01. Pan Darcy nie zyje - Magdalena Knedler

Copyright © Magdalena Knedler -Zając, 2015 Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015 Redaktor prowadząca: Magdalena Genow-Jopek Redakcja: Kinga Gąska Korekta: Alicja Krawczak Projekt okładki: Urszula Gireń Projekt typograficzny, skład i łamanie: Maciej Majchrzak Wydanie elektroniczne 2015 ISBN 978-83-7976-279-8 Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Dariusz Nowacki CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 fax: 61 853-80-75 [email protected] www.czwartastrona.pl



Od autorki Pomysł na powieść Pan Darcy nie żyje narodził się w mojej głowie już siedem lat temu, kiedy kompletowałam materiały do pracy magisterskiej, zatytułowanej Obraz życia szlachty angielskiej z przełomu XVIII i XIX wieku w kilku filmowych adaptacjach powieści Jane Austen. Wbrew pozorom wtedy, przed siedmioma laty, zgromadzenie materiału źródłowego do tej pracy nie było wcale łatwą sprawą. Wielu tekstów napisanych w języku angielskim do tej pory nie przetłumaczono na język polski. Wielu książek nie mogłam też zwyczajnie kupić, ponieważ w poszczególnych bibliotekach Londynu, Bath, Nowego Jorku czy Bostonu znajdowały się ich pojedyncze egzemplarze, często dostępne tylko w czytelniach. Postanowiłam wówczas poradzić sobie inaczej i poprzez wortale, strony internetowe i fora nawiązałam szereg kontaktów z wielbicielami prozy Jane Austen, a także amatorami dobrego kina i niezłej telewizji. To dzięki nim dotarłam do rozmaitych i niezwykle cennych materiałów, które pozwoliły mi napisać – że tak nieskromnie powiem – świetną pracę. Wtedy również zaczęła się moja prawie dwuletnia przygoda z portalem Ogród Jane Austen, na którym pojawiały się moje artykuły, recenzje i tłumaczenia tekstów związanych z twórczością Austen i filmowymi adaptacjami jej powieści. Pewnego dnia, kiedy przeglądałam zdjęcia z planu filmowego Dumy i uprzedzenia (2005), w którym to obrazie główne role zagrali Matthew Macfadyen i Keira Knightley, zerknęłam na dach Groombridge Place (filmowe Longbourn) i pomyślałam sobie: „Ale fajny dom. I dach... A gdyby tak z tego dachu zleciał któryś aktor? Na przykład główny? Co by się wtedy stało z całą produkcją? Jak by wyglądały dalsze losy projektu? Jak czuliby się pozostali aktorzy?”. Wiem, wiem, to są nie do końca zdrowe myśli, mnie jednak nie chodziło, rzecz jasna, o prawdziwe „zlatywanie”. W mojej głowie powstał zalążek może jeszcze nie książki, ale pomysłu na całkiem inną fabułę. Inną, a jednak w pewnych momentach – zwłaszcza dotyczących relacji damskomęskich – pewnie i odrobinę podobną. W końcu wychowałam się na Jane Austen i jej schematy fabularne na długo zawładnęły moją wyobraźnią. Austen była w mojej głowie jeszcze przed Agathą Christie i innymi „kryminalistami”, których bardzo sobie cenię. Później nasze relacje trochę się ochłodziły, a teraz... A teraz wracam do dworku Longbourn, wracam do Lizzie i Darcy’ego, którzy... zaraz, zaraz! Są jacyś dziwni! Dlaczego Lizzie jest taka chuda?! I dlaczego – na Boga – Darcy ma blond włosy?! I loka na grzywce? Kto zatrudnił do tej roli tak fatalnego aktora?! No, pytam?! Kto?!

Rzadko, bardzo rzadko w jakichkolwiek wyjaśnieniach pomiędzy ludźmi wyłania się całkowita prawda, rzadko zdarza się, by coś nie było choć trochę zatajone lub trochę mylnie zrozumiane. Jane Austen, Emma Zobaczyłam wszystkie możliwe filmy oraz – w wyspecjalizowanych bibliotekach Londynu, Los Angeles i Nowego Jorku – ich recenzje; w trybie błagania, kupna lub pożyczki gromadziłam całą bibliotekę książek i artykułów poświęconych filmowym adaptacjom literatury, by wreszcie dojść do ostatecznego wniosku w sprawie wiernego i wiarygodnego odtworzenia „świata Jane Austen” w filmie, satysfakcjonującego janeitów. Wniosek ten można zamknąć w dwóch słowach: „Dajcie spokój !”. Elsa Solender, była przewodnicząca Północnoamerykańskiego Stowarzyszenia Jane Austen (2002) Po zakończeniu zdjęć do „Dumy i uprzedzenia” (1995), w każdym moim kolejnym filmie miała miejsce przynajmniej jedna taka scena, podczas której ktoś stwierdzał: „Myślę, że właśnie w tym momencie zabiłeś pana Darcy’ego”. Ale Darcy jest figurą, która nigdy nie umrze. On zawsze błądzi gdzieś w tle. Nie mogę go kontrolować. Chciałem zabawić się z jego zjawiskiem w „Dzienniku Bridget Jones” (2001). Nigdy nie czułem się z tego powodu obrażony. Pokutuję za Darcy’ego, ale część mnie myśli, że powinienem porwać się na ten postmodernistyczny akt i zmienić nazwisko właśnie na „Darcy”. Wtedy ludzie mogliby zacząć tłumaczyć mi: „Ale przecież nie jesteś panem Darcym”. A to by było coś nowego... Śmiem nawet twierdzić, że Darcy być może stanie się moim ocaleniem, kiedy jedynym zatrudnieniem, jakie znajdę, będzie otwieranie supermarketów w bryczesach i peruce. Colin Firth (pan Darcy, Duma i uprzedzenie 1995) „Duma i uprzedzenie” (2005) obrazuje także kontrast między zachowaniem w sytuacjach oficjalnych a zachowaniem w sytuacjach prywatnych. Swoboda rodziny Bennetów za zamkniętymi drzwiami ich salonu kontrastuje ze sformalizowanym i bardziej wyważonym sposobem postępowania w towarzystwie. Między światem oficjalnym i prywatnym przebiega tutaj pewna granica, przybierająca kształty kurtyny opadającej i wznoszącej się, dającej sygnał do rozpoczęcia i zakończenia przestawienia, jakim jest życie społeczne, wspólnotowe. Magdalena Knedler, fragment pracy magisterskiej pt. Obraz życia szlachty angielskiej z przełomu XVIII i XIX wieku w kilku filmowych adaptacjach powieści Jane Austen (2007) Na początku wszyscy byliśmy dla siebie bardzo mili. Nagle oprócz dynamiki postaci pojawiły się prawdziwe emocje. Rosamund Pike (Jane Bennet,

Duma i uprzedzenie 2005)

Więcej na: www.ebook4all.pl Duma i uprzedzenie (2014) Reżyseria : Alan Fawley Scenariusz: Oscar Lyne Na podstawie: Jane Austen, Duma i uprzedzenie (powieść) Obsada : Zoe Alcott: ELIZABETH BENNET Peter Murphy: PAN DARCY Rosie Hinds: JANE BENNET Nicole Roth: LYDIA BENNET Irene Lovell: CAROLINE BINGLEY Ben Rudd: PAN BINGLEY Cornelius Black: PAN BENNET Penelope Holder: PANI BENNET Produkcja : Eric Hittock Kierownik produkcji: Jimmy Hittock Zdjęcia : Paul Maddock Dźwięk : Liza Webster Charakteryzacja : Sofie Baranski Kostiumy:

Bell Kennedy Scenografia : Mark Greenwood Montaż: Jean-Pierre François Beurnonville Muzyka : Billy Humby Jr.

Bruk zbliżał się. Z każdą sekundą jego widok stawał się wyraźniejszy i bardziej realistyczny. Peter Murphy zrozumiał wreszcie, że on i bruk należą do tego samego świata. Nie istnieje między nimi żadna niewidzialna, miękka jak puch bariera, która zamortyzuje upadek czy też odbije ciało Petera niczym gumową piłkę. A później jeszcze raz i jeszcze, aż wreszcie pozwoli mu bezpiecznie wylądować. Nie. Peter wiedział, że tym razem lądowanie nie będzie bezpieczne i z pewnością nie zakończy się dobrze. Ten bruk, który przed chwilą oglądał z góry, wydawał się nierealny, odległy, niegroźny, niemal śmieszny. A teraz? Peter niewiele z tej sytuacji rozumiał. Co on właściwie zrobił? Kiedy? Komu jaką krzywdę wyrządził? Nie dopuszczał do siebie prostych prawd. Całe to mętne tłumaczenie, hektolitry alkoholu, dziewczyna na festynie, która śpiewała piosenkę Adele... Schody, taras, widok na Krainę Jezior. Potworne zawroty głowy, barierka i... bruk. Mógł tylko czekać. Tak, czekać. Czym bowiem innym jest bezwolne spadanie, które – choć trwa zaledwie kilka sekund – wydaje się wiecznością? Niczego nie da się zrobić. Nie można spowolnić lotu ani zmienić kierunku. Tym bardziej nie ma szansy na zatrzymanie się czy cofnięcie czasu. Zostaje oczekiwanie. Murphy nie raz słyszał, że tuż przed śmiercią człowiek przypomina sobie całe swoje życie. Wtedy obrazy z przeszłości przesuwają się przed oczyma niczym klatki w niemym filmie. A jednak on nie zobaczył całego swojego życia. Nie trawił wspomnień, nie uśmiechał się na widok znajomych twarzy, nie czuł zapachów i smaków. Myślał o bruku. O tym, że jest tak czysty i gładki. I coraz wyraźniejszy. Okrągły srebrzysty księżyc przegląda się w nim jak w lustrze. Poszczególne kamienie są odrobinę wypukłe i za dnia z pewnością ogrzewało je słońce. Sprawiają niemal wrażenie przyjaznych. Ale tak naprawdę wcale nie są przyjazne. Są twarde. I zimne. Jak to kamienie nocą. Bezwzględne. Pogrążone w niemym oczekiwaniu. Na niego. Peter Murphy chciał krzyknąć, jednak zrobił to za późno. One pożarły dźwięk. Połknęły go

w całości, kiedy Peter wreszcie się zjawił. Kiedy w szalonym pędzie zbliżył się do nich, kiedy dotknął ich zimnej powierzchni swoim rozgrzanym ciałem. One. Kamienie. Grawitacja zawsze wygrywa, pomyślał jeszcze Peter, zanim wszystko na dobre się zakończyło. Zanim spadł ostatni klaps. Zanim na ekranie wykwitły te litery, które tak dobrze znał. The end.



Przed wschodem słońca

1. Dyskusja na temat domniemanej anoreksji Zoe Alcott, aktorki zaangażowanej do roli Elizabeth Bennet, zatoczyła koło i utknęła w martwym punkcie. Od dobrych kilkunastu minut nie padło ani jedno odkrywcze zdanie, które wniosłoby do rozmowy cokolwiek nowego. Dyskutanci, rzecz jasna, zdawali się w ogóle tego nie zauważać. Wręcz przeciwnie. Nakręcali się nawzajem coraz bardziej, a emocje, z początku rozmaite i indywidualnie zabarwione, ulegały stopniowemu ujednoliceniu. Każdy był już do granic możliwości wściekły, spocony i chorobliwie rumiany, nawet blada zazwyczaj charakteryzatorka. Na stół wjechała whisky. No to teraz się zacznie... Dźwięki nie straciły nic na swej intensywności, ale artykulacja rozmówców z sekundy na sekundę stawała się coraz mniej precyzyjna. Bell Kennedy jeszcze niżej pochyliła się nad kartką papieru i w skupieniu szkicowała. Z dyskusji wyłączyła się już dawno temu. Pamiętała, że kiedy ostatecznie umilkła i poprzysięgła sobie więcej się nie odezwać, na dworze było jeszcze całkiem jasno. Teraz za prostokątnym, olbrzymim oknem ziała czarna pustka. Nawet księżyc nie uraczył ich choćby wątłym, rachitycznym światłem. Nic dziwnego. Pewnie nie chciał tracić energii na rozpraszanie złowieszczego mroku i kreowanie nastroju, kiedy spojrzał z góry na tę bandę kretynów... Na oświecenie było tutaj i tak stanowczo za późno... – Ale czego wy się tak spinacie? Przecież Keira Knightley w wersji sprzed dziesięciu lat też była chuda, a jakoś zagrała, dostała nominację do Oscara... – To był operator obrazu. On lubił chude aktorki. Najlepiej bardzo chude. Oczywiście chciał być super poprawny politycznie, ale nie potrafił udawać. Może gdyby posiadł tę umiejętność, zamiast operatorem zostałby aktorem... Oczywiście chudym... – Racja. Dostała nominację. Niezły wyczyn jak na kostiumówkę. Moda na kino gorsetowe przeminęła pod koniec lat dziewięćdziesiątych i teraz możemy już liczyć na nominacje tylko za jakiś montaż, scenografię, kostiumy, charakteryzację, muzykę i inne gówienka. Skończyły się czasy, kiedy Emma Thompson siadała i pisała scenariusz, a później film dostawał Oscary, BAFTY, Złote Globy, Niedźwiedzie, Lwy, Palmy... – Reżyser chciał coś jeszcze dodać, ale został zagłuszony. Istniało ryzyko, że owo zagłuszenie za chwilę przerodzi się w ogłuszenie i ktoś jak nic padnie trupem. – No taaaak! Gówienka! Ciekawe, jak by twój filmik wyglądał bez tych GÓWIENEK! Jeszcze zobaczymy! – wydzierał się scenograf.

– Właśnie! Właśnie! Co ty sobie myślisz? Niby jak by wyglądała ta cała podstarzała diwa, która gra Jane Bennet, gdybym jej nie zamalowała worów pod oczami? – dołączyła się charakteryzatorka, zazwyczaj blada, a teraz wściekle rumiana. I jeszcze bardziej zła niż na co dzień. – Ty jesteś jakiś popierdolony! Myślisz, że film będzie się bujał bez montażu? Co, wystarczy sobie nakręcić i po sprawie?! Widać, że to twój pierwszy film! No wiesz, sorry, kino to nie teatr! Nie teatr, stary! Ja rozumiem, reżyserowałeś na West Endzie, masz nominację do nagrody Laurence’a Oliviera, zbierałeś same ekstra recenzje, jesteś mega ważniak i w ogóle, ale no weeeź już! Pora załapać konwencję! Kino-to-nie-teatr! Że też jego musieli wziąć na reżysera... No mówiłem, Sam Mendes ma dosyć kręcenia Bonda, to nie! Facet od Downton Abbey się interesował, to też nie! Koleś od Gry o tron zasugerował, że znudziły mu się smoki i zarzynanie głównych bohaterów, to też nie, nie i nie! Świeża krew! Zachciało im się! – wrzeszczał, zaciągając z francuska, montażysta. Tego wieczoru po raz pierwszy – chyba w życiu? – użył słowa „popierdolony”. Ciekawa rzecz, usłyszeć takie wrzaski z francuskim akcentem... – Taaaak! On myśli, że jest jakimś pieprzonym Angiem Lee... Albo lepiej! Cholernym Jamesem Ivorym! – znowu wydarł się scenograf. – Ang Lee jest lepszy niż James Ivory! – ryknął... ktoś. Dyskusja po raz kolejny zatoczyła koło. Tym razem pod względem wyzwisk. Whisky poszła w ruch. Bell przycisnęła ołówek do kartki. Rysik złamał się i odskoczył, trafiając wprost do oka lekko pobladłego kierownika produkcji, który również od kilku minut siedział cicho. Głosy umilkły równocześnie. Bell przełknęła ślinę. Zmarszczyła brwi i wyprostowała się niechętnie. – Ile ona waży? Ta Elizabeth Bennet? Znaczy Zoe Alcott? – spytała. Jej głos był dziwnie zachrypnięty. Upiła łyk whisky, ale to tylko pogorszyło sprawę. – Jakieś... Czterdzieści? Czterdzieści dwa kilo? I powinnaś się zorientować wcześniej, Bell. Zaangażowano ją do filmu jako pierwszą. No i, do cholery, jest znana, co nie? Poza tym chwila! Przecież wy już pracowałyście razem! Czego się głupio pytasz? W poprzednim filmie nie była taka chuda, co? Na pewno nie! – odezwał się niechętnie świeżo zwyzywany reżyser. W tle wybrzmiały wymykające się definicjom pojękiwania. Z żalu? A może zazdrości? W końcu siedział tam też operator obrazu, więc nigdy nie wiadomo... – Aha. No to wymyśliłam takie coś... – Bell uniosła do góry arkusz papieru. – Talia odcięta pod samym biustem, sporo marszczeń i rękawy do łokcia, tutaj koronka, tutaj bufy, tutaj... – Jesteś genialna! – ucieszyła się charakteryzatorka, z rozmachem stawiając na stole opróżnioną szklaneczkę. – Ta cała Alcott będzie wyglądała na grubszą. Dużo grubszą. – Nie spodoba jej się. To gwiazda. Jedyna w tej cholernej obsadzie! Nominowana do nagród. Trzeba się liczyć z jej zdaniem. Ona nie pójdzie na takie... – zaczął operator-obrazu-pro-ana. – Pójdzie. Będzie musiała – wycedził kierownik produkcji i z wolna uniósł się z krzesła. W pokoju zapanowała uroczysta atmosfera, zupełnie jak gdyby wreszcie rozpoczęło się wyczekiwane od dawien dawna przemówienie królowej. – Będzie musiała! Nie ma, powtarzam – nie ma, ludzi niezastąpionych! Producent mrugnął porozumiewawczo do Bell i uniósł w górę pustą szklankę. Przez chwilę wyglądał jak Statua Wolności. Charakteryzatorka pociągnęła nosem. Zawsze ryczała, kiedy trochę wypiła. Bell westchnęła. Temat domniemanej anoreksji Lizzie Bennet poszedł chwilowo w odstawkę. Na tym jednak nie kończyły się ich kłopoty. Z pewnością nie na tym.



Bell wiedziała, że Zoe Alcott ma problemy z wagą. Zauważyła to już podczas pierwszego dnia na planie. Ogólnie dziewczyna nie była zła do tej roli. Może trochę zblazowana i nieświeża jak na energiczną Lizzie Bennet, ale miała talent i potrafiła wcielać się w skrajnie różne postaci. Kiedy pojawiła się na zdjęciach, operator był zachwycony. Jednak reżyser, Alan Fawley, zaczął zaraz jęczeć, że musiała stracić jakieś dziesięć, może nawet piętnaście kilo. Przecież w czasach Jane Austen nie panowała jeszcze moda na anoreksję! Poza tym trzeba kreować wzorce, dawać dobry przykład, a nie wywierać dodatkową presję na biedne kobiety, które i tak torturują się, by zbliżyć się do okładkowych ideałów... Jednym słowem, Alan wydawał się niezadowolony. Kiedy Zoe Alcott włożyła na siebie suknię zaprojektowaną przez Bell, cała ekipa dziwnie przygasła. Entuzjazm opadł. Piękna kreacja w stylu późnej Regencji wisiała na aktorce jak worek pokutny. Bell była załamana. Robiła przecież przymiarki, wszystko było skrupulatnie wyliczone. Wystarczyło kilka tygodni i taka zmiana... Reżyser przymknął oczy i lekko się zakołysał, za to operator zaślinił się z zachwytu. Producent – zwany przez wszystkich po prostu Producentem przez duże „P” – wezwał później Zoe Alcott na rozmowę, ale dziewczyna tłumaczyła się, że dopiero co zakończyła jakiś film o narkomance, musiała sporo schudnąć, a przecież nie da się tak prostu, w kilka dni, przytyć! Poza tym dobrze się czuła we własnym ciele... Właśnie. Zdjęcia przełożono pod pretekstem poszukiwania odpowiedniego aktora do roli pana Darcy’ego, ale kiedy je wznowiono, Alcott wyglądała nadal przeraźliwie chudo. I zupełnie nie dało się z nią gadać. Była wielką gwiazdą. Faktycznie, jako jedyna w całej obsadzie... To ona miała przyciągnąć ludzi do kin. Producent machnął ręką i uznał, że coś się wymyśli. Czyli, mówiąc wprost, ktoś coś wymyśli, a on to uzna lub nie uzna i zrzuci problem na innego „wybrańca”. Sam natomiast zaangażował się w casting na Darcy’ego, stwierdził bowiem, że w kwestii Darcy’ego to nie przelewki, wszyscy pamiętają Colina Firtha z wersji ’95, a jego następca ’05 – Matthew Macfadyen – był... no jakiś tam był, ale żeby coś specjalnego? Producent uważał, że to właśnie odpowiedni pan Darcy wyniesie ten film na wyżyny. Odpowiedni amant. Odpowiednia chemia, odpowiednie maślane oczy, odpowiednia arystokratyczna wyniosłość, odpowiednia DUMA, bo w końcu kręcimy nową wersję Dumy i uprzedzenia! Trzeba się zatem postarać. Wybrać dobrze, żeby się później nie męczyć i tylko spijać śmietankę... Producent zatem wybrał. Blondyna. Piegowatego. Z zawadiackim lokiem na czole... I w dodatku, jak się szybko okazało, dawnego kochanka Zoe Alcott, która szczerze go nie znosiła. Darcy i Lizzie, pałający do siebie nienawiścią i plujący sobie w twarze jadem... Tak, to było zdecydowanie coś nowego! Oryginalnego. Intensywnego... Nad produkcją szybko zawisły czarne chmury. A najlepsze miało się dopiero zacząć...

– Może ona, ta Alcott, myśli, że my kręcimy film Duma i uprzedzenie i zombie? W pokoju zapanowała cisza. A później wszyscy jak na komendę ryknęli śmiechem. Na dworze robiło się szaro i rześko. Gdzieniegdzie dało się słyszeć głosy, że pora już pójść spać, choć na chwilę, bo przecież wybiła czwarta, a o szóstej trzeba wstać. Nie można codziennie pracować na kacu. To niemoralne. I niezdrowe. Poza tym należy zabrać się do roboty, uszyć nowe kiecki dla Elizabeth Bennet i namówić Darcy’ego na ścięcie loka... Bell uniosła się z krzesła i lekko chwiejnym krokiem ruszyła w kierunku drzwi. Ostrożnie zeszła po schodach i wyszła na ganek. Ostre, chłodne powietrze sprawiło, że poczuła się momentalnie nieco bardziej trzeźwa. Ktoś stanął za jej plecami. – Idziesz ze mną? Bell przymknęła oczy. Nie, nie, nie, nie... Trzeba powiedzieć „nie”. Trzeba... – Dobrze. Ale to już... – zaczęła i zawiesiła głos. – Ostatni raz – szepnął mężczyzna tuż nad jej uchem. – Jak zwykle. Bell wzdrygnęła się lekko i obróciła na pięcie. Weszła z powrotem do domu, nie patrząc na zarumienionego i odrobinę wstawionego mężczyznę. On zawsze wstawiał się zaledwie odrobinę. Zawsze potrafił zachować umiar. Nie to, co reszta... Kiedy wspinała się na piętro, słyszała miarowe stukanie obcasów o schody. Ich kroki zlewały się w jeden dźwięk. Poczuła nagły skurcz w żołądku. Cieszyła się na myśl o tym, co za chwilę miało się wydarzyć. Z każdym kolejnym krokiem stawała się coraz bardziej niespokojna, coraz bardziej niecierpliwa. Było jej potwornie gorąco, a serce waliło jak szalone. Jednocześnie obiecywała sobie, że to już na pewno ostatni raz. Na pewno już ostatni. Nigdy więcej nie da się namówić. Nigdy więcej nie będzie tego chciała. Nie tak bardzo. Nie tak bardzo, jak w tej konkretnej, ulotnej, pachnącej whisky chwili.

2. Rosie Hinds uwielbiała spacerować o świcie. A tutaj teren wprost idealnie nadawał się na poranną włóczęgę. Park usytuowany był tak malowniczo, że kiedy przystanęła, by popatrzeć na ciemnozielone skłębione krzewy i powykręcane, stuletnie drzewa unurzane w błękitno-srebrnej porannej mgle, poczuła niemal ból w klatce piersiowej. Podobne cuda można oglądać tylko o świcie – tylko o tej dziwnej porze, kiedy nocne koszmary wydają się już odrobinę śmieszne, ale rzeczywistość jeszcze nie rozbudziła się na tyle, by wessać człowieka bez reszty, pozbawić go złudzeń i marzeń. Tak, Rosie Hinds uwielbiała spacery o świcie. Dlatego jak zwykle o piątej trzydzieści wskoczyła w tenisówki i legginsy, po czym bezszelestnie wymknęła się z domu.

Modliła się, by nikt jej nie zauważył. Ten krótki wycinek czasu zamierzała zagarnąć tylko dla siebie. Rosie nigdy nie była typem śpiocha i uważała, że wylegiwanie się do południa to potworna strata czasu. Dlatego też bardzo odpowiadało jej poddane żelaznej rutynie życie na planie filmowym. Pobudka o siódmej, czasem nawet o szóstej, jeśli potrzebne były specjalne ujęcia, wymagające odpowiedniego światła, lub zapowiadało się sporo dubli. Rosie nigdy nie narzekała. Ta Zoe Alcott wiecznie marudziła, krzyczała, żeby wynosić się z jej pokoju, iść w cholerę i pozwolić spać. W końcu jest gwiazdą, no nie? Gwiazdy mogą mieć swoje kaprysy i zachcianki, ostatecznie to niewygórowana cena za sukces komercyjny, który Alcott z pewnością zagwarantuje... Tak. Niewygórowana... Zoe Alcott to wielka gwiazda, ma nominację do Oscara i trzy BAFTY, jakąś Emmy, chyba Złotego Globa... I pewnie w cholerę innych nagród, których nazw ona – Rosie Hinds – w życiu nie słyszała. Bo ona – Rosie Hinds – nie jest wielką gwiazdą. Jest po prostu aktorką, a to różnica. Naprawdę paskudnie spora różnica... Agent Rosie uważał, że mogło być gorzej. Przecież mogła mieć pecha i po opuszczeniu murów uczelni w ogóle nie znaleźć zatrudnienia, łazić od studia do studia, od teatru do teatru, statystować w jakichś głupich sitcomach. No pewnie. Mało to takich „absolwencików”? Mogło być gorzej. A tak? Rosie Hinds nie była byle kim. Występowała na deskach londyńskich teatrów i raz na Broadwayu, miała na swoim koncie kilka udanych ról w brytyjskich serialach i filmach telewizyjnych, plus gościnny występ w amerykańskim serialu detektywistycznym, po którym posypały się dobre recenzje i padła obietnica włączenia Rosie do regularnej obsady. Tylko że – nagle i niespodziewanie dla całej ekipy, a także i dla widzów – serial zdjęto z anteny. Rosie wróciła do Londynu i przez kilka miesięcy nie miała pracy. Nikt się o nią nie upomniał. Nie chcieli jej w Downton Abbey i Grze o tron. W teatrze nie było dla niej ani jednej roli, bo przecież nikt nie spodziewał się, że wróci tak szybko. Że serial o zblazowanym detektywie, który wieczorami pali trawkę i pisze sonety włoskie, nagle zejdzie z anteny. Kto by pomyślał? Naprawdę świetny serial... I tak spektakularnie uśmiercili jego poprzednią asystentkę! Zupełnie jak gdyby szykowali etat dla nowej aktorki... A tu proszę! Niespodzianka! Rosie uśmiechała się sztucznie, kiedy ludzie mówili, jak bardzo jej współczują. Wiedziała, że tak naprawdę na West Endzie i w Narodowym cieszą się i zacierają ręce. Pewnie za bardzo chełpiła się tą rolą za oceanem. Pewnie była zbyt zadowolona z siebie – zbyt przekonana, że wreszcie odniesie sukces... O planach wyprodukowania nowej wersji Dumy i uprzedzenia dowiedziała się z gazet. Siedziała wówczas na trawie pod Pałacem Buckingham i jadła grillowanego kurczaka. Było jej wszystko jedno. Wiedziała, że niedługo zostanie zmuszona do tego, by zamienić dom na mniejszy i mocno zredukować wydatki, dopóki coś się nie trafi. I nagle to! Duma i uprzedzenie! Jej ulubiona powieść. Rosie starała się o rolę w poprzedniej adaptacji, z 2005 roku, ale wówczas uznano, że jest za młoda i niedoświadczona. Rosie nie do końca zgadzała się z tą opinią. Miała dwadzieścia dwa lata i była absolwentką prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art. Grała w teatrach... I tyle. No dobrze, Rosie nie była może wówczas doświadczona, ale przecież posiadała odpowiednie przygotowanie! Do RADA nie dostają się byle głupki... A poza tym oni zaangażowali do filmu Keirę Knightley! Keirę Knightley, która miała niecałe dwadzieścia lat i ZERO studiów aktorskich, ale za to grała w Piratach z Karaibów! No...! Piraci z Karaibów! Magiczne hasło! To załatwiało sprawę!

Rosie zaczęła żałować, że zamiast łazić na castingi i starać się o rolę w niezłym blockbusterze, siedziała na wykładach, uczyła się oddychać przeponą, operować gestem i stosować metodę Stanisławskiego. I milion innych metod. Po co jej to było? Ciekawe, czy Keira Knightley znała jakiekolwiek METODY?! Jasne! Na pewno! A teraz co? Teraz historia się powtórzyła. Do roli Elizabeth Bennet zaangażowano tę małą szmatę, Zoe Alcott, która może i potrafi coś zagrać, ale gwiazdorzy, jakby była Meryl Streep! A ma dopiero dwadzieścia trzy lata. Dwadzieścia trzy! I już taki dorobek, tyle filmów, tyle nagród, tyle kasy! Kolejna młoda gwiazda, która lepiej sobie radzi w tym światku, niż ona, wykształcona aktorka, absolwentka pieprzonej RADY. Dobrze, że w ogóle wzięli ją do tego filmu. Z początku nie chcieli, ale – całe szczęście – Alan się uparł. Mówił, że albo będzie kręcił z Rosie, albo w ogóle. Ryzykował. Mogli go wywalić na zbity pysk, w końcu wśród reżyserów nie był jakąś cholerną gwiazdą. A przecież Sam Mendes interesował się projektem... Mówił, że mu się znudził Bond... Mimo to Producent nie wziął Mendesa i nie wywalił Alana. I Rosie również nie wywalił, choć z początku nie wiedział, do jakiej roli ją wcisnąć. Na młodsze siostry Elizabeth Bennet była stanowczo za stara, a na starszą – Jane... Chyba trochę... Za... Brzydka... Producent wyartykułował to powoli i umilkł zażenowany, kiedy Rosie patrzyła na niego bez słowa. Po upływie najdłuższej minuty w jej życiu zaczął się głupio tłumaczyć, że tutaj nie chodzi o taką prawdziwą brzydotę, tylko po prostu z książki wynika, że Jane Bennet jest dużo ładniejsza od Elizabeth, a Zoe Alcott jest bardzo piękna, więc aktorka do roli Jane powinna być już megahiper-do-entej-potęgi-powalająca. I w ogóle nie powinna być człowiekiem, tylko jakimś sztucznie wykreowanym, idealnym tworem, bez skazy, zmazy i wad. Bo trudno – naprawdę bardzo trudno – przebić pod względem urody Zoe Alcott. Ostatecznie jednak do roli Jane zaangażowano Rosie. Szefowa castingu wydawała się zadowolona. Mówiła, że Rosie ma takie ładne, naturalne, brązoworude włosy, a nigdy nie było Jane z takimi włosami. No i umie grać. Fajnie, że ktoś umie grać... Miła odmiana... A jak się umie grać, to się zagra nawet urodę... Producent z początku jeszcze lekko kręcił nosem, przestał jednak, kiedy zobaczył Rosie w zaprojektowanej przez Bell, zielonej sukni z delikatnego muślinu. Oniemiał wtedy i przez chwilę bezgłośnie poruszał ustami. A później nigdy już więcej nie powiedział, że Rosie nie nadaje się do roli Jane. Poczuł się spokojnie i bezpiecznie. Mógł wreszcie wycofać się do swoich biur i kombinować nad rozciąganiem budżetu, bo ekipa ciągle meldowała mu o nowych, nieprzewidzianych, rzecz jasna, wydatkach. Rosie również odetchnęła. Została jej tylko charakteryzatorka. Charakteryzatorka nie była zadowolona. Raz po raz jęczała nad głową Rosie, że trzydzieści jeden lat to za dużo jak na bohaterkę Dumy i uprzedzenia, bo w tamtych czasach trzydziestolatki były już matronami. Rosie nie miała pojęcia, że charakteryzatorka zna takie słowa... Postanowiła urabiać ją delikatnie i co jakiś czas zostawiała na toaletce czekoladki z wódką. Charakteryzatorka miała do nich słabość. I był jeszcze Alan. Alan Fawley, nadzieja brytyjskiej reżyserii... Jej dawny narzeczony. Wielka, stara miłość, która z pewnością jeszcze nie zardzewiała. Przynajmniej z jednej strony. Rosie wiedziała, że gdyby jej sytuacja materialna nie wyglądała fatalnie i gdyby, rzecz jasna, nie chodziło o Dumę i uprzedzenie, nigdy nie zdecydowałaby się pracować z nim na planie. Zwłaszcza że zatrudniono jeszcze Petera Murphy’ego. Peter Murphy, Alan Fawley i Rosie Hinds, a w tle Kraina Jezior. Zupełnie jak wtedy, przed laty. Rosie na samą myśl o przeszłości przeszedł dreszcz. Do tego, Alan i Peter pracujący przy tym samym projekcie! Uzależnieni od

siebie zawodowo i... towarzysko! Spotykający się na planie, ale i po zdjęciach. W korytarzu, w parku, w wiosce Bridebridge na niewinnych zakupach... Dzień w dzień! Stanowczo zbyt wiele okazji do pogawędki, a może nawet wypicia czegoś mocniejszego. A to mogłoby skończyć się źle. Bardzo źle. Nie trzeba mieć wyjątkowo lotnego umysłu, by wiedzieć, że alkohol rozwiązuje języki. A język Petera musiał pozostać za jego wybielonymi i idealnie wyprostowanymi zębami. Na długo. Na zawsze. Za późno dowiedziała się o Peterze, za późno! Ale wtedy nie było już odwrotu. Nie mogła zerwać kontraktu, choć czuła, że ponowne przebywanie przez dłuższy czas w tym samym składzie nie zaowocuje niczym dobrym. Niczym... Minęło wprawdzie dziesięć lat, a jednak... Za dużo wspomnień, za dużo demonów przeszłości, za dużo żalu i uczuć, które gdzieś tam, w głębi serca, wciąż się tliły. Peter Murphy wiedział o niej coś naprawdę paskudnego, jeżeli zaś chodziło o Alana... Rosie nadal go kochała. Beznadziejnie i bezsensownie. Nigdy nie pogodziła się z ich rozstaniem. Powiedziała mu, że nie powinien odchodzić, bo będzie tego żałować. A raczej nie powiedziała. Zagroziła mu. Bo sformułowanie: „jeszcze tego pożałujesz”, zawierało w sobie bardziej groźbę niż informację. Zagroziła mu zatem i zaklinała, by nie odchodził, choć przecież to ona zawiniła... A teraz Alan nieźle się pozbierał. Miał przed sobą przyszłość, jego kariera nabierała tempa i w dodatku... I w dodatku Rosie widziała go z nią. Z tą dziewczyną, kostiumografką... Nie miała pojęcia, czy to prawdziwy związek, czy może tylko seks, ale... Coś się działo. Z pewnością. Rosie wspięła się na wzgórze i wciągnęła w nozdrza zapach mokrej trawy. Legginsy i tenisówki miała już całkiem przemoczone, ale zupełnie się tym nie przejmowała. Spojrzała na piękne Bridebridge Hall, dom, w którym kręcono pierwsze sceny Dumy i uprzedzenia. Siedemnastowieczna, urokliwa budowla wyłaniała się powoli z porannej mgły i stopniowo zawłaszczała dla siebie całą przestrzeń. To wspaniałe, że ekipa mogła zamieszkać tutaj, a nie w przyczepach. Dzięki temu dane im było w pełni zasmakować nastroju Bridebridge, pooddychać historią, znaleźć łączność z minionym światem i przeszłymi pokoleniami, które niegdyś również kroczyły tymi samymi korytarzami i spały pod tym samym dachem. Rosie ceniła sobie podobną pomoc w żmudnym procesie pracy nad rolą. Nie grała wprawdzie głównej bohaterki, ale zawsze... Mgła całkiem już opadła i Bridebridge Hall ukazało się w pełnej krasie. Rosie zmrużyła oczy. W jednym z okien na pierwszym piętrze zarysowała się sylwetka nagiej dziewczyny. Za jej plecami wyrosła druga postać, tym razem męska. Dziewczyna odwróciła się i wzięła z rąk mężczyzny prześcieradło. A może duży ręcznik? Rosie nie potrafiła tego dokładnie określić. Jej gardło ścisnęła lodowata obręcz. Alan. I ta mała kostiumografka. Bell Kennedy. Czyli tę noc spędzili razem. Czyli Alan nie obracał się w pustym łóżku z boku na bok i nie myślał o dawnej miłości, która na nowo wtargnęła w jego życie. Świetnie się bawił. Tak. Pracował i świetnie się bawił. Rosie skręciła w lewo i zbiegła ze wzgórza. Po chwili zwolniła do marszu i równym tempem wkroczyła na żwirowaną alejkę. Między krzewami dostrzegła przemykające postaci. Przystanęła i wytężyła wzrok. Próbowała wychwycić jakieś dźwięki, ale poza szelestem traw i liści niczego nie usłyszała. Chciała podjąć przerwaną wędrówkę w kierunku domu, kiedy wreszcie dobiegł ją stłumiony śmiech. A później coś innego. Jakieś słowa. – To takie beznadziejne! On nie może grać Darcy’ego! Ja nie dam rady, jeśli on będzie grał

Darcy’ego. No każdy, tylko nie on, do cholery! To ty powinieneś go grać. Pasujesz znacznie bardziej! Dlaczego ciebie nie wybrali? – Nie wiem, ale daj już spokój. Trudno. Musisz udawać. To właśnie jest twoja praca, prawda? Udawanie! Rosie przykucnęła i jak najciszej przesunęła się w kierunku źródła dźwięku. Ostrożnie rozchyliła wilgotne liście pobliskiego krzewu, który zasłaniał jej widok. Wstrzymała oddech. Tego się nie spodziewała... – Nienawidzę ich za ten casting! Wszystko bym zrobiła, żeby zmienili obsadę. Poza tobą i mną, oczywiście! Czego się krzywisz?! Chociaż, mówię ci, ty grasz niewłaściwą rolę. No? Przestań się tak na mnie gapić! Masz papierosa? – Nie powinnaś palić. Musisz dbać o cerę. – W dupę z cerą! Masz?! O! Wspaniale... Najpierw ten cholerny Darcy z pedalskim lokiem, z którym kiedyś, jak debilka jakaś, poszłam do łóżka, a później on myślał, że to pieprzony poważny związek! Kretyn, co nie? Najpierw on, a teraz ta cała stara dupa Rosie na Jane. No kurwa, mówię ci, cyrk na kółkach...! Postaci oddaliły się w głąb parku. Rosie dopiero po chwili zorientowała się, że zaciska dłonie w ciasne piąstki.

– Nie możesz tak tu stać! – powiedział Alan ze śmiechem i pociągnął Bell w kierunku łóżka. – A jeśli przyuważy cię jakiś paparazzo? – Paparazzo będzie czatował na Zoe Alcott, mnie oleje. Nawet pewnie nie wiedzą, kim jestem. Mogłabym paradować nago po parku, a i tak nie uraczyliby mnie pojedynczym, zakichanym zdjęciem... Bell owinęła się ciaśniej prześcieradłem i usiadła na brzegu łóżka. Dyskretnie rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu butelki wody. Była na siebie zła. Zła za nadmiar wypitej whisky i za kolejną noc z Alanem. Jednak teraz, kiedy tak przyglądała mu się spod półprzymkniętych powiek, gniew powoli ją opuszczał. Alan leżał na brzuchu, z twarzą odwróconą do niej. Brodę opierał na splecionych dłoniach. Jego półdługie, czarne włosy odcinały się wyraźnie na tle białej pościeli. Przełknęła ślinę. Nie znosiła u siebie tej słabości. Alan przyciągał ją jak magnes. Pragnęła go obsesyjnie, dziwnie, do bólu, niemal organicznie. Nie była to jednak tylko czysta fizjologia, zimna kalkulacja, mająca na celu dostarczenie chwilowej przyjemności i kilkusekundowego zapomnienia. Bell naprawdę lubiła Alana. I ceniła go. Był autentycznym artystą w całym tym dziwnym bajzlu. Ale on... Bell nie wiedziała właściwie, w jakich kategoriach Alan ją postrzegał. Kim dla niego była. Nigdy jednak nie ośmieliłaby się przypuszczać, że kimś ważnym. – O czym myślisz? – spytał nagle, unosząc się na łokciu. – Wiesz... – Bell zawahała się na chwilę i rzuciła okiem w kierunku okna. Na szczycie

wzgórza nikogo już nie było. Wzięła głęboki wdech. – Tam... Tam na wzniesieniu chyba widziałam Rosie Hinds. Wcześnie jakoś na spacer. Co? W pokoju zapanowała cisza. Alan zerwał się z łóżka i wciągnął dżinsy. Przez chwilę stał odwrócony plecami do Bell i mechanicznie drapał się po karku. Następnie przeczesał dłonią splątane włosy i sięgnął po t-shirt. Wreszcie na nią spojrzał. Bell zauważyła, że pobladł lekko i zrobił się nagle dziwnie poważny. – Rosie zawsze lubiła spacerować o świcie. Zwłaszcza kiedy byliśmy gdzieś... Kiedy była gdzieś na wsi – poprawił się szybko i wykrzywił wargi w nieporadnym uśmiechu. Zbliżył się do Bell i mocno pocałował ją w usta. – Nie wiedziałem, że nadal to robi, w końcu nie jesteśmy ze sobą już od dawna – mruknął i wciągnął na siebie koszulkę. – To dobra aktorka. Nie gwiazda, ale cholernie dobra aktorka. Mimo wszystko cieszę się, że jest z nami. – Tak, mimo wszystko – powiedziała cicho Bell, choć nie miała zielonego pojęcia, o co chodzi. Nigdy nie rozmawiała z Alanem o sprawach osobistych. W ogóle mało ze sobą rozmawiali. Głównie o pracy i zagadnieniach czysto estetycznych, związanych z filmem. Trochę o swoich pasjach, ale nie za dużo. I na tym koniec. – Idę na dół. Zrobię kawę – rzucił Alan i chwycił za klamkę. – Mhm... Bell wyciągnęła się na łóżku i westchnęła z rezygnacją. Kawa jak kawa, ale o wodę musiała się postarać, i to natychmiast!

3. W nocy musiało padać. Inaczej skąd tu tyle wody? Oscar Lyne z niesmakiem przejechał dłonią po włosach i spojrzał w górę na zielony baldachim utkany z liści dębu. Tyle zachodu, żeby cyknąć jedno głupie zdjęcie. Ale skoro już tu był i zobaczył tę ciekawą scenkę, fotka mogła się przydać. Nawet bardzo. Tyle tylko, że Oscarowi brakowało odpowiedniego przygotowania i wprawy. Nie był przecież jakimś durnym paparazzo, tylko zwykłym scenarzystą. Zazwyczaj siedział i pisał. Ot, prozaiczne skrzyżowanie dupy z krzesłem. Nic wielkiego. No, owszem, czasem musiał coś przeżyć, coś zaobserwować, doświadczyć rozległego repertuaru emocji, ale – należało to głośno i wyraźnie zaznaczyć – do jego zawodowych obowiązków nie wliczało się bieganie po mokrej trawie i pod równie mokrymi liśćmi. I tutaj, w parku okalającym Bridebridge Hall, Oscar również nie wykonywał swoich obowiązków. Jechał do pracy, to fakt, ale pracować – de facto – jeszcze nie zaczął. A później wydarzyły się te wszystkie dziwne rzeczy, które zmusiły go do zaparkowania auta w jakichś podejrzanych krzakach i sięgnięcia po aparat. Dobry aparat zawsze woził ze sobą. Zdarzało się czasem, że zupełnym przypadkiem trafiał w ciekawe miejsce, które idealnie nadawało się do jakiejś wymyślonej przez niego sceny i należało ową przestrzeń uwiecznić, by mieć inspirację do pisania. A tutaj... Co się tutaj wydarzyło, do cholery? Minął dopiero pierwszy dzień zdjęciowy, a ludzie zaczynali kombinować

i za kulisami już odgrywał się inny spektakl, o wiele prawdziwszy od tego zaaranżowanego. Droga była bardzo wąska i w większości gruntowa. Tu i ówdzie pojawiały się wprawdzie żałosne skrawki asfaltu, ale nie zasługiwały nawet na miano szosy. Kiedy wjechał między wzgórza, a po obu stronach pojawiły się lśniące tafle pobliskich jezior, wiedział, że odległość do celu malała z każdą sekundą. Oscar nie miał pojęcia, co też szczególnego Producent i reżyser widzieli w podobnym miejscu. On w swoim scenariuszu nigdzie nie napisał, że akcja tej wersji Dumy i uprzedzenia będzie się rozgrywała na wesołych bagniskach. Oscar wymarzył sobie zielone łąki, wypielęgnowane parki, gładkie, niepozarastane chaszczami lasy i zagajniki... Wszystko ślicznie angielskie i nadęte. Jak w książkach dobrej, starej cioci Jane Austen. Ale nie! Cholerny Producent, ten sztywny idiota, wiecznie naburmuszony i zadumany nad nie wiadomo czym, wymyślił sobie, że angielskie łąki i przystrzyżone żywopłoty już były i się przejadły. Uparł się na mroczniejszy klimat, na dzikie wrzosowiska, falujące jeziora, parujące uroczyska i w ogóle na niebezpieczną, nieokiełznaną przyrodę. Mówił, że tak będzie dobrze dla treści. Zrobił wielki wykład o tym, jak dobór podobnej przestrzeni wydobędzie na wierzch sztywność angielskiej etykiety dziewiętnastego wieku... Kurwa, kontrasty mu się zamarzyły! Dualizm! A wszystkiemu przyklaskiwał reżyser, ten chłopek roztropek z West Endu, który nie miał pojęcia o kręceniu filmu... Oscar już teraz miał dość Dumy i uprzedzenia. A robota nie zdążyła się jeszcze dobrze rozkręcić. Jedyne, co naprawdę ciągnęło go do Bridebridge Hall, to świadomość, że Bell Kennedy już tam jest. I wreszcie będzie mógł spędzić z nią trochę czasu. Ta dziewczyna była interesująca. Młoda, zdolna, ambitna, ale jakaś taka cicha... Oczywiście nie zawsze. Widział ją na kilku imprezach, na których potrafiła dać czadu, napić się i potańczyć, całkiem zresztą nieźle. Oscar obserwował Bell już od dawna. Pamiętał ich pierwsze spotkanie w teatrze Old Vic w 2007 roku. Na deskach Vica wystawiano w tym czasie Wszystko o mojej matce – sztukę Samuela Adamsona na podstawie filmu Pedra Almodóvara. Bell miała wówczas dwadzieścia dwa lata i dopiero zaczynała swoją przygodę z kostiumografią, choć kilka osób liczących się w filmowo-teatralnym światku już zdążyło dostrzec w niej potencjał. Przy projektowaniu kostiumów do spektaklu Wszystko o mojej matce asystowała jakiejś innej kostiumografce, której Oscar zupełnie nie pamiętał. W jakim celu on sam znalazł się w Vicu podczas prób do przedstawienia? Nie mógł sobie przypomnieć... Chyba chodziło o jego pierwszą sztukę. Jakieś rozmowy, obiecanki, „zobaczymy, co da się zrobić”... Oscar również miał wówczas dwadzieścia parę lat i mimo bólu pleców i pogorszenia wzroku w wyniku nieustannego ślęczenia przed komputerem – niczego wielkiego jeszcze nie osiągnął. Ale jego także karmiono zapewnieniami, że ma potencjał. Właśnie o tym rozmawiali z Bell. O potencjale. Zobaczył ją, jak siedziała na schodach i szkicowała. Średniego wzrostu, szczupła, ale nie chuda, z długimi, czarnymi, kręconymi włosami. Zajrzał jej przez ramię i powiedział, że rysunek jest bardzo ładny – bo był – a później zaproponował herbatę. Zgodziła się niechętnie. I tylko dlatego, że czytała jego sztukę. Całkiem niezłą. Choć miała marne szanse, żeby ją wystawili w Vicu, może za kilka lat... Bell wypiła herbatę z Oscarem i rozmawiało im się całkiem miło. Dziewczyna zdradziła mu nawet, że marzy o tym, by porozmawiać z Kevinem Spaceym, zapytać o American Beauty, o Siedem i Północ w ogrodzie dobra i zła. Brakowało jej jednak odwagi, by zaczepić dyrektora. Oscar zaś zdradził, że niekiedy trudno mu się utrzymać w ryzach wyznaczanych przez scenariusz.

Chciałby zaszaleć z metaforyką, strumieniem świadomości, pobawić się językiem i... napisać powieść. Bell uznała, że powinien spróbować. On z kolei stwierdził, że powinna zagadać do Spaceya i zapytać jeszcze o Podejrzanych. Pośmiali się, pokiwali głowami... I rozeszli każde w swoim kierunku. Spotykali się później przy różnych okazjach, na imprezach, uroczystościach teatralnych i filmowych, kilka razy nawet na gruncie neutralnym. Na kawie czy drinku. Tylko że... No właśnie. Na tym koniec. Urok osobisty Oscara Lyne’a i jego inteligentny wyraz twarzy – wszyscy mówili mu, że wygląda na inteligentnego i to pewnie przez fakt, że pisze, a zatem musi dużo myśleć, głowić się i często marszczyć brwi – w ogóle na nią nie działały. Mało tego! Bell miała swój świat. Kiedy reszta ekipy kłóciła się o pierdoły, ona siadała gdzieś w kącie i rysowała kiecki... Rzadka umiejętność. Oscar żałował, że wczoraj nie mógł do nich dołączyć, kiedy awanturowali się o anoreksję Zoe Alcott i chlali whisky. Taka okazja... W dodatku – jak już zdążył dowiedzieć się z telefonicznej relacji charakteryzatorki – Bell uratowała sytuację. Zaprojektowała jakieś – ponoć powalające – nowe szmaty, w których wieszak-Alcott ma wyglądać na bardziej, hmm, okazałą. Oscar zmrużył oczy i skrzywił się. Powinien tu być. Wczoraj. Pogratulować Bell, zasypać ją komplementami i może odrobinę spić, ale nie! Musiał zapierniczać do Londynu, dopisać coś do sceny w głupkowatym serialu o Marii Tudor. Jakby nie mogli sobie dać rady bez niego! Docisnął pedał gazu i popędził między wzgórzami. Wreszcie jego oczom ukazało się Bridebridge Hall. Mgła całkiem już opadła i budowla kąpała się w promieniach bladego, porannego słońca. I wtedy Oscar gwałtownie zahamował. Na wzgórzu stała Rosie Hinds. Na pewno ona. Tylko Rosie była w stanie zerwać się o świcie, by pójść na spacer. Oscar zjechał ze ścieżki, wepchnął auto w krzaki, wysiadł, jak najciszej zatrzasnął drzwi i z wolna zbliżył się do niej. Nie wiedział jeszcze, czy chce ujawnić swoją obecność, czy też raczej zabawić się w szpiega. Nagle przystanął i gwałtownie przykucnął. Kobieta musiała coś zobaczyć. Wydała z siebie zduszony okrzyk, przyłożyła dłonie do ust i szybko zbiegła ze wzgórza. Oscar wyprostował się i stęknął. Nie ma to, jak porządna poranna gimnastyka... Wspiął się na szczyt wzniesienia i spojrzał w tym samym kierunku, w którym wcześniej patrzyła Rosie Hinds. W oknie na pierwszym piętrze zamajaczyły dwie sylwetki. Jedna naga. Jakiś facet... A druga owinięta w białe prześcieradło lub ręcznik... Oscar przełknął ślinę. Mimo iż odległość była spora, wiedział, kogo zobaczył. To była na pewno Bell Kennedy. Tylko ona z całej ekipy miała takie długie, mocno kręcone i kruczoczarne włosy. Sylwetki odsunęły się od okna i zniknęły poza kadrem. Oscar zachwiał się lekko, po czym rozejrzał w poszukiwaniu Rosie Hinds. I wtedy zobaczył coś jeszcze. W dole, skryte w jakichś chaszczach, czaiły się dwie inne postaci. Chuda dziewczyna z rozczochranymi jasnymi włosami, ubrana w czarne dżinsy i szarą bluzę z kapturem, mówiła coś, gestykulując przy tym intensywnie. Towarzyszył jej wysoki mężczyzna. Bardzo przystojny. On również coś mówił, ale był znacznie bardziej opanowany. Sięgnął do kieszeni i z wyraźną rezerwą podał dziewczynie paczkę papierosów. Po chwili nad jej głową wykwitła siwa chmura. Umilkli i ruszyli w głąb parku. Oscar patrzył za nimi przez chwilę, a kiedy zniknęli mu z oczu, zawrócił, kierując się w stronę swojego samochodu. Po drodze starał się poskładać w całość to, co zobaczył. Zoe Alcott na tajnej schadzce z Benem Ruddem. Nowym filmowym panem Bingleyem. Wszyscy mówili, że to on właśnie powinien grać Darcy’ego, a nie ten przygłupi blondyn z lokiem na grzywce. Nadawał się idealnie.

Był świetnym aktorem, o powalającej urodzie i miał niski, aksamitny głos. Producent jednak wybrał przygłupiego blondyna z lokiem. Przygłupi blondyn z lokiem kompletnie nie nadawał się na następcę Colina Firtha z wersji ’95, ani nawet Matthew Macfadyena z wersji ’05, ale za to był popularny, bo grał w jakimś idiotycznym serialu o londyńskich prawnikach. Kto ogląda seriale o londyńskich prawnikach?! A później blondyn z lokiem wystąpił jeszcze w innym serialu, tym razem o londyńskich lekarzach. Zdobył nominację do telewizyjnej BAFTY. Lekarze. Prawnicy. Oscar miał wrażenie, że teraz wszystkie – absolutnie wszystkie! – seriale są o lekarzach i prawnikach. Jakby nie było czego oglądać... W każdym razie przygłup z lokiem był popularny w Anglii i to przypieczętowało sprawę. Producent się uparł i koniec. Nic nie dało się zrobić. Wszyscy mówili, że to zły, naprawdę cholernie zły wybór, ale on szedł w zaparte. Blondyn z lokiem. Kropka. Oscar dotarł wreszcie do samochodu, otworzył drzwi, usiadł i zabębnił palcami w kierownicę. Zerknął na wyświetlacz swojego aparatu. Tak... Zdecydowanie nie był żadnym paparazzo. Nieostre to wszystko i trudno kogokolwiek rozpoznać. Ale jeśli zrobić zbliżenie... Oscar zmarszczył brwi i przyjrzał się uważniej fotografiom, na których uwiecznił Zoe Alcott i Bena Rudda. I jeszcze jednej, ukazującej sylwetkę Rosie Hinds. Niedobrze... Co też Zoe Alcott robiła z Benem Ruddem w parku przed szóstą rano? Akurat ona? Nienawidziła wstawać przed dziesiątą... Ostatecznie nie robili niczego sprośnego, ale Zoe była wyraźnie zdenerwowana. I paliła papierosa. Nie powinna palić, tylko dbać o cerę. Wszystkie aktorki muszą dbać o cerę. Kto je zatrudni do filmu, jeśli będą brzydkie, zniszczone i stare? Ten biznes jest okrutny dla kobiet... I jeszcze ta Rosie Hinds stojącą na szczycie wzgórza, jak gdyby odgrywała skrupulatnie rozpisaną scenę... Co tam robiła? Patrzyła w okna? Patrzyła na Bell? To jej widokiem tak się przejęła, że zaczęła pędzić w dół na złamanie karku? I z kim tej nocy spała Bell Kennedy? Z kim, do jasnej cholery? Oscar schował aparat i uruchomił silnik. Nie był zadowolony.

Na czas zdjęć do filmu właściciele Bridebridge Hall – sympatyczna para staruszków z jakimiś tam arystokratycznymi koneksjami – zgodzili się udostępnić ekipie cały dom. Przez słowo „ekipa” mieli oczywiście na myśli tych „najważniejszych”, czyli szefów poszczególnych pionów: kierownika produkcji, reżysera, scenarzystę, scenografa, charakteryzatorkę, kostiumografkę, operatora obrazu, operatora dźwięku i montażystę. Wszystkiego, na szczęście, po jednej sztuce. Mogło być gorzej. Czasami przecież zdarza się liczba mnoga. Na przykład dwóch reżyserów, jak bracia Coen albo Wachowscy... Tutaj jednak sprawy ułożyły się pomyślnie. Sypialni wystarczyło, był nawet ogromny salon i bawialnia, tymczasowo zmieniona w biuro, zwane „gabinetem zwierzeń”. To właśnie w „gabinecie zwierzeń” odbywały się awantury i rodziły wszystkie genialne myśli dotyczące przyszłego filmowego arcydzieła, którym najnowsza Duma i uprzedzenie niechybnie musiała się stać...

Członkowie poszczególnych pionów i asystenci nie zostali zaproszeni do domu. Staruszkowie – z arystokratycznymi koneksjami – wzruszali przepraszająco ramionami i tłumaczyli, że Bridebridge Hall jest wprawdzie duży, ale bez przesady... Członkowie pionów zostali zatem podzieleni. Część zamieszkała w przyczepach rozstawionych na polanie, nieopodal domu, a część w pensjonacie w wiosce Bridebridge. Do samej zaś posiadłości wraz z szefami ekipy wprowadzili się aktorzy. Ulokowano ich w przeciwległym skrzydle, ażeby jedni i drudzy nie wchodzili sobie w drogę. Wykonywanie obowiązków zawodowych i mieszkanie pod wspólnym dachem układało się dość pomyślnie. Zaimprowizowano nawet dwie kuchnie. Kuchnia nr 1 – użytkowana przez ekipę filmową – funkcjonowała zupełnie zwyczajnie. Kawa, herbata, owsianka, bekon, jajecznica, tosty, marmolada, mleko. Poranna proza życia. Jeśli zaś chodziło o Kuchnię nr 2, z której korzystali aktorzy... Tutaj już sprawa nie przedstawiała się równie prosto. W tym wypadku nie można było mówić o zwykłej prozie życia, a raczej o poezji, i to z gatunku futurystyczno-awangardowych z lekką domieszką turpizmu. Na stole królowały kuchnie świata. I – przede wszystkim – diety świata. Im bardziej znany aktor, tym dziwniejsze nawyki żywieniowe. Makrobiotyczne ciasteczka czekoladowe bez czekolady, makaron bez mąki, mleko ryżowe, herbata z trawy, ciasto bezglutenowe, batoniki spalające tłuszcz, placki ziemniaczane bez ziemniaków, organiczne musli i ekologiczna owsianka... I nikt, absolutnie nikt, się niczemu nie dziwił.

Peter Murphy pojawił się w Kuchni nr 2 jako pierwszy. Sięgnął po dzbanek i nalał sobie kawy, po czym jego dłoń zawisła nad kartonem mleka. Sojowe czy zwykłe? Oto jest pytanie! Peter zmarszczył brwi. No dobra. Sojowe. Po krowim mleku miewał kłopoty trawienne, a dzisiaj musiał wbić się w tę ciasną kamizelkę, którą wykombinowała dla niego kostiumografka. Trzeba zrobić dobre wrażenie w stroju z epoki... Po co mają gadać, że źle leży? Już wystarczająco się nagadali. Wszyscy, jak leci... Peter wiedział, co o nim opowiadali. Mówili, że nie pasuje do roli pana Darcy’ego, że ma zbyt kręcone włosy i jest za bardzo blondynem. Ale przecież włosy można, do ciężkiej cholery, przefarbować. Albo włożyć perukę... Tylko że oni nazywali go jeszcze „nierozgarniętym” i „przygłupim”. To takie niesprawiedliwe... Dlaczego mówili o nim w podobny sposób? Bo starał się być wesoły i dowcipny? Bo wolał grywać w rodzimych serialach, niż zarzynać się za rólkę w amerykańskim hicie? Proszę bardzo, Rosie Hinds pojechała do Stanów grać w serialu o naćpanym detektywie-poecie i co jej z tego przyszło? Gówno jej przyszło! Lepiej już siedzieć w domu. Tutaj Peter Murphy jest gwiazdą – no, okay, „gwiazdką” – ale przynajmniej ma stabilną sytuację. I jeszcze im wszystkim pokaże! To nic, że jest blondynem. Co z tego, że nie ma skończonych studiów, tylko letni kurs aktorstwa? Przynajmniej przedstawia sobą jakąś wartość. Musi mieć to „coś”, inaczej by go nie obsadzili. Inaczej z pewnością nie...

Nawet po tym, jak... Peter przełknął ślinę. A jeśli w tym wszystkim chodziło o coś innego? A jeśli okazał się naiwny i głupi? Co jeśli... Jeśli to była zwykła pułapka, w którą sam się wpakował? Peter syknął i odstawił kubek. Dodał do kawy za dużo mleka i płyn wylał się na blat. Peter w milczeniu przyglądał się beżowej plamie, rozciągniętej płasko na czerwonej, lśniącej powierzchni. Otworzył szafkę i sięgnął po ścierkę. Zaczął wycierać rozlaną kawę. Bardzo wolno, jak gdyby niewidzialna siła krępowała mu ruchy.

Tego ranka przy stole w Kuchni nr 1 dyskusję na temat domniemanej anoreksji Zoe Alcott zastąpiła inna. Towarzystwo zdecydowało się na temat natury egzystencjalnej. Filozofowie co kilka sekund podnosili głowy znad kubków czarnej kawy i rzucali w przestrzeń pytania o przyczynę i skutek. Przyczynę picia. I skutki picia. A także o samo picie i jego realny, fizyczny – a dokładnie chemiczny – kształt w postaci whisky. – Kur-wa! – czknęła charakteryzatorka. – Przecież ja nienawidzę whisky! Dlaczego to piłam, no? Dlaczego wyście mi to dali? – Odsunęła od siebie pusty kubek i oparła czoło o blat stołu. – Nikt ci w gardło nie wlewał chyba? – mruknął scenograf. – Ha ha! Ty byś wolała wódkę, co? U was wszyscy wódkę piją? Co, Zosiu? – dołączył się francuski montażysta. Sofie Baranski, przed kilkunastoma laty Zofia Baranowska, zmrużyła oczy i z wolna uniosła się z krzesła. – Może i wódkę, coś ci się nie podoba? Przynajmniej nie żłopiemy gazowanych sikaczy, po których trzeba brać leki na zgagę! Chyba że ruskie w sylwestra, ale to taka tradycja i już zresztą dawno... – Sylwestra? – zainteresował się nagle Alan Fawley, który jako jedyny z całej ekipy z namaszczeniem przeżuwał tost z marmoladą. I pił herbatę. Nie kawę. – O Jezu, no sylwestra, w Polsce tak się mówi na wieczór noworoczny. Weźcie się ode mnie odpieprzcie, zwłaszcza ty, żabojadzie jeden! Co tu w ogóle robisz?! Film się montuje na końcu! I jak chcesz mnie nazywać „Zosią”, to się lepiej naucz wymowy, bo mistrz akcentu z ciebie jak z koziej dupy trąba... – Jak co?! – krzyknęli wszyscy i parsknęli dzikim śmiechem. – Aaaa, odpierdolcie się! – ryknęła Sofie i z wielką godnością wyszła z kuchni, mrucząc pod nosem, że ten zwrot akurat trudno było przetłumaczyć na angielski i mogli by ją trochę docenić, ale gdzie tam! Charakteryzatorka minęła się w drzwiach z Bell, która odczekała chwilę, po czym spojrzała pytająco na chłopaków. Tamci tylko pokręcili głowami i znowu zaczęli chichotać. Bell wzruszyła ramionami i podeszła do stołu. – To moja kawa? – spytała, zerkając w stronę Alana.

Reżyser kiwnął głową i uśmiechnął się lekko. – Zjesz coś? – spytał, starannie wycierając usta chusteczką. Bell pokręciła głową i przyjrzała mu się ukradkiem. Tylko on jeden wyglądał tutaj naprawdę przyzwoicie i nie wydawał się sponiewierany. Ciekawe, jak to robił? Mało wprawdzie pił, ale przecież tej nocy nie spał za wiele... Jego ciemne włosy błyszczały w promieniach wpadającego przez szybę słońca, a cera miała zdrowy koloryt. Bell westchnęła cicho. Obiecała sobie, że następnym razem na pewno mu się oprze, ale wiedziała, że nie pójdzie to wcale tak łatwo... Przed Bridebridge Hall zajechało auto, z którego wysiadł mężczyzna w gustownych, modnych okularach. Bell uśmiechnęła się pod nosem i upiła łyk kawy. Jej adorator wreszcie zjawił się w pracy. W swojej próżności dziewczyna musiała przyznać, że odrobinę się stęskniła za tymi maślanymi spojrzeniami i pseudobłyskotliwymi uwagami, którymi starał się zwrócić na siebie uwagę. Odgarnęła włosy i poprawiła bluzkę. Postanowiła, że będzie miła. Alan Fawley może przecież przez chwilę poczuć, że nie jest jedyny... Bell wbiła wzrok w drzwi, czekając, aż pojawi się w nich Oscar. – No to jestem! – rzucił w progu. – Przywiozłem świeże buły, ale widzę, że catering nie zawiódł... – Dawaj, te tutaj są strasznie dmuchane – odezwał się z werwą scenograf, wyrywając z rąk Oscara papierową torbę. – Co tam w wielkim świecie? Bo tu u nas wiesz... Same bagna... Kury srają... – Nic. Zupełnie nic. Londyn jak Londyn – powiedział powoli Oscar, starannie omijając wzrokiem Bell. – Dobra, słuchajcie, póki jeszcze nie ma Jimmy’ego i nie może zacząć na nas kablować Producentowi... Niech mi ktoś do cholery powie, skąd wielkiemu „P” wziął się ten Darcy z lokiem? W kuchni rozgorzała nowa dyskusja, tym razem nad fatalnym gustem Producenta. Rozmawiano cicho, raz po raz rzucając niespokojne spojrzenia w kierunku korytarza, w celu upewnienia się, czy nie nadchodzi kierownik produkcji – nadworny kabel i szpieg wielkiego „P”. I przy okazji jego synalek. Bell również zabrała głos. Jej także nie podobał się nowy pan Darcy. Zastanawiała się też, dlaczego Oscar Lyne nawet się z nią nie przywitał...

4. Jimmy Hittock zacisnął palce na telefonie i policzył do dziesięciu. Nic to nie dało. Wziął głęboki wdech. – Po staremu! – warknął w słuchawkę. – No mówię przecież! Jak to: „co znaczy po staremu”?! No normalnie. Przecież już ci mówiłem – Jimmy przewrócił oczami i na chwilę odsunął telefon od ucha. – Przestań się na mnie drzeć, co? Sam mnie zmusiłeś, żebym był kierownikiem produkcji, więc teraz się odw... Przepraszam. Tak, wiem. Przepraszam, tato. Nie powinienem tak do ciebie mówić. Wiem, wiem. Przepraszam. No przepraszam, ile razy mam

przepraszać! Wcale nie pyskuję! A nawet jeśli, mam trzydzieści pięć lat... Wiem, synem się jest przez całe życie. Tak, tak. Tak. Tak... Jimmy westchnął i przymknął oczy. Przytrzymał brodą telefon i mocniej owinął się swetrem. Monotonnie kiwał głową, w rytm słów swojego ojca, które dobiegały gdzieś z daleka, z innego świata, w którym nie było bagien i starych, wilgotnych dworów. Jimmy przeszedł się kilka kroków w tę i z powrotem po żwirowej alejce i utkwił spojrzenie w Bridebridge Hall. Przed dom właśnie zajechało auto. Oscar Lyne. No tak. Oczywiście. Musiał przyjechać, przecież trzeba było przepisać całą trzecią scenę z udziałem sióstr Bennet. Na papierze wszystko wyglądało dobrze, ale kiedy przyszło co do czego... Aktorka grająca Lydię Bennet okazała się za niska i za blada, żeby stać przy kominku obok Bingleya. Na tle czarnego prostokąta wyglądała jak zjawa. Biedna Sofie dwoiła się i troiła, by dodać jej rumieńców, ale cera dziewczyny była wyjątkowo odporna na kosmetyki. Poza tym Bingleyowi sięgała do łokcia i cały obrazek złożony do kupy sprawiał dość idiotyczne wrażenie. Jimmy miał niejasne przeczucie, że poprawek w scenariuszu będzie więcej, znacznie, znacznie więcej... Z zamyślenia wyrwał go głos ojca, który wciąż tkwił na linii. I chyba o coś pytał. Jimmy oderwał wzrok od Oscara Lyne’a, znikającego już za drzwiami Bridebridge Hall. Odniósł dziwne wrażenie, że ten dom w osobliwy sposób wsysa w siebie ludzi i nasącza swoją wiekową, zakurzoną atmosferą. A ojciec... Nadal chyba o coś pytał. Jimmy usłyszał na końcu zdania wyraźną antykadencję. Zmarszczył brwi. – Co? Czekaj, coś przerywa. Tutaj słabo z zasięgiem, a ja teraz jestem w parku, nie w domu... Jak to, dlaczego? Przecież tam wszyscy wszystkich podsłuchują, z choinki się urwałeś? Stary, a... No dobra, dobra, już przestaję! Za wychowywanie się wziąłeś! Teraz to już za późno, niestety... Patologia wsiąkła we mnie na amen... Dobra, no weź... O co pytałeś? No to zapytaj jeszcze raz, bo... No... Szmery były... I szybciej, muszę zagonić towarzystwo do roboty. Aaaaa! Hahaha! Serio? Pytasz, czy nadal się wkurzają? Jeszcze pytasz? Serio? A dlaczego mieliby przestać się wkurzać? No dobrze. Dobrze. Spokojnie. Nie mam za bardzo czasu, bo obowiązki wzywają, ale ci wytłumaczę. Po pierwsze Zoe Alcott jest za chuda. Ona jest naprawdę potwornie chuda. Nie filigranowa i nie drobna. Po prostu koścista i nieestetyczna. Poza tym gwiazdorzy i strasznie dużo kasy idzie na jej koktajle z trawy. A w dodatku nienawidzi Murphy’ego, na którego ty się uparłeś! To, co tu się dzieje w kwestii Murphy’ego, jest prawie epickie, serio! Nikt, absolutnie nikt nie widzi go w tej roli! Wszyscy mówią, że nowy pan Darcy jest do dupy i komuś musiało paść na mózg podczas castingu. Czyli tobie. Każdy wie, że tobie, ale chcą być uprzejmi. Albo się boją. Albo nie są uprzejmi i zwyczajnie obrabiają ci dupę, kiedy ja nie słyszę i nie mogę potem tobie zakablować. No bywa. W każdym razie z Darcy’egoMurphy’ego nikt tutaj nie jest zadowolony, a już najbardziej Zoe Alcott. Szkoda, bo akurat ona powinna go trochę lubić. W końcu mają odstawić na ekranie szopkę z wielką miłością... Hm... Może być ciekawie, nie powiem... Wiedziałeś, że oni ze sobą sypiali? Wiedziałeś?! I mimo to go zatrudniłeś?! Nie ma innych aktorów w całym cholernym królestwie? No i co z tego, że każdy z każdym śpi, ale oni akurat się teraz nie lubią, ja pier... Eee, znaczy... Ekhm, przepraszam, tato. Jedźmy dalej. Reżyser, Alan Fawley, nie ma bladego pojęcia o kręceniu filmów. Zdolny jest, to fakt, doświadczenie z West Endu, wizjoner, dusza artystyczna bla, bla, bla, bla, ale film to nie teatr. No nic, mam nadzieję, że się ogarnie. Głupi nie jest. Bell Kennedy ma przerąbane jeśli chodzi o stroje, bo Alcott jest za chuda, Ben-Rudd-Bingley za wysoki, a na Murphym źle leżą

kamizelki... Co?! Jak?! Musi mieć kamizelkę, ty wiesz coś w ogóle o strojach z epoki?! Producent wielki! Okay, okay. Ale Bell daje radę. Twarda babka. Dalej. Ben Rudd dzielnie znosi atmosferę na planie, ale prawda jest taka, że wolałby grać Darcy’ego niż Bingleya i wszyscy mówią, że właśnie tak powinno być i podczas castingu komuś padło na mózg. Że się powtórzę. Bez obrazy. Oscar Lyne narzeka, że kazałeś mu okroić scenariusz i wywalić z oryginału dwie siostry Bennet. Jego zdaniem wielbiciele Jane Austen zjedzą nas żywcem za to, że wyciepaliśmy za okno Mary i Kitty i została sama Lydia. Mnie się wydaje, że bez nich się obejdzie, ale Oscar twierdzi, że zabieramy interesujące tło społeczne i film traci swoją treść, stając się debilnym romansidłem... Poza tym Nicole Roth, która gra Lydię Bennet, jęczy, że musi tak naprawdę wcielić się w trzy postaci, bo w scenariuszu Lydia, Kitty i Mary zostały jakby złączone i wyszła z tego trochę osoba z zaburzeniami psychicznymi, wiesz, taka rozszczepiona osobowość... Szczerze? Ja nie wiem, jak ona to zagra! Powodzenia! Dalej... Irene Lovell, czyli siostra Bingleya... Z nią mało na razie gadałem. Powiedziała tylko, że to i tak mała rola, a my jeszcze ją spłyciliśmy. Dalej. Rosie Hinds. O matko... Charakteryzatorka narzeka, że ona jest za stara do roli Jane, ale miałeś rację – to prawdziwa aktorka, kobitka z klasą. Umie grać. Ale... jest zazdrosna o sukcesy Zoe Alcott. Stara się to ukryć, ale i tak widać, że jest zazdrosna o sukcesy młodszej i ładniejszej – choć tutaj rzecz gustu – koleżanki po fachu. Też uważa, że Murphy nie pasuje na Darcy’ego. I w ogóle wszyscy uważają, że Darcy jest nietrafiony, WSPOMINAŁEM O TYM? A tak, racja... Co jeszcze? No nie wiem... Pan i Pani Bennet jęczą, że mało zarobią i że starszym aktorom już się tak dużo nie płaci... I chyba tyle. Aha, ciągle nie mamy Pana Collinsa, Lady Catherine, Charlotte Lucas, Pana Whickama... Wiem, że jeszcze nie kręcimy z nimi scen, ale ci tutaj już się dopytują, z kim będą grać. No dobrze. Okay, okay, okay... Facet z Milton Manor ciągle nie zgadza się, żeby wykorzystać jego chatę na dom pana Darcy’ego, gdybyś mógł zagadać... O, to super. Daj mi później znać, czy ci się udało go przekonać. Przyjedziesz tutaj? No... W porządku. Nie, nie mam nic przeciwko temu, dlaczego? Kiedy? Pojutrze? Spoko, powiem ludziom. Nie mówić? Hm... Skoro nalegasz. Ale to nie fair. Ale skoro nalegasz. Dobra, kończę. Pa! Jimmy rozłączył się i wetknął telefon do kieszeni. Pięknie! Ojciec przyjedzie na plan i będzie się do wszystkiego wtrącał... Ekipa już i tak nazywała Jimmy’ego synalkiem „P”, a teraz jeszcze tatuś osobiście pojawi się, żeby przypilnować placu zabaw... Co by tu zrobić? A może dobrze, że przyjedzie? Trochę pozamiata ten bajzel? Nic się jeszcze porządnie nie rozkręciło, a już każdy coś kombinuje. Jimmy zmarszczył brwi. O, na przykład teraz... Zoe Alcott wyłania się z kępy drzew po lewej i zmierza w kierunku Bridebridge Hall. Z innych drzew po prawej wychyla się Ben Rudd i również wraca do domu. Wcale nie widać, że byli gdzieś razem i Ben z wywalonym jęzorem obiegał cały zagajnik dookoła. WCALE! Z okna na półpiętrze obserwuje ich Rosie Hinds. Co ona ma do ewentualnej schadzki tych dwojga? Kto to wie? Jimmy westchnął i ruszył przed siebie. Trzeba zagonić ludzi do roboty, żeby nie myśleli o duperelach. Zbliża się siódma. Już dawno powinni pracować...



Alan Fawley wbiegł na schody, pogwizdując z lekka. Dzień zapowiadał się interesująco. W Kuchni nr 1, którą przed chwilą opuścił, atmosfera gęstniała z każdą minutą. Ekipa na kacu, Oscar Lyne od rana wkurzony na kolejne zmiany w scenariuszu, a Zoe Alcott jeszcze nie widziała projektu swojej nowej kiecki... W dodatku przez okno w hallu na parterze Alan dostrzegł interesującą scenkę. Zoe Alcott we własnej osobie szła przez trawnik w stronę domu. Ze spuszczoną głową, w szarej bluzie i ogromnych kaloszach w motyle. Jej chude nogi wyglądały w tym osobliwym obuwiu zgoła idiotycznie, ale przynajmniej ubezpieczyła się na wypadek deszczu i rosy. Bardzo słusznie. Alan z uznaniem pokiwał głową, po czym spojrzał w przeciwnym kierunku i zobaczył wyłaniającego się z zagajnika Bena Rudda. Również spuszczona głowa i bluza z kapturem, ale w tym wypadku w kolorze ciemnej zieleni. Alan parsknął cichym śmiechem. Może Rudd specjalnie wybrał barwy maskujące? Chciał pozostać niezauważony w krzakach? Scenka robiła się coraz ciekawsza. Na wprost, przemierzając w tę i z powrotem szerokość żwirowanej ścieżki, dreptał Jimmy Hittock. Rozmawiał przez telefon i wściekle gestykulował – zupełnie bez sensu, bo przecież rozmówca i tak nie mógł dostrzec, a tym samym odpowiednio docenić, owej sugestywnej mowy ciała. Wreszcie rozłączył się i schował telefon. Musiał zauważyć Zoe i Bena, bo przystanął i dyskretnie spoglądał raz w lewo, raz w prawo, wyraźnie czekając na rozwój wydarzeń. A później zerknął w górę i na chwilę zawiesił na czymś wzrok. Albo na kimś. Alan odsunął się od okna i zmarszczył brwi. Czyżby ktoś stał na półpiętrze? Czyżby ktoś obserwował Zoe i Bena? I dlaczego wszystkim nagle zebrało się na poranne spacerki? Zoe i Ben wpadli na siebie w połowie drogi do wrót Bridebridge Hall. Oboje podnieśli głowy jak na komendę i głośno – stanowczo za głośno – wyrazili zaskoczenie z powodu tak nieoczekiwanego spotkania. Alan słyszał, jak wymieniają idiotyczne uwagi na temat pięknej okolicy i wyjątkowo rześkiego powietrza. Nie chciało mu się tego słuchać. Cokolwiek ich łączyło, dla niego nie miało kompletnie żadnego znaczenia, o ile nie wpływało negatywnie na film. Alan zawahał się, po czym wbiegł na schody. Zagwizdał cicho, podejmując przerwaną wcześniej melodię. Półpiętro? A może jednak pierwsze piętro? Co też Jimmy mógł tam zauważyć? Alan poczuł nagle, jak opanowuje go dziwna, niezdrowa wręcz ciekawość. Wzruszył ramionami. Ostatecznie i tak szedł na górę, więc przy okazji można sprawdzić... – Cześć – odezwała się cicho Rosie, niemal odskakując od okna. Jej policzki zrobiły się purpurowe. Zawsze szybko się rumieniła, kiedy czuła się zakłopotana. Alan przystanął na ostatnim stopniu i zacisnął palce na poręczy. Rosie Hinds. Akurat ona. – Cześć – bąknął i rozejrzał się nerwowo dookoła. – Dobrze się baw... Dobrze ci się pracuje? Tutaj? – spytała sztywno, obracając w palcach wilgotny liść, który zerwała przed domem. – Dobrze. A tobie? Jesteś zadowolona, że... Że cię... No... – Że mi pomogłeś dostać angaż, kiedy byłam żałośnie zdesperowana? Tak, jestem zadowolona. Dziękuję. Wiem, że o mnie walczyłeś. To znaczy nie o mnie. Walczyłeś, żebym dostała tę rolę. Jeszcze raz dziękuję. – Nie ma za co. Naprawdę. Nie musisz mi dziękować. – Alan spuścił wzrok. Miał wrażenie, że jego serce bije nienaturalnie głośno.

– A ty jesteś zadowolony? Że przyszłam do ciebie żebrać o pomoc? Obiecałam sobie, że o to nie zapytam, ale, widzisz, nie mogę się powstrzymać. Jesteś zadowolony? W końcu miałeś okazję się na mnie odegrać. Błagałam o pomoc. Prawie padłam przed tobą na kolana. Więc? Jesteś zadowolony? Oczy Rosie zrobiły się błyszczące i szkliste. Alan przełknął ślinę. Chciał do niej podejść, ale jego stopy wrosły w ostatni schodek, z którego wciąż nie mógł się ruszyć. Pokręcił wolno głową. – Przestań. Proszę, przestań. Zostawmy to, dobrze? Ja... Ja... Nie chcę do tego wracać. Do tego, co kiedyś... Nieważne. Pomogłem ci. Nie, nie musiałaś padać przede mną na kolana. Powiedziałem ci już, że możesz na mnie liczyć. Na moją pomoc. I mylisz się, jeśli uważasz, że chciałbym się kiedykolwiek na tobie odegrać. – Ależ chciałbyś. Każdy ma przynajmniej jedną taką osobę, na której chce się za coś odegrać. Ale... Faktycznie. Wspominałeś o pomocy, wtedy, kilka lat temu. Kiedy się pakowałeś. Mówiłeś, że mogę liczyć na twoją pomoc. I tylko na pomoc – dokończyła gorzko Rosie, ukradkiem ocierając oczy. – Tak. Tylko na pomoc – potwierdził Alan i uniósł głowę. Zgiął kolano i wykonał wreszcie ten krok, którego tak bardzo się obawiał. Ale nie podszedł do niej. Odwrócił się i skierował z powrotem na dół. Przez ramię rzucił jeszcze: – To i tak dużo. Zbiegał po dwa schodki, kurczowo trzymając się poręczy. Wiedział, że te ostatnie słowa były okrutne, ale nie potrafił się powstrzymać. Zresztą tak właśnie myślał. Rosie nie zasłużyła na pomoc. Nie zasłużyła na najdrobniejszy życzliwy gest z jego strony. A jednak nie odmówił wsparcia. Pomógł jej zdobyć rolę Jane Bennet. Teraz musiał jakoś to wszystko przeżyć. Zdjęcia. Jej twarz. Jej sylwetkę. Jej bliskość. Obrazy z przeszłości, które ciągnęły się za nią jak duchy poprzednich wcieleń. Alan wziął głęboki wdech i wmaszerował do Kuchni nr 1. – Bell? Jesteś tu? Mogę cię prosić? Bell Kennedy posłała mu zaniepokojone spojrzenie znad kubka parującej kawy. Alan uśmiechnął się. Sam zrobił dla niej tę kawę. Z miodem. Taką właśnie lubiła pić zaraz po przebudzeniu. Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i wstała od stołu. Rzuciła jeszcze kilka zdawkowych uwag o tym, że Peter Murphy absolutnie nie pasuje do roli Darcy’ego, z czym wszyscy po raz setny się zgodzili, i wyszła na korytarz. Alan złapał ją za rękę i pociągnął w stronę schodów kuchennych. Obejrzał się jeszcze i upewnił, czy nikt ich nie obserwuje. Następnie objął Bell w pasie i mocno przyciągnął do siebie. Kiedy oplatał ją ramionami w silnym uścisku, czuł, że cały drży. Spróbował nad tym zapanować, ale ciało odmówiło współpracy. Alan miał wrażenie, że każdy jego mięsień zainicjował szaleńczy taniec, oparty na zupełnie innym rytmie... Zacisnął zęby i nie wypuszczał Bell z objęć. Czekał, aż się odezwie. Zapyta, co się stało i skąd to dziwne zachowanie. Nigdy wcześniej tak jej nie obejmował. Nigdy w ogóle jej nie obejmował. Ta relacja nie opierała się na czułych gestach. Raczej na dziwnej sile przyciągania, bolesnym, fizycznym uzależnieniu. Alan objął Bell jeszcze mocniej. Drżał nadal. Nie rozumiał, dlaczego rozmowa z Rosie tak bardzo go poruszyła. Widzieli się przecież już wcześniej, kiedy wstępnie omawiali projekt. I jeszcze wcześniej... Kiedy przyszła do niego „żebrać”, jak to ujęła, o pomoc. Ale teraz Rosie uderzyła w samo sedno. Wypowiedziała na głos to, z czego oboje doskonale zdawali sobie sprawę. Alan czerpał satysfakcję z jej beznadziejnej sytuacji. Podobała mu się świadomość, że może wpłynąć na los Rosie, że przyszłość tej kobiety z w dużej mierze zależy

od decyzji, którą on podejmie. Los tej konkretnej kobiety. Bardzo teraz nieszczęśliwej i zagubionej. A jednak nie do końca niewinnej i nieskazitelnej. Kobiety, która kiedyś, dawno temu, zrobiła coś złego. Kobiety, którą kiedyś, dawno temu, kochał. Bardziej niż kogokolwiek. I kobiety, od której przed laty musiał odejść – uciec nawet – a teraz sam zbliżał się do niej mimowolnie. Przypominał sobie dawne emocje, rozdrapywał stare rany. I nie wiedział, jak znowu się od niej uwolnić. Od Rosie. Od przeszłości. Alan wzdrygnął się i wtulił twarz we włosy Bell. Uświadomił sobie, że nadal czeka, aż się odezwie. Aż zada mu serię pytań, na które nie znał odpowiedzi. Ale Bell milczała. Delikatnie przesuwała dłonią po jego plecach i uparcie milczała. Dziwna dziewczyna... Alan zakołysał się lekko. Jego oddech stawał się coraz głębszy i spokojniejszy.

Kiedy Alan Fawley zniknął jej z oczu, Rosie Hinds wreszcie się rozpłakała. Był to jeden z tych dziwnych rodzajów płaczu, który nie przynosi najmniejszej nawet ulgi. Z kieszeni szerokiego swetra wygrzebała zmiętą chusteczkę i wytarła nos – akurat w chwili, kiedy na schodach pojawiła się Zoe Alcott. Alcott zdziwiła się na widok Rosie, jednak nie zatrzymała się na ostatnim stopniu, tak jak przed kilkoma minutami zrobił to Alan. Weszła na półpiętro, przekrzywiła głowę i głośno westchnęła. – Mażesz się? – spytała, wydymając wargi niczym nadąsane dziecko. Rosie chciała zaprzeczyć, ale Zoe zbliżyła się do niej i wyciągnęła nową, nieotwartą jeszcze paczkę chusteczek. – Chujowy scenariusz, nie? Te twoje sceny z Caroline Bingley, ja p-i-e-r-d-o-l-ę! Współczucie. Też bym wyła. Tylko wiesz, myślę sobie, że to nic nie pomoże i... Bez obrazy, ale nasza Sofie i tak narzeka na twoje wory pod oczami, a jak jej przyleziesz zaryczana, to się wścieknie i zacznie rzucać polskimi przekleństwami... I później każdy będzie miał makijaż do dupy – zakończyła i pokiwała mądrze głową. Stały chwilę w ciszy, po czym obie parsknęły śmiechem. Rosie zerknęła z zaskoczeniem na Zoe, która przez ułamek sekundy wydała jej się niemal sympatyczna. I poza tym mądrze gadała. Miała absolutną rację. To nie były przecież żadne cholerne wakacje. Należało się wziąć do roboty. Rosie oderwała plecy od parapetu. Weszły na schody i skierowały się do swoich pokoi. Kiedy już miały się rozejść, Rosie cofnęła się nagle i złapała Zoe za łokieć. – Słuchaj... Może chciałabyś wieczorem przećwiczyć ze mną kilka naszych wspólnych scen? Tak bez świadków? Poczytamy sobie we dwie, może wpadniemy na jakiś fajny pomysł? Brakuje mi prób... W teatrze próby ciągną się i ciągną w nieskończoność... – Pewnie! – Oczy Zoe rozbłysły. – Wreszcie nie traktujesz mnie, jak tępej zdziry, która zrobiła karierę dzięki reklamówkom perfum Givenchy. – No ale przecież zrobiłaś karierę dzięki reklamówkom perfum Givenchy – zauważyła bezlitośnie Rosie.

– Wiem. To coś zmienia? Przypomniało ci się i teraz jednak nie chcesz prób? Zdecyduj się może, co?! – Zoe przekrzywiła znowu głowę w charakterystyczny dla siebie sposób i nawinęła na palec pasmo jasnych włosów. – Pewnie, że chcę. – No i widzisz? Załatwione. A tak w ogóle, to czego się czepiasz reklam? Bardzo przyzwoity szmal. Sama chciałabyś w jakiejś zagrać, przyznaj się! – Chciałabym – zgodziła się Rosie. – Jestem teraz w takiej sytuacji, że dałabym się przelecieć za porządną, pseudoartystyczną reklamę perfum. Zoe ryknęła śmiechem, dość plebejskim i zupełnie niepasującym do wielkiej gwiazdy kina, a Rosie zdała sobie nagle sprawę, że właśnie wypowiedziała na głos prawdę. Dałaby się przelecieć za kawałek niezłej, pseudoartystycznej reklamy perfum, nawet gdyby zalatywały ściekiem. Ważne, żeby dobrze płacili. – Okay, ja spadam, muszę nałożyć cold cream i wypić koktajl. – Zoe ziewnęła i chwyciła za klamkę. – Czekaj... – Rosie przełknęła ślinę, po czym wyartykułowała na jednym wydechu: – Tutaj wszyscy mówią, że nic nie jesz i masz anoreksję. – Pierdolę to – oświadczyła z powagą Zoe i zniknęła w swoim pokoju. No tak... Rosie wzruszyła ramionami. Oczywiście, że to pierdoli. Kto by się przejmował, na jej miejscu? Przecież i tak nie zostanie zwolniona za kilka wystających kości tu i ówdzie... Rosie pchnęła drzwi i weszła do pokoju. Zrzuciła przemoczone tenisówki. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo zmarzły jej stopy. Zdjęła sweter, legginsy i podkoszulek. Postanowiła wziąć przyjemny, ciepły prysznic. I wtedy zauważyła, że w jej pokoju ktoś jest. Mężczyzna siedział wygodnie rozparty w fotelu i kartkował przewodnik po Krainie Jezior. Nie patrzył na Rosie. To pewnie dlatego nie dostrzegła go od razu. Brak kontaktu wzrokowego. – Co tu robisz? Można wiedzieć? – odezwała się głucho i wyrwała mu z rąk książkę. – Ładne widoki – oznajmił Peter Murphy, zerkając na nią z rozbawieniem. – Jeziora jak jeziora. Już tu byłeś... – zaczęła i zdała sobie sprawę, że nie mówił o jeziorach, tylko o niej. Była przecież w samej bieliźnie. W popłochu narzuciła na siebie wilgotny jeszcze po porannym spacerze sweter. – Nie możesz tak tu włazić. Zamknęłam drzwi, jak ci się udało... – Przestań już, to nudne. Jesteś za bardzo teatralna, tak samo jak nasz reżyser. I ja właśnie w jego sprawie. To dość niefortunne, że wszyscy się tutaj spotykamy, prawda? Cała nasza trójka. W Krainie Jezior. Po prawie dziesięciu latach od... – Zamknij się! – krzyknęła Rosie, a jej głos lekko zadrżał. – Nie wiedziałam, że zatrudnią cię do tego filmu, naprawdę! Nie miałam pojęcia. Ale teraz już zamknij się, słyszysz?! Teraz już ani słowa! – Dobrze, zamknę się. Ale powiedz mi to jeszcze raz. Czy on na pewno o niczym nie wie? Czy Alan Fawley na pewno o niczym nie wie? Na pewno? – wysyczał mężczyzna i płynnym, kocim ruchem wstał z fotela. Rosie poczuła na plecach lodowaty dreszcz. Gardło miała wyschnięte na wiór. Zamrugała gwałtownie oczami i wyzywająco uniosła podbródek. – Alan Fawley o niczym nie wie – skłamała. Murphy uśmiechnął się. Delikatnie. Pobłażliwie. Prawie ciepło. Rosie jęknęła. Nie potrafiła kłamać. Wiedziała o tym. I on, ten mężczyzna, również wiedział. Musiała wybrać najprostsze

rozwiązanie. Musiała powiedzieć prawdę. – Alan Fawley nie wie... – podjęła na nowo i poczuła, że zaczyna się trząść. – Alan Fawley nie wie o tym, że mi pomogłeś. Myśli, że zrobiłam to zupełnie sama. Tak mu powiedziałam – zakończyła prawie szeptem.

Pokoje w Bridebridge Hall urządzone były komfortowo. Ich wyposażenie ocierało się niemal o luksus. A jednak teraz, w tej jednej konkretnej chwili, Zoe Alcott bez wahania zamieniłaby klimatyzację, łóżko z baldachimem, wannę z jacuzzi i lśniącą, pachnącą doskonałym drewnem posadzkę na maleńką klitkę, byle tylko była dźwiękoszczelna. Byle tylko potrafiła zatrzymać w sobie krzyk, wyizolować go od świata zewnętrznego. Dochować wstydliwej, wyprodukowanej przez fałdy głosowe tajemnicy. Krzyk jest przecież oznaką słabości. Każdy to wie. A jednak Zoe Alcott chciała krzyczeć. Chciała drzeć się w niebo głosy. Miała dość. Była tu dopiero drugą dobę, a już miała dość! „Zrobiłaś karierę dzięki reklamówkom perfum Givenchy”...! „Wszyscy mówią, że nic nie jesz i masz anoreksję”...! Anoreksję? Może i tak. Zoe Alcott jest przypadkiem klinicznym. Nikt się jednak nie może dowiedzieć, z czym codziennie musi walczyć. Ze swoją niestabilną emocjonalnością, „zrytą”, jak to się teraz mówi, psychiką, nocnymi lękami, wiecznie skurczonym żołądkiem i nawracającymi wspomnieniami. Nawet narkomanki w Snach o plastelinie nie potrafiła zagrać „normalnie”, tak, by w jej umyśle nie pozostał żaden ślad. Co to jest? Empatia? Wrażliwość? Zapewne coś w tym stylu. Ludzie gruboskórni i gładko przełykający niewygodne emocje nie chorują na nerwicę, depresję i anoreksję. Choć co do tego ostatniego... Zoe zawsze była szczupła. Nie tak chuda, jak teraz, ale jednak drobna i smukła. To cud, że zachowała szczupłą sylwetkę, zwłaszcza po tamtym feralnym incydencie sprzed pięciu lat. Incydencie? Tak... A niby czym? To przecież był tylko incydent. Zoe nie zamierzała myśleć o tamtych wydarzeniach w inny sposób. Świadomie je trywializowała, odbierała im jakiekolwiek znaczenie, wpływ, moc... Incydent. Który nigdy więcej nie ma prawa się powtórzyć. „Pierdolę to”...! Zoe przykucnęła pod ścianą i złapała się za głowę. Pierdoli to... Ich wszystkich. Co tu się w ogóle działo? Co to było? Jakieś pieprzone reality show? Rosie Hinds z pewnością tylko czeka na jej najdrobniejsze potknięcie. Wielka cholerna diwa! „W teatrze próby ciągną się i ciągną”...! Ciekawe! Niechby spróbowała zagrać w Snach o plastelinie i przez pół roku siedziała wśród ćpunów! Albo w Przylądku krwi i przez kilkanaście miesięcy trenowała japońskie sztuki walki, żeby wypaść wiarygodnie! Co ona może wiedzieć, ta Rosie? Kilka serialików? Teatr, do którego wychodziła codziennie, jak do biura? Co ona może wiedzieć? Zoe wyprostowała się i podeszła do szafy. Wsunęła dłoń pod stos ułożonych w kostkę bawełnianych bluz. Jej palce zacisnęły się na małej fiolce. Przymknęła oczy i wysypała z niej dwie białe pastylki. To zabawne. Potrafiła już połykać je bez popijania. Chociaż wtedy gorzej się wchłaniają... Po krótkim namyśle Zoe nalała sobie szklankę wody i wychyliła ją duszkiem. Otarła

usta wierzchem dłoni. Przysiadła na łóżku. Reality show, reality show... Nie, niemożliwe, żeby ktoś robił to specjalnie. Pociągał za sznurki, jak jakiś pieprzony władca marionetek... Niemożliwe. A zatem przypadek. Zdarza się. Ludzie mówią, że „przypadkowość” ma swoje granice, ale Zoe wiedziała, że to nieprawda. Nic nie ma granic. A już zwłaszcza „przypadkowość”. Kiedyś, na przykład, pojechała na wakacje na Wyspę Wielkanocną i spotkała na niej swojego kolegę z liceum. Na Wyspie Wielkanocnej! Badał jakieś rośliny czy coś. Wtedy właśnie pomyślała, że świat jest mały i wszędzie, dosłownie wszędzie, można zobaczyć znajomą gębę. Tak jak tutaj. Ona, Rosie, Alan Fawley, cudownie piękny i cholernie cwany Ben Rudd, Oscar Lyne, operator Paul Maddock, który ostatnio stanowczo za mocno bronił „kościstych” aktorek, i oczywiście... I oczywiście Peter Murphy! Peter Murphy, którego Zoe najchętniej nie oglądałaby już nigdy na oczy. Peter Murphy, który z pewnością coś kombinował. Jak zwykle. Peter Murphy, który wiedział bardzo dużo, a ona – Zoe Alcott – byłaby w stanie wydrzeć mu tę wiedzę wprost ze zwojów mózgowych i najmroczniejszych zakamarków pamięci, gdyby tylko miała szansę. Jeszcze nic nie mówił... Jeszcze nic nie robił. Ale czekał. Z pewnością czekał... I obserwował ją. Pokój zawirował. Ściany falowały, jak gdyby nagle znalazły się pod wodą. Zoe wyciągnęła się na łóżku. Powietrze gęstniało z wolna i nabierało lekko szafirowej barwy. Zamrugała oczyma, ale jej powieki okazały się zbyt ciężkie i po chwili opadły. Nie spać... Nie można spać... Zdjęcia. Film. Elizabeth Bennet. Pan Darcy. Reality show... Film. Lizzie. Darcy. Za dużo. Za dużo. Przypadek. Lizzie. Darcy. Zdjęcia. Film. Reality show. Nie spać... Nie spać... Nie można spać... Czeka... Obserwuje... Obserwuje ją... Druga fiolka... Gdzieś przecież jest druga... Na pewno... Gdzie? Gdzie to jest?



W samo południe

5. Słońce świeciło tego dnia wyjątkowo mocno. Niektórzy twierdzili nawet, że za mocno, jak na początek maja i Anglię. Poza tym dochodziło południe i Bell Kennedy domyślała się już, co za chwilę nastąpi. Wcisnęła na nos ciemne okulary i skuliła się ze szkicownikiem na krzesełku. Może jej nie zauważy, kiedy zacznie szukać pretekstu do awantury? W końcu ona odpowiada tylko za stroje. Ona tutaj tylko rysuje... Ewentualnie dobiera rekwizyty. Ewentualnie szyje. Czasem. W razie konieczności. Wtedy kiedy krawcowe za nic nie pojmują jej wizji. Ale to przecież nic takiego. Bell jest tutaj postacią całkowicie marginalną... – Słońce napieprza – zauważył filozoficznie Paul Maddock, odsuwając się na odległość metra od kamery. – Słuchaj, Bell, da się coś zrobić z rondem tego kapelusza? Bo... No spójrz tutaj, o... Tutaj. Patrzysz? Widzisz coś w tych okularach? Zobacz... W taką pogodę i o tej porze cień pada kretyńsko i Rosie Hinds wygląda, jakby miała na gębie maskę Zorro. Maska Zorro i kapelusz w stylu Jane Austen zestawione razem do kupy to dość dupne połączenie, co? Sama przyznaj... No, teraz może i zrobiłoby furorę, bo w modzie im bardziej schizofrenicznie i od czapy, tym lepiej, ale wtedy... Nie wiem, nie wiem. Jak dla mnie to wsadzili by ją do azylu czy coś, no bo wtedy nie było normalnych psychiatryków... Bell uśmiechnęła się uprzejmie i podeszła do ekranu. A niech to! Jednak ją dorwał! I miał, w dodatku, słuszną uwagę. Rosie Hinds faktycznie wyglądała, jak gdyby nie wiedziała, czy wyskoczyć ze szpadą i ciachnąć wielkie „Z” na klacie Bingleya, czy też elegancko dygnąć i skromnie spuścić wzrok. No cóż... O tym Bell nie pomyślała. I nie spodziewała się też, że sceny plenerowe będą kręcone w tak słoneczny dzień, w samo południe. Maddock miał rację. Niestety miał. I zaraz pewnie się na ten temat uzewnętrzni. Musi. Inaczej nie byłby sobą. Raz, dwa, trzy... – A w ogóle, to scen plenerowych nie powinniśmy kręcić dzisiaj w samo południe, tylko znacznie wcześniej – zapalił się, kiedy szli przez trawnik w kierunku odpoczywającej pod parasolem Rosie. – Ale oczywiście mnie nikt nie słucha! Kto bym tam słuchał operatora! Gwiazdy muszą się wyspać! – Wyspać się? – Rosie Hinds otworzyła szeroko oczy i uniosła się z krzesła. – Trzeba było mówić, że chcecie kręcić wcześniej. Byłam na spacerze już o szóstej rano. Wcale nie musiałam się wyspać! – Tak, ale ja mówiłem o gwiaaaaa – Paul urwał, syknął z bólu i z niesmakiem spojrzał na

Bell, która zajęta była udawaniem, że wcale nie wbiła mu paznokcia w plecy. – No racja, przecież kręcimy sceny Jane i Bingleya... – Jane i Bingley! Sam na sam w ogrodzie! Bez przyzwoitki! Na samym początku znajomości! Rzeczywiście bardzo akuratne, jeśli chodzi epokę! – dodał Ben Rudd, który nagle wyrósł za plecami Rosie. – Dość idiotyczna scena, przyznacie? Kto to napisał? Oscar Lyne sam sobie takie coś wykoncypował, czy „P” mu kazał? Bell i Paul wymienili się spojrzeniami i jak na komendę wzruszyli ramionami. Ben Rudd wypełzł zza pleców Rosie i leniwym ruchem nalał sobie świeżej lemoniady. Jedną dłoń oparł na stole, a w drugiej trzymał szklankę, którą raz po raz z gracją zbliżał do ust. Wyglądał niemal jak bohater dziewiętnastowiecznego malowidła. Bell musiała przyznać, że Rudd był cholernie przystojny. Nie... Nawet nie przystojny. On był po prostu piękny. Tak, Ben Rudd był pięknym mężczyzną. I w dodatku cokolwiek by dla niego nie zaprojektowała, zawsze wyglądał idealnie. Kamizelki i surduty leżały na jego sylwetce perfekcyjnie, podobnie jak obcisłe spodenki w stylu regencji. Kobiety z ekipy miały na czym oko zawiesić... Bell zmarszczyła brwi i obrzuciła Bena uważnym spojrzeniem. Wszyscy tutaj twierdzili, że to właśnie on powinien grać pana Darcy’ego, ale Bell miała na ten temat inne zdanie. Ben Rudd może i powalał swoją urodą, wdziękiem i talentem aktorskim, miał w sobie jednak coś... Młodzieńczego, takiego... szczenięcego. Bell widziała go w rolach zblazowanych lowelasów, buntowników i zagubionych artystów, walczących o swobodę, ale Darcy...? Darcy musiał mieć w sobie coś mrocznego, poważnego. Musiał być wewnętrznie rozdarty i introwertyczny. Piękny, owszem, ale nie w prosty, tak oczywisty sposób. Czy Ben Rudd potrafiłby faktycznie zagrać Darcy’ego? Kto wie? Może gdyby dać mu szansę... – Bell! Bell! Mówię do ciebie, ogłuchłaś?! Bell oderwała się od swoich myśli i usiłowała skupić rozbiegany wzrok na Paulu Maddocku. – Czego się drzesz? – mruknęła. – Trzy razy cię pytałem, na kiedy ten kapelusz przerobisz do użytku, a ty nic! Co z tobą? Gdzie byłaś? W Narnii? Czy za Murem? – Spieprzaj. Pokaż to... Hm... Bell chwyciła leżące na stoliku pudełko z wsuwkami do włosów i zaczęła gmerać przy regencyjnym kapeluszu. Po chwili wywinęła rondo tak, że maska Zorro powinna zniknąć raz na zawsze. Przyjrzała się krytycznie swojemu „dziełu” i sięgnęła jeszcze po zieloną, jedwabną tasiemkę. Zwinęła ją w palcach, uformowała kokardę, którą następnie przymocowała do kapelusza. – Gotowe! – Bell... Ty naprawdę dajesz radę – zauważył łaskawie operator, a Rosie z uznaniem pokiwała głową. – Okay, a skoro mowa o porannym wstawaniu i zdjęciach w samo południe, to... Ja też byłem na nogach o szóstej. Też spacerowałem – wtrącił się znowu Ben, stawiając na stoliku pustą szklankę po lemoniadzie. Oczywiście z gracją. Następnie podszedł do Rosie, która z wielką uwagą wpatrywała się w trawę. – Którędy szłaś, Rosie? Nie widziałem cię. Rosie nie odezwała się od razu. Czubkiem buta rozgarniała nagrzane od słońca źdźbła. Zbladła i lekko zadrżała, mimo iż na dworze było bardzo gorąco. – Aaa... Tutaj... Na wzgórzu. I ścieżkami. Nie wiem dokładnie, jeszcze nie znam okolicy –

powiedziała niemal szeptem. Nadal nie patrzyła na Bena, który stał teraz całkiem blisko niej. – Aha. Na wzgórzu. I ścieżkami. To fajnie – powiedział powoli i uśmiechnął się. – Kiedyś możemy pójść razem. Ja od czasu do czasu też lubię się poszwendać o świcie. Nie codziennie. Ale czasem tak... Operator mruknął coś o sprawdzeniu jednego ujęcia i oddalił się w stronę planu. Był tak pochłonięty własnymi myślami – pewnie o masce Zorro i ostrym słońcu – że zdawał się nie zauważać tego napięcia, które nagle wyrosło między Rosie i Benem. Bell natomiast widziała je bardzo wyraźnie. Przez chwilę przyglądała im się w milczeniu, próbując odgadnąć, co też się tutaj właściwie wydarzyło. Ben Rudd wreszcie oderwał wzrok od Rosie i roześmiał się cicho. Zupełnie bez powodu. Nikt niczego zabawnego nie powiedział. A może Bell po prostu nie zrozumiała dowcipu? Zmusiła się w odpowiedzi do lekkiego uśmiechu i machnęła ręką w stronę domu. – Idę. Muszę dokończyć szkic i pokazać Zoe projekt nowej sukienki. Ona jeszcze nie wstała? Dziwne, że wciąż nie zeszła. Zawsze siedzi na planie, nawet jak kręci się sceny bez jej udziału. Rosie przestała wreszcie kontemplować trawę i obdarzyła Bena ulotnym spojrzeniem. Mężczyzna pokiwał głową. – Widziałem ją rano. Może uznała, że wstała za wcześnie i znowu się położyła? – Ja też ją widziałam – potwierdziła Rosie. – Rozmawiałyśmy. Mówiła, że idzie się nakremować, a później zejdzie wypić jakiś koktajl. Może się rozmyśliła. Swoje sceny kręci dopiero po lunchu. – Może, może... No nic. Idę. Trzymajcie się. I bądźcie grzeczni. Nie jest dobrze. Maddock wściekły na słońce, Sofie piła wczoraj whisky, a wiecie – nie lubi, woli wódkę... Oscar ciągle nie może przeżyć scen, które mu kazali wyciąć... No! Różowo nie jest! Bell pomachała do nich i rozejrzała się w poszukiwaniu Alana. Wreszcie wypatrzyła go, uważnie studiował scenariusz. Przystanęła na chwilę i poczuła nagły skurcz w żołądku. O co chodziło? Wtedy, rano, na schodach kuchennych? Co mu się stało? Skąd taka nagła zmiana nastroju? Nigdy wcześnie nic podobnego się nie wydarzyło... Bell musiała przyznać, że podobało jej się tam, na tych schodach. Tylko że później Alan jakby się zreflektował. Odsunął się, wziął głęboki wdech i po prostu sobie poszedł. Niczego jej nie wytłumaczył. Nie odezwał się słowem. I później, przez całe przedpołudnie, również. Jakieś zdawkowe uwagi, owszem. „Bell, zerknij tutaj”. „Zobacz, Bell, ta sukienka dziwnie się marszczy przy siadaniu. Da się coś z tym zrobić?”. „Bell, jak sądzisz, czy w czasach Austen facet mógł w takiej i takiej sytuacji pojawić się przed kobietą bez kamizelki?”. I tyle. Nic więcej. Dziwne, dziwne... W oknie na pierwszym piętrze zamajaczyła sylwetka Petera Murphy’ego. No tak. Zaraz jego sceny z Benem Ruddem... Ale gdzie podziewała się Zoe Alcott? To było do niej zupełnie niepodobne. Uwielbiała przecież przesiadywać na planie i krytykować grę innych aktorów. Bell pracowała z Zoe już wcześniej, przy dwóch dużych projektach, i dość dobrze orientowała się w jej upodobaniach. Ciekawe... Postanowiła na wszelki wypadek sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Podeszła do Alana i postukała palcem w scenariusz. – Porywające? Wciąga? – spytała, mrużąc oczy. Jak on wytrzymywał w tym słońcu? – Taaak. Cholernie. Straszne gówno... Myślę, co zrobić z tymi scenami. W ogóle sobie ich nie wyobrażam. Spójrz... Alan wyciągnął do Bell scenariusz. Stanął obok i kiedy czytała poszczególne sceny, położył

dłoń na jej plecach. Przełknęła ślinę. Alan nachylił się i musnął wargami jej ucho. Odsunęła się z zaskoczeniem, a on, zamiast uśmiechnąć się przepraszająco, jak to miał w zwyczaju, spojrzał na nią ze śmiertelną niemal powagą. Bell poczuła się nagle kompletnie zdezorientowana. – No i co? Co myślisz? – spytał, nadal bardzo poważny. – Kiepskie – przyznała, ledwie wydobywając z siebie głos. – Właśnie! Ująłbym to nawet dosadniej! Powiedz mi, Bell, gdzie ta cholerna Alcott? Powinna tu być, w końcu gra główną rolę! Muszę z nią omówić parę rzeczy. – Alan powiódł wzrokiem po członkach ekipy i obsady. – Zobacz, nawet Murphy jest, a ta dalej gdzieś się buja... – Bo Murphy kręci za chwilę, a Zoe później. Ale masz rację, powinna tu być. Pójdę po nią. Wezmę od razu szkice z nowymi sukienkami i spytam, co o nich sądzi. Alan skinął głową i ścisnął Bell za rękę. Wykrzywiła wargi w coś na kształt uśmiechu. Prawdopodobnie dość głupawego. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Alan wyzwalał w niej cechy Bridget Jones. Te głupawe uśmiechy... Nie cierpiała się za nie. I dlaczego właściwie uważała, że powinna przy tym mężczyźnie tkwić, choć od dwóch lat kształt ich relacji prawie w ogóle się nie zmienił? Spacerki, kino, kolacje, rozmowy na tematy względnie neutralne, wino, seks... Nawet na imprezy nie chadzali razem. On nie proponował, ona nie zabiegała. Zawsze wydawało się jej, że Alanowi mniej zależy na ich związku. To Bell częściej inicjowała spotkania i częściej dzwoniła. Alan z kolei był w swoich działaniach bardziej spektakularny. Bell znajdowała na wycieraczce ogromne bukiety róż od „tajemniczego wielbiciela”, a w skrzynce listy – takie prawdziwe, napisane starannie, jak gdyby ich nadawca od wielu lat uczęszczał na lekcję kaligrafii. Alan sklecił dla niej nawet wiersz, jednak... nie była nim zachwycona. Lubiła, kiedy zabierał ją na spacer do Regent’s Park albo przynosił DVD z jakimś starym filmem. Najlepiej niemym. Oboje uwielbiali Polę Negri i Louise Brooks. Alan w jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób uzupełniał Bell. Bez niego czuła się wybrakowana. Nie wiedziała, z kim innym mogłaby podzielić się swoimi pasjami i słabostkami, z kim oddawać się ulubionym zajęciom. Poza tym dobrze dogadywali się w sypialni. A to przecież ważne. Bardzo ważne. A jednak... Czy na równie niepewnych fundamentach da się zbudować prawdziwy związek? Przecież Alan nigdy nie powiedział Bell niczego o sobie ani o tym, co go kształtowało, czego pragnął i czego nienawidził. Nie wiedziała nawet, gdzie mieszkają jego rodzice i czy w ogóle żyją. Sama też nie dzieliła się z nim swoimi lękami ani marzeniami. Nie wiedziała, jak to w końcu jest z tym związkiem. Czy aby go zbudować, trzeba się tak naprawdę obnażyć? Czy trzeba znać się od podszewki? Bell zawsze w tym momencie kapitulowała. Zawsze zagłuszała w sobie myśl, że czegoś jej jednak brakuje. I pewnie Alanowi również. Choć on nie odzywał się na ten temat słowem. Zatem i Bell milczała. W towarzystwie Alana czuła przecież dreszcze biegnące wzdłuż kręgosłupa i szybciej biło jej serce. A to zawsze coś. Całkiem spore „coś”. Niektórym tego właśnie w związkach brakuje. Bell oswobodziła swoją dłoń z uścisku Alana i ruszyła przed siebie. Kiedy skierowała się w stronę domu, zauważyła, że z uwagą przygląda jej się Oscar Lyne...

Hall wypełniały dźwięki Marsza tureckiego Mozarta. Sofie Baranski, Jimmy Hittock i scenograf Mark Greenwood siedzieli na schodach, bujając się w rytm muzyki. Bell przystanęła w progu i przymknęła oczy. Wiedziała, kto produkował owe dźwięki. To z pewnością Billy Humby Jr. Siedział w salonie i pastwił się nad zabytkowym, wartym tysiące funtów pianoforte właścicielki Bridebridge Hall... Świetnie nastrojonym. Bell od zawsze marzyła, żeby poznać tego wielkiego twórcę muzyki filmowej. Billy Humby Jr. był żywą legendą. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Rower, stylowa holenderka z gustownym wiklinowym koszykiem, stał pod ścianą. A zatem Billy naprawdę przyjechał i to na rowerze! Tak jak obiecał... Zawsze dotrzymywał obietnic. Był prawdziwym maestro i miewał swoje małe fanaberie. Nigdy nie tworzył muzyki do gotowego obrazu, zawsze – przy każdym projekcie, nad którym pracował – odwiedzał plan zdjęciowy, rozmawiał z aktorami, poznawał przestrzeń. Zgłębiał i interpretował kontekst. Uważał, że muzyka powinna pozostawać w doskonałej symbiozie z absolutnie każdym elementem filmu. Wtedy dopiero tworzyła z obrazem perfekcyjną całość. Billy Humby Jr. nie był typem artysty estradowego. Kiedy grał, nie lubił widowni. Zwykł przebywać sam na sam ze swoją twórczością. Wszyscy o tym wiedzieli, dlatego też aktualny obrazek fragmentarycznej ekipy kiwającej się na schodach w rytm Marsza tureckiego był tutaj idealnie na miejscu. Nikt nie chciał przeszkadzać, każdy jednak chciał słuchać. Bell uśmiechnęła się i podeszła bliżej. – Ciiii – syknął Jimmy, zanim jeszcze zdążyła się odezwać. – Czekaj, czekaj – szeptał gorączkowo, gestykulując niczym odrobinę nienormalny dyrygent. – O, tak! Tak! Finito! No? To czego chcesz? – spytał już normalnym głosem, a Sofie i Mark niechętnie podnieśli się ze stopnia. Show dobiegło końca. – Widzieliście Zoe Alcott? Jeszcze nie pokazała się na planie. Jimmy Hittock przewrócił oczami. – Jak ja nie znoszę tej baby! Iść ją opieprzyć i przywlec tu siłą? – zaproponował, bardzo rozradowany tą nagłą, błyskotliwą ideą. – Nie, no co ty! – Bell postukała się palcem w czoło i weszła na schody. – Już lepiej ja po nią pójdę – powiedziała i lekceważąco machnęła ręką. Coś w słowach Jimmy’ego kazało jej się zatrzymać. Po kilkusekundowym wahaniu zapytała: – Skoro ty jej nie znosisz, to pewnie twój ojciec na nią nalegał? No wiesz... Żeby ją zatrudnić? Tak jak w wypadku Darcy’ego? – Co? Ojciec? Nie, ojciec brał pod uwagę jeszcze dwie inne aktorki. Właściwie to Alcott podobała mu się najmniej. Ale Fawley ją chciał. I Lyne. Uśmiech zamarł na ustach Bell. Pokiwała głową i powoli weszła na górę. Alan chciał, by w jego filmie zagrała Zoe Alcott, chociaż oficjalnie narzekał, że gwiazdorzy i jest za chuda. I nigdy, przenigdy nie mówił o tym, jakoby właśnie o nią zabiegał. A Oscar Lyne? Bell sądziła, że Oscar w ogóle nie znał Zoe. I nagle okazało się, że pewnie z myślą o niej pisał scenariusz... Dziwne? Bell podrapała się nerwowo w czoło. A niby dlaczego dziwne? Może i chcieli akurat Zoe Alcott? Istniały przecież gorsze opcje...

Bell stanęła przed drzwiami Zoe i zapukała. W środku panowała głucha cisza. Zapukała ponownie, a później jeszcze raz. Wreszcie nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte, ale po chwili Bell usłyszała dźwięk przekręcanego klucza i szybki tupot bosych stóp, cofających się w głąb pomieszczenia. Weszła do środka. W pokoju panował półmrok. Zasłony szczelnie zasunięto i tylko z łazienki przesączał się delikatny snop światła. To właśnie stamtąd dobiegały stłumione odgłosy i ostry, przykry zapach... Bell pociągnęła nosem. Wymiociny... Rzuciła się biegiem w stronę łazienki i pchnęła drzwi. Zoe Alcott klęczała przy sedesie i zanosiła się płaczem. Trzymała się za brzuch. Jej ciałem raz po raz wstrząsały torsje. Na szafce przy umywalce leżała fiolka z białymi pastylkami. Bell podeszła bliżej i poczuła ucisk w klatce piersiowej. – Pomóż mi – szepnęła Zoe. – Pomóż... – Co ty zrobiłaś, Zoe? – spytała przerażona Bell. Zerwała z wieszaka ręcznik, zanurzyła go w lodowatej wodzie i przyłożyła do karku dziewczyny. – Zoe, co ty chciałaś zrobić?! – Ciii... To nie ja. To naprawdę nie ja! Musisz mi uwierzyć. To te tabletki. Nie są moje... To nie moje tabletki...! Pomóż mi!

6. Po odejściu Bell Rosie Hinds i Ben Rudd zastygli w krępującej stop-klatce. Rosie na nowo zaczęła grzebać w trawie czubkiem buta, a Ben nalał sobie kolejną szklankę lemoniady. W ich stronę, z miną skwaszoną i dość nieprzejednaną, zmierzała charakteryzatorka. – Ja pieprzę, zaraz się zacznie czepiać, że jest gorąco i makijaż spływa – rzucił przez zęby Ben i podał Rosie butelkę z wodą. – Napij się lepiej. Na ciebie jak zwykle nakrzyczy, że masz za suchą skórę i powinnaś się nawadniać. – Dzięki. Słuchaj, Ben... Ja nie wiem... Ale w kwestii tego porannego spaceru... – Owszem, widziałem cię. Kucałaś w krzakach. Niestety wyglądałaś dość głupio. Nie rozwijajmy tego tematu. Nie znoszę gadania o duperelach. Mam tylko jedno pytanie i jedną prośbę. – Tak? – Rosie zacisnęła palce na butelce z wodą. Plastik syknął. – To najpierw pytanie: śledziłaś nas czy po prostu szłaś tamtędy, zobaczyłaś, co się dzieje i sobie przykucnęłaś? Tylko weź nie ściemniaj, tutaj i tak wszyscy kłamią, więc przydałaby się dla odmiany jakaś wiarygodna historyjka. Lubisz spacerować rano, każdy o tym wie, a więc nie wykluczam przypadku. Dopuszczam ewentualność, że nie jesteś po prostu zazdrosną i złośliwą suką, która szuka sensacji na temat młodszej konkurentki... – Ben powiedział to wszystko jednostajnym, spokojnym i wyważonym tonem. – Nie jestem zazdrosną i złośliwą suką – szepnęła zimno Rosie. – I nie – nie śledziłam was. Wracałam ze wzgórza. – W porządku. Przyjmuję to do wiadomości. A teraz prośba: nikomu ani słowa. Możesz

siedzieć cicho? To wszystko jest... nie do końca takie, na jakie wygląda. – Dobrze. Nikomu nie powiem. – Dziękuję. – A... Słuchaj... – Rosie wytarła w sukienkę spocone dłonie. – Czy Zoe też mnie widziała? Później spotkałyśmy się na schodach i była dziwnie miła... A ona raczej mnie nie lubi. I teraz pomyślałam... – Nie, Zoe cię nie widziała. I źle myślisz. To ona uważa, że ty nie lubisz jej. Że jej nienawidzisz. – Nienawidzę jej? Ale dlaczego? Ben nie odpowiedział od razu. Przez chwilę zdawał się ważyć słowa. Wreszcie, kiedy już miał się odezwać, podeszła do nich Sofie Baranski. Rosie zauważyła, że Ben odetchnął. Ulżyło mu. Wyraźnie mu ulżyło... Nie chciał się tłumaczyć. A Rosie wprost umierała z ciekawości.

– Tabletki? Jak to nie twoje? Co to w ogóle jest? Brałaś jakieś leki? Myślisz, że ktoś ci je podmienił? Bell przysiadła na podłodze obok Zoe i ocierała jej twarz mokrym ręcznikiem. Dziewczyna ciągle łkała. Pokiwała w odpowiedzi głową i znowu zwymiotowała. – Zaraz zemdleję... Źle się czuję... Strasznie mi słabo... – wyjąkała i oparła się plecami o ścianę. Jej głowa zwisała smętnie, a włosy były całe posklejane. – Nikt nie może się dowiedzieć... Nikt nie może... Pomóż mi, Bell – mruczała, pocierając oczy dłońmi. – Dlaczego nikt nie może się dowiedzieć? Chyba właśnie powinnyśmy to zgłosić? Jeżeli oczywiście jesteś pewna, że ktoś podmienił ci tabletki. Co ty w ogóle brałaś? Środek nasenny? Suplementy diety? Enzymy trawienne? Czy inne gówno? To chyba nie jakaś wielka tajemnica? – Tajemnica – odrzekła Zoe i znowu chwyciła się za brzuch. Zbliżał się kolejny atak torsji. – Przestań mnie wkurwiać, Zoe! Co ty brałaś?! Zoe uniosła głowę i odgarnęła z twarzy zlepione strąki. Nie była zła. Bała się. Potwornie się bała. Jej broda zatrzęsła się, a do oczu ponownie napłynęły łzy. Sprawiała teraz wrażenie małej, przerażonej dziewczynki. Całkowicie i żałośnie bezbronnej. – Psychotropy – powiedziała wreszcie i rozpłakała się na dobre. Bell wypuściła z sykiem powietrze. – Psychotropy? – powtórzyła bez sensu, kompletnie zaskoczona. – Tak, psychotropy! Leki dla świrów! Nigdy o nich nie słyszałaś? – wykrztusiła Zoe i zaczęła znowu wymiotować. – Miałaś problemy po tym filmie... – domyśliła się nagle Bell. – Po Snach o plastelinie! Ale przecież zapewnili ci opiekę psychologa po zakończeniu zdjęć... Żebyś się wyprostowała i otrząsnęła. Przecież... – Psychologa? Tępa, zboczona gnida. Pytał mnie o moje życie seksualne. Głównie. I niewiele

więcej... Bell z lekkim obrzydzeniem nachyliła się nad Zoe i przytrzymała jej włosy. Pamiętała bardzo dobrze, co działo się na planie Snów o plastelinie. Przy tym projekcie również pracowały razem. Zoe koncertowo zagrała młodą narkomankę i dostała później szereg nagród, z nominacją do Oscara włącznie, ale po zakończeniu zdjęć nie była sobą. Realizatorzy ostrzegali, że mogą pojawić się problemy. Taki film wymaga ogromnego wysiłku fizycznego i emocjonalnego zaangażowania. Trzeba być silnym, a przede wszystkim stabilnym, żeby później, po wyjściu z roli, wrócić do swojego własnego „ja”. Zoe widocznie nie była wystarczająco silna i stabilna. Widocznie potrzebowała pomocy, której jej nie udzielono. – To dlatego zniknęłaś na prawie pół roku? Po gali oscarowej nikt nie mógł cię wytropić. I później też sporadycznie zapadałaś się pod ziemię. Leczyłaś się? Dlatego tak wychudłaś? Zoe odsunęła się od sedesu i położyła plackiem na zimnych kafelkach. Odebrała z rąk Bell mokry ręcznik i przyłożyła go sobie do czoła. – Tak. Niby tak. Ale w sumie można powiedzieć, że anoreksję też mam, bo nigdy nie chce mi się jeść. Nigdy. Nie mam w ogóle na nic ochoty. A tutaj... A tutaj jeszcze... Peter Murphy i... I inni... – bredziła pod nosem, coraz bardziej i bardziej nieskładnie. – Zoe, skup się! Co „tutaj”? Co się dzieje? Ktoś ci groził? Boisz się? Dlaczego uważasz, że ktoś podmienił ci tabletki? Dziewczyna skrzywiła się i ostrożnie uniosła z podłogi. Chwyciła fiolkę i podała ją Bell. – Zobacz sobie, jak one wyglądają. Są prawie okrągłe. A moje były bardziej owalne. W pokoju, w walizce na szafie mam jeszcze jedno opakowanie. Można porównać. Łyknęłam automatycznie. Z marszu. Nie patrzyłam. Nie patrzyłam... A później zaczęło mi się kręcić w głowie i zrobiłam się senna. Moje tabletki nie działają w ten sposób. Z początku myślałam, że to zmęczenie, ale później zorientowałam się, że coś jest nie tak. To uczucie... Ta niemoc była taka silna... Miałam wrażenie, że jeśli pozwolę sobie zasnąć, to nigdy się już więcej nie obudzę. Być może takie rozwiązanie nie byłoby wcale złe? Spokojna, bezbolesna pustka... Ale spanikowałam i zanim straciłam przytomność, doczłapałam się do walizki i zażyłam środek na wymioty. – Środek na wymioty?! Skąd ty, do jasnej cholery, wzięłaś środek na wymioty? – Bell pokręciła głową i spojrzała na Zoe z lekkim niedowierzaniem. Dziwny zbieg okoliczności. – Został mi jeszcze ze Snów o plastelinie. Butelka była w bocznej kieszeni walizki. Wtedy kupiłam sobie, żeby sceny, w których, no wiesz... rzygałam naćpana w trzy dupy... wypadły realistycznie... Nikomu o tym nie powiedziałam. – Dziewczyna wzruszyła bezradnie ramionami. – No... Wypadły realistycznie. – Dziękuję. A teraz co? Środek na rzygi być może uratował mi życie. Przynajmniej chwilowo. Po nim czuję się chyba jeszcze gorzej. – O ile ktoś w ogóle chciał cię otruć, nie róbmy tu jeszcze kryminalnej afery, co? Może to jakiś lek nasenny? Coś zwykłego? A ty niepotrzebnie panikujesz? – Jasne... W łazience zapadła cisza. Bell zmarszczyła brwi i w zamyśleniu skubała dolną wargę. Nie wiedziała zupełnie, co dalej robić, była jednak przekonana, że Zoe nie nadawała się już tego dnia do kręcenia żadnych scen. Tylko jak to wytłumaczyć ekipie? Jak sprawić, by nikt nie władował się do pokoju Zoe i nie zażądał wyjaśnień? Bell nie była również przekonana co do tego, czy one

obie faktycznie powinny siedzieć cicho. Sytuacja wyglądała na dość niebezpieczną. – Bell – jęknęła znowu Zoe. – Bell, błagam. Znamy się już trochę... Pomóż mi. Niektórzy tutaj i tak orientują się co nieco w moich sprawach... Więcej niż bym chciała. Niech te hieny nie dowiedzą się, że jestem świrnięta! Bell, błagam. Niech nie dowiedzą się, że jestem świrnięta! – Nie jesteś świrnięta! – oświadczyła stanowczo Bell i wstała z podłogi. Podjęła decyzję. Nie miała zielonego pojęcia, czy dobrą, ale z pewnością „jakąś”. A to zawsze coś. – Siądź tu i nie rób głupot. Nie zemdlej ani nic... Zaraz wracam.

7. Ben Rudd uważał się w gruncie rzeczy za porządnego gościa. Nie pił za dużo, nigdy nie spróbował żadnych dragów, co w show biznesie bywało momentami cholernie trudne, po knajpach szlajał się z przyzwoitą częstotliwością, a dziewczyny wykorzystywał zawsze tylko te, które się wykorzystywać świadomie dawały. Ukończył z wyróżnieniem Oxford i pojechał do Stanów, gdzie kształcił się w prestiżowym Actors Studio. Wrócił do domu, zagrał w kilku produkcjach i dostał Europejską Nagrodę Filmową za rolę w biografii Jana Masaryka, czechosłowackiego ministra spraw zagranicznych, który trzy lata po drugiej wojnie światowej wypadł z okna w niewyjaśnionych okolicznościach, a wydarzenie to nazwano III Defenestracją Praską. Nad Benem Ruddem piano z zachwytu. Tym bardziej, że udzielał mądrych wywiadów i naprawdę znał historię Czechosłowacji. Gazety wrzały od idiotycznych haseł: „Przystojny i mądry”, „Urodziwy i wykształcony”, „Ben Rudd – nie tylko ładna buźka”... I innych podobnych pierdół. Ben cieszył się, że go doceniono, a jednak chciał więcej. Był ambitny. Nie chorobliwie, ale jednak ambitny. Chciał odnieść sukces prawdziwy i długofalowy, chciał stać się ikoną, łamaczem niewieścich serc i obiektem zazdrości wszystkich facetów na świecie. Pragnął, by każda kobieta usiłowała upodobnić swojego mężczyznę do niego – do Bena Rudda! I wtedy przyszła propozycja od Producenta Dumy i uprzedzenia... Agent Bena z wrażenia zachłysnął się kawą i uznał, że pan Darcy to nie jest zwykły bohater – to ikona właśnie! Ikona nie tylko w Anglii, ale w ogóle wszędzie! Na fali euforii agent odpalił nawet Youtube’a i pokazał Benowi jakiś stary filmik z rozdania Oscarów, na którym Emma Thompson odbierała nagrodę za scenariusz do Rozważnej i romantycznej i, pięknie dziękując, mówiła: „Mam nadzieję, że Jane Austen wie, jak wielka jest w Urugwaju!”. W Urugwaju! Każdy, absolutnie każdy słyszał o Jane Austen! Każdy słyszał o Dumie i uprzedzeniu! I co z tego, że to kostiumówka? Że kamizelki i bokobrody? Że konie i pianoforte, a nie jakiś Batman? Jeśli Ben dobrze to rozegra, spełnią się wszystkie jego marzenia. Musi być po prostu lepszy od dwóch poprzednich, słynnych panów Darcy – Colina Firtha i Matthew Macfadyena. Wcześniej pojawiali się jeszcze jacyś inni, ale kto by to pamiętał? Liczyli się ci dwaj. A teraz przyszła kolej na Bena! W ślad za euforią ni stąd ni zowąd gruchnęło w nich rozczarowanie. Producent zaoferował wprawdzie Benowi Ruddowi udział w Dumie i uprzedzeniu, nie wspomniał jednak, o jaką

konkretnie rolę chodziło... A później okazało się, że proponują mu pana Bingleya... Tego naiwnego, lekko nierozgarniętego, bezsensownie radosnego Bingleya, który ugania się za jakąś nudną mimozą Jane Bennet, kiedy obok jest energiczna i żywiołowa Lizzie! Ben nigdy za bardzo nie rozumiał Jane Austen. Oczywiście w życiu nie przyznałby się do tego głośno, a już na pewno nie TUTAJ, w Anglii, ale naprawdę kobiety nie rozumiał... Za namową agenta zgodził się przyjąć rolę Bingleya, jednak sam do końca nie był przekonany co do słuszności swojej decyzji. Bingley? Miał grać Bingleya? Kiedy mógłby być Darcym? I to z pewnością lepszym Darcym niż ten zasrany dupek, Peter Murphy? Ben Rudd myślał sobie w duchu, że to właśnie inni ludzie wydobywają na wierzch paskudne cechy jego charakteru. Cechy, o które w ogóle siebie nie podejrzewał. Peter Murphy, Peter Murphy... Peter Murphy coś kombinował. Z pewnością. Zoe również tak uważała. Facet był jak otwarta księga, nie potrafił grać ani na planie, ani w realu. Ben Rudd okropnie gościa nie lubił. Biedna Zoe... Musiało jej być bardzo ciężko. Dlatego wymyśliła ten poranny spacer. To z jego powodu była taka zdenerwowana i znowu zaczęła palić. Całe szczęście, że Ben w porę dostrzegł ukrytą w krzakach Rosie Hinds i zdołał ostrzec Zoe, zanim powiedziała za dużo. A ona natychmiast uderzyła w ten sztampowy dialog o beznadziejnej obsadzie. Potrafiła szybko reagować. Bardzo fortunnie w zaistniałych okolicznościach... Zdolna dziewczyna! A swoją drogą ciekawe, co też Rosie Hinds naprawdę robiła w krzakach? Ben chciał jej wierzyć. Chciał wierzyć, że wracała ze wzgórza i że trafiła na nich przypadkiem, ale w takim razie po jaką cholerę kucała? Po co się głupio czaiła, zamiast iść dalej? Wszystko to razem wydawało się Benowi podejrzane i irytujące. W dodatku Zoe uważała, że Peter Murphy coś wiedział... Coś... – No jak tam? Gotowy? Przećwiczcie sobie jeszcze raz kwestię, zanim zaczniemy – odezwał się gdzieś w tle głos reżysera. Alan Fawley machnął w jego kierunku zwiniętym w rulon scenariuszem. Ben skinął głową i niechętnie przywitał się z Peterem Murphym. Dłużej nie dało się go ignorować. Teraz stał tuż obok. Na wyciągnięcie ręki. W chwilę później zjawił się również Oscar Lyne, scenarzysta, który ewidentnie nie był u szczytu swoich mocy twórczych i wyglądał dość blado. – Możemy? – mruknął Lyne i przysiadł na krzesełku. Ben Rudd i Peter Murphy przez chwilę przyglądali się sobie nawzajem. – Okay, przećwiczmy to jeszcze – powiedział Murphy. – Ja zaczynam. W porządku... Jak się miewa twoja siostra? Na planie zapadło krótkie milczenie. Po chwili ktoś teatralnie chrząknął. – Peter, coś porąbałeś! Nie ma tam takiego zdania! No, okay, Bingley ma siostrę, ale tutaj to pytanie jest jak urwane z choinki. Skup się – oświadczył z przekąsem Oscar Lyne, który i tak najwyraźniej nie wiązał z Peterem Murphym zbyt wielkich nadziei. Murphy uśmiechnął się przepraszająco i mrugnął do Bena. Zaczął wreszcie mówić właściwą kwestię. Ben czuł, jak z wolna zasycha mu w gardle. „Jak się miewa twoja siostra?”. To nie był dialog z filmu. To nie była kwestia Darcy’ego. To była zupełnie inna, prywatna kwestia Petera Murphy’ego. Ben wzdrygnął się. Zrobiło mu się nagle potwornie zimno, choć południowe słońce ani na chwilę nie przestawało świecić.



8. Rower nadal stał w korytarzu, choć echo muzyki dawno już wchłonęły ściany Bridebridge Hall. Bell zajrzała do salonu. Przy oknie siedział łysiejący mężczyzna w średnim wieku i z uwagą wpatrywał się w pejzaż za szybą. Billy Humby Jr. To z pewnością Billy Humby Jr. Bell odetchnęła z ulgą. Tak głęboko, że niemal zakręciło jej się w głowie. Mogło przecież nie pójść równie łatwo! Mogło być znacznie trudniej. Znacznie, znacznie trudniej... Billy Humby Jr. mógł przecież dawno już pójść sobie stąd w cholerę, szlajać się gdzieś po domu czy parku, a wtedy ona – Bell – musiałaby zaryzykować. Mocno zaryzykować. A tak? A tak będzie miała przynajmniej pewność. Pewność, że facet pozostanie na miejscu przez co najmniej kilkanaście minut. Tyle wystarczy, by zrealizować plan. I zrobić coś naprawdę paskudnego... Po całej tej akcji wielki Billy Humby Jr. z pewnością jej nie polubi i będzie ostrzegał przed nią wszystkich porządnych reżyserów i producentów filmowego oraz teatralnego światka. Aż wreszcie Bell skończy w Brazylii czy Wenezueli przy produkcji tamtejszych oper mydlanych... No... Przynajmniej duże kraje... I ponoć nieźle płacą... A teraz Bell nie miała wyjścia. Ani żadnych innych, choć odrobinę mniej idiotycznych pomysłów. Wślizgnęła się do salonu i na palcach przemknęła w stronę okna. Mężczyzna oderwał wzrok od szyby i spojrzał na nią. – Panna Kennedy? Bell zastygła w bezruchu. Jasnowidz? Pięknie... Jeśli jasnowidz, to ona i Zoe mają przerąbane. Ostatnia nadzieja pogrzebana. – Tak, chyba tak. Bell Kennedy – przedstawiła się uprzejmie i prawie dygnęła. Studiowanie dziewiętnastowiecznych obyczajów zdecydowanie jej nie służyło. – Uwielbiam pana twórczość – dodała nerwowo, co zabrzmiało nieco jak u histerycznej nastolatki, która dorwała w supermarkecie swojego idola z boysbandu. – Dziękuję. Muszę przyznać, że ja również cenię pani twórczość. Piękne stroje. Naprawdę piękne. Ma pani wnikliwe oko – powiedział uprzejmie Billy Humby Jr. i pokiwał z uznaniem głową. Bell głośno przełknęła ślinę i znienawidziła siebie do reszty. Teraz już nie mogła się wycofać. – Przepraszam, czy mógłby pan coś dla mnie zrobić? Nie załapałam się na pana wcześniejszy występ. Widzi pan, tutaj wszyscy siedzieli na schodach i słuchali, jak pan grał Mozarta, a ja wpadłam akurat na końcówkę i... No... Pomyślałam, że może... – Zagrać coś dla pani, panno Kennedy? Bardzo proszę. Tylko... – Tak, znam zasady. Wyjdę. Oczywiście. Już idę. Może koncert fortepianowy S-dur Beethovena? Fragmenty? A później Sonatę księżycową? Dziękuję pięknie – zawołała Bell w progu. W myślach przybiła sobie siarczystą piątkę. Jeśli nikt mu nie przerwie, będzie klepał w pianoforte przez mniej więcej pół godziny... Albo dłużej! Zarówno koncert, jak i sonata to piekielnie długie utwory! Odczekała chwilę, aż usłyszała dźwięki płynące spod palców Humby’ego, po czym pędem rzuciła się ku schodom. Wpadła do pokoju Zoe i szarpnęła ją za

rękę. – Chodź! Wstawaj! Szybko, nie ma czasu! Pojedziemy ci załatwić kroplówkę z jakimiś elektrolitami. Nawodnisz się... Przewietrzysz... Poczujesz się lepiej! – wydyszała, ciągnąc dziewczynę przez wciąż zaciemniony pokój. Zoe z tępym wyrazem twarzy patrzyła na Bell, kiedy tamta grzebała w jej rzeczach, szukając czystego t-shirta i dżinsów. Charknęła raz i drugi, po czym wreszcie zdołała się odezwać. – Co ty pieprzysz?! Dobrze się czujesz? Sama się czegoś naćpałaś? – Nie naćpałam się – zripostowała stanowczo Bell i zabrała się za przebieranie Zoe. – Głowa. Ręka. Teraz ta druga. No... dobra. Wyglądasz beznadziejnie, ale chociaż czysto. Psiknij sobie tym w gębę. O tak, od razu lepiej. A teraz czapka z daszkiem. Okulary. Okay. Weź telefon i trzymaj go w łapie, dobra? Skup się, Zoe! Trzymaj go w łapie! Liczy się każda sekunda! – Okay, okay! I co z nim robić? Tylko trzymać, czy będzie do czegoś potrzebny? – Jak puszczę sygnał, zejdź schodami kuchennymi na sam dół i wyjdź przed dom tylnymi drzwiami. Tam teraz nikogo nie ma, wszyscy siedzą na planie. Uważaj. Znam lekarza w Keswick. To niedaleko. Pomoże ci. – Nie pojadę do żadnego lekarza! Jutro będą o tym trąbić gazety! – Nic nie będzie trąbiło. Znam świetną drogę, a Kraina Jezior jest słabo zaludniona. Uczyłaś się geografii? Poza tym bardzo dobrze znam tego lekarza i nikomu nie będzie paplał. – Skąd wiesz? Ludziom nie można ufać – szepnęła Zoe z rezygnacją. – Bo to... Mój ojciec. Pochodzę z tych stron... Dobra! Koniec dyskusji! Nie ma czasu! – wkurzyła się nagle Bell i szarpnęła za klamkę. – Pilnuj, cholera, tego telefonu, bo normalnie cię zabiję! Jasne?! – Nie drzyj się! Jasne! Bell! Czekaj! Jak ty chcesz odjechać spod tylnego wyjścia, do kurwy nędzy?! Tam jest łąka, park, jakieś chaszcze, wzgórza i wąskie ścieżki! Zero drogi! – Bell odwróciła się na pięcie i rozciągnęła wargi w uśmiechu godnym kota z Cheshire. – Pojedziemy rowerem...

O tym, że Peter Murphy będzie grał z wdziękiem zbożowego wołka, Oscar Lyne wiedział od samego początku. Nie spodziewał się fajerwerków. Tak było znacznie prościej. Realizm, a nawet umiarkowany pesymizm, pomagały mu łatwiej znosić ewentualnie rozczarowania. Ale co też, do jasnej cholery, działo się z tym całym Ruddem? Facet potrafił przecież grać. Występował w wielu produkcjach, wcielał się w różne postaci! Oscar Lyne obejrzał wprawdzie tylko tę Defenestrację, ale... No... Ludzie mówili, że we wszystkich pozostałych filmach grał inaczej. Dlaczego im nie wierzyć? A co, jeśli popełnili fatalny błąd? Jeśli śliczny Ben tak naprawdę niczego nie potrafi? Jeśli jest beznadziejnym, drewnianym, gównianym beztalenciem? Jak inaczej wytłumaczyć to, co teraz wyprawia? Jęczy pod nosem. Stęka, jak gdyby Murphy

sprzedał mu kopa w splot słoneczny albo jak gdyby rozprawiali o nagłej śmierci starej ciotki, która – wbrew wszelkim przewidywaniom – zostawiła swój wyrąbany w kosmos spadek dalekiej i bezsensownie brzydkiej kuzynce-guwernantce z Brighton... A przecież dialog dotyczy wynajęcia przez Bingleya domu na wsi! Zalet mieszkania wśród drzewek i łączek! Bingley strasznie się tym jara, a Darcy z twarzą pokerzysty wtrąca, że tu wieje cholerną nudą. I koniec. Klaps! Serio? Taka scena wymaga wielkiego wysiłku? Nie-do-wiary! – Okolica sprawia wrażenie mało interesującej – mówi Darcy. – Ja uważam, że jest czarująca! – emocjonuje się Bingley. No rzeczywiście! Normalnie dialog jak z Szekspira. Trzeba się nad nim nagłowić, nie ma co... Oscar skrzywił się i lekko zapadł w sobie. Po cichu wyłuskał z kieszeni smartphone’a i odpalił Internet Movie Data Base. Co też piszą o tym Ruddzie? Gdzie tu jest jakieś sensowne forum dyskusyjne? O! Tutaj... „Znakomity!”, „Genialny!”, „Zasłużył na Oscara!”, „Niesamowicie zdolny!”, „Niezwykle utalentowany!”, „Seksowny”, „Niezły tyłek!”, „Ach, te oczy!”, „Boski!”. Tak, tak... A może coś bardziej merytorycznego? „Powinien grać Darcy’ego, a nie Bingleya!”. Jasne. Oscar Lyne jeszcze wczoraj myślał dokładnie tak samo. Ale teraz? – Może tak zostać, czy kręcimy duble? – spytał, również odrobinę załamany, Alan Fawley. – Co myślisz? – Są takie chwile, kiedy naprawdę chciałbym nie myśleć w ogóle – odparł Oscar, kierując wzrok na Murphy’ego i Rudda. – Co tam się wydarzyło? Dlaczego Ben Rudd nagle stał się całkiem głupi? – Nie głupi, tylko... A zresztą. Sam nie wiem – Fawley wzruszył ramionami. – To co? – A są Cornelius, Penelope, Irene i Nicole? Może po prostu nakręćmy jakąś inną scenę, a tych tutaj na razie zostawmy? Zrobimy parę ujęć pana i pani Bennet, Lydii... – Można ich ściągnąć, ale to potrwa. Są w wiosce, w Bridebridge. Mieli kręcić dopiero jutro i powiedzieli, że chcą się przespać dwie noce w pensjonacie z resztą załogi. Bo tu jest za cicho. I snobistycznie – Alan rozłożył ręce w geście rezygnacji. – To może zróbmy teraz jakąś wspólną scenę Jane i Lizzie? Rosie stoi tam, a Zoe chyba widziałem rano... – Widziałeś ją? – Reżyser wydawał się zaskoczony. – No popatrz, ja też ją widziałem. A już myślałem, że mam zwidy. Ona na nogach o szóstej rano! Pewnie teraz odsypia i dlatego jeszcze nie zeszła. Bell po nią poszła. Bell... Oscar poczuł nieprzyjemne pieczenie w przełyku. Bell. Jego Bell. „Jego”... Z kim spędziła noc? Oscar chętnie obejrzałby sobie tego fagasa... Postanowił, że popyta ludzi. Na pewno oprócz niego jak zwykle wszyscy wszystko wiedzą. A kiedy już zostanie uświadomiony, może coś da się zrobić? Zamordować zasrańca albo przynajmniej zastraszyć? Oscar wyprostował się na krzesełku i zerknął na Alana Fawleya. Ten wodził akurat wzrokiem za Rosie Hinds, która ćwiczyła na trawie kroki do menueta. Uśmiechał się bezwiednie. Ktokolwiek spał tej nocy z Bell Kennedy, z pewnością nie był to Fawley... – No dobra. W takim razie czekamy na Zoe Alcott. A ci niech na razie zejdą mi z oczu – Oscar machnął ręką w kierunku Rudda i Murphy’ego. – A ty... Fawley... Co? Widzę, że nadal ci nie przeszło na punkcie Rosie? Alan Fawley pobladł lekko i spuścił wzrok. – Przeszło mi – oświadczył. Chciał być stanowczy, ale zupełnie mu nie wyszło. – Teraz

spotykam się z kimś innym – dodał i ruszył w stronę domu.

Widziała, że na nią patrzył. Przez cały czas, kiedy ćwiczyła kroki do menueta, czuła na sobie jego wzrok. Zrobiła to specjalnie. Specjalnie ćwiczyła tutaj, zamiast pójść do wygodnej, klimatyzowanej i profesjonalnie przygotowanej sali tanecznej. Chciała, by wyszło naturalnie i bezpretensjonalnie. Że ona niby tylko powtarza sobie kroki, bo to taka wprawka, a nie prawdziwy trening. Ostatecznie scena balu tuż-tuż... Zachowanie Rosie było zatem całkiem na miejscu. Podobnie jak menuet, bardzo przecież popularny w czasach Jane Austen. Ćwiczyli go już wcześniej, pod okiem choreografa. A zatem Alan Fawley musiał przyznać sam przed sobą, że w trenowaniu menueta na trawie nie było niczego niestosownego. Że Rosie wcale nie postępowała w sposób wyrachowany i bezwzględny. Mimo iż tak właśnie było. Dokładnie tak. Bezwzględność i wyrachowanie. I całkowity brak litości... Niech Alan wszystko sobie przypomni. Niech wróci do niego przeszłość. Rosie chciała, by on również zaczął grzebać się we wspomnieniach, by tarzał się w nich, analizował i każdego dnia interpretował od nowa... Wciąż i wciąż od nowa. I chciała również, żeby cierpiał. Tak samo, jak ona cierpiała. Kraina Jezior to idealne miejsce. Idealna sceneria do wyświetlenia po raz kolejny ich wspólnego filmu. Bała się tutaj przyjeżdżać. Unikała tej gęstej, wypełnionej duchami przestrzeni od blisko dziesięciu lat. Unikała z powodzeniem. Anglia to mały kraj, a jednak się udało. Kraina Jezior. Taka piękna. I taka przez nią znienawidzona. Ciekawe, czy Alan Fawley przyjeżdżał tutaj później, po... wszystkim? I on, ten człowiek, który dzisiaj tak niespodziewanie wtargnął do jej pokoju... Ten okropny człowiek... Peter Murphy! Rosie Hinds uznała swoją sytuację za skrajnie beznadziejną. Nie mogło być gorzej. Koszmar powracał. Czuła to bardzo wyraźnie. A zatem wszystko jedno, co się stanie. Obrót. I jeszcze jeden. Niech patrzy. Niech przypomni sobie, jak kiedyś, przed laty, tańczyli razem. Ona i on. Rosie i Alan. W Krainie Jezior. Niech przypomni sobie, jak włóczyli się po wzgórzach Southern Fells, jak podziwiali szczyt Scafell Pike skąpany w rdzawym blasku zachodzącego słońca. A później kochali się na zimnym, brunatnym brzegu jedwabiście gładkiego jeziora. A jeszcze później Alan mówił, że uwielbia kolor jej włosów i że nigdy z nikim nie... będzie... tak... jak... z... nią. Rosie zatrzymała się i upadła na trawę. Dostała zawrotów głowy. Ktoś się zbliżał. Słyszała głuchy odgłos kroków, tłumiony przez gęstą trawę. – Rosie, żyjesz? – Jimmy Hittock chwycił ją mocno pod łokcie i postawił na nogi. – Za dużo obrotów. I za szybko. Zapomniałaś, jak się tańczy menueta? Chodź, przećwiczę z tobą. Jestem w tym całkiem niezły. Rosie uśmiechnęła się sztucznie i skinęła głową. Uciekła wzrokiem w kierunku krzesła, na którym wcześniej siedział Alan, ale już go tam nie było. Rozejrzała się i zobaczyła jego sylwetkę na żwirowanej ścieżce przed domem.



Telefon zabrzęczał agresywnie i z pewnością obudził wszystkie szkielety w szafach Bridebridge Hall. Nic dziwnego. Zoe sama przecież ustawiła sobie jako dzwonek Firestarter zespołu The Prodigy. Na szczęście szybko zapadła cisza. Zoe przez chwilę wpatrywała się w wyświetlacz swojego telefonu, nie do końca przekonana, czy powinna posłuchać tej – nienormalnej chyba lekko – Bell. Zerknęła na drzwi, następnie w okno, a później znowu na drzwi. Zrobiła chwiejny krok w bok i uchyliła grubą kotarę. Ekipa siedziała na polanie przed domem. Bystry wzrok Zoe przesunął się po poszczególnych figurkach. Rosie klęczy w trawie. Jimmy Hittock zbliża się do niej. Oscar Lyne siedzi zblazowany na krześle, a Peter Murphy i Ben Rudd udają, że się nie znają. Nic dziwnego, nic dziwnego... Ben Rudd zapala papierosa. Peter Murphy idzie do toi-toi. Toi-toi? Serio? Zamiast zwyczajnie wejść do domu i skorzystać z normalnej toalety? Dziwne... Sofie pije lemoniadę. Pod drzewem Paul Maddock. Montażysta po lewej. Operatorka dźwięku. Scenograf. Ktoś tam jeszcze... Jacyś anonimowi ludzie. Pojedynczy reprezentanci pionów, których imion zupełnie nie mogła sobie przypomnieć. Wszyscy łażą... W prawo, w lewo, w tę i z powrotem. Kto jest kim? Peter Murphy wychodzi z toi-toia... A może to wcale nie był on? Może to z innej kabiny? Zoe potarła powieki. Oczy szczypały ją jeszcze po porannej histerii. Chwilami miała wrażenie, że jej wzrok wcale nie jest taki bystry. Chyba widzi podwójnie. Nie, może w ogóle nic nie widzi... A jednak... Kolejka do toi-toi... Co ich tak wzięło? Poza tym kabin jest zaledwie kilka. Trzy? Cztery? I jeszcze tam, dalej, dwie. Wszyscy łażą... Wszyscy łażą... I Alan Fawley też łazi. Idzie przez trawnik. A później wkracza na ścieżkę. Przed. Domem. Zoe zasunęła kotarę i w panice rzuciła się na korytarz. Przebiegła kilka metrów w bliżej nieokreślonym kierunku i przystanęła. Wykonała głową odruch surykatki. – Ja pierdolę... Schody kuchenne... Gdzie one są? – syknęła pod nosem, po czym, zaufawszy intuicji, pobiegła w kierunku przeciwnym do głównego hallu.

W tle przez cały czas rozbrzmiewały płynące z salonu dźwięki Sonaty księżycowej Beethovena. Wreszcie trafiła w odpowiednie miejsce. Do Sonaty dołączył się nagle Firestarter. – Cholera! – jęknęła i usiłowała odrzucić połączenie od – z pewnością wściekłej – Bell. W rytmie osobliwej kakofonii wskoczyła na wąskie, kamienne stopnie i przy pierwszym zakręcie zjechała na tyłku. Sonata ucichła, za to Firestarter nie odpuszczał. – Kurwa, kurwa, kurwa! – zaklęła znowu, wielce oryginalnie dobierając słowa i pocierając obolałe pośladki, po czym z hukiem wypadła z domu przez tylne drzwi. Bell Kennedy stała już w cieniu drzewa. Jedną ręką przytrzymywała holenderkę, a w drugiej dzierżyła telefon, spowity w jasnozielony i wściekle jaskrawy pokrowiec. Zoe w pierwszym odruchu pomyślała, że to miecz świetlny z Gwiezdnych wojen. Jakiś taki ułamany, ale zawsze... – Miałaś zejść zaraz po sygnale! – wydarła się Bell, po czym sama zatkała sobie usta dłonią i rozejrzała się niespokojnie. – Wsiadaj! – Na co? – zaniepokoiła się nagle Zoe, kiedy wreszcie dotarło do niej, jak będą podróżować. – Na bagażnik, idiotko! – Dlaczego ja?! A nie ty?! – Bo ważysz czterdzieści kilo, a ja pięćdziesiąt sześć i jestem od ciebie wyższa, głupia babo! Poza tym nie potrzebuję reanimacji. Ciekawe, jak daleko byś nas zawiozła! No już! Siadaj! Chyba nie będziemy tu sobie konwersować?! I lepiej się mnie trzymaj! Mam nadzieję, że po drodze nie zemdlejesz i nie spadniesz w jakieś chaszcze... Zoe zagryzła wargi i usiadła na bagażniku, którego druty natychmiast boleśnie wpiły się w jej kościsty i dopiero co stłuczony tyłek. Zamknęła oczy. Ruszyły.

Billy Humby Jr. nie znosił wprawdzie, kiedy ktoś patrzył mu na ręce w trakcie koncertu, bezpośrednio po nim jednak bardzo cenił sobie stymulującą konwersację, oczywiście na tematy muzyczne. W zwyczaju miał pytać słuchaczy o to, czy występ się podobał i czy swoją grą dostarczył im wystarczającej ilości estetycznych przeżyć. Dlatego też, kiedy tylko wystukał ostatnie takty Sonaty księżycowej, wysunął głowę na korytarz w poszukiwaniu panny Kennedy. Jednak, ku swojemu zdziwieniu, nie zastał jej tam. Mało tego. Panny Kennedy nie było również na półpiętrze, ani nawet na parterze. Nie siedziała na schodach. Nie czekała, aż Billy Humby Jr. do niej wyjdzie. Niesamowite! Prawdopodobnie... Prawdopodobnie nawet nie słuchała do końca! A może...? A może w ogóle nie słuchała?! Mężczyzna rozejrzał się po pustym i cichym hallu. Z oddali dobiegała go melodia kuchni. Patelnie, garnki, sztućce, szkło... Na polanie przed domem rozmawiali członkowie ekipy. Humby Jr. słyszał tylko poszczególne głosy, ale żadnych konkretów. I wtedy, gdzieś na tyłach, rozbrzmiała jakaś wściekła, bardzo agresywna melodia. A później powtórzone trzykrotnie słowo odbiło się echem od ścian. Ten plebejski wykrzyknik akurat Humby Jr. usłyszał wyraźnie... Zmarszczył brwi i ruszył w stronę źródła dźwięku. Pchnął drzwi prowadzące na kuchenne

schody i spojrzał w górę. W powietrzu czuć było delikatną woń perfum Givenchy, miętowy zapach pasty do zębów lub odświeżacza do ust i jeszcze czegoś ostrego, dość nieprzyjemnego. Humby Jr. pociągnął nosem i skrzywił się. Wymiociny? Rozejrzał się uważnie dookoła, ale podłogi były wyszorowane na błysk. Wykonał kilka niepewnych kroków, zawahał się, po czym zbiegł w dół, otworzył drzwi i wyszedł na dwór. Znalazł się na tyłach domu. Usłyszał dźwięk dzwonka. Rowerowego... Wbił wzrok w ścieżkę prowadzącą w górę stromego wzniesienia i między gęsto rosnącymi drzewami dojrzał wreszcie swoją własną, stylową i drogą holenderkę... Dziewczyna z czarnymi lokami pedałowała zawzięcie, a na bagażniku kuliła się jakaś drobna, chuda figurka. Humby Jr. wciągnął gwałtownie powietrze. Toż to panna Kennedy! I młoda gwiazda kina, Zoe Alcott! Uciekały... Uciekały z planu filmowego w Bridebridge Hall! Jego... rowerem! Zanim dobrze zastanowił się nad tym, co zobaczył, dobiegł go zachrypnięty głos chudej figurki: – Ja pierdolę! Ten złom nie ma nawet przerzutek!

9. W hallu panował przyjemny chłód. Pachniało drewnem i środkami czystości. Cisza aż biła po uszach. Alan Fawley odetchnął i oparł się dłońmi o ścianę. Wiedział już, że popełnił błąd, angażując do filmu Rosie. I Petera. Peter, póki co, zachowywał się wprawdzie dość przyzwoicie, ale każdemu działał potwornie na nerwy. Choćby teraz. Co też on takiego powiedział, że Ben Rudd gwałtownie zbladł i ze łba mu nagle wyleciało, jak powinien grać? Sprawiał niemal wrażenie amatora, zakichanego statysty, ewentualnie studenta pierwszego roku aktorstwa, a przecież... nie był amatorem! Miał doświadczenie. Alan forsował nawet Bena Rudda na pana Darcy’ego, zanim pojawiła się kandydatura Murphy’ego. „Kandydatura”! Alan Fawley roześmiał się gorzko i przejechał dłonią po spoconym czole. Rzeczywiście! „Kandydatura”! Jak gdyby mieli wybór... Co on powiedział? Peter Murphy? „Jak się miewa twoja siostra?”. Chyba właśnie tak to brzmiało. Pytanie niby zwykłe. Filmowy pan Darcy mógłby rzeczywiście je zadać. Pan Bingley ma przecież siostrę, która w dodatku jest w książce dość ważną bohaterką. A jednak dialog rozpisany do tej sceny przez Oscara Lyne’a nie zawierał takiego zdania. Przypadek? Pomyłka? Czy też Murphy powiedział to celowo...? Obraz Petera Murphy’ego rozmył się nagle przed oczyma Alana, a w jego miejsce pojawił się inny. Fawley zacisnął mocno powieki i cicho jęknął. Nie potrafił obronić się przed rozdrapanymi tak niespodziewanie i brutalnie wspomnieniami. Rosie tańczyła menueta. Tam, na trawie. Zupełnie jak wtedy... Przed dziesięcioma laty. Wtedy również tańczyła menueta – razem go tańczyli. Ona z gracją i wielkim wyczuciem rytmu, on siermiężnie i trochę jak chłop na dożynkach. Alan pamiętał to wszystko bardzo dokładnie. Ten moment, kiedy przybliżali się do

siebie i Rosie podawała mu rękę, a później wirowali razem, by za chwilę znowu stanąć w przeciwnych szeregach. Wszystko układało się idealnie. Zachody słońca nad Scafell Pike. Rosie naga. Jej blada skóra na ciemnym piasku. Jej rudobrązowe włosy spływające na plecy niczym gładka peleryna... Alan otworzył szeroko oczy i gwałtownie się wyprostował. Nie, nie może teraz o tym wszystkim myśleć! Nic mu nie przyjdzie z grzebania się we wspomnieniach. Scafell Pike i menueta dawno już zamknął w zardzewiałej klatce przeszłości. To było inne, odległe życie, o którym zwyczajnie należało zapomnieć. Jakoś trzeba sobie poradzić z tą dziwną sytuacją. Z Rosie. Z Peterem. Z duchami sprzed lat. Jakoś trzeba sobie poradzić... I przede wszystkim znaleźć Bell. Ona z pewnością pomoże mu odzyskać wewnętrzny spokój. Z pewnością. Bell... Czyżby do tego właśnie była mu potrzebna? Do odzyskania spokoju, do osiągnięcia emocjonalnej równowagi? Przecież właśnie to dawała Alanowi przez ostatnie dwa lata. Była punktem zaczepienia w chaosie. W tym dziwnym światku teatralno-filmowym, niekiedy pięknym i słodkim, oferującym wzniosłe przeżycia i stawiającym człowieka na piedestale, a innym razem gorzkim, rozczarowującym, pustym i pozbawionym krwi, wypranym z uczuć i udekorowanym emocjonalnymi wydmuszkami. A jednak Alan chciał być częścią owej skonstruowanej na paradoksach przestrzeni. I Bell również tego pragnęła. Mimo iż tak jak on widziała jej ciemną stronę. I dokładnie tak jak on szukała punktu zaczepienia. Pewnika, do którego można by przylgnąć, bezpiecznych ram, w które można by się wtłoczyć. Alan i Bell byli artystami, a zatem żadne z nich tak naprawdę nie marzyło o stereotypowej mieszczańskiej rodzinie. Oboje wiedzieli o tym doskonale, a jednak... Musieli przecież czegoś dla siebie pragnąć. Mieć marzenia. Tęsknić do głębszych uczuć, do... miłości. Czy Bell była zakochana w Alanie? Nie miał pojęcia, nigdy jej o to nie zapytał. Czy Alan był zakochany w Bell? Nie wiedział, czy druga miłość musi być równie silna jak ta pierwsza, by zasłużyć na to miano. Domyślał się, że istnieją różne rodzaje miłości. Tak musiało być, inaczej świat roiłby się od ludzi rozczarowanych, zgnębionych i smutnych. A zatem może i on doświadczył jej ponownie, tylko jeszcze nie potrafił tego w pełni pojąć. Przecież cenił Bell. Była mu bliska, prawdopodobnie najbliższa... Przywiązał się do niej mocno. Nie potrafił funkcjonować bez ich wspólnych spacerów po Regent’s Park i wieczorków z kinem niemym, bez wina, które smakowało mu tylko wtedy, kiedy pili je razem. Na samą myśl, że Bell mogłaby związać się z innym mężczyzną, zżerała go zazdrość. A jednak nie zdobył się na żadną poważną deklarację. W tym dziwnym zawieszeniu, w tym ni to związku, ni to przyjaźni, bo przecież w grę wchodził również seks, wytrzymali dwa lata. Bywały chwile, kiedy Alan chciał czegoś więcej. Kiedy odczuwał pustkę i dziwną tęsknotę. Za czym? Za... kim? Nie, to nie była wina Bell, że w chwilach słabości porównywał ją do tamtej. Do Rosie. Zresztą patrząc obiektywnie, zestawienie zawsze wypadało na korzyść Bell. Była silniejsza od Rosie, bardziej niezależna i przebojowa przy całej swojej introwertycznej naturze, a przede wszystkim nigdy nie dałaby się zastraszyć. Nie pozwoliłaby odstawić się na boczny tor. Walczyłaby o swoje. Nie dałaby się zmanipulować. Nikomu, prócz Alana. Bo przecież jakoś trzymał ją przy sobie mimo braku poważnych deklaracji. I w głębi serca nie wierzył, by Bell trwała przy nim z miłości. Pociągał ją, fascynował... Ona pociągała i fascynowała jego. Być może nawet coraz bardziej. Być może nawet na tym gruncie wyrosłaby miłość, gdyby nie fakt, że pojawiła się Rosie. I przypomniała mu, co czuł przed dziesięcioma laty. To wszystko, czego pamiętać i czuć

już nie chciał. Wolał bezpieczne ramy z Bell. Film niemy z Louise Brooks i pogawędki o malarstwie. Bo przecież nie o życiu i śmierci... Tak, Alan wolał Bell. A o Rosie musiał zapomnieć. Bell i praca. Dwa bezpieczne punkty zaczepienia. Alan ujrzał przed sobą nagle obleczone w bordową tapetę ściany. I obraz przedstawiający Krainę Jezior. Wziął głęboki wdech. No tak... Bridebridge Hall. Duma i uprzedzenie. Rzeczywistość... Alan wytężył wzrok i nastawił uszu. Od strony schodów kuchennych rozległ się nagle skrzekliwy jazgot. Dopiero po chwili dało się w nim rozpoznać ludzki krzyk. Pędem rzucił się w tamtym kierunku, pchnął drzwi prowadzące na klatkę schodową i zderzył się z Billym Humbym Jr. Obaj mężczyźni złapali się za głowy i syknęli z bólu. – To niewybaczalne! – Z ust Humby’ego ponownie wydobył się jazgot. – To karygodne! Mój rower! Moja zabytkowa, cenna holenderka! Kupiłem ją od zarządcy dóbr księcia Yorku! Proszę coś z tym zrobić! Pan jest reżyserem całego tego cyrku, prawda?! Proszę natychmiast podjąć odpowiednie kroki! Alan lekko nieprzytomnym wzrokiem patrzył na wielkiego twórcę muzyki filmowej i jedyna refleksja, jaka przychodziła mu do głowy, to ta, że Humby ma naprawdę dziwny głos... A ludzie mówili... Plotkowali... Opowiadali po kątach, że podobno swego czasu chodził do specjalisty od emisji głosu, do trenera dykcji i osiągnął niezłe efekty, ale kiedy zaczynał się denerwować, nawyki wracały. I wtedy skrzeczał... Coś podobnego! A jednak to prawda! – Czy pan mnie słucha?! Czy ktoś tu jeszcze wie, co to znaczy elementarny szacunek do drugiego człowieka?! – wydarł się znowu muzyk i z rozmachem rozwinął śnieżnobiałą chusteczkę, którą następnie przyłożył sobie do skroni. – Tak... Tak. Słucham – mruknął Alan. Nadal nie miał zielonego pojęcia, o co tyle szumu. – Pana współpracownice! Te dwie małe cwaniary ukradły moją holenderkę! Którą kupiłem od... – Tak, wiem. Od zarządcy dóbr księcia Yorku... – odezwał się głucho Alan, a żołądek powoli podszedł mu do gardła. – Dwie cwaniary? Ukradły rower? Nie wiem, o czym pan, do cholery, mówi. – „Do cholery”... No pewnie. Wy tylko kląć umiecie, tamta mała żmijka też... Klęła jak plebs jakiś... Słowa na „k” używała częściej niż zaimków! No kto to widział?! – gorączkował się nadal Humby, cały już czerwony i spocony. – Niech się pan skupi! Kto?! Ukradł?! Rower?! – Panna Kennedy! Podstępem mnie wzięła, że niby Beethovena chce posłuchać! Akurat! Ona i ta druga! Ta od słowa na „k”! Młoda, zepsuta, zdemoralizowana gwiazdka kina! Zoe Alcott! Alan przełknął ślinę i wpatrzył się z niedowierzaniem w Humby’ego. Roześmiał się. A później nagle spoważniał.

Ben Rudd nie rozmawiał z Peterem Murphym, kiedy już skończyli kręcić wspólną scenę. Tę

dziwną wspólną scenę, z wcześniejszą, jeszcze dziwniejszą próbą. Ben odczekał, aż Murphy, Oscar Lyne i Alan Fawley sobie pójdą, po czym sięgnął do tylnej kieszeni dżinsów po telefon. Tyle że przecież nie miał na sobie dżinsów... Ani tym bardziej kieszeni, w której mógłby trzymać jakikolwiek telefon. W tych obcisłych gatkach z czasów Jane Austen trudno było zmieścić chusteczkę higieniczną... Rozejrzał się gorączkowo, zawahał na chwilę, po czym ruszył w stronę Oscara. Scenarzysta na szczęście oddalił się tylko o kilka metrów i w skupieniu kontemplował klomb z kwiatami. – Pożycz telefon – zażądał. Oscar Lyne oderwał wzrok od kwiatów i skrzywił się. – Czego jeszcze? – Niczego. Tylko telefon. Dawaj! – Ben gestem cesarza Japonii wyciągnął rękę. – Trzymaj! Ale zaraz oddaj. Czekam na... ważny esemes. – Jasne... Ben oddalił się w stronę parku, sprawdził, czy w pobliżu nie ma żadnych podejrzanych gąb, i wystukał numer. Nikt nie odbierał. Spróbował jeszcze kilka razy. Nadal nic. Ben doznał nagle wrażenia, że pod jego stopami rozwiera paszczę złowieszcza, ciemna przepaść. Jeszcze jedno połączenie. I jeszcze... Pod powiekami poczuł swędzenie. Przetarł oczy. Jego nogi były jak z waty. W panice myślał o tym, że nic nie mogło się stać. Nic. Absolutnie nic nie mogło jej się stać! Nie jej! Na pewno nie odbiera, bo... pracuje. Albo dlatego, że nie wyświetlił jej się znajomy numer... Na pewno. Nic nie mogło się stać. Ben pognał z powrotem do Oscara, rzucił w niego telefonem, po czym popędził w stronę domu. Zoe! Trzeba porozmawiać z Zoe! I to natychmiast!

Lemoniada była stanowczo za kwaśna i na dodatek pływały w niej cząstki cytryny, które irytująco przyklejały się do zębów, dziąseł i podniebienia. Poza tym przydałby się lód. Robiło się naprawdę bardzo gorąco. Peter Murphy nie lubił cząstek cytryny i nie znosił, kiedy napoje były za kwaśne. Życie jest wystarczająco kwaśne, a niekiedy nawet i gorzkie, żeby jeszcze odmawiać sobie sztucznej słodyczy. Kalorie można spalić. Na przykład na siłowni. Albo na basenie. Osobisty trener Petera nie przyjechał wprawdzie do Bridebridge Hall, ale był pod telefonem. Peter codziennie przysyłał mu informacje o tym, co je i w jaki sposób się rusza. Kontrola. Grunt to mieć nad wszystkim kontrolę. Peter uśmiechnął się pod nosem i spojrzał w stronę Rosie, której zupełnie nie wychodził menuet z Jimmym Hittockiem. A kiedyś tak pięknie tańczyła z Fawleyem! Przykra sprawa. Cholernie przykra... Biedna Rosie. Taka przestraszona, taka zrezygnowana. Nie powinna przejmować się przeszłością. Było minęło. Co się stało, to się nie odstanie, a przecież tutaj, pod nosem, czekało prawdziwe życie! Nie jakieś mary, cienie, na wpół rozmyte obrazy sprzed lat. Ale właśnie prawdziwe życie, z którego należało wycisnąć wszelkie soki, póki nadarzyła się ku temu okazja! Gdyby tylko Rosie potrafiła naprawdę zostawić przeszłość za sobą! Gdyby potrafiła

nie rozgrzebywać tego, co kiedyś zrobiła, być może on – Peter Murphy – również postarałby się zapomnieć? Tak, z pewnością on potrafiłby odciąć się od przykrych wspomnień. Tyle że wtedy nie znalazłby się tutaj. Na planie Dumy i uprzedzenia. Jako Darcy! A tutaj znalazł się przecież dlatego, że NIE odciął się od wspomnień... Murphy przeniósł wzrok z Rosie na biegnącego w szaleńczym pędzie Bena Rudda. Ciekawe, dokąd mu się tak spieszy? Pożyczył telefon? Pewnie dzwonił do siostry... Murphy uśmiechnął się jeszcze szerzej. Kontrola. Tak. Grunt to mieć nad wszystkim kontrolę. Ben Rudd, Rosie Hinds, Zoe Alcott, Alan Fawley, Paul Maddock, Sofie Baranski... Kto jeszcze? Każdy ma tajemnice... Absolutnie każdy... A czasem dobrze jest coś wiedzieć. Im więcej, tym lepiej. Trzeba się zabezpieczyć na każdym kroku. Nie odbiorą mu roli Darcy’ego. Zbyt wielki trud podjął, by ją zdobyć. Nie odbiorą mu Darcy’ego. Musieliby go najpierw zabić...

Ben Rudd dotarł do drzwi w tym samym momencie, kiedy dosłownie wypadł przez nie Alan Fawley, a za nim jakiś łysawy typ, wystrojony w bordową muszkę. Łysawy typ z muchą wydzierał się w niebo głosy, a Alan przystanął na żwirowej ścieżce i zakręcił się w kółko. Następnie, niczym szekspirowskie widmo z zaświatów, schodzące na ziemski padół, by wskazać swojego mordercę, wyciągnął palec w kierunku Jimmy’ego Hittocka. Jimmy Hittock zbladł i nie zdążył podać ręki Rosie, z którą akurat ćwiczył menueta, w wyniku czego dziewczyna poślizgnęła się na trawie i upadła. Nastąpiła stop-klatka. Alan z wygiętym teraz na wzór ptasiego szpona palcem, Jimmy w rozkroku obok Rosie, czerwony z wściekłości łysawy facet od muchy z otwartą gębą à la łosoś przed egzekucją i on – Ben Rudd – w surducie z epoki Jane Austen. Prawie jak alternatywna Grupa Laokoona... Wreszcie ktoś się ruszył. Jimmy Hittock w roztargnieniu bąknął przeprosiny i podniósł Rosie z trawy, po czym rzucił się w kierunku „reszty”. Alan Fawley szarpnął go za podkoszulek i wciągnął do domu. Po chwili wrócił jeszcze po Bena. Łysego faceta i jego muchy nie trzeba było wciągać – weszli sami. Alan dał znak, by wszyscy podążyli za nim, i skierował się na pierwsze piętro. Kiedy już całe towarzystwo gęsiego wmaszerowało do jego sypialni, reżyser zamknął drzwi i przekręcił klucz. Ben niespokojnie rozejrzał się po pokoju. Nie był w nastroju do żartów. Musiał dorwać się wreszcie do swojego własnego telefonu, zadzwonić do siostry, a później koniecznie porozmawiać z Zoe... Miała rację. Peter Murphy coś kombinował. A zatem Ben nie mógł tutaj tak po prostu siedzieć i wysłuchiwać wynurzeń Alana Fawleya. Postąpił krok naprzód i otworzył usta. – Zamknij się – wycedził Fawley, zanim jeszcze Ben wymówił choć słowo. – Jesteś tu przypadkiem, bo niechcący stałeś się świadkiem zamieszania. Teraz masz tu siedzieć. Ani słowa. Siadaj! – huknął reżyser i pchnął Bena na krzesło. Ben posłusznie usiadł. – Co jest, Fawley? – zaniepokoił się już całkiem na serio Jimmy Hittock.

– Co jest? Uciekły! Bell i Zoe! Ukradły rower Humby’ego i spieprzyły w krzaki... – Mógłby się pan, z łaski swojej, nie wyrażać tak ordynarnie – zaprotestował Humby Jr., ale natychmiast umilkł pod groźnym spojrzeniem pozostałych mężczyzn. – Jak to? Co to znaczy „uciekły”? Alan... Chcesz, żebym ja na zawał wykitował?! Mów jaśniej! – nie wytrzymał Jimmy i tym razem on chwycił Fawleya za podkoszulek. – No mówię! Ukradły rower i pojechały! Humby widział, jak uciekają ścieżką na tyłach... – We dwie na jednym rowerze? – Tak! We dwie na jednym! Humby na dwóch raczej nie przyjechał! W pokoju zapadła głucha cisza, w którą raz po raz wrzynało się brzęczenie zagubionej muchy. Ben Rudd miał wrażenie, że mięśnie jego twarzy dziwnie stężały. Zoe uciekła. Z Bell. Dlaczego akurat one dwie? Znały się z wcześniejszych projektów, to fakt, ale Zoe nigdy nie wspominała, że się przyjaźnią. A jeśli to porwanie? O co tutaj chodzi? Ben wzdrygnął się, kiedy Jimmy Hittock westchnął przeciągle, podszedł do okna i przez chwilę mechanicznie bębnił palcami w szybę. – Ciekawe, co by było lepsze? Wyskoczyć czy powiesić się? – odezwał się wreszcie. Odsunął się od okna i opadł na łóżko Fawleya. Wyciągnął się wzdłuż i zamknął oczy. – Obudźcie mnie, kiedy to się skończy, dobrze? – mruknął jeszcze i naciągnął sobie na głowę koc. – Może zostaw moje łóżko w spokoju, co? – zawołał Alan, po czym sam położył się wszerz. Razem wyglądali jak odwrócone „T”. – Ma ktoś jakiś pomysł? Zaraz zadzwonię do dziewczyn, a jeśli nie odbiorą, będziemy szukać, ale... Co one kombinują...? I to akurat Bell! – Dlaczego tak przeżywasz, że to Bell? – zainteresował się nagle Ben. – Nie twoja sprawa. Znowu cisza. I znowu zagubiona mucha. Ben na krześle, pod drzwiami łysy facet bliski apopleksji i odwrócone „T” na łóżku. Pięknie... Ben wziął głęboki wdech. – Poczekajcie do jutra! – wyrecytował wreszcie. – Powiedzcie ludziom, że mają wolny wieczór. Nie wiem... Że jest gorąco i wynikły jakieś sprawy organizacyjne. To dopiero drugi dzień na planie. Takie rzeczy się zdarzają. W wiosce Bridebridge jest dzisiaj wieczorem festyn. Święto tulipanów czy konwalii... Powiedzcie ekipie, że mogą się tam wybrać. Głowę daję, że prawie wszyscy pójdą pić... A w tym czasie można poszukać dziewczyn. Jeśli do jutra nic się nie wyjaśni, to wtedy będziemy się martwić. – Będziemy? – wymruczał spod koca Jimmy Hittock, na co wszyscy odetchnęli z ulgą. Od ładnych kilku minut w ogóle się nie ruszał. – No... To znaczy: będziecie. Ale czuję się poniekąd wciągnięty w to bagno, więc... Poza tym Zoe jest moją przyjaciółką – zakończył Ben z godnością. Fawley i Hittock podnieśli się wreszcie z łóżka, burząc odwrócone „T”, a łysy skrzeczący facet, który – na to wychodziło – był wielkim muzykiem, Billym Humbym Jr., pogroził im palcem i wymamrotał coś o zadośćuczynieniu, rowerze i konsekwencjach. Ben wstał z krzesła i zaczął niespokojnie krążyć po pokoju. – Dobra, zrobimy tak, jak mówi pan Bingley – powiedział wreszcie Jimmy Hittock. – Nie będę też na razie informował ojca. I tak urwie mi jaja, jeśli przypadkiem się dowie...



10. Ze wzgórza rozciągał się przepyszny widok na dolinę Borrowdale. Tutaj, na otwartej przestrzeni, upał nie doskwierał już tak mocno – drzewa falowały swobodnie, wprawiane w ruch niewidzialną ręką wiosennego wiatru, a łąki wibrowały delikatnie, wchłaniając w siebie czysto organiczny, pierwotny oddech natury. Maleńkie, popielate dachy Keswick przytulały się do siebie ciasno i ramię w ramię sunęły wprost ku brzegom jeziora Derwentwater. Woda była tego dnia wyjątkowo spokojna i lśniła niczym płynne srebro, a tu i ówdzie po jej tafli z leniwą gracją przemieszczały się brzuchate białe żagle. Daleko na horyzoncie Langdale Pikes wkłuwały w czyste niebo swoje wierzchołki. Kiedyś, dawno temu, Bell lubiła wyobrażać sobie, że za horyzontem nie ma już nic. Tylko wielka, wymykająca się definicjom pustka, której nikt nigdy nie przebył, ani nie zbadał. Koniec świata. Tutaj. Za popielatymi dachami Keswick, za srebrzystą taflą Derwentwater, za Górskim Wielkim Murem... Oderwała wzrok od łagodnych szczytów i spojrzała w stronę wybrzeża. Nie była w stanie dojrzeć stąd swojego domu rodzinnego, ale wiedziała, że tam jest. Mały, kamienny, zbudowany – o ironio – w czasach Jane Austen, podobnie jak Moot Hall, zabytkowy budynek dumnie wyprostowany na środku Main Street. Dorastając w takim otoczeniu, nie mogła nie zainteresować się historią. Dawniej lubiła wyobrażać sobie, że sama Austen zawitała kiedyś w te strony, a widok tak ją zachwycił, że w Dumie i uprzedzeniu postanowiła wysłać tutaj również swoją bohaterkę, Elizabeth Bennet. Później, już w szkole średniej, Bell zainteresowała się z kolei poetami jezior i z wielce egzaltowaną miną rzucała na prawo i lewo cytatami z Coleridge’a, Wordswortha i Southeya. Zwłaszcza tego ostatniego. Jako nastolatka często włóczyła się wokół białych ścian Greta Hall, gdzie Southey mieszkał przez czterdzieści lat, a później szła na spacer do najstarszego kościoła w mieście – Crosthwaite, w którym został pochowany. Marzyła, że duch poety nawiedzi ją i obdarzy natchnieniem, podzieli się swoją inspiracją, swoją weną, swoimi doświadczeniami, a nawet swoimi demonami. Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Bell wiedziała, że nigdy nie stworzy wielkiej poezji, zaczęła więc rysować. Kto wie? Może jednak duch Southeya przekazał jej maleńki promyk artystycznej bożej iskry? Mimo iż Bell i Zoe powinny pędzić na złamanie karku, by jak najszybciej oddalić się od Bridebridge, postanowiły zatrzymać się na wzgórzu i złapać oddech. Zoe marudziła, że musi się rozprostować i napić wody – po ludzku, nie w locie – a Bell... Bell coś ścisnęło za gardło, kiedy zobaczyła popielate dachy Keswick. Przypomniała sobie, jak często swego czasu podziwiała ten widok, i zrozumiała, że tak naprawdę od zawsze nosiła go w sobie. Nawet w Londynie. Nawet w „wielkim świecie”. Była dziewczyną z Krainy Jezior. I wreszcie uświadomiła sobie, że źle postąpiła, nie przyjeżdżając tutaj od tak dawna... Usiadła na trawie i wyciągnęła się obok Zoe, która naciągnęła sobie na twarz czapkę z daszkiem i lekko pochrapywała. – Śpisz? – spytała i potrząsnęła dziewczynę lekko za ramię. – Nie śpij tutaj. Poczekaj chwilę,

niedługo będziemy na miejscu. – Ale tu jest tak pięknie! Zostańmy tu na zawsze! Będziemy hodować jakieś zwierzątka i suszyć leśne jagody! – Zoe uchyliła daszek i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Już cię widzę, jak suszysz jagody i hodujesz zwierzaki! Zwymiotowałabyś na widok krowiej kupy! Zoe poruszyła się nerwowo i rzuciła Bell złowrogie spojrzenie. – Chyba raczej ty byś się porzygała w oborze, córeczko pana doktora! Zapomniałaś? Wychowałam się na irlandzkiej farmie! – Cholera, fakt! Zapomniałam! Ale mimo wszystko... Dałabyś radę bez filmu? Teraz, po tylu latach w branży? – odrzekła Bell z powątpiewaniem i wpatrzyła się w rozciągnięty nad nią błękit nieba. – Bardzo wątpię. – Byłoby ciężko. Ale czasami naprawdę nienawidzę tej roboty. – Jak my wszyscy. Przez chwilę leżały w milczeniu, czując pod plecami ciepłą, odrobinę wilgotną glebę. W powietrzu unosił się zapach lasu i wody. – Jezioro? – odezwała się nagle Zoe. – To jezioro tak pachnie? – Mhm. Bell usiadła i podciągnęła kolana pod brodę. – Kiedy byłam dzieckiem, tutaj właśnie przyjeżdżałam najczęściej. – Czym? – spytała niewinnie Zoe i zatrzepotała znacząco rzęsami. – Rowerem, oczywiście – roześmiała się Bell. Przewróciła oczami i wyciągnęła środkowy palec. Zoe szturchnęła ją w ramię. – Przecież się nie czepiam. Bardzo ładnie jechałaś. Nawet się na chwilę zdrzemnęłam. Nie patrz tak! Żartuję przecież! Jak można spać na bagażniku? I kiedy wokół takie widoki? Że też ci się chciało stąd wyjeżdżać! – Gdzieś trzeba było studiować i pracować. Chciałam robić karierę. – Bell machnęła niedbale ręką. – Nie taką jak ty, oczywiście. Swoją własną. Chciałam robić to, co umiałam najlepiej. – I udało ci się – podsumowała Zoe i również usiadła. – Pewnie byłaś idealną córeczką. Tata lekarz, mama... Czym zajmuje się twoja matka? – Była nauczycielką. Nie żyje. – Przykro mi... – Tak... Zmarła, kiedy miałam szesnaście lat. To był dla mnie trudny czas. Z mamą zawsze dobrze się rozumiałyśmy, nadawałyśmy na tych samych falach. Z ojcem trudno mi się rozmawiało. Po jej śmierci zamknął się w sobie. Ja zaczęłam trochę... No wiesz... Broić. – Broić? – zainteresowała się żywo Zoe. – Ty? Masz na myśli nastoletni bunt, dragi, tatuaże i seksualne rozpasanie...? – No, prawie... Pamiętaj, że Keswick to nie Londyn. Ale robiłam, co mogłam. Jeździłam na motorze, piłam wódkę... Czasem coś zapaliłam. Albo... No, sama wiesz. Seksualne rozpasanie? Czy ja wiem? Święta nie byłam. To pewne. Ale czy rozpasanie? – No to rzeczywiście „broiłaś” jak jasna cholera! – prychnęła Zoe. – Wiem, są gorsi, nic nie mów. Ale ja nigdy nie miałam w naturze buntu. Wszędzie robię syf, to prawda, nienawidzę gotować i denerwuje mnie męski szowinizm, więc chyba nawet trochę feminizuję. Fakt. Przeklinam – nie tak jak ty, ale dużo. Też fakt. I daleko mi do świętej

dziewicy. To też fakt. Jestem pyskata, lubię się czasem napić, zaszaleć, ale to wszystko tylko na zasadzie resetu. Odpoczynku. Jakiejś wyrwy w rzeczywistości, odejścia na moment od siebie i przyjrzenia się sobie z boku. Na co dzień jednak lubię dużo pracować, czytać, rysować, chodzić do kina. Marzy mi się porządny facet i fajne mieszkanie w londyńskiej kamienicy. Może być w May Fair. Nie pogardzę. – Bell urwała na chwilę i zaczęła nawijać sobie na palec źdźbło trawy. Dała się pochłonąć tej czynności, po czym odrzuciła źdźbło i spojrzała na Zoe. – Wtedy, kiedy umarła moja matka, uznałam, że trzeba coś zrobić. Nie można przejść nad taką tragedią do porządku dziennego. Nie umiałam już dłużej płakać, a ojciec nie chciał rozmawiać, więc... Zaczęłam szukać mocnych wrażeń. Potrzebowałam silnych emocji, chciałam coś czuć. Wiesz, jak to jest? A później zaczęłam się wciągać w tę nową, niegrzeczną, zawieszoną w próżni egzystencję. Czerwone światło zapaliło mi się mniej więcej po półtora roku. Skończyłam siedemnaście lat i miałam niewiele czasu, żeby przygotować się na studia, poprawić oceny, pchnąć dokądś swoje życie. Spełnić marzenia, o których przecież nigdy nie zapomniałam. Ojciec również zaczął się przełamywać. Ale dla nas było już za późno. Wtedy przynajmniej tak mi się wydawało. Zdałam egzaminy i wyjechałam. Dzwoniliśmy do siebie. Pisaliśmy. Ojciec śledził moją karierę. Gratulował. Mówił, że jest dumny. I że matka z pewnością również byłaby dumna... Bell umilkła, a Zoe pociągnęła nosem, oparła głowę na jej ramieniu i zaniosła się płaczem. – Lubię cię, Bell – wydukała nagle. – Gdzie byłaś przez całe moje życie?! – Przestań ryczeć. Teraz ty jesteś mi winna ckliwą historyjkę o swoim życiu. Ale najpierw musimy się stąd ruszyć, bo coś czuję, że w Bridebridge Hall już się dowiedzieli o naszej wycieczce. Zaraz pewnie ruszy pościg i roześlą listy gończe. Wstawaj! Mojemu ojcu też trzeba dać chwilę na oswojenie się z sytuacją. Nie sądzę, żeby często przyjeżdżały do niego zarzygane gwiazdy kina! W dodatku na kradzionym rowerze! – Nie jestem już zarzygana – zaprotestowała słabo Zoe i ruszyła w stronę wehikułu. W połowie drogi jednak stanęła jak wryta. – Czekaj, czekaj... Co ty powiedziałaś? Pisaliście do siebie? Dzwoniliście? Wyjechałaś na studia...? Miałaś wtedy osiemnaście lat, a teraz masz trzydzieści, czyli... Nie byłaś w domu od dwunastu lat?! Co?! Żartujesz! I nagle zwalimy się twojemu ojcu na łeb?! My dwie?! Ja pierdolę! Bell! Ty jesteś porąbana do reszty! – Przed chwilą smarkałaś mi w ramię, że mnie lubisz – zauważyła z przekąsem Bell i umościła się na siodełku. – Posadzisz się wreszcie? Zoe mruknęła coś jeszcze pod nosem i po chwili mknęły już w dół, prosto w kłębowisko popielatych dachów. Kiedy dotarły do Keswick, Bell uznała, że lepiej pojechać naokoło, bocznymi drogami. Zoe miała wprawdzie okulary, czapkę z daszkiem, podejrzanie pozlepiane włosy i ogólnie wyglądała fatalnie, ale ktoś jednak mógł ją rozpoznać. Psychofanów nie brakuje... Lepiej mieć się na baczności. Bell sprawnie manewrowała wśród wąskich uliczek i między ciasnymi ścianami kamiennych domów, aż wreszcie dotarła do celu. W gardle poczuła dziwny ucisk, a do oczu napłynęły jej łzy. Zatrzymała rower i wbiła stopy w bruk. Nie mogła się ruszyć. Nie mogła nawet oddychać. Błąd... Błąd! Popełniła błąd. To miejsce ją zniszczy... Otarła pospiesznie łzy, które zdążyły już ciężko stoczyć się po policzkach. Zeszła z roweru, po czym powoli, z namaszczeniem niemal zbliżyła się do drewnianego płotu. W ogrodzie nadal kwitły tulipany – takie same, jak przed laty zasadziła matka, a w okiennej szybie na parterze odbijał się widok jeziora. Odwróciła się

i spojrzała na wodę. Wciągnęła w nozdrza jej zapach. Zapach domu. – Isabella? – odezwał się nagle głos za jej plecami. – Isabella? To ty?

11. Na polanie zapanowała konsternacja. Wolny wieczór? Tak od razu? Zdjęcia do filmu dopiero się przecież rozpoczęły i każdy spodziewał się raczej szaleńczej gonitwy, zawodowego chaosu, dubli, zmiany rekwizytów, przebieranek, prób i miliona nieprzewidzianych zdarzeń, które zawsze mają miejsce na planie. Imprezy? Owszem, zdarzały się imprezy, ale najczęściej „branżowe”, czyli ograniczające się do picia po nocach rozmaitych trunków i kiszenia się we własnym, filmowym sosie, a jeśli już mówiło się o czymś związanym ze światem zewnętrznym, to raczej później, kiedy następowało małe zmęczenie materiału i trzeba było sobie najzwyczajniej w świecie zrobić wolne. A tu proszę! Alan Fawley, Jimmy Hittock i Oscar Lyne zachęcali wszystkich członków ekipy do tego, by... wybrali się na wioskowy festyn! Święto tulipanów! Albo konwalii! Czy coś w tym stylu! Wszyscy trzej gestykulowali zawzięcie i kiwali mądrze głowami, robili dobroduszne miny i ogólnie grali role sympatycznych i wyluzowanych wujków. A zatem coś się stało. Coś z pewnością musiało się stać. Inaczej nie robiliby z siebie idiotów. Nie pozwoliliby pracownikom iść w jakieś wiejskie tango i żłopać lokalnych procentów. Tak, coś się stało. Coś, o czym Fawley, Hittock i Lyne na razie nie zamierzali mówić. Sofie Baranski i Paul Maddock spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. W gruncie rzeczy oboje mieli ochotę odrobinę zaszaleć, mimo wczorajszego picia whisky. Zaszaleć wspólnie, we dwoje, co na gruncie saloniku-biura w Bridebridge Hall w ogóle nie było możliwe. Jeśli natomiast w grę wchodziła przestrzeń neutralna, dlaczego nie? Sofie i Paul zawsze świetnie bawili się w swoim towarzystwie, a na święcie konwalii czy tulipanów z pewnością pojawi się niezły tłum, w który będzie można się bezpiecznie wmieszać. Sofie uśmiechnęła się do Paula i wsunęła mu dłoń pod ramię. Już miała zamiar zapytać o czarną sukienkę w białe kropki, kiedy – znikąd dosłownie – pojawił się Peter Murphy. Stanął za nimi i uwiesił się na ich barkach. – To co? Święta trójca każe iść się zabawić! Grzechem byłoby nie skorzystać! – zawołał dziwnie wesoło. – Chyba macie jakieś imprezowe stroje? Jakąś porządną kieckę? – dokończył, odwiesił się z ich barków i do każdego z osobna mrugnął. Sofie patrzyła za nim, kiedy wolnym krokiem oddalał się w stronę parku, a później utkwiła spojrzenie w Paulu Maddocku, który lekko – niemal niezauważalnie – pokręcił głową...



Oscar Lyne nie wierzył, kiedy Fawley i Hittock powiedzieli mu o ucieczce Zoe i Bell. Uznali, że on również powinien o wszystkim wiedzieć, jako jeden z głównych twórców filmu. To było fiasko. Prawdziwe, cholerne fiasko! Oscar wiedział bowiem, że skoro Zoe Alcott zdecydowała się uciec z pracy, to powód musiał być naprawdę ważny. Znał ją. Pracował z nią. Dużo rozmawiali – nie o życiu osobistym wprawdzie, ale całkiem sporo o zawodowych obowiązkach. Zoe bywała wkurzająca i zadzierała nosa, jednak aktorstwo traktowała poważnie. Niekiedy wręcz zbyt poważnie. Oscar bardzo dobrze pamiętał, jak kilka lat wcześniej, przy okazji filmu o młodej morderczyni, zdecydowała się grać mimo zapalenia płuc, choć lekarz stanowczo jej to odradził. Zoe kazała mu się „pieprzyć” i nadal pracowała – tak, by nie wydłużyć zdjęć ani o jeden dzień. Produkcja miała problemy z budżetem i ewentualne opóźnienia mogłyby spowodować duże straty, a nawet sprawić, że obraz nie dostałby się do kin, ale trafił od razu na DVD. Zoe czuła się odpowiedzialna za tę produkcję. Wszyscy ją za to później chwalili. Niemożliwe zatem, by dzisiaj odjechała ot, tak sobie, na zwykłą wycieczkę. I jaki w całym tym zamieszaniu był, do ciężkiej cholery, udział Bell? Fawley i Hittock skończyli wreszcie przekonywać ekipę do oddania się wiejskim rozrywkom i przez chwilę miotali się jeszcze w tę i we w tę, nie wiedząc, co robić. Ludzie zaczynali się powoli rozchodzić – każdy w swoją stronę. Oscar podrapał się z namysłem w czoło i usiłował wydobyć z zakamarków umysłu to dziwne wspomnienie, które wciąż mu się wymykało. Impreza w klubie w Belgravii... Zorganizowana przez wielkiego „P” dla najważniejszych członków ekipy Dumy i uprzedzenia. Coś jak spotkanie integracyjne... Bell była wtedy dla niego wyjątkowo miła. Rozmawiali dłużej niż zwykle, nawet trochę tańczyli... Oscar narobił sobie niezdrowej nadziei, która później okazała się płonna. Co ona wtedy powiedziała? Jakoś tak trochę poetycko... Odrobinę już wtedy wypiła. „W niektórych miejscach wciąż mieszkają demony przeszłości”. Tak to chyba szło. Mniej więcej... A później, w dziwnym przypływie sympatii, szepnęła mu do ucha, że pochodzi z Krainy Jezior... Tak! To było to! Oscar pacnął się w czoło, po którym wcześniej subtelnie się drapał. Bingo! Bell pochodzi stąd, a zatem prawdopodobnie gdzieś tu mieszkają jacyś jej krewni. Może nawet rodzicie. A rodzicom się ufa. Przeważnie. Tylko gdzie szukać? Jak nazywało się to miasto? Podobnie do Chiswell... Nie, Chesill... Cheswick? Zaraz, zaraz... Keswick? Jest tu w ogóle taka miejscowość? Oscar sięgnął po telefon i wszedł do sieci. Google natychmiast udzielił mu odpowiedzi. Keswick. W dolinie Borrowdale. Zaledwie dwadzieścia kilometrów stąd. Samochodem przejedzie się taki dystans w kilkanaście minut, ale rowerem? Oscar nerwowo obrócił się wokół własnej osi. Polana przed domem z wolna pustoszała. Co one najlepszego wywinęły? Może Zoe potrzebowała pomocy i...? A może to Bell potrzebowała pomocy i...? Oscar wczepił palce we włosy i zagryzł wargi. A później pognał do samochodu, wygrzebał ze schowka GPS i ustawił trasę do Keswick.



Noc jest ciemna i pełna strachów

12. Bridebridge Hall wydawało się tego wieczoru niemal smutne. Opuszczone przez wszystkich. Milczące. Alan Fawley pomyślał, że przypomina grobowiec, który przez ponad dwa wieki wchłaniał w siebie oddechy swoich mieszkańców, karmił się krwią i emocjami, przeżywał radości i tragedie. Jak wiele wspomnień zawierają w sobie takie stare dwory? Ile tajemnic kryją? Dla kogo stały się oazą spokoju, dla kogo ziemią obiecaną, a dla kogo więzieniem? Alan po cichu zamknął drzwi swojej sypialni i zszedł na dół. Na parterze w hallu wisiał przepiękny obraz. Kraina Jezior w jednym z najdoskonalszych malarskich wydań – właściciele twierdzili, że to sam Joshua Reynolds był autorem owego dzieła, nigdy jednak tego nie dowiedziono. Artysta czerpał ponoć inspirację z natury i całymi dniami siedział na najwyższym tarasie domu, gdzie można było dostać się tylko przez strych. Inna legenda mówiła natomiast o tym, że obraz namalowany został przez pewnego młodzieńca, który przed dwoma wiekami pracował w Bridebridge w charakterze guwernera i uczył historii sztuki oraz rysunku córki ówczesnego właściciela. Chłopiec ów nieszczęśliwie zakochał się w jednej z dziewcząt i to wzajemnością. Panna jednak nie mogła, rzecz jasna, zostać żoną guwernera. Rodzice, szybko zorientowawszy się w sytuacji, wydali ją za mąż za jakiegoś majętnego pułkownika, z którym wyjechała do Norfolk. Zrozpaczony artysta skoczył z tarasu i zakończył żywot na przydomowym bruku, na strychu zaś znaleziono ten właśnie obraz. Alan uśmiechnął się pod nosem. Lubił tę historię. Jaka szkoda, że chłopak się zabił. Miłość robi z ludzi prawdziwych idiotów. Facet mógł zostać kimś wybitnym. Naprawdę wielkim malarzem, genialnym kreatorem nastroju, mistrzem pędzla. Głupiec! Alan wyszedł przed dom, wygrzebał z torby telefon i po raz setny tego dnia zadzwonił do Bell. Miłość robi z ludzi prawdziwych idiotów... Czy tak? Tak właśnie pomyślał? A jednak on tylko do niej dzwonił. Nie jeździł po całej Krainie Jezior, nie biegał po okolicznych lasach... Tylko dzwonił. Mimo to tęsknił za nią. Tęsknił przeraźliwie. Że też musiała zniknąć właśnie teraz, tego paskudnego dnia, kiedy tak bardzo jej potrzebował! Kiedy po raz kolejny włączyła się automatyczna sekretarka, zaklął i zacisnął palce na telefonie. Wziął głęboki wdech i nagrał resztę wiadomości. Nie ma to jak odpowiedni wstęp... – Bell... Przepraszam. Nie chciałem przeklinać. Ale nie ma was już od kilku godzin i martwię się. Naprawdę się martwię. Co wy kombinujecie? Czekamy do jutra i jeśli żadna z was nie odbierze telefonu, będziemy musieli zacząć... poszukiwania. Wiesz... Z pewnością zdajesz sobie

sprawę, że tak nie można. To... nieprofesjonalne. Ale ja... Czuję, że miałyście ważny powód. Inaczej pewnie... Znalazłabyś czas, żeby cokolwiek mi powiedzieć. Nie uciekłabyś tak po prostu. Nie ty. Nie ode mnie. Tęsknię. Rozłączył się i przez chwilę w zadumie wpatrywał się w wyświetlacz. Na dworze powoli zapadał zmierzch, a powietrze zrobiło się przyjemnie chłodne i przesycone zapachem lasu. Westchnął i zadzwonił jeszcze raz. Wiedział, że nie odbierze. Postanowił zostawić jej jeszcze jedną wiadomość. Oby wywarła odpowiedni efekt... – Bell... Zapomniałem o czymś. Chyba... Chyba wiesz, co do ciebie czuję... Rozłączył się ponownie i zadowolony wrzucił komórkę do torby. Usłyszał trzask zamykanych drzwi i odwrócił się szybko. Czyżby ktoś jeszcze, oprócz niego, nie zdążył wybrać się do wioski? Po chwili na ścieżce przed domem pojawiła się kobieta. Alan zaklął w duchu. – O... Cześć... – Rosie przystanęła niepewnie i rozejrzała się. – Przepraszam. Myślałam, że tylko jeszcze ja tu zostałam. – Właśnie jadę do Bridebridge – odrzekł mechanicznie. – Ty też jedziesz? – Chyba tak. Nie chciałam, ale... Czuję się tu dziwnie tak... sama. – Domyślam się. No to cóż... pewnie spotkamy się gdzieś na festynie – rzucił Alan. Odwrócił się i ruszył w stronę swojego samochodu. – Poczekaj! – Rosie podbiegła i zrównała się z nim. – Może mogłabym zabrać się z tobą? Mam ochotę się napić. Wrócę taksówką, jeśli nie będziesz mógł mnie odwieźć, albo zabiorę się z kimś innym z ekipy... – Jasne – odrzekł powoli i zacisnął zęby. Po chwili jechali już drogą prowadzącą do pobliskiej wioski, kierując się w stronę morza sztucznych świateł, parasoli fajerwerków i dźwięków muzyki. Alan przez cały czas nie odzywał się ani słowem, ale raz po raz ukradkiem zerkał na Rosie. I wiedział, że ona również dyskretnie go obserwuje.

13. – Nie powinna tego robić jakaś pielęgniarka? – spytała z powątpiewaniem Zoe. Bell oderwała wzrok od kroplówki i spojrzała na nią z rozbawieniem. – Czego? Przecież tylko stwierdziłam, że kroplówka się skończyła... Żadna filozofia. – Ale... No wiesz... Zawsze myślałam, że pielęgniarki zakładają kroplówki, robią zastrzyki, pobierają krew... A twój ojciec jest lekarzem... – Zoe nie dawała za wygraną. – Wiesz co, przespałaś się, dostałaś trochę witamin i już zaczynasz zrzędzić jak dawniej. Mój tata jest zdolny. A poza tym na początku był pielęgniarzem. Pracował w szpitalu, poznał moją matkę, kiedy przyszła do kogoś tam w odwiedziny, pobrali się i ona go namówiła, żeby się dalej uczył. Przez kilka lat żyli z jej pensji nauczycielki, ojciec skończył studia, odbył staże i zrobił się z niego pan doktor. Ciągle teraz powtarza, że praca pielęgniarki jest o wiele cięższa i bardziej

niewdzięczna... – zakończyła Bell, otworzyła drzwi i krzyknęła: – Tato! Chyba koniec! – Następnie na powrót usiadła na łóżku obok Zoe i skinęła głową. – No dobra, nawodniłaś się, zaraz dostaniesz jakieś żarcie. A teraz powiedz, jak ci się podoba ten pokój. Ładne obrazki? – Obrazki są zajebiste! Czyje to szkice? I czyj to pokój? – Mój. Obrazki też. Moje. Ładne, co? Tata niczego tutaj nie zmienił, nie mogę w to uwierzyć! – Żartujesz sobie? Bell, dlaczego ty nie wisisz w Tate Gallery? – A co? Mam się tam powiesić? Taki performance? Co proponujesz? Tradycyjny stryczek czy coś bardziej awangardowego? – Odwal się, mówię o twoim rysowaniu, głupku! Chce ci się projektować szmaty do filmów?! A w ogóle to dlaczego jesteś taka pobudzona? – spytała podejrzliwie Zoe, spoglądając na dziwnie ruchliwą i gadatliwą Bell. – Rozmawiałam z ojcem. Kiedy spałaś. Oczywiście nadal jest wściekły, że nie zadzwoniłam go uprzedzić. Nie miałam pojęcia, że oglądał wszystkie twoje filmy – szepnęła, a twarz Zoe oblał rumieniec zakłopotania. – Nie miałam też pojęcia, że oglądał wszystkie filmy, do których projektowałam stroje, nawet ten debilny o filozofie z planety Meheb-el-Vaiik, który... No nieważne, w każdym razie... Jakoś nam się gadało. Fajnie. Coś ruszyło. Czuję, że to początek. Cieszę się, że tu przyjechałyśmy! Może się nam uda. Po raz pierwszy myślę, że może nam się udać... Mnie i ojcu. – Jeszcze kilka godzin temu wyłaś pod płotem jak drama queen z mydlanej opery. – No tak, ale... Bell urwała, kiedy do pokoju wkroczył ojciec. Mruknęła, że zostawi ich samych i poczeka na dole. Skierowała się do kuchni i po krótkim wahaniu otworzyła szafkę nad zlewem. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Drżącą ręką sięgnęła po wielki czerwony kubek w białe grochy. Dwanaście lat. A on ciągle tutaj. Podobnie jak wszystko inne, nie licząc nowego telewizora, zmywarki i ekspresu do kawy. Poza tymi drobnymi detalami w domu nie zmieniło się nic. W oknach wisiały te same zasłony – idealnie czyste i uprasowane, na podłodze leżał ten sam stary dywan, który matka swego czasu kupiła na pchlim targu w Nottingham, a w łazience na piętrze wciąż leżała stara kosmetyczka Bell, z zaschniętym tuszem do rzęs, skamieniałymi cieniami do powiek i krwistoczerwoną, matową pomadką marki Rimmel. Rozpłakała się, kiedy to zobaczyła. Ojciec nie podszedł do niej – jak w filmach, na planie których pracowała – ale zaczął wyrzucać z siebie słowa. Jedno po drugim, w tempie karabinu maszynowego. Że to on zawinił. Że nawet jeśli Bell również postąpiła niewłaściwie, to on był jej ojcem, opiekunem, przewodnikiem – był za nią odpowiedzialny. I to on nie powinien unosić się dumą. To on nie powinien dopuścić do takiej sytuacji, w której otworzyła się między nimi ta dziwna, wielka przepaść, uniemożliwiająca porozumienie. Bell również coś mówiła. Mówiła, że mogła przyjechać. Już dawno temu. Wracać do domu na święta, w dzień urodzin ojca i... w rocznicę śmierci mamy. Że nie powinna zgrywać wielkiej gwiazdy ze świata filmu. Potem mówili oboje równocześnie. A jeszcze później ojciec również przetarł oczy palcami – wskazującym i kciukiem. Tak samo dokładnie robił na pogrzebie matki. Nie płakał otwarcie – głośno i rozpaczliwie. Chował emocje dla siebie. To były jego prywatne, wewnętrzne sprawy. Samo powitanie nie wypadło zbyt wylewnie. Ojciec wyszedł na ganek i przyglądał się Bell w skupieniu. Z początku w ogóle nie zauważył Zoe.

– Isabella? Isabella, to ty? – zapytał po raz kolejny i podszedł do niej. Bell drgnęła. Skinęła lekko głową i spojrzała mu w oczy. Nie gniewał się. Był smutny. Bardzo, przeraźliwie wręcz smutny. Podała mu rękę, którą – jak zdążyła zauważyć – przytrzymał odrobinę dłużej, niż nakazywała konwencja. Pociągnął Bell w stronę domu. – Koleżanka też – mruknął. – Zapraszam. Dopiero kiedy Bell wyjaśniła, w jakim celu przyjechały, a Zoe zdjęła czapkę i okulary, ojciec pokazał po sobie odrobinę żywsze emocje. – Pani jest Zoe Alcott! Dzień dobry! Witam! Oglądałem pani filmy. Wszystkie. W Snach o plastelinie była pani genialna... Miałem kiedyś takiego pacjenta, który był uzależniony od... Bell patrzyła na niego z niedowierzaniem, a może nawet z czymś na kształt świętego oburzenia. Nigdy w życiu nie podejrzewałaby ojca o to, że jest w stanie polubić współczesne kino. Wcześniej, w każdy piątkowy wieczór, urządzali sobie z matką maratony filmowe z dawnymi gwiazdami światowej reżyserii. Hitchcock, Wilder, Lean, Korda, Lumet... Tradycja piątkowych maratonów przetrwała nawet po jej śmierci... A teraz... Bell nie była zła. Była zaskoczona. Zaskoczona tym, że w ogóle nie zna swojego ojca. A przecież nie powinna. Tym akurat w ogóle nie powinna być zaskoczona. Kiedy już pan Kennedy wyraził swój zachwyt nad Zoe i wysłuchał ich pokrętnej historyjki o rzyganiu i kradzieży roweru, położył „pacjentkę” do łóżka, podłączył jej kroplówkę i zszedł do salonu. Długo rozmawiali. Bell z początku nie wiedziała, o czym opowiadać. Dwanaście lat to przecież sporo czasu. Naprawdę całkiem, całkiem sporo, jeśli się chce nagle, w kilku zwerbalizowanych sentencjach podsumować je tak, by niczego nie pominąć. Zwłaszcza, że dla Bell to były chyba najważniejsze lata w całym dotychczasowym życiu – lata, które najmocniej ją ukształtowały. Kiedy już zaczęła mówić, nie potrafiła przestać. Słowa same układały się w opowieść. Zaczęła od chudych lat studenckich w nieznanym, kolorowym i głośnym Londynie. Mówiła o dorywczych pracach w charakterze barmanki czy kelnerki, podejmowanych po to, by móc się nie tylko uczyć, lecz także płacić rachunki i od czasu do czasu jeść. Bo przecież od ojca pieniędzy wziąć nie chciała, co zawsze wypominał jej w korespondencji. Opowiadała również o pierwszych szkicach, które zyskały uznanie, o pierwszej prawdziwej pracy w teatrze, a później na planie biograficznego serialu kostiumowego o Mary Shelley. O tym, jak nocami wciąż wertowała katalogi, wśród których najważniejsza zawsze była Historia mody Bouchera. Jak uczyła się rozróżniać materiały i zwracać uwagę na fakturę, szybko się bowiem przekonała, że sam rysunek to nie wszystko. Kaszmir, muślin, jedwab, tiul, atłas, aksamit, batyst, wełna, bawełna... Każda z tych tkanin inaczej układa się na ciele i inaczej zachowuje w ruchu. Bell potrzebowała czasu, by to pojąć. A kiedy już pojęła, nigdy nie ograniczała się do rysunku. Zawsze dotykała, badała, gniotła, zwijała, układała na manekinie. Szybko okrzyknięto ją „Coco Chanel brytyjskiej kostiumografii”. No bo przecież Coco Chanel też raczej nie rysowała, tylko bawiła się materiałem... Ojciec słuchał Bell uważnie. Przez cały czas. Nie wtrącił się nawet jednym słowem, choć przecież musiały go boleć fragmenty o dorabianiu w barach, o składce ze współlokatorkami na pizzę pod koniec miesiąca, o kupowaniu najtańszych używanych książek. Duma... Fatalna sprawa. Bell zastanawiała się, czy ojciec domyślał się, czego mu nie powiedziała. A przecież nawet słowem nie zająknęła się o jakimkolwiek mężczyźnie. O kim tu zresztą opowiadać? O tych kilku chłopakach z uczelni? O nic nieznaczących romansach z początkującymi aktorami?

Czy o Alanie Fawleyu? O ich dwuletniej relacji, która stała w miejscu, bo żadne z nich nie śmiało zrobić kroku w przód lub w tył. Ponieważ tak było po prostu wygodnie, bezpiecznie i znajomo. O dreszczu biegnącym wzdłuż kręgosłupa, który musiał na razie zastępować cały repertuar innych, odległych doznań. Nie... O Alanie ojcu lepiej nie wspominać. Po co go niepotrzebnie martwić? Teraz? Po dwunastu latach nieobecności? I tak się dowie, jeśli z tego wszystkiego coś się w ogóle wykluje... A zresztą Bell nie mogła się oprzeć wrażeniu, że ojciec raczej nie polubiłby Alana. Doktor Kennedy być może i przeszedł metamorfozę, ale nie aż do tego stopnia. Nie, nie! Bell uśmiechnęła się pod nosem. Wiedziała, kogo z miejsca polubiłby doktor Kennedy. Oscara Lyne’a! Sympatycznego, inteligentnego chłopaka z poczuciem humoru i nieograniczoną wyobraźnią. Chłopaka, z którym zawsze dobrze jej się rozmawiało i którego obecność sprawiała jej przyjemność. Chłopaka „porządnego”. Zaraz! Czy nie o tym właśnie Bell mówiła Zoe, kiedy zatrzymały się na wzgórzu? Że chciałaby po prostu porządnego faceta? Hm... Ale żeby zaraz Oscara Lyne’a? Bell zorientowała się, że milczy. Jej historia urwała się na rozważaniach o domyślności ojca. Uśmiechnęła się. Ojciec również się uśmiechnął. A później zaczął mówić o swoich dwunastu latach bez niej. O pracy w szpitalu, pacjentach, o pewnej sympatycznej wdowie z sąsiedztwa, którą wreszcie, po długim wahaniu, zaprosił na kawę... Bell uśmiechnęła się znowu. Przez łzy. Tego się nie spodziewała. Nie spodziewała się, że przyjedzie tutaj, do Keswick, że wypije herbatę ze swoim ojcem i być może odzyska to, czego brak odczuwała przez tak długi czas. Oczywiście nie od razu odzyska. Na pewno nie od razu... Mimo to jednak wreszcie pojawiła się szansa. Cień nadziei. Bell była niemal szczęśliwa, że ktoś usiłował podtruć Zoe... Podtruć Zoe! Podtruć! Bell wyprostowała się nagle i postawiła czerwony kubek w białe grochy na stole. Już miała zamiar skierować się na górę, kiedy usłyszała na schodach głosy ojca i Zoe, którzy po chwili pojawili się w kuchni. – Trzeba ją czymś nakarmić, bo padnie! Zoe Alcott nie wyzionie ducha w moim domu! – zawołał ojciec i obrzucił kruchą sylwetkę dziewczyny znaczącym spojrzeniem. – Czekajcie, mam mnóstwo żarcia, zawsze robię zapasy, bo nienawidzę zakupów... – Tato, słuchaj! – odezwała się Bell. – Wiesz, co podrzucono Zoe? Co to za tabletki? Obejrzałeś zawartość fiolki, którą ci dałam? Ojciec wysunął głowę z lodówki i machnął ręką. – Taa, obejrzałem. Sądząc po ich wyglądzie i objawach Zoe, myślę, że to Fenobarbital. Zresztą mogę sprawdzić przy najbliższej okazji w pracy, ale jestem właściwie na sto procent pewny. Tabletki nasenne. Nic groźnego... Oczywiście, gdyby zażyła tego w nadmiarze albo na przykład popiła alkoholem, skończyłoby się niedobrze, ale jeśli ktoś podrzucił jej w miejsce tych psycho... – Błagam pana... – szepnęła Zoe dramatycznie i przewróciła oczami. – ...tych innych tabletek – płynnie uściślił pan Kennedy – to raczej wiedział, że Zoe bierze jedną lub maksymalnie dwie na raz, a nie całą garść. I chciał ją po prostu uśpić. Nie wiem... Nastraszyć albo na jakiś czas unieruchomić... Tak czy inaczej sprawa nie wygląda dobrze i na waszym miejscu komuś bym to zgłosił. Ktoś powinien wiedzieć. Coś trzeba zrobić! To nie jest podrzucanie dziewczynie do łóżka martwej myszy, tylko manipulowanie lekami, a takie rzeczy nie raz miały tragiczny finał... – Podrzucanie martwej myszy?! – krzyknęły równocześnie Zoe i Bell.

Zanim pan Kennedy zdążył się wytłumaczyć, a dziewczyny przestały się śmiać, ktoś zadzwonił do drzwi. Bell podskoczyła. – Cholera... Nikomu nie mówiłam, że mam ojca w Keswick – szepnęła. – Chyba... Cholera... Czekajcie... Zoe, ty spadaj na piętro. Ja poczekam tutaj. Tato... Otworzysz? – Dlaczego od razu taka panika? – odezwał się ojciec niedbale. – To pewnie jakiś pacjent. Ciągle tu łażą. Wiedzą, że się złamię i ich przyjmę nawet po nocy. Nie stresujcie się. Ale tak – Zoe zdecydowanie spada na piętro! Bell wstrzymała oddech, kiedy ojciec otwierał drzwi. Miała bardzo złe przeczucia. Po chwili usłyszała znajomy głos, który mówił dziwne rzeczy. Bardzo, bardzo dziwne... Tak dziwne, że aż stanęła za plecami ojca i wyjrzała zza jego ramienia. Oczom Bell ukazała się całkiem przystojna twarz przyozdobiona okularami w grubych czarnych oprawkach. Teraz dość wymięta i zmęczona. – Oscar? Oscar?! Jak ty nas znalazłeś? Co ty... Co ty mówisz?

14. Kobieta obejmowała mikrofon z niezwykłą czułością, zupełnie tak, jak gdyby opuszkami palców głaskała twarz kochanka. Śpiewała pięknie. Peter Murphy nie spodziewał się takiego talentu na zwykłym wiejskim festynie. Jej głos raz po raz wchodził w niezwykłe wibrato, czarował, zniewalał, ogłupiał... Sprawnie pokonywała wszystkie melodyjne sinusoidy, bez wysiłku radziła sobie z interwałami, zmiennym rytmem i wysokimi dźwiękami, kolorowała nuty piaskiem soulu, ochładzała lodowatą żyletką falsetu, ogrzewała błogim altem. Never mind I’ll find someone like you... Murphy uśmiechnął się smutno. Jeszcze nie tak dawno śpiewali to razem z Zoe pod prysznicem w hotelu w Bel Air, w Los Angeles. Po ceremonii rozdania Złotych Globów... Nie tak dawno! Akurat! Minęły prawie dwa lata... W ich świecie to jak cała wieczność. Życie człowieka może wywrócić się do góry nogami. Można wspiąć się na szczyt w zastraszającym tempie, a później spektakularnie z niego spaść, można z głodującego statysty awansować na laureata Oscara. Mało to takich? Peter Murphy zachwiał się lekko i oparł o ścianę pobliskiego domu. Za dużo wypił. Popadał w melancholię, wzięło go na wspomnienia... Wspomnienia o tej małej szmacie, Alcott, która wtedy, po powrocie z LA tak nagle oświadczyła mu, że nic do niego nie czuje. Że myślała... Myślała! Ale jednak się pomyliła. Pomyliła się! I teraz chce to wszystko zakończyć. Przyjęła zresztą propozycję nie do odrzucenia i będzie musiała poświęcić dużo czasu, by przygotować się do roli. Sny o plastelinie. Film o młodej narkomance. Być może rola życia... Powiedziała jeszcze, że lepiej będzie, jeśli na ceremonię rozdania Oscarów – na którą wówczas zaproszono ją, by zaprezentowała nominowanych w jednej z kategorii – w Kodak Theatre pojedzie sama! Le-p-i-e-j-b-ę-d-z-i-e! Ależ ona się wtedy tłumaczyła! Tak, tak, wie, że go na tę ceremonię już zaprosiła, bla bla bla, ale skoro się rozstają, bla bla bla, to ona – Zoe Alcott – nie będzie czuła się

komfortowo w towarzystwie Petera. I z pewnością sytuacja stanie się również przykra dla niego. Z pewnością Peter rozumie... Tak! Peter świetnie wszystko rozumiał! Nie upierał się, ale znienawidził Alcott do reszty... Widział, do czego zmierzała ich relacja. Czy raczej... do czego się ograniczała. Obserwował Zoe, a poza tym podsłuchał tę jej rozmowę z zasranym Benem Ruddem! Zwierzali się sobie! Tak! Zwierzali! Zoe powiedziała Ruddowi, że wplątała się w niefajną relację i nie wie, jak z niej wybrnąć. Nie kocha Murphy’ego. Ale on się jej uczepił. Kąpie się w blasku jej sławy... Liczy na nagły przypływ interesujących ról! Peter osunął się na chodnik i złapał za głowę. „Niefajną relację”! „Nie kocha Petera”! „Kąpie się w blasku jej sławy”! Wyrażała się prawie literacką angielszczyzną, nie ma co. Zoe Alcott, która po wyłączeniu kamer klnie jak irlandzki farmer. Stamtąd zresztą pochodzi. Z irlandzkiej farmy... Jak więc ma się wysławiać? To cud, że udało jej się pozbyć akcentu, że tak świetnie – i szybko – nauczyła się posługiwać „posh”... Murphy zacisnął powieki. Za dużo wypił, za dużo wypił... A jednak... Myślał, że w tym hotelu w Bel Air Zoe dała mu jeszcze jedną szansę. Byli razem na Złotych Globach, w apartamencie pili szampana, kąpali się wielkiej wannie, w której rozdmuchiwali pianę. I jeszcze ten seks... Zrobili to niemal wszędzie. Zoe była tego wieczoru strasznie napalona. Peter dobrze to pamiętał... Bardzo dobrze... A później ona powiedziała mu... Że nic... Nie czuje... A czy od razu trzeba coś czuć? Peter również nie był pewien, czy coś do niej czuł. Ale było mu dobrze. Ta relacja wydawała mu się... bardzo... dobra. Korzystna. Murphy nigdy nie wyznał Zoe, że to jego agent zasugerował mu bliższy kontakt z młodą i sławną aktorką. Taką, która ma niezłe wtyki w LA. Zoe Alcott wydawała się idealna. Dobra aktorka, piękna, zdobywczyni nagród, świetnie balansująca pomiędzy kinem artystycznym i rozrywkowym. Tak, ona rzeczywiście mogła mu się przydać. Bo Murphy – mimo iż zarabiał nieźle na serialach prawniczych i lekarskich – chciał czegoś więcej. Tasiemce, w których grał, zaczęły go nużyć. Poza tym krytycy postrzegali je tylko i wyłącznie w kategoriach soap oper. Nie była to nawet ambitna telewizja. Ot zwykłe prawniczo-lekarskie odpowiedniki Dynastii. A Murphy’emu marzyło się kino. Oscarowa gala. Czerwony dywan. Może nawet statuetka... Co do tego ostatniego jego zapał szybko ostudził agent, który uznał, że do zdobycia Oscara potrzeba jednak nieco więcej talentu niż posiada Peter. Owszem Peter ma odrobinę charyzmy, dobry wygląd, wyprostowane białe zęby i zadbane ciało, całkiem niezłą dykcję i ogólnie... no... może być, ale żaden z niego Laurence Olivier. Niestety. A zatem o Oscarze – dla własnego dobra – lepiej zapomnieć. Zdaniem agenta jednak Peter mógłby zahaczyć się w kinie akcji. Do tego nie trzeba szerokiego wachlarza aktorskich umiejętności. Wystarczy dobrze biegać, strzelać, uśmiechać się i całować. A zarobki spore. Peter powinien zatem pokazać się na paru imprezach u boku sławnej Zoe Alcott i dzięki niej zawrzeć kilka korzystnych znajomości. I zawarł. Kilka. Padły deklaracje „poalkoholowe”, za którymi nie poszło nic więcej. Peter miał za mało czasu. Ale zaczął bardzo dobrze. Wkręcił się na oscarowe after party organizowane przez Vanity Fair. Zoe Alcott przyszła wtedy na ceremonię sama i na imprezie również nikt jej nie towarzyszył. Wyraźnie nie miała ochoty na zabawę. Odpowiadała grzecznie na zadawane pytania, ale sama nikogo nie zaczepiała. Piła wino i trzymała się na uboczu, mimo iż ciągle ktoś sobie o niej przypominał, zapraszał do stolika, wciągał w rozmowę. Ale kiedy nikt nie patrzył, Zoe wpadała w zadumę. Snuła się z kieliszkiem w dłoni z kąta w kąt i wciąż spoglądała na zegarek. Chciała wyjść. To pewne. Murphy przeczekał dwa kieliszki wina, a kiedy

Zoe sięgnęła po trzeci, wreszcie do niej podszedł. Powiedział coś, co – chyba – nastawiło ją pozytywnie. Że nie może się oprzeć wrażeniu, iż Zoe przeszła wewnętrzną metamorfozę. Mniej więcej dwa lub trzy lata wcześniej. Z radosnej i pełnej optymizmu nastoletniej gwiazdy nagle przeistoczyła się w poważną, refleksyjną aktorkę. Peter był dumny z tego wszystkiego, co powiedział. Ładnie brzmiało. Dodał jeszcze jedno pytanie o to, czy w jej życiu wydarzyło się coś, co wpłynęło na tę zmianę. Zoe pobladła, wychyliła duszkiem wino i pociągnęła go za rękaw. Wyszli z imprezy razem... Dlaczego Zoe dała się wciągnąć w ten romans? Peter nie miał zielonego pojęcia. Ryzykował, podchodząc do niej. Mogła go spławić, wyśmiać... A jednak tego nie zrobiła. Wtedy myślał, że naprawdę jej się spodobał, że może nawet go polubiła i nie uznała – jak większość „znawców” – za marnego aktorzynę. Ale później podsłuchał rozmowę Zoe z Benem Ruddem, podczas której nie tylko lamentowała, że dała się wmanewrować w związek z Peterem. Wyznała również, co się w jej życiu wydarzyło. Dlaczego przeszła tę metamorfozę, o której Peter mówił na imprezie. A przecież on tylko blefował... Strzelał ślepakami... Widział oczywiście, że Zoe się zmieniła, ale nie przypuszczał nawet... Nie wyobrażał sobie, co naprawdę ją spotkało. A zatem dlatego Zoe zechciała dać mu szansę! Bo obawiała się, że Murphy zna prawdę. Później jednak zmęczyło ją udawanie... Tak, udawanie kiedyś musi zmęczyć. To pewne. Peter czknął. Kobieta przestała śpiewać piosenkę Adele i przy akompaniamencie gromkich braw zeszła ze sceny. Po niej zjawił się jakiś ludowy zespół. Repertuar uległ drastycznej zmianie. Ostre dźwięki fletu, kobzy i skrzypiec ukłuły Petera w uszy. Może to i lepiej. Nie będzie myślał o pierdołach, nie będzie roztkliwiał się nad małą suką, która nie zabrała go na Oscary. I tak wiedział o niej bardzo dużo. Wtedy tego nie wykorzystał, ale zawsze jeszcze... może. Murphy podniósł się z chodnika i chwiejnym krokiem ruszył przed siebie. Czas przełączyć się na tryb obserwacji. Może i wypić jeszcze kilka szklaneczek? Dzisiaj wszyscy przecież piją... Wszyscy są niegrzeczni... Peter złapał pion i skręcił w boczną uliczkę, oddalając się od kolorowego i wesołego tłumu. Spacerował przez chwilę, aż poczuł, że zawroty głowy mijają. W maleńkim zaułku, spowitym jedynie w słabe światło pojedynczej latarni dostrzegł dwie kobiety. Całowały się. Peter uśmiechnął się pod nosem. A jednak... A jednak nie starczyło im cierpliwości. Odczekał chwilę. Kobiety przestały się wreszcie obściskiwać, chwyciły się za ręce i... zobaczyły, że są obserwowane. Murphy uśmiechnął się szeroko, odwrócił, przeszedł kilka kroków przed siebie i na powrót wtopił się w kolorową zgraję. Był zadowolony. Bardzo zadowolony. Najpierw szkocka z Fawleyem, Ruddem, Jimmym i kimś tam jeszcze w pubie, później oglądanie fajerwerków w uroczym towarzystwie Rosie, tańczenie polki z lekko skrzywioną operatorką dźwięku i papieros wypalony wspólnie z Irene Lovell – filmową siostrą pana Bingleya. A teraz one... czy też może... oni? Wspaniale. Należało jeszcze uraczyć swoim towarzystwem Zoe. Znaleźć Zoe... Gdzie też ta mała gnida podziewała się tak długo? Dlaczego nie przyszła na festyn? Z jakiego powodu nie pojawiła się rano na planie? Peter zakołysał się lekko i przysiadł na parapecie pobliskiej knajpy. Ktoś położył mu dłoń na ramieniu. – Chodź, Murphy. Ledwo stoisz. Ja już wracam do Birdebridge Hall. Zabiorę cię. Peter dał się zaprowadzić do samochodu i posadzić na fotelu pasażera. Mamrotał pod nosem, że wcale nie chce wracać, że czuje się świetnie i zamierza się jeszcze napić. I po co w ogóle tak wcześnie wracać? Dopiero północ... Noc jeszcze młoda.

– Noc jest ciemna i pełna strachów – usłyszał w odpowiedzi. Pieśń lodu i ognia przemknęło mu przez myśl. Ulubione powiedzonko lady Melisandre. Fajnie byłoby zagrać w tym serialu... W Grze o tron. Bardzo, bardzo fajnie. Peter oparł się wygodnie i przymknął powieki. Nie pamiętał, kiedy auto dotoczyło się wreszcie do Bridebridge Hall. Ani też, co dokładnie później robił. Jak przez mgłę widział ściany salonu, pianoforte, butelkę whisky na stole i dwie szklanki. Mamrotał coś pod nosem... Artykułował chaotyczną, bezsensowną wypowiedź o... O czym? Bez sprzeciwu wychylał kolejne drinki. Jedyne, co pamiętał wyraźnie, to ten obraz w korytarzu. Kraina Jezior. I schody. Strome schody, prowadzące na samą górę...

15. – A właściwie to...? – zaczął Oscar i z zakłopotaniem umilkł. Dziewczyny przestały się śmiać i oderwały wzrok od tabletu, na którym oglądały właśnie wywiad Ellen Degeneres z Zoe Alcott. Zoe opowiadała o tym, jak wychowywała się na irlandzkiej farmie i któregoś razu zamknięto ją przypadkiem w oborze na noc z pewną stukniętą krową sąsiadów. Krowa sąsiadów do obory Alcottów dostała się ponoć zupełnym przypadkiem, a później wyraźnie uwzięła się na Zoe i wodziła za nią swoim szalonym wzrokiem. Widownia umierała ze śmiechu, kiedy Ellen Degeneres skojarzyła te wydarzenia z filmem Godzina świni, traktującym o morderczej świni właśnie, którą postawiono w stan oskarżenia za dokonanie zbrodni... Zarówno Ellen, jak i Zoe zgodziły się co do tego, że film o morderczej krowie mógłby być równie ciekawy, o ile nie ciekawszy. Kiedy Ellen mówiła o Godzinie świni, Bell nagle rzuciła się na tablet i wcisnęła pauzę. Przypomniała sobie, że w tym filmie grał przecież Colin Firth – słynny pan Darcy z Dumy i uprzedzenia Anno Domini 1995! Zoe zaczęła natychmiast snuć wizję obsadzenia w roli ofiary morderczej krowy Petera Murphy’ego, na co Bell położyła się obok niej na łóżku i prawie popłakała się ze śmiechu. Później zgodnie uznały, że Peter Murphy najbardziej nadaje się do roli samej krowy... – A właściwie to co? – spytała z rozbawieniem Zoe, spoglądając na Oscara, który siedział na fotelu pod ścianą i z uwagą maczał marchewkę w ziołowym dipie. – A właściwie to kiedy wy się tak zaprzyjaźniłyście? – dokończył i wsunął marchewkę do ust. Sos kapnął na koszulkę. Oscar zaklął. – Czekaj, pójdę po ścierkę. Ufajdałeś się jak świnia. I to nie mordercza świnia, tylko taka zwykła, z chlewu – skomentowała Bell, machnęła ręką i wyszła z pokoju. Oscar poczuł na sobie wzrok Zoe. Z całych sił usiłował skupić się na zeskrobywaniu z t-shirta białej plamy. Wreszcie się poddał. – Czego? – mruknął. – Od dawna czujesz do niej miętę? – Do Bell? – spytał bez sensu i z rezygnacją spuścił głowę.

– Nie, do tej koszulki, którą uwaliłeś sobie sosem. Idiota! No to jak? Długo? – odezwała się Zoe z właściwym sobie wdziękiem. – Można tak powiedzieć. Najpierw widywałem ją tu i tam. Podobała mi się... No a od jakiegoś czasu... Tak coś... Czuję... Czuję więcej... Ale ona mnie olewa. Powtórzyła ci to, co powiedziałem jej ojcu? Zoe kiwnęła głową, po czym postukała się znacząco w czoło. Oscar odchylił się na oparcie fotela i ciężko westchnął. Zrobił z siebie idiotę, to pewne. Nie mniej jednak ojciec Bell nie tylko nie wywalił go z hukiem za drzwi, ale zaprosił na kolację i zaoferował nocleg. Żeby Oscar nie tłukł się po ciemku tymi wąskimi uliczkami, wśród lasów, jezior i bagien. Tego dnia dosyć się już przecież najeździł. Tak... Tego dnia Oscar rzeczywiście sporo się najeździł... Szybko przekonał się, że zbyt optymistycznie wyobraził sobie poszukiwanie rodziny Bell Kennedy w Keswick. Po pierwsze, musiał przyjąć, iż krewni noszą to samo, co ona, nazwisko. Po drugie, Kennedych w Keswick wynalazł równą, okrąglutką dwudziestkę, adresów zaś tylko dziesięć. Pozostała dziesiątka albo pieczołowicie strzegła swojej prywatności, albo mieszkała gdzieś po okolicznych lasach, na plaży, na tratwach czy gdzieś... Oscar zatem, uzbrojony w dziesięć adresów, przygotował sobie naprędce wymyśloną – dość głupkowatą – historyjkę i wybrał się z wizytami. Wypił herbatkę z czterema przemiłymi emerytkami, zjadł sześć kanapek, trzy z masłem orzechowym i trzy – dla równowagi – z ogórkiem, naprawił płot jednej, zerwał pomidory z ogródka drugiej, z trzecią obejrzał popołudniowe wiadomości, z czwartą zaś zagrał w brydża. I przegrał. Po uporaniu się z cwanymi emerytkami, trafił na młodego rybaka, instruktora pływania i fotografkę martwych owadów, która uraczyła go widokiem swojego – nieco schizofrenicznego – portfolio. Kiedy siedział na kawce u pięćdziesięcioletniej nauczycielki fizyki, zaczął już powoli tracić nadzieję. I wtedy stał się cud. – Ależ ja jestem głupia! – zawołała nauczycielka fizyki. – Kiedyś miałam koleżankę... Pracowałyśmy w tej samej szkole. Nazywała się Kennedy! – Naprawdę?! – Oscar aż poderwał się z krzesła. – Tak, ale umarła, niestety. W pokoju zapanowała cisza, a Oscar z rezygnacją opadł z powrotem na siedzenie. – Ale jej mąż tu mieszka. Jest lekarzem. Ma domek na wybrzeżu. Nie znam już innych Kennedych. A szuka pan jakiegoś konkretnego? Oscar pokręcił głową i zasępił się lekko. Nie mógł przecież powiedzieć prawdy. Kłamał więc. Opowiadał, że szuka dalekich krewnych. Swoich. I czekał, co się wydarzy... A ten Kennedy z wybrzeża... Lekarz? Może warto było pójść tym tropem? Oscar miał wprawdzie jeszcze innych Kennedych na swojej liście, ale na tamtą chwilę bardzo potrzebował krótkiej przerwy. A od lekarza było już bardzo blisko do plaży... Kiedy dotarł wreszcie do celu i zapukał do drzwi doktora Kennedy’ego, specjalisty od chorób wewnętrznych, miał wszystkiego po dziurki w nosie. I dlatego właśnie powiedział to, co powiedział... – Dobry wieczór. Nazywam się Oscar Lyne. Czy zna pan może Bell Kennedy? To moja... moja koleżanka z pracy. Można tak powiedzieć. W pewnym sensie. No tak. Można. Koleżanka. Z pracy. I... zniknęła gdzieś... Pojawiły się pewne problemy. W pracy. I szukam jej. Nikt mi nie kazał. Sam przyjechałem. Bo ja... Bo ja ją lubię... To znaczy... No tak. Można tak powiedzieć. Lubię ją. I martwię się. Chcę tylko wiedzieć, czy dobrze się czuje i czy wszystko z nią

w porządku. Tylko tyle. Czy nikt jej nie uprowadził, nie przetrzymuje siłą, nie zmusza do niczego, bo zabiję gnoja... To znaczy nie pana! Nie! Nie, nie, nie! Pana nie. Nawet nie wiem, czy pan ją zna! Zna pan? Bell? Kennedy? Muszę wiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. Martwię się. Zniknęła. Martwię się. Muszę wiedzieć, czy... I wtedy w progu, za plecami faceta, pojawiła się ona we własnej osobie. Bell. Kennedy. Tego właśnie brakowało. Tego brakowało, by strzelić sobie w łeb i zakończyć swoją bezsensowną i żałosną egzystencję. Właśnie tego. A później okazało się jeszcze, że facetem w progu był nie kto inny, jak jej ojciec. Oscar nie wiedział, czy ma uciekać, przypomnieć sobie podstawowe chwyty karate, dać sobie obić mordę, czy też może zacząć się pokrętnie tłumaczyć. Ale doktor Kennedy tylko uśmiechnął się nieznacznie i otworzył szerzej drzwi. – Zamknij się pan i wchodź! Jak można tyle gadać i to do obcego człowieka?! Kolacja upłynęła w dość krępującej atmosferze. Zoe uśmiechała się pod nosem i szturchała Oscara w łokieć, kiedy podnosił widelec do ust, Bell z uporem maniaka wpatrywała się w swój talerz, a doktor Kennedy usiłował prowadzić światową konwersację. Później jednak zrobiło się odrobinę sympatyczniej. Zoe po raz kolejny szturchnęła Oscara w łokieć i kawałek ryby spadł mu z widelca dokładnie w chwili, kiedy miał zamiar włożyć go do ust. Oscar przyjrzał się uważnie widelcowi, a następnie – śmiertelnie poważny – przeniósł wzrok na Zoe. Wszyscy zastygli w bezruchu. Oscar zaś z lodowatym spokojem streścił pokrótce swoją wycieczkę po Keswick w poszukiwaniu jakichś-nie-do-końca-wiadomo-jakich Kennedych i oświadczył, że jeśli Zoe mogłaby się na chwilę odwalić od niego, to on chętnie w spokoju zje, bo jest głodny jak cholera. Wtedy właśnie Bell przestała gapić się w talerz. Spojrzała na niego jakoś tak dziwnie, zagadkowo, po czym parsknęła śmiechem. I poszło z górki. Wino, plotki, ciasteczka... Ojciec Bell zaproponował Oscarowi nocleg, na co chętnie przystał, był bowiem wściekle zmęczony po wszystkich tych herbatkach, kawkach, płotach, brydżach i zdjęciach zdechłych komarów. Dziewczyny nie dały mu jednak spać. Zaciągnęły go do pokoju – który okazał się dawną sypialną Bell – i zmusiły do plotek. Przez chwilę czuł się jak na babskim piżama party, szybko jednak przestał przejmować się stereotypowymi niuansami. Ostatecznie przecież była tutaj Bell... A poza tym dowiedział się wreszcie, jak doszło do kradzieży roweru, który Billy Humby Jr. nabył od samego zarządcy dóbr księcia Yorku! – Zamierzasz coś z tym zrobić? – Głos Zoe wyrwał go z zamyślenia. – A co? Wydaje ci się, że ma to sens? Ona... ona z kimś... Widziałem jak... – Aha, czyli ty też odkryłeś Amerykę! – Jaką Amerykę, Zoe? Chcę wiedzieć, jak ta Ameryka się nazywa... – Powiem ci, ale jeśli mi obiecasz, że nie wygadasz o moim rzyganiu i tabletkach! – szepnęła i zmrużyła oczy. – Nie wygadam! – Bell sypia z Alanem Fawleyem. – Z Fawleyem? Powiedziała ci? To niemożliwe! Fawley przecież kocha się ślepo w Rosie Hinds... – Powiedziała. Ale w sumie nie musiała. Sama się domyśliłam już wcześniej. Alan kocha się w Rosie? To już chyba stara sprawa... – Mów co chcesz, ja też nie jestem ślepy! Rosie z pewnością nie jest żadną starą sprawą.

W życiu bym nie przypuszczał, że akurat Alan Fawley... Z Bell... Czyli czekaj, jaki jest status tego wszystkiego? Mówiąc językiem ludzi, aniołów i Facebooka. – Tego wszystkiego? – No... Między nim i Bell? – Pojęcia nie mam. – Zoe wzruszyła ramionami. – Na pewno seks. Ale jeszcze coś. Tylko nie wiem konkretnie, co... Chyba kino nieme. Malarstwo. I inne duperelki... Oscar pokiwał głową i odrobinę posmutniał. Bell i Alan. Kiepska sprawa. Przy Alanie szanse Oscara drastycznie zmalały. Alan był tajemniczy, wiecznie zadumany, miał gęste, czarne włosy, ciemne oczy, wrażliwość artystyczną i co tam jeszcze... Ciężko będzie go przebić. Cholernie ciężko. I taka sympatyczna dziewczyna, jak Bell, zechciała akurat z nim... – Mam ścierkę. Przepraszam, że tak długo, ale nie mogłam znaleźć. Ojciec już śpi. Daj to... Bell nachyliła się nad Oscarem i zaczęła przecierać plamę na jego koszulce. Przysiadła na oparciu fotela i odgarnęła włosy. Dopiero w tej chwili Oscar zrozumiał, że to nie jest po prostu zwykłe zauroczenie. Że naprawdę zaczyna mu na niej zależeć. Wstrzymał oddech. Nie wiedział, co jeszcze mógłby w tej sytuacji zrobić. Po raz pierwszy była tak blisko. Tak bardzo blisko.

16. Ben Rudd roześmiał się cicho i zapatrzył w okno. Za szybą, gdzieś w oddali, niczym surrealistyczno-kubistyczne kompozycje, przesuwały się poszczególne elementy krajobrazu, spowite w mroki nocy. Dziewczyna za kierownicą zerkała na niego co chwilę i chichotała w sposób, który niemiłosiernie go irytował. Ben zdecydowanie wolałby, żeby patrzyła na drogę. Nie do końca dał się przekonać co do jej trzeźwości. Te półprzymknięte powieki... Zaraz, a może ona myśli, że to uwodzicielskie?! Ben skulił się na fotelu pasażera i postawił na sztorc kołnierz swojej marynarki, jak gdyby chciał w ten sposób odciąć się od dziewczyny z „uwodzicielskim” spojrzeniem i jej idiotycznego chichotu. Mógł się nie odzywać. Mógł się domyślić, że banda kretynów podchwyci pomysł, ale nie! Brnął w bagno po same... A przecież jedynym jego zamiarem było dostać się do Bridebridge Hall szybko i w miarę bezboleśnie. Dziewczyna zjawiła się nagle. – Mogę cię zawieźć – zaproponowała. – Serio? A piłaś coś? – Żartujesz? I mogę też wziąć twoich znajomych – powiedziała i wskazała na chwiejną zgraję gdzieś w tle. – Usadzę ich w przyczepie. Dadzą radę. To niedaleko... Ty jesteś Ben Rudd, prawda? Ten aktor... Ben zamierzał zaprotestować, ale chwiejna zgraja w tle zareagowała na pomysł bardzo entuzjastycznie. Czego należało się spodziewać po takiej ilości wypitego alkoholu...? Szybko okazało się, że słowo „przyczepa” zostało w zaistniałym kontekście użyte mocno na wyrost, przypominała ona bowiem raczej wielką, drewnianą skrzynię, cudem przymocowaną

do rozklekotanego fiata. A jednak wsiedli. Pojechali. Ciekawa sprawa. Wielka ekipa filmowa, kompetentni ludzie, utalentowani, uznani, nagradzani, niektórzy nawet trochę sławni... W takiej „przyczepie”! Ciekawe, czy dziewczyna będzie usiłowała zrobić zdjęcia i opchnąć je później prasie? Hieny nieźle by zapłaciły, to pewne, Ben miał jednak poważne wątpliwości, czy ich „szoferka” jest na tyle inteligentna, żeby w ogóle wpaść na podobny pomysł. Z tyłu, z przyczepy, dochodziły rozmaite dźwięki. Ktoś gwizdał, ktoś się śmiał, ktoś coś mówił. Ben odwrócił głowę i spojrzał na kołyszące się lekko postaci. Sofie, Paul, Rosie, Jimmy... A reszta? Ciekawe, czy już wrócili, czy jeszcze szlajają się gdzieś po wiosce. O ile w ogóle postanowili dzisiaj wracać. Dochodziła trzecia nad ranem... Ci z tyłu mieli raczej osobliwe humory. Narzekali na Petera Murphy’ego. I nic dziwnego. Peter Murphy tego wieczoru zdążył już chyba wszystkim zagrać na nerwach. Wkurzył Fawleya, przypominając mu jakiś obóz artystyczny sprzed dziesięciu lat, na którym rzekomo się poznali i na którym Fawley nosił taką śmieszną koszulę i miał fryzurę à la jakiś tam obciachowy frajer z jakiegoś tam obciachowego serialu... Później dowalił Jimmy’emu, że jest synalkiem swojego tatusia i nie potrafi mu się postawić nawet w kwestii doboru dziewczyn. Jeszcze później obmacywał w tańcu operatorkę dźwięku, do tego stopnia, że dziewczyna prawie sprzedała mu liścia i na dobre zwinęła się z imprezy. Irene Lovell zmusił do zapalenia papierosa, choć bardzo starała się zerwać z nałogiem. Co tam dalej...? Ben pokręcił z niesmakiem głową. Przypomniał sobie, jak Murphy rozmawiał z Rosie Hinds. Ben nie słyszał, o czym mówili, ale wyraźnie widział jej twarz... I wcale mu się to nie podobało. A Sofie? A Paul? Oni właśnie najbardziej w tej chwili obrabiali mu tyłek... Ciekawe, co im dla odmiany zrobił cholerny Peter Murphy? Ben zwyczajnie nie mógł uwierzyć w to, że jeden człowiek potrafi wzbudzać w ludziach tak podobne, do bólu negatywne uczucia. On również nie znosił Murphy’ego... Nie znosił go od dawna, ale od dziś – od tej uwagi o siostrze – niemal go znienawidził... I bardzo dobrze wiedział, że Murphy kiedyś się doigra! Że dostanie to, na co zasłużył. Ben oderwał wzrok od szyby i zmarszczył brwi. Nocną ciszę, zakłócaną dotąd jedynie warkotem silnika, przeszył dźwięk klaksonu. Z autem dziewczyny zrównał się kremowy mercedes, za którego kierownicą siedział Alan Fawley. Pomachali do siebie. Ben zauważył, że w samochodzie Fawleya siedziały jeszcze dwie osoby. Wytężył wzrok. Mark Greenwood i Liza Webster. Nieszczęsna Liza Webster, którą Murphy nie tak dawno obmacywał w tańcu. Ciekawe, czy Greenwood również z jakiegoś powodu nienawidzi „Pana Darcy’ego”? Ben skinął jeszcze głową Fawleyowi i mercedes wyprzedził ich z gracją, po czym zniknął za czarnymi drzewami. No to ekipa prawie w komplecie. Rano dojadą pozostali i można będzie wreszcie zacząć pracować. O ile Zoe i Bell wrócą... Gdzie one się podziały? Żadna nie odbierała telefonu, żadna nie odezwała się słowem. Dziwne. Kiedy zajechali przed Bridebridge Hall, pasażerowie Fawleya właśnie wchodzili do domu. On sam stał jeszcze na ścieżce i patrzył w księżyc. Ben uśmiechnął się pod nosem. Ach! Ten ich romantyczny pan reżyser! Pewnie napawa się widokiem, przez co ubogaca się estetycznie. Czerpie inspirację do pracy. Śmieszny facet. Sympatyczny i inteligentny, to fakt. Ale mimo wszystko trochę śmieszny. Ben pomógł zejść z „przyczepy” Sofie i Rosie, po czym niechętnie złożył swój autograf na koszulce dziewczyny, która ich tutaj przywiozła. I która liczyła na więcej, niż tylko podpis, to oczywiste. Ben nie miał jednak ochoty. Nie podobała mu się ta niepewna, chichocząca wariatka, a poza tym jego pobyt w Bridebridge dopiero się tak

naprawdę zaczął i głupotą byłoby od razu na starcie psuć sobie opinię wśród lokalnej społeczności. Czasem trzeba się przecież pokazać w tej wiosce! Wycieczek nie da się uniknąć. Na zdjęcia, choćby... Albo po coś innego... Do sklepu, po chipsy „bio”... Odprawił zatem dziewczynę i kiedy naburmuszona wsiadała do auta, wiedział już, że i tak urządzi mu lokalny czarny PR. Do dupy z tym wszystkim... Tak jest zawsze. Tak jest po prostu zawsze! Zapalił papierosa i przybił piątkę Paulowi Maddockowi, który wybełkotał, że idzie spać, bo tego wieczoru, to już „zzzzzdecydowwwwanie przrzrzegiął pałkę”, po czym potoczył się w stronę drzwi, kurczowo ściskając pod pachą jakieś zawiniątko. Czyli jednak nie wszystkie mięśnie miał zwiotczałe... Ben zaśmiał się cicho. Reszta niedobitków poturlała się za Paulem i chwilę później przed domem zapanowała względna cisza. Zostali tutaj tylko Ben, Rosie i Fawley. Ben zapalił papierosa, przysiadł na ławce i obserwował tych dwoje. Nie odzywali się. Rosie przestępowała niepewnie z nogi na nogę, nie do końca przekonana, czy powinna coś powiedzieć. Wreszcie nabrała powietrza i wydukała do Fawleya: – Myślałam, że chciałeś wrócić wcześniej... – Rozmyśliłem się. Napiliśmy się z Ruddem i Hittockiem, a później poszedłem tańczyć – mruknął tamten, dość nieuprzejmie. – Aha – odpowiedziała tylko Rosie. Pokręciła się jeszcze chwilę w miejscu i – zrezygnowana – weszła do środka. Ben zaciągnął się mocno papierosem i utkwił wzrok w plecach Fawleya. Co tu się właśnie wydarzyło? Dlaczego Alan zachował się wobec niej tak niesympatycznie? To jasne, że kiedyś byli ze sobą związani i teraz pewnie niełatwo im razem pracować, ale w show biznesie podobne rzeczy zdarzają się przecież non stop. Trzeba umieć zachowywać się profesjonalnie. Zdystansować się. A zresztą to ponoć Alan od niej odszedł... Benowi zrobiło się nagle żal Rosie. Wkurzyła go tym porannym podglądaniem, ale przecież ogólnie zachowywała się zawsze na plus. Skąd więc ta opryskliwość? A może Ben zwyczajnie nie wiedział wszystkiego? Chciał się właśnie odezwać i podpytać o to i owo, kiedy gdzieś w tle rozległ się przeraźliwy krzyk. Alan Fawley odwrócił się gwałtownie, a Ben poderwał się z ławki i przydeptał wypalonego do połowy papierosa. Krzyk powtórzył się. Dochodził gdzieś z tyłu... A może z góry? – Skąd to? – wykrztusił wreszcie i zadarł głowę. W oknach na pierwszym piętrze pojawiło się kilka głów. Ze środka dało się słyszeć stłumione głosy. Ktoś znowu krzyknął. – To z tyłu. Ktoś krzyczy na tyłach domu! – zawołał Alan i rzucił się biegiem w tamtym kierunku. Ben ruszył za nim. Był w lepszej formie i szybko go wyprzedził. Mężczyźni dotarli do tylnego wejścia i zdezorientowani zastygli w bezruchu. Krzyk rozległ się znowu. Tym razem z bliska. Obaj jak na komendę podnieśli głowy. W oknie stała Sofie Baranski. Trzęsła się cała i na coś wskazywała. – Tam! Tam! O Boże! Tam! Ben i Alan spojrzeli we wskazanym kierunku i zamarli. Na bruku, niemal nieoświetlonym przez żadną latarnię, leżała jakaś postać. Jej ręce i nogi rozrzucone były pod dziwnym kątem, a wokół głowy zataczała niemal idealny krąg szkarłatna aureola krwi. Zbliżyli się z wolna i zatrzymali w odległości metra. – Kto to? – szepnął Ben, chociaż wcale nie musiał tego robić. Dobrze wiedział, kto leżał na

bruku i kąpał się we własnej krwi. Alan Fawley szybko potwierdził jego przypuszczenia. – Trzeba wezwać policję. Zaraz rozpęta się tutaj piekło. Trzeba im powiedzieć, żeby byli... dyskretni. O ile potrafią. Mamy przesrane, Rudd! Wygląda na to, że właśnie straciliśmy Petera Murphy’ego. Pan Darcy. Nie żyje...

17. Dochodziła czwarta rano, kiedy Bell obudził dzwonek telefonu. Półprzytomnym wzrokiem spojrzała na wyświetlacz. Alan Fawley. Znowu. Tego dnia dzwonił już kilkanaście razy i zostawił jej pewną, bardzo znaczącą wiadomość. Bell wciąż uśmiechała się na to wspomnienie. Odsłuchała ją sobie jeszcze, zanim położyła się spać. Ale teraz była czwarta rano, a on znowu dzwonił... Coś musiało się stać. Inaczej dałby sobie przecież spokój i poczekał do szóstej. Wtedy właśnie zazwyczaj wstawali członkowie ekipy. To zaledwie dwie godziny. A zatem dlaczego jednak dzwonił teraz...? Może to podstęp? Bell chwyciła telefon i zawahała się. Wstała z łóżka i wrzuciła go do torby, by już jej więcej nie kusił. Po chwili usłyszała dźwięk esemesa. Przygryzła wargę i zacisnęła powieki. Zaklęła pod nosem. I... na powrót sięgnęła do torby. Pomyślała, że tylko rzuci okiem na wyświetlacz. Być może Alan znowu napisał coś miłego? A może wręcz przeciwnie? Może teraz już był na nią zwyczajnie zły? Złapała telefon i zaczęła czytać. Kiedy dotarła wreszcie do niej treść esemesa, upuściła komórkę i opadła na łóżko. Przez chwilę kręciła bezwiednie głową. Wstała znowu i zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. Co robić? Co, do cholery, robić? Oddzwonić do Alana? Obudzić Zoe? Natychmiast wracać do Bridebridge? To niemożliwe! Niemożliwe! Bell schyliła się, podniosła z podłogi telefon i na palcach pomknęła do pokoju, w którym spał Oscar. Szarpnęła go za ramię. – Oscar! Oscar! – szepnęła teatralnie, ale chłopak spał jak zabity. Potrząsnęła nim jeszcze mocniej. – Oscar! Ja pierdolę, wszyscy faceci są tacy sami... Oscar, otwórz oczy! Oscar odemknął powieki na szerokość mniej więcej milimetra i mruknął coś pod nosem. Wreszcie dotarło do niego, że widzi przed sobą wielce zaaferowaną Bell. Otworzył oczy szerzej i uniósł się na łokciu. – Bell? Co jest...? Która godzina? – Siadaj! Albo lepiej wstań. Tak, w ogóle wstań. No, rusz się! Szybciej się rozbudzisz! – zarządziła z werwą Bell i chwyciła go za ramiona. Kiedy już stał, wiedziona dziwnym impulsem, położyła mu dłonie na policzkach. Słyszała, jak gwałtownie wciągnął powietrze. – Oscar, błagam... Skup się teraz. Musisz się bardzo mocno skupić. Jesteś bardzo mocno skupiony? – No... Powiedzmy, że nie do końca – odrzekł i wykonał gest, jak gdyby chciał przykryć jej dłonie swoimi, ale w ostatniej chwili z tego zrezygnował. Bell spłoszyła się i odrobinę odsunęła. Oscar spoglądał na nią zupełnie zdezorientowany. Przez głowę przemknęła jej myśl, że wygląda bardzo zabawnie w piżamie ojca... Taki

zaspany... I z tymi rozczochranymi, lekko rudawymi włosami... Z zamglonym wzrokiem krótkowidza, który jeszcze nie zdążył wcisnąć na nos okularów. Całkiem... rozbrajający. Przełknęła ślinę i przywołała się do porządku. Podała mu telefon. – Czytaj... Oscar zerknął na nadawcę. Mina mocno mu zrzedła. – Nie chcę czytać twoich esemesów od Fawleya – zaprotestował. – Czytaj! – ryknęła Bell. Do reszty straciła już cierpliwość. Oscar umilkł i posłusznie odebrał z jej rąk telefon. Po chwili on również przetrawił wreszcie treść esemesa, zbladł i przysiadł na łóżku. – Co? Co?! – powtarzał bez sensu, raz po raz wpatrując się w wyświetlacz. – To jakiś żart? Tak, podpucha! Żeby was ściągnąć z powrotem do Bridebridge Hall! Na pewno! – Jeśli żart, to cholernie głupi, ale jeśli nie, to... – zaczęła Bell. – Pan Darcy nie żyje – dokończył Oscar i ze świstem wypuścił powietrze.

– Pan Darcy nie żyje! Pan Darcy nie żyje! – chlipała Sofie Baranski, podczas gdy Paul Maddock lekko poklepywał ją po plecach. – A my wszyscy dzisiaj tak strasznie obrabialiśmy mu dupę! Jak to się stało? Co on zrobił? Uświadomił sobie, że nikt go nie lubi i... i... plask? Nie, ja tego nie rozumiem! Nie rozumiem! I co się teraz stanie z filmem?! No?! Co się teraz stanie z naszym filmem?! Wszystko przepadło! Wszystko poszło się walić! Wszystko się rozsypało przez jednego egoistę! Specjalnie to zrobił! Nam wszystkim na złość! A przecież... – Sofie, mogłabyś wreszcie łaskawie zamknąć tę gębę? – nie wytrzymała Rosie, która do tej pory tępo wpatrywała się w obraz wiszący w hallu. Teraz malowidło nabrało zupełnie innego wydźwięku. Nie tylko nieszczęsny autor oglądał ten widok jako ostatni w swoim życiu, ale i Peter Murphy. Tak – dokładnie to musiał zobaczyć Murphy, zanim spadł. Krainę Jezior. Akurat on. Akurat... Krainę Jezior! Rosie pokręciła nagle głową w geście zaprzeczenia. Nie, Peter Murphy niczego przecież nie zobaczył. Jest noc... Rosie usiadła na schodach i przetarła zmęczone oczy. Czekała, co się wydarzy. Policja właśnie uwijała się przy zwłokach, a ekipa filmowa zebrała się w hallu i nie bardzo wiedziała, co ze sobą zrobić. Sofie na zmianę to wyła, to wymyślała Peterowi od najgorszych szumowin, Paul Maddock wodził po wszystkich błędnym wzrokiem, operatorka dźwięku – Liza Webster – opierała się o ścianę z dość obojętnym wyrazem twarzy, scenograf kiwał się na fotelu, a Jimmy Hittock rwał włosy z głowy i powtarzał pod nosem: „Ja pierdolę, koniec ze mną, jestem udupiony”. Rosie nie miała pojęcia, czy Jimmy chciał się w ten sposób przyznać do winy, czy też może chodziło mu raczej o to, co powie jego ojciec... Oprócz nich w hallu siedzieli jeszcze Alan Fawley i Ben Rudd. Reszta załogi nie przyjechała z wioski. Ben stał oparty o kominek i uparcie milczał, Alan natomiast przysiadł na parapecie i skubał rękaw swojej koszuli. Rosie zauważyła, że był śmiertelnie blady. Pewnie również nie

wiedział, co dalej. Sofie miała rację. Jimmy również. Mieli przerąbane. Wszyscy mieli przerąbane na amen. Produkcja z pewnością zostanie wstrzymana, zaczną się przesłuchania, problemy... Rosie podniosła się ze schodów i zaczęła przechadzać się po hallu. Nie mogła już dłużej patrzeć na ten obraz, nie mogła patrzeć na twarze tych wszystkich ludzi, nie mogła też dłużej słuchać zawodzenia Sofie i pomruków, wydobywających się z gardła Jimmy’ego. Nie mogła patrzeć na blade oblicze Alana... Była niemal wdzięczna policjantowi, który nagle z impetem otworzył drzwi i wtargnął do środka. – Czy jest tu gdzieś jakieś spokojne miejsce, w którym moglibyśmy porozmawiać? – zwrócił się do Alana. – Tak... Salon. Na górze. – W takim razie proszę mnie tam zaprowadzić – zażądał policjant. Był bardzo opanowany i ze spokojem lustrował pomieszczenie, a także znajdujące się w nim „osobistości”. Zatrzymał wzrok na Rosie i uśmiechnął się. – Pani Rosie Hinds. Genialny występ w Mewie na West Endzie. Jestem fanem. To co, panie Fawley? Pójdziemy? I jeszcze pan Ben Rudd. Zapraszam. To panowie znaleźli ciało? – Tak, ale najpierw zauważyła je panna Baranski. Z okna. – Alan wskazał na roztrzęsioną Sofie. Policjant przyjrzał się uważnie charakteryzatorce i mruknął z niezadowoleniem. – Z panną Baranski porozmawiamy zatem później. Jak się trochę uspokoi – powiedział, po czym dodał ciszej: – I wytrzeźwieje... Rosie ze ściśniętym gardłem patrzyła w ślad za Alanem, Benem i tym policjantem, który z takim entuzjazmem określił się jako „fan”. Zmierzali w stronę salonu i wkrótce zniknęli jej z oczu. Wiedziała, że cała ta sprawa zwyczajnie nie może się dobrze skończyć. I czekała. Nadal czekała na to, co miało się wydarzyć.

Kiedy weszli do salonu, Ben potrącił nogą stolik i wywrócił stojącą na nim prawie pustą butelkę whisky. Brzęk ukłuł go w uszy. Wzdrygnął się. Powoli przeniósł wzrok na stojącą obok butelki szklankę. Była nienaruszona... Alan Fawley odetchnął, usiadł naprzeciwko śledczego i spojrzał mu prosto w oczy. Uznał, że najlepiej będzie postawić wszystko na jedną kartę, zaryzykować i spróbować uratować cokolwiek z tego, co jeszcze było do uratowania. – Proszę posłuchać. Ja wiem, że pan wykonuje swoją pracę i trzeba przejść przez pewne procedury, ale... Z pewnością pan rozumie, w jak delikatnej sytuacji my wszyscy tutaj się teraz znajdujemy. Wybuchnie skandal. Paparazzi nas zjedzą. Przez kilka miesięcy prasa będzie pisała tylko o tym, że pan Darcy nie żyje... – Pan Darcy to, za przeproszeniem, był Colin Firth. I nikt nie będzie go w stanie w pełni zastąpić, a już z pewnością nie mógł tego dokonać tamten blond facet z lokiem. – Śledczy przeniósł wzrok z Alana na Bena i pokiwał głową. – My wszyscy w komendzie uważamy, że pan

byłby lepszy w roli Darcy’ego. Nie jak Colin Firth. Ale lepszy. Atmosfera nieco się rozluźniła i Alan poczuł, że zaczyna mu się kręcić w głowie. Był zmęczony. Nie spał całą noc, jeździł samochodem, wydzwaniał do Bell, niczego prawie nie jadł i... Wypił dwa drinki. A i tak usiadł za kierownicą. I ogólnie dużo się działo... – Co zatem... Pan proponuje? – zapytał i pozwolił, by policjant na chwilę przejął inicjatywę. – Musicie na kilka dni wstrzymać produkcję, żebyśmy mogli zebrać materiał, rozejrzeć się, upewnić, czy Murphy na pewno sam skoczył, czy też może ktoś mu w tym pomógł... – Pan myśli, że to morderstwo? – wtrącił się Ben i niespokojnie poruszył na krześle. – Takich rzeczy nie można wykluczyć. A strych, przez który trzeba się przedostać, żeby wyjść na taras, wygląda dość... hm... dziwnie. Jakby ktoś umyślnie zrobił tam bałagan. Musimy również zawiadomić właścicieli, ale spróbujemy ich przekonać, by nie cofnęli wam zgody na zdjęcia. Co dalej? Sekcja zwłok, przesłuchania... Jest trochę roboty. Ale oczywiście, jeśli sprawnie się ze wszystkim uwiniemy, będziecie mogli dalej pracować. Tylko chyba trzeba na nowo obsadzić Darcy’ego. Ja tam nic nie chcę sugerować, ale... – śledczy znowu znacząco spojrzał na Bena i lekko się uśmiechnął. – Trzeba też postarać się o jakąś ochronę, żeby hieny nie zaglądały wam w talerze i żeby ogólnie było bezpiecznie. Nie łaźcie na razie nigdzie. Niech wszyscy siedzą na miejscu. Pizzę można zamówić, inne żarcie też... W związku z tym, że są tu obecne gwiazdy filmowe, centrala na bank prędziutko przyśle jakiegoś mądralę z Londynu na przesłuchania. A wy pewnie wezwiecie swoje papugi w garniturach za kilkadziesiąt tysięcy funtów, żeby za was gadały... Ech, co za życie... Ja ze swojej strony zobowiązuję siebie i swój zespół do jak największej dyskrecji. Ale słyszałem, że koledzy nie pogardziliby autografem panny Zoe Alcott... Alan i Ben spojrzeli po sobie i lekko się zasępili. Wahali się, który powinien przekazać policjantowi radosną nowinę. Wreszcie Alan westchnął. – Właśnie... Z autografem Zoe nie będzie tak prosto, bo... Nie ma jej. – Nie ma jej? – zdziwił się policjant. – Nie ma.

Zoe z początku nie rozumiała, co mówili do niej Bell i Oscar. Później, kiedy już w pełni przyswoiła sobie przekazane informacje, poczuła ogromną ulgę. Ulgę, że przez cały czas była tutaj. Siedziała pod kroplówką, śmiała się ze swoich starych wywiadów i plotkowała. Była przecież tutaj, a nie tam. Wtedy, kiedy to się stało. Kiedy Peter spadł. Inaczej z pewnością byłoby z nią krucho. Gdyby pojawił się choć cień podejrzenia, że to nie samobójstwo, ale morderstwo, ona – Zoe Alcott – stałaby się niechybnie główną podejrzaną. I w ciągu pięciu minut cały świat poznałby jej sekret. A tak? Może miała jeszcze jakąś szansę? Chociaż w głowie zaczął kiełkować jej pomysł, który również wiązał się tym sekretem... W pośredni, bardzo przykry sposób wiązał... Ale być może nie ma innego wyjścia? Być może to jedyny sposób, by

uratować jeszcze szczątki tej nieszczęsnej produkcji i zagrać Lizzie Bennet, o czym marzyła przez całe swoje zawodowe życie? Być może to jedyny sposób, by ocalić reputację całej ekipy, by wszystko miało ręce i nogi, by... Tak. Jedyny sposób! Postawić odpowiednią osobę, w odpowiednim miejscu. Nie stracić kontroli. Obstawić teren swoimi ludźmi. A właściwie człowiekiem. Jednym człowiekiem. Nie do końca zresztą takim „swoim”... Zoe zerwała się z łóżka i machnęła ręką na Bell i Oscara. – Dajcie mi telefon! Jest tam, na szafce. Ładuje się. No? Czego się gapicie? Dawać? A zresztą! Sama sobie wezmę! – wyplątała się z koca i dobrnęła wreszcie do komórki. Wybrała numer i wzięła głęboki wdech. – Alan! Cześć. To ja, Zoe. Tak, wiem, że wiesz... Słuchaj, później się będę tłumaczyć. To prawda? Z Peterem? Tak? Słuchaj mnie uważnie! Alan! Słuchaj mnie! Powiedz, żeby sprowadzili z Londynu faceta, który nazywa się Jack Valenti. Komisarz Jack Valenti. Komisarz! Zapamiętałeś? Jack! Valenti! Powtórz za mną. Dobrze. Powiedz... Powiedz, że ja sobie tego życzę. Że Zoe Alcott wyraźnie życzy sobie obecności komisarza Jacka Valentiego. Zrób to, Alan! Słyszysz? Zrób to. My już się zbieramy. Niebawem się zjawimy. Zoe odłożyła telefon i ukryła twarz w dłoniach. Czuła na sobie wzrok Bell i Oscara. Jęknęła. Odwróciła głowę i spojrzała w lustro, wiszące obok szafy. Przez chwilę patrzyła w oczy szklanej Zoe z bladą cerą i wystającymi kośćmi policzkowymi. Co ona zrobiła? Co ona najlepszego zrobiła?! Ale teraz nie było już odwrotu. Lepszy oswojony wróg niż nowy przyjaciel, jak to mówią. Lepszy Jack Valenti niż chmara obcych glin... – Jedźmy – szepnęła. – Musimy wrócić do Bridebridge Hall.

18. O świcie droga przez Krainę Jezior wyglądała zupełnie inaczej niż wczorajszego popołudnia. Oscar wytężał wzrok, by nie zgubić się we mgle i nie znaleźć się nagle na drzewie. Nie zdążył się wyspać i w gruncie rzeczy był zły na Petera Murphy’ego za to, że wybrał sobie równie fatalny moment na samobójstwo. Żadnemu człowiekowi na świecie nie życzył, rzecz jasna, podobnej śmierci, ale musiał przyznać, iż za Murphym nikt z ekipy tęsknił nie będzie. Mimo wszystko facet mógł jeszcze poczekać parę godzin... Oscar po raz pierwszy w życiu miał szansę naprawdę zbliżyć się do Bell, a teraz cała ta wymarzona, idealna, wyśniona sytuacja prysła jak cholerna mydlana bańka. Wrócą do Bridebridge Hall. A tam będzie Alan. I tłum policjantów. I trup... Bell siedziała spokojnie na fotelu pasażera i udawała, że podziwia widoki. Raz po raz uśmiechała się smutno do Oscara i zerkała z niepokojem do tyłu, na Zoe. Zoe zaś tkwiła sztywno na swoim miejscu i patrzyła prosto przed siebie. Od czasu, kiedy odbyła ową dziwną rozmowę telefoniczną z Alanem Fawleyem, nie odezwała się ani słowem. Oscar i Bell domyślali się, że z tym całym „Jackiem Valentim” musiała się wiązać jakaś historia. Być może przykra... A jednak, skoro Zoe zdecydowała się skorzystać z jego pomocy, widocznie uznała, że dzięki

temu istniała szansa na dyskretne i szybkie rozwiązanie sprawy. Może nawet na uratowanie całego projektu? Oscar zaklął w duchu. Sam do końca nie wiedział, czy chciał jeszcze reanimować trupa Dumy i uprzedzenia. Chociaż? Z innym Darcym? Bo obecnego – w przeciwieństwie do całego filmu – już raczej nie ma sensu reanimować... Mgła zaczęła się rozrzedzać i z każdą sekundą kontury drzew były wyraźniejsze. Oscar rozluźnił palce na kierownicy. Poczuł się bezpieczniej i odrobinę przyspieszył. Bell przestała spoglądać w szybę, wychyliła się lekko do przodu i zmarszczyła brwi. – Coś ci wystaje ze schowka – powiedziała i złapała za okładkę książki. Oscar poczuł, że kręci mu się w głowie. – Co to jest? Ooo! Coś takiego! Emma Redbury Zabójstwo lady Rosamund. Czytasz to? Uwielbiam jej kryminały! To jest dopiero super pomysł. Kryminały osadzone w czasach Regencji, wyjątkowe połączenie Jane Austen i Agathy Christie! Przeczytałam wszystkie jej książki! No, no, nie spodziewałam się tego po tobie, panie scenarzysto! Bell ożywiła się lekko i zaczęła przeglądać książkę. – O Jezu! Ty masz jej autograf! Skąd go wytrzasnąłeś?! – Aaaa... Na jakimś wieczorze autorskim byłem... – skłamał na poczekaniu, ale Bell nie dała się złapać. – Ona nie robi wieczorów autorskich. W ogóle nigdzie się nie pokazuje... Czytam wszystko, co piszą na jej temat. A piszą żałośnie mało! Wciskasz mi kit! – No dobrze – poddał się Oscar i otarł z czoła kropelki potu. – Słyszałem gdzieś... Od kogoś... Że lubisz Emmę Redbury i... Zdobyłem dla ciebie autograf. W samochodzie zapadła cisza. Zoe prychnęła lekko z tyłu i oświadczyła z wyższością, że właśnie kogoś – prawdopodobnie – zamordowano i oni – Bell i Oscar – mogliby zachowywać się odrobinę poważniej. Wsunęła na nos okulary słoneczne, choć słońce nie zdążyło jeszcze na dobre wzejść i na nowo pogrążyła się w milczeniu. Bell uśmiechnęła się tylko ukradkiem i delikatnie ścisnęła Oscara za kolano. W tym właśnie momencie pomyślał, że to już koniec. Teraz będzie pewnie jadał w samotności lody wieczorami, popijał wino i śpiewał smętne piosenki do dezodorantu, podczas gdy Bell z tym cholernym Fawleyem... Piękny obrazek, nie ma co! Oscar podjął trud przywołania się do porządku i wyświetlił sobie przed oczyma widok rozplaskanego na ziemi Petera Murphy’ego. Chłopak się doigrał. Niestety. Kiedyś musiał.

Materiał palił się powoli i wydzielał nieprzyjemny zapach. Sofie Baranski ze skurczonym żołądkiem przyglądała się pożeranej przez płomienie czarnej sukience w białe kropki. Skrzywiła się, zatkała nos i otworzyła na oścież okna. Na dworze było tego ranka wyjątkowo rześko, miała więc nadzieję, że smród da się szybko zlikwidować. Rozejrzała się po pokoju i chwyciła przewieszony przez oparcie krzesła kardigan, po czym złapała nożyczki. Były jeszcze ciepłe i wilgotne od jej spoconych dłoni. Przed kilkoma minutami potraktowała nimi nieszczęsną sukienkę. Zaczęła ciąć. Kiedy już zamieniła kardigan w stos ścinków, również wrzuciła go do

ognia. Po jej policzkach popłynęły łzy. Odsunęła się od kominka, przy którym zrobiło się nagle gorąco i duszno. Stanęła przy otwartym oknie, usiłując uspokoić oddech, ale wciąż czuła dziwny ucisk w klatce piersiowej. – Boże, Boże – jęknęła i wetknęła sobie do ust zwiniętą piąstkę. Łzy płynęły już po jej brodzie i kapały na dekolt. W tle zaskrzypiały drzwi prowadzące do łazienki. Sofie odwróciła się od okna i spojrzała na Paula Maddocka. Miał mokre włosy, a na biodrach przewiązał sobie ręcznik. Pachniał mydłem. Miła odmiana po fetorze palonych ciuchów. – Sofie... – zaczął. – Musisz się pozbierać. Musisz wziąć się w garść, Sofie, słyszysz? Sofie pokiwała głową, ale zamiast zastosować się do jego rady, rozbeczała się na dobre. – Mogliśmy od razu iść do jego pokoju! Od razu, zanim jeszcze przyjechała policja! Teraz już za późno. A jeśli on... coś na nas miał? – Nic nie miał. Nic, Sofie. Maddock uśmiechnął się delikatnie i pokiwał z przekonaniem głową. Ale Sofie wiedziała – nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości! – że w środku on sam również zwyczajnie umierał ze strachu.

Policjanci przeglądali rzeczy Petera Murphy’ego z niezwykłym zainteresowaniem. Skupiali się na detalach, przekładali z namaszczeniem przedmioty, raz po raz zamyślali się nad czymś, to znów parskali cichym śmiechem. Twierdzili, że szukają listu lub jakiejkolwiek przesłanki, która mogłaby choć w niewielkim stopniu potwierdzić tezę samobójstwa. A przy okazji z pewnością nieźle się bawili. Prawdopodobnie nieczęsto zdarzało im się grzebać w artefaktach z życia serialowego doktora Adriena Newcome’a i – również serialowego – prokuratora Tobiasa Lincolna. Mimo iż wszyscy razem i każdy z osobna utrzymywali, że nigdy-przenigdy nie oglądali żadnego serialu z Peterem Murphym w roli głównej, Jimmy Hittock wiedział swoje. Nie miał jednak zamiaru wypowiadać tego na głos. Zwyczajnie mu się nie chciało. Patrzył na wszystkie zagadkowe czynności w obojętnym milczeniu. Złapał się nawet na tym, że głupkowato się uśmiechał. Siedział na podłodze i wpadał stopniowo w bezdenną – jak mawiała Ania z Zielonego Wzgórza – otchłań rozpaczy. A w takim stanie nie da się już płakać, martwić czy złościć. Można tylko głupkowato się uśmiechać. Jimmy’ego Hittocka cieszyła obecnie tylko jedna rzecz. To, że jego ojciec odwołał przyjazd. Musiał zająć się sprawami filmu na miejscu, w Londynie. Dopilnować, by inwestorzy się nie zwinęli, razem ze swoim szmalem i znajomościami, a także, żeby wytwórnia nagle nie uznała, iż kolejna wersja Dumy i uprzedzenia to w gruncie rzeczy idiotyczny pomysł. Choć pomysł naprawdę był idiotyczny. Mało tego! Kretyński do kwadratu, sześcianu i czego tam jeszcze...! Jimmy od samego początku czuł, że ta cała Duma i uprzedzenie każdemu wyjdzie co najmniej bokiem, nie spodziewał się jednak aż takiego przedstawienia. I siebie samego również nie

podejrzewał o... Jimmy wyprostował się nagle i zmarszczył brwi. Przypomniał sobie swoją kłótnię z Murphym podczas wczorajszego festynu i wszystkie te „przyjemności”, którymi się przerzucali. Nie kryli się za bardzo z awanturą. Każdy mógł ich zobaczyć, każdy mógł za nimi pójść i... dowiedzieć się całej reszty! Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Dlaczego postąpił tak lekkomyślnie? Dlaczego nie zachował choćby podstawowych środków ostrożności? Głupi! Głupi! Jimmy wstał z podłogi. Uznał, że lepiej mieć się na baczności. I zachować czujność, o której wczorajszego wieczoru najzwyczajniej w świecie zupełnie zapomniał.

Ben Rudd wyłuskał z paczki szóstego już tego ranka papierosa i wciągnął w płuca wszystkie rakotwórcze substancje, o których na etykietce ostrzegali producenci. Uznał, że na dbanie o zdrowie było i tak stanowczo za późno. Przytrzymał papierosa wargami i z obrzydzeniem spojrzał na swój telefon. Postanowił, że znowu spróbuje zadzwonić. Przez chwilę ze ściśniętym sercem wsłuchiwał się w wolny sygnał. Pomyślał, że przez te telefony i papierosy niedługo sam kopnie w kalendarz i Producent będzie musiał zorganizować nowy casting nie tylko na Darcy’ego, lecz także na Bingleya. Tym razem jednak, kiedy Ben już miał zamiar się rozłączyć, w słuchawce odezwał się głos. Papieros wypadł mu z ust. – Mary? Mary?! Dlaczego ty, do jasnej cholery, nie odbierasz telefonu?! Ja tu zdycham z nerwów! Co? Aha... No dobrze, ale następnym razem proszę cię, zabierz ze sobą tę pieprzoną komórkę, bo inaczej naprawdę – przysięgam – zadzwonię na służbowy! Albo lepiej – przyjadę do ciebie, do Bath! A teraz mi powiedz: czy mówi ci coś nazwisko Peter Murphy? Aha, no tak, szlag by to... Jasne, że znasz go z seriali. Ale ja pytam o co innego: czy kiedykolwiek miałaś z nim jakiś kontakt? Poznałaś go osobiście? Nie? Nie??? To dobrze. Nic. O nic zupełnie nie chodzi. Zresztą dowiesz się niebawem z telewizji. I z gazet. I z internetu. Na razie nie mogę ci nic powiedzieć, po prostu wolałem się upewnić, że ty i on na sto procent nigdy się nie poznaliście. Muszę kończyć. Odezwę się jeszcze. Mary... uważaj na siebie, okay? Nie, nie mam niczego szczególnego na myśli. Po prostu uważaj. Pa! Ben położył telefon na parapecie i otworzył okno. Na ścieżce przed domem pojawiło się właśnie auto Oscara Lyne’a, z którego poza scenarzystą wysiadły również Zoe i Bell. A zatem Oscar je znalazł! Ciekawe, jak mu się to udało? Ben pomachał do nich i zmiażdżył w popielniczce papierosa, który tlił się niebezpiecznie blisko firanki. Wyszedł ze swojej sypialni i zbiegł na dół, żeby przywitać się z przybyszami, poplotkować chwilę o tym, co się wydarzyło, i porwać Zoe, by zamienić z nią kilka słów gdzieś na osobności. Ben poczuł niezmierną ulgę na wieść o tym, że jego siostra była bezpieczna i nigdy nie poznała osobiście Petera Murphy’ego. A jednak Murphy skądś o niej wiedział... Skąd? Czyżby istniało jeszcze jedno źródło informacji? Jakie...? I... Jak można by je zlikwidować? Ben wyszedł przed dom i uśmiechnął się lekko. Uznał, że teraz należy zachowywać się spokojnie. Bardzo, bardzo spokojnie. I zupełnie

tak, jak przedtem. Jak gdyby nigdy nic się nie stało.

Silnik przestał wygrywać swoją mechaniczną, spalinową melodię, a radio, które wcześniej śpiewało głosem Lany del Rey, teraz milczało jak zaklęte. W samochodzie zapadła nieznośna cisza. Wszyscy troje nadal siedzieli bez ruchu, choć wiedzieli doskonale, że już za kilka sekund trzeba będzie opuścić ów bezpieczny azyl i stawić czoła faktom, na co żadne z nich nie miało w tej chwili najmniejszej ochoty. Miło było zatrzymać się choć na moment, napawać się osobliwym, czasoprzestrzennym zawieszeniem, oderwać się od kontekstu i wtopić w nową, bezpieczną i odległą rzeczywistość. Bell czuła wielki smutek na myśl o tym, że tak szybko musiała rozstać się z ojcem. Obiecała sobie i jemu, iż niebawem wróci do Keswick, przyjedzie na wakacje i zostanie na dłużej. Będą mogli wreszcie porządnie się nagadać, nadrobić stracony czas, może nawet powspominać matkę? I pójść na żagle? Bell wiedziała, że wszystko to nie należało jeszcze do szeroko pojętej teraźniejszości, ale do bliżej nieokreślonej przyszłości. Jej „tu i teraz” wyznaczały zupełnie inne wydarzenia i inne miejsce. Bridebridge Hall, w którym nieszczęsny Peter Murphy tak nagle stracił życie. Bell nie lubiła Murphy’ego, nigdy jednak nie miała z nim żadnych osobistych zatargów. Tak naprawdę w ogóle nie zdążyli się jeszcze dobrze poznać. A teraz... koniec. Spojrzała na Oscara i uniosła brwi. On również nie spieszył się z wysiadaniem. Patrzył na nią jakoś dziwnie i smutno, tak że nagle zrobiło jej się bardzo przykro. Zupełnie nie umiała wskazać przyczyny tego stanu. A może zwyczajnie oni wszyscy – Zoe, Bell i Oscar – żałowali, że nie mogli spędzić więcej czasu tylko we własnym towarzystwie? Nie mieli szansy pośmiać się jeszcze wspólnie, poplotkować, porobić razem jakichś głupot i choć przez chwilę nie czuć presji? Stresu? Ciśnienia? A jednak... Przecież Peter Murphy nie żył! Wszystko stanęło pod znakiem zapytania, a w dodatku... Bell uniosła się lekko na fotelu, kiedy w drzwiach Bridebridge Hall zarysowała się znajoma sylwetka. Alan Fawley tu był. Tego przecież Bell właśnie chciała. Jego... Jego? Alana Fawleya, o którym w Keswick nie pomyślałaby nawet przez chwilę, gdyby nie esemesy i nagrane na pocztę głosową wiadomości naszpikowane elipsami i dwuznaczną treścią? Jego? Na pewno? – Wysiadamy? – spytała głucho Zoe, ani na chwilę nie zsuwając z nosa okularów słonecznych. – Zajebiście, Fawley już się przypałętał, o, i jeszcze Rudd. Zaraz zbiegnie się reszta i trzeba będzie nie tylko wysłuchiwać o Murphym, ale i tłumaczyć się z kradzieży roweru... Niech to szlag jasny trafi! – Rower! – krzyknęli równocześnie Bell i Oscar. Najwidoczniej w tym samym momencie przypomnieli sobie, że rower, który Billy Humby Jr. zakupił od samego zarządcy dóbr księcia Yorku, został w Keswick, w domu rodzinnym Bell. – Podjadę po niego później – szepnął uspokajająco Oscar. – Idziemy?

Bell skinęła głową i otworzyła drzwi. Zoe poszła w jej ślady. Członkowie ekipy rzucili się w ich stronę, zasypując na zmianę pytaniami o rower i wieściami o Peterze Murphym. Zoe nic nie odpowiedziała, bąknęła pod nosem zdawkowe przeprosiny i przemknęła do środka. Chciała jak najszybciej zniknąć wszystkim z oczu. Bell patrzyła za nią przez chwilę, po czym zmyśliła naprędce jakieś kłamstewko związane z kradzieżą roweru i sprzedała je kolegom. Postanowiła, że całą prawdę wyjawi dopiero na osobności Alanowi i przy okazji zapyta o szczegóły związane z nieszczęsnym Murphym. Alan podszedł nagle do Bell i – nie zważając na obecność innych – mocno ją przytulił. Zastygła w bezruchu. Ona także go objęła, jednak nie czuła się w tej sytuacji do końca swobodnie. Zdawała sobie również sprawę z tego, że Oscar wciąż siedzi w samochodzie i przygląda jej się smutno. Zamknęła oczy. Chciała stąd uciec, i to jak najdalej. Alan otoczył Bell ramieniem i poprowadził do domu. Mówił coś o Murphym, o śledztwie, o podejrzeniach, o jakimś festynie w wiosce i jeszcze o... Bell zatrzymała się w progu i o czymś sobie przypomniała. Wyswobodziła się z objęć Alana i pobiegła z powrotem do samochodu. – Zapomniałam o książce – rzuciła, kiedy Oscar spojrzał na nią pytająco. – Jeszcze raz dziękuję. I... Oscar... Przepraszam – szepnęła, choć tak naprawdę nie do końca wiedziała, za co właściwie przeprasza.

Zoe słyszała za sobą ciężkie kroki Bena Rudda, mimo to nie zatrzymała się nawet na sekundę. Wpadła do swojej sypialni, trzasnęła drzwiami i oparła się o nie całym ciałem. Miała ochotę się rozpłakać. Najchętniej nie oglądałaby teraz nikogo, zamknęła się w czterech ścianach i w spokoju napawała samotnością. Że też nie mogła wrócić tam, do Keswick, do dawnego pokoju Bell. Że też nie mogła położyć się na jej wąskim łóżku i zwyczajnie nie myśleć o niczym. Peter Murphy nie żył! Naprawdę nie żył! Zoe czuła się z tego powodu niemal szczęśliwa. A przecież kiedyś, dawniej, Murphy nie był jej całkiem obojętny. Jak mogła być teraz taka zimna i bezwzględna? Zoe zacisnęła dłonie w pięści. Mogła być zimna. Mogła być bezwzględna i zła. Mogła. Tak samo, jak i on mógł. A Peter Murphy był wobec Zoe bardzo zimny, okrutny i bezwzględny, kiedy już zrozumiał, że nie ułatwi mu sprawy, nie otworzy przed nim prostej i usłanej różami ścieżki do zrobienia większej kariery i wybicia się za oceanem. Był... przerażający. Zoe nie miała pojęcia, dlaczego akurat na niego musiała trafić. Na tę pijawkę, gnidę jedną... Nie zawahał się uderzyć w czuły punkt. I to od razu, na samym początku ich znajomości. A jednak później, kiedy – krusząc swój opór – zaczęła się z nim regularnie spotykać, musiała przyznać, że Murphy potrafił być miły, szarmancki i nawet... opiekuńczy. Talentu aktorskiego nie miał za grosz, a inteligencją odznaczał się zaledwie przyzwoitą, ale przecież starał się. I miał marzenia. Chciał grać w kinie akcji. Ścigać się na motorach, strzelać i takie tam... Nic w tym złego. Zoe przedstawiła go kilku wpływowym osobom, ale ci za plecami Petera tylko przewracali oczyma. „On? W moim filmie? Nie, Zoe, Murphy może sobie grać w telenoweli

o lekarzu z angielskiej pipidówki, który zawsze ma nienaganną fryzurę, nawet po przeprowadzeniu osiemnastogodzinnej operacji. Przecież to drewno. Model bardziej, a nie aktor”. Albo: „Przykro mi, Zoe, wiem, że się spotykacie, ale musisz przestać się oszukiwać. On się nie nadaje. W kinie akcji też potrzebne są emocje, nie wystarczą sztuczne łzy. A właściwie dlaczego się z nim spotykasz?”. Tak... Dlaczego się z nim spotykała? Dobre pytanie. Zoe tylko uśmiechała się i wzruszała ramionami. Co miała odpowiedzieć? „Zaplątałam się w ten romans, bo myślałam, że Murphy wie o mnie coś paskudnego”? I z początku próbowała faceta wybadać? A później, kiedy przekonała samą siebie, że Murphy nic nie wie i po prostu rzucił luźną uwagę, nawet go trochę polubiła? Trochę... Właśnie. Po jakimś czasie zrozumiała, iż owo „trochę” to jednak za mało i on tak naprawdę wcale fajny nie jest... A gdy już wreszcie zdobyła się na odwagę i zdecydowała zakończyć ten śmieszny pseudoromans, okazało się, że Peter w ogóle nie udawał i rzeczywiście wiedział o Zoe coś paskudnego. Wiele ryzykowała, zostawiając go z tą wiedzą. Z drugiej jednak strony... Co miała zrobić? Tkwić przy nim? Poruszyć niebo i ziemię, by załatwić mu angaż? Przecież próbowała! Jeszcze zanim stał się dla niej taki obrzydliwy. Jeszcze zanim zaczął raczyć Zoe niewybrednymi aluzjami odnośnie do jej przeszłości. I to przy każdej nadarzającej się okazji. Ale przecież nie była cudotwórczynią. Nie mogła zmusić producentów, by zatrudniali do swoich projektów akurat Petera Murphy’ego, gwiazdkę prawniczo-lekarskich soap oper. On również musiał zdawać sobie z tego sprawę. I ostatnio jakby odpuścił... Po czym pojawił się w Bridebridge Hall, na planie Dumy i uprzedzenia. A teraz nie żył. Zoe oderwała plecy od drzwi i ruszyła w stronę szafy. Postanowiła doprowadzić się do porządku i zrobić z siebie na nowo gwiazdę filmową, którą przecież nadal – do cholery – była! Musiała dbać o wizerunek. Po domu pałętała się policja, a poza tym... sama zaprosiła tutaj komisarza Valentiego. Zoe zerwała z wieszaka wiosenną, koronkową sukienkę i już miała zamiar pójść pod prysznic, kiedy ktoś zapukał do drzwi. – Zoe! Zoe, otwórz, to ja – rozległ się głos Bena Rudda. Zaklęła pod nosem i rzuciła sukienkę na łóżko. – Wejdź! Ben wsunął się do jej sypialni i zamknął za sobą drzwi na klucz. – Co ty odstawiasz, Zoe? Co to było z tym rowerem Humby’ego? Oszalałaś? – Nie chce mi się teraz tłumaczyć, naprawdę... Ben... – Dobra, to wyjaśnisz mi później. A teraz słuchaj. Peter Murphy... On w jakiś sposób dowiedział się... O mojej siostrze. Zoe przysiadła na łóżku i przyłożyła dłoń do ust. Przez chwilę kręciła bezwiednie głową. – Jesteś pewien? – spytała cicho. – Tak. Ale ona twierdzi, że nigdy się nie poznali – potwierdził Ben i usiadł obok Zoe. – Czyli Murphy poznał również twój sekret. No to jest nas dwoje. Dwoje kandydatów na ewentualnych morderców. Tyle że ja mam alibi na tę noc, a ty nie... Prawda? Ben, ja... Poprosiłam, żeby sprowadzili tutaj Jacka Valentiego. Ben zachłysnął się lekko i spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Zoe, jesteś pewna? Chcesz go tu oglądać? Jesteś przekonana, że to był dobry pomysł? – Nie. W ogóle nie jestem tego pewna.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Oswojony wróg i nowi przyjaciele

19. Szafa w jej sypialni sprawiała wrażenie niemal obcej. Bell wyciągnęła dłoń i pogłaskała materiał jednej z sukienek. Ściągnęła ją z wieszaka, przerzuciła przez ramię i ziewnęła. – Idę pod prysznic. Zwołasz pewnie jakąś małą naradę? Alan skinął głową. Przez cały czas przyglądał jej się z uwagą, a kiedy skierowała się do łazienki, poszedł za nią. I wciąż patrzył. Bell poczuła się nagle odrobinę skrępowana. Zerknęła na niego przez ramię. Chciała zapytać, czy zamierza tak tam sterczeć, ale był szybszy. Podszedł bliżej i wsunął dłonie pod jej t-shirt. Skrzywiła się lekko i odsunęła. – Muszę się wykąpać. Nie zdążyłam w domu. I kawa. Potrzebuję kawy, Alan... Proszę... Chyba trzeba zwołać ludzi, pogadać z nimi? I policja... Alan... Peter Murphy dopiero huknął o ziemię... Alan! Odepchnęła go lekko. Alan mruknął coś pod nosem i na powrót przyciągnął Bell do siebie. – Narada chwilę poczeka. Tęskniłem – szepnął. – Tęskniłem... Jak mogłaś tak po prostu sobie pojechać... I zostawić mnie tutaj? Alan ponownie wsunął dłonie pod jej t-shirt i zaczął manipulować przy haftkach od biustonosza. Bell zamarła na chwilę i przez ułamek sekundy chciała mu się poddać. Czuła wzbierającą od środka falę gorąca i skurcz w podbrzuszu, a jej serce biło coraz szybciej. Przypomniała sobie nagle wczorajszy przedświt. Ten moment, kiedy Alan rzucił ją na łóżko i szybkim ruchem zdarł z niej bawełnianą spódnicę. Po chwili leżała już na pościeli zupełnie naga i całkiem zapomniała o niepasującym do roli Darcy’ego Peterze Murphym, domniemanej anoreksji Zoe Alcott, nadmiarze wypitej whisky i wszystkich tych niesympatycznych sprawach, które należało jeszcze rozwiązać. Uniosła się lekko, dobrała do dżinsów Alana i zsunęła mu je z bioder. Czuła, że zaczyna oddychać coraz szybciej, wciągając powietrze krótkimi, szarpanymi haustami. Ruchy Alana stały się bardziej nerwowe i niecierpliwe. Wszedł w nią tak gwałtownie i mocno, że aż krzyknęła. Zamknął jej usta dłonią, a później pocałował Bell zachłannie, jak nigdy przedtem. Czuła pod plecami szorstkie, idealnie wykrochmalone prześcieradło, kiedy poruszał się w niej z dziką wręcz furią. Bell jęknęła. Jej brzuch i uda były mokre od potu. Wbiła palce w pościel i wyprężyła się. Od wewnątrz zalała ją fala gorąca. Zamknęła oczy i krzyknęła głośno. Nie mogła się powstrzymać. Z gardła Alana również wydobył

się zduszony dźwięk. Opadł na nią i przygniótł swoim ciężarem. Jego poskręcane i mokre od potu włosy załaskotały Bell w policzek. Później znowu zaczęli się kochać. Tym razem o wiele spokojniej, wolniej i delikatniej. Ale Alan nie przestał być tak dziwnie zachłanny i nienasycony. Bell miała wrażenie, że coś się w nim tamtego poranka zmieniło. Że chciał ją całą zagarnąć, zawłaszczyć, posiąść aż do ostatecznych granic. Z początku czuła nawet lekki strach, ale później poddała mu się bez reszty. Nie potrafiła się bronić. Nie przed nim. I nie chciała się bronić. Tylko że to... było wczoraj. Niby niedawno. Niby zaledwie doba. Dwadzieścia cztery godziny. Dwa pełne obroty wskazówek zegara. A taka zmiana. Taka przepaść. A może to już od dawna w niej kiełkowało? Ta dziwna pustka przy Alanie, którą przestawało maskować pożądanie i fizyczne spełnienie. I tylko potrzebowała odpowiedniego bodźca, by w pełni wszystko zrozumieć. Tak, bodźca. Czegoś. Kogoś? Kogoś, o kim – z lekkim zdziwieniem i z początku wbrew sobie – zaczynała myśleć inaczej niż dotąd? Cieplej, milej? Kogoś, kto miał rudawe włosy i wadę wzroku? Kto nigdy się nie narzucał, ale zawsze był gdzieś obok? Czy rzeczywiście ona – Bell – zaczynała coś czuć do Oscara Lyne’a? Odepchnęła Alana znowu, tym razem zdecydowanie. Odsunęła się od niego na odległość metra. Zdeptała obrazy wczorajszego przedświtu. Brutalnie przegoniła wspomnienia. Nie chciała ich teraz oglądać. – Daj mi spokój, Alan! – powiedziała powoli, głośno i wyraźnie. Spojrzał na nią zaskoczony i chyba trochę... zły? Po chwili uśmiechnął się jednak i pochylił w jej stronę. – Bell, ja cię... Ja... Cię... Nigdy więcej mnie nie zostawiaj, słyszysz? Nigdy! – szepnął jej do ucha.

Kiedy schodzili na dół, Alan przez cały czas trzymał Bell za rękę. Była zaskoczona jego determinacją, ale zupełnie się tym nie przejmował. Postanowił przestać się ukrywać i udawać, że nic ich nie łączy. Tak – właśnie on postanowił. Zdanie Bell było w tej kwestii drugorzędne. Zresztą, ona przecież z pewnością nie zechce się sprzeciwić. Czuł, że potrzebowała stabilizacji, że podświadomie pragnęła poważniejszej deklaracji, wkroczenia na kolejny etap ich związku. To był idealny moment. Właśnie teraz. Kiedy Peter Murphy wyzionął ducha, a Rosie... Alan potrząsnął głową. Nie, nie, tylko nie Rosie! To był przecież ten idealny moment na ujawnienie swoich uczuć wobec Bell! Doskonała chwila na manifestację. Bell była mu potrzebna. Alan wiedział, że bez niej zwyczajnie nie da rady. Poza tym zależało mu na Bell. Naprawdę. Nie tańczył wokół tej dziewczyny od dwóch lat tylko z powodu seksu i filmów z Polą Negri... Była przecież punktem zaczepienia, jak to sobie ostatnio elegancko wytłumaczył. I cenił ją. Pożądał jej. Wszystko się idealnie składało. Niczego więcej nie potrzeba! I ona też... Ucieszy się z jego

decyzji. Musi! Nie ma wyjścia! A może i on otworzy sobie drogę do tego, by naprawdę się w niej zakochać. Wreszcie... Jeśli będzie trzeba – zmusi się do miłości. Tak przecież też można. Prawda? Da sobie, i Bell, szansę. Nie widział... innego rozwiązania... Przez chwilę z przykrością pomyślał, że kiedyś, dawno temu, nie musiał zmuszać się do miłości. Po prostu to czuł. Przyszło samo, uderzyło w niego z potężną siłą. Ale wtedy był młody, naiwny, pewnie nawet trochę głupi. Niemniej jednak myślał wówczas, że dla Rosie byłby w stanie zrobić wszystko, a przecież... nie zrobił. Nie zrobił wszystkiego. Wtedy nie. Wtedy nie zrobił... Przełknął ślinę i pociągnął Bell w stronę Kuchni nr 1, gdzie kręcili się już inni członkowie ekipy. Alan wiedział, że trzeba coś omówić, przygotować plan działania na najbliższą przyszłość, ustalić, jakie mają szanse, by doprowadzić ten projekt do końca. Należało też podjąć sensowną współpracę z policją i z tym całym Jackiem Valentim, którego obecności tak stanowczo domagała się Zoe. A faceta wcale nie było łatwo tutaj ściągnąć. Alan rozmawiał z nim osobiście i długo przekonywał, zanim tamten wreszcie się zgodził. Ciekawe, co też ich łączy? Lub łączyło... Zoe i tego komisarza z Londynu? Ostatecznie jednak ich prywatne sprawy nie miały tutaj nic do rzeczy, o ile Valenti z łaski swojej nie będzie się wpieprzał w sprawy produkcji i szybko zamknie śledztwo. I nie narobi nikomu kłopotów. I ustali, że Murphy popełnił samobójstwo, a nie został zamordowany... Alan poczuł skurcz w żołądku. Z pewnością tak właśnie musi ustalić. Samobójstwo. Nie morderstwo. Nie może być inaczej... Członkowie ekipy wpatrywali się w niego z ponurym milczeniem, kiedy wyszedł na środek i zabrał głos. Z początku mówił nieskładnie i sam za bardzo nie wiedział, do czego zmierza. Później jednak złapał wiatr w żagle. Rzucał populistyczne hasełka o tym, że są jedną drużyną i nie mogą się teraz tak łatwo poddać, że pojawią się trudności i to liczne, ale razem dadzą radę, że stracili wprawdzie głównego aktora, ale przecież nie ma ludzi niezastąpionych, a – bądźmy szczerzy – Murphy’ego i tak nikt w tej roli nie widział. Przede wszystkim jednak trzeba trzymać się w kupie i dokończyć to, co było tutaj do skończenia. Wybiorą nowego Darcy’ego, nakręcą wszystkie sceny w Bridebridge Hall i wyniosą się do innych lokalizacji. Dużo rzeczy pozostawało jeszcze do zrealizowania. Casting wciąż nie został zamknięty, należało obsadzić kilka wolnych ról, przemyśleć parę scen i przeredagować odrobinę scenariusz... Scenariusz! Alan przerwał na chwilę, upił łyk wody i poszukał wzrokiem Oscara Lyne’a. Scenarzysta siedział pod ścianą i w skupieniu wpatrywał się w blat stołu. Kiedy Alan powiedział o scenariuszu, Oscar przeniósł na niego wzrok i ich oczy na chwilę się spotkały. Alan uśmiechnął się lekko. Oscar skinął głową i na powrót wpatrzył się w stół. Był zły. Albo smutny. Alan bardzo dobrze wiedział, dlaczego. Chodziło mu o Bell. Od samego początku chodziło mu o Bell... Dlatego pojechał za nią do Keswick. Ale, niestety, nie uda mu się. Reżyser prawie współczuł chłopakowi. Oscar nie miał najmniejszych szans. Jeśli chodziło o Bell, stał na z góry straconej pozycji. Alan nie zamierzał nikomu jej oddawać. – Po co my to w ogóle ciągniemy? – rzuciła Sofie Baranski, mieszając z wściekłością kawę. – Po co? – Alan zamyślił się na chwilę. – Przede wszystkim dlatego, że to świetna powieść. I zasługuje na wielość spojrzeń i różnorodność interpretacji. Zasługuje na to, by przeniknąć magią kina, by żyć, mimo przemian społecznych, mimo nieustających przeobrażeń świata, mimo kompletnego odwrócenia obyczajowości. Dlaczego wciąż czytamy Dumę i uprzedzenie, choć od jej publikacji minęło dwieście lat? Bo pragniemy takich właśnie historii! O miłości.

Z początku trudnej, ale pięknej, głębokiej i szczerej. O ludziach, którzy są niedoskonali, ale starają się – dla siebie nawzajem – wykrzesać ze swojego dalekiego od perfekcji charakteru iskierki lepszego „ja”. Starają się zwalczyć swoje opory, słabości, przyzwyczajenia i ograniczenia! Starają się zwalczyć dumę i uprzedzenie! Chcą stanąć ponad społecznymi podziałami i nie patrzeć na siebie przez konwencjonalne klisze. Dlaczego ta historia wciąż ludzi tak bardzo wzrusza? Bo jest ponadczasowa! Bo w głębi serca każdy facet chce być Darcym, a każda kobieta Lizzie! Bo, jak już powiedziałem, potrzebujemy takich historii! Zwłaszcza my, teraz, w tym pochrzanionym świecie, w którym nic nie jest skodyfikowane, unormowane, uporządkowane! Wszystkim wszystko wolno. I jesteśmy zagubieni. I szukamy. Ciągle, bez przerwy szukamy tego, co trwałe! Szukamy tego w ludziach i w ponadczasowych wartościach. Alan urwał i zwilżył językiem usta. Ekipa wpatrywała się w niego bez słowa. Sofie miała łzy w oczach, operatorka dźwięku, Liza Webster, również, a nawet... Nawet Bell. Alan wyprostował się jak struna i dokończył: – Dlatego właśnie poczekamy, aż policjanci się tutaj uwiną, zabiorą manatki i pojadą pisać te swoje raporty. A wtedy zatrudnimy Darcy’ego i skończymy robotę. Opowiemy na nowo tę historię. Jesteśmy to winni widzom. Jesteśmy to winni czytelnikom. Jesteśmy to winni Jane Austen! Odwalmy taki film, żeby Jane była z nas dumna! Jesteśmy ekipą filmową! Jesteśmy drużyną! Jesteśmy rodziną Bennetów! Lekko nienormalną, ale zawsze trzymającą się razem! Scenograf i montażysta zaklaskali nieśmiało, a po chwili w kuchni wszyscy już mówili jednocześnie. Alan wiedział, że na nowo obudził w nich entuzjazm. Teraz należało tylko utrzymać ten ogień i dać ludziom coś do roboty podczas chwilowej przerwy w produkcji. Najlepiej będzie wziąć na warsztat scenariusz i przepisać wspólnie kilka scen. Burza mózgów zawsze zdaje egzamin. Alan rozejrzał się za Oscarem i zobaczył, jak tamten wychodzi z kuchni, podczas gdy wszyscy inny gestykulowali szaleńczo i taplali się w ekscytacji. W progu scenarzysta rzucił jeszcze jedno spojrzenie na Bell, która... również przyglądała mu się w zamyśleniu.

Schody skrzypiały przeraźliwie, kiedy Jimmy Hittock wspinał się po nich na strych. Z początku chciał zrobić to dyskretnie, ale ponieważ i tak zaczęły ryczeć, odpuścił sobie „tajność” owej misji. Najwyżej... Co się stanie, jeśli nawet trafi tam na policjantów? Pewnie jeszcze nie zdążyli się wynieść na lunch... O ile w ogóle jadają lunche... W razie czego – w sytuacji, gdyby ciągle się tam kręcili – powie, że chciał się tylko rozejrzeć, bo z natury zawsze był cholernie ciekawski i matka od dziecka miała z nim masę kłopotów. I co mu zrobią?! Nic! Kompletnie nic! Jimmy przystanął na ostatnim półpiętrze i zaczerpnął tchu. Był zadowolony. Naprawdę kupił gadkę Fawleya o „drużynie”, „zespole” i „ponadczasowości Dumy i uprzedzenia”. Naprawdę, autentycznie kupił! Fawley może i leciał pod publikę, no ale w końcu facet wykształcony teatralnie, to czego można się było spodziewać! I miał rację. Trzeba dokończyć ten projekt.

Przy odrobinie entuzjazmu da się z niego co nieco wykrzesać. Zwłaszcza, że Jimmy rozmawiał z ojcem i okazało się, że wytwórnia i inwestorzy jeszcze się nie wycofali. Jeszcze nie postawili na filmie krzyżyka. Istniał zatem cień nadziei. Niemrawy, ale zawsze... Pozostawał tylko problem Murphy’ego. Policja musi ustalić, że sam skoczył. Nie mogą dojść do innych wniosków. Inaczej wszystko przepadło. A przecież... Ci śledczy z pewnością nie są idiotami i prędzej czy później dojdą do tego, że Murphy jednak nie skoczył sam. Że ktoś go ukatrupił. Bo... tak właśnie było. Jimmy Hittock wiedział o tym doskonale.

Rosie Hinds wyszła na taras i ostrożnie spojrzała w dół. Zakręciło jej się w głowie. Zauważyła, że barierka po lewej stronie była wyłamana, a kilka szczebli zwisało smętnie, jak gdyby one również zdawały sobie sprawę z powagi sytuacji. Wstrzymała oddech. Wyłamana barierka! A zatem... Rosie poczuła, że zbiera jej się na mdłości. Chciała się czegoś chwycić, ale w przebłysku świadomości przypomniała sobie o zwisających szczeblach i cofnęła się o krok. – Co pani tutaj robi? – usłyszała głos za plecami. – O ile mi wiadomo, policjanci mają przerwę na lunch, ale jeszcze tu nie skończyli. Musicie się zaraz kręcić? Nie usiedzicie pięć minut na tyłkach? Rosie odwróciła się powoli, by nie spotęgować zawrotów głowy, i ujrzała powalająco przystojnego mężczyznę w czarnej skórzanej kurtce i wytartych dżinsach. Włosy miał równie czarne, jak kurtkę, i krótko przystrzyżone, a na policzkach lekki zarost. Najciekawsze jednak były jego oczy. Niebieskie, prawie turkusowe... – Przepraszam, chciałam tylko... Sama nie wiem. Byłam ciekawa, jak to wygląda – powiedziała po prostu i wzruszyła ramionami. Tak naprawdę Rosie chciała zobaczyć widok. Z góry. Widok na Krainę Jezior, ten sam, który wymalował na swoim obrazie niefortunny artysta-guwerner-samobójca. I który musiał – choć w niewielkim stopniu – zobaczyć także Murphy. Ciekawe, że kiedy Rosie była wcześniej na tym tarasie, nigdy nie zastanawiała się aż tak bardzo nad widokiem. Nigdy wcześniej. Spojrzała ponownie na przybysza i zmarszczyła brwi. Facet był dobrze ubrany, mówił z londyńskim akcentem i wciąż obracał w dłoniach identyfikator. Pewnie dopiero przyjechał. „Mądrala z Londynu”, jak wspominali o nim tutejsi policjanci. No, z pewnością sympatyczny nie był... Rosie machnęła ręką w nieokreślonym kierunku i znowu się odezwała: – Zauważyłam, że barierka jest wyłamana. Czy to może znaczyć... – Ale pani chyba sobie żartuje? Łazi pani po domniemanym miejscu zbrodni i jeszcze próbuje ze mnie wyciągnąć szczegóły? Zapewniam, że porozmawiam sobie niedługo ze wszystkimi! Na osobności! Każdy z nas chce chyba jak najszybciej z tym skończyć? Ja również. Niedługo wszystkiego się pani dowie, a teraz proszę się łaskawie stąd wynosić! Pani... Pani jest Rosie Hinds? Gra pani na West Endzie? – Tak... – Rosie zatrzymała się w połowie drogi na klatkę schodową. Poczuła, że lekko się

rumieni. – Widziałem pani spektakl. Filadelfijska opowieść. – O... to miło... – Była pani okropna! Mężczyzna odwrócił się do niej plecami i wpatrzył w przestrzeń ponad barierką tarasu. Rosie poczuła dławienie w gardle. Wybiegła na klatkę schodową i chwyciła się obiema rękami za szyję. I w tym właśnie momencie pojawił się Jimmy Hittock. – Rosie! Rosie, wszystko okay?! Co się stało? Byłaś na tarasie? Po co tam polazłaś? – A ty? – syknęła w odpowiedzi. – Po co tam idziesz? Chyba po to samo? Żeby zobaczyć, gdzie zamordowano Murphy’ego! – Zamordowano? Czyli jednak to morderstwo? – Jimmy odsunął się od Rosie i zbladł. – Przecież każdy już chyba powoli zaczyna rozumieć, co tu się stało. Jimmy... dorośnij! Zbiegła po schodach i pomknęła do swojej sypialni. Zamknęła drzwi na klucz, po czym rzuciła się na łóżko i przycisnęła sobie poduszkę do twarzy. Ten policjant... Nie spodobał jej się.

20. Przyjechał kwadrans po dwunastej. Miał tę samą sylwetkę, co przed pięcioma laty, i identycznie ścięte włosy. Nawet kurtkę nadal nosił skórzaną, choć teraz była zdecydowanie lepszej jakości i o modniejszym kroju. Chodził również tak samo. Zdecydowanie i szybko. I wciąż nie potrafił zaparkować samochodu prostopadle po prawej stronie... Zoe obserwowała go z okna, kiedy otworzył drzwiczki, wychylił się i krytycznie ocenił pozycję swojego pojazdu, który stał krzywo jak wieża w Pizie. Tyle że w wersji horyzontalnej. Mężczyzna najwyraźniej nie przejął się tym. Wysiadł z auta, spojrzał na mury Bridebridge Hall z lekkim obrzydzeniem i wszedł do środka. Zoe zacisnęła palce na firance. Jack Valenti. Przyjechał. Podeszła do lustra, obejrzała się od stóp do głów i zakręciła wokół własnej osi. Wciąż nie czuła się dobrze po ostatnich kłopotach z tabletkami, ale kroplówki doktora Kennedy’ego odrobinę jej pomogły. Przejechała dłońmi po koronkowej wiosennej sukience, szytej na miarę. Leżała doskonale, nawet na jej chudej, żałosnej figurze. Zoe zamrugała gwałtownie oczami, żeby się nie rozpłakać. Musiała być silna. Chciała mu pokazać, że jest twarda. Z zagubionej dziewczyny przekształciła się w uznaną aktorkę, gwiazdę, w kogoś ważnego i samowystarczalnego! Teraz jest już dojrzałą, dorosłą kobietą, świadomą swojej wartości, a nie rozchwianą emocjonalnie osiemnastolatką, której wydawało się, iż wybrała mniejsze zło. Zoe jeszcze raz obróciła się wokół własnej osi i włożyła szpilki marki Louboutin. Patrzyła na siebie przez chwilę, po czym wybuchnęła śmiechem. Wyglądała groteskowo. Ubrała się, jak na konferencję prasową albo wywiad... Powinna wyglądać normalnie. Nie tak, jak gdyby specjalnie chciała się wystroić. Wyskoczyła z Louboutinów, zrzuciła sukienkę, a następnie wciągnęła na siebie czarną bluzkę na ramiączkach i dżinsy. Jasne włosy rozpuściła, pozwalając, by opadły

luźno na ramiona. Starła z powiek nadmiar kredki, a z warg szminkę. Zamalowała jedynie cienie pod oczami delikatnym korektorem, żeby wyglądać choć odrobinę mniej chorobliwie. Znowu przyjrzała się sobie w lustrze i pokiwała głową. Teraz efekt nie był z pewnością tak powalający, ale przynajmniej wyglądała zwyczajnie. Jak gwiazda po godzinach, a nie na pieprzonej sesji fotograficznej. Wsunęła na stopy kremowe baletki i wyszła ze swojej sypialni. Na korytarzu przystanęła, wsłuchując się w dochodzące z różnych stron dźwięki. Tym razem Bridebridge Hall nie było tak spokojne, jak wczorajszego południa, kiedy uciekały stąd razem z Bell na rowerze Humby’ego. Teraz tu i ówdzie dało się słyszeć głosy, prowadzone rozmowy, śmiech, płacz, nawet krzyki. Zoe nie wiedziała, gdzie mogłaby znaleźć Jacka, szybko się jednak okazało, że wcale nie musiała go szukać. Nieopodal rozbrzmiały kroki, a chwilę później na schodach zmaterializował się komisarz Valenti we własnej osobie. Zoe miała wrażenie, że serce za moment wyskoczy jej z piersi, a przez żyły na skroniach tryśnie krew. On również lekko się zarumienił. A raczej poczerwieniał. Człowiek rumieni się przecież wtedy, gdy jest zakłopotany, zawstydzony lub onieśmielony, tymczasem Jack Valenti... był zwyczajnie zły. Przystanął na chwilę, po czym podszedł do niej. – Dzień dobry. Możesz mi powiedzieć, na cholerę ci tu jestem potrzebny? Jakoś przez całe poprzednie cztery lata nie czułaś potrzeby kontaktu. Nie licząc tych żałosnych maili. I przelewów. Tak, o przelewach nigdy nie zapomniałaś... – odezwał się, prawie przez zaciśnięte zęby. – Jack... – Co Jack?! Czego chcesz? Wydawało mi się, że najchętniej wywaliłabyś mnie ze swojego życia na amen, ale niestety, słoneczko, nie mogłaś, nie tak zupełnie, a teraz sama... Sama się odezwałaś! Wytłumacz mi, bo, cholera, nic nie rozumiem... Chcesz, żebym znalazł mordercę twojego kochasia, tak? Dobrze kapuję? Czy źle? – Nie był moim kochasiem – odrzekła zimno Zoe i wyprostowała się dumnie. – No, kiedyś był, czytam gazety, a internet sam wchodzi ludziom do głowy, czy chcą, czy nie... Poza tym przy okazji kinowych premier twoja gęba jest wszędzie. Niestety. – Jack Valenti sięgnął do kieszeni, z której wyjął telefon. Odebrał połączenie, wydarł się na kogoś, po czym na powrót utkwił w Zoe spojrzenie swoich turkusowych oczu. Pomyślała, że one również w ogóle się nie zmieniły. – Dobrze, pokazałeś już, jak bardzo mnie nienawidzisz. Rozumiem. Okay. Ale... Peter Murphy i ja to... stara historia. Chciałam tylko, żeby ta sprawa szybko się rozwiązała, a ty jesteś... podobno bardzo dobry. I poza tym jeszcze... Widzisz, może cię to zainteresuje, ale Peter Murphy dowiedział się jakoś o nas. O mnie i o tobie. Dowiedział się... O wszystkim. Nie wiem, jak. Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć i że dzięki temu bardziej się zaangażujesz i zechcesz wyjaśnić... – Zoe urwała. Drżała na całym ciele i czuła, jak stopniowo ogarnia ją wściekłość. – Dowiedział się o nas? Dowiedział się o „wszystkim”? – upewnił się Jack Valenti i poczerwieniał jeszcze bardziej. – Pięknie! Jeżeli przez to całe gówno tutaj moje życie zmieni się choć odrobinę, wówczas naprawdę, Zoe, nie ręczę za siebie! I lepiej pomyśl nad alibi, bo stałaś się właśnie moją główną podejrzaną! Jack Valenti ochłonął odrobinę, rzucił Zoe jeszcze jedno pogardliwe spojrzenie, ominął ją

i zszedł na dół. Słyszała, jak wita się z policjantami, a później z ekipą. Wypuściła z sykiem powietrze i chwiejnym krokiem wróciła do swojego pokoju. Czuła się jak balon, który ktoś przebił bardzo ostrą igłą.

Na horyzoncie piętrzyły się czarne chmury. Powietrze stawało się z wolna gęste i ciężkie, przesycone zapachami kwiatów, trawy i żywicy. Wszystko zastygło w bezruchu, czekając na deszcz – może nawet na pierwszą tej wiosny burzę? Oscar Lyne również czekał na deszcz. Czuł, jak koszulka przykleja mu się do pleców, a oddech staje się płytki. Zdjął okulary i przetarł oczy. Stał przez chwilę na trawniku, po czym ruszył w stronę parku. Szedł szybko, by w miarę możliwości usunąć się z pola widzenia policjantów i tego nowego faceta z Londynu, o którego przybycie prosiła Zoe. Przed kilkoma godzinami był nawet bardzo zainteresowany całą aferą, tajemniczym Jackiem Valentim, i ogólnie wszystkim, ale teraz jego entuzjazm opadł. Alan Fawley – co Oscar uświadomił sobie niechętnie – miał świętą rację. Musieli doprowadzić ten film do końca. Nie mogli się tak po prostu poddać – nie przez zgon jednego faceta, którego w dodatku nikt nie trawił. I Fawley miał również rację w kwestii scenariusza. Należało go przeredagować, zmienić kilka scen, wprowadzić jakąś dynamikę... Oscar przypomniał sobie nagle pytanie, które zadała mu przed kilkoma tygodniami Sofie Baranski, kiedy po raz pierwszy przyjechali do Bridebridge Hall, żeby rozejrzeć się po okolicy. – Oscar, ja cię lubię, ale ty mi powiedz, dlaczego ten scenariusz jest taki do dupy? – odezwała się, kiedy ekipa zastanawiała się nad wyborem odpowiedniego miejsca na finałową rozmowę Lizzie i Darcy’ego. – Przecież ty umiesz pisać! Kocham twoje scenariusze! Kocham twoje dialogi! Kocham twoje suspensy! Wiesz co? Mam na imię Elodie to mój ulubiony film! Oglądałam go chyba ze dwadzieścia razy i ciągle wyję jak bóbr! Ta kwestia... Zdarza się, że kogoś bardzo lubimy, ale go nie kochamy. I zdarza się, że kogoś bardzo kochamy, ale go nie lubimy i po pewnym czasie zaczynamy rozumieć, że życie z nim jest niemożliwe. Bo jednak łatwiej żyje się z kimś, kogo lubimy. Z kim potrafimy normalnie rozmawiać. O głupotach. O naleśnikach i idiotycznym filmie. Bez szarpaniny, bez tych wszystkich dziwnych emocji, o których istnieniu wcześniej nie miałam pojęcia. Dopóki nie poznałam ciebie. Dlatego... Wybacz mi, ale muszę znaleźć kogoś, kogo polubię. Nawet jeśli nigdy nie pokocham go tak mocno, jak ciebie. – I później Elodie odchodzi, w tle muzyka Jana A.P. Kaczmarka, i ta pusta ulica, która ciągnie się i ciągnie, że końca nie widać. Uwielbiam tę scenę! A Kompleks Klitajmestry? Myślałam, że na zawał padnę, kiedy się okazało, kto jest mordercą! Dobry z ciebie scenarzysta! Oscar! Uwielbiam cię! Jesteś wręcz mega-super-zajebisty! Zdobywasz nagrody! Producenci i reżyserzy cię cenią! Co się stało? Temat ci nie podszedł? Panny dworkowe i zasuwanie

menuetów na pianoforte ci nie leżą? Oscar niczego konkretnego jej wówczas nie powiedział. Wzruszył tylko ramionami i mruknął, że tak wyszło. A przecież temat mu podszedł. Bardzo. Po prostu tyle już było filmowych wersji Dumy i uprzedzenia, w tym dwie naprawdę świetne, że Oscar poczuł się przytłoczony. Zaczął mieć obawy. Zżerał go stres, że nie wymyśli niczego oryginalnego i położy film, a przecież Jane Austen to niemal angielska narodowa świętość! Mimo wszystko zaczął pisać. Nawet mu się podobało. Nawet jakoś to szło... A później wtrącił się Producent, który również miał swoją wizję. Wizję daleko odbiegającą od wizji Oscara. Kazał wprowadzać mu zmianę za zmianą, przepisać tekst po kątem aktorskich możliwości Petera Murphy’ego, wykreślić dwie siostry Bennet... Dwie siostry Bennet! Ten film przestawał mieć sens bez Kitty i Mary, które nie tylko stanowiły soczyste tło, ale również w jakimś stopniu przyczyniały się do trudnej sytuacji finansowej rodziny Bennetów. Tutaj właśnie chodziło o to, żeby córek było pięć, a nie trzy! To całe dwie gęby do wykarmienia więcej, dwa komplety garderoby, dwie głowy do wyedukowania, dwa ciała, które trzeba położyć gdzieś spać, i wreszcie o dwóch facetów więcej, których trzeba złapać, zaciągnąć do ołtarza i pożenić! A tym samym zapewnić córkom bezpieczną przyszłość! Jak inaczej kobiety mogły o siebie zadbać dwieście lat temu? Ale Producent nie rozumiał podobnych niuansów. Całe szczęście, że przynajmniej zgodził się na Zoe Alcott! Oscar jeszcze bardziej przyspieszył kroku. Zaczął niemal biec, a jego oddech stał się odrobinę świszczący. Miał dosyć. Poprawki w scenariuszu, martwy Murphy i... Bell. Z nim. Kiedy wrócili z Keswick do Bridebridge Hall, Oscar znalazł w samochodzie sweter Bell, który zabrała z domu. Przypomniała sobie o książce, ale o swetrze nie. Oscar więc postanowił jej go zanieść. Stanął pod drzwiami i usłyszał to, co było do usłyszenia. Ona i Alan. Rozmawiali, śmiali się... Byli razem, w jej sypialni. Może nawet...? Nie, nie! Nie zrobiłaby tego teraz, tak od razu, jak tylko przyjechała. W zaistniałych okolicznościach, pod nosem policji i ze wspomnieniem martwego Murphy’ego. Chyba że Oscar był w błędzie. A przecież mógł być w błędzie! Zdarzało mu się to ostatnio żałośnie często! Później Bell i Alan zeszli na dół, we dwoje, do Kuchni nr 1, trzymając się za ręce. Czyżby postanowili się ujawnić? Akurat teraz? Czyżby Fawleyem tak bardzo wstrząsnęła śmierć Murphy’ego, iż uznał, że życie jest za krótkie, by ukrywać się ze swoimi uczuciami? Oscar uśmiechnął się pod nosem. Nie wierzył w wielką miłość Fawleya do Bell. Widział to spojrzenie. Niejedno zresztą. Wiele spojrzeń, którymi Fawley nieustannie obejmował Rosie Hinds. Nie ulegało wątpliwości, że to ją wciąż kochał. A zamiary, jakie żywił wobec Bell, nie były czyste. Nie mogły. Bo Fawley nie był z nią szczery. Coś wciąż pozostawało niewyjaśnione. Sprawy między Fawleyem i Rosie nie doczekały jeszcze swojego finału. Oscar nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Zwolnił i zboczył ze ścieżki. Dotarł nad mały strumyczek, przez który przerzucono drewniany mostek. Ku wodzie pochylały się wdzięcznie gałęzie płaczącej wierzby. Wszystko to razem wyglądało niczym żywcem wykrojone z płócien Moneta. Przypominało pejzaż rodem z Giverny, pełnego inspiracji, naszpikowanego światłem i nieskończonymi możliwościami łączenia barwnych plam. To właśnie tutaj Oscar chciał nakręcić jedną z ostatnich scen Dumy i uprzedzenia. Finalną rozmowę Lizzie i Darcy’ego. Ale oczywiście Producent się nie zgodził. Nawet nie zamierzał wyjaśniać, dlaczego...

Wszedł na mostek i zacisnął palce na barierce. A później usiadł, otworzył torbę, którą prawie zawsze nosił ze sobą, i wyciągnął laptop. Zaczął pisać.

21. Bridebridge Hall powoli ogarniał chaos. Policjanci skończyli swój lunch i łazili bezceremonialnie po całym domu, zaglądając w każdą dziurę, a po kątach szeptali o tym, że przyjechał już „mądrala z Londynu”, od razu zaczął się panoszyć i w ciągu zaledwie paru minut zdążył wkurzyć mnóstwo osób. Bell uśmiechnęła się do dwóch funkcjonariuszy i przeszła przez korytarz. Zerknęła na obraz wiszący w hallu. Wzdrygnęła się. Widok z tarasu na Krainę Jezior. Biedny Murphy! Mimo wszystko nie zasłużył na to, żeby tak skończyć! Bell ubóstwiała malarstwo i wcześniej bardzo lubiła patrzeć na piękne malowidło anonimowego guwernerasamobójcy, teraz jednak czym prędzej się od niego oddaliła. Z początku zamierzała poszukać Oscara i zapytać, dlaczego tam, w kuchni wydawał się taki smutny. Szybko uświadomiła sobie, że to w gruncie rzeczy dość idiotyczny plan, bowiem przyczyna nastroju Oscara była Bell świetnie znana. Zobaczył ją z Alanem. Widział, jak trzymali się za ręce, a może nawet słyszał... ich. Każdy mógł przecież przechodzić nieopodal, kiedy rozmawiali w jej sypialni. Bell teraz tego żałowała. Powinna była kazać Alanowi poczekać na zewnątrz, powinna była pobyć chwilę sama, powinna była wyszarpnąć swoją dłoń z jego uścisku, kiedy schodzili do Kuchni nr 1... A tymczasem wyszło tak, jak gdyby tylko na to czekała. Na ten gest. Uścisk. Dłoń w dłoni. Jak gdyby całe jej istnienie – cała jej osoba – ograniczały się do bycia z nim. Jak gdyby bez niego zupełnie nie istniała. Powoli przestawało jej się to wszystko podobać. Nie chciała uzależnić się emocjonalnie od Alana. Chciała pozostać autonomiczną jednostką, która ma swoje ambicje, refleksje i własną osobowość. A przede wszystkim ma własne zdanie i nie myśli tylko o zwierzęcej potrzebie zaspokojenia... Zwierzęcej? A jeśli nie o to chodzi? A jeśli zwyczajnie już się od niego uzależniła? I teraz – przerażona tym odkryciem – starała się Alanowi wymknąć? Udać na jakiś emocjonalny detoks i wreszcie zacząć samodzielnie funkcjonować? Przecież Alan, razem ze swoimi deklaracjami, nie mógł być jedynym gwarantem jej szczęścia! Zwłaszcza teraz! Bell zmarszczyła brwi. I właśnie zdała sobie sprawę, że wcale nie była zakochana w Alanie. Nigdy. Pragnęła go w jakiś dziwny, chory sposób, miała na jego punkcie obsesję, ale... Nie było w tym żadnych wyższych uczuć. I przecież zdołała mu się oprzeć! Tam, w sypialni, kiedy już ją niemal osaczył... Czyżby zbliżał się koniec tego dziwnego uzależnienia? Czyżby była wreszcie... prawie... zdrowa? Złapała się na tym, że myślami coraz częściej krąży wokół Oscara. Było jej przykro. Polubiła go. Nie spodziewała się, że jest tak sympatyczny i że porwie się na to wszystko, o czym mówił w domu jej ojca i jeszcze potem, w samochodzie. Objeździł Kennedych w Keswick, by ją odnaleźć. Zdobył dla niej autograf Emmy Redbury. Martwił się... Dlaczego wcześniej tego nie

zauważyła? Dlaczego Oscar zawsze wydawał jej się dość „zwykły” i mało interesujący? Nie mógł przecież taki być, skoro pisał te wszystkie fantastyczne scenariusze! Jak choćby Mam na imię Elodie. Jeden z jej ulubionych filmów... Wybacz mi, ale muszę znaleźć kogoś, kogo polubię... Cudo! A jednak Oscar nie był... No właśnie. Nie był Alanem. Może to i lepiej...? Bell przystanęła na półpiętrze i zawahała się. Postanowiła, że skoro bieganie za Oscarem i próby wypytywania go o nastrój wydają się chwilowo bezsensowne, pójdzie sprawdzić, jak czuje się Zoe. Odkąd wysiadły z samochodu, nie widziała jej, a od tego czasu upłynęło już ładnych parę godzin. Wspięła się na pierwsze piętro, podeszła do drzwi i uniosła dłoń. Zapukała delikatnie, na wypadek, gdyby Zoe drzemała. I wtedy zauważyła, że drzwi po drugiej stronie korytarza były lekko uchylone. Usłyszała głosy. Rosie. I... Alan. Rozmawiali bardzo cicho, tak, że Bell ledwie była w stanie odróżnić poszczególne słowa. Wstrzymała oddech i zdecydowanym ruchem zdjęła buty. Bezszelestnie zbliżyła się do drzwi pokoju Rosie i nastawiła uszu. Dokładnie w tym samym momencie w progu swojego pokoju ukazała się Zoe. Miała zamiar się odezwać i – z pewnością – puścić jakąś wdzięczną wiązankę, ale Bell pokręciła gwałtownie głową i przyłożyła palec do ust. Zoe zamarła z dłonią na klamce. Bell słuchała. – Rosie, ucisz się, błagam. W ogóle nie powinniśmy tutaj rozmawiać! Uspokój się! Nikt się niczego nie dowie! To było dziesięć lat temu, do cholery! Skąd ci się wzięły te głupie pomysły?! Symboliczny widok?! Kraina Jezior?! Równie dobrze mógł wypaść z innego tarasu, z innym widokiem! – Ale nie wypadł! A jeśli ktoś chce nam coś powiedzieć? To znaczy... Nie nam. Mnie – poprawiła się Rosie. Bell słyszała, jak ciężko wzdycha. – Nie tobie. Nam. Dobrze powiedziałaś. Nie zostawię cię z tym, Rosie. Nie bój się. W razie czego... Nie zostawię cię z tym. – Ale to ja miałam powód, żeby go zabić, Alan! Ja! Nie ty! – Ciiicho... Nie możesz teraz mówić takich rzeczy... – Ale to prawda! Miałam powód! Miałam, Alan! Ja! Nie ty! – Tak... Nie ja – powiedział cicho Alan i głosy umilkły. Bell poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Pomknęła do pokoju Zoe, wepchnęła dziewczynę do wewnątrz i zamknęła drzwi. Miała wrażenie, że zamarza od środka, a później rozpada się na milion ostrych, lodowatych drobinek. Zoe przyglądała jej się niemal z przerażeniem. – Bell, co ty tam usłyszałaś, do kurwy nędzy?! Wyglądasz, jakbyś miała zaraz wykitować! – Oni... Oni, Zoe, ja... Przepraszam, nie wiem. Nie wiem, co tam się stało! Usiadły na łóżku i Bell streściła Zoe przebieg podsłuchanej przed chwilą rozmowy. Później umilkła i tkwiły przez chwilę w ciszy. Z zewnątrz słyszały tylko głosy policjantów, którzy kręcili się na ścieżce przed domem. Zoe wstała wreszcie i podrapała się z namysłem w czoło. – Dziesięć lat temu? Kraina Jezior? Tak mówili? – spytała wolno, usiłując coś sobie przypomnieć. – Tak – potwierdziła Bell, która nie wiedziała, czy w tym momencie powinna być zazdrosna o Rosie, czy też może skupić się raczej na jej ewentualnej zbrodniczej przeszłości. – Wiesz... Coś mi się kojarzy. Czekaj, jak to było... Dziesięć lat temu zaczynałam swoją pierwszą pracę. Serial młodzieżowy. Miałam trzynaście lat. Alan wtedy musiał mieć ze dwadzieścia pięć i pamiętam, że pracował u nas na planie jako drugi asystent reżysera. Był

świeżo po studiach i świetnie się zapowiadał. Przypomina mi się coś... Właśnie z Krainą Jezior. Jakieś plotki, który krążyły wtedy po kątach. Alan podobał się dziewczynom. Charakteryzatorce, szefowej garderoby... Rozmawiały o nim, czasem przy mnie. I mówiły, zdaje się, że on jest taki smutny i zamyślony, bo właśnie rozstał się z narzeczoną... – To musiała być Rosie Hinds! – wtrąciła się Bell. – Tak, ale... To nie wszytko. Cholera, nie pamiętam dokładnie. To było tak dawno temu. Coś się wydarzyło przed ich rozstaniem. Alan uczestniczył w jakichś warsztatach artystycznych. Aktorskich albo reżyserskich. I tam wydarzyła się tragedia. Ktoś się utopił. Jakiś wykładowca czy ktoś... Podobno świetny specjalista od jakiegoś-tam-teatru... I wszyscy byli bardzo przybici. A Alan później rozstał się jeszcze z narzeczoną... Czyli chyba wychodzi na to, że właśnie z Rosie. Może ona też była na tych warsztatach? Może byli tam razem? Bell? Wszystko ok? Bell również podniosła się z łóżka i stanęła naprzeciwko Zoe. Była śmiertelnie blada. – Wiem, o czym mówisz. Ty miałaś wtedy trzynaście lat, ale ja dwadzieścia. Byłam już na studiach i czytałam o wszystkim w gazetach. Pamiętam to bardzo dobrze, bo te warsztaty miały miejsce niedaleko stąd, też w dolinie Borrowdale. Dzwoniłam nawet do ojca, żeby wypytać, co mówili miejscowi. Ten facet to nie był specjalista od jakiegoś-tam-teatru, tylko świetny fachowiec od japońskiego teatru kabuki i teatru sanskryckiego. Cały nasz wydział miał wolne, kiedy on zginął. Podobno wjechał po pijaku samochodem do jeziora. W pokoju na powrót zapadła cisza. Dziewczyny wpatrywały się w siebie szeroko otwartymi oczyma i bały się nawet ruszyć. Wreszcie Zoe złapała się za głowę i wyszeptała: – Może ktoś mu pomógł wjechać do tego jeziora? Co powiedziała Rosie? Że miała powód, by ukatrupić Murphy’ego? – Dokładnie tak – potwierdziła znowu Bell. – Czyli pewnie Murphy coś widział. Musimy się dowiedzieć, czy on przypadkiem też nie był... – Na tych warsztatach! – dokończyły równocześnie.

W salonie zrobiło się duszno, kiedy główni członkowie ekipy filmowej, kilkoro aktorów i tabun policjantów zgromadzili się w środku. Każdy kręcił się nerwowo w miejscu i nie bardzo wiedział, co ze sobą począć. Czekali. Ten nowy policjant, komisarz z Londynu, kazał im stawić się tutaj punktualnie o drugiej. Sofie Baranski usłyszała, jak burczy jej w brzuchu. W porze lunchu nie miała apetytu, ale teraz organizm domagał się już pożywienia. Kiedy Alan Fawley nachylił się i z porozumiewawczym uśmiechem podał jej czekoladowy batonik, zrozumiała, że burczenie w brzuchu usłyszeli również inni. Wyprostowała się na krześle i rozdarła opakowanie. Zapach czekolady, karmelu i orzechów uderzył ją w nozdrza. Wgryzła się w batonik dokładnie w chwili, kiedy w salonie zjawił się londyński śledczy. Jedzenie ugrzęzło Sofie w gardle. Mimowolnie rozejrzała się i odnalazła wzrokiem Paula Maddocka. Usiadła jak najdalej od niego. Na wszelki

wypadek... Komisarz Valenti stanął na środku pokoju i powiódł po zebranych krytycznym wzrokiem. Westchnął z czymś na kształt rezygnacji. Rozłożył ręce prawie jak do modlitwy. Sofie pomyślała, że ten facet jest naprawdę cholernie przystojny. Skąd on się tu wziął? Chodziły słuchy, że podobno Zoe Alcott kazała go ściągnąć. Pewnie jakaś romantyczna historia w tle. Ta to ma szczęście... Sofie skuliła się na krześle, a uśmiech zamarł jej na ustach. Przypomniała sobie, dlaczego oni wszyscy znaleźli się teraz w tym pomieszczeniu. Murphy nie żył. Był w stu procentach martwy. A ona – Sofie – dopiero teraz, kiedy z jej głowy wyparowały już resztki alkoholu, naprawdę zaczęła się bać. Tak na chłodno. Bez emocji. Czuła lęk do bólu świadomie, nie histerycznie, jak przed kilkoma godzinami w sypialni, kiedy pocięła i spaliła ubrania. Zrobiła coś bardzo, bardzo głupiego... I Maddock. Być może Maddock zrobił nawet coś jeszcze głupszego. O ile w ogóle dało się zrobić coś jeszcze głupszego... Sofie wpatrzyła się w niedojedzony batonik i pomyślała o sukience w groszki. Miała nadzieję, że w kominku nie został już po niej ślad. – Smakuje pani? – odezwał się komisarz Valenti, patrząc wprost na Sofie. Przełknęła ślinę. – Nie bardzo. Za dużo karmelu. Wolę rodzynki, prawdę mówiąc. W salonie rozległy się pojedyncze chichoty, które szybko umilkły. Valenti zmrużył oczy i znowu zlustrował uważnie całą ich gromadę. – Dobrze, to zacznijmy. Nazywam się Jack Valenti, zostałem tutaj oddelegowany z Londynu celem wyjaśnienia przyczyn śmierci Petera Murphy’ego. Poinformowano mnie, że najprawdopodobniej mamy do czynienia z samobójstwem, co, jak się okazało, być może było wnioskiem błędnym – Valenti przerwał na moment, by jego słowa odpowiednio zawisły w przestrzeni. Atmosfera w salonie momentalnie zgęstniała. – Tarasowa barierka została po lewej stronie wyłamana. Szczebelki pękły. To właśnie tamtędy wypadł pan Murphy. Samobójstwo nie wydaje się zatem prawdopodobne. W grę wchodzi nieszczęśliwy wypadek albo... morderstwo. Od tej chwili ja przejmuję śledztwo w tej sprawie. Na miejscu zostanie ze mną dwóch asystentów. Reszta fachowców będzie dojeżdżała w miarę potrzeby. Obecnie czekamy na wyniki sekcji zwłok i kończymy oględziny strychu. Będę prowadził przesłuchania i wzywał każdego z państwa na indywidualną pogawędkę. Myślę, że za dwa dni, kiedy już dobrze obejrzymy to miejsce, będziecie mogli kontynuować zdjęcia. Postaram się nie wchodzić wam w paradę, a wy nie wchodźcie mnie. Wtedy wszyscy będą szczęśliwi. Prawda? Ponieważ mam tutaj do czynienia z gwiazdami i tak dalej, proszę mnie poinformować, kto z państwa zdecyduje się na przesłuchanie w towarzystwie adwokata... – Valenti machnął lekceważąco ręką i dodał: – Proszę o udostępnienie nazwisk całej ekipy filmowej. Od obsady po najdrobniejsze pionki. Jasne? No to świetnie. Chyba się rozumiemy. Sugeruję też zwołanie konferencji prasowej. Najlepiej gdzieś w okolicy. Może w Bridebridge? Albo Keswick? Wiecie, rzecznik prasowy policji, wasz rzecznik prasowy, może kierownik produkcji, reżyser... Może jedna z gwiazd? – Tu komisarz rzucił pełne jadu spojrzenie na Zoe Alcott, co nie uszło chyba niczyjej uwadze, a już na pewno nie przeoczyła tego Sofie Baranski. – Dacie pożywkę mediom, to może nie będą aż tak mocno węszyć. Na razie przyjmijmy wersję z nieszczęśliwym wypadkiem i będziemy się zasłaniać hasłem, że śledztwo jest w toku. Panna Alcott może ze łzami w oczach opowiedzieć, jak bardzo jej przykro... Zgoda? Oczy wszystkich zebranych skierowały się na Zoe. Sofie wychyliła się na krześle, żeby lepiej

widzieć. Zoe zbladła straszliwie, ale mechanicznie skinęła głową. Tych dwoje musiało się szczerze nie znosić. Sofie nie miała już w tej chwili bladego pojęcia, dlaczego Alcott tak bardzo nalegała, żeby Valenti tu przyjechał... – Świetnie – kontynuował komisarz. – Czy mają państwo do mnie jakieś pytania? Nie? Wspaniale. Zatem bierzmy się do roboty. Dziękuję za uwagę. Proszę być do dyspozycji. Valenti w mgnieniu oka opuścił salon. Napięcie spadło odrobinę, ale ludzie zaczęli szeptać między sobą, że facet jest nadęty i bezczelny, i że w ogóle chyba nie dociera do niego, z kim ma do czynienia. Czyli z nimi! Ze SŁAWNYMI ludźmi! Sofie wstała z krzesła, wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Paulem Maddockiem i również wyszła z salonu. Pobiegła na górę. Musiała sprawdzić jeszcze raz, czy sukienka w kropki na pewno spaliła się w całości.

Alan Fawley zamierzał usiąść obok Bell, ale ona zajęła miejsce między Zoe i Oscarem. Unikała jego wzroku i zignorowała dwa esemesy, które wysłał do niej ukradkiem, kiedy komisarz Valenti zaczął już uskuteczniać swoją sympatyczną gadkę. Była bardzo blada i – co Alan zauważył z lekkim zdziwieniem – roztrzęsiona. Zoe, również dość blada i niespokojna, trzymała Bell za rękę. Zoe Alcott! Trzymała za rękę Bell! Alan zmarszczył brwi i przeczesał nerwowo włosy. O co tu mogło chodzić? Zaledwie kilka godzin wcześniej wszystko było przecież w najlepszym porządku. Bell wydawała się wprawdzie odrobinę przybita, ale ostatecznie miała do tego pełne prawo. Trup w Bridebridge Hall, policja, zamieszanie, a wcześniej spotkanie z ojcem po tylu latach... I jeszcze ta wycieczka z Zoe, z której Bell tłumaczyła się dość pokrętnie. Że niby zatrucie pokarmowe, jakaś rewolucja żołądkowa, Zoe źle się poczuła, nie chciała robić afery, a ojciec Bell jest przecież lekarzem... Alan pokręcił głową i uznał, że niekiedy bywa prawdziwym, koncertowym idiotą. Jak mógł kupić tę bajeczkę o zatruciu pokarmowym? Gdyby tylko o to chodziło, Bell z pewnością nie kradłaby roweru i nie jechała na nim aż do Keswick, z Zoe na bagażniku! Nie decydowałaby się tak spontanicznie na odwiedziny u ojca, z którym jej relacje pozostawiały wiele do życzenia. To nie mogła być łatwa wizyta. Bell z pewnością obawiała się tego spotkania. Dlaczego więc, mimo wszystko, zdecydowała się na równie irracjonalne działanie? I dlaczego Alan tak szybko i bezboleśnie przełknął jej kłamstwa? Przecież to jasne, że coś musiało się stać... Coś niepokojącego, co Zoe i Bell chciały utrzymać w tajemnicy. A teraz? Co wydarzyło się teraz? Dlaczego Bell unikała jego wzroku, dlaczego nie chciała usiąść obok niego? Dlaczego siedzi tam, między Zoe i Oscarem? Dlaczego pozwala Zoe trzymać się za rękę? Dlaczego pozwala, by Oscar znowu patrzył na nią w ten wkurzający sposób, który doprowadzał Alana do wściekłości? Co się wydarzyło? Teraz, przez tę godzinę-dwie, kiedy się nie widzieli? Przez tę godzinę-dwie, które dzieliły ich od trzymania się za ręce, szeptania czułych słówek i mówienia o tęsknocie? Zaraz, zaraz... Bell nie szeptała przecież żadnych czułych słówek! Nie mówiła o tęsknocie! Alan mówił, ale ona... nie!

Alan ponownie przeczesał włosy i zdał sobie sprawę z tego, że w ogóle nie słucha Jacka Valentiego. Komisarz rozwodził się na temat wyłamanej barierki i domniemanego nieszczęśliwego wypadku, który raczej nie wchodził w grę. Nie wchodził... Alan wzruszył delikatnie ramionami i poszukał wzrokiem Rosie. Co go obchodziła wyłamana barierka? Wiedział przecież o niej doskonale. O wyłamanej barierce i o wiszących szczebelkach. I o tym, że Murphy nie skoczył z własnej woli. Alan wreszcie przestał oszukiwać samego siebie. Policja nigdy nie kupi bajki o samobójstwie. Nie można zmienić tego, co wydarzyło się zeszłej nocy. Policja również wkrótce odkryje prawdę. Nie są bandą debili, a już na pewno debilem nie jest facet z Londynu. Trzeba powoli zacząć przyzwyczajać się do tej nowej, nieprzyjemnej myśli. Alan westchnął. Jak mógł być taki naiwny? Jak mógł wierzyć w to, że kupią ściemę o samobójstwie? Że dadzą im spokój i pozwolą robić film? Nie, nie... Nie będzie tak łatwo. A jednak... Z tej sytuacji również trzeba jakoś wybrnąć... Może dojdą do wniosku, że to jednak nieszczęśliwy wypadek? A jeśli nie? To... Niech znajdą jakiegoś mordercę! Jeśli zrobią to wystarczająco szybko – wszystko da się jeszcze uratować. Mordercę... Cholera, niech będzie jakikolwiek! Kandydatów nie brakuje! Alan wolałby jednak, żeby sprawą zajął się ktoś inny. Nie ten facet w skórzanej kurtce. Nie on. On miał niedobry wpływ na ludzi. Wystarczy spojrzeć, co zrobił z Rosie przez zaledwie pięć minut zdawkowej rozmowy. Przecież to nawet nie było jeszcze przesłuchanie! A Rosie już ledwo żyła ze strachu. I zaczynała mówić głupoty. Głupoty, które nigdy nie powinny zostać na głos wypowiedziane. Nie teraz. Nie po tylu latach. Komisarz Valenti zasugerował właśnie zwołanie konferencji z rzecznikiem prasowym i załzawioną Zoe, a Alan uświadomił sobie, że sam powinien na to wpaść. Oczywiście! Konferencja musi być! I to szybko, póki jeszcze siedzą tutaj bezczynnie i nie mogą normalnie kręcić. Trzeba porozmawiać z Jimmym, trzeba... Trzeba się uspokoić, pomyślał. Zaczynał panikować. Zaczynał tracić kontrolę... Po raz kolejny obrócił głowę, by spojrzeć na Bell. A jeśli ona w jakiś sposób wszystkiego się domyśliła? Nie, to niemożliwe. Nie mogła się domyślić. Ale mogła... Podsłuchać. Mogła go śledzić. Mogła dostrzec przypadkiem, że zmierza do pokoju Rosie, mogła dostać napadu zazdrości czy coś i zwyczajnie pójść za nim... A on nie zamknął za sobą drzwi. Idiota! Bell... Śliczna Bell, którą zaczynał tak bardzo lubić, w której prawie – autentycznie – się zakochał... Która mogła być jego wybawieniem. Jego azylem. Z którą wiązał tak wielkie nadzieje, do której obłąkańczo tęsknił, bo... tracił kontrolę nad samym sobą. I samemu sobie nie ufał. A ona była tym całym PUNKTEM ZACZEPIENIA! Szlag! Co też ona kombinowała? Co – jeśli w ogóle – usłyszała? Wszystko? A może tylko część? Czy dowiedziała się również o pocałunku? Alan przełknął ślinę, spuścił wzrok i zaczął w skupieniu oglądać swoje paznokcie. Tak, pocałował Rosie. Nie, nie był z tego zadowolony. Zrobił to z litości. Rosie była załamana, przestraszona, mówiła te wszystkie idiotyczne rzeczy... Tak, to była litość. Nie miłość. Z pewnością nie miłość. Mimo iż w chwili, kiedy ich usta wreszcie się spotkały, Alanowi prawie zakręciło się w głowie. I co? Co będzie dalej? Alan poczuł na plecach lodowaty dreszcz. Nie miłość... Jasne. Idiota! Tak – on, Alan Fawley – był kompletnym, skończonym idiotą!

Kiedy spotkanie z Jackiem Valentim dobiegło końca, Zoe, Bell i Oscar podnieśli się z krzeseł niemal równocześnie. Zoe nadal trzymała Bell za rękę, choć sama była równie mocno przybita i zdenerwowana. Przez całą tę akcję z podsłuchiwaniem Alana i Rosie, nie zdążyła jej o niczym powiedzieć. Nie zdążyła powiedzieć jej o sobie i Jacku Valentim. Nie wiedziała nawet, czy powinna mówić Bell o takich sprawach. A jednak czuła, że może liczyć na jej dyskrecję. Potrzebowała wsparcia Bell, potrzebowała porozmawiać o tym wszystkim z kimś innym, niż tylko z Benem Ruddem, który do tej pory jako jedyny poznał najmroczniejszy sekret Zoe Alcott. Teraz one obie znalazły się w dość nieprzyjemnej sytuacji. I miały tylko siebie. Tylko sobie mogły ufać. Żadna z nich z pewnością nie popełniła morderstwa, nie wypchnęła Murphy’ego z tarasu. Były daleko, w bezpiecznym i sielskim Keswick. One dwie i Oscar. Właśnie! Przecież... Był również Oscar. On także nie miał niczego na sumieniu. On także mógł się okazać godny zaufania. Matka zawsze powtarzała Zoe, że czasem trzeba się przełamać, czasem trzeba komuś zaufać, otworzyć się, by nie pozostawać w izolacji. By nie otaczać się kokonem lęku i dystansu. By nie skończyć w samotności... Tak, matka zawsze była wyrozumiała. Wybaczyła jej karygodny wybryk z Jackiem Valentim. Ojciec nie wybaczył nigdy, ale matka... Matka uważała, że Zoe powinna żyć dalej – dalej robić to, co umiała najlepiej, i zostawić przeszłość za sobą. Co się stało, to się nie odstanie. Ostatecznie, ludzie miewają przecież na sumieniu gorsze zbrodnie... Kiedy wyszli na korytarz, Zoe przystanęła i zaczerpnęła tchu. – Słuchajcie, musimy chyba pogadać. Bell, uważam, że Oscar powinien wiedzieć o... O, no wiesz... – zniżyła głos prawie do szeptu. – Warsztatach! Bell przygryzła wargę i skinęła głową. Zoe splotła nerwowo dłonie, po czym zebrała się w sobie i dodała: – Może pójdziemy na spacer gdzieś... Gdzieś dalej. Chciałabym z wami pogadać. Może teraz? – A może teraz porozmawiasz ze mną? – odezwał się głos gdzieś w tle. Zoe zamarła. – Jeśli oczywiście nie jesteś zbyt zajęta spacerowaniem. Nie ma to, jak ciężka praca, co? Zoe zagotowała się lekko, ale zamiast eksplodować stekiem inwektyw, jak to miała często w zwyczaju, uśmiechnęła się z godnością, po czym wskazała na Bell i Oscara. – To moi przyjaciele i współpracownicy. Bell Kennedy, wybitna kostiumografka, jedna z najmłodszych samodzielnych projektantek kostiumów filmowych w historii brytyjskiego kina i telewizji. Uhonorowana dwukrotnie nominacjami do BAFTY i Złotego Globu za kostiumy do Układu słonecznego i serialowej adaptacji Rodziny Newcome’ów Williama Makepeace Thackeraya. Genialna artystka. Każdy aktor marzy o tym, by właśnie ona projektowała dla niego stroje. A to Oscar Lyne, wybitny scenarzysta, laureat Europejskiej Nagrody Filmowej za scenariusz do filmu Mam na imię Elodie, nagrodzony na festiwalu filmowym w Cannes, nominowany do BAFTY i Złotego Globu, również utalentowany autor sztuk teatralnych, nominowany do nagrody Laurence’a Oliviera. A to... – Tutaj Zoe machnęła ręką w kierunku

Jacka Valentiego. – Jest... Jack Valenti. Komisarz. Z Londynu. Dawny znajomy. Umilkła i poczuła na sobie zaskoczone spojrzenia Bell i Oscara. Z pewnością nie spodziewali się akurat takiej prezentacji, Zoe miała jednak potrzebę pokazania wreszcie Jackowi, gdzie jego miejsce. Kim on, do cholery, był, żeby traktować wszystkich tak protekcjonalnie?! I żeby ją traktować tak protekcjonalnie?! Jak gdyby nadal miała osiemnaście lat! Jak gdyby nadal można było jej wmówić, co jest dla niej najlepsze! Valenti stropił się lekko, ale podszedł bliżej i przywitał się najpierw z Bell, później z Oscarem. Mruknął coś o tym, że pewnie jeszcze znajdzie się okazja do rozmowy, po czym ponownie spojrzał na Zoe. – To co? Czy panna Alcott znajdzie teraz dla mnie pięć minut? Czy powinienem umówić się przez asystentkę? Zoe rzuciła swoim przyjaciołom przepraszające spojrzenie i przewróciła oczami. Westchnęła ciężko i poszła za Jackiem do zaimprowizowanego naprędce pokoju przesłuchań. Usiadła na wskazanym fotelu. Po chwili wahania zrzuciła baleriny i podciągnęła nogi pod siebie. Chciała wyglądać na spokojną i opanowaną, jednak w środku cała się trzęsła. I zdawała sobie świetnie sprawę z tego, że Jack Valenti to widzi. Był jak pieprzony Sherlock Holmes... – Świetny performance tam odstawiłaś! Szkoda, że nie wyjechałaś z jakimś pokojowym Noblem! Miałem się poczuć głupio? Chciałaś mi dać do zrozumienia, że jestem tylko zwykłym krawężnikiem? – Valenti pochylił się w jej stronę i zmrużył oczy. – Zgadnij, gdzie mam wszystkie nagrody twoich kumpli... – Domyślam się, że w dupie! – przerwała mu, kiedy do reszty straciła już cierpliwość. – A teraz do rzeczy! Ja również jestem tutaj w pracy, jeśli jeszcze się nie zorientowałeś! Może i chwilowo nie kręcimy, ale aktorzy pracują nad rolą także wtedy, kiedy kamery są wyłączone! Tylko co ty możesz o tym wiedzieć?! Powiem ci! Gówno! Gówno wiesz o mojej pracy i moim życiu, więc zadaj mi z łaski swojej te pieprzone pytania i miejmy to z głowy, bo, przysięgam, mam już dosyć! I coś ci jeszcze powiem! Jak będziesz tak dalej ludzi wkurzał, to rzeczywiście wszyscy zwalą ci tutaj na głowę swoich adwokatów i twoje śledztwo stanie w miejscu, bo nikt nie będzie mówił absolutnie nic! Więc lepiej bądź miły, o ile w ogóle potrafisz! I o ile jeden cholerny, wymuszony uśmiech nie sprawi, że szlag cię jasny trafi na miejscu! – No wiesz, nie każdy potrafi uśmiechać się sztucznie tak jak ty, więc... – Odwal się, Valenti! Chcesz mnie o coś zapytać, czy nie?! Jak nie, to spadam stąd. Uwierz mi, że są tu ciekawsze osoby, z którymi można spędzać czas... Valenti otworzył usta, jednak przez chwilę nie odzywał się słowem. Zoe uśmiechnęła się z satysfakcją. Wreszcie stracił wenę do ciętych ripost. Wreszcie pokazała mu, że może jej skoczyć. Mężczyzna nabrał powietrza i otworzył notatnik. Przez kilka sekund bawił się długopisem, po czym spojrzał jej w oczy. Zoe miała wrażenie, że odrobinę spuścił z tonu i jakby... złagodniał. – Gdzie byłaś wczoraj w nocy? Między... – Około pierwszej po południu pojechałam do Keswick razem z Bell Kennedy. Na rowerze. Ukradłyśmy go facetowi, który komponuje muzykę do tego filmu. Bell mi pomogła, bo... zatrułam się. I źle się czułam. Nie chciałam robić zamieszania. Wolałam też, żeby nie przypałętał się tu jakiś obcy lekarz. Mogłam ściągnąć swojego z Londynu albo pojechać z Bell. Jej ojciec jest lekarzem. – Zoe urwała i utkwiła spojrzenie w turkusowych źrenicach Valentiego.

Wiedziała, że jeśli skłamie, on natychmiast się w tym zorientuje. Odwróciła wzrok i przygryzła kciuk, a później opuściła stopy z fotela i przyjęła bardziej godną pozycję. – Powiem ci prawdę. Ale zachowaj to dla siebie – tyle, ile się da. Może akurat ta informacja przyda ci się w śledztwie... Zoe streściła Jackowi ze szczegółami wydarzenia, które miały miejsce poprzedniego dnia. Opowiedziała o swoim porannym spacerze w towarzystwie Bena Rudda, z pominięciem, rzecz jasna, tematu ich rozmowy, o tym, że obecność na planie Petera Murphy’ego powoli wytrącała ją z równowagi, o tym, że musiała zażywać tabletki antydepresyjne po swoim występie w Snach o plastelinie, i o tym wreszcie, że ktoś podmienił jej pigułki i podrzucił środek nasenny, po którym zmusiła się do wymiotów. Valenti wysłuchał wszystkiego w ciszy. Na jego twarzy malowało się z wolna coraz większe zdumienie. – Zoe, to ważne. Ktoś mógł próbować cię otruć! Nie mogę tego tak zostawić! – Jack... To był Murphy. To musiał być Murphy, bo tylko on wiedział o moich problemach po tym filmie. On i Ben Rudd. Ale Ben Rudd nigdy nie zrobiłby czegoś podobnego. – Skąd wiesz? Jack spojrzał na nią z uwagą i wyraźnie czekał na odpowiedź. Zoe spuściła głowę. Nie mogła dać mu żadnej konkretnej odpowiedzi. Wiedziała jednak, że to nie Ben Rudd podrzucił jej tabletki. Ben również miał swoje tajemnice, których pilnie strzegł. Ale tego Zoe nie mogła przecież wyjawić Valentiemu. – Po prostu wiem. Lubimy się – powiedziała tylko. – Lubicie się? – Tak. To nie Ben. Albo Murphy, albo ktoś się dowiedział i... Sama nie wiem. I nie wydaje mi się, żeby to miało jakiś związek ze śmiercią Petera – stwierdziła i rozejrzała się niespokojnie po pokoju. – No wiesz, być może masz jakiegoś cichego wielbiciela-obrońcę, który chciał cię chronić przed Murphym. – Valenti odłożył długopis i zamknął notatnik. Zapatrzył się gdzieś w dal, po czym powiedział niemal szeptem: – Zoe, czy on – ten Murphy – kiedykolwiek cię szantażował w związku z... z nami? – Wcześniej nie. Chciał być ze mną, żeby pomóc sobie w karierze. Nawet się z tym specjalnie nie krył. Ja bez sensu wplątałam się w tę relację, później nie wiedziałam, jak z niej wybrnąć... A kiedy w końcu z nim zerwałam, Peter zrobił się naprawdę paskudny. Mówił mi przykre rzeczy. Później zaczął sugerować na każdym kroku, że wie o mnie i o tobie. Nie mam pojęcia, jak się dowiedział. Jack... Przepraszam. Ale naprawdę... To nie ja mu powiedziałam. Musisz mi uwierzyć. Nie wiem, skąd wiedział. Kiedy przyjechaliśmy tutaj na zdjęcia próbne, ciągle rzucał głupie aluzje, obserwował mnie... Zaczęłam się go bać. Straciłam apetyt. Musiałam znowu zażywać leki. Schudłam... Zaczęły się problemy, bo wszyscy myśleli i pewnie nadal myślą, że mam anoreksję albo co... A dwa dni temu, kiedy zaczęliśmy już kręcić pierwsze sceny, zrobił się naprawdę okropny. I to nie tylko w stosunku do mnie. Wkurzał dosłownie wszystkich. Tak jakby wiedział, że każdy chce się go stąd pozbyć i szukał haka... – A każdy chciał się go stąd pozbyć? – zdziwił się Jack. – Może nie tyle pozbyć, co... Po prostu uważaliśmy, że nie pasuje na Darcy’ego. Producent się na niego uparł i tyle – Zoe wzruszyła ramionami i wstała z fotela. – Jack, musisz się temu przyjrzeć. Tu coś nie gra. Proszę... Proszę, zrób coś. Proszę cię. Widzisz? Potrafię prosić. Wiem,

że mnie nienawidzisz, ale... – A ty? – spytał nagle Valenti i również podniósł się z krzesła. Stał teraz za biurkiem, opierając się palcami o blat. – A ty, Zoe? Ty też nadal mnie nienawidzisz? – Ja... Chyba... Chyba tak – odparła cicho i ruszyła w kierunku drzwi. Kiedy mijała biurko, komórka Jacka zaczęła dzwonić. Zoe zerknęła na wyświetlacz i zobaczyła zdjęcie. Poczuła dziwne ukłucie w klatce piersiowej. Jak w transie powlokła się do drzwi i wyszła na korytarz. Miała wrażenie, że przez dłuższą chwilę w ogóle nie pamiętała, na czym polega czynność oddychania.

22. Ben Rudd widział, za którymi drzwiami zniknęła Zoe wraz z komisarzem Jackiem Valentim. Na korytarzu wciąż panowało lekkie zamieszane związane z niedawnym występem policjanta i nowinami, które przekazał ekipie. Wszyscy przerzucali się domysłami i wygłaszali niestworzone koncepcje na temat tego, co mogło wydarzyć się na strychu. Ben miał ogromną ochotę na papierosa, ale obiecał sobie, że przypilnuje drzwi i poczeka na Zoe. Miał co do niej poważne obawy. Mogła się złamać. Mogła okazać się słaba, jak to kobiety, i – zmiękczona widokiem Jacka – wyśpiewać wszystko niczym winowajca na katolickiej świętej spowiedzi. A wtedy Ben będzie zgubiony. Valenti z pewnością zacznie szperać, doszukiwać się szczegółów, podtekstów i cholera wie, czego jeszcze. Zoe, Zoe... Jak to się właściwie stało, że aż tak bardzo jej zaufał? Akurat jej? Zakręcił się wokół własnej osi, po czym rzucił okiem na niewielki balkonik, na który można było wyjść wprost z korytarza. Pomyślał, że jeśli ulokuje się właśnie tam, zyska sposobność jednoczesnego zapalenia papierosa i obserwowania drzwi „pokoju przesłuchań”. Z westchnieniem ulgi skierował się w stronę zbawiennego balkoniku, jednak zdążył wykonać zaledwie kilka kroków, kiedy ktoś położył mu dłoń na ramieniu. Ben obejrzał się za siebie i zobaczył Jimmy’ego Hittocka, który spłoszył się lekko, cofnął rękę i zaczął przestępować z nogi na nogę. – Jimmy? Jakiś problem? – spytał wreszcie i zacisnął palce na paczce papierosów. – Nie, pomyślałem tylko, że chętnie bym też zapalił... – A palisz? – zdziwił się Ben i kiwnął głową w kierunku balkoniku. – Nie, właściwie to nie – mruknął Jimmy, ruszając w ślad za nim. Palili w milczeniu. Pech chciał, że balkonik, który wybrali, wychodził akurat na podjazd, gdzie kręciło się jeszcze mnóstwo policji, a także szeregowi członkowie ekipy filmowej, przybyli niedawno z wioski Bridebridge. Paul Maddock relacjonował im właśnie szczegółowo dotychczasowe wydarzenia. Ben zmrużył oczy i wpatrzył się w korony parkowych drzew. – No nie! – krzyknął nagle, a Jimmy Hittock prawie połknął papierosa, którym i tak potwornie się krztusił. – Jim, zobacz tam! Na tamto drzewo!

Jimmy wytężył wzrok i zaklął. Na jednym z parkowych drzew błysnął flesz. – Kretyn, nawet lampy nie potrafi wyłączyć, żeby chociaż udawać dyskretnego – wysyczał Ben i przechylił się przez barierkę. – Hej, wy tam! Na drzewie paparazzo, ktoś chętny, żeby mu skopać dupę?! Dwóch policjantów ruszyło we wskazanym przez Bena kierunku i już po chwili od strony zagajnika rozległy się odgłosy awantury. Jimmy zgasił swojego papierosa i przez chwilę śledził całą akcję. Wreszcie spojrzał na Bena i uśmiechnął się. – Wiesz... Niektórzy mogą sobie pomyśleć, że to ty – zagadnął. – Co ja? – No, że to ty załatwiłeś Murphy’ego. Każdy wie, że chcesz grać Darcy’ego, a nie Bingleya. A poza tym... Policja już sobie ponoć szepcze... – Co szepcze? – wtrącił ostro Ben i również zgasił swojego papierosa. – Że to tak jak w tym twoim filmie o Janie Masaryku. Tam grałeś faceta, który wypadł z okna w tajemniczych okolicznościach i teraz... No wiesz. Tutaj też w sumie zaszła taka defenestracja... Ben rzucił Jimmy’emu przeciągłe spojrzenie i wszedł z powrotem do środka. Tego się nie spodziewał. Nie spodziewał się, że ktokolwiek zacznie sobie tak kombinować... Akurat tak! D-ef-e-n-e-s-t-r-a-c-j-a! Jeżeli na dokładkę odkryją jeszcze... Tamtą drugą sprawę, związaną z jego siostrą... Drzwi pokoju przesłuchań otworzyły się i wreszcie pojawiła się Zoe. Ben zauważył, że z trudem łapała powietrze i przyciskała dłonie do klatki piersiowej. Podbiegł do niej, złapał ją za łokieć, pociągnął na schody i przyparł do ściany. – Ben... Co jest? Słuchaj ja teraz... – Powiedziałaś mu?! – warknął, zbliżając swoją twarz do jej twarzy. – Co?! Oszalałeś? – Powiedziałaś, prawda?! – Ben zacisnął palce na ramionach Zoe. – Ben, odwal się! Nic mu nie powiedziałam! Puść mnie! – Wszystko w porządku? – Głos Rosie Hinds – wyszkolony przy pomocy specjalistów z Royal Academy of Dramatic Art – zabrzęczał mu w uszach niemal boleśnie. Ben puścił Zoe i zagryzł wargi. Oddychał szybko. Zoe również wydawała się przerażona. – Tak, wszystko okay, Rosie. Dzięki – rzuciła ze sztuczną wesołością. – Widziałaś może Bell i Oscara? – Tak. Poszli do parku. I Alan chyba... poszedł za nimi. O tam! – Rosie wyciągnęła palec w kierunku jakichś krzaków, ale Zoe nawet w tę stronę nie zerknęła. Rzuciła przenikliwe spojrzenie Benowi i ruszyła po schodach w dół. – Dzięki, jakoś ich znajdę! Po chwili zostali sami. Ben i Rosie, która przyglądała mu się zagadkowo. Otarł z czoła krople potu, wyzywając się w duchu od najgorszych kretynów. Nie miał nawet pojęcia, co w zaistniałej sytuacji mógłby powiedzieć. Co zrobić. Jak wytłumaczyć się przed tą tajemniczą, smutną i wiecznie spiętą kobietą, która już raz przyłapała go z Zoe na potajemnej schadzce. Ben musiał przyznać, że lubił Rosie Hinds coraz mniej. A przecież na ekranie mieli grać zakochanych! Pan Bingley i Jane Bennet! Wielka miłość... – To nie tak, jak myślisz – mruknął w jej stronę. Za wszelką cenę usiłował uspokoić oddech. Odwrócił się i również skierował na dół. Pomyślał,

że spróbuje odnaleźć Zoe i jakoś ją przeprosić. Odkręcić to wszystko. Zrobić cokolwiek... Kiedy wlókł się po schodach, przez cały czas czuł na sobie spojrzenie Rosie. Nie odezwała się. Dopiero kiedy prawie znikł jej z oczu, szepnęła tak cicho, że ledwie usłyszał: – Nie tak, jak myślisz. Jasne.

Kroki Bena Rudda długo jeszcze odbijały się echem od pogrążonych w półmroku ścian Bridebridge Hall. Rosie stała w bezruchu, skupiona na tym, by dobrze zinterpretować i przyswoić sobie dopiero co obejrzaną scenkę. Na jej ustach tańczył blady uśmiech. Ben Rudd i Zoe Alcott byli niegrzeczni. I to w dodatku bardzo, sądząc po przerażonych wyrazach ich twarzy i nerwowym, odrobinę nielogicznym zachowaniu. O co on ją pytał? O to, czy mu powiedziała...? Mu? Czyli komu? Z pewnością chodziło o tego powalająco przystojnego i cholernie, obrzydliwie bezczelnego policjanta. A zatem Zoe Alcott była w posiadaniu jakiejś paskudnej tajemnicy Bena Rudda. Lub też oni razem – we dwoje – dopuścili się podejrzanych czynów i teraz obawiają się o swoje tyłki... I kto tu panikuje? Kto teraz panikuje? Rosie uśmiechnęła się na wspomnienie swojej niedawnej rozmowy z Alanem. Nakrzyczał na nią najpierw, że gada głupoty, jest nieostrożna i nie powinna w ogóle odgrzebywać spraw, które wydarzyły się przed dziesięcioma laty. Ale Rosie wiedziała swoje. Alan również pamiętał. Wszystko świetnie pamiętał. I obiecał, że nie zostawi jej z tym samej. Że to również jego sprawa. Że on także jest odpowiedzialny... A przecież tak naprawdę nie był. Alan akurat nie ponosił żadnej odpowiedzialności za to, co wydarzyło się przed laty. To była sprawa Rosie. Rosie, Petera Murphy’ego i... Tamtego człowieka. Westchnęła ciężko i wychyliła się przez okno na półpiętrze. Postanowiła, że znajdzie Alana i opowie mu o tym, co zobaczyła. Jeśli Zoe i Ben faktycznie mieli coś na sumieniu, wszystko mogło się jeszcze dobrze skończyć. Należało tylko umiejętnie odegrać swoją rolę. Umiejętnie. I zachowywać się ze spokojem, a nie tak, jak wtedy, w pokoju. Rosie przymknęła oczy i przypomniała sobie ich pocałunek. Z początku nie była do końca pewna, czy Alan nie chciał przypadkiem w ten sposób zamknąć jej ust. Sprawić, by po prostu przestała mówić. Ale później pocałowali się znowu i Rosie miała wrażenie, że traci grunt pod nogami. Że teraz już nie może po raz kolejny pozwolić mu odejść i musi zrobić wszystko – absolutnie wszystko – co trzeba, by nigdy nie postąpił z nią tak, jak kiedyś. Rozejrzała się, ale nigdzie nie dojrzała śladu Alana. Kiedy Zoe zapytała ją o Bell i Oscara, powiedziała prawdę. Widziała, jak odchodzili w stronę parku, a Alan udał się za nimi. Rosie poczuła złość i zazdrość. Dlaczego Alan szedł za Bell? Czego od niej jeszcze chciał? Czego?! Rosie nie rozumiała, dlaczego Alan nie mógł sobie zwyczajnie odpuścić tej dziewczyny. Dobrze wiedział przecież, że nigdy nie uwolni się od Rosie. Nigdy nie uwolni się od jej wspomnienia, od widoku jej twarzy, od jej zapachu. Dlaczego zatem próbował? Dlaczego wciąż walczył i udawał, że już mu nie zależy? Zwłaszcza teraz, po tej rozmowie i pocałunku?

Rosie zbiegła po schodach, zupełnie tak samo, jak wcześniej uczynili to Zoe i Ben, po czym wyszła przed dom. Okrążyła budynek i dotarła do miejsca, w którym nieszczęsny Peter Murphy zakończył swój żywot. Przez chwilę jak zahipnotyzowana wpatrywała się we wciąż jeszcze widoczne na bruku ślady krwi. Gardło wyschło jej na wiór. Obróciła się na pięcie i – prawie czołowo – zderzyła z komisarzem Valentim. – Panna Hinds – stwierdził tylko i przyjrzał jej się z rozbawieniem. – Bardzo się pani interesuje miejscem zbrodni. Rosie rzuciła Valentiemu wyzywające spojrzenie, po czym ominęła go szerokim łukiem. Nie miała zamiaru znowu się tłumaczyć. Ten facet potwornie działał jej na nerwy. Niech prowadzi to swoje śledztwo. Niech grzebie, niech się doszukuje. Ona nie zamierza tak łatwo się poddać. Nie teraz, kiedy Alan powiedział, że nie zostawi jej z tym wszystkim samej...

Burza wisiała w powietrzu już od dłuższego czasu. Oscar pomyślał, że kłębowisko szaroburych chmur zastygło w bezruchu dokładnie w tym samym miejscu, co przed kilkoma godzinami, kiedy szedł krętą, żwirowaną ścieżką, zmierzając w stronę swojego ulubionego mostku i płaczących wierzb. Ale teraz było mimo wszystko inaczej. Teraz w dalszym ciągu czuł, że koszula lepi mu się do pleców, a powietrze gęstnieje z każdą sekundą, jednak ktoś mu w tej wędrówce towarzyszył. Bell szła cicho obok, w ogóle nie odrywając wzroku od trawy. Chciała mu coś powiedzieć. Zoe wyraźnie zaznaczyła, że Oscar powinien „to” wiedzieć. Obie wydawały się bardzo przejęte, kiedy spotkali się w salonie, by wysłuchać mowy wiecowej mistrza Valentiego. Bell nie usiadła nawet obok Alana. A właściwie to kompletnie go olała, co Fawley przyjął chyba kiepsko, bo przez cały czas z uporem maniaka odwracał do nich ten swój... łeb. Oscar był zadowolony z takiego obrotu sprawy, wiedział jednak, że cokolwiek się wydarzyło, było nowością. Całkiem niedawno widział przecież Bell trzymającą się za rączkę z... tym cholernym dupkiem, o czym za nic nie mógł zapomnieć. Cokolwiek zatem „to” było, musiało zmieścić się w niecałych trzech godzinach. Dość mało czasu na jakąś spektakularną akcję, chociaż... Titanic zatonął ponoć w cztery godziny, niczego więc nie należało z góry przesądzać. A też mówili, że niezatapialny... Bell przystanęła nagle i chwyciła Oscara za rękę. Spojrzał na nią zaskoczony, a ona otworzyła szeroko oczy i zaczęła mechanicznie coś wskazywać. – Co to za miejsce? Cholera! Dlaczego nie kręcimy tutaj żadnej sceny?! Uśmiechnął się i spojrzał na swój ulubiony mostek. Tak uporczywie rozmyślał nad dziwacznym zachowaniem dziewczyn, a w szczególności Bell, że nie zauważył nawet, kiedy dotarli do celu. To właśnie miejsce Oscar chciał jej pokazać. Właśnie to. Nie wiedział, czy wybrał odpowiedni moment, jednak wobec zaistniałych wydarzeń zaczynało mu być powoli wszystko jedno. Bell przystanęła nad brzegiem strumyka, pochyliła się i zanurzyła palce w zimnej wodzie. Wydała z siebie jakiś dźwięk. Dziwny. Oscar nie wiedział, co to właściwie

było. Śmiech? A może płacz? Bell wyprostowała się i spojrzała na niego. – Oscar... Jestem taką straszną kretynką! – powiedziała i – tym razem już na pewno – wybuchnęła płaczem. Podszedł do niej i otoczył ją ramionami. Stali tak przez chwilę, po czym Bell odsunęła się, wyszperała z kieszeni chusteczkę i wytarła oczy. Oddychała przez chwilę głęboko, wsłuchując się w szum strumienia. – Oscar... Muszę ci coś powiedzieć. Ale najpierw chciałabym, żebyś wiedział... Jeżeli zechciałbyś... Po prostu... No zechciałbyś ze mną, tylko że ja... Nie, nie słuchaj mnie. Jestem głupia. Nie, nie, zapomnij. To bez sensu. Muszę ci coś powiedzieć, o tym, co usłyszałam... – Bell? Jesteś tam?! Bell umilkła i spojrzała w stronę brzozowego zagajnika. Między biało-czarnymi, dostojnymi pniami zamajaczyła sylwetka Alana. Zmierzał w ich stronę szybkim marszem, sprawnie przeskakując nad obnażonymi korzeniami starych drzew. Bell pokręciła głową i rzuciła Oscarowi ni to błagalne, ni to przepraszające spojrzenie. Po chwili Fawley zbliżył się do nich i uśmiechnął drwiąco. – Co tam, Lyne? Pokazujesz swój ulubiony ściek mojej dziewczynie? – spytał i wyciągnął do Bell rękę. Oscar zamierzał się odezwać, ale ona ścisnęła go lekko za łokieć i przywołała na usta wymuszony uśmiech. – Omawialiśmy jedną scenę. Nie wiem, czy na tym tle zaprojektowana przeze mnie suknia Lizzie nie wyda się zbyt zielona... I czy nie zleje się, no wiesz, z całą resztą... Może trzeba by ją przefarbować – paplała Bell, zmierzając z powrotem w kierunku domu. Szli przodem, a Alan trzymał ją mocno za rękę. Oscar nie odstępował ich na krok. Niczego nie zdążyła mu wprawdzie powiedzieć, wiedział jednak, że wydarzyło się coś bardzo nieprzyjemnego. I nie zamierzał zostawiać teraz Bell samej. Bo ona... bała się go. Bell wyraźnie bała się Alana Fawleya. – Rozmawialiście o scenie? Naprawdę? Akurat w tym momencie? – rzucił z niedowierzaniem Alan i zerknął z politowaniem na Oscara. – No... Skoro tak uważacie... Bell zignorowała tę uwagę i kontynuowała swój nerwowy słowotok. Alan nie odezwał się już więcej ani słowem, podobnie jak Oscar. Kiedy zbliżyli się do domu, na spotkanie wyszła im Rosie Hinds. Z początku zwolniła kroku, a kiedy zobaczyła, że Alan trzyma Bell za rękę, całkiem się zatrzymała. Patrzyła na nich bezradnie, kiedy się zrównali. Fawley pomachał do Rosie lekko, po czym pociągnął Bell mocniej i zmusił do tego, by szła jeszcze szybciej. Oscar również przyspieszył. Kątem oka dostrzegł łzy w oczach Rosie. I coś jeszcze. Jakiś dziwny, złowrogi błysk, którego nigdy wcześniej u niej nie zauważył.

Zoe nie wiedziała, dokąd Oscar zabrał Bell. Nie miała nawet pojęcia, czy Rosie mówiła prawdę.

Szwendała się bezradnie wokół murów Bridebridge Hall, starając się ignorować natarczywe spojrzenia ekipy policyjnej. Pomyślała, że dziesięć lat w show biznesie nie uodporniło jej jeszcze do końca na ten brak anonimowości i niezdrowe zainteresowanie ludzi. Oczywiście popularność stawała się niekiedy również źródłem wielu przyjemnych sytuacji, prowokowała wydarzenia, które sprawiały Zoe radość i dzięki którym była prawdziwie dumna ze swoich osiągnięć. Bywały jednak takie chwile, kiedy czuła się zwyczajnie zmęczona czyjąś nieustającą uwagą. Zwłaszcza po premierach kilku kasowych filmów, w których grała główne role. Zoe marzyła o tym, by móc czasem napić się kawy w jakiejś sympatycznej kawiarence w centrum Londynu, nieuzbrojona w okulary słoneczne i czapeczkę z daszkiem albo kapelusz. Udało jej się to raz czy dwa... Może trzy. A to wcale nie tak dużo. Przysiadła na brzegu ławki przed domem i zaczęła bezwiednie przyglądać się listkom zielonego bluszczu, wspinającym się leniwie po ścianie. Jej myśli zogniskowały się na powrót wokół dziwnego zachowania Bena Rudda. O co też mogło mu chodzić? Nie sądził chyba, że Zoe zdradziła jego sekret Jackowi Valentiemu? Czy naprawdę mógł mieć takie podejrzenia? O Zoe opowiadano wiele dziwnych i często nieprawdziwych rzeczy, ale każdy, kto naprawdę ją znał, podkreślał zawsze, że jest osobą solidną i godną zaufania. Że klnie jak wieśniara, ale poważnie podchodzi do obowiązków i ceni sobie lojalność. Nie plotkuje... Nigdy. Ben musiał to wiedzieć, a mimo wszystko napadł na nią. Przy tej cholernej Rosie! Krzyczał. Ścisnął ją mocno za ramiona. Patrzył tak dziwnie i był... przerażony. Zoe pokiwała mechanicznie głową. Tak, Ben Rudd był po prosu przerażony. A ludzie pod wpływem strachu zachowują się irracjonalnie. To na pewno wszystko tłumaczyło. Ben Rudd obawiał się, że prawda o jego siostrze wyjdzie na jaw. Peter Murphy jakoś się przecież o niej dowiedział. I dał to Benowi jasno do zrozumienia. A może Ben postanowił go uciszyć...? Zoe wzdrygnęła się i jeszcze mocniej pokręciła głową. Uciszyć?! Ben Rudd?! Ben nie zabiłby Petera Murphy’ego z takiego powodu! Chociaż...? Kiedy na szali znajdowała się jego reputacja, dobre imię, kariera...? Zoe zerwała się z ławki i postanowiła podjąć przerwane poszukiwania Bell i Oscara. I wtedy właśnie ich zobaczyła. Bell i Alan szli, trzymając się za ręce, w stronę domu. Prawie biegli. Za nimi również prawie biegł Oscar. Jeszcze dalej snuła się powoli Rosie Hinds. Wszyscy mieli miny dość nietęgie. Alan był zły, Oscar był zły, Bell wydawała się przestraszona, a Rosie... Zoe zmarszczyła brwi. Rosie znajdowała się za daleko, by można było dostrzec wyraz jej twarzy. Mimo wszystko sprawiała wrażenie zrezygnowanej i takiej... Zoe nie bardzo właściwie wiedziała, jakiej... Przywołała na twarz uśmiech gwiazdy filmowej i skierowała się w ich stronę. Alan chciał ją chyba zignorować i ominąć, ona jednak wyszła im naprzeciw tak śmiało i pewnie, że musiał się zatrzymać. – Co tam, Zoe? – rzucił niechętnie i obejrzał się, żeby sprawdzić, czy Oscar nadal siedzi mu na plecach. – Mam do pogadania z Bell – rzekła, nie przestając się uśmiechać. Pomyślała nagle, że może nie wypada tak się szczerzyć – w końcu ktoś zarąbał Murphy’ego – i lekko ściągnęła wargi. Alan najwyraźniej nie zamierzał sobie pójść, więc podjęła: – Wszędzie cię szukałam, Bell. Pomyślałam sobie, że i tak dzisiaj nici z roboty, więc może spotkamy się u mnie w pokoju wieczorem i pooglądamy dwie poprzednie ekranizacje Dumy i uprzedzenia? Pogapimy się na Colina Firtha w mokrej białej koszuli, wiesz, w tej scenie, kiedy wychodzi ze stawu... I na

Matthew Macfadyena takiego rozchełstanego na łące o świcie. Inspirują mnie te filmy, poza tym jest taka sukienka Keiry Knightley, którą chciałabym ci pokazać i może byś wymyśliła coś podobnego dla mnie... Garderoba nie jest jeszcze w komplecie, a ja chyba... Znowu schudłam. – Zoe urwała i zdała sobie sprawę, że mówiła zbyt nerwowo. – Chcecie oglądać filmy? Teraz? I rozmawiać o sukienkach? – spytał z niedowierzaniem Alan i puścił wreszcie rękę Bell. Dziewczyna odetchnęła. – No sam mówiłeś, że trzeba się spiąć i myśleć o dokończeniu filmu! Do kogo była ta cholerna motywacyjna gadka?! No to widzisz, ja właśnie chcę porobić coś pożytecznego. Lubię analizować pracę, którą ktoś już kiedyś wykonał. Ty też powinieneś jeszcze raz sobie te filmy obejrzeć i zastanowić się, czy jakiś aktor może w ogóle kiedykolwiek przebić Colina Firtha! – Wiecie co? Muszę skorzystać z toalety. Dobry pomysł, Zoe! Przyjdę wieczorem – odezwała się nagle Bell i zanim Alan zdążył zareagować, zniknęła za drzwiami domu. Przez chwilę wszyscy patrzyli w ślad za nią. Oscar stał w milczeniu i przysłuchiwał się rozmowie Zoe z Alanem. Kątem oka dostrzegła, że zbliżyła się do nich także Rosie Hinds i przystanęła kilka kroków dalej. Alan rozejrzał się. Z wolna i bardzo dokładnie zlustrował wszystkich „aktorów” tej dziwnej sceny. Roześmiał się cicho. – Wiesz, Zoe, kiedy mówisz tak ładnie, prawie literacką angielszczyzną, i nie rzucasz „kurwami”, zawsze wiem, że coś kombinujesz – wycedził. – Na razie! I nie obżeraj się czekoladą w trakcie oglądania filmów, bo dostaniesz pryszczy i będziesz wyglądała fatalnie podczas kręcenia twoich scen. Aha... Racja! Ty przecież nie jesz czekolady. W ogóle niczego nie jesz. Alan zasalutował teatralnie i obrócił się na pięcie. Przeciął trawnik i podszedł do policjantów, z którymi wdał się w pogawędkę. Zoe przełknęła ślinę. Rosie Hinds przybrała obojętny wyraz twarzy i zaczęła przechadzać się wzdłuż rzędu kwiatowych klombów. Oscar wypuścił ze świstem powietrze. – Bell zdążyła cokolwiek ci powiedzieć? – szepnęła Zoe. Czuła, że jej dłonie zaczynają drżeć. Oscar pokręcił przecząco głową. – No to słuchaj... Ty też przyjdź do mnie wieczorem na te „filmy”, okay? Musimy pogadać. Cała nasza trójka. Dzieje się coś dziwnego. Każdy zaczyna wariować... I wcale mi się to nie podoba. Oscar kiwnął głową. Stali jeszcze przez kilka minut na trawniku, po czym jak gdyby nigdy nic rozeszli się w przeciwnych kierunkach.



Śledztwo na osiem rąk

23. Bell wydawało się, że wieczór nigdy nie nadejdzie. Przez całe popołudnie usiłowała zająć się czymś pożytecznym. Chciała po prostu przestać myśleć. Skończyć rozpamiętywać rozmowę Alana i Rosie, a także to wszystko, co wydarzyło się później. Chciała zapomnieć o swojej rozmowie z Oscarem, której nie udało się w końcu przeprowadzić, i o zupełnie idiotycznym zachowaniu Alana. Bo Alan zachował się... Zachował się zupełnie nie w swoim stylu. Bell nie mogła nie zauważyć, że zaszła w nim jakaś drastyczna, dziwna zmiana. Zawsze uchodził za odrobinę „filozofującego”, wiecznie zamyślonego i nieobecnego duchem artystę, który ożywiał się wtedy, kiedy angażował się w pracę. Nigdy nie wydawał się zmęczony, nigdy nie miał dość, cały aż kipiał od pomysłów i entuzjazmu. Kochał swoją pracę. Bell nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Właśnie owo dziwne połączenie zadumy, melancholii, entuzjazmu, kreatywności i energii tak bardzo ją w nim ujęło. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy przed dwoma laty na premierze Lwa w zimie w Donmar Warehouse, z miejsca zauważyła ten specyficzny błysk w oku. Wiedziała, że chciałaby poznać go bliżej. I poznała. Jeszcze tego samego wieczoru, na przyjęciu, na którym pojawiła się w towarzystwie swojego dobrego znajomego – aktora z Donmar. Alan Fawley przyciągał Bell jak magnes. Zaczarował ją od pierwszego wejrzenia. Pierwsze wejrzenia! Nie, nie! Nie wejrzenia! Pierwsze wrażenia! Taki właśnie tytuł nosiła pierwotna wersja Dumy i uprzedzenia! Bell powinna sobie o tym w porę przypomnieć. Skorzystać z mądrości życiowej dobrej starej cioci Jane Austen! Wtedy jednak, po spektaklu w Donmar Warehouse, dała się Alanowi zaczarować. – Bell Kennedy? Każdy tutaj mówi, że pani potrafi zaprojektować wszystko. Nawet najdziwniejsze stroje do najdziwniejszych filmów i spektakli teatralnych – powiedział, kiedy zostali sobie przedstawieni. Ucieszyła się, że o niej słyszał. Później przegadali cały wieczór, wypili prawie dwie butelki wina i poszli na uroczy spacer nad Tamizę. A jednak, mimo takiego początku, ich relacja wcale nie rozwinęła się w romantycznym kierunku. Bell raz czy dwa próbowała ją nawet przerwać. Tyle tylko, że te próby zawsze wypadały żałośnie. O ile w ogóle ˝jakoś” wypadały. Trwała przy Alanie. Nie potrafiła się od niego uwolnić, a kiedy zaangażowano ich do wspólnego projektu – Dumy i uprzedzenia – wiedziała już, że próby uwalniania się musi przełożyć na później. Może nawet na świętego nigdy. Bo Bell tak naprawdę nigdy wcześniej nie uzgodniła sama ze sobą,

o co jej do końca chodziło. O wolność, czy może o to, by Alan wreszcie jasno się określił... A teraz? Teraz Bell miała go powyżej uszu. Zwłaszcza po tym, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwóch dni. Ta jednoznaczna decyzja – ta niezachwiana pewność i siła, którą nagle w sobie poczuła, pozwoliły jej wreszcie wziąć głęboki oddech. I być może otworzyć się na coś zupełnie nowego. Bell odłożyła ołówek, który od dobrych kilku minut z furią ogryzała. Zabrała się za kartkowanie Historii mody Françoisa Bouchera i zatrzymała wzrok na obrazie J.F.A. Tischbeina, przedstawiającym olśniewająco piękną hrabinę Teresę Frees. Zaczęła z uwagą analizować detale jej niezwykłej sukni – misterny haft w podwyższonej talii i na rękawach, fałdy zwiewnego muślinu, tiulu, a może nawet gazy... Pomyślała, że taka suknia świetne leżałaby na Zoe, gdyby odrobinę bardziej zmarszczyć rękawy. Tak jak... Bell obróciła kilka stron. Tak jak w wypadku sukni hrabiny Daru, którą uwiecznił Louis David. Bell zatrzymała się na chwilę przy tej rycinie, podziwiając niecodzienną ozdobę na głowie hrabiny, na którą składał się gęsty wieniec białych kwiatków. Spędziła kolejną godzinę na kartkowaniu Bouchera i analizowaniu kolejnych kostiumów. Boucher zawsze działał. Był jak antydepresant. Za każdym razem stanowił nieocenione źródło inspiracji i odrywał od zewnętrznych bodźców. Przenosił do innego, odległego świata, w którym kobiety nosiły wykwintne, wyszukane suknie, a mężczyźni obcisłe spodenki, długie surduty i śmieszne bokobrody. Bell wzięła szkicownik i zaczęła rysować, dzięki czemu pozwoliła bezboleśnie upłynąć kolejnej godzinie. Wreszcie wstała od stołu. Wspomnienia – te dawne i te całkiem świeże – dopadły ją znowu, tym razem ze zdwojoną siłą. Zdała sobie w końcu sprawę, że tak naprawdę w ogóle nie zna Alana Fawleya. Że dwuletnia, dość luźna relacja, wcale jej do niego nie zbliżyła. A jeśli naprawdę był dokładnie taki, jakim dał się poznać dzisiejszego popołudnia? Bell chwyciła telefon i wybrała numer ojca. – Cześć tato. Słuchaj... Potrzebuję twojej pomocy. W związku z tym, co się tutaj stało... To znaczy może nie w związku... Jeszcze sama nie wiem. Potrzebuję zdobyć informację o tym, co wydarzyło się tutaj przed dziesięcioma laty. W dolinie Borrowdale, niedaleko Keswick. Chodzi o jakieś warsztaty... Reżyserskie albo aktorskie. Pamiętasz? Ktoś wtedy zginął. Specjalista od teatru kabuki i sanskryckiego, nieważne, w każdym razie chodzi o to, żebyś może... Popytał, czy ktoś coś pamięta... Jakieś lokalne szczegóły, coś, czego nie ma w gazetach. Wiem, że to było dawno temu, ale pomyślałam... Dziękuję. Dziękuję, tato... Zadzwonię niedługo. Może nawet uda mi się wyrwać kiedyś i przyjechać... Nie, nie obiecanki, po prostu nie wiem, czy dam teraz radę, ale może... Popytasz? Świetnie! Odłożyła telefon i otworzyła laptop. Po upływie zaledwie kilku minut znalazła już mnóstwo artykułów o nieszczęśliwym wypadku Jasona Constantina, wybitnego znawcy japońskiego teatru kabuki i teatru sanskryckiego, teoretyka dramatu i zdobywcy nagród. Bell mruczała pod nosem, otwierając kolejne zakładki. Natrafiła na dziesiątki artykułów, z których niemal wszystkie były o Constantinie i o samych warsztatach, ale żaden o ewentualnych uczestnikach. Dowiedziała się tylko, że uczniowie podzieleni zostali na trzy, dość liczne grupy – aktorską, scenopisarską i reżyserską. Co jeszcze, co jeszcze...? Bell zaczęła nerwowo bębnić palcami o blat stołu. Wreszcie otworzyła szeroko oczy i aż podskoczyła na krześle. Weszła na oficjalną stronę internetową serialu Skalpel i wczytała się uważnie w notkę biograficzną o grającym główną rolę Peterze Murphym. Administrator dodał już, rzecz jasna, informację prasową

o nieszczęśliwym upadku z tarasu i dorzucił kilka przesłodzonych, pochwalnych peanów na cześć aktora. A w tym wszystkim... Bell poruszyła bezgłośnie wargami. ...w roku 2005 uczestniczył w warsztatach artystycznych, gdzie przeszedł intensywny kurs aktorski pod okiem wybitnych fachowców, w tym tragicznie zmarłego Jasona Constantina, którego prawdziwym wielbicielom kina i teatru nie trzeba specjalnie przedstawiać. Peter Murphy wielokrotnie podkreślał później, jak wiele nauczył się od Constantina, jak ogromnym był on dla niego wzorem i jak bardzo podziwiał osiągnięcia słynnego teoretyka i badacza teatru. Murphy twierdził nawet, że właśnie Constantin uczynił z niego prawdziwego aktora. To smutne, że zarówno Constantin, jak i Murphy, opuścili świat tak przedwcześnie... Bell skrzywiła się i odchyliła na krześle. „Prawdziwego aktora”! O ile Peter Murphy w ogóle kiedykolwiek zasługiwał na to miano. Zerknęła na zegarek. Dochodziła siódma, co bardzo ją ucieszyło. Siódma to prawie wieczór... Postanowiła, że poszpera jeszcze chwilę w internecie i pójdzie wreszcie do Zoe. Nie wątpiła, iż tamtej wcale nie chodziło o oglądanie filmów. Bell pochyliła się w stronę laptopa i... zamarła. Na korytarzu usłyszała kroki, które ucichły przy drzwiach prowadzących do jej pokoju. Alan? Zamknęła w pośpiechu komputer i wcisnęła go na półkę przy łóżku, po czym z bijącym głośno sercem wróciła na krzesło. Ktoś zapukał do drzwi. Bell wstrzymała oddech. Pukanie się powtórzyło. Odetchnęła z ulgą. To na pewno nie Alan. Alan po pierwszym pukaniu po prostu by wszedł. Zawsze tak robił. Podniosła się i pociągnęła za klamkę. Na progu stał Oscar. Chwyciła go za rękę i wciągnęła do środka. – Pomyślałem, że może nie czytałaś – powiedział cicho i podał jej książkę. – I że może poprawi ci humor. A tak naprawdę to musiałem sprawdzić, czy wszystko okay... Po tym, no wiesz, spacerze z Fawleyem wydawałaś się... – Ostatni menuet Amelii – przerwała mu i przeczytała tytuł. – Najnowsza książka Emmy Redbury? Przecież premiera dopiero za tydzień... – Po tym autografie... No, znamy się – uciął krótko Oscar i spojrzał na Bell z troską. – Bell, jeżeli masz jakiś problem z Alanem, to... – Mam problem z Alanem – potwierdziła. – Muszę ci coś powiedzieć. – Wiem. Już raz próbowałaś. Zaraz będzie okazja. Mnie również Zoe zaprosiła na „oglądanie filmów”. Może po prostu... już pójdziemy? Jest siódma. Bell obejrzała się za siebie i jej wzrok padł na laptop. Nie pozamykała oglądanych stron, nie wyczyściła pamięci... Musiała to zrobić. Na wszelki wypadek. Nie chciało jej się targać sprzętu ze sobą. – Idź, a ja zaraz dołączę. Muszę jeszcze... wysłać maila. – Może po prostu nie chcesz, żeby Alan znowu zobaczył nas razem? – spytał gorzko Oscar. – Nie. Nie to... Chociaż pewnie nie powinien. Przynajmniej nie na razie – odrzekła w zamyśleniu. Oscar spojrzał na nią wymownie i wyszedł z pokoju. Wiedziała, że w ogóle nie zrozumiał, co chciała przez to powiedzieć, nie miała jednak teraz czasu mocno się nad tym zastanowić ani

też biec za nim, by wszystko odkręcić. Na powrót otworzyła laptop, zamknęła wszystkie strony, które odwiedziła, i wyczyściła pamięć. Na wypadek, gdyby ktoś chciał się rozejrzeć po jej pokoju, poszperać tu i ówdzie. Ktoś. Ktoś, kto jakimś cudem zdobył klucz do tego apartamentu, co raczej nie było trudne... Bell uśmiechnęła się cynicznie. Tak, „ktoś”... Chwyciła telefon i tym razem wybrała numer do Producenta. – Dobry wieczór, Ericu. Mówi Bell Kennedy. No tak. Wiem, że wiesz. Słuchaj... Mam do ciebie taką prośbę. Wiem, że nasz rzecznik rozmawiał już z prasą w sprawie śmierci Petera Murphy’ego, wiem również, że ty też robisz wszystko, co można, by cała zabawa się nie posypała. Śledczy prowadzący wymyślił konferencję prasową z udziałem Zoe Alcott, która mogłaby, no wiesz, zrobić dobre wrażenie i... No tak, oczywiście, że o tym słyszałeś. Tak, już mówię, w czym rzecz... Widzisz, ten detektyw twierdzi, że można zrobić konferencję gdzieś tutaj, w okolicy, ale mnie się wydaje, że lepszy byłby jednak Londyn. Zoe dobrze zrobi wypad do Londynu. Jest trochę zdenerwowana. Humby poskarżył się o rowerze? Serio?! Kurw...de. Przepraszam. Ale to naprawdę jest w tej chwili nieistotne. Nie ma sensu zawracać sobie głowy... Tak, wszystko ci opowiem. Głupota. Duperela taka. W każdym razie – oczywiście możesz nie brać pod uwagę mojego zdania – uważam, że Zoe mogłaby przejechać się do Londynu. Alan... Nie, Alan nie powinien, lepiej, żeby pilnował tutaj interesu. Może Jimmy? W końcu to kierownik produkcji i... twój syn. Najlepiej cię będzie reprezentował, prawda? Co? Śledczy? Tak, puści ją. Przesłuchuje już ludzi, ale zaczął od tych, którzy stacjonują w wiosce. Wypytuje pewnie o festyn... Pojęcia nie mam... Nas, w każdym razie, jeszcze nie wzywał. Puści ją. Pogadam... Pogadam z nim. Nie, nie znam go, ale czuję, że mnie wysłucha. No, tak czuję. To co? Bell odłożyła słuchawkę wielce usatysfakcjonowana. Wiedziała, że Producent ma do niej prawie „ojcowską” słabość, od kiedy zaprojektowała mu genialny garnitur, który idealnie maskował wszystkie niedostatki sylwetki... Nie wątpiła, że pójdzie jej na rękę. Zamknęła drzwi do swojej sypialni na klucz i wyruszyła na poszukiwanie Jacka Valentiego.

– Sofie? Sofie, jesteś tam? – Oscar po raz kolejny zapukał do drzwi charakteryzatorki i zasępił się lekko. Nadal nic. – Sofie?! Rozejrzał się i nacisnął klamkę. Drzwi były otwarte. Wsunął głowę do pokoju i znowu ją zawołał. Cisza. Wszedł do środka i obrócił się wokół własnej osi. Nie wiedział, czy powinien pałętać się po pokoju Sofie Baranski. W Kuchni nr 1 chłopaki powiedzieli mu jednak, że z pewnością to właśnie ona zabrała na górę jego kubek. Nie zamierzała kraść. Po prostu chwyciła pierwszy lepszy z brzegu, zrobiła sobie kawę i poszła. A Oscar zamierzał go odzyskać. To był specjalny kubek. Ze specjalnymi nadrukami, a mianowicie – z cytatami z książki autorstwa Emmy Redbury. Z jej pierwszego, bestselerowego kryminału. Edycja limitowana! Tak, to był specjalny kubek i Oscar nie zamierzał podarować go żadnej Sofie Baranski. Chciał

zabrać ów artefakt na wieczorek filmowy i pokazać Bell. Być może nawet ofiarować go jej, chociaż... Niespełna pół godziny temu wkurzyła Oscara niemiłosiernie. Nie chciała, by zasrany Fawley widział ich razem! Wyraźnie to powiedziała! Oscar postanowił wstrzymać się z wysuwaniem daleko idących wniosków do wieczora. Być może wreszcie dziewczyny zechcą powiedzieć mu o tym, o czym opłotkami trąbiły przez pół dnia. Baby...! Tak jakby nie można było wprost, po ludzku i bez kombinacji! I o co chodziło z tym pieprzonym Alankiem? Czego on chciał tam, nad strumykiem? Dlaczego porwał stamtąd Bell tak szybko, że ledwie za nim nadążała? Oscar absolutnie niczego nie rozumiał i zaczynał powoli tracić cierpliwość. Amorów mu się zachciało! A jednak... Musiał przyznać, że dla Bell zupełnie stracił głowę. I tracił ją wciąż i wciąż od nowa, ilekroć pojawiała się w pobliżu. Wiedział, że nie może się tak łatwo poddać. Nie teraz, kiedy coś jest na rzeczy w związku z durnym Fawleyem! I dlatego kubek... Kubek należało odzyskać i to szybko! Rozejrzał się po pokoju i jeszcze raz bez sensu zawołał: – Sofie? Zaklął pod nosem. Gdzie ona mogła podziać ten kubek? A może wcale z nim tutaj nie przyszła? Może polazła gdzie indziej? – No to pięknie – syknął nagle, kiedy zobaczył kremowe, ceramiczne odłamki rozsypane tuż obok kominka. Podszedł bliżej i przykucnął. Tak, to był jego kubek! Jego kubek z cytatami z książki autorstwa Emmy Redbury! Specjalny kubek! Edycja, kurwa mać, limitowana! Oscar zaklął pod nosem jeszcze kilka razy i przyjrzał się uważniej skorupom. Nie, nic nie da się uratować! Nic a nic! Nie ma nawet sensu zbierać. Ale ona – Sofie – mogłaby posprzątać. I wywietrzyć. W całym pomieszczeniu czuć było lekki swąd spalonego... czegoś. Chyba materiału. Oscar zmarszczył brwi i utkwił wzrok w kominku. Rozpalała w nim? Pod koniec maja? W te upały? Tak anormalne w brytyjskich realiach pogodowych? Serio? Przysunął się bliżej i wsunął dłonie w popiół. Syknął. Choć z wierzchu zimny, pod spodem popiół był jeszcze gorący. Między lekkimi, popielatymi drobinkami Oscar dostrzegł maleńki trójkącik materiału. Chwycił go ostrożnie w dwa palce i podniósł do oczu. W groszki... Gdzieś już chyba widział coś podobnego... Tak. Widział! I to całkiem, całkiem niedawno... Wyprostował się i ruszył w stronę krzesła, na oparciu którego wisiała sukienka. Przyłożył prawie zwęglony trójkącik i pokiwał głową. Tak. Materiał był identyczny. O co tu mogło chodzić? Dlaczego Sofie Baranski paliła w kominku w gorący majowy dzień? I to zupełnie wyjątkowy dzień, w którym zginął Peter Murphy? Czyżby w ten mało wyszukany sposób chciała czegoś się pozbyć? Czego? Co też mogło zostać uszyte z identycznego, jak sukienka, materiału? Żakiet? Apaszka? Oscar podrapał się z namysłem w czoło, wrócił do kominka i wrzucił tam z powrotem znaleziony skrawek. Postanowił czym prędzej pójść do Zoe i opowiedzieć o wszystkim dziewczynom. Na pewno już na niego czekają. Upewnił się jeszcze, czy odpowiednio zagrzebał skrawek materiału w popiele, podniósł się i... na powrót upadł. Poczuł tępy ból z tyłu głowy. A później wszystko znikło.



24. Pokój wyglądał całkiem normalnie, kiedy Ben Rudd wymykał się na korytarz. Postanowił, że nie zabierze ze sobą żadnego, najmniejszego nawet bagażu. Chciał ulotnić się jak najszybciej i to w taki sposób, by nikt się nie zorientował. Wiedział, że łatwo nie będzie. Nie mógł tak po prostu wsiąść do auta i odjechać. Przed domem kręciło się wciąż mnóstwo policji, mimo iż ten cały Valenti mówił coś o dwóch asystentach. Pewnie jeszcze nie zdążyli się wynieść. Albo nie skończyli swojej roboty... Ben poczuł na plecach lodowaty dreszcz. Był głupi! Był skończonym idiotą! Popełnić tak fatalny błąd! Co też mu strzeliło do głowy?! Zbiegł po schodach i wyszedł na zewnątrz. W hallu na ułamek sekundy rzucił okiem na obraz tego jakiegoś osiemnastowiecznego samobójcy czy innego pajaca, który musiał namalować akurat... to! Ben przyłożył dłonie do skroni. Głowa bolała go niemiłosiernie i musiał – po prostu musiał! – stąd uciec. Wiedział, że lepiej byłoby poczekać do jutra, kiedy zrobi się nieco spokojniej, ale mury Bridebridge Hall wydały mu się nagle potwornie przytłaczające. Postanowił zrobić sobie spacerek do wioski i stamtąd znaleźć połączenie do Bath. Na nos wcisnął okulary przeciwsłoneczne, choć powoli zapadał już zmierzch, a ciężkie chmury, które od rana wisiały groźnie na niebie niczym zakurzony baldachim, blokowały każdy, najskromniejszy nawet promień słońca. Włosy zaczesał inaczej niż zwykle, włożył na siebie wymięty t-shirt i stare dżinsy. Miał nadzieję, że nikt go nie rozpozna – przynajmniej przez ten jeden cholerny dzień, który zamierzał spędzić w Bath. Musiał pojechać do Bath. Musiał zobaczyć się z siostrą i przekonać się, czy na pewno nigdy nie widziała na żywo Petera Murphy’ego. Czy na pewno się nie poznali. Czy na sto procent nic im nie grozi. Ben przeciął ogród, przeszedł przez niewielki zagajnik i znalazł się na ścieżce wiodącej ku szosie. Zdał sobie nagle sprawę, że właśnie potwornie się pogrąża. Jego ucieczka z pewnością zostanie szybko zauważona, a on wysunie się na prowadzenie w grze pod tytułem „Kto ukatrupił Murphy’ego?”. A przecież już i tak zdążył nieźle narozrabiać. Ta rozmowa z Zoe! Co on sobie myślał! Dlaczego nie zapanował nad emocjami? I w dodatku zobaczyła ich ta wiecznie spięta Rosie! A Jimmy Hittock?! Jimmy wspomniał o praskiej defenestracji... O filmie, w którym Jana Masaryka wywalono przez okno, a w którym on – Ben – grał główną rolę. Jak ten idiota na to wpadł?! Ben zupełnie nie spodziewał się, że ktoś może skojarzyć ze sobą te dwie rzeczy! A pułapek było przecież więcej! Jimmy miał rację. Ben chciał odebrać Murphy’emu rolę. Był zazdrosny. Nie lubili się. I Murphy wiedział o jego siostrze... Czy Zoe mówiła prawdę? Czy na pewno nie podzieliła się jego sekretem z przystojnym komisarzem Valentim? Co też jej strzeliło do głowy, żeby go tutaj ściągać? Akurat Jacka Valentiego! Gołym okiem widać, że Valenti i Zoe nadal szczerze się nienawidzą! A minęły przecież cztery lata. Sporo czasu, by pozwolić opaść emocjom. Kiedy znalazł się wreszcie na szosie, przystanął na moment i zawahał się. Znowu poczuł na plecach ten sam, dobrze już znany, lodowaty dreszcz. Dodadzą dwa do dwóch! Jak nic! Wszystkiego się dowiedzą. A wtedy on – Ben Rudd – świetnie zapowiadający się aktor młodego pokolenia, będzie skończony! Może zatem... lepiej wrócić do Bridebridge Hall i nadal rżnąć

głupa? Ben obrócił głowę i spojrzał przez ramię. Z miejsca, w którym stał, mógł jedynie dostrzec fragment dachu, komin i... ten nieszczęsny taras! Zacisnął pięści. Zaczął iść. Sprawdził jeszcze, czy na pewno zabrał ze sobą komórkę i portfel. Musiał pojechać do Bath. Musiał spotkać się z siostrą. Musiał.

Sofie Baranski nerwowo splotła dłonie i zacisnęła wargi w wąską kreskę. Nie wiedziała, czy ma odpowiedzieć na pytanie, które przed kilkoma sekundami zadał jej Jack Valenti. A jeśli już odpowiedzieć, to... Mówić prawdę? Czy może lepiej kłamać? Sofie przypomniała sobie nagle kubek Oscara Lyne’a, który wypadł jej z dłoni, kiedy Valenti zaprosił ją na rozmowę. Dowiedział się! Dowiedział... I to tak szybko! Sofie poprawiła się na krześle i uznała, ze skoro i tak ktoś – poza Murphym – widział ją wtedy na festynie, nie powinna grzebać się w kłamstwach całkowicie. Była nieostrożna i teraz musiała dzielnie ponieść konsekwencje. Ale Paul Maddock... Jego należało chronić. O nim – o tym, co zrobił – nikt jeszcze się nie dowiedział. A zatem połowiczna prawda. Tak, Sofie powinna zdecydować się na połowiczną prawdę. Mniejsze zło. – Czy pani słyszała pytanie? – odezwał się znowu komisarz i przyjrzał się jej uważnie. – Mam powtórzyć...? Albo wie pani co? I tak powtórzę. Na wszelki wypadek. Może coś z uszami nie tak? A zatem... Kilka osób z ekipy, z którymi rozmawiałem w wiosce, twierdzi, że widziało panią podczas festynu z okazji święta... jakichś kwiatów... – Konwalii – podpowiedziała usłużnie Sofie, a jej głos zabrzmiał dziwnie piskliwie. – Konwalii. Co za różnica? W każdym razie widziano panią w towarzystwie... kobiety. Jack Valenti nie odrywał od niej swoich niesamowitych oczu. Sofie pomyślała nagle o serialu Gra o tron i stwierdziła w duchu, że Valenti ma identyczne oczy, jak tamtejsze zombiaki zza Muru. I jest równie sympatyczny... Zachowała jednak owo spostrzeżenie dla siebie. – Tak. Być może tak – odezwała się lakonicznie i zaczęła od niechcenia bawić się swoją bransoletką. – Być może tak? – zirytował się lekko Valenti. – A może pani bardziej rozwinąć ten wątek? – No... Dobrze, byłam w towarzystwie kobiety. – Rozumiem, że jest pani osobą... Valenti urwał i znacząco uniósł brwi. Sofie spojrzała na niego z politowaniem. Kolejny skostniały homofob! No dalej! Przez gardło ci nie przejdzie to słowo? Udławisz się?! – ...homoseksualną? – dokończył płynnie komisarz i umilkł. A niech to! Jednak dał radę! I co teraz? Jak mu to wytłumaczyć? Jak powiedzieć, że pewnych rzeczy zwyczajnie nie da się tak łatwo nazwać? Zaszufladkować? Oblepić cholerną etykietką? Sofie zostawiła w spokoju swoją bransoletkę i podrapała się z namysłem w brew. – Nie do końca – odpowiedziała ostrożnie. – Biseksualną? Biseksualną??? No... Gdyby spojrzeć pod odpowiednim kątem... Sofie przez chwilę

zastanawiała się, czy nie wykonać telefonu do adwokata. Odrzuciła jednak ten pomysł, uznała bowiem, że wypadnie to zbyt podejrzanie... Tylko co teraz? Na kogo się wykreować? Na homo? Na bi? Lepiej chyba na bi. I poprosi o dyskrecję. Tak, to najlepszy pomysł w obecnej, skrajnie porąbanej sytuacji. – Tak. Biseksualną. Chciałabym, żeby to zostało między nami, jeśli można – wyrecytowała wreszcie, a Jack Valenti parsknął śmiechem. Spojrzała na niego zaskoczona. Nikt nigdy nie śmiał się z jej dowcipów... – Chce pani zachować to w tajemnicy? A czy to kiedykolwiek była tajemnica?! Skąd ja niby wiem? Od pani kumpli z branży! Niech pani przejrzy na oczy! – Tak, ale oni – Sofie machnęła lekceważąco ręką – nikomu nie wygadają. To show biznes, panie policjancie. Musi się pan trochę o nim nauczyć. Kiedy człowiek popracuje kilka lat w tym śmietniku, naprawdę coraz mniej go zaskakuje. Gdyby pan wiedział, co się tu czasem wyprawia... Niemniej jednak nie chciałabym tego specjalnie rozdmuchiwać. Więc... Niech to będzie taka spowiedź. – Poproszę dane personalne pani towarzyszki – powiedział zimno Valenti i zanotował coś w swoim zeszyciku. Szlag by to! Sofie lekko zapadła się w sobie. Dane personalne? Hm... Na to wcześniej nie wpadła! – Nie ma mowy. Sam pan rozumie, że ona też... Chce zachować anonimowość. To nie takie proste. – Co nie jest proste? – spytał policjant i zastygł z długopisem w dłoni. – Ujawnienie się. – Ale przecież ja chcę tylko porozmawiać. Nie będę biegał z tym do gazet, nie ma obawy! A zatem...? – Przykro mi. Nie mogę. Valenti rzucił długopis na biurko i oparł brodę na splecionych dłoniach. Uśmiechnął się lekko. Zmrużył te swoje oczy zombiaka zza Muru. – Panno Baranski. Albo pani mi poda te dane, albo nie będzie miała pani alibi na czas... wypadku. I stanie się pani jedną z głównych podejrzanych. W ewentualnym śledztwie o morderstwo. To jak? Sofie wyprostowała się. Jej broda zadrżała lekko. Stwierdziła z irytacją, że powoli zaczyna tracić panowanie nad sobą. – No to... No to trudno – oświadczyła wreszcie i wzruszyła ramionami. Komisarz rzucił jej jedno chłodne, przenikliwe spojrzenie i majestatycznie wskazał drzwi. Sofie wyszła z pokoju. Stała przez chwilę na korytarzu, usiłując choć odrobinę uporządkować mętlik w głowie. Wśród natłoku myśli i mnożących się pytań, na czoło wysuwało się jedno. Czy było warto?



Sylwetka Bena Rudda rozmyła się gdzieś między drzewami i szybko pochłonęła ją szarość zmierzchu. Zoe usłyszała cichy pomruk odległej burzy. Wbiła wzrok w horyzont, na którym rysowały się już subtelne krzywizny błyskawic. Odsunęła się od okna i zaczęła mechanicznie nawijać na palec kosmyk jasnych włosów. Ben Rudd z pewnością nie zauważył, że stała się mimowolnym świadkiem jego dziwnego spaceru. Ostatecznie każdy mógł chcieć zaczerpnąć odrobiny powietrza i zażyć ruchu, ale... Robiło się późno, a burza była już tylko kwestią czasu. Poza tym Ben szedł tak zdecydowanie, z taką dziwną determinacją, że Zoe zaczęła nabierać pewnych podejrzeń. Postanowiła zaczekać. Jeśli Ben Rudd rzeczywiście na dłużej ulotnił się z Bridebridge Hall, to wybrał strasznie głupi moment. I strasznie głupi sposób ucieczki. Spojrzała na zegarek i z lekkim niepokojem stwierdziła, że wybiło wpół do ósmej. Bell i Oscar powinni już tu być. Chyba że przez słowo „wieczór” zrozumieli dziewiątą albo dziesiątą. Nigdy nie wiadomo. A Zoe przecież nie wyraziła się zbyt precyzyjnie, teraz zaś zaczynała się już powoli niecierpliwić. Chwyciła telefon z zamiarem pogonienia przyjaciół, rozmyśliła się jednak i wyszła z pokoju. Postanowiła pójść po Bell. Być może ten narwany Fawley nie chciał jej wypuścić? Zoe była bardzo zaskoczona niedawnym zachowaniem Alana, choć wcześniej, przy różnych okazjach, miała już sposobność poznać te mroczniejsze strony jego charakteru. Wiedziała, że potrafił się głośno wydrzeć, wiedziała, że potrafił ostro krytykować, wiedziała, że potrafił wykazać się bezwzględnością i brutalnością wobec aktorów, jeśli nie byli w stanie odpowiednio zagrać danej sceny. Jeśli nie umieli wcielić w życie jego wizji. Ona sama doświadczyła gniewu Alana Fawleya przy okazji próbnych zdjęć do Dumy i uprzedzenia. „Nie patrz na niego spod półprzymkniętych powiek! Jesteś dziewiętnastowieczną panną, córką gentlemana, a nie francuską dziwką z Moulin Rouge! Nie uwodzisz go! Jeszcze go nawet nie lubisz! Ja pierdolę, czytałaś tę książkę, czy nie?!”. A innym razem: „Zoe, do kurwy nędzy, ogarnij się! Nie piszcz tak! Dlaczego ty tak piszczysz! W tej scenie trzeba mówić niżej! Jak to nie umiesz?! Kurwa, dałem ci telefon do trenera głosu! Poćwicz trochę! Lizzie ma dwadzieścia lat, nie będzie piszczała jak rozhisteryzowana nastolatka! Skąd ci się wzięła ta pojebana modulacja?!”. Zoe westchnęła, przypominając sobie te wszystkie nieprzyjemne i stresujące sytuacje. Wiedziała, że Alanowi chodziło przede wszystkim o pracę. O jakość. O efekt. To nie były żadne osobiste sprawy. Nie chciał dotknąć jej personalnie. Pragnął wydobyć z niej postać. Lizzie Bennet. Właśnie dlatego był taki dobry. Bo nie szedł na kompromisy. Nigdy. Zoe przypomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z Alanem Fawleyem na planie serialu, przy którym pracował jako asystent reżysera. Ona miała wówczas trzynaście lat i właśnie dowiedziała się z jakiegoś filmoznawczego periodyku, że rozpoczęły się prace nad nową adaptacją Dumy i uprzedzenia z Keirą Knightley w roli głównej. Zoe rozmarzyła się i powiedziała Alanowi, który akurat znajdował się w pobliżu, że wprost uwielbia Jane Austen i chciałaby kiedyś sama zagrać w adaptacji jej powieści. Najlepiej w Dumie i uprzedzeniu właśnie. I najlepiej główną rolę. Lizzie Bennet. Alan Fawley uśmiechnął się i oświadczył, że „panna Alcott” ma zadatki na wielką gwiazdę i że jeśli jemu samemu przyjdzie kiedyś kręcić Dumę i uprzedzenie, z pewnością się do niej zwróci. I proszę! Minęło dziesięć lat i Alan rzeczywiście się zgłosił. Zadzwonił do Zoe i powiedział: „Duma i uprzedzenie. Oscar Lyne pisze scenariusz. Jest na tak. Przekonałem też producenta. Piszesz się?”. Zoe była tak zaskoczona, że przez moment nie mogła wymówić słowa. Kręciła

akurat ostatnie sceny do Snów o plastelinie, miała na sobie ufajdaną koszulę w kratę i po raz kolejny zastanawiała się nad tym, jak dobrze upaść na łazienkowych kafelkach, by wyglądało przekonująco i niebezpiecznie. Lizzie Bennet w swoich regencyjnych sukniach i czepeczkach wydawała się tak odległa, że aż nierealna. Zoe zgodziła się jednak. Bez wahania. Wiedziała, że zawdzięczała tę rolę Alanowi. Dotrzymywał słowa. Wyglądało na to, że zawsze... Zoe zasępiła się. Alan Fawley może i kombinował coś z tą całą Rosie Hinds, może i nie był do końca szczery wobec Bell, ale przecież z pewnością nie miał nic poważnego na sumieniu. Chociaż... Te warsztaty... O co tu chodziło? Zatrzymała się przed drzwiami Bell i zapukała. Nikt nie odpowiedział. Nacisnęła klamkę, ale drzwi były zamknięte. Zoe zaklęła pod nosem i skierowała się w stronę pokoju Oscara. Taka sama sytuacja. Cisza. Przystanęła na korytarzu i zaklęła jeszcze kilka razy. Wyciągnęła komórkę i wybrała numer najpierw do Bell, potem do Oscara, ale żadne z nich nie odebrało. Co do cholery?! Zoe miała zamiar wrócić do swojego pokoju i tam w spokoju poczekać kilka minut, zanim zacznie na dobre panikować, kiedy na korytarzu zmaterializowała się dość roztrzęsiona Sofie Baranski. – Wszystko okay? – spytała, a charakteryzatorka stropiła się lekko. – Taaak... Byłam u tego twojego policjanta. Przesłuchiwał mnie – Sofie machnęła ręką. Nacisnęła klamkę i zakrztusiła się własną śliną. – Kurczę... Zapomniałam zamknąć. Tak szybko mnie wezwał. A teraz to nigdy nie wiadomo, co kogo czeka. Trzeba się mieć na baczności. Murphy upadł dość niefortunnie... Sofie weszła do swojego pokoju, a Zoe przewróciła oczami. Chciała jeszcze wyraźnie zaznaczyć, że Valenti wcale nie jest „jej policjantem”, kiedy usłyszała przeraźliwy krzyk charakteryzatorki. Wpadła za Sofie do pokoju i przycisnęła dłonie do ust. Nie...! Nie! Tylko nie to!

25. Bell zapukała do drzwi „pokoju przesłuchań” i zastała Jacka Valentiego przy biurku, z twarzą ukrytą w dłoniach. Na jej widok komisarz poderwał się z krzesła, przetarł przekrwione oczy i wskazał fotel. Bell zawahała się na chwilę, po czym usiadła, wygładzając niepewnie bawełnianą koszulkę. Valenti odezwał się pierwszy. – Panna... Bell Kennedy? W sumie dobrze, że pani przyszła. Coś mi pani potwierdzi. Albo zaprzeczy. Zoe Alcott twierdzi, że w nocy, kiedy zginął Peter Murphy, byłyście obie w Keswick, w domu pani ojca. Czy to prawda? – Tak. Przyjechałyśmy około drugiej albo trzeciej. Nie pamiętam dokładnie. Wieczorem dołączył do nas jeszcze Oscar Lyne. Scenarzysta. Pamięta pan... Zoe nas panu przedstawiła. – Bell zrobiło się głupio na wspomnienie tej dziwnej prezentacji ze streszczeniem CV i listą branżowych nagród. – Wieczorem? – spytał Valenti i otworzył notes.

– Około siódmej. Mniej więcej. – Rozumiem. Cała wasza trójka ma zatem fantastyczne alibi. Chyba że wszyscy, łącznie z pani ojcem, kłamiecie. Albo macie wspólników. – A zatem to jednak morderstwo? – upewniła się Bell i otworzyła szeroko oczy. Nie znała Valentiego i zamierzała powstrzymać się jeszcze z informowaniem go o swoich odkryciach i domysłach. Niech sam się trochę pomęczy. W końcu to jego praca. Valenti zmieszał się i umilkł. Bell zauważyła, że był bardzo zmęczony i – chyba – odrobinę zrezygnowany. Odczekała dwie minuty, zaczerpnęła tchu i opowiedziała mu o swoim pomyśle zorganizowania konferencji prasowej w Londynie i wysłania tam Zoe. Jego twarz nie wyrażała absolutnie żadnych emocji i Bell zaczynała powoli wątpić w powodzenie całego planu. Kiedy skończyła, komisarz przez chwilę wpatrywał się w blat stołu. – Londyn? Jest pani pewna? Bell energicznie pokiwała głową. Postanowiła z uporem obstawać przy wersji, że Zoe zrobi to dobrze, jeśli na chwilę wyrwie się z zaklętego kręgu Bridebridge Hall. Może przy okazji udzieli jakiegoś mądrego wywiadu sensownemu dziennikarzowi? Spośród aktorów zaangażowanych do filmu to właśnie ona była tutaj bezsprzecznie największą gwiazdą. Bell nie zamierzała jednak zdradzać Valentiemu, że planowała przy okazji wysłać Zoe w kilka miejsc... – Niech będzie. Jutro? – spytał z wyraźną niechęcią. – Kto jeszcze powinien jechać? Reżyser pewnie...? – Rozmawiałam z Erikiem Hittockiem, naszym producentem, i on zasugerował swojego syna – Jimmy’ego Hittocka. Jest tutaj kierownikiem produkcji. Zresztą... Najlepiej będzie, jeśli pan sam zadzwoni do Erika Hittocka i uzgodni szczegóły. Jutro może pan przepytać innych członków ekipy, a kiedy Zoe i Jimmy wrócą... – rozpędziła się Bell. – Widzę, że już mi pani wszystko zorganizowała? Bell umilkła i spuściła głowę. Niech to szlag! Powinna być bardziej pokorna i udawać, że to on rozdaje karty. Przecież jest doświadczonym śledczym. Na pewno przejrzał ją na wylot! Głupia, głupia baba! Podniosła niepewnie głowę i spojrzała mu w oczy. Uśmiechał się. – Pani jest chyba taką łagodniejszą wersją Zoe Alcott, co? A raczej łagodniejszą wersją kogoś, kim... – Valenti nie dokończył, a po jego twarzy przebiegł grymas bólu. – Czy pani i Zoe... Przyjaźnicie się? – Można tak powiedzieć. Pracowałyśmy razem przy okazji trzech filmów i znałyśmy się dobrze, a przyjaźnić zaczęłyśmy się... od niedawna. Właściwie tutaj. Ale tak. Przyjaźnimy się – odparła Bell bez wahania i po raz pierwszy zdała sobie sprawę z tego, że faktycznie tak jest. – A czy ona... Opowiedziała pani o naszej znajomości? – odezwał się znowu Valenti z wyraźną rezerwą. – Jeszcze nie. Aż do wczoraj nie miałam pojęcia o pana istnieniu. – Nie miała pani pojęcia? Komisarz znowu umilkł i wbił wzrok w blat biurka. Bell czuła się coraz bardziej niezręcznie i była wkurzona na Zoe. Przyjaźń! Dupa, a nie przyjaźń! Co ona zrobiła temu facetowi, że był na nią taki cięty? Dlaczego Bell nie poznała jeszcze całej historii?! Valenti wiercił się przez chwilę na krześle, po czym odezwał się lodowatym tonem. Niepewność zniknęła, podobnie jak niezwykle subtelny i ulotny grymas bólu. – No dobrze, niech jedzie. A skoro już tu pani jest, to niech mi pani coś opowie o Peterze

Murphym. O tym, co się wydarzyło na tarasie, pewnie nie ma pani pojęcia? Nie, oczywiście, że nie! To niech mi pani chociaż sprzeda kilka historyjek o samej ofierze. Każdy mówi tylko o tym, że był niefajny, nadęty, antypatyczny, głupawy, drewniany, że miał za bardzo blond włosy i w ogóle... był strasznym dupkiem. Bell uśmiechnęła się i usadowiła wygodniej na fotelu. Kątem oka zerknęła na ścienny zegar. Siódma trzydzieści osiem. Cholera by to... Wieczorek filmowy. Najwyżej się chwilę spóźni. Ile można gadać o Peterze Murphym? Otworzyła usta. I wtedy usłyszała ten przeraźliwy krzyk. Valenti poderwał się z krzesła i wypadł na korytarz. Bell pognała za nim. W kilka sekund zdyszani dotarli do pokoju Sofie Baranski. Charakteryzatorka darła się w niebo głosy i gestykulowała wściekle, popychając ich do środka. Bell poczuła, że nogi jej miękną. W pokoju należącym do Sofie Baranski śmiertelnie blada Zoe pochylała się nad leżącym na podłodze mężczyzną. Po karku spływała mu wąska strużka krwi. Bell zachwiała się. Na korytarzu Sofie Baranski nadal darła się jak opętana. – Oscar Lyne! Oscar! Ktoś zamordował Oscara!

26. – Oscar! Oscar Lyne! Jeeezuuuuu! Ktoś zamordował Oscara! Przeraźliwy krzyk Sofie dotarł do uszu Rosie, kiedy w Kuchni nr 2 zamierzała właśnie przygotować sobie kanapkę z nutellą. Miała fatalny humor, zżerała ją zazdrość o Bell, nie wiedziała, co u diabła kombinuje Alan Fawley, i wciąż nie potrafiła zapomnieć o roztrzaskanym na amen Peterze Murphym. Postanowiła więc – starym, sprawdzonym sposobem – zagryźć stres. Uznała, że jeden raz może odpuścić sobie tę głupią dietę makrobiotyczną, która udawała prawdziwy jadłospis. Rosie Hinds w dupie miała wszystkie debilne diety! Sytuacja wymykała jej się z rąk, przesypywała przez palce niczym sypki, spalony słońcem piasek. Chwyciła sporych rozmiarów nóż i przekroiła na pół bułkę. Pszenną, białą, pulchną, bez najmniejszego nawet ziarenka. I wtedy właśnie usłyszała wrzask. Rzuciła bułkę na blat, przewróciła słoik z nutellą i wybiegła z kuchni. Pędziła na oślep, zmierzając w stronę źródła krzyku. W korytarzu było ciemno, a na zewnątrz burza rozpętała się na dobre, raz po raz ciskając gromy w mury Bridebridge Hall. Rosie wymacała na ścianie włącznik światła i wcisnęła guzik. Nic. – Prąd szlag trafił? – mruknęła do siebie. – Serio? Akurat teraz?! Popędziła przed siebie korytarzem oświetlanym tylko przez migające błyskawice. Jak w kinie, pomyślała w duchu, i poczuła dziwny skurcz w żołądku. Zewsząd dało się słyszeć odgłosy bieganiny. – Oscar Lyne! Ktoś zamordował Oscara! Jeeeeezuuuuu! Krzyk Sofie Baranski stawał się coraz bliższy i Rosie jeszcze bardziej przyspieszyła kroku. Wyciągnęła przed siebie ramiona. Tuż przed nią zamajaczyła w mroku jakaś sylwetka. Ktoś

jęknął przeciągle, zastygł w bezruchu, zachwiał się, po czym z hukiem zwalił się na plecy. Rosie również straciła równowagę i również poleciała przed siebie. Dlaczego? Przemknęło jej tylko przez myśl. Dlaczego straciłam równowagę? Co mnie ciągnie? Dlaczego nie mogę ruszyć jedną ręką? Co się rozlało...? Coś mokrego... Mam na dłoniach coś mokrego, myślała gorączkowo, usiłując dźwignąć się z podłogi. Kto to jest? Kto tu leży? Dlaczego jest mokry? Dlaczego się nie rusza?! Co...? Się...? Stało...? Kolejna błyskawica rozcięła mrok i Rosie dostrzegła wokół siebie szkarłatną kałużę. Uświadomiła sobie, że zaciska na czymś palce. Na jakimś przedmiocie... Rozluźniła uścisk i podniosła dłonie do oczu. Kolejna błyskawica. Czerwone ślady na rękach. Człowiek na podłodze. Kałuża... Kałuża... Krwi? Nóż... Nóż! Do Rosie dotarło wreszcie, że kiedy wybiegła z kuchni, nie wypuściła z dłoni noża. Że trzymała go przez cały czas. Wielki kuchenny nóż, którym przekroiła bułkę. A teraz... A teraz... Ktoś zaświecił jej w oczy latarką. Rozległ się kolejny krzyk, tym razem całkiem blisko. Sofie. Znowu Sofie. – Jimmy Hittock! Jimmy! Rosie Hinds! Rosie zamordowała Jimmy’ego!

Zoe przyłożyła palec do szyi Oscara. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, że nagła ulga ją samą niechybnie położy trupem. Poczuła silne zawroty głowy i opadła na podłogę. – Żyje! – krzyknęła tylko, kiedy do pokoju wbiegli Bell i Jack Valenti. Bell również opadła na podłogę i chciała chwycić Oscara za ramiona, ale Valenti powstrzymał ją i sam jeszcze raz sprawdził puls. – Tak, żyje! Ale nieźle dostał, musi go zobaczyć lekarz. Dzwonię po karetkę. – Jest burza! – krzyknęły równocześnie Zoe i Bell. Valenti stał przez chwilę z telefonem w dłoni, niezdecydowany, co robić, po czym zwrócił się do Bell: – Może... Może pani ojciec?! Jezu, nie wierzę, że to mówię...! – mruknął zirytowany na samego siebie. Przyklęknął przy Oscarze i delikatnie rozchylił palcami jego włosy. – Rozcięta skóra, ale rana nie wygląda na głęboką. Krwi nie ma dużo. Ale nie można tego zostawić, w końcu to głowa! Nie, nie! Karetka... Musi przyjechać karetka! Oscar jęknął cicho i cała trójka rzuciła się w jego stronę. Zoe zauważyła, że po policzkach Bell spływały łzy, jednak dziewczyna za wszelką cenę starała się zachować spokój. Oscar jęknął znowu i spróbował obrócić się na plecy.

– Niech pan uważa! – odezwał się Valenti. – Kręci się panu w głowie? Zbiera się panu na wymioty? Dobrze pan widzi? Bell wyrwała Valentiemu z rąk telefon i oświetliła twarz Oscara. Przyglądała mu się z uwagą, zagryzając dolną wargę. Oscar uniósł głowę, ale natychmiast z powrotem ją opuścił. – Tak, kręci mi się. Trochę boli. Ale na wymioty nie... – wydukał, błądząc rozbieganym wzrokiem po trzech pochylonych nad nim twarzach. – Na razie – mruknął znowu Valenti i wyciągnął rękę po swój telefon. – Niech mi go pani odda, przecież muszę zadzwonić po karetkę. Na schodach wybrzmiały kroki i do pokoju wpadło dwóch policjantów, a za nimi jakiś facet w seledynowym fartuszku. Z gardła Valentiego wyrwał się okrzyk zadowolenia. – Jesteś tu ciągle? Myślałem, że pojechałeś już do swojej kanciapki kroić trupa! Znaczy tego... Murphy’ego... Znaczy denata... Za przeproszeniem... – Byłem w kanciapce – potwierdził z powagą pan w fartuszku. – Zezwolenie na sekcję już jest. Ale na chwilę tu wróciłem. Jeszcze musiałem się rozejrzeć, tak na wszelki wypadek. Techniczni mogli coś przeoczyć, ja mam inne spojrzenie na sprawę niż oni, wiesz, jak jest. Minęła niecała doba od wypadku. Mniej więcej... Chyba... Musiałem jeszcze ustalić kilka szczegółów. Poszukać na bruku szcząt... hm... – Facet w seledynowym wdzianku spojrzał niepewnie na Zoe i Bell. – Materiału organicznego. I chyba dobrze zrobiłem, że zostałem. Co to? Kolejna ofiara? Gość w fartuszku władczym gestem odsunął Zoe i Bell od Oscara i przystąpił do oględzin. Zoe zrozumiała, że musiał być medykiem sądowym lub kimś w tym stylu, chociaż dotąd zawsze wyobrażała ich sobie jako lekko autystycznych outsiderów, przesiadujących po całych dniach w prosektoriach. Prosektoriach, czyli, hm..., „kanciapkach”? Przypomniała sobie jednak nagle wszystkie te materiały, które przestudiowała, kiedy kilka lat wcześniej przygotowywała się do roli młodocianej morderczyni. A w papierach czarno na białym napisano, że medyk sądowy musi również dokładnie obejrzeć miejsce zbrodni. Czy jakoś tak... Zoe wzdrygnęła się i lekko pacnęła w czoło. Co za różnica? Grunt, że jest tu ktoś, kto wydaje się orientować w temacie! I że nie trzeba dzwonić po karetkę, ani jechać nigdzie w tę burzę! No i... Że Oscar żyje! Bo Oscar nie mógł przecież tak prostu umrzeć! Nie on! Medyk sądowy wyprostował się z mądrą miną i wykierował palec wskazujący w stronę Oscara. – Nic mu nie będzie. Chyba. Oberwał, ale powierzchownie. Rana nie jest głęboka. Trochę gościa zamroczyło. Trzeba to wyczyścić i ułożyć go w pozycji półleżącej na jakiś czas. Jeśli zawroty głowy długo nie będą przechodzić, pojedziemy na tomograf. Bell znowu rzuciła się w stronę Oscara i zaczęła przyglądać mu się w skupieniu. Wyciągnęła dłoń i lekko pogładziła go po policzku. Zoe uśmiechnęła się. Może i dobrze się stało? Ludzie pod wpływem traumy zaczynają rozumieć różne rzeczy, których za cholerę nie rozumieli wcześniej. Być może do Bell dotrze wreszcie, że Oscar szaleje za nią od ładnych paru lat, a Alan Fawley... No cóż. Po prostu nie jest odpowiedni. Nie dla Bell... Zoe zmarszczyła brwi i przelotnie zerknęła na Jacka Valentiego. Wiedziała, że teraz już na pewno rozważał opcję ewentualnego morderstwa Murphy’ego, a nie nieszczęśliwego wypadku. O ile wypadek w ogóle był kiedykolwiek brany pod uwagę... Bo niby dlaczego ktoś nagle przyłożył Oscarowi? Zoe dopiero teraz zadała sobie to pytanie. Dlaczego ktoś przyłożył

Oscarowi?! Może nawet usiłował go sprzątnąć, tylko spartolił robotę? Dlaczego akurat Oscara? I dlaczego w pokoju cholernej Sofie Baranski? A może to ona?! Zoe zacisnęła pięści, ominęła Jacka Valentiego i ruszyła na korytarz. Cholerna Sofie! Trzeba zaraz dorwać tę małą wywłokę i wydrzeć z niej prawdę! Na korytarzu nie było widać Sofie, jednak Zoe szybko ją usłyszała. – Jimmy Hittock! Jeeeeezuuuuu! Jimmy! Rosie Hinds zamordowała Jimmy’ego Hittocka! Zoe stanęła jak wryta. Rosie Hinds?! Zamordowała Hittocka?! Co?! Ktoś wpadł na nią i popchnął na ścianę. Jack Valenti. Pobiegł w kierunku źródła krzyku. Zoe wciągnęła gwałtownie powietrze i, niewiele myśląc, ruszyła za nim.

Krzyki i bieganina z każdą sekundą stawały się coraz bardziej szalone, chaotyczne i rozpaczliwe. Ktoś pomknął do piwnicy sprawdzić korki. W korytarzu ponownie zaroiło się od policjantów, którzy w wisielczych nastrojach usiłowali zapanować nad zamieszaniem. Ktoś klepał po plecach Sofie Baranski i błagał, żeby przestała się wreszcie wydzierać. Charakteryzatorka zaliczyła już tego wieczoru prawdopodobnie wszystkie stany emocjonalne – od przerażenia, przez rozpacz, aż po dziką euforię. – Rosie! Rosie Hinds! Zabiła Jimmy’ego! Oscar! Ktoś zamordował Oscara Lyne’a! Nie zamordował?! Nie?! Naprawdę?! Oscar! Oscar żyje! Nikt nie zamordował Oscara! Żyje! O nieeeee! Jimmy Hittock! Rosie! Rosie zamordowała Jimmy’ego Hittocka! Alan położył Sofie dłoń na ramieniu i wycedził: – Sofie, jak się zaraz nie zamkniesz, to kurwa przysięgam, że za chwilę ktoś będzie się wydzierał, że Alan Fawley zamordował Sofie Baranski! Cisza! Charakteryzatorka ucichła i posłusznie skinęła głową. Alan wiedział, że ten ton zawsze wywierał odpowiednie wrażenie. To właśnie praca w teatrze nauczyła go mówić – a raczej krzyczeć – w podobny sposób. W teatrze inaczej się nie dało. Dyscyplina musiała być i już! Alan Fawley wymagał pełnego skupienia. Teatr musiał funkcjonować jak szwajcarski zegarek. Teatr to nie film. W teatrze nie ma dubli... Jak coś się spierdoli, to zawsze na oczach widowni! Alan Fawley omiótł wzrokiem Jimmy’ego Hittocka leżącego w kałuży krwi i uwijających się wokół niego ludzi. Tutaj też nie było dubli. To również nie był żaden pieprzony film! Oderwał wzrok od Jimmy’ego i spojrzał na śmiertelnie bladą Rosie, która stała pod ścianą i bezwiednie kręciła głową. Co jej odbiło? Po co to zrobiła? Czyżby Jimmy... czegoś się dowiedział? Dlaczego wybrała taki idiotyczny moment? I dlaczego spartoliła sprawę? Alan zamrugał gwałtownie oczami. Dureń! Jak mógł w ogóle pomyśleć o tym, że Rosie chciała z premedytacją zamordować Hittocka?! To musiał być wypadek! Jakiś nienormalny wypadek! Podszedł do Rosie i lekko pogładził ją po ramieniu. Wszyscy inni trzymali się od niej z daleka. Włosy miała w nieładzie, a dłonie i ubranie całe ubrudzone we krwi. Trzęsła się. Alan zdjął pulower i narzucił go jej na plecy.

– Tak, tak! Jeszcze ją ubieraj! Głaszcz ją! – rozległ się w tle głos Sofie Baranski. Alan zacisnął zęby. – Czy ktoś może ją stąd zabrać? – zapytał, wskazując na charakteryzatorkę. – Dajcie jej wódki albo co... Tylko niech się uciszy! Jack Valenti skinął głową na funkcjonariusza, który z obrażoną miną sprowadził Sofie na dół. Alan wiedział, że komisarz przygląda mu się z uwagą, musiał zatem zachować ostrożność. I nie palnąć jakiejś głupoty. Objął Rosie ramieniem i posadził na krześle. Nie mógł o nic jej zapytać, ale przecież... Nie pozwoli, by została teraz sama. W otoczeniu tych sępów i hien. Poklepał jeszcze Rosie delikatnie po plecach i podszedł do Valentiego. – Co z nim? – odezwał się znowu, wskazując na Jimmy’ego Hittocka. – Nie wiem. Wygląda fatalnie. – Jack Valenti urwał i przetarł dłonią zmęczone oczy. Alan poczuł, że robi mu się nagle potwornie zimno. Jimmy Hittock został ugodzony nożem. Syn Producenta leżał właśnie w kałuży własnej krwi i to w dodatku za sprawą jednej z głównych aktorek. Przy okazji... Jego dawnej, wielkiej miłości. Rosie Hinds! To koniec. Oni wszyscy byli absolutnie, niewyobrażalnie, do kwadratu skończeni! Co tu się stało? Co ona wymyśliła, ta nieszczęsna Rosie?! W czym jej zaszkodził Jimmy? I jeśli nawet, to dlaczego nie przyszła z tym do Alana? Przecież obiecał jej... Obiecał, że nie zostanie sama. Obiecał, że będzie przy niej. I co się w ogóle stanie z Jimmym? Przeżyje? Alan zbliżył się do ratowników, którzy przed chwilą pojawili się w Bridebridge Hall. Burza z pewnością nieco ich spowolniła... Alan słyszał jakieś niezrozumiałe dla niego dyspozycje. Dowiedział się tylko tyle, że spora utrata krwi, że nieprzytomny, że głęboka rana... Jeden z ratowników kazał Alanowi się odsunąć. Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Jakieś pokrzykiwania. A później: „Dobra, jedziemy”. Jimmy, wciąż nieprzytomny i w stanie krytycznym, został przeniesiony do karetki. Ktoś zadawał pytania: „Co z nim będzie? Przeżyje?”. Odpowiedź była lakoniczna: „Nie wiadomo”. Nie wiadomo... Valenti zajął się oględzinami miejsca wypadku, a Alan na powrót zbliżył się do Rosie. Miał wrażenie, że coś mówiła. Nachylił się nad nią. – To był wypadek, Alan – szepnęła. – To był wypadek. Ja... Szłam z nożem, bo robiłam sobie kanapkę. Sofie zaczęła krzyczeć, że ktoś zabił Oscara Lyne’a i... Wybiegłam z kuchni. Nie wiem, dlaczego, ale nie odłożyłam noża. Przestraszyłam się. Było ciemno, światło nie działało, biegłam... I nagle on... Pojawił się znikąd! – Rosie zadrżała jeszcze bardziej i szeroko otwartymi oczami wpatrzyła się w miejsce, w którym przed chwilą leżał Jimmy. – To był wypadek – powtórzyła jeszcze ciszej. Objął ją mocno ramieniem i ścisnął za rękę. Nie zwrócił nawet uwagi na to, że sam również ubrudził się krwią Jimmy’ego. Jego mięśnie rozluźniły się w dziwny sposób. Miał wrażenie, że zapada się w jakąś otchłań bez dna, że oblepia go gęste, ale lodowato zimne powietrze, które kurczy naczynia krwionośne, zamraża oddech i wywołuje ostry ból w klatce piersiowej. Dźwięki docierały do niego teraz odrobinę przytłumione, a wszystko znowu działo się w zwolnionym tempie. Rosie trzęsła się coraz mocniej. Alan pomyślał, że mógłby to teraz skończyć i oszczędzić wszystkim nerwów. Ale ona... Spojrzał na Rosie i ogarnął go nagle paniczny strach. Nie, nie mógł tego zrobić. Ona tego nie przeżyje... Już raz przeżyła. To po prostu nie może udać się ponownie. Ale Jimmy Hittock? Akurat on? Dlaczego Rosie nic Alanowi nie powiedziała...? Zaraz... Przecież to był wypadek!

Mówiła, że to był wypadek. Trzeba jej uwierzyć. Ktoś musi. Ktoś... Alan miał wrażenie, że przestaje nadążać za gonitwą własnych myśli. W korytarzu rozbłysło światło. Alan przymknął oczy, oślepiony blaskiem jaskrawych żarówek. – Przepraszam, ale muszę panią prosić... – Jack Valenti wyrósł przed nimi, rzucając cień na głowę Rosie. – Żeby poszła pani z nimi. – Komisarz wskazał dwóch mundurowych. Jeden z nich trzymał w ręku kajdanki. – Jestem... Jestem... Aresztowana? – wyjąkała Rosie. Valenti uciekł wzrokiem. Alan pomógł Rosie wstać i przekazał ją w ręce policjantów. On również zaczął dziwnie drżeć. Mógłby to skończyć... Teraz. Ale ona... Przełknął ślinę, odprowadził Rosie wzrokiem, po czym odwrócił się i odciągnął na bok komisarza Valentiego. – To naprawdę konieczne? – zapytał. – No... Biega po korytarzach z ostrym nożem. W nocy, po ciemku. Właśnie wpakowała go pod żebro pańskiemu koledze z ekipy... I pan mnie pyta, czy to konieczne?! Nie wspomnę o drugim znajomku, którego jeszcze nie do końca zeskrobaliśmy z bruku – syknął śledczy. – Zadzwonię po adwokata. Dla Rosie – powiedział zrezygnowany Fawley. – Nie ma swojego reprezentanta? – Nie ma. Ostatnio nie bardzo powodziło jej się finansowo, skasowali serial, w którym miała grać i... Zresztą nieważne. Załatwię jakiegoś. Ona mówi, że... to wypadek – zaznaczył Alan i zaczął gorączkowo klepać się po kieszeniach w poszukiwaniu telefonu. – Taaak... Dość dziwny – powiedział wolno Valenti i przyjrzał się Alanowi z zainteresowaniem. – Wie pan... To ciekawe... – Co jest ciekawe? – mruknął Fawley, wertując w telefonie listę kontaktów. – Słyszał pan, co ona powiedziała? Wybiegła z kuchni, bo usłyszała czyjś krzyk. Ktoś darł się, że zamordowano Oscara Lyne’a... Nawet pan nie drgnął na tę nowinę. Zupełnie pana nie ruszyło, że ktoś mógł ukatrupić scenarzystę? Komisarz obrócił się na pięcie i oddalił w ślad za mundurowymi wyprowadzającymi Rosie. Alan gwałtownie uniósł głowę. Dłoń, w której trzymał komórkę, opadła bezwładnie.

27. Ben Rudd siedział przy oknie w pubie i nerwowo bębnił palcami o blat stołu. Grzmoty i błyskawice zdawały się tracić na intensywności, pomyślał więc, że może jutro autobusy zaczną na powrót kursować. Tego wieczoru było to już raczej mało prawdopodobne. Do Bena

dotarło wreszcie, że zachował się jak desperat. A przecież nie był ślepy ani nawet specjalnie głupi. Dlaczego zatem nie zauważył, że nadciągała aż tak groźna burza? Nie ma co, wybrał sobie świetny moment na wycieczkę! Teraz ugrzęźnie pewnie w miasteczku na noc, a w Bridebridge Hall Jack Valenti zorientuje się, że Ben zniknął, i wyśle za nim pościg. Coś należało wymyślić i to szybko. O znalezieniu sensownego połączenia do Bath mógł dzisiaj tylko pomarzyć. Wpatrzył się w spływające po szybie krople i zaklął siarczyście pod nosem. Kilku klientów – prawdopodobnie stałych bywalców pubu – spojrzało na niego spode łba. Naciągnął czapkę z daszkiem tak, że prawie zasłoniła oczy. W ciemnych okularach głupio było tutaj siedzieć. W taką burzę... Nagle coś sobie przypomniał. Wstał od stolika, podszedł do lady i zagadnął barmana. – Słuchaj, kojarzysz może taką dziewczynę, która jeździ starym fiatem z przyczepioną do niego skrzynką...? Znaczy przyczepą? – poprawił się. Barman uśmiechnął się. – Pewnie chodzi o Annę. Rozwozi po sklepach ekologiczne mleko od farmerów. Ben wzruszył ramionami. Co go interesowało ekologiczne mleko? On i tak pijał tylko sojowe, bo po krowim miewał kłopoty trawienne. Ale ta cała Anna mogła okazać się niezłą przykrywką. Była niezbyt ładna, jednak w niektórych sytuacjach można się zwyczajnie, no... poświęcić. Później – po wszystkim – wytłumaczy jej, że nie ma czasu na miłostki, musi się skupić na pracy, bla, bla, bla! A ekipie i temu komisarzowi sprzeda inną historyjkę. Banalną. Po prostu musiał się odstresować w ramionach przypadkowej dziewczyny, bo nie wytrzymał presji, trupa na bruku i obecności policjantów... Ben miał już właśnie zapytać barmana o jakieś namiary na Annę od rozwożenia ekologicznego mleka, kiedy usłyszał w oddali syreny policyjne i karetkę. Do pubu wpadło dwóch rozemocjonowanych łebków. – Słuchajcie, ludzie, jest afera! – wydarli się. Jeden z nich usiadł przy barze i zamówił piwo. – Łaziliśmy wokół tego domu, gdzie kręcą film. I gdzie wczoraj zdarzył się ten wypadek po festynie. Czy w trakcie festynu... – Chłopak machnął ręką i sięgnął po kufel, po czym wychylił duszkiem pół jego zawartości. Ben Rudd zdrętwiał. – Słuchajcie, w życiu nie zgadniecie! Nie minęło dwanaście godzin i co?! Jest druga ofiara! Tyle, że z tym kolesiem chyba ciut lepiej, karetkę do niego wezwali, to pewnie jeszcze dycha, bo wcześniejszy gość – tamten rozplaskany – od razu poszedł do worka. Mało tego! Przymknęli jakąś podejrzaną. Aktorkę. Wiozą ją właśnie na komisariat w Keswick! Ale afera, co? Nasza wioska będzie miała niezłą reklamę. Ja tam nie wiem, jak wy, ale zamierzam chyba wejść w agroturystykę... Chłopak mówił coś jeszcze, rozlewając piwo i śmiejąc się głupio, a w pubie zawrzało. Ben odsunął się od baru i skierował do wyjścia. Trzeba się czym prędzej wynosić, zanim ktoś się zorientuje! Na dworze lekko jeszcze kropiło, ale powietrze stało się rześkie i świeże. Benowi pociemniało w oczach. Kolejna ofiara?! Kto?! I co to znaczy, że jeszcze pewnie „dycha”, bo karetkę wezwali...? Czyżby mordercy za drugim razem poszło gorzej niż z Peterem? Mordercy? A może to wcale nie tak, może jednak wypadek? Ale przecież... Kogoś złapali! Aktorkę... A w Bridebridge Hall mieszkały – póki co – tylko dwie aktorki z całej obsady. Rosie Hinds. I Zoe Alcott. Którą z nich wieziono właśnie na komisariat w Keswick?!



Grube drewniane drzwi idealnie izolowały dźwięki, mimo iż usytuowana tuż przy Kuchni nr 1 niewielka bawialnia znajdowała się obecnie w samym centrum wydarzeń. W osobliwym jądrze ciemności, w kraterze groźnego wulkanu, w który przeobraziło się z pozoru niewinne i emanujące anielskim pięknem Bridebridge Hall. Właśnie to pomieszczenie przeznaczono na tymczasowe sanatorium Oscara Lyne’a. Niewielką bawialnię na parterze, przy Kuchni nr 1. Na pierwszym piętrze bowiem, gdzie znajdowały się sypialnie aktorów i ekipy, panował obecnie za duży chaos. W korytarzu zabezpieczano ślady pozostałe po ranieniu Jimmy’ego Hittocka. Ekipa technicznych uwijała się jak w ukropie, pobierając materiał do analizy, a w kremowy, puszysty dywan wsiąkła rubinowa krew nieszczęsnego syna Producenta. Na miejscu wypadku znalazł się także medyk sądowy, którego ekipa filmowa szybko okrzyknęła bohaterem. Rzeczywiście – zasługiwał na takie miano. To właśnie on uratował Jimmy’ego przed wykrwawieniem. Udzielił mu pierwszej pomocy i uciskał ranę aż do przybycia karetki, którą spowolniła gwałtowna burza. A później pobiegł do drugiego pacjenta. Oczyścił ranę Oscara, zaaplikował mu szczepionkę przeciw tężcowi i założył opatrunek. Teraz zaś ponownie oglądał miejsce, w którym doszło do nieszczęśliwego wypadku. Medyk uważał bowiem od samego początku, że tam, w ciemności, musiało wydarzyć się jakieś nieszczęście. Przypadkowe. Dość dziwne wprawdzie, ale na pewno nie celowe. No bo żeby tak bez sensu rzucać się z nożem na człowieka w korytarzu, niemal na oczach świadków? Medyk nie kupował tej teorii. A jednak Sofie Baranski wyraźnie zeznała, że widziała, jak Rosie Hinds zaatakowała nożem Jimmy’ego Hittocka. Dlaczego miałaby kłamać? Oscar tkwił w pozycji półleżącej na stylowym szezlongu i niecierpliwie kręcił palcami młynek. – Wiem, o czym myślisz – odezwała się głucho Bell, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. – Masz leżeć. Nigdzie nie poleziesz. Mowy nie ma! – Ale chcieli zabić Jimmy’ego! – jęknął ze zbolałą miną i spojrzał na nią błagalnie. – Nie chcieli zabić, tylko Rosie go raniła. Przypadkowo – uściśliła. Spojrzeli na siebie. – Przestań. Nie rób takiej miny. Nie wiem, jak to było. Nic nie widziałam. Bazujemy tylko na słowach Zoe. Pomijając stek przekleństw, przekazała mi, co powiedział medyk sądowy i jaką teorię na ten temat ma Sofie. Ty na pewno nigdzie nie pójdziesz. Nigdzie. I błagam cię... Oscar! Nie rób mi więcej takich numerów, dobrze? – W oczach Bell znowu zalśniły łzy. – Nigdy... Uniósł się lekko na łokciu i otworzył szeroko oczy. Widziała, że chciał coś powiedzieć, ale najwyraźniej nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Siedzieli przez chwilę w ciszy, po czym Oscar wreszcie się odezwał: – Bell... Co to znaczy? To, co powiedziałaś przed chwilą? Ja... Zajmuję się wprawdzie pisaniną i to mój zawód, żeby czytać między wierszami, ale teraz, w tej konkretnej chwili, nie mam ochoty na zagadki. Dostałem w łeb. Miej litość. – Co to znaczy? – powtórzyła z namysłem. – Naprawdę się przeraziłam, kiedy cię tam

zobaczyłam. Nie mogłam oddychać. Chyba dopiero wtedy tak naprawdę dotarło do mnie... – Co? – Że jesteś dla mnie ważny. – Wzięła głęboki wdech. – Oscar, jesteś dla mnie ważny. Nie mogłam uwierzyć, że się spóźniłam i już ci tego nie powiem. – Bell ukryła twarz w dłoniach i pokręciła głową. – Przepraszam cię! Zrobiłam mnóstwo głupot i byłam ślepa. Nie widziałam... Pomyliłam się. Nawet dzisiaj rano nie byłam jeszcze pewna... – Wiem. Trzymaliście się za rączki z Fawleyem – wtrącił się cicho Oscar. – No tak. O tym zupełnie już zapomniałam! – Bell nie oderwała dłoni od twarzy. Policzki zaczęły ją wściekle piec, a do oczu napływało coraz więcej łez. Oczywiście, że trzymali się za cholerne rączki! Powinna była wyrwać się Alanowi. Kazać mu się wreszcie odczepić! Głupia, głupia, głupia! – No właśnie – odezwała się po chwili. – Żałuję tego. Jestem głupia. Nie powinieneś zawracać sobie mną głowy. Szkoda nerwów. Ja sama muszę dojść do ładu ze sobą. Nie zasługuję na ciebie! – Co ty mówisz?! – Oscar jeszcze wyżej uniósł się na łokciu. – Bell, przecież to tylko głupi uścisk dłoni! I to taki, o którym, jak mówisz, sama zapomniałaś... – Nie rób tego. Nie podnoś się! Miała być pozycja półleżąca! Bell pochyliła się i lekko pchnęła Oscara na poduszkę. Popatrzył jej w oczy. Długo i intensywnie. Miała wrażenie, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. Przysiadła na szezlongu i delikatnie objęła głowę Oscara. Zaczęła głaskać go po włosach. – Jeszcze kilka dni temu dałbym się zabić za tę chwilę. Myślałem, że to się nigdy nie stanie – szepnął i objął ją w talii. – Bell, ja nie wiem, co ty sobie myślałaś... Chyba nie potrafiłem ci pokazać, kim jestem i dlatego zdarzyło mi się parę razy zrobić z siebie potwornego idiotę, ale... Od dawna już... Szaleję za tobą jak wariat! Nie pamiętam, kiedy to się zaczęło. Byłem już w połowie drogi, kiedy zdałem sobie sprawę, że to się w ogóle dzieje. Bell odsunęła się odrobinę i roześmiała. – To kwestia pana Darcy’ego! – zawołała, a Oscar przytaknął z powagą. Ona również spoważniała. Jej serce nadal biło jak szalone, a dłonie potwornie drżały. Właśnie w tym momencie w pełni zdała sobie sprawę, jak bardzo ważny jest dla niej Oscar. Ważny... Najważniejszy! On! A nie tamten... Nie Alan Fawley. I pomyśleć, że mogła go stracić. Że nadal może...! Posłuchaj! Pamiętasz cokolwiek z tego, co się stało? W pokoju Sofie? Oscar przytaknął i po chwili streścił jej wszystko, co zobaczył w sypialni Sofie Baranski. Bell kiwała głową, zaskoczona, słuchając o sukience w groszki, spalonym materiale i gorącym popiele. Raz po raz marszczyła w zamyśleniu brwi i skubała dolną wargę. Nie miała pojęcia, co to wszystko mogło oznaczać, wiedziała jednak, że cokolwiek Oscar znalazł w kominku, teraz zostało z pewnością ostatecznie unicestwione. A zatem zamach na Oscara musiał w jakiś sposób wiązać się z Sofie. Inaczej po co to wszystko? Bell uznała, że należy czym prędzej sprowadzić tutaj Jacka Valentiego i streścić mu całą opowieść. Niech się weźmie za robotę! W kominku Sofie nie znajdzie już pewnie najmniejszego śladu po spalonym materiale, jednak w słowa Oscara będzie musiał uwierzyć. I być może doda dwa do dwóch. Bell chwyciła telefon. – Do kogo dzwonisz? – spytał Oscar. – Do Zoe. Powiem jej, żeby tu przyszła razem z Valentim. Ja po niego nie pójdę. Nie zostawię

cię samego! Nawet mowy nie ma! Niestety będziesz musiał się ze mną jakoś przemęczyć. – Przemęczyć? Chętnie! Najlepiej do końca życia! Bell spojrzała na Oscara i zauważyła, że jego oczy zaszkliły się dziwnie. W tym samym momencie Zoe odebrała połączenie i zaczęła wyrzucać z siebie stek przekleństw. Bell uciszyła ją i poprosiła, by przyszła na dół razem z Jackiem Valentim. Zoe prychnęła coś od niechcenia, po czym obiecała, że zaciągnie go na miejsce w maksymalnie dziesięć minut. Rzuciła jeszcze kilka zdawkowych uwag, kilka dodatkowych przekleństw i kilka pytań, na które sama sobie odpowiedziała. Wreszcie rozłączyła się. Bell odłożyła komórkę i na powrót przysiadła na szezlongu. Oscar objął ją mocno, a ona wtuliła twarz w jego włosy. Uświadomiła sobie nagle, że od dawna już chciała to zrobić. – Przepraszam cię – szepnęła jeszcze i pokręciła głową, zła na samą siebie. Straciła tyle czasu! – Cicho, Bell. Nic już nie mów. Nic. Po prostu bądź tu ze mną. – Załatwione. Długo siedzieli w milczeniu. Z korytarza dobiegały ich odgłosy bieganiny, pokrzykiwania policjantów, z dworu zaś dźwięki syren i warkot samochodowych silników. Tamta rzeczywistość wydała się nagle dziwnie obca. Wypadek Jimmy’ego, śmierć Petera Murphy’ego, zamach na Oscara... To wszystko było teraz gdzieś daleko, ukryte za grubą, dźwiękoszczelną zasłoną, która izolowała ich od zewnętrznego świata. Bell wiedziała jednak, że nie można zbyt długo pozostawać w uśpieniu. Tam, poza bezpiecznym azylem niewielkiej bawialni, czaiło się zło, które zbyt często materializowało się poprzez widzialne i namacalne znaki. Coś się działo. Coś, czego natura nie została jeszcze w pełni odkryta. Bell przymknęła oczy. Jeszcze pięć minut, powiedziała sobie. Jeszcze pięć minut tego absurdalnego błogostanu, pięć minut... Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi. – To pewnie Zoe i Valenti – mruknął Oscar. – Właźcie! Drzwi otworzyły się z cichym zgrzytem i na progu stanął Alan Fawley. Na widok Bell zatrzymał się i zarumienił lekko. – Cześć. Chciałem sprawdzić, czy z tobą wszystko okay. Ale widzę, że masz opiekę – rzucił i natychmiast rozpłynął się w mrokach korytarza. Bell nie zdążyła zareagować. Zarejestrowała tylko zagadkowe spojrzenie, którym Alan obrzucił ją mimochodem. Zaledwie na sekundę. Nie potrafiła zinterpretować tego, co czaiło się w jego oczach. Czy było to tylko zwykłe zaskoczenie? Nie, z pewnością coś więcej. Żal, tęsknota, złość? Nie, również nie to. Co zatem? Czyżby świadomość przegranej? Nie ruszyła się z miejsca. Nie pobiegła za nim. Została tutaj, na brzegu stylowego szezlonga, przy rudawym mężczyźnie z rozbitą głową. Oscar odetchnął z ulgą. Gdzieś w tle wybrzmiały głosy Zoe i Valentiego, a już po chwili oni sami zjawili się w bawialni. Spokój i cisza ulotniły się na dobre.

28.

Sofie Baranski wlała w siebie czwarty kieliszek wódki i otarła usta wierzchem dłoni. Piła trzecią noc z rzędu, ale w ogóle nie zamierzała się teraz nad tym zastanawiać. Co za różnica? Jakie to ma znaczenie? Kto by się przejmował?! Sofie sięgnęła po butelkę, by zorganizować sobie piątą kolejkę. Zaczęła histerycznie płakać. Co ona najlepszego zrobiła? Wiedziała, że musi zacząć krzyczeć, wiedziała, że musi zrobić zamieszanie, by ludziom skoczyło ciśnienie – by zaczęli panikować i histeryzować nad Oscarem, zamiast zadawać pytania, dlaczego w ogóle przylazł do jej pokoju. I co tam zobaczył, że musiał tak oberwać... Zaklęła pod nosem, rozlewając wódkę na dżinsy. Odstawiła kieliszek i zaniosła się łkaniem. Co teraz będzie?! Co teraz?! Co on tam zobaczył?! Cholerny Oscar! Dlaczego akurat on? Oscar był w porządku. Był miły i sympatyczny, ale bardzo inteligentny. Bystry. Przenikliwy. Pieprzony intelektualista! Tylko zgrywał głupka. Jeśli zdążył coś zauważyć, zanim zarobił w łeb, z pewnością natychmiast ją rozgryzie... I jeszcze ta Rosie. Sofie wszystko widziała. Widziała, jak to się stało, a jednak zeznała inaczej. Pomyślała, że dzięki temu policja i facet z Londynu skupią się na Rosie i Jimmym. Na próbie zamordowania syna Producenta. A ją zostawią w spokoju. W Kuchni nr 1, gdzie Sofie piła wódkę i coraz bardziej pogrążała się w histerii, zjawił się nagle Paul Maddock. Spojrzeli na siebie w milczeniu. Maddock przysiadł się, sięgnął po alkohol i pociągnął łyk prosto z butelki. Upewnił się, czy nikt nie nadchodzi, i wcisnął Sofie coś w dłoń. Rozprostowała palce. Na dłoni spoczywał mały trójkącik materiału w groszki. Zamarła. Paul Maddock spojrzał na nią smutno i szepnął: – Znalazł to. Oscar. Nie zdążyłem... Nie powinienem był tego robić. I tak już za późno. I tak było już za późno, Sofie. Znalazł to. Nie chciałem... zrobić mu krzywdy. Pokiwała wolno głową i wcisnęła nadpalony skrawek materiału do kieszeni dżinsów. Nie chciał zrobić mu krzywdy... A zatem miała rację. Jej domysły były słuszne. Paul Maddock rozbił głowę Oscara Lyne’a. I kompletnie nic przez to nie zyskał. Kompletnie nic. I tak był zgubiony. A ona razem z nim.

Jack Valenti od dobrych kilku minut usiłował dojść do głosu. Wreszcie poddał się i przekazał pałeczkę Zoe, która i tak wchodziła mu w co drugie słowo. Oscar z lekkim rozbawieniem obserwował jej szaloną gestykulację, przejęcie i coś na kształt... niedowierzania. Po raz drugi już ze szczegółami opowiedziała o mrożących krew w żyłach scenach, które rozegrały się na pierwszym piętrze Bridebridge Hall. Rozbita głowa Oscara, przeraźliwy krzyk Sofie Baranski, burza, pioruny, błyskawice, ogólne poruszenie, śmiertelnie blada Rosie Hinds i wykrwawiający się Jimmy Hittock. Zoe wreszcie umilkła. W bawialni zapadła niezręczna cisza. Oscar chrząknął. – Chyba... Wiecie... Musimy być dobrej myśli. Co? Jimmy to twardy zawodnik. Przez całe życie musiał non-stop ścierać się ze swoim ojcem, więc wie, jak walczyć. Wyjdzie z tego. Na

pewno. Ma trzydzieści pięć lat, jest w dobrej formie, zdrowo się odżywiał, nie chorował. Będzie dobrze – odezwał się, wbijając wzrok w dywan. Tylko czy to na sto procent był wypadek? Rosie Hinds naprawdę mogła zapomnieć o tym, że trzymała nóż w ręku? Oscar uniósł się wyżej na poduszce i powiódł wzrokiem po zebranych. Ekscytacja Zoe gdzieś się ulotniła. Bardzo blada Bell wciąż trzymała go za rękę. Szczęście w nieszczęściu... Oscarowi zrobiło się niemal głupio na myśl, jak to dobrze, że w gruncie rzeczy oberwał w czaszkę. Bell wybrała jego. Została tutaj, zamiast pobiec za Fawleyem. Powiedziała, że jej zależy... Powiedziała mnóstwo innych rzeczy, w które Oscar wciąż nie mógł uwierzyć. Bell siedziała tuż obok. Była tutaj. Z nim! Przywołał się do porządku i zganił w duchu za tę egoistyczną chwilę szczęścia. Jimmy Hittock ciężko ranny, Rosie aresztowana, Peter Murphy rozciapany na bruku! Nie można było teraz o tym zapomnieć! I jeszcze ten skrawek materiału w kominku Sofie Baranski. I sukienka... Oscar znowu odchrząknął i uznał, że czas już na jakieś wyjaśnienia. Zachłysnął się bliskością Bell, w głowie prawie przestało mu się kręcić, a wokół działy się bardzo złe rzeczy. W dodatku twardy, złośliwy i bezwzględny Jack Valenti wydawał się teraz mocno przybity. Siedział na krzesełku pod ścianą i w zamyśleniu bawił się jakimś dyndadłem, które nosił na szyi. Oscar wytężył wzrok. Na czarnym rzemyku lśniło coś srebrnego. A może to było białe złoto? Oscar przeniósł wzrok na Zoe, która dziwnie jakoś opadła z sił. – Panie komisarzu – zaczął wreszcie, a trzy pary oczy wpatrzyły się w niego pytająco. Valenti wstał i podszedł bliżej. – Nie wiem, jakie to ma znaczenie, ale znalazłem coś w kominku Sofie Baranski... Opowiedział Valentiemu ze szczegółami o wydarzeniach, które miały miejsce w sypialni Sofie. Poszedł do charakteryzatorki po swój kubek, a kiedy znalazł w kominku bardzo interesujący skrawek materiału i zaczął nad nim dumać, poczuł tępe uderzenie. Twarz komisarza wyrażała lekką konsternację. Valenti przysunął sobie krzesło i opadł na nie z rezygnacją. – A ta sukienka była cała? Ta, która wisiała... To znaczy, ta, którą pan oglądał. Nie brakowało żadnego fragmentu? – spytał. Zoe ożywiła się nagle i prychnęła z pogardą. – A dlaczego miałoby brakować fragmentu sukienki, do cholery?! Co? Wycięła kawałek i postanowiła, że go wrzuci do ognia i zobaczy, czy się fajnie jara? No weź przestań, zastanów się trochę! – Była cała – wtrącił się szybko Oscar, widząc, jak na skroni Valentiego nabrzmiewa fioletowa żyła. Zoe musiała potwornie działać mu na nerwy. – Ja nie wiem, może to nie ma żadnego znaczenia, ale uznałem, że lepiej powiedzieć. Poza tym Sofie raczej chciała coś spalić z premedytacją. Tak myślę. Jest koniec maja. Nienormalne upały. Pogoda raczej nie sprzyja rozpalaniu w kominku. Teraz akurat leje, ale rano? Po południu? Nie było czym oddychać! Oscar urwał i w bawialni na powrót zapadła cisza. Jack Valenti wstał z krzesełka, na którym dopiero co usiadł, i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju. Przez cały czas bawił się swoim dyndadłem. Raz nawet przygryzł je w zamyśleniu i Oscar zobaczył, że miało okrągły kształt. Obrączka! Mimowolnie zerknął na Zoe. Ona również przyglądała się Valentiemu. Komisarz zorientował się w końcu, że jest obiektem obserwacji, lekko się zarumienił i wetknął dyndadło za koszulkę.

– Coś wam powiem – powiedział wreszcie, a jego głos był dziwnie zachrypnięty. – Teraz wszystko się posypie. Nawet nie powinienem z wami gadać. Nie mam pojęcia, czy to nie któreś z was... – Błagam! – wrzasnęła Zoe, a Oscar i Bell podskoczyli. – Jak mieliśmy zabić Petera Murphy’ego? Telepatycznie?! A jak walnąć Oscara? Bell była u ciebie, a ja z Sofie na korytarzu! Chyba że sam się walnął, to możliwe, trzeba tylko mocno wygiąć łapę do tyłu i łup! Oscar, ty ćwiczysz jogę, co nie? My wszyscy w szołbizie ćwiczymy, więc nie ma problemu, jesteś giętki! Sam się rąbnąłeś, przyznaj się! Ja pierdolę! Jack! Przestań już mącić, bo naprawdę to nie my. Niestety, musisz sobie znaleźć innych morderców! Jednego już masz. Rosie na bank chciała załatwić Jimmy’ego, teraz tylko pytanie, czy Murphy’ego też... A w ogóle to muszę zapalić! Pogadamy wreszcie konkretnie, czy będziemy tak chrzanić bez sensu?! Zoe umilkła i przez chwilę dyszała ciężko, a Oscar, Bell i Valenti przyglądali się jej w osłupieniu. Valenti ponownie usiadł na krześle, a Oscarowi na powrót zakręciło się w głowie od tej kanciastej pantomimy. – No dobra... I nie drzyj się na mnie, bo cię każę zamknąć na dwadzieścia cztery... – Jak mnie każesz zamknąć na dwadzieścia cztery, to wezwę swojego adwokata i ci dopieprzy takie odszkodowanie, że będziesz musiał kredyt brać na trzydzieści lat! – powiedziała zimno Zoe i zmrużyła oczy. Oscar zachichotał nerwowo. Bell również parsknęła, ale szybko zamaskowała śmiech udawanym kaszlem. Zoe i Valenti mierzyli się wzrokiem, a Oscar pomyślał, że powinien sfotografować tę scenę, zapisać każde słowo i wetknąć do swojego scenariusza. Co prawda nie do Dumy i uprzedzenia, bo Jane Austen przewróciłaby się w grobie, gdyby usłyszała z ust powieściowej heroiny ostrzeżenia o kredycie i słowo „dopieprzy”, ale... do jakiegoś innego. W którym tło społeczne jest na wskroś współczesne. Choć Oscar musiał przyznać, że Valenti byłby całkiem niezłym Darcy’m. Sto razy lepszym niż Peter Murphy... No tak... Ale przecież Dumy i uprzedzenia nie będzie. Z pewnością nie będzie. Z pewnością to już absolutny, ostateczny koniec tego projektu. Oscar dopiero teraz poczuł żal i dziwną tęsknotę za czymś, co nie zdążyło się jeszcze na dobre zacząć. I pomyśleć, że całkiem niedawno miał tego filmu po dziurki w nosie... Valenti znowu podniósł się z krzesła, a Oscar nie wytrzymał. – Czy pan nie może na dupie usiedzieć przez trzy sekundy?! Musi pan łazić? Jak dziecko! Moja pięcioletnia siostrzenica ma więcej cierpliwości, no naprawdę... Tym razem Bell roześmiała się już na głos. Po kilku sekundach dołączyła do niej Zoe. Jack Valenti stał zdezorientowany na środku pokoju i po raz kolejny sięgnął po swoje dyndadło. – Tak, śmiejcie się! – wycedził. – A ja jestem w czarnej dupie z tym śledztwem! Teraz się dopiero zacznie. Nie przesłuchałem jeszcze wszystkich w związku ze śmiercią Murphy’ego, już pojawiła się kolejna ofiara, a nawet dwie, bo pan też zarobił w łeb, i na dodatek gada mi pan o spalonych kieckach! Skąd mam wiedzieć, czy wy czegoś razem nie knujecie? A reszta towarzystwa? Na czas niefortunnego skoku Murphy’ego nikt nie ma porządnego alibi, bo wszyscy siedzieli na festynie i chlali! Każdy mógł się stamtąd urwać! Każdy! I jeszcze ta cholerna Rosie Hinds! Teraz na sto procent wstrzymają produkcję i ja nie będę w stanie nikogo zatrzymać tutaj siłą. A w Londynie to już się wszystko rozpieprzy! Totalnie! Teraz przynajmniej wszyscy podejrzani przebywali w jednym miejscu! To nie! Trzeba było próbować kogoś znowu

zarąbać! Niech to szlag! Valenti zamknął się wreszcie, a jego twarz poczerwieniała. Bell wstała z szezlonga, nalała wody do szklanki i podeszła do niego ostrożnie. – Dziękuję – bąknął i wychylił wodę duszkiem. – Będę się zbierał. Co do tej spalonej kiecki, to przyjrzę się Sofie Baranski. Właściwie już zacząłem to robić. Kiedy pan dostał w czaszkę, ona akurat była u mnie na przesłuchaniu. Albo wcześniej, albo jakoś mniej więcej... No, niczego nie wiem na sto procent! Kiepska sprawa... Ale nic! Pewnie jutro zaczniemy się zbierać do Londynu. Kto wie, być może nawet odbiorą mi tę sprawę, jeśli wmiesza się Scotland Yard... Oscar zauważył to spojrzenie, które wymienili między sobą komisarz i Zoe. Dziewczyna zbladła, a policjant lekko wzruszył ramionami, jak gdyby chciał ją przeprosić. Wytłumaczyć, że nic nie może na to poradzić. Valenti nacisnął klamkę i po chwili już go nie było. Zoe wyciągnęła paczkę papierosów i również ruszyła do drzwi. – Idę zapalić, a ty – zwróciła się do Bell. – Powiedz mu o... No wiesz... O rozmowie... Bell zamaszyście kiwnęła głową. – Jasne! A wiesz co? Nie zdążyłam ci powiedzieć! Przeczytałam w internecie, że Murphy – zniżyła głos niemal do szeptu. – Był na warsztatach! Na tych, no wiesz, z... topielcem. – Był?! – zapaliła się Zoe i zaczęła miąć w dłoniach paczkę papierosów. – Był! Jedyne, czego nie jestem pewna, to... Czy była tam Rosie! Dziewczyny spojrzały na siebie w milczeniu, a Oscar klasnął w dłonie. Żałował, że nie ma gwizdka. – Przepraszam, ale nie wiem, czy widzicie, że ja tu ciągle jestem! Przytomny! Może się czegoś w końcu dowiem?! Zoe machnęła ręką i wyszła z pokoju, a Bell przysiadła na szezlongu obok Oscara i zaczęła relacjonować mu podsłuchaną przez siebie rozmowę Rosie i Alana. Później opowiedziała również o tym, co wyczytała w Sieci, a na koniec zwierzyła mu się ze swoich podejrzeń. Oscar otworzył szeroko oczy. – Czyli możliwe, że Rosie załatwiła Murphy’ego, bo coś na nią miał! – zauważył. – Tylko po co w takim razie ten bezsensowny zamach na Jimmy’ego? Teraz przecież prześwietlą ją na wylot. Jeśli Peter Murphy coś o niej wiedział, policja również może to odkryć. Ta próba uśmiercenia Jimmy’ego tutaj nie pasuje... Bell oparła głowę na ramieniu Oscara. – Zupełnie nie pasuje – potwierdziła cicho.

Zoe wybiegła na korytarz i gorączkowo rozejrzała się w poszukiwaniu Jacka Valentiego. Nie mógł przecież daleko zajść. Wreszcie dostrzegła go, kiedy przecinał hall, zmierzając w kierunku wyjścia. Wszędzie roiło się od mundurowych, technicznych i innych obcych ludzi, których profesji Zoe nie potrafiła odgadnąć. Przerażało ją to wszystko. A być może nawet jeszcze

bardziej bała się tego, co miało nadejść... Wyszła na zewnątrz. Na dworze wciąż jeszcze mżyło. Jack Valenti oparł się o maskę swojego samochodu i sięgnął po papierosa. Zoe zmarszczyła brwi. Palił? A co ze zdrowym odżywianiem i utrzymywaniem dobrej formy? Przed pięcioma laty Valenti był na tym tle bardziej stuknięty niż niejedna gwiazda filmowa. Podeszła do niego i podała mu zapalniczkę. – Dzięki – mruknął. Skinęła głową i odczekała chwilę. Valenti zaciągnął się dymem i zmrużył oczy. Widziała, że drżały mu dłonie. Ona również oparła się o maskę jego samochodu. Chłodną i mokrą. Czuła, jak jej dżinsy w zastraszającym tempie wchłaniają wodę, ale nie podniosła się. Mogła się przeziębić. Mieć katar i opuchnięte oczy, jednym słowem wyglądać fatalnie! I tak już po wszystkim. Po zdjęciach. Po filmie. Po wymarzonej roli Elizabeth Bennet, którą gotowa była zagrać nawet w nieciekawym towarzystwie Petera Murphy’ego! Zoe chciało się płakać, jednak postanowiła zapanować nad emocjami. Odpaliła swojego papierosa. – Nie wiem, czy to ważne, ale widziałam, jak Ben Rudd wychodził z domu. A dokładnie to poszedł prosto w burzę. Tak sobie myślę, że na pewno nie miał nic wspólnego z wypadkiem Jimmy’ego Hittocka, ale mógł... Rąbnąć Oscara. Czasowo się zgadza. Valenti spojrzał na nią niechętnie i przeczesał palcami wilgotne włosy. – I niby dokąd polazł? – Pojęcia nie mam. – Ale nadal uważasz, że się lubicie i że to fajny gość, tak? – upewnił się Jack. – No... Tak mi się zdawało. Zoe przypomniała sobie scenę na schodach z udziałem Bena Rudda, której mimowolnym świadkiem stała się Rosie Hinds. Zadrżała. Ben się wściekł. Kto wie, co kombinował? Ale czy mogła wyjawić Valentiemu jego tajemnicę? Już teraz? A może nie będzie takiej potrzeby? Może sam się domyśli? I... Jak to wszystko ze sobą połączyć? Jak, do jasnej cholery?! Coś trzeba zrobić... Nie można dłużej milczeć. Nie na każdy temat... Zoe wypuściła z ust chmurę siwego dymu. – Jack... Widzisz... Ben Rudd również wie... O nas. Komisarz wyprostował się i stanął przed nią wściekły do granic możliwości. – Ben Rudd?! I kto jeszcze wie?! – Nikt. Murphy wiedział, ale już... Już nikomu nie powie – odrzekła cicho, zmiażdżyła papierosa butem, kopnęła go w trawę i natychmiast odpaliła następnego. – Mogłabyś nie śmiecić? A zresztą...! Jak się dowiedział? – Który? Murphy? Nie mam pojęcia, już mówiłam. A Benowi powiedziałam sama. Byłam na takiej jednej imprezie branżowej. Miałam humor z du... Znaczy, bardzo zły. Ben też był jakoś niespecjalnie w nastroju, zgadaliśmy się na tarasie i postanowiliśmy opuścić tę imprezę. Zaprosiłam go do siebie na drinka, wypiliśmy trochę i nas wzięło na zwierzenia... Wiesz, jak jest. W końcu on mi coś powiedział o sobie, a ja mu powiedziałam o nas. Przepraszam. Nadal uważam, że w żaden sposób tego nie wykorzystał – oświadczyła, choć nie zabrzmiało

to przekonująco. – A on? Co ci takiego powiedział o sobie, że musiałaś to zrównoważyć taką rewelacją?! Zoe zawahała się. Przez chwilę w zamyśleniu wpatrywała się w rozżarzony koniec swojego papierosa. Przymknęła oczy. – Nie mogę ci powiedzieć. Ale... – wyprostowała się również, a mokre ubranie przylgnęło do jej ciała. – Ben Rudd ukończył studia w Oxfordzie, później w Actors Studio w Nowym Jorku, jeździł na różne kursy, warsztaty i inne pierdoły... Nie dostał nigdy stypendium. Nie starał się nawet o żadne dofinansowanie. Przyjrzyj mu się... Zastanów się, skąd miał na to kasę. Przecież od razu tyle nie zarobił. Kiedy studiował w Oxfordzie, w ogóle nigdzie jeszcze nie grał. A nie pochodzi z rodziny... No... Zamożnej. – Co masz na myśli? – Valenti stał się czujny. – Nie powiem ci więcej. Jesteś śledczym. Wyśledź to... – Zoe... Jeśli to wszystko wyjdzie na jaw! Ja i ty! Nie chcę, żeby moje życie się zmieniło, rozumiesz? Zmiażdżyła butem kolejnego papierosa i uśmiechnęła się gorzko. Rozumiała. Aż nadto dobrze. I wtedy, pięć lat temu, również świetnie wszystko rozumiała. Chciała właśnie rzucić jakąś sarkastyczną uwagę, kiedy jej wzrok padł na wisiorek Jacka. Srebrzysty krążek na czarnym rzemyku. Nie, nie srebrzysty. Z białego złota. Pamiętała ten krążek. Przełknęła ślinę. – Dlaczego nosisz ją na szyi? – spytała głucho i natychmiast tego pożałowała. Twarz Valentiego przypominała maskę. – Rozwiedliśmy się – odrzekł krótko. – Rozwiedliście? Kiedy? – No... Trzy i pół roku temu. Zoe wstrzymała oddech. Trzy i pół roku temu?! Trzy i pół?! A zatem niecałe pół roku po... – Nie wytrzymała tego? Twoja żona? – domyśliła się. – Nie wytrzymała – potwierdził sucho i przetarł dłonią mokre od deszczu czoło. – Słuchaj, Zoe, muszę iść... Mam obowiązki. – Odwrócił się do niej plecami. – Jack! – zawołała. Valenti zatrzymał się, ale nie spojrzał na Zoe. – A twoja córka? – spytała cicho. – Moja córka mieszka ze mną – rzucił i prawie biegiem ruszył w stronę domu. Zoe odprowadziła go wzrokiem. W gardle czuła dziwny ucisk. Po jej policzkach popłynęły wreszcie długo wstrzymywane łzy, których słony smak zmieszał się po chwili ze słodyczą ciepłych deszczowych kropel.

29. Był zupełnie przemoczony, kiedy dotarł do Bridebridge Hall. Jego ciałem raz po raz wstrząsały

dreszcze. Nie wiedział, czy to z zimna, czy może ze strachu. Czuł lęk. Mimo to postanowił powiedzieć prawdę. Pomyślał, że dzięki temu zyska spokój. Nie będzie się już dłużej niczego obawiał. Nie będzie drżał ze strachu, nie będzie pisał dramatycznych esemesów do siostry, nie będzie w napięciu czekał, aż sami to odkryją. Policja... Bo przecież odkryją. Ben Rudd nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. A wtedy zaczną się kłopoty. Wścibskie pytania o to, dlaczego nie powiedział wcześniej, dlaczego zataił prawdę i... na co czekał. Na co czekał? Ben przystanął między drzewami. Z tego miejsca miał doskonały widok na rozświetlony dom, z jego brunatnymi ścianami, ogromnymi oknami i dachami ociekającymi wodą. Ulewa wracała. Powoli wypierała mżawkę, dając jej do zrozumienia, że czas już na nią. Miała swoje pięć minut, ale teraz pora ustąpić miejsca silniejszym i mocniejszym, którzy nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. Ben objął się rękoma i wcisnął głowę w ramiona. Na co czekał? Na co...? To oczywiste. Liczył, że zostawią go w spokoju i nie będą grzebać w jego przeszłości. Zrezygnują ze znęcania się nad nim i biedną, poczciwą Mary. Jak ona to zniesie? Przecież paparazzi i internetowi frustraci ją zniszczą! Zaszczują! Nie pozwolą spokojnie żyć i pracować, a jego zawrotną karierę aktorską uznają za zbudowaną na... Nie, nie! Bał się nawet o tym myśleć. Ruszył przed siebie. Zasłona wody stawała się coraz bardziej nieprzenikniona, a rozmyte światła Bridebridge Hall zbliżały się z każdą sekundą. Powie prawdę. Może wtedy będzie mógł liczyć na taryfę ulgową? Jeśli odpowiednio rozegra tę sprawę i wzbudzi litość. Tak, litość zawsze świetnie kruszy lód. A zatem należało postawić na świętą trójcę. Prawda, skrucha, litość. I wtedy może zachowają jego sekret dla siebie. Na ścieżce przed domem panowało ogólne poruszenie. Ben przystanął i po chwili zrozumiał wreszcie, co się działo. Wynosili go. Tylko kogo?! Ben wciąż nie miał pojęcia, kto został zaatakowany. Podszedł bliżej i zagadnął jednego z mundurowych. Policjant przyjrzał mu się z uwagą, a Ben zaczął w popłochu tłumaczyć, że był w wiosce, chciał się napić i w ogóle... – A... Kto to... Jest? – wykrztusił wreszcie, wskazując na nosze, które znikały właśnie we wnętrzu karetki. – No jak to kto? Chyba pana kumpel? Ponoć syn producenta. Dźgnięty nożem przez inną pana kumpelkę. Nie tę sławną z nominacją do Oscara. Tę drugą aktorkę. Wesołe z was towarzystwo, nie powiem – wyskandował policjant i oddalił się, nie czekając na reakcję Bena. Syn Producenta! Ben złapał się za głowę. Jimmy Hittock! Zaatakowany przez Rosie Hinds! „Nie tę sławną”! „Tę drugą”! Dlaczego Rosie miałaby chcieć skrzywdzić Jimmy’ego? A może nawet pozbawić go życia? To musiała być jakaś fatalna pomyłka! Ktoś coś pomieszał! Ben przypomniał sobie nagle swoją ostatnią rozmowę z Jimmym, którą odbyli na balkoniku przy papierosie. Jimmy sugerował, że on... Że Ben... Czy ktoś to słyszał? A jeśli innym członkom ekipy Jimmy robił podobne aluzje? Trafił na Rosie, uderzył w jej czuły punkt i postanowiła go uciszyć? Drzwi były otwarte na oścież i Ben wyraźnie widział panujący w głębi domu chaos. Skierował się do wejścia, a później, niczym robot, na pierwsze piętro, gdzie mieściła się jego sypialnia. Miał wrażenie, że obrazy i dźwięki docierają do niego z daleka. Odciął się od wszelkich bodźców. Nie reagował na zdziwione spojrzenia, nie odpowiadał na pytania kierowane w jego stronę. Starał się niczego nie widzieć i niczego nie słyszeć. Jack Valenti wyrósł przed nim niespodziewanie. Ben stanął jak wryty, a żołądek podszedł mu do gardła. Prawda. Powiedzieć prawdę!

– Gdzie pan był? – rzucił rzeczowo Valenti. Ben zauważył, że komisarz również miał mokre włosy i ubranie. Nie tak bardzo, jak Ben, ale jednak mokre. – W wiosce. W pubie. Szukałem dziewczyny, która nas wczorajszej nocy przywiozła z festynu. Miejscowej. Jeździ starym fordem z przyczepą z desek. Pytałem o nią barmana. Niech pan sprawdzi – odrzekł mechanicznie Ben i zaklął w duchu. – Mhm – mruknął tylko tamten. Ben oddalił się w stronę swojej sypialni. Słyszał jeszcze za plecami głos komisarza. Że porozmawiają jutro. I żeby nigdzie już nie znikał. Jutro? Ben zamknął za sobą drzwi i rzucił się na łóżko. Jutro będzie koniec. Producent wstrzyma zdjęcia. Wrócą do domu. I wtedy zacznie się inny spektakl.



Jeden pogrzeb. I zero wesel

30. Tydzień później Londyn wydawał się Rosie wyjątkowo klaustrofobiczny i przygnębiający. Od tygodnia nieprzerwanie padał deszcz, a ulice zamieniły się w rzeki płynących z wolna, szarych parasoli. Majestatyczne Bridebridge Hall, pachnący żywicą park i skąpane w słońcu zielone łąki wydawały się teraz odległe i nierealne jak senna mara. To zabawne, ile może się wydarzyć przez trzy dni, pomyślała Rosie. Trzy dni, które ciągnęły się w zwolnionym tempie i raz po raz zastygały w odrealnionej stop-klatce, a czas obejmował człowieka swoimi lepkimi ramionami, ściskał mocno i odbierał oddech. Szeptał do ucha. Ostrzegał, że coś się wydarzy. Że trzeba się mieć na baczności, uważnie rozglądać i zachować ostrożność. Ale Rosie nie słuchała usłużnych podszeptów czasu. Nie uciekła wtedy, kiedy jeszcze było to możliwe. Została. A teraz nie było już dokąd uciec. Teraz czekała ją niechybna zguba. W mieszkaniu przy North End Road panował przenikliwy chłód. Podczas fali upałów lokal stanowił idealne miejsce, swoistą oazę, w której można było wreszcie odetchnąć od uciążliwych wysokich temperatur, jednak w tej chwili Rosie oddałaby wszystko za odrobię ciepła. Odsunęła się od okna, przez które bezmyślnie wpatrywała się w rzekę parasoli, i otworzyła pierwszą z brzegu kuchenną szafkę. Znalazła puszkę z herbatą i brązowy cukier. Zagotowała wodę w czajniku i wyszorowała stary imbryk. Po chwili piła już aromatycznego, mocno słodkiego earl greya, obejmując dłońmi filiżankę. Na zewnątrz Londyn śpiewał swoją codzienną, rytmiczną pieśń ludzi pracy. Rosie osuszyła filiżankę i dolała sobie jeszcze herbaty. Niedługo ona sama dołączy do tego szarego morza parasoli. Będzie musiała znaleźć jakąś normalną pracę, w której stanie się anonimowym elementem szarego tłumu. A może powinna stąd wyjechać? Tak, to chyba najlepszy pomysł. Pojechać daleko, do obcego kraju, o innej kulturze i zwyczajach, by żyć między ludźmi myślącymi w odmienny sposób. Bo tutaj nic już ją nie czekało poza upokorzeniem i wykluczeniem. Mogło być tylko gorzej. Mogła trafić do więzienia. I pewnie trafi. Jimmy nadal przecież nie wybudził się ze śpiączki. Lekarze mówili tylko tyle, że trzeba czekać. Rana głęboka. Spora utrata krwi. Walczymy. I w kółko wciąż te same hasła. Rosie odstawiła filiżankę na stół i roześmiała się głośno. Obcy kraj! Inna kultura! Wyjechać daleko! Głupia, głupia, głupia! Naiwna kretynka! Co ona sobie w ogóle myślała? Że to wszystko zakończy się ot tak, po prostu, a ona pojedzie sobie gdzieś w ciepłe kraje, zatrudni się jako

barmanka i do końca życia będzie rozpamiętywała swoją dawną, niekiedy świetlaną egzystencję? Nie. Eric Hittock ją zniszczy. Pogrzebie żywcem. Być może zabiła mu syna! Nigdy jej tego nie daruje. Nawet jeżeli zrobiła to nieumyślnie. Nawet jeżeli nie chciała... A przecież nie chciała! Wstała od stołu i przeszła się po mieszkaniu. Musiała tu wrócić – na North End Road, do niewielkiego lokum z dwiema sypialniami, otwartym salonem i aneksem kuchennym. Owszem, lubiła to miejsce. A jednak... Przez ostatnie kilka lat zdążyła się już przyzwyczaić do nieco innego standardu. Tygodniówka na West Endzie, wynosząca mniej więcej sześćset funtów, wystarczała tylko na to, ale kilka filmów i seriali zrobiło swoje. Rosie mogła wreszcie kupić apartament w Belgravii i poczuć się jak reprezentantka londyńskich wyższych sfer. Tyle tylko, że później skasowali ten pieprzony amerykański serial, a teraz musiała zapłacić kaucję, by wypuścili ją z aresztu. Alan wynajął adwokata, był bardzo pomocny i taki... przejęty, jednak Rosie nie mogła przecież pozwolić na to, by wszystko sam finansował. Nie kręcił kasowych filmów. Żadnych Iron Manów czy Batmanów. Nie spał na forsie. Dlatego Rosie zapomniała o Belgravii. Musiała wrócić tutaj – na North End Road – i cofnąć się do czasów, kiedy miała tylko tę pensję z West Endu, głowę pełną marzeń o przyszłej karierze aktorskiej i wspomnienia gromkich braw po wieczornych premierach. Wspomnienia, którymi karmiła się długo... A teraz nie miała nawet tego. Rosie narzuciła na siebie kurtkę z kapturem i wyszła z domu. Na zewnątrz przystanęła. Obrzuciła jeszcze wzrokiem domek z czerwonej cegły, po czym ruszyła przed siebie. Szła na piechotę, choć po ostatnich wydarzeniach czuła się mocno osłabiona. I po wczorajszej nocy. Alan został z nią do późna. Był czuły i opiekuńczy, zrobił zakupy i ugotował jej spaghetti z sosem pomidorowym, które posypał startym serem. Jedzenie pachniało wybornie, ale Rosie nie miała apetytu. Chciała usłyszeć, jak było na pogrzebie... Alan z początku wzbraniał się i nie zamierzał powiedzieć na ten temat ani słowa. Później poddał się. Spuścił głowę i cicho zrelacjonował jej przebieg ceremonii, na którą przyszli wszyscy. Cała ekipa filmowa. Każdy, kto wcześniej szeptał za plecami Murphy’ego, przewracał znacząco oczyma i – nie przebierając w słowach – obrabiał mu tyłek, teraz nagle poczuł się w obowiązku pożegnać „kolegę z branży”. Tylko nie ona. Siedziała tutaj, na North End Road, zupełnie sama. I wreszcie dotarło do niej, że tak naprawdę nie miała teraz nikogo. Była pojedynczą, wyizolowaną od reszty jednostką, którą nie czekało już nic dobrego. I dlatego właśnie Alan z nią został. Z litości. Rosie nie chciała już dłużej się oszukiwać. Alan przez cały czas nawiązywał do tej durnej małej Bell, która najwidoczniej znudziła się reżyserem i postanowiła podmienić go na scenarzystę. Nie mógł sobie odpuścić. Nie mógł. A jednak nie wyszedł. Rosie poprosiła go o to. Nie chciała znowu zostać sama. Kiedy zostawała sama, do głowy przychodziły jej dziwne myśli. Patrzyła w dół, na morką od deszczu ulicę, i zastanawiała się, czy Peter Murphy coś poczuł, kiedy spadł... I czy ona – Rosie – też coś by poczuła? A później jej myśli biegły w kierunku zbliżającej się rozprawy, zeznań, które do tej pory złożyła, wyczerpujących rozmów z Jackiem Valentim – tak bardzo dociekliwym i mało delikatnym, a także wydarzeń w Bridebridge Hall. Nie chciała zranić Jimmy’ego. Jimmy był miły. Co innego Murphy. Murphy był wredny, zły i okropny. Ale Jimmy? Zwolniła kroku, kiedy dotarła wreszcie na West End. Oddychała ciężko i była potwornie

zmęczona. Naciągnęła kaptur na czoło, modląc się w duchu, by nikt jej nie rozpoznał. Minęła The Lyceum Theatre, w którym wystawiano obecnie musical Król Lew, i skierowała się w stronę pozostałych budynków. W jej oczach wzbierały łzy. Aldwych Theatre, gdzie wystąpiła w Dirty Dancing. Do tej roli przez długie miesiące uczyła się tańczyć i śpiewać, a przy okazji zwichnęła nogę w kostce i nadwyrężyła staw barkowy. Dalej... Queen’s Theatre i Nędznicy. St Martin’s Theatre i Pułapka na myszy. Haymarket Theatre i Śniadanie u Tiffany’ego. Dawno temu. Pięć lat... Zatrzymała się przed budynkiem Haymarket i wzięła głęboki wdech. Jej serce biło jak szalone. Kiedyś miała tutaj swój drugi dom. West End był jej azylem. Inne aktorki mogły błyszczeć na wielkim ekranie, ale na West Endzie to Rosie Hinds rozdawała karty. Powinna była tutaj zostać, skupić się na karierze scenicznej, siedzieć na tyłku, w Anglii, zamiast... Zamiast rzucać się w oczy Peterowi Murphy’emu. Ale przecież nie miała wyjścia. Kiedy poprosiła Alana, by dał jej rolę w Dumie i uprzedzeniu, nie miała żadnej pracy ani nawet planów na przyszłość. Przecież nie wiedziała, że spotka się z Murphym! Alan... Alan... Tylko on jej został. Nie mogła teraz tak po prostu go stracić. Musiała sprawić, by zapomniał o Bell Kennedy. Alan. Był taki czuły, taki delikatny, kiedy wczoraj z nią został... Rosie poczuła, że kręci jej się w głowie i przysiadła na mokrej od deszczu ławce. Myślała o Jimmym Hittocku i nożu, który wbiła mu w brzuch. Myślała o Murphym, tam, na bruku. Myślała o Valentim i jego natarczywych pytaniach, myślała o Bell Kennedy, która odebrała jej mężczyznę, myślała o Zoe Alcott, która osiągnęła wszystko to, o czym Rosie mogła tylko marzyć, myślała o skasowanym serialu i Producencie, który nie spocznie, póki nie zawiąże jej pętli na szyi... I nienawidziła wszystkich. Wszystkich! Łącznie z Alanem, który nigdy, nawet wczoraj w nocy, nie mógł poświęcić jej stu procent swojej uwagi. Obróciła się na pięcie i ruszyła w drogę powrotną. Zmęczyć się. Nie czuć nic...

31. Zoe postawiła na stoliku kieliszek z winem i wyciągnęła się na puszystym fioletowym dywanie. Nie spodziewała się, że wróci tutaj tak szybko. W ogóle nie przewidziała podobnego rozwoju wypadków. Mieszkanie przy Park Street było lśniące i pachnące, na półkach nie znalazła nawet jednego pyłku kurzu, a z lodówki wysypywały się organiczne, ekologiczne, makrobiotyczne i inne „-czne” rarytasy. Pomoc domowa, pani Adams, jak zwykle trzymała rękę na pulsie. Powitała Zoe w progu i zamknęła ją w swoich ramionach. Pachniała ciastem. Zoe poczuła się w objęciach pani Adams niczym mała, zupełnie bezbronna dziewczynka i pożałowała, że nie może pojechać do matki. Matka również przyjęłaby ją ciepło, ale ojciec... Ojciec wciąż się gniewał. Ojciec nie akceptował trybu życia swojej córki, przez cały czas pytał, czy chodzi czasem do kościoła, złośliwie komentował doniesienia o jej kolejnych „chłopakach” i nigdy nie zapomniał o wybryku z Jackiem

Valentim. Pytał o niego czasem. Chciał wiedzieć, czy mają kontakt. Zoe nie znosiła tych pytań i dlatego przestała przyjeżdżać do domu. Wolała zapraszać matkę do siebie. Pokazywać jej skrawki wielkiego świata, odciągać od codziennych zmartwień, kupować mnóstwo nowych, drogich ciuchów, z których i tak nie miała później żadnego pożytku na farmie. Zoe dbała też o to, by matka nie musiała się specjalnie przepracowywać. Co miesiąc przelewała jej na konto okrągłą sumkę, jak mówiła, „na drobne wydatki”. Nie słuchała protestów i tłumaczenia, że „przecież nie trzeba”. Miała mnóstwo pieniędzy i nie zamierzała tapetować sobie nimi mieszkania. Wolała się dzielić. Z najbliższymi... Z matką. I... I jeszcze... Po powrocie do Londynu z Bridebridge Hall Zoe mocniej zatęskniła za matką i dlatego z wdzięcznością wpadła w objęcia pani Adams. Pani Adams była jak skała. Nie do rozkruszenia. Zoe przez chwilę nawet zastanawiała się, czy kobieta nadal tu będzie – po tym wszystkim, co z pewnością przeczytała w prasie, mogła się przecież nieźle wystraszyć – okazało się jednak, że niepotrzebnie. Zoe spojrzała pytająco na swoją gosposię, a ona tylko machnęła lekceważąco ręką. – Gówno mnie to wszystko obchodzi! Niech sobie piszą! Zawsze pisali i będą pisać. Pani też nie powinna w ogóle się przejmować! Słyszałam, że mamy mocne alibi? No i czego się martwić? Zoe uśmiechnęła się. „Mamy mocne alibi”. „Mamy”. Tak, pani Adams nigdy nie zostawiłaby jej w potrzebie i z pewnością nie chodziło tylko o pieniądze. Pani Adams widziała w Zoe swoją „nadprogramową”, lekko zagubioną córkę. Nie dałaby jej zginąć. A już na pewno nie przez Petera Murphy’ego, którego szczerze nie znosiła. „Źle mu z oczu patrzy”, gderała zawsze i kręciła z dezaprobatą głową. Dziwne, jakie wspomnienia przywołuje Londyn... – Tak jest, pani Adams, alibi mocne jak skała! I powiem pani coś jeszcze. Chyba mam nową koleżankę! – Zoe puściła do gosposi oko, a tamta złożyła dłonie jak do modlitwy. – Naprawdę?! – Naprawdę. I nie żadną zdemoralizowaną gwiazdkę kina, tylko miłą kostiumografkę. Bell Kennedy. – Wiem, wiem! – zawołała pani Adams. – Czy to nie ona projektowała stroje do filmu o Madame Du Barry? Ach ta scena na szafocie... – Ona, ona – potwierdziła Zoe i uśmiechnęła się na widok bujającej w obłokach starszej kobiety. Zaraz jednak spoważniała. – No, widzi pani, mimo wszystko wesoło nie jest. Murphy był draniem, ale nie zasłużył na to, żeby wywalać go przez okno, a biedny Jimmy... Urwała, a gosposia wzniosła oczy ku niebu. – Cóż... Wola boska. Jeśli nie jestem potrzebna, to już pójdę. Wnuczka ma urodziny. Jedzenie w lodówce, jakby co. Niech pani zje choć trochę, bo ani tyłka, ani cycków, za przeproszeniem! Będę rano. Tak wyglądał pierwszy wieczór po powrocie do domu. Pani Adams zniknęła, a Zoe została sama. Tydzień upłynął szybko. Każdego wieczoru kładła się na podłodze, na puszystym, fioletowym dywanie, i piła wino. Niewiele. Kieliszek-dwa. Za dnia wiele się działo. Najpierw odbył się spektakularny pogrzeb Petera Murphy’ego. Kościół pękał w szwach. Przybyła cała jego rodzina, znajomi z seriali i ci, którzy uważali się za przyjaciół. Była również ekipa z planu Dumy i uprzedzenia. Filmu, nad którym zawisło fatum. Fanki Murphy’ego rzucały się na ochroniarzy, widowiskowo mdlały i robiły wszystko, byle tylko zakłócić ceremonię. To było coś strasznego. Coś potwornego i do bólu nieszczerego. Czy one, te dziewczyny, miały w ogóle pojęcie, jaki tak

naprawdę był Peter Murphy? Zoe cieszyła się, że mogła dołączyć do Oscara i Bell. Że nie jest sama, że po prostu ich ma. Wspomniała też wizytę u Jimmy’ego, w szpitalu. Tam również nie udała się w pojedynkę. Poszli we czwórkę. Ona, Bell, Oscar i... Jack Valenti. Ten ostatni nie tyle z pobudek emocjonalnych, ile służbowych. Oddelegował też do szpitala kilku mundurowych, którzy mieli na zmianę pełnić wartę pod salą Jimmy’ego. Na wypadek, gdyby się obudził. Personel St. Mary’s nie był oczywiście tym faktem zachwycony, nikt jednak nie odważył się sprzeciwić. Sprawa wydawała się poważna. Na korytarzach szeptano, że „jeden z ekipy wykitował na bruku, a drugi ledwo żyje”. I rzeczywiście. Jimmy jakoś dziwnie skurczył się w sobie. Miał zapadnięte policzki i bladą, prawie siną skórę. Leżał nieruchomo, a aparatura wokół niego wygrywała dziwną, przerażającą symfonię. Lekarze coś im nawet podczas tej wizyty powiedzieli. Że wątroba Jimmy’ego została poważnie uszkodzona, konieczne było otwarcie jamy brzusznej i operacja. Wątroba jednak, wyjaśniał lekarz, ma dużą zdolność regeneracji, a zatem jeśli nie wystąpią komplikacje... Tak, właśnie. Jeśli nie wystąpią. Dlaczego on wciąż się nie obudził? Zoe, Oscar i Bell prawdopodobnie nie zostaliby tak uprzejmie potraktowani przez personel i poinformowani o stanie Jimmy’ego, gdyby nie obecność Producenta. To właśnie on „łaskawie” skinął głową, kiedy lekarz spojrzał na niego pytająco. Przez cały czas nie uronił ani jednej łzy. Stał ze splecionymi dłońmi i ustami zaciśniętymi w wąską kreskę. Jego żal zamienił się we wściekłość. W nienawiść. Chciał kogoś ukarać. Zoe po raz pierwszy w życiu pomyślała, że współczuje Rosie Hinds. Eric Hittock nie spocznie, póki z nią nie skończy... Teraz Zoe również, zgodnie ze swoim nowym, nie do końca zdrowym zwyczajem, wychyliła kieliszek wina i zastanawiała się właśnie nad następnym, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Skrzywiła się. Szlag by to! Może w ogóle nie wstawać? Z Bell umówiła się na jutro, pani Adams świętowała czterdziestą rocznicę ślubu, a Zoe zamierzała spędzić wieczór w towarzystwie wina, na oglądaniu filmowej adaptacji Dumy i uprzedzenia z Keirą Knightley w roli Lizzie Bennet. Nic więcej jej nie pozostało. Teraz mogła tylko oglądać Keirę Knightley. Zanim ktoś znowu zdecyduje się nakręcić kolejną wersję Dumy i uprzedzenia, ona będzie już za stara na Lizzie. Jaka szkoda! Dzwonek powtórzył się dwukrotnie i Zoe niechętnie poderwała się z dywanu. Czyżby jakiś cholerny dziennikarz? Podczas konferencji prasowej wyraźnie prosiła, by dać jej trochę spokoju w tej trudnej i niespodziewanej sytuacji. Przecież jest tylko człowiekiem. Może nie mieć nastroju na uśmiechanie się do aparatów fotograficznych. Zoe starała się zawsze dobrze żyć z paparazzi, uznała bowiem, iż lepiej mieć w nich przyjaciół niż wrogów. I rzeczywiście – uwielbiali ją! A jednak okoliczności były wyjątkowe. Hienom z pewnością skoczyły stawki za zdjęcie lub mały wywiadzik... Poczłapała na boso przez lśniący korytarz i na wszelki wypadek zerknęła w lustro. Gdyby nie dało się uniknąć zdjęcia, lepiej już wyglądać przyzwoicie. I tak piszą, że ma anoreksję, anemię i co tam jeszcze! Zoe bezszelestnie zbiegła po schodkach i zerknęła na ekran. Dzwonek dzwonił zawzięcie. Przed domem stał Jack Valenti... Sprawiał wrażenie zaniepokojonego. I wkurzonego. Jak zwykle. Zoe nacisnęła guzik i zamek jęknął. Valenti pchnął drzwi. Po raz pierwszy w życiu odwiedził ją w domu i pomyślała, że za chwilę, kiedy zobaczy, w jakich warunkach mieszka, wścieknie się jeszcze bardziej. Zaczęła

gorączkowo zastanawiać się nad tym, który pokój wygląda najskromniej, ale pacnęła się tylko lekko w czoło. Za późno. Nie przemebluje w pięć sekund całego domu, a już sama dzielnica mówiła wiele o lokatorach Park Street. Jack Valenti wszedł po schodkach i zaniemówił. Zoe jęknęła w duchu, ale komisarz, zamiast się wkurzyć, wyglądał na zakłopotanego. Spojrzał niepewnie na lśniące kafelki w korytarzu i przeniósł wzrok na swoje buty. – Chodź – zawołała szybko i pociągnęła go za rękę. Poprowadziła Jacka do salonu z fioletowym dywanem. Swojego ulubionego. Na stoliku stał pusty kieliszek po winie. Na ekranie olbrzymiej plazmy, zajmującej prawie pół ściany, Keira Knightley zastygła we wdzięcznej pozie, z rozwianą grzywką i wzrokiem utkwionym w bezkresną przestrzeń przed sobą. Kraina Jezior. Znowu! Zoe chwyciła pilot i wyłączyła telewizor. Uśmiechnęła się sztucznie. – Kraina Jezior? – podchwycił od razu Valenti. – Znowu? A tak na marginesie, bardzo lubię tę scenę. – Ja też – odpowiedziała zaskoczona i wskazała mu kanapę. Valenti, wciąż odrobinę przytłoczony przez otaczający go przepych, położył na stoliku tekturową teczkę. – Przyjrzałem się temu Benowi Ruddowi. I coś odkryłem. Ale dowiedziałem się też czegoś ciekawego o Rosie Hinds. Słyszałaś o tym, że Erick Hittock był współproducentem tego amerykańskiego serialu o policjancie palącym trawę i piszącym włoskie sonety po godzinach? Tego serialu, w którym miała ponoć grać Rosie Hinds i który... – Skasowano – dokończyła wolno Zoe. – Tak. Właśnie. Ale na tym nie koniec rewelacji. To właśnie Erick Hittock twierdził, że nie ma sensu reanimować dłużej tego serialu. Zgadzał się z szefami stacji i przekonywał kolegówwspółproducentów, by dali sobie spokój i odstąpili od dalszych negocjacji – Valenti urwał i w zamyśleniu wpatrzył się w pusty kieliszek po winie. Zoe poczuła się nieswojo. – Myślisz, że ona chciała się na nim zemścić i specjalnie zaatakowała Jimmy’ego? – Nie wiem. Ale z pewnością tak właśnie pomyśli prokurator i dokładnie to wykorzysta Eric Hittock, żeby pogrążyć Rosie Hinds. Wiesz, ja jej nie lubię. Ona od początku wydawała mi się dziwna i podejrzana. Wkurzają mnie takie zadumane mimozy bez energii. Takie wiktoriańskie damy, które raczą cię eleganckimi frazami, ale nie wiadomo, co myślą naprawdę. Coś mi się jednak nie chce wierzyć, że usiłowała zabić tego chłopaka z premedytacją. W tak bezsensownych okolicznościach. Chyba że o to jej właśnie chodziło. Chciała wykorzystać sytuację i udawać nieszczęśliwy wypadek. Być może Jimmy coś widział i postanowiła się go szybko pozbyć, zanim zacznie gadać. Być może widział, co się stało na tarasie i jak zginął Peter Murphy. Teraz pozostaje nam tylko liczyć na cud, że Hittock z tego wyjdzie. On jeden na pewno wie, co wydarzyło się wtedy, w ciemnym korytarzu Bridebridge Hall. – Ale jeśli Jimmy faktycznie widział, jak zginął Peter Murphy, i tym samym naraził się Rosie... To by znaczyło... że ona brała udział w zabójstwie Murphy’ego – zauważyła Zoe i podniosła się z kanapy. – Albo sama go zabiła – podpowiedział Jack. – Albo sama... go... zabiła. Zoe przełknęła ślinę. Wyjęła z szafki czysty kieliszek i postawiła przed Valentim.

– Napijesz się?

32. Korytarze Tate Gallery były tego dnia wyjątkowo ciche. Bell specjalnie wybrała się tam z samego rana, tuż po otwarciu, i miała nadzieję, że uda jej się uniknąć zorganizowanych wycieczek. Pojedynczy turyści byli jeszcze do zniesienia i zazwyczaj nie zjawiali się w galerii przypadkiem. W ich działaniu Bell dostrzegała celowość, zainteresowanie prezentowaną tam sztuką – jeśli nawet nie samą w sobie – to przynajmniej jako elementem ogólnoświatowego dziedzictwa kulturowego. Ale zorganizowane grupy były inne, irytujące. Bell widziała to zbiorowe ziewanie, znudzenie i bezsensowne błądzenie wzrokiem po płótnach wielkich artystów, których nazwiska nic im nie mówiły. Zorganizowana grupa funkcjonowała niczym jedno ciało, kiwające głową w rytm słów zaaferowanego przewodnika i udające zainteresowanie. Jedno ciało raz na jakiś czas wypluwające z siebie ciężkostrawne elementy, to jest te dziwaczne indywidua, które wykazywały autentyczny entuzjazm. Które odłączały się od „organizmu” i przy jednym czy drugim obrazie przystawały na dłużej, przyglądały się detalom, mrużyły oczy, wczytywały się w tabliczki informacyjne. To był zabawny spektakl. Bell przyszło nawet do głowy, że powinna opowiedzieć o tym Oscarowi. Być może napisałby scenariusz do jakiejś ciekawej, niezależnej krótkometrażówki i później pojechał z nią na festiwal w Sundance? Bell odetchnęła z ulgą, kiedy jej wzrok nie zarejestrował żadnej zorganizowanej grupy. Minęła kilku pojedynczych zwiedzających i skierowała się do sali, w której wystawiano obraz Służba Hogartha. Otrzymała ciekawą propozycję pracy od BBC. Mini serial biograficzny o Williamie Hogarcie, którego malowidła i szkice satyryczne Bell wprost uwielbiała. Osiemnastowieczne stroje, artyści, kurtyzany, mieszczaństwo... Ciemne kolory, szorstkie materiały, duże kobiece czepki, może nawet kryzy, jak na obrazie przedstawiającym Mary Lewis, która prawdopodobnie pozowała Hogarthowi do Służby. To by było coś interesującego, coś, czego Bell wcześniej nie robiła. Projektowała wprawdzie stroje do filmu o Madame Du Barry, ale tam portretowano głównie francuską arystokrację i wszystko musiało być na bogato. Stanęła przed Służbą Hogartha i uśmiechnęła się. Wiedziała, że to dzieło mocno ją zainspiruje. Postanowiła przyjąć ofertę BBC. Duma i uprzedzenie poszła w odstawkę, a notowania całej ekipy zamiast spaść, dziwnie wzrosły. Jeszcze wczoraj śmiali się z tego wspólnie z Oscarem, kiedy ich telefony na przemian wściekle dzwoniły. Bell, Oscar i Zoe mieli mocne alibi i w oczach prasy uchodzili za tych „dobrych”, co producenci szybko podchwycili. Biedna Zoe, pomyślała Bell. Ona pewnie również otrzymała już dziesiątki nowych propozycji. Musieli się o nią zabijać. Nie dość, że wielka gwiazda, to jeszcze taka historia w tle! Bell była bardzo przybita po ceremonii pogrzebowej i wizycie u Jimmy’ego w szpitalu. Oscar uznał, że powinna na jakiś czas zamieszkać z nim. Na jakiś czas... Szybko dodał, że oczywiście mogłaby zostać już na zawsze, ale nie chciał jej ponaglać. On był zero-jedynkowy i od razu się

określił, ale Bell potrzebowała złapać oddech po toksycznej relacji z Alanem Fawleyem. Tamta sprawa nie została jeszcze odpowiednio zamknięta. Powinni się przecież spotkać i porozmawiać. Alan wiedział wprawdzie, na czym stał. Widział ją razem z Oscarem, kiedy wydarzył się wypadek z rozbitą głową. A jednak wypadałoby przecież zamienić kilka słów. Bell myślała, że zrobi to po pogrzebie Petera Murphy’ego. Szukała odpowiedniego momentu, by podejść i zagadać. Alan jednak wydawał się dziwnie rozdrażniony. Spoglądał na nią z mieszaniną żalu, niechęci i... pogardy? Stchórzyła. Odłożyła tę rozmowę na przyszłość. Miała nadzieję, że niezbyt odległą, choć Oscarowi w ogóle się ten pomysł nie podobał. – Po co masz z nim rozmawiać? Przecież wszystko wie! Widział. Teraz też często jesteśmy razem, więc to chyba oczywiste, że... – umilkł, by za bardzo się nie rozpędzić. Wiedziała, co zamierzał powiedzieć. „To chyba oczywiste, że jesteśmy ze sobą”. Tak, dla niego było to oczywiste, ale dla Bell? Nie. Dla Bell nie było to jeszcze oczywiste. Bell czuła przyjemny skurcz w żołądku, kiedy myślała o Oscarze, i niemal już przyznała sama przed sobą, że chyba się w nim zwyczajnie zakochała. Wciąż jednak widziała gdzieś w tle cień Alana Fawleya. Czy rzeczywiście mogła tak szybko wyleczyć się z tej chorej fascynacji, która trzymała ją w swoich szponach przez dwa lata? Marzyła o tym. O całkowitym ozdrowieniu. Nie kochała Fawleya. A jednak nie mogła przecież udawać, że nigdy nic się między nimi nie wydarzyło. Dla Bell zatem nie było to wszystko takie proste. Musiała poukładać sobie pewne sprawy, by zacząć od nowa. I być w porządku wobec Oscara, na którym z każdym dniem zależało jej coraz bardziej. Czuła się bezpiecznie i błogo, kiedy siedzieli razem u niego w domu, na Upper Chayne Row, i oglądali filmy, czytali, jedli, wygłupiali się i robili wszystko, byle tylko nie myśleć o tym, co wydarzyło się w Bridebridge Hall. Rozmawiali też o sprawach, o których Bell nigdy nie zamieniła słowa z Alanem. Oscar opowiadał jej o swojej rodzinie zamieszkałej w hrabstwie Kent. O żółtym domu na wzgórzu, matce i ojcu, którzy prowadzili niewielką hodowlę labradorów, o trzech młodszych siostrach, przy których Kitty i Lydia z Dumy i uprzedzenia to dobrze ułożone dziewczęta, a także o cierpiącej na demencję starej ciotce, mieszkającej w sąsiedztwie Lyne’ów... Bell z kolei opowiedziała Oscarowi o śmierci matki i swoim życiu w Keswick przed przeprowadzką do Londynu. I ta rozmowa... była bardzo miła. Bardzo szczera. Mimo to wspomnienia z Bridebridge Hall przez cały czas unosiły się gdzieś w tle, zagarniały dla siebie coraz więcej przestrzeni i nie pozwalały zwyczajnie funkcjonować. Oscar uznał, że trzeba się po prostu wziąć do pracy. Sam usiadł do swojego „rozgrzebanego”, jak to ujął, scenariusza, a ją zachęcał do tego, by przyjęła ofertę BBC. Serial o Hogarcie był dla niej idealny. Miał rację. Powinni zająć się czymś pożytecznym. A jednak Bell nie mogła zapomnieć o Peterze Murphym, Jimmym i Rosie. Próbowała się czegoś dowiedzieć na własną rękę, zagadnęła nawet Jacka Valentiego, by wyciągnąć od niego szczegóły śledztwa, ale był nieugięty. – Śledztwo w toku. Jeszcze panią wezwiemy, celem złożenia zeznań odnośnie wypadku Oscara Lyne’a. Nie mogę nic pani powiedzieć. Przykro mi. – Valenti był jak zwykle zdawkowy, ale odrobinę bardziej uprzejmy. Wysilił się. Bell nie mogła tego nie zauważyć. Kilka razy dzwoniła do ojca, do Keswick, by zapytać, czy zdołał się czegoś dowiedzieć o wypadku Jasona Constantina w Krainie Jezior.

– Być może – odpowiedział ostatnio tajemniczo i zaśmiał się. Bell aż podskoczyła. – Ale muszę jeszcze ustalić kilka rzeczy. Zadzwonię. I Bell... Bądź ostrożna! Przecież ciągle nie złapali tego, kto morduje... – Jak nie złapali, tato? Jimmy’ego chciała załatwić Rosie i wyszła na razie za kaucją, a Murphy równie dobrze mógł sam skoczyć! – Sam skoczyć, sam skoczyć! No nie wiem, nie wiem. Nie podoba mi się to. Szkoda, że nie możecie tutaj teraz przyjechać. Z Oscarem. I z Zoe. Czułbym się lepiej, mając was na oku. A jak głowa Oscara? – Dobrze – odpowiedziała i chrząknęła znacząco. Ojciec polubił Oscara. Ufał mu. To dobrze. Chyba... Nie! Na pewno. Na pewno dobrze! Bell usiłowała zainteresować Oscara śledztwem, ale on wciąż powtarzał jej, by trzymała się od tego z daleka. Przecież coś może się stać. Skoro ktoś przyłożył jemu, równie dobrze może przyłożyć też komuś innemu. Bell wiedziała, że tak naprawdę Oscar umierał z ciekawości, ale bał się o nią. Co za beznadzieja! Dlaczego nie mógł zrozumieć, że ona i tak sobie nie odpuści? Bo przecież nie da za wygraną! To by było zupełnie nie w jej stylu. Wieczorem zamierzała spotkać się z Zoe i wreszcie otwarcie opowiedzieć o swoich podejrzeniach. Zwłaszcza, że Zoe chyba też coś miała. Wczoraj w nocy wysłała Bell dość zagadkowego esemesa. Bardzo w jej stylu: Bell, kurwwwa, ale mam newsa! Nie uwierzysz! Trzeba to rozgryźć! Bądź jutro wcześniej, nie czekaj do dwudziestej, jeśli możesz. Oscar przeżyje bez ciebie! A w ogóle wszystko gra? Z Wami? Do jutra! Kiedy Bell odpisała, by Zoe zdradziła jakieś szczegóły, tamta kazała jej się bujać. Trzeba było zatem spotkać się z nią jak najszybciej. Bell oderwała wzrok od Służby Hogartha i skrzywiła się z niezadowoleniem. Nie mogła skupić się na obrazie. Pomysły na kostiumy do serialu przestały przesączać się do jej głowy. Jutro. Pomyśli o tym jutro. Jak Scarlett O’Hara... Ale propozycję przyjmie. Z pewnością przyjmie. Kiedy wyszła z Tate Gallery, oślepiło ją słońce. Po raz pierwszy od tygodnia niebo zrobiło się czyste i błękitne. Postanowiła pójść jeszcze na szybki spacer do Regent’s Park i stamtąd pojechać na Hyde Park Street, do Zoe. Oscar zamierzał pracować przez cały dzień. Miał wenę! Bell wiedziała, że na pewno zapomni o lunchu. I o kolacji. A później, w nocy, wyczyści pół lodówki, po czym wstanie o szóstej rano i pobiegnie na basen, by przyspieszyć krążenie i spalić kalorie. Powoli uczyła się jego nawyków. I było to całkiem, całkiem przyjemne... O Alanie przez dwa lata nie dowiedziała się właściwie niczego. Do Regent’s Park ściągało coraz więcej spacerowiczów. Wszyscy mieli dość deszczu i łaknęli oddechu, tym bardziej, że napojona roślinność tryskała zdrową, intensywną zielenią, a powietrze przesycały zapachy kwiatów i wiosennych ziół. Bell kroczyła pewnie, pokonując kolejne odległości, które dzieliły ją od celu. Wreszcie dotarła na miejsce. Weszła na wygięty w łuk mostek i wpatrzyła się w wodę. Tutaj również była płacząca wierzba, skłębione krzewy i opływowe kamienie, lizane przez strumień. A jednak tamten mostek i tamta rzeczka wyglądały inaczej. Tamto miejsce, w które zaprowadził ją Oscar. Nie było tak wyregulowane, zadbane i ucywilizowane. Bell zatęskniła za ciszą i zielonym horyzontem łąk wokół Bridebridge

Hall. Zatęskniła też za Oscarem. Uznała, że musi się jednak z nim zobaczyć, zanim odwiedzi Zoe. Zwłaszcza, że co godzinę wysyłał jej zatroskane esemesy i pytał, czy wszystko w porządku. Oscar... Bell uśmiechnęła się pod nosem i zerknęła na zegarek. Miała jeszcze czas. Tak, pojedzie na Upper Chayne Row. Zobaczy się z Oscarem. Wmusi w niego jakieś żarcie... Ruszyła przed siebie i nagle stanęła jak wryta. Umknęła wzrokiem, by spojrzenie smutnych ciemnych oczu nie przekłuło jej na wylot. Co on tu robił? – Co ty tu robisz? – nadała swoim myślom werbalny kształt. Alan Fawley wyraźnie postarzał się przez ten tydzień. Miał podkrążone oczy i poszarzałą cerę. Czyli jednak mógł wyglądać niekorzystnie! Bell nigdy wcześniej go takim nie widziała. – Przyszłaś tu, by powspominać nasze wspólne spacerki? Czy może z jego powodu? Bo przypomniałaś sobie ten śmieszny mostek w Bridebridge? – Co tu robisz? – powtórzyła. – Bell... Ufasz mu? – spytał, ignorując jej słowa. – Oscarowi? Oczywiście, że tak! – oburzyła się i wreszcie spojrzała mu w oczy. Zawsze miał nad nią władzę, ale teraz postanowiła z tym skończyć. – A nie zastanowiło cię... Skąd ten dom na Upper Chayne Row? Kosztował pewnie z sześć, siedem baniek... – Co mnie to obchodzi?! Może wziął na kredyt? Poza tym napisał kilka niezłych scenariuszy, to zarobił... – Scenarzyści nie zarabiają aż tyle i nie w takim czasie! On tak na serio jest w branży od ośmiu lat. Może nawet krócej. Wcześniej pisywał jakieś ogony... Asystował... I na samym początku kokosami go nie karmili... – A Ben Affleck i Matt Damon za swój pierwszy scenariusz, który wyprodukowali na studiach, dostali Oscary! I co z tego?! Jest w branży wystarczająco długo. Zarobił, to kupił, odczep się, Alan! – przerwała mu. Wkurzyła się już na dobre, zacisnęła zęby i postanowiła skończyć tę rozmowę. – Bell... Po prostu... Bądź ostrożna! Bell oddaliła się i zniknęła między drzewami. „Bądź ostrożna”! Wszyscy w kółko jej to powtarzali. Miała dość. Musiała koniecznie spotkać się z Zoe. I ochłonąć. Ochłonąć za wszelką cenę, zanim uruchomi wyobraźnię i zacznie myśleć o domu na Upper Chayne Row.

33. Ben Rudd widział, jak ten policjant wchodził do domu Zoe. Zaczynał nabierać fatalnych podejrzeń. A jeśli to ona wygadała o wszystkim Murphy’emu? Jeśli powiedziała mu o siostrze Bena? Jeśli to właśnie od niej wiedział? Mogła przecież kłamać, że jest taka wielce dyskretna! Wszystkie kobiety kłamią, a ona jest gwiazdą. Udaje na co dzień. Sam jej to niedawno wytknął.

Udaje na planie filmowym i w życiu. Uśmiecha się do dziennikarzy nawet wtedy, gdy tak naprawdę chciałaby, żeby zniknęli. To przecież Zoe Alcott! Jak mógł jej zaufać?! Wrócił myślami do ich rozmowy owego feralnego wieczoru, kiedy wyszli z jednej z branżowych imprez, wypili za dużo i zaczęli się sobie zwierzać. Alkohol zawsze rozwiązuje języki. Powinien już to wiedzieć. A jednak był autentycznie przejęty, kiedy Zoe zaczęła mówić o tym, że Peter Murphy się jej uczepił, bo chce zapewnić sobie dzięki niej przynajmniej jeden lukratywny kontrakt. Zoe naprawdę nie wiedziała, jak poradzić sobie z tą sytuacją, nie dając przy okazji pożywki mediom. Nie chciała, by Murphy obsmarował ją w prasie, nie chciała, by zepsuł jej opinię, tym bardziej, że znalazł się w posiadaniu pewnej tajemnicy, którą z powodzeniem mógłby wykorzystać... Zoe wszystko Benowi opowiedziała. Musiała to z siebie wyrzucić. Kiedy skończyła, Ben aż gwizdnął. Jeśli Murphy poznał o Zoe rewelacje sprzed kilku lat, rozstanie z nim wydawało się rzeczywiście jeszcze bardziej skomplikowane. Na fali współczucia Ben również wyjawił jej swój sekret – tajemnicę, o której wcześniej absolutnie nikt nie słyszał. Zaufał Zoe. A zresztą... Może kolejność była tak naprawdę odwrotna? I to on pierwszy zaczął się zwierzać, a później Zoe... Ben zacisnął powieki. Nie potrafił odtworzyć tamtej rozmowy krok po kroku. Pamiętał tylko to, co najważniejsze. A teraz ona coś kombinowała! Dlaczego spotykała się z tym policjantem, którego przecież powinna unikać? Być może uznała, że wyjawienie tajemnicy Bena pomoże cholernemu Valentiemu w śledztwie? Naprowadzi na właściwy trop? Być może Zoe sama podejrzewała jego – Bena! – o zamordowanie Petera Murphy’ego? I dlatego unikała z nim kontaktu? Dlatego weszła w układ z tym komisarzem? Tak, tak... Zoe Alcott z pewnością nie była osobą w stu procentach godną zaufania! Z pewnością nie! Ben uznał, że lepiej mieć ją na oku. I miał. Przez cały, okrągły tydzień od powrotu z Bridebridge Hall. Nazajutrz po tym, jak Jack Valenti zjawił się u Zoe, Ben dostał wezwanie na komisariat. Miał złożyć zeznania. Valenti z pewnością mu nie odpuści. Dlatego należało się przygotować. I rozmówić z Zoe. Wydrzeć z niej prawdę. Ben musiał wiedzieć, co Valenti na niego ma. A Zoe mu w tym pomoże. Nie będzie miała wyjścia. Ben rozejrzał się, czy gdzieś w zakamarkach Hyde Park Street nie czai się nikt niepożądany. Wybrał moment, kiedy pod oknami Zoe nie kręcił się żaden paparazzo. Hieny były pewnie chwilowo zajęte poszukiwaniem Rosie Hinds, która spieniężyła swój lokal w Belgravii i zapadła się pod ziemię. Ben pomyślał, że w ciągu jednego tygodnia Rosie stała się jakieś sto razy sławniejsza niż przez blisko dziesięć lat swojej scenicznej i filmowej kariery. Jeśli jest niewinna, być może nawet wyniesie z tej zadymy pewne korzyści? Tak jak Zoe... Zoe z pewnością wyniesie. Zwłaszcza, że Peter Murphy bardzo fortunnie zszedł ze sceny i nigdy już jej nie zagrozi. Bardzo, bardzo fortunnie... Ze spuszczoną głową Ben przebiegł przez chodnik i zadzwonił do drzwi. – Otwieraj, Zoe! – warknął cicho do maleńkiego oczka kamery, umieszczonego na wysokości jego oczu. Zamek jęknął. Ben znalazł się w odstawionym na błysk wnętrzu. Zoe zmaterializowała się przed nim. Była zaskoczoną tą wizytą. I chyba... przestraszona. Ben poczuł przypływ adrenaliny. Krew zapulsowała w jego skroniach. Nie powiedział nic, tylko chwycił Zoe za ramiona i przycisnął mocno do ściany. Patrzył jej w oczy. Chciał wyczytać z nich prawdę. I wyczytał. Odsunął się, wziął zamach i mocno ją spoliczkował. Z wargi Zoe trysnęła krew.

– Powiedziałaś mu, ty suko! – syknął i potrząsnął nią. – Powiedziałaś mu! – Nie powiedziałam mu – szepnęła i zasłoniła się dłonią, jak gdyby chciała ochronić się przed kolejnym ciosem. Przylgnęła plecami do ściany i osunęła się na posadzkę. – Nie powiedziałam... Nie powiedziałam nic konkretnego. Ben miał wrażenie, że za chwilę zaleje go krew. Szarpnął ją i postawił do pionu. – Nic konkretnego?! Kurwa! Zoe! Nic konkretnego?! A co mu powiedziałaś?! Gadaj! W głowie zawirowało mu z wściekłości. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w czerwoną strużkę krwi, spływającą po brodzie Zoe. Mógłby ją zabić. Teraz. W tej konkretnej chwili. Usłyszał coś za plecami. Jakiś szmer. Ale zupełnie się tym nie przejął. A powinien. Powinien się przejąć! Uświadomił sobie nagle w panice, że nie domknął drzwi. I wtedy poczuł uderzenie. Czy tak właśnie... Czy tam, w pokoju Sofie, tak samo czuł to Oscar Lyne? Wtedy? W innym świecie?

Drzewa i krzewy w Regent’s Park były wciąż wilgotne od deszczu. Powietrze stawało się z wolna duszne, a łaskoczące w nozdrza zapachy coraz intensywniejsze. Oscar domyślał się, że Bell tu przyjdzie. Zaledwie dwa dni temu zastanawiała się, czy nie powinna wziąć się na nowo za nordic walking, którego trenowanie zarzuciła przed kilkoma miesiącami. Proponowała nawet, by Oscar do niej dołączył. Trenowaliby właśnie w Regent’s Park. Ulubionym skrawku zieleni Bell. Oscarowi sprawiło to przyjemność. Wiedział, że jej propozycja była szczera. Bell w ogóle starała się po prostu jak najczęściej przebywać z nim – bez żadnych wykrętów. Widział, że naprawdę jej zależy i usiłuje poukładać jakoś ich relacje. Być może wreszcie coś do niego poczuła. W Oscarze obudziła się nadzieja, jakiej wcześniej nie śmiał żywić. Wymarzona kobieta, Bell, wreszcie w zasięgu jego ramion. Oscar był jednak na tyle inteligentny, by zauważyć, że coś wydawało się w tym wszystkim nie w porządku. Bell sprawiała chwilami wrażenie nieobecnej i zamyślonej, coraz częściej nawiązywała do wydarzeń z Bridebridge Hall, mówiła o morderstwie i snuła dziwne teorie. Oscar nie potrafił odwrócić jej uwagi. Prosił, by skupiła się na pracy, ale była tak potwornie uparta! A przecież mogli zająć się zwyczajnym życiem. Skoncentrować na pracy, na sobie... Bell jednak zdawała się tego nie rozumieć. Nie docierało do niej, że zbytnia ciekawość może okazać się niebezpieczna. A gdyby spotkała ją jakakolwiek krzywda...? Oscar zacisnął powieki i potrząsnął głową. Nie, Bell nie mogła spotkać żadna krzywda. Musiał ją chronić. I, jak się okazało, podjął dobrą decyzję. Ryzykował już wtedy, kiedy ukradkiem odprowadzał ją pod Tate Gallery. Odprowadzał, cholera! Jasne! Zwyczajnie śledził. I nie czuł z tego powodu dumy. W każdej chwili mogła się zorientować. Była bystra. I ostrożna. Mimo to jednak szedł za nią aż do celu. A później odczekał niecałe dwie godziny i ruszył znowu. Wiedział, że szła do Regent’s Park i ucieszył się z tego wyboru. Dużo drzew, krzaków i... ludzi. Całe szczęście, że deszcz wreszcie przestał padać. Kiedy stanęła na mostku, wzruszył się. Zalała go przyjemna fala ciepła. Chciał do niej podejść,

objąć ją i nigdy już nie wypuścić. Czy myślała w tej chwili o Oscarze? Czy przypominała sobie jego ulubione miejsce w parku okalającym Bridebridge Hall? Z pewnością. Inaczej nie przyszłaby akurat tutaj. Fawleya dostrzegł już wcześniej. On również szedł za Bell. Oscar nie miał jednak pojęcia, jak długo i czy on sam również stał się przypadkowym obiektem obserwacji Alana. Jego wątpliwości szybko się rozwiały. Reżyser nawet nie zerknął w stronę krzaków, za którymi ukrył się Oscar. Poza tym gdyby zdawał sobie sprawę z jego obecności, nigdy w życiu nie podszedłby do Bell. Zachowałby większą ostrożność... A był ślepy. Zupełnie ślepy! Oscar nie miał pojęcia, o czym rozmawiali. Ze swojej kryjówki nie mógł usłyszeć ani słowa. Widział jednak wzburzenie Bell i jej szaloną gestykulację. Widział minę Fawleya. Minę smutnego, zbitego psa... Dupek. Że też nie może zwyczajnie zostawić jej w spokoju, tylko musi wiecznie mącić dziewczynie w głowie! Bo z pewnością o to właśnie chodziło. O to, by Bell miała wątpliwości. Oscar zastygł w bezruchu. Bell powiedziała coś jeszcze, wyminęła Alana i odeszła. Fawley – wbrew jego przewidywaniom – nie ruszył za nią. Stał dalej na mostku i zaciskał dłonie w pięści. Bell zniknęła między drzewami. Oscar zawahał się. Za kim iść? Po krótkim namyśle zdecydował się jednak na Alana Fawleya. Bell poszła do Zoe. Z pewnością właśnie do niej. Były umówione. A planów Alana Fawleya Oscar zupełnie nie znał.

– Ja pierdolę! – jęknęła Zoe. – Rozwaliłaś mój ulubiony wazon! Po prostu świetnie! Spojrzała na kryształowe odłamki i pokręciła głową. – Ty się ciesz, że akurat przyszłam! Odrobina wdzięczności cię nie zabije! – wydarła się Bell i zdyszana oparła się o stolik. – Co tu się stało?! Co tu robił Ben?! Co TOBIE zrobił Ben?! – Bell ostrożnie trąciła butem leżącego na podłodze mężczyznę. – Bo to Ben, prawda? Zoe pokiwała głową i przykucnęła. – Sprawdzę lepiej, czy go nie zatłukłaś. Okay, żyje, całe szczęście, bo inaczej miałybyśmy zdrowo przesrane! Trzeba zadzwonić po Jacka Valentiego i po karetkę. Dobrze, że mam tu monitoring, to nie trzeba będzie się wdawać w idiotyczne tłumaczenia. A ten kretyn chyba się nie domyślił! Bell wpatrywała się z uwagą w Zoe, która chwyciła komórkę i sprawnie wykonała dwa telefony. Na wszelki wypadek zerkała również na Bena i – również na wszelki wypadek – zgarnęła ze stołu drugi wazon. – Ja pieprzę, Bell, w co ja będę potem kwiaty wstawiać?! – jęknęła znowu Zoe. – No tak, bo przecież nie masz kasy na nowy wazon! – odcięła się Bell. – Lepiej idź po jakiś lód i przyłóż sobie do gęby. A później mi powiedz, co on tutaj robił! Bo chyba nie liczysz na to, że ci tę historyjkę podaruję?! Aha, i co z tym „dziękuję”?! – rzuciła w przestrzeń, kiedy Zoe zniknęła w kuchni. – Dupę ci uratowałam, to nie! Wazon! Zoe wróciła na korytarz, przykładając sobie do wargi paczkę mrożonych marchewek.

Organicznych. Przez chwilę siedziały w ciszy. Ben jęknął i poruszył się. Bell chwyciła wazon obiema rękami i stanęła w wojowniczej pozie. – Ty, Lara Croft, wyluzuj, co? – Zoe popukała się w czoło. – Przecież ledwo żyje. Uważaj, bo jak zgłupieje od tego albo co, to jeszcze ci wlepią odszkodowanie. – Nie wlepią. Samoobrona. A raczej nie samoobrona. Ciebie ratowałam! Gdzie to cholerne „dziękuję”?! – Dziękuję! – krzyknęła na odczepne Zoe i nadąsała się. Z jej rozciętej wargi nadal sączyła się krew. Gdzieś w tle wybrzmiały syreny. – Jadą już... No dobra, Bell, skup się. I zostaw ten pierdolony wazon! Skoro Ben okazał się takim debilem, to nic nie poradzę. I tak policja się dowie. Chociaż lepiej by było, gdyby jednak nie wiedzieli. Słuchaj... Muszę ci coś szybko opowiedzieć. Historię mojego życia. No... Skrótowo. Bell niechętnie odstawiła wazon i nastawiła uszu. Po chwili przyglądała się już Zoe z całkowitym niedowierzaniem. Historia, którą opowiadała jej przyjaciółka, zalatywała tanim melodramatem. A jednak była najzupełniej prawdziwa.

34. Tuż po powrocie do Londynu Sofie Baranski postanowiła nie tracić czasu. Już pierwszego dnia zabrała się za sprzątanie swojego mieszkania. Usunęła z niego wszelkie podejrzane elementy i niemal zdezynfekowała wszystkie znajdujące się w nim pomieszczenia. Nie znosiła robić tego sama, uznała jednak, że „dziewczynie od sprzątania” najlepiej będzie dać kilka dni wolnego. Sofie szybko zdała sobie sprawę z bezsensowności swoich działań. Przecież „dziewczyna od sprzątania” i tak oglądała jej mieszkanie średnio raz na tydzień, jeśli więc miałaby coś zauważyć – dostrzegłaby to już dawno temu. A nic nie mówiła. Milczała. Bardzo dobrze pracowała. Umiała sprzątać. Nie to, co Sofie. Sofie miała do robienia porządków dwie lewe ręce i nawet kiedy jako nastolatka mieszkała jeszcze w Warszawie, we wszystkim wyręczała ją matka. Mimo to „dziewczyna od sprzątania” musiała zniknąć. Przynajmniej na jakiś czas. Zamordować ją? Sofie roześmiała się i otworzyła barek w poszukiwaniu alkoholu, który przez kilka ostatnich dni stał się głównym produktem spożywczym w jej jadłospisie. Nie, zamordować nie. Za dużo nieszczęść ostatnio, a zresztą gdyby zamordowała własną „dziewczynę od sprzątania”, zaraz by się zaczęło, że z pewnością miała coś do ukrycia. Załatwiła Petera i być może nawet upozorowała wypadek Jimmy’ego. Hurtem pozbyła się wszystkich niewygodnych ludzi. Wszystkich mogących zdradzić ich paskudny sekret... Sofie oparła stopę na odkurzaczu i sięgnęła po wódkę. Zrobiło jej się niedobrze. Powiodła wzrokiem po obszernym salonie i zaklęła pod nosem. Sekundę później wydarła się na głos: – Przecież tutaj nic nie ma! Co ja robię?! Pociągnęła łyk, ale żołądek odmówił współpracy. Pobiegła do toalety i zwymiotowała. Nic tu

nie ma! Oczywiście, że nic! Ot, zwykłe mieszkanie charakteryzatorki filmowej. Pełno branżowych gadżetów i pamiątek z planów. Nazbierała tego sporo przez siedemnaście lat pracy zawodowej. Nic nie budziło podejrzeń. Nic! Nie tutaj, nie u niej! Co ona wyprawiała? Po co urządziła całą tę cholerną „dezynfekcję”? To niepotrzebne! Sofie zdała sobie nagle sprawę, że nie zagłuszy w ten sposób wyrzutów sumienia. A kłamstwa, które w Bridebridge Hall wyrzuciła z siebie bez mrugnięcia okiem, będą ją prześladować już zawsze. Nazajutrz z samego rana wybrała się do Paula Maddocka. Tutaj „dezynfekcja” była potrzebna o wiele bardziej. Tutaj znajdowało się dużo więcej podejrzanych artefaktów, dużo więcej rekwizytów, które z pracą Paula nie miały absolutnie nic wspólnego. Pamiątki? Kiepski argument, ale od biedy mógłby ujść. Tyle tylko że należało zachować czujność. W ich zawodzie kłamstwo łatwo odkryć. A kiedy skłamało się raz... Paul przyglądał się Sofie w milczeniu, kiedy wywracała jego lokum do góry nogami. Nie chciało mu się nic mówić. Miał dość. I był dziwnie zrezygnowany. Sofie od razu to zauważyła i przeszedł ją dreszcz. Czyżby się łamał? Czyżby nagle zapragnął powiedzieć prawdę? I przekreślić wszystko? Całą tę misterną, z maestrią utkaną mistyfikację? Nie, niemożliwe! Przecież to o niego chodziło! O niego! Kiedy skończyła sprzątać, Paul nalał jej wina i bąknął, że zrobi kolację. Następnego dnia czekała ich niewątpliwa atrakcja w postaci pogrzebu Petera Murphy’ego. Sofie obawiała się, że Rosie wykaże się głupotą i jednak przyjdzie. Że spojrzy jej w oczy... Sofie bała się spotkania z Rosie, jak niczego innego na świecie. Ale Rosie nie przyszła. A Sofie pogrążyła się w złudnej iluzji wewnętrznego spokoju. Dni płynęły teraz szybko. Bridebridge Hall zostało daleko, w Krainie Jezior, a Londyn wciągał człowieka niczym bagno, narzucał mu tempo i rytm życia, kazał funkcjonować w odpowiedni, z góry określony sposób, by przypadkiem nie wypaść z obiegu. Sofie rozważała właśnie ofertę pracy na planie serialu ITV, kiedy na biurku zabrzęczał jej telefon. Odebrała od razu. – Co tam, Paul? – spytała leniwie, kiedy jednak uważniej wsłuchała się w głos Maddocka, pobladła i szeroko otworzyła oczy. – Co ty mówisz? Żartujesz sobie? Nie, to niemożliwe! Ty idioto! Skończony idioto! No i co z tego? Przecież nikt się jeszcze niczego nie domyślił? Absolutnie nikt! Nie możesz tego zrobić! Nie rób tego... – Ostatnie zdanie wypowiedziała cicho, niemal szeptem. Paul rozłączył się, a Sofie zaczęła gorączkowo myśleć. O co mu chodziło? Dlaczego nagle zaczął się martwić? Nikt przecież niczego jeszcze nie powiedział! Każdy był pijany! I nikt... Nikt nie powiedział jeszcze, że Paula Maddocka właściwie w ogóle wtedy nie widziano. Na festynie. W wiosce Bridebridge...

35. Regent’s Park tuż po ulewnym deszczu wyglądał pięknie. Przed poznaniem Bell Alan Fawley

rzadko tu bywał, choć w Londynie spędził całe swoje życie. Przez ostatnie dwa lata jednak Bell udało się obudzić w nim miłość do tego miejsca. Namówiła go na kilka wspólnych spacerów po Regent’s Park, a później on sam – chcąc sprawić dziewczynie przyjemność – wyciągał ją na spontaniczne przechadzki po ulubionym skrawku zieleni. Potrafił zdobyć się na romantyczne gesty. A mimo to... Częściej oddawał się innym przyjemnościom. Bywał w innych miejscach. Imprezy branżowe, Brighton, Southampton, Bath, kolacyjki ze znajomymi z teatru, wyrabianie kontaktów... Niewystarczająco okazywał Bell swoje przywiązanie. Teraz to rozumiał. I żałował straconej szansy. Chciałby cofnąć czas i częściej wychodzić z nią na spacer, szwendać się bez celu po ścieżkach Regent’s Park i dumać nad szemrzącym strumykiem. Gdyby wtedy poświęcił Bell więcej uwagi – gdyby stworzył z nią formalny związek – teraz na pewno nie wplątałby się w tę śmieszną aferę. Nie byłby taki podatny na urok Rosie i na wspomnienia o Krainie Jezior. A tak? Tkwił w bagnie po uszy! Załatwił Rosie prawnika, wyciągnął z aresztu, zaopiekował się nią i spędzili razem poprzednią noc. Idiota! Dlaczego został u Rosie? Dlaczego się zgodził?! To było takie głupie, takie nieostrożne! I niemal położyło jego plan odzyskania Bell. Ale Bell o niczym jeszcze nie wiedziała. Należało tylko odsunąć się trochę od Rosie i pomagać jej w bardziej dyskretny sposób. Nie rzucać się w oczy. I zrobić coś, by odrobinę zepsuć rycerski wizerunek cholernego Oscara Lyne’a. Dlatego Alan postanowił porozmawiać wreszcie z Bell. Fawley bardzo dobrze wiedział, dlaczego przyszła akurat tutaj. Bynajmniej nie z powodu ich dawnych wspólnych spacerów. Z pewnością chciała powspominać tamten ściek, który w Bridebridge pokazał jej Lyne! Tamtą cholerną smródkę! Romantyk się znalazł! To zawsze on – Alan – uchodził za „romantycznego artystę”, który bezwzględnie realizował swoje estetyczne wizje. W środowisku wszyscy uważali, że przyszłość stała przed nim otworem. I on sam również tak właśnie myślał. Dlatego musiał wziąć się w garść i nie pozwolić na to, by odstawiono go na boczny tor. Nie teraz! Ostatnio zrobił wprawdzie parę głupot, ale wszystko dało się jeszcze naprawić... A do tego potrzebował Bell! Musiał ją odzyskać. I być silnym. Odpornym na Rosie... Rosie, która od dwóch godzin nie odbierała od niego telefonu... A przecież umówili się, że będzie dzwonił co trzy kwadranse. Dwie godziny! Alan poczuł delikatny skurcz w żołądku. Rosie została sama na North End Road. A jeśli coś się stało? Zacisnął powieki i pokręcił głową. Rosie, Rosie, Rosie! Że też nie mógł przestać o niej myśleć... Niech to szlag! Podszedł do Bell w tym samym momencie, kiedy ona akurat zamierzała odejść. Natychmiast przywołał na twarz ten wyraz, który zawsze budził w dziewczynie współczucie. Wiedział, że miała do niego słabość i kiedy zobaczy go takiego wymiętego, smutnego i biednego, z pewnością zmięknie. Odezwał się. Zahaczył o kłopotliwą kwestię domu Oscara na Upper Chayne Row. Nic innego nie przyszło mu do głowy, ale liczył na to, że tyle wystarczy, by Bell się zawahała. Ale ona pozostała twarda. Wściekła się i po prostu sobie poszła. Alan został sam na mostku, otoczony przez zieleń i zapachy Regent’s Park. Zły, zdezorientowany i... smutny? Tak, pewnie i był trochę smutny. W końcu Bell nieprzyjemnie go zaskoczyła. Obrócił się na pięcie i zaczął iść przed siebie. Wybrał numer do Rosie i przyłożył telefon do

ucha. Nadal nic. Przyspieszył kroku. Poczuł ukłucie niepewności. Może coś się stało? Kiedy on akurat był daleko i zawracał sobie głowę tą drugą dziewczyną, tak teraz obcą i daleką. Coś stało się Rosie! Na pewno! Inaczej odebrałaby telefon. Alan zaczął biec. Zdyszany dopadł do swojego samochodu i ruszył z piskiem opon. Byle tylko dotrzeć na North End Road! Po drodze dzwonił jak szalony, a kiedy Rosie nadal nie odbierała, z wściekłości, głupiej bezradności i rozpaczy niemal wyrzucił komórkę przez okno. Wreszcie dojechał na miejsce. Wpadł do domu i wbiegł na górę. Miał wrażenie, że drżące kolana za chwilę odmówią mu współpracy. – Rosie, gdzie jesteś?! W narastającej panice otwierał kolejno drzwi prowadzące do dwóch niewielkich sypialni. Pusto. – Rosie! Złapał się za głowę i obrócił wokół własnej osi. Łazienka! – Rosie?! O Boże! Rosie leżała na podłodze w łazience, blada i nieprzytomna. Alan złapał ją za ramiona i potrząsnął. Sprawdził puls. Serce biło wolno. Za wolno. Chwycił komórkę i zaklął. Bateria padła. Nie miał czasu szukać telefonu Rosie. Niewiele myśląc, wybiegł na balkon i krzyknął: – Ludzie! Dzwońcie po karetkę! Szybko! Wrócił do łazienki i znowu bezradnie potrząsnął Rosie za ramiona. Zaczął płakać. – Przepraszam, Rosie! Przepraszam! Przepraszam za Petera Murphy’ego!

Oscar przez chwilę miał wrażenie, że zgubił Alana Fawleya. Taksówkarz jednak okazał się prawdziwym, wytrawnym szpiegiem i szybko odnalazł w morzu samochodów czerwoną hondę. Świetnie się bawił. Kiedy Oscar w szalonym pędzie wskoczył do auta i rzucił: „Za tamtym samochodem!”, taksówkarz wyraźnie się rozpromienił. – Zawsze chciałem to usłyszeć! – zawołał radośnie i wcisnął gaz. Oscar mruknął coś pod nosem. Ta kwestia również pochodziła z jakiegoś filmu, ale teraz było mu już wszystko jedno. Wbił wzrok w tył czerwonej hondy. Że też mu się śledzenia zachciało! Ale przecież Fawley wyraźnie coś kombinował. I nachodził Bell, a to już zupełnie się Oscarowi nie podobało. I dokąd on jedzie? Dokąd?! I dlaczego tak szybko?! Taksówkarz jechał w dość mało dyskretny sposób i Oscar zaczynał się powoli obawiać, że za chwilę Alan gwałtownie zahamuje, wypadnie z auta, wywlecze Oscara z taxi i będą lać się po gębach na samym środku ulicy. Nic takiego się jednak nie stało. Alan dotarł na North End Road. Taksówka z Oscarem w środku zaparkowała w bezpiecznej odległości. A później wydarzyło się to... Alan Fawley wbiega do niewielkiego domku z czerwonej cegły. Alan Fawley wybiega na balkon na piętrze.

Alan Fawley macha rękoma. Alan Fawley krzyczy. – Ludzie! Dzwońcie po karetkę! Szybko! Oscar odruchowo złapał za telefon i zadzwonił, po czym wypadł z taksówki. – Niech pan tu czeka! – rzucił do kierowcy i pobiegł do ceglastego domku. Na pierwszym piętrze nabrał gwałtownie powietrza i pchnął drzwi. – Fawley! Fawley! Alan stanął na progu łazienki i spojrzał na niego zaskoczony. – Lyne?! Co ty tu robisz?! Zaraz... To nie może być przypadek! To ty?! To ty jej to zrobiłeś?! – Ruszył ku niemu i zanim Oscar zdążył zareagować, zobaczył pięść reżysera tuż przy swojej twarzy. Zatoczył się do tyłu i runął na podłogę. – Co ty odpierdalasz?! – krzyknął i złapał się za nos. – Co jej zrobiłem?! Komu?! Nawet nie wiem, kto tu mieszka! Fawley zastygł w bezruchu, z uniesioną pięścią, gotów do kolejnego ciosu. Opuścił rękę i zawahał się. – Rosie! Rosie jest nieprzytomna! Nie wiem, co się stało. Chyba chciała się otruć. – Machnął ręką w kierunku łazienki. Oscar dopiero teraz zwrócił uwagę na zaczerwienione oczy Fawleya. Podniósł się z podłogi, ominął go ostrożnie i poszedł do łazienki. Za plecami usłyszał ciche pytanie. – Skąd się tu wziąłeś? – Śledziłem cię. Widziałem cię w parku z Bell. Martwiłem się o nią. A później za tobą jechałem. Reżyser nic nie odpowiedział, ale ta informacja chyba go uspokoiła. Oscar nachylił się nad Rosie, po czym rozejrzał się po niewielkiej łazience. Alan Fawley z pewnością tego nie zrobił, w przeciwnym razie z miejsca zauważyłby leżącą na umywalce fiolkę z białymi pastylkami. Fenobarbital. Te same pigułki nasenne, które ktoś podrzucił Zoe w Bridebridge Hall.

36. Rozpuszczalna kawa smakowała paskudnie, była rozwodniona i zalatywała cykorią. Poza tym Valenti dosypał do niej chyba z dziesięć łyżeczek cukru. Zoe upiła łyk i skrzywiła się. Chciała odstawić kubek, ale on patrzył na nią tak twardo i stanowczo, że posłusznie wypiła całą zawartość. Pewnie nie potrafił obsłużyć jej ekspresu do kawy. Nic dziwnego. Sama nie potrafiła. Cukier rzeczywiście dodał jej sił. Kiedy policjanci wreszcie zjawili się w domu i odpowiednio zajęli się Benem Ruddem, adrenalina opadła i Zoe zrobiło się słabo. Valenti uparł się, by zawieźć ją do szpitala. Zoe z początku stanowczo się temu sprzeciwiała, jednak po chwili poczuła się tak źle, że tylko skinęła głową i szepnęła:

– Do St Mary’s. I... Dyskretnie, błagam. Valentiemu nawet powieka nie drgnęła. Odciągnął Bell na stronę i powiedział jej coś do ucha. Naradzali się jeszcze przez moment, a Zoe obserwowała ich ukradkiem. Wiedziała, że się martwili. Zoe zdała sobie z tego sprawę z niejakim zdziwieniem. To była przecież nowość – już od dawna nikt, poza panią Adams, szczerze się o nią nie martwił. I w dodatku Jack... W Jacku zaszła wyraźna zmiana. Nadal wprawdzie zachowywał dystans i kiedy wczoraj zaproponowała mu wino, grzecznie odmówił, ale siedział u niej do drugiej w nocy. Dyskutowali o śledztwie. Snuli teorie. Składali klocki. A później na chwilę zeszli nawet na tematy osobiste. Jack nie wytrzymał i powiedział wreszcie coś więcej o swoim rozwodzie. O tym, jak sobie radził z córką i ogólnie... jak im się żyło. Zoe słuchała w skupieniu i usiłowała zachować spokój, choć serce pękało jej z każdym kolejnym słowem. Nie chciała, by Valenti to zauważył. Nie chciała, by zauważył, że trafił w jej najczulszy punkt. A jednak słuchała i zadawała pytania. Kolejne pytania, coraz więcej pytań, aż w końcu umilkła i uznała, że więcej nie zniesie. Jack zmieszał się. Wstał niepewnie z sofy i zebrał papiery, z którymi przyszedł. – Będę leciał. Pomogłaś mi trochę, Zoe – powiedział już w korytarzu. – Z tym Benem... I z tym waszym tropem z Krainą Jezior. Przyjrzę się temu. Jeśli Rosie Hinds rzeczywiście tam była razem z Alanem Fawleyem i Peterem Murphym, a później sama przyznała, że miała powód, by zabić Murphy’ego, to może wydarzyło się wtedy coś, o czym nie wiemy. I o czym w ogóle nie wie nikt poza tą trójką. Znaczy teraz już dwójką. Robi się ciekawie... – No tak, tylko jeszcze muszę poinformować Bell, że podzieliłam się z tobą tą wiedzą. Nie ucieszy się. Chciała się bawić w detektywa. – Nie bądźcie głupie, co? To nie jest żadna zabawa, tylko poważna sprawa. Coś może wam się stać! I uważaj na tego Rudda. Nie ufam mu, zwłaszcza teraz, kiedy coś o nim wiem. – Tak, ale on o tobie też... wie – dokończyła cicho Zoe i zarumieniał się lekko. Żałowała, że kiedyś zwierzyła się ze wszystkiego Benowi. – Tak. Pamiętam. Valenti spojrzał jej w oczy i ku swojemu zdziwieniu Zoe zobaczyła w nich smutek, a nie złość. Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale Jack skierował się już do wyjścia. Zanim odszedł, odwrócił się na moment i znowu na nią spojrzał. – Zoe, nie przelewaj mi już więcej pieniędzy, dobrze? Zaniemówiła. Potrząsnęła głową. W jej oczach zalśniły łzy. – Jack... Ja... Mam ich dużo... – Nie przelewaj. Proszę. Oddałbym ci to wszystko, co już mi wysłałaś, ale... Rozwód... No, było ciężko... Po prostu nie przelewaj. – Przestań! Poczekaj chwilę... Zoe pobiegła do swojej sypialni i za moment wróciła z tekturową teczką. Podała mu ją bez słowa. – Chociaż to weź. Nie musisz od razu zaglądać. Pożegnali się w milczeniu. Zoe wiedziała, że nastąpił jakiś przełom w ich relacji, ale nie potrafiła jeszcze tego dokładnie nazwać. A teraz martwił się o nią. Ostrzegał przed Benem Ruddem i miał rację. Rudd niestety również miał rację. Coś przecież Jackowi powiedziała, nakierowała go. Być może popełniła błąd, ale jeśli to Ben był mordercą... Wtargnął tu przecież. Uderzył ją. Był zdesperowany. A ona mu ufała. Otworzyła drzwi. Gdyby nie Bell...

Zoe poczuła się nagle słaba i bezradna. Jej organizm wiele w ostatnim czasie wycierpiał, brała różne leki antydepresyjne, prawie nic nie jadła, nie mogła pozbierać się po Snach o plastelinie, a na planie Dumy i uprzedzenia zjawił się jeszcze Peter Murphy. Później ktoś podrzucił jej Fenobarbital. Zażyła środek wymiotny, by się ratować, i zwróciła chyba wszystko to, co kiedykolwiek jadła w życiu. Zaczęły się te dziwne wypadki... Stres stał się nieodłącznym towarzyszem Zoe. Nie było dobrze. Nie było... A teraz oberwała od Bena Rudda i krew z rany na wardze w ogóle nie chciała przestać płynąć. Może i ten szpital to dobry pomysł? Może niegłupi? Zwłaszcza, że St Mary’s... – Zoe, dobrze się czujesz?! Otworzyła szerzej oczy. Jack Valenti nachylał się nad nią. Trzymał jej rękę. Wzięła się w garść. – Tak. Jestem strasznie zmęczona. I trochę mi słabo. – Kiedy ty ostatnio coś jadłaś? – Valenti pomógł jej podnieść się z krzesła. – Bell pojedzie z tobą do szpitala. Dostaniecie eskortę. Żadnego „ale”. Ja dojadę, jak ulokuję odpowiednio Rudda. Jemu też ktoś musi opatrzyć ten durny łeb! Z przesłuchaniem i tak poczekamy do jutra. Jak ty mogłaś go wpuścić, Zoe?! Głupia babo, dobrze że Bell przyszła. Odżywia się normalnie, to i uderzyć porządnie potrafi... – Valenti z uznaniem pokiwał głową w stronę Bell. – I nie martw się, już jej powiedziałem, że się ze mną podzieliłaś waszym tropem o Krainie Jezior. Trochę się złości, ale teraz nie może na ciebie nakrzyczeć, bo jesteś poszkodowana, a jak już będzie mogła, to jej gniew trochę przejdzie... Zoe spojrzała niepewnie na Bell, ale ta tylko wzruszyła ramionami. Chciała coś powiedzieć, jednak kiedy już otwierała usta, rozdzwonił się telefon Jacka. Komisarz zaklął pod nosem. – Valenti! Co jest? Co?! Naprawdę? Dobrze. Będę czekać. Schował komórkę do kieszeni i zaczął w zamyśleniu bawić się obrączką zawieszoną na szyi. Zoe i Bell przyglądały mu się z rosnącym zainteresowaniem. – Jimmy Hittock wybudził się ze śpiączki – rzucił i sekundę później już go nie było. Po chwili dziewczyny jechały do St Mary’s, eskortowane przez policję. Wiadomość o przebudzeniu Jimmy’ego napawała je optymizmem. Wprawdzie Valenti nie zdradził żadnych szczegółów, ale już sama informacja, że nieszczęsny syn Producenta otworzył wreszcie oczy, dodała im sił. W końcu usłyszały coś pozytywnego. Mimo to, Bell nie tryskała euforią tak jak Zoe. Była dziwnie zamyślona i wciąż zaciskała usta w wąską kreskę. – Zoe, dlaczego ty mi nic nie mówiłaś? – spytała nagle. Bardzo cicho. – Wcześniej? O was? Powinnam tę twoją ckliwą historyjkę usłyszeć zaraz, jak tylko facet pojawił się w Bridebridge Hall! Nie wiem, co cię łączy z tym Valentim teraz... Albo co cię z nim na nowo połączyło. No wiesz, on niby cię nienawidzi, ale dzisiaj prawie umarł na zawał, kiedy zobaczył cię z rozwaloną gębą... – Myślisz? – odezwała się niepewnie Zoe. – Myślę. I przydałoby się też rzucić coś Oscarowi. Później będzie, że go pomijamy, a przecież w ostatnim czasie zrobili się z nas trzej muszkieterowie... Ale ja mu nic nie powiem. Ty sama musisz to zrobić. – Powiem mu. Ale nie teraz, dobrze? Nie będziemy go teraz wzywać. Nie dzisiaj. Nie mam siły. Wszystko mu powiem, Bell. Wam obojgu opowiem. Ze szczegółami. Jutro. Bell kiwnęła głową. Niech będzie. Jutro.



St Mary’s?! Naprawdę akurat ten szpital?! Ten drogi, snobistyczny szpital, gdzie Kate Middleton... Eee... Znaczy Catherine, księżna Cambridge urodziła chłopczyka, który jest teraz trzecim w kolejce kandydatem do tronu Wielkiej Brytanii?! Serio? Akurat St Mary’s? Oscar pewnie również tam właśnie kazałby się zawieźć, ale ją... Rosie Hinds? Czy Alanowi całkiem odbiło? Skąd ona weźmie na to kasę, skoro musiała sprzedać chatę w Belgravii, by starczyło jej na kaucję i ewentualnie chwilę spokojnego życia, bez konieczności zatrudniania się gdziekolwiek? Chyba że... On to finansuje. Alan Fawley. Ten sam, który przed niecałymi dwiema godzinami zaczepiał w parku Bell! Oscar poczuł się nagle zupełnie skołowany. A niby zawsze dobrze sobie radził z puzzlami! Z klockami! Z łamigłówkami! Kochał kryminały! Pisywał kryminały! Był w tym cholernie dobry! Więc gdzie się teraz podział jego analityczny umysł, zdolność do introspekcji i dedukcji? Pojechał na wakacje? Ten analityczny, zakichany umysł?! Pił drinki z palemką na Hawajach?! No... Gdzie on jest?! Oscar, lekko oszołomiony, patrzył, jak Rosie Hinds znika w karetce pogotowia. Alana po kilku prośbach i znacznie większej ilości gróźb również wpuszczono do środka. Fawley obejrzał się jeszcze i rzucił Oscarowi kluczyki do swojego auta. – Przyjedziesz pod St Mary’s? Proszę! – zawołał i zamknął za sobą drzwi. Karetka odjechała, a Oscar jeszcze przez kilka minut stał bez ruchu. „Przyjedziesz pod St Mary’s?”. Tak po prostu? Co oni teraz, dobrymi kumplami są? Po tym, jak Oscar wyznał, że siedział Fawleyowi na ogonie przez pół Londynu? A jednak! Sytuacja była przecież szczególna. Rosie znajdowała się w stanie krytycznym i albo usiłowała się zabić, albo ktoś jej w tym pomógł. Kolejny dziwny, niejednoznaczny przypadek, a zarazem znakomity pretekst, by zwalić na Rosie winę za wszystko inne. Obciążyć ją. Oto wybitna brytyjska aktorka, znana głównie ze swej działalności scenicznej na West Endzie, morduje kolegę po fachu, niemalże morduje syna wpływowego producenta, a później, będąc w wielkiej rozpaczy, popełnia samobójstwo! Widownia przeżywa antyczne katharsis, rozbrzmiewają gromkie brawa, kurtyna spada. Winny nie tylko się znalazł, ale i sam wyznaczył sobie zasłużoną karę. The end. Oscar tego nie kupował. Zupełnie. Wsiadł do hondy Fawleya i zaklął. Automatyczna skrzynia biegów? Przecież to auto dla idiotów! Zupełnie jak japońskie aparaty fotograficzne. Pstryk i koniec! A tutaj?! Nie ma sprzęgła! Jak tym jechać? Oscar przekręcił kluczyk, wziął parę głębokich wdechów i znowu zaklął. Wyskoczył z auta i pognał do taksówkarza, któremu kazał przecież czekać i któremu z pewnością nie zapłacił ani funta. Rzucił mu banknot, zarejestrował błysk w oku i wrócił do hondy. Ponownie wziął kilka głębokich wdechów i przekręcił kluczyk. – Nie ma sprzęgła. Nie używam lewej nogi. Nie mam lewej nogi! W ogóle jej nie mam! Auto warknęło i potoczyło się do przodu. Oscar odetchnął. Trzydzieści trzy lata na karku,

wiek – zdaje się – chrystusowy i nigdy w życiu nie jeździł automatem?! Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Oscar włączył się do ruchu. Ustawił radio i zaczął cicho śpiewać, żeby się uspokoić. Pomyślał o Bell. Będzie musiał wszystko jej opowiedzieć. I przyznać się do tego, że śledził Alana Fawleya. I ją. Ją przecież też śledził i to w dodatku przez cały dzień! Ale słusznie, jak się okazało! Tyle tylko, że Bell wścieknie się, kiedy o tym usłyszy. Pomyśli, że Oscar jest jakimś psychopatą, stalkerem czy coś... I będzie pozamiatane! A jednak jej powie. Nie będzie kłamał. Powie jej o wszystkim, również o tym, co wcześniej przed nią ukrywał. Koniec z tajemnicami! Ale najpierw pojedzie do St Mary’s i dowie się, co z Rosie. A później rozmówi się z Alanem. A jeszcze później poprosi, by ktoś prześwietlił mu nos, z którego kapała krew i który najprawdopodobniej był złamany. Cholerny Fawley! A Oscar jeszcze wiezie mu samochód, żeby tamten nie musiał biegać po całym Londynie! Naiwny i głupi Oscar! Jego ojciec miał rację. Jest naiwny! Tylko jego matka – wiecznie otoczona chmarą małych labradorów – zawsze powtarzała, że nie naiwny, a po prostu dobry...

Zoe uznała, że skoro i tak przyjechały do St Mary’s, mogłyby od razu zajrzeć do Jimmy’ego. Jakiś groźnie wyglądający lekarz powiedział im jednak, że „pacjent” potrzebuje teraz spokoju i nie wolno mu tuż po przebudzeniu zawracać głowy. Musi dochodzić do siebie w ciszy i spokoju. Groźny lekarz obrzucił również Zoe uważnym spojrzeniem i zasugerował, by zajęła się raczej swoim zdrowiem. Personel zaopiekował się troskliwie „panną Alcott”, a Bell wkrótce została sama. Snuła się teraz wzdłuż szpitalnego korytarza w poszukiwaniu automatu do kawy. Była w St Mary’s tylko raz, przed kilkoma dniami, u Jimmy’ego, tuż po pogrzebie Murphy’ego. Wtedy nie przyszło jej do głowy, by zajmować się takimi rzeczami, jak kawa. Teraz jednak po pierwsze nie miała niczego innego do roboty, a po drugie czuła się coraz bardziej zmęczona. Nie wpadła oczywiście na to, że mogłaby tę kawę zwyczajnie zamówić, tak jak i wiele innych rzeczy, które później jakaś schludnie odziana niewiasta przyniosłaby jej prosto do sali. Pacjenci St Mary’s nie wahają się przecież prosić nawet o wino i szampana – po urodzeniu dziecka, na przykład. Pewnie dla ojca i ewentualnych gości, nie dla samej matki, ale kto to wie tak na sto procent? Bell nie narzekała na swoje zarobki, jednak milionerką jeszcze nie została – i pewnie jeszcze długo nie zostanie – a zatem szpital St Mary’s znajdował się chwilowo poza jej zasięgiem. Przystanęła nieopodal recepcji i zawahała się. Zapytać o tę kawę? Wyjść na idiotkę? Bell przypomniała sobie nagle, że kiedy jechały tutaj z Zoe, dwie przecznice wcześniej mignął jej szyld Starbucksa. Zoe została przekazana w dobre ręce, podłączono ją pod kroplówkę i podano jakieś medykamenty. Ktoś ją badał... A zatem Bell mogła na chwilę wyjść. Poszukać tego Starbucksa. Desperacko potrzebowała kawy. Dużej. Mocnej. Inaczej sama padnie i będzie wymagała pomocy, kroplówki i cholera wie, czego jeszcze! Przyspieszyła kroku i po chwili

znalazła się na parterze. Przeszła przez wielki, oszklony hall i znalazła się wreszcie na zewnątrz. Gdzie ten Starbucks? W prawo czy w lewo? Bell zdała sobie sprawę, że zupełnie nie pamięta, gdzie to było. Niedaleko. Ale gdzie?! Była już bardzo zmęczona, a kiedy opadły emocje związane z obezwładnieniem Bena Rudda, ona sama również poczuła się słaba i przestraszona. Tego wszystkiego wydarzyło się już po prostu za dużo. Za dużo w tak krótkim czasie. Bell odniosła nagle wrażenie, że przez ostatnich kilkanaście dni jej życie całkiem się odmieniło. Że ona sama zupełnie się zmieniła. I potrzebowała chwili spokoju. Ale najpierw... Najpierw postanowiła dowiedzieć się prawdy o śmierci Murphy’ego i wypadku Hittocka, prawdy o kombinacjach Bena Rudda i prawdy o Jacku Valentim, który wyraźnie wykazywał symptomy rozdwojenia osobowości. Była skołowana. A Bell bardzo nie lubiła być skołowana! Przed szpital St Mary’s zajechała karetka. Drzwi otworzyły się i na noszach wyniesiono kobietę, która do złudzenia przypominała... Bell zamrugała oczyma. Rosie? Czy to Rosie Hinds?! A za noszami biegnie... Alan Fawley! „Co się dzieje?”, myślała gorączkowo Bell. Chciała się ruszyć, ale jej nogi zamieniły się w watę. Wreszcie wykonała krok. Później drugi. Jak przez mgłę widziała sylwetki lekarzy obstępujących nosze, przekładanie Rosie na łóżko, przykładanie jej do twarzy maski tlenowej, bieg ku drzwiom... Słyszała głosy mówiące w zwolnionym tempie. Nie rozumiała ani jednego słowa. Zaczęła biec, ale i tak nie mogła ich dogonić. Łóżko z Rosie sunęło szybko przez korytarz, wokół niej wieniec postaci w białych kitlach i na końcu on. Alan. Zatrzymała się. Przestała ich gonić. Przyłożyła dłonie do klatki piersiowej i osunęła się na pobliskie krzesło. Nie, tak naprawdę nie chciała siedzieć. Musiała wyjść na powietrze. Zapomniała już zupełnie o kawie. Teraz chciała tylko powietrza. Powietrza. Kiedy znowu znalazła się na dworze, zobaczyła dobrze jej znaną czerwoną hondę, z której tym razem nie wysiadł Alan Fawley. Nie mógł. Alan był przecież tam, z Rosie. Zamiast niego na chodniku zmaterializował się Oscar. Rzuciła się w jego stronę. Nie wiedziała, co robił w samochodzie Alana, dlaczego przyjechał tu za nim i co się stało z Rosie. Nie wiedziała również, skąd wziął kasę na ten pieprzony dom na Upper Chayne Row! Ale wiedziała coś innego. Wreszcie wiedziała to na pewno. Oscar również zauważył Bell i zaczął biec w jej stronę. Przylgnęła do niego mocno. Słyszała jego przyspieszony oddech, słyszała bicie jego serca. Czuła ciepło. Nogi ugięły się pod nią, ale Oscar trzymał ją mocno. Usłyszała głos tuż przy swoim uchu. – Bell, co ty tutaj robisz? Muszę ci coś powiedzieć... Ja... – Powiesz mi później. A teraz po prostu bądź tu ze mną.



Gambit, czyli jak zabić pana Darcy’ego

37. Ból głowy stawał się powoli nie do zniesienia. To przez leki. Prawdopodobnie przestały działać. A następne dostanie... kiedy? I czy w ogóle? Być może będą go w ten sposób torturować. Szantażować, że ma złożyć zeznania albo nie dadzą mu leków przeciwbólowych. Czy oni w ogóle tak mogą? Poprzedniego wieczoru Ben nie zadzwonił do adwokata. Był jak marionetka. Pozwolił zawieść się na tomograf, opatrzyć sobie głowę i posłusznie przyjął leki. Później dał się zamknąć w pierdlu. Bo nic mu nie było. Tomograf niczego spektakularnego nie pokazał, a lekarz uznał, że hospitalizacja nie jest konieczna. Dokładnie tak powiedział. „Hospitalizacja nie jest konieczna”. Ben słyszał to wyraźnie. I myślał sobie, że oni wszyscy podle wykorzystują sytuację. Nikt nawet nie wspomniał o jego adwokacie. Nikt! Nikt nie pomyślał o jego prawach. Wrzucili go do celi jak zwierzę. Oskarżyli o napaść. A za chwilę pewnie oskarżą o coś jeszcze... Ben pomyślał, że właściwie słusznie go potraktowano. Był zwierzęciem. Zaatakował tę biedną Zoe. Był gotów zrobić jej krzywdę. Kto wie, co by się stało, gdyby nie zjawiła się Bell? Gdyby nie przypieprzyła mu wazonem? Złość i strach odebrały mu rozum. Zupełnie. I o co się właściwie bał? O swoją własną dupę! A mógł rozegrać to inaczej, przedstawić się w korzystnym świetle, współpracować! Ale nie! On postanowił się pogrążyć. Skończony kretyn! Może jeszcze nie jest za późno? Może gdyby przeprosił Zoe i... przyznał się? Powiedział prawdę? Po tej napaści i tak będzie skończony. Uderzył kobietę! Zachował się podle. Jak... zwierzę! A przecież zawsze brzydził się przemocą. Kiedyś zaznał jej sporo. Tam, gdzie mieszkał... Drzwi celi otworzyły się nagle i w progu pojawił się jakiś facet. Strażnik. – Zeznania – mruknął tylko. Już po chwili Ben wlókł się korytarzem na spotkanie swojego przeznaczenia. Czuł niesmak w ustach i był głodny. To zabawne, że był głodny! Jak w obecnej sytuacji mógł w ogóle myśleć o jedzeniu! W pokoju przesłuchań przesiedział w samotności jakąś godzinę. Może krócej. Nie miał zegarka, jednak odniósł wrażenie, że czas stanął w miejscu. Jakby był zbudowany z dziwnej, galaretowatej substancji, która oblepiała go i kazała czekać. Ben zerknął w fenickie lustro i oparł się pokusie, by pokazać środkowy palec tym, którzy z pewnością go teraz obserwowali. Głowa bolała coraz bardziej. I był głodny. Nie zaprosili go na śniadanie w towarzystwie

członków więziennej socjety. Nie rzucili mu nawet czerstwej bułki. Być może chcieli torturować go nie tylko bólem, ale i głodem? Jack Valenti zjawił się wtedy, kiedy powieki Bena zaczęły powoli opadać. Usiadł naprzeciwko. Chwilę później do pokoju weszła również jakaś kobieta, która postawiła na stole tacę z jajecznicą, chlebem i owsianką. Żołądek Bena oszalał. Na małym spodku leżały przeciwbólowe pastylki. Jack Valenti uśmiechał się przyjaźnie. Wskazał na jedzenie. W kubku parowała aromatyczna kawa. Ben ukrył twarz w dłoniach. Valenti nachylił się ku niemu i szepnął. – Może porozmawiamy sobie spokojnie przy śniadanku? Co? A później, jeśli panu zależy, zadzwonimy do adwokata? „Zadzwonimy”. „Porozmawiamy”. Valenti grał dobrego wujka. Niech mu będzie. I tak już po wszystkim. Ben przysunął sobie tacę i ugryzł kawałek chleba. Komisarz uśmiechnął się. – Zacznijmy od tego... Jak to się stało, że chłopak z takiej rodziny, jak pańska, dostał się na Oxford, nie korzystając z systemu stypendialnego, później pojechał do Actors Studio w Nowym Jorku i nie dorabiał sobie nigdzie, dopóki nie dostał swojej pierwszej roli w serialu telewizyjnym? Z czego pan żył? Z czego opłacał pan studia? Przecież nie dostał pan pieniędzy od rodziców? Matka pracowała jako sprzątaczka na pół etatu. Ojciec zapił się na śmierć. Nie był nigdzie ubezpieczony. Nie dostał pan po nim jednego funta renty. Mieszkaliście w maleńkiej kawalerce w śmierdzących slumsach i... Ben poczuł, że chleb rośnie mu w ustach. Szybko upił łyk gorącej kawy, parząc sobie język. – Dość! – krzyknął. Zabrzmiało to jak rozpaczliwe wycie. Valenti odchylił się na krześle. – W porządku. Niech pan sam wszystko opowie. To żadna zbrodnia pochodzić z biednej rodziny. Ale domyślam się, że pan nigdy nie był z tego specjalnie dumny i starał się pan ukrywać prawdę o swoim trudnym dzieciństwie. Mimo to Peter Murphy o wszystkim się dowiedział. A teraz nie żyje. Pan natomiast uderzył Zoe Alcott, kiedy podejrzewał pan, że opowiedziała mi o pana sekrecie. Stracił pan panowanie nad sobą. Skąd mam wiedzieć, czy to był pierwszy raz? – Nie zabiłem Murphy’ego! – Ale nie ma na to dowodów! – Byłem na festynie! Komisarz roześmiał się. – Wszyscy byli na festynie! Wszyscy chlali na umór, każdy mógł się stamtąd na chwilę ulotnić, pojechać do Bridebridge Hall, wywalić Murphy’ego z tarasu i wrócić! Myśli pan, że ktoś by się zorientował?! Niech pan nie będzie śmieszny! To co? Opowie mi pan o tej swojej wielkiej tajemnicy czy mam bazować na suchych faktach? Wolałbym nie. Zawsze lepiej poznać subiektywny punkt widzenia. Chcę wiedzieć, co Murphy na pana miał... Ben wpatrzył się w jajecznicę, która teraz wydała mu się zupełnie nieapetyczna. Owsianka wyglądała na zbyt gęstą, a chleb był niedopieczony. Stracił apetyt. Subiektywny punkt widzenia... Skinął głową. Podjął decyzję. Jeszcze tylko kilka sekund, by zebrać się na odwagę. I powie... Zmarszczył brwi i jeszcze intensywniej wpatrzył się w jajecznicę. Co on powiedział? Valenti? „Wszyscy byli na festynie”. Nie, nie wszyscy. Nie było oczywiście Zoe, Bell i Oscara, ale teraz już wiadomo, dlaczego. Nie mniej jednak... Ben przypomniał sobie, że na festynie nie było jeszcze jednej osoby. Mogła oczywiście trzymać się z daleka od całej ekipy, mogła bawić się

osobno, ale... Żeby nie pojawić się nawet na chwilę w pubie? Nie wypić przynajmniej jednej kolejki? Każdy wpadł przynajmniej na kilka minut. Każdy. Tylko nie Paul Maddock.

38. Pokój, w którym umieszczono Zoe, przypominał bardziej hotelowy apartament niż szpitalną salę i był z pewnością większy niż sypialnia w domu Bell. Sofa również wydawała się niebiańsko miękka i wygodniejsza od jej własnego łóżka. A może to po prostu zmęczenie spowodowało, że kilka minut po północy opadła na nią w ubraniu, zamknęła oczy i nie otworzyła ich do rana? Oscar uparł się, że zostanie z dziewczynami i nie ruszy się z St Mary’s nawet na krok, ale szybko mu ten pomysł wyperswadowały. Uznały, iż lepiej będzie, jeśli sprawdzi, jak się czuje Rosie, i spróbuje zajrzeć do Jimmy’ego. Być może groźny lekarz już sobie poszedł i Oscarowi uda się chwilę z Hittockiem porozmawiać? Warto też byłoby zagadać do Alana i wyciągnąć z niego przynajmniej szczątkowe informacje o tym, co zaszło, a później pójść do domu, wyspać się i wrócić do szpitala wypoczętym. Gotowym do intensywnego myślenia. Bo przecież należało zacząć myśleć i to szybko. Bardzo szybko. Zanim cała ekipa Dumy i uprzedzenia powyrzyna się w pień... Zresztą już niewiele do tego brakowało. Trzech członków ekipy filmowej przebywało w jednym szpitalu. Nieprawdopodobny zbieg okoliczności... Oscar nie był zadowolony z zesłania, musiał jednak ulec i w okolicach dwudziestej drugiej Bell została sam na sam z Zoe. Wiedziała, że o świcie znowu go zobaczy. Była trochę zła o to całe śledzenie i usiłowanie odciągnięcia jej od tematu dziwnych wypadków w Bridebridge Hall, ale po wczorajszej akcji z Benem Ruddem i po próbie samobójczej Rosie Hinds – o ile to w ogóle była próba samobójcza – wreszcie zrozumiała, że sprawa wygląda poważnie. I że robi się niebezpiecznie. Po tym, jak padli sobie w objęcia na chodniku przed szpitalem, wszystko sobie również wyjaśnili. Bell opowiedziała Oscarowi o napaści Bena Rudda i o tym, jak rozbiła mu głowę wazonem, a on streścił jej przebieg swojej pogoni za Alanem Fawleyem. – Myślałem, że Fawley pojedzie za tobą. Nie miałem pojęcia, co on kombinuje. Martwiłem się o ciebie, Bell. Ja zarobiłem w łeb, ale gdyby tobie coś się stało... – Oscar wzdrygnął się. – Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Musisz zrozumieć, że ja... Może przesadzam. Tak, pewnie tak. Przesadzam. Ale nie jestem świrem, Bell. Bałem się, że tak pomyślisz. Że jestem jakimś popieprzonym stalkerem. Ale nie jestem, serio. Musisz mi uwierzyć, Bell. Po prostu bałem się o ciebie. I widzisz, jednak Fawley też cię obserwował. A w ogóle czego on chciał? Wciąż ci na nim zależy, prawda? Bell była Oscarowi wdzięczna za to ostatnie pytanie. Cieszyła się, że wreszcie padło, że nie wisiało już między nimi jak ciężka burzowa chmura przesłaniająca słońce. Bell nie była jeszcze do końca pewna, czy powinna powiedzieć Oscarowi o tym, czego chciał Alan Fawley, ale na

pytanie, czy wciąż jej na nim zależy, znała odpowiedź. – Nie, nie zależy. Po prostu byliśmy uwikłani w tę dziwną relację przez prawie dwa lata i teraz trudno mi jest przejść płynnie do związku z tobą. Tym bardziej, że z tobą chciałabym inaczej to wszystko poukładać. Chciałabym, żebyśmy mieli coś prawdziwego, a nie tylko... bawili się ze sobą. I udawali. Nie chcę już udawać, Oscar. Nie z tobą. I boję się. Bo wiem, że w związek z tobą zaangażuję się w pełni, nie będzie mnie stać na ten dystans, który utrzymywałam wcześniej... Emocjonalny dystans. Bo ja... Przepraszam, jestem okropnie zmęczona. Oscar słuchał jej w milczeniu. Oczy błyszczały mu dziwnie i na chwilę bez słowa mocno przytulił do siebie Bell. – Chyba wiesz, że ten dystans jest niepotrzebny – powiedział cicho. – Możesz rozwalić wszystkie blokady, Bell. Możesz mi zaufać. Pocałował Bell delikatnie i odgarnął z jej czoła splątane włosy. „Możesz mi zaufać”... Przełknęła ślinę. Dom na Upper Chayne Row... Dom na Upper Chayne Row... Możesz mi zaufać... – Oscar... Tam, w Regent’s Park, Alan zapytał mnie właśnie o to, czy ci ufam... – A dlaczego miałabyś mi nie ufać? – zdziwił się i odrobinę zirytował. – Zasugerował, że mieszkasz w domu, na który cię nie stać.... Odsunął ją od siebie lekko, odchylił do tyłu głowę i... zaczął się histerycznie śmiać. – Aha... To! Fawley musiał być zdesperowany, jeśli akurat o to zagadał. Albo zazdrosny! No, faktycznie... Dom trochę kosztował! – Oscar spoważniał nagle i spojrzał Bell w oczy. – Słuchaj, kiedy jechałem do St Mary’s tą cholerną hondą z automatyczną skrzynią biegów, myślałem o tym, że dzisiaj wszystko ci powiem. Ale nie spodziewałem się, że tutaj będziesz. I Zoe. Nie spodziewałem się historii z Benem w roli głównej. I teraz myślę, że to nie jest dobry moment. O wszystkim ci powiem, ale w innych okolicznościach. W innym kontekście, dobrze? Nie chcę, żeby ta informacja kojarzyła ci się z dzisiejszą traumą. Ale nie masz się czym martwić, Bell. Naprawdę. Na swój dom zarobiłem legalnie. Oscar znowu się roześmiał, a Bell przewróciła oczami. „W innych okolicznościach”! „Jutro”! Nikt niczego jej nie mówił i miała tego powoli dość. A jednak postanowiła zaufać Oscarowi. Być może nawet odrobinę wbrew sobie. A jednak postanowiła zaufać. Kiedy szli razem do sali, w której umieszczono Zoe, Bell zaczęła w końcu myśleć o tym, co opowiedział jej Oscar. O nieprzytomnej Rosie Hinds, otoczonej wieńcem lekarzy. O spanikowanym Alanie Fawleyu, który biegł za nimi w szaleńczym pędzie. Znowu coś się wydarzyło. Znowu coś. – Aha, nie powiedziałem wam o jednej rzeczy – przypomniał sobie Oscar, zanim opuścił szpital. – Jakiej rzeczy? – spytała Zoe podejrzliwie. Oscar wyglądał, jak gdyby odrobinę się wahał. – No gadaj! Zostałam dzisiaj napadnięta i poturbowana, chociaż ty się nade mną zlituj, a nie jakiś suspens odstawiasz. – Chyba wiem, kto podrzucił ci ten środek nasenny. W Bridebridge...

– Oscar! Nie rób dramatycznej pauzy i zakłopotanej miny, jak jakaś królewna na widok psiej kupy, bo mnie zaraz szlag jasny trafi! Gadaj! – napadła go z kolei Bell, zanim Zoe wyrzuciła z siebie wiązankę przekleństw. – To Rosie. – Jaka Rosie? – spytała bez sensu Zoe, a Oscar postukał się w czoło. – Skąd to wiesz? – równocześnie odezwała się Bell. – Widziałem te same tabletki u niej w domu, na zlewie. Czyżby ją też ktoś próbował otruć? – Hmm, możliwe... Ale jednak skłaniałbym się ku teorii, że to próba samobójcza. No nic, będę leciał. Uważajcie na siebie i w razie czego natychmiast dzwońcie. Bell, słyszysz? Natychmiast! Oscar wysunął się na korytarz i cicho zamknął za sobą drzwi. – Znowu coś! – krzyknęła Zoe, kiedy Bell wszystko jej zrelacjonowała. – Ja pieprzę... To się nigdy nie skończy! Coś trzeba zrobić, Bell! – Zrobimy coś, ale jutro, dobrze? Dzisiaj lepiej idźmy spać. Kiedyś przecież trzeba odpocząć. Jak się czujesz? Lepiej? Zoe skinęła głową i uśmiechnęła się lekko. Bell wahała się przez chwilę, po czym postanowiła zaryzykować: – Nie sądzisz, że powinnaś się z nią spotkać? I spróbować jakoś to poukładać? – Z kim? Z Rosie? – Zoe była zdezorientowana. Bell westchnęła cicho. No tak. Wyskoczyła przecież z tym pytaniem dość niespodziewanie. Utkwiła wzrok w podłodze. – Nie, nie z Rosie. No... z nią. –Aaaa! – Zoe wreszcie zrozumiała. Skrzywiła się. – Przecież już wszystko ułożyliśmy. Cztery lata temu. Mówiłam ci. – Tak sobie myślę, że to nie jest idealne wyjście. Przecież widzę, co się z tobą dzieję. Nie próbuj udawać królowej śniegu. Sama widzisz, że na tym cierpisz. I Jack na pewno też. A już na pewno ona... – Mhm, dobranoc – ucięła Zoe i nakryła się kołdrą po uszy. Bell wzruszyła ramionami, opadła na kanapę i otuliła się kocem. Przymknęła oczy. Czuła, jak z jej mięśni uchodzi napięcie. Powoli pozwalała się opanować dziwnej i miękkiej jak puch błogości. Jej myśli szybko skupiły się wokół Oscara. – Bell, śpisz? – szepnęła nagle Zoe, a Bell podskoczyła. Zamrugała oczyma i wyprostowała się. – Coś się stało? – Opowiedziałam ci historię o sobie i Jacku Valentim, prawda? – No tak, ale bez pikantnych szczegółów... – Bell ziewnęła i z niechęcią na powrót przyjęła pozycję siedzącą. – Dobra, zaraz będą pikantne szczegóły. Ale... jest coś jeszcze. A raczej ktoś. – Ktoś? Zoe... Znowu jakaś afera z przeszłości? – Nie do końca. Chodzi o Bena Rudda. Właściwie powinnam od tego zacząć, kiedy rozbiłaś mu mój wazon na głowie. Wpuściłam Bena do domu dlatego, że on również... No widzisz, on znał moją tajemnicę, ale powierzył mi również swoją własną. I bał się, że wypaplałam wszystko

Valentiemu. A to grubsza sprawa. Może mu zniszczyć życie. I pewnie zniszczy. Teraz już za późno na ratunek. Ben stracił kontrolę... – Głos Zoe stał się dziwnie głuchy i matowy. Bell podniosła się z kanapy i usiadła na brzegu jej łóżka. – Mów – zażądała. – Mów teraz, Zoe. Teraz. I Zoe powiedziała. Bell słuchała jej w skupieniu i raz po raz kręciła z niedowierzaniem głową. Tego się nie spodziewała. Wszystkiego, tylko nie tego... Teraz już Bell wiedziała, jaki kontekst dokleić do tajemniczego, przystojnego Bena Rudda. Wiedziała, jaki sekret połączył go z Zoe. I wciąż nie mogła w to uwierzyć. Kiedy obudziła się rano, miała wrażenie, że przyśnił jej się dziwny, kompletnie nieprawdopodobny sen.

39. Budzik zadzwonił punktualnie o szóstej. Oscar nawet się nie przeciągnął. W ciągu zaledwie kilku sekund postawił się do pionu, wziął lodowaty prysznic i uruchomił ekspres do kawy. Narzucił na siebie t-shirt i dżinsy, przeczesał włosy palcami i sięgnął po telefon. Odebrała od razu. – I co? Masz coś dla mnie? – rzucił krótko. – A ty już wyszłaś z domu? Cholera, o szóstej...hm... trzydzieści? No wiem, telewizja nie śpi. Dobrze, to nie mów przez telefon. Najlepiej przyjedź do mnie. Zjemy szybkie śniadanie. Spieszy mi się do St Mary’s. Nawet o tym nie myśl! Odłożył telefon, sięgnął po chleb tostowy i zabrał się za przygotowywanie twarożku. Zlustrował lodówkę w poszukiwaniu rzodkiewki, a kiedy jej nie znalazł, zdecydował się na pomidory. Wiedział, że nie będzie zadowolona. Wolała rzodkiewkę... Kiedy zadzwoniła do drzwi, wszystko było już gotowe. Weszła do środka i przymknęła oczy, rozkoszując się zapachami. – Oscar... Ty jesteś facetem idealnym! – mruknęła i usiadła do stołu. Oscar przyglądał się, jak ładna, drobna blondynka chwyta łyżeczkę i nakłada sobie na talerz świeży twarożek. – Pomidory? A gdzie rzodkiewka? – skrzywiła się, a Oscar mimowolnie się roześmiał. Wiedział, że musi jeszcze chwilę poczekać. Mniej więcej do trzeciego-czwartego kęsa. Wreszcie blondynka sięgnęła po filiżankę, upiła łyk herbaty z mlekiem i jedną łyżeczką cukru, umościła się wygodnie na krześle i spojrzała na niego przenikliwie. – Po co ci to? Wszystko wydarzyło się tak dawno temu... Chyba że to się wiąże z waszymi małymi... no... perypetiami w Bridebridge Hall? – Małymi? Tak... Chyba. Jeszcze nie wiem – odrzekł i w napięciu czekał na dalszy ciąg. – Masz. Wydrukowałam ci. – Dziewczyna położyła na brzegu stołu dużą żółtą kopertę. Zmrużyła oczy. – Gdybym wtedy nie była dwudziestoletnią gówniarą, z pewnością rozwaliłabym tę sprawę, a tak? Każdy kupił bajkę o wypadku. Ja jednak jestem najlepsza. – Jesteś – potwierdził Oscar.

– Jestem najlepszą researcherką na tym cholernym świecie! Jestem lepsza od jakiejś pieprzonej, gównianej dziewczyny z tatuażem! Zapamiętaj to sobie! Mówiłam ci, że robię transfer do HBO? Nie? Dostałam propozycję. Niezła kasa. No i Stany. – Smutno mi będzie bez ciebie – powiedział i oparł się łokciami o stół. Resztkami sił tłumił w sobie pokusę, by sięgnąć po kopertę. – Nie chrzań, Oscar! Lepiej mi powiedz, czym uspokoić szefa, gdyby się dowiedział o włamaniu... No wiesz... – Czym...? Powiedz, że spotkałaś mnie w supermarkecie i rozmawialiśmy o... o Emmie Redbury. – Głos Oscara zadrżał lekko. Blondynka rzuciła mu zdumione spojrzenie. – Oscarze Lyne! Mówisz serio? Zgodziłbyś się zaadaptować Emmę Redbury, przekształcić jej wybitne powieścidła w miniserial, żeby uratować mój tyłek?! Naprawdę?! Jestem wzruszona! Od dawna już próbują cię na to namówić i nic! Nieźle byśmy zarobili. BBC cię potrzebuje, a ty co? Masz to w dupie! I dlaczego? Przecież podobno się znacie? Z panią Redbury... Oscar podrapał się nerwowo w czoło. – Taaak... Trochę się znamy. Blondynka umilkła i ze stoickim spokojem dokończyła twarożek. Dopiła herbatę, wytarła usta serwetką, po czym otworzyła kieszonkowe lusterko i poprawiła makijaż. Oscar uśmiechnął się na widok obowiązkowej czerwonej pomadki. Blondynka wstała od stołu, wygładziła spódnicę i skierowała się do wyjścia. Ruszył za nią. W drzwiach zatrzymała się i pogładziła Oscara po policzku. – Wreszcie udało ci się z tą kostiumografką? Gratuluję. Opłacało się być cierpliwym. – Zrobiła krótką pauzę, po czym dodała – Szkoda... Odprowadził ją wzrokiem, aż zniknęła we wnętrzu stylowego, antycznego Volkswagena. Laura Stone. Researcherka z BBC. Najlepsza na cholernym świecie. Lepsza od pieprzonej dziewczyny z tatuażem. I z pewnością o wiele bardziej elegancka. Pomogła mu już wiele razy, kiedy zbierał materiały do swoich tekstów, ale teraz... Oscar zamknął drzwi i dosłownie rzucił się na żółtą kopertę. Zawierała wprawdzie suche fakty, bez żadnej, najskromniejszej nawet interpretacji, jednak on wiedział już, co z tym wszystkim zrobić. Sięgnął po telefon i wybrał numer Jacka Valentiego. A później pojechał do St Mary’s.

Paul Maddock szedł tak szybko, że Sofie nie mogła za nim nadążyć. Przeklinała w duchu swoją kiepską kondycję, którą zawdzięczała wódce, papierosom i okazjonalnej trawce. Potykała się o własne nogi, kiedy Paul z nieubłaganą miną ciągnął ją w stronę komisariatu. Wlókł ją siłą. Ona sama nie chciała tutaj przychodzić. Nie chciała niczego mówić. Nie chciała... Maddock zjawił się u niej z samego rana. Sofie dobrze jeszcze nie otworzyła oczu. Wszedł do

środka, nie czekając na zaproszenie. Wtargnął do garderoby, zdarł z wieszaka pierwszą lepszą kieckę i rzucił w jej stronę. – Ubieraj się – syknął. – Jedziemy na policję! – Na policję?! Nie jadę na żadną policję! – zawołała w panice, otulając się szczelniej szlafrokiem, jak gdyby chciała w ten sposób zapewnić sobie większe poczucie bezpieczeństwa. Oczywiście nic to nie dało. Sofie zaczęła się trząść. – Rosie Hinds próbowała się zabić! Połknęła wiadro tabletek! Koniec zabawy, Sofie! Nikt nie będzie się zabijał z mojego powodu. Kłamałaś! I przyznasz się do tego! Oboje się przyznamy! Ubieraj się! – ryknął, a Sofie skuliła się w sobie. Poczłapała do łazienki, doprowadziła się do porządku i włożyła kieckę, którą rzucił w jej stronę Paul. Związała włosy w koński ogon i wcisnęła na nos okulary słoneczne. Dłonie drżały jej tak bardzo, że nie była w stanie zrobić sobie nawet lekkiego makijażu. Wyszli z domu i Paul wepchnął Sofie do taksówki. O tej porze na ulicach Londynu nie było jeszcze tak dużego ruchu i przed komisariatem pojawili się bardzo szybko. Za szybko. Paul szarpnął ją za rękę i pociągnął na schody. Na korytarzu prawie zaczął biec. Dopadł do okienka, za którym siedział jakiś znudzony funkcjonariusz. – Proszę poinformować... – Przerwał, by zaczerpnąć tchu i uspokoić oddech. – Proszę poinformować komisarza Valentiego, że Paul Maddock i Sofie Baranski chcieliby złożyć zeznania. Teraz! Paul Maddock! Sofie Baranski! Funkcjonariusz leniwie sięgnął po słuchawkę, bąknął coś do telefonu, chwilę pomruczał, po czym na powrót odłożył słuchawkę na widełki i bezradnie rozłożył ręce. – Komisarz właśnie kogoś przesłuchuje. I podobno zapowiada się długo... – Poczekamy! – warknął Maddock i mocno ścisnął Sofie na rękę. – Niech pan tam jeszcze raz zadzwoni i powie, że my tu poczekamy! Słyszy pan?! Niech pan dzwoni! To ważne! Policjant zawahał się, po czym ze zbolałą miną ponownie wykonał telefon. Wskazał im krzesła. Sofie usiadła. Czuła zawroty głowy i mdłości. Jej ciało drgało w rytm, szalonej, znerwicowanej melodii. Nie wiedziała, ile czasu upłynęło, zanim zjawił się przed nimi Jack Valenti, nie wiedziała też, jak długo siedziała później w pokoju przesłuchań. Słowa, które wypowiadał Paul Maddock, bolały ją do żywego. Chciała go chronić. Ona tylko chciała go chronić. Bo przecież nie samą siebie. A co jeśli... nie było warto? Paul Maddock skończył swoją opowieść. Sofie miała wrażenie, że jej serce na moment stanęło. Teraz ona. Teraz jej kolej.

40. Jimmy’emu Hittockowi bardzo chciało się pić. Zapragnął również coś powiedzieć, ale struny głosowe pozostawały obojętne na impulsy z mózgu. Ojciec stał pod oknem. Milczał. Nigdy zresztą nie był zbyt wylewny. Śmierć swojej żony po długiej walce z nowotworem przyjął z twarzą pokerzysty, a później zainstalował w swojej rezydencji nową małżonkę, młodszą

o dwadzieścia lat i bardziej reprezentacyjną od pierwszej. Kiedy już nacieszył się świeżą zdobyczą, ponownie uciekł w ramiona słono opłacanych kochanek. A może nawet nie „zwykłych” kochanek, tylko... Jimmy zmrużył oczy. Przez okno wpadały promienie porannego słońca. Sylwetka ojca na tym tle wydawała się niemal czarna. I w dodatku był to tylko sam kontur pozbawiony detali, takich jak rysy twarzy, oczy, kolor włosów... Jimmy miał wrażenie, że patrzy na sylwetkę ojca po raz pierwszy w życiu. I zupełnie tego człowieka nie rozpoznaje. – Pić – szepnął i zakasłał. Eric Hittock zbliżył się do niego majestatycznym krokiem. Nie, nie podbiegł. Skąd! Pomógł synowi unieść głowę i przysunął szklankę do jego warg. Jimmy pociągnął łyk i ponownie opadł na poduszki. – No, całe szczęście już po wszystkim – mruknął producent i przysunął sobie krzesło. – Tak? – zapytał słabo Jimmy. Powoli wracały do niego wspomnienia. – Tak. Teraz tylko zmiażdżymy tę małą aktoreczkę z West Endu. Musisz mi powiedzieć, co ona na ciebie miała. Jim! Spójrz na mnie! Musiała coś mieć! Inaczej nie rzuciłaby się na ciebie z nożem. Umoralniające gadki zostawimy na później, teraz trzeba tylko ustalić linię oskarżenia. – Co?! – głos Jimmy’ego przypominał ptasi skrzek. To na pewno efekt intubacji... – Linię oskarżenia – powtórzył spokojnie Eric Hittock. – To jak? Teraz mi powiesz, co tam się wydarzyło, czy musisz nabrać więcej siły? Ja nie naciskam, ale... Im szybciej poinformujemy naszego reprezentanta... – Jakiego reprezentanta? – wycharczał Jimmy. – To był wypadek! Coś się działo, ktoś się wydzierał, rozpętała się burza, biegłem, zobaczyłem przed sobą Rosie, myślałem, że ona coś wie i zatrzymałem się przed nią. Wpadła na mnie. Było ciemno. A ty myślałeś, że ona chciała mnie zamordować? Ha! Jesteś szalony! Eric Hittock w zadumie potarł brodę. Nachylił się nad synem. – Zastanów się jeszcze. Może... – Może?! Idź sobie. Nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek coś jeszcze wspólnie zrobili. Zacznę od nowa, choćby od zupełnego, totalnego zera! A na początek zmienię szpital, bo na ten mnie nie stać. Kto wie? Może potrzebowałem tej całej śpiączki, żeby mnie wreszcie olśniło. Nie mam zamiaru korzystać z twoich pleców ani sekundy dłużej. Producent zbladł i uniósł się z krzesła. Przez chwilę z niedowierzaniem przyglądał się Jimmy’emu. – Nie mówisz serio... – Nie? Lepiej w to uwierz. Aha! Pewnie mi nie powiesz, ale i tak zapytam. Co Murphy na ciebie miał? Hm? Musiał coś mieć, inaczej byś go przecież nie zatrudnił. On mógł położyć twój film. A zatem co na ciebie miał? Widzisz, tato... Nie jestem taki głupi, jak ci się zawsze zdawało. I domyślam się, że chodziło o siostrę Bena Rudda... Eric Hittock tym razem poczerwieniał. Chwycił marynarkę i szybkim krokiem wyszedł z sali.

Sofie wiedziała, że jej wizyta na komisariacie nie ograniczy się do pogawędki z Jackiem Valentim. Tam, w Krainie Jezior, złożyła fałszywe zeznania, i teraz musiała to odkręcić. Coraz bardziej bała się konsekwencji. Rosie Hinds próbowała się przecież zabić. A gdyby jej się udało, Sofie miałaby tę śmierć na sumieniu. Wreszcie to zrozumiała. Mogła zabić Rosie przez swoje kłamstwa. A przecież gra nie była warta świeczki. Teraz jednak Sofie musiała ponieść karę za to, że wykazała się tak potworną głupotą. Kiedy Jack Valenti zawołał mundurowego i poprosił, by ten spisał jej zeznania, Paul Maddock zaczął nerwowo wiercić się na krześle. Komisarz obrzucił go uważnym spojrzeniem. – Chciałby pan coś jeszcze dodać? – zapytał ostrożnie. Paul skinął głową w kierunku Sofie. – Czy mógłbym pójść z nią? – Z panną Baranski? – zdziwił się Valenti. – Oczywiście, że nie. Formalne zeznania musicie złożyć osobno. To chyba jasne. A zresztą w pana wypadku sytuacja nie wygląda tak groźnie. Istnieje ryzyko, że trafi pan do więzienia za utrudnianie śledztwa, ale jeśli mam być szczery – wątpię, by tak to się skończyło. Pana koleżanka jest jednak w gorszej sytuacji, bo trochę bardziej nakłamała. Zwłaszcza w kwestii wypadku Jimmy’ego Hittocka. Rosie Hinds mogła trafić do więzienia pod zarzutem morderstwa. Próbowała popełnić samobójstwo. Sprawa wygląda poważnie. Radziłbym pani od razu skontaktować się z adwokatem. A pan, panie Maddock, po złożeniu zeznań może iść do domu. – Do domu? – odezwał się głucho Paul i przeniósł wzrok z komisarza na Sofie. – Nie będziesz znowu kłamała? – zapytał. Żołądek podszedł Sofie do gardła. Zacisnęła zęby i pokręciła głową. – Będę mógł iść do domu? – upewnił się Maddock. – A Sofie? – Jeszcze zobaczymy. – Valenti wstał z krzesła. – Dobrze, że przynajmniej macie alibi na czas śmierci Petera Murphy’ego. Szczerze mówiąc... Nie rozumiem was. Po co była ta cała zabawa? Mogliście od razu powiedzieć prawdę. Ostatecznie każdy ma przecież swoje małe słabości. Przebieranie się w damskie ciuszki to nic złego – rzucił na odchodne komisarz i opuścił pokój przesłuchań. W pomieszczeniu zapadła cisza. Mundurowy gestem zaprosił Sofie, by udała się za nim. Podniosła się z krzesła i, nie patrząc na Paula Maddocka, poszła w ślad za policjantem. „Przebieranie się w damskie ciuszki to nic złego”... Jasne! Takiemu to łatwo mówić. Valenti niczego przecież nie rozumiał. Nie wiedział, jak to jest, kiedy człowiek czuje się zupełnie inny od reszty i musi codziennie iść pod prąd. Albo ukrywać swoją prawdziwą twarz. Można oczywiście rzucać frazesy o tym, że żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku i każdy jest nowoczesny, tolerancyjny, wyrozumiały, bla bla... Rzeczywiście – w czasach Jane Austen takich jak ona czy Paul od razu pakowano do azylu. Albo też musieliby dobrze się kryć. Krępować własną naturę. Udawać. Rzucić się z mostu... A jednak Sofie także i teraz, w tym cudownym postępowym świecie, widziała paskudne przejawy dyskryminacji. Była świadkiem szyderstw, a nawet prześladowania i zastraszania. Bo przecież niektórzy producenci zwyczajnie nie życzą sobie wśród członków swojej ekipy „zboczeńców” i „pederastów”. Tak, Sofie świetnie o tym wiedziała. A jeszcze lepiej Paul Maddock. Cóż więc dziwnego w tym, że Sofie usiłowała go

chronić? Eric Hittock, producent Dumy i uprzedzenia, miał przecież jasno sprecyzowane poglądy na temat homoseksualizmu, gender i innych „nowoczesnych” zjawisk, bez których „świat istniał przez tyle lat i jakoś nic się nikomu nie stało”. Paul Maddock był jednak mądrzejszy niż ona. Zrozumiał, że popełnili błąd. I naprawienie tego błędu okazało się dla niego ważniejsze niż reputacja. W drodze na komisariat z zapałem tłumaczył jej, że trzeba mieć odwagę, powiedzieć prawdę, zrzucić maskę i zacząć wreszcie żyć w zgodzie z własną naturą. Zmęczyło go udawanie kogoś, kim nigdy nie był. Ostatecznie on i Sofie należeli do tego pokręconego, artystycznego światka, w którym ekscentrycy i odmieńcy powinni znaleźć przynajmniej odrobinę zrozumienia. Czy to rzeczywiście coś złego, że Paul lubił przebierać się w sukienki? Czy to rzeczywiście coś złego, że Sofie lubiła mężczyzn w sukienkach? Czy ktoś od tego zginął? On i Sofie nikomu nie wyrządzili żadnej krzywdy, nikogo nie zamordowali. Kiedy jednak jej kłamstwa prawie wpędziły do grobu Rosie Hinds, Paul musiał wreszcie oprzytomnieć. Zrozumiał, że teraz nie chodziło już tylko o nich. I nie zamierzał dłużej ryzykować. Ani też ukrywać się, malować po kątach, targać pod pachą zawiniątek z kieckami... Jak wtedy, na festynie. Sofie otarła łzy, które strumieniami ciekły po jej policzkach. Jak daleko można posunąć się w kłamstwach? I jak naprawić swój błąd? Sprawić, by Rosie kiedyś jej wybaczyła...?

Ben Rudd wyprostował się i zbliżył twarz do lustra fenickiego. Czy ktoś siedział po drugiej stronie? Dlaczego nic się nie działo? Ben od dwóch godzin czekał w pokoju przesłuchań na powrót Jacka Valentiego, którego nagle dokądś wezwano. Za całe towarzystwo musiała wystarczyć mu milcząca funkcjonariuszka, w dodatku strasznie brzydka i zupełnie nieczuła na jego wdzięki. Czy ona w ogóle oglądała filmy? Rudd podreptał chwilę w miejscu, po czym wrócił do stołu i wbił wzrok w tacę z zimnym śniadaniem. Po krótkim wahaniu upił łyk kawy. Smakowała okropnie. Odstawił filiżankę i zamyślił się. Co Valenti robił tam tak długo? I z kim? Czy podejmie temat Paula Maddocka? Bo przecież Paula naprawdę nie było wtedy na festynie. Jego kumpelka Sofie mignęła gdzieś w tle, tańczyła z jakąś dziewczyną, ale Paula nie widział ani razu. A zatem coś było na rzeczy. Nieobecność Maddocka na imprezie mogła mieć związek z ukatrupieniem Murphy’ego. I jeśli komisarz Valenti skupi się na tej kwestii, Benowi łatwiej będzie odwrócić jego uwagę od biednej Mary. Od strony korytarza dały się słyszeć kroki. Ktoś nacisnął klamkę. Drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju przesłuchań wpadł zdyszany Valenti. Rzucił na stół jakieś dokumenty. I zdjęcia. Na jednym z nich Ben rozpoznał swoją siostrę. Wzdrygnął się. – Mhm... Tak, co ja tu mam. O, niech pan zerknie. Tak... Po minie widzę, że pan poznaje... – zaczął Valenti i usadowił się na krześle. – Nie wiem, o czym pan mówi – zaprzeczył gwałtownie Ben.

– Ach tak, nie wie pan. – Komisarz pokiwał głową i położył na blacie kolejne fotografie. – Nadal twierdzi pan, że nie zna Mary Reilly? – Był kiedyś taki film... – Niech mi pan nie pieprzy o filmach! Po babraniu się z wami w Bridebridge Hall mam po dziurki w nosie kina i to na całe życie! Nie dociera do pana, że to koniec?! – Paul Maddock... – podjął desperacko Ben. – Niech pan sobie wsadzi te brednie o Paulu Maddocku w... Był tu przed chwilą! Nie widział go pan na festynie? A jego koleżankę, Sofie Baranski, pan widział? Rudd przełknął ślinę. – Nie gadałem z nią za bardzo i chyba z nami nie piła, ale tak. Mignęła mi. Tańczyła z jakąś dziewczyną, spacerowała gdzieś... – To właśnie był Paul Maddock. Ta dziewczyna – oświadczył zimno Valenti. – A teraz do rzeczy, bo nie mam czasu tutaj z panem kawki popijać. Chcę wiedzieć o panu wszystko. O panu i niejakiej Mary Reilly. To znaczy, oczywiście, już mam świadomość, że ona szczególnie upodobała sobie brytyjskich VIP-ów, ale proszę mnie oświecić, czy do klubu jej miłośników zaliczał się także ktoś z interesującej nas ekipy filmowej?! Ben zacisnął dłonie w pięści. Valenti miał rację. To był rzeczywiście koniec.

41. Dochodziło południe. Beżowe zasłonki przepuszczały wpadające do pokoju promienie słońca przez stylowy filtr sepii. W ciszę raz po raz wgryzał się szelest papieru i jakieś pojedyncze westchnienie. Zoe, Bell i Oscar wpatrywali się w siebie w milczeniu. Do sali nieśmiało wsunęła się dziewczyna w białym uniformie. W dłoniach ściskała tacę. – Panno Alcott, lunch... – Idź sobie – powiedziała grobowym głosem Zoe. Dziewczyna zastygła w bezruchu i spojrzała na nią niezdecydowana. Zoe straciła cierpliwość. – Idź! – Ja to wezmę, dziękuję! – poderwał się szybko Oscar i przejął z rąk dziewczyny tacę. Zgromił Zoe wzrokiem. – Mogłabyś się trochę opanować i dbać o swój cholerny PR, co?! Gwiazdo zakichana! Przecież ona nic ci nie zrobiła, nie musisz się na niej wyżywać – powiedział, kiedy znowu zostali sami. – Właśnie – podłapała Bell. – I powinnaś coś zjeść. Zobacz, zrobili ci organiczny makaron z organicznym pesto. I sałatkę z pomidorów, na pewno też organicznych. I... – Zamknij się, Bell – nie wytrzymała Zoe i z obrzydzeniem przysunęła sobie tacę. Zaczęła skubać pomidora. W sali na powrót zapadła cisza. Na łóżku Zoe leżały arkusze zadrukowanego papieru. Bell podniosła jeden z nich i zaczęła czytać. Zoe przełknęła plaster pomidora. Pomyślała, że skoro udało jej się z pomidorem, to być może da radę i z makaronem. Spojrzała na Bell i skrzywiła się.

– Bell, czytałyśmy to już jakieś sto razy. Nic tam nowego nie znajdziesz. Bell pokiwała powoli głową i odłożyła kartkę. – Skąd ona to właściwie wzięła? Ta... Laura Stone? Ta researcherka? – spytała w zamyśleniu. Imię i nazwisko Laury Stone wymówiła zgryźliwie. Zoe uśmiechnęła się. Bell była chyba odrobinę zazdrosna o oddaną i bezinteresowną wobec Oscara Laurę Stonę, researcherkę z BBC. I bardzo dobrze. Biedny Oscar tak długo oglądał Bell z Alanem Fawleyem, że teraz ona mogła się dla odmiany chwilę pomęczyć. Tym bardziej, że researcherka okazała się pomocna. Bardzo pomocna... Zoe skubnęła wstążkę makaronu i zaczęła ją powoli przeżuwać. Czyżby miały rację? Ona i Bell? Co do Rosie Hinds? Ktoś nieśmiało zapukał do drzwi i w pokoju pojawił się Jack Valenti. Oscar zadzwonił do niego z rana, ale Zoe wiedziała, że przyszedłby i tak. Telefonował średnio co godzinę i pytał, czy wszystko w porządku, rzucał kilka kurtuazyjnych uwag, po czym wydzierał się, że mają pod żadnym pozorem nigdzie nie łazić, a już zwłaszcza do leżącej w tym samym szpitalu Rosie Hinds! Czyżby on też zdążył to wszystko rozpracować? Albo przynajmniej domyślał się prawdy? Zoe w ogóle nie byłaby zaskoczona. Niezłomny komisarz Valenti zawsze zamykał wszystkie swoje sprawy. Wszystkie! A jednak Rosie Hinds ledwo odzyskała przytomność. Co mogłaby im zrobić? Bell i Zoe nie zdążyły jednak pójść w odwiedziny do Rosie Hinds i zapytać o jej „zdrowie”, bo o ósmej rano pojawił się Oscar i przyniósł ze sobą teczkę newsów. Przez kolejne trzy godziny zagłębiali się w szczegóły tragicznego wypadku Jasona Constantina w Krainie Jezior, który miał miejsce dziesięć lat temu. Zoe pomyślała, że ta teczka jest jak deus ex machina. Gotowe, niespodziewane, z choinki urwane rozwiązanie, które trzeba tylko umieć odpowiednio zinterpretować... Spojrzała na Jacka Valentiego i uniosła się wyżej na poduszce. Wiedziała, że coś się stało. Bell i Oscar również spostrzegli dziwny wyraz twarzy policjanta i zupełnie niepasujące do niego zmieszanie. – Co jest? – szepnęła. Valenti opadł na fotel i pokręcił głową. Westchnął, ukrył twarz w dłoniach i umilkł. Bell i Oscar spojrzeli na siebie zdezorientowani, a Zoe z niejaką ulgą odsunęła talerz z makaronem na bezpieczną odległość. Jack uniósł się z fotela i zaczął krążyć po pokoju. Gdzieś już kiedyś widziała tę scenę. Wtedy, w Bridebridge Hall. Kiedy Oscarowi rozwalono głowę i cała trójka spotkała się małej bawialni na parterze. Tyle że tym razem to ona – Zoe – znajdowała się w pozycji horyzontalnej. Nie Oscar. A tamto wydarzenie wydawało się odległe, nierealne, obce... Valenti wrócił na fotel. Powiódł wzrokiem po zebranych i wybuchł krótkim śmiechem. Znowu pokręcił głową, tym razem jak gdyby z niedowierzaniem. – W życiu nie zgadniecie! – rzucił i znowu zaczął się śmiać. Teraz, dla odmiany, histerycznie. Zoe pomyślała, że źle z nim. Całe szczęście siedzą w szpitalu i w razie gdyby... – Czego w życiu nie zgadniemy?! – nie wytrzymała wreszcie i uderzyła otwartą dłonią w kołdrę. – Właśnie przesłuchiwałem Bena Rudda. Podczas rozmowy coś mu się w cudowny sposób przypomniało. – Co takiego? – zapytały równocześnie Zoe i Bell. – Że Paula Maddocka nie było na festynie. – Valenti znowu zaczął się śmiać.

– Jack! Skup się! – zirytowała się Zoe. – I co dalej? Maddock zepchnął Murphy’ego z balkonu? – No właśnie nic dalej. I to jest najlepsze. Kiedy Paul próbował gładko oskarżyć o wszystko Maddocka i Sofie Baranski, na komisariacie zjawiła się... właśnie ta dwójka! Maddock awanturował się na korytarzu, że będzie tam siedział, aż ja łaskawie z nim pogadam. Nie miałem wyjścia. Zostawiłem Bena i wziąłem ich w obroty. Wyjaśniła się kwestia sukienki i skrawka materiału w kominku... Jack Valenti streścił zeznania Paula Maddocka i Sofie Baranski. Bell zbladła, Zoe otworzyła usta ze zdumienia, a Oscar tylko pokiwał głową. Valenti podjął przerwany wątek Bena Rudda. – Po rewelacjach duetu Maddock&Baranski Ben już nie miał wyjścia. Musiał zacząć się tłumaczyć. Zwłaszcza, że nieco mu pomogłem i posłużyłem się... ilustracjami. – Ilustracjami? Podetknąłeś mu jakieś zdjęcia i się wystraszył? – domyśliła się Zoe. – Mhm. – I? – Opowiedział mi historię swojego życia – Valenti urwał i spojrzał niepewnie na Oscara i Bell. Zoe machnęła lekceważąco ręką. – Bell wie. Oscar nie. To może ja szybko... Widzisz, Oscar, Bena od dawna już uwiera pewien przykry sekret, który przypadkiem poznał Peter Murphy. Ben miał zatem niezły motyw, żeby go ukatrupić. Krótko mówiąc: Ben Rudd pochodzi z bardzo biednej rodziny, właściwie ze slumsów, jako uczeń kradł czasem bułki i ogórki z warzywniaka, żeby móc zrobić sobie śniadanie. Wdawał się w bójki. Sam doświadczył przemocy. Siedział w poprawczaku za rozbój... A później co? Oxford bez programu stypendialnego, Actors Studio i zero dorabiania sobie na boku. Tylko castingi. I tak aż do pierwszego angażu w jakimś serialu. – To skąd miał kasę? – spytał Oscar, spoglądając kolejno na Zoe, Bell i wreszcie na Valentiego. – Od siostry... – odrzekł komisarz i na chwilę zawiesił głos. Oscar zmarszczył brwi i wyprostował się. – Coś sobie przypominam... Kiedyś robiliśmy próbę przed kręceniem takiej jednej sceny z Darcym i Bingleyem... I Peter Murphy wspomniał o siostrze. Ja i Fawley myśleliśmy, że Murphy po prostu pomylił tekst, ale Rudd jakoś dziwnie się zmieszał i zupełnie nie potrafił już później zagrać tej sceny. Musieliśmy zrobić przerwę. Valenti kiwnął głową. – Czyli Peter Murphy prawdopodobnie uczynił subtelną aluzję pod adresem prawdziwej siostry Bena Rudda. Siostry, której oficjalnie... Nie ma. – Nie ma? – spytał zdezorientowany Oscar. – Nie. Matka dwadzieścia lat temu zgłosiła zaginięcie, a później wyrobiła sobie nowe papiery do pracy, w których zgłosiła tylko jedno dziecko. Syna. Bena. Nie wiadomo, co stało się z dziewczyną. Nikt się tym specjalnie nie zainteresował. Przecież to slumsy... – Valenti przerwał i upił łyk wody. – Okazało się, że po latach Ben nawiązał kontakt ze swoją starszą siostrą. A raczej ona nawiązała kontakt z nim. Miała już sporo pieniędzy i chciała pomóc bratu. Pragnęła, by wyszedł na ludzi. Kiedy dowiedziała się, że ma talent aktorski i marzy mu się scena, sfinansowała jego studia i wpłaciła okrągłą sumkę na konto, by nie musiał zawracać sobie głowy ciężką pracą. By mógł skupić się na karierze. Zoe i Bell milczały, a Oscar zaczynał powoli dopasowywać do siebie elementy.

– Rozumiem, że ta siostra o samarytańskim sercu dorobiła się na czymś nielegalnym, skoro Ben przez tyle lat nadal ukrywał jej istnienie? Valenti po raz kolejny skinął głową. – Siostra Bena Rudda, niejaka Mary Reilly... – Mary Reilly? Był taki film z Julią Roberts... – wtrącił Oscar. – Właśnie... Medialny pseudonim, czyż nie? A zatem ta Mary Reilly jest luksusową prostytutką. Bardzo luksusową. Mieszka w Bath. Zarabia mnóstwo pieniędzy, jeździ lexusem, ma wielki dom... Obsługuje same szychy. Nie chcecie wiedzieć, kogo, i ze mnie na pewno tego nie wyciągniecie. Ale jednego może się domyślicie... Bell i Oscar poderwali się ze swoich foteli, a Zoe wyprostowała się na łóżku. – Producent! – krzyknęli równocześnie, a Valenti uciekł wzrokiem i tylko lekko kiwnął głową. Raz. – Peter Murphy dowiedział się o siostrze Bena Rudda, a kiedy zaczął zgłębiać temat, odkrył, że Producent jest jej klientem. I wykorzystał tę informację. To dlatego Producent uparł się, by właśnie on zagrał pana Darcy’ego, chociaż nikomu się ten wybór nie podobał! – rozemocjonowała się Zoe. – Ale Ben o tym wiedział? O Producencie i swojej siostrze? Valenti tym razem pokręcił głową. Również tylko raz. – Twierdzi, że nie wiedział. Myślał, że Murphy’emu chodziło przede wszystkim o niego. I chciał chronić swój mały sekret. Dlatego prawdopodobnie rzucił się na ciebie, Zoe. I prawdopodobnie dlatego też mógł zabić Murphy’ego... Prawdopodobnie. – Ale to by znaczyło – podjął Oscar. – Że Producent też miał motyw, by zabić Murphy’ego! Na festynie go nie było, mógł po prostu przyjechać z Londynu, poobserwować sytuację z daleka, w odpowiednim momencie wtaszczyć Murphy’ego na taras, chlast i już! – Oczywiście – potwierdził komisarz. – Słuszna uwaga. A teraz powiem wam coś jeszcze... Przed przyjściem tutaj wpadłem na chwilę do Jimmy’ego Hittocka i on z całą stanowczością zapewniał mnie, że Rosie nie chciała go zamordować. To był wypadek.

Sufit wkłuwał się w oczy śnieżną bielą tak mocno, że aż bolało. Powietrze pulsowało dziwnie, dźwięki drażniły ucho z niewysłowioną siłą, a oddychanie przychodziło z trudem. Przecież to odruch bezwarunkowy. Nie powinien boleć. Nie wymaga nawet myślenia. Rosie przymknęła oczy. Nie mogła patrzeć na śnieżnobiały sufit. W żołądku czuła nieprzyjemny ucisk, a w ustach kwaśny smak. Zwilżyła wargi językiem. Przeżyła. Niestety przeżyła. Podniosła dłonie do oczu, a jej ciałem wstrząsnął spazm. Przeżyła! Nie chciała przeżyć! Nie chciała już dłużej walczyć. Chciała po prostu się poddać.

Poczuła, że ktoś łapie ją za rękę. Pochyla się, zagląda w oczy. – Rosie? Znała ten głos. Czy to on ją uratował? Alan? Dlaczego to zrobił? Popełnił błąd. Nie wyświadczył jej żadnej przysługi. Dlaczego przyjechał? Przecież powiedział, że musi zobaczyć się z Bell. Że musi z nią porozmawiać. Rosie zrozumiała aluzję. Po co więc wrócił? – Rosie? Co ty zrobiłaś? Głos Alana zabrzmiał teraz zupełnie tak samo, jak wtedy, przed dziesięcioma laty. Słowa ułożyły się dokładnie w taki sam kształt, oddzielone zostały identycznej długości pauzami, uformowały się... W to samo pytanie. „Rosie? Co ty zrobiłaś?”. Tyle że wówczas Alan nie czekał na odpowiedź. Zadał pytanie, kiedy już poznał prawdę. Nie musiał o nic pytać. Nie musiał nic mówić. A jednak powiedział. „Rosie? Co ty zrobiłaś?”. Wyrzekł to z odrazą, a później odszedł. Nie chciał jej znać. Teraz jednak zadał to samo pytanie i nie ruszył się z miejsca. Został z nią. Trzymał ją za rękę. Był złamany. Jakiś taki skurczony, przygarbiony, zrezygnowany. To jej wina. To wszystko jej wina. Chrząknęła, by uruchomić wyschnięte na wiór gardło. – Alan... – Cicho, Rosie. Cicho. Przepraszam cię. Rosie nic już więcej nie powiedziała. Łzy, które pociekły po jej policzkach, zdawały się palić skórę niczym ogień. – Rosie, przepraszam. Nie powinienem był cię wtedy zostawić. Przepraszam za Petera Murphy’ego. Co on mówił? Przepraszał za Petera? Dlaczego? Dlaczego?!

Bell zmęczyła się już słuchaniem o wypadkach i domniemanych morderstwach. Miała wrażenie, że za chwilę się udusi. Podeszła do okna, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Przez cały czas widziała przed sobą twarz Paula Maddocka. To on rozwalił głowę Oscarowi! – Mógł go zabić! – krzyknęła, nie odwracając się od okna. Oscar zbliżył się do niej i położył dłonie na jej ramionach. – Ale nie zabił... – Cholerny transwestyta! Nie żebym coś do nich miała ogólnie, ale... – Cicho! – Valenti spojrzał na nią znacząco. Wrócił do porzuconego wcześniej wątku Maddocka i Baranski. – Kiedy Sofie zeznała, że jest biseksualna, a Oscar powiedział, że znalazł w kominku skrawek nadpalonego materiału identycznego, jak ten, z którego uszyto jej sukienkę, zacząłem kombinować. A później Ben Rudd podczas swoich własnych zeznań nagle rzucił, że chyba Paula Maddocka nie było na festynie. Wtedy już miałem pewność. A właściwie miałem ją trochę wcześniej. Po powrocie do Londynu kazałem doczepić ogon Sofie i Maddockowi, a oni mnie nie zawiedli. Robili dziwne rzeczy. Sofie, na przykład, zaczęła nagle obsesyjnie sprzątać.

U siebie i u Maddocka. A w śmieciach znaleźliśmy ciekawe... – Kazałeś swoim ludziom grzebać po śmietnikach? – przerwała mu Zoe z obrzydzeniem. Valenti ze stoickim spokojem wzruszył ramionami. – Taka praca! W każdym razie znaleźliśmy kilka ciekawych rzeczy. Sukienki, peruki... – Ale przecież to nie są dziwne przedmioty, jeśli się weźmie pod uwagę profesję Sofie. W końcu to charakteryzatorka – wtrąciła Bell i odeszła wreszcie od okna. Nadal była wściekła na Maddocka za to, jak potraktował Oscara. Jemu też chętnie przyłożyłaby jakimś wazonem... – Nie są dziwne w kontekście Sofie, ale w kontekście Maddocka już trochę tak – oświadczył Jack i uśmiechnął się szeroko. – W sumie dziwię się, że oni tak długo zdołali to ukryć. W waszym świecie podobne „brudki” wychodzą na światło dzienne szybko. Mam rację? Bell, Zoe i Oscar równocześnie kiwnęli głowami. – No właśnie – podjął znowu Valenti. – I nie wiedziałem też, dlaczego aż tak bardzo starali się to ukryć. Ale teraz już wiem. Robili to dla siebie nawzajem. Ludzie są dziwni, co? Panna Baranski starała kryć Paula Maddocka dla dobra jego przyszłej kariery, a on starał się kryć pannę Baranski z tego samego powodu, a także dlatego, że ponoć pochodzi z porządnej, polskiej, katolickiej rodziny. A to mogłoby ich okryć złą sławą... – Serio? To jakieś pieprzenie... – zaczął Oscar i urwał, nie potrafiąc znaleźć właściwych słów. – No... Nic nie poradzę. Tak mówią. Oczywiście przyznali się do tego, że Peter Murphy o wszystkim wiedział. Zoe prychnęła i zgniotła w dłoniach prześcieradło. – A o czym Murphy nie wiedział? Na każdego z nas coś miał! – No dobrze, ale oni chyba nie mogli... – wtrąciła Bell. – Nie, nie zamordowali Murphy’ego. Zaprzeczają. Sofie widziano zresztą na festynie w towarzystwie tajemniczej „koleżanki”, która jednakowoż nie zechciała zbratać się z ekipą... Nic dziwnego. No i Ben Rudd, kiedy już zaczął zeznawać po ludzku, powiedział, że Maddock był pijany w sztok, gdy wrócił z imprezy do Bridebridge Hall. Nie miałby siły dowlec się na górę, a co dopiero kogoś zepchnąć z tarasu. – No to kto go w końcu zabił? – Mam swoich ulubionych podejrzanych, ale zero dowodów. Czekam jeszcze na pełny raport od technicznych. Murphy zginął dziesięć dni temu. Dzisiaj powinienem dostać od nich jakiś papier. Siedzieli długo na tym strychu, tynki prawie skrobali, może coś jeszcze odkryli, chociaż wątpię... Valenti zasępił się. Bell, Oscar i Zoe spojrzeli po sobie. Oscar chrząknął i podał komisarzowi żółtą kopertę, którą otrzymał od Laury Stone. Jack w milczeniu przejrzał papiery. W niektóre wczytał się uważnie, inne tylko przerzucił. Wreszcie zebrał wszystko na kupkę i na powrót wetknął do koperty. Uśmiechnął się blado. – Imponujące. Tyle tylko, że ja to wszystko wiem. No, może poza kilkoma szczegółami. Nie wnikam, skąd to macie. Nie mniej jednak brakuje dowodów. Nie mogę kogoś zatrzymać i postawić mu zarzutów tylko na podstawie interpretacji jakichś, hm... kradzionych danych i jednej podsłuchanej rozmowy, w której Rosie Hinds przyznaje, że miała powód, by zabić Murphy’ego. Nic na nią nie mam. Owszem, zachowuje się, jak winna, no ale... Wpakowała nóż pod żebra Jimmy’ego Hittocka. Poszkodowany twierdzi, że przypadkiem. Niemniej jednak mało

brakowało. Każdy by się posypał... Bell wstała z sofy i zbliżyła się do komisarza. Spojrzała mu w oczy. Zaczynała tracić do niego cierpliwość. Nawet jeżeli miał świętą, cholerną rację. – A ja myślę, że Rosie wpieprzyła Jasona Constantina do jeziora, a Murphy jej pomógł. Później ją szantażował. I ona go zabiła. Wszystko ma sens – wycedziła tuż przy twarzy policjanta. – Nie ma dowodów... Zoe odsunęła z brzękiem stojak z kroplówką i odrzuciła koc. Bell odwróciła się szybko w jej stronę. Wiedziała, że pomyślały o tym samym. – Chodźmy do niej. Teraz. Przyciśniemy ją i niech się sama przyzna – zawołała Zoe i ruszyła do drzwi. Bell z werwą podążyła za nią. – Czekajcie! – Jack Valenti zerwał się z miejsca i również wypadł na korytarz. Grupę zamykał dziwnie zadowolony Oscar.

Rosie chciała się podnieść, ale nie mogła wygrać walki z grawitacją. Dlaczego Alan przepraszał ją za Petera Murphy’ego? W jakim sensie? Przecież o niczym nie wiedział! Nie wiedział o udziale Murphy’ego, dopóki sama mu o wszystkim nie powiedziała tuż po tamtym niefortunnym upadku z tarasu... Dopiero wtedy Alan dowiedział się... Co ją łączyło z Murphym. Dopiero wtedy! – Alan... – szepnęła. Poczuła na palcu chłodny metal. – Cicho, Rosie. Zobacz, nigdy się go nie pozbyłem. Rosie uniosła do góry dłoń i zobaczyła delikatny pierścionek z białego złota, z maleńkim diamentowym oczkiem. Oczy zaszły jej mgłą. Nie pozbył się go. Przez dziesięć lat. Choć wtedy byli przecież jeszcze dziećmi. On miał dwadzieścia pięć lat, ona dwadzieścia jeden. Nic nie wiedzieli o życiu, nie mieli pojęcia, co ich czeka, jak im się powiedzie w tych trudnych i ryzykownych zawodach, które wybrali. Byli tacy głupi... Pierścionek kupił za dwie tygodniówki. Mówił, że miał oszczędności, ale mu nie uwierzyła. A później wszystko się skończyło. Zostały tylko wspomnienia, smutek i potworne, obezwładniające poczucie winy, które nie opuściło jej przez następne dziesięć lat. I nigdy nie opuści. A teraz Alan przepraszał ją za Petera. Dlaczego? Za co? Za to, że go zatrudnił? Za to, że... Rosie przyłożyła do policzka dłoń z pierścionkiem.

Bell wyhamowała w progu, kiedy zobaczyła scenę, która rozgrywała się właśnie przy łóżku Rosie Hinds. Alan siedział przy niej, dziwnie skulony i zapadnięty w sobie. Trzymali się za ręce. Rosie obracała coś na palcu. Pierścionek? Oboje płakali. Zoe stanęła obok Bell i spojrzała na nią niepewnie. Bell wykonała krok do przodu. A później jeszcze jeden. I jeszcze... Alan wreszcie ją zobaczył. Podniósł się z krzesła i wysunął do przodu, jak gdyby całym sobą chciał odgrodzić Rosie od zewnętrznego świata i niepożądanych gości. Nie spoglądał na Bell ze złością, choć właśnie tego się spodziewała. Był smutny i zrezygnowany. Bell poczuła, że w jej gardle urosła dziwna gula. – Przepraszam, Bell, że zawracałem ci głowę – szepnął. Chciała się odezwać, ale wydarzyło się coś, co przerwało to ciche, prawie niewerbalne porozumienie. Zoe ominęła ich szerokim łukiem i dopadła do łóżka. Kiedy zobaczyła, w jakim stanie jest Rosie, przysunęła sobie krzesło i zbliżyła swoją twarz do jej twarzy. Przez chwilę w milczeniu przyglądała się tej drobnej, bladej figurce. Fawley zorientował się w sytuacji i chciał powstrzymać Zoe, ale w sali pojawił się Jack Valenti i złapał go za ramię. Sekundę później dołączył do nich Oscar. Zoe i Rosie mierzyły się wzrokiem. – To ty mi podrzuciłaś Fenobarbital? – spytała Zoe, a jej głos brzmiał zadziwiająco łagodnie. Rosie skinęła głową. – Byłam o ciebie zazdrosna. Chciałam, żeby wreszcie przestali cię chwalić. Wszyscy. Przepraszam – Rosie mówiła z trudem i brzmiała jak automat. – Wiedziałam, że nie weźmiesz tego dużo i że nic ci się nie stanie. Chciałam, żebyś zaspała... Bell poczuła, że Oscar pochodzi do niej i otacza ją ramieniem. Tego właśnie potrzebowała. Zdała sobie sprawę, że cała drży. Zoe milczała przez chwilę, po czym podjęła: – Rosie. Teraz jest dobry moment. Żeby się przyznać. W sali zapadła cisza. Alan jęknął i chciał rzucić się w stronę łóżka, ale był zbyt słaby, by wyrwać się z żelaznego uścisku Valentiego. Wyglądał jak wrak człowieka. Rosie uśmiechnęła się do niego łagodnie i kiwnęła uspokajająco ręką. Rozejrzała się bezradnie dookoła. – Czy możesz zasłonić okna? – zwróciła się do Zoe. – I jeszcze... Pić mi się chce. Bell automatycznie ruszyła w stronę okien, a Zoe podała Rosie odrobinę wody. W pokoju zapanował półmrok. – Dziękuję. Oczy mnie bolały od tego blasku. Deszcz chyba... Już nie pada. Szkoda. To słońce w ogóle mi w tej chwili nie odpowiada... Teraz jest dobry moment? Może i tak... Wszyscy tu są. Mężczyzna, którego kocham, dwie kobiety, o które zawsze byłam zazdrosna, stróż prawa i scenarzysta, który może później przerobić moją historię na jakąś soczystą fabułę. Dobrze. Powiem. Dziesięć lat temu ja, Alan i Peter Murphy uczestniczyliśmy w warsztatach artystycznych, które odbywały się w Krainie Jezior. Ja i Alan byliśmy wtedy ze sobą w związku. Z Peterem poznaliśmy się właśnie tam. Jednym z nauczycieli był wówczas niejaki Jason Constatnin... Na pewno wiecie, o kim mowa. Constantin słynął jednak nie tylko ze swoich

zawodowych osiągnięć. Lubił młode dziewczyny. Lubił... Ułatwiać im wiele spraw. I lubił też, kiedy mu się nie sprzeciwiały. Tak się złożyło, że wtedy, dziesięć lat temu, w Krainie Jezior, upodobał sobie mnie... Nie spędzaliśmy z Alanem dużo czasu razem. Alan był w grupie reżyserskiej, ja w grupie aktorskiej, podobnie jak Peter Murphy... Jason Constantin uczył nas różnych technik gry. Był dobry. Podziwiałam go. A on... Chyba źle zrozumiał ten podziw. Na koniec warsztatów urządziliśmy w obozie wielką imprezę z ogniskiem. Uczestniczyli w niej wszyscy. Studenci, nauczyciele, techniczni... Wszystkiego razem jakieś dwieście osób. Mniej więcej. I Jason Constantin... On przyczepił się do mnie w lesie, kiedy oddaliłam się na chwilę od tego gwaru, żeby odetchnąć. Za dużo wypiłam, a zawsze miałam dość słabą głowę... Chciałam ochłonąć, odrobinę wytrzeźwieć... Jason Constantin uznał, że to świetna okazja i idealne miejsce, by... – Rosie urwała i przełknęła łzy. Wzięła kilka głębokich wdechów. – By „oddać się przyjemności”. Tak powiedział. Zaczął mnie dotykać. Odepchnęłam go. Wkurzył się. Złapał mnie za włosy i przewrócił na ziemię. Był silny, a mnie strasznie kręciło się w głowie. Nie mogłam normalnie myśleć, nie miałam z nim żadnych szans. A później wszystko odbyło się jak w filmie. Wymacałam jakiś kamień, zamachnęłam się na oślep i przyłożyłam mu w głowę. On nawet nie krzyknął, tylko od razu zwalił się na mnie. A ja... Podniosłam się i pobiegłam w stronę obozu, ale nie wiedziałam, co robić. Czy zostawić Constantina w lesie, czy wezwać pomoc. Wpadłam na Murphy’ego. Zobaczył, że mam krew na rękach. Powiedziałam mu o wszystkim, a on wymyślił ten plan... Wziął auto Constantina i podjechał na skraj lasu, od innej strony, wpakowaliśmy go do środka, pojechaliśmy nad jezioro... Była tam w jednym miejscu taka skarpa... Posadziliśmy Constantina na miejscu kierowcy, wysiedliśmy, zwolniliśmy ręczny... Nawet... Nawet nie sprawdziliśmy pulsu. Być może żył. Nie wiem, czy zabiłam go w obronie własnej czy... Czy nie. Nie sprawdziliśmy pulsu... Rosie zaczęła płakać. W sali panowała głucha cisza. Bell zerknęła na Alana i zobaczyła, że on również płacze. Wydał jej się nagle znacznie starszy, chudszy i zaniedbany. Wpatrywał się w podłogę i płakał. Bell poczuła, że robi jej się niedobrze. Rosie znowu poprosiła o łyk wody i kontynuowała swoja opowieść. – Obiecaliśmy sobie z Peterem, że nie będziemy o tym nigdy więcej rozmawiać. Myślałam, że pomógł mi po przyjacielsku, jednak rano, kiedy już ulotniły się resztki oparów alkoholowych, a światło dzienne kazało na wszystko spojrzeć z innej perspektywy, Peter zaczął panikować. Powiedziałam, że w razie czego przyznam się do wszystkiego, ale o nim nie wspomnę. Byłam mu to winna. Przynajmniej tak mogłam wyrazić wdzięczność. Ale nikt się niczego nie domyślił. Constantina znaleziono dopiero po miesiącu. Nie było jego samochodu i policja z początku snuła domysły, że po prostu wyjechał. Zostawił jednak wszystkie swoje rzeczy i wtedy wzięto pod uwagę inne możliwości. A później go znaleźli. Auto wpadło do wody w dobrym miejscu. Głębokim, oddalonym od kąpielisk... Szybko poszło na dno. Szybko... Wszystko wydarzyło się szybko. Ustalono wreszcie, że Constantin prowadził po pijaku i wjechał do jeziora. Miał rozbitą głowę, ale trudno było już wtedy stwierdzić, czy nie rozbił jej sobie po prostu w samochodzie. Miesiąc... Minął miesiąc i... Ciało... – Rosie zbladła i przymknęła oczy. – Obóz po zaginięciu wykładowcy od razu zamknięto. Wróciliśmy do domu. Alan... Widział, że coś się ze mną działo, że byłam w rozsypce. Kiedy dotarła do nas wieść, że znaleziono Constantina, nie wytrzymałam. Wyznałam Alanowi prawdę. Nie zdradziłam się jednak ani słowem o pomocy Petera Murphy’ego. Powiedziałam, że wszystko zrobiłam sama. Constantin był drobnej postury, trochę

jak Japończyk, mogłabym więc spokojnie wpakować go do auta. Nie miałam siły z nim walczyć, ale kiedy już leżał bezbronny... Poradziłabym sobie. Moja historia trzymała się kupy. Chciałam, żeby Alan wiedział. Wystarczyło, że okłamywałam innych. Ale jego nie mogłam oszukiwać. Myślałam, że mi ulży, nic takiego się jednak nie stało. Alan zareagował słusznie. Spojrzał na mnie ze smutkiem i powiedział: „Rosie? Co ty zrobiłaś?”. Nie potrafił sobie z tym poradzić. Kilka dni później spakował się i odszedł. Miał rację. Słusznie postąpił. Alan ukrył twarz w dłoniach. Rosie urwała i spojrzała najpierw na Zoe, a następnie na Bell. Zoe zakasłała delikatnie. – A później? Peter Murphy pojawił się na planie Dumy i uprzedzenia i okazało się, że jednak nie potrafi z tobą normalnie pracować? Myślał, że powiedziałaś o wszystkim Alanowi? Zaczął świrować? Szantażował cię? Dlatego go zabiłaś? – spytała cicho, unikając wzroku Rosie. Rosie jednak otworzyła szeroko oczy i pokręciła głową. Roześmiała się cicho. – Ja... No tak, na pewno mi teraz nie uwierzycie. Nie, nie! Ja zabiłam Constantina! Zabiłam go! Ale nie Petera Murphy’ego! Jego nie... Nie zabiłam go! – Rosie... – zaczęła znowu Zoe, jednak nagle umilkła. Alan Fawley wyswobodził się wreszcie z uścisku Valentiego. Nieprzytomnym wzrokiem powiódł po wszystkich zebranych w pokoju osobach. Wyglądał tak, jak gdyby zamierzał stąd uciec. Po chwili opamiętał się i powoli osunął na łóżko Rosie. – Muszę ci coś powiedzieć. A właściwie wam wszystkim jestem winny wyjaśnienia.

42. Alan Fawley nie miał stuprocentowej pewności, czy to wszystko dzieje się naprawdę. I wiedział też, że nawet jeśli ze szczegółami opowie o śmierci Petera Murphy’ego, oni i tak mu nie uwierzą. Był idealnym podejrzanym, a w dodatku nie mógł posłużyć się ani jednym dowodem na poparcie swoich słów. Poza tym zajmował się filmem i teatrem. Zarabiał na życie opowiadaniem zmyślonych historii i uczył aktorów, jak przekonywająco oddawać skomplikowane stany emocjonalne. Udzielał wskazówek, jak udawać i kłamać tak, by widzowie im uwierzyli... Dlaczego zatem sam nie miałby skorzystać ze swoich własnych rad? Tak, był idealnym podejrzanym. Idealnym kłamcą. Spojrzał na Rosie, która ocierała łzy z policzków. Zrobił to wszystko, żeby ją chronić. Nie chciał, by ktokolwiek dowiedział się o przeszłości Rosie. Wystarczył jeden Murphy... Kiedy już znaleźli się w Bridebridge Hall, Alan dopasował brakujące elementy układanki. Zauważył wcześniej, że Rosie nie zareagowała dobrze na wieść o zaangażowaniu Petera Murphy’ego do roli pana Darcy’ego. Przez chwilę mówiła nawet o rezygnacji z projektu, Alan jednak wyśmiał ją. Powiedział, że nie powinna kierować się sympatiami, tylko myśleć o swoich potrzebach i kiepskiej sytuacji zawodowej. Przyznała mu rację. A później zaczęły się te dziwne podchody, rzucane niby mimochodem półsłówka, Rosie była coraz bledsza, rozkojarzona,

zdenerwowana... Alan stał się czujny. A na festynie wreszcie wziął Murphy’ego w obroty. I poznał prawdę. Tę prawdę należało teraz wyjawić. Zrelacjonować wszystko to, co się wówczas wydarzyło, a później już... Niech się dzieje. Co za różnica? Alan i tak nie mógł wybaczyć sobie, że tak okrutnie postąpił wobec Rosie. Nie potrafił jej zrozumieć, przebaczyć, wesprzeć wtedy, kiedy najbardziej go potrzebowała. Odepchnął od siebie osobę, którą kochał. Nic dziwnego, że nikogo później nie był już wstanie obdarzyć głębszym uczuciem. A Rosie musiała być przerażona i zagubiona. Broniła się. Tamten facet chciał jej wyrządzić krzywdę, miała więc pełne prawo... walczyć. Dlaczego później posłuchała Murphy’ego? I pozwoliła na to, by upozorować ten chory wypadek, zamiast po prostu wybiec z lasu z krzykiem? Dlaczego, jak sama przyznała, nie sprawdziła pulsu? I po co się właściwie do tego przyznała? Mogła przecież utrzymywać, że Constantin nie żył, iść w zaparte. Nikt nie udowodniłby jej kłamstwa. Ona jednak powiedziała prawdę. A on? Nie potrafił się na tę prawdę zdobyć. Kłamał, mącił, oszukiwał, mydlił oczy wszystkim po kolei. Nawet Bell, którą przez ostatnich kilkanaście dni usiłował wykorzystać w charakterze „zasłony dymnej”. By nikt nie powiązał go z Rosie i nie odkrył, że on wciąż ją kochał. I dla niej mógłby zrobić wszystko. Alan chwycił Rosie za rękę. Wziął głęboki wdech. – Rosie nie zabiła Murphy’ego! To... – Alan, nie... – Rosie wczepiła się palcami w rękaw jego koszuli. – Nie, nie... – Cicho... Ty myślisz, że ja... Przez cały czas tak właśnie myślałaś? Alan pokręcił głową. A zatem nawet ona? Czy mógł jeszcze liczyć na to, że ktokolwiek uwierzy w jego wersję wydarzeń? – Ja go nie zabiłem – powiedział powoli. – Piliśmy razem na tym festynie. Z Murphym. On się strasznie narąbał. Przez chwilę byliśmy przy stoliku sami i zaczął bełkotać, że Rosie to twarda babka, że nawet jej powieka nie drgnęła... Wtedy. Z początku nie wiedziałem, o czym mówi, ale później język rozwiązał mu się jeszcze bardziej. Powiedział, że Rosie po tym, co zrobiła, zniesie już wszystko i nigdy nie powinienem się z nią rozstawać, bo drugiej takiej jak ona nie znajdę. A jeszcze później zaczął jąkać się o jeziorze... Wypadku... Wtedy do mnie dotarło, że miałem rację co do jego udziału. Dlatego później przez cały czas obserwowałem Petera podczas festynu. Kiedy zauważyłem, że ledwo już trzymał się na nogach, odwiozłem go do Bridebridge Hall. Poszliśmy do salonu, gdzie wlałem mu w gardło jeszcze więcej whisky. Wreszcie on sam się wygadał. Powiedział, że pomagał Rosie i wymyślił ten pozorowany wypadek. Wysypał się całkowicie. Nie miałem pojęcia, dlaczego Rosie mi o tym wcześniej nie powiedziała. Ale zacząłem się o nią bać. Rosie była w niebezpieczeństwie, a Murphy... Murphy wtedy wydał mi się nieobliczalny. Nie mogłem pozwolić, by ją skrzywdził. By wywlekł przeszłość. Nie mogłem pozwolić. Zaciągnąłem go na górę. Powiedziałem, żeby sobie popatrzył na widok, a potem spojrzał w dół... Ostrzegłem go. Powiedziałem, że jeśli w jakikolwiek sposób skrzywdzi Rosie lub jeszcze raz wspomni o Constantinie, to... A on zaczął się śmiać. Zataczał się, bełkotał, oparł się o drewnianą balustradę, zamierzał coś powiedzieć i wtedy... Wypadł. Nie wiedziałem, co się właściwie stało. Dopiero po chwili ruszyłem się z miejsca. Zobaczyłem wyłamane szczebelki i pomyślałem, że drewno musiało być spróchniałe. Może nikt dawno tego tarasu nie remontował? Właściciele Bridebridge Hall w ogóle pewnie z niego nie korzystali. To przecież para staruszków, a na taras trzeba się wspiąć po stromych schodach... W każdym razie było po

wszystkim. Peter leżał na bruku. Wokół niego rosła kałuża krwi. Spanikowałem. Wiedziałem, że stanę się teraz głównym podejrzanym, a przecież go nie zabiłem. Nawet go nie dotknąłem na tym tarasie! Zrobiłem więc bałagan, żeby zatrzeć ślady... My wszyscy z ekipy bywaliśmy wcześniej na strychu, więc odciski palców w niczym nie pomogły. Mam rację? Właśnie... Wróciłem do miasteczka. A później przyjechałem do domu ze wszystkimi około drugiej w nocy. Udawałem, że nie miałem z tym nic wspólnego. Nie chciałem, by ktokolwiek powiązał mnie z Murphym, a w konsekwencji Murphy’ego z Rosie. I skojarzył nazwiska całej naszej trójki z warsztatami artystycznymi sprzed dziesięciu lat. Rosie musiała być bezpieczna. Poza wszelkimi podejrzeniami. Tym razem musiałem jej pomóc, skoro wcześniej nie mogła na mnie liczyć. Alan urwał na chwilę i spojrzał na Bell. Była blada jak ściana. Jej również należały się wyjaśnienia. – Bell, przepraszam cię. Przez ostatnie dwa lata byłem z tobą szczery. Dałem ci tyle z siebie, ile mogłem. Nie żałuję ani jednej naszej wspólnej chwili. Ale... Ostatnio udawałem. Chciałem sprawiać wrażenie, że coraz bardziej angażuje się w relację z tobą, by nikt nie zorientował się... Że ja wciąż... W sali zapadło głuche milczenie. Rosie płakała cicho, a Alan wpatrywał się w podłogę. Jego twarz nie wyrażała teraz absolutnie żadnych emocji. Jack Valenti wykonał krok do przodu i zamierzał coś powiedzieć, kiedy do pokoju zajrzała pielęgniarka. – Komisarz Valenti? W hallu na dole czeka funkcjonariusz. Ma dla pana jakieś dokumenty. Podobno życzył pan sobie dostarczyć je tutaj, ale my na ten oddział nie wpuszczamy obcych. Przepraszam. – Przeprasza pani? – zdenerwował się policjant. – Nie obchodzi mnie, kogo tu wpuszczacie, a kogo nie! Ja nie mogę w tej chwili opuścić tego pokoju, a dokumenty mają trafić w moje ręce natychmiast. Proszę przyprowadzić funkcjonariusza na górę. Jasne?! Pielęgniarka zaczerwieniła się i czym prędzej wycofała z sali. Valenti odetchnął. Alan spojrzał na niego. Domyślał się, co za chwilę usłyszy. – Czy panu się wydaje, że ja kupię tę historię? Alan wzruszył ramionami. Nie zależało mu już nawet na sprawiedliwości. W tym momencie coraz bardziej dawał się opanować lękowi. Jednak nie o siebie się bał, tylko o nią. O Rosie. O to, co się teraz z nią stanie. Czy mógł jej jeszcze jakoś pomóc? – Alanie Fawley, jest pan aresztowany pod zarzutem zabójstwa Petera Murphy’ego... Alan wstał posłusznie i obrócił się plecami do komisarza. Kątem oka zauważył, że drzwi do sali ponownie się otworzyły, ale dla niego nie liczyło się już nic. Jaka to różnica, kto wszedł, kto go zobaczył i co sobie pomyślał? Na nadgarstkach poczuł zimny metal. Jak przez mgłę dotarły do niego słowa: – Szefie, aresztować można, ale ten zarzut... Chyba trzeba zmienić. Z pełnego raportu technicznych wynika, że to naprawdę mógł być wypadek... Sprawdzili te barierki. W ogóle cały taras, podłogę i... Przepraszam, że się wtrącam... Ale sam pan kazał przynieść, więc... Alan usłyszał westchnienie Rosie. Odwrócił się powoli i zobaczył, że komisarz Valenti kartkuje jakiś dokument. Śledczy był zaskoczony. Pewnie nieczęsto zdarzało mu się mylić... – Wypadek, wypadek... Spróchniała barierka, osunięta podłoga, obluzowane śruby... Taak... Alan wpatrzył się w zapłakaną Rosie. Wypadek... Tak, zwykły, głupi wypadek. A oni wszyscy

niepotrzebnie wpadli w panikę i skomplikowali sobie życie. Cała ekipa.



Pani Redbury to ja

43. Dwa tygodnie później W domu na Upper Chayne Row nie czuło się uciążliwego czerwcowego upału. Siedzieli w obszernym salonie, na podłodze, przy niskim japońskim stoliku. Wszystkie okna były otwarte i przez pokój pędził przyjemny, ciepły wiatr. Oscar przełknął kęs sushi i uśmiechnął się, spoglądając na Bell. Sączyła białe wino i patrzyła w zamyśleniu przez okno, na splątaną soczystą zieleń. Musiała poczuć na sobie jego wzrok, bo również się uśmiechnęła, a później leniwie odwróciła głowę. Pogłaskała Oscara po ramieniu. W tym właśnie momencie poczuł, że nigdy wcześniej nie był tak szczęśliwy. Nic jednak nie powiedział. Wiedział, że Bell nie lubiła bezsensownego słowotoku. Ona i tak wszystko rozumiała. Z każdym dniem widział to coraz lepiej. Patrzył na nią wciąż, kiedy podniosła się z podłogi i skierowała do kuchni. – Wino się skończyło. Przyniosę jeszcze. A może ktoś ma ochotę na coś innego? Oscar tylko lekko pokręcił głową, po czym spojrzał pytająco na Zoe i Jacka. – Ja herbatkę – rzucił Valenti do Bell, lekko odchylając głowę. – W ten upał? No dobra... Bell zniknęła w korytarzu, a Valenti wzruszył ramionami. Siedząca obok niego Zoe walnęła o stół pałeczką. – Cholera! Nienawidzę ryżu! – jęknęła i nadąsała się jak małe dziecko. – Ty w ogóle niczego nie lubisz, więc po prostu jedz cokolwiek! – zirytował się Jack i podsunął jej pod nos miskę. – Nie chce mi się już wozić cię do tego snobistycznego szpitala, w którym każdy robi mi rentgen portfela... Oscar roześmiał się cicho i pchnął w kierunku Zoe talerz w gotowanymi warzywami. Przez chwilę zastanawiał się nad tym, co powiedział Valenti. Czyżby działo się między nimi coś, o czym Oscar i Bell nie wiedzieli? A może to dopiero początek? Drugi... Drugi początek Zoe i Jacka. Pierwszy, dość niefortunny, mieli już dawno za sobą. Kiedy Zoe opowiadała o tym Oscarowi, wciąż nie mogła w pełni zapanować nad emocjami. Tłumaczyła, że wówczas formalnie nie skończyła jeszcze osiemnastu lat, a Valenti był od niej o całą dekadę starszy i już wtedy zajmował wysokie stanowisko w policji. W dodatku miał żonę. Romans z niespełna osiemnastoletnią gwiazdką kina nie wpłynąłby dobrze na jego przyszłość, a Zoe nie czuła się

gotowa na... Drastyczną zmianę trybu życia. I zszarganą reputację... Dlatego postanowiła przejść przez wszystko sama, mając jedynie matkę do pomocy. Oscar nie potrafił sobie nawet tego wyobrazić. Nie miał pojęcia, co musiała czuć, jak bardzo cierpieć i na jak wielkie naraziła się niebezpieczeństwo, nie informując absolutnie nikogo. Żadnego lekarza. Żadnej pielęgniarki. A później nastąpiła ta ogromna pustka, której nie potrafiła niczym zagłuszyć. Matka mówiła jej, że wszystko z pewnością wróci do równowagi. Że wszystko się ułoży. Musi tylko wrócić do pracy, stać się na nowo młodą gwiazdą kina. Siedem miesięcy przerwy to nie tak długo, a propozycje wciąż spływały. Musiała tylko wrócić! I wróciła. Miała niecałe dziewiętnaście lat i później dopiero zagrała swoje najlepsze role. Każdy się dziwił, skąd u Zoe Alcott taka dojrzałość... Tak wielkie pokłady emocji... Jack Valenti został ze swoją żoną, która przekonała go, że potrafi być wyrozumiała, poradzi sobie z tą delikatną sytuacją, zapomni... Była przecież dojrzałą, dwudziestoośmioletnią kobietą, nie zaś nastoletnią gówniarą. A sytuacja wydawała się szczególna. Jack z początku nie był do końca przekonany, później jednak się zgodził. Dał się całkowicie pochłonąć miłości... A żona jednak nie potrafiła tego znieść. Pewnie słusznie... Odeszła od niego. Zostawiła samego z małą córeczką. Z jego córeczką. Z małą Elizabeth. Małą Lizzie. To Zoe wybrała imię... A teraz co? Oscar patrzył, jak komisarz Valenti ze zbolałą miną podsuwa Zoe ryż, by zjadła choć trochę. Kto wie? Może jeszcze nie wszystko stracone? Bell wróciła z kuchni z butelką wina. Usiadła obok Oscara i położyła mu głowę na ramieniu. Szybko jednak poderwała się i zawołała: – Cholera! Przecież upiekłam dla ciebie ciasto, Zoe! Specjalne, jakieś bezglutenowe... Zamiast mąki daje się orzechy czy jakoś tak... – Czy jakoś tak? – powtórzyła Zoe podejrzliwie. – To zrobiłaś je czy nie? Nie pamiętasz, co dodałaś...? – No... Gosposia mi trochę pomogła. – Trochę? – Bell wstawiła wszystko do piekarnika – wtrącił się nagle Oscar i zrobił unik, kiedy Bell zamachnęła się na niego poduszką. – Aha... No... Zajebiście – mruknęła Zoe. Bell znowu zniknęła w korytarzu i po chwili wróciła z ciastem. Było pyszne. Oscar nie pamiętał, by jego gosposia kiedykolwiek wcześniej upiekła podobne ciasto i przyszło mu do głowy, że być może nie docenił odpowiednio udziału Bell. O dziwo, Zoe również spróbowała. A później zjadła cały kawałek. Valenti westchnął z ulgą, a Bell zaklaskała teatralnie. Oscar uznał, że już czas... – Zoe, podpisałaś nowy kontrakt? – spytał. – Jeszcze nie. Nie wiem, czy chcę lecieć do Stanów i znowu przez kilka miesięcy mówić z tym ich rozjechanym akcentem. Nastawiłam się, że spędzę trochę czasu na planie Dumy i uprzedzenia i pobędę chwilę w Anglii. Ostatnio ciągle dokądś wyjeżdżałam. Posiedziałabym chwilę w miejscu. No ale... Nie zanosi się. – A co byś powiedziała na... – Na co? – Zoe odsunęła od siebie talerzyk i przełączyła się na tryb „czujność”. – Dumę i uprzedzenie? Tym razem również Bell utkwiła w Oscarze zaskoczone spojrzenie. Wiedział, że kiedy Zoe

i Jack sobie pójdą, dostanie za swoje. Nic jej przecież wcześniej nie powiedział. Chciał, żeby to była niespodzianka. – Oscar? – przemówiła wreszcie Zoe, jak gdyby zwracała się do niegroźnego wariata. – Na mózg ci padło? Skąd weźmiesz Dumę i uprzedzenie? – No... Gdybyś zgodziła się nakręcić coś dla telewizji, to można by było zrobić czteroodcinkowy serial dla BBC. – Telewizji? Mam grać w telewizji?! – No przepraszam cię, gwiazdo, ale teraz wszyscy aktorzy balansują między kinem i telewizją. Meryl Streep! Emma Thompson! Kevin Spacey! Judi Dench! No nie! Jeszcze będziesz marudzić?! Cholera by to... Sześć lat temu BBC nakręciło czteroodcinkową Emmę na podstawie Jane Austen i serial zdobył kupę nagród, w tym nominację do Złotego Globu za główną rolę dla Romoli Garai! A Mildred Pierce HBO? Kate Winslet zagrała w tym miniserialu rok po tym, jak otrzymała Oscara! Za kogo ty się uważasz?! Oscar umilkł. Wszyscy wpatrywali się w niego szeroko otwartymi oczami. Zoe odchrząknęła. – No, Oscar, nie wiedziałam, że potrafisz się tak wydzierać. Szacun. A teraz mi powiedz, skąd wiesz, że oni zechcą to kręcić? I nie będą się bali, że znowu jakieś fatum wytnie pół ekipy? – Po pierwsze nie pół! Nie pół, kobieto! A po drugie... W BBC się zgodzą. O to się nie martwcie. Bell, zrobisz kostiumy, prawda? Błagam, nie zawiedź mnie... Ja napiszę scenariusz. I... Postanowiłem zainwestować. Będę współproducentem. – Współ? Czyli będzie ktoś jeszcze. Kto? – Zoe zmrużyła oczy. – Pomyślałem o Jimmym Hittocku. Jeszcze z nim nie rozmawiałem, ale on odciął się od ojca i zamierza zacząć działać na własną rękę. Zna się na rzeczy, ma doświadczenie i... Ogólnie uważam, że nasza ekipa „po przejściach” wzbudziłaby spore zainteresowanie odbiorców. W BBC też tak sądzą. Zgodzą się. Właściwie już się zgodzili. – Będziesz współproducentem? I... Jimmy Hittock? Zgodzą się? Już się zgodzili? Co ty jesteś? Jakimś ich bogiem? – odezwała się nagle Bell, a w jej głosie słychać już było lekką irytację. – No... Oni już od dawna namawiają mnie na napisanie scenariusza do telewizyjnej adaptacji pierwszego kryminału Emmy Redbury. Do tej pory się nie zgadzałem, ale teraz... Powiedziałem, że napiszę, jeśli zechcą zrobić Dumę i uprzedzenie. To, co dziewczęta?! Skopiemy dupę tandecie? Zoe uśmiechnęła się szeroko, ale Bell wstała z podłogi i spojrzała na niego gniewnie. – O co tu chodzi? Gadaj! – Powiem. Ale usiądź. Proszę. I nie patrz tak na mnie. Po prostu głupio mi trochę... – Gadaj! – krzyknęły równocześnie Zoe i Bell. – No... Widzicie... Pani Redbury to ja. Emma Redbury to ja. – Emma Redbury to ty?! – wydarła się Bell. – To ty napisałeś te książki?! – Pieprzysz? – ożywiła się Zoe. – Czytałem wszystkie – mruknął Valenti i lekko się zarumienił. W salonie zapanowała ogólna radość. Wszyscy mówili równocześnie i decyzja co do nakręcenia Dumy i uprzedzenia dla BBC zapadła dość szybko. Siedzieli tak jeszcze do późnego wieczoru, aż wreszcie od strony ogrodu poczuli przypływ chłodnego powietrza. Zoe i Valenti pożegnali się i wyszli, a Bell rzuciła Oscarowi znaczące spojrzenie. – Zabiję cię po prostu!

Podeszła do niego i mocno pocałowała go w usta. – Mam nadzieję, że do twojej Emmy Redbury też będą mogła zaprojektować stroje. Jesteś głupkiem! Związałam się z głupkiem. Związała się z głupkiem... Pewnie tak. Najważniejsze, że w ogóle się związała. Oscar zatopił palce w czarnych włosach Bell. I niczego już więcej nie chciał.

Zoe zamierzała zamówić taksówkę, ale Jack uparł się, że zawiezie ją do domu. Milczeli przez całą drogę, mimo to nie czuła się skrępowana. Przyglądała się tętniącemu życiem Londynowi w tę czerwcową, ciepłą noc. Kiedy dotarli na miejsce, zrozumiała, że wcale jeszcze nie chce wysiadać. Położyła dłoń na ramieniu Valentiego. – Dziękuję ci, Jack. Za wszystko. Valenti milczał przez chwilę, jak gdyby szukał odpowiednich słów. – Byłaś świetna w Snach o plastelinie. I w każdym innym filmie. Widziałem wszystkie. A ten o Piotrusiu Panie oglądaliśmy razem z... Lizzie. Zoe utkwiła wzrok w swoich dłoniach. Przez chwilę biła się z myślami. Jack widział, że toczy się w niej jakaś walka, więc znowu się odezwał. – Czytałem to, co mi dałaś. To z tej teczki... – Czytałeś? – Zoe spojrzała na niego niemal ze strachem. – Piękne. – Piękne? Wpatrywała się w niego ciągle, ale tym razem strach ustąpił miejsca niedowierzaniu. – Przepraszam, Zoe. Byłaś wtedy bardzo wrażliwa i młoda. A ja byłem dorosły. Nie powinniśmy wymuszać na tobie takiej decyzji. Ja nie powinienem się od ciebie odwrócić. To było słuszne, że się później odcięłaś. Nie powinienem pałać do ciebie taką złością. Ta decyzja... Żeby zostawić z nami Lizzie... – Sama ją podjęłam – zaprotestowała. – Ale pod presją. Nie powinienem był się na to zgodzić. Zresztą nikomu nie wyszło to na dobre, prawda? Bo ty też nie jesteś całkiem szczęśliwa? Zoe pokręciła głową. Wiedziała, że jeśli ta rozmowa potrwa choć chwilę dłużej, rozbeczy się jak dziecko. A jednak... Było jej wszystko jedno. Mogła przecież płakać. Teraz już czuła się prawie gotowa, by odsłonić swoje prawdziwe emocje. Valenti milczał. Zoe wiedziała, że nadeszła jej pora, aby powiedzieć coś ważnego. Nie zamierzała już jednak nikogo przepraszać. – Mogłabym się z nią zobaczyć? Z Lizzie? Nie chcę od razu mówić jej... Wszystkiego. Teraz i tak nie zrozumie. Ale może z czasem... Mogłabym ją po prostu poznać. Obiecuję, że postaram się nie przeklinać... – Chciałabyś tego? Nigdy nie mówiłaś... Nie odezwałaś się słowem, powiedziałaś, że mnie nienawidzisz, po tym jak już... Zostałaś sama. Kiedy rozwiodłem się z Barbarą przez chwilę

myślałem nawet, żeby do ciebie zadzwonić, ale byłaś ciągle taka młoda, błyszczałaś na premierach, robiłaś wielką karierę... Zagrałaś świetne role. Zrezygnowałem. Jestem z innego świata, chyba o tym wiesz. – Wiem. Ty jesteś synem brytyjskiego generała, a ja córką irlandzkich farmerów. Jack roześmiał się i pokręcił głową. – Można i tak to ująć... Zoe, jeśli chcesz, to... Oczywiście, możesz się z nią spotkać. Będę... będę... szczęśliwy. Zoe spojrzała na niego z uwagą. Twardy komisarz Jack Valenti gdzieś się ulotnił, a w jego miejsce pojawił się młody, odrobinę nieśmiały mężczyzna, którego kiedyś znała. I na znajomość z którym wówczas nie była zupełnie gotowa. Teraz też pewnie nie jest. Ale postanowiła dać sobie szansę. I jemu. I... Lizzie. Uśmiechnęła się i wyszła z samochodu. Pomachała mu na pożegnanie i po chwili znalazła się w domu. Oparła się o drzwi. Była przerażona tym, co właśnie sama zaproponowała, a jednocześnie... dziwnie, niebezpiecznie szczęśliwa.



O autorce

Magdalena Knedler – recenzentka i felietonistka, a także autorka krótkich form literackich. Współpracuje z portalami Oblicza Kultury, Czytajmy Polskich Autorów i Miasto Kultury. Jej opowiadania ukazały się m.in. w zbiorach Kryminalny Olsztyn. Koszary; Po drugiej stronie. Weird fiction po polsku; Literacka podróż po Gdańsku. Laureatka kilku festiwali i konkursów literackich. Członkini Wrocławskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich. Z zawodu logopeda medialny i nauczyciel wymowy scenicznej. Prowadzi zajęcia i warsztaty dla aktorów, lektorów, dziennikarzy i młodzieży teatralnej, a także spotkania literackie i imprezy artystyczne. Mieszka i pracuje we Wrocławiu. Codziennie wstaje o 5.11, uruchamia ekspres do kawy i zadaje sobie samej pytanie: „Magda, why?”. Nad odpowiedzią woli się nie zastanawiać. Uwielbia swoją szaloną rodzinę, książki, malarstwo, kino i dobre seriale. I morze. Zwłaszcza kiedy jest zimno i wieje wiatr.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Polecamy

Zapraszamy do dworku Longbourn na spotkanie z Elizabeth, Jane, panem Darcym. Postaci znane z kart „Dumy i uprzedzenia” są jednak tylko tłem dla nowej historii. Głównymi bohaterami są tutaj władcza, aczkolwiek wyrozumiała gospodyni – pani Hill, chodząca z głową w chmurach pokojówka Sara oraz tajemniczy służący James, którego pojawienie się w Longbourn diametralnie zmienia życie dziewczyny. Czy na przeszkodzie rodzącego się uczucia staną tylko duma, uprzedzenie i status społeczny?



Ktoś musi zginąć, żeby o tej książce zrobiło się głośno… W świecie, w którym wszystko jest na sprzedaż, skrajne i drastyczne posunięcia marketingowe nie dziwią już nikogo. Ale czy ktokolwiek zdecydowałby się na zabójstwo, aby wypromować nową książkę? Wiktoria Moreau to królowa kryminału, która w przeddzień wyczekiwanej przez miliony czytelników premiery najnowszej książki zostaje posądzona o zniesławienie. Zamiast cieszyć się ze spotkań z wielbicielami, uczestniczy w procesie sądowym i policyjnym śledztwie w sprawie serii morderstw popełnianych według fabuły powieści jednego z jej największych konkurentów. Nieznane i fascynujące kobiece oblicze polskiego kryminału!



Warszawski Niebotyk to epicka, niezwykle poruszająca opowieść o losach pięciu młodych mężczyzn, którzy przyjaźnią się, uczą, pracują i kochają z pasją, z właściwym młodym ludziom poczuciem wszechmocy i nieśmiertelności. Spotykamy ich późną jesienią 1933 roku, w przededniu rozejścia się ich życiowych dróg. W chwili gdy świat stoi przed nimi otworem, gdy są przekonani, że mogą osiągnąć wszystko, czego zapragną, stojąc na ziemi dosięgnąć nieba. Miłość postrzegają jako piękną przygodę, ślepi na niebezpieczeństwa, jakie mogą ich spotkać. W ciągu kilku kolejnych miesięcy życie weryfikuje ich sposób myślenia, prowadząc ku dojrzałości, na którą nie zawsze chcą się zgodzić, a która jest nieunikniona.



Spis treści Od autorki Przed wschodem słońca W samo południe Noc jest ciemna i pełna strachów Oswojony wróg i nowi przyjaciele Śledztwo na osiem rąk Jeden pogrzeb. I zero wesel Gambit, czyli jak zabić pana Darcy’ego Pani Redbury to ja O autorce Polecamy