01. Sanderson B. 2007 - Elantris

SANDERSON BRANDON

Elantris

BRANDON SANDERSON

Tytuł oryginału: Elantris Przełożyła Aleksandra Jagiełowicz

Warszawa 2007 Wydanie I

Prolog

Elantris kiedyś było piękne. Nazywano je miastem bogów: miejscem pełnym mocy, promiennym i magicznym. Przyjezdni twierdzili, że nawet kamienie lśniły tam

wewnętrznym blaskiem, a miasto pyszniło się przedziwnymi, niezwykłymi cudownościami. Nocą Elantris lśniło jak wielki, srebrzysty płomień, widoczny nawet z wielkiej odległości. A jednak, choć Elantris było wspaniałe, jego mieszkańcy byli jeszcze wspanialsi. Mieli białe i lśniące włosy, a skórę niemal metalicznie srebrzystą. Elantrianie błyszczeli niemal tak samo, jak ich miasto. Legendy mówią, że byli nieśmiertelni – albo prawie nieśmiertelni. Ich ciała goiły się szybko, byli też obdarzeni wielką siłą, instynktem i szybkością. Mogli czarować samymi

gestami dłoni; ludzie zjeżdżali do Elantris z całego Opelonu, by zakosztować elantryjskiego uzdrowienia, strawy lub mądrości. Elantrianie byli bóstwami. I każdy mógł zostać Elantrianinem. Zwano to Shaod, Przemianą. Uderzała na ślepo, zazwyczaj nocą, w czasie tych tajemniczych godzin, kiedy ciało zażywało odpoczynku. Shaod mogła ogarnąć każdego – żebraka, rzemieślnika, szlachcica lub wojownika. A gdy już nadeszła, życie tej szczęśliwej osoby kończyło się i zaczynało od nowa – mogła odrzucić dawną, światową egzystencję i

przeprowadzić się do Elantris. Elantris, w którym żyła w chwale, panowała mądrze i była czczoną przez wieczność. Wieczność skończyła się dziesięć lat temu.

Część pierwsza CIEŃ ELANTRIS

Rozdział 1

Książę Raoden z Arelonu obudził się tego ranka bardzo wcześnie, całkowicie nieświadom, że właśnie został skazany na całą wieczność. Wciąż zaspany usiadł, mruganiem usiłując przyzwyczaić oczy do łagodnego porannego światła. Za

otwartymi oknami balkonu w oddali widział ogromne miasto Elantris, a jego surowe ściany rzucały głęboki cień na mniejsze miasto Kae, gdzie mieszkał Raoden. Mury Elantris były niewiarygodnie wysokie, ale książę wciąż mógł dostrzec czarne szczyty wież ponad nimi – ich strzaskane iglice mówiły o ukrytym przed wzrokiem upadłym majestacie. Opuszczone miasto wydawało się ciemniejsze niż zazwyczaj. Raoden przyglądał mu się przez dłuższą chwilę, aż wreszcie odwrócił wzrok. Ogromne elantryjskie mury nie dawały o sobie zapomnieć, ale lud Kae wciąż starał się to uczynić. Bolesne

było wspomnienie piękna miasta, zastanawianie się, jak dziesięć lat temu błogosławieństwo Shaod stało się przekleństwem… Raoden potrząsnął głową i wstał z łóżka. Jak na tak wczesną porę, było niezwykle ciepło. Nie czuł nawet odrobiny chłodu, kiedy narzucił szlafrok i pociągnął za sznur wzywający służbę, oznajmiając, że chce dostać śniadanie. Jeszcze jedna dziwna sprawa. Był głodny. Bardzo głodny. Prawie umierał z głodu. Nigdy nie lubił obfitych śniadań, ale dziś po raz pierwszy niecierpliwie czekał na posiłek.

Wreszcie zdecydował się wezwać kogoś, aby sprawdzić, czemu akurat dzisiaj trwa to tak długo. –Ien?! – zawołał w stronę mrocznych komnat. Odpowiedziała mu cisza. Raoden zmarszczył lekko brwi, zdziwiony nieobecnością Seona. Gdzie może być Ien? Wstał i jego wzrok znów zatrzymał się na Elantris. Ukryte w cieniu ogromnego grodu Kae wyglądało jak niewielka wioska. Ogromny, czarny jak heban blok… właściwie już nie gród, a tylko skorupa. Raoden zadrżał.

Rozległo się stukanie do drzwi. –Wreszcie – mruknął Raoden i podszedł, by wpuścić starą Elao, która stała za nimi z tacą owoców i ciepłego chleba. Taca wyśliznęła się ze zmartwiałych dłoni służącej i upadła z hukiem na podłogę. Raoden zamarł. Metaliczny brzęk rozległ się echem w cichym porannym korytarzu. –Litościwy Domi! – szepnęła z przerażeniem w oczach Elao i drżącą ręką sięgnęła do piersi, by chwycić amulet Korathi zwisający z jej szyi.

Raoden wyciągnął dłoń, ale pokojowa cofnęła się z drżeniem, w pośpiechu zahaczając nogą o mały melon. –Co się dzieje? – zapytał Raoden. Nagle ujrzał własną dłoń. To, co do tej pory było skryte przed jego wzrokiem przez półmrok pokoju, teraz objawiło się w migoczącym świetle latarni w korytarzu. Raoden odwrócił się gwałtownie i chwiejnym krokiem podszedł do wielkiego zwierciadła wiszącego na ścianie komnaty. Światło poranka było

już wystarczająco jasne, by mógł wyraźnie ujrzeć oblicze, które spojrzało na niego z tafli. Odbicie twarzy obcego człowieka. Niebieskie oczy nie zmieniły się, choć teraz wypełniało je przerażenie. Jednakże włosy zmieniły kolor z piaskowego na szary i pozbawiony życia. Najgorsza była skóra. Twarz w lustrze była pokryta niezdrowymi, czarnymi plamami, niczym ciemne sińce. Plamami, które mogły oznaczać tylko jedno. Dosięgła go Shaod.

***

Brama miejska Elantris zatrzasnęła się za nim z przeraźliwym grobowym hukiem. Raoden oparł się o nią

plecami, wciąż jeszcze oszołomiony wydarzeniami dnia. Wydawało się, że te wspomnienia należą do innej osoby. Jego ojciec, król Iadon, nie spojrzał synowi w oczy, kiedy nakazał kapłanom przygotować go i wrzucić do Elantris. Uczyniono to szybko i bez hałasu. Iadon nie mógł sobie pozwolić na rozniesienie się wieści, że książę, następca tronu, jest Elantrianinem. Dziesięć lat temu Shaod uczyniłaby Raodena bogiem. Teraz, zamiast zmieniać ludzi w srebrnoskóre bóstwa, zmieniała ich w chore potwory. Raoden pokręcił z niedowierzaniem głową. Shaod – to się zdarzało innym ludziom. Nieznajomym. Ludziom,

którzy zasługiwali na to, by ich przeklęto. Nie książę korony Arelonu. Nie Raoden. Przed sobą miał gród Elantris. Wzdłuż wysokich murów ciągnęły się strażnice i szeregi żołnierzy – ludzi, którzy za zadanie mieli nie chronienie miasta przed dostępem wroga, lecz niedopuszczenie do ucieczki mieszkańców. Od Reod wszystkie osoby dotknięte Shaod zsyłano do Elantris, by sczezły. Upadłe miasto stało się ogromnym grobowcem dla tych, których ciała zapomniały, co to śmierć. Raoden pamiętał, jak stawał na tych

murach, spoglądając na przerażających mieszkańców, tak samo, jak teraz strażnicy spoglądali na niego. Wtedy miasto wydawało się odległe, choć stał na jego obrzeżu i zastanawiał się, jak by to było wędrować po tych poczerniałych ulicach.

Teraz się dowie. Raoden przez moment napierał na bramę, jakby chciał w nią wrosnąć, oczyścić ciało ze zgnilizny. Opuścił głowę, wydając cichy jęk. Miał ochotę skulić się w kłębek na brudnych

kamieniach i czekać, aż ten sen się skończy. Wiedział jednak, że nigdy się nie obudzi. Kapłani stwierdzili, że ten koszmar nie ma końca. Jednak coś w głębi duszy popychało go przed siebie. Wiedział, że musi iść dalej, że jeśli się zatrzyma, po prostu się podda. Shaod objęła jego ciało. Nie mógł pozwolić, aby ogarnęła również jego umysł. I tak, z własną dumą jako jedyną tarczą przed rozpaczą, beznadzieją i – co najważniejsze – rozczulaniem się nad sobą, Raoden uniósł głowę, by spojrzeć w twarz potępieniu.

***

Niegdyś, kiedy Raoden stawał na murach Elantris, aby spojrzeć w dół – zarówno dosłownie, jak i w przenośni – na jego mieszkańców, widział okrywający miasto brud. Teraz sam w nim stał. Każda powierzchnia – od ścian budynków po liczne pęknięcia w bruku – była pokryta patyną brudu. Śliska, oleista substancja wyrównywała koloryt Elantris, wszystkim barwom nadając ten sam jednolity, przygnębiający odcień – kolor stanowiący mieszaninę pesymizmu czerni z nieczystymi zieleniami i brązami ścieków. Przedtem udawało mu się dostrzec kilku mieszkańców miasta. Teraz mógł

ich również słyszeć. Kilku Elantrian leżało na cuchnących kocich łbach rynku. Wielu siedziało bezmyślnie w kałużach ciemnej wody, które pozostały po nocnej ulewie. I wszyscy jęczeli. Większość czyniła to cicho, mamrocząc coś pod nosem, lub popiskując z bólu. Tylko jedna z kobiet w głębi placu wrzeszczała jak opętana. Po chwili jednak ucichła, jakby zabrakło jej tchu lub sił na dalsze krzyki. Większość była odziana w coś, co wyglądało jak łachmany – luźne, ciemne odzienie, równie brudne jak ulice. Z bliska jednak Raoden rozpoznał tę odzież. Spojrzał na

własne, białe trumienne szaty. Były długie i powiewne, jak wstęgi zszyte razem w długą, luźną tunikę. Len na ramionach i kolanach był już zabrudzony od ocierania się o bramy miasta i kamienne filary. Raoden domyślał się, że wkrótce będą nie do odróżnienia od strojów innych Elantrian. Oto czym się stanę, pomyślał Raoden. To się już zaczęło. Za kilka tygodni będę tylko pozbawionym nadziei ciałem, trupem jęczącym gdzieś w kącie. Z żalu nad swym losem wyrwał go nagle słaby ruch po drugiej stronie

rynku. Kilku Elantrian siedziało w kucki w mrocznym podcieniu po drugiej stronie placu, na wprost niego.

Niewiele mógł wyczytać z ciemnych sylwetek, ale wydawało się, że na coś czekają. Czuł na sobie ich wzrok. Uniósł rękę, by osłonić oczy przed światłem, i dopiero wtedy przypomniał sobie, że trzyma w dłoni mały pleciony kosz. Zawierał on rytualną ofiarę Korathi wysyłaną z umarłym w kolejne życie – lub w tym przypadku, do Elantris. Kosz zawierał bochen chleba, pęczek wątłych warzyw, garść

ziarna i małą flaszkę wina. Zwykłe ofiary dla umarłych były znacznie obfitsze, ale to była ofiara dla Shaod. Raoden spojrzał znów na postaci w bramie i przypomniał sobie plotkę, którą słyszał jeszcze tam, na zewnątrz, o tym, jak brutalni bywają Elantrianie. Cienie jeszcze się nie poruszyły, ale spojrzenia, które czuł na sobie, były irytujące. Odetchnął głęboko i zszedł na bok, poruszając się wzdłuż murów miejskich ku wschodniej części rynku. Postaci wciąż mu się przyglądały, ale nie poszły za nim. Po chwili nie widział już bramy, a sekundę później skręcił

szybko w jedną z bocznych uliczek. Odetchnął głęboko, czując, że udało mu się przed czymś uciec, choć nie wiedział przed czym. Po kilku chwilach był już pewien, że nikt go nie śledzi, i zaczął się wstydzić własnego niepokoju. Do tej pory nie natknął się jeszcze na nic, co potwierdzałoby krążące na temat Elantris plotki. Pokręcił głową i ruszył dalej. Smród wręcz obezwładniał. Wszechobecne ścieki wydzielały smród pleśni i zgnilizny, jak gnijące grzyby. Raoden był tak oszołomiony tym odorem, że omal nie nadepnął na starca skulonego pod ścianą budynku.

Człowiek jęknął żałośnie, wyciągnął chudą rękę. Raoden spojrzał w dół i przeszedł go dreszcz. „Starzec” miał nie więcej niż szesnaście lat. Pokryta sadzą skóra istoty była ciemna i plamista, ale twarz należała do dziecka, nie do mężczyzny. Raoden mimowolnie cofnął się o krok. Chłopiec jakby zrozumiał, że straci wkrótce szansę, i wyprostował rękę z nagłym przypływem sił, jaki daje tylko desperacja. –Jedzenie? – wymamrotał ustami, w których brakowało połowy zębów. – Proszę.

Ręka opadła, widocznie zapas jego sił się wyczerpał. Ciało również opadło i znów oparło się o kamienną ścianę. Oczy jednak nie ustawały w śledzeniu Raodena. Smutne, pełne bólu oczy. Raoden widział już wcześniej żebraków w Zewnętrznych Miastach i prawdopodobnie nie raz został oszukany przez szarlatanów. Ten chłopiec jednak nie udawał. Sięgnął do kosza i wyciągnął bochen ofiarnego chleba, podając go chłopcu. Wyraz niedowierzania, jaki przebiegł po twarzy nieszczęśnika był chyba jeszcze bardziej niepokojący niż rozpacz, której miejsce zajął. To stworzenie dawno temu straciło

nadzieję i żebrało bardziej z przyzwyczajenia, niż czekając na pomoc.

Raoden minął chłopca i ruszył dalej wąską uliczką. Miał nadzieję, że miasto okaże się mniej ponure, kiedy opuści rynek, sądząc, że być może brud nawarstwiał się na skutek większego ruchu. Mylił się jednak – uliczka tonęła w takiej samej warstwie błota, jeśli nie grubszej. Za jego plecami rozległ się nagle stłumiony łomot. Raoden obejrzał się, zaskoczony. U wylotu bocznej uliczki

stała grupa ciemnych postaci, pochylona nad spoczywającym na ziemi ciałem. śebrak. Raoden z drżeniem patrzył, jak pięciu mężczyzn pożera bochenek chleba, walcząc o niego między sobą i ignorując rozpaczliwe okrzyki chłopca. Wreszcie jeden, widocznie zirytowany, spuścił na głowę chłopaka zaimprowizowaną pałkę, z chrzęstem, który rozległ się w całym zaułku. Mężczyźni skończyli jeść chleb i spojrzeli na Raodena, który z lękiem cofnął się o krok. Chyba zbyt pochopnie uznał, że nie jest śledzony. Kiedy pięciu mężczyzn wolno ruszyło w jego stronę, Raoden okręcił się na

pięcie i rzucił do ucieczki. Za plecami słyszał odgłosy pościgu. Z przerażeniem biegł przed siebie – jako książę nigdy by tego nie uczynił. Biegł na oślep, spodziewając się, że za chwilę zabraknie mu tchu, a w boku odezwie się ostre ukłucie bólu, jak zwykle, kiedy się zmęczył. Nic się jednak nie stało, zamiast tego poczuł jedynie ogromne znużenie i osłabienie, wydawało mu się, że zaraz upadnie. Było to okropne uczucie, jakby życie uchodziło z niego kropla po kropli. Z desperacją rzucił za siebie ofiarny koszyk. Wykonując niezgrabny ruch, stracił równowagę i niewidoczna

wyrwa w bruku wprowadziła go w bezładny poślizg, ciskający go na masę gnijącego drewna. Drewno – które niegdyś mogło być stertą skrzyń – zatrzeszczało i zamortyzowało upadek. Raoden usiadł szybko, aż kawałki rozmiękczonej drzewnej miazgi rozprysły się naokoło. Napastnicy jednak stracili już zainteresowanie. Cała piątka klęczała w błocie, wymacując rozrzucone warzywa i ziarno, zbierając je z bruku i wyławiając z ciemnych kałuż. Raoden poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła, kiedy jeden z mężczyzn wsunął palce w szczelinę między

kamieniami, wydobył spomiędzy nich papkę, w której było więcej ziemnej mazi niż kukurydzy, i łapczywie wepchnął do ust. Po podbródku pociekła mu brudna ślina, poruszające się wargi przypominały kociołek pełen bulgoczącego błota. Jeden z napastników zauważył, że Raoden im się przygląda. Warknął i sięgnął po pałkę wiszącą mu u boku. Raoden rozpaczliwie macał wokół siebie w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby służyć jako broń, aż znalazł deskę, która wydała mu się nieco mniej zgniła od pozostałych. Podniósł ją w niepewnych dłoniach, usiłując groźnie wyglądać.

Bandyta przystanął. Sekundę później jego uwagę odwrócił dochodzący z tyłu okrzyk

radości. Jeden z pozostałych odnalazł maleńki bukłak z winem. Walka, która się natychmiast wywiązała, sprawiła, że napastnicy na dobre zapomnieli o Raodenie. Wkrótce cała piątka znikła – czterech mężczyzn goniło piątego, szczęśliwca czy może naiwniaka, który dopadł bukłak jako pierwszy i postanowił uciec z cennym napitkiem. Raoden usiadł na stercie drewna, całkiem oszołomiony.

A więc tym się staniesz… –Zdaje się, że zapomnieli o tobie, sule – usłyszał czyjś głos. Raoden poderwał się. Opodal, na niewielkich schodkach, rozparł się leniwie mężczyzna. Jego gładka, łysa czaszka błyszczała w świetle poranka. Zdecydowanie był Elantrianinem, ale przed przemianą musiał należeć do innej rasy niż Raoden, pochodzącej spoza Arelonu. Skóra mężczyzny nosiła zdradzieckie siady Shaod, ale jej nietknięte fragmenty nie były białe, lecz ciemnobrązowe. Raoden napiął mięśnie, gotów

zmierzyć się z zagrożeniem, lecz ten człowiek nie okazywał ani pierwotnej dzikości, ani porażającej słabości, jakie prezentowali inni mieszkańcy. Wysoki, o zgrabnej sylwetce, miał szerokie dłonie i bystre oczy. Przyglądał się Raodenowi z niejaką zadumą. Raoden odetchnął z ulgą. –Kimkolwiek jesteś, cieszę się, że cię widzę. Myślałem, że wszyscy tutaj są umierający lub postradali zmysły. –Nie możemy być umierający – odpowiedział pogardliwie mężczyzna. – My już nie żyjemy. Kolo?

–Kolo. – Obce słowo było mu jakby znajome, podobnie, jak silny akcent tamtego. – Nie pochodzisz z Arelonu? Mężczyzna pokręcił głową. –Jestem Galladon, z suwerennego Królestwa Duladelskiego. Ostatnio pochodzę z Elantris, krainy ścieków, szaleństwa i wiecznego potępienia. Miło cię poznać. –Duladen? – powtórzył Raoden. – Przecież Shaod dotyka jedynie ludzi z Arelonu. Wstał, otrzepał się z kawałków drewna i skrzywił, kiedy poczuł ból w

stłuczonym palcu. Był pokryty błotem i przesiąkł już odorem Elantris. –Duladen to mieszanina ras: arelickiej, fjordelskiej, teodzkiej… Wszystkich tam znajdziesz. Raoden zaklął cicho. Galladon uniósł brew. –Co się dzieje, sule? Drzazga ci się wbiła w nieodpowiednie miejsce? A właściwie, jeśli się zastanowić, to nie ma na to odpowiednich miejsc.

–To mój palec! – odparł Raoden,

kuśtykając po śliskich kamieniach. – Coś się z nim dzieje. Potknąłem się, kiedy biegłem, ale ból nie chce zniknąć. Galladon pokręcił ze smutkiem głową. –Witaj w Elantris, sule. Nie żyjesz, twoje ciało nie będzie się regenerowało jak należy. –Co? – Raoden podszedł do stopni, na których siedział Galladon i usiadł obok. Palec bolał go wciąż tak samo jak w momencie uderzenia. –Każdy ból, sule – szepnął Galladon. – Każde skaleczenie, każde uderzenie,

każdy siniec, każde ukłucie – pozostaną z tobą, aż oszalejesz z bólu. Jak powiedziałem, witaj w Elantris. –Jak to znosicie? – zapytał Raoden, masując palec. To było takie głupie, drobne uderzenie, ale i tak musiał hamować łzy bólu, napływające mu do oczu. –Nie znosimy. Albo jesteśmy bardzo ostrożni, albo kończymy jak ci rulos, których widziałeś na rynku. –Na rynku… Idos Domi! – Raoden dźwignął się na nogi i pokuśtykał w stronę rynku.

Odnalazł młodego żebraka w tym samym miejscu, przy wylocie alejki. Wciąż żył… na swój sposób. Oczy chłopca były zwrócone ku niebu, źrenice drgały lekko. Poruszał ustami, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Z boku jego szyi widniała ogromna rana, obnażająca kręgi i krtań. Chłopak próbował oddychać, ale czynił to ostatkiem sił. Nagle palec Raodena przestał być aż tak ważny. –Idos Domi… – wyszeptał, odwracając głowę.

Ogarnęły go mdłości. Wyciągnął rękę i przytrzymał się ściany budynku, by nie upaść. Pochylił się, z całych sił starając się nie uczynić obfitszymi nieczystości spływających po bruku. –Jemu już niewiele pomoże – rzekł Galladon rzeczowym tonem, kucając przy żebraku. –Jak…? – zaczął Raoden, ale urwał, bo żołądek znowu zaczął go nękać. Z głośnym pluskiem usiadł w błocie i po kilku głębokich oddechach zdołał wreszcie zapytać: – Jak długo będzie tak żył? –Wciąż nic nie rozumiesz, sule –

odrzekł ze smutkiem w głosie Galladon. – On nie żyje. Każdy z nas nie żyje. Dlatego przecież tu jesteśmy. Kolo? Chłopiec pozostanie w takim stanie na zawsze. A właściwie tak długo, jak długo trwa zwykle wieczne potępienie. –I nic nie możemy zrobić? Galladon wzruszył ramionami.

–Możemy próbować go spalić, o ile uda nam się rozpalić ogień. Ciała Elantrian palą się chyba lepiej niż przeciętnych ludzi, niektórzy uważają też, że dla naszego ludu to godna

śmierć. –A… – Raoden wciąż nie mógł się zdobyć na to, by spojrzeć na chłopca. – A jeśli to zrobimy, co stanie się z nim… z jego duszą? –On nie ma duszy – odparł Galladon. – Przynajmniej tak twierdzą kapłani. Korathi, Derethi, Jesker… wszyscy mówią to samo. Jesteśmy przeklęci. –To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Czy ból ustanie, jeśli go spalimy? Galladon spojrzał na chłopca. Po dłuższej chwili wzruszył ramionami.

–Niektórzy powiadają, że jeśli się nas spali, albo odetnie głowę, albo zrobi coś, co spowoduje całkowite zniszczenie ciała, po prostu przestaniemy istnieć. Inni z kolei twierdzą, że ból nie ustanie. śe staniemy się bólem. Uważają, że będziemy unosić się bezmyślnie, niezdolni do odczuwania czegokolwiek oprócz bólu. Nie podoba mi się ani jedna, ani druga opcja, więc będę po prostu starał się pozostać w jednym kawałku. Kolo? –Tak – szepnął Raoden. – Kolo. Odwrócił się, wreszcie zbierając całą odwagę, by spojrzeć na rannego

chłopca. Jego wzrok znów padł na ogromną ranę i krew wolno wypływającą z niej na ziemię – jakby płyn po prostu znajdował się w żyłach, niczym woda stojąca w bajorze. Z nagłym dreszczem przerażenia Raoden uniósł rękę i dotknął piersi. –Moje serce nie bije! – zawołał. Dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Galladon spojrzał na Raodena, jakby usłyszał całkowicie idiotyczne stwierdzenie. –Sule, jesteś martwy. Kolo?

***

Nie spalili chłopca. Nie tylko dlatego, że brakowało im do tego odpowiednich narzędzi, ale z tego powodu, że Galladon stanowczo się temu sprzeciwił. –Nie możemy podjąć takiej decyzji. A jeśli on naprawdę nie ma duszy? Jeśli przestanie istnieć, kiedy spalimy jego ciało? Dla wielu istnienie w bólu jest lepsze niż jego brak. Pozostawili zatem chłopca tam, gdzie upadł. Raoden podążył za Galladonem, ponieważ nie miał pojęcia, co innego mógłby robić, mimo że poczucie winy dokuczało mu jeszcze bardziej niż ból w stopie.

Galladon widocznie nie dbał o to, czy Raoden idzie za nim, czy nie. Ruszył przed siebie, potem się zatrzymał, obserwując plamę brudu na ścianie. Wreszcie potężny, ciemnoskóry mężczyzna ruszył w kierunku miejsca, z którego przyszli, całkowicie ignorując

Raodena. Raoden spoglądał na odchodzącego Dulanina i próbował zebrać myśli. Był szkolony do życia w polityce, lata przygotowań nauczyły go szybko podejmować decyzje. Właśnie podjął

kolejną. Postanowił zaufać Galladonowi. W Dulaninie niewątpliwie było coś sympatycznego, coś, co Raoden uznał za miłe, nawet jeśli to coś było ukryte pod warstwą pesymizmu tak grubą, jak warstwa nieczystości na bruku. Było to coś więcej niż inteligencja, coś więcej niż swobodny sposób bycia. Raoden widział wyraz oczu tamtego, kiedy spoglądał na cierpiącego chłopca. Galladon twierdził, że akceptuje to, co nie do uniknięcia, ale czuł smutek, że musi to uczynić. Dulanin odnalazł swoje dawne miejsce na schodach i usiadł znowu. Raoden

westchnął z determinacją i podszedł, stając przed nim. Galladon podniósł wzrok. –No? –Potrzebuję twojej pomocy, Galladonie – rzekł Raoden, przykucając przed schodkami. Galladon prychnął. –To Elantris, sule. Nie ma tu czegoś takiego jak pomoc. Ból, szaleństwo i mnóstwo brudu to wszystko, co możesz tu znaleźć.

–Mówisz tak, jakbyś w to wierzył. –Zwróciłeś się pod niewłaściwy adres, sule. –Jesteś jedyną przytomną istotą, która mnie nie zaatakowała – rzekł Raoden. – Twoje czyny są bardziej przekonujące niż słowa. –A może tylko dlatego cię nie zaatakowałem, że nie masz nic, co można by ci zabrać? –Nie uwierzę w to. Galladon wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć „Nie obchodzi mnie,

w co wierzysz”, i oparł się o ścianę budynku, przymykając oczy. –Jesteś głodny, Galladonie? – zapytał cicho Raoden. Mężczyzna raptownie otworzył oczy. –Kiedyś się zastanawiałem, kiedy król Iadon karmi Elantrian – dumał na głos Raoden. – Nigdy nie słyszałem, by do miasta przywożono jakieś zapasy, ale zawsze sądziłem, że je przysyła. Uważałem, że Elantrianie są żywymi istotami. Teraz myślę, że jeśli ludzie z tego miasta mogą żyć bez bicia serca, mogą zapewne również obejść się bez żywności. Oczywiście, to nie znaczy, że głód znika. Kiedy się rano

obudziłem, byłem bardzo głodny. Dalej jestem. Sądząc z tego, jak zachowywali się ludzie, którzy mnie zaatakowali, ten głód się

wzmaga. Sięgnął pod poplamioną błotem ofiarną szatę, wyjął niewielki, cienki przedmiot i położył przed sobą. Kawałek suszonego mięsa. Galladon wytrzeszczył oczy, a wyraz jego twarzy zmienił się ze znudzenia w zainteresowanie. W jego źrenicach pojawił się błysk – odrobina tej samej dzikości, jaką Raoden widział już

wcześniej w oczach napastników. O wiele bardziej kontrolowana, ale istniała. Po raz pierwszy zrozumiał, co ryzykuje, stawiając na pierwsze wrażenie. –A skąd to? – zapytał Galladon. –Wypadło z mojego koszyka, kiedy kapłani mnie tu prowadzili, wsadziłem więc za pas. Chcesz je czy nie? Galladon przez dłuższą chwilę milczał. –Dlaczego sądzisz, że nie zaatakuję cię, by je zdobyć?

Te słowa nie były tylko hipotezą. Raoden czuł wyraźnie, że część umysłu Galladona rozważa takie działanie. Jak duża część, trudno było powiedzieć. –Nazwałeś mnie „sule”, Galladonie. Jak mógłbyś zabić kogoś, kogo nazwałeś przyjacielem? Galladon usiadł, wpatrując się w mięso jak zahipnotyzowany. Z kącika ust pociekła mu strużka śliny. Podniósł wzrok na Raodena, który czuł, jak ogarnia go coraz większy niepokój. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, w Galladonie coś jakby pękło i napięcie znikło. Dulanin roześmiał się nagle.

–Mówisz po duladelsku, sule? –Tylko kilka słów – odparł Raoden. –Wykształcony człowiek? Cóż za bogata ofiara dla Elantris! Zgoda, ty cwany rulo, czego chcesz? –Trzydziestu dni – odparł Raoden. – Przez trzydzieści dni będziesz mnie oprowadzał i mówił wszystko, co wiesz. –Trzydzieści dni? Sule, jesteś kayana. –O ile dobrze zrozumiałem – odparł Raoden, czyniąc gest, jakby chciał zabrać mięso – jedyna żywność, która

się tu pojawia, wchodzi wraz z nowo przybyłymi. Przy tak marnych ofiarach i tylu gębach do wyżywienia człowiek szybko robi się głodny. Można powiedzieć, że głód doprowadza cię do obłędu. –Dwadzieścia dni – odparł Galladon, a w jego oczach pojawił się znowu błysk. –Trzydzieści, Galladonie. Jeśli ty mi nie pomożesz, uczyni to ktoś inny. Galladon zgrzytnął zębami.

–Rulo – wymamrotał i wyciągnął dłoń. – Trzydzieści dni. Na szczęście nie planowałem w najbliższym czasie żadnych dłuższych wyjazdów. Raoden rzucił mu mięso. Galladon chwycił je w locie i odruchowo podniósł do ust, ale nagle znieruchomiał. Ostrożnie wsunął mięso do kieszeni i wstał. –Więc jak cię mam nazywać? Raoden zawahał się. Może lepiej, żeby ludzie na razie nie wiedzieli, że jestem z królewskiego rodu? – pomyślał.

–„Sule” będzie całkiem dobrze. Galladon zachichotał. –Widzę, że jesteś skryty. Dobrze, chodźmy zatem. Czas na wycieczkę.

Rozdział 2

Sarene zeszła z pokładu statku, by odkryć, że jest wdową. Oczywiście była to wstrząsająca nowina, ale nie aż tak, jak można by sądzić. W końcu nigdy nie poznała swojego męża. Właściwie, kiedy Sarene opuściła rodzinne strony, byli z Raodenem jedynie zaręczeni. Przypuszczała, że Królestwo Arelonu zechce wstrzymać się z zaślubinami aż do jej przybycia. Przynajmniej tam, skąd przybywała, wymagało się, by podczas ślubu obecni

byli oboje młodzi. –Nigdy nie podobała mi się ta klauzula w intercyzie – stwierdziła kula światła wielkości melona, unosząca się u jej boku. Sarene niecierpliwie postukiwała obcasem, obserwując, jak tragarze ładują jej bagaż na powóz. Intercyza była pięćdziesięciostronicowym dokumentem-potworem i jeden z jej punktów stanowiła klauzula, że małżeństwo uznaje się za zawarte nawet, jeśli ona, lub jej narzeczony umrą przed prawdziwą ceremonią ślubną. –Tutaj to dość popularny zwyczaj, Ashe – wyjaśniła. – W ten sposób

umowa o mariażu politycznym nie staje się nieważna, jeśli którejś ze stron coś się przydarzy. Nigdy dotąd nie sądziłam, że ktoś się na nią powoła. –Aż do dzisiaj – odpowiedziała kula świetlna głębokim, doskonale akcentowanym głosem. –Aż do dzisiaj – zgodziła się Sarene. – Skąd miałam wiedzieć, że książę Raoden nie przeżyje pięciu dni, jakich potrzebowałam na przebycie Morza Fjordelskiego? – Urwała, marszcząc w zadumie brwi. – Zacytuj mi tę klauzulę, Ashe. Muszę dokładnie wiedzieć o czym mowa.

–„Jeśli zdarzy się tak, że jeden z członków wspomnianej wyżej pary zostanie wezwany przed oblicze Litościwego Domi przed wyznaczonym terminem zaślubin, wówczas zaręczyny zostaną uznane jako równoważne zaślubinom w każdym aspekcie prawnym i społecznym” – odparł Ashe. –Nie ma tu wiele do oprotestowania, co? –Obawiam się, że nie, moja pani. Sarene zmarszczyła czoło, zaplotła ręce i zaczęła stukać palcem w policzek, obserwując tragarzy.

Pracami kierował wysoki, chudy mężczyzna o znudzonym spojrzeniu i zrezygnowanym wyrazie twarzy. Mężczyzna ten, arelicki dworzanin imieniem Ketol, był jedyną delegacją powitalną, jaką król Iadon uznał za stosowne wysłać na jej spotkanie. To

właśnie Ketol „musiał ją poinformować z ogromnym żalem”, że jej narzeczony „zmarł nagle i nieoczekiwanie”. Wygłosił to stwierdzenie tym samym głuchym, pozbawionym emocji tonem, jakim teraz wydawał rozkazy tragarzom.

–A zatem – podsumowała Sarene – w świetle prawa jestem teraz księżną Arelonu. –Zgadza się, pani. –I owdowiałą małżonką człowieka, którego nigdy nie spotkałam. –I to także się zgadza. Sarene pokręciła głową. –Ojciec rozchoruje się ze śmiechu, kiedy o tym usłyszy. Nigdy się z tym nie pogodzę. Kula zapulsowała w wyrazie irytacji.

–Pani, król nigdy nie zareagowałby tak niepoważnie na smutne wieści. Śmierć księcia Raodena z pewnością okryła głębokim smutkiem ród władający Arelonem. –Rzeczywiście. Tak głębokim, że nawet nie pofatygowali się, by wyjść na spotkanie swej nowej córce. –Może król Iadon pojawiłby się tutaj, gdyby został uprzedzony o naszym przybyciu. Sarene zmarszczyła czoło, ale wiedziała, że Seon ma rację. Jej pospieszny przyjazd, o kilka dni wyprzedzający główne uroczystości

weselne, miał być przedślubną niespodzianką dla księcia Raodena. Chciała spędzić przynajmniej kilka dni tylko z nim, poznać go. Jak się okazało, tajemnica, jaką okryła swój przyjazd, obróciła się przeciwko niej. –Powiedz mi, Ashe – rzekła – ile czasu w Arelonie upływa zwyczajowo pomiędzy śmiercią obywatela a jego pogrzebem? –Nie jestem pewien – wyznał Ashe. – Wyjechałem z Arelonu dawno temu, a mieszkałem tutaj tak krótko, że nie jestem w stanie sobie przypomnieć wielu szczegółów. Jednakże, zgodnie z moją wiedzą, obyczaje arelickie

niewiele różnią się od tych, jakie panują w twoim kraju, pani. Sarene kiwnęła głową i skinęła na dworzanina króla Iadona. –Tak, pani? – zapytał leniwie Ketol. –Czy teraz trwa czuwanie przy grobie księcia? – zapytała. –Tak, pani – odparł dworzanin. – Przed kaplicą Korathi. Pogrzeb odbędzie się wieczorem. –Chcę zobaczyć trumnę. Ketol zawahał się.

–Hm… Jego Wysokość prosił, aby przyprowadzić panią natychmiast przed jego oblicze. –Wobec tego nie zabawię długo w namiocie pogrzebowym – odparła Sarene, kierując się do powozu.

***

Sarene przyglądała się krytycznym okiem zatłoczonemu namiotowi pogrzebowemu, czekając, aż Ketol i kilku tragarzy utorują jej drogę do trumny. Musiała przyznać, że wszystko było bez zarzutu – kwiaty, ofiary, modlący się kapłani Korathi. Niezwykły był jedynie panujący tu tłok. –Doprawdy, ile tu ludzi – zauważyła, zwracając się do Ashe’a.

–Książę był bardzo lubiany, pani – odparł Seon, unosząc się obok niej. – Zgodnie z naszymi raportami, był najpopularniejszą osobą publiczną w kraju. Sarene skinęła głową, kierując się ku przejściu, które przygotował jej Ketol. Trumna księcia Raodena stała pośrodku namiotu, strzeżona przez krąg żołnierzy, który nie pozwalał podejść bliżej. Sarene obserwowała prawdziwą żałobę na twarzach obecnych. Więc to prawda, pomyślała. Ludzie naprawdę go kochali.

śołnierze rozstąpili się przed nią, by mogła podejść do trumny, która, na modłę Korathi, była rzeźbiona w Aony – w większości symbolizujące nadzieję i pokój. Cała drewniana trumna była otoczona pierścieniem wykwintnej żywności – ofiary złożonej w imieniu zmarłego. –Czy mogę go zobaczyć? – zapytała jednego z kapłanów Korathi, niskiego, łagodnie wyglądającego mężczyzny. –Przykro mi, dziecko – odparł kapłan. – Choroba księcia była niezmiernie szpecąca. Król poprosił, by pozwolono mu zachować godność po śmierci.

Sarene skinęła głową, odwracając się znowu przodem do trumny. Nie wiedziała, jakich uczuć powinna doświadczać, stojąc przed zwłokami człowieka, którego miała poślubić. Była dziwnie… wściekła. Odepchnęła to uczucie na chwilę, obejrzała się i powiodła wzrokiem po obecnych. Wszystko wydawało się wręcz zbyt formalne. Wprawdzie ludzie odwiedzający namiot sprawiali wrażenie naprawdę smutnych, ale cała reszta – sam namiot, ofiary, dekoracje – wydawały się… sterylne. Mężczyzna w wieku Raodena, podobno zdrowy i silny, pomyślała. I

śmierć od duszącej febry? Oczywiście, to możliwe, ale… raczej nieprawdopodobne. –Pani? – zapytał cicho Ashe. – Czy coś jest nie w porządku? Sarene skinęła dłonią Seonowi i zawróciła w stronę powozu. –Nie wiem – odparła równie cicho. – Coś mi się tu nie podoba, Ashe. –Masz podejrzliwą naturę, pani. –Dlaczego Iadon nie czuwa przy synu? Ketol powiedział, że przebywa na dworze,

jakby śmierć syna w ogóle go nie dotyczyła. – Sarene pokręciła głową. – Rozmawiałam z Raodenem tuż przed wyjazdem z Teod i wydawał się całkiem zdrowy. Coś się tu dzieje, Ashe, i ja chcę wiedzieć, co. –Och, nie – zaprotestował Ashe. – Twój ojciec, pani, poprosił mnie, żebym chronił cię przed kłopotami. Sarene uśmiechnęła się. –Zadanie trudne, jeśli nie niemożliwe. Chodź, musimy poznać mojego nowego ojca.

***

Sarene oparła się o szybę powozu, obserwując ulice mijane w drodze do pałacu. W głowie kołatała jej jedna, jedyna myśl, wypierając wszystkie inne: co ja tu robię? Rozmawiając z Ashe’em, zachowywała równowagę ducha, ale przecież zawsze potrafiła doskonale ukrywać troski. Oczywiście była ciekawa prawdy na temat śmierci księcia, ale znała siebie aż za dobrze. Wiedziała, że główną przyczyną tej ciekawości jest próba ukrycia poczucia niższości i skrępowania – wszystko, byle tylko nie przyznać, że jest tym, kim jest – chudą, nerwową kobietą, której pierwsza młodość już prawie minęła. Miała dwadzieścia pięć

lat, powinna była wyjść za mąż dawno temu. Raoden był jej ostatnią szansą. Jak śmiałeś mi umrzeć, książę Arelonu! – pomyślała z oburzeniem, choć ironia całej sytuacji wcale nie umknęła jej uwagi. Wszystko się zgadzało – ten człowiek, którego mogłaby chyba naprawdę polubić, musiał umrzeć, zanim go poznała. Teraz była samotna, w nieznanym kraju, politycznie związana z królem, któremu nie ufała. Przerażające uczucie samotności. Bywałaś już przedtem samotna, Sarene, upomniała się. Poradzisz sobie

z tym. Znajdź cokolwiek, co zajmie twój umysł. Masz przecież cały nowy dwór, który musisz poznać. Raduj się tym. Z westchnieniem popatrzyła na miasto. Pomimo znacznego doświadczenia, jakiego nabyła, służąc w korpusie dyplomatycznym ojca, nigdy dotąd nie odwiedziła Arelonu. Od czasu upadku Elantris Arelon był objęty nieoficjalną kwarantanną przez większość królestw. Nikt nie wiedział, dlaczego mistyczne miasto zostało przeklęte, i wszyscy się obawiali, że elantryjska choroba może się rozprzestrzeniać.

Pomimo to Sarene była zaskoczona przepychem, jaki ujrzała w Kae. Ulice miasta były szerokie i świetnie utrzymane. Ludzie na nich byli dostatnio odziani, nie zauważyła też ani jednego żebraka. W pewnej chwili dostrzegła grupę kapłanów Korathi w niebieskich szatach, idącą spokojnie ulicą i prowadzącą dziwną, odzianą na biało osobę. Sarene obserwowała procesję, zastanawiając się, co to takiego, dopóki grupa nie znikła za rogiem.

Z jej punktu widzenia Kae nie nosiło śladów żadnych problemów

ekonomicznych, jakie podobno cierpiał Arelon. Powóz mijał dziesiątki ogrodzonych posesji, a każda była zbudowana w innym stylu architektonicznym. Niektóre były rozłożyste, o szerokich skrzydłach i spiczastych dachach, na modłę duladelską, inne przypominały małe zameczki, a ich kamienne ściany wyglądały jak żywcem przeniesione z militarnych terenów Fjordenu. Wszystkie te posiadłości miały jednak jedną cechę wspólną – bogactwo. Może i lud tego kraju głodował, ale Kae – siedziba arystokracji Arelonu – chyba nawet tego nie zauważała. Oczywiście, ponad miastem górował

pewien niepokojący cień. Potężny mur Elantris wznosił się w oddali i Sarene zadrżała, obejmując wzrokiem nagie ponure kamienie. Przez niemal całe swoje dorosłe życie słuchała historii o Elantris, opowieści o magii, którą niegdyś emanowało, i potwornościach zamieszkujących dzisiaj jego ulice. Nieważne, jak bogate były te domy, jak dostatnio wyglądały ulice – ów pomnik stał nad nimi jak świadectwo, że w Arelonie sprawy nie mają się dobrze. –Ciekawe, po co oni tutaj w ogóle mieszkają? –Słucham, pani? – odezwał się Ashe.

–Po co król Iadon zbudował swój pałac w Kae? Dlaczego wybrał miasto znajdujące się tak blisko Elantris? –Podejrzewam, że powody były głównie natury ekonomicznej, pani – odparł Ashe. – Na północnym wybrzeżu Arelonu znajduje się tylko kilka zdatnych do użytku portów, a ten jest najwspanialszy. Sarene skinęła głową. Zatoka, jaka utworzyła się w miejscu, gdzie rzeka Aredel wpadała do oceanu, tworzyła istotnie godną pozazdroszczenia przystań, lecz jednak, mimo wszystko…

–Może również są powody polityczne? – zastanawiała się. – Iadon doszedł do władzy w niespokojnych czasach. Może uważa, że jeśli pozostanie w pobliżu starej stolicy, zyska na autorytecie? –Być może, pani – odrzekł Ashe. Właściwie to nie ma wielkiego znaczenia, pomyślała Sarene. Widocznie Elantris – lub Elantrianie – w istocie nie zwiększało niczyjej szansy na pochłonięcie przez Shaod. Odwróciła się od okna i spojrzała na Ashe’a, wiszącego nad siedzeniem obok niej. Jeszcze nie widziała

Seonów na ulicach Kae, choć podobno stworzenia te – uważane za twory elantryjskiej magii – były tu jeszcze częściej spotykane niż w jej rodzinnym kraju. Zmrużywszy oczy, mogła dostrzec jarzący się Aon w samym środku świetlnej kuli. –Przynajmniej traktat jest bezpieczny – rzekła wreszcie.

–Oczywiście, jeśli pozostaniesz w Arelonie, pani – przypomniał głębokim głosem Ashe. – Przynajmniej tak stanowi intercyza. Jak długo pozostaniesz tutaj i „dochowasz

wierności swemu mężowi”, król Iadon musi honorować swój sojusz z Teod. –Dochować wierności zmarłemu. – Sarene westchnęła. – Więc muszę tu zostać, z mężem czy bez. –Jak uważasz, pani. –Potrzebujemy tego traktatu, Ashe – odparła. – Fjorden rozszerza swoje wpływy w niewiarygodnym tempie. Pięć lat temu powiedziałabym, że nie musimy się martwić, że fjordelscy kapłani nigdy nie będą potęgą w Arelonie, ale teraz… Sarene pokręciła głową. Klęska

Republiki Duladenu tak wiele zmieniła. –Nie powinniśmy byli tak bardzo oddalać się od Arelonu, jak to czyniliśmy przez ostatnie dziesięć lat, Ashe – dodała. – Pewnie nie znalazłabym się w takiej sytuacji, jak teraz, gdybyśmy nawiązali silną więź z nowym rządem Arelonu dziesięć lat temu. –Twój ojciec obawiał się, że ich polityczne zamieszki będą miały również wpływ na Teod – odparł Ashe. – O Reod już nie wspomnę – nikt nie był pewien, czy to, co dotknęło Elantrian, nie dotknie również

zwykłych ludzi. Powóz zwolnił i Sarene spojrzała z westchnieniem przez okno. Jej ojciec wiedział, że Fjorden stanowi zagrożenie, i rozumiał, że trzeba na nowo odbudować stare sojusze; dlatego właśnie znalazła się w Arelonie. Bramy pałacu otwarły się przed nimi. Samotna czy nie, przybyła tutaj i cały los Teod spoczywał na jej barkach. Musiała przygotować Arelon na nieuchronną wojnę – wojnę, która stała się nieunikniona od dnia, kiedy upadło Elantris.

***

Nowy ojciec Sarene, król Iadon z

Arelonu, był szczupłym człowiekiem o przebiegłej twarzy. W chwili, gdy Sarene weszła do sali tronowej, konferował z kilkoma swymi administratorami i nowo przybyła pozostała niezauważona przez co najmniej kwadrans, po którym to zaledwie skinął jej głową. Osobiście nie miała nic przeciwko czekaniu – zyskała możliwość poobserwowania człowieka, któremu przysięgła posłuszeństwo – ale to nie zmieniło faktu, że jej godność została cokolwiek urażona przez takie traktowanie. Już choćby pozycja księżniczki Teod powinna zapewnić jej przyjęcie – jeśli nie wystawne, to

przynajmniej punktualne. Czekając, zauważyła natychmiast jeszcze jedno. Iadon nie wyglądał na człowieka, który opłakuje śmierć syna i spadkobiercy. W jego oczach nie było smutku, w zachowaniu ani śladu zagubienia i znużenia, jakie zwykle towarzyszą śmierci bliskiej osoby. Właściwie cały dwór wydawał się zdumiewająco pozbawiony wszelkich oznak żałoby.

Czy Iadon nie ma serca? – zastanawiała się Sarene. A może po prostu wie, jak kontrolować własne emocje?

Lata spędzone na dworze ojca nauczyły Sarene, jak rozpoznać szlachetny charakter. Nie mogła wprawdzie słyszeć słów Iadona – polecono jej pozostać w głębi sali i czekać na pozwolenie zbliżenia się – ale gesty i maniery króla pozwoliły jej wyrobić sobie pewne pojęcie co do jego charakteru. Iadon mówił stanowczo, wydawał polecenia, od czasu do czasu przerywając, by chudym palcem dziobnąć w mapę rozłożoną na stole. Stwierdziła, że to człowiek o silnej osobowości, z wyraźną wizją tego, do czego dąży i w jaki sposób chce osiągnąć cel. To niezły znak. Sarene

nieśmiało uznała, że będzie w stanie pracować z tym człowiekiem. Wkrótce jednak musiała zmienić tę opinię. Król Iadon skinął jej ręką. Sarene starannie ukryła irytację, spowodowaną oczekiwaniem, i podeszła do niego z odpowiednią miną dostojnego poddaństwa. Przerwał jej w połowie dygu. –Nikt mi nie powiedział, że jesteś taka wysoka – rzekł. –Panie? – zdziwiła się, podnosząc wzrok.

–No cóż, jedyna osoba, którą to mogło obchodzić, jest nieobecna i nie może tego zobaczyć. Eshen! – warknął, co sprawiło, że kobieta, do tej pory prawie niewidoczna w głębi sali, zerwała się jak oparzona i podbiegła usłużnie. –Zabierz ją na jej pokoje i dopilnuj, żeby miała dużo zajęć. Hafty, cokolwiek, co interesuje was, kobiety. – Z tymi słowy król obrócił się i zajął kolejnymi gośćmi – grupą kupców. Sarene znieruchomiała w pół ukłonu, zaskoczona tym brakiem uprzejmości Iadona. Tylko lata przebywania na dworze nie pozwoliły jej otworzyć ust

ze zdumienia. Szybka, acz pozbawiona asertywności kobieta – w istocie królowa Eshen, żona Iadona – podbiegła pospiesznie i ujęła ramię Sarene. Eshen była drobna i delikatnie zbudowana, a jej kasztanowozłote włosy Aonki dopiero zaczynały prześwitywać srebrnymi nitkami. –Chodź, dziecko – rzekła Eshen piskliwym głosem. – Nie możemy marnować czasu króla. Sarene pozwoliła pociągnąć się ku jednemu z bocznych wyjść z sali tronowej. –Litościwy Domi – wymamrotała pod

nosem. – W co ja się wpakowałam?

***

–…I pokochasz go, kiedy rozkwitną róże. Nakazałam ogrodnikom, aby je zasadzili, żebyś mogła je wąchać, nawet nie wychylając się z okna. Wolałabym jednak, żeby nie były aż tak duże. Sarene zmarszczyła brwi. –Co? Róże? –Nie, kochanie – ciągnęła królowa, ledwie pozwalając jej dojść do słowa. – Okna. Nie masz pojęcia, jak jest jasno, kiedy promienie słońca wpadają

przez nie rano. Prosiłam ich… to znaczy ogrodników, żeby znaleźli mi pomarańczowe, bo je tak uwielbiam, ale na razie są tylko te okropne żółte. „Gdybym chciała żółte” – powiedziałam im – „kazałabym wam posadzić abertyny”. Szkoda, że nie widziałaś, jak przepraszali! Na pewno pod koniec roku będziemy mieć kilka pomarańczowych. Nie sądzisz, że będą ślicznie wyglądać, kochanie? Oczywiście, okna nadal będą za duże. Może powinnam kazać kilka z nich zamurować? Sarene skinęła głową, zafascynowana – nie tyle rozmową, co samą królową. Sarene uważała, że wykładowcy w

akademii ojca potrafią godzinami mówić o niczym, ale królowa biła ich na głowę. Przeskakiwała z jednego tematu na drugi, jak motyl szukający miejsca, by usiąść. Każdy z tematów mógłby się stać godnym początkiem długiej, interesującej rozmowy, ale królowa nie pozwoliła Sarene podchwycić któregokolwiek na dość długo, by rozwinęła wątek. Sarene odetchnęła głęboko, błagając się w duchu o zachowanie cierpliwości. Nie mogła winić królowej za takie zachowanie. Domi nauczał, że osobowość każdego człowieka to dar, którym należy się radować. Królowa była czarująca na swój pokrętny,

ulotny sposób. Niestety, odkąd Sarene poznała i króla, i królową, zaczęła wątpić w to, że znajdzie w Arelonie sojuszników politycznych. Niepokoiło ją coś jeszcze – coś dziwnego w zachowaniu Eshen. Nikt nie jest w stanie mówić bez żadnych przerw tak, jak czyniła to królowa, nie pozostawiając miejsca ani na chwilę ciszy. Wyglądało to tak, jakby kobieta próbowała zatuszować zakłopotanie, jakie odczuwała w obecności gościa. A potem nagle przyszło zrozumienie. Sarene pojęła, o co chodzi. Eshen mówiła o wszystkim, tylko nie o śmierci księcia. Sarene podejrzliwie zmrużyła oczy.

Nie mogła być tego pewna – w końcu Eshen była bardzo ruchliwą osóbką – ale wydawało jej się, że królowa zachowuje się o wiele za wesoło, jak na kobietę, która właśnie straciła syna. –A oto pokój, kochana. Rozpakowaliśmy twoje rzeczy, dołożyliśmy też do nich to i owo. Masz ubrania we wszystkich możliwych kolorach, nawet żółte, choć nie rozumiem, jak możesz coś takiego nosić. Obrzydliwy kolor. Nie, no ale twoje włosy wcale nie są obrzydliwe. Blond to nie to samo co żółty. Tak samo jak koń nie jest warzywem. Ne mamy

dla ciebie jeszcze konia, ale możesz korzystać z królewskich stajni. Trzymamy tu wiele pięknych zwierząt, sama zobaczysz. Duladen jest piękny o tej porze roku. –Oczywiście – odparła Sarene, rozglądając się po pokoju. Był niewielki, ale odpowiadał jej. Zbyt duża przestrzeń może być równie nieprzyjemna, jak zbyt mała. –Teraz będziesz ich potrzebować, kochana! – zawołała Eshen, wskazując drobną dłonią niewielką kupkę odzieży, która nie wisiała wraz

z resztą – jakby została dopiero co dostarczona. Wszystkie suknie na stercie łączyła jedna cecha. –Czarne? – zapytała Sarene. –Oczywiście. Jesteś… jesteś w… – Eshen wyraźnie nie mogła się wysłowić. –W żałobie – odparła Sarene i tupnęła z niezadowoleniem nogą. Nie przepadała za czarnym. Zdecydowanie. Eshen skinęła głową. –Możesz włożyć jedną z nich na

pogrzeb dzisiaj wieczorem. To będzie ładna uroczystość… sama ją załatwiałam. Znów zaczęła opowiadać o swoich ulubionych kwiatach i monolog bardzo szybko zdryfował w kierunku odrazy, jaką odczuwała w stosunku do fjordelskiej kuchni. Sarene łagodnie, lecz stanowczo, odprowadziła kobietę do drzwi, uprzejmie kiwając głową co drugie słowo. Skoro tylko znalazły się na korytarzu, Sarene zaczęła się skarżyć na zmęczenie podróżą i odcięła strumień wymowy królowej, zamykając za sobą drzwi. –To właśnie oznacza: bardzo szybko

się zestarzeć – mruknęła. –Królowa istotnie posiada niezwykły dar konwersacji – zgodził się głęboki głos. –Czego się dowiedziałeś? – zapytała Sarene, podchodząc do stosu ciemnych sukien. Ashe wpłynął przez otwarte okno. –Nie znalazłem tylu Seonów, ilu się spodziewałem. Wydaje mi się, że kiedyś to miasto było ich pełne. –Też to zauważyłam – mruknęła, przykładając do piersi suknię przed

lustrem i odrzucając ją z gwałtownym ruchem głowy. – Teraz chyba wszystko się zmieniło. –Istotnie. Zgodnie z twoją instrukcją, pani, zapytałem inne Seony o to, co wiedzą na temat przedwczesnej śmierci księcia. Niestety, pani, wahały się, czy powinny rozmawiać o tym wydarzeniu. To, że książę umiera jeszcze przed ślubem, uważały za wyjątkowo zły omen. –Zwłaszcza dla niego – wymamrotała Sarene, zdejmując odzież, by przymierzyć suknię. – Widzę, że tu dzieje się coś niezwykłego. A może księcia ktoś zamordował?

–Zamordował? – powtórzył z dezaprobatą Ashe i zapulsował lekko. – Któż mógłby

uczynić coś podobnego? –Nie wiem, ale… coś mi tu nie pasuje. To wszystko nie wygląda jak dwór pogrążony w żałobie. Weź choćby królową. Nie wydawała się roztargniona, kiedy ze mną rozmawiała… a można by pomyśleć, że wczorajsza śmierć syna powinna ją choć odrobinę obejść. –Jest na to bardzo proste wyjaśnienie,

pani. Królowa Eshen nie jest matką księcia Raodena. Raoden był zrodzony z poprzedniej żony Iadona, która umarła dwanaście lat temu. –A kiedy znów się ożenił? –Wkrótce po Reod – wyjaśnił Ashe. – Kilka miesięcy po objęciu tronu. Sarene zmarszczyła brwi. –I tak mam swoje podejrzenia – zdecydowała, wyginając się, by zapiąć suknię. Przyjrzała się sobie w lustrze, krytycznie obrzucając wzrokiem strój. – No cóż, przynajmniej pasuje, nawet jeśli wyglądam w niej blado.

Bałam się, że mi się skończy za kolanami. Kobiety z Arelonu są niezwykle niskie. –Skoro tak twierdzisz, pani – odparł Ashe. Wiedział doskonale, równie dobrze jak ona, że arelickie kobiety nie są wcale aż takie niskie. Nawet w Taod Sarene była o dobrą głowę wyższa od innych kobiet. Gdy była mała, ojciec nazywał ją Palikiem Leky – zapożyczając tę nazwę od cienkiego pala, który oznaczał linię celu w jej ulubionej grze. Nawet kiedy jej kształty nieco się wypełniły w okresie dojrzewania, Sarene wciąż była

niezaprzeczalnie chuda i wysoka. –Pani – przerwał jej rozmyślania Ashe. –Tak? –Ojciec bardzo pragnie z tobą mówić. Chyba ma pewne wieści, które zasługują na wysłuchanie. Sarene skinęła głową, dyskretnie ukrywając westchnienie, kiedy Ashe zaczął pulsować jaskrawym światłem. Chwilę później kula świetlna przekształciła się w równie świetliste popiersie króla Eventeo z Teod.

–‘Ene? – odezwał się ojciec, a usta świetlistej głowy poruszyły się lekko. Był potężnym mężczyzną, o dużej owalnej twarzy i masywnym podbródku. –Tak, ojcze, jestem tutaj. Ojciec stał teraz obok drugiego Seona, prawdopodobnie Dio, który również zmienił się w świetlistą podobiznę głowy Sarene. –Czy jesteś zdenerwowana przed ślubem? – zapytał Eventeo. –No cóż, jeśli chodzi o ślub… – zaczęła. – Możesz chyba odwołać

swoje plany na przyszły tydzień. Nie będziesz miał tu wiele do oglądania.

–Co takiego? Ashe miał rację – ojciec nie roześmiał się, kiedy usłyszał o śmierci Raodena. Przeciwnie, jego głos natychmiast rozbrzmiał troską, a na jarzącym się obliczu pojawił się niepokój. Niepokój wzrósł jeszcze, kiedy Sarene wspomniała, że śmierć narzeczonego jest równie wiążąca, jak zawarte małżeństwo. –Och, ‘Ene, tak mi przykro – rzekł

ojciec. – Wiem, jak wiele oczekiwałaś po tym związku. –Nonsens, ojcze – odparła. – Nawet go nie poznałam. Jak mogłabym mieć jakiekolwiek oczekiwania? –Nie znałaś go, ale rozmawialiście przez Seony, pisaliście do siebie. Znam cię, ‘Ene, jesteś romantyczką. Nigdy nie zdecydowałabyś się na to wszystko, gdybyś nie była całkowicie przekonana, że jesteś zdolna pokochać Raodena. Te słowa zabrzmiały bardzo prawdziwie i nagle Sarene poczuła, że znów ogarnia ją uczucie samotności.

Podróż przez Morze Fjordelskie spędziła w stanie niedowierzania i nerwów, podekscytowana i nieco przerażona perspektywą spotkania z mężczyzną, który miał zostać jej mężem. Podekscytowanie jednak brało górę nad przerażeniem. Wiele razy wyjeżdżała z Teod, ale zawsze w towarzystwie innych krajan. Tym razem wyruszyła sama, wcześniej niż cały orszak weselny, chcąc zaskoczyć Raodena. Tyle razy czytała listy księcia, że zaczęło jej się wydawać, że go zna, a osoba, którą sobie stworzyła na podstawie tych arkusików papieru, okazała się skomplikowanym, wrażliwym

mężczyzną, którego bardzo chciała poznać osobiście. Teraz już nie będzie miała takiej możliwości. Czuła się nie tylko samotna, lecz i odrzucona – po raz kolejny. Niechciana. Czekała tyle lat, siedziała na karku cierpliwego ojca, który nie wiedział, jak bardzo unikają jej mężczyźni, jak boją się jej bezpośredniej, wręcz aroganckiej osobowości, A kiedy już znalazła kogoś, kto chciał ją poślubić, Domi zabrał jej go w ostatniej chwili tuż sprzed nosa. Wreszcie pozwoliła, by wreszcie dotarły do niej przynajmniej niektóre

uczucia, trzymane na uwięzi od momentu, gdy opuściła statek. Cieszyła się, że Seon może przenosić jedynie rysy jej twarzy. Umarłaby ze zgrozy, gdyby ojciec mógł dostrzec łzę spływającą po jej policzku. –To niemądre, ojcze – rzekła. – Przecież to był zwykły mariaż polityczny, wszyscy o tym wiedzieliśmy. A teraz nasze kraje mają coś więcej wspólnego niż tylko język. Połączyliśmy nasze królewskie rody. –Och, dziecko – szepnął ojciec. – Moja mała Sarene. Miałem taką nadzieję, że się

uda. Oboje z matką wierzyliśmy, że znajdziesz szczęście. Idos Domi? Nie powinniśmy się byli na to zgodzić. –Zmusiłabym cię do tego, ojcze – odparła. – Za bardzo, o wiele za bardzo, potrzebowaliśmy tego traktatu z Arelonem. Nasza armada nie utrzyma już długo Fjordenu z dala od naszych brzegów, cała flota svordyjska jest pod dowództwem Wyrna. –Mała Sarene, całkiem i nagle dorosła – odparł ojciec.

–Dorosła i całkiem zdolna do wyjścia za mąż za nieboszczyka – odparła z lekkim uśmieszkiem. – Może to nawet lepiej? Nie sądzę, by książę Raoden okazał się taki, jak sądziłam. Powinieneś poznać jego ojca. –Słyszałem coś niecoś. Miałem nadzieję, że to nieprawda. –Ależ jak najbardziej prawda – odparła, pozwalając, aby antypatia, jaką poczuła do arelickiego monarchy na chwilę stłumiła jej smutek. – Król Iadon jest prawdopodobnie najbardziej niemiłym mężczyzną, jakiego zdarzyło mi się poznać. Zaledwie zauważył, że przybyłam, a

już mnie odesłał do, jak on to określił, „szydełkowania, czy co wy tam kobiety robicie”. Jeśli Raoden był choć trochę do niego podobny, to tak jest chyba lepiej dla mnie. Nastąpiła krótka chwila ciszy, nim ojciec zapytał łagodnie: –Sarene, czy chcesz wrócić do domu? Mogę zerwać kontrakt, jeśli zechcę, niezależnie od tego, co mówi prawo. Propozycja była kusząca – bardziej kusząca, niż chciałaby to przyznać. Zawahała się. –Nie, ojcze – odrzekła wreszcie,

kręcąc głową. – Muszę zostać. To był mój pomysł, i śmierć Raodena nie zmienia faktu, że potrzebujemy tego sojuszu. Poza tym powrót do domu oznaczałby złamanie tradycji… wiemy oboje, że teraz to Iadon jest moim ojcem. To nie do pomyślenia, żebyś w takiej sytuacji zabierał mnie do siebie. –Zawsze będę twoim ojcem, ‘Ene. Niech Domi przeklnie te obyczaje… Teod zawsze będzie twoim domem. –Dziękuję, ojcze – odparła cicho. – To było mi potrzebne. Ale wciąż uważam, że powinnam zostać. Przynajmniej na razie. Poza tym to może być

interesujące. Mam do zabawy cały nowy dwór pełen ludzi. –‘Ene… – zaoponował zaniepokojony ojciec. – Znam ten ton. Co planujesz? –Nic – odparła. – Jest po prostu parę spraw, w które chcę wetknąć nos, zanim całkiem oddam się temu związkowi. Po chwili milczenia król zachichotał. –Niech Domi ma ich w opiece… nie wiedzą, co ich czeka. Bądź dla nich dobra, Paliku Leky. Nie chcę dostać za miesiąc oficjalnej noty od ministra Naolena, że król Iadon uciekł

i ukrył się w najbliższym klasztorze Korathi, a lud Arelonu osadził na tronie ciebie. –Dobrze. – Sarene uśmiechnęła się blado. – Poczekam przynajmniej dwa miesiące. Ojciec znów wybuchnął śmiechem – był to dźwięk, który przynosił jej więcej pociechy niż jakiekolwiek rady czy wyrazy współczucia. –Zaczekaj chwilę, ‘Ene – rzekł. – Pozwól, że poproszę tu twoją matkę, chciała z tobą porozmawiać. – Po

chwili znów zachichotał. – Przecież ona zemdleje, kiedy się dowie, że już załatwiłaś biednego Raodena! –Ojcze! – zawołała Sarene… ale jego już nie było.

Rozdział 3

Ludność Arelonu nie powitała zbawcy, kiedy się pojawił. Oczywiście był to afront, lecz nie nieoczekiwany. Lud Arelonu – zwłaszcza ci, którzy mieszkali w pobliżu osławionego miasta Elantris – był znany z bezbożności, a nawet herezji. Hrathen przybył, aby to zmienić. Miał trzy miesiące na nawrócenie całego Królestwa Arelonu; w przeciwnym

wypadku Święty Jaddeth, pan całego stworzenia, zniszczy je. Nadszedł wreszcie czas, by Arelon przyjął prawa religii Derethi. Hrathen zszedł po trapie. Poza dokami, nieustannie kipiącymi ruchem związanym z załadunkiem i rozładunkiem statków, rozciągało się miasto Kae. Nieco dalej za nim Hrathen widział potężny, kamienny mur – dawny gród Elantris. Po drugiej stronie Kae, po lewej ręce Hrathena, teren wznosił się raptownie, przechodząc w wysokie wzniesienie – przedgórze Gór Dathreki. Za nimi rozciągał się ocean. Ogólnie Hrathen nie czuł się wstrząśnięty. Dawno temu Elantris

otaczały cztery mniejsze miasta, ale dzisiaj zamieszkane było jedynie Kae, nowa stolica Arelonu. Kae było zbyt zdezorganizowane, zbyt rozciągnięte, by mogło się obronić, a jego jedyną fortyfikacją był niski, pięciostopowy kamienny mur – bardziej granica aniżeli cokolwiek innego. Wycofanie się do Elantris byłoby trudne i tylko częściowo skuteczne. Budynki Kae dostarczą doskonałego schronienia dla sił najeźdźcy, a kilka budowli wyglądało tak, jakby się wręcz opierały o mury Elantris. To nie był naród przywykły do wojny. Jednakże ze wszystkich królestw na kontynencie syklańskim – ziemi, którą

lud Arelonu nazywał Opelon – jedynie sam Arelon uniknął do tej pory dominacji Imperium Fjordenu. Oczywiście, ten stan Hrathen również wkrótce zamierzał zmienić. Swoją obecnością budził spore zamieszanie wśród ludzi. Robotnicy przerwali pracę, kiedy przechodził, i gapili się nań z pełnym szacunku zdumieniem. Rozmowy cichły, kiedy pojawiał się w zasięgu wzroku. Hrathen nie ustępował z drogi nikomu, ale i tak by nie musiał, przechodnie bowiem sami się przed nim cofali. Może sprawiało to jego spojrzenie? Nie, raczej zbroja. Krwistoczerwona i lśniąca w słońcu zbroja płytowa

wysokiego imperialnego kapłana Derethi stanowiła imponujący widok nawet dla przywykłych do niej oczu. Już myślał, że będzie sam musiał znaleźć drogę do miejskiej kaplicy Derethi, kiedy spostrzegł czerwoną kropkę, mozolnie przeciskającą się przez tłum. Kropka wkrótce urosła i zmieniła się w krępego, łysiejącego człowieczka odzianego w czerwone szaty Derethi. –Mój pan Hrathen! – zawołał przybysz.

Hrathen przystanął, pozwalając, by Fjon – główny arteth Derethi Kae – zbliżył się do niego. Fjon sapał i ocierał czoło jedwabną chustką. –Ogromnie przepraszam, Wasza Miłość. Według rejestru miał pan przybyć na innym statku. O tym, że jest pan na pokładzie, dowiedziałem się dopiero, kiedy byli w połowie rozładunku. Obawiam się, że powóz został poza portem, nie mogłem się przecisnąć przez tłum. Hrathen zmrużył oczy z niezadowolenia, ale nic nie powiedział. Fjon jeszcze przez chwilę mamrotał coś bez sensu, zanim zdecydował się

wreszcie poprowadzić Hrathena do kaplicy Derethi, przepraszając znów za brak transportu. Zirytowany Hrathen podążał miarowym krokiem za pulchnym przewodnikiem. Fjon dreptał przed siebie z uśmiechem na ustach, od czasu do czasu machając przechodniom na ulicy i wykrzykując uprzejmości. Ludzie odpowiadali mu tym samym – przynajmniej dopóki nie zobaczyli Hrathena, jego płaszcza barwy krwi wydętego przez wiatr, pompatycznie uformowanej zbroi o ostrych kątach i surowych liniach. Wtedy urywali, powitania zawisały w powietrzu, a wzrok podążał za Hrathenem. Tak właśnie miało być.

Kaplica była wysoką, kamienną budowlą, z jaskrawoczerwonymi kobiercami i wysokimi, strzelistymi iglicami. Tu wreszcie Hrathen odnalazł nieco majestatu, do którego przywykł. W środku jednak czekał go niepokojący widok – tłum ludzi, rojący się wokół niego, ignorujący świętą budowlę, w której się znajdował; ludzie śmiali się i żartowali. To było zbyt wiele. Hrathen słyszał raporty i wierzył im. Teraz jednak miał potwierdzenie. –Artethie Fjonie, zbierz swych kapłanów – polecił i były to pierwsze słowa, jakie wypowiedział na arelickiej ziemi.

Arteth drgnął, jakby zaskoczony, że jego dystyngowany gość wydał wreszcie z siebie jakiś dźwięk. –Tak, panie – rzekł, gestem nakazując zakończenie spotkania. Trwało to nieskończenie długo, ale Hrathen wytrzymał całą procedurę z niewzruszonym wyrazem twarzy. Kiedy ludzie wreszcie wyszli, podszedł do kapłanów. Pancerz pokrywający stopy brzęczał na kamiennej posadzce kaplicy, a gdy Hrathen przemówił, jego słowa były skierowane do Fjona. –Artethie – rzekł, używając tytułu Derethi swego rozmówcy. – Statek, który przywiózł mnie tutaj, wypływa

do Fjordenu za godzinę. Masz się znaleźć na pokładzie. Usta Fjona otwarły się ze zdumienia. – Co…? –Mów po fjordelsku, człowiecze! – warknął Hrathen. – Z pewnością dziesięć lat spędzone wśród arelickich pogan nie zepsuło cię aż tak, żebyś zapomniał ojczystego języka?

–Nie, nie, Wasza Miłość – odparł Fjon, przechodząc z aonickiego na fjordelski. – Ale…

–Dość – przerwał mu znowu Hrathen. – Mam rozkazy od samego Wyrna. Spędziłeś o wiele za dużo czasu w kulturze arelickiej… zapomniałeś o swoim świętym powołaniu i nie jesteś w stanie dostrzec postępów Imperium Jaddetha. Ci ludzie nie potrzebują przyjaciela, oni potrzebują kapłana. Kapłana Derethi. Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś Korathi, patrząc, jak się z nimi bratasz. Nie jesteśmy tu, by kochać lud, jesteśmy po to, by mu pomóc. Fjon oparł się o jedną z kolumn świątyni. Wytrzeszczył oczy, czując, że traci siłę w członkach.

–Ale kto będzie głównym artethem kaplicy pod moją nieobecność, panie? Pozostali artethowie są tacy niedoświadczeni. –To przełomowy okres, artethie – odparł Hrathen. – Pozostanę w Arelonie i będę osobiście kierował tu pracami. Niech Jaddeth mnie wspiera.

***

Miał nadzieję na biuro z lepszym widokiem, ale kaplica, choć majestatyczna, nie miała piętra. Na szczęście, parter był dobrze utrzymany, a okna biura – dawniej pomieszczenia zajmowanego przez Fjona – wychodziły na ładnie przystrzyżone żywopłoty i starannie

skomponowane klomby. Teraz, kiedy pozdejmował ze ścian malowidła – głównie sceny wiejskie – i wyrzucił liczne przedmioty osobiste Fjona, pomieszczenie zaczęło wreszcie zbliżać się do poziomu dostojnego porządku, jaki przystoi gyornowi Derethi. Potrzebował już tylko kilku gobelinów i może jednej lub dwóch tarcz. Skinął głową w zadumie i znów zwrócił uwagę na zwoje na biurku, Jego rozkazy. Zaledwie śmiał trzymać je w swych grzesznych dłoniach. Odczytywał słowa raz po raz, usiłując wbić sobie w pamięć zarówno ich formę, jak i teologiczne znaczenie dla

swej duszy. –Panie… Wasza Miłość – powiedział ktoś cicho po fjordelsku. Hrathen podniósł wzrok. Do pokoju wszedł Fjon i przycupnął jak uniżona kupa szmat, dotykając czołem podłogi. Hrathen pozwolił sobie na uśmiech, wiedząc, że korzący się arteth nie może widzieć jego twarzy. –Mów – rzekł Hrathen. –Źle uczyniłem, panie. Postąpiłem wbrew planom naszego pana Jaddetha.

–Twój grzech to ugodowość, artethie. Samozadowolenie zniszczyło więcej narodów niż niejedna armia, pochłonęło więcej dusz niż herezje Elantris. –Tak, mój panie.

Ramiona mężczyzny opadły lekko. –Zatem nie ma dla mnie nadziei, panie? –Widzę, że przemawia przez ciebie arelickie szaleństwo, a nie fjordelska duma. – Hrathen opuścił rękę i ujął

mężczyznę za ramię. – Wstań, bracie! – rozkazał. Fjon uniósł wzrok. Na jego twarzy odmalowała się nadzieja. –Twój umysł został skażony przez arelickie myśli, ale dusza pozostała fjordelska. Jesteś jednym spośród wybrańców Jaddetha… wszyscy Fjordelczycy mają miejsce w jego imperium. Wróć do naszego rodzinnego kraju, wstąp do klasztoru, aby na nowo przywyknąć do spraw, o których już zapomniałeś, i otrzymasz inną szansę na służenie imperium. –Tak, panie.

Hrathen zacisnął dłoń na jego ramieniu. –Zrozum to, zanim wyjedziesz, artethie. Moje przybycie jest większym błogosławieństwem, niż mógłbyś sądzić. Nie wszystkie prace Jaddetha stoją otworem dla twoich oczu. Nie próbuj przechytrzyć naszego Boga. – Zawiesił głos, zastanawiając się. Po chwili zdecydował. Ten człowiek miał nadal swoją wartość, a Hrathen miał jedyną szansę, by jednym gestem oczyścić duszę Fjona z arelickiej perwersji. – Spójrz na ten stół, artethie. Przeczytaj ten zwój.

Fjon spojrzał w kierunku biurka, jego wzrok spoczął na leżącym tam zwoju. Hrathen puścił jego ramię, pozwalając, by mężczyzna okrążył blat i zaczął czytać. –To oficjalna pieczęć samego Wyrna! – wykrzyknął Fjon, podnosząc zwój. –Nie tylko pieczęć, artethie – odparł Hrathen. – Również jego podpis. Dokument, który trzymasz w dłoniach, został napisany przez Jego Świątobliwość osobiście. To nie jest zwykły list, to jest pismo. Fjon wytrzeszczył oczy, palce mu zadrżały.

–Sam Wyrn? Dopiero teraz zrozumiał, co trzyma w swych niegodnych dłoniach, i z cichym okrzykiem upuścił pergamin na biurko. Nie mógł oderwać oczu od listu. Był jak zaczarowany, pożerał wzrokiem zapisane słowa tak łapczywie, jak głodny człowiek pożera kawał wołowiny. Niewielu ludzi miało zaszczyt czytać słowa zapisane dłonią proroka Jaddetha i Świętego Imperatora. Hrathen dał kapłanowi czas na przeczytanie zwoju, najpierw raz, potem drugi i trzeci. Kiedy wreszcie Fjon podniósł wzrok, na jego twarzy

jaśniało zrozumienie – i wdzięczność. Był wystarczająco inteligentny, by wiedzieć, czego wymagałyby od niego rozkazy, gdyby pozostał w Kae.

–Dziękuję – wymamrotał. Hrathen łaskawie skinął głową. –Mógłbyś to uczynić? Mógłbyś wypełnić rozkazy Wyrna? Fjon pokręcił głową, a jego spojrzenie niepewnie powędrowało ku pergaminowi. –Nie, Wasza Miłość. Nie mógłbym… nie byłbym w stanie funkcjonować…

nawet bym nie pomyślał… z czymś takim na sumieniu. Nie zazdroszczę ci tej pozycji, mój panie. Już nie. –Więc wracaj do Fjordenu z moim błogosławieństwem, bracie – odparł Hrathen, wyjmując z torby na stole niewielką kopertę. – Daj to tamtejszym kapłanom. To list ode mnie, w którym piszę, że przyjąłeś zmianę stanowiska z wdzięcznością, jaka przystoi słudze Jaddetha. Dopilnują, by cię przyjęto do klasztoru. Może pewnego dnia znowu będziesz mógł stać się zwierzchnikiem kaplicy… gdzieś w granicach Fjordenu.

–Tak, panie. Dziękuję, panie. Fjon cofnął się, zamykając za sobą drzwi. Hrathen podszedł do biurka i wyjął z torby na listy drugą kopertę – identyczną z tą, którą dał Fjonowi. Przez chwilę trzymał ją w palcach, po czym przysunął do płomienia jednej ze świec stojących na biurku. Słowa, jakie zawierała – przedstawiające artetha Fjona jako zdrajcę i apostatę – nie zostaną nigdy przez nikogo odczytane. Biedny, sympatyczny arteth nigdy się nie dowie, jak wielkiego niebezpieczeństwa uniknął.

***

–Za pozwoleniem, lordzie gyornie –

rzekł zgięty w ukłonie kapłan, drobny dorven, który służył pod rządami Fjona przez ponad dziesięć lat. Hrathen skinął dłonią, każąc mu odejść. Drzwi zamknęły się bezszelestnie, kiedy kapłan opuścił pokój. Fjon narobił wiele szkód wśród swoich podwładnych. Nawet niewielka słabość powoduje ogromne spustoszenia w ciągu dwudziestu lat, a problemy Fjona nie były aż takie drobne. Był niedbały aż do niechlujstwa. Prowadził kaplicę nieporządnie, skłaniając się raczej ku kulturze arelickiej, aniżeli przynosząc tym ludziom siłę i dyscyplinę. Połowa

kapłanów służących w Kae była bezpowrotnie zepsuta – nawet ci, którzy spędzili w mieście zaledwie pół roku. Za kilka tygodni Hrathen będzie musiał odesłać do Fjordenu całą flotę kapłanów. Będzie musiał też wybrać nowego głównego artetha spośród tych, którzy pozostali, choćby ich było niewielu. Ktoś zapukał w drzwi. –Wejść – rzekł Hrathen. Spotykał się z kapłanami pojedynczo, by dociec, jakie rozmiary osiągnęło ich

skażenie. Do tej pory niewiele razy się zdumiał. –Arteth Dilaf – rzekł kapłan, przedstawiając się od wejścia. Hrathen spojrzał. Nazwisko i słowa były fjordelskie, lecz akcent nie pasował. Prawie jakby… –Jesteś Arelończykiem? – zapytał z niejakim zaskoczeniem. Kapłan skłonił się odpowiednio uniżenie, lecz w jego oczach było widać butę. –Jakim sposobem stałeś się kapłanem Derethi? – pytał Hrathen.

–Chciałem służyć imperium – odparł mężczyzna cichym, lecz pełnym pasji głosem. – Jaddeth wskazał mi drogę. Nie, poprawił się w myśli Hrathen. W oczach tego człowieka nie ma buty… jedynie nabożna żarliwość. W religii Derethi niełatwo było o zelotów. Takich ludzi przyciągało raczej pełne namiętności bezprawie Tajemnic Jeskeri, a nie militarystyczna organizacja Shu-Dereth. Twarz tego człowieka płonęła jednak religijną pasją. Nieźle. Hrathen wprawdzie walczył z brakiem kontroli, ale uważał zelotów za bardzo użyteczne narzędzia.

–Jaddeth zawsze wskazuje drogę, artethie – odrzekł ostrożnie. – Możesz wyrażać się konkretniej? –Spotkałam artetha Derethi w Duladenie, dwanaście lat temu. Przemówił do mnie, a ja uwierzyłem. Dał mi egzemplarze Do-Keng i DoDereth. Przeczytałem oba w ciągu jednej nocy. Święty arteth wysłał mnie wtedy do Arelonu, bym nawracał ludzi w moim kraju, a ja osiadłem w Rain, tam nauczałem przez siedem lat, aż do dnia, kiedy się dowiedziałem, że w samym Kae wznoszą kaplicę Derethi. Pokonałem moją odrazę do Elantrian, wiedząc, że Święty Jaddeth skazał ich na wieczne potępienie, i przybyłem do

fjordelskich braci. Sprowadziłem moich nawróconych. Ponad połowa wiernych w Kae przyszła tu za mną z Rain. Fjon był pod wrażeniem mojej posługi. Obdarował mnie tytułem artetha i pozwolił nauczać dalej. Hradien pocierał w zadumie podbródek, przyglądając się arelickiemu kapłanowi. –Wiesz, że to, co robił arteth Fjon, było złe. –Wiem, panie. Arteth nie może wyznaczyć innego artetha na własne stanowisko. Kiedy przemawiam do ludzi, nigdy nie mówię, że jestem

kapłanem Derethi, jedynie nauczycielem. „Bardzo dobrym nauczycielem”, mówił ton jego głosu. –A co myślisz o artethie Fjonie? – zapytał Hrathen. – Niezdyscyplinowany głupiec, mój panie. Jego opieszałość nie pozwoliła Królestwu Jaddetha rozkwitnąć w Arelonie, z naszej religii uczynił kpinę. Hrathen uśmiechnął się. Dilaf nie pochodził wprawdzie z rasy wybrańców, ale

najwidoczniej okazał się człowiekiem, który doskonale rozumiał doktrynę i kulturę jego religii. śarliwość ta jednak mogłaby okazać się zgubna. Dzika namiętność w oczach Dilafa wydawała się zaledwie kontrolowana. Albo trzeba go będzie bacznie obserwować, albo się go pozbyć. –Zdaje się jednak, że arteth Fjon zrobił jedną dobrą rzecz, nawet jeśli nie miał do tego prawa – rzekł Hrathen. Po tych słowach oczy Dilafa rozbłysły jeszcze mocniejszym blaskiem. – Mianuję cię pełnym artethem, Dilafie.

Dilaf skłonił się, dotykając czołem podłogi. Jego maniery były całkowicie fjordelskie i Hrathen nigdy dotąd nie słyszał, by obcy tak doskonale przemawiał w Świętej Mowie. Ten człowiek istotnie może się okazać użyteczny. W końcu głównym zarzutem wobec Shu-Dereth było faworyzowanie Fjordenu. Arelicki kapłan stanowił świadectwo, że wszyscy są mile widziani w Imperium Jaddetha – nawet jeśli Fjordelczycy widziani są tam o wiele milej. Hrathen pogratulował sobie stworzenia tak użytecznego narzędzia, całkowicie usatysfakcjonowany, dopóki Dilaf nie

podniósł na niego wzroku. Namiętność tliła się tam nadal, lecz skrywała jeszcze coś innego. Ambicję. Hrathen zmarszczył brwi, zastanawiając się, czy właśnie nie padł ofiarą manipulacji. Mógł zrobić tylko jedno. –Artethie, czy jesteś już zaprzysiężony jako czyjś odiv? Zaskoczony Dilaf wytrzeszczył oczy i niepewnie spojrzał na Hrathena. –Nie, panie. –Dobrze. Więc będziesz moim.

–Panie… oczywiście, jestem twoim uniżonym sługą. –Będziesz czymś więcej, artethie – odparł Hrathen. – Jeśli zostaniesz moim odivem, a ja twoim hrodenem, będziesz należał do mnie ciałem i duszą. Jeśli będziesz czcił Jaddetha, będziesz czynił to za moim pośrednictwem. Jeśli będziesz służył imperium, to pod moimi rozkazami. Cokolwiek pomyślisz, uczynisz lub powiesz, zrobisz to z mojego rozkazu. Czy zrozumiałeś? W oczach Dilafa zapłonął ogień. –Tak – syknął.

Jego żarliwość nie pozwoliła mu odrzucić oferty. Wprawdzie niska ranga artetha pozostała niezmieniona, lecz jako odiv gyorna będzie cieszył się nieporównanie większym szacunkiem i siłą. Będzie niewolnikiem Hrathena, skoro to niewolnictwo może go zaprowadzić wyżej. To bardzo po fjordelsku – ambicja była jednym z niewielu uczuć, które Jaddeth cenił sobie na równi z pobożnością.

–Dobrze – rzekł Hrathen. – Wobec tego twoim pierwszym zadaniem jest śledzenie kapłana Fjona. W tej chwili

powinien on właśnie wsiadać na statek do Fjordenu. Chcę, byś dopilnował, żeby tak się stało. Jeśli pod jakimkolwiek pozorem wróci na ląd, zabij go. –Tak jest, mój gyornie. Dilaf wybiegł z pokoju. Jego entuzjazm wreszcie znalazł ujście. Hrathen musiał tylko pilnować, aby ta energia została skierowana we właściwą stronę. Po wyjściu arelickiego kapłana Hrathen stał przez chwilę. Potem pokręcił głową i podszedł znowu do biurka. Zwój wciąż jeszcze leżał tam,

gdzie upuściły go niegodne palce Fjona. Hrathen podniósł go z uśmiechem i wielkim szacunkiem. Nie należał do ludzi, którzy gromadzili dobra doczesne. Swoje dokonania mierzył o wiele większą miarą niż zgarnianiem bezużytecznych błyskotek. Od czasu do czasu jednak trafiał mu się przedmiot tak niezwykły, że Hrathen rozkoszował się samą świadomością jego posiadania. Takich przedmiotów nie trzymał dla ich użyteczności ani dla podziwu innych, ale dlatego że ich posiadanie było przywilejem. Takim właśnie przedmiotem był ów zwój. Został zapisany ręką Wyrna na oczach

Hrathena. Było to objawienie, pochodzące wprost od Jaddetha. Pismo przeznaczone dla jednego tylko człowieka. Niewiele osób mogło stanąć przed kimś namaszczonym przez Jaddetha, nawet wśród gyornów prywatne audiencje były rzadkością. Otrzymać rozkazy wprost z ręki Wyrna… to było najwspanialsze doświadczenie jego życia. Po raz kolejny przebiegł wzrokiem święte słowa, choć od dawna znał je na pamięć. Słuchajcie słów Jaddetha, poprzez Jego sługę, Wyrna Wulfdena Czwartego, Imperatora i Króla.

Wielki Kapłanie i Synu, Twoja prośba została spełniona. Wyrusz do pogańskich ludów na Zachodzie i przekaż im moje ostatnie ostrzeżenie, albowiem jeśli moje imperium jest wieczne, cierpliwość moja wkrótce się wyczerpie. Niedługo już będę drzemał w kamiennym grobowcu. Dzień Imperium nadchodzi, a moja chwała wkrótce rozbłyśnie jak drugie słońce wschodzące we Fjordenie. Pogańskie narody Arelon i Teod dość długo już były poczerniałymi bliznami na ciele mej ziemi. Przez trzysta lat moi kapłani służyli splamionym przez Elantris i niewielu z nich poszło za ich wezwaniem. Moi wierni wojownicy są

przygotowani i czekają tylko na rozkaz mego Wyrna. Wiedz o tym, Wielki Kapłanie. Masz trzy miesiące, by przekazać proroctwo ludowi Arelonu. Kiedy czas ten upłynie, święci żołnierze Fjordenu spadną na te kraje jak polujący drapieżcy, niszcząc i rozszarpując nędzne żywoty tych, którzy nie chcieli słuchać moich słów. Tylko trzy

miesiące dzielą nas od zniszczenia wszystkiego, co podnosi czoło przeciwko mojemu imperium. Nadchodzi czas mojego wstąpienia.

Bądź nieugięty, bądź niewzruszony. Słowa Jaddetha, Pana wszelkiego Stworzenia, przekazane ustami jego sługi Wyrna Wulfdena Czwartego, Imperatora Fjordenu, Proroka ShuDereth, Władcy Świętego Królestwa Jaddetha i Regenta wszelkiego Stworzenia. Nadszedł wreszcie czas. Tylko dwa kraje jeszcze stawiały opór. Fjorden odzyskał dawną chwałę, chwałę utraconą setki lat temu, kiedy

zawaliło się Pierwsze Imperium. I znów Arelon i Teod były jedynymi królestwami, które oparły się panowaniu fjordelskiemu. Tym razem, mając za sobą potęgę świętego zewu Jaddetha, Fjorden zwycięży. A wówczas, gdy cała ludzkość zostanie zjednoczona pod panowaniem Wyrna, Jaddeth będzie mógł wstać ze swego tronu pod ziemią i panować w majestacie chwały. A Hrathen będzie jako jedyny odpowiedzialny. Nawrócenie Arelonu i Teod było jego najpilniejszym zadaniem. Miał trzy miesiące na zmianę temperamentu religijnego całej kultury. Było to monumentalne

zadanie, ale musiał odnieść sukces. Jeśli nie zdoła tego uczynić, armia Fjordenu zniszczy wszystkie żywe istoty w Arelonie, a zaraz potem w Teod. Oba narody, choć dzieliło je morze, były tej samej rasy, wyznania i charakteryzowały się dokładnie tym samym uporem. Może ludzie jeszcze o tym nie wiedzieli, lecz Hrathen był w tej chwili ostatnim bastionem pomiędzy nimi a całkowitym zniszczeniem. Zbyt długo już buntowali się przeciwko Jaddethowi i Jego ludowi. Hrathen był ich ostatnią nadzieją. Pewnego dnia nazwą go zbawcą.

Rozdział 4

Kobieta krzyczała, dopóki wystarczyło jej sił. Błagała o pomoc, o litość, zanosiła modły do Domi. Wbijała palce w ogromną bramę, a jej paznokcie pozostawiały ślady na warstwie brudu. Wreszcie upadła na ziemię jak kupka łachmanów, wstrząsana krótkimi szlochami. Widok jej cierpienia przypomniał Raodenowi własny ból – ostre kłucie w palcu, stratę poprzedniego życia. –Nie będą już długo czekać – szepnął Galladon. Trzymał Raodena za ramię, nie pozwalając mu wykonać żadnego ruchu. Wreszcie kobieta wstała z oszołomieniem na twarzy, jakby

zapomniała, gdzie jest. Zrobiła jeden niepewny krok w lewo, nie odrywając dłoni od muru, jakby szukała w nim oparcia – ostatnie ogniwo łączące ją ze światem zewnętrznym, a nie bariera. –Stało się – rzekł Galladon. –Tak po prostu? – zapytał Raoden. Galladon skinął głową. –Dobrze wybrała… a przynajmniej najlepiej, jak mogła. Patrz. Po drugiej stronie rynku w alejce poruszyły się cienie. Raoden i Galladon obserwowali scenę ukryci w zrujnowanym kamiennym budynku, jednym z wielu

otaczających plac wjazdowy do Elantris. Cienie rozdzieliły się na postaci, tworzące grupkę, która zbliżała się do kobiety zdecydowanym spokojnym krokiem, otaczając ją. Jedna z postaci wyciągnęła rękę i zabrała jej koszyk. Kobieta nie miała sił, by się opierać. Po prostu upadła. Raoden poczuł, jak palce Galladona wbijają się w jego ramię, kiedy mimowolnie się pochylił, jakby chciał skoczyć i stanąć przeciwko złodziejom. –Niezbyt dobry pomysł. Kolo? – szepnął Galladon. – Zachowaj swoją odwagę na lepsze czasy. Jeśli uderzenie w palec omal cię nie

pozbawiło przytomności, to, jak sądzisz, jak się będziesz czuł, kiedy taka pałka zładuje na twoim dzielnym łebku? Raoden skinął głową. Kobieta została ograbiona, ale nie groziło jej niebezpieczeństwo. Jednakże przykro było na nią patrzeć. Nie była młodą dziewczyną, miała krzepką sylwetkę kobiety nawykłej do rodzenia dzieci i prowadzenia domu. Matka, nie panienka. Silne rysy jej twarzy mówiły o z trudem zdobytej mądrości i odwadze, i to być może sprawiało, że jej widok wywoływał tym większy ból. Jeśli taka kobieta mogła zostać pokonana przez Elantris, to jaka jest

nadzieja dla Raodena? –Mówiłem, że dobrze wybrała – ciągnął Galladon. – Może jest lżejsza o kilka funtów jedzenia, ale przynajmniej uniknęła ran. Gdyby poszła w prawo, tak jak ty, sule, znalazłaby

się na wątpliwej łasce ludzi Shaora. Gdyby poszła w przód, wówczas do jej ofiary miałby prawo Aanden. Na lewo jest zdecydowanie najlepiej. Ludzie Karaty zabierają żywność, ale raczej nikogo nie uszkodzą. Lepiej być głodnym niż spędzić kilka

kolejnych lat ze złamaną ręką. –Kilka lat? – zapytał Raoden, odwracając głowę, by spojrzeć na swego wysokiego, ciemnoskórego towarzysza. – Zdawało mi się, że mówiłeś, że rany tutaj nie goją się nigdy. –Możemy jedynie snuć przypuszczenia, sule. Pokaż mi Elantrianina, który zdołał zachować rozum aż do kresu wieczności, a może wtedy będzie on w stanie udowodnić naszą teorię. –Jak długo ludzie są w stanie tu przetrwać?

–Rok, może dwa – odparł Galladon. –Co?! –A myślałeś, że jesteśmy nieśmiertelni? śe skoro się nie starzejemy, jesteśmy wieczni? –Nie wiem – odparł Raoden. – Zdawało mi się, że mówiłeś, że nie umieramy. –Nie możemy umrzeć – zgodził się Galladon. – Ale skaleczenia, sińce, uderzenia… to się nakłada. Człowiek ma ograniczoną wytrzymałość. –Zabijają się? – zapytał cicho Raoden.

–Nie ma takiej możliwości. Nie, zwykle po prostu leżą i mamroczą albo wrzeszczą. Biedni rulos. –Więc jak długo tu jesteś? –Kilka miesięcy. Te słowa stały się kolejną kroplą przepełniającą czarę goryczy. Raoden sądził, że Galladon jest Elantrianinem od co najmniej kilku lat. Dulanin opowiadał o życiu w Elantris tak, jakby w nim mieszkał od dziesięcioleci, a jego umiejętność orientacji w ogromnym mieście była zadziwiająca.

Raoden spojrzał przez okno, lecz kobiety już nie było. Mogła służyć w pałacu jego ojca, być żoną bogatego kupca albo zwykłą gospodynią. Shaod nie oszczędzała żadnej klasy, dotykała wszystkich po równo. Kobieta odeszła, pogrążyła się w ziejącej czeluści Elantris. Powinien był jej pomóc. –A to wszystko za mały bochenek chleba i kilka zwiędłych warzyw – mruknął. –Teraz może ci się to wydawać niewiele, ale poczekaj kilka dni. Jedyna żywność, która tu trafia, jest wnoszona przez nowo przybyłych.

Poczekaj, sule. Sam też poczujesz tę żądzę. Trzeba być bardzo silnym, żeby stawić opór, kiedy prowadzi cię głód.

–A ty potrafisz – zauważył Raoden. –Niezbyt dobrze… poza tym jestem tu zaledwie od kilku miesięcy. Nie wiadomo, do czego doprowadzi mnie głód za rok. Raoden prychnął. –Odczekaj tylko moje trzydzieści dni, zanim staniesz się prymitywną bestią,

jeśli można prosić. Źle się będę czuł, jeśli nie wydobędę z ciebie tyle, ile jest warta moja wołowina. Galladon zawahał się, po czym parsknął śmiechem. –Czy ciebie nic nie przeraża, sule? –Tutaj właściwie przeraża mnie wszystko… po prostu potrafię ignorować to, że jestem przerażony. Jeśli kiedykolwiek dotrze do mnie, jak bardzo się boję, pewnie będziesz musiał mnie wyłuskiwać spod bruku. A teraz opowiedz mi o gangach. Galladon wzruszył ramionami, odszedł

od wyłamanych drzwi i przysunął sobie krzesło spod ściany. Krytycznym wzrokiem obrzucił nogi mebla, po czym ostrożnie usiadł. Zerwał się jednak dość szybko, zanim krzesło się pod nim załamało. Odrzucił je z odrazą i rozsiadł się na podłodze. –Są trzy części Elantris, sule, i trzy gangi. Część z rynkiem jest rządzona przez Shaora. Wczoraj poznałeś kilku jego ludzi, choć byli zbyt zajęci zlizywaniem błota z zawartości twojego koszyka, by się przedstawić. W części pałacowej znajdziesz Karatę – to ona tak uprzejmie pozbawiła zapasów tę kobietę. Ostatni jest Aanden. On spędza czas

w części uniwersyteckiej. –Uczony? –Nie, oportunista. To on pierwszy się zorientował, że większość najstarszych tekstów w bibliotece jest napisana na welinie. Wczorajsza klasyka jutro będzie obiadem. Kolo? –Idos Domi! – zaklął Raoden. – To straszne! Przecież stare zwoje z Elantris podobno zawierają masę oryginalnych prac. Są bezcenne! Galladon spojrzał na niego wzrokiem cierpiętnika.

–Sule, czy ja znów muszę powtarzać moją przemowę na temat głodu? Po co ci literatura, kiedy pustka w żołądku wyciska łzy z oczu? –To kiepski argument. Dwustuletnia skóra jagnięca nie może dobrze smakować. Galladon wzruszył ramionami. –Na pewno lepiej niż błoto. Tak czy owak, Aandenowi zwoje skończyły się kilka miesięcy temu. Próbowali gotować księgi, ale zdaje się, że im to nie wyszło. –Dziwię się, że jeszcze nie próbowali

ugotować siebie nawzajem.

–O, tego też próbowano – odparł Galladon. – Na szczęście, coś dzieje się z nami w czasie Shaod. Zdaje się, że mięso martwego człowieka nie jest smaczne. Właściwie jest tak paskudnie gorzkie, że nikt nie jest w stanie go utrzymać w żołądku. –Miło wiedzieć, że kanibalizm został logicznie wykluczony jako opcja – zauważył oschle Raoden. –Powiedziałem ci już, sule. Głód robi z człowiekiem różne dziwne rzeczy.

–I to wszystko usprawiedliwia? Galladon powstrzymał się od odpowiedzi. –Mówisz o głodzie i bólu jak o siłach, którym nie sposób się oprzeć – ciągnął Raoden. – Wszystko jest dopuszczalne, o ile zmusza cię do tego głód. Pozbaw nas wygód, a staniemy się zwierzętami. Galladon pokręcił głową. –Przykro mi, sule, ale właśnie tak wygląda świat. –Wcale nie musi tak być.

***

Dziesięć lat to za mało. Nawet w gęstym, wilgotnym powietrzu Arelonu doprowadzenie miasta do takiego stanu powinno trwać dłużej. Elantris wyglądało, jakby opuszczono je wieki temu. Drewno butwiało, tynki i cegły się rozpadały – nawet kamienne budynki zaczynały się walić. A

wszystko pokrywała wszechobecna warstwa brązowego szlamu. Raoden szybko przyzwyczaił się do poruszania po śliskich, nierównych kamieniach. Starał się nie ubrudzić, ale akurat to okazało się niemożliwe. Każda ściana, o którą się otarł, każdy występ, którego dotknął, pozostawiały na nim swój ślad. Mężczyźni szli powoli szeroką ulicą. Aleja była znacznie szersza niż podobne ulice w Kae. Elantris zbudowano w większej skali i choć jego rozmiary wydawały się z zewnątrz imponujące, Raoden dopiero teraz naprawdę zaczynał pojmować, jak jest wielkie. Wraz z Galladonem

wędrowali godzinami, a jego towarzysz wciąż twierdził, że zostało im jeszcze trochę do celu. Nie spieszyli się jednak. Była to pierwsza rzecz, jakiej Galladon go nauczył. W Elantris nie było po co się spieszyć. Wszystko, co robił Dulanin, było wykonywane z absolutną precyzją, każdy ruch był ostrożny. Nawet niewielkie zadrapanie czy skaleczenie, nieważne jak drobne, stawało się dla Elantrianina kolejną udręką. Im było się ostrożniejszym, tym dłużej pozostawało się przy zdrowych zmysłach. Raoden szedł zatem za Galladonem, starając się naśladować jego ostrożne ruchy. Za

każdym razem, kiedy wydawało mu się, że ta ostrożność jest nadmierna, wystarczyło, by spojrzał na jedną ze skulonych postaci leżących

w kanale czy zaułku, by zmienić zdanie. Galladon nazywał ich Hoed – byli to Elantrianie, którzy poddali się bólowi. Stracili zmysły, a ich życie było wypełnione ciągłą, bezlitosna torturą. Rzadko się poruszali, choć niektórzy mieli w sobie dość dzikich instynktów, aby pozostać ukrytymi w cieniu. Przechodząc, Raoden słyszał ich

mamrotanie, szloch i skomlenie. Niektórzy powtarzali słowa, zdania, jak mantrę towarzyszącą cierpieniu. –Domi, Domi, Domi… –Taka piękna, kiedyś taka piękna… –Dość, dość, dość, niech to się skończy… Raoden zmuszał się do puszczania tych słów mimo uszu. Czuł, jak ściska mu się serce, jakby dzielił cierpienia tych biednych nieszczęśników. Jeśli będzie zwracał na to uwagę, oszaleje, zanim jeszcze ból go pokona.

Jednakże, gdy pozwalał myślom wędrować swobodnie, nieuchronnie wracały do świata zewnętrznego. Czy jego przyjaciele nadal spotykają się potajemnie? Czy Kiin i Roial zdołają utrzymać grupę? A co z jego najlepszym przyjacielem Lukelem? Raoden nie zdążył nawet dobrze poznać nowej żony Lukela, teraz już nigdy nie zobaczy ich pierworodnego. Jeszcze gorsze były myśli o jego własnym małżeństwie. Nie znał kobiety, którą miał poślubić, choć wiele razy rozmawiał z nią przez Seony. Czy naprawdę była tak inteligentna i interesująca, jak się wydawała? Nigdy się tego nie dowie.

Iadon prawdopodobnie ukrył przemianę syna, fingując jego śmierć. Sarene teraz nie przyjedzie do Arelonu. Kiedy usłyszy nowinę, pozostanie w Teod i poszuka sobie innego męża. Gdybym mógł zobaczyć ją chociaż raz, jeden raz… Ale takie myśli nie miały sensu. Był teraz Elantrianinem. Skoncentrował się zatem na samym mieście. Trudno było uwierzyć, że Elantris było kiedyś najpiękniejszym miastem Opelonu, a może nawet świata. Teraz wszędzie widział tylko błoto – zgniliznę i erozję. Jednakże pod warstwą brudu wciąż można było

dostrzec dawną wspaniałość Elantris. Wieża, szczątki delikatnie rzeźbionej przypory, wielkie kaplice i rozległe posesje, filary i łuki. Dziesięć lat temu to miasto lśniło własnym mistycznym światłem, było grodem czystej bieli i złota. Nikt nie wiedział, co spowodowało Reod. Istniało wiele teorii – autorami większości byli kapłani Derethi – że upadek Elantris stanowił dzieło Boga. Elantrianie sprzed Reod żyli jak bogowie, pozwalając na różne religie w Arelonie, ale zezwalając na nie tak, jak pan pozwala na to, by psy zlizywały resztki potraw, które upadły na podłogę. Piękno Elantris, moce,

jakimi władali jego mieszkańcy, powstrzymywały całość populacji przed przejściem na

Shu-Keseg. Po co szukać niewidzialnych bóstw, kiedy ma się przed sobą żywych bogów? Wszystko stało się podczas burzy – tyle jeszcze Raoden pamiętał. Ziemia się zatrzęsła, na południu otwarła się ogromna przepaść, zatrząsł się cały Arelon. W czasie zniszczenia Elantris straciło swą chwałę. Elantrianie, z jasnych srebrnowłosych istot zmienili się w stworzenia o łysych czaszkach i

plamistej skórze – jak ofiary straszliwej choroby w zaawansowanym stadium rozkładu. Elantris przestało błyszczeć, pogrążyło się w mroku. Wszystko to stało się zaledwie dziesięć lat temu. Dziesięć lat to mało. Kamień nie powinien się walić po dziesięciu latach zaniedbania. Brud nie powinien nawarstwić się tak szybko – nie przy tak niewielkiej liczbie mieszkańców, w większości zresztą okaleczonych. Wydawało się, że Elantris chciało umrzeć, że to miasto próbowało popełnić samobójstwo.

***

–A to część Elantris wokół głównego rynku – rzekł Galladon. – Miejsce to było niegdyś najpiękniejszym rynkiem na świecie. Kupcy przybywali tu z całego Opelonu, żeby sprzedawać Elantrianom egzotyczne towary. Człowiek mógł tu przybyć, aby kupić najbardziej luksusową elantryjską magię. Nie rozdawali wszystkiego za darmo. Kolo? Stali na płaskim dachu jakiegoś budynku: widocznie część Elantrian wolała płaskie dachy od spiczastych lub sklepionych, gdyż pozwalały one na zakładanie ogrodów. Przed nimi rozpościerała się część miasta niewiele różniąca się od pozostałych – mroczna i rozpadająca

się. Raoden mógł sobie wyobrazić, że jej ulice były niegdyś przystrojone kolorowymi markizami ulicznych sprzedawców, ale wszystko, co z nich pozostało, to brudne, podarte szmaty powiewające na wietrze. –Nie możemy podejść bliżej? – zapytał Raoden, przechylając się nad występem, żeby dokładniej obejrzeć rynek. –Jeśli chcesz, możesz tam pójść, sule – rzekł Galladon w zadumie. – Ale ja zostanę tutaj. Ludzie Shaora lubią polowania, to chyba ostatnia rozrywka, jaka im pozostała.

–Opowiedz mi zatem o samym Shaorze. Galladon wzruszył ramionami. –W takim miejscu jak to wielu szuka przywódców – kogoś, kto choć trochę zapanuje nad chaosem. Jak w każdym społeczeństwie, ci, którzy są najsilniejsi, często obejmują dowodzenie. Shaor jest jednym z tych, którzy czerpią przyjemność z dowodzenia innymi, i z jakiegoś powodu najdziksi i najbardziej zepsuci moralnie Elantrianie znajdują do niego drogę. –A on odbiera jedną trzecią ofiar nowo przybyłych? – zapytał Raoden.

–Cóż, Shaor rzadko sobie tym zawraca głowę, ale owszem, jego słudzy pierwsi dopadają jednej trzeciej ofiar.

–Skąd ten kompromis? – zapytał Raoden. – Jeśli ludzie Shaora są tak rozpasani, jak twierdzisz, to co sprawiło, że są w stanie dotrzymać tak arbitralnej umowy? –Inne gangi są równie duże jak gang Shaora, sule – wyjaśnił Galladon. – Na zewnątrz ludzie mają tendencję do polegania na swej nieśmiertelności. My jesteśmy realistami. Rzadko

wygrywasz bitwę bez co najmniej paru ran, a tu nawet kilka skaleczeń może mieć bardziej niszczycielskie skutki, i przynieść więcej bólu, aniżeli szybka śmierć przez odcięcie głowy. Ludzie Shaora są dzicy, ale nie są kompletnymi idiotami. Nie będą walczyć, chyba że mają niesamowite szanse albo bardzo obiecującą nagrodę. Myślisz, że to twoja aparycja powstrzymała wczoraj tych ludzi od ataku? –Nie byłem pewien – przyznał Raoden. –Nawet najmniejsza szansa na to, że możesz się bronić, wystarczy, by ich

wystraszyć, sule – odparł Galladon. – Rozkosz torturowania cię nie jest warta ryzyka, że ty też możesz mieć szczęście. Raoden zadrżał na samą myśl. –Pokaż mi, gdzie mieszkają inne gangi.

***

Uniwersytet i pałac przylegały do siebie. Według Galladona Karata i Aanden mieli dość niewygodny układ i strażnicy zwykle trzymali straż po obu stronach. I znów towarzysz Raodena poprowadził go do budynku o płaskim dachu, na który wiodły bardzo niepewne schody. Jednakże, gdy

Raoden już je pokonał – omal nie spadając, kiedy jeden ze stopni załamał się pod jego ciężarem – musiał przyznać, że widok był wart poświęcenia. Pałac Elantris był dość duży, aby pozostać wspaniałym, pomimo nieuniknionego rozkładu. Pięć skrzydeł było zwieńczone przez pięć kopuł, a te z kolei przez majestatyczne wieżyczki. Tylko jedna – ta pośrodku – pozostała nietknięta, ale wznosiła się wysoko ku niebu i była najwyższą budowlą, jaką kiedykolwiek Raoden widział. –Powiadają, że to dokładny środek Elantris – rzekł Galladon, wskazując wieżyczkę. – Kiedyś mogłeś wejść na

schody, które pną się wokół niej, miałbyś wówczas perspektywę na całe miasto. Dzisiaj nie mam do nich zaufania. Uniwersytet był ogromny. Składał się z pięciu czy sześciu długich, płaskich budynków i mnóstwa otwartej przestrzeni – kiedyś zapewne porośniętej trawą lub zajętej przez ogrody, ale dzisiaj wszystko prawdopodobnie zostało wyjedzone aż po korzenie przez wygłodniałych mieszkańców Elantris. –Karata jest jednocześnie najbardziej surowym i najbardziej leniwym z przywódców

gangów – ciągnął Galladon, spoglądając na uniwersytet. W jego oczach było coś dziwnego, jakby widział rzeczy, których Raoden nie mógł dostrzec. Opowiadał spokojnym, charakterystycznie płynnym tonem, jak gdyby, mówiąc, myślał o czymś innym. –Rzadko przyjmuje nowych do gangu, ściśle przestrzega zasad terytorialnych. Ludzie Shaora mogą cię gonić przez chwilę, jeśli wejdziesz na ich teren, ale tylko gdy im się zechce. Karata nie cierpi intruzów. I jeśli ty zostawisz Karatę w spokoju,

ona cię też nie ruszy, rzadko też krzywdzi nowych, kiedy odbiera im żywność. Widziałeś ją dzisiaj – zawsze osobiście odbiera ofiary. Może nie wierzy swoim podwładnym na tyle, by im to powierzyć? –Możliwe – zgodził się Raoden. – Co jeszcze o niej wiesz? –Niewiele. Przywódcy potężnych gangów złodziejskich niechętnie spędzają popołudnia na ploteczkach. –No i kto teraz żartuje? – zapytał z uśmiechem Raoden. –Masz na mnie zły wpływ, sule.

Martwi ludzie nie powinni być weseli. Cóż, jedyne, co ci mogę powiedzieć na temat Karaty, to to, że ona nie bardzo lubi przebywać w Elantris. –A kto lubi? – Raoden zmarszczył brwi. –Wszyscy tego nienawidzimy, sule, ale niewielu z nas ma odwagę próbować ucieczki. Karata już trzy razy została przyłapana w Kae, zawsze w okolicy pałacu króla. Jeszcze raz i kapłani ją spalą. –Czego ona szuka w pałacu? –Nie była uprzejma mi wyjaśnić –

odparł Galladon. – Większość osób uważa, że zamierza zabić króla Iadona. –Króla? – zdziwił się Raoden. – A cóż by przez to zyskała? –Zemsta, rozpad, żądza krwi. Wszystkie powody są dobre, kiedy już jesteś przeklęty. Kolo? Raoden zmarszczył brwi. Może, mieszkając z ojcem – który był absolutnym paranoikiem na punkcie zamachów na swoje życie – stracił wrażliwość, jednak zamordowanie króla wydało mu się niezbyt prawdopodobnym celem.

–A ten drugi przywódca gangu? – zapytał. –Aanden? – Galladon objął wzrokiem miasto. – Twierdzi, że zanim go tu wrzucono, był kimś ważnym… chyba jakimś baronem, tak mi się zdaje. Próbował mianować się monarchą Elantris i jest potwornie wściekły, że Karata kontroluje pałac. Ma dwór, twierdzi, że nakarmi tych, którzy do niego dołączą – choć do tej pory udało im się ugotować tylko parę ksiąg – i planuje zaatakować Kae. –Zaatakować? – zapytał zaskoczony Raoden.

–Nie mówi tego poważnie – odrzekł Galladon. – Ale jest dobry w propagandzie. Twierdzi, że ma plan uwolnienia Elantris, i to zebrało wokół niego sporą grupę ludzi. Jednakże jest brutalny. Karata krzywdzi tylko tych, którzy próbują wedrzeć się do pałacu, Aanden znany jest z tego, że wydaje sądy według swego widzimisię. Osobiście, sule, nie sądzę, żeby był przy zdrowych zmysłach. Raoden zmarszczył brwi. Jeśli ten Aanden naprawdę był baronem, Raoden powinien go znać. Nie rozpoznawał jednak nazwiska. Albo

Aanden skłamał o swoim pochodzeniu, albo zmienił imię, kiedy znalazł się w Elantris. Długo obserwował teren pomiędzy uniwersytetem a pałacem. Nagle jego uwagę przyciągnął pewien przedmiot. Coś tak zwyczajnego, że nawet by tego nie zauważył, gdyby nie był to pierwszy tego rodzaju obiekt, jaki ujrzał w Elantris. –Czy to studnia? – zapytał niepewnie. Galladon skinął głową. –Jedyna w mieście. –Jak to możliwe?

–Instalacje wewnętrzne, sule. Dzięki magii AonDor studnie nie były potrzebne. –Więc po co zbudowano tę jedną? –Myślę, że wykorzystywano ją do ceremonii religijnych. Wiele obrzędów religijnych Elantrian wymagało wody, którą zaczerpywano z płynącej rzeki. –Więc rzeka Aredel przepływa pod miastem – zauważył Raoden. –Oczywiście. A gdzie miałaby się podziać? Raoden zmrużył w zadumie oczy.

Obserwując miasto, zauważył nagle niewielką kulę światła płynącą jedną z ulic pod jego stopami. Seon unosił się jakby bez celu, czasem kręcąc się w kółko. Był o wiele za daleko, żeby zobaczyć w nim Aon. Galladon dostrzegł zainteresowanie Raodena. –Seon – zauważył Dulanin. – Nie tak rzadki w mieście. –A więc to prawda? – zapytał Raoden. Galladon skinął głową. –Kiedy pan Seona zostanie zabrany przez Shaod, Seon traci zmysły. Sporo

ich tutaj lata po mieście. Nie mówią, tylko bezmyślnie się tułają. Raoden odwrócił wzrok. Od chwili, kiedy został wtrącony do Elantris, starał się nie myśleć o tym, co stało się z jego własnym Seonem, Ienem. Raoden słyszał, co dzieje się z Seonami, kiedy ich panowie stają się Elantrianami. Galladon spojrzał w niebo. –Zaraz będzie padać. Raoden uniósł brew. Niebo było bezchmurne.

–Skoro tak twierdzisz. –Wierz mi. Powinniśmy się schować, jeśli nie chcesz spędzić kilku kolejnych dni w mokrym ubraniu. Ostatnio trudno jest rozpalić ogień w Elantris, drewno jest na to zbyt mokre lub zbyt przegniłe. –Gdzie pójdziemy? Galladon wzruszył ramionami. –Wybierz sobie dom, sule. Jest duża szansa, że nie będzie zamieszkany. Poprzednią noc spędzili w

opuszczonym domu, ale teraz Raodenowi przyszło coś do głowy. –A ty, Galladonie? Gdzie ty mieszkasz? –W Duladenie – odparł natychmiast Galladon. –Myślę o teraz. Galladon zadumał się na chwilę, niepewnie obserwując Raodena. Nagle wzruszył ramionami i skinął na niego ręką, po czym wszedł na chwiejne schody. –Chodź.

***

–Książki! – zawołał radośnie Raoden. –Nie powinienem cię był tu sprowadzać – mruknął Galladon. – Teraz nigdy się ciebie nie pozbędę. Galladon poprowadził Raodena do miejsca, które wydawało się opuszczoną piwnicą, ale okazało się czymś zupełnie innym. Powietrze było tu suchsze – mimo że pomieszczenie znajdowało się pod ziemią – i znacznie chłodniejsze. Jakby zapominając o wcześniejszych ostrzeżeniach dotyczących ognia, Galladon wyjął ze schowka latarnię i zapalił za pomocą kawałka krzemienia i stali. Światło wydobyło z mroku niezwykły widok.

Pokój wyglądał jak gabinet uczonego. Na wszystkich ścianach były wymalowane Aony – mistyczne, starodawne znaki języka aonickiego – a na półkach stały księgi. –Jak znalazłeś to miejsce? – spytał zachwycony Raoden. –Potknąłem się o nie – odparł Galladon, wzruszając ramionami. –Te wszystkie książki – szepnął Raoden, biorąc jedną z półki. Była nieco zapleśniała, lecz wciąż czytelna. – Może opowiedzą nam o tajemnicach, które kryją Aony. Galladonie! Myślałeś kiedyś o tym?

–O Aonach? –O magii Elantris – odparł Raoden. – Powiadają, że przed Reod Elantrianie potrafili odprawiać potężne czary tylko rysując Aony. –Och, mówisz o czymś takim? – potężny, ciemnoskóry mężczyzna uniósł dłoń

i nakreślił w powietrzu symbol, Aon Deo, a jego palec pozostawił błyszczący ślad. Raoden wytrzeszczył oczy, książka

wypadła mu ze zmartwiałych palców. Aony. Historycznie rzecz biorąc, tylko Elantrianie umieli korzystać z mocy, która była w nich ukryta. Mocy, której podobno miało już nie być. Miała zginąć wraz z upadkiem Elantris. Galladon uśmiechał się do niego przez jarzący się symbol, który wciąż wisiał między nimi w powietrzu.

Rozdział 5

–Litościwy Domi! – zawołała zaskoczona Sarene. – A ten skąd się tu wziął? Gyorn stał w sali tronowej króla z całą arogancją, charakterystyczną dla jego nacji. Miał

na sobie lśniącą, czerwoną jak krew zbroję wielkiego kapłana Derethi, ekstrawagancki szkarłatny płaszcz, ale był bez broni. Strój miał wywoływać podziw – i pomimo tego, co Sarene sądziła na temat gyornów, musiała przyznać, że był skuteczny. Oczywiście wszystko to było na pokaz – nawet w militarnym społeczeństwie Fjordenu niewielu ludzi potrafiło tak swobodnie poruszać się w pełnej zbroi płytowej, jak ten gyorn. Metal był zatem pewnie tak cienki i lekki, że w bitwie stałby się całkiem bezużyteczny. Gyorn minął ją, nie zaszczycając nawet jednym spojrzeniem, nie

spuszczał bowiem wzroku z króla. Jak na gyorna, był młody, miał około czterdziestki, a jego krótkie, doskonale ostrzyżone czarne włosy nosiły zaledwie ślady siwizny. –Wiedziałaś, że w Elantris są Derethi, pani – zauważył Ashe, płynąc obok niej jak zwykle. Był jednym z dwóch Seonów w sali. – Czemu cię zaskoczył widok fjordelskiego kapłana? –To prawdziwy gyorn, Ashe. W całym Imperium Fjordelskim jest ich zaledwie dwudziestu. W Kae może być grupka wyznawców Derethi, ale nie ma ich tylu, by stali się przyczyną przyjazdu wielkiego kapłana.

Gyornowie mają wyjątkowo mało czasu. Sarene obserwowała kapłana, który szedł powoli przez salę tronową, przechodząc przez grupy ludzi jak ptak przebijający się przez chmurę gzów. –Chodź – szepnęła do Ashe’a, przeciskając się przez tłum pod ścianami i kierując ku środkowi sali. Nie chciała uronić ani słowa z tego, co mówił gyorn. Nie musiała się martwić. Kiedy mężczyzna przemówił, jego głos rozbrzmiał w całej sali tronowej.

–Królu Iadonie – rzekł, lekko skłaniając głowę, co miało zastąpić ukłon. – Ja, gyorn Hrathen, przynoszę ci wieści od Wyrna Wulfdena Czwartego. Uważa on, że przyszedł najwyższy czas, aby nasze narody łączyło coś więcej niż tylko wspólna granica. – Mówił z ciężkim, melodyjnym akcentem rodowitego Fjordelczyka. Iadon uniósł głowę znad ksiąg z ledwie ukrywanym grymasem irytacji. –Czego jeszcze chce Wyrn? Już podpisaliśmy traktat z Fjordenem. –Jego Świątobliwość obawia się o

dusze twego ludu, Wasza Wysokość – odparł Hrathen.

–No cóż, to niech go nawraca. Zawsze dawałem waszym kapłanom całkowitą swobodę wypowiedzi na terenie Arelonu. –Ludzie reagują zbyt wolno, Wasza Wysokość. Wymagają bodźca… znaku, jeśli można to tak nazwać. Wyrn uważa, że najwyższy czas, abyś i ty się nawrócił na Shu-Dereth. Tym razem Iadon nawet nie próbował ukryć złości. – Wierzę już w Shu-

Korath, kapłanie. Służymy temu samemu Bogu. –Derethi to jedyna prawdziwa forma Shu-Keseg – odparł ponuro Hrathen. Iadon machnął lekceważąco ręką. –Nie obchodzą mnie sprzeczki pomiędzy sektami, kapłanie. Idź nawracać tych, którzy nie wierzą. Wciąż jeszcze żyje mnóstwo Aarelończyków, pozostających wiernymi starej religii. –Nie powinieneś tak niedbale odrzucać propozycji Wyrna – ostrzegł gyorn.

–Doprawdy, kapłanie, czy musimy znowu przez to przechodzić? Twoje groźby są bez znaczenia… Fjorden nie miał żadnych realnych wpływów od dwustu lat. Naprawdę myślisz, że zdołasz mnie onieśmielić opowieściami o swej dawnej potędze? W oczach Hrathena pokazały się niebezpieczne błyski. –Fjorden jest teraz potężniejszy, niż był kiedykolwiek. –Doprawdy? – zadrwił Iadon. – A gdzie wasze potężne imperium? Gdzie wasze armie? Ile krajów podbiliście w ostatnim stuleciu? Może kiedyś

wreszcie zdacie sobie sprawę z tego, że wasze imperium skończyło się trzysta lat temu. Hrathen zawahał się, po czym powtórzył swój arogancki ukłon i okręcił się na pięcie. Płaszcz powiewał za nim teatralnie, kiedy maszerował w stronę drzwi. Modlitwy Sarene nie zostały jednak wysłuchane – nie zaplątał się w niego i nie potknął. Tuż przed wyjściem, Hrathen obrócił się jeszcze i objął salę tronową ostatnim, pełnym rozczarowania spojrzeniem, które jednak zamiast na króla padło na Sarene. Ich oczy spotkały się na chwilę i kobieta zauważyła lekkie zaskoczenie, kiedy przyglądał się jej

wysokiej sylwetce i jasnym teodzkim włosom. Chwilę potem wyszedł, a w sali na nowo rozgorzały zażarte dyskusje. Król Iadon prychnął i wrócił do ksiąg. –On nie widzi – szepnęła Sarene. – Nie rozumie. –Czego nie rozumie, pani? –Jak niebezpieczny jest gyorn. –Jego Wysokość jest kupcem, pani, nie politykiem. Nie widzi spraw tak, jak widzisz je ty.

–Nawet jeśli tak jest – odparła cicho Sarene – król Iadon powinien być na tyle

doświadczony, by zauważyć, że to, co mówi Hrathen, przynajmniej na temat Fjordenu, jest prawdą. Wyrnowie są potężniejsi niż setki lat temu, nawet w kwiecie potęgi Starego Imperium. –Trudno spojrzeć poprzez potęgę militarną, zwłaszcza jeśli jest się dość młodym władcą – odparł Ashe. – Król Iadon nie może zrozumieć, jak fjordelska armia klech może mieć więcej wpływów niż jej własne

wojska. Przez chwilę Sarene postukiwała się w zadumie palcem po policzku. –Cóż, Ashe, teraz już przynajmniej nie musisz się martwić, że wzbudzę zbyt wiele niepokojów wśród szlachty Kae. –Wątpię w to szczerze, pani. Jak inaczej będziesz spędzać czas? –Och, Ashe – odparła słodko. – Po co mam sobie zawracać głowę bandą niekompetentnych niedoszłych szlachetek, kiedy mogę zmierzyć się na umysły z prawdziwym, żywym

gyornem? – Spoważniała i po chwili kontynuowała: – Wyrn dobrze dobiera wysokich kapłanów. Jeśli Iadon nie będzie pilnował tego człowieka – a nie wygląda, by miał na to ochotę – Hrathen nawróci całe miasto za jego plecami. I co dobrego da Teod mój ofiarny mariaż, jeśli Arelon sam odda się w ręce wroga? –Może przesadzasz, pani – odparł Ashe, pulsując lekko. Sarene doskonale znała te słowa – Ashe widocznie bardzo lubił je powtarzać. –Nie tym razem. – Pokręciła głową. – Dzisiejszy dzień był próbą, Ashe. Teraz Hrathen będzie się czuł

usprawiedliwiony, kiedy zacznie działać przeciw królowi. Sam się przekonał, że Arelon jest rządzony przez bluźniercę. Będzie próbował obalić Iadona, a rząd Arelonu padnie po raz drugi w ciągu dziesięciu lat. Tym razem jednak nie będzie klasy kupców, która wypełni lukę w dowodzeniu – uczynią to kapłani Derethi. –Masz zamiar pomóc Iadonowi? – zapytał Ashe rozbawionym tonem. –To mój pan i władca. –Mimo że uważasz go za nieznośnego?

–Wszystko jest lepsze od fjordelskich rządów. Poza tym mogłam się mylić co do Iadona. Rzeczywiście, od pierwszego spotkania wydawało się, że wszystko między nimi ruszyło złym torem. Iadon ignorował ją w czasie pogrzebu Raodena, co zresztą Sarene bardzo odpowiadało: była zbyt pochłonięta wyszukiwaniem błędów w ceremonii. Niestety, pogrzeb odbył się w jak najbardziej ortodoksyjny sposób i żaden z obecnych arystokratów nie okazał zbyt mało lub zbyt wiele żalu. –Tak… – mruknęła. – Może Iadon i ja dojdziemy do porozumienia, po prostu

się

unikając. –Co, w imię Płonącego Domi, robisz znów na moim dworze, dziewczyno? – zaklął król za jej plecami. Sarene wzniosła oczy do nieba, a Ashe zapulsował cichym śmiechem, kiedy się obróciła, by spojrzeć na króla Iadona. –Słucham? – zapytała, usiłując przybrać niewinną minę.

–Ty! – warknął Iadon, wskazując na nią palcem. Było wiadomo, że jest w złym humorze – zresztą, z tego co słyszała, rzadko bywało inaczej. – Nie rozumiesz, że kobiety nie pojawiają się u mnie na dworze, dopóki ich nie zaproszę? Sarene zamrugała zmieszana. –Nikt mi o tym nie powiedział, Wasza Wysokość – odparła, umyślnie starając się udawać, że nie ma w głowie niczego poza różową pianką. Iadon burknął coś na temat głupich bab, kręcąc głową nad jej wyraźnym brakiem inteligencji.

–Chciałam tylko obejrzeć malowidła – dodała Sarene, udając lekkie drżenie głosu, jakby miała ochotę się rozpłakać. Iadon uniósł otwartą dłoń, jakby chciał odgrodzić się od wszelkich dalszych jej jeremiad i wrócił do swoich ksiąg. Sarene z trudem powstrzymała uśmiech, kiedy demonstracyjnie otarła oczy i zaczęła studiować obraz na ścianie. –To było całkiem nieoczekiwane – zauważył cicho Ashe. –Iadonem zajmę się później – mruknęła. – Mam teraz na głowie

kogoś innego, ważniejszego. –Myślałem po prostu, że nigdy nie doczekam dnia, kiedy właśnie ty, zaczniesz zachowywać się zgodnie ze stereotypem, nawet jeśli to tylko gra. –Co? – zdziwiła się Sarene, trzepocząc rzęsami. – Ja grałam? Ashe prychnął. –Wiesz co, nigdy nie mogłam zrozumieć, jak wy, Seony, możecie wydawać takie dźwięki – zauważyła. – Nie macie nosów, jak możecie nimi prychać? –Lata ćwiczeń, pani – odparł Ashe. –

Czy za każdym razem, kiedy będziesz rozmawiała z królem, będę musiał cierpieć twoje mazgajstwo? Sarene wzruszyła ramionami. –Oczekuje od kobiet głupoty, więc będę głupia. O wiele łatwiej jest manipulować ludźmi, kiedy uważają, że nie masz nawet tyle rozumu, by pamiętać własne imię. –‘Ene?! – ryknął ktoś za jej plecami. – To naprawdę ty?! Głęboki, chropowaty głos brzmiał tak, jakby jego właściciela ciągle bolało gardło, ale Sarene nie znała nikogo, kto

z bolącym gardłem wrzeszczałby tak głośno. Obejrzała się z wahaniem. Ogromny mężczyzna – wyższy, szerszy, pulchniejszy i bardziej muskularny, niż to się wydawało możliwe – przeciskał się przez tłum w jej stronę. Był odziany w obszerną jedwabną niebieską kamizelkę – Sarene zadrżała na myśl, ile jedwabników musiało nad nią pracować – i wykończone falbankami spodnie arelickiego dworzanina. –To ty! – wykrzyknął mężczyzna. –

Myśleliśmy, że przyjedziesz dopiero w przyszłym tygodniu! –Ashe – wymamrotała Sarene – co to za idiota i czego ode mnie chce? –Wygląda znajomo, pani. Przepraszam, pamięć już nie ta co kiedyś. –Ha! – zawołał olbrzym, chwytając ją w niedźwiedzi uścisk. Było to dziwne uczucie, kiedy jej dolna połowa została wciśnięta w olbrzymi brzuch, a twarz w potężną, muskularną pierś. Z trudem się powstrzymała, żeby nie zapiszczeć, i

miała tylko nadzieję, że mężczyzna wypuści ją z objęć, zanim zemdleje. Ashe zapewne popędzi po pomoc, gdy zauważy, że jej twarz zmienia kolor. Na szczęście mężczyzna puścił Sarene, zanim zdążyła się udusić, i teraz trzymał ją na odległość ramion. –Zmieniłaś się. Kiedy cię widziałem po raz ostatni, sięgałaś mi do kolan. – Obrzucił wzrokiem jej sylwetkę. – No cóż… wątpię, czy rzeczywiście sięgałaś mi do kolan, ale na pewno nie wyżej niż do pasa. Matka zawsze twierdziła, że będziesz tyczką! Sarene pokręciła głową. Głos wydawał

jej się znajomy, ale nie mogła umiejscowić tego człowieka w swoim życiu. Zwykle miała niezłą pamięć do twarzy… Chyba że… –Wielki Kay? – zapytała z wahaniem. – Wielki Domi! A co się stało z twoją brodą? –Arelicka szlachta nie nosi bród, mała. Nie mam jej od lat. To rzeczywiście był on. Głos nieco zmieniony, pozbawiona zarostu twarz nieznana, ale oczy te same. Pamiętała, jak spoglądała w te wielkie, piwne, zawsze roześmiane oczy. –Wielki Kay – wymamrotała z

roztargnieniem. – A gdzie mój prezent? –Obawiam się, malutka, że tym razem zapomniałem o prezencie. Wujek Kiin zaśmiał się, a jego dziwny schrypnięty głos sprawił, że był to raczej charkot niż normalny śmiech. Te słowa zawsze jako pierwsze padały z jej ust, gdy przyjeżdżał z wizytą. A on przywoził jej różne egzotyczne podarki, prezenty wystarczająco niezwykłe, by wprawić w podziw nawet królewską córkę. Sarene zarumieniła się. Zanim jednak zdołała przeprosić, Wielki Kay objął

ją mocno i zaczął holować w stronę wyjścia.

–Chodź, poznasz moją żonę. –śonę?! – zawołała Sarene ze zdumieniem. Odkąd widziała Kiina minęło ponad dziesięć lat, ale jedno pamiętała bardzo dokładnie: jej wuj był zaprzysięgłym kawalerem i kawałem niezłego drania. – Wielki Kay się ożenił? –Nie tylko ty dorosłaś w ciągu tych dziesięciu lat – zachrypiał Kiin. – Och, no cóż, ślicznie to brzmi, kiedy

mówisz na mnie „Wielki Kay”, ale chyba teraz będziesz wolała mnie nazywać wujkiem Kiinem, co? Sarene znów się zarumieniła. „Wielki Kay” był produktem dziecięcego seplenienia, które nie pozwalało jej poprawnie wymówić nazwiska wuja. –Jak się miewa twój ojciec? – pytał dalej olbrzym. – Na pewno zachowuje się bardzo po królewsku, co? –Ma się dobrze, wujku – odparła. – Choć zapewne będzie zdziwiony, kiedy się dowie, że mieszkasz na arelickim dworze.

–Wie o tym. –Nie, myśli, że wyjechałeś w jedną z tych swoich podróży i osiadłeś na dalekich wyspach. –Sarene, jeśli jesteś tak inteligentną kobietą, jak byłaś dzieckiem, powinnaś już nauczyć się oddzielać prawdę od plotek. Jego słowa podziałały na nią jak kubeł lodowatej wody. Jak przez mgłę pamiętała dzień, w którym statek jej wuja odpływał w siną dal. Zapytała wtedy ojca, kiedy Wielki Kay wróci. Twarz Eventeo była posępna, kiedy odpowiedział jej, że tym razem Wielki

Kay wyjeżdża na bardzo, bardzo długo. –Ale dlaczego? – zapytała. – Przez tyle lat mieszkałeś o parę dni drogi od nas i nigdy nas nie odwiedziłeś? –To historia na kiedy indziej, malutka – odparł Kiin, kręcąc głową. – Teraz chcę, byś poznała potwora, któremu udało się wreszcie usidlić twojego wuja.

***

śona Kiina wcale nie była potworem. Właściwie była najpiękniejszą dojrzałą kobietą, jaką Sarene kiedykolwiek widziała. Daora miała mocną twarz o ostrych, posągowych

rysach i pięknie uczesaną chmurę złocistych włosów. Nie przypominała kobiety, jaką Sarene przypisywałaby swemu wujowi – choć naturalnie, jej najświeższe wspomnienia o Kiinie miały ponad dziesięć lat. Wielki, podobny do pałacu dom Kiina nie stanowił niespodzianki. Pamiętała, że wuj był czymś w rodzaju kupca, a jej wspomnienia były dodatkowo wzbogacane kosztownymi

podarkami i egzotycznymi strojami. Nie tylko był młodszym synem króla, lecz również niezwykle zdolnym biznesmenem. Widocznie tak

pozostało. Aż do dzisiejszego ranka przebywał w interesach poza miastem, dlatego nie widziała go na pogrzebie. Największym szokiem były dzieci. Mimo że Sarene wiedziała, że wuj jest żonaty, nie mogła jakoś pogodzić swoich wspomnień o zawadiackim Wielkim Kayu z pojęciem ojcostwa. Wszelkie jej przekonania doznały ciężkiego uszczerbku w chwili, kiedy Kiin i Daora otwarli drzwi do jadalni. –Ojciec wrócił! – rozległ się głos dziewczynki. –Tak, ojciec wrócił – odezwał się Kiin cierpiętniczym tonem. – I nie, nic ci

nie przyniosłem, nie było mnie tylko kilka minut. –Nie obchodzi mnie, czy mi coś przyniosłeś, czy nie. Ja tylko chcę jeść! – Mniej więcej dziesięcioletnia dziewczynka, miała bardzo poważny, dorośle brzmiący głos. Była ubrana w różową sukienkę z białą wstążką i miała krótkie, bardzo jasne włosy. –A kiedy ty nie chcesz jeść, Kaise? – zapytał z kwaśną miną chłopiec, który wyglądał prawie identycznie jak dziewczynka. –Dzieciaki, nie kłócić się – zganiła ich Daora. – Mamy gościa.

–Sarene – odezwał się Kiin – poznaj swoich kuzynów, Kaise i Daorna. Dwa największe bóle głowy w życiu twego wuja. –Bez nich już dawno umarłbyś z nudów, ojcze – odezwał się od drzwi w głębi jadalni jakiś mężczyzna. Był średniego wzrostu, to znaczy o cal lub dwa niższy od Sarene, szczupłej budowy, o niezwykle miłej dla oka, sokolej twarzy. Rozdzielone pośrodku włosy opadały mu po obu stronach twarzy. U jego boku stała czarnowłosa kobieta i z lekko ściągniętymi wargami przyglądała się Sarene.

Mężczyzna skłonił się lekko przed Sarene. –Wasza Wysokość – powitał ją z lekkim uśmieszkiem na ustach. –Mój syn Lukel – przedstawił Kiin. –Twój syn? – zapytała zaskoczona Sarene. Młodsze dzieci mogła zaakceptować, ale Lukel wydawał się o kilka lat starszy od niej, a to oznaczało… –Nie – odparł Kiin, kręcąc głową. – Lukel jest synem Daory z pierwszego małżeństwa.

–Co nie znaczy, że jestem przez to choć trochę mniej jego synem – odparł z szerokim uśmiechem Lukel. – Nie tak łatwo unikniesz odpowiedzialności za mnie. –Sam Domi nie odważyłby się ponosić odpowiedzialności za ciebie – odparł Kiin. –

A obok niego stoi Jalla. –Córka? – zapytała Sarene, kiedy Jalla dygnęła. –Synowa – wyjaśniła ciemnowłosa

kobieta. Miała bardzo silny obcy akcent. –Jesteś Fjordelką? – zapytała Sarene. Włosy sugerowały obce pochodzenie, ale imię i akcent zdradzały wszystko. –Svordenką – odparła Jalla. Oczywiście, to nie miało wielkiego znaczenia. Svorden był prawie prowincją Fjordenu. –Jalla i ja studiowaliśmy razem na svordeńskim uniwersytecie – wyjaśnił Lukel. – Pobraliśmy się miesiąc temu. –Gratuluję – odparła Sarene. – Miło wiedzieć, że nie jestem jedyną świeżo

zaślubioną w tym towarzystwie. Miała zamiar powiedzieć to żartem, ale nie była w stanie ukryć goryczy. Poczuła, jak wielka dłoń Kiina ściska jej ramię. –Przykro mi, ‘Ene – rzekł łagodnie. – Nie chciałem o tym wspominać, ale… zasługujesz na lepszy los. Zawsze byłaś takim radosnym dzieckiem. –Dla mnie to niewielka strata – odparła z obojętnością, której nie czuła. – Wcale go nie znałam, wujku. –I tak musiał to być wstrząs – wtrąciła Daora.

–To prawda – zgodziła się Sarene. –Jeśli to pomoże – rzekł Kiin – książę Raoden był dobrym człowiekiem. Jednym z najlepszych, jakich znałem. Gdybyś wiedziała cokolwiek więcej na temat arelickiej polityki, zrozumiałabyś, że nie używam tych słów lekko, kiedy wspominam członka dworu Iadona. Sarene lekko skinęła głową. Częściowo cieszyła się, że nie pomyliła się w osądzie Raodena na podstawie jego listów, z drugiej zaś strony pomyślała, że o wiele łatwiej byłoby dalej wierzyć, że przypominał swego ojca.

–Dość już rozmów o martwych książętach – rozległ się cienki, ale uparty głos od stołu. – Jeśli nie zaczniemy zaraz jeść, ojciec będzie musiał przestać się na mnie skarżyć, bo umrę. –Tak, Kiinie – zgodziła się Daora. – Powinieneś chyba pójść do kuchni i upewnić się, że twoja uczta jeszcze się nie spaliła. Kiin prychnął. –Każde danie gotuję według ścisłego planu. Nie ma szans, żeby którekolwiek… – Pociągnął nosem, zaklął i wybiegł z jadalni.

–Wujek Kiin gotuje kolację? – zapytała ze zdumieniem Sarene.

–Twój wuj jest jednym z najlepszych kucharzy w mieście, moja droga – odparła Daora. –Wujek Kiin? – powtórzyła Sarene. – Kucharzem? Daora skinęła głową, jakby to było coś całkiem zwyczajnego. –Kiin wiele podróżował po świecie, więcej niż ktokolwiek w Arelonie, i z każdej podróży przywoził przepisy.

Sądzę, że dzisiaj gotuje coś, czego się nauczył w Jindo. –Czy to oznacza, że będziemy jeść? – znacząco wtrąciła Kaise. –Nie cierpię jindyjskiego jedzenia – poskarżył się Daorn głosem prawie identycznym, jak głos jego siostry. – Za dużo przypraw. –Nie lubisz niczego, w czym nie ma co najmniej garści cukru – zażartował Lukel, mierzwiąc czuprynę przyrodniego brata. –Daornie, biegnij i przyprowadź tu Adiena.

–Jeszcze jeden? – zapytała Sarene. Daora skinęła głową. –Już ostatni. Brat Lukela. –Na pewno śpi – wtrąciła Kaise. – Adien zawsze śpi. Chyba dlatego, że jego umysł jeszcze się całkiem nie obudził. –Kaise, małe dziewczynki, które opowiadają takie rzeczy o swoich braciach, często idą do łóżka bez kolacji – poinformowała ją Daora. – Daornie, rusz się.

***

–Nie wyglądasz jak księżniczka –

rzekła Kaise. Dziewczynka siedziała grzecznie w fotelu obok Sarene. W jadalni panowała domowa, ciepła atmosfera, podkreślona boazerią z ciemnego drewna i pamiątkami z podróży Kiina. –Co masz na myśli? – zapytała Sarene, usiłując się domyślić, jak należy używać dziwnych jindyjskich sztućców. Były dwie sztuki – jedna miała ostro zakończony szpikulec, a druga była płaska, w kształcie przypominającym łopatkę. Wszyscy jedli nimi tak, jakby robili to od dziecka, Sarene więc postanowiła nic nie mówić. Sama się

nauczy, albo nie zje wiele. Ta ostatnia opcja wydawała się, niestety, bardziej prawdopodobna. –No cóż, po pierwsze, jesteś o wiele za wysoka – rzekła Kaise. –Kaise – powiedziała ostrzegawczo matka. –Przecież to prawda. We wszystkich książkach księżniczki są drobne. Nie jestem całkiem pewna, co to znaczy, ale nie sądzę, żeby ona była drobna. –Jestem z Teod – odparła Sarene, nabijając wreszcie na szpikulec coś, co wyglądało jak kawałek

marynowanej krewetki. – Wszyscy jesteśmy wysocy.

–Ojciec też jest z Teod, Kaise – zauważył Daorn. – I też jest wysoki, sama wiesz. –Ale ojciec jest gruby – zauważyła Kaise. – A ty nie jesteś gruba. Dlaczego nie jesteś gruba, Sarene? Kiin, który właśnie pojawił się w drzwiach kuchni, z nieobecną miną postukał córkę po głowie niesioną tacą.

–Tak właśnie myślałem – wymamrotał, wsłuchując się w wibrujący dźwięk metalowej płyty. – Twoja głowa jest kompletnie pusta. Myślę, że to wiele wyjaśnia. Kaise potarła się po głowie z naburmuszoną miną, po czym wróciła do posiłku, mrucząc pod nosem: –I tak uważam, że księżniczki powinny być niższe. Poza tym księżniczki powinny mieć dobre maniery przy stole, a kuzynka Sarene zdążyła już upuścić na podłogę połowę kolacji. Kto kiedykolwiek słyszał o księżniczce, która nie umie się posługiwać sztućcami MaiPon?

Sarene zarumieniła się, spoglądając na niezwykłe sztućce. –Nie słuchaj jej, ‘Ene. – Kiin zaśmiał się, stawiając na stole kolejne apetycznie wyglądające danie. – To potrawy jindyjskie, przyrządza się je z taką ilością tłuszczu, że jeśli połowa nie zładuje na podłodze, to znaczy, że zostały źle przyrządzone. W końcu się nauczysz posługiwać tymi pałeczkami. –Jeśli chcesz, weź łyżkę – podsunął Daorn. – Adien zawsze je łyżką. Spojrzenie Sarene natychmiast powędrowało ku czwartej latorośli. Adien był szczupłym chłopcem przed

dwudziestką. Miał bladą, wręcz białą cerę i dziwny, niepokojący wyraz twarzy. Jadł niezgrabnie, sztywno, źle kontrolując ruchy. Jedząc, mruczał coś do siebie; o ile Sarene mogła rozróżnić słowa, powtarzał jakieś cyfry. Sarene spotykała już wcześniej takich ludzi, których umysły nie były całkiem normalne. –Ojcze, ta kolacja jest pyszna – wtrącił Lukel, odwracając uwagę od brata. – Nie wierzę, że kiedykolwiek wcześniej podawałeś to danie z krewetek. –Nazywa się HaiKo – odparł Kiin schrypniętym głosem. – Nauczyłem się

jego od wędrownego kupca, kiedy studiowaliście w Svordenie w zeszłym roku. –Szesnaście milionów czterysta tysięcy siedemset siedemdziesiąt dwa – mruknął Adien. – Tyle kroków jest do Svordenu. Sarene zawahała się, nie wiedząc jak zareagować, ale reszta rodziny nie zwracała na niego uwagi, więc postąpiła podobnie. –Jest naprawdę pyszna, wujku – rzekła. – Nigdy nie przypuszczałam, że będziesz kucharzem.

–Zawsze to lubiłem – wyznał Kiin, siadając w fotelu. – Chętnie przygotowałbym wam parę potraw, kiedy odwiedzałem Teod, ale główna kucharka twojej matki wbiła sobie do głowy, że królewskiej rodzinie nie przystoi siedzieć w kuchni. Próbowałem jej wyjaśnić, że w pewnym sensie kuchnia należała również do mnie, ale i tak nie wpuściła mnie za próg. –No cóż, to naprawdę nie była żadna przysługa – odparła Sarene. – Ale chyba nie wszystko sam gotujesz?

Kiin pokręcił głową. –Na szczęście nie, Daora też doskonale gotuje. Sarene zamrugała zaskoczona. –Czy to znaczy, że nie macie żadnego kucharza, który przygotowywałby posiłki? Kiin i Daora pokręcili głowami. –Ojciec jest naszym kucharzem – dodała Kaise. –I nie macie ani służby, ani lokajów? – dopytywała się Sarene. Myślała, że dzisiejszy brak służby zawdzięcza

jakiemuś wymyślnemu pragnieniu Kiina, by spędzić ten wieczór w wyłącznie rodzinnym gronie. –Nie mamy – odrzekł Kiin. –Ale dlaczego? Kiin spojrzał na żonę, potem znów na Sarene. –Sarene, czy wiesz, co się stało dziesięć lat temu? –Reod? – zapytała Sarene. – Kara? –Tak, ale czy wiesz, co to oznaczało? Sarene myślała przez chwilę, wreszcie

lekko wzruszyła ramionami. –Koniec Elantrian. Kiin skinął głową. –Pewnie nigdy nie spotkałaś Elantrianina – byłaś jeszcze bardzo młoda, kiedy uderzyła Reod. Trudno wyjaśnić, jak bardzo zmienił się ten kraj po katastrofie. Elantris było kiedyś najpiękniejszym miastem świata. Wierz mi. Było jak pomnik z białego kamienia i lśniącego metalu, a jego mieszkańcy wyglądali jak wyrzeźbieni z tego samego materiału. A potem… upadli. –Tak, uczyłam się o tym kiedyś – odparła Sarene, pochylając głowę. –

Ich ciała pociemniały i pokryły się czarnymi plamami, a włosy wypadły im z głów. –Możesz to powiedzieć, opierając się na wiedzy zawartej w księgach – rzekł Kiin. – Ale nie było cię tutaj, kiedy to się stało. Nie możesz pojąć zgrozy, jaka ogarnia człowieka, kiedy widzi swych bogów przeistaczających się w nieczyste, odrażające istoty. Ich upadek zniszczył cały rząd arelicki, kraj znalazł się w totalnym chaosie. Zawiesił głos na chwilę, po czym kontynuował:

–Sarene, to właśnie służba rozpoczęła rewolucję. W dniu, kiedy ich panowie upadli, służący zwrócili się przeciwko nim. Niektórzy – głównie obecna szlachta tego kraju – twierdzili, że to dlatego, że klasy niższe były w Elantris traktowane zbyt dobrze, a ich rozpieszczone charaktery nakazały im zwrócić się przeciwko swoim panom przy pierwszej oznace słabości. Myślę, że to był po prostu strach… strach ignorantów, że Elantrianie zarazili się jakąś zjadliwą chorobą, pomieszany z przerażeniem, jakie się odczuwa, kiedy istota, którą się czciło, leży pokonana. Tak czy owak, to służba narobiła najwięcej

szkody. Najpierw w małych grupach, a potem w niewiarygodnie niszczycielskich zamieszkach zabili wszystkich Elantrian, których odnaleźli. Na pierwszy ogień poszli najpotężniejsi, ale morderstwa objęły również tych z niższych kast. I nie skończyło się na Elantrianach – atakowali rodziny, przyjaciół, a nawet tych, którzy Elantrianom zawdzięczali swoje stanowiska. Daora i ja patrzyliśmy na to z przerażeniem, i wdzięczni, że w naszej rodzinie nie było Elantrian. Od tamtej pory nie mogliśmy się zmusić, by wynająć służbę. –Właściwie wcale jej nie

potrzebujemy – dodała Daora. – Zdziwiłabyś się, jak wiele można zrobić własnymi rękami. –Zwłaszcza jeśli ma się gromadkę dzieci do najbrudniejszej roboty – dodał Kiin ze złośliwym uśmieszkiem. –Czy tylko do tego się nadajemy, ojcze? – zapytał ze śmiechem Lukel. – Do szorowania podłóg? –To jedyny powód, dla którego w ogóle pomyślałem o dzieciach – odrzekł Kiin. – Daorna mieliśmy tylko dlatego, że przydaje się jeszcze jedna para rąk do mycia nocników.

–Ojcze, proszę – zaprotestowała Kaise. – Próbuję coś zjeść. –Niech litościwy Domi ma w opiece człowieka, który zakłóci kolację Kaise – rzekł Lukel, chichocząc. –Księżniczki Kaise – poprawiła go z godnością dziewczynka. –O, moja mała dziewuszka jest teraz księżniczką? – zapytał z rozbawieniem Kiin. –Jeśli Sarene jest księżniczką, ja też mogę być. Poza tym jesteś jej wujkiem, a to czyni cię księciem. Mam rację, ojcze?

–Teoretycznie masz rację – rzekł Kiin. – Choć chyba oficjalnie nie posiadam już tytułu. –Wyrzucili cię na pewno za gadanie o nocnikach w czasie kolacji – odparła Kaise. – Książęta nie robią takich rzeczy, wiesz? To okropne zachowanie przy stole. –Oczywiście – powiedział z czułym uśmiechem Kiin. – Dziwne, że do tej pory nie zdawałem sobie z tego sprawy.

–Więc – ciągnęła Kaise – skoro ty

jesteś księciem, to twoja córka jest księżniczką. –Obawiam się, Kaise, że to tak nie działa – wtrącił się Lukel. – Ojciec nie jest królem, więc jego dzieci będą baronami lub hrabiami, ale nie książętami. –Czy to prawda? – zapytała rozczarowanym tonem Kaise. –Obawiam się, że tak – potwierdził Kiin. – Ale uwierz mi, każdy, kto uważa, że nie jesteś księżniczką, nigdy nie słyszał, jak marudzisz, kiedy trzeba pójść spać.

Dziewczynka zamyśliła się, nie całkiem pewna, jak powinna przyjąć te słowa, i po prostu wróciła do jedzenia. Sarene nie zwracała na nią uwagi, w jej głowie kołatały się jedynie słowa wuja „chyba oficjalnie nie posiadam już tytułu”. Cuchnęło to polityką. Sarene wydawało się, że zna wszystkie ważniejsze zdarzenia, które zaszły na dworze Teod przez ostatnie pięćdziesiąt lat, ale nie wiedziała, że Kiin został oficjalnie pozbawiony tytułu. Zanim zdążyła na dobre zadumać się nad tą niejasnością, przez okno wpłynął Ashe. W całym zamieszaniu związanym z kolacją Sarene prawie

zapomniała, że wysłała go, by śledził gyorna Hrathena. Kula światła zawisła niepewnie obok okna. –Pani, czy nie przeszkadzam? –Nie, Ashe, wejdź i poznaj moją rodzinę. –Masz Seona! – zawołał Daorn. Choć raz jego siostra wydawała się zbyt zdumiona, by przemówić. –Oto Ashe – wyjaśniła Sarene. – Służy w mojej rodzinie od ponad

dwustu lat, jest najmądrzejszym Seonem, jakiego znam. –Pani, przesadzasz – skromnie odparł Ashe, ale zauważyła, że zaświecił odrobinę mocniej. –Seon… – wykrztusiła wreszcie Kaise z cichym podziwem, zapominając o kolacji. –To zawsze była rzadkość – dodał Kiin. – Teraz bardziej niż kiedykolwiek. –Skąd go masz? –Od matki – odparła Sarene. –

Przekazała mi Ashe’a, kiedy się urodziłam. Przekazanie Seona – to był najwspanialszy dar, jaki mógł otrzymać człowiek. Pewnego dnia Sarene będzie musiała Przekazać Ashe’a, wybierając dla niego nowego podopiecznego, nad którym Seon będzie czuwał i którym będzie się opiekował. Planowała, że będzie to jedno z jej dzieci albo wnuków. Teraz jednak perspektywa posiadania jednych albo drugich stawała się coraz mniej prawdopodobna.

–Seon – powtórzyła z zachwytem Kaise. Spojrzała na Sarene błyszczącymi oczami. – Mogę się z nim pobawić po kolacji?

–Bawić się ze mną? – mruknął niepewnie Ashe. –Mogę? Proszę, kuzynko Sarene! – błagała Kaise. –Nie wiem – odparła z uśmiechem Sarene. – Przypominam sobie jakieś komentarze na temat mojego wzrostu.

Pełna rozczarowania mina dziewczynki stała się dla wszystkich źródłem ogromnego rozbawienia. Dopiero w tym momencie Sarene poczuła, że napięcie ją opuszcza – po raz pierwszy od chwili, kiedy tydzień temu opuściła rodzinne strony.

Rozdział 6

–Obawiam się, że dla króla nie ma już nadziei. – Hrathen w zadumie skrzyżował ręce na napierśniku i spojrzał znów na salę tronową. – Wasza Miłość? – zapytał Dilaf. –Król Iadon – wyjaśnił Hrathen. – Miałem nadzieję, że go uratuję… choć nigdy nie oczekiwałem, że szlachta pójdzie za mną bez walki. Są

zbyt przyzwyczajeni do swoich tradycji. Może, gdybyśmy dotarli do nich tuż po Reod. Oczywiście, wtedy nie wiedzieliśmy, czy ta choroba, która dotknęła Elantrian nie dotknie i nas. –Elantrian dotknął Jaddeth – pobożnie wtrącił Dilaf. –Tak – zgodził się Hrathen, spoglądając na niego z góry. – Ale Jaddeth często wykorzystuje naturalne procesy, by wypełnić swoją wolę. Zaraza zabiłaby zarówno Fjordelczyków, jak i Arelończyków. –Jaddeth ochroniłby wybrańców.

–Oczywiście – odparł z roztargnieniem Hrathen, obrzucając niezadowolonym spojrzeniem drzwi wiodące do sali tronowej. Złożył tę propozycję z obowiązku, wiedział, że najłatwiejszym sposobem na uratowanie Arelonu będzie nawrócenie jego władcy, ale nie oczekiwał, że Iadon wyrazi zgodę. Gdyby tylko król wiedział, jak wiele cierpienia mógłby powstrzymać jedną deklaracją wiary. Teraz było za późno. Iadon oficjalnie zrzekł się Jaddetha. Będzie musiał stać się przykładem. Mimo to Hrathen winien zachować ostrożność.

Wspomnienia rewolucji duladelskiej wciąż jeszcze pozostawały żywe w jego umyśle – krew, śmierć i chaos. Trzeba uniknąć takiego kataklizmu. Hrathern był surowym, zdeterminowanym człowiekiem, ale nie lubił rzezi. Oczywiście, za trzy miesiące może już nie mieć wyboru. Jeśli chce odnieść sukces, być może będzie musiał rozpętać rewoltę. Znów śmierć i chaos – straszliwe plagi, które spadają na kraj, jeszcze cierpiący po ostatnich, gwałtownych zamieszkach. Jednakże Imperium Jaddetha nie będzie czekało cierpliwie tylko dlatego, że kilku szlachetek-

ignorantów nie chce zaakceptować prawdy. –Podejrzewam, że zbyt wiele się po nich spodziewałem – mruknął Hrathen. – W końcu to tylko Arelon. Dilaf skwitował jego słowa milczeniem.

–Zauważyłem kogoś w sali tronowej, artethie – rzekł Hrathen, kiedy wyszli z pałacu, nie zaszczyciwszy zarówno rzeźb, jak i służby nawet jednym spojrzeniem. – Pomożesz mi zgadnąć, kto to taki? Jest z Aonu, ale wyższa

niż większość Arelończyków, a jej włosy są znacznie jaśniejsze niż przeciętny arelicki ciemny blond. –Co miała na sobie, Wasza Świątobliwość? – zapytał Dilaf. –Czerń. Cała była ubrana na czarno, miała tylko żółtą szarfę. –Nowa księżniczka, Wasza Miłość – syknął Dilaf głosem pełnym nienawiści. –Nowa księżniczka? –Przybyła wczoraj, podobnie jak ty. Miała wyjść za syna Iadona, Raodena.

Hrathen skinął głową. Nie był na pogrzebie księcia, ale słyszał o tym wydarzeniu. Nie wiedział jednak o zbliżającym się ślubie. Widocznie zaręczyli się niedawno. –I wciąż tu jest, choć jej książę nie żyje? –Na nieszczęście dla niej, królewski kontrakt zaręczynowy uczynił z niej żonę w momencie śmierci narzeczonego. –Ach. Skąd przybyła? –Z Teod, Wasza Miłość – odparł Dilaf.

Hrathen skinął głową, rozumiejąc teraz nienawiść w głosie Dilafa. Arelon, pomimo bluźnierczego miasta Elantris, przynajmniej wykazywał pewne szanse na odkupienie. Teod jednak był krainą Shu-Korath – zdegenerowanej sekty Shu-Keseg, bratniej religii Shu-Dereth. Dzień, w którym Teod znajdzie się pod panowaniem chwały Fjordenu, będzie istotnie radosnym dniem. –Teodzka księżniczka może stanowić problem – zadumał się Hrathen. –Nic nie powstrzyma Imperium Jaddetha.

–Gdyby nic nie mogło go powstrzymać, artethie, objęłoby już całą planetę. Jeśli nie będziemy ostrożni, możemy zostać zmuszeni walczyć z nimi jednocześnie. Człowiek częściej myśli o sobie jako o bohaterze, jeśli ma kogoś, kto go wspiera. –Rozumiem, Wasza Miłość. Hrathen skinął głową, wychodząc na światło słoneczne. –Uważaj, artethie, bo teraz dam ci bardzo ważną lekcję… niewielu ludzi o tym wie, a jeszcze mniej umie tego używać.

–Cóż to za lekcja? – zapytał Dilaf, depcząc mu po piętach. Hrathen uśmiechnął się lekko. –Pokażę ci, jak zniszczyć naród… sposób, w jaki Jaddeth może obalać królestwa i przejmować kontrolę nad duszami ludzi.

–Jestem… gotów do nauki, Wasza Miłość. –Dobrze. – Hrathen spojrzał ponad dachami Kae na potężne mury Elantris. – Zabierz mnie tam. Chcę popatrzeć na upadłych lordów

Arelonu.

***

Kiedy Hrathen po raz pierwszy pojawił się w Zewnętrznym Mieście Kae, zauważył, jak trudne jest do obrony. Teraz, stojąc na murach Elantris, widział, że popełnił błąd, wręcz przeceniając żałosne fortyfikacje Kae. Piękne, tarasowe schody biegły po zewnętrznej stronie murów Elantris, pozwalając wejść na ich szczyt. Były to mocne, kamienne budowle; niemożliwe, by można było je zniszczyć w razie potrzeby. Jeśli mieszkańcy Kae wycofają się do Elantris, znajdą się nie w fortecy, lecz w pułapce.

Nie dostrzegł łuczników. Strażnicy ze Straży Miejskiej Elantris mieli wielkie niewygodne włócznie, które wyglądały na o wiele za ciężkie, by nimi rzucać. Stali dzielnie i dumnie, odziani w pozbawione wzmocnień żółto-brązowe mundury, wyraźnie mając się za coś znacznie lepszego niż miejska milicja. Hrathen słyszał, że straż nie była konieczna, by Elantrianie nie opuszczali murów. Istoty rzadko próbowały ucieczki, a mury miasta były o wiele za długie, by strażnicy rzeczywiście mogli je skutecznie patrolować. Oddział był zatem bardziej demonstracją relacji politycznych aniżeli prawdziwą siłą

zbrojną. Lud Kaeth czuł się po prostu znacznie bezpieczniej w cieniu Elantris, wiedząc, że oddział żołnierzy obserwuje miasto. Hrathen podejrzewał jednak, że członkowie straży w razie zagrożenia mieliby spore problemy z obronieniem samych siebie, a co dopiero ludności Kae. Arelon był dojrzałym klejnotem, czekającym tylko na to, by go sobie przywłaszczyć. Hrathen słyszał o dniach chaosu, jakie nastąpiły po upadku Elantris, i nieprzeliczonych bogactwach, które zostały zrabowane ze wspaniałego miasta. Wszystkie te skarby znajdowały się teraz w Kae, gdzie nowa szlachta żyła w zasadzie

niestrzeżona. Słyszał też, że pomimo kradzieży, spora część bogactw Elantris – dzieła sztuki zbyt ciężkie, by je wynieść, albo drobniejsze przedmioty, które nie zostały rozgrabione, zanim Iadon zaczął domagać się izolacji miasta – wciąż znajdowała się zamknięta za murami. Jedynie przesądy i niedostępność sprawiały, że Kae i Elantris nie padły do tej pory ofiarą najeźdźców. Mniejsze bandy rabusiów odstraszała reputacja Elantris. Większe albo znajdowały się pod kontrolą Fjordenu – a wtedy nie zaatakowałyby bez rozkazu – albo zostały opłacone, by pozostawać z dala od szlachty Kae.

Obie te sytuacje były naturalnie ściśle tymczasowe. Taka też była główna przyczyna, dla której Hrathen czuł się usprawiedliwiony,

podejmując ekstremalne działania, by sprowadzić Arelon pod kontrolę – i ochronę – Fjordenu. Naród był niczym jajko znajdujące się w chwiejnej równowadze na szczycie góry i czekał na pierwszy powiew wiatru, by spaść w przepaść. Jeśli Fjorden nie podbije Arelonu, wówczas królestwo samo się rozpadnie pod ciężarem

wewnętrznych problemów. Pod niekompetentnym władcą Arelon cierpiał wskutek zbyt wysokich podatków, niepewności religijnej i kurczących się zasobów naturalnych. Wszystkie te czynniki aż się prosiły o ostateczny cios. Tok myśli Hrathena przerwał odgłos chrapliwego oddechu za jego plecami. Dilaf stał po drugiej stronie chodnika na szczycie muru i spoglądał na Elantris. Oczy miał wytrzeszczone, jak człowiek, który właśnie otrzymał cios w żołądek. Zacisnął zęby i Hrathen prawie spodziewał się zobaczyć pianę na jego ustach.

–Nienawidzę ich – wycedził Dilaf chrapliwie, niemal bełkocząc. Hrathen przeszedł na drugą stronę murów i stanął obok niego. Mur nie został zbudowany dla celów militarnych i nie było na nim blanek, ale po obu stronach znajdowały się niskie murki dla bezpieczeństwa. Hrathen oparł się o taki właśnie murek i wyjrzał, obserwując Elantris. Niewiele można było zobaczyć: widywał już slumsy, które wyglądały bardziej obiecująco. Budynki były tak zniszczone, że zakrawało na cud, że niektóre posiadają nawet dachy. Wszędzie wokół panował

przerażający smród. Hrathen początkowo zwątpił w to, że w tym mieście ktoś jeszcze żyje, ale potem zobaczył kilka ciemnych sylwetek przemykających ukradkiem wzdłuż ściany budynku. Przycupnęły z wyciągniętymi rękoma, jakby chciały opaść na czworaki. Jedna znieruchomiała, spojrzała w górę i wtedy Hrathen zobaczył pierwszy raz oblicze Elantrianina. Stworzenie było łyse i Hrathen w pierwszej chwili miał wrażenie, że jego skóra jest ciemna, jak u członków szlachetnej kasty Jindo. Jednakże na jego ciele widział również plamy jasnej szarości –

wielkie, nierówne blade placki, jak mech na kamieniu. Gyorn zmrużył oczy i przechylił się przez murek. Nie widział oczu Elantrianina, ale jakimś cudem wiedział, że będą dzikie i obłąkane, poruszające się szybko jak u niespokojnego zwierzęcia. Stworzenie uciekło wraz ze swymi kompanami – swoim stadem. Oto, co zrobiła Reod, pomyślał Hrathen. Z bogów uczynił bestie. Jaddeth po prostu wziął to, co było w ich sercach, i ukazał światu. Zgodnie z filozofią Derethi, jedynym, co dzieliło ludzi od zwierząt, była religia. Ludzie

mogli służyć Imperium Jaddetha, zwierzęta służyły jedynie własnym żądzom. Elantrianie przedstawiali sobą ostateczny grzech ludzkiej arogancji: sami obwołali się bogami. Ich pycha stała się ich

przeznaczeniem. W innej sytuacji Hrathen chętnie pozostawiłby ich sam na sam z tą karą. Teraz jednak przypadkiem byli mu potrzebni. Spojrzał na Dilafa.

–Pierwszy krok w przejęciu kontroli nad narodem, artethie, jest zawsze najprostszy. Musisz znaleźć kogoś, kogo można nienawidzić.

***

–Opowiedz mi o nich, artethie – zażądał Hrathen, wchodząc do swojego gabinetu w kaplicy. – Muszę wiedzieć wszystko to, co ty wiesz. –To brudne, ohydne stwory – syknął Dilaf, wchodząc za Hrathenem. – Sama myśl o nich napawa mnie mdłościami i czuję, że mój umysł jest splamiony. Co dzień modlę się o ich zniszczenie. Hrathen zamknął drzwi wiodące do pokoi. Nie był zadowolony. Może ten

człowiek jest jednak zbyt żarliwy? –Artethie, rozumiem twoje silne uczucia – rzekł surowo – ale jeśli masz być moim odivem, musisz spoglądać ponad uprzedzeniami. Jaddeth postawił tych Elantrian na naszej drodze w pewnym celu, a ja nie potrafię tego celu odkryć, dopóki nie wyjawisz mi czegoś użytecznego. Dilaf zamrugał, wyraźnie zdezorientowany. A potem, po raz pierwszy od ich wizyty w Elantris, jego wzrok stał się całkiem przytomny. –Tak jest, Wasza Miłość.

Hrathen skinął głową. –Czy widziałeś Elantris przed upadkiem? –Tak. –Czy było tak piękne, jak o nim powiadają? Dilaf niechętnie przytaknął. –Nieskalane, utrzymywane w bieli rękami niewolników. –Niewolników? –Wszyscy ludzie z Arelonu byli niewolnikami Elantrian, Wasza

Miłość. To byli fałszywi bogowie, obiecujący zbawienie w zamian za pot i pracę. –A ich legendarne moce? –Kłamstwa, jak udawana boskość. Starannie wyreżyserowane oszustwo, by zyskać sobie postrach i szacunek. –A po Reod zapanował chaos? –Chaos, mordowanie, zamieszki i panika, Wasza Miłość. A potem władzę przejęli kupcy.

–A Elantrianie? – Hrathen podszedł do biurka i usiadł za nim. –Nie zostało wielu – odparł Dilaf. – Większość została zabita w czasie zamieszek. Ci, którzy zostali, są uwięzieni w Elantris, jak wszyscy ludzie, których od tamtego dnia dotknęła Shaod. Wyglądali właśnie tak, jak ich widziałeś, nieludzcy i upodleni. Ich skóra pokryła się czarnymi bliznami, jakby ktoś zdarł z nich ciało i ukazał ukrytą pod nim ciemność. –A przemiany? Czy skończyły się po Reod? – pytał dalej Hrathen.

–Nie, Wasza Miłość, trwają nadal. W całym Arelonie. –Dlaczego ich tak nienawidzisz, artethie? Pytanie padło nagle i Dilaf się zawahał. –Bo są przeklęci. –I? –Zawiedli nas, Wasza Miłość. Obiecywali wieczność, ale nie potrafili zachować nawet własnej boskości. Słuchaliśmy ich przez wieki, a jako jedyną nagrodę dostaliśmy bandę bezradnych, odrażających kalek.

–Nienawidzisz ich, bo cię rozczarowali – rzekł Hrathen. – Nie mnie, mój lud. Byłem wyznawcą Derethi na długo przed Reod. Hrathen zmarszczył brwi. –Więc jesteś przekonany, że w Elantrianach nie ma nic nadnaturalnego, jeśli nie liczyć tego, że Jaddeth ich przeklął? –Tak, Wasza Miłość. Jak powiedziałem, Elantrianie stworzyli wiele fałszywych historii, by udowodnić swoją boskość. Hrathen pokręcił głową, po czym

wstał i zaczął zdejmować zbroję. Dilaf rzucił się na pomoc, ale Hrathen oddalił go gestem. –Jak zatem wyjaśnisz nagłą przemianę zwykłych ludzi w Elantrian, artethie? Dilaf nie miał odpowiedzi. –Nienawiść pozbawiła cię zdolności widzenia, artethie – rzekł Hrathen, z uśmiechem wieszając napierśnik na ścianie obok biurka. Właśnie doznał przebłysku geniuszu, część planu wskoczyła sama na właściwe miejsce. – Uważasz, że skoro Jaddeth nie dał im tych mocy, to ich nie posiadają.

Dilaf pobladł. –To, co mówisz, jest… –Nie bluźnierstwem, artethie. Doktryną. Oprócz naszego Boga istnieje jeszcze inna nadnaturalna istota. –Svrakiss – powiedział cicho Dilaf. –Tak.

Svrakiss. Dusze umarłych, którzy nienawidzili Jaddetha, wszystkiego, co święte. Według Shu-Dereth nie ma nic

bardziej przepełnionego goryczą niż dusza, która miała szansę i ją odrzuciła. –Myślisz, że Elantrianie to Svrakiss? – zapytał Dilaf. –Jest przyjęta doktryna, mówiąca, że Svrakiss mogą kontrolować ciała złych ludzi – rzekł Hrathen, odpinając nagolenniki. – Czy tak trudno uwierzyć, że przez cały czas kontrolowali ciała Elantrian, sprawiając, że osobom ograniczonym i nieinteligentnym wydawali się istotami podobnymi do bogów? W oczach Dilafa pojawił się błysk,

widocznie ta idea nie była dlań całkiem nowa. Hrathen natychmiast zdał sobie z tego sprawę i jego przebłysk inspiracji nagle przestał mu się wydawać taki inteligentny. Dilaf przez moment przyglądał się Hrathenowi. –Sam w to chyba nie wierzysz, prawda? – zapytał głosem niepokojąco oskarżycielskim, jak na osobę, która przemawia do swego hrodena. Hrathen pohamował wszelkie oznaki niepokoju.

–To nieważne, artethie. Powiązanie jest logiczne, ludzie łatwo je pojmą. Teraz widzą jedynie odrażające szczątki tego, co niegdyś było arystokratami… ludzi, których nie nienawidzą, a raczej litują się nad nimi. Jednak demony to istoty, które może nienawidzić każdy. Jeśli ogłosimy, że Elantrianie to diabły, osiągniemy sukces. Ty już nienawidzisz Elantrian, i dobrze. Jednak, aby inni dołączyli do ciebie, musisz podać im lepsze powody niż „zawiedli nas”. –Tak, Wasza Miłość. –Jesteśmy ludźmi religijnymi,

artethie, musimy mieć zatem religijnych wrogów. Elantrianie są naszymi Svrakiss, nieważne, czy posiadają dusze złych ludzi dawno zmarłych, czy jeszcze żyjących. –Oczywiście, Wasza Świątobliwość. Zatem zniszczymy ich? – Na twarzy Dilafa pojawił się zapał. –Oczywiście. Ale najpierw ich wykorzystamy. Zobaczysz, że nienawiść potrafi łączyć ludzi szybciej i bardziej skutecznie niż miłość i pobożność.

Rozdział 7

Powietrze, po tym jak Raoden dźgnął

je palcem, zaczęło krwawić światłem. Palec pozostawił jarzący się ślad, gdy Raoden opuszczał rękę, jakby malował jakiś wzór pędzlem na ścianie – nie było jednak ani pędzla, ani ściany. Poruszał się powoli, starając się, by ręka mu nie drgnęła. Nakreślił linię od lewej do prawej, mniej więcej długości dłoni, potem opuścił palec nieco na ukos, na końcu kreśląc lekką krzywiznę. Teraz uniósł go znad niewidzialnego płótna i ponownie opuścił, by postawić kropkę pośrodku. Te trzy znaki – dwie linie i kropka – stanowiły początek każdego Aonu. Kontynuował, kreśląc ten sam układ trzech linii pod różnymi kątami.

Ukończony rysunek przypominał klepsydrę, albo dwa pudełka ustawione jedno na drugim, odrobinę zwężone pośrodku. Był to Aon Ashe, starodawny symbol światła. Znak rozbłysł na chwilę, jakby pulsował życiem, a potem mignął słabo, jak człowiek wydający ostatnie tchnienie. Jego światło pociemniało, a potem Aon znikł. –Jesteś w tym lepszy niż ja, sule – rzeki Galladon. – Zwykle robię jedną linię trochę za długą, lub nachylam ją odrobinę zbyt mocno i wszystko znika, zanim skończę. –Nie powinno tak być – poskarżył się

Raoden. Minął już dzień, odkąd Galladon pokazał mu, jak rysować Aony, i od tej chwili spędzał każdą chwilę, ćwicząc. Każdy Aon, który narysował prawidłowo, zachowywał się w ten sam sposób – znikał, nie wywołując żadnych widocznych skutków. Jego pierwszy kontakt z magią Elantrian zdecydowanie rozczarowywał. Najbardziej zaskakująca była łatwość, z jaką mu to przychodziło. W swojej ignorancji przypuszczał, że AonDor, magia Aonów, będzie wymagać zaklęć lub rytuałów. Dziesięć lat bez AonDor zrodziło

niezliczone plotki; niektórzy ludzie, głównie kapłani Derethi, twierdzili, że ta magia to fałsz, inni zaś, również głównie kapłani Derethi, ogłosili tę sztukę bluźnierczym rytuałem, wymagającym złych mocy. Prawda była taka, że nikt, nawet kapłani Derethi, nie wiedział do końca, czym jest AonDor. Wszyscy, którzy ją praktykowali, padli ofiarą Reod. A jednak Galladon twierdził, że AonDor wymagała jedynie spokojnej dłoni i dokładnej wiedzy na temat Aonów. Ponieważ jedynie Elantrianie potrafili rysować znaki światłem, tylko oni mogli praktykować AonDor i nikt spoza Elantris nie wiedział, jakie

to proste. śadnych zaklęć, żadnych ofiar, żadnych naparów ani składników, wszyscy, którzy zostali objęci Shaod, mogli uprawiać AonDor, oczywiście, jeśli znali znaki.

Tyle tylko że one nie działały. Aony powinny coś robić – przynajmniej coś więcej niż słaby błysk i zniknięcie. Raoden przypominał sobie obrazy Elantris ze swego dzieciństwa – wizje ludzi unoszących się w powietrzu, niezwykłe wyczyny i cudowne uzdrowienia. Kiedyś złamał nogę i, choć ojciec sprzeciwiał się temu, matka zabrała go na leczenie do

Elantris. Lśniącowłosa postać spoiła kości Raodena jednym ruchem dłoni. Narysowała Aon, dokładnie tak samo, jak on teraz, ale runa eksplodowała potężnym rozbłyskiem tajemniczej magii. –Powinny coś robić – powiedział Raoden. –Kiedyś robiły, sule, ale to się skończyło wraz z Reod. Cokolwiek odebrało życie Elantris, skradło również moc AonDor. Teraz możemy jedynie malować w powietrzu ładne znaczki. Raoden skinął głową i nakreślił swój

własny Aon, Aon Rao – cztery koła z jednym wielkim kwadratem pośrodku, wszystkie pięć połączone liniami. Aon zareagował tak samo, jak pozostałe, rozjaśniając się, jakby nabierał siły, a potem zginął z jękiem. –Rozczarowany? –Bardzo – przyznał Raoden, przyciągając sobie krzesło i siadając. Wciąż znajdowali się w małym podziemnym gabinecie Galladona. – Będę z tobą szczery, Galladonie. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Aon, wiszący przed tobą w powietrzu, zapomniałem o wszystkim… o brudzie, depresji, nawet o moim palcu.

Galladon uśmiechnął się. –Gdyby AonDor działała, Elantranie wciąż panowaliby w Arelonie. –Wiem. Po prostu zastanawiam się, co się stało. Co się zmieniło? –Cały świat dziwi się z tobą, sule – odparł Galladon, wzruszając ramionami. –To musi mieć związek – dumał Raoden. – Zmiana w Elantris, sposób, w jaki Shaod zaczęła zmieniać ludzi raczej w demony niż bogów, nieskuteczność AonDor…

–Nie jesteś pierwszą osobą, która to zauważyła. Jednakże nikt nigdy nie znalazł odpowiedzi – wielcy Arelonu czują się zbyt dobrze z Elantris takim, jakie ono teraz jest. –Zaufaj mi, ja wiem – rzekł Raoden. – Jeśli ktoś ma odkryć tajemnicę, musimy to być my. Raoden rozejrzał się po niewielkim laboratorium – było zdumiewająco czyste i wolne od szlamu, który pokrywał resztę Elantris. Człowiek czuł się tutaj prawie jak w domu. –Może odpowiedź znajduje się w tych księgach? – rzekł Raoden.

–Możliwe – odparł Galladon. –Czemu tak niechętnie mnie tu sprowadziłeś? –Ponieważ to specjalne miejsce, sule. Czy tego nie widzisz? Wygadaj się, a ja nie

będę mógł stąd wyjść, bo będę się bał, że je obrabują w czasie mojej nieobecności. Raoden wstał i obszedł pomieszczenie. –Więc dlaczego w ogóle mnie tu

sprowadziłeś? Galladon wzruszył ramionami, jakby sam nie był tego pewien. Wreszcie jednak odpowiedział: –Nie jesteś pierwszym, który uważa, że odpowiedź może znajdować się w tych księgach. Dwóch ludzi przeczyta je szybciej niż jeden. –Myślę, że dwa razy szybciej – odparł z uśmiechem Raoden. – Dlaczego tu jest tak ciemno? –Jesteśmy w Elantris, sule. Nie możemy pójść do sklepu i kupić oliwy do lamp za każdym razem, kiedy się skończy.

–Wiem, ale pewnie jest jej tutaj sporo. W Elantris powinny być zapasy oliwy sprzed Reod. –Ach, sule – odparł Galladon, kręcąc głową. – Wciąż nie rozumiesz, prawda? To Elantris, miasto bogów. Po co bogom takie przyziemne rzeczy, jak lampy i oliwa? Spójrz na ścianę obok ciebie. Raoden obejrzał się. Na ścianie wisiała metalowa płyta. Choć była poczerniała ze starości, Raoden wciąż był w stanie odczytać Aon wyryty na jej powierzchni – Aon Ashe, znak, który przed chwilą sam rysował.

–Te płyty lśniły światłem jaskrawszym i równiejszym niż wszystkie lampy – wyjaśnił Galladon. – Elantrianie mogli je wyłączać jednym dotknięciem palca. Elantris nie potrzebowało oliwy… miało o wiele bardziej niezawodne źródło światła. Z tego samego powodu nie znajdziesz tu węgla, ani nawet pieców, nie ma też aż tak wielu studni, woda bowiem płynęła z rur, jak z rzeki uwięzionej w ścianach. Bez AonDor miasto zaledwie nadaje się do zamieszkania. Raoden potarł palcem płytę, wyczuwając linie Aonu Ashe. Musiało się tu stać coś naprawdę katastrofalnego… jakieś wydarzenie,

które przepadło w otchłani zaledwie dziesięciu lat. Coś tak strasznego, że ziemia pękła, bogowie padli. Jednakże, dopóki nie zrozumie, jak działała AonDor, nie jest w stanie nawet sobie wyobrazić, co spowodowało upadek miasta. Odwrócił się od płyty i spojrzał na dwie potężne szafy z książkami. Nie sądził, aby którakolwiek z ksiąg zawierała bezpośrednie wyjaśnienie AonDor. Jednakże, jeśli zostały one napisane przez Elantrian, może zawierały odwołania do magii. Odwołania, które mogą doprowadzić uważnego czytelnika do zrozumienia, jak działa AonDor. Może.

Tok myśli przerwał mu ból brzucha. Nie był to taki sam głód, jak ten, którego doświadczał na zewnątrz. Nie burczało mu w brzuchu. A jednak ból był tam, jakimś

sposobem jeszcze bardziej dręczący. Od trzech dni nic nie jadł i głód stawał się uporczywy. Dopiero teraz Raoden zrozumiał, dlaczego i on, i wszystkie inne bóle, wystarczyły, by zredukować ludzi do poziomu zwierząt, które zaatakowały go pierwszego dnia. –Chodź – rzekł do Galladona. – Mamy coś do zrobienia.

***

Rynek wyglądał właściwie tak samo jak wczoraj: brud, jęczący nieszczęśnicy, wysokie, nieubłagane bramy. Słońce pokonało już trzy czwarte swej drogi po niebie. Nadszedł czas na nowych, którzy mieli być wtrąceni do Elantris. Raoden przyjrzał się uważnie rynkowi, oglądając go z dachu budynku, gdzie stał obok Galladona. Patrząc, zorientował się, że coś się zmieniło. Na szczycie muru było widać niewielką grupkę ludzi. –Kto to? – zapytał z zainteresowaniem, wskazując na wysoką postać stojącą na murze ponad bramami Elantris.

Ręce mężczyzny były szeroko rozpostarte, a jego czerwony jak krew płaszcz łopotał na wietrze. Z tej odległości słowa były ledwie słyszalne, ale było wiadomo, że krzyczy. Galladon jęknął ze zdumienia. –Gyorn Derethi. Nie wiedziałem, że ktoś taki jest w Arelonie. –Gyorn? Wielki kapłan? – Raoden zmrużył oczy, usiłując dokładniej przyjrzeć się postaci na górze. –Jestem zdumiony, że któryś zapuścił się tak daleko na wschód – odparł Galladon. – Nienawidzili Arelonu

jeszcze przed Reod. –Z powodu Elantrian? Galladon skinął głową. –Właściwie nie z powodu czci oddawanej Elantrianom, niezależnie od tego, co mówią. Derethi po prostu szczególnie nie cierpią waszego kraju, ponieważ ich armie nigdy nie wpadły na to, jak przedrzeć się przez góry, by was zaatakować. –Jak ci się zdaje, co on tam robi? – spytał Raoden. –Wygłasza kazanie. Co innego może robić kapłan? Prawdopodobnie

zdecydowali, że ogłoszą Elantris czymś w rodzaju wyroku ich boga. Dziwne, że zajęło im to aż tyle czasu. –Ludzie szeptali o tym od lat – odparł Raoden. – Nikt jednak nie miał odwagi nauczać wprost takich rzeczy. W duchu obawiają się, że Elantrianie tylko poddali ich próbie… że wrócą pewnego dnia do dawnej chwały i ukarzą wszystkich niedowiarków. –Wciąż jeszcze? – zdziwił się Galladon. – Mogłoby się wydawać, że te wszystkie plotki ucichły po dziesięciu latach. Raoden pokręcił głową.

–Do dziś jest wielu, którzy się modlą lub obawiają powrotu Elantrian. To miasto było silne, Galladonie. Nie wiesz, jakie kiedyś było piękne. –Wiem, sule – odparł Galladon. – Nie spędziłem całego życia w Duladenie. Głos kapłana wzniósł się crescendo i mężczyzna wyrzucił z siebie ostatnią falę wrzasków, zanim się obrócił i znikł im z oczu. Nawet z tej odległości Raoden słyszał nienawiść i gniew w głosie gyorna. Galladon miał rację – słowa kapłana na pewno nie były błogosławieństwem.

Raoden pokręcił głową, spoglądając najpierw na mury, a potem na bramy. –Galladonie – rzekł – jakie są szanse, że ktoś dzisiaj zostanie tu wrzucony? Galladon wzruszył ramionami. –Trudno powiedzieć, sule. Czasem mijają całe tygodnie bez nowego Elantrianina, czasem wrzucają tu pięciu naraz. Przybyłeś dwa dni temu, wczoraj ta kobieta… Kto wie, może Elantris będzie miało świeżą krew przez trzy dni z rzędu. Kolo? Raoden skinął głową, obserwując z wyczekiwaniem bramę.

–Sule, co zamierzasz uczynić? – zapytał niepewnie Galladon. –Zamierzam czekać.

***

Nowo przybyły był starszym człowiekiem, dobrze po czterdziestce, o szczupłej twarzy i ruchliwych oczach. Kiedy brama się zamknęła, Raoden zszedł z dachu, zatrzymując się tuż przed placem. Zaniepokojony Galladon poszedł za nim. Obawiał się widocznie, że Raoden może zrobić coś głupiego. Miał rację. Nieszczęsny przybysz stał przed bramą. Raoden czekał, by tamten

zrobił krok, aby podjął tę nieświadomą decyzję, kto będzie miał prawo go obrabować. Tamten jednak stał bez ruchu, obserwując nerwowo otoczenie. Jego szczupłe ciało było skurczone pod szatą, jakby próbował się pod nią schować. Po kilku minutach czekania ruszył z wahaniem w prawo, w tę samą stronę, którą wybrał Raoden. –Chodź – odezwał się Raoden, wychodząc z alejki. Galladon jęknął, mamrocząc coś po duladelsku. –Teoren?! – zawołał Raoden, wybierając popularne aonickie imię.

Chudy przybysz podniósł wzrok, zaskoczony, po czym zmieszany spojrzał przez ramię. –Teoren, to naprawdę ty! – Raoden objął go, po czym dodał ściszonym głosem: – Teraz masz dwie możliwości, przyjacielu. Albo zrobisz to, co ci każę, albo ci faceci w cieniu

pogonią cię i spiorą do nieprzytomności. Mężczyzna obejrzał się, omiatając cienie przerażonym wzrokiem. Na szczęście właśnie w tej chwili ludzie

Shaora uznali za stosowne ruszyć po łup, a ich ciemne postaci wychynęły na światło. Drapieżne oczy spoglądały na nowego wygłodniałym wzrokiem. To wystarczyło, by przybysz podjął właściwą decyzję. –Co mam robić? – zapytał drżącym głosem. –Wiać! – rozkazał Raoden i pędem skierował się ku jednej z alejek. Tamtemu nie trzeba było powtarzać dwa razy. Wystrzelił przed siebie tak szybko, że Raoden zaczął się obawiać, iż popędzi w boczną alejkę i zniknie im z oczu. Za jego plecami rozległ się

stłumiony okrzyk zaskoczenia, kiedy Galladon zrozumiał, co Raoden próbuje zrobić. Ogromny Dulanin nie miał najmniejszego problemu z dotrzymaniem mu kroku, pomimo miesięcy spędzonych w Elantris, był w o wiele lepszej kondycji niż Raoden. –Co, w imię Dolokena, próbujesz zrobić, ty idioto? –Powiem ci za chwilę – odparł Raoden. I znów zauważył, że nie brakuje mu tchu, a jedynie jego ciało zaczyna ogarniać coraz większe znużenie. Objęło go dziwne uczucie zmęczenia i

wkrótce to on okazał się najpowolniejszym biegaczem z całej trójki. Ale też tylko on wiedział, gdzie biegną. –Na prawo! – krzyknął do Galladona i nowego, po czym sam skręcił w boczną uliczkę. Dwaj mężczyźni pobiegli za nim, a za nimi szybko ich doganiająca grupka rabusiów. Na szczęście cel Raodena także nie był daleko. –Rulo – zaklął Galladon, kiedy zrozumiał, dokąd się kierują. Był to jeden z domów, które wczoraj pokazał Raodenowi, ten z

niestabilnymi schodami. Raoden wpadł przez drzwi i pobiegł w górę po schodach, omal nie spadając, gdy stopnie załamały się pod nim. Zaledwie znalazł się na dachu, ostatkiem sił pchnął stertę cegieł – chyba resztki czegoś, co niegdyś było nadbudówką – zrzucając cały stos do klatki schodowej w tej samej chwili, w której Galladon i nowy znaleźli się na górze. Osłabione schody zawaliły się z potężnym hukiem. Galladon podszedł do dziury w dachu i obrzucił ją krytycznym spojrzeniem. Ludzie Shaora zebrali się wokół połamanych stopni, a dzika pasja w ich oczach przygasła nieco w kontakcie z

rzeczywistością. Galladon uniósł brew. –I co teraz, geniuszu? Raoden podszedł do przybysza, który upadł, wbiegając na dach. Raoden ostrożnie wyjął jedną po drugiej porcję ofiarnej żywności i schował coś za pas. Resztę zrzucił

rabusiom, którzy jak psy czekali na dole. Wkrótce dobiegły ich odgłosy walki o posiłek.

Raoden odsunął się od otworu. –Miejmy nadzieję, że zrozumieją, że nic więcej od nas nie dostaną, i pójdą sobie. –A jeśli nie? – znacząco zapytał Galladon. Raoden wzruszył ramionami. –Przecież możemy żyć wiecznie bez żywności i wody, czyż nie? –Tak, ale wolałbym raczej nie spędzać reszty wieczności na dachu tego budynku. – Galladon spojrzał na nowego, odciągnął Raodena na bok i

zapytał zniżonym głosem: – Sule, a co to miało znaczyć? Przecież mogłeś rzucić im żywność jeszcze u wejścia. Właściwie po co go „ratowałeś”? Przecież nawet nie wiemy, czy ludzie Shaora by go skrzywdzili. –To prawda, nie wiemy tego. Ale w ten sposób on myśli, że zawdzięcza mi życie. Galladon prychnął. –No więc masz kolejnego wyznawcę… za niewielką cenę nienawiści całej jednej trzeciej elementu przestępczego Elantris.

–A to dopiero początek – odparł z uśmiechem Raoden. Jednakże, pomimo tych odważnych słów, nie był aż tak pewny siebie. Wciąż był zdumiony, jak bardzo boli go palec, a przy spychaniu cegieł podrapał sobie dłonie. Zadrapania nie były tak bolesne jak stłuczony palec, ale piekły, i obawiał się, że mogą zniweczyć jego plany. Muszę się ruszać, powtarzał sobie. Muszę pracować. Nie pozwolić, by ból przejął kontrolę.

***

–Jestem jubilerem – wyjaśnił nowy. – Nazywam się Mareshe. –Jubiler – mruknął z niezadowoleniem Raoden. Skrzyżował ręce na piersi i przyglądał

się Mareshe. – Nie na wiele nam się przydasz. Co jeszcze umiesz robić? Mareshe spojrzał na niego z urazą, jakby zapomniał, że jeszcze niedawno kulił się ze strachu. –Jubilerstwo jest niezwykle użyteczną umiejętnością, sir. –Nie w Elantris, sule – wtrącił Galladon, spoglądając przez dziurę, żeby sprawdzić, czy rabusie zdecydowali się odejść. Widocznie jeszcze tam byli, bo spojrzał na Raodena miażdżącym wzrokiem. Ostentacyjnie ignorując Dulanina,

Raoden spojrzał znów na Mareshe. –Co jeszcze umiesz robić? –Wszystko.

–To szerokie pojęcie, przyjacielu – stwierdził Raoden. – Może jakieś dodatkowe szczegóły? Mareshe uniósł dramatycznym gestem dłoń do głowy i wykonał nią patetyczny gest. –Jestem… twórcą. Rzemieślnikiem. Mogę zrobić cokolwiek, bo sam Domi

obdarował mnie duszą artysty. Galladon, siedzący wciąż nad dziurą po klatce schodowej, prychnął. –A buty? – zapytał Raoden. –Buty? – zdziwił się Mareshe z lekka urażonym tonem. –Tak, buty. –Cóż, chybabym umiał – odparł Mareshe. – Choć nie jest to zajęcie, które wymagałoby umiejętności prawdziwego rzemieślnika. –I prawdziwego id… – zaczął

Galladon, ale Raoden go uciszył. –Twórco Mareshe – ciągnął Raoden najbardziej dyplomatycznym tonem, na jaki było go stać. – Elantrianie są wtrącani do miasta odziani tylko w arelicki całun pogrzebowy. Osoba, która umiałaby uszyć buty, byłaby bardzo cenna. –Jakie buty? – zapytał Mareshe. –Skórzane – odparł Raoden. – To nie będzie łatwe zadanie, Mareshe. Widzisz, Elantrianie nie mają luksusu prób i błędów… jeśli pierwsza para butów nie będzie pasować, zrobią się pęcherze. Pęcherze, które pozostaną

na zawsze. –Co to znaczy, pozostaną na zawsze? – niepewnie spytał Mareshe. –Jesteśmy teraz Elantrianami, Mareshe – wyjaśnił Raoden. – Nasze rany się nie goją. –Nie goją się…? –Masz może ochotę na przykład, artysto? – usłużnie podpowiedział Galladon. – Chętnie ci to załatwię. Kolo? Twarz Mareshe pobladła. Znów spojrzał na Raodena.

–On mnie chyba nie bardzo lubi – rzekł cicho. –Nonsens – odparł Raoden, kładąc rękę na plecach Mareshe i odwracając go do wyszczerzonej w uśmiechu twarzy Galladona. – Tak okazuje uczucia. –Jeśli tak mówisz, mistrzu… Raoden zawahał się. –Nazywaj mnie Duchem – powiedział w końcu, używając tłumaczenia Aonu Rao. –Mistrzu Duchu. – Nagle Mareshe zmrużył oczy. – Jakoś wydajesz mi się

znajomy. –Nigdy w życiu mnie nie widziałeś. A teraz, jeśli chodzi o buty… –Muszą pasować idealnie, bez otarć i skaleczeń? – upewnił się Mareshe. –Wiem, że to trudne. Jeśli to wykracza poza twoje możliwości…

–Nic nie wykracza poza moje możliwości – odparł Mareshe. – Zrobię to, mistrzu Duchu. –Doskonale.

–Oni nie odchodzą – odezwał się Galladon zza jego pleców. Raoden obejrzał się na wielkiego Dulanina. –A co to ma za znaczenie? Przecież nie mamy nic pilnego do roboty. Właściwie to tu jest nawet całkiem przyjemnie… możesz się rozsiąść i świetnie bawić. W chmurach nad ich głowami rozległ się nagle potężny huk i Raoden poczuł, jak na jego głowę spada wielka kropla. –Fantastycznie – burknął Galladon. – Już się świetnie bawię.

Rozdział 8

Sarene postanowiła, że nie przyjmie propozycji wuja, by z nimi zamieszkać. Propozycja była kusząca, ale Sarene obawiała się, że może w ten sposób utracić punkt zaczepienia w pałacu. Dwór był źródłem najświeższych informacji, a szlachta arelicka aż kipiała od plotek i intryg. Jeśli miała walczyć z Hrathenem, musiała być dobrze poinformowana. Dlatego dzień po spotkaniu z Kiinem Sarene załatwiła sobie sztalugi i farby, i postawiła na samym środku sali tronowej Iadona. –Co ty robisz, dziewczyno, na litość Domi?! – wrzasnął król, kiedy rano wszedł do sali z grupą przerażonych

dworzan i sekretarzy. Sarene podniosła wzrok znad płótna, udając zaskoczenie. –Maluję, ojcze – odparła, unosząc energicznie pędzel, co sprawiło, że kropeczki czerwonej farby wylądowały aż na twarzy kanclerza obrony. Iadon westchnął. –Widzę, że malujesz. Chcę wiedzieć, co robisz tutaj, w tym miejscu. –Och – odparła niewinnie Sarene. – Maluję twoje malowidła, ojcze.

Bardzo mi się podobają. –Malujesz moje…? – zapytał z dziwną miną. – Ależ… Sarene obróciła sztalugę z dumnym uśmiechem, ukazując królowi obraz, który tylko w wielkim przybliżeniu przypominał kwiaty. –Och, na miłość Domi! – ryknął Iadon. – Maluj, dziewczyno, jeśli musisz, ale nie rób tego na środku mojej sali tronowej! Sarene szeroko otworzyła oczy, zamrugała kilka razy, po czym odsunęła sztalugi i fotel pod ścianę, w pobliże jednego z filarów, usiadła i

znów zaczęła malować. Iadon jęknął. –Chciałem powiedzieć… Och, niech to Domi! Nie ma się co na ciebie wysilać. Z tymi słowami król odwrócił się i podszedł do swojego tronu, nakazując sekretarzowi, by przedstawił mu pierwszą sprawę na dziś – sprzeczkę pomiędzy dwoma pomniejszymi szlachcicami, dotyczącą jakichś drobnych przedmiotów. Ashe zawisł obok blejtramu Sarene i zauważył:

–Myślałem, że cię stąd wyrzuci, pani. Sarene pokręciła głową. Na jej ustach błąkał się uśmieszek.

–Iadon jest nerwowy i łatwo się frustruje. Im bardziej przekonam go o moim braku mózgu, tym mniej poleceń będzie mi wydawał. Wie, że i tak go nie zrozumiem, i tylko będzie się coraz bardziej wściekał. –Zastanawiam się, jak on w ogóle dostał się na tron – mruknął Ashe. –Dobre pytanie – odparła, stukając się

w zadumie palcem po policzku. – Choć może nie doceniamy go w pełni. Może nie jest za dobrym królem, ale widać, że świetnie zna się na interesach. Dla niego jestem po prostu wykorzystanym zasobem… ma już swój traktat i przestałam go interesować. –Nie jestem przekonany, pani – wyznał Ashe. – Wydaje się zbyt krótkowzroczny, by długo pozostać królem. –I właśnie dlatego prawdopodobnie straci tron – zgodziła się Sarene. – Podejrzewam, że po to właśnie jest tu gyorn.

–Masz rację, pani. – Ashe przez chwilę unosił się przed jej obrazem, studiując nieregularne plamy i średnio proste kreski. – Robisz postępy, pani. –Nie bądź protekcjonalny. –Nie, naprawdę, Wasza Wysokość. Kiedy pięć lat temu zaczęłaś malować, nigdy nie wiedziałem, co to ma być. –A to jest co, według ciebie…? Ashe zawahał się. –Miska pełna owoców? – zapytał z nadzieją. Sarene westchnęła z frustracją.

Zwykle robiła dobrze wszystko to, za co się zabierała, ale sekrety malarstwa umykały jej zupełnie. Początkowo sama się dziwiła własnemu beztalenciu i ćwiczyła z uporem, w nadziei że udowodni sobie coś wręcz przeciwnego. Techniki malowania jednak odmawiały posłuszeństwa i nie chciały nagiąć się do jej królewskiej woli. Była mistrzem w polityce, niezaprzeczalną przywódczynią, nawet jindyjską matematykę rozumiała bez problemu. Ale była również beznadziejną malarką. Wcale jej to zresztą nie przeszkadzało – była bowiem również niezaprzeczalnie uparta.

–Pewnego dnia, Ashe, coś we mnie zaskoczy i będę umiała przenieść na płótno obrazy, które mam w głowie. –Oczywiście, pani. Uśmiechnęła się. –Ale do tego czasu muszę po prostu udawać, że byłam nauczana przez kogoś ze svordyjskiej szkoły skrajnego abstrakcjonizmu. –Ach tak, szkoła kreatywnego błądzenia. Doskonale, moja pani. Do sali tronowej weszło dwóch mężczyzn, aby przedłożyć królowi swoją sprawę. Niewiele ich różniło – obaj byli modnie odziani w kaftany

narzucone na kolorowe koszule

z falbankami i w luźne, szerokie spodnie z mankietami. O wiele bardziej był dla Sarene interesujący trzeci z nich, który został wprowadzony do sali przez straże pałacowe. Był to jasnowłosy, pospolitej urody człowiek rasy aonickiej, odziany w prostą brunatną szatę. Było widać, że jest straszliwie niedożywiony, a z jego oczu wyzierała beznadzieja granicząca z przerażeniem. Spór dotyczył wieśniaka.

Prawdopodobnie uciekł on od jednego ze szlachciców jakieś trzy lata temu, ale został schwytany przez drugiego. Zamiast jednak zwrócić go właścicielowi, drugi szlachcic zatrzymał mężczyznę i kazał pracować. Nie chodziło właściwie o samego wieśniaka, ale o jego dzieci. Około dwóch lat temu, pozostając w domu drugiego szlachcica, ożenił się i spłodził dwoje dzieci. Obaj szlachcice teraz rościli sobie prawo do latorośli. –Myślałam, że niewolnictwo w Arelonie jest nielegalne – mruknęła Sarene. –Jest, pani – odparł Ashe.

–Nie rozumiem tego. –Mówią o własności w przenośni, kuzynko – rozległ się obok niej męski głos. Sarene wyjrzała zza blejtramu i z zaskoczeniem stwierdziła, że obok sztalug stoi uśmiechnięty Lukel, starszy syn Kiina. –Lukel! Co tu robisz? –Jestem jednym z najzręczniejszych kupców w mieście, kuzynko – odparł, okrążając sztalugi. Spojrzał na obraz i uniósł brew. – Mam wolny wstęp na dwór. Dziwne, że mnie nie

zauważyłaś, kiedy tu weszłaś. –Byłeś tutaj? Lukel skinął głową. –Nieco w głębi, odnawiałem stare znajomości. Przez pewien czas nie było mnie w mieście. –Dlaczego nic nie powiedziałeś? –Byłem zbyt zaciekawiony tym, co robisz – odparł z uśmiechem. – Nie sądzę, by kiedykolwiek ktokolwiek próbował przerobić środek sali tronowej Iadona na studio malarskie.

Sarene poczuła, że się rumieni. –Udało się przecież. –Wspaniale… o wiele lepiej niż sam obraz. – Zawahał się. – To koń, prawda? Sarene skrzywiła się. –Może dom? – zgadywał. –Na pewno nie jest to też misa z owocami, panie – dodał Ashe. – Już próbowałem.

–Cóż, powiedziała, że maluje jeden z

obrazów w tej sali – stwierdził Lukel. – Musimy zgadywać, aż drogą eliminacji trafimy na właściwy. –Błyskotliwa dedukcja, panie Lukel – zgodził się Ashe. –Hej, wy dwaj, wystarczy już tego – warknęła. – To ten naprzeciwko nas. Ten, na który patrzyłam, kiedy malowałam. –Tamten? – zdziwił się Lukel. – Ależ on przedstawia kwiaty. –No i co z tego? –A co to jest ta ciemna plama

pośrodku twojego obrazu? –Kwiaty – broniła się Sarene. –Och. – Lukel spojrzał raz jeszcze na obraz Sarene, potem znów na oryginalne malowidło. – Skoro tak twierdzisz. –Może wyjaśnisz przypadek, który rozstrzyga Iadon, zanim stanę się niebezpieczna, kuzynie? – zaproponowała Sarene podejrzanie słodkim głosem. –Jasne. Co chcesz wiedzieć? –Według naszej wiedzy niewolnictwo

w Arelonie jest nielegalne, ale ci ludzie wciąż mówią o wieśniaku jak o swojej własności. Lukel zmarszczył brwi i spojrzał na spierających się szlachciców. –Niewolnictwo jest nielegalne, ale prawdopodobnie już niedługo. Dziesięć lat temu w Arelonie nie było ani szlachty, ani chłopów, tylko Elantrianie i cała reszta. W ciągu ostatniego dziesięciolecia pospólstwo z rodzin na własnej ziemi zmieniło się w chłopów pod władcami feudalnymi, potem w pańszczyźnianych, w coś, co przypominało fjordelskich służących, i wkrótce staną się po prostu

własnością. Sarene zamyśliła się. Sam fakt, że król chce wysłuchać takiego sporu… że może bodaj brać pod uwagę zabranie chłopu dzieci, aby uratować honor innego szlachcica… samo to było potwornością. Podobno społeczeństwo wyewoluowało już ponad takie zależności. Chłop obserwował rozprawę tępym wzrokiem, z którego od wielu lat systematycznie i konsekwentnie wybijano światło. –Jest gorzej, niż sądziłam – szepnęła. Lukel skinął głową.

–Pierwszą rzeczą, jaką Iadon zrobił po wejściu na tron, było zlikwidowanie indywidualnej własności ziemskiej. Arelon nie miał prawdziwej armii, ale Iadon mógł sobie pozwolić na najemników, wymuszając posłuszeństwo na ludziach. Zadeklarował, że cała ziemia należy do korony, a następnie nagrodził tych kupców, którzy pomogli mu wstąpić na tron, tytułami i włościami. Tylko kilku ludzi, takich jak mój ojciec, miało dość ziemi

i bogactw, by nie odważył się ich ruszyć.

Sarene poczuła odrazę do swego nowego ojca. Arelon był niegdyś najszczęśliwszym, najbardziej cywilizowanym krajem na świecie. Iadon zniszczył to wszystko, przekształcając go w system, którego nie stosował już nawet Fjorden. Spojrzała na Iadona, po czym zwróciła się do Lukela. –Chodź – pociągnęła kuzyna w kąt sali, gdzie mogli porozmawiać nieco swobodniej. Wciąż byli dość blisko, by mieć Iadona na oku, ale na tyle oddaleni od innych grup, by nie mogli być podsłuchani,

jeśli będą rozmawiać cicho. –Ashe i ja rozmawialiśmy o tym wcześniej – szepnęła. – Jak ten człowiek w ogóle dostał się na tron? Lukel wzruszył ramionami. –Iadon to… skomplikowany człowiek, kuzynko. Jest w niektórych sprawach wyjątkowo krótkowzroczny, ale potrafi być niezwykle zręczny w kontaktach z ludźmi… częściowo właśnie to sprawiło, że jest tak dobrym kupcem. Przed Reod stał na czele lokalnej gildii kupieckiej, co prawdopodobnie uczyniło go najpotężniejszym z ludzi w okolicy, a

niezwiązanym z Elantrianami. Gildia kupiecka była organizacją autonomiczną. Wielu jej członków nie zgadzało się z Elantrianami. Widzisz, Elantris dostarczało darmowej żywności dla wszystkich w okolicy. Ludność była szczęśliwa, ale jednocześnie stanowiło to wielki cios dla handlarzy. –Czemu nie sprowadzali innych rzeczy? – zapytała Sarene. – Czegokolwiek poza żywnością? –Elantrianie potrafili zrobić prawie wszystko, kuzynko – wyjaśnił Lukel. – I jeśli nawet nie rozdawali za darmo,

dostarczali materiały po niższych cenach niż kupcy… zwłaszcza biorąc pod uwagę koszty transportu. W końcu gildia kupiecka zawarła z Elantrianami umowę, wymuszając na nich obietnicę, że będą dostarczali ludności za darmo jedynie „podstawowe” artykuły. Pozwalało to kupcom importować kosztowniejsze, luksusowe dobra i sprzedawać je najbogatszym w okolicy – którzy, jak na ironię, najczęściej okazywali się innymi członkami gildii. –A potem uderzyła Reod. – Sarene zaczynała wszystko rozumieć. Lukel skinął głową.

–Elantris upadło, a gildia kupiecka – której Iadon był przywódcą – okazała się największą i najpotężniejszą organizacją z czterech Zewnętrznych Miast. Jej członkowie byli bogaci i znali się doskonale z innymi bogaczami w okolicy. Sam fakt, że gildia miała w przeszłości zatargi z Elantris, wystarczył do wzmocnienia jej reputacji w oczach ludności.

Iadon był logicznym kandydatem na króla. Ale to nie znaczy, że jest szczególnie dobrym monarchą. Sarene skinęła głową. Siedzący na

tronie Iadon podjął wreszcie decyzję w rozpatrywanej sprawie. Donośnym głosem oznajmił, że zbiegły chłop istotnie należy do pierwszego szlachcica, ale dzieci pozostaną przy drugim. –Ponieważ – uzasadnił wyrok – dzieci były przez cały czas karmione przez obecnego pana. Chłop nie zaprotestował, jedynie spuścił wzrok i wbił go w podłogę. Sarene poczuła ukłucie bólu. Kiedy mężczyzna znów uniósł głowę, w jego oczach kryło się coś więcej niż tylko wymuszona pokora. To była nienawiść. A jednak pozostało w nim dość ducha,

by wykarmić to potężne uczucie. –To już nie potrwa długo – szepnęła. – Ludzie tego nie zniosą. –Klasa robotnicza żyła we fjordelskim systemie feudalnym przez wieki – zauważył Lukel. – A byli traktowani gorzej niż zwierzęta. –Tak, tylko że byli do tego wychowani – odparła Sarene. – Ludzie w dawnym Fjordenie nie znali innych systemów – system feudalny był dla nich jedyny. Ci ludzie są inni. Dziesięć lat to nie tak wiele czasu. Chłopi areliccy wciąż pamiętają czasy, kiedy ludzie, których teraz nazywają panami, byli zwykłymi

sklepikarzami i handlarzami. Wiedzą, że istnieje lepsze życie. A co więcej, wiedzą, że rząd może upaść, ci zaś, którzy do tej pory byli sługami, mogą się stać panami. Iadon zbyt szybko i zbyt wiele od nich żąda. Lukel uśmiechnął się. –Mówisz jak książę Raoden. Zawahała się. –Dobrze go znałeś? –Był moim najlepszym przyjacielem – odparł Lukel, kiwając ze smutkiem głową. – Najwspanialszy człowiek, jakiego znałem.

–Opowiedz mi o nim, Lukelu – poprosiła cicho. Lukel zadumał się na chwilę, po czym zaczął mówić: –Raoden uszczęśliwiał ludzi. Mogłaś mieć ciężki dzień jak w środku zimy, ale, kiedy pojawiał się książę ze swym optymizmem, wystarczyło kilka jego słów, żebyś poczuła, jaka jesteś niemądra. Był bardzo błyskotliwy, znał wszystkie Aony, potrafił je rysować bezbłędnie. Zawsze wymyślał jakąś nową filozofię, którą rozumiał tylko mój ojciec. Nawet po moim pobycie na uniwersytecie w Svorden, wciąż nie byłem w stanie dokładnie prześledzić połowy jego teorii.

–Wygląda na to, że był bez skazy. Lukel zaśmiał się.

–Wszędzie, tylko nie w kartach. Za każdym razem przegrywał ze mną w tooledoo, a i tak zawsze mnie namówił, żebym to ja potem stawiał kolację. Byłby koszmarnym kupcem. Pieniądze w ogóle go nie obchodziły. Potrafił przegrać partyjkę tylko dlatego, że wiedział, jak będę się cieszył ze zwycięstwa. Nigdy nie bywał smutny, ani wściekły – chyba że wtedy, gdy wyjeżdżał na plantacje, odwiedzać ludzi. Często to robił, a potem wracał na dwór i wyrażał swoje

zdanie w dość bezpośrednich słowach. –Założę się, że król za tym nie przepadał – odparła z lekkim uśmiechem Sarene. –Nie cierpiał tego – odparł Lukel. – Iadon próbował wszystkiego, z wyjątkiem wygnania, żeby tylko zamknąć Raodenowi usta. Nic nie pomagało. Książę zawsze znajdował sposób, żeby wtrącić się do wszystkiego, co robił król. Był księciem korony, więc prawa dworu, napisane zresztą przez samego Iadona, pozwalały mu wypowiadać swoje zdanie w każdej sprawie w obliczu króla. I wierz mi, księżniczko,

nie masz pojęcia, co to znaczy być obsztorcowaną, jeśli nie znasz Raodena. Potrafił być nieraz tak surowy, że nawet kamienie w ścianach chowały się przed jego językiem. Sarene usiadła wygodnie, rozkoszując się obrazem Iadona, strofowanego przez własnego syna w obecności całego dworu. –Tęsknię za nim – dodał cicho Lukel. – Ten kraj go potrzebował. Raoden zaczynał wprowadzać zmiany, miał wielu zwolenników wśród szlachty. Teraz, bez jego przywództwa grupa zaczyna się rozpadać. Ojciec i ja próbujemy ich utrzymać razem, ale

tak długo mnie nie było, że straciłem wątek. No i oczywiście ojcu nie ufają tak, jak księciu. –Nie? Dlaczego? –Ma opinię niezłego łobuza. Poza tym nie ma tytułu. Odmówił, kiedy król chciał mu go nadać. Sarene zmarszczyła brwi. –Czekaj chwilę… myślałam, że wuj Kiin jest przeciwnikiem króla. Dlaczego Iadon miałby dać mu tytuł? Lukel uśmiechnął się.

–Iadon nic na to nie może poradzić. Cały rząd jest zbudowany na idei, że powodzenie finansowe stanowi podstawę panowania. Ojciec ma wielkie powodzenie w interesach, a prawo mówi, że pieniądze oznaczają szlachectwo. Widzisz, król był dość szalony, by uważać, że wszyscy bogacze będą myśleć tak samo jak on i dzięki temu nie będzie miał opozycji tak długo, jak długo będzie obdarzał tytułami wszystkich wpływowych obywateli. Ojciec nie chciał przyjąć tytułu, a to w istocie oznaczało zakwestionowanie władzy Iadona i król dobrze o tym wiedział. Jak długo żyje bodaj jeden bogacz, który nie

jest technicznie

szlachcicem, cały arelicki system arystokratyczny jest niedoskonały. Stary Iadon omal nie dostaje zawału za każdym razem, kiedy ojciec pojawia się na dworze. –No to powinien się tu zjawiać częściej – stwierdziła złośliwie Sarene. –Ojciec ma wiele okazji, żeby się tu pokazywać. On i Raoden bywali na dworze prawie codziennie, by zagrać w ShinDa. Było to nieustannym

źródłem oburzenia Iadona, ponieważ wybierali na miejsce gry właśnie salę tronową. Ale znowu, jego własne prawa głoszą, że dwór jest otwarty dla każdego, kogo zaprosi jego syn, więc nie mógł ich wyrzucić. –Zdaje się, że książę znakomicie potrafił wykorzystywać przeciwko królowi jego własne prawa. –To była jedna z jego najbardziej rozczulających cech – odrzekł z uśmiechem Lukel. – Raoden zawsze potrafił jakoś tak wykręcić każdy z nowych dekretów Iadona, że odwracały się i uderzały króla w samą twarz. Iadon spędził niemal każdy

dzień ostatnich pięciu lat na poszukiwaniu sposobu na wydziedziczenie Raodena. Okazało się, że Domi rozwiązał ten problem za niego. Albo Domi, pomyślała Sarene, albo jeden z osobistych zabójców Iadona. –Kto teraz dziedziczy? – zapytała. –To nie jest całkiem jasne – odparł Lukel. – Iadon prawdopodobnie planuje kolejnego syna, Eshen bowiem jest jeszcze dość młoda. Jeden z najpotężniejszych diuków będzie następny, lord Telrii lub lord Roial.

–Czy są tutaj? – zapytała, obserwując tłum. –Roial nie – odparł Lukel. – Ale diuk Telrii stoi tam. Wskazał ruchem głowy na pompatycznego z wyglądu mężczyznę stojącego pod przeciwległą ścianą. Szczupły, ale umięśniony, mógłby nawet uchodzić za przystojnego, gdyby nie oznaki zbytniej pobłażliwości dla swej osoby. Jego ubranie błyszczało od naszytych klejnotów, palce migotały złotem i srebrem. Kiedy się odwrócił, okazało się, że cała lewa strona jego twarzy jest pokryta ogromnym, fioletowym

znamieniem. –Miejmy nadzieję, że nigdy nie dorwie się do tronu – mruknął Lukel. – Iadon jest niemiły, ale przynajmniej odpowiedzialny, jeśli chodzi o pieniądze. Iadon jest skąpcem, Telrii za to jest rozrzutny. Uwielbia pieniądze i lubi tych, którzy mu je dają. Byłby pewnie najbogatszy w Arelonie, gdyby nie szastał złotem. A tak, jest zaledwie trzeci, po królu i diuku Roialu. Sarene zmarszczyła brwi. –Król wydziedziczyłby Raodena, pozostawiając kraj bez następcy?

Czy on nie ma pojęcia o wojnach sukcesyjnych?

Lukel wzruszył ramionami. –Widocznie wolał nie mieć dziedzica niż zostawić przy władzy Raodena. –Nie mógł pozwolić, by wolność i współczucie zrujnowały jego doskonałą monarchię – sarknęła Sarene. –Właśnie. –A ci, którzy poszli za Raodenem?

Czy się kiedykolwiek spotykają? –Nie – odparł w zadumie Lukel. – Obawiają się kontynuować, nie mając ochrony księcia. Przekonaliśmy kilku najbardziej zaangażowanych, żeby spotkać się jutro po raz ostatni, ale wątpię, by coś z tego wynikło. –Chcę tam być – zażądała. –Ci ludzie nie lubią nowo przybyłych, kuzynko – ostrzegł Lukel. – Stali się bardzo drażliwi… wiedzą, że ich spotkania można uznać za zdradę stanu. –I tak zamierzają się spotkać po raz

ostatni. Co zrobią, jeśli się pojawię? Nie zechcą spotkać się znowu? Lukel zawahał się, ale po chwili uśmiechnął się. –Dobrze, powiem ojcu, a on znajdzie sposób, żeby cię wprowadzić. –Powiemy mu to przy obiedzie – odrzekła, obrzucając swoje malowidło ostatnim, pełnym niezadowolenia spojrzeniem, po czym zaczęła zbierać farby. –Więc jednak wpadniesz na obiad? –No cóż, wuj Kiin obiecał

przygotować fjordelską revertissę. Poza tym, po wszystkim, co dzisiaj usłyszałam, nie mogę tu dłużej siedzieć i wysłuchiwać sądów Iadona. Mogłabym przypadkiem zacząć rzucać w niego farbami, jeśli rozzłościłby mnie bardziej. Lukel zaśmiał się. –To raczej nie byłby dobry pomysł, choć jesteś księżniczką. Chodź, Kaise będzie zachwycona. Ojciec zawsze lepiej gotuje, kiedy mamy gości.

***

Lukel miał rację. –Przyszła! – zawołała Kaise z pełnym zachwytu piskiem, kiedy zobaczyła Sarene na

progu. – Ojcze, musisz gotować obiad! Jalla wyszła na spotkanie męża i uściskała go serdecznie, muskając ustami jego policzek. Svordyjska kobieta szepnęła coś na ucho Lukelowi po fjordelsku, a on uśmiechnął się, czule głaszcząc ją po ramieniu. Sarene przyglądała im się z zazdrością, ale zaraz zacisnęła zęby. Była teodzką księżniczką, nie miała prawa skarżyć się na konieczność mariaży politycznych. Skoro Domi zabrał jej męża, zanim jeszcze zdążyła go poznać, widocznie

chciał, aby jej umysł pozostał wolny dla innych celów. Wuj Kiin wyjrzał z kuchni, wsadził książkę do kieszeni fartucha i chwycił Sarene w miażdżący uścisk. –Więc jednak nie mogłaś tam zostać. Czar magicznej kuchni Kiina był dla ciebie zbyt potężny, co? –Nie, tato, ona jest po prostu głodna – oznajmiła Kaise. –Och, doprawdy? Cóż, siadaj, Sarene, za chwilę będzie obiad. Posiłek toczył się dokładnie tym

samym torem, co wczorajsza kolacja. Kaise skarżyła się na tempo, Daorn udawał doroślejszego od swojej siostry, a Lukel kpił sobie z nich bez litości, jak przystało na każdego szanującego się starszego brata. Adien spóźnił się nieco, z roztargnioną miną mamrocząc pod nosem jakieś liczby. Kiin wniósł kilka parujących półmisków, przepraszając za nieobecność żony, która miała jakieś wcześniej umówione zobowiązania. Posiłek był wspaniały – dobre jedzenie, przyjemne towarzystwo. Do chwili, w której Lukel uznał za stosowne poinformować rodzinę o talentach malarskich Sarene.

–Uprawia coś w rodzaju neoabstrakcjonizmu – oświadczył śmiertelnie poważnym tonem. –Doprawdy? – zapytał Kiin. –Tak – rzekł Lukel. – Wprawdzie nie do końca rozumiem, co chciała wyrazić, przedstawiając bukiet kwiatów za pomocą brązowej smugi, która w dużym przybliżeniu przypominała konia. Sarene zarumieniła się, a wszyscy wybuchnęli śmiechem. Jednakże to nie był koniec – właśnie ten moment wybrał Ashe, żeby ją zdradzić.

–Nazywa to szkołą kreatywnego błądzenia – wyjaśnił poważnie Seon głębokim, poważnym tonem. – Sądzę, że księżniczka czuje się spełniona, tworząc dzieła, które całkowicie paraliżują zdolność widza do odgadnięcia, co przedstawiają. Dla Kiina to było za wiele. Omal nie spadł z fotela ze śmiechu. Wkrótce jednak tortury Sarene dobiegły końca, gdyż temat rozmowy nieco zboczył – na temat, który żywo zainteresował księżniczkę. –Nie ma czegoś takiego, jak szkoła kreatywnego błądzenia – poinformowała obecnych Kaise.

–Nie ma? – zapytał ojciec. –Nie. Jest szkoła impresjonistyczna, szkoła neoreprezentacyjna, pochodne szkoły abstrakcyjne i szkoła odrodzenia. I to wszystko.

–O, doprawdy? – dopytywał się z rozbawieniem Lukel. –Tak – stwierdziła Kaise. – Był ruch realistyczny, ale to jest to samo co szkoła neoreprezentacyjna. Po prostu zmienili nazwę, żeby brzmiała bardziej profesjonalnie.

–Przestań się popisywać przed księżniczką – mruknął Daorn. –Nie popisuję się – syknęła Kaise. – Jestem wykształcona. –I do tego się popisujesz – odparł Daorn. – Poza tym szkoła realistyczna to nie to samo co neoreprezentacyjna. –Daornie, przestań dokuczać siostrze – rozkazał Kiin. – A ty, Kaise, przestań się popisywać. Kaise skrzywiła się. Siedziała cicho z naburmuszoną miną, mamrocząc coś pod nosem.

–Co ona robi? – zapytała zdezorientowana Sarene. –Och, przeklina nas po jindyjsku – odparł niedbale Daorn. – Zawsze to robi, kiedy przegrywa w dyskusji. –Uważa, że może zachować twarz, mówiąc w obcych językach – dodał Lukel. – Jakby to stanowiło dowód, że jest inteligentniejsza od reszty świata. W tym momencie potok słów z ust dziewczynki zabrzmiał inaczej. Sarene ze zdumieniem stwierdziła, że Kaise mamrocze teraz po fjordelsku. To jednak nie był koniec, zakończyła bowiem tyradę krótkim, ale kąśliwym

oskarżeniem w języku, który brzmiał jak duladelski. –Iloma językami ona mówi? – zapytała zdumiona Sarene. –Och, czterema czy pięcioma, chyba że nauczyła się jeszcze jednego, kiedy nie patrzyłem – odparł Lukel. – Zdaje się jednak, że będzie musiała wkrótce przystopować. Naukowcy svordyjscy twierdzą, że umysł ludzki nie może objąć więcej niż sześciu języków, żeby ich potem nie mylić. –Jednym z drobnych życiowych celów Kaise jest udowodnienie, że się mylą – wyjaśnił Kiin głębokim, chropawym

głosem. – I zjeść całą żywność na terenie Arelonu do ostatniego kawałeczka. Kaise uniosła wysoko podbródek i pogardliwie pociągnęła noskiem, po czym wróciła do jedzenia. –Oboje są tacy… dobrze poinformowani – zauważyła zaskoczona Sarene. –Nie bądź zbyt zdumiona – odparł Lukel. – Nauczyciele właśnie uczą ich historii sztuki, a oni oboje robią wszystko, żeby udowodnić, że jedno jest lepsze od drugiego.

–I tak jestem pod wrażeniem – upierała się Sarene.

Kaise, wciąż niezadowolona z przegranej, wymamrotała coś nad talerzem. –Co powiedziałaś? – zapytał Kiin dość stanowczym tonem. –Powiedziałam, że gdyby książę był tutaj, wysłuchałby mnie. Zawsze brał moją stronę. –Udawał tylko, że się z tobą zgadzał – odparł Daorn. – To się nazywa

sarkazm, Kaise. Kaise pokazała bratu język. –Uważał, że jestem piękna, i mnie kochał. Czekał, aż dorosnę, żeby mógł się ze mną ożenić. A wtedy byłabym królową i trzymałabym cię w lochach, aż przyznałbyś mi rację. –Raoden nie ożeniłby się z tobą, ty głupia. – Daorn skrzywił się. – Ożenił się z Sarene. Kiin musiał zauważyć, jak twarz Sarene posmutniała, kiedy padło imię księcia, i czym prędzej uciszył dzieci surowym spojrzeniem. Zło jednak już

się stało. Im więcej Sarene dowiadywała się o Raodenie, tym częściej wspominała jego miękki, ciepły głos, przebywający za pośrednictwem Seonów dziesiątki mil, aby do niej przemówić. Myślała o informacjach na temat życia w Arelonie, jakie przekazywały jej jego listy, kiedy pisał, że przygotowuje dla niej miejsce. Była tak podekscytowana spotkaniem z nim, że wyjechała z Teod o tydzień wcześniej. Widać jednak, nie dość wcześnie. Może powinna była posłuchać ojca? Wahał się, czy ma się zgodzić na jej ślub, choć wiedział, że Teod potrzebuje sojuszu z nowym rządem

arelickim. Wprawdzie oba kraje posiadały tę samą spuściznę rasową i kulturalną, ale w ciągu ostatnich dziesięciu lat Teod i Arelon nie miały wielu kontaktów. Powstanie po Reod zagroziło wszystkim, którzy mieli coś wspólnego z Elantrianami – dotyczyło to również królewskiego rodu Teod. Teraz jednak, kiedy Fjorden znów rozszerzał granice swoich wpływów – tym razem szykując obalenie Republiki Duladenu – okazało się, że Teod musi albo na powrót sprzymierzyć się z dawnym sojusznikiem, albo samotnie stawić czoło hordom Wyrna. Wtedy Sarene zasugerowała ten

mariaż. Początkowo jej ojciec się sprzeciwiał, ale wreszcie ustąpił pod naciskiem czysto praktycznej strony tego manewru. Nie istniały silniejsze więzy niż więzy krwi, zwłaszcza kiedy mariaż dotyczył księcia korony. Nieważne, że intercyza zabraniała Sarene powtórnego małżeństwa. Raoden był młody i silny. Oboje sądzili, że będzie żył długo. Kiin coś do niej mówił. –Słucham, wujku? – zapytała. –Chciałem tylko wiedzieć, czy jest coś, co chciałabyś zobaczyć w Kae. Jesteś tu

zaledwie od kilku dni, może więc czas, aby ktoś cię oprowadził. Szczupły młodzieniec uniósł ręce. –Wybacz, ojcze, chciałbym pokazać naszej pięknej kuzynce miasto, ale Jalla i ja musimy przedyskutować zakup jedwabiu na dostawy do Teod. –Oboje?! – zawołała z zaskoczeniem Sarene. –To chyba jedyny powód, dla którego się ze mną ożenił – wyznała z lekkim uśmiechem svordeńska dama. – Lukel

to kupiec. Zysk w każdej sytuacji, nawet w małżeństwie. –Racja – odparł ze śmiechem Lukel, ujmując dłoń żony, kiedy wstawała. – W ogóle nie ma znaczenia to, że jest piękna i mądra. Dzięki za obiad, ojcze. Był pyszny. śyczę wszystkim dobrego dnia. Para opuściła jadalnię, patrząc sobie w oczy. Ich wyjściu towarzyszyła seria kaszlnięć Daorna. –Uch, ojcze, powinieneś z nimi porozmawiać, robią takie maślane oczy, że nie da się jeść.

–Mózg naszego drogiego brata zmienił się w piankę – zgodziła się Kaise. –Cierpliwości, dzieci – odparł Kiin. – Lukel jest żonaty dopiero od miesiąca. Dajcie mu trochę czasu, a wróci do normy. –Mam nadzieję – odparła Kaise. – Doprowadza mnie do mdłości. Właściwie Sarene nie odniosła wrażenia, że dziewczynce jest niedobrze, bo mała z mściwą miną nadal pochłaniała jedzenie. Siedzący obok Sarene Adien wciąż

mamrotał coś pod nosem. Cały czas powtarzał jakieś liczby. Od czasu do czasu rzucał pojedyncze słowo, które brzmiało jak „Elantris”. –Chciałabym zobaczyć miasto, wujku – rzekła Sarene. Słowa chłopca przypomniały jej o czymś. – Zwłaszcza Elantris. Chciałabym wiedzieć, o co tyle hałasu. Kiin potarł palcem podbródek. –Cóż – rzekł. – Myślę, że bliźniaki mogą cię oprowadzić. Wiedzą, jak się dostać do Elantris, a ja będę miał ich choć na chwilę z głowy.

–Bliźniaki? Kiin uśmiechnął się. –Tak ich nazywa Lukel. –Nie cierpimy tego – odezwał się Daorn. – Nie jesteśmy bliźniakami, nawet nie jesteśmy podobni. Sarene spojrzała na dzieci, na ich identyczne blond czupryny ostrzyżone na pazia

i równie identyczne zdeterminowane buzie.

–Rzeczywiście, ani trochę – odrzekła.

***

Mury Elantris wznosiły się nad Kae niczym niezadowolony strażnik. Wędrując wzdłuż ich podstawy, Sarene wreszcie zrozumiała, jak są wspaniałe. Kiedyś była we Fjordenie i fortyfikowane miasta tej krainy wywarły na niej ogromne wrażenie – ale nawet one nie mogły współzawodniczyć z Elantris. Mur był tak wysoki, a jego boki tak gładkie, że z pewnością nie wytworzyły go ludzkie dłonie. Na ścianie były wyryte ogromne, skomplikowane w kształcie Aony – wielu z nich Sarene nie rozpoznawała, choć uważała się za wykształconą. Dzieci podprowadziły

ją do potężnych, kamiennych schodów, które biegły po zewnętrznym murze. Wspaniale rzeźbione, z łukami i licznymi platformami widokowymi, schody stwarzały wrażenie królewskiego przepychu. Wyczuwało się w nich jednak również… arogancję. Widać było, że to część oryginalnego planu miasta, udowadniająca, że ogromnych murów nie zbudowano do obrony, lecz raczej jako ogrodzenie. Jedynie lud bardzo pewien siebie mógł stworzyć tak zdumiewającą fortyfikację, a następnie schody, które prowadziły na sam szczyt murów. Ich zadufanie okazało się

bezpodstawne, ponieważ Elantris upadło. Jednakże, upomniała się Sarene, to nie najeźdźcy opanowali miasto, ale coś innego. Coś nie do końca zrozumiałego. Reod. Sarene przystanęła przy kamiennej barierce mniej więcej w połowie drogi na szczyt muru, spoglądając w dół na Kae. Mniejsze miasto stało obok wielkiego Elantris jak młodszy brat – bardzo starało się pokazać swoją potęgę, ale przy potężnym grodzie nie mogło wyglądać lepiej. Jego budowle gdzie indziej mogły robić wrażenie, ale tu, w porównaniu z majestatem Elantris, wydawały się małe, a nawet nędzne.

Nędzne czy nie, powiedziała w duchu Sarene, muszę się skupić na Kae. Czasy Elantris już minęły. Po zewnętrznej stronie muru błąkało się parę kul świetlnych – pierwsze Seony, jakie widziała w okolicy. Z początku czuła się podekscytowana, ale potem przypomniała sobie opowieści. Kiedyś Shaod nie dotykała Seonów, ale to się zmieniło po upadku Elantris. Teraz, kiedy kogoś zabierała Shaod, jego Seona, jeśli go miał, ogarniało coś w rodzaju obłędu. Seony przy murze unosiły się bez celu, jak zabłąkane dzieci. Nie musiała pytać, by się zorientować, że po upadku swych panów Seony gromadziły się

właśnie w mieście. Odwróciła wzrok od Seonów, skinęła głową dzieciom i znów ruszyła w górę po

ogromnych schodach. Skoncentruje się na Kae, oczywiście, ale wciąż chciała obejrzeć Elantris. Coś w nim było – jego wielkość, Aony, reputacja – musiała tego doświadczyć sama. Idąc, mogła dotknąć, pogładzić rowek wyrzeźbionego na murze Aonu. Linia była szeroka jak jej dłoń. Na styku kamieni nie dostrzegła szczelin. Było

dokładnie tak, jak czytała – całe miasto powstało jakby z jednej, gładkiej bryły kamienia. Tyle że już nie nieskazitelnej. Kawałki tego ogromnego monolitu kruszyły się i pękały, zwłaszcza w okolicach szczytu. W miarę, jak zbliżali się do końca wędrówki, ich oczom ukazywały się miejsca, gdzie wielkie kawały ściany były jakby wyrwane, a pozostałe po nich wyrwy przypominały rany po ukąszeniach. Mimo to mury były imponujące, zwłaszcza kiedy się stało na samym szczycie i spoglądało w dół. –O rany – wyszeptała Sarene, czując,

że kręci jej się w głowie. Daorn pociągnął ją za suknię. –Sarene, nie podchodź za blisko. –Nic mi nie jest – odparła lekko otumanionym głosem. Pozwoliła jednak, by ją odciągnął. Zaniepokojony Ashe jarzył się, wisząc obok niej. –Może to nie był najlepszy pomysł, pani. Przecież masz lęk wysokości. –Nonsens – odparła, odzyskując równowagę. Teraz dopiero zauważyła spore zgromadzenie na szczycie muru,

oddalone od niej o kilka kroków. Ponad grupą wznosił się przenikliwy głos, wykrzykujący słowa, których nie umiała rozróżnić. – Co to jest? Bliźniacy wymienili spojrzenia. –Nie wiem – rzekł Daorn. –W tym miejscu zwykle nie ma nikogo poza strażnikami – dodała Kaise. –Zobaczmy – zadecydowała Sarene. Nie była pewna, ale odnosiła wrażenie, że rozpoznaje akcent mówiącego. Jej podejrzenia się potwierdziły, skoro tylko zbliżyła się do tłumu.

–To gyorn! – zawołała z podnieceniem Kaise. – Chciałam go zobaczyć. I już jej nie było, bo zanurkowała w tłum. Stłumione okrzyki oburzenia i zaskoczenia towarzyszyły dziewczynce, kiedy przepychała się na czoło grupy. Daorn tęsknie spojrzał w ślad za siostrą, ale zaraz obejrzał się na Sarene i pozostał przy jej boku jak pilny przewodnik. Daorn jednak nie musiał się obawiać, że nie zobaczy gyorna. Sarene była może nieco bardziej powściągliwa od swojej kuzynki, ale równie zdeterminowana, by usłyszeć, co mówi Hrathen. Zatem, ze swym małym

strażnikiem u boku, Sarene grzecznie – ale stanowczo –

torowała sobie drogę wśród widzów tak długo, aż znalazła się na przodzie. Hrathen stał na niewielkim cokole wbudowanym w mur Elantris. Był zwrócony plecami do tłumu, ale jego słowa docierały do obecnych. Przemowa była przeznaczona niewątpliwie dla ich uszu, a nie dla tych w dole. Sarene zaledwie zerknęła na Elantris – przyjrzy mu się później. –Patrzcie na nich! – krzyczał

Hrathen, wskazując na Elantris. – Stracili prawo, by być ludźmi. To zwierzęta, nie mające ani woli, ani chęci służenia Jaddethowi. Nie znają Boga, mogą podążać jedynie za własną żądzą. Sarene zmarszczyła brwi. Shu-Dereth głosiła, że jedyną różnicą pomiędzy ludźmi a zwierzętami była zdolność ludzkości do oddawania czci Bogu, czyli po fjordelsku Jaddethowi. Doktryna nie była nowa dla Sarene, jej ojciec dopilnował, aby w czasie edukacji dowiedziała się o Shu-Dereth wszystkiego co niezbędne. Teraz nie mogła jedynie pojąć, dlaczego gyorn traci swój cenny czas na Elantrian. Co

może osiągnąć, poniżając grupę, która dostała już i tak solidne manto od życia? Jedno z całą pewnością było jasne. Jeśli gyorn widział cel w potępianiu Elantris, to jej obowiązkiem będzie obrona grodu. Możliwe było zablokowanie spisków wroga, zanim jeszcze dokładnie je pojęła. –…Jak wszyscy wiedzą, zwierzęta są daleko poniżej ludzi w oczach lorda Jaddetha – mówił Hrathen, wznosząc głos do zakończenia kazania. Sarene dostrzegła swoją szansę i natychmiast z niej skorzystała.

Szeroko otworzyła oczy, przybrała wyraz tępego zmieszania i – najcieńszym i najbardziej niewinnym głosem, na jaki mogła się zdobyć – wypowiedziała tylko jedno słowo: –Dlaczego? Hrathen znieruchomiał. Pytanie zostało zadane dokładnie w niezręcznej przerwie, dzielącej dwa zdania, i gyorn się zawahał, zmieszał. Przez chwilę próbował odzyskać wenę, ale Sarene zbyt dokładnie wymierzyła swój atak i natchnienie uleciało. Obejrzał się z gniewem w oczach, żeby sprawdzić, kto tak bezczelnie mu przerywa, i jego wzrok

padł na wyraźnie skonfundowaną Sarene. –Co dlaczego? – zapytał. –Dlaczego zwierzęta są w oczach Pana Jaddetha poniżej ludzi? – zapytała. Gyorn zacisnął zęby, słysząc określenie „Pan Jaddeth”. –Ponieważ, w przeciwieństwie do ludzi, mogą one podążać jedynie za własnymi żądzami. Oczywiste stwierdzenie, które powinno było paść po takiej

odpowiedzi, brzmiało:

„Ale przecież ludzie też podążają za swymi żądzami”. Pozwoliłoby ono Hrathenowi wyjaśnić dokładniej różnicę pomiędzy człowiekiem Boga a człowiekiem ciała i grzechu. Sarene jednak nie chciała być oczywista. –Ale ja słyszałam, że Pan Jaddeth nagradza pychę – wybąkała, udając zmieszanie. Oczy gyorna stały się podejrzliwe. Pytanie było odrobinę zbyt właściwie postawione, żeby pochodziło od osoby

tak głupiej, za jaką Sarene chciała uchodzić. Wiedział już, a przynajmniej podejrzewał, że kobieta z nim igra. Musiał jednak odpowiedzieć na to pytanie – nawet jeśli nie na jej użytek, to dla reszty tłumu. –Lord Jaddeth nagradza ambicję, nie pychę – odparł ostrożnie. –Nie rozumiem – odparła Sarene. – Czy ta ambicja nie służy naszym własnym żądzom? Dlaczego Pan Jaddeth to nagradza? Hrathen zaczynał tracić słuchaczy i wiedział o tym. Pytanie Sarene było

odwiecznym argumentem teologicznym przeciwko Shu-Dereth, ale tłum nic nie wiedział o dawnych dysputach i naukowych rozważaniach. Wiedział natomiast, że ktoś zadaje pytania, na które Hrathen nie umie odpowiedzieć wystarczająco szybko lub wystarczająco ciekawie, by przykuć uwagę słuchaczy. –Pycha to co innego niż cielesność – oznajmił Hrathen szorstko, wykorzystując swoją pozycję zwierzchnika, by przejąć kontrolę nad rozmową. – Posługi, jakie ludzie świadczą Imperium Jaddetha są szybko nagradzane zarówno w tym życiu, jak i w przyszłym.

Było to mistrzowskie posunięcie: zdołał nie tylko zmienić temat, ale przyciągnąć uwagę tłumu do innej myśli. Wszyscy uważali nagrody za coś fascynującego. Na nieszczęście dla niego Sarene jeszcze nie skończyła. –Więc jeśli będziemy służyć Jaddethowi, nasze żądze zostaną spełnione? –Nikt nie służy Jaddethowi, poza Wyrnem – odparł niedbale, zastanawiając się, jak najlepiej odpowiedzieć na jej obiekcje. Sarene uśmiechnęła się. Miała

nadzieję, że popełni ten błąd. Podstawowy dogmat Shu-Dereth głosił, że tylko jeden człowiek może bezpośrednio służyć Jaddethowi; religia była bardzo dobrze usystematyzowana, a jej struktura przypominała rządy feudalne, które kiedyś upadły we Fjordenie. Każdy służył tym, którzy znajdowali się ponad nim, i tak dalej, aż dochodziło się do Wyrna, który służył bezpośrednio Jaddethowi. Wszyscy służyli Imperium Jaddetha, ale tylko jeden człowiek był dość święty, by bezpośrednio służyć Bogu. To rozróżnienie powodowało tyle zamieszania, że kapłanom Derethi

bardzo często zdarzało się poprawiać je tak, jak uczynił to teraz Hrathen. Niestety, włożył w ręce Sarene kolejną broń.

–Nikt nie może służyć Jaddethowi? – zapytała z wyraźnym zmieszaniem. – Nawet ty? Był to głupi argument – mylna interpretacja słów Hrathena, a nie prawdziwy atak na Shu-Dereth. W debacie o charakterze czysto religijnym Sarene nie byłaby w stanie stawić czoła w pełni wyszkolonemu

gyornowi. Sarene jednak nie miała zamiaru kwestionować nauk Hrathena, a jedynie zepsuć mu kazanie. Na te słowa Hrathen podniósł wzrok, natychmiast pojmując swój błąd. Wszystkie jego poprzednie plany i przemyślenia były teraz bezużyteczne – a tłum już się zastanawiał nad tym nowym pytaniem. Gyorn szlachetnie starał się zatuszować błąd i sprowadzić rozmowę na bardziej znajome tereny, ale Sarene miała teraz dla siebie całą uwagę tłumu i trzymała ją w żelaznym uchwycie, na jaki stać jedynie kobietę

na skraju histerii. –Co my teraz zrobimy? – zapytała, kręcąc głową. – Obawiam się, że te kapłańskie sprawy są za trudne dla takich prostych ludzi jak ja. I to był koniec. Ludzie zaczęli rozmawiać między sobą i się rozchodzić. Wielu śmiało się z kapłańskich dziwactw i abstrakcji rozumowania teologicznego. Sarene zauważyła, że większość to szlachta; gyorn musiał się nieźle napracować, żeby zwabić ich wszystkich tutaj, na mury Elantris. Poczuła, że uśmiecha się złośliwie na myśl o zmarnowanych planach i pokusach.

Hrathen obserwował, jak jego starannie dobrana publiczność rozchodzi się do domów. Nie próbował mówić nic więcej, wiedział, że gdyby zaczął teraz wrzeszczeć i kipieć gniewem, wyrządziłby więcej szkody niż pożytku. Ku zaskoczeniu Sarene, gyorn odwrócił się od rzedniejącego tłumu i z uznaniem skinął jej głową. Nie był to ukłon, ale największa oznaka szacunku, jaką kiedykolwiek dał jej kapłan Derethi. Było to uznanie dobrze rozegranej i wygranej bitwy, hołd dla godnego przeciwnika. –Grasz w niebezpieczną grę,

księżniczko – rzekł cicho z lekkim akcentem. –Przekonasz się, że w grach jestem bardzo dobra, gyornie – odparła. –A zatem do następnej rundy. Skinął dłonią na niższego, jasnowłosego kapłana i ruszył w stronę schodów. W oczach tamtego nie było ani śladu szacunku czy tolerancji, płonęły nienawiścią. Sarene zadrżała, kiedy wbił w nią spój rżenie. Zęby mężczyzny były mocno zaciśnięte, Sarene doznała wrażenia, że niewiele

go powstrzymuje przed pochwyceniem jej za kark i zrzuceniem z murów. Zakręciło jej się w głowie na samą myśl. –Ten tutaj mnie martwi – wyznał Ashe u jej boku. – Widywałem już takich ludzi

i moje doświadczenia nigdy nie były przyjemne. Tak kiepsko zbudowana tama musi wreszcie pęknąć. Sarene skinęła głową. –To Aończyk, nie Fjordelczyk.

Wygląda jak paź lub asystent Hrathena. –Cóż, miejmy nadzieję, że gyorn będzie w stanie utrzymać swojego pupilka na smyczy, pani. Skinęła głową, ale nie odpowiedziała, bo w tym momencie przerwał jej raptowny wybuch śmiechu. Spojrzała w dół, na Kaise, która dosłownie tarzała się po kamieniach. Widocznie bardzo starała się opanować eksplozję wesołości, dopóki gyorn nie zniknie jej z oczu. –Sarene! – zawołała pomiędzy jednym a drugim spazmem. – To było

cudowne! Ale byłaś głupia! A jego twarz… był bardziej czerwony niż tato, kiedy się zorientuje, że zjedliśmy wszystkie jego słodycze! Prawie tak czerwony jak jego zbroja! –On mi się nie spodobał – oświadczył poważnym tonem Daorn stojący obok Sarene. Znajdował się tuż przy otwartej części parapetu i spoglądał w dół na Hrathena i jego sługę, którzy schodzili po długich schodach w kierunku miasta. – Był za… twardy. Czy on nie widział, że tylko udajesz głupią? –Prawdopodobnie się zorientował – odparła Sarene, gestem nakazując

Kaise wstać. Starannie otrzepała różową sukienkę dziewczynki. – Ale nie był w stanie tego udowodnić, musiał więc udawać, że bierze mnie poważnie. –Ojciec mówi, że on przyjechał tu po to, by nawrócić nas wszystkich na Shu-Dereth – dodał Daorn. –Tak sądzisz? – zapytała Sarene. Daorn skinął głową. –Mówi też, że obawia się, że Hrathen odniesie sukces. Mówi, że ostatnie plony nie były najlepsze, wielu ludzi jest bez jedzenia. Jeśli zasiewy z tego miesiąca nie wzejdą, następna zima

będzie jeszcze gorsza, a im gorsze czasy, tym chętniej ludzie słuchają tych, którzy żądają zmian. –Wasz ojciec to mądry człowiek, Daornie – rzekła Sarene. Konfrontację z Hrathenem przeprowadziła właściwie wyłącznie dla sportu; ludzkie umysły są ułomne i szybko zapomną o dzisiejszej rozgrywce. Cokolwiek jednak robił teraz Hrathen, z pewnością stanowiło część większej całości – czegoś związanego z Elantris – i Sarene musiała się dowiedzieć, jakie są jego zamiary. Wreszcie przypomniała sobie jednak, po co przyszła tu, na górę, i po

raz pierwszy uważnie przyjrzała się rozciągającemu się u jej stóp grodowi.

Kiedyś musiał być piękny. Wrażenie, jakie stwarzał, harmonia łącząca budynki, sieć dróg, wszystko to było… zamierzone. Sztuka na wielką skalę. Większość łuków zapadła się, wiele sklepionych dachów zawaliło, nawet niektóre mury wyglądały, jakby zostało im niewiele czasu, ale i tak mogła z całą pewnością powiedzieć, że kiedyś Elantris było pięknym miastem. –Są tacy smutni – szepnęła Kaise, stojąc na palcach, żeby zobaczyć coś

przez wysoki kamienny murek. –Kto? –Oni. – Wskazała palcem na ulice w dole. W dole byli ludzie – skulone sylwetki, które zaledwie się poruszały. Stapiali się z ciemnymi ulicami. Sarene nie słyszała ich jęków, ale mogła je sobie wyobrazić. –Nikt się nimi nie zajmuje – mówiła Kaise. –Czym się żywią? – dopytywała się Sarene. – Przecież ktoś ich musi

karmić. Nie mogła dostrzec szczegółów, widziała tylko, że to istoty ludzkie. A przynajmniej miały ludzką postać. –Nikt – odrzekł stojący z drugiej strony Daorn. – Nikt ich nie karmi. Wszyscy powinni umrzeć. Nie ma tam co jeść. –Muszą skądś brać żywność. Kaise pokręciła głową. –Oni są martwi, Sarene. Nie muszą jeść. –Może i nie ruszają się wiele –

niedbale odparła Sarene – ale przecież widać, że żyją. Patrz, tamci nawet stoją. –Nie, Sarene. Oni nie żyją. Nie muszą jeść, nie muszą spać i się nie starzeją. Wszyscy są martwi. – Głos Kaise był dziwnie poważny. –Skąd o nich tyle wiesz? – zapytała Sarene, starając się potraktować usłyszane przed chwilą słowa jak wytwór dziecięcej wyobraźni. Niestety, o ile poznała te dzieci, były one doskonale poinformowane. –Po prostu wiem – odrzekła Kaise. – Uwierz mi. Oni nie żyją. Sarene

poczuła nagle, jak włoski na rękach stają jej dęba, i zganiła się w duchu, że poddaje się mistycyzmowi. Elantrianie rzeczywiście byli dziwni, ale na pewno nie martwi. Musi być inne wyjaśnienie. Jeszcze raz objęła wzrokiem miasto, starając się oczyścić umysł z niepokojących komentarzy Kaise. W tym momencie jej wzrok padł na dwie postaci, które wydały jej się mniej żałosne od reszty. Zmrużyła oczy. Byli Elantrianami, ale jeden miał chyba ciemniejszą skórę niż drugi. Przycupnęli na dachu budynku i wydawali się całkiem ruchliwi, w przeciwieństwie do pozostałych,

których widziała. Było w nich coś… odmiennego.

–Pani? – rozległ się obok jej ucha zatroskany głos Ashe’a i dopiero wtedy się zorientowała, jak mocno wychyliła się poza murek. Drgnęła i spojrzała w dół. Nagle dotarło do niej, jak wysoko się znajdują. Oczy zaszły jej mgłą, zachwiała się i zaczęła tracić równowagę, zahipnotyzowana falowaniem ziemi w dole… –Pani! – rozległ się znowu glos Ashe’a

i wyrwał ją z otumanienia. Odskoczyła od muru, przycupnęła i objęła kolana rękoma. Przez chwilę oddychała głęboko. –Nic mi nie jest, Ashe. –Idziemy stąd, kiedy tylko dojdziesz do siebie – rozkazał stanowczym tonem Seon. Sarene przytaknęła z roztargnieniem. Kaise prychnęła. –Zdaje się, że z jej wzrostem powinna się przyzwyczaić do wysokości.

Rozdział 9

Hrathen pomyślał, że gdyby Dilaf był psem, warczałby teraz. A może nawet spienił się na pysku. Arteth był w jeszcze gorszym stanie niż po innych wycieczkach na mury Elantris. Hrathen obejrzał się i objął wzrokiem miasto. Zbliżali się już do kaplicy, ale ogromne mury otaczające Elantris wciąż były widoczne za ich plecami. A gdzieś na ich szczycie znajdowała się ta irytująca młoda kobieta, która jakimś cudem go dzisiaj pokonała. –Była wspaniała – rzekł wbrew sobie. Jak wszyscy jemu podobni, miał niekwestionowane uprzedzenie do ludzi z Teod. Wskutek niewielkiego

nieporozumienia Teod wygnał wszystkich duchownych Derethi z kraju pięćdziesiąt lat temu i nigdy nie zgodził się na ich powrót. Ostatnio teodzki król był nawet bliski wygnania fjordelskich ambasadorów. Nie znał ani jednego teodzkiego wyznawcy Shu-Dereth, a królewski dwór Teod był osławiony jako źródło wszelkich kąśliwych komentarzy dotyczących Derethi. Jednakże spotkanie osoby, która potrafiła bez większego trudu zmarnować jego wspaniałe kazanie, było odświeżającym doświadczeniem. Hrathen nauczał Shu-Dereth tak długo, że manipulowanie umysłami

ludzi podniósł do rangi sztuki, ale nie widział już w tym żadnego wyzwania. Jego sukces w Duladenie pół roku temu udowodnił, że przy odpowiednich zdolnościach można nawet obalić cały naród. Niestety, w Duladenie opozycja była marna. Sami Dulanie byli zbyt otwarci, zbyt przyjaźni, by stanowić prawdziwe wyzwanie. Na koniec, kiedy miał już u stóp szczątki rządu, poczuł rozczarowanie. To było prawie zbyt łatwe. –Tak, ona imponuje – powtórzył. –Jest przeklęta bardziej niż inni –

syknął Dilaf. – Członek jedynej rasy, której lord Jaddeth nienawidzi. A więc to go gryzło. Wielu Fjordelczyków uważało, że dla Teodan nie ma nadziei. Oczywiście to była głupota, zwykłe usprawiedliwienie dla historycznej nienawiści, jaką Fjordelczycy żywili dla swych wrogów. Wciąż jednak wielu ludzi w to wierzyło… widocznie Dilaf był jednym z nich. –Jaddeth nie czuje do nikogo nienawiści, tylko do tych, którzy nienawidzą Jego – rzekł Hrathen. –Ale oni Go nienawidzą.

–Większość z nich nie słyszała nawet Jego imienia, artethie – upomniał go Hrathen. – Ich król, owszem, prawdopodobnie został przeklęty za występowanie przeciwko kapłanom Derethi. Jednak jego ludzie po prostu nie mieli tej szansy. Kiedy Arelon ukorzy się przed lordem Jaddethem, wówczas pomyślimy o wejściu do Teod. Kraj nie będzie się długo opierał, mając przeciwko sobie resztę cywilizowanego świata. –Zostanie zniszczony – gniewnie zawyrokował Dilaf, błyskając oczami. – Jaddeth nie będzie czekał, kiedy

nasi artethowie będą głosić Jego imię przed niezdobytymi murami teodzkich serc. –Lord Jaddeth może zstąpić dopiero wtedy, kiedy wszyscy ludzie zostaną zjednoczeni pod władzą Fjordenu – rzekł Hrathen, odrywając się od widoku Elantris i kierując w stronę kaplicy. – Również i ci z Teod. –Może – szepnął arelicki kapłan. Odpowiedź Dilafa była cicha, ale w uszach Hrathena każde słowo miało niezwykłą siłę. – Ale jest jeszcze jeden sposób. Lord Jaddeth zstąpi, gdy zjednoczymy wszystkie żywe istoty. Teodanie nie będą przeszkodą,

jeśli ich zniszczymy. Kiedy ostatni Teodanin wyda ostatnie tchnienie, kiedy Elantrianie zostaną spaleni i zmieceni z oblicza Sycli, wówczas wszyscy ludzie pójdą za Wyrnem. I zstąpi Jaddeth. Te słowa były niepokojące. Hrathen przybył, aby uratować Arelon, a nie palić go. Może będzie konieczne obalenie monarchii, może trzeba będzie rozlać trochę szlacheckiej krwi, ale końcowym rezultatem ma być odkupienie całego narodu. Dla Hrathena zjednoczenie całej ludzkości oznaczało nawrócenie ich na Derethi, nie mordowanie niewiernych.

Może jednak jego sposób był niewłaściwy? Cierpliwość Wyrna wydawała się tylko odrobinę większa niż cierpliwość Dilafa… trzymiesięczny termin zakończenia działań był tego jawnym dowodem. Nagle Hrathen poczuł niezwykłą presję. Wyrn nie rzucał słów na wiatr: jeśli Hrathen nie nawróci Arelonu, kraj ulegnie zniszczeniu. –Wielki Jaddethie… – wyszeptał Hrathen, wzywając imię swego bóstwa. Czynił to tylko w najbardziej uświęconych momentach życia. Słusznie czy nie, nie chciał mieć na rękach krwi całego królestwa… nawet heretyckiego. Musi mu się

udać.

***

Na szczęście jego klęska wobec teodzkiej dziewczyny nie była tak kompletna, jak jej się prawdopodobnie zdawało. Kiedy Hrathen zjawił się na miejscu spotkania – w wielkim apartamencie jednej z najlepszych karczm Kae – czekało już na niego wielu szlachetnie urodzonych, których zaprosił. Przemowa na murach Elantris była tylko jednym z elementów planu ich nawrócenia. –Witam, lordowie – rzekł z lekkim skinieniem głowy.

–Nie udawaj, że między nami wszystko w porządku, kapłanie – rzekł Idan, jeden z młodszych i bardziej wygadanych szlachciców. – Obiecałeś, że twoje słowa obdarzą nas potęgą. Zdaje się jednak, że przyniosły jedynie potężne zamieszanie. Hrathen machnął wzgardliwie ręką. –Moja przemowa zaskoczyła jedną półgłówkowatą dziewuchę. Powiadają, że piękna księżniczka nie wie, którą ma rękę prawą, a którą lewą. Nie oczekiwałem, że zrozumie moje kazanie… nie powiesz mi, że ty, lordzie Idanie, też się pogubiłeś.

Idan spąsowiał. –Oczywiście, że nie, panie… Tyle tylko że nie rozumiem, jak nawrócenie może nam dać potęgę. –Potęga, mój panie, pochodzi z postrzegania nieprzyjaciela. Hrathen przemierzył pokój z nieodłącznym Dilafem u boku, po czym wybrał sobie miejsce. Niektórzy gyornowie woleli stać, wykorzystując tę pozycję do onieśmielenia rozmówców, ale Hrathen wolał siedzieć. Najczęściej pozycja siedząca sprawiała, że słuchacze, zwłaszcza ci, którzy stali, czuli się niepewnie. Hrathen czuł się lepiej, kiedy mógł skupić na sobie

uwagę słuchaczy, nie górując nad nimi. Naturalnie Idan i pozostali również usiedli. Hrathen oparł łokcie na poręczach, złożył dłonie i w milczeniu przyglądał się słuchaczom. Zmarszczył lekko brwi, kiedy jego spojrzenie padło na twarz w głębi pokoju. Mężczyzna był niemłody, dobrze po czterdziestce, bogato odziany. Najbardziej wymownym szczegółem jego wyglądu było wielkie fioletowe znamię zajmujące pół twarzy i szyi. Hrathen nie zaprosił na spotkanie diuka Telrii. Był on jednym z najpotężniejszych ludzi w Arelonie, a

Hrathen zachował swoje zaproszenia dla młodszej szlachty. Uznał, że nie ma wielkich szans na przekonanie potężnych możnych, aby poszli za nim. Młodzi ludzie, niecierpliwi, chcący jak najszybciej wspiąć się po arystokratycznej drabinie, byli zwykle łatwiejsi do zmanipulowania. Hrathen będzie musiał dziś przemawiać bardzo ostrożnie – nagrodą za to może być potężny sojusz. –I co? – zapytał wreszcie Idan, niespokojnie wiercąc się pod spojrzeniem Hrathena. – Kim są zatem? Kogo postrzegasz jako nieprzyjaciela?

–Elantrian – odparł Hrathen. Poczuł, że na sam dźwięk tego słowa Dilaf u jego boku zesztywniał. Niepokój Idana znikł. Szlachcic zachichotał, spojrzał na swoich kompanów. –Elantrianie od dziesięciu lat nie żyją, Fjordelczyku. Nie są szczególnym

zagrożeniem. –Nie, mój młody panie – odparł Hrathen. – Oni żyją.

–Można to i tak nazwać. –Nie mówię o tych smętnych nędznikach w mieście – rzekł Hrathen. – Mówię o Elantrianach, którzy żyją w umysłach ludzi. Powiedz, Idanie: spotkałeś kiedyś kogoś, kto uważa, że Elantrianie pewnego dnia powrócą? Śmiech zamarł na ustach Idana, który zaczął się zastanawiać nad odpowiedzią. –Rządy Iadona są dalekie od absolutnych – rzekł Hrathen. – Jest bardziej regentem niż królem. Ludzie nie oczekują od niego, że będzie

monarchą przez dłuższy czas. Czekają, aż wrócą błogosławieni Elantrianie. Wielu uważa, że Reod to fałsz, coś w rodzaju „testu”, aby sprawdzić, kto zostanie wierny dawnej pogańskiej religii. Wszyscy słyszeliście, że ludzie mówią o Elantris szeptem. Słowa Hrathena miały swój ciężar. Przebywał w Kae tylko kilka dni, ale przez ten czas słuchał i się rozglądał. Przesadzał, ale wiedział, że takie opinie istnieją. –Iadon nie widzi zagrożenia – ciągnął cicho Hrathen. – Nie widzi, że jego przywództwo jest nie tyle

akceptowane, ile tolerowane. Dopóki ludzie będą mieli przed oczami fizyczną pamiątkę potęgi Elantris, będą się bać. A jak długo będą się czegoś bać bardziej niż własnego króla, żaden z was nie uzyska władzy. Wasze tytuły pochodzą od króla, wasza potęga jest z nim związana. Jeśli on nie będzie miał władzy, wy też nie. Teraz go słuchali. W ich sercach kryło się nieuleczalne poczucie zagrożenia. Hrathen nigdy nie spotkał arystokraty, który choćby w części nie był przekonany, że za jego plecami chłopi śmieją się z niego.

–Shu-Korath nie widzi niebezpieczeństwa – ciągnął Hrathen. – Korathi nie robią nic, aby zdyskontować Elantrian, podsycając tym samym nadzieje. Może to irracjonalne, ale ludzie chcą wierzyć, że Elantris zostanie odbudowane. Wyobrażają sobie, jakie było kiedyś wielkie, a wspomnienia są jeszcze podsycane dziesięcioleciem opowieści. To całkiem ludzkie, wierzyć, że w innym miejscu i czasie było lepiej niż tu i teraz. Jeśli kiedykolwiek chcecie uzyskać prawdziwą władzę nad Arelonem, musicie zniszczyć te szalone nadzieje. Musicie znaleźć sposób, aby uwolnić się z oków

Elantris. Młody Idan przytaknął entuzjastycznie. Hrathen wydął z niezadowoleniem wargi. Ten młody szlachcic zbyt łatwo dawał sobą manipulować. Jak to zwykle bywa, najbardziej wygadani ludzie są jednocześnie najmniej wybredni. Hrathen zignorował Idana i próbował ocenić pozostałych. Wydawali się zamyśleni, ale nie przekonani. Starszy Telrii siedział cicho z tyłu, pocierając wielki rubin w jednym ze swych pierścieni, i w zadumie obserwował

Hrathena. Ich niepewność była pozytywnym objawem. Ludzie tak płytcy jak Idan nie przydadzą mu się, tak łatwo zdobytych zwolenników traci się równie szybko. –Powiedzcie mi, ludzie Arelonu – odezwał się, subtelnie zmieniając argumentację. – Czy podróżowaliście do krajów Wschodu? Wielu z obecnych przytaknęło. W ciągu ostatnich paru lat Wschód przeżywał prawdziwy zalew gości z Arelonu, odwiedzających dawne Imperium Fjordelskie. Hrathen

podejrzewał, że nowa arystokracja z Arelonu, jeszcze bardziej niepewna siebie niż większość szlachty, chciała udowodnić swój poziom kulturalny poprzez sojusze z królestwami takimi, jak Svorden, kulturalne epicentrum Wschodu. –Jeśli odwiedziliście potężne kraje Wschodu, przyjaciele, wiecie, jakie wpływy posiadają ci, którzy sprzymierzają się z kapłanami Derethi. „Wpływy” – to było raczej niedopowiedzenie. śaden król na wschód od gór Dathreki nie miał prawa do władzy, jeśli nie przysiągł

lojalności Shu-Dereth, a najbardziej pożądane i lukratywne pozycje rządowe zawsze dostawały się w ręce tych, którzy najgorliwiej czcili Jaddetha. W słowach Hrathena była ukryta obietnica i – nieważne co jeszcze będą omawiać tego wieczoru, nieważne, jakich jeszcze argumentów użyje Hrathen – dzięki niej zyska ich wsparcie. Nie było tajemnicą, że kapłani Derethi bardzo interesują się polityką; większość ludzi wiedziała też, że zyskanie poparcia Kościoła najczęściej wystarczy, by zapewnić sobie zwycięstwo polityczne. Była to obietnica, po jaką przyszli tutaj ci

szlachcice, dlatego też skargi teodzkiej dziewczyny ich nie przekonały. Ich umysły były jak najdalej od wszelkich dysput teologicznych; Shu-Dereth czy ShuKorath, dla nich to nieważne. Potrzebowali jedynie zapewnienia, że nagły wylew pobożności z ich strony zostanie z kolei nagrodzony błogosławieństwami – doczesnymi, realnymi i namacalnymi. –Dość zabawy w słówka, kapłanie – odezwał się Ramear, jeden z młodszych obecnych. Był to drugi syn jakiegoś nieważnego barona, mężczyzna o sokolej twarzy, ostrym aonickim nosie i reputacji pyskacza,

na którą najwidoczniej sobie zasłużył. – Chcesz powiedzieć, że jeśli się nawrócimy na Derethi, zapewnisz nam większe majątki? –Jaddeth nagradza swych wyznawców – odparł wymijająco Hrathen. –A jak wynagrodzi nas? – zapytał Ramear. – Shu-Dereth nie ma władzy w tym królestwie, kapłanie. –Lord Jaddeth ma władzę wszędzie, przyjacielu – odparł Hrathen. Aby powstrzymać dalsze pytania, ciągnął: – To prawda, że jak do tej pory ma On niewielu wyznawców

w Arelonie. Świat jest jednak dynamiczny, niewiele spraw może się oprzeć Imperium Jaddetha. Przypomnijcie sobie Duladen, przyjaciele. Arelon pozostał nietknięty tak długo, ponieważ szkoda nam było czasu na jego nawracanie. – Kłamstwo, ale skromne. – Pierwszy problem to Elantris. Usuńcie je z umysłów ludzi, a natychmiast zwrócą się ku Shu-Dereth. Shu-Korath jest zbyt spokojny, zbyt bezradny. Jaddeth wrośnie w świadomość ludzi, a wtedy zaczną oni szukać przykładów w szeregach arystokracji… ludzi, którzy będą hołdować tym samym

ideałom co oni. –I wtedy zostaniemy nagrodzeni? – wtrącił Ramear. –Ludzie nie ścierpią władców, którzy nie wierzą w to samo, co oni. Jak pokazała najnowsza historia, przyjaciele, monarchie i królowie rzadko są wieczni. Ramear usiadł wygodniej, aby rozważyć słowa kapłana. Hrathen musiał być jeszcze bardzo ostrożny, wprawdzie istniała możliwość, że większość obecnych udzieli mu wsparcia, ale nie chciał pozostałym dawać do ręki dowodów przeciwko

sobie. Może i król Iadon zaniedbuje religię, ale z pewnością nie ścierpi długo kazań Hrathena, jeśli zwęszy w nich zdradę. Później, kiedy Hrathen wyczuje w tych młodych ludziach silne przekonanie, będzie mógł dać im konkretniejsze obietnice. Nieważne, co mówili jego oponenci, obietnice Hrathena były uczciwe: choć nie lubił pracować z ludźmi, których posłuszeństwo można kupić, jednym z dogmatów Shu-Dereth było nagradzanie ambicji. Poza tym dobrze jest posiadać opinię uczciwego, choćby tylko po to, by w kluczowym momencie skłamać.

–Wykorzenienie jednej religii i zastąpienie jej inną może zająć sporo czasu – zauważył Waren, szczupły mężczyzna o jasnych, prawie białych włosach. Waren był znany z surowej pobożności. Hrathena zaskoczył fakt, że towarzyszył swemu kuzynowi Idanowi na tym spotkaniu. Zdaje się, że słynna wiara Warena była nie tyle pobożnością, ile umiejętnością wykorzystania przewagi politycznej. Gdyby go nawrócił, a wraz z nim jego reputację, wiele by zyskał. –Byłbyś zaskoczony, młody lordzie Waren – rzekł Hrathen. – Do

niedawna Duladen był siedliskiem jednej z najstarszych religii świata. Teraz, na ile mogą to stwierdzić fjordelscy kronikarze, tamta religia została całkowicie zlikwidowana, przynajmniej w swej czystej formie. –Tak – odparł Waren – ale zanik religii Jesker i Republiki Duladenu to wydarzenia, które narastały przez lata, a może nawet stulecia. –Nie możesz jednak zaprzeczyć, że kiedy już nastąpiła zmiana władzy, stało się to szybko – zaoponował Hrathen.

Waren się zawahał. –To prawda. –Upadek Elantrian był równie szybki – odparł Hrathen. – Zmiany mogą nadejść z oślepiającą szybkością, lordzie Waren, ale ci, którzy są przygotowani, mogą na tym całkiem nieźle skorzystać. Powiedziałeś, że upadek Jesker szykował się od lat… cóż, podpowiem ci, że religia Korathi chyli się ku upadkowi od podobnego czasu. Kiedyś trzymała cały Wschód, teraz jej wpływy są ograniczone do Teod i Arelonu. Waren zadumał się. Wydawał się

człowiekiem o wielkiej inteligencji i przebiegłości, a logika Hrathena najwyraźniej go przekonywała. Możliwe, że gyorn jednak nie doceniał arelickiej szlachty. Większość była równie beznadziejna jak ich król, ale zastanawiająco spora część wydawała się obiecująca. Może właśnie się zorientowali, jak chwiejna jest ich pozycja – głodujący poddani, niedoświadczony król i zwrócona na nich uwaga całego Imperium Fjordelskiego. Kiedy rozpęta się burza, większość mieszkańców Arelonu będzie zaskoczona jak szczury oślepione jaskrawym światłem. Może jednak warto byłoby

ocalić tych kilku młodych lordów. –Panowie, mam nadzieję, że zastanowicie się nad moją ofertą z większą rozwagą, niż uczynił to wasz król – ciągnął. – To ciężkie czasy, a ci, którzy nie mają wsparcia Kościoła, wkrótce zrozumieją, jak ciężkie jest życie. Pamiętajcie, kogo i co reprezentuję. –Pamiętajcie o Elantris – syknął Dilaf zza pleców Hrathena. – Nie zapominajcie o tej studni bluźnierstwa, która kala nasze ziemie. Oni śpią i czekają, jak zawsze przebiegli. Czekają, by was pojmać, wszystkich. By zamknąć was w swoich

szponach. Musicie oczyścić z nich świat, zanim oni oczyszczą świat z was. Nastąpiła chwila pełnej skrępowania ciszy. Wytrącony z rytmu przez nagłe wtrącenie się artetha, Hrathen rozparł się w fotelu, krzyżując przed sobą palce na znak, że spotkanie dobiegło końca. Szlachcice wyszli, a po ich zaniepokojonych twarzach było widać, że rozumieją tę trudną decyzję, jaką zaproponował im Hrathen. Gyorn obserwował ich, odnotowując w pamięci, z którymi będzie bezpiecznie spotkać się znowu. Idan należał do niego, a wraz z nim kilku jego popleczników.

Prawdopodobnie udało mu się również skaptować Rameara, oczywiście, jeśli spotka się z nim w cztery oczy i zaproponuje solidne poparcie. Było jeszcze paru takich jak Ramear, no i Waren, z którego oczu wyzierało coś na kształt szacunku. Tak, z nim jest w stanie dokonać wielkich rzeczy. W sumie była to słaba politycznie, stosunkowo nieważna grupka, ale stanowili niezły początek. W miarę, jak Shu-Dereth będzie zbierał zwolenników, na stronę Hrathena zaczną przechodzić ważniejsi notable, a gdy wreszcie kraj upadnie pod ciężarem niepokojów

politycznych, niepewności ekonomicznej i zagrożeń militarnych, Hrathen będzie mógł nagrodzić swoich zwolenników stanowiskami w nowym rządzie. Klucz do osiągnięcia tego celu tkwił wciąż jeszcze w głębi sali, obserwując wszystko w milczeniu. Diuk Telrii miał poważną minę, ale jego skłonność do ekstrawagancji pozwalała wiele oczekiwać. –Mój lordzie Telrii, proszę o chwilę rozmowy – rzekł Hrathen, wstając. – Mam specjalną propozycję, która

może cię zainteresować.

Rozdział 10

–Sule, nie sądzę, żeby to był najlepszy pomysł. – Szept Galladona, przycupniętego obok Raodena, nie brzmiał entuzjastycznie. –Cicho – odparł Raoden, wyglądając zza węgła na plac. Gangi usłyszały już o zagarnięciu Mareshe przez Raodena i panowało przekonanie, że książę tworzy własny, konkurencyjny gang. Kiedy wczoraj Raoden i Galladon przybyli po nowych, czekała na nich grupa ludzi Aandena. Przyjęcie nie było miłe. Na szczęście udało im się ujść bez połamanych kości i stłuczonych palców, ale tym razem Raoden miał zamiar być nieco

subtelniejszy. –A jeśli znowu będą na nas czekać? – zapytał Galladon. –Najprawdopodobniej czekają – odparł Raoden. – Dlatego powinieneś mówić ciszej. Chodź. Raoden prześliznął się za róg i wszedł w uliczkę. Bolał go palec, podobnie jak podrapane ręce i siniec na ramieniu. Oprócz tego dręczył go głód. Galladon westchnął. –Jeszcze nie znudziło mi się bycie

martwym i nie mam ochoty zmienić tego stanu na wieczne cierpienia. Kolo? Raoden spojrzał na niego z politowaniem. –Galladonie, pewnego dnia może zdołasz opanować ten swój pesymizm i całe Elantris zawali się ze zdumienia. –Pesymizm? – warknął Galladon, skradając się alejką za plecami Raodena. – Pesymizm? Ja? Dulanie to najbardziej lekkomyślni, najmilsi ludzie w Opelonie! Każdy dzień witamy jak… Sule! Nie waż mi się uciekać, kiedy się bronię!

Raoden zignorował jego wezwanie. Próbował również ignorować swoje bóle, choć nie dawały o sobie zapomnieć. Jego nowe skórzane buty pomagały mu w tym niezmiernie; pomimo wątpliwości Galladona Mareshe stworzył produkt godzien jego rozbuchanego ego. Buty były mocne, o grubej, dobrze zabezpieczającej podeszwie, a miękka skóra z okładek ksiąg Galladona pasowała znakomicie i nie uwierała. Raoden ostrożnie wyjrzał zza rogu i rozejrzał się po placu. Ludzi Shaora nie było widać, ale na pewno kryli się gdzieś w okolicy. Właśnie się wychylił,

kiedy otwarła się brama. Dzień przyniesie nowego przybysza. Był jednak szczerze zaskoczony, widząc, że strażnik miejski Elantris wepchnął przez bramę nie jedną, lecz trzy odziane w giezła sylwetki. –Trzech? – szepnął Raoden.

–Shaod jest nieprzewidywalna, sule – mruknął Galladon, podchodząc bliżej. –To wszystko zmienia – zirytował się Raoden. –Doskonale. Idziemy stąd. Dzisiejsze

ofiary niech sobie wezmą inni. Kolo? –Co? Przegapić taką okazję? Galladonie, rozczarowujesz mnie. Dulanin wymamrotał coś, czego Raoden nie usłyszał, ale książę wyciągnął rękę i poklepał towarzysza po ramieniu. –Nie martw się, mam plan. –Już? –Musimy się spieszyć, każde z nich zaraz może zrobić krok, a wtedy nasz moment przeminie. –Doloken – mruknął Galladon. – Co

chcesz zrobić? –Nic. Za to ty odbędziesz teraz przyjemny spacerek po placu. –Co? – jęknął Galladon. – Sule, znowu się robisz kayana. Jeśli tam pójdę, zobaczą mnie gangi. –Właśnie – odrzekł z uśmiechem Raoden. – Po prostu musisz pamiętać, żeby biec bardzo szybko, przyjacielu. Nie chcę, żeby cię złapali. –Mówisz poważnie – stwierdził z wyraźnym niepokojem Galladon. –Niestety. A teraz ruszaj się…

odciągnij ich w lewo, a ja załatwię resztę. Spotkamy się tam, gdzie zostawiliśmy Mareshe. Galladon mruknął coś o „interesie niewartym całego suszonego mięsa świata”, ale pozwolił wypchnąć się Raodenowi na plac. Chwilę później z budynku, gdzie zwykle chowali się ludzie Shaora, dobiegło pełne oburzenia warczenie. Zdziczali ludzie wyskoczyli z ukrycia, zapominając o nowo przybyłych, gnani przez nienawiść do człowieka, który zaledwie kilka dni temu wyprowadził ich w pole. Galladon rzucił Raodenowi ostatnie

miażdżące spojrzenie, po czym wystrzelił jak z procy, przypadkowo wybierając zaułek, byle odciągnąć ludzi Shaora. Raoden dał mu chwilę, po czym wybiegł na środek placu, udając, że dyszy ogromnie zmęczony. –Dokąd pobiegł?! – zawołał ostro do trójki oszołomionych przybyszów. –Kto? – odezwał się jeden po chwili wahania. –Ten wielki Dulanin! Szybko, chłopie, gdzie on poszedł? On ma lek! –Lek? – zapytał zaskoczony mężczyzna.

–Oczywiście, to wielka rzadkość, ale powinno go wystarczyć dla wszystkich, jeśli powiecie mi, dokąd pobiegł. Nie chcecie się stąd wydostać? Nowy uniósł drżącą dłoń i wskazał drogę, którą pobiegł Galladon. –Chodźcie! – zawołał Raoden. – Jeśli się nie ruszymy, stracimy go na zawsze!

Rzucił się w pościg. Trójka nowo przybyłych stała przez

chwilę niepewnie, ale nagle jakby udzielił im się pośpiech Raodena i ruszyli za nim. Wszyscy trzej zatem postawili pierwszy krok na północ – w kierunku, który czynił ich własnością ludzi Shaora. Pozostałe dwa gangi mogły jedynie z rozpaczą obserwować ich ucieczkę.

***

–Co potraficie? – zapytał Raoden. Kobieta wzruszyła ramionami. – Nazywam się Maare, panie. Byłam zwykłą gospodynią. Nie mam szczególnych umiejętności. Raoden prychnął. –Jeśli jesteś gospodynią, pewnie masz

więcej talentów niż ktokolwiek inny. Umiesz tkać? –Oczywiście, panie. Raoden skinął w zadumie głową. –A ty? – zapytał drugiego przybysza. –Rill, robotnik, większość czasu spędzałem, budując na plantacji mojego pana. –Nosiłeś cegły? –Z początku, panie – odparł mężczyzna. Miał wielkie dłonie i ponurą twarz robotnika, ale jego oczy

były bystre i inteligentne. – Wiele lat spędziłem na naukach z podróżnikami. Miałem nadzieję, że mój pan wyśle mnie na czeladnika. –Jesteś dość stary na czeladnika – zauważył Raoden. –Wiem, panie, ale miałem taką nadzieję. Niewielu chłopów ma jakiekolwiek nadzieje, nawet takie proste. Raoden znów pokiwał głową. Ten człowiek nie mówił jak chłop, ale niewielu ludzi w Arelonie tak mówiło. Dziesięć lat temu Arelon był ziemią wielkich możliwości, większość jego

mieszkańców odebrała co najmniej podstawowe wykształcenie. Wielu ludzi z dworu jego ojca skarżyło się, że nauka zdegenerowała chłopów, odzwyczaiła od pracy; selektywnie zapominali, że sami również byli chłopami zaledwie dziesięć lat temu. –Doskonale, co z tobą? – zapytał Raoden kolejnego mężczyznę. Trzeci przybysz, muskularny, o nosie, który musiał być złamany co najmniej tuzin razy, spojrzał na Raodena z wahaniem. –Zanim odpowiem, chciałbym wiedzieć, dlaczego mam cię słuchać.

–Ponieważ właśnie ocaliłem ci życie – odparł Raoden. –Nie rozumiem. Co się stało z tamtym człowiekiem?

–Pojawi się tu za kilka minut. – Ale… –Tak naprawdę go nie goniliśmy – wyjaśnił Raoden. – Wyciągaliśmy waszą trójkę z tarapatów. Mareshe, wytłumacz im, proszę. Rzemieślnik nie kazał się długo prosić. Wymachując rękami, opowiedział o swojej niedawnej przygodzie, dając

do zrozumienia, że był o włos od śmierci, a tu nagle pojawił się Raoden i pomógł mu uciec. Raoden uśmiechnął się. Mareshe miał melodramatyczne zacięcie. Głos artysty wznosił się i opadał jak dobrze napisana symfonia. Słuchając jego opowieści, nawet Raoden uwierzył, że dokonał czegoś niewiarygodnie szlachetnego. Mareshe zakończył stwierdzeniem, że Raodenowi można ufać, zachęcając ich, aby go słuchali. Pod koniec nawet mężczyzna ze złamanym nosem słuchał uważnie. –Nazywam się Saolin, lordzie Duchu – rzekł mężczyzna. – Byłem żołnierzem

w osobistym legionie hrabiego Eondela. –Znam Eondela – odpowiedział Raoden, kiwając głową. – To dobry człowiek, sam był żołnierzem, zanim otrzymał tytuł. Na pewno jesteś dobrze wyszkolony. –Jesteśmy najlepszymi żołnierzami w kraju, sir – odparł dumnie Saolin. Raoden uśmiechnął się. –Nietrudno być dobrym żołnierzem w naszym biednym kraju, Saolinie. Jednakże legion Eondela wystawiłbym przeciwko żołnierzom z każdego

kraju. Zawsze uważałem, że to honorowi, zdyscyplinowani i wyszkoleni ludzie. Podobnie jak ich przywódca. Obdarzenie Eondela tytułem było jedną z niewielu mądrych rzeczy, jakie przytrafiły się ostatnio Iadonowi. –O ile dobrze rozumiem, panie, król nie miał wielkiego wyboru – odrzekł z uśmiechem Saolin, ukazując kilka dziur po brakujących zębach. – Eondel zebrał dość dużą fortunę, wynajmując swoje osobiste wojska koronie. –To prawda – odrzekł ze śmiechem Raoden. – Dobrze, Saolinie, cieszę się,

że jesteś z nami. Zawodowy żołnierz o twoich umiejętnościach z pewnością sprawi, że będziemy się czuli o wiele bezpieczniej. –Cokolwiek Wasza Lordowska Mość sobie życzy – odparł Saolin poważnym tonem. – Oddaję mój miecz w twoją służbę. Nie wiem wiele o religii, umiem się tylko modlić i właściwie nie rozumiem, co się tu dzieje, ale człowiek, który mówi dobrze o lordzie Eondelu jest dla mnie człowiekiem godnym szacunku. Raoden położył dłoń na ramieniu Saolina, nie zauważając, że siwowłosy wojak nie ma już miecza, którym

mógłby mu służyć. –Doceniam i przyjmuję twoją ochronę, przyjacielu, ale ostrzegam cię, bierzesz na

siebie niełatwe zadanie. Zyskałem tutaj wielu wrogów i trzeba będzie dużej czujności, by nikt nas nie zaatakował znienacka. –Rozumiem, panie – odparł z żarem Saolin. – Ale na Domi, nie zawiodę cię. –A co z nami, panie? – zapytał Rill, budowniczy.

–Dla was dwojga mam też wielkie zadanie – rzekł Raoden. – Rozejrzyjcie się i powiedzcie mi, co widzicie. Rill spojrzał w górę. Wydawał się zakłopotany. –Nic nie widzę, panie. A powinienem? Raoden roześmiał się. –Nic tu nie ma, Rill. Właśnie w tym jest problem. Dach tego budynku musiał się zawalić już dawno temu. Mimo to, jest to jeden z większych i mniej zniszczonych budynków, jakie znalazłem. Nie wiem, czy twoje nauki obejmowały również dekarstwo?

Rill uśmiechnął się. –Z całą pewnością, panie. Masz materiały? –I tu się zaczynają schody, Rill. Całe drewno w Elantris jest albo połamane, albo przegniłe. –To jest pewien problem – zgodził się Rill. – Może gdybyśmy wysuszyli drewno, zmieszali z gliną… –To niełatwe zadanie, Rill, Maare – stwierdził Raoden. –Zrobimy, co będzie w naszej mocy – zapewniła go Maare.

–Dobrze. – Raoden skinął głową. Jego postawa, w połączeniu z ich brakiem pewności, sprawiła, że chętnie go słuchali. Nie była to lojalność, jeszcze nie, ale miał nadzieję, że z czasem pojawi się i ona. –A teraz, Mareshe – ciągnął Raoden – proszę, wyjaśnij naszym nowym przyjaciołom, co to znaczy być Elantrianinem. Nie chcę, by Rill spadł z dachu, zanim się zorientuje, że skręcenie karku niekoniecznie oznacza koniec cierpień. –Tak jest, panie.

Mareshe zezował na jedzenie, które przynieśli ze sobą nowo przybyli, leżące teraz na stosunkowo czystym kawałku podłogi. Widać było, że głód zaczyna go coraz bardziej gnębić. Raoden wybrał starannie z ofiarnych koszyków kilka produktów, po czym skinął głową reszcie. –Podzielcie to między siebie i zjedzcie. Oszczędzanie nic nam nie da. Głód zacznie się natychmiast, więc równie dobrze możecie to zjeść, zanim was dopadnie. Cała czwórka skinęła głowami i Mareshe zaczął wyjaśniać

ograniczenia życia Elantrian, jednocześnie dzieląc jedzenie. Raoden przyglądał się temu przez chwilę, po czym

odwrócił się, by pomyśleć. –Sule, moja hama pokochałaby cię, zawsze twierdziła, że za mało się ruszam. Raoden podniósł wzrok na Galladona, który właśnie wszedł do pokoju. –Witaj z powrotem, przyjacielu. – Uśmiechnął się. – Już się zaczynałem

martwić. Galladon prychnął. –Nie zauważyłem zmartwienia na twojej twarzy, kiedy wypchnąłeś mnie na plac. Widziałem lepiej traktowane robaki na haczyku. Kolo? –Ach, ale z ciebie była taka fantastyczna przynęta – odparł Raoden. – Poza tym udało się. Mamy nowych, a ty wyglądasz wyjątkowo cało. –Myślę, że psy Shaora są bardzo niezadowolone z takiego stanu rzeczy.

–Jak im uciekłeś? – zapytał Raoden, podając Galladonowi bochenek chleba, który dla niego odłożył. Galladon spojrzał, po czym przełamał go na dwie części i oddał mu jedną. Raoden jednak uniósł dłoń na znak odmowy. Galladon wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „w porządku, jeśli chcesz, to głoduj”, i zaczął szarpać chleb zębami. –Wbiegłem do budynku z zawalonymi schodami, a potem uciekłem tylnym wyjściem – wyjaśnił między jednym kęsem a drugim. – Kiedy ludzie Shaora wbiegli tam, rzuciłem na dach kilka kamieni. Po tym, co wtedy

zrobiłeś, po prostu uznali, że muszę tam być. Pewnie jeszcze tam siedzą. –Ładnie – mruknął Raoden. –Ktoś mi nie dał wielkiego wyboru. Galladon jadł, słuchając, jak nowo przybyli omawiają swoje różne „ważne obowiązki”. –Wszystkim będziesz to mówił? – zapytał ściszonym głosem. – Co? –Nowym, sule. Pozwalasz im myśleć, że są niezwykle ważni, tak jak Mareshe. Buty to niezła rzecz, ale nie sprawa życia i śmierci.

Raoden wzruszył ramionami. –Ludzie lepiej funkcjonują, kiedy uważają, że są ważni. Galladon milczał przez dłuższą chwilę, zanim znowu się odezwał. –Oni mają rację. –Kto? –Inne gangi. Uważają, że tworzysz własny gang. Raoden pokręcił głową. –Galladonie, to tylko drobna część całości. Nikt niczego nie dokona w Elantris – wszyscy są zbyt zajęci kłóceniem się o jedzenie lub

rozczulaniem nad własną biedą. To

miasto potrzebuje celu. –Jesteśmy martwi, sule – odparł Galladon. – Jaki możemy mieć cel poza cierpieniem? –Właśnie w tym tkwi problem. Wszyscy są przekonani, że ich życie dobiegło końca tylko dlatego, że ich serca przestały bić. –Zazwyczaj to całkiem wyraźna oznaka śmierci, sule – odparł oschle Galladon.

–Nie w tym przypadku, przyjacielu. Musimy sami siebie przekonać, że możemy istnieć. Shaod nie jest przyczyną wszystkich cierpień tutaj… widziałem na zewnątrz ludzi, którzy także tracili nadzieję i ich dusze stawały się ostatecznie równie wynędzniałe i cierpiące, jak ci biedacy na placu. Jeśli uda nam się zwrócić tym ludziom bodaj odrobinę nadziei, ich życie zmieni się na lepsze. – Podkreślił słowo „życie”, spoglądając Galladonowi prosto w oczy. –Inne gangi nie będą po prostu siedzieć i patrzeć, jak im sprzątasz sprzed nosa wszystkie ofiary, sule – odparł Galladon. – Szybko im się

znudzisz. –Więc będę musiał być na nich przygotowany. – Raoden skinął głową w kierunku potężnych ścian, które ich otaczały. – Myślę, że to dobra baza wypadowa, co o tym sądzisz? Ma duże pomieszczenie pośrodku i kilka małych z tyłu. Galladon zmrużył oczy i spojrzał w górę. –Mogłeś wybrać budynek z dachem. –Wiem – zgodził się Raoden. – Ale ten odpowiada moim celom. Ciekawe, co tu kiedyś było.

–Kościół – odparł Galladon. – Korathi. –Skąd wiesz? – zapytał zaskoczony Raoden. –Wyczuwam to, sule. –A po co kościół Korathi w Elantris? – zaoponował Raoden. – Przecież Elantrianie byli bogami sami dla siebie. –Ale bardzo leniwymi bogami. Podobno tu, w Elantris, wybudowano ogromną kaplicę Korathi, najpiękniejszą, jaka istniała. Zbudowano ją jako ofiarę przyjaźni dla ludu Teod.

–To się wydaje takie dziwne – mruknął Raoden, kręcąc głową. – Bogowie jednej religii budują kaplicę dla Domi. –Jak powiedziałem, Elantrianie to byli bardzo łaskawi bogowie. Właściwie nie obchodziło ich, czy ludzie ich czczą, czy nie, byli całkiem bezpieczni w swojej boskości. Dopóki nie pojawiła się Reod. Kolo? –Dość dużo wiesz, Galladonie – zauważył Raoden.

–Odkąd to jest grzechem? – prychnął

Galladon. – Mieszkałeś w Kae przez całe życie, sule. Może zamiast pytać, skąd ja to wszystko wiem, powinieneś się zastanowić, dlaczego ty tego nie wiesz. –Masz rację. – Raoden spojrzał w bok. Mareshe wciąż był głęboko pochłonięty wyjaśnianiem zawiłości niebezpiecznego życia Elantrianina. – Chyba nieprędko skończy. Chodź, chciałbym jeszcze coś zrobić. –Czy trzeba będzie biegać? – zapytał zbolałym tonem Galladon. –Tylko jeśli nas zauważą.

***

Raoden rozpoznał Aandena, choć nie było to łatwe. Shaod przynosiła głębokie zmiany, ale Raoden miał talent do rozpoznawania twarzy. Tak

zwany baron Elantris był niskim mężczyzną z wielkim brzuchem i długimi, opadającymi wąsami, które były z całą pewnością sztuczne. Aanden nie wyglądał na szlachcica… oczywiście, niewielu ze znanych Raodenowi arystokratów wyglądało na szlachetnie urodzonych. Niezależnie od tego Aanden nie był żadnym baronem. Mężczyzna, którego Raoden miał przed sobą, siedzący na złotym tronie i otoczony dworem niezdrowo wyglądających Elantrian, nazywał się Taan. Zanim zabrała go Shaod, był jednym z najlepszych rzeźbiarzy w Kae, ale nie miał ani kropli szlachetnej krwi.

Oczywiście, własny ojciec Raodena nie był niczym więcej niż tylko zwykłym kupcem, dopóki przez przypadek nie zasiadł na tronie. Najwyraźniej w Elantris Taan skorzystał z tej samej możliwości. Lata w Elantris nie były przyjazne dla Taana. Mężczyzna bełkotał coś do swego dworu wyrzutków. –Czy on jest szalony? – zapytał Raoden, przycupnięty za oknem, przez które podglądali dwór Aandena. –Każde z nas na swój sposób radzi sobie ze śmiercią, sule – odparł Galladon. – Plotka głosi, że

szaleństwo Aandena to była świadoma decyzja. Podobno, kiedy wtrącono go do Elantris, rozejrzał się wokół i rzekł: „Nie dam rady stawić temu czoła przy zdrowych zmysłach”. Potem ogłosił się Baronem Aandenem z Elantris i zaczął wydawać rozkazy. –Ludzie idą za nim? –Niektórzy. – Galladon wzruszył ramionami. – Może i jest szalony, ale tak samo szalona jest reszta świata… przynajmniej w oczach tych, którzy tu zostali zamknięci. Kolo? Aanden to źródło władzy. Poza tym na zewnątrz może też był baronem.

–Nie był. Był rzeźbiarzem. –Znałeś go?

–Widziałem go raz. – Raoden skinął głową i obrzucił Galladona pytającym wzrokiem. – Gdzie słyszałeś te plotki o nim? –Możemy się najpierw stąd wynieść, sule? – poprosił Galladon. – Wolałbym raczej nie być bohaterem jednego ze słynnych udawanych procesów i egzekucji Aandena. –Udawanych?

–Wszystko jest udawane, z wyjątkiem topora. –Aha. Dobry pomysł… widziałem już wszystko, co chciałem zobaczyć. Obaj mężczyźni wycofali się i kiedy tylko oddalili się od uniwersytetu o parę przecznic, Galladon odpowiedział na pytanie Raodena. –Rozmawiam z ludźmi, sule. Stąd mam swoje informacje. Oczywiście, większość ludności tego miasta to Hoed, ale jest jeszcze kilku przytomnych, z którymi można porozmawiać. No i oczywiście to przez moje gadulstwo mam teraz

ciebie na głowie. Może gdybym trzymał gębę na kłódkę, siedziałbym sobie dalej na schodach i odpoczywał, zamiast szpiegować jednego z najniebezpieczniejszych ludzi w mieście. –Może – zgodził się Raoden. – Ale na pewno nie bawiłbyś się tak dobrze. Byłbyś spętany łańcuchami własnej nudy. –Dziękuję ci bardzo, że mnie uwolniłeś, sule. –Proszę uprzejmie. Raoden myślał gorączkowo, jak

powinien się zachować, gdyby Aanden kiedykolwiek przyszedł po niego. Niedługo zajęło mu nauczenie się, jak chodzić po nierównych, pokrytych szlamem ulicach Elantris – wciąż obolały palec doskonale mu o tym przypominał. Właściwie zaczął już uważać szarobure ściany i brud za normę, co przeszkadzało mu bardziej niż sam wygląd miasta. –Sule – zagadnął Galladon – po co właściwie chciałeś zobaczyć Aandena? Nie mogłeś wiedzieć, że go rozpoznasz. Raoden pokręcił głową.

–Gdyby Aanden był rzeczywiście baronem, rozpoznałbym go od razu. –Jesteś pewien? Raoden przytaknął z nieobecną miną. Galladon milczał przez kilka kolejnych ulic, po czym nagle odezwał się odkrywczym tonem: –Słuchaj, sule, nie jestem za dobry z tymi Aonami, które wy, Arelończycy, tak bardzo szanujecie, ale, o ile nic mi się nie pomyliło, Aonem oznaczającym słowo „duch” jest Rao. –Tak – odpowiedział z wahaniem

Raoden.

–Czy król Arelonu nie miał syna imieniem Raoden? –Tak, miał. –A ty, sule, twierdzisz, że znasz wszystkich baronów w Arelonie. Widać, że jesteś wykształconym człowiekiem, łatwo też przychodzi ci wydawanie rozkazów. –Można tak powiedzieć – zgodził się Raoden.

–I jeszcze do tego wszystkiego każesz się nazywać „Duchem”. Podejrzane to. Kolo? Raoden westchnął. –Powinienem był wybrać sobie inne imię, co? –Na Dolokena, chłopcze! Chcesz powiedzieć, że jesteś księciem korony Arelonu? –Kiedyś byłem księciem korony Arelonu, Galladonie – poprawił Raoden. – Straciłem tytuł, kiedy umarłem.

–Nic dziwnego, że jesteś taki frustrujący. Całe życie starałem się unikać królów i proszę, musiałem wylądować z tobą. Płonący Dolokenie! –Och, cicho bądź – jęknął Raoden. – Przecież nie jestem naprawdę królewskiej krwi… tytuł jest w rodzinie od mniej niż jednego pokolenia. –To dość długo, sule – nadął się Galladon. –Jeśli to cię pocieszy, mój ojciec uważał, że nie nadaję się do panowania. Próbował wszystkiego, żeby nie dopuścić mnie do tronu.

–Bałbym się człowieka, którego Iadon uważałby za zdatnego do panowania. Twój ojciec to idiota, nie obraź się – prychnął Galladon. –Nie obraziłem się – odparł Raoden. – I mam nadzieję, że zachowasz moją tożsamość w sekrecie. Galladon westchnął. –Skoro sobie tego życzysz. –Tak. Jeśli mam coś zrobić dla Elantris, chciałbym, żeby moi zwolennicy byli ze mną dlatego, że im odpowiada to, co robię, a nie z patriotycznego obowiązku.

–Ale mnie przynajmniej mogłeś powiedzieć, sule. –To ty uznałeś, że nie powinniśmy rozmawiać o przeszłości. –Prawda. Raoden zawahał się. –Oczywiście wiesz, co to oznacza. –Co? – Galladon spojrzał na niego podejrzliwie. –Teraz, kiedy wiesz, kim byłem, musisz mi powiedzieć, kim ty byłeś. To uczciwe. Galladon długo nie odpowiadał. Zanim

się odezwał, prawie dotarli do kościoła. Odpowiedział krótko i zwięźle:

–Byłem rolnikiem. –Rolnikiem? – Raoden spodziewał się czegoś więcej. –I sadownikiem. Sprzedałem rolę i kupiłem sad jabłoni, bo mi się wydawało, że to łatwiejsze, w końcu nie musisz sadzić drzew co roku. –I było? – zapytał Raoden. – To znaczy, czy było łatwiejsze?

Galladon wzruszył ramionami. –Myślę, że tak, choć znam kilku rolników uprawiających pszenicę, którzy będą się o to ze mną sprzeczać do zachodu słońca. – Potężny mężczyzna popatrzył na Raodena. – Zdaje się, że nie wierzysz, że mówię prawdę o mojej przeszłości, mam rację? Raoden uśmiechnął się i rozłożył ręce. –Przykro mi, Galladonie, ale nie wyglądasz mi na rolnika. Może i masz odpowiednią budowę, ale wydajesz mi się o wiele za…

–Inteligentny? – zapytał Galladon. – Sule, widziałem wielu rolników o umysłach tak ostrych, że mógłbyś ich głowami kosić zboże. –Nie wątpię, że tak jest – odparł Raoden. – Ale, inteligentni czy nie, i tak nie są wykształceni. A ty jesteś wykształconym człowiekiem, Galladonie. –Sule, księgi to wspaniała rzecz. Mądry rolnik ma czas się uczyć, oczywiście, jeśli mieszka w takim kraju jak Duladen, gdzie ludzie są wolni. Raoden uniósł brew.

–Więc podtrzymujesz tę bajeczkę o rolniku? –To prawda, sule – odrzekł Galladon. – Zanim zostałem Elantrianinem, byłem rolnikiem. Raoden wzruszył ramionami. To było prawdopodobne. Galladon umiał przewidzieć deszcz, oraz wiele innych niezmiernie praktycznych rzeczy. Wydawałoby się jednak, że jest w nim coś więcej, coś, czym jeszcze nie był gotów się podzielić. –Dobrze – odparł Raoden – Wierzę ci. Galladon krótko skinął głową, z

wyrazem twarzy świadczącym o tym, że bardzo się cieszy z zakończenia dyskusji. Cokolwiek ukrywał, nie miał zamiaru ujawniać tego dzisiaj. Wobec tego Raoden skorzystał z okazji, by zadać pytanie, które zaprzątało mu głowę od pierwszego dnia, gdy znalazł się w Elantris. –Galladonie – zapytał. – A gdzie są dzieci? –Dzieci, sule? –Jeśli Shaod uderza przypadkowo, powinna uderzać w dzieci tak, jak i w dorosłych.

Galladon skinął głową.

–Tak, uderza. Widywałem, jak przez te bramy wrzucali maleństwa, które ledwie umiały chodzić. –Więc gdzie one są? Widzę jedynie dorosłych. –Elantris to niebezpieczne miejsce, sule – szepnął Galladon, kiedy stanęli przed drzwiami zrujnowanego kościoła. – Dzieci nie przetrwają tu długo… –Tak, ale… – Raoden urwał, bo

dostrzegł kątem oka jakiś błysk. Obejrzał się, zaskoczony. –Seon – rzekł Galladon, zauważywszy świecącą kulę. –Tak – odparł Raoden, obserwując, jak Seon łagodnie wpływa do środka przez zburzony dach i zatacza leniwy krąg wokół obu mężczyzn. – Strasznie to smutne, patrzeć, jak tak sobie dryfują po mieście. Ja… – Urwał i zmrużył lekko oczy, usiłując się zorientować, jaki Aon świeci w środku obcego, milczącego Seona. –Sule? – zagadnął go Galladon.

–Idos Domi – szepnął Raoden. – To Ien. –Seon? Rozpoznajesz go? Raoden skinął głową, wyciągając rękę, rozpostartą dłonią do góry. Seon podpłynął i osiadł lekko na podsuniętej dłoni, zatrzymał się na chwilę i znów odpłynął, kręcąc się po pokoju jak nieostrożny motyl. –To był mój Seon – rzekł Raoden. – Nim mnie tu wtrącono. Widział teraz Aon w środku Iena. Znak wydawał się… taki słaby. Świecił nierówno, niektóre jego fragmenty były jakby mocno przyciemnione, jak…

Jak plamy na skórze Elantrianina, przeszło mu przez głowę. Obserwował odlatującego Iena. Seon ruszył ku ścianie kościoła, lecąc całkiem na oślep, aż odbił się od niej. Na chwilę zawisł, jakby się jej przyglądał, po czym obrócił się i ruszył w inną stronę. W ruchach Seona była jakaś niezręczność… jakby z trudem utrzymywał się w powietrzu. Czasami podskakiwał, nieustannie obracając się w powolnych, pijanych spiralach. Raoden poczuł ucisk w żołądku, widząc, ile zostało z jego przyjaciela. Starał się do tej pory – odkąd zamieszkał w Elantris – nie myśleć o lenie. Wiedział, co spotyka Seony,

których właścicieli zabrała Shaod. Przypuszczał… może miał nadzieję, że Ien został zniszczony przez Shaod, jak to się czasem zdarzało. Potrząsnął głową. –Ien był zawsze taki mądry. Nie znałem równie mądrego i myślącego stworzenia, ani wśród ludzi, ani wśród Seonów. –Och… przykro mi, sule – rzekł z powagą Galladon. Raoden znów wyciągnął dłoń

i Seon zbliżył się, jak niegdyś, kiedy Raoden był jeszcze małym chłopcem, który się jeszcze nie dowiedział, że Seony są cenniejsze jako przyjaciele niż sługi. Czy on mnie rozpoznaje? – zastanawiał się Raoden, obserwując, jak Seon lekko podskakuje w powietrzu przed nim. A może rozpoznaje jedynie znajomy gest? Raoden pewnie nigdy się nie dowie. Seon zawisł na sekundę nad jego dłonią, po czym stracił zainteresowanie i znów odpłynął. –Och, drogi przyjacielu – szepnął

Raoden. – A ja myślałem, że to mnie ciężko doświadczyła Shaod!

Rozdział 11

Na prośbę Kiina odpowiedziało jedynie pięciu ludzi. Lukel skrzywił się, widząc tak marną frekwencję. – Raoden, zanim umarł, potrafił zgromadzić co najmniej trzydziestu ludzi – wyjaśnił przystojny kupiec. – Nie spodziewałem się, że wszyscy tu przybiegną, ale tylko pięciu? Właściwie szkoda naszego czasu. –Wystarczy, synu – odparł w zadumie Kiin, zaglądając przez drzwi kuchenne. – Może jest ich niewielu, ale przybyli najlepsi z całej grupy. Ta

piątka to najpotężniejsi ludzie w kraju i do tego najinteligentniejsi. Raoden umiał przyciągać do siebie mądrych ludzi. –Kiin, stary misiu! – zawołał jeden z gości w jadalni. Był to potężny mężczyzna ze srebrnymi pasmami we włosach, odziany w elegancki mundur. – Nakarmisz nas czy nie? Domi wie, że przybyłem tu tylko dla twojego pieczonego ketathum. –Eondelu, my rozmawiamy, a świnia się obraca! – odkrzyknął Kiin. – Na pewno dostaniesz podwójną porcję. Wytłumacz swojemu żołądkowi, że powinien wytrzymać jeszcze chwilę.

Mężczyzna roześmiał się serdecznie i poklepał po brzuchu, który, przynajmniej na oko Sarene, był płaski i twardy jak u młodzieńca. –Kto to? – zapytała. –Hrabia Plantacji Eon – wyjaśnił Kiin. – Lukel, idź sprawdź wieprza, a my z twoją kuzynką poplotkujemy o gościach. –Dobrze, ojcze – odrzekł Lukel, wziął pogrzebacz i podszedł do paleniska w głębi kuchni. –Eondel jest obok Raodena jedynym człowiekiem, który otwarcie

sprzeciwił się królowi i uszedł z tego cało – wyjaśnił Kiin. – To geniusz militarny, ma też własną armię. Tylko kilkuset ludzi, ale są wyjątkowo dobrze wyszkoleni. Następnie Kiin wskazał przez półotwarte drzwi mężczyznę o ciemnobrązowej skórze i delikatnych rysach twarzy. –A ten obok Eondela to baron Shuden. –Jindus? – zapytała Sarene. Wuj skinął głową. –Jego rodzina zamieszkała w Arelonie sto lat temu i zgromadziła fortunę,

nadzorując jindyjskie szlaki handlowe w całym kraju. Kiedy do władzy doszedł Iadon, zaproponował im baronię, żeby ich karawany nadal przejeżdżały. Ojciec Shudena zmarł pięć lat temu, a syn jest

większym tradycjonalistą niż ojciec. Uważa, że metody rządzenia Iadona są sprzeczne z podstawowymi zasadami Shu-Keseg, dlatego chętnie spotyka się z nami. Sarene postukała się w zadumie palcem w policzek, obserwując Shudena.

–Jeśli jego serce jest równie jindyjskie jak skóra, wujku, może być potężnym sojusznikiem. –Tak samo uważał twój mąż – odparł Kiin. Sarene wydęła usta. –Dlaczego wciąż mówisz o Raodenie „twój mąż”. Wiem, że jestem zamężna. Nie musisz mi tego cały czas przypominać. –Wiesz o tym – odrzekł schrypniętym szeptem Kiin – ale jeszcze w to nie wierzysz. Kiin albo nie dostrzegł jej pytającego wzroku, albo go zignorował, bo

kontynuował swoje wyjaśnienia tak, jakby właśnie nie popełnił rażącej niesprawiedliwości. –Obok Shudena siedzi diuk Roial z plantacji Ial – mówił, ruchem głowy wskazując najstarszego z obecnych w pokoju. – Jego włości obejmują port Iald – miasto, które jedynie Kae ustępuje bogactwem. Jest najpotężniejszym z obecnych, prawdopodobnie też najmądrzejszym. Jednakże sam nie chce podejmować działań przeciwko królowi. Roial i Iadon byli przyjaciółmi od czasów Reod. Sarene uniosła brew.

–Więc dlaczego przyszedł? –Roial to dobry człowiek – wyjaśnił Kiin. – Przyjaźń czy nie, wie, że władanie Iadona to klęska dla tego kraju. To jedno, a poza tym przychodzi chyba dlatego, że mu się nudzi. –Angażuje się w zdradzieckie konferencje po prostu z nudów? – zapytała z niedowierzaniem Sarene. Wuj wzruszył ramionami. –Gdybyś żyła tyle, co Roial, pewnie miałabyś problemy ze znalezieniem czegoś, co mogłoby cię zainteresować. Diuk tak przesiąkł polityką, że chyba

nie umie zasnąć, dopóki nie jest zaplątany w co najmniej pięć szalonych spisków. Przed Reod był gubernatorem Iald i jako jedyny z urzędników mianowanych przez Elantris pozostał na stanowisku po powstaniu. Jest bajecznie bogaty – Iadon może go wyprzedzić tylko dlatego, że całe krajowe przychody podatkowe wlicza do własnego majątku. Sarene uważnie przyglądała się diukowi, gdy grupa mężczyzn zaśmiewała się z jakiegoś żartu Roiala. Był inny niż pozostali starsi politycy, których znała – Roial emanował energią, nie rezerwą,

wydawał się raczej przekorny niż dystyngowany. Pomimo drobnej postury dominował całą rozmowę, jego kręcone szare włosy podskakiwały w rytm śmiechu. Tylko jeden z gości nie wydawał się oczarowany towarzystwem diuka.

–Kim jest ten człowiek obok diuka Roiala? –Ten postawny? –Postawny? – prychnęła Sarene. Mężczyzna był tak tłusty, że jego

brzuch wylewał się nad poręczami fotela. –Tak mówią o sobie grubi ludzie – odparł Kiin z uśmiechem. –Ależ, wujku – odparła ze słodkim uśmiechem Sarene. – Przecież ty nie jesteś gruby, tylko dobrze zbudowany. Kiin zachichotał. –Niech będzie. Ten dobrze zbudowany mężczyzna obok Roiala to hrabia Ahan. Nie powiedziałabyś, patrząc na nich, ale są z diukiem najlepszymi przyjaciółmi. Albo to, albo są zaciętymi wrogami. Nigdy nie pamiętam.

–Wujku, przecież to spora różnica – zauważyła Sarene. –W zasadzie nie. Obaj się tak długo kłócą i przekomarzają, że żaden nie wiedziałby jak żyć bez drugiego. Powinnaś była widzieć ich twarze, kiedy się zorientowali, że są po jednej stronie tego samego sporu. Raoden przez kilka dni śmiał się po tym pierwszym spotkaniu. Widocznie poszedł do każdego oddzielnie i uzyskał wsparcie, obaj zatem przyszli na to pierwsze spotkanie święcie przekonani, że jeden drugiego wystrychnął na dudka. –Więc dlaczego dalej przychodzą?

–No cóż, obaj chyba się zgadzają z naszym punktem widzenia, nie wspominając już o fakcie, że naprawdę dobrze się czują w swoim towarzystwie. A może po prostu chcą się wzajemnie mieć na oku? – Kiin wzruszył ramionami. – Tak czy owak, chcą nam pomóc, więc się nie uskarżamy. –A ten ostatni? – zapytała Sarene, przyglądając się gościowi na końcu stołu. Był szczupły, o łysiejącej głowie i bardzo niespokojnych oczach. Pozostali nie okazywali nerwowości: śmiali się i rozmawiali, jakby

dyskutowali o obserwacji ptaków, a nie o zdradzie. Ten jeden mężczyzna jednak niespokojnie kręcił się w fotelu, a jego oczy nie zatrzymywały się ani na chwilę, jakby szukał najszybszej drogi ucieczki. –Edan – odparł Kiin, krzywiąc się lekko. – Baron plantacji Tii, na południu. Nigdy go nie lubiłem, ale to prawdopodobnie jeden z naszych najsilniejszych zwolenników. –Czemu jest taki nerwowy? –System rządów Iadona opiera się na zachłanności… im lepiej finansowo ma się szlachcic, tym pewniejsze jest, że

dostanie lepszy tytuł. Drobni szlachcice walczą ze sobą jak dzieci, żeby znaleźć nowe sposoby wydojenia podwładnych i zwiększenia własnych zasobów. System zezwala również na hazard finansowy. Fortuna Edana nigdy nie była imponująca, jego posiadłości leżą na skraju Otchłani, a ziemie w tej okolicy nie są szczególnie żyzne.

Edan przeprowadził kilka ryzykownych inwestycji… ale przegrał. Teraz nie ma czym podeprzeć swego tytułu.

–Może go stracić? –Nie „może” ale straci go, kiedy tylko nadejdzie kolejny okres podatkowy i Iadon się zorientuje, jak bardzo zubożał. Edan ma około trzech miesięcy, żeby odkryć kopalnię złota albo obalić system Iadona stosowany przy rozdawaniu tytułów szlacheckich. – Kiin poskrobał się po twarzy, jakby szukał bokobrodów, żeby za nie pociągnąć. Sarene uśmiechnęła się – minęło jakieś dziesięć lat, odkąd jej wuj zgolił brodę, ale najwyraźniej trudno mu było się pozbyć starych obyczajów.

–Edan jest zdesperowany – wyznał Kiin. – A zdesperowani ludzie robią rzeczy, które im w ogóle nie pasują. Nie ufam mu, ale ze wszystkich osób w tym pomieszczeniu jest prawdopodobnie najbardziej zdeterminowany, by odnieść sukces. –A co to może oznaczać? – zapytała Sarene. – Co właściwie ci ludzie chcieliby osiągnąć? Kiin wzruszył ramionami. –Zrobią wszystko, żeby się pozbyć tego głupiego systemu, który każe im udowadniać swoje bogactwo. Szlachcic jest szlachcicem, ‘Ene. Oni

chcą utrzymać swoje miejsce w społeczeństwie. Dalszą rozmowę przerwał im głos dochodzący z jadalni. –Kiin! – zawołał diuk Roial. – Przez ten czas zdążylibyśmy wyhodować i zarżnąć własne świnie! –Dobre jedzenie wymaga czasu, Roialu – syknął Kiin, wysuwając głowę z drzwi kuchni. – Jeśli uważasz, że zrobisz coś lepszego, proszę, chodź i ugotuj sobie sam. Diuk zapewnił go, że to absolutnie nie będzie konieczne. Na szczęście nie

musiał czekać wiele dłużej. Kiin wkrótce oznajmił, że wieprz jest bliski doskonałości, i nakazał Lukelowi kroić mięso. Reszta posiłku została podana równie szybko – uczta tak wystawna, że zadowoliłaby nawet Kaise, gdyby razem z resztą dzieci nie została wysłana z wizytą do ciotki na cały wieczór. –Wciąż chcesz do nas dołączyć? – upewnił się Kiin, kiedy znów wszedł do kuchni po ostatnie danie. –Tak – stanowczo odparła Sarene. –Sarene, to nie Teod – ostrzegł Kiin. – Mężczyźni tu są o wiele bardziej…

tradycyjni. Nie będą uważali za właściwe mieszania się kobiety do polityki. –I mówi to mężczyzna, który właśnie gotuje kolację? – zapytała Sarene.

Kiin uśmiechnął się. –Racja – zauważył schrypniętym głosem. Pewnego dnia będzie musiała zapytać, co się stało z jego gardłem. –Poradzę sobie, wujku – powiedziała.

– Roial nie jest jedynym, który lubi porządne wyzwania. –Niech zatem będzie – rzekł Kiin, biorąc wielką michę parującej fasoli. – Idziemy. Poszedł pierwszy, postawił danie na stole i gestem wskazał Sarene miejsce. –Witam wszystkich. Poznajcie, proszę, moją bratanicę, Sarene, księżniczkę naszego królestwa. Sarene dygnęła przed diukiem Roialem, skinęła głową pozostałym i zajęła miejsce.

–Zastanawiałem się, dla kogo to krzesło – mruknął sędziwy Roial. – Bratanica, Kiin? Masz powiązania z tronem teodzkim? –Och, daj spokój. – Pulchny Ahan zaśmiał się wesoło. – Nie mów, że nie wiedziałeś! Przecież Kiin jest bratem starego Eventeo, moi szpiedzy powiedzieli mi o tym wiele lat temu. –Byłem tylko uprzejmy, Ahanie – odparł Roial. – To nieelegancko zepsuć komuś taką niespodziankę tylko dlatego, że twoi szpiedzy są skuteczni. –Równie nieelegancko jest

przyprowadzać kogoś z zewnątrz na spotkanie tego rodzaju – zauważył Ahan. Jego głos wciąż był wesoły, ale oczy spoważniały. Wszystkie twarze zwróciły się w stronę Kiina, ale odpowiedziała Sarene: –Można by pomyśleć, że przy takich drastycznych cięciach w waszej liczebności, mój panie, docenicie dodatkowe wsparcie, bez względu na to, że niesie je nieznajoma osoba, a do tego kobieta. Na te słowa wokół stołu zapadła cisza. Kilka par oczu studiowało jej twarz

poprzez parę unoszącą się z dzieł sztuki kulinarnej Kiina. Sarene poczuła, że i ją ogarnia napięcie pod ich uważnym spojrzeniem. Ci ludzie doskonale wiedzieli, że najdrobniejsza pomyłka może sprowadzić na ich domy nieszczęście. Nie igra się ze zdradą w kraju, gdzie wojna domowa była jeszcze całkiem świeżym wspomnieniem. Wreszcie diuk Rioal roześmiał się. –Wiedziałem! – zawołał. – Moja droga, nikt nie potrafiłby zrobić z siebie aż takiej idiotki… nawet sama królowa nie ma tak pusto w głowie.

Sarene pokryła uśmiechem zdenerwowanie. –Myślę, że się mylisz co do królowej, Wasza Miłość. Ona jest po prostu… energiczna. Ahan prychnął. –Można to i tak nazwać.

Po chwili, widząc, że nikt się nie kwapi, wzruszył ramionami i zaczął sobie nakładać potrawy z półmisków. Roial jednak nie poszedł w ślady

rywala. Wesołość nie uciszyła jego trosk. Splótł dłonie przed sobą i przyjrzał się Sarene bardzo uważnie. –Może i jesteś doskonałą aktorką, moja droga – rzekł, kiedy Ahan sięgnął mu przed nosem po koszyk z bułeczkami – ale nie widzę powodu, dla którego miałabyś uczestniczyć w tej kolacji. To oczywiście nie twoja wina, ale jesteś młoda i niedoświadczona. Będziemy dzisiaj rozmawiać o sprawach, które niebezpiecznie słyszeć, a jeszcze niebezpieczniej pamiętać. Niepotrzebna para uszu, nawet jeśli pomiędzy nimi znajduje się taka śliczna główka, nie pomoże nam.

Sarene zmrużyła oczy, starając się zadecydować, czy diuk próbuje ją sprowokować, czy nie. Bardzo trudno było cokolwiek odczytać z jego twarzy. –Przekonasz się, że raczej nie jestem niedoświadczona, mój panie. W Teod nie ukrywamy naszych kobiet za zasłoną przędzenia lub haftowania. Wiele lat spędziłam jako dyplomata. –To prawda – zgodził się Roial. – Ale raczej nie znasz delikatnej sytuacji politycznej tutaj, w Arelonie. Sarene uniosła brew.

–Często się przekonywałam, panie, że świeża, bezstronna opinia jest bezcennym narzędziem w każdej dyskusji. –Nie bądź głupia, dziewczyno – prychnął niezmiennie zdenerwowany Edan, zapełniając swój talerz. – Nie zamierzam ryzykować mojego bezpieczeństwa, by zaspokoić twoją wyzwoloną naturę. Na usta Sarene cisnęły się dziesiątki złośliwych ripost, ale zanim zdążyła zdecydować, która będzie najinteligentniejsza, do debaty włączył się kolejny uczestnik.

–Proszę was, drodzy panowie – odezwał się młody Jindo, Shuden. Mówił bardzo miękko, ale wyraźnie. – Odpowiedzcie mi na pytanie, czy „dziewczyna” jest właściwym sposobem zwracania się do osoby, która, gdyby sprawy potoczyły się nieco inaczej, byłaby naszą królową? Widelce zatrzymały się w pół drogi do ust. Sarene po raz kolejny stwierdziła, że uwaga wszystkich skupiła się na niej. Tym razem jednak spojrzenia wydawały się mniej pogardliwe. Kiin skinął głową, a Lukel uśmiechnął się do niej zachęcająco. –Ostrzegam was, panowie – ciągnął

Shuden. – Możecie ją akceptować lub nie, ale traktujcie ją z szacunkiem. Jej arelicki tytuł nie jest ani silniejszy, ani słabszy niż nasze. Jeśli

go zignorujemy, musimy zignorować również wszystkie pozostałe. Sarene zbeształa się w duchu. Jak mogła przegapić najcenniejszy ze swoich atutów – małżeństwo z Raodenem? Przez całe życie była teodzką księżniczką, jej pozycja stanowiła solidny fundament dla jej osobowości. Niestety, ta koncepcja postrzegania samej siebie była już

przestarzała. Nie jest już tylko Sarene, córką Teod, lecz również Sarene, żoną księcia korony Arelonu. –Pochwalam waszą ostrożność, panowie – rzekła. – Macie ważny powód, aby ją zachować. Straciliście swego patrona, jedynego człowieka, który dawał wam pewną ochronę. Pamiętajcie jednak, że jestem jego żoną. Nie mogę zastąpić księcia, lecz pozostaję w pewnym powiązaniu z tronem. I nie tylko z tym jednym tronem. –Wszystko to pięknie i ładnie, Sarene – odparł Roial – ale powiązania i obietnice niewiele nam pomogą w

obliczu gniewu króla. –Niewiele to nie to samo co nic, panie – odparła Sarene. A potem łagodniejszym, mniej kłótliwym tonem dodała: – Mój panie diuku, nigdy nie poznam człowieka, którego teraz nazywam moim mężem. Wszyscy go szanowaliście i jeśli mam wierzyć mojemu wujowi, kochaliście Raodena… ale ja, która powinnam była kochać go najbardziej, nigdy go nawet nie zobaczę. Praca, w którą jesteście zaangażowani, była jego pasją. Chcę być częścią tego. Jeśli nie mogłam poznać Raodena, pozwólcie mi przynajmniej dzielić jego marzenia.

Roial przez sekundę przyglądał jej się uważnie. Wiedziała, że próbuje zgłębić jej szczerość. Diuk nie był mężczyzną, którego można zwieść udawanymi uczuciami. Wreszcie skinął głową i odkroił sobie kawał wieprzowiny. –Jeśli o mnie chodzi, może zostać. –Jeśli o mnie, również – dodał Shuden. Sarene spojrzała na pozostałych. Lukel otwarcie uśmiechał się do niej, a postawny najemnik lord Eondel miał prawie łzy w oczach. –Zgadzam się na pani obecność.

–No cóż, skoro Roial chce ją tu widzieć, to dla zasady muszę się sprzeciwić! – zawołał ze śmiechem Ahan. – Ale wygląda na to, że zostałem przegłosowany. – Mrugnął do niej. – Już się zmęczyłem oglądaniem zawsze tych samych zakazanych gąb. –Więc ona zostaje?! – wykrzyknął zaskoczony Edan. –Zostaje – odparł Kiin. Jej wuj nie tknął jeszcze jedzenia. Zresztą nie tylko on – ani Shuden, ani Eondel również nie jedli. Shuden pochylił głowę w krótkiej modlitwie,

po czym zaczął jeść. Eondel jednak odczekał, aż Kiin weźmie do ust pierwszy kęs – fakt, który Sarene odnotowała

z zainteresowaniem. Pomimo wyższego stanowiska Roiala, spotkanie odbywało się w domu Kiina. Zgodnie z dawnym tradycjami, to do niego należał przywilej rozpoczęcia posiłku. Czekał jednak tylko Eondel. Pozostali prawdopodobnie tak przywykli do tego, że to oni zawsze są najważniejsi przy swoich stołach, że nie zastanawiali się, kiedy mają zacząć.

Po intensywnej debacie dotyczącej obecności lub nieobecności Sarene wszyscy lordowie zajęli się mniej kontrowersyjnymi tematami. –Kiinie – zadeklarował Roial – to naprawdę najlepszy posiłek, jaki zdarzyło mi się zjeść w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. –Czuję się zaszczycony – odparł Kiin. Widać było, że unika zwracania się do innych po tytule, ale – dziwne – nikomu to nie przeszkadzało. –Zgadzam się z lordem Roialem, Kiinie – odparł Eondel. – śaden kucharz w kraju nie jest w stanie ci

dorównać. –Arelon to wielki kraj, Eondelu – odparł Kiin. – Uważaj, nie chwal mnie za bardzo, bo potem znajdziesz kogoś lepszego i rozczarujesz mnie. –Nonsens – odparł Eondel. –Nie wierzę, że zrobiłeś to wszystko sam – rzekł Ahan, potrząsając wielką, okrągłą głową. – Jestem absolutnie pewien, że pod którąś z tych szafek ukrywasz cały oddział jaadoriańskich kucharzy. Roial prychnął.

–Tylko dlatego, że to, co zjadasz, wystarczyłoby na wyżywienie całej armii, nie oznacza, że nam nie wystarczy jeden kucharz. – Po chwili odwrócił się do Kiina i dodał: – Ale, Kiinie, to dziwne, że nalegasz, aby to wszystko robić samemu. Nie mógłbyś wynająć sobie pomocnika? –Lubię to, Roialu. Dlaczego ktoś miałby odbierać mi przyjemność? –Poza tym, panie – dodał Lukel – król dostaje apopleksji za każdym razem, kiedy słyszy, że osoba tak bogata jak mój ojciec zajmuje się równie przyziemnymi sprawami jak gotowanie.

–Bardzo sprytne – zgodził się Ahan. – Bunt poprzez służalczość. Kiin zasłonił się dłońmi. –Ja wiem tylko, panowie, że mężczyzna może się zaopiekować sobą i swoją rodziną bez większych problemów bez żadnej pomocy, choćby był podobno bardzo bogaty. –Podobno, przyjacielu? – Eondel zaśmiał się. – Ta odrobina, którą nam pokazujesz, wystarczyłaby ci już na co najmniej baronię. Kto wie, może gdybyś powiedział wszystkim, ile jesteś wart naprawdę, nie musielibyśmy się martwić Iadonem, bo

ty byłbyś królem.

–Akurat to założenie jest nieco przesadzone, Eondelu – odparł Kiin. – Jestem po prostu zwykłym człowiekiem, który lubi gotować. Roial uśmiechnął się. –Zwykły człowiek, który lubi gotować i którego bratem jest król Teod, którego bratanica jest teraz córą dwóch królów, a żona damą naszego dworu. –Nic nie poradzę na to, że jestem

spokrewniony z ważnymi osobistościami – odparł Kiin. – Łaskawy Domi poddaje nas różnym próbom. –A skoro już mowa o próbach – rzekł Eondel, obserwując Sarene – czy dama zadecydowała już, co będzie stanowiło jej Próbę? Sarene zmarszczyła brwi z lekkim zmieszaniem. –Próbę? –Tak, eee… – Mężczyzna odwrócił wzrok, z lekka zakłopotany.

–On mówi o Wdowiej Próbie – wyjaśnił Roial. Kiin pokręcił głową. –Nie mówcie mi, że oczekujecie tego po niej. Roialu, przecież nigdy nie poznała Raodena… nie uważasz, że to za wiele, by nosiła bodaj żałobę, a co dopiero przechodziła Próbę? Sarene poczuła, jak ogarnia ją irytacja. Zawsze twierdziła, że lubi niespodzianki, ale nie podobał jej się kierunek, w którym zmierzała rozmowa. –Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, na czym polega Próba?

–Kiedy arelicka szlachcianka zostaje wdową, pani – wyjaśnił Shuden – powinna poddać się Próbie. –Więc co mam zrobić? – zapytała, marszcząc brwi. Nie lubiła, kiedy spoczywały na niej niewykonane obowiązki. –Och, przekazać jakąś żywność lub koce dla biednych – odrzekł Ahan, machając niedbale dłonią. – Nikt nie oczekuje od ciebie, że naprawdę się tym zajmiesz, to tylko jedna z tradycji, które Iadon zdecydował się zachować z dawnych czasów. Elantrianie mieli podobny obyczaj, kiedy jeden z nich umierał. Mnie

osobiście to się nigdy nie podobało. Wydaje mi się, że nie powinniśmy zachęcać ludzi, by czekali na naszą śmierć. Popularność arystokracji na pewno na tym nie zyska, jeśli moment wielkości będzie nadchodził dopiero po śmierci. –Myślę, że to ładna tradycja, lordzie Ahan – wtrącił Eondel. Ahan zachichotał. –Jasne, Eondelu. Jesteś tak konserwatywny, że nawet twoje pończochy są bardziej tradycyjne niż nasze. –Nie mogę uwierzyć, że nikt mi o tym

nie powiedział – wtrąciła Sarene, nadal

zirytowana. –No cóż – odparł Ahan. – Może ktoś wspomniałby ci o tym, gdybyś przez cały czas nie pozostawała zagrzebana w pałacu lub w domu Kiina. –No to co jeszcze mam zrobić? –Arelon ma wspaniały dwór – rzekł Eondel. – Zdaje się, że od twojego przybycia były już dwa bale, a trzeci właśnie trwa.

–Więc dlaczego nikt mnie nie zaprosił? – zapytała. –Ponieważ jesteś w żałobie – wyjaśnił Roial. – Poza tym, zaproszenia są wysyłane jedynie do mężczyzn, którzy z kolei przyprowadzają siostry i żony. Sarene zmarszczyła brwi. –Ludzie, jacy wy jesteście zacofani. –Nie zacofani, Wasza Wysokość – odparł Ahan. – Tylko jesteśmy tradycjonalistami. Jeśli chcesz, mogę załatwić, żeby paru panów cię zaprosiło.

–Czy to nie będzie nieelegancko? – zapytała Sarene. – Nie jestem wdową nawet od tygodnia, a już towarzyszę jakiemuś młodemu kawalerowi na balu? –Ona ma rację – zauważył Kiin. –Może zabierzecie mnie wszyscy? – zagadnęła. –My? – zdziwił się Roial. –Tak, wy – odparła. – Jesteście, panowie, w wystarczająco zaawansowanym wieku, by ludzie nie mówili aż tak wiele… wprowadzicie młodą przyjaciółkę w radości

dworskiego życia. –Wielu z tych ludzi nie jest wolnych, Wasza Wysokość – zauważył Shuden. Sarene uśmiechnęła się. –Cóż za zbieg okoliczności, ja też nie. –Nie martw się o nasz honor, Shudenie – odparł Roial. – Rozgłoszę informację o zamiarach księżniczki i jeśli nie będzie tylko wychodziła zbyt często z jednym z nas, nikt nie zacznie snuć niepotrzebnych dywagacji. –Więc załatwione – odrzekła z

uśmiechem. – Będę czekała na wieści od was, moi panowie. Muszę chodzić na te przyjęcia… jeśli kiedykolwiek mam wpasować się w Arelon, muszę poznać arystokrację. Wszyscy się zgodzili z tym stwierdzeniem i rozmowa zeszła na inne tory, takie jak zbliżające się zaćmienie Księżyca. W trakcie rozmowy Sarene zorientowała się, że jej pytanie o tajemniczą Próbę nie doczekało się konkretnej odpowiedzi. Będzie musiała przycisnąć Kiina później.

Tylko jednemu z gości nie była w smak rozmowa, a może posiłek. Lord Edan napełnił talerz, ale zjadł ledwie kilka kęsów. Dziobał widelcem jedzenie, mieszając różne potrawy w nieapetyczną breję, która tylko mgliście przypominała delikatesy przygotowane przez Kiina. –Myślałem, że mieliśmy się już nie spotykać – wybuchnął wreszcie, wpadając w sam środek rozmowy jak łoś w stado wilków. Pozostali zamilkli i spojrzeli na niego. –Mieliśmy zawiesić spotkania, lordzie Edanie – odrzekł Eondel. – Nigdy nie

zamierzaliśmy zakończyć ich całkowicie. –Powinieneś się cieszyć, Edanie – dodał Ahan, machając widelcem z nabitym kawałkiem wieprzowiny. – Przecież to właśnie tobie najbardziej powinno zależeć na tych spotkaniach. Ile jeszcze czasu zostało do następnego okresu podatkowego? –Myślę, że to pierwszy dzień eosteka, lordzie Ahanie – usłużnie podpowiedział Eondel. – Czyli za niecałe trzy miesiące. Ahan uśmiechnął się.

–Dziękuję, Eondelu… jesteś bardzo użytecznym człowiekiem. Zawsze wiesz wszystko co trzeba i takie tam. W każdym razie… trzy miesiące, Edanie. Jak tam twoje kufry? Wiesz, jak wybredni są audytorzy królewscy? Edan skulił się jeszcze bardziej. Wyglądało na to, że jest całkowicie świadom ograniczeń czasowych… a jednocześnie wydawało się, że próbuje zapomnieć o swoich problemach, w nadziei że znikną same. Konflikt na jego twarzy był wyraźnie widoczny i Ahan najwyraźniej czerpał z tego wielką satysfakcję.

–Panowie – wtrącił Kiin – nie jesteśmy tu po to, żeby się sprzeczać. Pamiętajcie, że na reformie możemy wszyscy wiele zyskać… włącznie ze stabilnością kraju i wolnością ludzi. –Baron zgłasza tutaj jednak ważną obiekcję – zauważył diuk Roial, odchylając się w fotelu. – Pomimo obietnicy pomocy młodej damy, bez Raodena jesteśmy całkowicie odsłonięci. Lud kochał księcia… nawet gdyby Iadon odkrył nasze spotkania, nigdy nie podjąłby działań przeciwko Raodenowi. Ahan skinął głową.

–Nie mamy już sił sprzeciwić się królowi. Przedtem ich nabieraliśmy… prawdopodobnie niedługo zebralibyśmy dość szlachty, by się ujawnić. Teraz nie mamy nic. –Ale wciąż macie marzenie, panie – zauważyła cicho Sarene. – To nie jest aż takie nic. –Marzenie? – Ahan się zaśmiał. – Marzenie należało do Raodena, pani. My tylko

poszliśmy za nim, żeby sprawdzić, dokąd nas zawiedzie.

–Nie wierzę w to, lordzie Ahanie – odparła, marszcząc brwi. –Może Jej Wysokość powie nam, co to za marzenie? – zażądał Shuden. –Jesteście, moi panowie, inteligentnymi ludźmi – odparła. – Macie rozum i doświadczenie, by wiedzieć, że kraj nie może wytrzymać napięcia, jakie wprowadza Iadon. Arelon nie jest interesem, który można prowadzić stalową ręką, to coś więcej niż produkcja minus koszty. Marzeniem, moi panowie, jest Arelon, którego lud pracuje wraz z królem, a nie przeciwko niemu.

–Doskonała obserwacja, księżniczko – zauważył Roial lekceważącym tonem. Odwrócił się do pozostałych i kontynuowali rozmowę, uprzejmie ignorując Sarene. Dopuścili ją do spotkania, ale nie zamierzali pozwolić, by brała udział w dyskusji. Odsunęła się od stołu z irytacją. –…Posiadanie celu nie jest równoznaczne z posiadaniem środków do jego osiągnięcia – mówił Roial. – Sądzę, że powinniśmy poczekać… niech mój stary przyjaciel sam zapędzi się w ślepy zaułek, a my pospieszymy z pomocą.

–Ale Iadon po drodze zniszczy Arelon, Wasza Miłość – zaoponował Lukel. – Im więcej czasu mu damy, tym trudniej będzie się podnieść. –Nie widzę innej możliwości – odparł Roial, unosząc dłonie. – Nie możemy zwrócić się przeciwko królowi w takim stanie, w jakim jesteśmy. Edan drgnął na te słowa i na czoło wystąpił mu kroplisty pot. Wreszcie zaczynało do niego docierać, że kontynuacja spotkań bez względu na niebezpieczeństwo byłaby znacznie lepszym wyjściem niż oczekiwanie, aż Iadon pozbawi go rangi.

–Masz rację, Roialu – przyznał niechętnie Ahan. – Pierwotny plan księcia teraz na pewno się nie uda. Nie będziemy w stanie wywrzeć presji na króla, dopóki nie stanie za nami przynajmniej połowa szlachty – i jej fortuny. –Jest jeszcze jeden sposób, panowie – rzekł z pewnym wahaniem Eondel. –Jaki, Eondelu? – zapytał diuk. –Potrzebuję mniej niż dwóch tygodni, by zebrać legion z posterunków wzdłuż dróg krajowych. Siła pieniądza nie musi być jedynym argumentem.

–Twoi najemnicy nie dotrzymają pola armiom Arelonu – zganił go Ahan. – Armia Iadona może i jest niewielka w porównaniu z armiami niektórych królestw, ale z pewnością jest większa niż kilka setek twoich ludzi… zwłaszcza jeśli król powoła Straż Miejską Elantris. –Tak, lordzie Ahanie, masz rację – zgodził się Eondel. – Ale jeśli uderzymy szybko, to dopóki Iadon nic nie wie o naszych zamiarach, moglibyśmy wprowadzić mój legion do

pałacu i wziąć króla na zakładnika.

–Twoi ludzie musieliby siłą przedzierać się do kwatery królewskiej – odparł Shuden. – Wasz nowy rząd powstanie z krwi starego, jak panowanie Iadona zrodziło się ze śmierci Elantris. Znów uruchomicie cykl kolejnego upadku, lordzie Eondelu. Skoro tylko bowiem rewolucja osiąga swój cel, zaczyna się rodzić kolejna. Krew, śmierć i zamachy doprowadzą tylko do dalszego chaosu. Musi istnieć sposób, aby przekonać Iadona, nie uciekając się do anarchii. –Jest – odezwała się nagle Sarene. Kilka par oczu zwróciło się z irytacją

w jej stronę. Wciąż uważali, że jest tu tylko po to, by słuchać. Powinni byli się tego spodziewać. –Zgadzam się – odparł Roial, spoglądając na Sarene. – Jest nim czekanie. –Nie, panie – zaprzeczyła Sarene. – Przykro mi, ale to nie jest odpowiedź. Widziałam lud Arelonu i choć wciąż jeszcze w jego oczach tli się nadzieja, gaśnie ona z każdą chwilą. Dajcie czas Iadonowi, a ludzie staną się posłusznymi chłopami, jakich mu potrzeba. Kąciki ust Roiala opadły.

Prawdopodobnie miał zamiar przejąć po Raodenie przywództwo grupy. Sarene ukryła uśmiech satysfakcji: Roial jako pierwszy ją zaakceptował, dlatego teraz musi pozwolić jej mówić. Zabranie w tej chwili Sarene prawa głosu oznaczało przyznanie się do tego, że popełnił błąd, opowiadając się po jej stronie. –Mów, księżniczko – rzekł z pewną rezerwą. –Panowie – zaczęła swobodnie Sarene – próbujecie znaleźć sposób, aby obalić system panowania Iadona, system, który stawia znak równości pomiędzy bogactwem a

umiejętnościami przywódczymi. Uważacie, że to niezręczne i nieuczciwe… że jego głupota jest torturą dla arelickiego ludu. –Tak – zgodził się Roial. – I? –Cóż, jeśli system Iadona jest taki zły, po co się kłopotać jego obalaniem? Może pozwolić, aby sam się obalił? –Co masz na myśli, lady Sarene? – zapytał z zainteresowaniem Eondel. –Zwróćcie twór Iadona przeciwko niemu i wymuście na nim przyznanie się do błędów. A wtedy, być może, zdołacie wypracować coś

stabilniejszego i bardziej zadowalającego. –Interesujące, ale niemożliwe – stwierdził Ahan, potrząsając naszyjnikiem z podbródków. – Książę Raoden mógł to zrobić, ale teraz jest nas zbyt mało. –Nie, jest was dokładnie tyle, ile trzeba – odparła Sarene, wstając i okrążając stół. – Moi panowie, naszym celem będzie wzbudzenie w innych arystokratach zazdrości. Nie uda

nam się to, jeśli będziemy mieć zbyt wielu po naszej stronie. –Mów – odezwał się Eondel. –Jaki jest największy problem z systemem Iadona? – zapytała. –Zachęca lordów do traktowania brutalnie swoich ludzi – odparł Eondel. – Król Iadon traktuje tak samo szlachtę, odbierając tytuły tym, którzy się nie wykazują. Potem z kolei lordowie stają się desperatami i wyzyskują swoich ludzi. –To niezdrowy układ – zgodził się Shuden. – Oparty na chciwości i

strachu zamiast na lojalności. Sarene nadal spacerowała wokół stołu. –Czy któryś z was przyglądał się wynikom produkcji Arelonu przez ostatnie dziesięć lat? –A jest w ogóle coś takiego? – zapytał Ahan. Skinęła głową. –W Teod prowadzimy takie badania. Czy bylibyście bardzo zdziwieni, moi panowie, gdyby się okazało, że poziom produkcji Arelonu w ostatnim dziesięcioleciu spadł raptownie, odkąd Iadon przejął władzę?

–Wcale nie – odparł Ahan. – Mieliśmy pechową dekadę. –Królowie sami pracują na swojego pecha, lordzie Ahan – odparła Sarene, gestem dłoni ucinając dyskusję. – Najsmutniejsze w systemie Iadona jest nie to, co czyni on z ludźmi, lecz fakt, że niszczy moralność kraju. Nie, najgorsze jest to, że jedno i drugie nie sprawia, że szlachta staje się choć trochę bogatsza. W Teod nie mamy niewolników, panowie, i doskonale sobie radzimy. Nawet Fjorden nie stosuje już systemu opierającego się na służbie. Odkryli coś znacznie lepszego – że człowiek pracuje znacznie bardziej produktywnie, jeśli

robi to dla siebie. Pozwoliła, by znaczenie tych słów dotarło do słuchaczy. Lordowie pogrążyli się w zadumie. –Mów dalej – odezwał się wreszcie Roial. –Zbliża się sezon zasiewów, panowie – rzekła. – Chciałabym, abyście podzielili swoje ziemie pomiędzy chłopów. Dajcie każdemu kawałek pola i powiedzcie, że może zatrzymać dziesięć procent wszystkiego, co ta ziemia urodzi. Powiedzcie, że pozwolicie im nawet wykupić domy i ziemię, które zajmują.

–To będzie bardzo trudne do przeprowadzenia, młoda księżniczko – zauważył Roial. –Jeszcze nie skończyłam – odparła Sarene. – Chcę, byście dobrze karmili swoich ludzi, dawali im odzież i wszystkie niezbędne rzeczy. –Sarene, nie jesteśmy potworami – rzekł Ahan. – Niektórzy lordowie traktują swoich

chłopów bardzo źle, ale my takich nigdy nie przyjmujemy do kompanii. Ludzie na naszych ziemiach mają

żywność i ciepłą odzież. –Może to i prawda, panie – ciągnęła Sarene – ale ludzie muszą czuć, że ich kochacie. Nie sprzedawajcie ich innym szlachcicom, nie procesujcie się o nich. Pozwólcie im wierzyć, że wam na nich zależy, a oni odwdzięczą się sercem i wylanym potem. Dostatek nie musi być ograniczony do niewielkiej grupki populacji. Sarene dotarła do swojego miejsca i stanęła za krzesłem. Lordowie myśleli – i to był pozytywny objaw – ale byli też przerażeni. –To ryzykowne – zauważył Shuden.

–Bardziej niż zaatakowanie Iadona przy pomocy armii Eondela? – zapytała. – Jeśli to się nie uda, stracicie trochę pieniędzy i godności. Jeśli nie uda się plan generała, stracicie głowy. –Ona ma rację – zgodził się Ahan. –Rzeczywiście – potwierdził Eondel. W oczach miał ulgę – żołnierz czy nie, nie chciał atakować swoich krajan. – Zrobię to. –Łatwo ci powiedzieć, Eondelu – odparł Edan, wiercąc się na krześle. – Zawsze możesz rozkazać swoim legionistom, żeby pracowali w polu,

gdyby chłopi się rozleniwili. –Moi ludzie pilnują głównych dróg, lordzie Edan – syknął Eondel. – Ich praca tam jest bezcenna. –A ty jesteś za to hojnie wynagradzany – warknął Edan. – Ja mam jedynie dochody z własnych farm… A choć moje ziemie wydają się wielkie, przez sam ich środek przebiega ta przeklęta rozpadlina. Nie mam miejsca na lenistwo. Jeśli moje ziemniaki nie zostaną zasadzone, opielone i zebrane, stracę tytuł. –I tak go pewnie stracisz – odparł z uśmiechem Ahan.

–Dość, Ahanie – rozkazał Roial. – Edan ma rację. Skąd możemy wiedzieć, że chłopi będą dalej pracować, jeśli damy im tyle wolności? Edan skinął głową. –Stwierdziłem, że arelickie chłopstwo to bezproduktywne lenie. Jedyny sposób, w jaki mogę z nich coś wydusić, to siła. –Oni nie są leniwi, panie – zaoponowała Sarene. – Oni są wściekli. Dziesięć lat to nie tak wiele i ci ludzie wciąż jeszcze pamiętają, co to znaczy być panem samego siebie. Dajcie im obietnicę autonomii, a będą

ciężko pracować, by osiągnąć cel. Sami się zdziwicie, o ile człowiek niezależny jest bardziej produktywny od niewolnika, który myśli tylko o kolejnym posiłku. W końcu jaka sytuacja mogłaby sprawić, abyś ty był bardziej produktywny?

Obecni zamyślili się nad jej słowami. –Wiele z tego, co mówisz, ma sens – zauważył Shuden. –Ale dowody lady Sarene są niejasne – odparł Roial. – Przed Reod czasy były inne. Elantrianie dostarczali

żywności, a ziemia mogła przetrwać bez klasy chłopów. Teraz nie mamy takich luksusów. –Więc pomóż mi znaleźć dowód, panie. Daj mi parę miesięcy, a stworzymy własne dowody. –Weźmiemy… twoje słowa pod uwagę – odrzekł Roial. –Nie, lordzie Roialu, podejmiesz decyzję – powiedziała Sarene. – Poza wszystkim innym wierzę, że jesteś patriotą. Wiesz, co jest właściwe, i wiesz, że to dobra droga. Nie powiesz mi, że nigdy nie czułeś się winny temu, co uczyniłeś swej ojczyźnie.

Sarene przyglądała się z niepokojem Roialowi. Starszawy diuk wywarł na niej wielkie wrażenie, ale nie miała najmniejszych podstaw, aby sądzić, że wstydzi się za Arelon. Musiała polegać na swoim własnym przekonaniu, że diuk ma złote serce i że w ciągu swego długiego życia widział i rozumiał, jak nisko upadł jego kraj. Upadek Elantris był katalizatorem, ale zachłanność szlachty stanowiła prawdziwą przyczynę zniszczenia tego niegdyś wielkiego kraju. –Każdy z nas dał się kiedyś zwieść fałszywym obietnicom Iadona o wielkim bogactwie – zauważył cicho

Shuden. – Zrobię, o co prosi Jej Wysokość. Ciemnoskóry mężczyzna skierował wzrok na Roiala i skinął głową. Jego zgoda pozwoliła i staremu diukowi przyjąć propozycję Sarene bez utraty twarzy. –Doskonale – rzekł z westchnieniem stary diuk. – Jesteś mądrym człowiekiem, lordzie Shudenie, jeśli widzisz w tym planie jakieś zalety, ja również się na niego zgadzam. –Chyba nie mamy wyboru – dodał Edan.

–To lepsze niż czekanie, lordzie Edan – zauważył Eondel. –To prawda, ja też się zgadzam. –Zostałem tylko ja! – zawołał Ahan, do którego właśnie to dotarło. – O nie! Co mam zrobić? –Lord Roial zgodził się bardzo niechętnie, mój panie – zauważyła Sarene. – Nie mów mi, że zrobisz to samo? Ahan ryknął gromkim śmiechem, aż cały się zatrząsł. –Cóż z ciebie za cudowna

dziewczyna! No cóż, wobec tego muszę się zgodzić z całego serca, dodając, że od samego początku wiedziałem, że masz rację. A teraz, Kiinie, powiedz mi, proszę, że nie zapomniałeś o deserze. Słyszałem o twoich smakołykach mnóstwo

dobrego. –Zapomnieć o deserze? – zachrypiał jej wuj. – Ahanie, ranisz mnie. Uśmiechnął się, wstał i ruszył w kierunku kuchni.

***

–Ona jest w tym dobra, Klinie… może nawet lepsza ode mnie. To był głos diuka Roiala. Sarene zamarła. Pożegnała się ze wszystkimi i poszła poszukać łazienki, sądziła więc, że po powrocie nikogo już nie zastanie. –To bardzo szczególna młoda kobieta – zgodził się Kiin. Sarene cicho prześliznęła się bliżej i zatrzymała pod drzwiami kuchni. –Tak łatwo odebrała mi kontrolę, a ja do tej pory nie wiem, gdzie popełniłem błąd. Powinieneś był mnie ostrzec. –I pozwolić ci uciec, Roialu? – zapytał ze śmiechem Kain. – Dawno już nikt nie był lepszy od ciebie, nawet Ahan.

Nie zaszkodzi, jeśli człowiek raz na jakiś czas stwierdzi, że wciąż jeszcze można go zaskoczyć. –Ale pod koniec o mało się nie zgubiła – odparł Roial. – Nie lubię być zapędzany w kozi róg, Kunie. –To było wkalkulowane ryzyko, panie – odezwała się Sarene, otwierając drzwi i wchodząc do kuchni. Jej pojawienie się na moment odebrało diukowi mowę. –Prawie mi zagroziłaś, Sarene. To nie jest sposób na pozyskiwanie sojuszników… zwłaszcza takich

zrzędnych staruszków jak ja. – Diuk i Kiin mieli pod opieką stojącą na stole kuchennym butelkę fjordelskiego wina i humory jeszcze lepsze niż w jadalni. – Kilka dni nie zaszkodziłoby naszej pozycji, a przemyślana zgoda jest na pewno lepsza niż decyzje podejmowane pod wpływem chwili. Sarene skinęła głową, wyjmując z jednej z szafek Kiina szklankę. Zanim usiadła, nalała sobie trochę wina. –Rozumiem, Roialu. – Jeśli on mógł zapomnieć o formalnościach, to ona również. – Pozostali jednak patrzą na ciebie. Ufają twojemu osądowi. Potrzebowałam czegoś więcej niż

twojego wsparcia… wiedziałam zresztą, że i tak mi go udzielisz. Chciałam, by to wsparcie było jawne. Pozostali musieli zobaczyć, że ty akceptujesz ten plan, zanim wyrażą zgodę. Kilka dni później skutek już nie byłby ten sam. –Możliwe – zgodził się Roial. – Jedno jest pewne, Sarene, przywróciłaś nam nadzieję. Raoden był przedtem tym, który nas łączył, teraz ty zajęłaś jego miejsce. Kiin czy ja nie moglibyśmy tego zrobić. Kiin zbyt długo odmawiał szlachectwa – cokolwiek się mówi, ludzie

wciąż oczekują przywódcy z tytułem. A ja… wszyscy wiedzą, że to ja pomogłem Iadonowi uruchomić tę potworność, która powoli zabiła nasz kraj. –To było dawno temu, Roialu – rzekł Kiin i położył dłoń na jego ramieniu. –Nie – odparł diuk, kręcąc głową. – Jak powiedziała piękna księżniczka, dziesięć lat w perspektywie kraju to nie aż tak wiele. Popełniłem poważny błąd. –Naprawimy go, Roialu – rzekł Kiin. – Plan jest dobry… może nawet lepszy niż plan Raodena.

Roial uśmiechnął się. –Byłaby z niej dobra żona. Kiin przytaknął. –Doskonała… a jeszcze lepsza królowa. Czasem wyroki Domi mogą się wydawać dziwne dla naszych śmiertelnych umysłów. –Wcale nie jestem o tym przekonana, że to Domi zabrał go spośród nas, wuju – wtrąciła Sarene znad szklanki wina. – Czy któryś z was zastanawiał się, że być może ktoś przyłożył rękę do śmierci księcia? –Odpowiedź na to pytanie zahacza o

zdradę, Sarene – ostrzegł Kiin. –Bardziej niż wszystko inne co tu zostało powiedziane? –Oskarżaliśmy króla jedynie o chciwość, Sarene – odparł Roial. – Morderstwo na własnym synu to całkowicie inna kwestia. –Pomyślcie o tym jednak – odparła, wykonując ręką szeroki gest, przy czym przy okazji omal nie rozlała wina. – Książę sprzeciwiał się wszystkiemu, co robił jego ojciec: ośmieszał Iadona na dworze, spiskował za jego plecami, był kochany przez lud. A co

najważniejsze, wszystko, co mówił o Iadonie, było prawdą. Czy monarcha może pozwolić, aby taki człowiek chodził sobie wolno? –Tak, ale własnego syna…? – mruknął Roial, kręcąc z niedowierzaniem głową. –To nie byłby żaden precedens w historii – zauważył Kiin. –Prawda – zgodził się Roial. – Ale nie wiem, czy książę istotnie stanowił taki kłopot dla Iadona, jak przypuszczacie. Raoden był nie tyle zbuntowany, ile miał krytyczne nastawienie. Nigdy nie powiedział, że Iadon nie powinien być

królem, po prostu twierdził, że rząd Arelonu ma kłopoty – co jest prawdą. –Czy żaden z was nie nabrał podejrzeń, słysząc, że książę nie żyje? – zapytała Sarene, sącząc wino. – To się stało w bardzo odpowiedniej chwili. Iadon skorzystał na sojuszu z Teod i przynajmniej nie musi się już martwić, że Raoden spłodzi potomków. Roial spojrzał na Kiina, który wzruszył ramionami. –Myślę, że musimy przynajmniej brać pod uwagę taką ewentualność, Roialu.

Roial przytaknął ze smutkiem. –Więc co mamy zrobić? Znaleźć dowód, że Iadon zamordował swojego syna? –Wiedza przyniesie siłę – odparła po prostu Sarene. –Zgoda – mruknął Kiin. – Ale tylko ty masz swobodny dostęp do pałacu. –Powęszę i zobaczę, czy coś odkryję. –Czy to możliwe, że on żyje? – zapytał Roial. – Dość łatwo byłoby

położyć do trumny kogoś podobnego… dusząca febra jest bardzo szpecącą chorobą. –To możliwe – odparła z powątpiewaniem Sarene. –Nie wierzysz w to. Sarene pokręciła głową. –Kiedy monarcha postanawia zniszczyć rywala, zwykle stara się to uczynić w sposób trwały. Zbyt wiele opowiada się historii o prawowitych spadkobiercach, którzy po dwudziestu latach spędzonych na wygnaniu wracają, by zażądać zwrotu tronu.

–Może jednak Iadon nie jest tak brutalny, jak ci się wydaje – zasugerował Roial. – Kiedyś był lepszym człowiekiem… nigdy nie nazwałbym go dobrym, ale nie był też całkiem zły. Tylko chciwy. Coś się z nim stało w ciągu tych ostatnich kilku lat, coś co… go zmieniło. Wydaje mi się jednak, że pozostało w nim dość wrażliwości, by nie zamordował własnego syna. –Dobrze. – Skinęła głową. – Wyślę Ashe’a do królewskich lochów. Jest tak skrupulatny, że zanim skończy, będzie się znał ze wszystkimi szczurami po imieniu.

–Twój Seon? – domyślił się Roial. – A właśnie, gdzie on jest? –Wysłałam go do Elantris. –Elantris? – zdziwił się Kiin. –Ten fjordelski gyorn z jakiegoś powodu interesuje się Elantris – wyjaśniła Sarene. – A ja postanowiłam nigdy nie ignorować tego, co interesuje gyorna. –Wydajesz się mocno zaintrygowana tym konkretnym kapłanem, ‘Ene – zauważył Kiin. –Nie kapłanem, wujku – poprawiła go

Sarene. – Prawdziwym gyornem. –Ale to wciąż tylko jeden człowiek. Ile może narobić szkód? –Zapytaj Republiki Duladenu – odrzekła. – Myślę, że w tamtej katastrofie maczał palce ten sam gyorn. –Nie ma dowodów, że Fjorden stał za tą zapaścią – zauważył Roial. –W Teod są, ale nikt w to nie wierzy. Musicie mi uwierzyć na słowo, że jeden gyorn może być bardziej niebezpieczny niż Iadon.

Po tych słowach zapanowała niezręczna cisza. Czas mijał powoli, a cała trójka siedziała w zadumie, sącząc wino, aż do przybycia Lukela, który właśnie przywiózł żonę i dzieci. Skinął głową Sarene i skłonił się przed diukiem, po czym również nalał sobie kielich wina. –Patrzcie, patrzcie – rzekł do Sarene, siadając – co za dzielny członek klubu kawalerów. –Powiedzmy, przewodnicząca – zauważył Roial.

–A gdzie twoja matka? – zapytał Kiin. –Niedługo tu będzie – odrzekł Lukel. – Jeszcze nie skończyli, a wiesz, jaka jest mama. śadnego pośpiechu, wszystko musi być zapięte na ostatni guzik. Kiin skinął głową i wychylił resztkę wina. –Więc musimy się teraz zabrać za sprzątanie, zanim wróci. Chyba nie chcesz, żeby zastała bałagan, jaki nasi kochani współbiesiadnicy zrobili w jadalni. Lukel westchnął i rzucił Sarene

spojrzenie, świadczące, że czasem chyba wolałby mieszkać w tradycyjnym domu – ze służbą albo przynajmniej kobietami do wykonywania takich prac. Kiin jednak już wstawał i syn nie miał innego wyjścia, jak tylko podążyć za nim. –Interesująca rodzina – zauważył Roial, odprowadzając ich wzrokiem. –Tak, trochę dziwna, nawet jak na teodzkie standardy. –Kiin był długo sam – zauważył diuk. – Dlatego przywykł, że wszystko robi sam. Kiedyś wynajął kucharkę, ale nie mógł znieść metod pracy tej kobiety.

Zdaje się, że uciekła sama, zanim zdążył ją wyrzucić… twierdziła, że nie jest w stanie pracować w takich warunkach. Sarene zaśmiała się. –To brzmi prawdopodobnie. Roial uśmiechnął się. –Sarene, naprawdę mamy szczęście – powiedział poważnym tonem. – Możliwe, że jesteś ostatnią naszą nadzieją na ocalenie Arelonu. –Dziękuję, Wasza Miłość – odrzekła, rumieniąc się mimo woli.

–Ten kraj już tak długo nie pociągnie. Może kilka miesięcy, może pół roku, jeśli będziemy mieli szczęście. Sarene zmarszczyła brwi. –Ależ ja myślałam, że chcecie czekać. A przynajmniej tak powiedziałeś pozostałym. Roial machnął lekceważąco ręką. –Przekonałem się, że z ich pomocą wiele się nie osiągnie. Edan i Ahan są zbyt przeciwni, a Shuden i Eondel zbyt niedoświadczeni. Chciałem ich uspokoić, zanim wraz

z Kiinem zdecydujemy, co robić. Obawiam się, że nasze plany były skoncentrowane na bardziej… niebezpiecznych metodach. Teraz jednak mamy kolejną szansę. Jeśli nasz plan zadziała… choć nie jestem przekonany, że to się uda, może będziemy w stanie odsunąć w czasie zapaść. Nie jestem pewien, dziesięć lat panowania Iadona nabrało rozpędu. Trudno będzie to zmienić w ciągu kilku miesięcy. –A ja myślę, że możemy tego dokonać, Roialu – rzekła Sarene.

–Uważaj tylko, żebyś nie przeceniła swoich sił, młoda damo – odparł Roial, mierząc ją wzrokiem. – Nie biegnij, jeśli masz tylko tyle sił, by iść, nie trać czasu na walenie w mury, które się nie poddają. A co ważniejsze, nie uderzaj tam, gdzie wystarczy dotknięcie. Dzisiaj zapędziłaś mnie w ślepy zaułek, a ze mnie wciąż jeszcze dumny stary głupiec. Gdyby Shuden mnie nie uratował, to powiem szczerze, że nie wiem, czy byłbym w stanie okazać dość pokory i przyznać się do błędu przed wszystkimi. –Przykro mi – odparła Sarene, oblewając się rumieńcem, tym razem z innego powodu. W tym potężnym,

choć wiekowym diuku było coś takiego, że nagle zapragnęła za wszelką cenę zyskać sobie jego szacunek. –Bądź ostrożna – mówił Roial. – Jeśli gyorn jest tak niebezpieczny, jak twierdzisz, w Kae szykuje się coś naprawdę potężnego. Niech lepiej Arelon nie zostanie zmiażdżony. Sarene skinęła głową, a diuk odchylił się, wlewając sobie do kubka resztkę wina z butelki.

Rozdział 12

Na początku swojej kariery Hrathen miał trudności z przyswojeniem języków obcych. Fjordelski był

własnym, wybranym językiem Jaddetha – był święty, inne języki to była profanacja. Jak zatem nawrócić tych, którzy nie mówią po fjordelsku? Czy powinno się do nich przemawiać w ich własnym języku, czy też powinno się najpierw zmusić ich do nauczenia się fjordelskiego? Wydawało się szaleństwem wymaganie od całego narodu przyjęcia nowego języka, nim dostąpi zaszczytu przyjęcia Imperium Jaddetha. Teraz zatem, kiedy Hrathen był zmuszony dokonać wyboru pomiędzy profanacją i niekończącym się opóźnieniem, wybrał profanację. Nauczył się

arelickiego i duladelskiego, a nawet odrobinę jindyjskiego. Kiedy nauczał, nauczał ludzi w ich własnym języku – choć oczywiście wciąż miał z tym problemy. A jeśli się nigdy nie nauczą? Jeśli jego działania spowodują, że ludzie będą myśleli, że nie potrzebują fjordelskiego, skoro mogą uczyć się o Jaddethie w swoim własnym języku? Myśli te, a także wiele innych, błąkały się po głowie Hrathena, kiedy nauczał lud Kae. Ne oznaczało to, że zabrakło mu poświęcenia i przekonania. Po prostu już tyle razy wygłaszał te same kazania, że stały się dla niego czymś w rodzaju roty. Mówił niemal podświadomie, wznosząc i zniżając

głos w rytm kazania, odtwarzając odwieczne gesty stanowiące hybrydę modlitwy i teatru. Kiedy ich namawiał, wiwatowali, kiedy ganił, spoglądali na siebie ze wstydem. Gdy podnosił głos, skupiali się na jego słowach, a gdy zniżał go niemal do szeptu, dawali się ponieść jego emocjom. Wydawało się, że ma władzę nad falami oceanu, a emocje przepływały przez tłum jak spienione bałwany. Zakończył grzmiącym upomnieniem, by służyli Królestwu Jaddetha, zaprzysięgli się któremuś z kapłanów w Kae jako odivowie lub kronderowie,

stając się tym samym częścią łańcucha wiodącego bezpośrednio do lorda Jaddetha. Zwykli ludzie służyli artethom i dorvenom, artethowie i dorvenowie służyli gradorom, gradorowie ragnatom, ragnaci służyli gyornom, gyornowie Wyrnowi, a Wyrn był sługą Jaddetha. Jedynie gragdetowie – zwierzchnicy monastyrów – nie znajdowali się w głównej linii. System był wspaniale zorganizowany. Wszyscy wiedzieli, komu służą, większość nie musiała się kłopotać przykazaniami Jaddetha, które często i tak wykraczały poza granice ich zrozumienia. Musieli jedynie podążać za swym artethem,

służyć mu najlepiej jak umieją i Jaddeth będzie z nich zadowolony.

Hrathen zszedł z podium z wyraźną satysfakcją. Wygłaszał tu kazania dopiero od kilku dni, ale kaplica była już tak zatłoczona, że ludzie musieli stać z tyłu nawy, kiedy wszystkie siedzenia się zapełniały. Jedynie kilku nowo przybyłych rzeczywiście było zainteresowanych nawróceniem, większość zjawiała się dlatego, że Hrathen stanowił nowość. Ale wrócą. Wciąż będą sobie powtarzać, że przychodzą tu jedynie z ciekawości – ale wrócą.

W miarę, jak Shu-Dereth będzie się stawać w Kae coraz bardziej popularny, ludzie obecni na tych pierwszych spotkaniach poczują się ważniejsi, ponieważ będą do niego należeć. Będą się chwalić, że odkryli Shu-Dereth na długo przed sąsiadami, i będą musieli przychodzić dalej. Ich duma w połączeniu z grzmiącymi kazaniami Hrathena wkrótce pokona wątpliwości i niedługo sami zaczną się zgłaszać, aby służyć artethom. Hrathen będzie musiał wkrótce mianować nowego głównego artetha. Przez jakiś czas odkładał tę decyzję, czekając, aż zaobserwuje, jak kapłani w kaplicy dają sobie radę ze swoimi

obowiązkami. Zaczynało jednak brakować czasu i wkrótce grupa lokalnych wyznawców stanie się za duża, by mógł ją sam opanować, zwłaszcza biorąc pod uwagę planowanie i nauczanie, jakie miał wciąż jeszcze przed sobą. Ludzie w głębi kaplicy zaczęli powoli wychodzić. Ich uwagę zwrócił nagły dźwięk. Hrathen z zaskoczeniem spojrzał w stronę, z której dochodził. Jego kazanie miało zakończyć spotkanie, ale ktoś miał inny pomysł. To Dilaf postanowił przemówić. Niski mężczyzna wykrzykiwał swoją przemowę z ognistym zapałem. W

ciągu kilku sekund tłum znieruchomiał i zapadła całkowita cisza. Większość obecnych opadła znów na miejsca. Widzieli, że Dilaf szedł za Hrathenem, większość pewnie też wiedziała, że był artethem, ale Dilaf nigdy wcześniej się do nich nie zwracał. Teraz jednak nie można go było nie usłyszeć. Zdeptał wszystkie zasady publicznych przemówień. Nie zmieniał siły głosu, nie spoglądał słuchaczom w oczy, nie zachowywał statecznej, wyprostowanej postury. Skakał po całym podium, wymachując rękoma. Twarz miał pokrytą potem, oczy rozszerzone i pełne obłędu.

A oni słuchali. Słuchali go znacznie uważniej niż Hrathena. Śledzili wzrokiem szalone kroki Dilafa, zahipnotyzowani każdym niezwykłym gestem. Przemówienie Dilafa miało tylko jeden temat: nienawiść do Elantris. Hrathen wyczuwał, jak zapał słuchaczy narasta. Pasja Dilafa działała jak katalizator, jak pleśń, która rozprzestrzenia się bez żadnej kontroli, skoro tylko znajdzie odpowiednio wilgotne miejsce. Wkrótce wszyscy słuchacze zarazili się od niego zapałem i cała widownia wraz z nim wykrzykiwała oskarżenia.

Hrathen przyglądał się temu z troską i musiał przyznać, że również z zazdrością. W przeciwieństwie do Hrathena, Dilaf nie był kształcony w najlepszych szkołach Wschodu. Miał jednak coś, czego brakowało Hrathenowi. Pasję. Hrathen zawsze był wyrachowany. Był zorganizowany, ostrożny, zwracał uwagę na szczegóły. Właśnie te wymagania przyciągnęły go do kapłaństwa Shu-Dereth – znormalizowana, uporządkowana metoda zarządzania wraz z logiczną filozofią. Nigdy nie wątpił w Kościół.

Coś tak doskonale zorganizowanego musi mieć rację. Jednakże pomimo tej lojalności, Hrathen nigdy nie czuł tego, co teraz wyrażał Dilaf. Hrathen nigdy nie nienawidził tak bardzo, by płakać, nie kochał tak mocno, by zaryzykować wszystko w imię miłości. Zawsze wierzył, że jest doskonałym wyznawcą Jaddetha, że jego Pan potrzebuje spokoju i równowagi bardziej niż nieokiełznanej żarliwości. Teraz jednak zaczął się zastanawiać. Dilaf miał większą władzę nad słuchaczami, niż Hrathen kiedykolwiek. Nienawiść Dilafa do

Elantris nie była logiczna – raczej irracjonalna i dzika – ale im to nie przeszkadzało. Hrathen mógł całe lata spędzić na wyjaśnianiu im korzyści Shu-Dereth i nigdy nie wywołał u nich takiej reakcji, jaką widział teraz. Częściowo zganił się za to, usiłując się przekonać, że słowa Dilafa nie wywołają trwałego efektu, że żar chwili zgaśnie w zetknięciu z pospolitością świata, ale druga, bardziej szczera połowa jego charakteru po prostu zazdrościła. Czego brakowało Hrathenowi, że w ciągu trzydziestu lat służby Imperium Jaddetha nigdy nie poczuł się tak, jak Dilaf czuł się w każdej chwili swego

życia? Wreszcie arteth zamilkł. W nawie zapadła cisza i trwała przez dłuższą chwilę. A potem nagle rozgorzały zażarte dyskusje. Ludzie wychodzili z kaplicy, rozprawiając z podnieceniem. Dilaf, zataczając się, zszedł z podium i opadł na ławkę w pierwszym rzędzie. –To było bardzo dobre – rozległ się głos za plecami Hrathena. Diuk Telrii słuchał kazania w prywatnej loży w bocznej nawie kaplicy. – To było wspaniałe posunięcie, by ten karzeł przemawiał po tobie, Hrathenie. Martwiłem się, widząc, że ludzie zaczynają się nudzić. On wszystkich

przebudził. Hrathen ukrył irytację, słysząc z ust diuka swoje imię zamiast tytułu. Uznał, że później będzie czas na poradzenie sobie z tym brakiem szacunku. Powstrzymał się również od skomentowania aluzji o znudzeniu słuchaczy w czasie kazania. –Dilaf to niezwykły młody człowiek – powiedział. – W każdej dyskusji są dwie strony, lordzie Telrii: logiczna i uczuciowa. Musimy atakować z obu, jeśli mamy zwyciężyć. Telrii skinął głową.

–Zatem, mój panie, rozważyłeś moją propozycję? Telrii zawahał się, po czym znów

skinął głową. –To kuszące, Hrathenie. Bardzo kuszące. Nie sądzę, by jakikolwiek człowiek w Arelonie zechciał ją odrzucić, ja sam chybabym nie odmówił. –Dobrze. Skontaktuję się z Fjordenem. Powinniśmy być w stanie rozpocząć za tydzień.

Telrii kolejny raz skinął głową. Wielkie znamię na jego policzku wyglądało w cieniu jak siniec. Skinął na swych licznych dworzan i wyszedł do kaplicy bocznymi drzwiami, znikając w półmroku. Hrathen spoglądał na zamykające się drzwi, po czym zawrócił do Dilafa, który wciąż leżał na ławce. –Nie spodziewałem się tego, artethie – rzekł. – Powinieneś był to ze mną uzgodnić. –Nie planowałem tego, panie – wyjaśnił Dilaf. – Nagle poczułem potrzebę mówienia. Zrobiłem to jedynie w twojej służbie, mój

hrodenie. –Oczywiście – odparł Hrathen z niezadowoleniem w głosie. Telrii miał rację, wystąpienie Dilafa było cenne. Choć Hrathen zamierzał czynić artethowi wyrzuty, to nie mógł się na to zdobyć. Zaniedbałby swoją posługę u Wyrna, gdyby nie użył wszystkich dostępnych mu narzędzi w celu nawrócenia ludu Arelonu. Dilaf zaś okazał się niezmiernie użytecznym narzędziem. Hrathen nie będzie potrzebował artetha na kolejnych spotkaniach. Znów Dilaf nie pozostawił mu wyboru. –Cóż, stało się – rzekł z wyważoną

niedbałością. – Zdaje się, że to im się spodobało. Może kiedyś znów pozwolę ci przemawiać. Musisz jednak pamiętać, gdzie jest twoje miejsce, artethie. Jesteś moim odivem: nie możesz działać, dopóki nie otrzymasz ode mnie polecenia. Czy to zrozumiałe? –Doskonale, mój lordzie Hrathenie.

***

Hrathen zamknął cicho drzwi do swoich osobistych pokoi. Dilafa tu nie było – Hrathen nigdy nie pozwoliłby mu zobaczyć tego, co wkrótce się stanie. W tym Hrathen wciąż czuł się lepszy od młodego arelickiego kapłana. Dilaf nigdy nie wzniesie się

na wyższe stanowiska kapłańskie, albowiem nigdy nie będzie w stanie uczynić tego, co właśnie miał zamiar zrobić Hrathen. Czegoś, co potrafili jedynie gyornowie. Hrathen siedział w fotelu, przygotowując się. Jednak dopiero po półgodzinie medytacji poczuł się zdolny do działania. Zaczerpnął tchu, wstał i podszedł do wielkiej skrzyni w kącie pokoju. Była przykryta stosem złożonych tkanin, starannie udrapowanych tak, by ją maskowały. Hrathen uniósł z szacunkiem tkaniny, po czym sięgnął pod koszulę, do złotego łańcucha, który nosił na szyi. Na końcu łańcucha zwisał niewielki kluczyk. Otwarł

nim skrzynię, odsłaniając jej zawartość – małe, metalowe pudełko. Pudełko miało wielkość stosu czterech książek. Dłonie Hrathena wyczuwały jego ciężar, kiedy unosiły je ze skrzyni. Ścianki pudełka były wykonane z najlepszej stali, na przodzie było widać małą tarczę i kilka delikatnych dźwigienek. Mechanizm został zaprojektowany przez najlepszych svordeńskich ślusarzy. Jedynie Hrathen i Wyrn wiedzieli, ile razy i co trzeba obrócić i przesunąć, aby otworzyć pudełko.

Hrathen obrócił tarczę i dźwigienki w sposób, jakiego nauczył się wkrótce po wstąpieniu na stanowisko gyorna. Kombinacja nigdy nie została zapisana. Shu-Dereth byłby ogromnie zakłopotany, gdyby ktokolwiek poza ścisłymi kręgami wewnętrznymi kapłaństwa odkrył, co się kryje w pudełku. Zamek szczęknął i Hrathen podniósł wieko zdecydowanym ruchem. W środku spoczywała cierpliwie niewielka, świecąca kula. –Potrzebujesz mnie, panie? – zapytała ciepłym, kobiecym głosem.

–Milcz! – rzekł ostro Hrathen. – Wiesz, że masz się nie odzywać. Kula przepraszająco podskoczyła. Ostatni raz Hrathen otwierał skrzynkę wiele miesięcy temu, ale Seon nie wykazywał zniecierpliwienia. Stworzenia te – czymkolwiek były – wydawały się niezmiennie posłuszne. Seony były największym zaskoczeniem dla Hrathena, kiedy został wzniesiony do rangi gyorna. Był zaskoczony nie tyle tym, że te istoty w ogóle istnieją – na Wschodzie wielu ludzi odrzucało ich istnienie jako aonicki mit – ile faktem, że w owym czasie wyjaśniono mu, że na tym

świecie istnieją… sprawy, których normalni ludzie nie rozumieją. Wspomnienia tych pierwszych lat pobytu w Dakhorze wciąż przyprawiały go o drżenie. Nie, zaskoczenie Hrathena dotyczyło odkrycia, że Wyrn zgadza się na używanie pogańskiej magii, by rozszerzać Imperium Jaddetha. Wyrn wyjaśnił, dlaczego konieczne jest korzystanie z Seonów, ale Hrathen potrzebował wielu lat, żeby się z tym pogodzić. Ostatecznie jednak logika przeważyła. Tak samo, jak trzeba było nieraz mówić pogańskimi językami, by głosić Imperium Jaddetha, tak były chwile, kiedy

sztuka nieprzyjaciela również okazywała się cenna. Oczywiście, jedynie tylko najświętsi i najbardziej opanowani mogli używać Seonów, nie plamiąc się. Gyornowie używali ich do kontaktowania się z Wyrnem z odległych krajów i czynili to rzadko. Natychmiastowa łączność w takich przypadkach była bezcenna. –Daj mi Wyrna – polecił Hrathen. Seon spełnił polecenie, unosząc się nieco i sięgając zmysłami ku ukrytemu Seonowi Wyrna – przez cały czas znajdującego się pod opieką niemego sługi, którego jedynym

zadaniem było pilnowanie stworzenia. Hrathen czekał, obserwując Seona, który cierpliwie unosił się nad skrzynką. Zawsze wydawał się taki posłuszny. Inni gyornowie nawet nie kwestionowali lojalności tych stworzeń. Twierdzili, że wierność swemu panu jest częścią magii Seonów, nawet jeśli pan nimi pogardzał. Hrathen nie był tego zupełnie pewien. Seony mogły się kontaktować z innymi stworzeniami swego gatunku i było widać, że nie potrzebują nawet w

połowie tyle snu, co ludzie. Cóż zatem robią Seony, kiedy ich panowie śpią? Jakie tajemnice między sobą wymieniają? Był okres, kiedy cała szlachta Duladenu, Arelonu, Teod, a nawet Jindo miała Seony. Kto wie, jakie sekrety widziały, a może nawet omawiały ze sobą niewinne latające kule? Pokręcił głową. Dobrze, że te czasy już minęły. Seony, będące w niełasce z powodu ich powiązań z upadłym miastem Elantris, pozbawione możliwości rozmnażania się z powodu zaniku elantryjskiej magii, stawały się rzadkością. Hrathen wątpił, żeby po podbiciu Zachodu przez Fjorden

ktokolwiek jeszcze zobaczył unoszące się swobodnie Seony. Jego Seon uformował się w kształt kropli, a potem przyjął postać dumnej twarzy Wyrna. Szlachetne, mocne rysy zwróciły się ku Hrathenowi. –Jestem tu, synu – rozległ się głos Wyrna z głębi Seona. –O, wielki panie i mistrzu, namaszczony przez Jaddetha, imperatorze światła Jego łaski – rzekł Hrathen, skłaniając głowę. –Mów, mój odivie.

–Mam propozycję dotyczącą jednego z lordów Arelonu, o, wielki…

Rozdział 13

–Mam! – zawołał Raoden. – Galladonie, chodź tutaj! Wielki Dulanin odłożył księgę, uniósłszy brwi, po czym wstał i podszedł do Raodena. –Co znalazłeś, sule? Raoden wskazał na pozbawioną okładki książkę przed sobą. Siedzieli w starym kościele Korathi, który stał się ich centrum operacyjnym. Galladon, wciąż zdecydowany utrzymać w tajemnicy swą wypełnioną księgami kryjówkę, nalegał, aby

raczej przenosić potrzebne woluminy do kaplicy niż wpuszczać kogokolwiek do swego sanktuarium. –Sule, ja tego nie przeczytam – poskarżył się Galladon, spoglądając w księgę. – Jest zapisana Aonami. –To właśnie obudziło moje podejrzenia – rzekł Raoden. –A ty możesz to odczytać? – zapytał Galladon. –Nie – odparł z uśmiechem Raoden. – Ale mam to. Sięgnął i wyciągnął jeszcze jeden tom bez okładki, o stronicach poplamionych błotem

Elantris. –Słownik Aonów. Galladon obrzucił księgę krytycznym okiem. –Sule, nie rozpoznaję nawet jednej dziesiątej Aonów na stronicy. Czy masz pojęcie, ile czasu zajmie ci przetłumaczenie całości? Raoden wzruszył ramionami. –To lepsze niż szukanie wskazówek w innych księgach. Galladonie, jeśli przeczytam jeszcze jedno słowo o krajobrazach Fjordenu, zwymiotuję.

Galladon skinął głową. Pierwotny właściciel ksiąg musiał być geografem, gdyż co najmniej połowa tomów dotyczyła tej tematyki. –Jesteś pewien, że chcesz to tłumaczyć? – zapytał Galladon. – Trochę mnie uczono czytania tekstów pisanych Aonami, przyjacielu – odparł Raoden, wskazując na Aon na początku stronicy. – To na przykład jest AonDor. Galladon znów skinął głową. –W porządku, sule. I tak nie zazdroszczę ci tej roboty. śycie jednak byłoby o wiele łatwiejsze, gdyby ludziom nie zajęło tyle czasu

wynalezienie alfabetu. –Aony były alfabetem – odrzekł Raoden. – Tyle że niewiarygodnie skomplikowanym. To nie zajmie aż tyle czasu, jak ci się zdaje… mam nadzieję, że moje wykształcenie powoli zacznie procentować. –Sule, czasem jesteś takim optymistą, że się robi niedobrze. Podejrzewam zatem, że

powinniśmy pozostałe księgi zanieść tam, skąd je wzięliśmy?

W głosie Galladona zabrzmiał niepokój. Książki były dla niego bardzo ważne. Raoden sprzeczał się z nim przez prawie godzinę, zanim zdołał przekonać Dulanina do wyjęcia ich z okładek, i widział, jak wielką przykrość sprawia przyjacielowi widok odsłoniętych kart narażonych na brud Elantris. –Możemy – odrzekł Raoden. śadna z pozostałych ksiąg nie dotyczyła AonDor i choć część z nich była dziennikami i zapisami, które mogły zawierać pewne wskazówki, Raoden założył, że nie będą tak użyteczne jak ta, którą miał przed

sobą. Oczywiście, jeśli zdoła ją przetłumaczyć. Galladon skinął głową i zaczął zbierać księgi. Nagle uniósł głowę i z niepokojem spojrzał na dach, skąd dochodziło ciche drapanie. Był przekonany, że wcześniej czy później cała ta konstrukcja i tak się zawali, i to oczywiście wprost na jego lśniącą, czarną czaszkę. –Nie martw się aż tak bardzo, Galladonie – odezwał się Raoden. – Maare i Rill wiedzą, co robią. Galladon zmarszczył brwi.

–Nie, nie wiedzą, sule. Zdaje się, że żadne z nich nie miało pojęcia, co mają robić, dopóki ich do tego nie zmusiłeś. –Chciałem powiedzieć, że są kompetentni. Raoden spojrzał z satysfakcją w górę. Sześć dni pracy zaowocowało ukończeniem sporej części dachu. Mareshe wymyślił gliniastą kompozycję kawałków drewna, ziemi i wszechobecnego elantryjskiego szlamu. Mieszanka ta, w połączeniu z połamanymi belkami i mniej przegniłymi kawałkami tkanin dostarczała materiałów do wykonania

dachu może nie najlepszej jakości, ale wystarczającego. Raoden uśmiechnął się. Ból i głód nie ustępowały, ale wszystko toczyło się po jego myśli i prawie pozwalało mu zapomnieć o bólu pół tuzina skaleczeń i guzów. Przez okno po prawej widział najnowszego członka swej grupy, Lorena. Mężczyzna pracował na sporym terenie obok kościoła, który kiedyś prawdopodobnie służył jako ogród. Wypełniając rozkazy Raodena, wyposażony w nowo uszyte skórzane rękawice, Loren przenosił kamienie i usuwał śmieci, odsłaniając miękki grunt pod spodem.

–I co dobrego z tego wyjdzie? – zapytał Galladon, podążając za wzrokiem Raodena. –Zobaczysz – odparł z tajemniczym uśmiechem zapytany. Galladon prychnął, wziął naręcze książek i opuścił kaplicę. Dulanin miał rację w jednej kwestii: nie mogli liczyć na to, że nowi Elantrianie będą się pojawiać w mieście tak szybko, jak początkowo sądził Raoden. Zanim wczoraj przybył Loren, minęło całe pięć dni, zanim bramy miasta bodaj zadrżały.

Raoden miał wiele szczęścia, że

znalazł Mareshe i pozostałych w tak krótkim czasie. –Lordzie Duchu? – rozległ się nieśmiały głos. Raoden spojrzał w stronę drzwi kaplicy i ujrzał w progu nieznajomego mężczyznę, oczekującego na przyzwolenie wejścia. Był chudy, zgarbiony i wydawał się przyzwyczajony do służalczej postawy. Raoden nie mógł z całą pewnością określić jego wieku. Shaod sprawiała, że większość dotkniętych nią ludzi wydawała się o wiele starsza, niż była w istocie. Miał jednak wrażenie, że wiek tego człowieka nie

był iluzją. Gdyby na jego głowie pozostały włosy, z pewnością byłyby siwe, a skóra musiała być pomarszczona na długo przedtem, zanim dotknęła go Shaod. –Tak? – zapytał z zainteresowaniem. – W czym mogę ci pomóc? –Panie… – zaczął tamten. –Mów – zachęcił Raoden. –Cóż, Wasza Lordowska Mość, słyszałem to i owo, i zacząłem się zastanawiać, czy mógłbym się przyłączyć.

Raoden uśmiechnął się, wstał i podszedł do niego. –Oczywiście, możesz się przyłączyć. Co słyszałeś? –No… – Stary Elantrianin przestąpił z nogi na nogę. – Ludzie na ulicach mówią, że ci, którzy są z tobą, nie są aż tak głodni. Mówią, że masz sposób, aby uśmierzyć ból. Jestem w Elantris prawie od roku i moje rany sprawiają, że już mam dość cierpień. Pomyślałem, że albo dam szansę tobie, albo znajdę sobie jakiś kanał i dołączę do Hoed. Raoden skinął głową, kładąc

mężczyźnie dłoń na ramieniu. Wciąż czuł ból palca u stopy – zaczynał się już do niego przyzwyczajać. Czuł też ssanie w żołądku. –Cieszę się, że przybyłeś. Jak się nazywasz? –Kahar, panie. –Doskonale, Kaharze. Co robiłeś, zanim dotknęła cię Shaod? Kahar spojrzał nieco półprzytomnie, jakby wędrował umysłem w jakąś bardzo daleką przeszłość. –Byłem sprzątaczem. Zdaje się, że sprzątałem ulice.

–Doskonale! Szukałem właśnie kogoś, kto posiadałby tę umiejętność. Mareshe, jesteś tam? –Tak, panie! – odkrzyknął szczupły rzemieślnik z jednego z pomieszczeń na tyłach kaplicy. Chwilę później wysunął głowę zza drzwi. –Czy te pułapki złapały choć trochę deszczu ostatniej nocy? –Oczywiście, panie – odparł z urazą Mareshe. –Dobrze. Pokaż Kaharowi, gdzie jest woda.

–Co będę robił z wodą, panie? – zapytał Kahar. –Czas, abyśmy wreszcie przestali żyć w brudzie, Kanarze – rzekł Raoden. – Ścieki, które zalewają Elantris, można zmyć – widziałem miejsce, gdzie to uczyniono. Nie spiesz się i nie przemęczaj, ale oczyść ten budynek z zewnątrz i od wewnątrz. Zedrzyj każdą plamę szlamu i zmyj każdą smugę brudu. –A wtedy pokażesz mi sekret? – zapytał z nadzieją starzec.

–Możesz mi wierzyć. Kahar skinął głową i ruszył za Mareshe. Uśmiech Raodena znikł nagle. Powoli dochodził do wniosku, że w jego roli przywódcy najtrudniejsze było utrzymywanie optymistycznej postawy, nieustannej przyczyny żartów Galladona. Ci ludzie, nawet nowo przybyli, byli niebezpiecznie blisko utraty wszelkiej nadziei. Uważali, że są potępieni, i sądzili, że nic nie zbawi ich dusz od rozkładu, jaki dotknął Elantris. Raoden musiał pokonać lata uwarunkowania, połączone z wiecznie obecnym bólem i głodem.

Nigdy nie uważał się za osobę wesołą. Tu, w Elantris, stwierdził jednak, że reaguje na atmosferę rozpaczy pełnym buntu optymizmem. Im było gorzej, tym bardziej czuł się zdeterminowany, by kontynuować bez słowa skargi. Wyczuwał, że inni, nawet Galladon, znajdują w nim oparcie. Ze wszystkich mieszkańców Elantris jedynie Raoden nie mógł pozwolić sobie na okazanie bólu. Głód przeżerał jego wnętrzności jak rój insektów, usiłujący wydostać się na zewnątrz, a ból licznych skaleczeń wściekle bombardował jego postanowienie. Nie miał pojęcia, jak długo wytrzyma.

Zaledwie po dziesięciu dniach w Elantris cierpiał już tak bardzo, że czasem trudno mu się było skoncentrować. Ile czasu upłynie, zanim w ogóle przestanie funkcjonować? Albo zniży się do zezwierzęcenia ludzi Shaora? Lecz jedno pytanie dręczyło go bardziej niż pozostałe – jeśli zginie, ilu ludzi polegnie wraz z nim? Musi unieść to brzemię. Jeśli nie przyjmie na siebie odpowiedzialności, nie uczyni tego nikt inny… a ci ludzie prędzej staną się niewolnikami własnego cierpienia lub zabijaków na ulicach. Elantris go potrzebowało. Jeśli nawet go wyssie i wypluje, niech

i tak będzie. –Lordzie Duchu! – rozległ się nagle czyjś niespokojny głos. Raoden podniósł wzrok. Do sali wbiegł zdenerwowany Saolin. Najemnik o orlim nosie sporządził sobie prymitywną włócznię z mniej niż inne przegniłego kawałka drewna i wziął na siebie patrolowanie terenu wokół kaplicy. Poznaczona bliznami twarz Elantrianina była wykrzywiona troską. –Co się dzieje, Saolinie? – zapytał zaniepokojony Raoden. Ten człowiek był doświadczonym wojownikiem i niełatwo go było zdenerwować.

–Idzie tu grupa uzbrojonych ludzi, panie. Naliczyłem dwunastu, mają stalową broń.

–Stalową? – zdumiał się Raoden. – W Elantris? Nie wiedziałem, że można tu znaleźć stal. –Zbliżają się bardzo szybko, panie! – zawołał Saolin. – Co robimy…? Są już blisko. –Są tutaj – rzekł książę, kiedy grupka mężczyzn wdarła się do kaplicy przez otwarte drzwi.

Saolin miał rację – wielu nosiło stalową broń, choć ostrza były wyszczerbione i zardzewiałe. Była to nieprzyjemna, patrząca spode łba gromada zabijaków, a na ich czele stała znajoma postać – znajoma przynajmniej na odległość. –Karata – szepnął Raoden. Tamtego dnia Loren miał należeć do niej. Widocznie przyszła zaprotestować. To była tylko kwestia czasu. Raoden spojrzał w stronę Saolina, który ostrożnie posuwał się do przodu, jakby spieszyło mu się wypróbować

prymitywną broń. –Zostań na miejscu, Saolinie – rozkazał. Karata była całkowicie łysa – dar Shaod; przebywała też w mieście dość długo, by jej skóra zaczęła się marszczyć, ale miała dumną twarz i zdeterminowane spojrzenie – wzrok osoby, która nie poddała się bólowi i nie zrobi tego w najbliższym czasie. Miała na sobie czarny strój z pozszywanych kawałków skóry – jak na Elantris, było to eleganckie odzienie. Karata rozejrzała się po kaplicy,

lustrując nowy dach, potem po członkach bandy Raodena, którzy zebrali się za oknem, z niepokojem obserwując konfrontację. Mareshe i Kahar stali nieruchomo w głębi nawy. Wreszcie Karata spojrzała na Raodena. Nastąpiła pełna napięcia chwila. Wreszcie Karata obejrzała się na jednego ze swych ludzi. –Zniszczyć to miejsce, wypędzić ich i połamać parę gnatów. –Mogę cię wprowadzić do pałacu Iadona – rzekł cicho Raoden.

Karata zamarła. –Przecież tego chcesz, prawda? – zapytał. – Straż Miejska Elantris dopadła cię w Kae. Nie będą cię znosić zbyt długo… palą Elantrian, którzy często uciekają. Jeśli naprawdę chcesz się dostać do pałacu, mogę cię tam zabrać. –Nigdy nie wydostaniemy się z miasta – odparła, zezując na niego sceptycznie. – Ostatnio podwoili straże… chyba chcieli lepiej wypaść na królewskim ślubie. Nie byłam w stanie wydostać się od miesiąca. –Z miasta też cię wyprowadzę –

obiecał. Zmrużyła podejrzliwie oczy. Nie było mowy o cenie. Oboje wiedzieli, że Raoden

może zażądać tylko jednego – by go zostawić w spokoju. –Desperat z ciebie – stwierdziła. –Owszem, a do tego oportunista. Skinęła powoli głową. –Wrócę o zmroku. Spełnisz swoją obietnicę, albo moi ludzie połamią

kości wszystkim tu obecnym i pozostawią ich w agonii. –Rozumiem.

***

–Sule, ja… –Nie sądzisz, żeby to był najlepszy pomysł – dokończył z kwaśnym uśmieszkiem Raoden. – Tak, Galladonie, wiem. –Elantris to wielkie miasto – odparł Galladon. – Jest całe mnóstwo miejsc, gdzie możemy się ukryć i nawet Karata nas nie znajdzie. Nie może zanadto rozpraszać ludzi, bo zniszczą ją ludzie Shaora i Aadena. Kolo? –Tak, ale co wtedy? – zapytał Raoden, sprawdzając wytrzymałość liny, którą Mareshe splotła mu ze szmat.

Wyglądało na to, że utrzyma jego ciężar. – Karata nas nie znajdzie, ale nikt inny też nie. Ludzie wreszcie zaczynają rozumieć, że tu jesteśmy. Jeśli się teraz przeprowadzimy, już nigdy nie będzie nas więcej. Galladon wydawał się urażony. –Sule, a musi nas być więcej? Musimy tworzyć kolejny gang? Nie wystarczy trzech przywódców? Raoden zamarł, spoglądając z troską na Dulanina. –Galladonie, myślisz, że o to mi chodzi?

–Nie wiem, sule. –Nie chcę władzy, Galladonie – odrzekł stanowczo. – Chcę żyć. Nie tylko przetrwać, ale żyć. Ci ludzie są martwi, ponieważ stracili nadzieję, a nie dlatego, że ich serca przestały bić. Zamierzam to zmienić. –Sule, to niemożliwe. –Tak samo, jak wprowadzenie Karaty do pałacu Iadona – odrzekł Raoden, zarzucając na ramię zwiniętą linę. – Zobaczymy się, kiedy wrócę.

***

–Co to jest? – zapytała podejrzliwie

Karata. –To studnia miejska – wyjaśnił Raoden, przechylając się przez kamienną cembrowinę. Studnia była głęboka, ale słyszał plusk wody w ciemności. –Popłyniemy? –Nie – odparł Raoden, przywiązując linę Mareshe do przerdzewiałego żelaznego

pręta wystającego z boku studni. – Prąd nas uniesie. Raczej będziemy się unosić, niż płynąć.

–To chore… rzeka płynie pod ziemią, utopimy się. –Nie możemy się utopić – odparł Raoden. – Jak powiada mój przyjaciel Galladon „Już martwi. Kolo?”. Karata nie była przekonana. –Rzeka Aredel płynie dokładnie pod Elantris, a potem do Kae – wyjaśnił Raoden. – Okrąża miasto i mija pałac. Musimy tylko pozwolić, żeby nas dostarczyła na miejsce. Próbowałem już wstrzymać oddech, trzymałem powietrze pół godziny i płuca nawet mnie nie zabolały. Nasza krew już nie krąży, więc powietrze potrzebne nam

jest jedynie do mówienia. –To może zniszczyć nas oboje. Wzruszył ramionami. –Głód zrobi z nami to samo, wcześniej czy później. Karata uśmiechnęła się. –Dobrze, Duchu. Idziesz pierwszy. –Chętnie – odparł Raoden, nie czując szczególnej radości z tego powodu. Cóż, to był jego pomysł. Kręcąc głową, przeskoczył przez cembrowinę i zaczął się opuszczać w dół. Sznur skończył się, zanim dotarł do lustra wody, więc wziął głęboki, acz zbędny

wdech i skoczył. Z pluskiem wpadł do zaskakująco lodowatej wody. Prąd porwał go, ale Raoden szybko chwycił się kamieni i zdołał utrzymać w miejscu. Czekał na Karatę, której głos słyszał z góry. –Duchu?! –Jestem. Kiedy będziesz około dziesięciu stóp nad wodą, musisz skoczyć. –A potem? –Rzeka płynie pod ziemią. Czuję, jak mnie teraz popycha nurt. Miejmy

tylko nadzieję, że jest dość szeroka na całej trasie, bo skończymy jako wieczne podziemne korki. –Mogłeś mi o tym powiedzieć, zanim zeszłam – odparła nerwowo Karata, ale wkrótce rozległ się plusk, a po nim cichy jęk i coś wielkiego zostało pociągnięte przez prąd, mijając Raodena. Książę wyszeptał modlitwę do Litościwego Domi, odepchnął się od skały i pozwolił, aby rzeka porwała go pod ziemię.

Raoden musiał jednak płynąć. Problem polegał na tym, aby utrzymywać się pośrodku rzeki, jeśli nie chciało się zostać rzuconym na ściany tunelu. Starał się jak mógł i poruszając się w ciemności, sterował rękami. Na szczęście, ściany były wygładzone przez czas i skały mogły go jedynie posiniaczyć, nie skaleczyć.

Wydawało się, że podróż przez mroczne podziemia trwa całe wieki. Miał wrażenie, że płynie przez jądro ciemności, pozbawiony mowy, całkowicie sam. Może to właśnie przyniesie mu śmierć, a jego dusza

będzie na wieczność unosiła się w nieskończonej, pozbawionej światła pustce? Prąd się zmienił i zaczął wypychać go w górę. Raoden uniósł ręce, żeby zaprzeć się o kamienne sklepienie, lecz nie napotkał oporu. Chwilę potem wychynął na powierzchnię, a ostry wiatr ochłodził jego mokrą twarz. Zamrugał niepewnie, strząsając wodę z rzęs. Świat nabrał ostrości, gwiazdy i pojedyncze latarnie dawały słabe światło, ale wystarczające, by przywrócić mu orientację i – być może – rozum. Unosił się jak w letargu. Rzeka się

rozszerzała, a prąd na powierzchni znacznie zwolnił. Wyczuł, że w wodzie zbliża się do niego jakiś kształt, chciał coś powiedzieć, lecz jego płuca były pełne. W efekcie tylko zaczął kaszleć i się dławić. Mokra dłoń zatkała mu usta, aż kaszel przeszedł w bulgot. –Cicho, głupcze – syknęła Karata. Raoden skinął głową, usiłując pohamować atak. Może powinien był mniej koncentrować się na teologicznej metaforze podróży, a raczej pamiętać o tym, by mieć zamknięte usta.

Karata go uwolniła, ale wciąż wisiała uczepiona jego ramienia. Unoszeni falami płynęli powoli przez całe Kae. Była noc, więc sklepiki były pozamykane i spokoju na ulicach pilnowały pojedyncze patrole. Przemieszczali się w milczeniu, aż dotarli do północnego skraju miasta, gdzie na tle nocnego nieba wznosił się podobny do twierdzy pałac Iadona. Wciąż nie rozmawiając, wypłynęli na brzeg w pobliżu pałacu. Był to ciemny, posępny budynek – manifestacja jedynego lęku Iadona. Ojca Raodena niełatwo było przerazić; zwykle był wojowniczy nawet w chwilach, w których

należałoby żywić obawy. Dzięki tej cesze zyskał bogactwo, kiedy był kupcem handlującym z Fjordenem, ale u Iadona władcy stała się porażką. Jedynym, czego bał się Iadon, był sen. Król obawiał się, że jakiś zabójca mógłby wśliznąć się do pałacu i zamordować go we śnie. Raoden doskonale pamiętał bezsensowne mamrotanie ojca co wieczór przed snem. Troski panowania jedynie pogorszyły problem Iadona, powodując, że wyposażył swój podobny do fortecy pałac w batalion straży. śołnierze mieszkali w pobliżu apartamentów Iadona – w ten sposób zagwarantował sobie ich szybką

reakcję. –Doskonale – szepnęła Karata, niepewnie obserwując strażników przechadzających się po blankach. – Wyprowadziłeś nas. A teraz nas wprowadź. Raoden skinął głową, usiłując opróżnić zalane wodą płuca możliwie jak najciszej.

Niełatwo mu to przyszło bez ataku stłumionych torsji. –Staraj się tyle nie kasłać – poradziła

mu Karata. – Podrażnisz sobie gardło i zacznie boleć cię w klatce piersiowej, i już przez całą wieczność będziesz się czuł tak, jakbyś miał katar. Raoden jęknął, dźwigając się na nogi. –Musimy dojść do zachodniej strony zamku – wychrypiał. Karata skinęła głową. Szła cicho i szybko – o wiele ciszej i szybciej niż Raoden – jak osoba nawykła do niebezpieczeństwa. Wiele razy ostrzegawczo unosiła dłoń, zatrzymując ich w tej samej chwili, w której z ciemności wyłaniał się oddział straży. Jej zręczność pozwoliła im dotrzeć do zachodniej strony bez szwanku, pomimo braku

doświadczenia Raodena. –Co teraz? – zapytała cicho. Raoden znieruchomiał. W tej chwili teraz dotarło do niego najważniejsze pytanie. Po co Karata chciała wejść do pałacu? Nie miała opinii osoby skorej do zemsty. Była brutalna, ale nie mściwa. A jeśli się mylił? Jeśli chciała krwi Iadona? –No? – ponagliła go. Nie pozwolę jej zabić mojego ojca, zdecydował. Chociaż jest nędznym królem, nie pozwolę jej tego zrobić.

–Musisz mi przedtem coś wyjaśnić. –Teraz? – Spojrzała na niego z irytacją. Raoden skinął głową. –Muszę wiedzieć, po co chcesz się dostać do pałacu. Zmarszczyła czoło. –Nie jesteś na pozycji, z której mógłbyś stawiać żądania. –Ani ty na pozycji, z której mogłabyś mi odmówić – odparł. – Wystarczy, że podniosę alarm, i strażnicy zabiorą

nas oboje. Karata czekała w milczeniu, widocznie zastanawiając się, czy Raoden mógłby to zrobić. –Słuchaj – rzekł Raoden. – Powiedz mi tylko jedno. Czy chcesz skrzywdzić króla? Spojrzała mu w oczy i pokręciła głową. –Mam do załatwienia sprawę z kimś innym. Czy mam jej wierzyć, czy nie? – zastanawiał się. I czy mam wybór?

Sięgnął przed siebie, odsuwając kępę krzewów pod murem, po czym się rozpędził i uderzył w jeden z kamieni. Głaz zapadł się w ścianę z cichym zgrzytem, a przed nimi otwarł się fragment murawy.

Karata uniosła brwi. –Tajemne przejście? Interesujące. –Iadon paranoicznie boi się zasnąć – wyjaśnił Raoden, przeciskając się przez wąską szczelinę między ziemią a murem. – Kazał zbudować to przejście, żeby mieć ostatnią

możliwość ucieczki, gdyby ktoś zaatakował pałac. Karata prychnęła i podążyła za nim. –Myślałam, że takie rzeczy są jedynie w bajkach dla dzieci. –Iadon bardzo lubi takie bajki – odrzekł. Po około dwunastu stopach przejście rozszerzyło się nieco i Raoden pomacał ręką wzdłuż ściany, aż znalazł lampę wraz z krzesiwem. Prawie nie podnosił osłon, pozwalając wymknąć się na zewnątrz jedynie cieniutkiemu promykowi światła, co

jednak wystarczyło, by wydobyć z mroku wąski, zakurzony korytarz. –Wygląda na to, że dość dobrze znasz pałac – zauważyła. Raoden nie odpowiedział, nie umiał zresztą wymyślić odpowiedzi, która by go nie zdradziła. Ojciec pokazał to przejście Raodenowi, kiedy jako chłopiec wchodził zaledwie w wiek nastoletni, a wtedy Raoden i jego koledzy uznali je natychmiast za nieoczekiwaną i wyjątkową atrakcję. Ignorując ostrzeżenia, że to przejście jest przeznaczone tylko na sytuacje awaryjne, Raoden i Lukel spędzili wiele godzin na zabawach w tym

korytarzu. Oczywiście, w tej chwili wydawało się ono ciaśniejsze. Zaledwie wystarczyło im miejsca, by się wyminąć. –Chodź – rzekł, podnosząc latarnię i bokiem przeciskając się przez przejście. Droga do apartamentów Iadona zajęła im mniej czasu, niż przewidywał. Właściwie nie było to długie przejście. Wznosiło się stromo na drugie piętro, wprost do pokoju Iadona. –Jesteśmy – rzekł Raoden, kiedy dotarli na górę. – Iadon powinien być

teraz w łóżku i, pomimo swojej paranoi, mocno spać. Może jedno jest powodem drugiego. Uchylił drzwi, ukryte za gobelinem w królewskiej sypialni. Ogromne łoże Iadona było ciemne i ciche, choć światło gwiazd wpadające przez otwarte okno pozwalało stwierdzić, że jednak nie jest puste. Raoden spiął mięśnie, obserwując Karatę. Ona jednak dotrzymała słowa: tylko zerknęła na śpiącego króla i przemknęła przez sypialnię do holu. Raoden odetchnął z ulgą, skradając się za nią z nieco mniejszą wprawą.

Ciemny hol łączył pokoje Iadona z kwaterami strażników. Prawa odnoga prowadziła do baraków, lewa do posterunku i do reszty pałacu. Karata odwróciła się i skierowała na prawo, do aneksu z barakami. Jej bose stopy stąpały po kamiennej podłodze prawie

bezszelestnie. Raoden ruszył za nią do baraków. Czuł, jak znów ogarnia go nerwowość. Zdecydowała się nie zabijać jego ojca, ale teraz kierowała się w stronę najniebezpieczniejszej części pałacu. Jeden nieostrożny dźwięk obudzi

dziesiątki żołnierzy. Na szczęście skradanie się kamiennym korytarzem nie wymagało wielkiej zręczności. Karata cicho otwierała kolejne drzwi, żeby Raoden mógł się przez nie prześliznąć, nawet ich nie dotykając. Ciemny korytarz wychodził na następny, wzdłuż którego ciągnęły się rzędy drzwi – kwatery niższych oficerów, oraz tych strażników, którym pozwolono założyć rodziny. Karata cicho otwarła jedne drzwi. Za nimi znajdował się pojedynczy pokój przydzielony rodzinie żonatego strażnika. Światło gwiazd oświetlało

łóżko pod jedną ścianą i toaletkę pod drugą. Raoden wiercił się niespokojnie, zastanawiając się, czy musiał przejść przez to wszystko, by Karata mogła sobie zabrać broń śpiącego strażnika. Jeśli tak, to jest stuknięta. Oczywiście, zakradanie się do pałacu króla paranoika też nie było oznaką stabilności umysłowej. Kiedy Karata wśliznęła się do pokoju, zdał sobie sprawę, że nie mogła tu przyjść po broń strażnika – nie było go tutaj. Łóżko było puste, pościel zmięta i nieświeża. Karata pochyliła się nad czymś, czego Raoden

wcześniej nie zauważył – na podłodze leżał materac, a na nim mały kłębek, który mógł być tylko śpiącym dzieckiem. Raoden nie widział w ciemności ani jego twarzy, ani jakiej było płci. Karata uklękła przy dziecku i znieruchomiała. Po chwili wstała, skinęła Raodenowi, żeby wyszedł z pokoju, i zamknęła za nimi drzwi. Raoden uniósł pytająco brwi. Skinęła głową. Mogli już wracać. Wydostali się w odwrotnej kolejności, aniżeli weszli. Raoden szedł pierwszy, prześlizgując się przez ciągle jeszcze otwarte drzwi, a Karata zamykała je za sobą. Prawdę mówiąc Raoden był

nawet zadowolony ze spokojnego przebiegu wyprawy… przynajmniej do chwili, kiedy przekroczył drzwi wiodące do ostatniego holu za komnatą Iadona. Po drugiej stronie stał mężczyzna. Ręka, którą sięgał do klamki, zawisła w powietrzu. Spoglądał na nich z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Karata prześliznęła się obok Raodena. Owinęła ramię wokół szyi tamtego, płynnym ruchem zatykając mu usta, a drugą dłonią chwyciła go za nadgarstek, kiedy sięgał do rękojeści miecza. Mężczyzna jednak był większy i silniejszy od niej i wyrwał

się z uchwytu, blokując jej nogę, kiedy próbowała go podciąć. –Dość! – warknął półgłosem Raoden, groźnie wyciągając rękę. Oboje spojrzeli na

niego z pewną irytacją, ale przestali się szamotać, kiedy zobaczyli co robi. Palce Raodena poruszyły się w powietrzu, a w ślad za nimi pojawiła się świetlista linia. Raoden rysował ją dalej, zakrzywiając i wykręcając, aż nakreślił pojedynczy znak.

Aon Sheo, symbol śmierci. –Jeśli się poruszysz – rzekł cicho – zginiesz. Oczy strażnika rozwarły się z przerażenia. Aon wisiał nad jego piersią, oświetlając ciemne pomieszczenie i rzucając długie cienie na ściany. Znak rozbłysnął i zgasł, jak zwykle. Jednakże to światło wystarczyło, by wydobyć z mroku pokrytą plamami elantryjską twarz Raodena. –Wiesz, kim jesteśmy. –Łaskawy Domi… – szepnął

mężczyzna. –Ten Aon pozostanie tu przez godzinę – skłamał Raoden. – Jest tam, gdzie go narysowałem. Choć go nie widzisz, on czeka, żebyś chociaż drgnął. Jeśli to zrobisz, zniszczy cię. Rozumiesz? Mężczyzna się nie odezwał, a jego przerażoną twarz zalewał kroplisty pot. Raoden sięgnął w dół, zabrał strażnikowi pas z mieczem i zapiął go na własnych biodrach. –Chodź – rzekł do Karaty.

Kobieta wciąż siedziała w kucki pod ścianą, tam gdzie popchnął ją strażnik, i obserwowała Raodena z nieodgadnionym wyrazem twarzy. –Chodź – powtórzył z lekkim zniecierpliwieniem Raoden. Karata skinęła głową. Otwarła drzwi królewskiej sypialni i oboje odeszli tą samą drogą, którą przyszli.

***

–Nie poznał mnie – rzekła cicho rozbawionym, ale i nieco smutnym tonem. –Kto? – zapytał Raoden. Oboje siedzieli teraz na stopniach schodków w pobliżu centrum Kae, odpoczywając chwilę przed dalszą

drogą do Elantris. –Ten strażnik. Był moim mężem w poprzednim życiu. –Twoim mężem? Karata skinęła głową. –Byliśmy ze sobą dwanaście lat, a teraz zapomniał o mnie. Raoden szybko połączył wydarzenia. –Czy to oznacza, że pokój, w którym byliśmy… –To była moja córka – szepnęła Karata. – Nie wiem, czy kiedykolwiek ktoś powiedział jej, co się ze mną

stało. Tylko… chciałam, żeby wiedziała.

–Zostawiłaś jej list? –List i… pamiątkę – wyjaśniła Karata smutnym tonem, choć z jej elantryjskich oczu nie spłynęła ani jedna łza. – Mój naszyjnik. Rok temu udało mi się przemycić go przed nosem kapłana. Chciałam, żeby go dostała… zawsze chciałam go jej przekazać. Zabrali mnie tak szybko… nie zdążyłam się pożegnać. –Wiem – rzekł Raoden, obejmując ją

pocieszająco. – Wiem. –Wszystko nam zabiera. Zabiera i pozostawia nas z niczym. –Tak chce Domi. –Jak możesz tak mówić? – zapytała gniewnie. – Jak możesz przywoływać Jego imię po tym, co nam zrobił? –Nie wiem – odparł Raoden, czując się dziwnie skrępowany. – Wiem, że musimy żyć normalnie, jak wszyscy. Przynajmniej udało ci się znów ją zobaczyć. –Tak – odparła Karata. – Dziękuję.

Wyświadczyłeś mi tej nocy wielką przysługę, mój książę. Raoden zamarł. –Tak, znam cię. Mieszkałam w pałacu wiele lat, z moim mężem, który chronił twego ojca i rodzinę. Obserwowałam cię od dziecka, książę Raodenie. –Wiedziałaś przez cały czas? –Nie przez cały czas – odrzekła. – Ale dość długo. Kiedy już się zorientowałam, nie wiedziałam, czy cię nienawidzić za to, że jesteś spokrewniony z Iadonem, czy czuć

satysfakcję, że sprawiedliwość dotknęła i ciebie. –I jak zdecydowałaś? –Nieważne – odparła, odruchowo ocierając suche oczy. – Doskonale wywiązałeś się ze swojej części umowy. Moi ludzie zostawią cię w spokoju. –To nie wystarczy, Karato – odparł Raoden, wstając. –Zażądasz czegoś więcej poza naszą umową? –Niczego nie żądam, Karato – odparł

Raoden, wyciągając dłoń, by pomóc jej wstać. – Ale wiesz, kim jestem, i wiesz, co próbuję uczynić. –Jesteś jak Aanden – odparła. – Chcesz panować nad Elantris tak, jak twój ojciec panuje nad resztą tej przeklętej ziemi. –Ludzie doprawdy wydają dzisiaj o mnie bardzo pochopne sądy – odparł ze smutnym uśmiechem Raoden. – Nie, Karato. Nie chcę „panować” nad Elantris. Ale chcę mu pomóc. Widzę miasto pełne ludzi użalających się nad sobą, zrezygnowanych, zdecydowanych postrzegać się tak, jak postrzega ich reszta świata.

Elantris nie musi być taką kloaką, jak jest.

–Jak chcesz to zmienić? – zapytała Karata. – Dopóki brakuje żywności, ludzie będą walczyć i zabijać się, by nasycić głód. –Więc trzeba ich nakarmić – odparł Raoden. Karata prychnęła. Raoden sięgnął do kieszeni. –Poznajesz to, Karato? – zapytał, pokazując jej mały płócienny woreczek. Teraz był pusty, ale było

wiadomo, co kiedyś zawierał. Oczy Karaty błysnęły pożądaniem. –Tam było jedzenie. –Jakie? –To woreczki na kukurydzę, która jest wkładana do koszyka ofiarnego, zabieranego przez nowego Elantrianina – odrzekła. –Nie tylko kukurydza, Karato – odparł, unosząc palec. – Kukurydza siewna. Część ceremonii wymaga, by ofiarowane ziarno było siewne.

–Siewna kukurydza? – wyszeptała Karata. –Zbierałem ją od nowo przybyłych – wyjaśnił. – Reszta ofiary mnie nie interesuje, tylko kukurydza. Możemy ją siać, Karato. W Elantris nie ma tak wielu ludzi, nie będzie trudno ich wykarmić. Bogowie wiedzą, że mamy mnóstwo czasu, żeby uprawiać ogrody. Oczy Karaty rozszerzyły się ze zdumienia. –Nikt wcześniej tego nie próbował – szepnęła, oszołomiona.

–Tak mi się też zdawało. To wymaga zdolności przewidywania, a lud Elantris jest zbyt skoncentrowany na swoim głodzie, żeby się martwić o jutro. Chcę to zmienić. Karata przeniosła wzrok znad małego woreczka na twarz Raodena. –Zdumiewające – wymamrotała. –Chodź – rzekł Raoden, chowając woreczek i ukrywając pod łachmanami skradziony miecz. – Jesteśmy prawie przy bramie. –Jak zamierzasz nas wprowadzić z powrotem?

–Popatrz. Nagle Karata zatrzymała się przy jednym z domów. –Co? – spytał Raoden. Karata pokazała palcem. Na oknie, za szybą, leżał bochen chleba. Raoden poczuł, jak głód skręca mu wnętrzności. Nie mógł jej winić – nawet w pałacu sam rozglądał się, czy nie mógłby czegoś zwędzić. –Nie możemy ryzykować, Karato – rzekł. Westchnęła.

–Wiem… Tyle tylko… że to tak blisko. –Wszystkie sklepy są zamknięte – odparł. – Nic nie znajdziemy. Karata skinęła głową i jak w letargu ruszyła dalej. Skręcili i podeszli do ogromnej bramy wiodącej do Elantris. Obok niej znajdował się niski budynek. Z okien padało światło. W środku siedziało kilku strażników, a ich żółto-brązowe mundury Straży Miejskiej Elantris wydawały się jaskrawe w świetle lamp. Raoden zbliżył się do budynku i zastukał

pięścią w okno. –Przepraszam – rzekł grzecznie – czy moglibyście otworzyć bramy? Proszę. Strażnicy, którzy właśnie grali w karty, zaskoczeni zerwali się ze stołków, krzycząc i przeklinając, kiedy rozpoznali jego twarz Elantrianina. –Szybciej, proszę – rzucił lekkim tonem Raoden. – Jestem zmęczony. –Co robisz na zewnątrz? – zapytał jeden ze strażników, w mundurze oficera.

Jego ludzie tymczasem wybiegali z budynku. Kilku wymierzyło włócznie w pierś Raodena. –Próbuję dostać się do środka – odparł niecierpliwie Raoden. Jeden ze strażników podniósł włócznię. –Nie robiłbym tego na twoim miejscu – ostrzegł Raoden. – Chyba że chcesz się tłumaczyć, jak ci się udało zabić Elantrianina przed bramą. Przecież macie pilnować, żebyśmy byli w środku. Byłoby dość kłopotliwe, gdyby ludzie się dowiedzieli, że uciekamy wam sprzed nosów. –Jak uciekliście? – zapytał oficer.

–Powiem ci później – odparł Raoden. – Teraz może wpuść nas do miasta, zanim obudzimy całą okolicę i wywołamy panikę. Aha, i nie podchodźcie za blisko. W końcu Shaod jest zakaźna. Na te słowa strażnicy się cofnęli. Pilnowanie Elantris to jedna sprawa, a stanie przed gadającym nieboszczykiem to całkiem co innego. Oficer, nie wiedząc co właściwie powinien zrobić, zarządził otwarcie bram. –Dziękuję, dobry człowieku – odparł z uśmiechem Raoden. – Świetna robota. Zobaczymy, może uda ci się załatwić

podwyżkę. – Z tymi słowami Raoden podał ramię Karacie i przemaszerował przez bramy Elantris tak, jakby żołnierze byli jego osobistymi lokajami, a nie strażnikami więzienia. Gdy bramy się za nimi zamknęły, Karata zadrwiła: –Zachowywałeś się tak, jakbyś chciał tu wrócić. Jakby to był przywilej. –Bo właśnie tak powinniśmy się czuć. W końcu, jeśli mamy być zamknięci

w Elantris, możemy równie dobrze

zachowywać się tak, jakby to było najpiękniejsze miejsce na świecie. Karata uśmiechnęła się. –Masz w sobie sporo buntu, mój książę. Podoba mi się to. –Szlachectwo to w równym stopniu zachowanie, jak i wychowanie. Zachowując się, jakby mieszkanie tu było błogosławieństwem, może uda nam się zapomnieć, jacy wydajemy się sobie żałośni. A teraz, Karato, chciałbym cię o coś prosić. Uniosła brew. –Nie mów nikomu, kim naprawdę

jestem. Chcę w Elantris lojalności opartej na szacunku, a nie na tytułach. –Dobrze. –Po drugie, nie mów nikomu o przejściu pod rzeką. –Dlaczego? –To zbyt niebezpieczne – wyjaśnił. – O ile znam mojego ojca, jeśli strażnicy zaczną widywać w mieście zbyt wielu Elantrian, przyjedzie i nas zniszczy. Jedynym sposobem na rozwój Elantris jest samowystarczalność. Nie możemy ryzykować wycieczek do i miasta,

żeby się żywić. Po chwili Karata skinęła głową. –Dobrze. – Zastanowiła się nad czymś i dodała: – Książę i Raodenie, chciałabym ci coś pokazać.

***

Dzieci były szczęśliwe. Wprawdzie wiele z nich spało, ale kilkoro chichotało i się bawiło. Oczywiście były łyse i nosiły znamiona Shaod. Wydawało się, że im to nie przeszkadza. –A więc tutaj wszystkie znikają – stwierdził Raoden. Karata poprowadziła go w głąb pokoju ukrytego głęboko w pałacu Elantris. Niegdyś w tym budynku mieszkali

przywódcy wybrani przez starszyznę Elantris. Teraz mieścił się tu pokój dziecinny. Kilku mężczyzn pilnowało bawiących się dzieci, podejrzliwie obserwując Raodena. Karata spojrzała na niego. –Kiedy przybyłam do Elantris, zobaczyłam dzieci skulone w mroku, przerażone, i pomyślałam o mojej małej Opais. Coś we mnie się zasklepiło, kiedy zaczęłam im pomagać – zbierałam je, okazywałam im odrobinę miłości, a one tuliły się do mnie. Każda kobieta i każdy mężczyzna, których tu widzisz, pozostawili na zewnątrz małe dziecko.

Zatrzymała się, czule gładząc elantryjskie dziecko po główce. –Dzieci nas jednoczą, pomagają nie poddawać się bólowi. Jedzenie, które zbieramy,

jest dla nich. Jakoś łatwiej znosimy głód, gdy wiemy, że to, co mieliśmy, oddaliśmy dzieciom. –Nie sądziłem… – zaczął cicho Raoden, obserwując dwie dziewczynki grające w „łapki”. –śe będą szczęśliwe? – dokończyła

Karata. Skinęła dłonią, by poszedł za nią, i cofnęli się poza zasięg słuchu dzieci. – My też tego nie rozumiemy, mój książę. Zdaje się, że lepiej sobie radzą z głodem niż cała reszta. Wygląda też na to, że są zdolne do zniesienia pewnej dozy bólu – dodała. – Siniaki, guzy i tym podobne. Oczywiście, w końcu załamują się jak wszyscy. W jednej chwili dzieciak cieszy się i jest szczęśliwy, za chwilę upada, albo się skaleczy o jeden raz za dużo, i jego umysł się poddaje. Mam jeszcze inną salę, z dala od tej, pełną dzieci, które przez cały dzień tylko płaczą. Raoden skinął głową.

–Dlaczego mi to pokazujesz? – zapytał po chwili. Zawahała się. –Ponieważ chcę się do ciebie przyłączyć. Kiedyś służyłam twemu ojcu pomimo tego, co o nim myślę. Teraz będę służyć jego synowi właśnie z powodu tego, co o nim myślę. Przyjmiesz moją deklarację lojalności? –To będzie dla mnie zaszczyt, Karato. Skinęła głową i z westchnieniem spojrzała znów na dzieci.

–Niewiele we mnie zostało, lordzie Raodenie – szepnęła. – Martwiłam się, co będzie z moimi dziećmi, kiedy odejdę. Ten twój sen, szalone marzenie o Elantris, gdzie uprawiamy żywność i ignorujemy głód… chcę zobaczyć, jak próbujesz je obrócić w rzeczywistość. Nie sądzę, by ci się udało, ale mam nadzieję, że po drodze wyzwoli to w nas coś lepszego. –Dziękuję – odparł Raoden, czując, że właśnie przyjął na siebie monumentalną odpowiedzialność. Karata już od roku żyła pod brzemieniem, które on właśnie zaczynał czuć. Była zmęczona, widział

to w jej oczach. Teraz będzie mogła odpocząć. Przekazała swe brzemię jemu. –Dziękuję – szepnęła, patrząc na dzieci. –Powiedz mi, Karato – zapytał Raoden po chwili namysłu – czy rzeczywiście połamałabyś moim ludziom kończyny? Nie odpowiedziała od razu. –Ty mi coś powiedz, książę. Co byś zrobił, gdybym próbowała zabić twojego ojca?

–Lepiej nie odpowiadajmy na te pytania. Karata skinęła głową.

Raoden uśmiechnął się, kiedy ujrzał na tle kaplicy oczekującą jego powrotu potężną postać. Mdły płomień latarni oświetlał zatroskaną twarz Galladona. –Światełko, które doprowadzi mnie do domu, przyjacielu? – zapytał Raoden, wynurzając się z ciemności. –Sule! – zawołał Galladon. – Na Dolokena, ty żyjesz?

–Oczywiście, że nie – odparł ze śmiechem Raoden, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Nikt z nas nie żyje… sądząc z tego, co tak chętnie mi powtarzasz. Galladon wyszczerzył zęby. –Gdzie kobieta? –Odprowadziłem ją do domu, jak przystoi dżentelmenowi – odparł Raoden, wchodząc do kaplicy. Oczekujący w środku Mareshe i pozostali zerwali się na jego widok. –Lord Duch wrócił! – zawołał Saolin.

–Proszę, Saolinie, to prezent dla ciebie – rzekł Raoden, wyjmując spod łachmanów miecz strażnika. –Co to jest, mój panie? – zapytał Saolin. –Ta włócznia to dzieło sztuki, biorąc pod uwagę to, z czym musiałeś pracować – odparł Raoden. – Ale wydaje mi się, że powinieneś mieć coś mocniejszego, gdybyś chciał naprawdę sobie powalczyć. Saolin wyjął ostrze z pochwy. Miecz, nic szczególnego na zewnątrz, w murach Elantris zdawał się cudownie piękny.

–Ani kropki rdzy – wyszeptał ze zdumieniem. – I są na nim wygrawerowane symbole osobistej gwardii Iadona! –Więc król nie żyje? – zapytał Mareshe. –Nic podobnego – odparł niedbale Raoden. – Nasza misja miała charakter osobisty, Mareshe, i nie miała nic wspólnego z zabijaniem… choć strażnik, który był właścicielem tego miecza, na pewno jeszcze długo będzie się wściekał. –Ja myślę – prychnął Galladon. – Więc już nie musimy się martwić

Karata? –Nie – odrzekł z uśmiechem Raoden. – Właściwie to ona się do nas przyłącza. Oświadczenie to wywołało kilka pomruków i Raoden na chwilę zawiesił głos. –Jutro odwiedzimy sektor pałacowy. Karata ma tam coś, co chciałbym wam wszystkim pokazać. Coś, co powinien zobaczyć każdy człowiek w Elantris. –Co to takiego, sule? – zapytał Galladon.

–Dowód na to, że głód można pokonać.

Rozdział 14

Sarene miała mniej więcej tyle talentu do wyszywania, co do malowania. Oczywiście, to nie powstrzymywało ją od prób – niezależnie od wszelkich wysiłków, jakie wkładała w uczestniczenie w czynnościach, które tradycyjnie uznawane były za męskie, czuła przemożną potrzebę udowodnienia sobie, że potrafi być prawdziwą kobietą i damą jak wszystkie inne. To nie jej wina, że nie miała do tego najmniejszych zdolności. Podniosła tamborek. Haft miał przedstawiać szkarłatnego

ptaszka siedzącego na gałązce z dziobkiem otwartym w radosnym trylu. Niestety, sama rysowała wzór – a to oznaczało, że nie mógł być dobry. To zaś, w połączeniu z jej niezwykłą niezdolnością do trzymania się linii, spowodowało, że obrazek przypominał raczej rozgnieciony pomidor niż ptaszka. –Prześliczne, kochanie – pochwaliła Eshen. Jedynie nieuleczalnie radosna królowa mogła wykrztusić taką pochwałę bez sarkazmu. Sarene westchnęła, opuszczając tamborek na kolana, i wzięła brązową nitkę.

–Nie martw się, Sarene – pocieszyła ją Daora. – Domi daje ludziom różne dozy talentu, ale zawsze nagradza pilność. Ćwicz dalej i zobaczysz, że nabierzesz wprawy. Mówisz to z taką łatwością, pomyślała Sarene. Tamborek Daory wypełniało prawdziwe, misterne dzieło sztuki doskonałego haftu. Przedstawiał on stada maleńkich ptaków, unoszących się i tańczących wokół gałęzi potężnego dębu. śona Kiina była wcieleniem wszystkich cnót arystokratki. Daora nie szła, lecz płynęła, jej każdy gest był pełen wdzięku. Makijaż miała

wyrazisty – czerwone usta i tajemnicze oczy – ale zręcznie nałożony. Była wystarczająco dojrzała, by być dostojną, i na tyle młoda, by jej niezwykła uroda stała się niemal sławna. Krótko mówiąc, była typem kobiety, którą Sarene normalnie powinna znienawidzić – gdyby przy tym nie była też najmilszą, najbardziej inteligentną damą na dworze. Po kilku minutach ciszy Eshen jak zwykle zaczęła monolog. Królowa najwyraźniej bała się ciszy, więc albo sama mówiła coś przez cały czas, albo zachęcała innych do mówienia. Pozostałe kobiety w grupie z

przyjemnością pozostawiały jej inicjatywę – nikt zresztą chyba nie byłby tak głupi, by próbować przejąć od Eshen kontrolę nad konwersacją. Grupka hafciarska królowej składała się z dziesięciu pań. Początkowo Sarene unikała tych spotkań, koncentrując się na polityce. Jednakże wkrótce przekonała się, że towarzystwo kobiet jest równie istotne jak każda inna kwestia – z ich bezmyślnego trajkotania Sarene wyłuskiwały plotki i informacje, których nie usłyszałaby na oficjalnych spotkaniach.

–Słyszałam, że lord Waren, syn barona Plantacji Kie, miał niezwykłe doświadczenie natury religijnej – zagaiła Eshen. – Znałam jego matkę… bardzo porządna kobieta. I doskonale robiła na drutach. W przyszłym roku, kiedy swetry wrócą do łask, zmuszę Iadona, by je nosił… nie wypada, by król w ogóle nie zwracał uwagi na modę. Włosy ma o wiele za długie. Daora zaciągnęła nitkę. –Słyszałam plotki o młodym Warenie. Wydaje mi się dziwne, że przez całe lata był pobożnym Korathi, a teraz nagle nawraca się na Shu-Dereth.

–Przecież to w zasadzie ta sama religia – zauważyła niedbałym tonem Atara. śona diuka Telrii była drobną kobietką – nawet jak na Arelonkę – o długich do ramion rudawych włosach. Jej ubrania i klejnoty były najdroższe w całej grupie – ukłon w stronę ekstrawagancji męża – a wzory hafciarskie konserwatywne i pozbawione wyobraźni. –Nie mów tego przy kapłanach – ostrzegła Seaden, żona hrabiego Ahana. Najpotężniejsza kobieta w pokoju, prawie tak wielka, jak jej mąż. – Będą się zachowywać tak,

jakby twoja dusza zależała od tego, czy nazywasz Boga Jaddeth, czy Domi. –Mają jednak pewne uderzające różnice – odparła Sarene, usiłując ukryć swoje wymęczone dzieło przed oczami towarzyszek. –Owszem, jeśli jesteś kapłanem – odparła z cichym chichotem Atara. – Ale dla nas te sprawy nie mają żadnego znaczenia. –Oczywiście – odparła Sarene. – W końcu jesteśmy tylko kobietami. Dyskretnie spojrzała znad robótki,

uśmiechając się na widok reakcji, jaką wywołało jej stwierdzenie. Może kobiety Arelonu nie były aż tak ciche i pokorne, jak sądzili ich mężowie? Cisza trwała zaledwie kilka minut. –Sarene, a co w Teod kobiety robią w wolnym czasie? – zapytała Eshe. Zaskoczona Sarene uniosła brew. Nigdy nie słyszała, by królowa zadała tak bezpośrednie pytanie. –Co masz na myśli, Wasza Miłość? –Co robią? – powtórzyła Eshen. – Słyszałam, rozumiesz, takie rzeczy…

tak samo, jak o Fjordenie, gdzie podobno w zimie jest tak zimno, że drzewa zamarzają i eksplodują. Łatwy sposób na rąbanie drew, jak mi się zdaje. Ciekawe, czy mogą sprawić, żeby to się działo na żądanie. Sarene uśmiechnęła się. –Wynajdujemy sobie zajęcia, Wasza Miłość. Niektóre kobiety lubią haftować, inne

znajdują sobie odmienne zainteresowania.

–Jakie na przykład? – zapytała To rena, niezamężna córka lorda Ahana. Sarene wciąż nie mogła zrozumieć, jak taka delikatna istota mogła zostać spłodzona przez parę tak potężnie zbudowanych ludzi, jak Ahan i Seaden. Torena zwykle milczała przez całe spotkania, a jej wielkie piwne oczy obserwowały wszystko z błyskiem, który świadczył o inteligencji. –No cóż, dwór królewski jest otwarty dla wszystkich – nonszalancko odparła Sarene. W duchu jednak tańczyła z radości, właśnie na taką okazję czekała z utęsknieniem.

–I słuchacie wyroków królewskich? – dopytywała się Torena. –Często – odparła Sarene. – Potem rozmawiamy o tym z przyjaciółkami. –A walczycie ze sobą na miecze? – zapytała z zaciekawioną miną tęga Seaden. Nieco zbita z tropu Sarene zawahała się. Podniosła wzrok i stwierdziła, że wszystkie oczy w pokoju skierowały się w jej stronę. –Dlaczego o to pytasz? –Właśnie takie rzeczy opowiadają o

kobietach z Teod, kochanie – odparła spokojnie Daora. Jedynie ona nie przerwała pracy. –Tak – wtrąciła Seaden. – Zawsze nam o tym mówili. Opowiadali, że kobiety w Teod zabijają się ku uciesze mężczyzn. Sarene uniosła brew. –Nazywamy to szermierką, lady Seaden. I robimy to dla własnej rozrywki, nie dla mężczyzn. I tak naprawdę nikt nikogo nie zabija. Używamy mieczy, ale ich sztychy są zabezpieczone kulkami i nosimy grubą odzież. Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś

ucierpiał więcej niż tylko zwichnięcie kostki. –Zatem to prawda – wyszeptała ze zdumieniem Torena. – Rzeczywiście używacie mieczy. –Niektóre z nas – odparła Sarene. – Mnie się to raczej podobało. Szermierka była moim ulubionym sportem. Oczy kobiet zalśniły przerażającą żądzą krwi – jak oczy psów myśliwskich, które zbyt długo trzymano w zamkniętym pomieszczeniu. Sarene miała nadzieję wpoić tym kobietom trochę

zainteresowania polityką, zachęcić je do pełnienia aktywnej roli w zarządzaniu krajem, ale widocznie było to zbyt subtelne podejście. Potrzebowały czegoś konkretniejszego. –Mogę was nauczyć, jeśli chcecie – zaoferowała się. –Walczyć?! – wykrzyknęła zdumiona Atara. –Oczywiście – odparła Sarene. – I proszę, lady Ataro, u nas się to nazywa szermierką.

Nawet najbardziej wyrozumiali mężczyźni czują się nieco nieswojo na myśl o „walczących” kobietach. –Nie możemy… – zaczęła Eshen. –A dlaczego nie? – przerwała jej Sarene. –Król niechętnym okiem patrzy na zabawę mieczem, moja droga – wyjaśniła Daora. – Na pewno zauważyłaś, że szlachta tutaj nie nosi mieczy. Sarene zmarszczyła brwi. –Miałam właśnie o to zapytać.

–Iadon uważa to za zbyt pospolite – wyjaśniła Eshen. – Nazywa walkę pracą wieśniaków. Wiele studiował… jest doskonałym przywódcą, jak wiesz, a dobry przywódca musi dużo wiedzieć. Może ci na przykład powiedzieć, jaka jest pogoda w Svordenie o dowolnej porze roku. Jego statki handlowe są najmocniejsze i najszybsze. –Więc mężczyźni nie potrafią walczyć? – zapytała zdumiona Sarene. –Nie, z wyjątkiem lorda Eondela i może lorda Shudena – odparła Torena, a w chwili, gdy wymawiała nazwisko Shudena, jej twarz przybrała

rozmarzony wyraz. Młody, ciemnoskóry szlachcic był faworytem dam dworu, a jego delikatne rysy twarzy i nienaganne maniery podbijały nawet najtwardsze kobiece serca. –Nie zapominaj o księciu Raodenie – dodała Azara. – Myślę, że poprosił Eondela, by go nauczył, wyłącznie na złość ojcu. Zawsze tak robił. –Tym lepiej – odparła Sarene. – Jeśli mężczyźni nie walczą, wobec tego król Iadon nie może mieć pretensji o nasze nauki. –Co masz na myśli? – zapytała

Torena. –Cóż, skoro twierdzi, że to poniżej jego godności – wyjaśniła Sarene – dla nas to będzie doskonała rozrywka. W końcu jesteśmy tylko kobietami. Sarene uśmiechnęła się złośliwie i uśmiech ten natychmiast rozlał się na większości twarzy obecnych w pokoju pań.

***

–Ashe, gdzie ja schowałam mój miecz? – zapytała Sarene, klęcząc przy łóżku i macając pod nim. –Pani miecz? – zdziwił się Ashe. –Nieważne, znajdę go potem – odrzekła. – Co odkryłeś? Ashe

zapulsował lekko, jakby się zastanawiał, w jakie tarapaty wplątuje się właśnie jego pani. –Obawiam się, że niewiele wiem, pani. Elantris to delikatny temat i dowiedziałem się bardzo mało.

–Wszystko może się przydać – odparła Sarene, podchodząc do garderoby. Wieczorem miała zjawić się na balu. –Cóż, pani, większość ludzi z Kae nie chce rozmawiać o mieście. Seony w Kae nie wiedzą nic, a szalone Seony w

Elantris są raczej niezdolne do zebrania myśli na tyle, by odpowiedzieć na moje pytania. Próbowałem się zbliżać nawet do Elantrian, ale wielu po prostu się mnie bało, a inni błagali o jedzenie. Najlepszym źródłem informacji okazali się strażnicy murów miejskich. –Słyszałam o nich – odparła Sarene, przeglądając suknie. – Podobno to najbardziej elitarna grupa bojowa w Arelonie. –I bardzo szybko by cię o tym poinformowali, pani – wyjaśnił Ashe. – Wątpię, czy wielu z nich wiedziałoby, co robić w walce, choć w piciu i grze w

karty wydają się całkiem sprawni. No i mają bardzo ładnie wyprasowane mundury. –Typowo ceremonialna gwardia – mruknęła Sarene, wodząc wzrokiem po rzędzie sukien. Ciarki ją przechodziły na myśl o włożeniu jeszcze jednej z tych pospolitych, bezbarwnych potworności. Choć bardzo szanowała pamięć Raodena, nie mogłaby już chyba włożyć czerni. Ashe na jej komentarz podskoczył w powietrzu.

–Obawiam się, pani, że najbardziej elitarna grupa wojskowa Arelonu nie jest szczególną chwałą dla kraju. A jednak to najlepiej poinformowani eksperci w sprawach Elantris. –A co mieli do powiedzenia? Ashe podfrunął bliżej szafy, obserwując ją, jak przebiera w strojach. –Niewiele. Ludzie z Arelonu niechętnie rozmawiają z Seonami. Kiedyś było inaczej. Zaledwie sobie to przypominam, ale kiedyś były takie czasy, że ludzie nas kochali. Teraz zachowują… rezerwę, są niemal

przerażeni. –Łączą cię z Elantris – rzekła Sarene, tęsknie spoglądając na suknie, które przywiozła z Teod. –Wiem, pani – odparł Ashe. – Ale to nie ma nic wspólnego z upadkiem miasta. Nie ma powodu bać się Seonów. Chciałbym… cóż, to i tak nieistotne. Pomimo niechęci udało mi się wydobyć pewne informacje. Zdaje się, że kiedy Shaod przemienia człowieka w Elantrianina, zabiera mu nie tylko ludzki wygląd. Strażnicy uważają, że taka osoba całkowicie zapomina, kim była, stając się bardziej zwierzęciem niż

człowiekiem. Z pewnością jest to prawda w stosunku do Seonów Elantrian, z którymi rozmawiałem.

Sarene zadrżała. –Ale przecież Elantrianie mówią… sam powiedziałeś, że prosili cię o jedzenie. –Istotnie – odrzekł Ashe. – Biedacy, wydawali się bardziej prymitywni od zwierząt. Większość tylko płakała lub mamrotała. Skłaniam się ku przypuszczeniu, że postradali zmysły.

–Więc Shaod dotyczy zarówno ciała, jak i umysłu – stwierdziła w zadumie Sarene. –Tak się zdaje, pani. Strażnicy mówili również o kilku despotycznych lordach, którzy rządzą miastem. śywność jest tak cenna, że Elantrianie atakują każdego, kto ją przyniesie. Sarene zmarszczyła brwi. –A co jedzą Elantrianie? –Nic, o ile zdołałem stwierdzić. –Więc jak żyją? – zapytała.

–Nie wiem, pani. Możliwe, że miasto istnieje w stanie dzikim, silniejsi karmią się słabszymi. –śadne społeczeństwo nie może tak żyć. –Nie sądzę, by oni mieli jakieś społeczeństwo, pani – odparł Ashe. – To grupa nędznych, przeklętych istot, o których Bóg najwyraźniej zapomniał. A reszta kraju bardzo stara się pójść za Jego przykładem. Sarene skinęła w zadumie głową. Nagle zerwała z siebie czarną suknię i zaczęła szperać w głębi szafy. Kilka chwil później przedstawiła się do

oceny Ashe’a. –Co o tym myślisz? – zapytała, okręcając się na pięcie. Suknię uszyto z grubego, złocistego materiału o niemal metalicznym połysku. Była pokryta czarną koronką i ozdobiona wysokim kołnierzem w męskim stylu, który wykonano ze sztywnego materiału, dopasowanego do mankietów. Rękawy były szerokie, podobnie jak spódnica, wydymająca się do przodu i spływająca aż do stóp. W takiej sukni można się poczuć królową. Nawet księżniczki od czasu do czasu tego potrzebują.

–Ona nie jest czarna, pani – zauważył Ashe. –Ta część jest – zaoponowała Sarene, wskazując na płaszcz. Długi płaszcz stanowił właściwie część sukni, ponieważ został wpleciony w dekolt i ramiona tak, że wydawało się, że wyłania się z koronki. –Nie uważam, by płaszcz czynił z niej suknię wdowy, pani. –Musi wystarczyć – odparła Sarene, przyglądając się sobie w lustrze. – Jeśli włożę którąś z tych sukien od Eshen, będziesz mnie musiał wtrącić do Elantris jako szaloną.

–Uważasz, że przód jest… odpowiedni?

–Co?! – wykrzyknęła. –Jest dość głęboko wycięty, pani. –Widziałam gorsze, nawet tu, w Arelonie. –Tak, pani, lecz to były kobiety niezamężne. Sarene uśmiechnęła się. Ashe był zawsze taki drażliwy – zwłaszcza w odniesieniu do niej.

–Muszę włożyć ją choć raz, do tej pory nie miałam możliwości. Dostałam ją z Duladenu na tydzień przed wyjazdem z Teod. –Skoro tak mówisz, pani – odparł, pulsując lekko. – Czy mam jeszcze się czegoś dowiedzieć? –Sprawdziłeś lochy? –Tak – odrzekł. – Przykro mi, pani. Nie znalazłem tajemnych nisz ukrywających umierających z głodu książąt. Jeśli Iadon ukrył gdzieś swego syna, nie był dość głupi, by zamknąć go w pałacu.

–Cóż, warto było sprawdzić – odrzekła z westchnieniem. – Nie przypuszczałam, że coś znajdziesz… powinniśmy chyba raczej szukać zabójcy z nożem. –Prawda – zgodził się Ashe. – Może zapytałabyś królową i wyciągnęła z niej jakieś informacje? Jeśli książę naprawdę został zabity przez intruza, ona może coś wiedzieć. –Próbowałam, ale Eshen jest… no cóż, nietrudno wyciągnąć z niej informację. Jednak utrzymać ją przy temacie… Nie mam pojęcia, jak taka kobieta mogła wyjść za Iadona. Nie rozumiem…

–Podejrzewam, pani, że układ był bardziej finansowy niż społeczny – odparł Ashe. – Większość pierwotnych funduszy rządowych pochodziła od ojca Eshen. –To ma sens – zgodziła się Sarene, uśmiechając się na myśl, co Iadon teraz myśli o tym interesie. Owszem, dostał pieniądze. Ale będzie musiał spędzić kilka dziesięcioleci, słuchając trajkotania Eshen. Może dlatego frustrowały go wszystkie kobiety. –Nieważne – odrzekła. – Wątpię, by królowa wiedziała coś na temat Raodena… ale spróbuję.

Ashe podskoczył. –A ja co mam zrobić? –Cóż, ostatnio wiele myślałam o wujku Kiinie. Zastanawiam się… czy Kiin został kiedyś oficjalnie wydziedziczony? –Nie wiem, pani – odparł Ashe. – Ale Dio może to wiedzieć. Pracuje znacznie bliżej twojego ojca.

–Zobacz, co zdołasz wykopać. Może tu w Arelonie też będą plotkować na temat tego, co się zdarzyło. Kiin jest

w końcu jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Kae. –Tak, pani. Coś jeszcze? –Tak. – Sarene zmarszczyła lekko nos. – Znajdź kogoś i niech zabierze te czarne suknie. Nie będę już ich potrzebować. –Oczywiście, pani – odparł Ashe tonem cierpiętnika.

***

Sarene wyjrzała z okna powozu, który zbliżał się do zamku diuka Telrii. Chodziły słuchy, że Telrii nie szczędził zaproszeń, a liczba zajeżdżających powozów

potwierdzała tę informację. Droga była obrzeżona pochodniami, a jaskrawe kombinacje i latarni, pochodni i dziwnych kolorowych płomieni oświetlały tereny posiadłości. –Diuk nie szczędził sobie wydatków – zauważył Shuden. –Co to takiego, lordzie Shudenie? – zapytała Sarene, wskazując ruchem głowy płomienie na szczycie wysokiego metalowego słupa. –Specjalne kamienie importowane z południa. –Płonące kamienie? Jak węgiel?

–Palą się szybciej od węgla – wyjaśnił młody jindyjski lord. – I są ogromnie kosztowne. Oświetlenie tej ścieżki musiało kosztować Telrii fortunę. – Shuden zmarszczył brwi. – To ekstrawagancja, nawet jak na niego. –Lukel wspominał, że diuk jest dość rozrzutny – zgodziła się Sarene, przypominając sobie rozmowę w sali tronowej Iadona. Shuden skinął głową. –Jest jednak znacznie sprytniejszy, niż większość by sądziła. Diuk łatwo wydaje pieniądze, ale zazwyczaj ma w tym jakiś cel.

Sarene widziała, że umysł młodego barona ciężko pracuje, jakby próbował odkryć rzeczywistą naturę tego „celu”. Powóz się zatrzymał. Posiadłość kipiała gośćmi. Kobiety w jaskrawych sukniach towarzyszyły mężczyznom w prostych surdutach, które były ostatnim krzykiem męskiej mody. Gości było jednak tylko trochę więcej niż biało odzianych służących, kręcących się w tłumie z tacami pełnymi jedzenia i napojów lub wymieniających latarnie. Shuden pomógł Sarene wysiąść z powozu i pewnym krokiem poprowadził ją do głównej sali.

–Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę, że zechciałaś tu ze mną przyjść – wyznał Shuden, kiedy weszli do sali.

W jednym końcu holu grała spora orkiestra, a pary albo kręciły się w tańcu pośrodku sali, albo rozmawiały, stojąc pod ścianami. Sala była jasno oświetlona barwnymi światłami pochodzącymi od kamieni, które widzieli już na zewnątrz, tutaj rozmieszczonych na filarach lub poręczach. Kilka filarów opleciono łańcuchami drobnych świeczek – tę ozdobę trzeba było wymieniać

zapewne co pół godziny. –Dlaczego, mój panie? – zapytała Sarene, obejmując wzrokiem barwną scenę. Nawet jako księżniczka nigdy nie widziała takiego przepychu. Światła, dźwięki i barwy mieszały się upojnie. Shuden podążył spojrzeniem za jej wzrokiem, właściwie nie słysząc pytania. –Nikt by nie pomyślał, że ten kraj chwieje się na skraju przepaści – mruknął. Słowa te zabrzmiały jak posępny

dzwon pogrzebowy. Był powód, dla którego Sarene nigdy nie widziała podobnego przepychu – choć był cudowny, świadczył o niezwykłej rozrzutności. Jej ojciec był rozsądnym władcą i nigdy by nie dopuścił do takiej rozpusty. –Chyba zawsze tak się dzieje, nie sądzisz? – zapytał Shuden. – Ci, którzy najmniej mogą pozwolić sobie na ekstrawagancję, są najbardziej zdeterminowani, by wydać to, co im zostało. –Jesteś mądrym człowiekiem, lordzie – odparła Sarene.

–Nie, jedynie kimś, kto próbuje wejrzeć w sedno sprawy – odparł, prowadząc ją do szerokiej galerii, gdzie mogli dostać napoje. –Co mówiłeś wcześniej? –Słucham? Aha, chciałem ci wyjaśnić, że dzisiaj wieczorem zaoszczędzisz mi sporo problemów. –Dlaczego? – zapytała, biorąc od niego puchar z winem. Shuden uśmiechnął się, pociągając łyk z własnego kielicha. –Są osoby, które z różnych powodów uważają mnie za… pożądaną partię.

Wiele z nich nie będzie sobie zdawało sprawy z tego, kim jesteś, i będą się trzymać z daleka, usiłując ocenić nową konkurencję. Może wreszcie dzisiaj uda mi się choć trochę odpocząć. Uniosła brwi. –Aż tak źle? –Zwykle muszę je odganiać kijem – odparł, podając jej ramię. –Ktoś mógłby pomyśleć, że w ogóle nie zamierzasz się żenić, lordzie. Roześmiał się głośno.

–Nie, nie o to chodzi, pani. Zapewniam cię, ta koncepcja mnie interesuje… a przynajmniej związana z nią teoria. Jednakże znalezienie na tym dworze kobiety, której

rozszczebiotana głupota nie skręca mi wnętrzności, to całkiem oddzielna kwestia. Chodź, jeśli się nie mylę, powinniśmy znaleźć ciekawsze miejsce, niż sala balowa. Poprowadził ją między tańczącymi parami. Pomimo wcześniejszych uwag, wobec kobiet, które wyłaniały się z tłumu, by go powitać,

zachowywał się grzecznie, a nawet uprzejmie. Shuden znał wszystkich po imieniu – sama w sobie oznaka dyplomacji i dobrego wychowania. Szacunek Sarene do Shudena wzrastał w miarę, jak obserwowała reakcje osób, które ich mijały. Nie było posyłanych w jego stronę mrocznych spojrzeń, a jedynie kilkoro gości obrzuciło go wyniosłym wzrokiem charakterystycznym dla tak zwanych wyższych sfer. Shuden był lubiany. Sarene wyczuwała, że jego popularność bierze się nie z umiejętności zabawiania, lecz z niezwykłej uczciwości. Kiedy mówił, był zawsze uprzejmy i całkowicie

szczery. Jego egzotyczne pochodzenie dawało mu prawo do mówienia o tym, o czym nikt inny nie odważyłby się powiedzieć. Dotarli wreszcie do małego pomieszczenia na szczycie schodów. –Proszę – rzekł Shuden z satysfakcją, przepuszczając Sarene. W środku grała mniejsza, ale o wiele lepsza orkiestra smyczkowa. Dekoracje były mniej krzykliwe, za to służba roznosiła tace i z potrawami jeszcze bardziej egzotycznymi niż na dole. Sarene rozpoznała wiele twarzy z dworu, w tym i tę najważniejszą.

–Król – szepnęła, dostrzegłszy stojącego w narożniku sali Iadona. U jego boku stała Eshen w obcisłej zielonej sukni. Shuden skinął głową. –Iadon nie opuściłby takiego przyjęcia, nawet jeśli wydaje je lord Telrii. –Nie żyją w zgodzie? –Ależ wprost przeciwnie. Po prostu są w tym samym biznesie, Iadon ma flotę kupiecką – jego statki podróżują po Morzu Fjordelskim, podobnie jak statki Telrii. To czyni ich rywalami.

–I tak wydaje mi się dziwne, że tu przybył – odparła Sarene. – Mój ojciec nigdy nie bywa na takich przyjęciach. –Dlatego że twój ojciec jest dojrzałym władcą, lady Sarene. Iadon wciąż pozostaje zafascynowany swoją potęgą i korzysta z każdej okazji, żeby się nią rozkoszować. – Shuden rozejrzał się wokół bystrym wzrokiem. – Choćby ta sala. –Ta sala? Skinął głową. –Zawsze, kiedy Iadon przybywa na przyjęcie, wybiera sobie salę obok głównej i pozwala, by co ważniejsi

goście skupiali się wokół niego. Szlachta jest do tego

przyzwyczajona. Osoba wydająca bal zwykle wynajmuje drugą orkiestrę i wie, że powinna przygotować drugie, bardziej kameralne przyjęcie poza głównym balem. Iadon dał do zrozumienia, że nie zamierza zadawać się z osobami, które stoją w hierarchii społecznej znacznie niżej od niego… to spotkanie jest przewidziane tylko dla diuków i dobrze sytuowanych hrabiów. –Ale ty jesteś baronem – zauważyła

Sarene. Shuden uśmiechnął się i upił łyk wina. –Jestem specjalnym przypadkiem. Moja rodzina zmusiła Iadona do nadania jej tytułu, podczas gdy pozostali zdobywali swoje tytuły bogactwem i żebraniną. Mogę sobie pozwolić na pewne swobody, na które nie mógłby sobie pozwolić żaden inny baron, bo Iadon wie równie dobrze jak ja, że kiedyś będę lepszy niż on. Zwykle spędzam tu tylko parę chwil, nie więcej niż godzinę. Wolę nie nadużywać królewskiej cierpliwości. Oczywiście, dzisiaj to nie ma znaczenia.

–Dlaczego? –Ponieważ mam ciebie – odrzekł. – Nie zapominaj, lady Sarene. Jesteś tu najwyższa w hierarchii, jeśli nie liczyć pary królewskiej. Sarene skinęła głową. Przyzwyczaiła się do wysokich stanowisk – w końcu sama była córką króla – ale nie rozumiała arelickiej skłonności do wykorzystywania pozycji społecznej. –Osoba Iadona wszystko zmienia – szepnęła, kiedy król ją zauważył. Jego wzrok padł na nie całkiem czarną suknię i władca wyraźnie

spochmurniał. Może ta suknia nie była jednak najlepszym pomysłem, zastanowiła się Sarene. Jednak w tej samej chwili jej uwagę przyciągnęło coś innego. –A co on tutaj robi? – szepnęła, widząc jaskrawo odzianą postać odstającą od tła gości jak czerwona blizna. Shuden powędrował wzrokiem za jej spojrzeniem. –Gyorn? Zawsze przychodzi na bale dworskie. Na pierwszym pojawił się bez zaproszenia i tak się dumnie obnosił, że od tamtej pory nikt nie ośmielił się zapomnieć wysłać mu

zaproszenia. Hrathen rozmawiał z małą grupką mężczyzn, a jego lśniący, czerwony napierśnik i peleryna odcinały się wyraźnie na tle delikatniejszych barw odzienia innych gości. Gyorn co najmniej o głowę przewyższał wszystkich na sali, a jego naramienniki miały długość stopy. Trudno było go przeoczyć. Shuden uśmiechnął się. –Niezależnie od tego, co o nim myślę, jestem pod wrażeniem jego pewności siebie. Tego pierwszego wieczoru wmaszerował na prywatne przyjęcie

króla i zaczął rozmawiać z jednym z diuków, a królowi ledwo skinął głową. Najwyraźniej Hrathen uważa, że tytuł

gyorna nie jest gorszy niż tytuły innych obecnych w tej sali. –Na Wschodzie królowie zginają karki przed gyornami – odparła. – Dosłownie pełzają, kiedy odwiedza ich Wyrn. –A wszystko to zaczęło się od starszawego Jindo – zauważył Shuden, wymieniając ich kielichy na pełne, kiedy mijali kolejnego lokaja z

tacą. To wino było ze znacznie lepszego rocznika. – Zawsze mnie interesowało, co zrobiliście z naukami starego Kesega. –Wy? – zapytała Sarene. – Jestem Korathi… nie wrzucaj mnie do jednego worka z gyornem. Shuden uniósł dłoń. –Przepraszam. Nie chciałem być nieuprzejmy. Sarene się zawahała. Shuden mówił po aonicku i mieszkał w Arelonie, sądziła więc, że jest Korathi. Pomyliła się. Shuden wciąż był Jindyjczykiem –

jego rodzina wciąż wierzyła w ShuKeseg, religię spokrewnioną zarówno z Korathem, jak i Derethem. –Ale – snuła głośno rozmyślania – Jindo jest przecież teraz Derethi. Twarz Shudena pomroczniała. Spojrzał na gyorna. –Zastanawiam się, co myślał sobie wielki mistrz, kiedy dwaj jego uczniowie, Korath i Dereth, wyjechali nauczać na ziemie północy. Keseg uczył jedności. Ale co miał na myśli? Jedność umysłów, jak uważa mój lud? Jedność miłości, jak głoszą wasi kapłani? Czy jedność posłuszeństwa,

w którą wierzą Derethi? W końcu zaczynam się zastanawiać, jak to możliwe, by ludzkość tak skomplikowała całkiem prostą koncepcję. – Pokręcił głową. – W każdym razie tak, pani, Jindo jest teraz Derethi. Mój lud pozwala Wyrnowi uważać, że daliśmy się nawrócić, jest to bowiem lepsze niż walka. Wielu jednak teraz kwestionuje tę decyzję. Artethowie stają się coraz bardziej wymagający. –Zgadzam się. Shu-Dereth należy powstrzymać. To wypaczenie prawdy – wtrąciła Sarene. Shuden się zatrzymał.

–Nie powiedziałem tego, lady Sarene. Ducha Shu-Keseg stanowi akceptacja. Jest miejsce dla wszystkich nauk. Derethi uważają, że to, co robią, jest właściwe. – Urwał, spojrzał z ukosa na Hrathena, po czym kontynuował: – Ten tutaj jednak jest niebezpieczny. –Czemu on, a inni nie? –Byłem na jednym z kazań Hrathena – rzekł Shuden. – Nie przemawia z serca, lady Sarene, lecz z umysłu. W nawróceniach interesują go liczby, a nie wiara zwolenników. To niebezpieczne. Spojrzał na towarzysza Hrathena.

–Ten też mnie niepokoi – wyznał, wskazując mężczyznę o jasnych, prawie białych włosach. –Kto to? – zapytała Sarene. –Waren, najstarszy syn barona Diolena – wyjaśnił. – Nie powinno być go w tej sali, ale zdaje się, że swoje bliskie powiązania z gyornem wykorzystuje jako zaproszenie. Waren kiedyś był znany jako niezwykle pobożny Korathi, ale teraz twierdzi, że ukazał mu się Jaddeth i zażądał jego nawrócenia na ShuDereth.

–Panie mówiły o tym dzisiaj – odparła, obserwując Warena. – Nie wierzysz mu? –Zawsze uważałem, że pobożność Warena jest na pokaz. To oportunista, a przesadna pobożność przyniosła mu popularność. Sarene przyglądała się białowłosemu mężczyźnie. Był bardzo młody, ale nosił się z wielką pewnością siebie i dumą. Jego nawrócenie stanowiło niebezpieczny znak. Im więcej ludzi zbierze Hrathen, tym trudniej będzie go powstrzymać. –Nie powinnam była zwlekać tak

długo – mruknęła. –Z czym? –Z tymi balami. Hrathen wyprzedza mnie o cały tydzień. –Zachowujesz się tak, jakby to była osobista walka między wami – zauważył z uśmiechem Shuden. Sarene nie przyjęła jego słów tak lekko, jak on je wypowiedział. –Osobista walka, w której stawką są losy narodów. –Shuden! – rozległ się nagle czyjś

głos. – Widzę, że tym razem zgubiłeś swoje kółeczko adoratorek! –Dobry wieczór, lordzie Roialu – rzekł Shuden, kłaniając się starszemu mężczyźnie. – Tak, dzięki mojej towarzyszce zdołałem ich dzisiaj uniknąć. –Ach, śliczna księżniczka Sarene! – zawołał Roial i ucałował ją w rękę. – Widzę, że twoja skłonność do czerni osłabła. –Nigdy nie była silna, panie – odparła, dygając. –Mogę sobie to wyobrazić – stwierdził

z uśmiechem Roial i znów spojrzał na Shudena. – Miałem nadzieję, że nie zdajesz sobie sprawy ze swojego szczęścia, Shudenie. Mogłem ci ukraść księżniczkę i pozbyć się kilku własnych pijawek. Sarene spojrzała na lorda zaskoczona, a Shuden zachichotał. –Lord Roial jest prawdopodobnie jedynym kawalerem w Arelonie, którego łaski są w większej cenie niż moje. Nie jestem zazdrosny. Jego Lordowska Mość odwraca nieco uwagi ode mnie.

–Ty? – zapytała Sarene, wpatrując się w chudego staruszka. – Kobiety chcą za ciebie wychodzić? – Po czym, przypominając sobie o dobrych manierach dodała „panie” i zaczerwieniła się raptownie, zawstydzona gafą, którą popełniła. Roial parsknął śmiechem. –Nie obawiaj się, nie obraziłaś mnie, Sarene. śaden mężczyzna w moim wieku nie jest atrakcyjny. Moja droga Eoldess nie żyje od dwudziestu lat, a ja nie mam syna. Moja fortuna musi na kogoś przejść i każda niezamężna dziewczyna w tym królestwie zdaje sobie z tego sprawę. Będzie mnie

musiała znosić tylko kilka lat, pochować, a potem znaleźć sobie gorącego młodego kochanka i wydawać moje pieniądze. –Mój lord jest zbyt cyniczny – zauważył Shuden. –„Mój lord” jest realistą – prychnął Roial. – Choć muszę przyznać, że pomysł wciągnięcia jednego z tych młodych pączuszków do łóżka jest kuszący. Wiem, że wszystkie są przekonane, że jestem za stary, by wymagać od nich spełnienia obowiązku małżeńskiego, ale się mylą. Jeśli mam pozwolić, by któraś skradła moją fortunę, niech sobie

przynajmniej na nią zapracuje. Shuden zarumienił się, ale Sarene tylko wybuchnęła śmiechem. –Wiedziałam. Jesteś naprawdę sprośnym dziadkiem! –Wcale się z tym nie kryję – zgodził się Roial i dodał, zerkając na Hrathena: – A jak sobie radzi nasz przyjaciel w zbroi? –Denerwuje mnie samą swoją trującą obecnością, panie – odparła Sarene. –Uważaj, Sarene – ostrzegł ją Roial. – Słyszałem, że nagły przypływ

szczęścia w interesach naszego drogiego lorda Telrii nie jest czystym przypadkiem. Shuden spojrzał na niego podejrzliwie. –Diuk Telrii nie zadeklarował lojalności Derethi. –Otwarcie nie – zgodził się Roial. – Ale moje źródła donoszą, że tych dwóch coś łączy. Jedno jest pewne. Kae dawno nie widziało takiego balu, a diuk wydaje go bez szczególnego powodu. Można by się zacząć zastanawiać, co właściwie Telrii reklamuje i dlaczego chce nam tak wyraźnie pokazać, jaki jest bogaty.

–Interesująca myśl, panie – zauważyła Sarene. –Sarene? – dobiegł z drugiego krańca pokoju głos Eshen. – Moja droga, możesz tu podejść? –O, nie – jęknęła Sarene, spoglądając na królową, która kiwała na nią ręką. – Jak sądzisz, o co jej może chodzić? –Sam jestem tym zaintrygowany – mruknął z błyskiem w oku Roial.

Sarene skinęła królowej głową, po czym podeszła do pary królewskiej i

dygnęła. Shuden i Roial podążyli za nią dyskretnie, przystając w zasięgu głosu. Eshen uśmiechnęła się do nadchodzącej Sarene. –Kochanie, właśnie wyjaśniałam mężowi pomysł, na jaki dzisiaj rano wpadłaś. Wiesz, chodzi o te ćwiczenia. – Eshen entuzjastycznie wskazała ruchem głowy na króla. –Co to za nonsens, Sarene? – zapytał król. – Kobiety bawiące się mieczami? –Wasza Królewska Mość chyba nie chciałby, żebyśmy utyły? – zapytała

niewinnym tonem Sarene. –Nie, oczywiście, że nie – odparł król. – Możecie po prostu i mniej jeść. –Ale ja tak lubię ćwiczyć, Wasza Miłość. Iadon odetchnął głęboko i boleśnie. –Z pewnością są jakieś inne formy ćwiczeń, które wy, kobiety, możecie wykonywać. Sarene zamrugała, usiłując dać mu do zrozumienia, że jest bliska łez. –Ale, Wasza Miłość, ja to ćwiczę do dziecka. Z pewnością król nie może

mieć nic przeciwko takiej niemądrej kobiecej rozrywce. Król znieruchomiał i przyjrzał jej się uważnie. Chyba tym razem rzeczywiście trochę przesadziła. Przybrała zatem na twarzy wyraz beznadziejnej głupoty i uśmiechnęła się. Wreszcie pokręcił głową. –Och, rób co chcesz, kobieto. Wolałbym, żebyś nie zepsuła mi wieczoru. –Król jest bardzo mądry – odrzekła Sarene, dygnęła i się wycofała.

–Zapomniałem o tym – przyznał Shuden szeptem, kiedy wróciła do jego boku. – Ta poza musi być bardzo trudna do utrzymania. –Czasem się przydaje – odparła. Mieli już wyjść z sali, kiedy ujrzeli kuriera, który podszedł do króla. Sarene położyła dłoń na ramieniu Shudena, dając mu do zrozumienia, że chce zostać jeszcze przez chwilę, by usłyszeć, co mówi Iadon. Posłaniec szepnął coś królowi do ucha, który aż wytrzeszczył oczy z irytacji. –Co?

Mężczyzna podszedł, żeby znów coś szepnąć, ale król go odepchnął. –Mów głośno, człowieku, nie mogę znieść tego szeptania. –To się stało w tym tygodniu, Wasza Miłość – wyjaśnił mężczyzna. Sarene przysunęła się bliżej. –Jakie to dziwne – rozległ się nagle lekko naznaczony akcentem głos. Hrathen stał blisko króla. Nie patrzył na nich, ale jakimś sposobem jego słowa były skierowane do Iadona. – Nie sądziłem, że król będzie dyskutował istotne kwestie w przytomności maluczkich. Tacy

ludzie mają tendencję do mylnego interpretowania zdarzeń i nie jest korzystne stwarzanie im ku temu okazji. Większość otaczających ich ludzi sprawiała wrażenie, jakby nie słyszała komentarza gyorna. Król jednak usłyszał. Przez chwilę przyglądał się Sarene, po czym złapał gońca za ramię i szybko opuścił salę, zostawiając zaskoczoną Eshen. Hrathen pochwycił spojrzenie Sarene, która obserwowała wychodzącego króla, i uśmiechnął się lekko, po czym odwrócił się do swoich towarzyszy.

–Uwierzycie? – szepnęła Sarene, kipiąc gniewem. – On to zrobił celowo! Shuden skinął głową. –Często nasze podstępy obracają się przeciwko nam, pani. –Gyorn jest w tym dobry – dodał Roial. – Obrócenie czyjejś maski przeciwko niemu samemu jest prawdziwie mistrzowskim posunięciem. –Często zauważałem, że niezależnie od okoliczności, lepiej pozostać sobą – dodał Shuden. – Im więcej masek

próbujemy nosić, tym łatwiej możemy się pomylić. Roial skinął z uśmiechem głową. –Prawda. Nudna być może, ale prawda. Sarene słuchała ich jednym uchem. Była pewna, że to ona manipuluje; nigdy sobie nie zdawała sprawy z tego, jak pogarsza swoją pozycję. –Ta poza jest kłopotliwa – przyznała. Westchnęła i spojrzała na Shudena. – Ale na razie muszę przy niej zostać, przynajmniej w stosunku do króla. Choć, uczciwie mówiąc, wątpię, czy

widziałby we mnie cokolwiek innego, nawet gdybym zachowywała i się normalnie. –Prawdopodobnie masz rację – zgodził się Shuden. – Król jest raczej krótkowzroczny, jeśli chodzi o kobiety. Król wrócił kilka chwil później. Twarz miał gniewną, cały dobry humor ulotnił się po usłyszeniu najnowszych wieści. Kurier oddalił się z widoczną ulgą, a kiedy wychodził, Sarene pochwyciła wzrokiem nową postać w salonie. Diuk Telrii wyglądał jak zwykle przepysznie w jaskrawych czerwieniach i złocie, z palcami

sztywnymi od pierścieni. Sarene przyjrzała mu się uważnie i zauważyła, że nie przystanął i nie przywitał się z gyornem Hrathenem. Właściwie wręcz ignorował duchownego i pomijał go w czasie powitań, które wymieniał po kolei ze wszystkimi innymi gośćmi. –Masz rację, lordzie Roial – mruknęła wreszcie. Roial oderwał się na chwilę od rozmowy z Shudenem. –Hm?

–Diuk Telrii – wyjaśniła, wskazując

gospodarza ruchem głowy. – Coś jest między nim a gyornem. –Telrii to kłopotliwy osobnik – odparł Roial. – Nigdy nie mogłem do końca przeniknąć jego motywów. Czasem wydaje mi się, że potrzebuje jedynie złota, by wypełniać swe kufry, czasem jednak… Urwał, bo Telrii chyba zauważył, że jest obserwowany i spojrzał w stronę Sarene i jej dwóch towarzyszy. Uśmiechnął się i ruszył ku nim, z Atarą u boku. –Lord Roial – rzekł swobodnym, prawie niedbałym tonem. – Witam. I

Wasza Wysokość. Nie przedstawiono nas sobie. Roial dopełnił ceremoniału. Sarene dygnęła przed diukiem, który sączył wino i wymieniał żarciki z Roialem. Był… zaskakująco nonszalancki. Wprawdzie niewielu szlachciców interesowało się tematem, na który toczy się dyskusja, ale większość przynajmniej udawała zainteresowanie. Telrii nie starał się nawet udawać. Mówił oschłym tonem, choć nie posuwał się do arogancji. Poza pierwszym powitaniem całkowicie ignorował Sarene, wyraźnie przekonany, że ta kobieta nie ma najmniejszego znaczenia.

Wreszcie odpłynął do innych gości, a Sarene z irytacją odprowadzała go wzrokiem. Nienawidziła być ignorowana. Wreszcie westchnęła i zwróciła się do swojego towarzysza: –Cóż, lordzie Shuden, chciałabym teraz poznać innych ludzi. Hrathen ma tygodniowe fory, ale niech przeklęty będzie Domi, jeśli pozwolę mu dalej się wyprzedzać.

***

Było późno. Shuden chciał wyjść już wiele godzin temu, ale Sarene wtopiła się w tłum, przepychając się przez setki gości i wciąż nawiązując nowe znajomości. Zmusiła Shudena, by

przedstawił ją wszystkim swoim znajomym. Nazwiska i twarze wkrótce zlały się w jedną plamę. Ale kolejne spotkania z pewnością je utrwalą. Wreszcie pozwoliła Shudenowi odwieźć się do pałacu, zadowolona z przebiegu dnia. Shuden odwiózł ją i zmęczonym głosem życzył dobrej nocy, twierdząc, że cieszy się, że następny w kolejce do zaproszenia jej na bal jest Ahan. –Twoje towarzystwo jest cudowne! – wyjaśnił. – Ale po prostu nie mogę za tobą nadążyć. Sarene czasami sama nie mogła za sobą nadążyć. Prawie się zataczając,

powędrowała do pałacu, tak oszołomiona zmęczeniem i winem, że ledwie mogła utrzymać opadające powieki. W holu było słychać echa odległych okrzyków. Sarene zmarszczyła brwi i minęła zakręt, by natknąć się na bezładnie biegających

strażników królewskich, którzy krzyczeli na siebie i ogólnie bardziej przeszkadzali niż pomagali.

–Co się dzieje? – spytała. –Ktoś włamał się dzisiaj w nocy do pałacu – wyjaśnił strażnik. – Wśliznął się przez sypialnię królewską. –Czy ktoś jest ranny? – zapytała z niepokojem. Iadon i Eshen opuścili przyjęcie wiele godzin przed nią i Shudenem. –Dzięki Domi, nie – odparł strażnik. Przywołał gestem dwóch żołnierzy. – Zabierzcie księżniczkę do jej apartamentów i pilnujcie drzwi – rozkazał. – Dobranoc, Wasza Wysokość. Proszę się nie martwić… już ich nie ma.

Sarene westchnęła, obserwując wrzeszczących i przepychających się strażników, co chwila przebiegających przez korytarz, słysząc szczęk ich zbroi i broni. Nie była pewna, czy będzie miała spokojną noc przy takim hałasie, mimo że była bardzo zmęczona.

Rozdział 15

Nocą, gdy wszystko stapiało się w jednolitą czerń, Hrathen prawie czuł potęgę Elantris. Na tle rozgwieżdżonego nieba zrujnowane budynki zrzucały swoje żałobne całuny rozpaczy i stawały się wspomnieniami: wspomnieniami miasta zbudowanego z wiedzą i

starannością, miasta, w którym każdy kamień był dziełem sztuki funkcjonalnej, wspomnieniami wież pnących się ku niebu – jak palce łaskoczące gwiazdy – i kopuł rozpostartych jak starożytne wzgórza. A wszystko to była tylko iluzja. Pod tą wspaniałością kryły się ruiny, brudne rany, w tej chwili obnażone światu. Jak łatwo było patrzeć poprzez złocone herezje. Jak prosto było przyjąć, że zewnętrzna siła mówiła o wewnętrznej prawości. –Śnij dalej, Elantris – szepnął Hrathen, ruszając wzdłuż wysokiego muru otaczającego miasto. – Pamiętaj, czym kiedyś byłeś, i próbuj

ukryć swe grzechy pod płaszczem mroku. Jutro słońce znów wstanie i znowu odsłoni wszystko. –Panie? Czy coś mówiłeś? Hrathen się obejrzał. Zaledwie zauważył strażnika mijającego go na szczycie muru. Mężczyzna opierał na ramieniu ciężką włócznię, a jego pochodnia niemal przygasła. –Nie, mówiłem do siebie. Strażnik skinął głową i ruszył dalej na obchód. Zaczęli już przyzwyczajać się do obecności Hrathena, który

odwiedzał Elantris w tym tygodniu prawie co noc, wędrując w zadumie po murach. Tym razem miał wprawdzie dodatkowy powód do odwiedzin, ale zwykle przychodził tu tylko posiedzieć w samotności i pomyśleć. Nie był pewien, co tak go ciągnie do miasta. Częściowo zapewne ciekawość. Nigdy nie widział Elantris za czasów świetności, nie rozumiał zatem, jak cokolwiek – nawet tak ogromne miasto – mogło wielekroć oprzeć się potędze Fjordenu, najpierw militarnej, a potem teologicznej. Czuł się również odpowiedzialny wobec ludzi – lub istot, czymkolwiek były – żyjących w Elantris.

Wykorzystywał ich, ukazywał jako wspólnego wroga, by zjednoczyć swych wyznawców. Czuł się winny, Elantrianie, których widział, nie byli demonami, lecz nieszczęśnikami zżeranymi straszliwą chorobą. Zasługiwali na litość, nie na potępienie. Staną się jednak jego demonami, nie ma bowiem lepszej, łatwiejszej i mniej szkodliwej drogi do zjednoczenia Arelonu. Jeśli zwróci lud przeciwko rządowi, tak jak to zrobił w Duladenie, nastąpi rzeź. Ta droga również doprowadzi do rozlewu krwi, ale miał nadzieję, że znacznie mniejszego.

Och, jakież brzemię musimy dźwigać na naszych barkach w służbie Twojego Imperium, lordzie Jaddethie, wyszeptał w myślach Hrathen. Nieważne, że działał w imieniu Kościoła, że ocalił tysiące dusz. Zniszczenia, jakie spowodował na ziemiach Duladenu, ciążyły mu na duszy jak młyński kamień. Ludzie, którzy mu ufali, nie żyli, a całe społeczeństwo pogrążyło się w chaosie. Jaddeth jednak żądał ofiar. Czym było sumienie jednego człowieka wobec chwały Jego panowania? Czymże było poczucie winy, kiedy cały naród został właśnie zjednoczony pod uważnym

okiem Jaddetha? Hrathen na zawsze będzie nosił blizny po swoich czynach, ale czyż nie lepiej, by cierpiał jeden człowiek, niżby cały naród pogrążył się w herezji? Hrathen odwrócił się od Elantris, spoglądając teraz w stronę i migocących świateł Kae. Jaddeth dał mu kolejną szansę. Tym razem zrobi wszystko inaczej. Nie będzie rewolucji, rozlewu krwi spowodowanego walką między klasami. Hrathen ostrożnie doprowadzi do tego, że Iadon uklęknie i jego miejsce zajmie inny człowiek, bardziej skłonny do ugody. Wówczas szlachta Arelonu pozwoli się nawrócić

bez sprzeciwu. A jedynymi osobami, które ucierpią, zostaną kozłami ofiarnymi, będą Elantrianie. Stworzył dobry plan. Był pewien, że jest w stanie zmiażdżyć arelicką monarchię bez większego wysiłku. Już teraz była słaba i popękana. Lud Arelonu był tak uciskany, że Hrathen błyskawicznie stworzyłby nowy rząd, jeszcze przed otrzymaniem wiadomości o upadku Iadona. śadnej rewolucji. Wszystko przeprowadzone czyściutko. Chyba że popełnił błąd. Odwiedzał farmy i miasta wokół Kae, wiedział, że ludzie byli uciskani ponad ich

możliwości i siły. Jeśli da im zbyt wiele swobody, powstaną i zniosą całą klasę szlachty. Ta możliwość przyprawiała go o bezsenność… głównie dlatego że wiedział, że jeśli coś takiego się zdarzy, on na tym skorzysta. Logiczny gyorn w jego głowie ujeździ zniszczenie jak szlachetnego rumaka i wykorzysta do przekształcenia całego narodu w wyznawców Derethi. Westchnął, odwrócił się i ruszył dalej. Chodnik na szczycie murów był strzeżony przez gwardzistów, ale jeśli zapędziłby się zbyt daleko, dotarłby do miejsca pokrytego ciemnym, oleistym szlamem. Nie wiedział, skąd się wziął ten szlam. Całkowicie

pokrywał mury oddalone od centralnej bramy. Zanim Hrathen dotarł do granicy szlamu, spostrzegł grupę mężczyzn stojących przy chodniku. Byli odziani w długie płaszcze. Może sądzili, że te stroje dodadzą im anonimowości? Jednakże, jeśli taka była ich intencja, to być może diuk Telrii powinien przywdziać coś innego niż przepyszny lawendowy płaszcz haftowany srebrem. Hrathen pokręcił głową na tę oznakę materializmu.

Z jakimi ludźmi ja muszę pracować, żeby osiągnąć cele wyznaczone przez Jaddetha. Diuk Telrii nie opuścił kaptura, nie skłonił się też jak należy, widząc zbliżającego się Hrathena – choć oczywiście gyorn nie oczekiwał tego po nim. Diuk jednak skinął strażnikom, by się wycofali i zapewnili im dyskrecję. Hrathen stanął obok diuka Telrii, opierając się o parapet i patrząc na panoramę Kae. W oddali migotały światła – wielu ludzi w mieście było dość bogatych, aby pozwolić sobie na liczne lampy olejne i świece. Hrathen

odwiedził kilka miast, które po zapadnięciu zmierzchu stawały się tak mroczne jak Elantris. –Nie zapytasz, po co chciałem się z tobą spotkać? – rzucił Telrii. –Masz wątpliwości co do naszego planu – odparł spokojnie Hrathen. Telrii przystanął, wyraźnie zdumiony, że Hrathen tak doskonale go rozumie. –No cóż, skoro już i tak to wiesz, może ty też masz wątpliwości? –Wcale nie – odparł Hrathen. – Twoje maniery, to ukradkowe spotkanie… to

cię wydało. Telrii zmarszczył brwi. Ten człowiek nawykł do górowania w każdej rozmowie. Czy dlatego się wahał? Czy Hrathen go obraził? Nie, obserwując oczy diuka, Hrathen mógł stwierdzić, że nie o to chodzi. Telrii był początkowo gotów wejść w układ z Fjordenem i z pewnością dzisiejszy bal sprawił mu wielką przyjemność. Więc co się zmieniło? Czy dlatego się wahał? Czy został w jakiś sposób urażony? Nie, Hrathen czuł, że powód jest inny. Telrii był z początku gotów dobić interesu z Fjordenem, a z pewnością spodobało

mu się wydawanie takich przyjęć jak dzisiaj. Co się zatem zmieniło? Nie mogę pozwolić, żeby taka okazja wymknęła mi się z rąk, pomyślał. Gdyby chociaż miał więcej czasu. Z jego trzymiesięcznego terminu pozostało mniej niż osiemdziesiąt dni. Gdyby dano mu rok, mógłby pracować z większą delikatnością i precyzją. Niestety, nie miał takiego luksusu, a bezczelny atak na diuka był w tej chwili jedyną możliwością bezbolesnej zmiany układu sił. –Dlaczego nie powiesz, co cię gnębi? – zapytał.

–No cóż – odparł ostrożnie Telrii – nie jestem całkiem pewien, czy chcę pracować z Fjordenem. Hrathen uniósł brew. –Wcześniej nie miałeś takich wątpliwości. Telrii obserwował Hrathena spod kaptura. W półmroku wydawało się, że jego znamię jest tylko przedłużeniem cienia, co nadawało rysom twarzy diuka posępny wygląd… a przynajmniej nadawałoby, gdyby ten ekstrawagancki strój nie psuł efektu.

Telrii zmarszczył brwi. –Usłyszałem dzisiaj na przyjęciu kilka interesujących informacji, gyornie. Czy istotnie to ty byłeś przydzielony do Duladenu przed jego obaleniem? Ach, więc o to chodzi, pomyślał Hrathen. –Byłem tam. –A teraz jesteś tutaj – odrzekł Telrii. – Zastanawiasz się, czemu szlachcic poczuł się źle, słysząc te wieści? W tej rewolucji została wymordowana cała klasa republikanów – władców Duladenu! A moje źródła twierdzą, że

to ty maczałeś w tym palce. Może ten człowiek nie był jednak tak głupi, jak się wydawało Hrathenowi. Troski diuka nie były bezpodstawne. Trzeba będzie rozmawiać delikatnie. Wskazał na stojących opodal strażników. –Skąd wziąłeś tych żołnierzy, panie? Telrii się zawahał. –A co to ma wspólnego z czymkolwiek? –Ot, takie pytanie – odparł Hrathen. Telrii odwrócił się i spojrzał na strażników.

–Rekrutowałem ich ze Straży Miejskiej Elantris i wynająłem na ochroniarzy. Hrathen skinął głową. –Ilu takich strażników zatrudniasz? –Piętnastu – odparł Telrii. –Jak osądzasz ich zręczność? Telrii wzruszył ramionami. –Nie jest źle, jak sądzę. Nigdy nie widziałem, aby rzeczywiście walczyli. –Prawdopodobnie dlatego, że nigdy tego nie robili – odparł Hrathen. –

śaden żołnierz w Arelonie nigdy nie widział walki. –Do czego zmierzasz, gyornie? Hrathen obejrzał się, ruchem głowy wskazując posterunek Straży Miejskiej Elantris, oświetlony pochodniami umieszczonymi u stóp muru. –Jak liczna jest ta straż? Pięciuset ludzi? Może siedmiuset? Jeśli doliczyć lokalne siły porządkowe i ochronę osobistą, taką jak twoja, może będziemy mieć w całym Kae jakiś tysiąc żołnierzy. Gdy dodamy do tego legion lorda Eondela, wciąż będziesz

miał poniżej tysiąca pięciuset zawodowych żołnierzy. –I co z tego? – zapytał Telrii. Hrathen odwrócił głowę. –Myślisz, że Wyrn naprawdę potrzebuje rewolucji, żeby przejąć kontrolę nad Arelonem? –Wyrn nie ma armii – odrzekł Telrii. – Fjorden posiada jedynie podstawowe siły defensywne.

–Nie mówię o Fjordenie – odparł Hrathen. – Mówię o Wyrnie, Regencie

Wszelkiego Stworzenia, przywódcy Shu-Dereth. Posłuchaj, lordzie Telrii, bądźmy szczerzy. Jak wielu żołnierzy jest w Hrovellu? W Jaadorze? W Svordenie? W innych krajach Wschodu? To ludy, które zaprzysięgły się jako Derethi. Nie sądzisz, że na rozkaz Wyrna powstaną? Telrii zawahał się. Hrathen skinął głową, widząc zrozumienie w oczach diuka. Ten człowiek nie pojmował połowy tego, co się działo. Prawda była taka, że Wyrn nie potrzebował nawet armii obcych, żeby podbić Arelon. Niewielu, poza najwyższymi kapłanami,

rozumiało drugą, znacznie potężniejszą siłę, którą Wyrn miał na swoje zawołanie: monastery i klasztory. Kapłaństwo Derethi od stuleci szkoliło swoich mnichów w wojnie, zabójstwach i… innych sztukach. Struktury obronne Arelonu były tak słabe, że prawdopodobnie do podbicia kraju wystarczyłby personel jednego monasteru. Hrathen zadrżał na samą myśl o… mnichach, szkolonych w Monasterze Dakhor, którzy mogliby zaatakować bezbronny Arelon. Spojrzał na ramię, na miejsce gdzie pod zbroją płytową wciąż nosił ślady swojego tam pobytu. Nie były to jednak sprawy, które

musiał tłumaczyć diukowi. –Mój panie – rzekł szczerze – jestem tu, w Arelonie, ponieważ Wyrn chce dać waszemu ludowi szansę na pokojowe nawrócenie. Gdyby chciał zmiażdżyć ten kraj, zrobiłby to. Przysłał jednak mnie. A moim jedynym zamiarem jest znaleźć sposób na nawrócenie ludu Arelonu. Telrii powoli skinął głową. –Pierwszym krokiem – ciągnął Hrathen – jest upewnienie się, że rząd patrzy przychylnie na sprawę Derethi. A to będzie wymagało zmiany przywództwa… czyli osadzenie na

tronie nowego króla. –Mam zatem twoje słowo? – zapytał Telrii. –Będziesz miał tron – odparł Hrathen. Telrii skinął głową – widocznie czekał właśnie na te słowa. Przedtem obietnice Hrathena były niejasne, ale teraz nie mógł już sobie pozwolić na brak zaangażowania. Jego słowa dały diukowi dowód, że Hrathen próbuje obalić tron – kalkulowane ryzyko, ale Hrathen był dobry w takich kalkulacjach. –Będą tacy, którzy się sprzeciwią –

ostrzegł. –Na przykład? –Ta kobieta, Sarene – odparł Telrii. – Jej głupota to oczywista gra. Moi informatorzy twierdzą, że darzy niezdrowym zainteresowaniem twoje posunięcia i pytała o ciebie na

przyjęciu dzisiaj wieczorem. Bystrość Telrii zaskoczyła Hrathena. Mężczyzna wydawał się tak pretensjonalny, tak próżny – a jednak najwyraźniej posiadał pewne

kompetencje. To może być albo wada, albo zaleta. –Nie martw się dziewczyną. Weź tylko pieniądze, które dostarczyliśmy, i czekaj. Twoja chwila wkrótce nadejdzie. Słyszałeś wieści, jakie otrzymał dzisiaj król? Telrii zawahał się, ale skinął głową. –Wszystko zatem odbywa się zgodnie z obietnicą – odrzekł Hrathen. – Musimy jedynie być cierpliwi. –Doskonale – odparł Telrii. Wciąż jeszcze miał pewne

zastrzeżenia, ale logika Hrathena, w połączeniu z otwartą obietnicą tronu, wystarczyła najwidoczniej, by go przekonać. Diuk skłonił się Hrathenowi z niezwykłym szacunkiem, po czym skinął dłonią na straż i ruszył w swoją stronę. –Diuku Telrii! – zawołał Hrathen, tknięty nagłą myślą. Telrii zatrzymał się i odwrócił powoli. –Czy twoi żołnierze wciąż mają przyjaciół w Straży Miejskiej Elantris? – zapytał Hrathen. Telrii wzruszył ramionami. – Tak mi się zdaje.

–Powinieneś podwoić ich żołd – rzekł Hrathen cicho, by nie usłyszeli go żołnierze diuka. – Mów przy nich dobrze o Straży Miejskiej Elantris, daj im czas, aby mogli porozmawiać ze swoimi dawnymi towarzyszami. Byłoby… dobrze dla twojej przyszłości, by pomiędzy strażnikami rozeszło się, że nagradzasz tych, którzy ci wiernie służą. –A ty dostarczysz fundusze, żeby opłacić dodatkowo moich ludzi? – upewnił się Telrii. Hrathen wzniósł oczy do nieba. –Dobrze.

Telrii skinął głową i odszedł w stronę swojej gwardii. Hrathen odwrócił się i oparł o mur, spoglądając na Kae. Będzie musiał chwilę odczekać, nim zawróci na schody i zejdzie. Telrii wciąż się obawiał przyznania do lojalności wobec Derethi i nie chciał, aby widziano, jak się spotyka z Hrathenem. Oczywiście przesadzał z obawami, ale może lepiej, by przez jakiś czas jeszcze udawał, że nie zmienia religii. Hrathena martwiło jednak, że Telrii wspomniał o Sarene. Z jakiejś przyczyny teodzka księżniczka

postanowiła sprzeciwić się Hrathenowi, choć nie dał jej ku temu żadnego

powodu. Tkwiła w tym nawet niejaka ironia, nie wiedziała bowiem, że w tej chwili Hrathen jest jej największym sprzymierzeńcem, a nie wrogiem. Ludzie nawrócą się tak czy owak. Albo odpowiedzą na namowy Hrathena, albo zostaną zmiażdżeni przez fjordelską armię. Hrathen wątpił, czy kiedykolwiek zdoła ją przekonać o tej prawdzie. Widział w jej oczach nieufność…

natychmiast przyjmowała, że wszystko, co mówi, jest kłamstwem. Nienawidziła go irracjonalną nienawiścią osoby, która wie, że jej własna wiara jest gorsza. Nauki Korathi poszły już w niepamięć w większości krajów Wschodu, wkrótce nastąpi to również w Arelonie i Teod. Shu-Korath był za słaby; brakowało mu żywotności. Shu-Dereth był potężny i silny. Jak dwie rośliny walczące o jeden kawałek ziemi – Shu-Dereth wkrótce zdławi ShuKorath. Pokręcił głową, po czym odwrócił się i ruszył powoli ku stopniom wiodącym w dół, do Kae. Nagle usłyszał głuchy

łomot i znieruchomiał. Dźwięk przypominał odgłos zatrzaskiwanej bramy. –Co to było? – zapytał, podchodząc do kilku strażników, którzy stali w kręgu pełgającego światła pochodni. Strażnicy wzruszyli ramionami, ale jeden wskazał na dwie sylwetki przemierzające pogrążony w mroku plac. –Chyba złapali kogoś, kto próbował uciec. Hrathen zmarszczył czoło. –Czy to się często zdarza? Strażnik pokręcił głową.

–Większość jest zbyt otumaniona, by próbować ucieczki. Raz na jakiś czas któryś próbuje czmychnąć, ale zawsze ich wyłapujemy. –Dziękuję – odparł Hrathen i powoli ruszył w dół po schodach. Zaledwie zszedł z ostatniego stopnia, skierował się do głównej strażnicy. Dowódca był w środku, oczy miał półprzytomne, jakby dopiero co się obudził. –Problemy, kapitanie? Mężczyzna uniósł głowę. –Och, to ty, gyornie. Nie, żadne

kłopoty, to tylko jeden z moich poruczników zrobił coś, czego nie powinien był robić. –Wpuścił paru Elantrian z powrotem do miasta? – zapytał Hrathen. Kapitan zmarszczył brwi, ale skinął głową. Hrathen widywał go już wiele razy i zawsze łaskotał chciwość żołnierza kilkoma monetami. Ten człowiek był już prawie jego. –Następnym razem, kapitanie – rzekł, sięgając do pasa i wyjmując sakiewkę – proponuję ci inną opcję. Oczy kapitana zalśniły, gdy Hrathen

wyjmował z sakiewki złote wyrningi – wybite z wizerunkiem głowy Wyrna Wulfdena.

–Chciałem przyjrzeć się bliżej jednemu z tych Elantrian, z przyczyn religijnych, oczywiście – wyjaśnił, kładąc na stole kupkę monet. – Będę bardzo wdzięczny, jeśli kolejny pojmany Elantrianin trafi do mnie do kaplicy, zanim wrzucicie go z powrotem do miasta. –Przypuszczalnie da się to załatwić, panie – odrzekł kapitan, zręcznie zbierając monety ze stołu.

–Oczywiście, nikt nie będzie musiał o tym wiedzieć – dodał Hrathen. –Oczywiście, panie.

Rozdział 16

Raoden próbował kiedyś uwolnić Iena. Był wówczas młodzieńcem o prostym umyśle i dobrych intencjach. Od jednego ze swych nauczycieli usłyszał o niewolnictwie i wbił sobie do głowy, że Seony były trzymane wbrew ich woli. Tego dnia poszedł we łzach do Iena i zażądał, żeby Seon przyjął wolność. –Ależ ja jestem wolny, młody panie – odpowiedział Ien płaczącemu chłopcu.

–Nie, nie jesteś! – sprzeciwił się Raoden. – Jesteś niewolnikiem… robisz to, co inni ci każą. –Robię to, bo chcę, Raodenie. –Dlaczego? Nie chcesz być wolny? –Chcę służyć, młody panie – wyjaśnił Ien, pulsując łagodnie. – Moja wolność jest tutaj, z tobą. –Nie rozumiem. –Patrzysz na te sprawy jak człowiek, młody panie – rzekł Ien pobłażliwym tonem. – Widzisz rangi, różnice, próbujesz uporządkować świat tak,

aby wszystko, co istnieje, znalazło swoje miejsce ponad lub poniżej ciebie. Dla Seona nie ma powyżej i poniżej, są tylko ci, których kochamy. A tym, których kochamy, chcemy służyć. –Ale nawet nie otrzymujesz zapłaty! – odparł z oburzeniem Raoden. –Ależ otrzymuję, panie. Moja zapłata to ojcowska duma i macierzyńska miłość. śyję satysfakcją, kiedy patrzę, jak rośniesz. Minęło wiele lat, zanim Raoden zrozumiał te słowa, ale pozostały one na zawsze w jego pamięci. W miarę,

jak dorastał i się uczył, słuchając niezliczonych kazań Korathi na temat jednoczącej siły miłości, zaczął postrzegać Seony na nowy sposób. Nie jako sługi, nawet nie jako przyjaciół, ale coś znacznie głębszego i potężniejszego. Wydawało się, że są inkarnacją samego Domi, odbiciem jego miłości do ludzi. Poprzez swoją służbę byli znacznie bliżej niebios, aniżeli ich tak zwani panowie kiedykolwiek będą w stanie to objąć rozumem. –Wreszcie jesteś wolny, mój przyjacielu – wyszeptał Raoden, patrząc, jak Ien krąży i podskakuje w powietrzu.

Wciąż nie był w stanie wydobyć z niego bodaj cienia reakcji, ale mimo to Seon nieustannie pozostawał w najbliższym sąsiedztwie Raodena. Shaod zabrała Ienowi nie tylko głos, lecz przede wszystkim zniszczyła jego umysł. –Nie wiem, co z nim jest nie w porządku – rzekł Raoden do siedzącego w pewnym

oddaleniu Galladona. Znajdowali się na dachu budynku, o kilka ulic od kaplicy, wyproszeni ze

zwykłego miejsca rozmów przez pokornie przepraszającego Kahara. Staruszek od chwili przybycia pucował wszystko zawzięcie, a teraz nadszedł czas na końcowe polerowanie. Wcześnie rano niechętnie, ale konsekwentnie wygonił wszystkich, żeby spokojnie dokończyć prace. Galladon podniósł wzrok znad książki. –Z kim? Z Seonem? Raoden skinął głową, leżąc na brzuchu w pobliżu krawędzi czegoś, co było kiedyś murem ogrodu. Wciąż obserwował Iena.

–Jego Aon nie jest kompletny. –Ien – odparł w zadumie Galladon. – To uzdrawianie. Kolo? –Zgadza się. Tyle tylko że Aon nie jest już kompletny – są drobne przerwy w jego liniach, wyblakłe plamy w kolorze. Galladon mruknął coś pod nosem; nie był tak zainteresowany Aonami, jak Raoden. Raoden obserwował Iena jeszcze przez kilka chwil, po czym wrócił do studiowania księgi AonDor. Nie zdążył jednak zabrnąć daleko, Galladon bowiem poruszył całkiem inny temat.

–Czego ci najbardziej brakuje, sule? – zapytał w zadumie. –Najbardziej? Z zewnątrz? –Kolo – odrzekł Galladon. – Co zabrałbyś ze sobą do Elantris, gdybyś mógł? –Nie wiem – odparł Raoden. – Muszę się zastanowić. A ty? –Mój dom – wyznał Galladon pełnym tęsknoty tonem. – Sam go zbudowałem, sule. Ściąłem każde drzewo, oheblowałem każdą deskę, wbiłem każdy gwóźdź. Był piękny… nie ma posesji ani pałacu, które można

by porównać z pracą własnych rąk. Raoden skinął głową. Co on miał takiego, czego mu najbardziej brakowało? Był synem królewskim, miał wiele przedmiotów. Kiedy jednak znalazł odpowiedź, sam był nią zaskoczony. –Listy – rzekł. – Zabrałbym listy. –Listy, sule? – Widać było, że nie takiej odpowiedzi Galladon się spodziewał. – Od kogo? –Od dziewczyny Galladon zaśmiał się. –Kobieta, sule? Nigdy w życiu bym nie

powiedział, że jesteś typem romantyka. –Nie można sądzić, że nie myślę o takich sprawach tylko dlatego, że nie wydaję dramatycznych westchnień jak bohater j romansu. Galladon uniósł dłonie w obronnym geście.

–Nie rób mi DeluseDoo, sule. Jestem tylko zaskoczony. Co to za dziewczyna? –Miałem się z nią ożenić.

–To musiała być niezwykła kobieta. –Prawdopodobnie – zgodził się Raoden. – śałuję, że jej nie poznałem. –Nie znasz jej? Raoden pokręcił głową. –Stąd właśnie te listy, przyjacielu. Mieszkała w Teod, była córką króla. Zaczęła do mnie pisać około roku temu. Jej listy świadczyły o niezwykłej inteligencji autorki. Pisaliśmy do siebie przez prawie pięć miesięcy, a potem mi się oświadczyła. –Ona oświadczyła się tobie? – zdziwił

się Galladon. –Bez cienia zażenowania – odparł ze śmiechem Raoden. – Oczywiście, motywacja była czysto polityczna. Sarene pragnęła trwałego sojuszu pomiędzy Teod i Arelonem. –A ty się zgodziłeś? –To była dobra okazja – wyjaśnił Raoden. – Od czasów Reod Teod utrzymywał Arelon na odległość. Poza tym te listy były upojne. Ostatni rok był… trudny. Mój ojciec jest zdecydowany doprowadzić Arelon do ruiny, a nie należy do ludzi, którzy cierpliwie znoszą sprzeciwy. Ale za

każdym razem, kiedy myślałem, że zadanie mnie przerasta, dostawałem list od Sarene. Ona także miała Seona, więc kiedy zaręczyny zostały sformalizowane, zaczęliśmy rozmawiać regularnie. Zgłaszała się wieczorami, a jej głos unosił się z Iena i oszałamiał mnie. Czasem połączenie pozostawało otwarte całymi godzinami. –Coś mówiłeś na temat wydawania dramatycznych westchnień jak bohater romansu? – zapytał Galladon z uśmiechem. Raoden prychnął i pochylił się nad książką.

–No to już masz, czego chciałeś. Gdybym mógł coś przynieść ze sobą, wziąłbym te listy. Właściwie bardzo się cieszyłem na ten ślub, nawet jeśli był on tylko reakcją na inwazję Derethi na Duladen. Milczeli przez długą chwilę. –Co przed chwilą powiedziałeś, Raodenie? – zapytał wreszcie Galladon stłumionym głosem. –Co? O listach? –Nie, o Duladenie. Raoden zawahał się. Galladon

twierdził, że znalazł się w Elantris „kilka miesięcy” temu, ale Dulanie byli znani z niedopowiedzeń. Republika Duladenu upadła w końcu tylko kilka miesięcy temu…

–Myślałem, że wiesz – rzekł Raoden. –Co, sule? – zagadnął Galladon. – Myślałeś, że co wiem? –Przykro mi, Galladonie – odparł ze współczuciem Raoden. Odwrócił się i usiadł prosto. – Republika Duladenu upadła.

–Nie – wyszeptał Galladon. Raoden skinął głową. –Była rewolucja, taka jak dziesięć lat temu w Arelonie, ale jeszcze gwałtowniejsza. Klasa republikanów została całkowicie zniszczona, powstała monarchia. –Niemożliwe… republika była silna… tak bardzo w nią wierzyliśmy. –Wszystko się zmienia, przyjacielu – rzekł Raoden. Podszedł i położył mu dłoń na ramieniu. –Nie republika, sule – szepnął Galladon. Miał nieprzytomny wzrok. –

Musieliśmy wybierać tych, którzy mieli rządzić, sule. Więc po co stawać przeciwko nim? Raoden pokręcił głową. –Nie wiem… niewiele informacji przedostało się na zewnątrz. W Duladenie to był czas chaosu, dlatego kapłani fjordelscy mogli wkroczyć i przejąć władzę. Galladon podniósł wzrok. –A to oznacza, że Arelon ma kłopoty. Zawsze byliśmy na miejscu, by bronić waszych granic przed religią Derethi.

–Wiem o tym. –Co się stało z Jesker? – zapytał. – Co z moją religią? Raoden znów pokręcił głową. –Musisz coś wiedzieć – naciskał Galladon. –W tej chwili religią obowiązującą w Duladenie jest Shu-Dereth – odparł łagodnym tonem Raoden. – Przykro mi. Galladon spuścił wzrok. –Więc to koniec.

–Wciąż są Misteria – podsunął niepewnie Raoden. Galladon zmarszczył brwi i spojrzał na niego twardo. –Misteria to nie to samo, co Jesker, sule. To drwina ze świętości. Zboczenie. Misteria praktykują jedynie przybysze z zewnątrz – ci, którzy nie mają prawdziwego zrozumienia dla Dor. Raoden nie zdejmował dłoni z jego ramienia, nie wiedząc, jak, pocieszyć rozpaczającego przyjaciela. –Myślałem, że wiesz – wyszeptał bezradnie. Galladon westchnął i wbił

posępny wzrok w ścianę.

***

Raoden zostawił Galladona na dachu: potężny Dulanin chciał być sam ze swym smutkiem. Niepewny, co mógłby zrobić innego, pogrążony w zadumie Raoden podążył do kaplicy. Gdy wszedł do środka, jego nastrój natychmiast uległ zmianie. –Kaharze, to piękne! – zawołał, rozglądając się wokół z zachwytem. Staruszek spojrzał na niego z czyszczonego właśnie kąta. Jego twarz jaśniała dumą. Kaplica była wolna od szlamu, wszystko, co pozostało, było czystym, szarawobiałym marmurem. Przez

zachodnie okna wpadało słońce, odbijając się od lśniącej podłogi i oświetlając całą nawę niemal boskim blaskiem. Płytkie reliefy pokrywały niemal każdą powierzchnię. Były płytkie na jakieś pół cala, a wcześniej szlam zasłaniał je całkowicie. Raoden przesunął palcami po jednym z filigranowych dzieł sztuki. Wyraz twarzy ludzi na płaskorzeźbie był tak szczegółowo odzwierciedlony, że wyglądały jak żywe. –Zdumiewające – wyszeptał. –Nawet nie wiedziałem, że to tutaj jest, panie – rzekł Kahar i pokuśtykał do Raodena. – Dopóki nie zacząłem

czyścić, a i wtedy były ukryte w cieniu. Marmur jest gładki jak lustro, a okna umieszczono dokładnie tak, by światło padało pod odpowiednim kątem. –I reliefy znajdują się na wszystkich ścianach? –Tak, panie. Właściwie to nie jest jedyny budynek, który je ma. Często trafia się rzeźbiony kawałek ściany lub mebel. Prawdopodobnie przed Reod ten rodzaj ozdób był popularny w Elantris. Raoden skinął głową.

–To było miasto bogów, Kaharze. Starzec uśmiechnął się. Miał dłonie czarne od brudu, a z pasa zwisało mu pół tuzina szmat. –Co dalej, panie? Raoden zawahał się, myśląc gorączkowo. Kahar zaatakował brud kaplicy z tak świętym oburzeniem, jak kapłan, który niszczy grzech. Po raz pierwszy od miesięcy, a może lat, Kahar poczuł się potrzebny. –Nasi ludzie mieszkają w sąsiednich budynkach, Kaharze – rzekł wreszcie. – Czy jest sens sprzątać tutaj, skoro i

tak wnoszą brud za każdym razem, kiedy się spotykamy? Kahar skinął głową. –Brud to będzie pewien problem – mruknął. –Tak… – zgodził się Raoden. – Ludzie, którzy żyją w brudzie, sami czują się jak brud… jeśli kiedykolwiek mamy zmienić zdanie o samych sobie, musimy być czyści. Możesz

się tym zająć?

–Tak, panie. –Dobrze, przydzielę ci paru ludzi, żeby przyspieszyć sprawę. Banda Raodena znacznie się rozrosła w ciągu kilku ostatnich dni, odkąd ludzie z Elantris dowiedzieli się o przyłączeniu się do nich Karaty. Wielu przypadkowych, podobnych do upiorów Elantrian, samotnie wędrujących po ulicach miasta, zaczęło się kierować do Raodena, szukając towarzystwa jako ostatecznej, desperackiej próby ucieczki przed szaleństwem. Kahar odwrócił się, a na jego pomarszczonej twarzy odmalowała się

duma, kiedy po raz ostatni z satysfakcją omiótł wzrokiem kaplicę. –Kaharze! – zawołał Raoden. –Tak, panie? –Czy już wiesz, co to jest? Mówię o tajemnicy. Kahar uśmiechnął się. –Od wielu dni nie byłem głodny, panie. To najbardziej zdumiewające uczucie pod słońcem… nawet już nie zauważam bólu. Raoden skinął głową i Kahar wyszedł. Ten człowiek przyszedł do niego po magiczne rozwiązanie swoich

problemów, ale uzyskał odpowiedź o wiele prostszą, niż sądził. Ból stracił swoją siłę w obliczu ważniejszych spraw. Kahar nie potrzebował Aonu ani magicznego napoju, który by go uratował – potrzebował tylko zajęcia. Raoden przespacerował się po lśniącej czystością nawie, podziwiając rzeźby. Nagle zatrzymał się przy jednym, szczególnym reliefie. Tu rzeźba kończyła się krótkim fragmentem gładkiego kamienia, starannie wypolerowanego troskliwą dłonią Kahara. Głaz był tak czysty, że Raoden mógł zobaczyć w nim swoje odbicie.

Wstrząsające. Twarz, która spojrzała na niego z gładkiej powierzchni, była mu zupełnie obca. Zastanawiał się, czemu tak niewielu ludzi go rozpoznawało – w końcu był księciem Arelonu, jego twarz była znana na zewnętrznych plantacjach. Początkowo sądził, że ludzie po prostu nie przypuszczali, że spotkają księcia w Elantris, dlatego nie widzieli związku pomiędzy „Duchem” a Raodenem. Teraz jednak, kiedy ujrzał zmiany w swej twarzy, zrozumiał, że jest inny powód, dla którego tak się dzieje. W jego rysach pozostały ślady, wspomnienie przeszłości. Zmiany

jednak były drastyczne. Minęły dopiero dwa tygodnie, a stracił już wszystkie włosy. Miał zwykłe, elantryjskie plamy na ciele, ale nawet te fragmenty, które jeszcze dwa tygodnie temu miały kolor normalnej skóry, teraz stały się brudnoszare. Ciało zaczęło się lekko marszczyć, zwłaszcza wokół ust, a oczy sprawiały wrażenie zapadniętych. Kiedyś, przed transformacją, wyobrażał sobie Elantrian jako żywe trupy, o gnijących,

rozpadających się ciałach. Okazało

się, że jest zupełnie inaczej – Elantrianie zachowywali ciało i twarz, lecz ich skóra się marszczyła i ciemniała. Przypominali raczej usychające mumie niż rozkładające się zwłoki. Mimo to, jeśli nawet mylił się co do stopnia przemiany, doznał wstrząsu, kiedy ujrzał ją u siebie. –śałośni jesteśmy, nie sądzisz? – odezwał się Galladon, stojący w wejściu. Raoden podniósł wzrok i uśmiechnął się. –Nie tak, jak można by sądzić, przyjacielu. Przywyknę do zmian.

Galladon mruknął coś pod nosem i wszedł do kaplicy. – Twój sprzątacz odwalił kawał dobrej roboty, sule. To miejsce wygląda prawie tak, jakby nigdy nie było Reod. –Najpiękniejsze, przyjacielu, jest to, że i sam sprzątacz uwolnił się w trakcie pracy. Galladon skinął głową i podszedł do Raodena. Wyjrzał na zewnątrz, gdzie grupa ludzi oczyszczała tereny ogrodowe kaplicy. –Schodzą się do nas gromadami, zauważyłeś, sule?

–Dowiedzieli się, że oferujemy coś więcej niż życie na ulicy. Nie musimy już nawet pilnować bram – Karata sprowadza tu wszystkich, kogo tylko zdoła ocalić. –Jak zamierzasz dać im wszystkim zajęcie? – zapytał Galladon. – Ten ogród jest duży i już prawie całkowicie oczyszczony. –Elantris to wielkie miasto, przyjacielu. Znajdziemy dla nich zajęcie. Galladon obserwował z nieprzeniknionym wyrazem twarzy pracujących ludzi. Wydawało się, że

na chwilę opanował go smutek. –A skoro już mowa o pracy – zaczął Raoden – mam dla ciebie zadanie. –Teraz to mój umysł chcesz odwieść od cierpienia? –Można i tak powiedzieć. Projekt ten jest jednak odrobinę ważniejszy niż sprzątanie szlamu. Raoden skinął na Galladona i poprowadził go w głąb sali. Podszedł do jednego z narożników, wyjął luźny kamień i wydobył z otworu kilkanaście małych woreczków kukurydzy.

–Jako farmer, jak oceniasz jakość tego ziarna? Galladon wziął z zainteresowaniem jedno ziarenko, obrócił w palcach kilka razy, oceniając kolor i twardość. –Niezłe – rzekł wreszcie. – Nie najlepsze z tych, które widywałem, ale niezłe. –Chyba właśnie mamy porę siewu? –Jeśli wziąć pod uwagę, jak ciepło jest ostatnio, powiedziałbym, że czas najwyższy. –Doskonale – rzekł Raoden. –

Kukurydza nie przetrwa w tej dziurze, a nie mam

odwagi pozostawić jej w dostępnym miejscu. Galladon pokręcił głową. –To się nie uda, sule. Rolnictwo wymaga czasu. Ci ludzie wyrwą i zjedzą wszystkie kiełki, zanim dojrzeją. –Nie sądzę – odparł Raoden, turlając kilka ziaren po dłoni. – Ich umysły ulegają zmianie, Galladonie. Już

widzą, że nie muszą żyć jak zwierzęta. –Nie ma dość miejsca na przyzwoite zbiory – zaoponował Galladon. – To będzie tylko ogród. –Wystarczy, by zasiać trochę. W przyszłym roku kukurydzy będzie więcej i wtedy zaczniemy się martwić miejscem. Słyszałem, że ogrody pałacowe były dość duże. Możemy je wykorzystać. Galladon pokręcił głową. –Wiesz, co mi się nie zgadza w tym, co powiedziałeś? Chodzi o ten

„przyszły rok”. Nie będzie „przyszłego roku”. Kolo? Ludzie w Elantris nie istnieją tak długo. –Elantris się zmieni – odparł Raoden. – Jeśli nie, wówczas ci, którzy przyjdą po nas, zasieją kukurydzę na kolejny sezon. –Wątpię, czy to się uda. –Zwątpiłbyś we wschodzące codziennie słońce, gdybyś co rano nie miał dowodu, że wschodzi – odparł Raoden z uśmiechem. – Daj mi szansę. –Dobrze, sule – odparł z westchnieniem Galladon. – Zdaje się,

że twoje trzydzieści dni jeszcze nie dobiegło końca. Raoden uśmiechnął się, przekazując ziarno przyjacielowi. Położył dłoń na jego ramieniu. –Pamiętaj, przeszłość nie musi być naszym udziałem w przyszłości. Galladon skinął głową i włożył ziarno z powrotem do skrytki. – Nie będziemy go potrzebować przez kolejne kilka dni… muszę się zastanowić, jak zaorać ten ogród. –Lordzie Duchu! – rozległ się nagle z góry głos Saolina. Wojownik urządził

tam sobie zaimprowizowaną strażnicę. – Ktoś nadchodzi. Raoden wstał, a Galladon pospiesznie wstawił kamień na miejsce. Chwilę później do sali wbiegł jeden z ludzi Karaty. –Panie! – zawołał. – Lady Karata prosi, żebyś natychmiast się zjawił!

***

–Jesteś durniem, Dashe! – warknęła Karata. Dashe – olbrzymi, muskularny mężczyzna, jej zastępca – udawał, że nie słyszy,

i spokojnie przypinał broń. Raoden i Galladon stali zmieszani w drzwiach pałacu. Przynajmniej dziesięciu ludzi ustawiło się wokół wejścia – ponad dwie trzecie zwolenników Karaty – i wyglądało na to, że szykują się do walki. –Możesz sobie nadal snuć marzenia z nowym przyjacielem, Karato – odburknął Dashe. – Ale ja nie zamierzam dłużej czekać. Zwłaszcza że ten człowiek zagraża naszym dzieciom. Raoden podszedł bliżej, przystając obok chudego, niespokojnego

mężczyzny o imieniu Horen. Był typem unikającym konfliktów i Raoden wiedział, że będzie neutralny w tym sporze. –Co się dzieje? –Jeden ze zwiadowców Dashe’a usłyszał, że Aaden planuje zaatakować nasz pałac dzisiejszej nocy – wyjaśnił szeptem Horen, kątem oka obserwując sprzeczających się dowódców. – Dashe rwie się już od wielu miesięcy, żeby zaatakować Aandena, a teraz ma pretekst, na który długo czekał. –Prowadzisz tych ludzi na coś

znacznie gorszego niż śmierć, Dashe – ostrzegła Karata. – Aanden ma więcej ludzi niż ty. –Ale nie ma broni – odparł Dashe, wsuwając do pochwy zardzewiały miecz. – Uniwersytet miał jedynie księgi, a on już je zjadł. –Pomyśl, co robisz – naciskała Karata. Dashe obejrzał się. Jego wielka płaska twarz wyrażała wyłącznie szczerość. –Przemyślałem to, Karato. Aanden jest szaleńcem. Nie możemy spocząć, dopóki dzielimy z nim granicę. Jeśli

uderzymy znienacka, może uda nam się zatrzymać go na dobre. Dopiero wtedy dzieci będą bezpieczne. Z tymi słowy Dashe spojrzał na swoją ponurą bandę niedoszłych żołnierzy i skinął głową. Cała grupa zdecydowanym krokiem ruszyła ku drzwiom. Karata spojrzała na Raodena z mieszaniną frustracji i bólu osoby zdradzonej. –Duchu, to gorsze niż samobójstwo. –Wiem – odparł Raoden. – Jest nas

tak mało, że nie możemy sobie pozwolić na stratę nawet jednego człowieka… nawet tych, którzy teraz są z Aandenem. Musimy to powstrzymać. –On już poszedł – odrzekła, przyciskając plecy do muru. – Znam Dashe’a. Wiem, że nic go teraz nie powstrzyma. –Ja tego nie przyjmuję do wiadomości, Karato.

–Sule, jeśli mogę zapytać, co, u Dolokena, planujesz? Raoden biegł

obok Galladona i Karaty, z trudem dotrzymując im kroku. –Nie mam pojęcia – wyznał. – Wciąż nad tym pracuję. –Tak mi się też zdawało – odparł Galladon. –Karato – rzucił Raoden – jaką drogę obierze Dashe? –Jest taki budynek, który przylega do uniwersytetu – odparła. – Jego ściana zawaliła się dawno temu, a kamienie wybiły dziury w murze, do którego przylegał. Jestem pewna, że Dashe spróbuje się dostać właśnie tamtędy…

uważa, że Aanden nie wie o wyrwie. –Zaprowadź nas tam – rozkazał Raoden. – Ale wybierz inną drogę. Nie chcę natknąć się na Dashe’a. Karata skinęła głową, prowadząc ich w boczną alejkę. Budynek, o którym wspominała, był niską, jednopiętrową konstrukcją. Jedna ze ścian została zbudowana tak blisko uniwersytetu, że Raoden nie mógł zrozumieć, co właściwie miał na myśli architekt. Czas nie był łaskawy dla tego domu, choć budynek wciąż miał dach – który zresztą niebezpiecznie się ugiął – i cała konstrukcja wydawała się bliska zawalenia.

Zbliżyli się ostrożnie i wsunęli głowy w otwór wejściowy. Ujrzeli przed sobą otwartą przestrzeń. Stali w pobliżu punktu centralnego tej prostokątnej konstrukcji, z lewej mieli zawaloną ścianę, z prawej kolejne drzwi. Galladon zaklął cicho. –Nie ufam mu. –Ja też nie – odparł Raoden. –Chodzi o coś więcej, sule. Patrz. – Galladon wskazał na filary wewnątrz budynku. Raoden rozpoznał świeże cięcia w i tak już osłabionym drewnie. – To pułapka, w każdej chwili może

się zawalić. Raoden skinął głową. –Zdaje się, że Aanden jest lepiej poinformowany, niż Dashe przypuszczał. Może Dashe zauważy niebezpieczeństwo i użyje innego wejścia? Karata natychmiast pokręciła głową. –Dashe to dobry człowiek, ale okropnie uparty. Wejdzie do tego budynku i nawet nie spojrzy w górę. Raoden zaklął i przycupnął w pobliżu otworu wejściowego, żeby pomyśleć.

Szybko jednak przekonał się, że nie ma czasu, usłyszał bowiem zbliżające się głosy. Chwilę później w drzwiach po drugiej stronie budynku, na prawo od Raodena, pojawił się Dashe.

Raoden – w pół drogi pomiędzy Dashem a zawaloną ścianą – zaczerpnął głęboko tchu i zawołał: –Dashe, stój! To pułapka, ten budynek zaraz się zawali! Dashe stanął jak wryty. Połowa jego ludzi była już w środku. Od strony uniwersytetu dobiegł krzyk

i zza sterty gruzów wyłoniła się grupa mężczyzn. Raoden rozpoznał wśród nich wąsatą twarz Aandena, który trzymał w ręku topór strażacki. Aanden wyskoczył z gniewnym okrzykiem na środek sali i podniósł topór, by uderzyć w filar. –Taanie, stój! – krzyknął Raoden. Aanden zatrzymał topór w pół zamachu, zaskoczony dźwiękiem swego prawdziwego imienia. Połowa jego fałszywych wąsów zwisła smętnie. –Nie próbuj z nim negocjować! – ostrzegł go Dashe, wycofując ludzi z

budynku. – On jest szalony. –Nie, wcale tak nie uważam – odparł Raoden, uważnie wpatrując się w oczy Aandena. – Ten człowiek nie jest szalony… tylko zdezorientowany. Aanden zamrugał kilkakrotnie, zaciskając dłonie na stylisku topora. Raoden desperacko szukał rozwiązania. Jego wzrok padł nagle na szczątki wielkiego kamiennego stołu pośrodku sali. Raoden zacisnął zęby, mamrocząc w duchu milczącą modlitwę do Domi, wstał i wszedł do budynku.

Za plecami usłyszał głośne westchnienie Karaty i przekleństwo Galladona. Dach zaskrzypiał złowróżbnie. Raoden spojrzał na Aandena, który stał z toporem przygotowanym do uderzenia. Wzrokiem odprowadził księcia aż na środek sali. –Mam rację, prawda? Nie jesteś szalony. Słyszałem, jak bełkoczesz bez sensu do swoich ludzi, ale każdy to potrafi. Szalony człowiek nie pomyśli, by ugotować pergamin i zjeść go, a wariat nie będzie miał dość rozumu, by przygotować pułapkę.

–Nie jestem Taanem – rzekł w końcu Aanden. – Jestem Aanden, baron Elantris! –Jak sobie życzysz – odparł Raoden, naciągając resztki rękawa, by wytrzeć nimi blat połamanego stołu. – Choć oczywiście, mogę zrozumieć, czemu wolisz być Aandenem niż Taanem. W końcu to Elantris. –Wiem o tym! – warknął Aanden. Niezależnie od tego, co twierdził Raoden, ten człowiek nie miał wszystkich klepek. Siekiera mogła spaść w każdej chwili.

–Naprawdę? – zapytał Raoden. – Czy naprawdę rozumiesz, co to znaczy żyć w Elantris, mieście bogów? – Pochylił się nad stołem, wciąż trąc go zawzięcie. Był odwrócony plecami do Aandena. – Elantris, miasto piękna, miasto sztuki, miasto… rzeźby. – Wyprostował się, odsłaniając czysty blat, który był pokryty skomplikowanymi rzeźbami, podobnie jak ściany kaplicy. Oczy Aandena otwarły się szeroko i mężczyzna opuścił powoli rękę z toporem.

–To miasto jest marzeniem rzeźbiarza, Taanie – rzekł Raoden. – Ilu artystów na zewnątrz użalało się nad upadkiem i straconym pięknem Elantris? Te budynki to zdumiewające pomniki sztuki rzeźbiarskiej. Chcę wiedzieć, kto, mając taką okazję, zechce być baronem Aandenem zamiast rzeźbiarzem. Topór upadł z brzękiem na podłogę. Aanden stał kompletnie osłupiały. –Spójrz na ścianę obok ciebie – rzekł cicho Raoden. Mężczyzna obrócił się, dotknął palcami reliefów ukrytych w szlamie.

Szarpnął za rękaw, odgarnął szlam. –Litościwy Domi – szepnął. – Jakież to piękne. –Pomyśl o możliwościach, Taanie – kusił Raoden. – Tylko ty, jedyny rzeźbiarz na świecie, możesz obejrzeć Elantris. Tylko ty możesz doświadczyć jego piękna i uczyć się od jego mistrzów. Jesteś najszczęśliwszym człowiekiem w Opelonie. Drżąca dłoń zerwała przyklejone wąsy. –A ja chciałem to zniszczyć –

wymamrotał. – Chciałem zburzyć… Mówiąc to, Aanden spuścił głowę i opadł na kolana, łkając bezgłośnie. Raoden odetchnął z ulgą – ale spostrzegł, że niebezpieczeństwo jeszcze nie zostało zażegnane. Grupa Aandena wciąć dzierżyła w dłoniach kamienie i stalowe pręty. Dashe i jego ludzie znów weszli do budynku, teraz już przekonani, że nie zawali się na nich za chwilę. Raoden stanął pomiędzy obiema grupami. –Stać! – krzyknął, unosząc ręce. Zatrzymali się niepewnie.

–Ludzie, co wy wyprawiacie? – warknął Raoden. – Czy zachowanie Taana nie daje wam do myślenia? –Odejdź, Duchu – ostrzegł Dashe, unosząc miecz. –Nie! – odparował Raoden. – Zadałem wam pytanie… niczego się nie nauczyliście, widząc, co się stało? –Nie jesteśmy rzeźbiarzami – odparł Dashe. –To nie ma znaczenia – odparł Raoden. – Nie rozumiecie możliwości, jakie macie, mieszkając w Elantris? Mamy tutaj szansę, o jakiej nikt z

zewnątrz nie może marzyć…

jesteśmy wolni. –Wolni? – zadrwił ktoś z grupy Aandena. –Tak, wolni – potwierdził Raoden. – Przez całą wieczność ludzie walczyli tylko o to, by napełnić sobie żołądki. śywność to cel desperackiej pogoni, którą zwiemy życiem, pierwsze i ostatnie pragnienie ciała. Każdy, nim zacznie marzyć, kochać, robić cokolwiek, musi najpierw napełnić sobie brzuch. A my jesteśmy inni. Za

cenę niewielkiego głodu możemy uwolnić się z więzów ciążących na wszystkich żywych istotach od początków czasu. Miecze opadły lekko, choć Raoden nie wiedział, czy antagoniści analizują jego słowa, czy dopiero próbują je zrozumieć. –Po co walczyć? – mówił dalej. – Po co zawracać sobie głowę zabijaniem? Na zewnątrz walczą o bogactwa… bogactwa, które ostatecznie służą do zakupu żywności. Walczą o ziemię… ziemię, na której będą hodować żywność. Jedzenie to cel walki. A my, my nie mamy takich potrzeb. Nasze

ciała są zimne – zaledwie potrzebujemy okrycia czy pomieszczenia, by się ogrzać… I funkcjonują, choć nie jemy. Czy to nie zdumiewające? Grupy wciąż zezowały na siebie nieufnie. Filozoficzna debata nie zastąpi im widoku nieprzyjaciela. –Ta broń w waszych rękach… ona należy do świata zewnętrznego. W Elantris nie ma sensu. Tytuły, klasy, to pomysły z innego świata. –Słuchajcie mnie! Jest nas tak mało, że nie możemy sobie pozwolić na stratę ani jednego z was. Czy

naprawdę warto? Cała wieczność cierpienia za kilka chwil uwolnionej nienawiści? Słowa Raodena rozbrzmiały echem w głuchej ciszy. Wreszcie rozległ się pojedynczy głos i napięcie prysło. –Przyłączę się do ciebie – rzekł Taan. Głos drżał mu lekko, ale było widać, że podjął nieodwołalną decyzję. – Myślałem, że, aby żyć w Elantris, trzeba zwariować, szaleństwo jednak tylko powstrzymywało mnie przed dostrzeżeniem jego piękna. Odłóżcie broń, przyjaciele. Członkowie jego bandy wytrzeszczyli

oczy. –Powiedziałem, odłożyć broń. – Głos Taana był stanowczy, a jego niska, pękata sylwetka wyprostowała się władczo. – Wciąż tu dowodzę. –Nami dowodził baron Aanden – zaoponował jeden z ludzi. –Aanden był durniem – odparł z westchnieniem Taan – jak wszyscy, którzy za nim szli. Słuchajcie tego człowieka, w jego słowach jest więcej królewskiej dumy niż w całym moim udawanym dworze.

–Odrzućcie gniew – poprosił Raoden. – A ja wam w zamian dam nadzieję. Za jego plecami rozległ się brzęk – to miecz Dashe’a upadł na kamienną posadzkę. – Nie mogę dzisiaj zabijać – stwierdził i odwrócił się, by wyjść. Jego ludzie obserwowali przez chwilę grupę Aandena, po czym dołączyli do dowódcy. Miecz leżał porzucony na środku sali. Aanden – Taan – uśmiechnął się do Raodena. – Kimkolwiek jesteś, dziękuję ci. – Chodź ze mną, Taanie – rzekł Raoden. – Jest tu budynek, który musisz zobaczyć.

Rozdział 17

Sarene weszła do pałacowej sali

balowej z długim czarnym workiem na ramieniu. Pośród czekających na nią kobiet rozległo się kilka głośnych westchnień. –Co? – spytała. –Chodzi o twój strój, moja droga – odparła wreszcie Daora. – Te kobiety nie są przyzwyczajone do takich rzeczy. –To wygląda jak ubranie mężczyzny! – zawołała Seaden, a jej podwójny podbródek zakołysał się z oburzenia. Zaskoczona Sarene spojrzała na swój szary kombinezon, potem na pozostałe kobiety.

–Chyba nie spodziewałyście się, że będziemy walczyć w sukniach? – zapytała niepewnie, bo teraz, kiedy się lepiej przyjrzała, po minach kobiet było widać, że właśnie tego oczekiwały. –Kuzynko, masz przed sobą ciężkie zadanie – ostrzegł łagodnie Lukel, wchodząc tuż za nią i zajmując miejsce w głębi sali. –Lukel! – zawołała Sarene. – Co ty tu robisz? –Jestem przekonany, że będzie to najbardziej interesujące doświadczenie tygodnia – oświadczył,

odchylając się na fotelu i zaplatając dłonie za głową. – Nie przegapiłbym go za wszystkie złoto w kufrach Wyrna. –Ja też nie – rozległ się głos Kaise. Drobna dziewczynka przepchnęła się obok Sarene i pobiegła w stronę foteli. Daorn jednak wyskoczył z boku i szybko zajął upatrzone przez nią miejsce. Kaise tupnęła ze złością nogą, ale kiedy się zorientowała, że wszystkie krzesła pod ścianą są identyczne, po prostu wybrała inne. –Przepraszam. – Lukel wzruszył ramionami. – Mam ich na głowie.

–Bądź miły dla rodzeństwa, mój drogi – zganiła go Daora. –Tak, mamo – odparł natychmiast. Nieco zirytowana tą nagłą widownią Sarene odwróciła się do swoich uczennic. Przyszły wszystkie panie z kółka hafciarskiego – nawet dostojna Daora i jak zwykle roztrzepana królowa Eshen. Ubranie i zachowanie Sarene mogły je przerazić, ale ich głód niezależności był silniejszy od oburzenia. Sarene zsunęła z ramienia worek i ujęła w dłonie. Był zapięty na klamerki. Sięgnęła do środka,

wyjmując jeden ze swych ćwiczebnych mieczy. Rozległ się lekki metaliczny

zgrzyt, kiedy wyciągała długie wąskie ostrze, i zebrane kobiety cofnęły się odruchowo. –To jest tak zwany syre – wyjaśniła, wykonując kilka cięć w powietrzu. – Zwany również kmeerem lub jedaverem, w zależności od kraju, w którym się znajdujecie. Miecze najpierw zaczęto produkować w Jaadorze jako lekką broń dla zwiadowców, ale po kilku

dziesięcioleciach przestano ich używać. Wtedy jednak zostały przyjęte przez szlachtę jaadoriańską, która ceniła je za wdzięk i delikatność. W Jaadorze pojedynki są popularne, a szybki, prosty styl szermierki syre wymaga wielkiej zręczności. Podkreślała kolejne zdania sztychami i zamachami – większości z nich nie użyłaby w normalnej walce, ale wykonywane pojedynczo wydawały się efektowne. Kobiety były zachwycone. –Dulanie jako pierwsi przekształcili szermierkę w sport – ciągnęła Sarene.

– To oni umieścili kulkę na sztychu i stępili ostrza klingi. Ów sport wkrótce stał się bardzo popularny wśród republikanów – neutralność Dulan zwykle oszczędzała kraj przed wojenną zawieruchą, dlatego spodobała im się forma walki bez zastosowania militarnego. Oprócz stępionych ostrzy i sztychu dodali kilka zasad, zabraniających uderzania w niektóre części ciała. Szermierka ominęła Arelon, Elantrianie bowiem niechętnie patrzyli na wszystko, co przypominało walkę, ale została dobrze przyjęta w Teod… z jedną istotną zmianą. Stała się sportem dla kobiet. Teodzcy mężczyźni woleli

bardziej siłowe zmagania, takie jak zapasy czy walkę koncerzem. Dla kobiet jednak syre jest doskonały. Lekkie ostrze pozwala na pełne wykorzystanie naszej zręczności i – dodała, zezując z uśmiechem na Lukela – pozwala nam korzystać z naszej niewątpliwie wyższej inteligencji. Z tymi słowy Sarene jednym gestem wyjęła drugie ostrze i rzuciła młodej Torenie, która stała z przodu grupy. Rudowłosa dziewczyna chwyciła broń z niepewną miną. –Broń się – ostrzegła Sarene, unosząc ostrze i stając w pozycji do ataku.

Torena uniosła niezgrabnie syre, próbując naśladować postawę Sarene. Skoro jednak tylko Sarene zaatakowała, Torena z piskiem zaskoczenia zmieniła ustawienie, cofając się i wywijając syre w dzikich, dwuręcznych zamachach. Sarene bez trudu odbiła ostrze i umieściła sztych dokładnie między jej piersiami. –Nie żyjesz – poinformowała ją. – Szermierka nie polega na sile, wymaga zręczności i precyzji. Używaj tylko jednej ręki, będziesz miała lepszą kontrolę i zasięg. Ustaw ciało nieco bokiem, to pozwala na większe wypady i utrudnia trafienie cię.

Mówiąc to, Sarene wyjęła pęk cienkich patyków, które przygotowała sobie wcześniej. Oczywiście, były to marne atrapy prawdziwego miecza, ale musiały wystarczyć, dopóki zbrój mistrz nie wykończy mieczy ćwiczebnych. Kiedy każda z kobiet dostała do ręki broń, Sarene

zaczęła je uczyć wypadów. Ciężka to była praca – o wiele cięższa, niż Sarene się spodziewała. Uważała się za przyzwoitego szermierza, lecz nigdy nie przyszło jej do głowy, że posiadanie wiedzy nie

oznacza, że umie się przekazać ją innym. Kobiety wynajdywały takie sposoby trzymania miecza, jakie Sarene uważałaby za fizycznie niewykonalne. Dźgały dziko, uciekały przed ciosami i potykały się o suknie. Wreszcie Sarene pozostawiła je, by same ćwiczyły sztychy – nie zaufałaby im teraz na tyle, by poustawiać je parami, dopóki nie będą miały odpowiednich masek i odzieży – a sama klapnęła z westchnieniem obok Lukela. –Ciężka praca, co, kuzynko? – zapytał, wyraźnie rozkoszując się widokiem własnej matki, która

usiłowała władać mieczem odziana w spódnicę. –Nie masz pojęcia – odparła, ocierając pot z czoła. – Jesteś pewien, że nie chcesz spróbować? Lukel uniósł dłonie. –Czasem może jestem porywczy, ale nie głupi. Król Iadon wciągnąłby na czarną listę każdego mężczyznę, który poświęciłby się tej poniżającej czynności. Zadzieranie z królem jest może dobre dla Eondela, ale ja jestem zwykłym kupcem i nie mogę sobie pozwolić na królewskie dąsy.

–Jestem tego pewna – zgodziła się Sarene, obserwując kobiety usiłujące opanować wypady. – Chyba nie najlepiej je nauczyłam. –Lepiej niż ja bym to zrobił – wyznał Lukel. –Ja mogłabym nauczyć je lepiej – odparła ze swego siedziska Kaise. Mała wyraźnie nudziła się powtarzalnymi ćwiczeniami. –O, doprawdy? – zauważył oschle Lukel. –Oczywiście. Nie nauczyła ich parowania ani właściwej formy, nie

wytłumaczyła zasad turniejów. Sarene uniosła brew. –Znasz się na szermierce? –Czytałam na ten temat książkę – odparła Kaise i trzepnęła w rękę Daorna, który dźgał ją patykiem wziętym z zapasów Sarene. –Najsmutniejsze jest to, że prawdopodobnie rzeczywiście ją czytała – odparł Lukel z westchnieniem. – śeby tylko wywrzeć na tobie wrażenie. –Myślę, że Kaise to

najinteligentniejsza dziewczynka, jaką znam – wyznała Sarene. Lukel wzruszył ramionami.

–Jest mądra, ale nie trzeba jej aż tak chwalić, to jeszcze tylko dziecko. Może rozumować jak kobieta, ale reaguje jak dziecko. –I tak uważam, że jest zdumiewająca – odrzekła Sarene, obserwując bawiące się dzieci. –O, tak, zgadzam się – zgodził się Lukel. – Kaise potrzebuje tylko kilka

godzin, by pożreć książkę, a jej zdolności do nauki języków są nieprawdopodobne. Czasem żal mi Daorna. Stara się jak może, ale chyba po prostu czuje się niepewnie. Kaise potrafi dominować, jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś. Ale, mądre czy nie, to tylko dzieci i wciąż sprawiają problemy. Sarene obserwowała bawiące się rodzeństwo. Kaise zabrała bratu patyk i teraz goniła go wokół sali, tnąc i dźgając w parodii gestów wcześniej pokazanych przez Sarene, która tymczasem przeniosła wzrok na drzwi. Były otwarte i stały w nich dwie osoby, przypatrując się ćwiczącym

kobietom. Damy znieruchomiały, kiedy lordowie Eondel i Shuden weszli do sali. Pomimo sporej różnicy wieku było widać, że zaczyna się pomiędzy nimi nawiązywać przyjaźń. Obaj byli częściowo obcy w Arelonie – Shuden, ciemnoskóry cudzoziemiec, i Eondel, dawny żołnierz, którego sama obecność wydawała się obrazą. O ile jednak obecność Eondela była damom niemiła, Shuden wywierał wręcz przeciwne wrażenie. Ćwiczące panie zarumieniły się, kiedy się zorientowały, że są obserwowane przez przystojnego jindyjskiego

lorda. Kilka młodszych dziewcząt podbiegło do przyjaciółek, chwytając je za ramiona i szepcząc zawzięcie. Shuden sam się zaczerwienił, widząc, że stał się centrum zainteresowania. Eondel ignorował reakcje kobiet. Wszedł pomiędzy przyszłe fechtmistrzynie z pełnym zadumy wzrokiem. Wreszcie wziął wolny patyk i przyjął pozycję szermierczą. Po wykonaniu kilku zamachów i pchnięć uznał, że przetestował broń, skinął głową, odłożył patyk i podszedł do jednej z kobiet. –Trzymaj go tak – rzekł, układając jej palce. – Ściskasz ten kij tak

mocno, że straciłaś całą elastyczność. Teraz umieść kciuk wzdłuż rękojeści, żeby kierować ją w odpowiednią stronę, cofnij się i pchnij. Atara posłuchała go, choć była zmieszana, że Eondel śmiał dotknąć jej dłoni. Jednak jej pchnięcie było proste i doskonale skierowane – chyba nikt nie był tym zdziwiony bardziej niż ona sama. Eondel zaczął przechadzać się między kobietami, starannie poprawiając pozycje, chwyty i postawę. Każdej po kolei wyjaśniał błędy, jakie u niej zauważył. Zaledwie po kilku

minutach nauki ciosy zadawane przez kobiety stały się lepiej wymierzone i dokładniejsze, niż Sarene oczekiwała. Eondel cofnął się usatysfakcjonowany. –Mam nadzieję, że nie uraziło cię moje wtargnięcie tutaj, Wasza Wysokość. –Wcale, mój panie – zapewniła go Sarene, choć poczuła lekkie ukłucie zazdrości. Powiedziała sobie w duchu, że trzeba być kobietą, by uznać czyjąś wyższość.

–Jesteś zdecydowanie utalentowaną osobą – rzekł mężczyzna – ale chyba masz niewiele doświadczenia w szkoleniu innych. Sarene skinęła głową. Eondel był dowódcą wojskowym – zapewne spędził dziesiątki lat na uczeniu nowicjuszy podstaw walki. –Doskonale znasz się na szermierce, mój panie. –Interesuje mnie – odparł Eondel. – Wiele razy przy różnych okazjach odwiedzałem Duladen. Dulanie uważają, że mężczyzna nie umie walczyć, dopóki nie potrafi dobrze

trzymać miecza w garści. Nieważne, w ilu bitwach zwyciężył. Sarene wstała, sięgnęła do futerału i wyciągnęła miecze ćwiczebne. –Spróbujemy się? – zapytała niedbale, ważąc w dłoni jedno z ostrzy. Eondel wydawał się zaskoczony. –Ja… nigdy nie walczyłem z kobietą, Wasza Wysokość. Obawiam się, że to niewłaściwe. –Nonsens – odparła, rzucając mu miecz. – Broń się.

I, nie dając mu kolejnej szansy na sprzeciw, zaatakowała. Eondel początkowo potknął się, zaskoczony nagłością ataku. Jednakże wkrótce jego żołnierskie przeszkolenie wzięło górę i zaczął parować ataki Sarene ze zdumiewającą zręcznością. Z tego, co powiedział, Sarene wnosiła, że jego znajomość szermierki jest pobieżna. Nie mogła się bardziej mylić. Eondel rzucił się w wir pojedynku z wielką determinacją. Jego ostrze przecinało powietrze tak szybko, że trudno je było nawet śledzić wzrokiem i tylko lata treningów i ćwiczeń podpowiadały Sarene, jak parować pchnięcia. Sala rozbrzmiewała

brzękiem i zgrzytem stali o stal, kobiety znieruchomiały i z otwartymi ustami przyglądały się, jak ich instruktorzy przemieszczają się w różne strony, zaangażowani w zaciętą walkę. Sarene nie była przyzwyczajona do ćwiczeń z kimś tak dobrym, jak Eondel. Nie tylko był równie wysoki jak ona – co likwidowało jej przewagę w zasięgu – ale miał też refleks i przeszkolenie człowieka, który całe życie spędził na walce. Oboje przepychali się przez tłum, używając kobiet, krzeseł i innych przypadkowych obiektów jako osłony przed atakiem. Miecze świstały i

zgrzytały, wysuwały się w przód, by za chwilę się cofnąć.

Eondel był dla niej za dobry. Mogła go powstrzymać, ale była tak zajęta obroną, że nie miała czasu na atak. Poprzez spływający po jej twarzy pot nagle stwierdziła, że wszyscy obecni się w nią wpatrują. W tym momencie coś w Eondelu uległo zmianie. Jego ofensywa z lekka osłabła i Sarene odruchowo zaatakowała. Jej zaokrąglone na czubku ostrze prześliznęło się przez jego obronę i dotknęło szyi. Eondel

uśmiechnął się. –Nie mam wyjścia, pani, muszę się poddać – rzekł. Nagle Sarene poczuła się ogromnie zawstydzona, że postawiła Eondela w sytuacji, w której mógł tylko pozwolić jej zwyciężyć, żeby nie skompromitować jej w oczach innych. Eondel skłonił się i Sarene poczuła się nieco głupio. Podeszli do Lukela, który podał im kubki i pogratulował wspaniałej walki. Pijąc, Sarene nagle zdała sobie sprawę z czegoś dziwnego. Cały swój czas w Arelonie traktowała jak

zawody, podobnie jak wszystkie inne przedsięwzięcia polityczne – skomplikowaną, ale przyjemną grę. Arelon był jednak inny. Eondel pozwolił jej zwyciężyć, gdyż chciał ochronić jej wizerunek. Dla niego to nie była gra. Arelon był jego krajem, jego ludem, a on był gotów na wszystkie poświęcenia, byle go chronić. Tym razem jest inaczej, Sarene. Jeśli poniesiesz porażkę, nie stracisz kontraktu handlowego ani praw budowlanych. Stracisz istnienia. śycie prawdziwych ludzi. Ta myśl ją otrzeźwiła.

Eondel spojrzał na kubek, sceptycznie unosząc brwi. –To tylko woda? – zapytał Sarene. –Woda dobrze ci zrobi, panie. –Nie jestem tego taki pewien – odrzekł. – Skąd ją wzięłaś? –Kazałam przegotować i przelewać z wiadra do wiadra, żeby odzyskała aromat – wyjaśniła. – Nie chciałam, aby kobiety zaczęły wpadać na siebie po pijanemu, kiedy próbują ćwiczyć. –Wino arelickie nie jest tak mocne, kuzynko – zaoponował Lukel.

–Jest dość mocne – odparła. – Wypij, lordzie Eondelu. Nie możesz się przecież odwodnić. Eondel posłuchał, choć miał bardzo niezadowoloną minę. Sarene obejrzała się na swoje uczennice, zamierzając zagonić je znowu do ćwiczeń, ale ich uwaga była zajęta czymś innym. W głębi sali stał lord Shuden. Miał przymknięte oczy i poruszał się powoli w delikatnym układzie gestów. Jego napięte mięśnie falowały, gdy

ramiona zakreślały kontrolowane pętle, a cała reszta ciała płynnie reagowała. Wprawdzie ruchy były powolne i precyzyjne, jednak na jego czole perlił się pot. Było to niczym taniec. Shuden wykonywał długie kroki, unosząc stopy wysoko w powietrze i opuszczając je z palcami sztywno skierowanymi ku podłodze. Poruszał nieustannie rękoma, a jego muskuły napinały się lekko, jakby walczył z jakąś niewidzialną siłą. Poruszał się coraz szybciej i szybciej, kroki zmieniły się w skoki, a ręce chłostały powietrze.

Kobiety patrzyły w milczeniu i wytrzeszczały oczy, a niejedna szczęka opadła pod własnym ciężarem. Jedynymi słyszalnymi dźwiękami był szelest powietrza przecinanego rękoma i uderzenia stóp o podłogę. Znieruchomiał nagle, lądując w końcowym skoku. Obie stopy uderzyły o ziemię jednocześnie, rozpostarł szeroko ramiona i wyprostował dłonie. Złożył je, niczym ogromne odrzwia zamykanej bramy i skrzyżował na piersi, po czym pochylił głowę i odetchnął głęboko. Sarene pozwoliła, by upłynęła dłuższa

chwila, zanim wymamrotała: –Litościwy Domi, teraz nie zdołam ich w żaden sposób zmusić do koncentracji. Eondel zachichotał cicho. –Shuden to interesujący chłopak. Zawsze się skarży, jak to kobiety za nim gonią, ale nie potrafi się powstrzymać przed popisami. Mimo wszystko jest mężczyzną, i to raczej młodym. Sarene skinęła głową, a Shuden zakończył rytuał i obrócił się zmieszany, widząc, jakie wywołał

wrażenie. Ze spuszczonym wzrokiem szybko przebiegł pomiędzy kobietami i dołączył do Sarene i Eondela. –To było… nieoczekiwane – zauważyła Sarene, kiedy brał z rąk Lukela kubek wody. –Przepraszam, lady Sarene – odpowiedział między jednym łapczywym łykiem a drugim. – Patrząc na waszą walkę, sam zapragnąłem poćwiczyć. Myślałem, że wszyscy będą tak zajęci treningiem, że nikt nie zwróci uwagi. –Kobiety zawsze cię dostrzegą, przyjacielu – odparł Eondel. –

Następnym razem, kiedy będziesz się skarżył na molestowanie przez rozkochane damy, przypomnę ci to małe przedstawienie. Shuden zaczerwienił się i skinął głową. –Co to były za ćwiczenia? – zainteresowała się Sarene. – Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. –Nazywamy to ChayShan – wyjaśnił Shuden. – To coś w rodzaju rozgrzewki, sposób,

aby skoncentrować umysł i ciało przed

walką. –Imponujące – zauważył Lukel. –Jestem tylko amatorem – odrzekł skromnie Shuden, skłaniając głowę. – Brak mi szybkości i koncentracji… w Jindo są ludzie, którzy potrafią się poruszać tak szybko, że od samego patrzenia kręci się w głowie. –Doskonale, moje panie – wtrąciła Sarene, zwracając się do kobiet, które w większości wciąż jeszcze wpatrywały się w Shudena. – Podziękujemy lordowi Shudenowi za jego pokaz nieco później. Teraz musicie jeszcze poćwiczyć wypady…

Nie sądzicie chyba, że pozwolę wam skończyć tak szybko. Sarene podniosła swój syre i przy akompaniamencie pełnych niezadowolenia jęków lekcja potoczyła się dalej.

***

–Jutro wszystkie będą diabelnie obolałe – zauważyła z uśmiechem Sarene. –Mówisz to z taką pasją, pani, że ktoś mógłby cię posądzić o radość z tego powodu. – Ashe mówiąc to, zapulsował lekko. –Dobrze im to zrobi – zgodziła się Sarene. – Większość kobiet jest tak rozpieszczana, że nigdy w życiu nie

poznała urazu poważniejszego niż ukłucie igłą. –śałuję, że nie widziałem treningu – odparł Ashe. – Nie oglądałem ChayShan od dziesiątek lat. –Widziałeś to wcześniej? –Widziałem wiele rzeczy, pani – odparł Ashe. – śycie Seona jest bardzo długie. Sarene skinęła głową. Szli powoli ulicami Kae, a potężny mur Elantris posępnie wisiał nad nimi w tle. Uliczni sprzedawcy ochoczo oferowali jej swoje wyroby, rozpoznając po stroju,

że jest osobą z dworu. Kae istniało po to, by karmić szlachtę arelicką i zaspokajać jej wyjątkowo pompatyczne gusta. Złocone kielichy, egzotyczne przyprawy, ekstrawaganckie stroje walczyły o uwagę Sarene – choć większość po prostu przyprawiała ją o mdłości. Z tego, co rozumiała, ci kupcy byli jedyną prawdziwą klasą średnią, jaka pozostała w Arelonie. W Kae ścigali się oni o względy króla Iadona i mieli nadzieję na tytuł – zazwyczaj kosztem swoich konkurentów, kilku chłopów i własnej godności. Arelon szybko stał się krajem zaciętego, nawet przerażającego komercjalizmu.

Sukces przynosił już nie tylko bogactwo, a porażka nie tylko ubóstwo – dochód decydował o tym, jak bliski jest człowiek popadnięcia w stan bliski niewolnictwu. Sarene odganiała kupców gestem ręki, choć jej wysiłki niewiele skutkowały. Wreszcie z ulgą skręciła za róg i ujrzała przed sobą kaplicę Korathi. Z trudem oparła się pokusie, by

resztę drogi przebyć biegiem, i powolnym, równym krokiem dotarła do drzwi wielkiego budynku.

Wśliznęła się do środka. Wrzuciła kilka monet – resztki tego, co przywiozła ze sobą z Teod – do skarbonki na datki i poszła szukać kapłana. Czuła się dobrze w tej kaplicy. W przeciwieństwie do świątyń Derethi – które były surowe i oficjalne, zawieszone tarczami, włóczniami i czasem tylko gobelinami – kaplice Korathi wyglądały łagodniej. Na ścianach wisiało kilka tkanin – prawdopodobnie podarunek od starszych wiernych – a pod nimi znajdowały się kwiaty i rośliny, powoli wypuszczające już pączki w wiosennym słońcu. Sklepienie było niskie, proste, ale okna dość szerokie i

wysokie, by wnętrze nie sprawiało wrażenia ciasnoty. –Witaj, dziecko – rozległ się głos z głębi pomieszczenia. Omin, kapłan, stał obok okna i wyglądał na miasto. –Witaj, ojcze Ominie – odrzekła, dygając. – Czy nie przeszkadzam? –Oczywiście, że nie, dziecko. – Skinął dłonią, by podeszła bliżej. – Chodź tu, jak się masz? Nie widziałem cię na mszy wczoraj wieczorem. –Przepraszam, ojcze Ominie –

odrzekła z lekkim rumieńcem. – Musiałam być na balu. –Ach, nie czuj się winna, dziecko. Nie można nie doceniać kontaktów międzyludzkich, zwłaszcza wówczas, kiedy jest się nowym w mieście. Sarene uśmiechnęła się, minęła rzędy stalli i podeszła do niskiego kapłana, stojącego nadal przy oknie. Jego niewielki wzrost nie był zwykle aż tak widoczny; Omin zbudował podium na przodzie kaplicy, dostosowując je do swojego wzrostu, i w czasie kazań trudno było stwierdzić, że jest bardzo niski.

–Martwi cię coś, moje dziecko? – zapytał Omin. Był prawie łysy i miał na sobie luźną szatę opasaną białą szarfą. Poza uderzająco niebieskimi oczami, jedynym kolorowym elementem jego stroju był malachitowy wisior Korathi na szyi, wyrzeźbiony w kształt Aonu Omi. Był dobrym człowiekiem – a nie o każdym Sarene mogła to powiedzieć, nawet wśród kapłanów. W Teod znała wielu takich, którzy doprowadzali ją do szału. Omiń jednak był troskliwy i zachowywał się po ojcowsku – nawet jeśli miał irytujący zwyczaj

zamyślania się. Czasem stawał się tak roztargniony, że musiało minąć dobre kilka minut, żeby się zorientował, że ktoś czeka na jego odpowiedź. –Nie byłam pewna, kogo jeszcze mogłabym zapytać – wyznała. – Podobno mam przeprowadzić Wdowią Próbę, a nikt nie chce mi powiedzieć, co to takiego.

–Ach – odparł Omin, kiwając lśniącą łysiną. – Dla nowej osoby to będzie dość trudne. –Dlaczego nikt nie chce mi tego

wyjaśnić? –To półreligijna ceremonia, sięgająca czasów panowania Elantrian – wyjaśnił Omin. – Wszystko, co dotyczy miasta, jest tematem tabu w Arelonie, zwłaszcza dla wiernych. –No więc, jak mam się dowiedzieć, czego się ode mnie oczekuje? – zapytała z rozpaczą. –Nie denerwuj się, dziecko – odparł łagodnie. – To tabu, ale tylko zwyczajowo, nie na mocy doktryny. Nie sądzę, by Domi miał coś przeciwko temu, bym zaspokoił twoją ciekawość.

–Dziękuję, ojcze – odrzekła z westchnieniem ulgi. –Ponieważ twój mąż zmarł – wyjaśniał Omin – oczekuje się od ciebie, abyś otwarcie okazywała smutek, inaczej ludzie pomyślą, że go nie kochałaś. –Ale ja go nie kochałam… właściwie nie. Nawet go nie znałam. –Tak czy owak, wypada, abyś wykonała Próbę. Powaga Wdowiej Próby świadczy o tym, jak ważny był dla wdowy ten związek i jak bardzo szanowała męża. Jeśli ktoś, nawet spoza kraju, pominie Próbę, może to

być zły znak. –Ale czy to nie był pogański rytuał? –Właściwie nie. – Omin pokręcił głową. – Elantrianie go zapoczątkowali, ale nie miał on nic wspólnego z ich religią. Zwykły akt dobroci, który rozwinął się w piękną i szacowną tradycję. Sarene uniosła brwi. –Właściwie jestem zaskoczona, że mówisz w ten sposób o Elantrianach, ojcze. Oczy Ominą zabłysły.

–Jeśli nawet artethowie Derethi nienawidzą Elantrian, to nie znaczy, że Domi też ich nienawidzi, dziecko. Nie wierzę, by byli bogami, wielu z nich miało przesadzone zdanie na temat własnego majestatu, ale miałem kilku przyjaciół w ich szeregach. Shaod zabrała zarówno tych dobrych, jak i złych, samolubnych i hojnych. Niektórzy z nich byli najszlachetniejszymi, jakich znałem w tym mieście… przykro było patrzeć, co się z nimi stało. Sarene się zawahała. –Czy to był Domi, ojcze? Czy to on ich przeklął, jak się powiada?

–Wszystko dzieje się zgodnie z wolą Domi, dziecko – odparł Omin. – Nie sądzę jednak, by „klątwa” była właściwym określeniem. Czasem Domi uważa za stosowne zesłać na nas katastrofy, a nieraz najniewinniejsze z dzieci obdarzy śmiertelną chorobą. Nie są to

klątwy bardziej niż to, co się stało z Elantris. Zwykłe zdarzenia. Wszystko postępuje, a postęp nie zawsze oznacza prostą zależność. Czasem musimy upaść, czasem wstajemy, jedni cierpią, inni mają szczęście. Tylko w taki sposób możemy się

nauczyć, jak polegać na sobie wzajemnie. Jeśli ktoś zostanie pobłogosławiony, jego przywilejem jest okazanie pomocy tym, których życie nie jest tak proste. Jedność przychodzi z walką, dziecko. –Więc sądzisz, że Elantrianie… a raczej to, co z nich zostało, są diabłami? – zapytała Sarene. –Albo Svrakissami, jak nazywają ich Fjordelczycy? – dodał z rozbawieniem Omin. – Nie, choć słyszałem już nauki nowego gyorna. Obawiam się, że jego słowa przyniosą wyłącznie nienawiść. Sarene postukała się w zadumie

palcem w policzek. –Może właśnie tego chce? –A co by to dało? –Nie wiem – przyznała. Omiń pokręcił głową. –Nie wierzę, że jakikolwiek wyznawca Boga, nawet gyorn, byłby w stanie zrobić coś takiego. – Zamyślił się nad taką możliwością i jego twarz przybrała nieobecny wyraz. Lekko zmarszczył czoło. –Ojcze? – zapytała Sarene. – Ojcze!

Po drugim wezwaniu Omin znów pokręcił głową, jakby zdziwiony, że wciąż ją widzi. –Przepraszam, dziecko, o czym to mówiliśmy? –Nie powiedziałeś mi, czym jest Wdowia Próba – przypomniała mu. Takie chwile były aż nadto częste w rozmowie z Ominem. –Co? A tak, tak, Wdowia Próba. Mówiąc najprościej, dziecko, oczekuje się od ciebie, że zrobisz coś dobrego dla kraju – im bardziej kochałaś męża, im lepiej jesteś sytuowana, tym bardziej

ekstrawagancka powinna być twoja Próba. Większość kobiet ofiarowuje żywność i odzież dla chłopstwa. Im bardziej osobiste jest twoje zaangażowanie, tym lepsze sprawisz wrażenie. Próba to rodzaj służby – sprowadzanie wysoko postawionych do nizin. –Ale skąd mam wziąć pieniądze? – zapytała. Jakoś do tej pory nie mogła się zmusić, aby poprosić nowego ojca o zasiłek. –Pieniądze? – zapytał zaskoczony Omin. – Ależ jesteś jedną z najbogatszych osób w Arelonie. Nie wiedziałaś?

–Co? –Dziedziczysz posiadłość księcia Raodena, dziecko – wyjaśnił Omin. – Był bardzo bogatym człowiekiem… ojciec mu to zapewnił. Pod rządami króla Iadona nie wypada, by

książę korony był mniej bogaty od diuka. Zgodnie z tą samą zasadą, niezmiernie krępujące byłoby, gdyby się okazało, że jego synowa nie jest bajecznie bogata. Wystarczy tylko, że porozmawiasz z królewskim skarbnikiem, a jestem pewien, że zajmie się tobą.

–Dziękuję, ojcze! – zawołała, ściskając drobnego człowieczka. – Mam sporo do zrobienia. –Miło było cię oglądać, dziecko – odparł Omin, spoglądając w zadumie na miasto. – Po to tutaj jestem. Widziała jednak, że zaledwie skończył zdanie, zapomniał o jej obecności, znów podążając niezgłębionymi ścieżkami swego umysłu.

***

Ashe czekał na nią na zewnątrz –Nie wiem, czemu się tak martwisz – zauważyła Sarene. – Omin lubił

Elantris, przecież nie miałby nic przeciwko temu, żebyś wszedł do kaplicy. Ashe zapulsował lekko. Nie przeleciał progu kaplicy Korathi od wielu lat, od czasu kiedy Seinalan, patriarcha ShuKorath, wyrzucił go z takiego przybytku. –Wszystko w porządku, pani – odparł Ashe. – Mam wrażenie, że niezależnie od tego, co mówią kapłani, oboje będziemy szczęśliwsi, jeśli pozostaniemy z dala od siebie. –Nie zgadzam się z tym. Ale nie będę się sprzeczać. Słyszałeś cokolwiek z

naszej rozmowy? –Seony mają dobre uszy, pani. –W ogóle nie macie uszu – prychnęła. – Więc co myślisz? –Wydaje mi się, że to dobry sposób, aby moja pani trochę rozsławiła się w mieście. –Też tak pomyślałam. –Jeszcze jedno, pani. Rozmawialiście o gyornie Derethi i Elantris. Tamtego wieczoru, kiedy rozglądałem się po mieście, zauważyłem, że gyorn Hrathen przechadza się po murach

Elantris. Wracałem tam kilka razy i często go widywałem. Wydaje się bardzo zaprzyjaźniony z kapitanem Straży Miejskiej Elantris. –Co on zamierza zrobić z tym miastem? – zapytała z rozpaczą. –Ja również się nad tym zastanawiam, pani. Sarene zmarszczyła brwi, starając się poukładać wszystko, co wiedziała na temat czynów gyorna i Elantris. Nie mogła dostrzec żadnych powiązań. Po dłuższym namyśle coś jednak przyszło jej do głowy. Być może rozwiąże w ten sposób jeden z własnych

problemów, a przy okazji zrobi na złość gyornowi. –Może nie muszę wiedzieć, do czego zmierza, żeby go przyblokować – mruknęła.

–To jednak z pewnością by pomogło. –Nie mogę sobie pozwolić na taki luksus. Skoro jednak wiemy, że gyorn chce, by ludzie znienawidzili Elantrian, moim zadaniem jest sprawić, by stało się wręcz przeciwnie.

Ashe zawisł nieruchomo. –Co planujesz, pani? –Zobaczysz – odparła z uśmiechem. – Najpierw wróćmy do moich apartamentów. Muszę porozmawiać przez chwilę z ojcem.

***

–‘Ene? Cieszę się, że jesteś. Martwiłem się o ciebie. – Świetlista głowa Eventeo wisiała na poziomie jej oczu. –Przecież mogłeś po mnie posłać w każdej chwili, ojcze – odparła. –Nie chciałem ci przeszkadzać, kochanie. Wiem, jak sobie cenisz niezależność.

–Niezależność w tej chwili ma znaczenie drugorzędne, ojcze – odparła. – Narody giną… nie mamy czasu zastanawiać się nad swoimi uczuciami. –Przyjmuję naganę. – Ojciec zachichotał. –Co się dzieje w Teod, ojcze? –Jest niedobrze – odrzekł Eventeo, a jego głos przybrał dziwnie posępny ton. – Nadeszły niebezpieczne czasy. Musiałem zdławić kolejny kult Misteriów Jeskeri. Wyrastają spod ziemi przed każdym zaćmieniem.

Sarene zadrżała. Wyznawcy Misteriów byli dziwną kompanią, z którą ojciec nie chciał mieć do czynienia. W jego głosie brzmiała jednak rezerwa… coś jeszcze go dręczyło. –To nie wszystko, prawda? –Obawiam się, że nie, ‘Ene – przyznał. – Jest jeszcze coś gorszego. –Co? –Znasz Ashgressa, ambasadora fjordelskiego? –Tak – odparła, marszcząc brwi. – Co

zrobił? Obraził cię publicznie? –Gorzej. – Na twarzy jej ojca malował się niepokój. – Wyjechał. –Wyjechał? Z kraju? Po tych wszystkich staraniach Fjordenu, żeby wprowadzić do nas z powrotem swoich przedstawicieli? –Właśnie, ‘Ene – odrzekł Eventeo. – Zabrał całą swoją świtę, wygłosił w dokach ostatnie przemówienie i wyjechał. Było w tym coś niepokojąco ostatecznego. –Niedobrze.

Sarene się zadumała. Fjorden utrzymywał swoją obecność w Teod na zasadzie dogmatu. Jeśli Ashgress wyjechał, stało się tak na osobiste żądanie Wyrna. Zdaje się, że

całkiem zrezygnowali z Teod. –Boję się, ‘Ene. Te słowa zmroziły ją jak nigdy – jej ojciec był najsilniejszym człowiekiem, jakiego znała. –Nie powinieneś tak mówić.

–Tylko do ciebie, ‘Ene – odparł Eventeo. – Chcę, żebyś wiedziała, jak poważna jest sytuacja. –Wiem – mruknęła. – Rozumiem. A tu, w Kae, jest gyorn. Ojciec wymamrotał pod nosem parę przekleństw, jakich jeszcze od niego nie słyszała. –Chyba sobie z nim poradzę, tato – dodała pospiesznie. – Mamy się wzajemnie na oku. –Który to? –Nazywa się Hrathen. Ojciec zaklął znowu, tym razem

jeszcze siarczyściej. –Idos Domi, Sarene! Wiesz, kto to jest? Hrathen był gyornem przydzielonym do Duladenu na sześć miesięcy przed jego upadkiem. –Domyślałam się tego. –Wyjedź stamtąd, Sarene – poprosił Eventeo. – Ten człowiek jest niebezpieczny… wiesz, ilu ludzi zginęło w rewolucji w Duladenie? Dziesiątki tysięcy ofiar. –Wiem, ojcze. –Wysyłam po ciebie statek…

będziemy się opierać tutaj, gdzie nie wpuszczę żadnego gyorna. –Nie wyjeżdżam, ojcze – odparła. –Sarene, myśl logicznie. – Głos Eventeo przybrał ciche, uporczywe tony, jak zawsze, kiedy bardzo się czegoś domagał. Zwykle stawiał na swoim, był jednym z nielicznych, którzy potrafili ją przekonać. – Wszyscy wiedzą, że rząd arelicki to jeden wielki bałagan. Jeśli ten gyorn obalił Duladen, z Arelonem nie będzie miał najmniejszych problemów. Nie możesz mieć nawet nadziei, że go powstrzymasz, jeśli przeciwko tobie jest cały kraj.

–Muszę zostać, ojcze, niezależnie od sytuacji. –A cóż za lojalność jesteś im winna, Sarene? – błagał Eventeo. – Mąż, którego nawet nie widziałaś na oczy? Lud, który nie jest twoim ludem? –Jestem córką ich króla. –Jesteś również córką tutejszego króla. Jaka różnica? Tu są ludzie, którzy cię znają i szanują.

–Znają mnie, ojcze, ale czy szanują…? – Usiadła, czując, że robi

jej się słabo. Wróciły dawne uczucia… uczucia, które sprawiły, że zapragnęła opuścić rodzinne strony, znaleźć się w obcym kraju i porzucić wszystko, co zna. –Nie rozumiem, ‘Ene – w głosie ojca brzmiał ból. Westchnęła i przymknęła oczy. –Och, ojcze, nigdy tego nie zrozumiesz. Dla ciebie jestem cudowna – twoja piękna, inteligentna córka. Nikt nigdy ci nie powie, co o mnie naprawdę myśli. –O czym ty mówisz? – zapytał, tym razem przybierając władczy ton.

–Ojcze – tłumaczyła. – Mam dwadzieścia pięć lat, jestem bezczelna, złośliwa i często obraźliwa. Chyba zauważyłeś, że nikt nigdy nie poprosił o moją rękę. Ojciec nie odpowiadał przez chwilę. –Myślałem o tym – wyznał wreszcie. –Byłam królewną-starą panną, jędzą, której wszyscy się bali – odrzekła, usiłując ukryć gorycz w głosie. – Mężczyźni śmiali się ze mnie za plecami. Nikt nie zbliżyłby się do mnie z romantycznymi zamiarami, bo wszyscy wiedzieli, że ktokolwiek by to uczynił, stałby się pośmiewiskiem.

–Byłem przekonany, że po prostu jesteś niezależna… że nie uważasz żadnego z nich za godnego uwagi. Sarene zaśmiała się smutno. –Kochasz mnie, ojcze, żaden rodzic nie przyzna, że jego córka jest nieatrakcyjna. A prawda jest taka, że mężczyźni nie chcą inteligentnych żon. –To nieprawda – sprzeciwił się ojciec. – Twoja matka jest inteligentna. –Ty jesteś wyjątkiem, ojcze, dlatego nic nie widzisz. Silna kobieta nie jest zaletą w tym świecie… nawet w Teod,

które uważam za znacznie bardziej cywilizowane od reszty kontynentu. Właściwie nie jest takie odmienne, twierdzi się wprawdzie, że kobietom dają tu więcej swobody, ale to oznacza, że ktoś ma prawo im ją „dawać”. W Teod jestem niezamężną córką. Tu, w Arelonie, jestem wdową. To wielka różnica. Choć kocham Teod, musiałabym tam mieszkać z nieustannym przekonaniem, że nikt mnie nie chce. Tutaj przynajmniej mogę sama siebie przekonać, że ktoś mnie zechciał… nawet, jeśli z przyczyn politycznych. –Znajdziemy ci kogoś innego.

–Nie sądzę, ojcze – odparła, kręcąc głową, i znów usiadła w fotelu. – Teraz, kiedy Teorn ma dzieci, mój mąż nie zasiądzie na tronie… a to jedyny powód, dla którego ktokolwiek z Teod mógłby bodaj pomyśleć o ożenku ze mną. Nikt pod kontrolą Derethi nie zwiąże się z Teod. A to pozostawia Arelon, gdzie mój kontrakt zaręczynowy zabrania mi wyjść za mąż ponownie. Nie, dla mnie nie ma już nikogo, ojcze. Mogę tylko wykorzystać do

maksimum moją sytuację tutaj. Przynajmniej w Arelonie mogę

cieszyć się pewnym szacunkiem, nie będąc zmuszoną do zastanawiania się, jak moje działania w przyszłości wpłyną na powodzenie u mężczyzn. –Rozumiem – odparł ojciec. Słyszała w jego głosie niezadowolenie. –Ojcze, czy muszę ci przypominać, żebyś się o mnie nie martwił? – zapytała. – Mamy naprawdę większe problemy. –Nie potrafię przestać się martwić o ciebie, Paliku Leky. Jesteś moją jedyną córeczką. Sarene pokręciła głową, zdecydowana

zmienić temat, zanim się rozpłacze. Nagle poczuła się zawstydzona, że rozwiała idylliczne przekonania ojca, i zapragnęła szybko odwrócić jego uwagę. –Wujek Kiin jest tutaj w Kae. Udało się. Po drugiej stronie więzi Seona usłyszała raptowne westchnienie. –Nie wspominaj mi jego imienia, ‘Ene. –Ale… –Nie.

Westchnęła. –Dobrze, opowiedz mi zatem o Fjordenie. Co według ciebie planuje Wyrn? –Tym razem naprawdę nie mam pojęcia – odrzekł Eventeo. – Ale to musi być coś potężnego. Na północy i południu granice są zamykane przed teodzkimi kupcami, nasi ambasadorzy zaczynają znikać. Prawie jestem gotów ich odwołać. –A szpiedzy? –Znikają równie szybko – wyznał ojciec. – Do Velding nie udało mi się

wprowadzić nikogo od ponad miesiąca, a Domi jeden wie, co Wyrn i gyornowie tam kombinują. Wysyłanie szpiegów do Fjordenu oznacza dzisiaj wysłanie ich na pewną śmierć. –Ale i tak to robisz – zauważyła cicho, rozumiejąc teraz źródło bólu w głosie ojca. –Muszę. To, czego się dowiedzą, może uratować tysiące, choć to nie czyni tej ofiary łatwiejszą. Chciałbym móc wcisnąć kogoś do Dakhoru. –Do monasteru? –Tak – odrzekł Eventeo. – Wiemy, co

robią inne monastery… Rathbore szkoli zabójców, Fjeldor szpiegów, a większość innych zwykłych żołnierzy. Dakhor jednak mnie martwi. Słyszałem o tym monasterze straszne rzeczy… i nie rozumiem, dlaczego ktokolwiek, a zwłaszcza Derethi, miałby coś takiego robić. –Czy sądzisz, że Fjorden zbiera się do wojny? –Nie potrafię powiedzieć… nie wygląda na to, ale kto wie? Wyrn może wysłać

wielonarodową armię w naszą stronę dosłownie w kilka chwil. Jedyna pociecha to nadzieja, że on sam o tym nie wie. Niestety, ta wiedza stawia mnie w trudnej pozycji. –Co masz na myśli? W głosie jej ojca było słychać wahanie. –Jeśli Wyrn wypowie nam świętą wojnę, będzie to oznaczać koniec Teod. Nie jesteśmy w stanie oprzeć się zjednoczonej potędze Wschodu, ‘Ene. A ja nie usiądę z założonymi rękami, patrząc na zagładę mojego ludu.

–Weźmiesz pod uwagę poddanie się?! – zawołała z oburzeniem. –Obowiązkiem króla jest chronić swój naród. Jeśli stanę przed wyborem – nawrócenie czy zagłada – sądzę, że wybiorę nawrócenie. –Będziesz pozbawiony kręgosłupa jak Jindusi – zauważyła. –Jindusi to mądrzy ludzie, Sarene – stwierdził stanowczym tonem król. – Zrobili wszystko, żeby przetrwać. –Ale to oznacza poddanie się! –Oznacza zrobienie czegoś, co trzeba

zrobić – odrzekł ojciec. – Teraz nie zrobiłbym jeszcze nic. Dopóki pozostają dwa kraje, pozostaje też nadzieja. Jeśli jednak Arelon padnie, my też będziemy musieli się poddać. Nie możemy walczyć z całym światem, ‘Ene, jak ziarnko piasku nie może walczyć z całym oceanem. –Ale… – Sarene urwała. Widziała cierpienie ojca. Próba stawienia czoła Fjordenowi na polu bitwy była z góry skazana na klęskę. Nawrócić się lub zginąć – obie opcje były odrażające, ale nawrócenie wydawało się bardziej logicznym wyborem. Jednakże cichy głos gdzieś

w głębi jej mózgu podszeptywał, że może i warto umrzeć, jeśli śmiercią udowodni się, że prawda jest silniejsza od siły fizycznej. Musiała zrobić wszystko, by jej ojciec nigdy nie stanął przed takim wyborem. Jeśli zdoła powstrzymać Hrathena, może uda jej się także powstrzymać Wyrna. Przynajmniej na jakiś czas. –Zdecydowanie zostaję, ojcze – oznajmiła. –Wiem, ‘Ene, ale to będzie niebezpieczne. –Rozumiem. Jeśli jednak Arelon

padnie, wolałabym chyba umrzeć, niż ujrzeć to, co stanie się w Teod. –Uważaj na siebie i pilnuj tego gyorna. Och, właśnie… jeśli się dowiesz, po co Wyrn zatapia statki Iadona, daj mi znać. –Co? – zapytała wstrząśnięta.

–Nie wiedziałaś? –Czego?

–Król Iadon stracił ostatnio prawie całą swoją flotę handlową. Oficjalne raporty mówią, że te straty to sprawka piratów, jakichś niedobitków Creoka Dusigardła, ale moje źródła wiążą te zatopienia z Fjordenem. –Więc o to chodziło! – zawołała. –Co? –Niedawno byłam na balu – wyjaśniła. – Sługa dostarczył królowi wiadomość. Cokolwiek to było, bardzo zdenerwowało Iadona. –To by pasowało, jeśli chodzi o czas –

odparł ojciec. – Sam się dowiedziałem dwa dni temu. –Po co Wyrn miałby zatapiać niewinne kupieckie statki? – zastanawiała się Sarene. – Chyba że… Idos Domi! Jeśli król straci dochody, wtedy grozi mu też utrata tronu! –Czy ten nonsens o powiązaniu stanowiska z fortuną to rzeczywiście prawda? –Prawda, jakkolwiek idiotyczna – mruknęła. – Iadon odbiera rodowi tytuł, jeśli jego członkowie nie są w stanie utrzymać przychodów. Jeśli straci źródło bogactwa, fundament

jego panowania ulegnie zniszczeniu. Hrathen będzie mógł zastąpić go kimś innym… kimś, kto chętniej przyjmie Shu-Dereth… i nawet nie będzie musiał sobie zawracać głowy rewolucją. –To brzmi prawdopodobnie. Iadon sam się prosił o taką sytuację, stwarzając niestabilne podstawy władzy. –Prawdopodobnie chodzi o Telrii – wyjaśniła. – Dlatego wydał tyle pieniędzy na ten bal… chciał pokazać, że jest w świetnej kondycji finansowej. Nie byłabym zdziwiona, gdyby się okazało, że sfinansował ten wydatek z góry fiordelskiego złota.

–Co zamierzasz zrobić? –Powstrzymać go – odparła. – Choć będzie bolało. Nie lubię Iadona, ojcze. –Niestety, zdaje się, że Hrathen wybrał za nas naszych sojuszników. Skinęła głową. –Postawił mnie po stronie Elantris i Iadona… nie do pozazdroszczenia. –Z pomocą Domi zrobimy wszystko, co w naszej mocy. –Mówisz jak kapłan. –Znalazłem powód, żeby się ostatnio

stać bardzo religijnym. Przez chwilę milczała, rozważając jego słowa i postukując palcem w policzek. –Mądry wybór, ojcze – rzekła wreszcie. – Jeśli Domi w ogóle zechce nam pomóc, to tylko teraz. Koniec Teod oznacza koniec Shu-Korath.

–Może na jakiś czas – odparł oj ciec. – Prawdy nie da się zdławić, Sarene. Nawet jeśli ludziom zdarza się czasem o tym zapomnieć.

***

Sarene leżała w łóżku. Światła były

zgaszone. Ashe wisiał z drugiej strony pokoju, lecz przygasł tak, że z trudem można było odróżnić zarysy jego Aonu Ashe na tle ciemnej ściany. Rozmowa z ojcem dobiegła końca jakąś godzinę temu, ale jej echa długo jeszcze zapewne będą rozbrzmiewać w umyśle młodej kobiety. Nigdy nie brała pod uwagę kapitulacji, teraz jednak wydawała się ona prawie nie do uniknięcia. Martwiła ją taka perspektywa. Wiedziała, że Wyrn prawdopodobnie nie dopuści, by jej ojciec panował nadal, nawet jeśli się nawróci. Wiedziała też, że Eventeo chętnie odda życie za swój lud. Zaczęła się także zastanawiać nad

własnym życiem. W królestwie było wszystko, co kochała najbardziej – ojciec, brat, matka. Lasy wokół portowego miasta Teoin, stolicy – kolejne drogie wspomnienia. Pamiętała, jak śnieg osiada na drzewach i zmienia krajobraz. Pewnego dnia zbudziła się i ujrzała cały świat okryty piękną zasłoną lodu – w zimowym słońcu drzewa lśniły jak klejnoty. Tak, Teod był dla niej wspomnieniem cierpienia i samotności. Był symbolem wyłączenia jej ze społeczeństwa, poniżenia przed mężczyznami. W swym życiu dość wcześnie się zorientowała, że ma ostry język i dar

szybkiej riposty. Oba te przymioty sprawiły, że odstawała od innych kobiet – nie dlatego że niewiele z nich posiadało inteligencję, lecz dlatego że były dość mądre, by ją ukryć, dopóki nie złapią męża. Nie wszyscy mężczyźni chcieli mieć głupie żony – ale też niewielu było takich, którzy chętnie przebywali w towarzystwie kobiety według nich przewyższającej ich intelektualnie. Zanim Sarene się zorientowała, jaką krzywdę sobie wyrządziła, większość mężczyzn, nadających się na kandydatów do jej ręki, zostało już poślubionych. W desperacji zaczęła sondować, jaką opinią cieszy się u

dworzan, i z przerażeniem stwierdziła, że jest obiektem drwin. A potem było już tylko gorzej… a ona się starzała. W kraju, gdzie niemal każda kobieta była co najmniej zaręczona w wieku osiemnastu lat, dwudziestopięciolatka stawała się starą panną. Bardzo wysoką, niezgrabną, kłótliwą starą panną. Tę wymyślną torturę poczucia winy przerwał jej nagle cichy dźwięk. Nie dochodził ani z korytarza, ani zza okna – dobiegał z pokoju. Usiadła raptownie, gotowa wyskoczyć w każdej chwili. Oddech uwiązł jej w gardle, kiedy nagle zorientowała się, że szelest nie dochodzi z wnętrza

pomieszczenia, lecz ze ściany. Zmarszczyła brwi. Po drugiej stronie nie było innych pokoi, znajdowała się na samym skraju pałacu. Przez okno widziała miasto.

Szelest nie powtórzył się i Sarene, zdecydowana mimo wszystkich swoich niepokojów zaznać trochę snu, powiedziała sobie, że to zapewne osiadające mury.

Rozdział 18

Dilaf podszedł do drzwi z nieco roztargnioną miną. Wtedy ujrzał Elantrianina siedzącego na krześle

przed biurkiem Hrathena. Wstrząs omal go nie zabił. Hrathen uśmiechnął się, widząc, jak Dilaf o mało co nie zadławił się własnym oddechem. Oczy wyszły mu z orbit, a twarz przybrała kolor niewiele różniący się od zbroi gyorna. –Hruggath Ja! – wrzasnął zaskoczony Dilaf. Fjordelskie przekleństwo, nieproszone, samo wyskoczyło mu na usta. Hrathen uniósł brwi na ten okrzyk – nie dlatego że poczuł się urażony, ale raczej zdumiało go, jak łatwo przyszło ono Dilafowi. Arteth

rzeczywiście głęboko zrósł się z fjordelską kulturą. –Przywitaj się z Direnem, artethie – rzekł Hrathen, wskazując na Elantrianina o szaro-czarnej twarzy. – I powstrzymaj się łaskawie przed używaniem imienia lorda Jaddetha jako przekleństwa. To jeden z tych fjordelskich obyczajów, których raczej nie chciałbym widzieć u ciebie. –Elantrianin! –Tak – odrzekł Hrathen. – I nie, nie możesz go spalić. Odchylił się lekko w fotelu,

uśmiechając się na widok spojrzenia, jakim Dilaf obdarzył Elantrianina. Hrathen wezwał Dilafa, wiedząc doskonale, jaką uzyska reakcję, i zdawał sobie sprawę, że był złośliwy. Nie przeszkadzało mu to wszakże radować się nastrojem chwili. Wreszcie Dilaf rzucił Hrathenowi pełne nienawiści spojrzenie, choć szybko zamaskował je ledwie kontrolowaną służalczością. –Co on tutaj robi, mój hrodenie? –Pomyślałem sobie, że dobrze byłoby poznać oblicze naszego nieprzyjaciela, artethie – rzekł

Hrathen, wstając i podchodząc do przerażonego Elantrianina. Obaj kapłani rozmawiali w języku fjordelskim. W oczach Elantrianina było widać zmieszanie i strach dzikiego zwierzęcia. Hrathen przycupnął obok niego, przyglądając się uważnie swemu demonowi. –Dilafie, czy oni wszyscy są łysi? – zapytał. –Początkowo nie – odparł nadąsanym tonem arteth. – Zwykle mają normalne włosy,

kiedy psy Korathi wtrącają ich do miasta. I jaśniejszą skórę. Hrathen dotknął policzka tamtego. Pod palcami poczuł twardą skórę. Elantrianin przyglądał mu się przerażonym wzrokiem. –Te czarne plamy… czy to właśnie odróżnia Elantrian? –To pierwsza oznaka, mój hrodenie – odparł Dilaf pokornie. Albo przyzwyczaił się do Elantrianina, albo opanował już pierwszy atak nienawiści i przeszedł do bardziej

cierpliwej, utajonej formy odrazy. – Zwykle to się zdarza z dnia na dzień. Kiedy przeklęty się budzi, widzi na całym ciele czarne plamy. Reszta skóry z czasem przybiera szarobrunatny odcień, jak ten. –Jak skóra zabalsamowanego trupa – zauważył Hrathen. Okazyjnie odwiedzał uniwersytet w Svordenie i wiedział o ciałach, które trzymali do badań. –Bardzo podobnie – zgodził się Dilaf. – Ale skóra to nie jedyny znak, mój hrodenie. Wnętrze też ulega rozkładowi.

–Skąd wiesz? –Ich serca nie biją – wyjaśnił Dilaf. – A ich umysły nie pracują. Krążą opowieści sprzed dziesięciu lat, zanim zamknęli ich wszystkich w tym przeklętym mieście. W ciągu kilku miesięcy stawali się lunatykami, ledwie się ruszali, umieli tylko wyć z bólu. –Bólu? –Bólu duszy, płonącej w ogniu lorda Jaddetha – wyjaśnił Dilaf. – Narasta w nich, a potem pożera ich świadomość. To ich kara.

Hrathen skinął głową i odwrócił się od Elantrianina. –Nie powinieneś był go dotykać, mój hrodenie – ostrzegł Dilaf. –Myślałem, że powiedziałeś coś na temat lorda Jaddetha chroniącego wiernych – odparł Hrathen. – Czegóż więc miałbym się obawiać? –Zaprosiłeś zło do naszej kaplicy, hrodenie. Hrathen prychnął. –W tym budynku nie ma nic świętego, Dilafie, dobrze o tym wiesz. Ziemia nie może być święta w kraju, który nie poświęcił się Shu-Dereth.

–Oczywiście – zgodził się Dilaf. W jego oczach pojawił się żar. Hrathen poczuł się niepewnie. Może powinien zredukować do minimum czas, jaki jego arteth spędza w tym samym pomieszczeniu, co Elantrianin? –Wezwałem cię, ponieważ będziesz mi potrzebny w czasie przygotowań do wieczornego kazania – rzekł Hrathen. – Nie mogę się nim sam zająć. Muszę poświęcić trochę czasu na przepytanie tego Elantrianina. –Jak sobie życzysz, mój hrodenie – odparł Dilaf, wciąż zezując na Elantrianina.

–Jesteś wolny, artethie – oznajmił Hrathen. Dilaf wybiegł z pokoju, żeby jak najszybciej spełnić żądanie Hrathena. Hrathen odwrócił się do Elantrianina. Stworzenie nie wydawało się „bezmyślne” jak to ujął Dilaf. Kapitan straży, który go przywiódł, podał nawet jego imię. Oznaczało to, że stworzenie potrafi mówić. –Rozumiesz mnie, Elantrianinie? Diren zawahał się, po czym skinął głową.

–Interesujące – mruknął Hrathen. –Czego ode mnie chcesz? – zapytał Elantrianin. –Tylko zadać kilka pytań – odparł gyorn, podchodząc do biurka i zajmując za nim miejsce. W dalszym ciągu z zainteresowaniem obserwował istotę. Nigdy w czasie swoich podróży nie widział takiej choroby. –Czy… masz jakieś jedzenie? – zapytał Elantrianin. W jego oczach na sam dźwięk słowa „jedzenie” pojawił się lekki błysk szaleństwa.

–Jeśli odpowiesz na moje pytania, obiecuję, że odeślę cię do Elantris z pełnym koszem chleba i sera. Tym razem udało mu się przyciągnąć uwagę istoty, która skwapliwie pokiwała głową. Jest głodny, pomyślał Hrathen z zaciekawieniem. I co powiedział Dilaf? Ich serca nie biją? Może ta choroba robi coś z metabolizmem… sprawia, że serce bije tak szybko, że trudno to odkryć, a to z kolei w jakiś sposób zwiększa apetyt? –Kim byłeś, zanim zostałeś wtrącony do miasta, Direnie? – zapytał

Hrathen. –Chłopem, panie. Pracowałem na polach plantacji Aor. –I jak długo jesteś Elantrianinem? –Zostałem wtrącony jesienią – rzekł Diren. – Siedem miesięcy? Osiem? Straciłem poczucie czasu… Kolejne stwierdzenie Dilafa, że Elantrianie popadają w „otępienie” w ciągu kilku miesięcy, nie było prawdziwe. Hrathen pogrążył się w zadumie, zastanawiając się, czy ta istota posiada jakieś informacje, które mogłyby mu się przydać.

–Jak jest w Elantris? – zapytał. –Jest… strasznie, panie – odparł Diren, spuszczając wzrok. – Są gangi. Jeśli pójdziesz nie w tę stronę, będą cię gonić albo cię skrzywdzą. Nikt nie mówi nowo przybyłym o tych sprawach, więc jeśli nie będziesz ostrożny, wejdziesz na rynek… To niedobre. A teraz jest tam nowy gang… tak mówi tych kilku Elantrian, których znam z ulicy. Czwarty gang, potężniejszy od pozostałych.

Gangi. To oznaczało przynajmniej podstawowy poziom społeczeństwa.

Jeśli gangi były tak brutalne, jak twierdził Diren, może uda mu się je wykorzystać jako przykład Svrakiss dla swoich zwolenników. Mimo wszystko, rozmawiając z pokornym Direnem, Hrathen zaczął myśleć, że powinien raczej rzucać oskarżenia z pewnej odległości. Jeśli jakikolwiek procent Elantrian jest tak nieszkodliwy jak ten człowiek, lud Kae poczuje się rozczarowany „demonami” z Elantris. W miarę, jak postępowało przesłuchanie, Hrathen przekonywał się, że Diren właściwie nie wie nic użytecznego. Elantrianin nie potrafił wyjaśnić, co to znaczy Shaod –

przytrafiła mu się we śnie. Twierdził, że jest „martwy”, cokolwiek to znaczyło, i że jego rany już się nie goją. Pokazał nawet Hrathenowi skaleczenie na skórze. Rana nie krwawiła jednak, więc Hrathen uznał, że po prostu kawałki skóry nie zamknęły się prawidłowo w trakcie gojenia. Diren nie wiedział nic na temat „magii” elantryjskiej. Twierdził, że widział innych, którzy potrafili rysować w powietrzu magiczne kształty, ale sam nie umiał tego robić. Wiedział, że jest głodny – bardzo głodny. Wielokrotnie powracał do tego tematu i jeszcze dwa razy wspomniał,

jak bardzo boi się gangów. Wreszcie Hrathen uznał z satysfakcją, że nie pomylił się co do Elantris i miasto jest miejscem brutalnym, lecz w pewien sposób rozpaczliwie ludzkim. Posłał zatem po kapitana straży, który wcześniej sprowadził Direna. Kapitan Straży Miejskiej Elantris wszedł ostrożnie. Miał grube rękawice i wypchnął Elantrianina z fotela długim kijem. Ochoczo przyjął od Hrathena worek monet, po czym skinął głową, kiedy ten wymógł na nim obietnicę kupienia Direnowi kosza z żywnością. W czasie, gdy kapitan

wyprowadzał swego więźnia z pokoju, w drzwiach pojawił się Dilaf. Z pewnym zawodem w oczach odprowadził więźnia wzrokiem. –Wszystko gotowe? – zapytał Hrathen. –Tak, mój hrodenie – odparł Dilaf. – Ludzie zaczynają się już zbierać na posługę. –Dobrze – odparł Hrathen, rozpierając się w fotelu, i splótł w zadumie palce. –Czy coś cię martwi, hrodenie? Hrathen pokręcił głową.

–Planowałem tylko wieczorne kazanie. Myślę, że czas najwyższy przejść do kolejnego punktu naszego planu. –Następny krok, mój hrodenie? Hrathen skinął głową. –Myślę, że z powodzeniem zajęliśmy stanowisko w sprawie Elantris. Masy zawsze są skłonne doszukiwać się demonów w swoim otoczeniu, daj im tylko właściwą motywację. –Tak, mój hrodenie.

–Nie zapominaj, artethie, że nasza nienawiść ma swoje przyczyny – ostrzegł Hrathen. –Łączy naszych zwolenników… daje im wspólnego wroga. –Właśnie – odparł Hrathen, opierając łokcie na blacie. – Jest jednak jeszcze inny cel. Równie ważny. Teraz, kiedy daliśmy ludziom obiekt do nienawiści, musimy stworzyć powiązanie pomiędzy Elantris a naszymi rywalami. –Shu-Korath – wyszeptał ze złowieszczym uśmiechem Dilaf.

–Znów masz rację. Kapłani Korathi to ci, którzy przygotowują nowych Elantrian – stanowią motywację do litości, jaką ten kraj okazuje swoim upadłym bogom. Jeśli podpowiemy im, że tolerancja Korathi czyni z kapłanów zwolenników Elantris, ich nienawiść zwróci się ku Shu-Korath. Ich kapłani będą mieli dwie możliwości. Albo zaakceptują nasze oskarżenie, albo staną po naszej stronie przeciwko Elantris. Jeśli wybiorą pierwszą możliwość, znajdą się pod naszą kontrolą teologiczną. W końcu po kilku prostych a kłopotliwych sytuacjach zaczną się wydawać bezsilni i mało ważni.

–To doskonałe – odparł Dilaf. – Ale czy stanie się dość szybko? Jest tak niewiele czasu. Hrathen drgnął, spoglądając uważnie na wciąż uśmiechniętego artetha. Skąd on wiedział o jego terminie? Nie mógł… pewnie się tylko domyślał. –Uda się – rzekł. – Przy tak niestabilnej monarchii i niepewnej religii, ludzie zaczną szukać nowego przywództwa. Shu-Dereth będzie dla nich opoką wśród ruchomych piasków. –Piękna analogia, mój hrodenie. Hrathen nie wiedział, czy,

wypowiadając takie słowa, Dilaf drwi sobie z niego, czy nie. –Mam dla ciebie zadanie, artethie. Chcę, abyś dzisiaj w swoim kazaniu dokonał połączenia – zwrócił ludzi przeciwko Shu-Korath. –Czy mój hroden nie uczyni tego sam? –Będę mówił jako drugi i moje kazanie będzie logiczne. Ty okazujesz więcej pasji, a ich odraza do ShuKorath musi pochodzić z głębi serca. Dilaf skinął głową, pochylając się na znak, że podejmuje się tego zadania. Hrathen machnął ręką, dając znak, że

rozmowa dobiegła końca, i arteth wycofał się, zamykając za sobą drzwi.

***

Dilaf przemawiał z charakterystycznym zapałem. Stał przed kaplicą, na podium, które Hrathen kazał zamówić, kiedy tłumy stały się zbyt liczne, by mogły się pomieścić w kaplicy. Ciepłe wiosenne wieczory sprzyjały takim spotkaniom, a stłumiony blask zachodu słońca, w połączeniu ze światłem pochodni, dostarczał we właściwej proporcji światła i cienia. Ludzie obserwowali Dilafa pełnym

namiętności wzrokiem, choć kilkakrotnie się powtórzył. Hrathen godzinami ślęczał nad przygotowaniem kazań, starannie łącząc powtórzenia, dla wzmocnienia efektu, i oryginalność, aby zwiększyć zainteresowanie, Dilaf po prostu mówił. Nieważne, że po kilkakroć wyrzucał z siebie te same oskarżenia pod adresem Elantris i te same przesadne pochwały Imperium Jaddetha; ludzie słuchali go tak czy owak. Po tygodniu wsłuchiwania się w mowy artetha Hrathen nauczył się nie dostrzegać własnej zazdrości – przynajmniej do pewnego stopnia. Słuchając, pogratulował sobie

skuteczności artetha; Dilaf uczynił to, co kazał mu Hrathen, zaczynając od zwykłych bredni Elantris, po czym przechodząc do wyraźnych oskarżeń pod adresem Shu-Korath. Tłum podążał za nim, pozwalając rządzić swymi uczuciami. Wszystko toczyło się tak, jak to sobie zaplanował Hrathen, nie miał powodów czuć zazdrości o Dilafa. Jego szaleństwo było niczym rzeka, którą Hrathen sam skierował w stronę tłumu. Dilaf miał surowy talent, ale Hrathen był mistrzem, który nim kierował. Musiał jednak przyznać, że w tej chwili Dilaf go zaskakiwał. Kazanie szło dobrze, tłum, zarażony furią

Dilafa nienawidził już wszystkiego, co Korathi. Nagle jednak przypływ się odwrócił, kiedy Dilaf znów skupił się na Elantris. Początkowo Hrathen nie zwrócił na to uwagi – Dilaf był niepoprawny, nieustannie zmieniał temat w trakcie kazania. –A teraz patrzcie! – rozkazał nagle Dilaf. – Patrzcie na Svrakissa! Spójrzcie w jego oczy, znajdźcie kształt dla swojej nienawiści! Niech obraza Jaddetha dotrze do waszych dusz! Hrathen poczuł, że ogarnia go lodowaty dreszcz. Dilaf gestem wskazał skraj podestu, gdzie nagle

zapłonęła para pochodni. Elantrianin Diren stał ze spuszczoną głową, przywiązany do słupa. Na jego twarzy widniały skaleczenia, których przedtem tam nie było. –Spójrzcie na wroga! – wrzasnął Dilaf. – Patrzcie, widzicie to? Nie krwawi! W jego żyłach nie ma krwi, w jego piersi nie bije serce. Czy filozof Grondkest nie powiedział, że można osądzić równość ludzi po ich wspólnocie krwi? Ale jeśli ktoś jej nie ma? Jak go nazwiemy? –Demon! – zawołał ktoś z tłumu. –Diabeł!

–Svrakiss! – zawył Dilaf. Tłum szalał, każdy wykrzykiwał własne oskarżenia pod adresem nieszczęsnego więźnia. Sam Elantrianin też wył z dziką, szaloną pasją. Coś się w nim zmieniło. Kiedy Hrathen z nim rozmawiał, odpowiedzi Elantrianina były pozbawione entuzjazmu, ale przytomne. Teraz w jego oczach nie było ani śladu rozumu – tylko ból. Głos stworzenia

dobiegał Hrathena nawet poprzez furię, jaka ogarnęła zgromadzenie.

–Zniszczcie mnie! – błagał Elantrianin. – Skończcie z tym bólem! Zniszczcie mnie! Głos wyrwał Hrathena z otępienia. Natychmiast zrozumiał jedno: nie może dopuścić, by Dilaf publicznie zamordował Elantrianina. Przez myśl przemknęły mu przerażające wizje tłumu, który na wezwanie Dilafa atakuje Elantrianina i pali go na stosie w szale zbiorowego obłędu. To zniszczyłoby wszystko, Iadon nigdy nie przeżyłby czegoś tak gwałtownego jak publiczna egzekucja, nawet gdyby ofiarą był Elantrianin. Zbyt mocno cuchnęło to chaosem sprzed dziesięciu lat, chaosem, który obalił rząd.

Hrathen stanął na podium, pośrodku grupy kapłanów. U stóp podwyższenia kłębił się rozjuszony tłum, a Dilaf stał ponad nim z rozpostartymi rękami. –Ich trzeba zniszczyć! – wrzeszczał. – Wszystkich! Oczyścić ich w świętym ogniu! Hrathen wskoczył na podwyższenie. –I tak się stanie! – krzyknął, wpadając artethowi w słowo. Dilaf zatrzymał się tylko na chwilę i skinął głową niższemu kapłanowi trzymającemu zapaloną pochodnię. Dilaf prawdopodobnie sądził, że

Hrathen nie jest w stanie nic zrobić, by powstrzymać egzekucję – a przynajmniej nic takiego, co podważyłoby jego wiarygodność w oczach tłumu. Nie tym razem, artethie, pomyślał Hrathen. Nie pozwolę ci zrobić tego, co ci się marzy. Nie mógł się sprzeciwić Dilafowi tak, aby nie sugerować rozdźwięku w szeregach Derethi. Mógł jednak odwrócić jego słowa. Ten szczególny wyczyn stanowił specjalność Hrathena.

–Lecz co dobrego z tego wyniknie?! – ryknął, usiłując przekrzyczeć rozwrzeszczany tłum, który rzucił się w przód, gotów na egzekucję, obrzucając Elantrianina przekleństwami. Hrathen zacisnął zęby, przepchnął się obok Dilafa i wyrwał pochodnię z dłoni przechodzącego kapłana. Usłyszał syk irytacji Dilafa, ale go zignorował. Jeśli nie zdoła odzyskać kontroli nad tłumem, sami rzucą się w przód i zaatakują Elantrianina. Uniósł pochodnię wysoko, co chwila nią potrząsając, aż tłum zawył z radości.

–Pytam was jeszcze raz, ludzie! – ryknął Hrathen, kiedy tłum ucichł, przygotowując się do kolejnego okrzyku. – Co dobrego wyniknie z zabicia tej istoty? – powtórzył pytanie Hrathen. –To demon! – zawołał ktoś. –Tak! – rzekł Hrathen. – Lecz on już cierpi. Sam Jaddeth rzucił na tego demona swą

klątwę. Słuchajcie, jak błaga o śmierć! Czy to właśnie chcemy uczynić? Dać tej istocie to, czego chce?

Hrathen czekał w napięciu. Wprawdzie kilka osób w tłumie odkrzyknęło z przyzwyczajenia „Tak!”, ale większość milczała. Było widać, że zmieszanie i napięcie jakby odrobinę zelżały. –Svrakissowie to nasi nieprzyjaciele – rzekł Hrathen, mówiąc teraz głosem bardziej stanowczym niż pełnym pasji. Jego słowa uspokoiły tłum. – Karanie ich nie należy do nas. To rozkosz Jaddetha! My mamy inne zadanie. To stworzenie, ten demon, to coś, nad czym każą wam się litować kapłani Korathi. Zastanawiacie się, dlaczego Arelon jest tak ubogi w porównaniu z krajami Wschodu? To dlatego, że

cierpi szaleństwo Korathi. Dlatego to wam brakuje bogactw i błogosławieństw, które posiadają takie nacje, jak Jindo i Svorden. Korathi są zbyt niedbali. Może to i nie nasze zadanie, by zniszczyć te istoty, ale i nie naszym zadaniem jest opieka nad nimi! Hrathen zgasił pochodnię, gestem nakazał kapłanom, aby uczynili to samo z pochodniami oświetlającymi nieszczęsnego Elantrianina. Skoro tylko płomienie przygasły, nieszczęśnik zniknął tłumowi z oczu i ludzie zaczęli się uspokajać. –Pamiętajcie! – grzmiał Hrathen. – To

Korathi czują się odpowiedzialni za Elantrian. Nawet teraz wzbraniają się odpowiadać, kiedy ich ktoś spyta, czy Elantrianie to demony. Korathi obawiają się, że miasto wróci do dawnej chwały, ale my wiemy lepiej. Wiemy, że to Jaddeth rzucił przekleństwo. Nie ma litości dla potępionych! Shu-Korath jest powodem waszych cierpień. Właśnie on chroni i wspiera Elantris. Nigdy nie będziecie wolni od Elantris, dopóki kapłani Korathi będą mieli władzę w Arelonie. Więc mówię wam, idźcie! Powiedzcie swoim przyjaciołom, czego się dowiedzieliście, skłońcie ich, by się odwrócili od herezji Korathi.

Zapadło milczenie. Nagle ludzie zaczęli głośnymi okrzykami przyznawać mu rację, a ich niezadowolenie udało się bezpiecznie przenieść na inny obiekt. Hrathen uważnie obserwował słuchaczy, kiedy wreszcie wykrzyczeli swoją aprobatę i zaczęli się rozchodzić. Ich mściwość i nienawiść w większości wyparowała. Hrathen odetchnął z ulgą – nie będzie nocnych ataków na świątynie i kapłanów Korathi. Mowa Dilafa była zbyt szybka, zbyt ulotna, by wyrządzić trwałe szkody. Udało się uniknąć katastrofy. Hrathen obejrzał się i jego wzrok

spoczął na Dilafie. Kiedy on przejął kontrolę, arteth dyskretnie opuścił scenę i teraz z gniewem i żalem obserwował rozchodzący się tłum. Wszystkich przerobiłby na swoje podobieństwo, pomyślał Hrathen. Na szczęście ich

szał wypalał się szybko. Potrzebowali czegoś więcej. Wiedzy, a nie histerii. –Artethie – rzekł surowo – musimy porozmawiać. Arteth z trudem opanował gniewne

spojrzenie, ale skinął głową. Elantrianin wciąż wołał o śmierć. Hrathen skinął na pozostałych artethów. –Zabierzcie tę istotę i czekajcie na mnie w ogrodach. Odwrócił się do Dilafa, skinieniem głowy wskazując drzwi na tyłach kaplicy Derethi. Dilaf posłusznie ruszył w stronę ogrodów. Hrathen poszedł za nim, mijając po drodze zdezorientowanego kapitana straży. –Panie! – zawołał strażnik. – Młody kapłan dopadł mnie, zanim zdążyłem wrócić do miasta. Powiedział, że mam oddać to stworzenie. Źle zrobiłem?

–Nie, w porządku – odparł Hrathen. – Wracaj na posterunek. Sami się zajmiemy Elantrianinem.

***

Elantrianin sprawiał takie wrażenie, jakby cieszyły go płomienie, pomimo straszliwego bólu, jaki musiał odczuwać. Dilaf stał z boku, skulony, obserwując tę scenę w skupieniu, choć to dłoń Hrathena, nie jego, upuściła pochodnię na przesiąkniętego olejem Elantrianina. Hrathen patrzył, jak nieszczęsna istota płonie, a jej krzyki wreszcie giną w huczących płomieniach. Ciało istoty bardzo łatwo – zbyt łatwo – pożerał pełgający ogień.

Poczuł ukłucie wyrzutów sumienia, że zawiódł Direna, choć było to niemądre uczucie. Elantrianin zapewne nie był prawdziwym diabłem, ale z pewnością był istotą, którą Jaddeth przeklął. Hrathen nie był mu nic winien. śałował, że musiał go spalić. Niestety, najwidoczniej skaleczenia zadane przez Dilafa rozwścieczyły Elantrianina i nie można go było odesłać do miasta w obecnym stanie. Płomienie były jedynym wyjściem. Hrathen spoglądał w pełne żalu oczy mężczyzny, dopóki j ogień nie pochłonął go zupełnie.

–I palący płomień gniewu Jaddetha oczyści ich – szepnął Dilaf, cytując Do-Dereth. –Osąd należy wyłącznie do Jaddetha i wyrok jest wykonywany przez jego jedynego sługę Wyrna – zacytował Hrathen kolejny ustęp z tej samej księgi. – Nie powinieneś był zmuszać mnie do zabicia tej istoty. –To było nieuniknione – odrzekł Dilaf. – Ostatecznie wszystkie istoty muszą ugiąć się wobec woli Jaddetha… a jego wolą jest, aby całe Elantris spłonęło. Ja tylko ulegam przeznaczeniu.

–Prawie utraciłeś kontrolę nad tłumem dzięki swoim bredniom, artethie – warknął

Hrathen. – Zamieszki należy starannie zaplanować, inaczej z równym prawdopodobieństwem mogą się, obrócić przeciwko swym twórcom, jak i przeciwnikom. –Ja… poniosło mnie – odparł Dilaf. – Ale zabójstwo jednego Elantrianina nie spowodowałoby zamieszek. –Tego nie wiadomo. Poza tym, co z Iadonem?

–Jak mógłby się sprzeciwić? – zapytał Dilaf. – Przecież uciekinierzy z Elantris są paleni na jego własny rozkaz. –Ale mógłby się nam sprzeciwić – odparł Hrathen. – Źle zrobiłeś, dopuszczając tę istotę do ludzi. –Ludzie zasługują na to, by wiedzieć, kogo nienawidzą. –Ci nie są jeszcze na to gotowi – warknął Hrathen. – Nie możemy dopuścić, by ich nienawiść przybrała realny kształt. Jeśli zaczną niszczyć miasto, Iadon położy kres naszym naukom.

Dilaf zmrużył oczy. –Mówisz tak, jakbyś próbował uniknąć nieuniknionego, mój hrodenie. Sam zasiałeś i hodujesz tę nienawiść… czy nie chcesz przyjąć odpowiedzialności za śmierć, którą spowoduje? Nienawiść i odraza nie mogą długo pozostać „bezkształtne”… muszą znaleźć ujście. –Ale znajdą to ujście, kiedy ja o tym zadecyduję – odparł zimno Hrathen. – Jestem świadom mojej odpowiedzialności, artethie, choć nie sądzę, byś to zrozumiał. Przed chwilą

powiedziałeś mi, że zabijanie Elantrian jest wolą Jaddetha, a ty ją tylko wypełniałeś, przymuszając mnie do tego. Cóż to takiego? Czy ofiary, które poniosą śmierć w wyniku zamieszek, będą moim dziełem, czy po prostu boskim? Jak można być niewinnym sługą, jeśli musi się przyjąć pełną odpowiedzialność za mieszkańców tego miasta? Dilaf odetchnął chrapliwie. Wiedział jednak, kiedy musi przyznać się do porażki. Skłonił się lekko, odwrócił i wszedł do kaplicy. Hrathen obserwował go przez chwilę, kipiąc gniewem. Dzisiejszy popis

Dilafa był głupi i impulsywny. Czy próbował podważyć autorytet Hrathena, czy po prostu działał zgodnie ze swoją żarliwą naturą? Jeśli to drugie, Hrathen sam był sobie winien, że omal nie wybuchły zamieszki. W końcu tak bardzo był z siebie dumny, że użył Dilafa jako skutecznego narzędzia. Pokręcił głową i odetchnął głębiej. Tym razem udało mu się pokonać Dilafa, ale napięcie pomiędzy nimi narastało. Nie mogli sobie pozwolić na otwarte sprzeczki. Plotki o rozdźwięku w szeregach Derethi znacznie uszczupliłyby ich wiarygodność.

Muszę coś zrobić z tym artethem, zdecydował. Dilaf stawał się zbyt kłopotliwy. Odwrócił się, żeby odejść, kiedy jego wzrok padł znowu na zwęglone szczątki Elantrianina, i mimo woli zadrżał. Akceptacja, z jaką ta istota przyjęła straszliwe cierpienia, przywołała na myśl wspomnienia. Wspomnienia, które Hrathen od dawna próbował wygnać z pamięci. Obrazy bólu, poświęcenia i śmierci. Wspomnienia z Dakhor.

Odwrócił się plecami do kupki zwęglonych kości i odszedł w stronę kaplicy. Czekało go dzisiaj jeszcze jedno zadanie.

***

Seon uniósł się ze swojej skrzynki, reagując na wezwanie Hrathena. Gyorn zganił się w duchu, to już drugi raz w tym tygodniu korzystał z usług stworzenia. Należało unikać polegania na Seonach. Jednakże nie mógł wymyślić innego sposobu, by osiągnąć swój cel. Dilaf miał rację: czasu było bardzo mało. Od jego przybycia do Arelonu minęło już czternaście dni, a przedtem spędził jeszcze tydzień w podróży. Z pierwotnego

przydzielonego mu czasu pozostało jedynie siedemdziesiąt dni, a dotąd udało mu się nawrócić zaledwie niewielką cząstkę Arelonu. Tylko z jednego czerpał nadzieję: cała szlachta Arelonu była skupiona w Kae. Pozostawanie z dala od dworu Iadona było samobójstwem politycznym: król wedle własnego uznania dawał i odbierał tytuły, a wysoka stopa życiowa była konieczna do zapewnienia sobie miejsca w arystokracji. Wyrna nie obchodziło, czy Hrathen nawróci masy, czy nie, byle się tylko ugięła szlachta, wówczas kraj zostanie uznany za Derethi.

Hrathen wciąż zatem miał szansę, ale czekało go wiele pracy. Teraz miał przed sobą ważną jej część do wypełnienia. Jego kontakt nie był gyornem, co sprawiało, że użycie Seona stawało się nieco nieortodoksyjne. Jednakże Wyrn nigdy nie zakazał mu wyraźnie kontaktować się z innymi osobami przez Seona, więc Hrathen mógł sobie wytłumaczyć, po co to robi. Seon odpowiedział szybko i wkrótce w jego świetle pojawiła się wielkoucha, mysia twarz Fortona. –Kto tam? – zapytał w twardym fjordelskim dialekcie, jakim

posługiwano się w krainie Hroven. –To ja, Fortonie. –Mój pan Hrathen? – zapytał z zaskoczeniem Forton. – Panie, to już tak dawno… –Wiem, Fortonie, mam nadzieję, że dobrze się miewasz. Mężczyzna zaśmiał się wesoło, choć ten śmiech szybko przerodził się w kaszel.

Forton miał chroniczny kaszel – stan

ten, o czym Hrathen był przekonany, powodowały różne substancje, które lubił palić. –Oczywiście, panie – odparł Forton. – A kiedy miewałem się źle? Forton był człowiekiem absolutnie zadowolonym z życia – i stan ten zapewne również był spowodowany różnymi substancjami, które lubił palić. –Co mogę dla ciebie zrobić? –Potrzebuję jednego z twoich eliksirów, Fortonie – rzekł Hrathen.

–Oczywiście, oczywiście. A co miałyby robić? Hrathen uśmiechnął się. Forton był niezrównanym geniuszem, dlatego znosił jego ekscentryczne wybryki. Ten człowiek nie tylko trzymał Seona, ale był żarliwym wyznawcą Misteriów – zdegenerowanej formy jeskerskiej religii, popularnej na terenach wiejskich. Wprawdzie Hroven oficjalnie był krajem Derethi, większość jego powierzchni stanowiła jednak prymitywna, słabo zaludniona wieś, którą trudno była nadzorować. Wielu chłopów z wielką pobożnością uczęszczało na msze Derethi, po czym z równym oddaniem spotykało się o

północy na ceremoniach Misteriów. Sam Forton był uważany za kogoś w rodzaju miejskiego mistyka, choć w rozmowie z Hrathenem z reguły zachowywał się jak ortodoksyjny Derethi. Hrathen wyjaśnił, co mu będzie potrzebne, a Forton powtórzył. Wprawdzie często znajdował się pod wpływem środków odurzających, ale był niezrównany, jeśli chodzi o przygotowywanie naparów, trucizn i eliksirów. Hrathen nawet w Sycli nie spotkał nikogo, kto dorównywałby mu umiejętnościami. Jedna z mikstur ekscentrycznego alchemika przywróciła Hrathena do zdrowia po

próbie otrucia przez politycznego przeciwnika. A podobno na wolno działającą substancję nie było antidotum. –Nie będzie z tym problemów, panie – obiecał Forton Hrathenowi swym silnie akcentowanym dialektem. Nawet po dziesięciu latach pracy z Hrovenem Hrathen wciąż jeszcze miał trudności ze zrozumieniem ich dialektu. Był pewien, że większość z nich nawet nie wiedziała o istnieniu czystej, poprawnej formy języka we Fjordenie. –Dobrze – odparł Hrathen.

–Tak, muszę jedynie połączyć dwie formuły, które już mam – rzekł Forton. – Ile tego potrzebujesz? –Co najmniej dwie dawki. Zapłacę ci standardową cenę. –Moją prawdziwą zapłatą jest świadomość, że służę lordowi Jaddethowi – odparł mężczyzna.

Hrathen z trudem powstrzymał śmiech. Wiedział, jak głęboki wpływ wywierają Misteria na lud Hrovenu. Była to odrażająca forma religii, synkretyczna kombinacja kilku

różnych wierzeń, z pewnymi aberracjami – jak rytualne ofiary i misteria płodności – aby zwiększyć jej atrakcyjność. Ludzie robili to, co kazał im Wyrn, politycznie zaś byli zbyt mało znaczący, by zawracać sobie nimi głowę. Oczywiście, ich dusze znajdowały się w poważnym niebezpieczeństwie; Jaddeth był znany z tego, że nie przepuszcza ignorantom. Kiedy indziej, obiecał sobie Hrathen. Kiedy indziej. –Kiedy mój pan będzie potrzebował mikstury? – zapytał tamten.

–I tu jest problem, Fortonie. Potrzebuję jej natychmiast. –Gdzie jesteś? –W Arelonie – odparł Hrathen. –Ach, dobrze – szepnął Forton. – Mój pan wreszcie zdecydował się nawrócić tych pogan. –Tak – odparł z lekkim uśmiechem kapłan. – My, Derethi, zbyt długo okazywaliśmy cierpliwość wobec Arelonu. –Cóż, Wasza Lordowska Mość z pewnością nie mógł wybrać bardziej

oddalonego miejsca – odparł Forton. – Nawet jeśli skończę napój dzisiaj o poranku, nie dotrze tam wcześniej niż za dwa tygodnie. Hrathen skrzywił się, słysząc ten termin, ale nie miał wyjścia. –Niech będzie, Fortonie. Wynagrodzę cię sowicie za taki pośpiech. –Prawdziwy sługa Jaddetha zrobi wszystko, by zbudować Jego Imperium, panie. No cóż, przynajmniej zna doktrynę Derethi.

–Czy coś jeszcze, mój panie? –Nie. Bierz się do pracy i przyślij napój tak szybko, jak to będzie możliwe. –Tak, panie, zacznę natychmiast. A zapłacić możesz kiedy zechcesz. Hrathen zmarszczył brwi – zapomniał o tej drobnej niedogodności. Może Forton jednak nie tak dokładnie opanował doktrynę Derethi, jak się zdawało. Forton nie wiedział, że Hrathen ma Seona; wierzył, że gyorn może się pomodlić do Jaddetha i bóg będzie przemawiał w jego imieniu za pośrednictwem Seonów. Jakby lord

Jaddeth był pocztylionem. –Dobranoc, Fortonie – rzekł Hrathen, starannie ukrywając niezadowolenie. Forton był ćpunem, heretykiem i hipokrytą – ale i tak bezcennym nabytkiem. Hrathen dawno już zdecydował, że jeśli Jaddeth ścierpi to, że gyornowie używają Seonów do porozumiewania się, to z pewnością pozwoli, by Hrathen korzystał z usług ludzi takich jak Forton.

W końcu Jaddeth stworzył wszystkich ludzi – nawet heretyków.

Rozdział 19

Miasto Elantris lśniło jaskrawym blaskiem. Jego kamienie świeciły, jakby każdy miał w sobie mały ogień. Strzaskane kopuły odbudowano i ich gładkie, jajowate powierzchnie lśniły ponad krajobrazem. Wysokie wieże wystrzeliwały w powietrze jak smugi światła. Mur nie był już barierą, gdyż jego bramy były otwarte na stałe – istniał nie dla obrony, lecz zaznaczenia spójności. W jakiś sposób stanowił część miasta, istotny element całości, bez którego Elantris nie byłoby kompletne. A pośród tego całego piękna i chwały żyli Elantrianie. Ich ciała jakby lśniły tym samym wewnętrznym światłem co

miasto, a ich skóra miała barwę świetlistego, bladego srebra. Nie była metaliczna, tylko po prostu… czysta. Ich włosy były białe, ale nie barwy spranej siwizny czy żółci, jak u starszych ludzi. Była to jaskrawa biel stali rozgrzanej do skrajnej temperatury – kolor wolny od zanieczyszczeń, skoncentrowana biel. Ich zachowanie było równie uderzające. Elantrianie poruszali się po mieście ze spokojem i godnością. Mężczyźni byli przystojni i wysocy – nawet ci niżsi, a kobiety niezaprzeczalnie piękne – nawet matrony. Chodzili niespiesznie, raczej spacerowali, chętnie witali się z

przechodniami. Była w nich jednak ukryta siła – promieniowała z ich oczu i przepełniała każdy gest. Łatwo było pojąć, czemu te istoty czczono jak bogów. Podobnie jedyne w swoim rodzaju były Aony. Starożytne hieroglify pokrywały całe miasta – były wytrawione w ścianach, wymalowane na drzwiach, wypisane na szyldach. Większość była neutralna – zwykłe oznaczenia, nie runy o tajemniczym działaniu. Inne jednak bez wątpienia emanowały energią. W całym mieście znajdowały się ogromne metalowe płyty z wyrzeźbionym Aonem Tia. Elantrianie podchodzili do nich

czasem, kładąc dłoń pośrodku litery. Wtedy ciało Elantrianina rozbłyskiwało i znikało w kuli światła, po czym było przenoszone natychmiast do innej części miasta. A wśród tej całej chwały żyła sobie rodzina mieszczuchów z Kae. Mieli piękne ubrania, byli wykształceni, ale ich skóra nie świeciła. W mieście było sporo zwykłych ludzi – nie tak wielu jak Elantrian, ale i tak byli dość liczni. Chłopiec był z tego zadowolony, mając punkt oparcia. Ojciec zaniósł chłopca do miasta, tuląc go mocno i rozglądając się nieufnie. Nie wszyscy kochali Elantrian –

niektórzy okazywali podejrzliwość. Matka chłopca mocno zaciskała palce na ramieniu męża. Nigdy nie była w Elantris, choć mieszkała w Kae od ponad dziesięciu lat. W przeciwieństwie do ojca chłopca, była bardziej zdenerwowana niż nieufna.

Obawiała się o ranę syna, jak każda matka, której dziecko jest bliskie śmierci. Nagle chłopiec poczuł ból w nodze. Oślepiający, intensywny, promieniujący od ropiejącej rany i złamanej kości udowej. Spadł z

wysoka, a jego noga uległa złamaniu tak paskudnemu, że strzaskana kość przebiła skórę i wystawała na zewnątrz. Ojciec wezwał chirurgów i lekarzy, ale nie byli oni w stanie powstrzymać infekcji. Złożono kość, jak się dało najlepiej, zważywszy że pękła w co najmniej dziesięciu miejscach. Nawet bez infekcji chłopiec kulałby do końca życia. Przyplątała się infekcja i… amputacja wydawała się jedynym ratunkiem. Doktorzy obawiali się, że nawet i na to jest już za późno, bo rana znajdowała się wysoko, a infekcja ogarnęła tułów. Ojciec zażądał, by mu powiedzieli prawdę.

Wiedział, że jego syn umiera. Dlatego, pomimo nieufności, jaką obdarzał bogów, przybył do Elantris. Zabrali chłopca do domu z kopułą. Prawie zapomniał o bólu, kiedy drzwi otwarły się same, bezszelestnie, jak we śnie. Ojciec zatrzymał się przed progiem jak wryty, jakby chciał zmienić zdanie, ale matka szarpnęła go za rękaw. Skinął głową i wszedł do budynku. Z Aonów jarzących się na ścianach emanowało światło. Do przybyszy podeszła kobieta o długich, białych i gęstych włosach, z łagodnym uśmiechem na srebrzystej twarzy.

Zignorowała nieufność ojca i ze współczuciem w oczach wzięła chłopca z jego ramion. Położyła dziecko ostrożnie na miękkiej macie i lekko uniosła dłoń nad nim, celując długim, szczupłym palcem wskazującym w nicość. Elantrianka powoli poruszyła ręką i powietrze zaczęło świecić. Za jej palcem ciągnęła się smuga światła. Wyglądała, jak pęknięcie w powietrzu, emanowała głęboką intensywnością. Jakby rzeka światła próbowała się przebić przez niewielką szczelinę. Chłopiec wyczuwał tę moc, wyczuwał jej gorączkowe dążenie do uwolnienia się, ale nie pozwolono jej

wyrwać się całkiem. Jednakże nawet ta odrobina, która się uwolniła, była tak jaskrawa, że z trudem przebijał wzrokiem jej światło. Kobieta rysowała ostrożnie, tworząc Aon Ien – ale nie był to jedynie Aon Ien, lecz coś znacznie bardziej skomplikowanego. Rdzeniem był znajomy Aon uzdrowienia, ale wokół niego znajdowało się wiele innych skomplikowanych linii i krzywych. Chłopiec zmarszczył czoło – jego wykładowcy uczyli go Aonów i dziwił się, że ta kobieta śmie go zmieniać aż tak drastycznie. Piękna Elantrianka wykonała

końcowy znak u dołu skomplikowanego rysunku i Aon rozświetlił się jeszcze bardziej. Chłopiec poczuł ogień w nodze, a potem płomień oblał również jego tors. Zaczął krzyczeć, ale wtedy światło nagle zgasło. Zaskoczony, otworzył oczy, obraz płonącego Aona Ien wciąż wisiał mu przed oczami. Zamrugał i spojrzał w dół.

Rany nie było. Nie została nawet blizna. Wciąż jednak jeszcze czuł ból. Palił, wżerał się, wprawiał duszę w drżenie.

Powinien zniknąć, ale nie znikał. –Odpocznij, mały – szepnęła Elantrianka ciepło, układając go na posłaniu. Matka płakała ze szczęścia, nawet ojciec wydawał się usatysfakcjonowany. Chłopiec chciał krzyczeć, wrzeszczeć, że coś jest nie w porządku. Jego noga wcale nie została uzdrowiona. Ból nie ustawał. Nie! Coś się nie udało! Próbował krzyczeć, ale nie mógł… Nie mógł mówić…

***

–NIE! – krzyknął Raoden, siadając

nagle na posłaniu. Zamrugał, zdezorientowany, w kompletnej ciemności. Wreszcie odetchnął głęboko kilka razy i położył dłoń na czole. Ból pozostał: stawał się coraz silniejszy, nie pozwalał mu już nawet spać. Miał dziesiątki małych skaleczeń i siniaków, choć był w Elantris dopiero od trzech tygodni. Czuł każdy z nich oddzielnie, ale razem stanowiły zjednoczony, frontalny atak na jego zdrowe zmysły. Jęknął, pochylił się i chwycił za nogi, walcząc z bólem. Jego ciało nie wydzielało już potu, ale czuł, że dygocze. Zacisnął zęby, zgrzytając nimi w walce z cierpieniem. Powoli

odzyskał kontrolę. Odepchnął ból, uspokajając storturowane ciało, aż wreszcie udało mu się opanować. Uwolnił nogi i wstał. Było coraz gorzej. Wiedział, że nie powinno być aż tak kiepsko, w końcu nie spędził w Elantris nawet miesiąca. Wiedział też, że ból powinien być stały, równomierny. Tak twierdzili wszyscy, w jego jednak przypadku wydawało się, że przychodzi falami. Zawsze tam był… ukryty, ale gotów dopaść go w chwili słabości. Raoden westchnął i pchnął drzwi wiodące do jego komnat. Wciąż nie mógł zrozumieć, po co Elantrianom

sen. Ich serca przestały bić, nie potrzebowali oddychać. Więc dlaczego potrzebny im był sen? Pozostali nie umieli mu na to odpowiedzieć. Jedyni prawdziwi eksperci umarli dziesięć lat temu. Więc Raoden spał, a wraz ze snem przychodziły marzenia. Miał osiem lat, kiedy złamał nogę. Ojciec nie chciał go przywozić do miasta, nawet przed Reod traktował Elantris z wielką rezerwą. Ale matka Raodena, nieżyjąca już od dwunastu lat, nalegała. Mały Raoden nie wiedział, jak bliski był śmierci. Czuł jednak ból, a potem

kojący spokój, kiedy zniknął. Pamiętał piękno miasta i jego mieszkańców. Iadon niezbyt pochlebnie wyrażał się o Elantris, kiedy je opuścili, a Raoden żarliwie zanegował jego słowa. Wtedy po raz pierwszy otwarcie sprzeciwił się ojcu. Potem nadarzały się kolejne okazje.

Raoden wszedł do głównej kaplicy. Saolin, który do tej pory pilnował wejścia do jego komnaty, teraz opuścił posterunek i dołączył do niego. W ciągu ostatnich tygodni żołnierz zebrał wokół siebie grupkę chętnych i stworzył oddział straży.

–Wiesz, że pochlebia mi twoja opieka, Saolinie – rzekł Raoden. – Ale czy naprawdę jest konieczna? –Lordowi należy się gwardia honorowa, Duchu – wyjaśnił Saolin. – Nie wypada, byś chodził sam. –Nie jestem lordem, Saolinie – zaoponował Raoden. – Tylko przywódcą… w Elantris nie ma szlachty. –Rozumiem, panie – odparł z ukłonem Saolin, widocznie nie dostrzegając paradoksu we własnych słowach. – Ale miasto i tak jest niebezpiecznym miejscem.

–Jak chcesz, Saolinie – rzekł Raoden. – A jak idzie siew? –Galladon skończył orkę – wyjaśnił Saolin. – Już zorganizował grupy siewców. –Nie powinienem spać tak długo – mruknął Raoden, spoglądając przez okno kaplicy. Dopiero teraz zauważył, jak wysoko stoi słońce. Wyszedł z budynku i brukowaną ścieżką ruszył ku ogrodom. Saolin deptał mu po piętach. Kahar i jego pracownicy oczyścili już kamienie, a potem Dahad – jeden ze zwolenników Taana – wykorzystał

swoje umiejętności kamieniarza, by je osadzić z powrotem. Zasiew prawie dobiegał końca. Galladon nadzorował prace uważnym okiem, a jego złośliwy język natychmiast komentował wszelkie błędy. Dulanin wydawał się bardzo spokojny. Niektórzy mężczyźni byli farmerami z przymusu, ale Galladon czerpał z tego zadania prawdziwą radość. Raoden doskonale pamiętał ten pierwszy dzień, kiedy skusił Galladona kawałkiem suszonego mięsa. Ból jego przyjaciela przez pierwsze dni wydawał się ledwie

kontrolowany. Był to czas, kiedy Raoden bał się Dulanina. Teraz nic nie pozostało z tamtych lęków. Raoden widział to w oczach i zachowaniu Galladona. Odnalazł „sekret”, jak to określił Kahar. Galladon znów miał kontrolę. Teraz Raoden musiał bać się wyłącznie siebie. Jego teorie działały lepiej, niż oczekiwał – ale na wszystkich innych. Tym, którzy opowiedzieli się za nim, dał spokój i cel w życiu, ale sam nie mógł sobie tego ofiarować. Ból wciąż go palił. Zagrażał mu co rano, kiedy się budził, i pozostawał z nim w każdej chwili świadomości. Starał się bardziej niż inni, goręcej niż inni

chciał ujrzeć sukces Elantris. Wypełniał swoje dni, nie pozostawiając ani chwili na zastanawianie się, jak cierpi. Nic nie działało. Ból nieustannie narastał. –Panie, uważaj! – wykrzyknął nagle Saolin.

Raoden skoczył i obrócił się, by ujrzeć półnagiego Elantrianina, który rzucił się ku niemu z ciemnego korytarza. Zaledwie miał czas odskoczyć, kiedy szaleniec podniósł zardzewiały pręt żelazny i uderzył nim wprost w twarz Raodena.

Nagle znikąd pojawiła się smuga jasnej stali i ostrze Saolina odparowało cios. Oszalały przybysz zatrzymał się w miejscu, kierując się ku nowemu nieprzyjacielowi. Poruszał się zbyt wolno. Wyćwiczone ramię Saolina wyprowadziło cios wprost w żołądek tamtego. A potem, wiedząc, że to nie powstrzyma Elantrianina, Saolin zrobił potężny zamach i oddzielił głowę szaleńca od reszty ciała. Krwi nie było. Ciało opadło na ziemię i Saolin zasalutował Raodenowi ostrzem, krzepiąc go jednocześnie szczerbatym uśmiechem. A potem obrócił się, by stawić czoło grupie

szaleńców, która rzuciła się na niego z pobliskiego zaułka. Zaskoczony Raoden skoczył w tył. –Saolinie, nie! Za dużo ich… Na szczęście ludzie Saolina usłyszeli odgłosy walki. W ciągu kilku sekund było ich już pięciu – Saolin, Dashe i trzej inni żołnierze. Wspólnie odpierali atak. Walczyli skutecznie, w jednym szeregu, blokując nieprzyjaciołom drogę do ogrodów i działając z koordynacją wyszkolonych żołnierzy. Ludzie Shaora byli liczebniejsi, ale ich

wściekłość nie wystarczyła, by pokonać skuteczność zawodowych żołnierzy. Atakowali oddzielnie, a gorączka pozbawiała ich rozumu. W kilka chwil było już po walce, a niedobitki atakujących wycofywały się pospiesznie. Saolin starannie oczyścił ostrze, po czym wraz z innymi odwrócił się do Raodena i wszyscy zasalutowali. Cała walka rozegrała się błyskawicznie. –Dobra robota – rzekł Raoden. Z tyłu dobiegł go gniewny pomruk,

kiedy Galladon przykląkł obok pozbawionego głowy ciała pierwszego z atakujących. –Chyba dowiedzieli się o naszej kukurydzy – zauważył cicho. – Biedni rulos. Raoden skinął z powagą głową, spoglądając na pokonanych szaleńców. Czterech leżało na ziemi, piastując rozmaite rany – gdyby nie byli Elantrianami, każda z nich byłaby śmiertelna. Teraz jednak mogli tylko jęczeć z bólu. Raoden poczuł ukłucie dejŕ vu. Wiedział, jak to boli. –To nie może tak trwać – szepnął.

–Nie wiem, jak mógłbyś to powstrzymać, sule – odparł cicho stojący u jego boku

Galladon. – To ludzie Shaora, nawet on nie ma nad nimi pełnej kontroli. Raoden pokręcił głową. –Nie ocalę ludu Elantris po to, by do końca swych dni musiał walczyć. Nie zbuduję społeczeństwa na śmierci. Może zwolennicy Shaora zapomnieli, że są ludźmi, ale ja pamiętam. Galladon zmarszczył brwi.

–Karata i Aanden stanowili pewną szansę… nawet jeśli odległą. Shaor to inna sprawa, sule. W tych ludziach nie ostała się nawet krzta człowieczeństwa… nie możesz im przemówić do rozumu… –Więc muszę im najpierw ten rozum przywrócić – odparł Raoden. –A jak zamierzasz to uczynić? –Znajdę sposób. Ukląkł obok powalonego szaleńca. Cichy szept w głębi umysłu ostrzegł go, że zna tego człowieka skądinąd. Nie był pewien, ale odniósł wrażenie,

że to jeden ze zwolenników Taana, z którymi miał okazję się zetknąć w czasie próby ataku Dashe’a. Więc to prawda, pomyślał, czując ucisk w żołądku. Wielu ze zwolenników Taana dołączyło do Raodena, lecz nie większość. Powiadano, że znaleźli oni drogę do sektora handlowego Elantris i dołączyli do dzikusów Shaora. Nie było to nieprawdopodobne. Raoden przypuszczał, że byli to ci sami, którzy chcieli służyć jawnie niezrównoważonemu Aandenowi. W końcu banda Shaora była tylko o krok dalej.

–Lordzie Duchu – wtrącił się z wahaniem Saolin. – Co mamy z nimi zrobić? Raoden ogarnął pokonanych pełnym współczucia spojrzeniem. –Nie stanowią już dla nas zagrożenia, Saolinie. Umieść ich z pozostałymi.

***

Wkrótce po sukcesie odniesionym w starciu z gangiem Aandena, który między innymi sprawił, że liczebność bandy znacznie wzrosła, Raoden zaczął wprowadzać w życie to, co chciał uczynić od samego początku. Zbierał ofiary Elantris. Znajdował je na ulicach i wyciągał z rynsztoków,

szukał w budynkach, i tych zniszczonych, i tych ocalałych, starał się odnaleźć wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci Elantris, którzy poddali się swemu bólowi. Miasto było ogromne, a Raoden dysponował niewielkimi siłami, do tej pory jednak udało mu się zebrać setki ludzi. Rozkazał, aby umieszczono ich w drugim budynku, który oczyścił Kahar, ogromnej, otwartej budowli, którą wcześniej zamierzał wykorzystać jako miejsce spotkań. Hoed wciąż będą cierpieć, lecz w nieco przyzwoitszych warunkach.

I nie będą musieli cierpieć w samotności. Raoden polecił ludziom ze swej bandy, by odwiedzali Hoed. Zazwyczaj niewielkie grupki Elantrian krążyły wokół nich, przemawiając kojąco i starając się zapewnić im możliwie największą wygodę, na jaką pozwalały okoliczności. Nie było to wiele – i nie każdy był w stanie spędzić tam wiele czasu – ale Raoden się przekonał, że to pomagało. Sam również zastosował się do swej rady i odwiedzał Salę Pokonanych co najmniej raz dziennie. Wydawało mu się, że ich stan się poprawia. Wciąż jęczeli, mamrotali, albo spoglądali przed siebie pustym

wzrokiem, ale większość się nieco uspokoiła. Wcześniej salę wypełniały przerażone okrzyki i echa, teraz rozlegały się w niej ciche szepty i rozpaczliwe mamrotania. Raoden szedł pomiędzy nimi, pomagając przenieść jednego z pokonanych dzikusów. Było ich tylko czterech, piątego, którego Saolin pozbawił głowy, nakazał pochować. O ile ktokolwiek mógł stwierdzić, zdekapitowany Elantrianin umierał – a przynajmniej w oddzielonej od ciała głowie oczy nie poruszały się, usta nie próbowały przemówić. Idąc, wsłuchiwał się w ciche szepty i

mamrotania Hoed. –Piękne, kiedyś takie piękne… –śycie, życie, życie, życie, życie… –Och, Domi, gdzie jesteś? Kiedy to się skończy? Domi… Zwykle po chwili musiał odcinać się od tych słów, żeby nie oszaleć, albo co gorsza, by nie obudziły one bólu w jego własnym ciele. Ien był obok, unosił się w powietrzu i przemykał nad leżącymi ciałami. Seon spędzał w tym pomieszczeniu wiele czasu i było to dziwnie właściwe. Opuścili salę w skupieniu, cisi i

skoncentrowani na własnych myślach. Raoden odezwał się dopiero wówczas, kiedy ujrzał rozdarcie na szacie Saolina. –Jesteś ranny?! – zawołał zaskoczony. –To nic takiego, mój panie – odparł obojętnie Saolin. –Taka skromność jest piękna na zewnątrz, Saolinie, ale nie tu. Przyjmij moje przeprosiny. –Panie – odparł z powagą Saolin – jako Elantrianin czuję się jeszcze bardziej dumny z tej rany.

Otrzymałem ją, broniąc naszego ludu. Raoden obrócił się i spojrzał na salę udręczonym wzrokiem. –To tylko prowadzi cię o krok bliżej… –Nie, panie, nie sądzę, by tak było. Ci ludzie poddali się bólowi, bo nie mieli celu. Ich cierpienie było bez znaczenia, a kiedy człowiek nie może znaleźć w życiu celu, łatwo się poddaje. Rana będzie bolała, ale każde ukłucie bólu przypomni mi, że otrzymałem ją honorowo. To nie takie straszne.

Raoden spojrzał na starego żołnierza z wyraźnym szacunkiem. Za murami zapewne zbliżałby się już do emerytury. W Elantris, gdzie Shaod wyrównywała wszystko, wyglądał mniej więcej tak samo, jak inni. Trudno było z wyglądu określić wiek, ale mądrość pozwalała się go domyślać. –Mówisz rozumnie, przyjacielu – rzekł. – Z pokorą przyjmuję twoje poświęcenie. Rozmowę przerwał tupot nóg na kamieniach. Chwilę później ujrzeli Karatę. Jej stopy były pokryte świeżym szlamem spoza terenu

kaplicy. Kahar się wścieknie – zapomniała wytrzeć nogi, a teraz zostawiała na czystych kamieniach ślady błota. Szybko rozejrzała się po grupie, sprawdzając, czy nikogo nie brakuje. –Słyszałam, że Shaor zaatakował. Jakieś ofiary? –Pięć. Wszystkie po ich stronie – odparł Raoden. –Powinnam tam być. W ciągu ostatnich kilku dni zdeterminowana kobieta nadzorowała przeprowadzkę swoich ludzi na teren

kaplicy. Zgodziła się, że grupa skupiona w jednym miejscu będzie skuteczniejsza, a teren kaplicy był czystszy. Co dziwniejsze, jej samej nigdy nie przyszło do głowy posprzątać. Dla większości Elantrian szlam był nieodłącznym, zaakceptowanym towarzyszem życia. –Masz inne ważne obowiązki – stwierdził Raoden. – Nie mogłaś przewidzieć, że Shaor zaatakuje. Karacie nie spodobała się ta odpowiedź, ale, nie komentując jej, podążyła za Raodenem. –Spójrz na niego, sule – odezwał się z

uśmiechem Galladon. – Nigdy bym nie pomyślał, że to możliwe. Raoden podniósł wzrok i podążył za spojrzeniem Dulanina. Taan klęczał obok drogi, z dziecięcym zachwytem przyglądając się rzeźbom na niewielkim murku. Krępy były baron spędził tydzień na katalogowaniu każdej rzeźby, płaskorzeźby i reliefu na terenie kaplicy. Odkrył, według jego słów, „co najmniej tuzin nowych technik”. Zmiany, jakie zaszły w Taanie, były niezwykłe, podobnie, jak jego nagły brak zainteresowania dowodzeniem gangiem. Karata wciąż zachowywała pewne wpływy w swojej grupie, akceptując Raodena jako

przywódcę, ale zachowując część własnej władzy. Taan jednak nie zawracał sobie głowy wydawaniem rozkazów, był zbyt zajęty swoimi badaniami. Jego ludzie – a przynajmniej ci, którzy zdecydowali się pozostać z Raodenem – raczej się tym nie przejmowali. Taan oceniał, że około trzydziestu procent jego „dworu” znalazło się w bandzie Raodena, przenikając tam w niewielkich grupkach. Raoden miał nadzieję, że

pozostali wybrali samotność; bardzo

nie podobała mu się myśl, że siedemdziesiąt procent bandy Taana może dołączyć do Shaora. Raoden miał wszystkich ludzi Karaty, ale jej gang był zawsze najmniejszy – choć także najskuteczniejszy. Banda Shaora była największa, jej członkom brakowało wszakże spójności i motywacji, by atakować inne gangi. Pojedynczy przybysze, jakich udawało się dopaść ludziom Shaora, wystarczyli, by zaspokoić ich żądzę krwi. Ale to się skończy. Raoden nie będzie się ugadzał z szaleńcami, nie pozwoli im znęcać się nad niewinnymi nowymi. Karata i Saolin przechwytywali teraz

wszystkich wtrącanych do miasta, bezpiecznie doprowadzając ich do Raodena. Do tej pory reakcja bandy Shaora nie była przyjazna – Raoden obawiał się, że z czasem będzie jeszcze gorzej. Muszę coś z nimi zrobić, pomyślał. Odłożył jednak ten problem na później. Teraz miał na głowie inne sprawy. Zaledwie dotarli do kaplicy, Galladon wrócił do siania, ludzie Saolina rozeszli się na patrol, a Karata – pomimo wcześniejszych protestów – zdecydowała się jednak wrócić do pałacu. Wkrótce Raoden i Saolin

zostali sami. Po bitwie i długim śnie pół dnia było już stracone i Raoden z determinacją rzucił się do lektury. W czasie, kiedy Galladon siał, a Karata ewakuowała pałac, Raoden narzucił sobie obowiązek dowiedzenia się jak najwięcej na temat AonDor. Był coraz bardziej przekonany o tym, że starożytna magia znaków kryła w sobie sekret upadku Elantris. Sięgnął przez jedno z okien kaplicy i przyciągnął do siebie gruby tom AonDor, leżący na stole. Do tej pory nie znalazł w niej tego, czego się spodziewał. Nie był to podręcznik,

lecz seria studiów przypadków wyjaśniających dziwne lub interesujące zdarzenia związane z AonDor. Niestety, był też bardzo zaawansowany. Większość książki podawała przykłady tego, co nie powinno się zdarzyć, więc Raoden musiał odwracać całe rozumowanie, by rozszyfrować logikę AonDor. Do tej pory udało mu się dowiedzieć bardzo niewiele. Z każdą chwilą stawało się coraz bardziej oczywiste, że Aony to tylko punkt wyjściowy – większość podstawowych figur, jakie można narysować, aby uzyskać efekt. Podobnie, jak w przypadku rozszerzonego uzdrawiającego Aonu

z jego snu, zaawansowana AonDor składała się z narysowania podstawowego Aonu pośrodku, a potem dorysowania innych figur – najczęściej tylko kropek i linii – wokół niego. Kropki i linie były założeniami, zawężającymi lub rozszerzającymi ognisko mocy. Rysując umiejętnie, uzdrowiciel mógł na przykład określić, który członek należy uzdrowić, co trzeba z nim dokładnie zrobić i jak oczyścić go z infekcji. Im więcej Raoden czytał, tym mniej widział Aony jako mistyczne symbole.

Wydawały się bardziej obliczeniami matematycznymi. Choć większość Elantrian umiała rysować Aony – wystarczyła do tego pewna dłoń i podstawowa wiedza, jak rysować litery – to mistrzowie AonDor byli jedynymi, którzy potrafili umiejętnie i dokładnie nakreślić dziesiątki drobniejszych modyfikacji wokół centralnego Aonu. Niestety, książka zakładała, że czytelnik posiada obszerną wiedzę na temat AonDor, i pomijała wszelkie podstawowe zasady. Kilka załączonych ilustracji było tak niewiarygodnie skomplikowanych, że Raoden – nie zaglądając do tekstu –

zazwyczaj nie potrafił nawet powiedzieć, jaki znak był podstawowym Aonem. –Gdyby choć się pofatygował wyjaśnić, co to znaczy „kanałowanie Dor”! – krzyknął Raoden, po raz któryś z rzędu czytając szczególnie irytujący ustęp, w którym ta fraza powtarzała się kilkakrotnie. –Dor, sule? – zainteresował się Galladon znad swoich grządek. – To brzmi jak określenie z Duladenu. Raoden wyprostował się. Znak użyty w książce do przedstawienia „Dor” był niezwykły – właściwie wcale nie

Aon, tylko oznaczenie fonetyczne. Jakby to słowo zostało przeliterowane z innego języka. –Galladonie, masz rację! – zawołał. – To nie aonicki znak. –Oczywiście, że nie – to nie może być Aon, bo ma tylko jedną samogłoskę. –To bardzo duże uproszczenie, przyjacielu. –Ale prawdziwe. Kolo? –Tak, chyba tak – odparł Raoden. – Teraz to nie ma wielkiego znaczenia. Najważniejszy jest znak Dor. Czy

wiesz, co oznacza? –No cóż, jeśli to jest to samo słowo, dotyczy czegoś z Jesker. –A co mają z tym wspólnego Misteria? – zapytał podejrzliwie Raoden. –Doloken, sule! – zaklął Galladon. – Mówiłem ci już, Jesker i Misteria to nie to samo! To, co Opelon nazywa „Misteriami Jeskeri” jest bardziej związane z religią duladelską, niż Shu-Keseg. –Zgoda – odparł Raoden, wznosząc ręce. – A teraz opowiedz mi o Dor.

–To trudno wyjaśnić, sule – rzekł Galladon, opierając się na prowizorycznej motyce, którą zmajstrował z drąga i kilku kamieni. – Dor to niewidzialna siła… jest we wszystkim, ale nie można jej dotknąć. Na nic nie wpływa, ale wszystko kontroluje. Dlaczego rzeka płynie? –Bo woda jest ściągana w dół, jak wszystko inne. W górach topnieje lód i musi mieć dokąd spływać. –Zgadza się – rzekł Galladon. – A teraz inne pytanie. Co sprawia, że woda chce

płynąć? –Nie wiedziałem, że musi chcieć. –Musi, a Dor jest jej motywacją – odparł Galladon. – Jesker naucza, że tylko człowiek ma zdolność, lub też jest przeklęty niewrażliwością na Dor. Czy wiesz, że jeśli weźmiesz ptaka z gniazda od rodziców i wychowasz w domu, on i tak nauczy się latać? Raoden wzruszył ramionami. –Jak się nauczy, sule? Kto go nauczy latać? –Dor? – z wahaniem zapytał Raoden.

–Właśnie. Raoden uśmiechnął się; to wyjaśnienie brzmiało zbyt religijnie i tajemniczo, aby mogło być przydatne. Ale potem przypomniał sobie swój sen, wspomnienie tego, co stało się dawno temu. Kiedy elantryjska uzdrowicielka narysowała swój Aon, wydawało się, że pod jej palcami powietrze rozdziera się, jakby potężna moc szukała ujścia poprzez Aon i próbowała się do niego dostać. Opanowałaby go, złamała, aż stałby się jej częścią. Jednak starannie skonstruowany Aon uzdrowicielki skanalizował moc w użyteczną formę, dzięki czemu noga Raodena została

uzdrowiona, a nie zniszczona. Moc ta jednak, czymkolwiek była, była całkowicie realna. Wyczuwał ją również za Aonami, które rysował, choć były takie słabe. –To będzie to… Galladonie, dlatego wciąż jeszcze żyjemy! –O czym ty znowu bredzisz, sule? –Tym właśnie żyjemy, choć nasze ciała już nie funkcjonują! – zawołał Raoden z podnieceniem. – Nie widzisz? Nie jemy, a mimo to mamy energię do poruszania się. Musi istnieć jakaś więź pomiędzy Elantrianami a

Dor… ona karmi nasze ciała, dostarcza energii do przeżycia. –Więc dlaczego nie daje nam tyle, by nasze serca działały, a skóra nie była szara? –Dlatego że nie ma jej aż tyle – wyjaśnił Raoden. – AonDor już nie działa… moc, która niegdyś napędzała to miasto, została zredukowana do cieniutkiego strumyczka. Ważne jednak, że w ogóle jest! Wciąż możemy rysować Aony, nawet, jeśli są słabe i nic nie robią, a nasze umysły żyją, choć ciała się poddały. Musimy tylko znaleźć sposób, aby przywrócić jej pełną moc.

–Ach, i to ma być wszystko? – zapytał Galladon. – Mówisz, że trzeba naprawić to, co się zepsuło? –Tak mi się zdaje – odparł Raoden. – Ważne, że zrozumieliśmy, że istnieje powiązanie pomiędzy nami a Dor, Galladonie. I nie tylko… ale musi być jeszcze jakaś więź

pomiędzy tą ziemią a Dor. Galladon zmarszczył brwi. –Dlaczego tak mówisz?

–Ponieważ AonDor rozwijał się w Arelonie i nigdzie indziej – odparł Raoden. – Tekst mówi, że im bardziej się oddalałeś od Elantris, tym słabsze było działanie AonDor. Poza tym, tylko ludzie w Arelonie są zabierani przez Shaod. Może również zabierać ludzi z Teod, ale tylko jeśli w tym czasie żyją w Arelonie. Aha, no i od czasu do czasu weźmie też jakiegoś Dulanina. –Nie zauważyłem. –Jest jakaś więź pomiędzy ziemią, ludem arelickim i Dor, Galladonie – wyjaśnił Raoden. – Nigdy nie słyszałem, aby Fjordelczyk został

zabrany przez Shaod, choćby nie wiem jak długo żył w Arelonie. Dulanie to mieszańcy – pół Jindo, pół Aonici. Gdzie w Duladenie jest twoja farma? Galladon zmarszczył brwi. –Na północy, sule. –W części graniczącej z Arelonem – tryumfalnie odparł Raoden. – To ma coś wspólnego z ziemią i naszymi aonickimi rodami. Galladon wzruszył ramionami. –Zdaje się, że to ma sens, sule. Ale ja

jestem zwykłym farmerem… skąd miałbym wiedzieć cokolwiek na ten temat? Raoden prychnął, nie racząc nawet odpowiedzieć. –Ale dlaczego? Jakie jest to połączenie? Może Fjordelczycy mają rację i Arelon jest przeklęty? –Możesz sobie snuć hipotezy, sule – odparł Galladon, wracając do pracy. – Ale nie widzę, jakie miałoby to mieć zastosowanie empiryczne. –Dobrze, przestanę teoretyzować natychmiast, kiedy tylko powiesz mi,

skąd zwykły farmer zna słowo „empiryczny”. Galladon nie odpowiedział, ale Raodenowi wydawało się, że słyszy jego cichy chichot.

Rozdział 20

–Zobaczmy, czy cię dobrze rozumiem, droga księżniczko – rzekł Ahan, unosząc tłusty palec. – Chcesz pomóc Iadonowi? Jaki ja jestem głupi… zdawało mi się, że nie lubimy gościa… –Bo nie lubimy – zgodziła się Sarene. – Pomoc finansowa królowi nie ma nic wspólnego z naszymi osobistymi uczuciami.

–Obawiam się, że muszę się zgodzić z Ahanem, księżniczko – odparł Roial, rozkładając ręce. – Skąd ta nagła zmiana? Co nam da, jeśli teraz pomożemy królowi? Sarene zacisnęła z irytacją zęby. W tym momencie jednak ujrzała w oku starszego diuka iskierkę uśmiechu. Wiedział. Powiadano, że diuk ma taką siatkę szpiegowską, jak niejeden król – domyślał się, co Hrathen próbuje zrobić. Zadał to pytanie nie po to, by ją sprowokować, lecz aby dać jej możliwość wyjaśnienia. Sarene odetchnęła głęboko, wdzięczna za takt diuka.

–Ktoś zatapia statki króla – wyjaśniła Sarene. – Zdrowy rozsądek potwierdza to, co mówią moi szpiedzy. Flota Dreoka Dusigardła nie może niszczyć tych statków – większość statków Dreoka została zniszczona piętnaście lat temu, kiedy próbował przejąć tron w Teod, a wszelkie niedobitki znikły dawno temu. Wyrn musi stać za tymi napadami. –Dobrze, to jesteśmy w stanie zaakceptować – odrzekł Ahan. –Fjorden daje również wsparcie finansowe diukowi Telrii – ciągnęła Sarene.

–Nie masz na to żadnych dowodów, księżniczko – zauważył Eondel. –Nie, nie mam – przyznała Sarene, krążąc pomiędzy krzesłami mężczyzn i stąpając po ziemi pokrytej miękką wiosenną trawą. Ostatecznie postanowili spotkać się w ogrodach kaplicy Korathi i nie miała stołu, wokół którego mogłaby chodzić. Sarene zdołała usiedzieć podczas pierwszej części spotkania, ale wreszcie wstała. Stwierdziła, że łatwiej jej mówić, kiedy stoi – kładła to na karb nerwowego odruchu, ale wiedziała również, że wzrost dodaje jej autorytetu.

–Ja jednak widzę tutaj logiczne powiązanie – odrzekła. Eondel dobrze reagował na wszystko, co następowało po słowie „logiczne”. – W zeszłym tygodniu byliśmy na przyjęciu u Telrii. Wydał na nie chyba więcej, niż niejeden z was zarabia przez rok. –Ekstrawagancja nie zawsze jest oznaką bogactwa – odparł Shuden. – Widzieliśmy ludzi biednych jak chłopi, którzy utrzymywali olśniewające pozory, by zachować iluzję bezpieczeństwa w obliczu katastrofy.

Słowa Shudena brzmiały prawdziwie –

jeden z uczestników ich spotkania, baron Edan – właśnie tak się zachowywał. Sarene zmarszczyła brwi. –Trochę się dowiadywałam tu i tam… w zeszłym tygodniu miałam mnóstwo czasu, ponieważ żaden z was nie dał rady zjawić się na zebraniu, choć sprawa była pilna. – śaden ze szlachciców nie spojrzał jej w oczy, słysząc ten komentarz. Wreszcie ich zebrała. Niestety, Kiin i Lukel nie mogli być obecni z powodu wcześniejszych zobowiązań. – Powiadają, że konta Telrii zdecydowanie spuchły w ciągu

ostatnich dwóch tygodni, a jego dostawy do Fjordenu przynoszą fantastyczne zyski, niezależnie od tego, co wysyła, czy luksusowe przyprawy, czy krowie łajno. –Pozostaje fakt, że diuk jeszcze nie przeszedł na Shu-Dereth – zauważył Eondel. – Wciąż pobożnie uczestniczy w spotkaniach Korathi. Sarene postukała się w zadumie palcem po policzku. –Gdyby Telrii otwarcie przeszedł na stronę Fjordenu, jego zarobki byłyby podejrzane. Hrathen jest zbyt sprytny, żeby być tak ostentacyjnym.

O wiele sprytniej będzie, jeśli Fjorden pozostanie z dala od diuka, pozwalając Telrii udawać pobożnego konserwatystę. Pomimo ostatnich zabiegów Hrathena, o wiele łatwiej będzie sięgnąć po tron tradycyjnemu Korathi aniżeli Derethi. –Więc najpierw zagarnie tron, a dopiero potem zawrze pakt z Wyrnem – zgodził się Roial. –Dlatego musimy dopilnować, by Iadon znów zaczął zarabiać pieniądze, i to jak najszybciej – odparła. – Ludzie ubożeją. Możliwe, że Telrii w przyszłym roku księgowym zarobi więcej niż Iadon, nawet po odliczeniu

podatków. Wątpię, by król abdykował. Jednakże, jeśli Telrii uzna za stosowne wziąć tron siłą, pozostała szlachta może pójść za nim. –Jak ci się to podoba, Edanie? – zapytał z jowialnym uśmiechem Ahan. – Jak widać, nie ty jeden możesz stracić tytuł za kilka miesięcy – sam stary Iadon może pójść w twoje ślady. –Proszę, hrabio Ahanie – rzekła Sarene. – Naszym obowiązkiem jest do tego nie dopuścić. –Co mamy zatem zrobić? – zapytał nerwowo Edan. – Wysyłać królowi dary? Nie mam pieniędzy, którymi

mógłbym się dzielić. –Nikt z nas nie ma, Edanie – odparł Ahan, opierając dłonie na potężnym brzuchu. – Inaczej nie byłyby takie cenne, prawda? –Wiesz, o czym on mówi, Ahanie – wtrącił z uśmiechem Roial. – Moim zdaniem

księżniczka ma na myśli coś innego. –Właściwie jestem otwarta na propozycje, panowie – powiedziała Sarene, rozkładając ręce. – Jestem

politykiem, nie kupcem. Jestem zupełną amatorką, jeśli chodzi o zarabianie pieniędzy. –Dary nic nie dadzą – rzekł Shuden, w zadumie podparłszy dłońmi podbródek. – Król jest dumnym człowiekiem, który zebrał fortunę własnym potem, pracą i spiskowaniem. Nie przyjmie podarków, nawet aby uratować tron. Poza tym kupcy są znani z podejrzliwego stosunku do darów. –Możemy powiedzieć mu prawdę – zaproponowała Sarene. – Może wtedy zaakceptuje naszą pomoc.

–Nie uwierzy nam – odparł Roial, potrząsając głową. – Król to bardzo konkretny człowiek, Sarene. Jeszcze bardziej niż nasz drogi lord Eondel. Generałowie potrafią myśleć abstrakcyjnie, aby przechytrzyć przeciwników, ale Iadon, wątpię, czy kiedykolwiek przeszła mu przez głowę jedna abstrakcyjna myśl. Król przyjmuje rzeczy takie, jakimi się wydają, zwłaszcza jeśli są takie, jak on uważa, że być powinny. –Dlatego lady Sarene tak łatwo oszukała króla pozornym brakiem rozumu – zgodził się Shuden. – Oczekiwał, że będzie niemądra, a kiedy spełniła jego oczekiwania, po

prostu zapomniał o niej, nawet jeśli jej gra była mocno przesadzona. Sarene nie uznała za stosowne zareagować na tę uwagę. –Piraci to coś, co Iadon rozumie – odparł Roial. – W świecie statków mają sens, w pewnym stopniu każdy kupiec uważa się za pirata. Jednak rząd to co innego. W oczach króla nie miałoby sensu, by królestwo zatapiało statki pełne cennych towarów. Król nigdy nie zaatakowałby kupców, niezależnie od natężenia działań wojennych. A według jego informacji Arelon i Fjorden to dobrzy przyjaciele. To on jako pierwszy

wpuścił kapłanów Derethi do Kae, dał też gyornowi Hrathenowi wszystkie przywileje podróżującego szlachcica. Poważnie wątpię, czy zdołamy go przekonać, że Wyrn próbuje go zrzucić z tronu. –Możemy spróbować wrobić Fjorden – podsunął Eondel. – Pokazać, że te ataki to sprawka Wyrna. –To zajmie zbyt wiele czasu – odparł Ahan, potrząsając obwisłymi policzkami. – Poza tym Iadonowi zostało zbyt mało statków – wątpię, by znów zaryzykował na tych wodach. Sarene skinęła głową.

–Bardzo trudno byłoby ustalić powiązanie z Wyrnem. Prawdopodobnie wykorzystuje do tego zadania svordyjskie statki wojenne. Fjorden sam nie ma dużej floty.

–Czy Dreok Dusigardło był Svordyjczykiem? – zapytał Eondel, marszcząc brwi. –Ja słyszałem, że był z Fjordenu – odparł Ahan. –Nie – mruknął Roial. – Zdaje się, że podobno miał być Aonitą, czyż nie?

–W każdym razie – niecierpliwie wtrąciła Sarene. – Lord Ahan mówi, że król nie zaryzykuje już posłania statków na te wody, ale przecież gdzieś będzie dostarczał swoje towary. Ahan skinął głową. –Nie może sobie teraz pozwolić na zawieszenie dostaw – wiosna to najlepszy sezon dla kupców. „Ludzie przez całą zimę męczyli się z ponurymi kolorami i jeszcze bardziej ponurymi krewnymi. Skoro tylko śnieg stopnieje, są gotowi co nieco wydać. W tym momencie najlepiej idą cienkie, kolorowe jedwabie, a to jeden

z najlepszych produktów Iadona. –Te ataki to katastrofa. Iadon stracił nie tylko statki, ale i zysk, który uzyskałby z tych jedwabi. Nie wspomnę o innych towarach. Wielu kupców doprowadza się prawie do bankructwa, skupując do magazynów towar, o którym wiedzą, że się dobrze sprzeda. –Jego Wysokość zrobił się chciwy – rzekł Suden. – Kupował coraz więcej statków i napełniał je taką ilością jedwabiu, na jaką tylko było go stać. –Wszyscy jesteśmy chciwi, Shudenie – odrzekł Ahan. – Nie zapominaj, że

twoja rodzina zarobiła fortunę, organizując szlak przyprawowy przez Jindo. Nigdy niczego nie dostarczaliście… zbudowaliście tylko drogi i zbieracie od kupców opłaty za ich używanie. –Lordzie Ahanie, pozwól, że nieco zmienię szyk tego zdania – odparł Shuden. – Król pozwolił, aby jego chciwość pozbawiła go rozumu. Każdy dobry kupiec powinien planować działania na wypadek katastrofy. Nigdy nie dostarczaj tego, na czego stratę nie możesz sobie pozwolić. –Dobrze powiedziane – zgodził się Ahan.

–W każdym razie – wtrąciła Sarene – król ma już tylko kilka statków, które muszą dać mu solidne zyski. –„Solidne” to nie jest dobre słowo, moja droga – odparł Ahan. – Spróbuj użyć „nadzwyczajne”. Aby podnieść się z tej katastrofy, Iadon będzie potrzebował cudu. I to szybko, zanim Telrii poniży go bezpowrotnie. –A gdyby zawarł umowę z Teod? – podsunęła Sarene. – Wyjątkowo korzystny kontrakt na jedwabie? –Może – odparł Ahan, wzruszając ramionami. – To nawet sprytne.

–Ale niemożliwe – wtrącił diuk Roial.

–Dlaczego? – zdziwiła się Sarene. – Teod może sobie na to pozwolić. –Ponieważ – wyjaśnił diuk – Iadon nigdy nie zgodzi się na taki kontrakt. Jest zbyt doświadczonym kupcem, aby zaakceptować kontrakt, który wyda mu się podejrzanie korzystny. –Zgoda. – Shuden skinął głową. – Król nie miałby nic przeciwko ogromnym zyskom kosztem Teod, ale tylko, gdyby sądził, że was oszukuje.

Pozostali przytaknęli. Wprawdzie Jindyjczyk był najmłodszy z grupy, ale szybko okazało się, że jest równie przebiegły jak Roial, a może nawet bardziej. Cecha ta, w połączeniu z zasłużoną reputacją uczciwego człowieka, sprawiła, że był szanowany ponad wiek. Istotnie, był to silny człowiek, umiejący połączyć uczciwość ze sprytem. –Trzeba to jeszcze dokładniej przemyśleć – rzekł Roial. – Ale niezbyt długo. Musimy rozwiązać ten problem przed dniem rozliczeń, inaczej będziemy mieć do czynienia z Telrii zamiast z Iadonem. A choć mój stary przyjaciel jest dość wredny, to z

Telrii będziemy mieć jeszcze mniej szczęścia, zwłaszcza jeśli to Fjorden go popiera. –Czy wszyscy robią ze swoimi plantacjami to, co powiedziałam? – zapytała Sarene, kiedy szlachcice zbierali się do wyjścia. –To nie było łatwe – wyznał Ahan. – Moi nadzorcy i drobna szlachta sprzeciwiali się ostro. –Ale ty to zrobiłeś. –Zrobiłem – przyznał Ahan. –Ja też – dodał Roial.

–I ja nie miałem wyboru – mruknął Edan. Shuden i Eondel przytaknęli bez słowa. –Zaczęliśmy sadzić w zeszłym tygodniu – rzekł Edan. – Kiedy zobaczymy efekty? –Mam nadzieję, że w ciągu najbliższych trzech miesięcy. –To wystarczy, żeby osądzić, jakie będą zbiory – rzekł Shuden. –Ja wciąż nie widzę związku pomiędzy tym, czy ktoś się czuje

wolny, czy nie – rzekł Ahan. – Sieje się to samo ziarno, więc takie same powinny być zbiory. –Będziesz zaskoczony, panie – obiecała Sarene. –Możemy już iść? – zapytał Edan. Wciąż nie podobało mu się, że to Sarene prowadzi te spotkania. –Jeszcze jedno pytanie, moi lordowie. Rozważam kwestię mojej Wdowiej Próby i chciałabym usłyszeć, co o tym sądzicie. Mężczyźni zaczęli niepewnie wiercić się na swoich miejscach, spoglądając

po sobie

niepewnie. –Och, dajcie spokój – dodała z grymasem niezadowolenia. – Jesteście dorosłymi ludźmi, pokonajcie swój dziecinny strach przed Elantris. –Sarene, w Arelonie to bardzo delikatny temat – rzekł Shuden. –Cóż, zdaje się, że Hrathena to nie martwi – odparła. – Wiecie chyba, co zaczął robić?

–Usiłuje postawić znak równości pomiędzy Shu-Korath a Elantris – rzekł Roial, kiwając głową. – Próbuje zwrócić ludzi przeciwko naszym kapłanom Korathi. –I uda mu się, jeśli go nie powstrzymamy – stwierdziła Sarene. – Ale to będzie od was wszystkich wymagało pokonania własnych obaw. Nie możecie dłużej udawać, że Elantris nie istnieje. To miasto stanowi trzon planów gyorna. Mężczyźni spojrzeli po sobie znacząco. Uważali, że Sarene niepotrzebnie przejmuje się gyornem, że głównym problemem są w tej chwili

rządy Iadona, a religia nie stanowi większego zagrożenia. Nie rozumieli tego, że przynajmniej we Fjordenie religia i wojna to prawie to samo. –Musicie zatem po prostu mi zaufać, panowie – oznajmiła. – Knowania Hrathena są ważne. Mówicie, że król widzi wszystko bardzo konkretnie. Cóż, Hrathen wprost przeciwnie. On na wszystko patrzy pod kątem potencjału, a jego celem jest uczynienie Arelonu jeszcze jednym protektoratem Fjordenu. Jeśli on próbuje użyć przeciwko nam Elantris, musimy zareagować. –Niech tylko ten mały kapłan Korathi

da się przekonać – podsunął Ahan. – Jeśli oni obaj będą po tej samej stronie, nikt nie zdoła nastawić miasta przeciwko komukolwiek innemu. –Omin tego nie zrobi, panie. – Sarene pokręciła głową. – Nie czuje nienawiści do Elantrian i nigdy nie zgodzi się, by ich nazwać diabłami. –Czy nie może chociaż… – zaczął Ahan. –Litościwy Domi, Ahanie! – zawołał Roial. – Nie słyszałeś jego kazań? Ten człowiek nigdy się nie zgodzi. –Owszem, słyszałem – odparł z urazą

Ahan. – Myślałem tylko, że będzie chciał przysłużyć się królestwu. Wynagrodzilibyśmy go. –Nie, panie – upierała się Sarene. – Omin to człowiek Kościoła – dobry i szczery. Dla niego prawda to nie temat do debaty… ani coś na sprzedaż. Obawiam się, że nie mamy wyboru. Musimy stanąć po stronie Elantris. Na te słowa twarze mężczyzn pobladły, włącznie z Eondelem i Edanem.

–Ta propozycja może być niełatwa w realizacji, Sarene – ostrzegł Roial. – Może uznasz, że to dziecinne, ale ci czterej to najinteligentniejsi i najbardziej otwarci ludzie w Arelonie. Jeśli oni się denerwują, kiedy słyszą o Elantris, to znaczy, że reszta Arelonu czuje się z tym jeszcze gorzej. –Musimy to zmienić, panie – odparła Sarene. – A moja Wdowia Próba będzie dobrą okazją. Zamierzam zanieść żywność Elantrianom. Tym razem udało jej się wywołać reakcję nawet u Shudena i Roiala. –Czy ja cię dobrze słyszałem,

kochana? – zapytał Ahan drżącym głosem. – Chcesz wejść do Elantris? –Tak. –Muszę się napić – stwierdził Ahan, otwierając flaszkę wina. –Król nigdy się na to nie zgodzi – stwierdził Edan. – Nawet strażnikom Elantris nie pozwala wchodzić do środka. –On ma rację – przytaknął Shuden. – Nigdy nie przejdziesz przez tę bramę, Wasza Wysokość. –Ja się zajmę królem – odparła

Sarene. –Tym razem twój wybieg nie pomoże, Sarene – ostrzegł Roial. – Nic nie przekona króla, żeby cię wpuścił do miasta. –Coś wymyślę. – Sarene starała się okazać większą pewność siebie, niż czuła. – To nie wasza sprawa, panowie. Chcę tylko waszego słowa, że mi pomożecie. –Pomóc ci? – zapytał z wahaniem Ahan. –Pomóżcie mi rozdawać żywność w Elantris – rzekła Sarene. Ahan

wytrzeszczył oczy. –Pomóc? – powtórzył. – Tam? –Moim celem jest odarcie miasta z aury tajemniczości – wyjaśniła Sarene. – Dlatego muszę przekonać szlachtę, by tam weszła i sama zobaczyła, że Elantrianie nie są tacy straszni. –Przykro mi, że muszę się sprzeciwić – wtrącił Eondel. – Bo co, jeśli to, co mówią o Elantrianach, jest prawdą? Sarene zawahała się. –Nie sądzę, by byli niebezpieczni,

lordzie Eondelu. Patrzyłam i na miasto, i na ludzi. W Elantris nie ma nic strasznego… powiedzmy, że oprócz traktowania mieszkających tam ludzi. Nie wierzę w te opowieści o potworach i kanibalizmie Elantrian. Widziałam tylko grupkę kobiet i mężczyzn, którzy byli źle traktowani i źle osądzani. Eondel nie wydawał się przekonany, podobnie jak cała reszta.

–Słuchajcie, pójdę pierwsza i sama sprawdzę – zaproponowała. – A wy, panowie, dołączycie do mnie po kilku

pierwszych dniach. –Ale dlaczego my? – jęknął Edan. –Ponieważ od czegoś muszę zacząć – wyjaśniła. – Jeśli wy, lordowie, wejdziecie odważnie do miasta, to pozostali poczują się głupio i nie będą się sprzeciwiać. Arystokracja ma mentalność grupową. Jeśli uda mi się nabrać rozpędu, prawdopodobnie zdołam skłonić większość z nich, aby weszli ze mną przynajmniej raz. Wtedy zobaczą, że w Elantrianach nie ma nic strasznego… Możemy pokonać Hrathena zwykłą prawdą. Trudno demonizować człowieka, w którego oczach widziałeś łzy, kiedy ci

dziękował za chleb. –To wszystko i tak nie ma sensu – podsumował Edan. – Król nigdy ci na to nie pozwoli. –A jeśli jednak? – szybko zapytała Sarene. – Pójdziesz, Edanie? Baron zamrugał, zaskoczony. Sarene czekała, aż odpowie, ale on milczał uparcie. –Ja pójdę – oznajmił Shuden. Sarene uśmiechnęła się do niego. Znów jako pierwszy ofiarowywał jej wsparcie.

–Jeśli Shuden pójdzie, wątpię, czy reszta z nas będzie miała dość pokory, by odmówić – odrzekł Roial. – Jeśli tylko dostaniesz zezwolenie, Sarene, porozmawiamy o tym.

***

–Może jestem zbyt optymistycznie nastawiona – przyznała Sarene, stojąc przed drzwiami do gabinetu Iadona. – Czy wiesz, co próbujesz zrobić, pani? – zapytał Ashe. Seon przeczekał spotkanie tuż pod ścianami kaplicy. Pozostał w zasięgu głosu i pilnował, aby nikt nie podsłuchał ich rozmów. Sarene pokręciła głową. Stając przed

Ahanem i pozostałymi, okazywała brawurę, ale teraz widziała, że ten optymizm był całkiem nie na miejscu. Nie miała pojęcia, jak skłonić Iadona, by wpuścił ją do Elantris, a co dopiero, by przyjął ich pomoc. –Rozmawiałeś z ojcem? – zapytała. –Tak, pani – odparł Ashe. – Powiedział, że możesz liczyć na jego pełne wsparcie finansowe. –Doskonale – stwierdziła. – Idziemy. Odetchnęła głęboko i podeszła do dwóch żołnierzy stojących nieopodal.

–Chcę porozmawiać z ojcem – oznajmiła. Strażnicy spojrzeli po sobie. –Uhm… powiedziano nam, żeby… –To nie dotyczy rodziny, żołnierzu – upierała się Sarene. – Jeśli królowa chciałaby

porozmawiać z mężem, odprawilibyście ją? Zmieszani strażnicy zmarszczyli brwi. Eshen prawdopodobnie nigdy tu nie przychodziła. Sarene zauważyła, że

królowa starała się trzymać z daleka od męża. Nawet głupie kobiety nie lubią, kiedy im się to mówi w twarz. –Otwórz tylko drzwi, żołnierzu – rozkazała Sarene. – Jeśli król nie zechce ze mną rozmawiać, to po prostu mnie wyrzuci, a wy będziecie wiedzieć, że następnym razem macie mnie nie wpuszczać. Strażnicy zawahali się i Sarene wykorzystała ten moment, być przejść obok nich. Sama otwarła drzwi. Strażnicy, widocznie nieprzywykli do załatwiania spraw z władczymi kobietami – zwłaszcza z rodziny królewskiej – nie zatrzymali jej.

Iadon spojrzał zza biurka, znad balansujących mu na czubku nosa okularów, których nigdy wcześniej u niego nie widziała. Zerwał je szybko i wstał z miejsca, uderzając dłonią w blat biurka i przy okazji rozrzucając stos papierów. –Nie wystarczy ci już drażnić mnie publicznie, musisz jeszcze tu przychodzić? – zapytał. – Gdybym wiedział, co z ciebie za głupia, wielka i chuda dziewucha, nigdy nie zgodziłbym się na ten traktat. Znikaj, kobieto, i daj mi pracować! –Powiem ci coś, ojcze – odpowiedziała otwarcie. – Będę udawała, że jestem

inteligentną istotą ludzką, zdolną do przynajmniej półprzytomnej rozmowy, a ty będziesz udawał to samo. Oczy Iadona zrobiły się nagle bardzo duże, a twarz mu poczerwieniała. –Szmatławy Domi! – zaklął, używając przekleństwa tak ohydnego, że Sarene słyszała je tylko dwa razy w życiu. – Wystrychnęłaś mnie na dudka, kobieto. Powinienem cię ściąć za to, że zrobiłaś ze mnie głupca. –Zacznij ścinać swoje dzieci, ojcze, a ludzie zaczną zadawać pytania. – Uważnie obserwowała jego reakcję, w

nadziei że dowie się w ten sposób czegoś na temat zniknięcia Raodena, jednak srodze się zawiodła. Iadon ledwie zwrócił uwagę na jej słowa. –Powinienem cię w tej chwili odstawić do Eventeo – rzekł. –Świetnie, bardzo proszę – skłamała. – Ale wiedz, że jeśli wyjadę, stracisz traktat z Teod. A to mógłby być problem, biorąc pod uwagę, z jakim powodzeniem ostatnio sprzedajesz swoje jedwabie we Fjordenie. Iadon zgrzytnął zębami. –Ostrożnie, pani – szepnął Ashe. – Nie denerwuj go za bardzo. Mężczyźni

czasem cenią sobie wyżej dumę niż rozsądek. Sarene skinęła głową. –Mogę ci pokazać wyjście, ojcze. Przyszłam zaproponować układ.

–A jakież mogę mieć powody, żeby przyjmować twoje propozycje, kobieto? – warknął. – Jesteś tu dopiero od miesiąca, a już widzę, że przez cały czas mnie oszukujesz. –Zaufasz mi, ojcze, bo straciłeś siedemdziesiąt pięć procent swojej

floty na rzecz piratów. Za kilka miesięcy możesz stracić tron, jeśli nie posłuchasz, co mam do powiedzenia. –Skąd to wszystko wiesz? – spytał wyraźnie zaskoczony Iadon. –Wszyscy wiedzą, ojcze – odparła. – Cały dwór o tym brzęczy… spodziewają się, że upadniesz przed kolejnym okresem podatkowym. –Wiedziałem! – rzekł Iadon, a oczy zapłonęły mu gniewem. Zaczął się pocić i kląć na dworzan. Sarene zamrugała, zdumiona. Powiedziała to mimochodem, żeby

zdenerwować Iadona, ale nie spodziewała się tak ostrej reakcji. Przecież to paranoik! Czemu nikt tego wcześniej nie zauważył? Jednakże to, jak szybko się opanował, podpowiedziało jej, że był paranoikiem, ale utrzymywał to w tajemnicy. Widocznie tak szarpała mu nerwy, że stracił nad sobą kontrolę. –Proponujesz układ? – zapytał. –Tak. Jedwab będzie teraz towarem premiowanym w Teod, ojcze. Można sporo zyskać, sprzedając go królowi. A jeśli wziąć pod uwagę pewne relacje rodzinne, może nawet uda ci się namówić Eventeo na wyłączność w

jego kraju. Iadon nabrał podejrzliwości, ale jego gniew opadł, kiedy wyczuł zysk. Jednak, jako wieloletni kupiec, natychmiast zaczął węszyć problemy. Sarene zacisnęła z irytacją zęby – było dokładnie tak, jak mówili tamci. Iadon nigdy nie zaakceptuje jej oferty, zbyt mocno cuchnącej podstępem. –Interesująca propozycja – przyznał – lecz obawiam się… –Oczywiście nie za darmo – przerwała mu Sarene, myśląc gorączkowo. – Powiedzmy, że to

opłata za załatwienie ci tego układu z Eventeo. Iadon zawahał się. –O jakiej opłacie mówisz? – zapytał ostrożnie. Wymiana to jednak coś innego niż prezent – można ją zważyć, zmierzyć i do pewnego stopnia jej zaufać. –Chcę wejść do Elantris – oznajmiła. –Co? –Muszę przeprowadzić Wdowią Próbę – wyjaśniła. – Zaniosę żywność Elantrianom.

–A jaką możesz mieć motywację, żeby to zrobić, kobieto? –Czysto religijną, ojcze – odparła. – Shu-Korath uczy nas, aby pomagać najbiedniejszym, a proszę, znajdź mi kogoś w gorszym położeniu niż Elantrianie.

–Nie ma mowy – warknął. – Wejście do Elantris jest zabronione przez prawo. –Prawo, które sam stworzyłeś, ojcze – zauważyła. – Możesz zatem ogłosić wyjątki od niego. Pomyśl – fortuna,

tron, czy to będzie miało wpływ na odpowiedź? Iadon głośno zazgrzytał zębami, rozważając wymianę. –Chcesz wejść do Elantris z żywnością? Na jak długo? –Dopóki się nie przekonam, że mój obowiązek jako żony księcia Raodena został spełniony. –Pójdziesz sama? –Jeśli ktoś zgodzi się pójść ze mną, nie wyrażę sprzeciwu.

–Nieprędko znajdziesz kogoś, kto zechce to uczynić – prychnął. –To mój problem, nie twój – odparła. –Najpierw ten fjordelski diabeł zaczyna zbierać mój lud w bandy, a teraz ty – wymamrotał.

–Nie, ojcze – poprawiła go. – Chcę czegoś wręcz przeciwnego. Chaos jedynie przyniesie korzyść Wyrnowi. Wierz mi lub nie, ale moim jedynym celem jest stabilizacja w Arelonie. Iadon myślał jeszcze przez chwilę. –Nie więcej niż dziesięć osób naraz, nie licząc strażników – rzekł wreszcie. – Nie chcę masowych pielgrzymek do Elantris. Wejdziesz na godzinę przed południem i godzinę po południu ma cię już tam nie być. śadnych wyjątków.

–Załatwione – odrzekła. – Możesz użyć mojego Seona, żeby porozumieć się z królem Eventeo w sprawie szczegółów.

***

–Muszę przyznać, pani, że to było dość sprytne. – Ashe podskakiwał obok niej przez całą drogę do jej pokoju. Sarene pozostała z Iadonem podczas rozmowy z Eventeo, medytując, podczas gdy oni dogadywali swoje interesy. W głosie jej ojca było słychać wyraźne: „Mam nadzieję, że wiesz, co robisz, ‘Ene”. Eventeo był łagodnym i dobrym królem, ale absolutnie beznadziejnym człowiekiem interesu, miał zawsze

mnóstwo księgowych do prowadzenia królewskich finansów. Skoro tylko Iadon wyczuł niekompetencję jej ojca, natychmiast odezwał się w nim entuzjazm wściekłej bestii i tylko obecność Sarene powstrzymała go od wyssania z Teod całego przychodu z podatków w ferworze negocjacji. Ostatecznie Iadon zdołał namówić ich na kupno jedwabiu po poczwórnej cenie. Król promieniał, uśmiechał się szeroko, kiedy

wychodziła, i Sarene wydawało się, że wręcz przebaczył jej tę szaradę.

–Sprytna? – zapytała niewinnie w odpowiedzi na komentarz Ashe’a. – Ja? Seon podskoczył, chichocząc cicho. –Czy jest ktoś, kim nie możesz manipulować, Sarene? –Ojciec – odparła. – Wiesz, że mnie pokonuje trzy razy na pięć. –On mówi to samo o tobie, pani – zauważył Ashe. Uśmiechnęła się i pchnęła drzwi do pokoju. –To naprawdę nic takiego, Ashe. Powinniśmy byli zdać sobie sprawę, że

nasze problemy wzajemnie się rozwiązują – oferta bez pułapki, żądanie bez oszukiwania. Ashe krążył po pokoju, cmokając z dezaprobatą na widok panującego w nim nieładu. –Co? – Sarene zaczęła odwijać czarną wstążkę, którą zawiązała wokół ramienia – jedyny ślad po żałobie. –Pokoju znowu nie posprzątano, pani – wyjaśnił Ashe. –Chyba nie zostawiłam aż takiego bałaganu, prawda? – prychnęła.

–Nie, Wasza Wysokość to bardzo porządna osoba – zgodził się Ashe. – Ale pałacowe pokojówki znowu się leniły. Księżniczka zasługuje na szacunek – jeśli pozwolisz im zaniedbać robotę, rychło przestaną cię szanować. –Myślę, że za wiele czytasz, Ashe – odparła, kręcąc głową i przygotowując nocną koszulę. – Podobno to ja miałam być podejrzliwa, pamiętasz? –To sprawa służby, nie lordów, moja pani – odparł Ashe. – Jesteś inteligentną kobietą i wspaniałym politykiem, ale zdradzasz oznaki

słabości popularnej wśród waszej klasy – ignorujesz opinie służby. –Ashe! – sprzeciwiła się gwałtownie. – Zawsze traktowałam służbę ojca łagodnie i z szacunkiem. –Może źle się wyraziłem, pani – zgodził się. – Tak, brakuje ci niemiłych przesądów. Jednakże nie zwracasz uwagi na to, co myśli o tobie służba, choć zwykle doskonale wiesz, co myśli arystokracja. Sarene włożyła koszulę. –Zawsze starałam się być uczciwa.

–Tak, pani, ale jesteś szlachetnie urodzona, nauczona ignorować wszystkich, którzy wokół ciebie pracują. Sugeruję tylko, abyś pamiętała, że jeśli pokojówki nie będą cię szanować, może ci to zaszkodzić w równym stopniu, jak gdyby to byli lordowie. –Dobrze – odparła z westchnieniem. – Masz rację. Przyślij mi Mealę. Zapytam, czy wie, co się stało.

–Tak, pani. Ashe podpłynął do okna. Zanim jednak

wyleciał, Sarene wyszeptała: –Ashe. Lud kochał Raodena, prawda? –Oczywiście, pani. Książę był znany z tego, że bardzo zwracał uwagę na potrzeby i opinię ludzi. –Był lepszym księciem niż ja księżniczką, prawda? – zapytała drżącym głosem. –Tego bym nie powiedział, pani – odparł Ashe. – Jesteś bardzo dobrym człowiekiem, zawsze dobrze traktujesz służbę. Nie porównuj siebie do Raodena – ważne, żebyś pamiętała, że nie byłaś przygotowana do

rządzenia krajem, a twoja popularność wśród ludu nie miała wielkiego znaczenia. Książę Raoden był spadkobiercą tronu i ważne było, by rozumiał uczucia podwładnych. –Mówili, że dawał ludziom nadzieję – mruknęła. – śe chłopi znosili obciążenia nakładane przez Iadona, ponieważ wiedzieli, że Raoden wreszcie zasiądzie na tronie. Ludzie załamaliby się już wiele lat temu, gdyby nie książę, który schodził do nich, zachęcał i budził w nich ducha. –A teraz odszedł – odparł cicho Ashe. –Tak, odszedł – zgodziła się

obojętnym tonem. – Musimy się śpieszyć, Ashe. Mam wrażenie, że nie robię nic dobrego, że kraj zmierza w kierunku katastrofy, choćbym nie wiem jak się starała. To tak, jak stać u stóp wzgórza i obserwować, jak ogromny kamień leci na ciebie, a ty rzucasz żwirem, żeby go zatrzymać. –Bądź silna, pani – powiedział Ashe poważnym, głębokim głosem. – Twój Bóg nie będzie patrzył cierpliwie, jak Arelon i Teod padają pod obcasem Wyrna. –Mam nadzieję, że książę też patrzy. – Westchnęła. – Czy byłby ze mnie dumny?

–Bardzo, pani. –Chciałabym, żeby mnie zaakceptowali – wyjaśniła, zdając sobie sprawę, jak głupio musi to brzmieć. Spędziła prawie trzy dziesięciolecia, kochając kraj bez cienia nadziei na wzajemność. Teod ją szanował, lecz ona miała dość szacunku. Chciała od Arelonu czegoś więcej. –Zaakceptują cię, Sarene – obiecał. – Daj im czas, a zobaczysz. –Dziękuję ci, Ashe – szepnęła. – Dziękuję, że znosisz te lamenty głupiej dziewczyny.

–Pani, przed kapłanami i królami musimy być silni – odparł Ashe – ale życie to smutki i niepewności. Jeśli będziesz je tłumić, zniszczą cię na pewno, pozostawiając za sobą kogoś tak opancerzonego, że żadne uczucia nie zagoszczą już nigdy w jego sercu. Z tymi słowy Seon wyleciał przez okno na poszukiwanie pokojówki Meali.

***

Zanim przybyła Meala, Sarene zdążyła się opanować. Nie było łez, tylko chwila zadumy. –Och, nie – jęknęła Meala, rozglądając się po pokoju. Była szczupła i dość młoda,

zdecydowanie nie w takim typie, jakiego oczekiwała Sarene po przeprowadzce do pałacu. Meala bardziej przypominała jednego z księgowych jej ojca niż szefową pokojowych. –Przepraszam, pani – usprawiedliwiała się Meala, uśmiechając się słabo. – Nawet o tym nie pomyślałam. Straciliśmy dzisiaj kolejną pokojówkę, nie przyszło mi do głowy, że pani pokój był na liście jej obowiązków. –„Straciliśmy”, Mealo? – zapytała z troską Sarene.

–Uciekła, pani – wyjaśniła Meala. – Nie powinny uciekać, jesteśmy na umowie, jak wszyscy. Ale z jakichś powodów nie możemy utrzymać pokojówek w pałacu. Domi wie, dlaczego tak się dzieje, skoro żadna służba w kraju nie jest lepiej traktowana niż nasza. –Ile już uciekło? – zapytała Sarene. –Ona była czwarta w tym roku – odparła Meala. – Zaraz kogoś tu przyślę. –Nie, dzisiaj nie warto. Niech się to tylko więcej nie zdarzy.

–Oczywiście, pani – odparła z dygnięciem. –I znowu! – zawołała Sarene z podnieceniem, wyskakując z łóżka. Ashe natychmiast rozbłysł pełnym blaskiem, niepewnie unosząc się przy ścianie. –Co, pani? –Cicho – rozkazała, przyciskając ucho do kamiennej ściany obok okna i nasłuchując. – Co o tym myślisz? –Myślę, że cokolwiek moja pani jadła na kolację, siadło jej na żołądku –

oschle poinformował ją Ashe. –Zdecydowanie słyszałam szmer – odparła, ignorując przycinek. Ashe bardzo nie lubił być budzony. Sięgnęła do szafki nocnej i podniosła kawałek papieru. Zrobiła na nim znak cienkim kawałkiem węgla, nie zawracając sobie głowy piórem i atramentem. –Popatrz. – Podsunęła mu papier. – Te dźwięki pojawiają się zawsze w te same dni tygodnia: MaeDal i OpeDal. Ashe podpłynął i spojrzał na papier. Jego jarzący się Aon był jedynym

źródłem światła, jeśli nie liczyć gwiazd. –Słyszałaś je dwa razy w MaeDal i dwa razy w OpeDal, czyli w sumie cztery razy – rzekł sceptycznie. – To kiepska podstawa, by stwierdzić, że „zawsze pojawiają się w te same

dni”, pani. –Och, i tak pewnie sądzisz, że się przesłyszałam – odparła, odkładając pergamin na stół. – A myślałam, że Seony mają bardzo dobry słuch.

–Nie kiedy śpimy, pani – odparł Ashe, dając jej do zrozumienia, że właśnie to powinien teraz robić. –Tam musi być przejście – oświadczyła, opukując ścianę. –Skoro tak twierdzisz, pani. –Twierdzę. – Wstała i podeszła do okna. – Popatrz, jaki gruby jest mur wokół tego okna, Ashe. – Oparła się o ścianę i wystawiła rękę przez okno. Końce jej palców z trudem sięgnęły do zewnętrznej ściany. – Czy musi być aż tak szeroki? –Daje dobrą ochronę, pani.

–I miejsce na przejście. –Bardzo wąskie. –Prawda – zgodziła się Sarene, klękając, aby przyjrzeć się dolnej krawędzi okna. – Pnie się w górę. Przejście zostało skonstruowane tak, aby pięło się w górę, przechodząc pomiędzy dolnymi krawędziami okien na tym i na pierwszym piętrze. –Ale tam jest tylko… –Apartament królewski – dokończyła Sarene. – Gdzie indziej prowadziłoby takie przejście?

–Sugerujesz, że król dwa razy w tygodniu robi sobie wycieczki w środku nocy, pani? –Dokładnie o siódmej – odrzekła, zezując na wielki zegar w kącie pokoju. – Zawsze o tej porze. –Jaki miałby powód, żeby to robić? –Nie wiem – mruknęła, stukając się palcem w policzek. –O, nie – jęknął Ashe. – Moja pani coś kombinuje, prawda? – Jak zawsze – odparła słodko, wskakując do łóżka. – Zgaś się… niektórzy chcieliby trochę pospać.

Rozdział 21

Hrathen usiadł w fotelu, odziany w czerwoną szatę Derethi zamiast w zwyczajową zbroję. Często tak robił, kiedy znajdował się w swoim pokoju. Rozległo się pukanie do drzwi. Zjawił się oczekiwany gość. –Wejść. Wszedł arteth Thered. Człowiek z dobrej fjordelskiej rasy. Był postawnym mężczyzną o ciemnych włosach i kwadratowych rysach twarzy. Wciąż był doskonale umięśniony po latach spędzonych w monasterze. –Wasza Miłość. – Skłonił się i padł na

kolana z odpowiednim szacunkiem. –Artethie – rzekł Hrathen, układając palce przed sobą. – W czasie mojego pobytu tutaj obserwowałem lokalnych kapłanów. Jestem pod wrażeniem twojej służby dla królestwa Jaddetha, postanowiłem zatem zaproponować ci stanowisko głównego artetha tej kaplicy. Thered spojrzał na niego z zaskoczeniem. –Wasza Miłość? –Myślałem, że będę musiał czekać z wyznaczeniem nowego głównego

artetha, aż przyjedzie tu nowa grupa kapłanów z Fjordenu – rzekł Hrathen. – Ale, jak powiedziałem, wywarłeś na mnie korzystne wrażenie. Postanowiłem zaoferować ci to stanowisko. –Panie… – rzekł arteth, wyraźnie oszołomiony. – Nie mogę przyjąć tego stanowiska. Hrathen zamarł. – Co? śaden kapłan Derethi nie odmówiłby takiego zaszczytu i potęgi. –Przykro mi, panie – powtórzył mężczyzna, spuszczając wzrok.

–Jaki jest powód twojej decyzji, artethie? – zapytał Hrathen. –Nie mogę podać żadnego, Wasza Miłość, ale… to nie byłoby właściwe, gdybym je przyjął. Czy mogę odejść? Hrathen machnął ręką, zaniepokojony. Ambicja była jedną z kardynalnych cech Fjordelczyków. Jak człowiek taki jak Thered mógł tak szybko stracić dumę? Czy rzeczywiście Fjon aż tak skutecznie zmiękczył wszystkich kapłanów w Kae? A… a może za odmową tamtego kryło się coś innego? Natrętny głos w

czaszce Hrathena powtarzał mu, że wygnany kapłan nie jest niczemu winien. Dilaf… to Dilaf ma coś wspólnego z odmową Thereda. Ta myśl mogła być oczywiście wytworem paranoi, ale zmusiła Hrathena, by przeszedł do następnego punktu planu. Trzeba się zająć Dilafem, pomimo jego potknięcia

z Elantrianinem, arteth zyskiwał sobie wśród kapłanów coraz większe wpływy. Hrathen sięgnął do szuflady, wyjmując małą kopertę. Popełnił błąd, jeśli chodzi o Dilafa. O ile łatwo jest

ukierunkować żarliwość zeloty, o tyle Hrathen nie miał w tej chwili ani czasu, ani energii, by to robić. Przyszłość całego królestwa zależy od tego, czy Hrathen zdoła się skupić, a on do tej pory nie przypuszczał, że Dilaf będzie wymagał tyle uwagi. Nie może tak być dalej. Świat Hrathena obracał się wokół kontroli i przewidywalności, a religia była ćwiczeniem logicznym. Dilaf był niczym dzban wrzącej wody wylany na lód Hrathena. W końcu obaj będą zmęczeni i rozdrobnieni, jak kłęby pary na wietrze. A kiedy znikną, Arelon zginie.

Hrathen włożył zbroję i wyszedł z pokoju, wprost do kaplicy. Kapłani kręcili się, zaabsorbowani, kilku penitentów klęczało pogrążonych w modlitwie. Sklepiony sufit kaplicy i uduchowiona architektura były mu znajome – tu właśnie powinien czuć się najlepiej. Zbyt często jednak odruchowo uciekał stąd na mury Elantris. Choć powtarzał sobie, że po prostu wchodzi na mury, bo stamtąd ma dobry widok na Kae, wiedział, że jest jeszcze jeden powód – Elantris było miejscem, gdzie Dilaf nigdy nie poszedłby z własnej woli. Pokój Dilafa był małą alkową, bardzo podobną do tej, jaką sam Hrathen

zajmował swego czasu, kiedy i on był artethem. Dilaf spojrzał znad biurka, kiedy proste drewniane drzwi otwarły się przed Hrathenem. –Mój hroden?! – zawołał arteth, wstając. Hrathen rzadko odwiedzał jego pokój. –Mam dla ciebie ważne zadanie, artethie – rzekł Hrathen. – Nie mogę go powierzyć nikomu innemu. –Oczywiście, mój hrodenie – rzekł pokornie Dilaf, spuszczając głowę. Mimo to, zmrużył podejrzliwie oczy. – Służę z poświęceniem, albowiem wiem, że jestem ogniwem w łańcuchu

łączącym nas z samym lordem Jaddethem. –Tak – odparł niedbale Hrathen. – Ważne jest, aby Wyrn wiedział o naszych postępach. Napisałem mu raport, ale opisane w nim kwestie są bardzo delikatne. Gdyby zginął, szkody byłyby nie do naprawienia. Wybrałem ciebie, mój odivie, abyś dostarczył go osobiście. –To zajmie całe tygodnie, mój hrodenie! –Wiem, będę musiał na jakiś czas zrezygnować z twoich usług, ale pociesza mnie myśl, że wypełnisz

ważną misję. Dilaf spuścił wzrok, kładąc dłonie na blacie stołu. –Uczynię, co rozkaże mój hroden. Hrathen zawahał się, marszcząc brwi. Dilaf oczywiście nie mógł uciec, relacja hroden-odiv była nierozerwalnie wiążąca. Kiedy pan rozkazywał, trzeba było słuchać. Ale i tak

Hrathen oczekiwał od Dilafa czegoś więcej. Jakiejś wymówki, pretekstu, żeby wykręcić się od tego zadania.

Dilaf przyjął jednak list z wyraźnym uniżeniem. „Może właśnie tego chciał”, zdał sobie sprawę Hrathen. „Dostać się do Fjordenu”. Jego pozycja odiva gyorna dawała mu pozycję i szacunek na Wschodzie. Może jedynym powodem, dla którego sprawiał Hrathenowi kłopoty, była chęć wydostania się z Arelonu? Hrathen odwrócił się i wyszedł do kaplicy, do pustej nawy. Wszystko poszło bardziej bezboleśnie, niż sądził. Powstrzymał się od westchnienia ulgi i wracał na swoje pokoje nieco podniesiony na duchu. Nagle usłyszał za sobą głos Dilafa.

Cichy głos – lecz dość wyraźny, by zrozumieć słowa. –Wyślij posłańców – rozkazał arteth jednemu z dorvenów. – Rano wyjeżdżamy do Fjordenu. Hrathen miał już ruszyć dalej. Prawie nie obchodziło go, co planuje Dilaf i co zrobił, byle wreszcie wyjechał. Jednakże zbyt wiele czasu spędził już jako przywódca – zbyt długo jak na osobę polityczną – aby przepuścić takie słowa. Zwłaszcza ze strony Dilafa. Obrócił się.

–My? Rozkaz dotyczył tylko ciebie, artethie. –Tak, panie – odparł Dilaf. – Ale nie spodziewasz się chyba, że nie zabiorę moich odivów? –Odivów? – zapytał Hrathen. Jako oficjalny członek kapłaństwa Derethi Dilaf miał prawo zaprzysięgać odivów tak, jak to robił Hrathen, tworząc łańcuch, który łączył wszystkich ludzi z Jaddethem. Hrathen jednak nie brał pod uwagę tego, że może on wyznaczyć również swoich odivów. Kiedy znalazł na to czas?

–Kogo, Dilafie? – zapytał ostro Hrathen. – Kogo uczyniłeś swoim odivem? –Kilku ludzi, mój hrodenie – wymijająco odparł Dilaf. –Imiona, artethie. Zaczął wymieniać. Większość kapłanów powoływała jednego lub dwóch odivów, niektórzy gyornowie mieli po dziesięciu. Dilaf miał ponad trzydziestu. Hrathen z każdym imieniem był coraz bardziej osłupiały. Osłupiały i wściekły. Jakimś cudem Dilaf uczynił sobie odivów z najbardziej użytecznych zwolenników

Hrathena – włącznie z Warenem i wielu innymi arystokratami. Dilaf skończył wymieniać imiona, zwracając ku podłodze zdradziecko pokorne

spojrzenie. –Interesująca lista – powiedział powoli Hrathen. – A kogo zamierzasz zabrać ze sobą, artethie? –Wszystkich – odparł Dilaf. – Jeśli ten list jest tak ważny, jak mówi mój pan, muszę zapewnić mu właściwą ochronę.

Hrathen przymknął oczy. Jeśli Dilaf zabierze wszystkich ludzi, których wymienił, zostawi Hrathena bez zwolenników – oczywiście, jeśli przyjąć, że wszyscy pojadą. Posługa odiva była bardzo wymagająca, większość normalnych wiernych Derethi, nawet kapłanów, zaprzysięgało się na mniej restrykcyjnych stanowiskach krondeta. Krondet słuchał rad hrodena, ale nie był moralnie zobowiązany, by robić to, co mu kazano. Zatem Dilaf mógł zażądać od swoich odivów, aby towarzyszyli mu do Fjordenu. Hrathen nie miał kontroli

nad tym, co arteth robił ze swoimi zaprzysiężonymi zwolennikami. Gdyby rozkazał Dilafowi ich zostawić, popełniłby poważne wykroczenie przeciwko protokołowi. Ale jeśli Dilaf ich zabierze, to będzie katastrofa. Ci ludzie byli nowi dla Shu-Dereth. Nie wiedzieli nawet, jak wiele mocy dawali Dilafowi. Jeśli arteth spróbuje wywlec ich do Fjordenu, mało prawdopodobne, że za nim pójdą. A jeśli to się stanie, Hrathen będzie zmuszony ekskomunikować wszystkich, co do jednego. ShuDereth w Arelonie przestanie istnieć. Dilaf kontynuował przygotowania,

jakby nie zauważał wewnętrznej walki Hrathena. Nie był to wielki konflikt – Hrathen doskonale wiedział, co ma zrobić. Dilaf był niezrównoważony. Możliwe, że blefował, ale równie możliwe było to, że w przypływie złośliwego rewanżu zechce zniszczyć wysiłki Hrathena. Hrathen zacisnął zęby, aż zabolała go szczęka. Mógł powstrzymać Dilafa przed spaleniem Elantrianina, ale arteth widocznie przewidywał, jaki będzie kolejny ruch Hrathena. Nie. Dilaf nie chciał jechać do Fjordenu. Może i był niezrównoważony, ale znacznie lepiej przygotowany, niż przypuszczał Hrathen.

–Czekaj – rozkazał nagle, kiedy wysłannik Dilafa już szykował się do odejścia. Jeśli ten człowiek opuści kaplicę, wszystko przepadnie. – Artethie, zmieniłem zdanie. –Mój hrodenie?! – zawołał Dilaf, wysuwając głowę z pokoju. –Nie pojedziesz do Fjordenu, Dilafie. – Ależ, panie… –Nie. Nie poradzę sobie bez ciebie. – To kłamstwo aż skręciło żołądek Hrathenowi. – Znajdź kogoś, kto dostarczy wiadomość. Z tymi słowy odwrócił się i

pomaszerował w stronę swoich pokoi. –Jak zawsze, jestem pokornym sługą mojego hrodena – szepnął Dilaf, a akustyka

pokoju przeniosła te słowa wprost do uszu Hrathena.

***

Hrathen musiał pomyśleć, oczyścić umysł. Spędził w biurze kilka godzin, kipiąc ze złości na siebie i na Dilafa. Wreszcie wyszedł na ulice nocnego Kae. Jak zwykle, skierował kroki w stronę murów Elantris. Szukał wysokości, jakby wzniesienie się

ponad ludzkie sadyby mogło dać mu lepszą perspektywę na życie. –Jakieś drobniała, sir? – rozległ się błagalny głos. Hrathen zatrzymał się, zaskoczony. Był tak zamyślony, że nie zauważył u swoich stóp odzianego w łachmany żebraka. Musiał niedowidzieć, bo mrużył oczy, patrząc na Hrathena w półmroku. Młodzik, odziany w ubranie niewiele lepsze niż starzec, przykuśtykał zza rogu. Zamarł, pobladł jak trup. –Nie jego, stary durniu! – syknął. Do

Hrathena zaś szybko wymamrotał: – Przepraszam, panie, mój ojciec czasem traci rozum i udaje żebraka. Wybacz mu, proszę. – Podszedł i chwycił starego za ramię. Hrathen uniósł dłoń i chłopak znieruchomiał, blednąc jeszcze o jeden odcień. Hrathen ukląkł obok starca, który uśmiechał się półprzytomnie. –Powiedz mi, stary – zapytał Hrathen. – Czemu w tym mieście widzę tak mało żebraków? –Król zabrania żebraniny w mieście, dobry panie – wychrypiał tamten. –

Siedząc na ulicach, psujemy wrażenie dobrobytu. Jeśli nas zobaczy, odeśle nas znów na farmy. –Za dużo gadasz – ostrzegł młodzik. Przerażenie na jego twarzy świadczyło o tym, że jest bliski panicznej ucieczki. Stary jednak jeszcze nie skończył. –Tak, dobry panie, nie możemy dać się złapać. Chowamy się za miastem. –Za miastem? – naciskał Hrathen. –Kae nie jest tu jedynym miastem. Kiedyś były cztery, wszystkie

otaczały Elantris, ale pozostałe wyschły. Nie ma dość jedzenia dla tylu ludzi. Kryjemy się w ruinach. –Dużo was jest? – zapytał Hrathen. –Nie, niewielu. Tylko ci, którzy mają odwagę uciec z farm. – Spojrzenie starego nabrało tęsknego wyrazu. – Nie zawsze byłem żebrakiem, dobry panie. Kiedyś pracowałem w Elantris, byłem dobrym cieślą, jednym z najlepszych. Ale rolnik był ze mnie kiepski. Król nie miał racji, panie, wysłał mnie na pole, a ja byłem za stary, żeby tam pracować, więc uciekłem. Przyszedłem tutaj. Kupcy w mieście czasem dają nam pieniądze.

Ale możemy

żebrać jedynie po zmroku i nigdy od szlachty. Nie, sir, powiedzieliby królowi. Starzec spojrzał na Hrathena spod przymrużonych powiek. –Nie wyglądasz na kupca, dobry panie – rzekł z wahaniem. –Nie jestem nim – odparł Hrathen, wkładając sakiewkę z monetami w dłoń żebraka. – To dla ciebie. – Potem dołożył drugą. – A to dla innych.

Dobrej nocy, staruszku. –Dziękuję, dobry panie! – zawołał żebrak. –Podziękuj Jaddethowi – odparł Hrathen. –Kim jest Jaddeth, dobry panie? Hrathen skłonił głowę. –Wkrótce się dowiesz. Na pewno się dowiesz.

***

Na murach Elantris wiatr był silny i chłodny. Z upodobaniem miotał peleryną Hrathena. Był to wiatr od oceanu, niósł słony zapach morskiej wody i ryb. Hrathen stał pomiędzy

dwiema płonącymi pochodniami, opierając się o niski mur i spoglądając na Kae. Miasto nie było wielkie, zwłaszcza w porównaniu z Elantris, ale mogłoby być znacznie lepiej ufortyfikowane. Poczuł, jak wraca mu niezadowolenie. Nie lubił znajdować się w miejscach, których nie można było obronić. Może to była część stresu, jaki przeżywał w związku z tym zadaniem. W Kae zapłonęły światła – głównie lampy uliczne, również i te, które były umieszczone na niskim murku, znaczącym oficjalną granicę miasta. Mur tworzył doskonały krąg – tak doskonały, że Hrathen na pewno by o

tym wspomniał, gdyby znajdował się w innym mieście. Tu jednak był tylko kolejnym szczątkiem upadłej chwały Elantris. Kae wylało się niejako poza ten wewnętrzny mur, ale stara granica pozostała – pierścień płomieni okalający centrum miasta. –Kiedyś to wyglądało o wiele ładniej – rozległ się za nim czyjś głos. Hrathen obejrzał się, zaskoczony. Słyszał odgłos zbliżających się kroków, ale myślał, że to tylko jeden ze strażników robi obchód. Ujrzał jednak niskiego, łysego Areloriczyka w szarej, prostej szacie. Omin, głowa religii Korathi w Kae.

Omin podszedł do muru, przystanął obok Hrathena i spojrzał na miasto. –Oczywiście było to wówczas, kiedy Elantrianie jeszcze panowali. Upadek miasta był prawdopodobnie dobry dla naszych dusz. Cóż, mimo wszystko nie mogę przestać wspominać tych czasów z podziwem. Czy wiesz, że nikt w Arelonie nie bywał głodny? Elantrianie zmieniali kamień w kukurydzę, ziemię w steki. Przy takich wspomnieniach, nie mogę się nie zastanawiać… czy diabły mogą zrobić w świecie tyle dobra? Hrathen nie odpowiedział. Stał w milczeniu, z rękoma opartymi na

szczycie murku.

Uważał, że Dilaf jest niski, ale przy tym człowieku wydawałby się olbrzymem. –Twoi wyznawcy powiadają, że przyjechałeś tutaj i planujesz, jak pokonać złych Elantrian – ciągnął Omin. – A przeciwnicy powiadają, że przybyłeś, bo czujesz się winny, że skazałeś ludzi, którzy już zostali wyklęci. Hrathen obrócił się i spojrzał w oczy małego człowieczka.

–A co ty uważasz? –Nic nie uważam – odparł Omin. – Dla mnie nie jest to ważne, bo wspinasz się po tych schodach, Hrathenie. Jednak zastanawiam się, dlaczego głosisz nienawiść do Elantrian, skoro się nad nimi litujesz. Hrathen nie odpowiedział od razu, stukając obleczonym w rękawicę palcem w kamienny parapet. –Nie jest to takie trudne, kiedy się już przyzwyczaisz – rzekł wreszcie. – Człowiek może się zmusić do nienawiści, jeśli chce, zwłaszcza jeśli sam siebie przekona, że to dla

większego dobra. –Opresja nielicznych przyniesie zbawienie masom? – zapytał Omin z lekkim uśmieszkiem na twarzy, jakby uważał ten pomysł za zabawny. –Lepiej nie drwij, Arelończyku – ostrzegł Hrathen. – Nie masz wielu opcji, a obaj wiemy, że najmniej bolesna wymaga, byś czynił to samo, co ja. –Głosić nienawiść, gdy jej nie czuję? Nigdy tego nie uczynię, Hrathenie. –Więc staniesz się nieważny – odparł Hrathen.

–Więc tak musi być? –Shu-Korath jest pokorna i nie wywyższa się, kapłanie – rzekł Hrathen. – Shu-Dereth jest dynamiczna i żywa. Uniesie cię niczym ryczący potok przecinający stojącą wodę. Omin znowu się uśmiechnął. –Mówisz tak, jakby prawdę można było w jakiś sposób wymusić uporem, Hrathenie. –Nie mówię o prawdzie czy fałszu, mówię o czystej, fizycznej konieczności. Nie możesz oprzeć się

Fjordenowi. A tam, gdzie rządzi Fjorden, naucza Shu-Dereth. –Nie można oddzielić prawdy od czynów, Hrathenie – odparł Omiń, kręcąc łysą głową. – Fizycznie konieczna czy nie, prawda przewyższa wszystko. Nie zależy od tego, kto ma lepszą armię, potrafi wygłaszać dłuższe kazania, albo nawet ma więcej kapłanów. Może być zepchnięta w dół, ale zawsze wypłynie. Prawda to jedyne, czego nigdy nie onieśmielisz. –A jeśli Shu-Dereth jest prawdą? – zapytał Hrathen.

–Wtedy zwycięży – odparł Omin. – Ale nie przybyłem się z tobą sprzeczać. –O? – zdziwił się Hrathen, unosząc brwi.

–Nie – potwierdził Omin. – Chciałem ci zadać pytanie. –Więc zadaj je, kapłanie, i pozwól mi pomyśleć. –Chciałem wiedzieć, Hrathenie – zaczął z namysłem Omin – co się stało z twoją wiarą?

–Moją wiarą? – zapytał wstrząśnięty Hrathen. –Tak – odparł Omin łagodnym, prawie sennym głosem. – W pewnym momencie musiałeś wierzyć, inaczej nie pozostawałbyś w kapłaństwie tak długo, by zostać gyornem. Ale straciłeś ją gdzieś. Słuchałem twoich kazań. Słyszałem logikę i pełne zrozumienie… nie wspomnę o determinacji. Nie słyszałem jednak żadnej wiary i ciekaw jestem, co się z nią stało. Hrathen wciągnął z sykiem powietrze. –Idź – rozkazał w końcu, nie

zaszczycając go nawet spojrzeniem. Omin nie odpowiedział i Hrathen się odwrócił. Arelończyk już odszedł, podążając spokojnym krokiem wzdłuż muru, jakby zupełnie zapomniał o obecności Hrathena. Tej nocy Hrathen długo stał na murach.

Rozdział 22

Raoden powoli podszedł do węgła i wyjrzał. Powinien się pocić – właściwie co chwila ocierał czoło, rozmazując na twarzy brud Elantris. Kolana drżały mu lekko, kiedy kulił się za zbutwiałym drewnianym ogrodzeniem, niespokojnie

obserwując poprzeczną uliczkę. – Sule, za tobą! Obrócił się, zaskoczony ostrzeżeniem Galladona, pośliznął się na błocie i upadł. Upadek go uratował. Szukając oparcia, usłyszał nad głową świst przecinanego powietrza. Szaleniec zawył z wściekłości, gdy chybił i uderzył w płot. Kawałki zgniłego drewna rozprysnęły się na wszystkie strony. Raoden dźwignął się na nogi. Tamten ruszał się szybciej. Łysy, niemal nagi mężczyzna rzucił się na ogrodzenie, rwąc i szarpiąc deski i wyjąc przy tym jak wściekły pies.

Deska Galladona uderzyła go prosto w twarz. Oszołomiony szaleniec zachwiał się, a Galladon chwycił kawałek brukowca i uderzył go w skroń. Napastnik upadł i już nie wstał. Galladon wyprostował się. –Robią się coraz silniejsi, sule – rzekł, rzucając kamień na ziemię. – Wydają się całkiem nieczuli na ból. Kolo? Raoden skinął głową, uspokajając się powoli. –Od wielu tygodni nie mieli nowego. Są zdesperowani, coraz bardziej popadają w zezwierzęcenie.

Słyszałem o wojownikach, którzy stawali się tak rozgorączkowani w szale bitwy, że ignorowali nawet śmiertelne rany – Urwał, obserwując, jak Galladon szturcha ciało napastnika kijem, żeby sprawdzić, czy nie udaje martwego. –Może znaleźli sposób, żeby powstrzymać ból – rzekł cicho Raoden. –Wystarczy, że pozbędą się swego człowieczeństwa – odparł Galladon, kręcąc głową, kiedy przemykali przez miejsce, które niegdyś było rynkiem Elantris.

Mijali sterty zardzewiałego metalu i zmiażdżonej ceramiki, wytrawianej w Aony. Kiedyś te szczątki powodowały cudowne skutki, a potężna magia wyznaczała ich wartość. Teraz jednak były tylko przeszkodami, które Raoden musiał omijać, żeby nie chrzęściły mu pod stopami. –Powinniśmy byli zabrać Saolina – rzekł Galladon. Raoden pokręcił głową. –Saolin to wspaniały żołnierz i dobry człowiek, ale całkowicie brak mu umiejętności skradania się. Nawet ja słyszę, kiedy się zbliża. Poza tym upierałby się, żeby zabrać ze sobą

grupę gwardzistów. Nie wierzy, że się potrafię obronić.

Galladon ironicznie spojrzał na leżącego szaleńca, potem na Raodena. –Skoro tak twierdzisz, sule… Raoden uśmiechnął się. –No dobrze – przyznał – może by się i przydał. Ale jego ludzie upierają się, żeby mnie niańczyć. Słowo honoru, myślałem, że to już zostawiłem za sobą w pałacu ojca.

–Ludzie chronią to, co uważają za ważne – odparł Galladon, wzruszając ramionami – Jeśli się sprzeciwiasz, nie powinieneś stawać się taki niezastąpiony. Kolo? –Masz rację – odparł Raoden z westchnieniem. – Chodź. Umilkli i nadal zagłębiali się w nieznany teren. Galladon protestował godzinami, kiedy Raoden wyjawił mu swój plan, jak podejść Shaora i zmusić do konfrontacji. Dulanin nazwał go wariackim, bezsensownym, niebezpiecznym i zwyczajnie głupim. Nie zgodził się jednak, by Raoden wyruszył sam.

Raoden wiedział, że plan istotnie był wariacki, bezsensowny i w ogóle taki, jakim go nazwał Galladon. Ludzie Shaora rozerwą ich na kawałki bez chwili namysłu – prawdopodobnie w ogóle bez namysłu, biorąc pod uwagę ich stan psychiczny. Jednakże, w ciągu ostatniego tygodnia gwardziści Saolina zbierali kolejne rany, ludzie Shaora zaś stawali się coraz dziksi i niebezpieczniejsi. Raoden pokręcił głową. Jego grupa się powiększała, ale większość ludzi była słaba fizycznie. Ludzie Shaora byli za to przerażająco silni – i wszyscy byli wojownikami. Wściekłość dawała im siłę, a ludzie Raodena nie mogli już

dłużej odpierać ataków. Raoden musiał znaleźć Shaora. Gdyby tylko mógł z nim porozmawiać, na pewno wypracowaliby jakiś kompromis. Podobno jednak sam Shaor nigdy nie chodził na wyprawy. Wszyscy mówili o jego ludziach jako o „Bandzie Shaora”, ale nikt nie mógł sobie przypomnieć, żeby go widział. Całkiem możliwe, że był to jeszcze jeden maniak, nie do odróżnienia wśród innych. Możliwe też, że Shaor dawno temu dołączył do Hoed i grupa działała bez przywódcy. Wciąż jednak coś mu mówiło, że Shaor żyje. A może Raoden po prostu

chciał w to wierzyć? Potrzebował przeciwnika, z którym mógłby stanąć twarzą w twarz, szaleńcy byli zbyt rozproszeni, by ich skutecznie pokonać, a poza tym było ich znacznie więcej niż żołnierzy Raodena. Jeśli Shaor by nie istniał, jeśli nie dałby się przekonać i jeśli nie miałby kontroli nad swoimi ludźmi, banda Raodena miałaby spore kłopoty. –Jesteśmy blisko – stwierdził Galladon, kiedy zbliżyli się do ostatniej uliczki. –Bank – wyjaśnił Galladon, wskazując potężną budowlę po drugiej stronie ulicy. Była wielka, kanciasta, a jej

ściany były czarniejsze niż sam szlam. – Elantrianie przeznaczyli

to miejsce dla lokalnych kupców, by mieli gdzie przechowywać swe bogactwa. Bank w Elantris był podobno o wiele bezpieczniejszy niż ten w Kae. Raoden skinął głową. Niektórzy kupcy, tacy jak jego ojciec, nie wierzyli Elantrianom. Woleli lokować swoje fortuny poza miastem, co ostatecznie okazało się rozsądne. –Myślisz, że Shaor tu jest? – zapytał.

Galladon wzruszył ramionami. –Gdybym miał wybierać bazę, to na pewno tutaj. Wielka, obronna, imponująca. Doskonała dla dowódcy. Raoden skinął głową. –Więc chodźmy. Bank zdecydowanie był zamieszkany. Szlam wokół drzwi frontowych był wydeptany przez wiele stóp, z głębi budowli dobiegały głosy. Galladon spojrzał pytająco na Raodena, który skinął głową. Weszli. Wnętrze było równie prymitywne, jak

fasada. Drzwi do skarbca – z wytrawionym znakiem Aonu Edo – były otwarte, z wnętrza dochodziły głosy. Raoden odetchnął głęboko, gotów stanąć przed ostatnim z przywódców gangów. –Dajcie mi jeść! – usłyszeli wysoki głos. Raoden zamarł. Wyciągnął szyję, przekrzywił głowę i zajrzał do środka, a potem cofnął się zaskoczony. W głębi komory, na stercie czegoś, co wyglądało jak sztabki złota, siedziała

mała dziewczynka w czyściutkiej, świeżutkiej różowej sukience. Miała długie aonickie jasne loki, ale jej skóra była szaro-czarna, jak u każdego Elantrianina. Ośmiu ludzi w łachmanach klęczało przed nią z rękoma rozpostartymi w geście adoracji. –Dajcie mi jeść! – powtarzała z uporem dziewczynka. –Zetnij mi głowę i wyślij mnie do Dolokena – zaklął za jego plecami Galladon. – Co to jest? –Shaor – odparł Raoden ze zdumieniem. A potem dziewczynka

spojrzała na niego. –Zabić ich! – wrzasnęła Shaor. –Idos Domi! – ryknął Raoden, odwrócił się i rzucił w stronę wyjścia.

***

–Gdybyś już nie był martwy, sule, to bym cię teraz zabił – rzekł Galladon. Raoden skinął głową, opierając się o ścianę. Był coraz słabszy Galladon ostrzegał go, że tak będzie. Mięśnie Elantrianina zanikały najbardziej pod koniec pierwszego miesiąca. Ćwiczenia nie mogły tego powstrzymać. Nawet jeśli umysł wciąż pracował a ciało nie gniło.

Najlepiej działały stare sztuczki – w końcu zgubili ludzi Shaor wspinając się na

zwalony mur i chowając na dachu. Szaleńcy może i zachowywali się jak stado wilków, ale nie mieli ich węchu. Kilkanaście razy przeszli obok kryjówki Raodena i Galladona i nawet nie pomyśleli, żeby spojrzeć w górę. Byli pełni pasji, ale niezbyt inteligentni. –Shaor to dziewczynka – szepnął Raoden, wciąż wstrząśnięty Galladon wzruszył ramionami.

–Ja też tego nie rozumiem. –O, ja to rozumiem… po prostu nie wierzę. Czy nie widziałeś, jak przed nią klęczą? To dziecko, Shaor, to ich bogini – żywa bogini. Cofnęli się do bardziej prymitywnego trybu życia i przyjęli równie prymitywną religię. –Uważaj, sule – ostrzegł Galladon. – Wielu ludzi nazywało Jesker „prymitywną” religią. –Dobrze – odparł Raoden, gestem nakazując, aby ruszyli. – Może powinienem był powiedzieć „prostą”. Znaleźli coś niezwykłego – dziecko o długich złotych włosach – i uznali, że

trzeba je czcić. Posadzili ją na ołtarzu, a ona stawia żądania Chce jeść, więc szukają dla niej jedzenia. A ona ich widocznie błogosławi. –A te włosy? –To peruka – odrzekł Raoden. – Rozpoznałem ją. Była córką jednego z najbogatszych diuków w Arelonie. Nigdy nie urosły jej włosy, więc ojciec kazał jej zrobić perukę. Zdaje się, że kapłani zapomnieli ją zdjąć, gdy przyprowadzili tu małą. –Kiedy została zabrana przez Shaod? –Ponad dwa lata temu – odparł

Raoden. – Jej ojciec, diuk Telrii, starał się zachować to w sekrecie. Zawsze twierdził, że zmarła na dionię, ale plotki krążyły. –Jak widać, wszystkie prawdziwe. –Jak widać. – Raoden pokręcił głową. – Spotkałem ją tylko kilka razy, nawet nie pamiętam, jak miała na imię… chyba coś od Aonu Soi… Soine, czy jakoś tak. Była najbardziej rozwydrzonym, nieznośnym bachorem, jakiego znałem. –I dlatego pewnie świetna z niej bogini – odparł z sarkastycznym grymasem Galladon.

–Wiesz, miałeś rację co do jednego – odrzekł Raoden. – Rozmowa z Shaor nic nie da. Na zewnątrz była głupia, a teraz jest pewnie dziesięć razy gorsza. Wie tylko, że jest głodna, a ci mężczyźni przynoszą jej jedzenie. –Dobry wieczór, panie – rzekł strażnik, kiedy minęli zakręt i dotarli do swojego sektora Elantris, albo Nowego Elantris, jak ludzie zaczęli je nazywać. Strażnik, młody człowiek imieniem Dion, wyprostował się na baczność na widok

Raodena, prezentując zaimprowizowaną włócznię. –Kapitan Saolin był bardzo zaniepokojony pańskim zniknięciem. Raoden skinął głową. –Na pewno go przeproszę, Dion. Raoden i Galladon zdjęli buty i ustawili je pod ścianą, obok innych brudnych par obuwia, po czym włożyli czyste. Użyli wody z kubła, by zmyć z siebie brud. Ich odzież była wciąż brudna, ale nie mogli z tym nic zrobić – odzież była rzadkością, pomimo wielu wypadów, jakie Raoden

organizował. Zdumiewające, jak wiele rzeczy znaleźli. Oczywiście, sporo z nich było zardzewiałych lub przegniłych, ale Elantris było ogromnym miastem. Przy odrobinie organizacji – i pewnej motywacji – znaleźli mnóstwo pożytecznych przedmiotów, od metalowych ostrzy do włóczni po meble, które wciąż nadawały się do użytku. Z pomocą Saolina Raoden wydzielił nieco bardziej obronną część miasta jako Nowe Elantris. Wiodło do niego tylko jedenaście ulic, był tam nawet niewielki mur – którego pierwotne

przeznaczenie pozostawało dla nich zagadką – okalający pół obwodu. Raoden postawił straże przy wylocie każdej z uliczek, aby obserwowały, czy nie pojawią się maruderzy. System pozwalał im na względne bezpieczeństwo. Na szczęście ludzie Shaor zwykle atakowali w małych bandach. Jak długo gwardia Raodena była w stanie ich ostrzec, mogli się zebrać i odeprzeć każdy atak. Gdyby jednak kiedyś Shaor zorganizowała wielokierunkowy, zmasowany atak, wyniki mogłyby być katastrofalne. Banda Raodena, składająca się z kobiet, dzieci i słabych mężczyzn nie była w stanie oprzeć się tym dzikim

istotom. Saolin zaczął uczyć najprostszych technik walki tych, którzy byli w stanie się bronić, ale mógł stosować jedynie najbezpieczniejsze i najbardziej elementarne metody szkoleniowe, by się nie okazało, że rany po ćwiczeniach są bardziej niebezpiecznie niż ataki Shaor. Ludzie jednak nie spodziewali się, by walka zaszła aż tak daleko. Raoden słyszał, co o nim mówią. Uważali, że „lord Duch” znajdzie sposób, aby przeciągnąć Shaor na swoją stronę, tak jak to uczynił z Aandenem i Karata.

Raoden poczuł się chory, kiedy szli w stronę kaplicy. Nawarstwiający się ból kilkudziesięciu siniaków i zadrapań nagle opadł go z dławiącą siłą. Poczuł się tak, jakby jego ciało ogarnął płomień – ciało, kości i dusza spalały się w jego ogniu. –Zawiodłem – szepnął. Galladon pokręcił głową. –Nie zawsze dostajemy to, czego chcemy, za pierwszym razem. Kolo? Znajdziesz

sposób… nigdy nie sądziłem, że zajdziesz aż tak daleko. Miałem szczęście. Głupi ma szczęście, myślał Raoden pod chłostą bólu. –Sule? – zagadnął Galladon, nagle przyglądając mu się z troską. – Dobrze się czujesz? Muszę być silny. Oni potrzebują, żebym był silny. Z wewnętrznym jękiem buntu Raoden rozdarł mgłę bólu i uśmiechnął się słabo. –Nigdy cię takim nie widziałem, sule. Raoden potrząsnął głową, opierając

się o kamienną ścianę najbliższego budynku. –Nic mi nie będzie… zastanawiałem się tylko, co zrobimy z Shaor. Nie możemy z nią pertraktować, nie zniszczymy jej ludzi siłą… –Coś wymyślisz – odparł Galladon. Potrzeba pocieszenia starego przyjaciela widocznie stłumiła w nim wrodzony pesymizm. Inaczej wszyscy zginiemy, pomyślał Raoden, zaciskając palce na kamieniu. Tym razem na dobre. Z westchnieniem odepchnął się od

muru, czując, jak kamień kruszy się pod jego palcami. Odwrócił się i spojrzał na mur z zaskoczeniem. Kahar oczyścił go niedawno i biały marmur lśnił w słońcu… z wyjątkiem miejsca, gdzie skruszyły go palce Raodena. –Silniejszy niż sądziłeś? – Galladon się uśmiechnął. Raoden uniósł brew i strzepnął skruszony kamień, który odłamywał się dalej. –Ten kamień jest miękki jak pumeks! –Elantris – odparł Galladon. – Tu wszystko szybciej niszczeje.

–Tak, ale marmur? –Wszystko. Ludzie też. Raoden uderzył uszkodzone miejsce innym kamieniem – na ziemię posypały się okruchy. –To wszystko jakoś się łączy. Galladonie. Dor jest związana z Elantris, tak samo, jak z samym Arelonem. –Ale dlaczego miałaby to zrobić, sule? – zapytał Galladon, kręcąc głową. – Po co niszczyć miasto? –Może to nie Dor? – zastanawiał się

Raoden. – Może to nagła nieobecność Dor? Magia… Dor… była częścią miasta. Każdy kamień lśnił własnym światłem. Kiedy tę moc zabrano, miasto pozostało puste. Jak odrzucona skorupa raczka rzecznego, z której wyrósł. Kamienie są puste. –Jak kamień może być pusty? – zapytał sceptycznie Galladon.

Raoden odłamał kolejny kawałek marmuru i skruszył go w palcach. –Ano tak, przyjacielu. Kamień tak długo był przepełniony Dor, że też

został bezpowrotnie osłabiony przez Reod. To naprawdę trup… jego duch uleciał. Dyskusję przerwał im zdyszany Mareshe. –Lordzie Duchu! – zawołał. –Co jest? – zapytał niespokojnie Raoden. – Jeszcze jeden atak? Mareshe zaprzeczył, wydawał się zmieszany. –Nie, to coś innego, mój panie. Nie wiem, co o tym myśleć. To jakaś inwazja.

–Czyja? Mareshe uśmiechnął się lekko i wzruszył ramionami. –To chyba księżniczka.

***

Raoden przykucnął na dachu, a Galladon tuż obok niego. Budynek został przekształcony w punkt obserwacyjny, by wychwytywać nowo przybyłych. Z tego miejsca mieli doskonały widok na to, co się działo na dziedzińcu. Na szczycie muru Elantris zebrał się tłum. Bramy były otwarte. Sam ten fakt był już zdumiewający, bo zwykle, po wrzuceniu nowo

przybyłych, bramy były natychmiast zamykane, jakby strażnicy bali się zostawić je otwarte nawet na chwilkę. Jednakże przed bramą roztaczał się jeszcze bardziej zdumiewający widok. Wielki wóz zaprzężony w konie stał pośrodku dziedzińca, a obok niego tłoczyła się grupka dobrze ubranych mężczyzn. Tylko jedna osoba najwyraźniej w ogóle nie odczuwała lęku – wysoka kobieta o długich jasnych włosach. Miała prostą, ale szeroką brązową suknię z zawiązaną na prawym ramieniu czarną szarfą i stała z ręką uniesioną do szyi jednego z koni, delikatnie klepiąc zdenerwowane zwierzę. Miała

twarz o ostrych rysach i inteligentne oczy, w zadumie obserwujące brudny, zabłocony dziedziniec. Raoden westchnął. –Widziałem ją tylko przez Seona – wymamrotał. – Nie wiedziałem, że jest taka piękna. –Rozpoznajesz ją, sule? – spytał zaskoczony Galladon. –Zdaje się… że to moja żona. To może być tylko Sarene, córka króla Eventeo z Teod. –A co ona tu robi? – zapytał Galladon.

–Ważniejsze jest to, co robi tutaj z tuzinem najbardziej wpływowych szlachciców w Arelonie? – uzupełnił Raoden. – Ten staruszek z tyłu to diuk Roial… niektórzy twierdzą, że jest drugim najpotężniejszym człowiekiem w królestwie.

Galladon skinął głową. –Przypuszczam, że ten młody Jindo to Shuden, baron plantacji Kaa? Raoden uśmiechnął się. –Myślałem, że jesteś zwykłym

farmerem. –Trasa karawan Shudena wiedzie przez centrum Duladenu. Chyba nie ma jednego żywego Dulanina, który by nie znał jego imienia. –Ach – mruknął Raoden. – Hrabiowie Ahan i Eondel też tu są. Co, na imię Domi, planuje ta kobieta? Jakby w odpowiedzi na pytanie Raodena, księżniczka Sarene zakończyła swoją kontemplację Elantris. Odwróciła się i podeszła do tylnej części powozu, po czym sięgnęła i szarpnęła tkaninę okrywającą wóz, odsłaniając jego

zawartość. Wóz był pełen żywności. –Idos Domi! – zaklął Raoden. – Galladonie, mamy problem. Galladon spojrzał na niego, marszcząc brwi. –O czym ty, u Dolokena, bredzisz, sule? To żywność, a intuicja mi podpowiada, że ona chce ją nam podarować. Co w tym złego? –Widocznie odbywa Wdowią Próbę – mruknął Raoden. – Tylko cudzoziemiec wymyśliłby wejście do Elantris.

–Sule – zagadnął Galladon. – Powiedz, co o tym myślisz. –Nieodpowiednia pora, Galladonie – wyjaśnił Raoden. – Nasi ludzie właśnie zaczęli zyskiwać poczucie niezależności, zaczęli się koncentrować na przyszłości i zapominać o bólu. Jeśli ktoś da im teraz żywność, koszmar zacznie się od początku. Przez krótką chwilę będą karmieni, ale Wdowie Próby trwają kilka tygodni. Potem wróci ból, głód i litowanie się nad sobą. Moja księżniczka może zniszczyć wszystko, na co pracowaliśmy. –Masz rację – zgodził się Galladon. –

Prawie zapomniałem, jaki jestem głodny, dopóki nie zobaczyłem tego żarcia. Raoden jęknął. –Co? – zapytał Galladon. –A co będzie, jak Shaor się o tym dowie? Jej ludzie zaatakują ten wóz jak stado wilków. Nie wiadomo, ile nieszczęścia mogą narobić, jeśli któryś z nich zabije hrabiego albo barona. Mój ojciec toleruje Elantris tylko dlatego, że nie musi o tym myśleć. Jeśli Elantrianin zabije jednego z jego szlachciców, będzie musiał zadecydować o naszej

eksterminacji. Z alejek wokół dziedzińca zaczęli się wyłaniać ludzie. Na razie nie było widać nikogo z bandy Shaor, lecz tylko zmęczone, wynędzniałe istoty, które wciąż jeszcze samotnie

wędrowały po mieście. Coraz więcej z nich przyłączało się do Raodena – ale teraz, kiedy dostępna była darmowa żywność, nigdy nie zdoła zebrać pozostałych. Będą dalej tak żyć, bez celu i myśli, zagubieni w bólu i potępieniu.

–Och, moja śliczna księżniczko – szepnął Raoden. – Pewnie chciałaś dobrze, ale dając tym ludziom jedzenie, czynisz im najgorszą z możliwych krzywdę.

***

Mareshe czekał u stóp schodów. – Widziałeś ją? – zapytał niespokojnie. –Tak – odparł Raoden. –Czego ona chce? Zanim Raoden odpowiedział, na podwórcu rozległ się dźwięczny, kobiecy głos. –Chcę rozmawiać z tyranami tego miasta… tymi, którzy nazywają się

Aanden, Karata i Shaor. Przedstawcie mi się. –Skąd…? – jęknął zaskoczony Raoden. –Niezwykle dobrze poinformowana, czyż nie? – zauważył Mareshe. –Ale jest nie całkiem na bieżąco – dodał Galladon. Raoden zgrzytnął zębami, myśląc gorączkowo. –Mareshe, wyślij gońca po Karatę. Niech na nas czeka na uniwersytecie. –Tak jest, panie – rzekł tamten, kiwając na posłańca.

–Och – dodał Raoden – i niech Saolin weźmie połowę żołnierzy i przyprowadzi ich tutaj. Będzie musiał mieć na oku ludzi Shaor. –Sam go mogę zawołać, jeśli mój pan sobie życzy – zaoferował się Mareshe. –Nie – odparł Raoden. – Ty poćwiczysz rolę Aandena.

Rozdział 23

Eondel i Shuden nalegali, by z nią pójść. Eondel nie zdejmował dłoni z miecza – zwykle miał przy sobie broń, niezależnie od etykiety – i z jednakową podejrzliwością obserwował zarówno ich przewodnika, jak i oddział elantryjskiej straży

miejskiej. Ze swojej strony strażnicy doskonale udawali obojętność, jakby wejście do Elantris było codziennym wydarzeniem. Sarene wyczuwała jednak ich niepokój. Wszyscy początkowo się sprzeciwiali. To nie do pomyślenia, by pozwoliła się zwabić w czeluście Elantris na spotkanie z despotami. Sarene jednak postanowiła udowodnić, że miasto jest bezpieczne. Nie mogła się wzdragać przed wejściem do niego, jeśli miała przekonać innych ludzi, by przekroczyli bramę. –Jesteśmy prawie na miejscu – rzekł przewodnik.

Był wysoki, mniej więcej tego samego wzrostu, co Sarene w butach na obcasach. Szare części jego skóry były nieco jaśniejsze niż u innych Elantrian, ale nie wiedziała, czy oznacza to, że przedtem miał jasną karnację, czy po prostu był w Elantris krócej niż reszta. Miał owalną twarz, która mogła być nawet przystojna, zanim zniszczyła ją Shaod. Nie był sługą. Szedł zbyt dumnym krokiem. Sarene domyślała się, że choć pełnił rolę zwykłego posłańca, był jednym z najbardziej zaufanych podwładnych przywódcy gangu Elantris. –Jak się nazywasz? – zapytała, starając się zachować neutralny ton.

Należał do jednej z trzech grup, która, według źródeł Ashe’a, władała miastem i brała w niewolę wszystkich, którzy zostali tam wtrąceni. Mężczyzna nie odpowiedział od razu. –Nazywają mnie Duchem – rzekł wreszcie. Sarene pomyślała, że to dobre imię dla kogoś, kto istotnie jest widmem osoby, którą był kiedyś. Dotarli do wielkiego budynku, będącego kiedyś – jak poinformował ją ten mężczyzna, Duch – uniwersytetem. Sarene obrzuciła

budynek krytycznym wzrokiem. Był pokryty tym samym dziwnym brunatnym szlamem co reszta miasta, a o ile sama budowla mogła kiedyś być wspaniała, teraz była jedynie kolejną ruiną. Sarene zawahała się, kiedy ich przewodnik wszedł do budynku. Sarene wydawało się, że górne piętro może się w każdej chwili zawalić. Zerknęła na Eondela. Starszy mężczyzna był przestraszony i tarł w zamyśleniu podbródek. A potem wzruszył ramionami i skinął jej głową. Starając się nie myśleć o stropie, Sarene poprowadziła swoją grupę przyjaciół i żołnierzy do budynku. Na szczęście nie musieli

iść daleko. W głębi pierwszej sali stała grupka Elantrian, a ich ciemnoskóre twarze były słabo widoczne w półmroku. Dwóch z nich stało na czymś, co kiedyś zapewne pełniło funkcję kamienego stołu. –Aanden? – zapytała Sarene. –I Karata – odparła druga postać, kobieta, choć jej łysa głowa i pomarszczona twarz czyniły ją w zasadzie nieodróżnialną od mężczyzn. – Czego od nas chcesz? –Dano mi do zrozumienia, że jesteście

wrogami – podejrzliwie zauważyła Sarene. –Zrozumieliśmy, że korzystniejszy będzie sojusz – odparł Aanden. Był to niski mężczyzna, a jego drobna twarz przypominała pyszczek szczura. Pompatyczne, wyniosłe zachowanie nie rozczarowało Sarene. –A człowiek zwany Shaorem? – zapytała. Karata uśmiechnęła się. –A, to już jedna z tych wyżej wspomnianych korzyści. –Nie żyje? Aanden skinął głową.

–Teraz my władamy Elantris, księżniczko. Czego chcesz? Sarene nie odpowiedziała od razu. Planowała rozegranie tej partii tak, aby nastawić przywódców trzech gangów przeciwko sobie. Zjednoczonemu wrogowi będzie trzeba przedstawić się całkiem inaczej. –Chcę was przekupić – powiedziała wprost. Kobieta uniosła z zainteresowaniem brew, ale mężczyzna tylko prychnął: –Co nam po twoim przekupstwie, kobieto?

Sarene rozgrywała tę partię zbyt często; Aanden wykorzystywał maskę braku zainteresowania człowieka nieprzywykłego do poważnej polityki. Spotykała takich jak on tuzinami, kiedy służyła w korpusie dyplomatycznym ojca. –Słuchaj – powiedziała. – Bądźmy szczerzy… nie jesteś w tym najlepszy, a przedłużające się negocjacje to strata czasu. Chcę przywieźć żywność mieszkańcom Elantris, a wy będziecie się sprzeciwiać, bo uważacie, że to osłabi wasze wpływy. Teraz na pewno już kombinujecie, jak kontrolować to, kto skorzysta z moich darów, a kto nie.

Mężczyzna poruszył się niespokojnie, a Sarene się uśmiechnęła. –Właśnie dlatego zamierzam was przekupić. Co chcecie za to, żeby ludzie mogli do woli przychodzić i brać sobie jedzenie? Aanden zamilkł, widocznie nie wiedząc, co powiedzieć. Kobieta jednak przemówiła stanowczo: –Masz skrybę, który zapisze nasze żądania? –Mam – odparła Sarene, gestem nakazując Shudenowi, by wyjął papier i ołówek.

Lista była długa, dłuższa niż Sarene się spodziewała, i zawierała wiele dziwnych

pozycji. Sądziła, że zażądają broni, a nawet złota. Karata jednak zaczęła od materiałów, a potem przeszła do różnych zbóż, blachy, klocków drewna, siana, aż skończyła na oliwie. Komunikat był czytelny – władza w Elantris zależała nie od siły i bogactwa, ale od kontrolowania artykułów pierwszej potrzeby. Sarene zgodziła się na żądania. Gdyby negocjowała tylko z Aandenem,

targowałaby się, ale ta Karata była bezpośrednią, nieugiętą kobietą – typem, który nie ma wielkiej cierpliwości do rozmów. –Czy to wszystko? – zapytała Sarene, kiedy Shuden zapisał ostatnie żądanie. –Wystarczy na kilka pierwszych dni – odparła Karata. Sarene zmrużyła oczy. –W porządku, ale mam jedną zasadę, której musicie przestrzegać. Nie możecie zabronić nikomu przyjść na dziedziniec. Rządźcie sobie jak despoci, jeśli chcecie, ale niech ludzie przynajmniej cierpią z pełnymi

żołądkami. –Masz moje słowo – odparła Karata. – Nikogo nie zatrzymam. Sarene skinęła głową, dając znak, że spotkanie dobiegło końca. Karata przydzieliła im przewodnika, by odprowadził ich z powrotem do bramy – tym razem jednak nie Ducha. On został w sali i skoro tylko Sarene opuściła budynek, podszedł do dwójki tyranów.

***

–Czy dobrze mi poszło, panie? – dopytywał się Mareshe. –Mareshe, to było doskonałe – odparł Raoden, z

satysfakcją obserwując wychodzącą księżniczkę. Mareshe uśmiechnął się skromnie. –No cóż, panie, robiłem, co mogłem. Nie mam dużego doświadczenia w aktorstwie, ale wydaje mi się, że dobrze odegrałem rolę zdecydowanego i imponującego przywódcy. Raoden pochwycił spojrzenie Karaty. Poważna zwykle kobieta z trudem powstrzymywała śmiech. Pompatyczny rzemieślnik był wspaniały – ani zdecydowany, ani imponujący. Ludzie spoza Elantris

postrzegali miasto jako królestwo bezprawia, rządzone przez brutalnych, złodziejskich despotów. Mareshe i Karata wspólnie pokazali księżniczce dokładnie to, co spodziewała się ujrzeć. –Ona coś podejrzewa, sule – zauważył Galladon, wychodząc z cienia w kącie sali. –Tak, ale sama nie wie, co – odparł Raoden. – Niech podejrzewa, że „Aanden” i Karata próbują ją wyprowadzić w pole, to nie zaszkodzi. Galladon lekko pokręcił głową. Jego łysa czaszka zalśniła w półmroku.

–Ale po co? Dlaczego nie pokazać jej kaplicy, tego, kim naprawdę jesteśmy? –Chciałbym, Galladonie – odparł Raoden. – Ale nie możemy sobie pozwolić na

ujawnienie tego sekretu. Lud Arelonu toleruje Elantris, ponieważ Elantrianie są tacy żałośni. Jeśli ludzie odkryją, że budujemy cywilizowane społeczeństwo, stare lęki wypłyną. Masa jęczących nędzarzy to jedno, a legion niepokonanych potworności to całkiem co innego.

Karata skinęła głową, ale nic nie powiedziała. Galladon, wieczny sceptyk, tylko pokręcił głową. –No cóż, z pewnością jest zdeterminowana. Kolo? – zapytał, myśląc o Sarene. –Rzeczywiście jest zdeterminowana – zgodził się Raoden. A potem z lekkim rozbawieniem dodał: – I chyba mnie za bardzo nie lubi. –Myśli, że jesteś lokajem tyrana – zauważyła Karata. – To za co miałaby cię lubić? –Prawda – zgodził się Raoden. –

Jednak sądzę, że powinniśmy dodać do naszej umowy jedną klauzulę, mówiącą, że to ja będę towarzyszył jej przy rozdawaniu żywności. Chcę mieć naszą dobrą księżniczkę na oku – nie wydaje mi się, żeby zrobiła cokolwiek bez co najmniej kilku powodów, i zastanawiam się, dlaczego zdecydowała się przeprowadzić swoją Próbę właśnie w Elantris.

***

–Dobrze poszło – rzekł Eondel, kiedy ich przewodnik oddalił się w stronę Elantris. –Łatwo się wywinęłaś – dodał Shuden. – Proszą o takie rzeczy, które można mieć prawie za darmo. Sarene skinęła leciutko głową,

pocierając palcami drewnianą burtę wozu. –Nie cierpię mieć do czynienia z takimi ludźmi jak oni. –Może zbyt surowo ich osądzasz – odparł Shuden. – Wydawali się nie tyle tyranami, ile ludźmi, którzy próbują żyć jak najlepiej w tak trudnych warunkach. Sarene pokręciła głową. –Powinieneś słyszeć historie, które opowiadał mi Ashe, Shudenie. Strażnicy mówią, że kiedy nowi Elantrianie są wtrącani do miasta,

gangi rzucają się na nich jak rekiny. Wszystkie zapasy, jakie są wnoszone, trafiają do przywódców, a ci utrzymują swoich ludzi w stanie bliskim śmierci głodowej. Shuden uniósł brew, spoglądając znów na strażników miasta – źródło informacji Sarene. Grupka opierała się leniwie na włóczniach, bez zainteresowania obserwując, jak panowie szlachta rozładowują wóz. –Dobrze – przyznała Sarene, wskakując na wóz i podając Shudenowi skrzynkę warzyw. – Może nie jest to najbardziej godne zaufania źródło, ale mamy dowód przed nami. –

Zatoczyła krąg ręką, wskazując gromadkę wycieńczonych postaci, tłoczących się w bocznych uliczkach. – Spójrz na ich zapadnięte oczy. To ludzie, którzy żyją w strachu, Shudenie.

Widziałam to już we Fjordenie, w Hrovell, oraz paru innych miejscach. Wiem, jak wyglądają uciśnieni ludzie. –To prawda – zgodził się Shuden, odbierając skrzynkę od Sarene. – Ale „przywódcy” wcale jakoś nie wyglądali lepiej. Może nie są uciskającymi, lecz również są

uciśnieni. –Może – zgodziła się Sarene. –Pani – zaprotestował Eondel, kiedy Sarene podniosła kolejną skrzynkę i podała Shudenowi. – Proszę, byś zeszła i pozwoliła nam nosić te paczki. To nie przystoi. –Nic mi nie będzie, Eondelu – odparła, podając mu skrzynkę. – Jest powód, dla którego nie zabrałam służby, chcę, żebyśmy wszyscy w tym uczestniczyli. Ty też, mój panie – dodała, kiwając głową w stronę Ahana, który znalazł sobie cienisty zakątek pod bramą i odpoczywał.

Ahan westchnął, wstał i ruszył ku niej. Dzień był zdumiewająco ciepły jak na tak wczesną wiosnę, słońce świeciło mocno – choć nawet upał nie był w stanie wysuszyć wszechobecnego błota Elantris. –Mam nadzieję, że docenisz moje poświęcenie, Sarene! – zawołał tęgi Ahan. – To błoto zniszczy mi płaszcz. –I dobrze ci tak – odparła, podając mu skrzynkę gotowanych ziemniaków. – Powiedziałam, żebyś włożył coś mniej kosztownego. –Nie mam nic mniej kosztownego, moja droga – odparł, biorąc skrzynkę

z jej rąk z nadętą miną. –Chcesz mi powiedzieć, że naprawdę zapłaciłeś ciężkie pieniądze za tę szatę, którą miałeś na sobie na ślubie Neodena? – zawołał Roial ze śmiechem, podchodząc do nich. – Nie wiedziałem nawet, że istnieje taki odcień oraniu, Ahanie. Hrabia skrzywił się, ciągnąc swoją skrzynkę z przodu wozu. Sarene nie podała Roialowi skrzyni, on też się nie zbliżył, żeby ją odebrać. Na dworze było to wielką sensacją, kiedy kilka dni temu ktoś zauważył, że Roial kuleje. Plotki głosiły, że potknął się pewnego ranka, wstając z łoża.

Dziarskie zachowanie Roiala sprawiało, że czasem się zapominało, że w istocie to jest bardzo stary człowiek. Sarene wpadła w rytm, wkładając skrzynki w ręce, które same się po nie wyciągały, dlatego nie zauważyła, kiedy w grupie pojawiła się nowa osoba. Zbliżając się do ostatnich skrzyń, przypadkiem spojrzała, kto je odbiera. Omal nie upuściła skrzynki, kiedy go rozpoznała. –Ty! – zawołała ze zdumieniem. Elantrianin znany jako Duch uśmiechnął się i wyjął skrzynkę z jej

zesztywniałych

nagle palców. –Zastanawiałem się, ile czasu ci zajmie, żeby się zorientować, że tu jestem. –Ile czasu… –O, już jakieś dziesięć minut – odparł. – Zjawiłem się chwilę potem, jak zaczęłaś rozładunek. Duch wziął od niej skrzynkę i postawił obok innej. Sarene patrzyła na niego

w milczącym osłupieniu. Widocznie pomyliła jego ciemne ręce z brązowymi dłońmi Shudena. Ktoś odchrząknął i Sarene zorientowała się, że Eondel wciąż czeka na skrzynkę. –Po co on tu jest? – zapytała, podając skrzynię Eondelowi. –Twierdzi, że jego pan nakazał mu pilnować dystrybucji. Widocznie Aanden ufa ci mniej więcej tak samo, jak ty jemu. Sarene podała dwie ostatnie skrzynki i zeskoczyła z wozu. Trafiła jednak na

kamienie pod niewłaściwym kątem i pośliznęła się w błocie. Odchyliła się w tył, machając rękami i piszcząc. Para rąk szczęśliwie złapała ją i postawiła na nogi. –Ostrożnie – ostrzegł Duch. – Chodzenie w Elantris wymaga wprawy. Sarene wysunęła się z jego uchwytu. –Dziękuję – wymamrotała całkiem nie jak księżniczka. Duch uniósł brew, po czym podszedł do arelickich lordów. Sarene westchnęła, rozcierając łokieć

w miejscu, gdzie zacisnęły się na nim palce Ducha. Coś było w tym dotknięciu… coś dziwnie czułego. Pokręciła głową, żeby rozpędzić te wyobrażenia. Miała teraz ważniejsze sprawy. Elantrianie nie podchodzili. Było ich teraz więcej, może pięćdziesięcioro, wszyscy skupieni w pełne wahania grupki, jak ptaki w cieniu. Niektórzy z całą pewnością byli dziećmi, ale większość miała ten sam pozbawiony wieku wygląd – pomarszczona elantriańska skóra sprawiała, że wszyscy wyglądali staro jak Roial. Nikt nie podszedł do żywności.

–Czemu nie podchodzą? – zapytała zdziwiona Sarene. –Boją się – odparł Duch. – I nie wierzą. Tyle jedzenia musi im się wydawać iluzją… z pewnością nieraz umysły płatały im już takie sztuczki. Mówił cicho, ze współczuciem. Nie były to słowa despotycznego przywódcy. Duch sięgnął do skrzyni i wyjął rzepę. Patrzył na nią, jakby nie był pewien, czy jest prawdziwa. W oczach miał przeraźliwy głód – głód człowieka, który od wielu tygodni nie widział porządnego jedzenia. Ze zdumieniem

stwierdziła, że jest równie wygłodzony, jak

pozostali, pomimo wyższej rangi. A jednak cierpliwie czekał, wyładowując dziesiątki skrzyń pełnych żywności. Wreszcie podniósł rzepę do ust i ugryzł. Warzywo chrupnęło mu w zębach i Sarene wyobraziła sobie, jak smakuje: surowa i gorzka. Jednakże dla niego to była niemal uczta. Kiedy Duch przyjął żywność, pozostali poszli za jego przykładem. Masa ludzi rzuciła się ku skrzyniom. Strażnicy

Elantris nagle się obudzili i szybko otoczyli Sarene i pozostałych, wyciągając groźnie długie włócznie. –Zostawcie tu trochę miejsca między skrzyniami – poleciła Sarene. Srażnicy rozstąpili się, pozwalając, aby Elantrianie podchodzili pojedynczo. Sarene i lordowie stali za skrzynkami, dzieląc żywność pośród udręczonych ludzi. Nawet Ahan przestał marudzić, kiedy zabrał się do roboty i rozdzielał jedzenie w pełnym powagi milczeniu. Sarene widziała, jak podaje worek czemuś, co kiedyś zapewne było małą dziewczynką, choć głowę miało łysą, a wargi

pomarszczone. Dziewczynka uśmiechnęła się zaskakująco niewinnie i odbiegła. Ahan zadumał się na chwilę, po czym wziął się znowu do roboty. To działa, pomyślała z ulgą Sarene. Jeśli mogła wzruszyć Ahana, może uda jej się uczynić to samo z resztą dworzan. Pracując, Sarene zauważyła, że Duch stoi nieco z tyłu. Uniósł dłoń do podbródka i uważnie ją obserwował. Wydawał się… zatroskany. Ale dlaczego? Czego miał się bać? Nagle, spoglądając w jego oczy, Sarene odkryła prawdę. To nie był lokaj. Był

przywódcą i z jakiegoś powodu uważał, że musi to przed nią ukrywać. Sarene uczyniła zatem to, co zwykle robiła w przypadkach, kiedy czuła, że ktoś coś przed nią ukrywa. Zaczęła dociekać prawdy.

***

–Coś w nim jest, Ashe – powiedziała, stojąc przed pałacem i obserwując odjazd pustego wozu. Trudno było uwierzyć, że po całym popołudniu pracy rozdzielili tylko trzy posiłki. Wszystko zniknie do jutra… jeśli już nie znikło. –W kim, pani? – Ashe obserwował rozdzielanie żywności ze szczytu muru, niedaleko miejsca, gdzie stał Iadon. Oczywiście chciał jej

towarzyszyć, ale zabroniła mu. Seon był jej głównym źródłem informacji na temat Elantris i jego przywódców i nie chciała, by wiązano ich ze sobą. –Przewodniku – wyjaśniła. Odwróciła się i ruszyła po szerokich, wyłożonych kobiercami schodach wiodących do pałacu. Król lubił dywany – o wiele za bardzo, jak na jej gust.

–Człowieku zwanym Duchem? Skinęła głową.

–Udawał, że słucha rozkazów innych, ale to nie sługa. Aanden przez cały czas negocjacji zerkał na niego, jakby szukał potwierdzenia. Może źle zrozumiałeś imiona przywódców? –Możliwe, pani – przyznał Ashe. – Choć ci Elantrianie, z którymi rozmawiałem, byli bardzo pewni tego, co mówią. Karata, Aanden i Shaor to imiona przywódców, które słyszałem co najmniej dwanaście razy. Nikt nie wspomniał o człowieku noszącym imię Duch. –A rozmawiałeś z nimi ostatnio? –Właściwie koncentrowałem się na

strażnikach – odparł, odskakując w bok, żeby przepuścić jakiegoś kuriera. Ludzie mieli tendencję do ignorowania Seonów w stopniu, który dla każdej istoty ludzkiej byłby obraźliwy. Ashe przyjmował to bez skarg, nawet nie przerywając rozmowy. –Elantrianie nie chcieli podawać nic więcej poza imionami, pani. Strażnicy jednak byli swobodniejsi w wyrażaniu opinii. Nie mają wiele do roboty poza obserwowaniem miasta. Zebrałem wszystkie informacje razem z imionami, które usłyszałem, i wyszło mi to, co ci powiedziałem.

Sarene myślała przez chwilę, opierając się o marmurowy filar. –On coś ukrywa – mruknęła. –O, nie – wymamrotał Ashe. – Pani, nie sądzisz, że się przeliczyłaś z siłami? Postanowiłaś skonfrontować się z gyornem, uwolnić dworskie kobiety uciskane przez mężczyzn, ocalić gospodarkę Arelonu i nakarmić Elantris. Może powinnaś przynajmniej podstępy tego człowieka zostawić w spokoju? –Masz rację – zgodziła się Sarene. – Za bardzo jestem zajęta, żeby sobie zawracać głowę Duchem. Dlatego to

ty sprawdzisz, co on kombinuje. Ashe westchnął. –Wracaj do miasta – poleciła. – Nie musisz chyba nawet wchodzić bardzo głęboko, bo sporo Elantrian kręci się wokół bramy. Wypytaj ich o Ducha i dowiedz się czegoś o układzie pomiędzy Karata a Aandenem. –Tak, pani. –Zastanawiam się, czy nie pomyliliśmy się co do Elantris – mruknęła. –Nie wiem, pani – odparł Ashe. – To barbarzyńskie miejsce, sam byłem

świadkiem wielu ohydnych czynów. Wszyscy w mieście mają jakieś rany… a sądząc z ich jęków, wiele z tych obrażeń jest poważnych. Walki muszą być tam czymś codziennym.

Sarene bezmyślnie skinęła głową. Nie mogła przestać myśleć o Duchu, o tym, jak dziwnie jest niebarbarzyński. Uspokoił lordów, rozmawiał z nimi uprzejmie, jakby on nie był potępiony, i to nie oni zamknęli go w tym miejscu. Pod koniec przedpołudnia prawie go lubiła, choć żywiła obawy, że on się z nią bawi.

Pozostała zatem wobec Ducha obojętna, wręcz zimna – przypominając sobie, jak wielu morderców i tyranów potrafiło udawać przyjaźń, jeśli chcieli. Serce podpowiadało jej jednak, że ten człowiek jest szczery. Ukrywał coś, jak wszyscy mężczyźni, ale naprawdę chciał pomóc Elantris. Z jakiegoś powodu bardzo mu zależało na opinii Sarene. Wchodząc z holu do korytarza wiodącego do jej apartamentów, Sarene musiała się bardzo starać, zanim zdołała sobie wmówić, że wcale jej nie obchodzi, co on o niej myśli.

Rozdział 24

Hrathenowi było gorąco w zbroi. Stał w pełnym słońcu. Pocieszało go trochę to, że musi wyglądać naprawdę imponująco, stojąc tak na murach w pełnym rynsztunku. Oczywiście, nikt na niego nie patrzył. Wszyscy byli pochłonięci oglądaniem teodzkiej księżniczki rozdającej żywność. Jej decyzja o wejściu do Elantris wstrząsnęła miastem, a udzielenie zezwolenia przez króla uczyniło to samo po raz drugi. Mury Elantris zapełniały się od samego rana – szlachta i kupcy tłoczyli się na szerokim, otwartym chodniku. Wychylali się, żeby lepiej zobaczyć coś, co według wielu miało się

skończyć wielce podniecającą katastrofą. Uważano powszechnie, że dzikusy z Elantris rozerwą księżniczkę na strzępy w ciągu pierwszych kilku minut po wejściu, a potem ją pożrą. Hrathen z rezygnacją obserwował, jak potwory z Elantris podchodziły pokornie, nie wykazując apetytu nawet na strażnika, a co dopiero na księżniczkę. Jego demony nie chciały się wywiązać z obowiązku i na twarzach widzów pojawiło się rozczarowanie. Ruch księżniczki był mistrzowski, kastrował diabły Hrathena jednym pociągnięciem brutalnego miecza zwanego prawdą.

Teraz, kiedy osobiści arystokraci Sarene wykazali się odwagą i weszli do Elantris, duma zmusi innych, by również to uczynili. Nienawiść do Elantris wyparuje, bo ludzie nie mogą się bać tego, nad czym się litują. Gdy tylko się okazało, że dzisiaj księżniczka nie zostanie pożarta, ludzie stracili zainteresowanie, zawracając powolnym, niezadowolonym strumyczkiem ku długim schodom wiodącym w dół do miasta. Hrathen dołączył do nich, schodząc po stopniach, po czym skierował się w stronę centrum Kae i kaplicy Derethi. Po drodze jednak minął go powóz. Hrathen rozpoznał

Aon na drzwiczkach: Aon Rii. Powóz zahamował i drzwiczki się otwarły. Hrathen zawahał się na ułamek sekundy, po czym wsiadł, sadowiąc się naprzeciwko diuka Telrii. Diuk był wyraźnie niezadowolony. –Ostrzegałem cię przed tą kobietą. Teraz ludzie nigdy nie znienawidzą Elantris… a jeśli nie znienawidzą Elantris, nie będą też nienawidzić Shu-Korath. Hrathen machnął ręką. –Wysiłki tej dziewczyny nie mają

znaczenia. –Nie wiem, jak to możliwe. –Jak długo może to trwać? – zapytał Hrathen. – Parę tygodni, może miesiąc? Na razie

jej wycieczki są nowością, ale wkrótce się znudzą. Wątpię, by szlachta tak się garnęła do towarzyszenia jej w przyszłości, nawet jeśli będzie kontynuowała zaopatrywanie. –Szkoda już się stała – upierał się

Telrii. –Niewielka, jeśli w ogóle – odparł Hrathen. – Lordzie Telrii, przybyłem do Arelonu kilka tygodni temu. Tak, ta kobieta nieco nam pomieszała szyki, ale okaże się to niewielką przeszkodą. Wiesz równie dobrze jak ja, że szlachta to kapryśna nacja. Ile im zajmie zapomnienie, że w ogóle byli w Elantris? Telrii nie wydawał się przekonany. –Poza tym – dodał Hrathen, próbując innej taktyki – moja praca z Elantris była jedynie częścią planu. Niestabilność tronu Iadona…

kompromitacja, jaka go czeka w przyszłym okresie podatkowym, oto, na czym powinniśmy się skupić. –Król podobno zawarł nowe kontrakty w Teod – rzekł Telrii. –Nie wystarczą, by zrekompensować straty – odparł Hrathen. – Jego finanse są w ruinie. Szlachta nie zniesie króla, który nalega, by możni utrzymywali swój poziom bogactwa, a sam nie stosuje się do własnych zasad. Wkrótce zaczniemy rozprzestrzeniać plotki o trudnej sytuacji króla. Większość szlachty to również kupcy – mają sposoby, aby się dowiedzieć, jak się powodzi konkurencji.

Stwierdzą, jak ostatnio podupadł, i zaczną się skarżyć. –Skargi nie wyniosą mnie na tron – zaoponował Telrii. –Zdziwisz się – odparł Hrathen. – Poza tym jednocześnie zaczniemy sugerować, że jeśli przejmiesz tron, doprowadzisz Arelon do lukratywnego traktatu ze Wschodem. Dostarczę ci odpowiednich dokumentów. Wystarczy pieniędzy dla wszystkich… a tego jak do tej pory Iadon nie był w stanie zapewnić. Wasz lud wie, że kraj znajduje się na skraju ruiny finansowej i tylko Fjorden jest w stanie go z niej wyciągnąć.

Telrii pokiwał głową. Tak, Telrii, pomyślał Hrathen, wzdychając. To coś, co już jesteś w stanie zrozumieć, prawda? Skoro nie możemy nawrócić szlachty, przynajmniej ją przekupimy. Taktyka nie była tak pewna, jak to wmawiał Hrathen, ale wyjaśnienie uspokoi diuka, a Hrathen tymczasem obmyśli inny plan. Skoro się tylko rozniesie, że król jest bankrutem, a Telrii jest bogaty, pewne inne… naciski na sfery rządowe znacznie ułatwią szybki – choć nagły – transfer władzy.

Księżniczka zajęła się niewłaściwym planem. Tron Iadona upadnie niezależnie od tego, czy będzie karmiła Elantrian, czy nie, myśląc tylko o tym, jak sprytnie udaremniła jego spisek.

–Ostrzegam cię – rzekł nagle Telrii – nie uważaj mnie za pionka Derethi. Zgodziłem się na twój plan, ponieważ byłeś w stanie dostarczyć mi bogactw, jakie obiecałeś. Nie będę jednak siedział i pozwalał się przepychać gdzie uznasz za stosowne. –Nawet by mi się to nie śniło, Wasza

Lordowska Mość – odparł gładko Hrathen. Telrii skinął głową i nakazał stangretowi zatrzymać powóz. Nie znajdowali się nawet w połowie drogi do kaplicy Derethi. –Mój dom znajduje się tam – rzekł Telrii, wskazując na boczną uliczkę. – Dojdziesz sam do kaplicy. Hrathen zacisnął zęby. Pewnego dnia nauczy tego człowieka właściwego stosunku do urzędników Derethi. Na razie jednak po prostu wysiadł z powozu.

Biorąc pod uwagę towarzystwo, i tak wolał pójść pieszo.

***

–Nigdy nie widziałem takiej reakcji w Arelonie – zauważył kapłan. –To

prawda – odparł jego towarzysz. – Służyłem imperium w Kae od ponad dziesięciu lat i nigdy nie widzieliśmy więcej niż jednego nawrócenia na rok. Hrathen minął kapłanów, wchodząc do kaplicy Derethi. Byli to drobni klerycy, niezbyt ważni dla niego, zwrócił na nich uwagę tylko dlatego, że był tam też Dilaf. –To było dawno – zgodził się Dilaf. – Choć pamiętam czasy, tuż potem, jak pirat Dreok Dusigardło napadł na Teod. W Arelonie nastąpiła wtedy fala nawróceń. Hrathen zmarszczył brwi. Coś w

słowach Dilafa mu się nie spodobało. Zmusił się, by pójść dalej, ale kątem oka zerknął na artetha. Dreok Dusigardło zaatakował Teod piętnaście lat temu. Możliwe, że Dilaf pamięta to z dzieciństwa, ale skąd znałby wtedy dane o nawróceniach w Arelonie? Arteth musiał być starszy, niż się zdawało Hrathenowi. O wiele starszy. Hrathen wytrzeszczył oczy, kiedy przypomniał sobie rysy jego twarzy. Uważał, że Dilaf nie może mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat, ale teraz zaczął dostrzegać znamiona wieku. Jednakże tylko znamiona – prawdopodobnie należał do tych

rzadkich osobników, którzy wydają się o wiele młodsi, niż są w istocie. „Młody” arelicki kapłan udawał brak doświadczenia, ale jego planowanie i knowania przeczyły temu. Dilaf był bardziej doświadczony, niż wielu ludzi sądziło. Ale cóż to właściwie oznacza? Hrathen pokręcił głową, otwarł drzwi i wszedł do swojego pokoju. Pozycja Dilafa w kaplicy rosła, bo Hrathen wciąż daremnie próbował znaleźć odpowiedniego głównego artetha, który chciałby objąć to stanowisko. Kolejnych trzech ludzi odmówiło – i nie byli oni po prostu podejrzliwi – Hrathen czuł, że Dilaf ma z tym

coś wspólnego. Jest starszy, niż mi się zdawało, myślał Hrathen. Ma również od dawna wielki wpływ na kapłanów w Kae. Dilaf twierdził, że wielu wyznawców Derethi w Kae pierwotnie pochodzi z jego osobistej kaplicy na południu Arelonu. Od jak dawna jest w Kae? Fjon był głównym artethem, kiedy Dilaf przybył, ale rządy Fjona trwały długo. Dilaf był przypuszczalnie w mieście od wielu lat. I przez cały ten czas bywał

w towarzystwie innych kapłanów – uczył się, jak na nich wpływać, wyrabiał sobie autorytet. A biorąc pod uwagę jego żarliwy stosunek do ShuDereth, z pewnością wybrał na swoich towarzyszy najbardziej konserwatywnych i sprawnych artethów Kae. Byli to oczywiście dokładnie ci sami ludzie, którym Hrathen pozwolił zostać w mieście, kiedy przyjechał. Gdyby odesłał mniej pobożnych, zapewne poczuliby się oni urażeni i zaniepokojeni żarliwością Dilafa. Nieświadomie Hrathen zredukował liczbę kapłanów do stronników Dilafa.

Hrathen usiadł przy biurku, zaniepokojony tym odkryciem. Nic dziwnego, że tak trudno było mu znaleźć nowego głównego artetha. Ci, którzy zostali, znali Dilafa doskonale. Prawdopodobnie albo obawiali się przyjąć stanowisko wyższe od tego, które on piastował, albo zostali przez niego przekupieni, żeby odmówić. Nie może przecież mieć takiego wpływu na wszystkich, pomyślał stanowczo Hrathen. Muszę tylko szukać dalej. Ostatecznie może zająć to stanowisko któryś z kapłanów. Martwiła go jednak nieoczekiwana skuteczność Dilafa. Arterii trzymał

Hrathena w garści, i to podwójnie. Po pierwsze, wciąż miał władzę nad wieloma najsilniejszymi z nawróconych poprzez przysięgę odiva. Po drugie, nieoficjalna władza artetha w kaplicy umacniała się coraz bardziej. Bez głównego artetha i przy Hrathenie, spędzającym większość czasu na kazaniach lub spotkaniach ze szlachtą, Dilaf powoli zagarniał dla siebie władzę nad codziennymi pracami Kościoła Derethi w Arelonie. A przede wszystkim pojawił się jeszcze jeden niepokojący problem – coś, czego Hrathen wolałby nie widzieć, coś jeszcze bardziej rozbrajającego niż Próba Sarene i

manewry Dilafa. Hrathen potrafił poradzić sobie z takimi zewnętrznymi siłami i nadal zwyciężać. Jego wewnętrzne wahanie było jednak całkowicie odmienną kwestią. Sięgnął do biurka, by odszukać małą książeczkę. Nie zaglądał do niej od lat. Przerzucił kilka pożółkłych stronic i wybrał tę, której szukał. „Znalazłem cel”, przeczytał. „Przedtem żyłem, lecz nie wiedziałem dlaczego. Teraz mam obrany kierunek. Nadaje on chwałę

wszystkiemu, co robię. Służę w Imperium Jaddetha

i moja służba jest związana bezpośrednio z Nim. Jestem ważny”. Duchowni Derethi byli przyuczani do rejestrowania doświadczeń duchowych, ale Hrathen nigdy nie był w tym zbyt staranny. Jego osobiste zapisy zawierały jedynie kilka zdań – w tym właśnie to jedno, które napisał kilka tygodni po podjęciu decyzji o przyjęciu stanu duchownego, wiele lat temu. Tuż przed wstąpieniem do monasteru Dakhor.

Co się stało z twoją wiarą, Hrathenie? Pytania Omina prześladowały go nieustannie. Słyszał w głowie szepty duchownego Korathi, jego pytania o wiarę Hrathena, żądania wyjaśnienia celu jego kazań. Czy Hrathen stał się już cynikiem, wykonującym swe zadania tylko dlatego, że są mu znajome? Czy jego kazania stały się wyzwaniem logicznym zamiast duchową krucjatą? Wiedział, że częściowo istotnie taksie stało. Lubił planowanie, konfrontację, myślenie, jakie było konieczne, by nawrócić tę nację heretyków. Nawet teraz, kiedy Dilaf go rozpraszał,

Hrathen uważał, że wyzwanie Arelonu jest dobrym ćwiczeniem. Co jednak stało się z chłopcemHrathenem? Co z wiarą, tą pasją, którą do niedawna odczuwał? Prawie już jej nie pamiętał. Ta część jego życia minęła szybko, a wiara zmieniła się z płonącego ognia w przyjazne ciepło. Dlaczego Hrathen tak bardzo chciał odnieść sukces w Arelonie? Czy dla sławy? Człowiek, który nawróci Arelon, będzie długo wspominany w annałach kościoła Derethi. Czy to pragnienie posłuszeństwa? W końcu miał bezpośrednie rozkazy od Wyrna.

A może naprawdę sądził, że nawrócenie może ludziom pomóc? Był zdecydowany odnieść w Arelonie sukces bez rzezi, takiej jak w Duladenie. Ale znów, czy to dlatego, że chciał ratować życie? Czy może dlatego, że wiedział, że bezbolesny podbój jest trudniejszy, a zatem jest większym wyzwaniem? Dilaf powoli przejmował kontrolę. Samo w sobie nie było to aż tak przerażające, jak własne złe przeczucie Hrathena. A jeśli Dilaf ma rację, że próbuje się go pozbyć? A jeśli Arelon wygra na tym, że Dilaf przejmie kontrolę? Dilaf nie będzie się przejmował ofiarami krwawej

rewolucji, będzie wiedział, że ludzie lepiej wyjdą na Shu-Dereth, nawet jeśli początkowo nawrócenie będzie masakrą. Dilaf miał wiarę. Diłaf wierzył w to, co robi. A co miał Hrathen? Sam już nie był pewien.

Rozdział 25

–Wydaje mi się, że ona tak samo potrzebuje jedzenia, jak my – mruknął Raoden, sceptycznie obserwując kruchą i drobną Torenę. Córka Ahana przewiązała rudawe włosy szalem i miała na sobie prostą niebieską sukienkę – coś, co musiała chyba pożyczyć od którejś z

pokojówek, biorąc pod uwagę ekstrawagancje garderoby przeciętnej arelickiej damy. –Bądź dla niej miły – rozkazała Sarene, podając mu skrzynię z wozu. – Jest jedyną kobietą, która była dość odważna, by się tu zjawić… choć zgodziła się tylko dlatego, że poprosiłam Shudena, by ją namówił. Jeśli ją przestraszysz, żadna już tu nie przyjdzie. –Tak jest, Wasza Wysokość. – Raoden skłonił się lekko. Wydawało się, że tydzień wspólnej pracy przy podziale prowiantu

odrobinę zmniejszył jej niechęć, ale wciąż była zimna. Odpowiadała na jego uwagi, nawet z nim rozmawiała, ale nie okazywała ani odrobiny sympatii. Ten tydzień był dla Raodena niezmiernie denerwujący. Spędził już swój czas w Elantris, przyzwyczajając się do wszystkiego co nowe i dziwne. W tym tygodniu jednak musiał na nowo przyzwyczajać się do tego, co niegdyś było mu znajome. W pewnym sensie to było nawet gorsze. Mógł zaakceptować Elantris jako źródło bólu. Ale czymś zupełnie innym było widzieć w tej roli własnych przyjaciół.

Nawet teraz Shuden stał obok tej dziewczyny, Toreny, kładąc jej dłoń na ramieniu i zachęcając, aby podeszła do kolejki. Shuden był jednym z najlepszych przyjaciół Raodena, poważny Jindo i on spędzali długie godziny na dyskusjach o wewnętrznych problemach Arelonu. Teraz Shuden ledwie go zauważał. To samo z Eondelem, Kiinem, Roialem, a nawet Lukelem. Byli przyjaciółmi przystojnego księcia Raodena, ale nie przeklętej istoty znanej jako Duch. Tak, Raoden nie mógł się czuć rozgoryczony. Nie mógł ich winić o to, że go nie rozpoznają. Sam się ledwie rozpoznawał z tą pomarszczoną skórą

i wychudzonym ciałem. Nawet głos miał inny. W pewnym sensie, jego własny wybieg bolał go nawet bardziej niż ignorancja przyjaciół. Nie mógł im powiedzieć, kim jest, bo wieść o jego przeżyciu zniszczyłaby Arelon. Raoden wiedział, że jego popularność przekraczała popularność ojca. Znaleźliby się tacy, którzy poszliby za nim, czy jest Elantrianinem, czy nie. Wojna domowa nikomu by się nie przysłużyła, a na koniec Raoden i tak zapewne skończyłby bez głowy. Nie, zdecydowanie musi pozostać w ukryciu. Gdyby przyjaciele poznali jego los,

byliby zmieszani i smutni. Ukrywanie tożsamości wymagało jednak czujności. Twarz i głos się zmieniły, ale nie maniery. Pilnował się, by pozostawać z dala od wszystkich, którzy go znali zbyt dobrze, starał się być wesoły i przyjacielski, ale nie otwarty. Dlatego coraz częściej kręcił się w sąsiedztwie Sarene. Nie znała go wcześniej i przy niej mógł przestać udawać. W pewnym sensie był to test. Ciekaw był, jak zgadzaliby się ze sobą jako mąż i żona, gdyby w grę nie wchodziła polityka.

Jego pierwsze wrażenia potwierdziły się. Lubił ją. To, co obiecywały listy, Sarene spełniała. Nie była podobna do kobiet, do jakich się przyzwyczaił na arelickim dworze. Była silna i zdeterminowana. Nie odwracała oczu, kiedy zwracał się do niej mężczyzna, niezależnie od tytułu. Wydawała rozkazy łatwo i naturalnie, i nigdy nie udawała słabości, by zwrócić na siebie uwagę mężczyzny. A jednak lordowie poszli za nią. Eondel, Shuden, nawet diuk Roial – wszyscy słuchali jej osądów i reagowali na jej rozkazy, jakby była królem. W ich oczach również nie dopatrzył się goryczy. Wydawała

polecenia grzecznie, a oni w naturalny sposób reagowali. Raoden mógł tylko uśmiechać się ze zdumieniem. Jemu zdobycie zaufania tych ludzi zajęło wiele miesięcy. Sarene zyskała je w ciągu kilku tygodni. Była imponująca pod każdym względem – inteligentna, piękna i silna. Gdyby jeszcze tylko mógł ją przekonać, żeby nie czuła do niego nienawiści. Westchnął i zabrał się do pracy. Z wyjątkiem Shudena wszyscy dzisiejsi szlachcice byli nowi. Większość była niezbyt ważna, ale znalazło się też paru wyższej rangi. Na przykład diuk

Telrii, stał z boku, obserwując proces rozładunku leniwym wzrokiem. Nie uczestniczył w nim, ale przyprowadził służącego, który zajął jego miejsce. Telrii widocznie unikał wszelkich wysiłków fizycznych. Raoden pokręcił głową. Nigdy nie lubił diuka. Kiedyś podszedł do niego, w nadziei że uda się go przekonać do przyłączenia się do ich opozycji, ale Telrii tylko ziewnął i spytał, ile Raoden jest gotów zapłacić za wsparcie, po czym roześmiał mu się w plecy, kiedy Raoden odszedł. Raoden nigdy nie mógł się zdecydować, czy Telrii zadał to pytanie z rzeczywistej chciwości, czy wiedział po prostu, jak

Raoden zareaguje na takie słowa. Odwrócił się do innych. Jak zwykle, nowo przybyli stali w małej grupce wokół wozu, który właśnie rozładowali. Teraz nadeszła kolej Raodena. Podszedł z uśmiechem, przedstawiając się i ściskając dłonie – zwykle wbrew woli właścicieli. Jednakże napięcie znikało po kilku minutach rozmowy. Widzieli, że jest przynajmniej jeden Elantrianin, który ich nie zje, i że żaden z dotychczasowych dystrybutorów żywności nie uległ Shaod, więc mogą zapomnieć o lęku przed zakażeniem.

Grupka ludzi odetchnęła i poddała się przyjaznemu nastrojowi. Aklimatyzację nowych wziął na siebie, ponieważ już drugiego dnia okazało się, że Sarene nie ma ani w części takiego wpływu na innych szlachciców, jak na Shudena i dawny krąg przyjaciół Raodena. Gdyby Raoden nie podszedł do nich, członkowie drugiej grupy zapewne staliby dalej stłoczeni wokół wozu. Sarene nie podziękowała mu, ale skinęła lekko głową. Później przyjęło się, że Raoden pomaga każdej grupie podobnie, jak pomógł pierwszej. Dziwnie się czuł, uczestnicząc w zdarzeniu, które dosłownie niszczyło

wszystko to, co próbował zdziałać w Elantris. Jednakże poza jakimś szczególnie drastycznym incydentem nie było sposobu, by powstrzymać Sarene. Oprócz tego Mareshe i Karata dostawali ważne towary w zamian za „współpracę”. Raoden będzie musiał się bardzo napracować po zakończeniu Próby Sarene, ale korzyści były warte wysiłku. Oczywiście, jeśli przeżyje do tego czasu. Ta przelotna myśl nagle uświadomiła mu ból. Towarzyszył mu cały czas, paląc ciało i zżerając siłę. Raoden nie liczył już jego źródeł, choć każde odczuwał inaczej. O ile mógł się

zorientować, ból narastał u niego szybciej niż u innych. Zadrapanie na ramieniu bolało jak rozcięcie od ramienia po palce, a niegdyś uderzony palec u nogi płonął ogniem, który sięgał aż do kolana. Raoden czuł się tak, jakby był w Elantris od roku, a nie od miesiąca. A może ból nie był silniejszy? Może on był po prostu słabszy od innych? Tak czy tak, to już nie potrwa długo. Przyjdzie niedługo taki dzień, za miesiąc lub dwa, kiedy nie otrząśnie się z bólu, a inni złożą go w Sali Pokonanych. Odepchnął te myśli, zmuszając się do

podawania żywności. Próbował oddać się pracy tak, aby zapomnieć, i to mu się częściowo udawało. Jednakże ból wciąż był gdzieś w głębi, jak czająca się w mroku bestia o czerwonych, głodnych ślepiach. Każdy Elantrianin otrzymywał woreczek wypełniony różnymi gotowymi do jedzenia produktami. Dzisiejsze porcje były właściwie takie jak zwykle, choć ku swemu zdumieniu Sarene znalazła trochę jindyjskich kwaśnych melonów. Czerwone owoce wielkości pięści lśniły w skrzyni obok Raodena, przecząc zbyt wczesnej dla nich porze roku. Wrzucał po jednym do każdego worka, potem kukurydzę

gotowaną na parze, różne warzywa i mały bochenek chleba. Elantrianie przyjmowali posiłek z wdzięcznością, lecz chciwie. Większość uciekała od wozu natychmiast, gdy tylko dostawała żywność, aby spożyć ją w samotności. Wciąż nie wierzyli, że ktoś im tego nie odbierze. Kiedy Raoden pracował, nagle pojawiła się przed nim znajoma twarz. Galladon odział się w swe elantryjskie łachmany i podarty płaszcz, który uszyli mu z brudnych tkanin znalezionych w Elantris. Dulanin podał worek i Raoden posłusznie zastąpił go pełnym,

w którym znajdowało się pięć zwykłych porcji wydawanych innym osobom. Był tak ciężki, że trudno było go unieść w jednej osłabionej ręce. Galladon odebrał worek i ukrył go pod płaszczem przed wzrokiem tłumu, po czym znikł. Saolin, Mareshe i Karata zjawią się za chwilę i każde z nich dostanie taki sam worek, jak Galladon. Co się da, spróbują przechować, a resztę oddadzą Hoed. Niektórzy z pokonanych wciąż rozpoznawali jedzenie, a Raoden miał nadzieję, że regularne posiłki pozwolą im odzyskać

zmysły. Na razie nie było widać efektów.

***

Brama zamknęła się z hukiem i Raoden przypomniał sobie swój pierwszy dzień w Elantris. Wówczas jego ból był wyłącznie emocjonalny, a nie fizyczny, i do tego dość słaby. Gdyby wówczas wiedział, w co się naprawdę pakuje, prawdopodobnie skuliłby się i w tym momencie dołączył do Hoed. Odwrócił się tyłem do bramy. Mareshe i Galladon stali pośrodku dziedzińca, przyglądając się kilku skrzyniom, które Sarene zostawiła przed wyjazdem – spełnienie najnowszej listy życzeń

Karaty. –Powiedz, że wymyśliłeś, jak to przetransportować – rzekł Raoden, podchodząc do przyjaciół. Ostatnie kilka razy musieli nosić skrzynie po jednej do Nowego Elantris, nadrywając osłabione mięśnie. –Oczywiście. – Mareshe pociągnął nosem. – A przynajmniej to powinno działać. Drobny człowieczek wyciągnął zza sterty gruzu kawał blachy. Wszystkie cztery krawędzie były lekko

zakrzywione w górę, a z przodu przymocowano trzy liny. –Sanie? – domyślił się Galladon. –Od spodu pokryte tłuszczem – wyjaśnił Mareshe. – Nie mogłem znaleźć żadnych kół, które nie byłyby połamane lub zgniłe, ale to może się udać. Szlam na ulicach powinien zapewnić wystarczający poślizg. Galladon stęknął, przełykając widocznie jakiś sarkastyczny komentarz. Nieważne, jak kiepsko będą działały sanie Mareshe, nie będzie to gorsze niż krążenie w tę i z powrotem pomiędzy bramą a kaplicą

co najmniej dziesięć razy. W istocie sanie działały całkiem nieźle. Smar w końcu się starł i ulice stały się zbyt wąskie, by uniknąć wystających brukowców, a potem ciągnięcie ich po wolnych od błota ulicach Nowego Elantris okazało się jeszcze trudniejsze, ale w sumie nawet Galladon musiał przyznać, że sanie zaoszczędziły im sporo czasu.

–Wreszcie wymyślił coś użytecznego – burknął Dulanin, kiedy zatrzymali się przed kaplicą.

Mareshe prychnął, ale Raoden widział radość w jego oczach. Galladon uparcie nie uznawał pomysłowości drobnego rzemieślnika. Dulanin twierdził, że to dlatego, żeby Mareshe już bardziej się nie nadymał, ale Raodenowi wydawało się, że to byłoby niemożliwe. –Zobaczmy, co księżniczka przysłała nam tym razem – rzekł Raoden, otwierając pierwszą skrzynię. –Uważaj na węże – ostrzegł Galladon. Raoden zachichotał i rzucił wieko na kamienie. Skrzynia zawierała kilka bel materiału – wszystkie w

okropnym, jaskrawo-pomarańczowym kolorze. Galladon skrzywił się. –Sule, to chyba najkoszmarniejszy kolor, jaki w życiu widziałem. –Zgadza się. – Raoden się uśmiechnął. –Nie wyglądasz na rozczarowanego. –Jestem naprawdę wkurzony – odparł Raoden. – Ale mimo to podoba mi się, jak potrafi nam dokuczać. Galladon burknął coś i otwarł drugą skrzynię, podczas kiedy Raoden uniósł

skraj materiału pod światło i przyjrzał mu się uważnie. Galladon miał rację, ten kolor był zdecydowanie papuzi. Wymiana żądań i towarów pomiędzy Sarene a „przywódcami gangów” stała się czymś w rodzaju gry. Mareshe i Karata spędzali godziny na formułowaniu żądań, ale Sarene zawsze wynajdywała sposób, aby obrócić te żądania przeciwko nim. –O, to ci się na pewno spodoba – rzekł Galladon, zaglądając z dziwną miną do drugiej skrzyni. –Co? –To nasza stal – wyjaśnił Dulanin.

Ostatnio poprosili o dwadzieścia arkuszy stalowej blachy i Sarene szybko dostarczyła im blachę rozkutą tak cienko, że prawie unosiła się w powietrzu. Tym razem poprosili o stal na wagę. Galladon sięgnął do skrzyni i wyjął garść gwoździ. Pokrzywionych. –Chyba są ich tu tysiące. Raoden zaśmiał się. –No cóż, na pewno coś z nimi zrobimy. Na szczęście kowal Eonie był jednym z niewielu Elantrian, którzy pozostali wierni Raodenowi.

Galladon wrzucił gwoździe z powrotem do skrzyni i wzruszył ramionami. Reszta

zapasów też nie zachwycała. śywność była nieświeża, ale przecież Karata żądała, by po prostu była jadalna. Olej przy paleniu cuchnął – Raoden nie miał pojęcia, skąd księżniczka wytrzasnęła właśnie taki – a noże były ostre, ale bez rękojeści. –Przynajmniej się nie zorientowała, po co nam drewniane skrzynki – rzekł Raoden. Drewno z nich było mocne. Będą mogli je rozebrać i użyć do

różnych celów. –Nie zdziwiłbym się, gdyby kazała nam dać nieheblowane, żebyśmy sobie powbijali drzazgi – sarkał Galladon, przegrzebując kłąb sznura w poszukiwaniu końca, żeby go rozplatać. – Jeśli ta kobieta była twoim przeznaczeniem, sule, to twój Domi pobłogosławił cię, zsyłając cię w to miejsce. –Nie jest taka zła – odrzekł Raoden i wstał, gdy Mareshe zaczął katalogować nabytki. –Ale to dziwne, panie – rzekł Mareshe. – Dlaczego tak się stara nas

zdenerwować? Nie boi się, że zerwiemy układ? –Podejrzewa chyba, jak jesteśmy bezbronni, Mareshe – odparł Raoden, kręcąc głową. – Wypełnia nasze żądania, ponieważ nie chce wycofać się z obietnicy, ale nie czuje potrzeby uszczęśliwiania nas. Wie, że nie możemy powstrzymać ludzi przed przyjmowaniem żywności. Mareshe skinął głową i wrócił do listy. –Chodź, Galladonie – rzekł Raoden, biorąc worek z żywnością dla Hoed. – Poszukamy Karaty.

***

Nowe Elantris wydawało się teraz puste. Kiedyś, przed przybyciem Sarene, zebrali ponad stu ludzi. Teraz zostało zaledwie dwudziestu, nie licząc dzieci i Hoed. Większość tych, którzy zostawali, była nowa w Elantris; ludzie tacy, jak Saolin i Mareshe, których Raoden „uratował”, nie znali żadnego innego życia poza Nowym Elantris i bali się je zostawić. Inni, którzy przybyli do Nowego Elantris z własnej woli, czuli jedynie cień lojalności wobec sprawy Raodena. Odeszli natychmiast, gdy tylko Sarene zaoferowała im coś „lepszego”. Większość zajmowała teraz ulice pod bramą, czekając na

kolejne dary. –Smutno. Kolo? – mruknął Galladon, oglądając czyste, ale puste domy. –Tak – odparł Raoden. – Ale był potencjał, choć tylko przez tydzień. –Dojdziemy do tego znowu, sule – rzekł Galladon. –Tak ciężko pracowaliśmy, żeby znowu stali się ludźmi, a teraz porzucili wszystko, czego się nauczyli. Czekają z otwartymi ustami… ciekawe, czy Sarene zdaje sobie sprawę z tego, że jej worki, które mają wystarczyć na trzy posiłki, wystarczają zaledwie na kilka minut?

Księżniczka stara się powstrzymać głód, ale ci ludzie zjadają wszystko tak szybko, że

chorują, a potem znowu są głodni przez resztę dnia. Ciało Elantrianina nie funkcjonuje tak, jak organizm zwykłego człowieka. –Ty przecież sam to powiedziałeś, sule – rzekł Galladon. – To jest kwestia psychiki. Nasze ciała nie potrzebują żywności, karmi je Dor. Raoden skinął głową.

–Przynajmniej nie eksplodują. Obawiał się, że pochłanianie takich ilości żywności spowoduje pękanie żołądków u Elantrian, ale na szczęście, kiedy brzuch Elantrianina się zapełniał, układ trawienny zaczynał pracować normalnie. Jak mięśnie, reagował na bodźce. Szli dalej, aż minęli Kahara, który pokornie szorował ścianę szczotką z ostatniej dostawy. Jego twarz była spokojna i niewzruszona, jakby w ogóle nie zauważył, że jego asystenci odeszli. Spojrzał jednak krytycznym wzrokiem na Raodena i Galladona.

–Dlaczego mój pan się nie przebrał? – zapytał. Raoden spojrzał na swoje elantryjskie łachmany. –Jeszcze nie miałem czasu, Kaharze. –Po tej całej pracy, jaką pani Maare włożyła w uszycie wam nowych ubrań, panie? – pytał krytycznie Kahar. –Dobrze – odparł z uśmiechem Raoden. – Widziałeś się z Karata? –Jest w Sali Pokonanych, panie. Z Hoed.

***

Galladon i Raoden zastosowali się do sugestii Kahara i przebrali się, nim

poszli na poszukiwanie Karaty. Raoden natychmiast poczuł, że dobrze zrobili. Już prawie zapomniał, jak to jest włożyć świeże, czyste ubranie – które nie śmierdziało rynsztokiem i pleśnią, i nie było pokryte warstwą brązowego szlamu. Oczywiście, kolory pozostawiały co nieco do życzenia, bo Sarene raczej sprytnie dobierała dostawy. Raoden przeglądał się w małym kawałku polerowanej stali. Koszulę miał żółtą w niebieskie paski, spodnie jaskrawoczerwone, a kurtkę bladozieloną. Wyglądał jak dziwny egzotyczny ptak. Jedyną pociechę czerpał z faktu, że Galladon wyglądał jeszcze gorzej.

Wysoki, ciemnoskóry Dulanin spoglądał ze zrezygnowaną miną na różowo-jasnozielony strój. –Nie miej takiej kwaśnej miny, Galladonie – rzekł Raoden ze śmiechem. – Przecież Dulanie uwielbiają jaskrawe kolory? –Ale arystokracja – mieszczanie i republikanie. Ja jestem farmerem, nie uważam różowego za twarzowy kolor. Kolo? – Spojrzał znów na Raodena zmrużonymi oczami. – Jeśli

bodaj przebąkniesz coś o tym, że

wyglądam jak owoc kathari, zdejmę tę tunikę i cię na niej powieszę. Raoden zachichotał. –Pewnego dnia znajdę tego naukowca, który mi powiedział, że Dulanie są łagodni, i zmuszę go, żeby spędził tydzień zamknięty z tobą sam na sam, przyjacielu. Galladon burknął coś pod nosem. –Chodź – rzekł Raoden, prowadząc go do sali w głębi kaplicy. Znaleźli Karatę siedzącą przed Salą Pokonanych, z nicią i igłą w ręce.

Saolin siedział przy niej z podwiniętym rękawem, odsłaniając długie, głębokie cięcie biegnące wzdłuż całej ręki. Krew nie płynęła, ale ciało było ciemne i śliskie. Karata z wprawą zszywała ranę. –Saolinie! – zawołał Raoden. – Co się stało? śołnierz z zakłopotaniem spuścił wzrok. Nie wyglądał na kogoś, kto cierpi, choć cięcie było tak głębokie, że normalny człowiek już dawno zemdlałby z bólu i utraty krwi. –Pośliznąłem się, panie i jeden z nich mnie dopadł. Raoden oglądał z

niezadowoleniem ranę. śołnierze Saolina nie rozeszli się, jak reszta Elantrian – była to poważna grupa, nie tak chętna do porzucenia nowej odpowiedzialności. Jednakże ich liczebność nigdy nie była wielka i mieli tylko tyle ludzi, by strzec uliczek wiodących ze strefy Shaor na dziedziniec. Codziennie, podczas, kiedy reszta Elantrian zajadała się darami Sarene, Saolin i jego ludzie walczyli dzielnie, by ludzie Shaor nie zaatakowali dziedzińca. Czasem wycie było słychać z daleka. –Przykro mi, Saolinie – rzekł, patrząc jak Karata zakłada szwy.

–Nie szkodzi, panie – odpowiedział żołnierz. Ta rana była jednak inna niż pozostałe. Znajdowała się na prawym ramieniu. –Panie… – szepnął, odwracając wzrok. –Tak? –Znów straciliśmy jednego człowieka. Z trudem ich powstrzymaliśmy. Teraz, beze mnie… no cóż, będzie nam bardzo trudno, panie. Moi chłopcy to dobrzy wojacy, są też dobrze uzbrojeni, ale nie wytrzymamy zbyt

długo. Raoden skinął głową. –Muszę coś wymyślić. Mężczyzna skinął głową. –Saolinie, skąd się wzięła ta rana? – zapytał Raoden. – Nie wiedziałem, że ludzie Shaor mają jakąkolwiek broń, poza kijami i kamieniami. –To się zmieniło, panie – odparł Saolin. – Teraz kilku ma miecze, a kiedy któryś z moich ludzi pada, zabierają mu broń.

–Naprawdę? – Raoden uniósł brwi. –Tak, panie. Czy to ważne? –Bardzo. To oznacza, że ludzie Shaor nie są takimi bestiami, jak nam się wydawało. Zostało w ich umysłach trochę miejsca na adaptację. Przynajmniej część ich dzikości to gra. –Gra jak Doloken – prychnął Galladon. –No to może nie gra – poprawił się Raoden. – Zachowują się tak, bo łatwiej im wtedy radzić sobie z bólem. Jednakże gdybyśmy pokazali im inną

możliwość, mogliby skorzystać. –Możemy ich po prostu wpuścić na dziedziniec, panie – zaproponował z wahaniem Saolin. Karata skończyła zaszywać ranę. –Nie – odparł Raoden. – Nawet, jeśli nie zabiją paru szlachciców, strażnicy ich posiekają. –Czy nie tego właśnie chcemy, sule? – zapytał Galladon ze złośliwym błyskiem w oku. –Zdecydowanie nie – odparł Raoden. – Uważam, że księżniczka Sarene coś

jeszcze chce osiągnąć przez tę swoją Próbę. Codziennie sprowadza tu innych ludzi, jakby chciała ich zaaklimatyzować w Elantris. –A co by to dało? – zapytała Karata. Zaczęła składać przybory do szycia. –Nie wiem – odrzekł. – Ale dla niej to ważne. Jeśli ludzie Shaor zaatakują szlachtę, zniszczą wszystko, co księżniczka próbuje osiągnąć. Próbowałem ją ostrzec, że nie wszyscy Elantrianie są tacy pokorni jak ci, których widziała, ale chyba mi nie wierzy. Musimy po prostu mieć ludzi Shaor na oku, dopóki Sarene nie skończy Próby.

–A kiedy to będzie? – zapytał Galladon. –Domi tylko wie – odparł Raoden, kręcąc głową. – Nie powie, staje się bardzo podejrzliwa, kiedy tylko próbuję z niej wydobyć jakieś informacje. –Cóż, sule – rzekł Galladon, oglądając zranioną rękę Saolina. – Lepiej niech skończy z tym szybko. Albo to, albo przygotuj ją na spotkanie z kilkoma tuzinami wygłodniałych dzikusów. Kolo? Raoden skinął głową.

Kropka pośrodku, linia biegnąca parę cali nad nią i druga, prowadzona wzdłuż niej po prawej. Aon Aon, początkowy punkt każdego Aonu. Raoden rysował dalej, jego palce poruszały się delikatnie i szybko, pozostawiając świetliste smugi. Zakończył kwadrat wokół środkowej kropki, potem narysował dwa duże kręgi wokół niego. Aon Tia, symbol podróży.

Nie zatrzymał się na tym. Dodał dwie długie linie wychodzące z narożników

kwadratu – oznaczające, że Aon ma dotyczyć tylko jego, a potem cztery mniejsze Aony z boku, by podać dokładną odległość, na jaką miał się przenieść. Seria linii krzyżujących się z górą znaku nakazywała Aonowi czekać z zadziałaniem, aż postuka w jego środek, wskazując, że jest gotów. Narysował każdą linię i każdą kropkę bardzo dokładnie – długość i wielkość były niezwykle istotne dla obliczeń. Wciąż był to stosunkowo prosty Aon, nie tak skomplikowany jak Aony uzdrawiające, które opisywała książka. Raoden był jednak dumny ze swej zręczności. Potrzebował kilku

dni, żeby udoskonalić serię czterech Aonów, które nakazywały Tia przenieść go dokładnie o dziesięć długości ciała. Obserwował świecący wzór z uśmiechem satysfakcji, aż błysnął i znikł, zupełnie nieskuteczny. –Idzie ci coraz lepiej, sule – zauważył Galladon, zaglądając do kaplicy przez okno. Raoden pokręcił głową. –Jeszcze długa droga przede mną, Galladonie.

Dulanin wzruszył ramionami. Już dawno przestał przekonywać Raodena, że ćwiczenia AonDor są bezsensowne. Niezależnie od tego, co się działo w mieście, Raoden codziennie spędzał kilka godzin na rysowaniu Aonów. Uspokajało go to. Czuł mniej bólu, kiedy rysował Aony, i w ciągu tych kilku godzin zaznawał więcej spokoju niż kiedykolwiek indziej. –Jak tam zasiewy? – zapytał Raoden. Galladon spojrzał na ogród. Łodygi kukurydzy były wciąż krótkie, niewiele dłuższe niż kiełki. Raoden widział, że łodyżki zaczynają

więdnąć. W ostatnim tygodniu zniknęli wszyscy robotnicy Galladona i teraz tylko Dulanin pracował na ich maleńkiej farmie. Codziennie kilka razy biegał po wodę do studni, żeby podlewać rośliny, ale nie mógł unieść wiele, a kubeł, który dała im Sarene, przeciekał. –Przeżyją – odparł Galladon. – Pamiętaj, żeby Karata w następnym zleceniu poprosiła o jakieś nawozy. Raoden pokręcił głową. –Nie możemy tego zrobić, przyjacielu. Król nie może wiedzieć, że hodujemy własną żywność.

Galladon skrzywił się. –Możemy zawsze poprosić o trochę łajna. –Za oczywiste. –No to o ryby – odparł Galladon. – Powiedz, że przyszła ci nagle ochota na rybę.

Raoden skinął z westchnieniem głową. Powinien był trochę pomyśleć, zanim zdecydował się na umieszczenie ogrodu przed własnym domem. Smród gnijącej ryby zdecydowanie nie był

najmilszą perspektywą. –Nauczyłeś się tego Aonu z tej książki? – zapytał Galladon, przechylając się przez framugę. – Co to ma robić? –Aon Tia? – zapytał Raoden. – To Aon Transportu. Przed Reod ten Aon mógł przenieść kogoś z Elantris na drugi kraniec świata. Książka wspomina o nim, bo to jeden z najbardziej niebezpiecznych Aonów. –Niebezpiecznych? –Musisz bardzo precyzyjnie określić odległość, na jaką cię ma przenieść.

Jeśli każesz mu przenieść się dokładnie o dziesięć stóp, zrobi to… nieważne, co tam jest. Możesz się zmaterializować w środku kamiennej ściany. –Dużo się dowiadujesz z tej księgi, prawda? Raoden wzruszył ramionami. –Trochę. Głównie sugestie. – Odwrócił stronicę książki do zaznaczonego miejsca. – Popatrz, na przykład tutaj. Jakieś dziesięć lat przed Reod pewien człowiek przywiózł do Elantris swoją żonę, by wyleczono ją z paraliżu. Niestety, elantryjski uzdrowiciel narysował Aon Ien niezbyt dokładnie – i zamiast zniknąć, znak rozbłysnął,

zalewając kobietę czerwonym światłem. Pozostawił jej czarne plamy na skórze i cienkie włosy, które wkrótce wypadły. Brzmi znajomo? Galladon z zainteresowaniem uniósł brew. –Wkrótce potem umarła – dokończył Raoden. – Rzuciła się z okna, krzycząc, że ból jest zbyt wielki. Galladon zmarszczył brwi. –Co zrobił źle uzdrowiciel? –To był nie tyle błąd, ile przeoczenie – wyjaśnił Raoden. – Zapomniał o

trzech podstawowych liniach. Głupi błąd, ale nie powinien mieć tak drastycznych skutków. – Raoden zawahał się, studiując w zadumie stronicę. – Wygląda to tak… –Jak co, sule? –No cóż, Aon nie został dokończony, tak? –Kolo. –Może zatem uzdrowienie się zaczęło, ale nie mogło dokończyć, bo instrukcje nie były kompletne – odparł Raoden. – A jeśli błąd powoduje powstanie działającego Aonu…

takiego, który może połączyć się z Dor, ale nie daje tyle energii, by dokończyła to, co zostało rozpoczęte?

–Co sugerujesz, sule? Raoden popatrzył na niego poważnie. –śe nie jesteśmy martwi, przyjacielu. –Bez bicia serca. Bez oddechu. Bez krwi. Oczywiście, zgadzam się w całej rozciągłości. –Nie, naprawdę. Nasze ciała zostały unieruchomione w jakiejś

półtransformacji. Proces się rozpoczął, ale coś go zablokowało… tak jak uzdrowienie tej kobiety. Dor wciąż w nas jest, czekając na wskazówkę i energię, by zakończyć to, co zostało rozpoczęte. –Nie do końca za tobą nadążam, sule – rzekł z wahaniem Galladon. –Dlatego nasze ciała nie goją się… są jakby zatrzymane w jednej chwili czasu. Zamarznięte, jak ryba w bloku lodu. Ból nie przechodzi, ponieważ nasze ciała „myślą”, że czas nie mija. Uwięzły, czekając na koniec transformacji. Włosy nam wypadają, ale nowe nie rosną, żeby je zastąpić.

Skóra zaczyna czernieć w miejscach, gdzie obejmuje ją Shaod, ale proces się urywa, bo ciało nie ma więcej siły. –To dla mnie z lekka naciągane, sule. –Tak to wygląda – zgodził się Raoden. – Ale ja wiem, że to prawda. Coś blokuje Dor, czuję to poprzez moje Aony. Energia próbuje się przecisnąć, ale coś ją blokuje… jakby wzorce Aonów były przesunięte. Podniósł wzrok na przyjaciela. –Galladonie, nie jesteśmy martwi i nie jesteśmy przeklęci. Jesteśmy niedokończeni.

–Świetnie, sule – odparł Galladon. – Teraz dowiedz się tylko, dlaczego. Raoden skinął głową. Rozumieli nieco więcej, ale prawdziwa tajemnica – powód upadku Elantris – pozostała nierozwiązana. –Ale – ciągnął Dulanin, odwracając się znów do swoich roślinek – cieszę się, że ta książka się przydała. Raoden przekrzywił głowę i spojrzał za odchodzącym przyjacielem. –Czekaj chwilę. Dulanin odwrócił się.

–Tak naprawdę masz gdzieś moje badania, prawda? – zapytał Raoden. – Chciałeś tylko wiedzieć, czy książka się przydała. –A co by mnie to miało obchodzić? – prychnął Galladon. –Nie wiem – odparł Raoden. – Ale zawsze chroniłeś swój gabinet. Nie pokazałeś go jeszcze nikomu, a teraz sam też tam nie chodzisz. Co jest takiego świętego w tych księgach? –Nic – odparł Dulanin, wzruszając ramionami. – Nie chcę, żeby się zniszczyły.

–Jak w ogóle znalazłeś to miejsce? – pytał Raoden, podchodząc do okna i opierając się o framugę. – Mówisz, że jesteś w Elantris od kilku miesięcy, ale znasz wszystkie ścieżki i alejki. Poprowadziłeś mnie wprost do banku Shaor, a rynek to nie miejsce, do którego byś zaglądał. Dulanin z każdym słowem Raodena wyglądał na coraz bardziej zakłopotanego. Wreszcie wymamrotał: –Czy człowiek nie może mieć niczego dla siebie, Raodenie? Musisz

wszystko ze mnie wydusić? Raoden cofnął się, zaskoczony nagłą niechęcią przyjaciela. –Przepraszam – wyjąkał, zdając sobie sprawę, jak oskarżycielsko zabrzmiały te słowa. –Mój ojciec był Elantrianinem – rzekł cicho Galladon. Raoden wciąż widział swego przyjaciela przez okno. Wielki Dulanin usiadł na świeżo podlanej ziemi i zagapił się na mały kiełek kukurydzy. –Mieszkałem z nim tak długo, aż byłem dość dorosły, by się

wyprowadzić. Zawsze uważałem, że Dulanin nie powinien mieszkać w Arelonie, z dala od domu i rodziny. Dlatego chyba Dor obdarzyła mnie tym samym przekleństwem. Zawsze powiadali, że Elantris to błogosławione miasto, ale mój ojciec nigdy nie był tam szczęśliwy. Zdaje się, że nawet w raju bywają tacy, którzy zwyczajnie do niego nie pasują. Stał się naukowcem – ten gabinet, który ci pokazałem, należał do niego. Jednak Duladen nigdy nie opuszczał jego myśli… studiował farmerstwo i rolnictwo, choć i jedno, i drugie było w Elantris bezużyteczne. Po co komu rolnictwo, kiedy można

zmieniać w żywność nawet śmieci. Galladon westchnął, sięgnął i chwycił w dwa palce szczyptę ziemi. Przez chwilę rozcierał ją, a potem wypuścił. –śałował potem, że nie studiował uzdrawiania, kiedy znalazł nad ranem matkę konającą w łóżku obok niego. Niektóre choroby uderzają tak szybko, że nawet Elantris nie jest w stanie ich powstrzymać. Mój ojciec stał się jedynym Elantrianinem z depresją, jakiego znałem. Wtedy dopiero zrozumiałem, że oni nie są bogami, bo bogowie nie umieliby tak cierpieć. Nie mógł wrócić do domu… dawni Elantrianie byli takimi samymi

wygnańcami, jak my teraz, niezależnie od tego, jak byli piękni. Ludzie nie lubią mieszkać obok istot doskonalszych od nich… nie mogą znieść widocznych dowodów własnej niższości. Był szczęśliwy, kiedy wróciłem do Duladenu. Kazał mi być farmerem. Pozostawiłem go, biednego, samotnego boga w boskim mieście, marzącego jedynie o tym, żeby znów się stać człowiekiem. Umarł mniej więcej rok po moim wyjeździe. Nie wiedziałeś, że Elantrianin

może umrzeć na zwykłe choroby,

takie jak śmierć serca. śyją dłużej niż normalni ludzie, ale i tak umierają. Zwłaszcza jeśli chcą. Ojciec znał objawy śmierci serca, mógł pójść do uzdrowiciela, ale wolał zostać w swoim gabinecie i zniknąć. Tak jak te Aony, nad którymi spędzasz tyle czasu. –Więc nienawidzisz Elantris? – zapytał Raoden, ostrożnie wychodząc przez otwarte okno, żeby podejść do przyjaciela. Usiadł na ziemi, spoglądając na Galladona. –Nienawidzić? – zapytał Galladon. –

Nie, nie nienawidzę. To nie po duladelsku. Oczywiście, kiepski ze mnie Dulanin, wychowany w Elantris przez rozgoryczonego ojca. Sam zresztą widzisz… nie potrafię wszystkiego przyjmować tak lekko, jak mój lud. Widzę we wszystkim plamy… jak szlam w Elantris. Mój lud mnie unikał z powodu takiego zachowania, a ja nawet się ucieszyłem, kiedy zabrała mnie Shaod… Nie pasowałem do Duladenu, a farmerstwo także mi nie odpowiadało. Zasługuję na to miasto, a ono na mnie. Kolo? Raoden nie wiedział co odpowiedzieć.

–Optymistyczny komentarz chyba nie na wiele tu się zda. Galladon uśmiechnął się lekko. –Zdecydowanie nie. Wy, optymiści, po prostu nie potraficie zrozumieć, że przygnębiona osoba może wcale nie chcieć, byście ją rozweselali. To nas doprowadza do mdłości. –Więc pozwól, przyjacielu, że powiem ci prawdę – rzekł Raoden. – Doceniam cię. Nie wiem, czy tu pasujesz, wątpię, czy ktokolwiek z nas pasuje. Ale cenię sobie twoją pomoc. Jeśli Nowe Elantris zwycięży, to dlatego że byłeś tam wtedy i powstrzymałeś mnie od rzucenia się z dachu.

Galladon odetchnął głęboko. Jego twarz nie wyrażała wesołości, a jednak widać w niej było wdzięczność. Skłonił się lekko, po czym podał Raodenowi dłoń, żeby pomóc mu wstać.

***

Raoden kręcił się niespokojnie. Nie miał zbyt wygodnego łóżka, tylko stertę koców w pokoiku na tyłach kaplicy. Ale to nie niewygoda nie pozwalała mu spać. Dręczył go inny problem. Brakowało mu czegoś ważnego. Niedawno zbliżył się do tego, a teraz podświadomość nękała go, żądając, żeby to wszystko ze sobą powiązał. Ale co to było? Jaka

zaledwie zauważona wskazówka tak go teraz prześladowała? Po dyskusji z Galladonem Raoden wrócił do ćwiczenia Aonów. Potem poszedł na krótki spacer po mieście. Wszędzie panował spokój – ludzie Shaor przestali atakować Nowe Elantris,

koncentrując się na bardziej obiecującym potencjale, jaki stanowiły wizyty Sarene. Musiało to mieć związek z rozmową z Galladonem. Coś z Aonami, a może z ojcem Galladona. Ciekawe, jak to było – stać się Elantrianinem w

tamtych czasach? Czy człowiek mógł naprawdę popaść w depresję w tych zdumiewających miejscach? Kto, zdolny do niezwykłych cudów, chciałby je zamienić na zwykłe życie farmera? Wtedy musiało być tam pięknie… tak pięknie… –Litościwy Domi! – wrzasnął Raoden, zrywając się z posłania. Kilka sekund później drzwi otwarły się gwałtownie i do pokoju wpadli Saolin i Mareshe, którzy zrobili sobie posłania w głównej nawie kaplicy. Galladon i Karata deptali im po piętach. Zastali Raodena siedzącego na łóżku w stanie kompletnego osłupienia.

–Sule? – zagadnął ostrożnie Galladon. Raoden wstał i wyszedł z pokoju. Jego świta, zaintrygowana, podążyła za nim. Raoden zatrzymał się tylko na chwilę, by zapalić latarnię. Kierował się wprost ku Sali Pokonanych. Mężczyzna wciąż tam był, wciąż mamrotał do siebie, jak czyniło to wielu Hoed, nawet nocą. Był mały i pomarszczony, a jego skóra była pofałdowana tak mocno, że wyglądała, jakby miał tysiąc lat. Chrapliwym głosem powtarzał jak mantrę: –Piękne – szeptał. – Tak piękne kiedyś…

Ta wskazówka nie pojawiła się wcale w czasie rozmowy z Galladonem. Przyszła wcześniej, w czasie krótkiej wizyty, kiedy dostarczał jedzenie dla Hoed. Raoden słyszał mamrotanie tego człowieka wiele razy i nigdy nie zauważył powiązania. Położył teraz dłoń na ramieniu tamtego. –Co było takie piękne? –Piękne… –Staruszku – prosił Raoden. – jeśli w tym twoim ciele została choć odrobina duszy, nawet najdrobniejszy cień

racjonalnej myśli, powiedz, o czym mówisz? –Kiedyś tak piękne… Raoden uniósł dłoń i zaczął rysować przed twarzą tamtego. Ledwie skończył Aon Rao, a tamten wyciągnął rękę i włożył ją w sam środek znaku. –Kiedyś były takie piękne… – szepnął. – Moje włosy, takie świetliste, moja skóra pełna blasku, Aony spływały mi z palców. Były takie piękne… Raoden usłyszał za plecami kilka stłumionych okrzyków zdumienia.

–Chcesz powiedzieć… – zapytała Karata, zbliżając się – że przez cały czas…? –Przez dziesięć lat – odparł Raoden, wciąż podpierając kruche ciało tamtego. – Ten

człowiek był Elantrianinem przed Reod. –Niemożliwe – szepnął Mareshe. – To zbyt dawno… –A gdzie mieli pójść? – zapytał Raoden. – Wiemy, że garstka

Elantrian przeżyła upadek miasta i rządu. Zostali zamknięci w Elantris. Niektórzy dokonali samospalenia, kilkoro może uciekło, ale większość wciąż jest tutaj. Stali się Hoed, tracąc zmysły i siłę po kilku latach… zapomniani na ulicach. –Dziesięć lat – szepnął Galladon. – Dziesięć lat cierpienia. Raoden spojrzał w oczy starego. Były okolone zmarszczkami i pęknięciami, i jakby zamglone. Gdzieś w tym umyśle kryły się sekrety AonDor. Uścisk mężczyzny na ramieniu Raodena zacieśnił się prawie niedostrzegalnie, a całe ciało drżało z

wysiłku. Z jego ust wyszły z sykiem trzy słowa, a spojrzenie pełnych bólu oczu skupiło się na twarzy Raodena. –Zabierz. Mnie. Tam. –Gdzie? – zapytał Raoden. – Za miasto? –Jezioro. –Staruszku, nie wiem, o co ci chodzi – szepnął Raoden. Oczy starego poruszyły się lekko i powiódł wzrokiem ku drzwiom. –Karata, bierz to światło – rozkazał Raoden i wziął starego na ręce. –

Galladonie, idziesz ze mną. Mareshe i Saolin, zostajecie tu. Nie chcę, żeby inni się zbudzili i stwierdzili, że nikogo nie ma. Noc była jasna, księżyc wisiał wysoko na niebie, latarnia prawie nie była potrzebna. Raoden ostrożnie niósł starego Elantrianina. Widać było, że staruszek nie ma już sił, aby unieść rękę i pokazać, więc przy każdym skrzyżowaniu Raoden musiał przystawać i zaglądać mu w oczy w poszukiwaniu wskazówki, gdzie ma skręcić. Proces był dość powolny i świtało już, kiedy znaleźli się przy zwalonym

budynku na samym skraju Elantris. Budowla wyglądała podobnie jak wszystkie inne, choć dach był w zasadzie cały. –Wiesz może, co tutaj było? – zapytał Galladona Raoden. Przyjaciel myślał przez chwilę. –Tak mi się zdaje, sule. To jakieś miejsce spotkań Elantrian. Mój ojciec bywał tu czasami, choć nigdy nie pozwalał mi sobie towarzyszyć. Karata spojrzała na Galladona tak, jakby chciała zażądać wyjaśnień, ale zachowała pytania na stosowniejszy moment.

Raoden wniósł Elantrianina do pustego budynku i spojrzał na starego, który wbijał

wzrok w podłogę. Galladon ukląkł i odmiótł zalegające podłogę gruzy. –Jest tu Aon. –Jaki? –Chyba Rao. Raoden zmarszczył brwi. Znaczenie Aonu Rao było proste: oznaczało

„duch” lub „energia duchowa”. Jednakże księga AonDor wspominała o nim rzadko i nigdy nie podawała, jaki efekt magiczny miałby ten Aon powodować. –Przyciśnij go – podsunął Raoden. –Próbuję, sule – stęknął Galladon. – Ale chyba nic z tego… Dulanin urwał, kiedy część podłogi zaczęła opadać. Krzyknął i odczołgał się, gdy wielki kamienny blok zapadł się ze zgrzytem. Karata odchrząknęła, pokazując Aon na ścianie, który nacisnęła. Aon Tae – starożytny symbol oznaczający „otwarcie”.

–Tu są jakieś stopnie, sule – rzekł Galladon, wsuwając głowę w otwór. Zszedł, a za nim Karata ze światłem. Raoden przekazał im starego Hoeda i dołączył do nich. –Cwany mechanizm – zauważył Galladon, studiując serię przekładni, które opuszczały ogromny blok skalny. – Mareshe chybaby się wściekł. Kolo? –Bardziej interesują mnie ściany – rzekł Raoden, oglądając przepiękne freski. Pomieszczenie było prostokątne i

niskie, zaledwie osiem stóp wysokości, ale wspaniale ozdobione malowidłami na ścianach i podwójnym rzędem rzeźbionych kolumn. –Podnieś latarnię. Ścianę pokrywały dwuwymiarowe wizerunki białowłosych postaci. Niektóre klęczały przy ogromnych Aonach, inne ze spuszczonymi głowami szły w szeregu. –To święte miejsce – szepnął Raoden. – Jakaś świątynia. –Religia u Elantrian? – zdziwiła się Karata.

–Musieli coś mieć – odparł Raoden. – Może nie byli tak przekonani o swojej boskości, jak reszta Arelonu. – Spojrzał na Galladona. –Mój ojciec nigdy nie mówił o religii – odparł Dulanin. – Ale ci ludzie mieli sporo tajemnic, nawet przed rodzinami. –Tam. – Karata wskazała w głąb prostokątnego pomieszczenia, gdzie na ścianie widniał tylko jeden fresk. Przedstawiał on podobny do zwierciadła błękitny owal. Przed owalem stał Elantrianin z wyciągniętymi rękoma i zamkniętymi

oczami. Wydawało się, że leci w kierunku błękitnego

dysku. Reszta ściany była czarna, choć po drugiej stronie owalu znajdowała się wielka biała kula. –Jezioro. – Głos starego Elantrianina był cichy, ale brzmiał w nim upór. –Jest narysowany bokiem – zauważyła Karata. – Patrz, on wpada do jeziora. Raoden skinął głową. Elantrianin na obrazie nie leciał, lecz spadał. Owal

był powierzchnią jeziora, linie po bokach przedstawiały brzeg. –Tak jakby woda była jakąś bramą – mruknął Galladon, przechylając głowę. –A on chce, żeby go tam wrzucić – zrozumiał Raoden. – Galladonie, czy kiedykolwiek widziałeś pogrzeb Elantrianina? –Nigdy – odparł Dulanin, kręcąc głową. –Chodźcie – rzekł Raoden, spoglądając w oczy starego. Kierowały się uporczywie w stronę

bocznego wyjścia z sali. Za drzwiami znajdował się drugi pokój, jeszcze bardziej zdumiewający niż pierwszy. Karata drżącą ręką uniosła latarnię. –Książki – szepnął Raoden z podnieceniem. Światło zalśniło na rzędach książek, tak długich, że ginęły w mroku. Cała trójka wędrowała po pokoju, wyczuwając w nim niewiarygodny upływ czasu. Półki i podłogę pokrywał pył; zostawiali w nim odciski stóp. –Zauważyłeś coś niezwykłego w tym

miejscu, sule? – zapytał ściszonym głosem Galladon. –Nie ma szlamu – zauważyła Karata. –Nie ma – zgodził się Galladon. –Macie rację – szepnął Raoden ze zdumieniem. Tak przyzwyczaił się do czystych ulic Nowego Elantris, że zapomniał prawie, ile sił kosztowało utrzymanie ich w tym stanie. –Nie znalazłem do tej pory ani jednego miejsca w mieście, które nie byłoby pokryte szlamem, sule – zauważył Galladon. – Nawet gabinet mojego ojca był nim pokryty, zanim go

oczyściłem. –Jest tu coś jeszcze – szepnął Raoden, wskazując na kamienną ścianę sali. – Patrzcie tam. –Latarnie! – zawołał zaskoczony Galladon. –Wzdłuż całej ściany. –Ale dlaczego nie używali Aonów? – zdziwił się Dulanin. – Jak wszędzie indziej? –Nie wiem – odparł Raoden. – Zastanawiałem się nad tym już przy wejściu. Jeśli mieli Aony, które

przenosiły ich natychmiast z miejsca na miejsce po całym mieście,

z pewnością umieli zrobić taki, który opuszczałby kamień. –Masz rację – zgodził się Galladon. –AonDor musiał być tu z jakiegoś powodu zakazany – domyśliła się Karata, kiedy dotarli do końca biblioteki. –Nie ma Aonów, nie ma szlamu. Przypadek? – zapytał Galladon.

–Możliwe – odparł Raoden, spoglądając w oczy starego. Wskazywały one uporczywie na niewielkie drzwiczki w ścianie, na których była wyrzeźbiona podobna scena jak w pierwszej sali. Galladon otwarł drzwi i odsłonił długi, na oko niekończący się korytarz wycięty w kamieniu. –Dokąd to wiedzie, u Dolokena? –Na zewnątrz – rzekł Raoden. – Ten człowiek prosił, żeby go zabrać z Elantris.

Karata weszła pierwsza, przesuwając palcami po ścianach. Raoden i Galladon poszli za nią. Ścieżka szybko stała się stroma i musieli robić częste przerwy, żeby ich słabe elantryjskie ciała mogły odpocząć. Kiedy nachylenie przeszło w stopnie, nieśli starca kolejno. Potrzebowali ponad godziny, by dotrzeć do końca dróżki – były to zwykłe, drewniane drzwi. Galladon otworzył je i wyszedł w blade światło poranka. –Jesteśmy na górze! – zawołał, zaskoczony.

Raoden stanął obok przyjaciela, wchodząc na małą platformę wykutą w zboczu. Zbocze poniżej platformy było strome, ale Raoden dostrzegł wiodące w dół serpentyny. U stóp zbocza znajdowało się Kae, a za nim wznosił się potężny monolit Elantris. Nie miał pojęcia, jak wielkie jest Elantris. Kae wyglądało przy nim jak wioska. Wokół Elantris było widać upiorne szczątki trzech pozostałych Miast Zewnętrznych – miast, które, tak jak Kae, przycupnęły niegdyś w cieniu wielkiego grodu. Wszystkie świeciły pustkami. Bez magii Elantris Arelon nie był w stanie utrzymać tak wielkiej koncentracji ludzi.

Mieszkańców miasta ewakuowano i zatrudniono jako robotników i farmerów Iadona. –Sule, nasz przyjaciel chyba się niecierpliwi. Raoden spojrzał na Elantrianina, który kołysał się uparcie, wskazując na ścieżkę wiodącą pod górę z platformy. –Jeszcze wspinaczka – westchnął Raoden. –Niewiele – odparła Karata ze szczytu. – Kończy się tutaj. Raoden skinął głową i przeszedł krótką

odległość, przystając obok Karaty na grani ponad platformą. –Jezioro – szepnął stary z pełną znużenia satysfakcją. Raoden zmarszczył brwi. „Jezioro” miało może dziesięć stóp głębokości – wyglądało raczej jak staw. Jego woda była

krystalicznie czysta i błękitna. –Co teraz? – zapytał Galladon. –Wkładamy go – domyślił się Raoden i ukląkł, żeby opuścić Elantrianina do

wody. Starzec unosił się przez chwilę na ciemnoszafirowej wodzie, aż odetchnął głęboko, z ulgą. Westchnienie to obudziło w Raodenie tęsknotę, intensywne pragnienie, by uwolnić się od cierpienia, zarówno fizycznego, jak i umysłowego. Twarz starego Elantrianina wygładziła się lekko, a wzrok ożywił. Przez chwilę wpatrywał się w oczy Raodena z wyrazem głębokiej wdzięczności. A potem starzec się rozpuścił. –Doloken! – zaklął Galladon, kiedy

stary Elantrianin znikł jak cukier w filiżance herbaty z adolisu. W ciągu sekundy przestał istnieć, nie zostało ani śladu po ciele, kościach i krwi. –Uważałabym na twoim miejscu, książę – mruknęła Karata. Raoden spojrzał w dół, nagle zdając sobie sprawę, jak blisko krawędzi jeziora się znajduje. Ból krzyczał, całe ciało się trzęsło, jakby wiedziało, jak bliskie jest ulgi. Wystarczyło upaść… Wstał i chwiejnym krokiem cofnął się od kuszącego jeziora. Nie był gotów. Nie będzie gotów tak długo, jak długo pozostanie we władaniu bólu. Dopóki zostało mu choć trochę woli, będzie

walczył. Położył dłoń na ramieniu Galladona. –Kiedy będę Hoed, przynieś mnie tu. Nie pozwól mi żyć w cierpieniu. –Jesteś młody, jak na Elantris, sule – odezwał się z przyganą Galladon. – Przetrwasz jeszcze lata. –Obiecaj tylko, przyjacielu. Przysięgnij, że mnie tutaj przyniesiesz. –Przysięgam, Raodenie – odrzekł poważnie Galladon. Raoden skinął głową.

–Chodźcie, mamy przed sobą długą drogę powrotną.

Rozdział 26

Brama zatrzasnęła się i wóz Sarene potoczył się do Kae. – Jesteś pewien, że to on rządzi? – zapytała. Ashe podskoczył lekko. –Miałaś rację, pani, moja informacja o przywódcach gangów była nieaktualna. Nowego nazywają lordem Duchem. Jego pojawienie się to niedawna sprawa. Większość nie słyszała o nim jeszcze miesiąc temu, choć są i tacy, którzy twierdzą, że lord Duch i Shaor to jedna osoba. Raporty zgadzają się, że pokonał Karatę i Aandena. Wydaje się jednak, że druga konfrontacja

obejmowała jakąś wielką bitwę. –Więc ludzie, z którymi się spotykam, to uzurpatorzy – mruknęła Sarene, stukając się po policzku. Siedziała na wozie, z tyłu. Niezbyt stosowny środek transportu dla księżniczki, ale towarzyszący jej dzisiaj szlachcice jakoś się nie kwapili, by zaprosić ją do swoich powozów. Chciała poprosić Shudena, ale znikł – młoda Torena była szybsza. –Na to wygląda, pani. Czy jesteś zła? – zapytał ostrożnie Ashe. Już dawno wyraził swoje zdanie, że jej zainteresowanie Duchem było

niepotrzebnym rozdrabnianiem się. –Nie, właściwie nie. W każdym układzie politycznym należy się spodziewać pewnych podstępów. – Przynajmniej tak twierdziła. Konieczność polityczna, czy nie, chciała, by Duch był z nią szczery. Prawie zaczynała mu ufać, i to ją nieco martwiło. Z jakiegoś powodu postanowił jej się zwierzać. Z innymi był wesoły i miły, ale nikt nie jest wyłącznie optymistą. Kiedy rozmawiał tylko z Sarene, był bardziej uczciwy. Widziała w jego oczach ból, niewytłumaczalne smutki i troski. Ten człowiek, przywódca czy

nie, martwił się o Elantris. Podobnie, jak wszyscy Elantrianie, był bardziej trupem niż człowiekiem – jego skóra była cienka i sucha, głowa i brwi pozbawione włosów. Odraza Sarene znikała z dnia na dzień, w miarę jak przyzwyczajała się do miasta. Nie była jeszcze w stanie dostrzec urody Elantrian, ale przynajmniej już nie czuła fizycznego obrzydzenia. Zmusiła się jednak do tego, by nie reagować na przyjazne zachowania Ducha. Zbyt wiele czasu obcowała z polityką, by pozwolić sobie teraz na emocjonalne otwarcie się wobec

przeciwnika. A on zdecydowanie był przeciwnikiem – choć bardzo uprzejmym. Grał przed nią, przedstawiał jej fałszywych przywódców gangów, żeby ją zmylić, a sam nadzorował dystrybucję żywności. Nie wiedziała nawet, czy honoruje ich umowy. O ile zdołała się zorientować, żywność otrzymywali jedynie zwolennicy Ducha. Może wydawał się takim

optymistą, bo Sarene niechcący pomagała mu rządzić miastem? Wóz podskoczył na szczególnie

dużym wyboju i Sarene łupnęła o drewnianą podłogę. Kilka pustych skrzynek spadło ze sterty o włos od jej głowy. –Gdy następnym razem zobaczymy Shudena – wymamrotała, rozmasowując sobie pośladki – przypomnij mi, żebym go kopnęła. –Tak, pani – pokornie odparł Ashe.

***

Nie musiała czekać długo. Niestety, nie miała szansy na kopniaki. Gdyby chciała, pewnie wbiłaby Shudena na pal, ale wtedy straciłaby popularność w oczach kobiet na dworze. Przypadkiem był to jeden z tych dni, w które kobiety ćwiczyły szermierkę,

a Shuden jak zwykle uczestniczył w spotkaniu – choć rzadko brał w nim czynny udział. Na szczęście nie ćwiczył już ChayShan. Kobiety i bez tego wyłaziły ze skóry w jego obecności. –Naprawdę idzie im coraz lepiej – rzekł z uznaniem Eondel, obserwując ćwiczące kobiety. Każda miała już stalowy miecz ćwiczebny, jak również coś w rodzaju munduru – kombinezon podobny do tego, jaki nosiła Sarene, ale z krótkim kawałkiem tkaniny zwisającym wokół pasa, by imitował spódnicę. Kawałek tkaniny był cienki i bezużyteczny, ale kobiety czuły się z nim lepiej, więc Sarene nic nie mówiła, choć uważała,

że to głupio wygląda. –Wydajesz się zaskoczony, Eondelu – stwierdziła. – Czyżbyś nie wierzył w moje umiejętności trenera? Potężny wojownik zesztywniał. –Nie, Wasza Wysokość, nigdy… –Ona żartuje, panie – rzekł Lukel, delikatnie stukając ją po głowie zrolowanym kawałkiem papieru. – Nie powinieneś jej na to pozwolić. To ją tylko rozzuchwala. –A co to?! – zawołała, zabierając papier Lukelowi.

–Przychody naszego kochanego króla – wyjaśnił Lukel, po czym wyciągnął z kieszeni jaskrawoczerwony kwaśny melon i ugryzł kawałek. Wciąż nie wyjawił, jak mu się udało zdobyć transport tych owoców na cały miesiąc przed rozpoczęciem sezonu. To sprawiło, że większość społeczności kupieckiej pieniła się z zazdrości. Sarene spojrzała na liczby. –Da radę? –Ledwo ledwo – odparł z uśmiechem Lukel. – Ale dochody z Teod, w połączeniu z przychodami z podatków, powinny wystarczyć, żeby go uchronić

przed zakłopotaniem.

Gratuluję, kuzynko, uratowałaś monarchię. Sarene zwinęła papier. –No to jedna sprawa z głowy. –Dwie – poprawił Lukel. Po brodzie pociekła mu strużka różowego soku. – Nasz drogi przyjaciel Edan zwiał z kraju. –Co?! – wykrzyknęła Sarene. –To prawda, pani – rzekł Eondel. –

Słyszałem te wieści dzisiaj rano. Ziemie barona Edana przylegają do Przepaści w południowym Arelonie, a ostatnie deszcze spowodowały wiele osunięć ziemi. Edan postanowił zminimalizować straty, ostatnio był widziany na drodze do Duladenu. –Gdzie wkrótce się przekona, że nowa monarchia nie da się onieśmielić arelickim tytułom – dodał Lukel. – Myślę, że Edan byłby dobrym farmerem, prawda? –Wytrzyj sobie usta – odparła z naganą w oczach. – Nieładnie śmiać się z cudzego nieszczęścia.

–Nieszczęścia przychodzą z woli Domi – odparł Lukel. –I tak nigdy nie lubiłeś Edana – odparła Sarene. –Był bez kręgosłupa, arogancki, zdradziłby nas, gdyby miał odwagę. Cóż tu jest do nielubienia? – Lukel nadal żuł owoc z wielce zadowoloną miną. –No, no, ktoś tu wyraźnie jest dzisiaj z siebie bardzo dumny – zauważyła Sarene. –Zawsze jest taki, kiedy zrobi dobry interes – zauważył Eondel. – Przez

najbliższy tydzień będzie nie do zniesienia. –Ach, poczekajcie tylko na Jarmark Areloński – rzekł Lukel. – Będę zabójczy. W każdym razie Iadon szuka kogoś dość bogatego, by kupił baronię Edana, więc nie będzie wam zawracał głowy przez pewien czas. –Szkoda, że tego samego nie można powiedzieć o tobie – odparła Sarene i popatrzyła na wciąż trenujące kobiety. Eondel miał rację: były coraz lepsze. Nawet te starsze kipiały energią. Sarene uniosła dłoń, aby zwrócić ich

uwagę, i ćwiczenia zostały przerwane. –Doskonale wam idzie – powiedziała Sarene, kiedy w sali zapadła cisza. – Jestem pod wrażeniem. Jesteście już lepsze niż wiele kobiet, które znałam w Teod. Kobiety były wyraźnie zadowolone z komplementów Sarene. –Niestety, jedno mnie martwi – rzekła Sarene i zaczęła krążyć po sali. – Myślałam, że wy, kobiety, chcecie udowodnić swoją siłę, pokazać, że potraficie zrobić coś więcej niż tylko jakaś haftowana poszewka od czasu do czasu. Jednakże, jak do tej pory,

tylko jedna z was

pokazała mi, że naprawdę chce coś zmienić w Arelonie. Toreno, opowiedz im, co dzisiaj zrobiłaś. Szczupła dziewczyna pisnęła cicho, kiedy padło jej imię, po czym baranim wzrokiem spojrzała na swoje towarzyszki. –śe poszłam z tobą do Elantris? –Tak – odparła Sarene. – Zapraszałam wszystkie panie w tej sali kilka razy, ale tylko Torena miała naprawdę

odwagę mi towarzyszyć do Elantris. Przestała spacerować i spojrzała na zakłopotane kobiety. śadna nie podniosła na nią wzroku, nawet Torena. –Jutro znów pójdę do Elantris, i tym razem nie będą towarzyszyć mi żadni mężczyźni, oprócz strażników. Jeśli chcecie rzeczywiście pokazać temu miastu, że jesteście równie silne jak wasi mężowie, będziecie mi towarzyszyć. Stała niewzruszona, obserwując kobiety. Głowy podnosiły się z wahaniem, spojrzenia wędrowały ku

niej. Pójdą. Były przerażone, prawie śmiertelnie, ale pójdą. Sarene uśmiechnęła się. Uśmiech ten był jednak tylko częściowo szczery. Stojąc przed nimi jak generał przed swoimi żołnierzami, nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Znowu to samo. Zupełnie jak w Teod. Widziała w ich oczach szacunek, nawet sama królowa często pytała Sarene o radę. Jednakże, choć ją szanowały, nie mogły jej zaakceptować. Kiedy wchodziła do pokoju, rozmowy cichły, kiedy wychodziła, zaczynały się od nowa, jakby te kobiety uważały, że

ona jest ponad ich banalne rozmowy. Służąc jako przykład tego, czym powinny się stać, wyalienowała się od nich. Odwróciła się, zostawiając je z ćwiczeniami. A mężczyźni? Shuden i Eondel lubili ją – uważali nawet za przyjaciela – ale nigdy nie pomyśleliby o niej w sensie romantycznym. Pomimo udawanej irytacji dworskimi grami matrymonialnymi, Shuden reagował zainteresowaniem na awanse Toreny – ale nigdy nawet nie spojrzał na Sarene. Eondel był o wiele starszy od niej, ale znała doskonale jego uczucia – szacunek, podziw, chęć służenia. Jakby nie zauważał w niej

kobiety. Wiedziała, że teraz jest mężatką i nie powinna myśleć o takich sprawach, ale trudno jej było uważać się za zaślubioną. Nie było ceremonii, nie znała męża. Tęskniła za czymś… za znakiem, że przynajmniej część mężczyzn uważa ją za atrakcyjną, choć nigdy nie odpowiedziałaby na ich awanse. Ale to nie miało znaczenia, mężczyźni w Arelonie czuli do niej tyleż szacunku, co strachu. Wyrosła bez miłości, poza rodziną i wydawało się, że tak już musi zostać.

Przynajmniej miała Kiina i jego rodzinę. Jeśli jednak przybyła do Arelonu w poszukiwaniu akceptacji, poniosła porażkę. Musi się zadowolić szacunkiem. Za jej plecami rozległ się głęboki, chrapliwy głos i Sarene obejrzała się, ze zdumieniem stwierdzając, że Kiin dołączył do Lukela i Eondela. –Wujek? – zdziwiła się. – Co tu robisz? –Poszedłem do domu i zastałem pustkę – wyjaśnił Kiin. – Jest tylko jedna osoba, która ośmieliłaby się ukraść mi całą rodzinę.

–Nie ukradła nas, ojcze – zażartował Lukel. – Słyszeliśmy tylko, że robisz dzisiaj zupę z hraggickich wodorostów. Kiin przyglądał się przez chwilę rozradowanemu synowi, pocierając podbródek w miejscu, gdzie niegdyś nosił brodę. –Dobrze sprzedał, czy co? –Bardzo lukratywny interes – odparł Eondel. –Niech nas Domi ma w swojej opiece – burknął Kiin, sadowiąc się na najbliższym krześle.

–Słyszałaś o prognozowanych przychodach króla, ‘Ene? – zapytał Kiin. –Tak, wujku. Kiin skinął głową. –Nigdy nie uwierzyłbym, że nadejdzie dzień, w którym sukces Iadona mnie ucieszy. Twój plan uratowania go zadziałał i, z tego co widzę, Eondel i pozostali spodziewają się pięknych zbiorów. –Więc dlaczego wyglądasz na tak zatroskanego? – zapytała Sarene. –Starzeję się, ‘Ene, a starzy ludzie się martwią. Ostatnio martwią mnie

twoje wycieczki do Elantris. Twój ojciec nigdy by mi nie wybaczył, gdyby coś ci się stało. –I tak ci szybko nie wybaczy – rzuciła niedbałym tonem Sarene. Kiin stęknął. –To prawda. – Urwał nagle i spojrzał na nią podejrzliwie. – A co ty wiesz na ten temat? –Niewiele – przyznała. – Ale mam nadzieję, że zaradzisz mojej ignorancji. Kiin pokręcił głową.

–Lepiej pewne sprawy pozostawić w spokoju. Twój ojciec i ja byliśmy o wiele głupsi, kiedy byliśmy młodzi. Eventeo może jest i dobrym królem, ale brat z niego żałosny. Oczywiście, ja też w najbliższym czasie nie spodziewam się żadnych nagród w kategorii braterskiej miłości. –Ale co się stało?

–Mieliśmy… sprzeczkę. –Jaką sprzeczkę? Kiin ryknął tubalnym, chrapliwym

śmiechem. –Nie, ‘Ene, mnie nie tak łatwo zmanipulować jak tych paniczyków tutaj. Możesz się jeszcze nad tym trochę pogłowić. I nie dąsaj się. –Nigdy się nie dąsam – odparła, starając się, by nie zabrzmiało to po dziecinnemu. Kiedy stało się jasne, że wuj nie ma zamiaru podać jej żadnej dodatkowej informacji, zmieniła wreszcie temat: – Wujku Kiinie, czy w pałacu króla Iadona są jakieś sekretne przejścia? –Byłbym zaskoczony jak Trzy Dziewice, gdyby ich nie było – wyznał.

– Iadon jest największym paranoikiem, jakiego znam. Na pewno ma z tuzin wyjść zapasowych w tej fortecy, którą nazywa domem. Sarene oparła się pokusie, by wytknąć Kiinowi, że jego dom jest równie ufortyfikowany jak pałac. Ponieważ rozmowa utknęła w martwym punkcie, Kiin odwrócił się, żeby zapytać Eondela o interes, jaki Lukel zrobił na kwaśnych melonach. Tymczasem Sarene wstała i wzięła swój syre, wychodząc na planszę. Stanęła w pozycji wyjściowej i zaczęła ćwiczyć jednoosobowe formy. Jej ostrze cięło i świstało, doskonale

wypraktykowane ruchy były teraz rutyną, a umysł wkrótce zaczął błąkać się po manowcach. Czy Ashe miał rację? Czy pozwala sobie na roztargnienie, myśląc o Elantris i jej zagadkowym władcy? Nie może stracić wątku w swoich ważniejszych zadaniach – Hrathen coś planował, a Telrii nie mógł być przecież aż tak obojętny, jak udaje. Było wiele spraw, których trzeba było dopilnować, a ona miała wystarczająco duże doświadczenie w polityce, żeby wiedzieć, jak łatwo się przeliczyć z siłami. Duch jednak interesował ją coraz bardziej. Trudno było znaleźć

kogokolwiek, kto byłby dość utalentowany politycznie, by zwrócić jej uwagę. W Arelonie jednak znalazła już dwie takie osoby. W pewnym sensie Duch był jeszcze bardziej fascynujący niż gyorn. O ile Hrathen i ona sama nie kryli się z wzajemną wrogością, o tyle Duch ją oszukiwał i manipulował, jednocześnie udając starego i dobrego przyjaciela. A co gorsza, przestała się tym przejmować. Zamiast okazać złość, kiedy wypełniała jego żądania, dostarczając bezużyteczne przedmioty, wydawało się, że jest pod wrażeniem. Nawet skomplementował jej oszczędność,

sugerując, że materiały, które mu dostarczyła, musiała kupować w przecenie, wziąwszy pod uwagę kolory. I przez cały czas pozostawał przyjazny, niewzruszony jej sarkazmem.

A ona czuła, że tu, w centrum przeklętego miasta, znalazła się nagle osoba, która ją akceptowała. Pragnęła śmiać się z jego dowcipnych uwag, rozmawiać z nim, dzielić troski. Im bardziej dążyła do konfrontacji, tym mniej się czuł zagrożony. Chyba nawet podobał mu się jej bunt.

–Sarene, kochanie? – W jej zadumę wdarł się łagodny głos Daory. Sarene wykonała ostatni zamach mieczem i zatrzymała się, lekko oszołomiona. Po twarzy spływał jej pot i ściekał za kołnierz. Nie wiedziała, że jej trening stał się tak ostry. Odetchnęła, oparła czubek miecza na podłodze. Włosy Daory były spięte w elegancki kok, a jej strój nie nosił ani śladu potu. Jak zwykle, wszystko robiła z wdziękiem – nawet ćwiczyła. –Chcesz o tym porozmawiać, skarbie? – zapytała Daora przekornym tonem.

Stały w kącie; tupot nóg i uderzenia ostrzy zagłuszały ich rozmowę przed niepowołanymi uszami. –O czym? – zapytała zmieszana. –Widziałam już te spojrzenia, dziecko – odrzekła Daora. – On nie jest dla ciebie, ale oczywiście sama o tym wiesz. Sarene pobladła. Skąd Daora mogła wiedzieć? Czy ta kobieta czyta w jej myślach? Sarene podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem i zobaczyła Shudena i Torenę, którzy śmiali się razem, kiedy dziewczyna pokazywała mu podstawowe cięcia.

–Wiem, że to musi być trudne, Sarene – rzekła Daora – znajdować się w związku małżeńskim bez nadziei na czułość… nie znając męża, nie czując jego miłości. Może za kilka lat, kiedy twoje miejsce tu, w Arelonie, będzie zabezpieczone, będziesz sobie mogła pozwolić na… ukryty związek. Teraz jednak jest na to o wiele za wcześnie. Oczy Daory złagodniały, kiedy zobaczyła, jak Shuden niezgrabnie upuszcza miecz. Zwykle pełen rezerwy Jindo teraz śmiał się bez opamiętania ze swojej niezgrabności. –Poza tym, dziecko – ciągnęła Daora – on jest przeznaczony komuś innemu.

–Myślisz… – zaczęła Sarene. Daora położyła jej dłoń na ramieniu, uścisnęła i uśmiechnęła się lekko. –Widzę to spojrzenie w twoich oczach przez ostatnie kilka dni, widziałam też frustrację. Te dwa uczucia razem występują razem częściej, niż się spodziewa młodzieńcze serce. Sarene pokręciła głową i zaśmiała się. –Zapewniam cię, cioteczko – szepnęła czule, ale stanowczo – że zupełnie nie jestem zainteresowana lordem Shudenem.

–Oczywiście, kochanie – odparła Daora. Poklepała ją po ramieniu i odeszła.

Sarene podeszła do dzbana, żeby się napić. Co to były za „znaki”, które widziała u niej Daora? Kobiety są zwykle spostrzegawcze, jakim cudem mogła się tym razem aż tak pomylić? Sarene lubiła Shudena, oczywiście, ale nie było w tym nic romantycznego. Był za spokojny i, podobnie jak Eondel, za sztywny jak na jej gust. Sarene wiedziała, że potrzebuje mężczyzny, który będzie wiedział, kiedy dać jej pełną swobodę, ale który także nie

pozwoli jej się wodzić za nos. Sarene wzruszyła ramionami i odsunęła od siebie mylne założenia Daory, po czym usiadła, zastanawiając się, jak poprzekręcać ostatnią, bardzo szczegółową listę żądań Ducha.

Rozdział 27

Hrathen przyglądał się papierowi długo, bardzo długo. Był to wyciąg z finansów króla Iadona, przeliczonych przez szpiegów Derethi. Iadon w jakiś sposób zdołał stanąć na nogi po stracie ładunku i statków. Telrii nie będzie królem. Hrathen usiadł przy biurku, wciąż w zbroi, którą miał na sobie. Papier leżał

nieruchomo w jego zdrętwiałych palcach. Może gdyby nie miał innych problemów, wieści nie wstrząsnęłyby nim tak mocno – w życiu wiele razy miał okazję żegnać się z planami. Pod kartką jednak leżał list od lokalnych artethów. Każdemu z nich zaoferował już stanowisko głównego artetha i wszyscy odmówili. Pozostał tylko jeden człowiek, który mógłby objąć to stanowisko. Sukces handlowy Iadona był tylko jednym z kolejnych kamieni, jakie odpadały od kruszącego się muru kontroli Hrathena. Dilaf właściwie rządził w kaplicy, nie informował nawet Hrathena o połowie spotkań i

kazań, jakie organizował. Odbierał mu władzę z jakąś złośliwą mściwością. Może arteth wciąż czuł urazę o ten incydent z elantryjskim więźniem, a może Dilaf tylko przenosił na Hrathena swój gniew i frustrację spowodowaną humanizacją Elantris przez Sarene. Niezależnie od wszystkiego, Dilaf powoli przejmował władzę. Było to subtelne, ale wydawało się nieuniknione. Sprytny arteth twierdził, że drobne kwestie organizacyjne były „niewarte czasu mego lorda hrodena” – i było to do pewnego stopnia prawdziwe i usprawiedliwione. Gyornowie rzadko zajmowali się

codziennymi praktykami w kaplicy, a Hrathen nie mógł wszystkiego robić sam. Dilaf zajął się wypełnianiem luk. Nawet gdyby Hrathen się nie złamał i nie mianował go głównym artethem, wynik byłby zapewne ten sam. Arelon wymykał się Hrathenowi z rąk. Szlachta szła do Dilafa zamiast do niego, a choć liczba członków Derethi wciąż rosła, nie działo się to dość szybko. Sarene jakimś cudem udaremniła plan przejęcia tronu przez diuka Telrii, a po wizycie w Elantris lud Kae przestał postrzegać Elantrian jako demony. Hrathen miał wyjątkowego pecha w swoich działaniach w Arelonie.

Do tego zdawał sobie sprawę ze swej słabnącej wiary. Nie miał teraz czasu, by analizować egzystencjalne pytania, i doskonale to rozumiał. Rozumienie jednak – w przeciwieństwie do uczuć – stanowiło źródło jego problemu. Teraz, kiedy ziarno niepewności zapuściło korzenie w jego serce, nie mógł ich tak łatwo wyrwać.

To było zbyt wiele. Nagle wydało mu się, że pokój wali się na niego. Ściany i sufit kurczyły się, były coraz bliżej i bliżej, jakby chciały go zgnieść. Hrathen potknął się, próbując uciec, i upadł na marmurową podłogę. Nic nie

pomagało, nic nie było w stanie go uratować. Jęknął, czując ból w miejscach, gdzie zbroja wbiła mu się w skórę pod dziwnymi kątami. Przetoczył się na kolana i zaczął się modlić. Jako kapłan Shu-Dereth Hrathen spędzał na modlitwach wiele godzin. Była to jednak całkiem odmienna modlitwa – raczej jak medytacja, zamiast komunikacji, jak sposób na organizację myśli. Tym razem błagał. Po raz pierwszy od lat zaczął błagać o pomoc. Hrathen sięgnął ku Bogu, któremu służył tak długo, że prawie o

Nim zapomniał. Bogu, którego upychał pomiędzy zamęt logiki i zrozumienia, i któremu odmówił wpływu na swe życie, choć próbował wykorzystywać Jego wpływy. Po raz pierwszy Hrathen poczuł, że nie da rady już działać sam. Po raz pierwszy przyznał, że potrzebuje pomocy. Nie wiedział, jak długo klęczy, żarliwie modląc się o pomoc, współczucie i litość. Wreszcie z tego błagalnego transu wyrwało i go stukanie do drzwi.

–Wejść – rzekł z roztargnieniem. –Przepraszam, że przeszkadzam, jaśnie panie – rzekł kleryk, uchylając drzwi. – Właśnie coś do pana przyszło. Kleryk wsunął do pokoju małą skrzynkę, wycofał się i zamknął za sobą drzwi. Hrathen chwiejnie stanął na nogi. W pokoju było ciemno, choć zaczął się modlić przed południem. Czy naprawdę błagał o litość tak długo? Nieco oszołomiony podniósł skrzynkę i położył na biurku, podważając pokrywę sztyletem. W środku, otulony słomą, znajdował się

stojak z czterema fiolkami, a obok niego tkwił list: Mój lordzie Hrathenie, tu jest trucizna, której żądałeś. Wszystkie skutki są dokładnie takie, jak opisałeś. Ciecz należy spożyć, a ofiara nie odczuje żadnych objawów wcześniej niż po ośmiu godzinach. Chwała lordowi Jaddethowi, teraz i po wsze czasy Forton, aptekarz i lojalny sługa Wyrna Hrathen podniósł fiolkę, z zachwytem spoglądając na jej ciemną zawartość. Prawie zapomniał o tej nocnej rozmowie z Fortonem. Jak przez mgłę przypomniało mu się, że chciał otruć Dilafa. Ten plan już nie

ma sensu. Potrzebował czegoś bardziej spektakularnego. Hrathen kilkakrotnie zamieszał truciznę w fiolce, po czym wyjął korek i wychylił zawartość jednym haustem.

Część druga ZEW ELANTRIS

Rozdział 28

Najtrudniejsze było podjęcie decyzji, od czego zacząć czytanie. Raoden czuł, że wskazówki, których poszukiwał, muszą być ukryte w tym ogromnym morzu stronic, ale ich znalezienie wydawało się zbyt wielkim wyzwaniem. To Karata dokonała

odkrycia. Znalazła niską półkę pod ścianą pokoju przeciwległą do wejścia. Leżało na niej około trzydziestu książek, wszystkie pokryte grubą warstwą kurzu. Zawierały system katalogowania dzieł, z numeracją odnoszącą się do kolumn i rzędów w bibliotece. Dzięki temu Raoden bez trudu zlokalizował książki dotyczące AonDor. Wybrał najmniej skomplikowany tom, jaki znalazł, i zasiadł do pracy. Raoden ograniczył osoby, które wiedziały o bibliotece, do siebie, Galladona i Karaty. Nie tylko obawiał się powtórki z gotowania książek

przez Aandena, lecz również wyczuwał świętość budowli. Nie było to miejsce, które powinni odwiedzać goście; niewtajemniczone osoby mogłyby poprzestawiać książki i zniszczyć spokój tego miejsca. Jezioro również otoczyli tajemnicą, dając Mareshe i Saolinowi uproszczone wyjaśnienie. Własne tęsknoty ostrzegały Raodena, jak niebezpieczne jest to miejsce. Jakaś część jego duszy tęskniła za śmiercionośnymi objęciami szafirowej wody. Gdyby ludzie wiedzieli, że jest możliwość tak łatwej i bezbolesnej ucieczki z Elantris, wielu zrobiłoby to bez namysłu. Miasto opustoszałoby w

ciągu kilku miesięcy. Oczywiście, to było również jakieś wyjście. Jakie miał prawo odmawiać innym spokoju? Uważał mimo wszystko, że za wcześnie jest na to, by zrezygnować z Elantris. Na kilka tygodni przedtem, zanim Sarene zaczęła rozdawać jedzenie, widział, że Elantris może zapomnieć o bólach i cierpieniach. Istniała dla nich droga ucieczki. Ale nie dla niego. Ból narastał z każdym dniem. Czerpał siłę z Dor, z każdym dniem przybliżając go do kapitulacji. Na szczęście Raoden miał księgi, które pozwalały mu zapomnieć.

Studiował je z fascynacją, odkrywając wreszcie proste wyjaśnienia, których szukał tak długo. Teraz przeczytał wreszcie, jak skomplikowane równania Aonów współpracują ze sobą. Narysowanie linii odrobinę zbyt długiej mogło mieć drastyczne skutki. Dwa równania Aonów mogły zaczynać się tak samo, ale – jak dwa kamienie staczające się z góry po lekko odmiennych trasach – ostatecznie mogły robić całkiem co innego. A wystarczyło tylko zmienić długość kilku linii. Zaczął wreszcie rozumieć teorię AonDor. Dor była taka, jak ją

opisywał Galladon –

potężny zasobnik, tuż poza zasięgiem zmysłów. Jej jedynym dążeniem była ucieczka. Książka wyjaśniała, że Dor istnieje w miejscu, w którym panuje silne ciśnienie, więc energia usiłuje uciec przez każde możliwe wyjście, przechodząc z obszaru wysokiej koncentracji do niskiej. Jednakże, z powodu natury Dor, może ona wejść do świata fizycznego jedynie poprzez bramy odpowiedniego kształtu. Elantrianie potrafili tworzyć wyjścia za pomocą swoich rysunków,

co pozwalało Dor wyjść, a same rysunki mogły zdeterminować formę, jaką przybierze, kiedy się pojawi. Jednakże, jeśli choć jedna linia będzie w niewłaściwej proporcji, Dor nie uda się wejść – jak kwadrat, który próbuje się przepchnąć przez okrągły otwór. Niektórzy teoretycy opisywali ten proces, używając tak nieznanych słów, jak „częstotliwość” i „długość impulsu”. Raoden dopiero zaczynał rozumieć, ile geniuszu naukowego kryje się na stęchłych stronicach książek w bibliotece. Jednak, pomimo długich badań, nie był w stanie dowiedzieć się, dlaczego AonDor przestała działać. Mógł się

jedynie domyślać, że Dor w jakiś sposób uległa zmianie. Może teraz, zamiast kwadratu, była trójkątem – i, nieważne jak wiele Raoden rysował kwadratowych Aonów, energia nie mogła się przedostać. Co jednak mogło spowodować takie zmiany w Dor? Tego już wyjaśnić nie potrafił. –Skąd się to tutaj wzięło? – zapytał Galladon, przerywając tok myśli Raodena. Dulanin wskazał na Seona Iena, który płynął nad półką z książkami. –Nie wiem – odrzekł Raoden, obserwując, jak Ien kilkakrotnie zatacza kręgi.

–Muszę przyznać, sule, że twój Seon jest upiorny. Raoden wzruszył ramionami. –Wszystkie szalone Seony są takie. –Tak, ale inne trzymają się z dala od ludzi. Galladon zezował na Iena, drżąc lekko. Seon, jak zwykle, pozornie nie zwracał na niego uwagi, choć wyraźnie lubił przebywać w pobliżu Raodena. –Nieważne – odparł Galladon. – Saolin cię prosi.

Raoden skinął głową, zamknął książkę i wstał od biurka. Dogonił Galladona w przejściu. Dulanin rzucił na Iena ostatnie niepewne spojrzenie i zamknął drzwi, pogrążając Seona w ciemności.

***

–Nie wiem, Saolinie – mruknął z wahaniem Raoden. –Panie, nie mamy wielkiego wyboru – rzekł Saolin. – Moi ludzie są zbyt poranieni. Nie damy rady dzisiaj stanąć przeciwko ludziom Shaor – te dzikusy zepchną nas z drogi i nawet się nie zatrzymają.

Raoden przytaknął z westchnieniem.

śołnierz miał rację, nie mogli nieustannie chronić Sarene przed ludźmi Shaor. Wprawdzie Saolin nabrał wprawy w walce lewą ręką, lecz po prostu nie miał dość ludzi, by chronić dziedziniec. Oprócz tego, wydawało się, że ludzie Shaor z każdym dniem są coraz bardziej dzicy i zawzięci. Widocznie wyczuwali, że na dziedzińcu jest żywność, i sam fakt, że nie mogli jej dosięgnąć, doprowadzał ich do szaleństwa. Raoden próbował zostawiać dla nich żywność, ale to działało tylko na krótką metę. Napychali się i ruszali znowu, jeszcze bardziej wściekli niż przedtem. Byli napędzani jedną,

obsesyjną myślą – dorwać się do wozów na dziedzińcu. Gdybym miał więcej żołnierzy! – myślał z irytacją Raoden. Przez jałmużnę Sarene stracił wielu dobrych ludzi, lecz liczebność ludzi Shaor pozostawała niezmieniona. Raoden i Galladon zaofiarowali się, że dołączą do wojowników Saolina, ale siwy kapitan nawet nie chciał o tym słyszeć. –Przywódcy nie walczą – mówił mężczyzna ze złamanym nosem – jesteście zbyt cenni. Raoden wiedział, że Saolin ma rację.

Raoden i Galladon nie byli żołnierzami. Nie wnieśliby do dobrze wyszkolonych oddziałów Saolina niczego poza bałaganem. Mieli niewiele możliwości do wyboru i wydawało się, że plan Saolina będzie najlepszy z kilku mniej ciekawych opcji. –Dobrze – rzekł Raoden. – Zróbcie to. –Doskonale, panie – odparł z lekkim ukłonem Saolin. – Zaraz zacznę przygotowania… mamy tylko kilka minut do przybycia księżniczki. Raoden odprawił Saolina skinieniem głowy. Plan żołnierza był desperacką,

ostateczną próbą zastawienia pułapki. Ludzie Shaor mieli zwyczaj iść jedną drogą, zanim się rozdzielali, żeby próbować dostać się na dziedziniec. Saolin zaplanował zasadzkę w tym właśnie miejscu. Było to ryzykowne, ale prawdopodobnie zarazem była to ich ostatnia szansa. śołnierze nie mogli walczyć dalej w takim stanie. –Myślę, że powinniśmy już iść – rzekł Raoden. Galladon skinął głową. Raoden miał wyrzuty sumienia, że musiał podjąć taką decyzję. Jeśli Saolin przegra, dzikusy przedrą się na plac. Jeśli zwycięży, będzie to oznaczało śmierć lub okaleczenie wielu Elantrian po obu stronach –

które Raoden powinien był chronić. –Tak czy tak, jestem wrakiem – mruknął Raoden.

***

Sarene czuła, że coś się dzieje, ale nie wiedziała dokładnie co. Duch był nerwowy, nie żartował jak zwykle. Nie chodziło o nią. Być może miał jakieś problemy jako przywódca. Chciała nawet zapytać, o co chodzi. Poruszała się niemal machinalnie, wykonując dobrze znane gesty. Troska Ducha ją denerwowała. Za

każdym razem, kiedy podchodził, żeby wziąć coś od niej, spoglądała mu w oczy i widziała w nich napięcie. Nie mogła się zmusić, żeby zapytać, co się stało. Zbyt długo udawała chłód, zbyt długo odrzucała jego próby zawarcia przyjaźni. Podobnie jak w Teod, wczuła się w rolę. I podobnie jak przedtem, przeklinała się, nie wiedząc, jak uciec od samorzutnie przyjętej obojętności. Na szczęście Duch nie miał takich zahamowań. Kiedy szlachta zebrała się, by rozdawać żywność, odprowadził Sarene na bok. Spojrzała na niego z zaciekawieniem.

–Co się dzieje? Popatrzył na grupkę szlachty, w której było nawet kilka dam, czekającej, aż Elantrianie podejdą i odbiorą swoje porcje. –Coś się dzisiaj może zdarzyć – rzekł. –Co? – zapytała, marszcząc brwi. –Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że nie wszyscy Elantrianie są tacy pokorni jak ci tutaj? –Tak – odparła powoli Sarene. Co teraz kombinujesz, Duchu? W

jaką grasz grę? Wydawał się taki uczciwy, taki szczery. A jednak nie mogła pozbyć się myśli, że z nią igra. –No cóż… – mruknął. – Po prostu… miej strażników blisko siebie. Sarene ujrzała w jego oczach coś, czego nie widziała tam nigdy przedtem. Poczucie winy. Obróciła się w kierunku kolejki po żywność, wciąż jeszcze słysząc w głowie złowieszcze słowa. Nagle zaczęła sobie dziękować, że pozostała wyniosła. Coś przed nią ukrywał. Coś ważnego. Jej zmysł polityczny nakazywał ostrożność.

Jeśli jednak czegokolwiek się spodziewał, nie nadeszło. Nim zaczęli rozdawać żywność, Duch ożywił się nieco i poweselał. Sarene uznała, że zrobił wielki problem z niczego. Wtedy rozległy się wrzaski.

***

Raoden zaklął, rzucając worek z żywnością na pierwszy odgłos wycia. Rozległ się blisko – o wiele za blisko. Chwilę później ujrzał sylwetkę walczącego Saolina, wyłaniającą się z wylotu alejki. śołnierz wymachiwał mieczem, broniąc się przed czterema przeciwnikami. Jeden uderzył Saolina pałką po nogach i żołnierz upadł.

Wtedy zaatakowali ich ludzie Shaor. Wysypywali się ze wszystkich alejek – ponad dwa tuziny wyjących szaleńców. Strażnicy miejscy poderwali się, zaskoczeni, zbudzeni ze swego leniwego transu koło bramy, ale byli zbyt powolni. Ludzie Shaor skoczyli ku grupie arystokratów i Elantrian. Wtedy pojawił się Eondel. Szczęśliwym zrządzeniem losu postanowił właśnie dzisiaj towarzyszyć Sarene w wyprawie i jak zawsze miał przy sobie miecz, przedkładając bezpieczeństwo nad konwenanse. W tym wypadku jego

ostrożność była całkiem na miejscu. Ludzie Shaor nie spodziewali się oporu i potykali się o własne nogi, uciekając przed świszczącym ostrzem w ręku generała. Pomimo bagażu lat Eondel walczył zwinnie i skutecznie, ścinając dwóch napastników za jednym zamachem. Broń Eondela bez trudu cięła elantryjskie ciało. Jego atak spowolnił dzikusów na tyle, że do walki włączyła się straż, tworząc za nim szereg. Do szlachciców dotarło wreszcie, że znaleźli się w niebezpieczeństwie, i zaczęli wrzeszczeć. Na szczęście stali kilka kroków od bramy i bez trudu

udało im się uciec. Jeden z ludzi Shaor upadł u stóp Raodena i Sarene, przewracając karton z kaszą. Brzuch miał rozcięty od pasa po szyję, a jego ramiona poruszały się konwulsyjnie, mieszając białą kaszę ze szlamem na bruku. Usta mu zadrżały, kiedy spojrzał w górę. –Jeść. Chcieliśmy tylko trochę jedzenia… Jeść… – bełkotał szaleniec, rozpoczynając mantrę Hoed. Sarene spojrzała na niego i cofnęła się o krok.

–Nie dopuszczałeś ich do żywności, prawda? – zapytała. Raoden powoli skinął głową, nie próbując się usprawiedliwiać. –Nie dopuszczałem. –Ty tyranie! – syknęła. – Ty despoto bez serca! Raoden odwrócił się, by spojrzeć na zdesperowanych ludzi Shaor. W pewnym sensie Sarene miała rację. –Tak. Właśnie tak. Sarene cofnęła się jeszcze o krok. W tym momencie jednak potknęła się o

coś. Raoden sięgnął, żeby ją podtrzymać, ale znieruchomiał, kiedy zobaczył, o co zawadziła. Był to worek z żywnością. Jeden z tych przeładowanych worków, które Raoden przygotowywał dla Hoed. Sarene też spojrzała w dół i coś zaczęło jej świtać. –Prawie zaczęłam ci ufać – rzekła z goryczą i pobiegła w stronę bramy. śołnierze rozstąpili się przed nią. Ludzie Shaor rzucili się na porzuconą żywność.

Zaczęli zgarniać rozrzucone zapasy, wpychając je do ust brudnymi rękami. Raoden obserwował ich znużonym wzrokiem. To był koniec. Szlachta już nigdy nie wejdzie do Elantris. Przynajmniej nikt nie zginął. Nagle przypomniał sobie o Saolinie. Pędem ruszył przez dziedziniec i upadł na klęczki przed przyjacielem. Stary żołnierz spoglądał w niebo niewidzącym wzrokiem i kręcąc głową, mamrotał: –Zawiodłem mojego pana. Zawiodłem mojego lorda Ducha. Zawiodłem, zawiodłem, zawiodłem…

Raoden jęknął, pochylając głowę. –Co ja zrobiłem? – wyszeptał, bezradnie tuląc do piersi nowego Hoed. Siedział pogrążony w smutku jeszcze długo po tym, jak ludzie Shaora zabrali resztki żywności i uciekli. Wtedy z rozpaczy wyrwał go niezwykły odgłos. Bramy Elantris znów się otwierały.

Rozdział 29

–Pani, na pewno nie jesteś ranna? – dopytywał się Ashe. Jego głęboki głos był pełen troski. Sarene próbowała otrzeć oczy, ale łzy nie przestawały płynąć.

–Nic mi nie jest. Nie całkiem przekonany Seon okrążał ją, szukając zewnętrznych śladów obrażeń. Za oknem powozu domy i sklepy szybko uciekały w tył, gdy pojazd niósł ich z powrotem do pałacu. Eondel, właściciel powozu, pozostał przy bramie. –Pani – zapytał Ashe. – Co się stało? –Miałam rację, Ashe – odparła, usiłując roześmiać się z własnej głupoty. – Powinnam się cieszyć. Miałam co do niego rację przez cały czas.

–Duch? Sarene skinęła głową, po czym oparła się o poduszki siedzenia, spoglądając na sufit powozu. –Nie dopuszczał ludzi do żywności. Powinieneś był ich widzieć, Ashe, głód uczynił z nich szaleńców. Wojownicy Ducha trzymali ich z dala od dziedzińca, ale tamci chyba wreszcie zgłodnieli tak, że zaatakowali. Nie mogę zrozumieć, jak im się to udało – nie mieli zbroi ani mieczy. A on nawet nie próbował zaprzeczać. Stał tylko i patrzył, jak jego plany walą się w gruzy, ze stosem rozrzuconej żywności u stóp.

Uniosła ręce do twarzy i z frustracją chwyciła się za głowę. –Dlaczego ja jestem taka głupia? Ashe zapulsował. –Wiedziałam, co robi. Dlaczego tak mnie to martwi, że miałam rację? – Sarene odetchnęła głęboko, ale oddech uwiązł jej w gardle. Ashe miał rację, pozwoliła się za bardzo omotać Duchowi i Elantris. Zaangażowała się zbyt emocjonalnie, by działać zgodnie z podejrzeniami. Wynik był katastrofalny. Szlachta zareagowała na cierpienie i nędzę

Elantrian. Długo przechowywane przesądy osłabły, nauki Korathi o umiarze i wyrozumiałości pokazały, że wciąż są silne. Teraz jednak szlachta będzie pamiętać wyłącznie to, że ją zaatakowano. Sarene mogła tylko dziękować Domi, że nikt nie ucierpiał. Jej ciąg myśli został przerwany przez brzęk żelaza za oknem. Opanowała się, na ile mogła, i wyjrzała, żeby sprawdzić, co się dzieje. W przeciwnym kierunku maszerował dwuszereg ludzi w kolczugach. Mieli na sobie czerwone i czarne insygnia. Była to osobista

gwardia Iadona, kierująca się do Elantris. Sarene poczuła dreszcz, widząc posępne twarze żołnierzy. –Idos Domi – wyszeptała. Mieli twarde spojrzenia ludzi gotowych na zabijanie. Na rzeź.

***

Początkowo stangret protestował, kiedy zaczęła krzyczeć, aby jechał szybciej, lecz niewielu ludzi jest w stanie sprzeciwić się zdesperowanej teodzkiej księżniczce. Wkrótce dotarli do pałacu i Sarene wyskoczyła z powozu, nie czekając, aż stangret

wyciągnie schodki. Wśród służb pałacowych jej reputacja zataczała coraz szersze kręgi i wszyscy wiedzieli już, że mają jej schodzić z drogi, kiedy pędzi przez korytarze. Strażnicy pod gabinetem Iadona też zaczynali się już do niej przyzwyczajać i tylko westchnęli z rezygnacją, otwierając przed nią drzwi. Na jej widok król wyraźnie się zirytował. –Cokolwiek to jest, może zaczekać. Mamy kryzys… Sarene walnęła otwartymi dłońmi w biurko Iadona, aż się całej zatrzęsło, a stojak na pióra

przewrócił się na bok. –Co, na błogosławione imię Domi, wyprawiasz?! Iadon poczerwieniał z wściekłości i frustracji i zerwał się na nogi. –Zaatakowano moich dworzan! Muszę zareagować, to mój obowiązek! –Nie praw mi kazań na temat swoich obowiązków, Radonie odparowała. – Od dziesięciu lat szukasz pretekstu, by zniszczyć Elantris… powstrzymują cię tylko przesądy ludzkie. –Do czego zmierzasz? – zapytał zimno.

–Nie będę tą, która da ci ten pretekst! – odrzekła. – Wycofaj ludzi! Iadon prychnął. –Chyba ze wszystkich ludzi ty najbardziej powinnaś docenić moją szybkość reakcji, księżniczko. To twój honor ucierpiał przy tym ataku. –Jestem w stanie doskonale sama obronić swój honor, Iadonie. Ci żołnierze to ruch w dokładnie przeciwnym kierunku niż to, co usiłuję osiągnąć od kilku tygodni. –To był i tak durny pomysł – stwierdził Iadon, rzucając na stół stos papierów.

Górny arkusz poruszył się i Sarene mogła odczytać zapisane rozkazy. Najlepiej widoczne były złowróżbne słowa „Elantris” i „eksterminacja”. –Wracaj do pokoju, Sarene – rzekł król. – Za kilka godzin będzie po wszystkim. Po raz pierwszy Sarene zorientowała się, jak teraz musi wyglądać, z twarzą czerwoną i napuchniętą od łez, w prostej sukience poplamionej błotem z Elantris i z rozczochranymi

włosami splecionymi w niedbały

warkocz. Moment poczucia zagrożenia minął jednak bardzo szybko, kiedy spojrzała na króla i ujrzała w jego oczach satysfakcję. On zmasakruje tę grupę głodnych, bezbronnych ludzi w Elantris. Zabije Ducha. Wszystko przez nią. –Posłuchaj mnie, Iadonie – odezwała się zimnym, ostrym tonem. Wytrzymała wzrok króla, prostując się, żeby patrzeć z góry na niższego od niej Iadona. – Wycofasz ludzi z Elantris. Zostawisz jego mieszkańców w spokoju. Inaczej zacznę opowiadać dookoła to, co o tobie wiem.

Iadon prychnął. –Pogarda, Iadonie? – zapytała. – Myślę, że poczujesz się inaczej, kiedy wszyscy poznają prawdę. Wiesz, że już cię uważają za głupca. Udają, że cię słuchają, ale wiesz… wiesz, w tej szepczącej części serca, że drwią sobie z ciebie tym posłuszeństwem. Myślisz, że nie słyszeli o straconych statkach? Myślisz, że się nie śmieją między sobą, wiedząc, że ich król będzie ubogi jak baron? O, wiedzą o tym. Jak im spojrzysz w twarz, Iadonie, kiedy się dowiedzą, jak naprawdę udało ci się przetrwać? Kiedy im pokażę, jak zabezpieczyłam twój dochód, dając ci kontrakty z

Teod, jak uratowałam twoją koronę? Mówiąc, podkreślała każde zdanie dźgnięciem palca w kierunku jego piersi. Na czole Iadona pojawiły się krople potu, zaczął ustępować pod jej nielitościwym spojrzeniem. –Jesteś głupcem, Iadonie – syknęła. – Ja to wiem, twoja szlachta to wie, cały świat to wie. Wziąłeś wielkie państwo i wycisnąłeś w swych chciwych łapskach. Zrobiłeś z ludzi niewolników, zbrukałeś honor Arelonu. A pomimo wszystko kraj biednieje. Nawet ty, król, jesteś tak zrujnowany, że tylko dar z Teod pozwala ci utrzymać koronę!

Iadon skurczył się. Wydawało się, że zmalał, a jego arogancka postawa runęła pod jej argumentami. –Jak to będzie wyglądało, Iadonie? – szepnęła. – Jak się poczujesz, kiedy cały dwór się dowie, że jesteś zadłużony u kobiety? I do tego u głupiej dziewuchy. Wszystko wyjdzie na jaw. Wszyscy będą wiedzieć, kim jesteś. Zwykłym, wystraszonym, trywialnym, niekompetentnym inwalidą. Iadon usiadł na krześle. Sarene podała mu pióro. –Odwołaj ich – zażądała.

Palce mu drżały, kiedy na dole stronicy dopisywał odwołanie rozkazu i stemplował osobistą pieczęcią. Sarene wyrwała mu papier spod ręki i wyszła z gabinetu. –Ashe, zatrzymaj żołnierzy! Powiedz, że będą nowe rozkazy!

–Tak jest, pani! – zawołał Seon i wystrzelił korytarzem w kierunku okna. Poruszał się szybciej niż galopujący koń. –Ty! – rozkazała Sarene, uderzając

zwiniętym rulonem papieru w pierś strażnika. – Zanieś to do Elantris. Mężczyzna niepewnie wziął papier. –Biegiem! – poleciła. Posłuchał. Sarene skrzyżowała ręce na piersi, obserwując, jak mężczyzna biegnie korytarzem. Potem spojrzała na drugiego strażnika. Poruszył się niespokojnie. –Eee… tego, dopilnuję, żeby dotarł – wymamrotał i rzucił się w ślad za swym towarzyszem. Sarene stała przez chwilę, po czym

zawróciła do gabinetu króla. Starannie zamknęła drzwi. Pod powiekami pozostał jej widok Iadona, pochylonego w swym fotelu, z łokciami na blacie i dłońmi ściskającymi głowę. Król cicho szlochał.

***

Zanim dotarła do Elantris, nowe rozkazy zostały już dawno dostarczone i żołnierze Iadona stali niepewnie przed bramą. Kazała im wracać do domu, ale kapitan odmówił, twierdząc, że wprawdzie nie dostał rozkazu do ataku, ale też i nie miał rozkazu powrotu. Wkrótce potem

pojawił się kurier, który dostarczył również i ten rozkaz. Kapitan rzucił jej wściekłe spojrzenie, ale zabrał ludzi z powrotem do pałacu. Sarene została jeszcze przez chwilę, pokonując mozolnie schody na szczyt murów, aby spojrzeć w dół, na dziedziniec. Jej wóz na prowiant stał porzucony pośrodku dziedzińca, przewrócony, wokół leżały połamane skrzynie, znacząc resztki nierównej linii. Ciała też tam leżały – zabici napastnicy gnili w błocie. Nagle zamarła, a jej mięśnie zesztywniały. Jedno z ciał wciąż się poruszało. Przechyliła się przez kamienną barierkę, spoglądając na

leżącego. Odległość była spora, ale Sarene widziała wyraźnie zarys nóg tamtego – leżących o kilkanaście stóp od reszty ciała. Był przecięty na pół. Nie miał szans przeżyć takiej rany, a jednak wymachiwał rękoma. –Litościwy Domi – szepnęła, kładąc dłoń na sercu. Jej palce odszukały mały wisior Korathi. Z niedowierzaniem rozejrzała się po dziedzińcu. Inne ciała też się ruszały, pomimo straszliwych ran. Mówią, że Elantrianie są martwi, przypomniało jej się. śe to zmarli, których umysły nie chcą odpocząć. Po raz pierwszy oczy jej się otworzyły i

zrozumiała, jak Elantrianie żyli bez jedzenia. Nie potrzebowali jeść.

Ale dlaczego jedli? Pokręciła głową, usiłując oczyścić umysł. W tym momencie jej wzrok padł na kolejną postać. Klęczała w cieniu muru Elantris, całą swoją postawą wyrażając niewymowny smutek. Poczuła, że coś ją ciągnie do tej postaci, i podeszła bliżej, sunąc dłonią po kamiennej barierce. Zatrzymała się dokładnie ponad nim. Uratowałam cię, pomyślała. Król by

cię zniszczył, ale ja uratowałam ci życie. Nie dla ciebie, Duchu, lecz dla tych wszystkich ludzi, nad którymi panujesz. Duch jej nie zauważył. Chciała być na niego wściekła. Jednakże, kiedy spoglądała w dół i widziała jego bezbrzeżny smutek, nie mogła okłamywać nawet samej siebie. Wydarzenia dnia wstrząsnęły nią z kilku powodów. Była wściekła, że pokrzyżowano jej plany. śałowała, że nie będzie w stanie już dłużej żywić Elantrian. Była nieszczęśliwa, wiedząc, jak arystokracja zacznie znowu postrzegać Elantrian.

Smutno jej jednak było również dlatego, że go już nigdy nie zobaczy. Tyran czy nie, wydawał się dobrym człowiekiem. A może… a może tylko tyran mógł władać takim miejscem jak Elantris? Może on był tym najlepszym, co mieli ci ludzie. Cóż, i tak już nigdy go nie zobaczy. Nigdy nie spojrzy w jego oczy, które pomimo wynędzniałego ciała wydawały się takie żywe i inteligentne. To koniec.

***

Uciekła w jedyne bezpieczne dla niej

miejsce w Kae, które jej pozostało. Kiin wpuścił ją i długo tulił, kiedy padła mu w ramiona. Był to doskonale poniżający koniec bardzo obfitującego w uczucia dnia. Sam uścisk jednak był tego wart. Już jako dziecko wiedziała, że wujek potrafi cudownie przytulać. Jego potężne ramiona zdołały objąć nawet wysoką i chudą dziewczynkę. Wreszcie odsunęła się od niego, ocierając oczy. Kiin położył jej dłoń na ramieniu i poprowadził ją do jadalni, gdzie wokół stołu siedziała reszta rodziny, z Adienem włącznie. Lukel opowiadał o czymś z ożywieniem, ale urwał, kiedy ujrzał

Sarene. –O wilku mowa – powiedział – a wilk tuż. Spłoszone, z lekka rozbiegane oczy Adiena znalazły jej twarz. –Sześćset siedemdziesiąt dwa kroki stąd do Elantris. Przez chwilę panowało milczenie. Wreszcie Kaise nie wytrzymała i zadała pytanie: –Sarene, czy oni naprawdę próbowali cię zjeść?

–Nie – odparła Sarene. – Chcieli się poczęstować naszym jedzeniem.

–Kaise, zostaw kuzynkę w spokoju – odezwała się Daora. – Miała ciężki dzień. –A ja wszystko przegapiłam – poskarżyła się Kaise, siadając. Gniewnym wzrokiem spojrzała na brata. – Dlaczego akurat dzisiaj musiałeś się rozchorować? –To nie moja wina – bronił się Daorn, wciąż nieco blady. Nie wydawał się rozczarowany tym, że przegapił

bitwę. –Cicho, dzieciaki – powtórzyła Daora. –Nie szkodzi – odparła Sarene. – Mogę o tym rozmawiać. –No dobrze – odezwał się Lukel. – A zatem, czy to prawda? –Tak – odparła Sarene. – Kilku Elantrian nas zaatakowało, ale nikt nie został ranny, przynajmniej po naszej stronie. –Nie – poprawił Lukel. – Nie o to mi chodziło, tylko o króla. Czy to prawda, że go zakrzyczałaś, aż się

poddał? Sarene poczuła, że robi jej się słabo. –To się już rozniosło? Lukel zaśmiał się. –Powiedzieli, że twój głos było słychać aż w głównym holu. Iadon do tej pory nie wyszedł z gabinetu. –No dobrze, może mnie trochę poniosło – przyznała. –Dobrze zrobiłaś, moja droga – zapewniła ją Daora. – Iadon jest za bardzo przyzwyczajony do tego, że cały dwór skacze na każde jego

kichnięcie. Prawdopodobnie nie wiedział, co ma zrobić, kiedy ktoś rzeczywiście mu się postawił. –To nie było takie trudne. – Pokręciła głową. – Pod maską bezczelności jest bardzo niepewny siebie. –Większość mężczyzn jest taka, kochanie – odparła Daora. Lukel zachichotał. –Kuzynko, co ja bym bez ciebie zrobił? śycie było takie nudne, dopóki nie wkroczyłaś i nie narobiłaś zamieszania. –Wolałabym, żeby to zamieszanie

nieco ucichło – wyznała. – Iadon nie będzie zadowolony, kiedy się pozbiera. –Jeśli zacznie podskakiwać, znowu możesz na niego nawrzeszczeć – poradził Lukel. –Nie – wtrącił Kiin poważnym tonem. – Ona ma rację. Monarchowie nie mogą sobie pozwolić na otrzymywanie publicznej reprymendy. Kiedy się to wszystko skończy, mogą nastać naprawdę ciężkie czasy. –A może po prostu abdykuje na korzyść Sarene – odpowiedział Lukel ze śmiechem.

–Twój ojciec zawsze się tego obawiał – rozległ się głęboki głos Ashe’a i Seon wleciał przez okno. – Zawsze się martwił, że Arelon nie poradzi sobie z tobą.

Sarene uśmiechnęła się blado. –Wrócili? –Wrócili – odparł Seon. Wysłała go, by śledził strażników Iadona, na wypadek, gdyby zechcieli zignorować rozkazy. Kapitan natychmiast poszedł do króla,

ale wrócił, kiedy Iadon odmówił otwarcia drzwi. –Nie wypada, żeby żołnierz widział króla mażącego się jak dziecko – zauważył Lukel. –W każdym razie – ciągnął Seon – ja… Przerwało mu uporczywe stukanie do drzwi. Kiin znikł i wrócił po chwili w towarzystwie mocno podekscytowanego lorda Shudena. –Pani. – Skłonił się lekko Sarene. Potem spojrzał na Lukela. – Słyszałem właśnie bardzo interesujące

wieści. –To wszystko prawda – odparł Lukel. – Pytaliśmy Sarene. Shuden pokręcił głową. –Nie o to chodzi. Sarene uniosła wzrok. –Co jeszcze może się dzisiaj wydarzyć? Oczy Shudena zabłysły. –Nigdy nie zgadniecie, kogo dzisiaj w nocy zabrała Shaod.

Rozdział 30

Hrathen nie próbował ukryć

przemiany. Dostojnie opuścił pokój, ukazując swoje przekleństwo całej kaplicy. Dilaf był właśnie w środku porannej mszy. Warto było stracić włosy i kolor skóry, żeby zobaczyć, jak mały arelicki duchowny odskakuje w tył z okrzykiem przerażenia. Kapłani Korathi przyszli po Hrathena wkrótce potem. Dali mu długie, powiewne białe giezło, by ukryć jego zeszpecenie, po czym wyprowadzili go z pustej już kaplicy. Hrathen uśmiechnął się, widząc, jak zmieszany Dilaf obserwuje go ze swej alkowy. Po raz pierwszy patrzył na Hrathena z otwartą nienawiścią. Kapłani Korathi zabrali go do swej

kaplicy, rozebrali, umyli jego splamione czernią ciało wodą z rzeki Aredel. Następnie owinęli go w białą szatę składającą się z grubych, podobnych do szmat pasów materiału. Po umyciu i ubraniu go kapłani odstąpili i pozwolili podejść Ominowi. Mały, łysawy przywódca arelickich Korathi pobłogosławił Hrathena w milczeniu, kreśląc mu na piersi znak Aonu Omi. Oczy arelickiego duchownego błyszczały zaledwie cieniem satysfakcji. Następnie, śpiewając, poprowadzili Hrathena ulicami miasta. Przy samym wejściu do Elantris zastali spory oddział straży i w barwach Iadona,

który blokował im przejście. śołnierze stali z dłońmi na rękojeściach broni, rozmawiając ściszonymi głosami. Hrathen spojrzał na nich z zaskoczeniem – poznał, że ci ludzie przygotowują się do walki. Omin przez chwilę sprzeczał się z kapitanem straży miejskiej Elantris, podczas gdy pozostali kapłani wprowadzili Hrathena do niskiego budynku obok strażnicy – miejsca oczekiwania, oznaczonego Aonem Omi. Hrathen obserwował przez małe okno pokoiku, jak dwaj zdyszani strażnicy podbiegli do żołnierzy Iadona i przedstawili im zwinięty arkusz

papieru. Kapitan odczytał go, zmarszczył brwi i odwrócił się, by sprzeczać się z posłańcem. Po chwili Omin wrócił, wyjaśniając, że muszą czekać. I czekali – prawie dwie godziny. Hrathen słyszał, że kapłani wtrącali ludzi do Elantris tylko o jednej porze dnia, ale widać, było to okienko czasowe, a nie określony moment. Wreszcie kapłani wcisnęli mu do ręki mały koszyk z żywnością, odmówili ostatnią modlitwę do swego żałosnego boga, po czym wepchnęli go przez bramę.

Znalazł się za murem, z łysą głową, skórą splamioną wielkimi czarnymi plamami.

Elantrianin. Z tej perspektywy miasto wyglądało mniej więcej tak samo, jak z murów – brudne, gnijące, bluźniercze. Nie mogło mu nic zaoferować. Odrzucił mały koszyk z prowiantem i opadł na kolana. –Och, Jaddethie, Panie wszelkiego Stworzenia – zaczął silnym, stanowczym głosem. – Wysłuchaj teraz prośby sługi Twego Imperium. Zabierz tę skazę z mojej krwi.

Przywróć mnie do życia. Błagam Cię z całą mocą mojego stanowiska świętego gyorna. Odpowiedzi nie było, więc powtórzył modlitwę. Jeszcze raz. I jeszcze. I jeszcze…

Rozdział 31

Saolin nie otworzył oczu, kiedy zanurzył się w jeziorze, ale przestał mamrotać. Przez chwilę unosił się na wodzie, po czym odetchnął głęboko i wyciągnął ręce ku niebu. A potem rozpłynął się w niebieską ciecz. Raoden obserwował z namaszczeniem ten proces. Czekali trzy dni w nadziei,

że siwy żołnierz odzyska zmysły. Nie odzyskał. Przynieśli go do jeziora częściowo dlatego, że jego rana była zbyt potworna, a częściowo dlatego, że Raoden wiedział, iż nie zdoła przekroczyć progu Sali Pokonanych, gdyby tam był Saolin. Jego nieustanna mantra „Zawiodłem mojego lorda Ducha” byłaby dla niego nie do zniesienia. –Chodź, sule – rzekł Galladon. – Jego już nie ma. –Nie ma – zgodził się Raoden. I to moja wina. Po raz pierwszy ból fizyczny wydawał mu się niczym w

porównaniu z bólem duszy.

***

Wracali. Najpierw cieniutkim strumyczkiem, potem całą falą. Potrzebowali wielu dni, żeby zrozumieć i uwierzyć, że Sarene nie wróci. Nie będzie jałmużny, nie będzie jedzenia, czekania i znów jedzenia. Wracali, przypominając sobie, że niedawno – jeszcze niedawno –

mieli w życiu cel.

Raoden przywracał ich do dawnych prac – czyszczenie, uprawa i budownictwo. Z odpowiednimi narzędziami i materiałami praca stała się mniej umyślnym marnowaniem czasu, a więcej sposobem na odbudowę Nowego Elantris. Połatane dachy zastąpiono trwalszymi,

funkcjonalnymi. Dodatkowe ziarno pozwalało zaplanować drugi siew, rozleglejszy niż pierwszy. Mur wokół Nowego Elantris podniesiono i wzmocniono, choć ludzie Shaor na razie pozostawali w ukryciu. Raoden wiedział jednak, że żywność, jaką zebrali z wozu Sarene, nie wystarczy im na długo. Dzikusy wrócą. Po odejściu Sarene przybyło do niego o wiele więcej ludzi, niż odeszło. Raoden musiał przyznać, że pomimo tymczasowych problemów, wycieczki Sarene do Elantris okazały się korzystne. Udowodniła ludziom, że niezależnie od tego, jak boli ich głód, napełnienie brzuchów nie wystarczy.

Radość jest czymś więcej niż brakiem dyskomfortu. Zatem, kiedy wracali, nie pracowali już na żywność. Pracowali, ponieważ bali się tego, czym mogą się stać, jeśli nie będą pracować.

–Jego tu nie powinno być, Galladonie – stwierdził Raoden, obserwując fjordelskiego duchownego ze swego stanowiska na dachu. –Jesteś pewien, że to gyorn? – zapytał Galladon.

–Tak mówi w tej swojej modlitwie. Poza tym zdecydowanie jest Fjordelczykiem. Takie bary nie są z całą pewnością aonickie. –Fjordelczycy nie są zabierani przez Shaod – upierał się Galladon. – Tylko ludzie z Arelonu, Teod, czasem z Duladenu. –Wiem – odparł Raoden, siadając z irytacją. – Może to tylko procenty, w Arelonie nie ma wielu Fjordelczyków… może dlatego ich nie bierze… Galladon pokręcił głową.

–Więc dlaczego Jindo też nie bierze? Wzdłuż szlaku przyprawowego żyje ich sporo. –Nie wiem – odparł Raoden. –Posłuchaj, jak się modli, sule – rzekł z naganą w głosie Galladon. – Jakby reszta nas już tego nie próbowała. –Ciekawe, jak długo tak posiedzi. –Już trzy dni – rzekł Galladon. – Zaraz zgłodnieje. Kolo? Raoden skinął głową Nawet po trzech dniach praktycznie nieprzerwanej modlitwy głos gyorna był silny. Biorąc całokształt pod uwagę, Raoden musiał

poczuć respekt dla determinacji tamtego. –Cóż, kiedy wreszcie zrozumie, że i tak niczego nie osiągnie, zaprosimy go do nas – rzekł Raoden. –Kłopoty, sule – zauważył Galladon. Raoden podążył wzrokiem za ręką przyjaciela i zauważył kilka skulonych postaci po lewej stronie gyorna. Zaklął, obserwując, jak ludzie Shaor czają się w alejce. Widocznie zjedli wszystko wcześniej, niż przypuszczał Raoden. Prawdopodobnie wrócili na dziedziniec poszukać resztek, ale

trafili na coś bardziej obiecującego – wciąż pełen koszyk u stóp gyorna. –Chodź – ponaglił Raoden, zrywając się na nogi, żeby zejść z dachu. Kiedyś ludzie Shaor szli prosto po żywność. Ostatnie wydarzenia jednak nieco ich zmieniły. Zaczęli atakować, jakby zdali sobie sprawę, że im mniej gąb przeciwko nim, tym łatwiej zdobędą żywność. –Doloken mnie spali za pomoc gyornowi – wymamrotał Galladon, podążając za nim. Niestety, obaj poruszali się zbyt wolno… by uratować ludzi Shaor.

Raoden okrążył budynek w chwili, kiedy pierwszy dzikus skoczył na plecy gyorna. Fjordelczyk poderwał się na nogi, obracając się z prawie nieludzką szybkością,

i chwycił tamtego za głowę. Rozległ się trzask łamanego karku i gyorn rzucił ofiarą o drewnianą bramę. Pozostali dwaj zaatakowali jednocześnie. Jednego dosięgnął potężny kopniak z półobrotu, który odrzucił go na drugą stronę dziedzińca jak kłąb szmat. Drugi otrzymał trzy

ciosy pięścią w twarz i kopniaka w brzuch. Wycie wściekłości szaleńca przeszło w jęk, kiedy gyorn ulokował kolejnego kopniaka na głowie tamtego. Raoden zatrzymał się raptownie z rozchylonymi ustami. Galladon prychnął. –Powinienem był pamiętać. Kapłani Derethi potrafią o siebie zadbać. Kolo? Raoden powoli skinął głową, obserwując, jak duchowny płynnie opada na klęczki i podejmuje

przerwaną modlitwę. Słyszał, że wszyscy kapłani Derethi byli szkoleni w osławionych monasterach Fjordenu, gdzie przechodzili solidny trening fizyczny, ale nie miał pojęcia, że gyorn w średnim wieku może wciąż zachować swoje umiejętności. Dwaj napastnicy, którzy wciąż jeszcze mogli się ruszać, odpełzli, trzeci leżał tam, gdzie nim rzucił gyorn, żałośnie skamląc z przetrąconym karkiem. –Co za szkoda – szepnął Raoden. – Przydaliby się nam w Nowym Elantris. –Nie wiem, co można z tym zrobić –

mruknął Galladon, kręcąc głową. Raoden wstał i odwrócił się w stronę części handlowej Elantris. –A ja wiem – odparł z determinacją.

***

Spenetrowali terytorium Shaor tak szybko, że zauważono ich dopiero w chwili, kiedy już byli przy banku. Raoden nie odpowiedział, kiedy ludzie Shaor zaczęli wyć – szedł dalej, zdecydowany, skoncentrowany na swoim celu. Towarzyszyli mu Galladon, Karata i Dashe – dawny zastępca Karaty był jednym z bardziej doświadczonych

wojowników, którzy pozostali w obozowisku Raodena. Każde z nich ściskało w ramionach niewielki worek. Ludzie Shaor poszli za nimi, odcinając im drogę ucieczki. Po stratach, jakie ponieśli w ciągu kilku ostatnich tygodni, w bandzie Shaor zostało zapewne tylko parę tuzinów ludzi, ale nawet tylu stanowiło zagrożenie. Galladon rzucił Raodenowi niepewne spojrzenie. Raoden wiedział, co tamten myśli: „Lepiej, żebyś był jak Doloken pewien, co robisz, sule…”. Raoden mocno zacisnął szczęki. Miał jedną, jedyną nadzieję – swoją wiarę w racjonalność ludzkiej duszy.

Shaor wyglądała tak samo jak przedtem. Mężczyźni musieli jej przynieść część swego łupu, ale nie dałoby się tego wywnioskować z jej wrzasków. Darła się „Dajcie mi jeść!”, „Chcę jeść!”, a jej głos niósł się daleko przed bankiem.

Raoden poprowadził swą małą grupkę do banku. Pozostali stronnicy Shaor poszli za nimi, powoli, czekając tylko na nieunikniony rozkaz swojej bogini, by zabić intruzów. Raoden podszedł pierwszy. Skinął głową pozostałym i rzucili swoje

worki. Po nierównej podłodze banku rozsypała się kukurydza, mieszając się z błotem i wpadając w pęknięcia i szczeliny. Za ich plecami rozległo się wycie i Raoden skinął na swoich ludzi, żeby się odsunęli, kiedy tamci rzucili się na kukurydzę. –Zabić ich! – zawyła z opóźnieniem Shaor, ale jej podwładni byli zbyt zajęci napychaniem sobie ust. Raoden i pozostali po prostu wyszli tak, jak weszli.

***

Pierwszy pojawił się w Nowym Elantris zaledwie kilka godzin później. Raoden stał przy wielkim

ognisku, które rozpalił na szczycie jednego z wyższych budynków. Ogień pożerał wiele drogocennych kawałków drewna i Galladon sprzeciwiał się temu, ale Raoden ignorował jego sprzeciwy. Ludzie Shaor musieli widzieć ogień, żeby połączyć jedno z drugim – to miał być skok, który przywróci ich do rzeczywistości. Pierwszy dzikus pojawił się w wieczornym półmroku. Szedł i ostrożnie, jak nerwowe, czujne zwierzę. W ramionach trzymał rozdarty worek z kilkoma garściami ziarna. Raoden gestem kazał odstąpić swoim strażnikom.

–Czego chcesz? – spytał szaleńca. Tamten nie odpowiedział, tylko gapił się tępo. –Wiem, że mnie rozumiesz – powiedział Raoden. – Nie możesz być tu zbyt długo, najwyżej sześć miesięcy. To nie wystarczy, by zapomnieć mowy. Mężczyzna wyciągnął rękę z workiem. Dłonie lśniły mu od szlamu. –Co? – upierał się Raoden. –Gotować – rzekł w końcu tamten. Ziarno, które im rzucili, było ziarnem

kukurydzy siewnej, stwardniałym przez zimę, by je posiać wiosną. Ludzie Shaor z pewnością próbowali je gryźć lub połykać, ale nie byli w stanie tego zrobić bez wielkiego bólu. Raoden miał nadzieję, że gdzieś w zakamarkach ich nieużywanych umysłów pojawi się skojarzenie, że kiedyś byli ludźmi. Miał nadzieję, że przypomną sobie cywilizację i możliwość gotowania. śe spróbują na nowo człowieczeństwa. –Ja ci nie będę gotował jedzenia – rzekł Raoden. – Ale pozwolę ci, żebyś sam to zrobił.

Rozdział 32

–Widzę, że wróciłaś do czerni, moja droga? – zapytał diuk Roial, kiedy pomagał jej wsiąść do powozu. Sarene spojrzała na swoją suknię. Nie była to jedna z tych, które przesłała jej Eshen, ale strój, o który poprosiła Shudena, by przywiózł jej go w jednej z karawan przez Duladen. Nie była tak szeroka, jak nakazywała najnowsza moda w Arelonie, i ciasno opinała jej sylwetkę. Miękki aksamit był haftowany w srebrne wzory, a zamiast płaszcza miała krótką pelerynkę sięgającą do łokci. –Wasza Miłość, ona właściwie jest granatowa – wyjaśniła. – Nigdy nie noszę czerni.

–Aha. – Starszy mężczyzna był ubrany w biały strój z ciemnobrązową kamizelką. Wyglądał świetnie przy odpowiednio uczesanych, śnieżnobiałych włosach. Stangret zamknął drzwiczki i usiadł na koźle. Chwilę później byli już w drodze na bal. Sarene wyglądała na ciemne ulice Kae, nieszczęśliwa, lecz pogodzona z losem. Oczywiście mogła odmówić udziału w balu; Roial zgodziłby się, gdyby to zaproponowała. Jednak zaplanowała to już tydzień temu, przed wydarzeniami w Elantris. Ostatniej trzy dni poświęciła

refleksjom, starając się wejrzeć w swoje uczucia i przeorganizować plany. Nie chciała zawracać sobie głowy wieczorem rozrywki – nawet jeśli miała powód. –Wyglądasz nieswojo, Wasza Wysokość – rzekł Roial. –Jeszcze nie do końca przyszłam do siebie po tamtych wydarzeniach, Wasza Miłość – odparła, opierając się o poduszki. –Dzień był dość męczący – zgodził się, a potem wysuwając i głowę przez okienko, spojrzał w nocne niebo. – Piękna noc dla naszych celów.

Sarene przytaknęła z nieobecną miną. Już jej nie obchodziło, czy zobaczy zaćmienie, czy nie. Od czasu jej tyrady w gabinecie Iadona, cały dwór zaczął chodzić wokół niej na paluszkach. Zamiast się wściec, jak przewidywał to Kiin, Iadon zaczął jej unikać. Za każdym razem, kiedy Sarene wchodziła do pomieszczenia, głowy odwracały się w inną stronę, a spojrzenia wędrowały ku ziemi. Wydawało się, że jest potworem, mściwym Svrakissem, wysłanym, by się nad nimi znęcać. Służba nie była lepsza. Przedtem byli tylko uniżeni, teraz drżeli ze strachu. Kiedy dostała późno kolację,

kucharka zaklinała się, że to dlatego, że odeszła kolejna służąca, lecz Sarene była pewna, że jedynym powodem była ogólna niechęć do zmierzenia się z gniewem strasznej księżniczki. Cała ta sytuacja niezmiernie ją irytowała. Dlaczego, na błogosławione

imię Domi – zastanawiała się – wszyscy w tym kraju tak się boją asertywnej kobiety? Oczywiście musiała sama przyznać tym razem, że to, jak potraktowała króla, było bezczelne. Płaciła jedynie

cenę za utratę cierpliwości. –Dobrze, Sarene – rzekł Roial. – Wystarczy. Spojrzała zdumiona w surową twarz podstarzałego diuka. –Słucham, Wasza Miłość? – zapytała. –Powiedziałem: wystarczy. Jeśli wierzyć plotkom, ostatnie trzy dni spędziłaś, płacząc w swoim pokoju. Nie obchodzi mnie, czy ten atak w Elantris tak cię rozstroił, czy nie, musisz się opanować, i to szybko. Jesteśmy prawie w moim domu.

–Słucham, Wasza Miłość? – powtórzyła, całkiem zbita z tropu. –Sarene – ciągnął już łagodniejszym tonem. – Nie prosiliśmy cię o przywództwo. Wkręciłaś się między nas i przejęłaś kontrolę. Teraz, skoro już to zrobiłaś, nie możesz odejść z powodu urażonych uczuć. Kiedy przyjmujesz władzę, musisz brać za nią odpowiedzialność przez cały czas… nawet kiedy nie masz na to nastroju. Mądrość diuka zawstydziła ją. Sarene spuściła wzrok. –Przepraszam.

–Ach, księżniczko – odrzekł Roial – nauczyliśmy się polegać na tobie w ciągu tych ostatnich kilku tygodni. Wkradłaś się w nasze serca i zrobiłaś to, czego nie potrafił zrobić nikt inny – pogodziłaś nas. Shuden i Eondel prawie cię czczą, Lukel i Kiin stoją u twego boku jak niewzruszone głazy, ja sam z trudem rozplątuję twoje delikatne kombinacje i nawet Ahan twierdzi, że jesteś najsłodszą młodą kobietą, jaką spotkał. Nie odchodź… potrzebujemy cię. Sarene zarumieniła się lekko i potrząsnęła głową. Powóz zatrzymał się na podjeździe przed posesją Roiala.

–Ale co zostało, Wasza Miłość? Gyorn Derethi został zneutralizowany, choć nie z moim udziałem, zdaje się, że Iadon też się uspokoił. Wygląda na to, że niebezpieczny czas minął. Roial uniósł krzaczastą, białą brew. –Możliwe. Ale Iadon jest sprytniejszy, niż sądzimy. Był w stanie przejąć kontrolę nad krajem dziesięć lat temu i przez cały czas utrzymywał arystokrację w ciągłej walce. A co do gyorna… Roial spojrzał przez okno powozu na pojazd, który zatrzymał się obok. W środku siedział niski człowieczek

odziany na czerwono. Sarene rozpoznała młodego aonickiego kapłana, który był kiedyś asystentem Hrathena. Roial zmarszczył brwi.

–Zdaje się, że zamieniliśmy Hrathena na równie niebezpiecznego przeciwnika. –Jego? – szepnęła z zaskoczeniem Sarene. Widziała go z Hrathenem, oczywiście. Nawet zwróciła uwagę na jego

żarliwą pobożność. Jednak nie mógł chyba być równie niebezpieczny, jak wyrachowany gyorn? –Obserwowałem go – rzekł diuk. – Nazywa się Dilaf, jest pochodzenia arelickiego, co oznacza prawdopodobnie, że był wychowany jako Korathi. Zauważyłem, że ci, którzy odwracają się od wiary, częściej nienawidzą jej bardziej niż ci obojętni. –Możesz mieć rację, Wasza Miłość – przyznała. – Musimy zmienić nasze plany. Nie możemy z nim postępować tak, jak z Hrathenem.

Roial uśmiechnął się z błyskiem w oku. –To dziewczyna, jaką pamiętam! Chodź, nie mogę się spóźnić na własne przyjęcie. Roial postanowił urządzić bal połączony z obserwacją zaćmienia na terenie przed domem. Było to podyktowane stosunkowo niewielką ilością miejsca w pałacu. Jak na trzeciego najbogatszego człowieka w królestwie Roial był zastanawiająco oszczędny. –Jestem diukiem od dziesięciu lat, Sarene – wyjaśnił, kiedy po raz pierwszy odwiedziła jego dom. –

Przez całe życie robiłem interesy. Nie zarabia się pieniędzy przez ich wydawanie. Ten dom mi się podoba – w większym bym się zgubił. Tereny otaczające dom były jednak ogromne, i był to luksus, który sam Roial nazywał ekstrawagancją. Diuk kochał ogrody i spędzał więcej czasu, spacerując po ogrodach, niż siedząc w domu. Na szczęście pogoda postanowiła wspomóc plany diuka. Wiał lekki wietrzyk z południa, niebo było całkiem bezchmurne. Gwiazdy świeciły jak małe plamki farby na czarnym płótnie, Sarene przyłapała

się na wyszukiwaniu konstelacji głównych Aonów. Rao świecił tuż nad głową, wielki kwadrat z czterema kołami na bokach i kropką pośrodku. Jej własny Aon, Ene, przycupnął ledwie widoczny na horyzoncie. Pełny Księżyc wznosił się mozolnie ku zenitowi. Za kilka godzin zniknie całkiem. Tak przynajmniej twierdzili astronomowie. –A więc – rzekł Roial, idąc u jej boku i trzymając ją pod ramię. – Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi? –W jakim wszystkim? –O balu – odparł. – Nie wmówisz mi,

że kazałaś mi go zorganizować z kaprysu. Zbyt usilnie nalegałaś na datę i miejsce. Co planujesz? Uśmiechnęła się, przypominając sobie nocne plany. Prawie zapomniała o przyjęciu,

lecz im bardziej się nad tym zastanawiała, tym bardziej się czuła podniecona. Zanim skończy się ta noc, miała nadzieję odnaleźć odpowiedź na pytanie, które zaprzątało jej głowę prawie od dnia przybycia do Arelonu.

–Powiedzmy, że chciałam obejrzeć zaćmienie w towarzystwie – odparła z przebiegłym uśmieszkiem. –Ach, Sarene, zawsze dramatyczna. Chyba minęłaś się z życiowym powołaniem, powinnaś być aktorką. –Szczerze mówiąc, brałam to pod uwagę – odparła rozmarzonym tonem. – Oczywiście miałam wtedy jedenaście lat. Przez Teoin przejeżdżała grupa artystów. Obejrzałam przedstawienie, poinformowałam rodziców, że jak będę dorosła, to nie chcę być księżniczką, tylko aktorką.

Roial zaśmiał się. –Chciałbym widzieć minę starego Eventeo, kiedy jego drogocenna córka poinformowała go, że chce być wędrowną aktorką. –Znasz mojego ojca? –Doprawdy, Sarene – odparł z oburzeniem. – Nie przez całe życie byłem stary i zgrzybiały. Był czas, kiedy podróżowałem, a każdy dobry kupiec ma w Teod swoje kontakty. Miałem dwie audiencje u twojego ojca i za każdym razem śmiał się z mojej garderoby.

Sarene zachichotała. –Jest bezlitosny dla odwiedzających go kupców. Ziemie Roiala koncentrowały się wokół ogromnego trawnika, na którym ustawiono drewniany pawilon dla tancerzy. Obramowane żywopłotem ścieżki prowadziły od pawilonu w kierunku świeżo rozkwitłych klombów, mostków nad stawami i galerii rzeźb. Pawilon oświetlały rzędy pochodni. Oczywiście, przed zaćmieniem zostaną one zgaszone. Jeśli jednak wszystko pójdzie zgodnie z planem, ona będzie już gdzie indziej.

–Król! – zawołała. – Właśnie, czy król jest tutaj? –Oczywiście – odparł Roial, wskazując na ogrodzony park z rzeźbami z jednej strony pawilonu. Sarene z trudem rozróżniła postać Iadona z Eshen u boku. Odetchnęła. Iadon był kluczowym punktem dla całej organizacji tej nocy. Oczywiście, królewska duma nie pozwoliłaby Iadonowi opuścić przyjęcia wydawanego przez jednego z jego diuków. Skoro był na balu u Telrii, z pewnością nie opuściłby balu Roiala.

–Co król może mieć wspólnego z knowaniami małej Sarene? – zadumał się Roial. –

Może posłała kogoś, aby zrewidował jego komnaty w czasie, kiedy król jest daleko? Może swojego Seona? Jednak w tej chwili Ashe unosił się w zasięgu wzroku, niedaleko. Sarene spojrzała na Roiala nieśmiało. –No dobrze, może to nie Seon – zgodził się Roial. – I tak byłoby to zbyt oczywiste.

–Pani – odezwał się Ashe, podskakując na przywitanie. –Czego się dowiedziałeś? – zapytała Sarene. –Kucharka rzeczywiście straciła dzisiaj służącą, pani. Podobno uciekła, żeby być z bratem, którego niedawno przeniesiono do jednej z posiadłości królewskich na prowincji. On jednak twierdzi, że nic o tym nie wie i wcale jej nie widział. Sarene zmarszczyła brwi. –Dobrze. Świetna robota.

–O co chodziło? – zapytał Roial podejrzliwie. –O nic – odparła Sarene, tym razem całkowicie szczerze. Roial jednak porozumiewawczo pokiwał głową. Właśnie na tym polega problem sprytnych ludzi, pomyślała Sarene. Wszyscy myślą, że zawsze coś kombinujesz. –Ashe, proszę, byś miał króla na oku – powiedziała, świadoma zaciekawionego uśmiechu Roiala. – Pewnie większą część nocy spędzi w wydzielonej części parku. Jeśli zdecyduje się ruszyć stamtąd, daj mi natychmiast znać.

–Tak, pani. – Ashe odleciał, żeby zająć dyskretne miejsce obok jednej z pochodni, gdzie płomień maskował jego własne światło… Roial znów skinął głową. Widać było, że świetnie się bawi, próbując rozszyfrować jej plany. –Masz ochotę dołączyć do prywatnego spotkania króla? – zapytała, usiłując odwrócić jego uwagę. Roial pokręcił głową. –Nie. Choć doprawdy chciałbym zobaczyć, jak się wije w twojej

obecności. Nigdy nie podobało mi się jego wyniosłe zachowanie. Jestem gospodarzem, dzięki tobie, a gospodarz powinien być z gośćmi. Poza tym dzisiaj towarzystwo Iadona może być nie do zniesienia. Szuka kogoś, kto zastąpiłby barona Edana, i każdy drobny szlachcic na przyjęciu będzie tańczył, byle dostać ten tytuł. –Jak chcesz – odparła, pozwalając poprowadzić się w stronę otwartego pawilonu, gdzie grała mała orkiestra i tańczyło kilka par. Roial zachichotał i Sarene podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem. Shuden i Torena

tańczyli prawie pośrodku parkietu, zapatrzeni w siebie. –Z czego się śmiejesz? – zapytała, obserwując młodego Jindo i rudowłosą dziewczynę. –To jedna z wielkich radości mojego sędziwego wieku: obserwować hipokryzję młodych – rzekł Roial ze złośliwym uśmieszkiem. – Po tych wszystkich latach przysięgania, że nigdy nie da się złapać… tylu balach spędzonych na skargach, jak to kobiety nie dają mu żyć… jego serce i umysł zmieniły się w pianę tak samo,

jak u każdego innego mężczyzny. –Jesteś starym złośliwcem, Wasza Miłość. –I tak właśnie powinno być – odparł. – Młodzi złośliwcy są trywialni, mili staruszkowie nudni. Przyniosę ci coś do picia. Diuk odszedł, a Sarene obserwowała tańczącą parę. Spojrzenie oczu Shudena było tak mdląco rozmarzone, że musiała się odwrócić. Może słowa Daory były trafniejsze, niż sama chciałaby przyznać? Sarene była zazdrosna, choć nie dlatego, że wiązała z Shudenem jakieś

romantyczne nadzieje. Ale od jej przybycia do Arelonu był to jeden z jej najzagorzalszych zwolenników. Przykro było patrzeć, jak poświęca całą uwagę innej kobiecie, choć z całkiem innego powodu. Był jeszcze jeden powód – głębszy i bardziej szczery. Była zazdrosna o to spojrzenie w oczach Shudena, o to, że może się zakochać, zalecać, dać się unieść zdumiewającej radości romansu. O takich ideałach Sarene marzyła od wczesnej młodości. W miarę, jak dorastała, rozumiała, że to nigdy nie stanie się jej udziałem. Początkowo

buntowała się, klnąc swoją agresywną osobowość. Wiedziała, że onieśmiela dworzan, więc na krótką chwilę zmusiła się do przyjęcia pokornej i spokojniejszej osobowości. Wynikiem tego były zaręczyny i prawie ślub z młodym księciem imieniem Graeo. Wciąż pamiętała tego mężczyznę – właściwie chłopca – i było jej żal. Tylko Graeo był gotów zaryzykować związek z nową, łagodniejszą Sarene – ryzykując drwiny rówieśników. Związek nie miał w sobie nic z miłości, choć lubiła Graeo pomimo jego słabej woli. Była w nim dziecięca nieśmiałość, przesadzony zapęd, aby czynić dobro, aby odnieść sukces w

świecie, gdzie większość ludzi rozumie wszystko o wiele lepiej od niego. W końcu zerwała zaręczyny – nie dlatego, że wiedziała, że życie z nudnym Graeo doprowadziłoby ją do szału, ale zdała sobie sprawę z tego, że jest nieuczciwa. Wykorzystała naiwność Graeo, wiedząc, że chłopak pakuje się w to po uszy, albo jeszcze głębiej. Lepiej, by zniósł cierpienie odmowy w ostatniej chwili, niż spędził resztę życia z kobietą, która go stłamsi.

Decyzja ta przypieczętowała jej los starej panny. Rozniosła się plotka, że wodziła za nos Graeo tylko po to, by zrobić z niego głupca, i zawstydzony młody człowiek opuścił dwór, by na kolejne trzy lata zaszyć się w swojej posiadłości jak pustelnik. Potem już nikt nie odważył się zalecać do królewskiej córki. A jednak dopięłam swego, pomyślała z westchnieniem. Warto było, bo jej zaręczyny z Raodenem były dobrym pomysłem, choć wszystko się tak strasznie pogmatwało. Przez jakiś czas wymieniali listy i pozwoliła sobie znowu na maleńką nadzieję. Obietnica oczywiście legła w gruzach,

ale Sarene wciąż jeszcze pamiętała to uczucie nadziei. Było to coś więcej, niż mogła zamarzyć. –Wyglądasz, jakby ci umarł najlepszy przyjaciel – zauważył Roial, który właśnie wrócił z kielichem błękitnego jaadoriańskiego wina. –Nie, tylko mój mąż – odparła z westchnieniem. –Ach – odrzekł. – Może powinniśmy się przenieść gdzie indziej, gdzie cielęcy zachwyt naszego młodego barona nie będzie aż tak widoczny. –Doskonały pomysł, Wasza Miłość –

odparła. Ruszyli wzdłuż zewnętrznej krawędzi pawilonu. Roial dziękował skinieniem głowy tym, którzy chwalili jego przyjęcie. Sarene szła obok starszego arystokraty, coraz bardziej zdezorientowana ponurymi spojrzeniami, jakimi obdarzały ją przechodzące kobiety. Minęło parę minut, zanim się zorientowała w przyczynie tej wrogości. Zupełnie zapomniała o statusie Roiala jako najbardziej pożądanej partii w Arelonie. Wiele kobiet przybyło tu dzisiaj, mając nadzieję, że diuk będzie bez towarzyszki. Pewnie długo i mozolnie planowały, jak

przygwoździć staruszka i zdobyć sobie jego względy. Sarene zepsuła im plany. Roial zachichotał, obserwując jej twarz. –Sama na to wpadłaś, prawda? –Dlatego nigdy nie wydajesz przyjęć? Diuk skinął głową. –Wystarczająco trudno jest mi być gościem u kogoś, ale doprawdy niemożliwe jest pełnienie obowiązków gospodarza, kiedy te wiedźmy mnie podgryzają.

–Ostrożnie, Wasza Miłość – ostrzegła. – Shuden skarżył się dokładnie na to samo, kiedy ostatnio zabrał mnie na bal, i patrz, jak skończył. –Bo Shuden źle się do tego zabrał – stwierdził Roial. – Po prostu uciekał… a wszyscy wiedzą, że choćby nie wiem jak szybko się uciekało, zawsze znajdzie się ktoś szybszy. Ja z kolei nie uciekam. Zbyt wiele radości czerpię z zabawy ich małymi, chciwymi móżdżkami. Przygana, jaką Sarene miała już na końcu języka, nie została wypowiedziana,

ponieważ ujrzeli zbliżającą się znajomą parę. Lukel był odziany jak zwykle modnie: w błękitny, hartowany złotem kaftan i beżowe spodnie, Jalla zaś, jego ciemnowłosa żona, miała na sobie prostą, lawendową suknię – jindyjską, jeśli wnioskować z wysokiej stójki. –Najbardziej niedopasowana para, jaką w życiu widziałem – zauważył Lukel z szerokim uśmiechem i skłonił się diukowi. –Co?! – wykrzyknął Roial. – Stary, czerstwy diuk i jego młoda, piękna

towarzyszka? –Myślałem raczej o różnicy wzrostu, Wasza Miłość – rzekł Lukel ze śmiechem. Roial spojrzał na niego, unosząc brew. Sarene była o głowę od niego wyższa. –W moim wieku lubi się to, co się ma. –Myślę, że problem nie tkwi w twoim wieku, Wasza Miłość – rzekł Lukel, spoglądając na swą czarnooką żonę. – Musimy chyba zaakceptować to, co kobiety zdecydują się nam ofiarować i uważać się za błogosławionych tymi darami.

Sarene poczuła mdłości. Najpierw Shuden, teraz Lukel. Zdecydowanie nie była w nastroju, by dzisiaj rozmawiać ze szczęśliwymi parami. Widząc jej frustrację, diuk pożegnał Lukela pod pretekstem sprawdzenia stołów w innej części ogrodu. Lukel i Jalla wrócili na parkiet, a Roial poprowadził Sarene z oświetlonego pawilonu z powrotem pod nocne niebo i migoczący blask pochodni. –Musisz się z tym uporać, Sarene – rzekł diuk. – Nie możesz uciekać za każdym razem, kiedy spotkasz kogoś w stabilnym związku.

Sarene nie uznała za stosowne zauważyć, że młodzieńcza miłość rzadko bywa stabilna. –Nie zawsze taka jestem, Wasza Miłość. Miałam ciężki tydzień. Daj mi kilka dni, a wrócę do mojego starego „ja” o kamiennym sercu. Wyczuwając jej gorycz, Roial nie odpowiedział na tę uwagę. Obejrzał się dyskretnie, słysząc za sobą znajomy głos i śmiech. Diuk Telrii postanowił widocznie nie wpraszać się do wydzielonej części ogrodu, gdzie król miał swoje prywatne przyjęcie. Przeciwnie. Stał,

zabawiając sporą grupę szlachciców na niewielkim, otoczonym żywopłotem dziedzińcu, dokładnie po przeciwnej stronie pawilonu. Wyglądało to tak, jakby właśnie wzorem króla sam organizował sobie ekskluzywne spotkanie. –Nie najlepszy znak – zauważył Roial. –Rzeczywiście – odparła Sarene. Szybko podliczyła grupkę otaczającą Telrii, starając się rozróżnić rangę, a następnie spojrzała w kierunku loży Iadona. Liczebność była podobna, lecz Iadon skupiał wokół siebie

wyższą szlachtę… chwilowo. –To jeszcze jeden nieprzewidziany skutek twojej tyrady do króla – rzekł Roial. – Im bardziej niezrównoważony będzie Iadon, tym bardziej kuszące są inne opcje. Sarene zmarszczyła brwi, kiedy Telrii zaśmiał się znowu melodyjnym, beztroskim głosem. Nie wyglądał na człowieka, który stracił właśnie największe wsparcie w postaci gyorna Hrathena. –Co on planuje? – zastanawiała się

Sarene. – Jak może teraz przejąć tron? Roial pokręcił głową. Po chwili zadumy podniósł wzrok i zwrócił się do pustego miejsca: –Tak? Sarene obejrzała się i zobaczyła nadlatującego Ashe’a. Potem ze zdumieniem stwierdziła, że to jednak nie Ashe, lecz całkiem inny Seon. –Ogrodnicy zgłaszają, że jeden z twoich gości wpadł do jeziorka, panie – rzekł Seon. Jego głos był surowy i pozbawiony emocji.

–Kto? – zapytał ze śmiechem Roial. –Lord Redeem, Wasza Miłość – wyjaśnił Seon. – Chyba wino okazało się dla niego zbyt mocne. Sarene zmrużyła oczy i zajrzała w głąb świetlistej kuli, usiłując dostrzec jaśniejący w niej Aon. Uznała, że to chyba Opa. Roial westchnął. –Pewnie wszystkie rybki pouciekały ze strachu. Dziękuję, Opa. Niech mu dadzą ręczniki i odwiozą do domu, jeśli to będzie konieczne. Następnym razem może nie będzie mieszał alkoholu z jeziorkami.

Seon podskoczył służbiście jeszcze raz i odpłynął, aby wykonać polecenie pana. –Nie mówiłeś mi, że masz Seona, panie – zauważyła Sarene. –Wielu szlachciców ma, księżniczko – odparł Roial. – Ale nie jest już modne zabierać je ze sobą, gdziekolwiek się udajemy. Seony to wspomnienie Elantris. –Więc po prostu jest tutaj, w domu? Roial skinął głową. –Opa nadzoruje ogrodników w mojej posiadłości. Chyba to mu pasuje, w

końcu jego imię oznacza „kwiat”. Sarene postukała się po policzku, zastanawiając się nad surowym i formalnym głosem Opy. Seony, które znała w Teod, były o wiele milsze dla swoich panów, niezależnie od osobowości. Może dlatego że tu, w miejscu gdzie podobno zostały stworzone, Seony są postrzegane z podejrzliwością i niechęcią. –Chodź – rzekł Roial, biorąc ją za ramię. – Mówiłem prawdę, że chcę sprawdzić

stoły. Sarene pozwoliła mu się poprowadzić. –Roial, ty stara śliwko – dobiegł tubalny głos od strony stołów, do których zmierzali. – Jestem zaskoczony. Naprawdę umiesz wydawać przyjęcia? Obawiałem się, że będziesz nas upychał w tym pudełku, które nazywasz domem. –Ahan. – Roial się zaśmiał. – Powinienem był się spodziewać, że zastanę cię tam, gdzie będzie jedzenie. Potężny mężczyzna był odziany w

długą szatę i trzymał w ręku talerz owoców morza i krakersów. Na talerzu jego żony znajdowało się jednak tylko kilka plasterków owocu. W ciągu tygodni, podczas których Seaden uczestniczyła w zajęciach Sarene, straciła sporo na wadze. –Oczywiście, najlepsza część przyjęcia! – Hrabia również się zaśmiał. A potem kierując wzrok ku Sarene, dodał: – Wasza Wysokość, proszę nie pozwolić, żeby ten stary łajdak cię zepsuł. Choć, z drugiej strony, boję się, że ty jemu zrobisz to samo. –Ja? – zapytała z udanym oburzeniem

Sarene. – Czy ja mogę być niebezpieczna? Ahan prychnął. –Wystarczy zapytać króla – rzekł, wpychając wafel do ust. – Możesz też zapytać mnie… patrz tylko, co robisz z moją biedną żoną. Ona nie chce jeść! –Smakuje mi owoc, Ahanie – odparła Seaden. – Ty też powinieneś skosztować. –Może spróbuję, kiedy skończę to, co jem – sapnął Ahan. – Widzisz, co robisz, Sarene? Nie zgodziłbym się

nigdy na tę „szermierkę”, gdybym wiedział, że to zrujnuje figurę mojej żony. –Zrujnuje? – zapytała zdumiona Sarene. –Pochodzę z południowego Arelonu, księżniczko – rzekł Ahan, sięgając znów po małże. – Dla nas okrągłe jest piękne. Nie wszyscy chcą, żeby ich kobiety wyglądały jak zagłodzone studentki. – Zdał sobie nagle sprawę, że być może powiedział za wiele, i się zawahał. – Nie chciałem nikogo urazić.

Sarene zmarszczyła brwi. Ahan naprawdę był cudownym człowiekiem, ale często mówił – i działał – bezmyślnie. Zawahała się, nie wiedząc jak powinna zareagować. Cudowny diuk Roial przyszedł jej z pomocą. –Cóż, Ahanie, musimy pędzić, mam mnóstwo gości do powitania. A tak przy okazji, powiedz może swojej karawanie, żeby się pospieszyła. Ahan spojrzał na Roiala, który właśnie odprowadzał Sarene. –Karawanie? – zapytał, nagle bardzo

poważnie. – Jakiej karawanie?

–No tej, która wiezie kwaśne melony z Duladenu do Svordenu, oczywiście – odparł niedbale diuk. – Sam wysłałem dostawę tydzień temu. Powinna przybyć jutro. Obawiam się, przyjacielu, że twoja karawana zastanie rynek nasycony… nie wspominając już, że twoje melony będą lekko przejrzałe. Ahan zaklął i bezwiednie opuścił dłoń z talerzem. Skorupiaki niepostrzeżenie zsunęły się na trawę.

–Jak, w imię Domi, zdołałeś to zrobić? –Och, nie wiedziałeś? – zapytał Roial. – Byłem partnerem w przedsięwzięciu młodego Lukela. Wziąłem wszystkie niedojrzałe owoce z dostawy z zeszłego tygodnia… powinny być gotowe, kiedy dotrą do Svordenu. Ahan pokręcił głową, śmiejąc się cicho. –Znów mnie masz, Roialu. Ale uważaj… niedługo wreszcie cię prześcignę i tak zaskoczę, że nie będziesz mógł na siebie spojrzeć w lustro przez tydzień!

–Już się cieszę – odrzekł Roial, kiedy odchodzili od stołów. Sarene zachichotała, słysząc za plecami głos Seaden łającej męża. –Naprawdę tak dobrze znasz się na interesach, jak o tobie mówią, prawda? Roial rozłożył ręce. Po chwili rzekł: –Tak. W każdym calu. Sarene roześmiała się. –Ale ten twój młody kuzyn mnie zawstydza – rzekł Roial. – Nie mam pojęcia, jak on zdołał zachować w

tajemnicy tę dostawę melonów… moi duladelscy agenci mieli mnie o takich sprawach informować. Wszedłem w ten interes tylko dlatego, że Lukel potrzebował kapitału. –Więc dobrze, że nie poszedł z tym do Ahana. –Istotnie, dobrze – zgodził się Roial. – Gdyby było inaczej, j musiałbym o tym wysłuchiwać do końca życia. Ahan próbuje mnie zdystansować od dwóch dziesięcioleci… pewnego dnia zrozumie, że ja tylko udaję inteligentnego, żeby go zwieść z tropu, a wtedy życie przestanie być dla niego takie wesołe.

Szli dalej, rozmawiając z gośćmi i rozkoszując się atmosferą ogrodów Roiala. Wcześnie rozkwitłe kwiaty na klombach były sprytnie oświetlone pochodniami, latarniami, a nawet świecami. Najpiękniejsze były magnolie, których gałęzie, oblepione biało-różowymi kwiatami, podświetlały od tyłu latarnie biegnące wzdłuż pni. Sarene bawiła się tak dobrze, że prawie straciła poczucie czasu. Dopiero pojawienie się Ashe’a przypomniało jej, jaki jest prawdziwy cel dzisiejszej nocy.

–Pani! – zawołał Ashe. – Król

opuszcza przyjęcie! –Jesteś pewien? – zapytała, odrywając spojrzenie od kwiatów. –Tak, pani – rzekł Ashe. – Wyszedł ukradkiem, twierdząc, że musi skorzystać z toalety, ale zamiast tego skierował się do powozu. –Wybacz, Wasza Miłość – zwróciła się do Roiala. – Muszę pędzić. –Sarene? – zdziwił się Roial, kiedy ruszyła w stronę domu, po czym zawołał jeszcze raz: – Sarene, nie możesz teraz wyjść!

–Przepraszam, Wasza Miłość, ale to ważne. Próbował ją dogonić, lecz ona miała dłuższe nogi. Oprócz tego diuk musiał się zająć gośćmi. Nie mógł po prostu zniknąć. Sarene okrążyła dom Roiala w samą porę, żeby zobaczyć, jak król wsiada do powozu. Zaklęła, zła na siebie, że nie pomyślała o tym, aby załatwić sobie własny środek transportu. Rozglądała się, desperacko szukając powozu, który mogłaby pożyczyć. Właśnie upatrzyła sobie kandydata, kiedy królewska kareta ruszyła ze stukotem końskich kopyt.

–Pani – ostrzegł Ashe. – Króla nie ma w powozie! Zamarła. –Co? –Wysiadł z drugiej strony i zagłębił się w zaroślach po drugiej stronie podjazdu. Powóz to przynęta. Sarene nie zawracała sobie głowy wypytywaniem Seona – jego zmysły były znacznie bardziej wyostrzone niż u człowieka. –Idziemy – rozkazała. – Nie jestem odpowiednio ubrana na skradanie się,

będziesz musiał go śledzić i powiedzieć mi, dokąd się wybiera. –Tak, pani – rzekł Ashe, gasnąc do prawie niewidocznego poziomu jasności, i ruszył za królem. Sarene podążyła za nim, choć nieco wolniej. Szli tak przez dłuższą chwilę. Ashe podążał tuż za królem, a Sarene w bezpieczniejszej odległości. Szybko przebyli ziemie otaczające posesję Roiala, wyszli do miasta Kae. Iadon poruszał się ściśle wzdłuż alejek i Sarene po raz pierwszy przyszło do głowy, że może jej coś grozić. Kobiety nie chodzą same po ciemku – nawet w Kae, które było jednym z

bezpieczniejszych miast w Opelonie. Kilkanaście razy zastanawiała się, czy nie zawrócić, raz nawet omal nie uciekła w panice, kiedy jakiś pijak minął ją w ciemności. Ale szła. Była to ta jedna, jedyna szansa, żeby wiedzieć, co kombinuje Iadon, a ciekawość była silniejsza od strachu… przynajmniej na razie. Ashe, wyczuwając zagrożenie, poradził, aby pozwoliła mu śledzić króla samemu, ale

Sarene naciskała z determinacją. Seon, przyzwyczajony już do jej

zachowań, nie kłócił się. Latał w tę i z powrotem pomiędzy nią a królem, starając się jednocześnie śledzić Iadona i pilnować swojej pani. Wreszcie zwolnił i wrócił do Sarene, podskakując niepewnie. –Właśnie wszedł do kanałów, pani. –Do kanałów? – zapytała z niedowierzaniem Sarene. –Tak, pani. I nie jest sam. Spotkał się z dwoma mężczyznami w płaszczach tuż po wyjściu z przyjęcia, a przed wejściem do kanału dołączyło do nich jeszcze sześciu innych.

–I nie poleciałeś tam za nimi? – zapytała, rozczarowana. – Nigdy ich nie znajdziemy. –To przykre, pani. Sarene zgrzytnęła zębami. –Zostawią ślady w błocie – uznała i ruszyła przed siebie. – Poradzisz sobie. Ashe się zawahał. –Pani, ale ty musisz wracać na przyjęcie do diuka. –Nie ma takiej możliwości, Ashe.

–Moim świętym obowiązkiem jest bronić cię, pani – rzekł Ashe. – Nie mogę pozwolić, abyś sama przedzierała się przez ścieki po nocy… I tak źle zrobiłem, że pozwoliłem ci pójść aż tak daleko. Dopilnuję, żeby to nie poszło dalej. –Ciekawe, jak to zrobisz? – niecierpliwie zapytała Sarene. –Skontaktuję się z twoim ojcem. –Ojciec mieszka w Teod, Ashe – zauważyła. – Co mi zrobi? –Mogę polecieć po lorda Eondela lub kogoś innego.

–I pozwolisz mi zginąć samotnie w kanałach? –Nigdy nie zrobisz nic aż tak głupiego, moja pani – stwierdził Ashe. Po chwili zawahał się, niepewnie wisząc w powietrzu. Jego Aon był prawie przezroczysty. – Dobrze – rzekł po chwili. – Jednak jesteś do tego zdolna. Sarene uśmiechnęła się. –No to chodźmy – rzekła. – Im świeższe są ślady, tym łatwiej je znaleźć. Nadąsany Seon poleciał pierwszy, zagłębiając się w ulicę, która kończyła

się brudnym, pokrytym grzybem łukiem. Sarene z determinacją szła naprzód, nie przejmując się tym, co szlam zrobi z jej sukienką. Światło księżyca oświetlało drogę tylko do pierwszego zakrętu. Sarene stała przez chwilę w dławiącej, nieprzeniknionej ciemności, zdając sobie sprawę po raz pierwszy tego dnia, że oto weszła do zagmatwanego labiryntu bez żadnego przewodnika. Na szczęście jej

blef przekonał Ashe’a – choć nie wiedziała, czy nie powinna się poczuć

urażona poziomem arogancji i głupoty, o jaki ją posądzono. Ashe z lekka się rozjaśnił. Kanał był pustą rurą, pozostałością po czasach, kiedy magia Elantris zaopatrywała w bieżącą wodę wszystkie domy w Kae. Teraz kanały były wykorzystywane jako zbiornik na ekskrementy i śmieci. Przepłukiwało je od czasu do czasu chwilowe przekierowanie nurtu Aredel – widać jednak, że dawno nikt tego nie robił, ponieważ mokre błocko na dnie sięgało jej do kostek. Nie chciała się zastanawiać, z czego składał się ten szlam, ale potężny smród nie pozostawiał wątpliwości.

Wszystkie tunele wyglądały dla niej tak samo. Nadzieję dawało jej tylko jedno – wyczucie kierunku Ashe’a. W jego towarzystwie nie można się było zgubić. Te stworzenia zawsze wiedziały, gdzie się znajdują, i mogły wskazać dokładny kierunek każdego miejsca, w którym kiedykolwiek przebywały. Ashe leciał przed nią, unosząc się nisko nad powierzchnią błota. –Pani, czy mógłbym przynajmniej się dowiedzieć, skąd wiedziałaś, że król wymknie się z przyjęcia Roiala? –Ashe, powinieneś sam na to wpaść. –

Zaśmiała się. –Zapewniam cię, pani, że próbowałem. –Który dzisiaj dzień tygodnia? –MaeDal? – odparł Seon, skręcając za róg. –Właśnie. A co się dzieje co tydzień w MaeDal? Ashe nie odpowiedział od razu. –Twój ojciec gra w ShinDa z lordem Eodenem? – zapytał głosem podbarwionym niezwykłą u niego frustracją. Nocne wyprawy, a zwłaszcza jej wojowniczość,

wystawiały na próbę nawet niewiarygodną cierpliwość Ashe’a. –Nie – odparła Sarene. – Co tydzień w MaeDal o jedenastej słyszę szuranie w przejściu, które znajduje się za moją ścianą… i prowadzi do królewskich komnat. Seon mruknął coś na znak zrozumienia. –W inne noce też słyszałam szelesty w tym przejściu – wyjaśniła Sarene. – Powtarzały się właśnie w MaeDal. –Więc zasugerowałaś Roialowi, żeby dzisiaj wydał przyjęcie, spodziewając

się, że król nie odstąpi od swojego planu – domyślił się Seon. –Zgadza się. – Sarene starała się nie pośliznąć w błocie. – I musiało to być późne przyjęcie, by ludzie pozostali co najmniej do północy, a zaćmienie było doskonałym pretekstem. Król musiał przyjść na przyjęcie, duma nie pozwoliłaby mu odrzucić zaproszenia. A jednak te cotygodniowe spotkania muszą być i ważne, skoro zaryzykował wyjście na

kolejne.

–Pani, nie podoba mi się to – rzekł Ashe. – Co król może robić po nocy w kanałach? –Właśnie tego będę chciała się dowiedzieć – odparła, odsuwając pajęczynę. Tylko jedna myśl pchała ją przez to błoto i ciemność: może książę Raoden żyje, może król nie skazał go na lochy, lecz zamknął tu, w kanałach? Może jednak ona nie jest wdową? Z przodu dobiegł jakiś dźwięk. –Zgaś się, Ashe – poleciła. – Chyba słyszę głosy. Posłuchał, stając się

prawie niewidzialny. Przed nimi było skrzyżowanie, a z tunelu z prawej strony dochodziło migotliwe światło pochodni. Sarene nie zauważyła, że podłoże pochylało się nieco przy skrzyżowaniu, pośliznęła się i zjechała w dół. Desperacko machając rękoma, z trudem odzyskała równowagę. Ruch ten jednak postawił ją dokładnie pośrodku skrzyżowania. Powoli uniosła wzrok. Król Iadon patrzył na nią, tak samo osłupiały, jak ona. –Litościwy Domi – wyszeptała.

Król stał przodem do niej, za ołtarzem, trzymając w dłoni zbroczony czerwienią nóż. Był nagi, a na jego piersi Sarene ujrzała rozmazaną krew. Na ołtarzu spoczywało ciało młodej kobiety. Tułów był rozcięty od szyi po krocze. Nóż wysunął się z dłoni Iadona i ze stłumionym mlaśnięciem spadł w błoto. Dopiero teraz Sarene zauważyła odziane na czarno postaci stojące za nim. Na ich szatach wyhaftowano duladelskie runy. Każdy z osobników dzierżył długi sztylet. Kilku zbliżyło się do niej szybko. Sarene wahała się, czy najpierw ulec

potrzebie ciała i zwymiotować, czy potrzebie umysłu i zacząć wrzeszczeć. Wrzasnęła. Cofnęła się chwiejnie, pośliznęła i z pluskiem usiadła w błoto. Postaci rzuciły się ku niej, ich oczy błyszczały niebezpiecznie spod kapturów. Sarene kopała i wiła się w szlamie, usiłując wstać. Nawet nie usłyszała kroków za plecami. A potem zjawił się Eondel. Sędziwy generał świsnął mieczem i gładko odciął ramię sięgające po

kostkę Sarene. W korytarzu pojawiły się inne postaci – ludzie w liberiach z legionu Eondela. Był tam także człowiek w czerwonej szacie – Dilaf, kapłan Derethi. Nie przyłączył się do walki, lecz stał z boku i przyglądał wszystkiemu, zafascynowany. Oszołomiona Sarene znów spróbowała wstać, ale po raz kolejny pośliznęła się w ściekach. Czyjaś ręka chwyciła ją za ramię i pomogła się podnieść. Pomarszczona twarz

Roiala promieniała uśmiechem, kiedy stawiał ją na nogi.

–Może następnym razem uprzedzisz mnie, co planujesz, księżniczko? zaproponował.

–Powiedziałeś mu – zrozumiała nagle, piorunując wzrokiem Ashe’a. –Oczywiście, że mu powiedziałem, moja pani – odparł Seon, pulsując lekko. Siedzieli w gabinecie Roiala wraz z Ashe’em i Lukelem. Sarene miała na sobie suknię, którą diuk pożyczył od jednej z pokojówek. Była oczywiście za krótka, ale lepsza niż unurzana w

ściekach aksamitna szata. –Kiedy? – zapytała, wtulając się głęboko w miękką pluszową leżankę i okrywając kocem. Diuk kazał przygotować dla niej kąpiel i teraz miała jeszcze mokre włosy. Wieczorne powietrze było chłodne. –Zawołał Opę, gdy tylko zeszłaś z podjazdu – wyjaśnił Roial, wchodząc do pokoju i niosąc trzy parujące kubki. Podał jeden jej, a drugi Lukelowi, po czym usiadł. –Tak szybko? – zapytała zaskoczona.

–Wiedziałem, że nie zawrócisz, cokolwiek bym powiedział – wyjaśnił Ashe. –Znasz mnie aż za dobrze – mruknęła, pociągając łyk napoju. Była to fjordelska garha – bardzo dobrze, bo teraz nie mogła sobie pozwolić na sen. –Przyznaję się do tej wady bez bicia, pani – odparł Ashe. –Więc dlaczego próbowałeś mnie powstrzymać przed wejściem do kanału? – zapytała.

–To była gra na czas, pani – odrzekł. – Diuk nalegał, żeby przyjść osobiście, a jego grupa poruszała się wolniej. –Może i jestem powolny, ale nie miałem zamiaru przegapić tego, co planowałaś, Sarene – rzekł Roial. – Podobno z wiekiem przychodzi mądrość, ale mnie przyszła tylko nadmierna ciekawość. –śołnierze Eondela? – dopytywała się. –Byli na przyjęciu – odpowiedział Lukel. Musiał się dowiedzieć wszystkiego natychmiast, gdy tylko zobaczył Sarene wślizgującą się do domu Roiala w sukni pokrytej

szlamem. – Widziałem, że wmieszali się pomiędzy gości. –Zaprosiłem oficerów Eondela – wyjaśnił Roial. – A przynajmniej tę szóstkę, która była w mieście. –Doskonale – odparła Sarene. – Więc kiedy wybiegłam, Ashe wezwał twojego Seona

i powiedział ci, że śledzę króla. –„Ta głupia dziewczyna chce dać się zabić”, tak brzmiały dokładnie jego słowa, jak mi się zdaje. – Roial

zachichotał. –Ashe! –Przepraszam, pani – odparł Seon, pulsując z zakłopotaniem. – Byłem zirytowany. –W każdym razie – ciągnęła Sarene – Ashe zawołał Roiala, a on zabrał Eondela i jego oficerów z przyjęcia. Wszyscy podążyliście za mną do kanałów, a twój Seon ich prowadził. –Dopóki Eondel nie usłyszał twoich krzyków – dodał Roial. – Masz szczęście, że zaskarbiłaś sobie lojalność tego człowieka.

–Wiem – odrzekła. – Jego miecz okazał się użyteczny już drugi raz w tym tygodniu. Kiedy znów zobaczę Iadona, przypomnijcie mi, żebym go kopnęła za to, że przekonał szlachtę, że szkolenie wojskowe jest poniżej jej godności. Roial zachichotał. –Będziesz się musiała ustawić w kolejce do tego kopania, księżniczko. Wątpię, czy kapłani – Derethi czy Korathi – przełkną tak łatwo, że król uczestniczy w Misteriach Jeskeri. –I poświęcenie tej biednej kobiety – dodał cicho Ashe.

Rozmowa zmieniła ton na spokojniejszy, kiedy przypomnieli sobie, o czym właściwie rozmawiają. Sarene zadrżała na wspomnienie pokrytego krwią ołtarza i tego, co na nim spoczywało. Ashe ma rację, pomyślała. To nie czas na żarty. –A więc to było to? – zapytał Lukel. Skinęła głową. –Misteria czasem wymagają ofiar. Iadon musiał czegoś bardzo chcieć. –Nasz przyjaciel Derethi twierdzi, że coś wie na ten temat – wtrącił Roial. – Zdaje się, że myślał, że król prosi duchy Jesker o zniszczenie kogoś dla

niego. –Mnie? – zapytała Sarene, czując, że pomimo koca robi jej się zimno. Roial skinął głową. –Arteth Dilaf powiedział, że instrukcje zostały wypisane na ołtarzu krwią tej kobiety. Sarene zadrżała. –Cóż, przynajmniej teraz wiem, co się działo z pokojówkami i kucharkami, które znikały z pałacu. Roial skinął głową.

–Zdaje się, że był uwikłany w Misteria od dość długiego czasu… może nawet od Reod. Chyba był przywódcą tej bandy. –A pozostali? – dopytywała się Sarene. –Drobna szlachta – odrzekł Roial. – Iadon nie zaangażowałby w to nikogo, kto

mógłby być dla niego zagrożeniem. –Czekaj chwilę – zatrzymała go, marszcząc brwi. – Skąd on się tam w

ogóle wziął, ten kapłan Derethi. Roial niepewnie spojrzał znad kubka. –To moja wina. Widział, jak zbieram ludzi Eondela… śpieszyłem się. Poszedł za nami. Nie mieliśmy czasu się go pozbyć. Sarene pokornie popijała płyn z kubka. Wydarzenia tej nocy zdecydowanie nie potoczyły się tak, jak planowała. Nagle przez drzwi wtoczył się Ahan. –Szmatławy Domi, Sarene! – zawołał. – Sprzeciwiasz się królowi, potem go ratujesz, a teraz detronizujesz.

Możesz się wreszcie zdecydować? Sarene podciągnęła kolana pod brodę i z jękiem opuściła na nie głowę. –Nie można tego jakoś zatuszować? –Nie – odparł Roial. – Kapłan Derethi już o to zadbał. Rozpowiedział wszystko, pół miasta wie… –Teraz z pewnością władzę obejmie Telrii – mruknął Ahan, kręcąc głową. –Gdzie jest Eondel? – zapytała Sarene głosem stłumionym przez koc. –Zamyka króla w więzieniu – odparł

Ahan. –A Shuden? –Podejrzewam, że wciąż odprowadza kobiety – odparł Lukel. –Dobrze – szepnęła Sarene, unosząc głowę i odgarniając włosy z twarzy. – Musimy sobie radzić bez nich. Panowie, mam wrażenie, że właśnie zniszczyłam naszą krótką chwilę odpoczynku. Mamy sporo do zaplanowania… a większość tych planów będzie dotyczyła ograniczenia szkód.

Rozdział 33

Coś się zmieniło. Hrathen zamrugał,

odpędzając ostatnie strzępki snu na jawie. Nie był pewien, jak minął ten czas – było już ciemno, upiornie ciemno, jeśli nie liczyć kilku samotnych pochodni, płonących wysoko na murach Elantris. Nie było nawet światła księżyca. Coraz częściej zapadał w takie otępienie, a jego umysł okrywała mgła. Klęczał nieustannie w tej samej błagalnej pozie. Trzy dni to bardzo długi czas, który musiał spędzić na modlitwie. Był spragniony. I głodny. Spodziewał się tego. Wcześniej już także pościł. Tym razem jednak było inaczej. Głód wydawał się bardziej intensywny. Elantris miało wiele wspólnego z tym

dyskomfortem. W tym mieście panowała desperacja, niepokój, który emanował z każdego ohydnego, pękającego kamienia. Nagle na niebie pojawiło się światło. Hrathen spojrzał z lękiem w górę. Z ciemności powoli wyłonił się księżyc. Najpierw tylko jako cieniutki sierp, ale na oczach Hrathena stawał się coraz grubszy. Gyorn nie wiedział, że tej nocy będzie zaćmienie Księżyca, przestał zwracać uwagę na takie drobiazgi, odkąd opuścił Duladen. Obecnie wymarła pogańska religia tego kraju nadawała specjalne znaczenie ruchom ciał niebieskich i Misteria często właśnie w takie noce

prowadziły swe rytuały. Przycupnąwszy na dziedzińcu Elantris, Hrathen wreszcie zrozumiał, co sprawiało, że Jeskerowie spoglądali na naturę z tak religijnym zachwytem. Było coś pięknego w bladolicej bogini niebios, jakiś mistycyzm w jej zaćmieniu. Wydawało się, jakby rzeczywiście znikała na jakiś czas, przenosząc się na inne miejsce, a nie tylko skrywając za cieniem planety, jak tłumaczyli to svordyjscy naukowcy. Hrathen niemal czuł tę magię. Niemal. Teraz dopiero rozumiał, jak być może prymitywna kultura potrafi

czcić Księżyc – ale nie umiał brać udziału w tych ceremoniach. Zastanawiał się jednak – czy to ten lęk, jaki powinien odczuwać przed Bogiem? Czy jego własna wiara była skażona, ponieważ nie postrzegał Jaddetha z tą samą mieszaniną ciekawości, lęku i zachwytu, z jaką ludzie Jesker postrzegali księżyc? Nigdy nie zrozumie tych emocji. Nie był zdolny do wewnętrznego okazywania czci. Nawet jeśli zazdrościł ludziom, którzy zasypywali modlitwami boga, nie rozumiejąc jego nauk, nie umiał oddzielić faktów i religii. Jaddeth przydawał ludziom takie atrybuty, jakie uznawał za

stosowne, i Hrathenowi podarował logiczne myślenie i intelekt. Nigdy nie zadowoli się prostą pobożnością.

Nie było to spełnienie marzeń Hrathena, ale odpowiedź, w której znalazł pociechę i siłę. Nie był zelotą, nigdy nie będzie człowiekiem namiętnym, wiedzionym pasją. Ostatecznie dlatego podążał za Derethi, ponieważ miało to sens. I to musi wystarczyć. Hrathen oblizał wyschnięte wargi. Nie wiedział, kiedy wyjdzie z Elantris, jego wygnanie może jeszcze potrwać

wiele dni. Nie chciał okazać zależności fizycznej, ale wiedział, że będzie potrzebował żywności. Sięgnął do swojego koszyka ofiarnego. Oblepione szlamem produkty były czerstwe lub spleśniałe, ale Hrathen i tak je zjadł. W chwili, kiedy podjął tę decyzję, jego postanowienie osłabło. Pochłonął wszystko – zwiędłe warzywa, spleśniały chleb, mięso, nawet trochę kukurydzy, bo twarde ziarna zmiękły po przedłużającej się kąpieli w elantriańskim błocie. Na koniec wychylił całą flaszkę wina. Odrzucił koszyk na bok. Przynajmniej nie musi się już martwić o rabusiów, którzy nabraliby ochoty na jego

ofiarę, choć od pierwszego ataku już się nie pojawili. Dziękował Jaddethowi za tę ulgę. Zaczynał czuć się tak słaby i odwodniony, że obawiał się, czy zdoła odeprzeć kolejny atak. Księżyc był już teraz prawie całkiem widoczny. Hrathen podniósł wzrok i postanowienie wróciło. Może brakowało mu pasji, ale determinacji miał aż nadto. Oblizując wilgotne już wargi, Hrathen podjął modlitwę. Będzie tak trwał, jak zawsze, starając się jak najlepiej służyć Imperium Jaddetha. Bóg nie może więcej od niego oczekiwać.

Rozdział 34

Raoden mylił się co do ludzi Shaor. Kilku z nich przybyło do niego tej nocy, by ugotować swoją kukurydzę, a w ich oczach zalśnił słaby blask świadomości. Reszta – większość zwolenników Shaor – znikła. Pojawili się jednak pod innym pretekstem. Obserwował, jak kilku ładuje wielki kamienny blok na sanie Mareshe. Ich umysły przepadły – zdolność do racjonalnego myślenia zanikła, gdy pogrążyli się w bestialskim szaleństwie. Niektórzy wyzdrowieli – choćby nawet częściowo – ale wyglądało na to, że reszta jest w beznadziejnym stanie. Nigdy nie powiązali ognia z gotowaniem, stali po

prostu nad ziarnem, wyjąc żałośnie, wściekli i zdziwieni, że nie mogą go zjeść. Nie, ci ludzie nie wpadli w jego pułapkę. Przyszli tutaj, ponieważ Raoden zdetronizował ich boginię. Wszedł na terytorium Shaor i opuścił je bez szwanku. Miał władzę nad żywnością, potrafił sprawić, by dla jednego była smakowita, a dla drugiego niejadalna. Jego żołnierze wiele razy pokonali bandę Shaor. Ich proste zdegenerowane umysły, wobec boga silniejszego niż ich własna bogini mogły zrobić tylko jedno – nawrócić się.

Przyszli do niego następnego dnia. Właśnie spacerował wzdłuż niskiego muru obronnego Nowego Elantris i zauważył, jak się zbliżają jedną z głównych ulic. Podniósł alarm, sądząc, że postanowili przypuścić skoordynowany atak. Ale ludzie Shaor przyszli nie po to, żeby walczyć. Przynieśli mu dar: głowę ich poprzedniej bogini. A właściwie nie tyle głowę, ile jej włosy. Jeden z mężczyzn rzucił złotą perukę do nóg Raodena. Jasne loki były poplamione ciemną, zakrzepniętą elantryjską krwią.

Ciała Shaor nigdy nie znaleziono. A teraz, kiedy koafiura ich upadłej bogini leżała w błocie u stóp Raodena, szaleńcy uklękli i padli przed nim na twarz. Od tej chwili robili wszystko dokładnie tak, jak od nich tego zażądał. On z kolei nagradzał ich kawałkami jedzenia, jak ulubione zwierzęta. Niepokoiło go, że używa ludzi jak zwierząt. Próbował innych sposobów, by obudzić ich umysły, ale już po dwóch dniach zrozumiał, że to beznadziejne wysiłki. Ci ludzie stracili swoje umysły – i niezależnie od tego, czy winna była psychologia, czy Dor,

nigdy ich nie odzyskają. Byli jednak wyjątkowo posłuszni i spokojni. Ból jakby nie miał na nich wpływu,

wykonywali wszystkie prace, nawet te najcięższe i najbrudniejsze. Gdyby Raoden kazał im pchać budynek, aż się przewróci, mógłby wrócić po kilku dniach i zastałby ich w tej samej pozycji, zapartych dłońmi w ścianę, naciskających na oporny kamień. Raoden nie ufał im. Zamordowali Saolina, zamordowali nawet swą poprzednią panią. Byli spokojni tylko

dlatego, że ich aktualny bóg się tego domagał. –Kayana – stwierdził Galladon, podchodząc do niego. –Niewiele tego zostało, co? – zgodziła się Karata. Galladon nazywał ich „kayana”, co oznaczało „szaleńcy”. –Biedne dusze – wyszeptał Raoden. Galladon skinął głową. –Posłałeś po nas, sule? –Tak. Chodźcie ze mną.

***

Siły robocze, zwiększone o kayana,

dały Mareshe i jego robotnikom możliwość zrekonstruowania części kamiennych mebli, co pozwoliło na zaoszczędzenie kurczących się już zapasów drewna. Funkcję nowego stołu Raodena w kaplicy pełnił ten sam, którego użył, aby przypomnieć Taanowi jego profesję rzeźbiarza. Przez środek blatu biegło szerokie pęknięcie, poza tym jednak był doskonale zachowany, a rzeźby starte, ale wyraźne. Na stole stało kilka książek. Niedawna odbudowa Nowego Elantris wymagała przywództwa Raodena, co sprawiało, że z każdym dniem trudniej mu było wymykać się do ukrytej biblioteki.

Ludzie przyzwyczaili się już do tego, że zawsze towarzyszyły mu książki, i nie zadawali pytań, nawet jeśli te książki wciąż miały skórzane okładki. Studiował AonDor z coraz większym zacięciem. Ból narastał. Czasem był tak ostry, że Raoden padał, walcząc z cierpieniem. Można go było opanować, choć tylko nieznacznie, i sytuacja pogarszała się z każdym dniem. Od jego przybycia do Elantris minęło półtora miesiąca, a on zaczynał wątpić, czy przeżyje następny. –Nie wiem, dlaczego się upierasz, żeby dzielić się z nami każdym szczegółem AonDor, sule – zagadnął

Galladon, wzdychając na widok kolejnego tomu w jego rękach. – Ledwie rozumiem połowę z tego, co mówisz. –Galladonie, zmuś się, żeby zapamiętać to, co ci przekazuję – odrzekł Raoden. – Mów co chcesz, ale wiem, że masz dość rozumu, żeby to objąć umysłem. –No, może – zgodził się Galladon. – Ale to nie znaczy, że to lubię. AonDor jest twoim hobby, nie moim. –Słuchaj, przyjacielu – zaczął Raoden. – Wiem, że AonDor zawiera sekret naszego przekleństwa. Z

czasem, jeśli będę pracował, znajdę potrzebne wskazówki. Ale – ciągnął,

unosząc palec – jeśli mnie się coś stanie, musi być ktoś, kto przejmie moje dzieło. Galladon prychnął. –Prędzej ja się stanę Fjordelczykiem, niż ty Hoed. Dobrze to ukrywam, pomyślał Raoden. –To nie ma znaczenia – rzekł. –

Głupio nie mieć rezerwy. Zapiszę to wszystko, ale chcę, żebyście oboje słuchali, co mam do powiedzenia. Galladon westchnął. –Dobrze, sule, co tym razem odkryłeś? Kolejny modyfikator zmieniający zasięg Aonu? Raoden uśmiechnął się. –Nie, to znacznie bardziej interesujące. Wiem, dlaczego Elantris jest pokryte szlamem. Karata i Galladon ożywili się.

–Naprawdę? – zapytała Karata, zaglądając do otwartej książki. – Tu jest to napisane? –Nie, to kombinacja kilku informacji, ale klucz do niej znajduje się tutaj. – Wskazał na ilustrację. –Aon Ashe? – zdziwił się Galladon. –Właśnie – rzekł Raoden. – Pamiętasz, że skóra Elantrian była tak srebrzysta, że niektórzy utrzymywali, że świeci. –Bo tak było – odparł Galladon. – Nie jaskrawo, ale kiedy ojciec wchodził do ciemnego pokoju, było widać jego

kontur. –Cóż, wszystkiemu jest winna Dor – wyjaśnił Raoden. – Ciało każdego Elantrianina jest nieustannie połączone z Dor. Ta sama więź istnieje pomiędzy Elantris a Dor, choć naukowcy nie wiedzą dlaczego. Dor przepajała całe miasto, sprawiając, że kamień i drewno lśniły, jakby płonął w nich płomień. –Chyba trudno było przy tym spać – zauważyła Karata. –Można było go zakryć – odparł. – Ale efekt podświetlonego miasta był tak spektakularny, że wielu Elantrian po

prostu go zaakceptowało jako naturalny i nauczyło się spać przy świetle. –Fascynujące – odparł obojętnym tonem Galladon. – A co to ma wspólnego ze szlamem? –Istnieją pleśnie i grzyby, które żywią się światłem, Galladonie – wyjaśnił Raoden. – Światło Dor było jednak odmienne od normalnego i przyciągało inne rodzaje grzybów. Na większości przedmiotów pojawiła się cienka, przeźroczysta błonka. Elantrianie jej nie czyścili

–była w zasadzie niewidoczna i wręcz podkreślała lśnienie. Grzyb był trwały i nie zanieczyszczał. Dopóki nie obumarł. –Światło zgasło… – szepnęła Karata. –A grzyby zgniły – dokończył Raoden, kiwając głową. – Zatem, skoro przedtem grzyb pokrywał całe miasto, teraz pokrywa je szlam. –I co z tego? – Galladon ziewnął. –Kolejna nitka prowadząca do kłębka – odparł Raoden. – Kolejna wskazówka, co się stało, kiedy uderzył Reod. Musimy posuwać się

wstecz, przyjacielu. Dopiero teraz zaczynamy rozumieć objawy wydarzenia, które nastąpiło dziesięć lat temu. Może, kiedy zrozumiemy wszystko, co uczynił Reod, zaczniemy się domyślać, jaka jest jego przyczyna. –Wyjaśnienie tego szlamu ma swój sens, książę – odparła Karata. – Zawsze czułam, że w tym szlamie jest coś nienaturalnego. Nie raz stałam w deszczu i patrzyłam, jak krople spadają na kamienie miasta i niczego nie spłukują. –Szlam jest oleisty – odrzekł Raoden. – Woda go nie spłucze. Czy słyszałaś,

jak Kahar opowiadał, że bardzo ciężko go usunąć? Karata skinęła głową, kartkując tom. –Te księgi zawierają wiele informacji. –Tak – zgodził się Raoden. – Choć naukowcy, którzy je napisali, sformułowali zdania irytująco enigmatycznie. Niełatwo w nich znaleźć odpowiedzi na poszczególne pytania. –Na przykład? – rzuciła Karata. Zmarszczył brwi. –Na przykład nie znalazłem ani jednej

książki na temat tworzenia Seonów. –śadnej?! – zawołała zdumiona. Zaprzeczył ruchem głowy. –Zawsze sądziłem, że Seony były tworzone przez AonDor, i jeśli nawet tak było, to książki nie wyjaśniają, jak to się robi. Wiele z nich traktuje o Przekazaniu słynnych Seonów od jednej osoby do drugiej, ale to chyba wszystko. –Przekazaniu? – zapytała z lekkim grymasem. –Przekazaniu Seona innej osobie –

wyjaśnił. – Jeśli masz Seona, możesz go komuś dać, albo możesz mu powiedzieć, do kogo ma iść i komu służyć, gdy umrzesz. –Więc każda osoba może mieć Seona? – zapytała. – Myślałam, że tylko szlachta. Znów pokręcił głową. –Wszystko zależy od poprzedniego właściciela. –Z drugiej strony, szlachcic raczej nie pomyśli, by przekazać swojego Seona przypadkowemu chłopu – zauważył Galladon. – Seony, jak bogactwo,

zwykle zostają

w jednej rodzinie. Kolo? Karata zmarszczyła brwi. –Więc… co się stanie, jeśli właściciel umrze i nie zdąży powiedzieć Seonowi, do kogo ma pójść? Raoden wzruszył ramionami i spojrzał na Galladona. –Nie wiem – wyznał po chwili. – Chyba sam sobie wybierze nowego pana.

–A jeśli nie zechce? –Zdaje się, że nie będzie miał wyboru – mruknął Raoden. – Coś… jest pomiędzy Seonami a ich panami. Są jakoś związani ze sobą. Choćby to, że Seonowie popadają w obłęd, kiedy ich panów zabiera Shaod. Myślę, że są stworzeni, by służyć… to część ich magii. Karata przytaknęła. –Panie Duchu! – rozległ się nagle głos. Raoden uniósł brew i zamknął tom. –Panie! – zawołał Dashe, wbiegając do pokoju. Wielki Elantrianin

wydawał się bardziej zmieszany niż zdenerwowany. –Co się dzieje, Dashe? –Chodzi o gyorna, panie – odparł Dashe z ekscytacją. – Został uzdrowiony.

Rozdział 35

–Półtora miesiąca i już zdetronizowałaś króla. Nie można powiedzieć, żebyś działała wolno, ‘Ene. – słowa jej ojca były jowialne, ale spojrzenie zdradzało troskę. Wiedział równie dobrze, jak ona, że chaos, jaki towarzyszy obaleniu rządu, dotyka zarówno szlachty, jak i

chłopstwa. –Nie mogę powiedzieć, żebym zrobiła to umyślnie – zaprotestowała. – Litościwy Domi, próbowałam ocalić tego idiotę! Nie powinien był się mieszać w Misteria. Ojciec zachichotał. –Nie powinienem był cię tam wysyłać. Wystarczyłoby, gdybyś odwiedzała naszych wrogów. –To nie ty mnie tu przysłałeś, ojcze – przypomniała mu. – To był mój pomysł. –Cieszę się, że moja opinia tak się liczy w oczach mojej córki – zauważył

Eventeo. Poczuła, że mięknie. –Przepraszam, ojcze – odparła z westchnieniem. – Jestem jak na szpilkach, od dnia… nie masz pojęcia, jakie to było koszmarne. –Och, wiem, niestety. Zastanawiam się, jak taka potworność, jak Misteria, mogły się zlać z tak niewinną religią, jak Jesker? –Tak samo, jak Shu-Dereth i ShuKorath pochodzą od nauk jednego małego Jindo – odparła, kręcąc głową.

–Więc Iadon nie żyje? –Wiesz o tym? – zapytała zdumiona. –Ostatnio wysłałem do Arelonu kilku nowych szpiegów, ‘Ene – odparł ojciec. – Nie zostawię mojej córki samej w kraju znajdującym się na skraju zniszczenia, nie mając przynajmniej baczenia na nią. –Kto? – zapytała zaciekawiona. –Nie musisz wiedzieć – odparł ojciec. –Muszą mieć Seona – zastanawiała się na głos. – Inaczej nie wiedziałbyś o Iadonie… powiesił się dzisiaj w nocy.

–Nie powiem ci, ‘Ene – odparł z lekkim rozbawieniem. – Gdybyś wiedziała, kto to jest, zaraz wykorzystałabyś go do własnych celów. –Dobrze – zgodziła się. – Ale kiedy to się skończy, powiesz mi, kim jest. –I tak go nie znasz.

–Niech będzie – odparła z udawaną obojętnością. Zaśmiał się. –Opowiedz mi o Iadonie. Jakim cudem udało mu się znaleźć sznur?

–Przypuszczam, że musiał się tym zająć lord Eondel – odgadła, opierając łokcie na blacie biurka. – Hrabia myśli jak wojownik, a to było bardzo skuteczne rozwiązanie. Nie trzeba wymuszać abdykacji, a samobójstwo przywróciło monarchii nieco godności. –Jesteś dzisiaj żądna krwi, ‘Ene? Zadrżała mimo woli. –Nie widziałeś tego, ojcze. Król nie tylko zamordował tę dziewczynę. Jemu się to… podobało. –Ach – odparł Eventeo. – Moje źródła mówią, że tron przejmie

prawdopodobnie diuk Telrii. –Jeśli tylko będziemy mieli coś do powiedzenia, na pewno nie – odrzekła. – Telrii jest gorszy od Iadona. Nawet gdyby nie sympatyzował z Derethi, byłby okropnym królem. –‘Ene, wojna domowa nie pomoże nikomu. –Do tego nie dojdzie, ojcze – obiecała. – Nie rozumiesz, jak pokojowo nastawieni są ci ludzie. Od wieków żyli pod protekcją Elantris – uważają, że obecność kilku grubych strażników na murach zniechęci najeźdźców. Jedyne prawdziwe wojsko to legion

lorda Eondela, który zebrał teraz w Kae. Równie dobrze możemy ukoronować Roiala, zanim ktokolwiek się obejrzy. –Opowiadasz się za nim? –Jest jedynym człowiekiem wystarczająco bogatym, aby stanąć w opozycji do diuka Telrii. – Nie miałam dość czasu, by znieść ten idiotyczny system pieniężno-tytularny, jaki wprowadził Iadon. Ludzie są do tego przyzwyczajeni i na razie będziemy musieli go zastosować. Rozległo się pukanie do drzwi i pojawiła się pokojówka z lunchem na

tacy. Po spędzeniu jednej nocy w domu Roiala Sarene mieszkała nadal w pałacu, pomimo obaw swych sojuszników. Pałac był symbolem i miała nadzieję, że przyda jej autorytetu. Pokojówka postawiła tacę na stole i wyszła. –Czy to lunch? – zapytał ojciec. Miał jakiś szósty zmysł, jeśli chodzi o jedzenie. –Tak – odparła, odkrawając kawałek chleba kukurydzianego. –Dobry?

Uśmiechnęła się. –Nawet nie pytaj, ojcze, tylko się zdenerwujesz. Westchnął.

–Wiem, twoja matka ma nową fascynację, zupę z hraggijskich wodorostów. –Smaczna? – zapytała. Jej matka była córką teodzkiego dyplomaty i większość dzieciństwa i młodości spędziła w Jindo. Nabrała

tam bardzo szczególnych nawyków kulinarnych, które teraz narzucała całemu pałacowi i służbie. –Potworna. –Szkoda – mruknęła Sarene. – Gdzie ja położyłam masło? Ojciec jęknął. –Ojcze – zganiła go. – Wiesz, że musisz schudnąć. Król nie był wprawdzie tak potężny – ani muskularny, ani otyły – jak jego brat Kiin, ale i tak dość korpulentny, jak na swój wzrost.

–Nie wiem po co – odparł Eventeo. – Nie wiedziałaś, że w Duladenie tęgich ludzi uważa się za atrakcyjnych? Ich nie obchodzą jindyjskie brednie o zdrowiu i są całkiem szczęśliwi. Poza tym, gdzie zostało udowodnione, że od masła się tyje? –Wiesz, co mówią Jindo – wtrąciła. – Jeśli piecze, to nie może być zdrowe. Eventeo westchnął. –Od dziesięciu lat nie miałem w ustach wina. –Wiem, ojcze. Kiedyś z tobą mieszkałam, pamiętasz?

–Tak, ale tobie nie kazała się trzymać z dala od alkoholu. –Nie mam nadwagi – zauważyła. – Alkohol pali. –Zupa z hraggijskich wodorostów też – odparł Eventeo z lekką nutą złośliwej przekory w głosie. – Przynajmniej, jeśli się ją podsuszy. A ja próbowałem. Sarene roześmiała się. –Mamie chyba nie spodobał się ten eksperyment. –Tylko na mnie spojrzała po

swojemu… wiesz, jaka jest. –Wiem. – Sarene uśmiechnęła się, przypominając sobie rysy twarzy matki. Młoda księżniczka spędziła zbyt wiele czasu na misjach dyplomatycznych, aby cierpieć z powodu rozłąki z domem, ale teraz bardzo chciała wrócić do Teod – zwłaszcza biorąc pod uwagę niekończącą się serię katastrof i niespodzianek, jaką przeżyła w ciągu kilku ostatnich tygodni. –Cóż, ‘Ene, muszę wracać na dwór – rzekł wreszcie ojciec. – Cieszę się, że

znajdujesz czas, by pogadać z twoim biednym staruszkiem… a zwłaszcza by go powiadomić, że właśnie obaliłaś monarchię. O, jeszcze jedno. Gdy tylko dowiedzieliśmy się o samobójstwie Iadona, Seinalan zażądał mojego najszybszego statku i ruszył do Arelonu.

Powinien przybyć w ciągu kilku dni. –Seinalan? – zdziwiła się Sarene. – A co ma z tym wszystkim wspólnego ten patriarcha? –Nie wiem… nie chciał powiedzieć.

No, naprawdę muszę już iść. Kocham cię, ‘Ene. –Ja ciebie też, tato.

***

–Nie znam tego patriarchy – wyznał Roial, siedząc w jadalni Kiina. – Czy jest podobny do ojca Omina? –Nie – odparła stanowczo Sarene. – To egoista, egotysta i człowiek tak pyszny, że gyorn Derethi to przy nim wzór pokory. –Księżniczko! – zawołał z oburzeniem Eondel. – Mówisz o ojcu naszego Kościoła.

–To nie znaczy, że go muszę lubić – odparła. Twarz Eondela pobladła. Gdy machinalnie dotknął wisiora z Aonem Omi, który nosił na szyi. Sarene się skrzywiła. –Nie musisz się odżegnywać od zła, Eondelu. Nie zamierzam wyrzec się Domi tylko dlatego, że postawił idiotę na czele swojego Kościoła. Idioci też muszą dostać szansę, by się przysłużyć. Wzrok Eondela powędrował w kierunku ręki – opuścił ją szybko z zakłopotaną miną. Roial za to

chichotał cicho. –Co? – zapytała Sarene. –Właśnie przyszło mi coś do głowy – rzekł z uśmiechem starzec. – Nie wiem, czy kiedykolwiek spotkałem kogoś, kobietę czy mężczyznę, o tak zdecydowanych poglądach. –Więc żyłeś pod kloszem, mój diuku – poinformowała go Sarene. – A gdzie jest Lukel? Stół Kiina nie był tak wygodny jak gabinet Roiala, ale wszyscy dziwnym trafem czuli się najlepiej w jego jadalni. Większość ludzi dodaje

osobiste akcenty do wystroju swoich gabinetów – ale miłością Kiina było jedzenie i jadalnia była miejscem, gdzie dzielił się swym talentem. Dekoracja sali – pamiątki z podróży Kiina, od suszonych warzyw po wielki, zdobiony topór – stwarzały miłą, familijną atmosferę. Nigdy o tym nie rozmawiali, po prostu zawsze kierowali swe kroki do jadalni. Musieli czekać na Lukela. Wreszcie usłyszeli odgłos otwieranych i zamykanych drzwi, a potem Lukel stanął przed nimi. Towarzyszyli mu Ahan i Kiin. –I co? – zapytała Sarene.

–Telrii zdecydowanie przymierza się do tronu – odparł Lukel.

–Z moim legionem wspierającym Roiala nie uda mu się – stwierdził Eondel. –Niestety, drogi generale – wtrącił Ahan, sadowiąc się na krześle. – Twój legion jest gdzie indziej, a do dyspozycji masz zaledwie tuzin ludzi. –I tak więcej, niż Telrii – zauważyła Sarene. –Nie, już nie – odparł Ahan. –

Strażnicy miejscy Elantris opuścili stanowiska i rozbili obóz przed posesją diuka. Eondel prychnął. –Straż to klub młodszych synów, którzy chcą udawać, że są ważni. –To prawda – zgodził się Ahan. – Ale w tym klubie jest ponad sześciuset ludzi. Stosunek sił: piętnastu do jednego; nawet ja nie walczyłbym po twojej stronie. Obawiam się, że szala przechyla się na korzyść diuka Telrii. –Niedobrze – rzekł Roial. – Jego bogactwo zawsze stanowiło pewien

problem, ale teraz… –Musi być jakiś sposób – wtrącił Lukel. –Nie widzę go, szczerze mówiąc. Mężczyźni popadli w zadumę. Wszyscy zastanawiali się nad tym zagadnieniem przez całe dwa ostatnie dni. Nawet gdyby mieli przewagę militarną, pozostali arystokraci wahaliby się wesprzeć Roiala, który był mniej zamożny. Sarene obserwowała ich. Kiedy jej wzrok padł na Shudena, wydało jej się, że jego twarz wyraża raczej

wahanie niż troskę. –Co? – zapytała cicho. –Myślę, że jest sposób – odparł niepewnie. –Mów, człowieku – popędził go Ahan. –No cóż, Sarene jest wciąż bardzo bogata – wyjaśnił Shuden. – Raoden zostawił jej co najmniej pięćset tysięcy deo. –Myśleliśmy o tym, Shudenie – odparł Lukel. – Niestety, to wciąż mniej, niż ma Roial.

–To prawda – zgodził się Jindo. – Ale razem będą mieli znacznie więcej, niż Telrii. W jadalni zapadła cisza. –Twój kontrakt ślubny technicznie jest nieważny, pani – odezwał się Ahan. – Został rozwiązany w momencie samobójstwa Iadona, ponieważ spowodowało ono zdjęcie tego rodu z tronu. W chwili, kiedy ktokolwiek inny zostanie królem – Telrii lub Roial – traktat ulegnie rozwiązaniu i przestaniesz być arelicką księżniczką. Shuden skinął głową.

–Jeśli połączycie fortuny z lordem Roialem, nie tylko da wam to możliwość rywalizacji z diukiem Telrii, ale również zalegalizuje roszczenie diuka. Nie sądź, że w Arelonie ród nie ma znaczenia. Szlachta chętniej pozostanie lojalna wobec krewnej Iadona. Roial spojrzał na nią. –Muszę przyznać, że Shuden ma rację. To byłby czysto polityczny mariaż – rzekł. Sarene zaczerpnęła tchu. Wszystko działo się tak szybko.

–Rozumiem, panie. Zrobimy to, co będzie trzeba. I tak, po raz drugi w ciągu dwóch miesięcy, Sarene się zaręczyła.

***

–Obawiam się, że nie było to szczególnie romantyczne – usprawiedliwiał się Roial. Spotkanie dobiegło końca i Roial dyskretnie zaofiarował się odwieźć księżniczkę do pałacu. Pozostali, w tym również Ashe, zorientowali się, że para musi porozmawiać sam na sam. –W porządku, panie – odparła z lekkim uśmiechem. – Tak właśnie wyglądają mariaże polityczne…

oschłe, sztuczne, ale wyjątkowo użyteczne. –Jesteś bardzo pragmatyczna. –Muszę być, panie. Roial zmarszczył brwi. –Musimy wracać do zwracania się do siebie per „pan” i „pani”, Sarene? Myślałem, że już z tym skończyliśmy. –Przepraszam, Roialu – odrzekła. – Muszę oddzielić moje ja polityczne od osobistego. Roial skinął głową.

–Mówiłem szczerze, Sarene. To będzie małżeństwo czysto polityczne. Nie czuj się zobligowana w żaden inny sposób. Sarene jechała w milczeniu przez dłuższą chwilę, wsłuchując się w stukot końskich kopyt. –Będą potrzebni dziedzice. Roial zaśmiał się cicho. –Nie, Sarene, dziękuję, ale nie. Nawet, gdyby to było fizycznie możliwe, nie zgodziłbym się. Jestem starym człowiekiem, pożyję jeszcze może kilka lat. Tym razem kontrakt ślubny nie zabroni ci ponownego

małżeństwa po mojej śmierci. A kiedy odejdę, wreszcie wybierzesz sobie kogoś, kogo będziesz chciała… Do tego czasu zmienimy ten idiotyczny system Iadona na jakiś bardziej stabilny, by twój trzeci mąż i dzieci odziedziczyli tron.

Trzeci mąż. Roial mówił tak, jakby już nie żył, a ona sama była dwukrotną wdową. –No cóż – mruknęła. – Jeśli stanie się tak, jak sugerujesz, przynajmniej nie będę miała problemu ze znalezieniem męża. Tron to kusząca zdobycz,

nawet ze mną w dobrodziejstwie inwentarza. Rysy twarzy Roiala stwardniały. –Właśnie zamierzałem z tobą o tym porozmawiać, Sarene. –Tak? –Zbyt surowo się oceniasz. Uważasz, że nikt cię nie chce. –Bo nie chce – odparła obojętnym tonem. – Wierz mi. Roial pokręcił głową. –Sarene, doskonale znasz się na

ludziach… z wyjątkiem siebie. Często nasze opinie o sobie są najbardziej nietrafione. Możesz się uważać za starą pannę, ale jesteś młoda i naprawdę piękna. To, że w przeszłości miałaś pecha, nie oznacza, że tak musi być w przyszłości. Spojrzał jej w oczy. Pomimo złośliwego obejścia, był mądry i przenikliwy. –Znajdziesz kogoś, kto cię pokocha, Sarene – obiecał. – Jesteś skarbem… znacznie większym niż tron, który masz w dobrodziejstwie inwentarza. Zarumieniła się, spuściła wzrok. Ale…

jego słowa dodawały otuchy. Może była dla niej jakaś nadzieja? Pewnie będzie już po trzydziestce, ale przynajmniej dostanie jeszcze jedną szansę znalezienia właściwego człowieka. –W każdym razie – rzekł Roial – nasz ślub musi odbyć się jak najszybciej, jeśli mamy pokonać diuka Telrii. –Co proponujesz? –Dzień pogrzebu Iadona – odparł Roial. – Technicznie rzecz biorąc, panowanie Iadona kończy się dopiero wraz z pogrzebem.

Cztery dni. Rzeczywiście krótkie narzeczeństwo. –Martwi mnie, że musisz przez to wszystko przechodzić – rzekł. – Niełatwo jest zdecydować się na poślubienie takiego zakurzonego staruszka jak ja. Sarene położyła dłoń na jego ręce i uśmiechnęła się. –Biorąc wszystko pod uwagę, panie, uważam, że mam raczej szczęście. Niewielu jest mężczyzn na tym świecie, z którymi przymusowe małżeństwo uważałabym za zaszczyt.

Na pomarszczonej twarzy Roiala również pojawił się uśmiech. Oczy mu zabłysły. –Szkoda, że Ahan jest już żonaty, prawda? Sarene cofnęła dłoń i lekko uderzyła go w ramię. – Wystarczy mi wstrząsów na ten tydzień, Roialu… będę bardzo wdzięczna, jeśli

zechcesz dać spokój mojemu żołądkowi… Diuk roześmiał się serdecznie. Kiedy jego śmiech ucichł, usłyszeli krzyki.

Sarene zesztywniała, ale nie były to okrzyki gniewu czy bólu. Wydawały się pełne radości i podniecenia. Zaskoczona wyjrzała z okna powozu i ujrzała tłum ludzi wybiegających z bocznej uliczki. –Co się dzieje, w imię Domi?! – zawołał Roial. Powóz podjechał bliżej gromady ludzi, co pozwoliło Sarene odróżnić w niej wysoką postać. Poczuła, że słabnie. – Ależ… to niemożliwe! –Co? – dopytywał się Roial, mrużąc oczy.

–To Hrathen – szepnęła, wytrzeszczając oczy. – Wyszedł z Elantris! Nagle dotarło do niej coś jeszcze. –Litościwy Domi… On wyzdrowiał!

Rozdział 36

Kiedy świt oznajmił nadejście piątego dnia wygnania Hrathena, wiedział, że popełnił błąd. Umrze w Elantris. Pięć dni to za wiele, żeby wytrzymać bez wody, a wiedział, że nie dostanie jej ani kropli w tym mieście przeklętych. Nie żałował swoich czynów – zachował się w możliwie najbardziej logiczny sposób. Była to logika desperacka, lecz racjonalna. Gdyby

nadal był w Kae, z każdym dniem stawałby się coraz bardziej bezradny. Nie, jednak lepiej umrzeć z pragnienia. Piątego dnia przyszły majaki. Czasami widział Dilafa, stojącego nad nim i śmiejącego się, kiedy indziej teodzką księżniczkę. Raz zdawało mu się nawet, że widzi samego Jaddetha. Na Jego twarzy malowało się rozczarowanie, kiedy spoglądał na Hrathena. Wkrótce majaki się zmieniły i przestał widzieć twarze, przestał czuć poniżenie i wzgardę. W ich miejsce przyszły inne, znacznie potworniejsze.

Wspomnienia Dakhoru. Znów otaczały go ciemne, upiorne nisze monasteru. Po kamiennych korytarzach niosły się krzyki i wycia zwierzęcej agonii zmieszane z podniosłymi śpiewami. Śpiew miał szczególną moc. Chłopiec Hrathen klęczał posłusznie, czekając, przycupnięty w pokoiku wielkości szafki. Oczy zalewał mu pot, bo Hrathen wiedział, że w końcu przyjdą i po niego. Monaster Rathbone trenował zabójców. Monaster Fjeldor trenował szpiegów. Dakhor… Monaster Dakhor

trenował demony.

***

Jego delirium zelżało wczesnym popołudniem, dając mu chwilę odpoczynku – jak kot, który pozwala pouciekać myszy, nim zada śmiertelny cios. Hrathen uniósł z twardych kamieni osłabione ciało, odlepiając od kleistej powierzchni zmięte ubranie. Nie pamiętał, kiedy się położył i zwinął w kłębek. Z westchnieniem przetarł dłonią brudną, pokryty błotem głowę – bezsensowna, ale odruchowa próba pozbycia się brudu. Jego palce trafiły na coś szorstkiego i kłującego. Zarost. Usiadł prosto, bo wstrząs przywrócił mu na chwilę siły. Sięgnął do koszyka, odszukał małą

flaszkę, która zawierała ofiarne wino. Wytarł szkło brudnym rękawem najlepiej, jak umiał, po czym spojrzał w swe widmowe odbicie. Było zniekształcone i niewyraźne, ale Hrathen nie dostrzegł plam. Skóra, choć pokryta brudem, była czysta, jak pięć dni temu. Napój Fortona wreszcie stracił moc.

Gyorn myślał, że to się już nigdy nie stanie, że Forton zapomniał, iż efekty mają być tymczasowe. Już i tak zdumiewające było to, że człowiek z Hrovenu umiał stworzyć napój, który

sprawi, że czyjeś ciało będzie udawało chorobę Elantrian. Hrathen jednak źle osądził aptekarza – tamten zrobił wszystko jak należy, choć skutki trwały odrobinę dłużej, niż gyorn się spodziewał. Oczywiście, jeśli Hrathen czym prędzej nie opuści Elantris, i tak może umrzeć. Wstał zatem, zbierając resztkę sił i wspomagając się adrenaliną. –Patrzcie! – zawołał do strażników na górze. – Biorę was na świadków potęgi i chwały lorda Jaddetha! Zostałem uzdrowiony!

Odpowiedzi nie było. Może głos Hrathena nie dochodził zbyt daleko? Nagle, kiedy tak rozglądał się po murach, zauważył coś dziwnego. Strażników nie było. śadnych patroli, żadnych czujek. śadnych ostrzy włóczni, świadczących o obecności żołnierzy. Byli tu jeszcze wczoraj… a może przedwczoraj? Ostatnie trzy dni zaznaczyły się w jego pamięci jako plama zmieszanych modlitw, halucynacji i chwil drzemki. Gdzie się podziały straże? Zawsze uważały pilnowanie Elantris za swój obowiązek i posłannictwo. Jakby cokolwiek mogło się wyrwać z tego gnijącego miasta… Strażnicy spełniali

bezużyteczną funkcję, ale dawała im ona pewną popularność. Nigdy nie opuściliby swoich stanowisk. A jednak opuścili. Hrathen znów zaczął krzyczeć, czując, że siły go opuszczają. Jeśli nie ma strażników, którzy otworzą mu bramę, jest zgubiony. Ironia losu – jedyny Elantrianin, który został uzdrowiony, umrze z winy niekompetentnych, leniwych strażników. Nagle brama się uchyliła. Kolejna halucynacja? Po chwili wysunęła się zza niej głowa chciwego kapitana, którego Hrathen systematycznie przekupywał.

–Panie? – zapytał z wahaniem, po czym przyjrzał mu się uważniej i jęknął. – Wielki Domi! To prawda… Zostałeś uzdrowiony! –Lord Jaddeth usłyszał moje błagania, kapitanie – oznajmił Hrathen. – Piętno Elantris zostało zdjęte z mojego ciała. Strażnik znikł na chwilę, po czym rozchyliły się oba skrzydła bramy, ukazując grupkę strażników. –Chodź, mój panie. Hrathen wstał – nawet nie zauważył, od kiedy klęczy – i na dygoczących

nogach podszedł do bramy. Obrócił się, położył dłoń na drewnie – z jednej strony poplamionym i brudnym, z drugiej czystym i lśniącym – i raz jeszcze spojrzał na Elantris. Z dachu sąsiedniego budynku obserwowało go kilka skulonych postaci.

–Miłego potępienia, przyjaciele – szepnął, po czym gestem nakazał strażnikom zamknąć bramę. –Nie powinienem tego robić – mruknął kapitan. – Kiedy człowiek zostaje wtrącony do Elantris…

–Jaddeth nagradza tych, którzy Go słuchają, kapitanie – rzekł Hrathen. – Często za pośrednictwem ust Jego sług. Oczy kapitana zabłysły i Hrathen nagle poczuł wielką ulgę, że ma go w swojej kieszeni. –Gdzie reszta twoich ludzi, kapitanie? –Chronią nowego króla – odparł z dumą kapitan. –Nowego króla? – zdziwił się Hrathen. –Wiele pan przegapił, milordzie. W

Arelonie rządzi teraz lord Telrii… a przynajmniej będzie rządził, kiedy zakończy się pogrzeb Iadona. Osłabiony Hrathen z trudem utrzymał się na nogach. Iadon nie żyje? Telrii przejmuje kontrolę? Jak pięć dni mogło tak drastycznie zmienić sytuację? –Chodź – rzekł stanowczo. – Możesz mi o tym opowiedzieć w drodze do kaplicy.

***

Tłumy gromadziły się wokół niego, bo kapitan nie miał powozu, a Hrathen nie chciał czekać. Na razie samo

podniecenie i radość ze zrealizowanego planu pomagały mu się utrzymać na nogach. Tłumy też pomagały. W miarę, jak wieści się rozchodziły, ludzie – służba, kupcy, szlachta – zbiegali się, by zobaczyć uzdrowionego Elantrianina. Wszyscy rozstępowali się, patrząc nań wzrokiem przepełnionym zdumieniem i czcią. Niektórzy dotykali z szacunkiem jego elantryjskiej szaty. Droga była trudna, lecz bez przeszkód – z wyjątkiem jednego momentu, kiedy to Hrathen spojrzał w boczną uliczkę i ujrzał głowę teodzkiej księżniczki wyglądającej z okna powozu. W tym momencie Hrathena

ogarnęło takie samo poczucie spełnienia, jak w dniu, w którym stał się prawdziwym gyornem. Jego uzdrowienie było nie tyle nieoczekiwane, ile niezbadane. Sarene nie mogła tego przewidzieć. Hrathen miał nad nią przewagę. Kiedy dotarli do kaplicy, Hrathen odwrócił się w stronę ludzi i wzniósł ręce. Jego odzież była zbrukana, lecz on zachowywał się tak, jakby to był powód do dumy. Brud oznaczał jego cierpienie, był dowodem, że dotarł do czeluści potępienia i wrócił, a jego dusza pozostała nietknięta. –Ludu Arelonu! – krzyknął. – Wiedz

dzisiaj, kto jest Panem! Niech wasze dusze

i serca prowadzi religia, która dała dowód boskiej mocy. Lord Jaddeth jest jedynym Bogiem w Sycla. Jeśli chcecie dowodu, spójrzcie na moje ręce, które są wolne od zgnilizny, na moją twarz, która jest czysta i niesplamiona, na moją głowę szorstką od nowych włosów. Lord Jaddeth poddał mnie próbie, a ponieważ w Niego wierzyłem, pobłogosławił mnie. Zostałem uzdrowiony! Opuścił dłonie i tłum ryknął z radości.

Wielu prawdopodobnie zwątpiło po pozornym upadku Hrathena, ale teraz wrócą z nowym poświęceniem. Nawróceni teraz będą gorliwsi niż wszyscy inni, którzy przychodzili wcześniej. Hrathen wkroczył do kaplicy, a ludzie pozostali na zewnątrz. Szedł z coraz większym trudem, bo energia chwili wreszcie ustępowała pod naciskiem pięciodniowego napięcia. Opadł na kolana przed ołtarzem i schylił głowę, pogrążając się w szczerej modlitwie. Nie czuł wyrzutów sumienia, że cud był skutkiem mikstury Fortona… Hrathen wiedział, że większość

uznanych cudów jest zjawiskami naturalnymi lub skutkiem ludzkiej interwencji. Jaddeth był ich twórcą, jak i wszystkich innych rzeczy, wykorzystując naturalne zjawiska. Hrathen wzniósł modły do Boga za zdolności, które pozwoliły mu obmyślić plan, za środki, dzięki którym mógł go zrealizować, oraz klimat, który pozwolił na jego sukces. Przybycie kapitana było z całą pewnością zrządzeniem boskim. Opuścił obozowisko diuka Telrii, kiedy Hrathen go potrzebował, usłyszał jego krzyki zza ciężkiej bramy… to zbyt wiele, jak na zwykły zbieg okoliczności. Jaddeth może i nie

„przeklął” Hrathena Shaod, ale z pewnością przyczynił się do powodzenia jego planu. Wykończony Hrathen dokończył modlitwę i chwiejnie stanął na nogi. Wtedy usłyszał otwierające się za jego plecami drzwi kaplicy. Obejrzał się – przed nim stał Dilaf. Hrathen westchnął. Miał nadzieję, że uda mu się uniknąć tej konfrontacji, dopóki nie odpocznie. Dilaf jednak upadł przed nim na kolana. –Mój hrodenie – wyszeptał. Hrathen zamrugał, zaskoczony.

–Tak, artethie? –Wątpiłem w ciebie, mój hrodenie – wyznał Dilaf. – Myślałem, że lord Jaddeth przeklął cię za niekompetencję. Teraz widzę, że twoja wiara jest silniejsza, niż sądziłem, i rozumiem, czemu wybrano cię na stanowisko gyorna. –Przyjmuję twoje przeprosiny, artethie – odparł Hrathen, usiłując ukryć zmęczenie. – Wszyscy ludzie mają wątpliwości w chwili próby… dni mojego wygnania musiały być trudne dla ciebie i innych kapłanów. –Powinniśmy byli mieć więcej wiary.

–Wyciągnij więc naukę z tych zdarzeń, artethie, i następnym razem nie wątp. Możesz odejść. Dilaf wstał. Hrathen obserwował jego oczy, nim się odwrócił. Był w nich szacunek, ale znacznie mniej pokory, niż okazywał. Wydawał się raczej zmieszany… zdumiony, zaniepokojony, ale niezbyt zadowolony. Walka jeszcze się nie skończyła. Zbyt znużony, żeby martwić się teraz Dilafem, podążył do swego pokoju i otwarł drzwi. Jego rzeczy zostały

rzucone w kąt na stertę, jakby czekały na wyniesienie. Nagle tknięty przerażeniem Hrathen podbiegł do stosu. Znalazł kasetkę z Seonem pod stosem ubrań. Zamek był zniszczony. Hrathen niespokojnie otwarł wieko i wyjął metalową skrzynkę ze środka. Przód skrzynki był pokryty rysami, wgłębieniami i szczerbami. Hrathen pospiesznie otwarł skrzynkę. Kilka dźwigni było zgiętych i tarcza zablokowała się częściowo, więc kliknięcie mechanizmu otwierającego powitał z prawdziwą ulgą. Seon spokojnie unosił się w skrzynce. Trzy pozostałe fiolki mikstury także tam były – dwie pękły, a ich zawartość

wyciekła na dno pudełka. –Czy ktoś otwierał tę skrzynkę od czasu, kiedy rozmawiałem przez ciebie? – zapytał. –Nie, mój panie – odpowiedział melancholijnym głosem Seon. –Dobrze. Hrathen zatrzasnął wieko. Potem ostrożnie napił się wina z butelki, którą znalazł na stercie, upadł na łóżko i zasnął.

***

Kiedy się obudził, było już ciemno. Jego ciało wciąż było znużone, lecz

zmusił się, by wstać. Istotny element jego planów nie mógł czekać. Wezwał pewnego kapłana i ten przybył wkrótce. Kapłan ów, Dothgen, był wysokim mężczyzną o potężnej fjordelskiej budowie. Jego muskuły odznaczały się pod czerwonymi szatami Derethi. –Tak, panie? – zapytał Dothgen. –Byłeś szkolony w monasterze Rathbore, prawda, artethie? – zapytał Hrathen. –Tak, panie – odparł tamten głębokim głosem. –Doskonale – odparł Hrathen,

podnosząc ostatnią fiolkę z miksturą. – Potrzebuję twoich specjalnych umiejętności. –Dla kogo to, panie? – zapytał kapłan. Podobnie jak wszyscy wychowankowie Rathbore, Dothgen był szkolonym zabójcą. Odebrał znacznie bardziej specjalizowane szkolenie, niż Hrathen w monasterze Ghajan, miejscu gdzie się przeniósł, kiedy się okazało, że Dakhor to dla niego zbyt wiele. Tylko gyorn i ragnat mogli wykorzystywać umiejętności kapłanów szkolonych w Rathbore bez zezwolenia

Wyrna. Hrathen uśmiechnął się.

Rozdział 37

To się stało, kiedy Raoden czytał. Nie słyszał własnego jęku pełnego bólu i zaskoczenia, nie czuł, jak spada z krzesła w spastycznym ataku. Czuł tylko ból – ostrą torturę, która spadła na niego nagle i mściwie. Była niczym miliony drobnych owadów, z których każdy wwiercał się w jego ciało z zewnątrz i od wewnątrz, aby pożreć go żywcem. Wkrótce poczuł, że nie ma już ciała – ból był jego ciałem. To było jedyne uczucie, jedyna

informacja. A potem poczuł to coś. Coś, niczym ogromna, śliska powierzchnia, bez pęknięć i zagłębień, tkwiło gdzieś w głębi jego mózgu. Naciskało wściekle, emanując bólem do każdej części ciała. Ludzie, góry i świat stały się nagle nieważne. To nie było nic złego, nic rozumnego. Nie szalało, nie wrzało. Było nieruchome, zamarło we własnym intensywnym ciśnieniu. Chciało się ruszyć – znaleźć ujście, uwolnić się od napięcia. Ale ujścia nie było. Siła cofnęła się z wolna i Raoden znów przejrzał na oczy. Leżał na zimnej marmurowej posadzce, gapiąc się na spodnią stronę blatu stołu. Nad nim

wisiały dwie zamglone twarze. –Sule? – rozległ się niecierpliwy głos. Dochodził jakby z bardzo daleka. – Doloken! Raodenie, słyszysz mnie? Jego wzrok się wyostrzył. Zwykle surowa twarz Karaty wyrażała troskę, Galladon był blady jak śmierć. –Nic mi nie jest – wychrypiał, zawstydzony. Teraz będą wiedzieli, jaki jest słaby, że nie może wytrzymać bólu ani nawet miesiąca w Elantris. Pomogli mu usiąść. Pozostał przez chwilę na podłodze, po czym dał znać,

że chce się przenieść na krzesło. Całe ciało miał obolałe, jakby próbował podnieść tuzin różnych ciężarów naraz. Jęknął i opadł na niewygodne kamienne siedzisko. –Sule, co się stało? – zapytał Galladon, przysiadając z wahaniem na drugim krześle. –To ból – szepnął Raoden, opierając łokcie na stole i ściskając głowę dłońmi. – Przez chwilę był dla mnie zbyt silny. Teraz już jest w porządku, minął. Galladon zmarszczył brwi.

–Sule, o czym ty mówisz? –O bólu – rzekł z rozpaczą w głosie Raoden. – Ból moich cięć i siniaków, przekleństwo życia w Elantris. –Sule, ale ból nie przychodzi falami – szepnął Galladon. – Pozostaje stale taki sam.

–A mnie nawiedza falami – odrzekł książę. Galladon pokręcił głową. –To niemożliwe. Kolo? Kiedy zostajesz pokonany przez ból, coś w tobie pęka i tracisz zmysły. Zawsze

tak jest. Poza tym nie mogłeś jeszcze zebrać dość cięć i sińców, żeby stać się Hoed. –Mówiłeś to już, Galladonie, ale u mnie to tak działa. Nadchodzi całkiem nagle, jakby próbował mnie zniszczyć, a potem odchodzi. Może po prostu gorzej to znoszę od innych. –Mój książę – odezwała się Karata – ale ty świeciłeś. Wstrząśnięty Raoden uniósł głowę. –Co? –To prawda, sule – rzekł Galladon. – Kiedy upadłeś, zacząłeś świecić. Jak

Aon. Prawie, jakby… Usta Raodena rozchyliły się ze zdumienia. –…Jakby Dor próbowała przejść przeze mnie. – Siła szukała ujścia, drogi na zewnątrz. Próbowała go użyć jak Aonu. – Dlaczego ja? –Niektórzy ludzie są bliżej Dor niż inni, sule – odparł Galladon. – W Elantris byli tacy, co potrafili tworzyć Aony silniejsze niż inni, i wydawało się, że są… bliżej mocy. –Poza tym, mój książę – rzekła Karata – czy to nie ty najlepiej z nas

wszystkich znasz Aony? Przecież ćwiczysz je codziennie. Raoden skinął powoli głową, prawie zapominając o bólu. –W czasie Reod podobno to najsilniejsi Elantrianie padali jako pierwsi i nie walczyli, kiedy tłum ich palił. –Jakby byli czymś otumanieni. Kolo? – zapytał Galladon. Nagła i pełna ironii ulga ogarnęła umysł Raodena. Ból to ból, lecz bardziej cierpiał z powodu zagrożenia. Przecież nie jest wolny.

–Ataki są coraz gorsze… Jeśli tak będzie dalej, w końcu mnie zabiorą, a jeśli to się stanie… Galladon poważnie skinął głową. –Staniesz się Hoed. –Dor mnie zniszczy – odparł Raoden. – Rozedrze moją duszę, próbując się wyrwać. Ona nie żyje… to tylko siła, i to, że nie nadaję się na przejście, nie powstrzyma jej przed dalszymi próbami. Kiedy mnie zabierze, pamiętajcie o swojej przysiędze. Galladon i Karata skinęli głowami. Wezmą go do jeziora w górach.

Świadomość, że zajmą się nim, gdyby został pokonany, wystarczyła, by mógł funkcjonować dalej…

i wystarczyła, żeby zapragnął – tak troszkę – by ten dzień nie był zbyt odległy. –Ale tak się nie musi stać, sule – zaoponował Galladon. – Chciałem powiedzieć, że gyorn wyzdrowiał. Może coś się dzieje? Może coś się zmieniło? Raoden zawahał się.

–Jeśli naprawdę wyzdrowiał. –Co chcesz przez to powiedzieć? –Było wiele powodów, dla których powinien był zniknąć z miasta – wyjaśnił Raoden. – Na miejscu Wyrna nie chciałbym, aby Elantrianin Derethi kręcił się tu i przynosił wstyd religii. Wysłałbym kogoś, żeby go wyciągnął, rozgłaszając wszem wobec, że wyzdrowiał, a potem ukrył go we Fjordenie. –Nie przyjrzeliśmy mu się dokładnie po „wyzdrowieniu” – przyznała Karata.

Galladon wydawał się nieco zbity z tropu. Podobnie jak wszyscy w Elantris, czerpał pewną nadzieję z ozdrowienia Hrathena. Raoden nie powiedział nic, co mogłoby zmniejszyć optymizm, ale w głębi duszy czuł wobec tych wydarzeń większą rezerwę. Od odejścia gyorna jakoś nikt więcej nie wyzdrowiał. Był to znak nadziei, ale Raoden wątpił, aby mógł wiele zmienić w „życiu” ludzi z Elantris. Muszą pracować, żeby poprawić swoje warunki życia, a nie czekać na cud z zewnątrz. Zatem sam też wrócił do pracy.

Rozdział 38

Sarene przyglądała się gyornowi z niezadowoleniem. Hrathen nie wygłaszał już kazań w kaplicy Derethi; było tam zbyt wiele ludzi. Organizował spotkania na skraju miasta, gdzie mógł stanąć na pięciostopowym murze granicznym Kae, a wierni siadali u jego stóp i słuchali. Gyorn przemawiał barwniej i z większym entuzjazmem niż kiedyś. Teraz był świętym. Przeszedł Shaod i wzniósł się ponad jej przekleństwo. Sarene musiała przyznać, że, istotnie, jest godnym przeciwnikiem. Odziany w swą zbroję wyglądał jak posąg z czerwonego metalu górujący nad tłumem.

–To musiała być jakaś sztuczka – mruknęła. –Oczywiście, kuzynko – zgodził się Lukel, stając obok niej. – Gdybyśmy myśleli inaczej, moglibyśmy równie dobrze wstąpić do Shu-Dereth. Osobiście fatalnie wyglądam w czerwieni. –Masz zbyt różową twarz – odparła niedbałym tonem Sarene. –Jeśli to była sztuczka, Sarene – mruknął Shuden – to nie wiem, jak ją wyjaśnić. Cała trójka stała na skraju porannego

zgromadzenia. Przybyli zobaczyć zdumiewające tłumy, jakie przyciągały spotkania z Hrathenem nawet w dzień pogrzebu króla. –To mogła być charakteryzacja – podsunęła Sarene. –Która przetrwała rytualną kąpiel? – powątpiewał Shuden. –Może kapłani też maczali w tym palce? – podsunął Lukel. –Próbowałeś kiedyś przekupić kapłana Korathi, Lukelu? – zapytał Shuden.

Lukel rozejrzał się z zakłopotaniem. –Wolałbym raczej nie odpowiadać na to pytanie, dziękuję. –Mówisz prawie tak, jakbyś wierzył w cud, Shudenie – zauważyła Sarene. –Nie wykluczam tego – odparł zapytany. – Dlaczego Bóg miałby nie pobłogosławić jednego ze swych wyznawców? Ekskluzywność religijna to dodatek Korathi i Derethi do religii Shu-Keseg. Sarene westchnęła i dała przyjaciołom znak. Przedzierając się przez tłum, skierowali się ku powozowi. Sztuczka

czy nie, wpływ Hrathena na ludzi był niepokojąco duży. Jeśli zdoła posadzić na tronie sympatyka, wszystko będzie skończone. Arelon stanie się krajem Derethi i pozostanie już tylko Teod… choć zapewne nie na długo. Myśli jej towarzyszy podążały zapewne tym samym torem. Twarze Lukela i Shudena miały ten sam zadumany, niespokojny wyraz. Wsiedli do powozu w milczeniu, ale wreszcie

Lukel spojrzał na nią z zakłopotaniem.

–Co chciałaś powiedzieć przez to, że mam zbyt różową twarz? – zapytał zbolałym tonem.

***

Na maszcie statku powiewała królewska bandera Teod – złoty Aon Teo na niebieskim tle. Długi i wąski kadłub sprawiał, że nie było na morzach statku szybszego niż teodzki szkuner. Sarene uważała za swój obowiązek zgotować patriarsze lepsze przyjęcie niż to, którego doznała ona, kiedy wpłynęła do tego samego doku. Nie lubiła Seinalana, ale to nie było żadne usprawiedliwienie dla nieuprzejmości, dlatego zabrała ze sobą Shudena, Lukela, Eondela i kilku żołnierzy hrabiego w charakterze

gwardii honorowej. Wąski statek gładko wpłynął do doku, marynarze wyrzucili trap natychmiast, kiedy tylko cumy znalazły się na pachołkach. Odziana na niebiesko postać minęła ich i stanowczym krokiem zeszła na ląd. Za patriarchą podążało kilkunastu pomocników i drobniejszych kleryków – duchowny lubił znajdować się pod dobrą opieką. Zanim się zbliżył, Sarene zdążyła przywołać na twarz uprzejmy wyraz. Patriarcha był wysokim mężczyzną o delikatnej twarzy. Włosy miał długie i jasne, jak kobieta. Zlewały się z ogromnym, złocistym płaszczem,

który powiewał za nim. Błękitna szata była wyhaftowana taką ilością złotej nitki, że materiał pod spodem był ledwie widoczny. Mężczyzna uśmiechnął się dobrotliwie i z tolerancją, jak człowiek, który chce pokazać wszystkim, jak bardzo jest cierpliwy wobec ich niższości. –Wasza Wysokość! – zawołał Seinalan, kiedy się zbliżył. – Ileż to czasu minęło, odkąd po raz ostatni moje stare oczy oglądały twoje słodkie oblicze. Sarene starała się uśmiechnąć, dygając przed patriarchą i jego „starymi” oczami. Seinalan miał nie

więcej niż czterdziestkę, lecz pozował na starszego i mądrzejszego, niż był w istocie. –Wasza Świątobliwość – odrzekła – cały Arelon jest błogosławiony przez twoją obecność. Skinął głową, jakby doskonale rozumiał, jakie spotkało ich szczęście. Spojrzał na Shudena i pozostałych. –Kim są twoi towarzysze? –Mój kuzyn Lukel, baron Shuden i hrabia Eondel z Arelonu, Wasza Świątobliwość.

Każdy z przedstawionych skłonił się kolejno. –Tylko baronowie i hrabiowie? – zapytał wyraźnie rozczarowany Seinalan.

–Diuk Roial przesyła ci pozdrowienia, Wasza Miłość – odparła Sarene. – Niestety, przygotowuje w tej chwili pogrzeb króla Iadona. –Ach – odparł Seinalan. Jego przepyszne, nietknięte siwizną włosy powiewały unoszone morską bryzą. Sarene wiele razy marzyła, by mieć

loki choć w połowie tak piękne, jak patriarcha. – Tuszę, że nie przybyłem za późno, by uczestniczyć w pogrzebie? –Nie, Wasza Świątobliwość – odparła Sarene. – Pogrzeb odbędzie się po południu. –Dobrze – rzekł Seinalan. – Chodź, pokażesz mi teraz moje apartamenty.

***

–To było… rozczarowanie – wyznał Lukel, kiedy wsiedli do powozu. Dzięki uprzejmości Roiala patriarcha dostał swój własny pojazd i ten dar ochłodził nieco jego niezadowolenie z nieobecności diuka.

–Nie jest dokładnie taki, jak oczekiwałeś, prawda? – zapytała Sarene. –Lukelowi nie o to chodziło, Sarene – zauważył Shuden. Sarene spojrzała na kuzyna. –A o co? –Miałem nadzieję na coś bardziej rozrywkowego – odparł zapytany i wzruszył ramionami, aż loki zatańczyły na jego policzkach. –Nie mógł się doczekać od chwili, kiedy usłyszał, jak opisałaś patriarchę – odpowiedział z niezadowoloną miną

Eondel. – Myślał, że… trochę więcej się kłócicie. Sarene westchnęła, miażdżąc Lukela wzrokiem. –Jeśli nawet nie lubię tego człowieka, to nie oznacza, że muszę od razu robić sceny, kuzynie. Pamiętaj, że byłam jednym z najlepszych dyplomatów ojca. Lukel skinął głową. –Muszę przyznać, Sarene – odparł Shuden – że twoja analiza osobowości patriarchy wydaje się dokładna. Zastanawiam się wszakże, jak taki

człowiek mógł zostać mianowany na tak wysokie stanowisko. –Przez pomyłkę – wyjaśniła zwięźle. – Seinalan dostał to stanowisko jakieś piętnaście lat temu, kiedy był ledwie w twoim wieku. Stało się to tuż po tym, jak Wulfden został Wyrnem, a przywódcy Shu-Korath poczuli się zagrożeni jego energią. Z jakiegoś powodu wbili sobie do głowy, że potrzeba im kogoś, kto będzie równie młody jak Wulfden… jeśli nie młodszy. I tak znaleźli Seinalana. Shuden uniósł brew. –Zgadzam się z tym – odparła. – Ale muszę ich trochę usprawiedliwić.

Podobno Wulfden jest jednym z najprzystojniejszych ludzi, jacy kiedykolwiek zasiadali na fjordelskim tronie, a przywódcy Korathi chcieli kogoś, kto wyglądałby równie imponująco. Lukel prychnął.

–Przystojny a ładny to dwie różne rzeczy, kuzynko. Połowa kobiet, która ujrzy tego człowieka, zakocha się w nim, a druga połowa będzie zazdrosna. Przez całą tę rozmowę lord Eondel stawał się coraz bledszy. Wreszcie

udało mu się ubrać w słowa swoje oburzenie. –Pamiętajcie, panowie i pani, że to wybrane święte naczynie Domi. –Nie mógł sobie znaleźć ładniejszego – zadrwił Lukel, za co natychmiast dostał kuksańca w żebra od Sarene. –Będziemy się starali wyrażać o nim z większym szacunkiem, Eondelu – przeprosiła. – W końcu wygląd patriarchy nie jest taki ważny… bardziej ciekawi mnie to, po co przyjechał. –Czy pogrzeb królewski nie jest

wystarczającym powodem? – zapytał Shuden. –Może – odparła Sarene, kiedy powóz zajechał przed kaplicę Korathi. – Chodźmy, niech się Jego Świątobliwość rozgości jak najszybciej… pogrzeb jest za niecałe dwie godziny, a potem, zdaje się, biorę ślub.

***

Król Iadon nie zostawił żyjącego potomka, a królowa Eshen była tak roztrzęsiona kompromitacją i śmiercią męża, że diuk Roial wziął na siebie zorganizowanie pogrzebu. –Pogański morderca czy nie, ale kiedyś był moim przyjacielem – wyjaśnił. – W chwili

potrzeby dał stabilizację temu krajowi. I choćby za to należy mu się przyzwoity pogrzeb. Omin sprzeciwił się, by posługa odbyła się w kaplicy Korami, więc Roial postanowił wykorzystać salę tronową. Wybór ten sprawił, że Sarene poczuła się trochę nieswojo, w tym miejscu bowiem miał się odbyć również ślub. Jednakże Roial uznał, że to symboliczne, by to samo pomieszczenie służyło zarówno pożegnaniu starego, jak i powitaniu nowego króla. Dekoracje były eleganckie i dyskretne. Roial, jak zwykle

oszczędny, zaplanował taki wystrój i kolory, by nadawały się i na pogrzeb, i na ślub. Filary w sali zostały owinięte białymi wstęgami, wokół ustawiono też sporo bukietów – głównie białych róż i kalii. Sarene weszła do sali, z uśmiechem spoglądając w bok. Bliżej frontowej ściany, między filarami po raz pierwszy postawiła swoje sztalugi. Wydawało się, że to było tak dawno temu, choć minął zaledwie miesiąc. Zapomniano dni, kiedy była uważana za głupią dziewczynę… teraz szlachta spoglądała na nią prawie z lękiem. Oto kobieta, która zmanipulowała króla, zrobiła z niego głupca, a

ostatecznie zrzuciła go z tronu. Nie będą jej nigdy kochać tak, jak kochali Raodena, ale przyjmie ich podziw i szacunek jako gorszy substytut.

Kątem oka spostrzegła diuka Telrii. Ten łysy, przesadnie wystrojony mężczyzna wyglądał nie tyle na niezainteresowanego, ile na niezadowolonego. Roial ogłosił swój ślub z Sarene zaledwie parę godzin temu, co dało pompatycznemu Telrii czas na reakcję. Sarene spojrzała mu w oczy i wyczuła w jego zachowaniu… frustrację. Spodziewała się czegoś z jego strony… jakiejś

próby zablokowania ceremonii… ale nie wykonał żadnego ruchu. Co go powstrzymywało? Przybycie Roiala uspokoiło obecnych i zapadła cisza. Roial wyszedł na środek sali, gdzie spoczywała zamknięta trumna królewska, i zaczął mówić. Była to krótka mowa pożegnalna. Roial opowiadał o tym, jak Iadon zbudował państwo na prochach Elantris i jak dał im wszystkim tytuły. Ostrzegł, aby nie popełnili tego samego błędu, co król, radząc, by, opływając w bogactwa i wygody, nie zapomnieli o Domi. Zakończył prośbą,

by powstrzymali się od mówienia źle o zmarłym i pamiętali, że to Domi oceni duszę Iadona. Z tymi słowy skinął na żołnierzy Eondela, by unieśli trumnę. Jednakże, zanim zdążyli zrobić bodaj kilka kroków, nagle na środek wystąpił ktoś jeszcze. –Chciałbym coś dodać – oznajmił Seinalan. Zaskoczony Roial znieruchomiał. Seinalan uśmiechnął się, pokazując obecnym piękne białe zęby. Przebrał się już w szatę podobną do

poprzedniej, lecz zamiast haftu była ozdobiona z przodu i z tyłu pionowym złotym pasem. –Oczywiście, Wasza Świątobliwość – odparł Roial. –A o co chodzi? – dopytywał się Shuden. Sarene pokręciła głową, kiedy Seinalan podszedł i stanął za trumną. Powiódł wzrokiem po zebranych, uśmiechnął się z wyższością i melodramatycznym gestem wyciągnął z rękawa szaty zwinięty pergamin. –Dziesięć lat temu, tuż po wstąpieniu

na tron, król Iadon przybył do mnie i złożył to oświadczenie – rzekł Seinalan. – Na dole możecie zobaczyć jego pieczęć, jak również moją. Zażądał, abym je przedstawił Arelonowi w czasie jego pogrzebu lub piętnaście lat po napisaniu go. Roial opuścił centralne miejsce i podszedł do Sarene i Shudena. W jego oczach malowały się ciekawość i troska. Stojący pośrodku sali Seinalan złamał pieczęć zwoju i rozłożył go. –„Panowie i Damy Arelonu” – czytał Seinalan, trzymając przed sobą papier, jakby to była święta relikwia. – „Niech będzie znana wola Waszego

pierwszego króla, Iadona z Kae.

Przysięgam święcie przed Domi, moimi przodkami i wszelkimi innymi bogami, którzy mogą na mnie patrzeć, że ta decyzja jest prawomocna. Jeśli tak się stanie, że zginę lub w jakikolwiek inny sposób przestanę być zdolny do dalszego panowania, niech wszyscy zrozumieją, że obwieszczenie to napisałem zdrów na umyśle i że jest ono wiążące zgodnie z prawem naszego kraju. Rozkazuję zatem, aby wszystkie tytuły i rangi szlacheckie pozostały zamrożone tak, jak są, oraz były przekazywane z

pokolenia na pokolenie, z ojca na syna, tak jak się to odbywa w innych krajach. Niech bogactwo nie będzie już miarą szlachectwa – ci, którzy utrzymali swój tytuł tak długo, okazali się go już godni. Załączony dokument jest skodyfikowaną listą praw dziedziczenia, wzorowaną na prawach Teod. Niech ten dokument stanie się prawem w naszym kraju”. Seinalan opuścił papier. Obecni stali w osłupieniu. Panowała całkowita cisza, z wyjątkiem cichego westchnienia u boku Sarene. Wreszcie ludzie zaczęli rozmawiać ściszonymi, lecz podekscytowanymi głosami.

–Więc planował to od początku – szepnął Roial. – Wiedział, że ten system jest niestabilny. Chciał, aby taki był. Pozwolił im rzucać się sobie do gardeł, aby zobaczyć, kto będzie najsilniejszy i najbardziej zdradziecki. –Dobry plan, nawet jeśli bezlitosny – rzekł Shuden. – Chyba nie docenialiśmy zręczności Iadona. Seinalan stał wciąż pośrodku sali, obserwując szlachtę. –Dlaczego on? – zapytał Shuden. –Bo jest najwyższą władzą – odparła

Sarene. – Nawet Hrathen nie odważy się kwestionować słowa patriarchy… przynajmniej na razie. Jeśli Seinalan mówi, że rozkaz został napisany dziesięć lat temu, to wszyscy w Arelonie muszą się z tym zgodzić. Shuden skinął głową. –Czy to zmienia nasze plany? –Wcale nie. – Roial zerknął w stronę diuka Telrii, który miał jeszcze bardziej ponurą minę. – Nasze roszczenie staje się mocniejsze… mój związek z domem Iadona jest bardziej oczywisty.

–Telrii wciąż mnie martwi – mruknęła Sarene, kiedy patriarcha dodał jeszcze kilka banalnych słów na temat mądrości przyjęcia systemu dziedzicznego. – Jego roszczenie zdecydowanie się osłabia… ale czy on to zaakceptuje? –Będzie musiał – odparł z uśmiechem Roial. – Nikt ze szlachty nie odważy się teraz pójść za nim. Proklamacja Iadona daje im to, czego wszyscy chcieli od początku – stabilne tytuły. Szlachta nie zaryzykuje koronacji kogoś, kto nie ma prawa do tronu. Legalność

deklaracji Iadona nie ma znaczenia. Wszyscy będą się zachowywać tak, jakby to była kościelna doktryna. śołnierzom Eondela pozwolono wreszcie wziąć trumnę. Nie znając precedensu dotyczącego pochówku arelickiego króla, Roial zwrócił się ku kulturze, która była najbardziej podobna do jego własnej: Teod, gdzie w zwyczaju były wielkie ceremonie. Największych królów chowano często z całymi ładowniami bogactw, a nawet statkami. Ponieważ taki pogrzeb był dla Iadona oczywiście niestosowny, Roial wykorzystał inne pomysły. Procesja pogrzebowa w Teod była

długa i męcząca, często wymagająca od obecnych godzinnego marszu do przygotowanego miejsca pochówku. Roial włączył tę tradycję, wszelako z pewną modyfikacją. Przed pałacem czekał rząd powozów. Dla Sarene użycie pojazdów było oznaką braku szacunku, lecz Shuden przyznał rację Roialowi. –Roial tego samego popołudnia chce walczyć o koronę – wyjaśnił Jindo. – Nie może sobie pozwolić na obrazę wypieszczonych lordów i dam Arelonu, wymagając od nich spaceru poza miasto.

A kto by się przejmował brakiem szacunku, pomyślała Sarene. W końcu to tylko Iadon. Powozem droga do grobu zajęła tylko piętnaście minut. Początkowo wydawało się, że w miejscu pochówku wykopano wielką dziurę w ziemi, ale po bliższym przyjrzeniu można było stwierdzić, iż jest to naturalne zagłębienie w ziemi, jedynie pogłębione. I znów skąpstwo Roiala podyktowało mu decyzję. Po krótkiej ceremonii Roial nakazał spuszczenie trumny do grobu. Spora grupa robotników zajęła się

zasypywaniem otworu i formowaniem kopca. Sarene była zaskoczona, jak wielu gości zostało, by popatrzeć. Pogoda się popsuła i od gór wiał zimny wiatr. W powietrzu wisiał deszcz, ciemne chmury przysłaniały słońce. Sądziła, że większość szlachty zniknie po rzuceniu pierwszych garści ziemi. Oni jednak pozostali, obserwując w milczeniu rytuał związany z pochówkiem. Sarene otuliła się szalem i popatrzyła po zebranych. W oczach tych ludzi było coś dziwnego. Iadon był królem Arelonu, jego panowanie – choć krótkie – stało się początkiem

tradycji. Ludzie będą wspominać imię Iadona przez setki lat, a dzieci będą się uczyły o tym, jak doszedł do władzy w kraju, którego bogowie umarli. Czy to dziwne, że zwrócił się ku Misteriom? Po tym wszystkim, co widział… chwałę Elantris sprzed Reod, a potem śmierć ery, która miała trwać wiecznie… czy to dziwne, że próbował kontroli nad chaosem, który zapanował na tej ziemi bogów? Sarene pomyślała, że

teraz nieco lepiej rozumie Iadona,

kiedy tak stoi w zimnym, wilgotnym wietrze i obserwuje, jak ziemia z wolna otula jego trumnę. Dopiero kiedy rzucono ostatnią szuflę ziemi, ostatnia grudka stoczyła się z pagórka, arelicka szlachta zaczęła się rozchodzić. Szli cicho, bez słowa i Sarene zaledwie to zauważyła. Stała jeszcze przez chwilę, spoglądając na kurhan królewski w rzadkiej, popołudniowej mgle. Iadon odszedł. Nadszedł czas wybrać nowego władcę Arelonu. Czyjaś ręka delikatnie spoczęła na jej ramieniu. Sarene odwróciła się i spojrzała wprost w łagodne oczy

Roiala. –Powinniśmy się przygotować. Skinęła głową i pozwoliła się odprowadzić.

***

Sarene klęczała przed ołtarzem w znajomej, niskiej kaplicy Korathi. Była sama – zwyczaj nakazywał, aby panna młoda przed złożeniem ślubów odbyła własną, prywatną komunię z Domi. Od stóp do głów była odziana na biało. Miała na sobie sukienkę, którą przywiozła na pierwszy ślub – surową, z wysokim kołnierzem, wybraną przez ojca. Włożyła długie

jedwabne rękawiczki, a jej twarz była okryta grubym welonem – który wedle tradycji miał zostać podniesiony dopiero w chwili, kiedy oblubienica zjawi się w sali, gdzie będzie na nią czekał narzeczony. Nie wiedziała, o co ma się modlić. Uważała się za osobę religijną, choć nie tak jak Eondel. Jednakże jej walka o Teod w gruncie rzeczy była walką o religię Korathi. Wierzyła w Domi i czciła Go z całego serca. Była wierna dogmatom, których nauczyli ją duchowni – może tylko była trochę zbyt uparta. Teraz wydawało się, że Domi wreszcie

odpowiedział na jej modlitwy. Dał jej męża, choć nie takiego, jakiego się spodziewała. Może powinnam była modlić się nieco konkretniej, pomyślała. Nie czuła jednak rozgoryczenia. Od dawna już wiedziała, że jej przeznaczeniem jest małżeństwo polityczne, a nie z miłości. Roial był naprawdę jednym z najprzyzwoitszych ludzi, jakich znała… nawet jeśli mógłby być jej ojcem, a nawet dziadkiem. Słyszała przecież o bardziej kontrastowych parach – królowie Jindo brali sobie za żony nawet dwunastoletnie dziewczynki.

Jej modlitwa była zatem dziękczynieniem. Potrafiła poznać się na błogosławieństwie. Z Roialem u boku będzie królową Arelonu. A jeśli Domi rzeczywiście uzna za stosowne odebrać jej Roiala za kilka lat, wiedziała, że diuk miał rację. śeotrzyma kolejną szansę.

„Proszę…”, kończyła skromną modlitwę. „Bądźmy po prostu szczęśliwi”. Jej druhny czekały na zewnątrz – większość była córkami szlachetnie urodzonych. Była tam i Kaise, bardzo

poważna w białej sukieneczce, i Torena. Uniosły długi tren Sarene, która skierowała się do swojego powozu, a potem drugi raz, kiedy wysiadła i ruszyła w stronę pałacu. Sala tronowa była otwarta, a na jej środku stał w białym stroju Roial. Zamierzał zasiąść na tronie natychmiast po ceremonii. Jeśli nie przedstawiłby swojego roszczenia w tak otwarty nieznoszący sprzeciwu sposób, Telrii mógł dalej próbować szczęścia. Drobny ojciec Omiń stał obok tronu, trzymając w dłoniach ogromną księgę Do-Korath. Twarz miał rozmarzoną –

mały kapłan zdecydowanie lubił śluby. Seinalan stał obok niego, dąsając się, że to nie on będzie udzielał sakramentu. Nie przejmowała się nim. Mieszkając w Teod, uważała, że istotnie, to patriarcha powinien jej udzielać ślubu. Teraz, kiedy miała możliwość wybrać kapłana, którego naprawdę lubiła, nie miała zamiaru z tego rezygnować. Weszła do sali i wszystkie oczy zwróciły się na nią. Na ślubie było prawie tyle ludzi co na pogrzebie… jeśli nie więcej. Pogrzeb Iadona był ważnym wydarzeniem politycznym, lecz ślub Roiala był jeszcze

ważniejszy. Cała szlachta uważała za sprawę najwyższej wagi, by już na początku panowania Roiala obdarzyć go odpowiednią porcją pochlebstw. Zjawił się nawet gyorn Hrathen. Dziwne, myślała Sarene, jak spokojną miał twarz. Jej ślub z Roialem był przecież główną przeszkodą w planach nawrócenia kraju. Po chwili jednak zapomniała o fjordelskim kapłanie. Czekała na ten dzień bardzo długo i nawet jeśli nie było to dokładnie to, czego się spodziewała, wykorzysta swoją szansę. Wreszcie. Po całym tym czekaniu, po

dwóch nieudanych podejściach, wreszcie wyjdzie za mąż. Z tą myślą, równie przerażającą co zwycięską, podniosła welon. Rozległy się okrzyki przerażenia. Zmieszana, przestraszona i wstrząśnięta Sarene sięgnęła do welonu, sądząc, że być może to z nim coś jest nie w porządku. Kiedy go zdjęła, odszedł z włosami. Sarene ze zdumieniem patrzyła na długie warkocze. Zaczęły jej się trząść ręce. Podniosła wzrok. Roial stał nieruchomo, osłupiały, Seinalan wściekły, Omin zaś ściskał z drżeniem swój wisior Korathi.

Rozejrzała się raptownie, aż jej wzrok padł na jedno z wielkich luster po obu stronach sali tronowej. Twarz, która spoglądała na nią, nie należała do niej. Była to ohydna zjawa, pokryta czarnymi plamami, podkreślonymi jeszcze przez biel sukni. Do jej nagiej czaszki

przylegało zaledwie kilka kępek włosów. Dopadła ją niewytłumaczalna i tajemnicza Shaod.

Rozdział 39

Hrathen obserwował, jak kilku

kapłanów Korathi wyprowadza z sali oszołomioną księżniczkę. –Takie są drogi Świętego Jaddetha – oznajmił. Diuk Roial siedział na brzegu podwyższenia tronu, ściskając głowę dłońmi. Młody Jindo wyglądał tak, jakby chciał pobiec za duchownymi i zażądać uwolnienia Sarene, a wojowniczy hrabia Eondel otwarcie płakał. Hrathen ze zdumieniem stwierdził, że nie czuje satysfakcji z ich smutku. Upadek księżniczki Sarene był konieczny, ale jej przyjaciele nie mieli znaczenia, a przynajmniej nie powinni mieć. Więc dlaczego tak mu dokuczała myśl, że nikt nie uronił ani jednej łzy, kiedy to

on padł ofiarą Shaod? Hrathen obawiał się już, że trucizna zacznie działać zbyt późno i niespodziewany mariaż pomiędzy Sarene i Roialem jednak się odbędzie. Oczywiście, upadek Sarene po ślubie miałby prawdopodobnie te same katastrofalne skutki – chyba że Roial miał zamiar zasiąść na tronie tuż po ceremonii. Był to spory margines ryzyka, ale na szczęście Hrathen nie musiał sprawdzać, jak daleko sięga. Roial teraz nie włoży korony. Nie tylko nie miał do niej prawa, lecz jego fortuna wciąż była mniejsza niż diuka Telrii. Hrathen sprawdzał kontrakt

ślubny. Tym razem śmierć nie oznaczała automatycznie zawarcia małżeństwa. Przedarł się przez osłupiały tłum do wyjścia. Nie miał czasu do stracenia. Mikstura będzie działała na Sarene tylko pięć dni. Diuk Telrii pochwycił spojrzenie Hrathena, skinął głową i uśmiechnął się z szacunkiem. Otrzymał wiadomość od Hrathena i nie protestował przeciwko ślubowi. Teraz jego wiara zostanie nagrodzona. Podbój Arelonu prawie dobiegł końca.

Rozdział 40

–Powinno jakoś dać się wejść na górę

– rzekł Raoden, ocieniając dłonią oczy i spoglądając na wysoki mur Elantris. W ciągu ostatnich kilku godzin słońce wzeszło i rozpuściło poranne mgły, ale nie przyniosło wiele ciepła. Galladon zmarszczył brwi. –Nie wiem jak, sule. Te ściany są dość wysokie. –Zapominasz, przyjacielu – rzekł Raoden – że zbudowano je nie po to, by zatrzymać ludzi wewnątrz, ani nie po to, by bronić dostępu z zewnątrz. Dawni Elantrianie zbudowali schody i platformy widokowe na zewnątrz murów… tu też takie powinny być.

Galladon stęknął. Odkąd strażnicy znikli z murów, Raoden usiłował znaleźć drogę na górę. Może z nich zdołają dostrzec, co się dzieje w mieście. Brak strażników mocno go irytował. Co prawda, ich zniknięcie było szczęśliwym zrządzeniem losu, bo zmniejszało możliwość, że ktoś zauważy Nowe Elantris. Jednakże Raoden mógł wymyślić jedynie kilka powodów, dla których strażnicy opuścili stanowisko na murach, i ten najbardziej prawdopodobny był jednocześnie najbardziej niepokojący. Czyżby Wschód wreszcie zaatakował?

Raoden wiedział, że inwazja jest aż nadto możliwa. Wyrn by zbyt wielkim oportunistą, żeby zostawić w spokoju taki klejnocik, jak Arelon po Reod. Fjorden w końcu zaatakuje. A jeśli Arelon padnie w świętej wojnie Wyrna, Elantris również zostanie zniszczone, kapłani już tego dopilnują. Raoden nie podzielił się swymi obawami z resztą Elantrian, ale kierował się nimi w swoich działaniach. Jeśli mógłby umieścić ludzi na murach, miałby możliwość ostrzeżenia przed przy byciem armii. Może wtedy zdołałby ukryć swoich ludzi. Jedne z trzech pustych,

zrujnowanych miast u stóp murów będzie prawdopodobnie najlepszym wyjściem. Zaprowadzi ich tam jeśli będzie miał szansę. I, oczywiście, jeśli jeszcze będzie w stanie. Dor dopadła go w ciągu ostatnich czterech dni jeszcze dwukrotnie. Na szczęście o ile ból się nasilał, narastało też jego zdecydowanie. Teraz przy najmniej to rozumiał. –Tam. – Galladon wskazał ręką niewielki wykusz. Raoden skinął głową. Rzeczywiście, kamienna przypór mogła zawierać klatkę schodową.

–Chodźmy.

Byli daleko od Nowego Elantris, które znajdowało się w centrum miasta, aby pozostawać w ukryciu przed oczami ciekawskich spoglądających ze szczytu murów. Tu, w starym Elantris szlam nadal pokrywał wszystko. Raoden uśmiechnął się. Znów zaczynał brzydzić się brudem i szlamem. Na jakiś czas zapomniał, jakie są ohydne. Nie zaszli daleko. Wkrótce potem, jak Galladon odnalazł schody, z uliczki wybiegł goniec z Nowego Elantris.

Mężczyźni spieszył się bardzo i machał do Raodena. –Mój panie! – zawołał. –Tak, Tenrao? – zapytał Raoden, odwracając się. –Do miasta wtrącono kogoś nowego, panie. Raoden skinął głową. Wolał osobiście witać nowych. –Idziemy? – zapytał Galladona. –Mury mogą poczekać – zgodził się Dulanin.

***

Nowy okazał się nową. Kobieta

siedziała oparta o bramę, z kolanami pod brodą i twarzą ukrytą w ofiarnej szacie. –To prawdziwa jędza, panie – rzekł Dashe, który obserwował przybycie nowych jako strażnik. – Kiedy ją wrzucili, przez pełne dziesięć minut darła się przed bramą, a potem rzuciła w nią koszykiem i siadła tak, jak siedzi do teraz. Raoden skinął głową. Większość nowych była zbyt oszołomiona, żeby robić cokolwiek innego, niż tylko ruszyć przed siebie. Ta była przynajmniej silna. Gestem nakazał towarzyszom, aby zostali z tyłu – nie chciał jej

przestraszyć, sprowadzając tłum. Podszedł i stanął dokładnie na wprost niej, po czym przykucnął, aby spojrzeć jej w oczy. –Hej, tam – rzekł uprzejmie – założę się, że miałaś parszywy dzień. Podniosła wzrok. Kiedy ujrzał jej twarz, omal się nie przewrócił z wrażenia. Jej skóra była pokryta plamami, nie miała włosów, lecz on rozpoznał jej twarz i okrągłe, złośliwe oczy. Księżniczka Sarene. Jego żona. –Nie wiesz nawet połowy, Duchu – powiedziała z lekkim ironicznym uśmieszkiem.

–Założę się, że rozumiem więcej, niż ci się zdaje – odparł. – Jestem tu po to, żeby wszystko nie wydawało się takie straszne. –Co? – zapytała, a w jej głos wdarł się nagle cień rozgoryczenia. – Zabierzesz mi ofiarę, którą dostałam od kapłanów? –No cóż, jeśli naprawdę chcesz – rzekł. – Choć nie potrzebujemy jej aż tak bardzo. Ktoś był tak miły, że przez kilka tygodni zaopatrywał nas w żywność.

Spojrzała na niego z niechęcią. Nie zapomniała o jego zdradzie. –Chodź ze mną – zaproponował, wyciągając rękę. –Nie wierzę ci już, Duchu. –A wierzyłaś? Zawahała się i po chwili pokręciła głową. –Chciałam, ale wiedziałam, że nie powinnam. –Więc tak naprawdę nigdy nie dałaś mi szansy, prawda? – Podsunął dłoń

nieco bliżej. – Chodź ze mną. Przyglądała mu się przez chwilę, uważnie wpatrując się w jego oczy. Wreszcie wyciągnęła szczupłą delikatną dłoń o długich palcach i po raz pierwszy podała mu ją, pozwalając postawić się na nogi.

Rozdział 41

Nagła zmiana była wstrząsająca. Sarene wydawało się, że z mroku wychodzi w światło, z mętnej i zimnej wody wypływa na czyste powietrze. Brud i szlam Elantris kończyły się ostrą, wyraźną linią, za którą bruk był biały i czysty. Wszędzie indziej ta zwyczajna czystość ulicy byłaby

zauważalna, lecz nie niezwykła. Tu, mając za plecami zgniliznę Elantris, Sarene wydawało się, że weszła do Raju Domi. Stanęła przed kamienną bramą, gapiąc się na to miasto w mieście. Wewnątrz ludzie pracowali i rozmawiali, wszyscy okryci przeklętą skórą Elantrian, lecz z miłymi uśmiechami na twarzach. Nikt nie miał na sobie łachmanów, które, jak sądziła, były jedyną odzieżą dostępną w mieście, choć ich stroje składały się głównie ze spódnic lub spodni i koszuli. Tkaniny były zaskakująco barwne. Ze zdumieniem stwierdziła, że to ona wybierała te kolory. I to, co ona uważała za obraźliwe, ci ludzi nosili z

radością – jaskrawe żółcie, zielenie i czerwienie podkreślały ich radosny nastrój. Nie byli to ci sami ludzie, których widziała zaledwie tydzień temu – żałośni i żebrzący o jedzenie. Wyglądali, jakby należeli do jakiegoś legendarnego, bukolicznego miasteczka z opowieści – ludzie, którzy swobodnie dawali wyraz naturalnej, dobrotliwej jowialności, w sposób zdawałoby się niemożliwy w realnym świecie. A przecież żyli w miejscu, które wszyscy uważali za straszliwsze od realnego świata. –Co…?

Duch uśmiechnął się szeroko i, wciąż trzymając ją za rękę, pociągnął przez bramę wiodącą do miasteczka. –Witaj w Nowym Elantris, Sarene. Wszystko, co do tej pory myślałaś, traci ważność. –Widzę. Niska kobieta odziana w przeraźliwie zielono-żółtą suknię podeszła do nich i obrzuciła Sarene krytycznym wzrokiem. –Chyba nie mam nic w jej rozmiarze, panie. Duch zaśmiał się, mierząc Sarene spojrzeniem.

–Zrób co w twojej mocy, Maare – rzekł, kierując się ku niskiemu budynkowi obok bramy. Drzwi były otwarte i Sarene widziała w środku rzędy wieszaków z ubraniami. Zakłopotana zdała sobie nagle sprawę, jak sama jest odziana, bo swą białą szatę zdążyła już poplamić błotem i szlamem.

–Chodź, kochanie – powiedziała Maare, prowadząc ją do drugiego budynku. – Zobaczymy, co się da zrobić.

Kobieta znalazła wreszcie strój, który dość dobrze pasował na Sarene – błękitną spódnicę sięgającą jej do pół łydki, i jaskrawo czerwoną bluzkę. Znalazła się nawet bielizna, również w papuzich barwach. Sarene nie skarżyła się – wszystko było lepsze od tej brudnej szaty. Przebrała się i spojrzała w ogromne lustro stojące pod ścianą. Połowa jej skóry wciąż miała barwę ciała, ale ciemne plamy wydawały się przez to tylko wyraźniejsze. Przypuszczała, że ciało ściemnieje z czasem, stanie się takie, jak u innych Elantrian. –Chwileczkę! – zawołała nagle – Skąd

macie lustro? –To nie lustro, słoneczko – poinformowała ją Maare, grzebiąc w pończochach i butach. – To płaski kamień… chyba blat stołu, owinięty cienkimi płatami blachy. Przyjrzawszy się, Sarene dostrzegła miejsca, gdzie arkusze stali nakładały się na siebie. Ona sama je tu przysłała, znów przekonana, że pokonała Ducha, który jako łapówki zażądał kilku arkuszy blachy. Maare znikła na chwilę, po czym wróciła z pończochami i butami dla Sarene.

–Proszę – powiedziała. – Musiałam wziąć z garderoby mężczyzn. Sarene poczuła, że się rumieni, ale przyjęła dar. –Nie przejmuj się, słonko – odparła ze śmiechem Maare. – To przecież oczywiste, że musisz mieć duże stopy… Domi wie, jakiej ci trzeba podpory, żeby utrzymać całą resztę. O, i jeszcze to. Podała jej długi kawałek pomarańczowej tkaniny. –Na głowę – wyjaśniła, pokazując podobny materiał owinięty wokół

własnej głowy. – Pomaga zapomnieć o włosach. Sarene podziękowała skinieniem głowy, przyjęła szal i włożyła go. Duch czekał na nią na zewnątrz, odziany w czerwone spodnie i żółtą koszulę. Uśmiechnął się na jej widok. –Czuję się jak stuknięta tęcza – wyznała, spoglądając w dół na szaleństwo kolorów. Zaśmiał się, chwycił ją za rękę i poprowadził głębiej w miasto. Przyłapała się na tym, że ocenia jego wzrost.

W sam raz dla mnie, pomyślała. Choć ledwie ledwie. Nagle zdała sobie sprawę, co robi, i wzniosła oczy ku niebu. Cały świat walił się wokół niej, a ona myślała tylko o tym, czy mężczyzna pasuje do niej wzrostem. –…Przyzwyczaić się do myśli, że wiosną będziemy wyglądać jak papugi – mówił. – Kolory przestają cię męczyć, przyzwyczajasz się powoli. Prawdę mówiąc, po smutnej

monotonii Elantris to nawet pewne

urozmaicenie. Idąc, opowiadał jej o Nowym Elantris. Nie było wielkie, może pięćdziesiąt budynków, ale przez to wydawało się bardziej zjednoczone. Nie mogło tu mieszkać wielu ludzi, pewnie pięciuset lub sześciuset, najwyżej – a jednak wokół siebie miała nieustanne wrażenie ruchu. Mężczyźni pracowali przy ścianach lub na dachach, kobiety szyły lub sprzątały – nawet dzieci biegały po ulicach. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że Shaod zabiera również dzieci. Wszyscy pozdrawiali Ducha, uśmiechając się do niego. W ich

głosach brzmiała prawdziwa akceptacja, a nawet coś w rodzaju pełnego miłości szacunku, który Sarene rzadko widywała u podwładnych w stosunku do przywódcy: nawet jej ojciec, ogólnie lubiany, miał swoich przeciwników. Oczywiście, mniejsza populacja była łatwiejsza do prowadzenia, ale i tak Sarene była zaskoczona. W pewnym momencie mijali mężczyznę w nieokreślonym wieku – trudno było rozpoznać wiek elantryjskich twarzy – siedzącego na kamiennym bloku. Był niski, z wielkim brzuchem i nie pozdrowił ich. To zachowanie nie było jednak spowodowane brakiem

szacunku – po prostu skupił uwagę na małym przedmiocie, który trzymał w ręku. Otaczała go grupka dzieci, obserwując jego pracę z wielkim zaciekawieniem. Kiedy Sarene i Raoden go mijali, właśnie podawał przedmiot jednemu z dzieciaków: maleńkiego, pięknie wyrzeźbionego konika z kamienia. Dziewczynka zaklaskała radośnie i chwyciła zabawkę. Dzieci odbiegły, a rzeźbiarz wziął następny kawałek kamienia i zaczął go obrabiać małym narzędziem – kiedy Sarene przyjrzała się jego palcom, rozpoznała, co to jest. –Jeden z moich gwoździ! – zawołała. – Używa jednego z wygiętych

gwoździ, które wam posłałam. –Hmm? – zapytał Duch. – Och, tak. Sarene, muszę ci powiedzieć, że z tą jedną skrzynką naprawdę nie wiedzieliśmy co zrobić. Zbyt wiele paliwa potrzeba by było, żeby je przetopić, nawet gdybyśmy mieli możliwość. Zostały zatem wykorzystane do innych, ciekawszych celów. Zarumieniła się. Ci ludzie walczyli o przeżycie w mieście pozbawionym wszystkiego, a ona była tak złośliwa, że przesłała im wygięte gwoździe. –Przepraszam. Myślałam, że chcecie

zrobić broń z tej stali. –Miałaś rację, że byłaś ostrożna. Przecież cię zdradziłem. –Podejrzewam, że miałeś powody – dodała szybko. –Tak. – Skinął głową. – Ale wtedy to nie miało wielkiego znaczenia, prawda? Miałaś rację. Byłem… jestem tyranem. Nie dopuszczałem części mieszkańców do żywności i spowodowało to śmierć paru dobrych ludzi.

Pokręciła głową i odparła stanowczo: –Nie jesteś tyranem. Ta społeczność to potwierdza – ludzie cię kochają, a tam, gdzie jest miłość, nie może być tyranii. Uśmiechnął się, ale bez przekonania. Po chwili jednak spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. –Cóż, myślę, że czas twojej Próby nie był stracony. W ciągu tych paru tygodni dostałem coś ważnego. –Zapasy? – spytała. –To też.

Przystanęła, patrząc mu w oczy. Obejrzała się na rzeźbiarza. –Kto to taki? –Nazywa się Taan – odparł. – Ale może znasz go pod imieniem Aanden. –Przywódca gangu? – zapytała zaskoczona. Skinął głową. –Taan był jednym z najlepszych rzeźbiarzy w Arelonie, nim zabrała go Shaod. Po przybyciu do Elantris przez jakiś czas nie mógł się odnaleźć, ale teraz już jest dobrze.

Duch oprowadził ją jeszcze po kilku innych sektorach miasta. Minęli wielki budynek, który nazwał „Salą Pokonanych”. Głęboki smutek, jaki przy tym brzmiał w jego głosie, powstrzymał ją od zadawania pytań, choć nad dachem owego budynku unosiło się wiele obłąkanych Shaod Seonów. Sarene poczuła nagłe ukłucie żalu. Ashe też musi tak teraz wyglądać, pomyślała, przypominając sobie szalone Seony, jakie czasami widywała w Elantris. Mimo to, przez całą noc miała cichą

nadzieję, że Ashe ją odnajdzie. Duchowni Korathi zamknęli ją w jakimś pokoju, żeby czekała… widocznie nowych Elantrian wtrącało się do miasta tylko raz dziennie. Stała przez cały czas przy oknie, mając nadzieję, że Ashe do niej przyleci. Czekała daremnie. Z powodu zamieszania wywołanego jej przemianą podczas ślubu nawet nie pamiętała, kiedy go widziała po raz ostatni. Nie chcąc wlatywać do kaplicy, udał się do sali tronowej, gdzie miał na nią czekać. Czy był tam, kiedy przybyła? Czy widziała go unoszącego się w sali? Czy słyszała jego głos, nawołujący pośród

wstrząśniętych gości weselnych? A może to tylko nadzieja przyćmiewała jej wspomnienia? Potrząsnęła głową, wzdychając ciężko. Duch poprowadził ją dalej. Minęli Salę Pokonanych, a ona wciąż oglądała się przez ramię, spoglądała w górę, jakby oczekiwała, że

zaraz zobaczy Ashe’a. W końcu zawsze był przy niej. Przynajmniej żyje, pomyślała, odsuwając od siebie smutek. Pewnie jest gdzieś w mieście. Może go

znajdę… może mu jakoś pomogę. Szli dalej i Sarene skupiła się na obserwacji otaczającej ich scenerii – nie mogła na razie myśleć o Ashe’u. Wkrótce Duch poprowadził ją przez kilka poletek, na których dostrzegła wystające nad ziemię maleńkie kiełki. Pomiędzy nimi przechadzali się ludzie i wybierali chwasty. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach. –Ryby! –Nawóz – wyjaśnił, chichocząc. – Tym razem udało nam się wyciągnąć od ciebie to, co chcieliśmy. Poprosiliśmy o rybę, wiedząc, że dopadniesz

pierwszej lepszej beczki zgniłych ryb i dołączysz ją do dostawy. –Chyba wiele razy udało wam się mnie przechytrzyć – odparła, wspominając ze wstydem chwile spędzone nad radosną interpretacją ich żądań. Nieważne jednak, jak bardzo się starała przekręcić żądanie, mieszkańcy Nowego Elantris znaleźli zastosowanie dla jej bezużytecznych darów. –Nie mamy wielkiego wyboru, księżniczko. Tutaj wszystko sprzed Reod jest zniszczone lub przegniłe, nawet kamienie zaczynają się kruszyć. Chociaż ty uważałaś, iż

przysyłasz nam niepełnowartościowe rzeczy, dla nas były one użyteczniejsze niż wszystko, co jest w tym mieście. –Myliłam się – odparła posępnie. –Nie zaczynaj znowu – zganił ją. – Jeśli będziesz się nad sobą rozczulać, zamknę cię na godzinę w jednym pokoju z Galladonem, żebyś zrozumiała, jak naprawdę wygląda pesymizm. –Galladon? –To ten wielki facet, którego widziałaś przy bramie.

–Dulanin? – zapytała zaskoczona, przypominając sobie potężnego Elantrianina o szerokiej twarzy, mówiącego z silnym akcentem z Duladenu. –Właśnie on. –Dulanin pesymista? – powtórzyła. – Pierwsze słyszę o czymś takim. Duch zaśmiał się znowu, prowadząc ją do wielkiego, dostojnego budynku. Sarene jęknęła z zachwytu na widok otaczającego ją piękna. Budynek okalały delikatne, spiralne łuki, a podłoga była wykonana z białego, przejrzystego marmuru. Na ścianach

widniały reliefy, delikatniejsze i bardziej wymyślne niż w świątyni Korathi w Teoras. –Kaplica – wyszeptała, wodząc palcami po misternych marmurowych wzorach.

–Tak. Skąd wiesz? –Te sceny są zaczerpnięte wprost z Do-Korath – odparła, patrząc na niego z pewną przyganą. – Ktoś nie uważał na lekcjach w kaplicy. Duch odchrząknął.

–No tak… –Nie próbuj mi wmówić, że nie chodziłeś – odparła, pochylając się nad rzeźbami. – Widać, że jesteś szlachcicem. Chodziłbyś do kościoła choćby dla pozorów, nawet jeśli nie jesteś pobożny. –Moja pani jest bardzo przenikliwa. Oczywiście jestem pokornym sługą Domi… ale muszę przyznać, że w czasie kazań moje myśli dość często… wędrowały. –Więc kim byłeś? – Wreszcie zadała pytanie, które dręczyło ją od pierwszego spotkania z Duchem wiele

tygodni temu. Zawahał się. –Drugi syn lorda plantacji Ien. Niewielka posiadłość na południu Arelonu. To mogła być prawda. Nie próbowała nawet zapamiętać nazwisk drobniejszych lordów. Wystarczająco trudno było śledzić tych wszystkich diuków, książęta i baronów. Mogło to też być kłamstwo. Duch wydawał się co najmniej przyzwoitym mężem stanu i wiedziałby, jak wygłosić przekonujące kłamstwo. Kimkolwiek był, gdzieś nabrał niezwykłych wręcz

zdolności przywódczych… a były to cechy, których ciężko by się doszukać u arelickiej arystokracji. –Jak długo… – zaczęła, odwracając się od ściany. Zamarła nagle, a oddech uwiązł jej w gardle. Duch świecił. Widmowe światło wydobywało się z jego wnętrza: widziała zarysy kości podświetlone dziwną mocą, która jakby wypełniała jego pierś. Otworzył usta do krzyku i nagle upadł, dygocząc w rytm pulsującego światła. Rzuciła się do niego, ale

znieruchomiała, nie wiedząc, co robić. Zacisnęła zęby, chwyciła i uniosła jego głowę, by ochronić ją przed konwulsyjnym uderzaniem o marmur podłogi. Poczuła coś. Na ramionach wystąpiła jej gęsia skórka, dreszcz przebiegł całe ciało. Naciskało na nią coś ogromnego, coś nieprawdopodobnie bezgranicznego. Powietrze jakby się cofało przed ciałem Ducha. Nie widziała już kości, zbyt jasno świecił. Wydawało się, że rozpuszcza się w czystą biel; gdyby nie czuła w ramionach jego ciężaru, pomyślałaby, że już go tu nie ma. Zadygotał raz jeszcze i znieruchomiał.

Potem krzyknął. Pojedyncza nuta, zimna i jednorodna, wydarła się z jego ust w akcie buntu. Światło znikło prawie natychmiast i Sarene oprzytomniała. Serce waliło jej jak młotem, pot zalewał czoło, a oddech był krótki i spazmatyczny. Powieki Ducha zatrzepotały i po chwili się rozwarły. Powoli wróciła mu przytomność. Uśmiechnął się i oparł głowę o jej ramię. –Kiedy otworzyłem oczy, byłem pewny, że tym razem już naprawdę

umarłem. –Co się stało? – zapytała. – Czy powinnam pójść po pomoc? –Nie, to się zdarza coraz częściej. –Częściej? – zapytała powoli. – I… wszyscy tak mają? Zaśmiał się cicho. –Nie, tylko ja. To na mnie uparła się Dor i chce mnie zniszczyć. –Dor? – zdziwiła się. – A co ma z tym wspólnego Jesker? Uśmiechnął się. –Piękna księżniczka jest również teologiem?

–Piękna księżniczka wie wiele rzeczy – odparła niedbale. – I chcę wiedzieć, dlaczego „pokorny sługa Domi” uważa, że jeskerski duch próbuje go zniszczyć. Spróbował usiąść. Podparła go lekko. –To ma coś wspólnego z AonDor – wyjaśnił znużonym głosem. –AonDor? To pogańska legenda. – Nie mówiła tego z przekonaniem… nie po tym, co widziała przed chwilą. Duch uniósł brew. –Więc nie ma przeszkód, abyśmy

zostali przeklęci ciałami, które nie chcą umrzeć, ale nie jest możliwe, by starożytna magia działała? Czy aby nie widziałem cię z Seonem? –To co innego… – Urwała, wracając myślą do Ashe’a. Duch jednak znów przyciągnął jej uwagę. Uniósł dłoń i zaczął rysować. W powietrzu pojawiły się linie, kreślone ruchami jego palców. Nauki Korathi z ostatnich dziesięciu lat robiły, co mogły, by pogrążyć magię Elantris, pomimo istnienia Seonów. Seony były czymś znanym, jak dobrotliwe duchy zesłane przez Domi do ochrony i pocieszenia. Sarene

uczono i sama w to wierzyła, że magia Elantris była tylko grą pozorów. Teraz jednak miała możliwość się przekonać. Może jednak opowieści były prawdziwe? –Naucz mnie – szepnęła. – Chcę wiedzieć.

***

Dopiero później, kiedy zapadła noc, Sarene pozwoliła sobie na łzy. Duch spędził większość dnia na wyjaśnianiu jej wszystkiego, co sam wiedział o AonDor. Było widać, że dogłębnie zbadał tę dziedzinę. Słuchała go z przyjemnością, zarówno z powodu

towarzystwa, jak i interesującego tematu. Teraz leżała skulona i drżała z zimna. Dwie inne kobiety w pokoju spały spokojnie, żadna nie była nawet przykryta kocem. Inni Elantrianie najwyraźniej nie reagowali na zmiany temperatur tak jak ona. Duch twierdził, że ich ciała są jakby w stanie zawieszenia, że przestały funkcjonować, w oczekiwaniu, aż Dor dokończy transformacji. Sarene jednak czuła nieprzyjemne zimno. Posępna atmosfera również nie sprzyjała dobremu nastrojowi. Skulona pod kamienną ścianą

przypomniała sobie spojrzenia. Te straszne spojrzenia. Wielu Elantrian zabierano nocą, wszystko odbywało się dyskretnie. Ona jednak została zabrana na oczach całej arystokracji. I do tego na własnym ślubie. Było to przerażające i zawstydzające. Jedyną pociechę czerpała z myśli, że zapewne nigdy ich już nie zobaczy. Niewielka to była pociecha, ponieważ zgodnie z tym samym tokiem rozumowania, miała już nigdy nie zobaczyć ojca, matki ani brata. Kiin i jego rodzina również byli dla niej straceni. Do tej pory nie znała tęsknoty za domem, ale teraz odezwała się ona z taką siłą, jakby

uwolnił się jej zapas z całego życia. Wraz z tęsknotą przyszło poczucie klęski. Duch prosił ją o nowiny z zewnątrz, ale ten temat był dla niej zbyt bolesny. Wiedziała, że Telrii prawdopodobnie jest teraz królem i że Hrathen ma wolną rękę, by nawrócić resztę Arelonu. Łzy napłynęły niespodziewanie. Płakała z powodu ślubu, Arelonu, szaleństwa Ashe’a i wstydu, jaki musiał czuć Roial. Myśl o ojcu była najgorsza ze wszystkich. Kiedy przyszło jej do głowy, że już nigdy nie poczuje miłości jego łagodnych żartów, nie dozna wrażenia całkowitej

i bezwarunkowej akceptacji, ogarnęło ją zimne przerażenie. –Pani – usłyszała szept. – Czy to ty? Poderwała się i spojrzała przez łzy. Czy ma zwidy? Chyba tak… przecież nie mogła… –Lady Sarene? To był głos Ashe’a. Ujrzała go wiszącego tuż za oknem, lecz jego Aon był tak przyćmiony, że ledwie widoczny. –Ashe? – zapytała z wahaniem. –O, błogosławiony Domi! – zawołał

Seon, zbliżając się szybko. – Ashe! – szeptała, ocierając drżącą ręką oczy, oszołomiona i wstrząśnięta. – Nigdy nie używałeś imienia Pana! –Jeśli to On mnie tu przywiódł, to ma pierwszego wyznawcę Seona – odparł Ashe, pulsując z podniecenia.

Zaledwie się powstrzymała przed próbą uściskania kuli światła. –Ashe, ty mówisz! Nie powinieneś w tym stanie mówić, powinieneś być… –Obłąkany – zgodził się Ashe. –

Wiem, pani, wiem. A jednak nie czuję się inaczej niż przedtem. –Cud – odparła. –W każdym razie to dziwne – zgodził się Seon. – Być może powinienem wziąć pod uwagę przejście na ShuKorath. Zaśmiała się. –Seinalan nie chciałby o tym słyszeć. Oczywiście, jego niezgoda do tej pory nas nigdy nie powstrzymywała, nieprawdaż? –Ani razu, pani.

Sarene oparła się plecami o ścianę, rozkoszując się znajomym dźwiękiem jego głosu. –Nie masz pojęcia, jaką czuję ulgę, że cię znalazłem, pani. Szukam cię od dwóch dni. Zacząłem się bać, że przytrafiło ci się coś strasznego. –Bo tak się stało, Ashe – szepnęła, uśmiechając się mimo wszystko. –Myślałem o czymś straszniejszym, pani – rzekł. – Widziałem w tym miejscu różne przerażające rzeczy. –Wszystko się zmieniło, Ashe – wyjaśniła. – Nie wiem dokładnie, jak

to się stało, ale Duch przywrócił porządek w Elantris. –Nie wiem, co zrobił, ale ochronił ciebie i za to jestem mu wdzięczny. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. Skoro Ashe żyje… Sarene powinna mieć łączność ze światem zewnętrznym. Może nie jest całkowicie odseparowana od Kiina i pozostałych. –Czy wiesz, co słychać u wszystkich? – zapytała. –Nie, pani. Po przerwanym ślubie przez godzinę błagałem, aby

patriarcha cię uwolnił. Nie sądzę, żeby twój upadek go rozczarował. Potem zdałem sobie sprawę, że cię zgubiłem. Udałem się do bram Elantris, ale chyba było za późno, żeby zobaczyć, jak cię wtrącają do miasta. Kiedy spytałem strażników, dokąd poszłaś, nie chcieli mi nic powiedzieć, a kiedy powiedziałem, że jestem twoim Seonem, bardzo się zmieszali i całkiem zamilkli. Musiałem się tu dostać bez żadnych informacji i od tej pory cały czas cię szukałem. Sarene uśmiechnęła się, kiedy sobie wyobraziła poważnego Seona –

właściwie pogański twór – sprzeczającego się z głową Kościoła Korathi. –Nie przybyłeś za późno, by zobaczyć, jak mnie wtrącają do miasta, Ashe. Przybyłeś za wcześnie. Widocznie robią to zawsze o jednej porze dnia, a ślub odbywał się dość późno.

Spędziłam noc w kaplicy, a po południu znalazłam się tutaj. –Aha – odparł Seon, podskakując. –W przyszłości prawdopodobnie

zawsze odnajdziesz mnie; tutaj, w czystej części miasta. –Interesujące miejsce – odparł. – Nigdy tu nie byłem, a z zewnątrz jest dobrze zamaskowane. Dlaczego wszystko tutaj wygląda inaczej? –Zobaczysz – odrzekła. – Wróć tu jutro. –Wrócić, pani? – zapytał z oburzeniem Ashe. – Ależ ja się nie zamierzam stąd ruszać. –Na chwilę, przyjacielu – odrzekła. – Potrzebuję wieści z Kae i chcę, żebyś dał znać wszystkim, że nic mi nie jest.

–Tak, pani. Zawahała się. Duch bardzo się starał ukryć przed światem zewnętrznym istnienie Nowego Elantris, nie mogła zatem tak beztrosko zdradzać jego sekretu, nawet jeśli ufała ludziom, którym powiedziałby o tym Ashe. –Powiedz im, że mnie znalazłeś, ale nie mów, co widziałeś tutaj. –Dobrze, pani – odparł lekko zmieszanym głosem. – Poczekaj chwilkę. Twój ojciec chce z tobą rozmawiać. Seon zaczął pulsować i po chwili jego

światło się roztopiło, rozpłynęło i na powrót zlało w wielką owalną głowę Eventeo. –‘Ene? – zapytał ze zniecierpliwieniem i troską. –Jestem tu, ojcze. –Och, dzięki Domi! – zawołał. – Sarene, nic ci nie jest? –Nic, ojcze – odparła, czując, że siły jej wracają. Nagle zrozumiała, że dopóki będzie mogła słyszeć głos Eventeo, jest zdolna zrobić wszystko i pójść wszędzie.

–Przeklęty Seinalan! Nawet nie próbował cię uwolnić. Gdybym nie był taki pobożny, bez wahania ukręciłbym mu głowę. –Musimy być uczciwi, ojcze – odparła. – Jeśli córka wieśniaka może zostać wtrącona do Elantris, córka króla nie może być wyjątkiem. –Jeśli moje raporty są prawdziwe, nikt tam nie powinien mieszkać. –Nie jest tak źle jak sądzisz, ojcze. Nie mogę tego wyjaśnić, ale wszystko tu wygląda mniej beznadziejnie, niż sądziłam.

–Mniej czy bardziej, wyciągnę cię stamtąd. –Ojcze, nie! – poprosiła. – Jeśli sprowadzisz żołnierzy do Arelonu, nie tylko pozostawisz Teod bezbronny, ale pozbawisz nas jedynego sojusznika!

–Niedługo nim pozostanie, jeśli przewidywania moich szpiegów się sprawdzą – odparł Eventeo. – Diuk Telrii zaczeka jeszcze kilka dni, by skonsolidować siły, ale wszyscy wiedzą, że przejmie tron… A jest w bardzo przyjaznych stosunkach z tym gyornem Hrathenem. Robiłaś co

mogłaś, ‘Ene, ale Arelon jest stracony. Przyjadę po ciebie… nie potrzebuję aż tak wielu ludzi, a potem cofnę się i przygotuję do inwazji. Niech sobie Wyrn zbiera ludzi, i tak nie przebije się przez naszą armadę, to najlepsze statki na morzu. –Ojcze, ty już się pożegnałeś z Arelonem, ale ja nie. –Sarene – zaoponował Eventeo – nie zaczynaj znowu. Nie jesteś Arelonką bardziej niż ja… –Wiem, co mówię, ojcze – odparła stanowczo. – Nie opuszczę Arelonu.

–Idos Domi, Sarene! Ależ to szaleństwo! Jestem twoim ojcem i królem, sprowadzę cię, czy zechcesz wrócić, czy nie. Sarene uspokoiła się. Z Eventeo jeszcze nikt nie wygrał siłą. –Ojcze – rzekła, pozwalając, by w jej głosie zabrzmiały miłość i szacunek. – Nauczyłeś mnie, jak być dumną. Uczyniłeś ze mnie istotę silniejszą od zwykłych łudzi. Czasem cię za to przeklinałam, lecz częściej błogosławiłam twoją zachętę. Dałeś mi możliwość posiadania własnego zdania. Czy teraz chcesz to wszystko podeptać, odbierając mi prawo

wyboru? Ojciec patrzył na nią w milczeniu. –Twoje nauki nie będą kompletne, jeśli się nie zgodzisz, ojcze – mówiła cicho. – Jeśli rzeczywiście wierzysz w ideały, które mi dałeś, pozwolisz mi podjąć tę decyzję. –Tak bardzo ich kochasz, ‘Ene? – zapytał. –Stali się moim ludem, ojcze. –To mniej niż dwa miesiące. –Miłość nie zależy od czasu, ojcze.

Muszę zostać w Arelonie. Jeśli on upadnie, ja upadnę z nim… choć nie sądzę, by tak się stało. Musi być sposób na powstrzymanie diuka Telrii. –Jesteś uwięziona w tym mieście, Sarene – odparł ojciec. – Co możesz stamtąd zdziałać? –Ashe może być moim posłańcem. Nie mogę już im przewodzić, ale wciąż mogę pomagać. A jeśli nawet nie, i tak muszę zostać. –Rozumiem – odparł z głębokim westchnieniem ojciec. – Twoje życie należy do ciebie, Sarene. Zawsze tak uważałem… nawet jeśli czasem o tym

zapominam. –Kochasz mnie, ojcze. Zawsze chronimy tych, których kochamy.

–Tak jest – odparł Eventeo. – Nigdy o tym nie zapominaj, córko. Uśmiechnęła się. –Nigdy, ojcze. –Ashe – odezwał się Eventeo, wzywając świadomość Seona, by włączyła się do rozmowy. –Tak, mój panie – rzekł Ashe

głębokim i pełnym szacunku tonem. –Będziesz jej strzegł i pilnował. Jeśli coś jej się przydarzy, wezwiesz mnie. –Jak zawsze to robiłem i nadal będę robił – odparł Ashe. –Sarene, i tak ustawię armadę w szyku obronnym. Niech twoi przyjaciele wiedzą, że każdy statek, który zbliży się do wód teodzkich, zostanie zatopiony bez pytania. Cały świat zwrócił się przeciwko nam i nie zaryzykuję bezpieczeństwa mego ludu. –Ostrzegę ich, ojcze – obiecała.

–Zatem dobranoc, ‘Ene i niech cię Domi błogosławi.

Rozdział 42

Hrathen znów był przy władzy. Jak bohater ze starej svordyjskiej opowieści, zszedł do podziemia – fizycznie, mentalnie i duchowo – i wrócił silniejszy. Więzy Dilafa zostały złamane. Dopiero teraz Hrathen zrozumiał, że łańcuchy, jakimi spętał go Dilaf, zostały ukute z własnej zazdrości i poczucia zagrożenia Hrathena. Czuł się podminowany przez pasję Dilafa, uważał bowiem, że jego własna wiara jest gorsza. Teraz jednak znów miał wytyczony cel – tak samo jak w dniu, w którym po raz

pierwszy zawitał do Arelonu. Ocali tych ludzi, będzie ich zbawcą. Dilaf usunął się ze smutkiem z drogi. Niechętnie obiecał, że nie będzie wygłaszał kazań i zbierał ludzi bez wyraźnego zezwolenia Hrathena. W zamian za oficjalne powierzenie mu stanowiska głównego artetha kaplicy, zgodził się również na zwolnienie z przysięgi większości swoich odivów, zaprzysięgając ich w zamian na mniej wiążące stanowiska krondetów. Jednakże największa zmiana nastąpiła nie w czynach Dilafa, lecz w pewności siebie Hrathena. Jak długo Hrathen wiedział, że jego wiara jest równie silna jak wiara Dilafa, arteth

nie będzie w stanie nim manipulować. Dilaf jednak nie chciał zrezygnować ze zniszczenia Elantris. –To bluźnierstwo! – upierał się, idąc do kaplicy. Dzisiejsze kazanie było wyjątkowo udane. Hrathen mógł powiedzieć, że trzy czwarte lokalnej szlachty zostało już członkami bądź sympatykami Derethi. Telrii koronuje się za tydzień i skoro tylko jego panowanie się ustabilizuje, ogłosi swoje nawrócenie się na Shu-Dereth. Arelon należał do Hrathena, a do terminu wyznaczonego przez Wyrna pozostał jeszcze

miesiąc. –Elantrianie wypełnili swoje zadanie, artethie – wyjaśniał Hrathen Dilafowi w drodze do kaplicy. –Dlaczego nie pozwalasz mi powiedzieć ani słowa przeciwko nim? – W głosie Dilafa brzmiała gorycz. Teraz, kiedy Hrathen zabronił mu mówić o Elantris, jego kazania stały się znacznie mniej interesujące. –Gromienie Elantris nie ma już sensu – odparł Hrathen, kontrując logiką gniew Dilafa. – Nie zapominaj, że nasza nienawiść ma cel. Teraz, kiedy udowodniłem, że Jaddeth posiada

władzę nad Elantris, pokazaliśmy bardzo skutecznie, że nasz Bóg jest prawdziwy, a ich Domi fałszywy. Ludzie rozumieją to podświadomie. –Ale Elantrianie to i tak bluźnierstwo – zaoponował Dilaf.

–Są źli, są bluźnierczy i zdecydowanie potępieni. Ale na razie są też całkiem nieważni. Musimy się skupić na samej religii Derethi, pokazując ludziom, jak połączyć się z Jaddethem, zaprzysięgając lojalność tobie lub innym artethom. Wyczuwają naszą potęgę, a naszym obowiązkiem jest

pokazać im, jak w niej uczestniczyć. –A Elantris zostawiamy w spokoju? – zapytał Dilaf. –Z całą pewnością nie – odrzekł Hrathen. – Będzie czas się nim zająć, kiedy cały kraj – i jego król – znajdą się już w garści Jaddetha. Hrathen uśmiechnął się pod nosem, odwracając twarz od wykrzywionego Dilafa. Koniec, pomyślał. Naprawdę tego dokonałem – nawróciłem cały naród bez krwawej rewolucji. Ale nie, jeszcze nie skończył. Arelon należał

do niego, lecz wciąż pozostawał jeszcze jeden naród. Hrathen miał plany dotyczące Teod.

Rozdział 43

Drzwi zostały zabarykadowane od wewnątrz, ale drewniany portal był częścią oryginalnego Elantris, co oznaczało, że był równie przegniły jak cała reszta miasta. Galladon powiedział, że drzwi wypadły z zawiasów przy lekkim dotknięciu. W środku znajdowała się klatka schodowa, a jej stopnie pokrywał kurz z dziesięciu lat. Na kurzu odbił się jeden ślad – mogły go pozostawić tylko wielkie stopy Galladona. –I pnie

się na samą górę? – zapytał Raoden, przekraczając zmurszałe drzwi. –Kolo – odparł Galladon – i przez całą drogę jest obudowana kamieniem, tylko gdzieniegdzie są szczeliny, które dają światło. Jeden niewłaściwy krok i lecisz w dół po kamiennych schodach. Upadek tak długi i bolesny, jak opowieści mojego hamy. Aoden skinął głową i ruszył w górę, Dulanin podążył za nim. Przed Reod schody musiały być oświetlone elantryjską magią – teraz ciemność przecinał od czasu do czasu pojedynczy promień światła ze szczelin w murze. Schody wiły się w

górę wzdłuż zewnętrznej ściany budowli, przez co dolne zakręty były ledwie widoczne. Kiedyś była tu poręcz, ale już dawno zgniła. Musieli często odpoczywać, bo ich elantryjskie ciała nie nawykły do długotrwałego wysiłku. Wreszcie dotarli na górę. Tu drewniane drzwi były nowsze, strażnicy prawdopodobnie wymienili je, kiedy stare zbutwiały. Nie było klamki – a właściwie nie były to drzwi, lecz barykada. –Dotąd dotarłem, sule – rzekł Galladon. – Wszedłem na sam szczyt tych dolokeńskich schodów tylko po

to, żeby się przekonać, że potrzebuję topora, by iść dalej. –Dlatego wziąłem to – odparł Raoden, wyjmując dokładnie ten sam topór, którego Taan chciał użyć do zawalenia budynku na głowę Raodena. Przystąpili do pracy, na przemian tnąc drewno. Nawet przy użyciu narzędzia sforsowanie drzwi było trudnym zadaniem. Raoden zmęczył się już po kilku uderzeniach, a każde ledwie nadgryzało drewno. Wreszcie udało im się obluzować jedną deskę i – zachęceni tym zwycięstwem – zrobili

otwór dość duży, by zdołali się przezeń przecisnąć. Wysiłek okazał się wart efektów. Raoden był na murach Elantris dziesiątki razy, ale nigdy widok Kae nie wydał mu się taki wspaniały. W mieście panował spokój i można było sądzić, że pogłoski o inwazji były przedwczesne. Z uśmiechem rozkoszował się zatem poczuciem spełnionego obowiązku. Miał wrażenie, że wspiął się na szczyt góry, a nie na

schody. Mur Elantris znów znalazł się

w rękach tych, którzy go stworzyli. –Udało się – rzekł Raoden, opierając łokcie na parapecie. –Trochę nam to zajęło – skomentował Galladon, podchodząc do niego. –Tylko kilka godzin – zauważył lekkim tonem Raoden, w porywie zwycięstwa zapominając o ciężkiej pracy. –Nie chodzi mi o wyważenie drzwi. Próbuję cię tu ściągnąć od trzech dni. –Byłem zajęty.

Galladon prychnął, mamrocząc coś pod nosem. –Mówiłeś coś? –Mówiłem, że dwugłowy ferrin nigdy nie opuści gniazda. Raoden uśmiechnął się. Znał to jindyjskie przysłowie. Ferriny były gadatliwymi ptakami i często je słyszano, jak krzyczą do siebie przez ogromne jindyjskie bagna. Powiedzenie to odnosiło się do osoby, która znalazła sobie nowe hobby. Albo nowy romans. –Och, daj spokój. – Zaśmiał się, spoglądając na Galladona. – Nie jest aż tak źle.

–Sule, przez ostatnie trzy dni rozstawaliście się tylko w chwilach, gdy któreś z was musiało się udać do wygódki. Byłaby tu z nami, gdybym cię nie porwał, kiedy nikt nie patrzył. –No cóż – bronił się Raoden – w końcu jest moją żoną. –I nie zamierzasz jej poinformować o tym drobnym fakcie? –Może – odparł Raoden. – Nie chcę, by się czuła zobowiązana. –Nie, jasne, że nie. –Galladonie, przyjacielu –

zaoponował Raoden, całkowicie niewzruszony komentarzami Dulanina – twój lud byłby przerażony, gdyby wiedział, jak strasznie jesteś nieromantyczny. Dulanie byli niepoprawnymi miłośnikami melodramatycznych romansów i zakazanych miłości. Galladon prychnął w odpowiedzi, dając do zrozumienia, co sądzi o romantycznych tendencjach przeciętnego Dulanina. Obejrzał się i powiódł wzrokiem po panoramie Kae. –No i co, sule, jesteśmy na górze. Co robimy teraz?

–Nie wiem – przyznał Raoden. – To ty mnie tu wciągnąłeś. –Ale szukanie schodów było twoim pomysłem. Raoden skinął głową, przypominając sobie rozmowę sprzed trzech dni. Czy to naprawdę już tyle czasu? Może rzeczywiście spędza go zbyt wiele z Sarene? Nie czuł się przez to ani odrobinę winny.

–Tam – odezwał się nagle Galladon i mrużąc oczy, pokazał coś w mieście.

–Co? – Raoden podążył wzrokiem za jego ręką. –Widzę flagę – rzekł Galladon. – Nasi zaginieni strażnicy. Raoden z wielkim trudem dojrzał w dali cień czerwieni – chorągiew. –Jesteś pewien? –Całkowicie – odparł Galladon. Raoden zmrużył oczy, rozpoznając budynek, nad którym powiewała flaga. –To posiadłość diuka Telrii. Co może tam robić Straż Miejska Elantris?

–Może został aresztowany? – podsunął Galladon. –Nie. Straż to nie policja. –No to dlaczego opuścili mury? Raoden pokręcił głową. –Nie jestem pewien. Ale według mnie dzieje się coś bardzo, złego.

***

Raoden i Galladon zawrócili na schody, pogrążeni w myślach. Istniał tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć, co dzieje się ze strażą. Sarene była jedyną osobą, która została wtrącona do miasta już po zniknięciu straży. Tylko ona może

wyjaśnić obecną sytuację polityczną miasta. Sarene wciąż jednak starała się nie mówić o mieście. Coś w ciągu ostatnich dni poprzedzających jej wygnanie było bardzo bolesne. Wyczuwając to, Raoden unikał dopytywania się. Nie chciał ryzykować, że znów straci z nią kontakt. Prawda była i taka, że lubił z nią przebywać. Jej cyniczny humor wywoływał uśmiech na jego twarzy, inteligencja intrygowała, a osobowość pociągała. Przez dziesięć latach kontaktów z kobietami, których jedyną widoczną oznaką procesu myślowego była troska o to, jak

wyglądają w nowej sukni – stan wymuszonej pokory wprowadzony przez własną głupią macochę – Raoden czekał na kobietę, która nie cofnie się przy pierwszej oznace konfliktu. Kobietę przypominającą mu jego nieżyjącą matkę. Jednakże ta sama nieustępliwa osobowość nie pozwalała mu dowiedzieć się, co się dzieje na mieście. śadna subtelna perswazja – ani nawet bezczelna manipulacja – nie była w stanie wymusić ani słowa z ust Sarene, jeśli sama nie chciała tego powiedzieć. Teraz jednak nie mógł już sobie pozwolić na delikatność. Dziwne zachowanie straży było niepokojące –

teraz każda i zmiana władzy mogła być dla Elantris bardzo niebezpieczna. Dotarli do stóp schodów i ruszyli w stronę centrum miasta. Spacer był dość długi, ale minął szybko, bo Raoden przez całą drogę zastanawiał się nad tym, co właściwie zobaczył ze szczytu schodów. Pomimo upadku Elantris, w Arelonie przez ostatnie dziesięć lat panował

względny pokój – przynajmniej na poziomie krajowym. Mając sojusznika na południu i armadę Teod patrolującą północny ocean, ze wschodu otoczony

górami, nawet osłabiony Arelon nie miał zbyt wielu zagrożeń z zewnątrz. Wewnętrznie Iadon trzymał mocną ręką wojsko, zachęcając szlachtę raczej do politycznych utarczek niż zajmowania pozycji siły. Raoden wiedział, że pokój nie może trwać długo, nawet jeśli ojciec tego nie chce widzieć. Decyzja o ślubie z Sarene została podjęta w znacznym stopniu pod wpływem możliwości zawarcia formalnego traktatu z Teod – co dawało Arelonowi przynajmniej częściowy dostęp do teodzkiej armady. Arelończycy nie byli nauczeni się bić – stulecia ochrony przez Elantrian sprawiły, że z pokolenia na

pokolenie byli coraz większymi pacyfistami. Wyrn byłby durniem, gdyby nie uderzył wkrótce. Potrzebował jedynie pretekstu. Wewnętrzne walki mogły być takim pretekstem. Jeśli straż zdecydowała się zdradzić króla, konflikt domowy wtrąci Arelon w kolejny okres chaosu, a Fjorden był znany z umiejętności wykorzystywania takich wydarzeń. Raoden musiał się dowiedzieć, co się dzieje za murami. Wreszcie dotarli na miejsce. Nie do Nowego Elantris, lecz do niskiego, skromnego budynku, który stanowił przejście do świętego miejsca.

Galladon nie odezwał się ani słowem, kiedy się dowiedział, że Raoden zabrał Sarene do biblioteki. Dulanin zachowywał się tak, jakby spodziewał się takiego obrotu sprawy. Po kilku chwilach znaleźli się w podziemnej bibliotece. Paliło się tam tylko kilka lamp – próba zaoszczędzenia paliwa – lecz Raoden bez trudu dostrzegł Sarene siedzącą w jednym z boksów nad książką – dokładnie tak, jak ją zostawił. Kiedy się zbliżyli, Raoden nie mógł nie zauważyć znowu, jak bardzo jest piękna. Ciemne plamy na skórze Elantrianina były dla niego czymś

codziennym i w zasadzie już ich nie dostrzegał. A ciało Sarene dziwnie dobrze dostosowywało się do Shaod. Zwykle nowe ślady degeneracji były widoczne już po kilku dniach – na skórze pojawiały się zmarszczki i bruzdy, ciało zmieniało barwę na brudną biel. U Sarene nie dostrzegł tych objawów. Jej ciało było gładkie i żywe tak samo, jak w dniu, kiedy weszła do Elantris. Twierdziła, że miejsca po urazach dalej jej nie bolą – Raoden przypuszczał, że działo się tak dlatego, że prawie nie wychodziła poza Nowe Elantris. Większość najnowszych przybyszów nigdy nie

doznała najgorszego z elantryjskich bólów, bo praca i pogodna atmosfera nie pozwalały im na koncentrowanie się na ich urazach. Sarene nie odczuwała też głodu – ale i w tym przypadku miała szczęście, że zjawiła się w okresie, kiedy wszyscy mieli możliwość jeść przynajmniej raz dziennie. Zapasy wystarczą jeszcze na niecały miesiąc, ale nie było powodu oszczędzać. Głód nie był dla Elantrian zabójczy, jedynie nieprzyjemny.

Najpiękniejsze były jej oczy – sposób, w jaki przyglądała się wszystkiemu z

żywym zainteresowaniem. Nie patrzyła – przyglądała się. Kiedy mówiła, jej słowom towarzyszyły myśli. Raodenowi w teodzkiej księżniczce najbardziej podobała się właśnie jej inteligencja. Kiedy usłyszała ich kroki, uniosła głowę i uśmiechnęła się. –Duchu! Nigdy nie zgadniesz, co znalazłam. –Masz rację – odparł z uśmiechem. – Wobec tego równie dobrze możesz mi powiedzieć. Sarene podniosła książkę, pokazując

mu grzbiet, na którym widniał napis: Encyklopedia Seora Mitów Politycznych. Wprawdzie Raoden pokazał jej bibliotekę w nadziei, że zaspokoi jej zainteresowanie AonDor, ale Sarene odsunęła tamte badania na bok, skoro tylko zorientowała się, że jest tam cała półka książek poświęconych teorii polityki. Częściowo zapewne zmieniła obiekt zainteresowań dlatego, że AonDor ją znudziła. Nie umiała rysować Aonów w powietrzu, nawet nie była w stanie zmusić swych palców do tego, by kreśliły linie. Raoden początkowo dziwił się bardzo, ale Galladon wyjaśnił mu, że nie jest to aż tak

niezwykłe. Nawet przed Reod wielu Elantrian potrzebowało kilku lat, aby nauczyć się AonDor. Jeśli pierwsza linia zostanie narysowana pod niewłaściwym kątem, nic się nie zdarzy. To raczej sukces Raodena był niezwykły. Sarene jednak widziała to całkiem inaczej. Była osobą, która denerwowała się, jeśli musiała uczyć się czegoś dłużej niż ktoś inny. Twierdziła, że doskonale rysuje Aony, a i Raoden nie mógł się dopatrzyć w nich żadnych błędów. Znaki po prostu nie chciały się pokazywać – i żadne dąsy oburzonej księżniczki nie mogły ich zmusić do przyzwoitego

zachowania. Dlatego też zwróciła swoje zainteresowanie ku kwestiom polityki – choć Raoden domyślał się, że i tak pewnie by się na tym skończyło. Była zainteresowana AonDor, ale fascynowała ją polityka. Za każdym razem, kiedy Raoden przychodził do biblioteki, by ćwiczyć Aony, Sarene brała kolejny tom napisany przez jakiegoś starożytnego historyka lub geniusza dyplomacji i zaszywała się w kącie. –…To zdumiewające. Nigdy nie czytałam niczego trafniej obnażającego fjordelską retorykę i

manipulację. Raoden pokręcił głową, bo nagle zdał sobie sprawę z tego, że się na nią gapi i rozkoszuje widokiem jej twarzy, zamiast słuchać słów. Mówiła coś o książce… coś o odsłanianiu fjordelskich gierek politycznych. –Każdy rząd czasem kłamie, Sarene – zauważył, kiedy przerwała. –To prawda – odparła, przeglądając księgę. – Ale nie na taką skalę. Przez ostatnie

trzysta lat, odkąd Fjorden przyjął religię Derethi, kolejni Wyrnowie bezczelnie zmieniali historię i literaturę tak, aby wydawało się, że ich imperium od zawsze było manifestacją boskiej woli. Popatrz. – Podniosła książkę, tym razem pokazując mu stronicę. –Co to jest? –Król Wyrn, cały poemat. Trzy tysiące wersów. –Czytałem – odparł Raoden. Wyrn był podobno najstarszym zapisanym utworem literackim,

starszym nawet niż Do-Kando, święta księga, z której wywodzi się ShuKeseg, a później także Shu-Dereth i Shu-Korath. –Musiałeś czytać inną wersję Króla Wyrna – odparła, kręcąc głową. – Na pewno nie tę. Nowe wersje odwołują się do Jaddetha wręcz na sposób Derethi. Wersja w tej książce ukazuje, jak kapłani przekręcali literaturę, aby wydawało się, że Wyrnowie byli Derethi… nawet ci, którzy żyli przed ustanowieniem ShuDereth. Wtedy Jaddeth – a przynajmniej bóg o takim samym imieniu, które przyjęło Shu-Dereth – był niezbyt ważnym bogiem,

zajmującym się skałami pod ziemią. Teraz, kiedy Fjorden jest religijny, nie może pozwolić, by wydawało się, że największy ich historyczny król był poganinem. Nie wiem, skąd Seor wziął oryginalną wersję Wyrna, ale jeśli to wyjdzie na jaw, Fjorden będzie dość mocno zakłopotany. – Jej oczy zabłysły złośliwie. Raoden westchnął, podszedł i przykucnął przy stoliku Sarene, z twarzą na poziomie jej oczu. W innych warunkach marzyłby jedynie o tym, żeby słuchać, co mówi, ale nie dzisiaj, kiedy miał na głowie ważniejsze sprawy.

–Dobrze – odparła, mrużąc oczy, i odłożyła książkę. – O co chodzi? Czy jestem naprawdę nudna? –Wcale nie – odparł Raoden. – To po prostu zły moment. Widzisz, Galladon i ja właśnie byliśmy na murach miasta. Zmarszczyła brwi. – I co? –Stwierdziliśmy, że Straż Miejska Elantris okupuje dom diuka Telrii – wyjaśnił Raoden. – Mieliśmy nadzieję, że powiesz nam, dlaczego. Wiem, że nie chcesz mówić o tym, co jest poza murami, ale martwię się i muszę wiedzieć, co się tam dzieje.

Sarene siedziała z jedną ręką opartą na blacie, a palcem wskazującym drugiej dłoni stukała się po policzku, jak zwykle, kiedy nad czymś intensywnie myślała. –Dobrze – powiedziała w końcu z westchnieniem. – Chyba nie zachowałam się najmądrzej, ale nie chciałam wam zawracać głowy tym, co się dzieje na zewnątrz. –Może inni Elantrianie nie będą zainteresowani, Sarene – zauważył Raoden – ale

tylko dlatego, że wiedzą, że nie mają wpływu na to, co się dzieje w Kae. Ja jednak wolałbym wiedzieć o wszystkim… nawet jeśli się trochę wahasz, czy powinnaś o tym mówić. Skinęła głową. –Dobrze… teraz już mogę mówić. Najważniejsza część chyba dotyczy dnia, w którym zdetronizowałam króla Iadona… a on oczywiście dlatego właśnie się powiesił. Raoden wytrzeszczył oczy i usiadł gwałtownie.

Rozdział 44

Zmartwiło ją to, co usłyszała od

Ducha. Bez niej pozostali nie mają żadnego legalnego prawa do tronu. Nawet Roial. Mogą tylko patrzeć bezradnie, jak Telrii umacnia swoją kontrolę nad szlachtą. Spodziewała się, że przed wieczorem otrzyma wieści o koronacji Telrii. Potrzebowała kilku chwil, aby zdać sobie sprawę ze wstrząsu, jakie jej słowa wywołały u Ducha. Opadł na jeden z foteli z wytrzeszczonymi oczami. Zganiła się za brak taktu. W końcu mówiła o królu Ducha. W ciągu tych kilku tygodni na dworze wydarzyło się tyle, że stała się całkiem niewrażliwa. –Przepraszam – wyszeptała. – To było

chyba zbyt brutalne. –Iadon nie żyje? – zapytał cicho Duch. Skinęła głową. –Okazało się, że jest zamieszany w Misteria Jeskeri. Kiedy to wyszło na jaw, wolał się powiesić, niż znosić wstyd. – Nie wyjaśniła swego udziału w tych wydarzeniach, nie było potrzeby komplikować wszystkiego jeszcze bardziej. –Jeskeri? – zdziwił się Duch. Z ponurym wyrazem twarzy zazgrzytał zębami. – Zawsze wiedziałem, że jest głupcem, ale… Jak daleko zaszło to…

zaangażowanie? –Składał ofiary z podkuchennych i pokojówek – odparła, czując mdłości. Wolałaby uniknąć tych wyjaśnień. Duch chyba zauważył, że pobladła. –Przepraszam. –Nie szkodzi – odrzekła. Wiedziała, że cokolwiek jeszcze zdarzy się w jej życiu, gdziekolwiek jeszcze się uda, cień wizji ofiary Iadona będzie ją zawsze prześladował.

–Więc Telrii jest królem? – zapytał Duch. –Wkrótce nim będzie – odrzekła. – Mógł się już nawet koronować. Duch pokręcił głową. –A diuk Roial? Jest i bogatszy, i bardziej szanowany. Powinien zasiąść na tronie. –Już nie jest bogatszy – odparła Sarene. – Fjorden uzupełnił kiesę Telrii. Diuk jest sympatykiem Derethi, co, jak się obawiam, znacznie poprawiło jego pozycję.

Duch zmarszczył brew. –Teraz jest się popularnym z powodu sympatyzowania z Derethi? Ależ dużo przegapiłem, prawda?

–Jak długo tu jesteś? –Rok – odparł niedbale Duch. To pasowało mniej więcej do informacji, jakiej udzielili jej inni Elantrianie. Nikt na pewno nie wiedział, jak długo Duch jest w Elantris, ale wszyscy uważali, że co najmniej rok. Przejął kontrolę od

gangów kilka tygodni temu, ale takich rzeczy nie robi się bez długiego planowania. –Chyba już mam odpowiedź, jak Telrii przekonał straże, by go poparły – mruknął Duch. – Zawsze miał tendencję do wspierania tych, którzy w danym momencie wydawali się najbardziej popularni. Skinęła głową. –Przenieśli się do posesji diuka na krótko przedtem, zanim mnie tu wtrącono. –Dobrze, a teraz zacznij od początku

– rzekł Duch. – Muszę uzyskać jak najwięcej informacji. Zatem wyjaśniała. Zaczęła od upadku Republiki Duladenu i wzrastającego zagrożenia ze strony Fjordenu. Opowiedziała o zaręczynach z księciem Raodenem, o tym, jak Derethi wtrącali się w sprawy Arelonu. W miarę, jak mówiła, docierało do niej, że Duch rozumie klimat polityczny Arelonu lepiej, niż sądziła. Szybko zrozumiał, jakie są implikacje deklaracji pośmiertnej Iadona. Wiedział wiele o Fjordenie, choć nie miał pojęcia, jak niebezpieczni potrafią być jego duchowni. Bardziej martwili go

kontrolowani przez Wyrna żołnierze. Znacznie bardziej imponujące było jego rozeznanie wśród szlachty i arystokracji Arelonu. Nie musiała wyjaśniać ich osobowości i temperamentów. Duch już je znał. Właściwie rozumiał ich chyba lepiej niż ona sama. Kiedy spytała, jak to możliwe, wyjaśnił, że w Arelonie wypada wiedzieć wszystko o szlachcie od barona wzwyż. Wielokrotnie jedynym sposobem awansu społecznego drobnego szlachcica była możliwość zawierania kontraktów i robienia interesów z wyższymi arystokratami, ponieważ to oni kontrolowali rynek.

Tylko jedna rzecz wstrząsnęła nim na równi ze śmiercią króla. –Miałaś poślubić Roiala? – zapytał z niedowierzaniem. Uśmiechnęła się. –Ja też ledwie w to wierzę. Plan zrodził się raczej szybko. –Roial? – dopytywał się Duch. – Ten stary łajdak! Musiał się świetnie bawić, kiedy podsunął wam ten pomysł! –Ja uważam, że diuk jest niezaprzeczalnym dżentelmenem –

odparła. Spojrzał na nią tak, jakby chciał powiedzieć: „sądziłem, że lepiej znasz się na

ludziach”. –Poza tym – ciągnęła – nie on to zaproponował, a Shuden. –Shuden? – zdziwił się Duch. Po chwili namysłu jednak skinął głową. – Tak, ten wniosek pasuje do niego, choć nie wiem, jak słowo „ślub” w ogóle przeszło mu przez gardło. Sam pomysł

zawarcia związku go przeraża. –Już nie – zaoponowała. – On i córka Ahana stali się sobie bardzo bliscy. –Shuden i Torena? – zapytał Duch, jeszcze bardziej zaskoczony. Potem spojrzał na Sarene. – Czekaj, jak mogłaś wyjść za Roiala? Myślałem, że jesteś zamężna. –Z martwym człowiekiem – westchnęła. –Ale twój kontrakt ślubny mówił, że nie możesz nigdy więcej wyjść za mąż.

–Skąd to wiesz? – zapytała, mrużąc podejrzliwie oczy. –Mówiłaś sama kilka minut temu. –Nie mówiłam. –Mówiłaś… Prawda, Galladonie, że mówiła? Dulanin przeglądał właśnie książkę, którą wcześniej czytała Sarene, i nawet nie podniósł wzroku. –Nie patrz na mnie, sule, i nie mieszaj mnie do tego. –Nieważne. – Duch odwrócił się od

niego. – Jak mogłaś wyjść za Roiala? –A dlaczego nie? – zapytała Sarene. – Nie znałam tego Raodena. Wszyscy mówili, że to wspaniały człowiek, ale co mu jestem winna? Mój kontrakt z Arelonem uległ rozwiązaniu po śmierci Iadona. Jedynym powodem, dla którego w ogóle go zawarłam, było powiązanie Arelonu z moim rodzinnym krajem. Dlaczego miałabym honorować kontrakt z tym człowiekiem, skoro mogłam zawrzeć inny, bardziej obiecujący, z przyszłym królem Arelonu? –Więc zgodziłaś się wyjść za księcia tylko z powodów politycznych –

odezwał się i z jakiegoś powodu w jego głosie brzmiała uraza, jakby jej relacja z księciem korony Arelonu mogła mieć wpływ na całą arystokrację. –Oczywiście – odparła. – Duchu, jestem stworzeniem politycznym. Zrobiłam to co najlepsze dla Teod. Z tego samego powodu chciałam też wyjść za Roiala. Skinął głową, lecz nadal wydawał się nieco zamyślony. –Więc byłam już w sali tronowej, gotowa wyjść za diuka – mówiła dalej, ignorując jego irytację. Jakie miał

prawo osądzać jej motywy? – I wtedy właśnie dopadła mnie Shaod. –Dokładnie wtedy? – dopytywał się. – To się stało w czasie ślubu? Skinęła głową. Nagle poczuła się bardzo niepewnie. Za każdym razem, kiedy miała nadzieję na akceptację, coś katastrofalnego powodowało, że po raz kolejny była odrzucana.

Galladon prychnął. –No tak, więc teraz rozumiem, dlaczego nie chciała o tym mówić.

Dłoń Ducha spoczęła na jej ramieniu. –Przykro mi. –Już minęło – odparła, potrząsając głową. – Musimy się martwić koronacją diuka Telrii. Fjorden go popiera… –Możemy się martwić o Telrii, ale chyba nic nie możemy zrobić. Gdybyśmy mieli kontakt ze światem zewnętrznym! Nagle zawstydzona Sarene podążyła wzrokiem ku zakamarkowi, gdzie w cieniu ukrywał się Ashe. Jego Aon był ledwie widoczny.

–Na to może się znaleźć sposób – wyznała. Duch podniósł wzrok, kiedy Sarene skinęła na Ashe’a. Ashe zaświecił się, a blask Aonu rozpromienił się w świetlistą kulę. Kiedy Seon podpłynął i zawisł nad jej stołem, spojrzała z zakłopotaniem na Ducha. –Seon? – zapytał z uznaniem. –Nie gniewasz się, że go ukrywałam? – zapytała. Zachichotał. –Uczciwie mówiąc, Sarene,

spodziewałem się, że coś przede mną ukryjesz. Wydajesz się typem osoby, która potrzebuje sekretów, choćby dla przyjemności ich posiadania. Zarumieniła się, słysząc ten przenikliwy komentarz. –Ashe, sprawdź, co u Kiina i innych. Chcę wiedzieć, kiedy Telrii ogłosi się królem. –Tak, pani – rzekł Ashe i odpłynął. Duch umilkł. Nie skomentował niewyjaśnionego braku szaleństwa Shaod u Ashe’a, ale, oczywiście, nie mógł wiedzieć, że to własny Seon

Sarene. Czekali w milczeniu i Sarene nie próbowała przerywać toku myśli Ducha. Przekazała mu ogromną masę informacji i doskonale widziała, jak je analizuje. On także coś przed nią ukrywał. Nie, nie przestała mu ufać. Jeśli miał jakieś sekrety, miał również zapewne ważny powód, aby je posiadać. Zbyt długo zajmowała się polityką, żeby traktować czyjeś tajemnice jako osobistą zniewagę. Oczywiście nie oznaczało to, że nie będzie się starała wszystkiego

dowiedzieć. Do tej pory Ashe nie zdołał wygrzebać niczego na temat drugiego syna właściciela Plantacji Ien, ale był bardzo ograniczony w swoich działaniach. Pozwoliła mu ujawnić i się wyłączne Kiinowi i pozostałym; nie wiedziała, jak przeżył to, czego nie przeżyły inne Seony, ale nie chciała stracić potencjalnej i przewagi, jaką dawała jej jego obecność.

Widząc, że prawdopodobnie nigdzie się teraz nie wybiorą, Dulanin Galladon przysunął sobie krzesło i usiadł. Przymknął oczy i wydawało

się, że śpi. Może i był nietypowym pesymistą, ale wciąż był Dulaninem, a powiadano, że ci ludzie są tak zrelaksowani, że zasypiają w dowolnej pozycji i dowolnej chwili. Sarene przyglądała mu się z uwagą. Galladon sprawiał wrażenie, że jej nie lubi. Z drugiej jednak strony był naburmuszony zawsze, więc nie mogła nic powiedzieć na pewno. Wydawał się chwilami studnią wiedzy, w innych zaś momentach kompletnym ignorantem… i zupełnie się tym nie przejmował. Wszystko brał z marszu, ale jednocześnie ciągle się na to uskarżał.

Kiedy Ashe wrócił, Sarene znów była zajęta książką o oszustwach politycznych. Seon musiał chrząknąć, żeby zdała sobie sprawę, że on tu jest. Duch także podniósł wzrok, Dulanin natomiast nadal chrapał, dopóki przyjaciel nie dał mu kuksańca w brzuch. Teraz już trzy pary oczu zwróciły się ku Ashe’owi. –I co? – zapytała Sarene. –Stało się, pani – poinformował Ashe. – Telrii jest królem.

Rozdział 45

Hrathen stał w świetle księżyca na murze miejskim Elantris, obserwując otwór. Jedna z barykad zamykających

klatki schodowe została zniszczona, jedna deska wyjęta. Otwór był bardzo podobny do tych, jakie robią szczury – szczury z Elantris, usiłujące uciec ze swojego więzienia. Była to część murów znajdująca się zwykle pod opieką strażników, ale ślady brudu obok otworu świadczyły dobitnie, że ci z dołu byli tu na górze wiele razy. Hrathen odszedł od schodów. Prawdopodobnie był jedynym, który wiedział o tym otworze, Elantris bowiem było strzeżone przez zaledwie dwóch czy trzech strażników, którzy rzadko – jeśli w ogóle – patrolowali mury. Na razie nie powie im o wyrwie. Nie obchodziło go,

że Elantrianie zaczną się wymykać z miasta. I tak nie odejdą daleko, zbyt odróżniają się od zwykłych ludzi. Poza tym nie chciał, by ludność martwiła się teraz Elantrianami, wolał, aby skoncentrowała się na nowym królu i sojuszach, które wkrótce zamierza ogłosić. Szedł, mając Elantris po prawej, a Kae po lewej ręce. W ciemności lśniły niewielkie skupiska świateł – pałac królewski, a teraz dom diuka Telrii. Arelicka szlachta, skwapliwie okazując oddanie nowemu królowi, była prawie w komplecie obecna na przyjęciu koronacyjnym i prześcigała się w okazywaniu lojalności.

Pompatyczny były diuk wyraźnie rozkoszował się uwagą, jaką mu poświęcano. Hrathen szedł dalej w ciemną, spokojną noc, a jego buty postukiwały na kamieniach. Koronacja Telrii odbyła się zgodnie z oczekiwaniami. Dawny diuk, teraz król, był człowiekiem łatwym do zrozumienia, a takimi ludźmi łatwo jest również manipulować. Niech na razie się cieszy nową zabawką. Jutro przyjdzie czas spłacać długi. Telrii, zanim wstąpi do Shu-Dereth, z pewnością zażąda kolejnych pieniędzy od Hrathena. Uważa się za sprytnego

i jest pewien, że korona daje mu jeszcze lepszą broń do ręki wobec Fjordenu. Hrathen oczywiście okaże oburzenie na te finansowe roszczenia, rozumiejąc to, czego nigdy nie mógł zrozumieć sam Telrii. Potęga leży nie w bogactwie, lecz w kontroli – pieniądze są bezwartościowe, jeśli kogoś nie można kupić. Król zrozumie, że wyrningi, których żąda, nie dadzą mu potęgi, lecz spowodują, że to on znajdzie się w czyjejś władzy. A kiedy będzie się nurzał w monetach, Arelon wymknie mu się z rąk. Hrathen pokręcił głową z niejakim poczuciem winy. Użył diuka Telrii,

ponieważ król to takie cudowne narzędzie. Jednakże w sercu Telrii nie będzie nawrócenia – nie zaakceptuje prawdziwie Jaddetha ani Jego Imperium. Obietnice Telrii będą równie puste, jak potęga jego tronu, a jednak Hrathen go użyje. To było logiczne, a Hrathen rozumiał, że potęga jego wiary

kryje się w jej logice. Telrii może nie będzie wierzył, ale jego dzieci, wychowane jako Derethi, już będą. Jedno nieważne nawrócenie przyniesie królestwu zbawienie.

Idąc, nieustannie zwracał wzrok ku ciemnym ulicom Elantris. Martwił się księżniczką. Nie był zadowolony z tego uczucia, ale nie zamierzał negować jego istnienia. Sarene była wspaniałą przeciwniczką, a on doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak niebezpiecznym miejscem jest Elantris. Zrozumiał to, kiedy rozkazał ją otruć, ważąc, czy ryzyko jest warte zysku. Po trzech dniach czuł jednak, że jego przekonanie słabnie. Potrzebował jej żywej. I to z więcej niż jednego powodu. Obserwował zatem ulice w nadziei, że ujrzy ją na dole i pocieszy swoje sumienie myślą, że jest cała i zdrowa.

Oczywiście nie miał szans niczego podobnego zobaczyć. Szczerze mówiąc, dzisiaj wieczorem nie zobaczył ani jednego Elantrianina. Nie wiedział, czy przenieśli się do innej części miasta, czy też walczyli ze sobą tak zacięcie, że powybijali się nawzajem. –Jesteś gyorn Hrathen – usłyszał za sobą głos. Obejrzał się, szukając wzrokiem człowieka, który zdołał go zajść niepostrzeżenie. Lecz przed nim wisiał Seon i lśnił intensywnie w ciemności. Hrathen zmrużył oczy, by spojrzeć na Aon w jego wnętrzu. Dio.

–Jestem nim – rzekł ostrożnie. –Przybywam w imieniu mojego pana, króla Eventeo z Teod – rzekł Seon melodyjnym głosem. – Chce z tobą rozmawiać. Hrathen uśmiechnął się. Już zaczął się zastanawiać, ile czasu minie, zanim Eventeo się z nim skontaktuje. –Czekam z niecierpliwością, co ma do powiedzenia Jego Wysokość. Seon zapulsował i wessał w siebie światło, rysując twarz mężczyzny o owalnej twarzy i pełnym podbródku.

–Wasza Wysokość. – Hrathen skłonił się. – Czym ci mogę służyć? –Daj spokój z bezsensownymi grzecznościami, gyornie – odparł spokojnie Eventeo. – Wiesz, czego chcę. –Swojej córki. Król skinął głową. –Wiem, że jakimś cudem masz moc nad tą chorobą. Co trzeba zrobić, aby uratować Sarene? –Sam nie mam żadnej mocy – odparł pokornie Hrathen. – To lord Jaddeth

uzdrawia. Król się zawahał.

–Więc co trzeba zrobić, by wasz Jaddeth uzdrowił mą córkę? –Lord może się dać przekonać, jeśli dasz Mu jakąś zachętę – odparł Hrathen. – Niewierni nie są obdarowywani cudami, Wasza Miłość. Król Eventeo powoli skłonił głowę. Widocznie wiedział, czego zażąda Hrathen. Musi bardzo kochać swoją córkę.

–Będzie jak chcesz, kapłanie – rzekł Eventeo. – Jeśli moja córka bezpiecznie wyjdzie z tego miasta, nawrócę się na Shu-Dereth. I tak wiedziałem, że to nastąpi. Hrathen uśmiechnął się szeroko. –Zobaczę, czy zdołam… skłonić lorda Jaddetha, by oddał nam księżniczkę, Wasza Miłość. Eventeo skinął głową. Jego twarz była twarzą człowieka pokonanego. Seon zakończył kontakt i odpłynął bez słowa. Hrathen wciąż się uśmiechał. Ostatni

kamyczek układanki wpadł na miejsce. Eventeo podjął mądrą decyzję. W ten sposób przynajmniej zażądał coś w zamian za nawrócenie… nawet jeśli miał to otrzymać tak czy owak. Hrathen spojrzał raz jeszcze na Elantris, z każdą chwilą bardziej zaniepokojony, czy Sarene wróci stamtąd cała i zdrowa. Zaczynał mieć nadzieję, że w ciągu kilku kolejnych miesięcy zdoła podarować Wyrnowi nie jeden pogański naród, ale dwa.

Rozdział 46

Były chwile, kiedy Raoden życzył ojcu śmierci. Widział cierpienie ludzi, wiedział, że winę za to ponosi jego

ojciec. Iadon okazał się oszustem w osiąganiu sukcesów i bezlitosny w dążeniu do niszczenia innych. Uwielbiał patrzeć, jak jego szlachta bierze się za łby, a jego królestwo popada w ruinę. Arelon będzie się miał lepiej bez króla Iadona. A jednak, kiedy przyszła wieść o śmierci ojca, Raoden stwierdził, że ogarnia go zdradziecka melancholia. W głębi serca chciał zapomnieć o Iadonie z pięciu ostatnich lat, a pamiętać jedynie Iadona z dzieciństwa. Jego ojciec był najlepszym kupcem w Arelonie – szanowanym przez krajan, uwielbianym przez syna. Wydawał się człowiekiem honoru i siły. Raoden w

głębi duszy na zawsze pozostanie dzieckiem, które widziało w swym ojcu najpotężniejszego z bohaterów. Tylko myśli o Sarene i Aonach pomagały mu zapomnieć o stracie. Kiedy nie był z nią, był z nimi. Nowe Elantris żyło własnym życiem, ludzie sami znajdywali sobie pracę, rzadko też wybuchały sprzeczki, które wymagałyby jego uwagi. Przychodził zatem często do biblioteki i rysował Aony, a Sarene czytała. –Jest tu zdumiewająco niewiele informacji na temat współczesnego Fjordenu – stwierdziła Sarene, przedzierając się przez tom tak

wielki, że potrzebowała pomocy Raodena, by zdjąć go z półki. –Może jeszcze po prostu nie znalazłaś właściwej książki – odparł. Siedziała, jak zwykle, przy tym samym biurku, ze stosem książek obok fotela, a on stał plecami do ściany, trenując nową serię modyfikatorów Aonów. –Może – odrzekła bez przekonania. – Wszystko tu traktuje o dawnym imperium. Tylko książka o historycznej rekonstrukcji wspomina w ogóle Fjorden z ostatnich stu lat. Uważam, że Elantrianie starannie

studiowali inne religie… choćby tylko po to, żeby wiedzieć, z czym walczą. –O ile dobrze rozumiem, Elantrianie nie mieli nic przeciwko konkurencji – odrzekł Raoden, kreśląc Aon Ehe. W chwili, gdy mówił, jego palec umknął w bok i przerwał linię. Aon trzymał się przez chwilę w powietrzu, po czym znikł, bo błąd zniszczył całą konstrukcję. Raoden westchnął, ale kontynuował: – Elantrianie uważali, że w naturalny sposób górują nad wszystkim co istnieje i nie muszą zawracać sobie głowy innymi religiami. Większości z nich nie obchodziło nawet, czy są czczeni, czy nie.

Sarene myślała przez chwilę, po czym znów spojrzała w książkę, odsuwając talerz, na

którym znajdowały się dzisiejsze racje prowiantowe. Raoden nie powiedział jej, że dostaje ona większe porcje – jak każdy nowo przybyły przez pierwszy tydzień. Z doświadczenia wiedział, że łagodne zmniejszanie spożycia pozwala umysłowi dostosować się do głodu. Zaczął rysować znowu, ale chwilę później drzwi biblioteki się otwarły.

–Czy on tam dalej jest? – zapytał Raoden, kiedy Galladon wszedł do środka. –Kolo – odparł Dulanin. – Wciąż wrzeszczy do swego boga. –Chcesz powiedzieć, że się modli. Wzruszył ramionami i podszedł, aby usiąść obok Sarene. –Myślę, że bóg słyszałby go nawet gdyby mówił cicho. Sarene podniosła wzrok znad książki. –Mówisz o gyornie? Raoden skinął głową.

–Stoi na murze nad bramą od rana. Zdaje się, że błaga swojego boga, żeby nas uzdrowił. Sarene drgnęła. –Uzdrowił nas? –Coś w tym guście – odparł Raoden. – Słabo go słychać. –Uzdrowić Elantris? A to nowina. – Spojrzała na niego podejrzliwie. Raoden wzruszył ramionami i rysował dalej. Galladon wybrał książkę o rolnictwie i zaczął ją przeglądać. Od kilku dni próbował wymyślić metodę

irygacji, która działałaby w tych specyficznych warunkach. Kilka minut później Raoden prawie skończył Aon i jego modyfikatory i w tym momencie zorientował się, że Sarene odłożyła książkę i obserwuje go. Jej zainteresowanie sprawiło, że znów się pomylił i Aon znikł, zanim Raoden się zorientował, gdzie popełnił błąd. Wciąż go obserwowała, kiedy unosił rękę, by zacząć od początku Aon Ehe. –Co? – zapytał wreszcie. Jego palce instynktownie nakreśliły trzy pierwsze linie – tę u góry, z boku

i kropkę, stanowiące początek każdego Aonu. –Rysujesz go przez całą ostatnią godzinę – zauważyła. –Chcę się nauczyć. –Ale już to zrobiłeś, co najmniej tuzin razy z rzędu. Wzruszył ramionami. –To mi pomaga myśleć. –O czym? – zapytała z zaciekawieniem, widocznie chwilowo znudzona historią Starego Imperium. –Ostatnio o AonDor. W tej chwili

rozumiem większość teorii, ale wciąż nie jestem

ani trochę bliżej rozwiązania problemu, co blokuje Dor. Czuję, że Aony się zmieniły, że stare wzorce są nie całkiem prawidłowe, ale nie wiem zupełnie, co i dlaczego się zmieniło. –Może coś z ziemią? – zauważyła niedbale, odchylając się na krześle. –Co masz na myśli? –No cóż – mruknęła w zadumie. – Mówisz, że Aony i ziem są ze sobą

powiązane… choć nawet ja mogłabym ci to powiedzieć. –O? – zdziwił się Raoden uśmiechając się lekko. – Czy twoja edukacja jako księżniczki obejmowała sekrety elantryjskiej magii? –Nie – odparła, kręcąc głową. – Ale uczyłam się Aonów. Aby zacząć jakikolwiek Aon, rysujesz najpierw mapę Arelonu. Tego nauczyłam się już jako mała dziewczynka. Raoden zamarł w połowie linii. –Powiedz to jeszcze raz.

–Hę? – zdziwiła się Sarene. – Och, to taki głupi trik, którego mnie nauczył nauczyciel, żebym uważała. Widzisz? Każdy Aon tak się zaczyna: górna linia przedstawia wybrzeże, boczna wygląda jak góry Arad, a kropka pośrodku to Jezioro Alonoe. Galladon wstał, podszedł i spojrzał na wciąż świecący Aon Raodena. –Ona ma rację, sule, to rzeczywiście wygląda jak Arelon. W twoich książkach nic o tym nie było? –Nie – odparł ze zdumieniem Raoden. – To znaczy, we wszystkich wyczytałem, że istnieje powiązanie

między Aonami a Arelonem, ale nigdy nie znalazłem wzmianki, że Aony istotnie przedstawiają ziemię. Może ta koncepcja była zbyt elementarna. Galladon wziął książkę i rozłożył coś, co znajdowało się na ostatniej stronie – mapę Arelonu. –Rysuj dalej, sule, inaczej Aon ci zniknie. Raoden posłuchał i znów zaczął kreślić. Galladon podniósł mapę, a Sarene podeszła i stanęła obok niego. Oboje spojrzeli przez cienki papier na jarzący się Aon.

–Doloken! – zaklął Galladon. – Sule, proporcje są dokładnie te same, nawet biegną pod tym samym kątem. Raoden zakończył Aon jednym ruchem. Podszedł do dwójki przyjaciół, wziął od nich mapę, spojrzał najpierw na nią, a potem na Sarene. –Więc co jest nie tak? Góry wciąż są na miejscu. Wybrzeże i jezioro także. Wzruszyła ramionami. –Nie patrz na mnie. To ty jesteś ekspertem… ja nie potrafię narysować nawet jednej linii.

Raoden odwrócił się do swojego Aonu. Kilka chwil później znak rozbłysnął na chwilę i zgasł, gdyż jego potencjał wciąż był z jakiegoś powodu zablokowany. Jeśli hipoteza Sarene miałaby się sprawdzić, Aony były jeszcze bardziej związane z Arelonem, niż sądził. Cokolwiek zatrzymało AonDor, miało również wpływ na ziemię Arelonu. Obrócił się, żeby podziękować Sarene za podpowiedź. Jednakże słowa uwięzły mu w gardle. Coś było nie tak. Czarne plamy na twarzy księżniczki miały niewłaściwy kolor – nie czarny,

lecz niebieskawy i fioletowy, jak sińce. I bladły na jego oczach. –Litościwy Domi! – zawołał. – Galladonie, popatrz na nią! Dulanin obrócił się, zaniepokojony, ale zamiast zmartwienia na jego twarzy odmalował się zachwyt. –Co? – zapytała księżniczka, rzucając im nerwowe spojrzenia. –Co zrobiłeś, sule? – zapytał Galladon. –Nic! – upierał się Raoden, spoglądając w miejsce, gdzie był jego Aon. – Coś innego ją uleczyło.

Nagle skojarzył. Sarene nigdy nie była w stanie rysować Aonów. Skarżyła się na zimno, wciąż się upierała, że nie czuje bólu. Sięgnął do jej twarzy i położył na niej dłoń. Była ciepła – zbyt ciepła, nawet jak na nowego Elantrianina, którego ciało jeszcze nie wystygło. Drżącymi palcami zsunął szal z jej głowy i poczuł na skórze prawie niewidoczny, jasny puszek. –Idos Domi – wyszeptał. Chwycił ją za rękę i wyprowadził z biblioteki.

***

–Duchu, ja nic nie rozumiem – zaprotestowała, kiedy weszli na dziedziniec przed bramą Elantris. –

Nigdy nie byłaś Elantrianką, Sarene – rzekł. – To sztuczka. Taka sama, jak ta, której użył gyorn, by wyglądać jak Elantrianin. Hrathen jakoś umiał sprawić, że wyglądasz, jakbyś została zabrana przez Shaod, choć nie jesteś. –Ale… –Myśl, Sarene! – rzekł, obracając ją tak, aby spojrzała mu w oczy. Gyorn modlił się na murach nad ich głowami, ale jego donośny głos był zniekształcony przez odległość. –Twój ślub z Roialem postawiłby na tronie przeciwnika Shu-Dereth.

Hrathen musiał zapobiec ślubowi i zrobił to w sposób możliwie jak najbardziej kłopotliwy. Nie powinno cię tu być. Znów pociągnął ją za ramię, próbując poprowadzić do bramy. Oparła się, ciągnąc go w drugą stronę.

–Nigdzie nie idę. Spojrzał na nią zaskoczony. –Musisz. To jest Elantris, Sarene. Nikt nie chce tu być. –Nie obchodzi mnie to – odparła

zbuntowanym, stanowczym tonem. – Ja zostaję. –Arelon cię potrzebuje. –Arelon ma się lepiej beze mnie. Gdybym się nie mieszała, Iadon żyłby teraz, a Telrii nie siedziałby na tronie. Raoden znieruchomiał. Chciał, żeby została. Pragnął tego. Ale zrobi, co musi, by stąd wyszła. To miasto to śmierć. Bramy otwarły się, gyorn rozpoznał swoją ofiarę. Sarene spojrzała na Raodena

rozszerzonymi oczami, wyciągając do niego rękę. Plamy znikły już prawie zupełnie. Była piękna. –Myślisz, że możemy pozwolić sobie na to, żeby cię żywić, księżniczko? – zapytał, zmuszając się do szorstkiego tonu. – Uważasz, że będziemy marnować żywność na kogoś, kto nie jest jednym z nas? –To ci się nie uda, Duchu – odparowała. – Widzę prawdę w twoich oczach. –Więc w nią uwierz – odrzekł. – Nawet przy surowych racjach Nowe Elantris ma żywności na kilka tygodni.

Mamy uprawy, ale plon zbierzemy za kilka miesięcy. Przez ten czas będziemy głodować. Wszyscy… ludzie, kobiety i dzieci. Będziemy głodować, jeśli ktoś z zewnątrz nie dostarczy nam zapasów. Zawahała się i nagle znalazła się w jego ramionach, tuląc się do jego piersi. –Niech cię szlag trafi – syknęła. – Niech cię przeklnie Domi. –Arelon potrzebuje cię, Sarene – szepnął w odpowiedzi. – Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, Elantris może nie pozostało już wiele czasu. Wiesz,

co kapłani Derethi zrobiliby z nami, gdyby im pozwolono. W Arelonie bardzo źle się dzieje, Sarene, a ty jesteś jedyną osobą, której ufam, że potrafi to naprawić. Spojrzała mu w oczy. –Ja wrócę. Ludzie w żółci i brązach rozdzielili ich siłą. Odepchnęli Raodena, aż pośliznął się na śliskich kamieniach i upadł na plecy. Zabrali Sarene, a on pozostał w błocie, czując, jak szlam kląska pod jego ciałem. Podniósł wzrok i spojrzał na człowieka w krwistoczerwonej zbroi. Gyorn stał przez chwilę w

milczeniu, po czym odwrócił się i poszedł za Sarene. Bramy zamknęły się za nim.

Rozdział 47

Bramy zamknęły się. Tym razem nie uwięziły jednak Sarene w Elantris, lecz poza nim. Emocje szarpały jej duszą jak stado głodnych wilków, a każda domagała się oddzielnej uwagi. Pięć dni temu myślała, że jej życie legło w gruzach. Chciała, modliła się i błagała Domi, by ją uleczył. Teraz zapragnęła przekleństwa z całego serca, byle tylko Duch był z nią. Domi jednak podjął decyzję za nią. Duch miał rację, nie mogła żyć teraz w Elantris, tak jak przedtem nie

mogła żyć w mieście. Światy i potrzeby ciał różniły się zbyt mocno. Czyjaś dłoń spoczęła na jej ramieniu. Otrząsnęła się z otępienia i spojrzała. Niewielu było mężczyzn, na których spoglądała zadzierając głowę. Hrathen. –Jaddeth cię oszczędził, księżniczko – rzekł. Strząsnęła jego rękę. –Nie wiem, jak to zrobiłeś, kapłanie, ale jedno wiem na pewno. Nic nie jestem winna twojemu bogu.

–Twój ojciec uważa inaczej, księżniczko – odparł Hrathen z twardym wyrazem twarzy. –Jak na człowieka, którego religia szczyci się głoszeniem prawdy, kłamiesz wyjątkowo obleśnie. Hrathen uśmiechnął się blado. –Kłamię? Dlaczego najpierw z nim nie porozmawiasz? W pewnym sensie można powiedzieć, że podarowałaś nam Teod. Nawróć króla, a nawróci się cały naród. –Niemożliwe! – syknęła, ale ogarnęła ją niepewność. Gyornowie zwykle byli

zbyt przebiegli, by mówić wprost nieprawdę. –Walczyłaś mądrze i sprytnie, księżniczko – rzekł Hrathen, znów wyciągając ku niej dłoń w rękawicy. – Ale prawdziwa mądrość widzi, gdzie kończy się walka. Mam Teod, a wkrótce będę miał Arelon. Nie bądź jak ptak, który wije gniazdo na mokrych wydmach, a ocean co chwila zabiera mu jego pracę. Przyjmij ShuDereth i niech twoje wysiłki staną się czymś więcej niż tylko pychą. –Wolę umrzeć! –To już było – odparł gyorn. – A ja cię

sprowadziłem z powrotem. Zrobił krok w przód i Sarene cofnęła się, odpychając go rękami wpartymi w jego pierś.

W świetle słońca nagle zalśniła stal i sztych miecza Eondela znalazł się na gardle Hrathena. Sarene poczuła, jak obejmują ją przyjazne, potężne ramiona, a szorstki głos wykrzykuje radośnie jej imię. –Niech będzie błogosławione imię Domi! – zawołał Kiin, unosząc ją w uścisku.

–Niech będzie błogosławione imię Jaddetha – poprawił Hrathen, choć czubek miecza wciąż spoczywał na jego gardle. – Domi ją zostawił, by zgniła. –Nie mów nic więcej, klecho – syknął Eondel, groźnie nachylając miecz. Hrathen prychnął. A potem, ruchem szybszym niż wzrok Sarene, gyorn odchylił się w tył, uciekając z zasięgu miecza. Kopnął go jednocześnie, uderzając stopą w dłoń Eondela i wytrącając mu broń. Hrathen obrócił się w obłoku szkarłatnej peleryny, dłoń w rękawicy

chwyciła miecz w powietrzu. Stal błysnęła, kiedy gyorn obrócił miecz, łamiąc jego sztych o bruk i trzymając jak król berło. A potem upuścił go, rękojeścią wprost w zdrętwiałą dłoń Eondela. Kapłan ruszył przed siebie, wymijając zdumionego generała. –Czas mija jak góra, Sarene – szepnął jej do ucha. Napierśnikiem niemal muskał obejmujące ją ręce Kiina. – Mija tak powoli, że ludzie nie zauważają jego ruchu. Ale miażdży tych, którzy nie śpieszą przed nim. Z tymi słowy obrócił się, zawadzając rozwianym płaszczem Eondela i Kiina, po czym odszedł.

Kiin obserwował go przez chwilę z nienawiścią. Wreszcie spojrzał na Eondela. –Chodź, generale. Sarene musi odpocząć w domu. –Nie ma czasu na odpoczynek, wujku – odrzekła. – Musimy zebrać naszych sprzymierzeńców i spotkać się jak najszybciej. Kiin uniósł brew. –Będzie na to czas później ‘Ene. Nie jesteś w stanie… –Miałam miłe wakacje, wujku –

odparła – ale mam sporo do roboty. Może kiedy to się skończy, wrócę do Elantris. Na razie musimy powstrzymać Telrii przed oddaniem naszego kraju w ręce Wyrna. Wyślijcie umyślnych do Roiala i Ahana. Chcę spotkać się z nimi jak najszybciej. Twarz jej wuja wyrażała najwyższy stopień osłupienia. – Wygląda na to, że naprawdę nic jej nie jest – zauważył z uśmiechem Eondel.

***

Kucharze w domu jej ojca wiedzieli jedno: kiedy Sarene chciała jeść, to umiała. –Pospiesz się, kuzynko – rzekł

Lukel, kiedy skończyła czwarty talerz. – Prawie

wydawało mi się, że miałaś czas poczuć smak. Sarene zignorowała go, gestem prosząc Kiina o kolejny smakołyk. Powiedziano jej, że jeśli głoduje się wystarczająco długo, żołądek się kurczy, ograniczając tym samym ilość jedzenia, jaką człowiek może wchłonąć. Ten, kto wymyślił tę teorię, złapałby się za głowę, gdyby teraz zobaczył ucztującą Sarene.

Siedziała przy stole naprzeciwko Lukela i Roiala. Starszy diuk właśnie przybył i kiedy zobaczył Sarene, omal nie zemdlał z wrażenia. Wyszeptał jednak tylko modlitwę do Domi i oniemiały usiadł naprzeciwko niej. –Szczerze powiem, że nigdy w życiu nie widziałem, żeby kobieta tyle zjadła – rzekł po chwili z szacunkiem. Wciąż jeszcze wpatrywał się w nią z niedowierzaniem i zachwytem. –To teodzka olbrzymka – odparł Lukel. – Trudno porównywać Sarene ze zwykłymi kobietami. –Gdybym nie była zajęta jedzeniem,

odpowiedziałabym wam – rzuciła, machając do nich widelcem. Nie miała pojęcia, jak bardzo jest głodna, dopóki nie weszła do kuchni Kiina, gdzie błąkały się jeszcze zapachy poprzednich uczt, unosząc się w powietrzu jak rozkoszna mgła. Teraz dopiero zrozumiała, jak dobrze jest mieć światowego kucharzawojażera za wuja. Kiin wszedł z patelnią na pół wrzącego mięsa i warzyw w czerwonym sosie. –To jindyjski RaiDomo Mai. Oznacza to dosłownie „mięso w ognistej

skórze”. Masz szczęście, że znalazłem właściwe składniki. Ostatnie zbiory jindyjskiego pieprzu RaiDel były kiepskie i… – Urwał, kiedy Sarene zaczęła nakładać sobie stos mięsa. – Ciebie to nie obchodzi, prawda? – zapytał z westchnieniem. – Mógłbym je ugotować w wodzie po zmywaniu, też by ci smakowało. –Rozumiem, wujku – odrzekła. – Cierpisz za swoją sztukę. Kiin usiadł i spojrzał na puste talerze rozstawione na stole. –Z całą pewnością odziedziczyłaś taki apetyt.

–To duża dziewczyna – rzekł Lukel. – Ileż paliwa trzeba, żeby napędzać to ciało. Sarene zgromiła go wzrokiem między jednym kęsem a drugim. –Czy ona w ogóle zwalnia – zapytał Kiin. – Zapasy mi się kończą. –Właściwie – mruknęła po chwili – myślę, że to mi wystarczy. Panowie, nie wiecie jak tam było. Co prawda, nieźle się bawiłam, ale nie było za wiele do jedzenia. –Dziwne, że w ogóle coś było – odparł

Lukel. – Elantrianie lubią jeść. –Ale właściwie nie potrzebują – odparł Kiin. – Więc mogą oszczędzać. Sarene jadła, nie patrząc na wujka i kuzyna. W pewnej chwili zaintrygowała ją myśl,

skąd oni tyle wiedzą o Elantrianach? –Nieważne warunki, księżniczko – rzekł Roial. – Dziękujemy Domi za twój bezpieczny powrót. –Nie jest aż tak cudowny, jak by się

zdawało, Roialu – odparła Sarene. – Czy ktoś policzył, ile dni był w Elantris Hrathen? –Cztery albo pięć – odparł Lukel po chwili namysłu. –Założę się, że to było pięć dni – dokładnie tyle samo, ile zajęło mi „wyzdrowienie”. Roial skinął głową. –Możliwe, że gyorn ma z tym coś wspólnego. Rozmawiałaś już z ojcem? Sarene poczuła ucisk w żołądku.

–Nie… zaraz się tym zajmę. Rozległo się stukanie do drzwi i chwilę później wszedł Eondel, ciągnąc za sobą Shudena. Młody Jindo był na przejażdżce z Toreną. Zaledwie wszedł, uśmiechnął się szeroko. –Wiedzieliśmy, że wrócisz, Sarene. Jeśli ktokolwiek może pójść do piekła i wrócić nietknięty, to tylko ty. –Nie całkiem nietknięta – zauważyła, unosząc dłoń i dotykając nagiej skóry głowy. – Znalazłeś coś?

–Proszę, pani – rzekł Eondel, wyjmując krótką jasną perukę. – To najlepsze, co udało mi się znaleźć, inne były tak toporne, że założyłbym się, że zostały wykonane z końskiego włosia. Sarene obejrzała perukę krytycznie – będzie jej sięgała ledwie do ramion. Ale lepsze to niż łysina. Doszła do wniosku, że włosy były największą stratą, jaką poniosła na wygnaniu. Miną lata, nim znowu urosną do odpowiedniej długości. –Szkoda, że nikt nie zebrał moich własnych włosów – zauważyła, odkładając na bok perukę.

–Nie przewidywaliśmy twojego powrotu, kuzynko – odrzekł Lukel, wybierając ostatnie kawałki mięsa z patelni. – Prawdopodobnie wciąż były przyczepione do twojego welonu, kiedy został spalony. –Spalony? –Arelicki obyczaj, ‘Ene – wyjaśnił Kiin. – Kiedy ktoś zostaje wrzucony do Elantris, pali się wszystkie jego rzeczy. –Wszystkie? –Obawiam się, że tak – odparł zakłopotany Kiin. Zamknęła oczy i

odetchnęła

głęboko. –Nieważne – mruknęła i spojrzała po obecnych. – Gdzie Ahan? –W pałacu Telrii – odparł Roial. Zmarszczyła brwi. –A co on tam robi? –Uznaliśmy, że powinniśmy tam kogoś posłać, żeby przynajmniej powitał nowego króla. – Kiin wzruszył ramionami. – Będziemy z nim musieli

współpracować, więc równie dobrze możemy wiedzieć, jakiego rodzaju współpracy mamy się spodziewać. Sarene spojrzała na swoich towarzyszy. Pomimo widocznej radości na jej widok, ujrzała teraz w ich twarzach coś jeszcze. Porażkę. Pracowali tak ciężko, żeby nie dopuścić Telrii do tronu, i ponieśli klęskę. W duchu musiała przyznać, że czuła to samo. Było jej niedobrze. Nie mogła się zdecydować, czego chce. Wszystko było tak skomplikowane. Na szczęście jej poczucie obowiązku okazało się silniejsze. Duch miał rację – Arelon jest w wielkim niebezpieczeństwie. Nie chciała nawet

rozważać tego, co Hrathen powiedział o jej ojcu. Wiedziała tylko, że cokolwiek się stanie, ona musi chronić Arelon. Dla dobra Elantris. –Mówicie tak, jakby nie można już nic było zrobić z prawem Telrii do tronu – powiedziała, przerywając ciszę, jaka zapadła po słowach Kiina. –A co możemy zrobić? – zapytał Lukel. – Został koronowany, szlachta go wspiera. –I Wyrn także – przypomniała mu Sarene. – Wysłanie Ahana było dobrym pomysłem, wątpię jednak, czy znajdziecie choć trochę pobłażania w

czasie panowania Telrii – czy to dla nas, czy dla reszty Arelonu. Panowie, to Roial powinien być królem, a ja jego żoną. Czuję się odpowiedzialna za ten lud. Oni cierpieli pod Iadonem. Jeśli Telrii przekaże to królestwo Wyrnowi, Arelon zostanie niczym innym, jak tylko fjordelską prowincją. –Co chcesz przez to powiedzieć, Sarene? – zapytał Shuden. –śe powinniśmy podejmować działania przeciwko Telrii… jakie tylko się da. Przy stole zapadła cisza. Wreszcie przemówił Roial.

–To co innego niż poprzednio, Sarene. Sprzeciwialiśmy się Iadonowi, ale nie planowaliśmy jego usunięcia. Jeśli podejmiemy bezpośrednie działania przeciwko Telrii, będziemy zdrajcami Korony. –Zdrajcami Korony, lecz nie ludu – rzekła Sarene. – W Teod szanujemy króla, ponieważ nas chroni. To interes – formalna umowa. Iadon nie zrobił nic, co uchroniłoby Arelon. Nie zbudował armii, by odeprzeć Fjorden, nie wymyślił takiego systemu prawnego, który by zapewnił poddanym uczciwe traktowanie, i nie zrobił nic, aby zadbać o dobro duchowe narodu. Instynkt ostrzega

mnie, że Telrii będzie jeszcze gorszy.

Roial westchnął. –Nie wiem, Sarene. Iadon obalił Elantrian, by przejąć władzę, a teraz ty proponujesz zrobić to samo? Ile wytrzyma nasz kraj, zanim się rozpadnie? –Jak sądzisz, ile wytrzyma Hrathenowego pociągania za sznurki? – odparowała Sarene. Zebrani lordowie spojrzeli po sobie.

–Prześpijmy się z tym, Sarene – zaproponował Shuden. – Mówisz o trudnych sprawach… nie można w nie wchodzić bez dokładnego przemyślenia. –Zgoda – odrzekła. Sama z niecierpliwością czekała na nocny spoczynek. Po raz pierwszy od prawie tygodnia wreszcie będzie jej ciepło w nocy. Lordowie pokiwali głowami i wstali, żeby wyjść. Roial zwlekał jeszcze. –Chyba nie ma powodów, aby dalej utrzymywać w mocy nasze zaręczyny, co, Sarene?

–Nie sądzę, panie. Jeśli weźmiemy teraz tron, uczynimy to siłą, nie manipulacją polityczną. Diuk pokiwał ze smutkiem głową. –Cóż, to było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, moja droga. Dobranoc zatem. –Dobranoc. – Sarene uśmiechnęła się do Roiala, kiedy opuszczał salę. Trzy razy zaręczona i bez ślubu. Zbiera niezłe referencje. Z westchnieniem patrzyła, jak Roial zamyka drzwi, i spojrzała na Kiina, który sprzątał resztki jej posiłku.

–Wujku – zagadnęła. – Telrii przeprowadził się do pałacu, a moje rzeczy zostały spalone. Nie mam gdzie mieszkać. Mogę przyjąć twoją propozycję sprzed dwóch miesięcy i zostać tutaj? Kiin zachichotał. –Moja żona byłaby bardzo niezadowolona, gdyby było inaczej, ‘Ene. Od godziny przygotowuje ci pokój.

***

Sarene siedziała na łóżku, w nocnej koszuli swojej ciotki. Nogi podciągnęła wysoko pod brodę i oparła

na nich głowę. Ashe zamglił się na chwilę, kiedy twarz jej ojca znikała, ustępując normalnemu kształtowi Seona. Przez dłuższą chwilę milczał, zanim powiedział: –Przykro mi, pani. Sarene skinęła bezwłosą głową. Hrathen nie kłamał, nawet nie przesadzał. Jej ojciec nawrócił się na Shu-Dereth.

Ceremonia jeszcze nie doszła do skutku, w Teod nie było kapłanów Derethi. Jednakże było wiadomo, że

skoro tylko Hrathen skończy z Arelonem, uda się do rodzinnego kraju Sarene i osobiście odbierze oficjalną przysięgę od jej ojca. Przysięga ta umieści Eventeo na samym dole hierarchii Derethi, zmuszając go do ustępowania kaprysom nawet najniższego kapłana. Ani prośby, ani tłumaczenia nie były w stanie zmienić decyzji ojca. Eventeo był człowiekiem honoru. Przysiągł Hrathenowi, że jeśli Sarene wróci szczęśliwie, on się nawróci. Nieważne, że zarówno jej przekleństwo, jak i wyzdrowienie były jedynie oszustwami gyorna – król dotrzyma obietnicy.

A tam, gdzie prowadzi Eventeo, pójdzie cały Teod. Oczywiście zajmie to trochę czasu, lud Teod nie był stadem owiec. Jednakże, kiedy artethowie zaleją jej ziemie, ludzie zaczną podchodzić do ich słów ze zrozumieniem, a nie, jak przedtem, z pięściami – i wszystko tylko dlatego, że ich król jest Derethi. Teod zostanie na zawsze odmieniony. A on zrobił to dla niej. Oczywiście twierdził też, że to najlepsze dla kraju. Niezależnie od tego, jak dobra jest flota Teod, sama liczebność sprawi, że zdeterminowana kampania Fjordenu przebije się przez armadę. Eventeo twierdził, że nie będzie

toczył beznadziejnej wojny. A jednak był to ten sam człowiek, który nauczył Sarene, że zasadą jest zawsze walka dla obrony. Eventeo twierdził, że prawda jest niezmienna i że żadnej bitwy, nawet beznadziejnej, nie toczy się na próżno, jeśli broni słusznej sprawy. Widocznie jednak miłość była silniejsza od prawdy. Poczuła się mile połechtana, ale uczucia sprawiały jej przykrość. Teod upadnie z jej powodu, stanie się kolejną prowincją Fjordenu, a król jedynie sługą Wyrna. Eventeo podpowiadał jej, że powinna uczynić w Arelonie to samo, co on w

Teod, ale z jego tonu wywnioskowała, że był dumny z jej odmowy. Będzie chroniła Arelon i Elantris. Będzie walczyła o przetrwanie religii, ponieważ Arelon – biedny, chory Arelon – był teraz ostatnim bastionem Shu-Korath. Niegdyś Arelon był miejscem zamieszkanym przez bogów, a teraz stanie się ostatnią przystanią dla samego Domi.

Rozdział 48

Hrathen siedział w poczekalni pałacowej i rosło w nim niezadowolenie. Wokół niego widoczne już były zmiany rządu. Wydawało się niezwykłe, że jeden człowiek może posiadać tyle gobelinów, dywanów i brokatów. Salon

pałacowy był tak udrapowany pluszem, że Hrathen musiał dosłownie walczyć ze stosami poduszek, aby odgrzebać kawałek kamiennej ławki, na której mógł wreszcie spocząć. Siedział w pobliżu kominka, zaciskając szczęki, kiedy obserwował zebraną szlachtę. Jak się należało spodziewać, Telrii stał się nagle bardzo zajętym człowiekiem. Każdy szlachcic, ziemianin i ambitny kupiec uważał za stosowne złożyć „wyrazy szacunku” nowemu królowi. Dziesiątki takich czekały w salonie, wielu z nich nawet bez zgody na oficjalną audiencję. Kiepsko ukrywali zniecierpliwienie, ale żaden nie był

dość odważny, by okazać irytację takim traktowaniem. Ta niewygoda była mało ważna. Nie do zniesienia wszelako był fakt, że Hrathen został do tej grupy włączony. Ta tak zwana szlachta była rozpaplaną, niekompetentną bandą. Hrathen jednak miał za sobą potęgę Wyrna i Imperium Jaddetha… te same siły, które dały Telrii bogactwo, by mógł sięgnąć po tron. A jednak Hrathen był zmuszony czekać. To było irytujące, nieuprzejme i niewiarygodne. Hrathen nie miał jednak wyboru, musiał to znieść. Choć miał za sobą potęgę

Wyrna, nie miał wojsk ani sposobu, by cokolwiek na Telrii wymusić. Nie mógł go nawet otwarcie zadenuncjować – pomimo irytacji Hrathen miał zbyt wyczulony zmysł polityczny, by pozwolić sobie na coś takiego. Ciężko pracował, by wynieść na tron potencjalnego sympatyka; jedynie głupiec pozwoliłby, żeby jego własna duma wszystko zniszczyła. Hrathen poczeka, przez chwilę będzie znosił brak szacunku, by otrzymać wreszcie nagrodę. Do sali wszedł adiutant, odziany w eleganckie jedwabie – przesadna liberia osobistych heroldów Telrii. Goście w sali ożywili się, kilku z nich

wstało i wygładzało ubrania. –Gyorn Hrathen – oznajmił adiutant. Szlachta przywiędła znowu. Hrathen wstał i przeszedł obok nich niedbałym krokiem. Najwyższy czas. Telrii czekał na niego. Hrathen zatrzymał się tuż na progu, z niezadowoleniem rozglądając się po sali. Kiedyś ten pokój służył za gabinet Iadona i wtedy był oszczędnie wyposażony. Wszystko było elegancko rozstawione i porządne, a meble wygodne, acz bez przepychu.

Telrii to zmienił. W kątach pokoju stali adiutanci, a obok nich znajdowały się wózki zastawione egzotycznymi produktami kupionymi od handlarzy na Jarmarku Arelońskim. Telrii spoczywał na wielkiej stercie poduszek i jedwabiu, z przyjaznym uśmiechem na twarzy z fioletowym znamieniem. Podłogę zaścielały dywany, a gobeliny na ścianach były powieszone prawie jeden na drugim. Z kim ja muszę pracować… – pomyślał Hrathen, wzdychając. Iadon przynajmniej był konkretny. –Ach, Hrathen – odezwał się Telrii. – Witaj.

–Wasza Miłość – przywitał go Hrathen, ukrywając urazę. – Miałam nadzieję, że porozmawiamy sam na sam. Telrii westchnął. –Niech będzie – rzekł i machnięciem ręki odprawił adiutantów. Wyszli, starannie zamykając drzwi. –A teraz – rzekł Telrii – dlaczego przyszedłeś? Jesteś zainteresowany opłatami nakładanymi na swoich kupców na Jarmarku Arelońskim? Hrathen zmarszczył brwi.

–Mam do rozważenia ważniejsze sprawy, Wasza Miłość. Ty też. Przyszedłem upomnieć się o wypełnienie obietnic naszego sojuszu. –Obietnic, Hrathen? – zapytał leniwie Telrii. – Ja nic nie obiecywałem. I zaczęła się gra. –Miałeś przyjąć religię Derethi – rzekł Hrathen. – Taka była umowa. –Nie było żadnej umowy – odparł Telrii. – Zaoferowałeś mi fundusze, a ja je przyjąłem. Masz moją wdzięczność za wsparcie, tak jak powiedziałem.

–Nie zamierzam się z tobą wodzić, kupcze – rzekł Hrathen, zastanawiając się, ile też będzie musiał wyłożyć, by Telrii „przypomniał” sobie o ich umowie. – Nie jestem amatorem, żeby mnie wodzić za nos. Jeśli nie uczynisz tego, co oczekuje Jaddeth, znajdę kogoś innego. Nie zapomnij, co się przydarzyło twojemu poprzednikowi. Telrii prychnął. –Nie chwal się czymś, do czego nie przyłożyłeś ręki, kapłanie. Upadek Iadona był, o ile pamiętam, dziełem naszej teodzkiej księżniczki. Ty w tym czasie przebywałeś w Elantris.

Teraz, jeśli Fjorden chce Derethi na tronie w Arelonie, można będzie to chyba załatwić, ale za odpowiednią cenę. Wreszcie, pomyślał Hrathen. Zacisnął zęby, udając gniew, i czekał chwilę. Wreszcie odetchnął.

–Dobrze. Ile? –To nie będzie cena, którą ty zapłacisz – odparł Telrii. Hrathen zamarł. –Słucham?

–Tak. Moją cenę musi zapłacić ktoś… o większych możliwościach niż ty. Widzisz, dowiedziałem się, że kapłani Derethi nie mogą wybierać ludzi na pozycję w hierarchii Kościoła. Kiedy Hrathen połączył ze sobą wszystkie elementy stwierdzenia Telrii, poczuł, jak po plecach zaczynają mu chodzić ciarki. –Nie mówisz poważnie – szepnął. –Wiem więcej, niż przypuszczasz, Hrathenie – rzekł Telrii. – Uważasz mnie za głupca, ignoranta w sprawach Wschodu? Królowie kłaniają się przed gyornami. Jaką potęgę będę miał, jeśli

uczynisz ze mnie niewolnika Derethi? Nie, to mi nie wystarczy. Nie zamierzam kłaniać się za każdym razem, kiedy któryś z twoich kapłanów mnie odwiedzi. Przejdę na waszą religię, ale tylko wtedy, jeśli obiecacie mi rangę eklezjastyczną dorównującą cywilnej. Nie tylko król Telrii, lecz i gyorn Telrii. Hrathen pokręcił z podziwem głową. Jak ten człowiek może twierdzić, że nie jest ignorantem w sprawach Wschodu? Przecież nawet fjordelskie dzieci znają doktrynę na tyle, by śmiać się z takiego pomysłu. –Mój lordzie Telrii – zagaił bez

rozbawienia. – Nie masz pojęcia… –Powiedziałem, że ty nic nie możesz dla mnie zrobić – przerwał mu Telrii. – Postarałem się o kontakt z wyższą władzą. Przerażenie Hrathena wzrosło. –Co powiedziałeś? –Wyrn – odrzekł z szerokim uśmiechem Telrii. – Wysłałem do niego posłańca kilka dni temu i wyłuszczyłem mu moje żądania. Nie jesteś już potrzebny. Możesz odejść. Hrathen stał osłupiały. Ten człowiek

wysłał list do samego Wyrna… Telrii postawił żądania Regentowi Wszelkiego Stworzenia? Ty głupi, głupi człowieku, pomyślał, wreszcie zdając sobie sprawę z powagi wszystkich swoich problemów. Kiedy Wyrn dostanie tę wiadomość… –Idź! – powtórzył Telrii, wskazując mu drzwi. Oszołomiony Hrathen spełnił rozkaz.

Rozdział 49

Początkowo Raoden trzymał się z dala od biblioteki, bo przypominała mu o Sarene. Potem poczuł, że musi tam wrócić… bo przypominała mu o niej. Zamiast myśleć o swej stracie,

Raoden skoncentrował się na skojarzeniu, które mu podsunęła. Studiował Aon za Aonem, obserwując kolejne cechy krajobrazu w ich kształtach. Aon Eno, znak wody, zawierał wijącą się linię, odpowiadającą meandrom rzeki Aredel. Znak drewna – Aon Dii – obejmował kilka kół przedstawiających południowe lasy. Aony były mapami terenu, każdy z nich lekko zmienionym odwzorowaniem tego samego ogólnego obrazu. Każdy miał trzy podstawowe linie – linię wybrzeża, linię gór i kropkę w miejscu Jeziora Alonoe. Niektóre miały jeszcze linię

na dole, przedstawiającą rzekę Kalomo, która oddzielała Arelon od Duladenu. Niektóre z cech jednak całkowicie go zaskoczyły. Dlaczego Aon Mea, znak oznaczający troskliwość, miał X znajdujący się gdzieś w granicach hrabstwa Eon? Dlaczego Aon Rii posiadał dwa tuziny pozornie przypadkowych kropek? Odpowiedzi mogły się znajdować w jednym z tomów biblioteki, ale jak do tej pory nie znalazł żadnej odpowiedzi. Dor zaatakowała go dzisiaj dwukrotnie. Każda walka wydawała się ostatnia i za każdym razem, kiedy

się kończyła, miał wrażenie, że staje się odrobinę słabszy, jakby jego energia była skończonym źródłem, spadającym nieco przy kolejnej konfrontacji. Pytanie nie brzmiało zatem: czy da się pokonać, czy nie? Ale: czy zdąży odnaleźć tajemnicę, zanim to się stanie?

***

Raoden uderzył z wściekłością w mapę. Minęło pięć dni od odejścia Sarene, a on wciąż nie mógł znaleźć odpowiedzi. Czuł się tak, jakby to miało się ciągnąć przez wieczność – bolesna bliskość sekretu AonDor, a jednocześnie jego całkowita nieosiągalność. Wielka mapa, wisząca

na ścianie w pobliżu stołu, zatrzepotała, kiedy znów ją rozpłaszczył, próbując odczytać linie. Jej krawędzie były wystrzępione i atrament zaczął już płowieć. Mapa przetrwałą chwałę i upadek Elantris; jakże żałował, że nie może mówić, szeptać o tajemnicach, które znała. Pokręcił głową, siadając na krześle Sarene. Nogą trącił jeden ze stosów jej książek. Westchnął, odchylił się w tył i zaczął znów rysować, szukając pociechy w Aonach. Niedawno zmienił technikę na lepszą, bardziej zaawansowaną. Teksty wyjaśniały, że Aony są silniejsze, jeśli

rysuje się je, nie tylko zwracając uwagę na długość i nachylenie linii,

lecz również na jej grubość. O ile powinny one działać wówczas, gdy linie będą tej samej grubości, zmiany grubości we właściwych miejscach zapewniały dodatkową siłę i kontrolę. Raoden ćwiczył więc tak, jak to zalecano, wykorzystując mały palec do cienkich linii i kciuk do grubszych. Mógł również użyć do rysowania linii narzędzi – takich jak patyk czy pióro. Palce były konwencją, ale forma miała większe znaczenie niż użyte

narzędzia. W końcu Elantrianie stosowali AonDor do rzeźbienia trwałych symboli w skale i kamieniu – a nawet konstruowali je z drutu, kawałków drewna, oraz wielu innych materiałów. Widocznie trudno było stworzyć znaki AonDor z materiałów fizycznych, lecz Aony zachowywały swoje skutki niezależnie od tego, czy były narysowane w powietrzu, czy wytopione ze stali. Jego ćwiczenia były jednak daremne. Niezależnie od tego, jak zgrabne były jego Aony, żaden nie działał poprawnie. Raoden używał paznokci, żeby cyzelować najdrobniejsze linie, tak delikatne, że prawie niewidoczne,

inne malował trzema złożonymi palcami – dokładnie jak zalecano w tekście. I wszystko na nic. Wszystko, co zapamiętywał, cała praca… Po co się w ogóle fatygował? W holu rozległ się tupot stóp. Najnowszym wynalazkiem technologicznym Mareshe były buty o grubych skórzanych podeszwach nabijanych gwoździami. Raoden obserwował przez półprzezroczysty Aon, jak drzwi do biblioteki się otwarły i wszedł Galladon. –Jej Seon znów tu zajrzał, sule – rzekł Dulanin.

–Jest jeszcze? Galladon pokręcił głową. –Odleciał prawie natychmiast. Chciał tylko, żebym ci powiedział, że ostatecznie przekonała jednak lordów, aby zbuntowali się przeciwko królowi Telrii. Sarene przysyłała mu Seona, by zdawać codzienne raporty z działalności – przysługa, która była dość mieszanym błogosławieństwem. Raoden wiedział, że musi wiedzieć, co dzieje się na zewnątrz, ale jednocześnie tęsknił za słodką ignorancją sprzed wizyty Sarene.

Wtedy martwił się wyłącznie o Elantris, teraz o całe królestwo – i był to fakt, który musiał przełknąć wraz z wiedzą, że nie jest w stanie zrobić nic, by pomóc. –Czy Ashe powiedział może, kiedy zrobią następny zrzut zapasów? –Dzisiaj. –Dobrze – odrzekł. – A nie powiedziała przypadkiem, że przyjdzie sama? –Warunki takie same jak ostatnio, sule – odparł Galladon, kręcąc głową.

Raoden starał się ukryć melancholię. Nie wiedział, jakich sposobów używa Sarene, by dostarczyć im zapasy, ale z jakiejś przyczyny Raoden i pozostali mogli odebrać skrzynie dopiero po odejściu dostawców.

–Przestań płakać, sule – stęknął Galladon. – Nie pasuje ci to… trzeba sporo pesymizmu, żeby być ponurakiem godnym jakiegokolwiek szacunku. Raoden uśmiechnął się mimowolnie. –Przepraszam, ale zdaje się, że im

bardziej naciskam na problem, tym bardziej on naciska na mnie. –śadnych postępów z AonDor? –Nie. – Raoden pokręcił głową. – Porównywałem stare mapy z nowymi, szukałem zmian w nabrzeżu i łańcuchu górskim, ale chyba nic się nie zmieniło. Próbowałem rysować podstawowe linie z różnymi nachyleniami, ale i to nic nie dało. Linie nie pojawiają się, dopóki nie są narysowane jak należy – to znaczy, z takim samym nachyleniem jak zawsze. Nawet jezioro pozostaje na tym samym miejscu, niezmienione. Nie wiem, co się zmieniło.

–Może nie uległa zmianie żadna z podstawowych linii? – zastanawiał się Galladon. – Może coś trzeba dodać? –Myślałem o tym… ale co? Nie wiem nic o nowych jeziorach i rzekach, z pewnością nie ma też w Arelonie nowych gór. – Raoden zakończył swój Aon – Aon Ehe – pełnym niezadowolenia ruchem kciuka. Spojrzał raz jeszcze na środek Aonu, przedstawiający Arelon i jego główne cechy. Nic się nie zmieniło. Chyba żeby jednak. „Kiedy nastąpił Reod, ziemia pękła”. –Przepaść! – zawołał Raoden.

–Przepaść? – mruknął sceptycznie Galladon. – Ale ona powstała na skutek Reod, sule, nie na odwrót. –A jeśli jednak nie?! – zawołał z podnieceniem Raoden. – A jeśli trzęsienie ziemi nastąpiło tuż przed Reod? Spowodowało powstanie szczeliny na południu i nagle wszystkie Aony straciły wagę… wszystkie do funkcjonowania potrzebowały dodatkowej linii. Cała AonDor, a zatem i całe Elantris upadłoby natychmiast. Raoden skoncentrował się na Aonie wiszącym przed nim w powietrzu. Z wahaniem przesunął palcem w

miejscu, gdzie w przybliżeniu powinna znajdować się Przepaść. Nic się nie stało. Linia się nie pojawiła. Aon błysnął i znikł. –Chyba to by było na tyle, sule – mruknął Galladon. –Nie – odparł Raoden, rysując Aon od nowa. Jego palce poruszały się jak błyskawica. Rysował go z prędkością, z której sobie do tej pory nie zdawał sprawy. Na koniec jego dłoń zawisła na dole, pod trzema podstawowymi liniami. Prawie czuł…

Dźgnął Aon i ciął palcem powietrze. W rysunku pojawiła się mała, cienka linia.

I wtedy uderzyła. Dor zaatakowała z rykiem ogromnej mocy, tym razem nie napotykając ściany. Eksplodowała przez Raodena jak rzeka. Jęknął, rozkoszując się przez chwilę tą mocą. Wyrwała się niczym zwierzę trzymane w małym pomieszczeniu zbyt długo. Wydawała się wręcz… radosna. I znikła, a on potknął się, padając na kolana.

–Sule? – zagadnął z troską Galladon. Raoden pokręcił głową. Palec wciąż go bolał, wciąż był Elantrianinem, ale Dor została naprawiona. Coś… naprawił. Dor już nie będzie go dręczyć. A potem usłyszał dźwięk… coś jakby płonący ogień. Jego Aon, ten który narysował, lśnił jasno. Raoden wrzasnął, gestem nakazał Galladonowi pochylić się, kiedy Aon się zwinął; jego linie wirowały i skręcały się w powietrzu, aż uformował dysk. Pośrodku dysku zalśniło czerwone światełko, rozszerzyło się, a odgłosy pożaru

przybrały na sile. Aon stał się wirującym lejem ognia i Raoden poczuł jego ciepło. Cofnął się. Aon eksplodował poziomym snopem płomieni, przecinając powietrze tuż nad głową Galladona. Kolumna ognia uderzyła w półkę z książkami, roznosząc jej konstrukcję w ogromnej eksplozji. Książki i płonące stronice zostały wyrzucone w powietrze, uderzając w ściany i inne księgi. Kolumna ognia znikła, ciepło też. Raoden odniósł wrażenie, że jego skóra jest zimna i lepka. Kilka płonących kawałków papieru sfrunęło

na ziemię. Po półce została tylko sterta tlących się węgli. –Co to było? – jęknął Galladon. –Zdaje się, że właśnie zniszczyłem sekcję biologii – odparł z zachwytem Raoden.

***

–Sule, następnym razem proponuję, żebyś nie testował swoich teorii na Aonie Ehe. Kolo? – Galladon położył na podłodze stos spalonych książek. Ostatnią godzinę spędzili na sprzątaniu biblioteki, upewniając się, że zdusili wszystkie tlące się zarzewia. –Zgoda – odparł Raoden,

zbyt szczęśliwy, by się bronić. – Przypadkiem właśnie na nim ćwiczyłem… nie byłoby to może tak dramatyczne, gdybym nie wstawił do niego tylu modyfikatorów. Galladon rozejrzał się po bibliotece. Ciemna blizna wciąż znaczyła miejsce po zniszczonych książkach, a po pomieszczeniu walały się stosy na pół spalonych tomów. –Spróbujemy czegoś innego? – zapytał Raoden. –Byle bez ognia – zgodził się Galladon.

Raoden skinął głową i uniósł dłoń, rozpoczynając Aon Ashe. Zakończył podwójny

kwadrat i dodał linię Przepaści. Odstąpił, czekając z niepokojem. Aon zaczął świecić. Światło najpierw ukazało się na końcu linii wybrzeża, potem objęło cały Aon, jak płomienie ogarniające kałużę oleju. Linie początkowo były czerwone, potem, niczym metal w palenisku, zmieniły barwę na jaskrawobiałą. Kolor ustabilizował się, otulając otoczenie łagodnym blaskiem.

–To działa, sule – wyszeptał Galladon. – Na Dolokena… naprawdę ci się udało! Podniecony Raoden skinął głową. Niepewnie podszedł do Aonu, położył na nim rękę. Nie było ciepła – dokładnie tak, jak to opisywały książki. Jedno było nie takie jak trzeba. –Nie jest tak jasny jak powinien – wyjaśnił. –Jak możesz być tego pewien? – zapytał Galladon. – To pierwszy, jaki zadziałał.

Raoden pokręcił głową. –Naczytałem się dość, żeby wiedzieć. Taki duży Aon Ashe powinien oświetlić całą bibliotekę… a on jest jasny tylko jak latarnia. Sięgnął ręką i uderzył Aon pośrodku rysunku. Blask przygasł natychmiast, linie Aonu znikały pojedynczo, jakby je zamazywała niewidzialna ręka. Narysował kolejny, tym razem wykorzystując wszystkie potężne modyfikatory, jakie znał. Kiedy Aon się ustabilizował, wyglądał na nieco jaśniejszy niż poprzedni, ale wciąż nawet w połowie nie tak jasny, jak być powinien.

–Coś jeszcze jest nie w porządku – mruknął Raoden. – Ten Aon powinien być zbyt jasny, żeby na niego patrzeć. –Może linia Przepaści jest niewłaściwa? –Nie, AonDor już działa, ale coś ogranicza jej moc. Musi być jeszcze coś… Może kolejna linia, którą trzeba dodać? Galladon spojrzał na swoje ręce. Nawet na ciemnobrunatnej skórze Dulanina było widać paskudne elantriańskie plamy. –Spróbuj Aonu uzdrawiania, sule.

Raoden skinął głową, rysując w powietrzu Aon Ien. Dodał modyfikację wskazującą ciało Galladona jako cel, oraz trzy znaki zwiększające moc. Dokończył małą linią Przepaści. Aon błysnął i znikł. –Poczułeś coś? – zapytał Raoden. Dulanin pokręcił głową. A potem uniósł rękę i spojrzał na skaleczenie na łokciu – drobny uraz, po tym jak wczoraj pośliznął się na polu. Nic się nie zmieniło. –Boli nadal, sule – rzekł rozczarowany. – I serce nadal nie bije.

–Ten Aon nie zachowywał się właściwie – odparł Raoden. – Znikł, jak poprzednie,

kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy o linii Przepaści. Dor nie mogła znaleźć celu dla swojej mocy. –Więc po co to wszystko, sule? – Głos Galladona był pełen goryczy i frustracji. – I tak gnijemy w tym mieście. Raoden położył dłoń na ramieniu przyjaciela.

–To nie jest bezużyteczne, Galladonie. Mamy moc Elantrian… część może nie działać, ale dlatego że nie dość dużo ćwiczyliśmy. Tylko pomyśl! To ta moc nadawała Elantris jej piękno i siłę, która utrzymywała cały Arelon. Nie poddawaj się, kiedy już jesteśmy tak blisko. Galladon spojrzał na niego i uśmiechnął się smutno. –Nikt się nie może poddać, kiedy jesteś obok, sule. Po prostu nie pozwalasz człowiekowi porozpaczać.

***

Kiedy próbowali kolejne Aony,

stwierdzili, że coś nadal blokuje Dor. Mogli unieść stos papierów, ale już nie książkę. Zmienili kolor jednej ściany na niebieski, potem przywrócili poprzedni, a Raodenowi udało się zmienić kupkę węgla w kilka ziaren kukurydzy. Wyniki były zachęcające, lecz wiele Aonów nie działało wcale. Każdy Aon, który był skierowany na nich, błyskał bezsilnie. Ich odzież nadawała się jako obiekt, ale oni już nie. Raoden odłamał kawałek paznokcia i próbował go lewitować, ale bez skutku. I jedyną teorią, jaką mógł do tego dopasować, było wcześniej wyrażone przypuszczenie. –Nasze ciała znajdują się pośrodku

przemiany, Galladonie – wyjaśnił, obserwując unoszący się przed nim arkusz papieru, który po chwili buchnął płomieniem. Połączone Aony chyba działały. – Shaod nas nie dokończyła… cokolwiek powoduje, że Aony nie mogą działać pełną mocą, nie pozwala nam również stać się prawdziwymi Elantrianami. Dopóki nasza transformacja nie dobiegnie końca, Aony nas nie dotyczą. –Wciąż jednak nie rozumiem tej pierwszej eksplozji, sule – odparł Galladon, ćwicząc przed sobą Aon Ashe. Dulanin znał tylko kilka Aonów, a jego grube palce nie umiały rysować ich precyzyjnie. Mówiąc, zrobił mały

błąd i Aon zgasł. Zmarszczył czoło i powiedział: – Wydawał się taki potężny. Dlaczego wszystko inne nie działało tak dobrze? –Nie jestem pewien – odparł Raoden. Kilka chwil temu niepewnie narysował raz jeszcze Aon Ehe z tymi samymi modyfikacjami, tworząc skomplikowaną runę, która miała dać kolejną kolumnę ognia. Tym razem jednak Aon wypluł ledwie tyle ognia, żeby zagrzać filiżankę herbaty. Raoden podejrzewał, że pierwsza eksplozja była spowodowana wezbraniem w nim Dor… wyrażeniem

długo oczekiwanej wolności. –Może to było jakieś nawarstwienie Dor? – mruknął. – Jak kieszeń z gazem pod sklepieniem jaskini. I pierwszy Aon, jaki narysowałem, wyczerpał tę rezerwę… Galladon wzruszył ramionami. Zbyt wiele jeszcze nie rozumieli. Raoden siedział przez chwilę nieruchomo, aż wreszcie spojrzał na jeden z tomów i coś mu zaświtało. Podbiegł do stosu książek na temat AonDor, wybrał duży tom,

zawierający wyłącznie schematy Aonów. Galladon, którego zostawił w pół zdania, podążył za nim z ponurą miną, zaglądając mu przez ramię. Aon był duży i skomplikowany. Rysując go, Raoden musiał zrobić kilka kroków w bok. Modyfikacje i warunki wychodziły daleko poza centralny rysunek. Zanim skończył, rozbolało go ramię, a konstrukcja wisiała w powietrzu jak ściana jarzących się linii. A potem znak zaczął świecić i cała inskrypcja uniosła się, zwinęła i otuliła Raodena. Galladon wrzasnął, gdy nagle oślepiło go światło.

Po kilku sekundach znikło i Raoden, widząc zaskoczenie na twarzy Galladona, domyślił się, że mu się udało. –Sule… zrobiłeś to! Uleczyłeś się! –Niestety, nie – odparł Raoden, kręcąc głową. – To tylko iluzja, popatrz. Uniósł dłonie, które wciąż były szare i pokryte czarnymi plamami. Jego twarz jednak wyglądała inaczej. Podszedł i przyjrzał się swemu odbiciu w polerowanej plakietce na jednej z półek.

Niewyraźny obraz ukazywał nieznajomą twarz – rzeczywiście, wolną od plam, ale nie wyglądała ona wcale tak, jak jego własna twarz przed Shaod. –Iluzja? – zapytał Galladon. Raoden skinął głową. –Jest oparta na Aonie Shao, ale dorzucono do niej tyle różnych rzeczy, że podstawowy Aon stał się właściwie nieistotny. –Ale nie powinno to było zadziałać na ciebie – zauważył Galladon. – O ile dobrze zrozumiałem, uzgodniliśmy, że

Aony nie mogą działać na Elantrian. –I nie działa – odparł Raoden. – Celem jest moja koszula. Iluzja jest jak ubranie, przykrywa mi skórę, ale nic nie zmienia. –Więc po co? Raoden uśmiechnął się. –Dzięki niej wyjdziemy z Elantris, przyjacielu.

Rozdział 50

–Czemu tak długo? –Nie mogłem znaleźć Ducha, pani – wyjaśnił Ashe, wlatując przez okno powozu. – Musiałem dostarczyć wiadomość panu Galladonowi. Potem poleciałem zobaczyć, co u króla Telrii.

Zirytowana Sarene postukała się po policzku. –Jak mu się wiedzie? –Galladonowi czy królowi, pani? –Królowi. –Jego Wysokość jest dość zajęty wypoczywaniem w pałacu, podczas kiedy pół Arelonu czeka na salonach – odparł niechętnie Seon. – Sądzę, że jego największym problemem teraz jest niewielka liczba kobiet wśród służby pałacowej. –Zastąpiliśmy jednego idiotę drugim –

odparła, kręcąc głową. – Jak taki człowiek w ogóle zebrał dość pieniędzy, by zostać diukiem? –Nie on, pani – odparł Ashe. – To jego brat wykonał lwią część pracy. Telrii odziedziczył wszystko po jego śmierci. Sarene westchnęła i oparła się o poduszki, kiedy powóz podskoczył na wyboju. –A Hrathen tam bywa? –Często – odparł Ashe. – Zdaje się, że odwiedza króla nawet codziennie.

–Na co oni czekają? Czemu Telrii po prostu się nie nawróci? –Nikt nie jest tego pewien, pani. Sarene zmarszczyła brwi. Ta ciągła gra ją męczyła. Wiadomo było, że Telrii uczestniczył w spotkaniach Derethi, i nie było już żadnego powodu, by zachowywać pozory pozostawania przy Korathi. –śadnych wieści o proklamacji, którą podobno przygotował gyorn? – zapytała niepewnie. –Nie, pani – zabrzmiała odpowiedź, która była dla niej jak muzyka.

Krążyły plotki, że Hrathen napisał projekt ustawy, według której każdy w Arelonie będzie musiał się nawrócić na Shu-Dereth, albo skończy w więzieniu. Wprawdzie kupcy udawali, że nic się nie dzieje, gromadząc się na wiosennym Jarmarku Arelońskim, ale całe miasto ogarnął niepokój. Sarene bez trudu potrafiła sobie wyobrazić przyszłość. Wkrótce Wyrn przyśle tu flotę

kapłanów, a za nimi całą watahę walczących mnichów. Telrii, najpierw sympatyk, teraz nawrócony, stanie się

pionkiem w tej grze. W ciągu kilku lat Arelon nie będzie krajem wyznawców Derethi, lecz przedłużeniem Fjordenu. Kiedy uchwała Hrathena zostanie przyjęta, kapłani nie będą tracili czasu, lecz zaaresztują Sarene i pozostałych. Wszyscy oni zostaną zamknięci w więzieniu, albo – co bardziej prawdopodobne – straceni. Potem już nikt nie sprzeciwi się Fjordenowi. Cały cywilizowany świat będzie należał do Wyrna, jak spełnienie snów Starego Imperium. A jednak, pomimo wszystko, sojusznicy nadal rozmawiali i debatowali. śaden z nich nie wierzył,

by Telrii podpisał dokument wymuszający nawrócenie, takie okropności nie zdarzają się na tym świecie. Arelon to spokojne królestwo, nawet tak zwane zamieszki sprzed dziesięciu lat nie były szczególnie destrukcyjne – chyba że ktoś był Elantrianinem. Jej przyjaciele chcieli działać ostrożnie. Ostrożność była zrozumiała, a nawet chwalebna, ale czas na nią fatalny. Dobrze, że Sarene miała codziennie szansę ćwiczyć szermierkę. Potrzebowała wyrzucić z siebie część agresji. Jakby w odpowiedzi na jej myśli, powóz zatrzymał się przed posesją

Roiala. Zaraz po przeprowadzce Telrii do pałacu, kobiety przeniosły się ze swoimi ćwiczeniami do ogrodów Roiala. Na dworze było ostatnio ciepło, wiał lekki wietrzyk, jakby wiosna tym razem zdecydowała się pozostać na dłużej, i diuk Roial gościł je chętnie. Sarene była zaskoczona, kiedy kobiety zaczęły nalegać na kontynuację ćwiczeń. Panie wykazały się zdumiewającym uporem i silną wolą. Od miesiąca spotkania odbywały się co drugi dzień. Widocznie nie tylko Sarene potrzebowała odreagować z mieczem w dłoni swoją frustrację.

Wysiadła z powozu, ubrana jak zwykle w biały kombinezon i w nowej peruce. Okrążyła budynek i już z daleka usłyszała brzęk uderzających o siebie syre. Cienisty, wyposażony w drewnianą podłogę pawilon w ogrodzie Roiala był doskonałym miejscem na ćwiczenia. Większość kobiet zdążyła już się zjawić i powitała Sarene uśmiechami i dygami. śadna z nich nie doszła jeszcze całkiem do siebie po jej powrocie z Elantris – teraz przyglądały się jej z jeszcze większym szacunkiem i strachem niż przedtem. Sarene skinęła głową uprzejmie i z uśmiechem. Lubiła te kobiety, nawet jeśli nie miałaby nigdy

stać się jedną z nich. Widząc je, przypomniała sobie jednak dziwne uczucie straty, jakie jej towarzyszyło po opuszczeniu Elantris. Nie chodziło jedynie o Ducha. Elantris było jedynym miejscem, w którym czuła, że jest bezwarunkowo akceptowana. Nie była księżniczką, lecz czymś znacznie lepszym – członkiem społeczności, gdzie każda osoba była ważna. Czuła ciepło tych

plamistoskórych Elantrian, chęć, aby ją zaakceptować i przyjąć do swojej społeczności.

Wtedy, w samym centrum najbardziej przeklętego miasta na świecie, Duch stworzył społeczność, która stała się przykładem nauk Korathi. Kościół nauczał o błogosławieństwach jedności – ironia polegała na tym, że jedyny lud, który naprawdę praktykował te ideały, był ludem przeklętych. Sarene pokręciła głową i pchnęła mieczem, rozpoczynając rozgrzewkę. Całe dorosłe życie spędziła na niekończących się poszukiwaniach akceptacji i miłości. A kiedy wreszcie znalazła i jedno, i drugie, musiała to zostawić. Nie była pewna, jak długo ćwiczyła;

po zakończeniu rozgrzewki natychmiast zaczęła formy. Jej myśli krążyły wokół Elantris, Domi, jej uczuć i niezrozumiałych ironii życia. Była już zlana potem, kiedy stwierdziła nagle, że inne kobiety przestały ćwiczyć. Rozejrzała się zdumiona. Wszystkie skupiły się w jednym końcu pawilonu, trajkocząc zawzięcie i zerkając na coś, czego Sarene nie mogła widzieć. Zaciekawiona przesunęła się w bok, skąd miała lepszy widok na obiekt ich zainteresowania. Mężczyznę. Był odziany w elegancki błękitny i zielony jedwab, w dłoni trzymał

kapelusz z piórami. Miał kremowobrunatną skórę duladelskiego arystokraty – nie tak ciemną, jak Shuden, ale też nie jasną, jak Sarene. Na jego okrągłym, zadowolonym obliczu gościła wesoła, beztroska mina. Dulanin, oczywiście. Ciemnoskóry sługa u jego boku był potężny i tęgi, jak większość Dulan niższego pochodzenia. Nie widziała ich tutaj nigdy. –Co się tam dzieje? – zapytała. –Nazywa się Kaloo, pani – wyjaśnił Ashe, podlatując do niej. – Przybył kilka minut temu. Widocznie jest jednym z tych niewielu duladelskich

republikanów, którzy rok temu uciekli przed masakrą. Ukrywał się w południowym Arelonie aż do tej pory, kiedy się dowiedział, że król Iadon poszukuje kogoś, kto przejąłby włości barona Edana. Sarene zmarszczyła brwi. Coś w tym człowieku ją zaniepokoiło. Kobiety nagle parsknęły śmiechem na jakiś jego komentarz, chichocząc tak, jakby Dulanin był starym i lubianym członkiem dworu. Zanim śmiechy ucichły, Dulanin zauważył Sarene. –Ach – rzekł Kaloo, kłaniając się wytwornie. – A to musi być księżniczka Sarene. Powiadają, że

jesteś najpiękniejszą kobietą w całym Opelonie. –Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co mówią, panie – powoli odpowiedziała Sarene. –Nie – zgodził się, patrząc jej uważnie w oczy. – Tylko w to, co jest prawdą. Sarene mimowolnie się zarumieniła. Nie lubiła mężczyzn, którzy potrafili ją do tego doprowadzić.

–Obawiam się, że nas zaskoczyłeś,

panie – rzekła, mrużąc oczy. – Ćwiczyłyśmy dość intensywnie i nie jesteśmy w stanie przyjąć cię jak przystało damom. –Przepraszam za moje nagłe przybycie – odparł Kaloo. Pomimo uprzejmych słów, wyglądało na to, że w ogóle się nie przejmuje tym, że przerwał prywatne spotkanie. – Po przybyciu do tego wspaniałego miasta najpierw złożyłem wyrazy szacunku w pałacu… ale powiedziano mi, że na spotkanie z królem musiałbym czekać co najmniej tydzień. Wpisałem się na listę i kazałem stangretowi, by obwiózł mnie po tym pięknym mieście. Słyszałem o szacownym diuku Roialu i

postanowiłem, że złożę mu wizytę. Jakiż byłem zaskoczony, odkrywając takie śliczności w jego ogrodach! Sarene prychnęła, ale w udzieleniu kąśliwej odpowiedzi przeszkodziło jej przybycie Roiala. Widocznie staruszek został poinformowany, że na jego posesję najechał błędny Dulanin. Zaledwie się zjawił, Kaloo złożył mu kolejny śmieszny ukłon, zamiatając przed nim swym wielkim, miękkim kapeluszem. A potem zaczął wychwalać diuka, opowiadając, jaki to dla niego zaszczyt spotkać się z tak szanowanym człowiekiem. –Nie lubię go – mruknęła do Ashe’a.

–Oczywiście, że nie, pani – odparł Ashe. – Nigdy nie umiałaś postępować z Dulanami. –Tu chodzi o coś więcej – odparła Sarene. – Jest w nim coś fałszywego. Nie ma akcentu. –Większość obywateli Republiki mówi po aonicku całkiem płynnie, zwłaszcza jeśli mieszkają przy granicy. Spotkałem w życiu wielu Dulan, którzy nie mieli ani cienia akcentu. Sarene zmarszczyła brwi. Obserwując tego człowieka, nagle zrozumiała, co jej nie pasuje. Był zbyt stereotypowy. Przedstawiał sobą wszystko, co

powinien posiadać duladelski arystokrata – był głupkowato wyniosły, przesadnie wystrojony i manieryczny, oraz kompletnie obojętny na wszystko. Ten Kaloo był jak ikona, która nie powinna istnieć, jak żywy obraz wyidealizowanego duladelskiego arystokraty. Kaloo zakończył wstęp i rozpoczął od nowa relację ze swojego przybycia. Roial znosił to z uśmiechem; prowadząc interesy, diuk miał wiele razy do czynienia z Dulanami i widocznie wiedział, jak najlepiej z nimi postępować. Jedna z kobiet podała Kaloo kielich.

Uśmiechnął się i wychylił go jednym haustem, nie przestając opowiadać i włączając natychmiast do rozmowy rękę, w której trzymał kielich. Dulanie nie mówili wyłącznie ustami, lecz całymi ciałami. Jedwabie i pióra powiewały i trzęsły się, kiedy Kaloo opisywał swoje zaskoczenie wieścią o śmierci króla Iadona i o nowym królu na tronie.

–Może zechcesz się do nas przyłączyć, panie? – zapytała Sarene, przerywając Kaloo; był to jedyny sposób, aby dojść do głosu w rozmowie z Dulaninem.

Kaloo zamrugał. –Przyłączyć się? – zapytał z wahaniem. Sarene wyczuwała, że mężczyzna musi przemyśleć następny krok. Była coraz bardziej przekonana o tym, że ten człowiek nie jest tym, za kogo się podaje. Na szczęście właśnie w tym momencie przyszedł jej do głowy pomysł, jak to sprawdzić. –Oczywiście, panie – powiedziała. – Obywatele Duladenu słyną z tego, że są najlepszymi szermierzami w okolicy, lepszymi nawet od Jaadorian. Jestem pewna, że panie też będą

zaintrygowane, kiedy zobaczą w akcji prawdziwego mistrza. –Bardzo dziękuję za propozycję, Wasza Wysokość – zaczął Kaloo – ale raczej nie jestem odpowiednio ubrany… –To będzie krótka potyczka, panie – powiedziała Sarene, podnosząc worek i wyjmując z niego dwa najlepsze syre – z zaostrzonymi czubkami zamiast kulek. Zamachnęła się jednym z wprawą i uśmiechnęła do Dulanina. –Dobrze – rzekł wreszcie, odrzucając kapelusz. – Niech będzie pojedynek.

Sarene zatrzymała się, ciekawa, czy to blef. Nie miała zamiaru walczyć z nim naprawdę, inaczej nie wybrałaby tych niebezpiecznych ostrzy. Zastanawiała się nad tym przez chwilę, po czym rzuciła jeden z mieczy. Jeśli blefował, zamierzała to udowodnić w bardzo zawstydzający… i potencjalnie bolesny sposób. Kaloo zdjął jaskrawo turkusowy kubrak, odsłaniając zieloną koszulę z falbankami, po czym nagle stanął w pozycji szermierczej, z jedną ręką wzniesioną do góry i uniesionym sztychem syre. –Dobrze – odrzekła Sarene i

zaatakowała. Kaloo odskoczył przed atakiem, okręcając się wokół zaskoczonego diuka Roiala i parując ciosy Sarene. W gromadce kobiet rozległo się kilka okrzyków, kiedy Sarene przecisnęła się pomiędzy nimi, uderzając miecz Dulanina. Wkrótce wyszła na światło słoneczne i zeskoczywszy z podwyższenia, wylądowała na miękkiej trawie. Wstrząśnięte niewłaściwością tej walki kobiety uważały wszelako, by nie przegapić ani jednego ciosu. Sarene widziała, że idą za nimi, kiedy sama z Kaloo przesuwała się w

kierunku płaskiego dziedzińca pośrodku ogrodów Roiala. Dulanin był zaskakująco dobry, ale nie był mistrzem. Zbyt wiele czasu tracił na parowanie ataków, widocznie niezdolny do niczego, poza obroną. Jeśli rzeczywiście należał do duladelskiej arystokracji, był zapewne jednym z gorszych szermierzy. Sarene spotkała

niewielu, którzy byliby gorsi od niej i średnio trzech z czterech było w stanie ją pokonać.

Kaloo porzucił wreszcie apatię, koncentrując się wyłącznie na tym, aby syre Sarene nie pociął go na kawałki. Przesuwali się po całym dziedzińcu. Kaloo cofał się o kilka kroków przy każdym następnym starciu. Wydawał się zaskoczony, kiedy zamiast na trawę, nastąpił na cegłę, okalającą centralną fontannę w ogrodach Roiala. Sarene napierała tak ostro, że Kaloo musiał wejść na ceglany placyk wokół fontanny, i nie cofnęła się, dopóki łydkami nie oparł się o cembrowinę. Nie miał już dokąd uciekać – albo tak jej się wydawało. Dulanin jednak skoczył do wody, zaskakując ją tym

zupełnie. Kopnięciem wysłał w jej stronę strugę wody, po czym wyskoczył z fontanny z prawej strony. Syre Sarene przeciął wodę, kiedy Kaloo śmignął obok niej. Poczuła, jak jej ostrze uderza w coś miękkiego, i szlachcic wydał cichy, niemal niezauważalny okrzyk bólu. Sarene okręciła się, unosząc ostrze, by uderzyć znowu, ale Kaloo klęczał przed nią na jednym kolanie, z mieczem wbitym w miękką ziemię. Podał Sarene jaskrawożółty kwiat. –Ach, pani – rzekł dramatycznym tonem – odkryłaś moją tajemnicę… nigdy nie byłem w stanie stawić czoła

w walce pięknej kobiecie. Serce mi mięknie, kolana drżą, a miecz nie chce uderzać. – Skłonił głowę, podając jej kwiat. Zebrane z tyłu kobiety westchnęły rozmarzone. Sarene niepewnie opuściła miecz. Skąd on wziął ten kwiat? Z westchnieniem przyjęła dar. Oboje wiedzieli, że był to jedynie pretekst i sprytny sposób na uniknięcie zakłopotania – lecz Sarene musiała okazać szacunek wobec jego przebiegłości. Nie tylko udało mu się nie zrobić z siebie głupca, lecz jednocześnie wywarł na paniach wrażenie swym dworskim wyczuciem romantyzmu.

Sarene przyglądała mu się uważnie, szukając rany. Przysięgłaby, że przejechała mu ostrzem po twarzy, kiedy wyskakiwał z fontanny. Niepewnie spojrzała na sztych syre. Nie było na nim krwi. Widocznie jednak chybiła. Kobiety biły brawo, dziękując za wspaniały pokaz, i zaczęły ciągnąć dandysa z powrotem do pawilonu. Odchodząc, Kaloo obejrzał się i uśmiechnął do niej – nie tym głupim, baranim uśmieszkiem, który miał do tej pory przyklejony do twarzy, lecz porozumiewawczym i przekornym. Z jakiegoś powodu uśmiech ten wydał jej się dziwnie znajomy. Kaloo

obdarował ją jeszcze jednym wymyślnym ukłonem i pozwolił się odprowadzić.

Rozdział 51

Jarmarczne namioty stanowiły jaskrawy akcent na tle centrum miasta. Hrathen przechadzał się wśród nich, z niezadowoleniem przyglądając się niesprzedanym towarom i pustym ulicom. Wielu kupców przybyło ze Wschodu i wydali oni spore kwoty na przewiezienie towarów do Arelonu na wiosenny jarmark. Jeśli ich nie sprzedadzą, będzie to dla nich poważny cios finansowy, z którego mogą się już nie podźwignąć. Większość kupców, odzianych w ciemne stroje fjordelskie,

na jego widok z szacunkiem skłaniało głowy. Hrathen wyjechał dość dawno – najpierw do Duladenu, potem do Arelonu – i prawie już zapomniał, jak to jest odbierać należne traktowanie. Jednakże, pomimo uprzejmych ukłonów, Hrathen widział w ich oczach coś dziwnego. Irytację. Planowali ten jarmark od miesięcy, ich towary i przejazd zostały opłacone na wiele miesięcy przed śmiercią króla Iadona. Nawet w tej sytuacji nie mieli innego wyjścia, jak tylko próbować sprzedać, co się da. Płaszcz Hrathena powiewał za nim na wietrze, zbroja pobrzękiwała miło za każdym krokiem. Okazywał pewność

siebie, której nie czuł, starając się dać kupcom pewną nadzieję i poczucie bezpieczeństwa. Nie działo się dobrze, o, nie. Jego pospieszna rozmowa z Wyrnem przez Seona nastąpiła zbyt późno: wiadomość od Telrii już nadeszła. Na szczęście Wyrn okazał jedynie lekkie zniecierpliwienie bezczelnością Telrii. Nie zostało wiele czasu. Wyrn stwierdził, że nie ma cierpliwości do głupców i nigdy nie wzniesie cudzoziemca do rangi gyorna. Jednakże kolejne spotkania Hrathena z Telrii również nie przebiegały dobrze. Wydawał się nieco rozsądniejszy niż tego dnia, kiedy

wyrzucił Hrathena za drzwi, ale i tak opierał się wszelkim propozycjom rekompensaty finansowej. Jego brak pośpiechu w nawracaniu się był różnie odczytywany przez resztę Arelonu. Pusty rynek był wszelako objawem stanu dezorientacji szlachty arelickiej. Nagle stracili pewność, czy lepiej być sympatykiem Derethi, czy nie – więc zostać w ukryciu. Bale i przyjęcia straciły tempo, ludzie wahali się, czy odwiedzać rynek, oglądając się na to, co zrobi ich monarcha. Wszystko zależało od decyzji Telrii. „Przyjdzie, Hrathen”, powtarzał sobie. „Wciąż mamy jeszcze miesiąc.

Masz czas przekonywać, namawiać, grozić. Telrii sam zrozumie głupotę swych żądań i zmieni wiarę”. Pomimo tych wszystkich zapewnień miał wrażenie, że znajduje się na skraju przepaści. Szlachta arelicka tak naprawdę nie należała do niego, jeszcze nie. Większość

przejmowała się głównie pozorami, a nie konkretami. Jeśli oddałby teraz Arelon Wyrnowi, byłaby to w najlepszym wypadku niezdecydowana banda nawróconych. Miał nadzieję, że to wystarczy.

Zatrzymał się, kiedy ujrzał jakiś ruch w okolicach namiotu z boku. Namiot był wielką, niebieską konstrukcją o ekstrawaganckich haftach i wielkich, podobnych do skrzydeł pawilonach po bokach. Wiatr przyniósł zapach przypraw i dymu – handlarz kadzideł. Hrathen zmarszczył brwi. Był przekonany, że widzi wyraźną czerwoną plamę szaty Derethi, kiedy ktoś schował się w namiocie. Artethowie mieli podobno zajmować się teraz medytacjami, a nie zakupami. Postanawiając odkryć, który z kapłanów zlekceważył jego zakaz, Hrathen przekroczył ścieżkę i wszedł do namiotu.

W środku było ciemno, grube tkaniny zasłaniały światło słoneczne. W głębi świeciła tylko jedna latarnia, a wnętrze było tak wypełnione skrzynkami, baryłkami i różnymi pojemnikami, że Hrathen widział jedynie cienie. Stał przez chwilę, czekając, aż oczy przyzwyczają mu się do półmroku. W namiocie nie było nikogo, nawet kupca, a przynajmniej tak się wydawało na i pierwszy rzut oka. Ruszył przed siebie, omywany kolejnymi falami na przemian odrażających i kuszących zapachów. Aromaty przypraw, mydełek i olejków wypełniały powietrze, a ich

mieszanina przyprawiała o zawrót głowy. W głębi namiotu znalazł pojedynczą latarnię stojącą obok skrzynki z popiołem, resztkami spalonego kadzidła. Hrathen zdjął rękawicę i roztarł w palcach miękki proszek. –Te popioły są jak ruiny twojej potęgi, czyż nie, Hrathenie? – rozległ się nagle głos. Hrathen obejrzał się, zaskoczony. W cieniu za nim stała znajoma postać w szacie Derethi. –Co tu robisz? – zapytał Hrathen. Odwrócił się tyłem do Dilafa, otrzepał

palce i z powrotem włożył rękawicę. Dilaf nie odpowiedział. Stał w ciemności, a fakt, że Hrathen nie widział w półmroku jego twarzy, był dla gyorna denerwujący. –Dilafie?! – powtórzył Hrathen. – Zadałem ci pytanie. –Poniosłeś tu klęskę, Hrathenie – szepnął Dilaf. – Szaleniec Telrii igra z tobą. Tobą, gyornem Shu-Dereth. Ludzie nie stawiają żądań Imperium Fjordelskiemu, Hrathenie. Nie powinni. Hrathen poczuł, że się czerwieni.

–Co ty możesz o tym wiedzieć? – warknął. – Zostaw mnie, artethie. Dilaf się nie poruszył.

–Byłeś blisko, przyznaję, ale za swoje szaleństwo zapłaciłeś porażką. –Ba! – odparł Hrathen i mijając w ciemności drobnego mężczyznę, ruszył ku wyjściu. – Moja walka jeszcze się nie skończyła… mam czas. –Doprawdy? – zapytał Dilaf. Kątem oka Hrathen widział, jak Dilaf

podchodzi do popiołów i przegrzebuje je palcami. –Wszystko się rozsypało, nieprawdaż? Moje zwycięstwo w obliczu twej klęski jest takie słodkie. Hrathen zawahał się i zaśmiał nagle, spoglądając znowu na Dilafa. –Zwycięstwo? O jakim zwycięstwie mówisz? Co…? Dilaf uśmiechnął się w odpowiedzi. Grymas ten, pełen pasji, ambicji i żaru, który poruszył Hrathena pierwszego dnia… dawno temu, teraz był tak niepokojący, że pytanie

zamarło na ustach gyorna. W migoczącym świetle Dilaf nie wydawał się człowiekiem, lecz Svrakissem, wysłanym na jego zgubę. Dilaf rzucił garść popiołów, wyminął Hrathena, odsuwając klapę namiotu i wyszedł na światło słoneczne. –Dilafie! – zawołał Hrathen głosem zbyt cichym, by tamten mógł go usłyszeć. – Jakie zwycięstwo?

Rozdział 52

–Au! – poskarżył się Raoden, kiedy Galladon wbił mu igłę w policzek. – Przestań miauczeć! – rozkazał Dulanin, zaciskając szew.

–Karata robi to o wiele lepiej – mruknął Raoden. Siedział przed lustrem w swoim pokoju w domu Roiala, z głową przechyloną na bok, obserwując, jak Galladon zszywa ranę od miecza. –No to poczekasz sobie, aż wrócimy do Elantris – rzucił Dulanin ponuro, podkreślając swoją uwagę kolejnym ukłuciem. –Nie – odparł Raoden z westchnieniem. – Już i tak za długo czekałem… czuję, że to się rozwala za każdym razem, kiedy się uśmiecham. Dlaczego nie mogła mnie

zranić w ramię? –Bo jesteśmy Elantrianami, sule – odparł Galladon. – I jeśli może nam się przytrafić coś złego, to na pewno się przytrafi. Masz szczęście, że na tym się skończyło. W ogóle masz szczęście, że mogłeś walczyć, z tym swoim ciałem… –To nie było łatwe – zgodził się Raoden, trzymając głowę nieruchomo, aby Dulanin mógł pracować. – Dlatego musiałem tak szybko skończyć. –I tak walczysz lepiej, niż sądziłem. –Kazałem się szkolić Eondelowi –

wyjaśnił Raoden. – Wtedy, kiedy próbowałem udowodnić, że pomysły mojego ojca są wariactwem. Eondel wybrał szermierkę, ponieważ uważał, że będzie mi najbardziej przydatna, jako politykowi. Nie miałem pojęcia, że kiedyś będę się musiał bronić przed własną żoną, żeby nie pocięła mnie na kawałki. Galladon prychnął śmiechem i znów dziabnął Raodena, który zacisnął zęby z bólu. Drzwi były zaryglowane, a kotary zasłonięte, ponieważ Raoden musiał zdjąć maskę iluzji, by Galladon mógł zszyć ranę. Diuk był na tyle uprzejmy, że przyjął ich do domu – wydawało się, że Roial jest jedynym z

dawnych przyjaciół księcia, który jest bardziej zaintrygowany niż zirytowany osobowością Kaloo. –Dobrze, sule – rzekł wreszcie Galladon, dociągając ostatni szew. Raoden skinął głową i spojrzał na siebie w lustrze. Prawie się przyzwyczaił, że przyjemna duladelska twarz należy do niego. To niebezpieczne. Musiał pamiętać, że wciąż jest Elantrianinem, ze wszystkim przynależnymi bólami i słabościami, pomimo beztroskiej osobowości, jaką przybrał. Galladon wciąż nosił swoją maskę.

Iluzje Aonów działały tak długo, jak długo Raoden ich nie ruszał. Nieważne, czy były z powietrza, czy z błota, mogły zostać zdjęte jedynie przez

innego Elantrianina. Księgi twierdziły, że Aon zapisany na piasku będzie działał nadal, pomimo zatarcia lub uszkodzenia. Iluzja była przyczepiona do jego bielizny, więc mogli codziennie zmieniać stroje bez konieczności ponownego rysowania Aonu. Iluzja Galladona przedstawiała pospolitego

Dulanina o szerokiej twarzy – obraz, który Raoden znalazł na końcu książki. Twarz Raodena była trudniejsza do wybrania. –Jak tam moja osobowość? – dopytywał się Raoden, wyjmując księgę AonDor, by rozpocząć przywracanie iluzji. – Czy jestem przekonywający? Galladon wzruszył ramionami i przysiadł na łóżku Raodena. –Ja bym nie uwierzył, że jesteś Dulaninem, ale one widocznie tak. Nie sądzę, byś mógł dokonać lepszego wyboru. Kolo?

Raoden skinął głową, rysując znak. Szlachta arelicka była zbyt dobrze znana i Sarene natychmiast przejrzałaby wszelkie próby podszycia się pod kogoś z Teod. Skoro chciał mówić po aonicku, pozostawał jedynie Duladen. Ponieważ wszelkie próby naśladowania akcentu Galladona zawiodły, nie mógł przekonująco udawać przedstawiciela duladelskiej klasy niższej. Nawet próby wypowiedzenia tak prostego słowa jak „kolo” przyprawiały Galladona o spazmy śmiechu. Na szczęście było wielu mniej znanych obywateli Duladenu – ludzi, którzy byli merami w małych miasteczkach

albo członkami nieważnych rad – mówiących z nieskazitelnym aonickim akcentem. Raoden spotkał wiele takich osób, a udawanie ich charakteru wymagało jedynie nonszalanckiego zachowania i wyczucia ekspresji. Pozyskanie ubrań było nieco trudniejsze – Raoden, przyodziany w inną iluzję, musiał zrobić zakupy na Jarmarku Arelońskim. Na szczęście, po oficjalnym przybyciu mógł sprawić sobie lepsze ubrania. Uważał, że dobrze gra Dulanina, choć nie każdy był o tym przekonany. –Myślę, że Sarene coś podejrzewa –

odparł Raoden, obserwując, jak Aon zaczyna się obracać i spowija jego twarz. –Jest bardziej sceptyczna od innych. –To prawda – zgodził się Raoden. Zamierzał powiedzieć jej, kim jest, możliwie jak najszybciej, ale Sarene opierała się wszelkim zakusom „Kaloo” na chwilę sam na sam. Zwróciła mu nawet list, który jej wysłał – nieotwarty. Na szczęście reszta szlachty była mniej podejrzliwa. Od dwóch dni, to znaczy od czasu, kiedy opuścił

Elantris, pozostawiając Nowe Elantris opiece Karaty, zdołał wkręcić się w najlepsze towarzystwo Arelonu tak łatwo, że sam się zdziwił. Szlachta była zbyt zajęta

problemami z panowaniem Telrii, by kwestionować pochodzenie Kaloo. Co dziwniejsze, zaczęli do niego lgnąć z niezwykłą sympatią. Widocznie pokaz świeżej i nieskażonej głupoty, jaki wnosił na wszelkie spotkania, dawał im szansę na śmiech i zapomnienie chaosu ostatnich kilku tygodni. Wkrótce okazał się gościem niezbędnym na każdym przyjęciu.

Oczywiście, prawdziwym testem będzie wśliznięcie się na tajne spotkania Roiala i Sarene. Jeśli ma kiedykolwiek zrobić coś dla Arelonu, musi zostać przyjęty do tej specjalnej grupy. Właśnie tam były osoby, które pracowały nad przyszłością tego kraju. Galladon sceptycznie podchodził do szans Raodena – ale Galladon podchodził sceptycznie do wszystkiego. Raoden uśmiechnął się pod nosem: przecież to on zainicjował te spotkania. Cóż za ironia, że teraz musi ciężko pracować na to, by go do nich dopuszczono. Z twarzą Kaloo, znów okrywającą jego własne rysy, Raoden włożył

zielone rękawice, po czym obrócił się i ukłonił Galladonowi. –I wspaniały Kaloo powraca. –Sule, proszę, nie prywatnie. Byłem bliski uduszenia cię już w miejscu publicznym. Raoden zachichotał. –Aaach, co za życie. Kochany przez kobiety, obiekt zazdrości mężczyzn. Galladon prychnął. –Kochany przez wszystkie kobiety z wyjątkiem jednej, chciałeś

powiedzieć. –No, ale to ona zaprosiła mnie, żebym przychodził z nią powalczyć, kiedy tylko zechcę. – Raoden uśmiechnął się i podszedł do okna, by rozsunąć kotary. –Chyba po to, żeby mieć kolejną szansę na nadzianie cię na swój rożen – odparł Galladon. – Powinieneś się cieszyć, że trafiła w twarz, gdzie iluzja pokryła ranę. Gdyby cię dziabnęła przez ubranie, trudno byłoby wyjaśnić, dlaczego nie krwawisz. Raoden otworzył drzwi balkonowe i

wyszedł na zewnątrz, aby spojrzeć na ogrody Roiala. Westchnął, kiedy Galladon do niego dołączył. –Powiedz, dlaczego za każdym razem, kiedy spotykam Sarene, ona postanawia mnie znienawidzić? –To musi być miłość – odparł Galladon. Raoden zaśmiał się z goryczą. –Cóż, przynajmniej tym razem nienawidzi Kaloo, a nie mnie prawdziwego. Myślę, że to jej mogę wybaczyć… doszedłem już do punktu, w którym ja także zaczynam go

nienawidzić. Usłyszeli pukanie do drzwi. Galladon spojrzał na niego i Raoden skinął głową. Ich kostiumy i twarze były

kompletne. Dulanin, grając rolę służącego, podszedł i otworzył drzwi. W progu stał Roial. –Mój panie – rzekł Raoden, podchodząc do diuka z wyciągniętymi rękoma i szerokim uśmiechem. – Mam nadzieję, że miałeś równie dobry

dzień jak ja. –Istotnie, obywatelu Kaloo – odparł Roial. – Mogę wejść? –Oczywiście, oczywiście – odparł Raoden. – Przecież w końcu to twój dom. Jesteśmy niewymownie wdzięczni za twoją dobroć i wiem, że nigdy nie zdołam ci się odpłacić. –Nonsens, obywatelu – odparł Roial. – A skoro już mowa o płaceniu, z pewnością ucieszy cię, że zrobiłem dobry interes na tych podstawkach pod lampy, które mi dałeś. Złożyłem je na rachunku w moim banku… powinno wystarczyć na kilka lat wygodnego

życia. –Doskonale! – zawołał Raoden. – Natychmiast poszukamy innego miejsca zamieszkania. –Nie, nie – odrzekł stary diuk, unosząc ręce. – Zostańcie jak długo zechcecie. Mam tak niewielu gości, że chwilami nawet ten mały dom wydaje się dla mnie za duży. –Więc zostaniemy tak długo, jak z nami wytrzymasz! – zawołał Raoden ze zwykłą duladelską bezceremonialnością. – Powiadają, że jeśli zaprosisz Dulanina do domu, nigdy go się nie pozbędziesz… ani

jego rodziny. –Powiedz mi, obywatelu – zagadnął Roial. – Skąd wziąłeś tuzin podstawek pod lampy z czystego złota? –Rodzinne skarby – odparł Raoden. – Zrywałem je ze ścian, kiedy ludzie palili mój dom. –To musiało być straszne – odparł Roial, opierając się o balustradę. –Gorsze niż straszne – odpowiedział posępnym tonem Raoden. Po chwili się uśmiechnął. – Ale to dawne czasy, panie. Mam nowy kraj i nowych przyjaciół! Teraz wy będziecie moją

rodziną. Roial z nieobecną miną pokiwał głową i czujnie spojrzał na Galladona. –Widzę, że coś zajmuje twoje myśli, lordzie Roialu – rzekł Raoden. – Nie obawiaj się powiedzieć, dobry Dendo jest ze mną od urodzenia, i wart jest zaufania każdego człowieka. Roial skinął głową i znów spojrzał na swoje posiadłości. –Nie na darmo wspominam ciężkie czasy na twej rodzinnej ziemi, obywatelu. Powiadasz, że to już skończone, ale obawiam się, że dla nas

terror właśnie się zaczyna. –Ach, mówisz o problemach z tronem – mruknął Raoden, kląskając językiem. –Tak, obywatelu – odparł Roial. – Telrii nie jest silnym przywódcą. Obawiam się, że Arelon szybko podzieli los Duladenu. Fjordelskie wilki węszą wokół nas, podgryzają, wietrzą krew, a nasza szlachta wciąż twierdzi, że nie widzi niczego oprócz przyjaznych psów.

–Och, niespokojne czasy – rzekł

Raoden. – Gdzie mam się udać, aby znaleźć spokój? –Czasem sami musimy sobie zapracować na pokój, obywatelu. –Co masz na myśli? – zapytał Raoden, starając się ukryć podniecenie. –Obywatelu, mam nadzieję, że nie zranię cię, mówiąc, że inni uważają cię za dość frywolnego. Raoden zaśmiał się. –Mam nadzieję, że tak mnie widzą, mój panie. Przykro by mi było wiedzieć, że robię z siebie idiotę na

próżno. Roial odpowiedział mu uśmiechem. –Czuję w tobie umysł, który nie da się całkiem zamaskować lekkomyślnością, obywatelu. Powiedz mi, jak zdołałeś uciec z Duladenu? –Obawiam się, że jest to sekret, który powinien pozostać niewypowiedziany, mój panie – odrzekł Raoden. – Ci, którzy pomogli mi w ucieczce, ucierpieliby bardzo, gdyby ich udział się ujawnił. –Rozumiem. – Roial skinął głową. – Najważniejsze jest to, że przeżyłeś

tam, gdzie twoim krajanom się nie udało. Czy wiesz, ilu uchodźców przeszło przez granicę, kiedy Republika upadła? –Obawiam się, że nie, panie – odpowiedział Raoden. – Byłem wtedy trochę zajęty. –Nikt – wyjaśnił Roial. – Ani jeden, o którym bym wiedział, poza tobą. Słyszałem, że republikanie byli zbyt zszokowani, żeby nawet pomyśleć o ucieczce. –Mój lud działa powoli, panie – odparł Raoden, unosząc ręce. – W naszym przypadku niedbałe zachowanie

stanowiło o naszym upadku. Rewolucja przetoczyła się po nas, kiedy my wciąż dyskutowaliśmy, co będzie na obiad. –Ale ty uciekłeś. –Uciekłem – zgodził się Raoden. –Masz już za sobą to, co nas dopiero czeka, i to sprawia, że twoje rady mogą być cenne… niezależnie od tego, co myślą inni. –Istnieje sposób, by uniknąć losu Duladenu, panie – ostrożnie rzekł Raoden. – Choć to może być niebezpieczne. Obejmuje… zmianę

dowództwa. Roial zmrużył oczy i skinął głową. Coś ich połączyło – jakieś zrozumienie oferty diuka i gotowości Raodena. –Mówisz o niebezpiecznych sprawach – ostrzegł Roial. –Sporo myślałem, panie. Nie cofnę się przed odrobiną zagrożenia, jeśli to będzie oznaczać dla mnie przeżycie reszty życia w pokoju.

–Nie mogę zagwarantować, że tak się stanie – ostrzegł Roial.

–A ja nie zagwarantuję, że ten balkon się zaraz nie zawali, na naszą zgubę. Możemy tylko liczyć na szczęście i na rozum, i to jest cała nasza ochrona. Roial skinął głową. –Znasz kupca Kiina? –Tak. –Spotkajmy się u niego dzisiaj o zachodzie słońca. Raoden skinął głową i diuk się pożegnał. Skoro tylko drzwi zamknęły się za nim, Raoden mrugnął do Galladona. –A mówiłeś, że się nie uda.

–Nigdy więcej w ciebie nie zwątpię – odparł oschle Galladon. –Sekretem był Roial, mój przyjaciel – rzekł Raoden i zamykając drzwi balkonowe, wszedł do pokoju. – Widzi przez większość masek… ale w przeciwieństwie do Sarene, pierwsze pytanie nie brzmi: „Dlaczego ten człowiek próbuje mnie oszukać?”, lecz: „Jak mogę wykorzystać to, co wiem?”. Dałem mu wskazówki, a on zareagował. Galladon skinął głową. –Dobrze, jesteś tam gdzie chciałeś. Co teraz zrobisz? –Spróbuję znaleźć sposób, aby osadzić

na tronie Roiala zamiast Telrii – odparł Raoden, podnosząc kawałek szmatki i słoik z brązowym smarowidłem do twarzy. Rozmazał trochę smarowidła na szmatce i wsadził ją do kieszeni. Galladon uniósł brew. –A co to takiego? – zapytał, wskazując na szmatkę. –Coś, czego mam nadzieję nie użyć.

Rozdział 53

–A co on tutaj robi? – zapytała Sarene, stając w drzwiach do kuchni Kiina. Ten idiota Kaloo siedział w środku, odziany w kombinację jaskrawych czerwieni i oranżów.

Rozmawiał z ożywieniem z Kiinem i Roialem. Nawet nie zauważył jej przybycia. Lukel zamknął za nią drzwi i z wyraźnym niesmakiem spojrzał na Dulanina. Jej kuzyn był znany jako jeden z najinteligentniejszych, najbardziej barwnych ludzi w Kae. Reputacja Kaloo jednak szybko przyćmiła nawet Lukela, pozostawiając młodemu kupcowi gorzkie drugie miejsce. –Z jakiegoś powodu Roial zaprosił go tutaj – mruknął Lukel. –Czy Roial zwariował? – zapytała

Sarene, nieco głośniej niż powinna. – A co, jeśli ten przeklęty Dulanin jest szpiegiem? –Czyim szpiegiem? – zapytał wesoło Kaloo. – Nie sądzę, żeby ten wasz pompatyczny król miał dość politycznego wyrobienia, by wynajmować szpiegów. Pozwólcie się zapewnić, choćbym nie wiem jak cię denerwował, księżniczko, że Fjordelczycy mają mnie dość jeszcze bardziej, a niejaki gyorn wolałby się przebić mieczem, niż zapłacić mi za informację. Sarene zarumieniła się, zakłopotana, co wywołało u Kaloo kolejny wybuch

śmiechu. –Myślę, Sarene, że sama uznasz opinie obywatela Kaloo za pomocne – zauważył Roial. – Ten człowiek widzi wszystko nieco inaczej niż Arelończycy i posiada świeże spojrzenie na wydarzenia w Kae. Zdaje mi się, że sama użyłaś podobnego argumentu, kiedy do nas dołączyłaś. Nie dyskontuj Kaloo tylko dlatego, że przypadkiem jest odrobinę bardziej ekscentryczny, niż to ci odpowiada. Sarene zmarszczyła brwi, ale nic nie odpowiedziała. Obserwacje diuka miały sens, dobrze będzie przyjrzeć

się wszystkiemu z nowej perspektywy. Z jakiegoś powodu Roial postanowił zaufać Kaloo. Czuła między nimi wzajemny szacunek. Niechętnie przyznała, że diuk być może zobaczył w Kaloo coś, co umknęło jej uwagi. Dulanin w końcu mieszkał z nim od kilku dni. Ahan spóźniał się jak zwykle. Shuden i Eondel rozmawiali cicho przy drugim końcu stołu, a ich stłumione głosy stanowiły kontrast z żywą narracją Kaloo. Kiin dostarczył przekąski – krakersy z białą kremową glazurą. Pomimo nalegań, aby nie przygotowywał kolacji, Kiin widocznie nie był w stanie dopuścić, by tak wielu

ludzi zebrało się u niego i nie dostało nic do jedzenia. Sarene uśmiechnęła się – chyba żadna inna zdradziecka szajka nie jadała takich pyszności.

Kilka chwil później do sali wtoczył się Ahan, nie dbając o pukanie. Usiadł ciężko na krześle i zajął się krakersami. –Jesteśmy w komplecie – oznajmiła Sarene, mówiąc dość głośno, by przerwać Kaloo. Wszystkie głowy zwróciły się ku niej. Wstała. – Mam nadzieję, że wszyscy przemyśleli sobie naszą sytuację. Czy ktoś chce

zacząć? –Ja zacznę – rzekł Ahan. – Może Telrii da się przekonać i nie przejdzie na Shu-Dereth? Sarene westchnęła. –Myślałam, że już o tym rozmawialiśmy, Ahanie. Telrii nie zastanawia się, czy się nawrócić, czy nie, lecz raczej, ile pieniędzy uda mu się wyciągnąć od Wyrna. –Gdybyśmy tylko mieli więcej żołnierzy – rzekł Roial, kręcąc głową. – Z odpowiednią armią bylibyśmy w stanie zmusić Telrii do posłuszeństwa.

Sarene, jaka jest szansa otrzymania pomocy z Teod? –Niewielka – odparła. – Pamiętajcie, że mój ojciec sam wstąpił do ShuDereth. Poza tym Teod ma wspaniałą flotę, ale kiepską piechotę. Nasz kraj nie jest gęsto zaludniony; przeżywamy dlatego, że zatapiamy wrogów, zanim wylądują. –Słyszałem, że w Duladenie są bojownicy ruchu oporu – podsunął Shuden. – Czasem nękają karawany. Wszystkie spojrzenia spoczęły na Kaloo, który uniósł dłonie.

–Uwierzcie mi, przyjaciele, nie chcielibyście ich pomocy – rzekł. – Ludzie, o których mówicie, to zwykle dawni republikanie, jak ja. Doskonale potrafią walczyć w pojedynkach, ale niewiele zdziałają przeciwko wyszkolonemu żołnierzowi, zwłaszcza jeśli ma do pomocy paru przyjaciół. Ruch oporu jest w stanie przetrwać tylko dlatego, że Fjordelczycy są zbyt leniwi, by ich gonić po bagnach. Shuden zmarszczył brwi. –Myślałem, że oni się kryją w jaskiniach Gór Duladelskich. –Są różne grupy – odparł Kaloo

spokojnie, choć Sarene dostrzegła w jego oczach błysk niepewności. Kim ty jesteś? – pomyślała. –Myślę, że powinniśmy wciągnąć w to lud – zauważył Lukel. – Telrii wskazał, że zamierza pozostawić system plantacji. Jeśli zachęcimy zwykłych ludzi do naszej sprawy, powinni zechcieć powstać przeciwko niemu. –To się może udać – zgodził się Eondel. – Plan lady Sarene, by uwłaszczyć moich chłopów, dał im poznać smak wolności i w ciągu kilku ostatnich miesięcy stali się bardziej

samodzielni. Ale to zajmie sporo czasu. Nie wyszkolisz ludzi do walki w jedną noc. –Zgoda – odparł Roial. – Telrii będzie Derethi, zanim skończymy, a proklamacja Hrathena stanie się prawem. –Przez chwilę mogę udawać, że jestem Derethi – wtrącił Lukel. – Kiedy będę planował zejście króla. Sarene pokręciła głową. –Jeśli pozwolimy, by Shu-Dereth tak

się zadomowił w Arelonie, nigdy się od niego nie uwolnimy. –To tylko religia, Sarene – zauważył Ahan. – Powinniśmy się chyba skupić na prawdziwych problemach. –Nie sądzisz, że Shu-Dereth jest prawdziwym problemem, Ahanie? – zapytała. – Dlaczego nie spróbujesz tego wyjaśnić Jindo i Duladenowi? –Ona ma rację – odparł Roial. – Fjorden przyjął Shu-Dereth jako wehikuł dominacji. Jeśli ci kapłani nawrócą Arelon, Wyrn będzie tu rządził niezależnie od tego, kto zasiądzie na tronie.

–Więc zebranie armii pospolitego ruszenia nie wchodzi w grę? – zapytał Shuden, wracając do tematu. –Zbyt czasochłonne – odparł Roial. –Poza tym – dodał Kaloo – nie sądzę, byście naprawdę chcieli wojny domowej. Widziałem, co krwawa rewolucja może zrobić z krajem – walka z krajanami łamie w ludziach ducha. Ludzie ze Straży Miejskiej Elantris może i są głupcami, ale są też waszymi krajanami. Ich krew znajdzie się na waszych rękach. Sarene podniosła wzrok. Słowa te padły z ust Kaloo bez cienia zwykłej

emfazy. Coś w jego zachowaniu sprawiło, że znów nabrała podejrzeń. –Więc co? – zapytał Lukel z rozpaczą. – Nie możemy walczyć z Telrii i nie możemy czekać, aż się nawróci. Co robić? –Możemy go zabić – rzekł spokojnie Eondel. –Tak? – zapytała Sarene. Nie spodziewała się, że ta sugestia wyniknie tak szybko w trakcie spotkania. –To ma swoje zalety – zgodził się Kiin, okazując zimną beznamiętność,

o którą Sarene nigdy go nie podejrzewała. – Zamordowanie Telrii zaoszczędziłoby nam wielu problemów. W pokoju zapadła cisza. Obserwując tych mężczyzn, Sarene poczuła gorycz. Wiedzieli to samo, co ona. A ona już dawno stwierdziła, że to jedyny sposób.

–Ach, śmierć jednego człowieka, by ocalić naród – szepnął Kaloo. –Wydaje się to jedyną alternatywą – rzekł Kiin, kręcąc głową.

–Może – odparł Dulanin. – Choć nie wiem, czy nie jest tak, że nie doceniamy ludu Arelonu. –Już o tym mówiliśmy – mruknął Lukel. – Nie mamy dość czasu, żeby zebrać chłopów. –Nie tylko chłopów, młody Lukelu – odparł Kaloo. – Szlachciców też. Nie zauważyliście, że wahają się poprzeć Telrii? Nie widzieliście w ich oczach zakłopotania? Król bez poparcia nie jest królem. –A strażnicy? – znacząco dodał Kiin. –Ciekawe, czy zdołalibyśmy ich

przeciągnąć na swoją stronę? – zapytał Kaloo. – Zapewne można ich przekonać, że to, co zrobili, nie jest właściwe. „Wy” zmieniło się nagle w „my”. Sarene zmarszczyła brwi. Już prawie miała… było coś znajomego w tych słowach. –Interesująca sugestia – zgodził się Roial. –Straż i szlachta wspierają te działania, ponieważ nie widzą innej alternatywy – wyjaśnił Kaloo. – Najpierw lord Roial został skompromitowany nieudanym ślubem,

potem pani Sarene została wtrącona do Elantris. Teraz jednak cały problem przestał istnieć. Może gdybyśmy pokazali strażnikom ostateczny wynik ich decyzji – okupacja przez Fjorden i praktycznie zniewolenie całego narodu – zdołaliby zrozumieć, że popierają niewłaściwego człowieka. Dajcie ludziom uczciwy wybór, a wierzę, że mądrze wybiorą. Właśnie. Sarene skądś znała tę wiarę – to czyste przekonanie o dobru tkwiącym w każdym człowieku. A kiedy wreszcie zrozumiała, gdzie się z nim spotkała, nie zdołała się powstrzymać od pisku zaskoczenia.

***

Raoden aż skurczył się w sobie, kiedy pojął swoją pomyłkę. Zbyt szybko wyszedł z roli Kaloo, zbyt wiele pokazał własnego „ja”. Inni nie zauważyli zmiany, ale Sarene – droga, podejrzliwa Sarene – nie była tak naiwna. Spojrzał w jej wytrzeszczone, zaskoczone oczy i wiedział już, że ona wie. Mimo że byli razem bardzo krótko, umiała rozpoznać go nawet wtedy, kiedy nie rozpoznali go najlepsi przyjaciele. Oho, ho, pomyślał.

***

–Sarene? – zapytał Roial. – Księżniczko, co się dzieje? Sarene rozglądała się baranim wzrokiem,

stojąc przed swoim krzesłem. Szybko jednak zapomniała o zakłopotaniu, kiedy spojrzała na mocno spłoszonego Kaloo. –Nie, panie, nic się nie dzieje – odparła. – Ale chyba przyda nam się przerwa. –Przecież nie rozmawiamy aż tak długo – zaoponował Lukel. Sarene uciszyła go jednym spojrzeniem i nikt więcej nie odważył się zaprotestować. –Niech będzie przerwa – powoli odrzekł Roial.

–Dobrze – odparł Kiin, wstając z miejsca. – Mam parę hraggijskich pasztecików, chłodzą się z tyłu. Idę po nie. Sarene była tak zaaferowana, że zapomniała zganić wuja za przygotowanie posiłku, choć bardzo prosiła, by tego nie robił. Rzuciła Kaloo wymowne spojrzenie, po czym wstała od stołu i wyszła, kierując się niby do toalety. Czekała w gabinecie Kiina tylko przez chwilę, zanim nieszczęsny przebieraniec stanął w drzwiach. Sarene chwyciła go za koszulę i omal nie przydusiła do ściany, przybliżając

twarz do jego twarzy. –Duch? – zapytała. – Co ty tu robisz, w imię Wielkiego Domi? Rozejrzał się niepewnie na boki. –Nie tak głośno, Sarene! Jak sądzisz, jak zareagują ci ludzie, kiedy zobaczą wśród siebie Elantrianina? –Ale… jak? Jej gniew zmienił się w podniecenie, kiedy zrozumiała, że to naprawdę on. Dotknęła jego nosa, który był o wiele za długi, jak na jego własny. Była zaskoczona, kiedy jej palce przeszły

przez czubek, jakby w ogóle go tam nie było. –Miałaś rację co do Aonów, Sarene – rzekł szybko. – To mapy Arelonu i musiałem dorysować tylko jeden element, aby cały system zaczął działać. –Jeden element? –Przepaść – wyjaśnił. – To ona spowodowała Reod. Była to tak duża zmiana w krajobrazie, że wymagała, by jej obecność odzwierciedlono w Aonach. –To działa! – zawołała. Puściła jego

koszulę i dała mu kuksańca w bok. – Okłamałeś mnie! –Au! Proszę, bez kuksańców! Moje ciało się nie goi, pamiętasz? Sarene jęknęła. – To się nie…? –Nie zmieniło się, kiedy naprawiliśmy AonDor? – dokończył za nią pytanie. – Nie. Pod tą iluzją wciąż jestem Elantrianinem. Z trudem oparła się pokusie, żeby znów go szturchnąć. –Dlaczego mnie okłamałeś?

Uśmiechnął się. –O, nie powiesz mi chyba, że tak nie było zabawniej? –No… Zaśmiał się. –Tylko ty uznałabyś to za dobre usprawiedliwienie, księżniczko. Właściwie nie miałem jak ci o tym powiedzieć. Za każdym razem, kiedy próbowałem się zbliżyć do ciebie w ciągu ostatnich kilku dni, uciekałaś. I zignorowałaś list, który wysłałem. Nie

mogłem tak po prostu zrzucić iluzji. Przyszedłem wczoraj do Kiina, w nadziei że cię zobaczę przez okno. –I udało się? – zapytała z uśmiechem. –Spytaj Galladona – odparł. – Siedzi teraz u Roiala i wcina jego jaadoriańskie cukierki. Wiedziałaś, że ma taką słabość do słodyczy? –Diuk czy Galladon? –Obaj. Wiesz, będą się zastanawiać, co nam zajmuje tyle czasu. –Niech tam – odrzekła. – Wszystkie kobiety robią maślane oczy do Kaloo,

może czas, żebym i ja nadgoniła braki? Duch zaczął chichotać, ale pochwycił w jej oczach niebezpieczną iskrę i szybko się opanował. –Naprawdę, to była jedyna możliwość Sarene. Nie miałem wyboru, musiałem wcielić się w tę rolę. –Chyba nawet wcieliłeś się aż za dobrze – odrzekła, ale uśmiechnęła się. Nie mogła się na niego złościć. Widocznie zauważył, że jej spojrzenie zmiękło, bo ciągnął:

–Musisz przyznać, chwilami było zabawnie. Nie miałem pojęcia, że jesteś takim dobrym szermierzem. Uśmiechnęła się nieśmiało. –Mam różne talenty, Duchu. Zdaje się, że ty również. Nie miałam pojęcia, że taki z ciebie świetny aktor. Znienawidziłam cię! –Miło być docenionym – rzekł, obejmując ją. Nagle zdała sobie sprawę z tego, jak blisko siebie stoją. Nie odsunęła się, tylko położyła mu głowę na ramieniu.

–Więc po co się zjawiłeś? Powinieneś teraz być w Nowym Elantris, przygotowywać swoich ludzi. Czemu ryzykowałeś powrót do Kae? –Aby cię odnaleźć – odrzekł. Uśmiechnęła się. Prawidłowa odpowiedź.

–I – ciągnął – chciałem was powstrzymać od powyrzynania się wzajemnie. W tym kraju naprawdę panuje bałagan. –I to częściowo moja wina –

westchnęła. Duch sięgnął dłońmi do jej karku i obrócił jej głowę tak, aby mogli spojrzeć sobie w oczy. Miał inną twarz, ale oczy te same. Głębokie i niebieskie. Jak mogła go nie rozpoznać? –Nie obwiniaj się o to, Sarene, nie pozwalam ci – rzekł. – Już dość tego słyszę od Galladona. Zrobiłaś tutaj świetną robotę… lepszą, niż mogłem sobie wyobrazić. Myślałem, że po moim odejściu przestali się spotykać. Sarene zawahała się, z trudem otrząsając się z transu, w jakim

pogrążyły ją te niebieskie oczy. –Co mówiłeś? Kiedy odszedłeś…? Z drugiego pokoju rozległy się nawoływania i Duch mrugnął do niej. –Musimy wracać. Ale… mam ci coś jeszcze do powiedzenia, kiedy skończy się spotkanie i będziemy mogli porozmawiać w spokoju. Skinęła głową, półprzytomna. Duch jest w Kae, AonDor działa. Weszła do jadalni i usiadła przy stole, a Duch wszedł kilka chwil potem. Jedno krzesło jednak pozostało puste.

–Gdzie Ahan? – zapytała Sarene. Kiin zmarszczył brwi. –Wyszedł – rzekł z lekką goryczą. Lukel zaśmiał się, rzucając Sarene uśmiech. –Hrabia stwierdził, że coś mu siadło na żołądku i… wyszedł sobie. –Niemożliwe – mruknął Kiin. – W tych krakersach nie było nic, co mogłoby zaszkodzić. –To na pewno nie krakersy, wujku – pocieszyła go. – Chyba coś zjadł

wcześniej. Lukel wybuchnął śmiechem. –Domi wie, ten człowiek je tyle, że dziwne, że nie choruje co wieczór z czystego rachunku prawdopodobieństwa. –Dobrze, zaczniemy bez niego – odparł Roial. – Nie wiadomo, kiedy może wrócić. –Zgoda – rzekła Sarene i chciała zagaić, ale Roial ją uprzedził. Wstał powoli, a jego stare ciało wydało się dziwnie słabe.

Westchnął i pokręcił głową. –Nie będę was okłamywał. Nigdy się nie zastanawiałem wcześniej, czy należy podjąć działania przeciwko Telrii. Ostatnie dziesięć lat spędziliśmy jako nieprzyjacielekonkurenci.

To rozpustny utracjusz… będzie z niego król gorszy niż z Iadona. A samo to, że w ogóle zainteresował się głupią proklamacją Hrathena, było dla mnie dowodem ostatecznym. I nie dlatego potrzebowałem więcej czasu przed kolejnym spotkaniem, żeby sobie

przemyśleć, czy powinniśmy usunąć Telrii, czy nie. Potrzebowałem więcej czasu, ponieważ… czekałem na pewnych moich wspólników. –Wspólników? – podchwyciła Sarene. –Zabójców – wyjaśnił Roial. – Ludzi, których wynająłem z Fjordenu. Nie wszyscy ludzie w tym kraju są doskonale lojalni wobec swojego boga… niektórzy składają hołd zło tu. –Gdzie oni są? – zapytała Sarene. –W gospodzie, niedaleko stąd – odparł Roial.

–Ale – zmieszała się lekko – ostatnio sam nas ostrzegałeś przed rozlewem krwi w czasie naszej rewolty. Roial skłonił głowę. –Przemawiało przeze mnie poczucie winy, Sarene, ponieważ już posłałem po tych ludzi. Ale zmieniłem zdanie. Ten młody człowiek z Dula… Przerwał mu tupot stóp w głównym holu. Ahan wrócił. Dziwne, pomyślała Sarene, nie słyszałam zamykania frontowych drzwi.

Kiedy się obejrzała, to nie Ahan stał w drzwiach. Miała przed sobą grupę uzbrojonych żołnierzy, a pośrodku niej stał dobrze ubrany mężczyzna. Król Telrii. Podskoczyła, ale jej okrzyk zaskoczenia zginął wśród innych. Telrii stanął z boku, pozwalając wejść tuzinowi strażników ze Straży Miejskiej w Elantris. Za nimi podążał krępy hrabia Ahan. –Ahan! – zawołał Roial. – Coś ty zrobił? –Mam cię wreszcie, staruchu! – odparł radośnie hrabia. – Powiedziałem, że to

zrobię. Teraz sobie żartuj na temat stanu moich karawan do Svordenu. Ty przeklęty stary idioto. Zobaczymy, jak się będą miały twoje, kiedy spędzisz kilka następnych lat w więzieniu. Roial spojrzał na niego żałośnie. –Głupcze… Nie zauważyłeś, kiedy to przestało być grą? Nie bawimy się już ani jedwabiem, ani owocami. –Protestuj, jeśli chcesz! – zawołał Ahan, tryumfalnie grożąc mu palcem. – Ale musisz przyznać, że cię mam! Czekałem na to od miesięcy – nigdy nie mogłem przekonać Iadona, że to

prawda. Uwierzysz, że zawsze był pewien, że nie jesteś w stanie go zdradzić? Uważał, że wasza przyjaźń jest zbyt głęboka. Roial westchnął i spojrzał na Telrii, który uśmiechał się szeroko, wyraźnie

zachwycony tą rozmową. –Och, Ahanie – rzekł Roial. – Zawsze lubiłeś działać bez namysłu. Sarene zamurowało. Nie mogła się ruszyć ani przemówić. Zdrajcy powinni mieć mroczne spojrzenia i

kwaśne miny. Taki obraz nie pasował do Ahana. Choć był arogancki, porywczy, lubiła go. Jak ktoś, kogo lubiła, mógł zrobić coś tak okropnego? Telrii pstryknął palcami i jeden z żołnierzy wystąpił naprzód, wbijając miecz w brzuch diuka Roiala. Roial jęknął i upadł, rzężąc. –Tak sądzi wasz król – rzekł Telrii. Ahan wrzasnął, oczy wyszły mu na wierzch. –Nie! Mówiłeś o więzieniu! Przepchnął się obok Telrii i upadł na

kolana przy konającym diuku. –Naprawdę? – zapytał Telrii. Wskazał na dwóch żołnierzy ze swej grupy. – Wy dwaj, zbierzcie ludzi i znajdźcie tych zabójców, a potem… – Postukał się po podbródku. – Zrzućcie ich z murów Elantris. Mężczyźni zasalutowali i wybiegli z salonu. –Reszta – mówił Telrii – ma zabić tych zdrajców. Zacznijcie od kochanej księżniczki. Niech wszyscy wiedzą, jaka jest kara dla tych, którzy próbują uzurpować sobie tron.

–Nie! – krzyknęli chórem Shuden i Eondel. śołnierze ruszyli na nich, lecz Sarene znalazła się już za bezpiecznym murem stworzonym przez Shudena, Eondela i Lukela. Jednakże uzbrojony był tylko Eondel, a przeciwko sobie mieli dziesięciu ludzi. –Interesujące, że to właśnie ty mówisz o uzurpatorach, diuku Telrii – rozległ się głos z drugiej strony sali. – Miałem niejasne wrażenie, że tron należy do rodziny Iadona. Sarene obejrzała się. Jej spojrzenie padło na Ducha… albo przynajmniej

kogoś odzianego w jego strój. Miał jasną, aonicką cerę, piaskowe włosy i bystre niebieskie oczy. Oczy Ducha. Lecz jego skóra nie wykazywała ani śladu piętna Elantris. Rzucił na stół szmatkę – po jednej stronie znajdowało się na niej kilka brązowych plam – jakby chciał im wmówić, że po prostu starł sobie makijaż, aby ukazać ukrytą inną twarz. Telrii jęknął i cofnął się pod ścianę. –Książę Raoden! – wykrztusił. – Nie! Ty nie żyjesz. Powiedzieli mi, że nie żyjesz!

Raoden. Sarene omal nie zemdlała. Spoglądając na człowieka, którego znała jako Ducha, zastanawiała się, czego jeszcze o nim nie wie. Duch spojrzał na żołnierzy. –Ośmielicie się podnieść rękę na prawowitego króla Arelonu? – zapytał.

Strażnicy cofnęli się z przerażeniem i zmieszaniem na twarzach. –Ludzie, brońcie mnie! – wrzasnął Telrii. Odwrócił się i rzucił do wyjścia.

śołnierze obserwowali, jak ucieka, po czym bezceremonialnie poszli w jego ślady, pozostawiając konspiratorów samych. Duch-Raoden – przeskoczył przez stół, minął Lukela i odepchnął z drogi wciąż bełkoczącego Ahana. Ukląkł obok Kiina – jedynego, który naprawdę pomyślał o tym, aby opatrzyć rannego. Sarene tępo patrzyła na to z tyłu, całkowicie sparaliżowana. Było widać, że mimo zabiegów Kiina, nie da się uratować diuka. Miecz przeszył ciało na wylot, zadając śmiertelną ranę. –Raodenie! – wyszeptał ranny. –

Wróciłeś do nas! –Spokojnie, Roialu – odparł Raoden. Uniósł palec i zaczął nim kreślić jakieś znaki. Z czubka palca trysnął płomień. –Powinienem był poznać, że to ty – mamrotał diuk. – Ta cała głupia gadka o zaufaniu do ludzi. Czy wiesz, że prawie zacząłem się z tobą zgadzać? Powinienem był wysłać tych zabójców do roboty, skoro się tylko zjawili. –Jesteś na to zbyt dobrym człowiekiem, Roialu – odparł Duch głosem stłumionym emocją. Roial skupił wzrok i popatrzył na Aon,

który rysował Duch. Jęknął z zachwytu. –Czy piękne miasto też już wróciło? Duch nie odpowiedział, koncentrując się na Aonie. Rysował inaczej niż przedtem, jego palce poruszały się zwinnie i szybko. Zakończył Aon pojedynczą linią na dole i znak rozjarzył się ciepłym światłem, otulając Roiala swoim blaskiem. Na oczach Sarene brzegi rany zaczęły się lekko zbiegać. Z twarzy Roiala znikło zadrapanie, a z czaszki kilka plam wątrobowych. Nagle światło zgasło. Z rany wciąż

buchała krew równo z rytmem każdego daremnego uderzenia serca. Duch zaklął. –Za słaby – szepnął i szybko rozpoczął kreślenie innego Aonu. – A ja nie nauczyłem się żadnych modyfikatorów uzdrawiania! Nie wiem, jak go skierować na konkretną część ciała. Roial sięgnął drżącą ręką i chwycił go za ramię. Częściowo narysowany Aon znikł, bo gest diuka spowodował, że Duch popełnił błąd. Nie zaczął rysować od nowa. Opuścił głowę.

–Nie płacz, chłopcze – rzekł Roial. – Twój powrót to błogosławieństwo. Nie możesz uratować tego starego zmęczonego ciała, lecz możesz uratować królestwo. Umrę spokojny,

wiedząc, że jesteś tu i będziesz je chronił. Duch ujął twarz starca w dłonie. –Roialu, byłeś dla mnie cudownym wychowawcą – rzekł. – Bez twojego czujnego oka stałbym się podobny do ojca.

–Nie, chłopcze – odrzekł Roial. – Od początku byłeś podobny do matki, niech cię Domi błogosławi. Sarene odwróciła się, kiedy agonia diuka stała się zbyt bolesna. Spazmy targały jego ciałem, do ust napłynęła krew. Kiedy się obejrzała znowu, ocierając łzy z oczu, Raoden wciąż klęczał nad ciałem starca. Wreszcie odetchnął głęboko i wstał, zwracając smutne, ale stanowcze spojrzenie na innych. Sarene ujrzała, jak Shuden, Eondel i Lukel padają na kolana, z szacunkiem skłaniając głowy. –Mój królu – rzekł Eondel w imieniu ich wszystkich.

–Mój… mężu – wyszeptała wstrząśnięta Sarene.

Rozdział 54

–Co zrobił? – zapytał ze zdumieniem Hrathen. Przestraszony gwałtowną reakcją gyorna i jąkający się kapłan powtórzył wiadomość. Diuk Plantacji Ial nie żyje? Z rozkazu Telrii? A cóż to za ruch na oślep? Z twarzy posłańca Hrathen mógł wyczytać, że było coś więcej, więc gestem nakazał mu kontynuować. Wkrótce Hrathen doszedł do wniosku, że ta egzekucja wcale nie była przypadkowa – że właściwie była

wręcz logiczna. Hrathen nie mógł uwierzyć w szczęście Telrii – Roial był bardzo zręcznym człowiekiem i przyłapanie go na zdradzie wymagało nie lada przebiegłości! Kiedy jednak posłaniec zrelacjonował kolejne wieści, okazało się, że były one jeszcze bardziej szokujące. Plotka głosiła, że książę Raoden powrócił z grobu. Hrathen siedział przy biurku, całkowicie zdruzgotany. Posłaniec wyszedł. Wisząca w wejściu tkanina falowała lekko. Kontrola, myślał Hrathen. Możesz

sobie z tym poradzić. Plotki o powrocie Raodena oczywiście są fałszywe, lecz Hrathen musiał przyznać, że sam pomysł był mistrzowski. Znał opinię świętego, przypisywaną Raodenowi. Ludzie widzieli go przez pryzmat wyidealizowanej adoracji, jaką obdarzano jedynie umarłych. Jeśli Sarene znalazła sobowtóra, może nazwać go mężem i rozgrywać swoją walkę o tron nawet teraz, kiedy Roial nie żyje. Z pewnością działa bardzo szybko, pomyślał Hrathen.

Morderstwo Telrii popełnione na Roialu bardzo go zirytowało. Zabójstwo bez procesu i więzienia jeszcze bardziej wystraszy szlachtę. Hrathen wstał. Może jeszcze nie jest za późno, żeby zmusić Telrii do napisania przynajmniej wyroku skazującego. Arystokratyczne umysły powinny poczuć się lepiej w obecności takiego dokumentu.

***

Telrii nie chciał go widzieć. Hrathen czekał, obserwując dwóch strażników, stojących przed nim ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. Obaj mieli wzrok wbity w ziemię. Widać, coś tak musiało zirytować Telrii, że nie przyjmował żadnych

gości. Hrathen nie zamierzał pozwolić się zignorować. Nie mógł wprawdzie wedrzeć się do pokoju siłą, ale przynajmniej narozrabia tak, że Telrii sam zechce go wpuścić. Następną godzinę spędził zatem na powtarzaniu co pięć minut żądania, by król go przyjął. Właściwie nadszedł już czas na kolejne żądanie.

–śołnierzu – rozkazał. – Spytaj króla, czy mnie przyjmie. śołnierz westchnął – już po raz szósty,

czyli odkąd Hrathen zaczął powtarzać to żądanie raz po raz. Mimo to, otworzył drzwi i posłusznie udał się na poszukiwanie swego dowódcy. Chwilę później wrócił. Pytanie Hrathena uwięzło mu w gardle. To nie był ten sam człowiek. „Strażnik” chwycił miecz i zaatakował drugiego wartownika. Z sali audiencyjnej króla buchnęły krzyki i szczęk stali o stal. Ludzie zaczęli krzyczeć – jedni z gniewu, a inni z bólu. Hrathen zaklął – bitwa akurat wtedy, kiedy był bez zbroi. Zacisnął zęby,

przemknął obok walczących strażników i wszedł do sali. Dywany i gobeliny płonęły, ludzie szamotali się ze sobą. Kilku strażników leżało już martwych u wejścia. Niektórzy byli odziani w brązowe i żółte barwy strażników Elantris, inni w srebrne i błękitne mundury oddziałów hrabiego Eondela. Hrathen usunął się przed kilkoma atakami, uciekając przed ostrzami lub wytrącając je z dłoni walczących. Musi znaleźć króla. Telrii był zbyt ważny, aby… Czas stanął w miejscu, kiedy Hrathen

poprzez kłębowisko walczących ujrzał króla pod deszczem płonących strzępów gobelinów. Oczy Telrii były oszalałe ze strachu, kiedy rzucił się do otwartych drzwi w głębi pomieszczenia. Miecz Eondela dopadł króla, zanim ten zrobił kilka kroków. Bezgłowe ciało Telrii upadło do stóp hrabiego Eondela. Ten spojrzał na nie posępnym wzrokiem i sam upadł, przyciskając otwartą ranę w boku. Hrathen stał pośród walki, przez moment zapominając o chaosie, i patrzył na oba ciała. I tak się kończą próby uniknięcia krwawej zmiany władzy, pomyślał z rezygnacją.

Część trzecia DUCH ELANTRIS

Rozdział 55

Dziwnie nienaturalnie oglądało się teraz Elantris z zewnątrz. Raoden należał do miasta. Czuł się tak, jakby stanął obok własnego ciała, spoglądając na nie z innej perspektywy. Nie powinien oddzielać się od Elantris, tak samo, jak duch nie powinien oddzielać się od ciała. Wraz z Sarene stali w południowym słońcu na szczycie fortecy Kiina. Kupiec, wykazując po masakrze sprzed dziesięciu lat zarówno zdolność przewidywania, jak i paranoję, zbudował nie tyle posiadłość, ile

zamek. Był to zwarty kwadrat, o prostych kamiennych ścianach i wąskich oknach, bardzo przypominający strażnicę na murach miejskich, i nawet był położony na wzgórzu. Na dachu znajdował się murek usytuowany na jego krawędziach, jak blanki na murze miasta. Właśnie przy nim stał teraz Raoden, tuląc do ciebie Sarene. Ona objęła go w talii i razem spoglądali na miasto. Wkrótce po śmierci Roiala zeszłego wieczoru Kiin zabarykadował drzwi i poinformował ich, że zgromadził dość zapasów na najbliższe dziesięć lat. Choć Raoden wątpił, by drzwi

wytrzymały zmasowany atak, z przyjemnością poddał się uczuciu bezpieczeństwa, jakim emanował Kiin. Nie wiadomo, jak Telrii zareaguje na pojawienie się Raodena. Istniały jednak szanse, że przestanie grać i poprosi Fjorden o pomoc. Straż Elantris może zawahała się przed atakiem na Raodena, ale żołnierze fjordelscy nie będą mieli takich oporów. –Powinnam była się domyślić – szeptała Sarene u boku Raodena. –Hm? – Uniósł brwi i spojrzał na nią. Sarene miała na sobie jedną z sukien

Daory – oczywiście zbyt krótką, choć Raodenowi podobało się, że pokazuje to i owo. Włożyła też swoją perukę – włosy były krótkie i obcięte tak, że wydawała się młodsza, jak uczennica, a nie dorosła kobieta. No dobrze, jak uczennica o wzroście sześciu stóp. Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. –Nie mogę uwierzyć w to, że nie skojarzyłam. Miałam nawet podejrzenia odnośnie do twojego zniknięcia… to znaczy Raodena. Przypuszczałam, że król cię zabił, a przynajmniej wygnał. –Z pewnością miał na to ochotę –

zgodził się Raoden. – Próbował odesłać mnie wiele razy, ale zawsze się jakoś wywijałem. –To było takie oczywiste! – wymruczała, kładąc głowę na jego ramieniu. – To

przebranie, zakłopotanie… –Łatwo jest odpowiadać, kiedy łamigłówka jest już rozwiązania, Sarene – odrzekł. – Nie jestem zdziwiony, że nikt nie połączył mojego zniknięcia z Elantris. Arelończyk nie wymyśliłby czegoś takiego. Ludzie nie

mówią o Elantris i z pewnością nie chcieliby wiązać z nim osób, które kochają. Wolą wierzyć, że umarłem, niż wiedzieć, że zostałem zabrany przez Shaod. –Ale ja nie jestem Arelonką – odparła. – Nie mam takich uprzedzeń. –Mieszkałaś z nimi – wyjaśnił. – Nie mogłaś uniknąć ulegnięcia temu przesądowi. Poza tym nie mieszkałaś w okolicy Elantris, nie wiedziałaś, jak działa Shaod. Syknęła pod nosem. –A ty nie uznałeś za stosowne mnie

oświecić. Mój własny mąż. –Dałem ci podpowiedź – zaprotestował. –Tak, na jakieś pięć minut przed ujawnieniem się. Zachichotał, tuląc ją do siebie. Niezależnie od tego, co się zdarzy, cieszył się, że podjął decyzję o opuszczeniu Elantris. Te krótkie chwile z Sarene były tego warte. Nagle coś mu przyszło do głowy. –Ale ja nie jestem, wiesz…

–Czym? –Twoim mężem. A przynajmniej można na ten temat dyskutować. Kontrakt ślubny i ślub byłyby wiążące, gdyby jedno z nas umarło przed ślubem. Ja nie umarłem – udałem się do Elantris. Wprawdzie technicznie to na jedno wychodzi, ale słowa kontraktu są jasne. Spojrzała na niego z troską. Zaśmiał się cicho. –Nie próbuję się wykręcić, Sarene – wyjaśnił. – Chcę tylko, żebyśmy to sformalizowali, niech wszyscy mają

pewność. Sarene zamyśliła się na chwilę, po czym oznajmiła ostrym tonem. –Zdecydowanie. W ciągu dwóch miesięcy byłam dwukrotnie zaręczona i ani razu nie wzięłam ślubu. Dziewczyna zasługuje na ślub. –Królewski ślub – zgodził się Raoden. Sarene westchnęła i spojrzała na Kae. Miasto wydawało się zimne i bez życia, jak wymarłe. Niepewność polityczna niszczyła gospodarkę Arelonu tak samo, jak panowanie Iadona zniszczyło jego ducha. Tam,

gdzie powinny stać stragany kupców, a przy nich kłębić się tłumy kupujących, kręciło się tylko kilku nieśmiałych przechodniów. Jedynym wyjątkiem był wielki rynek miasta, gdzie stały namioty Jarmarku Arelońskiego. Choć część kupców

postanowiła zminimalizować straty i przeniosła się do Teod, żeby sprzedać cokolwiek, to i tak zaskakująco spora ich liczba została. Ciekawe, co mogło przekonać tak wielu z nich do pozostania i wpychania towaru ludziom, którzy nie mieli zamiaru nic kupić.

Drugim miejscem, w którym panował ruch, był pałac. Strażnicy miejscy Elantris kręcili się po nim od samego rana jak robactwo. Sarene wysłała Seona na przeszpiegi, ale jeszcze nie wrócił. –To był taki dobry człowiek – szepnęła. –Roial? – zapytał. – Tak, to prawda. Diuk był właśnie tym idolem, jakiego potrzebowałem, kiedy mój ojciec okazał się niegodny. Sarene zachichotała. –Kiedy Kiin przedstawił mi go po raz

pierwszy, powiedział, że nie wie, czy diuk pomaga dlatego, że kocha Arelon, czy dlatego, że się nudzi. –Wielu ludzi uważało zręczność Roiala za skłonność do oszustw – odparł Raoden. – Mylili się. Roial był sprytny, uwielbiał intrygi, ale był patriotą. Nauczył mnie wierzyć w Arelon, nawet pomimo wielu potknięć. –Był jak stary złośliwy dziadek – stwierdziła. – I omal nie został moim mężem. –Wciąż nie mogę w to uwierzyć – prychnął. – Kochałem Roiala… ale wyobrazić go sobie żonatego? Z tobą?

–Chyba oboje w to nie wierzyliśmy – odparła Sarene. – Oczywiście, to nie znaczy, że nie zrobilibyśmy tego. Raoden westchnął i pogładził ją po ramieniu. –Gdybym tylko wiedział, w jak pewnych rękach zostawiam Arelon, zaoszczędziłoby mi to wielu zmartwień. –A Nowe Elantris? – zapytała. – Czy Karata nad nim czuwa? –Nowe Elantris samo czuwa nad sobą bez problemu – wyjaśnił. – Ale byliśmy tam dzisiaj z Galladonem,

żeby zlecić im nauczanie ludzi AonDor. Jeśli poniosę tu klęskę, nie chcę pozostawić Elantris niezdolnego do obrony. –I tak nie zostało wiele czasu. –Wystarczy, żeby się nauczyli Aonu lub dwóch. Zasługują na to, by poznać swoją siłę. Sarene uśmiechnęła się. –Wiedziałam, że znajdziesz odpowiedź. Domi nie pozwala, by takie zaangażowanie poszło na marne. Uśmiechnął się. Wczorajszej nocy

kazała mu narysować kilkadziesiąt Aonów, żeby

mieć dowód na to, że działają. Oczywiście, to nie wystarczyło, by uratować Roiala. Poczucie winy paliło pierś Raodena. Gdyby znał właściwe modyfikatory, mógłby go uratować. Rana brzucha nie zabija od razu. Mógł uzdrawiać każdy organ po kolei, a potem zespolić skórę. Niestety, był w stanie narysować jedynie ogólny Aon, który wpływał na całe ciało Roiala. Moc Aonu, i tak niewielka, rozpłynęła się

na dużym celu tak, że właściwie nic nie zdziałała. Długo siedział, zapamiętując modyfikatory. Uzdrawianie magią AonDor było sztuką skomplikowaną i trudną, ale on postanowił, że już nikt nie zginie z powodu jego braku wiedzy. Zajmie mu to całe miesiące, ale nauczy się modyfikatorów dla każdego organu, mięśnia i kości. Sarene znów spojrzała na miasto. Mocno trzymała Raodena w pasie. Nie lubiła wysokości, zwłaszcza jeśli nie miała się czego przytrzymać. Spoglądając nad czubkiem jej głowy, Raoden nagle przypomniał sobie coś,

czego nauczył się ostatniej nocy. Sięgnął i zdjął jej perukę. Stawiała lekki opór, bo klej trzymał, ale zeszła w końcu, odsłaniając krótką szczecinkę. Sarene spojrzała na niego pytającym i nieco zirytowanym wzrokiem, ale on już rysował. Nie był to skomplikowany Aon, wymagał właściwie jedynie określenia, jak cel ma być zmieniony i jak długo. Kiedy skończył, włosy Sarene zaczęły odrastać. W letargicznym tempie spływały z jej głowy, jak powoli wydychane powietrze. W ciągu kilku minut jednak przemiana dobiegła końca – złociste loki znów sięgały jej

do pasa. Z niedowierzaniem przeciągnęła po nich ręką. A potem spojrzała na Raodena oczami pełnymi łez. –Dziękuję – szepnęła, tuląc się do niego. – Nie masz pojęcia, jakie to ważne. Po chwili odsunęła się, patrząc nań uważnie srebrzystoszarymi oczami. –Pokaż mi się. –Moją twarz? – zapytał. Skinęła głową.

–Już ją widziałaś – odparł z wahaniem. –Wiem, ale za bardzo przyzwyczajam się do tej. Chcę zobaczyć prawdziwego ciebie. Determinacja w jej oczach powstrzymała go przed dalszymi protestami. Z westchnieniem sięgnął ręką do szyi i uderzył palcem w kołnierz koszuli. Dla niego nic się nie zmieniło, ale czuł, jak jej ciało sztywnieje, kiedy iluzja znikła. Nagle ogarnął go wstyd i szybko zaczął na nowo rysować Aon, ale go powstrzymała.

–To nie jest takie okropne, jak ci się zdaje, Raodenie – szepnęła, wodząc palcami po jego twarzy. – Podobno wasze ciała są jak trupie, ale to nieprawda. Macie odbarwioną

i pomarszczoną skórę, lecz pod spodem są mięśnie. Wyczuła pod palcami cięcie na jego policzku i jęknęła cicho. –To ja, prawda? Skinął głową. –Już mówiłem… nie wiedziałem, że jesteś tak dobrym szermierzem.

Pogładziła palcami ranę. –Naprawdę zgłupiałam, kiedy nie mogłam znaleźć rany. Dlaczego iluzje ukazują twój wyraz twarzy, ale nie rany? –To skomplikowane – odparł. – Musisz połączyć każdy muskuł ciała z jego odpowiednikiem w iluzji. Sam bym nigdy na to nie wpadł. Wyczytałem to w jednej z książek. –Ale wczoraj tak szybko zmieniłeś iluzję, przechodząc od Kaloo do Raodena. Uśmiechnął się.

–To dlatego, że mam na sobie dwie iluzje, jedną podłączoną do koszuli, a drugą do kamizelki. Kiedy wyłączyłem tę na górze, pokazała się ta pod spodem. Na szczęście jest do mnie wystarczająco podobna, żeby inni mnie rozpoznali. Naturalnie, nie było równań na opisanie mojej własnej twarzy, musiałem wszystko wymyślać sam. –Dobrze ci poszło. –Ekstrapolowałem moją elantryjską twarz, mówiąc iluzji, by przyjęła ją jako podstawę. – Uśmiechnął się. – Masz szczęście, twój mężczyzna może zmieniać twarze jak

rękawiczki. Nie znudzisz się nigdy. Prychnęła. –Ta mi się całkiem podoba. To twarz, którą pokochałam, kiedy myślałam, że jestem Elantrianką, bez tytułu i rangi. Roześmiał się. Mimo tylu trosk – Telrii, Hrathena i śmierci biednego Roiala – jego serce szalało z radości. –Co oni tam robią? – zapytała Sarene. Obejrzał się, podążając za jej wzrokiem. Niechcący trącił ją i pchnął w przód. Chwyciła jego ramię w uścisk o sile imadła.

–Uważaj! –O, przepraszam – rzekł, obejmując ją. – Zapomniałem o twoim lęku wysokości. –Nie boję się wysokości – poprawiła go, nie puszczając jednak jego ramienia. – Tylko kręci mi się w głowie. –Oczywiście – zgodził się, mrużąc oczy. Zaledwie rozróżniał grupę żołnierzy, którzy robili coś przed budynkiem. Chyba układali jakieś prześcieradła… –Za daleko – mruknęła. – Gdzie jest

Ashe?

Raoden narysował w powietrzu przed nimi Aon Nae – wielki, okrągły znak. Kiedy skończył, powietrze w kręgu Aonu zafalowało jak woda, po czym oczyściło się, ukazując powiększony obraz miasta. Kładąc dłoń na jego środku, ustawił Aon tak, by pokazywał pałac. Kiedy widok znowu się oczyścił, mogli zobaczyć żołnierzy w najdrobniejszych szczegółach, nawet ich rangi. –To się czasem przydaje – zauważyła Sarene kiedy Raoden lekko uniósł

Aon. śołnierze rzeczywiście układali prześcieradła. Wydawało się, że są w nie owinięte ciała. Raoden zdrętwiał, kiedy powędrował dyskiem wzdłuż całego rzędu trupów. Ostatnie dwa były znajome. Sarene jęknęła z przerażenia, kiedy ujrzała martwe twarze Eondela i Telrii.

Rozdział 56

–Zaatakował późną nocą, pani – wyjaśniał Ashe. Pozostali członkowie grupy – Kiin, Lukel i Shuden – siedzieli na szczycie budynku, obserwując, jak Raoden koncentruje

swoją aonową lunetę na wznoszone na pałacowym dziedzińcu stosy pogrzebowe. Shuden siedział z posępną miną, kręcąc z niedowierzaniem głową. Sarene trzymała jego rękę, próbując nieco go pocieszyć, sama boleśnie świadoma, jak ciężkie musiały być dla niego te ostatnie dni. Jego przyszły teść okazał się zdrajcą, Torene podobno znikła, a teraz zginął najlepszy przyjaciel. –To był dzielny człowiek – stwierdził Kiin, stając obok Raodena. –Nigdy nikt tego nie kwestionował –

odparł książę. – Ale czasem działał całkiem bezsensownie. –Zrobił to dla honoru, Raodenie – wtrąciła Sarene, unosząc wzrok. – Telrii zamordował wczoraj wielkiego człowieka… Eondel postanowił pomścić diuka. Raoden pokręcił głową. –Zemsta jest zawsze głupim motywem, Sarene. Teraz straciliśmy nie tylko Roiala, lecz i Eondela. Lud pozostał z drugim martwym królem w ciągu kilku tygodni. Sarene nie drążyła. Raoden mówił jak

władca, nie jak przyjaciel. Nie mógł sobie pozwolić na to, by pochwalić Eondela, nawet po śmierci, z powodu sytuacji, do jakiej się przyczynił. śołnierze podpalili stos, a potem zasalutowali, kiedy ogień pożerał ciała. Cokolwiek można było powiedzieć o strażnikach, wykonywali swoje obowiązki poważnie i z honorem. –Patrzcie. Raoden przesunął Aon, by pokazać im oddział około pięćdziesięciu żołnierzy, którzy ruszyli w stronę domu Kiina. Wszyscy mieli brązowe płaszcze,

oznaczające, że są oficerami straży miejskiej Elantris. –To nie wygląda dobrze – mruknął Kiin i pokręcił głową. – Powinniśmy zawalić wejście. Niech się włamują przez tonę kamienia za drzwiami. –Nie – sprzeciwił się Raoden. – To nic nie da. Chcę się z nimi spotkać. –Z tego budynku są też inne wyjścia – zaoponował Kiin. –Ale i tak czekaj na mnie, zanim zawalisz przejście, Kiinie – rzekł Raoden. – To rozkaz.

Kiin zgrzytnął zębami, po czym rzekł: –Zgoda, Raodenie, ale nie dlatego, że to rozkaz – ufam ci. Mój syn może cię nazywać królem, ale ja nie akceptuję niczyjej władzy. Sarene spojrzała na wuja, zaskoczona. Nigdy dotąd tak nie mówił. Zwykle był jowialny, a teraz jego twarz była nieruchoma i posępna, ozdobiona brodą, której pozwolił rosnąć od dnia śmierci Iadona. Znikł ten gwałtowny, ale zgodny kucharz, na jego miejscu pojawił się ktoś, kto bardziej przypominał posiwiałego

admirała z floty jej ojca. –Dzięki, Kiinie – odparł Raoden. Wuj skinął głową. Jeźdźcy zbliżali się szybko, rozciągając szyk. Zauważywszy Raodena na dachu, jeden z żołnierzy popędził konia. –Słyszeliśmy plotki, że lord Raoden, książę korony Arelonu, wciąż żyje – rzekł mężczyzna. – Jeśli to jest prawdą, niech wystąpi. Nasz kraj potrzebuje króla. Kiin odetchnął. Oficerowie straży wciąż stali w rzędzie, nie zsiadając z koni, i nawet z tej odległości Raoden

widział ich twarze. Niepewne, niespokojne, lecz pełne nadziei. –Musimy działać szybko, zanim gyorn zareaguje – rzekł do przyjaciół Raoden. – Wyślijcie posłańców do szlachty. Zamierzam koronować się za godzinę.

***

Raoden wszedł do pałacowej sali tronowej. Obok podwyższenia stała Sarene i młodo wyglądający patriarcha religii Korathi. Raoden zamienił z nim zaledwie kilka słów, ale i tak wiedział, że opis Sarene był dokładny. Długie jasne loki, uśmiech świadczący o wiedzy, której nie miał, i

dumna mina były jego najbardziej uderzającymi cechami. Raoden potrzebował go jednak. Już sam fakt, że zaprosił do koronacji patriarchę Shu-Korath, wiele mówił i stanowił ważny precedens. Sarene uśmiechnęła się ciepło na jego widok. Dziwił się nieustannie, jak wiele ma wciąż do zaoferowania, pomimo wszystkiego, przez co ostatnio przeszła. Podszedł do podwyższenia i odwrócił się, spoglądając na szlachtę Arelonu. Rozpoznawał większość twarzy. Wielu spośród zgromadzonych szlachciców wspierało go przed wygnaniem. Teraz byli wyraźnie zmieszani. Jego pojawienie się było

zbyt nagłe, podobnie jak śmierć Telrii. Krążyły plotki, że to Raoden krył się za tym morderstwem, ale większości ludzi było to obojętne. Mieli otępiałe spojrzenia i zaczynali już okazywać oznaki przedłużającego się stresu. Teraz to się zmieni, obiecał im w duchu. Koniec zadawania pytań. Koniec niepewności. Będziemy zjednoczonym frontem z Teod i stawimy czoło Fjordenowi. –Panie i panowie – rzekł Raoden. – Ludu Arelonu. Nasze biedne królestwo

wycierpiało tak wiele przez ostatnie dziesięć lat. Spróbujmy teraz wszystko naprawić. Na tę koronę obiecuję… Zamarł. Poczuł… moc. Początkowo myślał, że atakuje go Dor. Ale szybko stwierdził, że to jednak coś innego… coś czego wcześniej nie doznawał. Coś zewnętrznego. Ktoś jeszcze manipulował Dor. Rozejrzał się po tłumie, ukrywając zaskoczenie. Jego wzrok padł na drobną postać odzianą w czerwoną szatę, prawie niewidoczną wśród szlachty. Moc emanowała właśnie z

tego człowieka. Kapłan Derethi? – pomyślał z niedowierzaniem Raoden. Tamten uśmiechał się, i włosy pod kapturem miał jasne. Jakim cudem…? Nastrój wśród zebranych uległ zmianie. Kilkoro zemdlało natychmiast, ale większość po prostu się gapiła. Osłupiała. Wstrząśnięta. A jednak nie całkiem zaskoczona. Tyle razy już odebrali baty, że musieli się spodziewać czegoś okropnego. Raoden nie musiał sprawdzać. Wiedział, że zdjęto mu iluzję. Patriarcha jęknął i upuścił koronę,

odskakując w tył. Raoden spojrzał znów na tłum, czując mdłości. Był tak blisko… Nagle tuż obok niego rozległ się dźwięczny głos. –Spójrzcie na niego, szlachetnie urodzeni z Arelonu! – zawołała Sarene. – Patrzcie na człowieka, który miał być waszym królem. Spójrzcie na jego ciemną skórę i twarz Elantrianina. I powiedzcie mi. Czy to ma jakieś znaczenie? Tłum milczał. –Przez dziesięć lat rządził wami

tyran, ponieważ odtrąciliście Elantris – ciągnęła. – Byliście uprzywilejowani, bogaci, ale w pewien sposób uciskani, bo nie znaliście dnia ani godziny. Czy te tytuły były warte waszej wolności? Ten człowiek tutaj kochał was, kiedy inni próbowali odrzeć was z dumy. Zapytam więc: czy to, że jest Elantrianinem, świadczy o tym, że będzie gorszym królem niż Iadon i Telrii? Uklękła przed nim. –Ja przyjmuję jego panowanie. Raoden obserwował z napięciem tłum. Nagle – pojedynczo – wszyscy zaczęli

klękać. Jako pierwsi uczynili to Shuden i Lukel, którzy stali na przodzie, ale reszta szybko poszła w ich ślady. Padali na kolana jak ścięci falą – niektórzy w otępieniu, niektórzy z rezygnacją. A jeszcze inni ośmielali się mieć nadzieję. Sarene schyliła się i podniosła koronę. Była to prosta złota opaska, pospiesznie wykuta – ale tak wiele sobą przedstawiała.

Widząc, że Seinalan nie może się otrząsnąć, księżniczka Teod wzięła sprawy w swoje ręce i, wspinając się

lekko, włożyła koronę na głowę Raodena. –Oto wasz król! – zawołała. Niektórzy zaczęli wiwatować naprawdę szczerze.

***

Tylko jeden z obecnych nie wiwatował. Syczał. Dilaf wyglądał; tak, jakby chciał rozerwać Raodena gołymi rękami. Nie mógł jednak przedrzeć się przez wiwatujący tłum. Kapłan więc tylko spoglądał na Raodena z nienawiścią. Potem przepchnął się do drzwi i znikł w zapadającym zmierzchu. Sarene zignorowała go, patrząc na Raodena.

–Gratulacje, Wasza Miłość – rzekła, całując go delikatnie. –Nie wierzę, że mnie zaakceptowali – mruknął ze zdumieniem. –Dziesięć lat temu odrzucili Elantrian – wyjaśniła – i okazało się, że człowiek może być potworem niezależnie od wyglądu. Wreszcie są gotowi zaakceptować władcę nie dlatego, że jest bogiem lub ma pieniądze, lecz dlatego, że dobrze ich poprowadzi. Raoden uśmiechnął się. –Oczywiście pomaga, jeśli władca ma

żonę, która potrafi z marszu wygłosić poruszającą mowę w odpowiedniej chwili. –Też prawda. Raoden spojrzał na drzwi, przez które wyszedł Dilaf. –Kto to był? –Jeden z kapłanów Hrathena – odparła niedbałym tonem Sarene. – Chyba nie ma zbyt dobrego dnia… Dilaf jest znany z nienawiści do Elantrian. Raoden nie podzielał jej spokoju.

–Coś jest nie tak, Sarene – mruknął. – Dlaczego moja iluzja opadła? –To nie ty sam…? Pokręcił głową. –Nie… to chyba ten kapłan – odparł. –Co? –Wyczułem Dor chwilę przedtem, zanim Aon opadł. Pochodziła od niego. – Zadumał się. – Mogę pożyczyć Ashe’a? –Oczywiście – odparła, skinąwszy na Seona.

–Ashe, zaniesiesz wiadomość ode mnie? – zapytał książę. –Oczywiście, panie – odparł Ashe, podskakując.

–Znajdź Galladona w Nowym Elantris i powiedz mu, co tu się stało – rzekł. – Powiedz, że ma się na coś szykować. –Ale na co, panie? –Nie wiem – odrzekł Raoden. – Ale niech będzie przygotowany… i powiedz mu, że się martwię.

Rozdział 57

Hrathen patrzył, jak „Raoden” wchodzi do sali tronowej. Nikt nie zanegował roszczeń tego uzurpatora – Raoden czy nie, wkrótce będzie królem. Ruch Sarene był błyskotliwym posunięciem. Telrii zabity, fałszywy król na tronie… plany Hrathena były poważnie zagrożone. Przyglądał się uważnie uzurpatorowi, czując gwałtowny przypływ nienawiści, kiedy ujrzał, jak Sarene patrzy na tego mężczyznę. Widział w jej oczach miłość. Czy ta szalona adoracja mogła być prawdziwa? Skąd on się nagle wziął? I jak zdołał zaskarbić sobie uczucie Sarene, która była przecież tak wybredna?

Nieważne, było widać, że go kocha. Logicznie rzecz biorąc, Hrathen wiedział, że nie ma prawa być zazdrosny. Sam przecież był antagonistą tej dziewczyny i jej nie lubił. Dlaczego teraz miałby być zazdrosny o innego mężczyznę? Nie, musiał zachować przytomność umysłu. Do chwili, kiedy zjednoczone armie Derethi najadą na Arelon, został tylko miesiąc. Zamordują wszystkich, Sarene też. Hrathen musiał się śpieszyć, jeśli chciał znaleźć sposób na nawrócenie całego królestwa w tak krótkim czasie. Cofnął się, kiedy zaczęła się koronacja. Wielu królów

rozpoczynało swoje panowanie rozkazem stracenia przeciwników politycznych i Hrathen nie chciał przypominać uzurpatorowi o tym swoją obecnością. Był jednak dość blisko, żeby stać się świadkiem transformacji. Teraz naprawdę był zdezorientowany; Shaod miała uderzać nagle, ale przecież nie aż tak nagle. Ta dziwna sytuacja sprawiła, że przemyślał swoje przypuszczenia. A jeśli Raoden żyje? Jeśli przez cały czas ukrywał się w Elantris? Hrathen znalazł sposób, aby się przemienić w Elantrianina. A jeśli ten człowiek zrobił to samo?

Hrathen był wstrząśnięty transformacją, ale jeszcze bardziej zaskoczyła go reakcja ludzi, którzy nie zareagowali. Sarene wygłosiła swoją mowę, a oni tylko stali posłusznie. Nie powstrzymali jej przed ukoronowaniem Elantrianina. Poczuł mdłości. Odwrócił się i ujrzał Dilafa, wyślizgującego się z tłumu. Ruszył za nim – choć raz podzielał odrazę Dilafa. Był zdumiony, że lud Arelonu może się zachowywać tak nielogicznie. W tym momencie jednak pojął swój błąd. Dilaf miał rację – gdyby Hrathen skupił się bardziej na Elantrianach,

ludzie byliby zbyt zdegustowani, żeby zgodzić się na panowanie Raodena. Zaniedbał wpojenie swym wyznawcom prawdziwego sensu świętej woli Jaddetha.

Wykorzystywał do nawrócenia popularność zamiast doktryny. W efekcie uzyskał chwiejną kongregację, zdolną do powrotu na stare ścieżki tak szybko, jak je opuściła. Przeklęty termin! – pomyślał Hrathen, maszerując ulicami Kae, nad którymi szybko zapadał zmierzch. Trzy

miesiące to za mało, by zbudować stabilną grupę wyznawców. Przed nim szedł Dilaf. Nagle skręcił w boczną uliczkę. Hrathen się zawahał – to nie była droga do kaplicy, lecz do centrum miasta. Ciekawość przezwyciężyła zły nastrój i Hrathen skręcił za artethem, lecz pozostawał wystarczająco daleko, by Dilaf nie usłyszał odgłosu kroków na kamieniach. Hrathen nie musiał się przejmować, arteth bowiem maszerował tak pogrążony we własnych myślach, że nie oglądał się za siebie. Noc powoli otulała rynek. Hrathen

stracił z oczu Dilafa i przystanął, rozglądając się. Otoczyły go światła. Dziesiątki pochodni zapłonęły jednocześnie w kilkunastu namiotach. Hrathen zmarszczył brwi i nagle wytrzeszczył oczy, kiedy ujrzał, jak wybiegają z nich ludzie. Światło pochodni tańczyło na ich nagich plecach. Cofnął się ze zgrozą. Znał te odrażające postacie. Ramiona jak sękate konary. Skóra naciągnięta mocno na dziwnych kształtach i nieznanych symbolach.

Choć noc była cicha, w jego uszach zawyły wspomnienia. Namioty i kupcy byli podstępem. Dlatego pomimo chaosu politycznego zjechało na Jarmark Areloński tylu Fjordelczyków i nie zamierzało wyjeżdżać wraz z innymi. Nie byli kupcami, lecz wojownikami. Inwazja na Arelon zaczęła się o miesiąc wcześniej. Wyrn wysłał mnichów z Dakhoru.

Rozdział 58

Raodena obudziły dziwne dźwięki. Przez moment leżał zdezorientowany w domu Roiala. Ślub miał się odbyć dopiero następnego popołudnia, więc Raoden wolał mieszkać w pokojach

Kaloo w domu Roiala, niż pozostać u Kiina, gdzie sypialnię gościnną już zajmowała Sarene. Odgłosy pojawiły się znowu – odgłosy walki. Wyskoczył z łóżka i otwarł drzwi na balkon, wyglądając na ogrody i Kae. W nocne niebo buchał dym, pożary płonęły w całym mieście. Było słychać krzyki, wznoszące się w ciemności jak wrzaski potępieńców, a gdzieś niedaleko rozległ się szczęk metalu o metal. Raoden szybko narzucił na siebie kaftan i wybiegł. Skręcając za róg, natrafił na grupkę żołnierzy, walczących z… demonami.

Mieli nagie piersi, a ich oczy płonęły. Wyglądali jak ludzie, lecz ich skóra była nierówna i zniekształcona, jakby wprowadzono pod nią powyginane kawałki metalu. Jeden z żołnierzy Raodena zdołał trafić przeciwnika, lecz broń pozostawiła zaledwie ślad – zadrapanie w miejscu, gdzie powinno być cięcie. Kilkunastu żołnierzy konało już na podłodze, a piątka demonów nadal wydawała się nienaruszona. Pozostali żołnierze byli zdesperowani – ich broń okazała się nieskuteczna, a towarzysze umierali jeden po drugim. Przerażony Raoden cofnął się za róg. Przywódca demonów rzucił się na

żołnierza, z nieludzką prędkością uchylając się przed jego ciosem, i nadział go na ogromny miecz. Raoden zamarł. Teraz rozpoznał demona. Choć jego ciało było zniekształcone jak u pozostałych, twarz wyglądała znajomo. To był Dilaf, fjordelski kapłan. Dilaf uśmiechnął się, widząc Raodena, który rzucił się ku broni jednego z zabitych. Dilaf skoczył w jego stronę szybko jak wiatr i wbił pięść w brzuch Raodena. Książę jęknął z bólu i upadł na ziemię. –Zabrać go – rozkazał stwór.

***

–Dostarczcie to na pewno dzisiaj – powiedziała Sarene, zamykając wieko ostatniej skrzyni z zapasami. śebrak skinął głową, z lękiem spoglądając na mury Elantris, które znajdowały się zaledwie o kilka kroków. –Nie musisz się już bać, Hoid – obiecała. – Mamy nowego króla. W Arelonie wszystko się zmieni.

Hoid wzruszył ramionami. Pomimo śmierci Telrii, żebrak nie chciał się spotykać z Sarene w ciągu dnia. Jego ludzie spędzili dziesięć lat w strachu przed Iadonem i jego farmami, a teraz

nie umieli już działać inaczej, jak pod bezpieczną osłoną nocy, niezależnie od tego, jak legalne były ich intencje. Sarene wysłałaby kogoś innego z tą dostawą, ale Hoid i jego ludzie dokładnie wiedzieli, gdzie i jak rozstawić skrzynie. Poza tym wolała, by lud Arelonu nie dowiedział się, co jest w akurat tej konkretnej dostawie. –Te skrzynie są cięższe niż poprzednie, pani – zauważył bystry Hoid. Nie bez powodu przetrwał na ulicach Kae dziesięć lat i nie dał się złapać. –Nie twój interes, co zawierają –

odparła, podając mu sakiewkę. Skinął głową, lecz i tym razem Sarene nie udało się dostrzec jego twarzy. Jak zawsze, miał ją skrytą w cieniu kaptura. Tylko po głosie domyślała się, że to starszy człowiek. Zadrżała, smagnięta chłodnym nocnym wiatrem i zatęskniła za powrotem do domu Kiina. Ślub był ustalony na jutro i Sarene z trudem opanowywała podniecenie. Pomimo wszystkich trudności, prób i przeszkód na tronie Arelonu wreszcie znalazł się uczciwy król. I po wielu latach czekania Sarene wreszcie znalazła kogoś, kogo chciało poślubić jej serce, a nie tylko

umysł. –Dobranoc zatem, pani – rzekł Hoid i ruszył za szeregiem żebraków, którzy zaczęli wspinać się po murach Elantris. Sarene skinęła na Ashe’a. –Powiedz im, że zbliża się dostawa, Ashe. –Tak, pani. – Ashe podskoczył i popłynął za żebrakami Hoida. Otulając się ciepłym szalem, Sarene wsiadła do powozu i kazała się zawieźć do domu. Miała nadzieję, że

Galladon i Karata zrozumieją, dlaczego otrzymali skrzynie pełne mieczy i łuków. Ostrzeżenie Raodena bardzo ją niepokoiło. Martwiła się o Nowe Elantris i jego inteligentnych, dobrych mieszkańców, dlatego postanowiła coś zrobić. Westchnęła. Powóz toczył się po pustej, cichej ulicy. Broń pewnie niewiele pomoże, lud Nowego Elantris nie miał wojskowego przeszkolenia. Ale tylko tyle mogła zrobić. Nagle powóz się zatrzymał. Sarene zmarszczyła brwi i otwarła usta, żeby zapytać stangreta. Zawahała się jednak. Kiedy turkot kół powozu

umilkł, do jej uszu dobiegły inne dźwięki. Dźwięki, które brzmiały jak… krzyki. Chwilę później poczuła dym. Odsunęła zasłonkę i wyjrzała przez okno. Jej oczom ukazała się scena jak z piekła rodem. Powóz stał w przecięciu dwóch ulic. Trzy przecznice były spokojne, lecz tę przed nią zalewał czerwony żar. Z domów buchał ogień, na bruku leżały ciała. Kobiety i mężczyźni biegali z krzykiem, inni po prostu stali, oszołomieni. Pośród nich uwijali się półnadzy

wojownicy, a ich spocona skóra lśniła w płomieniach. To była jatka. Dziwni wojownicy zabijali beznamiętnie, tnąc mężczyzn, kobiety i dzieci spokojnymi zamachami mieczy. Sarene przez moment patrzyła na to w osłupieniu, ale nagle jeden z półnagich wojowników zauważył powóz. Rzucił się w jego stronę w tej samej chwili, w której powóz ruszył. Sarene krzyknęła, żeby ostrzec stangreta, lecz było za późno. Dziwny wojownik skoczył, przelatując dzielącą ich nieprawdopodobną odległość, i wylądował na końskim

grzbiecie. Kucnął zwinnie i Sarene po raz pierwszy zobaczyła, jak nieludzko poskręcane jest jego ciało. Oczy płonęły mu mrożącym krew w żyłach ogniem. Kolejny skok przeniósł go na dach powozu. Pojazd zakołysał się lekko i stangret krzyknął. Sarene otwarła drzwi i wyskoczyła. Niezdarnie popędziła po bruku, pospiesznie zrzucając buty, żeby biec szybciej. Byle w górę ulicy, z dala od pożarów, do domu Kiina… Gdyby tylko… Ciało stangreta uderzyło w budynek

obok niej i znieruchomiało na ziemi. Sarene krzyknęła i odskoczyła, prawie się przewracając. Widziana kątem oka demoniczna istota była ciemną sylwetką na tle czerwonych płomieni. Miękko zeskoczyła z dachu powozu i powoli ruszyła w jej stronę. Choć wojownik szedł niespiesznie, jego ruchy cechowała zwierzęca czujność. Sarene widziała nienaturalne cienie i dziury w skórze, jakby jego szkielet został powykręcany i wyrzeźbiony na nowo. Dławiąc się kolejnym krzykiem, Sarene ruszyła na oślep w górę ulicy, byle w kierunku domu wuja. Nie dość szybko. Potwór bawił się nią, słyszała

jego kroki. Zbliżały się coraz szybciej i szybciej. Widziała przed sobą światła, ale… Coś chwyciło ją za kostkę. Szarpnęła się, kiedy stwór przytrzymał ją z niewiarygodną siłą, wykręcił jej nogę i obrócił tak, że bokiem upadła na ziemię. Odwróciła się na plecy, jęcząc z bólu. Pokręcona postać stała nad nią. Sarene słyszała, jak szepcze coś w obcym języku. Fjordelski. Coś potężnego i masywnego uderzyło w potwora, odrzucając go w tył. Dwie postaci szarpały się w mroku. Istota zawyła, ale obrońca Sarene ryczał głośniej. Oszołomiona, uniosła się na

łokciu, obserwując ciemne kształty. Zbliżające się światło zdemaskowało ich. Wojownik był tym, kogo się spodziewała ujrzeć, ale ten drugi… –Kiin? – wyszeptała. Jej wuj trzymał w ręku ogromny topór, szeroki jak męska pierś. Uderzył nim w plecy stwora, kiedy tamten sięgał po miecz. Istota zaklęła z bólu, choć topór nie wszedł głęboko.

Kiin wyrwał go i uniósł w potężnym zamachu, opuszczając wprost na twarz demona.

Stwór jęknął, ale się nie zatrzymał. Kiin też nie. Tłukł w głowę potwora raz po raz, wznosząc chrapliwym głosem teodzkie okrzyki bojowe. Wreszcie chrupnęły kości i stwór znieruchomiał. Kiedy ktoś dotknął ramienia Sarene, wrzasnęła przerażona. Lukel ukląkł obok niej i uniósł latarnię. –Chodź! – zawołał, mocno chwytając ją za ramię i stawiając na nogi. Przebiegli niewielką odległość, jaka dzieliła ich od domu Kiina. Wuj pędził za nimi. Wpadli do środka i potykając się, skierowali od razu do kuchni,

gdzie przerażona grupa przyjaciół czekała na ich powrót. –Lukel, zawal wejście – rozkazał Kiin. Lukel wypełnił polecenie i pociągnął za dźwignię, którą Sarene brała do tej pory za stojak pod pochodnię. Sekundę później rozległ się potężny huk i przez drzwi buchnęła chmura pyłu. Sarene usiadła ciężko na krześle i powiodła wzrokiem po obecnych. Ujrzała Shudena, który zdołał znaleźć Torene, płaczącą teraz cicho w jego ramionach. Daorn, Kaise i Adien tulili

się w kącie do żony Lukela. Raodena nie było. –Co… co to było? – zapytała, spoglądając na Lukela. Kuzyn pokręcił głową. –Nie wiem. Atak zaczął się niedawno, baliśmy się, że coś ci się stanie. Czekaliśmy na dworze… dobrze, że ojciec zauważył twój powóz u stóp wzgórza. Skinęła głową, wciąż półprzytomna. Kiin jedną ręką obejmował żonę, a w drugiej trzymał zakrwawiony topór, na który spoglądał teraz posępnie.

–A myślałem, że już nigdy nie użyję tej przeklętej broni – szepnął. Daora poklepała go po ramieniu. Pomimo wstrząsu, Sarene rozpoznała nagle ten topór. Kiedyś wisiał na ścianie kuchni, wraz z innymi pamiątkami z podróży Kiina. Teraz wyszło na jaw, że wuj umie władać tą bronią. Kiedy przyjrzała się lepiej, dostrzegła na ostrzu szczerby i rysy. W stali był wytrawiony heraldyczny symbol – Aon Reo. Znak, który oznaczał „karę”. –Po co kupcowi umiejętność posługiwania się czymś takim? – zapytała właściwie samą siebie.

Kiin pokręcił głową. –Kupiec tego nie potrzebuje. Sarene znała tylko jedną osobę, która używała Aonu Reo, choć był to raczej mit niż

człowiek. –Nazywali go Dreok – szepnęła. – Pirat Dusigardło. –Zawsze ten sam błąd – odparł Kiin schrypniętym głosem. – Jego prawdziwe imię brzmiało Dreok

Rzęzigardło. –Próbował zabrać mojemu ojcu tron Teod. – Spojrzała mu prosto w oczy. –Nie – odparł Kiin, odwracając wzrok. – Dreok chciał tego, co mu się należało. Próbował zabrać tron, który skradł mu młodszy brat, Eventeo… ukradł go wprost sprzed nosa Dreoka, kiedy ten tracił czas na wojażach dla przyjemności.

***

Dilaf wszedł do kaplicy z twarzą rozjaśnioną zadowoleniem. Jeden z mnichów rzucił nieprzytomnego Raodena pod ścianę. –Oto, drogi Hrathenie, jak się załatwia heretyków

– rzekł Dilaf. Przepełniony zgrozą Hrathen odwrócił się od okna. –Chcesz zmasakrować całe miasto, Dilafie? Po co? Gdzie tu jest chwała Jaddetha? –Jak śmiesz kwestionować moje słowa! – wrzasnął Dilaf z płonącym wzrokiem. Jego rozszalała pobożność wreszcie znalazła ujście. Hrathen obrócił się powoli. Ze wszystkich tytułów hierarchii Kościoła Derethi tylko dwa były wyższe od gyorna: Wyrn i gradget – zwierzchnik

monasteru. Gradgeci zazwyczaj byli pomijani, ponieważ nieczęsto mieli do czynienia ze światem zewnętrznym poza monasterami. Widocznie coś się zmieniło. Hrathen powiódł wzrokiem po nagiej piersi Dilafa, widząc poskręcane wzory, które do tej pory były zawsze ukryte pod szatą artetha. Poczuł skurcz w żołądku, kiedy śledził wzrokiem te linie i krzywe biegnące jak żyły pod skórą tamtego. Były to kości. Hrathen wiedział o tym. Twarde, mocne kości. Dilaf nie był zwykłym mnichem, nie był też zwykłym gradgetem. Był mnichem i gradgetem najbardziej osławionego

monasteru we Fjordenie. Dakhoru. Zakonu Kości. Modlitwy i zaklęcia wykorzystywane do tworzenia mnichów z Dakhoru były owiane tajemnicą: nawet gyornowie ich nie znali. Kilka miesięcy po inicjacji chłopca w zakonie Dakhor, jego kości zaczynały się rozrastać i skręcać, przyjmując przedziwne formy, podobne do tych, jakie widniały teraz pod skórą Dilafa. Każdy z tych wzorów dawał jego właścicielowi niezwykłe możliwości, takie jak większa szybkość i siła. Przez myśl Hrathena przebiegła seria potwornych obrazów. Obrazy

kapłanów śpiewających nad nim. Wspomnienia narastającego gdzieś w głębi ciała potwornego bólu, zmieniających kształt kości. To było zbyt wiele… ciemność, krzyki, tortura. Hrathen opuścił

Dakhor po kilku miesiącach i wstąpił do innego monasteru. Nie zapomniał jednak koszmarów, nie pozbył się wspomnień. Niełatwo jest zapomnieć Dakhor. –Więc przez cały czas jesteś Fjordelczykiem? – wyszeptał.

–Nie podejrzewałeś mnie o to, prawda? – zapytał z uśmiechem Dilaf. – Powinieneś był wiedzieć. O wiele łatwiej udawać Arelończyka mówiącego po fjordelsku, niż prawdziwemu człowiekowi z Arelonu nauczyć się naszego świętego języka tak biegle i bez obcego akcentu. Hrathen skłonił głowę. Jego obowiązek był oczywisty: Dilaf był jego zwierzchnikiem. Nie wiedział, jak długo Dilaf przebywał w Arelonie – Dakhorowie zwykle żyli bardzo długo – ale widać było, że planował zniszczenie Kae od bardzo dawna. –Och, Hrathenie – rzekł Dilaf ze

śmiechem. – Nigdy nie rozumiałeś swojej roli, prawda? Wyrn nie wysłał cię po to, żebyś nawrócił Arelon. Hrathen spojrzał zaskoczony. Miał list od Wyrna, który mówił mu co innego. –Tak, znam twoje rozkazy, gyornie – odparł Dilaf. – Czasem jeszcze sobie czytam ten list. Wyrn nie wysłał cię do Arelonu, byś nawracał, lecz po to, byś poinformował ludzi o zbliżającym się zniszczeniu. Byłeś przykrywką, czymś, na czym ludzie tacy jak Eventeo mogą skoncentrować swoją uwagę, podczas kiedy ja przygotowywałem inwazję na miasto. Świetnie się wywiązałeś z zadania.

–Przykrywką…? – zapytał Hrathen. – Ale ludzie… –Nigdy nie mieli być ocaleni, Hrathenie – odparł Dilaf. – Wyrn zawsze zamierzał zniszczyć Arelon. Potrzebuje tego zwycięstwa, by zapewnić sobie pozycję wobec innych krajów… Pomimo naszych wysiłków, kontrola Duladenu jest trudna. Świat musi wiedzieć, co spotyka tych, którzy bluźnią przeciwko Jaddethowi. –Ci ludzie nie bluźnią – zaprotestował Hrathen, czując, jak ogarnia go gniew. – Nawet nie znają Jaddetha! Jak możesz oczekiwać od nich prawości, jeśli nie dajesz im szansy na

nawrócenie się? Ręka Dilafa wystrzeliła i uderzyła Hrathena w twarz. Hrathen zachwiał się i cofnął, policzek płonął mu z bólu – cios został zadany przez nienaturalnie silną dłoń wyposażoną w dodatkowe kości. –Zapominasz, do kogo mówisz, gyornie – warknął Dilaf. – To przeklęty naród. Tylko ludy Arelonu i Teod mogą stać się Elantrianami. Jeśli ich zniszczymy, skończymy na zawsze z tą elantriańską herezją! Hrathen zignorował pulsujący bólem policzek. Ogarnęło go otępienie,

wreszcie

bowiem zrozumiał, jak głęboko sięgała nienawiść Dilafa. –Zabijesz ich wszystkich? Wymordujesz cały naród? –To jedyny sposób, żeby być pewnym – odparł z uśmiechem Dilaf.

Rozdział 59

Raodena obudziły nowe bóle. Najsilniejszy ogarnął tył czaszki, ale były i inne – zadrapania, sińce i cięcia na całym ciele. Przez chwilę było to zbyt wiele. Każda rana bolała ostro,

ból nie słabł i nie tępiał. Na szczęście wiele tygodni spędził na odpieraniu potężnych ataków Dor. W porównaniu z tamtymi miażdżącymi monumentami agonii, zwykłe bóle ciała – nieważne, jak silne – wydawały się słabsze. O ironio, ta sama siła, która omal go nie zniszczyła, teraz pozwalała mu odpędzić szaleństwo. Choć był oszołomiony, czuł, jak go podnoszą i rzucają na coś twardego – siodło. Stracił poczucie czasu, koń biegł kłusem, a Raoden musiał walczyć z zalewającymi go falami bólu. Wokół siebie słyszał głosy, lecz rozmawiano po fjordelsku. Nie znał tego języka.

Koń się zatrzymał. Raoden otworzył z jękiem oczy, kiedy kilka par rąk zdjęło go z siodła i postawiło na ziemi. –Zbudź się, Elantrianinie – rzekł ktoś po aonicku. Raoden uniósł głowę, mrugając. Wciąż było ciemno, a wokół unosił się gryzący odór dymu. Byli u stóp wzgórza… wzgórza Kiina. Potężny dom stał tylko o kilka jardów od niego, ale Raoden zaledwie go widział. Litościwy Domi, pomyślał. Niech Sarene będzie bezpieczna. –Wiem, że mnie słyszysz,

księżniczko! – zawołał Dilaf. – Zobacz, kogo tu mam. Ubijmy interes. „Nie!” – próbował zawołać Raoden, ale z jego ust wydobył się tylko skrzek. Cios w głowę zrobił coś z jego mózgiem. Z trudem trzymał się na nogach, nie mógł mówić. Co gorsza, wiedział, że to się już nie zmieni. Nie wyzdrowieje… teraz, kiedy ogarnęło go to oszołomienie, już nigdy go nie opuści.

***

–Wiesz, że z nim nie robi się interesów – rzekł cicho Kiin. Obserwowali Dilafa i chwiejnie

stojącego Raodena przez jedno z wąskich okien. Sarene skinęła głową. Przeszedł ją dreszcz. Z Raodenem było niedobrze. Chwiał się, nawet stojąc, w świetle ognia wydawał się zdezorientowany. –Litościwy Domi, co oni z nim zrobili? –Nie patrz, ‘Ene – rzekł Kiin, odwracając się od okna. Jego ogromny topór – topór Dreoka Pirata – czekał w kącie.

–Nie mogę nie patrzeć – szepnęła. – Muszę choć raz jeszcze z nim

porozmawiać… pożegnać się. Kiin westchnął i skinął głową. –Dobrze. Chodźmy na dach. Ale na pierwszy widok łuków wracamy i zamykamy się na cztery spusty. Skinęła poważnie głową. Oboje wyszli po schodach na dach, po czym spojrzeli w dół na Dilafa i Raodena. Jeśli zdoła przekonać kapłana, żeby wziął ją zamiast Raodena, pójdzie tam. Podejrzewała jednak, że Dilaf zażąda całej rodziny, a na to Sarene nie mogła się zgodzić. Daora i dzieci ukrywały się w piwnicy pod opieką Lukela. Sarene nie zdradzi ich,

niezależnie od tego, kto będzie zakładnikiem Dilafa. –Idź! – rozkazał Dilaf. Hrathen, przerażony obserwator, stał i przyglądał się, jak Sarene wpada w pułapkę Dilafa. Mnisi z Dakhoru rzucili się naprzód, wyskakując z ukrycia wzdłuż budynku. Skoczyli na ściany, a ich stopy jakby się lepiły do murów, kiedy znajdywali drobne nierówności pomiędzy cegłami i wąskie szczeliny. Kilku mnichów, którzy już zwisali z dachu, poderwało się i odcięło jej drogę ucieczki. Hrathen słyszał zaskoczone okrzyki,

kiedy Sarene i jej towarzysz zrozumieli, co się dzieje. Było już za późno. Kilka chwil potem jeden z Dakhorów zeskoczył na dół z szamoczącą się księżniczką pod pachą. –Hrathen, daj swojego Seona – rozkazał Dilaf. Hrathen posłuchał, otworzył metalową skrzynkę i pozwolił, aby kula światła uniosła się w powietrze. Hrathen nie pytał nawet, skąd mnich wie o istnieniu Seona. Dakhorowie byli ulubionymi wojownikami Wyrna i ich dowódca na pewno dzielił z nim wiele sekretów.

–Seonie, chcę rozmawiać z Eventeo – rzekł Dilaf. Seon spełnił rozkaz. Wkrótce jego światło ułożyło się w kształt głowy tęgiego mężczyzny o dumnej twarzy. –Nie znam cię – rzekł Eventeo. – Czemu wzywasz mnie w środku nocy? –Jestem człowiekiem, który ma twoją córkę, królu – rzekł Dilaf, pociągając ku sobie Sarene. Księżniczka mimowolnie krzyknęła. Głowa Eventeo obróciła się, jakby szukając źródła dźwięku, choć mógł

widzieć jedynie twarz Dilafa. –Kim jesteś? –Jestem Dilaf, Gradget Monasteru Dakhor.

–Litościwy Domi… – wyszeptał Eventeo. Oczy Dilafa zwęziły się i kapłan uśmiechnął się złośliwie. –A wydawało mi się, że się nawróciłeś, Eventeo. Nieważne. Obudź żołnierzy i zbierz wszystkich na statki. Za

godzinę od tej chwili zjawię się w Teod i jeśli nie będziesz gotów do formalnej kapitulacji, zabiję tę dziewkę. –Ojcze, nie! – wrzasnęła Sarene. – Jemu nie można ufać! –Sarene?! – niespokojnie zawołał Eventeo. –Godzina, Eventeo – ostrzegł Dilaf. Lekceważąco machnął ręką i zdumiona twarz króla roztopiła się znowu w sferyczny kształt Seona. –Chcesz wymordować Teod – rzekł po fjordelsku Hrathen.

–Nie – odparł Dilaf. – Egzekucjami zajmie się kto inny. Ja tylko zabiję ich króla, a potem podpalę statki, dopóki są na nich żołnierze. A kiedy armady już nie będzie, Wyrn wyląduje na nabrzeżu Teod i wykorzysta teren kraju jako pole bitwy, aby udowodnić swą siłę. –Wiesz, że to niepotrzebne – szepnął Hrathen, ogarnięty mdłościami. – Miałem go… Eventeo był mój. –Może by się nawrócił, Hrathenie – rzekł Dilaf. – Ale jesteś naiwny, jeśli sądzisz, że pozwoliłby wylądować naszym żołnierzom na swojej ziemi.

–Jesteś potworem – szepnął Hrathen. – Wymordujesz dwa królestwa, żeby nakarmić swoją paranoję. Co się stało, że tak nienawidzisz Elantris? –Dość! – warknął Dilaf. – Nie myśl, że zawaham się przed zabiciem ciebie, gyornie. Dahkorowie są poza prawem! – Mnich spoglądał na niego groźnie, oddychając szybko. Po chwili się uspokoił i spojrzał na swoje ofiary. Wciąż zdezorientowany Raoden chwiejnie ruszył w stronę żony, która pozostawała unieruchomiona w ramionach Dakhora. Niepewnym gestem książę wyciągnął ku niej rękę.

–Och – mruknął Dilaf, wyjmując miecz z pochwy. – Byłbym zapomniał. Ze złośliwym uśmiechem zatopił miecz w brzuchu Raodena. Ból zalał Raodena jak nagła fala światła. Nawet nie widział, skąd się wziął. Tylko go poczuł. Jęknął i padł na kolana. Cierpienie było niewyobrażalne, nawet dla osoby, której ból narastał równomiernie od dwóch miesięcy. Drżącymi rękami chwycił się za brzuch. Czuł Dor. Była… blisko.

I było to zbyt wiele. Ukochana kobieta w niebezpieczeństwie, a on nic nie mógł uczynić. Ból, Dor, porażka… Dusza Raodena ugięła się pod tym połączonym ciężarem, wydając ostatnie westchnienie rezygnacji. A potem nie było już bólu, bo nie był już sobą. Nie było nic.

***

Sarene krzyknęła, kiedy Raoden padł na ziemię. Widziała cierpienie w jego oczach, czuła się tak, jakby miecz przebijał jej własne wnętrzności. Zadrżała, kiedy Raoden walczył jeszcze przez chwilę, poruszał nogami, a potem nagle… przestał. – Zawiodłem – wyszeptał, a jego usta

ułożyły się w mantrę Hoed. – Zawiodłem moją ukochaną… Zawiodłem… –Zabrać ją – rzekł Dilaf. Wypowiedziane po fjordelsku słowa nawet nie dotarły do Sarene. –A pozostali? – zapytał mnich. –Zebrać ich wraz z resztą ludzi w tym przeklętym mieście i zaprowadzić do Elantris – polecił Dilaf. – Elantrian znajdziecie w pobliżu centrum miasta, w miejscu które wydaje się nieco czystsze. –Znaleźliśmy ich, gradgecie – rzekł

mnich. – Nasi ludzie już zaatakowali. –Ach, dobrze – odparł Dilaf z sykiem zadowolenia. – Pozbierajcie ich ciała. Elantrianie nie giną tak łatwo jak zwykli ludzie, nie możemy pozwolić, żeby nam pouciekali. –Tak jest, mój gradgecie. –Kiedy już wszystko będzie w jednym miejscu, ciała, Elantrianie i przyszli Elantrianie, odprawcie rytuał oczyszczenia. A potem spalić ich. –Tak jest, mój gradgecie – powtórzył wojownik i skłonił się.

–Chodź, Hrathenie – odrzekł Dilaf. – Pojedziesz ze mną do Teod. Sarene, ogarnięta niedowierzaniem i otumaniona, pozwoliła się odprowadzić, oglądając się tylko na Raodena, dopóki jego nieruchome ciało było widoczne w mroku.

Rozdział 60

Galladon ukrywał się w cieniu, starając się nie ruszać, dopóki gyorn i jego dziwni, półnadzy towarzysze nie odejdą. A potem skinął na Karatę i podpełzł do ciała Raodena. –Sule? Raoden się nie poruszył. –Doloken, sule! – krzyknął Galladon,

dławiąc się żalem. – Nie rób mi tego! Z ust Raodena wydobył się szept i Galladon pochylił się, by pochwycić jego słowa. –Zawiodłem… – szeptał Raoden. – Zawiodłem moją ukochaną… Mantra pokonanych. Raoden dołączył do Hoed. Galladon upadł na twarde kamienie, jego ciałem wstrząsały szlochy bez łez. Ta ostatnia godzina była jak koszmar. Galladon i Karata siedzieli w bibliotece, planując, jak wyprowadzić ludzi z Elantris. Słyszeli krzyki nawet

z tej odległości, ale kiedy dotarli do Nowego Elantris, zastali w nim już tylko Hoed. Jeśli wierzyć temu, co widział, on i Karata pozostali jedynymi świadomymi Elantrianami. Karata położyła mu dłoń na ramieniu. –Galladonie, chodźmy. Tu nie jest bezpiecznie. –Nie – odparł, dźwigając się na nogi. – Muszę spełnić obietnicę. Spojrzał na zbocze tuż za Kae, kryjące szczególne jeziorko. A potem owinął Raodena swoim kaftanem, aby zakryć ranę, i przerzucił go sobie

przez ramię. –Raoden kazał mi przysiąc, że zapewnię mu spokój – wyjaśnił. – Kiedy już się nim zajmę, zamierzam zrobić to samo. Jesteśmy ostatni, Karato. Nie ma już dla nas miejsca na tym świecie. Kobieta skinęła głową i podeszła, by częściowo ulżyć jego brzemieniu. Razem ruszyli w ostatnią drogę, na której końcu czekała nicość.

***

Lukel nie walczył, nie było sensu. Jego ojciec to jednak całkiem co innego. Trzeba było trzech Fjordelczyków, by

związać Kiina i wrzucić na konia – a nawet wtedy wielkolud kilka razy zdołał dosięgnąć kopniakiem paru głów. Wreszcie jeden z żołnierzy chwycił kamień i uderzył go w tył głowy. Kiin znieruchomiał. Lukel trzymał się blisko matki i żony, kiedy żołnierze gnali ich ku Elantris. Była tam już wielka gromada ludzi – szlachta powywlekana ze wszystkich zakątków Kae, setki ludzi w łachmanach i z obłędem na twarzach. śołnierze pilnowali jeńców, jak gdyby którykolwiek

z nich miał odwagę czy wolę próbować

ucieczki. Większość nawet nie podnosiła wzroku, pozwalając się bezwolnie prowadzić ulicami. Kasie i Daorn przylgnęli do Lukela z rozszerzonymi, przerażonymi oczami. Ich było mu żal najbardziej, bo byli tacy młodzi. Adien szedł sam za nimi, całkowicie obojętny. Cały czas liczył kroki. –Trzysta pięćdziesiąt siedem, trzysta pięćdziesiąt osiem, trzysta pięćdziesiąt dziewięć… Lukel wiedział, że idą na śmierć. Widział stosy ciał na ulicach, rozumiał, że napastnicy nie są zainteresowani

dominacją. Przybyli, żeby dokonać masakry, a masakra nie będzie kompletna, dopóki żyje choć jedna ofiara. Rozważał, czy się nie bronić, czy w przypływie beznadziejnego heroizmu nie złapać za miecz. Ostatecznie jednak wlókł się za innymi. Wiedział, że umrze, i wiedział, że nic nie jest w stanie tego powstrzymać. Nie był wojownikiem. Miał tylko nadzieję na szybki koniec.

***

Hrathen stał obok Dilafa, całkowicie nieruchomo, tak jak mu kazano. Stali w kręgu – pięćdziesięciu Dakhorów,

Sarene i Hrathen, z jednym samotnym mnichem pośrodku. Mężczyźni po obu stronach Hrathena położyli mu ręce na ramionach. Jego serce załomotało, kiedy ciała mnichów zaczęły świecić, a inskrypcje kostne pod ich skórą zapłonęły własnym światłem. Poczuł wstrząs i Kae znikło. Pojawiło się nieznajome miasto. Domy wzdłuż najbliższej ulicy były wysokie i połączone ze sobą, nie tak jak w Kae. Przybyli do Teod. Grupa wciąż stała w kręgu, ale Hrathen zauważył, że człowieka pośrodku nie było. Zadrżał, bo znów wróciły obrazy z dzieciństwa. Ten pośrodku był paliwem, jego ciało i

dusza uległy spaleniu, jako ofiara za natychmiastowy transport do Teod. Dilaf szedł na przodzie, prowadząc ludzi w górę ulicy. O ile Hrathen mógł się zorientować, Dilaf zabrał ze sobą większość mnichów, pozostawiając Arelon pod opieką zwykłych żołnierzy fjordelskich i kilku dowódców z Dakhoru. Arelon i eti były już pokonane, następna walka miała się rozegrać w Teod. Hrathen był pewien, że Dilaf nie spocznie, dopóki będzie żyła choć jedna osoba pochodzenia aonickiego. Dilaf wybrał budynek o płaskim dachu i kazał wspiąć się na niego swoim

mnichom. Było to dla nich łatwe zadanie, zwiększona siła i zręczność pozwalała im skakać i wspinać się po powierzchniach, na które nie wspiąłby się żaden normalny człowiek. Hrathen poczuł nagle, że mnich chwyta go i przewiesza sobie przez ramię, i ziemia poleciała w dół, kiedy

z niewiarygodną łatwością, pomimo zbroi płytowej wnoszono go na górę. Dakhorowie byli nienaturalnymi potworami, ale trudno było nie podziwiać ich siły. Mnich bezceremonialnie zrzucił

Hrathena na dach, aż zbroja zagrzechotała o kamień. Kiedy Hrathen wstawał, poszukał wzrokiem twarzy księżniczki. Ujrzał w niej nienawiść. Oczywiście winiła jego. Nie wiedziała, że w pewnym sensie Hrathen był teraz takim samym więźniem jak ona. Dilaf stał na skraju dachu i przyglądał się miastu. Do ogromnej zatoki Teod właśnie wpływała flotylla okrętów. –Przybyliśmy za wcześnie – rzekł i usiadł. – Poczekamy.

***

Galladon mógł sobie prawie

wyobrazić, że miasto ogarnął spokój. Stał na głazie na zboczu góry, obserwując, jak światło poranka stopniowo zalewa Kae – jakby niewidzialna dłoń usuwała ciemną zasłonę. Prawie zdołał się przekonać, że kłęby dymu unoszą się z kominów, a nie ze spopielałych ruin budynków. Prawie uwierzył, że plamki widoczne na ulicach to nie trupy, lecz krzaki lub skrzynki, a krew na bruku to tylko sztuczka porannego światła. Galladon obrócił się tyłem do miasta. Kae mogło wyglądać spokojnie, ale był to spokój towarzyszący śmierci, a nie odpoczynkowi. Marzenie, że jest inaczej, nie mogło wiele pomóc. Może

gdyby był mniej skłonny do marzeń, nie pozwoliłby Raodenowi wyciągnąć się z elantryjskich kanałów. Nie pozwoliłby, żeby zwykłe marzenia pojedynczego człowieka zaćmiły mu umysł. Nie zacząłby wierzyć, że życie w Elantris może być czymkolwiek innym niż bólem. Nie śmiałby marzyć. Niestety, postąpił inaczej. Jak rulo, pozwolił się porwać marzeniom Raodena. Kiedyś sądził, że nie jest już zdolny do nadziei, przeganiał ją, uciekał przed jej sztuczkami. Powinien był tam pozostać. Bez nadziei nie musiałby się martwić rozczarowaniem.

–Doloken, sule – mruknął, spoglądając na nieprzytomnego Raodena. – Naprawdę mnie załatwiłeś. Najgorsze było to, że wciąż miał nadzieję. Światło, które rozpalił Raoden, wciąż płonęło w jego piersi, choć tak bardzo próbował je zdeptać. Obraz zniszczenia Nowego Elantris wciąż pozostawał wyraźnie wyryty w jego pamięci. Mareshe z wielką, poszarpaną dziurą w piersi. Spokojny rzemieślnik Taan z twarzą zmiażdżoną wielkim głazem, lecz wciąż drgającymi palcami. Stary Kahar, który praktycznie sam posprzątał całe Nowe Elantris – bez jednej ręki i obu nóg.

Galladon stał pośród tej jatki, wrzeszcząc na Raodena, że ich opuścił, że zostawił. Ich

książę zdradził ich dla Sarene. A jednak miał nadzieję. Była niczym mały gryzoń, skulony w zakamarku jego duszy, przerażony wściekłością, gniewem i rozpaczą. Kiedy jednak próbował go złapać, umykała do innej części serca. To ona właśnie zmusiła go do pozostawienia umarłych i wyruszenia na poszukiwanie Raodena w jakimś

irracjonalnym przekonaniu, że książę to wszystko naprawi. „To ty jesteś głupcem, Galladonie. Nie Raoden”, powtarzał sobie z goryczą. „Był taki, jaki był. Ale ty powinieneś być mądrzejszy”. A jednak miał nadzieję. Jakaś część jego duszy wciąż wierzyła, że Raoden wszystko naprawi. To było przekleństwo, jakie nałożył na niego przyjaciel, to złośliwe ziarenko optymizmu, które nie dało się wyrwać z korzeniami. Galladon wciąż miał nadzieję i będzie ją miał, dopóki sam nie odda się jezioru.

W milczeniu skinął głową Karacie i znów podnieśli Raodena, gotowi pokonać ostatnie parę metrów dzielące ich od jeziorka. Za kilka minut uwolni się i od nadziei, i od rozpaczy.

***

Elantris było ciemne, choć wstawał świt. Potężne mury rzucały cień i nie dopuszczały światła słonecznego, przedłużając noc o kilka chwil. Tu właśnie, na skraju wielkiego placu przed wejściem, żołnierze umieścili Lukela i resztę szlachty. Inna grupa Fjordelczyków wznosiła ogromny stos drewna, ściągając z miasta całe fragmenty drewnianych ścian i meble.

Wojowników demonów było niewielu, tylko trzech dyrygowało pracami. Pozostali to byli zwykli żołnierze, a na zbrojach mieli czerwone peleryny, świadczące, że są mnichami Derethi. Pracowali szybko, nie patrząc na więźniów, najwyraźniej starając się nie zastanawiać, do czego będzie użyte to drewno. Lukel też starał się o tym nie myśleć. Jalla przysunęła się do niego, drżąc z lęku. Lukel próbował przekonać ją, że może błagać o wolność z powodu svordyjskiego pochodzenia, lecz ona nie chciała o tym słuchać. Była tak cicha i uległa, że często uważano ją za

słabą, lecz jeśli mogliby widzieć ją teraz, stojącą z własnej woli u boku męża, choć oznaczało to pewną śmierć, z pewnością zorientowaliby się w swej pomyłce. Ze wszystkich interesów, okazji i nagród, jakie udało mu się zdobyć, serce Jalli było najcenniejszą zdobyczą. Rodzina otoczyła go ciasnym kręgiem. Daora i dzieci nie miały gdzie się udać, pozostawały przy nieprzytomnym Kiinie. Tylko Adien stał z boku, patrząc na stos drewna, i mamrotał pod nosem jakieś liczby. Lukel rozglądał się po tłumie szlachty, usiłując się uśmiechać i dodawać

otuchy, choć

sam miał niewielką nadzieję. Elantris będzie ich grobem. W pewnym momencie zauważył jakąś postać, która stała w głębi grupy, zasłonięta przez inne osoby. Poruszała się powoli, wymachując rękami. Shuden? – pomyślał Lukel. Oczy Jindo były zamknięte, ręce unosiły się i opadały w dziwnym rytmie. Zmieszany Lukel przyglądał się przyjacielowi, zastanawiając się, czy jego umysł nie załamał się pod wpływem stresu, a potem przypomniał sobie dziwny

taniec, który Shuden odprawił w pierwszym dniu lekcji szermierki Sarene. ChayShan. Shuden poruszał rękami powoli, dając upust jedynie niewielkiej części furii, jaka dopiero miała nadejść. Lukel obserwował go z rosnącą determinacją i pewnym zrozumieniem. Shuden nie był wojownikiem. Praktykował swój taniec dla ćwiczeń, nie dla walki. Jednakże nie miał zamiaru pozwolić bez sprzeciwu, by zamordowano osoby, które kochał. Woli umrzeć, walcząc, niż siedzieć i czekać, w nadziei że los ześle mu cud. Lukel odetchnął głęboko, czując

wstyd. Pomacał wokół siebie i natrafił na nogę stołową, którą zgubił niosący stertę drewna żołnierz. Kiedy przyjdzie czas, Shuden nie będzie walczył sam.

***

Raoden unosił się bez zmysłów, bez świadomości. Czas nic dla niego nie znaczył… on był czasem. Był jego esencją. Co chwila unosił się ku powierzchni tego, co kiedyś nazywało się świadomością, ale wtedy czuł ból i się cofał. Cierpienie było jak powierzchnia jeziora. Jeśli się przez nią przebije, ból wróci i otoczy go na nowo. W momentach, kiedy zbliżał się do powierzchni bólu, wydawało mu się, że widzi obrazy. Obrazy, które mogły

być realne, ale prawdopodobnie stanowiły jedynie odbicie jego wspomnień. Widział twarz Galladona, zatroskaną i gniewną zarazem. Widział Karatę o oczach pełnych rozpaczy, widział górski krajobraz, pokryty kamieniami i zaroślami. I wszystko to nie miało dla niego żadnego znaczenia.

***

–Często żałowałem, że po prostu nie pozwolili jej umrzeć. Hrathen podniósł wzrok. Głos Dilafa brzmiał jak wspomnienia, jakby mówił tylko do siebie. Jednak jego oczy zwrócone były ku Hrathenowi. –Co? – zapytał z wahaniem Hrathen. –Gdyby tylko pozwolili jej umrzeć –

powtórzył Dilaf. Siedział na skraju dachu, obserwując zbierające się w dole statki, i wspominał. Jego emocje zawsze były mało stabilne. Nikt nie mógł utrzymać takiego religijnego żaru bez emocjonalnej szkody dla umysłu. Jeszcze kilka lat i Dilaf prawdopodobnie całkiem zwariuje.

–Wtedy miałem już pięćdziesiąt lat, Hrathenie – mówił. – Czy wiedziałeś? Mam ponad siedemdziesiąt lat, choć moje ciało wygląda młodziej. Uważała mnie za najprzystojniejszego z mężczyzn, choć moje ciało było zbyt skręcone i zniszczone, by pasowało do

arelickiej formy. Hrathen zachował milczenie. Słyszał o takich rzeczach, o zaklęciach Dakhor, które pozwalały zmieniać wygląd człowieka. Proces był z pewnością bolesny. –Kiedy zachorowała, zabrałem ją do Elantris – mamrotał Dilaf, podciągając nogi wysoko pod brodę. – Wiedziałem, że to pogaństwo, że to bluźnierstwo, ale nawet czterdzieści lat jako Dakhor nie było w stanie mnie od tego powstrzymać… nie, skoro byłem przekonany, że Elantris ją ocali… Elantris uzdrawia, tak powiadali… a Dakhor nie umie. Więc ją wziąłem.

Już nie patrzył na Hrathena. Jego spojrzenie powędrowało gdzieś w dal. –Zmienili ją – wyszeptał. – Powiedzieli, że czar się nie udał, ale znałem prawdę, Wiedzieli, kim jestem, i nienawidzili mnie. Dlaczego jednak musieli rzucić swoją klątwę na Sealę? Jej skóra poczerniała, włosy wypadły i zaczęła umierać. Krzyczała nocami, że ból zjada ją od środka. Wreszcie rzuciła się z murów miejskich. – Głos Dilafa przybrał pełne szacunku, żałobne tony. – Znalazłem ją na dole. Wciąż żyła. Wciąż żyła pomimo upadku. Spaliłem ją. Nie przestała krzyczeć. Wciąż słyszę ten krzyk. Słyszę ją. Będzie

krzyczała, dopóki Elantris nie przepadnie.

***

Dotarli do półki, za którą znajdowało się jezioro, i Galladon położył księcia. Raoden opadł na kamień, jego głowa zwisała z klifu, niewidzące oczy wpatrywały się w Kae. Galladon oparł się o powierzchnię skały, przy wejściu do tunelu wiodącego w dół, do Elantris. Karata siedziała obok, również wykończona. Odpoczną chwilę i niech się stanie.

***

Po zebraniu drewna żołnierze zaczęli układać drugi stos – z ciał. Chodzili po mieście i zbierali ciała pokonanych Elantrian. Lukel obserwował rosnący stos i zauważył coś. Nie wszyscy byli

martwi. Właściwie chyba niewielu. Większość miała tak ciężkie rany, że Lukela ogarniały mdłości na sam widok, a jednak ich ramiona i nogi drgały, wargi się poruszały. Elantrianie, pomyślał Lukel ze zdumieniem. Umarli, których umysły wciąż żyją. Stos ciał rósł. Były ich setki, wszyscy Elantrianie, którzy zbierali się w tym mieście od lat. Nikt się nie opierał. Pozwalali się rzucać na stos z obojętnym spojrzeniem, aż sterta ciał była większa niż sterta drewna.

–Dwadzieścia siedem stopni do trupów – szepnął nagle Adien, odchodząc od grupy szlachty. Lukel wyciągnął rękę, by go zatrzymać, ale było za późno. Jakiś żołnierz krzyknął, żeby wracał do reszty. Adien nie odpowiedział. Wściekły żołnierz ciął go mieczem, pozostawiając w jego piersi szeroką ranę. Adien potknął się, ale szedł dalej. Z rany nie pociekła krew. śołnierzowi oczy wyszły na wierzch, odskoczył i uczynił znak przeciwko złym czarom. Adien podszedł do sterty Elantrian i położył się na niej. Przez chwilę szamotał się jeszcze, po czym znieruchomiał.

Pięcioletnia tajemnica Adiena została wreszcie ujawniona. Wrócił do swoich.

***

–Pamiętam cię, Hrathenie. – Dilaf uśmiechał się teraz złym, demonicznym uśmiechem. – Pamiętam cię jako chłopca, kiedy do nas przybyłeś. To było tuż przedtem, zanim wyjechałem do Arelonu. Byłeś wtedy przerażony, tak jak teraz. Uciekłeś od nas, a ja patrzyłem z satysfakcją, jak odchodzisz. Nie było ci dane zostać Dakhorem – jesteś na to za słaby. Hrathen poczuł zimny dreszcz. –Byłeś tam?

–Byłem już wtedy gradgetem, Hrathenie – rzekł Dilaf. – Pamiętasz mnie? Spoglądając w jego oczy, Hrathen doznał olśnienia. Tak, pamiętał złe oczy w twarzy wysokiego, bezlitosnego człowieka. Pamiętał pieśni. Pamiętał ognie. Pamiętał krzyki – własne krzyki – i wiszącą nad nim twarz. Te same oczy. –Ty! – jęknął Hrathen. –Pamiętasz. –Pamiętam – odparł gyorn, czując na

plecach lodowaty dreszcz. – Byłeś tym, który przekonał mnie do odejścia. W trzecim miesiącu mojego pobytu zażądałeś, aby jeden z mnichów użył magii i przeniósł cię do pałacu Wyrna. Mnich oddał swe życie, by przenieść cię na odległość, którą pieszo pokonałbyś w piętnaście minut. –Niezbędne jest absolutne posłuszeństwo, Hrathenie – szepnął Dilaf. – Testy i przykłady od czasu do czasu budzą w pozostałych lojalność. Urwał, rozejrzał się po zatoce. Armada była już zadokowana, czekając zgodnie z poleceniem Dilafa. Hrathen spojrzał na horyzont i ujrzał

kilkanaście kropek – czubki masztów. Nadciągała armia Wyrna. –Chodź – rozkazał Dilaf, wstając. – Zwyciężyliśmy, teodzka armada jest w dokach. Nie będą w stanie powstrzymać naszych statków przed przybiciem do brzegu. Pozostała nam

tylko jedna sprawa do załatwienia – śmierć Eventeo.

***

W obojętny umysł Raodena wdarła się nagle wizja. Próbował ją ignorować, ale z jakiegoś powodu nie chciała odejść. Widział ją poprzez powierzchnię bólu – prosty obraz. Był

to Aon Rao. Wielki kwadrat otoczony czterema kołami, połączonymi przez linie z jego środkiem. Często stosowany Aon, zwłaszcza wśród Korathi – z powodu znaczenia. Dusza. Duch. Unosząc się w białej wieczności, Raoden próbował odsunąć od siebie obraz Aonu Rao. Było to coś z poprzedniego życia, nieważnego, zapomnianego. Nie potrzebował go już. Kiedy jednak próbował pozbyć się obrazu, na jego miejsce wskoczył inny. Elantris. Cztery mury tworzące kwadrat. Cztery otaczające je

zewnętrzne miasta, o granicach w kształcie kół. Prosta droga wiodąca z każdego z nich do Elantris. Litościwy Domi!

***

śołnierze otwarli kilka beczek oleju. Lukel patrzył z odrazą, jak polewają nim stertę ciał. Trzech półnagich wojowników stało z boku, śpiewając jakieś zaklęcia w języku, który brzmiał zbyt twardo, by być fjordelskim. My będziemy następni, pomyślał Lukel. –Nie patrzcie – rozkazał rodzinie, odwracając się, kiedy żołnierze przygotowywali Elantris do zagłady.

***

Król Eventeo stał w pewnej odległości, w otoczeniu niewielkiej gwardii honorowej. Na widok Dilafa skłonił głowę. Mnich uśmiechnął się, przygotowując nóż. Eventeo myślał, że poddaje swoje państwo, ale nie wiedział, że sam zostanie złożony w ofierze. Hrathen szedł obok Dilafa, myśląc o konieczności i obowiązku. Ludzie będą umierać, to prawda, ale ich życie jest bez znaczenia. Po zwycięstwie nad Teod całe Imperium Fjordelskie urośnie w siłę. Wiara zakwitnie w ludzkich sercach. Hrathen to samo uczynił w Arelonie. Próbował nawrócić ludzi z powodów politycznych, wykorzystując właśnie

politykę i popularność. Przekupił Telrii, by się nawrócił, ale jego dusza go nie obchodziła. Wychodzi na to samo. Czym jest kraj niewierzących w obliczu Shu-Dereth? Rozmyślając o tym, poczuł mdłości. Zostałem wysłany, by zbawić tych ludzi, a nie zabić! Dilaf trzymał księżniczkę Sarene za szyję. Miała zakneblowane usta. Eventeo podniósł wzrok i uśmiechnął się krzepiąco. Nie widział noża w dłoni Dilafa.

–Czekałem na to – szepnął Dilaf. Początkowo Hrathen sądził, że mówi o zniszczeniu Teod, ale Dilaf nie patrzył na króla. Patrzył na Sarene, przyciskając do jej pleców ostrze noża. –Ty, księżniczko, jesteś chorobą – szeptał do jej ucha głosem ledwie słyszalnym dla Hrathena. – Zanim przybyłaś do Kae, nawet Arelończycy nienawidzili Elantris. Ty spowodowałaś, że zapomnieli o swej nienawiści. Stowarzyszyłaś się z przeklętymi, zniżyłaś się do ich poziomu… Jesteś gorsza od nich… nie jesteś przeklęta, lecz chcesz nią być.

Myślałem, aby najpierw zabić twojego ojca na twoich oczach, ale teraz wiem, że znacznie gorzej będzie w drugą stronę. Pomyśl o Eventeo patrzącym na twoją śmierć. Przemyśl sobie ten obraz, kiedy ja będę cię wysyłał w odwieczne czeluści cierpienia Jaddetha.

***

Raoden walczył o przytomność. Ból uderzył go jak gigantyczny blok skalny, powstrzymał w drodze, aż umysł cofnął się z przerażenia. Rzucił się przeciw niemu i cierpienie po nim spłynęło. Powoli przedzierał się przez oporną powierzchnię, pracowicie docierając do świadomości świata

poza sobą samym. Chciał krzyczeć, krzyczeć i znów krzyczeć. Ból był niewiarygodny. Jednakże wraz z bólem poczuł coś jeszcze. Ciało. Poruszał się, ciągnięto go po ziemi. Obrazy zalały jego mózg, kiedy wróciła mu zdolność widzenia. Wleczono go w stronę czegoś okrągłego i błękitnego. Jezioro. NIE! – pomyślał desperacko. Jeszcze nie! Znam odpowiedź!

***

Raoden krzyknął nagle i drgnął. Galladon był tak zaskoczony, że upuścił ciało. Raoden potknął się,

przez chwilę balansował, usiłując się wyprostować i wpadł wprost do wody.

Rozdział 61

Dilaf sięgnął, chcąc przyłożyć sztylet do gardła księżniczki. Oczy Eventeo otwarły się z przerażenia. Hrathen widział, jak ostrze zaczyna ciąć skórę Sarene. Pomyślał o Fjordenie. Pomyślał o pracy, jaką wykonał, ludziach, których ocalił. Pomyślał o młodym chłopaku, który chciał potwierdzić swą wiarę, przyjmując kapłaństwo. Jedność. –Nie! – Obrócił się i uderzył Dilafa pięścią w twarz.

Dilaf zachwiał się i, zaskoczony, opuścił broń. A potem podniósł na niego wściekły wzrok i zamachnął się, by zatopić sztylet w jego piersi. Nóż zsunął się po zbroi Hrathena, drapiąc bezsilnie stal. Dilaf ze zdumieniem spojrzał na napierśnik. –Przecież ta zbroja jest tylko na pokaz… –Do tej pory powinieneś już się zorientować, Dilafie – rzekł Hrathen, podnosząc okryte stalą ramię i miażdżąc nim twarz mnicha. Nienaturalne kości oparły się pięści Hrathena, ale pod naciskiem

stalowego karwasza chrupnęły całkiem zadowalająco. – Nic, co robię, nie jest tylko na pokaz. Dilaf padł i Hrathen wyrwał mu miecz z pochwy. –Wypuść statki, Eventeo! – zawołał. – Armia Fjordenu przybyła tu nie po dominację, lecz po masakrę. Rusz się i uratuj swój lud! –Szmatławy Domi! – zaklął Eventeo i wrzasnął na generałów. Nagle znieruchomiał. – Moja córka… –Ja jej pomogę – warknął Hrathen. – Ratuj królestwo, durniu!

Ciała Dakhorów były nienaturalnie szybkie, lecz ich umysły przychodziły do siebie po wstrząsie nie prędzej niż u innych ludzi. Ich zaskoczenie podarowało Hrathenowi kilka cennych sekund. Uniósł miecz, pchnął Sarene w kierunku ulicy, a sam cofnął się, by zablokować przejście.

***

Woda objęła Raodena zimną pieszczotą. Była to żywa istota, słyszał w głowie jej zew. „Chodź”, mówiła, „dam ci ulgę”. Była jak czuła rodzicielka. Chciała zabrać ból i smutek, jak kiedyś matka. „Chodź”, prosiła. „Możesz się już poddać”. Nie, myślał Raoden. Jeszcze nie.

***

Fjordelczycy zakończyli polewanie ciał Elantrian olejem, po czym przygotowali pochodnie. Przez cały ten czas Shuden machał rękoma, wykonując koliste, skąpe gesty i nie zwiększając prędkości, jak w szkole szermierki. Lukel zaczynał się zastanawiać, czy Shuden aby na pewno przygotowuje się do ataku, a nie na nieuniknioną śmierć. Nagle Jindo ruszył. Rzucił się w przód, obracając się niczym tancerz, i najpierw zatoczył krąg pięścią, wbijając ją w pierś śpiewającego mnicha. Rozległ się głośny trzask i Shuden obrócił się znowu, tym razem atakując jego twarz. Głowa demona

wykonała pełen obrót wokół własnej osi, oczy wyszły mu na wierzch, kiedy pękł wzmocniony kręgosłup. A Shuden robił to wszystko z zamkniętymi oczami. Lukel był tego pewien. Po chwili jednak wydało mu się, że dostrzega coś jeszcze – coś, jakby poświatę podążającą za ruchami Jindo, widoczną jedynie w półmroku przedświtu. Lukel wydał okrzyk bojowy – bardziej dla dodania sobie otuchy niż przestraszenia nieprzyjaciela – chwycił nogę stołową i zamierzył się na żołnierza. Drewno odskoczyło od hełmu tamtego, ale cios był

wystarczająco silny, by go oszołomić, więc Lukel poprawił ciosem w twarz. śołnierz upadł i Lukel złapał jego broń. Teraz miał miecz. Gdyby jeszcze wiedział, jak go użyć.

***

Dakhorowie byli szybsi, silniejsi i wytrzymalsi, ale Hrathen był bardziej zdeterminowany. Po raz pierwszy od lat jego serce i umysł działały zgodnie. Czuł moc – tę samą, co pierwszego dnia, kiedy przybył do Arelonu, ufność we własną zdolność do ratowania ludzi. Odpierał ich, choć z wielkim trudem. Hrathen może nie był mnichem z Dakhoru, ale był mistrzem

szermierki. Jeśli brakowało mu siły i szybkości, nadrabiał to zręcznością. Obrócił się, wbijając miecz w pierś Dakhora, prosto między dwa grzebienie kostne. Dakhor jęknął i upadł; Hrathen ledwie zdążył uwolnić klingę. Towarzysze zabitego jednak spychali go do defensywy w głąb uliczki. Tymczasem Sarene za jego plecami uwolniła się od knebla. –Jest ich zbyt wielu! – krzyknęła. – Nie pokonasz wszystkich. Miała rację. Na szczęście w tym samym momencie przez grupę

wojowników przepłynęła jakby fala i Hrathen usłyszał odgłosy walki dochodzące z drugiej strony. To gwardia honorowa Eventeo przyłączyła się do potyczki. –Chodź! – zawołała Sarene, ciągnąc go za ramię. Hrathen zaryzykował spojrzenie przez ramię. Księżniczka wskazywała palcem uchylone drzwi sąsiedniego budynku. Skinął

głową, odepchnął kolejnego mnicha i rzucił się do ucieczki.

***

Raoden wyskoczył ponad

powierzchnię wody, odruchowo zaczerpując tchu. Galladon i Karata odskoczyli w tył. Raoden czuł, jak zimny płyn spływa mu po twarzy. To nie była woda, lecz coś innego, gęstszego. Nie obchodziło go to jednak, kiedy wypełzał z jeziora. – Sule! – zawołał zaskoczony Galladon. Raoden pokręcił głową. Nie był w stanie wykrztusić ani słowa. Myśleli, że się rozpuści… nie wiedzieli, że jezioro nie jest w stanie go zabrać, dopóki on sam tego nie zechce. –Chodźcie – wychrypiał wreszcie, wstając.

***

Pomimo ataku Lukela i Shudena, pozostali mieszczanie stali potulnie, gapiąc się na nich w tępym zdumieniu. Lukel stwierdził, że sam walczy z trójką żołnierzy i żyje jeszcze tylko dlatego, że więcej robił uników i uciekał, aniżeli walczył. Kiedy wreszcie nadeszła odsiecz, pochodziła z dość dziwnego źródła. Kobiety. Kilka uczennic Sarene złapało kawałki drewna lub porzucone miecze i skoczyło za Lukelem, walcząc z większą kontrolą i zręcznością, niż on mógłby nawet zamarzyć. Gwałtowność ich ataku zwiększył jeszcze element zaskoczenia i przez moment Lukel uwierzył, że naprawdę

będą w stanie się uwolnić. I wtedy z okrzykiem bólu padł Shuden, gdy miecz skaleczył go w ramię. Skoro tylko jego koncentracja prysła, wystarczyło uderzenie pałką w głowę, by wyłączyć go z walki. Następna padła stara królowa, Eshen, z piersią przebitą mieczem. Jej straszny wrzask i widok krwi spływającej po sukni odebrały kobietom resztki odwagi. Załamały się i rzuciły broń. Lukel otrzymał długą ranę w udo, gdy tylko jego przeciwnicy zorientowali się, że nie ma pojęcia, jak użyć broni. Lukel jęknął z bólu i padł na bruk,

trzymając się za nogę. śołnierz nawet go nie dobił.

***

Raoden pędził z góry w przerażającym tempie. Skakał i zsuwał się ze zbocza, jakby jeszcze kilka minut temu nie był w śpiączce. Jedno pośliźnięcie, jeden niewłaściwy krok i zatrzyma się dopiero u stóp góry. –Doloken! – klął Galladon, daremnie próbując dotrzymać mu kroku. W tym tempie dotrą do Kae za kilka minut.

***

Sarene ukryła się za swym nieoczekiwanym wybawcą, całkowicie niewidoczna w ciemności.

Hrathen spoglądał przez szpary w podłodze. To on zauważył klapę do piwnicy, otwarł ją i wepchnął Sarene do środka, gdzie natrafili na przerażoną rodzinę, kulącą się w ciemnościach. Czekali w milczeniu i napięciu, aż Dakhorowie sprawdzą dom i wyjdą frontowymi drzwiami. Wreszcie Hrathen skinął głową. –Idziemy – rzekł, sięgając do klapy. –Wy tu zostańcie i nie wychodźcie, jeśli naprawdę nie będziecie musieli – dodała Sarene. Zbroja gyorna pobrzękiwała i

chrzęściła, kiedy wchodził po schodach. Wyjrzał ostrożnie na zewnątrz. Gestem dał znać Sarene, by poszła za nim, a sam udał się do małej kuchenki na tyłach domu. Zaczął zdejmować zbroję, rzucając części na podłogę. Choć nic nie mówił, Sarene zrozumiała, po co to robi. Krwawoczerwona zbroja gyorna była zbyt charakterystyczna, by mogło to skompensować jej walory obronne. Przyglądała się zaskoczona, ponieważ odniosła wrażenie, że to bardzo ciężki metal. –Chodziłeś przez tyle miesięcy w prawdziwej zbroi? Nie było ci trudno?

–Ciężar powołania – odparł, zdejmując nagolennik. Pokrywająca go czerwona farba była porysowana i poobijana. – Powołania, na które już nie zasługuję. Upuścił go z brzękiem. Spojrzał raz jeszcze na nagolennik, po czym zaczął zdejmować grubą bawełnianą bieliznę, stanowiącą amortyzację dla zbroi. Stał teraz półnagi, mając na sobie jedynie cienkie, obcisłe spodnie do kolan i długą, podobną do rękawa taśmę owijającą prawe ramię. Po co tak okrywać ramię? – pomyślała

Sarene. Czy to jakaś część stroju kapłana Derethi? Inne pytania były jednak pilniejsze. –Dlaczego to zrobiłeś, Hrathenie? – zapytała. – Dlaczego zwróciłeś się przeciwko własnym ludziom? Hrathen zawahał się, odwrócił wzrok. –Czyny Dilafa były złe. –Ale twoja wiara… –Moja wiara to Jaddeth, Bóg, który pragnie od ludzi pobożności. Masakra nie jest Mu potrzebna.

–Wyrn chyba myśli inaczej. Hrathen nie odpowiedział. Wybierał płaszcz w stojącej obok szafie. Podał go jej, po czym sam wziął drugi. –Idziemy.

***

Stopy Raodena były tak pokryte siniakami, zadrapaniami i skaleczeniami, że nie myślał już o nich jak o kawałkach ciała. Stały się jedynie kłębami bólu płonącymi na końcach jego nóg. Ale biegł. Wiedział, że jeśli się zatrzyma, ból znów go opanuje. Nie był całkiem wolny, jego umysł był mu wypożyczony, zwrócony przez pustkę, by wykonać to jedno

zadanie. Kiedy skończy, biała nicość znów wezwie go w swoje objęcia. Ruszył ku miastu Kae, bardziej wyczuwając, niż patrząc, dokąd zmierza.

***

Lukel leżał oszołomiony, kiedy Jalla zaczęła go ciągnąć w stronę przerażonych mieszczan. Jego noga pulsowała bólem, czuł, jak całe ciało słabnie wraz z upływem krwi. śona opatrzyła go najlepiej, jak umiała, lecz wiedział, że to na nic. Nawet jeśli powstrzyma krwawienie, żołnierze i tak zaraz go zabiją. Z rozpaczą patrzył, jak jeden z półnagich

wojowników rzucił pochodnię na stos Elantrian. Oblane olejem ciała buchnęły płomieniem. Demon w ludzkiej skórze skinął na kilku żołnierzy, którzy wyciągnęli broń i z ponurymi minami ruszyli na stłoczonych mieszczan.

***

–Co on robi? – zapytała Karata, kiedy dotarli do stóp zbocza. Raoden wciąż był przed nimi, niepewnym krokiem kierując się ku niskiemu murowi granicznemu Kae. –Nie wiem – szepnął Galladon. Raoden podniósł z ziemi długi kij, po czym zaczął biec, ciągnąc za sobą

kawałek drewna. –Co ty kombinujesz, sule? – zastanawiał się Galladon. – Nie wiem, o co chodzi, Karato, ale to ważne. Musimy dopilnować, żeby skończył. Pobiegł za Raodenem, nie odstępując go już ani na krok. Po kilku minutach Karata pokazała palcem: –Tam! Oddział gwardii fjordelskiej, który prawdopodobnie szukał zbłąkanych mieszkańców, szedł po wewnętrznej

stronie muru. Na widok Raodena oficer podniósł rękę. –Chodź – rzekł Galladon, w nagłym przypływie sił rzucając się za przyjacielem. – Cokolwiek się zdarzy, Karato, nie mogą mu przeszkodzić! Raoden ledwie słyszał nadchodzących żołnierzy, przelotnie odnotował obecność Galladona i Karaty, desperacko rzucających się na żołnierzy. Jego przyjaciele byli bezbronni,

głos w głowie ostrzegał, że nie

wywalczą mu wiele czasu. Biegł dalej, zaciskając sztywne palce na kiju. Nie miał pojęcia, skąd wie, że to jest właściwe miejsce, ale wiedział. Czuł to. Jeszcze trochę dalej. Jeszcze trochę dalej. Czyjaś ręka chwyciła go za ramię, ktoś wrzasnął coś do niego po fjordelsku. Raoden upadł, ale nie wypuścił drąga z ręki, nie pozwolił mu przesunąć się ani o cal. Chwilę potem rozległ się jęk i Raoden był wolny. Jeszcze trochę!

Wokół niego walczyli ludzie. Galladon i Karata odwracali uwagę żołnierzy. Raoden zawył i popełzł przed siebie, pozostawiając za sobą wyrytą w ziemi linię. Obute stopy walczących uderzały o cale od jego palców, grożąc ich zmiażdżeniem. Nie zatrzymał się. Podniósł wzrok, kiedy już zbliżał się do celu. śołnierz dokończył zamachu, który pozbawił Karatę jej wojowniczej głowy. Galladon poczuł, jak kilka ostrzy pogrąża się w jego brzuchu. Któryś z żołnierzy pokazał palcem na Raodena. Raoden zacisnął zęby i dokończył linię w ziemi.

Potężna postać Galladona runęła na ziemię; głowa Karaty uderzyła o kamienny murek. śołnierz zrobił jeden krok. Z ziemi trysnęła fontanna światła. Eksplodowała w powietrze jak srebrzysta rzeka, rozpylając się wysoko w powietrze wzdłuż całej linii narysowanej przez Raodena. Światło otuliło go… ale było to coś więcej niż zwykłe światło. Esencja czystości. Rafinowana moc. Dor. Opłynęła go, okryła niczym ciepła ciecz. Po raz pierwszy od miesięcy ból znikł.

***

Światło wędrowało dalej wzdłuż linii narysowanej przez Raodena, przytykającej do niskiego muru granicznego Kae, potem podążyło wzdłuż muru i dalej, aż okrążyło całe Kae. Nie zatrzymało się. Przeskoczyło na krótką drogę łączącą Kae z Elantris i rozprzestrzeniło się po całym murze miasta. Od Elantris przeniosło się na trzy pozostałe miasta, których gruzy po Reod zostały zupełnie zapomniane. Wkrótce wszystkie pięć miast zostało obrysowane światłem – pięć gigantycznych słupów energii. Kompleks miast był ogromnym Aonem – ogniskiem mocy Elantris.

Potrzebował jedynie linii Przepaści, aby znów zacząć działać. Kwadrat, cztery koła. Aon Rao. Duch Elantris.

Raoden stał w potopie światła, a jego ubranie powiewało na energetycznym wietrze. Czuł, jak wracają mu siły, jak bóle ulatują niczym nieważne wspomnienia, a rany się goją. Nie musiał sprawdzać, wiedział, że na głowie rosną mu delikatne, białe włosy, a skóra straciła szary odcień, promieniując teraz delikatnym srebrzystym lśnieniem.

A potem doznał największej ze wszystkich radości. Jak grzmiący bęben, jego serce poruszyło się w piersi. Shaod, Transformacja, Przemiana dokończyła dzieła. Z westchnieniem żalu wyszedł ze światła, ukazując się światu jako całkiem nowa istota. Zaskoczony Galladon podniósł się z ziemi, lśniąc ciemnym metalicznym połyskiem srebra. Przerażeni żołnierze cofali się w popłochu. Kilku zrobiło znak przeciwko złym duchom, wzywając boga.

–Macie godzinę – rzekł Raoden, unosząc jarzący się palec i pokazując nim doki. – Idźcie.

***

Lukel obejmował żonę, patrząc, jak ogień pożera żywe paliwo. Szeptał jej do ucha słowa miłości, czekając, aż żołnierze dokonają upiornego dzieła. Ojciec Omin stanął za Lukelem, ofiarując Domi krótką modlitwę za ich dusze i za dusze ich oprawców. I nagle, jak zapalona latarnia, całe Elantris eksplodowało światłem. Miasto zadrżało, jego mury jakby się rozciągnęły, nadymane nieprawdopodobną mocą. Ludzie w Elantris znaleźli się nagle w samym środku energetycznego wiru, a

gigantyczne powiewy wiatru zaczęły śmigać pomiędzy budowlami. Wszystko ucichło. Znajdowali się jakby w oku ogromnego białego cyklonu. Energia pulsowała w otaczającym miasto srebrnym wirze. Ludzie zaczęli krzyczeć ze strachu, żołnierze klęli, ze zmieszaniem spoglądając na lśniące mury. Lukel nie patrzył na ściany. Z ustami rozchylonymi z zachwytu spoglądał na stos ofiarny – i na poruszające się w nim cienie. Lśniące światłem ciała, przewyższające blaskiem i pięknem otaczające je płomienie, zaczęły

powoli wychodzić z pożaru, nietknięte przez płomienie. Ludzie stali w osłupieniu. Jedynie dwaj demoniczni kapłani wydawali się zdolni do ruchu. Jeden wrzasnął w proteście i ze wzniesionym mieczem rzucił się na odradzających się Elantrian. Oślepiająca błyskawica przecięła powietrze i uderzyła go prosto w pierś, spalając istotę w jednym rozbłysku energii. Miecz upadł z brzękiem na kamienie, a za nim posypały się popiół i dymiące szczątki ciała i kości.

Lukel zwrócił na pół oślepione oczy w kierunku ataku. W otwartej bramie Elantris stał z uniesioną dłonią Raoden. Król lśnił jak widmo powracające z grobu, jego skóra była srebrzysta, a włosy oślepiająco białe. Twarz promieniała mu tryumfem. Ostatni demon krzyknął coś do niego po fjordelsku, przeklinając go jako Svrakissa. Raoden uniósł dłoń i zaczął spokojnie kreślić w powietrzu znaki. Jego palce pozostawiały lśniące białe ślady – ślady, które pulsowały tą samą rozszalałą energią, jaka otaczała mury miasta.

Zatrzymał się z dłonią uniesioną obok lśniącego znaku – Aonu Daa, Aonu energii. Spojrzał wyzywająco przez świetlistą siatkę na samotnego demona Derethi. Mnich zaklął raz jeszcze, po czym powoli opuścił broń. –Zabierz swoich ludzi, mnichu – rzekł Raoden. – Wsiadajcie na statki i wynoście się. Wszystko co ma związek z Derethi, człowiek czy statek, jeśli zostanie w moim kraju, kiedy wybije następna godzina, spotka się z potęgą mojego gniewu. Wyzywam was, abyście pozostawili mi tylko odpowiedni cel.

śołnierze już brali nogi za pas, wymykając się za plecami Raodena na miasto. Dowódca popędził za nimi. W obliczu chwały Raodena straszliwe ciało mnicha wydawało się bardziej żałosne niż przerażające. Raoden obserwował, jak odchodzą, po czym zwrócił się do Lukela i pozostałych: –Ludu Arelonu! Elantris żyje! Lukel zamrugał. Przez moment myślał, że to wszystko jest tylko wizją, zrodzoną z jego przemęczonego umysłu. Kiedy jednak w uszach rozbrzmiały mu okrzyki

radości, zrozumiał, że wzrok nie kłamie. Zostali uratowani. –Zupełnie nieoczekiwane – zauważył i uznał za stosowne zemdleć z upływu krwi.

***

Dilaf ostrożnie pomacał zmiażdżony nos, z trudem powstrzymując się od wycia z bólu. Jego ludzie, Dakhorowie, czekali obok. Bez trudu pokonali gwardię królewską, ale w ferworze bitwy stracili z oczu nie tylko Eventeo i księżniczkę, lecz również zdrajcę Hrathena. –Znaleźć ich! – zażądał Dilaf, stając chwiejnie.

Pasja. Gniew. Głos martwej żony wciąż rozbrzmiewający mu w uszach, błagający o zemstę. Będzie ją miała. Eventeo nigdy nie zdąży wypuścić statków na czas. Poza tym, pięćdziesięciu Dakhorów już penetrowało jego miasto. Mnisi sami byli jak armia, każdy wyposażony w siłę setki zwykłych ludzi. Teod jeszcze będzie do nich należał.

Rozdział 62

Sarene i Hrathen przemykali ulicami miasta, starannie otuleni płaszczami. Hrathen włożył kaptur, by ukryć ciemne włosy. Lud Teod zbierał się na ulicach, zastanawiając się, po co król

sprowadził armadę do zatoki. Wielu kierowało się w stronę doków i w tę grupę wmieszali się Sarene i Hrathen, pochyleni, pokorni, usiłujący wyglądać jak najzwyczajniej. –Kiedy dotrzemy na miejsce, spróbujemy się dostać na jakiś statek kupiecki – rzekł cicho Hrathen. – Będą uciekać z Teod pod pełnymi żaglami, skoro tylko pojawi się armada. W Hrovell są miejsca, gdzie nie uświadczysz kapłana Derethi przez kilka miesięcy z rzędu. Tam się ukryjemy. –Mówisz, jakbyś uważał, że Teod upadnie – szepnęła. – Możesz jechać, kapłanie, ale ja nie zostawię swojej ziemi.

–Jeśli cenisz sobie jej bezpieczeństwo, to owszem, wyjedziesz – warknął. – Znam Dilafa, to opętaniec. Jeśli zostaniesz w Teod, on też zostanie. Jeśli wyjedziesz, może powleczesz go za sobą. Zgrzytnęła zębami. Słowa gyorna miały sens, lecz było również możliwe, że zmyśla, żeby ją zmusić do pozostania przy nim. Tylko dlaczego miałby to robić? Co go obchodzi Sarene? Przecież jest jego najzagorzalszym wrogiem. Poruszali się powoli, nie chcąc wyróżniać się z tłumu.

–Nie odpowiedziałeś mi przedtem na pytanie, kapłanie – szepnęła. – Dlaczego wyrzekłeś się swojej religii? Dlaczego? Hrathen szedł przez chwilę w milczeniu. –Nie wiem, kobieto. Podążałem za Shu-Dereth od dziecka… jego struktura i oficjalność zawsze mnie pociągały. Przyjąłem stan duchowny… myślałem, że mam powołanie. Okazało się jednak, że to, w co nauczyłem się wierzyć, nie ma z ShuDereth wiele wspólnego. Nie wiem, co to jest.

–Shu-Korath? Hrathen pokręcił głową. –To zbyt proste. Wiara nie jest po prostu Korathi albo Derethi. Ja wciąż wierzę w nauki Derethi. Mam problem z Wyrnem, a nie z Bogiem. Hrathen, śmiertelnie przerażony tym, jak mógł okazać taką słabość wobec kobiety, szybko zebrał odwagę na kolejne pytania. Tak, zdradził ShuDereth. Tak, był zdrajcą. Ale z jakiegoś powodu teraz, kiedy już podjął decyzję, czuł się spokojny. Spowodował rozlew

krwi i śmierć w Duladenie. Nie pozwoli na to już nigdy więcej. Przekonał sam siebie, że upadek Republiki był tragedią konieczną. Teraz odrzucił i tę iluzję. Jego praca w Duladenie nie była bardziej etyczna od tego, co Dilaf próbował zrobić w Teod. O ironio, otwierając się naprawdę, Hrathen odkrył w sobie pokłady wyrzutów sumienia z powodu popełnionych wówczas czynów. Jedno jednak powstrzymywało go od rozpaczy – wiedział, że cokolwiek się z nim teraz stanie, cokolwiek uczyni,

może powiedzieć, że szedł za głosem swego serca. Może umrzeć i stanąć przed Jaddethem z odwagą i dumą. Myśl ta przeszła mu przez głowę w chwili, kiedy poczuł nagły ból. Z głuchym jękiem przyłożył dłoń do piersi, a kiedy ją odsunął, była czerwona od krwi. Nogi się pod nim ugięły i musiał oprzeć się o ścianę budynku. Usłyszał jeszcze przerażony krzyk Sarene. Zdezorientowany rozejrzał się w tłumie i jego oczy odnalazły twarz mordercy. Znał go. Nazywał się Fjon… ten sam kapłan, którego odesłał z Kae w dniu swego przyjazdu. Dwa miesiące temu. Jak Fjon go znalazł…? Jak? To było

niemożliwe. Fjon uśmiechnął się i znikł w tłumie ludzi. Ciemność zamykała się nad Hrathenem. Odsunął do siebie wszystkie pytania. Jego wzrok i całą świadomość wypełniała zatroskana twarz Sarene. Kobiety, która go zniszczyła. Dla niej odrzucił wszystkie kłamstwa, w które wierzył przez całe życie. Nigdy się nie dowie, że ją pokochał. śegnaj, moja księżniczko, pomyślał. Jaddethie, bądź litościwy dla mej

duszy. Zrobiłem co mogłem…

***

Sarene obserwowała, jak oczy Hrathena gasną powoli. –Nie! – krzyknęła, przyciskając dłoń do rany w daremnej próbie zatamowania krwi. – Hrathenie, nie możesz mnie teraz tak zostawić! Nie odpowiedział. Walczyła z nim o los dwóch krajów, ale nie dowiedziała się dotąd, kim jest. Teraz już się nie dowie. Głośny krzyk wyrwał Sarene z zadumy i przywołał do rzeczywistości. Ludzie zbierali się wokół niej, przerażeni widokiem człowieka

umierającego na ulicy. Oszołomiona Sarene stwierdziła, że znalazła się w centrum uwagi. Uniosła dłoń, odsunęła się, jakby próbując się ukryć, ale było za późno. W alei pojawiło się kilka półnagich postaci, by przyjrzeć się zamieszaniu. Jedna z nich miała na twarzy krew, ślad po złamaniu nosa.

***

Fjon usunął się z tłumu, ciesząc się, że tak łatwo sobie poradził z pierwszym morderstwem. Powiedzieli mu, że będzie łatwo. Miał tylko dźgnąć jednego człowieka, a wtedy zostanie przyjęty do monasteru Rathbore, gdzie podda się szkoleniu na zabójcę.

Miałeś rację, Hrathenie, pomyślał. Pokazali mi nowy sposób, jak służyć Imperium Jaddetha – dobry sposób. Cóż za ironia, że człowiekiem, którego kazano mu zabić, był Hrathen. Skąd Wyrn wiedział, gdzie Fjon znajdzie Hrathena? śe ma się to stać właśnie tu, na ulicach Teod? Fjon pewnie nigdy się tego nie dowie. Lord Jaddeth chodzi ścieżkami, które są niepojęte dla ludzi. Ale Fjon wykonał zadanie. Jego okres oczekiwania dobiegł końca. Radosnym krokiem ruszył do karczmy i zamówił sobie posiłek.

***

–Zostaw mnie! – rzekł Lukel zbolałym tonem. – Ja już prawie nie żyję… zajmij się innymi. –Przestań miauczeć – mruknął Raoden, rysując Aon Ien w powietrzu nad zranioną nogą Lukela. Przekreślił go linią Przepaści i rana na nodze kupca natychmiast się zasklepiła. Tym razem znał właściwe modyfikatory, ale i Aony miały za sobą pełną moc Elantris. Wraz ze zmartwychwstaniem miasta AonDor odzyskała legendarną siłę. Lukel popatrzył, eksperymentalnie poruszył nogą i pomacał miejsce, gdzie była rana. Nagle zmarszczył brwi.

–Mogłeś mi zostawić choć bliznę. Strasznie się napracowałem, żeby otrzymać tę ranę… Wiesz, jaki byłem dzielny? Moje wnuki będą rozczarowane, że nie mam blizn, które mógłbym im pokazać. –Przeżyją to jakoś – odparł Raoden i wstał. –Co się z tobą dzieje?! – zawołał Lukel w ślad za nim. – Przecież zwyciężyliśmy! Zwyciężyliśmy, pomyślał Raoden, ale ja poniosłem klęskę. Przeszukali całe miasto, lecz nie znaleźli ani Sarene, ani Dilafa, ani Hrathena. Raoden

złapał jakiegoś zbłąkanego żołnierza Derethi i próbował z niego coś wyciągnąć, ale pojmany twierdził, że nic nie wie, i Raoden puścił go wolno. Siedział w zadumie, obserwując świętujących ludzi. Pomimo ofiar, pomimo prawie całkowitego zniszczenia Kae, byli szczęśliwi. Fjorden został wyrzucony z miasta, Elantris powróciło. Wróciły dni bogów. Niestety, Raoden nie był w stanie rozkoszować się słodyczą zwycięstwa. Nie bez Sarene. Galladon podszedł powoli, opuszczając grupę Elantrian. Masa srebrzystoskórych ludzi była przede

wszystkim zdezorientowana. Wielu było Hoed przez wiele lat i teraz nie

wiedziało nic o ostatnich wydarzeniach. –Będą… – zaczął Dulanin. –Panie Raodenie! – rozległ się nagle głos, znajomy głos. –Ashe? – zapytał Raoden, rozglądając się za Seonem. –Wasza Miłość! – zawołał Ashe, śmigając przez dziedziniec. – Właśnie

rozmawiał ze mną jeden Seon. Księżniczka jest w Teod, panie. Moje królestwo też jest atakowane!

***

Sarene cofnęła się, desperacko marząc o znalezieniu jakiejkolwiek broni. Mieszczenie zauważyli Dilafa i wojowników i – widząc dziwnie zniekształcone ciała i okrutne spojrzenia Fjordelczyków – rozbiegli się przerażeni. Sarene chciała się do nich przyłączyć, ale taki ruch natychmiast posłałby ją w ręce Dilafa, bo jego wojownicy rozstawili się już, żeby odciąć jej drogę ucieczki. Dilaf zbliżył się – na twarzy miał zaschniętą krew, jego nagi tors był pokryty potem pomimo zimnego teodzkiego

powietrza, dziwaczne grzebienie i wzory pod skórą na ramionach i piersi pulsowały, a usta wykrzywiały się w złośliwym uśmiechu. W tym momencie Sarene doszła do wniosku, że widok tego człowieka to najpotworniejsze, co ujrzała w życiu.

***

Raoden wspiął się na szczyt elantryjskiego muru, skacząc po dwa stopnie. Jego odnowione muskuły okazały się silniejsze i mniej podatne na zmęczenie niż nawet te sprzed przemiany. –Sule! – zawołał z troską Galladon, biegnąc za nim Raoden nie odpowiedział. Stanął na murze, odpychając ludzi, którzy spoglądali na ruiny Kae. Rozstąpili się, niektórzy go

poznali, klękali i szeptali „Wasza Miłość”. Ich głosy były pełne podziwu. Widzieli w nim powrót do poprzedniego życia. Pełnego nadziei, dostatniego życia pełnego sytości i wolnego czasu. śycia zapomnianego przez dekadę tyranii. Raoden nie zwracał na nich uwagi. Szedł, aż znalazł się na północnej ścianie, która wychodziła na Morze Fjordelskie. Po drugiej stronie tej wody był Teod. I Sarene. –Seonie – rzekł. – Pokaż mi dokładny kierunek, gdzie się znajduje stolica Teod, jeśli patrzeć z tego punktu.

Ashe przez chwilę wisiał w powietrzu, po czym przemieścił się i zawisł przed Raodenem, znacząc punkt na horyzoncie. –Gdybyś miał żeglować do Teod, musiałbyś ruszyć dokładnie w tym kierunku. Raoden skinął głową, ufając wrodzonej orientacji w terenie właściwej Seonom. Zaczął

rysować. Rozgorączkowanymi dłońmi zbudował Aon Tia, jego palce kreśliły wzory, które znał na pamięć, choć nie

sądził, by mu się przydały. Teraz, kiedy AonDor znów zasilała Aony, linie już nie pokazywały się w powietrzu w miarę rysowania, lecz eksplodowały. Z Aonu spływało światło, jakby jego palce wyrywały drobne otworki w potężnej zaporze, pozwalając, aby wypłynęło tylko tyle wody, ile potrzebował. –Sule! – krzyknął Galladon, który dopiero teraz go dogonił. – Sule, co się dzieje? – Nagle, rozpoznając Aon, zawołał: – Doloken, Raodenie, chyba nie wiesz, co robisz! –Idę do Teod – oznajmił Raoden, nie przestając rysować.

–Ale, sule – zaprotestował Galladon. – Sam mi mówiłeś, jaki niebezpieczny jest Aon Tia. Co powiedziałeś? śe jeśli nie znasz dokładnej odległości, jaką chcesz przebyć, możesz zginąć. Nie powinieneś tam jechać tak na ślepo! Kolo? –Nie mam innego wyjścia, Galladonie – rzekł Raoden. – Muszę przynajmniej spróbować. Galladon pokręcił głową i położył mu dłoń na ramieniu. –Sule, próba bez sensu byłaby tylko dowodem twojej głupoty. Czy wiesz choć, jak daleko jest do Teod?

Ręka Raodena opadła powoli. Nie był geografem. Wiedział, że Teod leży o cztery dni drogi statkiem, ale nie miał żadnej wiedzy praktycznej, ile to może być mil czy stóp. Musiał wymyślić dla Aonu Tia jakiś układ odniesienia, dać mu jakąś miarę, żeby Aon wiedział, jak daleko ma go wysłać. Galladon skinął głową i poklepał go po ramieniu. –Przygotować statek! – polecił grupie żołnierzy, niedobitkom Straży Miejskiej Elantris. Za późno! – pomyślał Raoden ze

smutkiem. Po co mi moc, po co mi Elantris, skoro nie mogę ochronić ukochanej osoby? –Jeden milion, trzysta dwadzieścia siedem tysięcy czterdzieści dwa – rozległ się nagle głos za plecami Raodena. Zdumiony Raoden odwrócił się. Niedaleko od niego stał Adien, jego skóra lśniła srebrzystym elantriańskim blaskiem. W oczach nie pozostało ani śladu opóźnienia umysłowego, które prześladowało go od narodzin – patrzyły czysto i przytomnie. –Adienie! – zawołał zaskoczony. –

Ty… Młody człowiek, po uzdrowieniu uderzająco podobny do Lukela, podszedł bliżej. –Ja… czuję się tak, jakby całe moje życie było snem, Raodenie. Pamiętam wszystko, co się wydarzyło. Ale nie mogłem reagować… nie mogłem nic powiedzieć. To się teraz

zmieniło, ale jedno pozostało… Mój umysł… zawsze umiałem określać liczby.

–Kroki – szepnął Raoden. –Jeden milion, trzysta dwadzieścia siedem tysięcy czterdzieści dwa – powtórzył Adien. – Tyle kroków jest do Teod. Zmierz moje kroki i użyj ich jako jednostki. –Szybko, panie! – zawołał Ashe. – Jest w niebezpieczeństwie… Mai… on teraz pilnuje księżniczki. Mówi, że jest otoczona. Och, Domi, szybciej! –Gdzie, Seonie? – warknął Raoden, klękając, aby zmierzyć odległość jednego kroku Adiena kawałkiem szmatki.

–Koło doków, panie! – rzekł Ashe. – Stoi na głównej drodze wiodącej do doków! –Adien! – krzyknął Raoden, rysując w powietrzu linię odpowiadającą dokładnie zmierzonej długości. –Jeden milion, trzysta dwadzieścia sześć tysięcy osiemset pięć – obliczył Adien. – To cię przeniesie do doków. – Zmarszczył brwi. – Ja… nie wiem, skąd to wiem. Byłem tam raz jako dziecko, ale… Musi wystarczyć, pomyślał Raoden. Wyciągnął rękę i dodał modyfikator obok Aonu, każąc mu przenieść się o

jeden milion, trzysta dwadzieścia sześć tysięcy osiemset pięć długości linii. –Sule, to szaleństwo. Raoden obejrzał się na przyjaciela, skinął głową na znak, że się z nim zgadza, i szybkim ruchem dodał linię Przepaści w poprzek Aonu. –Ty rządzisz Arelonem do mojego powrotu, przyjacielu – rzekł, kiedy Aon Tia zaczął drżeć, rozsiewając wokół światło. Wyciągnął dłoń, chwycił nią środek Aonu i oplótł linie palcami, jakby to była solidna siatka.

Idos Domi, modlił się. Jeśli kiedykolwiek wcześniej słyszałeś moje modlitwy, pokieruj teraz moją ścieżką. I, mając nadzieję, że Ashe wyznaczył prawidłowy kąt, pozwolił się przeniknąć i ogarnąć mocy Aonu. Chwilę potem świat znikł.

***

Sarene oparła się plecami o twardy ceglany mur. Dilaf zbliżał się ze złym błyskiem w oku. Szedł powoli, a pierścień mnichów zaciskał się nieubłaganie. Koniec. Nie ma już gdzie uciekać. Nagle znikąd wyleciał snop światła i trafił jednego z mnichów, wyrzucając go wysoko w powietrze. Zaskoczona

Sarene obserwowała, jak ciało mnicha zatacza łuk i spada na ziemię z ciężkim łupnięciem. Pozostali zatrzymali się, nie wiedząc, co się dzieje. Ktoś przemknął pomiędzy zaskoczonymi mnichami, biegnąc w stronę Sarene. Jego

skóra była srebrzysta, włosy świetlistobiała, a twarz… –Raoden?! – zawołała zdumiona. Dilaf warknął i Sarene wrzasnęła,

kiedy z nadnaturalną prędkością rzucił się na Raodena. Jednakże Raoden zareagował co najmniej równie szybko, obrócił się w miejscu i cofnął przed atakiem Dilafa. Ręka króla wystrzeliła w powietrze, kreśląc szybki Aon w powietrzu. Z Aonu wytrysnął promień światła, zawijając i skręcając wokół siebie powietrze. Piorun uderzył Dilafa w pierś i eksplodował, odrzucając go w tył. Dilaf uderzył w ścianę budynku i upadł na ziemię. Jęknął i wstał chwiejnie. Raoden zaklął. Rzucił się w stronę Sarene i chwycił ją w pasie.

–Trzymaj się – rozkazał, wolną ręką kreśląc szybko w powietrzu Aon Tia. Rysunki, którymi Raoden otoczył Aon Tia, były skomplikowane, lecz jego ręce poruszały się z wprawą. Skończył w chwili, kiedy ludzie Dilafa byli niemal przy nich. Ciałem Sarene szarpnęło mniej więcej tak samo, jak wtedy, kiedy Dilaf sprowadził ich do Teod. Otoczyło ich drżące i pulsujące światło. Sekundę potem świat pojawił się znowu. Sarene potknęła się i usiadła na znajomym teodzkim bruku. Rozejrzała się zaskoczona. Mniej

więcej o pięćdziesiąt metrów dalej zobaczyła nagie torsy ludzi Dilafa. Jeden uniósł rękę i wskazał ich pozostałym. –Idos Domi! – jęknął Raoden. – Zapomniałem o tym, co było napisane w książkach. Aony robią się coraz słabsze w miarę, jak oddalasz się od Elantris. –Nie zabierzesz nas do domu? – zapytała, wstając szybko. –Nie przez Aon, nie dam rady – odparł. Wziął ją za rękę i pobiegli. Jej umysł wypełniało tyle pytań, że

cały świat wydawał się jednym wielkim chaosem. Co się stało z Raodenem? Jak wyzdrowiał z rany zadanej przez Dilafa? Przełknęła pytania i zostawiła je sobie na później. Ważne, że przybył.

***

Raoden gorączkowo szukał sposobów ucieczki. Sam mógłby uciec ludziom Dilafa, ale nie holując za sobą Sarene. Ich ulica wychodziła na doki, gdzie ogromne okręty wojenne Teod pracowicie opuszczały dok, aby związać w walce flotę pod banderą Fjordenu. W głębi doków stał człowiek w królewskich zieleniach, rozmawiając z grupką adiutantów.

Król Eventeo, ojciec Sarene. Nie widział ich, odwrócił się i pospiesznie ruszył w boczną ulicę. –Ojcze! – krzyknęła za nim Sarene, ale odległość była zbyt duża. Raoden słyszał zbliżające się kroki. Odwrócił się, szarpnięciem schował Sarene za siebie i uniósł ręce, by jednocześnie nakreślić dwa Aony Dia. Aony nie miały w Teod pełnej

mocy, ale nie były nieskuteczne. Dilaf uniósł rękę, powstrzymując swoich ludzi. Raoden zamarł, nie

chcąc rozpoczynać ostatecznej walki, dopóki nie będzie zmuszony. Na co czekał Dilaf? Półnadzy mnisi zaczęli wylewać się ze wszystkich alejek i zaułków. Dilaf uśmiechnął się, czekając, aż się zbiorą. W ciągu kilku minut grupa zwiększyła swoją liczebność z dwunastu do pięćdziesięciu i szanse Raodena spadły z małych do beznadziejnych. –Też mi wybawca – mruknęła Sarene, po czym przesunęła się, by stanąć obok Raodena, i wzgardliwym wzrokiem zmierzyła grupę potworów.

Jej ironia wywołała uśmiech na twarzy Raodena. –Następnym razem będę pamiętał, żeby zabrać armię.

***

Mnisi Dilafa zaatakowali. Raoden skończył kreślić swoje podwójne Aony i wysłał w ich kierunku bliźniacze snopy energii, po czym rozpoczął rysowanie kolejnych. Jednakże Sarene, uczepiona jego talii zdrętwiałymi już rękoma, widziała, że Raoden nie zdąży ich skończyć, zanim nadnaturalnie szybcy napastnicy ich dopadną. Nagle doki się zatrzęsły. Drewno pękało, kamień pryskał, eksplozja wiatru uderzyła z całą siłą

w Sarene. Musiała mocniej uczepić się nieco stabilniejszego ciała Raodena, by się nie przewrócić. Kiedy jednak znowu otworzyła oczy, ujrzała, że są otoczeni setkami srebrnoskórych postaci. –Aon Daa! – zagrzmiał tubalnym głosem Galladon. Dwieście rąk uniosło się w powietrze, rysując Aony. Mniej więcej połowa pomyliła się i ich znaki zgasły, lecz ci, którzy dokończyli, przesłali w stronę ludzi Dilafa potężny, niszczycielski front energii, który dosłownie przedarł się przez kilku pierwszych mnichów.

Jedne ciała padały, inne były odrzucane w tył. Pozostali mnisi stali nieruchomo, wstrząśnięci, i gapili się na Elantrian. A potem rozstawili się do ataku, zapominając o Raodenie i Sarene, atakując nowego wroga. Dilaf był jedynym, który się zdecydował pochylić. Pozostali byli tak aroganccy i pewni swej siły, że pozwolili, by potężne snopy energii ich powaliły. Idioci! – pomyślał Dilaf, odtaczając się na bok. Każdy z Dakhorów posiadał pewne szczególne umiejętności i

właściwości. Mieli większą siłę i prawie niezniszczalne kości, ale tylko Dilaf miał w sobie moc, która uodparniała go na ataki Dor – moc, która wymagała śmierci pięćdziesięciu ludzi, by ją wygenerować. Czuł, jak jego ludzie jeden po drugim są niszczeni i rozrywani przez atakujących Elantrian.

Pozostałych przy życiu było zdecydowanie za mało. Walczyli dzielnie, starając się zabić tak wielu Elantrian, jak tylko mogli. Byli dobrze wyszkoleni i zginą w walce. Dilaf chciał do nich dołączyć.

Nie uczynił tego jednak. Niektórzy uważali, że jest szalony, ale nie był głupcem. Krzyki w jego głowie domagały się zemsty, a on wciąż jeszcze miał tę możliwość. Jedyną możliwość zemsty na teodzkiej księżniczce i Elantrianach. Jedyną, by wypełnić rozkazy Wyrna. Jedyną, by odwrócić losy tej walki. Odpełzł na bok, przywierając do ziemi, kiedy snop energii rozbił mu się na plecach. Jego kostny pancerz wytrzymał i mnich wyszedł z ataku bez szwanku. Kiedy kilka minut temu wszedł do doku, widział króla Eventeo

znikającego w bocznej alejce. Teraz ruszył w tę samą stronę. Jego ofiara podąży za nim.

***

–Raodenie! – zawołała Sarene, wskazując uciekającego Dilafa. – Niech wieje – odparł. – Już nie może zaszkodzić. –Ale tam poszedł mój ojciec! – zawołała, ciągnąc go w stronę alejki. Ona ma rację, pomyślał Raoden i zaklął w duchu. Ruszył za Dilafem. Sarene machnęła ręką, żeby na nią nie czekał, więc pozostawił ją w tyle.

Świeżo wyleczone elantryjskie mięśnie niosły go z niezwykłą szybkością. Inni Elantrianie nie zauważyli jego zniknięcia, zajęci walką z mnichami. Raoden wbiegł w alejkę. Miał nieznacznie przyspieszony oddech. Dilaf zaatakował go sekundę później. Potężny mnich wyskoczył zza zacienionego węgła i pchnął Raodena na mur. Raoden krzyknął, usłyszał trzask łamanych żeber. Dilaf cofnął się i z uśmiechem dobył miecza. Rzucił się w przód i Raoden z wielkim trudem zdążył odtoczyć się na czas, żeby nie

dać się nadziać. Atak Dilafa sięgnął jednak lewego przedramienia Raodena, rozlewając srebrzystą elantriańską krew. Raoden jęknął, czując, jak ból przeszywa mu ramię. Jednak w porównaniu z poprzednimi cierpieniami był tępy i słaby, i szybko o nim zapomniał, przetaczając się znowu, by ostrze Dilafa nie odnalazło jego serca. Jeśli teraz jego serce się zatrzyma, Raoden umrze. Elantrianie byli silni i szybko wracali do zdrowia, ale nie byli nieśmiertelni. Robiąc kolejne uniki, analizował w myślach znane Aony. Przekoziołkował

i stanął na nogi, szybko kreśląc przed sobą Aon Edo. Był to prosty znak, wymagający zaledwie sześciu ruchów, i zdołał go dokończyć, nim Dilaf przypuścił kolejny atak. Aon rozbłysł krótko i pomiędzy nim a Dilafem wyrosła cienka ściana światła.

Dilaf ostrożnie dźgnął ścianę końcem miecza i ściana stawiła opór. Im bardziej naciskał, tym więcej czerpała z Dor, odpowiadając taką samą siłą. Dilaf nie mógł go dosięgnąć. Mnich niedbale uniósł rękę i postukał ścianę gołą dłonią. Jego dłoń rozbłysła

na chwilę i ściana rozpadła się, a jaskrawe iskry buchnęły w górę. Raoden przeklął własną głupotę. Przecież to ten człowiek zniszczył jego iluzję nie dalej niż wczoraj. Dilaf miał jakąś siłę, która odwracała działanie Aonów. Raoden skoczył w tył, ale miecz był szybszy. Czubek wprawdzie nie dotknął piersi Raodena, lecz uderzył go w dłoń. Raoden krzyknął, kiedy ostrze przeszyło jego prawą dłoń. Chciał ją chwycić drugą ręką, ale w tym momencie rana na przedramieniu odezwała się ze zdwojoną siłą. Miał obie ręce bezużyteczne, nie mógł już

rysować Aonów. Kolejny atak Dilafa był tylko niedbałym kopniakiem wymierzonym w pierś i pęknięte już żebra Raodena trzasnęły znowu. Krzyknął i opadł na kolana. Dilaf zaśmiał się i poklepał go po twarzy płazem miecza. –Skaze miał zatem rację. Elantrianie nie są niezniszczalni. Raoden nie odpowiedział. –Zwyciężę, Elantrianinie – oznajmił Dilaf drżącym, rozgorączkowanym głosem. – Kiedy flota Wyrna zniszczy armadę Teod, zbiorę moich ludzi i

ruszę na Elantris. –Nikt jeszcze nie zwyciężył teodzkiej armady, kapłanie – wtrącił kobiecy głos. Błysnęło ostrze, kierując się wprost na głowę Dilafa. Kapłan wrzasnął, z trudem nadążając z obroną, by na czas zablokować cięcie Sarene. Dziewczyna znalazła gdzieś miecz i teraz wymachiwała nim o wiele za szybko, by Raoden mógł śledzić jej ruchy. Uśmiechnął się na widok zdumienia Dilafa, przypominając sobie, jak łatwo księżniczka pokonała jego samego.

Miecz był grubszy niż syre, lecz i tak posługiwała się nim z zaskakującą zręcznością. Dilaf jednak nie był zwykłym człowiekiem. Wzory, w jakie kości układały się pod jego skórą, zaczęły się jarzyć, kiedy blokował ataki Sarene, a ciało poruszało się jeszcze szybciej. Wkrótce Sarene przestała nacierać i prawie natychmiast została zmuszona do odwrotu. Walka skończyła się, kiedy miecz Dilafa przebił jej ramię. Miecz Sarene upadł z brzękiem na bruk, a ona zachwiała się i usiadła obok Raodena. –Przepraszam – szepnęła.

Pokręcił głową. Nie można od nikogo oczekiwać, że zwycięży w walce na miecze z kimś takim jak Dilaf.

–A teraz zaczyna się moja zemsta – wyszeptał z czcią Dilaf, unosząc miecz. – Możesz już przestać krzyczeć, ukochana. Raoden chwycił Sarene, próbując osłonić ją zakrwawioną ręką, i nagle znieruchomiał. Za plecami Dilafa coś się poruszyło – jakaś sylwetka w cieniu alejki. Dilaf zmarszczył brwi i szybko

obejrzał się za siebie. Z ciemności wynurzyła się postać. Szła z trudem, przyciskając dłoń do zranionej piersi. Był to wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna o ciemnych włosach i pełnych determinacji oczach. Choć nie miał na sobie zbroi, Raoden rozpoznał go. Gyorn Hrathen. Dziwne, lecz Dilaf nie ucieszył się z widoku kompana. Mnich z Dakhoru obrócił się i wzniósł miecz z błyskiem gniewu w oku. Skoczył, krzycząc coś po fjordelsku, i zamachnął się na wyraźnie osłabionego gyorna. Hrathen przystanął i wzniósł rękę pod płaszczem. Miecz Dilafa ciął po

przedramieniu. I zatrzymał się. Sarene jęknęła. –To jeden z nich! – szepnęła do Raodena. Istotnie, broń Dilafa ześliznęła się po ręce Hrathena, zadzierając rękaw i odsłaniając skórę. Nie była to ręka normalnego człowieka – pod skórą widniały kręte wzory i granie, które stanowiły znak mnicha z Dakhoru. Dilaf też był zaskoczony tym widokiem. Stał przez chwilę osłupiały

– i ta chwila wystarczyła, by ręka Hrathena wystrzeliła w przód i chwyciła go za gardło. Dilaf zaczął kląć, wijąc się w garści Hrathena, gyorn jednak wyprostował się i zacisnął palce. Pod płaszczem miał nagi tors i Raoden widział, że w tym miejscu jego skóra nie nosiła piętna Dakhoru, choć z boku spływała mu świeża krew. Tylko kości jednej ręki miały te dziwne, poskręcane wzory. Po co taka częściowa transformacja? Hrathen wyprostował się na całą wysokość, ignorując Dilafa, który zaczął wymachiwać mieczem, usiłując

dosięgnąć wzmocnionej ręki. Ciosy odskakiwały, więc Dilaf dźgnął go w bok. Ostrze pogrążyło się głęboko w ciele Hrathena, ale gyorn nawet nie stęknął. Zacisnął tylko mocniej palce na gardle tamtego i mały mnich jęknął z bólu, wypuszczając broń. Ręka Hrathena zaczęła się jarzyć. Dziwne kręte linie pod skórą Hrathena emanowały upiornym światłem, kiedy gyorn uniósł mnicha. Dilaf wił się i skręcał, z trudem chwytając powietrze. Usiłował uciec, szarpiąc palce Hrathena, ale chwyt gyorna nie tracił na sile.

Gyorn uniósł Dilafa wysoko, jakby chciał go pokazać niebiosom. Spojrzał w górę,

w kierunku nieboskłonu, z dziwnie zamglonymi oczami potrząsając Dilafem jak dziwaczną ofiarą. Stał tak dłuższą chwilę, nieruchomy, z płonącym ramieniem. Dilaf szarpał się coraz gwałtowniej. Nagle rozległ się trzask i Dilaf znieruchomiał. Hrathen opuścił jego ciało bardzo powoli, potem odrzucił w bok, a światło w jego ramieniu przygasło. Spojrzał w kierunku

Raodena i Sarene, stał przez chwilę w milczeniu, po czym bez życia upadł w przód.

***

Kiedy kilka chwil później pojawił się Galladon, Raoden próbował bez powodzenia uzdrowić poranionymi rękami ranę Sarene. Wielki Dulanin objął wzrokiem całą scenę, po czym skinął na kilku Elantrian, by sprawdzili, czy Hrathen i Dilaf rzeczywiście nie żyją. On sam zaś przysiadł obok nich i pozwolił, by Raoden wyjaśnił mu, jak narysować Aon Ien. Kilka minut potem dłonie i żebra Raodena były uleczone, a on sam podszedł pomóc Sarene. Siedziała w milczeniu. Pomimo rany zdążyła już

sprawdzić, co z Hrathenem. Nie żył. Każda rana w jego boku była śmiertelna i powinna go była zabić na długo przedtem, nim zdążył skręcić kark Dilafowi. Coś w jego piętnach Dakhoru utrzymywało go przy życiu. Raoden pokręcił głową i narysował uzdrawiający Aon dla rany na ramieniu Sarene. Wciąż nie rozumiał, dlaczego gyorn ich ocalił, ale cicho błogosławił go za pomoc. –Jak armada? – zapytała niespokojnie Sarene, kiedy Raoden rysował. –Wydaje mi się, że nieźle im idzie – odrzekł Galladon, wzruszając ramionami. – Ojciec cię szukał.

Przyszedł do doków tuż po naszym przybyciu. Raoden narysował linię Przepaści i rana na ramieniu Sarene znikła. –Muszę powiedzieć, sule, że masz szczęście jak Doloken – mruknął Galladon. – Skok na ślepo tutaj to była jedna z najgłupszych rzeczy, jakie widziałem. Raoden wzruszył ramionami i przytulił Sarene. – Warto było. Poza tym przylecieliście tu zaraz za mną, prawda? Galladon prychnął.

–Najpierw kazaliśmy sprawdzić Ashe’owi, czy dotarłeś bezpiecznie. Nie jesteśmy kayana jak nasz król. –W porządku – odrzekła Sarene stanowczo. – A teraz może ktoś wreszcie mi wyjaśni, co się dzieje, i to w tej chwili!

Rozdział 63

Sarene wygładziła kurtkę Raodena, po czym odsunęła się i uważnie przyglądała mu się przez chwilę, stukając się po policzku. Wolałaby raczej biały strój niż złoty, ale biel przy jego srebrzystej skórze wydawała się szara i bez życia. – I co? – zapytał, rozkładając ręce. –Ujdzie –

odparła. Zaśmiał się, podszedł i ucałował ją z uśmiechem. –A nie powinnaś teraz być w kaplicy, modląc się i szykując? Co z tradycją? –Już raz to przerabiałam – mruknęła, odsuwając się, żeby nie zniszczył jej makijażu. – Tym razem wolę cię przypilnować. Nie wiem dlaczego, ale moi przyszli mężowie mają tendencję do znikania. –To chyba o czymś świadczy, mój Paliku Leky – zażartował. Długo się śmiał, kiedy jej ojciec wyjaśnił mu

znaczenie tego przezwiska. Od tamtej pory starał się go używać zawsze kiedy tylko nadarzyła się okazja. Trzepnęła go lekko, układając welon. –Panie, pani – rozległ się stoicki głos. Przez drzwi wpłynął Seon Raodena, Ien. – Już czas. Sarene mocno chwyciła Raodena pod ramię. –Marsz – rozkazała, ruchem głowy wskazując drzwi. Teraz już go nie puści, dopóki ktoś nie udzieli im ślubu.

***

Raoden starał się uważać w trakcie ceremonii, ale ceremonia ślubna Korathi była długa i często nudnawa. Ojciec Omin, doskonale świadom precedensu, jaki stwarza Elantrianin, zapraszający kapłana Korathi, by udzielił mu ślubu, przygotował na tę okazję przydługą mowę. Jak zwykle, kiedy niski kapłan zaczynał przemawiać, jego oczy przybrały szklany wyraz i wydawało się, że zapomniał, iż nie jest sam. W tej sytuacji Raoden również pozwolił swoim myślom błądzić swobodnie. Nie mógł przestać myśleć o rozmowie, jaką poprzedniego dnia odbył z Galladonem – rozmowie, która

zaczęła się od kawałka kości. Kość, wydobyta z ciała zabitego fjordelskiego mnicha, była poskręcana i zdeformowana, ale na swój sposób bardziej piękna niż odrażająca. Wyglądała jak kawałek rzeźbionej kości słoniowej, albo kłąb poskręcanych i rzeźbionych korzeni drzewa, mocno ze sobą splecionych. Bardziej niepokojące było to, że Raoden przysiągłby, że jest w stanie odróżnić w rytach znajome symbole. Symbole, które pamiętał ze szkoły – dawne

litery fjordelskie.

Mnisi Derethi wymyślili własną wersję AonDor. Zmartwienie to dręczyło go tak mocno, że powracało nawet w czasie ceremonii ślubnej. Na przestrzeni wieków tylko jedno powstrzymywało Fjorden od ataku na Zachód – Elantris. Jeśli Wyrn nauczy się korzystać z Dor… Raoden przypomniał sobie Dilafa i jego dziwną zdolność do opierania się Aonom, a nawet ich niszczenia. Gdyby taką moc posiadali też inni mnisi, bitwa mogła skończyć się całkiem inaczej… Znajoma, podobna do mydlanej bańka świetlna Iena z aprobatą unosiła się

obok niego, prawie wynagradzając mu stratę wielu ukochanych przyjaciół, którzy zginęli w ostatniej bitwie przed odrodzeniem Elantris. Będzie mu brakowało Karaty i pozostałych. Ien twierdził, że nic nie pamięta z czasów swego obłędu, ale wydawało się, że jest w nim coś… odmiennego. Był cichszy niż zwykle, czasem bardziej zamyślony. W wolnej chwili Raoden zamierzał wypytać innych Elantrian w nadziei, że dowie się czegoś więcej o Seonach. Niepokoiło go, że w czasie wszystkich swoich studiów, nauki i badań nigdy nie dowiedział się, jak powstają Seony – jeśli w istocie były jedynie tworem AonDor.

Nie tylko to go martwiło. Była jeszcze sprawa dziwnego tańca Shudena ChayShan. Świadkowie, w tym i Lukel, twierdzili, że Jindo zdołał w pojedynkę pokonać jednego z mnichów Dilafa… i to z zamkniętymi oczami. Niektórzy twierdzili nawet, że widzieli, jak młody baron świeci w czasie walki… Raoden zaczynał podejrzewać, że istnieje więcej niż jeden sposób, aby czerpać z Dor… o wiele więcej niż jeden. A jedna z tych metod znajdowała się w rękach najbardziej brutalnego i dominującego tyrana w całym Opelonie: Wyrna Wulfdena Czwartego, Regenta Wszelkiego Stworzenia.

Sarene musiała zauważyć, że Raoden nie uważa, bo dźgnęła go łokciem w bok, kiedy Omin wreszcie zbliżał się do zakończenia swej mowy. Jak zawsze, kobieta-polityk była czujna i gotowa do błyskawicznej reakcji. I piękna. Przeszli przez ceremonię, wymienili wisiory Korathi z Aonem Omi, przysięgając sobie wzajemnie życie i śmierć. Wisior, który Raoden podarował Sarene, został wyrzeźbiony z jadeitu przez samego Taana, a potem pokryty paskami złota, które pasowały do jej włosów. Dar Sarene był mniej ekstrawagancki, ale równie stosowny. Wynalazła gdzieś ciężki,

czarny kamień, który został wypolerowany do metalicznego połysku i pięknie pasował do srebrzystej skóry Raodena. Omin oznajmił wreszcie całemu Arelonowi, że jego król jest żonaty. Rozległy się wiwaty i Sarene pochyliła się ku mężowi, aby go pocałować. –Czy to wszystko, na co miałaś nadzieję? – zapytał Raoden. – Powiedziałaś, że

czekałaś na tę chwilę przez całe życie.

–Było cudownie – odparła. – Jest jednak jeszcze jedno, na co czekałam z większym zniecierpliwieniem niż na ślub. Raoden uniósł brew. –Noc poślubna. – Uśmiechnęła się złośliwie. On również się uśmiechnął, zastanawiając się jednocześnie, w co właściwie wpakował siebie i swój kraj, sprowadzając Sarene do Arelonu.

Epilog

Dzień był jasny i ciepły – całkowity kontrast w stosunku do dnia pogrzebu Iadona. Sarene stała nad kurhanem

poprzedniego króla poza granicą Kae. Wszystko, o co walczył Iadon, zostało zmienione. Elantris odnowiono i przywrócono do dawnej świetności, zniesiono niewolnictwo. Oczywiście, jego syn nadal zasiadał na tronie Arelonu, nawet jeśli ten tron znajdował się w tej chwili w murach Elantris. Minął zaledwie tydzień od królewskich zaślubin, ale wydarzyło się bardzo wiele. Raoden ostatecznie pozwolił szlachcie zachować tytuły, choć początkowo miał ochotę obalić cały system. Ludzie jednak nie chcieli się zgodzić. Nie czuli się dobrze bez swoich tytułów hrabiów, baronów i innych lordów. Raoden zatem wykręcił

cały system po swojemu. Każdy lord stał się sługą Elantris i do jego zadań należała opieka nad ludźmi w oddalonych częściach kraju. W ten sposób szlachta stała się nie tyle arystokratami, ile dystrybutorami żywności – właściwie powinno tak być od początku. Sarene obserwowała go teraz, jak rozmawia z Shudenem i Lukelem. Jego skóra świeciła nawet w słońcu. Kapłani, którzy twierdzili, że upadek Elantris odsłonił prawdziwe oblicza jego mieszkańców, nie znali Raodena. To był cały on, jaśniejący jak latarnia morska, potężne źródło dumy i nadziei. Nieważne, jak metaliczna i

jasna była jego skóra, nie umywała się nawet do jego promiennej duszy. Obok Raodena stał milczący Galladon. Jego skóra również świeciła, choć inaczej. Była ciemniejsza, jak polerowane żelazo, spuścizna duladelskiego pochodzenia. Głowa wielkoluda wciąż była pozbawiona włosów. Sarene ów fakt nieco zaskoczył, ponieważ inni Elantrianie pysznili się śnieżnobiałymi czuprynami. Zapytany o ten szczegół Galladon tylko wzruszył ramionami po swojemu i mruknął: –Jak dla mnie, wszystko jest w porządku. Jestem łysy od

trzydziestego roku życia. Kolo? Tuż za Raodenem i Lukelem ujrzała srebrzystoskórą postać Adiena, drugiego syna Daory. Jeśli wierzyć Lukelowi, Shaod zabrała Adiena pięć lat temu, ale rodzina postanowiła ukrywać to raczej pod makijażem aniżeli wtrącić go do Elantris. Prawdziwa natura Adiena była jeszcze bardziej zadziwiająca niż jego ojca. Kiin niewiele się tłumaczył, ale Sarene widziała w jego oczach potwierdzenie. Nieco ponad dziesięć lat temu rozwinął żagle i napadł na flotę ojca Sarene, by przejąć tron, który, jak Sarene zaczynała powoli

wierzyć, prawnie należał się Kiinowi. Jeśli prawdą było, że Kiin jest

starszy, wówczas to on powinien dziedziczyć, nie Eventeo. Jej ojciec nadal nie chciał rozmawiać na ten temat, ale ona i tak postanowiła dowiedzieć się prawdy. Kiedy tak rozmyślała, zauważyła nagle powóz, który zajechał w okolice grobowca. Drzwiczki otwarły się i wysiadła z niego Torena, prowadząc za sobą tęgiego ojca, hrabiego Ahana. Ahan bardzo się zmienił po śmierci Roiala: mówił drżącym głosem i

bardzo stracił na wadze. Pozostali nie przebaczyli mu roli, jaką odegrał w egzekucji diuka, ale ich wzgarda nie mogła się równać odrazie do samego siebie, jaką musiał odczuwać. Raoden pochwycił jej spojrzenie i lekko skinął głową. Nadszedł czas. Sarene minęła grób Iadona i cztery inne – miejsca spoczynku Roiala, Eondela, Karaty i człowieka imieniem Saolin. Ostatni kurhan nie krył ciała, lecz Raoden nalegał, aby wznieść go wraz z innymi. Teren ten miał być miejscem pamięci, sposobem na zachowanie w pamięci tych wszystkich, którzy walczyli za Arelon – oraz człowieka, który próbował go

zniszczyć. Równie ważna była pamięć o odrażającej chciwości Iadona, jak i poświęceniu Roiala. Powoli podeszła do ostatniego grobu. Jak w pozostałych, ziemia tworzyła tu kopiec, który wkrótce pokryje się listowiem i trawą. Na razie jednak był nagi, a świeżo narzucona ziemia ciągle miękka. Sarene nie musiała nalegać, aby się tu znalazł. Wszyscy wiedzieli, jak wiele zawdzięczają pochowanemu tam człowiekowi, Hrathenowi z Fjordenu, najwyższemu kapłanowi i świętemu gyornowi Shu-Dereth. Pozostawili jego pogrzeb na sam koniec.

Sarene odwróciła się, by przemówić do tłumu, na czele którego stał Raoden. –Nie będę mówiła długo – oznajmiła – bo choć miałam więcej kontaktów z człowiekiem nazwiskiem Hrathen niż ktokolwiek z was, nie znałam go. Zawsze uważałam, że potrafię zrozumieć człowieka, będąc jego wrogiem, i myślałam, że rozumiem i jego… Jego poczucie obowiązku, potężną wolę i determinację, by uratować nas przed nami samymi. Nie widziałam jego wewnętrznego konfliktu, nie mogłam znać człowieka, którego serce doprowadziło ostatecznie do odrzucenia

wszystkiego, w co wierzył i o czym był przekonany, że jest właściwe. Nie znałam Hrathena, który stawiał życie innych nad własną ambicję. Te cechy ukrył głęboko, ale ostatecznie to one okazały się najważniejsze. Kiedy będziecie go wspominać, nie myślcie o nim jak o wrogu. Myślcie o nim, jak o człowieku, który pragnął ochronić Arelon i jego lud. Myślcie o człowieku, jakim się stał, o bohaterze, który uratował naszego króla. Mój małżonek i ja zginęlibyśmy z rąk monstrum z Dakhoru, gdyby Hrathen nie przyszedł nam z pomocą. A co najważniejsze, pamiętajcie Hrathena jako tego, który ostrzegł i uratował

flotę Teod. Gdyby armada została pokonana, wiedzcie, że Teod nie byłby jedynym krajem, który by na tym ucierpiał. Armie Wyrna napadłyby na Arelon, z Elantris czy bez, a wy w tej chwili walczylibyście o przeżycie… oczywiście, gdybyście jeszcze żyli.

Zamilkła, wpatrując się w grób. U jego głowy spoczywała starannie ułożona czerwona jak krew zbroja. Płaszcz Hrathena zwisał z miecza wbitego w miękką ziemię. Szkarłatny materiał powiewał na wietrze. –Nie – odezwała się po chwili. – Kiedy

będziecie mówić o tym człowieku, niech wszyscy wiedzą, że zginął w naszej obronie. Mówcie zatem, że oprócz wszystkiego innego, Hrathen, gyorn Shu-Dereth, nie był naszym wrogiem. Był naszym zbawcą.

Glosariusz

Poniżej zamieszczono słowniczek niektórych częściej używanych w tekście Aonów. Nie jest to oczywiście lista ostateczna. Słowa zamknięte w nawiasach to przykłady imion i terminów zawierających ten szczególny Aon.

AAN

Prawda, Falt

(Aandan, Taan)

ARE

Jedność, Spójność (Arelon, Arendel, Maare)

ALA

Piękno, uroda

(Meala, Seinalan)

ASHE

Światło, Iluminacja (Seon Ashe, Dashe)

AHA

Oddech, Powietrze

(Ahan, Dahad, Kahar)

DAO

Stabilność, bezpieczeństwo

(Daora, Daorn)

~T

AON

Pierwszy, język

(AonDor, Aonic)

DEO

Złoto, Metal

(Deos, Plantacja Deo)

m

EDA

Najwyższy, wyniosły (Edan)

ENA Dobroć (Torena)

ELA

Ognisko, centrum (Elantris, Elao)

ESHE

Dar, Talent

(Eshen, Mareshe)

ATA

Wdzięk, płynność

(Karata, Góry Arad, Atara)

IAD

Zaufanie, niezawodność (Iadon)

EDO Bezpieczeństwo, Ochrona IAL Pomoc (Roial)

DAA Moc, energia

EHE Ogień, Ciepło

IDO

Litość, przebaczenie („Idos Domi”)

ENE Inteligencja, Spryt (Sarene)

EON

Silna wola, wytrwałość

(Eondel, Eonie)

KII

Sprawiedliwość

(Kiin)

IEN Mądrość, zdrowie (Seon Ien, Adien)

MAI Honor m

MEA

Czułość, troska (Meala)

IRE

Czas, wiek

(Diren)

KAE

Kierunek Wschód

(Miasto Kae)

NAE Wzrok, jasność

OMI

Miłość

(Domi, Omiń)

KAI

Spokój, Powaga

(Kaise)

OPA

Kwiat

(Seon Opa, Opais, Opelon)

Teoras, Teorn)

RAO

Duch, Esencja (Raoden, Tenrao)

REO

Kara, Zemsta

(Dreok Dusigardło, Reod)

TIA

Podróż, Transport

SHAO

Transformacja, zmiana

(Shaod, Shaor)

RII

Bogactwo, wpływy

(Telrii, Sorii)

SEO

Lojalność, Służba (Seon, Seor)

SAO

Inteligencja, Nauka

(Saolin)

SEA

Cnota, Wiara

(Seaden, Seala)

SHEO Śmierć

Królewski, majestat (Eventeo, Teod, Teois,

This file was created with BookDesigner program [email protected] 2010-12-25

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/