze mną ze względu na swą ciągle zakochaną we mnie podświadomość, najprawdopodobniej potwornie okłamywałam samą siebie. Ale na wszystkie te logiczne wnioski moja dusza reagowała z przekorą. A jeśli nawet, myślałam sobie. Jutro nikogo to już nie będzie interesowało. Powrócimy do naszych czasów, Sebastiano odzyska pamięć i wszystko będzie w porządku. Duży stojący zegar wybił pełną godzinę. Była ósma, najwyższy czas. – Muszę iść – powiedziałam z żalem. – Idź, dziecko. – Ja… życzę ci miłego wieczoru. Poczułam, że łzy napływają mi do oczu. Chętnie objęłabym Marie na pożegnanie. Albo powiedziałabym coś, co wskazałoby jej kierunek, na przykład: „Masz przed sobą wspaniałą, świetlaną przyszłość!”. Ale to zabrzmiałoby dosyć głupio. Więc wolałam nic nie mówić i tylko

uśmiechnęłam się do niej smutno. – No, idź już, bo się spóźnisz – powiedziała. Skinęłam sztywno głową i wstałam z sofy. Marie powróciła do swojej lektury, ja zaś pospieszyłam do mojego pokoju, żeby się przygotować. Włożyłam jedną z sukien, które przygotowała dla mnie Esperanza. Eleganckie suknie od Marie starannie poskładałam; nie będą mi już potrzebne. Od czasu do czasu spoglądałam przez okno na niebo. W pewnej chwili nad dachami pojawiła się matowosrebrna tarcza księżyca. Zobaczyłam na dole jakiegoś człowieka z latarnią w ręku, który zatrzymał się przed drzwiami. To był Sebastiano. Podniósł wzrok i spojrzał na mnie. Z mocno bijącym sercem zbiegłam po schodach.

– Dobry wieczór, Anno – powiedział. Tylko skinęłam głową. Już czas. Ze zdenerwowania nie mogłam wykrztusić ani słowa. Podał mi ramię i ruszyliśmy przed siebie. Obojgu nam nie paliło się do rozmowy. W milczeniu szliśmy przez wieczorne ulice w kierunku Sekwany. Tu i ówdzie na rogach domów płonęły pochodnie, w niektórych oknach paliły się świece, ale większość ulic spowijał gęsty mrok. Tylko kontury wysokich wież i ostre linie dachów odcinały się od ciemnego nieba. Nad nami iskrzyły się gwiazdy, lecz ich światło było zimne i odległe. Nastrój miał w sobie niewiele romantyzmu, ale byłam zbyt zdenerwowana, żeby o tym myśleć. Gwar dnia umilkł, miasto zapadło w sen. Na ulicach było niemal pusto. Raz natknęliśmy się na trzech pijanych mężczyzn, którym szybko zeszliśmy z drogi. Mimo to jeden się zatrzymał i swoją latarnią pomachał mi tuż przed twarzą. – A cóż my tu mamy za czarującą dzierlatkę? – wybełkotał. Sebastiano wysunął odrobinę swoją szpadę z pochwy, czemu towarzyszył złowrogi, metaliczny dźwięk. – Już dobrze – wymamrotał mężczyzna i zataczając się, poszedł za swoimi kompanami. Zrobiło się chłodno, trochę marzłam. – Zimno ci? – spytał Sebastiano. To było pierwsze zdanie, jakie wypowiedział od chwili powitania. – Trochę – odparłam.

Zatrzymał się, ściągnął pelerynę i okrył mi nią ramiona. Wełniana tkanina była ciężka i pachniała Sebastianem. Mimowolnie wtuliłam się w to ciepło, które pozostało tam jeszcze z jego ciała. – Lepiej? – zapytał. – O wiele lepiej. Dziękuję bardzo. Idąc, objął mnie ramieniem, co natychmiast znowu wywołało u mnie przyspieszone bicie serca. Cudownie było być tak blisko niego. Myśl, że uczynił to może tylko z wyrachowania, uparcie odganiałam od siebie. Im bliżej byliśmy rzeki, tym intensywniejsze stawały się wonie. Czuć było ługiem z garbarni i zgniłymi odpadkami. Przed nami rozciągał się opustoszały pont au Change. Przy nabrzeżu niczym migotliwe cienie stały zacumowane łodzie. Woda pluskała cicho. Na drugim brzegu w nieregularnych odstępach świeciły się pojedyncze pochodnie i latarnie, niewiele więcej niż żarzące się w mroku punkty. – Oto i most – powiedział Sebastiano. – Przejdźmy przez niego i zobaczmy, co się wydarzy. Skinęłam tylko głową, nie mogąc wykrztusić słowa, bo teraz do naszego powrotu pozostały już zaledwie minuty. Szliśmy powoli. Sebastiano trzymał lampę i oświetlał drogę przed nami. Pośrodku mostu do balustrady był przymocowany krzyż. Zatrzymałam się tam, tak jak to ustaliłam z Gastonem. – Och, popatrz tylko, krzyż – powiedziałam, jakby to było coś absolutnie niezwykłego. – Tak, krzyż na moście – potwierdził Sebastiano. – Na większości mostów są takie. – Rozejrzał się. – Mamy pełnię. Tylko magia każe na siebie czekać. Trzeba było improwizować. – Sebastiano – powiedziałam (wyszło z tego „Sébastien”, ale to był na pewno ostatni raz). – Chyba mogę ci już oddać pelerynę. Wcale nie jest mi zimno. Zdjęłam pelerynę i podałam ją Sebastianowi. Stanęłam przy tym tak, że Sebastiano musiał obrócić się w moją stronę i nie widział, co dzieje się za jego plecami. – Anno – odezwał się z powagą. Odstawił latarnię na balustradę mostu i delikatnie pogładził mnie po policzku. Jego usta znajdowały się tuż przy moich. – Muszę ci coś wyznać. – Ach tak? A więc… zrób to. Prawie rozpływałam się pod jego dotykiem, ale teraz musiałam wziąć się w garść.

Starałam się przybrać obojętny wyraz twarzy. Od drugiego końca mostu zbliżały się do nas dwie ciemno ubrane postacie, zapewne w butach z miękkimi podeszwami, bo nie było słychać ich kroków. – Ale nie znienawidź mnie za to – powiedział Sebastiano. Skąd ten pomysł? Jakoś to nie pasowało do tego rodzaju wyznania, którego oczekiwałam. Poczułam nagłą trwogę i niepokój, ale nie było czasu, żeby się w to zagłębiać. Tamte postacie były tuż-tuż. Aby mieć pewność, że Sebastiano ich nie zauważy, zrobiłam to, co nasuwało się samo. W tym momencie było mi całkowicie obojętne, co sobie o mnie pomyśli. Zarzuciłam mu ręce na szyję i go pocałowałam. Zawahał się krótko, tylko przez ułamek sekundy, po czym objął mnie tak mocno, że niemal zabrakło mi tchu. Miałam wrażenie, jakby jego opanowanie przez cały czas wisiało na jedwabnej nici, która teraz pękła. Czułam się, jak gdybym płynęła do góry, moje ciało nagle stało się dziwnie lekkie i mimo nocnego chłodu było mi gorąco, szumiało w uszach – to był cudowny pocałunek. Sebastiano najwyraźniej odbierał to podobnie, bo jeszcze mocniej przyciągnął mnie do siebie. Oszołomiona, ostatkiem świadomości myślałam o tym, że zaraz otworzy się portal i wyrzuci nas w przyszłość. Ale oczywiście coś musiało pójść nie tak, inaczej byłoby zbyt pięknie. Za Sebastianem skrzypnęło drewno, najwyraźniej jedna z belek w moście była obluzowana. Sebastiano błyskawicznie mnie puścił i odwrócił się. – Cóż do… Nie zdążył dokończyć. Tępy cios w głowę odebrał mu głos. Krzyknęłam. Sebastiano zatoczył się i upadł. Za nim z pałką stał Gaston. – Przepraszam – powiedział. Sebastiano jęknął zdjęty bólem i odwrócił się na bok. Wystraszona uklękłam obok niego i ostrożnie oparłam mu głowę na swoich kolanach. – Bardzo boli? – Wciąż jeszcze zaszokowana gapiłam się na Gastona. – Dlaczego to zrobiłeś? Tylko wzruszył ramionami z ubolewaniem. – No cóż, ta długa ostra szpada… strzeżonego Pan Bóg strzeże. Sebastiano, jęcząc, próbował się podnieść, ale zaplątał się w pelerynę. – Szybko – powiedział Gaston do niewyraźnej postaci, która czekała za nim. To musiał być Starzec – ten kloszard z przyszłości. Prócz głęboko naciągniętego na twarz

kapelusza z szerokim rondem i obszernej peleryny nic nie było widać. Wyciągnął rękę i dotknął balustrady, a miejsce, w którym chwycił za drewno, zaczęło się żarzyć. Złote promienie rozeszły się na wszystkie strony, przecięły mrok i połączyły się ze sobą. Cały most zaczął się jarzyć od środka, zdawał się zrobiony z czystego złota – niczym rozżarzony, sięgający z przeszłości w przyszłość łuk. – Co to jest? – zawołał Sebastiano. W jego głosie słychać było przerażenie. Wszystko wokół zaczęło wibrować, zapanował lodowaty chłód, który przeniknął mnie na wskroś. Pochyliłam się nad Sebastianem i mocno objęłam go rękami. – Nie bój się, wszystko będzie dobrze! – wyszeptałam, choć w chwili przejścia sama ze strachu niemal nie mogłam oddychać. Wtedy nastąpił błysk, a wraz z nim huk, który zgasił wszystko dookoła i cisnął mnie w nicość czarną jak noc.

Gdy się ocknęłam, od razu wiedziałam, że się nie udało. Leżałam jak długa w samym środku zwałów gruzu. – Sebastiano? – spytałam z lękiem. Żadnej odpowiedzi, nawet żadnego westchnienia. Zdjęta panicznym strachem dźwignęłam się z ziemi i kiedy zobaczyłam, gdzie wylądowałam, z piersi wyrwał mi się zduszony okrzyk. Nie było ciemno, lecz nie było też zupełnie jasno. Otaczał mnie matowy półmrok. Znajdowałam się wśród gruzów. Mieszanina pyłu i dymu unosiła się nad popękanymi murami zniszczonych domów. W tle wznosiła się w niebo zwęglona wieża kościoła. Przed nią na pogruchotanym bruku widniał podłużny ciemny kontur, lecz dopiero, gdy wiatr zwiał na bok parę obłoków dymu, zobaczyłam, że są to zwłoki. Miały na sobie sutannę, a więc był to ksiądz. Stłumiłam krzyk i zrozpaczona ruszyłam do przodu, rozglądając się na boki. – Sebastiano! – zawołałam. – Sebastiano! Raz po raz wykrzykiwałam jego imię, ale wszędzie znajdowałam tylko upiorne, opuszczone ruiny. Wielkie poszarpane dziury ziały w ścianach zrujnowanych domów, z których pozostały niemal wyłącznie stosy gruzu. Między nimi znalazłam pozostałości lepszego życia – poszarpane książki, na wpół

spaloną sofę, pogięty rower, poobijany samochód, zmiażdżony wózek dla lalek. Na jednym rogu ujrzałam niemal kompletnie zachowany zestaw kuchennych mebli, z lodówką, na której wisiały rodzinne zdjęcia i kolorowe dziecięce rysunki. Chlipiąc i potykając się, szłam dalej przez niekończące się ruiny. Z rozpaczą uświadomiłam sobie, co się stało: wylądowałam w koszmarnym scenariuszu z lustra Esperanzy, w alternatywnej przyszłości pełnej wojny, śmierci i zniszczenia. A więc to się stanie z Paryżem, jeśli w roku 1625 nie wkroczy żaden z Obrońców Czasu i w jakiś sposób temu nie przeszkodzi. Po chwili, która zdała mi się wiecznością, rozległy się strzały. Wokół mnie słychać było huki i trzaski. Pociski z jazgotem wbijały się w ziemię tuż obok mnie, sypiąc na mnie fontanny pyłu i bryłki gruzu. Kawałki cegieł i kamieni świszczały mi koło uszu. Uklękłam tuż przy ścianie domu i schowałam głowę w ramionach, aby chronić się przed przelatującymi kamieniami. W końcu strzały umilkły i usłyszałam męskie głosy. – Ta kobieta gdzieś się tu ukryła, założę się o mój ostatni żołd. – A kiedyż ty dostałeś po raz ostatni żołd? Całe lata temu. I to był tylko miauczący kot. – Lepiej stul pysk i uważaj, inaczej wpadniemy w kolejną pułapkę. Gniazda ruchu oporu są wszędzie. – Tu nie ma żywej duszy. Ostatnich dopadliśmy wczoraj. Popatrz, wciąż jeszcze tu leżą. – Powiedziałem, żebyś się zamknął. Inaczej nic nie usłyszymy. Ktoś tu jest. Widziałem przed chwilą jakiś ruch i nie wyglądało mi to na kota. Głosy były coraz bliżej. Odruchowo przywarłam mocniej do ściany. Spod moich stóp osunął się kamień. Nie dało się nie słyszeć tego dźwięku. – Tam coś jest! Pod tą ścianą! Kroki zbliżyły się, broń została odbezpieczona, znałam ten dźwięk z niezliczonych filmów. A potem gruchnęły strzały. Przebiły ścianę obok mnie i wypełniły powietrze chmurą kamieni. Upadłam płasko na ziemię. – Ośmieszasz się. I to wszystko przez kota. – Jeśli już, to martwego kota. Nienawidzę tych bestii. KOT… To było wyjście z sytuacji! Nie musiałam zakładać maski kota, wystarczyło, że miałam ją przy sobie. W woreczku, który w dalszym ciągu wisiał na mojej szyi. Mocno zaciskając powieki, chwyciłam go obiema rękami. Pod miękką skórą wyczuwałam kształt monet i trzeszczący, zesztywniały na brzegach

materiał maski. – Zabierz mnie do Sebastiana – powiedziałam głośno. – Teraz! – Kot, akurat! – ryknął żołnierz. Z woreczka wydobył się migoczący żar. Salwa z pistoletu maszynowego skosiła ścianę nad moją głową, posypał się pył z zaprawy murarskiej, który wywołał u mnie atak kaszlu. Podczas gdy pylisty obłok nasycał się oślepiającym światłem z woreczka i stawał się coraz jaśniejszy, usłyszałam, jak mężczyźni rzucają przekleństwa. Gruchnęły kolejne strzały, wszystko wokół mnie zaczęło drżeć, migotanie przeistoczyło się w blask, a potem rozległ się ogłuszający huk i cały świat eksplodował. 1 Amour fou (fr.) – historia miłosna (przyp. red.).

Dzień piąty

Jeszcze nim otworzyłam oczy, usłyszałam jęk – i od razu wiedziałam, że to Sebastiano. Znowu byłam z nim. Wyrwało mi się głębokie westchnienie ulgi. Nie ma znaczenia, gdzie tym razem wylądowałam – najważniejsze, że byliśmy razem. Ale zaraz potem przestało mi być tak obojętne, gdzie jesteśmy, bo poczułam na twarzy zimne krople deszczu. Wystraszona zerwałam się – i natychmiast pożałowałam gwałtownego ruchu. Dobrze znany ból rozsadzał mi skronie. Pospiesznie otarłam krople wody z oczu. Kiedy zobaczyłam, że obok mnie leży Sebastiano, z miejsca zapomniałam o bólu głowy. Miał otwarte oczy i patrzył na mnie. – Bogu niech będą dzięki! – zawołałam żarliwie. – Nic ci nie jest! – Zdecydowanie jestem odmiennego zdania. – Podniósł dłoń i wzdychając, potarł potylicę w miejscu, gdzie trafiła go pałka Gastona. – Cholera, łeb mi pęka. Gdzie my, u diabła, jesteśmy? To było dobre pytanie. Rozejrzałam się. Wokół nas wznosiły się wysokie ciemne drzewa. Szumiał ulewny deszcz, który zmieniał ziemię w błoto. Kompletnie przemoczone ubranie przykleiło mi się do ciała i czułam przenikliwe zimno. Otaczał nas mglisty, wilgotny, deszczowy świt. Chyba był wczesny ranek. Szybko poskładałam sobie w całość to, co się wydarzyło: pierwszy przeskok nas rozdzielił. Podczas gdy ja wylądowałam w alternatywnej przyszłości, Sebastiana przerzuciło tutaj. Gdzieś niedaleko musiał się znajdować ukryty portal, z którego Sebastiano wyszedł. Mój drugi przeskok zaprowadził mnie do niego. Cali i zdrowi jesteśmy w naszych własnych czasach, tu gdzie nasze miejsce. A więc koniec końców jednak się udało. Uszczęśliwiona spojrzałam na Sebastiana. – Jesteśmy w lesie – odpowiedziałam na jego pytanie. – Co ty powiesz? – Sebastiano usiadł, trzymając się obiema rękami za głowę. – Jak trafiliśmy tutaj z tego mostu? Co się stało? Ogarnęło mnie straszliwe podejrzenie. W tym momencie powinien był przecież sam wiedzieć, co się stało. To, że nie miał pojęcia, kazało przypuszczać, że… o, nie! Proszę, nie! – Sebastiano? – spytałam drżącym głosem. To znaczy chciałam spytać, ale wyszło z tego „Sébastien”. To był dowód. Ugrzęźliśmy

w przeszłości. Sebastiano w dalszym ciągu nie pamiętał, że jesteśmy podróżnikami w czasie. I że należymy do siebie. Zmarszczył czoło. – Co jest? Zaczęłam płakać, płacz po prostu we mnie eksplodował. Szlochając, oparłam głowę na podciągniętych kolanach i oddałam się rozpaczy. Nie mogłam przestać płakać, tak bardzo mnie to wszystko poruszyło. Ta cała nieudana akcja. Straszliwa alternatywna przyszłość, którą zobaczyłam. Chlipnęłam jeszcze głośniej. – No, już – usłyszałam nad sobą głos Sebastiana. Przyciągnął mnie do siebie i wziął w ramiona. – Nie jest aż tak źle. Trafimy z powrotem do miasta. A potem odszukam tego grubego typa i pokażę mu, że lepiej nie zadzierać z muszkieterami. Przytulił mnie do siebie, a ja wypłakiwałam się w jego mokry już od deszczu kołnierz koszuli. Tak dobrze było znaleźć się w jego objęciach! Mogłabym pozostać w tych ramionach na całą wieczność, lecz po chwili łzy mi wyschły i Sebastiano mnie puścił. Ale przedtem delikatnie pocałował mnie w czoło. Nawet kilka razy. Westchnęłam głęboko. – Dziwne – powiedział ze zdumieniem, macając ręką w poszukiwaniu sakiewki. – Wciąż mam pieniądze. I szpadę też. Zastanawiam się, dlaczego mi nic nie zabrano. Zwykli kieszonkowcy z reguły nastają na wartościowe przedmioty i nie wyprowadzają człowieka do lasu. Chyba że jako zwłoki. Ale pomijając ten podstępny cios w głowę, czuję się bardzo rześko. I ty też wyglądasz tak, jakbyś się miała dobrze. Czy może jesteś ranna? W milczeniu potrząsnęłam głową. Spojrzał na mnie z nutką nieufności. – Namówiłaś mnie, żeby pójść na ten most. A grubas najwyraźniej już tam czekał, żeby mi przyłożyć. Co cię z nim łączy? Czyżbyś była z nim w zmowie? – Nie! – zaprzeczyłam natychmiast, ciesząc się, że nie jest jeszcze całkiem jasno, bo inaczej Sebastiano na pewno zauważyłby mój rumieniec. – Jeśli pamiętasz, co powiedziałam, na pewno wiesz, że rozzłościła mnie ta tchórzliwa napaść. Gdybym była z nim w zmowie, raczej nie wywlókłby mnie razem z tobą do tego lasu, prawda? – No tak, faktycznie. – Głos Sebastiana wciąż jeszcze brzmiał nieufnie. – Co się stało po tym, jak grubas wykluczył mnie z gry?

– Nie wiem – skłamałam. – Przecież byłaś przy tym! – Straciłam przytomność – powiedziałam zgodnie z prawdą. – I ocknęłam się dopiero przed chwilą obok ciebie. – Ciebie też uderzył? – Nie, wokół mnie zapadła ciemność. – Nie zostałaś obrabowana? – Wskazał na moją pierś, a dokładnie na widniejące tam wybrzuszenie. Chwyciłam za skórzany woreczek. – Wszystko jest. – Bardzo dziwne. – Zmierzył mnie przenikliwym wzrokiem. – Jak to wyjaśnisz? – Nie mam pojęcia – odparłam. Gapił się na mnie, jakby chciał z mojej twarzy odczytać, o co w tym wszystkim chodzi. Na szczęście zrezygnował z dalszych pytań, lecz nie mogłam pozbyć się wrażenia, że nie wierzy w ani jedno moje słowo. Podał mi rękę. – Chodź, idziemy stąd. – Zabrzmiało to uprzejmie, lecz chłodno. Wzięłam go pod ramię, próbując stłumić narastające we mnie niedobre przeczucia. Zaufanie, które do wczoraj w nim budowałam, zniknęło. Czułam się, jakbym wisiała na linie nad niebezpieczną przepaścią. Przedzieraliśmy się przez gęste zarośla, brnęliśmy przez oślizły mech i chrzęszczącą ściółkę. Po kilku krokach poczułam, jak po plecach przebiega mi lekki dreszcz. Przed nami wznosiła się skała w kształcie pięści, wielkości człowieka, którą już kiedyś widziałam – w czasie mojego pikniku z Marie i dziadkiem Henrim w Lasku Bulońskim. Tu musiała znajdować się brama czasu! Mimowolnie pomyślałam o straszliwych scenach, które oglądałam w alternatywnej przyszłości. To było jak zły sen, ale wydarzyło się naprawdę. Moje ubranie było uwalane popiołem, a ręce miałam podrapane odłamkami gruzu, wśród których szukałam kryjówki. Zwłoki w ruinach były prawdziwe, tak samo jak mój strach i przerażenie. Tymczasem zrozumiałam także, dlaczego nasz przeskok się nie powiódł. Zadanie. Będzie trzymało nas tutaj, dopóki go nie wypełnimy. Najwyraźniej mieliśmy zapobiec jakiemuś

wydarzeniu, ale musieliśmy się dopiero dowiedzieć, o co dokładnie chodzi. Poza tym nie było jasne, za którą część zadania odpowiadał Sebastiano, a za którą ja. Nie miałam natomiast wątpliwości, co się wydarzy, jeśli zawiedziemy – Paryż obróci się w perzynę w wyniku krwawej wojny domowej. A my oboje być może pozostaniemy na zawsze uwięzieni w przeszłości. Trzęsąc się, skuliłam ramiona. Sebastiano natychmiast to zauważył. Tak jak poprzedniego wieczoru zdjął pelerynę i mnie okrył. To był rycerski gest, ale po tkliwej sympatii, którą czułam w trakcie naszego wczorajszego spaceru w świetle księżyca, nie pozostało już nic. Mimo ciepłej peleryny nadal przenikał mnie lodowaty chłód.

Drogę powrotną do miasta przebyliśmy w milczeniu. Tylko raz spróbowałam nawiązać rozmowę – spytałam Sebastiana, co zamierzał mi powiedzieć na moście, nim otrzymał cios pałką. – Nie wiem, o co ci chodzi – odparł. Zabrzmiało to nieprzyjaźnie, ale nie ustępowałam. – Mówiłeś, żebym cię za coś nie znienawidziła – przypomniałam mu. – Nie pamiętam. A więc to nie mogło być ważne. Było dla mnie jasne, że kłamie, ale najwyraźniej tego ranka oboje nie mogliśmy powiedzieć prawdy, więc dalszą drogę pokonywaliśmy w milczeniu. Marsz do miasta był uciążliwy i ponury. Niemal przez cały czas padało, choć już nie tak mocno. W nieustającej mżawce kroczyliśmy po błotnistych leśnych i polnych drogach, mijaliśmy niewielkie wiejskie osiedla, pastwiska i pojedyncze gospodarstwa, gdzie prócz kilku ubogich wyrobników i chłopów nie spotkaliśmy żywej duszy. Kiedy nareszcie wyłoniły się przed nami mury miasta, niebo się wypogodziło. Poranne słońce złociło się ponad wysokimi dachami i wieżami Paryża, widok był tak piękny, że zapierał dech w piersiach, niemal jak barokowe malowidło. Ale nie potrafiłam się nim cieszyć, bo byłam przemoczona do suchej nitki, zmarznięta i głodna. Kilkaset metrów przed bramą miasta zauważyliśmy jadący z naprzeciwka powóz. Sebastiano zatrzymał go i spytał właściciela, czy – oczywiście za zapłatą – mógłby zawieźć nas do miasta. Wyjaśnił, że zostaliśmy obrabowani i jesteśmy potwornie zmęczeni długim marszem.

Wskazał przy tym demonstracyjnie na mnie. Podróżujący powozem przyjrzał mi się i zobaczyłam w jego oczach współczucie, co upewniło mnie, że muszę wyglądać strasznie. Był to królewski urzędnik, który zamierzał odwiedzić swoją matkę w Nantes i nie miał nic przeciwko sowicie opłaconemu powrotowi do miasta. Kazał woźnicy zawrócić i wielkodusznie pozwolił nam wsiąść. Usiedliśmy na ławce naprzeciw niego i w czasie całej podróży – która na szczęście nie trwała zbyt długo – musieliśmy wysłuchiwać jego wywodów. Dowiedzieliśmy się wszystkiego o jego sędziwej matce i jej rozmaitych chorobach (kolki żółciowe, zadyszka, podagra), o jego własnych dolegliwościach (próchnica zębów, przyspieszone bicie serca, choroba pęcherza) oraz o cierpieniach jego starego psa, który nie żył już od kilku tygodni. Zakończywszy opowieści o chorobach, z urzędniczą dokładnością opowiedział o przygotowaniach do balu maskowego, który miał się odbyć na cześć królowej w Luwrze. Szczegółowo wyliczył, co będzie do jedzenia, jacy wystąpią muzycy i ilu służących przydzielono do obsługi. Gdy opowiadał o uroczystości, nadstawiłam uszu, bo pierwotnie było przecież planowane, że pójdę tam z Marie i dziadkiem Henrim. Skoro nie udało mi się wrócić do teraźniejszości, zapewne wybiorę się na ten bal. Na tę myśl ogarnęło mnie podniecenie. Spotkam królową! Czy jej kochanek znajdzie się wśród gości? Możliwe przecież, że nasze – Sebastiana i moje – zadanie było związane z tym romansem i jego ewentualnymi skutkami. W każdym razie uroczystość będzie okazją, by dowiedzieć się czegoś więcej. Może nawet w czasie tego wieczoru zdarzy się to, czemu mieliśmy zapobiec! – Do mych uszu dotarła pogłoska, jakoby król chciał tym balem zaprzeczyć, że między nim a jego małżonką nie układa się dobrze – wtrąciłam w nadziei, że może uzyskam jakieś bliższe informacje. Urzędnik spojrzał na mnie spod oka i podrapał się w lekko skołtunioną perukę. – Tak, krążą takie plotki. Ale nie chce mi się w to wierzyć. Król szczerze ceni królową, a bal maskowy pokaże, że nie wątpi w jej uczucia. – Od kogo słyszałaś tę pogłoskę? – spytał gniewnie Sebastiano. Ściągnął brwi, co nadało jego twarzy chmurny wyraz. – Nie pamiętam – odparłam. – Myślę, że ten, kto mi o tym mówił – ciągnęłam dalej, uznając, że mały przytyk pod adresem jego intryganckiego chlebodawcy nie zaszkodzi – wspominał o tym w związku z kardynałem Richelieu. O ile pamiętam, kardynał niespecjalnie

sprzyja królowej. Czy to prawda, monsieur? – zwróciłam się obłudnie do urzędnika. Mężczyzna przechylił głowę i już zamierzał odpowiedzieć, lecz nie zdążył, bo powóz właśnie się zatrzymał. Byliśmy na miejscu. Sebastiano podziękował i wcisnął urzędnikowi do ręki umówioną zapłatę, na co ten życzył nam długiego i szczęśliwego życia. – Dziękuję bardzo – powiedziałam uprzejmie, pozwalając Sebastianowi, który wysiadł pierwszy, by pomógł mi opuścić powóz. Nie obdarzył odjeżdżającego powozu i machającego do nas urzędnika ani jednym spojrzeniem, lecz tylko przyglądał mi się z ponurą miną. – Chcesz tego? – Czego? – spytałam zdezorientowana. – Długiego i szczęśliwego życia. – Oczywiście. Każdy chce. – Więc chyba powinnaś bardziej się starać, żeby mogło takie być. Popatrzyłam na niego czujnie. – Co masz na myśli? – Sądzę, że dobrze wiesz. Policzki mi płonęły. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – A zatem wszelkie dalsze słowa są zbędne. – Skłonił się lekko. – Żegnaj, Anno. – Poczekaj! Musisz zabrać swoją pelerynę! – Zgrabiałymi palcami majstrowałam przy zapięciu, ale on machnął ręką. – Zatrzymaj ją. Mam jeszcze jedną. – Sébastien. – Nienawidziłam tego niezamierzonego zniekształcenia jego imienia i niemal znowu się rozpłakałam, bo między nami wyrosła zapora nie do pokonania. To wszystko było tak zagmatwane! Ogarnęła mnie rozpacz. – Nie możemy znów normalnie ze sobą rozmawiać? – wyrwało mi się. – Nie cierpię, kiedy taki jesteś. – Jaki? – Taki… wrogi i zimny! Popatrzyłam na niego błagalnie i chwyciłam go za ręce. Zauważyłam przy tym, jak zimne są moje palce, w przeciwieństwie do jego rąk, które były ciepłe i silne. Natychmiast objął rękami moje dłonie, otoczył je ochronnym uściskiem i energicznie rozmasował.

– Wielkie nieba, masz palce jak sople lodu. – Przepraszam – powiedziałam cicho. – Za co przepraszasz? Wzruszyłam ramionami. – Nieważne. Za to, co ci we mnie przeszkadza. Za wszystko, jeśli tak chcesz. W prawym kąciku jego ust zaczął igrać uśmiech. – Za wszystko? O nie, Anno. W żadnym razie nie przeszkadza mi w tobie wszystko. – Jego głos spoważniał, twarz sposępniała. – Właśnie to jest moim problemem. – Czy to znaczy, że nie uważasz, że jestem całkiem zła? – Owszem, tak to wygląda – przyznał. Odetchnęłam głęboko. – A więc zobaczymy się znowu? – Zapewne szybciej, niż przysłuży się to nam obojgu. Zastanawiałam się właśnie nad jego ostatnimi, zagadkowymi słowami, gdy raptem, zupełnie nieoczekiwanie, przyciągnął mnie do siebie. Pocałował mnie krótko, lecz gwałtownie, a potem puścił tak samo nagle, jak objął. Zdawało mi się, że w jego oczach dostrzegam wyraz głębokiej troski, lecz w następnej chwili odwrócił się i odszedł przez oświetlony słońcem place Royale.

Marie nie posiadała się z niepokoju. Wyszła mi naprzeciw i załamała ręce, gdy zobaczyła, jak jestem zmarznięta, potargana i brudna. – Mon Dieu, już myślałam, że więcej cię nie zobaczę! Nie zmrużyłam oka przez całą noc! Nie masz pojęcia, jakie sobie czyniłam wyrzuty, kiedy nie wróciłaś. – Przecież to nie twoja wina – powiedziałam sztywno. Nie przyjęła tego do wiadomości. – Gdybym ci tylko nie pozwoliła spotkać się z tym zagadkowym człowiekiem! – To nie przez niego. – Ale zmusił cię, byś spędziła z nim noc! – Obejrzała mnie od stóp do głów, a na jej urodziwej twarzy malowało się przerażenie. – Na dworze! – Och… to nie tak było. Zostaliśmy napadnięci i uprowadzeni. To byli… rabusie.

– Rabusie? Unikałam jej podejrzliwego wzroku. – Tak. Zostawili nas w lesie. Na szczęście nie stało się nic gorszego. Chyba nie kupiła ode mnie tej historii, ale ku mojej uldze nie dopytywała się już więcej. Na jej polecenie musiałam natychmiast zdjąć mokre rzeczy i nie dała mi spokoju, dopóki nie zanurzyłam się w cebrze z gorącą wodą, która wypędziła chłód z mego ciała. Marie przywołała Minette, by umyła mi włosy i podała przyniesione z kuchni przekąski. Było mi trochę niezręcznie kąpać się w obecności obu kobiet, ale w tym stuleciu ludzie nie widzieli w tym nic niewłaściwego. Marie niecierpliwie przyglądała się, jak Minette podaje mi po kąpieli ręczniki i szczotkuje mi włosy. Usiadłam na stołku, otulona czystą bielizną, i pochłaniałam pyszne małe paszteciki z serem, podczas gdy Minette zręcznie zaplotła mi włosy w dwa warkocze i upięła je w coś w rodzaju fryzury cesarzowej Sissi. Tylko że ja wyglądałam nie jak Sissi, lecz raczej jak Miley Cyrus w wieku dwunastu lat. – Wystarczy – zwróciła się Marie do Minette i kazała jej odejść. Najwyraźniej nie mogła się doczekać rozmowy ze mną w cztery oczy. – Tak się cieszę, że wróciłaś – wyznała, gdy Minette wyszła. – Ja też – odpowiedziałam, zbierając okruszki ostatniego pasztecika. To było tylko połowiczne kłamstwo. Oczywiście wolałabym być w dwudziestym pierwszym wieku, razem z Sebastianem, ale skoro już ugrzęzłam w roku 1625, na pewno bardzo wygodnie było mieszkać tutaj, u Marie. Gorąca kąpiel, czyste ubrania, pyszne paszteciki na śniadanie, miękko wyściełane krzesła, pokojówka, która mnie czesała – to były luksusy, na które w tym stuleciu niewielu mogło sobie pozwolić. A jednak nie mogłam dopuścić, by odwróciło to moją uwagę. Moim naczelnym celem był powrót do domu i powinnam natychmiast zacząć układać plan. Przede wszystkim chciałam zawiadomić Gastona. Musiał się dowiedzieć, że przeskok się nie udał. I chciałam go zbesztać za to, że uderzył Sebastiana. Ale na razie to Marie skoncentrowała na sobie całą moją uwagę. Sprawiała wrażenie podekscytowanej, policzki jej poczerwieniały, a oczy lśniły z podniecenia. – Nie wyobrażasz sobie, jakie mam nowiny! – Niespokojnie krążyła po pokoju w tę i z powrotem. Jasna jedwabna suknia szeleściła przy każdym jej kroku. – Ona tu przyjdzie dziś

wieczorem. Do mnie! – Kto? – spytałam zaskoczona. Marie nasłuchiwała przez chwilę, a potem konspiracyjnie zniżyła głos. – Ona. – Och, masz na myśli… – Zastanowiłam się, ale istniała tylko jedna możliwość. – Kró… – Ćśś! – Marie położyła palec na ustach. – To tajne! Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Wiesz tylko ty! – Dlaczego akurat ja? – spytałam zaskoczona. – Ponieważ ci ufam. Odeślę służbę, żeby nie było niepożądanych świadków. Ale potrzebuję pomocy przy obsłudze. – Przy obsłudze? – No, chodzi o to, co normalnie robi służba. Otwieranie drzwi, zapalanie świec, podawanie wina i potraw i takie różne rzeczy, przecież wiesz. A poza tym trzeba oczywiście pilnować, by nikt nie przeszkodził w spotkaniu. To jest najważniejsze! – Co masz na myśli, mówiąc „spotkanie”? – spytałam, właściwie już wiedząc, jak będzie brzmiała odpowiedź. – Przyjdzie ktoś jeszcze – wyszeptała Marie. – Rozumiem – odparłam, również szeptem. To naprawdę było ekscytujące i podniecające. Królowa spotka się tu ze swym kochankiem! I oczywiście Richelieu za żadne skarby nie może się o tym dowiedzieć! Dlatego natychmiast nasunęło mi się pytanie, dlaczego w ogóle Marie wtajemniczyła mnie w tę sprawę, skoro spotykałam się z ulubionym muszkieterem kardynała. – Skąd możesz wiedzieć, że jestem godna zaufania? – wyrwało mi się. – Po prostu w ciebie wierzę – odrzekła. – Jesteś moją pokrewną duszą, czy nie mówiłam ci tego? Gdy poznasz królową, zrozumiesz, dlaczego jestem wobec niej lojalna i dlaczego trzeba zrobić wszystko, co tylko możliwe, by nikt jej nie zdradził. A już na pewno nie jakiś podły, spiskujący kardynalski parweniusz! Wspólnie mu w tym przeszkodzimy! Jej głos brzmiał zdecydowanie, twarz miała nieprzejednany wyraz, jakby Marie wypełniała misję życia i śmierci. Naraz spowiła ją aura determinacji, jak gdyby cały sens jej istnienia polegał na tym, by chronić królową przed machinacjami kardynała. Przemknęło mi przez głowę, że tak może być naprawdę. Może tylko z tego powodu

została przeniesiona w przeszłość. Ja zaś nie mogłam się stąd wydostać, ponieważ moim zadaniem było ją w tym wspierać. I podejrzewałam też, że ma to związek z balem. Nie mogło być dziełem przypadku, że w ciągu ostatnich dni tak często słyszałam o tej uroczystości. Nawet Esperanza mówiła o balu, na którym powinnam nosić maskę. Wyszłam z założenia, że miała na myśli ogólnie bale, ale teraz uznałam, że myślała o określonej imprezie, a mianowicie o czekającym nas królewskim balu maskowym. Tam zdecydują się losy przyszłości. Przyszłości królowej. Nagle zyskałam absolutną pewność, że o to właśnie chodzi. – Niezależnie od tego, co planuje kardynał, przeszkodzimy mu w tym. Możesz na mnie liczyć. – Mówiłam tak samo zdecydowanie jak przedtem Marie. Dręczące mnie wątpliwości – bo przecież w ten sposób, przynajmniej częściowo, wystąpię przeciw Sebastianowi – z całych sił starałam się stłumić. Traktowałam to po prostu jako część mojego zadania: przeszkodzić mu w szpiegowaniu królowej na rzecz Richelieu. Może nawet uda mi się przeciągnąć go na naszą stronę? Do uroczystości pozostało jeszcze kilka dni. Nie wiedziałam wprawdzie, co się wtedy wydarzy, ale byłam mocno zdeterminowana, by temu przeszkodzić. Wreszcie zobaczyłam przed sobą cel. Już sama ta wewnętrzna jasność napełniała mnie nową pewnością siebie. Niestety nie miałam pojęcia, co do tego czasu pójdzie jeszcze nie tak.

Im bardziej zbliżał się wieczór, tym większe czułam zdenerwowanie. Jaka jest królowa? I co to za typ ten jej kochanek? Zasadniczo uważałam zdradę za coś paskudnego, w gruncie rzeczy to największa podłość, jakiej można dopuścić się w związku. Ale jak dowiedziałam się od Marie, w przypadku królowej istniały swego rodzaju okoliczności łagodzące. Pochodząca z Hiszpanii Anna Austriaczka była jeszcze prawie dzieckiem, gdy – oczywiście nie pytając jej o zdanie – wydano ją za Ludwika. Wyrwano ją z rodziny i przeniesiono na paryski dwór królewski, gdzie od tej pory musiała sobie radzić sama. Ściślej mówiąc, sama wśród rekinów – spiskujących dworaków, szlachetnie urodzonych pochlebców i żądnych władzy intrygantów. Nie wspominając już o natrętnym kardynale, który nie mógł jej znieść i koniecznie chciał się jej pozbyć. Ludwik, który był królem od dziewiątego roku życia, wolał jeździć na polowania i spotykać się ze swymi kompanami, podczas gdy królowa musiała siedzieć samotnie w swoich

komnatach i nudziła się na śmierć. A poza tym – i to było sedno całej tej sprawy – Ludwik był gejem. Marie wyraziła to w sposób bardziej elegancki, powiedziała, że król jest oddany swojemu faworytowi, ale to nie zmieniało faktów: musiał się przemóc, by zawrzeć to małżeństwo, i uczynił to tylko na rozkaz swej matki. – To była katastrofa – szepnęła do mnie Marie. – Nic dziwnego, że Francja wciąż czeka na następcę tronu! Byłam nieco oszołomiona, gdy to usłyszałam, ponieważ wiedziałam, że po Ludwiku XIII był – czy może będzie – Ludwik XIV, słynny Król Słońce. A więc król musiał raz jeszcze wylądować z królową pod jedną kołdrą, choć miało upłynąć wiele czasu – z lektury Wikipedii pamiętałam, że królowa, teraz dwudziestoparoletnia, zbliżała się już mocno do czterdziestki, gdy została matką. – Jednego tylko nie rozumiem: dlaczego kardynał koniecznie chce się pozbyć królowej? – zwróciłam się do Marie, gdy po południu siedziałyśmy razem w salonie, czekając, aż nadejdzie wieczór. – Ponieważ ośmieliła się zakochać! – zawołała Marie z oburzeniem. Szybko rozejrzała się wokół, choć prócz mnie nie było nikogo. Cała służba opuściła dom, a dziadek Henri po obiedzie wyruszył w odwiedziny do starego przyjaciela z czasów ostatniej wojny. – Jej postępowanie jest niezgodne z tym, jak Richelieu rozumie obyczajność i porządek – grzmiała dalej Marie. – Królowa sprzeciwia się jego rozkazom, nie przyjmując roli, jaką jej narzucił. Człowiek tak żądny władzy jak on nie potrafi tego znieść. Dlatego zrobi wszystko, by uzyskać dowody jej niewierności. Chce ją po prostu publicznie obnażyć, by król został zmuszony do ukarania ją śmiercią za zdradę. Przeszedł mnie dreszcz. Jak szybko można skrócić królową o głowę, widzieliśmy już od Henryka VIII. – A król? Jak on traktuje całą tę sprawę? Czy wie, że królowa kocha innego? – Myślę, że nie chce tego wiedzieć, chociaż pewnie coś podejrzewa. To wrażliwy człowiek, który najchętniej wcale nie byłby królem, i dlatego woli pozostawić rządzenie Richelieu. Ale to jest właśnie dylemat: król jest zbyt uzależniony od kardynała. Wszystko, co mówi i czyni Richelieu, król uważa za objawione przez Boga i zgodnie z tym postępuje, przede wszystkim jeśli idzie o jego pozycję jako monarchy. Jawnych i niezaprzeczalnych dowodów niewierności swojej żony król nie mógłby tak po prostu zamieść pod dywan, musiałby ją

oskarżyć. Królowa zostałaby stracona i zastąpiona przez nową małżonkę, którą oczywiście tym razem wybrałby sam kardynał, żeby móc lepiej nią manipulować i wywierać na nią presję. Taki cel ma jego taktyka. – A jak chcesz zniweczyć jego plany? Marie westchnęła. – Gdybym to ja wiedziała! Wszystko jest takie zagmatwane. Wątpliwości nie ma tylko co do jednej rzeczy: królowa kocha księcia nad życie. Aha. Książę. Jeśli taka kobieta jak królowa, uchodząca za prawdziwą piękność, zadurzyła się aż tak bardzo w jakimś gościu, musi to być prawdziwy książę z bajki. – Oni nie potrafią bez siebie żyć – dorzuciła Marie. – Tyle oddania, tyle namiętności! Lecz przy każdym spotkaniu narażają się na wielkie niebezpieczeństwo. Nieustannie muszą się obawiać, że ich miłość zostanie odkryta. Szpiedzy Richelieu są wszędzie! Ach, to mi łamie serce! Nie mogę patrzeć, jak moja droga przyjaciółka cierpi, i dlatego pomagam jej, jak tylko się da. Na przykład udzielając zakochanym tajnego schronienia na randkę. Tymczasem umierałam wprost z ciekawości i nie mogłam się doczekać wieczora.

Gdy zapadł zmierzch, Marie i ja zapaliłyśmy w domu świece. Marie nabyła mnóstwo świeżych róż, ale zamiast wstawić je do wazonów, oskubała płatki i rozsypała je po całym holu, a na koniec sypnęła trzy pełne garści na łoże w komnacie jej zmarłego męża, które świeżo pościeliła dla znamienitych gości. Różana dekoracja wydała mi się lekką przesadą – pewnie w zbyt wielu filmach już to widziałam – ale Marie była tak zachwycona swoim romantycznym i rzekomo absolutnie nowym pomysłem, że nie zgłaszałam sprzeciwu. Poza jednym. – Musimy później to wszystko pozamiatać – zwróciłam jej uwagę. – Bo inaczej jutro cała służba będzie pytać, dlaczego wszędzie leżą płatki róż. – A niech pytają. Taki jest przecież cel całego tego przedsięwzięcia. I mam jeszcze więcej dowodów. – Wyciągnęła chusteczkę z wyhaftowanym monogramem. – Zobacz, specjalnie ją schowałam. Położę ją w odpowiednim miejscu, jak tylko królowa opuści dom. Minette znajdzie ją w trakcie sprzątania pokoju i pokaże całej służbie. To największa pleciuga pod słońcem. W ten sposób Richelieu wkrótce się dowie.

Obejrzałam chusteczkę, która wydała mi się dziwnie znajoma. – S.F. – przeczytałam. – Kto to jest? – Należy do twojego muszkietera – oznajmiła spokojnie Marie. – Sébastien Foscaire. Zostawił ją tu ostatnio podczas soirée. Teraz wiedziałam już, dlaczego chusteczka wydała mi się znajoma. Sebastiano osuszał nią koszulę po tym, jak oblałam go czerwonym winem. Zapewne razem z koszulą dał ją służącemu do czyszczenia, ten zaś przez nieuwagę zostawił ją w jakiejś kadzi z praniem. – Ale co to da? – spytałam. – Czy kardynał nie pomyśli po prostu, że Sébastien spotkał się tu z tobą lub ze mną? – Rzeczywiście, może tak pomyśleć. Możliwe są jednak także inne wnioski. – Marie uśmiechnęła się odrobinę złoś­liwie. – Mógłby na przykład uznać, że Sébastien spotyka się z królową. – Chcesz, żeby kardynał tak pomyślał? – upewniłam się przerażona. – Ale wtedy może wpaść w straszliwą złość. – I to właśnie skłoni go, by zachować nieco więcej powściągliwości i nie wtykać swego ciekawskiego nosa w sprawy innych ludzi. – Popatrzyła na mnie przepraszająco. – Wiem, że oszalałaś na punkcie tego Foscaire’a. Ale on jest i pozostanie szpiegiem kardynała, a dając mu w tej grze nową rolę, pobijemy Richelieu jego własną bronią. Byłam całkowicie oszołomiona tym nieoczekiwanym zwrotem akcji. Miałam wrażenie, że wszystko zaczyna wymykać się spod kontroli. Marie, nucąc radośnie, pospieszyła do salonu, gdzie na srebrnej tacy ustawiła karafkę czerwonego wina z dwoma eleganckimi kieliszkami, a następnie zaniosła to wszystko do oświetlonej świecami i obsypanej płatkami róż komnaty swego zmarłego męża. Nie potrafiąc zebrać myśli, powlokłam się za nią, z salaterką pralinek, które Marie również przygotowała dla zakochanej pary. W połowie drogi zatrzymałyśmy się – z dołu rozległo się donośne stukanie kołatki. Marie liczyła uderzenia. – Siedem razy – szepnęła. – To ona! Szybko! Idź otworzyć. I przyprowadź ją tu zaraz na górę. Szybko postawiłam salaterkę z pralinkami na podłodze i pospieszyłam na dół. Serce biło mi jak szalone, gdy otwierałam drzwi. Ukryta za woalką postać w ciemnej pelerynie z kapturem przemknęła obok mnie do westybulu. W nozdrza uderzył mnie powiew różanych perfum. Czym

prędzej zamknęłam drzwi i odwróciłam się do szczelnie otulonej postaci. O rany! Jak się mówi do królowej? – Dobry wieczór – powiedziałam na chybił trafił. Potem przypomniałam sobie kilka odcinków Dynastii Tudorów i schyliłam się w zaimprowizowanym, bardzo głębokim, dworskim ukłonie. – Wasza Wysokość – dodałam na wszelki wypadek. Królowa zdjęła kaptur i welon i ukazała się prześliczna szczupła twarz okolona ciemnymi lokami. Wiedziałam, że Anna Habsburg – tak brzmiało jej nazwisko rodowe – ma zaledwie dwadzieścia cztery lata, ale i tak wydała mi się znacznie młodsza. Rzeczywiście była zachwycająco piękna. – Ty pewnie jesteś Anna – odezwała się łagodnym głosem. – Moja imienniczka. Marie opowiadała mi o tobie. – W kącikach jej ust zaigrał uśmiech, przez co wydała się jeszcze piękniejsza. Ale jednocześnie wyglądała na trochę niepewną i zalęknioną. Domyślałam się, że przypłaciła tę randkę okropnymi wyrzutami sumienia i że umierała z przerażenia. Bardzo dobrze potrafiłam to zrozumieć. Miłość była warta wszelkich poświęceń. Ja też podjęłabym nawet największe ryzyko, aby móc być razem z Sebastianem. Królowa miała moje pełne poparcie, z miejsca stała się bliska memu sercu. – Tak, jestem Anna. Najlepiej chodź ze mną od razu na górę, pani. Tędy. – Z trudem wyprostowałam kolana, oddzierając przy tym z chrzęstem kawałek obrąbka sukni. Królowa taktownie udała, że tego nie widzi. Poszła za mną po schodach, stąpając z wielką gracją i podtrzymując obiema rękami ciężką pelerynę. Płatki róż fruwały na boki, a królowa w ogóle nie zważała na tę romantyczną dekorację. Jej twarz była blada ze zdenerwowania. Miałam ochotę powiedzieć jej coś uspokajającego, na przykład „wszystko będzie dobrze”, ale prawdopodobnie zabrzmiałoby to zbyt poufale, więc ugryzłam się w język. – Tędy, Wasza Królewska Mość. „Królewska Mość” zabrzmiało jeszcze lepiej niż „Wasza Wysokość”. Wydałam się sobie niemal prawdziwą damą dworu. Rozważna, skryta, kompetentna. Pospieszyłam korytarzem – i nagle potknęłam się o salaterkę z pralinkami, którą wcześniej tam postawiłam. I znowu królowa pominęła moją niezdarność powściągliwą uprzejmością, podczas gdy ja podskakiwałam na jednej nodze, odklejając rozdeptaną migdałową pralinkę od podeszwy buta. Marie z wyczekującą miną stała w drzwiach przygotowanej komnaty sypialnej.

Królowa wydała z siebie westchnienie ulgi. – Moja droga przyjaciółko. Jakże twój widok cieszy me serce! – Pospieszyła w stronę Marie i objęła ją z siostrzaną czułością, a Marie serdecznie odwzajemniła uścisk. Mogłoby się zdawać, że faktycznie znają się od wielu lat, mimo że ich przyjaźń, jak doskonale wiedziałam, składała się jedynie ze sztucznych wspólnych wspomnień. Ponownie rozległo się stukanie – znowu siedem razy. – Jest – szepnęła królowa. Jej blada twarz zarumieniła się, dłonie o przepięknym kształcie drżały. – Pójdę otworzyć – zaoferowałam się. Królowa będzie mogła sobie pozwolić na łyk wina dla uspokojenia nerwów. Albo omówić z Marie niezbędne konspiracyjne działania. Jeśli o to chodziło, decyzja, by za pomocą chusteczki zdyskredytować Sebastiana w oczach kardynała, wciąż jeszcze mnie przerastała. Musiałam jakoś temu zapobiec. Jeśli choć cień podejrzenia padnie na lojalność Sebastiana, może dojść do tego, że będzie miał u Richelieu przechlapane. Albo co gorsza, natychmiast stanie się wrogiem publicznym numer jeden. Najlepiej będzie, jak postaram się, by chusteczka zniknęła, nawet jeśli w ten sposób pokrzyżuję plany Marie. Nie opuszczało mnie jednak nieprzyjemne wrażenie, że stąpam po bardzo cienkim lodzie. Ostrożnie otworzyłam wielkie drzwi wejściowe. Kolejna opatulona postać, wyraźnie większa od królowej, wsunęła się obok mnie do środka. Znowu kaptur powędrował do tyłu, tym razem pociągnięty męską dłonią, i ukazała się twarz, jakiej temu facetowi zazdrościłaby większość hollywoodzkich gwiazd. Wyglądał trochę tak jak Ashton Kutcher. – Dzień dobry – powiedziałam. Wyszło z tego „Bądź pozdrowiony, panie” i zabrzmiało dość piskliwie. W końcu nie co dzień spotyka się księcia, i to jeszcze takiego, który wygląda jak aktor filmowy i jest tajemnym kochankiem prawdziwej królowej. Uśmiechnął się do mnie. – Czy madame już przybyła? – Przed chwilą. Chodź za mną, panie, zaprowadzę cię do niej. Na schodach wyprzedził mnie, najwyraźniej nie mogąc już powściągnąć swojej niecierpliwości. Długimi susami pokonał resztę schodów na galerię, tak szybko, że ledwie za nim

nadążyłam. Z góry usłyszałam jego głos. – Kochana! Nareszcie! – George, mon amour! – odpowiedziała królowa bez tchu, po czym drzwi komnaty się zatrzasnęły. A więc książę miał na imię George. Dokładnie tak jak w powieści Trzej muszkieterowie. Marie wyszła mi naprzeciw. Jej oczy lśniły w blasku świec. – A więc kochankowie się połączyli – wyszeptała. Odwróciła głowę, nasłuchując. – Powinnyśmy się teraz wycofać i pozostawić ich z własnym szczęściem. – Uśmiechając się, pogładziła mnie po włosach. – Dziękuję ci za pomoc. A potem cichym krokiem odeszła do swojej sypialni. Z braku innego zajęcia – i ponieważ było już późno – również udałam się do swego pokoju i położyłam się na łóżku. Nie zaszkodzi, jeśli trochę wypocznę, bo ostatniej nocy niespecjalnie się wyspałam. O prawdziwym odprężeniu nie miałam co myśleć, za bardzo byłam nakręcona. Poza tym pokój był akustyczny. Albo królowa i książę obok byli zbyt głośni. Słyszałam wszystko: skrzypienie łóżka, wzdychanie George’a i jęki rozkoszy królowej – naprawdę sporo się tam działo. Już byłam gotowa opuścić pokój, lecz ku mej uldze chwilę później skończyli. Zaraz potem zaczęli rozmawiać, a ich słowa dobiegały mnie zaskakująco wyraźnie. Zdziwiona wstałam i przeszłam wzdłuż ściany. Kilka kroków od wezgłowia mojego łóżka rozmowę słychać było szczególnie dobrze. Mówili o jakimś podarunku, który królowa przywiozła dla George’a. Ostrożnie przesunęłam czubkami palców po ścianie, aż pod jedwabną tapetą wyczułam wąską szczelinę. Oto dlaczego tak świetnie wszystko słyszałam – tu znajdowały się drzwi łączące obie komnaty. Jednak nie było ich widać, ponieważ całkowicie ukryto je pod tapetą z orientalnym wzorem. Zdemontowano nawet gałkę, tak że nic nie wskazywało na istnienie drzwi. Ponieważ pokój obok był przez cały czas nieużywany, do tej pory nic nie zauważyłam. – Nie możesz mi podarować naszyjnika z diamentów – zaprotestował George. – Proszę, przyjmij go, najukochańszy. Na dowód mojej miłości i dozgonnej wierności. – Ten naszyjnik jest zbyt kosztowny. Słyszałem o nim. Król wydał na niego majątek. Bielutkie bezcenne brylanty, dziesiątki brylantów! – Właśnie dlatego ci go daję. Ten naszyjnik jest najcenniejszą rzeczą, jaką posiadam. Owszem, dostałam go kiedyś od Ludwika, lecz dla niego była to tylko publiczna demonstracja królewskiej hojności, a nie znak prawdziwego uczucia. To jest zastrzeżone dla innych. Dlatego

chcę ci go ofiarować z wielkiej miłości. Nie możesz odtrącić tego daru, George – zakończyła królowa błagalnie. Robiło się coraz bardziej interesująco. Dosłownie przylgnęłam uchem do tapety. Było całkiem tak samo jak w powieści. Tam królowa również podarowała swemu kochankowi brylanty! I nic dobrego z tego nie wynikło. Dopiero wtedy na dobre zaczęła się awantura z kardynałem i królem. Można powiedzieć, że te brylanty były wystrzałem startowym dla całego tego kryzysu. – W takim razie przyjmę go jako znak naszej więzi, która nigdy nie zostanie zerwana – powiedział czule George. „Lepiej nie bierz – chciałam zawołać przez ścianę. – Przyniesie ci tylko nieszczęście”. Ale oczywiście trzymałam buzię na kłódkę. – Zawsze będę go nosił na sercu – dodał George. Jasne. Raczej nie mógł sobie zawiesić świecidełek na szyi, za bardzo rzucałyby się w oczy. Ale i tak brylanty wywołają potężną aferę, w każdym razie jeśli wszystko odbędzie się tak jak w powieści: Richelieu dowie się, że królowa nie ma naszyjnika, bo podarowała go swemu kochankowi. Natychmiast poleci do króla i opowie mu o tym. I podburzy go, żeby kazał królowej założyć brylanty na bal maskowy. I to posłuży za dowód jej niewierności, bo przecież królowa nie będzie już miała naszyjnika. A żeby nie mogła przed balem go odzyskać, Richelieu każe go wykraść księciu. Dokona tego tajemnicza kobieta. Ale d’Artagnan i jego przyjaciele zdołają w porę odnaleźć naszyjnik i dostarczyć go królowej. Hm, ależ to wszystko było dziwne. Bal naprawdę się odbędzie. Ale kto był tą tajemniczą kobietą, a kto d’Artagnanem? I jaką rolę ja odgrywam w całej tej historii? Strasznie się nad tym głowiłam, ale tylko do chwili, gdy obok rozpoczęła się druga runda. – Och, moja ukochana – jęknął George. – Jakaż jesteś piękna! Tym razem nie będę się tak spieszył, przyrzekam. No ładnie! Z czerwonymi uszami wycofałam się spod ściany. Mimo to dźwięki dobiegały mnie równie głośno. Niepodobna, bym została tu do końca i słuchała tego wszystkiego, postanowiłam więc zejść na dół i wziąć sobie z kuchni coś do jedzenia. Cicho wymknęłam się na korytarz, gdzie na chwilę przystanęłam, nasłuchując. Tu także było słychać odgłosy, choć mocno przytłumione. Nagle zaczął mnie swędzieć kark.

– A cóż ty tutaj robisz? – spytał mnie ktoś stojący u podnóża schodów. Wzdrygnęłam się. To był dziadek Henri! Swędzenie było jednoznacznym ostrzeżeniem: nie powinien się tu zbliżyć, bo wtedy usłyszy odgłosy, wszystko wyjdzie na jaw i królowa znajdzie się w poważnym niebezpieczeństwie! Nie żeby chciał ją umyślnie zdradzić, na to był zbyt miłym starszym panem, lecz według mnie bywał nieco roztargniony. Mogłoby się zdarzyć, że wygada się przez czysty przypadek, i do tego jeszcze w obecności niewłaściwych ludzi. Pobiegłam do galerii, aby odwrócić jego uwagę. – Ach, jesteś już w domu, panie! Marie mówiła, że zamierzasz zostać na noc u swojego przyjaciela z wojska! – Tak, tak to było zaplanowane – powiedział. W blasku świec jego twarz wyglądała świeżo i różowo, najwyraźniej był w dobrym humorze i sądząc po zapachu, wychylił już kilka szklaneczek wina. – I zaraz tam wracam, ponieważ mój wojenny kompan otworzył właśnie wyśmienitą butelkę kreteńskiego wina, z pierwszorzędnym bukietem. Ale najpierw muszę jeszcze wziąć coś, o czym zapomniałem. – Naprawdę? Cóż takiego? Czy mogę ci jakoś pomóc? Spojrzał na schody i na podłogę. – Czy to są płatki róż? – Och… tak. Marie i ja chciałyśmy coś wypróbować. Czy… hmm, czy w domu będzie ładniej pachniało, gdy rozsypie się płatki róż. Dziadek Henri pociągnął nosem. – Nic nie czuję. – Tak, my też to zauważyłyśmy. Bezradnie podrapał się po głowie. Jego białe zwichrzone włosy sterczały na wszystkie strony. – Co to ja chciałem zrobić? – Wrócić do swego przyjaciela. – Ale dlaczego w ogóle tu jestem? – Ponieważ chciałeś wziąć jeszcze jedną butelkę wina – powiedziałam, czując wyrzuty sumienia.

Wykorzystywanie jego szwankującej pamięci krótkotrwałej było z mojej strony bezczelnością, lecz jeśli nie chciałam narażać królowej na niebezpieczeństwo, nie pozostawało mi nic innego. – Ach tak. – Popatrzył na mnie poirytowany. – Ale wino jest na dole w piwnicy. – No właśnie. Pójdę z tobą na dół, razem jakieś wyszukamy. I tak zrobiliśmy. Uzbrojeni w latarnię, zeszliśmy po stromych schodach do piwnicy z winami, gdzie odgarnęłam na bok pajęczyny, wzdrygając się na każdy szurgot dobiegający z ciemnych kątów. Znałam ten dźwięk, to były myszy. Mimo to mężnie stałam i czekałam, podczas gdy dziadek Henri, mrucząc cicho pod nosem, przeglądał zasoby wina. W końcu wyciągnął zakurzoną butelkę z czerwoną woskową pieczęcią. – To jest to. Czerwone wino kreteńskie, z pierwszorzędnym bukietem. Po załatwieniu tej sprawy wróciliśmy do holu, gdzie dziadek Henri gwałtownie się zatrzymał. – Już wiem! – powiedział. – Przyszedłem po szablę. Tę, którą kiedyś walczyłem. – Tę z salonu? Skinął głową. – Poczekaj, panie, zaraz ją przyniosę. I już biegłam po schodach na górę. Szabla wisiała na wyeksponowanym miejscu na ścianie, tuż obok malowidła, które ukazywało jakąś bitwę. Do tej pory nie przyglądałam się dokładniej temu obrazowi, bo uważałam, że jest okropny. Ludzie przeszywani mieczami, nabijani na lance, niektórzy wisieli na szubienicach – na każdym skrawku płótna ktoś kogoś zabijał. Cała sceneria aż ociekała krwią. Nie miałam pojęcia, jaka jatka została tam przedstawiona, ale dla dziadka Henriego ta walka najwyraźniej musiała mieć ogromne znaczenie, tak samo jak szabla. Zdjęłam ze ściany broń, z respektem trzymając ją z dala od siebie. Była nieoczekiwanie ciężka i wyglądała na bardzo ostrą. Przeszył mnie dreszcz, bo mimo woli zadałam sobie pytanie, ilu ludziom mogła już przynieść śmierć. Ostrożnie niosłam ją przed sobą w wyprostowanej ręce. Przed galerią nasłuchiwałam przez chwilę w kierunku korytarza prowadzącego do sypialni. Drugi akt wciąż jeszcze trwał. Szybko zbiegłam po schodach. – Dziękuję bardzo – powiedział dziadek Henri, gdy na dole w holu przekazałam mu szablę. Przyniósł ścierkę z pomieszczenia gospodarczego i owinął nią klingę. – Dawniej miałem pasującą do niej pochwę. Ale straciłem ją w noc świętego Bartłomieja. Potem nie mogłem się

jakoś zdobyć na to, by kupić nową, ponieważ nigdy już nie chciałem używać tej szabli. – Noc świętego Bartłomieja? – spytałam. W jego ustach zabrzmiało to tak, jakby każdy powinien wiedzieć, o co chodzi. I faktycznie, jak przez mgłę przypomniałam sobie tę nazwę, co oznaczało, że kiedyś musieliśmy to omawiać na historii, choć bardzo szybko, tak jak dziewięćdziesiąt pięć procent lekcji, puściłam to w niepamięć. – Noc wielkiej rzezi – wyjaśnił Henri. – Nazywają ją także krwawym weselem paryskim. – W jego głosie słychać było przygnębienie, w oczach pojawił się smutek i niezabliźniony ból. – Ta masakra wydarzyła się ponad pięćdziesiąt lat temu, ale ja wciąż dokładnie pamiętam każdy szczegół. Wszędzie wokół leżeli zabici i ranni, było pełno krwi, na wszystkich ulicach piętrzyły się stosy trupów. Unosiły się z biegiem rzeki, pokrywały place i mosty. Dzieci, kobiety, starcy… – mordercy nie znali litości. Potem w całej Francji nastąpiły podobne masakry, zginęły tysiące, tysiące ludzi. – Dlaczego im to uczyniono? – spytałam przerażona. – Ponieważ byli hugenotami. Niewielu przeżyło tę noc. Byłem jednym z nich. W walce odniosłem ciężkie rany, uznano mnie za zmarłego i pozostawiono leżącego wśród trupów. Następnego dnia się ocknąłem, lecz moja rodzina już nie żyła. Znowu coś mi się przypomniało. Hugenoci byli francuskimi protestantami i prześladowano ich w czasie swego rodzaju wojny religijnej, tak jak w Niemczech, tylko że we Francji pozbawiono ich potem wszelkich praw i wygnano. Albo zabito, jak w noc świętego Bartłomieja. Biedny Henri! Zdjęło mnie gwałtowne współczucie. Cóż uczyniło z nim przeniesienie z przyszłości w przeszłość! Jak można mu było wpoić tak straszliwe wspomnienia? – Ci z nas, którzy pozostali, są jeszcze tolerowani przez władców – powiedział Henri z goryczą. – Ale ta krucha równowaga w każdej chwili może się załamać. Pod rządami Richelieu naszym jest coraz ciężej. Któregoś dnia, chcąc ratować skórę, wszyscy będziemy musieli uciekać z naszej ojczyzny. Zabrzmiało to jak smutne proroctwo i przypomniałam sobie, że tak się właśnie stało. Ludwik XIV, następca obecnego króla, ustanowił prawo zakazujące hugenotom wiary protestanckiej i ostatecznie wypędził ich z Francji. Mogłam Henriego uspokoić, mówiąc, że na pewno tego nie dożyje, bo to wszystko stanie

się dopiero za kilkadziesiąt lat. Ale ponieważ i tak przeszkodziłaby mi blokada, nawet nie próbowałam. Zamiast tego uśmiechnęłam się do niego pocieszająco i pomachałam mu, gdy wychodził z domu, by wrócić do swojego starego wojennego kamrata. Owiniętą szablę wsadził sobie pod pachę, butelkę wina też. Jego ciemny płaszcz powiewał za nim w podmuchach nocnego wiatru, a laska stukała o bruk.

Chciałam właśnie udać się do kuchni, żeby przynieść sobie coś na ząb, gdy rozległo się stukanie do drzwi. Szybko poszłam otworzyć, zakładając, że to dziadek Henri, który czegoś zapomniał i nie mógł sięgnąć do kieszeni po klucz, bo obie ręce miał zajęte. – Ty… – zająknęłam się. Takiej wizyty kompletnie się nie spodziewałam. Jego widok napełnił mnie jednocześnie radością i przerażeniem. – Zobaczyłem, że jeszcze nie śpisz – powiedział Sebastiano. – Jak? – spytałam oszołomiona. – Właśnie stałaś w otwartych drzwiach i patrzyłaś za tym starym człowiekiem – odparł. – Pomyślałem więc, że powiem ci dobry wieczór. Trochę przesadził z tym wieczorem. Minęła już północ. Przedtem, gdy byłam w salonie, zegar wybił dwunastą. – To… hmm, miło z twojej strony. Gorączkowo zastanawiałam się, co mam teraz zrobić. W żadnym wypadku nie powinien zobaczyć królowej! A już na pewno nie w towarzystwie księcia! Wtedy miałby właśnie te dowody, których potrzebował kardynał, by oczernić królową w oczach króla. Może nawet księciu zza koszuli wystawałby naszyjnik, a wówczas Sebastiano natychmiast wyciągnąłby właściwe wnioski i dostarczył kardynałowi brakującej amunicji. Zanim zdążyłam coś przedsięwziąć, Sebastiano minął mnie, wszedł do holu i rozejrzał się z uznaniem. – Bardzo tu wytwornie. Nadzwyczaj elegancko. Rzuciło mi się to w oczy, już gdy przyszedłem tu na soirée. Gustowi księcia nic nie można zarzucić. Okropnie się wystraszyłam. Dopiero z kilkusekundowym opóźnieniem dotarło do mnie, że mówił o innym księciu – o zmarłym małżonku Marie.

– Tak – wydusiłam z siebie. – Bardzo elegancko. Powoli podszedł do wielkich ozdobnych schodów prowadzących na galerię. Czubkami palców przejechał po kunsztownych rzeźbieniach balustrady, przyglądając się wielkiemu malowidłu na ścianie. – Ten pałac godzien byłby króla. – Odwrócił się i spojrzał na mnie. – Albo królowej. Śledził ją! Czy widział także, jak przybył książę? Chciał przyłapać oboje in flagranti? Czy też jego uwaga była tylko próbnym strzałem, który miał mnie wytrącić z równowagi? Poszłam za nim, gotowa wszelkimi sposobami przeszkodzić mu w wejściu na górę. – O co ci właściwie chodzi? – wyrzuciłam z siebie. W mojej głowie bezładnie kłębiły się pytania, nie byłam w stanie sformułować ani jednej jasnej myśli. Już choćby dlatego, że Sebastiano wyglądał wspaniale. Wysoki, barczysty, w wąskich pludrach i wciętym aksamitnym wamsie przypominał bohatera ekscytującej powieści przygodowej. Biały kołnierz, ogorzała brodata twarz, niebieskie oczy, którym nie sposób się było oprzeć – wobec jego siły przyciągania czułam się kompletnie bezbronna. Tak, był szpiegiem i stał po niewłaściwej stronie, ale byłam w nim zakochana do szaleństwa. Coś musiało go uderzyć w moim spojrzeniu. Natychmiast poczułam, jak przeskakują między nami iskry i w powietrzu zaczyna wibrować ta szczególna magnetyczna siła, która od samego początku przyciągała nas do siebie. Na jego twarzy, do tej pory całkowicie pozbawionej wyrazu, coś zaczęło się dziać. Widać było na niej sprzeczne emocje – najpierw niechęć i nieufność, potem ślad rezygnacji i wreszcie nieskrywane pożądanie. – Anno! – Jego głos brzmiał ochryple. – Niech mnie diabli wezmą, ale w tej chwili chcę tylko jednego: całować cię. – Och – odpowiedziałam słabym głosem, czując, jak drżą mi kolana. A potem przez dłuższą chwilę nie byłam w stanie nic wykrztusić. Chwycił mnie, obrócił i tak gwałtownie przyciągnął do siebie, że moje nogi zakołysały się kilka centymetrów nad ziemią. Jego usta niemal wchłonęły moje. Westchnęłam w ekstazie i rozpłynęłam się w jego ramionach w bezwolną, miękką jak wosk masę. Kiedy tak z zachwytem oddawałam jego pocałunki, zdolność myślenia kompletnie mnie opuściła. Dopiero gdy usłyszałam skądś słaby szmer, w najdalszym zakątku mojego rozumu rozległ się donośny sygnał ostrzegawczy. Królowa i książę! Jeśli nagle pojawią się na planie, będzie za późno. Musiałam jakoś zabrać Sebastiana z miejsca akcji.

– A może… och, może pójdziemy na spacer? – spytałam, oddychając ciężko, gdy oboje przerwaliśmy pocałunek, by zaczerpnąć powietrza. – Nie. – Albo coś zjemy? Możemy iść do kuchni i zobaczyć, co jest. I tak właśnie chciałam to zrobić. – Nie. – Pocałował mnie w ucho i przytulił tak, że nie miałam wątpliwości, o co mu chodzi. – Wolałbym coś innego. Och. To było… dokładnie to, czego i ja chciałam. – Mogłabym ci pokazać mój pokój – wyrwało mi się, zanim zdążyłam pomyśleć. – Chętnie – powiedział. W duchu uznałam się za beznadziejną idiotkę. Przez wytapetowane drzwi usłyszałby każdy dźwięk z pokoju obok, a więc było całkowicie wykluczone, żebyśmy poszli do mojego pokoju. Ale w następnej chwili doznałam olśnienia – mogę go zabrać na poddasze, gdzie spałam pierwszej nocy. To było bezpieczne. Tam musiałam tylko tak długo odwracać jego uwagę, aż królowa i książę opuszczą dom. Przecież ich spotkanie nie mogło trwać wiecznie. – Dobrze – powiedziałam, oddychając głęboko. Wzięłam latarnię, po czym chwyciłam go za rękę i pociągnęłam schodami w górę, mając nadzieję, że nie dostrzeże tych durnych płatków róż, których trochę walało się jeszcze na stopniach. Na galerii nagle przystanął. – Poczekaj – odezwał się. – Co? – spytałam wystraszona. – To. – Znów wziął mnie w ramiona i zaczął namiętnie całować. Walczyłam, by nie stracić resztek poczytalności, i zebrałam się w sobie jeszcze na tyle, by wyzwolić się z jego objęć i pociągnąć go dalej, na schody, które zaprowadziły nas na poddasze. Pokój wyglądał tak, jak go zostawiłam. Łóżko pościelone, wszystko porządnie posprzątane. Nawet mój worek z ubraniami tu był, bo Marie zabroniła mi wkładać te stare, znoszone rzeczy, jak nazwała odzież i buty pochodzące z zasobów Esperanzy. Sebastiano puścił moją rękę i zdjął pas, który zawiesił na oparciu krzesła. Potem rozpiął wams i podszedł do mnie, aż znalazł się zaledwie na wyciągnięcie ręki. W świet­le niewielkiej latarni, którą wzięłam ze sobą na górę, z tą swoją ciemną brodą wyglądał wspaniale. Przełknęłam ślinę, bo naraz odniosłam wrażenie, że stoję niebezpiecznie blisko przepaści. Jeden fałszywy

krok i spadnę w czeluść bez dna. Położył mi rękę na policzku i pogłaskał mnie delikatnie. Czułam ciepło jego skóry, dobrze znane odciski na wewnętrznej stronie jego dłoni. – Anno – powiedział cicho. – Naprawdę tego chcesz? – Tak – wyszeptałam. I zrobiłam w jego stronę krok, który nas jeszcze dzielił, prosto w jego ramiona. Nareszcie! Tyle tylko zdążyłam pomyśleć i od tego momentu straciłam wszelki kontakt z rzeczywistością. Objął mnie mocno i pocałował namiętnie, a ja dobrowolnie poleciałam. Lecz nie w czeluść bez dna, tylko w kosmos pełen jarzących się gwiazd.

Było po prostu cudownie, niemal tak jak podczas naszego pierwszego razu. Ściśle biorąc, to był pierwszy raz, przynajmniej z punktu widzenia Sebastiana. I ten fakt trochę mi przeszkadzał. Dręczyło mnie, że poszedł ze mną do łóżka, choć miał stałą dziewczynę. Wprawdzie nie wiedział, że ją ma, ale ona istniała. To, że to ja byłam tą stałą dziewczyną, niczego nie zmieniało, bo przecież nie miał o tym pojęcia, a więc równie dobrze mógł to być ktokolwiek. W każdym razie teoretycznie. Trochę to potrwało, nim zauważyłam, jak splątany i nielogiczny jest tok moich myśli. To, że w gruncie rzeczy czułam zazdrość o siebie samą, było równie pozbawione sensu, jak głupie. Poza tym, choć było mi z nim cudownie, przepełniał mnie bolesny smutek. Miałam bowiem nadzieję, że sobie mnie przypomni. W trakcie. Albo przynajmniej po. Ale pamięć mu nie wróciła. W dalszym ciągu nie wiedział, że znamy się już od dawna. Leżałam w jego ramionach, a on w zamyśleniu gładził moje włosy. Po chwili wstał i podszedł do okna. Pokój miał małą lukarnę – okienko w dachu – wychodzącą na place Royale, z której można było wygodnie obserwować plac. Przed fasadami domów stały latarnie, aby również ci, którzy późno wracają, mogli bez trudu odnaleźć drogę. Lepsze oświetlenie świadczyło, że mieszkają tutaj wyłącznie bogaci ludzie. Sebastiano stał przy oknie bez ruchu. W blasku świecy jego nagie ciało przypominało posąg rzymskiego wojownika. Nie mogłam się na niego napatrzeć i dlatego dopiero po chwili dostrzegłam, że był dziwnie czujny. Wyglądał tak, jakby obserwował coś, co działo się na placu. Zatroskana wstałam z łóżka, owinęłam się prześcierad­łem i spojrzałam Sebastianowi

przez ramię. Przestraszona wzdrygnęłam się, bo tam, dołem, szła królowa. Od razu wiedziałam, że to ona, choć była mocno otulona peleryną, tak jak wtedy, gdy przyszła. Pospieszyła do czekającej lektyki, rozglądając się ukradkiem. Zaraz potem przed domem pojawił się George. Utrzymywał bezpieczny dystans, ale ktoś wtajemniczony od razu zobaczyłby, że ci dwoje mają się ku sobie – królowa posłała mu ręką całusa, a on odpowiedział jej tym samym. Później zniknął pod arkadami, a królowa szybko wsiadła do lektyki, którą dźwignęło dwóch silnych służących i oddaliło się z nią. Po chwili plac był pusty, jakby nic się nie wydarzyło. Ale ten jeden moment, w którym królowa i George tak spontanicznie dali wyraz swej miłości, nie dał się już cofnąć. A Sebastiano dokładnie widział to wszystko. Odwrócił się do mnie. Nawet nie próbowałam udawać, że ta scena na placu nie miała żadnego znaczenia. Pod jego beznamiętnym spojrzeniem poczułam się paskudnie, zawstydzona spuściłam głowę. – A więc dlatego wzięłaś mnie do siebie na górę – powiedział. Zabrzmiało to rzeczowo. – Aby odwrócić moją uwagę od tego, co przez cały czas działo się w tym domu. Jakże to perfidne i wyrachowane. – To nieprawda. To nie było wyrachowane. W każdym razie nie tylko. Ja… ja chciałam być z tobą. Naprawdę tego chciałam! – Spojrzałam na niego z rozpaczą. Potem wzięłam byka za rogi i postanowiłam być bezwzględnie szczera. – Musisz spróbować ją zrozumieć! – powiedziałam błagalnie. – Król nie może jej uszczęśliwić, ona jego także nie. Na pewno wiesz o jego prawdziwych skłonnościach, czyż nie? I nie twierdź, że to nieprawda! Dlaczego więc nie może kochać, kogo chce? Przecież nikomu tym nie szkodzi. Ma prawo do miłości! Każdy człowiek ma! Kardynał chce tylko wykorzystać całą tę historię do swoich własnych celów – ciągnęłam dalej z żarem, aby dowieść, że gram w otwarte karty. – Nic go nie obchodzą uczucia innych ludzi. Chodzi mu tylko o władzę. On manipuluje ludźmi. Tobą także, Sebastiano! – Znowu wyszło z tego „Sébastien”. To mnie zakłuło, ale nie dałam się zbić z tropu. – Jeśli chcesz wiedzieć, jaki jest podstępny: przekona króla, by wymusił na królowej, żeby założyła na bal maskowy swoje brylanty. Chce ją w ten sposób zdemaskować! – Dlaczego miałoby ją to zdemaskować? – Bo ona już nie ma tego naszyjnika. Sebastiano natychmiast wyciągnął wnioski. – Podarowała je George’owi Villiers w dowód miłości, co?

Zabrzmiało to drwiąco i poczułam się fatalnie. Przez cały czas Sebastiano wiedział, kto jest kochankiem królowej, a teraz, ode mnie, dowiedział się też, że podarowała George’owi naszyjnik. Jeśli jutro z rana pobiegnie z tą informacją do kardynała i żeby było prościej, doradzi mu, jak najlepiej zdemaskować królową, wszystko pójdzie wyłącznie na moje konto. Chyba że zdołam go przekonać, iż stanął po niewłaściwej stronie. Jeśli faktycznie moim zadaniem było chronić królową przed złowrogimi intrygami kardynała, powinnam skłonić Sebastiana do tego, by – krótko mówiąc – zamienił się w d’Artagnana. A w tym celu musiałam wyłożyć kawę na ławę. – Ty też powinieneś strzec się kardynała – oświadczyłam. – Bez skrupułów rzuci na ciebie oskarżenie, jeśli przysłuży się to jego interesom. – Jak wpadłaś na tak absurdalny pomysł? – Wcale nie jest taki absurdalny. Gdyby Richelieu oskarżył wpływowego księcia, że ma romans z królową, spowodowałoby to zapewne niepożądane komplikacje dyplomatyczne. Natomiast prosty, acz przystojny muszkieter znacznie lepiej się do tego nadaje. I właśnie ty stałbyś się kozłem ofiarnym, zwłaszcza że istniałyby odpowiednie dowody. – O jakich dowodach mówisz? – Marie ma zadbać o to, by podrzucono mu twoją chusteczkę. Ostatnio ją tu zostawiłeś. Sebastiano od razu zrozumiał. – Niezły szantaż. – Jego głos brzmiał lodowato. – Jeśli w ten sposób zamierzałaś mnie powstrzymać przed wyjawieniem kardynałowi, czego się dziś dowiedziałem, mogłaś sobie oszczędzić trudu, – To nie miał być żaden szantaż! – Spojrzałam na niego przerażona. – Chciałam ci tylko udowodnić, że jestem z tobą szczera. – Naprawdę jesteś? A jak szczera byłaś, gdy zwabiłaś mnie na ten most? Gdzie czekały już twoje rzezimieszki. – To było… tylko dla twojego dobra. – Cios w głowę był dla mojego dobra? – Jego głos wprost ociekał drwiną. – To nie tak miało być! Miałeś razem ze mną… – Chciałam powiedzieć: „wrócić do przyszłości”, ale blokada na to nie pozwoliła. Stałam w milczeniu, z otwartymi ustami. Prawdopodobnie wyglądałam na strasznie tępą. Ale to był mój najmniejszy problem. Twarz Sebastiana wyrażała tyle gniewu i pogardy, że cała

skurczyłam się w sobie. Chciałam wytoczyć argumenty i wszystko mu wyjaśnić, ale nie zdołałam wypowiedzieć całej prawdy. Niczego o czasach, gdy byliśmy razem. Niczego o tym, że pochodzi z dwudziestego pierwszego wieku. I niestety także niczego o tym, że się kochamy i jesteśmy sobie przeznaczeni. Ubierał się w milczeniu, ja zaś nie potrafiłam powstrzymać łez. Płynęły mi po twarzy i kapały na ręce, którymi przyciskałam do siebie prześcieradło. Kilka spadło mi nawet na stopy. Cicho łkając, usiadłam na łóżku. Sebastiano, który zwykle nie mógł patrzeć na to, jak płaczę, i na widok łez robiło mu się słabo, w ogóle nie zareagował. Jego twarz była jak z kamienia. Wciągnął buty i zapiął pas. – Jedno trzeba ci przyznać – powiedział zimnym głosem. – Twój repertuar jest imponujący. Damskie wdzięki i słodki uśmiech, łzy i bezradne spojrzenia, sięgasz po to wszystko bez najmniejszego trudu, by osiągnąć swój cel. Chciałam zaprzeczyć, lecz on mówił dalej. – Powinnaś jednak wziąć pod uwagę, że taka gra ma zawsze dwie strony. Wierzchem dłoni otarłam twarz. – Co masz na myśli? – Na pewno znasz to przysłowie: kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada. – Z pogardą potrząsnął głową. – Cóż za ironia losu. Chciałaś mnie omotać i uwieść, by zdobyć informacje. Ja zaś zastosowałem tę samą taktykę wobec ciebie. Przy czym dziś w nocy uczyniłem to z wyraźnie większym sukcesem niż ty, bo teraz wiem, co chciałem wiedzieć. A więc na razie to ja jestem zwycięzcą w naszej małej rozgrywce. Taktyka. Rozgrywka. To było jak cios w żołądek. Nasze spotkanie, każdy kontakt, każdy pocałunek – wszystko wcześniej zaplanował. Jak podczas operacji wojskowej. Byłam dla niego tylko zadaniem, a omotanie mnie stanowiło część jego pracy. Nawet wtedy, gdy leżałam w jego ramionach i zdawało mi się, że ze szczęścia za chwilę rozpadnę się na tysiąc maleńkich kawałków. Wykiwał mnie. – Ty szubrawcze! – Poderwałam się na nogi, zaszokowana i wściekła jak jeszcze nigdy w życiu. Prześcieradło zsunęło się na podłogę, ale nie zważałam na to. Z furią rzuciłam się na niego i obiema pięściami zaczęłam walić w jego pierś. – Wynoś się stąd! Wynocha! Bez trudu chwycił moje ręce i je przytrzymał. – I tak zamierzałem już iść. Ale przedtem chciałbym ci dać dobrą radę. Nie waż się iść za

daleko, mała Anno. W przeciwnym razie łatwo może się zdarzyć, że skończysz na szubienicy. Po tych słowach puścił mnie i wyszedł z pokoju. Drzwi zamknęły się za nim z cichym trzaskiem.

Dzień szósty

Tej nocy nie zmrużyłam już oka. Aż do świtu leżałam w łóżku jak kupka nieszczęścia, płacząc z bólu i rozpaczy. Nie wiedziałam, co dalej robić, wszystko wydawało się beznadziejne. Dłonie mi drżały, gdy o brzasku myłam się, ubierałam i czesałam przed lustrem. W mętnym świetle dnia moja twarz była upiornie blada. Dom był jak wymarły, idąc na dół, nie spotkałam żywej duszy. Marie powozem wyprawiła służących do wiejskiego zameczku za miastem, by gruntownie tam posprzątali. Mieli wrócić nie wcześniej niż późnym popołudniem. Dość czasu, by załatwić parę spraw. Najpierw wśliznęłam się do pokoju, w którym spotkali się królowa i książę. Łóżko było rozgrzebane, wszędzie leżały przywiędłe płatki róż. Wino zostało niemal w całości wypite. Ostrożnie ściągnęłam kołdrę – i była tam chusteczka. Marie zrealizowała swoją zapowiedź, a więc mówiła serio o tym, że sprowadzi na Sebastiana kłopoty. Na widok chusteczki przez chwilę ogarnęła mnie przekora. „Zostaw to! – szeptał mi wredny cichy głos. – Niech ma kłopoty, zasłużył sobie na nie”. To była prawdziwa pokusa. Jednak trwała zaledwie ułamek sekundy. Oczywiście to nie wchodziło w rachubę. Przyznaję, zranił mnie. Wciąż jeszcze bolało. Ale w gruncie rzeczy tym, który się tak zachował, nie był ten Sebastiano, którego znałam i kochałam. Będzie nim na powrót dopiero wtedy, gdy odzyska pamięć, i musiałam mu w tym pomóc. Szybko schowałam chustkę i na palcach wymknęłam się z domu. Prościutko jak po sznurku pospieszyłam przez zamglone uliczki na rue du Jour. Ku mojej bezbrzeżnej uldze Gaston był w domu, choć nie ucieszył się wcale, gdy wyciągnęłam go z łóżka. Zaspany, narzucił jedwabny szlafrok i przysiadł na fotelu, podczas gdy służący przyniósł mu najpierw haftowane brokatem pantofle, a potem kilka pasztecików na ciepło. Natychmiast zaczął jeść i nie wydawał się specjalnie zainteresowany moimi wieściami, bo w środku rozmowy zawołał służącego, domagając się dokładki. – Czy ty w ogóle słuchasz, co do ciebie mówię? – spytałam poirytowana. – Co? – mruknął, przeżuwając. – O tak, oczywiście. Królowa i książę. Wiedziałem o tym. Tylko ta sprawa z brylantami jest dla mnie nowa, bardzo dziękuję za informację. – Jest dokładnie tak samo jak w powieści – podkreśliłam. – Jakiej powieści? Aha, masz na myśli Trzech muszkieterów? Fakt, ostatnio mi o tym

opowiadałaś. No więc, mówiąc serio, uważam, tak jak wcześniej, że to bzdury. Ta książka jest po prostu mieszaniną przypadków, fikcji i legend. Przyprawioną szczyptą realizmu. Drobną szczyptą – zaznaczył. – Jestem przekonana, że to coś więcej niż szczypta. To bardzo ważne! Znaczy… dla mojego zadania. Królowa musi założyć brylanty na bal. Król na pewno tego od niej zażąda. A Richelieu zadba o to, żeby książę ich już nie miał. – Ach, myślisz, że trzeba by zająć się tym, żeby nikt nie ukradł księciu brylantów i żeby mógł je wypożyczyć królowej na bal? – Coś w tym stylu – potwierdziłam. – A jak by to miało wyglądać? – Najlepiej przekazać księciu ostrzeżenie. Żeby dobrze pilnował brylantów. – Spoko plan – przyznał Gaston. – A ty musisz go zrealizować. To, jego zdaniem, nie było już takie spoko. Markotnie pogrzebał w paszteciku. – A możesz mi łaskawie powiedzieć, jak mam to zrobić? – Przesyłając księciu ostrzeżenie oraz opłacając na wszelki wypadek parę osób, które będą chroniły go przed złodziejami. – Jest w Paryżu incognito i prawie nie wychodzi z domu. – Tym lepiej. Dużo łatwiej go będzie pilnować. Gaston westchnął. – Dobrze. Zobaczę, co da się zrobić. Pytającym wzrokiem zlustrował moje proste odzienie i wełniane pończochy wystające spod pokrytego zaschniętym błotem rąbka sukni. Buty, które wcale nie były czystsze, zdjęłam przed wejściem do mieszkania, żeby nie zabrudzić pięknego parkietu. – Te rzeczy są wygodniejsze – burknęłam oschle, po czym przeszłam do następnej ważnej kwestii. – Po balu musimy podjąć kolejną próbę. – Jaką próbę? – Powrotu do domu. – O tak, z pewnością. – Gaston posępnie skinął głową. – Rozmawiałem już o tym ze Starcem. Był niepocieszony, że wasz skok się nie powiódł. Mam ci przekazać wyrazy ubolewania. Oczywiście pojawi się w porę na miejscu, gdy będziemy ponownie próbować.

– A gdzie on w ogóle teraz jest? Gaston wzruszył ramionami. – W drodze. Przecież Starcy właściwie zawsze są w drodze, czyż nie? Jeśli ten Starzec, który za niego odpowiadał, był w tym samym typie co Esperanza, zapewne była to prawda. – To wszystko? – Gaston ziewnął. – To ja bym się chętnie jeszcze trochę zdrzemnął. – Najpierw musisz załatwić tę sprawę z księciem. Machnął lekceważąco ręką. – Zajmę się tym. – Ale nie dopiero wtedy, jak się wyśpisz. – Nie martw się, pamiętam. – Trzymam cię za słowo. – Ależ tak. Przyjąłem do wiadomości. – Wydawał się podenerwowany. – Dla mnie ta cała sprawa też nie jest przyjemna, Anno. Właściwie mógłbym już być u swojej dziewczyny w Berlinie. Tylko dlatego, że przeskok się nie udał, muszę tu robić służbę aż do kolejnej zmiany faz Księżyca. – Pełnić służbę – powiedziałam. – Mówi się „pełnić służbę”. – Dziękuję, ale to nic nie zmienia. Czasami chciałbym spędzić weekend w domu. Wyglądał na równie zestresowanego jak ja. Tego ranka ani razu nie udało mi się zobaczyć jego przerwy między zębami, która normalnie ukazywała się przy każdym uśmiechu. Przedłużony pobyt w przeszłości obojgu nam nie służył. W nastroju przygnębienia pożegnałam się z nim i znów spróbowałam szczęścia na pont Notre Dame, ale tak jak ostatnim razem sklep Esperanzy z maskami był zamknięty, a po niej samej nie było ani śladu. Za to swój sklep otwierał właśnie monsieur Baptiste. Otoczony obłokiem woni róż – w każdym razie od czasu do czasu zmieniał zapach – ustawiał flakoniki i poduszeczki kwiatowe na ladzie i zaoferował mi przy okazji nową eau de toilette własnej produkcji. – Egzotyczna jak orientalne ogrody haremu – zachwalał swoje dzieło. – Obiecujące zmysłowe rozkosze zyskują pełną moc już w jednej kropli tej wspaniałej esencji. Świeżo przygotowane dla światowej damy – dodał z zachęcającym uśmiechem sprzedawcy, lecz w następnej chwili rozpoznał mnie i uciekł do wnętrza sklepu. Rozważałam przez chwilę, czy może po drodze zajrzeć do Cécile, ale na pewno jeszcze

mocno spała i przypuszczalnie zareagowałaby równie kwaśno jak Gaston, gdybym pojawiła się u niej o tej porze. Poszłam więc z powrotem na place Royale. Niestety zapomniałam wziąć klucze. Ponieważ w domu nie było ani jednego służącego, przez dłuższy czas nadaremnie stukałam kołatką. Marznąc, czekałam pod drzwiami i zdawało mi się, że stoję tam co najmniej pół godziny, aż wreszcie na górze otworzyły się okiennice i rozległ się głos Marie: – Kto tam? – To ja, Anna. – Na miłość boską! Natychmiast zeszła na dół, jeszcze w koszuli nocnej, i otworzyła mi drzwi. – Gdzie byłaś? Znowu wyszłaś na całą noc? – Nie. Nie mogłam zasnąć i musiałam się trochę przewietrzyć. I to nawet nie było kłamstwo. Marie wciągnęła mnie do środka, patrząc na mnie z troską. – Okropnie wyglądasz. Niewyspana, brudna i zupełnie wykończona. I tak właśnie się czułam. Ogarnęło mnie nagle takie zmęczenie, że marzyłam już tylko, by pójść do łóżka. Najchętniej przespałabym sto lat. Jak Śpiąca Królewna. Chociaż potem nie pocałowałby mnie żaden książę, bo nie było nikogo, kto wchodziłby w rachubę. Będę się cieszyć, jeśli Sebastiano nie wyda mnie kardynałowi. – On o tym wie – powiedziałam wyczerpana. – Kto wie o czym? – Sébastien wie, że królowa spotkała się tu z księciem. Śledził ją. I na pewno opowiedział już o wszystkim kardynałowi. – Cóż, to dla mnie jasne – odparła Marie. Spojrzała na mnie wyczekująco. – Był tu wczoraj w nocy, prawda? Skinęłam głową, czując, jak płoną mi policzki. Wyciąg­nęła rękę i chwyciła róg materiału, który wystawał z kieszeni mojej peleryny. Jednym ruchem wydobyła na wierzch chusteczkę Sebastiana. – Ach tak – powiedziała. – Chciałaś, by zniknęła. Poczułam, że czerwienię się jeszcze bardziej. – No cóż, wiesz, to jest tak… On i ja… ja… ja jestem… – To dla mnie oczywiste, że zakochałaś się w tym przystojnym łotrze, moja mała. Na

pewno opowiedziałaś mu o chusteczce i o moich planach, prawda? Przytaknęłam z zakłopotaniem, ale co zaskakujące, Marie wyglądała na dziwnie zadowoloną, jakby wszystko potoczyło się dokładnie tak, jak sobie życzyła. Naraz poczułam się manipulowana, przesuwana wte i wewte niczym figura na szachownicy o wielu nieznanych i niebezpiecznych polach. Wszystko wirowało mi w głowie, ponieważ musiałam myśleć o tak wielu rzeczach jednocześnie, a byłam na to zdecydowanie zbyt zmęczona. – Najlepiej prześpij się kilka godzin. – Marie ujęła mnie troskliwie pod ramię i podprowadziła do schodów, jakbym była zgrzybiałą staruszką. Z trudem dowlokłam się do mojego pokoju. Miałam jeszcze na tyle siły, by zdjąć pelerynę i buty, a potem padłam na łóżko i natychmiast zasnęłam.

Znów śniło mi się, że groźny prześladowca goni mnie przez nocne miasto. Od czasu do czasu dobiegał mnie skądś ostrzegawczy głos Joségo: „Nie ufaj nikomu. Nawet Sebastianowi”. Zdjęta strachem obejrzałam się za siebie, ale nikogo nie zobaczyłam w ciemnościach. Tylko kroki było słychać coraz wyraźniej. Biegłam i biegłam, nie mogąc już złapać tchu, a prześladowca był coraz bliżej. W końcu zauważyłam jego sylwetkę w postaci cienia na fasadzie domu, monstrualnie powiększoną przez światło latarni. Chciałam pobiec szybciej, lecz potknęłam się i spadłam w ziejącą czernią otchłań. Leciałam i leciałam, desperacko machając rękami i nogami, trochę jak Alicja w Krainie Czarów spadająca w nieznany wymiar. Ale i tak nie pozbyłam się prześladowcy, cały czas deptał mi po piętach. Nie widziałam go, było ciemno. – Nie! – krzyknęłam, gdy wyciągnął rękę w moją stronę i chwycił mnie. – Puszczaj! – Anno! Obudził mnie własny krzyk. Wokół panowała ciemność, ale już po chwili zdołałam coś dostrzec. Marie ściągnęła mi kołdrę z twarzy i naraz w pokoju zrobiło się jasno. – Biedactwo! Miałaś koszmary. – Usiadła na brzegu łóżka i pogłaskała mnie po policzku. – Bardzo się wystraszyłaś? Masz, napij się, to cię uspokoi. Podała mi kielich z ponczem, który zawierał zdecydowanie za dużo alkoholu, ale to zauważyłam dopiero po kilku łapczywych łykach. W każdym razie rzeczywiście uspokajał. Moje serce przestało wściekle łomotać i znowu mogłam swobodnie oddychać. – Która godzina? – spytałam ochryple.

– Już piąta. Spałaś prawie osiem godzin. Marie wyglądała na zatroskaną, choć tym razem nie chodziło jej o mnie mnie, lecz o coś innego, jak poznałam po jej nieobecnym spojrzeniu. Musiało się coś wydarzyć! – Co się stało? – spytałam zaniepokojona. – Królowa… – Marie zająknęła się, wyraźnie zdenerwowana. – Brylanty… Królowa podarowała księciu swój naszyjnik. – Wiem – odrzekłam. – Słyszałam to przez ścianę i od razu pomyślałam, że z tego powodu będą jeszcze kłopoty. – Och. No tak, faktycznie są. Król zażądał od królowej, by założyła naszyjnik na bal. No super. Mieszanina legendy i fikcji, akurat! Przy najbliższej okazji wytknę Gastonowi, że jednak miałam rację. Na szczęście podjęliśmy środki ostrożności. – I to jeszcze nawet nie jest najgorsze – ciągnęła Marie. – George Villiers… On już nie ma tego naszyjnika. Usiadłam gwałtownie. O Boże! Tylko nie to! Przecież Gaston mi obiecał! Co za gamoń! Koniecznie musiał się wyspać, no i Richelieu był szybszy! – Zastawił go u lichwiarza – wyjaśniła Marie. Spojrzałam na nią skonsternowana. – Jesteś pewna, że nie został mu skradziony? – Całkowicie. Otrzymałam wiadomość od królowej. Jak tylko król rozkazał jej założyć brylanty, wyprawiła do Geor­ge’a posłańca z prośbą o oddanie jej naszyjnika na noc balu. George odpisał jej, że zastawił naszyjnik ze względu na pilne potrzeby finansowe. – Ależ z niego oszust! – zawołałam z oburzeniem. – No cóż, tak też nie można powiedzieć. W końcu był to prezent, a zatem mógł nim dowolnie dysponować. George jest mężnym i szczerym patriotą i angażuje się w wydarzenia polityczne, które drogo kosztują. Jak wiesz, w niektórych częściach Europy toczy się krwawa wojna. Państwa zawarły przeróżne sojusze, tak więc te, które nie chcą być wciągnięte do walki i pragną bronić się przed bezprawną ingerencją żądnych wojny władców… Opowiadała jeszcze dalej, ja jednak zapamiętałam z tego tyle, że poczciwy George wolał raczej spieniężyć naszyjnik na tajne inwestycje wojskowe niż – jak obiecał – nosić go na sercu. – Mężczyźni – rzuciłam ponuro. Nic dodać, nic ująć, moim zdaniem. Kobieta nie powinna wierzyć żadnemu mężczyźnie.

Marie najwidoczniej była innego zdania. – George naprawdę bardzo kocha królową. – To niech z powrotem wykupi naszyjnik. – Niestety, to niemożliwe. Przekazał właśnie kwotę zastawu umyślnemu, który bezpośrednią drogą wywiezie pieniądze z kraju. Z oporami przyjęłam do wiadomości, że wydarzenia przebiegają zupełnie inaczej niż w książce. A może Gaston ma rację? Z drugiej strony podobieństwa nadal były dostatecznie uderzające, by na balu spodziewać się czegoś niedobrego. Marie wypowiedziała na głos to, o czym myślałam. – Musimy przeszkodzić temu, by Richelieu zdemaskował królową na balu. – Nie mogłaby po prostu zachorować i nie iść na bal? – Wykluczone. Richelieu się z tym liczy. W takim wypadku nakłoniłby króla, żeby natychmiast zażądał od królowej wyjaśnienia, co zrobiła z naszyjnikiem. Wtedy wszystko byłoby stracone. – Marie potrząsnęła głową. – Nie, królowa musi mieć na balu naszyjnik. Tylko w ten sposób uda jej się raz na zawsze pokazać kardynałowi, gdzie jego miejsce, demaskując go przed królem jako podłego spiskowca. A my musimy w porę dostarczyć jej ten naszyjnik. – Ale jak? – Wykupując go. – A nie trzeba do tego kwitu zastawnego albo czegoś w tym rodzaju? Nie mówiąc już o masie pieniędzy. – Mam jedno i drugie. George przekazał mi kwit, a pieniędzmi zajmę się sama. Odda mi je, jak tylko odzyska płynność finansową. A jutro krowy nauczą się latać, pomyślałam. Ale oczywiście tę sarkastyczną uwagę zachowałam dla siebie. – A więc możemy jeszcze wszystko uratować – ciągnęła Marie. – Ale muszę poprosić cię o pomoc. – Możesz na mnie liczyć. Co mam zrobić? – Odebrać naszyjnik. Wysłałam do lichwiarza wiadomość, więc będzie czekał. Nie odważę się pójść tam sama, bo Richelieu szpieguje także mnie. Nasłał na mnie ludzi. Zauważyłam to, gdy byłam dzisiaj u George’a. – Załatwię tę sprawę – powiedziałam znacznie bardziej optymistycznie, niż w istocie to

oceniałam. – Kiedy? – Dziś wieczorem, po zapadnięciu zmierzchu.

Zabrałyśmy się do dzieła niczym drużyna A, urządzając coś w stylu sztabu generalnego. Marie wyciągnęła dziadka Henriego do teatru, piekąc w ten sposób dwie pieczenie przy jednym ogniu – wypełniła obietnicę daną Cécile, a jednocześ­nie zadbała o to, by stróżujące psy Richelieu zniknęły spod domu. Z okna na piętrze widziałam, jak co najmniej trzech jeźdźców, w niewielkiej odległości od siebie, podąża za powozem, niemal zupełnie się przy tym nie kryjąc. Jednego z nich nawet znałam – to był Jacques. Albo Jules. W każdym razie któryś z nich. Niezależnie jednak od tego, który to był, spędzi bardzo nudny wieczór przed Hôtel de Bourgogne. Może nawet będzie mógł wejść na przedstawienie, ale wtedy wynudzi się w środku, pomijając sceny, w których Cé­cile występuje w przezroczystej koszuli. Gdy teren był już czysty, przygotowałam się do wyjścia. Najpierw w planie miałam niewinne zakupy, żeby się zorientować, czy mnie też śledzą. W tym celu udałam się z Minette – służba tymczasem wróciła w komplecie – do krawca, by odebrać suknię. – To twoja suknia na bal – oznajmiła Marie tajemniczym tonem. – Przekazałam krawcowi wiadomość, że zostanie odebrana dziś wieczorem. Ale nie wolno ci jej oglądać, zabraniam ci! To ma być niespodzianka, a ja chciałabym zobaczyć twoją minę, gdy ujrzysz ją po raz pierwszy. Obiecaj, że jej nie rozpakujesz! W ogóle nie wiedziałam, że kazała specjalnie dla mnie uszyć nową suknię. Jak się okazało, zleciła to ojcu Phi­lippe’a. Suknia leżała zapakowana na ladzie sklepu, gdy dotarłam tam z Minette, i mogłam ją od razu zabrać, bo Marie uregulowała już rachunek. Świerzbiły mnie palce, żeby odwinąć bawełnianą tkaninę, która okrywała suknię i zaryzykować jedno spojrzenie, ale Minette stała obok mnie i na pewno powiedziałaby o tym Marie. Wetknęłam więc miękkie, obiecująco szeleszczące zawiniątko pod pachę i uprzejmie podziękowałam mistrzowi krawieckiemu. – A może przypadkowo Philippe jest w domu? – spytałam. Skoro już tu byłam, mogłam od razu wykorzystać okazję, by się z nim przywitać i jeszcze raz podziękować mu za pomoc. – Ten chłopak znowu poleciał do teatru – odparł markotnie jego ojciec.

Najwyraźniej nie podzielał zainteresowania swojego syna sztuką sceniczną. Może też nie przepadał za prawdziwym powodem zachwytów Philippe’a. Rzucił mi pytające spojrzenie. – Ta suknia jest dla ciebie, pani, prawda? – Tak – potwierdziłam. – Bardzo jestem ciekawa. Ale musiałam przyrzec księżnej de Chevreuse, że jej nie obejrzę. – Wiem, właśnie dlatego jest zawinięta. – Wskazał na pakunek. – Nawiasem mówiąc, to Philippe ją zaprojektował i uszył. – Och, naprawdę? – Moja ciekawość jeszcze wzrosła. Miałam nadzieję, że będę miała okazję podziękować za to Philippe’owi. I powiedzieć mu, że suknia jest cudowna. To, że jest cudowna, nie ulegało dla mnie wątpliwości, bo jeśli choć w połowie dorówna strojom, jakie tworzył dla Cécile, będzie doskonała. W drodze powrotnej oglądałam się często za siebie, ale nikogo nie zauważyłam. W każdym razie nikogo, kto by mnie śledził. Operacja Free Bryli1 (to był mój kryptonim) mogła się rozpoczynać. Najpierw odprowadziłam Mi­nette na place Royale. Wiedziała, że mam jeszcze jakieś plany, choć sądziła, że to randka. Co w gruncie rzeczy nawet się zgadzało, tyle że była to randka czysto służbowa. Poczekałam, aż zniknie w domu razem z suknią, po czym ruszyłam przed siebie szybkim krokiem. Tymczasem zrobiło się dość ciemno. Dobrze, że miałam latarnię. Ulice prawie opustoszały, ruch panował jeszcze tylko w pobliżu szynków. Od czasu do czasu mijałam jakiś, za każdym razem uważając, by nie wejść w drogę kręcącym się tam typkom. Gdy pojawiali się mężczyźni, po których było widać, że wypili o jednego za dużo, przechodziłam na drugą stronę ulicy i przyspieszałam. Albo skrywałam się w bramie domu i czekałam, aż odejdą. Tylko raz nie udało mi się w porę umknąć. Dwóch typów, od których śmierdziało sznapsem na kilometr, zataczając się, wyszło mi naprzeciw i zagrodziło drogę. Złożyli mi propozycję, z której zrozumiałam zaledwie połowę, tak bełkotali. Ale ta połowa wystarczyła, bym błyskawicznie umknęła za róg najbliższego budynku. Jeden z nich ruszył za mną, był jednak zbyt pijany, by przebiec więcej niż dziesięć metrów. Zgubiłam go trzy domy dalej. Niestety, z tego powodu musiałam pójść okrężną drogą, ale to było w dalszym ciągu mniejsze zło. Zbyt dużo zależało od tego, bym bez strat dotarła do celu – w woreczku na pasku miałam bowiem prócz kwitu zastawnego masę pieniędzy. Marie odliczyła mi stos błyszczących złotych monet, tak wiele, że aż zakręciło mi się w głowie. I zrobiła to bez szczególnego

nabożeństwa, lecz raczej tak, jakby to były drobniaki. Ta beztroska raz jeszcze pokazała, co oznacza bogactwo dla tych, którzy je posiadają: pieniądze nie odgrywały dla Marie żadnej roli, po prostu je miała. Ja sama z tym majątkiem w torbie zdawałam się sobie przewodem elektrycznym pod wysokim napięciem. Bez przerwy rozglądałam się nerwowo na wszystkie strony. Wciąż widziałam wszędzie dookoła prześladowców, nawet tam, gdzie na pewno ich nie było. Na przykład ci dwaj mnisi, którzy modląc się, wyszli z kościoła koło cmentarza – czy jeden z nich nie przyglądał mi się zbyt bacznie? Albo ta gruba kobieta z koszem pełnym buraków pastewnych, która skręciła za róg dwie ulice dalej – czy w rzeczywistości nie była szpiegiem nasłanym przez Richelieu? Im bliżej byłam Sekwany, tym bardziej miałam poczucie, że faktycznie ktoś mnie śledzi. Kiedy niedaleko nabrzeża minęłam stary zamek i weszłam na pont Notre Dame, odczuwałam to niemal fizycznie. Ktoś mnie obserwował. To wrażenie było tak silne, że na samym środku mostu obejrzałam się za siebie. Tam stał mężczyzna! Błyskawicznie skrył się w bramie domu, ale przez ułamek sekundy widziałam jego twarz. To był Sebastiano.

Z przerażenia zabrakło mi tchu i serce na moment stanęło. Błyskawicznie rozważyłam, jaką mam alternatywę. Albo podejdę do niego i wyłożę karty na stół, albo odwrócę się i pójdę dalej. Zdecydowałam się na to drugie i udałam, że go nie widzę. Nie miałam innego wyboru – muszę przynieść naszyjnik, bo inaczej królowa znajdzie się w tarapatach. Ponieważ Sebastiano znów wypełniał polecenia kardynała, musiałam go w jakiś sposób zgubić, ale na pewno by się to nie udało, gdybym tak po prostu zaczęła biec. Dobrze wiedziałam, że jest ode mnie znacznie szybszy i bez problemu mógłby mnie dogonić. Tu mogło pomóc tylko kilka sztuczek, w tym jedna, której nauczyłam się od niego. Ruszyłam równym krokiem, nie oglądając się za siebie. Spokojnie minęłam most, po czym szłam dalej, aż w pewnej chwili szybko skręciłam w wąski zaułek. I natychmiast znalazłam to, czego szukałam: łuk bramy. Wśliznęłam się tam i zdmuchnęłam latarnię. W całkowitych ciemnościach, wstrzymując oddech, czekałam, aż nadejdzie Sebastiano. Nie zatrzymując się, przeszedł obok bramy. Dopiero gdy odgłos jego kroków ucichł w dali, odważyłam się opuścić kryjówkę i pospieszyłam w stronę uliczki, z której zboczyłam. Tymczasem moje oczy

przyzwyczaiły się już nieco do mroku. Mlecznobiała tarcza malejącego księżyca wisiała nad dachami, spowijając wszystko słabą poświatą. W niektórych oknach migotało światło świec, które rozjaśniało mi nieco drogę. Mimo to od czasu do czasu wdeptywałam w śliskie, cuchnące śmieci, a raz ku swemu przerażeniu potknęłam się o człowieka przykucniętego pod ścianą. Kiedy na niego wpadłam, podniósł się, miotając przekleństwa i obrzucając mnie plugawymi złorzeczeniami. Trudno było stwierdzić, czy to żebrak, czy po prostu ktoś, kto trzeźwiał na ulicy. Szybko przeprosiłam, wyprostowałam się i pospieszyłam dalej. Przez resztę drogi nikt mnie nie śledził. Miałam sporą satysfakcję, że wyprowadziłam Sebastiana w pole. Wciąż byłam na niego zła. Jak tylko odzyska pamięć, będę musiała wyjaśnić z nim parę spraw. Marie dokładnie mi opisała, gdzie znajduje się dom lichwiarza. – To drugi dom w uliczce między kościołem a rzeką. Nad drzwiami wisi szyld z trzema złotymi kulami. Mówiąc „kościół”, miała na myśli katedrę Notre Dame, której nawet w nocy nie dało się przeoczyć. Odcinała się potężnym cieniem na tle rozjaśnionego księżycem nieba. Gdy podeszłam bliżej, przed środkowymi z trojga wielkich wrót zobaczyłam strażnika nocnego, maleńką postać przy ogromnej budowli. Na placu przed katedrą płonęły pochodnie. Sceneria sprawiała wrażenie surrealistycznej i dość niesamowitej, jak w Dzwonniku z Notre Dame. Zdawało się, że kamienne posągi zaraz wyjdą ze swych nisz albo jedna ze skrzydlatych, demonicznych baśniowych postaci sfrunie z fasady i mnie pochwyci. Nocny strażnik spojrzał na mnie, gdy skręciłam w prawo w wąską uliczkę tuż obok katedry, ale nie zamierzał mnie zatrzymywać. Stojący w ciemnym zaułku dom lichwiarza był niemal tak samo czarny jak reszta otoczenia, lecz wpatrując się uważnie w szyld nad drzwiami, dostrzeg­łam trzy kule. W świetle księżyca wyglądały jednak raczej na szare niż na złote. Z wahaniem zastukałam kołatką w popękane drewno bramy. Słysząc ze środka szuranie, a potem szczęk rygla, mimo woli wstrzymałam oddech, co poskutkowało krótkim, wystraszonym sapnięciem, gdy za chwilę drzwi się otworzyły. W szczelinie ukazała się świeca, a nad nią poorana zmarszczkami twarz z długimi siwymi lokami po bokach. – Jesteś lichwiarzem, panie? Mężczyzna patrzył na mnie wyczekująco. – Jestem pomocnym aniołem – oświadczyłam.

To było hasło, które Marie podała lichwiarzowi. Zdawało mi się głupie, ale nie mogłam go zmienić. Starzec w milczeniu otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka. Świeca skąpo oświetlała pomieszczenie. Ciemny niski sufit, podłoga z desek, szafa zabezpieczona licznymi kłódkami, wytarty blat z niewielką wagą, lupą i przyborami do pisania. – Oto kwit zastawny – powiedziałam. – I pieniądze. Wyłożyłam wszystko na ladę. Mężczyzna najpierw sprawdził pod lupą dokument, potem zadziwiająco zręcznymi palcami przeliczył sztuki złota i włożył je do skórzanego woreczka, który miał przytroczony do pasa. Na koniec powoli rozwarł szafę, wyjął z niej kasetkę, również zaopatrzoną w zamki, i otworzył. Lichtarz odstawił na ladę. W migoczącym świetle zobaczyłam, że ma na głowie jarmułkę. Stąd te długie loki na skroniach, pejsy – był Żydem. Przypomniało mi się, że w dawnych wiekach chrześcijanom nie wolno było trudnić się lichwą i dlatego pożyczanie pieniędzy było tradycyjnie zajęciem Żydów. Lichwiarz wyciągnął z kasetki niewielką aksamitną szkatułkę i otworzył ją, by pokazać mi zawartość. Na widok mieniącego się naszyjnika zaparło mi dech w piersiach. Jeszcze nigdy nie widziałam tak pięknego klejnotu! Finezyjne fasety załamywały światło, migocząc białoniebieskimi iskrami. Odruchowo wyciągnęłam rękę, ale nim zdążyłam dotknąć naszyjnika, lichwiarz zatrzasnął szkatułkę. Słysząc ten nagły ostry dźwięk wzdrygnęłam się, a starzec pchnął szkatułkę po ladzie w moją stronę i spojrzał na mnie niecierpliwie. Chwyciłam ją szybko i starannie ukryłam w woreczku przy pasku, po czym ruszyłam za lichwiarzem w stronę drzwi. W milczeniu wypuścił mnie na dwór i natychmiast zaryglował drzwi od środka. W czasie całej transakcji nie powiedział ani jednego słowa, ale nie było to potrzebne – wszystko doskonale się udało. Miałam brylanty. Teraz musiałam tylko bezpiecznie dostarczyć je do domu.

W drodze na most zorientowałam się, że znowu jestem śledzona. Sklęłam się za swoją naiwność. Naprawdę myślałam, że Sebastiano da się tak łatwo zgubić? Ale tym razem lepiej sobie poradzę. Niech wie, z kim ma do czynienia! Szybko przemykałam przez uliczki Île de la Cité, idąc zygzakami i wskakując we wszystkie możliwe zaułki, żeby tylko zgubić Sebastiana. Kryłam się, gdzie mogłam: w ciemnej bramie domu, za stajnią, pod pustym wózkiem na kółkach. Za każdym razem nasłuchiwałam

zbliżających się, a potem oddalających kroków. Gdy już uznałam, że mam go z głowy, biegłam dalej, ale wkrótce znowu słyszałam go za sobą. Jednak szybko zauważyłam, że w sposobie pościgu coś się zmieniło. Nie śledził mnie. Chciał mnie wyprzedzić. Wyglądało to tak jak w moim śnie, mrocznie i złowieszczo. Cała byłam spocona. O tym, że w dodatku byłam brudna od stóp do głów, ze względu na panujące ciemności wiedziałam wyłącznie na podstawie zapachu, jaki wydzielała moja peleryna. Pod wózkiem oprócz mnie z całą pewnością coś jeszcze leżało. Stawiałam na porcję końskiego łajna. Ciągnący się za mną odór na pewno ułatwiał Sebastianowi deptanie mi po piętach. Nie zastanawiając się długo, zdjęłam pelerynę i rzuciłam ją na ziemię, po czym pobieg­łam dalej i znowu się schowałam – tym razem za zwichrowanym płotem, z którego sterczały tyczki z fasolą. Poznałam, że to fasola, ponieważ jeden ze strąków kołysał się tuż przed moim nosem, gdy czekałam, aż teren znowu będzie czysty. Tym razem miałam więcej szczęścia. Gdy ostrożnie opuściłam kryjówkę, wkoło panowała cisza. Usłyszałam tylko miauczenie kota, który kręcił się wokół beczki, intensywnie cuchnącej rybą. Bez peleryny szło się lepiej. Nie czułam nocnego chłodu, bo od tego biegania i tak było mi za gorąco. Wymyśliłam kolejny środek ostrożności na wypadek, gdyby Sebastiano czekał na pont Notre Dame, żeby mnie tam złapać. Postanowiłam wracać przez pont Neuf, mimo że to była okrężna droga. Pochylona, najciszej jak potrafiłam, przemknęłam przez place Dauphine, duży trójkątny plac, który stanowił wierzchołek Île de la Cité i przechodził w pont Neuf. Tam jednak musiałam ponownie zmienić plany. Na moście, przed dużym pomnikiem konnego jeźdźca, stało kilku wartowników, którzy z pewnością nie przepuściliby mnie bez kontroli. Wyczerpana i spocona zawróciłam i pomaszerowałam w kierunku pont au Change, gdzie zatrzymałam się i mrużąc powieki, wbiłam wzrok w przeciwległy brzeg. Całkiem nieźle już radziłam sobie w ciemnościach. Zauważyłam, że widzę lepiej, gdy w pobliżu jest mniej latarni czy pochodni. Wprawdzie wszystko stawało się wtedy szare i mocno rozmyte, ale mogłam rozpoznać kontury budowli i linie ulic. Na moście przede mną nie było nikogo. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam biegiem przed siebie.

Pośrodku mostu przeszył mnie krótki dreszcz, jak zawsze w tym miejscu. Prawdopodobnie miało to podłoże psychologiczne, wiedziałam bowiem, że tu znajduje się brama

czasu. To była kwestia wizji, którą z tym łączyłam – skomplikowanej plątaniny ścieżek z przeszłości i przyszłości, które się tu schodziły i krzyżowały. O jeden oddech stąd znajdowały się prehistoryczne epoki, prastare czasy sprzed początków ludzkości, a może i te, w których ludzi już w ogóle nie będzie. Nie mówiąc o czasach, które istniały równolegle do naszych – odnogach historii kończących się w ślepych zaułkach. Te ślepe zaułki musiały być regularnie odcinane od głównego nurtu historii, tak tłumaczył mi kiedyś Sebastiano, w przeciwnym razie, wskutek swego rodzaju sprzężenia zwrotnego, prędzej czy później spowodowałyby coś, czemu za wszelką cenę należało zapobiec – totalną entropię. Oczywiście nigdy przedtem o czymś takim nie słyszałam. Natychmiast zapytałam, czy ma to coś wspólnego z fizyką (bo wtedy i tak bym nic z tego nie zrozumiała), ale Sebastiano odparł, że jest to wprawdzie pojęcie fizyczne, lecz w gruncie rzeczy stanowi inne określenie rozpuszczenia. I chodzi tu nie o złe wychowanie dzieci, lecz o rozpuszczenie w kwasie siarkowym. Łatwo sobie wyobrazić, co mogło to oznaczać. Cieszyłam się, gdy minęłam to miejsce, zbliżając się do drugiego brzegu. Tam odrobinę zwolniłam kroku, bo byłam kompletnie wyczerpana i czułam się jak po wyjątkowo ostrej lekcji wuefu u pana Schindelmaiera. To zapewne sprawiło, że straciłam czujność, ponieważ postać, która zastąpiła mi drogę przy końcu mostu, spostrzegłam dopiero w chwili, gdy na nią wpadłam. Odskoczyłam z okrzykiem przerażenia. – Na miły Bóg, nie rób takiego hałasu – powiedziała postać z przestrachem. – Gaston! – Odetchnęłam z ulgą. – Myślałam, że to Sebastiano. – Jak to, goni cię? Skinęłam głową, przyciskając jedną rękę do serca, które waliło mi jak szalone, a drugą łapiąc kurczowo woreczek na szyi. Miałam palącą potrzebę czegoś się przytrzymać. Gaston spojrzał ponad moim ramieniem. – Nigdzie go nie widzę. – Zgubiłam go. – Nagle kark znowu zaczął mnie swędzieć. – Cholera, zdaje mi się, że wciąż mnie goni. – Zaniepokojona spojrzałam na most. – Widzisz tam kogoś? – Nie. – Chodzi mu o brylanty. Ale trzymam je w bezpiecznym miejscu. – Naprawdę? Ho, ho! – Zaciekawionym wzrokiem obrzucił woreczek, który ciągle ściskałam w dłoni. – Masz je tam w środku?

– Co? Och, nie, tutaj mam tylko maskę, coś w rodzaju maskotki. Zawsze ją noszę przy sobie. Brylanty są tu, w woreczku przy pasku. – Mogłabyś mi je pokazać? Chciałbym choć raz zobaczyć prawdziwe brylanty. Wyciągnęłam szkatułkę z woreczka przy pasku i otworzyłam ją. Gaston wyciągnął naszyjnik z wyściełanego aksamitem wnętrza i podniósł go wysoko. Nawet w świetle księżyca było widać, jak się mieni. – Wspaniałe – rzekł z zachwytem Gaston. – Nigdy jeszcze nie widziałem czegoś równie pięknego. Nawet nie chcę wiedzieć, ile te błyskotki kosztują. Powiedziałam mu, a on w zamyśleniu pokiwał głową. – Mniej więcej tyle, ile myślałem. Dość, by tacy ludzie jak my mogli sobie nieźle żyć do końca swoich dni. – A skąd ty się w ogóle wziąłeś tutaj w środku nocy? – spytałam. – Czekałem w pobliżu domu lichwiarza, aż odbierzesz naszyjnik. Popatrzyłam na niego zaskoczona. – Nie rozumiem… – Na twoje życzenie kazałem śledzić księcia i w ten sposób dowiedziałem się, że zastawił brylanty. Było jas­ne, że Marie de Chevreuse je wykupi. Jest najlepszą przyjaciółką królowej i ma kupę szmalu. – Gaston potrząsnął głową. – Niektórzy to mają cholerne szczęście. W swoim wcześniejszym życiu była niegroźną małą redaktorką w piśmie modowym. Cóż to za awans, jak lot komety! – Westchnął, jakby to wszystko było dla niego niepojęte. – Gdy wyszłaś z domu lichwiarza – ciągnął rzeczowo – poszedłem za tobą, ale byłaś szybsza. No i również głupsza. Kiedy ty zatrzymywałaś się w rozmaitych kryjówkach, ja szybciutko przebiegłem na drugą stronę rzeki, bo przecież wiedziałem, że będziesz musiała wrócić. A więc czekałem tu na ciebie. Z całym spokojem schował naszyjnik. Nawet małe dziecko pojęłoby, co się dzieje. Powinnam była lepiej zinterpretować swędzenie karku. Popatrzyłam na niego wstrząśnięta. – Co to ma znaczyć? Jesteś po stronie Richelieu? Gaston roześmiał się lekceważąco. – A cóż mnie obchodzi ten mało ważny dureń? To tylko postać z podręcznika historii. – Chcesz zabrać te brylanty dla siebie? – Przecież już powiedziałem, że zamierzam z nich żyć do końca moich dni. – W głosie

Gastona słychać było rozbawienie. – Czasami z trudem kojarzysz. – Natychmiast mi je oddaj. Tylko się roześmiał. Nie zważając na coraz mocniejsze swędzenie karku, zrobiłam krok w jego stronę i spróbowałam sięgnąć mu do kieszeni. Ale on chwycił mnie za ręce i przytrzymał je w żelaznym uścisku. W następnej chwili gwałtownie pociągnął mnie na most. – Co to ma znaczyć? Puszczaj! – Przykro mi, ale zrujnowałabyś cały mój plan. – Jaki plan? – Aby w szczęściu i zadowoleniu wrócić z brylantami do domu i żyć z nich do końca moich dni. – Porozmawiajmy o tym – zaproponowałam, ale dla niego czas rozmów najwyraźniej minął. Bez słowa ciągnął mnie dalej, aż oddaliliśmy się od brzegu na kilkanaście kroków. Próbowałam się wyrwać, ale Gaston był zaskakująco silny, a poza tym ze dwa razy cięższy od mnie, więc choć wściekle stawiałam opór, bez większego trudu wlókł mnie za sobą. Byłam wciąż tak oszołomiona, że dopiero teraz zaczynałam rozumieć, co się za chwilę stanie. On naprawdę zamierzał mnie zabić! I chciał to załatwić na moście, żeby mógł łatwo się pozbyć moich zwłok. W końcu przypomniałam sobie swoje umiejętności w zakresie samoobrony. Przecież nie tylko skończyłam kurs w szkole, ale w ciągu ostatniego roku nauczyłam się też paru chwytów i kopnięć od Sebastiana. Spróbowałam wbić Gastonowi kolano między nogi (działało zawsze, i to niezawodnie), ale uchylił się, obracając mnie jednocześnie tak, że stałam teraz plecami do niego, a on obejmował mnie, trzymając w uścisku jak w imadle. Jego mocny chwyt wyciskał mi z płuc resztki powietrza, słyszałam, jak trzeszczą mi żebra. Instynktownie spróbowałam mocno uderzyć piętą w jego stopę (też zwykle całkiem nieźle działało) i jednocześnie strzelić go z całej siły potylicą w podbródek, ale w obu przypadkach chybiłam celu. Jakby wcześniej wiedział, co zamierzam. – Tak się sprawy mają – powiedział obok mojego ucha. – Też chodziłem na te kursy. – Anno! – To był głos Sebastiana. Nadbiegał od Île de la Cité. Był po drugiej stronie i widział nas! – Pomocy! – ryknęłam. To znaczy chciałam ryknąć, ale ze względu na żelazny uścisk Gastona wydałam z siebie

jedynie słaby jęk. – Anno! – Tym razem głos Sebastiana rozległ się już znacznie bliżej. – Cholera – zaklął Gaston. Zanim zdążyłam się zorientować, chwycił obiema rękami moją głowę i mocno uderzył nią o barierkę. Zrobiło mi się czarno przed oczami. Jak z oddali czułam, że mnie podnosi i przerzuca przez balustradę. Leciałam i leciałam, zupełnie tak samo jak w moim sennym koszmarze. Rozległ się głośny plusk i otoczyła mnie woda. Jak kamień spadałam w głębiny, w których nie było już góry ani dołu, lecz ziała tylko jednolita czerń. A więc tak to jest, gdy się umiera. Nie ma bólu ani strachu. Jest tylko żal. Przede wszystkim z powodu tego, że rozstaliśmy się z Sebastianem w gniewie. Nigdy przedtem nam się to nie zdarzyło. Wprawdzie czasem – bardzo rzadko – bywało, że się poprztykaliśmy, ale zawsze dbaliśmy o to, by szybko się pogodzić. Podobnie jak ja, Sebastian bał się panicznie, że akurat po takiej kłótni któremuś z nas coś się stanie, a wtedy ostatnią rzeczą, jaką powiedziało się do ukochanej osoby, byłoby „pocałuj mnie gdzieś” albo „wynoś się”. Niestety, to zdarzyło się teraz. Miałam nadzieję, że Sebastian nie będzie robił sobie wyrzutów. Wystarczyło, że ja je mam, nawet jeśli właśnie zamierzałam zabrać je ze sobą do mojego wilgotnego grobu. Wyobraziłam sobie, że znowu stoję na moście i macham do moich rodziców. Do widzenia, mamo, tato. Proszę, nie bądźcie smutni. I nie szukajcie mnie, zaginęłam gdzieś w czasie. Przemierzałam nieskończony mroczny wir. Ale zaraz, zaraz, nie było całkiem ciemno. Przed moimi zamkniętymi oczami rozjarzył się wąski świetlisty łuk. Skądś nadpłynęły wibracje i objęły mnie. Może to trzepotały skrzydła niebiańskich istot, które mnie unosiły, a blask był ich poświatą? Niezależnie od tego, co to było, zabrało mnie stąd. Nagle wszystko wokół zamarło i zgasło. Już mnie nie było. 1 Aluzja do filmu Uwolnić orkę (Free Willy), nawiązująca do brylantów (przyp. tłum.).

CZĘŚĆ CZWARTA

Dzień siódmy

Paryż, 2011

Kaszlałam, dyszałam, aż wreszcie, dławiąc się i plując, doszłam do siebie. Ponieważ nie byłam martwa, musiałam dokonać przeskoku w czasie. Uratowała mnie maska. Ale gdzie, na miłość boską, wylądowałam? Z ogromną szybkością zbliżył się do mnie wściekły, skrzeczący potwór, z wielkimi błyskającymi ślepiami i pyskiem pełnym metalowych zębów. W ostatniej chwili rzuciłam się w bok, nim zdążył mnie pożreć. Z hukiem przetoczył się obok mnie na dużych czarnych oponach i wtedy zobaczyłam, że to śmieciarka. Rozległ się ogłuszający dźwięk klaksonu, po czym śmieciarka pojechała dalej. Oszołomiona rozejrzałam się wokół. Nie było wątpliwości, że wróciłam. To był Paryż. Mętne światło dnia, paskudna pogoda, a w dole płynęła Sekwana. Wciąż miałam na sobie suknię z przeszłości, ale znajdowałam się w teraźniejszości. Wszędzie widziałam samochody i przechodniów z parasolami. Byłam przemarznięta do kości i przemoknięta do suchej nitki, tkwiłam w rynsztoku na pont au Change i czułam najgorszy ból głowy w całym moim życiu. Wszystko na darmo. Sebastiano na zawsze ugrzązł w przeszłości, a ja nie mogłam już do niego wrócić. To podejrzenie błyskawicznie przeszło w największy szloch wszech czasów. Cała składałam się wyłącznie z czarnej jak noc, bezbrzeżnej rozpaczy. Jak miałam dalej żyć bez Sebastiana? Szlochałam tak, że kamień by zmiękł. Chciałam już tylko umrzeć. Najlepiej byłoby wskoczyć z powrotem do wody i pozwolić rzece zakończyć to, co przerwała maska. – Mademoiselle? Przede mną, chroniąc się pod parasolką, stała przysadzista kobieta i patrzyła na mnie ze współczuciem. Jej twarz była dziwnie zielonkawa, niemal jak u Shreka. Przez sekundę bałam się, że wylądowałam w jednym z równoległych światów zaludnionych przez kosmitów, ale potem zauważyłam, że wygląda tak tylko dlatego, że parasolka jest jadowicie zielona. Kobieta spytała mnie o coś, czego nie zrozumiałam, ale na moment przestałam ryczeć. – Wszystko w porządku – skłamałam. – Je suis bien. Poszła dalej, wzruszając ramionami. Nagle myśl w mojej głowie przyjęła konkretny

kształt. Jeśli wszystko poszło źle i moje zadanie (wciąż jeszcze dokładnie nie wiedziałam jakie!) nie mogło już zostać wypełnione, to czy nie powinnam się była znaleźć w potwornym równoległym świecie z lustra Esperanzy? A jednak wydawało się, że jest tu zupełnie normalnie. Nigdzie nie słyszałam strzałów, nie widziałam ruin. Może nie wszystko jeszcze było stracone, w przeciwnym razie właściwy czas nie mógłby już przecież istnieć, prawda? Od intensywnego myślenia głowa rozbolała mnie jeszcze bardziej. Najbardziej z tyłu. Ostrożnie pomacałam to miejsce – i jęknęłam. Pod czubkami palców wyczułam gigantyczny guz. To była robota Gastona. Zdjął mnie straszliwy gniew. Gdybym przypadkiem nie miała przy sobie maski, utonęłabym! Co za łajdak! Przepełniona wściekłością, tak mocno wdepnęłam w kałużę, że woda trysnęła na wszystkie strony. Chętnie bym coś roztrzaskała, najlepiej na głowie Gastona. Zaczęłam szczękać zębami, stopy i dłonie miałam jak bryły lodu. Dygocząc, powlokłam się w stronę avenue Victoria. Dziwnie było iść przez tę część miasta, którą jeszcze kilka godzin temu widziałam zupełnie inaczej. Niemal nic nie przypominało tamtego Paryża. Oczywiście oprócz mnie samej. Musiałam sprawiać dość dziwne wrażenie w tym moim staroświeckim stroju, bo ludzie gapili się na mnie ze zdziwieniem. W recepcji hotelu Britannique musiałam złożyć dłuższe wyjaśnienia, by w jakiś sposób wytłumaczyć recepcjonistce, dlaczego pojawiłam się tu nagle w tym dziwnym przebraniu. – Przez kilka ostatnich dni nocowałam u przyjaciół, u… hmm, aktorów. Dzisiaj byłam w teatrze, planowaliśmy próbę sztuki historycznej. Niestety ktoś ukradł moje rzeczy z garderoby. Wtedy przypomniałam sobie, że mam jeszcze w hotelu torbę. Ale po drodze złapał mnie deszcz. I… eee, przewróciłam się, dlatego jestem taka przemoczona i brudna. Znalazłaby pani dla mnie aspirynę? Albo dwie? Recepcjonistka przyjrzała mi się w skupieniu, a potem uprzejmie zapytała po angielsku, czy mogłabym powtórzyć to, co powiedziałam. Wtedy dotarło do mnie, że wygłosiłam swoją małą przemowę po niemiecku, zapominając, że translator tu nie działa. Pospiesznie wyjaśniłam jej wszystko jeszcze raz po angielsku, na co wręczyła mi kilka tabletek przeciwbólowych, po czym przyniosła rzeczy, które oddałam jej na przechowanie. – Muszę jak najszybciej wziąć prysznic i się przebrać. Miałaby pani dla mnie pokój? – Oczywiście. Tylko niestety już nie ten wczorajszy. Pani się przecież wymeldowała. – Powiedziała pani „wczorajszy?” Recepcjonistka skinęła głową.

– Wymeldowałam się? – spytałam zdezorientowana. – Naturalnie. Przyniosła pani swoje rzeczy i poszła. Już pani nie pamięta? – Popatrzyła na mnie lekko zatroskana. Spojrzałam na nią z roztargnieniem. A więc minęła zaledwie jedna noc! To się nazywało szczęście, bo dzięki temu przynajmniej mogłam być pewna, że rodzice nie oszaleli z niepokoju o mnie. Nie było zgłoszenia zaginięcia, policyjnego komunikatu o poszukiwaniach i w ogóle żadnego stresu. Niczego, co nastąpiłoby, gdybym nagle zniknęła na tydzień. Dotąd zakładałam, że na wszystkich poziomach czas biegnie jednakowo, poza powrotem do punktu wyjścia przez portal faz Księżyca. Ale najwyraźniej w tym przypadku było inaczej. Czy to za sprawą maski? W głowie mi huczało, jakby pracował w niej młot pneumatyczny. Lepiej było przestać myśleć, bo prowadziło to tylko do fałszywych wniosków. Poza tym trzeba by mieć co najmniej Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, żeby chociaż pobieżnie orientować się w tym temacie. Kompleksowy problem paradoksu, tak powiedział kiedyś żartem José. Niestety, przekraczało to możliwości mojego intelektu, szczególnie po mocnym uderzeniu w głowę. Nieważne. Teraz musiałam natychmiast iść pod prysznic. I zadzwonić. Przede wszystkim zadzwonić. I zajrzeć do Wikipedii, i szybko skończyć czytać Trzech muszkieterów. Miałam nadzieję, że potem obmyślę jakiś nowy plan i postanowię, co robić dalej. W jakiś nieokreślony sposób czułam, że nie mam zbyt dużo czasu.

Gdy weszłam do pokoju, najpierw spróbowałam dodzwonić się do Joségo, ale niestety wciąż zgłaszała się tylko automatyczna sekretarka. Sfrustrowana i przygnębiona odebrałam wiadomości, które zostawiono mi na komórce. W skrzynce głosowej telefon od mamy z Kopenhagi („Tata dotarł cały i zdrowy, mam nadzieję, że dobrze bawisz się w Paryżu! Odezwij się, jak będziesz miała czas!”). Potem komunikat od operatora o dokupionych usługach. I cała masa SMS-ów od Vanessy, poczynając od: „I co tam w mieście miłości? Przyślij mi zdjęcie wieży Eiffla nocą!”, poprzez: „Zaraz wychodzę z Danielem, takim fajnym gościem z dwunastej. Zawsze chciałam spróbować, jak to jest z młodszym chłopakiem!”, aż po: „Dlaczego się nie odzywasz, co się z tobą dzieje?”. Gdy przeglądałam SMS-y, rozległ się sygnał kolejnej wiadomości. Nie znałam tego numeru.

„Przyjdź dziś o północy. Czekaj na mnie przy portalu na moście. José”. Ze zdenerwowania omal nie upuściłam komórki. José do mnie napisał! Jechał tutaj! Znowu zaczęłam ryczeć, ale tym razem z ulgi i ze szczęścia, bo była to najlepsza wiadomość od dłuższego czasu. „Będę tam – odpisałam. – Jak się czujesz? U mnie wszystko poszło nie tak. Gaston jest zdrajcą. Sebastiano nic nie pamięta”. Czekałam i czekałam, lecz odpowiedź nie nadeszła. Mijały minuty i nic. To było typowe dla niego. José nie był aż tak oszczędny w słowach jak Esperanza, ale zawsze zachowywał powściągliwość w udzielaniu wyjaśnień. Będę chyba musiała poczekać do północy. Super. Ale w każdym razie to już była jakaś perspektywa. José będzie wiedział, co robić. Po raz pierwszy od wielu dni poczułam znowu cień pewności. Zmusiłam się do wysłania kilku wesołych SMS-ów do rodziców i do Vanessy, połknęłam dwie aspiryny i odłożyłam skórzany woreczek i maskę na kaloryfer, żeby wyschły. Następnie zafundowałam sobie długi prysznic i było mi całkowicie obojętne, czy wejdzie tu ktoś z nożem rzeźnickim i gwałtownie odsunie zasłonę prysznicową. Potem włożyłam czyste ubranie, podłączyłam iPhone’a do ładowarki i odbyłam dłuższą wizytę w Wikipedii. Jeszcze raz przeczytałam najważniejsze wpisy, poczynając od Richelieu. Potem artykuł o Trzech muszkieterach i tak zwanej aferze z diamentowymi zapinkami, gdzie najwyraźniej nikt dokładnie nie wiedział, czy rzeczywiście się wydarzyła, czy też była tworem wyobraźni Aleksandra Dumasa, autora powieści. Teoretycznie mogłabym teraz zamieścić własny wpis i wyjaśnić to całemu światu, na przykład: „Prace działającego w ukryciu podróżnika w czasie wykazały, że w rzeczywistości chodziło o diamentowy naszyjnik”. Przy Ludwiku XIII mogłabym wpisać: „Najnowsze wyniki badań każą przypuszczać, że król był homoseksualistą i tym samym nie był biologicznym ojcem Ludwika XIV”. Zastanawiałam się nawet, dlaczego do tej pory nikt nie zamieścił takich informacji. Przecież każdy mógł do nich dotrzeć. Wystarczył rzut oka na królewskie metresy w całej historii Francji i już był dowód: Ludwik XIII miał jedynie platoniczne przyjaciółki, podczas gdy królowie przed nim i po nim mogli się pochwalić całą rzeszą kochanek i potomstwa z nieprawego łoża. I ta absurdalna historia, jakoby król i królowa po ponaddwudziestoletnim małżeństwie doczekali się upragnionego następcy tronu! Król rzekomo został zmuszony przez niepogodę do

przenocowania w pałacu, w którym akurat przebywała królowa, i potem – chcąc nie chcąc – musiał położyć się razem z nią do łóżka, bo jej sypialnia była jedynym ogrzewanym pomieszczeniem w całym budynku. Dziewięć miesięcy później urodził się Król Słońce. Czy ktoś naprawdę w to uwierzył? W końcu słowa zaczęły mi się rozmywać przed oczami i nie mogłam się już skoncentrować. Odłożyłam komórkę, żeby chwilę odpocząć, aż ustąpi ten wstrętny ból głowy. Nie zamierzałam zasypiać, ale gdy się obudziłam, na dworze było już ciemno. Wystraszona spojrzałam na komórkę – wpół do ósmej. Spałam przez cały dzień. W każdym razie dobrze mi to zrobiło. Czułam się znacznie lepiej. Ból głowy również osłabł. Tymczasem zaczęło mi burczeć w brzuchu. Poszłam więc do najbliższego bistra, zamówiłam talerz zupy i jedząc ją, przeczytałam do końca wpis na temat królowej. To znaczy, chciałam przeczytać, ale nie mogłam go znaleźć. Gorączkowo zaczęłam surfować, ale Anna Austriaczka zniknęła z Internetu. Nie można też było znaleźć króla, podobnie jak Richelieu. Kardynał o tym nazwisku zdawał się nigdy nie istnieć. Wszyscy zostali wymazani, wyszukiwarka znalazła mi tylko wpisy bez znaczenia, które nie miały nic wspólnego ze znanymi mi postaciami historycznymi. Spróbowałam z Ludwikiem XIV – nic. Skasowany został nawet e-book Trzej muszkieterowie, w Internecie w ogóle nie było już tej książki. Znalazłam wprawdzie masę d’Artagnanów, ale żaden z nich nie był muszkieterem. Gwałtownie odsunęłam talerz z zupą. Przed chwilą jeszcze byłam głodna, ale teraz zupełnie straciłam apetyt. Ogarnęła mnie panika, gdy pojęłam, co znaczy to dziwne znikanie: właśnie ważyła się przeszłość. Coś w rodzaju kryzysu w roku 1625, z którego wyłania się groźba rozpuszczenia i rozszerza się na całą przeszłość. Nagle dokładnie zrozumiałam, czym jest entropia. Zaczęło się od kilku białych plam w Internecie, a skończy na dymiących ruinach. Nie mogłam już dłużej wysiedzieć w tej restauracji. Zapłaciłam za zupę i wyszłam na zewnątrz. Przez kolejne godziny maszerowałam po Starym Mieście i szukałam miejsc, które znałam z XVII wieku. Rue du Jour jeszcze istniała, ale nie rozpoznałam żadnego ze stojących tam domów. Również dzielnica targowa wyglądała inaczej. Pojechałam metrem do place de la Bastille, ale więzienna twierdza zniknęła; w tym miejscu wznosiła się wysoka kolumna ze złoconym aniołem.

Natomiast ku mojemu zdumieniu, położony nieopodal place Royale prawie się nie zmienił, pomijając fakt, że nazywał się teraz place des Vosges. Duża powierzchnia była porośnięta zielenią, ale barokowe domy wokół wyglądały niemal tak samo jak w roku 1625. Z bijącym sercem obeszłam arkady i zatrzymałam się przed pałacem, w którym jeszcze wczoraj mieszkałam. Potem ruszyłam w kierunku rzeki i przeszłam, na Île de la Cité. Otoczenie Notre Dame – choć nie sama katedra – też mocno się zmieniło. Uliczka z domem lichwiarza zniknęła, podobnie jak większość innych budynków, które widziałam tu jeszcze wczoraj wieczorem. Nim moje myśli znów opanował „kompleksowy” problem paradoksu, udałam się w stronę pont au Change, bo do przybycia Joségo nie zostało już dużo czasu. Miałam za sobą porządny marsz, ale wielogodzinny ruch na świeżym powietrzu rozpraszał mój niepokój, a ból głowy też już prawie minął. Wkroczyłam na most i osłupiałam ze zdumienia. Po chwili z niedowierzaniem zbliżyłam się do skulonej postaci siedzącej w kucki na kawałku kartonu. To był Starzec odpowiedzialny za ten portal! Znalazłam go! Podekscytowana zatrzymałam się przed nim. – Tu pan jest! – zawołałam. – Dzięki Bogu! Już dawno chciałam z panem porozmawiać! Starzec spojrzał na mnie mętnym wzrokiem i posłał mi bezzębny uśmiech. Śmierdział jak beczka pełna siwuchy, a po jego czerwonym nosie można było sądzić, że wlał w siebie już hektolitry pastisu. Ogólnie biorąc, wyglądał naprawdę bardzo autentycznie, przede wszystkim ze względu na ten brak zębów. – Obłęd! – wyrwało mi się. – To wygląda tak… realistycznie! Starzec przymknął jedno oko i pociągnął łyk wódki z butelki. – Czy Gaston już tu jest? – spytałam. Głos mi się łamał ze zdenerwowania. – Wie pan, co on nawyprawiał? Próbował mnie zabić. I ma brylanty królowej. Stary beknął i wykrzywił twarz w uśmiechu, potem pociągnął kolejny duży łyk, a następnie podał mi butelkę. – To nie jest wyjście – zaprotestowałam. – Powinien pan raczej zwrócić uwagę na to, co wyczynia pana pracownik w 1625 roku. Przez niego królowa znalazła się w wielkim niebezpieczeństwie. Jeśli mu się uda, zmieni się cała historia, sama widziałam to w lustrze. To się już zaczęło. W Internecie…

W tym momencie za mną zatrzymała się taksówka. Szyba po stronie pasażera spłynęła w dół i na zewnątrz wyjrzał José. – Tu jesteś. Chodź, wsiadaj. – Ale… Nic nie rozumiejąc, przenosiłam wzrok z niego na Starca i z powrotem. Czy ci dwaj nie powinni się znać? Na taksówkę trąbiły już stojące za nią auta, na jezdni zaczął tworzyć się korek. – No pospiesz się, już czas! – zawołał niecierpliwie José. Nic z tego nie rozumiałam, ale posłusznie wsiadłam. Z tylnego siedzenia obejrzałam się jeszcze na Starca, który pociągnął właśnie kolejny długi łyk z flaszki, po czym nasunął na twarz swoją ohydną czapkę, jakby chciał się zdrzemnąć. W tej samej chwili taksówka ruszyła i straciłam go z oczu. Zdezorientowana spojrzałam na Joségo, który odwrócił się do mnie z przedniego siedzenia. – Wszystko w porządku? – spytał. – Raczej nie, ale to już przecież wiesz. Tamten Starzec… czy to możliwe, że jest w zmowie z Gastonem? Z nieprzyjemnym uczuciem pomyślałam, że ten przebrany nędzarz jest pewnie jednym z tych złych. Może lepiej było trzymać buzię na kłódkę, zamiast wywalać mu prosto z mostu wszystko, co wiedziałam. – Nie, na pewno nie – powiedział José. Poczułam ulgę. A więc jednak się udało. – Czyli ty w ogóle nie znasz tego typa? – spytałam. – Kogo? – No, tego starego na moście. – Nie. Przecież nie mogę znać wszystkich ludzi. – W jego głosie pobrzmiewała ironia. – Choć ty i Sebastiano uważacie mnie za wszechwiedzącego, nie jestem taki. Czasami jestem nieprzygotowany na to, co nastąpi, tak samo jak wy. Dopiero teraz zauważyłam, że wygląda na ogromnie wyczerpanego. Już wcześniej z tą swoją klapką na oku i wychudzoną sylwetką przypominał mi starego jak świat pirata, lecz teraz wydawał się jeszcze chudszy i bardziej wykończony niż zwykle.

– Co się właściwie stało? – spytałam. – Gdzie byłeś przez cały ten czas? – To dłuższa historia. Później ci ją opowiem – dodał, rzucając spojrzenie na taksówkarza. – Dokąd jedziemy? – Do Lasku Bulońskiego. Aha. A więc znowu skorzystamy z bramy w Lasku. – Będziemy musieli potem spory kawałek iść – zauważyłam. – A wyglądasz na dość… zmęczonego. I jest ciemno. – Nie martw się, jakoś dam radę. Nie było jednak wcale powiedziane, że ja też dam radę. Długa wędrówka przez śródmieście Paryża dała mi się we znaki, chętnie odpoczęłabym chwilę przed wyruszeniem w kolejny wyczerpujący marsz. Ale podróż szybko minęła. W każdym razie udało mi się z daleka sfotografować oświet­loną wieżę Eiffla i przesłać zdjęcie Vanessie. „Moc uścisków z Paryża”, napisałam. Taksówka zawiozła nas do zachodniej części Paryża. Dawniej Lasek Buloński znajdował się poza miastem, dziś natomiast był częścią Paryża, poprzecinany szerokimi alejami, na których panował spory ruch. Co w tym przypadku można było rozumieć na kilka sposobów. – Podła dzielnica – powiedział taksówkarz po angielsku. Od razu pojęłam, co ma na myśli. W mniej lub bardziej regularnych odstępach na skraju drogi stały kobiety, które mimo chłodu miały na sobie bardzo krótkie spódniczki. Najwyraźniej była to dzielnica rozpusty. Gdy wysiedliśmy, podszedł do nas gość w skórzanej kurtce, z masą żelu na włosach. Zatrzymał się przed nami i wlepił we mnie wzrok. Szukając pomocy, obejrzałam się na Joségo, który jednak był zajęty płaceniem taksówkarzowi i wyjmowaniem walizki z bagażnika. – Qu’est-ce que tu veux ici, ma petite?1 – Gość zmierzył mnie spojrzeniem od stóp do głów, jakby chciał oszacować, ile można by ze mnie wyciągnąć w jedną noc. Z mieszanymi uczuciami spojrzałam za odjeżdżającą taksówką, zastanawiając się, czy nie lepiej było poczekać jeszcze parę godzin. Wtedy na pewno byłoby tu nieco spokojniej. – Tu es très jolie2. – Gość podszedł do mnie i wyciągnął rękę. Na Joségo w ogóle nie zwracał uwagi. Co okazało się błędem, bo jeszcze zanim zdążyłam pomyśleć, czy należałoby zastosować metody samoobrony, José niedbałym ruchem chwycił mężczyznę za kark. Ten zaś natychmiast opuścił rękę i spojrzał na nas szklistymi oczami.

– Excusez-moi – wymamrotał, po czym odwrócił się i odszedł dziwnie chwiejnym krokiem. – To było dość okropne – uznałam. – Czy to był numer Spocka? – Chwyt Spocka pozbawia człowieka przytomności – powiedział José, który najwyraźniej doskonale orientował się w sprawach Star Treka i Wolkanów. – No jasne. Wiesz, o co mi chodzi. Czy to było coś takiego jak ze mną, kiedy byłam jeszcze mała i Esperanza zrobiła mi coś z karkiem? I od tego wzięło się to swędzenie? – Nie, ani trochę. – Ale to była mentalna manipulacja, dobrze widziałam – upierałam się. – Jak wy robicie takie rzeczy, ty i Esperanza? Można się czegoś takiego nauczyć? Czy to jest jakoś… pozaziemskie? – Masz na myśli, tak jak u Wolkanów? – odpowiedział pytaniem. – No właśnie. – Nie. Czekałam na dalsze wyjaśnienia, ale nie nastąpiły. Trzymając torbę, ruszył w krzaki, a ja, chcąc nie chcąc, podążyłam za nim. Choć miał tylko jedno oko i był strasznie stary, wydawał się mieć wzrok kota, bo nie potknął się ani razu. – Chętnie dowiedziałabym się jeszcze jednej rzeczy – odezwałam się, idąc za nim i nieustannie obrywając w twarz sprężynującymi gałęziami. – Właściwie dlaczego wylądowałam z maską na moście, a nie tutaj, jak kiedyś? – Ponieważ tak chciałaś. Maska zabiera podróżnika w czasie do wybranego przez niego celu. Zastanawiałam się przez chwilę. Gdy wylądowałam w lesie, koniecznie chciałam do Sebastiana – maska zabrała mnie do niego po tym, jak sam tu wyszedł, bo z powodu niewypełnionego zadania miał zablokowaną drogę w przyszłość. Brama w Lasku Bulońskim była dla niego przypuszczalnie najbezpieczniejszą możliwością. A ja wylądowałam dziś na moście, ponieważ na chwilę przed ostatecznym przejściem w nirwanę wyobraziłam sobie, że na nim stoję. Ale to nie wyjaśniało, dlaczego tym razem udało mi się wylądować w teraźniejszości, choć w przeszłości nie wypełniłam jeszcze swego zadania. Czyżby używanie maski uruchamiało jakieś inne zasady działania bram czasu? Stwierdziłam, że muszę to wyjaśnić, to i parę innych spraw, ale ważniejsze było inne

pytanie. – Miałeś mi opowiedzieć, gdzie byłeś przez cały ten czas i dlaczego Sebastiano dostał to zadanie. – Byłem w roku tysiąc sześćset dwudziestym. – W tysiąc sześćset dwudziestym? Pięć lat wcześniej? Cóż ty tam robiłeś? W następnym momencie potknęłam się o korzeń drzewa. – Za ciemno tutaj – poskarżyłam się. – Nic nie widzę. Wyciągnął latarkę i mi ją wręczył. – Masz. I tak jej będziesz potrzebowała. Musisz się jeszcze przebrać. – Wyjął z torby coś w rodzaju pokrowca na ubrania i podał mi go. – Tu w środku wszystko jest. Pospiesz się. Poczekam po tamtej stronie. Wskazał na skałę, którą natychmiast rozpoznałam w świetle latarki. Uformowana w kształt dziwacznej olbrzymiej pięści, wznosiła się na wysokość człowieka – brama, przez którą zaraz udamy się w przeszłość.

Szybko przebrałam się za drzewem. Wybierając ubrania, José dowiódł swojej fachowości, naprawdę pomyślał o wszystkim: spodnia suknia, bawełniana narzutka, pończochy, peleryna z kapturem – a nawet wygodne buty, które idealnie pasowały i oczywiście tak jak pozostałe rzeczy nadawały się do podróży w czasie. Skończyłam się przebierać i wyszłam zza drzewa. José też miał już na sobie historyczny kostium. Żeby było praktyczniej, wepchnęłam swoje rzeczy, łącznie z torebką, iPhone’em i resztą kramu, do pustego worka. Nie mogłam nic zabrać w przeszłość – wszystko by zniknęło, ponieważ pochodziło z teraźniejszości. Zachowałam jedynie skórzany woreczek z maską i kilkoma sztukami złota, zawieszony na szyi. Pozostawało tylko pytanie, gdzie schować worek z rzeczami. Ku memu zaskoczeniu José wyczarował skądś mały składany szpadel, którym wykopał koło skały dziurę. Włożył do niej swoją torbę podróżną, a następnie worek z rzeczami. – Co jest w środku? – spytałam. – Rzeczy na zmianę, dla mnie i Sebastiana. Jutro w nocy przeskoczymy tu z powrotem, jak wszystko się uda.

Byłam pod wrażeniem tej logistyki. Do tej pory wszystko działało bez zarzutu, co z pewnością stanowiło dobry znak. Zaczęłam znowu mieć nadzieję, że to całe przedsięwzięcie dobrze się skończy. – Miałeś mi jeszcze wyjaśnić, po co byłeś w roku tysiąc sześćset dwudziestym – przypomniałam mu. – I jak w ogóle doszło do tej misji. Widać było po nim, że najchętniej w ogóle nic by mi nie mówił, ale rozumiał, że mam prawo dowiedzieć się więcej o kulisach sprawy. – W Paryżu doszło do nieprawidłowości – zaczął z westchnieniem. – Stwierdziliśmy rozmaite zakłócenia. – W lustrze, tak? Nie zareagował na to, pewnie dlatego, że pytanie wydało mu się zbyt głupie albo uznał je za nieważne. – Misja była pilna, ale miejscowy strażnik czasu wydał się nam niegodny zaufania, a więc zawezwano Sebastiana, by przejął sprawę. – Kogo dokładnie masz na myśli, mówiąc „nam”? Siebie i Esperanzę? Czy jeszcze inne osoby? Także tym razem zignorował moje pytania. – Na początku misji – mówił dalej – coś poszło nie tak i Sebastiano tam ugrzązł. W normalnych warunkach sam bym się tym zajął, ale nie mogłem, dlatego posłałem tam ciebie. – Sekundę, było trochę inaczej. Najpierw wysłałeś mnie do Gastona. Mimo że już wcześniej było jasne, że jest draniem! – To nie tak. – Przecież sam przed chwilą powiedziałeś, że wiedzieliście! – Powiedziałem, że uznaliśmy go za niegodnego zaufania. Niegodnego zaufania, czyli niekompetentnego. O jego pozbawionej skrupułów chciwości i skłonności do przemocy nic nie wiedzieliśmy. – A więc jakim cudem otrzymał tę posadę, jeśli się nie nadaje? – Nie wszyscy Obrońcy Czasu są absolutnie doskonałymi profesjonalistami. Jest niestety wśród nich kilku nieudaczników. Czy to może była jakaś osobista aluzja? Spojrzałam na niego nieufnie, ale w świetle latarki jego oko zdawało się pozbawione wyrazu. Czasami nie potrafiłam rozgryźć tego

człowieka. Jeśli w ogóle był człowiekiem, a nie jakimś humanoidalnym mutantem z innego wszechświata. – No dobrze. A teraz chętnie bym się dowiedziała, co miał zrobić Sebastiano. – Uratować komuś życie. – Och. – Zrobiło mi się trochę słabo. Brzmiało to poważnie i teraz już stało się jasne, dlaczego jego powrót się nie udał. Realizacja zadania była jeszcze przed nim. – Czyje to miało być życie? Królowej? – To niestety należy do rzeczy, których lustro nie ujawnia. – A co ze mną? Też mam kogoś uratować? Czy tego lustro także nie pokazało? – Nie, w twoim przypadku znaki były łatwe do zinterpretowania. Musisz zadbać o to, by królowa dostała brylanty z powrotem. – Tak, tak, taaak! – krzyknęłam, gwałtownie podnosząc rękę w geście zwycięstwa. Z satysfakcją odnotowałam, że José się wzdrygnął. – Wiedziałam! – zawołałam triumfalnym tonem. – Przez cały czas to wiedziałam! No dobra, nie byłam całkiem pewna – dorzuciłam tytułem uściślenia. – Ale prawie. – I nagle zorientowałam się, że wcale nie mam powodów do radości. – Gaston ma te brylanty – oznajmiłam posępnie. – Na pewno jest z nimi już za siódmą górą. – Nie, nadal jest tam, gdzie był, razem z brylantami. Na razie spokojnie może je zatrzymać, bo to doskonały manewr odwracający uwagę, żeby przeciwnik poczuł się bezpieczny i stracił czujność. Dlatego nie uczynimy nic, by je odebrać. – Nie rozumiem. Nie mając ich, nie będziemy ich też mogli oddać królowej. – Błąd. – Dlaczego błąd? – Wyjaśnię ci to, jak tylko przeskoczymy w czasie. Albo raczej pokażę. Za długo tu już stoimy. – Niecierpliwie wskazał na skałę. – Idziemy? Przełknęłam ślinę. Nadszedł czas. Mogłam wrócić do Sebastiana. Oddychając głęboko, stanęłam obok Joségo, a on położył rękę na skale i otworzył portal. Utworzył się migoczący krąg białego światła, który nas otoczył. Szybko nadeszły wibracje i zaraz potem zapanował chłód. Zamknęłam oczy i przysłoniłam uszy, ale huk był tak samo grzmiący jak zawsze, rozerwał czas i cisnął mną przez stulecia. Wszystko wokół zrobiło się czarne.

1 Qu’est-ce que tu veux ici, ma petite? (fr.) – czego tu szukasz, moja mała? (przyp. red.). 2 Tu es très jolie (fr.) – jesteś bardzo ładna (przyp. red).

Dzień ósmy

Ból głowy tym razem był do zniesienia, bo przezornie wzięłam przed skokiem jeszcze jedną tabletkę przeciwbólową. Gdy się ocknęłam, leżałam obok skały, a José stał nade mną. Tak jak ostatnim razem, gdy tu wylądowałam, właśnie świtało. Przynajmniej nie będę się musiała włóczyć po nocy. I po deszczu, było bowiem sucho, pomijając parę kropel rosy, które spadły na mnie z gałęzi. Otarłam je, podniosłam się z ziemi i otrzepałam pelerynę. – Co mamy dzisiaj za dzień? To znaczy kiedy Gaston zrzucił mnie z mostu? – Przedwczoraj w nocy. Znowu zadałam sobie pytanie, dlaczego nie można tu było przybyć kilka dni wcześniej, aby zapobiec tym wszystkim niepomyślnym zwrotom akcji, tak żeby w ogóle nie nastąpiły. Bardzo chętnie ostrzegłabym moje wcześ­niejsze ja przed Gastonem. I przy najbliższej okazji zadbałabym o to, żeby udławił się swoimi pasztecikami. Ale to tak nie działało. System nie dopuściłby do mojego spotkania z samą sobą, bo to by był paradoks. O co chodziło z tymi paradoksami, nie miałam bladego pojęcia, ale byłam zdecydowana się tym zająć, choć przysięgłam sobie, że po maturze nigdy nie będę już miała nic wspólnego z fizyką. – Chciałeś mi jeszcze coś pokazać – przypomniałam Josému. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął niewielką szkatułkę. Otworzył ją z cieniem uśmiechu. Wydałam okrzyk zdumienia, ujrzawszy błyszczący naszyjnik. – Zabrałeś go Gastonowi! – Nie, to kopia. – Falsyfikat? – Nie, oczywiście jest prawdziwy. Identycznie wyglądający, drugi naszyjnik. Od złotnika, który zrobił ten pierwszy. Razem z tym. – Dlatego byłeś w roku tysiąc sześćset dwudziestym! Kazałeś ją zrobić, żebyśmy mogli ją dzisiaj wziąć ze sobą! Skinął głową. – Znalazłem się tam jeszcze z innego powodu. Byłem ciężko ranny i musiałem się

wykurować. W ten sposób udało mi się upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. – Jak długo tam byłeś? – Trzy miesiące. Byłam przerażona. Trzy miesiące! Podczas gdy z mojego punktu widzenia od naszej telefonicznej rozmowy minął zaledwie tydzień, on spędził w przeszłości cały kwartał! – Co się stało? – Doszło do walki – powiedział sucho. – Ze Starcem? – Moje przerażenie rosło. – Może z Jacopem? Znowu się pojawił? – Nie, to był ktoś inny. Odwołał się w ten sposób do rozdziału, który jak na mój gust miał zbyt wiele pustych stron. José właściwie nigdy nic nie mówił na ten temat, a już na pewno nie mówiła Esperanza. Najwyraźniej było więcej Starców, choć Sebastiano i ja do tej pory nie zdołaliśmy się dowiedzieć, ilu ich jest i gdzie się znajdują. Ale jedno już wiedzieliśmy – na pewno nie wszyscy się ze sobą przyjaźnią. Niektórzy najwyraźniej są w prawdziwym konflikcie. Tak jak niegdyś bogowie na Olimpie, oni też bez przerwy prowadzą między sobą jakieś wojny. Starcy spoglądali w swoje lustra, przyglądali się dawnym i przyszłym zdarzeniom, ważyli rzeczywistość i prawdopodobieństwo, a następnie ustalali, co znajdzie się na porządku dziennym. I zapewne nie zawsze byli tego samego zdania. W milczeniu ruszyliśmy w drogę. José szedł pierwszy. Podążyłam za nim bez słowa – i nagle się zatrzymałam. Skądś dobiegały odgłosy szermierki: metaliczny dźwięk uderzających o siebie kling, jęki i ciche okrzyki walczących przeciwników. – Pojedynkują się – powiedział José. Zaraz potem rozległ się krzyk bólu i odgłosy walki nagle ucichły. Kiedy ostrożnie podkradliśmy się bliżej, w mdłym świetle poranka dostrzegliśmy, że na skraju lasu stoi powóz. Obok trzech elegancko ubranych mężczyzn pochylało się nad czwartym, który nieruchomo leżał na ziemi. – Czy on nie żyje? – spytał jeden drżącym głosem. – Obawiam się, że tak – odrzekł drugi, wyraźnie wstrząś­nięty. – A więc masz swą satysfakcję, panie Bouteville – powiedział pierwszy, patrząc oskarżycielsko na trzeciego mężczyznę, który trzymał zakrwawioną szpadę. – W istocie – odparł ten niewzruszonym tonem, wycierając szpadę pękiem trawy

i najwidoczniej przechodząc nad wszystkim do porządku dziennego. – Zakładam, że zajmiesz się pozostałymi sprawami, panie, i powiadomisz również małżonkę de Portesa? – Tak jest – powiedział oficjalnie jeden z nich. – W końcu jesteśmy jego sekundantami. Choć to okropnie dotknie jego żonę, bo byli małżeństwem dopiero od miesiąca. – Zwiesił głowę. – Właściwie boję się jej przekazać tę wieść. – De Portes nie powinien był więc nazywać mnie zblazowanym fircykiem. Niemal nie mogłam oddychać ze strachu. Do tej pory sądziłam, że owe pojedynki o brzasku to tylko stereotyp, sprytnie wymyślony na potrzeby filmów i powieści, takich jak Trzej muszkieterowie. Albo dla turystów, którzy spacerowali po Lasku Bulońskim, sprawdziwszy przedtem w przewodniku, co się tu wcześniej działo. Ale najwyraźniej te historie o gościach, którzy masakrowali się wzajemnie z powodu drobnej utarczki, były prawdziwe. Zwycięzca pojedynku podszedł do swojego konia przywiązanego w pobliżu, dosiadł go i odjechał, na koniec rzuciwszy pozostałym wyniosłe spojrzenie. – Co teraz zrobimy? – spytał jeden z sekundantów. – Wiesz, że nie możemy zawieźć de Portesa z powrotem, bo był kuzynem kardynała. Trafilibyśmy do twierdzy za to, że nie zapobiegliśmy jego śmierci. Najlepiej niech zniknie i jego powóz też. – To przecież mógł być napad rabunkowy – podsunął drugi. – A nas nigdy tu nie było. – W takim razie musimy tu zostawić powóz de Portesa i wrócić do miasta pieszo. – A niech tam. Ale najpierw trzeba tego biedaka pochować. Zawlekli zwłoki do lasu, a José dał mi znak. – Ale przecież nie możemy… – Nie słuchałaś ich? Powóz jest, można powiedzieć, bezpański. Może nawet zaprowadzę go biednej wdowie po nieszczęsnym de Portesie, o ile dowiem się adresu. Na pewno chciałaby wiedzieć, co się naprawdę stało. Powozem dostaniemy się szybciej do miasta, a przecież mamy mało czasu. No, chodź już, wsiadaj, każda chwila się teraz liczy. Zajął miejsce na koźle i ujął lejce. Przezwyciężyłam wewnętrzny opór i wsiadłam. José popędził zaprzęg. Oba konie posłusznie ruszyły kłusem i nasza podróż się rozpoczęła. Sekundanci wybiegli z lasu i zaczęli miotać za nami najgorsze przekleństwa, ale José energicznie świsnął na konie batem i jeszcze przyspieszyliśmy. Nie miałam dobrych przeczuć, zdawało mi się, że używanie powozu osoby zmarłej jest

brakiem szacunku. Ale w gruncie rzeczy José miał rację – powóz przysługiwał wdowie. W tych czasach taki pojazd wraz z końmi znaczył mniej więcej tyle co niezły samochód w dwudziestym pierwszym wieku. Próbowałam się odprężyć i wyłączyć wszystkie natrętne myśli. Turkotanie kół miało działanie usypiające. Zanim się spostrzegłam, odleciałam. Gdy się ocknęłam, zbliżaliśmy się już do murów miasta. Po prawej stronie, pośród wypielęgnowanych ogrodów, wznosił się pałac Tuilerie, po lewej zaś rozciągały się pola, pastwiska i wybiegi dla koni. Na niewielkim wzniesieniu z turkotem obracały się wiatraki, gdzieniegdzie widać było mnichów przy pracy. Drogę prowadzącą do bramy miasta otaczały budynki klasztorne, których wiejska prostota mocno kontrastowała z okazałą fasadą pałacu. Powóz przejechał przez Porte Saint Honoré i dalej przez miasto, w kierunku Bastylii, aż zatrzymał się na place Royale. José otworzył mi drzwiczki i wcisnął do ręki szkatułkę. Spojrzałam na niewielkie aksamitne pudełko. – Czy to znaczy, że mam się zachowywać tak samo jak dotąd? Jak wytłumaczę Marie, gdzie byłam przez cały ten czas? – Coś wymyślisz. – A co ty będziesz teraz robił? – Poszukam Sebastiana. – A potem? Przyprowadzisz go tutaj? Czy gdzieś się spotkamy? – Spotkamy się. Ale nie gdzieś, tylko w Luwrze. – Dlaczego tam? – Bo tam odbywa się bal! O rany, to już dzisiaj! Naraz opuściła mnie odwaga. Jeszcze przed chwilą wszystko wydawało mi się dość proste. Musiałam zadbać o to, by królowa otrzymała brylanty, Sebastiano zaś musiał uratować życie – nie wiadomo komu. Wtedy nasze zadania zostaną wypełnione i będziemy mogli wreszcie wrócić do domu. W rzeczywistości jednak wszystko mogło pójść nie tak. Szczególnie to ratowanie życia. Sama w czasie swojej pierwszej podróży w czasie przekonałam się, jak nagle sprawy mogą się skomplikować. Ale pierwsze i najważniejsze było to, by Sebastiano odzyskał pamięć. Wszystko inne jakoś się ułoży, byłam tego pewna. Jeśli znów oboje zaczniemy dążyć do jednego celu, staniemy się na powrót niepokonanym zespołem i damy sobie radę. Na bank.

– Przestań wreszcie rozmawiać sama ze sobą – odezwał się José. – Dobra – powiedziałam, wzdychając. Najprawdopodobniej mamrotałam to wszystko na głos. Podał mi rękę. – Musisz tutaj wysiąść. Jesteśmy na miejscu. – Oczywiście. – Ujęłam jego dłoń i wysiadłam z powozu. – Jesteś pewien, że Sebastiano odzyska pamięć? – spytałam z powątpiewaniem. – Tak – odpowiedział spokojnie, wspinając się z powrotem na kozioł. To był jasny komunikat. Zaraz poczułam się lepiej. Jednak trwało to najwyżej przez trzy sekundy. – A więc do wieczora – pożegnałam się przygnębiona. – Do wieczora. – Świsnął batem i konie ruszyły. Odprowadzałam wzrokiem odjeżdżający powóz, aż skręcił i zniknął mi z oczu. Naraz poczułam się okropnie. Jakby zaraz zza rogu miał wyjść Murphy ze swoimi prawami i pokrzyżować moje plany. Ale zza rogu wyszedł ktoś inny. Ściślej biorąc, wyszedł z jednego z domów po drugiej stronie placu. Szkatułka nieomal wypadła mi z ręki. To był Sebastiano. Dużymi krokami zmierzał w stronę ulicy. Co za pech, José minął się z nim zaledwie o włos! Ale za to ja tutaj byłam. Ogarnęło mnie uczucie szczęścia, zdawało mi się, że nie widziałam go od kilku stuleci. Co w pewnym sensie odpowiadało faktom. Z tej radości, że znów go widzę, podniosłam obie ręce i zaczęłam do niego gwałtownie machać. – Tu jestem! Halooo! Znieruchomiał i obrócił się w moją stronę, stojąc tak, ze zwieszonymi rękami, jakby ktoś wyciągnął z niego zatyczkę i spuścił powietrze. Ale już w następnej chwili ruszył ku mnie biegiem. – Anno! – krzyknął, co najmniej tak głośno jak przedwczoraj w nocy na moście. A potem rzucił się w moją stronę ogromnymi susami. Szpada u jego boku kołysała się w przód i do tyłu, ale najwyraźniej zupełnie mu to nie przeszkadzało. Wybiegłam mu naprzeciw i spotkaliśmy się na środku placu. Ku memu bezbrzeżnemu zaskoczeniu zobaczyłam, że ma w oczach łzy. Jego twarz sprawiała wrażenie, jakby był kompletnie wytrącony z równowagi.

Nie posiadając się z radości, rzuciłam mu się w ramiona, on zaś objął mnie i podniósł, aż moje nogi zakołysały się nad ziemią. – Mój Boże, ty żyjesz! – Przytulił mnie, zanurzył twarz w moich włosach i głęboko wciągnął powietrze. Potem postawił mnie z powrotem na ziemi i przyjrzał mi się uważnie. – Nie jesteś martwa! Mnie też łzy napłynęły do oczu. Na wpół śmiejąc się, na wpół płacząc, potrząsnęłam głową. – Nie, nie jestem! Objęłam go i pocałowałam gwałtownie – było mi wszystko jedno, czy ktoś nas zobaczy. Przypomniał sobie. Uśmiechnęłam się do niego, z radości nie mogąc złapać tchu. Ujął moją twarz w ręce, jakby musiał się upewnić, że wszystko we mnie jest prawdziwe. W jego oczach dostrzeg­łam ból. – Wskoczyłem za tobą do wody i nurkowałem, wiele razy. – Och, jak to szlachetnie z twojej strony. – Poczułam wzruszenie. Pogłaskał mnie po włosach i pocałował czule. Przeszył mnie dreszcz, tak cudowny był jego dotyk. – To było najgorsze, co dotychczas przeżyłem – powiedział cicho. – Nie było cię. Zniknęłaś bez śladu. Jak udało ci się uratować? – No cóż, przeskoczyłam. Zmarszczył czoło. – Co znaczy „przeskoczyłam”? Wlepiłam w niego wzrok. O nie! Wcale nie odzyskał pamięci. Zdecydowanie za szybko się ucieszyłam. W gardle utworzyła mi się klucha. To byłoby zbyt piękne, gdyby miało się udać tak po prostu. Ale uczucia Sebastiana – one były prawdziwe! Myślał, że się utopiłam, i to kompletnie wytrąciło go z równowagi. Kochał mnie, nieważne, co chciał mi wmówić na naszej ostatniej randce. Pal licho taktykę. Byliśmy dla siebie stworzeni i doskonale o tym wiedział, z pamięcią czy bez. – Co znaczy „przeskoczyłam”? – powtórzył. – Och… powiedziałam coś takiego? Miałam na myśli oczywiście to, że popłynęłam.

Daleko, daleko. Aż wreszcie, ostatkiem sił, zdołałam dotrzeć do brzegu. – Zaczęłam wykonywać ruchy przypominające wiosłowanie, żeby mu uzmysłowić, jak to zrobiłam. W mgnieniu oka rozbudowałam tę historię, żeby wszystko do siebie pasowało. – Na brzegu, na wpół żywą, znalazła mnie wieśniaczka i zabrała do swej chatki. Leżałam tam na worku słomy zupełnie pozbawiona sił i musiałam dojść do siebie, aż wreszcie udało mi się tu wrócić dziś rano. Mogłam mu jeszcze długo opowiadać, ale najwyraźniej Sebastiano wcale nie był ciekaw wszystkich szczegółów. Chwycił mnie za ramiona i spojrzał na mnie z wielką powagą. – Anno, jestem przeszczęśliwy, że żyjesz. Nie ma sensu udawać, że jest inaczej. Wiele dla mnie znaczysz. – Wiem o tym. – Z czułością pogłaskałam go po policzku. – Ty dla mnie też! – Tym ważniejsze jest, abyś się wreszcie opamiętała. – Co przez to rozumiesz? – Skończ z tym, co robisz przez cały czas. Hę? Czyżbym przegapiła coś ważnego w czasie tej rozmowy? – A co ja, twoim zdaniem, takiego robię? – zdziwiłam się. – Spiskujesz z niewłaściwymi ludźmi. Twoja lekkomyślność pchnęła cię w zależności, które mogą skończyć się śmiercią. Szpiegostwo i intrygi. Podłe machinacje wbrew prawu i porządkowi! – Och… No cóż. W tym punkcie można byłoby jednak mieć… – Przerwałam. Ta dyskusja nie miała sensu. Nie uwierzyłby mi. Nie tylko stracił pamięć, ale najwyraźniej poddano go takiemu praniu mózgu, że był szczerze przekonany o kryształowym charakterze Richelieu. Kardynał był dla niego wzorem uczciwości. – Twoje zaangażowanie w tę sprawę o mały włos kosztowałoby cię życie – ciągnął. – Ten drań zdążył uciec, nim dotarłem do miejsca, w którym zrzucił cię z mostu. Ale nie martw się, znajdę go, a wtedy pożałuje, że się urodził. Ten grubas pozna nie tylko mnie, lecz także moją szpadę. To była bardzo pocieszająca wizja. Spojrzałam na niego z wdzięcznością. – Zrobiłbyś to dla mnie? – Zrobiłbym dla ciebie wszystko – powiedział zdecydowanym głosem. – Jeśli tylko zrozumiesz, że do tej pory stałaś po niewłaściwej stronie. – Rozumiem – odrzekłam pojednawczo.

Przynajmniej jeśli chodzi o Gastona, to była szczera prawda. Z nim już skończyłam, pomijając fakt, że musi odpowiedzieć za próbę zamordowania mnie. Co do Marie i królowej, moją lojalność wobec nich musiałam na razie dyskretnie zachować dla siebie. Gdy tylko Sebastiano znowu wszystko sobie przypomni, będzie wiedział, jak w tym zleceniu wyglądały prawdziwe priorytety. – Wiem, że znasz tego grubasa – odezwał się Sebastiano. – Powiedz mi jego imię. – Nazywa się Gaston Leclerc. – Gdzie ten człowiek przebywa? – zapytał porywczo. – Ma pokój przy rue du Jour, ale na pewno zdążył już stamtąd wyfrunąć. – A skąd ty w ogóle znasz tego śmiecia? – On pochodzi z tych samych… stron co ja. Ale znam go właściwie bardzo słabo. Udawał, że chce mi pomóc, a w gruncie rzeczy chciał tylko bry… chciał się tylko wzbogacić. – Szybko zmieniłam temat i wskazałam dom, z którego przedtem wyszedł Sebastiano. – A cóż ty tam robiłeś? – Miałem naradę z Jego Eminencją. Wzdrygnęłam się. – Z Richelieu? On tu mieszka? – Owszem. Oszołomiona popatrzyłam na dom. Czy Richelieu krył się tam gdzieś przy oknie i obserwował nas? Dom stał dość daleko, na drugim końcu placu, który rzeczywiście był ogromny. Ale może miał lornetkę? Czy takie rzeczy już wynaleziono? Jeśli tak, to z dziecinną łatwością mógł wyśledzić potajemną schadzkę królowej. – O czym myślisz? – spytał Sebastiano. – Och, o niczym. – Ale wyglądałaś na bardzo zamyśloną. – No cóż, jeśli już pytasz… Nie uważasz, że kardynał miałby coś przeciw temu, że ty ze mną… że ty i ja… – Ma pewne uprzedzenia – przyznał Sebastiano. – Jednak póki jest przekonany o tym, że w ten sposób przysłużę się wyższym celom, nie będzie zgłaszał sprzeciwu wobec naszego związku. – Poczekaj. – Spojrzałam na niego przerażona. – Czy to ma znaczyć, że przedstawiasz mu

to w taki sposób, jakbyś się poświęcał? Że idziesz ze mną do łóżka, by przysłużyć się wyższym celom? – Już on się domyśla, że nie jest to dla mnie wielka ofiara. – Tak samo jak nie byłoby wielką ofiarą zalecać się do Marie, jak chciał tego na początku. Twarz mu znieruchomiała. – Podsłuchiwałaś naszą rozmowę? – A jeśli tak, to co? – parsknęłam ze złością. – Stąd to wino na moim wamsie. – To było przez nieuwagę. Raczej mi nie uwierzył. – W takim razie wspólne wyjście do teatru też pewnie zdarzyło się przez nieuwagę. Czy może raczej była to próba wypytania mnie i odsunięcia od księżnej? – Chciałam cię znów zobaczyć! Skwitował to tylko ironicznym uniesieniem brwi. Z irytacją zauważyłam, że znowu się kłócimy. Ale byłam przynajmniej tak samo zła jak on, bo kto jak kto, ale akurat Sebastiano nie powinien mi robić wyrzutów. – Mierzysz nas różną miarą – wytknęłam mu z gniewem. – W końcu ty też chciałeś się spotkać ze mną nie z czystej sympatii, tylko dla wyższych celów. Westchnął i twarz mu się wygładziła. – Anno, o tym już rozmawialiśmy. Sprzeczając się, kręcimy się w kółko. Sama powiedziałaś, że jest między nami szczególna więź, która wykracza poza zwykłą sympatię. Najpierw nie chciałem tego przyjąć do wiadomości, ale potem zrozumiałem, że masz rację. – Popatrzył na mnie prosząco. – Zakochałem się w tobie, Anno. Po uszy, całkowicie i nieodwołalnie. Serce mi stopniało. Poczułam, jak łzy napływają mi do oczu, i chciałam coś powiedzieć, ale nie mogłam wykrztusić słowa. Usta mi drżały i zacisnęłam je, żeby to ukryć. Pogłaskał mnie po ręce. – Motywy, dla których na początku się ze sobą umówiliśmy… zapomnijmy o nich i zacznijmy od nowa. Porozmawiam z Jego Eminencją i wyjaśnię mu, że mam wobec ciebie poważne zamiary.

Podniosłam na niego wzrok, poszukując w jego oczach oznak strategii. Zobaczyłam jednak wyłącznie głębokie i szczere uczucie. Drżąc nieco, głęboko wciągnęłam powietrze. – Jeśli mu o tym powiesz, możesz mieć kłopoty. – Nie, jeśli wiarygodnie go zapewnię, że wyłączyłaś się ze spisku księżnej i królowej. W tym miejscu uznałam, że po raz kolejny trzeba zmienić temat. – Właściwie po co szedłeś za mną przedwczoraj wieczorem? – Śledziłem cię – przyznał bez ogródek. – Widziano kochanka królowej, jak oddawał brylanty w zastaw. Można się więc było spodziewać, że królowa znajdzie drogę i środki, by je wykupić, ponieważ król kazał jej założyć je na dzisiejszy bal. Koniec końców zleciła ci, byś przyniosła klejnoty z powrotem, najwyraźniej błędnie zakładając, że nikt za tobą nie pójdzie. Z wysiłkiem stłumiłam gniew. Już wcześniej stało się dla mnie jasne, że ten cały Richelieu mógł wykonać swój numer tylko dlatego, że Sebastiano zdradził mu moje poufne informacje. – Chciałem dla ciebie jak najlepiej – ciągnął. – Osobiście podjąłem się śledzenia ciebie, bo tylko tak mogłem cię ustrzec przed oskarżeniem o spisek. Mój plan przewidywał, że zabiorę ci klejnoty i puszczę cię wolno. Kardynałowi powiedziałbym potem, że przekazałaś mi je z włas­nej woli. – Jakże łaskawie z twojej strony. Zignorował mój ironiczny ton. – Ale niestety zgubiłem cię na Île de la Cité. Moja nieuwaga nieomal kosztowała cię życie, bo właśnie wtedy ten grubas cię napadł i obrabował. Ale patrząc z perspektywy czasu, ma to swoje dobre strony: brylanty zostały wyłączone z gry. Królowa nie będzie mogła ich założyć i w ten sposób zostanie zdemaskowana. – Koniecznie chcesz, by skrócono ją o głowę? – wyrwało mi się. – Anno, nie jesteśmy na dworze Henryka VIII. Najgorsze, co może się jej przydarzyć, to wygnanie. – Ale to nie fair! Przecież nikogo nie krzywdzi. – Jest wiarołomna i szkodzi koronie. – W rzeczywistości kardynałowi jest to zupełnie obojętne. Chce się jej tylko pozbyć, by poszerzyć zasięg swojej władzy. A królowi ani trochę nie przeszkadza, że ona kocha innego

mężczyznę. On zupełnie lekceważy małżeństwo, tym bardziej że sam też ma chłopaka. Sebastiano wpatrywał się we mnie. Oczy mu płonęły i przez moment zdawało mi się, że widzę w nich cień niepewności. Jakbym poruszyła coś, co głęboko w nim tkwiło, może nawet jego pogrzebane wspomnienia. Ale zaraz potrząsnął głową. – Bzdury gadasz, Anno. Poza tym już raz odbyliśmy taką rozmowę i nic z niej nie wynikło. Sądziłem, że zrozumiałaś swój błąd i żałujesz swego postępowania. – Oczy mu się zwęziły. – Co tam kryjesz za plecami? – Nic – odparłam. Przez cały czas miałam w ręku szkatułkę, czego do tej pory nie zauważył. Ja też w ogóle już o niej nie myślałam, bo tak bardzo się cieszyłam, że znów go widzę. Dopiero gdy padło słowo „brylanty”, niepostrzeżenie ukryłam ją za plecami. – Pokaż mi rękę. Zrobiłam to. Ale dopiero wtedy, gdy przełożyłam szkatułkę do drugiej ręki, która przypadkowo znalazła się również za moimi plecami. Czułam się jak w trakcie idiotycznej zabawy w przedszkolu. Było jasne, że Sebastiano na to nie pójdzie, a ponieważ lubił szybko działać, skrócił tę akcję, obejmując mnie obiema rękami i odbierając mi szkatułkę. Otworzył ją, z osłupieniem przyglądając się naszyjnikowi. – Proszę – zawołałam – nie wyciągaj pochopnych wniosków! Nie okłamałam cię! Naprawdę. Nie możesz tego zabrać – dorzuciłam błagalnym tonem. – Oddaj mi to. Zamknął szkatułkę i popatrzył na mnie. Jego twarz nagle mocno pobladła. – Zejdź mi z oczu. W przeciwnym razie będę zmuszony cię aresztować i oddać w ręce strażników więziennych. I wierz mi, to nie są czcze pogróżki. Byłam tak zszokowana, że nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Gdy cofnęłam się z przerażeniem, Sebastiano schował szkatułkę, odwrócił się na pięcie i pomaszerował prosto do domu kardynała.

Zmarnowałam mniej więcej dwie lub trzy cenne minuty, stojąc na placu i rycząc, i strasznie się nad sobą użalając. Wreszcie się pozbierałam i ruszyłam biegiem. Muszę znaleźć Joségo, natychmiast. José musi się tym zająć. Trzeba jakoś pomóc Sebastianowi odzyskać pamięć, żeby oddał naszyjnik. A jeśli zdążył już przekazać go kardynałowi, musi mu go odebrać,

nieważne jak. Rany, jakie to wszystko stawało się pokręcone! I była to wyłącznie moja wina. Dlaczego nie zrobiłam tego, co należało, zamiast rzucać się jak oszalała z miłości w ramiona Sebastiana? Mogłam przecież ukryć naszyjnik w moim skórzanym woreczku. Szkatułka byłaby wtedy pusta i wszystko dobrze by się skończyło. Biegając wokół i rozglądając się za powozem, uświadomiłam sobie, że marnuję czas. José mógł być w tej chwili gdziekolwiek, jednak prawdopodobnie był tam, gdzie stacjonuje Sebastiano. Niestety – w przeciwieństwie do Joségo, który najwyraźniej to wiedział – nie miałam zielonego pojęcia, gdzie to jest. Po prostu zapomniałam zapytać Sebastiana, choć było po temu kilka okazji. Kolejne zaniedbanie, za które ponosiłam odpowiedzialność. Zdyszana od biegu zatrzymałam się na place de Grève, w pobliżu piaszczystego brzegu rzeki, aby złapać oddech – i w następnej chwili musiałam uskoczyć, ponieważ blokowałam wjazd, przez który wtaczano właśnie ogromną beczkę wina. – Uważajcie, durnie! – ryknął mężczyzna, który ich pilnował. Dwaj pachołkowie, którzy toczyli beczkę w kierunku wozu, pocili się i klęli, a jeden z nich, przechodząc, spróbował mnie kopnąć, zapewne dlatego, że mu się napatoczyłam, a chciał na kimś wyładować swoją złość. – Nie wolno ci kopać kobiety, Philippe! – zawołał szyderczo jego kompan. Philippe. Philippe! To było rozwiązanie. Bez tchu pobiegłam dalej. Philippe wie, gdzie mieszka Sebastiano, ponieważ przekazywał mu wieści od Gastona! Może mi podać jego adres, a ja pomknę tam jak strzała. José na pewno będzie tam czekał, a wtedy wszystko mu opowiem. Ciekawe, czy będzie na mnie zły. „Nie, wykaże pełne zrozumienie dla twojej nieudaczności – podpowiedział mi wewnętrzny głos. – Nie wszyscy Obrońcy Czasu są doskonałymi profesjonalistami. Jest wśród nich kilku nieudaczników”. No jasne, a ja byłam jednym z nich. Raz za razem udawało mi się doprowadzać wszystko do ruiny. Moje wspaniałe pomysły nie posuwały mnie ani o krok naprzód. Na przykład teraz, gdy u kresu sił dotarłam do zakładu krawieckiego i ojciec Philippe’a poinformował mnie, że syna niestety znowu nie ma w domu. – A może wiesz, panie, gdzie go mogę znaleźć? – Chciał obejrzeć próbę w teatrze.

– Dziękuję! – zawołałam, już pędząc dalej. – Jak podoba ci się suknia, pani? – zawołał za mną. – Księżna jeszcze mi jej nie pokazała! Rany boskie, w ogóle nie pomyślałam o Marie. Na pewno szaleje tam z niepokoju, nie ma mnie już drugi dzień. Powinnam była przedtem chociaż na chwilę do niej zajrzeć i powiedzieć, że ze mną wszystko w porządku. Tylko że wtedy straciłabym jeszcze więcej czasu. A poza tym musiałabym jej wyjaśnić, co się stało z brylantami. Po przebiegnięciu kolejnych dwóch ulic musiałam przystanąć, bo złapała mnie kolka. Uświadomiłam sobie nagle, że wszystko poszłoby znacznie szybciej, gdybym użyła powozu. Do czego mi to złoto na czarną godzinę? Dotąd przetrwało bez szwanku wszystkie przeskoki w czasie i różne przygody. Teraz pora, by po nie sięgnąć. Sapiąc, wdrapałam się do najbliższej dorożki, jednokonnego otwartego powozu, takiego jak ten, którym ja i Sebastiano pojechaliśmy do teatru. W drodze do Hôtel de Bourgogne spróbowałam zebrać myśli i stworzyć kilka planów rezerwowych, na przykład na wypadek, gdyby Philippe’a nie było w teatrze. Mogłabym zmusić kardynała, grożąc mu bronią (pożyczyłabym sobie na tę okoliczność szablę dziadka Henriego), aby oddał naszyjnik. Albo mogłabym podłożyć ogień w sali balowej Luwru, a wtedy trzeba by ewakuować pałac i odłożyć imprezę. Ale to oczywiście były bzdury. Znowu zaczęłam płakać i byłam wręcz zalana łzami, kiedy dorożka zatrzymała się przed teatrem. – Wszystko w porządku, mademoiselle? – spytał woźnica. – Nie – chlipnęłam. – Myślę, że gram w niewłaściwym filmie. Jak zwykle zostało to przerobione na „sztukę kostiumową”, na co woźnica spojrzał na mnie z wahaniem. – Mam cię zawieźć do innego teatru, pani? – Nie, nie, tak jest dobrze. Poczekaj tu na mnie. Wciąż jeszcze płakałam, wchodząc na widownię, lecz mimo łez przesłaniających mi oczy dobrze widziałam, że Philippe i Cécile siedzą w pierwszym rzędzie i się migdalą. Odskoczyli od siebie, gdy mnie spostrzegli. – Anno! Ty żyjesz! – Philippe zerwał się i podbiegł do mnie przejściem między ławkami. Ostrożnie pogładził mnie po policzku, jak gdyby nie mógł uwierzyć, że stoję przed nim. –

Myśleliśmy, że utonęłaś. Pociągnęłam nosem. – Skąd się o tym dowiedzieliście? – Twój muszkieter był wczoraj wieczorem u Marie de Chevreuse i przekazał jej tę smutną wieść. Księżna wysłała potem wiadomość do Cécile i w ten sposób się dowiedziałem. – Uśmiechnął się do mnie szeroko. – Ale najwyraźniej to była pomyłka. Nawet nie wiesz, jak się cieszę. Jego radość sprawiła mi przyjemność. Niepewnie odwzajemniłam uśmiech i otarłam łzy. Po chwili podeszła też Cécile. Jej rozczochrane jasnoblond włosy sterczały na wszystkie strony, na szyi miała malinkę. Była w pelerynie narzuconej na przezroczystą koszulkę. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. – Ty wcale nie utonęłaś! – Nie, udało mi się dopłynąć do brzegu. – A dlaczego w ogóle wpadłaś do wody? Wzięłam głęboki oddech. – Gaston mnie wrzucił. Chciał mnie zabić. – Co? – jednym głosem zawołali Philippe i Cécile. – Jak to się mogło stać? – Philippe był oszołomiony. – Dlaczego to uczynił? – Chciał brylantów królowej. Miałam je przypadkowo przy sobie i on mi je ukradł. – Miałaś przypadkowo przy sobie brylanty królowej? – powtórzyła Cécile z niedowierzaniem. – No cóż, może nie całkiem przypadkowo. Ofiarowała komuś swój naszyjnik, ale pilnie potrzebowała go z powrotem. Poprosiła więc księżną, żeby go odebrała. Ale księżna nie mogła, dlatego ja się tym zajęłam. Gaston to zwęszył i napadł mnie po drodze. Oboje zmierzyli mnie sceptycznym spojrzeniem. Trudno było nie zauważyć, że nie kupują większej części mojej historii. Przede wszystkim Cécile dziwnie mi się przyglądała. – Przyznaj się, szpiegujesz dla Richelieu! – powiedziała nagle. – Co? – Roześmiałam się zdumiona. To był chyba najbardziej absurdalny zarzut wszech czasów. – Nienawidzę tego typa. Nigdy, przenigdy bym dla niego nie pracowała. – Popatrzyłam na nią z przekorą. – Właściwie czasem mi się wydaje, że to ty mogłabyś dla niego szpiegować. Wlepiła we mnie wzrok.

– Jesteś szalona. – Ej, przestańcie. – Philippe niecierpliwie potrząsnął głową. – Anno, czego od nas chcesz? – Przede wszystkim muszę wiedzieć, gdzie mieszka Sebastiano. W ten sposób podsyciłam tylko nieufność Cécile. – Philippe, ona specjalnie udaje głupią. Ma romans z tym muszkieterem i na pewno wie, gdzie stacjonuje. – Naprawdę nie wiem – zawołałam z rozpaczą. – Specjalnie po to tutaj przyjechałam. Proszę, Philippe! Powiedz mi! – Przy rue Saint Martin, nad sklepem zielarskim. Wielkie nieba! Teraz mi się przypomniało, że monsieur Mirabeau wymienił nazwę ulicy, tylko ja ze zdenerwowania zupełnie o tym zapomniałam. Wzdychając, przyłożyłam ręce do skroni. Musiałam się lepiej skoncentrować, jeśli w ogóle chciałam coś jeszcze ocalić. Istniała bowiem pewna możliwość (choć minimalna), której dotąd nie rozważałam. Ale w tym celu musiałam uchylić rąbka tajemnicy. – Kardynał będzie chciał na balu zdemaskować królową – oświadczyłam. – Kazał jej założyć dziś wieczorem diamentowy naszyjnik. Ale to niemożliwe, bo naszyjnik ma Gaston. – Dlaczego brak naszyjnika miałby ją zdemaskować? – zdziwiła się Cécile. Chciałam coś wymyślić, ale szybko uznałam, że tu może pomóc jedynie szczera prawda. Bez wsparcia ich obojga mogłam zapomnieć o sprawie. A więc musiałam udzielić im najważniejszych informacji. – Kardynał powiadomił króla, że podarowała te brylanty swemu kochankowi. I dlatego uknuł plan, żeby zdemaskować ją na balu. To, że Richelieu mógł to uczynić wyłącznie z powodu mojej ogromnej nieostrożności, wolałam zachować dla siebie. Cécile gwizdnęła przez zęby. – Patrzcie, państwo! Philippe był oburzony. – Cóż za szubrawiec! I tego natychmiast się uczepiłam. – No i stąd to wszystko. Bo królowa idzie za głosem prawdziwej miłości, zamiast cierpieć

w małżeństwie tylko po to, by zachować swoją pozycję. Philippe natychmiast skinął głową, Cécile też wyglądała tak, jakby trafiały do niej te argumenty. Stwierdziłam, że już prawie mam ich oboje po swojej stronie, i dodałam jeszcze: – Richelieu od początku nie znosi królowej. Chce się jej pozbyć. – To prawda – powiedziała Cécile w zamyśleniu. – Byłaby to dla niego znakomita okazja. – Właśnie temu księżna chciała zapobiec – wyjaśniłam. – Ale teraz Gaston ma brylanty i ucieknie z nimi, jeśli mu w tym nie przeszkodzimy. – Hmm, akurat niespecjalnie sprawia wrażenie, jakby się szykował do ucieczki – zauważył Philippe. – Spotkałem go zaledwie godzinę temu. Wspominał, że wybiera się dziś wieczorem na bal. A konkretnie powiedział, że chciałby na własne oczy zobaczyć efekt swoich wysiłków. Cécile zmarszczyła czoło. – Czy przywłaszczył sobie naszyjnik na polecenie kardynała? – Nie – zaprzeczyłam. – Chciał go dla siebie, wyraźnie mi to zakomunikował, nim próbował mnie zabić. Chce sobie dzięki niemu urządzić wygodne życie. A więc naszyjnik jest cały czas w jego posiadaniu. – A podstępne skompromitowanie biednej królowej ma zamiar potraktować jako dodatek. – Philippe’owi policzki poczerwieniały z gniewu. – Przy tym jego chciwość nie zna granic. Jest mi jeszcze winien pieniądze, lecz powiedział, że akurat nie ma płynności. – To naprawdę nikczemne – skomentowała Cécile. Spojrzała na mnie. – Jak możemy ci pomóc? Powoli wypuściłam powietrze. Przyszedł czas, by stworzyć nowy plan.

Po omówieniu szczegółów przekazałam Philippe’owi i Cécile część moich rezerw złota. Do wieczora będą mieli trochę wydatków. Cécile, zafascynowana, wskazała na monety. – Księżna jest chyba dosyć hojna, prawda? – Ach, ma tyle pieniędzy, że właściwie nie wie, co z nimi robić. – Pozostawiłam ją w przekonaniu, że złoto pochodzi od Marie. Philippe także patrzył tęsknym wzrokiem, gdy wyjmowałam z woreczka sztuki złota.

Wiedziałam, co myśli. Dla niego droga do serca Cécile była wybrukowana pieniędzmi, bo tylko dzięki nim mógł ją ostatecznie zdobyć i planować z nią wspólną przyszłość. Dopóki oboje będą biedni, ona nie przestanie się spotykać z tym przeklętym Baptiste’em, a on dalej będzie cierpiał piekielne męki, nie mogąc zaradzić temu, by nie zdobywała pieniędzy w taki sposób. – Wszystko, co zostanie, należy do was – obiecałam. – I resztę też otrzymacie, po załatwieniu całej sprawy. Nie powiedziałam tego po to, by się specjalnie postarali, lecz dlatego, że chciałam, by byli razem szczęśliwi. W przeciwnym razie złoto powróciłoby do operacyjnej kasy Strażników na cele francuskiego baroku, lepiej więc będzie, jak sensownie je tu na miejscu zainwestuję. Philippe i Cécile byli moimi przyjaciółmi, a przyjaciołom się pomaga. – Muszę iść. – Objęłam oboje, po czym ruszyłam w drogę. Pojechałam powozem na rue Saint Martin, lecz moje nadzieje, że znajdę tam Joségo, szybko się rozwiały. Nigdzie nie było widać pożyczonego powozu. Sebastiana też nie było. Długo stukałam do jego drzwi na drugim piętrze, dokąd zaprowadziła mnie córka zielarza, dziewczyna o krowich oczach i niezbyt lotnym umyśle, mniej więcej moja rówieśniczka. – On tu rzadko bywa, ten twój brat, pani – powiedziała. – Jego obowiązki pozostawiają mu niewiele czasu. Kardynał powierza mu ważne zadania. Monsieur Foscaire jest jednym z jego najmężniejszych ludzi. – Nie wątpię – mruknęłam. – To dziwne, nigdy nie mówił, że ma siostrę. Zawsze wszyscy sądziliśmy, że stracił całą rodzinę w pożarze. – Ja jestem bardzo uparta i przeżyłam pożar. Spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczyskami. – Nie jesteś w ogóle podobna do niego. Masz jasne włosy, a on czarne. – Przecież jest mężczyzną – powiedziałam. Dałam jej do myślenia. Wcisnęłam jej w rękę srebrną monetę i obiecałam więcej, jeśli natychmiast, gdy tylko go tu zobaczy, przyjdzie do Palais de Chevreuse i mnie powiadomi. – Ale nie możesz mu mówić, że tu byłam. To ma być niespodzianka. Sprawdziła monetę zębami i przyrzekła spełnić moją prośbę, więc ruszyłam w drogę powrotną na place Royale. Na moje życzenie woźnica poprowadził powóz okrężną drogą pod domem kardynała, gdzie rozejrzałam się, usiłując nie wzbudzać podejrzeń. Mimo ciepła zostałam

w pelerynie i naciągnęłam kaptur na twarz, żeby nikt mnie nie rozpoznał. Przed domem stało pół tuzina muszkieterów i w nadziei, że jeden z nich może być Sebastianem, wychyliłam się odrobinę z powozu, żeby lepiej widzieć. W tym momencie zaprzęg gwałtownie zjechał w bok. Straciłam równowagę i wpadłam na zamknięte drzwi, które pod wpływem uderzenia rozwarły się szeroko, a ja wydałam z siebie okrzyk. O mały włos wyleciałabym z powozu, ale w porę zdążyłam się przytrzymać. Jednak podczas tej karkołomnej akcji zgubiłam pelerynę – szybciej traciłam rzeczy, niż zdążyłabym je znosić. Rąbek wysunął się z drzwi i trafił pod koła. Jednym szarpnięciem peleryna została ze mnie zerwana i spłynęła na bruk, zmięta i rozpłaszczona. Muszkieterowie natychmiast zwrócili na mnie uwagę, wszyscy spojrzeli w moją stronę. Na wpół zwisałam z powozu, rozpaczliwie wczepiając się w ramę chwiejącego się pojazdu. Włosy, które od ostatniego przeskoku w czasie bardzo przypominały mop do podłogi, powiewały mi wściekłymi kosmykami, dlatego dopiero po chwili dostrzegłam, że wśród muszkieterów faktycznie znajduje się Sebastiano. Gapił się na mnie, jakby nie wierzył własnym oczom. Jules i Jacques także tam byli, rozpoznali mnie i zaczęli machać. – Anno! – zawołał Jules (a może to był Jacques), bieg­nąc za powozem. – Poczekaj! – Mam się zatrzymać? – spytał woźnica. – Nie, tylko nie to! Szybciej, do Palais de Chevreuse! Jacques (albo Jules) zwolnił, ale nie widziałam, czy jest zły, czy rozczarowany, bo przylgnęłam wzrokiem do Sebastiana. Podszedł do mojej peleryny i podniósł ją. Patrzył mi przy tym prosto w oczy. Jego twarz nie wyrażała nic. Jeśli w ogóle można w niej było coś dostrzec, to najwyżej groźbę przekazania mnie strażnikom więziennym. Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz, kiedy przypomniałam sobie jego słowa. Przed Palais de Chevreuse zapłaciłam woźnicy i przez arkady pospieszyłam do domu. Ostatni rzut oka na przeciwległą stronę wielkiego placu upewnił mnie, że Sebastiano dalej tam stoi i patrzy za mną.

Marie była przeszczęśliwa, gdy się pojawiłam. Objęła mnie i raz po raz głaskała mnie po włosach, jakby musiała się przekonać, że faktycznie przed nią stoję. – A więc to prawda – zawołała z radością. – Minette mówiła, że widziała cię na placu, ale ja byłam przekonana, że uległa złudzeniu. Nawet się z tego powodu pokłóciłyśmy, bo upierała

się, że ma rację. – Głos jej drżał. – Mam za sobą straszny dzień. Lałam łzy bez końca, gdy Foscaire opowiedział mi o twojej śmierci. Najchętniej sama bym wtedy umarła, bo przecież to była moja wina. – Ależ to niedorzeczne. – Nie, nie, to prawda! Ale teraz wszystko będzie dobrze. – Marie promieniała. – Och… obawiam się, że nie. Nie mam już brylantów. Ten człowiek, który mnie napadł, zabrał mi je. – To, że później straciłam także kopię naszyjnika, wolałam przemilczeć. – Ale mam plan, jak odzyskać klejnoty na dzisiejszy wieczór – dodałam z zapałem. Marie zrobiła wielkie oczy. – Jesteś pewna? – Nie – przyznałam. – Ale warto spróbować. Westchnęła. – Zbyt się cieszę z twojego powrotu, aby teraz łamać sobie tym głowę. Naprawdę zrobiłyśmy, co było w naszej mocy. Wierzę, że wszystko się ułoży. – Klasnęła w ręce niczym rozbawione dziecko. – A najlepsze jest to, że możemy iść na bal! Po wiadomości o mojej rzekomej śmierci zdecydowała, że nie pójdzie, i dlatego teraz była szczęśliwa, że jednak się tam wybierzemy. Natychmiast kazała przygotować dla mnie kąpiel. Czekając, przysiadłam się do dziadka Henriego w salonie. – Cieszysz się na ten bal? – spytał. – Tak – skłamałam. – Na pewno będzie cudownie. – Jestem o tym przekonany. Bardzo jestem rad, bo nieczęsto nadarza się okazja, by zobaczyć króla i królową razem. Są taką piękną parą. Królową już poznałam i wiedziałam, że wygląda super. Czy król mógł się z nią równać – zobaczymy. W Internecie, w każdym razie dopóki nie zniknął stamtąd w tajemniczy sposób, wyglądał całkiem miło, ale mógł to być także efekt przypochlebiania się portrecisty. – Kardynał też się pojawi – ciągnął dziadek Henri. – Bardzo potężny człowiek. – Tak – przyznałam oględnie. – Pytanie tylko, czy jest również sprawiedliwy – dodał dziadek Henri. – Przede wszystkim jeśli chodzi o hugenotów. Uprzejmie kiwnęłam głową, bo nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Dziadek Henri siedział wyprostowany, z rękami opartymi na lasce. Jego wzrok powędrował ku straszliwemu

malowidłu, przedstawiającemu grozę nocy świętego Bartłomieja. – Richelieu pochodzi z rodziny, która od pokoleń poświęciła życie państwu i prawu. Jego ojciec był szefem gwardii, jego dziadek słynnym prawnikiem. Lecz nie było wśród nich nikogo, kto zapobiegłby krwawemu weselu paryskiemu… wręcz przeciwnie. – Może Richelieu jest zupełnie inny – powiedziałam wbrew własnemu przekonaniu. Dziadek Henri z powagą potrząsnął głową. Jego stara, pomarszczona twarz naznaczona była troską, oczy spoglądały w dal. – Bardzo się boję, że jest jeszcze gorszy. Że przygotuje grunt dla ostatecznego wygnania moich braci w wierze. Marie otworzyła duże dwuskrzydłowe drzwi salonu i wpłynęła do środka jak nimfa. W jej oczach lśniło rados­ne oczekiwanie. – Rusz się, Anno! Twoja kąpiel jest gotowa! Wstałam z sofy i nieśmiało uśmiechnęłam się do dziadka Henriego. Było mi go okropnie żal i chętnie bym go pocieszyła, ale nie wiedziałam jak. Wszystkie te straszliwe przeżycia stanowiły jedynie sztuczne wspomnienia, ale z pewnością były równie traumatyczne. Odwzajemnił mój uśmiech z tkliwą sympatią. – Szykujcie się, moje drogie! – zawołał za nami, gdy pospieszyłam za Marie do jej komnat, gdzie wszystko było już przygotowane. Kiedy weszłam do gorącej, pachnącej lawendą wody, poczułam, w jak wielkim napięciu żyłam ostatnio. Brak snu, piętrzące się wydarzenia, ale przede wszystkim kłótnia z Sebastianem bardzo się na mnie odbiły. Czułam się jak pędzący zygzakiem, nakręcony do oporu zabawkowy samochodzik, w którym ktoś złamał kluczyk. Gdy Marie usłyszała, że od wczoraj nie miałam nic w ustach, kazała natychmiast przynieść tacę z przekąskami, które jadłam, siedząc w cebrze. Od razu poczułam się lepiej, ale też wyraźnie oklapłam. Gorąca woda mnie zmęczyła. Masaż głowy wykonany przez Minette miał hipnotyzująco-usypiające działanie. Byłam bliska drzemki. Gdyby to ode mnie zależało, po kąpieli położyłabym się na godzinkę lub dwie, ale Marie kategorycznie się temu sprzeciwiła, oświadczając, że mamy jeszcze przed sobą dużo pracy. Podczas całej stylizacji kompletnie brakowało mi energii. Mimo to z oddaniem uczestniczyłam we wszystkim, bo Marie była w swoim żywiole. Można powiedzieć, że znalazła się w szczytowej formie i uważałam, że bezczelnością byłoby zepsuć jej tę radość. Procedura

przebiegała podobnie jak w programie Chcę być piękna, gdzie uczestniczki dopiero na koniec mogą zobaczyć swój nowy wygląd. Mi­nette wypolerowała mi paznokcie specjalnym ręcznikiem, wyskubała brwi, wtarła za uchem przyjemnie pachnące perfumy, zakręciła włosy na lokówkę i zrobiła makijaż, podczas gdy ja siedziałam na stołku, w bieliźnie i pończochach, i nie wolno mi było spojrzeć w lustro. Sukni też jeszcze nie widziałam. Ale w każdym razie obejrzałam bieliznę, wykazującą zdumiewające podobieństwo z niektórymi elementami z dwudziestego pierwszego wieku. Gorseto­podobna, sznurowana, dość obcisła koszulka, majtki w rodzaju bokserek, z tasiemkami i koronkami. Wszystko wyglądało na bardzo kosztowne. Także jedwabne pończochy były niezwykle luksusowe, cieniusieńkie, kremowe, mocowane tasiemkami powyżej kolan. Potem z zamkniętymi oczami musiałam włożyć suknię. Czułam lejącą się, miękką tkaninę i delikatny zapach kwiatów, podczas gdy Minette majstrowała przy mnie, zapinając rozmaite pętelki i poprawiając to i owo. Marie wydała z siebie kilka zachwyconych „och” i „ach”, z czego wywnioskowałam, że wszystko wygląda tak, jak to sobie wyobrażała. Chwyciła mnie za rękę i poprowadziła kilka kroków do przodu. – Jeszcze nie, jeszcze nie! – zawołała. Jej ekscytacja była zaraźliwa, czułam się jak Kopciuszek po spotkaniu z dobrą wróżką. – Teraz możesz otworzyć oczy. Uczyniłam to i wlepiłam wzrok w swoje odbicie w lustrze, a potem musiałam kilka razy zamrugać, bo ten obraz wykazywał tylko odległe podobieństwo do mnie i faktycznie wyglądałam trochę jak Kopciuszek idący na bal. Suknia została uszyta z białego, przetykanego srebrem jedwabiu. Górna część przylegała do ciała, a od talii w dół, aż do samej ziemi, opadała migocząca kaskada materiału. Rękawy mocno opinały mi ręce do łokci, przechodząc tam w małe dzieła sztuki z koronki przypominającej wodospad. Zwężający się ku talii gors był ozdobiony haftami z macicy perłowej. A jednak suknia nie sprawiała wrażenia przeładowanej – była po prostu piękna jak marzenie. Philippe stworzył prawdziwe dzieło sztuki. Także Minette wykonała bajeczną pracę. Ufryzowała mi włosy na styl grecki, ze sznurami pereł i kaskadami loczków po bokach. Makijaż całkowicie mnie zmienił. Nigdy przedtem nie robiłam sobie tak pracochłonnego makijażu, ale Minette naprawdę się postarała. Blady podkład, sporo węgla wokół oczu i wargi ukarminowane henną – to nie był raczej styl na co dzień, ale doskonale pasował do wieczornej imprezy. – Podoba ci się? – spytała Marie.

Z podziwem przyjrzałam się własnemu odbiciu w lustrze i tylko w milczeniu pokiwałam głową. – Tę suknię uszył mój nowy krawiec. Narysował projekt i gdy mi go pokazał, byłam zachwycona. To naprawdę uzdolniony młody człowiek, który na pewno daleko zajdzie. Odwróciłam się do niej i znowu musiałam zamrugać, bo jej widok mnie oszołomił. W porównaniu z nią wszystkie top modelki mogły się schować. Była tak promienną, idealną pięknością, że zaparło mi dech w piersiach. Jej suknia, przepiękna kreacja z przetykanego złotem jedwabiu, była skrojona podobnie jak moja, tyle że Marie wypełniała ją znacznie lepiej i jej dekolt był o wiele bardziej imponujący. – Marie, jesteś przepiękna – powiedziałam z zachwytem. – Na balu żadna ci nie dorówna. Pokraśniała z radości, ale potrząsnęła głową. – Jak zwykle najpiękniejsza będzie królowa. Mój dobry nastrój natychmiast prysnął. – A co się stanie, jeśli… – „Jeśli nie zdołamy w porę przynieść jej brylantów”, chciałam powiedzieć, lecz zamilkłam, żeby nie zapeszać. – Będzie miała welon – odrzekła Marie. – A więc nie od razu da się zauważyć brak naszyjnika. – Może jednak zdołamy dostarczyć go jej na czas. Marie wzruszyła ramionami i westchnęła. – Trzeba być dobrej myśli. – Nagle zrobiła kilka tanecznych kroków i zakręciła szeleszczącą suknią. – Wystarczy tego. Jeszcze nie jesteśmy gotowe! Spójrz na buty. I na te wachlarze! I te przepiękne haftowane maski! Czyż nie są cudowne? Wreszcie przed dom zajechał powóz i ruszyłyśmy na królewski bal. Dziadek Henri wyraził swój podziw dla naszych balowych sukien i obsypał nas komplementami, ale ja nie potrafiłam naprawdę się z tego cieszyć. Aż mnie mdliło z napięcia. Teraz nie można już było się wycofać. Dziś wszystko się rozstrzygnie.

Z lękiem rozejrzałam się po sali balowej. Była olbrzymia, a odświętnie przystrojone wnętrze emanowało onieśmielającym przepychem. Wszędzie płonęły świece w wieloramiennych lichtarzach i w potężnych, migoczących niezliczonymi kryształowymi soplami żyrandolach,

które zwieszały się z sufitu, wypełniając pomieszczenie miękkim światłem. Kosztowne jedwabne obicia ścian tworzyły stylowe tło dla wielkich olejnych obrazów, wśród których dostrzegłam autentycznego Rubensa. Stanęłam przed nim zdziwiona. Za kilkaset lat będą tu wisiały obrazy wielu słynnych mistrzów, bo królewski pałac zostanie przekształcony w muzeum, lecz teraz odbywał się huczny bal maskowy, a ja byłam w samym jego środku. W jednym z rogów stała grupa muzyków, przygrywając wesoło. Goście przybywali stopniowo, a służba natychmiast podawała im napoje. Była tu, lekko licząc, ponad setka ludzi, stojących i plotkujących w luźnych grupach, wszyscy ubrani wytwornie – i w maskach. W dawnych stuleciach maska była częścią modnego stroju balowego, także poza czasem karnawału. Ja sama, ze względów bezpieczeństwa, miałam na twarzy swoją kocią maskę, co doprowadziło do małej scysji z Marie. Wolała, abym założyła kremową maskę zdobioną perłami, którą dobrała mi do sukni. Ale ja uparłam się przy mojej masce, argumentując, że przywiozłam ją ze swojej ojczyzny i chcę mieć ją na sobie jako pamiątkę – co w sumie było poniekąd prawdą. Co zaskakujące, Marie zrozumiała to natychmiast i ustąpiła. Miałam wrażenie, że czas mi ucieka. Od naszego przybycia niewiele się wydarzyło. Przez pierwszy kwadrans podążałam tylko, wraz z dziadkiem Henrim, za Marie, od jednej grupki do drugiej, i ciągle się rozglądałam. Maski prawie uniemożliwiały odnalezienie znajomych twarzy, musiałam się ogromnie koncentrować. Król i królowa w każdym razie jeszcze nie przybyli, podobnie jak Richelieu. Rozpoznałam za to kilka osób, które spotkałam już wcześ­niej, na przykład markizę de Rambouillet i kilkoro spośród jej gości. Minęliśmy także rozmaitych bywalców imprez Marie. José i Sebastiano do tej pory się nie pokazali, wciąż miałam więc nadzieję, że José zdołał go wytropić i przywrócić mu pamięć. Istniała zatem jakaś szansa, że królowa odzyskała swój naszyjnik. Gdy tylko się pojawi, będę miała pewność. Jeśli przyjdzie w welonie, pomoże jedynie plan B. Ale żeby się powiódł, najpierw musi pojawić się ten podły zdrajca Gaston. Na razie nigdzie go nie zauważyłam. Kilka razy w tłumie mignęli mi Philippe i Cécile. Za pieniądze, które im dałam, sprawili sobie kostiumy i przekupili mistrza ceremonii, żeby wpuścił ich na bal. W tym sensie wszystko szło według planu, ale dotąd nie dali mi jeszcze umówionego sygnału. A więc, chcąc nie chcąc, musiałam się radośnie uśmiechać, choć wciąż mnie mdliło ze zdenerwowania i niepokoju. Do rozpoczęcia wielkiego bankietu nie pozostało wiele czasu – w sąsiedniej sali nakrywano już dla

gości ogromny stół biesiadny. Kiedy wszyscy usiądą do stołu, będzie za późno, bo wtedy królowa będzie musiała zdjąć welon i prawda wyjdzie na jaw. Ludzie wokół mnie swobodnie gawędzili. Głównie plotkowali na temat innych, którzy nie byli obecni i o których nigdy nie słyszałam. Aż padło jedno znane mi nazwisko. – Podobno de Portes opuścił miasto nocą, we mgle. Krążą pogłoski, że chciał się pojedynkować z Bouteville’em, ale stchórzył i wybrał ucieczkę. – Kto tak mówi? – wyrwało mi się. – Może Boute­ville? – Zdziwione, lekceważące spojrzenia, skierowane na mnie ze wszystkich stron, po prostu zignorowałam. – Jeśli tak utrzymuje, to kłamie. De Portes stanął do pojedynku. Nie stchórzył, był człowiekiem honoru. – Był? – spytała z konsternacją jedna z kobiet. – Jego sekundanci mogliby o tym więcej powiedzieć. – A więc jednak! – zawołał mężczyzna. – Byłem pewien, że widziałem dziś powóz de Portesa. Wcale nim nie uciekł. – To byłoby zupełnie do niego niepodobne – zgodził się inny. – Już czas, by ukrócić proceder Bouteville’a! Ilu już ludzi zabił w pojedynkach? – Biedna młoda żona de Portesa! Mówili jeden przez drugiego i chcieli mnie wziąć na spytki, lecz w tym momencie na drugim końcu sali pojawił się Sebastiano. Był bez maski, w mundurze gwardii – a wyraz jego twarzy nie wróżył niczego dobrego. Natychmiast zauważyłam, że nic się nie zmieniło: pamięć mu nie wróciła. Mimo maski i odległości rozpoznał mnie od razu. Z groźną miną ruszył w moją stronę. Wybrałam jedyne rozsądne wyjście: z miejsca rzuciłam się do ucieczki.

W drzwiach nieomal wpadłam na Cécile. – Tu jesteś! – powiedziała. – Właśnie chciałam po ciebie iść. – Szybko, musimy stąd zniknąć – wyrzuciłam z siebie zdyszana. – Sebastiano mnie goni! – Ojej. – Spojrzała mi przez ramię zatroskanym wzrokiem, po czym wskazała na korytarz. – Chodź ze mną. – Jest Gaston? – spytałam zdenerwowana. – Tak, właśnie przybył. Od razu natknął się na mnie. Zwabiłam go pod pewnym

pretekstem do jednej z komnat, czeka tam. Ruszyła przodem. Na kolejnym rogu spotkałyśmy Philippe’a, który spojrzał na nas z niepokojem. – Co się dzieje? – Muszkieter idzie za Anną. Musisz go zatrzymać. Przez niego cały plan może wziąć w łeb. Nie mamy czasu! Anno, idziemy! Pospieszyłam za nią, podczas gdy Philippe wrócił do sali balowej, aby zająć się Sebastianem. Na końcu korytarza szybko się obejrzałam, ale w tłumie nie udało mi się dostrzec żadnego z nich. W gęstej plątaninie korytarzy i sal o mało nie zgubiłam Cécile. Na szczęście w porę dojrzałam rąbek fartucha znikający za rogiem. Przebrała się za kelnerkę. Jasne włosy schowała pod czepkiem i miała na sobie wysoko zabudowany, obyczajny strój. Ale jej krągłe kształty i śliczna buzia za bardzo rzucały się w oczy, by mogła się wtopić w tłum służących. Widziałam, że kilkakrotnie była zaczepiana i wciągana do rozmowy – głównie przez gości płci męskiej. Nie zdążyłam się zorientować, czy znali ją z teatru, czy po prostu chcieli z nią poflirtować, ale tak czy owak jej przebranie było mało wiarygodne. Już łatwiej było uwierzyć w rolę Philippe’a: w stroju lokaja niepostrzeżenie krążył w tłumie, podobnie jak ja i Cécile rozglądając się w poszukiwaniu Gastona. Dołączyłam do Cécile, starając się dostosować do jej długich kroków. – Pod jakim pretekstem go tam zwabiłaś? Rzuciła mi przez ramię ironiczne spojrzenie. Nie musiałam dalej pytać, jej mina była wystarczająco wymowna. Wprawdzie inaczej oceniałam Gastona – mówił o szczerym uczuciu do swej dziewczyny w Berlinie – ale najwyraźniej większość mężczyzn była zupełnie nieodporna na uroki Cécile. Tymczasem znalazłyśmy się w bocznym skrzydle zamku, z dala od wielkich sal. W ostatnim korytarzu, w który skręciłyśmy, panowała cisza – nie było tam żywej duszy. Ciężkie orientalne chodniki tłumiły nasze kroki, a kandelabry wypełniały korytarz matowym, migoczącym światłem. Wydało mi się to niesamowite i ledwie to pomyślałam, zaswędział mnie kark. Wzięłam głęboki wdech. A więc zaczyna się! Cécile pchnęła jedno skrzydło wysokich dwuskrzydłowych drzwi. Znajdował się za nimi pokój z ciemnymi meblami. Przy ścianach stały regały pełne książek. W głębokim fotelu siedział

z nogą założoną na nogę Gaston, zatopiony w lekturze jakiejś książki. Gdy weszłyśmy do pokoju, odłożył ją na stojący obok stolik i wstał. Nie wydawał się specjalnie zaskoczony, gdy mnie zobaczył. Najwyraźniej liczył się z tym, że przeżyję jego zamach i będę próbowała go przechytrzyć. Pytanie tylko, dlaczego tu na nas czekał. Jak zwykle wysztafirował się ponad miarę. Jego wams był odrobinę zbyt wcięty w talii, koronki na rękawach i kołnierzu zbyt obfite. W butach z wysokimi cholewami jego nogi wyglądały na jeszcze grubsze, a duży rodowy sygnet na prawej ręce był przynajmniej tak samo szpanerski jak luksusowy zegarek, który będzie nosił w przyszłości. – Dobry wieczór, Anno – powiedział z życzliwym uśmiechem. – Jak miło znów cię widzieć! Nie zareagowałam na tę bezczelną zaczepkę. – Oddawaj brylanty! Zaśmiał się. – Jak zwykle bijesz głową w mur, co? – Dawaj! – zawołała niecierpliwie Cécile. – Nie próbuj tego przeciągać, bo może się zrobić nieprzyjemnie. Muszkieter depcze nam po piętach, nie będzie potrzebował dużo czasu, by się dowiedzieć, gdzie jesteśmy. – Och! – Gaston wydawał się przestraszony. Ryzyko spotkania z Sebastianem zachwiało jego pewność siebie. Ale natychmiast się pozbierał. – No dobrze. – Wyjął naszyjnik z kieszeni wamsu. Odetchnęłam głęboko. A więc miał go przy sobie! Byliśmy uratowani! Ale swędzący kark mówił mi co innego: Gaston musiał planować kolejne świństwo! – Masz – powiedział. – Weź go sobie. Z wahaniem podeszłam do niego i wyciągnęłam dłoń po brylanty. W tej samej chwili cofnął rękę. – Coś za coś. Potarłam kark. Swędział coraz bardziej. Normalnie podpadałoby to pod kategorię „zrywam się stąd”, ale w tych okolicznościach nie mogłam się poddać, będąc tak blisko celu. – Czego chcesz? – Maski – powiedział.

Wlepiłam w niego wzrok. – Jak się dowiedziałeś? Wzruszył ramionami. – Jakoś musiałaś się wydostać z rzeki. Prócz tego Starzec powiedział, że musisz mieć coś, żeby przeskoczyć. Coś, co zawsze nosisz przy sobie. A więc to mogła być tylko maska, sama o niej wspominałaś. – Po prostu daj mu tę maskę – niecierpliwie rzuciła stojąca za mną Cécile. – Mam ich w domu tuziny, wybierzesz sobie jakąś. – Nie rozumiesz – odparłam. – Nie, nie rozumie – wtrącił Gaston. Dał susa w moją stronę, by mnie chwycić, ale uchyliłam się i odskoczyłam na bok. Tym razem jednak Cécile mnie przytrzymała. Tylko przez moment, ale wystarczyło, by Gaston zerwał mi maskę z twarzy. – Cécile! – krzyknęłam. – On nie może jej dostać! – Przestań robić taki cyrk – powiedziała ostrym tonem. – Przecież to tylko maska. Naraz wydała się zupełnie odmieniona. Miała zimny i zdecydowany wyraz twarzy. Nagle pojęłam, co się tutaj dzieje. Ci dwoje musieli to wcześniej uknuć. Czy to ona nawiązała z nim kontakt, czy on z nią – na jedno wychodziło. Układ między nimi polegał na tym, że on miał dostać maskę. A Cécile? Jaką ona miała z tego korzyść? Złota, które jej zaproponowałam, najwyraźniej nie było wystarczająco dużo. – Brylanty, Gaston – powiedziała, wyciągając rękę. – Daj mi je. Potem odwróciła się do mnie. – Przepraszam. Ale naszyjnik w zamian za głupią maskę to dobry interes, musisz przyznać. Podzielę się z tobą zyskiem – dodała pojednawczo. Gaston zakołysał maską, trzymając ją w dwóch palcach, i spojrzał na nią z lękiem. – Ona faktycznie przenosi człowieka? Bez portali, bez Starców? Ale odjazd! – Założył maskę na twarz. – Trochę za wąska w nosie, ale od biedy ujdzie. – Do diabła, Gaston! – krzyknęła Cécile z wściekłością. – Dawaj mi naszyjnik. – Chwila. Muszę jeszcze coś ważnego załatwić. – Niedbałym ruchem wyciągnął przed siebie obie ręce i złapał mnie za szyję. Byłam tak wystraszona, że w ogóle nie zorientowałam się, co zamierza. Dopiero gdy ścisnął mocniej, zrozumiałam, że chce mnie zabić. Znowu. – Gaston! – W głosie Cécile brzmiało przerażenie. – To nie było…

Nie dokończyła zdania. Nie wiedziałam, co zrobi za chwilę. Miałam nadzieję, że mu przeszkodzi, nie pozwoli, by mnie udusił. O innej możliwości wolałam nie myśleć. Wiedziałam natomiast dokładnie, co ja bym teraz uczyniła. Najpierw plan A: włączyłabym odpowiednie środki samoobrony. Na atak z duszeniem od przodu była tylko jedna skuteczna broń: obie ręce wbić pionowo między ręce atakującego i ugięte w łokciach pociągnąć w dół. Z całej siły. I zaraz potem kopnąć w najbardziej wrażliwe miejsce. Też z całej siły. Gdyby to nie podziałało, sięgnęłabym po plan B: wysłałabym Gastona razem z maską do piekła. I to nie była przenośnia, bo to właśnie zrobiłam już kiedyś z człowiekiem, który chciał mnie zabić. Ale do tego nie doszło. W chwili, gdy już miałam przystąpić do planu A, z hukiem otworzyły się drzwi i stanął w nich Sebastiano. U jego boku pojawił się Philippe, w rozdartej kamizelce, z krwawiącym nosem i potarganymi włosami. Jeśli próbował zatrzymać Sebastiana, to mu się nie udało. Na szczęście. – Anno! – ryknął Sebastiano i z uniesioną szpadą ruszył na Gastona. Ten zaś rozsądnie puścił moją szyję. Zacisnął oczy i błyskawicznie chwycił maskę. Było jasne, co zamierza – wykona szybki skok do swego celu. Może na karaibską wyspę. Albo do Berlina, do swojej dziewczyny. – Nie. – Krtań miałam przyduszoną, więc zdołałam z siebie wydobyć tylko słabe chrypienie, ale to wystarczyło. Takie to było proste. Teraz już nie mógł uciec. Maska działała tylko wtedy, gdy ja sobie tego życzyłam. Nie dało się jej użyć wbrew mojej woli. To był punkt, którego nie wziął pod uwagę. Albo nie wiedział o nim. Najwyraźniej tamten kloszard nie wszystko mu powiedział. Sebastiano przytknął czubek szpady Gastonowi do gardła, po czym zerwał mu z twarzy maskę i rzucił ją na podłogę. – Mam cię! – krzyknął. A potem spojrzał na mnie pytająco. – Anno? – Wybieram pistolety! – oświadczył drżącym głosem Gaston. Jego tłusty podbródek trząsł się, lecz czubek szpady nie pozwalał Gastonowi na żaden ruch. – Nie pojedynkuję się z wyrzutkami społeczeństwa. Możesz sobie wybrać, gdzie mam zagłębić klingę, w gardło czy w serce – warknął Sebastiano. Dobrze wiedziałam, że nie zabije nieuzbrojonego człowieka, ale Gaston nie wydawał się

o tym przekonany. – Anno! – zaskomlał. – Przez pamięć o starych, dobrych czasach. – Powoli sięgnął do kieszeni koszuli, wyjął naszyjnik i rzucił mi go. – Masz! Żebyś widziała, że współpracuję! Może teraz powiesz swojemu chłopakowi, żeby zabrał szpadę? – Co tu się, u diabła, dzieje? – zawołał Philippe. – To wszystko nieporozumienie – odparła Cécile. Philippe spojrzał na nią oskarżycielsko. – Przyglądałaś się, jak ją dusił. Chciał ją zabić! A ty stałaś obok bezczynnie! Co wyście oboje uknuli, ty i ten stary lump? – To nie tak miało być! Ja tylko chciałam… Ja bym nigdy… – Wbiłaś jej nóż w plecy! Obiecaliśmy jej pomóc! Jesteśmy jej przyjaciółmi! – Proszę, Philippe, ja naprawdę nie chciałam… – Zamilkła. W otwartych drzwiach pojawili się gwardziści, Jacques i Jules, przyjaciele Sebastiana. Natychmiast pospieszyli ku niemu i razem utworzyli najeżony bronią szereg. Trzej muszkieterowie w swoim żywiole. – Aresztować i zakuć w kajdany – rozkazał im Sebastiano. – Dajcie ich pod straże i niech zabiorą ich do Bastylii. – Kogo? – spytali jednogłośnie Jacques i Jules. Pochwyciłam spojrzenie Sebastiana i wzdrygnęłam się przerażona. – Tego grubego. – Sebastiano wskazał na Gastona. – I ją. – Pokazał na Cécile. Z przerażenia wstrzymałam oddech. Philippe gwałtownie pobladł, ale nie ruszył się z miejsca. Wstrząśnięci patrzyliśmy, jak obaj muszkieterowie chwytają Cécile i Gastona i wyprowadzają ich na korytarz. Cécile nie powiedziała ani słowa, szła ze spuszczoną głową. Przechodząc koło mnie, nie podniosła wzroku. Phi­lippe spojrzał za nią. W jego oczach lśniły łzy, a ramiona drżały mu od powstrzymywanego szlochu. Sebastiano bez większych ceregieli wziął mnie w ramiona i przyciągnął do siebie. Nie byłam aż tak opanowana jak Philippe i od razu się rozbeczałam – czując ogromną ulgę i miłość i wciąż jeszcze nie mogąc otrząsnąć się z przeżytego szoku. – Widzisz, do czego to prowadzi, kiedy się człowiek zadaje z niewłaściwymi osobami i daje się wciągnąć w niebezpieczne intrygi? – powiedział gromko obok mojego ucha. – To samo

odnosi się do ciebie, chłopcze – zwrócił się do Philippe’a. – Tylko twoja wierność Annie uchroniła cię przed więzieniem. – Zrobił krok do tyłu i chwycił mnie za ramiona. – Co ty sobie myślałaś? – Chciałam tylko chronić królową – odpowiedziałam po prostu. – To jest moje zadanie, rozumiesz? Popatrzył na mnie w zamyśleniu. – Całkiem się w tym pogubiłaś, prawda? – Tak jak i ty, panie, pogubiłeś się w tym, tyle że po przeciwnej stronie – wtrącił Philippe. Najwyraźniej się pozbierał. Jego twarz była wprawdzie nadal biała jak kreda, ale ramiona trzymał wyprostowane, a wzrok miał stanowczy. – Walczyć za swoją sprawę, a jeśli trzeba, oddać za nią życie, tak jak uczyniła to Anna, czy jest w tym coś złego? – Może być złem, jeśli to niewłaściwa sprawa. – Czyż nie zależy to od punktu widzenia? Sebastiano już szykował się do riposty, ale tylko potrząs­nął głową. – Nie mam czasu ani ochoty prowadzić z tobą filozoficznych dyskursów, Philippe. Tak masz na imię, prawda? Właśnie ledwie uniknąłeś więzienia, nie przeciągaj struny i lepiej zamilcz. – Odwrócił się do mnie i zanim zdążyłam się zorientować, co robi, wyjął mi z ręki naszyjnik. – Pozostaje dla mnie zagadką, w jaki sposób tak szybko zdołałaś zdobyć falsyfikat. – Podniósł naszyjnik pod światło. – I to jeszcze taki dobry! – Zmarszczywszy czoło, przyglądał się blaskowi kamieni. – Do złudzenia przypomina prawdziwy. Z przerażeniem gapiłam się na jego dłoń trzymającą naszyjnik. – Proszę, nie możesz mi zabrać jeszcze tego! Bez namysłu schował brylanty do kieszeni kamizelki i położył mi palec pod brodą, unosząc ją nieco. – Dla mnie ta sprawa jest zamknięta, Anno. I taka też powinna być dla ciebie. Wiedziona fałszywym poczuciem obowiązku zaangażowałaś się w sprawę, która nie mogła zakończyć się sukcesem. W pewien sposób pochlebia ci, że nie dałaś się od tego odwieść. To świadczy o twoim silnym charakterze i lojalnej naturze. Dlatego nie mam prawa cię oceniać, tym bardziej jednak nie dopuszczę, by cię za to ukarano. Kardynał nie dowie się o niczym. Zatrzymam falsyfikat i w odpowiednim czasie się go pozbędę. Czułam, jak miotają mną sprzeczne uczucia. Z jednej strony byłam poruszona tym, że

mimo wszystko stanął w mojej obronie, choć jednocześnie niezłomnie dochowywał wierności kardynałowi. Było to balansowaniem na krawędzi i kogoś z mniejszą siłą charakteru na pewno by przerosło. Z drugiej strony uważałam, że jego pouczający ton jest nie do wytrzymania. Nie mówiąc już o tym, że najchętniej walnęłabym czymś w ścianę – z wściekłości, że znów straciłam naszyjnik. – Czas, bym wrócił do swych obowiązków. Kardynał już przybył, zaraz pojawi się też królewska para. – Sebastiano podszedł do drzwi. – Nie możesz dopuścić, żeby to się stało. – Pobiegłam za nim. – Proszę. Sebastiano ruszył przez korytarz długimi krokami, ledwie za nim nadążałam. Philippe podążył za nami, zrównał się ze mną i szedł obok w milczeniu. Sebastiano obejrzał się na mnie przez ramię. – Skąd masz kopię? – zapytał. – I co ten grubas ma z tym wspólnego? – Myślałam, że cała sprawa jest dla ciebie zakończona – odparowałam przekornie. Twarz mu pociemniała. – Nie dawaj mi powodu, bym tego pożałował. – Jego spojrzenie padło na maskę, którą z powrotem założyłam. – Co to jest w ogóle za dziwaczna kocia maska? – Nie wydaje ci się znajoma? – spytałam z naciskiem. – Nie masz wrażenia, że już mnie kiedyś w niej widziałeś? Przyspieszyłam, żeby móc iść tuż obok niego. Jego twarz przybrała zasępiony i zarazem poirytowany wyraz. Tak jak już raz wcześniej, zdawało mi się, że niewiele brakuje, by sobie wszystko przypomniał. – Straciłeś pamięć! W rzeczywistości wcale nie jesteś muszkieterem. Nasze miejsce nie jest tutaj, bo pochodzimy z innej epoki. Moje własne słowa całkowicie mnie zaskoczyły, ponieważ udało mi się je wypowiedzieć bez przeszkód, blokada się nie uruchomiła. To był dobry znak. – Bzdury opowiadasz. – Nie, Anna ma rację, oboje pochodzicie z innych czasów – wtrącił się Philippe. – Nazywa się was Obrońcami Czasu. Działacie na zlecenie Strażników. Ja pracuję jako Posłaniec na usługach podróżników w czasie, dlatego o tym wiem. Wszystko, co ona mówi, jest prawdą. Ale Sebastiano tylko się zaśmiał i pokręcił głową. Chwyciłam go za rękę.

– Wcale nie jesteś Francuzem. Nazywasz się Sebastiano Foscari i pochodzisz z Wenecji. Również to udało mi się wypowiedzieć bez problemów. Jego wspomnienia wracały! Nie brakowało już wiele! Gdybym miała trochę więcej czasu, może zdołałabym go przekonać. Albo przynajmniej skłonić, żeby wysłuchał dalszych szczegółów, które uruchomiłyby jego pamięć. Przy odrobinie szczęścia może pojawiłby się też José, który w odpowiednim czasie zająłby się resztą. Ale już w następnej chwili wkroczyliśmy do sali, gdzie zaraz kilku służących odsunęło nas na bok, by zrobić jak najszersze przejście. Straciłam Sebastiana z oczu i znalazłam się w tłumie jedwabnych sukien, koronkowych żabotów i aksamitnych wamsów. Fizyczny kontakt z tłumem dosłownie zaparł mi dech w piersiach, przesuwano mnie tam i z powrotem i czułam wyziewy, których raczej wolałabym uniknąć. Nabrzmiałe, wypudrowane dekolty nad ciasnymi gorsetami, fryzury o duszącym zapachu perfum, twarde łokcie i maski, całe mnóstwo masek – na moment straciłam orientację, ale skądś wysunęła się ręka i pewnym ruchem wyciągnęła mnie z tłumu. – Lepiej, żebyś trzymała się mnie, wtedy nie narobisz jeszcze więcej głupstw – szepnął do mnie Sebastiano. Objął mnie i przytulił do siebie. Jego ciepły oddech dosięgnął mojej skroni. Gdy podniosłam na niego wzrok, zauważyłam, jak ze zmarszczonym czołem przygląda się mojemu dekoltowi. – Ta suknia jest zbyt głęboko wycięta. Mimo napiętej sytuacji nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu. Dokładnie taki sam surowy wyraz twarzy przybrał na naszym pierwszym wspólnym balu, ponieważ miałam na nim równie śmiałą suknię. Delikatnie przesunął ręką po mojej szyi. – Widać ślady po duszeniu. Boli cię? – Nie, już w porządku. Znowu zmarszczył czoło i domyśliłam się, że również ta sytuacja dotknęła jego pogrzebanych wspomnień. Wtedy, na balu w Wenecji, też ktoś mnie chciał udusić i ślady tego rzuciły się Sebastianowi w oczy, gdy zwracał mi uwagę na zbyt śmiały dekolt – całkiem tak jak teraz. To wszystko musiało mu się wydawać największym déjà vu wszech czasów. – Anno – powiedział cicho. A potem nachylił się i szybko mnie pocałował. – Do kaduka,

dlaczego tak bardzo cię kocham? Możesz mi to wyjaśnić? – Jeśli pytasz poważnie, to kiedyś mi powiedziałeś, że lubisz moje poczucie humoru. I mój ośli upór. I moje włosy. I wszystko inne też. – Anno! – Marie i dziadek Henri przecisnęli się przez tłum i dołączyli do nas. Marie była wyraźnie zdenerwowana. Rozłożyła wach­larz, gorączkowo machając nim przed swoją haftowaną maską. Z jej oczu mogłam wyczytać nieuniknione pytanie o brylanty, a kiedy leciutko pokręciłam głową, szybko zakryła twarz wachlarzem, by ukryć przerażenie. Dziadek Henri był za to w wyśmienitym humorze. – Cóż to za cudowne święto. Ci wszyscy piękni młodzi ludzie! – Poprawił sobie maskę, ciemnoniebieski aksamit, pasujący do jego wamsu, i nie zważając na swoją ułomność, wykonał przede mną elegancki skłon z odstawieniem nogi do tyłu. – Przede wszystkim ty, moja mała. Jakże uroczo wyglądasz! Choć chyba już ci to mówiłem? – Tak, ale mimo wszystko dziękuję za komplement. – Zmusiłam się do uśmiechu, starając się ukryć zdener­wowanie. Henri przyjaźnie poklepał Sebastiana po plecach. – Młody człowieku, jakież ty masz szczęście, że zdobyłeś serce tej panny. Mam nadzieję, iż zawsze będziesz zachowywał się tak, że miłość Anny do ciebie, panie, przetrwa po wieczne czasy. – Odwrócił głowę. – O! Zaraz się zacznie! Chwycił Marie za rękę i pociągnął ją za sobą w poszukiwaniu lepszego miejsca. Mistrz ceremonii stanął przy drzwiach i rzeźbioną laską kilkakrotnie głośno uderzył w podłogę. Gromkim głosem zapowiedział przybycie Ich Wysokości i wszelkie rozmowy wokół ucichły. Umilkła również muzyka, a orkiestra cofnęła się pod ścianę. Orkiestra… jeden z muzyków przykuł moją uwagę. Nie mogłam wprost uwierzyć włas­nym oczom i wspięłam się na palce, by lepiej go zobaczyć. Jednym z flecistów był José! Miał na sobie srebrny wams i dobraną kolorystycznie klapkę na oku. Podniosłam obie ręce i pomachałam do niego rozpaczliwie, ale on wydawał się mnie nie zauważać. Sebastiano, który stał obok mnie, chwycił moje ręce i je opuścił. – Przestań natychmiast – szepnął. – Zaraz przybędzie para królewska. – A ty przestań mnie bez przerwy pouczać, tyranie! – Pospiesznie spojrzałam w stronę orkiestry w nadziei, że José nas widzi, ale kilkoro gości zasłoniło mi widok. – Kim jest ten jednooki mężczyzna? – szepnął Sebastiano.

– Znasz go. To twój przyjaciel José. – Nie mam przyjaciela o takim imieniu. – To skąd wiesz, że machałam akurat do niego, a nie do jednej z pięćdziesięciu osób, które stoją w tamtym rogu? – Nie mam pojęcia, skąd to wiem. Znowu sprawiał wrażenie, jakby miał sobie za chwilę przypomnieć. Widać było, że coś kołacze mu się w głowie. Potem po sali przeszedł szmer. Ich Królewskie Mości miały swoje wielkie wejście. Król i królowa z wielką pompą wkroczyli do sali. Jednocześnie kark zaczął mnie swędzieć, i to naprawdę mocno. Uświadomiłam sobie, że najgorsze jeszcze przed nami.

Moje spojrzenie padło najpierw na królową. Miała sięgającą do ziemi rozłożystą suknię z wytwornego jasnoniebieskiego atłasu, kunsztownie haftowaną i ozdobioną długim trenem obszytym gronostajowym futrem. Tak jak wszyscy goście, twarz zakryła maską, ale inaczej niż u innych, u niej zasłonięte były także usta, broda, a przede wszystkim szyja – od dolnej krawędzi aksamitnej maski aż do brzegu dekoltu opadał wysadzany klejnotami, nieprzezroczysty welon. Tylko garstka ludzi w tej sali wiedziała, że nie jest on niczym więcej niż tylko rozpaczliwym wyjściem awaryjnym. Między innymi król, który wyprostowany kroczył obok niej i miłościwie kłaniał się na wszystkie strony. Był średniego wzrostu, szczupły, o ciemnych długich włosach, które wyglądały na dość przerzedzone. Jego szmaragdowozielony wams podkreślał bladość wychudzonej twarzy. W przeciwieństwie do królowej założył jedynie wąską maskę na oczy, widać więc było dobrze jego rysy. Usta miał wykrzywione z wściekłości. Nie patrzył na żonę. Tak jakby już z nią skończył. Za nimi pojawił się kardynał. Miał na sobie swoją wytworną czerwoną szatę, tak jak podczas naszego pierwszego spotkania. Przyszedł bez maski. Kozia bródka na jego buchalterskiej twarzy była starannie przystrzyżona, wąsy ufryzowane. Kapelusz, tak samo jaskrawoczerwony jak szata, tkwił akuratnie na zaczesanych do tyłu włosach. Wysoki biały kołnierz sprawiał, że jego twarz w świetle licznych świec miała kolor ziemisty. Zachowywał kamienną minę, ale nawet spuszczone powieki nie były w stanie ukryć wyrazu jego oczu: promieniowało od niego radosne oczekiwanie. Napawając się swym bliskim triumfem, przylgnął wzrokiem do królowej,

podczas gdy pochód w odpowiednim tempie kroczył naprzód, ku szczytowi wielkiej sali, gdzie znajdował się niewysoki podest. Tam królewska para zajęła miejsca na tronie, po czym zaczęli przed nią defilować szlachetnie urodzeni poddani. Richelieu siedział na nieco skromniejszym fotelu, kilka kroków dalej. Muzycy znowu zaczęli grać, ale choć mocno wyciągałam szyję, nie widziałam nic, bo przede mną było zbyt wiele osób. Niekończący się rząd ludzi przesuwał się w stronę Ich Wysokości i kardynała, aby oddać im hołd. Potarłam kark. Swędzenie się nasiliło. Zdjęta paniką rozejrzałam się wokół. W każdej chwili mogło się coś wydarzyć! Sebastiano puścił mnie. – Muszę iść do kardynała. – Nie – powiedziałam natychmiast. – Nie idź! Zostań tu! – Jestem jego przybocznym gwardzistą i pilnuję go, jak zawsze gdy pojawia się publicznie. Ale nie zostanie długo. Do chwili aż… aż będzie po wszystkim. – Rzucił mi błagalne spojrzenie. – Anno… nie da się inaczej. Jak tylko wrócę, zaczniemy zupełnie od początku i po prostu zapomnimy o tym, co było. Ogarnął mnie paraliżujący strach. Przytrzymałam go. – Nie wolno ci iść! – Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie wcisnąć mu po prostu na twarz mojej maski i razem z nią nie wysłać go do domu, ale powstrzymała mnie obawa przed ryzykiem nieprzewidzianych skutków. W następnej sekundzie myśli te ulotniły się bez śladu. Zza pleców Sebastiana wynurzyła się srebrna klapka na oku. – Już czas – powiedział José. Położył Sebastianowi dłoń na karku i przytrzymał go. Sebastiano wzdrygnął się, a potem stał całkiem sztywno, z dziwnie niewidzącymi, na wpół zamkniętymi oczami. Widziałam, jak powieki mu drżą, a gałki oczne poruszają się tam i z powrotem, jakby śnił na jawie. To wszystko trwało najwyżej kilka sekund, ale mnie zdawało się wiecznością. Gdy Sebastiano otworzył oczy, jego spojrzenie było jasne. Popatrzył na mnie i wiedziałam, że odzyskał pamięć. José pochylił się do niego i zaczął szeptać mu coś do ucha. Sebastiano w dalszym ciągu stał bez ruchu. Sprawiał wrażenie, jakby stracił orientację, jak ktoś, kto akurat obudził się z długiego, głębokiego snu. Ale już po chwili na jego twarzy pojawił się wyraz żelaznej

determinacji. Sebastiano podszedł i chwycił mnie w ramiona. Potem nastąpił długi namiętny pocałunek, od którego zrobiło mi się tak gorąco, że niemal zaczęły mnie palić podeszwy jedwabnych bucików. – Za to, że byłem takim idiotą. Uśmiechnęłam się do niego promiennie. – Jeśli to miały być przeprosiny, potraktuję to jako pierwszą ratę. Na temat dalszych rat możemy ponegocjować. – Serce biło mi gwałtownie, byłam tak szczęśliwa, że na moment zapomniałam nawet o grozie tej sytuacji. – Już czas, chłopcze – powtórzył poważnie José. Mimo woli przypomniałam sobie coś, o czym mi opowiadał – że Sebastiano miał na tym balu uratować komuś życie. Swędzenie karku przeistoczyło się w nieznośny ból. Cokolwiek miało się zdarzyć – zdarzy się właśnie teraz. – Nie – zaprotestowałam bezradnie. Ale nie mogłam temu przeszkodzić, wszystko z upiorną nieodwołalnością rozegrało się dokładnie na moich oczach, jak film w zwolnionym tempie. Szeregi gości rozrzedziły się i po oficjalnym powitaniu ludzie znowu rozeszli się po sali, miałam więc otwarty widok na podest. Król zwrócił się do królowej i zrozumiałam, że nie będzie chciał czekać do otwarcia bankietu. Nachylił się i sięg­nął do jej welonu. Jeszcze tylko jeden mały ruch, a podniesie go i ujawni jej wielki sekret. Kardynał stał tuż obok nich i obserwował wszystko z nieukrywaną satysfakcją. Rozległ się krzyk, a zaraz potem następny. Z przeciwległego rogu sali ruszył w stronę podestu mężczyzna z pistoletem w dłoni. Ludzie rozstępowali się przed nim na boki niczym woda. Sebastiano skoczył do przodu. Był znacznie szybszy niż człowiek z pistoletem, ale do podestu miał niemal dwa razy dalej. Nie biegł, lecz pędził. Kilka razy, ze względu na ludzi, którzy stali mu na drodze, musiał pobiec zygzakiem, a raz niemal wpadł na służącego z tacą pełną napojów, który chciał go akurat ominąć. Mężczyzna z pistoletem przyspieszył, nieubłaganie zbliżając się do podestu. Z przerażeniem zobaczyłam, że to dziadek Henri. Ale nagle moje postrzeganie świata przesunęło się niczym w obrazie opartym na złudzeniu optycznym. Ten mężczyzna wyglądał jak dziadek

Henri, miał jego siwe włosy i niebieską maskę. Ale nie kulał, lecz poruszał się szybko i pewnie. I naraz wszystko zrozumiałam. Kochany staruszek, nieco roztargniony dziadek Henri, którego poznałam również jako miłego pana Collistera, w rzeczywistości nie był ani jednym, ani drugim. Stosował tylko te sprytne przebrania, dzięki którym doskonale się maskował. To był podróżnik w czasie, którego widziałam przed hotelem Britannique. To był ten zamaskowany mężczyzna, który dzień później na rynku próbował zastrzelić kardynała Richelieu. I to był jeden ze Starców. Właśnie on otworzył portal na moście, a nie tamten kloszard. To był naprawdę żebrak, który znalazł się tam przypadkowo i posłużył za kamuflaż. I cóż się dziwić, że wydał mi się tak autentyczny. Huknął strzał i zewsząd rozległy się okrzyki przerażenia. Ale nikt nie upadł na podłogę, Henri chybił. Mimo to szedł dalej wprost na podest, od którego dzieliło go już tylko kilka metrów. Otoczony chmurą prochu, wyciągnął drugi pistolet. Sebastiano już prawie tam dobiegał, brakowało mu zaledwie kilku kroków. Ale nie zmierzał wprost na zamachowca, tylko zakreślił koło, tuż obok podestu, tam gdzie stała królowa. Przez ułamek sekundy widziałam w jego ręku coś błyszczącego. Henri zatrzymał się, ujął pistolet w obie ręce i starannie wymierzył w Richelieu. W tej samej chwili gdy padł strzał, Sebastiano z rozpędu rzucił się szczupakiem przed kardynała. – Nie! – krzyknęłam. – Nie! Biegłam i biegłam, droga przez salę zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Wokół mnie panował tumult i krzyk, ludzie uciekali na wszystkie strony. Gwardziści rzucili się, dobywając broni i przecinając mi drogę. Henri uciekł przez boczne drzwi. – Zatrzymajcie go! – usłyszałam jeszcze czyjś krzyk. – Jest na tylnych schodach! – dobiegło już z większej odległości. – Ktoś musi odciąć mu drogę ucieczki… Mamy go! Przede mną pojawiła się Marie. Miała bladą twarz i była roztrzęsiona. Odepchnęłam ją i pobiegłam dalej. Chwilę potem byłam już przy Sebastianie i padłam obok niego na kolana. Na lewym ramieniu pojawiła się plama krwi, która szybko się powiększała, przesiąkając przez wams. Szlochając, zdjęłam maskę i pochyliłam się nad nim. – Sebastiano! Słyszysz mnie? Zostań ze mną! Proszę! – Nie mam zamiaru nigdzie iść – odparł z jękiem, ale całkiem wyraźnie.

– Puść mnie do niego – powiedział José. Łagodnie mnie odsunął i odchylił połę wamsu Sebastiana, aby zbadać ranę. Gwałtownie odwróciłam głowę, poczułam bowiem, że robi mi się słabo. Nigdy nie przepadałam za widokiem krwi. Ktoś podniósł mnie z podłogi i podtrzymał. To była królowa. Zdjęła welon i maskę i patrzyła na mnie zatroskana. – Oddychaj głęboko – poradziła mi. Zrobiłam to, rozpaczliwie próbując nie upaść. Ostrożnie rzuciłam okiem na Sebastiana i zobaczyłam, że José tamuje krwawienie opatrunkiem, który jednak był już tak przesiąknięty krwią, że zabarwił się na czerwono. Znów zrobiło mi się słabo i musiałam chwycić się ręki królowej. – Biedne dziecko – powiedziała. – Jak masz na imię? No jasne, przecież się nie znałyśmy. – Anna – odpowiedziałam schrypniętym głosem. A potem z ulgą wypuściłam powietrze. Opatrunek był czerwony nie od krwi Sebastiana, lecz sam z siebie – to był kapelusz kardynała. José spojrzał na mnie uspokajająco. – Nie bój się, wyjdzie z tego. Królowa uśmiechnęła się. – To dobrze. Jej dłoń spoczywała na moim ramieniu i ściskała je lekko. Jej usta bezgłośnie wypowiedziały słowo, przeznaczone tylko dla mnie. „Dziękuję”. Resztę odczytałam z jej oczu. Na jej nieskazitelnym dekolcie lśnił i migotał diamentowy naszyjnik. Każdy musiał go zauważyć, także król. Spoglądał to na dekolt swojej żony, to na kardynała, a na jego twarzy malowała się zarazem ulga i złość. Najwyraźniej cieszył się, że oskarżenia Richelieu okazały się bezpodstawne. Ale był też wyraźnie zły – na kardynała. Przesłanie dla jego najwyższego urzędnika było jednoznaczne: nigdy więcej z niczym takim nie przychodź do mnie, przyjacielu. Uklękłam obok Sebastiana i ujęłam jego dłoń. Król skinął na straże. – Przynieście nosze dla tego mężnego młodego człowieka. Tak nieustraszonego czynu doprawdy jeszcze nie widziałem. – Spojrzał na Sebastiana z zainteresowaniem i nawet

przykucnął przy nim, by sprawdzić, czy rana została właściwie opatrzona. Kardynał, który przewrócił się w czasie całej tej akcji, siedział na ziemi, sprawiając wrażenie lekko oszołomionego. Jego kapelusz został właśnie użyty niezgodnie z przeznaczeniem, kołnierz mu się przekręcił, ufryzowane starannie wąsy zmieniły się w zwisające smętnie strąki. Rozejrzał się wokół, lecz nikt nie zwracał na niego uwagi i nie spieszył mu z pomocą. Wszyscy z podziwem i zainteresowaniem otoczyli jego dzielnego wybawiciela, który przyjął na siebie kulę zamachowca. – Będziesz musiał sowicie wynagrodzić tego młodego gwardzistę – wesoło zwrócił się król do kardynała. Ten zaś z wysiłkiem dźwignął się z podłogi i otrzepał szatę. Na czerwonej tkaninie widniało kilka brudnych śladów, a szew z jednej strony pękł na całej długości. Richelieu, marszcząc czoło, popatrzył na swego muszkietera. – W istocie był to niezwykle mężny i szlachetny czyn. Moje uznanie, Foscaire. Zawdzięczam ci życie. I to już po raz drugi. Stopniowo zdawał się doceniać bezprzykładne zaangażowanie Sebastiana. Na jego policzkach pojawił się ślad rumieńca, oczy mu błyszczały, sylwetka się wyprostowała. Mogłam odgadnąć, jakie myśli przechodzą mu przez głowę. Zamachowiec strzelał nie do króla, lecz do niego, pierwszego ministra. Najważniejszego i najpotężniejszego człowieka we Francji. Jakiż to dowód jego wielkiego znaczenia! Najwyraźniej ogarnęła go fala euforii, choć zmącona widokiem brylantów na dekolcie królowej. Rzucił w jej stronę szybkie spojrzenie i wściekłość odmalowała się na jego twarzy, lecz gdy znów popatrzył na Sebastiana, złość zmieszała się z podziwem. Zrozumiał, że nie ma na niego haków, tym bardziej że Sebastiano został właśnie bohaterem narodowym. Każda próba pociągnięcia go do odpowiedzialności w związku z niespodziewanym pojawieniem się naszyjnika zdemaskowałaby Richelieu jako autora perfidnej intrygi. Miał po prostu związane ręce i wiedział o tym. Jacques i Jules nadeszli z noszami, prześcigając się w pochwałach na cześć bohaterskiego czynu Sebastiana. Gdy dźwignęli nosze, widziałam, jak na drugim końcu sali dwóch muszkieterów wyprowadza Marie. Powód jej aresztowania był jasny. Jej rzekomy dziadek chciał zamordować kardynała, a więc w oczywisty sposób uznano ją za uczestniczkę spisku. Ale ja dobrze wiedziałam, że to nie tak. Henri ją zmanipulował. Tak jak Sebastiana, tyle że w przypadku Marie uczynił to jeszcze przed przeskokiem w czasie. Starcy dysponowali

niezwykłymi, potężnymi zdolnościami. Jednym dotykiem dłoni mogli zabrać lub oddać wspomnienia. Albo stworzyć całkiem fałszywe. Marie była ofiarą, nic o tym wszystkim nie wiedziała. Mój wzrok napotkał spojrzenie królowej i zrozumiałam, że ona myśli tak samo. Nieznacznie skinęła głową, składając niemą obietnicę, że zatroszczy się o Marie. Poczułam ulgę. Sebastiana wyniesiono z sali balowej, a tymczasem pierwsi goście, którzy przedtem uciekli z krzykiem, znów zaczęli napływać i węszyć po sali w poszukiwaniu sensacji. Podążyłam razem z Josém za noszami, trzymając Sebastiana za rękę. Przed wejściem do sali spotkaliśmy Philippe’a. Wytarł już krew z nosa i się uczesał. – Zuch z ciebie, panie – rzekł do Sebastiana. – Wszystko widziałem. – W jego głosie brzmiał podziw. Zauważyłam jednak, że jest bardzo przygnębiony, i znałam powód. Wciąż nie mógł pojąć, że Cécile sprzymierzyła się z Gastonem. Jego cały świat runął. – Ona tego nie chciała – powiedziałam do niego. – Klejnoty tak, ale nie… no wiesz co. W ogóle nie brała tego pod uwagę. Tylko skinął głową. – Nie podziękowałam ci jeszcze za suknię, Philippe. Jest cudowna. – Ujęłam jego dłoń, walcząc z napływającymi łzami. – Tak mi przykro. Znów tylko skinął głową, nie mówiąc ani słowa. Chlipnęłam i objęłam go. – Dziękuję – powiedziałam. – Dziękuję za wszystko. W ciągu tych kilku dni stał się dla mnie bliskim przyjacielem i ciężko mi było znieść myśl, że już nigdy go nie zobaczę. Poza tym serce mi się krajało, że tak cierpi z powodu zdrady Cécile. Philippe krótko, acz mocno odwzajemnił mój uścisk, po czym gwałtownie mnie puścił i szybko odszedł. Patrzyłam za nim przez łzy. A potem wróciłam do Sebastiana. Jacques i Jules zanieśli go do elegancko urządzonego pokoju, gdzie położyli go na sofie. – Wszystko tu poplamię krwią – powiedział. – Tak kazała królowa – oświadczył Jacques. – Ma ci niczego nie zabraknąć. Zaraz przyśle swego osobistego lekarza, który się tobą zajmie. Tymczasem nauczyłam się już odróżniać Jacques’a od jego brata. Miał na czole szramę, bo Cécile podrapała go, gdy chciał ją zakuć w kajdany. Wyraził ubolewanie, że wolałam

Sebastiana od niego. – Każdego innego wyzwałbym na pojedynek, ale on zasłużył na ciebie – dodał wielkodusznie. Bracia wycofali się i zostaliśmy w pokoju sami. – Co się teraz stanie z Cécile? – spytałam. – Nie wyjdzie z tego bez szwanku – odparł José. – Nie ma tu czegoś takiego jak zawieszenie. – Ale Bastylia! To straszliwe więzienie! Czy nie można by… – Zasłużyła na karę. – José, proszę! José westchnął. – Zobaczę, co się da zrobić. Ale niczego nie mogę obiecać. – A Gaston? – No cóż. Chyba się już zorientowałaś, jak w tej epoce postępuje się z mordercami. – Ale ja przecież żyję! To była tylko próba morderstwa! – Dwie próby – sprzeciwił się Sebastiano. – Usiłując mnie zabić, działał przecież tylko na rozkaz Henriego. – Nie, nie tylko – oświadczył José. Tego się nie spodziewałam i aż mnie zamurowało. A potem wyobraziłam sobie Gastona na stryczku i musiałam przełknąć ślinę. – Proszę – powtórzyłam. José znowu westchnął. – No dobrze, spróbuję jakoś to odkręcić. Ale teraz mnie nie denerwuj Henrim, bo za niego nie odpowiadam. Poza tym są ważniejsze sprawy. – Podszedł do drzwi. – Załatwię dla nas powóz. Najwyższy czas, byście wrócili do domu. José wyszedł z pokoju, a ja przysiadłam na sofie obok Sebastiana. – Jak się czujesz? – spytałam. – W tej chwili jeszcze pełen adrenaliny. Ale już zaczyna boleć. – Może najlepiej wszystko mi opowiedz, to odwróci twoją uwagę. Od początku. Jak tu trafiłeś. Jak straciłeś pamięć. I czy ty z tą… no, z tą dziunią, która była w Złotym Kogucie, pamiętasz…

– Nie – odparł. – Ależ musisz ją pamiętać. Ta małpa wczepiała palce w twoje ramię i gapiła się na ciebie, jakbyś był jej wygraną na loterii. – Oczywiście, że ją pamiętam. Zawsze chodziła z nami jeść. Ale nic nie było. Ani z nią, ani z żadną inną. To miałem na myśli, mówiąc „nie”. – Och. – Wcale nie ukrywałam ulgi. – Opowiadaj dalej. Na przykład o brodzie. – Ostrożnie pogłaskałam go po miękkich loczkach na podbródku. – Specjalnie ją sobie zapuściłeś, bo prawie każdy mężczyzna w tej epoce nosi brodę, czy tylko dlatego, że brakuje tu porządnych maszynek do golenia? Położył dłoń na czole i cicho westchnął. – Nie sądzę, by wielogodzinne opowiadanie o tym wszystkim odwróciło moją uwagę. Może zostawimy to sobie na lepsze czasy, po mojej operacji. – Oczywiście – powiedziałam natychmiast z troską. – Bardzo cię boli? Objął mnie za szyję i przyciągnął do siebie. – Jeśli coś naprawdę odwróci moją uwagę, to zapomnę o bólu. – Co ci się tam roi w głowie? – zapytałam, z ustami tuż przy jego ustach. – Myślałem, że trochę ponegocjujemy na temat dalszych rat. Tej propozycji nie miałam nic do zarzucenia.

Zgodnie z zapowiedzią José zajechał powozem. Jacques i Jules z pomocą woźnicy ostrożnie przenieśli Sebastiana. Osobisty lekarz króla dał mu przeciwbólowo kilka łyżek soku z maku i Sebastiano zrobił się senny. Nie potrafił utrzymać otwartych powiek, kiedy żegnał się z bliźniakami. – Jesteście naprawdę dobrymi przyjaciółmi – powiedział cicho. – Dziękuję za ten piękny czas. – Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego! – zakrzyknęli Jacques i Jules jednym głosem. To były ostatnie słowa, jakie usłyszałam w Paryżu roku 1625. Uznałam, że świetnie pasują. Podczas jazdy do Lasku Bulońskiego dowiedziałam się więcej o kulisach naszych przygód. Sebastiano drzemał, a José, zupełnie wbrew swojej zwykłej małomówności, wyjaśnił mi

parę rzeczy. Lustro pokazało duże odchylenie w przebiegu czasu. Król Słońce się nie narodził, nie było absolutyzmu jako warunku rewolucji i początku nowej, wolnej ery. W kolejnych stuleciach Paryżem targały nieustanne wojny religijne i terror, gorzej niż w Belfaście w czasach IRA. Przyczynę tego zlokalizowano w roku 1625 – było nią zabójstwo znanej osobistości. Sebastiano został wysłany, aby temu zapobiec. Ale Henri – rzeczywiście tak się nazywał – starannie wszystko zaplanował. Kiedy zauważył, że mogą go zdemaskować, zaaranżował wypadek, w którym został ranny José, a więc on sam przeprowadził cały przeskok w czasie i zajął się tym, by Sebastiano zapomniał, kim jest. Jego własny Obrońca Czasu w Paryżu – Gaston – był przekupnym zerem, a więc z jego strony nie groziła zdrada. Ale nieoczekiwanie przeszkodą okazał się Sebastiano. Nieświadomie robił wszystko, co było konieczne, by jednak wypełnić swoją misję. Przyłączył się do przybocznej gwardii kardynała i nie odstępował go na krok. Lustro Esperanzy pokazało jeszcze jeden impuls, który wyzwolił znaczące odstępstwo w czasie – konflikt królewskiej pary związany z naszyjnikiem. Wszystko miało rozstrzygnąć się na balu. Temu zadaniu mogliśmy podołać tylko ja i Sebastiano. – Jednego nie rozumiem – powiedziałam w zamyśleniu, gdy powóz w ciemnościach toczył się po wybojach w kierunku Lasku Bulońskiego. – Staliśmy Henriemu na drodze i dlatego chciał nas przez most wysłać do domu. Dlaczego więc, gdy się to nie udało, nie zlikwidował mnie i Sebastiana przed balem? – To nie w jego stylu – oświadczył José. – Straciłby wtedy potrzebne mu wyzwanie. Zastanawiałam się nad tym przez chwilę. – Przynajmniej go złapali – powiedziałam wreszcie. – Co się teraz z nim stanie? – spytałam. – Nic. Już dawno go tu nie ma. Musiałam to przetrawić. Najwyraźniej Starcy niewiele sobie robili z takich zwyczajnych urządzeń jak więzienie i kajdany. Przez chwilę panowało milczenie. – Naprawdę lubiłam Henriego – odezwałam się w końcu. – Był dla mnie bardzo miły. I tak mu współczułam. Ale potem… – Przerwałam. – To wszystko było tylko grą. – Nie – odparł cicho José. – Nie było. Przebranie tak. Ale wszystko inne nie. Stał się

ofiarą ciężkich prześladowań religijnych. Całe miasto spłynęło krwią jego braci w wierze. Miał młodą żonę i dwoje małych dzieci i wszyscy zginęli tej nocy. Wśród morderców byli siepacze ojca Richelieu. I tak potoczyło się dalej, najpierw pod rządami Richelieu, później Króla Słońce. Wygnano setki tysięcy hugenotów, zniszczono kulturalną spuściznę Francji. Henri chciał temu zapobiec i w szerokim rozumieniu jego misja była nawet usprawiedliwiona. – José potrząsnął głową. – Ale oczywiście jego interwencja pociągnęłaby za sobą nieobliczalne szkody w strumieniu czasu, nawet uwzględniając krwawy amok po rewolucji francuskiej. Gapiłam się na niego. – Kim właściwie jesteście, wy, Starcy? Skąd pochodzicie? Jesteście kimś w rodzaju bogów na Olimpie? Albo jak z książek Ricka Riordana, takim Percym Jacksonem? Tylko w wersji podróżników w czasie? Może w rzeczywistości wcale nie jesteście tacy starzy? Czy to tylko maskarada? I co tam masz za tą przeklętą klapką na oku? – Chyba nie sądzisz, że ci na to odpowie, co? – rozległ się senny głos Sebastiana. Westchnęłam. – Nie, faktycznie nie sądzę. – Potem zdecydowanie spojrzałam na Joségo. – Ale pewnego dnia się tego dowiem.

Dzień dziesiąty

Dwa dni później leżeliśmy z Sebastianem w największym hotelowym łóżku, jakie kiedykolwiek widziałam. Tak jak cały pokój, łoże miało królewskie rozmiary. Gdyby Ludwik XIV żył dzisiaj, a w pałacu wersalskim akurat trwał remont, na pewno zatrzymałby się w tym hotelu – Mandarin Oriental w sercu Paryża. Dłuższa zasadnicza rozmowa z Josém na temat diet i dodatków za pracę w niebezpiecznych warunkach zaowocowała tym, że zafundował nam trzy dni pięciogwiazdkowego luksusu. – Ale to jest oczywiście absolutny wyjątek – oświadczył. Hotel był jak z innej planety, z apartamentami, które kosztowały nawet dwadzieścia tysięcy euro. Za noc. Nasz pokój nie był oczywiście nawet w przybliżeniu tak drogi, ale José musiał na to wyłożyć masę pieniędzy, tym bardziej że w cenie pokoju nie mieściło się śniadanie ani inne atrakcje. Za masaż stóp w hotelowym spa trzeba było na przykład zapłacić, bagatela, marne sto pięćdziesiąt euro. Zdaniem Sebastiana powinni dołożyć do tego przynajmniej jeszcze coś do picia. Jego uwaga wywołała u mnie atak śmiechu. Od naszego powrotu z przeszłości dużo się śmiałam, byłam tak szczęś­liwa, że wszystko przetrwaliśmy cali i zdrowi. Przynajmniej częściowo. Sebastiano miał zabandażowane ramię i potrzebował jeszcze pomocy przy ubieraniu się i rozbieraniu. Ale rana nie była tak poważna, jak się na początku obawiałam. Kulę, zdeformowane małe ołowiane paskudztwo, zostawiliśmy sobie na pamiątkę. Patrzącemu z niedowierzaniem lekarzowi pogotowia Sebastiano powiedział, że przez nieuwagę nacisnął spust starego pistoletu używanego w pojedynkach, który przypadkowo był jeszcze naładowany. Ponieważ potwierdziłam to z moją najlepszą miną niewiniątka, lekarz zrezygnował z telefonowania do żandarmerii, tym bardziej że zaraz kończył dyżur. Na razie Sebastiano był niezdolny do służby, innymi słowy: miał wolne i mógł odpocząć. To samo dotyczyło mnie: bez wahania zarządziłam sobie kilka dni bez szkoły. Pisemne egzaminy maturalne miałam już przecież za sobą. Przed ustnymi musiałam co prawda oddać prace, ale było na to trochę czasu. A rodzice nie mieli nic przeciwko temu, żebym jeszcze została, wręcz przeciwnie – jak się okazało, po pobycie w Kopenhadze też sobie urządzili krótki urlop. José wyruszył natychmiast po naszym powrocie do innego miejsca, do innej epoki.

A więc ja i Sebastiano mieliśmy czas tylko dla siebie. Prawie cały pierwszy dzień spędziliśmy w pokoju, bo oboje byliśmy wykończeni, nie tylko emocjonalnie, ale też fizycznie. Jego bolało ramię, mnie guz na czole. Drugiego dnia poczuliśmy się lepiej i wyruszyliśmy na spacer po wiosennym Paryżu. Zwiedziliśmy wieżę Eiffla i parę innych atrakcji i oczywiście przez cały czas rozmawialiśmy. Męczyły mnie wyrzuty sumienia, uważałam bowiem, że popełniłam zbyt wiele błędów, ale Sebastiano twierdził, że wręcz przeciwnie, bo tylko dlatego, że wszystko zrobiłam właśnie w taki sposób, mogło się to skończyć tak, jak się skończyło. Dyskusja zrobiła się dość filozoficzna, a gdy pojawił się przerażający mnie kompleksowy problem paradoksu, musiałam spasować. W końcu zdecydowaliśmy wspólnie, by na razie zostawić przeszłość w spokoju. W najprawdziwszym znaczeniu tego słowa. Ale trudno się było tego trzymać. Bez przerwy szperałam w Wikipedii i na stronach historycznych, szukając rozmaitych postaci. Ludwik XIII, Anna Austriaczka i Richelieu znowu pojawili się w Internecie, a więc nasza korekta odchylenia czasu się powiodła. Poza tym natknęłam się na parę bardzo ciekawych szczegółów i aż musiałam przetrzeć oczy, żeby w nie uwierzyć. Bouteville, na przykład, rok po tych wydarzeniach został stracony za swoje liczne pojedynki. W jednym z artykułów o teatrze francuskim znalazłam imię Cécile! Pierwszy raz zamężna z żonglerem, drugi z handlarzem perfum, w roku 1625 została aresztowana za oszustwo i skazana na pół roku więzienia. W tym czasie zmarł jej drugi mąż. Po uwolnieniu z coraz większymi sukcesami kontynuowała działalność teatralną. Jej trzeci mąż, krawiec z zawodu, wyznaczył nowe standardy w projektowaniu kostiumów scenicznych. Dzięki swoim wspólnym, trwającym do końca życia staraniom założyli własny zespół aktorski, z którego wywodzi się znana nam dzisiaj Comédie Française. Podekscytowana szukałam dalszych rewelacji, lecz informacje były rozsiane skąpo i nie odkryłam już niczego nowego. Ale tych parę rzeczy mi wystarczyło. Dla nich obojga wszystko skończyło się dobrze. Spełniło się największe marzenie Philippe’a. Nareszcie się połączyli. Przez całe życie razem. Uroniłam kilka łez i zaczęłam szukać Marie. Znalazłam Marie Rohan, duchesse de Chev­reuse. Trudno powiedzieć, czy była to moja Marie, ale istniało kilka wyraźnych podobieństw. Zaczynały się od malowidła – młoda kobieta na obrazie wyglądała jota w jotę tak samo jak prawdziwa Marie. Nienawidziła Richelieu (zgadza się) i była najlepszą przyjaciółką

królowej (zgadza się). I pomagała królowej potajemnie spotykać się z George’em (zgadza się). Kilka dalszych informacji nie pasowało do Marie, którą znałam, ale jak już wiedziałam, przeszłość podlegała nieustającym zmianom, przede wszystkim dotyczącym drobiazgów. Byłam przekonana, że Marie zrealizowała swoje marzenie i zaczęła wydawać żurnal o modzie. Może któregoś dnia znajdę coś na ten temat. W każdym razie Marie opisywana w historycznych tekstach miała długie i urozmaicone życie, wielu kochanków i ekscytujące przygody. Uknuła jeszcze parę wyrafinowanych intryg przeciwko Richelieu, ale nigdy nie została ukarana, tylko kilka razy, i to raczej pro forma, wygnano ją z dworu. Richelieu nie mógł jej nic zarzucić, bo królowa nad nią czuwała, tak zresztą jak Marie czuwała nad królową. Ta równowaga sił utrzymała się przez kilkadziesiąt lat, aż do narodzin Króla Słońce. Czy na tym polegało jej zadanie, gdy została przeniesiona w przeszłość? Sądziłam, że tak, choć na pewno nie można było tego wiedzieć, podobnie jak tego, jaką rolę odegrał w jej życiu dziadek Henri. Nie zdziwiło mnie, że nie znalazłam nic na jego temat. Przyszedł i odszedł, wędrowiec między epokami, ulotny jak dym na wietrze. Sebastiano sięgnął z drugiej strony łóżka i odebrał mi iPhone’a. – Dosyć tego Internetu – powiedział. – Zróbmy coś. – Na przykład? – Możemy iść coś zjeść. Na dole jest dwugwiazdkowa restauracja. Sześciodaniowe menu kosztuje tylko o piętnaście euro więcej niż masaż stóp. – Och, nie mam ochoty na sześć dań – odparłam. – No to zaproponuj coś innego. – Moglibyśmy pojechać do mnie – powiedziałam impulsywnie. – Już dawno nie byłeś we Frankfurcie. Moich rodziców nie ma w domu, chata wolna. A w zamrażarce jest jeszcze pizza. I masaż stóp gratis do kolacji. Sebastiano usiadł. – Samolotem czy pociągiem? Samolotem było szybciej, a poza tym płaciła firma. Niecałe dwie godziny później byliśmy na lotnisku, gdzie czekała na mnie największa niespodzianka mojego życia. Przed męską toaletą w strefie odlotów ktoś w wyświechtanym kombinezonie mył podłogę.

– Zobacz – powiedziałam kompletnie zaskoczona do Sebastiana. – Czy ten tam to przypadkiem nie jest Gaston? Sebastiano zmrużył oczy. – Nie. A może jednak? Facet podrapał się pod pachą, a potem przejechał mopem wokół wiadra, odwracając się w naszą stronę. To był Gaston. Skoczyłam na równe nogi i podbiegłam do niego. – Gaston! Wlepił we mnie wzrok, a poznawszy mnie, najwyraźniej się przeraził. – Och, Anna – powiedział z rezerwą. – Kiedy wróciłaś? – Dwa dni temu. Tam siedzi Sebastiano. Czekamy na samolot. A ty? – Przyjrzałam mu się ukradkiem. Było to w pewien sposób surrealistyczne stać tutaj i normalnie z nim rozmawiać. Właściwie powinnam być na niego okropnie wściekła i wyrazić tę złość, ale wydało mi się to w tej chwili niestosowne. – Nie było cię dłuższy czas, prawda? – Trzy lata – odpowiedział. – Z noclegiem i wyżywieniem. Czy raczej bez wyżywienia. Tylko chleb i woda, przecież siedziałem w Bastylii. Na koniec byłem już potwornie chudy, sama skóra i kości. I całe mnóstwo pcheł. Trzy zęby mniej. Ale wiesz, jak to jest. Kiedy podczas pełni księżyca przejdziesz przez główny portal, wszystko zaczyna się od początku. Zegarek oczywiście szlag trafił. Za to odzyskałem zęby. I pozbyłem się pcheł. Choć nadal ciągle muszę się drapać. Przez to rzuciła mnie dziewczyna, uznając, że mam nerwicę natręctw. – Podrapał się za uchem i wrócił do sprzątania. – Sorry, ale jestem na warunkowym i bez pozwolenia nie mogę robić sobie przerw. – Odwrócił się do mnie plecami i odszedł. Wróciłam do Sebastiana. Pokręcił głową, gdy przekazałam mu, co powiedział Gaston. – Ten gość ma fioła. Przydałoby się chociaż przeprosić. Dwa razy próbował cię zabić. Już nie wspominając o walnięciu mnie w głowę. – Myślę, że dosyć odpokutował. – Pokuta i żal to dwie różne rzeczy, jedno bez drugiego jest niewiele warte. Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Ucieszyłam się, gdy ogłoszono lot i mogliśmy przejść na pokład. Kiedy minęliśmy bramkę, nie obejrzałam się więcej za siebie. W samolocie, tuż przed startem, Sebastiano wyjął z kieszeni kurtki skórzany woreczek, podobny do tego, w którym przechowywałam moją maskę. (Miałam nadzieję, że będę ją mogła

oddać Esperanzy przy najbliższej okazji). Cieszyłam się, że nie potrzebowałam jej na balu, choć Sebastiano był zdania, że jednak jej użyłam, posłużyła bowiem jako wabik na Gastona. – To dla ciebie – oznajmił, podając mi woreczek. – Co to jest? – Wzięłam go i zważyłam w ręku. – Mała pamiątka. Już dawno chciałem ci to dać. Rozwiązałam sznurek i wytrząsnęłam na dłoń migoczącą zawartość. To był naszyjnik. Podniosłam wzrok na Sebastiana i spojrzałam mu w oczy. Jeden naszyjnik dał królowej – ściślej biorąc, rzucił go jej pod nogi, a drugi… Nigdy nie zapomnę, jak zabrał mi go na place Royale i poszedł z nim do domu kardynała. – Wcale nie dałeś mu tego naszyjnika – powiedziałam cicho. Potrząsnął głową. – Nie, zachowałem go. Wtedy jeszcze nie rozumiałem, dlaczego to robię. Wiedziałem, że w ten sposób oszukuję Richelieu, i nie podobało mi się to. Ale nie mogłem inaczej. Dziś oczywiście wiem, dlaczego musiałem tak postąpić. – Dlaczego? – Dlatego. – Objął mnie zdrową ręką i delikatnie pocałował. Z pasją oddałam mu pocałunek, aż przerwał nam komunikat stewardesy, która poprosiła o zapięcie pasów i wyłączenie komórek na czas lotu. Wyjęłam z kieszeni iPho­ne’a i znalazłam wiadomość, którą jeszcze szybko odczytałam. – Od Vanessy? – spytał Sebastiano. Od czasu mojego powrotu Vanessa przysłała mi już około dwudziestu SMS-ów. Zaczęła coś podejrzewać. Zupełnie słusznie, bo normalnie natychmiast jej odpisywałam i zwykle nie włączałam też poczty głosowej. W zasadzie byłyśmy dla siebie dostępne przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, a więc nie kupiła ode mnie historyjki o niezmąconych, wypełnionych miłością wakacjach w Paryżu. Kiedyś – oczywiście pod przysięgą milczenia – zapewne ją wtajemniczę, zwłaszcza jeśli te podróże w czasie nadal będą takie częste. Czy mogłabym wykonywać zawód podróżnika w czasie jako główne zajęcie? Wtedy decyzja, co powinnam studiować, na trochę by się odwlekła. Oczywiście w takim przypadku trzeba by wszystko ustalić, z umową o pracę, ubezpieczeniem zdrowotnym i tak dalej. I oczywiście z budżetem na diety. – Nie, tym razem nie od Vanessy – powiedziałam. – Od Joségo. Pisze, że ma dla nas

zadanie. – Serio? Co on sobie myśli, że kim my jesteśmy? Drużyną A? Zachichotałam. – A nie jesteśmy? Sebastiano zaśmiał się, a potem znowu pochylił się, żeby mnie pocałować. Pod nami huczały silniki. Podróż mog­ła się zaczynać.