02. Sanderson B. 2010 - Siewca Wojny

Brandon Sanderson

Siewca Wojny

Przełożył Grzegorz Komerski Tytuł oryginału: Warbreaker

Dla Emily, która powiedziała „tak".

PROLOG

To zabawne, pomyślał Vasher, że tak wiele historii w moim życiu zaczyna się od tego, że wtrącają mnie do więzienia. Wartownicy zaśmiali się rubasznie i z głośnym brzękiem zamka zatrzasnęli celę. Vasher podniósł się z podłogi i otrzepał z kurzu. Poruszył ramieniem i skrzywił się. Dolna połowa drzwi była wykonana z twardego drewna, ale nieco wyżej widniała w nich stalowa krata, przez którą zobaczył, jak trzej strażnicy otwierają jego worek i przeglądają zawartość. Jeden z nich zauważył spojrzenie

Vashera. Był potężny, przerośnięty do prawdziwie zwierzęcych rozmiarów, miał ogoloną głowę i brudny mundur, na którym ledwie tylko można było rozpoznać jaskrawą żółć i błękit, barwy straży miejskiej T'Telir. Te jasne, intensywne barwy, przemknęło Vasherowi przez głowę. Znów muszę się do nich przyzwyczaić. W każdym innym mieście, w dowolnym innym królestwie, aż tak żywe kolory wyglądałyby na żołnierzach niedorzecznie. Teraz jednak był w Hallandren, w Krainie Bogów, którzy Powrócili, ziemi Nieżywych, badań nad BioChromą i – oczywiście – kolorów.

Barczysty strażnik zostawił zabawę rzeczami Vashera towarzyszom i podszedł do celi. –Mówią, że niezły z ciebie twardziel – zagaił, mierząc więźnia spojrzeniem. Vasher nie zareagował. –Karczmarz twierdzi, że sam jeden pokonałeś dwudziestu chłopa – wartownik podrapał się po brodzie. – Na moje oko nie wyglądasz na takiego. Tak czy inaczej, powinieneś wiedzieć, że na kapłana nie wolno podnosić ręki. Wszyscy pozostali spędzą noc w ciupie. Ale ty, no cóż… zawiśniesz. Bezbarwny głupcze.

Vasher odwrócił się od drzwi. Cela była urządzona jak wszystkie inne, które widział w życiu. Bez polotu. Światło wpadało do środka przez cienką szczelinę otwierającą się u góry jednej ze ścian. Porośnięte mchem mury ociekały wodą. W kącie leżało naręcze przegniłej słomy. –Ignorujesz mnie? – rzucił strażnik i podszedł bliżej kraty. Barwy na jego mundurze nabrały intensywności, jakby zalało go nagle mocniejsze światło. Zmiana jednak nie była wyraźna. Vasherowi nie pozostało wiele Oddechów, więc jego aura nie wpływała zbyt silnie na

kolory otaczających go przedmiotów. Wartownik nic nie zauważył – podobnie, jak nie zwrócił uwagi na to zjawisko w karczmie, w której razem z kolegami zgarnęli Vashera z podłogi, po czym wrzucili go do swojego wózka. Zmiana intensywności barw była na tyle słaba, że wyłowienie jej okiem przeciętnego człowieka graniczyło z niemożliwością. –A to co znowu? – odezwał się jeden z mężczyzn przetrząsających worek. Vasherowi od zawsze wydawało się niezwykle ciekawe, że faceci strzegący lochów okazywali się zazwyczaj równie źli lub nawet gorsi

od tych, których pilnowali. Istniała oczywiście możliwość, że był to element większego planu. Społeczeństwu jako całości nie sprawiało różnicy, czy tego pokroju ludzie siedzą w celach, czy poza nimi, byle tylko tkwili w więzieniach, z dala od uczciwych ludzi. O ile ci ostatni w ogóle istnieją. Strażnik wyciągnął z worka Vashera długi, owinięty w białą, lnianą płachtę przedmiot. Odwinął go i aż zagwizdał ze zdumienia. Spod materiału wyjrzał smukły miecz o wąskim ostrzu, ukryty w srebrnej pochwie. Rękojeść była jednolicie czarna.

–Jak myślicie, komu on to ukradł? Dowódca wartowników obrzucił więźnia uważnym spojrzeniem, prawdopodobnie zastanawiając się, czy ma do czynienia z arystokratą. W samym Hallandren arystokracja nie istniała, ale w wielu sąsiednich królestwach aż się roiło od lordów i szlachetnie urodzonych dam. Tylko jaki lord paradowałby po T'Telir w znoszonym, brązowym płaszczu, z niechlujną brodą i butach noszących ślady wieloletnich wędrówek? Strażnik odwrócił się wreszcie, zapewne dochodząc do wniosku, że Vasher nie jest lordem.

Miał rację. I jednocześnie bardzo się mylił. –Pokaż mi to – rzucił wartownik i odebrał koledze miecz. Mruknął głucho, wyraźnie zaskoczony ciężarem ostrza. Obrócił broń w dłoni i zauważył zatrzask, zabezpieczający klingę przed wysunięciem z pochwy. Otworzył go. Barwy w pomieszczeniu nabrały głębi i wyrazu. Nie stały się jaśniejsze – nie w ten sposób, w jaki pojaskrawiały kolory na kamizelce wartownika, kiedy podszedł do celi Vashera. Zrobiły się po prostu silniejsze. Ciemniejsze. Czerwienie przeobraziły

się w karmazynowe plamy. Żółć zhardziała i przemieniła się w złoto. Błękity zbliżyły się do odcieni granatu. –Ostrożnie, przyjacielu – przestrzegł Vasher. – Ta zabawka potrafi być niebezpieczna. Strażnik podniósł wzrok. Zawahał się, po czym prychnął niewyraźnie pod nosem i odszedł od celi, nie wypuszczając miecza z dłoni. Pozostała dwójka wartowników zabrała ze sobą worek i ruszyli korytarzem za dowódcą. Zniknęli w wartowni. Rozległ się trzask zamykanych drzwi.

Vasher natychmiast uklęknął przy słomianym posłaniu, z którego wybrał kilka mocnych i długich ździebeł. Ze swojego płaszcza – który u dołu zaczynał się miejscami pruć – wysnuł kilka nici i związał słomę na kształt niewielkiej, wysokiej może na trzy cale, figurki o szorstkich ramionach i nogach. Wyrwał sobie włos i przyłożył do głowy słomianego człowieczka, po czym sięgnął do buta i wyciągnął z cholewy wspaniały, czerwony szal. Uwolnił swój Oddech. Wypłynął z niego – rozchodząc się, rosnąc w powietrzu, przejrzysty choć jednocześnie lśniący, przypominający

nieco oświetloną słonecznymi promieniami plamę oliwy, rozlewającą się na powierzchni wody. Vasher wyraźnie czuł, jak opuszcza jego ciało: BioChromatyczny Oddech, jak nazywali go uczeni. Większość ludzi mówiła po prostu Oddech. Każdy takim dysponował. Przynajmniej w większości wypadków – jedna osoba, jeden Oddech. Vasher miał ich około pięćdziesięciu, co stanowiło liczbę ledwie pozwalającą mu osiągnąć poziom Pierwszego Wywyższenia. Teraz, z tak niewieloma Oddechami czuł się ubogi w porównaniu z ilością, jaką miał do dyspozycji dawniej, choć wielu

innych uznałoby posiadanie pięćdziesięciu za wielki skarb. Niestety, nawet proste Przebudzenie niewielkiej figurki sporządzonej z organicznego materiału – z wykorzystaniem części własnego ciała jako ogniska – wyczerpało około połowy jego Oddechów. Mały, słomiany ludzik drgnął i zaczął wchłaniać w siebie BioChromę. Połowa trzymanego przez Vashera czerwonego szala spłowiała, stała się szara. Vasher pochylił się – skupił na poleceniu, które zamierzał wydać figurce – i dokończył całości, wypowiadając Rozkaz.

–Przynieś klucze – rzucił wyraźnie. Ludzik wstał i unosząc jedyną brew, spojrzał na swego twórcę. Vasher wskazał palcem na wartownię, z której dobiegły go zaskoczone okrzyki. Nie zostało mi już wiele czasu, pomyślał. Figurka rozpędziła się po posadzce celi, wybiła w powietrze i wyskoczyła na zewnątrz pomiędzy prętami zakratowanego okienka w drzwiach. Vasher zdjął płaszcz i rozłożył go na podłodze. Materiał był skrojony na kształt ludzkiego ciała –

poznaczonego teraz rozcięciami pasującymi do blizn na ciele właściciela. Otwory w kapturze odpowiadały oczom Vashera. Im bardziej materiał przypominał człowieka, tym mniej Oddechów potrzeba było do jego Przebudzenia. Vasher pochylił się i próbował nie przypominać sobie czasów, kiedy miał tyle Oddechów, by nie przejmować się kształtem czy skupieniem przy Przebudzeniu. To było bardzo dawno temu. Skrzywił się, wyrwał z głowy jeszcze jeden włos i przytknął go do kaptura. Znów wypuścił BioChromę.

Ta czynność wyczerpała wszystkie jego pozostałe Oddechy. Płaszcz zadrżał, szal stał się już zupełnie szary – sam Vasher poczuł się… bezbarwny. Utrata Oddechu nie była śmiertelna. Co więcej, dodatkowe Oddechy, z których właśnie skorzystał, też kiedyś należały do innych ludzi. Vasher nie miał pojęcia kim byli; nie zebrał tej BioChromy samodzielnie. Dostał ją. Jak zawsze. Oddechu nie można było nikomu odebrać przemocą. A jednak utrata BioChromy zmieniła sposób, w jaki postrzegał świat. Barwy nie wydawały się już tak jaskrawe. Przestał wyczuwać tłumy

przechadzających się w mieście powyżej ludzi, co zazwyczaj było dlań stanem normalnym. Była to ta sama świadomość obecności innego człowieka, jaką odczuwają wszyscy – taka jak ostrzegawcze przeczucie, które otrzymujemy we śnie, gdy ktoś wchodzi do pokoju. Tego rodzaju zmysł Vasher miał zwykle pięćdziesiąt razy silniejszy. A teraz go stracił. Wraz z Oddechem wessanym przez słomianą figurkę i płaszcz, udzielającym im siły. Płaszcz zadrżał. Vasher się pochylił. –Chroń mnie – Rozkazał i płaszcz

znieruchomiał. Vasher wstał i założył go na powrót. Pod celą pojawił się słomiany człowieczek. Niósł ze sobą wielkie koło z kluczami. Nogi figurki splamione były czerwienią. Szkarłatna barwa krwi wydawała się teraz Vasherowi niecodziennie przytłumiona. Zabrał klucze. –Dziękuję – powiedział. Zawsze im dziękował. Nie wiedział dlaczego, zwłaszcza że chwilę potem

zrobił coś jeszcze. –Twój Oddech do mnie – polecił i dotknął piersi słomianego ludzika, który pozbawiony życia natychmiast padł na podłogę. Vasher odzyskał swój Oddech. Znajomy zmysł, świadomość obecności innych, powrócił, wraz z wrażeniem bycia połączonym, dopasowanym do świata. Oddech mógł odebrać figurce jedynie dlatego, iż sam ją stworzył, sam ją Przebudził. Przebudzeń tego rodzaju rzadko dokonywało się na stałe. Najczęściej, oddawał swoją BioChromę przedmiotom, a potem ją odbierał.

Jeśli wziąć pod uwagę potęgę, którą dysponował kiedyś, dwadzieścia pięć Oddechów stanowiło śmiechu wartą liczbę. Niemniej, w porównaniu z niczym, wydawało się niezmiernym skarbem. Zadrżał z emocji, jakie towarzyszyły przyjęciu BioChromy Krzyki z wartowni umilkły. W lochu zapadła cisza. Wiedział, że musi działać szybko. Vasher przełożył rękę przez kraty i przekręcił klucz w zamku. Pchnął grube drzwi i szybko wyszedł na korytarz, zostawiając za sobą zapomnianą figurkę. Nie udał się do wartowni – ani do widniejącego za nią

wyjścia – skręcił na południe, zmierzając w głąb lochu. Ta część jego planu była obarczona największym stopniem ryzyka. Odnalezienie tawerny uczęszczanej przez kapłanów Opalizujących Odcieni okazało się proste. Sprowokowanie karczemnej burdy – i zaatakowanie wspomnianego przez strażnika kapłana – było równie łatwe. W Hallandren osoby duchowne traktowano bardzo poważnie, przez co Vasher nie trafił do podrzędnego aresztu, ale zasłużył sobie na wycieczkę do lochu Króla-Boga. Gatunek ludzi, jakich przeznaczano

do pilnowania więźniów znał na tyle dobrze, że był niemal pewien, że spróbują wyciągnąć Szpon Nocy z pochwy. A tego właśnie potrzebował, by odwrócić ich uwagę i zdobyć klucze. Teraz jednak czekała go niemożliwa do przewidzenia część planu. Zatrzymał się. Przebudzony płaszcz cicho szeleścił. Odszukanie właściwej celi nie było trudne – większa część otaczających ją kamiennych murów była wyprana z kolorów. Zarówno drzwi, jak i ściany pokrywała mdła szarość. W takich miejscach trzymano Rozbudzających – brak koloru

wykluczał możliwość dokonania Przebudzenia. Vasher podszedł do celi i zajrzał do środka. Pod sufitem kołysał się zawieszony za ręce mężczyzna. Nagi i skuty łańcuchami. Jego opalenizna wydawała się Vasherowi niezwykle intensywna, sińce na ciele wyglądały jak jaskrawe plamy fioletu i błękitu. Więzień był zakneblowany. Kolejne zabezpieczenie. Aby przeprowadzić udane Przebudzenie, potrzebne były trzy rzeczy: Oddech, barwa i Rozkaz. Niektórzy zwali to Harmoniką i Odcieniami. Opalizujące Odcienie, wzajemna relacja pomiędzy dźwiękiem i barwą. Rozkaz należało

wypowiedzieć głośno i wyraźnie w ojczystym języku Rozbudzającego – wszelkie zająknięcia lub niestarannie wyartykułowany dźwięk udaremniłyby Przebudzenie. Oddech wydostałby się na zewnątrz, lecz przedmiot pozostałby martwy. Vasher otworzył celę kluczem z kółka i wszedł do środka. Gdy zbliżył się do więźnia, aura wiszącego rozjaśniła kolory jego stroju. Tak silną aurę dostrzegłby każdy, choć dla człowieka, który dostąpił Pierwszego Wywyższenia było to jeszcze łatwiejsze. Nie była to najmocniejsza

BioChromatyczna aura, jaką Vasher widział w swym życiu – silniejsze należały do Powracających, czczonych w Hallandren jak bogowie. Niemniej BioChroma wiszącego robiła duże wrażenie i była o wiele silniejsza niż ta otaczająca Vashera. Więzień dysponował wieloma Oddechami. Setkami setek Oddechów. Wisiał, delikatnie kołysząc się na łańcuchach. Przyglądał się Vasherowi. Zakneblowane usta krwawiły wskutek odwodnienia. Vasher zawahał się tylko przez chwilę, po czym wyciągnął rękę i wyjął knebel z ust mężczyzny. –Ty… – szepnął więzień i lekko

zakaszlał. – Przyszedłeś mnie uwolnić? –Nie, Vahr – odpowiedział cicho Vasher. – Przyszedłem, żeby cię zabić. Vahr prychnął. Niewola odbiła się na nim mocnym piętnem. Gdy Vasher widział go ostatnio, wydawał się o wiele bardziej pulchny. Sądząc po jego wychudłym, wysuszonym ciele musiał być przez dłuższy czas przetrzymywany o głodzie. Całe jego ciało pokrywały świeże rany, sińce i oparzenia. Zarówno cierpienie, jak i niepokój w podkrążonych oczach Vahra świadczyły o jego poważnym stanie. Oddech można było przekazać

jedynie dobrowolnie, za pomocą świadomie wydanego Rozkazu. Nikt jednak nie powiedział, że nie można kogoś do wydania takiego Rozkazu odpowiednio zachęcić. –A więc – wychrypiał więzień – osądziłeś mnie. Tak samo jak wszyscy. –Nie interesuje mnie twój nieudany bunt. Chcę od ciebie tylko Oddechu. –Ty i cały dwór Hallandren. –Owszem. Ale nie oddasz go jednemu z Powracających. Przekażesz go mi. W zamian za to, że cię zabiję.

–To raczej kiepski interes – w głosie Vahra zabrzmiała wyzuta z emocji hardość, której Vasher nie słyszał kiedy się ostatnio spotkali. To dziwne, przemknęło mu przez myśl, że wreszcie, po tym wszystkim, dostrzegłem w nim coś, z czym potrafię się zidentyfikować. Vasher trzymał się od Vahra na bezpieczną odległość. Teraz, kiedy więzień mógł już mówić, był też w stanie wydawać Rozkazy. Choć z drugiej strony dotykał jedynie metalowych łańcuchów, a metal niełatwo było Przebudzić. Nigdy nie był żywy, a kajdany były dalekie

kształtem od człowieka. Nawet u szczytu swej mocy, Vasherowi udało się Przebudzić metal jedynie kilka razy. Oczywiście bardzo potężni Rozbudzający potrafili budzić przedmioty, których nie dotykali, a które znajdowały się w zasięgu ich głosu. To jednak wymagało Dziewiątego Wywyższenia, a tylu Oddechów nie posiadał nawet Vahr. Co więcej, Vasher wiedział o tylko jednej osobie, która miała ich wystarczająco wiele: sam Król-Bóg. Najprawdopodobniej zatem był bezpieczny. Vahr dysponował olbrzymią liczbą Oddechów, ale nie miał czego Przebudzić. Vasher

spokojnie okrążył wiszącego. Nie potrafił wzbudzić w sobie ani cienia współczucia dla więźnia. Vahr zasłużył na ten los. Kapłani nie chcieli pozwolić mu umrzeć. Miał w sobie zbyt wiele Oddechów. Gdyby zginął, całe to bogactwo odeszłoby wraz z nim. Na zawsze i nieodwracalnie. I nawet władcy Hallandren – w którym panowały bardzo surowe prawa dotyczące przekazywania i sprzedaży Oddechów – nie chcieli zmarnować takiego skarbu. Pragnęli tej BioChromy tak bardzo, że odłożyli nawet egzekucję tak znanego przestępcy, jakim był Vahr. Teraz było jednak zupełnie możliwe, że zaczną

wkrótce żałować, iż nie pozostawili przy nim silniejszej straży. A Vasher czekał na podobną okazję od dwóch lat. –No więc? – spytał Vahr. –Daj mi Oddech, Vahr – rzucił Vasher i zbliżył się o krok. Vahr mruknął coś pod nosem. –Wątpię, żebyś był równie zdolny, jak kaci Króla-Boga, Vasher, a im opieram się już od dwóch tygodni. –Zdziwiłbyś się. Ale to nie ma

znaczenia. Oddasz mi swój Oddech. Wiesz, że masz tylko dwie możliwości. Albo dostanę go ja, albo dostaną go oni. Vahr wisiał na łańcuchach. Obracał się wolno. Milczał. –Nie masz wiele czasu do namysłu – podjął Vasher. – W każdej chwili, ktoś może znaleźć martwych wartowników. Podniosą alarm. Zostawię cię tutaj i znów poddadzą cię torturom i kiedyś w końcu cię złamią. I cała twoja moc przejdzie na własność ludzi, których przysięgałeś zniszczyć.

Vahr wpatrywał się w podłogę. Vasher pozwolił mu zastanawiać się przez kilka chwil w ciszy, obserwował, jak do więźnia dociera prawdziwy obraz sytuacji. Wreszcie Vahr uniósł wzrok na Vashera. –Ta… rzecz, którą nosisz. Jest tu? W mieście? Vasher skinął głową. –Te wrzaski sprzed chwili? To ona je spowodowała? Vasher skinął raz jeszcze. –Jak długo zostaniesz w T'Telir?

–Jakiś czas. Może rok. –Użyjesz tego przeciwko nim? –To co zrobię, to moja sprawa, Vahr. Dobijemy targu czy nie? Szybka śmierć w zamian za twój Oddech. Mogę obiecać ci jedno. Twoi wrogowie go nie dostaną. Vahr umilkł. –Jest twój – powiedział wreszcie. Vasher wyciągnął rękę i dotknął dłonią czoła więźnia – uważał przy tym, by nie dotknąć ciała Vahra żadną częścią swego stroju, z którego Vahr mógłby

zaczerpnąć potrzebny do Przebudzenia kolor. Vahr przestał się ruszać. Wyglądał na zupełnie zrezygnowanego. Po chwili, gdy Vasher zaczynał się już niepokoić, że więzień zmienił zdanie, ten uwolnił swoją BioChromę. Opuściły go barwy. Piękna Opalizacja, aura, która sprawiała, że mimo ran i siniaków wyglądał majestatycznie, wypłynęła z jego ust i zawisła w powietrzu, migocząc jak poranna mgła. Vasher zamknął oczy i wchłonął ją w siebie. –Moje życie do twojego – Rozkazał Vahr. W jego głosie zamajaczyła rozpacz. – Mój Oddech staje się

twoim. Oddech wpłynął w Vashera i wszystko znów stało się jaskrawe i żywe. Brązowy płaszcz nabrał głębi, nasyciły go kolory. Krew na podłodze stała się intensywnie czerwona, płonęła niczym ogień. Nawet skóra Vahra wydawała się teraz malarskim arcydziełem – jej powierzchnia, poznaczona czarnymi włosami, błękitnymi otarciami i czerwonymi ranami. Wiele lat upłynęło od ostatniego razu, kiedy Vasher doświadczył tak głębokiego poczucia… życia. Jęknął i osunął się na kolana, czując przepełniającą go energię. Żeby nie

upaść na kamienną podłogę musiał podeprzeć się ręką. Jak mogłem bez tego żyć? – pomyślał. Zdawał sobie sprawę, że tak naprawdę jego zmysły nie wyostrzyły się ani trochę, stał się po prostu o wiele bardziej świadomy i uważny. Uwrażliwiony. Docierało do niego potężne piękno doznań. Gdy dotknął kamienia, zachwycił się jego szorstką fakturą. A szum wiatru snującego się przez wąskie okno więzienia? Czy zawsze był tak melodyjny? Jak mógł tego nie słyszeć? –Dotrzymaj swojej części umowy – powiedział Vahr.

Vasher docenił dźwięk jego głosu, piękno każdej głoski, ich wewnętrzną harmonię. Czuł się doskonale nastrojony, jak instrument. Był to dar dla każdego, kto osiągał Drugie Wywyższenie. Dobrze będzie znów z nim żyć. Oczywiście, gdyby chciał, mógł w każdej chwili osiągnąć nawet i Piąte Wywyższenie, ale wymagało to kilku ofiar, których nie chciał ponosić. Zmuszał się więc, by zrobić to w staromodny sposób, zbierając Oddechy od ludzi takich jak Vahr. Podniósł się i wyciągnął odbarwiony szal, z którego skorzystał przedtem.

Zarzucił go na szyję Vahra i wypuścił BioChromę. Nie bawił się w nadawanie materiałowi ludzkiego kształtu, nie musiał też używać własnych włosów czy skóry w charakterze ogniska – musiał jednak zaczerpnąć koloru ze swojej koszuli. Spojrzał w pełne rezygnacji oczy więźnia. –Dusić rzeczy – Rozkazał Vasher, dotykając drgającego szala. Materiał skręcił się natychmiast, wykorzystując przy tym dużą – choć teraz już nieistotną – liczbę

Oddechów. Owinął się wokół szyi Vahra i zacisnął, dławiąc ofiarę. Vahr nie walczył, nawet nie jęknął. Po prostu patrzył nienawistnie na Vashera, aż oczy wyszły mu z orbit i umarł. Nienawiść. W swoim czasie Vasher zaznał jej wiele. Wyciągnął rękę i odzyskał Oddech z szala, po czym zostawił w celi kołyszące się ciało więźnia. Cicho przeszedł przez loch, wciąż podziwiając barwę drewna i kamieni. Po kilku chwilach zauważył w korytarzu nowy kolor. Czerwień. Ominął kałużę krwi, która ciekła po nierównej podłodze lochu, i wszedł do

wartowni. Trzej strażnicy już nie żyli. Jeden z nich siedział na krześle. Szpon Nocy, wciąż w większej części ukryty w swej pochwie tkwił w piersi trupa. Spod srebra było widać mniej więcej cal czarnego ostrza. Vasher ostrożnie wsunął broń do pochwy i zapiął zatrzask. Sprawiłem się dziś bardzo dobrze rozległo się w jego myślach. Nie odpowiedział. Zabiłem ich wszystkich - ciągnął Szpon Nocy. Nie jesteś ze mnie dumny?

Przyzwyczajony do niecodziennego ciężaru ostrza Vasher podniósł broń jedną ręką. Zabrał też swą torbę i zarzucił ją sobie na ramię. Wiedziałem, że będziesz zachwycony – dodał z zadowoleniem miecz.

1

Bycie osobą nieważną wiązało się z wieloma korzyściami. Rzecz jasna, jeśli wziąć pod uwagę standardy większości ludzi, Siri wcale nie była nieważna – była przecież córką króla. Na szczęście jednak jej ojciec miał aż czwórkę dzieci, a siedemnastoletnia Siri, była spośród nich najmłodsza. Fafen, starsza od Siri, wypełniła rodowy obowiązek i została mniszką. Następny w kolejności był Ridger,

chłopak starszy z kolei od Fafen, najstarszy syn władcy. Dziedzic tronu. No i była jeszcze Vivenna. Siri westchnęła i zawróciła ścieżką do miasta. Vivenna, pierworodna króla była… no cóż… była Vivenną. Piękna, wytworna, idealna niemal pod każdym względem. Co także stanowiło szczęśliwy zbieg okoliczności, zwłaszcza że to jej ręka została obiecana bogu. Tak czy inaczej, Siri jako czwarte dziecko króla była raczej zbędna. Vivenna i Ridger musieli się skupiać na nauce; Fafen ciężko pracowała, pomagając innym w domach i na pastwiskach. Siri jednak uniknęła tego wszystkiego, ponieważ

była nieważna. Co między innymi oznaczało, że mogła znikać w górach na całe godziny. Oczywiście za każdym razem ktoś to w końcu zauważał i miała przez te swoje wycieczki bezustanne kłopoty, ale nawet jej ojciec musiał przyznać, że zniknięcia córki nikomu nie przysparzały większych problemów. Miasto pod jej nieobecność nie cierpiało – co więcej, wydawało się, że bez Siri ma się nieco lepiej. Nieważność. Dla kogoś innego stanowiłaby obrazę i dyshonor. Dla Siri była błogosławieństwem.

Uśmiechnęła się i przeszła przez bramę. W nieunikniony sposób od razu przyciągnęła ludzkie spojrzenia. Bevalis było co prawda największym miastem i stolicą Idris, ale nie było szczególnie wielkie i wszyscy mieszkańcy wiedzieli, kim dziewczyna jest. Sądząc po zasłyszanych od wędrowców opowieściach, jej rodzinne Bevalis było ledwie wsią w porównaniu z olbrzymimi metropoliami, jakie rozkwitały w innych królestwach. Jej się jednak bardzo podobało – lubiła jego błotniste ulice, kryte strzechą chaty i te nudne – choć solidne – kamienne mury. Kobiety

goniące uciekające gęsi, mężczyzn szarpiących się z osłami ciągnącymi wozy wypełnione wiosennymi zbiorami. Dzieci prowadzące stada owiec na hale. Możliwe, że wspaniałe miasta w Xace, Hudres, czy nawet Hallandren, oferowały egzotyczne widoki, ale były jednocześnie pełne obcych twarzy, rozkrzyczanych, przepychających się tłumów i wyniosłych arystokratów. To by się Siri nie podobało; w zasadzie nawet Bevalis wydawało się jej trochę zbyt rojne. Niemniej, pomyślała przyglądając się swojej prostej i praktycznej szarej sukience – założę się, że w tamtych

miastach mają więcej kolorów. I to akurat mogłabym chyba polubić. W barwnym miejscu nie wyróżniałaby się tak bardzo odcieniem swych włosów. Jej długie loki, jak zwykle podczas wycieczki na pola, pojaśniały z radości. Skupiła się, próbując je opanować, ale jedyne, co była w stanie osiągnąć, to mdły brąz. A gdy rozproszyła uwagę, fryzura natychmiast znów przybrała piękną jasną barwę. Nigdy nie nauczyła się nad nimi panować. W odróżnieniu od Vivenny. W miarę jak szła przez miasto, zebrał się za nią niewielki pochód.

Uśmiechnęła się i udawała, że nie zauważa dzieci, do chwili, gdy jedno z nich zebrało się na odwagę, podbiegło i pociągnęło ją za sukienkę. Dziewczyna odwróciła się z uśmiechem. Maluchy popatrzyły na nią niezwykle poważnie. Wszyscy w Idris byli od dziecka uczeni, by opanowywać wstydliwe, raptowne wybuchy emocji. Doktryna Austre nie uznawała uczuć za coś złego, niemniej srodze ganiła pretensjonalne zwracanie na siebie uwagi przez publiczne ich okazywanie. Siri nie była szczególnie pobożna. Uważała, że to nie jej wina, skoro Austre tworząc jej duszę, obdarzył ją

jednocześnie całkowitą niezdolnością do posłuszeństwa. Dzieci cierpliwie czekały, a dziewczyna sięgnęła do fartucha, z którego wydostała kilka jaskrawo ubarwionych kwiatów. Oczy maluchów otworzyły się szeroko i wpatrzyły w wibrujące, rozedrgane kolory płatków. Trzy kielichy były niebieskie, jeden żółty. Wszystkie kwiaty odcinały się wyraźnie od wszechogarniającej szarości miasta. Poza kolorami skóry i oczu mieszkańców Bevalis było całkowicie bezbarwne. Kamienne ściany bielono wapnem, stroje starannie spierano do szarości lub nudnego beżu. Wszystko po to, by

trzymać kolory z dala. A to dlatego, że bez kolorów nie było Rozbudzających. Mała dziewczynka, która wcześniej szarpnęła sukienkę, chwyciła kwiaty i umknęła wraz z innymi dziećmi. Siri zauważyła naganne spojrzenia kilkorga przechodniów. Nikt jednak nie powiedział jej słowa. Bycie księżniczką – nawet zupełnie nieważną – miało jednak parę zalet. Ruszyła dalej w stronę pałacu. Niski, jednopiętrowy budynek z przestronnym dziedzińcem o ubitej ziemi. Siri ominęła tłumy handlujących

przy głównej bramie ludzi, okrążyła pałac i weszła do kuchni. Mab, kuchenna posługaczka, na dźwięk otwieranych drzwi przestała śpiewać i przyjrzała się dziewczynie uważnie. –Ojciec cię szukał, dziecko – powiedziała, po czym odwróciła się i nucąc pod nosem, zaatakowała nożem kilka cebul. –Można się było tego spodziewać. – Siri podeszła bliżej i powąchała zawartość garnka. Wyczuła woń gotujących się ziemniaków. –Znów poszłaś w góry, prawda? Uciekłaś z lekcji.

Dziewczyna się uśmiechnęła i wyciągnęła z kieszeni jeszcze jeden żółty kwiatek. Obróciła go w palcach. Mab wywróciła oczyma. –I znów niszczysz miasto. Naprawdę, dziewczyno, w twoim wieku takie rzeczy nie przystoją. Już ojciec się z tobą rozmówi. Nie podoba mu się, że unikasz swych obowiązków. –Lubię słowa – odparła Siri rezolutnie – i zawsze uczę się kilku nowych kiedy ojciec na mnie krzyczy. A przecież nie powinnam zaniedbywać edukacji, prawda? Mab prychnęła, poszatkowała kilka

kiszonych ogórków i zmieszała je z cebulą. –Szczerze mówiąc, Mab – ciągnęła Siri, bawiąc się kwiatkiem i czując, jak jej włosy przybierają nieco rudawy odcień – nie rozumiem w czym problem. To przecież Austre stworzył kwiaty, nie mam racji? I to on nadał im barwy, więc nie może w nich być nic złego. W końcu sami nazywamy go Bogiem Kolorów! –Kwiaty nie są złe – odparła Mab, dodając do potrawy czegoś, co wyglądało na trawę – ale tylko wtedy, jeśli zostawia się je tam, gdzie umieścił je Austre. Nie powinniśmy

wykorzystywać jego piękna po to, żeby samemu wydawać się ważniejszymi. –Przez kwiaty wcale nie wydaję się ważniejsza. –Czyżby? – rzuciła Mab i cisnęła trawę, ogórki i cebulę do garnka z wrzącą wodą. Uderzyła ściankę naczynia płazem noża, posłuchała, skinęła głową i w poszukiwaniu kolejnych warzyw zanurkowała pod blat. – Sama powiedz – ciągnęła stłumionym głosem – czy naprawdę uważasz, że paradując po Bevalis z kwiatem w dłoni, nie zwracasz na siebie uwagi?

–Ale tylko dlatego, że to miasto jest takie ponure. Gdyby wokół było więcej barw, nikt nie zauważyłby jednego małego kwiatka. Mab wyprostowała się, dźwigając w rękach pudło pełne różnorakich bulw. –Wolałabyś, żebyśmy ozdobili nasze miasto jak Hallandren? Może powinniśmy też zacząć zapraszać do siebie Rozbudzających? Co ty na to? Te diabły wysysają dusze dzieciom i duszą ludzi ich własnymi ubraniami. Trzeba ci też wiedzieć, że wskrzeszają umarłych i wykorzystują ich jako tanią siłę roboczą. Nie mówiąc o tym, że składają na swoich

heretyckich ołtarzach ofiary z kobiet. Siri poczuła, jak jej włosy bieleją lekko na skutek ogarniającego ją niepokoju. Przestańcie! – pomyślała. Jej fryzura żyła własnym życiem i reagowała na emocje w niekontrolowany sposób. –Historie z poświęcaniem dziewic są wyssane z palca – stwierdziła dziewczyna. – Oni tego wcale nie robią. –Bez powodu nikt by ich nie powtarzał. –Moim zdaniem, wymyślają je stare

kobiety, grzejące zimą przy ogniu swoje kości. Nie sądzę, żebyśmy musieli się aż tak bać. Niech sobie ci z Hallandren robią, co im się żywnie podoba, przynajmniej dopóki zostawiają nas w spokoju. Mab, nie podnosząc wzroku, siekała warzywa. –Podpiszemy nowy traktat, Mab – dodała Siri. – Ojciec i Vivenna dopilnują naszego bezpieczeństwa, a Hallandren nic nam nie zrobi. –A jeśli nie? –Zobaczysz. Nie ma się czym martwić.

–Mają silniejszą armię – zauważyła Mab, siekając, ze wzrokiem wbitym w blat. – Lepszą stal, więcej jedzenia i te… te rzeczy. Ludzie się niepokoją. Może nie ty, ale ci rozsądniejsi, owszem. Trudno było tak od razu zaprzeczyć słowom kucharki. Mab, poza wyjątkowym instynktem do gotowania rosołów i mieszania przypraw, dysponowała swoistą mądrością. Z drugiej jednak strony, stanowczo zbyt często zrzędziła. –Zamartwiasz się bez potrzeby, Mab, przekonasz się.

–Mówię tylko, że to nie jest czas na to, żeby księżniczka biegała po mieście z kwiatami, ani żeby się wyróżniała, ściągając na siebie gniew Austre. Siri westchnęła. –No dobrze – powiedziała i cisnęła ostatni kwiatek do garnka z potrawką. – Teraz wyróżnimy się wszyscy. Mab zmartwiała, po czym wzniosła oczy ku niebu, nie przerywając szatkowania warzyw. –To był kwiat vanavel?

–Oczywiście – odpowiedziała dziewczyna i powąchała unoszącą się nad garnkiem parę. – Przecież nie zniszczyłabym czegoś tak smacznego. I wciąż uważam, że przesadzasz. Mab pociągnęła nosem. –Masz – rzuciła, podając księżniczce drugi nóż. – Przydaj się do czegoś. Ktoś musi to wszystko posiekać. –A nie powinnam iść do ojca? – spytała Siri, łapiąc za gruby i nierówny korzeń vanavel. Zaczęła szatkować. –Przecież on i tak za karę odeśle cię do kuchni i każe ze mną pracować –

stwierdziła Mab i znów uderzyła w garnek nożem. Od zawsze uważała, że potrafi stwierdzić, kiedy potrawa jest gotowa, po dźwięku naczynia. –Austre, dopomóż, jeśli ojciec się kiedyś dowie, że ja to lubię. –Ty po prostu lubisz być blisko jedzenia – rzuciła Mab. Wyłowiła z garnka kwiat i cisnęła go na bok. – Tak czy inaczej, nie możesz się teraz z nim widzieć. Naradza się z Yardą. Siri nie zareagowała – dalej siekała warzywa. Włosy jednak pojaśniały jej z emocji. Narady ojca z Yardą zwykle ciągną się godzinami, pomyślała. Nie

ma sensu czekać, aż skończy… Mab odwróciła się, sięgając po coś ze stołu, a gdy ponownie stanęła przed blatem, Siri była już za drzwiami i biegła ku stajniom. Kilka minut potem odjechała z pałacu galopem, w swym ulubionym, brązowym płaszczu. Czuła upojne emocje. Jej włosy znów przybrały złocisty odcień. Szybka przejażdżka to doskonały sposób na zwieńczenie dnia. W końcu i tak przecież zostanie ukarana.

***

Dedelin, król Idris, odłożył list na stół. Czytał go już zbyt wiele razy. Nadeszła pora, by wreszcie podjął decyzję czy posłać swą najstarszą córkę na śmierć. Mimo że wiosna rozpoczęła się już jakiś czas temu, w pomieszczeniu wciąż było chłodno. Na wyżynach Idris ciepło nie było częstym gościem; wszyscy go pragnęli i cieszyli się z jego nadejścia, ponieważ lato zazwyczaj trwało tu krótko. Komnaty pałacu były bardzo

skąpo umeblowane. W prostocie kryło się piękno. I nawet król Idris nie miał prawa pokazywać ostentacyjnej arogancji ani pretensjonalności. Dedelin wstał z miejsca i wyjrzał przez okno na dziedziniec. Według światowych standardów jego pałac był mały – miał tylko jedno piętro, spadzisty, drewniany dach i niskie kamienne ściany. Jak na panujące w Idris warunki był jednak duży i niebezpiecznie graniczył z luksusem. To jednak można mu było wybaczyć, ponieważ budynek ten służył również za miejsce zgromadzeń i administracyjne centrum królestwa.

Kątem oka władca widział generała Yardę. Krzepki mężczyzna czekał z rękami zaplecionymi na plecach. Grubą brodę miał przewiązaną w trzech miejscach rzemykami. Poza królem był jedyną osobą w pomieszczeniu. Dedelin ponownie spojrzał na list. Papier był jasnoróżowy i krzykliwa barwa odznaczała się na jego biurku niczym kropla krwi na śniegu. Róż był kolorem, którego w Idris nigdy się nie widywało. W Hallandren jednakże – w ośrodku światowego przemysłu farbiarskiego – tak pozbawione smaku odcienie były na porządku dziennym.

–Cóż więc, stary przyjacielu – zapytał Dedelin – masz dla mnie jakąś radę? Generał Yarda pokręcił głową. –Zbliża się wojna, Wasza Wysokość. Mogę to wyczytać w wietrze nad naszymi głowami, a także z raportów naszych szpiegów. Hallandren wciąż uważa nas za rebeliantów, a nasze północne przełęcze kuszą ich niepomiernie. Zaatakują. –W takim razie powinienem ją wysłać – stwierdził król i na powrót wyjrzał przez okno. Na dziedzińcu zaroiło się od odzianych w płaszcze i futra, zmierzających na targ ludzi.

–Wasza Wysokość, tej wojnie nie uda się nam zapobiec – podjął Yarda. – Możemy jednak… opóźnić jej wybuch. Dedelin odwrócił się ku żołnierzowi. Generał podszedł o krok bliżej. –To nie jest dobry czas na wojnę – powiedział cicho. – Nasi żołnierze wciąż jeszcze nie doszli do siebie po najazdach Vendis z zeszłej jesieni i po zimowych pożarach spichrza… – Yarda pokręcił głową. – Nie stać nas na tak poważny, rozstrzygający konflikt jeszcze tego lata. Naszym najlepszym sprzymierzeńcem w walce

z Hallandren jest śnieg. Nie możemy dopuścić, by ta wojna potoczyła się na ich warunkach. Jeśli na to pozwolimy, to już jesteśmy martwi. Trudno było odmówić mu racji. –Wasza Wysokość – ciągnął Yarda – oni tylko czekają, aż złamiemy traktat. Wtedy ich atak będzie usprawiedliwiony. Jeśli zrobimy to pierwsi, uderzą. –Ale nawet jeśli dotrzymamy postanowień traktatu, uderzą i tak – zauważył Dedelin. –Tak, choć później. Może nawet kilka

miesięcy później. Dobrze wiesz, jak powoli działają tryby polityki w Hallandren. Jeżeli dochowamy ustalonych w traktacie zasad, będą debatować i spierać się bez końca. Gdyby zamarudzili do pierwszych śniegów, dostalibyśmy to, na czym zależy nam najbardziej. Wszystko to brzmiało sensownie. Uczciwie, brutalnie i sensownie. Przez wiele lat Dedelin starał się nie dopuścić do konfliktu, obserwując jednocześnie, jak na dworze w Hallandren narasta agresja, jak władcy sąsiedniego królestwa stają się coraz bardziej niespokojni. Z każdym rokiem, pojawiały się głosy

nawołujące do ataku na wyżyny zamieszkane przez „rebelianckich Idrian". I z każdym rokiem głosy te stawały się głośniejsze i bardziej liczne. Z każdym rokiem pokojowa, negocjacyjna polityka Dedelina sprawiała, że armie zostawały w domach. Być może król miał nadzieję, że przywódca rebeliantów Vahr i jego dysydenci z Pahn Kahl odwrócą uwagę od Idris, ale Vahr został schwytany, a jego tak zwana armia rozbita. Skutkiem jego buntu zaś było to tylko, że Hallandren zwróciło baczniejszą uwagę na swych dawnych wrogów. Pokoju nie można było utrzymać. Nie, skoro Idris miało tak żyzne ziemie, nie

wówczas, kiedy kontrolowało tak cenne szlaki handlowe. I nie, kiedy Hallandren było rządzone przez bogów, którzy wydawali się jeszcze mniej obliczalni od swych poprzedników. Władca to wszystko rozumiał. Ale zdawał sobie również sprawę, że zerwanie traktatu byłoby postępkiem głupim. Kiedy ktoś trafia do leża dzikiej bestii, nie powinien prowokować jej gniewu. Yarda stanął u jego boku przy oknie i wyjrzał na zewnątrz, opierając się łokciami o framugę. Generał był twardym człowiekiem, zrodzonym z surowych idriańskich zim. Był zarazem jednym z najlepszych ludzi,

jakich kiedykolwiek poznał Dedelin – co więcej, król zastanawiał się czasem, czy nie powinien wydać Vivenny za syna wiernego oficera. To były jednak głupie, nierozsądne myśli. Przecież Dedelin od zawsze wiedział, że ten dzień nadejdzie. Sam przygotował traktat, w którego myśl musiał wysłać córkę, by poślubiła Króla-Boga. Hallandren potrzebowało kobiety z królewską krwią w żyłach, by odnowić i uprawomocnić swą monarchię. Ci próżni, żądni chwały ludzie z nizin pragnęli tego od dawna, a Idris mogło się cieszyć spokojem przez ostatnie dwadzieścia lat tylko i wyłącznie dzięki temu jednemu

postanowieniu układu. Traktat był pierwszym oficjalnym dokumentem podpisanym za rządów Dedelina, jego treść wynegocjowano w nabrzmiałej wściekłością atmosferze, jaka zapanowała po zabójstwie jego ojca. Król zacisnął zęby. Jakże szybko ugiął się przed kaprysami wrogów. A jednak wiedział, że zrobiłby to raz jeszcze; jako władca Idris uczyniłby dla swych poddanych wszystko. Na tym właśnie polegała wielka różnica pomiędzy Idris i Hallandren. –Yarda, jeśli ją tam wyślemy – odezwał się król – poślemy ją na

śmierć. –Może jej nie skrzywdzą – powiedział po dłuższej chwili generał. –Dobrze wiesz, jak będzie. Gdy tylko wybuchnie wojna, wykorzystają ją przeciwko mnie. Mówimy przecież o Hallandren. Na Austre, przecież oni zapraszają Rozbudzających do swych pałaców! Yarda umilkł. Wreszcie pokręcił głową. –Według ostatnich doniesień, w skład ich armii wchodzi już jakieś czterdzieści tysięcy Nieżywych.

Panie Kolorów, pomyślał Dedelin, raz jeszcze rzucając okiem na list. Język jakim posługiwał się jego autor, był prosty. Nadeszły dwudzieste urodziny Vivenny, a traktat stanowił, że Dedelin nie może czekać już ani roku dłużej. –Wysłanie im Vivenny to niedobry pomysł, ale nie mamy innych atutów – zauważył Yarda. – Jeśli zyskamy więcej czasu, mógłbym przeciągnąć na naszą stronę Tedradel – oni nienawidzą Hallandren jeszcze od czasów Wielowojnia. Może mógłbym też podburzyć niedobitki buntowników Vahra w samym Hallandren. Wtedy zyskalibyśmy przynajmniej czas, by

rozbudować fortyfikacje, przygotować zaopatrzenie, przeżyć jeszcze rok. – Yarda spojrzał na władcę. – Jeśli Hallandren nie dostanie od nas księżniczki, wojna wybuchnie z naszej winy. Tak pomyślą wszyscy i kto nas wtedy poprze? Zaczną się pytania: dlaczego nasz władca złamał traktat, który sam napisał? –Ale jeśli oddamy Vivennę, jej krew sprawi, że ich pretensje dotyczące gór i przełęczy będą mieć jeszcze mocniejsze podstawy! –Możliwe – przyznał Yarda – tyle, że skoro obaj zdajemy sobie sprawę, że

oni zaatakują tak czy inaczej, to dlaczego przejmować się ugruntowaniem ich żądań? A tak, przynajmniej poczekają z najazdem do chwili narodzin spadkobiercy. Czas. Generał zawsze prosił o więcej czasu. Tylko co począć, jeśli ten czas ma zostać zyskany kosztem własnego dziecka? Yarda nie wahałby się przed posłaniem żołnierza na śmierć, gdyby dzięki temu cała armia mogła zyskać czas na zajęcie lepszej pozycji, pomyślał król. – Jesteśmy Idrianami. Jak mogę nie prosić własnej córki o coś, czego bez zastanowienia oczekiwałbym od

żołnierza? Ale myśl o Vivennie w ramionach Króla-Boga, o Vivennie zmuszonej do noszenia dziecka tego potwora… przez to Dedelin niemal siwiał. Jej dziecko urodziłoby się jako kolejny martwy noworodek potwór, który stałby się następnym Powracającym Bogiem. Jest jeszcze inny sposób… – pomyślał ze wstydem w głębi ducha. Nie musisz posyłać tam Vivenny… Ktoś zapukał do drzwi sali. Obaj z Yardą odwrócili się i Dedelin zaprosił przybysza do wejścia. Od razu

wiedział kto to taki. Vivenna miała na sobie stonowaną, szarą sukienkę. W oczach króla wciąż wyglądała bardzo młodo. Z drugiej strony była doskonałym ucieleśnieniem Idrianki – włosy związane w skromny kok, brak makijażu, który przyciągałby uwagę do jej twarzy. Nie była przy tym miękka ani nieśmiała jak niektóre inne arystokratki z królestw północy. Była po prostu spokojna. Opanowana, prosta, twarda i wytrzymała. Idrianka. –Ojcze, naradzacie się tu w zamknięciu już kilka godzin – odezwała się dziewczyna, z szacunkiem kłaniając się Yardzie. – Słudzy mówili mi o kolorowej

kopercie, którą przyniósł ze sobą generał. Wydaje mi się, że wiem, co się w niej znajdowało. Dedelin spojrzał córce w oczy i gestem zaprosił ją do zajęcia miejsca. Dziewczyna zamknęła cicho drzwi i usiadła na jednym z drewnianych krzeseł stojących pod ścianą komnaty. Yarda, jak mężczyźnie przystało, wciąż stał. Vivenna spojrzała na leżący na biurku list. Niezmiennie spokojna, panowała nad swymi włosami, które ani na chwilę nie zmieniały odcienia i wciąż miały barwę szacownej czerni. Była dwakroć tak nabożna jak jej ojciec i w odróżnieniu od swojej młodszej

siostry nigdy nie poddawała się nagłym wybuchom emocji. –Rozumiem więc, że powinnam przygotować się do drogi – odezwała się, składając dłonie na kolanach. Dedelin otworzył usta, ale nie potrafił zaprzeczyć. Rzucił okiem na Yardę, który pełnym rezygnacji gestem pokręcił głową. –Ojcze, przygotowywałam się do tego całe życie – podjęła Vivenna. – Jestem gotowa. Wiem jednak, że Siri nie przyjmie tego dobrze. Godzinę temu wyjechała na przejażdżkę. Powinnam opuścić miasto jeszcze zanim wróci.

W ten sposób unikniemy nieprzystojnych scen, jakie mogłaby urządzić. –Za późno. – Yarda skrzywił się i skinął głową w kierunku okna. Zebrani na dziedzińcu ludzie pierzchali na wszystkie strony, uciekając przed jeźdźcem, który galopem wpadł przez bramę. Jeździec miał na sobie intensywnie brązowy płaszcz – niemal zbyt kolorowy – i oczywiście rozpuszczone włosy. Złote włosy. Dedelin poczuł, jak narasta w nim gniew i frustracja. Tylko Siri potrafiła

doprowadzić go do utraty panowania nad sobą i – jakby w ironicznym kontrapunkcie wobec powodu swego wzburzenia – poczuł jak zmienia się kolor jego własnej fryzury. Obserwatorzy mogli zauważyć, jak kilka loków na jego głowie przeszło z czerni w krwawiącą czerwień. Była to cecha wyróżniająca osoby z królewskiego rodu, którego członkowie uciekli na wyżyny Idris w szczytowej fazie Wielowojnia. Pozostali mogli ukrywać emocje. Głowy członków rodziny Dedelina jednak wszem wobec obwieszczały, co się dzieje w ich sercach. Vivenna przyglądała się ojcu,

nieskazitelna jak zawsze. Siła i opanowanie dziewczyny pomogły władcy, który zmusił włosy do przybrania na powrót ciemniejszego odcienia. Kontrolowanie zdradzieckich Królewskich Loków wymagało większej siły woli, niż się to większości ludzi wydawało. Dedelin sam nie był pewien, w jaki sposób Vivennie udało się tak doskonale opanować tę umiejętność. Biedna dziewczyna, nie miała nawet dzieciństwa – przemknęło mu przez głowę. Życie Vivenny od urodzenia zmierzało ku temu jednemu wydarzeniu. Jego pierworodna, dziecko, które zdawało mu się częścią

jego osoby. Dziewczyna stanowiąca niewyczerpane źródło dumy; kobieta, która już teraz zyskała sobie miłość i szacunek poddanych. Oczyma duszy widział, jak wspaniałą stałaby się królową, silniejszą zapewne nawet od niego. Byłaby kimś, kto zdołałby przeprowadzić Idris przez czekające królestwo, mroczne czasy. Pod warunkiem, że udałoby się jej tego wszystkiego dożyć. –Przygotuję się do drogi – oświadczyła Vivenna i wstała z miejsca. –Nie – rzucił Dedelin.

Oboje, Yarda i Vivenna unieśli wzrok. –Ojcze – przypomniała dziewczyna – jeśli złamiemy traktat, wybuchnie wojna. Jestem gotowa poświęcić się dla naszego ludu. Sam mnie tego uczyłeś. –Nie pojedziesz – powiedział z naciskiem Dedelin i odwrócił się do okna. Na dworze Siri zaśmiewała się z czegoś w towarzystwie stajennych. Władca słyszał wybuchy jej chichotu nawet z tej odległości: włosy młodszej córki przybrały barwę ognistej czerwieni. Panie Kolorów, wybacz mi, pomyślał.

To dla ojca najcięższy z wybojów. Traktat stanowi jednak dokładnie: Kiedy Vivenna skończy dwudziesty rok życia, muszę odesłać córkę do Hallandren. W tekście umowy nie było jednak słowa o tym, którą córkę mam wyprawić w drogę. Gdyby Dedelin nie wysłał do Hallandren córki, południowi sąsiedzi zaatakowaliby natychmiast. Jeśli pośle nie tę, której się spodziewają, mogą się rozgniewać, ale nie rozpętają wojny. Tego był pewien. Zaczekają do przyjścia na świat dziedzica Idris. Dziecka z królewską krwią w żyłach. A to oznacza co najmniej dziewięć miesięcy.

Poza tym… – myślał. Gdyby mnie szantażowali, używając jako zakładniczki Vivenny, nie poradziłbym sobie i poddał się od razu. Czuł wstyd na tę myśl, ale tak naprawdę to właśnie dlatego podjął taką decyzję. Dedelin spojrzał na zebranych. –Vivenno, nie pojedziesz tam i nie poślubisz boga tyrana naszych rogów. Zamiast ciebie poślę im Siri.

2

Oszołomiona Siri siedziała w trzęsącym powozie. Jej ojczysta ziemia z każdym podskokiem kół oddalała się coraz bardziej. Minęły już dwa dni, a ona wciąż nie rozumiała. Przecież to była rola Vivenny. Wszyscy o tym wiedzieli. Kiedy przyszła na świat, w Idris hucznie świętowano. Król uczył ją wszystkiego od dnia, w którym postawiła pierwszy krok: studiowała

zasady życia dworskiego i reguły polityki. Fafen, druga córka Dedelina, także się tego wszystkiego uczyła, na wypadek gdyby Vivenna umarła przed dniem swego ślubu. Ale nie Siri. Ona przecież od zawsze była zbędna. Nieważna. I to się właśnie skończyło. Wyjrzała za okno. Ojciec wybrał dla niej najładniejszy powóz królestwa – wraz z eskortą honorową składającą się z dwudziestu żołnierzy. Jechali na południe. Razem z namiestnikiem i kilkoma posługaczami tworzyli najwspanialszy orszak, jaki Siri kiedykolwiek widziała. Graniczyło to

z ostentacją, która zapewne by dziewczynę zachwyciła, gdyby tylko nie oznaczała dla niej rozstania z Idris. Nie tak miało być, myślała. Zupełnie nie tak. A jednak stało się. Nic nie miało sensu. Powóz trząsł wściekle, ale Siri siedziała zupełnie obojętniała. Mogli chociaż, narzekała w myślach, wysłać mnie konno, a nie zmuszać do więdnięcia w tym powozie. Niestety, wjazd wierzchem nie był

odpowiednio godnym sposobem wkroczenia do Hallandren. Hallandren. Siri poczuła, jak włosy bieleją jej ze strachu. Wysłano ją do Hallandren! Do królestwa, którego mieszkańcy przeklinają co drugi oddech. Swego ojca nie zobaczy przez długi czas, albo i wcale. Nie będzie już mogła rozmawiać z Vivenną, nie posłucha nauczycieli, nie złaja jej Mab, nie będzie jeździć na wierzchowcach z królewskiej stajni, nie poszuka kwiatków w dziczy, nie pomoże w kuchni. Za to…

Za to poślubi Króla-Boga. Demona z Hallandren, potwora, który nigdy nie zaczerpnął żywego oddechu. W Hallandren jego władza nie była niczym ograniczona. Mógł wydać rozkaz stracenia dowolnej osoby wiedziony choćby tylko przelotnym kaprysem. Ale ja będę bezpieczna, prawda? – przemknęło jej przez myśl. Będę przecież jego żoną. Żoną. Wychodzę za mąż. Och, Austre, Boże Kolorów… – pomyślała, czując się coraz gorzej. Zwinęła się, podciągnęła kolana pod brodę – jej włosy stały się tak białe, że niemal

lśniły – i położyła się na siedzeniu. Nie była pewna, czy tak bardzo trzęsie się niepowstrzymanie zmierzający na południe powóz, czy ona sama.

***

–Myślę, że powinieneś się jeszcze raz nad tym zastanowić, ojcze – powiedziała spokojnie Vivenna, siedząc obyczajnie – tak jak ją

nauczono – z dłońmi na kolanach. – Zastanawiałem się nad tym nie raz, Vivenno – odparł król Dedelin i machnął ręką. – Decyzja już zapadła. –Siri nie ma odpowiedniego przygotowania. –Poradzi sobie – odpowiedział ojciec, przeglądając leżące na biurku dokumenty. – Tak naprawdę musi tylko urodzić dziecko. Jestem pewien, że akurat do tego ma odpowiednie przygotowanie. Co wobec tego z moimi naukami? – zastanowiła się Vivenna. Dwadzieścia dwa lata przygotowań? Po co było to

wszystko, skoro tak naprawdę chodziło jedynie o zapewnienie odpowiedniej macicy? Jej włosy pozostały czarne, głos opanowany, twarz spokojna. –Siri jest zapewne zrozpaczona – zauważyła. – Nie wiem, czy będzie w stanie poradzić sobie z tym emocjonalnie. Dedelin podniósł wzrok – jego włosy pojaśniały nieco, poczerwieniały – czerń umykała z nich, jak spływająca z płótna farba. Wyraźne świadectwo irytacji.

Jej wyjazd bardziej go martwi, niż sam to przyznaje, przemknęło Vivennie przez myśl. –Tak będzie najlepiej dla naszych poddanych, Vivenno – powiedział król, z wyraźnym wysiłkiem walcząc o przywrócenie czerni swej fryzurze. – Jeśli wybuchnie wojna, będziesz naszemu królestwu potrzebna tutaj, na miejscu. W Idris. –A co się stanie z Siri? Jeśli wybuchnie wojna? Ojciec umilkł. –Może jednak nie wybuchnie –

odezwał się po chwili. Austre… – pomyślała wstrząśnięta Vivenna. On sam w to nie wierzy. Jest przekonany, że posłał ją na śmierć. –Wiem, o czym myślisz – odezwał się władca, na powrót przykuwając jej uwagę. Patrzyła tak poważnie. – Jak mogłem dokonać takiego wyboru? Jak mogłem posłać ją na śmierć, a ciebie zachować przy życiu? Nieważne, co myślą inni. Nie wybierałem, kierując się względami osobistymi. Podjąłem decyzję, która okaże się najlepszą dla Idris, jeśli dojdzie do wojny. Kiedy dojdzie do wojny, przemknęło

Vivennie przez myśl. Spojrzała Dedelinowi w oczy. –To ja miałam tej wojnie zapobiec, ojcze! Miałam zostać żoną KrólaBoga! Miałam z nim mówić, przekonać go. To mnie nauczono tajników polityki, to ja poznałam ich obyczaje, ja… –Zapobiec wojnie? – Ojciec przerwał jej pytaniem. Do księżniczki dopiero teraz dotarło jak arogancko musiały zabrzmieć jej słowa. Odwróciła wzrok. –Vivenna, dziecko moje – ciągnął Dedelin. – Tej wojnie nie można

zapobiec. Do tej pory powstrzymywała ich tylko obietnica córki z królewskiego rodu. Odesłanie Siri może zyskać nam nieco czasu. Może… może jednak nic się jej nie stanie, nawet, kiedy rozgorzeje wojna. Może uznają, że jej krew jest na tyle cenna, że zostawią ją przy życiu, na wypadek, gdyby jej pierworodne dziecko umarło. – Na twarzy władcy odmalowało się wahanie. – Tak, może to wcale nie o Siri powinniśmy się bać, tylko… „O siebie", dokończyła w duchu Vivenna. Nie była wtajemniczona we wszystkie szczegóły wojennych przygotowań ojca, ale wiedziała

dosyć. Idris nie było w nadchodzącym starciu faworytem. W razie otwartego konfliktu z Hallandren nie istniała zbyt duża szansa zwycięstwa. Wojna przyniesie katastrofę dla ich ludu i ich sposobu życia. –Ojcze, ja… –Proszę, Vivenno… – przerwał jej cicho. – Nie jestem już w stanie o tym mówić. Odejdź. Porozmawiamy później. Później. Kiedy Siri będzie już daleko i nie uda się jej sprowadzić z powrotem. A jednak Vivenna wstała. Była posłuszna, tak ją wychowano i

nauczono. Tym właśnie różniła się od młodszej siostry. Wyszła z gabinetu ojca, zamknęła za sobą drzwi i ruszyła przez drewniany pałac, udając, że nie widzi wokół siebie spojrzeń i nie słyszy szeptów. Poszła do swojej komnaty – małej i pozbawionej ozdób – gdzie usiadła na łóżku, z rękami na kolanach. Nie zgadzała się ze swoim ojcem. Wiedziała, że mogła mieć wpływ na sytuację. Miała przecież zostać żoną Króla-Boga. To oznaczało pewne wpływy na dworze. Wszyscy dobrze wiedzieli, że jeśli chodzi o politykę wobec własnych poddanych Król-Bóg

jest nieprzejednany, ale jego żona z pewnością mogła odegrać pewną rolę w obronie interesów swego ludu. I jej ojciec z tego wszystkiego zrezygnował? On naprawdę musi wierzyć, że nic nie jest w stanie powstrzymać inwazji – stwierdziła. Wskutek tego, odesłanie Siri stało się tylko kolejnym manewrem politycznym, mającym na celu zyskanie czasu. Idris od dziesięcioleci nie robiło nic innego. Tak czy inaczej, jeśli poświęcenia królewskiej córki nie można było uniknąć, to i tak była to rola, którą powinna była odegrać Vivenna. To

przecież ona od zawsze szykowała się do poślubienia Króla-Boga. Nie Siri, nie Fafen. Ona. Vivenna. Nie czuła wdzięczności za ocalenie. Nie wydawało się jej też, że bardziej przysłuży się Idris, zostając w Bevalis. W razie śmierci ojca, o wiele lepszym przywódcą na czas wojny byłby Yarda, nie ona. Poza tym Ridger – młodszy brat Vivenny – od lat przygotowywał się do przejęcia tronu po Dedelinie. Została ocalona bez powodu. W pewien sposób zabolało ją to jak kara. Przez całe życie słuchała, przygotowywała się, uczyła i ćwiczyła. Wszyscy chwalili, wszyscy powtarzali,

że jest doskonała. Dlaczego więc nie pozwolono jej służyć Idris zgodnie z planem? Na te pytania nie potrafiła sobie odpowiedzieć. Siedziała z rękami na kolanach i martwiła się, myśląc o straszliwej prawdzie. Najważniejszy cel życia został jej skradziony i oddany w cudze ręce. Ona stała się teraz zbędna. Bezużyteczna. Nieważna.

***

–Co on sobie myśli? – syknęła Siri, wychylając się do połowy z okna powozu, który turkotał na bitej drodze. Obok pojazdu maszerował młody żołnierz. W popołudniowym świetle wyglądał na zawstydzonego. – No pomyśl tylko – ciągnęła Siri. – Wysłał mnie, żebym wyszła za króla Hallandren. To głupie, prawda? Z pewnością słyszałeś o tym, jak ja się zachowuję. Uciekam, kiedy nikt nie patrzy. Unikam lekcji. Wściekam się,

do jasnych Kolorów! Strażnik rzucił jej przelotne spojrzenie, ale poza tym nie zareagował. Siri to nie przeszkadzało. Nie wściekała się na niego. Wściekała się po prostu. Wisiała za oknem niebezpiecznie wychylona, czuła, jak wiatr igra w jej włosach – długich, prostych, czerwonych – i podsycała swój gniew. Wściekłość pomagała jej powstrzymać płacz. Dni mijały i zielone wiosenne wzgórza Wyżyny Idris z wolna zniknęły w oddali. Prawdopodobnie byli już w Hallandren – granica pomiędzy królestwami nie była ściśle

wyznaczona, co zresztą nie zaskakiwało. Przed Wielowojniem oba stanowiły jeden organizm. Przyjrzała się biednemu strażnikowi, którego jedynym sposobem radzenia sobie z wściekłą księżniczką było ignorowanie jej. Wreszcie cofnęła się do powozu i opadła na siedzenie. Nie powinna była go tak traktować, ale cóż, właśnie została sprzedana niczym kawałek baraniny – sprzedana wskutek klątwy dokumentu spisanego wiele lat temu, zanim przyszła na świat. Zatem, jeśli ktokolwiek miał w tej chwili prawo do wpadania w szał, to właśnie Siri.

Może to właśnie dlatego? – przyszło jej do głowy, gdy oparła skrzyżowane ręce na oknie. Może ojciec miał po prostu dość moich szaleństw i postanowił się mnie pozbyć? To jednak wydało się jej zbyt daleko idącym podejrzeniem. W końcu istniały prostsze sposoby radzenia sobie z jej nastrojami – sposoby niewymagające wysyłania jej na obcy dwór, na którym miała reprezentować Idris. Ale w takim razie, dlaczego? Czy naprawdę uznał, że dziewczyna sobie poradzi? Zastanowiła się. To jednak śmieszna myśl. Niemożliwe, by ojciec spodziewał się, że będzie w tej roli lepsza od Vivenny. Nikt nie robił

niczego lepiej od Vivenny. Siri westchnęła i poczuła, jak jej włosy oblewają się refleksyjnym brązem. Przynajmniej widoki okazały się ciekawe i, by nie czuć narastającej frustracji, poświęciła się oglądaniu okolicy. Hallandren było krainą nizinną, porośniętą tropikalnymi lasami i pełną dziwnych, wielobarwnych zwierząt. Siri słyszała od wędrowców opowieści o tym królestwie, a nawet potwierdzała te historie w tych kilku książkach, do których lektury została zmuszona. Wydawało się jej więc, że wie, czego powinna się spodziewać. A mimo to, kiedy wzgórza ustąpiły rozległym

trawiastym równinom, a potem obok drogi zacieśniała się dżungla, Siri zaczęła rozumieć, że jest na świecie coś, czego żadne opasłe tomisko, ani nawet najciekawsza opowieść, nie jest w stanie opisać. Kolory. W jej górach kwiaty rosły w luźno rozrzuconych, nieśmiałych kępkach, jakby same próbowały dostosować się do panującej w Idris filozofii. Tutaj pyszniły się wszędzie. Maleńkie kielichy pokrywały ziemię kolorowymi miękkimi dywanami. Wielkie różowe kwiaty zwieszały się z drzew niczym kiście owoców, rosły jedne na drugich puszystymi bukietami. W tej krainie kwitły nawet

chwasty. Gdyby nie przyglądający się im z wielką nieufnością żołnierze, Siri chętnie by je zebrała. Jeśli ja się tak boję, stwierdziła w duchu, to oni muszą czuć się jeszcze gorzej. Nie była jedyną osobą, odesłaną nagle z dala od rodziny i przyjaciół. Czy ci gwardziści będą mogli powrócić? Nagle ogarnęły ją jeszcze większe wyrzuty sumienia z powodu sposobu, w jaki potraktowała młodego żołnierza. Po przybyciu odeślę ich z powrotem, zdecydowała. I natychmiast poczuła, jak jej włosy pokrywają się bielą. Jeśli wyśle swą straż do domu,

zostanie sama w mieście pełnym Nieżywych, Rozbudzających i pogan. Ale czy dwudziestu żołnierzy zdołałoby ją przed tym wszystkim ochronić? Lepiej będzie, jeśli komukolwiek uda się wrócić do domu.

***

–A można by pomyśleć, że się

ucieszysz – zauważyła Fafen – w końcu już nie musisz wychodzić za tyrana. Vivenna wrzuciła siną jagodę do koszyka i podeszła do następnego Krzewu. Fafen pracowała przy sąsiednim. Miała na sobie białą szatę mniszki. Jej głowa była ogolona do nagiej skóry. Fafen była średnią siostrą niemal pod każdym względem – w pół drogi między Siri i Vivenną jeśli chodzi o wzrost, mniej dostojna niż Vivenna, ale nie tak beztroska jak Siri. Była również nieco bardziej zaokrąglona w pewnych miejscach, co przykuwało spojrzenia pokaźnej liczby młodych mężczyzn. Niemniej, fakt, że chcąc ją poślubić, sami

musieliby zostać mnichami, trzymał ich na dystans. Jeśli Fafen zdawała sobie sprawę ze swej popularności, to nigdy tego nie okazywała. Decyzję o włożeniu mniszej szaty podjęła przed swymi dziesiątymi urodzinami, co jej ojciec poparł z całego serca. Każdy arystokratyczny lub po prostu bogaty ród w Idris był zobligowany mocą tradycji do odesłania jednej osoby do klasztoru. Egoizm, nawet jeśli chodziło o własną rodzinę, był niezgodny z Pięcioma Wizjami. Siostry zbierały jagody, które Fafen miała potem rozdać potrzebującym. Palce mniszki nabrały lekko fioletowego odcienia. Vivenna

pracowała w rękawiczkach. Tyle koloru na skórze byłoby poważną niestosownością. –Tak – mówiła dalej Fafen – wydaje mi się, że źle do tego wszystkiego podchodzisz. Zachowujesz się tak, jakbyś chciała tam pojechać i poślubić tego Nieżywego potwora. –On nie jest Nieżywy – zauważyła Vivenna. – Susebron jest Powracającym, a to wielka różnica. –Owszem, ale jest fałszywym bóstwem. Poza tym, wszyscy wiedzą jaka z niego odrażająca kreatura.

–Ale to była moja rola. To ja miałam zostać jego żoną. Fafen, to sens całego mojego życia. Bez tego jestem nikim. –Bzdura. – Fafen pokręciła głową. – Za to teraz zamiast Ridgera, ty obejmiesz tron po ojcu. Co tylko jeszcze bardziej zakłóci naturalny porządek rzeczy, pomyślała Vivenna. Jakie mam prawo odbierać bratu ten zaszczyt? Pozwoliła jednak dyskusji wygasnąć. Rozmawiała już o tym od dobrych kilkunastu minut i nie miała siły ciągnąć tego dalej. Postąpiła jak

należy. Przedtem rzadko się zdarzało, by Vivenna czuła taką frustrację musząc zachowywać się według zasad. Jej emocje stawały się… niestosowne. –A co z Siri? – wyrwało się jej nagle. – Podoba ci się to, co ją spotkało? Fafen podniosła wzrok i nieznacznie zmarszczyła brwi. Zwykle nie zastanawiała się nad sprawami, które nie dotyczyły jej bezpośrednio. Vivenna poczuła się nieco winna, nie chciała bowiem zadać tego pytania tak otwarcie, ale z Fafen nie można było rozmawiać inaczej. –Tu masz rację – przyznała Fafen. –

Nie bardzo rozumiem, dlaczego w ogóle kogoś trzeba było tam posyłać. –To z powodu traktatu – przypomniała Vivenna. – Żeby chronić naszych poddanych. –Naszych poddanych chroni Austre – zauważyła Fafen i podeszła do następnego krzaka. Tylko, czy ochroni Siri? – zastanowiła się Vivenna. Biedna, niewinna, kapryśna Siri. Nigdy nie nauczyła się nad sobą panować; na Dworze Bogów w Hallandren zjedzą ją żywcem. Siri nie pojmie wymogów polityki, nie nauczy się wbijać noży w plecy, nie

zrozumie fałszywych uśmiechów i kłamstw. Zostanie też zmuszona do urodzenia następnego Króla-Boga Hallandren. Ten konkretny obowiązek nie był czymś, czego Vivenna wyczekiwała szczególnie ochoczo. Byłoby to z jej strony poświęcenie, ale byłoby to jej własne poświęcenie, dobrowolne, złożone w ofierze poddanym. Tego rodzaju myśli dręczyły Vivennę, gdy razem z Fafen kończyły zbieranie jagód. Potem obie dziewczyny zeszły ze wzgórza i skierowały się ku osadzie. Fafen, podobnie jak wszyscy mnisi, całą swą pracę poświęcała dobru innych ludzi. Pasała zwierzęta,

zbierała jedzenie i sprzątała domy tych, którzy nie byli w stanie zrobić tego sami. Vivenna, pozbawiona swego celu, nie wiedziała co powinna robić. Mimo to, po zastanowieniu, doszła do wniosku, że istnieje ktoś, komu jest jeszcze potrzebna. Ktoś, kto wyjechał tydzień temu, we łzach, wystraszony, rzucając starszej siostrze pełne rozpaczy spojrzenia. Bez względu na to, co powiedział jej ojciec, Vivenna nie była potrzebna w Idris. Tutaj była bezużyteczna, ale znała przecież mieszkańców, kulturę i społeczeństwo Hallandren. Gdy szła

drogą w ślad za Fafen w jej głowie zaczął się kształtować pewien plan. Plan, którego żadną miarą nie można było nazwać spokojnym i opanowanym.

3

Dar Pieśni nie pamiętał swej śmierci. Kapłani zapewniali go jednak, że jego umieranie było wydarzeniem niezwykle inspirującym. Szlachetnym. Wspaniałym. Heroicznym. Nikt nie Powracał, o ile nie umarł w sposób będący ucieleśnieniem którejś z najwspanialszych cnót rodzaju ludzkiego. Dlatego właśnie Opalizujące Odcienie odsyłały Powracających; mieli służyć jako

chodzące przykłady i bóstwa dla tych, którzy jeszcze żyli. Każdy bóg reprezentował coś innego. Stanowili ideał cechy symbolizowanej przez sposób, w jaki zakończyło się ich życie. Dar Pieśni zginął, dokonując czynu wymagającego niebywałej odwagi. Tak przynajmniej powtarzali mu jego kapłani. Samego wydarzenia nie pamiętał, podobnie jak nie pamiętał życia poprzedzającego początek jego boskiej egzystencji Nie mogąc już dłużej spać, jęknął cicho. Przewrócił się na bok i usiadł na swym majestatycznym łożu. Poczuł się słabo. Jego umysł nawiedzały

liczne wizje i wspomnienia. Potrząsnął głową, chcąc pozbyć się z niej resztek mglistego snu. Do sali wkroczyli słudzy, bez słów reagując na potrzeby swego pana. Dar Pieśni był jednym z młodszych bóstw. Powrócił ledwie pięć lat temu. Na Dworze Bogów przebywało ich około dwóch tuzinów i wielu było o wiele ważniejszych – a także o wiele bardziej zaprawionych w politycznych rozgrywkach – niż on. A wszystkimi nimi rządził Susebron, Król-Bóg Hallandren. Owszem, był młody, ale mieszkał w olbrzymim pałacu. Spał w komnacie

udrapowanej jedwabiami, ufarbowanymi na jaskrawe odcienie czerwieni i złota. Takich komnat były tu dziesiątki, wszystkie udekorowane i umeblowane zgodnie z jego kaprysami i zachciankami. Jego potrzeby zaspokajały setki sług i kapłanów – bez względu na to, czy tego chciał, czy nie. I wszystko to dlatego, pomyślał, wstając, że nie miałem lepszego pomysłu na własną śmierć. Podniósł się i zakręciło mu się nieco w głowie. Był dzień jego karmienia i wiedział, że sił będzie mu brakować, póki nie dopełni rytuału.

Podeszli służący. Nieśli w rękach wspaniałe złoto-czerwone szaty. Gdy wchodzili w jego aurę, ich skóra, włosy, stroje wybuchały przesadnie intensywnymi barwami. Oczyszczone odcienie wyglądały pyszniej niż mogłyby to sprawić jakakolwiek farba czy barwnik. Tak działała wrodzona BioChroma bóstwa: Oddechu miał dość, by wypełnić tysiące ludzi. Nie cenił go jednak zbytnio. Nie mógł go wykorzystać do ożywiania ciał lub innych przedmiotów; był bogiem, lecz nie Rozbudzającym. Nie mógł też oddać – ani nawet wypożyczyć – swojego boskiego Oddechu nikomu innemu.

Chociaż mógł, ale tylko raz. Wtedy musiałby umrzeć. Ostatecznie. Słudzy kontynuowali swą posługę, oblekając go wspaniałą tkaniną. Dar Pieśni był o dobre półtorej głowy wyższy od wszystkich pozostałych w komnacie. Miał też szerokie bary i umięśniony tors, na który zupełnie nie zasługiwał, biorąc pod uwagę ilość czasu, jaki trawił na bezczynności. –Czy dobrze spałeś, Wasza Miłość? – spytał ktoś. Dar Pieśni odwrócił się. Llarimar, jego wysoki kapłan był rosłym, korpulentnym mężczyzną w okularach

i o spokojnej powierzchowności. Dłonie miał niemal w całości ukryte pod długimi rękawami czerwonozłotej szaty. Trzymał w nich grubą księgę. Gdy wkroczył w aurę boga, zarówno tom, jak i płaszcz buchnęły kolorami. –Spałem fantastycznie, Wiercipięto. – Dar Pieśni ziewnął. – Miałem noc pełną koszmarów i makabrycznych snów. Jak zawsze. Strasznie wypocząłem. –Wiercipięto? – Kapłan uniósł brew. –Tak. – Dar Pieśni skinął głową. – Postanowiłem nadać ci nowy

przydomek. Wiercipięta pasuje, bo zawsze i wszędzie cię pełno i w każdą sprawę wtykasz swój nos. –To dla mnie zaszczyt, Wasza Miłość – podziękował Llarimar i usiadł na krześle. Na Kolory, pomyślał Dar Pieśni. Czy on się nigdy nie zdenerwuje? –Zaczniemy? – Llarimar otworzył księgę. –Skoro musimy – odparł Dar Pieśni. Służący zawiązali już wszystkie wstążki, zapięli każdą haftkę, udrapowali ostatnią jedwabną połę.

Każdy z nich ukłonił się i odeszli pod ścianę komnaty. Llarimar wziął do ręki gęsie pióro. –Co zatem pamiętasz ze snów? –No, wiesz… – Dar Pieśni opadł na jedną ze swych kanap i wyciągnął się wygodnie. – Nic tak naprawdę ważnego. Llarimar wydął z niezadowoleniem usta. W komnacie pojawił się szereg innych służących. Nieśli talerze z rozmaitymi potrawami. Przyziemna, ludzka strawa. Jako jeden z Powracających Dar Pieśni nie

potrzebował jeść czegoś takiego – od zwykłego jedzenia nie przybywało mu energii ani nie ubywało zmęczenia. Robił to wyłącznie dla przyjemności. Niemniej już niedługo miał zjeść coś o wiele bardziej… boskiego. Coś, co miało obdarzyć go siłą na cały nadchodzący tydzień. –Wasza Miłość, proszę. Spróbuj sobie przypomnieć sny – poprosił Llarimar uprzejmie, lecz z naciskiem. – Bez względu na to, jak nieistotne mogą się teraz wydawać. Dar Pieśni westchnął i wzniósł oczy ku powale. Sufit także – oczywiście – był pokryty barwnymi freskami. Ten

konkretny nad jego głową ukazywał trzy pola otoczone kamiennymi murami. Była to wizja, której doświadczył jeden z jego poprzedników. Dar Pieśni zamknął oczy i spróbował się skupić. –Szedłem… spacerowałem plażą – powiedział. – Statek wypływał beze mnie. Nie wiem dokąd się udawał. Pióro Llarimara zaczęło błyskawicznie skrobać po pergaminie. Kapłan zapewne przywoływał właśnie w pamięci wszystkie znane listy symboli. –Czy pamiętasz jakieś kolory? –

spytał. –Statek płynął pod czerwonymi żaglami – odpowiedział Dar Pieśni. – Piasek był oczywiście jasnobrązowy, a drzewa zielone. I wydaje mi się, że z jakiegoś dziwnego powodu, woda w oceanie była czerwona, tak samo jak żagiel. Llarimar zapamiętale pisał – zawsze bardzo się ekscytował kiedy król-bóg przypominał sobie barwy. Dar Pieśni otworzył oczy i spojrzał w sufit, na jego żywe kolory. Roztargnionym gestem wyciągnął rękę i wziął z trzymanej przez sługę tacy kilka wiśni.

Dlaczego miałby żałować ludziom swych snów? Nawet jeśli uważał wróżenie z nich za zwykłą głupotę. Musiał przyznać, że spotkało go niezwykłe szczęście, nie miał powodów do narzekań. Otaczała go boska BioChromatyczna aura, żył w ciele, jakiego pozazdrościłby mu każdy mężczyzna i cieszył się luksusem godnym dziesięciu władców naraz. Ze wszystkich ludzi na świecie, akurat on miał najmniejsze prawo do sprawiania komukolwiek przykrości. Problem polegał jedynie na tym, że… cóż… Dar Pieśni był prawdopodobnie jedynym bogiem na świecie, który nie wierzył w samego siebie.

–Wasza Miłość, czy we śnie pojawiło się cokolwiek innego? – spytał Llarimar unosząc wzrok znad księgi. –Ty się tam pojawiłeś, Wiercipięto. Llarimar zamarł i nieco zbladł. –Ja… ja tam byłem? Dar Pieśni skinął głową. –Przepraszałeś za bezustanne zawracanie mi głowy i powstrzymywanie mnie przed rozpustą. Potem przyniosłeś wielką butlę wina i zatańczyłeś. Muszę przyznać, że było na co popatrzeć.

Llarimar spojrzał na niego karcąco. –Nie, naprawdę nie było w tym śnie nic więcej. Tylko ten statek. A i to wspomnienie powoli już zanika. Llarimar pochylił głowę, wstał i odgonił służących – choć ci ostatni, rzecz jasna nie opuścili komnaty, tylko stanęli ze swymi paterami i tacami z orzechami, winem i owocami pod ścianą, na wypadek gdyby któryś był jeszcze potrzebny. –Czy możemy więc kontynuować porządek dnia, Wasza Miłość? Dar Pieśni westchnął i wstał. Był

wyczerpany. Sługa natychmiast rzucił się do jego szaty, by poprawić jedną ze starannie upiętych fałd, która rozluźniła się wskutek ruchu. Bóg ruszył za kapłanem. Górował nad nim co najmniej o stopę. Meble i drzwi były jednak zbudowane z uwzględnieniem jego nietypowych rozmiarów, przez co kapłani i służący wyglądali w pałacu dziwnie nie na miejscu. Przechodzili z komnaty do komnaty, nie korzystając z korytarzy. Korytarze były przeznaczone dla służby i biegły wzdłuż zewnętrznych ścian kwadratowego budynku. Dar Pieśni kroczył po miękkich, pochodzących z północnych królestw

dywanach, mijał najwspanialsze dzieła sztuki ceramicznej zza Morza Wewnętrznego. Każda sala była obwieszona malowidłami, starannie wykaligrafowanymi wierszami, wszystko to były dzieła najbardziej utalentowanych artystów Hallandren. W samym centrum pałacu znajdowało się niewielkie pomieszczenie, odbiegające od zwykłych barw złota i czerwieni, sztandarowych barw boga. Tutaj skrzyło się od wstążek w ciemniejszych kolorach – intensywnych błękitów, zieleni i szkarłatów. Każdy z nich był prawdziwym kolorem, dokładnie w odpowiednim odcieniu, co mogła

zauważyć jedynie osoba, która dostąpiła Trzeciego Wywyższenia. Gdy Dar Pieśni wszedł do salki, kolory ożyły. Pojaśniały, stały się jeszcze bardziej wyraziste, choć jednocześnie pozostały ciemne. Rdzawa czerwień przeobraziła się w prawdziwszą rdzawą czerwień, granat stał się mocniejszym granatem. Ciemne, acz jasne – kontrast który mógł powstać jedynie dzięki Oddechowi. Na środku małej komnaty stało dziecko. Dlaczego to zawsze musi być dziecko? – przemknęło przez myśl

Darowi Pieśni. Llarimar i służący czekali. Bóg ruszył naprzód i mała dziewczynka odsunęła się lękliwie na bok, ku kilku kapłanom w złoto-czerwonych szatach. Zachęcająco skinęli głowami. Dziewczynka, wyraźnie zdenerwowana, odwróciła się z powrotem ku Powracającemu. –No, chodź – odezwał się, starając się, by jego głos brzmiał przekonująco. – Nie ma się czego bać. Dziewczynka, mimo wszystko, wciąż się trzęsła.

W głowie Dara Pieśni zabrzmiały wszystkie liczne wykłady Llarimara – który twierdził, że nie były wcale wykładami, bo boga nie można nauczać. Powracających bóstw Hallandren nie należało się bać. Bogowie, ich obecność jest błogosławieństwem. Dzięki nim królestwo zyskuje wizje przyszłości, przywództwo i mądrość. A w zamian potrzebowali tylko jednej, jedynej rzeczy. Oddechu. Dar Pieśni zawahał się, ale słabość znów uderzyła mu do głowy. Świat zawirował. Przeklął się w duchu,

ukląkł na jedno kolano i ujął twarz dziewczynki w swoje przerośnięte dłonie. Rozpłakała się, ale głośno i wyraźnie wypowiedziała słowa, których ją nauczono. –Moje życie do twojego. Mój Oddech staje się twoim. Oddech dziecka wypłynął na zewnątrz, skłębił się w powietrzu. Jego pasma przesunęły się wzdłuż ramienia Powracającego – dotyk był niezbędny – i bóg zaczerpnął go. Słabość zniknęła, zawroty głowy ustały. Zamiast nich pojawiła się rześka jasność. Poczuł przypływ sił, energii, życia.

Dziewczynka zmatowiała. Lekko spłowiały kolory jej ust i oczu. Brązowe włosy utraciły nieco swego połysku; policzki zbielały. To nic, myślał. – Większość ludzi nawet nie potrafi stwierdzić, że nie ma już Oddechu. Ta dziewczynka przeżyje normalne życie. Będzie szczęśliwa. A jej rodzina otrzyma za tę ofiarę sowitą zapłatę. A Dar Pieśni przeżyje kolejny tydzień. Oddech, którym się karmił, nie sprawiał przyrostu jego aury: na tym polegała kolejna różnica pomiędzy Rozbudzającymi a Powracającymi. Ci pierwsi byli

niekiedy uważani za gorszych, a ich badania i eksperymenty za nieudolne, ludzkie próby zbliżenia się do bogów. Nie otrzymując co tydzień nowego Oddechu, Dar Pieśni by umarł. Wielu Powracających poza Hallandren przeżywało jedynie osiem dni. Niemniej, mogąc co tydzień nakarmić się świeżym Oddechem, każdy z Powracających mógł żyć bez końca, nie starzejąc się i doznając nocami wizji, które w powszechnej opinii pozwalały poznać przyszłość. Dlatego właśnie zbudowano Dwór Bogów, pełen pałaców, w których można było pielęgnować bogów, chronić ich i – co najważniejsze – karmić.

Kapłani rzucili się naprzód i wyprowadzili dziewczynkę z sali. Nic jej się nie stało, powtórzył w duchu Dar Pieśni. Nic jej nie będzie… Gdy wychodziła, spotkały się ich spojrzenia i zauważył, że z oczu dziecka zniknęła iskra. Stała się Bezbarwna, matowa, wypłowiała. Stała się osobą pozbawioną Oddechu. Tego nie można już było odzyskać. Wyprowadzono ją za drzwi. Dar Pieśni zwrócił się do Llarimara. Czuł się winny z powodu swego nagłego przypływu energii.

–No, dobrze – powiedział. – Przyjrzyjmy się darom. Brew kapłana uniosła się nad oprawkę okularów. –Nagle stałeś się przychylny. Muszę coś oddać światu w zamian, pomyślał Dar Pieśni. Nawet jeśli to coś bezużytecznego. Przeszli przez kilka kolejnych czerwono-złotych komnat. Większość z nich była kwadratowa, z drzwiami otwierającymi się w każdej ze ścian. Kiedy dotarli w pobliże wschodniego krańca pałacu, weszli do długiego,

wąskiego pomieszczenia. Było zupełnie białe, co w Hallandren stanowiło wielką rzadkość. Ściany obwieszono obrazami i wierszami. Służący zostali na zewnątrz; tylko Llarimar podszedł wraz z Darem Pieśni do pierwszego malowidła. –Więc? – spytał kapłan. Stali przed sielankowym pejzażem dżungli – pochyłe palmy, wielobarwne kwiaty. Niektóre z tych roślin można było znaleźć w ogrodach otaczających Dwór Bogów i dlatego Dar Pieśni potrafił je rozpoznać. Nigdy nie był w prawdziwej dżungli – a przynajmniej nie w tym wcieleniu.

–Ten obraz jest dobry – powiedział. – Ale nie wybitny. Sprawia że myślę o świecie zewnętrznym. Żałuję, że nie mogę tam żyć. Llarimar spojrzał na niego ze zdziwieniem. –No co? – dodał Dar Pieśni. – W pałacu bywa nudno. –Ale, Wasza Miłość, w lesie nie ma wystarczająco dużo wina. –Mógłbym sam je sobie robić. Fermentowałbym… coś. –Oczywiście – przytaknął Llarimar i

skinął na jednego z czekających na zewnątrz asystentów. Młodszy kapłan zapisał wszystko, co Dar Pieśni powiedział na temat obrazu. Gdzieś tam, w mieście był ktoś, kto oczekiwał od Powracającego błogosławieństwa. Prawdopodobnie miało to coś wspólnego z odwagą – możliwe, że ofiarodawca planował zawarcie małżeństwa, mógł też być kupcem zamierzającym dobić ryzykownego targu. Kapłani zinterpretują słowa, które wypowiedział Dar Pieśni, i przedstawią wróżbę klientowi, wraz z oryginalnymi słowami bóstwa. Tak czy inaczej, sam akt przesłania bogu obrazu, miał przynieść dobrą wróżbę

ofiarodawcy. Podobno. Dar Pieśni odszedł od malowidła. Jeden z młodszych kapłanów natychmiast podbiegł i wyniósł je z sali. Ofiarodawca najprawdopodobniej nie namalował go sam, tylko zamówił. Im lepszy obraz, tym bardziej korzystnej reakcji bóstw można się było spodziewać. Wyglądało więc na to, że pomyślność danej osoby, zależała w dużej mierze od tego, jak dużą sumę jest w stanie zapłacić malarzowi. Nie powinienem być aż tak cyniczny,

złajał się w duchu Dar Pieśni. Gdyby nie ten system, umarłbym już pięć lat temu. Choć oczywiście umarł pięć lat temu, mimo że wciąż nie wiedział w jakich okolicznościach. Czy naprawdę była to heroiczna śmierć? Może nikomu nie było wolno rozmawiać o jego poprzednim życiu dlatego, że Dar Pieśni zwany Mężnym tak naprawdę umarł na zatwardzenie? Młodszy kapłan zniknął z leśnym malowidłem. Obraz zostanie spalony. Tego rodzaju ofiary składano specjalnie wybranemu bóstwu, poza którym – i kilkoma jego kapłanami –

nikt nie powinien ich oglądać. Par Pieśni podszedł do kolejnego daru. Ten był tak naprawdę wierszem, spisanym na płótnie wyrafinowanym rodzajem pisma. Gdy podchodził, rozjarzyły się barwne plamki. Pismo rzemieślników Hallandren było specyficzne, opierało się bowiem nie na kształcie, a na barwie. Każda z kolorowych plamek, odpowiadała innemu dźwiękowi miejscowego języka. W połączeniu z kropkami podwójnymi – i oczywiście różnobarwnymi – tworzyło to alfabet będący koszmarem wszystkich, którzy nie rozpoznawali kolorów. Do tej konkretnej przypadłości nie

przyznawało się jednak w Hallandren wielu ludzi. Tak przynajmniej Darowi Pieśni powiedziano. Zastanowił się, czy kapłani wiedzieli, jak często ich bogowie plotkują na temat zewnętrznego świata. Wiersz nie był szczególnie udany, najwyraźniej ułożony przez chłopa, który zapłacił komuś za spisanie utworu pismem rzemieślników. Świadczyła o tym prostota kropek. Prawdziwi poeci używali bardziej złożonych symboli – zmieniających barwę ciągłych linii, albo kolorowych znaczków tworzących wyrafinowane obrazy. Wiele można było zrobić, mając do dyspozycji symbole, które

mogły zmieniać kształt, nie zmieniając jednocześnie swego znaczenia. Dobieranie właściwych barw stanowiło trudną w doskonaleniu umiejętność, do osiągnięcia perfekcji wymagającą Trzeciego lub wyższego Wywyższenia. Właśnie przy tym poziomie Oddechu zyskiwało się doskonałe wyczucie odcieni, podobnie jak przy Drugim Wywyższeniu nabierało się idealnego wyczucia intensywności barwy. Wszyscy Powracający mieli Piąte Wywyższenie. Dar Pieśni nie wiedział, jak może wyglądać życie bez umiejętności natychmiastowego oceniania kolorów i dźwięków. Sam

potrafił bez trudu odróżnić idealną czerwień od takiej, z którą zmieszano choć kroplę białej farby. Ocenił wiersz chłopa najlepiej jak mógł, choć zwykle, przyglądając się darom, starał się omawiać je uczciwie. Traktował to jako swój obowiązek i z jakiegoś powodu była to jedna z niewielu rzeczy, do których podchodził poważnie. Ruszyli dalej wzdłuż szeregu darów. Dar Pieśni oceniał kolejne obrazy i wiersze. Ściana była dziś wyjątkowo gęsto obwieszona. Czyżby zbliżało się jakieś święto lub uczta, o której nie wiedział? Zanim zbliżyli się do końca,

bóg poczuł już zmęczenie, choć jego ciało – ożywione dziecięcym Oddechem – wciąż było pełne sił i ekscytacji. Zatrzymał się przed ostatnim obrazem. Praca abstrakcyjna, w stylu, który ostatnimi czasy zyskiwał na popularności – szczególnie wiele takich malowideł trafiało do niego, ponieważ w przeszłości podobne obrazy oceniał przychylnie. Teraz niemal skrytykował go właśnie z tego powodu. Dobrze było utrzymywać kapłanów w niepewności co do ocen. Tak przynajmniej radzili niektórzy inni bogowie. Dar Pieśni podejrzewał, że wielu z nich recenzowało składane

w darze dzieła sztuki w o wiele bardziej wyrachowany sposób, rozmyślnie używając przy tym tajemniczych, wieloznacznych sformułowań. Nie miał cierpliwości do takich zabiegów, zwłaszcza że wszyscy pragnęli od niego tylko szczerości i niczego więcej. Poświęcił więc na ostatni obraz tyle czasu, ile było potrzeba. Płótno było pokryte grubą warstwą farby, każdy jego cal naznaczono zamaszystymi, odważnymi pociągnięciami pędzla. Dominującym odcieniem była głęboka czerwień, niemal karmazyn. Dar Pieśni od razu rozpoznał na nim

czerwono-niebieską mieszankę farb z nieznaczną domieszką czerni. Kolorowe linie przecinały się, nakładały jedna na drugą, zupełnie tak, jakby rządził nimi jakiś ukryty porządek. Wyglądały niemal jak… fale. Dar Pieśni zmrużył oczy. Gdy patrzył na obraz w odpowiedni sposób, widział na nim morze. A to w samym środku? Czy to możliwe, by to byt statek? Powróciły do niego niewyraźne wątki snu. Czerwone morze. Wypływający statek. Mam chyba zwidy, pomyślał.

–Dobre kolory – odezwał się. – Ładne wzory. Czuję spokój. Choć jednocześnie wyczuwam w tym napięcie. Podoba mi się. Llamar z wyraźnym zadowoleniem dał znak młodemu kapłanowi. Słowa Powracającego zostały skrzętnie zapisane. –A zatem? – spytał bóg. – Rozumiem, że to już wszystko? –Tak, Wasza Miłość. Został już tylko jeden obowiązek, pomyślał Dar Pieśni. Teraz, po przyjrzeniu się darom, następowała

pora na ostatni – i najmniej przyjemny – fragment codziennego rytuału. Petycje. Musiał się z nimi zmierzyć, zanim będzie mógł oddać się ważniejszym czynnościom, jak na przykład drzemce. Llarimar nie poprowadził go jednak do komnaty próśb. Skinął tylko ręką na młodszego kapłana, po czym zaczął błyskawicznie przeglądać przyczepione do deszczułki kartki. –No i? – ponaglił Dar Pieśni. –O co pytasz, Wasza Miłość? –O petycje.

Llarimar pokręcił głową. –Dziś nie będziesz ich wysłuchiwać, Wasza Miłość. Nie pamiętasz? –Nie. Przecież po to mam ciebie, byś za mnie o wszystkim pamiętał. –A więc – kapłan przewrócił kolejną kartkę – proszę uznać za oficjalnie zapamiętane, że dziś nie będzie żadnych próśb. Twoi kapłani zajmą się czymś innym. –Naprawdę? – zaciekawił się Dar Pieśni. – Czym takim? –Pełnym czci klęczeniem na

dziedzińcu, Wasza Miłość. Dziś przybywa do nas nasza nowa królowa. Dar Pieśni zamarł. Naprawdę muszę się bardziej zainteresować polityką, pomyślał. –Dzisiaj? –Nie inaczej, Wasza Miłość. Nasz władca, Król-Bóg weźmie sobie żonę. –Tak od razu? –Gdy tylko przybędzie narzeczona, Wasza Miłość. To ciekawe, przemknęło bogu przez

głowę. Susebron się żeni. Król-Bóg był jedynym z Powracających, który mógł się żenić. Bogowie nie byli w stanie płodzić dzieci – z wyjątkiem rzecz jasna króla, który nigdy nie oddychał jako żywy człowiek. Ta różnica zawsze wydawała się Darowi Pieśni dziwna. –Wasza Miłość – podjął Llarimar. – Będziemy potrzebować Rozkazu dla Nieżywych, aby odpowiednio rozmieścić oddziały przed miastem, z okazji przybycia królowej. –A co? Zamierzamy ją zaatakować? – Dar Pieśni uniósł brew.

Kapłan zmierzył boga surowym spojrzeniem. Dar Pieśni zachichotał. –Dojrzewający owoc – powiedział, zdradzając jeden z Rozkazów, pozwalających innym kontrolować Nieżywych. Nie był to oczywiście Rozkaz podstawowy. Fraza, którą podał Llaranarowi umożliwiała kontrolowanie Nieżywych w sytuacjach niewymagających użycia siły, a ponadto czas jej skutecznego działania wynosił tylko jeden dzień. Dar Pieśni uważał, że system Rozkazów, dzięki którym dowodzono Nieżywymi, jest niepotrzebnie

skomplikowany. Aczkolwiek będąc jednym z czwórki bogów, którzy dysponowali Rozkazami dla Nieżywych, mógł się niekiedy poczuć dość ważną osobistością. Kapłani zaczęli między sobą cicho rozmawiać o przygotowaniach do uroczystości. Dar Pieśni czekał, wciąż myśląc o Susebronie i zbliżającym się ślubie. Splótł ręce na piersi i oparł się o framugę drzwi. –Wiercipięto? –Tak, Wasza Miłość? –Czy ja miałem żonę? Zanim

umarłem? Llarimar się zawahał. –Wiesz, że nie wolno mi rozmawiać o czasach sprzed twego Powrotu. Wiedza o twojej przeszłości nikomu nie przysporzy żadnej korzyści. Dar Pieśni odchylił głowę, oparł ją o ścianę i spojrzał na białą powałę –Niekiedy… przypominam sobie twarz – powiedział cicho. – Piękne, młode oblicze. Wydaje mi się, że to właśnie ona. Kapłani ucichli.

–Ciepłe, brązowe włosy – ciągnął bóg. – Czerwone usta, trzy odcienie ciemniejsze od siódmej harmoniki, bardzo piękne. Ciemna, opalona skóra. Do Llarimara podbiegł asystent z czerwoną księgą w dłoniach. Starszy kapłan zaczął gorączkowo notować. Nie dopytywał Powracającego o dalsze szczegóły. Przyjmował słowa bóstwa z dobrodziejstwem inwentarza. Wreszcie Dar Pieśni umilkł i odwrócił się od mężczyzn i ich gęsich piór. Jakie to ma teraz znaczenie? – pomyślał. Tamtego życia już nie ma.

Zamiast tego zostałem bogiem. I nieważne, czy wierzę w tę religię, czy nie, korzyści są niezaprzeczalne. Odszedł, a za nim świta sług i kapłanów, którzy wciąż czekali na kolejne polecenia swego pana. Dary zostały ocenione, sny zapisane, a petycje odwołane. Dar Pieśni mógł wreszcie zająć się wszystkim na co tylko przyjdzie mu ochota. Nie wrócił jednak do swych komnat. Wyszedł na patio i nakazał rozstawić sobie altanę. Skoro dziś miała przybyć nowa królowa, to on chciał się jej przyjrzeć.

4

Powóz Siri zatrzymał się przed T'Telir, stolicą Hallandren. Dziewczyna wyjrzała przez okno i zobaczyła coś bardzo onieśmielającego. Jej pobratymcy nie mieli pojęcia co znaczy być pretensjonalnym. Kwiaty nie były pretensjonalne. Pretensjonalna nie była dziesiątka chroniących powóz żołnierzy. Publiczne wybuchy emocji także nie. Ale błonia, na których stało

czterdzieści tysięcy wojowników, odzianych w jaskrawe, błękitno-złote stroje, rozmieszczonych w równych szeregach, z włóczniami ozdobionymi niebieskimi, łopocącymi na wietrze chorągiewkami… Tak, to było pretensjonalne. Bliźniacza linia kawalerzystów siedzących na wielkich rumakach, przystrojonych – ludzie i konie – złotą, lśniącą w słońcu tkaniną – to było pretensjonalne. Wielkie miasto, tak duże, że na jego widok poczuła zawroty głowy, miasto, którego kopuły, wieże i malowane mury zmagały się w walce o jej uwagę. Tak, to było pretensjonalne. Wydawało jej się przedtem, że jest na

to gotowa. W końcu zmierzający do T'Telir powóz przejeżdżał już przez inne miasta. Siri widziała więc malowane domy, jaskrawe barwy i wzory. Sypiała w gospodach na miękkich łożach. Jadała potrawy przyprawione tak, że przez cały posiłek chciało jej się kichać. Ale na swoje przyjęcie w T'Telir nie była gotowa. Ani trochę. Błogosławiony Panie Kolorów… – jęknęła w duchu. Jej żołnierze zbili się ciasno wokół powozu, jakby chcąc się pod nim ukryć i uniknąć powalającego widoku.

T'Telir zostało wzniesione na brzegu Morza Jasnego, dużego lecz ograniczonego z każdej strony lądem akwenu. Dziewczyna widziała je w oddali. Fale odbijały blask słońca. Nazwa nie wydawała się ani trochę przesadzona. Do powozu podjechał mężczyzna odziany w srebro i błękity. Jego szata nie była prosta ani skromna, w niczym nie przypominała strojów, jakie nosili kapłani w Idris. Miał potężne, pikowane ramiona, które sprawiały że kostium ten wyglądał niemal jak zbroja. Na głowę założył wysoką, pasującą kolorem do reszty ozdobę. Wszystko to razem –

wielowarstwowy, intensywnie kolorowy strój – sprawiło, że włosy Siri zbladły do lękliwej bieli. Nieznajomy się ukłonił. –Lady Sisirinah, córko królewskiego rodu – odezwał się głębokim, donośnym głosem. – Nazywam się Treledees, jestem wysokim kapłanem Jego Nieśmiertelnej Wysokości, Susebrona Wspaniałego, Boga Który Powrócił i Króla Hallandren. Przyjmij, proszę, w geście szacunku tę symboliczną gwardię honorową, która odprowadzi cię na Dwór Bogów. Symboliczną? – przemknęło przez

myśl oszołomionej Siri. Kapłan, nie czekając na jej reakcję, zawrócił konia i ruszył szeroką aleją w stronę miasta. Powóz potoczył się jego śladem, żołnierze niepewnie maszerowali obok. Dżungla ustąpiła sporadycznie rosnącym kępom palm. Siri stwierdziła ze zdumieniem, że ziemia jest tu bardzo piaszczysta. Krajobraz przesłoniło jej wielkie pole, na którym roiło się od żołnierzy, stojących na baczność po obu stronach traktu. –Austre, Boże Kolorów! – wyszeptał jeden z jej gwardzistów. – To przecież Nieżywi!

Włosy Siri – które już zaczęły dryfować powoli w rejony beżu – na powrót skoczyły w pełną strachu biel. Żołnierz miał rację. Wojownicy Hallandren byli pod swymi barwnymi mundurami szarzy i bezbarwni. Ich oczy, skóra, a nawet włosy – wszystko zostało całkowicie pozbawione koloru. Byli monochromatyczni. To niemożliwe, żeby to byli Nieżywi!, pomyślała. – Przecież wyglądają, jak ludzie! Dotąd wyobrażała sobie Nieżywych na podobieństwo kościotrupów z odpadającymi od wyschniętych piszczeli resztkami gnijącego ciała. W

końcu byli to ludzie, którzy umarli i zostali wskrzeszeni, by służyć w armii bezmyślnych potworów. Jednakże wszyscy, których mijała wyglądali całkiem zwyczajnie. Poza bezbarwnością i pozbawionymi wyrazu twarzami niczym nie różnili się od żyjących. I jeszcze ten ich przyprawiający o ciarki bezruch. Nie drgnęła ani jedna noga, nie oddychali, nie poruszyła się ani jedna twarz czy ramię. Nieruchome były nawet ich spojrzenia. Wydawali się posągami, które to wrażenie potęgowała dodatkowo szarość skóry. I ja… ja mam poślubić coś takiego? – zastanowiła się lękliwie. Ale nie –

Powracający byli czymś innym niż Nieżywi i czymś innym niż Bezbarwni, ludzie, którzy utracili swój Oddech. Dziewczyna pamiętała niejasno Powrót pewnego mieszkańca Bevalis. Wydarzyło się to niemal dziesięć lat temu i ojciec nie pozwolił jej tego mężczyzny odwiedzić. Pamiętała jednak, że był w stanie swobodnie rozmawiać z członkami swej rodziny, choć w ogóle ich nie pamiętał. Umarł tydzień później. Wreszcie powóz wyjechał spomiędzy szeregów Nieżywych. Zbliżyli się do miejskich murów. Były ogromne i onieśmielające, choć jednocześnie

wydawały się bardziej dziełem sztuki niż funkcjonalną fortyfikacją. U szczytu były zakończone wielkimi, przypominającymi wzgórza kopułami, których krawędzie wyłożono złotymi płytami. Same bramy zostały wyrzeźbione na kształt dwóch wijących się gibkich morskich stworzeń, splatających się u szczytu łukowatego sklepienia. Siri przejechała pomiędzy nimi w towarzystwie eskorty kawalerzystów z Hallandren. Jeźdźcy wyglądali na żywych ludzi. Zawsze uważała Hallandren za królestwo śmierci. Myślała tak, wnioskując z opowieści wędrowców i

starych bab, gadających zimą przy paleniskach. W ich historiach pojawiały się miejskie mury wzniesione z czaszek, z grubsza tylko pokryte brzydkimi, niestarannymi maźnięciami farby. Wyobrażała sobie budynki ochlapane niedopasowanymi do siebie kolorami. Wyobrażała sobie wulgarność. Myliła się. Owszem, T’Telir było aroganckie i pretensjonalne. Miała wrażenie, że każdy cudowny widok chce zagarnąć jej uwagę tylko dla siebie i wstrząsnąć nią. Wzdłuż ulicy stały tłumy – ludzi było tu więcej, niż Siri widziała w całym swoim dotychczasowym życiu –

przyglądające się jej orszakowi. Dziewczyna nie była w stanie stwierdzić, czy na jej powitanie wyszli też biedacy, ponieważ wszyscy mieli na sobie jaskrawe barwne stroje. Niektórzy byli ubrani w bardziej od innych ekstrawaganckie ubrania – prawdopodobnie byli to kupcy. W Hallandren podobno nie było arystokracji, tylko bogowie. Nawet jednak skromniejsze stroje wyglądały wesoło i żywo. Wiele z malowanych budynków wyraźnie wymagało remontu, ale żaden nie był udekorowany niestarannie czy niechlujnie. Wszystko tu wydawało się dziełem

sztuki, począwszy od sklepowych witryn, przez stroje mieszkańców, po posągi wielkich wojowników jakich wiele stało na placach. Wszystko to przytłaczało. Krzyczało. Siri zdała sobie sprawę, że mimowolnie się uśmiecha – jej włosy przybrały nieśmiały złotawy odcień – poczuła zbliżający się ból głowy. Może… – pomyślała, może to dlatego ojciec mnie tu wysłał. Ze szkoleniem czy bez, Vivenna nigdy by tu nie pasowała. A ja zawsze interesowałam się kolorami. Aż za bardzo. Dedelin był dobrym władcą, obdarzonym wyjątkowym instynktem.

Co, jeśli – po dwudziestu latach strawionych na uczenie i wychowywanie Vivenny – stwierdził, że to nie ona powinna pomóc Idris? Czyżby to właśnie z tego powodu, po raz pierwszy w życiu, postawił nie na nią, a na Siri? Tylko, co ja mam właściwie robić? Wiedziała, że wszyscy obawiali się inwazji Hallandren na Idris. Nic podejrzewała jednak, by ojciec wysłał tu którąkolwiek z nich, gdyby ta groźba była realna. Może miał nadzieję, że jej podróż spowoduje załagodzenie napięcia pomiędzy oboma królestwami?

Taka możliwość niepokoiła ją jeszcze bardziej. Siri nie nawykła do myślenia w kategoriach obowiązku. Tymczasem ojciec powierzył jej los i życie swych poddanych, a ona nie mogła przed tą odpowiedzialnością uciec. Nie mogła też uniknąć ślubu. Wskutek rosnącego strachu przed przyszłością jej włosy znów pokryły się bielą. Ponownie zwróciła uwagę na miasto. Bez trudu dała się mu pochłonąć. T'Telir było wielkie, rozciągnięte jak zmęczona, owinięta wokół wzgórz bestia. Powóz wspiął się na wzniesienie w południowej części metropolii i dziewczyna ujrzała

pomiędzy budynkami, że Morze Jasne dotyka stolicy wodami szerokiej zatoki. Miasto otaczało ją na kształt półksiężyca, schodząc aż do brzegu. Mury nie musiały więc okrążać całego T'Telir. Ich półkole kończyło się na plaży. Dziewczyna dostrzegła wiele otwartych przestrzeni – rynki, targ i ogrody, szerokie połacie niewykorzystanego terenu. Wzdłuż ulic rosły palmy i inne rozmaite rośliny. Dzięki wiejącej od morza bryzie panował tu o wiele przyjemniejszy klimat niż się tego spodziewała. Droga prowadziła ku wznoszącemu się pośrodku miasta

płaskowyżowi, z którego musiał się roztaczać wspaniały widok. Tyle tylko, że przesłaniał go potężny mur. Siri patrzyła z rosnącym szacunkiem, jak otwierają się bramy tego mniejszego miasta w mieście, przez które wkroczył pochód. Gapie zostali na zewnątrz. Wewnątrz znajdował się jeszcze jeden mur, bariera zatrzymująca ludzkie spojrzenia. Orszak skręcił w lewo, okrążył drugi mur i wkroczyli na teren Dworu Bogów Hallandren: znaleźli się na zamkniętym, porośniętym trawnikiem dziedzińcu. Na jego drugim końcu wznosiła się

potężna czarna budowla, znacznie większa od pozostałych budynków. Dziedziniec tonął w ciszy. Siri widziała siedzących na balkonach ludzi, którzy obserwowali jej toczący się po trawie powóz. Przed każdym z mijanych pałaców klęczały grupki pochylonych mężczyzn i kobiet. Barwy ich strojów były dopasowane do kolorów budowli, ale Siri nie poświęciła im wiele uwagi. Nerwowo spoglądała na wielki czarny gmach. Miał kształt piramidy wzniesionej z potężnych kamiennych bloków, przypominających stopnie gigantycznych schodów. Czerń, pomyślała, Czerń w mieście

kolorów. Włosy zbielały jej jeszcze bardziej. Nagle zaczęła żałować, że nigdy nie była zbyt pobożna. Wątpiła, by Austre cenił sobie jej wybuchy emocji, a poza tym najczęściej nie potrafiła nawet wymienić Pięciu Wizji. Żywiła jednak gorącą nadzieję, że choćby dla dobra jej ludu bóg zadba nawet i o nią. Pochód zatrzymał się pod wysokim stożkowatym budynkiem. Siri wyjrzała z powozu i zerknęła w górę, popatrzyła na kamienne stopnie i masywne rzeźby na jego szczycie. Wydawał się niezmiernie ciężki. Odniosła wrażenie, że ciemne skalne bloki za moment stoczą się w dół i

pogrzebią wszystkich na wieki. Kapłan podjechał konno do powozu. Kawalerzyści czekali w milczeniu. Jedynym dźwiękiem na przestronnym dziedzińcu był teraz cichy stukot kopyt przestępujących z nogi na nogę koni. –Przybyliśmy, Kielichu – odezwał się. – Po wejściu do środka, zostaniesz przygotowana i zaprowadzona do męża. –Męża? – spytała niepewnie Siri. – Czy nie odbędzie się żadna ceremonia? Kapłan uśmiechnął się nieprzyjemnie.

–Król-Bóg nie potrzebuje oficjalnego uprawomocnienia swych decyzji. – Stałaś się jego żoną w chwili, w której tego zapragnął. Siri zadrżała. –Miałam nadzieję, że będę mogła go zobaczyć, zanim… no wiesz… Kapłan rzucił jej srogie spojrzenie. –Król-Bóg nie dostosuje się do twoich kaprysów, kobieto. Dostąpiłaś największego błogosławieństwa z możliwych. Będziesz mogła go dotknąć – o ile ci na to pozwoli. Nie udawaj, że jesteś czymś innym niż

jesteś. Zjawiłaś się tu, bo on sobie tego zażyczył, i będziesz mu posłuszna. Inaczej zostaniesz odsunięta i twoje miejsce zajmie inna, a myślę, że to nie przyniosłoby żadnej korzyści twoim przyjaciołom, buntownikom z gór. Kapłan spiął konia i pojechał stępa w stronę szerokiej kamiennej rampy prowadzącej do piramidy. Powóz ruszył i Siri pojechała ku swemu przeznaczeniu.

5

To skomplikuje sprawy, pomyślał Vasher. Stał w cieniu, na szczycie otaczającego Dwór Bogów muru. Co się stało? – odezwał się Szpon Nocy. Buntownicy przysłali wreszcie księżniczkę. To nie zmienia twoich planów. Vasher odczekał do chwili, gdy powóz z nową królową wjechał po pochylni i zniknął w paszczy pałacu.

No co? - spytał ostro Szpon Nocy. Nawet po upływie tylu lat miecz bardzo często zachowywał się dziecinnie. Zostanie wykorzystana, odpowiedział w myślach Vasher. Wątpię, byśmy mogli wykonać zadanie, nie interesując się tą dziewczyną. Nie wierzył, by Idrianie naprawdę przysłali do T'Telir osobę, w żyłach której płynie królewska krew. Oddaliby tym samym przeciwnikom ogromnie cenną figurę, sobie zostawiając jedynie pionki. Vasher odwrócił się tyłem do

dziedzińca i owinął stopę wokół jednego ze sztandarów spływających po zewnętrznej stronie muru. Uwolnił Oddech. –Opuść mnie – Rozkazał. Wielki, utkany z wełny proporzec pozbawił go setek Oddechów. Nie miał kształtu przypominającego sylwetkę człowieka i był ogromny. Vasher dysponował już jednak tak dużą ilością BioChromy, by pozwalać sobie na najbardziej ekstrawaganckie Przebudzenia. Sztandar skręcił się jak żywa istota i

przybrał kształt ręki, która pochwyciła Vashera. Przebudzony przedmiot jak zawsze starał się zbliżyć zarysem do ludzkiej postaci – patrząc na sploty i zgięcia tkaniny, Vasher byt w stanie rozróżnić mięśnie, a nawet żyły. Oczywiście nie były potrzebne: materiał czerpał życie z Oddechu. Vasher został ostrożnie opuszczony w dół i w końcu dotknął stopami bruku. –Twój Oddech do mnie – Rozkazał. Wielki proporzec natychmiast stracił swój ożywiony kształt. Wypłynęło z niego życie i na powrót załopotał pod murem.

Na ulicy zatrzymało się kilku przechodniów. Jednakże byli jego wyczynem tylko zainteresowani, z pewnością nie oniemieli z zachwytu bądź strachu. W końcu znajdowali się w T'Telir, mieście bogów. Ludzie dysponujący tysiącem lub więcej Oddechów nie stanowili może częstego widoku, ale z pewnością nie zaskakiwali. Gapie patrzyli przez chwilę na Vashera – tak jak w innym królestwie przyglądaliby się przejeżdżającemu powozowi arystokraty – po czym wrócili do własnych zajęć. Zwrócenia uwagi nie dało się uniknąć. Co prawda, Vasher był ubrany wciąż

w swe zwykłe ubranie – poszarpane spodnie, noszony mimo upału wytarty płaszcz przepasany owiniętą kilkakrotnie wokół pasa liną – lecz teraz jego obecność powodowała wyrazistą zmianę barw pobliskich przedmiotów. Zmianę zauważalną dla zwykłych ludzi i oczywistą dla tych, którzy dostąpili Pierwszego Wywyższenia. Minęły dni, gdy mógł się skradać i kryć. Teraz musiał się ponownie przyzwyczaić do ludzkiej uwagi. Był to jeden z powodów, dla których cieszył się, że jest właśnie w T'Telir. To miasto było na tyle duże i pełne niesamowitości – od Nieżywych

żołnierzy począwszy, na Przebudzonych przedmiotach pomagających w codziennych czynnościach skończywszy – że mimo wszystko zanadto się w nim nie wyróżniał. Oczywiście nie dotyczyło to Szpona Nocy. Vasher przeciskał się przez tłum, niosąc w jednym ręku wyraźnie zbyt ciężki miecz, niemal ciągnąc za sobą po ziemi ukryte w pochwie ostrze. Na widok broni niektórzy natychmiast uskakiwali. Inni przyglądali się jej stanowczo zbyt długo. Może nadszedł już moment, by schować Szpona do worka.

O nie, nawet o tym nie myśl - odezwał się miecz. Tylko nie to. Za długo siedziałem w zamknięciu. A jaką ci to robi różnicę?, pomyślał Vasher. Potrzebuję świeżego powietrza – odparł Szpon Nocy. I słońca. Jesteś mieczem, nie palmą, zauważył Vasher. Szpon ucichł. Był na tyle rozgarnięty, by rozumieć, że nie jest osobą, ale zdecydowanie nie lubił, gdy mu o tym przypominano. W takich chwilach wpadał w ponury nastrój i zamykał się

w sobie. Co bardzo Vasherowi odpowiadało. Dotarł do znajdującej się o kilka przecznic od Dworu Bogów restauracji. Tego właśnie zawsze mu poza T'Telir brakowało: restauracji. W większości innych miast nie istniał wielki wybór, jeśli chciało się coś zjeść. Przyjezdni zatrzymujący się na dłużej płacili miejscowym kobietom, u których się potem stołowali. Podróżni niemający wiele czasu na pobyt jadali to, co podano w gospodzie. W T'Telir jednakże żyło wystarczająco wielu mieszkańców i byli oni na tyle bogaci, by mogły tu

powstać lokale zajmujące się wyłącznie serwowaniem potraw. W innych miastach świata restauracje wciąż jeszcze były nieznane, tutaj jednak działało ich już wiele. Vasher miał zarezerwowany stolik, do którego przyprowadził go kelner. Usiadł i oparł Szpon Nocy o ścianę. Miecz został skradziony niecałą minutę później. Vasher, zajęty przyniesionym przez kelnera kubkiem gorącej cytrusowej herbaty, zupełnie nie przejął się kradzieżą. Popijał słodzony napój, ssał w zamyśleniu owocową skórkę i zastanawiał się, dlaczego mieszkańcy

tropikalnych krain pijają ciepłe herbaty. Po kilku minutach zmysł życia podpowiedział mu, że jest obserwowany. Chwilę potem poczuł, że ktoś się doń zbliża. Vasher, nie przerywając sączenia naparu, wysunął wolną ręką sztylet z rękawa. Kapłan zajął miejsce naprzeciwko Vashera. Zamiast szaty duchownego miał na sobie zwykłe, codzienne ubranie. Niemniej – być może nie do końca świadomie – wybrał zieleń i biel: symboliczne barwy swego bóstwa. Vasher ukrył ostrze w pochwie, maskując towarzyszący temu dźwięk głośnym siorbnięciem.

Kapłan, Bebid, rozejrzał się nerwowo dokoła. Otaczająca go intensywna aura świadczyła o tym, że dostąpił Pierwszego Wywyższenia. Na tym właśnie poziomie zatrzymywała się większość ludzi zamożnych na tyle, by kupić Oddech. Dzięki tej jego ilości ich życie wydłużało się mniej więcej o dziesięć lat, otrzymywali także bardziej wrażliwy zmysł życia. Byli też w stanie widzieć aurę innych ludzi i rozpoznawać Rozbudzających. Potrafili również samodzielnie dokonywać pomniejszych Przebudzeń, Całkiem nieźle, jak na coś, co kupowało się za sumę, za którą chłopska rodzina mogła się utrzymać

przez pięćdziesiąt lat. –Zatem? – zagaił Vasher. Bebid aż podskoczył. Vasher westchnął i zamknął oczy. Kapłan nie był przyzwyczajony do tego rodzaju potajemnych spotkań. Zapewne nie przyszedłby w ogóle, gdyby Vasher nie poddał go szczególnego rodzaju… presji. Vasher otworzył oczy i spojrzał na kapłana. Pojawił się kelner, niosący dwa talerze mocno przyprawionego ryżu. Specjalnością restauracji były potrawy z Tektees – mieszkańcy Hallandren lubowali się w kuchniach

innych nacji niemal tak samo, jak w dziwacznych kolorach. Vasher złożył zamówienie już wcześniej, dodając do tego napiwek, dzięki któremu sąsiednie wnęki ze stolikami pozostawały puste. –Zatem? – powtórzył Vasher. –Ja… – odezwał się Bebid. – Nie wiem, niewiele zdołałem się dowiedzieć. Vasher spojrzał na rozmówcę. –Musisz mi dać więcej czasu. –Nie zapominaj o swoich grzeszkach –

rzekł Vasher, dopijając herbatę. Poczuł ukłucie irytacji. – Nie chciałbyś, żeby wyszły na jaw, prawda? Czy naprawdę musimy przez to jeszcze raz przechodzić?, pomyślał. Bebid zamilkł na dłuższą chwilę. –Vasher, nie wiesz o co mnie prosisz. – Pochylił się. – Jestem kapłanem Śniącej Prawdziwie. Nie mogę złamać ślubów! –Świetnie się składa, bo wcale cię o to nie proszę. –Nie powinniśmy rozpowszechniać

informacji o dworskiej polityce. –Co ty nie powiesz – żachnął się Vasher. – Powracający nie są w stanie nawet popatrzeć jeden na drugiego, żeby po godzinie nie wiedziało o tym pół miasta. –Nie sugerujesz chyba… – zaczął Bebid. Vasher zazgrzytał zębami i w rozdrażnieniu zgiął w palcach łyżeczkę. –Dość tego, Bebid! Obaj wiemy, że twoje śluby to tylko część gry. Również się pochylił. – A ja

nienawidzę takich gierek. Bebid pobladł. Nawet nie tknął jedzenia. Vasher rzucił swojej łyżce wściekłe spojrzenie i wyprostował ją. Uspokoił się. Nabrał do ust sporą porcję ryżu. Poczuł, jak ostre, korzenne przyprawy palą mu usta. Nie był człowiekiem, który pozwalał stygnąć jedzeniu – nigdy nie wiadomo, kiedy nadejdzie pora, by pośpiesznie zmienić lokal. –Pojawiły się pewne… plotki – zaczął w końcu Bebid. – Tu nie chodzi o zwykłą dworską politykę, Vasher. To już nie są zwykłe rozgrywki pomiędzy bogami. Tu się dzieje coś bardzo

tajemniczego. To tak poważna sprawa, że nawet wysoko postawieni kapłani znają tylko pogłoski. Vasher nie przerwał jedzenia. –Jedno z dworskich stronnictw naciska na zaatakowanie Idris – ciągnął Bebid – choć nie mam pojęcia dlaczego. –Nie bądź idiotą – napomniał go Vasher i pomyślał z żalem, że nie ma więcej herbaty, którą mógłby popić pikantny ryż. – Obaj wiemy, że Hallandren ma mocne powody do wyrżnięcia w pień wszystkich tych górali.

–Rodzina królewska – powiedział Bebid. Vasher skinął głową. Nazywano ich buntownikami, ale ci „buntownicy" byli prawdziwym rodem królewskim Hallandren. Owszem, byli zwykłymi śmiertelnikami, ale płynąca w ich żyłach krew stanowiła wyzwanie rzucone Dworowi Bogów. Każdy dobry monarcha wie, że pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, by zapewnić sobie stabilność rządów, jest stracenie każdego, kto mógłby wystąpić z lepiej od niego ugruntowanymi roszczeniami do tronu. Potem nigdy nie szkodziło wykończyć wszystkich, którym

mogłoby w przyszłości przyjść do głowy, że są w stanie wystąpić z lepiej ugruntowanymi roszczeniami. –Ale, dobrze – rzekł Vasher. – Zastanówmy się. Wybucha wojna. Hallandren zwycięża. Gdzie tu problem? –Problem jest taki, że to zły pomysł – odpowiedział Bebid. – Bardzo zły pomysł. Na Widma Kalada, człowieku! Idris nie podda się bez walki i wcale nie będzie łatwym kąskiem, bez względu na to, co się mówi na dworze. To zupełnie inna sytuacja niż z tłumieniem rebelii tego głupca Vahra. Idrianie mają sojuszników zza gór.

Sympatyzują z nimi dziesiątki innych królestw. To, co niektórzy nazywają „chirurgicznym trzebieniem buntowniczych stronnictw", bez trudu może się przerodzić w kolejne Wielowojnie. A tego chyba nie chcemy? Tysiące tysięcy zabitych? Królestwa padające, by już nigdy się nie podnieść? I tylko po to, by położyć łapę na kawałku skutej lodem ziemi, której tak naprawdę nikt nie chce. –Tamtejsze przełęcze i biegnące nimi szlaki handlowe są bardzo cenne – zauważył Vasher. Bebid prychnął.

–Idrianie nie są na tyle głupi, by podnieść cła zbyt wysoko. Ta gra nie idzie o pieniądze. Tu chodzi o strach. Na dworze mówi się o tym, co mogłoby się stać, gdyby Idrianie zamknęli przełęcze albo przepuścili tamtędy naszych wrogów i dopuścili do oblężenia T’Telir. Gdyby chodziło wyłącznie o złoto, do wojny nigdy by nie doszło. Hallandren kwitnie dzięki handlowi farbami i tkaninami. Myślisz, że w razie wojny nasz handel miałby się równie dobrze? Mielibyśmy szczęście, gdyby nie załamała się cała nasza gospodarka. –A ty zakładasz, że mi zależy na pomyślności gospodarki Hallandren? –

zapytał Vasher. –Ach, tak – rzucił oschle Bebid. – Zapomniałem, z kim rozmawiam. Czego ty właściwie chcesz? Powiedz mi i skończmy już z tym. –Opowiedz mi o buntownikach – polecił Vasher z ustami pełnymi ryżu. –O Idrianach? Właśnie mówiłem… –Nie o nich – wtrącił Vasher. – O tych w mieście. –Po śmierci Vahra nie stanowią już problemu. – Kapłan lekceważąco machnął ręką. – Co ciekawe, nikt nie

wie, kto go zabił. Najprawdopodobniej zrobili to sami rebelianci. Pewnie nie spodobało im się, że tak łatwo dał się schwytać. Vasher nie skomentował. –I tylko tego chcesz? – spytał niecierpliwie Bebid. –Chcę nawiązać kontakt z ludźmi, o których wspomniałeś – odpowiedział Vasher. – Z tymi, którzy nalegają na wypowiedzenie wojny Idris. –Nie pomogę ci wywołać… –Nawet nie próbuj myśleć, że mógłbyś

mi mówić, co mam robić, Bebid. Daj mi tylko informacje, które mi obiecałeś, i będziesz wolny. –Vasher. – Kapłan pochylił się jeszcze bardziej. – Nie potrafię ci pomóc. Moja pani nie interesuje się taką polityką, a ja obracam się w innych kręgach. Vasher jadł, oceniając w myślach szczerość rozmówcy. –No dobrze, kto więc potrafi? Bebid odprężył się i osuszył skroń chusteczką.

–Nie wiem – przyznał. – Może któraś z kapłanek Gwiazdy Miłosierdzia? Mógłbyś też chyba spróbować Niebieskopalcego. –Niebieskopalcy? Dziwne imię jak na boga. –Niebieskopalcy nie jest bogiem. – Bebid zachichotał. – Tak go nazywają. To urzędnik Wysokiego Dworu, główny skryba. Tak naprawdę dwór działa głównie dzięki niemu; jeśli ktoś wie cokolwiek o buntownikach, to na pewno on. Oczywiście to służbista i sztywniak. Niełatwo ci będzie go złamać.

–Zdziwiłbyś się – rzucił Vasher i wsadził sobie do ust ostatnią łyżkę ryżu. – Z tobą mi się udało, prawda? –Racja. Vasher podniósł się z miejsca. –Wychodząc, nie zapomnij zapłacić – powiedział, zdjął płaszcz z wieszaka i opuścił restaurację. Gdzieś po prawej stronie wyczuł… ciemność. Ruszył ulicą, po czym skręcił w wąską alejkę, gdzie znalazł Szpona Nocy – wciąż spoczywającego w pochwie – wbitego głęboko w pierś złodzieja. Ciało drugiego rzezimieszka leżało obok na bruku.

Vasher wyciągnął miecz z ciała zabitego, wsunął ostrze głębiej w pochwę – zostało ledwie z niej wysunięte – i zamknął zatrzask. Dałeś się ponieść emocjom – zauważył karcąco Szpon Nocy. Wydawało mi się, że obiecywałeś nad tym popracować. Chyba znów mi się pogorszyło, odparł Vasher. Szpon Nocy przez chwilę milczał. Według mnie, nigdy ci się nie odgorszyło – skomentował. Nie ma takiego słowa, pomyślał

Vasher i wyszedł z alejki. I co z tego? – burknął Szpon. Strasznie się przejmujesz słowami. Na przykład w rozmowie z tym kapłanem. Zużyłeś na niego tyle słów, a potem po prostu pozwoliłeś mu odejść. Ja bym inaczej rozwiązał tę sytuację. Tak, wiem – przyznał w myślach Vasher. Twoje rozwiązanie wymagałoby zapewne wyprawienia kilku dodatkowych pogrzebów. Cóż, jestem w końcu mieczem – przypomniał z dumą Szpon Nocy. Niegłupio jest robić to, w czym się jest dobrym…

***

Dar Pieśni siedział w altanie i obserwował zbliżający się do pałacu powóz nowej królowej. –Cóż, to był przyjemny dzień – odezwał się do swego wysokiego kapłana. Kilka kielichów wina – oraz trochę czasu, który pozwolił mu się pozbyć myśli o losie dzieci pozbawionych Oddechu – i

już zaczynał wracać do siebie. –Tak bardzo się cieszysz z powodu przybycia królowej? – zaciekawił się Llarimar. –Cieszę się, że dzięki jej przyjazdowi choć na jeden dzień uniknąłem wysłuchiwania petycji. Co o niej wiemy? –Niewiele, Wasza Miłość – odpowiedział Llarimar. Podszedł do krzesła swego pana i spojrzał w kierunku pałacu Króla-Boga. – Idrianie zaskoczyli nas, nie przysyłając swej najstarszej córki. Zamiast niej przyjechała najmłodsza.

–To ciekawe – przyznał Dar Pieśni i odebrał z rąk służącego następny kielich wina. –Dziewczyna ma tylko siedemnaście lat – ciągnął Llarimar. – Nie wyobrażam sobie związku z KrólemBogiem w tym wieku. –Wiercipięto, ciebie nie wyobrażam sobie związanego z Królem-Bogiem w dowolnym wieku – zauważył Dar Pieśni. Po chwili skrzywił się znacząco. – Choć nie, jednak sobie wyobrażam. Ale ta suknia leży na tobie wprost koszmarnie. Zanotuj, że należy wychłostać moją wyobraźnię za ukazywanie mi ciebie w tak

krępującej sytuacji. –Umieszczę to w kronice zaraz po peanie na cześć twego poczucia obyczajności, Wasza Miłość – odpowiedział oschle Llarimar. –Nie bądź niemądry – rzucił Dar Pieśni, upijając łyk wina. – Wiesz, że akurat tego nie mam już od lat. Oparł się wygodniej. Co takiego Idrianie chcieli dać do zrozumienia sąsiadom, przysyłając inną księżniczkę? Dwie zasadzone w donicach palmy kołysały się na wietrze. Uwagę Powracającego rozproszyła słona woń wiejącego od

morza wiatru. Ciekawe, czy kiedyś pływałem po tych wodach? – zastanawiał się. Czy byłem wilkiem morskim? Może właśnie w ten sposób zginąłem? Może to dlatego śniłem o statku? Sen już prawie zupełnie opuścił jego pamięć. Czerwony ocean… Ogień. Śmierć, zabijanie, bitwa. Wstrząsnęło nim to, jak żywo i wyraźnie powróciły do niego nocne wizje, jak szczegółowo i intensywnie. Morze było czerwone, ponieważ odbijało płomienie trawiące wspaniałe T'Telir. Niemal słyszał krzyki cierpiących ludzi oraz… co takiego?

Walczących i maszerujących ulicami żołnierzy? Dar Pieśni potrząsnął głową, próbując się pozbyć nieprzyjemnych wspomnień. Okręt, który ukazał mu się we śnie, również płonął. Teraz pamiętał to wyraźnie. Ale to oczywiście nie musiało nic znaczyć; wszyscy przecież miewają koszmary. Niepokojące było jedynie to, że wszyscy traktowali jego koszmary jako przepowiednie przyszłości. Llarimar wciąż stał obok krzesła i wpatrywał się w pałac Króla-Boga. –Och, usiądź wreszcie i nie wiś tak

nade mną – rzucił Dar Pieśni. – Przez ciebie sępy stracą zajęcie. Llarimar uniósł brew. –A które to konkretnie sępy masz na myśli, Wasza Miłość? –Te, które nakłaniają nas do wojny. – Dar Pieśni machnął ręką. Kapłan usiadł na jednym ze stojących w altanie drewnianych leżaków, odprężył się i zdjął z głowy ciężką mitrę. Pot przyklejał mu do czaszki włosy. Przeczesał je ręką. Przez pierwsze kilka lat Llarimar pozostawał przez cały czas sztywny i

bez przerwy zachowywał się oficjalnie. Wreszcie jednak Darowi Pieśni udało się mu go zmiękczyć. W końcu to on był bogiem, i jego zdaniem, skoro sam mógł sobie wypoczywać w czasie pracy, równie dobrze mogli to robić kapłani. –Nie wiem, Wasza Miłość – odezwał się Llarimar, pocierając brodę. – Nie podoba mi się to. –Przybycie królowej? – spytał Dar Pieśni. Kapłan skinął głową. –Na dworze nie było królowej od

trzydziestu lat. Nie wiem, jak na jej pojawienie się zareagują stronnictwa. Dar Pieśni przeciągnął dłonią po czole. –Polityka, Llarimar? Wiesz, że nie przepadam za takimi sprawami. –Wasza Miłość – kapłan spojrzał na boga – ty z definicji jesteś politykiem. –Nie przypominaj mi o tym, proszę. Gdybym mógł, to uwolniłbym się od tego czym prędzej. Nie wiesz czasem, czy nie udałoby się przekupić któregoś z innych bogów, by przejęli moje Rozkazy dla Nieżywych?

–Nie sądzę, by to się okazało mądrym posunięciem – zauważył Llarimar. –Wszystko to część mojego wielkiego planu, który ma sprawić, że zanim znowu umrę, stanę się miastu zupełnie zbędnie niepotrzebny. –Zupełnie zbędnie niepotrzebny? – Llarimar pochylił głowę. –Oczywiście. Zwyczajnie niepotrzebny mi nie wystarczy. Jestem przecież bogiem. – Dar Pieśni wziął z trzymanej przez sługę tacy garść winogron. Wciąż próbował wyrzucić z głowy niepokojące obrazy z koszmaru. Oczywiście, one nic nie

znaczyły. W końcu to tylko sny. Niemniej postanowił, że następnego ranka opowie o nich Llarimarowi. Może kapłan zdoła je wykorzystać w celu zapobieżenia konfliktowi z Idris. Skoro stary Dedelin nie przysłał swojej pierworodnej, to na dworze rozpętają się jeszcze ostrzejsze dyskusje i debaty. Rozległy się głośniejsze nawoływania do wojny. Przyjazd księżniczki powinien był uspokoić sytuację, ale Dar Pieśni zdawał sobie sprawę, że wojowniczo nastawieni bogowie do tego nie dopuszczą. –A jednak – odezwał się Llarimar,

mówiąc jakby do siebie – kogoś jednak przysłali. To z pewnością dobry znak. Gdyby zerwali traktat, wojna wybuchłaby bezzwłocznie. –Nie wiem, kim jest ten twój „zwłocznie", ale nie sądzę, byśmy go potrzebowali do wojaczki – rzucił lekko Dar Pieśni, przyglądając się skórce owocu. – Moim boskim zdaniem, wojna jest jeszcze gorsza od polityki. –Niekiedy nie ma pomiędzy nimi różnicy, Wasza Miłość. –Bzdura. Wojna jest o wiele mniej przyjemna. Polityka przynajmniej

oznacza pyszne przystawki na nudnych spotkaniach. Llarimar jak zwykle zignorował żarcik Powracającego. Gdyby bóg się dowiedział, że za jego plecami nie stoją trzej młodsi kapłani, którzy powinni zapisywać każde jego słowo i doszukiwać się w nich znaczenia i mądrości, poczułby się zapewne urażony. –Co teraz zrobią idriańscy buntownicy, jak sądzisz? – spytał Llarimar. –O to właśnie chodzi, Wiercipięto – odparł Dar Pieśni, oparł się na leżaku i

pozwolił słońcu pieścić twarz. – Idrianie wcale nie uważają się za buntowników. Nie siedzą w swoich górach po to, żeby w odpowiednim momencie powrócić tryumfalnie do Hallandren. To już nie jest ich dom. –Ale te ich pagórki trudno nawet nazwać królestwem. –Są wystarczająco poważnym królestwem, by kontrolować największe złoża surowców naturalnych w regionie, nie mówiąc o czterech najistotniejszych przełęczach prowadzących na północ i o płynącej w żyłach ich władców królewskiej krwi z oryginalnej

dynastii Hallandren. Nie jesteśmy im do niczego potrzebni, przyjacielu. –A te pogłoski o idriańskich dysydentach w mieście? O tych, którzy podburzają lud przeciwko Dworowi Bogów? –To tylko plotki – skwitował Dar Pieśni. – Choć, jeśli okaże się, że nie miałem racji i masy prostaków wezmą mój pałac szturmem, a mnie spalą na stosie, będziesz pierwszym, którego przeproszę. Będziesz się mógł śmiać ostatni. Albo… wrzeszczeć jako ostatni, bo podejrzewam, że upieką nas na jednym ogniu.

Llarimar westchnął. Bóg otworzył oczy i zobaczył twarz przyglądającego mu się z namysłem kapłana. Nie zganił go za beztroskę. sięgnął tylko mitrę i nałożył ją na głowę. Był kapłanem, bogiem był Dar Pieśni. Nie mógł się z nim spierać ani zbyt żarliwie dyskutować. Każdy wydany przez wracającego rozkaz wykonałby bez wahania. Niekiedy go to przerażało. Ale nie dzisiaj. Dziś czuł irytację. Przybycie królowej sprawiło, że zaczął rozmawiać o polityce – a przedtem dzień toczył się tak miło. –Jeszcze wina! – zawołał Dar Pieśni i

uniósł kielich. –Nie uda ci się upić, Wasza Miłość – przypomniał Llarimar. – Twoje ciało jest odporne na wszelkie toksyny. –Pamiętam – przytaknął Dar Pieśni, gdy młody kapłan dolewał mu wina – ale zaufaj mi, potrafię się wczuć.

6

Siri wysiadła z powozu. Natychmiast zaroiło się wokół niej od służących w błękitno-srebrnych strojach. Odprowadzono ją niemal przemocą. Siri odwróciła się, patrząc z niepokojem na żołnierzy. Jej gwardziści ruszyli naprzód, ale Treledees uniósł dłoń. –Kielich pójdzie sama – oświadczył kapłan. Siri poczuła dźgnięcie strachu.

Zrozumiała, że nadeszła właściwa pora. –Wracajcie do Idris – poleciła swym ludziom. –Ależ moja pani… – odezwał się dowódca eskorty. –Nie – ucięła Siri. – Już nic więcej dla mnie nie zrobicie. Wracajcie, proszę, i przekażcie memu ojcu, że bezpiecznie dotarłam na miejsce. Oficer spojrzał niepewnie na swych podkomendnych. Siri nie zdążyła się przekonać, czy jej usłuchali, czy nie, służące poprowadziły ją śpiesznie za

zakręt długiego czarnego korytarza. Dziewczyna starała się nie pokazywać po sobie lęku. Przybyła do tego pałacu na własny ślub i wciąż zamierzała wywrzeć na Królu-Bogu dobre wrażenie. W głębi ducha była jednak przerażona. Dlaczego nie uciekła? Dlaczego nie starała się z tego jakoś wykręcić? Teraz jednak nie było już mowy o ucieczce. Służki prowadziły ją do serca czarnego pałacu. Gdzieś za nią rozpływały się pozostałości jej dawnego życia. Została zupełnie sama.

Na ścianach wisiały szeregi lamp z kolorowego szkła. Szli, skręcając wiele razy mrocznymi korytarzami. Dziewczyna starała się zapamiętać drogę, ale wkrótce całkowicie straciła orientację. Służba otaczała ją niczym gwardia honorowa. Same kobiety, choć w różnym wieku. Każda miała na sobie niebieski czepek, spod którego spływały im na plecy rozpuszczone włosy. Szły ze spuszczonymi głowami. Ich lśniące, błękitne szaty powiewały luźno, także wokół piersi. Siri zarumieniła się, widząc głęboko wycięte dekolty. W Idris kobiety zakrywały nawet szyje. Czarny korytarz otworzył się

wreszcie na szeroką salę. Dziewczyna zatrzymała się niepewnie u wejścia. Kamienne ściany pomieszczenia były co prawda czarne, ale obwieszono je rdzawobrunatnymi jedwabiami. W komnacie wszystko było rdzawobrunatne – dywany i meble, a także wanny stojące na środku na posadzce z kafelków. Służące zaczęły szarpać za jej ubrania, rozbierały ją. Siri odtrąciła ich ręce. Kobiety zamarły, zaskoczone. Po chwili jednak zaatakowały ze zdwojoną energią i dziewczyna zrozumiała, że nie ma wyjścia i musi zacisnąć zęby i znieść wszystko, co z nią zrobią. Uniosła

ręce, pozwalając służkom zdjąć suknię i bieliznę. Poczuła, jak czerwienią się jej włosy, wtórując zalewającemu twarz rumieńcowi. Na szczęście w pałacu było ciepło. Siri jednak i tak drżała. Zmuszono ją, by stała naga, czekając na kolejne służące, które przyniosły ze sobą centymetry. Trącały ją i szturchały zdejmując miarę. Zmierzyły ją całą – talię, piersi, ramiona i biodra. Gdy i to dobiegło wreszcie końca, kobiety cofnęły się i w sali zapanowała cisza. Ze stojącej na jej środku wanny biły w powietrze kłęby pary. Kilka ze służących wskazało w tamtą stronę…

Chyba mogę się umyć, pomyślała z ulgą Siri i weszła na schodki. Ostrożnie wkroczyła do przestronnej wanny i z zadowoleniem zanurzyła się w ciepłej wodzie. Pozwoliła sobie nieco się odprężyć. Coś za nią cicho plusnęło. Odwróciła się gwałtownie. Do wanny wchodziły inne służki – te miały na sobie brązowe stroje – nie zdejmowały ubrań, w rękach trzymały mydło i ściereczki do mycia. Siri westchnęła i oddała się w ich ręce. Zaczęły ją gorączkowo szorować, myły ciało i włosy. Zamknęła oczy, znosząc to z całą godnością, na jaką była w stanie

się zdobyć. Mogła się oddać rozmyślaniom. I wcale jej to nie pomogło. Gdy tylko zastanowiła się nad sytuacją, w jakiej się znalazła, natychmiast powrócił lęk. Nieżywi nie byli tak straszni jak w opowieściach, myślała. Samo miasto też wygląda o wiele lepiej niż się tego spodziewałam. Może… może KrólBóg również nie jest tak straszliwy, jak wszyscy mówią. –Ach, świetnie – usłyszała czyjś głos. – Wszystko zgodnie z planem. Doskonale.

Siri zamarła. Głos należał do mężczyzny. Otworzyła gwałtownie oczy i ujrzała stojącego obok wanny starszego człowieka w brązowej szacie. Zapisywał coś w grubej księdze. Był łysawy i miał przyjemną, okrągłą twarz. Obok niego stał młody chłopak, trzymający dodatkowe kartki papieru i niewielki kałamarz, w którym staruszek co chwila maczał gęsie pióro. Siri wrzasnęła, płosząc kilka służek. Szarpnęła się w wodzie, rozchlapując ją, i zasłoniła się rękoma. Mężczyzna z księgą zamarł na moment i przyjrzał się jej.

–Czy coś się stało, Kielichu? –Kąpię się – syknęła. –Tak – przytaknął nieznajomy. – Nie da się ukryć. –Dlaczego więc patrzysz? Starzec pochylił głowę. –Ależ jestem tylko królewskim sługą, moje miejsce jest o wiele niżej niż twoje… – zaczął i urwał. – Ach, rozumiem. Słynna idriańska wrażliwość. Zapomniałem. Panie, proszę pochlapcie. Zróbcie nieco bąbelków.

Służące wykonały polecenie. Po chwili w wannie powstała gęsta warstwa mydlanej piany. –No już – oświadczył nieznajomy, wracając spojrzeniem do swej księgi. – Nic nie widzę. A teraz zajmijmy się tym, czym należy. Nie byłoby dobrze kazać Królowi-Bogu czekać, zwłaszcza w dzień jego ślubu! Siri niechętnie pozwoliła, by służki skończyły ją myć, uważała jednak przy tym, by pewne szczegóły własnej anatomii pozostawały ukryte cały czas pod wodą. Kobiety pracowały zawzięcie, szorując tak mocno, że dziewczyna zaczęła się obawiać, że

zedrą z niej skórę. –Jak się zapewne domyślasz – podjął staruszek – działamy w oparciu o ścisły plan. Bardzo ścisły. Czeka nas jeszcze wiele pracy i chciałbym, żeby wszystko odbyło się gładko i bez przeszkód. Siri zmarszczyła lekko brwi. –A… kim jesteś? Mężczyzna rzucił jej przelotne spojrzenie, pod wpływem którego dziewczyna zanurzyła się głębiej w pianie. Jej włosy chyba nigdy nie były bardziej czerwone.

–Nazywam się Havarseth, ale wszyscy nazywają mnie Niebieskopalcym. – Uniósł dłoń i poruszył koniuszkami uwalanych granatowym atramentem palców. – Jestem głównym skrybą i sługą jego Najwyższej Miłości Susebrona, Króla-Boga Hallandren. W skrócie, zarządzam pracownikami pałacu i nadzoruję pracę wszystkich sług na Dworze Bogów. – Umilkł na chwilę i popatrzył uważnie na Siri. – Pilnuję też, by każdy robił to co należy, jak należy i kiedy należy. Niektóre z młodszych służek – ubrane w brąz, podobnie jak te myjące Siri – zaczęły znosić na brzeg wanny dzbany wody, którą zwilżyły włosy

dziewczyny. Pozwoliła im na to, choć starała się jednocześnie nie spuszczać z oka Niebieskopalcego i asystującego mu chłopaka. –No dobrze – podjął staruszek. – Pałacowi krawcy szyją teraz w pośpiechu twoją suknię. Mieliśmy co prawda twoje przybliżone wymiary, ale musieliśmy wziąć miarę jeszcze raz, by wszystko wypadło pomyślnie. Nowy strój powinnaś otrzymać już niedługo. Służące znów zalały głowę Siri strugami wody. –Musimy omówić kilka kwestii –

ciągnął Niebieskopalcy, którego głos w zatkanych uszach Siri brzmiał dziwnie głucho. – Rozumiem, że nauczono cię odpowiedniego zachowania wobec Jego Nieśmiertelnej wysokości? Siri spojrzała na mężczyznę i natychmiast odwróciła wzrok. Zapewne ją tego uczono, ale nic już nie pamiętała – zresztą, nie była teraz w stanie się skupić. –Ach – jęknął Niebieskopalcy, trafnie odczytując wyraz jej twarzy. – Cóż, wobec tego może być… ciekawie. Pozwól, że poczynię kilka sugestii. Siri skinęła głową.

–Po pierwsze, musisz zrozumieć, że wola Króla-Boga jest obowiązującym prawem. Władca nie potrzebuje uzasadniać ani usprawiedliwiać niczego, co robi. Twoje życie, podobnie jak życie nas wszystkich, spoczywa w jego rękach. Po drugie, zapamiętaj, że Król-Bóg nie rozmawia z ludźmi takimi jak ty czy ja. Kiedy do niego pójdziesz, nie będziesz się do niego odzywać. Pojęłaś, co powiedziałem? Siri wypluła z ust mydliny. –To znaczy, że nie będę mogła rozmawiać z własnym mężem?

–Obawiam się, że nie – potwierdził Niebieskopalcy. – Nikt z nas nie może. –W takim razie, w jaki sposób on rządzi? – spytała dziewczyna, przecierając oczy z wody i mydlin. –Przyziemnymi sprawami królestwa zajmuje się Rada Bogów – wyjaśnił skryba. – Król-Bóg jest ponad rozstrzyganie zwykłych, codziennych problemów władzy. Kiedy natomiast zachodzi konieczność, by zakomunikował nam coś, obwieszcza swe osądy kapłanom, którzy przekazują je światu. Cudownie, przemknęło przez myśl

Siri. –To, że zezwolono ci go dotknąć, jest sytuacją nietypową – mówił dalej Niebieskopalcy. – Posiadanie dziecka jest dla niego ciężarem, ale takim, który musi podjąć. Naszym zadaniem jest przedstawienie cię mu w jak najbardziej zadowalający sposób, unikając przy tym w miarę możliwości irytowania władcy. Austre, Boże Kolorów, pomyślała dziewczyna. Cóż to za potwór? Niebieskopalcy nie spuszczał z niej oczu. –Wiem co nieco na temat twojego

temperamentu, Kielichu – powiedział. – Oczywiście zbieraliśmy informacje na temat wszystkich dzieci monarchy Idris. Pozwól mi na nieco bardziej osobistą i obcesową uwagę. Jeśli odezwiesz się bezpośrednio do KrólaBoga, on rozkaże cię stracić. W odróżnieniu od twojego ojca, nie jest zanadto cierpliwy. Chcę, żebyś to sobie dobrze przyswoiła. Zdaję sobie sprawę, że jesteś przyzwyczajona, by traktowano cię jak bardzo ważną osobistość. I owszem, wciąż jesteś ważna, może nawet ważniejsza niż dotychczas. Jesteś o wiele wyżej postawiona niż ja i inni. Niemniej, Król-Bóg jest o tyle wyżej od ciebie, o

ile my jesteśmy niżej od ciebie. Jego Nieśmiertelna Wysokość jest osobą… szczególną. Doktryna religijna uczy, że sama ziemia jest dla niego zbyt podłym miejscem. Osiągnął transcendencję jeszcze przed swymi narodzinami, ale potem Powrócił, by przynieść swemu ludowi mądrość i błogosławieństwo wizji. Ciebie obdarzono szczególnym zaufaniem. Nie zawiedź go, proszę. I proszę, błagam, nie rozgniewaj władcy. Rozumiesz? Siri skinęła głową, czując, jak bieleją jej włosy. Starała się zebrać całą swą odwagę, ale zdawała sobie sprawę, że sama się oszukuje. Zrozumiała, że z

tą dziwną istotą nie będzie jej tak łatwo się oswoić jak z Nieżywymi czy wyglądem samego miasta. To, co mówiono o nim w Idris, nie było w najmniejszym stopniu przesadą. Już niedługo weźmie jej ciało i zrobi z nim co zechce. Poczuła na tę myśl wściekłość – ale i bezsilność. Wiedziała, że nadchodzi coś strasznego, i nie była w stanie nic na to poradzić. Służące cofnęły się, zostawiając ją na wpół zanurzoną w pełnej mydlin wodzie. Jedna z kobiet spojrzała na Niebieskopalcego i z szacunkiem skłoniła głowę.

–Ach, skończone, tak? – spytał. – Doskonale. Jesteście jak zwykle niebywale sprawne, Jlan. Przejdźmy zatem do następnego punktu. –Czy one nie potrafią mówić? – spytała Siri. –Oczywiście, że potrafią – odparł Niebieskopalcy. – Ale są również oddanymi służkami Jego Nieśmiertelnej Wysokości. Kiedy służą, muszą być jak najbardziej przydatne i jednocześnie jak najmniej się narzucać. A teraz, jeśli pozwolisz… Siri nie wyszła z wody, mimo że

milczące kobiety próbowały nakłonić ją do wyjścia z wanny. Skryba westchnął i odwrócił się do niej plecami. Wyciągnął rękę i obrócił również młodego chłopca. Dziewczyna wreszcie pozwoliła się wyprowadzić z kąpieli. Przemoczone służące zostawiły ją i weszły do sali otwierającej się z boku, zapewne po to, by się przebrać. Kilka innych poprowadziło ją do mniejszej wanny, by spłukać z ciała pianę. Weszła do wody. Okazało się, że ta była o wiele chłodniejsza. Siri jęknęła. Służki nakazały jej przykucnąć i zrobiła to, krzywiąc się. W ten sposób zmyła z siebie większość mydła. Potem

podprowadzono ją ku trzeciej i ostatniej wannie. Gdy Siri się ku niej zbliżyła – trzęsąc się z zimna – poczuła mocny kwiatowy zapach. –Co to? – zapytała. –Wonna kąpiel – wyjaśnił Niebieskopalcy, nie odwracając się. – Jeśli wolisz, jedna z nadwornych masażystek wetrze pachnidła bezpośrednio w twoją skórę. Ale biorąc pod uwagę brak czasu, odradzałbym to… Siri zaczerwieniła się na myśl o kimkolwiek – mężczyźnie lub kobiecie – nacierającym jej ciało perfumami.

–To mi wystarczy – powiedziała i weszła do kąpieli. Woda okazała się letnia, a zapach kwiatów był tak intensywny, że dziewczyna musiała oddychać przez usta. Kobiety wskazały palcami dno wanny i Siri zanurzyła się z westchnieniem. Potem wyszła z wanny i zbliżyło się do niej kilka służących z miękkimi ręcznikami w dłoniach. Osuszyły ją delikatnie. Siri ucieszyła się, ponieważ puszysty materiał zdjął z niej nieco mocnej woni. Inne służki przyniosły błękitną szatę i dziewczyna wyprostowała ramiona, pozwalając im się ubrać i zawiązać strój.

–Możesz się odwrócić – rzuciła do skryby. –Doskonale – mruknął Niebieskopalcy, podszedł do drzwi otwierających się w ścianie sali i ponaglił ją ruchem ręki. – Prędko. Wciąż czeka nas wiele pracy. Siri i służące poszły w jego ślad. Wyszli z rdzawobrunatnej sali i znaleźli się w komnacie udekorowanej jaskrawą żółcią. Tutaj stało o wiele więcej mebli i nie było wanien. Na samym środku stał duży, miękki fotel. –Jego Wysokość nie jest powiązany z żadnym konkretnym odcieniem – wyjaśnił staruszek, wskazując na

otaczające ich barwy. – On reprezentuje wszystkie kolory i każdy z Opalizujących Odcieni. Dlatego właśnie każda komnata pałacu jest przystrojona inną barwą. Siri usiadła i kobiety zajęły się jej paznokciami. Jedna z nich spróbowała rozplątać kosmyki włosów, które zbiły się w kołtun wskutek intensywnego mycia. –Po prostu je obetnijcie – rzuciła. Zawahały się. –Kielichu? – spytała jedna z nich.

–Obetnijcie mi włosy. Niebieskopalcy wyraził zgodę i po kilku chwilach kłąb jej włosów leżał na podłodze. Siri zamknęła oczy i się skoncentrowała. Nie była pewna w jaki sposób jej się to udało. Posiadanie Królewskich Loków od zawsze było dla niej czymś naturalnym: kontrolowanie ich przychodziło jej równie łatwo jak napinanie mięśni, choć wymagało o wiele większego skupienia. Po kilku chwilach zaczęły odrastać. Gdy pukle włosów wykiełkowały na jej głowie i spłynęły po ramionach,

kilka kobiet zachłysnęło się cicho. Siri poczuła zmęczenie i głód, ale odrastanie włosów i tak było przyjemniejsze niż znoszenie dotyku kobiety szarpiącej kołtuny. Wreszcie otworzyła oczy. Niebieskopalcy przyglądał się jej z zaciekawieniem; księga zwisła mu luźno w dłoni. –To… fascynujące – powiedział. – Królewskie Loki. Długo czekaliśmy na zaszczyt ponownego ujrzenia ich w tym pałacu. Kielichu, czy również ich kolor możesz zmieniać do woli? –Tak – odpowiedziała Siri.

Przynajmniej czasami, dodała w duchu. – Czy nie są za długie? –Długie włosy uznajemy w Hallandren za atrybut piękna, moja pani – wyjaśnił skryba. – Wiem, że w Idris nosiłaś je związane, ale tutaj wiele kobiet cieszy się, mogąc pokazać światu długie, zwiewne fryzury. Zwłaszcza boginie. Siri poczuła pokusę, by skrócić je z czystej przekory, ale zaczęło do niej docierać, że tego typu zachowanie może w Hallandren doprowadzić ją do śmierci. Zamknęła więc oczy i skupiła się ponownie. Za pierwszym razem urosły jej do ramion, ale teraz

pozwoliła im rosnąć przez kilka minut i, gdy wstała, sięgały niemal posadzki. Otworzyła oczy. –Piękne – szepnęła jedna z młodszych służek, zalała się rumieńcem i powróciła do pracy przy paznokciach u nóg Siri. –Bardzo ładne – przytaknął staruszek. – Teraz cię zostawię. Muszę zająć się kilkoma innymi obowiązkami. Niedługo wrócę. Siri pożegnała go skinieniem. Służące zaczęły nakładać jej makijaż. Siri znosiła to cierpliwie. Inne kobiety

wciąż robiły coś przy jej dłoniach i włosach. Nie tak wyobrażała sobie dzień własnego ślubu. Małżeństwo zawsze wydawało się jej czymś niezwykle odległym, czymś co miało nastąpić dopiero po tym, jak swych partnerów znajdzie jej rodzeństwo. Wciąż przecież była bardzo młoda i zawsze powtarzała, że od zamążpójścia woli konną jazdę. W głębi ducha bardzo tęskniła za tamtymi prostymi czasami. I nie chciała wychodzić za mąż. Jeszcze nie. Nadal, choć miała już ciało kobiety, czuła się dzieckiem. Chciała się bawić pośród wzgórz, zbierać kwiatki i przekomarzać z ojcem.

Chciała doświadczyć jeszcze trochę życia, zanim zostanie zmuszona wziąć na siebie macierzyńskie obowiązki. Los jednak odebrał jej tę możliwość. Wiedziała, że już niedługo i nieuchronnie trafi do męskiego łoża. Do sypialni mężczyzny, który nie będzie nawet z nią rozmawiać i którego tak naprawdę nie interesuje jej osoba czy pragnienia. Zdawała sobie sprawę, jak to wszystko będzie wyglądało od strony fizycznej – w duchu dziękowała kucharce Mab za szczere, kuchenne rozmowy – emocjonalnie jednak była przerażona. Miała ochotę uciec, schować się gdzieś, odbiec jak najdalej stąd.

Czy wszystkie kobiety tak się czują, czy tylko te, które zostały umyte, przebrane i wysłane, by zadowolić bóstwo, w mocy którego leżało niszczenie całych królestw? Po jakimś czasie powrócił Niebieskopalcy. Wraz z nim pojawiła się jeszcze jedna osoba – inny starszy mężczyzna w błękitno-srebrnym stroju, który Siri zaczęła kojarzyć ze sługami Króla-Boga. Ale… Niebieskopalcy ubiera się na brązowo, przemknęło jej przez myśl. Ciekawe dlaczego? –Ach, widzę, że przyszedłem akurat w

porę – ucieszył się skryba i służące zalały się rumieńcem, po czym wycofały się pod ściany komnaty i skłoniły głowy. Niebieskopalcy skinął głową staremu człowiekowi. –Kielichu, to jeden z pałacowych uzdrowicieli. Zanim zostaniesz zaprowadzona do Króla-Boga, musimy cię zbadać, by sprawdzić, czy rzeczywiście jesteś dziewicą i czy nie nosisz w sobie pewnych chorób. Tak naprawdę to czysta formalność, ale, niestety, muszę na nią nalegać. Pamiętałem o twej wstydliwości i nie przywiodłem młodego uzdrowiciela,

którego uprzednio wyznaczyłem do tego zadania. Spodziewam się, że w obecności starego mężczyzny poczujesz się znacznie lepiej. Zrezygnowana Siri westchnęła i skinęła głową. Niebieskopalcy wskazał na obity miękkim materiałem stół nieco z boku, po czym wraz ze swoim służącym odwrócili się. Dziewczyna rozwiązała pasek szaty i podeszła do stołu, gdzie znalazł swą kontynuację najbardziej zawstydzający dzień jej życia. A będzie jeszcze gorzej, pomyślała, gdy lekarz oglądał jej najintymniejsze miejsca.

Susebron, Król-Bóg. Wspaniały, straszliwy, święty, majestatyczny. Urodził się jako martwy noworodek, ale Powrócił. Jak takie doświadczenie wpływa na człowieka? Czy on w ogóle jest jeszcze człowiekiem, czy raczej potworem, zbyt przerażającym, by nań patrzeć? Powiadano, że będzie żyć wiecznie, ale oczywiste było też to, że jego rządy dobiegną wreszcie końca. W przeciwnym wypadku nie potrzebowałby następcy tronu. Zadrżała. Chciała już tylko, żeby to wszystko się skończyło, choć jednocześnie cieszyła się że sprawy odwlekają się o kolejne chwile, cieszyła się nawet z czegoś tak

upokarzającego jak lekarskie badanie. Jednakże i ono wkrótce się skończyło. Siri prędko zawiązała swe szaty i wstała. –Jest zupełnie zdrowa – oświadczył uzdrowiciel. – Najprawdopodobniej też wciąż jest nietknięta. Jej Oddech jest bardzo mocny. Siri zamarła. Skąd on wie… I wtedy zobaczyła. Musiała się przyjrzeć bardzo uważnie, ale żółta podłoga wokół lekarza wydawała się nieco zbyt jasna. Poczuła, że blednie, mimo że włosy miała już zbielałe wskutek badania.

Ten uzdrowiciel jest Rozbudzającym, zrozumiała. W tym pokoju jest Rozbudzający. I on mnie dotykał. Skrzywiła się i poczuła, jak cierpnie jej skóra. Odbieranie Oddechu innym osobom było czymś złym. Stanowiło ostateczną, najwyższą formę arogancji, całkowite przeciwieństwo panującej w Idris filozofii. Pozostali mieszkańcy Hallandren po prostu nosili jaskrawo ubarwione stroje, chcąc przyciągnąć uwagę, ale Rozbudzający… ci kradli ludziom życie i wykorzystywali je, by samych siebie uczynić wspanialszymi. To niewłaściwe, niegodne czerpanie

korzyści z Oddechu było jednym z głównych powodów, dla których członkowie królewskiego rodu umknęli z Hallandren na wyżyny. Współczesne Hallandren wręcz opierało się na wymuszaniu Oddechu od słabszych. W tej chwili Siri czuła się jeszcze bardziej naga niż wtedy, gdy była naprawdę odsłonięta. Czego ten Rozbudzający się o niej dowiedział dzięki swej nienaturalnej sile życiowej? Czy czuł pokusę odebrania Siri jej BioChromy? Na wszelki wypadek starała się oddychać jak najpłycej. W końcu jednak Niebieskopalcy i przerażający medyk opuścili komnatę.

Wtedy do Siri podeszły służące, które ponownie zdjęły z niej ubranie. Przyniosły bieliznę. On będzie o wiele gorszy, zrozumiała nagle. Król-Bóg. Jest przecież nie tylko Rozbudzającym, ale i jednym z Powracających. Żeby nie umrzeć, musi regularnie wysysać Oddech z innych. Czy odbierze go i jej? Nie, do tego nie dojdzie, stwierdziła w duchu. Potrzebuje mnie, muszę mu dać następcę tronu, dziedzica królewskiej krwi. Nie zaryzykuje zdrowia dziecka. Zostawi mi mój

Oddech, przynajmniej na jakiś czas. Ale… co się z nią stanie, kiedy nie będzie już potrzebna? Uwagę Siri odwróciły od tych myśli służące, które podeszły do niej ze sporych rozmiarów zawiniątkiem. Sukienka. Nie, nie sukienka – suknia – wspaniała, błękitno-srebrna suknia. Dziewczyna wolała skupić się na wspaniałym stroju, niż zastanawiać nad tym, co Król-Bóg zrobi z nią, po tym jak dostanie już swego syna. Siri cierpliwie pozwoliła ubrać się w nową suknię. Tkanina okazała się zdumiewająco miękka w dotyku,

równie delikatna i gładka jak płatki górskich kwiatów. Gdy służki dopasowywały ją do jej ciała, zauważyła, że – co wydało się jej dziwne – sznurowało się ją z boku zamiast na plecach. Tren sukni był bardzo długi, podobnie jak rękawy, których mankiety, gdy opuszczała ręce wzdłuż boków, kołysały się o stopę poniżej jej dłoni. Właściwe włożenie i upięcie sukni zajęło służącym kilka minut – ułożyły odpowiednio każdą fałdę, wygładziły za Siri tren. I wszystko po to, pomyślała Siri z zimną ironią, żeby można mnie było w kilka minut rozebrać. Wtedy podeszła do niej

kobieta z lustrem. Siri skamieniała. Skąd się wzięły te wszystkie barwy? Zaróżowione policzki, tajemnicze, ciemne oczy, błękit na jej powiekach? Mocno karminowe wargi, niemal świecąca skóra? Suknia połyskiwała srebrem i błękitem, obszerna lecz piękna, lekko pomarszczona, aksamitna. W Idris nigdy czegoś takiego nie widziała. Wyglądało to o wiele bardziej zachwycająco niż barwy, które widywała u mieszkańców miasta. Przyglądając się własnemu odbiciu w lustrze, Siri niemal zapomniała o strachu.

–Dziękuję – szepnęła. Musiała to być prawidłowa reakcja, ponieważ służące uśmiechnęły się i wymieniły między sobą znaczące spojrzenia. Dwie z nich ujęły ją za ręce, o wiele bardziej delikatnie niż za pierwszym razem, gdy wyprowadzały ją z powozu. Siri poszła z nimi, szeleszcząc trenem. Reszta służek została z tyłu. Dziewczyna odwróciła się i kobiety dygnęły przed nią kolejno z pochylonymi głowami. Ostatnia dwójka – te, które ją prowadziły – otworzyła drzwi i delikatnie popchnęła ją w głąb

korytarza. Została sama. Korytarz był zupełnie czarny. Siri zdążyła już niemal zapomnieć, jak ciemne są pałacowe ściany. W pobliżu nie było nikogo poza Niebieskopalcym, który czekał na nią ze swą księgą w ręku. Uśmiechnął się i pochylił z szacunkiem głowę. –Król-Bóg będzie zadowolony, Kielichu – pochwalił. – Jesteśmy gotowi o właściwej porze. Słońce dopiero co zaszło. Siri odwróciła się od skryby. Dokładnie naprzeciw niej widniały wielkie wrota. Były wyłożone złotem.

Na ścianach świeciły cztery lampy – te nie miały kloszy z barwionego szkła – których światło odbijało się od zdobnego portalu. Nie ulegało wątpliwości, kto zajmował pomieszczenie za tak wspaniałymi drzwiami. –To sypialnia Króla-Boga – wyjaśnił Niebieskopalcy. – Jedna z jego sypialni. A teraz, moja pani, musisz usłyszeć to jeszcze raz. Nie rób nic, co mogłoby obrazić króla. Jesteś tu z jego łaski i po to, by zaspokoić jego potrzeby. Nie moje, nie twoje, ani nawet nie naszego królestwa. –Rozumiem – odpowiedziała cicho,

czując, jak jej serce coraz szybciej bije. –Dziękuję – powiedział Niebieskopalcy. – Czas dokonać prezentacji. Wejdź do komnaty i zdejmij suknię i bieliznę. Ukłoń się do ziemi przed królewskim łożem, dotykając czołem posadzki. Gdy władca zażyczy sobie, żebyś podeszła, zapuka w kolumienkę pod baldachimem. Wtedy będziesz mogła podnieść wzrok, a on pokaże ci gestem, byś się zbliżyła. Siri skinęła głową. –I… staraj się go za bardzo nie

dotykać. Siri zmarszczyła brwi, ze zdenerwowania ściskając i rozprostowując dłonie. –Jak mam to zrobić? Przecież dojdzie do… zbliżenia, prawda? Twarz skryby oblał rumieniec. –Tak, sądzę, że tak. Dla mnie to również nowa sytuacja, moja pani. Król-Bóg… cóż, wolno go dotykać tylko niewielkiej grupie szczególnie oddanych sług. Sugerowałbym, żebyś unikała całowania go, pieszczot, wszystkiego, co mogłoby go urazić.

Pozwól mu po prostu zrobić, co zechce, i wtedy powinnaś być bezpieczna. Siri zaczerpnęła głęboko tchu i skinęła głową. –Po wszystkim – ciągnął Niebieskopalcy – król się wycofa i wyjdzie. Zbierz z łóżka pościel i spal ją w kominku. Jako Kielich tylko ty możesz się tym zająć. Rozumiesz? –Tak – odpowiedziała Siri, czując coraz większe zdenerwowanie. –Znakomicie. – Skryba kiwnął głową. Sprawiał wrażenie niemal tak samo

poruszonego jak dziewczyna. Wyciągnął rękę i otworzył drzwi. Och, Austre, Boże Kolorów, pomyślała. Serce łomotało jej jak szalone, dłonie pokryły się potem, ramiona drętwiały. Skryba leciutko popchnął ją w plecy i Siri weszła do komnaty.

7

Zamknęły się za nią drzwi. W kominku po lewej stronie huczał ogień, zalewając przestronną salę pomarańczową poświatą. Czarne ściany jakby pochłaniały światło, a krańce komnaty tonęły w głębokiej ciemności. Siri stanęła w milczeniu w swej zdobnej sukni, z bijącym jak szalone sercem, z potem perlącym się na

czole. Z prawej strony zauważyła wielkie łoże z czarną, pasującą do wystroju, pościelą. Łoże wydawało się puste. Siri spojrzała w ciemność, pozwalając by wzrok przystosował się jej do mroku. Gałąź w palenisku strzeliła głośno i jaśniejszy płomień oświetlił na moment duże, przypominające tron krzesło stojące obok łóżka. Siedziała na nim skąpana w ciemności, odziana na czarno, postać. Patrzyła na Siri niemrugającymi, lśniącymi oczyma. Siri zachłysnęła się i spuściła wzrok. Serce znów załomotało jej mocniej. Przypomniała sobie przestrogi

Niebieskopalcego. Tu powinna się znaleźć Vivenna, nie ja, myślała rozpaczliwie. Ja sobie nie poradzę! Ojciec się pomylił. Nie powinien był mnie tu przysyłać! Zacisnęła powieki, oddychała coraz szybciej. Uniosła rozedrgane dłonie i zaczęła szarpać za sznurówki z boku sukni. Palce miała śliskie od potu. Czy robiła to zbyt wolno? Czy zginie jeszcze przed końcem tej pierwszej nocy? Może tak byłoby lepiej? Nie, pomyślała z determinacją. Nie. Muszę to zrobić. Dla Idris. Dla jego

pól i dzieci, którym rozdawałam kwiaty. Dla ojca, dla Mab i dla wszystkich innych z pałacu. Wreszcie udało się jej rozwiązać sukienkę, która opadła z zadziwiającą łatwością. Dotarło do niej, że strój zaprojektowano właśnie głównie z myślą o tej chwili. Siri zamarła, przyglądając się swej bieliźnie. Biała tkanina rzucała wkoło kolorowe światło, jakby przesiane i załamane przez pryzmat. Dziewczyna obserwowała to zjawisko w najwyższym zdumieniu, nie rozumiejąc co je powoduje. Zresztą, to nie miało znaczenia. Była

zbyt zdenerwowana, by się nad tym zastanawiać. Zacisnęła zęby i zmusiła się do zdjęcia bielizny. Gdy była już naga, szybko uklękła na zimnej kamiennej podłodze. Skuliła się, słysząc w uszach gwałtowne pulsowanie krwi, ukłoniła się i przytknęła czoło do posadzki. W komnacie było słychać tylko trzaskające w kominku płomienie. W ciepłym klimacie Hallandren ogień nie był wcale potrzebny, ale cieszyła się, że się pali, zwłaszcza teraz, gdy nie miała na sobie ubrania. Czekała, ze zbielałymi włosami, porzuciwszy upór i arogancję, naga w

więcej niż tylko jednym sensie. Tu właśnie wszystko się skończyło – tutaj umarło jej poczucie niezależności i wolności. Bez względu na to, co czuła, lub czego pragnęła, musiała ugiąć się przed władcą. Tak samo jak wszyscy inni. Zacisnęła zęby, wyobrażając sobie Króla-Boga siedzącego tam i przyglądającego się jej – uległej i całkowicie odsłoniętej. Nie zdążyła mu się zbyt dokładnie przyjrzeć. Zauważyła tylko, że jest co najmniej o stopę wyższy od wszystkich mężczyzn, jakich widziała do tej pory. Miał również szersze i mocniej zbudowane ramiona. Widać było, że

jest dostojniejszy od innych, niżej postawionych ludzi. Był Powracającym. Bycie Powracającym samo w sobie nie stanowiło grzechu. W końcu ludzie wracali z drugiej strony także i w Idris. Mieszkańcy Hallandren jednak utrzymywali ich przy życiu, karmiąc ich duszami chłopów, rok po roku odbierając Oddechy setkom ludzi… Nie myśl o tym, skarciła się w duchu Siri. A jednak, gdy tylko próbowała oczyścić umysł, pojawiały się w nim oczy Króla-Boga – były czarne i lśniły w blasku płomieni własnym światłem.

Wciąż czuła na sobie jego spojrzenie, wzrok równie zimny jak dotyk kamienia, na którym klęczała. Ogień trzaskał. Niebieskopalcy powiedział, że władca zapuka, gdy jej zapragnie. Co będzie, jeśli tego nie usłyszy? Nie śmiała unieść wzroku. Raz już spojrzała mu prosto w oczy, choć tylko przypadkiem. Za nic nie chciała go rozgniewać. Klęczała w bezruchu, z łokciami na ziemi. Rozbolały ją plecy. Dlaczego on nic nie robi? Czyżby nie był z niej zadowolony? Czy nie jest tak ładna, jak sobie

wyobrażał? A może rozgniewała go spojrzeniem lub zbytnią opieszałością, gdy się rozebrała? Byłaby to szczególnego rodzaju ironia losu, gdyby rozgniewała go, tak usilnie starając się nie być zwykłą, roztrzepaną sobą. A może problem polegał na czymś innym? W końcu obiecano mu najstarszą córkę króla Idris, a przysłano Siri. Czyżby zauważył różnicę? Czy miało to dla niego jakiekolwiek znaczenie? Minuty mijały, w sali robiło się coraz ciemniej, w kominku wypalały się kolejne polana. Bawi się ze mną, pomyślała. Zmusza

mnie, bym czekała na jego skinienie. To, że kazał jej trwać w tak niewygodnej pozycji, było zapewne przesłaniem – władca dawał jej do zrozumienia, że to on tu rządzi i że weźmie ją wtedy, kiedy sam tego zechce i ani chwili wcześniej. Czas płynął. Siri czekała z zaciśniętymi zębami. Jak długo już klęczała? Godzinę, może dłużej. I wciąż nie rozległ się nawet najlżejszy dźwięk – nie było pukania, chrząknięcia, nawet szelestu szaty. Może to była próba? Może chciał się przekonać, jak długo dziewczyna wytrwa w jednej pozycji? A może niepotrzebnie starała się cokolwiek z

tego zrozumieć. Tak czy inaczej nawet nie drgnęła. Vivenna została do tego wyszkolona. Potrafiła się zachować, była wyrafinowana. Siri jednak była tą upartą córką. Wystarczyło przypomnieć sobie jej ucieczki z lekcji i wymigiwanie się od obowiązków. Z czasem udało się jej nawet złamać własnego ojca. Pozwolił jej robić na co miała ochotę, choć może tylko po to, by nie zwariować. I tak czekała – naga w świetle dogasających węgli – w tę najdłuższą z nocy.

***

Sztuczne ognie strzeliły ku niebu fontanną światła. Niektóre iskry spadły w pobliżu miejsca, gdzie siedział Dar Pieśni, i te płonęły przed zgaśnięciem szczególnie jasno i barwnie. Bóg leżał na dworze, na wygodnej kanapie, i oglądał pokaz. Wokół czekali słudzy, trzymali

parasole, zimne i gorące ręczniki do przecierania, w razie potrzeby, jego twarzy. Był tam też przenośny bar i znalazło się wiele innych zbytków, które dla Powracającego były czymś zupełnie zwyczajnym. Przyglądał się fajerwerkom bez większego zainteresowania. Wypuszczający je ludzie stali nieopodal, zbici w ciasną grupkę. Obok nich czekał zespół minstreli, po których bóg posłał, ale nie zażyczył sobie jeszcze, by zaczęli grać. Powracający zawsze byli otoczeni na Dworze Bogów osobami służącymi ich rozrywce, ale ta konkretna noc – weselna noc Króla-Boga – była

szczególnie ekstrawagancka. Sam Susebron oczywiście się nie pojawił. Nie zniżał się do uczestnictwa w tego rodzaju uroczystościach. Dar Pieśni spojrzał w bok, na wznoszący się, surowy pałac władcy. Pokręcił głową i powrócił do obserwowania występów. Pałace bogów stały pierścieniem wokół dziedzińca. Każdy z nich miał zwrócone do centrum patio na parterze i taras na piętrze. Dar Pieśni siedział niedaleko od swego patio, pośród bujnie porastającej rozległy plac trawy. W powietrzu pojawiła się kolejna fontanna ognia, wypełniając cały

dziedziniec cieniami i blaskiem. Bóg westchnął i wziął od sługi kolejny pucharek z owocowym napojem. Noc była chłodna i przyjemna, odpowiednia dla boskiej istoty. Dla wielu bóstw. Dar Pieśni widział pozostałych, siedzących przed swymi pałacami. Po dziedzińcu przemykały grupki artystów, czekając na szansę wystąpienia przed jednym z Powracających. Barwny deszcz iskier spadł i odpowiedzialni za pokaz słudzy spojrzeli ku bogu, uśmiechając się z nadzieją. Dar Pieśni skinął im głową z błogim wyrazem twarzy.

–Więcej sztucznych ogni – rzucił. – Spodobały mi się – na te słowa trzech mężczyzn zaczęło wołać swoich asystentów podekscytowanym szeptem. Zajęli się przygotowywaniem kolejnej salwy, a tymczasem dróżką pomiędzy pochodniami podeszła do Dara Pieśni znajoma postać. Llarimar, jak zwykle, miał na sobie kapłańskie szaty. Nawet kiedy wychodził do miasta – gdzie powinien być tej nocy – reprezentował swojego Powracającego i jego religię. –Wiercipięto? – Bóg wyprostował się na kanapie.

–Wasza Miłość – przywitał się z głębokim ukłonem Llarimar. – Czy święto przypadło ci do gustu? –Oczywiście. Można powiedzieć, że jestem ubawiony do imentu. Ale co ty robisz na dworze? Powinieneś być w mieście, razem ze swoją rodziną. –Chciałem się tylko upewnić, czy wszystko przebiega wedle twego życzenia. Dar Pieśni potarł czoło. –Doprowadzasz mnie do migreny, Wiercipięto.

–Wasza Miłość nie może cierpieć na ból głowy. –Tak, nie dasz mi o tym zapomnieć – zauważył Dar Pieśni. – Rozumiem, że uroczystości na zewnątrz Świętego Więzienia są niemal równie wspaniałe jak te tutaj? Llarimar skrzywił się i spojrzał surowo, słysząc, jak lekceważąco bóg odnosi się do boskiego dworu. –Święto w mieście jest wprost fantastyczne, Wasza Miłość. T'Telir nie bawiło się tak wspaniale od dziesięcioleci.

–Zatem powtórzę: powinieneś się cieszyć razem z pozostałymi. –Ja tylko… –Wiercipięto – Dar Pieśni znacząco spojrzał na kapłana – jeśli jest coś, co potrafię zrobić sam jak należy, to właśnie zabawa. Obiecuję ci to solennie – będę się znakomicie bawić, pić bez umiaru i przyglądać się tym miłym ludziom, którzy specjalnie dla mnie podpalają różne rzeczy. A teraz zmykaj do swojej rodziny. Llarimar zawahał się, wyprostował, ukłonił i odszedł.

Ten człowiek, pomyślał bóg, sącząc swój owocowy nektar, stanowczo zbyt poważnie podchodzi do swojej pracy. Rozbawiła go ta myśl. Wyciągnął się wygodniej i wrócił do rozkoszowania się pokazem sztucznych ogni. Wkrótce jednak przeszkodziło mu pojawienie się kolejnej osoby. Choć lepiej byłoby powiedzieć: pojawienie się bardzo ważnej osoby, idącej na czele pochodu osób o wiele mniej znaczących. Dar Pieśni upił łyk napoju. Gość był piękny. Cóż, w końcu była boginią. Lśniące czarne włosy, blada cera, zmysłowo ukształtowana figura.

Miała na sobie o wiele mniej szat niż Dar Pieśni, co jednak było typowe dla zamieszkujących na dworze bogiń. Obustronne rozcięcie cienkiej sukni z zielono-srebrnego jedwabiu ukazywało jej biodra i uda. Dekolt był tak głęboki, że nie pozostawiał zbyt wiele wyobraźni. Poranna Rosa zwana Piękną, bogini uczciwości. To może być ciekawe, pomyślał Dar Pieśni i uśmiechnął się. Za boginią kroczyło około trzydziestu służek, nie licząc jej wysokiej kapłanki i szóstki asystentek. Obsługujący sztuczne ognie mężczyźni rozemocjonowali się jeszcze bardziej, widząc, że teraz

występują już nie dla jednego, a dla dwojga bóstw. Ich pomocnicy rozpierzchli się błyskawicznie, rozmieszczając kolejne fajerwerki i posyłając w górę następne fontanny barwnego ognia. Grupa służących Porannej Rosy ruszyła naprzód, niosąc ozdobną kanapę, którą ustawiły na trawie obok siedzenia Dara Pieśni. Poranna Rosa ułożyła się ze zwykłym dla niej wdziękiem, skrzyżowała swe idealne nogi i przybrała niezwykle kobiecą, pełną godności i jednocześnie powabną pozę. Słudzy ustawili mebel tak, że, gdyby zechciała, mogła podziwiać sztuczne ognie, ale była równocześnie zwrócona przodem do

boga. –Darze Pieśni, mój drogi – odezwała się, gdy służąca podała jej kiść winogron – nawet się ze mną nie przywitasz? Zaczyna się, przemknęło Darowi Pieśni przez głowę. –Poranna Roso, moja droga – odpowiedział, odstawiając puchar i splatając dłonie na brzuchu – naprawdę podejrzewasz, że byłbym zdolny do takiej nieuprzejmości? –Nieuprzejmości? – spytała, rozbawiona.

–Oczywiście. Dobrze wiesz, że nie można cię nie zauważyć. A tak przy okazji, twa dbałość o szczegóły jest wprost zdumiewająca. Czy to na udach to makijaż? Uśmiechnęła się i ugryzła owoc. –Specjalny rodzaj farby. Te wzory nakreśliły moje najbardziej utalentowane kapłanki. –Przekaż im, proszę, moje gratulacje – powiedział Dar Pieśni. – Ach, pytasz, czemu cię nie witam… Cóż, załóżmy, że miałbym się zachować tak, jak sobie tego życzysz. Czy oczekiwałabyś, że na twój widok

obrzucę cię deszczem komplementów? –Naturalnie. –I chciałabyś, żebym zauważył, jak oszałamiająco wyglądasz w tej sukni? –Nie narzekałabym. –I żebym wspomniał o tym, jak onieśmielająco i cudnie lśnią twoje oczy w blasku fajerwerków? Że przypominają palące się węgle z kominka? –Byłoby niezwykle miło.

–I bym rozwodził się nad czerwienią twych warg, zdolną pozbawić tchu dowolnego mężczyznę, i jednocześnie natchnąć go do ułożenia pięknego wiersza na każde wspomnienie tej chwili? –To by mi z pewnością schlebiło. –I naprawdę oczekiwałabyś po mnie wszystkich tych reakcji? –Tak. –Cóż, kobieto – odparł Dar Pieśni, biorąc pucharek do ręki. – Zauważ, że skoro byłbym oszołomiony, onieśmielony i pozbawiony tchu, z

definicji nie byłbym w stanie cię powitać. Roześmiała się. –Widzę, że nie zapomniałeś języka w gębie. –Mnie też dziwi, że wciąż jeszcze tam jest – powiedział. – Nieczęsto sprawdzam. –Ale przecież właśnie tam chyba powinien być, nieprawda? –Moja droga, znasz mnie na tyle długo, że musisz już zdawać sobie sprawę, że akurat mój język rzadko

zachowuje się zgodnie z oczekiwaniami. Poranna Rosa uśmiechnęła się. Nad dziedzińcem wykwitła kolejna salwa sztucznych ogni. Objęte aurą dwojga bóstw, opadające barwne iskry zalśniły niezwykle intensywnymi kolorami. Ogniki spadające dalej wyglądały przy nich mdło i blado – jakby ich płomyki były zimne i zupełnie się nie liczyły. –Czyli jednak dostrzegasz we mnie piękno? – Poranna Rosa odwróciła się od fajerwerków. –Oczywiście, moja droga. Można

powiedzieć, że uroda i piękno wprost od ciebie biją. Jesteś ucieleśnieniem tych pojęć. Zresztą, masz to zdaje się zapisane w swym tytule. –Mój drogi, ty chyba sobie stroisz ze mnie żarty. –Nigdy nie żartuję z dam, Poranna Roso – odparł Dar Pieśni, biorąc do ręki swój napój. – Kpić z kobiety to jak wypić za dużo wina. Na krótką metę bywa to zabawne, ale powoduje piekielnego kaca. Poranna Rosa zerknęła na niego. –Ale my nie mamy kaca. Nie możemy

się nawet upić. –Nie możemy? – spytał Dar Pieśni. – To po jaką cholerę piję to wino? Bogini uniosła brew. –Wiesz, czasami nie jestem pewna, kiedy się wygłupiasz, a kiedy mówisz poważnie. –Nic prostszego. Jeśli kiedykolwiek dojdziesz do wniosku, że jestem poważny, możesz bezpiecznie założyć, że zastanawiałem się nad czymś stanowczo zbyt długo. –Rozumiem. – Bogini położyła się na

brzuchu i wsparła na łokciach, spomiędzy których wyjrzały piersi. Blask sztucznych ogni zagrał na jej odsłoniętych plecach i rzucił barwne cienie między idealne łopatki. – Więc przyznajesz, że jestem piękna i oszałamiająca. Czy zechciałbyś zatem porzucić te dzisiejsze uroczystości i zająć się… nieco innymi formami rozrywki? Dar Pieśni się zawahał. Niemożność posiadania dzieci nie sprawiała, że bogowie przestawali szukać intymności, zwłaszcza wspólnie z innymi Powracającymi. W zasadzie – co sam zauważył już jakiś czas temu – bezpłodność sprawiała, że rozwiązłość

na dworze kwitła w najlepsze. Wiele bóstw brało sobie kochanków także spośród śmiertelników – Poranna Rosa miała kilku pośród swych kapłanów. Inni bogowie nigdy nie traktowali takich zalotów z prostymi ludźmi jak przejawy niewierności. Poranna Rosa prężyła się na kanapie, kusząca, jędrna. Dar Pieśni otworzył usta, ale w tej samej chwili ujrzał oczyma duszy… ją. Kobietę ze swoich wizji, tę ze snów, oblicze, o którym wspomniał Llarimarowi. Kim ona była? Zapewne nikim. Przebłyskiem z poprzedniego życia lub może

zwykłym, zrodzonym w podświadomości obrazem. Może nawet, jak twierdzili kapłani, stanowiła wróżebny symbol. W każdym razie ta twarz nie powinna była go powstrzymać. Nie w obliczu doskonałości bogini. –Muszę… odmówić – usłyszał własny głos. – Chcę obejrzeć ten pokaz. –Czyżby sztuczne ognie były bardziej fascynujące ode mnie? –Ależ skąd. Chodzi tylko o to, że obcując z nimi, mam większą szansę uniknięcia poparzeń.

Roześmiała się. –Więc może zaczekajmy do końca, a potem… –Niestety – uciął Dar Pieśni. – Znów muszę odmówić. Jestem na to zbyt leniwy. –Zbyt leniwy, by się kochać? – jęknęła Poranna Rosa, obróciła się na bok i spojrzała nań uważnie. –Naprawdę jestem zanadto zgnuśniały. Kiepski ze mnie bóg, wciąż to powtarzam swemu wysokiemu kapłanowi. Ale chyba nikt mnie nie słucha, więc obawiam się, że muszę

raz po raz tego dowodzić. Parzenie się z tobą byłoby, obawiam się, argumentem przeciw. Poranna Rosa pokręciła głową. –Czasami mnie zdumiewasz. Gdyby nie twoja reputacja, pomyślałabym, że jesteś nieśmiały. Jak to możliwe, że spałeś z Kojącą Mądrością, a mnie wciąż ignorujesz? Kojąca była ostatnią Powracającą w tym mieście, która miała choć trochę honoru, pomyślał Dar Pieśni, z wolna sącząc swój napój. Ci, którzy zostali, nie mają ani krztyny przyzwoitości. Łącznie ze mną.

Poranna Rosa milczała i przyglądała się fajerwerkom, wciąż wypuszczanym pod niebo przez służących. Pokaz stawał się coraz bardziej ekstrawagancki i Dar Pieśni zaczął się zastanawiać, czy go nie przerwać, by słudzy nie pozbyli się wszystkich rac i nie wzbudzili gniewu innego bóstwa, które mogło zażyczyć sobie podobnej rozrywki. Poranna Rosa nie uczyniła nic, co sugerowałoby, że chce wracać do swego pałacu. Dar Pieśni milczał. Podejrzewał, że bogini nie przyszła tu, by wymienić się z nim kilkoma zręcznymi słówkami, i nie po to nawet, by zaciągnąć go do łóżka. Zawsze

miała w zanadrzu jakiś plan. Doświadczenie podpowiadało Powracającemu, że ta kobieta skrywa o wiele więcej, niż sugerowała to jej krzykliwie zmysłowa powierzchowność. Po chwili okazało się, że przeczucie nie zawiodło go i tym razem. Poranna Rosa odwróciła się od ogni i spojrzała na ciemniejący opodal pałac KrólaBoga. –Mamy nową królową – powiedziała. –Zauważyłem – przyznał Dar Pieśni. – Choć, jak sądzę, tylko dlatego, że wciąż mi o tym przypominano.

Znów umilkli. –Nie myślałeś o tym ani trochę? – spytała w końcu bogini. –Staram się unikać podobnych rozważań. Zwykle prowadzą do innych myśli i, jeśli jest się nieostrożnym, można nawet zacząć działać. A działanie męczy. Wiem to od godnej zaufania osoby, która czytała o tym w pewnej książce. Poranna Rosa westchnęła. –Unikasz myślenia, unikasz mnie, unikasz wysiłku… Czy jest coś, czego nie unikasz?

–Śniadanie. Bogini nie zareagowała, co szczerze go rozczarowało. Była zbyt skupiona na pałacu króla. Dar Pieśni zwykle starał się ignorować wielką czarną budowlę: nie podobał mu się sposób, w jaki dominowała nad wszystkim dokoła. –Może jednak powinieneś uczynić wyjątek – zasugerowała Poranna Rosa – i zastanowić się nad tą konkretną sytuacją? Przybycie królowej musi coś oznaczać. Dar Pieśni obrócił kielich w palcach. Wiedział, że kapłanki jego

towarzyszki należą do osób najgoręcej nawołujących do wojny w Zgromadzeniu Dworskim. Nie zapomniał też o koszmarnej wizji stojącego w ogniu T'Telir. Ten obraz za nic nie chciał opuścić jego umysłu. On sam nigdy nie wypowiadał się ani za, ani przeciwko wojnie. Po prostu nie chciał się w to mieszać. –Miewaliśmy już przecież królowe – powiedział. –Ale nigdy z królewską krwią w żyłach – odparła Poranna Rosa. – Takiej na Dworze nie było od czasów Kalada Uzurpatora.

Kalad. Człowiek, który rozpętał Wielowojnie, ten który wykorzystał BioChromatyczny Oddech do stworzenia olbrzymiej armii Nieżywych i który przejął władzę w Hallandren. Z jednej strony, dzięki swej armii ocalił królestwo, z drugiej jednak nieodwracalnie je podzielił, wypędzając prawowitych dziedziców tronu w góry północy. Dziedziców, którzy teraz powracali. Przynajmniej jedna osoba z tego rodu. –To naprawdę niebezpieczny dzień – podjęła cicho Poranna Rosa. – Co się stanie, jeśli dziecko tej kobiety nie

będzie Powracającym? –To niemożliwe – skwitował Dar Pieśni. –Taki jesteś tego pewny? Bóg skinął głową. –Spośród Powracających tylko KrólBóg jest w stanie płodzić dzieci, ale one zawsze rodzą się martwe. Poranna Rosa pokręciła głową. –Wiemy o tym jedynie ze słów pałacowych kapłanów. Ja jednak słyszałam o pewnych…

niespójnościach w archiwach. Nawet jeśli odsunąć te wątpliwości na bok, pozostają inne problemy. Po co nam królewska krew do uprawomocnienia tronu? Czy trzysta lat rządów Dworu Bogów nie wystarcza do utrwalenia władzy? Dar Pieśni nie odpowiedział. –To małżeństwo oznacza, że wciąż akceptujemy autorytet władców z północy – ciągnęła bogini. – Co się stanie, jeśli król górali zechce odebrać swoje ziemie? Co będzie, jeśli ta nasza królowa urodziła już dziecko innemu mężczyźnie? Kto wtedy okaże się prawowitym dziedzicem tronu?

Komu przypadnie władza? –Władza należy do Króla-Boga. Wszyscy to wiedzą. –Trzysta lat temu nie należała – przypomniała Poranna Rosa. – Rządziła dynastia królów. A potem Kalad, a jeszcze po nim Dawca Pokoju. Układ sił może się zmienić bardzo szybko. Zapraszając tę kobietę do naszego miasta, rozpoczęliśmy upadek władzy Powracających. Zamilkła i zamyśliła się. Dar Pieśni przyjrzał się pięknej bogini. Od jej Powrotu upłynęło piętnaście lat – jak

na bóstwo była więc stara. Stara, mądra i obdarzona niezwykłym sprytem. Uniosła wzrok. –Nie chcę dać się podejść tak jak ci, których Kalad strącił z tronu. Niektórzy z nas snują pewne plany. Jeśli chcesz, możesz się do nas przyłączyć. –Moja droga, to wszystko polityka. – Westchnął. – Wiesz dobrze, jak nią gardzę. –Jesteś bogiem odwagi. Przydałaby się nam twoja pewność.

–W tej chwili jestem pewien tylko tego, że na nic się wam nie przydam. Poranna Rosa wyraźnie starała się nie okazać irytacji. Po chwili westchnęła i wstała. Przeciągnęła się, raz jeszcze demonstrując swe perfekcyjne kształty. –Któregoś dnia będziesz musiał się opowiedzieć po którejś ze stron – powiedziała. – Jesteś w końcu bogiem. –Moja droga, nikogo o to nie prosiłem. Uśmiechnęła się, pochyliła i delikatnie go pocałowała.

–Przemyśl, co ci powiedziałam. Jesteś kimś lepszym, niż chcesz to przyznać. Myślisz, że zaproponowałabym siebie każdemu? Zawahał się i zmarszczył brwi. –Szczerze mówiąc… tak. Roześmiała się i odwróciła, a jej służki podniosły kanapę. –Oj, przestań! Myślę, że jest co najmniej trójka bogów, których bym nie chciała. Ciesz się pokazem i spróbuj sobie wyobrazić, co nasz król robi właśnie w sypialni z naszą historią. – Obejrzała się przez ramię.

– Mam nadzieję, że pomyślisz przy tym też o tym, co cię właśnie ominęło. – Mrugnęła porozumiewawczo i odeszła. Dar Pieśni oparł się wygodniej i odesłał służących ze sztucznymi ogniami. Podziękował im. Po chwili zaczęli grać minstrele. Spróbował wyrzucić z umysłu zarówno złowieszcze słowa Porannej Rosy, jak i nawiedzające jego sny wizje wojny. Nie udało mu się ani jedno, ani drugie.

8

Siri jęknęła i przewróciła się na plecy. Bolał ją grzbiet, bolały ramiona i głowa. Czuła się tak fatalnie, że nie mogła już dłużej spać, nawet mimo przytłaczającego zmęczenia. Usiadła i ujęła twarz w dłonie. Noc spędziła na podłodze w sypialnej komnacie KrólaBoga – spała, chwilami. Teraz do sali wpadały promienie słońca, odbijały się od marmurów, w miejscach gdzie nie pokrywały ich dywany.

Czarne dywany, pomyślała, siedząc na swej wymiętej błękitnej sukni, której użyła i jako koca, i jako poduszki. Czarne dywany na czarnej podłodze w komnacie z czarnymi meblami. Tu, w Hallandren, z pewnością wiedzą, co znaczy motyw wiodący. Króla-Boga nie było. Siri rzuciła okiem na zbyt wielkie, czarne skórzane krzesło, na którym władca spędził prawdopodobnie większą część nocy. Nie pamiętała momentu, kiedy wyszedł. Ziewnęła i podniosła się z posadzki. Wyciągnęła ze stłamszonej sukni koszulę i naciągnęła ją przez głowę.

Wyjęła spod niej włosy i potrząsając głową, rozrzuciła je na plecach. Przyzwyczajenie się do tak długiej fryzury wymagało nieco czasu. Ciężkie pukle ześliznęły się po karku dziewczyny i niżej, przybierając jasny kolor. W jakiś sposób udało się jej przeżyć tę noc i wciąż była nietknięta. Boso podeszła do czarnego krzesła i przeciągnęła palcami po gładkim obiciu. Nie wykazała się szacunkiem. Zasnęła. Skuliła się na podłodze i przykryła się sukienką. Co gorsza, kilka razy podniosła wzrok na władcę. Nie uczyniła tego z pragnienia buntu

wobec zasad, czy wrodzonej niepokorności; była po prostu zbyt senna, by pamiętać, że nie powinna patrzeć na Króla-Boga. A on nie kazał jej stracić. Niebieskopalcy przestrzegał ją przed gniewnym i gwałtownym charakterem królewskiego małżonka, ale jeśli to była prawda, to Susebron najwyraźniej powściągnął przy niej swój temperament. Zresztą, co innego miał zrobić? Hallandren od dziesięcioleci czekało na księżniczkę królewskiej krwi, która weszłaby do rodu ich Królów-Bogów. Siri się uśmiechnęła. Mam więc jednak nieco władzy, pomyślała. Nie mógł jej zabić

– przynajmniej dopóki nie dostanie, czego chce. Nie była to wielka pociecha, lecz natchnęła dziewczynę pewną dozą pewności siebie. Siri okrążyła krzesło, oceniając jego rozmiary. Wszystkie sprzęty w komnacie były nieco większe od ich zwykłych odpowiedników, co zakłócało perspektywę i sprawiało, że dziewczyna czuła się niższa niż w rzeczywistości. Oparła ramię na poręczy krzesła i zaczęła się zastanawiać, dlaczego władca jej nie wziął. Czy było z nią coś nie tak? Czy nie była godna pożądania?

Durna dziewucha, złajała się w duchu, pokręciła głową i podeszła do wciąż idealnie zasłanego łoża. Przez całą podróż zamartwiasz się tym, co miało się wydarzyć w twoją noc poślubną, a potem, kiedy do niczego nie doszło, narzekasz i na to? Rozumiała, że nie jest wolna. KrólBóg mógł ją w końcu wziąć – właśnie na tym opierała się cała umowa. Ale zeszłej nocy do tego nie doszło. Uśmiechnęła się i ziewnęła, po czym weszła do łóżka, przykryła się i odpłynęła w sen.

***

Następne przebudzenie okazało się o wiele bardziej przyjemne od poprzedniego. Dziewczyna przeciągnęła się i zauważyła pewną zmianę w komnacie. Jej suknia, którą porzuciła wymiętą na posadzce, zniknęła. Co więcej, ogień w kominku płonął jaśniejszym i większym płomieniem – choć wciąż nie rozumiała po co. Dzień był ciepły do

tego stopnia, że przez sen zrzuciła z siebie pościel. Powinnam ją spalić, przypomniała sobie. To dlatego dołożyli do ognia. Usiadła na łożu. Wciąż była w czarnej komnacie sama. Słudzy i kapłani nie mogli wiedzieć, że całą noc przespała na podłodze, chyba że powiedział im o tym Król-Bóg. Ale czy to możliwe, żeby mężczyzna z jego pozycją rozmawiał z kapłanami o tak intymnych sprawach? Z wolna wyszła z łóżka i zdjęła z niego pościel. Zwinęła ją w kłąb, przeszła przez salę i cisnęła

zawiniątko w buchające płomienie. Zapatrzyła się w ogień. Nadal nie pojmowała, dlaczego Król-Bóg nie obudził jej w nocy. Zdecydowała, że dopóki się tego nie dowie, pozwoli wszystkim myśleć, że małżeństwo zostało skonsumowane. Gdy pościel spłonęła, Siri rozejrzała się, szukając jakiegoś ubrania. Nie znalazła. Westchnęła i ubrana tylko w koszulę podeszła do drzwi. Otworzyła je i aż podskoczyła. Na zewnątrz klęczały dwa tuziny służących w różnym wieku. Boże Kolorów! – przemknęło jej przez głowę. Jak długo one tu klęczą?

Nagle przestała czuć się oburzona tym, że Król-Bóg kazał jej dla kaprysu czekać tyle czasu. Kobiety podniosły się z pokornie schylonymi głowami i weszły do sypialni. Siri cofnęła się do środka. Zauważyła, że niektóre służki dźwigają sporych rozmiarów skrzynie. Były ubrane w inne barwy niż wczoraj, ale krój ich strojów był ten sam – spódnice z rozcięciami, przypominające luźne spodnie, oraz pozbawione rękawów bluzki i małe czepki, spod których wylewały się włosy. Zamiast wczorajszego srebra i błękitu dziś ubrania służących połyskiwały żółcią i miedzią.

Kobiety otworzyły kufry i wydobyły z nich stroje. Wszystkie jaskrawo kolorowe, każdy w innym stylu. Rozłożyły je przed Siri na podłodze, po czym na powrót uklękły wyczekująco. Dziewczyna się zawahała. Dorastała jako królewska córka, więc nigdy niczego jej nie brakowało. Niemniej, życie w Idris było o wiele bardziej surowe. Miała pięć sukienek, która to liczba i tak graniczyła z ekstrawagancją. Jedna z nich była biała, a pozostałe cztery w identycznym blado-błękitnym odcieniu.

Teraz, stojąc naprzeciw takiej wielości barw i krojów, poczuła się nieco przytłoczona. Spróbowała sobie wyobrazić, jak każda z tych sukni będzie na niej wyglądać. Wiele było niebezpiecznie głęboko wyciętych – dekolty wydawały się głębsze nawet niż u służących, które według standardów z Idris i tak były skandalicznie odważne. Wreszcie, wciąż z wahaniem, Siri wskazała na jedną z nich. Dwuczęściowa suknia, czerwona spódnica i dopasowana do niej bluzka. Służki, widząc gest dziewczyny, podniosły się. Kilka z nich odłożyło pozostałe stroje do kufrów, inne

zbliżyły się do Siri i rozebrały ją z koszuli. Po kilku minutach dziewczyna była już ubrana. Gdy się okazało, że, choć cały strój leży na niej doskonale, to bluzka odsłania talię, poczuła zalewającą ją falę wstydu. Niemniej dekolt nie był tak głęboki, a spódnica kończyła się na wysokości łydek. Jedwabisty materiał był o wiele bardziej delikatny od grubej wełny, z której szyto większość ubrań, do których była przyzwyczajona. Suknia migotała i wirowała przy każdym ruchu, ponadto Siri nie miała pewności, czy tkanina nie jest zbyt prześwitująca. Stojąc w niej, czuła się

niemal tak samo naga, jak ostatniej nocy na posadzce. Wygląda na to, że nie uwolnię się tu od wstydu, pomyślała, gdy odstąpiły od niej służące. Chwilę potem dwie inne przyniosły stołek. Siri usiadła i pozwoliła kobietom obmyć swe ręce i twarz przyjemnie ciepłym ręcznikiem. Następnie poprawiły jej makijaż, uczesały włosy i spryskały dziewczynę pachnidłem. Gdy otworzyła oczy – wśród otaczającej ją wonnej mgiełki – ujrzała stojącego w komnacie Niebieskopalcego.

–Ach, doskonale – powiedział. Za plecami skryby posłusznie stał młody pomocnik z atramentem, pergaminem i gęsim piórem. – Już wstałaś. Już? – zdziwiła się w duchu Siri. Musi być dobrze po południu! Starzec obejrzał ją dokładnie, skinął głową, po czym rzucił okiem na łoże, najwyraźniej sprawdzając, czy było używane. –Cóż – podjął – ufam, że twoja służba zajmie się wszystkim, czego zapragniesz, Kielichu – powiedział, po czym ruszył ku wyjściu, z miną człowieka, którego czeka o wiele za dużo obowiązków.

–Zaczekaj! – zawołała za nim Siri i gwałtownie podniosła się ze stołka, płosząc kilka służek. –Tak, Kielichu? – Niebieskopalcy się zatrzymał. Siri zmieszała się, niepewna, w jaki sposób powinna wyrazić, co czuje. –Czy wiesz… co powinnam robić? –Robić, Kielichu? – zdziwił się skryba. – Masz na myśli coś związanego z… – Znów spojrzał przelotnie na łóżko. Dziewczyna zalała się rumieńcem.

–Nie, nie o to pytam. Chodzi mi o to, jak mam spędzać czas. Jakie są moje obowiązki? Czego się po mnie oczekuje? –Zapewnienia nam następcy tronu. –A poza tym? Niebieskopalcy zmarszczył czoło. –Ja… cóż, szczerze mówiąc, Kielichu, nie mam pojęcia. Muszę przyznać, że twoje przybycie na Dwór Bogów spowodowało tu pewne zamieszanie. W moje życie też wkradło się pewne zamieszanie, pomyślała Siri i

zaczerwieniła się po cebulki włosów. –Oczywiście to nie twoja wina – dodał pośpiesznie Niebieskopalcy. – Ale cóż… żałuję, że nie miałem więcej czasu na przygotowania. –Więcej czasu? – spytała Siri. – Przecież traktat, którego wynikiem jest moje małżeństwo podpisano ponad dwadzieścia lat temu! –Owszem, ale cóż, nikt nie myślał… – Urwał i odchrząknął. – Tak czy inaczej, zrobimy co w naszej mocy, byś mogła się poczuć w pałacu naszego władcy jak w domu.

Co to miało znaczyć? – zastanowiła się Siri. Nikt nie myślał…? Nie spodziewali się, że do tego wszystkiego naprawdę dojdzie? Dlaczego nie? Czyżby zakładali, że Idris nie dotrzyma warunków układu? Wciąż jednak nie otrzymała odpowiedzi na swoje pytanie. –No dobrze, ale co ja mam robić? – powtórzyła, siadając z powrotem na stołku. – Mam siedzieć w tej komnacie i przez cały dzień wpatrywać się w kominek? Skryba zachichotał.

–Och, na Kolory! Nie! Moja pani, to jest Dwór Bogów! Znajdziesz tu wiele zajęć. Codziennie na dziedzińcu występują artyści, którzy zabawiają bóstwa swymi sztukami. Możesz poprosić, by przyprowadzono ci dowolnego z nich, żeby wystąpił wyłącznie dla ciebie. –Ach – westchnęła dziewczyna. – A czy mogłabym, może… pojeździć konno? Niebieskopalcy zastanowił się i potarł brodę. –Myślę, że moglibyśmy przyprowadzić ci kilka wierzchowców. Oczywiście

musielibyśmy z tym zaczekać do końca Uroczystości Zaślubin. –Uroczystości Zaślubin? – zapytała Siri. –Czyli… –Ty nic nie wiesz? Nie zostałaś na to wszystko przygotowana? Siri była wyraźnie zmieszana. –Nie miałem na myśli nic złego, Kielichu – powiedział uspokajająco starzec. – Uroczystość Zaślubin to tygodniowa feta uświetniająca małżeństwo Króla-Boga. Przez cały

ten czas nie będziesz mogła opuścić pałacu. Po tym okresie zostaniesz oficjalnie zaprezentowana na Dworze Bogów. –Och… I będzie mi wtedy wolno opuścić miasto? –Opuścić miasto?! – Niebieskopalcy aż jęknął. – Kielichu, tobie nie wolno opuszczać Dworu! –Co??? –Sama nie jesteś co prawda boginią – ciągnął skryba – ale jesteś żoną Króla-Boga. Wypuszczanie cię stąd byłoby ogromnie niebezpieczne. Nie

frasuj się jednak, czegokolwiek zażądasz lub zapragniesz, zostanie ci zapewnione. Poza wolnością, pomyślała Siri i poczuła lekkie mdłości. –Zapewniam cię, że gdy tylko Uroczystości Zaślubin dobiegną końca, nie będziesz narzekać. Znajdziesz tu wszystko, o czym mogłabyś zamarzyć: wszelakie rozrywki, dowolne zbytki, każdy rodzaj zabaw. Dziewczyna skinęła głową, ale nadal nie czuła się zbyt dobrze. –Ponadto – dodał skryba, unosząc

splamiony atramentem palec – jeśli sobie tego zażyczysz… Zgromadzenie Dworskie to rada, która zbiera się, by podejmować decyzje w sprawach ludu. Pełne spotkania odbywają się raz na tydzień, choć codziennie należy rozstrzygać o drobniejszych sprawach. Sama nie musisz oczywiście brać w tym udziału, ale z pewnością, gdy tylko skończą się Uroczystości, otrzymasz pozwolenie na uczestnictwo w posiedzeniach. Jeśli nic z tego nie spełni twoich wymagań, zawsze możesz poprosić o obecność artysty, któregoś spośród kapłanów Króla-Boga. Jego kapłani to utalentowani, znakomici artyści

wszelkich sztuk: muzycy, malarze, tancerze, poeci, rzeźbiarze, lalkarze, aktorzy, malarze piasku i pozostali. Siri zamrugała, zaskoczona. Boże Kolorów! – pomyślała. Tutaj nawet nieróbstwo jest zniechęcające. –Czy jednak jest coś, w czym muszę brać udział? Coś, co by stanowiło mój obowiązek? –Nie, nie sądzę – odparł Niebieskopalcy. – Kielichu, wyglądasz na niezadowoloną? –Ja…

Jak mogła mu to wyjaśnić? Przez całe życie, ktoś od niej czegoś oczekiwał – i przez większość czasu unikała spełniania tych oczekiwań. Teraz jednak to wszystko się skończyło. Nie mogła już być nieposłuszna, chyba że pozwoliłaby się zabić i wywołała tym samym wojnę z Idris. Tym razem więc, być może po raz pierwszy, chciała służyć, starać się i być posłuszną. Ironią losu było jednak to, że w tej chwili nikt już od niej niczego nie chciał. Poza, oczywiście, urodzeniem dziecka. –No dobrze – westchnęła. – Gdzie są moje komnaty? Pójdę tam i spróbuję się zadomowić.

–Twoje komnaty, Kielichu? –Tak, domyślam się, że nie powinnam zamieszkać w tej sypialni. –Nie. – Niebieskopalcy zachichotał. – Oczywiście, że nie będziesz mieszkać w Komnacie Poczęcia. –Gdzie w takim razie? –Kielichu – zaczął skryba – w pewnym sensie cały pałac należy do ciebie. Nie rozumiem, po co chcesz, by wyznaczono ci którąś jego konkretną część. Jeśli poprosisz o jedzenie, służba przyniesie i zastawi dla ciebie stół. Jeśli zapragniesz odpocząć,

służący dostarczą ci krzesło, leżak lub kanapę. Poszukasz rozrywki, przyprowadzą ci artystów. Wszystko, co dotąd robiły jej służące – przyniesienie strojów do wyboru, makijaż i czesanie – nabrało większego sensu. –Rozumiem – odpowiedziała. – Czy żołnierze, z którymi tu przybyłam, usłuchali mojego rozkazu? –Tak, Kielichu – powiedział skryba. – Wyjechali dziś rano. Podjęłaś mądrą decyzję. Nie są oddanymi sługami Odcieni i nie mogliby pozostać na Dworze. Nie mogliby ci służyć. –

Starzec umilkł na chwilę. – Kielichu, czy wolno mi się oddalić…? Siri skinęła głową z roztargnioną miną i Niebieskopalcy odszedł, zostawiając ją z myślami o czekającej ją okropnej samotności. Nie mogę się na tym skupiać, zdecydowała w myślach i zwróciła się ku jednej ze służek – młodej, mniej więcej swej rówieśniczki. –Cóż, nadal nie bardzo wiem, jak powinnam spędzać czas, prawda? Służąca zarumieniła się w milczeniu i spuściła głowę.

–Co prawda, gdybym się zastanowiła, to myślę, że coś by się znalazło – dodała Siri. – Tego wszystkiego jest chyba nawet zbyt wiele. Dziewczyna skłoniła się jej ponownie. Czuję, że niedługo zacznie mnie to drażnić, przemknęło Siri przez myśl i zacisnęła zęby. Korciło ją, by zrobić coś szokującego, by to poruszyło służącą, ale wiedziała, że byłoby to po prostu głupie. Odniosła przy tym wrażenie, że tu, w Hallandren, większość jej naturalnych odruchów i impulsywnych reakcji nie byłaby na miejscu. Żeby więc powstrzymać się przed czymś niemądrym, wstała, z

mocnym postanowieniem zwiedzenia nowego domu. Wyszła z tonącej w czerni sypialni i zajrzała w głąb korytarza. Po chwili odwróciła się do służących, które stały za nią w szeregu, –Czy jest tu jakieś miejsce, do którego nie wolno mi wchodzić? – spytała. Kobieta, na którą patrzyła, pokręciła głową. Świetnie, pomyślała Siri. Mam tylko nadzieję, że nie wpadnę na KrólaBoga zażywającego kąpieli. Przeszła korytarzem, otworzyła drzwi i weszła

do żółtej sali, którą widziała dzień wcześniej. Krzesło i ławka z których korzystała, zniknęły, zastąpione kilkoma żółtymi kanapami. Siri uniosła brew i ruszyła do kolejnej sali – tej z wannami. Wanien również już nie było. Dziewczyna zatrzymała się w osłupieniu. To na pewno była ta sama komnata – czerwona. A jednak wyłożone kafelkami podwyższenia z umieszczonymi w nich wannami zniknęły. Najwyraźniej były przenośne, umieszczone tu tylko z powodu jej kąpieli, po której zostały uprzątnięte.

Potrafią przebudować każde pomieszczenie, pomyślała ze zdumieniem. Pewnie mają magazyny pełne mebli, wanien i gobelinów we wszystkich kolorach i czekają tylko na kaprysy swego boga. Zaciekawiona wyszła z czerwonej komnaty i zaczęła się przechadzać, na chybił trafił wybierając kolejne kierunki. W każdej sali znajdowało się czworo drzwi, po jednej parze w ścianie. Część pomieszczeń była większa od innych. W niektórych otwierały się na zewnątrz okna, inne znajdowały się całkowicie wewnątrz pałacu. Każda sala była ubarwiona inaczej, choć poza tym niewiele się od

siebie różniły. Nieskończony ciąg komnat, nieskazitelnych w swej jednobarwnej kolorystyce. Wkrótce dziewczyna się zgubiła, ale to i tak nie miało znaczenia. Wszędzie bowiem było pod pewnym względem tak samo jak gdzie indziej. –Zjadłabym śniadanie – powiedziała w pewnej chwili do służących. Wszystko przebiegło o wiele szybciej, niż się tego spodziewała. Kilka kobiet wymknęło się z komnaty i powróciły z miękkim zielonym fotelikiem, pasującym kolorem do sali, w której akurat zatrzymała się Siri. Dziewczyna usiadła i czekała na

kolejno przynoszone, krzesła, stół i na końcu jedzenie. Nie minęło piętnaście minut, a przed Siri parował ciepły posiłek. Z wahaniem sięgnęła po widelec i skosztowała. Dopiero teraz dotarło do niej, jak była głodna. Śniadanie składało się z kiełbas i warzyw. Smaki były o wiele bardziej wyraziste od tych, do których przywykła w Idris. Niemniej, im dłużej jadła, tym bardziej tutejsze mocno przyprawione potrawy jej smakowały. Mimo to, dziwnie się czuła, jedząc w zupełnej ciszy. Siri przywykła do

posiłków spożywanych w kuchni w towarzystwie sług ojca, do posiłków z nim samym, jego generałami, lub mieszkańcami wioski czy kapłanami, którzy akurat odwiedzali ich dom. Tam nigdy nie było cicho, a tutaj w Hallandren – w krainie barw, dźwięków i ostentacji – jadła samotnie, w milczeniu, w komnacie, która mimo swej krzykliwej dekoracji, była koszmarnie nudna. Służące cały czas jej się przyglądały. Żadna się nie odezwała. Siri wiedziała, że to milczenie stanowi wyraz szacunku, ale nie czuła się z nim komfortowo. Kilka razy próbowała nawiązać z kobietami rozmowę, ale

otrzymywała jedynie zwięzłe, lakoniczne odpowiedzi. Wzięła do ust aromatycznego od przypraw kapara. Czy tak właśnie będzie teraz wyglądać całe moje życie? – zastanowiła się. Noc spędziłam na pół wykorzystana i na pół zignorowana przez własnego męża, a dzień spędzam otoczona tyloma ludźmi, lecz i tak samotna. Zadrżała i poczuła, że traci apetyt. Odłożyła widelec i przyglądając się stygnącemu jedzeniu zaczęła żałować, że w ogóle wyszła z wygodnego,

czarnego łoża.

9

Vivenna – pierworodna córka króla Idris, Dedelina – przyglądała się wielkiemu T'Telir. Nigdy dotąd nie widziała brzydszego miasta. Ludzie tłoczyli się na ulicach, wszyscy ubrani w rażące, wrzaskliwie kolorowe stroje. Krzyczeli i rozmawiali i chodzili i cuchnęli i kaszleli i wpadali jedni na drugich. Włosy Vivenny poszarzały. Otuliła twarz ciaśniej wełnianym szalem, starając się nadal

wyglądać jak podstarzała kobieta. Całą drogę bardzo się bała, że będzie się tu wyróżniać. Niepotrzebnie. Jak można się wyróżniać wśród takiego chaosu? Niemniej, nie zamierzała podejmować zbędnego ryzyka. Bezpieczeństwo było najważniejsze. Przybyła w końcu – kilka godzin temu – po to, by uratować swoją siostrę, a nie po to, by dać się porwać. Plan był odważny. Vivenna ledwie była w stanie uwierzyć, że w ogóle podjęła się czegoś takiego. Ze wszystkiego czego nauczyła się w trakcie swego szkolenia, jedno zapamiętała

najlepiej: zwycięzcą może zostać tylko ktoś, kto działa. Poza nią, nikt nie był w stanie pomóc Siri, więc to zadanie spoczęło właśnie na jej barkach. Zdawała sobie sprawę z własnego braku doświadczenia. Miała jednak nadzieję, że ta świadomość powstrzyma ją przed zbytnią brawurą. Z drugiej jednak strony nie zapomniała, że otrzymała najlepszą edukację polityczną i wykształcenie, na jakie mogła w swoim królestwie liczyć, ponadto, większa część wykładów, jakich wysłuchała, była poświęcona Hallandren. Jako oddana córka Austre, przez całe życie starała

się jak najmniej wyróżniać. Dlatego była w stanie się ukryć nawet w tak ogromnym i zdezorganizowanym mieście jak T'Telir. A miasto było rzeczywiście olbrzymie. Pamiętała co prawda plany metropolii, których uczono ją na pamięć, ale nawet i one nie przygotowały jej na ten widok, na te dźwięki i barwy stolicy, do której trafiła akurat w dzień targowy. Nawet bydło przechadzało się tu przybrane kolorowymi wstążkami. Vivenna stała na poboczu drogi, oparta o budynek, na którym powiewały łopocące proporce. Przed nią pasterz wiódł w kierunku rynku niewielkie stado

owiec. Sierść każdego zwierzęcia była pomalowana na inny kolor. Czy to nie zniszczy wełny? – zapytała się w duchu Vivenna. Jaskrawe barwy owczego runa raziły ją tak bardzo, że musiała odwrócić wzrok. Biedna Siri, pomyślała Vivenna. Wciągnięta w sam środek tego wszystkiego, zamknięta na Dworze Bogów. Jest najpewniej tak przytłoczona, że nie potrafi zebrać myśli. Ona sama była szkolona do wytrwania nawet wśród okropieństw Hallandren. Od przepychu kolorów doznawała zawrotów głowy, ale była na tyle silna,

że wiedziała, że uda się jej wytrwać. Jak poradzi sobie mała Siri? Vivenna tupnęła nogą. Stała w pobliżu budynku, w cieniu dużego, kamiennego pomnika. Gdzie on jest? – przemknęło jej przez myśl. Parlin nie wrócił jeszcze ze zwiadu. Mogła tylko czekać. Spojrzała na posąg: postać jednego ze słynnych D’Denirów, Celabrina. Większość postumentów w tym mieście przedstawiała wojowników. Stali w każdej możliwej do wyobrażenia pozie, rozsiani po całym mieście, uzbrojeni i nierzadko ubrani w barwne szaty. Pamiętała z lekcji, że

mieszkańcy T’Telir uznawali przebieranie pomników za wspaniałą rozrywkę. Według tradycji, wykonanie pierwszych z nich zostało zlecone przez Dawcę Pokoju zwanego Błogosławionym, Powracającego, który stanął na czele Hallandren pod koniec Wielowojnia. Liczba posągów zwiększała się z każdym rokiem. Powracający opłacił hojnie tworzących je rzeźbiarzy, oczywiście za pieniądze pochodzące od ludu Ekstrawagancja i marnotrawstwo, pomyślała i pokręciła z niesmakiem głową. Po jakimś czasie zauważyła wreszcie

zmierzającego ku niej ulicą Parlina. Zmarszczyła brwi, widząc, że jej towarzysz ma na głowie jakąś niedorzeczną ozdobę – wyglądało to jak skarpeta, choć o wiele za duża. Długi, jasnozielony kapelusz opadał na bok i wyglądał bardzo nieprzystojnie mocno kontrastując z wyblakłym brązowym ubraniem podróżnym, w jakim Parlin przybył z Idris. Mężczyzna był wysoki, choć nie tyczkowaty, i starszy od Vivenny ledwie o kilka lat. Znała go niemal przez całe swoje życie; syn generała Yardy w zasadzie dorastał w jej rodzinnym pałacu. Ostatnimi czasy przebywał głównie w lasach na

pograniczu, obserwując ruchy wojsk Hallandren, lub strzegąc północnych przełęczy. –Parlin? – spytała, gdy podszedł bliżej. Starała się, by jej irytacja nie wyraziła się w tonie głosu czy barwie włosów. – Co ty masz na głowie? –Kapelusz – odparł w charakterystyczny dla siebie zwięzły sposób. To nie wynika jednak z opryskliwości – chłopak po prostu rzadko uważał, że ma cokolwiek do powiedzenia. –Widzę, że kapelusz. Skąd go masz?

–Sprzedawca na rynku powiedział, że są bardzo modne. Vivenna westchnęła. Przedtem wahała się, czy zabrać ze sobą Parlina na południe. Był dobrym człowiekiem – godnym zaufania i solidnym – ale znał dotąd tylko życie w głuszy lub oddalonych od cywilizacji strażnicach. Wielka metropolia prawdopodobnie go przytłoczyła. –Ten kapelusz wygląda komicznie, Parlin – oceniła Vivenna, wciąż kontrolując swe włosy, by nie stały się czerwone. – Poza tym sprawia, że się wyróżniasz.

Chłopak zdjął kapelusz i wcisnął go do kieszeni. Nie powiedział nic więcej, tylko odwrócił się i spojrzał na przechodzących ludzi. Wydawało się, że obecność tłumu niepokoi go i męczy tak samo jak Vivennę. Może nawet bardziej. Mimo to księżniczka była zadowolona, że ma go przy sobie. Był jedyną osobą, której mogła zaufać, jedynym człowiekiem, który nie zdradziłby jej planów ojcu. Poza tym zdawała sobie sprawę, że mu się podoba. Za młodu często przynosił jej z lasów prezenty. Zazwyczaj pod postacią własnoręcznie upolowanych zwierząt. Według Parlina, nic nie wyrażało

uczuć lepiej niż martwe, zakrwawione stworzenie rzucone na kuchenny stół. –Dziwne jest to miejsce – odezwał się po chwili. – Ludzie chodzą stadami. Powiódł oczyma za ładną dziewczyną. Latawica nie miała na sobie – podobnie jak większość kobiet w T'Telir – praktycznie nic. Bluzki z głębokimi dekoltami, spódnice kończące się wysoko nad kolanem – niektóre z dziewcząt w Hallandren wkładały nawet spodnie. Zupełnie jak mężczyźni. –Czego się dowiedziałeś na targu? – spytała Vivenna, odwracając jego

uwagę od nóg przechodzącej. –Jest tu wielu Idrian – odpowiedział. –Co?! – rzuciła zaskoczona Vivenna, zapominając się i uzewnętrzniając swe uczucia. –Mieszkają tu Idrianie – powtórzył Parlin. – Byli na targu. Niektórzy handlują, inni wyglądają jak zwykli robotnicy. Widziałem ich na własne oczy. Vivenna zmarszczyła brwi i zaplotła ręce na piersi. –A restauracja? – zapytała. –

Zbadałeś ją, jak prosiłam? –Wygląda na czyste miejsce. To dziwne, że ludzie jedzą coś, co gotują inni. –Zauważyłeś może coś podejrzanego? –A co w tym mieście nie jest według ciebie podejrzane? –Sama nie wiem. Ale to ty nalegałeś na przeprowadzenie zwiadu. –Na polowaniu to zawsze pomaga. Jeśli się dobrze rozpozna teren, nie płoszy się potem zwierzyny.

–Niestety, Parlin – zauważyła Vivenna – ludzie to nie zwierzęta. –Ja to rozumiem – przytaknął chłopak. – Zwierzęta zachowują się rozsądnie. Vivenna znów westchnęła. Po chwili dotarło do niej, że co najmniej pod jednym względem Parlin ma rację. Spostrzegła grupę Idrian idących nieopodal ulicą. Jeden z nich ciągnął wózek, w którym zapewne przywieziono towary na targ. Łatwo było ich rozpoznać po niemal bezbarwnym stroju i nieco odmiennym akcencie. Dziewczyna była zaskoczona, że jej krajanie wybierają

się na handel w tak odległe strony. Zdawała sobie jednak sprawę, że gospodarka Idris nie jest ostatnio w najlepszym stanie. Ociągając się, zamknęła oczy i – maskując przemianę szalem – zmieniła barwę swych włosów z szarości na brąz. Skoro w mieście pojawiali się inni Idrianie nie będzie się wyróżniać. Gdyby nadal udawała starą kobietę i ktoś ją zdemaskował, ryzyko wpadki byłoby większe. Niemniej wciąż czuła się nieprzyjemnie odsłonięta. W Bevalis zostałaby rozpoznana natychmiast. Oczywiście w Bevalis mieszkało

jedynie kilka tysięcy ludzi. Wiedziała, że musi się przystosować do znacznie większej skali T'Telir. Zacisnęła zęby, skinęła ręką na Parlina i wmieszała się w tłum. Ruszyli w stronę targu. Śródlądowe morze zmieniało wszystko. T'Telir było rozwiniętym portem i sprzedawane w mieście farby – produkowane z Łez Edgliegoi miejscowego gatunku kwiatów – sprawiały, że miasto stanowiło ważny ośrodek handlu. Dowody na to widziała wszędzie dokoła. Egzotyczne jedwabie i stroje. Brązowoskórzy kupcy z Tedradel ze swymi długimi

czarnymi brodami, związanymi skórzanymi paskami w ciasne, podłużne rurki. Świeże produkty spożywcze z leżących na wybrzeżu miast. W Idris większość ludności zamieszkiwała w rozsianych po całym królestwie farmach. W Hallandren – kraju kontrolującym trzecią część morskiego wybrzeża – sprawy miały się inaczej. To królestwo miało szansę kwitnąć. Rosnąć. I pozwalać sobie na ekstrawagancje. W oddali widziała płaskowyż, na którym wzniesiono Dwór Bogów, najbardziej bezbożne z miejsc, na jakich kiedykolwiek spoczął święty

wzrok Austre. Za jego murami, w straszliwym pałacu Króla-Boga, trzymano w niewoli Siri. Więził ją sam Susebron. Vivenna rozumiała logikę kierującą decyzją jej ojca. Pod czysto politycznym względem Vivenna była dla Idris o wiele bardziej wartościowa od siostry. Jeżeli wojna była nieunikniona, to odesłanie Siri stanowiło sprytne posunięcie na zyskanie czasu. Vivenna jednak nie mogła tak po prostu myśleć o siostrze jako o „mniej wartościowej księżniczce". Owszem, była zanadto towarzyska i żywiołowa, ale to również ona się uśmiechała, gdy inni poddawali się złemu nastrojowi.

To ona przynosiła podarki, których obdarowany zupełnie się nie spodziewał. Bywała irytująca, ale zarazem niewinna. Była młodszą siostrą Vivenny i ktoś musiał jej teraz pomóc. Król-Bóg domagał się następcy tronu. I to było zadanie dla Vivenny – to ona miała się poświęcić dla dobra swych poddanych. Była na to przygotowana. A myśl o Siri robiącej coś tak strasznego wydawała się niemal nie do zniesienia. Ojciec podjął decyzję: decyzję najlepszą dla Idris. Vivenna również podjęła decyzję. Skoro wojna wisiała

na włosku, to musiała wydostać Siri z miasta, zanim zrobi się tu zbyt niebezpiecznie. Czuła, że znajdzie sposób na wykradzenie siostry jeszcze przed wybuchem konfliktu – planowała upozorować śmierć Siri, tylko dzięki temu uratowałaby dziewczynę i jednocześnie nie przyśpieszyła wybuchu wojny. Jej ojciec nigdy by czegoś podobnego nie zaakceptował. Dlatego właśnie nic mu nie powiedziała. Dzięki temu, gdyby coś poszło nie tak, będzie mu łatwiej wyprzeć się jakiegokolwiek związku z jej misją. Vivenna szła ulicą ze spuszczonym

wzrokiem i przez cały czas starała się ściągać na siebie jak najmniej spojrzeń. Wydostanie się z Idris okazało się zaskakująco łatwe. Kto by się po niej spodziewał takiego kroku? Po niej, która zawsze była idealna? Nikomu nie przyszło do głowy zadawać niewygodne pytania, gdy prosiła o zapas jedzenia i inne, potrzebne w podróży rzeczy. Tłumaczyła, że chce przygotować racje na czarną godzinę. Nikt nie zaoponował, gdy zaproponowała, że wyruszy na wyprawę w wyższe partie gór, by zebrać rzadkie korzenie. To miała być przykrywka na kilka pierwszych tygodni jej nieobecności.

Także i Parlina przekonała z łatwością. Ufał jej, być może aż za bardzo, i doskonale znał wszystkie prowadzące do Hallandren szlaki. Rok temu dotarł ze zwiadem aż pod miejskie mury. Dzięki niemu zyskała też pomoc kilku innych mężczyzn – przyjaciół Parlina – którzy stanowili ochronę jej „ekspedycji". Odesłała ich z powrotem dzisiejszego ranka. W mieście ich pomoc na niewiele by się zdała. Poza tym miała tutaj zapewnione usługi innych sprzymierzeńców. Wiedziała oczywiście, że znajomi Parlina poinformują o wszystkim jej ojca, ale zanim to uczynią, on i tak już

wszystkiego się dowie. Przed wyjazdem zostawiła swej służce list, który miała przekazać Dedelinowi po upłynięciu określonego czasu. Według obliczeń księżniczki, służąca powinna przekazać pismo królowi jeszcze tego wieczoru. Nie miała pojęcia, jak zareaguje Dedelin. Może wyśle w tajemnicy żołnierzy, by sprowadzili ją z powrotem. A może nie będzie jej przeszkadzać. W liście ostrzegła go, że jeżeli zobaczy jakichkolwiek idriańskich żołnierzy, pójdzie prosto na Dwór Bogów, wytłumaczy, że zaszła pomyłka, i odda się władcy Hallandren w zamian za siostrę.

Miała jednak ogromną nadzieję, że nie będzie musiała tego robić. Królowi-Bogu nie można było ufać: mógł ją uwięzić, nie zwalniając Siri. Zyskałby dzięki temu dwie żony zamiast jednej. Nie myśl o tym, napomniała się w duchu Vivenna i mimo upału szczelniej owinęła się szalem. Lepiej będzie wymyślić coś innego. Pierwszym krokiem powinno być odszukanie Lemeksa – szefa szpiegowskiej siatki jej ojca w Hallandren. Vivenna wymieniała z nim kilkakrotnie listy. Dedelin chciał, by poznała najlepszego wywiadowcę w

T’Telir i ta jego przezorność miała się teraz obrócić przeciwko królowi. Lemex znał Vivennę i wiedział, że musi być posłuszny jej rozkazom. Jakiś czas temu posłała szpiegowi list – zawieziony przez posłańca korzystającego z wielu koni, by szybciej dotarł na miejsce – w którym informowała o swym wyjeździe z Idris. Zakładając, że informacja dotarła bezpiecznie, Lemex powinien czekać na nią we wskazanej restauracji. Plan wydawał się dobry. Była przygotowana. Tylko dlaczego, ledwie weszła na targ, poczuła się tak zniechęcona?

Zatrzymała się w milczeniu – niczym skała w ludzkiej, płynącej ulicą rzece. Rynek był ogromny, zastawiony namiotami, zagrodami dla zwierząt i straganami. I tutaj nieustannie tłoczyli się przechodnie. Bruk ulicy się skończył i Vivenna stała na ubitej ziemi, na której gdzieniegdzie rosły kępki trawy. Zabudowania rozmieszczono bez wyraźnego porządku. Wydeptane w glinie alejki powstawały po prostu tam, gdzie najczęściej chodzili ludzie. Handlarze głośno zachwalali swoje towary, proporce szarpały się na wietrze, a uliczni artyści domagali się uwagi. Orgia ruchu i barw.

–Och – jęknął cicho Parlin. –Przecież dopiero co tu byłeś? – Vivenna odwróciła się ku niemu, otrząsając się z osłupienia. –Tak – przyznał chłopak, rozglądając się lekko zaszklonym wzrokiem. – To było już moje drugie „och". –Chodźmy do restauracji. – Vivenna pokręciła głową. –Tędy. – Parlin wskazał drogę. Księżniczka ruszyła za nim, czując narastający niepokój. W końcu byli w Hallandren. Nie powinna czuć

zachwytu. Powinna czuć odrazę. A jednak to miejsce tak ją przytłaczało, że nie czuła nic poza lekkimi mdłościami. Aż dotąd nie spodziewała się, że zobaczy coś, co zachwieje jej wiarę w piękno Idris. Starały się ją pochłonąć wonie, dźwięki i kolejne widoki. Cieszyła się, że ma przy sobie Parlina. Miejscami ciżba była tak gęsta, że musieli się przeciskać siłą. W pewnej chwili poczuła, że zaraz wpadnie w panikę. Zewsząd napierały na nią brudne, odpychająco barwne ciała. Na szczęście restauracja nie znajdowała się zbyt daleko i dotarli do niej dokładnie w chwili, w której wydawało

się jej, że zbytkowność targu zmusi ją do krzyku. Na szyldzie restauracji widniała podskakująca na falach łódź. Jeśli dobiegające ze środka zapachy były jakąkolwiek wskazówką, to łódź symbolizowała popisowe dania kuchni: ryby. Vivennę prawie zemdliło, przygotowując się do życia w Hallandren, jadła ryby kilka razy, ale nigdy w nich nie zasmakowała. Parlin wszedł do środka, po czym natychmiast odsunął się na bok i przykucnął, niemal jak wilk. Czekał, aż wzrok przystosuje się mu do półmroku. Vivenna podała właścicielowi restauracji fałszywe imię, pod którym miał ją odszukać

Lemex. Restaurator przyjrzał się bacznie Parlinowi, po czym wzruszył ramionami i poprowadził oboje do stołu w głębi lokalu. Vivenna usiadła: mimo swego przygotowania nie była pewna, co właściwie jada się w restauracjach. Uważała, że istnienie w Hallandren takich miejsc jest znaczącym symbolem – tutaj nie karmiono podróżnych, ale leniwych mieszkańców, którym nie chciało się przygotowywać własnych posiłków i jadać w swych domach. Parlin nie usiadł, tylko stanął przy jej krześle. Bacznie obserwował salę. Wyglądał na bardzo spiętego.

–Vivenno – odezwał się cicho, pochylając się jej do ucha – twoje włosy. Dziewczyna drgnęła, zdając sobie sprawę, że stres przepychania się przez targ sprawił, że jej włosy pojaśniały. Nie zrobiły się zupełnie białe – na to była zbyt dobrze wyszkolona – ale stały się zdecydowanie bielsze, jakby przysypane pudrem. Czując przypływ paranoi, ponownie nakryła głowę szalem i odwróciła wzrok od restauratora, którzy przyszedł przyjąć zamówienie. Na stole wyryto listę dostępnych potraw.

Parlin wreszcie usiadł, odwracając uwagę mężczyzny od Vivenny. Stać cię na więcej, złajała się surowo w duchu. Uczyłaś się Hallandren prawie przez całe życie. Włosy jej pociemniały, powracając do pierwotnego brązu. Zmiana była na tyle subtelna, że postronny obserwator musiałby ją uznać za efekt słabego oświetlenia. Mimo to nie zdjęła szala. Było jej wstyd. Jeden krótki spacer po targu i już przestała się kontrolować? Myśl o Siri, napomniała się i to dodało jej sił.

Jej misja została zorganizowana naprędce, nawet pochopnie, ale była bardzo ważna. Gdy się na powrót uspokoiła, zsunęła szal z włosów i czekała, podczas gdy Parlin wybrał danie – potrawkę z owoców morza. Restaurator odszedł. –I co teraz? – zapytał Parlin. –Zaczekamy – powiedziała Vivenna. – W liście poleciłam Lemeksowi przychodzić do restauracji codziennie w południe. Nie wyjdziemy stąd dopóki się nie pojawi. Chłopak skinął głową, choć zaczął niepewnie wiercić się na krześle.

–O co chodzi? – spytała księżniczka. Parlin rzucił okiem ku drzwiom. –Nie podoba mi się to miejsce, Vivenno. Czuję tu tylko zapach przypraw i ludzkich ciał. Słyszę jedynie gwar rozmów. Nie ma wiatru, nie ma drzew, nie ma rzeki, sami… ludzie. –Wiem. –Chcę wyjść na dwór – stwierdził. –Co? – zdziwiła się dziewczyna. – Dlaczego?

–Jeśli nie zna się dobrze jakiegoś miejsca – odparł, niezręcznie dobierając słowa – trzeba się z nim zaznajomić. Na myśl o pozostaniu samej w restauracji dziewczyna poczuła ukłucie lęku. Nie chciała jednak zmuszać Parlina do pozostania z nią. –Obiecasz, że nie oddalisz się zanadto? Skinął głową. –No to idź. I wyszedł. Opuścił salę. Nie szedł

krokiem mieszkańca Hallandren. Poruszał się z gracją, nieco jak tropiące zwierzę. Może powinnam była odesłać go z pozostałymi, pomyślała Vivenna. Z drugiej jednak strony wiedziała, że nie zniosłaby w tym mieście całkowitej samotności. Potrzebowała pomocy w odnalezieniu Lemeksa. Zresztą nawet i teraz czuła, że zbytnio ryzykuje, pojawiając się tu w eskorcie tylko jednego mężczyzny, nawet tak sprawnego jak Parlin. Niemniej, co się stało, to się nie odstanie. Zamartwianie się w tej chwili nie miało sensu. Siedziała z dłońmi splecionymi na blacie i myślała. Jeszcze w Idris plan uratowania Siri

wydawał się o wiele prostszy. Tutaj wyraźnie dostrzegała skalę jego trudności. Musiała się w jakiś sposób dostać na Dwór Bogów i wykraść stamtąd siostrę. Jak miała dokonać wyczynu tak śmiałego? Przecież Dwór Bogów jest z pewnością świetnie strzeżony. Lemex coś wymyśli, zapewniła się w duchu. Teraz jeszcze nie trzeba nic robić. Ja… Jakiś mężczyzna usiadł przy jej stole. Ubrany był mniej krzykliwie i nie tak kolorowo jak większość miejscowych, w strój z brązowej skóry. Tylko na piersi nosił zbytkowną kamizelkę z

czerwonego materiału. To nie był Lemex. Szpieg miał już ponad pięćdziesiąt lat, był wyraźnie starszy. Nieznajomy tymczasem miał pociągłą twarz i starannie ułożoną fryzurę. Liczył sobie nie więcej niż trzydzieści pięć lat. –Nie cierpię pracy najemnika – oświadczył. – Wiesz dlaczego? Wstrząśnięta Vivenna rozchyliła usta. –Uprzedzenia – ciągnął mężczyzna. – Wszyscy inni wykonują swoją robotę, proszą o wynagrodzenie i zyskują dzięki temu szacunek. Ale nie najemnicy. Nam wykonywanie

naszego zawodu przynosi jedynie niesławę. Ilu znasz minstreli, na których można splunąć tylko z takiego powodu, że śpiewają dla tego, kto zapłaci najwięcej? Ilu piekarzy gnębi poczucie winy, ponieważ sprzedaje więcej chleba stałemu klientowi niż jego wrogom? – Spojrzał dziewczynie w oczy. – Żaden. Tylko najemnicy cierpią. To niesprawiedliwie, nie sądzisz? –K… kim jesteś? – udało się wreszcie wydukać Vivennie. Podskoczyła, gdy przy stoliku zasiadł jeszcze jeden nieznajomy. Miał przytroczoną do pleców pałkę. Na jej końcu siedział barwny ptak.

–Nazywam się Denth – przedstawił się pierwszy z nich, wziął jej rękę i uścisnął. – A to jest Tonk Fah. –Miło mi – odezwał się Tonk Fah i teraz to on wymienił się z Vivenną uściskiem. –Z przykrością stwierdzam, księżniczko – podjął Denth – że przyszliśmy tu, by cię zabić.

10

Włosy Vivenny natychmiast przybrały barwę czystej bieli. Myśl! – nakazała sobie. Szkolono cię w polityce! Uczyłaś się negocjować zwolnienie zakładników. Ale… jak się to robi, kiedy samemu jest się zakładnikiem? Nagle obaj mężczyźni wybuchnęli śmiechem. Ten tęższy uderzył kilka razy dłonią w stół, tak mocno, że jego ptak zaskrzeczał.

–Wybacz, księżniczko – odezwał się chudszy, Denth, i pokręcił głową. – Próbka najemniczego humoru. –Zdarza się nam zabijać, ale nie jesteśmy mordercami – dodał Tonk Fah. – To robota dla zabójców. –O właśnie! Zabójcy! – Denth uniósł palec. – Ich także otacza się szacunkiem. Jak myślisz, dlaczego tak się dzieje? Przecież tak naprawdę też są najemnikami, tyle że nazywają się nieco bardziej wymyślnie. Vivenna gwałtownie zamrugała, starając się zapanować nad nerwami.

–Nie przyszliście tu, by mnie zabić – powiedziała. – Więc zapewne zamierzacie mnie porwać. –Nie, na bogów! – zaprzeczył Denth. – To kiepski interes. Jak można się na tym dorobić? W końcu za każdym razem, kiedy porywa się osobę wartą okupu, zadziera się z kimś o wiele silniejszym od siebie. – Nie warto złościć ważnych osób. – Tonk Fah ziewnął. – No, chyba że płacą za to ludzie jeszcze potężniejsi. Denth skinął głową. –Trzeba też brać pod uwagę kłopoty z

karmieniem i opieką nad porwanym, wymianą listów z pogróżkami i żądaniem okupu, organizacją wymiany. Straszne z tym termedie. Jeszcze raz powiadam, kiepski interes. Przy stole zapadła cisza. Vivenna złożyła dłonie płasko na blacie, nie chciała pokazać najemnikom, że drżą. Wiedzą, kim jestem, pomyślała, kiedy wreszcie zmusiła umysł do logicznego działania. – Albo mnie poznali w Idris, albo… –Pracujecie dla Lemeksa – odezwała się.

Denth wyszczerzył się w szerokim uśmiechu. –Widzisz, Tonk? Mówił, że to sprytna dziewczyna. –I pewnie to dlatego jest księżniczką, a my tylko najemnikami – stwierdził Tonk Fah. Vivenna zmrużyła lekko oczy. Kpią ze mnie czy nie? –Gdzie jest Lemex? Dlaczego nie przyszedł tu osobiście? Denth znów się uśmiechnął i ruchem głowy wskazał restauratora, który

przyniósł do stołu pokaźnych rozmiarów gar potrawki. Pachniała pikantnymi przyprawami i pływało w niej coś, co wyglądało na szczypce kraba. Właściciel lokalu rzucił na blat kilka drewnianych łyżek i odszedł. Najemnicy nie czekali na zaproszenie do poczęstunku. –Twój przyjaciel – wyjaśnił Denth, chwytając za łyżkę – a nasz pracodawca, Lemex, nie czuje się najlepiej. –Febra – sprecyzował Tonk Fah pomiędzy siorbnięciami.

–Poprosił nas, żebyśmy cię do niego przyprowadzili – podjął chudszy z mężczyzn i jedną ręką podał dziewczynie złożoną na pół kartkę, podczas gdy drugą otworzył krabie szczypce. Vivenna skrzywiła się, widząc jak wysysa z nich zawartość. „Księżniczko" – przeczytała Vivenna. „Zaufaj, proszę, tym ludziom. Denth służy mi wiernie już od jakiegoś okresu i nie wątpię w jego lojalność – o ile oczywiście któregokolwiek najemnika można tym epitetem obdarzyć. On i jego ludzie zostali opłaceni i jestem pewien, że pozostaną nam wierni do końca umowy. Autentyczność niniejszego

listu poświadczam hasłem: błękitna maska". Dokument został napisany ręką Lemeksa. Co więcej, jego autor podał właściwe hasło. Nie chodziło przy tym o „błękitną maskę", tylko o zastosowanie słowa „okres" zamiast „czas". Vivenna spojrzała na Dentha, który właśnie pozbawiał zawartości kolejne szczypce. –Aha! – odezwał się, odrzucając pustą skorupkę. – Nadszedł trudny moment. Dziewczyna musi podjąć decyzję. Czy mówimy prawdę, czy może ją oszukujemy? Czy spreparowaliśmy ten list? A może uwięziliśmy starego

szpiega i torturami zmusiliśmy do napisania go? –W dowód dobrej woli moglibyśmy ci przynieść jego palce – podjął Tonk Fah. – Czy byłoby ci łatwiej? –Humor najemników? Kolejna próbka? – Vivenna uniosła brew. –Nie inaczej. – Denth westchnął. – Nie jesteśmy zbyt bystrzy. Gdybyśmy byli, podjęlibyśmy się jakiegoś zawodu, w którym śmiertelność nie jest aż tak wysoka. –Na przykład takiego jak twój, księżniczko – dodał Tonk. – Wy,

arystokraci, żyjecie zazwyczaj dość długo. Zastanawiałem się nawet kiedyś, czy nie zacząć terminować u jakiegoś króla. Roześmieli się obaj, a Vivenna zmarszczyła czoło. Lemex nie dałby się złamać torturami, myślała gorączkowo. Jest na to zbyt dobrze wyszkolony. A nawet, gdyby pękł, nie podałby obu haseł. Prawdziwego i fałszywego. –Chodźmy – powiedziała i podniosła się z miejsca. –Chwila – rzucił Tonk z łyżką na wysokości ust. – Mamy zostawić to

jedzenie? Vivenna spojrzała na czerwonawą zupę i kołyszące się w niej kończyny skorupiaków. –Zdecydowanie.

***

Lemex cicho zakaszlał. Po jego

podstarzałej twarzy spływały strużki potu, skórę miał bladą i lepką. Co chwila mamrotał coś w malignie. Vivenna siedziała na stołku obok jego łóżka. Dłonie złożyła na kolanach. Obaj najemnicy czekali z Parlinem w drugiej części pokoju. Poza nimi była tu obecna tylko poważnie spoglądająca pielęgniarka – ta sama kobieta, która jakiś czas temu poinformowała dziewczynę, że nic więcej nie da się zrobić. Lemex umierał. Szansa, że dożyje wieczora, była niewielka. Vivenna po raz pierwszy widziała jego twarz. Dotychczas jedynie ze sobą

korespondowali. I to oblicze wyglądało… niewłaściwie. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że agent się starzeje, co zresztą sprawiało, że był lepszym szpiegiem, ponieważ w tym zawodzie pracowało niewielu ludzi w tym wieku. Niemniej, według niej nie powinien być tak kruchym i trzęsącym się starcem, rozedrganym i kaszlącym. Powinien wyglądać jak starszy, dobrze utrzymany, elegancki mężczyzna obdarzony bystrym umysłem i ciętą ripostą. Tak go sobie dotąd wyobrażała. Miała wrażenie, że traci dobrego, wieloletniego przyjaciela, choć

przecież tak naprawdę wcale go nie znała. Razem z nim znikała jej jedyna gwarancja bezpieczeństwa w Hallandren, jej sekretna przewaga. To przecież Lemex miał sprawić, że szalony plan księżniczki się powiedzie. Liczyła na niego, na zdolnego, mądrego przewodnika. Znów zakaszlał. Pielęgniarka spojrzała na Vivennę. –Na przemian traci i odzyskuje przytomność. Tego ranka mówił jeszcze o tobie, ale teraz jest z nim coraz gorzej… –Dziękuję – odpowiedziała cicho Vivenna. – Możesz odejść. Kobieta

skłoniła się i zniknęła. Nadeszła pora, bym zachowała się jak księżniczka, pomyślała Vivenna, wstała i pochyliła się nad posłaniem Lemeksa. –Lemex – zaczęła – chcę, byś powiedział mi wszystko co wiesz. Jak mam skontaktować się z resztą twojej siatki? Gdzie znajdę naszych pozostałych agentów? Jakich haseł mam użyć, żeby mnie wysłuchali? Mężczyzna zakaszlał, spojrzał niewidzącymi oczyma i wyszeptał coś. Dziewczyna pochyliła się niżej.

–Nigdy tego nie powiem – mówił. – Możecie mnie torturować, ile chcecie. Niczego wam nie zdradzę. Vivenna na powrót usiadła. Sieć idriańskich agentów w Hallandren, od początku, z założenia była zorganizowana dość luźno. Jej ojciec znał imiona wszystkich swych agentów, ale Vivenna wiedziała jedynie o istnieniu Lemeksa, przywódcy i koordynatora całości. Zacisnęła zęby i znów pochyliła się ku leżącemu. Potrząsnęła go lekko za ramię, czując się przy tym jak cmentarna złodziejka. –Lemex, spójrz na mnie. Nie

przychodzę cię torturować. Jestem księżniczką. Jakiś czas temu wysłałam ci list. A teraz przybyłam osobiście. –Nie zwiedziesz mnie – szepnął starzec. – Wasze męki na nic się nie zdadzą. Niczego nie powiem. Nie tobie. Vivenna westchnęła i odwróciła wzrok. Nagle Lemex zadrżał i przez łóżko przelała się fala barw. Na moment ogarnęła Vivennę, spłynęła na podłogę i zgasła. Dziewczyna cofnęła się zaskoczona.

Mgnienie oka później pojawiła się jeszcze jedna. Nie była tak naprawdę falą kolorów. Była raczej falą intensyfikacji barw. Czymś, co sunąc przez pokój, sprawiało, że kolory i ich odcienie nabierały wyrazistości. Podłoga, pościel, jej sukienka – wszystko nabierało na sekundę głębi barw, po czym z powrotem bledło. –Na Austre, co to było? – spytała Vivenna. –BioChromatyczny Oddech, księżniczko – wyjaśnił oparty o framugę Denth. – Stary Lemex miał go dużo. Kilkaset Oddechów, na moje oko.

–To niemożliwe – powiedziała Vivenna. – Jest Idrianinem. Nigdy nie przyjąłby cudzego Oddechu. Denth spojrzał na Tonk Faha, który delikatnie gładził kark swej papugi. Krępy żołnierz tylko wzruszył ramionami. Z Lemeksa buchnęła jeszcze jedna fala barw. –On umiera, księżniczko – powiedział Denth. – Jego Oddech traci spoistość. –On nie ma… – Dziewczyna spojrzała na najemnika. Poczuła uścisk dłoni na ramieniu. Podskoczyła i popatrzyła na Lemeksa,

któremu udało się podnieść i wyciągnąć rękę. Patrzył prosto na nią. Księżniczka Vivenna – odezwał się i w jego oczach pojawiło się wreszcie przytomne spojrzenie. –Lemex – powtórzyła. – Kontakty. „Musisz mi o nich powiedzieć!". –Zrobiłem coś złego, księżniczko. Zamarła. –Oddech, księżniczko – ciągnął szpieg. – Odziedziczyłem go po moim poprzedniku i dokupiłem więcej. Znacznie więcej…

Boże Kolorów! – przemknęło Vivennie przez myśl. Zrobiło się jej niedobrze. –Wiem, że źle postąpiłem – szepnął Lemex. – Ale… Czułem się tak potężny. Nawet kurz był posłuszny moim rozkazom. Uczyniłem to dla dobra Idris! Ludzie obdarzeni Oddechem są w Hallandren poważani. Dzięki niemu mogłem uczestniczyć w przyjęciach, na które normalnie nie mógłbym się dostać. Gdy tylko chciałem, chodziłem na Dwór Bogów, słuchałem posiedzeń Zgromadzenia. Oddech przedłużył mi życie, byłem silniejszy niż inni w moim wieku… Zamrugał. Skupienie zniknęło z jego

oczu. –Och, Austre – wyszeptał. – Skazałem się na potępienie. Niewłaściwie skorzystałem z cudzych dusz. A teraz, umieram. –Lemex! – powiedziała głośniej Vivenna. – Nie myśl o tym teraz. Imiona! Potrzebuję imion i haseł. Nie zostawiaj mnie samej! –Potępiony – rozległ się szept. – Niech ktoś to zabierze. Proszę… Vivenna chciała się cofnąć, ale stary szpieg mocno trzymał ją za ramię. Zadrżała na myśl o posiadanym przez

niego Oddechu. –Wiesz, księżniczko – odezwał się zza niej Denth. – Najemnikom niewiele się mówi. To jedna z wad naszej profesji. Nikt nam nie ufa. Nigdy nie prosi się nas o radę. Dziewczyna obejrzała się na niego. Wciąż stał oparty o drzwi. Tonk Fah trzymał się nieco z tyłu. Stał tam także i Parlin, ściskając w dłoni swój niedorzecznie zielony kapelusz. –Ale gdyby ktoś zechciał spytać mnie o zdanie – ciągnął Denth – przypomniałbym mu, ile są warte Oddechy. Gdybyś je sprzedała,

mogłabyś założyć własną sieć szpiegowską. Albo zrobić cokolwiek, czego tylko zapragniesz. Vivenna popatrzyła na umierającego. Mamrotał coś pod nosem. –Kiedy umrze – mówił Denth – jego Oddech umrze razem z nim. Przepadnie cała jego BioChroma. –Wielka szkoda – rzucił Tonk Fah. Vivenna pobladła. –Nie przejmę ludzkich dusz! Nie obchodzi mnie, ile są warte!

–Wedle życzenia – odparł najemnik. – Mam tylko nadzieję, że jeśli nie uda ci się wypełnić misji, nikomu nie stanie się krzywda. Siri… –Nie – powiedziała Vivenna. – Nie mogłabym ich mu odebrać. Nie kłamała. Sama myśl o cudzym Oddechu mieszającym się z jej własnym, idea wciągania obcej duszy i stapiania jej z własną – wszystko to było dla niej odrażające. Znów spojrzała na umierającego szpiega. BioChroma Lemexa płonęła

teraz, nawet jego pościel lekko lśniła. Tak, lepiej będzie jeśli Oddechy umrą wraz z nim. Jednakże bez Lemeksa nikt jej w tym mieście nie pomoże, nikt jej nie ochroni, ani nie poprowadzi. Pieniędzy miała tyle, że ledwie wystarczyły na wikt i opierunek, nie mówiąc o łapówkach i potrzebnym sprzęcie. Pomyślała, że przejęcie Oddechu przypomina zagarnięcie skarbu znalezionego w jaskini, w której mieszkali bandyci. Czy ktoś odrzuca coś takiego, nawet wiedząc, że zostało zdobyte w zbrodniczy sposób? Racjonalna część jej umysłu podszeptywała, że rozpaczliwie

potrzebuje środków na przeprowadzenie misji i że mleko się już rozlało… Nie! – pomyślała z wściekłością. To niewłaściwe! Złe! Nie mogę tego wziąć. Nie mogłabym… Może mądrzej byłoby pozwolić, by ktoś inny przyjął Oddechy na jakiś czas. Wtedy byłaby w stanie spokojnie się zastanowić, co z nimi począć. Może… możliwe nawet, że udałoby się jej odnaleźć ludzi, którym zostały odebrane, i mogłaby je zwrócić. Spojrzała na Dentha i Tonk Faha. –Nie patrz tak na mnie, księżniczko. –

Denth zachichotał. – Widzę ten błysk w twoich oczach. Nie przechowam dla ciebie Oddechu. Gdybym miał w sobie tyle BioChromy, stałbym się zbyt ważny. –To zupełnie jakby chodzić po mieście z workiem złota na plecach. – Tonk Fah skinął mu głową. –Lubię swój Oddech – dodał Denth. – Mnie wystarczy jeden i jak dotąd działa świetnie. Dzięki niemu żyję, nikt nie zwraca na mnie uwagi, a co więcej, jeśli zajdzie potrzeba, będę mógł go sprzedać. Vivenna przesunęła spojrzenie na

Parlina. Ale… nie mogła go do tego zmusić. Znów popatrzyła na Dentha. –Do czego zobowiązuje was umowa z Lemeksem? Najemnik rzucił spojrzenie Tonk Fahowi, po czym znów popatrzył na księżniczkę. Wystarczyła jej jego mina. Płacono mu za posłuszeństwo. Gdyby mu rozkazała, musiałby przyjąć Oddechy. –Chodź tu – poleciła, wskazując na drugi stołek. Denth niechętnie posłuchał.

–Wiesz, księżniczko – powiedział, gdy zajął już miejsce – jeśli dasz mi ten Oddech, mógłbym z nim po prostu uciec. Byłbym wtedy bogatym zbiegiem. Nie powinnaś w ten sposób kusić pozbawionego skrupułów najemnika, nie mam racji? Zawahała się. Co właściwie stracę? Nawet jeśli ucieknie? – zastanowiła się. Rozwiązałoby to kilka jej problemów. –Weź je – rozkazała. Pokręcił głową. –To tak nie działa. Nasz przyjaciel musi mi je oddać z własnej woli.

Dziewczyna spojrzała na leżącego starca. –Więc… – Zaczęła wydawać rozkaz Lemeksowi, ale znów się zamyśliła. Austre nie chciałby, żeby sama przyjęła Oddech, bez względu na okoliczności – osoba zabierająca bliźnim Oddechy była gorsza niż handlarze niewolników. –Nie – powiedziała wreszcie. – Nie. Rozmyśliłam się. Nie weźmiemy tego Oddechu. W tej samej chwili Lemex przestał mamrotać. Podniósł wzrok i spojrzał

Vivennie w oczy. Wciąż trzymał ją za ramię. –Moje życie do twojego – odezwał się dziwnie wyraźnie i gdy chciała się odsunąć, zacisnął mocniej palce. – Mój Oddech staje się twoim. Z ust starca buchnęła rozedrgana chmura migotliwej, opalizującej mgiełki, która pomknęła w jej stronę. Vivenna zamknęła usta, otworzyła szerzej oczy. Włosy jej zbielały. Wyrwała się z uścisku szpiega, którego twarz zaczęła szarzeć, blask znikał z jego oczu, barwy wokół niego bledły.

Oddech pomknął ku niej. Zamknięcie ust nie pomogło. Mgiełka uderzyła prosto w nią, niemal jak namacalny przedmiot, i zalała jej ciało. Dziewczyna zachłysnęła się i padła na kolana. Zadrżała, czując perwersyjną rozkosz. Nagle poczuła obecność pozostałych osób. Czuła, że na nią patrzą. Ponadto – jakby ktoś zapalił światło – wszystko stało się bardziej żywe, bardziej prawdziwe i świeże. Jęknęła, drżąc w zachwycie. Usłyszała stającego u jej boku Parlina. Chłopak wołał ją po imieniu. Co jednak dziwne, była w stanie myśleć tylko o zawartej w jego głosie melodii. W każdym wypowiedzianym

przez niego słowie mogła wyróżnić wszystkie nuty. Poznawała je instynktownie. Austre, Boże Kolorów! – pomyślała, opierając się dłonią o drewnianą podłogę. Dreszcze ustępowały. Co ja zrobiłam?

11

–Ale na pewno możemy nieco nagiąć zasady – powiedziała idąca nieco za Treledeesem Siri. Spojrzał na nią. Duchowny – wysoki kapłan KrólaBoga – byłby wysoki nawet bez zdobiącej jego głowę kunsztownej mitry. Przystrojony w nią, górował nad dziewczyną niemal tak, jakby sam był jednym z Powracających. Oczywiście byłby wtedy

patykowatym, odrażającym i aroganckim Powracającym. –Prosisz o wyjątek? – spytał ze swym swobodnym akcentem z Hallandren. – Nie, Kielichu, nie sądzę, żeby coś takiego było możliwe. –Nie rozumiem dlaczego nie – uparła się dziewczyna, gdy służąca otworzyła przed nimi drzwi wiodące z zielonej komnaty do błękitnej. Treledees z szacunkiem przepuścił ją przed sobą, choć wyraźnie wyczuła, że uczynił to niechętnie. Siri zacisnęła zęby i spróbowała

podejść mężczyznę od innej strony. Vivenna w tej sytuacji zachowałaby spokój i myślała logicznie, pomyślała. Wytłumaczyłaby mu, dlaczego powinno być jej wolno opuszczać pałac, a on by jej z pewnością usłuchał. Zaczerpnęła głęboko tchu, spróbowała przepędzić z włosów czerwony odcień oraz irytację ze swego głosu. –Może mogłabym wyjść na zewnątrz choć raz? Tylko na dziedziniec? –To niemożliwe – odparł Treledees. – Skoro brak ci rozrywek, to dlaczego nie poślesz po minstreli i żonglerów? Jestem pewien, że zajęliby cię na

długi czas. I utrzymaliby cię z dala ode mnie. Czy on naprawdę nie rozumie? Nie czuła frustracji dlatego, że nie miała się czym zająć. Problem stanowiło to, że nie widziała nieba. Nie była w stanie uciec ścianom, zamkom i zasadom. Poza tym, chętnie by z kimś porozmawiała. –Przynajmniej pozwól mi spotkać się z którymś z bogów. Naprawdę nie wiem, co chcecie osiągnąć, trzymając mnie w zamknięciu. –Nie jesteś zamknięta, Kielichu – powiedział Treledees. – Trwa okres

izolacji, podczas którego powinnaś się oddać kontemplacji swego nowego mieszkania i miejsca w życiu. To starożytny i piękny zwyczaj. Dzięki temu nabierzesz szacunku dla KrólaBoga i jego boskich rządów. –Tak, ale jesteśmy przecież w Hallandren – rzuciła Siri. – W krainie rozwiązłości i frywolności! Na pewno jest sposób, by taki wyjątek był możliwy. Treledees zamarł w pół kroku. –Jeśli chodzi o religię nie ma żadnych wyjątków, Kielichu. Muszę w tej chwili założyć, że poddajesz mnie

próbie. Choć przyznaję, że z trudem przychodzi mi myśleć, iż osoba godna dotknąć Króla-Boga mogłaby wymyślić coś tak pospolitego. Dziewczyna się skrzywiła. Jestem w tym mieście od niecałego tygodnia, pomyślała, a już moja niewyparzona buzia wpędza mnie w kłopoty. A przecież Siri nie była odludkiem – uwielbiała rozmawiać, spędzać czas z innymi, śmiać się w towarzystwie innych. Niemniej nie potrafiła nakłaniać ich, by postępowali wedle jej życzeń, nie w taki sposób, jak robią to politycy. Tego powinna była nauczyć się od Vivenny.

Szli dalej. Dziewczyna miała na sobie długą, zwiewną, brązową spódnicę, która zakrywała jej stopy. Za nią ciągnął się tren. Kapłan był ubrany w złote i brązowe szaty – w te same barwy, w jakie była przystrojona służba. Siri wciąż oszałamiało to, że każdy w pałacu miał tak wiele rozmaitych strojów, choć najczęściej różniły się wyłącznie kolorami, nie krojem. Wiedziała, że nie powinna drażnić kapłanów. I tak wyczuwała, że jej nie lubią. Dalsze zaognianie sytuacji nie mogło jej pomóc. Tyle że kilka ostatnich dni upłynęło jej w straszliwej nudzie. Schwytana w

pułapkę Pałacu, pozbawiona możliwości wyjścia, bez nikogo z kim mogłaby porozmawiać. Miała wrażenie, że zwariuje. Wyjątki jednak były niemożliwe. Na to przynajmniej wyglądało. –Czy to wszystko, Kielichu? – spytał Tredlees, zatrzymując się obok drzwi. Znów odniosła wrażenie, że mężczyzna traktuje ją uprzejmie z taką samą ochotą, z jaką wypełnia inne nieprzyjemne obowiązki. Westchnęła, lecz skinęła głową. Kapłan ukłonił się, po czym otworzył

drzwi i oddalił się śpiesznie. Siri odprowadziła go wzrokiem, tupiąc nogą, z założonymi na piersi rękoma. Służki stały za nią, milczące jak zawsze. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie poszukać Niebieskopalcego, ale… nie. Skryba zawsze miał sporo pracy i nie chciała mu się narzucać. Westchnęła po raz kolejny i wydała służącym polecenie, by przygotowały jej wieczorny posiłek. Dwie kobiety przyniosły stojące pod ścianą komnaty krzesło. Siri usiadła i odpoczywała, podczas gdy znoszono jedzenie. Krzesło było miękkie, ale i tak z trudem odnajdywała pozycję, w

której nie czułaby zbolałego miejsca. Każdą z sześciu ostatnich nocy spędziła zmuszona do klęczenia nago i za każdym razem męczyła się w końcu i zasypiała. Spanie na twardej posadzce spowodowało, że czuła w plecach i karku mdlący, nieustępliwy ból. Każdego ranka Król-Bóg znikał, a ona przenosiła się do łóżka. Gdy budziła się po raz drugi, paliła pościel, po czym wybierała ubranie na nowy dzień. Co rano dostawała inne stroje do wyboru. Żaden nie powtórzył się dwukrotnie. Dziewczyna nie była pewna, skąd służki biorą tyle ubrań, dokładnie jej rozmiaru. Stała się

przez to wybredna, ponieważ wiedziała, że po raz drugi niczego nie włoży. Gdy była już ubrana, mogła robić cokolwiek, poza oczywiście opuszczeniem pałacu. Nocami kąpano ją i ponownie przebierano – znów mogła wybierać – na noc. Chcąc zapewnić sobie nieco większą wygodę, prosiła o coraz bardziej zdobne suknie, ponieważ warstwy tkaniny przydawały się jej podczas długich godzin snu w sypialnej komnacie. Zastanawiała się często, czy krawcy zdawali sobie sprawę, że owoce ich pracy były noszone tylko przez chwilę, po czym trafiały porzucone na

podłogę, gdzie używała ich w charakterze pościeli. Nie miała niczego, a mimo to mogła mieć wszystko. Egzotyczne potrawy, meble, występy artystów, książki, dzieła sztuki… wystarczyło, że poprosiła. Gdy przestawała się czymkolwiek zajmować, przedmioty zabierano. Miała więc wszystko i nic. Ziewnęła. Nieregularne godziny snu sprawiły, że chodziła z bezustannie podkrążonymi oczami i wciąż czuła zmęczenie. Wypełniająca dni pustka również w niczym nie pomagała. Gdybym choć mogła z kimś porozmawiać, przemknęło jej przez

myśl. Ale służba, kapłani i skrybowie trzymali się ściśle swych oficjalnych zadań i ról. To zresztą dotyczyło wszystkich osób, które widywała. Z wyjątkiem jego. Tylko czy on w ogóle na nią reagował? Miała wrażenie, że oglądanie jej ciała sprawia Królowi-Bogu przyjemność, ale nie dał jej ani razu najmniejszego sygnału, że chce czegoś więcej. Po prostu przyglądał się badawczo klęczącej Siri. Do tego sprowadzało się ich małżeńskie życie. Służące skończyły nakrywać do stołu, po czym stanęły pod ścianą. Robiło się

późno – zbliżała się pora wieczornej kąpieli. Muszę się pośpieszyć z kolacją, pomyślała siedząc przy stole. Nie mogę się przecież spóźnić na codzienną sesję podglądactwa.

***

Kilka godzin później Siri – wykąpana, spryskana wonnościami i odpowiednio ubrana – stanęła przed wielkimi

złotymi wrotami, które prowadziły do sypialnej komnaty Króla-Boga. Oddychała głęboko, starając się uspokoić, choć zdenerwowanie sprawiło, że jej włosy przybrały bladobrązowy odcień. Nie udało się jej jeszcze do tego przywyknąć. To głupie. Wiedziała przecież, co się stanie. A jednak, wyczekiwanie i lęk nie chciały zniknąć. Zachowanie Króla-Boga stanowiło wyraźny dowód jego władzy nad dziewczyną. Zdawała sobie sprawę, że pewnego dnia ją weźmie i że może się to wydarzyć dowolnej nocy. Przeciągająca się trwoga męczyła ją bardziej niż podczas pierwszej, pełnej przerażenia

nocy. Zadrżała. Niebieskopalcy przyjrzał się jej uważnie. Miała nadzieję, że w końcu jej zaufa, że pozwoli stawić się przed drzwiami samodzielnie i o czasie. Jak dotąd jednak przychodził, by odprowadzić ją osobiście. Przynajmniej nie pojawił się dziś podczas mojej kąpieli, pomyślała. Ciepła woda i miłe zapachy powinny ją uspokajać – niestety, kąpiele spędzała zwykle, lękając się nieuchronnej wizyty w sypialni Króla-Boga lub nadejścia jeszcze jednego sługi – mężczyzny.

Rzuciła okiem na skrybę. –Jeszcze kilka minut, Kielichu – powiedział. Skąd on to wie? – zastanowiła się. Wydawało się, że starzec został obdarzony nadnaturalnym poczuciem czasu. Sama w pałacu nie widziała ani jednego czasomierza – żadnego zegara słonecznego, pokrytej miarką świecy ani klepsydry. O umówionych spotkaniach i innych obowiązkach wszystkim przypominali służący. Niebieskopalcy spojrzał na drzwi i potem znów na nią. Gdy ich spojrzenia się spotkały, skryba

natychmiast się odwrócił. Zaczął przestępować z nogi na nogę. Czym on się tak denerwuje? – pomyślała z irytacją, spoglądając na złożone wzory pokrywające złote wrota. Przecież to nie on musi przez to przechodzić każdej nocy. –Czy… sprawy z Królem-Bogiem idą pomyślnie? – spytał znienacka skryba. Siri zmrużyła oczy. –Zauważyłem, że jesteś wciąż zmęczona – dodał. – Domyślam się, że oznacza to, że wieczorami jesteś… bardzo aktywna?

–To chyba dobrze, prawda? Wszyscy chcą, by następca tronu przyszedł na świat jak najszybciej. –Tak, oczywiście – przyznał starzec, nerwowo splatając palce. – Chodzi tylko o to, że… – Urwał i spojrzał jej w oczy. – Powinnaś być ostrożna, Kielichu. Nie rozpraszaj się. Musisz być przez cały czas czujna. Włosy Siri pokryły się niezmąconą bielą. –Mówisz tak, jakby groziło mi jakieś niebezpieczeństwo – powiedziała cicho.

–Co? Niebezpieczeństwo? – Niebieskopalcy rozejrzał się. – Nonsens. Czego miałabyś się obawiać? Sugerowałem tylko, żebyś była czujna, na wypadek gdyby Król-Bóg zażądał twej obecności. Och, już czas. Miłego wieczoru, Kielichu. Otworzył drzwi, położył dłoń na jej plecach i wprowadził ją do komnaty. W ostatniej chwili przysunął usta do jej ucha. –Powinnaś na siebie uważać, dziecko – szepnął. – W tym pałacu nie wszystko jest tym, czym się wydaje. Siri zmarszczyła czoło i odwróciła się,

ale na twarzy skryby pojawił się już fałszywy uśmiech. Zamknął drzwi. O czym on, na Austre, mówił? – przemknęło jej przez myśl i zatrzymała się, zapewne na zbyt długo, przy wejściu. Wreszcie spojrzała w głąb komnaty i westchnęła. W palenisku jak zwykle tańczyły płomienie, choć ogień był mniejszy niż zwykle. Był tam. Siri nie musiała nawet patrzeć w stronę łoża, by mieć pewność. Gdy jej wzrok przywykł do półmroku, zauważyła, że kolor płomieni błękit, czerwień, a nawet czerń – jest zbyt intensywny, zbyt

nasycony. Suknia dziewczyny, uszyta z przepysznej złotej satyny, jakby się jarzyła. Wszystko, co było białe – na przykład koronki jej stroju – odmieniło się nieco i pokryło delikatną tęczą, jak oglądane przez pryzmat. W głębi ducha pożałowała, że nie jest w dobrze oświetlonej sali, w której mogłaby w pełni docenić wspaniałość BioChromy. Ale oczywiście nie było w tym nic dobrego. Oddech Króla-Boga stanowił wynaturzenie. Władca karmił się duszami innych ludzi i barwy, które wywoływał, choć piękne, powstawały ich kosztem.

Roztrzęsiona Siri rozsznurowała wstążki z boku sukni i pozwoliła jej opaść na posadzkę. Długie rękawy zsunęły się swobodnie, stan i spódnica zaszeleściły na podłodze. Rytuału dopełniła, zsuwając ramiączka koszuli, którą rzuciła obok sukienki. Wyszła spomiędzy leżących na ziemi fałd materiału, ukłoniła się i przyjęła zwyczajową pozycję. Jej plecy zaprotestowały i dziewczyna ze smutkiem pomyślała o czekającej ją, kolejnej spędzonej w niewygodzie nocy. Mogliby chociaż dopilnować, przemknęło jej przez głowę – żeby ogień w kominku płonął jak należy. Nocami, w wielkim kamiennym pałacu

panował chłód, nawet mimo tropikalnego klimatu Hallandren. Chłód odczuwalny zwłaszcza przez kogoś, kto był nagi. Skup się na Niebieskopalcym, przykazała sobie, starając się zająć myśli. Co takiego chciał mi powiedzieć? W pałacu nie wszystko jest tym, czym się wydaje? Czy ostrzegał ją przed gniewem Króla-Boga, przypominając, że władca w dowolnej chwili mógł skazać ją na śmierć? O tym przecież bardzo dobrze wiedziała. Jak mogłaby zapomnieć, skoro Susebron siedział mniej niż piętnaście stóp od niej i

przyglądał się jej pośród otaczających cieni? Nie, skryba na pewno mówił o czymś innym. Uznał, że przestrogę należy przekazać jej po cichu, tak by nie usłyszał jej nikt inny. Powinnaś być ostrożna… Zapachniało to polityką. Siri zacisnęła mocniej zęby. Gdyby uważniej słuchała swych nauczycieli, może byłaby w stanie wyłowić subtelną wskazówkę, kryjącą się w ostrzeżeniu Niebieskopalcego. Ja naprawdę nie potrzebuję już kolejnych powodów do niepokoju, myślała. Skoro starzec miał jej coś do powiedzenia, to dlaczego nie zrobił

tego wprost? Mijały kolejne minuty, a dziewczyna powtarzała sobie słowa skryby raz po raz, jak ktoś, kto nie może zasnąć. Było jej jednak zbyt niewygodnie i zimno, by mogła dojść do jakichkolwiek wniosków. Bała się przez to coraz bardziej. Vivenna by to zrozumiała. Vivenna zapewne instynktownie pojęłaby, dlaczego Król-Bóg nie chce z nią sypiać. Udałoby jej się to zmienić już pierwszej nocy. Siri była jednak niedouczona i mogła jedynie starać się – bardzo się starać, tak jak uczyniłaby to Vivenna – być najlepszą żoną i w ten sposób służyć

Idris. Starała się być taką kobietą, jaką wszyscy chcieli w niej widzieć. Wciąż jej to nie wychodziło. Wiedziała również, że nie będzie w stanie żyć w ten sposób zbyt długo. W pałacu czuła się jak w pułapce. Kapłani na wszystkie jej prośby i argumenty reagowali jedynie wznoszeniem oczu do nieba. Nie umiała nawet zainteresować sobą Króla-Boga na tyle, by chciał z nią obcować jak z żoną. A teraz okazało się, że coś jej może zagrażać, choć nie wiedziała nawet co i z której strony. Innymi słowy, dziewczyna czuła

wszechogarniającą frustrację i niepokój. Jęknęła. Czując ból w każdej kończynie, wyprostowała się i usiadła na środku ciemnej komnaty, po czym spojrzała na ciemniejącą w rogu postać. –Czy zechciałbyś to po prostu zrobić? – wydukała. Cisza. Siri zrozumiała, co właśnie zrobiła, i jej włosy zbielały jak kość. Zesztywniała, spuściła wzrok, zmęczenie uleciało, zastąpione

gwałtownym lękiem. Czego się spodziewała? Król-Bóg mógł w każdej chwili wezwać sługi i kazać ją zabić. Tak naprawdę zresztą wcale nie musiał nikogo przywoływać. Mógł ożywić suknię Siri i polecić jej udusić dziewczynę. Mógł nakazać dywanowi, by ją zdławił. Prawdopodobnie nie wstając z krzesła, mógł nawet zrzucić jej sufit na głowę. Siri czekała, dysząc ciężko, zdjęta strachem, spodziewając się wybuchu wściekłości i zemsty władcy. Ale… nie stało się nic. Mijały kolejne minuty.

Wreszcie dziewczyna podniosła wzrok. Król-Bóg poruszył się, wyprostował i w dalszym ciągu obserwował ją z wysokości stojącego obok łoża wielkiego krzesła. Refleksy światła tańczyły w oczach władcy. Jego rysów nie widziała wyraźnie, lecz nie wydawał się rozgniewany. Był po prostu zimny i niedostępny. Już chciała spuścić wzrok, ale się zawahała. Skoro jej wybuch nie sprowokował żadnej reakcji, to przyglądanie się mu, nie mogło sprowadzić na nią niczego gorszego. Uniosła więc głowę i spojrzała Susebronowi w oczy, mając przy tym świadomość, że postępuje niemądrze.

Vivenna nigdy nie sprowokowałaby tego człowieka. Pozostałaby cicha i skromna i albo rozwiązałaby problem, albo – jeśli żadne rozwiązanie nie istniało – klęczałaby co noc, dopóki jej cierpliwość nie wywarłaby wrażenia nawet na Królu-Bogu Hallandren. Tyle że Siri nie była Vivenną i musiała się z tym pogodzić. Władca wciąż się jej przyglądał. Dziewczyna poczuła, że się rumieni. Klęczała przed nim zupełnie naga już przez sześć nocy z rzędu, ale patrzenie nań było zupełnie czym innym. Nie pochyliła się jednak. Wciąż na kolanach, przyglądała się mu, niemal przemocą odpędzając senność.

A nie było to łatwe. Była zmęczona, a nowa pozycja okazała się trudniejsza do utrzymania nawet od głębokiego ukłonu. Mimo to czekała i patrzyła. Mijały godziny. Wreszcie – mniej więcej o tej samej porze, o której dotąd opuszczał sypialnię – Król-Bóg podniósł się z miejsca. Siri zesztywniała, czując gwałtowną falę przerażenia. Władca jednak ruszył po prostu do drzwi. Zastukał w nie lekko i służący czekający po drugiej stronie otworzyli. Wyszedł i wrota się zamknęły. Siri czekała w napięciu. Nie pojawili

się żołnierze i nie aresztowali jej, nie wpadli też kapłani z wymówkami. Po jakimś czasie dziewczyna podeszła do łoża i zagrzebała się w pościeli, ciesząc się jej ciepłem. Ten cały Król-Bóg, pomyślała osuwając się w sen, jest z pewnością mniej surowy, niż wszyscy uważają. Zasnęła.

12

Wreszcie nadszedł moment, w którym Dar Pieśni musiał wysłuchać petycji. Było to niezwykle męczące, ponieważ Uroczystości Zaślubin miały trwać jeszcze przez kilka następnych dni. Ludzie jednak potrzebowali swych bogów bez względu na święto. Wiedział, że nie powinien odczuwać z tego powodu irytacji. Z powodu związanej ze ślubem władcy fety – na obchodach której szczęśliwie nie

pojawiła się ani panna młoda, ani pan młody – i tak miał wolny niemal cały tydzień, i to powinno mu wystarczyć. Poza tym, jedynym, co musiał robić, było spędzanie kilku godzin dziennie na oglądaniu dzieł sztuki i wysłuchiwaniu ludzkich lamentów. Naprawdę niewiele. Nawet jeśli doprowadzało go to do szału. Westchnął i rozparł się wygodniej na swym tronie. Na głowie miał haftowaną czapkę, do której włożył dopasowaną kolorami – czerwienią i złotem – luźną szatę. Fałdy stroju wiły się wokół jego ramion i torsu. Z płaszcza zwieszały się złote frędzle. Podobnie jak w przypadku wszystkich

strojów Powracającego, wkładanie na siebie tego ubrania było czynnością jeszcze bardziej złożoną od jego kroju. Gdyby nagle opuścili mnie słudzy, pomyślał z cieniem wesołości, nie potrafiłbym się nawet ubrać. Oparł głowę na pięści, łokieć umieścił na oparciu tronu. Ta sala pałacu otwierała się bezpośrednio na porośnięty trawą dziedziniec Dworu Bogów – niepogoda była w Hallandren rzadkością, a znad morza dolatywał słono pachnący, chłodny wietrzyk. Zamknął oczy i głęboko wciągnął powietrze.

Zeszłej nocy znów śnił o wojnie. Llarimar uznał, że to szczególnie znaczący fakt. Dar Pieśni był tylko lekko zaniepokojony. Wszyscy przecież powtarzali, że jeśli do konfliktu rzeczywiście dojdzie, to Hallandren bez trudu zwycięży. Aczkolwiek, jeśli to była prawda, to dlaczego wciąż widział w koszmarach płonące T'Telir? Nie jakąś odległą idriańską wioskę, ale swoje własne miasto. To nic nie znaczy, powtórzył w duchu z naciskiem. Te sny to tylko odzwierciedlenie moich lęków. –Następna petycja, Wasza Miłość –

szepnął stojący u jego boku Llarimar. Dar Pieśni westchnął i otworzył oczy. Pod obiema ścianami komnaty stali kapłani w swych długich szatach i zdobnych nakryciach głowy. Skąd ich się tylu wzięło? Czy jakikolwiek bóg naprawdę potrzebuje tak licznej świty? Na zewnątrz, na trawniku czekała długa kolejka ludzi. Wyglądali żałośnie i przygnębiająco. Część z nich zanosiła się kaszlem, wywołanym chorobą. Ależ ich wielu, pomyślał, gdy przyprowadzono do niego następną kobietę. Chyba powinienem był się tego spodziewać. Nie rozmawiałem z

nimi od niemal tygodnia. –Wiercipięto – zwrócił się do swego kapłana. – Idź i powiedz oczekującym, by usiedli. Nie ma powodu, żeby przez cały czas stali. To może trochę potrwać. Llarimar wyraźnie się zawahał. Pozycja stojąca była oczywistą oznaką szacunku. Po chwili jednak skinął głową i nakazał gestem jednemu z młodszych kapłanów przekazać zebranym posłanie od boga. Tylu ludzi chce się ze mną spotkać, myślał Dar Pieśni. Co musiałbym

zrobić, żeby ich przekonać, że jestem do niczego? Jak mógł sprawić, by przestali go nachodzić? Po pięciu latach wysłuchiwania próśb i petycji nie był, szczerze powiedziawszy, pewien, czy zniesie jeszcze pięć kolejnych. Kobieta zbliżyła się do jego tronu. W ramionach niosła dziecko. Nie, tylko nie dziecko. Dar Pieśni skrzywił się. –O, wielki – zaczęła, padając przed nim na kolana. – Panie Odwagi. Dar Pieśni milczał.

–To Halan, moje dziecko – mówiła kobieta, wyciągając ku bogu ręce, w których trzymała syna. Gdy zbliżyła je do aury Powracającego, kocyk rozbłysnął intensywnym błękitem, różniącym się dwa i pół stopnia od czystego koloru. Dar Pieśni bez trudu dostrzegł, że chłopiec cierpi na straszliwą chorobę. Schudł tak bardzo, że schła na nim skóra. Oddech dziecka był tak słaby, że migotał niepewnie niczym płomień dopalającej się świecy. Czekała je śmierć jeszcze przed końcem dnia. –Uzdrowiciele mówią, że zapadł na śmiertelną febrę – powiedziała matka

Halana. – Wiem, że umiera. Dziecko wydało z siebie słaby odgłos, coś w rodzaju stłumionego kaszlnięcia. Na prawdziwy płacz brakowało mu sił. –Proszę, o Wielki – mówiła dalej kobieta, pociągając nosem i pochylając głowę. – Och, proszę. Był odważny, tak samo jak ty. Oddam za niego swój Oddech, Oddechy wszystkich z mojej rodziny. Będziemy ci służyć przez sto lat, zrobię cokolwiek, tylko błagam, ocal go. Dar Pieśni przymknął powieki.

–Proszę – wyszeptała. –Nie mogę – odparł bóg. Cisza. –Nie mogę – powtórzył. –Dziękuję, mój panie – odpowiedziała wreszcie szeptem. Dar Pieśni otworzył oczy i ujrzał odprowadzaną kobietę, szlochającą cicho i przyciskającą mocno synka do piersi. Zebrani w kolejce ludzie także ją obserwowali. Na ich twarzach malowały się jednocześnie nieszczęście i nadzieja. Nie udało się

kolejnemu proszącemu, co oznaczało, że oni wciąż mieli szansę. Szansę na to, żeby go błagać, by się zabił. Dar Pieśni podniósł się nagle z miejsca, zerwał czapkę z głowy i odrzucił ją na bok. Mocnym szarpnięciem otworzył drzwi w tylnej ścianie komnaty i wyszedł. Drzwi głośno trzasnęły. Słudzy i kapłani ruszyli natychmiast za nim. Odwrócił się ku nim na pięcie. –Wynoście się stąd! – rzucił, machając ręką.

Na ich twarzach pojawiło się zaskoczenie. Nie byli przyzwyczajeni do takich wybuchów gniewu swego pana. –Zostawcie mnie w spokoju! – krzyknął. Kolory w sali zapłonęły intensywniej, reagując na rozedrgane emocje boga. Służący cofnęli się, zmieszani. Wrócili niepewnie do otwierającej się na trawnik komnaty i zamknęli za sobą drzwi. Dar Pieśni został sam. Oparł dłoń o ścianę. Oddychał głęboko. Wolną ręką przetarł skroń. Dlaczego tak się pocił?

Przecież wysłuchał już tysięcy takich próśb i wiele z nich dotyczyło spraw gorszych niż ta ostatnia, posyłał na śmierć ciężarne kobiety, dzieci i ich rodziców, powierzał nieszczęściu osoby wierne i niewinne. Nie miał powodu do tak ostrej reakcji. Był w stanie to znieść. To tak naprawdę nic trudnego. Podobnie jak cotygodniowe pochłanianie Oddechu kolejnej osoby. Niewielka cena za… Drzwi stanęły otworem i ktoś wszedł do komnaty. Dar Pieśni nawet się nie obrócił. –Czego oni ode mnie chcą,

Llarimarze? – spytał ostro. – Czy naprawdę myślą, że to zrobię? Ja? Dar Pieśni zwany Samolubnym? Czy rzeczywiście sądzą, że poświęcę swe życie dla jednego z nich? Llarimar milczał przez kilka chwil. –Obdarzasz ich nadzieją, Wasza Miłość – odezwał się wreszcie. – Ostatnią, najmniejszą nadzieją. Nadzieja stanowi część wiary – część wiedzy o tym, że pewnego dnia, któryś z twoich wyznawców dostąpi cudu. –A co, jeśli się mylą? – zapytał Dar Pieśni. – Nie chcę umierać. Jestem

próżny, lubię życie w luksusie. Tacy jak ja nie umierają za innych, nawet jeśli są przypadkiem bogami. Llarimar nie odpowiedział. –Ci dobrzy już nie żyją, Wiercipięto – podjął Dar Pieśni. – Kojąca Mądrością, Jasny Cień: ci bogowie oddali życie za wiernych i już ich nie ma. Wszyscy pozostali, mnie nie wyłączając, to sami egoiści. Od jakiego czasu żadna petycja nie została wysłuchana? Od trzech lat? –Mniej więcej, Wasza Miłość – przytaknął cicho kapłan.

–Bo dlaczego miałoby być inaczej? – Dar Pieśni roześmiał się. – Przecież żeby uleczyć któregoś z wiernych, ktoś z nas musi umrzeć. Czy nie uważasz, że to niedorzeczne? Co to za religia, która nakłania ludzi, by Prosili boga o samobójstwo? – Powracający pokręcił głową. – To jakaś ironia. Jesteśmy dla nich bogami dopóty, dopóki nas nie zabiją. I wydaje mi się, że wiem, dlaczego niektórzy bogowie się poddają. To przez te prośby, przez codzienne ich wysłuchiwanie, ze świadomością, że możesz jednego z nich zbawić, a nawet, że pewnie powinieneś, skoro twoje własne życie nie jest nic warte.

Sama ta wiedza wystarczy, by oszaleć. By oszaleć i żeby się zabić! – Uśmiechnął się, spoglądając na wysokiego kapłana. – Samobójstwo przez ubóstwienie. Jakież to teatralne. –Czy mam odwołać resztę petycji, Wasza Miłość? – Llarimar w najmniejszym stopniu nie wyglądał na wstrząśniętego czy zmartwionego wybuchem boga. –Pewnie, dlaczego nie. – Dar Pieśni machnął ręką. – Przyda im się lekcja teologii. Powinni zrozumieć, jakim jestem bezużytecznym bogiem. Odeślij ich i każ wrócić jutro. O ile

oczywiście będą na tyle głupi, by jeszcze się tu pojawić. –Tak, Wasza Miłość – Kapłan się ukłonił. Czy Llarimar naprawdę nigdy się na mnie nie wścieka? – zastanowił się Powracający. Przecież akurat on powinien dokładnie rozumieć, że na mnie nie można polegać! Odwrócił się i odszedł, a Llarimar wrócił do sali próśb. Za bogiem nie ruszył żaden sługa. Nawet nie próbowali. Dar Pieśni przeszedł przez pierwszą czerwoną komnatę, potem przez następną w tym samym kolorze,

aż wreszcie, mijając kilka kolejnych pomieszczeń, dotarł do schodów i wszedł na piętro. Tutaj pałac był otwarty ze wszystkich stron. Było to tak naprawdę wielkie, przykryte dachem patio. Ruszył w drugą stronę – by znaleźć się jak najdalej od miejsca, w którym czekali wierni. Wiał silny wiatr. Czuł, jak szarpie jego szatę, jak niesie wonie, które, wirując wokół palm, przebyły setki mil nad oceanem, by wreszcie dotrzeć na Dwór Bogów. Stał tak długą chwilę i spoglądał na miasto i rozciągające się za nim morze. Mimo tego, co czasem mawiał, nie chciałby opuścić swojego wygodnego domostwa na dworze. Nie

był stworzony do życia w dżungli, stanowczo wolał przyjęcia. Niekiedy jednak żałował, że nie chce być kimś innym. Ciążyły mu słowa Porannej Rosy: „Któregoś dnia będziesz musiał się opowiedzieć po którejś ze stron. Jesteś w końcu bogiem". To prawda, był ich bogiem, czy tego chciał, czy nie. Bardzo go to irytowało. Tak bardzo starał się być bezużyteczny i próżny. A oni wciąż przychodzili. „Przydałaby się nam twoja pewność… Jesteś lepszym człowiekiem, niż

chcesz to przyznać". Dlaczego działo się tak, że im usilniej starał się przekonać wszystkich, że jest idiotą, tym bardziej byli przekonani, że kryje się w nim jakaś niezmierna głębia? Na jednym oddechu nazywali go kłamcą i chwalili jego rzekome, ukryte cnoty. Czy naprawdę nikt nie rozumie, że można być osobą miłą i zarazem bezużyteczną? Przecież nie każdy wygadany dureń jest przebranym bohaterem. Jego wyczulony zmysł życia ostrzegł go o powrocie Llarimara na długo, zanim usłyszał kroki. Kapłan zbliżył

się do boga i stanął obok niego. Oparł ręce na barierce, która, jako że zbudowano ją z myślą o bogach, była umieszczona dlań o jakieś dwie stopy za wysoko. –Odeszli – powiedział Llarimar. –Bardzo dobrze – mruknął Dar Pieśni. – Wydaje mi się, że czegoś jednak dziś dokonaliśmy. Uniknąłem spełnienia swego obowiązku, krzyczałem na swych służących i się dąsałem. Bez wątpienia, po czymś takim wszyscy będą tym bardziej przekonani, że jestem jeszcze bardziej honorowy i szlachetny, niż dotąd myśleli. Jutro proszących

przyjdzie dwa razy tyle, a ja nie zejdę z drogi prowadzącej mnie ku nieuchronnemu szaleństwu. –Nie możesz oszaleć – przypomniał cicho Llarimar. – To niemożliwe. –Oczywiście, że mogę – odparł Dar Pieśni. – Wystarczy, że się odpowiednio mocno skupię. Najciekawszą cechą szaleństwa jest to, że zachodzi ono w głowie. –Widzę, że wrócił ci twój zwykły humor – zauważył bez przekonania kapłan. –Wiercipięto, ranisz me uczucia. Mój

humor z całą pewnością nie jest zwykły. Przez kilka minut trwali w milczeniu. Llarimar nie ganił ani nie komentował decyzji i działań boga. Zachowywał się jak dobry kapłan. To sprawiło, że Darowi Pieśni przyszła do głowy pewna myśl. –Wiercipięto, jesteś mym wysokim kapłanem. –Tak, Wasza Miłość. Bóg westchnął. –Naprawdę musisz lepiej się

wsłuchiwać w moje słowa. Jako wysoki kapłan powinieneś był odpowiedzieć w bardziej wyrafinowany sposób. Przepraszam, Wasza Miłość. –Nie przepraszaj, tylko postaraj się następnym razem. Ale, ale… znasz się na teologii i takich tam? –Studiowałem co nieco, Wasza Miłość, –Cóż, więc jaki jest z religijnego punktu widzenia, sens istnienia bogów, którzy mogą uleczyć jedną jedyną osobę, po czym sami umierają? Mnie to się wydaje bez sensu. W ten sposób

bardzo łatwo przetrzebić cały panteon. Llarimar wychylił się i wyjrzał na miasto. –To skomplikowana kwestia, Wasza Miłość. Powracający nie są po prostu bogami – są ludźmi, którzy umarli i którzy postanowili Wrócić, by dzielić się swymi błogosławieństwami i wiedzą. W końcu tylko ten, kto już raz umarł, może nam powiedzieć cokolwiek o drugiej stronie. –To chyba racja. –Chodzi o to, Wasza Miłość, że

Powracający nie powinni tu zostawać. Przedłużamy ich życie, umożliwiając im błogosławienie większej liczby wiernych. Ale tak naprawdę powinni pozostać z nami tylko do chwili, w której zrobią to, co do nich należy. –A co do nich należy? – zapytał Dar Pieśni. – Trochę to niejasne. Kapłan wzruszył ramionami. –Powracający mają… cel. Każdy ma inny. Znałeś swój, zanim postanowiłeś tu wrócić, ale przekroczenie Opalizującej Fali osłabia wspomnienia. Jeśli zostaniesz wśród nas wystarczająco długo, przypomnisz

sobie wreszcie, dlaczego zdecydowałeś się na Powrót. A petycje… one pomagają wam sobie to przypomnieć. –Czyli Powróciłem, by uratować komuś życie? – rzucił Dar Pieśni i zmarszczył czoło. Poczuł się zawstydzony. Przez pięć lat niewiele czasu spędził, studiując własną teologię. Ale przecież miał od tego kapłanów. –Niekoniecznie, Wasza Miłość. – Llarimar pokręcił głową. – Może rzeczywiście wróciłeś, by kogoś uratować, ale bardziej prawdopodobne jest to, że znalazłeś

się tutaj, by podzielić się z nami jakąś informacją o życiu po śmierci. Albo żeby wziąć udział w jakimś wielkim wydarzeniu. Pamiętaj, proszę, że to właśnie twoja bohaterska śmierć obdarzyła cię energią do Powrotu. Twój cel może być z nią w jakiś sposób związany. – Llarimar umilkł na chwilę nieco zamglił mu się wzrok. – Widziałeś coś, panie. Z tamtej strony można oglądać przyszłość, niczym zwój, który rozwija się w nieskończonej harmonice kosmosu. I zmartwiło cię to, co w niej zobaczyłeś – jakieś przyszłe wydarzenie. Zamiast pozostawać tam w spokoju, postanowiłeś skorzystać z okazji,

jaką otrzymałeś dzięki swej mężnej śmierci, i Powróciłeś do świata żywych. Zdecydowałeś się coś naprawić, podzielić się swą wiedzą, albo w inny sposób pomóc tym, którzy jeszcze żyją. Pewnego dnia, kiedy wypełnisz już swoje zadanie, skorzystasz z petycji, by wyszukać kogoś, kto zasługuje na twój Oddech. A potem będziesz mógł kontynuować swą wędrówkę po Opalizującej Fali. My, jako twoi wyznawcy, musimy zaopatrywać cię w Oddech i utrzymywać przy życiu tak długo, jak będzie trzeba, byś osiągnął swój cel, czymkolwiek się okaże. Tymczasem nękamy cię pytaniami o wróżby i

błogosławieństwa, którymi mogą obdarzać innych tylko ludzie, którzy musnęli – jak ty – przyszłość. Dar Pieśni przez chwilę się zastanawiał. –A jeśli ja nie wierzę? – zapytał w końcu. –W co, Wasza Miłość? –W to wszystko – wyjaśnił Dar Pieśni. – W to, że Powracający są bogami. W to, że te wizje są czymś więcej niż chaotycznymi gierkami mojego mózgu. Co, jeśli nie wierzę, że mój Powrót miał związek z jakimkolwiek

planem czy celem? –W takim razie być może wróciłeś, żeby w to uwierzyć. –Zaczekaj… Twierdzisz, że po drugiej stronie – tam, gdzie z pewnością wierzyłem w istnienie jakiejś drugiej strony – zdałem sobie sprawę, że jeśli Powrócę, przestanę wierzyć w drugą stronę, i wróciłem właśnie po to, by odkryć w sobie wiarę w jej istnienie, którą utraciłem tylko dlatego, że Powróciłem? Llarimar umilkł i uśmiechnął się. –No tak, mój ostatni argument trochę

się chwieje pod ciosami logiki, prawda? –Tak troszkę. – Dar Pieśni odpowiedział uśmiechem. Odwrócił się i jego wzrok padł na górujący nad całym dworem monumentalny pałac Króla-Boga. – Co o niej sądzisz? –O nowej królowej? – spytał kapłan. – Nie widziałem jej, Wasza Miłość. Zostanie zaprezentowana dopiero za kilka dni. –Nie pytam o osobę, tylko o skutki jej pojawienia się. Llarimar spojrzał nań uważniej.

–Czyżbyś, Wasza Miłość, zainteresował się nagle polityką? –Tak, tak, wiem, wiem. Dar Pieśni jest hipokrytą. Odpokutuję za to później. Ale teraz odpowiedz mi na pytanie. –Nie wiem, co o tym myśleć, Wasza Miłość – odparł kapłan, uśmiechając się. – Od dwudziestu lat uważano, że sprowadzenie księżniczki z królewskiego rodu to dobry pomysł. Tak, pomyślał bóg. Ale tamten dwór przestał istnieć. Powracający uznali, że zasilenie dynastii Hallandren królewską krwią będzie korzystne. Ale ci bogowie – ci którzy sądzili, że

wiedzą co począć po przybyciu Idrianki – od dawna już nie żyją. A ci, którzy ich zastąpili, okazali się o wiele gorsi. Jeśli to, co powiedział Llarimar było prawdą, to wszystko, co Dar Pieśni oglądał we śnie, było ważnym zwiastunem. Każdy ukazujący wojnę koszmar. Wszystkie dręczące go złe przeczucia. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu miał wrażenie, że Hallandren pędzi w dół po górskim zboczu, zupełnie nie wiedząc, że otwiera się przed nim bezdenna przepaść. –Jutro odbędzie się Zgromadzenie

Dworskie, prawda? – spytał Powracający, nie odrywając oczu od czarnego pałacu. –Tak, Wasza Miłość. –Skontaktuj się z Poranną Rosą. Dowiedz się, czy mogę jej towarzyszyć podczas spotkania. Może uda jej się mnie jakoś rozerwać. Wiesz, że od polityki boli mnie głowa. –Ciebie nie może boleć głowa, Wasza Miłość. Dar Pieśni widział w oddali wychodzących z dworu wyproszonych ludzi – wracali do miasta, zostawiając

za sobą dwór bogów. –A już się łudziłem – powiedział cicho.

***

Siri stała w ciemnej sypialni i wyglądała przez okno. Pałac KrólaBoga był wyższy od otaczających murów, a okna komnaty wychodziły na wschód. Daleko przed nią widniało

morze. Dziewczyna patrzyła na fale i czuła żar popołudniowego słońca. Teraz, gdy miała na sobie tylko cienką koszulę, żar był przyjemny, zwłaszcza że wiejąca znad oceanu bryza nie pozwalała się mu rozszaleć. Wiatr igrał w jej długich włosach, szarpał za ubranie. Powinna już nie żyć. Odezwała się bezpośrednio do KrólaBoga, usiadła, a co gorsza postawiła mu żądanie. Cały ranek oczekiwała kary. I nic się nie wydarzyło. Pochyliła się nad parapetem i skrzyżowała przedramiona na kamiennej płycie. Zamknęła oczy, chłonąc powiew od morza. W głębi ducha wciąż była przerażona swoim

postępkiem. Ale ten lęk z każdą chwilą malał. Przez cały czas postępowałam źle, pomyślała. Pozwoliłam, by kierowały mną lęki i niepokój. Dotąd bardzo się nimi przejmowała. Robiła po prostu to, co wydawało się słuszne. Teraz zaczynała podejrzewać, że powinna była unieść głowę w obliczu władcy już kilka dni temu. A może jednak nie była dostatecznie ostrożna. Może kara nadejdzie? Niemniej, w tej chwili miała wrażenie, że udało się jej czegoś dokonać. Uśmiechnęła się i otworzyła oczy.

Pozwoliła, by jej włosy przybrały jasnożółtą barwę. Najwyższa pora, by przestać się bać.

13

–Oddam to – powiedziała z naciskiem Vivenna. Siedziała z najemnikami w domu Lemeksa. Wczoraj została zmuszona do przyjęcia Oddechów, po czym spędziła bezsenną noc, zostawiając zajęcie się ciałem starego szpiega pielęgniarce i nowym towarzyszom. Nie mogła sobie przypomnieć chwili, gdy zasnęła wyczerpana stresem całego dnia. Pamiętała tylko, że położyła się, by

przez chwilę odetchnąć w drugiej sypialni na piętrze. Kiedy się obudziła, ze zdziwieniem stwierdziła, że najemnicy wciąż tam są. Najwyraźniej, wraz z Parlinem, spali na dole. Sen nie pomógł w rozwiązaniu jej problemów. Wciąż była w posiadaniu tego odrażającego Oddechu i nadal nie miała pojęcia, jak poradzi sobie w Hallandren bez pomocy Lemeksa. Choć, jeśli chodziło o BioChromę, wiedziała, co powinna zrobić. Mogła ją oddać. Zebrali się w salonie. Podobnie jak większość miejsc w Hallandren i ten

pokój niemal pęczniał od barw. Ściany były wyłożone cienkimi listewkami przypominającego trzcinę drewna, pomalowanego jaskrawą żółtą i zieloną farbą. Vivenna nie mogła nie zauważyć, że każdy odcień był w tej chwili bardziej intensywny niż przedtem. Zyskała też dziwnie silną umiejętność rozróżniania barw – ich odcieni i tonów. Instynktownie wyczuwała jak daleki jest każdy z nich od ideału. Zupełnie jakby obdarzono ją wzrokiem doskonałym. I bardzo, ale to bardzo ciężko było jej nie zwracać uwagi na piękno tych kolorów.

Denth stał oparty o przeciwległą ścianę. Tonk Fah wyciągnął się na sofie i co jakiś czas ziewał. Kolorowy ptak przysiadł na jego stopie. Parlin wyszedł i trzymał straż na zewnątrz. –Oddasz, księżniczko? – spytał Denth. –Tak, oddam – powiedziała Vivenna. Siedziała skromnie na kuchennym stołku, ignorując miękkie kanapy i fotele. – Poszukamy nieszczęśników, którzy zostali okradzeni przez waszą kulturę z BioChromy, i każdemu oddam jeden Oddech. Denth rzucił okiem na Tonk Faha,

który znów tylko ziewnął. –Księżniczko – odezwał się najemnik – nie można oddać pojedynczego Oddechu. Można jedynie pozbyć się naraz całości. –Razem z twoim własnym – dodał Tonk Fah. Denth skinął głową. –Co uczyniłoby cię Bezbarwną. Na tę myśl Vivenna poczuła uścisk w żołądku. Nie tylko utraciłaby, tak niedawno otrzymane piękno i barwy, ale także własny Oddech, swą

duszę… Jej włosy zrobiły się niemal zupełnie białe. –Nie – zdecydowała – w takim razie nie mogę tego zrobić. W salonie zapadła cisza. –Mogłaby coś Przebudzić – zauważył Tonk Fah i zamachał nogą. Papuga zaskrzeczała. – Wcisnąć Oddechy w parę gaci, czy coś takiego. –Słusznie – przyznał Denth. –A… co wtedy? – zaniepokoiła się Vivenna.

–Mamy na myśli ożywianie przedmiotów, księżniczko – wyjaśnił najemnik. – Martwych przedmiotów. To pozbawiłoby cię części Oddechu, a przedmiot stałby się w pewnym sensie żywy. Większość Rozbudzających robi to tylko na jakiś czas, ale nie ma powodu, żebyś ty nie zostawiła swego Oddechu w Przebudzonej rzeczy na zawsze. Rozbudzanie. Odbieranie dusz ludziom i przekazywanie ich nieumarłym potworom. Z jakiegoś powodu Vivenna czuła, że w oczach Austre byłby to czyn jeszcze bardziej odrażający niż samo tylko posiadanie Oddechu. Westchnęła i pokręciła

głową. Ponadto problem BioChromy stanowił – jak się obawiała – jedynie wymówkę, z której skrzętnie korzystała, by nie myśleć o tym, co pocznie bez Lemeksa. Co robić? Denth usiadł obok niej na krześle i oparł stopy na podnóżku. Wyglądał lepiej niż Tonk Fah – czarne włosy związał w schludny koński ogon, twarz miał gładko ogoloną. –Nie cierpię pracy najemnika – powiedział. – Wiesz dlaczego? Dziewczyna uniosła brew. –Brak jakiegokolwiek ubezpieczenia

– dodał najemnik. – Zajmujemy się niebezpiecznymi i nieprzewidywalnymi sprawami. A nasi pracodawcy często umierają przed wypłatą. Paskudny nawyk. –I zazwyczaj nie na katar – zauważył Tonk Fah. – Dużo częściej wybierają miecze. –Pomyśl, w jakim kłopocie znaleźliśmy się teraz – ciągnął Denth. – Bez pracodawcy nie wiemy co począć. Vivenna zamarła. Czy to znaczy, że umowa wygasła? – zastanowiła się. Wiedzą, że jestem księżniczką Idris.

Co zrobią z tą informacją? Czy to dlatego zostali tu na noc i nie odeszli? Czy będą mnie szantażować? Denth przyjrzał jej się bacznie. –Widzisz? – zwrócił się do Tonk Faha. –Tak – odpowiedział krępy najemnik. – Myśli o tym. Denth oparł się wygodniej na krześle. –Właśnie to mnie denerwuje. Dlaczego wszyscy zakładają, że kiedy skończy się umowa, zostaną przez najemników zdradzeni? Uważasz, że biegamy po świecie, dźgając ludzi dla

zabawy? Myślisz, że medycy mają ten problem? Czy ktokolwiek się niepokoi, że gdy tylko przestanie opłacać lekarza, ten zaśmieje się demonicznie i odrąbie mu palce u stóp? –Oj, lubię obcinać palce – wtrącił Tonk Fah. –To co innego – skomentował Denth. – Nie zrobiłbyś tego tylko dlatego, że umowa dobiegła końca, prawda? –No nie – przyznał Tonk Fah. – Palce to palce. Vivenna uniosła oczy ku niebu.

–Zmierzacie do czegoś? –Zmierzamy do tego, księżniczko, że właśnie obawiałaś się, że cię zdradzimy. Obrabujemy albo sprzedamy w niewolę, lub zrobimy coś podobnie okropnego. –Nonsens – zaprotestowała dziewczyna. – Niczego takiego nie pomyślałam. –Jestem pewien – odparł z przekąsem Denth. – Tymczasem nasz zawód jest bardzo szacowny. Jest legalny w niemal każdym znanym mi królestwie. Jesteśmy takimi samymi graczami na rynku jak piekarze czy rybacy.

–Chociaż podatków nie płacimy – zauważył Tonk Fah. – Poborców zabijamy dla zabawy. Vivenna tylko pokręciła głową. Denth pochylił się i odezwał już poważniejszym tonem. –Próbuję przez to powiedzieć, księżniczko, że nie jesteśmy przestępcami. Jesteśmy zwykłymi pracownikami. Twój przyjaciel Lemex był naszym szefem. Teraz już nie żyje i według mnie nasza umowa przechodzi na ciebie. O ile tego oczywiście chcesz.

Vivenna poczuła przypływ nadziei. Ale czy mogła im zaufać? Mimo przemowy Dentha, wciąż ciężko jej było uwierzyć w motywy i altruizm mężczyzn, którzy walczą i zabijają dla pieniędzy. A jednak nie wykorzystali choroby Lemeksa. I zostali, mimo że mogli obrabować dom i uciec jeszcze nocą. –No dobrze – powiedziała. – Ile wam zostało zgodnie z umową? –Nie mam pojęcia – przyznał Denth. – Tymi sprawami zajmuje się Perełka. –Perełka? – zdziwiła się Vivenna.

–Najemniczka z naszej grupy – wyjaśnił Tonk Fah. – Nie ma jej teraz. Zajmuje się perlistymi sprawami. Vivenna zmarszczyła brwi. –Ilu was jest? –Tylko troje – odpowiedział Denth. –No, chyba żeby doliczyć zwierzaki – dodał Tonk Fah, znacząco kołysząc nogą, na której siedział jego ptak. –Ona niedługo wróci – rzekł Denth. – Wpadła na chwilę zeszłej nocy, ale spałaś. Tak czy inaczej, umowa wiązała nas na co najmniej kilka

miesięcy, a połowę pieniędzy dostaliśmy z góry. Nawet jeśli zdecydujesz nie zapłacić nam reszty, to prawdopodobnie jesteśmy ci winni jeszcze kilka tygodni. Tonk Fah skinął głową. –Więc jeśli chcesz, żebyśmy kogoś dla ciebie zabili, to właśnie nadeszła pora decyzji. Vivenna otworzyła szeroko oczy. Tonk Fah zachichotał. –Naprawdę powinnaś się już przyzwyczaić do naszego żołdackiego poczucia humoru, księżniczko –

stwierdził Denth. – Chyba że już nie chcesz nas przy sobie trzymać. –Przecież, zdaje się, sugerowałam, że chcę – zauważyła Vivenna. –No dobra – rzucił Denth. – Ale co mamy dla ciebie robić? Po co w ogóle przyjechałaś do T'Telir? Vivenna nie odpowiedziała od razu. Nie ma chyba sensu niczego ukrywać, pomyślała. Przecież oni i tak znają mój największy sekret. Wiedzą, kim jestem. –Przyjechałam tu, by uratować swoją siostrę – wyjaśniła. – Chcę ją wykraść

z pałacu Króla-Boga i całą i zdrową odwieźć do Idris. Najemnicy umilkli. Wreszcie Tonk Fah zagwizdał. –Ambitnie – podsumował. Papuga też zagwizdała. –W końcu to księżniczka – zauważył Denth. – One zazwyczaj są ambitne. –Siri nie została odpowiednio przygotowana. Nie poradzi sobie w Hallandren – powiedziała Vivenna, pochylając się lekko. – Nasz ojciec przysłał ją tu zamiast mnie, ale nie jestem w stanie znieść myśli o tym, że

to ona, a nie ja służy Idris jako żona Króla-Boga. Niestety, jeśli po prostu ją porwiemy i uciekniemy, Hallandren zaatakuje moją ojczyznę. Musimy więc sprawić, by zniknęła tak, żeby w żaden sposób nie kojarzyło się to z moim królestwem. W razie potrzeby sama zajmę jej miejsce. Denth podrapał się po głowie. –No więc? – rzuciła Vivenna. –To nie do końca nasza specjalność – powiedział Denth. –Jesteśmy raczej od bicia i zabijania – poparł go Tonk Fah.

Szczuplejszy najemnik skinął głową. –A także od pilnowania, by nikt naszego klienta nie pobił i nie zabił. Dla Lemeksa byliśmy przede wszystkim prywatną strażą. –Dlaczego w takim razie nie poprosił mojego ojca o przysłanie kilku idriańskich żołnierzy? Oni też mogliby go chronić. Denth i Tonk Fah wymienili się spojrzeniami. –Jak by ci to najdelikatniej powiedzieć, księżniczko… – Najemnik się zawahał. – Twój Lemex

defraudował pieniądze waszego króla. Kupował za nie Oddechy. –Lemex był patriotą! – odparła natychmiast Vivenna. –Mogło być jak mówisz – przytaknął Denth – ale nawet najwierniejsi kapłani ściągają czasem ze świątynnych skarbców po kilka monet. Myślę, że Lemex uznał po prostu, że lepiej, by jego ochronę stanowili ludzie z zewnątrz. Vivenna milczała. Ciężko jej było pogodzić się z myślą, że ten znany z listów, rozsądny, mądry i zaangażowany w sprawę mężczyzna

okazał się złodziejem. Oczywiście przedtem nie pomyślałaby nawet, że szpieg kupował BioChromę. Ale defraudacja? Okradanie Idris? –W naszej pracy człowiek wiele się uczy – podjął Denth i oparł się wygodniej, splatając ręce za głową. – Walczymy z tyloma ludźmi, że zaczynamy ich rozumieć. Udaje się nam przeżyć tylko dlatego, że zawczasu przewidujemy ich posunięcia. I najważniejszą nauką, jaką wynosimy, jest ta, że ludzie są skomplikowani. Nawet Idrianie. –Tak. Są śmiertelnie nudni, ale skomplikowani – dodał Tonk Fah.

–Twój Lemex miał szeroko zakrojone plany – ciągnął Denth. – Naprawdę uważam, że był szczerym i oddanym patriotą. W tym mieście wciąż ktoś spiskuje, księżniczko. Niektóre z projektów, w jakich mu pomagaliśmy, były naprawdę poważne i miały na celu dobro Idris. Tak przynajmniej myślę. Wydaje mi się, że twój szpieg uznał po prostu, że za ten patriotyzm należy mu się coś więcej. –Uprzejmy był z niego gość – stwierdził Tonk Fah. – Nie chciał kłopotać twojego ojca. Sam sobie przeliczył wydatki, wyznaczył sobie podwyżkę, a w raportach wskazywał na wyższe koszty, niż ponosił w

rzeczywistości. Vivenna trawiła w milczeniu zaskakujące informacje. Jak to możliwe, by ktoś, kto kradł pieniądze z idriańskiego skarbca, był jednocześnie patriotą? Jak to możliwe, że wierny wyznawca Austre nosił w sobie kilkaset BioChromatycznych Oddechów? Pokręciła ze smutkiem głową. „Widywałem ludzi wynoszących się ponad bliźnich i widziałem ich upadek" – zacytowała w duchu. Była to jedna z Pięciu Wizji. Nie powinna osądzać Lemeksa, szczególnie, że już nie żył.

–Zaraz – odezwała się, bacznie przyglądając się najemnikom. – Mówicie, że byliście po prostu jego gwardzistami. Na czym więc polegała wasza pomoc w jego „projektach"? Obaj mężczyźni spojrzeli po sobie. –Mówiłem, że nie jest głupia – skwitował Tonk Fah. – To pewnie dlatego nie jest najemniczką. –Jesteśmy żołnierzami, księżniczko – powiedział Denth. – Niemniej Posiadamy też pewne inne… umiejętności. Potrafimy załatwiać niektóre sprawy.

–Sprawy? – spytała Vivenna. Denth wzruszył ramionami. –Znamy odpowiednie osoby. Mamy kontakty. Dzięki temu jesteśmy przydatni. Pozwól, że zastanowię się nad problemem twojej siostry. Może coś wymyślę. W zasadzie to przypomina porwanie dziecka… –Co – wtrącił Tonk Fah – nie jest naszym ulubionym rodzajem zlecenia. Wspominaliśmy już o tym? –Tak – przytaknęła dziewczyna. – Kiepski interes. Nie da się na tym zarobić. Więc nad jakimi projektami

pracował Lemex? –Nie jestem pewny – przyznał Denth. – Nie wtajemniczał nas w całość. My tylko załatwialiśmy konkretne zlecenia, organizowaliśmy spotkania, zastraszaliśmy ludzi. Ale na pewno miało to związek z pracą dla twojego ojca. Jeśli chcesz, możemy to wszystko sprawdzić. –Tak, chcę. – Vivenna kiwnęła głową. –No dobrze. – Denth wstał i przeszedł obok sofy Tonk Faha. Klepnął towarzysza po nodze. Papuga zaskrzeczała. – Chodź, Tonk. Czas rozbebeszyć dom.

Tonk Fah ziewnął i usiadł prosto. –Zaczekajcie! – zawołała Vivenna. – Jak to rozbebeszyć? –Zupełnie normalnie – odparł Denth, idąc w stronę schodów. – Odnaleźć wszystkie skrytki. Przetrząsnąć dokumenty i archiwa. Trzeba się dowiedzieć, co planował Lemex. –On raczej nie będzie mieć nic przeciwko – dodał Tonk Fah. – W końcu nie żyje. Vivenna zadrżała. Wciąż żałowała, że nie była w stanie zapewnić staremu szpiegowi należytego idriańskiego

pochówku i musiała odesłać ciało Lemeksa do miejscowej kostnicy. A myśl o tych dwóch zabijakach przeglądających jego osobiste rzeczy wcale nie była bardziej przyjemna. Denth zauważył wyraz jej twarzy. –Jeśli nie chcesz, nie musimy tego robić. –Jasne – zgodził się Tonk Fah – tyle że wtedy nie dowiemy się niczego o jego planach. –Zróbcie to – powiedziała dziewczyna. – Ale będę mieć na was oko.

–W to akurat wątpię – odparł Denth. –A to dlaczego? –Ponieważ… – odpowiedział. – Cóż, wiem, że nikt nigdy nie pyta najemników o zdanie. Ale widzisz… –No mów! – rzuciła poirytowana Vivenna i natychmiast zganiła się duchu za brak opanowania. Co się ze mną dzieje? – pomyślała. To zapewne wpływ przeżyć kilku ostatnich dni. Denth tylko się uśmiechnął, jakby rozbawiony jej wybuchem.

–Dzisiaj odbędzie się Zgromadzenie Dworskie. Powracający będą radzić nad sprawami królestwa, księżniczko. –No i? – spytała dziewczyna, siląc się na spokój. –No i – wyjaśnił najemnik – również dzisiaj twoja siostra zostanie zaprezentowana bogom. Spodziewam się, że zechcesz rzucić na nią okiem i sprawdzić, jak się czuje. A jeśli chcesz to zrobić, powinnaś się pośpieszyć. Zgromadzenie rozpoczyna się już niedługo. Vivenna splotła ręce na piersi, ale poza tym nawet nie drgnęła.

–Uczyłam się tego wszystkiego, Denth. Zwykli ludzie nie mogą wchodzić na teren Dworu Bogów. Aby uczestniczyć w Zgromadzeniu Dworskim, trzeba być albo faworytem jednego z bogów, albo niebywale wpływowym człowiekiem, albo wygrać na loterii. –To wszystko prawda – przyznał Denth. – Szkoda, że nie znamy nikogo posiadającego znaczną ilość BioChromatycznych Oddechów. Taka osoba natychmiast zostałaby uznana za godną wstępu na Dwór Bogów. I to bez zbędnych pytań. –Ach, Denth – rzucił Tonk Fah. – Ale

przecież taki ktoś musi mieć co najmniej pięćdziesiąt Oddechów! To strasznie dużo! Vivenna przez moment milczała. –A… ile ja mam Oddechów? –Och, coś koło pięciuset – odpowiedział Denth. – Tak przynajmniej twierdził Lemex. Skłaniam się ku temu, by w to wierzyć. W końcu to przez ciebie nasz dywan tak świeci. Dziewczyna spojrzała pod nogi i po raz pierwszy spostrzegła, że wokół niej tworzy się krąg

intensywniejszych barw. Nie było to zjawisko zbytnio rzucające się w oczy, ale z pewnością zauważalne. –Powinnaś już iść, księżniczko – dodał ze schodów Denth. – Nie spóźnij się.

***

Jasnowłosa z podenerwowania Siri siedziała niespokojnie i starała się

zapanować nad własnym ciałem. Służące układały jej włosy. Uroczystości Zaślubin – coś, co według niej nosiło wyjątkowo nietrafioną nazwę – dobiegły wreszcie końca i nadszedł czas na oficjalną prezentację nowej królowej przed bogami Hallandren. Prawdopodobnie za bardzo się emocjonowała. W końcu to wszystko nie miało trwać zbyt długo. Jednakże perspektywa opuszczenia pałacowych murów – nawet jeśli miała wyjść jedynie na dziedziniec – przyprawiała ją niemal o zawrót głowy. Wreszcie będzie miała okazję porozmawiać z kimś poza kapłanami, skrybami i służącymi.

Wreszcie spotka bogów, o których tak wiele słyszała. Poza tym, przy prezentacji miał być obecny także i on. Króla-Boga widywała dotąd tylko podczas nocnych sesji, kiedy to jego postać była skryta w cieniu. Dziś przynajmniej zobaczy go w świetle dnia. Spojrzała na swoje odbicie w dużym zwierciadle i uśmiechnęła się. Służące ułożyły jej niebywale skomplikowaną fryzurę, część włosów splotły w warkocze, pozwalając reszcie swobodnie spływać na plecy. Warkoczyki ozdobiły kilkoma wstążkami, które wiły się również

między luźnymi puklami. Przy każdym ruchu głowy wstążki migotały. Gdyby ktokolwiek z jej rodu zobaczył tak krzykliwe barwy, wpadłby z pewnością w przerażenie. Siri wyszczerzyła się w zbójeckim uśmieszku i zmieniła kolor włosów na bardziej złoty odcień, który lepiej pasował do ozdób. Służki uśmiechnęły się z aprobatą, kilka z nich jęknęło cicho z zachwytu nad przemianą. Siri oparła się wygodniej i złożyła dłonie na kolanach. Spojrzała na przygotowane dla niej stroje. Jeden z nich musiała wybrać na dworską uroczystość. Suknie były niezwykle bogate – nie

tak wyrafinowane jak te, które wkładała przed wizytami w komnacie sypialnej władcy, lecz o wiele bardziej oficjalne. Kapłani i służba byli dziś odziani w czerwień. Samo to sprawiło, że Siri poczuła ochotę włożyć coś w innym kolorze. Wybór padł na złoto i wskazała palcem dwie złociste suknie. Kobiety przyniosły je bliżej, by mogła lepiej im się przyjrzeć. Niestety, służące pokazały jej jeszcze trzy inne złote sukienki z przenośnej szafy stojącej w korytarzu. Dziewczyna westchnęła. Miała wrażenie, że służki starają się ze

wszystkich sił utrudnić jej dokonanie wyboru. Poza tym cierpiała, wiedząc, ile pięknych strojów znika bezpowrotnie każdego dnia. Gdyby tylko… –Czy mogę przymierzyć je wszystkie? – spytała po chwili namysłu. Służące wymieniły się spojrzeniami, po czym skinęły głowami. Ich miny zawierały prosty przekaz: „Oczywiście, że możesz". Siri poczuła się głupio, ale w Idris nigdy nie miała w czym przebierać. Uśmiechnęła się i wstała, pozwalając kobietom zdjąć jej szatę i ubrać w pierwszą suknię.

Uczyniły to starannie, bacząc, by nie zepsuć jej fryzury. Dziewczyna przejrzała się w lustrze i stwierdziła, że dekolt jest nieco zbyt odważny. Miała ochotę poszaleć z kolorami, ale publiczne pokazywanie ciała wciąż wydawało jej się skandaliczne. Skinęła głową, pozwalając służącym zdjąć z niej sukienkę. Po chwili ubrały ją w następną – dwuczęściową z dodanym gorsetem. Siri chętnie przymierzyła i ten strój. Spodobał się jej, ale chciała sprawdzić jak leżą na niej pozostałe. Obróciła się więc kilka razy, obejrzała plecy i przeszła do kolejnych sukien. Ubrania były frywolne, ale czemu właściwie tak

bardzo się tym przejmowała? Nie było przy niej ojca, który mógłby spojrzeć na nią swoim surowym, pełnym dezaprobaty wzrokiem. Vivenna również znajdowała się w sąsiednim królestwie, a Siri została królową Hallandren. Chyba zatem powinna nauczyć się tutejszego sposobu życia? Uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę, że to usprawiedliwienie jest dość śmieszne, ale i tak przymierzyła jeszcze jedną suknię.

14

–Pada – zauważył Dar Pieśni. –Celne spostrzeżenie, Wasza Miłość – powiedział idący obok swego boga Llarimar. –Nie przepadam za deszczem. –Już nie raz raczyłeś o tym wspomnieć, Wasza Miłość. –Jestem bogiem – ciągnął Dar Pieśni. – Czy nie powinienem mieć jakiegoś

wpływu na pogodę? Jak to możliwe, że pada, skoro ja tego nie chcę? –Na dworze przebywa obecnie dwadzieścia pięć bóstw, Wasza Miłość. Istnieje prawdopodobieństwo, że większa ich liczba życzy sobie deszczu niż przeciwnie. Złoto-czerwone szaty Powracającego szeleściły przy każdym kroku. Trawa, po której stąpał obutymi w sandały nogami, była chłodna i wilgotna. Mimo to, nad jego głową unosił się podtrzymywany przez kilku służących baldachim. Krople deszczu delikatnie bębniły o napiętą tkaninę. W T'Telir padało często, ale nigdy nie były to

ulewy. Dar Pieśni chciałby zobaczyć prawdziwe oberwanie chmury, takie jakie według opowieści zdarzały się w dżunglach. –Przeprowadzę więc ankietę – oświadczył. – Wśród pozostałych bogów. Przekonamy się, ilu z nich chciało, by się dziś rozpadało. –Jeśli takie jest twoje życzenie, Wasza Miłość – powiedział Llarimar. – Ale to niczego nie dowiedzie. –Dowiedzie tego, kto jest za ten deszcz odpowiedzialny – zauważył

Dar Pieśni. – Poza tym… jeśli się okaże, że większość chce, by przestało padać, może dojść do poważnego kryzysu w teologii. Llarimar, oczywiście, nie wydawał się zaniepokojony myślą o tym, że bóg stara się podważyć dogmaty własnej religii. –Wasza Miłość – powiedział jedynie – nasza doktryna jest wystarczająco odporna. Zapewniam. –Nawet jeśli bogowie nie chcą deszczu, a ten pada i tak? –Wasza Miłość, czy naprawdę

chciałbyś, żeby przez cały czas świeciło słońce? –Pewnie. – Dar Pieśni wzruszył ramionami. –A co z rolnikami? – zauważył kapłan. – Bez deszczu straciliby plony. –Mogłoby padać tylko na pola – odparł bóg. – Byle nie w mieście. Bóstwa nie powinny mieć problemu ze stworzeniem wybiórczej pogody. –Mieszkańcy miast potrzebują wody do picia, Wasza Miłość. – Llarimar nie rezygnował. – A także do mycia ulic. Pomyśl również o roślinach w T’Telir.

Wszystkie piękne drzewa, a nawet trawa, po której stąpasz z taką przyjemnością. Wszystko to uschłoby na wiór gdyby nie deszcz. –Cóż – zastanowił się Dar Pieśni – mógłbym po prostu zażyczyć sobie, by nie umierały. –I to właśnie przez cały czas robisz, Wasza Miłość – odparł Llarimar. – Twoja dusza wie, że deszcz służy miastu, i dlatego pada. Mimo tego, co sądzi twa świadomość. Powracający zmarszczył czoło. –Za pomocą tego argumentu mógłbyś

uznać za boga dowolną osobę. –Tyle że nie każdy wraca zza grobu, Wasza Miłość. Nie każdy też posiada moc uzdrawiania, a już na pewno nie wszyscy potrafią przewidywać Przyszłość. Trafna uwaga, pomyślał bóg, gdy zbliżali się do amfiteatru. Masywna, okrągła budowla wznosiła się z tyłu Dworu Bogów, na zewnątrz pierścienia pałaców, który otaczał dziedziniec. Orszak Dara Pieśni wkroczył do środka – nad jego głową wciąż kołysał się czerwony baldachim. Weszli na wysypane piaskiem koło, po czym ruszyli rampą ku górze, na

widownię. W amfiteatrze znajdowały się cztery rzędy siedzeń przeznaczonych dla zwykłych ludzi – kamienne ławy, na których zasiadali mieszkańcy T'Telir, cieszący się poważaniem bogów, szczęśliwi zwycięzcy loterii lub mieszczanie bogaci na tyle, by wykupić sobie prawo uczestnictwa w sesji zgromadzenia. Najwyższa część widowni była zarezerwowana dla Powracających. Tutaj – na tyle blisko, by słyszeć, co się dzieje na dole, i jednocześnie na tyle daleko, by zachować godność – znajdowały się loże. Wyrzeźbione w kamieniu, pokryte zdobieniami i przestronne,

mogły pomieścić cały boski orszak. Dar Pieśni zauważył, że niektórzy bogowie już przybyli na miejsce. Można to było poznać po barwnych baldachimach wystających nad loże. Stawili się już Piewca Życia i Gwiazda Miłosierdzia. Orszak ominął pustą, zarezerwowaną zwyczajowo dla niego lożę. Okrążyli widownię i podeszli do loży, w której rozstawiono zieloną altanę. Wewnątrz przeciągała się Poranna Rosa. Zielono-srebrna suknia bogini, jak wszystkie jej stroje, była równie bogata, jak skąpa. Mimo pysznego wykończenia i haftów nie była tak naprawdę niczym więcej niż długim pasmem tkaniny z otworem na

głowę i kilkoma sznurówkami. Boki miała odsłonięte zupełnie i wyglądały przez nie zmysłowe uda bogini. Wyprostowała się nieco i uśmiechnęła. Dar Pieśni głęboko odetchnął. Poranna Rosa zawsze traktowała go uprzejmie i z pewnością miała o nim dobrą opinię. Jednakże za każdym, razem gdy znajdował się w jej towarzystwie, odnosił wrażenie, że powinien się mieć na baczności. Kobieta taka jak ona miała zbyt dużą władzę nad mężczyznami. Władzę, którą wykorzystywała nadzwyczaj umiejętnie.

–Dar Pieśni, mój drogi – przywitała się i uśmiechnęła szerzej. Słudzy boga ruszyli naprzód i ustawili dla swego pana krzesło, podnóżek i stolik z przekąskami. –Witaj, Poranna Roso – odpowiedział Dar Pieśni. – Mój wysoki kapłan twierdzi, że jesteś odpowiedzialna za tę koszmarną pogodę. Bogini uniosła brew, a stojący z boku – wraz z pozostałymi kapłanami – Llarimar zalał się głębokim rumieńcem. –Lubię deszcz – odpowiedziała wreszcie Poranna Rosa, wyciągając

się rozkosznie na sofie. – Jest… inny, a ja lubię odmienność. –W takim razie w moim towarzystwie powinnaś się straszliwie nudzić – zauważył. Usiadł i sięgnął do patery po garść – obranych już ze skórki – winogron. –Nudzić? – zdziwiła się Poranna Rosa. –Moją pasją i dążeniem jest miernota, a w miernocie nie ma nic niezwykłego. Muszę też stwierdzić, że to ostatnio bardzo modne na dworze. –Nie powinieneś tak mówić – upomniała go bogini. – Ludzie mogą w

to uwierzyć. –To ty źle mnie oceniasz. Dlatego właśnie wszystkim o tym mówię. Doszedłem do wniosku, że skoro nie jestem w stanie dokonywać prawdziwie boskich cudów, jak choćby powstrzymać deszczu, to muszę się zadowolić cudami mniejszej rangi, na przykład prawdomównością. –Hmm – mruknęła i przeciągnęła się. Koniuszki jej palców zadrżały, westchnęła z zadowoleniem. – Nasi kapłani twierdzą, że nie jesteśmy, tu by igrać z pogodą czy zapobiegać nieszczęściom, tylko po to, by przewidywać przyszłość i służyć

ludziom. Twoja postawa chyba nie do końca zgadza się z ich wizją. –Oczywiście masz rację – przytaknął Dar Pieśni. – Doznałem właśnie olśnienia. To nie miernota jest najlepszą drogą polepszenia ludzkiego losu. –Co zatem jest? –Średnio krwisty befsztyk na talerzu pełnym smażonych ziemniaków – odpowiedział, rozgryzając winogrono. – Lekko doprawiony czosnkiem i sosem z lekkiego białego wina. –Jesteś niepoprawny – stwierdziła i

opuściła wyciągnięte dotąd ręce. –Jestem taki, jakim stworzył mnie wszechświat, moja droga. –A zatem przyznajesz, że uginasz się przed kaprysami wszechświata? –Cóż mi innego pozostaje. –Mógłbyś z nim walczyć – odparła Poranna Rosa. Zmrużyła oczy i sięgnęła po jedno z winogron leżących w dłoni Powracającego. – Mógłbyś walczyć ze wszystkim dokoła i zmusić wszechświat, by to on ugiął się przed tobą.

–Czarujący koncept. Ale coś mi mówi, że wszechświat i ja walczymy w innych kategoriach wagowych. –Mylisz się. Chcesz przez to powiedzieć, że jestem za gruby? Bogini rzuciła mu lekko kpiące spojrzenie. –Chcę powiedzieć, że nie musisz być aż tak korny. Jesteś przecież bogiem. –Bogiem, który nie potrafi nawet powstrzymać deszczu.

–Ja pragnę burzy i nawałnic. Możliwe, że dzisiejsza mżawka stanowi kompromis. Dar Pieśni wrzucił do ust kolejny owoc i zgniótł go zębami. Poczuł jak słodki sok spływa mu na podniebienie. Przeżuł miąższ i przez chwilę się zastanawiał. –Droga Poranna Roso – odezwał się wreszcie – czy nasza rozmowa dotyczy jakiegoś zawoalowanego tematu? Bo jak pewnie wiesz, z woalkami nigdy nie radziłem sobie zbyt dobrze. Dostaję od nich migreny. –Nie możesz dostać migreny –

przypomniała bogini. –Nie potrafię też rozgryzać zawoalowanych znaczeń i podtekstów. To dla mnie stanowczo zbyt subtelne. Zrozumienie tego rodzaju rzeczy wymaga wysiłku, a podejmowanie wysiłku jest, niestety, sprzeczne z moją religią. Poranna Rosa uniosła brew. –Nowy dogmat dla twoich wyznawców? –Och, nie miałem na myśli tej religii – wyjaśnił Dar Pieśni. – W tajemnicy jestem czcicielem Austre. Jego

teologia jest tak cudownie prostacka – czerń, biel, żadnych komplikacji. Wiara oczyszczona z kłopotliwego namysłu. Bogini wykradła mu kolejne winogrono. –Widać, że nie znasz austryzmu. Tak naprawdę to bardzo złożone wyznanie. Jeśli trzeba ci czegoś rzeczywiście prostego, powinieneś zainteresować się religią Pahn Kahl. –Czy oni nie czczą Powracających, jak my wszyscy? – Bóg zmarszczył czoło.

–Nie, mają własną religię. –Przecież nawet dzieci wiedzą, że Pahn Kahl i Hallandren to w zasadzie jeden lud. Poranna Rosa wzruszyła ramionami i spojrzała na arenę amfiteatru. –Jak to się stało, że zaczęliśmy o tym rozmawiać? – zapytał Dar Pieśni. – Przysięgam ci, moja droga, że nasze rozmowy przypominają mi czasami ukruszony miecz. Bogini rzuciła mu pytające spojrzenie. –Gładkie i ostre, lecz nie mają końca

– wytłumaczył bóg. Poranna Rosa parsknęła śmiechem. –To ty chciałeś się ze mną spotkać. –Owszem, ale oboje wiemy, że ty też tego chciałaś. Co ty planujesz Poranna Roso? Bogini przetoczyła winogrono między palcami. –Poczekaj – powiedziała. Dar Pieśni westchnął i przywołał gestem sługę, który przyniósł mu miskę orzechów. Jeden z mężczyzn

ustawił ją na stole, inny zaczął łupać owoce dla boga. –Najpierw sugerujesz, że powinienem się do ciebie przyłączyć, a teraz nie chcesz mi powiedzieć, czego się po mnie spodziewasz? Przysięgam kobieto, pewnego dnia twoje niedorzeczne upodobanie do budowania dramatycznego napięcia w każdej możliwej sytuacji sprowadzi nam na głowy jakiś straszliwy kataklizm. Na przykład, znudzenie twoich rozmówców. –Nie chodzi o dramatyczne napięcie – odparła. – Chodzi o szacunek. – Ruchem głowy wskazała na drugą

stronę areny, gdzie znajdowała się pusta loża, czekająca na Króla-Boga. Złoty tron wznosił się ponad nią, na zdobnym piedestale. –Ach, rozumiem. Dzień uczuć patriotycznych? –Raczej ciekawość. –Czego? –Jej. –Królowej? Bogini spojrzała z politowaniem. –Oczywiście, że o niej mówię.

Myślałeś, że o kogo mi chodzi? Dar Pieśni przeliczył w myślach dni. Upłynął już tydzień. –Aha – powiedział półgłosem. – Czyli skończył się okres jej izolacji? –Naprawdę powinieneś bardziej interesować się światem. –Czas upływa szybciej, kiedy się nim nie interesuję. – Wzruszył ramionami. – Dzielę ten wniosek z większością znanych mi kobiet – dodał, przyjął od sługi garść orzechów i rozsiadł się wygodniej.

***

Wyglądało na to, że wozy w Hallandren nie cieszą się wielkim uznaniem – nie używali ich nawet bogowie. Nieco speszona Siri siedziała na krześle, które jej słudzy dźwigali, idąc po trawie w stronę wielkiej, okrąglej budowli w tylnej części Dworu Bogów. Padał deszcz. Zupełnie

jej to nie przeszkadzało. I tak zbyt wiele czasu spędziła w zamknięciu. Obróciła się na krześle i spojrzała przez ramię na grupę służących, które niosły za nią tren sukni, tak by nie zamókł, ciągnąc się po trawie. Wokół kroczyły inne kobiety, podtrzymujące sporych rozmiarów baldachim, osłaniający dziewczynę przed deszczem. –Czy mogłybyście… to zabrać? – spytała Siri. – Żeby spadł na mnie deszcz? Służki popatrzyły jedna na drugą.

–Tylko na chwilę – zapewniła dziewczyna. – Obiecuję. Kobiety wyraźnie się zmartwiły, ale zwolniły, pozwalając wyprzedzić się tragarzom. Siri poczuła krople deszczu, wystawiła do nich twarz i uśmiechnęła się. Siedem dni w pomieszczeniach to stanowczo za długo, stwierdziła w duchu. Przez chwilę napawała się, radowała chłodną wilgocią na skórze i ubraniu. Trawa wyglądała zachęcająco. Dziewczyna obejrzała się po raz drugi. –Wiecie, ja mogłabym iść… Chciałabym poczuć pod stopami te

zielone źdźbła – dodała już w duchu. Po minach poznała, że pomysł nie przypadł jej służbie do gustu. –Albo nie – westchnęła Siri i przekręciła się na siedzeniu, a kobiety znów przyśpieszyły, nasuwając nad nią baldachim. Spacer jednak nie byłby przyjemny, nie z tak długim trenem. Dziewczyna wybrała na dziś suknię o wiele śmielszą niż cokolwiek, co nosiła do tej pory. Nie miała rękawów, a dekolt był mocno wycięty. Sam krój był ciekawy – z przodu materiał ledwie zasłaniał jej nogi, za to z tyłu spódnica sięgała ziemi. Zdecydowała się na tę sukienkę, częściowo poddając się urokowi

nowości, choć za każdym razem, gdy uświadamiała sobie, jak odsłonięte ma uda, oblewała się rumieńcem. Wkrótce przybyli do amfiteatru i tragarze wnieśli ją na widownię. Siri przyglądała się z zaciekawieniem pozbawionemu dachu budynkowi i jego wysypanej piaskiem niecce. Ponad nią, na ławkach siedział barwny tłum ludzi. Część z nich miała ze sobą parasole, ale większość nie zwracała najmniejszej uwagi na lekką mżawkę. Rozmawiali ze sobą wesoło. Siri uśmiechnęła się do zebranych: sto rozmaitych barw i co najmniej tyle samo odmiennych rodzajów stroju. Dobrze było znów zobaczyć cos

różnorodnego, nawet jeśli wyglądało to nieco zbyt krzykliwie. Tragarze wnieśli ją do przestronnej, wykutej w ścianie budynku loży. Służki umieściły tyczki baldachimu w przeznaczonych do tego celu otworach w kamieniu. Całe pomieszczenie zostało odpowiednio przykryte. Potem kobiety rozpierzchły się, skończyły przygotowania i tragarze opuścili krzesło. Dziewczyna wstała i zmarszczyła czoło. Wreszcie uwolniła się z pałacu, ale wyglądało na to, że i tak będzie musiała zająć miejsce o wiele wyżej od pozostałych. Nawet bogowie – za nich uznała osoby

zajmujące pozostałe, kryte baldachimami loże – znajdowali się daleko, oddzieleni od niej murami. Jak to się dzieje, że udaje im się sprawić, że czuję się samotna nawet wtedy, gdy otacza mnie tłum ludzi? – przemknęło jej przez myśl. Zwróciła się do jednej ze służących. –Król-Bóg. Gdzie on jest? Kobieta wskazała na pozostałe loże. –Jest w którejś z nich? – spytała dziewczyna. –Nie, Kielichu – odpowiedziała służka,

spuszczając wzrok. – Nie przybędzie, dopóki nie zbiorą się wszyscy bogowie. Ach, pomyślała Siri. To chyba rozsądne. Usiadła na krześle, a służba zajęła się przygotowaniem przekąsek. Stojący nieco z boku minstrel zaczął grać na flecie, jakby specjalnie po to, by zagłuszyć dobiegające z dołu dźwięki ludzkich rozmów. Siri wolałaby słuchać właśnie ich. Postanowiła jednak, że nie wpadnie w zły nastrój. Przynajmniej znalazła się wreszcie na powietrzu i mogła oglądać innych, nawet jeśli nie była w stanie zamienić

z nimi słowa. Uśmiechnęła się i pochyliła z łokciami na kolanach. Zaczęła oglądać migocące poniżej egzotyczne barwy. Nie wiedziała, co myśleć o mieszkańcach T'Telir. Tak bardzo różnili się jeden od drugiego. Niektórzy byli ciemnoskórzy, co świadczyło o tym, że pochodzą z dalekich, przygranicznych rejonów królestwa Hallandren. Inni mieli żółte, albo dziwniej jeszcze zabarwione włosy, na przykład zielone lub niebieskie. Siri domyśliła się, że używali do tego miejscowych farb. Wszyscy byli ubrani niezwykle

bogato, zupełnie jakby nie było innej możliwości. Popularne były zdobne kapelusze, które nosili zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Mieli na sobie wszelkie rodzaje strojów – od kamizelek i krótkich spodni po długie płaszcze i suknie. Ileż czasu oni muszą spędzać na zakupach? – pomyślała. Sama miała wielki problem z wyborem ubrania, a codziennie musiała zdecydować się na jedną suknię z około tuzina – kapeluszy nikt jej nie proponował, od chwili, gdy nie założyła żadnego z tych, które służki przynosiły jej podczas kilku pierwszych dni w pałacu. Na arenę wkraczał orszak za

orszakiem – każdy z nich wyróżniał się innymi barwami – większość kolorów była jaskrawa i metaliczna. Dziewczyna przeliczyła loże. Miejsca było dość dla około pięćdziesięciu bogów, ale na dworze przebywało ich jedynie jakieś dwa tuziny. Dokładnie chyba dwudziestu pięciu. W każdej świcie jedna z osób była wyraźnie wyższa od innych. Niektóre – zwłaszcza kobiety – podróżowały niesione na krzesłach lub sofach. Mężczyźni w większości szli piechotą, część Powracających była ubrana w pokryte złożonymi wzorami szaty, inni mieli na sobie jedynie sandały i spódnice. Siri pochyliła się głębiej i

przyjrzała bogu przechodzącemu tuż obok jej loży. Zarumieniła się na widok nagiego torsu, ale jednocześnie nie mogła nie docenić jego umięśnionego, pokrytego zdrową opalenizną ciała. Spojrzał na nią, po czym z szacunkiem skłonił nieznacznie głowę. Jego słudzy i kapłani ukłonili się niemal do samej ziemi. Bóg poszedł dalej bez słowa. Dziewczyna siedziała i czekała. Gdy służąca zaproponowała jej poczęstunek, pokręciła głową. Wciąż spodziewano się jeszcze czterech lub pięciu bogów. Bóstwa Hallandren nie były tak punktualne jak

Niebieskopalcy.

***

Vivenna przekroczyła bramę i weszła na Dwór Bogów. Nad całym terenem dominowały wielkie pałace. Zatrzymała się niepewnie i z obu stron zaczęły wymijać ją grupki ludzi, choć tłum nie był zbyt gęsty. Denth miał rację – na dziedziniec dostała się bez

trudu. Kapłani przy bramie wskazali jej gestem, by weszła, nie pytając nawet o tożsamość. Pozwolili przejść nawet Parlinowi, widocznie zakładając, że jest sługą Vivenny. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na odzianych w błękitne szaty duchownych. Zauważyła wokół nich bańki mocniejszych barw, co oznaczało, że posiadali wiele Oddechów. Uczono ją o tym. Kapłani strzegący wejścia na Dwór Bogów mieli tyle BioChromy, by dostąpić Pierwszego Wywyższenia, stanu pozwalającego na ocenę ilości Oddechu u innych. Vivenna także to potrafiła. Nie

chodziło przy tym o to, że aury czy kolory widziała inaczej niż zwykli ludzie. Polegało to na czymś podobnym do jej świeżo zyskanego słuchu absolutnego. Inni słyszeli te same dźwięki co ona, ale tylko ona potrafiła je odróżniać i nazywać. Wyraźnie czuła, jak blisko należy podejść do kapłana, by zmieniły się barwy, a także rozpoznawała stopień ich intensywności. Dzięki tej informacji instynktownie wiedziała, że każdy kapłan osiągnął Pierwsze Wywyższenie. Parlin miał tylko jeden Oddech. Zwykli mieszkańcy, którzy przy wejściu musieli legitymować się dokumentami, również mieli tylko po

jednym. Vivenna natychmiast dostrzegała także moc Oddechu i to, czy ktoś jest chory, czy zdrowy. Kapłani mieli po dokładnie pięćdziesiąt Oddechów, podobnie jak większość wchodzących przez bramę bogaczy. Sporo osób posiadało co najmniej dwieście, co wystarczało do osiągnięcia Drugiego Wywyższenia i udostępnianego przez nie słuchu absolutnego. Niewiele osób szczyciło się większą ilością Oddechów od niej. Vivenna dostąpiła Trzeciego Wywyższenia i cieszyła się również doskonałą percepcją barw. Odwróciła wzrok od tłumu. Uczyła się

o Wywyższeniach, ale nawet w najśmielszych snach nie spodziewała się doświadczyć tego na własnej skórze. Czuła się brudna. Zepsuta. Przede wszystkim dlatego, że otaczające ją barwy tak bardzo się jej podobały. Nauczyciele opowiadali jej o dworze, o tym, że tworzy go wielki krąg pałaców. Nie wspomnieli jednak o tym, że każdy z budynków był przecudnie i harmonijnie ubarwiony. Każdy stanowił dzieło sztuki, stworzone dzięki subtelnej grze odcieni, których zwykli ludzie nie mogliby nawet dostrzec. Pałace stały pośród doskonale utrzymanego trawnika.

Źdźbła były starannie przystrzyżone. Zieleni dziedzińca nie mąciła ani jedna ścieżka. Vivenna weszła na trawę. Parlin szedł tuż obok. Dziewczyna poczuła pokusę, by zrzucić buty i dalej iść po wilgotnej od deszczu trawie boso. To jednak byłoby nieprzyzwoite i natychmiast zdusiła niechciany impuls. Mżawka zamierała. Parlin opuścił parasol, który kupił, by uchronić ich przed przemoknięciem. –A więc jesteśmy – powiedział, strzepując krople z parasola. – Dwór Bogów.

Vivenna skinęła głową. –Świetne miejsce na wypas owiec. –Wątpię – powiedziała cicho dziewczyna. –To może dla kóz? – Parlin zmarszczył czoło. Vivenna westchnęła i dołączyli do niewielkiego pochodu zmierzającego przez trawę ku sporych rozmiarów budowli wznoszącej się poza kręgiem pałaców. Niepokoiła się, że wyróżnia się wśród obecnych – wciąż miała na sobie prostą, idriańską sukienkę z wysokim kołnierzem, uszytą z

praktycznej tkaniny i o stonowanych kolorach. Zaczynała podejrzewać, że nie powinna w ten sposób odróżniać się od reszty mieszkańców T’Telir. Ludzie wokół niej byli ubrani w tak oszałamiająco różnorodne stroje że nie wyobrażała sobie osoby z fantazją wystarczającą do zaprojektowania ich wszystkich. Niektóre ubrania były tak samo skromne jak Vivenny, a część nawet była podobnie oszczędnie zabarwiona, choć do tych strojów zazwyczaj noszono jaskrawe szale lub kapelusze. Skromność wyrażająca się naraz w kroju i kolorze nie była modna, choć również istniała.

Wszystkim tu chodzi o zwracanie na siebie uwagi, zrozumiała. Biel i delikatne kolory to przeciwieństwo jaskrawych barw. Ale osiągają jedynie to, że w tłumie pragnących się wyróżnić ludzi, nie wyróżnia się nikt. Czując się nieco bezpieczniej, rzuciła okiem na Parlina, który także się uspokoił, gdy tylko znaleźli się z dala od przelewających się w mieście pod płaskowyżem tłumów. –Interesujące budynki – zauważył. – Wszyscy mają na sobie tyle różnokolorowych ubrań, a ten pałac jest pomalowany tylko jedną barwą. Ciekawe dlaczego?

–To nie jest jedna barwa, tylko wiele odcieni jednego koloru. –Czerwony to czerwony. – Chłopak wzruszył ramionami. Jak mogła mu to wyjaśnić? Każda czerwień wyglądała inaczej, niczym dźwięki rozpięte na muzycznej skali. Mury były zabarwione czystą czerwienią. Dachówka, kolumny po bokach i cała reszta ozdób zostały pomalowane innymi, lekko odmiennymi odcieniami tej barwy, i każdy z nich był wyrazisty i zastosowany z uwagą i rozmysłem. Kolumny na przykład tworzyły szereg kwint koloru, harmonizujący z

podstawową barwą pałacowych murów. Wyglądało to jak istna symfonia odcieni. Budynek został z pewnością zaprojektowany przez osobę, która dostąpiła Trzeciego Wywyższenia, ponieważ tylko taki architekt był w stanie dostrzec te wszystkie idealne rezonanse kolorów. A pozostali… cóż, oni widzieli jedynie czerwień. Minęli pałac i zbliżyli się do amfiteatru. Rozrywka zajmowała czołowe miejsce w życiu bogów Hallandren. W końcu nikt nie miał prawa spodziewać się, że bóstwa zrobią ze swoim czasem cokolwiek

pożytecznego. Zabawiano ich więc często w pałacach lub na trawiastym dziedzińcu, lecz imprezy o szczególnie dużym rozmachu odbywały się właśnie w amfiteatrze, który służył również jako miejsce spotkań i debat władców Hallandren. Dziś ku uciesze swych bogów mieli się ze sobą spierać kapłani. Vivenna i Parlin czekali na swoją kolej w otaczającym wejście na arenę niewielkim tłumie. Dziewczyna spojrzała ku drugiej bramie i zastanowiła się, dlaczego nikt z niej nie korzysta. Wszystko stało się jasne, gdy zjawiła się kolejna postać. Szedł otoczony służącymi, z których

kilku niosło baldachim. Wszyscy byli ubrani w błękitno-srebrne stroje, pasujące do jego ubioru. Był wyższy co najmniej o głowę od pozostałych. Otaczała go najsilniejsza BioChromatyczna aura, jaką Vivenna, kiedykolwiek widziała, choć zdawała sobie sprawę, że zdolność ich dostrzegania posiadła ledwie kilka godzin temu. Bańka intensywniejszych barw wokół mężczyzny była ogromna, rozciągała się niemal na trzydzieści stóp. Jej, wyostrzonym Pierwszym Wywyższeniem, zmysłom boska aura wydawała się nieskończona. Niepomierna. Vivenna po raz pierwszy

zauważyła, że bogowie są rzeczywiście inni niż zwykli ludzie. Nie byli po prostu Rozbudzającymi obdarzonymi większą mocą; wyczuła, że mają tylko jeden Oddech, ale za to tak potężny, że wystarczał im do dostąpienia wysokich wywyższeń. Bóg wszedł na arenę przez otwartą bramę. Im dłużej Vivenna się mu przyglądała, tym bardziej opuszczało ją poczucie podziwu. W postawie tego człowieka wyczuwało się arogancję i lekceważenie. Wkroczył swobodnie do budynku, podczas gdy wszyscy inni musieli czekać w gęstniejącym tłumie na swoją kolej.

Żeby nie umrzeć, przypomniała sobie dziewczyna, musi co tydzień przyjmować Oddech kolejnej niewinnej ofiary. Zrozumiała, że zbytnio się rozluźniła. Teraz wracało do niej poczucie odrazy. Barwy i piękno nie były w stanie przesłonić jej tak bezmiernego zarozumialstwa, ani ukryć występku jakim było pasożytowanie na życiu przeciętnych ludzi. Bóg zniknął w amfiteatrze. Vivenna czekała, zastanawiając się jednocześnie nad własną BioChromą i tym, co mogło wyniknąć z faktu jej posiadania. Nagle, wstrząśnięta,

zauważyła, że stojący obok niej mężczyzna uniósł się nad ziemię. Wzbił się w powietrze, podniesiony przez swój niezwykle długi płaszcz. Materiał zesztywniał, przybierając kształt przypominający nieco ludzką rękę, która wyniosła go nad ciżbę. Jak on to zrobił? Wiedziała już oczywiście, że Oddech umożliwia ożywianie przedmiotów, ale na czym właściwie polegało to ich „życie"? Widziała napinające się jak mięśnie włókna tkaniny, ale nie mogła pojąć w jaki sposób płaszcz jest w stanie udźwignąć coś cięższego od siebie? Po chwili mężczyzna znalazł się z powrotem na ziemi. Mruknął coś

czego Vivenna nie dosłyszała, i gdy odzyskał Oddechy ze swego stroju, jego BioChromatyczna aura stała się na powrót silniejsza. –Niedługo powinno się ruszyć – odezwał się do swych znajomych. – Przed nami tłum jest już rzadszy. I rzeczywiście, po chwili kolejka ruszyła. Po niedługim czasie Vivenna i Parlin znaleźli się już w amfiteatrze. Przeszli między rzędami kamiennych ławek i wybrali miejsce, w którym panował stosunkowo najmniejszy ścisk. Vivenna przyjrzała się widniejącym powyżej wykutym z kamienia lożom. Budynek był pokryty

wieloma zdobieniami, ale nie był zbyt rozległy, więc już po kilku chwilach odnalazła wzrokiem Siri. Gdy tylko ją zobaczyła, spochmurniała. Moja… siostra, pomyślała, czując dreszcz na plecach. Moja biedna, mała siostrzyczka. Siri miała na sobie złocistą sukienkę o wręcz skandalicznym kroju. Spódnica nie sięgała nawet kolan, a dekolt był otchłannie głęboki. Jej włosy, które nawet Siri powinna potrafić utrzymać w odpowiednim, ciemnobrązowym odcieniu, połyskiwały złotą, radosną żółcią, wśród której snuły się dziesiątki intensywnie czerwonych wstążek. Obsługiwały ją dziesiątki

służących. –Spójrz, co oni jej zrobili – rzuciła Vivenna. – Na pewno jest przerażona. Zmusili ją do włożenia czegoś takiego. Zmusili ją, żeby miała blond włosy, tylko po to, by pasowały do tej sukienki… Zmusili ją, żeby została niewolnicą Króla-Boga, dodała w myślach. Kwadratowa szczęka Parlina zarysowała się jeszcze hardziej niż zwykle. Rzadko wpadał w gniew, ale w tej chwili Vivenna dostrzegała go w nim wyraźnie. I nie dziwiła się chłopakowi. Siri została

wykorzystana: obnoszono ją i pokazywano niczym wojenne trofeum. Dziewczyna zrozumiała, że jest to demonstracja siły. Władcy Hallandren pokazywali wszem wobec, że są w stanie zabrać z Idris czystą, niewinną kobietę i zrobić z nią cokolwiek zechcą. Dobrze postąpiłam, pomyślała z rosnącą determinacją Vivenna. Przyjazd do Hallandren był najlepszym, co mogłam zrobić. Co prawda, Lemex nie żyje, ale nie wolno mi zrezygnować. Muszę coś wymyślić. Muszę uratować siostrę.

–Vivenna? – odezwał się Parlin. –Tak? – odpowiedziała z roztargnieniem. –Dlaczego wszyscy się kłaniają?

***

–Siri zdawkowo bawiła się jedną ze wstążek swej sukni. Ostatni z bogów

zajął wreszcie miejsce w swej loży. Ten jest dwudziesty piąty, przeliczyła. To już chyba wszyscy. Nagle siedzący na widowni ludzie zaczęli wstawać z miejsc i klękać. Siri również się podniosła i gorączkowo rozejrzała dokoła. Czyżby czegoś nie zauważyła? Czy przybył wreszcie Król-Bóg, czy może stało się coś innego? Nawet bogowie znaleźli się na kolanach, choć nie padali na twarz jak zwykli śmiertelnicy. Odniosła wrażenie, że wszyscy kłaniają się właśnie jej. Może to rytualne powitanie nowej królowej? – przemknęło jej przez myśl. I wtedy zobaczyła. Jej suknia

buchnęła kolorami, zalśniły kamienne płyty, na których stała, nawet barwa jej skóry nabrała niezwykłej intensywności. Stojąca przed nią biała patera rozbłysnęła, po czym jakby urosła. Biel rozpadła się na wszystkie kolory tęczy. Jedna z klęczących przy niej służących pociągnęła Siri za rękaw. – Kielichu – szepnęła kobieta. – Za tobą.

15

Odwróciła się z zapartym tchem. Stał za nią, choć nie miała pojęcia, w jaki sposób znalazł się w loży. Nie było tam żadnego wejścia, a tylko ściana z litego kamienia. Był odziany w biel. Tego się nie spodziewała. Jakaś właściwość jego BioChromy sprawiała, że czysta biel łamała się w znany jej już sposób na kolory składowe, jak światło padające przez pryzmat. Wreszcie, w dziennym

świetle, mogła mu się przyjrzeć dokładnie. Szata władcy rozciągała się, tworząc wokół jego postaci tęczę o kształcie płaszcza. Był młody. O wiele młodszy niż sądziła po ich spotkaniach w zaciemnionej komnacie. Susebron rządził Hallandren już podobno od dziesięcioleci, a mimo to stojący przed nią mężczyzna nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia lat. Patrzyła na niego w zachwycie i oszołomieniu, z lekko rozchylonymi wargami. W jednej chwili zapomniała wszystkich słów, jakie ułożyła wcześniej na jego powitanie. Ten mężczyzna był prawdziwym bogiem. Nawet

powietrze omiatało jego postać inaczej niż pozostałych. Jak mogła tego wcześniej nie dostrzec? Jak to możliwe, że traktowała go w tak niegodny sposób? Poczuła się bardzo głupio. Spojrzał na nią, z niewyrażającym żadnej emocji, nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nad swym obliczem panował tak doskonale, że Siri mimowolnie pomyślała o Vivennie. Vivenna. Ona nie zachowałaby się przy nim tak buńczucznie. To Vivenna zasługiwała na to, by zostać żoną istoty tak pełnej majestatu jak on. Służąca cicho syknęła i raz jeszcze

pociągnęła dziewczynę za suknię, po znów zbyt długiej chwili Siri padła wreszcie na kolana, na kamienne płyty. Długi tren załopotał za nią lekko na wietrze.

***

Poranna Rosa klęczała posłusznie na poduszce. Dar Pieśni jednak nie opadł na kolana, tylko spoglądał ponad

areną, w stronę człowieka, którego ledwie stąd widział. Król-Bóg ubrał się na biało, jak zwykł to często czynić, by wzmóc efekt wywierany przez swoje pojawienie się. Jako jedyna istota, która dostąpiła Dziesiątego Wywyższenia, Król-Bóg roztaczał wokół siebie aurę tak silną, że wydobywała kolory nawet z przedmiotów bezbarwnych. Poranna Rosa podniosła na niego wzrok. –Dlaczego klękamy? – spytał Dar Pieśni. –To nasz król! – syknęła bogini. – Na kolana, durniu!

–A co się stanie, jeśli nie uklęknę? – rzucił. – Przecież nie mogą mnie stracić. Jestem bogiem. –Możesz zaszkodzić naszej sprawie! Naszej sprawie? – zastanowił się bóg. Spotkałem się z nią tylko raz i już uczyniła mnie częścią swych planów? Niemniej, nie był na tyle głupi, by niepotrzebnie prowokować gniew Króla-Boga. Po co ryzykować doskonałe życie, spędzane w otoczeniu tylu ludzi gotowych do noszenia jego krzesła przez zalane deszczem dziedzińce i do łupania dla niego orzechów? Przyklęknął na

poduszce. Wyższość Króla-Boga była kwestią umowną, podobnie jak boskość jego samego – obie stanowiły część wielkiej, rozgrywanej w ludzkich umysłach gry. Bóg wiedział jednak, że rzeczy wyobrażone, aż nazbyt często są jedynymi istotnymi treściami ludzkiego życia.

***

Siri oddychała płytko i szybko. Klęczała przed mężem na kamiennej posadzce. Cały amfiteatr pogrążył się w ciszy i bezruchu. Ze spuszczonym wzrokiem wciąż widziała obleczone bielą stopy Susebrona. Nawet one roztaczały wokół siebie barwną aurę, w której białe paski jego sandałów rzucały wstęgi tęczowego światła. Po bokach Króla-Boga opadły na ziemię dwa zwoje liny. Na oczach dziewczyny sznury skręciły się, jakby obdarzone własnym życiem, delikatnie owinęły się wokół ciała Susebrona i uniosły go. Gdy wzbijał się pomiędzy baldachimem i tylną ścianą loży,

załopotały jego białe szaty. Siri pochyliła się lekko, patrząc, jak liny podnoszą jej męża na kamienną półkę powyżej. Zasiadł tam na złotym tronie. Stojący obok władcy dwaj Rozbudzający kapłani rozkazali linom owinąć się wokół swych ramion i torsów. Król-Bóg wyciągnął rękę przed siebie. Zebrani na widowni podnieśli się z kolan – szmer rozmów na powrót wypełnił arenę – i zajęli miejsca. A więc… nie usiądzie ze mną, pomyślała Siri, wstając. W głębi duszy poczuła na tę myśl ulgę, choć z drugiej strony było to również frustrujące. Już przecież zaczęła tracić swój pierwszy

zachwyt Hallandren i tym, że została poślubiona bogu. Teraz jednak Susebron pojawił się w całej okazałości i wywarł na niej ogromne wrażenie. Zmartwiona usiadła i spojrzała na tłum, ledwie tylko zwracając uwagę na grupę kapłanów, którzy weszli na wysypaną piaskiem nieckę areny. Co powinna o nim myśleć? Przecież to niemożliwe, żeby był bogiem. Nie takim prawdziwym. A może? Ale prawdziwym bogiem wszystkich ludzi był Austre, ten, który zsyła na ziemię Powracających. Tego boga czczono dawniej także i w

Hallandren, jeszcze przed Wielowojniem i wypędzeniem królewskiego rodu. Upadek nastąpił dopiero potem. To po wojnie mieszkańcy południowego królestwa stali się poganami wyznającymi kult Opalizujących Odcieni i BioChromatycznego Oddechu, a także Powracających i sztukę. Mimo to, Siri nigdy nie widziała Austre. Uczono ją tylko o nim i teraz, kiedy ujrzała istotę tak wspaniałą jak Król-Bóg, nie miała pojęcia, co powinna sądzić. Nie mogła przecież tak po prostu przejść obojętnie obok otaczającej go, prawdziwie boskiej aury. Zaczęła rozumieć powody, dla

których mieszkańcy Hallandren – po tym, jak zostali niemal pokonani przez swych wrogów i ocaleni dzięki dyplomatycznym zdolnościom Dawcy Pokoju zwanego Błogosławionym – szukali u Powracających boskiego przewodnictwa. Westchnęła i spojrzała w bok. Ktoś wchodził po schodach, kierując się do jej loży. Poznała Niebieskopalcego – dłonie miał splamione atramentem i jak zwykle notował coś w grubej księdze. Pisał nawet wtedy, gdy wkroczył pod baldachim. Podniósł wzrok na Króla-Boga, pokiwał głową i dopisał jeszcze kilka słów.

–Widzę, że Jego Nieśmiertelna Wysokość zajął już swe miejsce, i również ty, Kielichu, zostałaś okazana jak należy. –Okazana? –Oczywiście – powiedział Niebieskopalcy. – To główny cel twojej wizyty w amfiteatrze. Przecież w dzień twego przybycia na dwór Powracający nie mogli się tobie przyjrzeć. Siri zadrżała i spróbowała przyjąć bardziej dystyngowaną pozę. –Czy nie powinni raczej zwracać uwagi na tych kapłanów na dole? To znaczy, zamiast przyglądać się mi?

–Możliwe – odparł skryba, nie odrywając wzroku od swej księgi. – Z mojego doświadczenia jednak wynika jasno, że oni rzadko robią to, co akurat powinni. Siri wyczuła, że starzec nie darzy dworskich bóstw szczególnym poważaniem. Nie podtrzymała rozmowy i zamyśliła się. Niebieskopalcy od tamtej nocy ani razu nie podjął tematu swej dziwnej przestrogi. Nie wszystko jest tym, czym się wydaje… –Niebieskopalcy – odezwała się. – Chcę zapytać o to, co wtedy powiedziałeś. Że nie wszystko…

Natychmiast spojrzał na nią – szeroko otwartymi, napominającymi oczyma – zamykając jej usta. Wrócił do zapisków. Przesłanie było oczywiste. Nie teraz. Dziewczyna westchnęła, walcząc z chęcią osunięcia się na krzesło. Poniżej, ubrani w różnokolorowe stroje kapłani stawali na niskich podestach i mimo deszczu toczyli zażartą dysputę. Słyszała ich dobrze, choć to, o czym mówili, nie znaczyło dla niej prawie nic. W tej chwili dyskutowali jak się wydawało o sposobach zarządzania odpadkami i ściekami z miasta.

–Niebieskopalcy – spytała znowu – czy oni są naprawdę bogami? Skryba zawahał się i wreszcie uniósł wzrok znad notatek. –Kielichu? –Mam na myśli Powracających. Czy naprawdę uważasz ich za istoty boskie? Wierzysz, że potrafią przepowiadać przyszłość? –Ja… chyba nie ja powinienem odpowiadać na to pytanie, Kielichu. Pozwól, że przyprowadzę ci jednego z kapłanów. On ci wszystko wyjaśni. Potrzebuję tylko…

–Nie – przerwała starcowi Siri. – Nie chcę słuchać zdania kapłanów. Chcę usłyszeć opinię zwykłego człowieka, kogoś takiego jak ty. Szeregowego wyznawcy. Niebieskopalcy zmarszczył czoło. –Z całym szacunkiem, Kielichu, ale ja nie zaliczam się do wyznawców Powracających. –A jednak pracujesz w pałacu. –A ty w nim mieszkasz, Kielichu. Niemniej, żadne z nas nie czci Opalizujących Odcieni. Ty pochodzisz z Idris, ja z Pahn Kahl.

–Pahn Kahl to prowincja Hallandren. Skryba uniósł brew i ściągnął wargi. –Prawda, Kielichu, wygląda zupełnie inaczej. –Jesteście poddanymi Króla-Boga. –Uznajemy go za króla i czcimy w nim boga – odpowiedział Niebieskopalcy. – To między innymi dlatego pałacowym zarządcą jestem ja, a nie kapłan. Jego szaty, zastanowiła się Siri. Może to dlatego zawsze ubiera się na brązowo. Odwróciła się i spojrzała na stojących na piaszczystej arenie

kapłanów. Każdy z nich miał na sobie strój w innych – najwyraźniej reprezentujących konkretnych Powracających – barwach. –Więc co o nich myślisz? –To dobrzy ludzie – stwierdził starzec – ale błądzący. Trochę tak jak ty, Kielichu. Przyjrzała mu się uważniej. Skryba jednak wrócił już do swojej księgi. Rozmowy z nim nigdy nie należały do najłatwiejszych. –Jak zatem wytłumaczyć ten blask bijący od Króla-Boga?

–BioChroma – odparł Niebieskopalcy, wciąż pisząc. Wydawał się zupełnie nieporuszony dociekliwością dziewczyny. –Pozostali Powracający nie rozbijają bieli na inne kolory, prawda? –Nie – odpowiedział skryba – nie rozbijają. Ale też nie posiadają tylu Oddechów co Susebron. –Czyli jednak jest inny – skwitowała Siri. – Dlaczego to on urodził się z takim bogactwem? –Nie. Nie urodził się z nim, Kielichu.

Moc Króla-Boga nie pochodzi z wrodzonej BioChromy Powracającego. W tym jednym jest podobny do wszystkich ludzi. Posiada jednak coś innego: nazywają to Światłem Pokoju. Ale to jedynie fantazyjna nazwa, którą określa się skarb, jakim są dziesiątki tysięcy Oddechów. –Dziesiątki tysięcy? – powtórzyła w duchu dziewczyna. – Aż tyle? Niebieskopalcy skinął w roztargnieniu głową. –Władcy Hallandren to jedyne istoty, które dostępują Dziesiątego

Wywyższenia. To dlatego światło rozprasza się w ich obecności. Posiadają też dzięki temu inne moce. Susebron potrafi na przykład złamać hasła bezpieczeństwa Nieżywych, albo Budzić przedmioty bez potrzeby ich dotykania, wykorzystując do tego jedynie swój głos. To jednak ma niewiele wspólnego z boskością. To tylko skutek posiadania tak wielkiej ilości Oddechów. –Ale skąd on je ma? –Większość została zebrana przez Dawcę Pokoju – wyjaśnił skryba. – To on podczas Wielowojnia zgromadził tysiące Oddechów. Przekazał je

potem pierwszemu Królowi-Bogu Hallandren. Ten skarb stanowi dziedzictwo przechodzące od setek lat z ojca na syna, za każdym razem powiększone, ponieważ każdy władca otrzymuje dwa Oddechy tygodniowo. Inni Powracający dostają tylko jeden. –Och. – Siri oparła się wygodniej. Poczuła rozczarowanie. Susebron nie był jednak bogiem. Był tylko człowiekiem, obdarzonym większą ilością BioChromy od innych. Ale… co w takim razie myśleć o wszystkich Powracających? Dziewczyna splotła ręce na piersi, wciąż zatopiona w myślach. Nigdy

dotąd nie została zmuszona do obiektywnego zastanowienia się nad wszystkim, w co wierzyła. Dotychczas Austre był dla niej po prostu… Bogiem. Nikt nie kwestionował tego, co o nim mówiono. Powracający z kolei nie byli prawdziwymi bóstwami, a jedynie uzurpatorami, którzy wypędzili z Hallandren wyznawców Austre. Choć, z drugiej strony, roztaczali wokół siebie taki majestat. Dlaczego królewski ród został wygnany z Hallandren? Siri znała oficjalną, obowiązującą w Idris, wersję tych wydarzeń, według której królowie nie poparli żadnego z prących do

Wielowojnia stronnictw. I to dlatego ludzie obrócili się przeciw nim. Powstanie poprowadził Kalad Uzurpator. Kalad. Mimo że Siri wagarowała podczas większości swych lekcji, nawet i ona znała opowieści o tym człowieku. To on doprowadził lud Hallandren do herezji i rozpoczął tworzenie Nieżywych. Zbudował wielką, armię tych potworów, armię do jakiej nie była podobna żadna inna, która maszerowała po tym świecie. Według tych historii Nieżywi Kalada byli groźniejsi od innych wojsk, wyróżniali się. Byli nowością. Strasznym i niszczycielskim

wynalazkiem. Ich przywódca został w końcu pokonany przez Dawcę Pokoju, który położył Wielowojniu kres jedynie dzięki dyplomatycznym zabiegom. Mówiło się, że armia Kalada wciąż gdzieś istnieje, że czeka w ukryciu na chwilę, w której znów powstanie i będzie mogła siać zniszczenie. Siri wiedziała, że jest to tylko jedna z fikcyjnych, powtarzanych przy ogniu legend, niemniej sama myśl o czymś takim wywoływała dreszcz na jej plecach Tak czy inaczej, to Dawca Pokoju przejął władzę i zakończył wojnę Nie

zwrócił jednak Hallandren jego prawowitym władcom. Idriańscy historycy oskarżali go o zdradę i brak lojalności. Także i mnisi powtarzali iż herezja zakorzeniła się w Hallandren zbyt głęboko. Mieszkańcy Hallandren z pewnością znali inną wersję tych dziejów. Zamyślona Siri przyglądała się zasiadającym w lożach bóstwom. Oczywiste było jedno – to królestwo nie było tak straszliwe, jak uczono ją w rodzinnych stronach.

***

Vivenna zadrżała i skrzywiła się. Tłum ubranych kolorowo ludzi wciąż wokół niej gęstniał. Tu jest jeszcze gorzej, niż mnie uczono, pomyślała, wiercąc się. Parlin z kolei, mimo otaczającej ich ciżby, przestał się już tak bardzo denerwować. Skupił się na debatujących poniżej kapłanach. Dziewczyna nadal nie potrafiła rozstrzygnąć, czy posiadany przez nią Oddech jest prezentem strasznym czy

cudownym. Stopniowo jednak skłaniała się ku opinii, że jest straszny, ponieważ pozwala jej przeżywać tak cudowne doznania. Im więcej ludzi znajdowało się w jej pobliżu, tym bardziej przytłaczała ją wzmocniona przez BioChromę zdolność do wyczuwania ich. Gdyby Parlin odbierał to wszystko, gdyby widział tyle barw, co ona, z pewnością nie gapiłby się tak głupio na ich stroje. Czułby się – tak samo jak ona – osaczony obecnością tych osób i tak samo jak ona niemal dusiłby się wśród nich. Dość, zdecydowała. Zobaczyłam Siri i to, co z nią zrobili. Czas iść. Wstała,

odwróciła się… i zamarła. Dwa rzędy za nią stał mężczyzna. Patrzył na nią. W normalnych okolicznościach nie zwróciłaby na niego uwagi. Miał na sobie znoszone, brązowe ubranie, gdzieniegdzie widniały w nim dziury. Luźne spodnie miał przewiązane w pasie zwykłą liną. Nosił co najmniej kilkudniowy zarost, a jego sięgające ramion włosy były w nieładzie. I otaczała go tak silna aura kolorów, że musiał być osobą, która dostała Piątego Wywyższenia. Nie spuszczał z niej wzroku i Vivennę ogarnęła nagle przerażająca pewność, że ten

człowiek wie kim ona jest. Cofnęła się chwiejnie. Dziwny mężczyzna wciąż się w nią wpatrywał. Poruszył się tylko po to, by odsunąć na bok poły płaszcza i ukazać wiszący mu u pasa długi czarny miecz w srebrnej pochwie. W Hallandren nieczęsto widywało się uzbrojonych ludzi. On się tym jednak zupełnie nie przejmował. W jaki sposób dostał się na dwór? Inni widzowie trzymali się od niego z daleka, a ponadto Vivenna była gotowa przysiąc, że wyczuwa w tym mieczu coś dziwnego. Broń przyciemniała otaczające ją kolory. Pogłębiała je. Opalenizna zamieniała się w pobliżu miecza w brąz, czerwień

przybierała barwę starego wina, błękity stawały się granatami. Zupełnie jakby ostrze również posiadało BioChromę… –Parlin – odezwała się, ostrzejszym tonem niż zamierzała. – Idziemy stąd. –Ale… –Już – rzuciła, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. Jej świeżo wyostrzone, wzmocnione BioChromą zmysły mówiły jej, że nieznajomy wciąż na nią patrzy. Teraz, gdy zdała sobie z tego sprawę, zrozumiała, że to właśnie przez jego wzrok poczuła się tak niezręcznie.

Mówili mi o tym nauczyciele, przypomniała sobie, gdy szli z Parlinem ku jednej z alejek między ławkami. To zmysł życia, zdolność do wyczuwania, gdzie znajdują się ludzie i czy na nas patrzą. Każdy nim do pewnego stopnia dysponuje, a Oddechy jedynie go wzmacniają. Gdy tylko znaleźli się bliżej wyjścia, poczucie bycia obserwowaną zniknęło. Vivenna odetchnęła z ulgą. –Nie rozumiem, dlaczego chciałaś wyjść – powiedział Parlin. –Zobaczyliśmy już wszystko, czego nam było trzeba – odparła

dziewczyna. –Może i tak – powiedział Parlin – ale myślałem, że chcesz posłuchać, co kapłani mówią o Idris. Vivenna zamarła. –Co takiego? Parlin zmarszczył czoło. Wyglądał na mocno zaniepokojonego. –Wydaje mi się, że szykują się do wypowiedzenia nam wojny. Ale czy nie Podpisaliśmy z nimi traktatu? Boże Kolorów! – pomyślała

dziewczyna, odwróciła się i wróciła biegiem na widownię.

16

–…Wciąż twierdzę, że nie możemy w żaden sposób uzasadnić podjęcia działań militarnych przeciwko Idris! – krzyczał kapłan. Mężczyzna był ubrany w błękit i złoto. Wysoki kapłan Zwiastuna Ciszy – Dar Pieśni nie potrafił przypomnieć sobie jego imienia. Nanrovah? Wybuchu tej dyskusji można się było spodziewać. Powracający pochylił się. Nanrovah i jego pan – Zwiastun Ciszy – byli obaj

zaprzysięgłymi tradycjonalistami. Sprzeciwiali się niemal każdej nowej propozycji, choć nie umniejszało to ogólnego szacunku, jakim cieszyli się na dworze. Zwiastun był niemal rówieśnikiem Porannej Rosy i powszechnie uważano go za mędrca. Dar Pieśni potarł brodę. Oponentem Nanrovaha była wysoka kapłanka samej Porannej Rosy. Inhanna. –Nie zaczynaj tego znowu – odezwała się właśnie ona na piaszczystej arenie. – Czy naprawdę musimy raz jeszcze spierać się na ten temat? Idris to po prostu enklawa rebeliantów, którzy

panoszą się w granicach naszego własnego królestwa! –Idrianie trzymają się swoich ziem – odparował Nanrovah. – Ziem, na których nam i tak nie zależy. –Ziem, na których nam nie zależy? – żachnęła się kapłanka Porannej Rosy. – Buntownicy kontrolują każdą przełęcz prowadzącą do północnych królestw! Wszystkie nadające się do wydobycia złoża miedzi! Ich garnizony stacjonują w odległości umożliwiającej przeprowadzenie błyskawicznego ataku na samo T'Telir! A ponadto, wciąż twierdzą, że ich władca jest jedynym prawowitym

królem Hallandren! Nanrovah umilkł. Wśród przysłuchujących się sporowi kapłanów poniósł się zaskakująco głośny pomruk aprobaty. Dar Pieśni przyjrzał się im uważniej. –To ty umieściłaś wśród nich tylu zwolenników naszej sprawy? –Oczywiście – przyznała Poranna Rosa. – Podobnie próbowali uczynić nasi przeciwnicy. Ale mnie poszło o wiele lepiej. Dyskusja trwała w najlepsze. Co chwila inny kapłan występował

naprzód i argumentował za lub przeciw inwazji na Idris. Mówili o lękach dręczących ludność Hallandren; część obowiązków kapłanów właśnie na tym polegała: wsłuchiwali się w nastroje poddanych i badali kwestie mające wpływ na pomyślność całego królestwa, po czym dyskutowali o nich na arenie, by bogowie – którzy nie mieli okazji osobiście poznać opinii przeciętnego człowieka – wiedzieli, co się dzieje w ich państwie. Kapłani i ich bóstwa byli podzieleni na podgrupy, z których każda specjalizowała się w innej dziedzinie. Niektórzy Powracający zarządzali życiem miasta, inni byli

odpowiedzialni za międzynarodowe porozumienia i traktaty. Zgromadzenie nie po raz pierwszy już podejmowało tak zwaną kwestię idriańską. Niemniej, Dar Pieśni nigdy jeszcze nie widział, by dyskusja nad nią osiągnęła taki poziom dosłowności i zaangażowania. Dotąd rozmawiano przede wszystkim o sankcjach. O blokadach. Nawet o naciskach natury militarnej. Ale wojna? Nikt jeszcze nie wypowiedział tego słowa na głos, choć żaden z obecnych nie miał wątpliwości, co mają na myśli debatujący kapłani. Dar Pieśni nie potrafił wyprzeć z

głowy wizji ze swych koszmarów – obrazów pełnych śmierci i cierpienia. Nie uznawał ich za wróżbne, ale zdawał sobie sprawę, że muszą mieć coś wspólnego z lękami zakorzenionymi w jego podświadomości. Bał się tego, co może przynieść wojna. Możliwe, że był po prostu tchórzem. Wydawało się przecież, że podporządkowanie Idris przyniosłoby Hallandren wyłącznie korzyści. –To ty stoisz za tym sporem, prawda? – zapytał, spoglądając na Poranną Rosę. –Stoję za nią? – odparła słodziutko

bogini. – Mój drogi, to kapłani decydują jakie kwestie należy poruszyć. Bogowie nie zajmują się tak przyziemnymi sprawami. –Och, jestem o tym głęboko przekonany. – Dar Pieśni ułożył się wygodniej. – Potrzebujesz moich Rozkazów dla Nieżywych. –Tak bym tego nie ujęła. Chcę tylko, byś miał pełnię informacji, na wypadek gdybyś… Urwała, widząc matowe spojrzenie Powracającego. –Och, na Kolory – zaklęła. –

Oczywiście, że potrzebuję twoich Rozkazów. Z jakiego innego powodu zadawałabym sobie trud zaciągnięcia cię aż tutaj? Wiesz, nie jesteś najłatwiejszym przedmiotem manipulacji. –Nonsens – odparł. – Musisz mi tylko obiecać, że nie będę musiał nic robić. A wtedy zrobię wszystko, co zechcesz. –Wszystko? –Wszystko, co nie będzie wymagało robienia czegokolwiek. –Czyli nie oferujesz mi tak naprawdę

nic. –Czyżby? –Tak. –Cóż, nic to zawsze już coś. Poranna Rosa przewróciła oczami. Dar Pieśni martwił się o wiele bardziej, niż to po sobie pokazywał. Argumenty za atakiem na Idris nigdy jeszcze nie brzmiały tak zdecydowanie. Wskazywano na zdobyte przez szpiegów dowody rozbudowy sił militarnych małego królestwa, oraz na coraz bardziej

szczegółowe kontrole na strzeżonych przez Idrian północnych przełęczach. Poza tym, coraz więcej ludzi uważało, że Powracający są obecnie słabsi niż kilka pokoleń temu. Oczywiście nie w sensie ubóstwa w BioChromę. Powiadano raczej, że są mniej… boscy. Mniej dobroczynni, mniej mądrzy. Z tym Dar Pieśni był gotów się zgodzić natychmiast. Od ostatniego razu, gdy któryś z Powracających oddał za kogoś swe życie, minęły już trzy lata. Wierni zaczynali się niecierpliwić. –Jest coś jeszcze, prawda? – spytał, rzucając spojrzenie Porannej Rosie,

która wciąż leżała wygodnie wyciągnięta i jadła wiśnię za wiśnią. – Coś, czego oni nie mówią? –Mój drogi – odpowiedziała – miałeś rację. Uczestnictwo w obradach zgromadzenia wyraźnie cię psuje. –Po prostu nie przepadam za tajemnicami – stwierdził. – Swędzi mnie od nich mózg, nocami źle sypiam. Zajmowanie się polityką przypomina zrywanie przyschniętego opatrunku – najlepiej zmierzyć się z bólem od razu i mieć to za sobą. Poranna Rosa ściągnęła usta.

–Ten twój żarcik, mój drogi… dość wymuszony. –Obawiam się, że na więcej mnie w tej chwili nie stać. Nic nie jest w stanie tak szybko stępić dowcipu jak polityka. Ale chciałaś mi coś powiedzieć… –Już ci powiedziałam – prychnęła. – Zarzewiem wszystkiego jest ta kobieta. –Królowa – mruknął bóg, rzucając okiem na lożę Króla-Boga. –Przysłali nam nie tę co trzeba – wyjaśniła Poranna Rosa. – Dostaliśmy

młodszą zamiast starszej. –Wiem o tym – powiedział Dar Pieśni. – Sprytny ruch z ich strony. –Sprytny? – żachnęła się bogini. – To po prostu czysty geniusz. Czy wiesz, jaką fortunę wydaliśmy przez te dwadzieścia lat na szpiegowanie i poznawanie tej starszej? Najostrożniejsi spośród kapłanów skłonili nas do tego, żebyśmy objęli obserwacją też średnią córkę Dedelina, tę, która została mniszką. Ale najmłodsza? Nikt nie poświęcił jej nawet pół myśli. A zatem Idrianie umieścili nam na

dworze kogoś zupełnie nieznanego, pomyślał Dar Pieśni, i zniweczyli tym samym plany i knowania, które nasi politycy snuli od dziesiątków lat. To naprawdę było genialne posunięcie. –Nikt niczego na jej temat nie wie – ciągnęła Poranna Rosa, marszcząc brwi. Widać było wyraźnie, że bogini nie lubiła być zaskakiwana. – Moi szpiedzy w Idris twierdzą, że ta dziewczyna nie jest nikim ważnym. I właśnie przez to jest, jak sądzę, jeszcze bardziej niebezpieczna, niż się tego spodziewałam. Dar Pieśni uniósł brew.

–A nie przyszło ci do głowy, że troszeczkę przesadzasz? –Tak? – odparła Poranna Rosa. – Powiedz mi zatem, co ty byś zrobił, gdybyś chciał umieścić na dworze wrogiego agenta? Może na przykład wysłałbyś najpierw pozoranta, by odwrócił uwagę od prawdziwego szpiega, który niezauważony wykonałby swoje zadanie? Dar Pieśni potarł w zamyśleniu brodę. W tym ma rację, pomyślał. Może. Życie pośród ludzi poświęcających swój czas bezustannemu spiskowaniu sprawia, że wszędzie dostrzega się tajemne knowania. Z drugiej strony,

przedstawiony przez boginię scenariusz był rzeczywiście groźny. Nie ma chyba lepszego sposobu na umożliwienie zabójcy dostępu do Króla-Boga niż podesłanie mu żony. Nie, plan Idrian na pewno nie polegał na tym. Zabójstwo władcy tylko by rozwścieczyło Hallandren. Ale z drugiej strony, jeśli przysłali kobietę biegłą w sztuce manipulacji, osobę, która zatruje umysł Króla-Boga… –Musimy być gotowi do działania – oznajmiła Poranna Rosa. – Nie chcę siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak odbierają mi królestwo. Nie pozwolę

się wypędzić, jak kiedyś przepędzono królewską dynastię. Sprawujesz kontrolę nad czwartą częścią Nieżywych. Dziesięć tysięcy żołnierzy, którzy nie potrzebują jedzenia i są zdolni do niestrudzonego marszu. Jeśli przekonamy do naszej sprawy pozostałych trzech bogów dysponujących Rozkazami… Powracający zastanowił się, po czym skinął głową i wstał. –Co robisz? – spytała bogini i usiadła na sofie. –Chyba się przespaceruję – odpowiedział Dar Pieśni.

–Dokąd? Bóg spojrzał wymownie na królową. –Och, na błogosławione Kolory. – Poranna Rosa westchnęła. – Nie zepsuj tego. To bardzo delikatna sprawa. –Zrobię co w mojej mocy. –Raczej nie uda mi się wyperswadować ci tej rozmowy? –Moja droga. Dar Pieśni obejrzał się przez ramię. –Muszę pogawędzić z nią choć przez

chwilę. Nic bardziej nie popsułoby mi humoru, niż gdyby strąciła mnie z piedestału osóbka, z którą nawet nie miałem okazji porozmawiać.

***

Niebieskopalcy oddalił się w pewnej chwili podczas obrad. Siri nie zauważyła jego zniknięcia – zbyt była zaprzątnięta przysłuchiwaniem się

dyskusji kapłanów. Zapewne coś źle rozumiała. Przecież to niemożliwe, by rozważali możliwość ataku na Idris. Po co mieliby to robić? Co zyskałoby Hallandren. Gdy debata na ten temat dobiegła końca, dziewczyna zwróciła się do jednej ze swych służących. –O czym oni mówili? Kobieta spuściła wzrok i nie odpowiedziała. –Miałam wrażenie, że rozmawiają o wojnie – nie rezygnowała Siri. – przecież nie dopuściliby się tej napaści, prawda?

Kobieta niepewnie przestąpiła z nogi na nogę, po czym rzuciła okiem na stojącą obok niej drugą służącą. Ta śpiesznie odeszła. Kilka chwil później powróciła w towarzystwie Treledeesa. Siri lekko zmarszczyła czoło. Nie lubiła z nim rozmawiać. –Tak, Kielichu? – zapytał wysoki mężczyzna, przyglądając się jej ze swą zwykłą, wzgardliwą miną. Siri przełknęła głośno ślinę i postanowiła, że nie da się zastraszyć. –Kapłani – zaczęła. – O czym oni rozmawiali? –O twojej ojczyźnie, Kielichu. O

Idris. –Tyle zrozumiałam sama. Ale czego oni chcą od Idris? –W mojej ocenie, Kielichu, spierali się, czy należy zaatakować zbuntowaną prowincję i poddać ją należytej kontroli Hallandren, czy też nie. –Zbuntowaną prowincję? –Owszem, Kielichu. Twoi pobratymcy buntują się przeciw całej reszcie królestwa. –Ale to przecież wy wystąpiliście

przeciw nam! Treledees uniósł brew. No tak, pomyślała dziewczyna. Różne spojrzenia na wspólną historię. –Rozumiem, że można patrzeć na te sprawy tak jak wy – powiedziała. – Ale… nie zaatakowalibyście nas, prawda? Przysłaliśmy wam królową, zgodnie z waszym życzeniem. Dzięki temu w żyłach następnego Króla-Boga popłynie królewska krew. O ile oczywiście obecny władca zdecyduje się kiedykolwiek skonsumować własne małżeństwo… –

dodała w duchu. Treledees wzruszył ramionami. –To z pewnością nic takiego, Kielichu. Bogowie po prostu chcieli Poznać nastroje panujące obecnie w T'Telir. Ta odpowiedź niezbyt pocieszyła dziewczynę. Zadrżała. Czy powinna coś zrobić? Spróbować zadziałać w obronie Idris? –Kielichu – podjął Treledees. Spojrzała na kapłana. Jego spiczasta tiara była tak wysoka, że muskała baldachim. W pełnym piękna i barw otoczeniu twarz duchownego wydała

się tym bardziej ponura. –Tak? – spytała. –Jest pewna delikatna kwestia, którą chciałbym z tobą omówić. –Co takiego? –Wiesz, na jakich zasadach działają monarchie – powiedział. – Sama jesteś królewską córką. Zakładam więc, że zdajesz sobie sprawę z wagi posiadania stabilnego, ustalonego porządku sukcesji. –Tak.

–A zatem – ciągnął Treledees – wiesz, że dla Hallandren szalenie ważne jest jak najszybsze sprowadzenie na świat potomka. Siri oblała się rumieńcem. –Pracujemy nad tym. –Z całym szacunkiem, Kielichu – powiedział Treledees. – W tej kwestii istnieją pewne… niejasności. Siri zaczerwieniła się jeszcze bardziej, odwróciła wzrok od bezwzględnych oczu kapłana i poczuła, jak rudzieją jej włosy.

–Oczywiście mówi się o tym tylko w pałacu – dodał Treledees. – Możesz być pewna dyskrecji naszych kapłanów i służby. –Skąd o tym wiesz? – Siri podniosła wzrok. – To znaczy, skąd wiesz o nas? Może naprawdę… pracujemy nad tym. Może zanim się spostrzeżecie, dostaniecie swego następcę tronu. Treledees zamrugał i przyjrzał się jej, jakby była księgą rachunkową, w której należy podliczyć kolumny. –Kielichu – powiedział – czy naprawdę uważasz, że dopuścilibyśmy obcą, nieznaną nikomu kobietę tak blisko

najświętszego z naszych bogów, bez żadnej kontroli? Zaparło jej dech w piersiach. Poczuła, jak ogarnia ją przerażenie. Oczywiście! Oczywiście, że wiedzieli o wszystkim. Upewniali się, czy nie zrobię mu krzywdy i czy wszystko przebiega zgodnie z planem. Klęczenie nago przed mężem było dostatecznie ciężkim przeżyciem. Ale obnażanie się przed ludźmi pokroju Treledeesa – ludźmi, którzy nie widzieli w niej kobiety, a jedynie kłopot – było o wiele gorsze. Opuściła głowę, oplotła rękoma odsłonięty dekolt i piersi.

–A zatem – kontynuował Treledees – rozumiemy, że Król-Bóg nie jest tym, kogo się spodziewałaś. Możliwe też, że jest osobą, z którą ciężko o współpracę. Niemniej jesteś kobietą i powinnaś wiedzieć, w jaki sposób zmotywować go swoimi wdziękami. –Jak mam go motywować, skoro nie wolno mi na niego nawet patrzeć? Nie mówiąc o rozmowie? – syknęła. –Jestem pewien, że znajdziesz jakiś sposób – rzucił Treledees. – Trafiłaś do pałacu tylko z jednego powodu. Chcesz mieć pewność, że Idris nic nie grozi? Cóż, daj sługom Boga-Króla, czego pragniemy, a twoi buntownicy

będą bezpieczni. Ja i pozostali kapłani mamy spory wypływ na to, co się dzieje na dworze, i moglibyśmy pomóc ochronić twoją ojczyznę. Prosimy tylko, byś wykonała to jedno jedyne zadanie. Daj nam następcę tronu. Obdarz nasze królestwo stabilnością. Nie wszystko w Hallandren jest tak… spójne, jak się wydaje. Siri nie uniosła wzroku, nie patrzyła na kapłana. –Widzę, że rozumiesz – stwierdził. – Czuję, że… – Urwał i obrócił się w bok. Do loży Siri zbliżał się liczny orszak.

Wszyscy idący w nim ludzie byli odziani w złoto i czerwień, a krocząca na czele postać sprawiała, że lśnili pełnią barw. Treledees zmarszczył czoło i rzucił okiem na dziewczynę. –Jeśli zajdzie taka potrzeba, jeszcze o tym porozmawiamy. Dopełnij swego obowiązku, Kielichu. Albo twoja bezradność pociągnie za sobą konsekwencje. Odszedł.

***

Nie sprawiała wrażenia osoby niebezpiecznej. I właśnie to sprawiło, że Dar Pieśni tym bardziej zaczął podejrzewać, że Poranna Rosa może mieć rację. Stanowczo zbyt długo mieszkam na tym dworze, pomyślał, uśmiechając się uprzejmie do królowej. W zasadzie przecież mieszkam tu przez całe życie. Była drobna i o wiele młodsza, niż się

spodziewał. Ledwie kobieta. Skinął jej głową i zauważył, że jest czymś wystraszona. Po chwili kapłani rozstawili dla niego meble. Bóg usiadł i, mimo że nie był głodny, przyjął winogrona od służących królowej. –Wasza Wysokość – przywitał się. – Cieszę się, że mogę cię poznać. To wielka przyjemność. Jestem pewien. –Jesteś pewien? – zapytała niepewnie dziewczyna. –Takie powiedzonko, moja droga – wyjaśnił Dar Pieśni. – Oczywiście raczej zbędne, co zresztą nie powinno nikogo dziwić. Ja sam jestem zbędną

osobą. Dziewczyna pochyliła głowę. Na kolory przemknęło bogowi przez myśl, gdy przypomniał sobie, że okres izolacji królowej dopiero dobiegł końca. Poza Królem-Bogiem, jestem prawdopodobnie pierwszym Powracającym, z jakim ma do czynienia. Co za kiepskie pierwsze wrażenie. Niestety, nie mógł na to nic poradzić. Był, kim był. Cokolwiek to znaczyło. –Cieszę się, że mogę cię poznać, Wasza Miłość – powiedziała królowa.

Odwróciła na chwilę głowę i służąca szeptem podała jej jego imię. – Darze Pieśni zwany Mężnym, boże odwagi – dodała, uśmiechając się do gościa. Wciąż wyczuwał w niej niepewność i wahanie. Albo nie została nauczona zachowania podczas oficjalnych rozmów – w co Dar Pieśni, pamiętając, że dzieciństwo spędziła w pałacu, raczej nie chciał wierzyć – albo była niezłą aktorką. Przybycie tej kobiety powinno było położyć kres dyskusjom na temat wojny. Zamiast tego tylko je zaostrzyło. Nie zamykał oczu. Bał się, że gdy tylko mrugnie, znowu ujrzy

pod powiekami wizje zniszczenia. Czekały tam, niczym Widma Kalada, tuż poza jego polem widzenia. Nie mógł się poddać i uznać tych snów za prorocze. Gdyby to uczynił, przyznałby jednocześnie, że rzeczywiście jest bogiem. A wtedy zacząłby się poważnie obawiać o wszystkich. Uśmiechnął się do królowej po raz trzeci, swym najbardziej czarującym uśmiechem. Wrzucił do ust winne grono. –Nie musimy zachowywać się tak oficjalnie, Wasza Wysokość. Wkrótce

zrozumiesz, że pośród Powracających jestem tym najpośledniejszym. Gdyby krowy były w stanie Powracać, z pewnością darzono by je większym szacunkiem niż mnie. Znów się zawahała, niepewna jak z nim rozmawiać. Często widywał tę reakcję. –Czy wolno mi będzie spytać, w jakiej sprawie do mnie przychodzisz? – zapytała. Zbyt oficjalnie. Nie jest swobodna. Nie czuje się pewnie wśród wysoko postawionych osób. Czy świadczy to o jej autentyczności? Nie. Z pewnością

jedynie stara się go uspokoić. Chce, by jej nie doceniał. A może on za dużo myśli? Niech cię Kolory, Poranna Roso! – zaklął w myślach. Naprawdę nie mam ochoty w to wchodzić. Omal się nie wycofał. Ale nie byłoby to z jego strony uprzejme, a Dar Pieśni – w przeciwieństwie do tego wszystkiego co sam często powtarzał – lubił być miły. Najlepiej po prostu być sympatycznym, postanowił uśmiechając się. Dzięki temu – jeśli ta kobieta kiedykolwiek przejmie władzę w królestwie – może zetnie mnie na samym końcu.

–Pytasz o cel mojej wizyty? – odpowiedział. – Sądzę, że ona nie ma żadnego celu, Wasza Wysokość, żadnego poza tym, bym wydał się naturalny, którą to szansę zmarnowałem już na samym wstępie, przyglądając ci się stanowczo zbyt długo i jednocześnie zastanawiając się nad twoim miejscem w całym tym bałaganie. Królowa znowu zmarszczyła czoło. Dar Pieśni rozgryzł winogrono. –Są przecudowne – powiedział, unosząc do ust kolejny owoc. – Rozkosznie słodkie, skryte w

delikatnej skórce. Co więcej, zwodnicze. Z zewnątrz twardawe i suche, a w środku miękkie i upojne. Nie sądzisz? –My… W Idris nie jadamy winogron zbyt często, Wasza Miłość. –Trzeba ci wiedzieć, że jestem ich przeciwieństwem – ciągnął bóg. – Ładny i puszysty na zewnątrz, lecz moje wnętrze nie kryje niczego interesującego. Niemniej te rozważania prowadzą donikąd. Ale na twój widok, moja droga, cieszę się bardziej… o wiele bardziej niż oglądając misę winogron.

–Ja… Ale jak to, Wasza Miłość? –Nie mieliśmy tu królowej od bardzo dawna – wyjaśnił Dar Pieśni. – Od czasów sprzed mojego Powrotu. A stary Susebron snuł się ostatnio po pałacu zupełnie bez sensu. Wyglądał na zagubionego. Dobrze, że w jego życiu pojawiła się kobieta. –Dziękuję za ten komplement, Wasza Miłość – powiedziała królowa. –Proszę bardzo. Zaraz wymyślę kilka innych, jeśli zechcesz. Milczała.

Cóż, to rozstrzyga sprawę, pomyślał z westchnieniem. Poranna Rosa miała rację. Nie powinienem był tu przychodzić. –No dobrze – rzuciła Siri, której włosy nagle poczerwieniały. Uniosła ręce. – Co się tu dzieje? –Wasza Wysokość? – Tym razem zawahał się bóg. –Stroisz sobie ze mnie żarty? –To możliwe. –Ale przecież jesteś podobno bogiem! – powiedziała i oparła się wygodniej,

spoglądając na baldachim. – Akurat kiedy zaczynałam myśleć, że tym mieście panuje jednak jakiś porządek, zaczynają na mnie krzyczeć kapłani, a potem pojawiasz się ty! Jak mam cię traktować? Nie zachowujesz się jak bóstwo, a jak uczniak! Dar Pieśni przez chwilę milczał, po czym uśmiechnął się i poprawił na sofie. –Rozgryzłaś mnie – stwierdził, rozkładając ręce. – Zabiłem prawdziwego boga i zająłem jego miejsce. I przychodzę, by wziąć za ciebie okup w postaci słodyczy.

–O tym właśnie mówię – powiedziała, celując w niego palcem. – nie powinieneś być jednak bardziej… Nie wiem, dystyngowany, dostojny czy coś? Powracający rozpostarł ramiona szerzej. –Moja droga, w Hallandren tak właśnie wygląda dystyngowane zachowanie. Nie wydawała się przekonana. –Oczywiście kłamię ci w żywe oczy – przyznał i pochłonął kolejne winogrono. – Nie powinnaś wyrabiać

swej opinii o Powracających na podstawie tego, co prezentuję ja. Pozostali są o wiele bardziej boscy. –Wydawało mi się, że jesteś bogiem odwagi. –Teoretycznie. –Teraz sądzę, że jesteś raczej bogiem błaznów. –Rzeczywiście starałem się o to stanowisko, ale nie zostałem przyjęty – odparł Dar Pieśni. – Powinnaś zobaczyć osobę, którą wybrali. Nudny jak skała i dwakroć tak brzydki.

Siri milczała. –Tym razem wcale nie kłamałem – ciągnął bóg. – To mój prawie imiennik, Dar Śmiechu, bóg radości. Jeśli kiedykolwiek któreś z bóstw nadawało się na swoje stanowisko mniej niż ja, musi to być właśnie on. –Nie rozumiem cię – odezwała się dziewczyna. – Wychodzi na to, że nie rozumiem wielu rzeczy, które dzieją się w tym mieście. Ta kobieta jednak nie oszukuje, myślał Dar Pieśni, patrząc w jej młodzieńczą, pełną zmieszania twarz. A jeśli się mylę, to musi być najlepszą

aktorką, jaką w życiu oglądałem. To coś oznaczało. Coś ważnego. Przebieg rozmowy mógł sugerować, że naprawdę istniały jakieś trywialne, przyziemne powody, dla których Idrianie przysłali tę dziewczynę zamiast jej starszej siostry. Tego jednak Dar Pieśni nie kupował. Dziewczyna na pewno stanowiła element czyjegoś planu. Jednego lub być może nawet kilku. Ale, obojętne na czym ten podstęp polegał, sama królowa nie miała o nich najmniejszego pojęcia. Na Widma Kalada! – zaklął w duchu. Rzucili to dziecko między wilki.

Ale co mógł na to poradzić? Westchnął i wstał, a jego kapłani natychmiast zaczęli zbierać meble i naczynia. Dziewczyna – wciąż zmieszana – patrzyła na niego uważnie. Skinął głową i uśmiechnął się do niej na pożegnanie. Królowa również podniosła się z miejsca i dygnęła nieznacznie, choć wcale nie musiała tego robić. W końcu była i jego polową, mimo że nie była bóstwem. Dar Pieśni odwrócił się, by odejść, ale przystanął, przypominając sobie swe pierwsze miesiące na dworze i oszołomienie jakie wtedy czuł. Wyciągnął rękę i delikatnie położył

dłoń na jej ramieniu. –Nie pozwól im zrobić ci krzywdy, dziecko – szepnął. To powiedziawszy, wyszedł z loży.

17

Vivenna wracała do domu Lemeksa, raz jeszcze analizując dyskusje, którą usłyszała na Dworze Bogów. Nauczyciele tłumaczyli jej, że dysputy toczone na Zgromadzeniach Dworskich nie zawsze prowadziły do działań – sam fakt, że rozmawiano tam o wojnie, nie oznaczał więc jeszcze, że musi do niej dojść. Ta konkretna debata wydawała się jednak czymś więcej. Była zbyt pełna

pasji i jedną ze stron popierało zbyt wiele głosów. Wskazywało to na to, że jej ojciec się nie mylił, że otwarty konflikt był nieunikniony. Dziewczyna szła ze spuszczoną głową po prawie zupełnie pustej ulicy. Nauczyła się już, że gęstych, przelewających się ulicami tłumów mogła uniknąć, wybierając drogę przez dzielnice mieszkalne. Mieszkańcy T'Telir uwielbiali pokazywać się w miejscach, które odwiedzali wszyscy. Ta konkretna ulica przecinała bogatą okolicę. Poboczem biegł ułożony z kamiennych płyt chodnik. Szło się po

nim bardzo wygodnie. Parlin kroczył u jej boku, co chwila zatrzymując się, by obejrzeć kolejną palmę, czy paproć. W Hallandren kochano rośliny: większość budynków stała w cieniu drzew, domy były porośnięte pnączami lub otoczone egzotycznymi, kwitnącymi krzewami. W Idris każda z tych dużych budowli, obok których przechodziła, zostałaby uznana za bogatą rezydencję, tutaj były jednak tylko średniej wielkości siedzibami – zapewne mieszkali w nich kupcy Nie mogę się rozpraszać, myślała Vivenna. Czy Hallandren zaatakuje już niedługo? A może to wszystko to tylko preludium do czegoś, co

wydarzy się dopiero za kilka miesięcy, a może nawet i lat? Jakiekolwiek działanie nastąpi dopiero po głosowaniu bogów. Dziewczyna nie była pewna, co musi się stać, by do niego doszło. Pokręciła głową. Spędziła w T’Telir ledwie jeden dzień, a już wiedziała, że jej szkolenie nie było nawet w połowie tak dobre, jak wcześniej myślała. Miała poczucie, że nie wie o Hallandren zupełnie nic. Była straszliwie zagubiona. Nie okazała się tą pewną siebie, kompetentną kobietą, za jaką się dawniej uważała. Straszliwa prawda wyglądała tak, że

gdyby to ona została poślubiona Królowi-Bogu, byłaby niemal równie nieskuteczna i zastraszona, jak bez wątpienia była w tej chwili Siri. Skręcili za róg. Vivenna ufała zdumiewającej orientacji w terenie Parlina. Wiedziała, że doprowadzi ich do domu Lemeksa. Przeszli przed jednym z milczących posągów D'Denirów. Dumny wojownik stał z uniesionym nad głowę mieczem, jego wyryta w kamieniu zbroja była ozdobiona czerwonym szalem, owiniętym i łopocącym wokół szyi. Wyglądał niezwykle dramatycznie, jakby właśnie wyruszał na wojnę. Niedługo potem znaleźli się przed

schodami do domu Lemeksa. Vivenna zamarła. Drzwi wejściowe kołysały się na jednym zawiasie. Dolna ich część była pęknięta, jakby na skutek potężnego kopnięcia. Parlin stanął obok dziewczyny i syknął ostrzegawczo, jednocześnie nakazując jej gestem milczenie. sięgnął do wiszącego mu u pasa długiego, myśliwskiego noża i rozejrzał się dokoła. Vivenna cofnęła się o krok. Jej nerwy nawoływały do ucieczki. Ale dokąd miałaby uciec? Najemnicy byli jedynymi znanymi jej w mieście osobami. Denth i Tonk Fah z pewnością odparli atak, prawda?

Ktoś nadchodził z wnętrza budynku. Wyczuła to dzięki swym BioChromatycznym zmysłom. Położyła dłoń na ramieniu Parlina, szykując się do ucieczki. Denth odsunął na bok strzaskane drzwi i wysunął głowę na zewnątrz. –Ach – powiedział – to wy. –Co się stało? – spytała. – Napadnięto was? Denth spojrzał na drzwi i zachichotał. –Nie – odpowiedział, otwierając je szerzej i zapraszając dziewczynę

gestem do środka. Zauważyła wewnątrz połamane meble, dziury w ścianach, pocięte i zniszczone obrazy. Denth wrócił do domu i kopniakiem odtrącił na bok rozbebeszoną poduszkę, oczyszczając Vivennie drogę do schodów Także i one były w kilku miejscach uszkodzone. Najemnik obejrzał się przez ramię i zauważył niepewną minę dziewczyny. –Przecież mówiliśmy, że zamierzamy przeszukać dom, księżniczko Postaraliśmy się jak rzadko.

***

Vivenna usiadła bardzo ostrożnie, spodziewając się, że krzesło lada chwila załamie się pod jej ciężarem. Tonk Fah i Denth rzeczywiście przeszukali budynek bardzo dokładnie – wydawało się, że zniszczyli przy tym wszystkie drewniane elementy, w tym nogi krzeseł. Na szczęście to, które

wybrała, zostało odpowiednio podparte i nie ustąpiło pod ciężarem. Stojące przed nią biurko – biurko Lemeksa – było w drzazgach. Zniknęły szuflady, a także fałszywe plecy mebla. Tajna skrytka została opróżniona. Na blacie leżał plik papierów i kilka woreczków. –To wszystko – powiedział Denth, opierając się o framugę. Tonk Fah wyciągnął się na złamanej kanapie, z której wystawały kłęby kłaków. –Musieliście to wszystko niszczyć? – spytała Vivenna.

–Trzeba mieć pewność – odparł najemnik, wzruszając ramionami. – Zdziwiłabyś się, gdzie niektórzy chowają swoje tajemnice. –W drzwiach wejściowych? – rzuciła dziewczyna beznamiętnie. –A pomyślałabyś, żeby tam szukać? –Oczywiście, że nie. –W takim razie to według mnie całkiem sprytna kryjówka. Opukaliśmy je i wydało się nam, że słyszymy pusty dźwięk. Okazało się, że była to tylko deska z innego gatunku drewna, ale nie można było

tego pominąć. –Ludzie są bardzo pomysłowi, jeśli chodzi o ukrywanie swych kosztowności i dokumentów. – Tonk Fah ziewnął. –Wiesz, co jest w zawodzie najemnika najgorsze? – spytał Denth unosząc rękę. Vivenna spojrzała na niego. –Drzazgi – rzucił Denth pokazując jej zaczerwienione palce. –Za to nikt nam dodatkowo nie zapłaci – odparł Tonk Fah.

–Och, teraz się po prostu naigrawacie – stwierdziła Vivenna, przeglądając leżące na biurku przedmioty. Jeden z woreczków sugestywnie zabrzęczał. Dziewczyna rozwiązała rzemyk i otworzyła go. W środku lśniło złoto. Dużo złota. –Masz tu trochę ponad pięć tysięcy marek – poinformował leniwie Denth. – Lemex pochował te pieniądze po całym domu. Jedną rolkę znaleźliśmy nawet w nodze krzesła, na którym siedzisz. –Łatwiej nam poszło, gdy już znaleźliśmy notatkę, w której spisał wszystkie kryjówki – wtrącił Tonk

Fah. –Pięć tysięcy marek?! – powtórzyła Vivenna, czując, jak wskutek szoku nieznacznie jaśnieją jej włosy. –Wygląda na to, że stary Lemex był zapobiegliwym facetem. – Denth zachichotał. – To złoto w połączeniu z ilością jego Oddechów… musiał wyciągnąć z Idris jeszcze więcej, niż myślałem. Vivenna spojrzała na sakiewkę, po czym podniosła wzrok na najemnika. –Wy… daliście mi to wszystko – powiedziała. – Przecież mogliście

zabrać te pieniądze i wydać na siebie. –Tak naprawdę trochę zdążyliśmy wydać – przyznał Denth. – Za jakieś dziesięć sztuk złota zamówiliśmy coś do jedzenia. Powinni dostarczyć lada chwila. Vivenna popatrzyła mu prosto w oczy. –Widzisz? O tym właśnie mówiłem, Tonk – rzucił Denth, spoglądając na tęgiego towarzysza. – Czy gdybym był, dajmy na to, lokajem, też tak by mi się przyglądała? Tylko dlatego, że nie zwiałem z tymi pieniędzmi? Dlaczego wszyscy zakładają, że najemnicy ich obrabują i znikną?

Tonk Fah mruknął tylko coś pod nosem i przeciągnął się. –Przejrzyj te papiery, księżniczko – powiedział Denth, po czym kopnął w kanapę Tonk Faha i skinął głową w stronę drzwi. – Zaczekamy na ciebie na dole. Vivenna powiodła wzrokiem za wychodzącymi. Tonk Fah podniósł się z niejakim trudem. Kłębki wypełniających kanapę pakuł czepiały się jego ubrania. Pomyślała, że najemnicy posłali po obiad jednego z przechadzających się po ulicach chłopców, co rusz głośno wykrzykujących, że mogą dostarczyć

posiłek z najbliższej restauracji. Dziewczyna nawet się nie ruszyła. Coraz mniej była pewna celu swego pobytu w mieście. Niemniej, wciąż byli z nią Denth i Tonk Fah, a do tego, z zaskoczeniem stwierdziła, że zaczyna się do nich przywiązywać. Ilu żołnierzy z armii jej ojca – choć co do jednego byli to dobrzy ludzie oparłoby się pokusie ucieczki z pięcioma tysiącami marek? Ci najemnicy musieli być zupełnie inni, niż to pokazywali na zewnątrz. Po chwili zastanowienia zajęła się ułożonymi na biurku książkami, listami i dokumentami.

***

Kilka godzin później Vivenna wciąż siedziała w gabinecie Lemeksa. Na blacie płonęła samotna świeca. Gorący wosk spływał na potrzaskany narożnik biurka. Czytać przestała już jakiś czas temu. Przy drzwiach stał talerz z nietkniętym posiłkiem, który przyniósł jej Parlin. Przed dziewczyną leżały

odpieczętowane listy. Zaprowadzenie wśród nich porządku zajęło kilka dobrych chwil. Większość została napisana znajomym charakterem pisma jej ojca. Nie ręką jego skryby. Własnoręcznym pismem Dedelina. To była pierwsza wskazówka. Król Idris sporządzał sam jedynie najbardziej osobiste lub najtajniejsze dokumenty. Vivenna zmusiła włosy do posłuszeństwa. Oddychała głęboko. Wdech, wydech. Starała się nie wyglądać przez okno na światła miasta, które od dawna powinno już spać. Po prostu siedziała. Ogarnął ją marazm.

Ostatni list – ostatni przed śmiercią Lemeksa – leżał na szczycie stosu. Dotarł do adresata ledwie kilka tygodni temu. Przyjacielu, nasze rozmowy przyprawiły mnie o większe zmartwienie, niż chciałbym to przyznać. Przeprowadziłem wiele rozmów z Yardą. Istnieje pewne rozwiązanie. Nadciąga wojna. Teraz wiemy to już wszyscy. Ciągłe – i coraz bardziej zajadłe – dyskusje na Dworze Bogów zmierzają w niepokojącym kierunku. Pieniądze, które wysłaliśmy Ci na

zakup Oddechów, pozwalających Ci na uczestnictwo w tych obradach, to jedna z największych sum, jakie kiedykolwiek wydałem. Wszystkie znaki świadczą o tym, że marsz Nieżywych na nasze góry jest nieunikniony. W związku z tym upoważniam Cię do działania o którym mówiliśmy wcześniej. Jakiekolwiek próby wywołania zamętu w mieście – każda chwila opóźnienia wojny, jaką możesz dla nas zyskać – będą niezwykle cenne. Dodatkowe fundusze, o które mnie prosiłeś, powinny być już na miejscu. Przyjacielu, muszę Ci się przyznać do

słabości. Nie jestem w stanie wysłać Vivenny jako zakładniczki do tego smoczego gniazda. Oznaczałoby to skazanie jej na śmierć. Mimo że wiem, że byłoby to najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem dla Idris. Nie jestem jeszcze pewien, co zdecyduję. Nie wyślę jej jednak, gdyż za bardzo ją kocham. Złamanie traktatu sprowadziłoby jednakże na głowy moich poddanych gniew Hallandren o wiele wcześniej. Obawiam się, że w ciągu kilku następnych dni będę musiał podjąć bardzo trudną decyzję. Na tym jednak polegają obowiązki władcy. Bywaj zdrów.

Dedelin, Twój król i przyjaciel. Vivenna uniosła wzrok znad pergaminu. W pokoju panowała cisza. Dziewczyna miała ochotę krzyczeć na list i na swojego ojca, który znajdował się teraz tak daleko. Nie była jednak w stanie. Nie po to ją szkolono. Wiedziała, że emocjonalne wybuchy są bezużytecznymi pokazami własnej arogancji. Nie zwracać na siebie uwagi. Nie wywyższać się nad innych. Ten, kto wzbije się wysoko, zostanie strącony w jeszcze głębszą otchłań. Ale co

myśleć o człowieku, który zabija jedną ze swych córek, by ocalić drugą? Co myśleć o człowieku, który twierdzi – mówiąc to prosto w twarz – że zmienił dobrą decyzję z zupełnie osobistych powodów? Co myśleć o królu, który złamał najświętsze przykazania własnej religii kupując Oddech dla jednego ze swych szpiegów? Vivenna zamrugała, próbując się pozbyć mącącej wzrok łzy. Była wściekła na świat i na siebie. Jej ojciec powinien zachować się jak przyzwoity, dobry człowiek. Powinien okazać się władcą doskonałym.

Mądrym i wszystkowiedzącym, zawsze pewnym siebie i zawsze postępującym jak należy. Człowiek, którego obraz wyłaniał się z tych listów, był o wiele bardziej ludzki. Dlaczego więc poczuła się tak wstrząśnięta? To nie ma znaczenia, powtarzała sobie. To nie ma najmniejszego znaczenia. Część stronnictw na dworze Hallandren nawołuje do wojny. Czytanie szczerych, pozbawionych pozy słów ojca pozbawiło ją wszelkich złudzeń. Jeszcze przed końcem roku armie Hallandren ruszą na jej ojczyznę. A wtedy władcy tego narodu – ludzie równie barwni jak fałszywi – użyją

Siri jako zakładniczki i zażądają od Dedelina kapitulacji. Ojciec nie odda swego królestwa. Siri zostanie stracona. I temu właśnie muszę zapobiec. Po to się tu znalazłam, myślała. Vivenna zacisnęła dłonie na krawędziach biurka. Zacisnęła zęby. Wytarła zdradziecką łzę. Została przecież wyszkolona, by być silną, nawet w sercu obcego miasta. Wiedziała, co musi zrobić. Wstała, zostawiając na stole listy wraz z sakiewką z pieniędzmi i dziennikiem Lemeksa. Zeszła po

schodach na dół, starannie omijając zniszczone stopnie, i znalazła najemników, którzy uczyli Parlina jakiejś gry, do której używali drewnianych kart. Trójka mężczyzn podniosła na nią wzrok. Dziewczyna usiadła na podłodze, skromnie podwijając nogi. Spojrzała im prosto w oczy. –Wiem, skąd pochodziła część pieniędzy Lemeksa – powiedziała. – Wkrótce wybuchnie wojna między Hallandren a Idris. Znając powagę tego zagrożenia, mój ojciec przysłał swemu szpiegowi więcej złota niż podejrzewałam. Lemex dostał dość

pieniędzy, by kupić pięćdziesiąt Oddechów, dzięki czemu mógł wchodzić na dwór i składać królowi raporty z obrad Zgromadzenia. Wygląda na to, że mój ojciec nie zdawał sobie sprawy, że Lemex już przedtem wszedł w posiadanie dużej ilości BioChromy. Cała trójka milczała. Tonk Fah rzucił okiem na Dentha, który oparł się wygodniej na przewróconym, połamanym krześle. –Nadal jednak sądzę, że Lemex pozostał lojalny wobec Idris – ciągnęła dziewczyna. – Jego osobiste zapiski nie pozostawiają co do tego

wątpliwości. Nie był zdrajcą, był po prostu chciwy. Chciał zdobyć jak najwięcej Oddechów, ponieważ wiedział, że ich posiadanie przedłuża ludzkie życie. Lemex wraz z moim ojcem chcieli opóźnić przygotowania wojenne od wewnątrz. Lemex obiecał znaleźć sposób na sabotowanie armii Nieżywych, zapasów żywności miasta i stosować inne metody, by odwlec wybuch wojny. Właśnie w tym celu ojciec przysłał mu tyle pieniędzy. –Około pięciu tysięcy marek? – spytał Denth, pocierając brodę. –Mniej – przyznała Vivenna. – Ale sporą część tej sumy. Myślę, że nie

mylisz się, co do Lemeksa, Denth. Od jakiegoś czasu kradł z naszego skarbca. Zamilkła. Parlin wyglądał na zagubionego. Zdarzało mu się to dość często. Najemnicy jednak nie byli zaskoczeni. –Nie wiem, czy zamierzał postąpić tak, jak obiecał mojemu ojcu – podjęła Vivenna, wciąż mówiąc spokojnym głosem. – Sposób, w jaki ukrył pieniądze, część z jego zapisków… cóż, możliwe, że planował zdradę i ucieczkę. Nie dowiemy się już nigdy, co naprawdę postanowił. Wiadomo jednak z grubsza, co

zamierzał w kwestii sabotażu. Te plany były dostatecznie dobre, by przekonać do nich mojego ojca, a ton, w jakim Dedelin pisał swe listy, przekonał z kolei mnie. Zrobimy to, co zaplanował Lemex, i sprawimy, że Hallandren nie wyruszy na wojnę zbyt szybko. W pomieszczeniu znów zapadła cisza. –A… twoja siostra? – spytał wreszcie Parlin. –Wydostaniemy ją – powiedziała z naciskiem Vivenna. – Jej bezpieczeństwo to nasz priorytet. –Łatwiej o tym rozmawiać, niż tego

dokonać, księżniczko – zauważył Denth. –Wiem. Najemnicy wymienili się spojrzeniami. –Cóż – odezwał się po chwili Denth i wstał. – W takim razie powinniśmy zabrać się do roboty. – Skinął na Tonk Faha, który westchnął, burknął coś pod nosem i również się podniósł. –Zaraz. – Vivenna zmarszczyła brwi. – Co wy robicie? –Jak tylko zobaczyłem te papiery, pomyślałem, że będziesz chciała

kontynuować pracę Lemeksa. – Denth rozprostował kości. – Teraz, kiedy już wiem, co zamierzał, rozumiem, co miały na celu niektóre z zadań, jakie nam zlecił. Jednym z nich było nawiązanie kontaktów i wsparcie działających w mieście buntowników i innych niezadowolonych. W tym tej grupy, którą zlikwidowano ledwie parę tygodni temu. Banda rebeliantów, skupiona wokół człowieka imieniem Vahr. –Zawsze się dziwiłem, czemu Lemex mu pomagał – wtrącił Tonk Fah. – Tego stronnictwa już nie ma – mówił dalej Denth. – Podobnie jak samego Vahra. Niemniej, w mieście wciąż

ukrywa się wielu jego popleczników. Mam jeszcze kilka innych tropów, które są chyba warte zbadania. Lemex nie wtajemniczał nas we wszystkie szczegóły, ale teraz powinniśmy się bez trudu domyślić reszty. –A… poradzicie sobie z czymś takim? – spytała Vivenna. – Sam przed chwilą powiedziałeś, że to niełatwe. Denth wzruszył ramionami. –Bo nie jest. Ale, o ile jeszcze się nie zorientowałaś, właśnie po to wynajął nas Lemex. Grupa trojga, wysokopłatnych, doświadczonych

najemników jest dokładnie tym, czego potrzebujesz, żeby dokonać tego, co zamierzasz. –Chyba że zamierzasz coś o wiele bardziej nieprzyjemnego – dodał Tonk Fah. Trojga najemników? – zastanowiła się Vivenna. Ach, oczywiście. Jest jeszcze jeden. Kobieta. –Gdzie ona jest? Trzeci członek waszej grupy? –Perełka? – spytał Denth. – Niedługo ją poznasz.

–Niestety – mruknął Tonk Fah. Denth trącił przyjaciela łokciem. –Chodź, rozejrzymy się jak stoją sprawy. Zabierz z tego domu, co zechcesz. Jutro się wynosimy. –Wynosimy? – powtórzyła dziewczyna. –No, chyba że chcesz spać na materacu, który Tonk Fah rozbebeszył i pociął na pięć mniejszych – odparł Denth. – On wprost uwielbia niszczyć materace. –I krzesła – dodał wesoło tęższy

najemnik – i stoły, i drzwi, i ściany. No i ludzi. –Poza tym, księżniczko – podjął Denth – ten dom był dobrze znany współpracownikom Lemeksa. A jak sama zauważyłaś, twój szpieg nie był najuczciwszym facetem na świecie. Wątpię, byś chciała dźwigać bagaż, który mógł po sobie pozostawić. –Lepiej będzie znaleźć inne lokum – przytaknął Tonk Fah. –I naprawdę postaramy się tego nowego tak nie zrujnować – obiecał Denth.

–Ale przysiąc nie możemy – rzucił Tonk Fah. Najemnicy wyszli.

18

Siri stała przed drzwiami prowadzącymi do komnaty sypialnej swego męża i nerwowo przestępowała z nogi na nogę. Niebieskopalcy – jak zwykle – trwał w oczekiwaniu tuż obok niej. Poza nim w korytarzu nie było nikogo. Skryba pisał coś na kolanie, nie zdradzając, że jednocześnie pilnuje godziny, o której dziewczyna powinna wejść do środka. Tym razem Siri nie przejmowała się

ewentualnym spóźnieniem, choć była zdenerwowana. Dzięki wydłużającemu się oczekiwaniu, miała okazję zastanowić się nad tym, co powinna zrobić. Wydarzenia minionego dnia wciąż wypełniały jej głowę: Treledees rozkazujący jej sprowadzenie na świat następcy tronu. Dar Pieśni zwany Mężnym, mówiący okrągłymi zdaniami i żegnający ją dziwnymi, brzmiącymi jak szczere, słowami. Jej król i małżonek, siedzący ponad nią na swym tronie, załamujący wokół siebie światło. Kapłani poniżej, spierający się, czy należy zaatakować jej ojczyznę, czy nie. Wielu ludzi chciało popchnąć ją w

przeciwne strony, ale nikt tak naprawdę nie mówił jej, co powinna zrobić – niektórzy z nich nawet nie wyjaśnili, czego w ogóle od niej chcą. Jak dotąd udało im się ją tylko zaniepokoić. I to poważnie. Nie była przecież uwodzicielką. Nie miała pojęcia, w jaki sposób sprawić, by Król-Bóg zaczął jej pożądać – szczególnie, że sama myśl o tym napawała ją przerażeniem. Wysoki kapłan Treledees wydał jej polecenie, rozkaz. Zamierzała więc pokazać mu, w jaki sposób zwykła traktować rozkazy, zwłaszcza takie, którym towarzyszą pogróżki. Dziś wieczorem wejdzie do królewskiej

sypialni, usiądzie na podłodze i nie rozbierze się. Zmierzy się z KrólemBogiem. Przecież on i tak jej nie chce. A Siri czuła się już zmęczona conocnymi sesjami. Chciała mu to przekazać jasno i wyraźnie. Jeśli jeszcze zechce zobaczyć ją nago, będzie musiał rozkazać służbie, by ją rozebrała. Wątpiła jednak, by to uczynił. Dotąd nie wykonał nawet jednego gestu, a kiedy przewodniczył obradom na arenie, przez cały czas tylko siedział i patrzył. Z wolna zaczynała inaczej oceniać tego całego Króla-Boga. Wydawał się jej teraz człowiekiem dysponującym wielką władzą, która

jednak sprawiła, że stał się leniwy i gnuśny. Miał wszystko i nic go nie interesowało. Oczekiwał, że wszystko zrobią za niego inni. Siri nie lubiła ludzi tego pokroju. Przypomniał się jej pewien dowódca straży z Idris, który zapędzał swych podkomendnych do ciężkiej pracy, podczas gdy sam całymi dniami grał w karty. Najwyższy czas, by ktoś sprzeciwił się władcy Hallandren. Co więcej, przyszła pora, by kapłani dowiedzieli się, że nie mogą jej szantażować i zastraszać. Zmęczyło ją bycie ciągle wykorzystywaną. Tej nocy przejdzie do działania. Taką podjęła decyzję. I denerwowała się za wszystkie Kolory

świata. Rzuciła okiem na Niebieskopalcego. Po chwili pochwyciła jego wzrok. –Czy oni naprawdę obserwują mnie co noc? – spytała szeptem, pochylając się ku starcowi. Niebieskopalcy zamarł i lekko pobladł. Rozejrzał się, po czym pokręcił głową. Dziewczyna zmarszczyła brwi. Ale przecież Treledees wiedział, że nie trafiłam do łoża władcy, pomyślała. Skryba uniósł palec i wskazał nim oczy. Znów pokręcił głową. Potem

pokazał uszy i skinął głową. Na końcu pokazał drzwi na końcu korytarza. A zatem podsłuchują, zrozumiała Siri. Starzec pochylił się bliżej. –Nie śmieliby patrzeć, Kielichu – szepnął. – Pamiętaj, że Król-Bóg jest najświętszym ze świętych. Oglądanie go nagiego, razem z żoną… nie, na to by się nie odważyli. Ale podsłuchiwanie jest do nich podobne. Skinęła głową. –Bardzo im zależy na następcy tronu.

Niebieskopalcy znów rozejrzał się nerwowo. –Czy naprawdę grozi mi z ich strony niebezpieczeństwo? – spytała. Popatrzył jej w oczy i energicznie pokiwał głową. –Większe, niż podejrzewasz, Kielichu – rzucił, cofnął się i wskazał na drzwi. –Musisz mi pomóc! – powiedziała, bezgłośnie poruszając wargami. Potrząsnął głową i rozłożył ręce. „Nie mogę, nie teraz". Otworzył wrota, ukłonił się i śpiesznie odszedł,

niespokojnie oglądając się przez ramię. Siri rzuciła za skrybą gniewne spojrzenie. Czuła, że zbliża się pora, kiedy będzie musiała go przycisnąć i dowiedzieć się całej prawdy. Tymczasem, miała innych do denerwowania. Odwróciła się i spojrzała w głąb ciemnej komnaty. Znów poczuła lęk. Czy to mądre? Buńczuczność nigdy wcześniej jej jakoś poważnie nie zaszkodziła. A jednak… teraz żyła już przecież innym życiem. Niepokój i ostrzeżenia Niebieskopalcego także nie uspokajały. Nieposłuszeństwo. Od zawsze właśnie dzięki niemu zwracała na siebie uwagę. Nie sprzeciwiała się

ludziom ze złośliwości. Nie była po prostu w stanie doścignąć Vivenny na jej polu, więc postępowała dokładnie odwrotnie, niż się po niej spodziewano. W przeszłości to działało. Chyba… Bo przecież ojciec ciągle się na nią złościł, a Vivenna wciąż traktowała młodszą siostrę jak dziecko. Mieszkańcy jej miasta darzyli ją miłością, ale było to uczucie naznaczone rezygnacją. Nie, przemknęło jej przez myśl. Nie mogę do tego wrócić. Ludzie w tym pałacu – na tym dworze – nie należą do tych, którym muszę się sprzeciwiać tylko dlatego, że jest się zaniepokojonym.

Dotarło do niej, że jeśli wystąpi przeciw pałacowym kapłanom, nie zaczną po prostu na nią narzekać i krzyczeć, jak dawniej czynił to ojciec. Oni zademonstrują jej swą władzę. Co więc robić? Nie mogła przez resztę życia zrzucać z siebie ubrania i klękać nago na posadzce. A może? Niepewna i zła na siebie wkroczyła do tonącego w mroku pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi. Król-Bóg czekał w swoim kącie, jak zawsze skryty w cieniu. Siri spojrzała na niego. Wiedziała, że powinna się rozebrać i uklęknąć. Nie zrobiła tego.

Nie dlatego, że miała ochotę wykazać się nieposłuszeństwem. Nawet nie z powodu złości czy rozdrażnienia. Była już po prostu zmęczona ciągłymi domysłami. Kim jest ten człowiek, który miał pod sobą resztę bogów i załamywał światło energią swej BioChromy? Czy naprawdę jedynie zepsutym i zgnuśniałym władcą? Odpowiedział jej spojrzeniem. Jak przedtem, nie rozzłościł się na widok jej bezczelności. Nie odrywając od władcy wzroku, Siri pociągnęła za wstążki sukienki, zrzucając nieporęczny strój na podłogę. sięgnęła do ramiączek koszuli, ale się zawahała.

Nie, pomyślała, tak też niedobrze. Przyjrzała się białej tkaninie koszuli. Jej krawędzie drgały, biel rozbijała się na całą gamę innych kolorów. Uniosła wzrok i znów spojrzała w nieruchome oblicze Króla-Boga. Chwilę potem – ze zdenerwowania mocno zaciskając zęby – Siri postąpiła krok naprzód. Spiął się. Zauważyła to w kącikach jego oczu i ust. Zrobiła jeszcze jeden krok, biel koszuli załamała się bardziej, tryskając wszystkimi barwami tęczy. Król-Bóg wciąż nawet nie drgnął. Patrzył po prostu na

zbliżającą się dziewczynę. Zatrzymała się tuż przed krzesłem. Odwróciła się od niego i weszła na łóżko. Idąc na czworakach po materacu, poczuła jego miękkość. Zatrzymała się i spojrzała na czarną marmurową, połyskującą ścianę. Tuż za nią czekali kapłani Króla-Boga, słuchając z uwagą rzeczy, które przecież nie powinny ich interesować. To, pomyślała oddychając głęboko, będzie wyjątkowo zawstydzające. Ale przecież zmuszono ją, by przez cały tydzień leżała przed władcą z twarzą na ziemi. Czy naprawdę teraz była pora na wstyd?

Zaczęła podskakiwać na materacu, sprawiając, że jego sprężyny głośno skrzypiały. Chwilę później, krzywiąc się nieznacznie, zaczęła pojękiwać. Miała nadzieję, że jest przekonująca. Tak naprawdę nie miała pojęcia, jak powinno to brzmieć. I jak długo coś takiego zwykle trwa? Starała się jęczeć coraz głośniej i podskakiwała bardziej energicznie. Wreszcie znieruchomiała na chwilę, po czym jęknęła raz jeszcze i opadła na łoże. W komnacie było zupełnie cicho. Siri uniosła wzrok i spojrzała na KrólaBoga. Jakiś fragment jego emocjonalnej maski opadł i na jego

twarzy pojawił się bardzo ludzki wyraz zmieszania. Widząc jego zdumienie i niepewność, niemal wybuchnęła śmiechem. Spojrzała mu w oczy i pokręciła głową. Potem, czując kołatanie serca i chłód potu na skórze, wyciągnęła się na łóżku. Zmęczona wydarzeniami całego dnia i intrygami, stwierdziła po chwili, że leży zwinięta w przyjemnym cieple i odpoczywa. Odprężyła się. Król-Bóg zostawił ją w spokoju. Co więcej, drgnął gdy zobaczył, że Siri się do niego zbliża, zupełnie jakby go to zaniepokoiło. Albo, jakby się jej bał. To niemożliwe. Był przecież Królem-

Bogiem Hallandren, a ona była tylko głupią dziewczyną, pływającą po zbyt wzburzonych dla siebie wodach. Nie, nie bał się. To niedorzeczne. Na samą tę myśl znów zachciało się jej śmiać. Powstrzymała się jednak, nie chcąc burzyć złudzeń podsłuchujących kapłanów. Odpłynęła w przytulną wygodę łóżka.

***

Następnego ranka Dar Pieśni nie wstał z łóżka. Jego słudzy stali wokół pod ścianami komnaty, niczym stado ptaków wyczekujących swej porcji ziarna. Około południa zaczęli niespokojnie przestępować z nogi na nogę i wymieniać między sobą znaczące spojrzenia. Został w łóżku, wpatrzony w zdobny czerwony baldachim. Kilku służących zbliżyło się ukradkiem i ustawili na małym nocnym stoliku tacę z jedzeniem. Dar Pieśni nawet nie wyciągnął ręki. Nocą znów śnił o wojnie. Wreszcie ktoś zbliżył się do boskiego łoża. Osoba tęga i odziana w kapłańskie szaty. Llarimar

spojrzał na swego boga, niczym nie zdradzając niepokoju, który – tego Powracający był pewien – musiał czuć. –Zostawcie nas, proszę – rzucił kapłan do służących. Zawahali się, niepewni. Czym jest bóg bez swych sług? –Bardzo proszę – powtórzył Llarimar, choć coś w jego tonie sugerowało, że nie była to prośba. Z wolna strumień służby wylał się z komnaty. Llarimar odstawił tacę z jedzeniem i usiadł na brzegu nocnego

stolika. Z poważnym wyrazem twarzy przyjrzał się swemu bóstwu. Co ja komu zrobiłem, że dostałem takiego kapłana? – pomyślał Dar Pieśni. Znał wielu wysokich kapłanów pozostałych Powracających i większość z nich była w jakiś sposób nieznośna. Jedni łatwo wpadali w gniew, inni ochoczo wytykali swym bóstwom niedociągnięcia, a jeszcze inni bez przerwy wychwalali swych panów pod niebiosa, od czego można było dostać szału. Treledees, wysoki kapłan samego Króla-Boga był tak nadęty, że niekiedy nawet sami bogowie czuli się przy nim gorsi.

A jemu trafił się Llarimar. Cierpliwy. Wyrozumiały. Z pewnością zasługiwał na lepszego boga. –No dobrze, Wasza Miłość – zaczął kapłan. – O co chodzi tym razem? –Jestem chory – odparł Dar Pieśni. –Ty nie możesz zachorować, Wasza Miłość. Dar Pieśni kilka razy słabo zakaszlał, na co Llarimar zareagował jedynie, wznosząc oczy do nieba. –No proszę, Wiercipięto – żachnął się bóg. – Nie możesz choć trochę

poudawać? –Poudawać razem z tobą chorobę? – spytał kapłan i na jego twarzy zamajaczył cień rozbawienia. – Wasza Miłość, to by oznaczało, że udaję, że nie jesteś bogiem. Nie sądzę, by twój wysoki kapłan powinien dawać światu akurat taki przykład. –Ale to prawda – szepnął Dar Pieśni. – Nie jestem bogiem. I tym razem Llarimar nie dał się wyprowadzić z równowagi. Pochylił się tylko nieco bardziej. –Nie mów tak, Wasza Miłość. Nawet

jeśli sam w to nie wierzysz, nie powinieneś tak mówić. –Dlaczego nie? –Ze względu na rzesze tych, którzy wierzą. –I mam ich bez przerwy oszukiwać? Llarimar pokręcił głową. –To nie jest oszustwo. Większość nas bardziej wierzy w innych niż w siebie. –A nie wydaje ci się, że w moim wypadku jest to nieco dziwne? –Nie. – Kapłan się uśmiechnął. – Znam

twój temperament i nie wydaje mi się to ani trochę dziwne. A teraz do rzeczy. Co się stało? Dar Pieśni obrócił się i znów popatrzył na baldachim. –Poranna Rosa chce moich Rozkazów dla Nieżywych. Chce poznać hasło bezpieczeństwa. –Tak. –Ona zniszczy naszą nową królową – ciągnął bóg. – Poranna Rosa uważa, że Idrianie planują spisek mający na celu przejęcie tronu Hallandren.

–A ty sądzisz inaczej? –Nie w tym rzecz. – Dar Pieśni pokręcił głową. – Prawdopodobnie tak właśnie jest. Chodzi jednak o to, że nie wydaje mi się, by ta dziewczyna – królowa – wiedziała, w co została wmieszana. Boję się, że Poranna Rosa zmiażdży to dziecko samym strachem. Boję się, że stanie się zbyt agresywna i doprowadzi do wojny, podczas gdy wcale nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. –Widzę, że już dobrze się we wszystkim rozeznałeś, Wasza Miłość – zauważył Llarimar.

–Nie chcę w tym uczestniczyć, Wiercipięto – przyznał Dar Pieśni – a czuję, że się mnie wciąga w tę intrygę. –Twoim obowiązkiem jest aktywny udział w polityce i obrona naszego królestwa. Nie możesz przed tym uciec. –Mogę, wystarczy, że nie wstanę z łóżka. Llarimar uniósł brew. –Nie mówisz tego poważnie, prawda, Wasza Miłość? –Chyba nie chcesz mi dać wykładu na

temat „Polityczny wymiar zaniechania aktywnego udziału w polityce"? Kapłan się zawahał. –Może chcę. Czy ci się to podoba, czy nie, stanowisz część tego królestwa, i masz na jego los wpływ nawet z tego łoża. Jeśli nic nie zrobisz, ewentualne kłopoty obciążą cię tak samo, jakbyś sam je wywołał. –Nie – zaprotestował Dar Pieśni. – Nie. Myślę, że nie masz racji. Jeśli nic nie zrobię, to przynajmniej niczego nie zepsuję. Oczywiście, mogę być winny, pozwalając na to innym, ale to nie to samo. Naprawdę nie, bez

względu na to, co mówią ludzie. –A jeśli swoim działaniem coś byś jednak naprawił? Bóg pokręcił głową. –To niemożliwe. Znasz mnie zbyt dobrze, żeby tak mówić. –Owszem, znam cię, Wasza Miłość – odpowiedział Llarimar. – Wydaje mi się niekiedy, że znam cię o wiele lepiej niż sądzisz. Zawsze uważałem cię za jednego z lepszych ludzi jakich w życiu spotkałem. Dar Pieśni wywrócił oczami, ale zaraz

spoważniał, widząc minę kapłana. Jeden z lepszych ludzi… –Ty mnie znałeś! – Powracający gwałtownie usiadł na łóżku. – Dlatego postanowiłeś zostać moim kapłanem. Znałeś mnie przedtem! Przed moją śmiercią! Llarimar nie odpowiedział. –Kim byłem? – zapytał bóg. – Twierdzisz, że dobrym człowiekiem. Ale co sprawiało, że mnie za takiego uważałeś? –Nie mogę ci nic powiedzieć, Wasza

Miłość. –Już coś powiedziałeś – zauważył Dar Pieśni, unosząc palec. – Zatem równie dobrze możesz mówić dalej. Nie masz już odwrotu. –I tak powiedziałem za dużo. –Proszę. Choć trochę. Czy mieszkałem w T'Telir? W jaki sposób umarłem? I kim była kobieta, którą widuję w snach? – dodał w myślach. Kapłan nie odpowiedział. –Mógłbym ci rozkazać…

–Nie, nie mógłbyś – odparł Llarimar, wstając. Uśmiechnął się. – To tak jak z deszczem, Wasza Miłość. Możesz co prawda powiedzieć, że chciałbyś, żeby przestało padać, ale sam w to w głębi ducha nie wierzysz. Pogoda cię nie słucha i nie posłuchałbym ja. Całkiem wygodna teologia, stwierdził w duchu Dar Pieśni. Szczególnie, gdy chce się coś ukryć przed własnym bogiem. Llarimar skierował się do wyjścia. –Czekają na ciebie obrazy, Wasza Miłość. Sugeruję, byś pozwolił służbie, żeby cię umyła i ubrała, a potem mógłbyś przejść do codziennych

obowiązków. Dar Pieśni westchnął i przeciągnął się. Co on mi zrobił? – zastanawiał się. Llarimar tak naprawdę niczego jeszcze nie powiedział, ale boga ogarnęła głęboka melancholia. Spojrzał za kapłanem, który na chwilę zniknął za drzwiami i przywołał służbę. Może radzenie sobie z humorami popadającego w depresję bóstwa też należy do jego obowiązków? Ale… znał mnie przedtem, myślał bóg. A teraz jest moim kapłanem. Jak do tego doszło?

–Wiercipięto! – zawołał Dar Pieśni. Llarimar obrócił się z miną świadczącą o tym, że spodziewa się dalszych pytań dotyczących przeszłości. –Co powinienem zrobić? – spytał Powracający. – W sprawie Porannej Rosy i nowej królowej? –Nie mogę ci tego powiedzieć, Wasza Miłość – odparł kapłan. – Widzisz, my uczymy się od ciebie. Gdybym to ja zaczął cię prowadzić, nie zyskalibyśmy niczego. –Może poza życiem młodej

dziewczyny, którą się gra jak pionkiem. Llarimar zamarł. –Zrób co w twojej mocy, Wasza Miłość – powiedział. – Więcej nie jestem ci w stanie doradzić. Świetnie, przemknęło Darowi Pieśni przez głowę. Tylko co właściwie jest w mojej mocy? Prawda była taka, że nigdy nawet nie próbował się tego dowiedzieć.

19

–Ten jest ładny – zauważył Denth, oglądając dom. – Mocna dębowa boazeria. Nie zostawi tylu drzazg. – Tak – dodał Tonk Fah, zaglądając do szafy. – I dużo tu miejsca na przechowywanie różnych rzeczy. Tutaj na przykład da się upchnąć jakiś tuzin ciał. Vivenna rzuciła obu najemnikom wymowne spojrzenie, na co

zareagowali chichotem. Nowy dom nie był tak ładny, jak ten należący do Lemeksa; dziewczyna nie chciała rzucać się w oczy. Budynek był jednym z wielu podobnych do siebie, stojących rzędem wzdłuż dobrze utrzymanej ulicy. Po obu jego stronach rosły wysokie palmy, które zasłaniały widok ewentualnym podglądaczom z sąsiednich domostw. Była zadowolona. W głębi ducha zawsze marzyła o takim domu. Mimo że jak na warunki Hallandren był dość skromny, niemal dorównywał rozmiarami królewskiemu pałacowi w Idris. Razem z Parlinem szukali nowego lokum w niezbyt popularnych i

tańszych dzielnicach. Vivenna nie chciała mieszkać w miejscu, w którym bałaby się wychodzić po zmroku, zwłaszcza że obawiała się, że jej Oddech mógłby skusić napastników. Weszła po schodach. Za jej plecami pojawili się najemnicy. Dom miał jedno piętro – górę zajmowały sypialnie, na dole znajdował się salon i kuchnia, a piwnicę przeznaczono na schowek. W budynku nie było prawie wcale mebli i Parlin musiał udać się na targ, by kupić dodatkowe sprzęty. Vivenna nie chciała wydawać pieniędzy, ale Denth zauważył, że muszą przynajmniej spróbować zachować pozory, chyba że nie zależy

im na tajemnicy. –Domem starego Lemeksa ktoś się wkrótce zajmie – powiedział najemnik. – Rozpuściliśmy w półświatku plotki, że stary nie żyje. To, czego nie zabraliśmy my, zostanie dziś w nocy rozgrabione przez włamywaczy. Jutro dotrze tam straż miejska i założy, że na dom napadnięto. Pielęgniarce sowicie zapłaciliśmy, choć ona i tak nie wiedziała, kim naprawdę był Lemex. Nikt nie zapłaci za pogrzeb, więc władze przejmą jego dom, a ciało zostanie spalone wraz ze zwłokami innych dłużników.

Vivenna zatrzymała się pod schodami i pobladła. –To nie jest należyty pochówek. Denth wzruszył ramionami. –A co chciałaś zrobić? Iść do kostnicy i się do niego przyznać? Wyprawić mu idriański pogrzeb z honorami? –Przez coś takiego ludzie zaczęliby zadawać mnóstwo niepotrzebnych pytań – wtrącił Tonk Fah. –Lepiej będzie, jeśli zostawimy to innym – stwierdził Denth.

–Pewnie tak – przyznała Vivenna, odwróciła się i weszła do salonu. – Nie podoba mi się tylko, że jego ciałem zajmą się… –Kto się zajmie? – rzucił rozbawiony Denth. – Poganie? Vivenna nawet na niego nie spojrzała. –Staremu nie przeszkadzał heretycki sposób życia – zauważył Tonk Fah. – Pomyśl choćby o tej ilości Oddechów, jaką posiadał. Ale rozumiem, w końcu to twój tatuś dał mu na nie pieniądze. Dziewczyna zamknęła oczy.

Teraz ty masz w sobie te same Oddechy, przemknęło jej przez myśl. Też nie jesteś niewinna. Nie miała wyboru. Mogła tylko wciąż mieć nadzieję i założyć, że jej ojciec czuł podobnie – zrobił coś złego, bo nie miał wyboru. Z braku mebli Vivenna rozłożyła na drewnianej podłodze sukienkę i uklękła z rękami na kolanach. Denth i Tonk Fah usiedli pod ścianą. Wyglądało na to, że na twardych deskach jest im równie wygodnie, jak w miękkich fotelach. –No dobrze, księżniczko – odezwał się

Denth i rozwinął wyjęty z kieszeni papier. – Przygotowaliśmy już pewne plany. –Zatem słucham. –Po pierwsze – zaczął najemnik – możemy zorganizować ci spotkanie z niektórymi współpracownikami Vahra. –Kim dokładnie był ten człowiek? – dziewczyna zmarszczyła czoło. Nie podobała jej się myśl o sojuszu z rewolucjonistami. –Vahr pracował na plantacjach kwiatów, z których produkuje się

farby – odpowiedział Denth. – Tam nie jest zbyt wesoło. Ciężka robota, płacą niemal wyłącznie jedzeniem. Jakieś pięć lat temu Vahrowi przyszedł do głowy genialny pomysł, że jeśli przekona innych robotników, by oddali mu swe Oddechy, stanie się na tyle potężny, by wzniecić rewoltę przeciw nadzorcom. Wśród ludzi pracujących na plantacjach szybko został uznany za bohatera i wreszcie zwrócił na siebie uwagę Dworu Bogów. –Na zorganizowanie porządnego powstania nie miał tak naprawdę szansy – dodał Tonk Fah. –Więc w czym ci ludzie mogliby nam

pomóc? – spytała Vivenna. – Z tego, co mówicie, nie wynika, żeby byli specjalnie wpływowi? –Cóż – odpowiedział Denth – dotąd nie mówiłaś, że chcesz rozpętać rebelię, ani nic podobnego. Chciałaś po prostu przysporzyć Hallandren kłopotów, w razie wybuchu wojny. –Rewolta na polach byłaby w czasie wojny poważnym problemem – zauważył Tonk Fah. Vivenna skinęła głową. –No dobrze – zdecydowała. – Spotkajmy się z nimi.

–Powinnaś jednak wiedzieć, księżniczko – odezwał się Tonk Fah. – Że to nie są szczególnie… wyrafinowane osoby. –Ubóstwo bliźnich nie jest dla mnie problemem. Austre wszystkich traktuje jednakowo. –Nie to miałem na myśli. – Najemnik potarł brodę. – Nie chodzi o to, że są chłopami, ale że… cóż, po klęsce insurekcji Vahra przeżyli tylko ci, którzy byli dość sprytni i szybko kojarzyli fakty. A to oznacza, że nie są to ludzie, którzy byli wobec niego szczególnie lojalni.

–Innymi słowy – podjął Tonk Fah – to zbieranina bandziorów i ich kacyków, którzy uznali Vahra za osobę, dzięki której wkroczą na prostą drogę do bogactwa i władzy. Świetnie, pomyślała Vivenna. –A my chcemy pracować z ludźmi tego pokroju? Denth wzruszył ramionami. –Od czegoś trzeba zacząć. –Pozostałe pozycje na naszej liście są o wiele bardziej zabawne.

–Czyli? – zaciekawiła się dziewczyna. –Napad na koszary Nieżywych, na przykład. – Denth się uśmiechnął. – Nie uda nam się ich zniszczyć, przynajmniej jeśli nie chcemy ściągnąć sobie wszystkich na głowy. Ale może uda nam się w jakiś sposób uprzykrzyć im życie. –To chyba bardzo niebezpieczne – zauważyła Vivenna. Denth spojrzał na Tonk Faha, który otworzył szeroko oczy. Wymienili się uśmiechami. –Co znowu? – rzuciła dziewczyna.

–Premia za ryzyko – wyjaśnił Tonk Fah. – Co prawda nie okradliśmy cię z pieniędzy, ale nie mamy nic przeciwko wystawieniu ci szczególnie wysokiego rachunku za bardziej ryzykowne zadania. Vivenna uniosła oczy ku niebu. –Poza tym – dodał Denth – o ile mi wiadomo, Lemex chciał sabotować zaopatrzenie miasta w żywność. To chyba dobry pomysł. Co prawda, Nieżywi nie muszą jeść, ale ludzie z jednostek pomocniczych, owszem. Jeśli zniszczymy ich struktury zaopatrzenia, zaczną się zastanawiać, czy stać ich na długotrwałą wojnę.

–Brzmi rozsądnie – stwierdziła Vivenna. – Jak zamierzacie tego dokonać? –Będziemy napadać na karawany kupieckie – odpowiedział najemnik. – Palić magazyny. To ich zaboli. Upozorujemy to na zwykłe bandyckie ataki, albo nawet na akcje niedobitków powstańców Vahra. Władcy T'Telir nie będą wiedzieć, co się dzieje, i możliwe, że w efekcie kapłani nie podejmą z tak lekkim sercem decyzji o wojnie. –Kapłani kontrolują dużą część handlu w mieście – dodał Tonk Fah. – Trzymają rękę na pieniądzach, więc

dysponują również większością strategicznych zapasów. Jeśli spalimy magazyny wojenne, powstrzymają się z inwazją na Idris, a twoi ludzie zyskają nieco czasu. Vivenna głośno przełknęła ślinę. –Wasz plan jest nieco bardziej… brutalny, niż się spodziewałam. Najemnicy wymienili się spojrzeniami. –Widzisz – odezwał się Denth – właśnie z tego powodu cieszymy się taką złą reputacją. Najpierw klienci wynajmują nas do wykonywania trudnych zleceń, jak na przykład do

sprawienia, by jakiś kraj nie był w stanie prowadzić wojny, a potem narzekają, że jesteśmy brutalni. –Tak, to bardzo krzywdzące – przytaknął Tonk Fah. –Może księżniczka wolałaby, żebyśmy kupili wszystkim jej wrogom po szczeniaczku i wysłali te zwierzątka wraz z notami błagalnymi, w których grzecznie poprosilibyśmy, żeby przestali tak nieładnie postępować. –A gdyby odmówili – dodał Tonk Fah – moglibyśmy pozabijać ich szczeniaczki!

–No dobrze – powiedziała Vivenna. – Rozumiem, że musimy działać zdecydowanie, ale… naprawdę, nie chcę, żeby w Hallandren zapanował przez nas głód. –Księżniczko – odezwał się, dla odmiany poważnym tonem, Denth – ludzie chcą napaść na twoją ojczyznę. Twój ród to dla ich władzy wielkie, największe zagrożenie, i bez wątpienia zechcą mieć pewność, że nie zostanie przy życiu żaden dziedzic królewskiej krwi, który mógłby w przyszłości rzucić im nowe wyzwanie. –Dziecko twej siostry – podjął Tonk Fah – ma zostać nowym Królem-

Bogiem. – I to ma być jedyny żywy człowiek, z królewską krwią w żyłach. Dzięki temu nie będziecie ich już niepokoić. Denth skinął głową. –Twój ojciec i Lemex mieli rację. Jeśli Hallandren was nie zaatakuje, może stracić wszystko. A z tego, co widzę, wasi ludzie potrzebują od ciebie wszelkiej możliwej pomocy. To z kolei oznacza, że musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy – w tym zastraszyć kapłanów, zniszczyć rezerwy ich zaopatrzenia, osłabić armię. –Nie jesteśmy w stanie zapobiec

wojnie – dodał Tonk Fah. – Ale możemy sprawić, by obie strony miały w miarę równe szanse na zwycięstwo. Vivenna odetchnęła głęboko, po czym skinęła głową. –Zgoda, zatem… W tej samej chwili drzwi wejściowe otworzyły się gwałtownie i uderzyły z trzaskiem o ścianę. Vivenna uniosła wzrok. W przejściu stał wysoki, mocno zbudowany mężczyzna o nienaturalnie rozrośniętych mięśniach i pozbawionej wyrazu twarzy. Dopiero po chwili zauważyła jego drugą niezwykłą cechę.

Miał szarą skórę. I oczy. Cały był wyprany z kolorów. Zmysł życia powiedział jej natychmiast, że intruz nie nosi w sobie ani jednego Oddechu. Nieżywy żołnierz. Dziewczyna zerwała się na równe nogi, z trudem tłumiąc okrzyk przestrachu. Cofnęła się przed barczystym wojownikiem. On po prostu stał w bezruchu, nawet nie oddychał. Jego źrenice jednak, miast wpatrywać się gdzieś przed siebie, jak u każdego innego nieboszczyka, przez cały czas śledziły księżniczkę. Z jakiegoś powodu, to właśnie jego oczy przeraziły ją najbardziej.

–Denth! – rzuciła Vivenna. – Na co czekacie? Atakujcie! Najemnicy nawet nie drgnęli, wciąż siedzieli na podłodze. Tonk Fah leniwie podniósł powiekę. –No cóż, wygląda na to, że znalazła nas straż miejska – stwierdził Denth. –Szkoda – przyznał Tonk Fah. – Zapowiadało się takie miłe zlecenie. –A teraz czeka nas kat – dodał Denth. –Atakujcie! – krzyknęła Vivenna. – Przecież macie mnie chronić, przecież… – Urwała, słysząc śmiech

obu najemników. Na Kolory, tylko nie to, przemknęło jej przez myśl. –Co to? – spytała ostro. – Znów jakiś dowcip? Pomalowaliście go na szaro, czy co? Co się tu dzieje? –Ruszże się, ty belo – rozległ się czyjś głos zza pleców Nieżywego. Istota weszła do pokoju. Vivenna zauważyła, że żołnierz dźwiga na ramionach kilka płóciennych worków. Za nim stała niska kobieta. Miała grube uda i sporych rozmiarów piersi, oraz jasnobrązowe włosy, sięgające

do ramion. Z niezadowoloną miną wzięła się pod boki. –Denth – powiedziała – on tu jest. Jest w mieście. –Świetnie – odparł najemnik. – Wciąż jestem mu winien pchnięcie w brzuch. Kobieta prychnęła. –Zabił Arsteela. Skąd wiesz, że uda ci się go pokonać? –Zawsze lepiej od niego robiłem mieczem – rzekł spokojnie Denth. –Arsteel też był dobry. A teraz nie

żyje. Co to za jedna? –Nasz nowy pracodawca. –Mam nadzieję, że pożyje dłużej niż poprzedni – burknęła nieznajoma. – Ciołku, odłóż to i przynieś tamten worek. Nieżywy zareagował. Odłożył bagaże i wyszedł. Vivenna przyglądała się temu uważnie. Zdążyła się już domyślić, że niewysoka kobieta musi być Perełką, trzecim członkiem grupy Dentha. Ale co robiła w towarzystwie Nieżywego? I w jaki sposób odnalazła nowy dom? To na pewno Denth przysłał jej wiadomość.

–Co z tobą? – spytała Perełka, spoglądając na dziewczynę. – Rozbudzający zabrał ci kolory? Vivenna zamarła. –Co? –Ona chciała zapytać – wyjaśnił Denth – czemu się tak dziwisz? –O to i o to, dlaczego ma takie białe włosy – dodała Perełka, podchodząc do worków. Dziewczyna zalała się rumieńcem, zdając sobie sprawę, że to skutek szoku. Szybko przywróciła fryzurze

należyty odcień. Tymczasem powrócił Nieżywy, niosąc ze sobą jeszcze jeden pakunek. –Skąd się wzięło to stworzenie? – spytała. –Kto? – tym razem zdziwiła się Perełka. – Ciołek? Oczywiście został zrobiony z jakiegoś trupa. Nie ja go zrobiłam. Po prostu zapłaciłam komu trzeba. –Na dodatek przepłaciłaś – dodał Tonk Fah. Nieżywy wszedł ociężale głębiej do salonu. Nie był nienaturalnie wysoki –

nie przypominał Powracającego. Można go było nawet uznać, za normalnego, choć wyjątkowo dobrze umięśnionego człowieka. Tylko ten kolor skóry, w połączeniu z wypraną z emocji twarzą odróżniał go od reszty. –Kupiła go? – spytała Vivenna. – Jak to? Teraz? –Nieżywi bywają niezwykle przydatni – stwierdził Denth. –I nic mi o tym nie powiedzieliście? – spytała Vivenna, starając się ukryć narastającą histerię. Najpierw musiała poradzić sobie z tym

miastem, z jego mieszkańcami i wszystkimi ich kolorami. Potem została zmuszona do przyjęcia niechcianych Oddechów. A teraz jeszcze stanęła twarzą w twarz z najbardziej potworną z obrzydliwości świata. –Po prostu nie pojawił się ten temat. – Denth wzruszył ramionami. – W T’Telir jest ich sporo. –Dopiero co rozmawialiśmy o walce z tymi stworzeniami – zauważyła Vivenna. – Nie było mowy o przyjmowaniu ich do naszej grupy. –Mówiliśmy o walce z niektórymi

spośród nich – odparł Denth. – Księżniczko, Nieżywi są jak miecze. To narzędzia. Nie możemy zniszczyć ich wszystkich, tego nikt nie chce. Zależy nam tylko na pokonaniu tych, których używają twoi przeciwnicy. Vivenna osunęła się i usiadła na drewnianej podłodze. Nieżywy odłożył ostatni worek, a Perełka wskazała na kąt pokoju. Szary stwór poszedł tam i zamarł, cierpliwie czekając na następne rozkazy. –Proszę – powiedziała Perełka do najemników i rozwiązała największy z pakunków. – Wasze zamówienie. – Pokazała im wnętrze worka. W

środku błysnęła stal. Denth uśmiechnął się i wstał. Kopniakiem obudził Tonk Faha – krępy mężczyzna cechował się niebywałą zdolnością do momentalnego zapadania w sen – i podszedł do Perełki. Wyciągnął z worka kilka mieczy, błyszczących, wyglądających na nowe, o długich i wąskich ostrzach. Najemnik zamachnął się jednym kilka razy na próbę. Tonk Fah podszedł do towarzysza i rozpakował nieprzyjemnie wyglądające sztylety, krótsze miecze i na koniec kilka skórzanych kamizel.

Vivenna siedziała oparta plecami o ścianę i uspokajała się, robiąc głębokie wdechy. Próbowała przestać się bać stojącego w rogu salonu Nieżywego. Jak oni mogli tak spokojnie oglądać broń, kiedy obok stało to stworzenie? Jego obecność była tak nienaturalna, że dziewczyna czuła mdłości i swędzenie na całym ciele. Wreszcie zauważył to Denth. Polecił Tonk Fahowi naoliwić ostrza, po czym podszedł do dziewczyny i usiadł przed nią. Odchylił się i podparł z tyłu rękami. –Czy ten Nieżywy będzie dla ciebie jakimś problemem, księżniczko? – spytał.

–Tak – odpowiedziała krótko. –W takim razie musimy coś wymyślić – powiedział, patrząc jej w oczy. – Nie będziemy mogli pracować, jeśli zwiążesz nam ręce. Perełka zainwestowała wiele wysiłku w naukę odpowiednich Rozkazów, które pozwalają kierować tym Nieżywym. O nauce jego obsługi i zasad konserwacji, nie wspominam. –Ona nie jest nam potrzebna. –Jest. – Denth pokręcił głową. – Jest nam potrzebna, księżniczko. Przyniosłaś ze swoich gór wiele uprzedzeń. To nie ja powinienem ci

mówić, co masz z nimi zrobić. Jestem tylko twoim pracownikiem. Ale powiem ci jedno, tak naprawdę nie wiesz połowy rzeczy, o których uważasz, że je wiesz. –Denth, nie chodzi o to co mi się wydaje – powiedziała Vivenna. – Chodzi o to, w co wierzę. Nie wolno używać ludzkiego ciała w ten sposób. Ludzi nie wolno wskrzeszać i zmuszać do służby. –Dlaczego nie? – zapytał najemnik. – Według twojej własnej religii dusza po śmierci opuszcza ciało. Więc to ciało jest tylko odzyskanym śmieciem. Dlaczego by z niego nie skorzystać?

–Bo to złe – odpowiedziała dziewczyna. –Rodzina nieboszczyka otrzymała za jego ciało sowitą zapłatę. –To nie ma znaczenia – powiedziała Vivenna. Denth się pochylił. –Dobrze zatem. Ale jeśli odprawisz Perełkę, odprawisz tym samym nas wszystkich. Zwrócę ci pieniądze, a ty wynajmiesz sobie innych najemników. Poradzisz sobie z ich pomocą. –Wydawało mi się, że to wy dla mnie

pracujecie – syknęła Vivenna. –Owszem – przyznał Denth. – Ale możemy zrezygnować z tej pracy, kiedy zechcemy. Dziewczyna milczała. Czuła ucisk w żołądku. –Twój ojciec pogodził się z koniecznością uciekania się do niewłaściwych według niego środków – przypomniał Denth. – Skoro musisz, możesz go za to ganić, ale powiedz mi jedno. Jeśli, korzystając z Nieżywego, mogłabyś ocalić swoje królestwo, czy zrezygnowałabyś z tej możliwości?

–A czemu cię to interesuje? – odpowiedziała pytaniem Vivenna. –Bo nie lubię nie kończyć tego, co zacząłem. Dziewczyna odwróciła wzrok. –Księżniczko, spójrz na to w ten sposób – podjął najemnik – Możesz pracować z nami, zyskując szansę na wytłumaczenie nam swoich poglądów. Kto wie, może nawet zaczniemy inaczej patrzeć na Nieżywych i BioChromę. Możesz też nas odprawić. Ale jeśli odrzucisz nas tylko z powodu naszych grzechów, czy nie będzie to butne zachowanie? Czy Pięć Wizji nie

mówi niczego na ten temat? Vivenna zmarszczyła brwi. Skąd on tyle wie na temat autryzmu? –Pomyślę nad tym – powiedziała. – Po co Perełka przyniosła te miecze? –Broń będzie nam potrzebna – odparł Denth. – Wiesz, do tej przemocy i brutalności, o której rozmawialiśmy wcześniej. –Dotąd nie mieliście broni? Denth wzruszył ramionami. –Tonk zazwyczaj ma przy sobie nóż,

ale miecze w T'Telir zanadto zwracają uwagę. Czasami lepiej się nie wyróżniać. Twoi pobratymcy też co nieco o tym wiedzą. –Ale teraz… –Teraz nie mamy już wyboru – stwierdził Denth. – Jeśli mamy zrealizować plany Lemeksa, zacznie się robić niebezpiecznie. – Przyjrzał się dziewczynie. – Co przypomina mi, że musisz przemyśleć jeszcze jedno. – Co takiego? –Sprawę swoich Oddechów – wyjaśnił Denth. – One również są narzędziem. Takim samym jak Nieżywy. Wiem, że

nie podoba ci się sposób, w jaki weszłaś w ich posiadanie. Ale pozostaje faktem, że je masz. Jeśli Przy wykuciu miecza ginie tuzin niewolników, czy przetopienie go na coś innego, albo odmowa jego używania, przyniesie im coś dobrego? Czy może lepiej jest użyć tego miecza przeciwko złym ludziom? –Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała Vivenna, czując, że wie, do czego zmierza najemnik. –Powinnaś nauczyć się ich używać – stwierdził Denth. – Tonk i ja moglibyśmy wiele skorzystać, pracując z Rozbudzającym.

Vivenna zamknęła oczy. Czy naprawdę musiał dołożyć jej jeszcze i to. Od razu po rozmowie o Nieżywym? Przyjeżdżając do T'Telir spodziewała się natrafić na liczne przeciwności i przeszkody. Ale nie myślała nawet że będzie zmuszona do podjęcia tylu trudnych decyzji. I nie spodziewała się, że w niebezpieczeństwie znajdzie się jej dusza. –Nie zostanę Rozbudzającą, Denth – powiedziała cicho Vivenna. – Na jakiś czas mogę przymknąć oko na obecność Nieżywego. Ale Budzić nie będę. Zamierzam zabrać te Oddechy ze sobą do grobu, by nikt nie mógł już

z nich skorzystać. Mów co chcesz, ale jeśli kupujesz miecz wykonany przez pracujących ponad siły niewolników, wspierasz w ten sposób niegodziwego handlarza. Denth milczał. Po chwili wstał i skinął głową. –Ty tu jesteś szefem i o twoje królestwo chodzi. Jeśli się nam nie uda, ja stracę tylko pracodawcę. –Denth. – Do najemnika podeszła Perełka, ledwie zwracając uwagę na dziewczynę. – Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się, że dotarł tu przed nami. Ma Oddechy. Ponoć wygląda

tak, jakby osiągnął co najmniej Czwarte wywyższenie. Może nawet Piąte. Założę się, że zdobył je od tego buntownika, Vahra. –Skąd w ogóle pewność, że to on? – spytał Denth. Perełka parsknęła śmiechem. –Całe miasto o nim mówi. Znaleziono kilka trupów w alejkach. Z czarnymi, skażonymi ranami. Ludzie widują nieznajomego Rozbudzającego, paradującego po T'Telir z mieczem o czarnej rękojeści, skrytym w srebrnej pochwie. To musi być Tax, choć teraz posługuje się innym imieniem.

Denth skinął głową. –Vasher. Już jakiś czas temu zaczął siebie tak nazywać. To taki dowcip. Vivenna zmarszczyła czoło. Miecz z czarną rękojeścią. Srebrna pochwa. Człowiek z amfiteatru? –O kim rozmawiacie? Perełka rzuciła jej zaniepokojone spojrzenie, ale Denth tylko wzruszył ramionami. –O starym… o naszym przyjacielu. –Mamy z nim kłopot – podszedł do

nich Tonk Fah. – Tax zazwyczaj pozostawia za sobą wiele trupów. Powodują nim dziwne motywy – nie myśli tak, jak inni ludzie. –Denth, on z jakiegoś powodu interesuje się wojną – dodała Perełka. –Niech tam – syknął najemnik. – To nawet dobrze, nasze ścieżki szybciej się skrzyżują. – Odwrócił się i lekceważąco machnął ręką. Vivenna spojrzała za nim. Denth odszedł spięty, trochę sztywnym krokiem. –Co mu się stało? – spytała Tonk

Faha. –Tax, czy raczej Vasher – odpowiedział tęższy z najemników – zabił w Yarn Dred naszego przyjaciela. Kilka miesięcy temu. Denth miał kiedyś czteroosobową grupę. –To się nie powinno było wydarzyć – dodała Perełka. – Arsteel był świetnym szermierzem… niemal tak samo dobrym jak Denth. To dziwne, że Vasher z nim wygrał. –Skorzystał z tego swojego… miecza – przypomniał ponuro Tonk Fah.

–Rana nie czerniała na brzegach – zauważyła Perełka. –Pewnie wyciął po walce ślady – syknął Tonk Fah i spojrzał na Dentha, który przypinał broń do pasa. – W uczciwym pojedynku nigdy by nie pokonał Arsteela. To niemożliwe. –Ten Vasher, o którym mówicie… – zaczęła Vivenna. – Widziałam go. Tonk Fah i Perełka obrócili się ku niej gwałtownie. –Był wczoraj na dworze – powiedziała dziewczyna. – Wysoki mężczyzna, z wielkim mieczem. Był jedyną

uzbrojoną osobą w amfiteatrze. I ten miecz… miał czarną rękojeść i srebrną pochwę. Ten człowiek miał obszarpane ubranie, włosy w nieładzie, kilkudniowy zarost… Zamiast pasa użył zwykłej liny. Przyglądał mi się z wyższego rzędu. Wyglądał… groźnie. Tonk Fah zmełł w ustach przekleństwo. –To on – stwierdziła Perełka. – Denth! –Co? – spytał najemnik. Perełka pokazała na Vivennę.

–Wyprzedza nas o pół kroku. Śledził tę twoją księżniczkę. Widziała go wczoraj na dworze. –Na Kolory! – zaklął Denth, wsuwając miecz do pochwy. – Kolory! Kolory! Kolory! –O co wam chodzi? – Vivenna pobladła. – Może to był zwykły przypadek? Mógł przyjść, by posłuchać dyskusji. Denth pokręcił głową. –W jego wypadku nie ma mowy o przypadkach, księżniczko. Skoro cię obserwował, to możesz postawić

wszystko na to, że doskonale wie, kim jesteś i skąd przybyłaś. – Spojrzał jej w oczy. – I prawdopodobnie zamierza cię zabić. Vivenna umilkła. Tonk Fah położył jej rękę na ramieniu. –Nie martw się, Vivenno. Nas też chce pozabijać. Przynajmniej jesteś w dobrym towarzystwie.

20

Po raz pierwszy od kilku spędzonych w pałacu tygodni Siri stanęła przed drzwiami Króla-Boga, nie czując zmęczenia ani lęku. Niebieskopalcy, co wydało się jej dziwne, nie notował dziś niczego w swej księdze. Przyglądał się dziewczynie w milczeniu, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Siri niemal się uśmiechnęła. Skończyły

się już długie godziny leżenia na podłodze i prób utrzymania się na klęczkach z bolącymi plecami. Odeszły w przeszłość noce, gdy musiała sypiać na gołym marmurze, za pościel mając jedynie sukienkę. Odkąd w zeszłym tygodniu zdobyła się na odwagę i weszła do królewskiego łoża, noce spędzała wygodnie, w cieple i wygodzie. KrólBóg przez cały ten czas nie dotknął jej ani razu. Wytworzył się pomyślny układ. Kapłani – widocznie zadowoleni, przekonani, że Siri spełnia swój małżeński obowiązek – przestali ją nękać. Nie musiała się przed nikim

rozbierać i zaczynała też rozumieć towarzyskie i formalne powiązania między uczestnikami pałacowego życia. Wzięła nawet udział w kilku kolejnych sesjach Zgromadzenia Dworskiego, choć nadal nie nawiązywała kontaktów z Powracającymi. –Kielichu – odezwał się cicho Niebieskopalcy. Dziewczyna odwróciła się ku niemu i uniosła pytająco brew. Skryba niezręcznie przestąpił z nogi na nogę.

–Rozumiem, że… znalazłaś sposób, by skłonić króla do reakcji na twoje awanse? –Już wszyscy o tym wiedzą, tak? – spytała, na powrót spoglądając na wrota. W duchu uśmiechnęła się jeszcze szerzej. –Owszem, Kielichu – przyznał Niebieskopalcy, stukając w okładkę księgi. – Oczywiście mam na myśli tylko ludzi z pałacu. I dobrze, pomyślała dziewczyna i rzuciła na niego okiem. Starzec nie wyglądał na zadowolonego.

–O co chodzi? – spytała. – Nic mi już nie grozi. Kapłani nie muszą się martwić o następcę tronu. Przynajmniej przez kilka miesięcy, pomyślała. W końcu zaczną coś podejrzewać. –Kielichu – syknął skryba. – To właśnie wypełnianie małżeńskiego obowiązku jest niebezpieczne. Siri zmarszczyła brwi i przyjrzała się mężczyźnie, który wciąż postukiwał w okładkę. –Bogowie, bogowie, bogowie… – szeptał pod nosem.

–Co? – zapytała. –Nie powinienem ci tego mówić. –W takim razie, po co w ogóle zaczynałeś? Naprawdę, Niebieskopalcy, zaczynasz mnie denerwować. A zdenerwowana mogę zacząć zadawać pytania i… –Nie! – uciął gwałtownie skryba, po czym obejrzał się trwożnie przez ramię i skrzywił. – Kielichu, nie wolno ci nikomu mówić o moich obawach. To niemądre lęki, naprawdę. Nie kłopocz nimi innych. Po prostu… –No co? – nacisnęła.

–Nie wolno ci urodzić tego dziecka – powiedział wreszcie starzec. – Na tym polega niebezpieczeństwo. Grożące zarówno Tobie, jak i Królowi-Bogowi. To wszystko… cały pałac… rzeczy nie są tu tym, czym się wydają. –Wszyscy to powtarzają – syknęła Siri. – Skoro nie są, czym się wydają, czym są naprawdę? Powiedz mi. –Nie ma takiej potrzeby – stwierdził Niebieskopalcy. – I nie powiem już na ten temat ani słowa. Dzisiejszej nocy pójdziesz jak zwykle do komnaty sypialnej – dobrze już znasz ten rytuał. Po tym, jak służące cię przebiorą, odczekaj około stu uderzeń

serca. –Musisz mi coś powiedzieć! – rzuciła Siri. –Kielichu. – Starzec pochylił się ku niej. – Radzę ci nie mówić tak głośno. Nie masz pojęcia ile stronnictw działa w pałacu. Jestem członem wielu z nich i nieuważne słowo z twoich ust mogłoby… nie, na pewno by doprowadziło… do mojej śmierci. Rozumiesz co mówię? Czy jesteś to w stanie zrozumieć? Dziewczyna się zawahała. –Nie powinienem narażać życia z

twojego powodu – podjął. – Obecny układ sił jednak nie do końca mi się podoba. Dlatego właśnie cię ostrzegam. Nie daj władcy potomka. Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej, zajrzyj do ksiąg historycznych. Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że przybędziesz do nas nieco lepiej przygotowana. To powiedziawszy, niewysoki starzec odszedł. Siri pokręciła głową, westchnęła, otworzyła drzwi i weszła do sypialni Króla-Boga. Zamknęła wrota i spojrzała na władcę; on także się jej przyglądał. Jak zwykle zdjęła

sukienkę, lecz została w koszuli. Podeszła do łoża i usiadła. Odczekała kilka minut, po czym przesunęła się na środek materaca i zaczęła skakać i jęczeć. Co chwila zmieniała rytm, starała się być pomysłowa. Gdy skończyła, owinęła się kołdrą, oparła głowę na poduszce i zaczęła rozmyślać. Czy Niebieskopalcy mógł być jeszcze bardziej skryty? – zastanowiła się, czując rosnącą frustrację. Szczątkowa wiedza, jaką posiadała na temat polityki i dworskich intryg, podpowiadała jej, że ludzie zwykle bywają tajemniczy i mówią nie wprost, po to, by uchronić samych siebie przed ewentualnymi

skutkami własnych działań. Zajrzyj do ksiąg historycznych… Dziwna propozycja. Jeśli tajemnica kryła się w tak oczywistym i dostępnym dla wszystkich miejscu, to czy mogła być do tego stopnia niebezpieczna? Mimo to, poczuła dla Niebieskopalcego wdzięczność. Nie potrafiła go winić za tę skrytość. I tak prawdopodobnie narażał się bardziej niż powinien. Bez niego nie miałaby nawet bladego pojęcia o otaczającym ją zagrożeniu. W pewnym sensie skryba był jej

jedynym przyjacielem w mieście – on także przybył tu z innego kraju, z kraju podbitego przez piękne, waleczne Hallandren. Był człowiekiem, który… Coś wyrwało ją z zamyślenia; poczuła coś dziwnego. Otworzyła oczy. Pochylał się nad nią w ciemności. Choć starała się powstrzymać, krzyknęła z zaskoczenia. Król-Bóg odskoczył i zatoczył się w tył. Z łomocącym sercem dziewczyna podsunęła się wyżej i zakryła pierś kołdrą. Mimo że zdawała sobie sprawę ze śmieszności takiej reakcji. W końcu władca widział ją nago

mnóstwo razy. Król-Bóg stał w swym czarnym stroju i w migocącym świetle kominka wyglądał, jakby nie był pewien, co zrobić. Siri nigdy nie pytała służących, dlaczego władca ubiera się wyłącznie na czarno. O wiele rozsądniejszym wyborem byłaby przecież biel, która podkreślałaby i unaoczniała siłę jego BioChromy. Przez kilka chwil siedziała, ściskając kołdrę przed sobą. Wreszcie się uspokoiła. Przestań zachowywać się jak głupia, napomniała się w myślach. Przecież nie zrobił nic złego.

–Nic się nie stało – powiedziała cicho. – Po prostu się przestraszyłam. Patrzył na nią w milczeniu. Siri ze zdumieniem zrozumiała, że odezwała się do niego po raz pierwszy od zeszłotygodniowego wybuchu. Teraz, gdy stał, mogła się mu lepiej przyjrzeć. Wyglądał… heroicznie. Wysoki, barczysty, posągowy. Człowiek, ale o zdecydowanie ostrzejszych proporcjach ciała. Ostrożnie, stanowczo zbyt niepewnie, jak na kogoś, kto nosił tytuł KrólaBoga, wrócił do łóżka i usiadł na jego brzegu. Sięgnął do koszuli i podciągnął ją.

Och, Austre, przemknęło przez głowę wstrząśniętej Siri. O, Boże, Panie Kolorów! To dziś! Przyszedł po mnie! Nie była w stanie opanować drżenia. Powtarzała sobie dotąd, że jest bezpieczna. Nie powinna ponownie przechodzić przez to wszystko. Nie znowu! Nie poradzę sobie, nie poradzę… Susebron wyciągnął coś spod swojej koszuli. Siri siedziała, dysząc ciężko. Powoli docierało do niej, że władca nie wykonał w jej stronę ani kroku więcej. Uspokoiła się i zmusiła włosy, by ponownie przyoblekły się w czerń.

Król-Bóg położył na łożu wyjęty spod koszuli przedmiot. Błysk światła z kominka ukazał jej… książkę. Dziewczyna natychmiast przypomniała sobie podręczniki historii, o których wspomniał Niebieskopalcy, ale prędko wypchnęła tę myśl z głowy. Tytuł na grzbiecie świadczył o tym, że były to zwykłe bajki dla dzieci. Władca sięgnął po nią i delikatnym ruchem długich palców otworzył na pierwszej stronie. Biel pergaminu, poddana działaniu jego BioChromy, rozogniła się wszystkimi barwami tęczy. Efekt ten nie zamazał jednak tekstu i Siri z wolna podsunęła się

bliżej. Zajrzała do książki. Podniosła wzrok na Króla-Boga. Jego oblicze wydawało się nieco mniej kamienne niż zwykle. Wskazał brodą na książkę i dotknął palcem pierwszego słowa. –Chcesz, żebym czytała? – spytała stłumionym szeptem dziewczyna, nie zapominając o kapłanach, którzy nadal mogli ich podsłuchiwać. Władca skinął głową. –Ale to są „Bajki dla dzieci" – powiedziała zmieszana.

Odwrócił książkę i przyjrzał się tytułowi. Potarł w zamyśleniu brodę. Co się tu dzieje? – zastanowiła się. Nie wyglądało na to, by chciał z nią spać. Czy Susebron spodziewał się, że żona przeczyta mu bajkę do snu? Nie mieściło się jej w głowie, że poprosił o coś tak dziecinnego. Raz jeszcze spojrzała na niego. Władca znów odwrócił książkę okładką do dołu pokazał na początek tekstu. Kiwnął głową. –Bajki? – powtórzyła Siri. Jego palec wciąż spoczywał na pierwszym słowie. Dziewczyna zerknęła na tekst, starając się

odnaleźć w nim jakieś tajemnicze, niejasne znaczenie. Westchnęła i spojrzała mu w oczy. –Dlaczego mi po prostu nie powiesz? Przechylił głowę i otworzył usta. W słabnącym coraz bardziej blasku ognia dziewczyna ujrzała coś wstrząsającego. Król-Bóg Hallandren nie miał języka. W miejscu, gdzie powinien się znajdować, widniała blizna. Gdy zmrużyła oczy, widziała ją wyraźnie. Coś musiało się mu stać, może okaleczenie było wynikiem jakiegoś nieszczęśliwego wypadku? A może…

czy ktoś mógł mu to zrobić celowo? Tylko po co ktoś miałby pozbawiać języka swego władcę? BioChromatyczny Oddech, zrozumiała, przypominając sobie zasłyszane w dzieciństwie opowieści. By Budzić martwe przedmioty, należy wypowiedzieć Rozkaz. Wyraźnie i głośno. Nie można było szeptać ani bełkotać, gdyż wtedy Oddech nie działał. Król-Bóg odwrócił wzrok, nagle zawstydzony. Podniósł książkę i tuląc ją do piersi, zaczął wstawać z łóżka. –Nie, proszę – rzuciła Siri i podsunęła

się bliżej. Wyciągnęła dłoń i dotknęła jego ramienia. Władca zesztywniał. Natychmiast cofnęła rękę. –Nie chciałam wyglądać na tak zniesmaczoną – szepnęła. – To nie z powodu… twoich ust. To dlatego, że zdałam sobie sprawę, z jakiego powodu ci to zrobili. Król-Bóg przyjrzał się jej i usiadł na powrót na materacu – na tyle daleko, że ich ciała się nie dotykały, a dziewczyna już nie wyciągnęła ręki. Po chwili, ostrożnie – niemal z czcią – położył książkę na łóżku. Znów

otworzył ją na pierwszej stronie i spojrzał na nią błagalnie. –Nie potrafisz czytać, prawda? – spytała Siri. Pokręcił głową. –To jest ta tajemnica – szepnęła. – To tego tak bardzo boi się Niebieskopalcy. Nie jesteś królem, jesteś tylko marionetką! Figurantem! Kapłani prowadzają cię po dworze, wiedząc, że twoja BioChromatyczna aura sprawi, że wszyscy padną na twarz w zachwycie i lęku. Ale odjęli ci język, byś nie był w stanie korzystać ze swej mocy. Nie nauczyli cię czytać

i pewnie niczego innego, byś nie mógł porozumiewać się z innymi. Władca siedział w bezruchu. Znów odwrócił od niej spojrzenie. –Uczynili to wszystko, by móc cię kontrolować. Nic dziwnego, że Niebieskopalcy tak bardzo się boi, pomyślała. Skoro byli zdolni uczynić coś takiego… to są w stanie dopuścić się czegokolwiek. Jesteśmy dla nich niczym. Teraz stało się jasne, dlaczego tak stanowczo nalegali na to, by nie odzywała się do króla, ani nawet go

nie całowała. Wiedziała już, z jakiego powodu tak bardzo jej nie lubili. Obawiali się jej jako osoby, która spędza z Królem-Bogiem wiele czasu na osobności. Obawiali się, że pozna prawdę. –Przykro mi – szepnęła. Pokręcił głową i spojrzał jej w oczy. W jego wzroku kryła się siła, jakiej się nie spodziewała po kimś, kto całe życie spędził w izolacji, odcięty od świata. Po chwili znów pokazał jej na pierwsze słowo książki. A dokładniej, na jej pierwszą literę. –Ta litera nazywa się shash. – Siri się

uśmiechnęła. – Mogę nauczyć cię wszystkich jeśli tylko chcesz. Teraz kapłani dostaną prawdziwy powód do strachu.

21

Vasher stał na szczycie pałacu KrólaBoga i patrzył na słońce osuwające się za rozciągającą się na zachodzie dżunglę. Zachód wibrował kolorami, błyszczał czerwienią, tryskał oranżem i żółcią, barwił drzewa i chmury, wreszcie słońce zniknęło i wszystko spłowiało. I Niektórzy powiadali, że kiedy człowiek umiera, jego BioChromatyczna aura na moment gwałtownie jaśnieje. Jak uderzające

po raz ostatni serce, jak ostatnia fala przypływu rozbijająca się o skalisty brzeg. Vasher widział takie zjawisko, ale nie zachodziło ono u wszystkich umierających. Działo się to bardzo rzadko, podobnie jak rzadki jest idealny zachód słońca. Jakie to dramatyczne – zauważył Szpon Nocy. Zachód? – spytał w myślach Vasher. Tak. Przecież go nie widzisz – przypomniał swemu mieczowi.

Ale czuję to, co widzisz ty. Szkarłat. Jak skrwawione niebo. Vasher nie odpowiedział. Miecz nie widział, ale dysponując swą potężną, zniekształconą BioChromą był w stanie wyczuwać ludzi i życie. To właśnie po to, żeby chronić ludzi i ich życie, został stworzony Szpon Nocy. Dziwne, jak łatwo można było sprawić, by chęć ochrony przerodziła się w żądzę zniszczenia. Niekiedy Vasher zastanawiał się, czy obie nie są tak naprawdę tym samym. Chroniąc kwiat, należało niszczyć zagrażające mu szkodniki. Chroniąc budynek, należało karczować rośliny, których korzenie mogły rozsadzić jego

fundamenty. Żeby ochronić człowieka, należało nauczyć się żyć wśród powodowanego przezeń zniszczenia. Było ciemno, ale zmysł życia Vashera wciąż działał sprawnie. Czuł rosnącą poniżej trawę, wiedział jak jest daleko. Gdyby miał więcej Oddechu, mógłby nawet wyczuwać mech porastający kamienne ściany pałacu. Przyklęknął, jedną ręką dotykając swojej nogawki, a drugą dachu budynku. –Stańcie się moimi nogami i dodajcie im sił. – Rozkazał, uwalniając

BioChromę. Nogawka zesztywniała i z czarnego kamienia obok niego spłynęła barwna plama. Czerń to także kolor. Zanim stał się Rozbudzającym, nie zdawał sobie z tego sprawy. Wstęgi tkaniny u dołu spodni Vashera zesztywniały i owinęły się wokół kostek. Klęczał, więc mogły też sięgnąć spodu jego stóp. Położył dłoń na ramieniu, dotknął koszuli i jednocześnie innego miejsca w marmurze. Przywołał w umyśle odpowiedni obraz. –Na wezwanie, stańcie się mymi

palcami i chwytajcie to co one. – Rozkazał. Koszula zadrżała i frędzle owinęły się wokół jego ręki. Pięć kosmyków materii jak pięć palców. Ten Rozkaz należał do trudnych. Wymagał bardzo wielu Oddechów, zbyt wielu jak na gust Vashera – pozostała mu BioChroma wystarczała jedynie do utrzymania Drugiego Wywyższenia. Również prawidłowa wizualizacja Rozkazu wymagała długotrwałych ćwiczeń. Niemniej, frędzle wzmacniające palce zawsze okazywały się bardzo przydatne i Vasher nie chciałby działać bez nich.

Wstał i się wyprostował. Spojrzał na przypominającą bliznę szarą łatę na czarnym marmurze pałacu. Uśmiechnął się na myśl o oburzeniu, w jakie z pewnością wpadną kapłani, gdy tylko to odkryją. Wypróbował siłę swych nóg, ścisnął w ręku miecz i ostrożnie wyszedł poza krawędź dachu. Spadł jakieś dziesięć stóp; pałac wzniesiono z wielkich kamiennych bloków, ułożonych na kształt schodkowej piramidy Wylądował twardo na niższym piętrze, ale Przebudzone ubranie przyjęło na siebie część energii upadku, działając jak dodatkowy, zewnętrzny szkielet. Vasher podniósł

się, skinął głową i zeskoczył z kolejnych stopni piramidy. Wreszcie wylądował na miękkiej trawie, po północnej stronie pałacu, w pobliżu muru otaczającego cały płaskowyż. Przykucnął i czekał w milczeniu. Skradamy się, Vasher? – zapytał Szpon Nocy. Przecież wiesz, że nie jesteś w tym dobry. Vasher nie odpowiedział. Powinieneś atakować – dodał miecz. To ci wychodzi znacznie lepiej.

Chcesz po prostu udowodnić jaki jesteś mocny, pomyślał Vasher. Cóż, prawda - przyznał Szpon Nocy. Ale i tak musisz przyznać, że w skradaniu się jesteś mizerny. Vasher zignorował słowa miecza. Samotny mężczyzna w obszarpanym ubraniu, w dodatku uzbrojony w długie ostrze, stanowiłby na Dworze Bogów podejrzany widok. Dlatego uważnie rozglądał się dokoła. Wybrał noc, na którą Powracający nie zaplanowali na dziedzińcu żadnych większych imprez. Jednakże pomiędzy pałacami wciąż przechadzały się niewielkie grupki

kapłanów, minstreli i służących. Jak pewien jesteś tych swoich informacji? – spytał miecz. Bo ja muszę przyznać, że nie ufam kapłanom. On nie jest kapłanem – odpowiedział w myśli Vasher. Ruszył ostrożnie naprzód, przekradając się przez mroczny, oświetlony jedynie blaskiem gwiazd pas ziemi pod nawisem muru. Informator poradził mu, by nie zbliżał się do pałaców bardziej wpływowych bóstw, jak Poranna Rosa czy Zwiastun Ciszy. Powiedział jednak również, że pałac któregoś z pomniejszych bogów

– na przykład Wskazującego Drogę czy Łaknącego Pokoju – nie nadadzą się do celów Vashera. Wybór padł więc na dom Gwiazdy Miłosierdzia, Powracającej, znanej ze swego politycznego zaangażowania, niemniej nieznajdującej się na ustach wszystkich. Tego wieczoru pałac nie był szczególnie dobrze oświetlony, choć nie oznaczało to, że strażnicy próżnowali. Wszyscy Powracający otaczali się zbyt wielką liczbą sług. Jakby na potwierdzenie swych podejrzeń, Vasher zauważył po chwili dwóch mężczyzn pilnujących drzwi, których szukał. Mieli na sobie

ekstrawaganckie stroje dworskich służących, zabarwione oranżem i złotem – symbolicznymi kolorami ich pani. Wartownicy nie byli uzbrojeni. Któż mógł chcieć napaść na dom Powracającego? Stali przy wejściu jedynie po to, by powstrzymać natrętów, którzy mogliby zakłócić spokój śpiącej bogini. Trwali przy swych latarniach, uważni i skupieni, choć była to bardziej gra pozorów niż zawodowa, wojskowa czujność. Vasher ukrył miecz pod płaszczem i wyszedł z ciemności, niespokojnie rozglądając się na boki i mamrocąc

pod nosem. By jeszcze lepiej zamaskować kształt ostrza, zgarbił się nieco. No, proszę – rzucił Szpon Nocy. Udajemy wariata? Stać cię na więcej. Nie martw się, zadziała – odparł Vasher. – To Dwór Bogów. Nic nie przyciąga szaleńców bardziej niż perspektywa spotkania z bogami. Wartownicy unieśli na jego widok głowy, ale nie wydawali się zaskoczeni. Zapewne codziennie mieli do czynienia z osobami niespełna rozumu. Vasher widywał takich, którzy kończyli w kolejkach petentów

ustawiających się przed pałacami Powracających. –Ty tam – odezwał się jeden ze strażników, gdy Vasher podszedł bliżej. – Jak się tu dostałeś? Vasher zbliżył się jeszcze bardziej, bełkocąc niewyraźnie o rozmowie z boginią. Drugi wartownik położył mu rękę na ramieniu. –Chodź, przyjacielu, odprowadzę cię do bramy i zobaczymy czy znajdzie się dla ciebie jakiś przytułek na noc. Vasher się zawahał. Uprzejmość. Tego się nie spodziewał. Z jakiegoś

niezrozumiałego powodu poczuł się w tej sytuacji winny z powodu tego, co zamierzał uczynić. Przycisnął ramię do boku i dwukrotnie zgiął kciuk, by Przebudzony rękaw zaczął naśladować ruchy jego dłoni. Zacisnął pięść. Frędzle wystrzeliły naprzód i zacisnęły się na szyi pierwszego wartownika. Zaskoczony mężczyzna jęknął i zadławił się. Zanim drugi strażnik zdołał zareagować, Vasher uniósł miecz i uderzył go rękojeścią w brzuch. Mężczyzna potknął się i Vasher kopnął go w nogi, wytrącając z równowagi. Jako następny

zaatakował but Vashera. Nacisnął podeszwą kark wartownika powoli, ale zdecydowanie. Mężczyzna wił się i próbował wyrwać, ale noga napastnika była wzmocniona siłą Przebudzonych spodni. Vasher stał przez długą chwilę. Obaj strażnicy szamotali się, ale żaden z nich nie był w stanie uwolnić się z duszącego uścisku. Chwilę potem Vasher zszedł z szyi drugiego wartownika, a pierwszego opuścił na trawę. Znów dwukrotnie zgiął kciuk, zwalniając frędzle. Prawie wcale się mną nie posłużyłeś żachnął się urażony Szpon Nocy. –

Mogłeś mnie lepiej wykorzystać. Jestem skuteczniejszy od koszuli. Jestem mieczem. Vasher nie zwrócił uwagi na ten komentarz i rozejrzał się po ciemnym dziedzińcu. Chciał mieć pewność, że nikt go nie zauważył. Naprawdę jestem lepszy od koszuli. Zabiłbym ich. Patrz. Przecież jeszcze oddychają. Głupia koszula. O to chodziło – odpowiedział w myślach Vasher. – Z trupami jest więcej zamieszania niż z nieprzytomnymi.

Ja też potrafię ogłuszać - odparł natychmiast Szpon Nocy. Vasher pokręcił głową i wszedł do budynku. Pałace Powracających – i ten – stanowiły tak naprawdę układankę otwartych komnat, z barwnymi zasłonami zastępującymi drzwi. Ciepły klimat Hallandren pozwalał na budowanie rezydencji, które przez cały czas pozostawały otwarte na przeciągi. Nie ruszył do centralnie położonych pomieszczeń, lecz trzymał się bocznego, przeznaczonego dla służby korytarza. Jeśli informator nie kłamał, to cel nocnej wyprawy znajdował się

w północno-wschodnim skrzydle budynku. Po drodze Vasher odwiązał linę zastępującą mu pas. Sznury też są głupie - stwierdził miecz. Nic, tylko… W tej samej chwili grupa kolorowo ubranych sług wyszła zza zakrętu tuż przed Vasherem. Uniósł wzrok, lekko wystraszony, lecz nie zdziwiony. Zaskoczenie służących trwało o chwilę dłużej niż jego. Mgnienie oka potem Vasher cisnął w nich liną. – Chwytać rzeczy – Rozkazał, wykorzystując niemal wszystkie pozostające mu Oddechy.

Sznur owinął się wokół ramienia jednego ze służących, choć Vasher mierzył w szyję. Zaklął i szarpnął. Mężczyzna krzyknął i zderzył się z narożnikiem korytarza. Reszta zaczęła się cofać. Drugą ręką Vasher sięgnął po miecz. Tak! - syknął Szpon Nocy. Vasher nie dobył ostrza z pochwy. Rzucił je po prostu przed siebie. Broń przejechała po posadzce i zatrzymała się przed trójką służących. Jeden z nich zamarł i jak zahipnotyzowany zapatrzył się na miecz. W zachwycie, nieśmiało wyciągnął rękę.

Pozostała dwójka uciekła, krzycząc wniebogłosy, że ktoś wdarł się do pałacu. Cholera! – zaklął w myślach Vasher. Szarpnął linę, na powrót przewracając uwiązanego na niej sługę. Gdy mężczyzna spróbował wstać, Vasher podbiegł do niego i oplótł sznur wokół jego torsu i rąk. Drugi ze służących nie zwracał uwagi ani na swojego kamrata, ani na Vashera. Z błyszczącymi oczyma wziął do rąk Szpon Nocy. Zwolnił blokadę przy rękojeści i zaczął wysuwać ostrze z pochwy.

Ledwie zdołał uwolnić cienkie srebrne ostrze, pojawił się ciemny, przypominający płyn, dym. Część ściekła na ziemię, reszta pasemek wężowym ruchem owinęła się wokół ramienia sługi, pozbawiając jego skórę koloru. Vasher kopnął sługę wzmocnioną Przebudzonymi spodniami nogą i przewrócił go. Miecz upadł na posadzkę. Vasher zostawił związanego, szamocącego się człowieka na ziemi, złapał tego, który wyciągnął miecz, i uderzył jego głową o ścianę. Ciężko dysząc, chwycił Szpon Nocy,

zamknął pochwę i zablokował ją. Wyciągnął rękę i dotknął pętającej oszołomionego mężczyznę liny. –Twój Oddech do mnie – powiedział i odzyskał BioChromę z liny, nie uwalniając leżącego. Nie pozwoliłeś mi go zabić – rzucił zirytowany Szpon Nocy. Nie – odparł Vasher. – Pamiętasz, co mówiłem o trupach? A… dwóch ode mnie uciekło. Coś tu nie gra. Nie jesteś w stanie opętać człowieka o

czystym sercu. Bez względu na to, ile razy przypominał o tym mieczowi, ten nie mógł sobie tego przyswoić. Vasher pobiegł korytarzem. Był niedaleko od celu, ale w pałacu wciąż rozlegały się krzyki i wołania o pomoc. Nie miał ochoty walczyć z armią sług i żołnierzy. Zatrzymał się w pozbawionym zdobień korytarzu. Zauważył przy tym, że Budząc linę, nieodwracalnie pozbawił kolorów swe buty i płaszcz. Jedyne części jego stroju, których dotąd nie Przebudził. Szare ubranie od razu zdradzało, kim jest. Ale myśl o odwrocie również mu się nie podobała. Rozzłoszczony,

zacisnął zęby i uderzył pięścią w ścianę. Wszystko miało się potoczyć zupełnie inaczej. Mówiłem ci, że nie jesteś dobry w skradaniu się – przypomniał Szpon Nocy. Zamknij się. Vasher postanowił, że nie ucieknie. sięgnął do wiszącej mu u pasa sakiewki i wyciągnął jej zawartość: martwą wiewiórkę. Fuj! – żachnął się miecz. Vasher przyklęknął i dotknął nieżywego zwierzęcia.

–Zbudź się na mój Oddech – Rozkazał. – Służ mi. Żyj na mój Rozkaz i moje słowo. Upadła Lina. Ostatnie dwa słowa „upadła lina" stanowiły hasło bezpieczeństwa. Vasher mógł wybrać dowolne, ale skorzystał z pierwszych dwóch wyrazów, które przyszły mu do głowy. Ciało martwego gryzonia wyssało z niego pojedynczy Oddech. Istota zaczęła drgać. Tego Oddechu Vasher już nigdy nie odzyska. Tworzenie Nieżywego było aktem trwałym. Wiewiórka straciła wszystkie swe barwy i poszarzała. Przebudzenie skorzystało z barw ciała jako źródła

energii dla przemiany. Zwierzę było szare i przedtem, więc efekt nie był wyraźny. Dlatego właśnie Vasher lubił ich używać. –Upadła Lina – powiedział i wiewiórka podniosła na niego wzrok. Wypowiadając hasło, Vasher mógł wprowadzić do umysłu stworzenia Rozkaz, podobnie jak przy zwykłym Przebudzeniu. – Hałasuj, biegaj po pałacu. Gryź ludzi, którzy nie są mną. Upadła Lina. – Drugie użycie frazy zamykało umysł Nieżywego i od tej chwili nie można już było mu Rozkazywać. Zwierzę poderwało się i pomknęło

korytarzem, w stronę otwartych drzwi, za którymi zniknęli uciekający słudzy. Vasher wstał i także pobiegł, w nadziei że wiewiórka odwróci uwagę pogoni. I rzeczywiście, chwilę potem usłyszał rozlegające się za drzwiami okrzyki. Po nich nastąpiła seria głośnych szczęknięć i wrzasków. Nieżywych nie było łatwo powstrzymać, szczególnie jeśli był to świeżo stworzony Nieżywy z rozkazem gryzienia. Vasher wyszczerzył się w uśmiechu. A mogliśmy ich dostać – mruknął Szpon Nocy.

Vasher pomknął do miejsca, które wskazał mu informator. Zostało oznaczone pęknięciem w drewnianej ścianie, wyglądającym z pozoru jak zwykły skutek starzenia się desek. Vasher przyklęknął, wciąż mając nadzieję, że nie został oszukany. Przyjrzał się bacznie podłodze i znalazł ukryty właz. Pociągnął do góry i otworzył ukryte przejście. Pałace Powracających tylko teoretycznie były jednopiętrowe. Znów się uśmiechnął. A jeśli ten tunel nie ma drugiego wyjścia? - spytał miecz, gdy Vasher wskoczył do otworu w podłodze,

wierząc, że jego Przebudzone ubranie przyjmie większość energii upadku. Wtedy będziesz musiał prawdopodobnie zabić wielu ludzi, pomyślał Vasher. Jak dotąd jednak sprawdziły się wszystkie informacje, które przekazał mu informator. Spodziewał się więc, że reszta również będzie prawdziwa. Wyglądało na to, że kapłani Opalizujących Odcieni ukrywali coś przed resztą królestwa. A także przed swymi bogami.

22

Głos Chmur, bóg burzy, wybrał jedną z drewnianych kul ze stojaka i zważył ją w dłoni. Została wykonana tak, by pasować rozmiarem do dłoni bóstwa. Wewnątrz niej umieszczono ołowiany balast. Na powierzchni wyryto pierścienie, a całość pomalowano na niebiesko. –Podwójnie punktowana kula? – spytał Piewca Życia. – Śmiałe posunięcie.

Głos Chmur przyjrzał się stojącej za jego plecami niewielkiej grupce bogów. Pośród nich znajdował się Dar Pieśni, sączący właśnie słodki pomarańczowy napój, wzmocniony nieco kroplą alkoholu. Od chwili, gdy pozwolił Llarimarowi wyciągnąć się z łóżka, minęło już kilka dni, lecz nadal nie był pewien, jak powinien postąpić. –Owszem, śmiałe – przyznał Głos Chmur. Wyrzucił kulę w powietrze i złapał ją. – Powiedz mi, Darze Pieśni, czy uważasz, że to słuszne posunięcie? Pozostali bogowie zachichotali. W grze uczestniczyła ich czwórka. Głos

Chmur, jak zwykle, miał na sobie zielono-złotą szatę, z tylko jednym ramiączkiem, oplatającą mu pas i zwisającą swobodnie do pół uda. Ten strój – zaprojektowany na wzór starożytnych ubrań Powracających, znanych dzięki liczącym sobie wieleset lat malowidłom – uwydatniał jego pięknie rzeźbione mięśnie i boską figurę. Stał na krawędzi balkonu i nadeszła właśnie jego kolej. Za nim siedziała trójka innych graczy. Dar Pieśni po lewej, a Piewca Życia – bóg uzdrowicieli – w środku. Zew Prawdy – bóstwo przyrody – siedział z prawej strony. Miał na sobie zdobny płaszcz i rdzawo-Biały mundur.

Trójka bogów wyglądała niczym trzy kolejne podejścia artysty do jednego tematu. Gdyby Dar Pieśni nie znał ich tak dobrze, miałby spory problem z odróżnieniem ich od siebie. Wszyscy liczyli sobie niemal siedem stóp wzrostu i byli obdarzeni wydatnymi mięśniami, których mógł im pozazdrościć każdy śmiertelnik. Owszem, Piewca Życia miał brązowe włosy, Głos Chmur był blondynem, a Zew Prawdy brunetem. Wszyscy trzej jednak mieli identyczne, mocno zarysowane szczęki, byli doskonale uczesani i poruszali się z niezwykłym, wrodzonym wdziękiem, który wskazywał na to, że są

Powracającymi. Tak naprawdę różnili się jedynie strojami. Dar Pieśni upił łyk napoju z kielicha. –Pytasz, czy pobłogosławię twemu rzutowi, Głosie? – Uniósł brew. – A czy nie jesteśmy przypadkiem przeciwnikami? –Owszem, jak sądzę, jesteśmy – odparł drugi bóg, wciąż podrzucając w dłoni drewnianą piłkę. –W takim razie dlaczego miałbym ci błogosławić? Grasz przecież przeciwko mnie.

Głos Chmur uśmiechnął się, wziął zamach i cisnął piłkę na pole. Kula odbiła się i potoczyła po trawie, na której się wreszcie zatrzymała. W części dziedzińca, na której się znajdowali, zostało wytyczone rozległe boisko, ograniczone linami i słupkami. Kapłani i słudzy trzymali się linii bocznej, notując i zapisując wyniki, by nie musieli się tym kłopotać sami bogowie. Tarachin był bardzo złożoną grą, w którą grywali tylko bogaci. Dar Pieśni nigdy nie zmusił się do opanowania jej zasad. Gra bawiła go o wiele bardziej, gdy nie miał pojęcia, co robi. Miał rzucać jako następny. Podniósł się, wybrał jedną z

drewnianych piłek, kierując się tym, że była pomalowana na kolor pasujący do barwy jego napoju. Przez moment podrzucał pomarańczową kulą w ręku, po czym – nie zaprzątając sobie głowy celowaniem – cisnął ją na boisko. Piłka poleciała prawdopodobnie o wiele za daleko; doskonałe ciało Dara Pieśni było silne. To właśnie stanowiło jeden z powodów, dla których pole gry było tak przestronne; zostało dostosowane do boskiej skali. Także dlatego gracze musieli stać na balkonie, tylko z jego wysokości bowiem byli w stanie ogarnąć spojrzeniem wypadki na boisku. O tarachinie powiadano, że jest jedną

z najtrudniejszych gier świata; wymagał siły koniecznej do prawidłowego rzucania kulami, bystrego umysłu pozwalającego ustalić, gdzie piłka powinna się zatrzymać, koordynacji, dzięki której można było połączyć jedno z drugim, a także wielkiego zmysłu strategicznego, by wybrać odpowiedni rodzaj piłki i zdominować pole gry. –Czterysta trzynaście punktów – oznajmił sługa, któremu wynik podali przemykający wzdłuż boiska kapłani. –Kolejny fantastyczny rzut – zauważył Zew Prawdy, spoglądając ze swego drewnianego leżaka. – Jak ty

to robisz? W życiu bym nie wpadł na to, by do tego rzutu użyć kuli odwracającej. Czyli tak się nazywają te pomarańczowe? – zastanowił się Dar Pieśni, wracając na swoje miejsce. –Musisz zrozumieć boisko jako całość – odparł – a także nauczyć się przenikać umysł kuli. Musisz myśleć i wnioskować jak ona. –Wnioskować jak kula – powtórzył Piewca Życia, wstając. Miał na sobie zwiewną szatę w swych zwykłych barwach: błękicie i srebrze. sięgnął do stojaka po zieloną piłkę i przyjrzał się

jej. – W jaki sposób może rozumować drewniana kula? –Podejrzewam, że na okrągło – odpowiedział swobodnie Dar Pieśni. – A, przez przypadek, jest to również i mój ulubiony sposób myślenia. Możliwe, że to dlatego jestem tak dobrym graczem. Piewca Życia zmarszczył czoło i otworzył usta, by odpowiedzieć. Zamknął je jednak po chwili. Wyglądał na całkowicie zbitego z pantałyku słowami Dara Pieśni. Powracający, stając się bogami, niestety, nie zyskiwali na umyśle równie wiele jak na ciele, ale to mu

akurat nie przeszkadzało. Dla niego prawdziwa radość z gry w tarachin nie miała najmniejszego związku z tym, w którym miejscu boiska lądowała piłka. Piewca rzucił i usiadł. –Coś ci powiem – rzekł. – To oczywiście komplement, ale przebywanie w twoim towarzystwie potrafi być męczące. –Owszem – przyznał Dar Pieśni, pociągając łyk napoju. – Jeśli o to chodzi, potrafię irytować niczym stado komarów. Zew, teraz chyba twoja kolej?

–Nie, znowu twoja – sprostował Głos Chmur. – Po ostatnim rzucie wygrałeś koronny dublet, nie pamiętasz? –Ach, oczywiście. Jak mogłem zapomnieć. – Dar Pieśni wstał, wziął lejną piłkę, rzucił ją na trawę do tyłu przez ramię i usiadł. –Pięćset siedem punktów – ogłosił kapłan. –Teraz to już się popisujesz – zauważył Zew Prawdy. Dar Pieśni nie odpowiedział. Jego zdaniem fakt, że osoba nieznająca ani jednej reguły gry zawsze wygrywa,

oznaczał, że same te zasady zawieją jakiś poważny błąd. Z drugiej strony wątpił, by inni wyciągnęli z wydarzeń na boisku podobny wniosek. Cała trójka jego przeciwników była bardzo oddana tej dyscyplinie i grywali w tarachin regularnie co tydzień. Poza tym niewiele mieli – na szczęście – do roboty w wolnym czasie. Dar Pieśni podejrzewał, że zapraszali go jedynie dlatego, że chcieli w końcu dowieść, że są go w stanie pokonać. Gdyby tylko znał zasady, próbowałby umyślnie przegrać, by odebrać im powód do zachęcania go do kolejnych zawodów. Niemniej, podobało mu się to, jak denerwowali się przy każdej

porażce – choć oczywiście nigdy nie dawali niczego po sobie poznać. Niczego poza boską wyniosłością. Tak czy inaczej, przy obecnym stanie rzeczy, raczej nie mógł rozmyślnie przegrać. Ciężko jest się podłożyć, grając w grę, w której nie ma się nawet pojęcia co robić, by wygrać. Po chwili przyszykował się do rzutu Zew Prawdy. On zawsze nosił się na sposób wojskowy, a w rdzawym i białym było mu bardzo do twarzy. Dar Pieśni domyślał się, że bóg jest zazdrosny o to, że to nie on otrzymał prawo do kontrolowania części Nieżywych, a tylko głos w sprawach dotyczących handlu z innymi

królestwami. –Darze Pieśni, słyszałem, że kilka dni temu rozmawiałeś z królową zagaił Zew Prawdy, miotając kulę. –Owszem – przyznał Dar Pieśni. – Muszę przyznać, że to niezwykle miła osóbka. Głos Chmur zaśmiał się cicho, uznając ostatnią uwagę za oczywisty sarkazm – co było nieco drażniące, ponieważ akurat teraz Dar Pieśni nie ironizował. –Cały dwór aż huczy – zauważył Zew Prawdy, obrócił się, odrzucił połę swej

szaty i wychylił się z balkonu, w oczekiwaniu, aż kapłan obliczy jego wynik. – Idrianie złamali warunki traktatu. –Przysłali nie tę księżniczkę co trzeba – zawtórował mu Głos. – To dla nas okazja. –Tak – mruknął w zamyśleniu Zew. – Ale do czego? –Do ataku! – stwierdził z powagą Piewca Życia. Pozostali dwaj bogowie skrzywili się patrząc na towarzysza.

–Możemy dzięki temu zyskać o wiele więcej niż tylko powód do inwazji, Piewco. –Tak – dodał Głos Chmur, obracając bezwiednie między palcami kielich z resztką wina. – Oczywiście moje plany nabierają już kształtów. –A cóż to za plany, boski bracie? – zaciekawił się Zew Prawdy. –Nie chcę wam psuć niespodzianki – odparł z uśmiechem Głos. –To chyba zależy – powiedział po chwili Zew. – Czy wskutek tego nie będę mógł się domagać od Idrian

szerszego dostępu do przełęczy? Idę o zakład, że na nową królową można… nacisnąć, by poparła taką propozycję. Ponoć jest raczej naiwna. Przysłuchujący się rozmowie Dar Pieśni poczuł lekkie mdłości. Wiedział co się dzieje. Spiski, wieczne knowania. Spotykali się co prawda po to, by zagrać w kulki, ale również i po to, by się dogadywać. –Jej ignorancja musi być udawana – stwierdził Piewca Życia w rzadkim jak na niego momencie refleksji. – Nie przysłaliby nam naprawdę niedoświadczonej osoby.

–Ona jest Idrianką – rzucił wzgardliwie Zew Prawdy. – W ich największym mieście mieszka mniej ludzi niż w najmniejszej dzielnicy T'Telir. Nie rozumieją na czym polega prawdziwa polityka. Dam za to głowę. Znacznie częściej rozmawiają z owcami niż z ludźmi. Głos Chmur skinął głową. –Nawet jeśli dziewczyna otrzymała przyzwoitą według ich miary edukację, to i tak tutaj łatwo będzie nią manipulować. Niebezpieczeństwo polega jedynie na tym, by pewne inne osoby nie zrobiły tego przed nami. Darze Pieśni, jakie odniosłeś

wrażenie? Chętnie zrobi to, co każą jej bogowie? –Naprawdę nie mam pojęcia – odpowiedział bóg i przyzwał skinieniem sługę, który dolał mu soku. – Jak dobrze wiecie, polityczne gierki leżą poza obszarem mojego zainteresowania. Głos Chmur i Zew Prawdy wymienili się znaczącymi uśmieszkami, podobnie jak większość mieszkańców dworu uważali swojego partnera za przypadek beznadziejny, jeśli chodzi o bardziej praktyczną stronę życia. A ta praktyczna strona życia oznaczała dla nich z definicji wykorzystywanie

innych. –Darze Pieśni – powiedział Piewca Życia, nietaktownie szczerym tonem – naprawdę musisz poświęcić polityce nieco więcej uwagi. To wspaniała rozrywka. Gdybyś tylko znał niektóre tajemnice, które znam ja… –Mój drogi Piewco – odparł Dar Pieśni – uwierz mi, bardzo proszę, że ja naprawdę nie mam ochoty dowiadywać się niczego, co byłoby zarazem tajemnicą i w co ty byłbyś wtajemniczony. Piewca Życia zmarszczył brwi, wyraźnie starając się zrozumieć sens

ostatniego zdania. Pozostali dwaj bogowie na nowo podjęli rozmowę o królowej. Kapłani ogłosili punktację ostatniego rzutu. Co dziwne, Dar Pieśni czuł coraz większy niepokój. Gdy Piewca Życia podniósł się, by rzucić kulą, także i on wstał z miejsca. –Moi boscy bracia – powiedział – ogarnęło mnie nagle przemożne zmęczenie. Może zjadłem coś ciężkostrawnego… –Mam nadzieję, że nie było to nic, czym cię ugościłem? – spytał Zew Prawdy. Grali w jego pałacu.

–Nie, to nie jedzenie – odpowiedział Dar Pieśni. – Może inne rzeczy, którymi mnie dziś poczęstowaliście. Naprawdę muszę już iść. –Ale przecież prowadzisz! – rzucił Zew Prawdy. – Jeśli teraz odejdziesz, będziemy musieli zagrać znów za tydzień! –Twe groźby spływają po mnie jak woda, mój boski bracie – powiedział Dar Pieśni, z szacunkiem żegnając się skinieniem ze wszystkimi obecnymi. – Żegnam, do następnego razu, gdy mnie ściągniecie na partyjkę tej swojej tragicznej gry.

Roześmieli się. Nie był pewien, czy ich rozbawił, czy obraził – zbyt często brali jego żarty za poważne wypowiedzi i na odwrót. Przywołał swych kapłanów – w tym Llarimara – z sąsiadującej z balkonem komnaty, ale nie miał ochoty na rozmowę z żadnym z nich. Szedł po prostu przez pałac z białoczerwonego marmuru, wciąż zaniepokojony. Gracze z balkonu, w porównaniu z prawdziwymi mistrzami politycznych intryg – takimi jak Poranna Rosa – byli zwykłymi amatorami. Ich plany były zgrzebne i oczywiste.

Ale nawet zgrzebni i myślący utartymi ścieżkami ludzie mogli się okazać niebezpieczni, zwłaszcza dla kobiety, która – jak młoda królowa – nie miała w takich sprawach żadnego doświadczenia. Ale przecież postanowiłem już, że nie mogę jej w żaden sposób pomóc, myślał, wychodząc z pałacu na porośnięty trawą dziedziniec. Po prawej stronie miał wyznaczony palikami i linami plac do gry w tarachin. W oddali kula upadła w trawę. Głucho stuknęło. Dar Pieśni szedł po sprężystym trawniku w przeciwną stronę, nie czekając nawet, aż kapłani rozłożą dla niego chroniący

przed popołudniowym słońcem baldachim. Martwiło go to, że jeśli spróbuje pomóc, tylko pogorszy sytuację. Ale były jeszcze przecież te sny. Wojna i przemoc. Noc po nocy oglądał upadek T'Telir, widział własną ojczyznę w płomieniach. Nie był w stanie dłużej ignorować tych koszmarów, nawet jeśli sam nie sądził, by były prorocze. Poranna Rosa uważała wojnę za coś ważnego i koniecznego. A przynajmniej była zdania, że niezwłocznie należy się do niej przygotować. Ufał jej bardziej niż jakiemukolwiek innemu bogu czy

bogini, ale niepokoiła go drzemiąca w niej agresja. Przyszła do niego i prosiła, by wziął udział w jej spisku. Czy może zrobiła to dlatego, że zdała sobie sprawę, że on okaże się bardziej umiarkowany niż ona? Czyżby rozmyślnie chciała stworzyć dla siebie przeciwwagę? Wysłuchiwał próśb i petycji, choć tak naprawdę nie miał najmniejszego zamiaru oddać Oddechu i umrzeć. Interpretował obrazy, mimo że nie dostrzegał w nich niczego profetycznego. Czy mógł zdziałać cokolwiek na dworze, przygotować się, jednocześnie nie wierząc w prawdziwość i znaczenie swych wizji?

Szczególnie jeśli te przygotowania mogłyby pomóc młodej kobiecie, która bez wątpienia poza nim nie mogła liczyć na żadnych sprzymierzeńców? Llarimar poradził mu, by zrobił co w jego mocy. Wydawało się to poważnym i męczącym zadaniem. Niestety, bezczynność zaczynała mu ciążyć jeszcze bardziej. Czasami, gdy wdepnie się w coś obrzydliwego, jedyną metodą, by się oczyścić, jest zatrzymanie się i podjęcie pewnego wysiłku. Westchnął i pokręcił głową. –Myślę, że jeszcze tego pożałuję –

mruknął. Rozejrzał się i udał się na poszukiwanie Porannej Rosy.

***

Mężczyzna okazał się chudy, przypominał bez mała szkielet, a każdy pochłonięty przez niego małż sprawiał, że Vivenna krzywiła się z

dwóch powodów. Nie tylko nie była w stanie pojąć jak ktokolwiek może jeść z przyjemnością coś tak oślizłego i przypominającego ślimaka, ale także dlatego, że omułki należały do rzadkiej i bardzo drogiej odmiany skorupiaków. A płaciła ona. Po południu w restauracji zebrał się pokaźny tłum – w środku dnia ludzie zwykle jadali na mieście, nie widząc sensu w kupowaniu jedzenia i wracaniu z nim do domów. Idea restauracji wciąż wydawała się jej dziwaczna. Czyżby ci ludzie nie mieli żon lub służących, którzy przygotowaliby dla nich posiłek? Czy naprawdę nie krępowali się jeść w tak

publicznym miejscu? To przecież takie… bezosobowe. Denth i Tonk Fah siedzieli po obu jej stronach. Oczywiście oni także częstowali się omułkami. Vivenna nie była pewna – rozmyślnie nie zapytała – ale miała silne wrażenie, że małże są surowe. Chudzielec z naprzeciwka głośno wessał kolejnego omułka. Mimo owego poczęstunku i przyjemnego otoczenia nie wydawał się zadowolony. Na ustach pełgał mu złośliwy grymas i choć nie zachowywał się nerwowo, dziewczyna zauważyła, że co chwila rzuca okiem na drzwi.

–A więc – odezwał się Denth, odkładając na stół kolejną pustą muszlę i wycierając palce w obrus, co w T'Telir było powszechną praktyką – możesz nam pomóc czy nie? Mały człowieczek – zwany Fob – wzruszył ramionami. –Opowiadasz mi jakieś bajki, najemniku. –Znasz mnie, Fob. Wiesz, że nigdy bym cię nie oszukał. –Oszukasz mnie za każdym razem, kiedy ktoś ci za to zapłaci – prychnął Fob. – Po prostu nie udało mi się ciebie

dotąd nakryć. Tonk Fah zachichotał i sięgnął po kolejnego omułka. Podniósł muszlę do ust, ale jej zawartość wylała się na stół. Vivenna musiała się bardzo postarać, by nie zwymiotować, gdy usłyszała plaśnięcie. –Ale zgadzasz się z nami, że wojna zbliża się coraz bardziej, prawda? – podjął Denth. –Oczywiście, że się zgadzam – powiedział Fob. – Tyle że wojny spodziewamy się od dziesiątków lat. Dlaczego uważasz, że wybuchnie właśnie w tym roku?

–A stać nas na pomyłkę? – spytał Denth. Fob skrzywił się, po czym wrócił do przerwanego posiłku. Tonk Fah zaczął ustawiać puste muszle jedna na drugiej, zapewne chcąc sprawdzić jak wysoki stos uda mu się ułożyć. Vivenna od dłuższej chwili nie odzywała się. Nie przejmowała się jednak swym niezbyt aktywnym udziałem w tych spotkaniach. Obserwowała, uczyła się i myślała. Fob był posiadaczem ziemskim. Karczował lasy, po czym wynajmował ziemię rolnikom. Przy wyrębie często korzystał z pomocy Nieżywych –

bezwolnych robotników, których on z kolei najmował od rządu. Pod jednym, jedynym warunkiem. W razie wybuchu wojny, cała wyprodukowana na jego posiadłościach żywność miała przejść na własność Powracających. Interes był dobry. Nawet gdyby wojna rzeczywiście wybuchła, królestwo zapewne wzbogaciłoby się o nowe ziemie, zatem Fob tak naprawdę nic by nie stracił, może poza prawem do narzekania. Zjadł jeszcze jednego omułka. Gdzie on je wszystkie mieści? – zastanowiła się dziewczyna. Fob pożarł niemal dwa razy tyle oślizłych, odrażających

paskudztw, co Tonk Fah. –Fob, jeśli mamy rację, to w tym roku nie zarobisz nic. Nie będzie żniw – przypomniał Denth. –Chyba że – wtrącił Tonk Fah – zbierzesz plony wcześniej, zmagazynujesz je przed wojną i w ten sposób utrzesz nosa konkurencji. –A wy co na tym zyskacie? – zapytał Fob. – Skąd mam wiedzieć, że to nie konkurencja was nasłała, by mi wmówić, że zbliża się wojna? Przy stoliku zapadła cisza, było słychać tylko brzęk naczyń i sztućców

reszty klientów. Po chwili Denth spojrzał wymownie na Vivennę i skinął głową. Dziewczyna nasunęła na głowę szal – nie ten stateczny, który kupiła jeszcze w Idris, ale jedwabny, delikatny, który wyszukał dla niej najemnik. Spojrzała w oczy Foba i zmieniła kolor włosów na ciemnoczerwony. Teraz, gdy szal chronił ją przed oczyma pozostałych gości lokalu, tylko ci siedzący przy jej stole mogli zauważyć zmianę. Fob zamarł. –Zrób to jeszcze raz – poprosił.

Włosy Vivenny przeszły w jasny blond. Fob odchylił się na oparcie, pozwalając małży wysunąć się z muszli. Upadła obok tej, która umknęła Tonk Fahowi. –Królowa? – spytał wstrząśnięty Fob. –Nie – odparła Vivenna. – Jej siostra. –Co się tu dzieje? – spytał Fob. Denth wyszczerzył się w uśmiechu. –Przybyła tu, by zorganizować ruch oporu wobec Powracających i zadbać

o interesy Idris jeszcze przed wybuchem wojny. –Nie myślisz chyba, że stary król z gór przysłałby tu swą córkę, gdyby sprawa nie była poważna? – dodał Tonk Fah. – Wojna. To jedyne wytłumaczenie tak desperackiego kroku. –Twoja siostra – powiedział Fob, patrząc na Vivennę. – Na dwór przysłaliście młodszą. Dlaczego? –Plany króla to plany króla, Fob – zwrócił mu uwagę Denth. Fob zamyślił się. Wreszcie wrzucił

porzuconego omułka na talerz i sięgnął po świeży kąsek. –Wiedziałem, że przybycie tamtej dziewczyny nie było przypadkiem. –A więc zaczniesz zbiory? – nacisnął Denth. –Pomyślę o tym – odpowiedział Fob. –To nam chyba wystarczy. – Najemnik skinął głową. Spojrzał na Tonk Faha i księżniczkę i odeszli, zostawiając Foba z jego małżami. Vivenna zapłaciła rachunek – jeszcze wyższy niż się obawiała – i

dołączyli do czekających na zewnątrz Parlina, Perełki i Ciołka. Całą grupą oddalili się od restauracji. Przez tłum przedzierali się z łatwością, jako że na czele pochodu kroczył Nieżywy. –Dokąd teraz? – spytała Vivenna. Denth przyjrzał się dziewczynie. –Ani trochę nie zmęczona? Księżniczka nie chciała się przyznać do bólu nóg ani ogarniającej ją coraz bardziej senności. –Pracujemy dla dobra moich poddanych, Denth. Lekkie zmęczenie

to naprawdę niewysoka cena. Denth rzucił okiem na Tonk Faha, ale tłustawy najemnik odszedł między ludzi tłoczących się wokół jakiegoś straganu. Dołączył do niego Parlin. Vivenna zwróciła uwagę, że Parlin znów zaczął nosić niedorzeczne zielone stroje, i to mimo jej dezaprobaty. Co się z nim stało? Owszem, nigdy nie był szczególnie bystry, ale do tej pory miał przynajmniej niezłomne zasady. –Perełka! – zawołał Denth. – Zaprowadź nas do Raymara. Kobieta skinęła głową i wydała

Ciołkowi jakiś rozkaz. Wciąż idąc wśród tłumu, skręcili w inną stronę. –On jest posłuszny tylko jej? – zaciekawiła się Vivenna. Denth wzruszył ramionami. –Został wyposażony w podstawowe instrukcje, by robić, co każemy mu ja i Tonk. Znam też hasło bezpieczeństwa, na wypadek gdybym potrzebował nad nim większej kontroli. –Hasło? – Dziewczyna zmarszczyła czoło.

Denth rzucił jej dziwne spojrzenie. –Zaraz wkroczymy na bardzo heretycki teren. Jesteś pewna, że chcesz o tym rozmawiać? Vivenna zignorowała rozbawienie w jego głosie. –Nadal bardzo mi się nie podoba, że to coś jest z nami, i tym bardziej nie jestem zachwycona, że nie jestem w stanie tego w żaden sposób kontrolować. –Wszystkie Przebudzenia opierają się na Rozkazach, księżniczko – powiedział Denth. – Najpierw

przekazujesz czemuś energię życiową, a potem wydajesz polecenia. Nieżywi są tak cenni, ponieważ można wydawać im Rozkazy już po tym, jak się ich stworzy, w odróżnieniu od innych Przebudzonych przedmiotów, którym Rozkazuje się tylko raz, na samym początku. Dodatkowo Nieżywi są w stanie zapamiętać długą listę stosunkowo złożonych poleceń i raczej nie mylą się, wykonując je. Myślę, że to dlatego, że wciąż tkwi w nich nieco dawnego człowieczeństwa. Vivenna zadrżała. Słowa najemnika sprawiły, że Nieżywi wydali się jej nazbyt rozumni.

–Tak czy inaczej, wynika z tego, że Nieżywego może w zasadzie kontrolować każdy – podjął Denth. – Nie tylko osoba, która go stworzyła. Dlatego należy stosować hasło bezpieczeństwa. To dwa słowa, które pozwalają wydawać tym rzeczom nowe Rozkazy –Jak więc brzmi hasło Ciołka? –Muszę spytać Perełkę, czy się zgodzi, byś je poznała. Vivenna otworzyła usta, by zaprotestować, ale zrezygnowała. Denth wyraźnie nie lubił przeszkadzać najemniczce. Vivenna

postanowiła wrócić do tego tematu później, w nieco bardziej sprzyjających okolicznościach. Przyjrzała się Ciołkowi. Nieżywy był ubrany w prosty strój. Szare spodnie, szara koszula, szara skórzana kamizelka – ubrania pozbawione jakichkolwiek kolorów. U pasa kołysał mu się długi miecz. Nie taki, jakiego używali wyrafinowani szermierze, tylko brutalna, prymitywna broń o szerokim ostrzu. Wszystko szare, zastanawiała się dziewczyna. Czy to po to, by każdy mógł od razu rozpoznać w Ciołku Nieżywego? Wbrew słowom Dentha, który powiedział, że Nieżywi są w

T’Telir częstym widokiem, wielu ludzi omijało ich szerokim łukiem. Tak, możliwe, że mieszkańcy widywali ich nierzadko, ale to wcale nie oznaczało, że byli ich widokiem zachwyceni. Perełka powiedziała coś cicho do Ciołka, on jednak nie odpowiedział. Wciąż tylko szedł, wpatrzony przed siebie, niezmiennym sztywnym krokiem. –Czy ona zawsze… rozmawia z nim w ten sposób? – spytała Vivenna i zadrżała. –Tak – odpowiedział Denth.

–To naprawdę chore. Najemnik wyglądał na zmartwionego, ale tego nie skomentował. Kilka chwil później wrócili Tonk Fah z Parlinem. Dziewczyna z niesmakiem zauważyła, że na ramieniu tęgiego najemnika siedzi mała małpka. Zwierzę zaskrzeczało i przebiegło po karku Tonk Faha na drugie ramię. –Nowa zabawka? – spytała Vivenna. – A co się stało z twoją papugą? Zawstydzony Tonk Fah spuścił wzrok. Denth tylko pokręcił głową. –Tonk nie za dobrze sobie radzi ze

zwierzętami. –Nudna była ta papuga – stwierdził Tonk Fah. – Małpy są o wiele bardziej interesujące. Vivenna również pokręciła głową. Po niedługim czasie dotarli do kolejnej restauracji, o wiele mniej eleganckiej niż poprzednia. Perełka, Parlin i Nieżywy jak zwykle zostali na zewnątrz, a dziewczyna w towarzystwie obu najemników weszła do środka. Tego rodzaju spotkania stały się już codzienną rutyną. Na przestrzeni ostatnich dwóch tygodni spotkali się z

przynajmniej tuzinem mniej lub bardziej przydatnych ludzi. Niektórzy z nich byli przywódcami półświatka i Denth podejrzewał, że mogą okazać się pomocni w akcjach sabotażowych w mieście. Pozostali, jak Fob, byli kupcami. Myśląc o tym, jak wiele różnorodnych sposobów dezorganizacji życia w T'Telir wymyślił najemnik, Vivenna czuła prawdziwy podziw. Na większości takich spotkań dziewczyna musiała ujawniać swoje królewskie pochodzenie. Na widok jej zmieniających barwę włosów większość ludzi natychmiast pojmowała znaczenie jej odwiedzin w

stolicy Hallandren. Vivenna zaczynała się zastanawiać, w jaki sposób Lemex zamierzał tego wszystkiego dokonać, nie demonstrując wspólnikom Królewskich Loków. Denth zaprowadził ich do stolika w rogu sali. Vivenna rozejrzała się po brudnym lokalu i zmarszczyła brwi. Jedyne w pomieszczeniu światło pochodziło zza cienkich, przypominających rybie skrzela, okien w suficie, przez które sączyły się promienie słońca. Zły stan restauracji było widać nawet przy tak mizernym oświetleniu. Mimo coraz bardziej doskwierającego głodu, natychmiast zdecydowała, że nie zje

tutaj ani kęsa. –Dlaczego spotykamy się z nimi w różnych restauracjach? – spytała, siadając, uprzednio oczyściwszy stołek chusteczką. –Dzięki temu trudniej będzie wpaść na nasz ślad – odpowiedział Denth. – Muszę cię ostrzec jeszcze raz. Ta sprawa jest o wiele bardziej niebezpieczna niż ci się wydaje. Niech cię nie zwiodą te spokojne pogaduszki przy jedzeniu. Gdybyśmy znajdowali się w jakimkolwiek innym mieście spotykalibyśmy się zapewne w ciemnych spelunkach, jaskiniach hazardu albo bocznych alejkach.

Zajęli miejsca. Denth i Tonk Fah, zupełnie jakby nie zjedli już tego dnia dwóch obiadów, zamówili kolejny posiłek. Vivenna siedziała na swoim stołku i przygotowywała się do spotkania. Uczta Bogów była w Hallandren dniem świątecznym – choć z tego, co zdołała zaobserwować, mieszkańcy tego pogańskiego miasta nie mieli pojęcia jak należy się zachować podczas święta. Zamiast pomagać mnichom na polach albo zajmować się potrzebującymi, ludzie w T'Telir porzucali swe codzienne zajęcia i pochłaniali góry jedzenia – tak jakby bogowie oczekiwali po nich tak ekstrawaganckiego zachowania.

Może zresztą tak było rzeczywiście. Z tego, co słyszała, bogowie Hallandren byli istotami próżnymi i pławiącymi się w luksusie. To, że ich wyznawcy spędzali „święta" na nieróbstwie i nieumiarkowaniu, nie było więc w zasadzie niczym zaskakującym. Człowiek, z którym byli umówieni, pojawił się jeszcze zanim przyniesiono posiłek. Wszedł do restauracji w towarzystwie dwóch ochroniarzy. Był dobrze ubrany – co w T'Telir oznaczało jaskrawo ubarwiony strój – ale brodę miał długą i zatłuszczoną. Vivenna zauważyła też, że brakuje mu kilku zębów. Skinął

palcem i jego ludzie przysunęli do stolika najemników drugi stół, po czym rozstawili wokół krzesła. Nieznajomy usiadł, trzymając się jednak w bezpiecznej odległości od Dentha i Tonk Faha. –Czyżbyśmy mieli lekką paranoję? – spytał Denth. Przybysz rozłożył ręce. –Ostrożności nigdy za wiele. –W takim razie poprosimy o jeszcze kilka porcji – powiedział Tonk Fah, gdy przyniesiono jedzenie. Na talerzach leżały kawałki czegoś…

zabitego i usmażonego. Małpka natychmiast zeskoczyła z ramienia najemnika i porwała kilka kęsów. –A więc – zagaił nieznajomy – to ty jesteś tym okrytym złą sławą Denthem. –Tak, to ja. Rozumiem, że ty jesteś Grable? Mężczyzna skinął głową. Jeden z najważniejszych szefów band złodziei w mieście, przypomniała sobie Vivenna. Jeden z tych, którzy brali udział w powstaniu Vahra. Na możliwość spotkania z tym

człowiekiem czekali od długich tygodni. –Świetnie – zaczął Denth. – Chcielibyśmy, żeby pewne karawany z zaopatrzeniem dla miasta zaginęły po drodze. Powiedział o tym tak otwarcie, że Vivenna aż rozejrzała się dokoła i sprawdziła, czy inne stoliki znajdują się w odpowiedniej odległości. –Grable jest właścicielem tej restauracji, księżniczko – szepnął do niej Tonk Fah. – Zapewne co drugi z obecnych to jego człowiek.

Świetnie, przemknęło jej przez głowę. Poczuła irytację na myśl, że najemnicy jej o tym nie uprzedzili. Znów powiodła spojrzeniem dokoła, tym razem bardziej nerwowo. –Ach, tak – rzucił Grable, sprowadzając uwagę Vivenny na powrót do rozmowy. – Chcecie, żeby co zniknęło? Karawany z jedzeniem? –Wiem, że nie prosimy o łatwą rzecz – przyznał ponuro Denth. – Nie chodzi o karawany z dalekich krain. Większość tych, które mamy na myśli, wyrusza z położonych niedaleko miasta farm. Skinął głową, spoglądając na Vivennę i

dziewczyna wyjęła niewielką sakiewkę ze złotymi monetami. Podała ją najemnikowi, który rzucił woreczek na drugi stół. Jeden z ludzi Grable'a sprawdził zawartość. –To za to, że zadałeś sobie trud i przyszedłeś na dzisiejsze spotkanie – wyjaśnił Denth. Vivenna patrzyła ze ściśniętym żołądkiem na znikające pieniądze. Korzystanie z pochodzącego z królewskiego skarbca złota, po to by przekupić człowieka pokroju Grable'a, bardzo się jej nie podobało,

mimo że nie była to tak naprawdę łapówka, a tylko „wyraz wdzięczności", jak to ujął we wcześniejszej rozmowie najemnik. –No dobrze – podjął Denth. – Te transporty, o których mowa… –Zaraz – przerwał mu Grable. – Najpierw chcę zobaczyć włosy. Vivenna westchnęła i sięgnęła po szal. –Bez tego – rzucił Grable. – Żadnych sztuczek. Wszyscy w tym pomieszczeniu to zaufani ludzie. Dziewczyna rzuciła okiem na Dentha.

Najemnik skinął głową. Kilka razy zmieniła kolor włosów. Grable przyglądał się temu z zaciekawieniem, drapiąc się po brodzie. –Interesujące, naprawdę interesujące – powiedział wreszcie. – Gdzie ją znalazłeś? –Co? – Denth zmarszczył brwi. –Gdzie znalazłeś osobę z taką dawką królewskiej krwi, że potrafi udawać księżniczkę. –Ona nie udaje – zaprotestował Denth.

Tonk Fah tymczasem nadal zajmował się talerzem smażonego czegoś. –No, przestań. – Grable uśmiechnął się szeroko i zarazem nieprzyjemnie. – Mnie możesz powiedzieć. –On mówi prawdę – odezwała się Vivenna. – Przynależność do królewskiego rodu nie polega tylko na dziedzictwie krwi. Ważne jest również dziedziczenie tronu i święte powołanie Austre. Moje dzieci nie urodzą się z Królewskimi Lokami, chyba że zostanę królową Idris. Tylko potencjalni następcy tronu posiadają zdolność do zmieniania koloru włosów.

–Przesądy i bzdury – rzucił Grable. Pochylił się ku Denthowi, ignorując Vivennę. – Nie interesują mnie twoje karawany, Denth. Chcę odkupić od ciebie tę dziewczynę. Ile za nią chcesz? Najemnik milczał. –W mieście coraz częściej się o niej mówi – podjął Grable. – Widzę, do czego zmierzacie. Moglibyście wpłynąć na wiele osób, narobić sporo hałasu, zwłaszcza że macie kogoś, kto potrafi udawać członka rodziny królewskiej. Nie wiem, gdzie ją znalazłeś ani jak udało ci się ją tak wyszkolić, ale chcę ją mieć.

Najemnik powoli wstał z miejsca. –Wychodzimy – oświadczył. Ludzie Grable'a także wstali. Denth zaatakował. Błysnęło – odbicia światła i ludzkie ciała poruszały się zbyt szybko, by wstrząśnięta Vivenna mogła je śledzić. Potem wszystko zamarło. Grable wciąż siedział na krześle. Denth stał lekko pochylony, ostrze jego miecza przeszło na wylot przez szyję jednego z ochroniarzy. Ofiara najemnika wyglądała na

zaskoczoną. Rękę wciąż trzymał na rękojeści miecza. Vivenna nawet nie zauważyła momentu, gdy Denth dobył broni. Drugi z rzezimieszków potknął się, krew cieknąca z rany, którą jakimś cudem zadał mu najemnik, plamiła przód jego kamizelki. Mężczyzna upadł na ziemię. Jego ciało w przedśmiertnych drgawkach zaczęło rytmicznie uderzać o stół Grable'a. Panie Kolorów! – pomyślała Vivenna. Tak szybko… –Widzę, że rzeczywiście jesteś tak dobry, jak powiadają – odezwał się

Grable, zupełnie spokojnym głosem. Pozostali mężczyźni w sali również podnieśli się z miejsc. Było ich około dwudziestu. Tonk Fah chwycił jeszcze jedną garść smażonego czegoś, po czym trącił Vivennę łokciem. –Może powinniśmy wstać – szepnął. Denth uwolnił miecz z karku bandyty, który dołączył do swojego krwawiącego, umierającego na podłodze towarzysza. Denth wsunął ostrze do pochwy, nie spuszczając z oczu Grable'a. –Ludzie o tobie gadają – zauważył

Grable. – Mówi się, że jakieś dziesięć lat temu pojawiłeś się znikąd. Zebrałeś świetny zespół, podkupując ważnym osobom najlepszych najemników. Albo wyciągając ich z dobrze strzeżonych więzień. Właściwie nikt niczego o tobie nie wie, poza tym, że jesteś szybki. Niektórzy twierdzą, że nieludzko szybki. Denth skinął głową na drzwi. Vivenna podniosła się nerwowo i pozwoliła Tonk Fahowi wyprowadzić się na zewnątrz. Ludzie Grable'a trwali z dłońmi na rękojeściach mieczy, ale żaden z nich nie zaatakował. –Szkoda, że nie dobiliśmy targu. – Grable westchnął. – Mam nadzieję, że

pomyślisz o mnie w przyszłości. Denth wreszcie się odwrócił i dołączył do dziewczyny i Tonk Faha. Wyszli na zalaną słońcem ulicę. Szybko dołączyli do nich Parlin i Perełka. –Pozwoli nam odejść? – spytała Vivenna, czując jak łomoce jej serce. –Chciał zobaczyć mój miecz – odparł wciąż spięty Denth. – Czasem się to zdarza. –Poza tym chciał ukraść księżniczkę – dodał Tonk Fah. – Albo dostałby ciebie, albo tylko sprawdził, jak dobry jest Denth.

–Ale… mogłeś go zabić! – jęknęła Vivenna. Tonk Fah prychnął. –I sprowadzić sobie na głowę połowę złodziei, zabójców i włamywaczy z tego miasta? Nie, Grable dobrze wiedział, że z naszej strony nic mu nie grozi. Denth obejrzał się na dziewczynę. –Przepraszam cię za stratę czasu. Miałem nadzieję, że on się nam przyda. Vivenna zmarszczyła brwi. Po raz

pierwszy zauważyła maskę, pod którą Denth skrywał emocje. Zawsze dotąd uważała go za osobę beztroską, podobnie jak Tonk Faha, ale teraz dostrzegła w nim coś jeszcze. Kontrolę. Kontrolę, która po raz pierwszy od kiedy go poznała, zaczęła wymykać mu się z rąk. –Nic się nie stało – powiedziała. –Trochę się stało tym durniom, których podziurawił Denth – zauważył Tonk Fah, z wyraźną przyjemnością karmiąc swoją małpkę kawałem czegoś smażonego. – Musimy… –Księżniczka? – dobiegł głos z tłumu

Denth i Tonk Fah obrócili się gwałtownie. Raz jeszcze, zanim dziewczyna zdołała się spostrzec, miecz najemnika błysnął w powietrzu. Tym razem jednak nie uderzył. Stojący za nimi człowiek nie wydawał się szczególnie groźny. Był odziany w znoszone, brązowe ubranie i miał skórzastą opaloną twarz, wyglądał na rolnika. –Och, księżniczko – powiedział nieznajomy i ruszył naprzód, nie zwracając uwagi na miecz. – To ty… Słyszałem plotki, ale… naprawdę tu jesteś! Denth rzucił okiem na Tonk Faha,

który wyciągnął rękę i zatrzymał mężczyznę, zanim ten zbliżył się do Vivenny. Gdyby dziewczyna nie widziała przed chwilą, jak Denth w okamgnieniu zabija naraz dwóch ludzi, uznałaby, że to przesadna ostrożność. Jeśli ten człowiek miał przy sobie ukrytą broń i odpowiednie umiejętności, mógłby ją uśmiercić, zanim zdołałaby krzyknąć. Przeszedł ją dreszcz. –Księżniczko – podjął nieznajomy, padając na kolana. – Sługa uniżony. –Proszę – powiedziała – nie stawiaj mnie ponad bliźnimi.

–Och. – Mężczyzna westchnął i podniósł wzrok. – Przepraszam. Opuściłem Idris tak dawno temu. Ale to naprawdę ty! –Skąd wiedziałeś, że tu jestem? –Od Idrian z T'Telir – odpowiedział. – Powiadają, że przybyłaś odebrać tron. Przez tyle czasu poddawano nas tutaj represjom, że pomyślałem, że wymyślili tę historię, by nas tym bardziej udręczyć. Ale to prawda! Jesteś tu! Denth spojrzał na dziewczynę, potem obejrzał się na restaurację Grable'a, od której nie zdążyli jeszcze odejść

zbyt daleko. Skinął głową na Tonk Faha. –Weź go, przeszukaj i pogadamy gdzie indziej.

***

„Gdzie indziej" okazało się zrujnowanym i zaśmieconym opuszczonym budynkiem w ubogiej

dzielnicy miasta, około piętnastu minut drogi od restauracji. Vivennę bardzo ciekawiły slumsy T’Telir, przynajmniej na poziome intelektualnym. Kolorowo było nawet tutaj. Ludzie nosili spłowiałe, lecz żywo ubarwione ubrania. Barwne szmaty wisiały w oknach, rozciągały się pomiędzy budynkami, a nawet leżały w kałużach na ulicy. Kolory były przybrudzone lub stłumione. Wyglądało to trochę, jakby w środku karnawału dzielnicę zalała powódź błota. Vivenna została na zewnątrz z Perełką, Parlinem i Idrianinem. Czekali aż Denth i Tonk Fah upewnią

się, czy w budynku nie czyhają na nich jakieś nieprzyjemne niespodzianki. Dziewczyna objęła się rękoma i poczuła dziwne, narastające przygnębienie. Spłowiałe barwy alei wyglądały… niewłaściwie. Wydawały się martwe. Jak piękny ptak, który padł bez ruchu na ziemię – wciąż tego samego kształtu, jak kiedy szybował pod chmurami, ale pozbawiony już magii życia. Zrujnowane czerwienie, splamiona żółć, złamane zielenie. W T'Telir nawet zwykłe przedmioty – nogi od krzeseł i płócienne worki – malowano na jasne kolory. Ile pieniędzy mieszkańcy miasta musieli wydawać

na farby i atrament? Gdyby nie Łzy Edgliego, barwne kwiaty rozkwitające jedynie w ciepłym klimacie miasta, wszystko to byłoby niemożliwe. W Hallandren działał prężny przemysł farbiarski związany z hodowlą, zbieraniem i przetwórstwem tych szczególnych roślin. Vivenna zmarszczyła nos, czując woń odpadków. Zapachy, podobnie jak kolory, także odbierała teraz wyraźniej. Nie polegało to na tym, że czuła ich więcej niż przedtem, a raczej o to, że wydawały się bogatsze niż przed zyskaniem BioChromy. Zadrżała. Nawet w tej chwili, kilka tygodni po przejęciu Oddechów, nie

czuła się normalnie. Wyczuwała rojących się na ulicach mieszkańców miasta, obecność stojącego obok niej Parlina, podejrzliwie obserwującego pobliskie alejki, i znajdujących się w budynku Dentha i Tonk Faha – jeden z nich sprawdzał właśnie piwnicę. Była też w stanie… Zamarła. Nie była w stanie wyczuć Perełki. Spojrzała w bok, ale niska kobieta wciąż tam stała, z dłońmi na biodrach, mamrocąc pod nosem, że znów zostawili ją z „dzieciakami". Nieżywa okropność stała tuż obok. Ale Ciołka Vivenna nie spodziewała się wyczuć. Tylko dlaczego nie czuła

życia Perełki? Wpadła w panikę, przemknęło jej przez myśl, że może także i Perełka jest jakimś chorym, Nieżywym, wytworem BioChromy. Potem jednak zrozumiała, że wyjaśnienie jest niezwykle proste. Perełka nie miała ani jednego Oddechu. Była Bezbarwna. Teraz, gdy Vivenna wiedziała już na co patrzeć, zobaczyła to od razu. Pomyślała, że dostrzegłaby to nawet bez swych Oddechów. W oczach Perełki nie było widać iskry. Była ponadto gburowata i nieprzyjemna Drażniła swą obecnością innych.

Poza tym, najemniczka nigdy nie zauważała, gdy Vivenna się jej przygląda. Normalni ludzie wyczuwają, kiedy ktoś zbyt długo na nich patrzy Perełka tego nie czuła. Księżniczka odwróciła wzrok i zarumieniła się. Oglądanie osoby pozbawionej Oddechu… miała wrażenie, że podgląda kogoś, kto akurat się przebiera. Widziała jej nagość. Biedna kobieta, pomyślała. Ciekawe jak to się stało? Może sama sprzedała swój Oddech? A może odebrano go jej przemocą? Nagle Vivenna poczuła się bardzo niezręcznie. Ja mam tak wiele BioChromy, a ona nie ma jej

wcale – ostentacja najwyższego rzędu. Poczuła, jak Denth zbliża się do drzwi jeszcze zanim je otworzył, wyglądały tak, jakby miały zaraz wypaść z zawiasów. –W porządku – powiedział i spojrzał uważnie na Vivennę. – Księżniczko, nie musisz tu czekać, jeśli nie chcesz tracić czasu. Perełka może odprowadzić cię do domu. Przesłuchamy tego człowieka i damy ci znać, co i jak. Dziewczyna pokręciła głową.

–Nie, też chcę usłyszeć, co ma do powiedzenia. –Tego się właśnie spodziewałem – przyznał najemnik. – Będziemy jednak musieli odwołać następne spotkanie. Perełka… –Ja to zrobię – odezwał się Parlin. Denth rzucił okiem na Vivennę. –Słuchajcie, może nie rozumiem wszystkiego, co się w tym mieście dzieje – podjął Parlin – ale potrafię przekazać prostą wiadomość. Nie jestem idiotą.

–Niech idzie – powiedziała Vivenna. – Ufam mu. Denth wzruszył ramionami. –No dobrze. Pójdziesz prosto tą ulicą, aż dotrzesz do placu ze zniszczonym pomnikiem jeźdźca na koniu. Tam skręć na wschód i cały czas idź prosto. W ten sposób wyjdziesz ze slumsów. Następne spotkanie mieliśmy odbyć w restauracji o nazwie „Droga wojownika". Znajdziesz ją po zachodniej stronie targu. Parlin skinął głową i odszedł. Denth zaprosił gestem Vivennę i pozostałych do środka. Podenerwowany Idrianin –

Thame – poszedł pierwszy Dziewczyna weszła za nim i ze zdziwieniem stwierdziła, że w środku budynek wygląda solidniej niż na zewnątrz. Tonk Fah znalazł stołek i ustawił go na środku pokoju. –Siadaj, przyjacielu. – Denth wskazał go Idrianinowi. Thame, coraz bardziej niespokojny, zajął miejsce. – No dobrze – zaczął najemnik – może nam powiesz skąd wiedziałeś, że księżniczki należy szukać akurat dziś w tej konkretnej restauracji? Thame rozejrzał się. –Przechodziłem po prostu w pobliżu

i… Tonk Fah strzelił z trzaskiem kostkami palców. Vivenna spojrzała na niego i zauważyła, że zaczął nagle wyglądać o wiele… groźniej. Próżny, tłusty mężczyzna, który uwielbiał drzemki, gdzieś zniknął. W jego miejsce pojawił się zbir z podkasanymi rękawami, spod których wyjrzały imponujące mięśnie. Thame zaczął się pocić. Do pokoju wszedł Ciołek; jego nieludzkie oczy zamajaczyły w mroku. Oblicze Nieżywego wyglądało jak odlane z wosku. Naśladownictwo człowieczeństwa.

–Ja… załatwiam różne sprawy dla jednego z gangsterów w mieście – przyznał Thame. – Drobne zlecenia. Nic poważnego. Kiedy jest się jednym z nas, trzeba brać taką pracę, jaka się akurat trafia. –Jednym z nas? – spytał Denth, opierając dłoń na rękojeści miecza. –Kiedy jest się Idrianinem. –Widywałem już Idrian na ważnych stanowiskach, przyjacielu – odparł Denth. – Znałem kupców, lichwiarzy… –Tym się akurat poszczęściło, proszę pana. – Thame głośno przełknął ślinę.

– Oni mają swoje własne pieniądze. Ludzie będą pracować dla każdego kto je ma. Ale jeśli jest się szarym człowiekiem, wszystko wygląda inaczej. Wszyscy patrzą na nasze ubrania, słyszą akcent i szukają do pracy kogoś innego. Powiadają, że nie jesteśmy godni zaufania. Albo że jesteśmy nudni. Albo że kradniemy. –A to nieprawda? – zapytała Vivenna. Thame spojrzał na nią, po czym spuścił wzrok na brudną podłogę. –Czasami – przyznał. – Ale nie od początku. Teraz robię to tylko na polecenie szefa.

–Nadal jednak nie wiemy, skąd wziąłeś informację, gdzie nas szukać, przyjacielu – powiedział cicho Denth. Nacisk, jaki położył na słowo „przyjaciel", mocno kontrastował ze stojącymi po obu stronach pokoju Tonk Fahem i Nieżywym. Vivenna zadrżała. –Mój szef za dużo gada – powiedział Thame. – Wiedział, co ma się wydarzyć w restauracji. Sprzedał tę wiadomość kilku osobom. Ja podsłuchałem za darmo. Denth rzucił okiem na Tonk Faha.

–Wszyscy już wiedzą, że ona jest w mieście – dodał pośpiesznie Idrianin. – Słyszeliśmy plotki. To nie przypadek. Czasy są dla nas złe. Jest gorzej niż kiedykolwiek. A księżniczka przybyła tu, by nam pomóc, prawda? –Przyjacielu – powiedział Denth. – Najlepiej będzie jeśli zaraz zapomnisz o tym spotkaniu. Zdaję sobie sprawę, że będziesz czuł pokusę, by te informacje sprzedać. Ale jeśli to zrobisz, znajdziemy cię, uwierz mi. A wtedy… –Denth, dość już – przerwała najemnikowi Vivenna. – Nie strasz go.

Denth podniósł na nią wzrok. Thame drgnął. –Och, nie, na miłość Kolorów – powiedziała dziewczyna, podeszła do stołka i przyklękła. – Nic ci się nie stanie, Thame. Dobrze się spisałeś, odnajdując mnie, i ufam, że zachowasz wiadomość o spotkaniu w tajemnicy. Ale powiedz mi jedno. Skoro w T'Telir jest tak źle, to dlaczego nie wracasz do Idris? –Na podróż potrzeba pieniędzy, Wasza Wysokość – odpowiedział. – Nie stać mnie. Większości z nas nie stać.

–Wielu was tu mieszka? – spytała Vivenna. –Tak, Wasza Wysokość. Dziewczyna skinęła głową. –Chcę się z nimi spotkać. –Księżniczko… – zaczął Denth, ale dziewczyna uciszyła go spojrzeniem. –Mogę ich zebrać. – Thame energicznie pokiwał głową. – Obiecuję. Znam wielu Idrian w tym mieście. –Świetnie – powiedziała Vivenna. – Bo

ja tu przybyłam z pomocą. Jak się z tobą skontaktujemy? –Pytajcie o Rirę – powiedział. – To mój szef. Vivenna wstała i wskazała na drzwi. Thame zbiegł bez dalszych zachęt. Perełka, która pilnowała wyjścia, odsunęła się niechętnie na bok i pozwoliła mu przejść. W pomieszczeniu przez chwilę panowała cisza. –Perełka – rzucił Denth. – Śledź go. Kobieta skinęła głową i wyszła.

Vivenna spojrzała na obu najemników. Spodziewała się, że będą na nią źli. –Musiałaś go tak szybko wypuścić? – spytał Tonk Fah, siadając z ponurą miną na podłodze. Jego niebezpieczny wygląd gdzieś zniknął, wyparował szybciej niż woda z rozgrzanej na słońcu blachy. –Teraz Tonk będzie przez cały dzień smutny – dodał Denth. –Nigdy nie udaje mi się odegrać roli tego złego – mruknął Tonk Fah, oparł się o ścianę i spojrzał w sufit. Podbiegła do niego małpka i usiadła mu na brzuchu.

–Jakoś to przeżyjesz – rzuciła Vivenna i wywróciła oczyma. – Poza tym, nie rozumiem, dlaczego byliście dla niego tacy ostrzy. Denth wzruszył ramionami. –Wiesz, czego najbardziej nie lubię w zawodzie najemnika? –Wyobrażam sobie, że zaraz się dowiem – odparła Vivenna, splatając ręce na piersi. –Wszyscy chcą nas oszukiwać – wyjaśnił najemnik, siadając na podłodze obok Tonk Faha. – Uważają, że skoro wynajęto cię do robienia

mieczem, to musisz być skończonym idiotą. Urwał, spodziewając się, że Tonk Fah jak zwykle coś doda. Tęgi najemnik wciąż jednak gapił się w milczeniu w powałę. –Tego złego zawsze grał Arsteel – powiedział. Denth westchnął i spojrzał na Vivennę tak, jakby chciał jej powiedzieć: „Widzisz, to przez ciebie". –Tak czy inaczej – podjął po chwili – nie mogłem być pewny, czy nasz przyjaciel nie jest agentem Grable'a.

Mógł udawać twojego lojalnego poddanego, zdobyć nasze zaufanie, a potem wbić ci nóż w plecy. Bezpieczeństwo przede wszystkim. Dziewczyna usiadła na stołku. Miała ochotę powiedzieć najemnikowi, że przesadza, ale… cóż, widziała przecież, jak zabił w jej obronie dwóch ludzi. Płacę im, pomyślała. I prawdopodobnie nie powinnam przeszkadzać im w pracy. –Tonk Fah – odezwała się. – Następnym razem ty będziesz tym złym. Najemnik spojrzał na księżniczkę.

–Obiecujesz? –Tak. –I będę mógł krzyczeć na przesłuchiwanego? –Jasne – odpowiedziała. –A wrzeszczeć? – spytał. –Myślę, że tak. A połamać mu palce? Vivenna zmarszczyła brwi. –Nawet jednego? Takiego najmniej potrzebnego? – zapytał Tonk Fah. –

Przecież ludzie mają po pięć na każdej dłoni. A te małe nie są wcale tak bardzo przydatne. Vivenna umilkła. Tonk Fah i Denth wybuchnęli śmiechem. –Naprawdę – rzuciła dziewczyna. – Nigdy nie wiem, kiedy jesteście jeszcze poważni, a kiedy zaczynacie sobie ze mnie żartować. –I dlatego to nas tak bawi. – Tonk Fah zachichotał. –No dobrze, czyli co, idziemy? – Vivenna się podniosła.

–Nie – rzucił Denth. – Odczekajmy trochę. Nadal nie mamy pewności, czy Grable nas nie szuka. Posiedzimy tu kilka godzin. Dziewczyna spojrzała na Dentha. Tonk Fah zaczął już cicho pochrapywać. –Wydawało mi się, że powiedziałeś, że Grable pozwoli nam odejść – zauważyła. – Że nas po prostu sprawdzał, że chciał się przekonać, jak jesteś dobry. –To możliwe – odparł najemnik. – Ale ja się często mylę. Równie dobrze mógł nas puścić, bo niepokoił się

bezpośrednią bliskością mojego miecza, a potem przemyślał sprawę. Zaczekamy kilka godzin, wrócimy do domu i wypytamy moich kapusiów, czy ktoś obcy się tam kręcił. –Kapusiów? – zdziwiła się Vivenna. – Kazałeś komuś obserwować nasz dom? –Oczywiście – odpowiedział Denth. – Dzieciaki w tym mieście pracują za grosze. A każda informacja jest sporo warta, zwłaszcza gdy chroni się księżniczkę z wrogiego królestwa. Dziewczyna znów zaplotła ręce na piersi. Nie miała ochoty siadać,

zaczęła więc przechadzać się po pokoju. –Jednak Grable'em bym się szczególnie nie przejmował – przyznał Denth, siedzący pod ścianą z zamkniętymi oczyma. – To wszystko to po prostu zwykłe środki ostrożności. Vivenna pokręciła głową. –Myślę, że może chcieć się na nas mścić, Denth – zauważyła. – Zabiłeś dwóch jego ludzi. –Dorośli mężczyźni też tu pracują za grosze, księżniczko.

–Mówisz, że sprawdzał, jak jesteś dobry – podjęła. – Tylko po co miałby to robić? Po co cię sprowokował? Po to, żeby zaraz wypuścić? –Po to, żeby się przekonać, czy stanowię dla niego zagrożenie – Denth wzruszył ramionami, nadal nie otwierając oczu. – Albo po to, żeby sprawdzić, czy jestem wart pieniędzy, za które zwykle pracuję. Powtarzam: nie musimy się nim martwić. Dziewczyna westchnęła, podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. –Ale do okna raczej się nie zbliżaj – rzucił najemnik. – Tak dla pewności.

Najpierw mnie uspokaja, a potem każe się ukrywać, pomyślała z irytacją i wróciła na środek pomieszczenia. Chwilę potem ruszyła w stronę drzwi wiodących do piwnicy. –To też raczej odradzam – mruknął Denth. – Schody są w kilku miejscach zbutwiałe. Zresztą nie ma tam czego oglądać. Podłoga z ubitej ziemi. Brudne ściany. Brudny sufit. Vivenna raz jeszcze westchnęła i odwróciła się od drzwi. –Co się z tobą dzieje? – spytał najemnik. – Zwykle nie jesteś tak nerwowa.

–Nie wiem – przyznała. – Chyba denerwuję się w zamkniętej przestrzeni. –A myślałem, że księżniczki uczą się cierpliwości. Ma rację, zdała sobie sprawę Vivenna. Moje słowa zabrzmiały, jakby wypowiedziała je Siri. Co się ze mną dzieje? Zmusiła się do zajęcia miejsca na stołku, splotła ręce na kolanach i zapanowała nad włosami, które niesfornie zaczęły jej brązowieć. –Proszę – odezwała się – opowiedz mi o tym miejscu. Dlaczego wybrałeś akurat ten budynek?

Denth uniósł powiekę. –Wynajmujemy go – odpowiedział. – Dobrze jest mieć w mieście kilka takich kryjówek. Nie używamy ich zbyt często, więc zwykle wyszukujemy najtańsze. Zauważyłam, pomyślała Vivenna, ale milczała, zdając sobie sprawę, jak sztucznie zabrzmiała jej próba nawiązania rozmowy. Siedziała w milczeniu, patrząc na swoje ręce i starając się zrozumieć, co stanowi powód jej zdenerwowania. Nie chodziło tylko o starcie w restauracji. Tak naprawdę martwiła

się tym, ile czasu zajmie jej misja w T'Telir. List dotarł do ojca już dwa tygodnie temu i Dedelin wiedział, że w Hallandren przebywają dwie jego córki. Mogła tylko mieć nadzieję, że logika argumentów, którymi się posłużyła, w połączeniu z pogróżką powstrzymają króla od niemądrych posunięć Cieszyła się z tego, że Denth zmusił ją do porzucenia domu Lemeksa. Gdyby ojciec wysłał po nią swych agentów, z pewnością najpierw udaliby się właśnie tam – tak samo jak zrobiła ona. Niemniej, tchórzliwa część jej duszy żałowała, że Denth wykazał się taką roztropnością. Gdyby nadal

mieszkali w domu szpiega, mogłaby już zostać odnaleziona. I w tej chwili wracałaby bezpiecznie do Idris. Zachowywała się tak zdecydowanie. Co więcej, czasami tak właśnie się czuła. Szczególnie w chwilach, gdy skupiała się na dobru swego królestwa, lub na losie Siri. Niemniej, tego rodzaju momenty – momenty, gdy stawała się prawdziwą następczynią Dedelina – były raczej rzadkie. Resztę czasu spędzała na jałowych rozmyślaniach. Czy jej postępowanie jest rozsądne? Przecież nie zna się na podstępach ani na wojnie. Za wszystkim, co robiła dla

Idris, tak naprawdę stał Denth. To, co zaczęła podejrzewać już pierwszego dnia, okazało się prawdą. Jej nauka i przygotowania nie były wiele warte. Nie miała pojęcia, w jaki sposób uratować Siri. Nie miała pojęcia, co począć ze swoimi Oddechami. Nie miała nawet pojęcia, czy chce zostać w tym szalonym, gwarnym, zbyt kolorowym mieście. Krótko mówiąc, była bezużyteczna. A to było coś, na co nie została przygotowana w nawet najmniejszym stopniu. –Naprawdę chcesz się spotkać z Idrianami? – spytał Denth.

Vivenna uniosła wzrok. Na dworze zapadał zmierzch. Czy chcę? – zastanowiła się. Jeśli mój ojciec przysłał do miasta swych ludzi, mogą się tam pojawić. Ale skoro mogę coś zrobić dla swoich poddanych… –Chciałabym – odpowiedziała. Najemnik milczał. –Nie podoba ci się ten pomysł? – podjęła. Pokręcił głową. –Ciężko to będzie zorganizować, a

jeszcze trudniej utrzymać w tajemnicy. Na takim spotkaniu nie będzie nam łatwo cię chronić. Dotychczasowe spotkania odbywały się w bezpiecznych miejscach. Ale jeśli spotkasz się z cała gromadą ludzi, będzie kłopot z opanowaniem ich. Skinęła głową. –Mimo to, chcę to zrobić. Muszę coś zrobić, Denth. Cokolwiek, pożytecznego. Wiem, że pomagam, pokazując się tym twoim rzezimieszkom. Ale chcę zrobić coś więcej. Jeśli rzeczywiście zbliża się wojna, musimy tych ludzi na nią

przygotować. Jakoś im pomóc. Uniosła głowę i spojrzała w stronę okna. Ciołek stał w kącie, w tym samym miejscu, w którym zostawiła go Perełka. Vivenna zadrżała i odwróciła wzrok. –Chcę pomóc siostrze – powiedziała. – I chcę się też przydać moim poddanym. A siedząc w T'Telir bezczynnie, nie pomogę nikomu. –Zawsze to lepsze, niż gdybyś wyjechała – zauważył Denth. –Dlaczego?

–Bo gdyby cię nie było, nie miałby mi kto płacić. Uniosła wzrok ku niebu. –Nie żartowałem – dodał Denth. – Naprawdę lubię jak się mi płaci. Ale masz też lepsze powody, by tu zostać. –Na przykład jakie? – spytała. Denth wzruszył ramionami. –To zależy. Posłuchaj, księżniczko. Nie jestem kimś, kto tryska genialnymi radami i mądrością. Jestem najemnikiem. Ty mi płacisz, wskazujesz cel, a ja robię mieczem.

Ale myślę sobie, że jeśli się dobrze zastanowić, to ucieczka do Idris byłaby najmniej pożyteczną rzeczą, jaką mogłabyś zrobić. Tam nie będziesz miała wpływu na nic. Będziesz siedzieć w pałacu i robić na drutach. Twój ojciec ma innych następców. Możliwe, że tutaj rzeczywiście nie jesteś zbyt skuteczna, ale tam byłabyś zbędna całkowicie. Umilkł, przeciągnął się i znów oparł o ścianę. Czasem ciężko się z nim rozmawia, pomyślała Vivenna i pokręciła głową. Z drugiej jednak strony, słowa

najemnika nieco ją pocieszyły. Uśmiechnęła się, odwróciła… I ujrzała stojącego tuż obok Ciołka. Krzyknęła i na pół poderwała się z miejsca, na pół zatoczyła w tył. Denth w okamgnieniu znalazł się na nogach z mieczem w dłoni. Kolejne mgnienie oka potem dołączył do niego Tonk Fah. Vivenna podniosła się z podłogi, wyplątała ze spódnicy i położyła rękę na piersi, jakby po to, by uspokoić rozkołatane serce. Nieżywy wciąż stał nieruchomo i patrzył na nią.

–Czasem mu się to zdarza. – Denth zachichotał, choć Vivenna poczuła że jego śmiech nie jest do końca swobodny. – Podchodzi do ludzi. –Zupełnie, jakby go ciekawili – dodał Tonk Fah. –Oni nie mogą być ciekawi niczego. – Denth pokręcił głową. – Nie mają żadnych uczuć. Ciołek, wracaj do kąta. Nieżywy odwrócił się i ruszył przed siebie. –Nie – powiedziała roztrzęsiona Vivenna. – Niech idzie do piwnicy.

–Ale te schody… – zaczął Denth. –I to już! – syknęła dziewczyna. Jej włosy poczerwieniały na końcach. Najemnik westchnął. –Ciołek, zejdź do piwnicy. Nieżywy zawrócił i podszedł do drzwi. Gdy schodził po schodach Vivenna usłyszała ciche skrzypnięcie, ale stwór dotarł na dół bezpiecznie. Usiadła z powrotem, starając się opanować oddech. –Przepraszam – powiedział Denth.

–Nie wyczuwam go – rzuciła Vivenna. – To drażniące. Zapominam o jego obecności i nie wiem, kiedy się zbliża. –Rozumiem. – Najemnik skinął głową. –Nie czuję też Perełki. – Zerknęła na niego. – Ona jest Bezbarwna. –Tak – przyznał Denth i usiadł. – Od dziecka. Rodzice sprzedali jej Oddech jednemu z bogów. –Powracający co tydzień potrzebują świeżego Oddechu – dodał Tonk Fah. –To straszne – stwierdziła dziewczyna.

Naprawdę będę musiała być dla niej milsza, dodała już w duchu. –Nie aż tak straszne – powiedział Denth. – Sam kiedyś żyłem bez Oddechu. –Naprawdę? Skinął głową. –Każdy miewa okresy, kiedy z pieniędzmi nie jest zbyt dobrze. Ale pozytywną stroną BioChromy jest to, że Oddech zawsze można odkupić. –Zawsze znajdzie się chętny, by go sprzedać – zauważył Tonk Fah.

Vivenna pokręciła głową i zadrżała. –Ale przez jakiś czas musiałeś bez niego żyć. Bez duszy. Denth się roześmiał – tym razem zupełnie szczerze. –Och, księżniczko, to tylko przesąd. Pozbawienie Oddechu nikogo tak bardzo nie zmienia. –Ale jest się wtedy mniej uprzejmym – odparła Vivenna. – Bardziej nerwowym, jak… –Jak Perełka? – spytał rozbawiony najemnik. – Nie, ona byłaby taka bez

względu na wszystko. Jestem tego pewien. Tak czy inaczej, po sprzedaży Oddechu wcale nie czułem się szczególnie odmieniony. Trzeba się naprawdę postarać, by poczuć różnicę. Vivenna odwróciła się od niego. Nie spodziewała się, że najemnik zrozumie. Łatwo było nazwać jej poglądy przesądami, ale ona równie dobrze mogła obrócić te słowa przeciwko Denthowi. Ludzie zwykle widzą to, co chcą zobaczyć. Skoro wierzył, że bez Oddechu był tym samym człowiekiem, mogła to uznać za prostą racjonalizację faktu sprzedaży BioChromy, a także

późniejszego kupna Oddechu niewinnej osoby. Poza tym, po co go odkupił, skoro tak świetnie mu się bez niego żyło? Rozmowa wygasła, dopóki nie wróciła Perełka. Weszła i Vivenna – raz jeszcze – ledwie ją zauważyła. Stanowczo za bardzo zaczynam polegać na zmyśle życia – stwierdziła i wstała. Perełka przywitała Dentha skinieniem. –Idrianin nie kłamał – oznajmiła kobieta. – Wypytałam kilka osób. Trójka zaufanych potwierdziła jego tożsamość.

–No to w porządku – powiedział Denth, przeciągnął się i podniósł z podłogi. Obudził Tonk Faha kopniakiem. – Możemy wracać do domu. Ostrożnie.

23

Dar Pieśni znalazł Poranną Rosę na dziedzińcu za jej pałacem. Cieszyła się właśnie dziełami jednego z najlepszych ogrodników miasta. Powracający przeszedł przez trawnik w towarzystwie swych sług, którzy wielkim parasolem osłaniali go przed słońcem i dbali o to, by przez cały czas czuł się dostatecznie dopieszczony. Minął po drodze setki donic, garnców i waz, w których rosły najrozmaitsze

rośliny, ustawione w zawiłe wzory geometryczne i prostsze szeregi. Ruchome ogrody. Bogowie byli zbyt boscy, by opuszczać dwór i zwiedzać miejskie parki, więc trzeba było je przynosić im tutaj. Tak wielkie przedsięwzięcie wymagało pracy mnóstwa robotników, zwożących rośliny wózkami. Powracającym nie odmawiano niczego. Oczywiście z wyjątkiem wolności. Poranna Rosa stała i podziwiała sposób rozmieszczenia waz. Zauważyła nadchodzącego boga, BioChroma którego sprawiała, że

kwiaty rozświetlały się jeszcze bardziej pysznymi barwami. Bogini wybrała na dziś zaskakująco skromną sukienkę. Nie miała rękawów i wyglądała na uszytą z jednego kawałka zielonego jedwabiu, który jednak wystarczył do ukrycia najistotniejszych części jej ciała, a nawet kilku fragmentów więcej. –Dar Pieśni, mój drogi – uśmiechnęła się – odwiedzasz damę w jej domu? Jakie to uroczo bezpośrednie. No dobrze, skończmy z jałową gadaniną. Chodźmy do sypialni. Uśmiechnął się, podszedł jeszcze bliżej i wyciągnął ku niej kartkę

papieru. Zawahała się i wzięła ją do ręki. Cała strona była pokryta kolorowymi kropkami – pismem rzemieślników. –Co to jest? – spytała. –Domyśliłem się, od czego zaczniemy rozmowę – odpowiedział – więc oszczędziłem nam trudu brnięcia przez tę część. Spisałem ją zawczasu. Poranna Rosa uniosła brew, po czym zaczęła czytać. –Na samym wstępie Poranna Rosa rzuca delikatną sugestię. – Spojrzała

mu w oczy. – Delikatną? Zaprosiłam cię do sypialni. Nazwałabym to raczej nachalną sugestią. –Nie doceniłem cię – przyznał Dar Pieśni. – Czytaj dalej, proszę. –Wtedy Dar Pieśni zbywa ją czymś – odczytała bogini. – Jakąś uwagą, która jest tak czarująca i zarazem sprytna, że Poranna Rosa poddaje się urokowi jego geniuszu i przez kilka minut nie jest w stanie dobyć z siebie słowa… Czy ja naprawdę muszę to czytać? –To arcydzieło – odparł. – Niczego lepszego dotąd nie napisałem. Proszę,

następna część jest bardzo ważna. Bogini westchnęła. –Poranna Rosa mówi coś potwornie nudnego na temat polityki, ale dodaje słowom smaku, kołysząc kusząco piersiami. Potem Dar Pieśni przeprasza ją za to, że ostatnio stał się tak niedostępny. Wyjaśnia, że musiał co nieco przemyśleć. – Urwała i uniosła wzrok. – Czy to znaczy, że wreszcie zgadzasz się ze mną współpracować? Skinął głową. Krzątający się nieopodal ogrodnicy usunęli kwiaty. Po chwili wrócili, ustawiając

oszałamiająco piękny wzór z rosnących w donicach niewielkich, kwitnących drzewek. Wokół Porannej Rosy i jej gościa zawirował ukwiecony kalejdoskop barw. –Nie sądzę, by królowa brała udział w spisku zmierzającym do przejęcia tronu – podjął Dar Pieśni. – Rozmawiałem z nią tylko przez chwilę. Jestem tego pewien. –Dlaczego w takim razie chcesz do mnie dołączyć? Bóg stał przez chwilę w milczeniu i przyglądał się kwiatom.

–Ponieważ – odpowiedział wreszcie – mam zamiar dopilnować, żebyś jej nie zniszczyła. Jej i nas wszystkich przy okazji. –Najdroższy – rzuciła Poranna Rosa, ściągając karminowe usta. – Zapewniam cię, że jestem zupełnie nieszkodliwa. –Śmiem wątpić. – Uniósł brew. –No, no! Nigdy nie powinieneś sugerować, że dama mija się z prawdą – zwróciła mu uwagę. – Tak czy inaczej, cieszę się, że przyszedłeś. Czeka nas trochę pracy.

–Pracy? – zdziwił się. – Ale to brzmi jakby trzeba było… pracować… –Oczywiście, mój miły – rzuciła, odchodząc. Ogrodnicy natychmiast pobiegli naprzód, usuwając drzewka z drogi Powracających. Ich nadzorca stał nieco z boku i dyrygował tworzeniem ewoluującego wzoru niczym botaniczną orkiestrą. Dar Pieśni podbiegł, doganiając boginię. –Praca – podjął. – Wiesz co moja filozofia mówi na temat tego pojęcia?

–Odnoszę mgliste wrażenie, że nie całkiem uznaje jego stosowność – odpowiedziała Poranna Rosa. –Och, tego bym nie powiedział. Praca, moja droga, jest jak nawóz. –Czyli cuchnie? Uśmiechnął się. –Nie. Miałem na myśli to, że praca przypomina mi nawóz pod tym względem, że cieszę się z jej istnienia, ale za nic nie chciałbym się nią skalać. –To niedobrze się składa – zauważyła bogini – ponieważ właśnie się na to

zgodziłeś. Westchnął. –Czyli jednak dobrze mi się wydawało, że coś tu śmierdzi. –Robisz się nudny – stwierdziła z uśmiechem, który skierowała do robotników ustawiających wzdłuż jej drogi wazy z kwiatami. – Zobaczysz, będzie zabawnie – odwróciła się ku niemu z błyskiem w oku. – Zeszłej nocy napadnięto Gwiazdę Miłosierdzia.

***

–Och, Poranna Roso, moja droga, to było po prostu straszne. Dar Pieśni uniósł brew. Gwiazda Miłosierdzia była wspaniałą, zmysłową kobietą, a jednak mocno kontrastującą z Poranną Rosą. Obie oczywiście stanowiły doskonałe wcielenia kobiecego piękna. Poranna Rosa była jednak szczupła – choć obdarzona sporym biustem – podczas gdy

Gwiazda była tu i ówdzie zaokrąglona. Wyciągała się właśnie na miękkiej kanapie i poddawała pieszczocie powietrza poruszanego wachlarzem z dużych liści palmowych, którym kołysało nad nią kilku służących. Gwiazda Miłosierdzia nie posiadała subtelnego wyczucia stylu, jakim cechowała się Poranna Rosa. Dobieranie jaskrawych barw w taki sposób, by nie wydawały się jarmarczne, stanowi prawdziwą sztukę, a Gwiazda tymczasem najwyraźniej nie znała tej dziedziny sztuki.

Choć trzeba przyznać, stwierdził w duchu Dar Pieśni, że oranż i złoto nie są najwdzięczniejszymi barwami dla osób, które powinny nosić się z godnością. –Gwiazdo, moja droga – odezwała się ciepło Poranna Rosa. Jeden ze służących podsunął jej krzesło, dokładnie w chwili, kiedy siadała przy łokciu drugiej bogini. – Wiem jak musisz się teraz czuć. –Czyżby? – spytała Gwiazda Miłosierdzia. – Naprawdę to rozumiesz? To straszne. Jakiś… szubrawiec zakradł się do mojego pałacu i napastował moich służących!

W domu bogini! Któż mógł się czegoś takiego dopuścić? –To z pewnością był po prostu jakiś szaleniec – powiedziała kojącym tonem Poranna Rosa. Dar Pieśni stał obok z rękami splecionymi na plecach i uśmiechał się współczująco. Chłodny, popołudniowy wiatr powiał przez dziedziniec i wpadł pod ich altanę. Część służących Rosy przyniosła za boginią kwiaty i drzewka, które natychmiast rozstawili dokoła. Rośliny nasączały powietrze koktajlem woni. –Nie rozumiem – przyznała Gwiazda

Miłosierdzia. – Przecież strażnicy przy bramie powinni temu zapobiec! Po co nam mur, skoro każdy może sobie wejść i zakłócić spokój naszych domów? Nie czuję się już bezpieczna. –Jestem pewna, że wartownicy będą na przyszłość bardziej uważni. – Powiedziała Poranna Rosa. Dar Pieśni zmarszczył brwi i spojrzał na pałac Gwiazdy, wokół którego roili się służący niczym zaniepokojone pszczoły obok swego ula. –Czego ten intruz mógł tu szukać? – rzucił cicho, jakby pytał sam siebie. – Może dzieł sztuki? Choć z pewnością

łatwiej byłoby obrabować antykwariusza. –Nie wiemy co prawda, czego chciał – odparła gładko Poranna Rosa – ale wiemy przynajmniej coś na jego temat. –Och? – Gwiazda Miłosierdzia uniosła głowę. –Tak kochana – ciągnęła bogini. – Naruszyć dom boga mógł tylko ktoś wyzbyty szacunku dla tradycji, własności i religii. Ktoś prosty. Ktoś, kto nie zna honoru. Niewierny… –Idrianin? – powiedziała Gwiazda.

–A zastanawiałaś się kiedyś, moja droga – zwróciła się do przyjaciółki Rosa – dlaczego przysłali nam najmłodszą księżniczkę zamiast najstarszej? Gwiazda Miłosierdzia zmarszczyła czoło. –A tak zrobili? –Tak, kochana – przytaknęła Poranna Rosa. –To dość podejrzane. –Na Dworze Bogów dzieje się coś niedobrego. – Rosa pochyliła się ku

niej. – Obawiam się, że mogą nadejść niebezpieczne czasy dla korony. –Poranna Roso – rzucił Dar Pieśni – pozwolisz na słówko? Bogini obdarzyła go poirytowanym spojrzeniem. Wytrzymał spokojnie jej wzrok i zmusił się do westchnienia. Poklepała Gwiazdę po ramieniu i wyszła z Darem Pieśni z pawilonu. Służący i kapłani ruszyli za nimi. –Co ty robisz? – spytał, gdy tylko znaleźli się poza zasięgiem słuchu Gwiazdy Miłosierdzia. –Rekrutuję – odparła z błyskiem w

oku Rosa. – Będziemy potrzebować jej Rozkazów dla Nieżywych. –Ja wciąż nie jestem pewien, czy one rzeczywiście będą nam potrzebne – stwierdził Dar Pieśni. – Może wojna wcale nie jest konieczna. –Już ci to tłumaczyłam – powiedziała Poranna Rosa. – Musimy być ostrożni. Ja się po prostu przygotowuję. –No dobrze – mruknął. Bogini miała rację. – Ale nie wiemy, czy do pałacu Gwiazdy włamał się Idrianin. Dlaczego sugerujesz, że tak właśnie było?

–A myślisz, że to czysty przypadek? Że ktoś zakradł się do jednego z naszych pałaców akurat teraz? Kiedy zbliża się wojna? –Przypadek. –A intruz tak po prostu przypadkiem wybrał sobie dom jednej z czwórki Powracających, którzy dysponują Rozkazami dla Nieżywych? Gdybym szykowała się do wojny z Hallandren, pierwszą rzeczą, jaką bym zrobiła, byłoby zajęcie się właśnie tym. Możliwe, że sprawdziłabym, czy Rozkazy nie są gdzieś przechowywane w formie pisemnej. Albo spróbowałabym zabić bogów,

którzy nimi rozporządzają. Dar Pieśni rzucił okiem w stronę pałacu. Argumenty Porannej nie były pozbawione sensu, ale z pewnością nie były też rozstrzygające. Poczuł dziwną potrzebę bliższego przyjrzenia się sprawie. To jednak też zapowiadało pewnego rodzaju pracę. A nie mógł przecież tak po prostu zrezygnować ze swoich dotychczasowych nawyków. Byłby to szczególnie niepomyślny precedens. Kiwnął więc tylko głową, a Poranna Rosa zaprowadziła go z powrotem do altany. –Moja droga – zaczęła bogini, szybko

siadając obok Gwiazdy Miłosierdzia, z nieco bardziej poważną miną niż wcześniej. Pochyliła się ku przyjaciółce. – Porozmawialiśmy i postanowiliśmy ci zaufać. Gwiazda wyprostowała się nagle. –Zaufać mi? W jakiej sprawie? –Chcemy podzielić się z tobą pewną wiedzą – szepnęła Rosa. – Są pośród nas tacy, którzy się obawiają, że Idrianom już nie wystarczają góry i że ostrzą sobie zęby na nasze ziemie. –Ale przecież zjednoczymy się dzięki krwi – zauważyła Gwiazda

Miłosierdzia. – Na tronie Hallandren zasiądzie Król-Bóg z odpowiedniej dynastii. –Tak sądzisz? – odparła Poranna Rosa. – A co wtedy stanie na przeszkodzie, by uznać ten tron za tron Idris? Gwiazda zamarła i – co zaskakujące – spojrzała na Dara Pieśni. –Ty też tak myślisz? – spytała. Dlaczego wszyscy oczekują jego zdania? Przecież od dawna robił co w jego mocy, by ich od tego odwieść, a mimo to wciąż traktowali go tak,

jakby był co najmniej moralnym autorytetem. –Sądzę, że mądrze byłoby podjąć pewne… przygotowania – odpowiedział. Choć oczywiście to samo powiedziałbym w kwestii obiadu. Poranna Rosa rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie, lecz gdy popatrzyła znów w oczy Gwiazdy Miłosierdzia na jej obliczu malowało się już tylko współczucie. –Rozumiemy, że miałaś bardzo ciężki dzień – odezwała się. – Ale, Proszę, zastanów się nad naszą propozycją. Chcielibyśmy, żebyś do nas dołączyła.

Razem przygotujemy się na najgorsze. –Jakie dokładnie przygotowania masz na myśli? – zapytała Gwiazda. –Bardzo proste – odpowiedziała pośpiesznie Poranna Rosa. – Należy myśleć, rozmawiać i planować. A kiedy uznamy, że mamy wystarczającą ilość dowodów, pójdziemy z tym wszystkim do KrólaBoga. Gwiazda Miłosierdzia wyraźnie się uspokoiła. Kiwnęła głową. –Tak. Rozumiem. Przygotowania. To

rzeczywiście mądre posunięcie. –Teraz odpocznij, moja droga – poradziła Rosa, po czym wstała i odprowadziła Dara Pieśni. Oddalili się od altany. Szli spacerem po doskonale utrzymanym trawniku, z powrotem w stronę pałacu bogini. Dar Pieśni jednak nie miał ochoty tam iść. Niepokoiło go to, co zaszło podczas niedawnej rozmowy. –Słodka jest – zauważyła z uśmiechem Poranna Rosa. –Mówisz tak tylko dlatego, że łatwo nią manipulować.

–Oczywiście – odparła bogini. – Wprost uwielbiam ludzi, którzy zachowują się tak jak powinni. A powinność definiujemy teraz jako to, co ja uważam za słuszne. –Przynajmniej szczerze to przyznajesz – powiedział Dar Pieśni. –Ty mój drogi potrafisz ze mnie czytać jak z książki. Prychnął. –Chyba z takiej, której jeszcze nie przełożono na nasz język. –Twierdzisz tak wyłącznie dlatego, że

tak naprawdę nigdy nie zadałeś sobie trudu, żeby ze mnie cokolwiek wyczytać – zauważyła z uśmiechem. – Choć muszę też przyznać, że jest w Gwieździe coś, co mnie niezwykle drażni. –A cóż to takiego? –Jej armie. – Poranna Rosa zaplotła ręce na piersi. – Dlaczego ona, bogini miłosierdzia, dostała pod swoje rozkazy dziesięć tysięcy Nieżywych? To oczywisty błąd w czyjejś ocenie. Tym większy, że ja nie otrzymałam nawet jednego żołnierza. –Poranna Roso – rzucił rozbawiony

Dar Pieśni – jesteś boginią uczciwości, komunikacji i relacji międzyludzkich. Po co ci wojsko? –Relacje międzyludzkie często wiążą się z użyciem armii – odparła. W końcu, jak nazwiesz to, co zachodzi między dwoma mężczyznami okładającymi się mieczami? To bardzo międzyludzkie. –Co racja, to racja – mruknął bóg, odwracając się w kierunku pawilonu Gwiazdy Miłosierdzia. –No dobrze – podjęła Rosa. – Cieszę się, że doceniasz moje argumenty, ponieważ wszelkie relacje są tak

naprawdę wojną. Podobnie jak relacje między nami, mój drogi. My… – Urwała i trąciła go w ramię. – Ej? Słuchaj mnie! –Tak? Rozdrażniona wzięła się pod boki. –Z przykrością stwierdzam, że twoja zwykła kwiecistość wyrazu dzisiaj znikła. Chyba będę musiała znaleźć sobie kogoś innego do zabawy. –Mhm. Tak – rzucił, przyglądając się pałacowi Gwiazdy. – To prawdziwa tragedia. To włamanie. Intruz był sam?

–Prawdopodobnie – odpowiedziała bogini. – Ale to nieistotne. –Czy komuś coś się stało? –Kilku służących jest rannych – powiedziała Poranna Rosa, machając przy tym obojętnie ręką. – Znaleziono też jedno ciało. Ale ty powinieneś zająć się teraz mną, a nie tym… Dar Pieśni zamarł. –Chcesz powiedzieć, że ktoś zginął? –Tak słyszałam. – Wzruszyła ramionami.

Odwrócił się. –Wrócę tam i jeszcze z nią porozmawiam. –Świetnie – syknęła Poranna Rosa – ale beze mnie. Ja się nacieszę swoimi ogrodami. –Dobrze – rzucił przez ramię Dar Pieśni. – Do zobaczenia. Poranna Rosa mruknęła coś z niezadowoleniem i nie zdejmując rąk z bioder, patrzyła za odchodzącym. Dar Pieśni nie zwrócił uwagi na jej irytację. Był zbyt skupiony na…

Czyli jacyś służący ucierpieli wskutek tego włamania. Bóg nie powinien się zajmować kryminalnymi historiami. A mimo to znów szedł do altany Gwiazdy Miłosierdzia, w nieodłącznej asyście sług i kapłanów. Bogini wciąż spoczywała wyciągnięta na kanapie. –Dar Pieśni? – Zdziwiona jego widokiem zmarszczyła brwi. –Wróciłem, ponieważ właśnie się dowiedziałem, że jeden z twoich służących został zabity. –Ach, tak – przyznała. – Biedak.

Straszliwa historia. Jestem pewna, że w niebie jest mu dobrze. –Zabawne, że ludziom jest dobrze tam, dokąd wcale nie uśmiecha im się odchodzić – zauważył Dar Pieśni. – Powiedz mi, jak to się stało? –To bardzo dziwne – powiedziała. – Dwóch wartowników przy wejściu zostało ogłuszonych. Czwórka moich ludzi natknęła się na włamywacza w korytarzu dla służby. Rozpoczęła się bójka, jeden sługa stracił przytomność, drugi został zabity, a pozostała dwójka uciekła. –W jaki sposób zginął ten człowiek?

Gwiazda westchnęła. –Naprawdę nie wiem – powiedziała, machając ręką. – Możesz się tego dowiedzieć od moich kapłanów. Obawiam się, że byłam w zbyt dużym szoku, by zapamiętać szczegóły. –A mógłbym z nimi pomówić? –Skoro musisz – rzuciła Gwiazda Miłosierdzia. – Ale czy zapomniałam wspomnieć o tym, jak bardzo jestem roztrzęsiona? Spodziewałabym się raczej, że zostaniesz i mnie pocieszysz. –Moja droga Gwiazdo – odpowiedział.

– Jeśli mnie choć trochę znasz, to sama wiesz, że najlepszą pociechą, jaką mogę ci przynieść, jest zostawienie cię w spokoju. Zmarszczyła czoło i spojrzała mu w oczy. –Żartowałem, moja droga – dodał. – Ale, niestety, żarty nie są moją specjalnością. Wiercipięto, idziesz? Llarimar, który – jak zawsze – stał w pobliżu wraz z innymi kapłanami, spojrzał na swego boga. –Wasza Miłość?

–Nie ma potrzeby nękać tą sprawą większej liczby osób – stwierdził Dar Pieśni. – Sądzę, że we dwóch doskonale sobie z tym zadaniem poradzimy. –Jak sobie życzysz, Wasza Miłość – przytaknął kapłan. Raz jeszcze słudzy Powracającego zostali sami. Zaczęli niepewnie kręcić się po trawie, jak porzucone przez rodziców dzieci. –O co chodzi, Wasza Miłość? – spytał cicho Llarimar, gdy wchodzili do pałacu.

–Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia – odparł Dar Pieśni. – Mam po prostu wrażenie, że coś tu jest nie tak. Chodziło mi o włamanie. Śmierć tego sługi. Nie podoba mi się to. Kapłan spojrzał na niego z dziwnym wyrazem twarzy. –Co znowu? – rzucił bóg. –Nic, Wasza Miłość – odpowiedział Llarimar. – Po prostu takie zachowanie jest do ciebie wysoce niepodobne. –Wiem – przytaknął Dar Pieśni, a mimo to cały czas miał pewność, że

podjął właściwą decyzję. – Nie mam pojęcia, dlaczego mnie to zainteresowało. Pewnie zwykła ciekawość. –Ciekawość tak silna, że zdołała pokonać twą skłonność do unikania… cóż, wszystkiego? Dar Pieśni wzruszył ramionami. Poczuł dziwny przypływ energii. Jego zwykła obojętność zniknęła, zastąpiona ekscytacją. Pałac wyglądał niemal znajomo. W korytarzu dla służby znalazł grupkę rozmawiających ze sobą mężczyzn. Podszedł do nich. Zwrócili się ku Powracającemu w najwyższym

zdumieniu. –Świetnie, że was widzę – rzucił bóg. – Rozumiem, że możecie mi opowiedzieć o włamaniu? –Wasza Miłość – odpowiedział jeden ze służących. Cała trójka pochyliła głowy. – Zapewniam, że panujemy nad wszystkim. Ani tobie, ani innym Powracającym nic nie grozi. –Tak, tak. – Dar Pieśni rozejrzał się po korytarzu. – Czy to właśnie tutaj zginął ten człowiek? Mężczyźni wymienili się spojrzeniami.

–Tam. – Jeden z nich niechętnie wskazał palcem pobliski zakręt. –Cudownie. Pójdźcie ze mną, jeśli łaska. – Dar Pieśni ruszył na miejsce zbrodni. Kilku rzemieślników usuwało deski z podłogi. Prawdopodobnie zamierzali je wymienić. Splamione krwią drewno – bez względu na to jak doskonale wyczyszczone – nie było mile widzianym elementem wystroju pałacu bogini. –Hm – mruknął Powracający. – Nieładnie. Jak do tego doszło?

–Nie jesteśmy pewni, Wasza Miłość – odparł jeden z kapłanów. – Intruz ogłuszył wartowników przy drzwiach, ale nic poważniejszego im nie zrobił. –Tak, Gwiazda Miłosierdzia już mi o tym opowiedziała. Ale potem wdał się w walkę z czterema sługami? –Cóż, „walka" nie jest tu najlepszym słowem – powiedział kapłan i westchnął. Dar Pieśni nie był ich bogiem, ale był bogiem, a wszyscy na dworze byli związani przysięgą, nakazującą odpowiadać na pytania każdego Powracającego.

–Pierwszego z nich obezwładnił Przebudzoną liną – ciągnął kapłan. – Potem, kiedy jeden został, żeby powstrzymać bandytę, dwóch pozostałych pobiegło po pomoc. Intruz jednak szybko pozbawił przytomności samotnego obrońcę. Ten skrępowany liną cały czas jeszcze wtedy żył. – Kapłan spojrzał na swoich towarzyszy. – Kiedy wreszcie nadeszły posiłki – po jakimś czasie, opóźniła ich czyniąca wielkie zamieszanie Nieżywa wiewiórka – drugi z mężczyzn wciąż był nieprzytomny, ale pierwszy, nadal spętany, już nie żył. Został zabity pchnięciem miecza w serce.

Dar Pieśni skinął głową i przyklęknął pomiędzy spękanymi deskami. Pracujący przy nich mężczyźni pochylili głowy i cofnęli się. Nie był pewien, co spodziewał się znaleźć. Podłoga została wyszorowana do czysta, a potem rozmontowana. Niemniej, nieopodal widniała dziwna plama. Podszedł i przyjrzał się jej z bliska. To drewno jest zupełnie pozbawione koloru, pomyślał. Uniósł głowę i spojrzał na kapłanów. –A więc mówicie, że to był Rozbudzający? –Bez wątpienia, Wasza Miłość.

Raz jeszcze przyjrzał się szaremu fragmentowi podłogi. Nie ma możliwości, żeby to był Idrianin, zdał sobie sprawę. Żaden z nich nie Przebudziłby niczego. –Jakie to było Nieżywe zwierzę? –Nieżywa wiewiórka, Wasza Miłość – odpowiedział jeden ze służących. – Intruz użył jej, by odwrócić naszą uwagę. –Dobrze była wykonana? Ta wiewiórka? Skinęli głowami.

–Sądząc po jej zachowaniu, użył nowoczesnego Rozkazu – powiedział jeden z kapłanów. – Zamiast krwi miała alkohol. Łapaliśmy ją przez większą część nocy. –Rozumiem. – Dar Pieśni wstał i wyprostował się. – Ale włamywaczowi udało się uciec? –Tak, Wasza Miłość – odpowiedział ktoś. –Jak myślicie, czego tu szukał? Kapłani się zawahali. –Nie mamy pewności, Wasza Miłość –

odpowiedział jeden z nich. – Spłoszyliśmy go, zanim osiągnął swój cel. Jeden z nas widział, jak ucieka drogą, którą tu przyszedł. Być może włamywacz nie spodziewał się tak zdecydowanego oporu. –Sądzimy, że to był zwykły złodziejaszek, Wasza Miłość – rzucił inny sługa. – Zapewne chciał się włamać do galerii i ukraść dzieła sztuki. –Tak, to rzeczywiście możliwe. Dobra robota. – Dar Pieśni odwrócił się i ruszył z powrotem korytarzem do wyjścia z pałacu. Czuł się dziwnie.

Kapłani go okłamali. Nie miał pojęcia, skąd to wie. A jednak wiedział, był o tym głęboko przekonany. Podpowiadał mu to instynkt, o jakiego posiadanie sam siebie dotąd nie podejrzewał. Ale, zamiast zaniepokoić, odkrycie tylko zwiększyło jego ekscytację. –Wasza Miłość? – spytał Llarimar, śpiesząc za swym bogiem. – Dowiedziałeś się, czego chciałeś? –Włamywacz nie pochodził z Idris – powiedział cicho Dar Pieśni, gdy wyszli na zalany słońcem dziedziniec.

Llarimar uniósł brew. –Zdarzało się już, że Idrianie przybywali do Hallandren i kupowali Oddechy, Wasza Miłość. –A słyszałeś kiedyś o Idrianinie posługującym się Nieżywymi? Kapłan umilkł. –Nie, Wasza Miłość – przyznał wreszcie. –Oni nienawidzą Nieżywych. Uważają ich za odrażających, czy coś podobnego. Nonsens, ale tak czy inaczej, sposób działania intruza

wyklucza działanie kogokolwiek z Idris. Zresztą, po co mieliby to robić? Żeby zabić jednego z Powracających? Na miejscu Gwiazdy pojawiłby się kto inny, a dzięki dworskim procedurom armia Nieżywych nie pozostałaby długo bez dowódcy. No i nasza ewentualna zemsta byłaby zbyt kosztowna. –Sądzisz więc, że to był złodziej? –Oczywiście, że nie. – Dar Pieśni pokręcił głową. – Wyobrażasz sobie pospolitego złodziejaszka dysponującego tyloma Oddechami lub pieniędzmi, żeby porzucić Nieżywego? Tylko dla odwrócenia

uwagi? Włamywacz musiał być bogaty. Poza tym, dlaczego szedł korytarzem dla służby? Tam nie ma żadnych kosztowności. W innych salach znalazłby znacznie większy łup. Llarimar przyjrzał się swemu bogowi z tym samym, dziwnym wyrazem twarzy. –To bardzo dobre i mocne rozumowanie, Wasza Miłość. –Wiem – odpowiedział Dar Pieśni. – Nie czuję się sobą. Chyba powinienem się upić.

–Nie możesz się upić. –Ale nacieszyłbym się, próbując. Ruszyli z powrotem do pałacu, zabierając po drodze resztę orszaku. Llarimar wydawał się zaniepokojony. Dar Pieśni jednak wciąż czuł ekscytację. Zabójstwo na Dworze Bogów, myślał. Owszem, zabity był tylko sługą, ale ja przecież powinienem być bogiem dla wszystkich, a nie tylko dla tych, którzy się liczą. Ciekawe ile czasu minęło od ostatniego razu, kiedy kogoś tu zabito? Na pewno nie za mojego życia.

Kapłani Gwiazdy Miłosierdzia coś ukrywali. Dlaczego włamywacz chciał odwrócić ich uwagę – i to w tak kosztowny sposób – skoro mógł po prostu zbiec? Słudzy Powracających nie byli przecież niebezpiecznymi wojownikami. Dlaczego więc dał tak łatwo za wygraną? Same dobre pytania. Dobre pytania, którymi akurat on nie powinien się przejmować. A jednak przejmował się coraz bardziej. Całą drogę do pałacu, podczas wystawnego obiadu, a potem długo w nocy.

24

Służący Siri stłoczyli się niepewnie wokół królowej. Dziewczyna weszła do gwarnego pomieszczenia. Miała na sobie biało-niebieską suknię z długim na dziesięć stóp trenem. Na jej widok kapłani i skrybowie unieśli w najwyższym zdumieniu głowy; niektórzy natychmiast zerwali się na równe nogi i się ukłonili. Inni po prostu patrzyli na przechodzącą, służące, jak tylko mogły, starały się z gracją nieść

za Siri długi tren. Dziewczyna szła przez komnatę zdecydowanym krokiem – pomieszczenie przypominało bardziej korytarz niż typową komnatę. Pod ścianami stały długie stoły, zawalone stosami papierów, nad którymi pracowali skrybowie – pochodzący z Pahn Kahl, ubrani na brązowo mężczyźni. Ściany sali były, oczywiście, czarne. Kolorowe pomieszczenia znajdowały się jedynie w centralnej części pałacu, w której Król-Bóg i Siri spędzali większość czasu. Rzecz jasna oddzielnie. Dobrze, że chociaż nocami jest już inaczej, pomyślała z uśmiechem.

Uczyła władcę pisać i czytać, przez co czuła się tak, jakby uczestniczyła w jakimś spisku. Miała tajemnicę, której nie znał nikt inny w całym królestwie, sekret, który dzieliła z jednym z najpotężniejszych ludzi świata. Czuła na tę myśl dreszcz emocji. Wydawało się jej, że powinna bać się o wiele bardziej. I faktycznie, kiedy zaczynała się nad tym głębiej zastanawiać, rzeczywistość kryjąca się za słowami Niebieskopalcego niepokoiła ją o wiele bardziej. I właśnie dlatego odwiedziła teraz komnatę skrybów. Ciekawe dlaczego komnata sypialna znajduje się poza środkiem pałacu, w

jego czarnej części? – pomyślała. Tak czy inaczej, przeznaczona dla służby, czarna część pałacu – z wyjątkiem sypialni Króla-Boga – była ostatnim miejscem, w którym skrybowie spodziewali się zastać swą królową. Siri zauważyła przepraszające spojrzenia, które jej służące rzucały mężczyznom, gdy zatrzymała się przy drzwiach po drugiej stronie komnaty. Otworzył je sługa i dziewczyna weszła do kolejnego pomieszczenia. W średniej wielkości sali grupa kapłanów relaksowała się, czytając książki. Unieśli wzrok na Siri. Jeden, wstrząśnięty niespodziewaną wizytą, upuścił tom na posadzkę.

–Potrzebne mi książki – oznajmiła Siri. Kapłani wlepili w nią zdumione spojrzenia. –Książki? – odezwał się wreszcie jeden z nich. –Tak – rzuciła Siri, biorąc się pod boki. – W końcu jesteśmy w pałacowej bibliotece, prawda? –Tak, owszem, Kielichu – przytaknął kapłan, rzucając okiem na towarzyszy. Wszyscy mieli na sobie oficjalne szaty. Kolorami wybranymi na dziś były fiolet i srebro.

–A zatem – podjęła Siri. – Chcę wypożyczyć kilka książek. Znużyły mnie inne rozrywki i postanowiłam w wolnym czasie zająć się lekturą. –Ale z pewnością nie masz na myśli tych ksiąg, Kielichu – odezwał się inny z kapłanów. – To nudne tomiska. Dzieła o religii i finansach. Z pewnością opowiadania czy baśnie zajęłyby cię o wiele bardziej. Siri uniosła brew. –A gdzie znajdę te bardziej zajmujące pozycje? –Lektor mógłby ci je przynieść z

miejskiej kolekcji – odpowiedział kapłan, robiąc krok w jej stronę. – Nie potrwałoby to długo. Siri się zawahała. –Nie, to mi się nie podoba. Wezmę kilka tych. –Nie, nie weźmiesz – odezwał się ktoś za jej plecami. Siri odwróciła się na pięcie. Splótłszy palce rąk, stanął przed nią Treledees, wysoki kapłan Króla-Boga. Miał na głowie mitrę. Patrzył ze zmarszczonym czołem.

–Nie możesz mi zabronić – rzuciła dziewczyna. – Jestem twoją królową. –Mogę i zabronię ci, Kielichu – odparł Treledees. – Widzisz, te księgi są bardzo cenne i gdyby coś im się stało, królestwo poniosłoby poważny uszczerbek. Nawet nasi kapłani nie mogą wynosić ich poza bibliotekę. –A co mogłoby się tym księgom stać w tym pałacu? – zapytała ostro. –Taka jest zasada, Kielichu. Te tomy należą do naszego pana. Susebron wyraził się jasno. Księgi mają pozostać tutaj.

Czyżby? Naprawdę? – przemknęło jej przez myśl. Treledees i jego kapłani stworzyli sobie bardzo wygodną sytuację. Król-Bóg nie miał języka i mogli utrzymywać, że powiedział im cokolwiek, co było w danej chwili potrzebne, a Susebron nie był w stanie zaprzeczyć. –Jeśli już koniecznie musisz czytać te księgi – dodał Treledees – możesz zrobić to tutaj. Dziewczyna rozejrzała się po sali i wyobraziła sobie stado stojących wokół niej, nadętych kapłanów, słuchających, jak literuje trudniejsze słowa, przyglądających się, jak Siri

robi z siebie pośmiewisko. Jeśli w tych tomach były zawarte jakiekolwiek naprawdę ważne informacje, zapewne znaleźliby sposób, by odwrócić jej uwagę i nie pozwolić ich przeczytać. –Nie – rzuciła Siri, wychodząc z zatłoczonej komnaty. – Może innym razem.

***

Mówiłem, że nie pozwolą ci wypożyczyć książek – napisał Król-Bóg. Siri wywróciła oczyma i opadła na plecy na łóżko. Wciąż miała na sobie swoją ciężką wieczorną suknię. Z jakiegoś powodu, teraz, kiedy już była w stanie komunikować się z władcą, stała się wobec niego jeszcze bardziej nieśmiała. Suknie zdejmowała bezpośrednio przed pójściem spać – co ostatnio oznaczało coraz późniejsze pory. Susebron siedział na swym zwykłym miejscu – nie na materacu, jak pierwszej nocy. Przysunął sobie krzesło do łóżka. Wydawał się tak wielki i imponujący. Przynajmniej do momentu, gdy na nią

spojrzał. Jego oblicze wyrażało wyłącznie szczerość i otwartość. Przywołał ją machnięciem tabliczki, na której pisał kawałkiem węgla. Przysunęła się do niego. Nje powinnaś tak zuościć kapłanów. Mimo wysiłków dziewczyny, ortografia ucznia pozostawiała niekiedy sporo do życzenia. Kapłani. Jakiś czas temu Siri podwędziła kubek, który ukryła w sypialni. Kiedy przystawiała go do ściany i nasłuchiwała, udawało się jej czasem słyszeć nikłe głosy rozmawiających za ścianą osób. Po

każdej nocnej sesji jęków i podskakiwania zwykle dolatywał ją szmer odsuwanych krzeseł i trzask zamykanych drzwi. Potem w sąsiednim pomieszczeniu zapadała cisza. Albo więc kapłani rzeczywiście każdej nocy odchodzili, przekonani, że Siri spełnia swój obowiązek, albo byli wobec niej podejrzliwi i tylko udawali, że przestają nasłuchiwać. Instynkt podpowiadał jej, że prawdziwa jest ta pierwsza możliwość, ale z Królem-Bogiem, tak na wszelki wypadek, rozmawiała tylko szeptem.

Siri? – napisał. O czym myślisz? – O twoich kapłanach – odpowiedziała cicho. – Irytują mnie! Rozmyślnie robią wszystko, żeby mnie zdenerwować. To dobrzy ludzie. Ciężko pracują dla dobra mojego królestwa. –Obcięli ci język – zauważyła dziewczyna. To było konieczne - odpowiedział po kilku chwilach namysłu. Mam zbyt wielką moc. Podsunęła się ku władcy. Jak zwykle

cofnął się lekko przed nią i odsunął rękę. W jego reakcji nie było jednak nawet cienia arogancji. Siri zaczęła podejrzewać, że władca ma po prostu bardzo mało doświadczenia z dotykaniem. –Susebron – szepnęła. – Ci ludzie nie dbają o twoje interesy. Nie tylko wycięli ci język, ale robią coraz więcej złego. Wypowiadają się w twoim imieniu, załatwiając własne sprawy. Nie są moimi wrogami. To dobrzy ludzie. –Tak? To dlaczego ukrywasz przed

nimi, że uczysz się czytać? Król-Bóg zamarł i spuścił wzrok. Jak na osobę, która od pięćdziesięciu lat włada Hallandren, jest strasznie pokorny, przemknęło Siri przez myśl. Zupełnie jak dziecko. Nie chcę, żeby wiedzieli – odpowiedział wreszcie na tabliczce. Nie chcę ich martwić. –Zapewne – mruknęła oschle dziewczyna. Spojrzał na nią. Zapefhe? To znaczy że mi wierzysz?

–Nie – odparła Siri. – To była ironia, Susebron. Władca zmarszczył czoło. Nie znam tego słowa. Ironja. –Ironia – przeliterowała – jest wtedy, gdy… Kiedy mówisz jedno, a masz na myśli coś zupełnie przeciwnego. Spojrzał na nią niezadowolony, wściekłymi ruchami wytarł tabliczkę i znów zaczął pisać. To zupełnie nie ma sensu. Po co mówić coś innego, niż się chce powiedzieć?

–Po to, żeby… – zaczęła dziewczyna. – No bo to jest… och, nie wiem To taki mądry sposób nabijania się z ludzi. Nabijania się? - napisał Susebron. Boże Kolorów! – pomyślała Siri, zastanawiając się, jak mu to wytłumaczyć, wydawało się jej śmieszne, że nie miał pojęcia czym są ironia lub kpina. A mimo to, całe swoje dotychczasowe życie przeżył w roli boga i monarchy. –Nabijasz się wtedy, kiedy mówisz coś, żeby się z kimś droczyć – powiedziała. – To zwykle są rzeczy

dla tej osoby bolesne albo złośliwe, ale wypowiadasz je czule albo wesoło. Oczywiście, czasami mówi się je po to, żeby kogoś zranić. Ironia jest jednym ze sposobów nabijania się z kogoś, jednym ze sposobów, w jaki kpimy. Mówimy coś przeciwnego do tego, co chcemy powiedzieć, ale w specjalnie przesadzony sposób. Skąd wiadomo, czy ktoś jest po prostu złośliwy, czy czuły i wesoły? – Nie wiem – odpowiedziała Siri. – wydaje mi się, że słychać to w tonie głosu. Król-Bóg znieruchomiał. Wydawał się

zmieszany, widać też było, że intensywnie się nad czymś zastanawia. Jesteś bardzo normalna - napisał wreszcie. Dziewczyna zmarszczyła brwi. –Tak? Hm. Dziękuję. Czy to była dobra ironia? – zapytał. Bo w rzeczywistości jesteś bardzo dziwna. –Robię co mogę. – Siri się uśmiechnęła. Spojrzał na nią uważniej. –To znów była ironia – wyjaśniła. –

Niczego specjalnie nie robię, nie próbuję być dziwna. Tak się po prostu dzieje. Patrzył na nią. Jak to możliwe, że kiedykolwiek się tego człowieka bała? Jak mogła się tak bardzo pomylić. Jego spojrzenie, mina nie wyrażały wcale arogancji czy braku uczuć. Był to wyraz twarzy człowieka, który z całych sił stara się zrozumieć otaczający go świat. W jego wzroku przejawiała się niewinność. I szczerość. A mimo to, Susebron nie był prosty. Tempo, z jakim uczył się pisać, dowodziło tego jasno. Choć trzeba

przyznać, że od wielu lat przecież znał już mówiony język, a także nauczył się na pamięć wszystkich liter z książki. Dziewczyna musiała mu tylko wytłumaczyć zasady ortografii i wymowy, by mógł dokonać ostatniego kroku. Niemniej nie mogła wyjść z podziwu nad sprawnością, z jaką przyswajał sobie nowe wiadomości. Uśmiechnęła się do niego i Susebron niepewnie odpowiedział tym samym. –Dlaczego uważasz, że jestem dziwna? – spytała. Nie zachowujesz się jak inni ludzie.

Wszyscy pozostali przez cały czas się przede mną kłaniają. Nikt się do mnie nie odzywa. Nawet kapłani, kturzy tylko czasami mnie uczą, choć nie miałem już lekcji od lat. –Czujesz się urażony, że przestałam ci się kłaniać i że rozmawiam z tobą jak z przyjacielem? Wyczyścił tabliczkę. Urażony? Dlaczego miałbym się tak czuć? Czy to jakaś ironia? –Nie – odparła pośpiesznie – naprawdę bardzo lubię nasze rozmowy.

Więc nie rozumiem. –Wszyscy się ciebie boją – powiedziała Siri. – Boją się z powodu twojej władzy, twojej mocy. Ale przecież nie stanowię już zagrożenia. Dlatego odjęli mi język. –Nie boją się twojego Oddechu – sprostowała dziewczyna. – Boją się władzy, jaką masz nad ludźmi i wojskiem. Jesteś Królem-Bogiem. W każdej chwili możesz rozkazać zabić dowolną osobę w królestwie. Ale dlaczego miałbym to zrobić? Nie zabiłbym dobrej osoby. Z pewnością to

rozumieją. Siri odchyliła się i oparła na miękkim łożu. Za jej plecami, w kominku, trzaskał ogień. –Ja już to zrozumiałam – powiedziała. – Ale nikt inny nie ma o tym pojęcia. Nie znają cię. Wiedzą tylko, jaki jesteś potężny. I dlatego się boją. I dlatego wciąż okazują ci szacunek. Czyli ty mnie nie szanujesz? – zapytał po chwili zastanowienia. –Oczywiście, że szanuję. – Westchnęła. – Ja po prostu zawsze miałam kłopot z dostosowaniem się do

zasad. Jeśli ktoś mi każe coś zrobić, zazwyczaj postępuję na odwrót. To bardzo dziwne. Wydawało mi się, że wszyscy robią to, co się im każe. –Coś mi mówi, że niedługo się przekonasz, że większość ludzi wcale się tak nie zachowuje – odparła, uśmiechając się. Ale przez to można napytać sobie biedy. –To kapłani cię tego nauczyli? Pokręcił głową, po czym wyciągnął rękę i sięgnął po książkę. Zbiór bajek dla dzieci. Zawsze zabierał ją ze sobą.

Po sposobie, w jaki gładził okładkę, dziewczyna widziała, że książeczka jest dla niego bardzo cenna. To zapewne jego jedyna prawdziwa własność, pomyślała. Wszystko inne codziennie mu zabierają i zastępują czymś innym następnego ranka Ta książka. Kiedy byłem mały, czytała mi z niej matka. Nauczyłem się tych baśni na pamięć, jeszcze zanim mi ją odebrano. Tu są opowieści o wielu dzieciach, które były nieposłuszne. I często pożerają je potwory. –Doprawdy? – Dziewczyna się uśmiechnęła.

Nie bój się. Matka wyjaśniła mi, że potwory nie istnieją. Ale pamiętam lekcje jakie dały mi te baśnie. Posłószeństwo jest dobre. Ludzi należy dobrze traktować. Nie wychodzić samemu do dżungli. Nie kłamać. Nie krzywdzić innych. Siri uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Wszystko, czego Susebron się w życiu nauczył, pochodziło albo z moralizujących, ludowych baśni, albo od kapłanów, którzy podsuwali mu akurat taką ilość wiedzy, by stał się posłuszną ich woli marionetką. Kiedy już to zrozumiała, okazało się, że nietrudno jest przeniknąć tego uczciwego, prostolinijnego człowieka.

Tylko dlaczego odrzucił wszystko, w co do tej pory wierzył, i poprosił, by go uczyła? Czy naprawdę chciał trzymać swe nowe umiejętności w tajemnicy przed ludźmi, którym dotąd przez całe życie ufał i był posłuszny? Nie, nie mógł być aż tak niewinny jak się wydawało. –Te baśnie – podjęła dziewczyna. – Twoja chęć, by wszystkich dobrze traktować. Czy to właśnie dlatego… nie wziąłeś mnie którejś z tych pierwszych nocy? Nie wziąłem cię? Nie rozumiem. Siri zalała się rumieńcem, a jej włosy

stały się natychmiast płomiennie rude. –Dlaczego po prostu tylko tam siedziałeś? Bo nie wiedziałem, co innego mógłbym zrobić. Wiedziałem, że musimy mieć dziecko, więc siedziałem i czekałem aż się pojawi. Myślę, że coś robimy źle. Dziecka jeszcze nie ma. Siri zamarła i zamrugała gwałtownie. Przecież to niemożliwe… –Nie wiesz, skąd się biorą dzieci? W bajkach - napisał - mężczyzna i kobieta spędzają ze sobą noc. Potem mają dzieci. Spędziliśmy ze sobą wiele

nocy, a mimo to nie mamy żadnego dziecka. –I nikt dotąd – żaden z twoich kapłanów – nie wytłumaczył ci, jak to się robi? Nie. A jak to się robi? Przez chwilę siedziała w milczeniu. Nie, postanowiła, czując jak jej rumieniec ciemnieje jeszcze bardziej. Ja z nim tej rozmowy nie przeprowadzę. –Zajmiemy się tą sprawą innym razem.

Muszę przyznać, że pierwszej nocy, kiedy tu przyszłaś, poczułem się bardzo dziwnie. Bardzo się ciebie bałem. Dziewczyna uśmiechnęła się, wspominając własne przerażenie. Wówczas nawet nie przyszło jej do głowy, że i on może się bać. Bo niby czego miałby się bać? Był przecież Królem-Bogiem. –Czyli – spytała, stukając palcem w narzutę na łożu – nigdy nie zaprowadzono cię do innej kobiety? Nie. Obejrzałem cię nagą z wielkim zainteresowaniem.

Znów się zarumieniła, a jej włosy postanowiły już pozostać czerwone. –Nie o to pytałam – rzuciła śpiesznie. – Pytałam o inne kobiety. Nałożnice? Konkubiny? Nic? Nie. –Naprawdę strasznie się boją, że mógłbyś spłodzić dziecko. Dlaczego tak myślisz? Przecież przysłali cię do mnie. –Tak, po pięćdziesięciu latach rządów – przypomniała Siri. – I to w bardzo starannie kontrolowanych warunkach,

kiedy mógłbyś począć dziecko królewskiej krwi. Niebieskopalcy uważa, że to dziecko mogłoby stanowić dla nas zagrożenie. Nie rozumiem, dlaczego. Wszyscy tego chcą. Muszę mieć następcę. –Tylko po co? Wciąż wyglądasz, jakbyś miał ledwie dwadzieścia lat. BioChroma opóźnia nadejście twojej starości. Bez następcy tronu jest zagrożone całe królestwo. Gdybym nagle zginął, Hallandren nie miałoby władcy. –A takie zagrożenie nie istniało przez

ostatnie pięćdziesiąt lat? Zawahał się, zmarszczył czoło i starannie wytarł tabliczkę. –Oni uważają, że niebezpieczeństwo grozi ci teraz – stwierdziła powoli Siri. – Ale nie może to być na przykład śmierć wskutek choroby. Przecież nawet ja wiem, że Powracający nie chorują. Nie jestem nawet pewna, czy się starzejecie. Nie wydaje mi się – odpowiedział KrólBóg. –W jaki sposób umarli poprzedni władcy Hallandren?

Było ich tylko czterech. Nie wiem, dlaczego umarli. –To znaczy, że przez kilkaset lat mieliście tylko czterech królów, z których wszyscy zginęli w tajemniczych okolicznościach… Mój ojciec umarł tak wcześnie, że zupełnie go nie pamiętam. Powiedziano mi, że oddał życie za królestwo, że wykorzystał swój BioChromatyczny Oddech – co potrafią wszyscy Powracający – by wyleczyć straszliwą chorobę. Reszta bogów może uleczyć tylko jedną osobę, ale Król-Bóg może uzdrowić wielu ludzi naraz. Tak mi powiedziano.

–W takim razie ta historia musiała zostać gdzieś zapisana – zauważyła dziewczyna. – Zapewne w księgach historycznych, których kapłani tak pilnie strzegą. Przykro mi, że nie pozwolili ci ich przeczytać. Machnęła ręką. –Ten pomysł i tak nie miał większych szans na realizację. Muszę wymyślić jakiś inny sposób na poznanie dziejów Hallandren. Urodzenie dziecka ściągnie na mnie niebezpieczeństwo, zastanawiała się.

Tak powiedział Niebieskopalcy. Więc zagrożenie życia powstanie dopiero wtedy, kiedy pojawi się dziedzic tronu. Niebieskopalcy mówił, że i Susebron będzie wtedy zagrożony. Brzmi to tak, jakby groźni byli dla nas sami kapłani. Ale dlaczego mieliby chcieć skrzywdzić własnego boga? Rzuciła okiem na władcę, który z przejęciem przerzucał stronice swej książki z baśniami. Uśmiechnęła się, widząc skupienie, z jakim odcyfrowywał kolejne akapity. Cóż, myślała dalej. Biorąc pod uwagę jego znajomość spraw męskodamskich, posiadanie potomstwa w

najbliższej przyszłości raczej nam nie grozi. Oczywiście pozostawało jeszcze jedno zmartwienie – brak dziecka mógł się okazać równie groźny, jak jego narodziny.

25

Vivenna szła ulicą wśród tłumu mieszkańców T’Telir. Męczyło ją przeczucie, że wszyscy przechodnie doskonale wiedzą, kim jest. Zdusiła je. Tak naprawdę to, że Thame – który pochodził z jej rodzinnego miasta – zdołał ją odnaleźć, było jednym wielkim przypadkiem. A żadna z mijających ją osób nie miała najmniejszej możliwości, by powiązać dziewczynę z ewentualnie

zasłyszanymi plotkami. Zwłaszcza, biorąc pod uwagę strój Vivienny. Jej suknia pobłyskiwała wyjątkowo nieskromną żółcią i czerwienią. Ten strój był jedynym, jaki udało się znaleźć Parlinowi i Tonk Fahowi. który spełniał jej surowe wytyczne co do przyzwoitości. Rurkowata sukienka była wykonana na zagraniczną modłę, krój pochodził z Tedradel, zza Morza Wewnętrznego. sięgała niemal kolan i, choć uwydatniała piersi, to dekolt zakrywała niemal po szyję. Także i rękawy były długie. Dziewczyna zauważyła jednak, że

sama buńczucznie rzuca czasem spojrzenia na inne kobiety, noszące luźne krótkie spódnice i pozbawione rękawów bluzki. Tyle odsłoniętego ciała musiało wywoływać zgorszenie, ale w takim upale i przy panującej na wybrzeżu wilgotności, Vivenna rozumiała dlaczego się tak ubierają. Po spędzonym w T'Telir miesiącu nauczyła się też poruszać wśród przelewających się ulicami ludzkich rzek. Wciąż nie była pewna, czy chce wychodzić z domu, ale Denth okazał się nieustępliwy. –Wiesz, co najgorszego może spotkać najemnika wynajętego do ochrony? –

spytał jakiś czas temu. – Jeśli chroniona osoba zostanie zabita, kiedy go przy niej nie będzie. Nie jest nas wielu, księżniczko. Możemy się albo rozdzielać i zostawiać cię w domu z jedną osobą na straży, albo możesz chodzić z nami. Osobiście wolałbym widzieć cię przy sobie i mieć na ciebie oko. Dlatego wychodziła. Ubrana w swój nowy strój, z rozpuszczonymi, powiewającymi za nią włosami w niezręcznej – i stanowczo nieidriańskiej – barwie słomy. Szła przez wybudowany na placu ogród, jakby wyszła na przechadzkę, udając przed wszystkimi, że nie czuje

zdenerwowania. Mieszkańcy T'Telir lubili ogrody – można je było znaleźć w wielkiej rozmaitości we wszystkich dzielnicach miasta. Tak naprawdę niemal całe T’Telir stanowiło jeden wielki park. Palmy i paprocie kołysały się na każdej ulicy, egzotyczne kwiaty rozkwitały przez cały rok. Na placu spotykały się ze sobą cztery ulice, tworząc coś na kształt szachownicy, na której polach pyszniły się rośliny. Na każdym z tych pól rosło około tuzina rozmaitych palm. Budynki otaczające ogrody były bardziej wystawne niż te w okolicach nieodległego targu. Mijało ich wielu przechodniów, lecz starali się trzymać

wyłożonych kamiennymi płytami chodników, ponieważ często jeździły tu powozy. Znajdowali się w bogatej dzielnicy handlowej. Nie było tu namiotów i straganów. Artystów ulicznych także nie spotykało się zbyt często. Sklepy były droższe i sprzedawały towary lepszej jakości. Vivenna szła wzdłuż północnozachodniej granicy ogrodu. Po prawej jej ręce rosły paprocie i trawa. Z lewej miała witryny pełne dziwnych, drogich i rzecz jasna kolorowych towarów. Parlin z Tonk Fahem przyglądali się im ciekawie. Na ramieniu Parlina siedziała małpka, a do swego zielonego kapelusza dołożył

– jak zwykle ostatnio – czerwoną kamizelkę. Dziewczynę wciąż zastanawiał fakt, że choć tropiciel był w T'Telir jeszcze bardziej nie na miejscu od niej, to zwracał na siebie stanowczo mniej uwagi. Vivenna szła dalej. Perełka kroczyła nieco za nią, skryta gdzieś w tłumie. Kobieta była w tym dobra – Vivenna zauważała ją bardzo rzadko, a i to dlatego, że wiedziała gdzie patrzeć. Dentha nie widziała natomiast wcale. Był gdzieś w pobliżu, ale krył się tak, że niepodobna było go spostrzec. Dotarła do końca ulicy i zawróciła. Wtedy zauważyła Ciołka. Nieżywy stał nieruchomo, niemal jak jeden ze

zdobiących ogrody posągów D'Denirów. Beznamiętnie przyglądał się tętniącej na ulicy ciżbie. Większość przechodniów nie zwracała na niego uwagi. Denth miał rację. Nieżywych nie było w mieście wielu, ale nie stanowili też rzadkości. Kilku szło właśnie po rynku, niosąc zakupy swych właścicieli. Żaden z nich jednak nie był tak wysoki ani muskularny jak Ciołek – Nieżywi różnili się między sobą tak samo jak ludzie. Część z nich pilnowała sklepów. Inni pakowali zakupione produkty. Zamiatali chodniki. Byli wszędzie.

Idąc dalej, w pewnej chwili zauważyła Perełkę. Najemniczka minęła ją w tłumie. Jak ona to robi? Wygląda tak swobodnie, przemknęło Vivennie przez głowę. Wszyscy najemnicy wydawali się tak zrelaksowani, jakby się wybrali na świąteczny piknik. Nie myśleć o niebezpieczeństwie, powiedziała sobie i zacisnęła pięści. Skupiła się na ogrodach. W głębi ducha zawsze zazdrościła ich nieco mieszkańcom T’Telir. Ludzie siadywali wygodnie wyciągnięci na trawie, wylegiwali się w cieniu drzew, przyglądali się roześmianym, dokazującym dzieciom. Posągi D'Denirów stały w ponurym szeregu,

z uniesionymi rękami i bronią w gotowości, jakby strzegąc spokoju wypoczywających. Drzewa pięły się wysoko ku niebu i rozpościerały gałęzie, na których rosły dziwne kwiatowe kiście. W donicach i na klombach kwitły ozdobne rośliny o szerokich płatkach: niektóre były prawdziwymi Łzami Edgliego. Austre umieścił kwiaty dokładnie tam, gdzie chciał. Ścinanie ich i przesadzanie, albo korzystanie z nich do ozdoby domów i mieszkań, było grzeszną ostentacją. Ale czy było też ostentacją sadzenie ich pośrodku miasta, gdzie każdy mógł się nimi nacieszyć? Odwróciła się. Dzięki

BioChromie wciąż jednak wyczuwała piękno. Liczba przechodzących obok niej ludzi sprawiała, że dziewczyna czuła w Piersi coś przypominającego bzyczenie pszczół. Nic dziwnego, że lubią mieszkać tak blisko siebie, pomyślała, przyglądając się klombowi, na którym kwiaty zostały zasadzone w koncentrycznych kręgach; te jaśniejsze gromadziły się w centrum. A jeśli żyje się w takim ścisku, przyrodę można podziwiać tylko wtedy, gdy się ją sprowadzi do miasta. –Pali się! Pożar! Na pomoc!

Vivenna zawirowała na pięcie, jak niemal wszyscy przechodnie. Budynek, przed którym wcześniej stali Parlin i Tonk Fah, pożerały płomienie. Vivenna nie przyglądała się mu, lecz spojrzała w głąb ogrodów Większość przebywających w nich ludzi przyglądała się w oszołomieniu kłębom czarnego dymu. Sposób na odwrócenie uwagi numer jeden. Ludzie rzucili się na pomoc, przebiegali przez ulicę, zmuszając powozy do gwałtownego hamowania. W tej chwili ruszył naprzód Ciołek. Wmieszał się w tłum, a po chwili

uderzył kijem końską nogę. Vivenna nie słyszała trzasku łamanej kości, ale zobaczyła, jak zwierzę pada i panicznie rży, ciągnąc za sobą powóz. Z dachu pojazdu spadł kufer. Powóz należał do niejakiego Nanrovaha, wysokiego kapłana Zwiastuna Ciszy. Informatorzy Dentha utrzymywali, że właśnie dziś będzie przewozić kosztowności. Nawet jeśli to okazałoby się nieprawdą, napad na tak ważną osobę zawsze zwracał uwagę. Kufer uderzył o bruk. I – co stanowiło szczęśliwy zbieg okoliczności – roztrzaskał się, sypiąc dokoła złotymi monetami.

Sposób na odwrócenie uwagi numer dwa. Vivenna dostrzegła Perełkę. Kobieta stała po drugiej stronie powozu. Spojrzała na dziewczynę i skinęła głową. Czas ruszać. Ludzie biegli albo ku leżącym na ulicy złotym monetom, albo w stronę płonącego budynku. Vivenna odeszła. W pobliżu Denth z bandą złodziei obrabowywał właśnie jeden ze sklepów. Skradzione towary zamierzali oddać złodziejom. Księżniczce zależało tylko na tym, by te towary zniknęły. Gdy odchodziła, dołączyli do niej Perełka i Parlin. Ze zdziwieniem

stwierdziła, że serce łomoce jej jak oszalałe. A przecież prawie nic się nie stało. Nie znalazła się w poważnym niebezpieczeństwie. Nastąpiło tylko kilka „wypadków". I o to właśnie chodziło.

***

Minęło już kilka godzin, a Denth i

Tonk Fah nadal nie wrócili do domu. Vivenna siedziała w milczeniu na nowym stołku, złożywszy dłonie na kolanach. Stołek był zielony. Brąz najwyraźniej nie wchodził w tym mieście w grę. –Która godzina? – spytała dziewczyna. –Nie wiem – syknęła Perełka, która stała przy oknie i wyglądała na ulicę. Cierpliwości, powtarzała sobie księżniczka. To nie jej wina, że jest tak drażliwa. Przecież odebrano jej Oddech. –Czy nie powinni już wrócić? – spytała spokojnie Vivenna.

–Możliwe. – Perełka wzruszyła ramionami. – To zależy, czy nie ukryli się w którymś z naszych mieszkań. Pewnie chcą, by wszystko się uspokoiło. –Rozumiem. Jak myślisz, jak długo powinniśmy czekać? –Tak długo, jak będzie trzeba – odparła Perełka. – Słuchaj, mogłabyś przestać się do mnie odzywać? Byłabym ci bardzo wdzięczna. – Odwróciła się na powrót do okna. Vivenna zesztywniała, urażona. Cierpliwości! – pomyślała. Zrozum jej

sytuację. Tego uczy Pięć Wizji. Wstała, cicho podeszła do Perełki i położyła jej dłoń na ramieniu. Najemniczka natychmiast podskoczyła. Ludzie pozbawieni Oddechu mieli kłopoty z wyczuwaniem bliskości innych. –Nie przejmuj się – powiedziała Vivenna. – Ja naprawdę rozumiem. –Rozumiesz? – spytała Perełka. – Co takiego niby rozumiesz? –Odebrano ci Oddech – wyjaśniła księżniczka. – Do czegoś takiego nikt nie ma prawa.

Vivenna się uśmiechnęła, po czym odwróciła się i ruszyła ku schodom. Perełka wybuchnęła śmiechem. Dziewczyna zatrzymała się i obejrzała. –Myślisz, że mnie rozumiesz? – rzuciła najemniczka. – Może nawet litujesz się nade mną, ponieważ jestem Bezbarwna? –Twoi rodzice nie mieli prawa tego robić. –Moi rodzice byli wiernymi sługami Króla-Boga – odparła Perełka. – Mój Oddech trafił bezpośrednio do niego. To większy zaszczyt, niż

kiedykolwiek będziesz w stanie zrozumieć. Vivenna stała przez chwilę w bezruchu, próbując pojąć słowa najemniczki. –Wierzysz w Opalizujące Odcienie? –Oczywiście, że tak – powiedziała Perełka. – W końcu pochodzę z Hallandren, prawda? –Ale reszta… –Tonk Fah urodził się w Pahn Kahl – rzuciła kobieta. – Kolory mi świadkiem, że nie mam pojęcia skąd

się wziął Denth. Ale ja przyszłam oświat w T’Telir. –Na pewno jednak nie czcisz tych tak zwanych bogów – powiedziała Vivenna. – Nie możesz, po tym, co ci wyrządzono. –Wyrządzono mi? Trzeba ci wiedzieć, że oddałam swój Oddech dobrowolnie. –Przecież byłaś tylko dzieckiem! –Miałam jedenaście lat i rodzice pozostawili mi wybór. I dokonałam słusznego. Ojciec był zatrudniony w farbiarni, ale pośliznął się i przewrócił. Kontuzja pleców nie pozwoliła mu

dłużej pracować, a ja miałam pięcioro braci i sióstr. Wiesz, jak to jest patrzeć na głodujące rodzeństwo? Moi rodzice sprzedali swoje Oddechy lata wcześniej, żeby zdobyć pieniądze na założenie interesu. A po sprzedaży mojego dostaliśmy dodatkowo tyle złota, że mogliśmy za nie przeżyć niemal cały rok! –Duszy nie można wycenić – rzuciła Vivenna. – Wy… –Nie osądzaj mnie! – warknęła Perełka. – Niech cię Widma Kalada, kobieto. Byłam dumna z tego, że sprzedałam swój Oddech. Nadal jestem. Część mnie żyje teraz w

Królu-Bogu. Dzięki mnie on wciąż żyje. Należę do tego królestwa w sposób, jakiego dostąpiło tylko niewielu. Najemniczka pokręciła głową i odwróciła się. –Dlatego właśnie tak mnie irytujecie, wy, Idrianie. Ta wasza duma i przekonanie o własnej racji. Gdyby twój bóg poprosił cię o Oddech – albo o Oddech twojego dziecka – nie zrobiłabyś tego? Oddajecie własne dzieci, by zostały mnichami, zmuszacie je do służalczego życia, prawda? I uważacie to za oznakę wiary. Ale gdy my robimy coś dla

naszych bogów, zadzieracie nosy i nazywacie nas bluźniercami. Vivenna otworzyła usta, ale nie była w stanie odpowiedzieć. Choć wciąż uważała, że odsyłanie dzieci do duchownego życia jest przecież czymś innym. –Prawda, poświęcamy się dla naszych bogów – ciągnęła Perełka, spoglądając za okno. – Ale to wcale nie oznacza, że oni nas wykorzystują –Dzięki temu, co zrobiłam, moja rodzina otrzymała błogosławieństwo. Nie tylko zarobiliśmy pieniądze, które uratowały nas przed głodem. Stało się

coś więcej. Niedługo potem wyzdrowiał mój ojciec i po kilku latach znów zaczęliśmy produkować farby. Moi bracia wciąż prowadzą ten zakład. Nie musisz wierzyć że to cuda. Możesz uznać to wszystko za czysty przypadek, skoro tak wolisz. Ale nie lituj się nade mną z powodu mojej wiary. I nie uznawaj się za lepszą tylko dlatego, że sama wierzysz w coś innego. Vivenna zamknęła usta. Nie było sensu się spierać. Najemniczka nie chciała jej współczucia. Księżniczka weszła po schodach na górę.

***

Kilka godzin później zaczęło się ściemniać. Vivenna stała na balkonie na pierwszym piętrze i spoglądała na miasto. Na ich ulicy większość budynków miała od frontu balkony. Było to może pretensjonalne i ostentacyjne, ale T'Telir widać było z nich bardzo dobrze. Miasto lśniło. W szerszych alejach, wzdłuż chodników, stały zawieszone na długich tyczkach

latarnie. Strażnicy miejscy zapalali je co noc. Własne oświetlenie miało również wiele domów. Vivenna nie mogła uwierzyć, ile w ten sposób marnuje się oliwy i świec. Z drugiej strony wiedziała, że bliskość Morza Wewnętrznego sprawia, że oliwa jest w Hallandren tańsza niż w jej rodzinnych górach. Wciąż nie wiedziała co myśleć o wybuchu najemniczki. Jak to możliwe, by ktoś czuł się dumny dlatego, że skradziono mu Oddech i nakarmiono nim chciwego Powracającego? Ton głosu Perełki wskazywał, że mówiła szczerze. Z pewnością przemyślała to wszystko już wcześniej. I z pewnością

była to zwykła racjonalizacja wypadków, z którymi musiała żyć. Vivenna czuła się jak w pułapce. Pięć Wizji uczyło, że musi się starać zrozumieć innych. Że nie powinna stawiać się ponad bliźnimi. Ale z drugiej strony wyznawcy austryzmu po prostu wiedzieli, że to, co zrobiła najemniczka, jest zwykłym świętokradztwem. I obie te kwestie stały ze sobą w sprzeczności. Jeśli uzna, że Perełka postąpiła źle, wywyższy się nad nią. A jeśli przyzna, że kobieta ma rację, zaprzeczy własnemu austryzmowi. Niektórzy zapewne uznaliby jej

rozterki za śmiechu warte, ale Vivenna przez całe życie starała się żyć zgodnie z nakazami religii. I wiedziała, że aby przetrwać w heretyckim Hallandren, musi stać się jeszcze bardziej żarliwa. Heretyckim. Czy nie wywyższała się ponad mieszkańców Hallandren Przez samo określanie ich tym słowem? Ale przecież oni byli heretykami. Nie mogła uznać Powracających za prawdziwych bogów. Zaczęło się jej wydawać, że przyjęcie jakiejkolwiek religii oznacza nieuchronne wpadnięcie w pułapkę arogancji. Może więc zasłużyła sobie na wszystko, co usłyszała od

najemniczki? Ktoś się zbliżał. Vivenna odwróciła się i zobaczyła Dentha, który otworzył drewniane drzwi i wyszedł na balkon. –Wróciliśmy – powiedział. –Wiem – rzuciła, wciąż patrząc na usiane migocącymi punkcikami świateł miasto. – Chwilę temu wyczułam, że wchodzicie do budynku. Zachichotał i stanął obok dziewczyny. –Wciąż zapominam, że posiadasz tyle Oddechów, księżniczko. Nigdy z nich nie korzystasz.

Poza tym, że wyczuwam bliskość innych ludzi, pomyślała. Ale na to nie mam żadnego wpływu. –Poznaję tę twoją zmartwioną minę – zauważył najemnik. – Niepokoi cię, że nie realizujemy planów wystarczająco szybko? Pokręciła głową. –Martwię się zupełnie czymś innym, Denth. –Pewnie nie powinniśmy zostawiać cię na tak długo sam na sam z Perełką. Mam nadzieję, że nie dopiekła ci zanadto?

Vivenna nie odpowiedziała. Westchnęła i spojrzała mu w oczy. –Jak wam poszło? – spytała. –Idealnie – odpowiedział Denth. – Kiedy zajęliśmy się sklepem, nikt nie zwrócił na nas uwagi. Straże wystawiali tylko na noc, musi być im teraz strasznie głupio, że obrabowaliśmy ich w środku dnia. –Nadal nie rozumiem, co nam z tego przyjdzie – powiedziała. – Przecież to był sklep z przyprawami. –Nie chodziło o sam sklep – sprostował Denth – tylko o jego

magazyny. Zniszczyliśmy albo wywieźliśmy wszystkie beczki soli, które trzymali w piwnicy. Ten kupiec jest jednym z trzech w mieście, którzy hurtowo handlują solą. Większość pozostałych handlarzy kupowała ją właśnie od niego. –Rozumiem… Ale sól? – spytała Vivenna. – Jaki to ma sens? –A jak gorąco dziś było? – odpowiedział pytaniem najemnik. Vivenna wzruszyła ramionami. –Stanowczo za gorąco.

–A co dzieje się z mięsem, kiedy jest za gorąco? –Gnije – odparła dziewczyna. – Ale przecież nie trzeba używać do konserwacji mięsa soli. Zamiast niej można… –Masz na myśli lód? – spytał Denth i zachichotał. – Nie, nie tutaj, księżniczko. Jeśli chcesz zakonserwować mięso w Hallandren, musisz je zasypać solą. A gdyby armia musiała wieźć ze sobą ryby z Morza wewnętrznego aż do Idris… Vivenna się uśmiechnęła.

–Złodzieje, z którymi dokonaliśmy tego napadu, wywiozą zrabowaną sól z Hallandren – podjął Denth. – Przemycą ją do odległych królestw, gdzie będą mogli ją sprzedać. Zanim wybuchnie wojna, korona będzie miała poważny problem z zaopatrzeniem wojska w mięso. To niby niewielki atak, ale wszystko razem powinno przynieść zamierzony skutek. –Dziękuję – powiedziała dziewczyna. –Nie dziękuj. – Najemnik pokręcił głową. – Lepiej nam zapłać. Vivenna skinęła głową. Przez chwilę milczeli i spoglądali na miasto.

–Czy Perełka naprawdę wierzy w Opalizujące Odcienie? – spytała wreszcie dziewczyna. –Tak gorąco, jak Tonk Fah uwielbia drzemać – odpowiedział Denth. Przyjrzał się księżniczce uważniej. – Nie pokłóciłyście się o to, prawda? –Nie do końca. Denth gwizdnął. –I nadal stoisz o własnych siłach? Będę musiał jej podziękować za wstrzemięźliwość. –Jak ona może w to wszystko

wierzyć? – Vivenna nie rezygnowała. Denth wzruszył ramionami. –Mnie to też wydaje się zupełnie dobrą religią. Przynajmniej można zobaczyć swoich bogów na własne oczy. Można z nimi rozmawiać, przyjrzeć się ich blaskowi. Wcale nietrudno to zrozumieć. –Ale przecież ona pracuje dla Idrianki – zauważyła Vivenna. – Stara się utrudnić prowadzenie wojny własnym bogom. A powóz, który dziś przewróciliśmy, należał do kapłana. –I to bardzo ważnego kapłana –

przyznał ze śmiechem Denth. – Ech, księżniczko. To akurat trudniejsze do zrozumienia. Mam na myśli sposób myślenia najemnika. Płaci się nam za to, byśmy pewne rzeczy robili, ale to nie my je robimy. To wy je robicie. My jesteśmy tylko narzędziami. –Narzędziami, które służą walce z bogami Hallandren. –To nie jest dla nas powód, by przestać wierzyć – odpowiedział Denth. – Oddzielanie własnego życia od pracy wychodzi nam świetnie. Może to właśnie dlatego ludzie nas tak nie cierpią. Nie rozumieją, że jeśli nawet zabijemy na polu bitwy

przyjaciela, nie stajemy się przez to zdrajcami. Robimy tylko to, za co nam płacą. Jak wszyscy. –To co innego – powiedziała dziewczyna. Denth po raz kolejny wzruszył ramionami. –Uważasz, że kowal zastanawia się nad tym, czy wykonany przez niego miecz posłuży uśmierceniu jego przyjaciela? Vivenna spojrzała na rozświetlone miasto i pomyślała o ludziach, którzy w nim żyli. O ich odmiennych

wyznaniach, różnych sposobach myślenia, rozmaitych sprzecznościach życia. Może nie była jedyną osobą na świecie, która starała się uwierzyć, że dwie pozornie sprzeczne ze sobą rzeczy są w istocie jedną i tą samą? –A ty, Denth? – zapytała. – Wierzysz w to, co ona? –Nie, na bogów – odparł. –W co zatem? –Nie jestem zbyt religijny – odpowiedział. – Już od jakiegoś czasu nie.

–A twoja rodzina? – spytała dziewczyna. – W co wierzyli rodzice? –Nie mam już nikogo. Byli wyznawcami dawno zapomnianych religii. Nigdy nie poszedłem w ich ślady. Vivenna zmarszczyła brwi. –Przecież musisz w coś wierzyć. Jeśli nie w religię, to w kogoś, albo w jakiś sposób życia. –Kiedyś tak. –Naprawdę zawsze musisz odpowiadać tak mgliście?

Rzucił na nią okiem. –Tak – odparł. – Może tylko z wyjątkiem odpowiedzi na to pytanie. Uniosła oczy ku niebu. Najemnik oparł się na poręczy. –W co wierzyłem… – zaczął. – Nie wiem, czy zrozumiałabyś to, ani nawet czy chciałabyś mnie wysłuchać, gdybym ci o tym opowiedział. –Wciąż mówisz, że zależy ci na pieniądzach – powiedziała. – Ale to nieprawda. Widziałam księgi rachunkowe Lemeksa. Nie płacił wam

zbyt dobrze. Na pewno nie tyle, ile się spodziewałam. Poza tym, gdybyś tylko chciał, mógłbyś zrabować złoto z powozu tego kapłana. Poszłoby wam to o wiele łatwiej niż kradzież soli. Denth nie odpowiedział. –Nie służysz żadnemu znanemu mi królestwu ani królowi – ciągnęła. – Jesteś lepszym szermierzem niż zwykli rzezimieszkowie. Zapewne lepszym od wszystkich. Inaczej nie zaimponowałbyś tak łatwo przywódcy półświatka. Gdybyś zajął się nauką fechtunku, zyskałbyś sławę, uczniów i nagrody zdobyte w sportowych pojedynkach. Twierdzisz, że jesteś

posłuszny pracodawcy, ale o wiele częściej wydajesz rozkazy niż je wykonujesz. Zresztą, skoro nie zależy ci na złocie, cała ta gadanina o pracy to najpewniej tylko przykrywka. Urwała. –Tak naprawdę – podjęła po chwili – jedynym momentem, w którym zauważyłam w tobie ślad jakichkolwiek uczuć, była chwila, gdy rozmawialiście o tym człowieku, o Vasherze. O tym z mieczem. Na dźwięk tego imienia Denth wyraźnie się spiął.

–Kim ty jesteś? – spytała Vivenna. Spojrzał na nią twardym wzrokiem, po raz kolejny pokazując jej, że jowialny uśmiech był tylko maską. Szaradą. Miękką powłoką, zakrywającą twardą skałę. –Jestem najemnikiem – odparł. –No dobrze. – westchnęła. – Kim więc byłeś? –Nie chcesz tego wiedzieć – powiedział i odszedł ciężkim krokiem. Dziewczyna została sama na pogrążonym w mroku balkonie.

26

Dar Pieśni obudził się i od razu wstał z łóżka. Wyprostował się, przeciągnął i uśmiechnął. –Jaki piękny dzień – powiedział. Stojący pod ścianami komnaty słudzy spojrzeli na niego niepewnie. –No co? – Bóg rozprostował ramiona. – Chodźcie, ubieramy się. Służący ruszyli do pracy. Llarimar

pojawił się chwilę potem. Dar Pieśni często zastanawiał się, o jak wczesnej porze kapłan wstaje. Każdego ranka, gdy bóg się budził, Llarimar był już na miejscu. Wysoki kapłan przyjrzał mu się uważnie i uniósł brew. –Jesteś dziś rano w doskonałym nastroju, Wasza Miłość. Ranny ptaszek? Dar Pieśni wzruszył ramionami. –Po prostu poczułem, że już pora wstawać.

–Godzinę wcześniej niż zwykle. Powracający pochylił głowę, ułatwiając służącym zawiązanie szaty. –Naprawdę? –Tak, Wasza Miłość. –Patrzcie państwo – rzucił bóg i skinął głową wracającym po spełnieniu obowiązku sługom. –Czy zatem omówimy twoje sny? – spytał kapłan. Dar Pieśni zamarł. W głowie zobaczył kolejny obrazy z koszmaru. Deszcz.

Burza. Sztormy. I wspaniała, czerwona pantera. –Nie – odpowiedział i ruszył do drzwi. –Wasza Miłość… –O snach porozmawiamy kiedy indziej, Wiercipięto – powiedział Dar Pieśni. – Czeka nas ważna praca. –Znowu? Dar Pieśni uśmiechnął się, zatrzymał w wyjściu i odwrócił. –Chcę wrócić do pałacu Gwiazdy. –Ale po co?

–Nie wiem – oświadczył radośnie bóg. Llarimar westchnął. –Znakomicie, Wasza Miłość. Ale czy możemy przynajmniej obejrzeć przedtem kilka dzieł sztuki? Ludzie zapłacili poważne pieniądze, by poznać twoją opinię. Niektórzy czekają już bardzo długo. –No dobrze – zgodził się Dar Pieśni. – Tylko bez marudzenia.

***

Dar Pieśni przyglądał się obrazowi. Czerwień na czerwieni, różnice między odcieniami były tak subtelne, że malarz musiał być osobą, która dostąpiła co najmniej Pierwszego Wywyższenia. Brutalne, przerażające karmazyny zderzające się ze sobą niczym fale – fale, które tylko nieznacznie przypominały ludzi, a mimo to w jakiś sposób sprawiały, że myśl wędrowała ku walczącym ze sobą armiom. I robiły to o wiele sugestywniej niż jakiekolwiek

realistyczne sceny batalistyczne. Chaos. Krwawiące rany na zakrwawionych mundurach, skrywających zalane krwią ciała. Czerwień była tak pełna przemocy. I była jego kolorem. Miał wrażenie, że sam znajduje się w tym obrazie – czuł, jak malowidło go porusza, dezorientuje, wciąga. Fale ludzi kierowały się ku jednej, centralnej postaci. Kobieta, ledwie tylko zarysowana kilkoma ugiętymi pociągnięciami pędzla. A mimo to wyraźna. Stała wyprostowana, jakby na szczycie wznoszącej się fali zmagających się ze sobą żołnierzy, uchwycona w ruchu, z odchyloną

głową i uniesioną ręką. Ręką, w której trzymała czarny miecz, tak czarny, że wokół niego ciemniało niebo. –Bitwa pod Wodospadem Zmierzchu – powiedział cicho Llarimar, stojący obok boga w białym korytarzu. – Ostatnie starcie Wielowojnia. Dar Pieśni skinął głową. W jakiś sposób wiedział to już wcześniej. Oblicza wielu żołnierzy zaznaczono szarością. Nieżywi. Wielowojnie było pierwszym konfliktem, w którym wykorzystano ich na większą skalę.

–Wiem, że nie przepadasz za bitewnymi scenami – dodał Llarimar. – Ale… –Podoba mi się – przerwał kapłanowi Powracający. – Bardzo mi się podoba. Llarimar umilkł. Dar Pieśni przyglądał się obrazowi i jego płynnej czerwieni. Wszystko zostało namalowane tak sprawnie, że pozwalało wojnę poczuć, a nie tylko obejrzeć. –Nie wiem, czy to nie jest najlepszy obraz, jaki kiedykolwiek się tu pojawił.

Kapłani stojący pod ścianą pomieszczenia zaczęli szybko notować. Llarimar patrzył na boga z niepokojem w oczach. –O co chodzi? – spytał Dar Pieśni. –Nic takiego – odpowiedział wysoki kapłan. –Wiercipięto… – Bóg przyjrzał mu się bacznie. Llarimar westchnął. –Nie mogę nic powiedzieć, Wasza Miłość. Nie mogę wpływać na twoją ocenę.

–Czyżby zbyt wielu bogów ostatnio chwaliło obrazy? – zapytał Dar Pieśni, raz jeszcze spoglądając na malowidło. Llarimar nie odpowiedział. –To na pewno nic takiego – stwierdził Powracający. – Po prostu nasza odpowiedź na dyskusje na dworze. –Prawdopodobnie – przytaknął kapłan. Teraz umilkł Dar Pieśni. Wiedział, że dla Llarimara to nie było „nic takiego". Według niego Dar Pieśni nie oceniał po prostu dzieła sztuki. Kapłan uważał, że bóg przepowiada

przyszłość. Cóż mogło zwiastować to, że podobała mu się scena batalistyczna, ukazana w dodatku za pomocą tak żywych, brutalnych barw? Czy była to reakcja na jego sny? Ale zeszłej nocy nie śnił przecież o wojnie. Ujrzał burzę, to prawda, ale to nie to samo. Nie powinienem był się odzywać, pomyślał. A jednak ocenianie dzieł sztuki było jedyną ważną rzeczą, jaką robił w życiu. Patrzył na ostre ślady pociągnięć pędzla. Każda z postaci była oddana sprawą tylko kilku maźnięć. Obraz był piękny. Czy wojna może być piękna?

Jak mógł dostrzegać piękno w tych szarych obliczach walczących pełnymi życia ciałami? W Nieżywych zabijających ludzi? Ta bitwa o niczym nie zdecydowała. Nie rozstrzygnęła wojny, mimo że zginął w niej przywódca Związku Pahn – królestw sprzymierzonych przeciwko Hallandren. Wielowojnie zakończyło się ostatecznie dzięki dyplomacji, a nie wskutek rozlewu krwi. Czy naprawdę zamierzamy zacząć to wszystko od nowa? – zastanawiał się Dar Pieśni, wciąż zahipnotyzowany pięknem malowidła. Czy to, co robię, doprowadzi nas do wojny?

Nie, odpowiedział sam sobie. Nie. Jestem po prostu ostrożny. Pomagam Porannej Rosie w przygotowaniach. To o wiele lepiej niż stać z boku i biernie przyglądać się wydarzeniom. Wielowojnie rozpoczęło się właśnie dlatego, że rodzina królewska nie zachowała ostrożności. Nie była przygotowana. Obraz wciąż go przyciągał. –Co to za miecz? – spytał Dar Pieśni. –Miecz? –Ten czarny – wyjaśnił bóg. – Trzyma go kobieta.

–Ja… Ja tu nie widzę żadnego miecza, Wasza Miłość – przyznał Llarimar. – Prawdę mówiąc, nie widzę też kobiety. Jedyne, co widzę, to szaleńcze pociągnięcia pędzla. –Sam powiedziałeś, że to bitwa pod Wodospadem Zmierzchu. –Taki jest tytuł tego obrazu, Wasza Miłość – odparł kapłan. – Pomyślałem, że tak samo jak ja nic na nim nie widzisz, więc podałem ci tytuł nadany przez malarza. Obaj zamilkli. Wreszcie Dar Pieśni odwrócił się i odszedł od malowidła.

–Na dziś dosyć już sztuki. – Zawahał się. – Nie palcie tego obrazu. Zachowam go w swojej kolekcji. Llarimar skinął głową. Dar Pieśni wyszedł z pałacu, starając się odzyskać poranną energię. Udało mu się – choć wspomnienie straszliwej i pięknej sceny nie odchodziło. Wymieszane z wizją z nocnego koszmaru, z porywistym wichrem i burzą. Ale nawet i to nie było w stanie popsuć mu nastroju. Coś się zmieniło. Coś go poruszyło. Na Dworze Bogów popełniono morderstwo.

Nie miał pojęcia, dlaczego to wydarzenie tak bardzo go zaintrygowało. Powinien przecież czuć raczej niepokój, lub uznać je za tragiczne i tyle, A mimo to… Przez całe życie wszystko dostawał na tacy. Odpowiedzi na pytania, rozrywki zaspokajające każdy jego kaprys. Niemal przypadkiem stał się żarłokiem. Nie miał tylko dwóch rzeczy: nie znał swej przeszłości i nie mógł opuszczać dworu. I nic nie zapowiadało, że to się w najbliższej przyszłości zmieni. Tutaj jednak – na dworze – w miejscu, w którym aż za wiele było bezpieczeństwa i wygody – coś się

popsuło. Jedna mała rzecz. Coś, co zignorowała większość Powracających. Nikogo to nie interesowało. Nikt się tym nie przejmował. Kto więc mógłby mieć coś przeciwko kilku jego pytaniom? –Zachowujesz się bardzo dziwnie, Wasza Miłość – powiedział Llarimar. Dogonił boga na trawiastym dziedzińcu, w towarzystwie śpieszących bezładnym stadkiem kapłanów, którzy bezskutecznie starali się rozpostrzeć wielki czerwony parasol. –Wiem – odparł Dar Pieśni. – Niemniej sądzę, że moglibyśmy obaj

podpisać się pod twierdzeniem, że ja zawsze zachowywałem się raczej dziwnie jak na boga. –Muszę przyznać, że to prawda. –Więc wynika z tego, że zachowuję się jak zwykle – zauważył Powracający. – Prawa wszechświata nie zmieniły się ani trochę. –Naprawdę wracamy do pałacu Gwiazdy Miłosierdzia? –Owszem. Myślisz, że będzie na nas z tego powodu zła? To mogłoby się okazać ciekawe.

Llarimar tylko westchnął. –Jesteś już gotowy, by porozmawiać o snach? Dar Pieśni nie odpowiedział od razu. Służący zdołali wreszcie rozłożyć parasol. –Śniła mi się burza – odezwał się wreszcie bóg. – Stałem wśród niej i nie miałem gdzie się skryć. Padał na mnie deszcz i szarpał mną wicher, odrzucał mnie w tył. Wiatr był tak porywisty i silny, że sama ziemia falowała w jego podmuchach. W oczach Llarimara pojawił się

niepokój. Kolejne zwiastuny wojny, pomyślał Dar Pieśni. A przynajmniej tak mi się wydaje. –Coś jeszcze? –Tak – przyznał bóg. – Czerwona pantera. Lśniła, odbijało się od niej światło, jakby była ze szkła albo czegoś podobnego. Czekała na deszczu. Kapłan przyjrzał mu się uważnie. –Czy ty to wszystko wymyślasz, Wasza Miłość?

–Co? Nie! Naprawdę mi się to przyśniło. Llarimar znowu westchnął, ale skinął głową w kierunku jednego z młodszych kapłanów, który podbiegł, by zanotować sen Powracającego. Niedługo potem stanęli przed pomarańczowo-złotym pałacem Gwiazdy Miłosierdzia. Dar Pieśni zatrzymał się przed budynkiem. Zdał sobie sprawę, że jak dotąd nigdy jeszcze nie odwiedził domu innego bóstwa, nie wysyłając tam uprzednio posłańca. –Czy chciałbyś, żebym posłał kogoś przodem, by cię zaanonsował, Wasza

Miłość? – spytał Llarimar. Bóg się zawahał. –Nie – odpowiedział po chwili namysłu, widząc dwóch wartowników strzegących głównego wejścia. Obaj byli o wiele lepiej umięśnieni od zwykłych sług i mieli przy sobie miecze. Wąskie, takie jakich używa się do pojedynków, stwierdził w duchu Dar Pieśni, choć nigdy czegoś takiego nie widział. Podszedł do jednego z mężczyzn. –Czy wasza pani jest u siebie?

–Obawiam się, że nie, Wasza Miłość – odpowiedział strażnik. – Wybrała się w odwiedziny do Wielkiej Matki. Wielka Matka, zastanowił się bóg. Jeszcze jedna osoba władająca Rozkazami dla Nieżywych. Czyżby to była sprawka Porannej Rosy? Zdecydował, że przyjdzie później – brakowało mu pogawędek z Matką, choć ona, niestety, darzyła go nieskrywaną niechęcią. –Ach – odpowiedział Powracający. – Cóż, chciałbym przyjrzeć się korytarzowi w tym pałacu. W miejscu, gdzie doszło do tej napaści.

Wartownicy wymienili się spojrzeniami. –Nie… jestem pewien, czy możemy ci na to pozwolić, Wasza Miłość. –Wiercipięto! – rzucił Dar Pieśni. – Czy mogą mi tego zabronić? –Tylko jeżeli otrzymali bezpośrednie polecenie od Gwiazdy Miłosierdzia. Dar Pieśni zwrócił się na powrót ku mężczyznom. Niechętnie ustąpili. –Nie dzieje się nic złego – zapewnił ich. – Sama prosiła mnie, żebym się tym zajął. Poniekąd. Idziesz,

Wiercipięto? Kapłan wszedł za nim do korytarza. Dar Pieśni raz jeszcze poczuł dziwne zadowolenie. Instynkty, o istnieniu których nie miał pojęcia, kazały mu dokładnie przeszukać miejsce śmierci nieszczęsnego sługi. Deski w podłodze zostały wymienione – jego wzmocniony Wywyższeniem wzrok z łatwością dostrzegał różnice pomiędzy starymi a nowymi Poszedł nieco dalej. Miejsce, w którym drewno zostało wyprane z kolorów, również naprawiono, szara deska zniknęła.

Ciekawe, zastanowił się. Ale nie niespodziewane. Ciekawe… czy są jeszcze inne takie ślady? Ruszył w głąb korytarza i odkrył kolejny kawałek nowej podłogi. Świeże deski tworzyły równy kwadrat. –Wasza Miłość? – rozległ się czyjś głos. Dar Pieśni podniósł wzrok i zobaczył tego samego, szorstkiego w obejściu, kapłana, z którym rozmawiał dzień wcześniej. Uśmiechnął się. –Ach, świetnie. Miałem nadzieję, że się pojawisz.

–Czuję się w tej sytuacji dość niezręcznie, Wasza Miłość – rzucił kapłan. –To podobno przechodzi, jeśli zje się dużo fig – odparł bóg. – Chciałbym pomówić ze strażnikami, którzy widzieli tamtej nocy włamywacza. –Ale dlaczego, Wasza Miłość? – spytał mężczyzna. –Dlatego że jestem ekscentrykiem – rzucił Dar Pieśni. – Poślij po nich. Muszę porozmawiać ze wszystkimi służącymi i strażnikami, którzy widzieli zabójcę.

–Wasza Miłość… – zaczął niepewnie kapłan. – Miejskie władze już się tym zajęły. Ustalono, że napastnik był złodziejem, który włamał się, by skraść należące do Gwiazdy Miłosierdzia dzieła sztuki. W tej chwili trwają intensywne… –Wiercipięto. – Powracający odwrócił się do swego kapłana. – Czy ten człowiek może zignorować moje polecenie? –Tylko wtedy, gdyby jego wykonanie zagrażało bezpieczeństwu jego duszy, Wasza Miłość – wyjaśnił Llarimar. Kapłan obrzucił ich obu wściekłym

spojrzeniem, po czym odwrócił się i kazał służącemu spełnić prośbę Powracającego. Bóg uklęknął. Widząc to, słudzy zaczęli szeptać z niepokojem. Widać było, że uważają, że bóg nie powinien się nawet pochylać. Dar Pieśni nie zwrócił na nich uwagi. Przyjrzał się kwadratowi ze świeżych desek. Był większy od pozostałych naprawionych miejsc. Również barwa drewna została dopasowana o wiele bardziej starannie. Odcienie różniły się tylko nieznacznie. Gdyby nie posiadał Oddechu – w znacznych ilościach – nie zauważyłby niczego.

Klapa, zrozumiał nagle. Kapłan bacznie się mu przyglądał. Ten fragment podłogi nie jest tak świeży jak tamte bliżej wejścia. Jest nowy w stosunku do całej podłogi. Przeszedł po podłodze na czworakach, rozmyślnie nie badając tajnego przejścia. Po raz kolejny instynkt podpowiedział mu, że powinien zachować swe odkrycie w tajemnicy. Dlaczego tak nagle stał się ostrożny? Czyżby to był wpływ jego pełnych przemocy koszmarów i wspomnienia niezwykłego obrazu? A może to było coś więcej? Miał wrażenie, że wydobywa coś z

najgłębszych zakamarków samego siebie, że odnalazł w sobie jakiś rodzaj świadomości, jakiej nigdy dotąd nie posiadał. Odsunął się od naruszonego fragmentu podłogi, udając, że nie zauważył klapy i że szuka kawałków materiału, które mogły zostać oddarte w trakcie walki. Po chwili znalazł nić, która musiała pochodzić z szaty służącego, i podniósł ją. Kapłan lekko się odprężył. A więc on wie o istnieniu tej klapy, przemknęło przez myśl Darowi Pieśni. I być może… wie też kim był

włamywacz. Przeszedł po podłodze nieco dalej, wywołując wyraźne zmieszanie służących, aż wreszcie zjawili się wszyscy mężczyźni, z którymi chciał rozmawiać. Dar Pieśni wstał – pozwolił swoim sługom otrzepać szatę z kurzu – i podszedł do nowo przybyłych. W korytarzu zebrał się już pokaźny tłumek i zrobiło się ciasno, więc bóg wyprowadził wszystkich na zalany słońcem dziedziniec. Przyjrzał się całej szóstce. –Przedstawcie się. Ty z lewej, jak się

nazywasz? –Gagaril – odpowiedział mężczyzna. –Przykro mi – rzucił bóg. Mężczyzna zalał się rumieńcem. –Otrzymałem to imię po ojcu, Wasza Miłość. –Raczej po tym, jak twój ojciec spędził zbyt dużo czasu w pobliskiej gospodzie. Ale dobrze, jaka była twoja rola w tym całym zamieszaniu? –Pilnowałem wejścia, kiedy pojawił się intruz.

–Byłeś sam? – spytał Dar Pieśni. –Nie – odezwał się inny mężczyzna. – Ja z nim byłem. –Świetnie. – Bóg skinął głową. – Wy dwaj, stańcie gdzieś tam. – Wskazał ręką na trawnik. Wartownicy popatrzyli po sobie i odeszli kawałek –Stańcie tak daleko, żebyście nie mogli nas słyszeć! – zawołał za nimi Powracający. Skinęli i głowami i odsunęli się bardziej. –W porządku – stwierdził Dar Pieśni i

popatrzył na zebranych. – A wy czterej? Kim jesteście? –Włamywacz zaatakował nas w korytarzu – powiedział jeden ze służących, wskazując na dwóch innych. – Cała trójka. I… jeszcze był z nami jeden. Ten, który został zabity. –To straszne nieszczęście – mruknął bóg i wskazał na inny fragment dziedzińca. – Pójdźcie tam. Zatrzymacie się dopiero, kiedy nie będziecie słyszeć naszych głosów. Tam zaczekajcie. Trójka służących kornie odeszła.

–Zostałeś ty – rzucił Dar Pieśni i, wspierając ręce na biodrach, przyjrzał się ostatniemu z wezwanych mężczyzn: niskiemu kapłanowi. –Ja widziałem uciekającego włamywacza, Wasza Miłość – oświadczył kapłan. – Wyglądałem przez okno. –Świetne wyczucie czasu – zauważył Dar Pieśni i wskazał mężczyźnie jeszcze inną część trawnika, wystarczająco oddaloną od pozostałych grupek. Kiedy i on odszedł, bóg zwrócił się do kapłana, który musiał być ich przełożonym.

–Powiedziałeś, że włamywacz posłużył się Nieżywym zwierzęciem? – przypomniał Powracający. –To była wiewiórka, Wasza Miłość – potwierdził kapłan. – Złapaliśmy ją. –Przynieś ją tutaj. –Wasza Miłość, to stworzenie jest dość niebezpieczne i… – Urwał, widząc minę boga, po czym machnął ręką na sługę. –Nie – rzucił Dar Pieśni. – Nie on. Pójdziesz i przyniesiesz mi ją osobiście.

Kapłan spojrzał na niego z niedowierzaniem. –Tak, tak. – Bóg zdawkowo machnął ręką. – Wiem. To ujma dla twojej godności. Może powinieneś się zastanowić nad zmianą wyznania na austryzm. Ale teraz już idź. Kapłan odszedł, złorzecząc pod nosem. –Wy – Dar Pieśni zwrócił się do swoich sług i kapłanów – zaczekać tutaj. Wyglądali na zrezygnowanych. Być może przywykli już do tego, że bóg

ostatnio niezbyt często korzysta z ich usług. –Chodź, Wiercipięto – powiedział Powracający i ruszył ku pierwszym odesłanym w odległą część dziedzińca mężczyznom. Llarimar podbiegł, by nadążyć za bogiem, który szedł ku strażnikom, sadząc wielkie, energiczne kroki. –Dobrze – zwrócił się do wartowników. – Mówcie, co widzieliście. –Podszedł nas, udając szaleńca, Wasza Miłość – odpowiedział strażnik. – Wyszedł z cienia,

mamrocąc niewyraźnie pod nosem, zataczał się. Ale tylko udawał. Kiedy już się zbliżył, powalił nas obu. –W jaki sposób? – spytał Dar Pieśni. –Chwycił mnie za gardło frędzlami Przebudzonego płaszcza – powiedział mężczyzna i skinął głową na towarzysza – a jego uderzył w brzuch rękojeścią miecza. Drugi strażnik uniósł koszulę i pokazał wielki siniec, po czym przechylił głowę, demonstrując drugie otarcie. –Przydusił nas obu – ciągnął pierwszy

mężczyzna. – Mnie tymi frędzlami, a Franowi stanął na szyi. Nic więcej nie pamiętamy. Kiedy się ocknęliśmy, już go nie było. –Przydusił was – powtórzył Dar Pieśni – ale nie zabił. Z rozmysłem pozbawił was przytomności? –Właśnie tak, Wasza Miłość – potwierdził strażnik. –Opiszcie tego włamywacza. –Był wysoki – podjął wartownik. – Miał krótką, źle utrzymaną brodę. Nie długą, ale i nie goloną od jakiegoś czasu.

–Nie był przy tym brudny ani nie cuchnął – dodał drugi. – Po prostu wyglądał jak ktoś, kto nie przykłada wagi do własnego wyglądu. Miał długie włosy, sięgały mu do ramion. One także od dawna nie widziały grzebienia. –Ubranie też miał znoszone – powiedział pierwszy. – Połatane, nic jaskrawego, ale też nie zupełnie czarne. Takie… bezbarwne. Kiedy teraz się nad tym zastanawiam, to wyglądał mi na obcokrajowca. –I był uzbrojony? – dopytał Dar Pieśni.

–Tak, miał ten miecz, którym mnie uderzył – odpowiedział drugi wartownik. – Wielkie ostrze. Ale nie był to zwykły miecz. Przypominał raczej taki, jakimi posługują się na wschodzie. Prosty i naprawdę długi. Ukrył go pod płaszczem, ale na pewno byśmy go zauważyli, gdyby nie szedł w tak dziwny sposób. Powracający skinął głową. –Dziękuję, zostańcie tutaj. –To bardzo zajmujące, Wasza Miłość – zauważył Llarimar – ale nie bardzo rozumiem, po co.

–Jestem po prostu ciekawy – odparł bóg. –Proszę o wybaczenie, Wasza Miłość – powiedział kapłan – ale jak dotąd nie wydawałeś się szczególnie ciekawską osobą. Dar Pieśni szedł przed siebie. Wszystko, co robił, robił bez zastanowienia. Wszystko przychodziło naturalnie. Podszedł do grupy służących. –Wy natknęliście się na niego w korytarzu, tak? – zwrócił się do mężczyzn.

Skinęli głowami. Jeden rzucił okiem w stronę pałacu Gwiazdy. Na trawniku przed budynkiem czekał barwny tłumek kapłanów i służących, zarówno bogini, jak i Dara Pieśni. –Powiedzcie mi, co się wtedy stało – poprosił bóg. –Szliśmy korytarzem dla służby – odezwał się jeden z nich. – Skończyliśmy akurat pracę i wybieraliśmy się do miejskiej tawerny. –I wtedy zobaczyliśmy kogoś w korytarzu – podjął drugi. – Nie wyglądał jak jeden z naszych.

–Opisz go – polecił bóg. –Wysoki mężczyzna – zaczął jeden, a pozostali pokiwali głowami. – Miał obszarpany płaszcz i brodę. Wyglądał dość niechlujnie. –Nie – sprostował inny sługa. – Ubranie było stare, ale nie brudne. Był po prostu zaniedbany. Dar Pieśni skinął głową. –Mówcie dalej. –Cóż, nie ma zbyt wiele do powiedzenia – odpowiedział kolejny służący. – Zaatakował nas. Na

biednego Taffa rzucił Przebudzoną linę, która go natychmiast spętała. Rariv i ja pobiegliśmy po pomoc. Lolan został. Powracający spojrzał na trzeciego sługę. –Zostałeś tam? Dlaczego? –Żeby pomóc Taffowi, oczywiście – odpowiedział mężczyzna. Kłamie, stwierdził w duchu Dar Pieśni. Jest zbyt zdenerwowany. –Naprawdę? – Podszedł bliżej do służącego.

Mężczyzna spuścił wzrok. –Cóż, przede wszystkim dlatego. No i intruz miał ten miecz… –Ach, właśnie – odezwał się inny. – Rzucił w nas mieczem. To było przedziwne. –Nie dobył go? – spytał Dar Pieśni. – Nie chwycił go do ręki, tylko rzucił nim w was? Pokręcili głowami. –Rzucił. Ostrze było wciąż w pochwie. Lolan go podniósł. – Myślałem, że będę mógł się nim posłużyć – wyjaśnił

Lolan. –Ciekawe – mruknął bóg. – Więc wy uciekliście? –Tak – przytaknął sługa. – A kiedy wróciliśmy z posiłkami, już po tym, jak uporaliśmy się z tą przeklętą wiewiórką, znaleźliśmy Lolana na ziemi. Leżał bez zmysłów. Biedny Taff… był wciąż związany, ale lina nie była już Przebudzona. Został przebity mieczem na wylot. –Widziałeś jak umiera? –Nie. – Lolan uniósł dłonie w geście zaprzeczenia. Dar Pieśni zauważył, że

służący ma jedną rękę zabandażowaną. – Włamywacz ogłuszył mnie pięścią. Dostałem w głowę. –Ale przecież miałeś miecz – przypomniał bóg. –Był za wielki, żebym mógł go użyć – odpowiedział mężczyzna i wbił wzrok w ziemię. Czyli rzucił w was mieczem, a potem podbiegł i uderzył cię pięścią? – zapytał Powracający. Sługa kiwnął głową.

–A twoja ręka? Mężczyzna zamarł i odruchowo cofnął ranną rękę. –Skręcenie. Nic takiego. –Potrzebujesz bandaża na skręcony nadgarstek? – Dar Pieśni uniósł brew. – Pokaż mi to. Służący się zawahał. –Pokaż mi tę rękę, synu, albo stracisz duszę – zagrzmiał Powracający, mając nadzieję, że jego głos brzmi dostatecznie bosko.

Mężczyzna powoli wyciągnął rękę. Llarimar podszedł do niego i zdjął opatrunek. Ręka była szara, całkowicie pozbawiona koloru. To niemożliwe, pomyślał wstrząśnięty Dar Pieśni. Przebudzenie nie robi żywemu ciału czegoś takiego. Nie można czerpać kolorów z żywych istot, tylko z martwych przedmiotów. Z desek, z ubrania, z mebli. Mężczyzna cofnął rękę. –Co to jest? – spytał Dar Pieśni. –Nie wiem – odpowiedział sługa. – Ocknąłem się i już taka była.

–Czyżby? – rzucił oschle bóg. – I mam uwierzyć, że nie miałeś z tym zajściem nic wspólnego? Że nie byłeś wspólnikiem włamywacza? Mężczyzna padł na kolana i zaczął głośno płakać. –Błagam, mój panie. Nie odbieraj mi duszy. Nie jestem najlepszym człowiekiem na świecie. Chodzę do burdeli. Oszukuję w grze w karty… Pozostała dwójka wymieniła się zaskoczonymi spojrzeniami. –…ale naprawdę nie mam nic wspólnego z tym intruzem – ciągnął

Lolan. – Błagam, musisz mi uwierzyć. Ja tylko chciałem ten miecz. Ten piękny czarny miecz! Chciałem go dobyć, ciąć nim, zaatakować włamywacza. sięgnąłem po niego i straciłem czujność. Wtedy mnie zaatakował. Ale nie widziałem, jak zabija Taffa! Przysięgam! Tego człowieka też nie widziałem nigdy wcześniej! Musisz mi uwierzyć! Dar Pieśni przez chwilę milczał. –Wierzę ci – powiedział wreszcie. – Niech to będzie dla ciebie ostrzeżeniem. Bądź dobrym człowiekiem. I nie oszukuj więcej przy grze.

–Tak, mój panie. Powracający pożegnał się skinieniem i wraz z Llarimarem odeszli. –Teraz dopiero poczułem się trochę jak bóg – przyznał. – Widziałeś, jak sprawiłem, że pożałował swych występków? –Tak, to doprawdy zdumiewające, Wasza Miłość. –A co myślisz o ich zeznaniach? – spytał Dar Pieśni. – Tu się dzieje coś dziwnego, prawda? –Wciąż nie wiem, dlaczego uznałeś,

że to ty masz prowadzić dochodzenie w tej sprawie, Wasza Miłość. –Nie mam nic innego do roboty. –Poza byciem bogiem. –To stanowczo przeceniane zajęcie – rzucił Dar Pieśni, podchodząc do ostatniego ze świadków. – Może i płyną z tego niejakie korzyści, ale godziny pracy mamy żenująco długie. Llarimar stłumił prychnięcie, a bóg zwrócił się do czekającego obok mężczyzny – niski kapłan czekał w swym pomarańczowo-złotym stroju. Był o wiele młodszy od drugiego

kapłana. Ciekawe, czy ktoś mu kazał mnie okłamać? – zastanowił się Powracający. Czy może ponosi mnie wyobraźnia? –Co masz mi do powiedzenia? – spytał. Młody kapłan skłonił głowę. –Zajmowałem się swymi obowiązkami, niosłem akurat do sanktuarium kilka przepowiedni, które spisaliśmy z ust naszej Pani. Usłyszałem dolatujące z innej części budynku odgłosy zamieszania. Spojrzałem w tamtą

stronę przez okno, ale niczego nie zobaczyłem. –Gdzie wtedy byłeś? – zapytał Dar Pieśni. Kapłan pokazał palcem na okno. –Tam, Wasza Miłość. Bóg zmarszczył brwi. W chwili zabójstwa kapłan znajdował się po przeciwnej stronie pałacu. Była to jednak ta sama strona, od której włamywacz dostał się do budynku. –Widziałeś stamtąd drzwi, pod którymi intruz obezwładnił

wartowników? –Tak, Wasza Miłość – potwierdził młodzieniec. – Ale ich samych z początku nie dostrzegłem. Już miałem odwrócić się od okna, żeby sprawdzić, co to za hałasy, ale wtedy ujrzałem w świetle latarni coś dziwnego przy drzwiach. Ktoś się tam poruszał. I dopiero wtedy zauważyłem nieprzytomnych. Pomyślałem, że nie żyją, a ten ciemny kształt pomiędzy nimi bardzo mnie przestraszył. Krzyknąłem i pobiegłem po pomoc. Zanim ktokolwiek mnie wysłuchał, postać już zniknęła. –Szukałeś go? – spytał Dar Pieśni.

Kapłan skinął głową. –I ile ci to zajęło? –Kilka minut, Wasza Miłość. Powracający powoli pokiwał głową. –Znakomicie. Dziękuję. Kapłan ruszył ku swoim towarzyszom. –Och, zaczekaj – zatrzymał go Dar Pieśni. – Czy może udało ci się mu przyjrzeć? –Nie, Wasza Miłość – odparł młodzieniec. – Miał na sobie ciemne ubranie, trudne do opisania. No i było

za daleko. Dar Pieśni odprawił go gestem. Z namysłem potarł brodę i spojrzał na Llarimara. –No i? Wysoki kapłan uniósł brew. –No i co, Wasza Miłość? –No i co myślisz? Llarimar pokręcił głową. –Ja… szczerze mówiąc, nie wiem, Wasza Miłość. Ale to w oczywisty sposób ważne.

–Naprawdę? – Powracający przyjrzał się kapłanowi, który skinął głową. –Tak, Wasza Miłość. Z powodu tego, co powiedział ten ranny w rękę sługa. Wspomniał o czarnym mieczu. Przepowiedziałeś to, pamiętasz? Obraz rano? –To nie była przepowiednia – zaprotestował Dar Pieśni. – Ten miecz był po prostu namalowany. –Właśnie w ten sposób działają przepowiednie, Wasza Miłość – stwierdził kapłan. – Nie rozumiesz? Spoglądasz na obraz i twoim oczom ukazuje się jego treść. A ja widziałem

tylko pozbawione sensu czerwone ślady. Cała scena, którą opisałeś, wszystko, co zobaczyłeś na płótnie, to przepowiednia. Jesteś bogiem. –Ależ ja zobaczyłem dokładnie to, co obraz miał przedstawiać! – rzucił Dar Pieśni. – I to jeszcze zanim powiedziałeś mi, jak jest zatytułowany. Llarimar pokiwał głową, jakby ostatnie zdanie boga dowodziło jego racji. –Och, nieważne. Kapłani! Nieznośni fanatycy. Wszyscy tacy jesteście, co do jednego. Tak czy inaczej zgadzasz

się ze mną, że coś tu jest nie tak. –Zdecydowanie, Wasza Miłość. –I dobrze – stwierdził Powracający. – Więc proszę cię uprzejmie, żebyś już nie marudził, kiedy badam tę sprawę. –Prawdę mówiąc, Wasza Miłość – powiedział Llarimar – bardzo ważne jest, byś się w to nie mieszał. Przewidziałeś, że się to wydarzy, ale jesteś przecież wyrocznią. Nie wolno ci wpływać na przedmiot twych przepowiedni. Jeśli będziesz się tym nadal zajmować, możesz zakłócić równowagę.

–Lubię brak równowagi – odparł Dar Pieśni. – Poza tym, to bardzo zabawne. Llarimar jak zwykle nie zareagował na to, że bóg nie skorzystał z jego rady. Ruszyli w stronę głównej grupy kapłanów. –Wasza Miłość – zaczął kapłan – pytam dla zaspokojenia własnej ciekawości. Co ty myślisz o tym morderstwie? –To oczywiste – rzucił Powracający. – Włamywaczy było dwóch. Pierwszym jest ten wysoki mężczyzna z mieczem, i to on napadł na

wartowników i zaatakował służących w korytarzu, a potem wypuścił Nieżywego i zniknął. Druga osoba – ta którą widział młody kapłan – pojawiła się po nim. I to ten drugi człowiek jest mordercą. Llarimar zmarszczył czoło. –Skąd ten wniosek? –Pierwszy dołożył wszelkich starań, by nikogo nie zabić – powiedział bóg. – Ryzykując wiele, pozostawił wartowników przy życiu, choć mogli w każdej chwili odzyskać przytomność i wszcząć alarm. Nie dobył też miecza kiedy spotkał służących, tylko

próbował ich unieszkodliwić. Nie miał powodu, by zabijać spętanego człowieka, szczególnie, że już wcześniej zostawił świadków. Ale jeśli włamywaczy było dwóch, to wszystko nabiera sensu. Związany sługa był świadomy, kiedy pojawił się właśnie ten drugi, i był jedynym człowiekiem, który go widział. –Zatem uważasz, że ktoś poszedł za mężczyzną z mieczem, zabił jedynego świadka, a potem… –A potem obaj zniknęli – dokończył Dar Pieśni. – Znalazłem ukryte przejście w podłodze, wydaje mi się, że pod pałacem musi znajdować się

jakiś podziemny tunel. To raczej jasne. Jest jednak coś, co wcale nie jest takie jasne. – Spojrzał na Llarimara i zwolnił zanim jeszcze dołączyli do grupy kapłanów i służących. –Cóż to takiego, Wasza Miłość? – spytał Llarimar. –Nie wiem, w jaki sposób, na wszystkie Kolory, ja na to wpadłem! –Sam się nad tym głowię, Wasza Miłość. Dar Pieśni pokręcił głową.

–To musi być coś, co umiałem już przedtem, Wiercipięto. Wszystko, co teraz robię, jest dla mnie bardzo naturalne. Kim byłem przed śmiercią? –Nie wiem o czym mówisz, Wasza Miłość. – Kapłan odwrócił wzrok. –Przestań, Wiercipięto. Większość swego życia po Powrocie spędziłem, przewalając się po miękkich kanapach, ale w chwili, kiedy ktoś został zamordowany, wyskakuję nagle z łóżka i nie mogę się oprzeć wściubianiu nosa w nie swoje sprawy. Nie wydaje ci się to ani trochę podejrzane?

Llarimar wciąż nie patrzył bogu w oczy. –Na Kolory! – zaklął Dar Pieśni. – Czyżbym był wcześniej kimś pożytecznym? A już zaczynałem wierzyć, że zginąłem w jakiś rozsądny sposób. Na przykład, spadając z balkonu po spożyciu zbyt dużej ilości alkoholu. –Wasza Miłość, dobrze wiesz, że zginąłeś w szlachetny sposób. –Przecież to mógł być bardzo szlachetny trunek. Kapłan pokręcił głową.

–I wiesz także, Wasza Miłość, że nie mogę ci powiedzieć, kim byłeś przedtem. –Cóż, skądś się te moje instynkty wzięły – powiedział Dar Pieśni, gdy podchodzili do grupy przyglądających się im sług i duchownych. Główny kapłan czekał już na nich z drewnianym pudełkiem. Ze środka dobiegały odgłosy wściekłego drapania. –Dziękuję – rzucił Powracający, odebrał mu pudełko i ruszył dalej, nawet nie zwalniając kroku. – Mówię ci, Wiercipięto. Nie jestem

zadowolony. –Dziś rano wydawałeś się bardzo szczęśliwy, Wasza Miłość – zauważył Llarimar, gdy odchodzili od pałacu Gwiazdy Miłosierdzia. Wysoki kapłan bogini został za nimi z niewypowiedzianą skargą na ustach. Orszak Dara Pieśni ruszył za swym bogiem. –Byłem szczęśliwy – przytaknął Powracający – bo nie miałem pojęcia co się tu dzieje. Jak mam być dalej próżniakiem, skoro korci mnie, żeby badać tę sprawę? Mówię ci, to morderstwo zniszczy moją starannie

wypracowaną reputację nieprzydatnego nieroba. –Wyrazy współczucia, Wasza Miłość. Widzę, że ten cień motywacji przysparza ci niemałych kłopotów. –Właśnie tak. – Dar Pieśni westchnął i podał kapłanowi pudełko z rozwścieczonym Nieżywym gryzoniem. – Masz. Myślisz, że moi Rozbudzający potrafią złamać hasło bezpieczeństwa? –Za jakiś czas na pewno – odpowiedział Llarimar. – Choć to tylko zwierzę, Wasza Miłość. Niczego nam nie powie.

–Tak czy inaczej, każ im to zrobić – polecił bóg. – Ja tymczasem pomyślę jeszcze trochę o swoim dochodzeniu. Wrócili do jego pałacu. Dar Pieśni zaczął się zastanawiać, że użył słowa „dochodzenie" w odniesieniu do morderstwa. Nigdy go w tym kontekście nie używał. A mimo to wiedział, że użył go odpowiednio. Instynktownie, odruchowo. Po Powrocie nie musiałem się uczyć na nowo mówić, zastanawiał się. Nie musiałem się też uczyć chodzenia, czytania ani niczego w tym rodzaju. Zapomniałem tylko kwestie, które bezpośrednio dotyczyły mojego

osobistego życia. Ale wygląda na to, że nie wszystkie. Po chwili zaczął się zastanawiać, co jeszcze mógłby zrobić, gdyby mu się tylko chciało.

27

Wszystkich poprzednich władców musiało spotkać coś złego, myślała Siri, idąc szybkim krokiem przez niekończące się korytarze i komnaty pałacu Króla-Boga. Jej służące śpieszyły za nią, trzymając się nieco z tyłu. Coś, takiego, czego obawia się Niebieskopalcy. On uważa, że teraz może to spotkać Susebrona. Powiedział, że niebezpieczeństwo może grozić Królowi-Bogu i mnie.

Szła przed siebie, ciągnąc za sobą tren wykonany z niezliczonych pasemek przejrzystego zielonego jedwabiu. Jej dzisiejsza suknia była uszyta z materiału cienkiego niemal jak pajęcza sieć. Sama ją wybrała, a potem Poprosiła służące, by przyniosły jej dodatkowy, grubszy szal. Zabawne jak szybko przestała się martwić tym, że jej stroje są ostentacyjne i pretensjonalne. Miała na głowie znacznie bardziej poważne problemy. Kapłani naprawdę myślą, że Susebronowi może się coś stać, stwierdziła w duchu. Dlatego tak

bardzo zależy im na następcy tronu. Twierdzą niby, że chodzi o zapewnienie sukcesji, ale przecież nie przejmowali się tym przez ostatnie pięćdziesiąt lat. Całe dwadzieścia lat czekali spokojnie na królową z Idris. Na czymkolwiek to zagrożenie polega, nie może być nagłe. A jednak kapłani zachowują się tak, jakby właśnie się zbliżało. Możliwe, że tak bardzo zależało im na tym, by żona Króla-Boga miała w żyłach krew dawnych władców, że dotąd podejmowali ryzyko świadomie. Ale przecież nie musieli czekać aż dwudziestu lat. Vivenna może rodzić

dzieci już od dawna. Tylko że w traktacie zapisano zapewne konkretną ilość lat, a nie wiek księżniczki. Układ mógł stanowić, że król Idris ma dwadzieścia lat na wysłanie narzeczonej dla władcy Hallandren. To wyjaśniałoby, dlaczego ojciec mógł zamiast starszej córki wysłać Siri. Dziewczyna złajała się w duchu za ucieczkę z lekcji, na której opowiadano o traktacie. Nie miała pojęcia, co tak naprawdę w nim postanowiono. Ale coś jej podpowiadało, że grożące im teraz niebezpieczeństwo mogło wynikać z treści samego tego dokumentu.

Potrzebowała więcej informacji. Niestety, kapłani nie pałali chęcią pomocy, służący milczeli, a Niebieskopalcy, cóż… Wreszcie zauważyła skrybę w jednej z komnat. Szedł, notując coś w swej księdze. Siri przyśpieszyła kroku. Zaszeleścił jej tren. Starzec obejrzał się i spostrzegł ją. Otworzył szeroko oczy i również przyśpieszył kroku, skręcając w otwarte drzwi, prowadzące do sąsiedniej komnaty. Siri zawołała za nim i szła tak szybko, na ile pozwalał jej strój, ale kiedy dotarła na miejsce, w sali już nikogo nie było.

–Na Kolory! – zaklęła, czując, jak z irytacji czerwienieją jej włosy. – I nadal uważacie, że on mnie nie unika? – rzuciła ostro do swej najstarszej służącej. Kobieta spuściła wzrok. –Sługa pałacowy postąpiłby nieodpowiednio, unikając swej królowej, Kielichu. Z pewnością cię nie zauważył. Jasne, pomyślała Siri. Jak za każdym razem. Kiedy po niego posyłała, skryba pojawiał się zawsze dopiero po tym, jak ona rezygnowała z czekania i odchodziła. Gdy kazała pisać do niego

listy, odpowiadał tak ogólnikowo, że jej zdenerwowanie tylko narastało. Nie była w stanie wynieść ksiąg z pałacowej biblioteki, a kiedy próbowała czytać je na miejscu kapłani skutecznie ją rozpraszali. Poleciła, by przyniesiono jej książki z miasta, ale kapłani nalegali, by czytał je jej jeden z nich, po to, by nie „męczyła oczu". Była więc pewna, że jeśli w książkach znajdowały się jakieś fragmenty, których według nich nie powinna poznać, lektor je po prostu omijał. Była całkowicie zależna od kapłanów i służących, we wszystkich sprawach, w

tym także w dostępie do informacji. Chyba, że… – zastanowiła się, wciąż stojąc w jasnoczerwonej komnacie. Istniało jeszcze jedno źródło informacji. Zwróciła się do służącej. –Co się dziś dzieje na dziedzińcu? –Wiele różnych rzeczy, Kielichu – odpowiedziała kobieta. – Przybyli malarze i malują teraz obrazy i szkice. Treserzy zwierząt z Południa pokazują egzotyczne stworzenia. Wydaje mi się, że przyprowadzili słonie i zebry. Kilku producentów farb demonstruje nowe zestawienia kolorów. Są też oczywiście minstrele.

–A w tym budynku, do którego kiedyś poszliśmy? –W amfiteatrze, Kielichu? Wydaje mi się, że wieczorem odbędą się tam zawody. Konkurs sprawności fizycznej. Siri skinęła głową. –Przygotujcie dla mnie lożę. Chcę to obejrzeć.

***

Kiedy Siri mieszkała jeszcze w swoich rodzinnych stronach, od czasu do czasu oglądała zawody biegaczy. Organizowano je zwykle spontanicznie, jako że mnisi nie pochwalali podobnych popisów. To przecież Austre obdarzył ludzi talentami, a pysznienie się nimi było uznawane za oznakę arogancji. Chłopców jednak nie było tak łatwo poskromić. Widziała, jak biegają, sama ich nawet do tego zachęcała. Tamte zawody nie mogły się jednak w niczym równać z tym, co urządzili dziś

mieszkańcy Hallandren. Naraz odbywało się około sześciu różnych konkurencji. Niektórzy mężczyźni miotali dużymi kamieniami, starając się dorzucić jak najdalej. Inni ścigali się na okrągłym torze wytyczonym wokół areny, wzbijali tumany piasku, pocili się potwornie w dusznym upale Hallandren. Jeszcze inni ciskali oszczepami, strzelali z łuków albo brali udział w konkursie skoków w dal. Siri przyglądała się temu, okrywając się coraz głębszym rumieńcem – takim, który kończył się tam, gdzie kończyły się jej włosy. Zawodnicy byli

ubrani jedynie w przepaski biodrowe. Ani razu podczas swego pobytu w tym wielkim mieście nie widziała jeszcze niczego równie… ciekawego. „Dama nie powinna się przyglądać młodym mężczyznom" – pouczała ją zawsze matka. – „To nieprzystojne". Ale po co miałaby tu siedzieć, jeśli nie po to, żeby się im przyglądać? Nie mogła nic na to poradzić i przy tym nie chodziło tylko o oglądanie ich nagich ciał. Wszyscy zawodnicy byli ludźmi, którzy ciężko trenowali i opanowali swoje dyscypliny do perfekcji. Przyglądając się, Siri zauważyła, że zwycięzcy poszczególnych

konkurencji nie cieszyli się szczególnym zainteresowaniem widzów. Tu nie liczyło się zwycięstwo, ale umiejętności pozwalające cieszyć się samym udziałem. Pod tym względem konkursy pozostawały niemal w zupełnej zgodzie z idriańską wrażliwością, choć jednocześnie stanowiły całkowite jej przeciwieństwo. Piękno sportu zaprzątnęło ją na dłużej niż planowała. Jej włosy przez cały czas połyskiwały ciemną czerwienią, nawet gdy już przywykła do oglądania zmagających się ze sobą półnagich mężczyzn. Wreszcie jednak

zebrała się w sobie, wstała i odwróciła od wydarzeń na arenie. Miała coś do załatwienia. Jej służące uniosły głowy. Idąc tu, zabrały ze sobą wszystkie konieczne luksusy. Kanapy i poduchy, owoce i wino, a nawet wezwały kilku mężczyzn z wachlarzami, by królowa mogła pławić się w przyjemnym chłodzie. Po ledwie kilku tygodniach w pałacu, tego rodzaju wygody zaczęły jej się wydawać czymś naturalnym. –Ostatnim razem, gdy tu byłam, odwiedził mnie pewien bóg – powiedziała Siri przypatrując się zakrytym barwnymi baldachimami

lożom w amfiteatrze. – Jak się nazywa? –To Dar Pieśni zwany Mężnym, Kielichu – odpowiedziała jedna z kobiet. – Bóg odwagi. Siri skinęła głową. –A jakie są jego kolory? –Złoto i czerwień, Kielichu. Dziewczyna się uśmiechnęła. Zobaczyła odpowiedni baldachim. Nie był jedynym bogiem, który przedstawił się jej na przestrzeni tych kilku tygodni, ale tylko on spędził z

nią chwilę na rozmowie. Nie była to łatwą konwersacja, ale przynajmniej wydawało się, że Powracający szczerze jej chciał. Wyszła z loży, ciągnąc za sobą po kamieniach długi, piękny tren. Jakiś czas temu, niemal przemocą stłumiła w sobie wyrzuty sumienia z powodu niszczenia sukien, zwłaszcza że każda z nich po jednym dniu noszenia i tak trafiała w ogień. Służące rzuciły się gwałtownie do pracy. Zebrały meble i jedzenie, po czym ruszyły za Siri. Podobnie jak za jej pierwszym pobytem w amfiteatrze, poniżej na ławkach zebrali się widzowie – kupcy bogaci na tyle, by wykupić sobie możliwość

wstępu, albo biedacy, którzy wygrali na specjalnej loterii. Na jej widok, wielu z nich uniosło głowy. Rozległy się szepty. Tylko tak mogą mnie obejrzeć, zrozumiała. Tylko tutaj mogą zobaczyć swoją królową. Była to jedna z rzeczy, które w Idris rozwiązano znacznie lepiej niż w Hallandren. Idrianie nie mieli najmniejszego problemu z dostępem do króla i innych przedstawicieli władzy, podczas gdy tutejsi przywódcy wywyższali się nad poddanych – byli dla nich odlegli, a nawet tajemniczy.

Dziewczyna podeszła do czerwonozłotego baldachimu. Bóg, z którym wcześniej rozmawiała, leżał wyciągnięty na kanapie i popijał z wielkiego, pięknie rzeźbionego szklanego kielicha, wypełnionego lodowatym czerwonym płynem. Wyglądał prawie dokładnie tak samo jak wtedy – te same perfekcyjne męskie kształty, które zaczęła już nieodmiennie kojarzyć z boskością, doskonale ufryzowane czarne włosy, opalona na złoto skóra i zblazowany sposób bycia. W tym także Idrianie mają rację, pomyślała. Może moi pobratymcy rzeczywiście są zbyt surowi, ale na

pewno nie jest dobrze tak sobie dogadzać, jak to czynią niektórzy z Powracających. Bóg – Dar Pieśni – spojrzał na nią i z szacunkiem skinął głową. –Witaj, królowo – przywitał się. –Witaj, Darze Pieśni zwany Mężnym – odpowiedziała, gdy służąca podstawiła jej krzesło. – Ufam, że przyjemnie spędziłeś dzień? –Od rana udało mi się odkryć kilka niepokojących cech własnej duszy, przez co z wolna zmieniam zdanie na temat celu swej egzystencji. – Upił

tyk napoju. – Poza tym nie działo się raczej nic. A ty, pani? –Stanowczo mniej objawień niż w twoim wypadku – odpowiedziała Siri i usiadła. – Za to więcej niepewności. Wciąż brak mi obycia i znajomości tutejszych zwyczajów. Miałam nadzieję, że odpowiesz mi na kilka Pytań. Potrzebuję nieco informacji. Może więc… –Obawiam się, że nie – rzucił Dar Pieśni. Siri umilkła i zarumieniła się zawstydzona.

–Przepraszam. Czy zrobiłam coś niewłaściwego? Ja… –Nie, moje dziecko. Nie zrobiłaś niczego niewłaściwego – odparł Powracający i uśmiechnął się szerzej. – Nie mogę ci pomóc z tego prostego powodu, że ja sam, niestety, nic nie wiem. Jestem całkowicie bezużyteczny. Jeszcze o tym nie słyszałaś? –Hm… Obawiam się, że nie. –Powinnaś bardziej interesować się światem – poradził, unosząc kielich w jej stronę. – Wstyd – dodał wesoło.

Siri zmarszczyła brwi, czując coraz większe zmieszanie. Wysoki kapłan Powracającego – poznała go po zbyt dużym nakryciu głowy – spojrzał na nią z dezaprobatą, co jeszcze tylko pogorszyło jej zakłopotanie. Ale dlaczego to ja się wstydzę? – zastanowiła się z irytacją. To przecież Dar Pieśni obraża mnie tymi pozornie gładkimi słówkami i wcale się z tym nie kryje. Można by pomyśleć, że lubi mnie poniżać. –Prawdę powiedziawszy – odezwała się, spoglądając bogu w oczy – doszły mnie pewne słuchy o tobie i twojej reputacji, Darze Pieśni zwany Mężnym. Ale nikt nie użył przy tym

słowa „bezużyteczny". –Och? –Nie. Mówiono mi tylko, że jesteś nieszkodliwy, choć widzę, że to nieprawda. Rozmowa z tobą już zdążyła zaszkodzić mojemu zdrowemu rozsądkowi. Nie wspominając o głowie, która zaczyna mnie boleć. –Obawiam się, że to częste objawy u osób przebywających w moim towarzystwie – powiedział i westchnął teatralnie. –Można temu zaradzić – stwierdziła

Siri. – Najlepiej, gdybyś po prostu powstrzymał się od odzywania w obecności innych. Podejrzewam, że wtedy, mogłabym cię nawet uznać za całkiem sympatyczną osobę. Dar Pieśni wybuchnął śmiechem. Nie takim jednak jak jej ojciec, czy niektórzy inni mężczyźni, których dotąd poznała. Bóg śmiał się w o wiele bardziej wyrafinowany sposób. Niemniej jego wesołość wydawała się szczera. –Wiedziałem, że cię polubię, dziewczyno – powiedział. –Nie jestem pewna, czy powinnam to

uznać za komplement. –To zależy od tego, jak bardzo poważnie traktujesz samą siebie – odparł Powracający. – Proszę, zostaw to niemądre krzesło w spokoju i wyciągnij się na jednej z moich kanap. Ciesz się wieczorem. –Nie wiem, czy to byłoby właściwe – rzuciła Siri. –Jestem bogiem. – Dar Pieśni machnął ręką. – To ja decyduję o tym, co jest właściwe. –Myślę, że jednak posiedzę – oświadczyła Siri, choć i tak wstała i

weszła głębiej pod baldachim, by nie musieć mówić tak głośno. Służące podsunęły za nią krzesło. Dziewczyna przez cały czas pilnowała się, by nie rzucać okiem na zmagających się na arenie zawodników. Nie chciała dać się ponownie pochłonąć. Dar Pieśni się uśmiechał. Wyglądało na to, że lubi wpędzać ludzi w zakłopotanie. A przy tym zdawało się, że zupełnie nie przejmuje się tym, jak odbierają go inni. –Ja nie żartowałam – podjęła Siri. – Potrzebuję informacji.

–Moja droga, ja także byłem zupełnie szczery. Przeważnie jestem bezużyteczny. Ale zrobię co mogę, by odpowiedzieć na twoje pytania, pod warunkiem wszakże, że ty udzielisz odpowiedzi na moje. –A jeśli nie będę znała odpowiedzi na twoje pytania? –Coś wymyślisz – poradził. – I tak nie będę miał pojęcia, czy kłamiesz, czy nie. Nieświadoma ignorancja jest znacznie lepsza od uświadomionej głupoty. –Postaram się to zapamiętać.

–Koniecznie. A więc, o co chciałaś zapytać? –Co się stało z poprzednimi KrólamiBogami? –Umarli – odpowiedział Dar Pieśni. – Och, nie bądź taka zaskoczona. To się czasem zdarza, nawet bogom. O ile jeszcze tego nie zauważyłaś, to nieśmiertelność wychodzi nam średnio. Wystarczy, że zapomnimy, że mamy żyć wiecznie i nagle i niespodziewanie umieramy. I to po raz drugi. Można w zasadzie powiedzieć, że pozostawanie przy życiu idzie nam dwukrotnie gorzej niż przeciętnym ludziom.

–W jaki sposób umarli poprzedni władcy? –Oddali swój Oddech – wyjaśnił Powracający. – Mam rację, Wiercipięto? Wysoki kapłan skinął głową. –Masz, Wasza Miłość. Jego Boska Wysokość Susebron Czwarty odszedł, by położyć kres zarazie dystrencji, która wybuchła w T’Telir pięćdziesiąt lat temu. –Zaraz – wtrącił Dar Pieśni. – Czy dystrencja nie jest przypadkiem chorobą jelit?

–Nie inaczej – odpowiedział kapłan. Bóg zmarszczył czoło. –Chcesz mi powiedzieć, że Król-Bóg, najświętsza i najbardziej czcigodna osoba naszego panteonu, umarł, żeby wyleczyć komuś ból brzucha? –Nie użyłbym akurat tych słów, Wasza Miłość. Dar Pieśni pochylił się ku Siri. –Wiesz, po mnie też się tego spodziewają. Oczekują, że pewnego dnia oddam życie, by jakaś stara baba przestała fajdać na ulicy. Nic

dziwnego, że jako bóg przynoszę wciąż tyle wstydu. To musi mieć coś wspólnego z podświadomym brakiem poczucia własnej wartości. Wysoki kapłan spojrzał przepraszająco na Siri. Do dziewczyny dopiero teraz dotarło, że ganiące spojrzenia duchownego nie były skierowane na nią, ale na boga. Do niej tłustawy kapłan się uśmiechał. Może jednak nie wszyscy oni są tacy jak Treledees, pomyślała i odpowiedziała mężczyźnie uśmiechem. –Ofiara Króla-Boga nie była pustym

gestem, Kielichu – odezwał się kapłan. – To prawda, rozwolnienie nie jest dla większości poważnym problemem, ale dla starców i dzieci może się okazać przypadłością nawet śmiertelną. Poza tym, w naszym klimacie tego rodzaju epidemia sprzyja roznoszeniu innych chorób. Wówczas handel w mieście – a wraz z nim w całym królestwie – mocno podupadł. Mieszkańcy bardziej oddalonych wiosek wiele miesięcy musieli przetrwać bez najpotrzebniejszych towarów. –Ciekawe, jak się czuli ci, których uleczył – powiedział z namysłem Dar Pieśni. – Obudzili się, a ich król już nie żył.

–Podejrzewam, że czuli się zaszczyceni, Wasza Miłość. –A ja myślę, że byli źli. Władca zrobił coś tak niezwykłego, a oni nie mogli tego nawet zobaczyć. Tak to właśnie było, moja królowo. A teraz zaczynam się martwić, że złamałem swoje śluby bezużyteczności. –Jeśli cię to jakoś pocieszy – odparła Siri – to o wiele bardziej pomocny od ciebie okazał się twój kapłan. –Tak, wiem. Od lat staram się go zepsuć. Niestety, bez powodzenia. Nie jest w stanie nawet przyjąć do wiadomości, że kiedy próbuję nakłonić

go do złego, powstaje teologiczny paradoks. Siri umilkła na chwilę i ze zdumieniem stwierdziła, że uśmiecha się szeroko. –O co chodzi? – spytał Dar Pieśni i dokończył swój napój. Służący natychmiast podał mu kolejny kielich, tym razem z niebieskim płynem. –Rozmowa z tobą przypomina pływanie w rzece – stwierdziła dziewczyna. – Targa mną silny prąd i nigdy nie wiem, kiedy będę mieć kolejną szansę na zaczerpnięcie tchu.

–Uważaj na skały, Kielichu – ostrzegł kapłan. – Wyglądają niegroźnie, ale pod powierzchnią mają ostre krawędzie. –Ech – mruknął Dar Pieśni. – Uważać to trzeba na krokodyle. Mogą ugryźć. Poza tym… o czym to rozmawialiśmy? –O władcach Hallandren – odpowiedziała Siri. – Czy kiedy umarł ostatni, miał już następcę tronu? –Owszem. – Kapłan skinął głową. – Władca wziął ślub rok przed śmiercią, a dziecko przyszło na świat parę tygodni przed jego ofiarą.

Siri oparła się na krześle i zaczęła intensywnie myśleć. –A Król-Bóg, który władał przed nim? –Umarł, by uzdrowić dzieci z wioski napadniętej przez bandytów – powiedział Dar Pieśni. – Prosty lud uwielbia tę opowieść. Król był tak poruszony tragedią, że postanowił oddać życie za zwykłych chłopów. –Czy on też ożenił się rok wcześniej? –Nie, Kielichu – odparł kapłan. – To się stało kilka lat po jego ślubie. Chociaż umarł miesiąc po narodzinach swojego drugiego dziecka.

Siri spojrzała uważniej. –Jego pierwszy potomek… Czy to była dziewczynka? –Tak – potwierdził kapłan. – Kobieta pozbawiona boskiej mocy. Skąd wiedziałaś? Na Kolory! – pomyślała dziewczyna. Obie ofiary nastąpiły zaraz po urodzeniu się następcy. Czy sprowadzenie na świat potomstwa sprawiało, że władcy Hallandren zaczynali pragnąć śmierci? A może kryło się za tym coś o wiele bardziej złowieszczego? Zarówno położenie kresu zarazie, jak i uleczenie dzieci z

wioski były wydarzeniami, które przy pewnej dozie sprytu i propagandy można było wymyślić, żeby ukryć inną, prawdziwą przyczynę śmierci. –Nie jestem w tych kwestiach ekspertem, Kielichu – ciągnął kapłan. – Obawiam się, że Dar Pieśni także nie jest. Jeśli go naciśniesz zbyt mocno, może zacząć zmyślać. –Wiercipięto! – rzucił urażony Powracający. – To oszczerstwo! A tak przy okazji, kapelusz ci się pali. –Dziękuję – powiedziała Siri. – Dziękuję wam obu. Naprawdę bardzo mi pomogliście.

–Jeśli wolno mi coś zasugerować… – zaczął wysoki kapłan. –Proszę – Dziewczyna skinęła głową. –Powinnaś posłuchać zawodowego bajarza – poradził kapłan. – Możesz kazać przyprowadzić go z miasta. Oni znają zarówno naszą historię, jak i legendy. Ich informacje przydadzą ci się o wiele bardziej niż nasze. Siri skinęła głową. Dlaczego kapłani w naszym pałacu nie są tacy pomocni? Oczywiście, jeśli rzeczywiście skrywali prawdziwe przyczyny śmierci władców, mieli dobry powód do trzymania ust na kłódkę. Możliwe też,

że gdyby poprosiła ich o sprowadzenie do pałacu bajarza, dopilnowaliby skrzętnie, żeby opowiedział jej tylko to, co sami uznają za stosowne. Zmarszczyła brwi. –A czy… mógłbyś to dla mnie zrobić ty, Darze Pieśni? –Co? –Posłać po bajarza – wyjaśniła. – Chciałabym, żebyś był na tym spotkaniu, na wypadek gdybym miała jeszcze jakieś dodatkowe pytania. Bóg wzruszył ramionami.

–Chyba mógłbym. Już jakiś czas nie słyszałem dobrej opowieści. Daj mi znać kiedy. Plan nie był doskonały. Rozmowie przysłuchiwały się jej służące, które mogły o wszystkim opowiedzieć kapłanom. Niemniej, jeśli bajarz stawi się w pałacu boga, istniała szansa, że Siri usłyszy prawdę. –Dziękuję – powiedziała i wstała. –Nie, nie, nie. Nie tak szybko – rzucił Dar Pieśni, unosząc palec. Zatrzymała się.

Bóg upił łyk z kielicha. –Tak? – spytała po chwili. Nie przerywając picia, raz jeszcze uniósł palec. Odchylił głowę i wessał ostatnie okruchy topniejącego w naczyniu lodu. Odstawił kielich. Usta zabarwiły mu się na niebiesko. –Ależ to odświeżające. Idris musi być cudownym miejscem. Macie tam tyle lodu. Z tego co wiem, sprowadzanie go do nas jest niezwykle kosztowne. Dobrze, że nie muszę za nic płacić, prawda? Siri uniosła brew.

–A ja tu stoję i czekam, bo… –Bo obiecałaś, że odpowiesz na moje pytania. –Ach – usiadła. – Oczywiście. –A więc – zaczął – znałaś u siebie jakichś strażników miejskich? –Strażników? – Dziewczyna pochyliła głowę. –No wiesz, takich, którzy pilnują przestrzegania prawa. Gwardzistów. Szeryfów. Ludzi, którzy łapią złoczyńców i pilnują lochów. O coś takiego mi chodzi.

–Kilku znałam – odpowiedziała. – Moje rodzinne miasto nie jest duże, ale to jednak stolica. Czasem mieliśmy z niektórymi kłopoty. –Świetnie – stwierdził Dar Pieśni. – Opowiedz mi o nich, proszę. Ale nie o tych sprawiających kłopoty, tylko o gwardzistach. Siri wzruszyła ramionami. –Nie wiem co powiedzieć. Zwykle byli bardzo ostrożni. Przepytywali nowo przybyłych do miasta, patrolowali ulice, wypatrując ewentualnych problemów.

–Nazwałabyś ich dociekliwymi? –Tak – odparła dziewczyna. – Chyba tak. Byli dociekliwi jak każdy. Może nieco bardziej. –Zdarzały się u was morderstwa? –Kilka. – Siri spuściła wzrok. – A nie powinno do nich dochodzić. Ojciec zawsze mówił, że w Idris nie ma miejsca na takie czyny. Uważał, że morderstwa leżą wyłącznie w naturze… mieszkańców Hallandren. Dar Pieśni zachichotał. –Tak, my nie znamy w tym umiaru i

często się w ten sposób zabawiamy. Zabijaniem niewiniątek urozmaicamy sobie przyjęcia. Ale dobrze, czy gwardziści o których opowiadałaś badali sprawy tych zabójstw? –Oczywiście. –I nikt ich nie musiał specjalnie o to prosić? Dziewczyna skinęła głową. –Jak się do tego zabierali? –Nie wiem – odparła Siri. – Pytali, rozmawiali ze świadkami, szukali dowodów. Nie zajmowałam się tym ani

nie byłam w nic podobnego zamieszana. –Nie, nie. – Dar Pieśni się uśmiechnął. – Oczywiście, że nie byłaś. Gdybyś okazała się morderczynią, zrobiliby ci coś okropnego. Na przykład, wygnaliby cię do innego królestwa? Siri poczuła, że blednie. Jej włosy stały się o ton jaśniejsze. Powracający się roześmiał. –Nie traktuj mnie tak poważnie, Wasza Wysokość. Naprawdę. Już kilka dni temu przestałem uważać cię za skrytobójczynię. A teraz, jeśli nasi

służący zechcą tu zostać, powiem ci coś ważnego. Dziewczyna przyjrzała się uważnie wstającemu z kanapy bogu. Wyszedł z loży, a słudzy nie ruszyli z miejsca. Zmieszana, ale podekscytowana Siri również się podniosła i ruszyła za Powracającym. Dogoniła go nieco dalej w kamiennej alejce, prowadzącej pomiędzy lożami. Poniżej, na piachu areny, sportowcy nadal popisywali się swoimi umiejętnościami. Dar nieśni spojrzał na nią z góry i uśmiechnął się.

Naprawdę są wysocy, pomyślała i lekko zadarła głowę. Bóg był od niej wyższy o stopę. Stojąc przy kimś jego postury, czuła się jak karzeł. Sama nie była wysoką kobietą. Może powie mi to, czego chciałam się dowiedzieć? – przemknęło jej przez głowę. Może zdradzi mi tajemnicę! –Grasz w niebezpieczną grę, moja królowo – zaczął Dar Pieśni, opierając się o kamienną barierkę. Została wybudowana specjalnie dla Powracających – wysoko – więc dziewczyna nie mogła wygodnie położyć na niej łokci.

–Grę? – odpowiedziała pytaniem. –Mam na myśli politykę – wyjaśnił, przyglądając się zawodnikom. –Nie chcę grać w politykę. –Obawiam się, że jeśli ty nie zechcesz w nią grać, ona zagra tobą. Ja zawsze daję się w nią wciągnąć, choćby nie wiem co. Moje narzekania w niczym nie pomagają. Może tylko drażnią innych, co jest, przyznaję, dość przyjemne samo w sobie. Dziewczyna zmarszczyła czoło. –Wziąłeś mnie na stronę, żeby mnie

ostrzec? –Na Kolory! Nie! – Dar Pieśni zachichotał. – Jeśli sama dotąd nie zrozumiałaś, że to niebezpieczna zabawa, to jesteś też zapewne zbyt tępa, by docenić przestrogę. Chcę ci tylko coś doradzić. Pierwsza rada dotyczy twojego wizerunku. –Mojego wizerunku? –Tak – odpowiedział. – Trzeba nad nim popracować. Wybór roli niewinnego przybysza z innego świata był dobry, choć zapewne instynktowny. Pasuje ci ta rola. Ale należy ją wymuskać. Doszlifować.

–To nie jest jakaś sztuczna rola. Ja naprawdę nie mam o niczym pojęcia i jestem w tym wszystkim nowa. Dar Pieśni uniósł palec. –To właśnie jest sedno polityki. Zdarza się, że czasem, kiedy nie można ukryć własnej osobowości ani prawdziwych uczuć, można je wykorzystać. Nikt nie ufa temu, czego nie rozumie i nie potrafi przewidzieć. Dopóki będziesz wydawać się na dworze elementem nieprzewidywalnym, będziesz postrzegana jako zagrożenie. Ale jeśli uda ci się zręcznie – i uczciwie – pokazać im siebie i pozwolić im się

zrozumieć, wpasujesz się w otoczenie. Siri spojrzała na niego niepewnie. –Weźmy na przykład mnie – ciągnął Powracający. – Jestem bezużytecznym głupcem. Zawsze taki byłem, odkąd pamiętam, choć to wcale nie tak długo. Niemniej, wiem, jak postrzegają mnie inni ludzie. I tylko to ich wrażenie wzmacniam. Bawię się tym. –Czyli to kłamstwo? –Oczywiście, że nie. Ja taki właśnie jestem. I staram się, by nikt o tym nie zapomniał ani przez chwilę. Nie

można mieć kontroli nad wszystkim, ale jeśli uda ci się zapanować nad tym, jak cię odbierają inni, znajdziesz wśród nich własne miejsce. A potem będziesz w stanie wpływać na różne sprawy. Jeśli zechcesz. Ja rzadko się tym bawię, to jednak strasznie męczące. Dziewczyna przechyliła głowę i uśmiechnęła się. –Jesteś dobrym człowiekiem – powiedziała. – Czuję to, mimo że mnie obrażałeś. Nie chcesz nikomu szkodzić. Czy to również część twojej roli?

–Oczywiście – odpowiedział jej uśmiechem. – Ale nie jestem pewien, co dokładnie sprawia, że ludzie mi ufają. Gdybym tylko mógł, zaraz bym się tego pozbył. Przez to zaufanie wszyscy spodziewają się po mnie stanowczo zbyt wiele. Poćwicz to, o czym ci powiedziałem. Najlepszą rzeczą związaną z życiem w tym pięknym więzieniu jest to, że można zrobić coś dobrego. Można parę rzeczy zmienić. Widziałem, jak robią to inni. Osoby, które darzyłem szacunkiem. Nawet jeśli ostatnimi czasy na dworze nie ma takich zbyt wielu. –Dobrze – powiedziała. – Popracuję

nad tym. –Ty czegoś szukasz. Widzę to. I to coś jest związane z kapłanami. Spróbuj nie wywołać zbyt dużego zamieszania, dopóki nie będziesz gotowa uderzyć. I to uderzyć nagle i zaskakująco. Taka właśnie masz być. Nie możesz wydawać się niegroźna – ludzie bywają bardzo podejrzliwi wobec niewiniątek. Chodzi o to, by wydawać się przeciętnym. Tak samo sprytnym jak wszyscy inni. Dzięki temu inni założą, że są w stanie cię pokonać, jeśli będą mieć choć trochę przewagi. Siri skinęła głową.

–To przypomina idriańską filozofię. –W końcu jesteście naszymi dziedzicami – przypomniał Dar Pieśni. – A może to my jesteśmy waszymi? Tak czy inaczej, jesteśmy do siebie bardziej podobni niż to się z pozoru wydaje. Czymże jest ta wasza idriańska filozofia prostoty, jeśli nie sposobem na odróżnienie się od Hallandren? Ta biel, którą nosicie? Dzięki niej wyróżniacie się pośród nas. Zachowujecie się jak my, a my zachowujemy się jak wy. Robimy to samo, tylko stosujemy odmienne metody. Dziewczyna powoli skinęła głową.

Uśmiechnął się. –Ach, jeszcze jedno. Proszę, bardzo cię proszę. Nie polegaj na mnie za bardzo. Nie będę ci w stanie pomóc. Jeśli ktoś rozszyfruje twoje plany – jeśli w ostatniej chwili coś pójdzie nie tak i znajdziesz się w niebezpieczeństwie – nie myśl wtedy o mnie. Zawiódłbym cię. Obiecuję ci to szczerze, z głębi swego prawdomównego serca. –Dziwny z ciebie człowiek. –Jestem tylko wytworem swojego społeczeństwa – odparł. – A skoro moje społeczeństwo przez większość

czasu składa się wyłącznie ze mnie, winię za to boga. Do zobaczenia, moja królowo. Dar Pieśni odszedł z powrotem do swej loży i skinął na służące Siri, które przez cały czas przyglądały się z niepokojem ich rozmowie.

28

–Spotkanie już umówione, moja pani – powiedział Thame. – Nasi ludzie są pełni nadziei. Coraz głośniej się mówi o tym, co robisz w T'Telir. Vivenna nie była pewna, co powinna o tym myśleć. Napiła się soku. Letni płyn był uwodzicielsko smaczny, choć brakowało jej w nim nieco idriańskiego lodu. Thame patrzył na nią wyczekująco.

Niski Idrianin był według ustaleń Dentha godny zaufania, mimo że jego opowieść o tym, że został „zmuszony" do życia w przestępczym półświatku, okazała się nieco przesadzona. Thame zajął w społeczeństwie Hallandren wygodną niszę – stanowił ogniwo pomiędzy idriańskimi robotnikami a miejscowymi rzezimieszkami. Wydawało się też, że jest zagorzałym patriotą. Choć z drugiej strony nie miał nic przeciwko wykorzystywaniu własnych pobratymców, zwłaszcza tych, którzy dopiero niedawno przybyli do miasta. –Ilu osób możemy się spodziewać? –

spytała Vivenna, przyglądając się przechodniom z restauracyjnego patio. –Ponad setki, moja pani – odpowiedział Thame. – Masz moje słowo, Wszyscy są lojalni wobec naszego króla. Będą wśród nich także znaczące osoby, oczywiście w stopniu, w jakim Idrianie mogą być tu znaczący. Dentha twierdził, że władza idriańskich przywódców brała się stąd, że byli w stanie zapewnić miastu tanią, napływową siłę roboczą. Mieli także spory wpływ na poglądy podporządkowanych mieszkańcom

Hallandren mas robotników. Byli to ludzie, którzy, podobnie jak sam Thame, bogacili się na pocie i znoju uchodźców z Idris. Wśród tej mniejszości byli ważnymi osobistościami, choć gdyby Idrianie zyskali równe prawa co miejscowi, ich potęga rozwiałaby się natychmiast. Zachowują się dokładnie jak Lemex, pomyślała. Z jednej strony, szanował i kochał mojego ojca, dla którego sumiennie pracował, a z drugiej przez cały czas kradł. Usiadła wygodniej. Miała na sobie długą białą plisowaną sukienkę, której rąbki szarpał wiatr. Postukała palcami

w ściankę kubka. Widząc ten gest, kelner dolał jej soku. Thame uśmiechnął się i także poprosił o jeszcze. Idrianin wyraźnie nie pasował do eleganckiej restauracji. –Ilu ich jest, jak myślisz? – spytała. – To znaczy, ilu mieszka tu Idrian? –Może ich być nawet dziesięć tysięcy. –Aż tylu? –To przez trudy życia na niżej położonych farmach. – Thame wzruszył ramionami. – W górach czasem ciężko jest się utrzymać. Przychodzi nieurodzaj i z czym

zostają? Ziemia należy do króla, nie można więc jej sprzedać. A podatki płacić trzeba… –Tak, ale w wypadku klęsk można prosić o odroczenie, albo o pomoc – zauważyła Vivenna. –Ach, moja pani, większość z tych ludzi mieszka o kilka tygodni drogi od króla. Nie mogą zostawić swoich rodzin i wybrać się do stolicy. Boją się, że ich bliscy umrą z głodu, podczas gdy oni będą wracać obdarowani dobrami z królewskiej spiżarni. Wolą więc wybrać się w o wiele krótszą podróż do T'Telir i tu poszukać zajęcia. Zatrudniają się jako dokerzy

w porcie albo przy zbiorach kwiatów na plantacjach w dżungli. To ciężka praca, ale pewna. I czyniąc tak, zdradzają swój kraj, pomyślała dziewczyna. Kim jednak była, by ich oceniać? Piąta Wizja uznawała takie zachowanie za karygodną wyniosłość. Siedziała teraz w chłodnym cieniu baldachimu, cieszyła się lekkim wiatrem i drogim sokiem, podczas gdy inni, by wykarmić swe rodziny, pracowali ciężko niczym niewolnicy. Nie miała prawa obruszać się na ich postępowanie. Idrianie nie powinni być zmuszani do

szukania zatrudnienia w Hallandren. Obwinianie własnego ojca przychodziło jej z trudem, ale jej królestwo nie było zbyt dobrze zarządzane. Składało się z dziesiątek oddalonych od siebie wsi, połączonych kiepskiej jakości traktami, które często blokowały lawiny śniegu lub skał. Co gorsza, w obawie przed najazdem z Hallandren, Dedelin był zmuszony rokrocznie przeznaczać wiele złota na utrzymanie licznej armii. Król nie miał więc łatwego zadania. Ale czy stanowiło to wystarczające wytłumaczenie faktu, że biedota musiała opuszczać swą ojczyznę i

szukać pracy poza jej granicami? Im dłużej Vivenna słuchała, im więcej się dowiadywała, tym bardziej nabierała przekonania, że życie wielu Idrian bardzo się różniło od jej idyllicznych wspomnień z górskiej doliny. –Spotkanie ma się odbyć za trzy dni, moja pani – podjął Thame. – Niektórzy z tych ludzi nie są co do ciebie przekonani. Wciąż pamiętają Vahra i jego klęskę, ale z pewnością cię wysłuchają. –Będę tam. –Dziękuję. – Thame wstał i ukłonił się, mimo że wyraźnie prosiła go, by nie

przyciągał uwagi postronnych. Odszedł. Vivenna popijała sok. Dentha wyczuła, zanim się pojawił. –Wiesz, co mnie ciekawi? – spytał, siadając na zwolnionym przez Idrianina krześle. –Co? –Ludzie – odpowiedział, stukając w pusty kubek. Wrócił kelner. – Ciekawią mnie ludzie. Szczególnie ci, którzy nie zachowują się tak jak powinni. Ci, którzy są w stanie mnie zaskoczyć.

–Mam nadzieję, że nie mówisz o Thame – stwierdziła Vivenna i uniosła brew. Najemnik pokręcił głową. –Nie, mówię o tobie, księżniczko. Jeszcze nie tak dawno temu, bez względu na co patrzyłaś, miałaś w oczach tajoną odrazę. A teraz to spojrzenie zniknęło. Zaczynasz się przystosowywać. –W takim razie mam problem, Denth – zauważyła dziewczyna. – Nie chcę się przystosować. Nienawidzę Hallandren.

–Ale sok chyba lubisz? Vivenna odstawiła kubek. –Oczywiście masz rację. Nie powinnam go pić. –Skoro tak uważasz. – Denth wzruszył ramionami. – Ale jeśli chciałabyś zapytać najemnika – czego oczywiście nikt nigdy nie robi – mógłby ci powiedzieć, że dobrze by było, gdybyś zaczęła się zachowywać jak mieszkanka Hallandren. Im mniej się wyróżniasz, tym mniej ludzi powiąże twoją osobę z opowieściami o ukrywającej się w mieście idriańskiej księżniczce. Spójrz na przykład na

swojego przyjaciela Parlina. –W tych krzykliwych ubraniach wygląda jak głupiec – rzuciła, patrząc na drugą stronę ulicy, gdzie Parlin i Perełka rozmawiali swobodnie, strzegąc drogi ucieczki. –Naprawdę? – spytał Denth. – A może wygląda po prostu jakby się tu urodził? Miałabyś takie wątpliwości, gdybyście trafili do dżungli, a on przebrałby się w zwierzęce futra albo w pelerynę z liści? Dziewczyna przyjrzała się Idrianinowi raz jeszcze. Stał oparty o ścianę budynku i wyglądał jak większość

ulicznych rozrabiaków, których było w tym mieście pełno. –Oboje pasujecie tutaj teraz o wiele bardziej niż na początku – podjął Denth. – Uczycie się. Vivenna spuściła wzrok. Niektóre elementy jej nowego życia rzeczywiście zaczęły wydawać się już czymś naturalnym. Napady, na przykład, szły im zaskakująco łatwo. Zaczynała się też przyzwyczajać do spacerowania w tłumie i kontaktów z przestępcami. Jeszcze dwa miesiące temu byłaby oburzona, gdyby musiała rozmawiać z osobą pokroju Dentha, i to wyłącznie z powodu jego zawodu.

Bardzo trudno było jej się pogodzić z niektórymi z tych zmian. Coraz ciężej szło jej też rozumienie samej siebie. Nie była pewna, w co powinna wierzyć. –Chociaż – dodał najemnik przyglądając się sukience Vivenny – mogłabyś pomyśleć o spodniach. Zmarszczyła czoło i spojrzała mu w oczy. –To tylko sugestia – zapewnił Denth i upił łyk soku. – Nie podobają ci się tutejsze krótkie spódnice, a jedynymi „przyzwoitymi" ubraniami, jakie możemy ci kupić, są zagraniczne

stroje. One są drogie. Co oznacza, że musimy chodzić do drogich restauracji, żeby się nie wyróżniać. I to dlatego musimy żyć wśród tego całego luksusu. A spodnie są skromne i tanie. –Spodnie nie są skromne. –Przecież nie pokazują kolan – zauważył najemnik. –To nie ma znaczenia. –Mówię tylko, co myślę. – Denth wzruszył ramionami. Vivenna odwróciła wzrok i cicho

westchnęła. –Doceniam to, Denth, naprawdę. Chodzi tylko o to, że ostatnio nie jestem… pewna tego, jak mam żyć. –Cały świat jest pełen niepewności – zauważył najemnik. – Dlatego jest tu tak zabawnie. –Ludzie z którymi pracujemy – powiedziała dziewczyna. – Z jednej strony przewodzą Idrianom w T'Telir i pomagają im, a z drugiej ich wykorzystują. Lemex okradał mojego ojca, a jednocześnie pracował dla naszego kraju. I ja – siedzę tu w tej szaleńczo drogiej sukience, sączę

drogi sok, a moja siostra jest w tej samej chwili molestowana przez potwornego dyktatora, którego straszliwe państwo szykuje inwazję na moją ojczyznę. Denth oparł się wygodniej i wyjrzał ponad niską barierką na ulicę. Przyjrzał się tłumowi. Wszyscy nosili ubrania w pięknych i zarazem strasznych barwach. –Ludzkie motywacje. Nigdy nie są rozsądne. I jednocześnie zawsze są. –To, co teraz powiedziałeś, nie było rozsądne.

Najemnik się uśmiechnął. –Chciałem przez to powiedzieć, że nie można nikogo zrozumieć, dopóki się nie zrozumie, z jakiego powodu robi to, co robi. Każdy człowiek jest we własnej historii bohaterem, księżniczko. Mordercy nie uważają, że postąpili źle, zabijając. Złodzieje sądzą, że kradzione pieniądze po prostu im się należą. A dyktatorzy są przekonani, że mają prawo – ze względu na bezpieczeństwo poddanych i dobro królestwa – robić to, co uznają za stosowne. Wciąż patrzył przed siebie. Pokręcił głową.

–Myślę, że nawet Vasher uważa się za bohatera. Prawda jest taka, że większość ludzi, którzy robią to, co uznajesz za złe, czyni to dlatego, że swoje motywacje uważają za dobre. Tylko najemnicy zachowują się rozsądnie. Robimy to, za co się nam płaci. I tyle. Może to z tego powodu ludzie traktują nas z góry. Jedynie my nie udajemy, że robimy coś ze szlachetnych pobudek. – Urwał i spojrzał jej w oczy. – W pewnym sensie jesteśmy najuczciwszymi ludźmi jakich kiedykolwiek spotkasz. Obok nich przelewała się kolorowa rzeka tłumu. Ktoś podszedł do stolika.

–Racja – powiedział Tonk Fah – ale zapomniałeś jeszcze wspomnieć, że jesteśmy nie tylko rozsądni, ale i mądrzy. I przystojni. –To raczej oczywiste – rzucił Denth. Vivenna odwróciła się ku przybyszowi. Tonk Fah obserwował jej rozmowę z Thame z niedaleka, gotów w razie potrzeby przyjść z pomocą. Najemnicy coraz częściej pozwalali jej samodzielnie prowadzić spotkania. –Może i jesteście uczciwi – powiedziała – ale mam szczerą nadzieję że nie jesteście najbardziej przystojnymi mężczyznami w moim

życiu. Idziemy? –Jeśli tylko dopiłaś swój sok. – Denth uśmiechnął się do niej. Vivenna spojrzała na kubek. Sok był bardzo dobry. Tłumiąc poczucie winy, osuszyła naczynie. Byłoby grzechem, gdyby się zmarnował, pomyślała. Wstała i wyszła z budynku, zostawiając zapłacenie rachunku Denthowi, który zwykle nosił przy sobie większość pieniędzy. Na ulicy dołączył do nich Ciołek, czekający z rozkazem wkroczenia do akcji, jeśli dziewczyna zacznie wołać o pomoc. Obejrzała się przez ramię na

najemników. –Tonk – spytała – gdzie twoja małpka? –Małpy są nudne. – Tonk Fah westchnął. Uniosła oczy ku niebu. –Ją też zgubiłeś? –Musisz się do tego przyzwyczaić, księżniczko. – Denth zachichotał. – Ze wszystkich cudów wszechświata największym jest ten, że Tonk nigdy nie został ojcem. Zapewne zgubiłby własne dziecko przed upływem

tygodnia. Pokręciła głową. –Może masz rację – powiedziała. – Następne spotkanie mamy w ogrodzie D'Denirów, tak? Najemnik skinął głową. –Chodźmy więc – powiedziała i ruszyła przed siebie. Reszta trzymała się nieco z tyłu. Po chwili dołączyli do nich Parlin i Perełka. Vivenna nie czekała, aż Ciołek oczyści drogę przez tłum. Im mniej polegała na Nieżywym, tym lepiej. Poza tym, chodzenie po ulicach nie było aż tak

trudne. Po prostu należało iść razem z ludzką rzeką, a nie sprzeciwiać się jej ruchom. Po niedługim czasie Vivenna i jej grupa skręcili do rozległego trawiastego parku – do ogrodu D'Denirów. Podobnie jak plac na skrzyżowaniu, także i to miejsce stanowiło tętniącą pośród budynków oazę zieleni. Tutaj jednak nie było kwiatów ani drzew. Zniknął też tłum. W ogrodzie wyczuwało się atmosferę powagi. I stały w nim posągi. Setki posągów. Wyglądały podobnie do innych pomników D'Denirów w mieście – przerośnięte ciała i heroiczne pozy. Wiele rzeźb było przystrojonych

barwnymi wstęgami i strojami. Najstarsze posągi, jakie kiedykolwiek widziała. Kamień, z którego zostały wykonane, nosił ślady setek lat wystawiania na częste w T’Telir deszcze. Był to ostatni podarunek Dawcy Pokoju zwanego Błogosławionym. Pomniki umieszczano tu dla uczczenia ofiar Wielowojnia. Park był jednocześnie miejscem pamięci i przestrogą. Tak mówiły legendy. Vivenna nie mogła pozbyć się myśli, że jeśli mieszkańcy miasta rzeczywiście czczą swych poległych, to nie powinni obwieszać posągów tymi śmiesznymi strojami.

Niemniej ogród był jednym z najspokojniejszych miejsc w T’Telir i dziewczyna potrafiła to docenić. Zeszła po schodach na trawnik i ruszyła pomiędzy milczącymi kamiennymi postaciami. Denth dogonił ją i pojawił się przy jej ramieniu. –Pamiętasz, z kim jesteśmy umówieni? –Z fałszerzami. – Skinęła głową. Najemnik przyjrzał się jej uważniej. –Nie przeszkadza ci to?

–Denth, przez te kilka miesięcy spotykałam się już z szefami band, z mordercami i, co pewnie najgorsze, z najemnikami. Chyba jakoś zniosę pogawędkę z wychudzonymi skrybami. Denth pokręcił głową. –To będą ludzie, którzy handlują spreparowanymi dokumentami. Nie robią ich sami. Nie ma bardziej niebezpiecznych osób niż fałszerze. Na skutek panującej w Hallandren biurokracji są w stanie zrobić wszystko, preparując odpowiednie pisma.

Vivenna powoli skinęła głową. –Pamiętasz, czego od nich chcemy? –Oczywiście, że tak – odparła. – Akurat na ten pomysł wpadłam sama, zapomniałeś? –Tylko się upewniam. –Martwisz się, że coś popsuję, prawda? Wzruszył ramionami. –To ty prowadzisz w naszym małym tańcu, księżniczko. Ja jestem tylko facetem, który zamiata parkiet. –

Przyjrzał się jej. – Ale nie lubię wycierać krwawych plam. –Och, proszę cię – rzuciła i wywróciła oczyma. Przyśpieszyła i zostawiła najemnika z tyłu. Po chwili usłyszała, jak rozmawia z Tonk Fahem. –Jak myślisz? Zła metafora? –Nie – odparł Tonk Fah. – Było o krwi. Dobre metafory zawsze są o krwi. –Ale chyba byłem za mało poetycki. –Więc wymyśl jakiś rym do „krew" – zaproponował Tonk Fah. – Brew? Śpiew? Hm… Lew?

Jak na bandę zabijaków wydają się dość dobrze wykształceni, stwierdziła w duchu dziewczyna. Weszła jeszcze nieco głębiej między pomniki i zobaczyła ich. Czekali w umówionym miejscu – pod wielkim posągiem D'Denira trzymającego w dłoni zniszczony wodą i deszczem kamienny topór. Siedzieli i rozmawiali ze sobą swobodnie jak na świątecznym pikniku – ilustracja wcielonej niewinności. Vivenna zwolniła. –To oni – szepnął Denth. – Usiądźmy przy tym D'Denirze naprzeciwko.

Perełka, Ciołek i Parlin zostali z tyłu, a Tonk Fah odszedł, by sprawdzić okolicę. Vivenna i Denth podeszli do posągu w pobliżu fałszerzy. Najemnik rozłożył dla dziewczyny koc na trawie, po czym stanął obok, jakby był jej służącym. Jeden z mężczyzn siedzących pod drugim pomnikiem spojrzał na nowo przybyłych; księżniczka nieznacznie skinęła głową. Pozostali fałszerze nie przerwali posiłku. Vivennie wciąż się nie podobało, że członkowie półświatka Hallandren mieli skłonność do pracy za dnia, ale z drugiej strony widziała też pewne zalety tego stanu rzeczy – nie musiała włóczyć się po

nocy. –Podobno masz dla nas zlecenie? – spytał siedzący najbliżej niej mężczyzna, akurat na tyle głośno, by mogła go usłyszeć dziewczyna. Dla postronnego obserwatora wyglądałoby to tak, jakby się odezwał do swoich towarzyszy. –Tak – odpowiedziała. –To kosztuje. –Mogę zapłacić. –Ty jesteś tą księżniczką, o której wszyscy mówią?

Zawahała się i zauważyła, że dłoń Dentha lekko, bardzo powoli zbliża się do rękojeści miecza. –Tak – rzuciła. –To dobrze – stwierdził fałszerz. – Arystokraci mają dobre maniery. Czego ci potrzeba? –Listów – wyjaśniła Vivenna. – Chcę, żeby wyglądały na korespondencję pomiędzy kapłanami z Hallandren a królem Idris. Muszą być opatrzone oficjalnymi pieczęciami i przekonującymi podpisami. –Trudna sprawa – zauważył fałszerz.

Dziewczyna wyciągnęła coś z wszytej w suknię sakiewki. –Mam ze sobą list napisany ręką króla Dedelina. Jest tu też jego pieczęć i podpis. Mężczyzna wyraźnie się zaciekawił, choć Vivenna wciąż widziała tylko jedną stronę jego twarzy. –Z tym będzie łatwiej, ale nadal to nic prostego. Czego te dokumenty mają dowieść? –Tego, że pewni konkretni kapłani są skorumpowani – odpowiedziała Vivenna. – Listę nazwisk też mam ze

sobą. Chcę, by wyglądało na to, że od lat wykorzystywali Idris, zmuszając króla do płacenia olbrzymich sum i składania pewnych obietnic w zamian za powstrzymanie wojny. Chcę, by listy dowodziły tego, że Idris nie dąży do otwartego konfliktu i że kapłani są hipokrytami. –To wszystko? – Mężczyzna skinął głową. –Tak. –Da się zrobić. Będziemy w kontakcie. Zapisałaś dokładne polecenia z tyłu tej kartki?

–Tak jak prosiliście – odparła dziewczyna. Fałszerze wstali i służący ruszył, by posprzątać ich naczynia. Wypuścił przy tym chusteczkę z ręki. Niesiona wiatrem wylądowała obok Vivenny i kiedy ją podnosił odebrał od księżniczki papiery. Po chwili zniknęli. –No i? – Vivenna podniosła wzrok. –Bardzo ładnie – pochwalił Denth i kiwnął głową. – Niedługo będziesz prawdziwym fachowcem. Dziewczyna uśmiechnęła się i rozsiadła wygodniej na kocu. Czekała.

Następnymi osobami, z którymi mieli się spotkać, była grupa złodziei, którym Vivenna i Denth zlecili kradzież pewnych materiałów z siedziby władz wojskowych Hallandren. Same dokumenty nie były zbyt ważne, ale ich zniknięcie mogło spowodować niejakie zamieszanie. Złodzieje mieli się pojawić dopiero za kilka godzin, dzięki czemu Vivenna mogła odpocząć na trawniku, z dala od nienaturalnych kolorów miasta. Denth wyczuł, że dziewczyna tego właśnie chce, i usiadł, opierając się o kamienny cokół pomnika. Księżniczka zauważyła, że Parlin znowu rozmawia z Perełką. Denth miał rację – jego

strój wyglądał w oczach księżniczki komicznie, ale to wrażenie brało się jedynie stąd, że wiedziała, że Parlin jest Idrianinem. Gdy podeszła do kwestii jego stroju obiektywnie, musiała przyznać że znakomicie pasował do miasta. Wydawał się po prostu Jednym z młodych mieszkańców T’Telir. Takiemu to dobrze, pomyślała z lekką irytacją i odwróciła wzrok. Może się ubierać jak chce i nie musi się martwić długością strojów ani wcięciem w dekolcie. Perełka wybuchnęła śmiechem. Zabrzmiało to nieco jak drwiące

prychnięcie, ale nie pozbawione wesołości. Vivenna natychmiast spojrzała na nich i zobaczyła, jak najemniczka wywraca oczyma i patrzy na Parlina, który stał ze swoim skromnym uśmiechem na ustach. Zdawał sobie sprawę, że powiedział coś niewłaściwego. Nie miał jednak pojęcia co takiego. Vivenna znała go na tyle dobrze, by wyczytać to z jego miny, i wiedziała, że uśmiecha się tylko po to, by pokryć zmieszanie. Perełka spojrzała mu w oczy i znów się roześmiała.

Vivenna zacisnęła zęby. –Powinnam była go odesłać do Idris – powiedziała. Denth odwrócił się i popatrzył na księżniczkę. –Hm? –Parlina – dopowiedziała. – Resztę odesłałam. Jego też powinnam. I tak jest nieprzydatny. –Szybko przystosowuje się do nowych warunków – zauważył najemnik. – I jest godny zaufania. To wystarczy, żeby go zatrzymać.

–To głupiec – rzuciła Vivenna. – Nie rozumie nawet połowy rzeczy, które się wokół niego dzieją. –Nie jest może uczonym, to prawda, ale instynktownie umie się dostosować i wtopić w otoczenie. Poza tym, nie wszyscy mogą być tak genialni jak ty. Rzuciła mu ostre spojrzenie. –A to co znaczyło? –Znaczyło, księżniczko – odpowiedział Denth – że nie powinnaś zmieniać koloru włosów w miejscach publicznych.

Vivenna drgnęła. Rzeczywiście, jej włosy zmieniły barwę ze spokojnej czerni na wściekłą czerwień. Panie Kolorów! – pomyślała. A kiedyś tak świetnie nad nimi panowałam. Co się ze mną dzieje? –Nie przejmuj się. – Denth oparł się wygodniej o kamień. – Perełka nie interesuje się twoim przyjacielem. Zapewniam cię. Vivenna prychnęła. –Mówisz o Parlinie? A czemu to miałoby mnie obchodzić? –Och, tego nie wiem – odparł

najemnik. – Może dlatego, że od dzieciństwa byliście praktycznie zaręczeni? –To nieprawda – rzuciła dziewczyna. – Od urodzenia byłam obiecana Królowi-Bogu! –A twój ojciec przez cały ten czas żałował, że nie może cię wydać za syna swojego przyjaciela – powiedział Denth. – Tak przynajmniej twierdzi Parlin. – Z wesołym uśmieszkiem przyjrzał się księżniczce. –Ten chłopak stanowczo za dużo gada.

–Prawdę mówiąc, zwykle jest raczej cichy – zaprotestował Denth. – Trzeba się mocno postarać, żeby coś o sobie powiedział. Tak czy inaczej, Perełka jest związana z kimś innym. Więc nie martw się. –Ja się wcale nie martwię – stwierdziła Vivenna. – I nie interesuje mnie Parlin. –Oczywiście, że nie. Vivenna otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zauważyła zbliżającego się do nich Tonk Faha, a nie chciała, by uczestniczył w tej rozmowie. Zacisnęła zęby.

–Zew. –Zew? – zdziwił się Denth. –Rymuje się z „krew" – wyjaśnił Tonk Fah. – Teraz możesz pisać wiersze. Krew odpowie na twój zew. To ładny obraz. Dużo lepszy od naszych poprzednich pomysłów. –Ach, rozumiem – rzucił oschle Denth. –Tonk? –Tak? –Jesteś idiotą. –Dzięki.

Vivenna podniosła się z miejsca i zaczęła przechadzać między pomnikami. Oglądała je po to tylko, żeby nie patrzeć na najemniczkę i Parlina. Tonk Fah i Denth szli za nią w pewnej odległości, pilnowali jej. Posągi D'Denirów były w pewien sposób piękne. Nie przypominały innych dzieł sztuki, jakie widywała w T'Telir – krzykliwych obrazów, barwnych budynków, przesadnie wyzywających strojów. Były solidnymi kamiennymi statuami, które starzały się z godnością, mimo że mieszkańcy Hallandren niszczyli je, obwiązując szalikami, kapeluszami i innymi kolorowymi szmatkami. Na szczęście

jednak w ogrodzie było zbyt wiele pomników, by mogli upstrzyć je wszystkie. Posągi D'Denirów stały jakby na straży, wyglądały na bardziej trwałe niż większość rzeczy w tym mieście. Kamienni wojownicy wpatrywali się niebo lub gdzieś przed siebie. Każdy był inny – każda poza wyrazista, każde oblicze wyjątkowe. Wyrzeźbienie ich wszystkich musiało zająć całe dziesięciolecia, pomyślała. Może to właśnie podczas pracy nad nimi mieszkańcy Hallandren tak pokochali sztukę?

To królestwo było pełne sprzeczności. Wojownicy reprezentowali pokój. Idrianie chronili się nawzajem i zarazem wykorzystywali. Najemnicy wydawali się tu najlepszymi ludźmi jakich kiedykolwiek poznała. A jaskrawe kolory, zamiast wyróżniać, sprawiały, że wszystko wydawało się do siebie podobne. I ponad tym wszystkim pozostawał BioChromatyczny Oddech. Z jednej strony handel nim był formą wykorzystywania bliźnich, a jednak ludzie tacy jak Perełka uznawali możliwość podarowania go za przywilej. Sprzeczności. Pytanie, jakie huczało Vivennie w głowie,

brzmiało: Czy mogę sobie pozwolić na stanie się jeszcze jedną sprzecznością Hallandren? Osobą, która wystąpi przeciwko własnym wartościom po to, by mogli je zachować inni? Oddechy były naprawdę cudem. I to nie tylko dlatego, że obdarzyły ją słuchem absolutnym i pozwalały dostrzegać najmniejsze różnice w odcieniach barw. Nie chodziło tu nawet o to, że wyczuwała wokół siebie obecność innych ludzi. Ani o to, że wiatr i głosy ludzi brzmiały teraz jak muzyka i potrafiła poruszać się w tłumie jak w rzece. Chodziło o poczucie więzi. Cały

otaczający ją świat był teraz bliższy. Nawet nieożywione przedmioty, jak ubrania czy zeschnięte gałązki na trawniku – wciąż były martwe, ale miała wrażenie, że tęsknią do życia. A ona mogła je nim obdarzyć. Martwe rzeczy pamiętały życie, a Vivenna była w stanie te wspomnienia Przebudzić. Ale czy gdyby zdradziła sama siebie, to jej poddani by na tym skorzystali? Denth nie wydaje się tak zagubiony, pomyślała. On i reszta najemników potrafią oddzielić swoje przekonania od tego co muszą robić.

I to dlatego większość ludzi traktowała najemników tak jak traktowała. Oddzielając uczynki od wartości, wkraczało się na niebezpieczny teren. Nie, zdecydowała, ja nie będę Budzić. Postanowiła, że jej Oddechy pozostaną w zamknięciu, a jeśli poczuje silniejszą pokusę, by z nich korzystać, odda je komuś, kto nie ma podobnych wątpliwości. I stanie się Bezbarwna.

29

Opowiedz mi o górach – napisał Susebron. –O górach? – Siri się uśmiechnęła. Proszę - dopisał, siedząc na krześle przy łożu. Siri leżała na boku: jej ciężka suknia była zbyt gorąca na ten wieczór, więc miała na sobie tylko koszulę nocną. Przykryła się prześcieradłem i podparła na łokciu, by móc czytać

słowa władcy. W kominku trzaskał ogień. –Nie wiem co mam ci powiedzieć. Góry nie są tak cudowne, jak te wspaniałości, które macie w T’Telir. Nie mamy tam takiej rozmaitości ani takich barw. Myślę, że skały wysokie na tysiące stóp są czymś cudownym - stwierdził. –Może masz rację – przyznała. – Podobało mi się w Idris. Nie chciałam poznawać niczego nowego. Ale dla kogoś takiego jak ty życie w górach byłoby nudne

Bardziej nudne od konieczności spędzania każdego dnia w tym pałacu? Bez możliwości wyjścia na zewnątrz? Porozmawiania? Nudniejsze od ciągłego rozpieszczania i przebierania? –No dobrze, wygrałeś. Proszę, opowiedz mi o nich. Pisanie szło mu coraz lepiej. Poza tym, im częściej to robił, tym więcej rozumiał. Żałowała, że nie może mu dostarczyć książek – podejrzewała że pochłonąłby je szybko i że po niedługim czasie stałby się równie uczony jak większość jej nauczycieli.

Ale Susebron miał tylko Siri. I wydawało się, że docenia to, co od niej dostaje – choć zapewne tylko dlatego, że nie miał pojęcia, jak mało dziewczyna wie sama. Podejrzewam, pomyślała, że moi nauczyciele poumieraliby ze śmiechu, gdyby wiedzieli jak bardzo teraz żałuję, że przed nimi uciekałam. –Góry są olbrzymie… – zaczęła. – Tutaj, na nizinach, nie można tego zrozumieć. Dopiero kiedy się je widzi, można pojąć, jak mało znaczą ludzie. Bez względu na to, ile czasu byśmy budowali, ile pracy byśmy w to włożyli, nigdy nie zdołalibyśmy wznieść czegoś równie potężnego. Jak

powiedziałeś, to zwykłe skały, ale nie są pozbawione życia. Są zielone tak samo jak wasze dżungle. Choć to inny rodzaj zieleni. Słyszałam, jak niektórzy wędrowni kupcy narzekają, że góry ograniczają widoczność, ale według mnie dzięki nim widać o wiele więcej. Pozwalają zobaczyć, jak ziemia sięga ku niebieskiemu królestwu Austre. Austre? - spytał Susebron na tabliczce. Siri zalała się rumieńcem po koniuszki włosów. –Przepraszam, pewnie nie powinnam mówić przy tobie o innych bogach.

Innych bogach? Takich jak ci na dworze? –Nie – odparła Siri. – Austre jest idriańskim bogiem. Rozumiem. Czy jest przystojny? Dziewczyna wybuchnęła śmiechem. –Nie, nie rozumiesz. On nie jest Powracającym jak ty, czy Dar Pieśni. On jest… cóż, sama nie wiem. Kapłani nie mówili ci niczego o innych religiach? To są jakieś inne religie? – Oczywiście. Nie wszyscy czczą

Powracających. Idrianie tacy jak ja, są wyznawcami Austre, a mieszkańcy Pahn Kahl, jak Niebieskopalcy… h… nie wiem, jaką dokładnie oni mają tam religię, ale nie czczą ciebie. To bardzo dziwne, co mówisz – pojawiło się na tabliczce. – Jeśli wasi bogowie nie są Powracającymi, to kim są? –Nie bogowie – sprostowała dziewczyna. – Tylko jeden bóg. Nazywamy go Austre. Dawniej czczono go także w Hallandren, zanim staliście się… – Urwała gwałtownie. Omal nie powiedziała: „heretykami". – Zanim przybył Dawca Pokoju, kiedy

postanowiliście czcić Powracających. Ale kim jest ten Austre? – nacisnął władca. –Austre nie jest osobą. Bardziej przypomina rodzaj siły. Wiesz, jest czymś, co czuwa nad wszystkimi ludźmi, karze tych, którzy postępują źle, i błogosławi tym, którzy są tego godni. Spotkałaś kiedyś tę istotę? Znów się roześmiała. –Oczywiście, że nie. Austre nie można zobaczyć.

Susebron zmarszczył brwi i spojrzał na nią uważnie. –Wiem – powiedziała. – Tobie to musi się wydawać głupie. Ale cóż, my wiemy, że on z nami jest. Kiedy widzę coś pięknego – na przykład góry i rosnące w nich dzikie kwiaty, które układają się we wzory, w pewien sposób piękniejsze niż gdyby zasadzili je ludzie – wtedy wiem. Piękno jest prawdziwe. I to właśnie ono przypomina mi o obecności Austre. Poza tym, u nas też byli Powracający, w tym Pierwszy Powracający Vo. To on doznał Pięciu Wizji, zanim umarł, a te wizje musiały przecież skądś się wziąć.

Ale ty sama nie czcisz Powracających? Siri wzruszyła ramionami. –Jeszcze nie wiem. W mojej ojczyźnie źle się na to patrzy. Idrianie nie pochwalają sposobu, w jaki podchodzi się do spraw religii w Hallandren. Król-Bóg przez dłuższą chwilę siedział w milczeniu. A więc… nie lubisz takich jak ja? – napisał wreszcie. –Co? Oczywiście, że cię lubię. Jesteś słodki! Znów się zmarszczył.

Królowie-Bogowie chyba nie powinni być słodcy. –No, dobra. – Wywróciła oczyma. – Jesteś straszliwy i potężny. Boski. Przerażający. I słodki. Od razu lepiej. – Uśmiechnął się. – Bardzo chciałbym się spotkać z tym Austre. –Kiedyś zaprowadzę cię do mnichów – obiecała. – Oni powinni być w stanie ci pomóc. Teraz sobie ze mnie kpisz. Spojrzał jej w oczy i dziewczyna się

uśmiechnęła. W jego wzroku nie było żalu, czy urazy. Nie przeszkadzały mu jej żarty, wydawało się wręcz, że bardzo go ciekawią. Szczególnie lubił zgadywać, kiedy Siri kpi, a kiedy mówi poważnie. Spuścił wzrok na tabliczkę. Ale jeszcze bardziej, niż spotkać się z tym bogiem, chciałbym zobaczyć góry. Ty je chyba bardzo kochasz. – To prawda – przyznała Siri. Już od dawna nie myślała o Idris. Ale kiedy Susebron wspomniał o górach, przypomniała sobie chłód i otwarte

przestrzenie łąk, po których jeszcze niedawno tak często biegała. Rześkość górskiego powietrza – coś, czego nie mogła zaznać w Hallandren. Rośliny na Dworze Bogów były doskonale przycięte, odpowiednio nawożone i zasadzone w starannie dobranych miejscach. Były piękne, lecz dzikie pola jej ojczyzny miały w sobie coś wyjątkowego. Susebron znów zaczął pisać. Podejrzewam, że góry są piękne, jak powiedziałaś. Ale ich najpiękniejsza część już do mnie przybyła.

Siri drgnęła i zarumieniła się. Władca był taki otwarty – nie wydawał się ani trochę zawstydzony, wypowiadając komplement. –Susebron! – powiedziała. – W głębi ducha jesteś bawidamkiem! Bawidamkiem? Mówię tylko o tym, co widzę. Na całym moim dworze nie ma niczego ani nikogo tak pięknego jak ty. Góry muszą być naprawdę szczególnym miejscem, skoro ty się tam urodziłaś. –Teraz posuwasz się stanowczo za daleko – zauważyła. – Widziałam boginie z twojego dworu. Są ode mnie o wiele piękniejsze.

Piękno nie leży w wyglądzie człowieka – napisał Susebron. – Matka mnie tego nauczyła. Wędrowcy z moich baśni nigdy nie mówią o starej kobiecie, że jest brzydka, ponieważ pod jej postacią mogli spotkać boginię. – Ale my nie żyjemy w baśni. Żyjemy - napisał. – Przecież baśnie to tak naprawdę historie, które ludzie przekazują sobie od niepamiętnych czasów. Wszystko, co mówią nam o ludziach, to prawda. Obserwowałem i widziałem jak postępują ludzie. – Wytarł tabliczkę do czysta i pisał dalej: – Choć czasem niełatwo mi interpretować ich zachowania, bo ja

postrzegam wszystko inaczej niż zwykli ludzie. – Jestem Królem-Bogiem. W moich oczach wszystko jest piękne. – Rozumiem. – Siri zmarszczyła brwi. Mam tysiące Oddechów. Ciężko widzieć cokolwiek tak samo jak inni. Mogę ich zrozumieć tylko poprzez opowieści matki. W moich oczach wszystkie kolory są piękne. A kiedy inni na coś patrzą – na przykład na ludzi – jedne rzeczy podobają im się bardziej niż inne. Ja jednak widzę tylko barwy. Bogate, cudowne kolory, z których wszystko jest utkane i które są źródłem życia, nie jestem w stanie – jak wielu innych – skupić się tylko na urodzie

twarzy, widzę iskrę w oku, rumieniec na policzkach, odcień cery, a nawet każdą krostkę – wszystko jest dla mnie elementem wzoru. Wszyscy ludzie są cudowni. Znów wyczyścił tabliczkę. Więc kiedy mówię o pięknie, muszę mówić o czymś innym niż kolory. A ty jesteś inna. Nie wiem jak to opisać. Podniósł wzrok i nagle Siri zdała sobie sprawę, jak blisko siebie siedzą. Ona, ubrana tylko w koszulę, zasłonięta jedynie cienkim prześcieradłem. On, wysoki i barczysty, lśniący i sprawiający że na pościeli skrzyły się

wszystkie barwy tęczy. Uśmiechnął się do niej w świetle płomieni. O rany… – przemknęło jej przez głowę. To niebezpieczne. Odchrząknęła, wyprostowała się nieco i znów zarumieniła. –Tak, hm… Masz rację. Dziękuję. Spuścił wzrok na tabliczkę. Żałuję, że nie mogę cię odesłać do domu, byś mogła znów zobaczyć góry. może spróbuję to wytłumaczyć kapłanom? Dziewczyna pobladła.

–Nie byłoby chyba dobrze, gdyby się dowiedzieli, że umiesz czytać. Mógłbym użyć pisma rzemieślników. Trudno jest się nim posługiwać, ale nauczyli mnie tego, więc kiedy potrzebuję, mogę się z nimi porozumiewać. –Ale – zauważyła – gdybyś im powiedział, że chcesz mnie odesłać, mogliby się domyślić, że ze mną rozmawiałeś. Na kilka chwil przestał pisać. Może to wyszłoby na dobre - napisał po przerwie.

–Susebron, oni chcą cię zabić. Nie masz na to dowodów. –Ale mam podejrzenia – stwierdziła. – Ostatni dwaj Królowie-Bogowie zginęli krótko po narodzinach swoich potomków. Jesteś zbyt nieufna - zaprotestował Susebron. – Mówię ci, że moi kapłani, to dobrzy ludzie. Spojrzała mu głęboko w oczy. Tyle że odjęli mi język przyznał. –I trzymają cię tu w zamknięciu i nic ci nie mówią. Nawet jeśli nie zamierzają cię zabić, wiedzą wiele

rzeczy, o których cię nie informują. Może to coś wspólnego z BioChromą, może to ona sprawia, że umieracie po tym, jak na świat przychodzi następca tronu. Oparła się wygodniej i zamyśliła. Czy to możliwe? –Susebron, w jaki sposób przekazuje się Oddechy? Nie wiem - odpowiedział po chwili. – Nie za bardzo się znam na tych sprawach. –Ja też nie – powiedziała. – Czy mogą ci je odebrać? I dać twemu synowi? A

jeśli to cię zabije? Nie zrobiliby czegoś takiego - napisał. –Ale to wcale niewykluczone – stwierdziła. – I może to właśnie się dzieje. Dlatego posiadanie dziecka jest niebezpieczne. Muszą stworzyć nowego Króla-Boga, i to właśnie zabija poprzednika. Władca siedział z tabliczką na kolanach. Pokręcił głową. Jestem bogiem. Nikt mi nie dał Oddechów. Urodziłem się z nimi. – Nie – zaprotestowała Siri. –

Niebieskopalcy powiedział mi, że zbieraliście te Oddechy przez stulecia. Że każdy Król-Bóg otrzymuje dwa Oddechy tygodniowo, a nie jeden, i że w ten sposób odkłada się tak wielką ich liczbę. Prawdę mówiąc – przyznał – zdarzają się tygodnie, kiedy dostaję trzy albo cztery. –A do przeżycia potrzebujesz tylko jednego. Tak. –I kapłani nie mogą pozwolić, żeby całe to bogactwo umarło razem z

tobą! Boją się pozwolić ci go używać, ale sami także nie chcą tych Oddechów stracić. Więc kiedy na świat przychodzi następca tronu, zabierają Oddechy staremu władcy, zabijając go przy tym, i przekazują je dziecku. Ale Powracający nie mogą używać swojej BioChromy do Budzenia – napisał Susebron. – Więc ten mój skarb jest bezużyteczny. Dziewczyna na chwilę zamilkła i zastanowiła się. Tak, o tym także już słyszała. –Czy to stosuje się tylko do Oddechu,

z którym się urodziłeś, czy także tych dodatkowych? Tego nie wiem. – Założę się, że gdybyś chciał, mógłbyś skorzystać z dodatkowych – stwierdziła. – Gdyby było inaczej, to po co odejmowaliby ci język? Zapewne nie możesz użyć tego, który sprawia, że Powróciłeś, ale masz przecież tysiące Oddechów więcej. Król-Bóg siedział przez chwilę w bezruchu, po czym wstał i podszedł do okna. Wyjrzał w panującą na zewnątrz ciemność. Siri zmarszczy brwi, po czym wzięła jego tabliczkę i

niepewnie – wciąż ubrana tylko w koszulę – podeszła do władcy. –Susebron? – odezwała się. Nadal patrzył za okno. Stanęła obok, uważając przy tym, by go nie dotknąć, i wyjrzała. W mieście rozciągającym się za murem, który otaczał Dwór Bogów, skrzyły się kolorowe światła. Dalej była już tylko bezkresna ciemność. Nieruchome morze. –Proszę – odezwała się dziewczyna i podała mu tabliczkę. – O co chodzi? Spojrzał na nią i napisał:

Nie chciałbym się skarżyć. Przepraszam. –Na co nie chcesz narzekać? Na to, że podważam twoje zaufanie do kapłanów? Nie - odpisał. – Twoje teorie są bardzo ciekawe, ale wciąż brak ci dowodów. Nie wiesz na pewno, czy oni rzeczywiście planują to, o co ich podejrzewasz. Ale nie tym się martwię. – Więc co? Zawahał się, wyczyścił tabliczkę rękawem szaty. Nie wierzysz, że Powracający są

bogami. –Wydawało mi się, że już o tym rozmawialiśmy. Rozmawialiśmy. Niemniej zdałem sobie sprawę, że to właśnie jest jedyny powód, dla którego traktujesz mnie tak, jak traktujesz. Jesteś inna wyłącznie dlatego, że nie wierzysz w moją boskość. Czy to możliwe, że jedynie przez to wydajesz mi się ciekawa? Poza tym to, że nie wierzysz, bardzo mnie smuci. Dlatego że ja jestem bogiem. Bogiem i niczym mniej, a skoro we mnie nie wierzysz, to podejrzewam, że mnie wcale nie rozumiesz.

Przestał pisać na moment. Tak, to zabrzmiało jak skarga. Przepraszam – dodał. Uśmiechnęła się i nieśmiało dotknęła jego ramienia. Zamarł i rzucił jej niepewne spojrzenie, ale nie cofnął ręki, jak to czynił za każdym razem wcześniej. Siri podsunęła się bliżej i oparła o niego. –Nie muszę w ciebie wierzyć, żeby cię rozumieć – powiedziała. – Powiedziałabym raczej, że nie rozumieją cię ludzie, którzy w ciebie wierzą, są w stanie się do ciebie zbliżyć i nie widzą, jaki naprawdę

jesteś. Są zbyt skupieni na twojej aurze i boskości. Nie odpowiedział. –I nie – podjęła dziewczyna – nie jestem inna tylko dlatego, że w ciebie nie wierzę. W pałacu jest wiele osób, które w ciebie nie wierzą. Na przykład, Niebieskopalcy, niektóre ze służących – te ubrane na brązowo – skrybowie. A służą ci przecież równie wiernie i z takim samym oddaniem jak wierni. A ja… cóż. Ja zawsze wszystko sobie lekceważę. Nigdy tak naprawdę nie słuchałam ojca ani mnichów. Może tego ci właśnie było trzeba. Kogoś, kto zechciał spojrzeć

poza twoją boskość i sięgnął wzrokiem głębiej w samego ciebie. Skinął głową. To pocieszające - napisał. – Choć dziwnie jest być bogiem, w którego nie wierzy własna żona. Żona, powtórzyła w myślach Siri. Czasami ciężko było jej o tym pamiętać. –Cóż, wydaje mi się, że każdemu mężczyźnie przydałaby się żona, która nie byłaby nim tak zachwycona jak wszyscy inni. Ktoś musi sprowadzać was na ziemię.

Sprowadzanie na ziemię nie jest czymś, co powinno cieszyć boga. –Tak samo jak bycie słodkim? – spytała. Zachichotał. Tak, dokładnie tak samo. Odłożył tabliczkę, po czym, z wahaniem i z lekko przestraszoną miną objął Siri i przyciągnął do siebie. Oboje spojrzeli w noc tańczącą nad miastem, które nawet po zmroku nie traciło barw.

***

Ciała. Cztery ciała. Leżały na ziemi. Plamy krwi wydawały się na trawie dziwnie ciemne. Był następny dzień po tym, jak Vivenna spotkała się z fałszerzami w ogrodzie D'Denirów. Wróciła tu. Z nieba lały się promienie słońca, rozgrzewały jej głowę i kark. Dziewczyna stała pośród tłumu gapiów. Milczący D'Denirowie czekali za nią w szeregach – kamienni

żołnierze, którzy nigdy nie wyruszą w bój. I tylko oni byli świadkami śmierci tych czterech ludzi. Przechodnie rozprawiali stłumionymi głosami, czekając, aż straż miejska skończy oględziny miejsca zbrodni. Denth przyprowadził tu Vivennę bardzo szybko, zanim ktokolwiek zdążył uprzątnąć zwłoki. Na jej wyraźną prośbę. A teraz dziewczyna żałowała, że go o to poprosiła. Barwy trawy i krwi jawiły się jej wzmocnionym Oddechami oczom niezwykle wyraziście. Szkarłat i zieleń. W połączeniu tworzyły niemal fiolet. Przyglądała się ciałom, czując

dziwne rozkojarzenie. Barwy. To takie dziwne uczucie – patrzeć, jak bledną wszystkie kolory ludzkiej skóry, wyraźnie widziała różnicę – wewnętrzną, istotną różnicę – pomiędzy skórą żywą, a martwą. Martwa cera była o dziesięć odcieni bielsza od ciała żywego człowieka. Dlatego że krew wyciekła z żył. Zupełnie jakby… jakby to sama krew była kolorem, farbą spływającą z obrazu. Farba ludzkiego życia, która została beztrosko rozlana i pozostawiła po sobie czyste, białe płótno. Odwróciła wzrok. –Widzisz to? – spytał Denth.

Skinęła powoli głową. –Pytałaś mnie o niego. Teraz sama widzisz, do czego jest zdolny. To właśnie dlatego tak bardzo się niepokoimy. Spójrz na te rany. Raz jeszcze przyjrzała się zwłokom. W coraz jaśniejszym świetle poranka zauważyła coś, co za pierwszym razem umknęło jej uwagi. Skóra wokół zadanych mieczem ran została całkowicie wyprana z kolorów. A same rany otaczała czarna obwódka. Zupełnie jakby ci ludzie padli ofiarą jakiejś straszliwej choroby. Spojrzała na najemnika.

–Chodźmy – powiedział i wyprowadził ją z tłumu, który, poirytowani liczbą gapiów, strażnicy zaczęli właśnie rozpędzać. –Kim oni byli? – zapytała szeptem. Denth patrzył prosto przed siebie. –Banda złodziei. Jedni z tych, z którymi pracowaliśmy. –Myślisz, że on może po nas przyjść? –Nie jestem pewien – odparł najemnik. – Gdyby chciał, prawdopodobnie już by nas odszukał. Naprawdę nie wiem.

Gdy szli pomiędzy pomnikami D'Denirów, pojawił się Tonk Fah. –Perełka i Ciołek są wciąż czujni – powiedział. – Żadne z nas nigdzie go nie widziało. –Co się stało ze skórą tych ludzi? – spytała Vivenna. –To przez ten jego miecz – warknął Denth. – Tonk, musimy coś wymyślić. Czuję, że wcześniej czy później nasze drogi się skrzyżują. –Ale co to za miecz? – Vivenna nie rezygnowała. – I w jaki sposób pozbawił ich skórę kolorów?

–Będziemy musieli go ukraść, Denth. – Tonk Fah potarł brodę. Perełka i Ciołek podeszli do nich i zajęli swoje miejsca na bokach, strzegąc dziewczyny. Weszli w ludzką rzekę na ulicy. –Ukraść ten miecz? – powtórzył Denth. – Ja go nie dotknę! Nie, będziemy musieli sprawić, żeby go użył. Żeby go dobył. Poza pochwą nie będzie mógł trzymać go zbyt długo. A potem poradzimy z nim sobie z łatwością. Sam go zabiję. –On pokonał Arsteela – przypomniała cicho Perełka.

Denth zesztywniał. –On go nie pokonał! A przynajmniej nie w pojedynku. –Vasher nie użył wtedy miecza – powiedziała najemniczka. – Wokół ran Arsteela nie było tej czarnej obwódki. –To znaczy tylko, że Vasher zastosował podstęp! – rzucił Denth. – Może zasadzka, jacyś wspólnicy. Nie mam pojęcia. On nie lubi pojedynków. Vivenna pozwoliła się im prowadzić, wciąż myśląc o ciałach. Denth i pozostali najemnicy często rozmawiali o dokonanych przez Vashera

zabójstwach. Dziewczyna chciała coś takiego zobaczyć. I zobaczyła. A teraz poczuła niepokój. Roztrzęsienie. I… Nagle zmarszczyła brwi, coś zaczęło ją łaskotać. Przyglądał się jej ktoś z dużą ilością Oddechów.

***

Patrz! – powiedział Szpon Nocy. To przecież Vara Treledees! Powinniśmy z nim porozmawiać. Ucieszy się na mój widok. Vasher, w ogóle się nie kryjąc, stał na dachu budynku. Nie przejmował się tym, że ktoś go może zobaczyć. Zresztą i tak rzadko kiedy bywał zauważany. Barwną ulicą płynął nieskończony strumień ludzi. Vara Treledees – Denth, jak się teraz nazywał – szedł ze swoją drużyną w tłumie przechodniów. Była tam też ta kobieta, Perełka, i jak zawsze Tonk Fah. Także ta przygłupia księżniczka. I to obrzydlistwo.

Czy jest tu Shashara? – spytał miecz, w którego mgławicowym głosie pojawiła się ekscytacja. Musimy się z nią spotkać! Na pewno się o mnie martwi. – Shasharę zabiliśmy dawno temu – przypomniał Vasher. – Tak samo jak zabiliśmy Arsteela. I tak jak w końcu zabijemy Dentha, dodał w myślach. Szpon Nocy jak zwykle nie przyjął do wiadomości informacji o śmierci Shashary. Wiesz, to ona mnie stworzyła powiedział. Wykuła mnie, żebym niszczył wszystko co złe. Jestem w tym

dobry. Myślę, że byłaby ze mnie dumna, powinniśmy z nią porozmawiać. Pokazać jej, jak się świetnie spisuję. –Tak, jesteś w tym dobry – szepnął Vasher. – Zbyt dobry. Szpon Nocy, zaczął cicho pomrukiwać, zadowolony z otrzymanej pochwały. Vasher jednak skupił się na księżniczce. Szła w swojej egzotycznej sukience, wyróżniając się jak płatek śniegu wśród tropikalnego żaru. Będzie musiał coś z nią zrobić. To przez nią wiele spraw zaczynało wymykać się spod kontroli. Plany sypały się jak domki z kart, co powodowało niemałe zamieszanie. Nie

miał pojęcia, gdzie Denth ją znalazł ani w jaki sposób ją kontrolował. Niemniej, Vasher czuł palącą chęć, by zeskoczyć na dół i pozwolić Szponowi Nocy zająć się dziewczyną. Ale zabójstwa z ostatniej nocy przyciągnęły zbyt wiele uwagi. Miecz miał rację. Vasher nie był dobry w skrytym działaniu. Pogłoski o jego obecności krążyły już po całym mieście. Co było dobre i zarazem złe. Potem, pomyślał, odwracając się od głupiej dziewuchy i jej najemników. Potem.

30

–Dar Pieśni! – rzuciła Poranna Rosa, biorąc się pod boki. – Co ty, na Opalizujące Odcienie, wyprawiasz? Bóg zignorował ją i ze skupieniem położył dłonie na grudzie błotnistej gliny. Służący i kapłani otaczali go pierścieniem i na ich twarzach malowało się niemal takie samo zmieszanie i niepewność, jak na twarzy bogini, która pojawiła się w altanie Powracającego ledwie kilka

minut temu. Koło garncarskie zaczęło się obracać. Dar Pieśni naparł mocniej na glinę, starając się utrzymać ją w miejscu. Wpadające pod baldachim promienie słońca oświetlały jego ręce, starannie przystrzyżona trawa pod stołem była usłana kawałkami gliny. W miarę jak koło przyśpieszało, glina wirowała i odpadały od niej grudki i miękkie podłużne pajdy. Dłonie boga pokrywała lepka i śliska maź. Nie trwało to długo, po chwili cała gruda przewróciła się na kole i spadła na ziemię. –Hm – mruknął, przyglądając się

bałaganowi. –Czyś ty postradał zmysły? – spytała Poranna Rosa. Bogini miała na sobie jedną ze swoich tradycyjnych sukienek – co oznaczało: nic na bokach, bardzo niewiele na górze i tylko ciut więcej na dole z przodu i z tyłu. Włosy upięła w bardzo zawiłą fryzurę, składającą się ze skomplikowanej konstrukcji warkoczy i wstążek. Było to zapewne dzieło któregoś z mistrzów fryzjerskich miasta, sprowadzonych na dwór ku uciesze bóstw. Dar Pieśni zeskoczył ze stołka i

stanął, wyciągając ręce na boki, by służący mogli je obmyć. Inni zajęli się usuwaniem kawałeczków gliny z jego szaty. Stał zamyślony. Koło garncarskie zostało uprzątnięte. –No więc? – spytała ponownie Poranna Rosa. – Co to miało być? –Odkryłem właśnie, że nie jestem urodzonym garncarzem – odpowiedział Dar Pieśni. – A tak naprawdę, że jestem nie tylko „nie urodzonym", ale i żałosnym garncarzem. Komicznie złym. Nie potrafię nawet sprawić, by ta przeklęta glina trzymała się koła.

–A czego się spodziewałeś? –Nie jestem pewien – przyznał Dar Pieśni, idąc pod baldachimem w stronę długiego stołu. Poranna Rosa – z miną wyrażającą głębokie oburzenie faktem, że musi gonić gospodarza – podeszła po chwili. Nagle, bóg chwycił ze stołu pięć cytryn i rzucił je w powietrze. Zaczął nimi żonglować. Przez chwilę na twarzy bogini malował się wyraz szczerej troski. –Mój drogi? – odezwała się. – Czy ty się aby dobrze czujesz?

–Nigdy nie ćwiczyłem żonglerki – powiedział, obserwując cytryny. – Chwyć, proszę, ten owoc guajawy. Zawahała się, lecz po chwili wzięła ostrożnie owoc do ręki. –Rzuć mi – poprosił. Cisnęła guajawę w jego stronę. Bóg zręcznie chwycił ją w powietrzu, gdzie dołączyła do wirującego mu nad rękami cytrusowego wiru. –Nie wiedziałem, że to potrafię – powiedział. – Aż do dziś. Co o tym myślisz?

–Ja… – Poranna Rosa przechyliła głowę. Roześmiał się. –Chyba nigdy nie widziałem, by zbrakło ci słów, moja droga. –Chyba nigdy nie widziałam, by jakiś bóg zabawiał się podrzucając owoce. . – me wszystko – stwierdził Dar Pieśni, kucając, gdy niemal upuścił jedną z cytryn. – Odkryłem dziś, że znam zdumiewającą liczbę słów, jakich używają żeglarze, oraz że jestem fantastycznym matematykiem talent mam całkiem znośny talent

malarski. Z drugiej strony jednak, rzeźbiarstwo zupełnie mi nie idzie, nie znam żadnego języka obcego i – co widziałaś już sama – jestem fatalnym garncarzem. Poranna Rosa przyglądała się mu przez chwilę w milczeniu. Spojrzał jej w oczy, pozwolił cytrynom upaść i jednocześnie zgarnął z powietrza guajawę. Rzucił owoc służącemu, który natychmiast zaczął go obierać. –Poranna Roso, to moje poprzednie życie. Ja – Dar Pieśni – nie mam prawa posiadać tych umiejętności. Ale

osoba, którą byłem przed śmiercią, potrafiła żonglować. Znała się na statkach. Tamten człowiek potrafił rysować. –Nie powinniśmy zastanawiać się nad ludźmi, którymi byliśmy przedtem – przypomniała Poranna Rosa. –Jestem bogiem – odparł Dar Pieśni, odbierając od sługi talerz z obraną i pokrojoną guajawą. Poczęstował boginię. – I, na Widma Kalada, będę się zastanawiać, nad tym, nad czym zechcę. Zamyśliła się, po czym z uśmiechem sięgnęła po cząstkę owocu.

–A już myślałam, że cię rozgryzłam… –Nie rozgryzłaś mnie – rzucił swobodnie. – Ja sam siebie nie rozgryzłem. I o to właśnie chodzi. Pójdziemy? Skinęła głową i ruszyła z nim przez trawiasty dziedziniec. Służący rozpostarli nad nimi zapewniające kojący cień parasole. –Nie powiesz mi chyba, że nigdy się nad tym nie zastanawiałaś – podjął Dar Pieśni. –Mój drogi – odpowiedziała, wysysając sok z owocu. – Ja byłam

przedtem koszmarnie nudna. –Skąd wiesz? –Bo byłam zwykłym człowiekiem! Musiałam być kimś w rodzaju… Cóż, widziałeś kiedyś zwykłą kobietę? –Tak, wiem. Proporcje ich ciał nie dorastają do twoich standardów – zauważył. – Ale wiele z nich to jednak całkiem atrakcyjne istoty. Poranna Rosa zadrżała. –Proszę cię. Po co ci wiedzieć, kim byłeś w poprzednim życiu? A jeśli byłeś mordercą albo gwałcicielem?

Albo, co gorsza, jeśli nie potrafiłeś się dobrze ubrać? Widząc błysk w jej oku, bóg parsknął śmiechem. –Udajesz płytką. Ale widzę w tobie ciekawość. Też powinnaś spróbować kilku rzeczy, pozwolić, by powiedziały ci co nieco o dawnej tobie. Musiałaś być przecież w jakiś sposób szczególna, by Powrócić. –Hm – mruknęła, uśmiechnęła się i podeszła bliżej do Powracającego. Zatrzymał się. Bogini przesunęła palcem z góry na dół po jego piersi.

–Wiesz, skoro próbujesz dziś nowych rzeczy, to może jest jeszcze coś, nad czym moglibyśmy się zastanowić… –Nie próbuj zmienić tematu. –Nie próbuję – odparła. – Ale w jaki sposób zamierzasz się dowiedzieć kim byłeś, jeśli nie… przeprowadzisz eksperymentu? Dar Pieśni roześmiał się i odsunął boginię od siebie. –Moja droga, obawiam się, że nie byłbym w stanie cię zadowolić. –Chyba mnie jednak przeceniasz.

–To akurat niemożliwe. Przystanęła i jej twarz oblała się lekkim rumieńcem. –Hm… – mruknął Dar Pieśni. – Ja nie miałem na myśli… –Daj już spokój – rzuciła. – Zepsułeś tę chwilę, a chciałam właśnie powiedzieć coś bardzo mądrego. Naprawdę. Uśmiechnął się. –Obojgu nam zabrakło słów na przestrzeni jednego popołudnia. Chyba tracimy formę.

–Ja, mój drogi, jestem w znakomitej formie, o czym byś się przekonał, gdybyś tylko pozwolił mi ją sobie zademonstrować. Dar Pieśni przewrócił oczami i ruszył dalej. –Jesteś beznadziejna. –Kiedy zawodzi wszystko inne, należy uciec się do seksualnych aluzji. – Dogoniła go. – Dzięki temu rozmówca skupia się na tym, na czym powinien. Czyli na mnie. –Beznadziejna – powtórzył. – Ale nie mamy czasu na kolejną dyskusję.

Jesteśmy na miejscu. Stali przed pałacem Promienia Nadziei. Budynek był pomalowany w barwy srebra i lawendy. Na jego dziedzińcu rozstawiono altanę z trzema nakrytymi do posiłku stołami. Poranna Rosa i Dar Pieśni oczywiście zapowiedzieli swoją wizytę zawczasu. Promień Nadziei zwany Sprawiedliwym, bóg niewinności i piękna, Podniósł się na widok gości. Wyglądał na trzynaście lat i pod względem fizyczności był z pewnością najmłodszym bogiem na dworze. Goście jednak wiedzieli, że nie powinni pozwolić zwieść się tym

pozorom. Kiedy gospodarz Powrócił, jego ciało miało dwa lata, co, jeśli liczyć lata boskie, oznaczało, że był starszy od Dara Pieśni o sześć lat. Na Dworze Bogów, gdzie większość bóstw nie przeżywała lat dwudziestu, a średnia wieku prawdopodobnie zbliżała się do dziesięciu, różnica sześciu lat była znacząca. –Darze Pieśni, Poranna Roso – przywitał się Promień Nadziei, sztywno i oficjalnie. – Witajcie. –Dziękuję, mój drogi. – Rosa się uśmiechnęła. Promień skinął głową i wskazał na

stoły. Były niewielkie i stały oddzielnie, lecz na tyle blisko siebie, by bogowie mogli jeść wspólnie i rozmawiać, ciesząc się jednocześnie swobodą. –Jak się miewasz, Promyku? – spytał Dar Pieśni i zajął miejsce. –Znakomicie – odpowiedział gospodarz. Jego głos zawsze wydawał się zbyt dojrzały w stosunku do wyglądu. Promień Nadziei przypominał chłopca, który stara się naśladować sposób mówienia ojca. – W czasie wysłuchiwania dzisiejszych petycji miałem do czynienia ze szczególnie trudną sprawą. Matka

przyniosła dziecko umierające na febrę. Wcześniej straciła trójkę pozostałych dzieci i męża. Wszystko w ciągu jednego roku. Prawdziwa tragedia. –Mój drogi – w głosie Porannej Rosy było słychać niepokój – chyba nie zastanawiasz się poważnie nad… przekazaniem swojego Oddechu, prawda? Promień Nadziei usiadł. –Nie wiem, Poranna Roso. Jestem stary. Czuję się zmęczony. Może nadszedł czas, bym odszedł. Jestem tutaj piąty co do wieku.

–Tak, ale czekają nas bardzo ciekawe czasy! –Ciekawe? – spytał bóg. – Mam wrażenie, że robi się coraz spokojniej. Mamy nową królową, a moi pałacowi informatorzy twierdzą, że z wielką energią zabrała się do wypełniania swych obowiązków. Wkrótce zapanuje wreszcie stabilizacja. –Stabilizacja? – prychnęła Poranna Rosa. Służący przynieśli każdemu z bóstw miskę chłodnika. – Promyku, z trudem daję wiarę, że jesteś tak bardzo niedoinformowany. –Myślisz, że Idrianie chcą

wykorzystać królową jako pionek w grze o tron – stwierdził Promień Nadziei. – Wiem, czym się ostatnio zajmujesz, Poranna Roso. I nie zgadzam się z twoją opinią. –A krążące po mieście plotki? – przypomniała bogini. – Idriańscy agenci? Seria aktów sabotażu? Ta tak zwana księżniczka Idris? Dar Pieśni zamarł z łyżeczką w pół drogi do ust. O czym ona mówi? – przemknęło mu przez głowę. –Idrianie z miasta zawsze powodują problemy w ten czy inny sposób – powiedział Promień Nadziei i machnął

dłonią. – Pamiętasz jak pół roku temu na plantacjach wybuchło powstanie? O ile pamiętam jego przywódca zginął w lochu. Napływowi robotnicy rzadko stanowią spokojną grupę społeczną, ale ja bym się ich nie obawiał. –Nigdy dotąd nie twierdzili, że działa wśród nich królewski agent – zauważyła Poranna Rosa. – W tej sytuacji nasze interesy mogą bardzo szybko znaleźć się w poważnym niebezpieczeństwie. –Moje interesy są najzupełniej bezpieczne – powiedział Promień Nadziei, splatając dłonie na brzuchu. Służący zabrali jego zupę. Zjadł tylko

trzy łyżki. – A wasze? –Właśnie po to się spotykamy – przyznała Poranna Rosa. –Przepraszam bardzo. – Dar Pieśni uniósł palec. – Ale o czym wy, na Kolory, mówicie? –W mieście trwają niepokoje – wyjaśnił Promień. – Część mieszkańców jest bardzo poruszona możliwością wybuchu wojny. –I to z łatwością może się przerodzić w prawdziwe zagrożenie – dodała bogini, leniwie mieszając zupę. – Uważam, że powinniśmy się na to

przygotować. –Ja jestem gotowy – powiedział Promień Nadziei, przyglądając się Porannej Rosie swymi zbyt młodymi oczyma. Podobnie jak wszyscy młodsi Powracający – wliczając w to KrólaBoga – Promień Nadziei miał się starzeć do chwili, w której jego ciało osiągnie dojrzałość. Potem czas przestanie mieć nań wpływ – zatrzyma się w rozwoju tuż na początku dorosłości – dopóki nie odda swego Oddechu. Zachowywał się jednak bardzo

dojrzale. Dar Pieśni nie miał zbyt wielu kontaktów z dziećmi, ale część jego sług stanowili bardzo młodzi ludzie. Promień w niczym ich nie przypominał. Wszystko wskazywało na to, że podobnie jak inni młodzi Powracający, dojrzał bardzo szybko w pierwszym roku swego nowego życia, kiedy to zaczął myśleć i mówić jak dorośli, zachowując przy tym ciało małego dziecka. Promień Nadziei i Poranna Rosa rozmawiali o stabilizacji w mieście, wyliczając przy tym rozmaite akty wandalizmu, do jakich dochodziło ostatnio w T'Telir. Wspomnieli o kradzieży wojskowych dokumentów, o

zatruciu publicznych studni. Dar Pieśni milczał. Uroda Porannej Rosy nie przeszkadza mu jasno myśleć, przemknęło mu przez głowę, gdy przyglądał się obu bóstwom. Bogini zaczęła jeść owoce, w zwykły dla siebie, lubieżny sposób, zmysłowy zwłaszcza w chwilach gdy wysysała sok z kawałków ananasa. Promień Nadziei jednak albo po prostu tego nie zauważał, albo zupełnie nie dawał się zauroczyć jej niezwykle głębokiemu dekoltowi. On jest inny, myślał dalej Dar Pieśni. Powrócił jako dziecko, ale

zachowywał się jak dziecko tylko przez krótki czas. Teraz jest i dorosłym, i dzieckiem. Przemiana sprawiła, że Promień Nadziei dojrzał. Był także wyższy i lepiej fizycznie rozwinięty od reszty chłopców w jego wieku, mimo że nie posiadł jeszcze majestatycznych, pięknie wyrzeźbionych kształtów dorosłego boga. Choć przecież, zastanawiał się Dar Pieśni, gryząc cząstkę ananasa, bogowie nie są zbudowani identycznie. Poranna Rosa została nieludzko szczodrze wyposażona przez naturę, jest taka szczupła. Gwiazda

Miłosierdzia z kolei jest pulchniejsza i zaokrąglona. Inni z kolei, jak Wielka Matka, wyglądają na starych. Sam Dar Pieśni zdawał sobie sprawę, że niczym nie zasłużył sobie na swe potężne ciało. Podobnie jak z żonglerką, rozumiał w jakiś sposób, że zwykli ludzie rozbudowują mięśnie do takich rozmiarów dzięki ciężkiej pracy. Wylegiwanie się na kanapach, jedzenie i picie powinno raczej przydać mu więcej tłuszczu i znacznie mniejszej siły fizycznej. Z drugiej strony niektórzy bogowie tyli, myślał, przypominając sobie wizerunki przedstawiające

Powracających, którzy mieszkali na Dworze Bogów przed nim. Dawniej, w naszej kulturze tak właśnie wyglądał ideał… Czyżby ich wygląd miał coś wspólnego z tym, jak byli postrzegani przez zwykłych ludzi? Może chodziło właśnie o powszechny ideał piękna? To stanowiłoby przynajmniej wytłumaczenie wyglądu Porannej Rosy. Przemiana nie niszczyła wszystkiego. Powracający zachowywali umiejętność posługiwania się językiem. Pamiętali pewne nabyte w poprzednim życiu umiejętności. Po zastanowieniu doszedł do wniosku, że także sposób, w jaki każde z nich

porusza się w tym miniaturowym społeczeństwie, jest zdolnością odziedziczoną z dawnych czasów. Biorąc pod uwagę, że bogowie spędzali życie w izolacji na płaskowyżu Dworu, mogłoby się wydawać, że ich wzajemne kontakty winny być o wiele trudniejsze. Większość bóstw powinna cechować się naiwnością i brakiem wszelkiej wiedzy o świecie. A jednak wielu z nich było mistrzami w knuciu spisków i posiadało wyrafinowane zdolności analizy wydarzeń zachodzący w świecie zewnętrznym. W chwili Powrotu ginęła tylko pamięć o sprawach osobistych. Dlaczego?

Dlaczego umiał żonglować i dlaczego wiedział, co znaczy „bukszpryt", a nie pamiętał, kim był i nie mógł sobie przypomnieć rodziców? I do kogo należało oblicze, które widywał nocami? Dlaczego nawiedzały go ostatnio koszmary o burzach i sztormach? Czym była pantera, która zeszłej nocy znów ukazała mu się we śnie? –Poranna Roso – przerwał bogini Promień, unosząc rękę – dość. Zanim przejdziemy dalej, chcę ci powiedzieć, że twoje natrętne próby uwiedzenia mnie nie dadzą żadnego rezultatu. Zawstydzona bogini odwróciła wzrok.

Dar Pieśni wyrwał się z zamyślenia. –Promyku, mój drogi – powiedział – ona nie próbowała cię uwieść, musisz zrozumieć, że otaczająca ją zmysłowa aura stanowi jedną z jej cenniejszych cech. To po części dlatego nasza Poranna Rosa jest tak ujmująca. –Niemniej – odparł gospodarz – ten jej sposób bycia nie pomoże przekonać mnie do waszych paranoicznych lęków i argumentów. –Moi informatorzy nie uważają tego za paranoję – rzuciła Poranna Rosa, gdy służący uprzątnęli patery z owocami i podali chłodzone rybne

filety. –Informatorzy? – spytał Promień Nadziei. – A kimże są ci twoi informatorzy, na których się wciąż powołujesz? –Pewne osoby z pałacu samego KrólaBoga. –Wszyscy mamy tam zaprzyjaźnionych ludzi – zauważył Promień. –Ja nie mam – wtrącił Dar Pieśni. – Dasz mi jednego? Poranna Rosa uniosła wzrok ku niebu.

–Mój informator jest bardzo ważną osobą. Słyszy wiele i wiele wie. Zbliża się wojna. –Nie wierzę ci – stwierdził Promień Nadziei, skubiąc swą rybę. – Ale w tej chwili nie ma to większego znaczenia, prawda? Nie przyszłaś tu po to, żebym ci uwierzył. Chcesz tylko mojej armii. –Twoich haseł – przyznała Rosa. – Haseł bezpieczeństwa, dzięki którym kontrolujesz Nieżywych. Wymień swoją cenę. Promień Nadziei przez chwilę przeżuwał kęs.

–Poranna Roso, wiesz, co sprawia, że moje życie jest takie nudne? Bogini pokręciła głową. –Szczerze mówiąc, nadal uważam, że blefujesz. –Nie blefuję – odparł Promień. – Jedenaście lat. Jedenaście lat pokoju. Jedenaście lat, podczas których mogłem dojrzeć na tyle, by przestać szanować nasz system rządów. Wszyscy chodzimy na zgromadzenia dworskie. Słuchamy dyskusji i argumentów. Ale większość z nas nie ma żadnego znaczenia. W każdym głosowaniu ważni są i tak tylko

specjaliści od danej sprawy. W razie wojny natomiast ważni stają się wyłącznie ci spośród nas, którzy dysponują Rozkazami dla Nieżywych. Przez resztę czasu nasze opinie nie liczą się prawie wcale. Chcecie moich Nieżywych? Proszę bardzo! Nie skorzystałem z nich przez jedenaście lat i śmiem twierdzić, że kolejne jedenaście upłynie w ten sam sposób. Dam ci swoje Rozkazy, Poranna Roso, ale tylko w zamian za twój głos. Zasiadasz w komisji problemów społecznych. Masz w niej ważny głos niemal co tydzień. W zamian za moje hasła bezpieczeństwa, musisz obiecać, że w kwestiach społecznych będziesz

głosować pod moje dyktando. Od tej pory, aż do śmierci jednego z nas. W altanie zapadła cisza. –Ach, widzę że się wahasz. – Promień Nadziei uśmiechnął się. – Słyszałem że często narzekasz na swoje obowiązki, ponoć uważasz głosowania za mało znaczące. Cóż, a jednak widzę, że nie łatwo ci z nich zrezygnować. To jedyny sposób wpływania na świat, jakim dysponujesz. Nie jest to może nic wiekopomnego, ale to twoja władza. To… –Dobrze – ucięła ostro bogini.

Promień Nadziei umilkł. –Mój głos należy do ciebie. – Poranna Rosa spojrzała mu w oczy. – Zgadzam się na twoje warunki. Przysięgam, biorąc na świadków twoich i moich kapłanów, a co więcej innego boga. Na Kolory! – pomyślał Dar Pieśni. Ona naprawdę gra poważnie. W głębi ducha od dawna podejrzewał, że wojenne przygotowania bogini są tylko jeszcze jedną jej zabawą. Ale kobieta, która patrzyła teraz w oczy Promieniowi Nadziei, nie żartowała. Szczerze wierzyła, że Hallandren znalazło się w niebezpieczeństwie, i

chciała sprawić, by armia działała jako całość i została dobrze przygotowana do wojny. Zależało jej na tym. To go zmartwiło. Nie miał pewności, w co się wpakował. Co będzie, jeśli wojna naprawdę wybuchnie? Przysłuchując się rozmowie obojga bogów, poczuł dreszcz na myśl o tym, jak szybko decydowali o losie wszystkich poddanych Hallandren. Promień Nadziei powinien traktować kontrolę nad czwartą częścią armii Nieżywych jako swój święty obowiązek. Tymczasem był gotów pozbyć się tego przywileju tylko dlatego, że zaczął się nudzić.

Ale kim ja jestem, żeby oceniać innych za brak zaangażowania? – Przemknęło mu przez myśl. Ja, który nie wierzę nawet we własną boskość. A jednak, w chwili, w której Promień Nadziei szykował się do przekazania Porannej Rosie swych Rozkazów, Dar Pieśni doznał wizji. Zupełnie jakby odzyskał nagle część utraconych wspomnień; lub sen, którego nigdy nie śnił. Pełne blasku pomieszczenie, lśniące. Jasne światło. Stalowy pokój. Więzienie. –Służący i kapłani, zostawcie nas –

rzucił Promień. Odeszli, pozostawiając trójkę bogów samych wraz z na pół zjedzonymi posiłkami. Jedwabne ścianki i dach altany lekko furkotały na wietrze. –Hasło bezpieczeństwa – powiedział Promień Nadziei, patrząc na Poranną Rosę – brzmi „świeca, przy której widać". Był to tytuł znanego wiersza; nawet Dar Pieśni to wiedział. Bogini się uśmiechnęła. Wypowiedzenie tej frazy przy dowolnym z dziesięciu tysięcy Nieżywych Promienia umożliwi zmianę zestawu ich poleceń i

przejęcie nad nimi kontroli. Dar Pieśni podejrzewał, że jeszcze przed wieczorem bogini uda się do koszar – znajdujących się nieco poniżej dworu i uznawanych za jego integralną część – i zacznie przekazywać żołnierzom nowe hasło, znane tylko jej i być może kilku najbardziej zaufanym kapłanom. –A teraz zostawię was samych. – Promień Nadziei wstał. – Dziś wieczorem odbędzie się na dworze głosowanie. Weźmiesz w nim udział Poranna Roso i oddasz swój głos na reformistów. Odszedł.

–Dlaczego mam wrażenie, że właśnie zostaliśmy zmanipulowani? – spytał Dar Pieśni. –Okaże się, że zostaliśmy zmanipulowani, mój drogi, tylko wtedy, jeśli wojna nie wybuchnie. Ale jeśli do niej dojdzie, to być może ocaliliśmy właśnie cały dwór. A może nawet i całe królestwo. –Wyraźny przejaw naszego altruizmu – rzucił Dar Pieśni. –Tacy właśnie jesteśmy – powiedziała bogini, patrząc na wracających służących. – Niekiedy jesteśmy tak bezinteresowni, że aż boli. Tak czy

inaczej, mamy już kontrolę nad połową Nieżywych. –Masz na myśli wojska moje i Promienia? –Tak naprawdę mówiłam o armiach Promienia i Gwiazdy Miłosierdzia – przyznała Poranna Rosa. – Wczoraj zdradziła mi swoje hasło, powtarzając przy tym cały czas, jak bardzo się cieszy, że osobiście zająłeś się sprawą wydarzeń w jej pałacu. Swoją drogą, świetna robota. Dar Pieśni poczuł, że bogini go bada i chce się czegoś dowiedzieć. Uśmiechnął się.

–Nie miałem pojęcia, że akurat to zachęci ją do przekazania ci swoich Rozkazów. Podjąłem się tego tylko z ciekawości. –Tak cię ciekawi zabójstwo zwykłego służącego? –Tak – przyznał. – Uważam śmierć sługi Powracającego za coś bardzo niepokojącego, zwłaszcza że wydarzyło się to w bezpośrednim sąsiedztwie naszych pałaców. Poranna Rosa uniosła brew. –Chyba nie sądzisz, że cię okłamuję? – spytał.

–Tylko wtedy, kiedy powtarzasz, że nie chcesz się ze mną przespać. To dopiero są kłamstwa, wierutne kłamstwa. –Kolejna aluzja, moja droga? –Oczywiście, że nie – powiedziała. – To było przecież dość jawne. Niemniej wiem, że kłamiesz w sprawie swojego dochodzenia. Po co się tak naprawdę tym zajmujesz? Dar Pieśni przez chwilę milczał. Westchnął wreszcie i pokręcił głową. Przyzwał gestem służącego z owocami. Były rzeczywiście smaczne.

–Nie wiem, Poranna Roso. Mówię uczciwie. Zaczynam podejrzewać, że w swoim poprzednim życiu byłem kimś odpowiedzialnym za bezpieczeństwo. Zmarszczyła brwi. –No wiesz, może byłem strażnikiem miejskim? Przesłuchałem służących Gwiazdy Miłosierdzia i zrobiłem to naprawdę świetnie. Przynajmniej w mojej skromnej ocenie. –Ocenie, która, jak już ustaliliśmy, jest oceną skrajnego altruisty. –Owszem. Myślę też, że może to wyjaśniać okoliczności mojej

„mężnej" śmierci, od której nadano mi przydomek. Poranna Rosa znów zrobiła zdziwioną minę. –Zawsze sądziłam, że znaleziono cię w łóżku młodej kobiety, po tym jak zostałeś zabity przez jej ojca. To o wiele bardziej mężna śmierć niż gdybyś został zadźgany w zaułku przez jakiegoś pospolitego złodziejaszka. –Kpij sobie, kpij. Twoje drwiny spływają po nieprzepuszczalnej tarczy mojej altruistycznej pokory, jak woda po kaczce.

–No tak, byłabym zapomniała. –Tak czy inaczej – Dar Pieśni sięgnął po kolejny kawałek ananasa – byłem szeryfem, albo kimś innym, kto prowadzi dochodzenia. Idę o zakład, że walka na miecze także nie była mi obca, myślę nawet, że byłem jednym z lepszych fechmistrzów w mieście. Poranna Rosa patrzyła na niego przez chwilę w milczeniu. –Ty mówisz poważnie. –Jestem równie poważny jak martwa wiewiórka.

Spojrzała niepewnie. –To dość osobisty dowcip – westchnął – ale tak, wierzę w to, co mówię. Choć jednego zupełnie nie rozumiem. –A co to takiego? –Nie wiem, co ma z tym wszystkim wspólnego żonglerka.

31

–Zapytam cię jeszcze raz – powiedział Denth. – Czy naprawdę musimy tam iść? Najemnik szedł z Vivenną, Tonk Fahem, Perełką i Ciołkiem. Parlina zostawili, co zasugerował Denth. Niepokoił się ewentualnymi, grożącymi im podczas spotkania niebezpieczeństwami i nie chciał mieć na głowie dodatkowej osoby.

–Tak, musimy tam iść – odparła dziewczyna. – Denth, to są moi poddani. Moi ludzie. –No i? – rzucił. – Księżniczko, najemnicy też są moimi ludźmi, a nie widujesz mnie zbyt często w ich towarzystwie. To marna banda śmierdzieli. –Nie mówiąc już o tym, że są niemili – dodał Tonk Fah. Vivenna wywróciła oczami. –Denth, jestem ich księżniczką. Poza tym, sam mówiłeś, że będą tam wpływowe osoby.

–Tak, ich przywódcy – powiedział najemnik. – I wystarczyłoby im gdybyście spotkali się na neutralnym terenie. Nie trzeba było udawać się do slumsów. Zwykli ludzie nie są dla nas ważni. Przyjrzała mu się uważniej. –To właśnie jest różnica między naszymi królestwami. W Idris dbamy o los zwykłych ludzi. Idąca z tyłu Perełka drwiąco prychnęła. –Nie urodziłem się w Hallandren – zauważył Denth i zamilkł.

Zbliżali się do slumsów. Vivenna przyznała w duchu, że im bliżej byli celu, tym większy czuła niepokój. Ta dzielnica wyglądała inaczej od innych. Była w jakiś sposób bardziej mroczna. Wrażenie to nie brało się tylko z atmosfery, jaką tworzyły zaniedbane ulice i rozpadające się sklepiki. Na skrzyżowaniach stały małe grupki mężczyzn. Przyglądali się jej podejrzliwie. Co jakiś czas Vivenna zauważała budynek, przed którym kręciły się kobiety w zbyt skąpych strojach – odważnych nawet według standardów Hallandren. Kilka z nich zagwizdało za Denthem i Tonk Fahem.

Poczuła, że znalazła się w zupełnie obcym miejscu. W innych dzielnicach T'Telir odnosiła po prostu wrażenie niedopasowania, tutaj czuła się wręcz nieproszona. Traktowana z nieufnością. A nawet nienawidzona. Zebrała się w sobie. Gdzieś w tym slumsie czekała na nią grupa zmęczonych, przepracowanych, przerażonych Idrian. Nieprzyjemna atmosfera dzielnicy sprawiła, że zrobiło się jej ich jeszcze bardziej żal. Nie miała pojęcia, czy okażą się pomocni w kolejnych próbach sabotażu Hallandren, ale wiedziała jedno: chciała im pomóc. Skoro jej poddani wymknęli się ojczystemu

królestwu między palcami, to jej obowiązkiem było mu ich przywrócić. –Ta twoja mina – odezwał się Denth. – Co oznacza? –Martwię się o moich poddanych – powiedziała i zadrżała, gdy minęli sporą grupę rzezimieszków, ubranych na czarno, z czerwonymi opaskami na ramionach, mężczyzn o brudnych i złych twarzach. – Byłam w pobliżu tego slumsu, kiedy szukaliśmy z Parlinem nowego domu. Ale nie chciałam się w niego zagłębiać, mimo że powiedziano mi, że czynsze nie są tu wysokie. Nie mogę uwierzyć, że Idrianie są tu traktowani tak podle, że

muszą mieszkać w takim miejscu, otoczeni tym wszystkim. Najemnik zmarszczył brwi. –Otoczeni? Vivenna skinęła głową. –Żyją pośród gangów i prostytutek, codziennie muszą stykać się z takimi rzeczami… Denth wybuchnął śmiechem tak gwałtownym, że aż drgnęła. –Księżniczko – powiedział – twoi poddani nie żyją pośród gangów i

prostytutek. To właśnie oni należą do gangów i trudnią się prostytucją Vivenna zamarła. Zatrzymała się na środku ulicy. –Co takiego? Denth spojrzał na nią znacząco. –To przecież jest idriańska dzielnica miasta. Na Kolory, nawet nazywają ją Małymi Górami! –To niemożliwe – syknęła Vivenna. –To bardzo możliwe – odparł najemnik. – Widywałem to w miastach

całego świata. Imigranci trzymają się blisko siebie i tworzą własne enklawy. Dzielnice ignorowane przez resztę społeczeństwa. Kiedy naprawia się drogi, zawsze zaczyna się od innych okolic. Również patrolujący ulice strażnicy zwykle unikają takich miejsc. –W ten sposób slumsy stają się oddzielnym, zamkniętym światem – wtrącił idący obok dziewczyny Tonk Fah. –Wszyscy, których teraz mijamy, to Idrianie – podjął Denth, ponaglając Vivennę gestem. – To właśnie jest powód, dla którego macie w T’Telir

tak złą reputację. Vivenna poczuła że robi się jej zimno. Nie, pomyślała. To nieprawda. Niestety, wkrótce sama zaczęła dostrzegać znaki. Symbole Austre dyskretnie umieszczone w oknach, na parapetach i progach. Ludzie ubrani w szarości i biel. Pamiątki z gór w postaci pasterskich czapek i wełnianych płaszczy. I wszyscy ci ludzie, choć pochodzili z Idris, byli do cna zepsuci. Na ich strojach pojawiały się te straszliwe barwy, nie mówiąc nawet o otaczającej wszystkich aurze wrogości. Jak to możliwe, że jakakolwiek Idrianka w ogóle

pomyślała o pracy prostytutki? –Denth, ja tego nie rozumiem. Jesteśmy przecież spokojnym narodem. Mieszkańcami górskich wiosek. Jesteśmy otwarci i przyjaźni. –Tego rodzaju ludzie nie zagrzewają w slumsach miejsca – odpowiedział, wciąż idąc obok niej. – Albo się zmieniają, albo padają ofiarą innych. Vivenna zadrżała, czując w sercu ukłucie nienawiści do Hallandren. Mogłabym im jeszcze wybaczyć to, że wpędzają moich poddanych w ubóstwo, myślała. Ale to? Z dobrotliwych pasterzy i rolników

zrobili bandytów i złodziei. Nasze kobiety zmienili w prostytutki, a dzieci w uliczników. Wiedziała, że nie powinna pozwalać sobie na gniew. A mimo to musiała zacisnąć zęby i bardzo mocno się starać, by jej włosy nie pokryły się krwawą, wściekłą czerwienią. Oglądane w tej dzielnicy obrazy coś w niej obudziły. Coś, o czym starała się dotąd nie myśleć. Hallandren zniszczyło moich ludzi. Tak samo jak zniszczyło mnie, odbierając mi dzieciństwo, zmuszając mnie do pogodzenia się z tym, że zostanę wzięta siłą, zgwałcona, by

ochronić własny kraj. Nienawidzę tego miasta. Wszystko to były niestosowne myśli. Nie stać jej było na nienawiść do Hallandren. Powtarzano jej to po wielokroć. Ale ostatnio nie była już pewna dlaczego. Udało się jej jednak opanować – i nienawiść, i włosy. Kilka chwil potem dołączył do nich Thame, który poprowadził ich przez resztę drogi. Vivennie powiedziano, że spotkanie odbędzie się w dużym parku, ale dziewczyna przekonała się wkrótce, że słowo „park" zostało użyte dość swobodnie. Naga, zasłana odpadkami

działka, ze wszystkich stron otoczona budynkami. Zatrzymali się na skraju tego paskudnego ogrodu i zaczekali. Thame ruszył przodem. Zgodnie z jego obietnicą, Idrianie już na nich czekali. Głównie były to osoby tego samego pokroju, co te, które księżniczka widziała po drodze. Ubrani w ciemne, złowieszcze barwy mężczyźni o cynicznych spojrzeniach. Bitni rzezimieszkowie i łajdacy. Kobiety w strojach prostytutek. Kilkoro steranych życiem starych ludzi. Vivenna zmusiła się do uśmiechu, lecz

wydało się jej to nieuczciwe. Nawet jej. Z myślą o Idrianach zmieniła kolor włosów na żółty. Barwa szczęścia i radości. Zebrani zaczęli między sobą mamrotać. Wkrótce powrócił Thame i pokazał jej gestem, by ruszyła dalej. –Za chwilę – powiedziała Vivenna. – Zanim porozmawiamy z przywódcami, chciałabym przemówić do zwykłych ludzi. –Wedle życzenia… – Thame wzruszył ramionami. Vivenna stanęła przed zebranymi.

–Idrianie, przybywam, niosąc wam pociechę i nadzieję – oznajmiła. W tłumie nadal trwały rozmowy. Tylko kilka osób zwróciło na jej słowa jakąkolwiek uwagę. Dziewczyna z trudem przełknęła ślinę. –Wiem, że żyje się wam bardzo ciężko, ale przyrzekam, że nie jesteście obojętni królowi. Dedelin chce wam pomóc. Obiecuję, że znajdę sposób, by sprowadzić was do ojczyzny. –Do ojczyzny? – odezwał się jakiś mężczyzna. – Z powrotem w góry?

Vivenna skinęła głową. Kilku ludzi prychnęło, inna grupka po prostu odeszła. Vivenna spojrzała za nimi z niepokojem. –Zaczekajcie – powiedziała. – Nie chcecie mnie wysłuchać? Przynoszę wieści od waszego króla. Zignorowali ją. –Większość z nich chciała się po prostu przekonać, czy rzeczywiście jesteś tym, o kim mówiły plotki, Wasza Wysokość – szepnął Thame.

Vivenna zwróciła się do tych, którzy zostali i wciąż rozmawiali w zrujnowanym ogrodzie. –Wasze życie odmieni się na lepsze – obiecała. – Zadbam o to. –Nam już się odmieniło na lepsze – odpowiedział ktoś. – W górach nic na nas nie czeka. Tutaj zarabiam dwa razy lepiej niż w domu. Wiele osób skinęło głową. –Dlaczego więc przyszliście się ze mną spotkać? – spytała szeptem. –Powiedziałem ci, księżniczko –

wtrącił Thame. – Są patriotami, nie zapomnieli o swoim pochodzeniu. Ale są miejskimi Idrianami. Tutaj trzymamy się razem. To, że pojawiłaś się w T'Telir, wiele dla nich znaczy. Nie martw się. Mogą się wydawać obojętni, ale zrobiliby wszystko, byle odegrać się na Hallandren. Austre, Panie Kolorów, pomyślała, wpadając w jeszcze większe przygnębienie. Oni już nawet nie są prawdziwymi Idrianami. Thame nazywa ich patriotami, ale przecież to tylko odtrącenie przez resztę mieszkańców miasta sprawia, że cokolwiek ich łączy.

Odwróciła się, rezygnując z przemówienia. Tych ludzi nie interesowały nadzieja ani pociecha. Chcieli jedynie zemsty. Możliwe, że mogło się jej to przydać, ale sama myśl o wykorzystaniu rodaków w ten sposób wydawała się jej niegodna. Thame poprowadził ją i całą grupę ścieżką wydeptaną w brzydkim, zaśmieconym ogrodzie. W pobliżu przeciwległego krańca „parku" stał budynek będący w połowie zamkniętym magazynkiem, w połowie otwartą altaną. Dziewczyna zobaczyła czekających wewnątrz, lokalnych przywódców. Było ich trzech. Każdy przybył w

otoczeniu własnych ludzi. Wiedziała o tym już wcześniej. Mieli na sobie bogate stroje, w krzykliwych kolorach, zgodnie z panującą w T'Telir modą. Władcy slumsów. Vivenna poczuła skurcz żołądka. Każdy z mężczyzn osiągnął co najmniej pierwsze Wywyższenie. Jeden z nich dostąpił nawet Trzeciego. Perełka i Ciołek zajęli miejsca przed szopą, pilnując drogi odwrotu. Vivenna weszła do środka i usiadła na jedynym wolnym krześle. Denth i Tonk Fah stanęli za dziewczyną. Księżniczka przyjrzała się idriańskim przywódcom. Wszyscy wyglądali jak

wariacje na ten sam temat. Ten po lewej prezentował się w swoim bogatym stroju najlepiej. Musiał to być Paxen – „idriański dżentelmen jak go nazywano. Dorobił się na sutenerstwie. Mężczyzna siedzący po prawej wyglądałby w swych szatach o wiele lepiej, gdyby obciął włosy. To zapewne Ashu, znany organizator nielegalnych walk bokserskich, podczas których gawiedź mogła się nacieszyć widokiem Idrian okładających się do nieprzytomności pięściami. Siedzący pośrodku wyglądał na człowieka, który lubi sobie folgować. Był dość niechlujny, ale w przemyślany, luźny sposób, może

dlatego, że stanowiło to ciekawy kontrast z jego przyjemną, młodzieńczą twarzą. Rira. Pracodawca Thame'a. Powtórzyła sobie, by nie wyciągać z ich wyglądu zbyt daleko idących wniosków. Wszyscy trzej byli bardzo niebezpieczni. Nikt się nie odzywał. –Nie jestem pewna, o czym mam z wami rozmawiać – zaczęła wreszcie Vivenna. – Przyszłam tu w poszukiwaniu czegoś, co nie istnieje. Miałam nadzieję, że mieszkający tutaj ludzie wciąż pamiętają o swoim pochodzeniu.

Rira pochylił się, jego marny strój mocno kontrastował z ubraniami pozostałych obecnych. –Jesteś naszą księżniczką – powiedział. – Córką naszego króla. To dla nas ważne. –Tak jakby – dodał Paxen. –Naprawdę, księżniczko – ciągnął Rira. – Spotkanie z tobą to dla nas zaszczyt. I ciekawi nas, co robisz w tym mieście. Udało ci się wywołać niemałe zamieszanie. Vivenna przyjrzała się im poważnie. Po chwili westchnęła.

–Wiecie wszyscy, że zbliża się wojna. Rira skinął głową. Ashu jednak zaprzeczył. –Nie jestem o tym przekonany. Jeszcze nie. –Wojna wybuchnie – rzuciła ostro Vivenna. – Możecie mi wierzyć. Więc robię w tym mieście wszystko co w mojej mocy, by sprawić, żeby jej wynik był dla Idris jak najbardziej korzystny. –Korzystny? Czyli? Chodzi o zajęcie królewskiego tronu Hallandren?

Czy tego właśnie chcę? – przemknęło jej przez myśl. –Chcę po prostu, żeby nasze królestwo przetrwało. –To bardzo słaby cel – stwierdził Paxen, gładząc dłonią główkę swej drogiej laski. – Wojny toczy się do zwycięstwa, Wasza Wysokość. Hallandren ma Nieżywych. Jeśli ich nawet pokonamy, stworzą po prostu kolejnych. Gdyby ktoś chciał zapewnić wolność naszej górskiej ojczyźnie, musiałby wprowadzić idriańską armię do T’Telir. Dziewczyna zmarszczyła brwi.

–Chcesz zmienić władzę w mieście? – spytał Ashu. – Jeśli tak, to co będziemy z tego mieli? –Zaraz – wtrącił Paxen. – Zmienić władzę? Czy jesteśmy pewni, że chcemy się brać do czegoś takiego? Pamiętacie jeszcze o klęsce Vahra? Wszyscy straciliśmy na tym masę pieniędzy. –Vahr pochodził z Pahn Kahl – przypomniał Ashu. – Nie był jednym z nas. Jeśli tym razem w sprawę angażuje się sam król, to byłbym gotów ponownie zaryzykować. –Nie powiedziałam ani słowa o

zmianie władzy – sprostowała Vivenna. – Chcę tylko dać naszym ludziom nieco nadziei. A przynajmniej tylko tego chciałam do tej pory, dodała w duchu. –Nadziei? – prychnął Paxen. – Komu na niej zależy? Ja chcę gwarancji. Jakie dostaniemy stanowiska? Kto otrzyma kontrakty handlowe po zwycięstwie Idris? –Masz siostrę – podjął Rira. – Trzecią, niezamężną. Czy można myśleć o jej ręce? Obietnica wejścia do królewskiego rodu mogłaby ci zyskać moje poparcie.

Vivenna poczuła ból brzucha. –Panowie – powiedziała tonem dyplomaty – tu nie chodzi o osobiste korzyści. Tu chodzi o patriotyzm. –Oczywiście, oczywiście – mruknął Rira – ale nawet patriotom należą się jakieś nagrody, mam rację? Cała trójka patrzyła wyczekująco na dziewczynę. –Pójdę już. – Vivenna wstała. Zaskoczony Denth położył jej dłoń na ramieniu.

–Jesteś pewna? – spytał. – Organizacja tego spotkania wymagała wiele starań. –Denth, zgodziłam się współpracować ze złodziejami i bandytami – powiedziała – ale kiedy patrzę na tych tutaj i wiem jednocześnie, że to moi pobratymcy… Po prostu nie mogę. –Zbyt szybko nas oceniłaś, księżniczko – odezwał się Rira i zachichotał. – Nie mów mi, że się tego nie spodziewałaś. –Spodziewać się czegoś, a przekonać się o tym na własne oczy to dwie różne sprawy, Rira. Spodziewałam się

waszej trójki, ale nie miałam pojęcia, co stało się udziałem reszty moich poddanych. –A co z Pięcioma Wizjami? Wpadasz tu, osądzasz nas, uznajesz za gorszych od siebie i uciekasz? To nie po idriańsku. Obróciła się ku nim. Długowłosy Ashu zdążył już wstać i zbierał swych ochroniarzy, mamrocąc pod nosem o „stracie czasu". –Co ty możesz wiedzieć o prawdziwie idriańskim zachowaniu? – syknęła. – Co z twoim posłuszeństwem wobec Austre?

Rira wsunął dłoń pod koszulę i wyjął niewielki biały dysk, na którym wypisano imiona jego rodziców. Austryjski amulet posłuszeństwa. –Mój ojciec przyniósł mnie tutaj z gór na własnych rękach, księżniczko. Umarł, pracując na plantacji kwiatów. A wszystko, co mam, zdobyłem, urabiając sobie ręce do krwi. Bardzo ciężko pracowałem, by polepszyć los twoich poddanych. Gdy Vahr zaczął mówić o rewolucji, wsparłem go pieniędzmi. –Kupujesz Oddechy – rzuciła – a z porządnych kobiet robisz prostytutki.

–Po prostu żyję – odparł. – I staram się dopilnować, by pozostali również mieli dość jedzenia, by przeżyć. Co więcej mogłabyś ty dla nich zrobić? Vivenna zmarszczyła czoło. –Ja… – Urwała, słysząc krzyki. Jej zmysł życia odezwał się nagle ostrzegawczo, zbliżały się ku nim duże grupy ludzi. Zawirowała na pięcie, a przywódcy Idrian poderwali się z miejsc, głośno klnąc. Na zewnątrz szopy, w ogrodzie, dziewczyna ujrzała coś przerażającego. Błękitno-żółte mundury potężnych mężczyzn o

szarych twarzach. Nieżywi żołnierze. Straż miejska. Gdy tylko gwardziści weszli na zaśmiecony placyk ludzie zaczęli pierzchać. Strażników prowadzili żywi żołnierze i oficerowie. Denth zaklął i odepchnął Vivennę na bok. –Uciekaj! – krzyknął i wyszarpnął miecz z pochwy. –Ale… Tonk Fah chwycił dziewczynę za ramię i wyciągnął ją z budynku, a Denth rzucił się na gwardzistów. Szefowie półświatka wraz ze swymi

ludźmi umykali bezładnie przez ogród. Strażnicy sprawnie odcinali kolejne drogi ucieczki. Tonk Fah zaklął i wciągnął Vivennę w ciasną alejkę po przeciwnej stronie ogrodu. –Co się dzieje? – spytała z łomocącym sercem. –Nalot – odpowiedział najemnik. – Nie powinno być zbyt niebezpiecznie, chyba że… Rozległ się brzęk stali, ostrze zderzyło się z ostrzem. W powietrzu podniosły się rozpaczliwe krzyki.

Vivenna rzuciła okiem przez ramię. Ludzie idriańskich przywódców zrozumieli, że znaleźli się w pułapce i zaatakowali Nieżywych. Dziewczynę, na widok przerażających mężczyzn o szarych twarzach, siekących mieczami i dźgających sztyletami, zdjął paniczny lęk. Nieżywi odpowiedzieli kontratakiem. Wszyscy krzyczeli i wrzeszczeli niektórzy już padali zakrwawieni. Denth stanął u wlotu alejki. Vivenna nie miała pojęcia, gdzie się podziała Perełka. –Na Widma Kalada! – zaklął Tonk Fah i poprowadził ją prędko przed sobą. –

Ci idioci stawiają opór! Teraz mamy prawdziwy kłopot. –Ale jak oni nas znaleźli? –Nie wiem – odparł. – Nie obchodzi mnie to. Może szukali ciebie. A może tych gangsterów. Mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiemy. Biegnij! Vivenna posłuchała i popędziła przed siebie ciemną aleją, starając się nie przewrócić o poły długiej sukienki. Strój okazał się zupełnie nieprzystosowany do biegania, a Tonk Fah wciąż popychał ją naprzód, co chwila oglądając się przez ramię. Dziewczyna słyszała okrzyki i

odbijające się echem wrzaski. Denth walczył z kimś, broniąc dostępu do alejki. Wreszcie wypadli na ulicę. I natychmiast ujrzeli czekającą już na nich, kolejną grupę Nieżywych. Vivenna zamarła, Tonk Fah zaklął po raz kolejny. Nieżywi wyglądali jak kamienne posągi, na twarzach mieli nieludzko ponure spojrzenia, podkreślane jeszcze słabnącym światłem dnia. Najemnik obejrzał się i stwierdził, że Denth nie przyjdzie im z pomocą na czas. Zrezygnowany wypuścił miecz z dłoni i uniósł ręce.

–Nie dam rady piątce Nieżywych, księżniczko – szepnął. – Może odważyłbym się, gdyby to byli zwykli ludzie, ale… Musimy pozwolić się im aresztować. Vivenna także powolnym ruchem uniosła ręce. Nieżywi dobyli broni. –Co wy…? – jęknął Tonk Fah. – Poddajemy się! Gwardziści ruszyli do ataku. –Biegnij! – krzyknął najemnik, sięgając po leżący na ziemi miecz. Dziewczyna odskoczyła w bok. Nieżywi szarżowali na Tonk Faha.

Uciekała ile sił w nogach. Najemnik spróbował biec za nią, ale już po chwili musiał się zatrzymać i bronić. Vivenna zwolniła nieco i spojrzała przez ramię, akurat w porę, by zobaczyć, jak ostrze Tonk Faha przeszywa szyję jednego z Nieżywych. Z ust stwora buchnęło coś, co na pewno nie było krwią. Trójka innych strażników otoczyła najemnika, lecz udało mu się w porę uwolnić miecz. Ciął nim natychmiast w bok i do dołu, trafiając jednego z napastników w nogę. Nieżywy padł na bruk. Dwóch innych rzuciło się w pościg za dziewczyną. Vivenna patrzyła na

zbliżające się istoty. Nie była w stanie myśleć. Czy powinna zostać? Spróbować pomóc… „Jak chcesz mu pomóc?" – usłyszała w głowie jakiś głos, pierwotny, instynktowny. – „Uciekaj!". Tak zrobiła. Pognała przed siebie, zdjęta przerażeniem. Skręciła w pierwszą przecznicę i znalazła się w ciasnej alejce. Pobiegła ku jej wylotowi, ale w pewnej chwili zaplątała się w sukienkę i upadła. Mocno zderzyła się z kamieniami, krzyknęła. Za sobą słyszała narastający tupot stóp. Zaczęła

wzywać pomocy. Nie zwracając uwagi na otarty łokieć, zdarła dół sukienki i została tylko w bieliźnianych spodenkach. Poderwała się na równe nogi i jeszcze raz wrzasnęła. W drugim końcu alejki ciemniał jakiś kształt. Potężna, przysadzista postać o szarej skórze. Vivenna zatrzymała się i odwróciła. Ścigająca ją dwójka Nieżywych weszła właśnie między budynki, blokując odwrót. Oparła się o ścianę. Poczuła, że robi jej się bardzo zimno. Austre, Boże Kolorów, pomodliła się w duchu, drżąc na całym ciele. Proszę…

Trzech Nieżywych strażników szło ku niej z nagimi mieczami w rękach. Spojrzała na ziemię. Obok jej zielonej spódnicy leżał wśród śmieci kawałek liny, nieco wystrzępionej, lecz wciąż nadającej się do użycia. Tak samo jak we wszystkim innym, tak i w tym sznurze wyczuwała tęskny zew. Zupełnie, jakby lina wiedziała, że może znowu ożyć. Nie czuła obecności nadciągających Nieżywych, ale za to, co zakrawało na ironię, miała wrażenie, że jest w stanie wyczuć linę. Wyobraziła ją sobie, owijającą się wokół nóg strażników, powalającą ich na ziemię, pętającą.

Twoje Oddechy. To również narzędzie – przypomniała sobie słowa Dentha. Podniosła wzrok na Nieżywych, spojrzała w ich nieludzko ludzkie oczy. Serce zaczęło bić jej tak mocno, jakby ktoś uderzał ją rytmicznie w pierś. Patrzyła na wciąż zbliżających się strażników. W ich oczach ujrzała śmierć. Ze łzami w oczach padła na kolana. Drżącą ręką sięgnęła po linę. Widziała jak to działa. Pamiętała to jeszcze ze swojego szkolenia w Idris. Musiała dotknąć spódnicy, by pobrać z niej kolor.

–Ożyj – poprosiła linę. Nic się nie stało. Wiedziała jak to działa, ale najwyraźniej nie wszystko. Zapłakała, łzy zmąciły jej wzrok. –Proszę – jęknęła. – Proszę. Uratuj mnie. Dotarł do niej pierwszy z Nieżywych – ten którego zobaczyła przed sobą, u wylotu alejki. Skuliła się i przywarła do brudnego bruku. Stworzenie przeskoczyło nad nią. Wstrząśnięta spojrzała na Nieżywego,

który uderzył w jednego z nadciągających strażników. Vivenna zamrugała gwałtownie i dopiero wtedy zrozumiała. To nie był Denth. Ani Tonk Fah. Istota miała skórę tak samo szarą jak napastnicy z pościgu. Właśnie dlatego nie rozpoznała go od razu. Ciołek. Nieżywy wprawnie odciął swą szeroką klingą głowę pierwszemu z przeciwników. Z karku powalonej istoty trysnął jakiś przejrzysty płyn. Ciało upadło na plecy. Martwe, jak wszyscy inni martwi. Ciołek zablokował atak drugiego z

Nieżywych strażników. Dalej z tyłu, u wlotu alejki pojawiło się dwóch kolejnych. Zaatakowali, a Ciołek cofnął się i stanął okrakiem nad Vivenną. Z ostrza, które trzymał przed sobą, ściekała bezbarwna, rzadka substancja. Nieżywy przeciwnik czekał na swych dwóch towarzyszy. Dziewczyna trzęsła się, zbyt zmęczona i zbyt odrętwiała, by uciekać. Spojrzała w górę i w oczach unoszącego broń Ciołka ujrzała coś niemal ludzkiego. Jeżeli sobie tego nie wyobraziła, był to pierwszy ślad emocji, jaki widziała u Nieżywego.

Zobaczyła w nim determinację. Trójka strażników zaatakowała. Przedtem – jeszcze w Idris – wiedziona ignorancją wyobrażała sobie Nieżywych jako gnijące ciała lub szkielety. Wyobrażała sobie, że walczą w masie, nieumiejętnie, lecz nieustępliwie kierowani jakąś mroczną mocą. Myliła się. Te stworzenia poruszały się w tak samo sprawny i skoordynowany sposób, jak mógłby się bić człowiek. Z tym jednym wyjątkiem, że przez cały czas milczały. Nie wydawały z siebie pomruków ani okrzyków. I w tej upiornej ciszy Ciołek sparował atak i

uderzył jednego z Nieżywych łokciem w twarz. On także poruszał się z płynnością, jaką dziewczyna widywała rzadko, albo wręcz tylko wtedy w restauracji, kiedy Denth walczył z dwoma miecznikami. Ciołek zatoczył ostrzem młyńca i uderzył trzeciego strażnika w nogę. W tej samej chwili jeden z pozostałych przebił mu mieczem brzuch na wylot. Z obu ran wytrysnął przejrzysty płyn i spryskał Vivennę. Ciołek nawet nie jęknął, tylko uniósł ostrze i odciął drugą głowę. Nieżywy strażnik zginął, padł na ziemię, a jego miecz został w ciele

Ciołka. Cięty w nogę strażnik odkuśtykał. Z rany ciekł mu przezroczysty płyn, aż wreszcie zachwiał się i także runął na bruk. Ciołek natychmiast zwrócił się ku ostatniemu stojącemu Nieżywemu, który nie uciekł, tylko przyjął defensywną pozę. Pozę, która nie zadziałała: Ciołkowi wystarczyło ledwie kilka sekund. Najpierw rytmicznie bił klingą w ostrze przeciwnika, a potem zawirował nieoczekiwanie w miejscu i odciął strażnikowi dzierżące broń ramię. Następnie pchnął go w brzuch, powalając na ziemię, a całą akcję zakończył, ścinając głowę leżącemu

stworzeniu, które ze sztyletem w lewej dłoni próbowało podczołgać się do Vivenny. W alejce zapadła cisza. Ciołek spojrzał na dziewczynę swymi niewyrażającymi niczego oczyma. Kwadratowa szczęka i prostokątna twarz osadzone na grubym, muskularnym karku. Nieżywy zaczął drżeć. Potrząsnął głową, jakby chciał odzyskać ostrość widzenia. Z jego rannego brzucha płynęły potworne ilości cieczy. Oparł się ręką o ścianę budynku i padł na kolana. Vivenna zawahała się, lecz wyciągnęła ku niemu rękę. Dotknęła jego

ramienia. Miał zimną skórę. W drugim końcu alejki zamajaczył jakiś cień. Dziewczyna uniosła z lękiem wzrok. Wciąż była wstrząśnięta. –Na Kolory! – rzucił biegnący ku niej Tonk Fah. Najemnik miał całe ubranie przemoczone przejrzystym płynem. – Denth! Ona tu jest! – Klęknął obok Vivenny. – Nic ci się nie stało? Przygnębiona, skinęła głową, ledwie tylko świadoma, że wciąż ściska w dłoni swoją spódnicę. Jej nogi były odsłonięte kawałek za kolana. Ale nie była w stanie się tym przejmować. Nie

teraz. Nie dbała też o to, że jej włosy stały się zupełnie białe. Patrzyła tylko na klęczącego przed nią Ciołka. Nieżywy opuścił głowę, jakby się modlił przed niewidocznym ołtarzem. Miecz wysunął się spomiędzy dygocących palców i zagrał na bruku. Oczy Ciołka się zaszkliły. Tonk Fah także na niego spojrzał. –No tak – stwierdził. – Perełka nie będzie zachwycona. Chodź, musimy się stąd wynosić.

32

Siri obudziła się sama. Jak zawsze. Leżała w głębokim, miękkim łożu. Przez okno wpadał blask poranka. Powietrze już zdążyło się nagrzać i nawet pod pojedynczym prześcieradłem było jej za gorąco. Dziewczyna zrzuciła je z siebie, ale nie wstała. Leżała, spoglądając w sufit. Kąt padania promieni słońca

wskazywał, że musiało być już prawie południe. Siri i Susebron zazwyczaj rozmawiali długo w noc. To raczej dobrze, myślała. Ktoś może zauważyć, że codziennie wstaję później niż dzień wcześniej i uznać to za skutek zmęczenia zupełnie innego rodzaju. Przeciągnęła się. Na początku rozmowy z Królem-Bogiem były dziwne i dziwnie się w ich trakcie czuła. Z dnia na dzień jednak stały się dla niej bardziej naturalne. Wszystkim, co pisał – tymi swoimi niepewnie stawianymi, nieprzewidywalnymi literami układającymi się w ciekawe myśli – zjednywał sobie jej sympatię.

Dziewczyna podejrzewała, że gdyby mógł mówić, miałby miły i spokojny głos. Był taki czuły. Wcześniej zupełnie się tego nie spodziewała. Uśmiechnęła się i zapadła głębiej w miękką poduchę. Poczuła lekki żal, że nie ma go przy niej. Była szczęśliwa. I tego także nie oczekiwała po swoim pobycie w Hallandren. Tęskniła za górami i przeszkadzało jej, że nie może opuszczać Dworu Bogów, a jednak były tu też inne rzeczy. Rzeczy cudowne. Wspaniałe barwy, doskonali artyści, wszechogarniające doświadczenie T'Telir. No i conocne rozmowy z Susebronem. Rodzina Siri uważała, że jej nieokrzesanie i

nieposłuszeństwo są czymś wstydliwym, natomiast Król-Bóg odbierał te cechy jej charakteru jako fascynujące, a nawet pociągające. Uśmiechnęła się i pozwoliła sobie na chwilę marzeń. Niestety, po chwili rzeczywistość wdarła się na powrót w jej myśli. Susebron był w niebezpieczeństwie. Prawdziwym, poważnym niebezpieczeństwie. A przy tym nie chciał uwierzyć, że jego kapłani mogą planować cokolwiek złego, że są niebezpieczni. Ta sama niewinność, która sprawiała, że tak się jej spodobał, pod tym względem okazywała się olbrzymim utrudnieniem.

Co jednak mogła począć? Poza nią nikt nie wiedział o grożącym władcy niebezpieczeństwie. I istniała tylko jedna osoba, która była mu w stanie pomóc. Niestety, ta osoba nie nadawała się do tego zadania. Nie nauczyła się tego, czego powinna się była nauczyć, i wyszła na spotkanie swego losu zupełnie nieprzygotowana. No i co z tego? – rozległo się w jej głowie. Siri wpatrywała się w powałę. Ciężko było jej poczuć wstyd z powodu ucieczek z lekcji. Popełniła po prostu błąd. Ile czasu miała jeszcze użalać się nad sobą, z powodu czegoś, co już się stało?

No dobrze – powiedziała sobie. – Dość wymówek. Może nie jestem tak przygotowana, jak mogłabym być, ale jestem tu i teraz i muszę coś zrobić. Bo nikt inny mnie w tym nie zastąpi. Wyszła z łóżka i przeczesała ręką długie włosy. Susebronowi podobało się gdy miała długie – fascynowały go tak samo, jak wcześniej podobały się służącym. Warto było je nosić, zwłaszcza że kobiety pomagały jej o nie dbać. Zaplotła ręce na piersi i w samej koszuli zaczęła się przechadzać po komnacie. Musiała grać w ich gierki. Nie lubiła myśleć o tym w ten sposób. Gierki kojarzyły się jej z

niewielkimi stawkami, a tu chodziło o życie Króla-Boga. Wytężyła pamięć, przywołując z niej wszystko, co zapamiętała z tych kilku lekcji, na których się pojawiła. Polityka opierała się na wymianie. Jedna osoba dawała co ma – albo to, co twierdziła, że ma – innej, z myślą o większym zysku. Przypominało to pracę kupca. Zaczynało się z pewną kwotą pieniędzy, z nadzieją, że pod koniec roku stan posiadania się zwiększy. Albo, że towary, które posiadamy teraz, zamienimy na lepsze i inne. Spróbuj nie wywołać zbyt dużego

zamieszania, dopóki nie będziesz gotowa uderzyć – powiedział jej Dar Pieśni. – Chodzi o to, by wydawać się przeciętnym. Zatrzymała się obok łoża, zebrała pościel i jak co dzień rzuciła ją na żarzące się w kominku węgle. Wymiana, pomyślała, przyglądając się ogarniającym tkaninę płomieniom. Co ja mam na wymianę? Niewiele. Ale to niewiele będzie musiało wystarczyć. Podeszła do drzwi i otworzyła je. Na zewnątrz, jak zwykle, czekała grupka

służących. Osobiste służki Siri zaczęły krzątać się przy dziewczynie i przyniosły ubrania. Inne kobiety zajęły się sprzątaniem sypialni. Kilka z nich miało na sobie brązowe szaty. W trakcie ubierania Siri przyglądała się jednej z dziewczyn w brązowym stroju. W pewnej chwili podeszła i położyła jej dłoń na ramieniu. –Pochodzisz z Pahn Kahl – szepnęła do niej. Zaskoczona służąca skinęła głową. –Chcę, żebyś przekazała ode mnie wiadomość Niebieskopalcemu –

powiedziała cicho Siri. – Powiedz mu, że mam dla niego bardzo ważne informacje. Chciałabym się nimi wymienić. Powiedz mu też, że te wiadomości mogą radykalnie wpłynąć na jego plany. Dziewczyna pobladła, ale skinęła głową. Siri odeszła i pozwoliła się dalej ubierać. Rozmowę słyszało kilka innych kobiet, ale religia Hallandren wymagała z całą surowością, by słudzy bogów nie powtarzali zasłyszanych rozmów swych panów i pań. Dziewczyna miała nadzieję, że ta zasada pozostanie w mocy i teraz. Ale nawet jeśliby się zawiodła, to przecież nie powiedziała aż tak wiele.

Teraz musiała jeszcze tylko zastanowić się, jakie posiadała „bardzo ważne informacje" i na czym tak naprawdę mogło zależeć Niebieskopalcemu.

***

–Moja droga królowo! – przywitał się Dar Pieśni i posunął się do tego, że objął Siri, która weszła do jego loży w

amfiteatrze. Siri odpowiedziała uśmiechem. Bóg zaprosił ją gestem do zajęcia miejsca na jednym z szezlongów. Dziewczyna usiadła ostrożnie – zaczęła co prawda doceniać urodę skomplikowanych sukien, jakie nosiło się w Hallandren, ale wdzięczne poruszanie się w nich wymagało sporej praktyki. Gdy już siedziała, Powracający polecił służącym przynieść owoce. –Jesteś dla mnie zbyt miły – zauważyła dziewczyna. –Nonsens – odparł Dar Pieśni. – Jesteś przecież moją królową! Poza tym, przypominasz mi kogoś, kogo bardzo

lubiłem. –Kogo takiego? –Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia – przyznał, przejął od sługi talerz z pokrojonymi w plasterki winogronami, po czym podał go Siri. – Ledwie ją pamiętam. Może winogron? Siri uniosła brew, ale wiedziała już, że nie można go zbyt mocno naciskać. –Powiedz mi, proszę – spytała, nabijając kawałek owocu na małą drewnianą wykałaczkę. – Dlaczego nosisz przydomek Mężnego?

–Odpowiedź na to jest bardzo prosta – powiedział, sadowiąc się wygodniej. – Dlatego że spośród wszystkich bóstw na dworze tylko ja jestem mężny na tyle, by zachowywać się jak skończony idiota. Siri spojrzała pytająco. –Moja pozycja wymaga prawdziwej odwagi – ciągnął. – Widzisz, zazwyczaj jestem poważną i nudną osobą. Jeśli chodzi o nocną aktywność na przykład, nie wyobrażam sobie nic lepszego niż siedzenie i układanie nieskończenie rozwlekłych traktatów etycznych, które moi kapłani czytaliby potem wiernym. Niestety, nie jestem

w stanie tego robić. Zamiast tego, co noc wychodzę, porzucając zagadnienia dydaktyki teologicznej i poświęcam się czemuś, co wymaga znacznej dozy odwagi, a mianowicie spędzaniu czasu w towarzystwie innych bogów. –Dlaczego twierdzisz, że to wymaga odwagi? Przyjrzał się jej uważniej. –Moja pani, czy nie przekonałaś się jeszcze, jak nużący potrafią być Powracający? Siri wybuchnęła śmiechem.

–Tak naprawdę, to nie – przyznała. – Ale skąd się wzięło twoje imię? –Przede wszystkim jest bardzo źle dobrane – powiedział bóg. – Sama jesteś dostatecznie inteligentna, by to zauważyć. Nasze imiona i tytuły są wybierane przez małą małpkę, której podają stanowczo za dużo jałowcówki. –Teraz się po prostu wygłupiasz. –Teraz? – odparł Powracający. – Teraz? – Wzniósł w jej stronę kielich wina. – Moja droga, ja się zawsze wygłupiam. Bądź tak dobra i natychmiast cofnij, co powiedziałaś!

Siri pokręciła głową. Bóg najwyraźniej był tego popołudnia w swojej szczytowej formie. Świetnie, pomyślała. Mojemu mężowi grozi śmierć z rąk nieznanych sił, a za jedynych sprzymierzeńców mam skrybę, który się mnie boi, i boga, który nie potrafi wypowiedzieć jednego rozsądnego zdania. –To ma związek ze śmiercią – powiedział wreszcie Dar Pieśni, gdy na arenie pojawili się kapłani i zaczęli szykować do dzisiejszej dyskusji. – Umierają wszyscy. Śmierć niektórych stanowi jednak modelowy przykład pewnej cnoty lub emocji. W tych ludziach i w sposobie, w jaki umierają,

kryje się iskra czegoś większego niż w śmierci pozostałych. Mówi się, że to dlatego Powracamy. Umilkł. –Rozumiem więc, że umarłeś, dokonując jakiegoś czynu wymagającego wielkiej odwagi? – podjęła Siri. –Tak sądzę – powiedział. – Nie jestem tego pewny. Moje sny sugerują, że mogłem obrazić bardzo dużą panterę. To byłoby odważne, nie uważasz? –Nie wiesz, w jaki sposób umarłeś?

Pokręcił głową. –Zapominamy – wyjaśnił. – Budzimy się pozbawieni wspomnień. Nie wiem nawet, czym się w poprzednim życiu zajmowałem. Dziewczyna się uśmiechnęła. –Myślę, że byłeś dyplomatą albo handlarzem. Z pewnością zajmowałeś się czymś, co wymaga ciągłego mówienia bez podawania konkretnych informacji. –Tak – powiedział cicho i z niezwykle jak na siebie poważną miną spojrzał na zebranych poniżej kapłanów. –

Tak, czy inaczej, moja droga królowo, przygotowałem dla ciebie niespodziankę! Czy ja naprawdę chcę, żeby Dar Pieśni robił mi jakiekolwiek niespodzianki? – pomyślała Siri i rozejrzała się nerwowo. Zaśmiał się. –Nie obawiaj się – uspokoił. – Moje niespodzianki bardzo rzadko prowadzą do trwałych uszkodzeń ciała, a już na pewno nie w przypadku pięknych królowych. – Skinął ręką i pojawił się starszy mężczyzna z niezwykle długą siwą brodą. Siri zmarszczyła brwi.

–To jest Hoid – przedstawił mężczyznę Powracający. – Prawdziwy mistrz wśród bajarzy. Pamiętam, że miałaś kilka pytań… Dziewczyna roześmiała się z ulgą i przypomniała sobie własną prośbę do boga. Spojrzała na rozprawiających kapłanów. –Czy nie powinniśmy jednak przysłuchiwać się temu, co oni mają do powiedzenia? Dar Pieśni machnął ręką. –Przysłuchiwać się? To śmieszne. Stalibyśmy się wtedy zbyt

odpowiedzialni. Na Kolory, jesteśmy bogami. A przynajmniej ja jestem. A ty jesteś bliska boskości. Można powiedzieć, że wżeniłaś się w boskość. Poza tym, czy naprawdę chcesz słuchać, jak banda nadętych kapłanów rozprawia na temat oczyszczania rynsztoków? Siri skrzywiła się na tę myśl. –Tak właśnie myślałem. Poza tym, ani ty, ani ja nie mamy w tej sprawie prawa głosu, wykorzystajmy więc ten czas rozsądnie. Nigdy nie wiadomo, kiedy się skończy. –Czas? – zdziwiła się. – Przecież

jesteś nieśmiertelny. –Nie miałem na myśli czasu, tylko wino. – Dar Pieśni uniósł kielich. – Nie cierpię słuchać opowieści bez dobrego wina. Siri wywróciła oczyma i sięgnęła po kolejny owoc. Bajarz czekał cierpliwie. Gdy mu się bliżej przyjrzała, stwierdziła, że nie jest tak stary, jak to się z początku wydawało. Broda musiała być po prostu atrybutem jego zawodu i choć nie wyglądała na sztuczną, dziewczyna odniosła wrażenie, że została sztucznie wybielona. Mężczyzna był o wiele młodszy, niż sobie zamierzył.

Mimo to, nie podejrzewała, by Dar Pieśni sprowadził jej kogoś, kto nie należał do najlepszych w swym fachu. Oparła się wygodniej na szezlongu, który – co zauważyła dopiero teraz – został zaprojektowany dla osoby jej wzrostu. Powinnam ostrożnie stawiać pytania, pomyślała. Nie mogę spytać bezpośrednio o śmierć Królów-Bogów. To byłoby zbyt oczywiste. –Bajarzu – odezwała się. – Co wiesz o historii Hallandren? –Bardzo wiele, moja królowo – odpowiedział i ukłonił się. –Opowiedz mi o czasach sprzed

podziału królestwa na Idris i Hallandren. –Ach – rzucił bajarz i sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej garść piasku i zaczął rozcierać go między palcami, pozwalając ziarenkom sypać się cienkim strumykiem na ziemię. Wiatr powoli rozwiewał żółte drobinki. – Wasza Wysokość życzy sobie usłyszeć jedną z tych głębokich opowieści z dawnych dni? Historię sprzed początków czasu? –Chciałabym poznać pochodzenie i początki panowania Królów-Bogów. –W takim razie rozpoczniemy w

mglistej dali – odpowiedział mężczyzna i uniósł drugą rękę, z której rozsypał czarny piach, mieszający się na ziemi z jasnym. Na oczach Siri czarne ziarenka zaczęły bieleć. Dziewczyna przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się do sztuczki bajarza. –Pierwszy Król-Bóg Hallandren żył w starożytnych czasach – podjął Hoid. – Bardzo starożytnych. Dawniejszych niż królestwa i miasta, starszych niż władcy i religie. Ale nie starszych od gór, które już wtedy wznosiły się na swych wyżynach. To one, niczym knykcie uśpionych pod ziemią

gigantów, utworzyły tę dolinę, w której zamieszkały pantery i kwiaty. Możemy o tym miejscu mówić tylko jako o dolinie, wówczas bowiem nie miała jeszcze nazwy. Światem rządził lud Chedesh. Jego członkowie przybyli ze wschodu, przepłynęli przez Morze Wewnętrzne i odkryli tę dziwną krainę. Nie pozostawili po sobie wielu zapisków, ich imperium już dawno temu obróciło się w pył, lecz pozostała pamięć. Być może jesteś w stanie wyobrazić sobie ich zaskoczenie po przybyciu tutaj? Jak zdumiał ich widok kraju z plażami białego miękkiego piasku, krainy obfitej w owoce, porośniętej

dziwnymi, niezbadanymi lasami? Hoid sięgnął do szaty i wyciągnął garść czegoś innego. Zaczął sypać przed sobą – małe zielone kawałeczki liści paproci. –Nazwali to miejsce rajem – szepnął bajarz. – Rajem ukrytym wśród gór. Ziemią przyjemnego deszczu, który nigdy nie bywa zimny, ziemią, której gleba rodzi liczne plony. – Wyrzucił garść liści w powietrze i dmuchnął między nie barwnym pyłem. Przypominało to maleńkie, zimne, fajerwerki. Czerwień i błękit mieszały się ze sobą, otaczając mężczyznę delikatną chmurką.

–Był to także kraj kolorów – ciągnął. – A to dzięki Łzom Edgliego przepięknym kwiatom, o barwach tak intensywnych, że można z nich otrzymywać barwniki utrzymujące się na dowolnym rodzaju tkaniny. Siri nigdy przedtem nie zastanawiała się nad tym, jak Hallandren mogło wyglądać w oczach przybyszy zza Morza Wewnętrznego. Jeszcze w Idris słyszała rozmaite historie od wędrowców, którzy opowiadali o odległych krajach. O ziemiach pełnych gór, pustyń i stepów. Nigdzie indziej nie rosły jednak dżungle. Hallandren było wyjątkowe.

–Właśnie wtedy narodził się Pierwszy Powracający – powiedział Hoid i rozsypał w powietrzu garść srebrnych iskierek. – Na pokładzie statku żeglującego wzdłuż wybrzeża. Teraz Powracających można spotkać we wszystkich częściach świata, ale pierwszy z nich – człowiek, którego w Idris nazywacie Vo, a my używamy tylko jego tytułu – urodził się tutaj, na wodach tej zatoki. To on ogłosił Pięć Wizji. Tydzień potem zmarł. –Członkowie jego załogi założyli na tych plażach królestwo, zwane wtedy Hanald. Przed ich przybyciem dżungle zamieszkiwał tylko lud Pahn Kahl, lecz nie było to prawdziwe królestwo,

a raczej luźna zbieranina wiosek. Srebrny pył się skończył. Hoid sięgnął do innej kieszeni i zaczął sypać razowymi drobinkami. –Zastanawiasz się zapewne, dlaczego cofam się w czasie tak daleko, nie powinienem raczej opowiadać o Wielowojniu, o rozpadnięciu się królestw, o Pięciu Uczonych, o Kaladzie Uzurpatorze i jego armii widm, o której powiada się, że wciąż czeka w uśpieniu gdzieś w dżungli? Owszem, są to wydarzenia, na których skupia się nasza uwaga. Je znamy najlepiej. Ale opowiadać tylko o nich, znaczyłoby ignorować trzysta

lat poprzedzających je dziejów. Czy doszłoby do Wielowojnia, gdyby ludzie nie znali Powracających? To w końcu Powracający przepowiedzieli wybuch wojny i zachęcili Głosa Niezgody do napaści na królestwa za górami. –Głosa Niezgody? – wtrąciła Siri. –Tak, Wasza Wysokość – powiedział Hoid, sypiąc czarnym piachem. – Głos Niezgody to inne imię Kalada Uzurpatora. –Brzmi jak imię Powracającego. Hoid skinął głową.

–W rzeczy samej – przytaknął. – Kalad był Powracającym, podobnie jak Dawca Pokoju, który go pokonał i założył Hallandren. Ale do tych czasów jeszcze nie doszliśmy. Wciąż jesteśmy w Hanald, przyczółku rodzącego się królestwa, założonym przez załogę Pierwszego Powracającego. To także oni wybrali na swą królową jego żonę, a potem wykorzystali Łzy Edgliego do produkcji fantastycznych barwników, które za niebotyczne sumy sprzedawali całemu światu. Ich królestwo wkrótce stało się wielkim ośrodkiem handlu. Bajarz zaczął rozrzucać wokoło

płatki kwiatów. –Łzy Edgliego. Źródło bogactwa Hallandren. Takie niewielkie rośliny i tak łatwe w hodowli. A jednak nie rosną w żadnej innej krainie. W pozostałych częściach świata o farby i barwniki jest bardzo ciężko. Są drogie. Niektórzy uczeni twierdzą, że Wielowojnie toczono właśnie z powodu tych kwiatków, że królestwa Kuth i Huth zostały zniszczone przez małe barwne plamki. Płatki opadły na ziemię. –Ale tylko niektórzy tak utrzymują, bajarzu? – spytał Dar Pieśni.

Siri odwróciła się ku bogu. Niemal zupełnie zapomniała o jego obecności. –Co mówią pozostali? Z jakiego powodu wybuchło Wielowojnie w opinii innych uczonych? Hoid przez chwilę milczał, po czym sięgnął do dwóch kieszeni płaszcza naraz i sypnął pyłem o sześciu kolorach. –Oddech, Wasza Miłość. Większość jest zgodna, że wojnę toczono nie tylko o kwiatowe barwniki z suszonych płatków, ale o coś o wiele cenniejszego. O suszonych ludzi. Być może wiadomo wam, że rodzina

królewska bardzo się interesowała procesem, dzięki któremu wykorzystywano Oddech do ożywiania martwych przedmiotów. Rozbudzanie, to wtedy powstała ta nazwa. Wówczas była to nowa i słabo rozumiana umiejętność. Pod wieloma względami jest tak do dziś. Zasady, na jakich działa ludzka dusza, jej zdolność do ożywiania umarłych i przedmiotów, odkryto ledwie cztery stulecia temu. Wedle boskiej miary, to bardzo krótki czas. –W odróżnieniu od dworskich dyskusji – mruknął Dar Pieśni, spoglądając na wciąż spierających się o rynsztoki kapłanów. – Te, zdaje się, trwają

wiecznie, właśnie wedle boskiej miary. Hoid nie dał się wytrącić z równowagi. –Oddech – mówił dalej. – Lata bezpośrednio poprzedzające Wielowojnie były dniami Pięciu Uczonych i epoką odkrywania nowych Rozkazów. Według niektórych, był to okres oświecenia i gwałtownego rozwoju wiedzy. Inni nazywają je najciemniejszymi czasami ludzkości, ponieważ to wtedy człowiek poznał skuteczne metody wykorzystywania swych bliźnich. Zaczął sypać piaskiem z obu rąk naraz. Jasnożółtym i czarnym. Sin

przyglądała się temu w zachwycie. Miała wrażenie, że bajarz stara się tak dobierać słowa swej opowieści, by nie urazić jej idriańskiej wrażliwości. Co tak naprawdę wiedziała o Oddechu? Na dworze rzadko widywała Rozbudzających. A nawet kiedy już kogoś takiego spotykała, nie interesowała się nim za bardzo. Mnisi byli podobnym rzeczom przeciwni, ale cóż, ich słuchała mniej więcej z taką samą uwagą, ile swych nauczycieli. –Jeden z Pięciu Uczonych dokonał odkrycia – ciągnął Hoid, rzucając na ziemię garść małych, pokrytych tekstem skrawków papieru. – Rozkazy. Sposoby. Wynalazł metodę

pozwalającą na stworzenie Nieżywego za pomocą jednego tylko Oddechu. Tobie może się to oczywiście wydawać pomniejszym osiągnięciem. Ale musisz mieć cały czas na uwadze przeszłość tego królestwa i dzieje jego powstania. Hallandren założyli słudzy Powracającego i rozwinęło się dzięki wielkiemu wysiłkowi kupców. Hallandren kontrolowało przynoszący zyski, wyjątkowy region, który po odkryciu północnych przełęczy – w połączeniu z rozwijającymi się umiejętnościami żeglarskimi – stał się klejnotem podziwianym przez resztę świata.

Urwał i uniósł drugą rękę, sypiąc z niej maleńkimi kawałkami metalu, które opadały na kamienną posadzkę z dźwiękiem przypominającym uderzający o bruk deszcz. –Wtedy nadeszła wojna – podjął. – Pięciu Uczonych rozdzieliło się, stając po różnych stronach konfliktu. Jedne królestwa były w stanie korzystać z Nieżywych, inne nie. Część krain mogła innym tylko zazdrościć uzbrojenia. Jest jeszcze jedna odpowiedź na pytanie boga dotyczące powodów wybuchu Wielowojnia: umiejętność taniego tworzenia Nieżywych. Przed odkryciem nowych rozkazów, każdego nieżywego

tworzono, zużywając pięćdziesiąt Oddechów. Żołnierze, nawet Nieżywi, nie są tak cenni, jeśli jednego można zyskać kosztem pięćdziesięciu innych. Ale skoro można ich było tworzyć pojedynczym Oddechem… jeden do jednego… można było bez trudu podwoić liczbę swych wojsk. A połowa takiej nowej armii nie wymagała nawet prowiantu. Metal przestał dzwonić o kamień. –Nieżywi nie są silniejsi od zwykłych ludzi – mówił Hoid. – Są tacy sami. Także ich zdolności nie przewyższają umiejętności żyjących. Ale fakt, że nie muszą jeść jak żywi? To była

gigantyczna przewaga. Jeśli dodamy do tego brak strachu i całkowitą odporność na ból… otrzymujemy wojsko, z którym nie może się równać żadne inne. Kalad wzmocnił ich jeszcze bardziej, to o nim powiada się, że stworzył nowy rodzaj Nieżywych, dzięki czemu zyskał znacznie większą przewagę. –Jaki to był nowy rodzaj? – spytała zaciekawiona Siri. –Tego nikt nie pamięta, Wasza Wysokość – odpowiedział Hoid. – Zapiski dotyczące tej sprawy zaginęły w pomroce dziejów. Niektórzy twierdzą, że zostały rozmyślnie

spalone. Ale bez względu na to, jaka była prawdziwa natura Widm Kalada, były z pewnością przerażające i straszne, tak bardzo, że choć dotyczące ich szczegóły zostały zapomniane, one same Przetrwały w naszej kulturze i w naszych przekleństwach. –Czy oni naprawdę jeszcze gdzieś tam są? – spytała Siri, rzucając okiem w stronę niewidocznych dżungli. – Tak jak w opowieściach? Niewidzialna armia czekająca na powrót Kalada? –Niestety – powiedział Hoid – mogę opowiadać tylko o tym, co wiem. Jak powiedziałem, wiele informacji z

tamtych czasów zaginęło na wieki. –Ale wiadomo co się stało z rodziną królewską – zauważyła Siri. – Uciekli, ponieważ nie zgadzali się z tym, co robił Kalad, prawda? Wykorzystanie Nieżywych uznali za niemoralne? Bajarz się zawahał. –Cóż, owszem – powiedział wreszcie, uśmiechając się pod wąsem. – Tak, tak właśnie było, Wasza Wysokość. Dziewczyna uniosła brew. –Psst. – Dar Pieśni pochylił się ku niej. – On kłamie.

–Wasza Miłość – odezwał się Hoid i głęboko ukłonił. – Z całym szacunkiem. Istnieją różne teorie. A ja jestem bajarzem i opowiadam tylko historie. Wszystkie historie. –A jakie są te inne teorie? – spytała Siri. –Wszystkie się ze sobą kłócą, Wasza Wysokość – powiedział Hoid. – Twoi pobratymcy mówią o religijnym oburzeniu i zdradzie Kalada Uzurpatora. Mieszkańcy Pahn Kahl opowiadają o tym, że stronnictwo króla ciężko pracowało nad rozbudową armii Nieżywych, a potem zostali zaskoczeni, gdy ich narzędzia

obróciły się przeciwko swym władcom. W Hallandren wspomina się o tym, że królewski ród sprzymierzył się z Kaladem, którego uczynili swym generałem, po czym ignorując wolę ludu, wiedzeni żądzą krwi, wszczęli wojnę. Bajarz podniósł wzrok i oburącz sypnął czarnym węglowym pyłem. –Czas płonie za nami i pozostawia tylko popioły i pamięć. Wspomnienia przechodzą z umysłu do umysłu, aż wreszcie trafiają do mych ust. Kiedy wszystko jest prawdą, lub wszystko jest kłamstwem, czy ma to jakiekolwiek znaczenie, że niektórzy

twierdzą, że ród króla sam tworzył Nieżywych? To, w co wierzysz, należy do ciebie. –Tak czy inaczej, władzę w Hallandren przejęli Powracający – podsumowała Siri. –Tak – potwierdził Hoid. – Nadali mu też nową nazwę, stanowiącą odmianę poprzedniej. A mimo to niektórzy wciąż tęsknie wspominają królewski ród, który uszedł w góry, zabierając w swych żyłach krew Pierwszego Powracającego. –Krew Pierwszego Powracającego? – Dziewczyna zmarszczyła brwi.

–Tak, oczywiście – powiedział bajarz. – Pierwszą królową została jego żona. Była wtedy brzemienna. Jesteś jego potomkinią. Siri się wyprostowała. Dar Pieśni spojrzał na nią, lekko zaskoczony. –Nie wiedziałaś o tym? – spytał tonem, w którym nie było słychać jego zwykłej nonszalancji. Dziewczyna pokręciła głową. –Jeśli nawet jest to fakt znany naszemu ludowi, to nikt o tym nie

mówi. To wyraźnie zaciekawiło boga. Poniżej, na piasku areny kapłani zmienili temat – teraz rozprawiali o kwestiach bezpieczeństwa i o potrzebie zwiększenia liczby patroli w miejskich slumsach. Uśmiechnęła się, wyczuwając sposób, w jaki mogła delikatnie przejść do pytań, na które odpowiedzi naprawdę chciała znać. –To znaczy, że Królowie-Bogowie Hallandren rządzili, mimo że nie pochodzili z rodu Pierwszego Powracającego.

–Tak, Wasza Wysokość – przytaknął Hoid, krusząc kawałek gliny. –A ilu ich było? –Pięciu, Wasza Wysokość – odpowiedział bajarz. – Wliczając Jego Nieśmiertelną Wysokość Pana Susebrona, ale nie licząc Dawcy Pokoju. –Pięciu władców na przestrzeni trzystu lat? – dopytała. –Owszem, Wasza Wysokość – potwierdził Hoid, wyciągając z kieszeni garść złotego pyłu, który rozsypał na ziemi. – Dynastia

Hallandren została założona pod koniec Wielowojnia. Pierwszy władca otrzymał życie i swoje Oddechy od samego Dawcy Pokoju, powszechnie czczonego za rozpędzenie Widm Kalada i pokojowe położenie kresu wojnie. Od tego dnia wszystkim Królom-Bogom rodzili się martwi synowie, którzy potem Powracali i zajmowali ich miejsce. Siri pochyliła się. –Chwileczkę. W jaki dokładnie sposób Dawca Pokoju przekazał BioChromę temu pierwszemu Królowi-Bogu? Sam uczynił go Powracającym?

–Ach. – Hoid zaczął sypać piachem z lewej dłoni. – To dopiero jest zaginiona w czasie opowieść. W rzeczy samej, jak tego dokonał? Jeden człowiek może przekazać swój Oddech innemu, ale Oddech – bez względu na ilość – nie czyni nikogo bogiem. Legendy głoszą, że Dawca umarł, obdarzając swego następcę własnym Oddechem. W końcu bogowie mogą oddać życie, by uratować kogoś innego. –Co moim zdaniem nie świadczy najlepiej o umysłowej równowadze bogów – wtrącił Dar Pieśni, wzywając sługę z kolejnym talerzem winogron. – Bajarzu, nie wzbudzasz we mnie

podziwu dla poprzedników. Poza tym, nawet jeśli bóg odda swój Oddech, nie sprawia tym samym, że odbiorca otrzymuje boskość. –Ja tylko opowiadam, Wasza Miłość – powtórzył Hoid. – Moje historie mogą być prawdziwe, mogą być zmyślone. Wiem tylko, że te opowieści istnieją i trzeba je głosić. Tak barwnie, jak to tylko możliwe, dodała w duchu Siri, przyglądając się bajarzowi, który wyjął z kolejnej kieszeni ździebełka wymieszanej z ziemią trawy. Pozwolił grudkom sypać się spomiędzy palców.

–Opowiadam o początkach, Wasza Miłość – ciągnął Hoid. – Dawca Pokoju nie był zwykłym Powracającym, ponieważ udało mu się powstrzymać niebezpieczną armię Nieżywych. Odesłał Widma Kalada, które stanowiły trzon armii Hallandren. Tym samym uczynił własne królestwo bezsilnym. Zrobił to po to, by zapanował pokój. Wtedy oczywiście dla Kuth i Huth było już za późno, ale pozostałe królestwa – Pahn Kahl, Tedradel, Gys i samo Hallandren – zostały uratowane. Czy nierozsądnie jest podejrzewać tego boga bogów o większe od innych zdolności? Może naprawdę dokonał

czegoś wyjątkowego, jak mówią kapłani. Przekazał Królom-Bogom nasienie, pozwalające im przekazywać moc i boskość z ojca na syna. Dzięki takiemu dziedzictwu mogli zgłaszać swoje pretensje do tronu, pomyślała Siri, wsuwając kawałek winogrona do ust. Mając za założyciela dynastii tak zdumiewającego boga, mogli stać się prawdziwymi Królami-Bogami. A zagrozić im mogła tylko… królewska rodzina z Idris, w której żyłach płynie krew Pierwszego Powracającego. Inna linia z boskim dziedzictwem, która mogła rościć sobie prawo do

władania Hallandren. Nadal jednak nie dowiedziała się, w jaki sposób władcy umierali. Ani dlaczego niektórzy bogowie – jak na przykład Pierwszy Powracający – mogli mieć dzieci, a inni nie. –Oni są nieśmiertelni, prawda? – spytała Siri. Hoid skinął głową. Wypuścił z dłoni resztę trawy i ziemi, po czym wziął garść białego pyłu. –W rzeczy samej, Wasza Wysokość. Podobnie jak wszyscy Powracający, Królowie-Bogowie się nie starzeją.

Bezwieczność jest darem wszystkich, którzy osiągają Piąte Wywyższenie. –Zatem, jak to się stało, że było aż pięciu władców? – zapytała. – Dlaczego umarł pierwszy z nich? –A dlaczego w ogóle Powracający odchodzą, Wasza Wysokość? – powiedział Hoid pytaniem. –Bo miesza im się w głowach – rzucił Dar Pieśni. Bajarz się uśmiechnął. –Dlatego że się męczą. Bogowie są inni niż zwykli ludzie. Powracają dla

nas, nie dla siebie, i kiedy nie potrafią już znieść życia, odchodzą. KrólowieBogowie żyją tylko do chwili, w której nie przyjdzie na świat ich następca. Siri drgnęła. –I wszyscy o tym wiedzą? – spytała, krzywiąc się, na myśl o tym, że jej pytanie mogło wydać się podejrzane. –Oczywiście, że tak, Wasza Wysokość – odpowiedział Hoid. – A przynajmniej bajarze i uczeni. Każdy z władców Hallandren odszedł z tego świata wkrótce po narodzinach swego syna i następcy. To naturalne. KrólówBogów zaczyna wtedy drążyć niepokój i szukają okazji, by

skorzystać ze swego Oddechu ku pomyślności całego królestwa. A wtedy… Uniósł gwałtownie rękę, pstryknął palcami, wyrzucając w powietrze kilka kropel wody, które zamieniły się w mgłę. –A wtedy odchodzą – zakończył. – Zostawiając ludziom swe błogosławieństwo i nowego władcę. Wszyscy obecni w milczeniu przyglądali się znikającej przed bajarzem mgiełce. –To chyba niezbyt przyjemna

wiadomość dla panny młodej – zauważył Dar Pieśni. – Nie wiem, czy się ucieszy, słysząc, że jej nowy mąż znudzi się życiem, wkrótce po tym, jak ona urodzi mu syna. –Nie staram się opowiadać przyjemnych historii, Wasza Miłość – Hoid się ukłonił. Leżące na ziemi u jego stóp pyłki, piach, kawałki metalu i ziemi mieszały się na lekkim wietrze. – Ja po prostu powtarzam je takimi, jakie są. Ta konkretna nie jest dla większości tajemnicą. Ponadto myślę, że jej wysokość powinna mieć tego świadomość. –Dziękuję – powiedziała cicho Siri. –

Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Gdzie się nauczyłeś tak… niecodziennej metody opowiadania historii? Hoid spojrzał na nią i uśmiechnął się. –Wasza Wysokość, nauczyłem się tego wiele, wiele lat temu, od człowieka, który nie wiedział, kim jest. Było to w odległym miejscu, gdzie spotykają się dwa kraje i gdzie umierają bogowie. Ale to zupełnie nieważne. Siri zdała sobie sprawę, że Hoid odpowiedział w taki sposób, by dodać sobie dodatkowej aury tajemniczości i

romantyzmu. O wiele bardziej interesujące było dla niej jednak to, co mówił na temat śmierci KrólówBogów. A więc istnieje oficjalne wyjaśnienie, zastanawiała się. I muszę przyznać, że całkiem dobre. Z punktu widzenia teologii to zupełnie sensowne, że Królowie-Bogowie odchodzą, zapewniwszy królestwu godnego następcę. To jednak nadal nie wyjaśnia, w jaki sposób Skarb Dawcy Pokoju – całe bogactwo jego Oddechów – jest przekazywany pomiędzy władcami, którzy nie mają języków. I nie wiadomo dlaczego ktoś taki jak Susebron musi poczuć się

zmęczony życiem, skoro w tej chwili tak się nim cieszy. Tak czy inaczej, ta oficjalna wersja musiała satysfakcjonować wszystkich, którzy nie znali Króla-Boga. Siri dostrzegała jednak jej niedostatki. Wiedziała, że Susebron niczego podobnego by nie zrobił. Nie teraz. Mimo wszystko… Czy coś może się zmienić, kiedy urodzi mu syna? Czy Susebron naprawdę mógłby się nią tak łatwo znużyć? –Może powinniśmy mieć wręcz nadzieję, że stary Susebron odejdzie, moja królowo – rzucił lekkim tonem

Dar Pieśni, sięgając po winogrona. – Podejrzewam, że zostałaś w to wszystko wmieszana nie ze swej własnej woli. Gdyby Susebron umarł, zapewne mogłabyś wrócić do domu. Nikomu nie stałoby się nic złego, ktoś zostałby uleczony, a na tronie zasiadłby nowy władca. Wszyscy bohaterowie spektaklu byliby albo szczęśliwi, albo martwi. Kapłani na arenie wciąż się spierali. Hoid ukłonił się Siri, czekając, by pozwoliła mu odejść. Szczęśliwi… albo martwi. Poczuła skurcz żołądka.

–Przepraszam – odezwała się, wstając. – Chcę się przejść. Dziękuję za opowieści, Hoid. W asyście swojego orszaku wyszła z loży. Nie chciała, by Dar Pieśni ujrzał jej łzy.

33

Perełka pracowała w milczeniu, nie zwracając uwagi na Vivennę. Mocno zaciągnęła kolejny szew. Wnętrzności Ciołka – jelita, żołądek i jakieś inne organy, których nazw księżniczka nie chciała nawet znać – leżały obok niego na podłodze, starannie wyciągnięte i czekające na naprawę. Najemniczka zajmowała się w tej chwili jelitami, zaszywając je specjalną grubą nicią i wygiętą igłą.

Widok był odrażający. Mimo to jednak prawie wcale Vivenny nie poruszył, nie po przeżytym wcześniej szoku. Znajdowali się w jednej ze swych miejskich kryjówek. Tonk Fah poszedł do ich głównego domu, by sprawdzić, czy nic nie stało się Parlinowi. Denth był na dole, skąd miał coś przynieść. Vivenna siedziała na podłodze. Przebrała się w długą sukienkę, którą kupili po drodze. Jej poprzedni strój nie nadawał się do użycia po starciu w błotnistym zaułku. Podciągnęła nogi pod brodę. Perełka była skupiona na swej pracy na rozłożonym na ziemi prześcieradle. Wściekła mamrotała

pod nosem. –Ty Ciołku – szeptała. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że pozwoliliśmy ci tak cierpieć, tylko po to, żeby ją ochronić. Cierpienie. Czy dla istoty takiej jak Ciołek to słowo mogło mieć jakiekolwiek znaczenie? Nieżywy był przytomny; leżał z otwartymi oczami. Jaki był sens w zszywaniu jego wnętrzności? Czy mogły się zaleczyć? Przecież nie musiał jeść. Po co zadawać sobie tyle kłopotu z jelitami? Vivenna zadrżała i odwróciła wzrok. Czuła się tak, jakby jej własne wnętrzności także zostały wydarte na

zewnątrz i wystawione na widok całego świata. Przymknęła powieki. Minęło już kilka godzin, a ona wciąż przeżywała koszmar z alejki, wciąż przeżywała chwilę, w której była pewna, że zaraz zginie. Czego dowiedziała się o sobie? Skromność okazała się niczym – wolała przecież zdjąć spódnicę, niż przewrócić się ponownie. Utrzymywanie kontroli nad włosami także nie miało znaczenia – gdy tylko poczuła zagrożenie, zupełnie przestała się nimi przejmować. Także i jej religia nie okazała się ważna. Mimo że nie udało się jej skorzystać z Oddechu – nie była nawet w stanie

dopuścić się porządnej herezji. –Kusi mnie, żeby odejść – mruknęła Perełka. – Ty i ja. Odejdziemy. Ciołek zaczął się poruszać. Vivenna otworzyła oczy i zobaczyła, że Nieżywy próbuje wstać, choć wnętrzności wciąż wylewały mu się z brzucha… Najemniczka zaklęła. –Kładź się – syknęła ledwie słyszalnie. – Na Kolory, przeklętniku. Wycie słońca. Nie rób nic. Wycie słońca. Ciołek położył się na powrót i zamarł.

Nieżywi słuchają poleceń, pomyślała księżniczka, ale nie są zbyt bystrzy. Chciał wyjść, ponieważ wziął słowa Perełki za Rozkaz. Ale co ona powiedziała o słońcu? Czyżby to było jedno z haseł bezpieczeństwa, o których wspominał Denth? Vivenna usłyszała kroki na schodach w piwnicy. Otworzyły się drzwi i stanął w nich najemnik. Zamknął je za sobą, podszedł i podał Perełce coś, co wyglądało jak duży bukłak na wino. Kobieta odebrała ten przedmiot i natychmiast wróciła do pracy. Denth usiadł obok księżniczki.

–Mówi się, że człowiek nie zna samego siebie, dopóki nie stanie po raz pierwszy twarzą w twarz ze śmiercią – rzucił swobodnym tonem. – Nie jestem pewien, czy to prawda. Wydaje mi się raczej, że osoba, którą się jest tuż przed końcem, nie jest tak ważna jak człowiek, którym się było. Dlaczego te kilka chwil miałoby znaczyć więcej niż całe życie? Vivenna nie odpowiedziała. –Wszyscy się boją, księżniczko. Nawet odważni mężczyźni niekiedy uciekają, gdy tylko zobaczą prawdziwą walkę. Dlatego właśnie żołnierze przechodzą tak długie

szkolenie. Armie nie składają się z samych mężnych wojowników, tylko z żołnierzy o dobrze wytrenowanych odruchach. W ludziach, jak we wszystkich zwierzętach, drzemią instynkty. I czasami przejmują nad nami kontrolę. Nie ma w tym nic złego. Vivenna wciąż patrzyła na najemniczkę, która starannie umieszczała jelita w brzuchu Ciołka. Wzięła do ręki niewielkie zawiniątko i wyjęła z niego coś, co wyglądało jak pasek mięsa. –Spisałaś się naprawdę dobrze –

podjął Denth. – Nie straciłaś rozsądku. Nie sparaliżował cię strach. Znalazłaś najlepszą drogę ucieczki. Niektórzy moi klienci zamierali i stali w bezruchu, dopóki nie wyciągnąłem ich siłą z zamieszania. –Chcę, żebyś nauczył mnie Rozbudzania – szepnęła Vivenna. Drgnął i spojrzał jej w oczy. –Nie chcesz się przedtem trochę nad tym… zastanowić? –Już się zastanowiłam – powiedziała cicho. Objęła kolana ramionami i oparła na nich brodę. – Wydawało mi

się, że jestem silniejsza. Wydawało mi się, że raczej umrę, niż użyję Oddechu. To nieprawda. W tamtej chwili wiedziałam, że zrobię wszystko, byle tylko przeżyć. –Byłabyś świetną najemniczką. – Denth się uśmiechnął. –Wiem, że to niewłaściwe – powiedziała, patrząc przed siebie. – Ale i tak nie jestem już czysta. Zatem równie dobrze mogę zrozumieć to, co mam w sobie. Nauczyć się tego używać. Jeśli sprowadzi to na mnie potępienie, to trudno. Ale przynajmniej pożyję na tyle długo, by zniszczyć Hallandren.

Denth uniósł brew. –Czyli teraz chcesz niszczyć, tak? Nie ograniczamy się już do zwykłego sabotażu? Dziewczyna pokręciła głową. –Chcę zniszczyć to królestwo – szepnęła. – Dokładnie tak, jak mówili ci ludzie na spotkaniu. Hallandren niszczy biedaków. Może zniszczyć nawet i mnie. Nienawidzę Hallandren. –Ale… –Nie, Denth – przerwała mu Vivenna. Jej włosy przybrały kolor krwawej

czerwieni i tym razem w ogóle się tym nie przejęła. – Naprawdę nienawidzę. Zawsze nienawidziłam. Odebrali mi dzieciństwo. Musiałam się przygotować, by zostać ich królową. Szykowałam się, by poślubić ich Króla-Boga. Wszyscy mówili, że to odpychający i grzeszny heretyk, a ja miałam iść z nim do łóżka! Nienawidzę całego tego miasta, jego bogów i barw. Nienawidzę go za to, że ukradło mi życie, że zmusiło mnie do porzucenia wszystkiego, co kocham! Nienawidzę tych tłocznych ulic, tych zielonych ogrodów, handlu i tej wiecznej duchoty. A przede wszystkim nienawidzę ich arogancji. Tego, że

sądzą, że mogą pomiatać moim ojcem, że dwadzieścia lat temu zmusili go do podpisania tego traktatu. Kontrolowali całe moje życie. Zdominowali je. Zrujnowali. A teraz mają moją siostrę. Zaczerpnęła głęboko tchu. Mocno zacisnęła zęby. –Dostaniesz swoją zemstę, księżniczko – szepnął Denth. Spojrzała na najemnika. –Chcę, żeby cierpieli, Denth. Dzisiejszy atak nie miał na celu pacyfikacji niespokojnych i niezadowolonych. Hallandren wysłało tych żołnierzy, by zabijali. Chcieli

zabić biedaków, których sami stworzyli. Powstrzymamy ich. Nie będą już robić takich rzeczy. Nie chcę już być miła i grzeczna, nie chcę ignorować ich pretensjonalności. Chcę zrobić coś znaczącego. Zacząć wreszcie działać. Najemnik powoli skinął głową. –Dobrze. Zmienimy zasady. Będziemy atakować bardziej dotkliwie. –Świetnie – powiedziała i mocno zacisnęła powieki. Czuła ogarniającą ją frustrację i żałowała, że nie jest w stanie powstrzymać wszystkich tłoczących się w jej wnętrzu emocji.

Nie potrafiła. Zbyt długo je w sobie tłumiła. I na tym właśnie polegał problem. –Od początku nie twoja siostra była w tym najważniejsza, prawda? – spytał Denth. – Nie dlatego tu przybyłaś? Nie otwierając oczu, pokręciła głową. –Więc dlaczego? –Szkoliłam się całe swoje życie – szepnęła. – To ja miałam się poświęcić. Kiedy Siri została wysłana zamiast mnie, stałam się nikim. Musiałam tu przyjechać i odebrać, to co należy się mnie.

–Ale przed chwilą sama powiedziałaś, że Hallandren nienawidziłaś przez całe życie. – W głosie najemnika pojawiła się niepewność. –Nienawidziłam. I nienawidzę. Dlatego musiałam tu przyjechać. Milczał przez kilka chwil. –To chyba zbyt skomplikowane jak na głowę najemnika. Otworzyła oczy. Sama nie była pewna, czy to wszystko rozumie. Zawsze trzymała swoją nienawiść na wodzy, pozwalając jej ujawniać się tylko pod postacią pogardy dla Hallandren i

sposobu życia jego mieszkańców. Teraz przyznała się do niej otwarcie. Pogodziła się z nią. A Hallandren okazało się naraz godne pogardy i kuszące. Zupełnie jakby… jakby zrozumiała, że dopóki się tu nie zjawiła i nie ujrzała tego królestwa na własne oczy, nie miała tak naprawdę pojęcia o tym, co zniszczyło jej życie. Teraz jednak wiedziała już i rozumiała. Skoro jej Oddechy mogą się przydać, to z nich skorzysta. Tak samo jak Lemeksowi. Tak samo jak szefom półświatka. Nie była od nich lepsza. Ani przez chwilę. Wątpiła by Denth to zrozumiał. Skinęła głową w

kierunku Perełki. –Co ona robi? – spytała. Denth odwrócił się ku najemniczce. –Przyszywa nowy mięsień – wyjaśnił. – Jeden z mięśni w jego boku został przecięty dokładnie przez środek. A mięśnie nie działają dobrze, jeśli się je po prostu zszyje. Dlatego musi wymienić całość. –I mocuje go śrubami? Denth skinął głową. –Do kości. To skuteczna metoda.

Może nie doskonała, ale dobra. Żadnej rany Nieżywego nie można całkowicie wyleczyć, ale jakaś poprawa zawsze następuje. Więc zszywa się ich i wypełnia świeżym alkoholem. Po pewnej ilości takich operacji ciało przestaje działać i trzeba wtedy zużyć kolejny Oddech, by mogło dalej pracować. Wtedy jednak najprościej jest po prostu kupić nowego trupa. Ocalona przez potwora. Może właśnie dlatego z taką determinacją chciała się nauczyć posługiwać Oddechem. Powinna już nie żyć, ale uratował ją Ciołek. Nieżywy. Zawdzięczała życie czemuś, co nie powinno istnieć. Co

gorsza, w głębi ducha odnajdowała dla tej rzeczy zdradzieckie współczucie. A nawet pewną dozę ciepła. Zastanowiła się nad tym i uznała, że korzystanie z BioChromy i tak nie pogorszy jej sytuacji. –Dzielnie walczył – szepnęła. – Lepiej niż Nieżywi gwardziści. Denth popatrzył na Ciołka. –Oni nie są identyczni. Większość Nieżywych powstaje z byle jakich ciał, ale za odpowiednią sumę można kupić zwłoki kogoś bardzo utalentowanego.

Dziewczyna poczuła dreszcz. Przypomniała sobie chwilę, gdy na twarzy broniącego jej Ciołka pojawił się cień człowieczeństwa. Skoro nieumarły potwór mógł okazać się bohaterem, to równie dobrze głęboko religijna księżniczka mogła się okazać heretyczką. A może tylko próbowała znaleźć sobie wymówkę? –Czyli oni zachowują swoje zdolności? – spytała cicho. Denth skinął głową. –Przynajmniej jakieś ich pozostałości. Zapłaciliśmy za niego tyle, bo za życia był świetnym żołnierzem. Dlatego

właśnie warto poświęcić czas, pieniądze i wysiłek, żeby go naprawić, a nie kupować nowego Nieżywego. Traktują go jak zwykły przedmiot, myślała Vivenna. Ona też tak powinna. A mimo to, im częściej myślała o Ciołku, tym częściej uznawała go za osobę. To przecież on ocalił jej życie. Nie Tonk Fah. Nie Denth. Doszła do wniosku, że najemnicy powinni okazywać Nieżywemu nieco więcej szacunku. Perełka zamocowała wreszcie nowy mięsień i zaszyła skórę Ciołka grubą nicią.

–Jego ciało trochę się zagoi – powiedział Denth – ale lepiej jest zaszyć go czymś mocnym, żeby się nie rozpadł. –A te… soki? – spytała Vivenna. –To specjalny rodzaj alkoholu – powiedział Denth. – Odkrycie Pięciu Uczonych. Cudowna substancja. Świetnie zastępuje krew. –I to dlatego doszło do Wielowojnia? – szepnęła. – Dlatego że odkryli ten płyn? –Po części. Pomogło w tym jeszcze jedno odkrycie, też któregoś z Pięciu

Uczonych, ale nie pamiętam którego. Wynalazł kilka nowych Rozkazów. Jeśli naprawdę chcesz się nauczyć Rozbudzania, właśnie to musisz poznać. Rozkazy. –Naucz mnie. – Skinęła głową. Perełka wzięła do ręki niewielką pompę i wsunęła krótki wężyk do otworu w karku Ciołka. Wolnymi ruchami – zapewne po to, by nie zniszczyć naczyń krwionośnych – zaczęła wypełniać Nieżywego bezbarwnym płynem. –Cóż – zaczął Denth – Rozkazów jest wiele. Jeśli chcesz ożywić linę, tak jak

chciałaś to zrobić tam w alejce, dobrym rozkazem jest: „Chwytać rzeczy". Musisz to wypowiedzieć wyraźnie, z wolą uwolnienia Oddechu. Innym dobrym rozkazem jest: „Chroń mnie", choć jeśli nie wyobrazisz sobie konkretnie, czego się po nim spodziewasz, przedmiot może go niekiedy dziwnie interpretować. –Mam sobie to wyobrazić? – spytała Vivenna. Skinął głową. –Nie możesz tylko wypowiedzieć Rozkazu. Musisz go ukształtować w głowie. Oddech, który wykorzystasz,

jest częścią twojego życia, twojej duszy, jakby powiedział Idrianin. Kiedy coś Budzisz, to ten przedmiot staje się częścią ciebie. Jeśli jesteś dobra i masz odpowiednią praktykę. Rozbudzone przez ciebie rzeczy będą robić dokładnie to, czego chcesz. Są wtedy twoimi dodatkowymi kończynami. Rozumieją co chcesz zrobić, tak samo jak twoje ręce. –Muszę więc zacząć ćwiczyć – powiedziała. –Na pewno bez trudu się tego nauczysz. – Najemnik pokiwał głową. – Jesteś mądrą kobietą i masz dużo Oddechów.

–To jakaś różnica? Skinął głową i spojrzał na nią dziwnie. Wyglądał, jakby zatopił się we własnych myślach. –Im więcej Oddechów masz na początku, tym łatwiej nauczyć się Rozbudzania. To tak jak… Nie wiem… Nie wiem, czy Oddech jest częścią ciebie, czy ty częścią własnego Oddechu. Wyprostowała się trochę, zastanawiając się nad jego słowami. –Dziękuję – powiedziała po chwili.

–Za co? Za wyjaśnienie tego? Połowa uliczników powiedziałaby ci to samo. –Nie – odparła. – Oczywiście jestem ci wdzięczna za wytłumaczenie, dziękuję za coś innego. Za to, że nie uznałeś mnie za hipokrytkę. Za to, że zgodziłeś się zmienić plany i podjąć większe ryzyko. Za to, że mnie dziś obroniłeś. –Uważam, że zrobiłem tylko to, co powinien zrobić każdy dobry prawnik. Przynajmniej taki, który jest przy okazji najemnikiem. –Nie chodzi tylko o to, Denth. Jesteś dobrym człowiekiem.

Spojrzał jej w oczy i coś w nich zobaczyła. Dziwną emocję, uczucie, którego nie potrafiła nazwać. Vivenna znów pomyślała o noszonej przez niego masce – o roli roześmianego, wiecznie żartującego najemnika. Ta maska była tylko przykrywką dla kogoś innego, dla tej osoby, którą dostrzegała głęboko w jego spojrzeniu. –Dobrym człowiekiem… – powtórzył. – Czasami, żałuję że to już nieprawda, księżniczko. Dobrym człowiekiem nie jestem już od lat. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale coś sprawiło, że się powstrzymała. Na

zewnątrz, za oknem przesunął się jakiś cień. Kilka chwil później pojawił się Tonk Fah. Denth wstał, nie patrząc na dziewczynę. –No i? – spytał towarzysza. –Wygląda na to, że jest bezpiecznie – oznajmił Tonk Fah, przyglądając się Ciołkowi. – Jak tam nasz sztywniak? –Właśnie skończyłam – rzuciła Perełka. Pochyliła się i bardzo cicho powiedziała coś do Nieżywego. Ciołek drgnął, usiadł i się rozejrzał. Vivenna odczekała do chwili, kiedy spojrzenie Ciołka spoczęło na niej, ale nie zobaczyła w nich ani śladu

świadomości. Nie rozpoznał jej. Patrzył ze swoją zwykłą, niczego niewyrażającą miną. Oczywiście, pomyślała, podnosząc się z miejsca. Przecież jest Nieżywym. Perełka uruchomiła go swoimi słowami. Zapewne było to to samo hasło, z którego skorzystała, by go unieruchomić. Ta dziwna fraza… Wycie słońca. Vivenna zapamiętała to sobie, po czym wszyscy wyszli z budynku.

***

Niedługi czas potem dotarli do domu. Parlin wybiegł im naprzeciw, wyraźnie zaniepokojony losem towarzyszy. Najpierw podszedł do Perełki, choć najemniczka szybko go zbyła. Gdy do środka weszła Vivenna, zwrócił się właśnie ku niej. –Vivenno? Co się stało? Dziewczyna tylko pokręciła głową. –Wiem, że doszło do walki –

powiedział, idąc za nią po schodach. – Słyszałem o tym. –Zaatakowali miejsce, w którym mieliśmy spotkanie – wyjaśniła zmęczonym głosem, kiedy weszła na piętro. – Oddział Nieżywych. Zabijali ludzi. –Panie Kolorów! – jęknął Parlin. – Czy Perełce nic się nie stało? Vivenna oblała się rumieńcem i odwróciła. Spojrzała na wciąż stojącego na schodach chłopaka. –Dlaczego pytasz akurat o nią?

–Lubię ją. Jest miła. – Parlin wzruszył ramionami. –Naprawdę uważasz, że powinieneś mi mówić takie rzeczy? – spytała dziewczyna, zauważając jednocześnie, że jej włosy przybierają czerwonawy odcień. – Nie jesteś czasem zaręczony ze mną? –Vivenno, przecież byłaś przyrzeczona Królowi-Bogu. – Parlin zmarszczył czoło. –Ale przez cały czas wiedziałeś, czego naprawdę chcieli nasi ojcowie – rzuciła, biorąc się pod boki.

–Tak, wiedziałem – odparł młodzieniec – ale cóż… Kiedy opuściliśmy Idris, pomyślałem, że oboje zostaniemy wydziedziczeni i że nie ma powodu dłużej grać tej komedii. Komedii? – powtórzyła w myślach. –Bądźmy uczciwi, Vivenno – dodał z uśmiechem. – Nigdy nie byłaś dla mnie miła. Wiem, że myślisz, że jestem głupi. I podejrzewam, że się nie mylisz. Ale gdyby naprawdę ci na mnie zależało, nie sprawiałabyś tak często, żebym czuł się jak idiota. Perełka też jest dla mnie szorstka, ale przynajmniej śmieje się czasem z moich dowcipów. Ty nigdy się z nich

nie śmiałaś –Ale… – zaczęła księżniczka i nagle zabrakło jej słów. – Ale dlaczego w takim razie przyjechałeś za mną do Hallandren? Chłopak zamrugał. –Oczywiście z powodu Siri. Przecież właśnie po to się tu wyprawiliśmy? Żeby ją uratować? – Uśmiechnął się przyjaźnie i wzruszył ramionami. – Dobranoc, Vivenno. – Zszedł na dół i ruszył poszukać Perełki. Vivenna odprowadziła go wzrokiem.

Jest dwakroć lepszym człowiekiem ode mnie, przemknęło jej przez myśl. Poszła do swojego pokoju. Czuła, jak zalewa ją fala wstydu. A mnie coraz ciężej przychodzi dbać o cokolwiek. Dotarło do niej, że wszystko zostało jej odebrane. Więc dlaczego nie miała utracić i Parlina? Gdy zamknęła za sobą drzwi, jej nienawiść do Hallandren jeszcze się umocniła. Muszę się po prostu wyspać, pomyślała. Może potem zrozumiem, co ja, na wszystkie Kolory, robię w tym mieście. Pewna była tylko jednego. Nauczy się Rozbudzać. Dla dawnej Vivenny –

dziewczyny wiernej swoim przekonaniom i uznającej korzystanie z Oddechów za herezję – nie było już miejsca w T'Telir. Prawdziwa Vivenna nie przybyła do Hallandren, by ratować siostrę. Znalazła się tu, ponieważ nie radziła sobie z poczuciem własnej nieważności. I dlatego się tego nauczy. To będzie dla niej kara. Popatrzyła na drzwi i zasunęła rygiel. Potem podeszła do okna, by zaciągnąć zasłony. Ktoś stał na balkonie. Swobodnie oparty o barierkę. Na jego twarzy

ciemniał kilkudniowy zarost, był ubrany w bure, znoszone, niemal zupełnie zniszczone ubranie. I miał przy sobie duży czarny miecz. Vivenna podskoczyła i otworzyła szeroko oczy. –Same z tobą kłopoty – rzucił gniewnie. Dziewczyna otworzyła usta do krzyku, ale zasłony wystrzeliły naprzód, dławiąc jej szyję. Zacisnęły się mocno, dławiły. Spowiły całe jej ciało, przyciskając ręce do boków. Nie! – pomyślała. Czy po to przeżyłam

atak Nieżywych, by zginąć teraz we własnym pokoju? Zaczęła się szarpać, w nadziei że ktoś usłyszy hałas i przyjdzie jej z pomocą. Nie pojawił się nikt. Chwilę potem straciła przytomność.

34

Dar Pieśni patrzył za wychodzącą śpiesznie z jego loży młodą królową i poczuł się dziwnie winny. To do mnie zupełnie niepodobne, pomyślał i upił łyk wina. Po słodkich winogronach napój wydał się bardzo kwaśny. Ale może ten nieprzyjemny posmak wziął się skądinąd? Rozmawiał z Siri o śmierci Króla-Boga w swój zwykły, lekceważący sposób. Jego zdaniem dobrze było, kiedy ludzie dowiadywali

się prawdy wprost, bez ogródek – i w miarę możliwości z pewną dozą humoru. Jednakże takiej reakcji zupełnie się nie spodziewał. Kim był dla niej KrólBóg? Przysłano ją tu jako jego narzeczoną, zapewne wbrew jej woli. A jednak odniósł wrażenie, że perspektywa śmierci Susebrona bardzo ją zasmuciła. Patrzył za odchodzącą z uznaniem. Była taka młoda. Mała istotka, ubrana w złoto i błękity. Młoda? – zastanowił się. Może jest młoda, ale przecież żyje dłużej ode mnie.

Dar Pieśni zachował niektóre wspomnienia i uczucia ze swego poprzedniego życia, na przykład poczucie własnego wieku. Nie myślał o sobie jak o pięciolatku. Czuł się znacznie starszy. I właśnie to powinno sprawić, żeby ugryzł się w język, zanim powiedział młodej kobiecie, że zostanie wkrótce wdową. Czy to możliwe, by ta dziewczyna żywiła do Króla-Boga jakieś uczucia? Przebywała w mieście ledwie od dwóch miesięcy i Dar Pieśni wiedział – z plotek – jak wygląda jej życie. Była zmuszona wypełniać małżeńskie obowiązki wobec człowieka, z którym nie było wolno jej rozmawiać i

którego nie miała prawa poznać. Człowieka, który stanowił ucieleśnienie wszystkiego, co w jej kulturze zostało uznane za herezję. Dar Pieśni doszedł więc do wniosku, że jedyną prawdziwą przyczyną niepokoju dziewczyny musi być niepewność co do jej własnego losu po samobójstwie męża. Tym rzeczywiście powinna się przejmować. Królowa bez męża nie byłaby już tak ważna. Bóg skinął głową i spojrzał na rozdyskutowanych kapłanów. Skończyli już temat rynsztoków i patroli straży miejskiej i przeszli do innych kwestii.

–Musimy się przygotować do wojny – mówił jeden z nich. – Ostatnie wypadki jasno dowodzą, że nie możemy współistnieć z Idrianami, mając jednocześnie gwarancję pokoju i bezpieczeństwa. Konflikt wybuchnie czy tego chcemy, czy nie. Dar Pieśni przysłuchiwał się dyspucie, postukując palcem w oparcie krzesła. Przez pięć lat zupełnie się nie liczyłem, myślał. Nie miałem głosu w żadnej z ważnych spraw, o których decydowało zgromadzenie dworskie. Jedyne, co robiłem, to strzegłem Rozkazów dla części armii Nieżywych. Moja reputacja istoty

zupełnie nieprzydatnej osiągnęła prawdziwie boską skalę. Dyskusja na arenie toczyła się w atmosferze jeszcze bardziej nabrzmiałej agresją niż podczas poprzednich sesji. Ale nie to go martwiło. Prawdziwym problemem była osoba kapłana stojącego na czele prącego do wojny stronnictwa. Nanrovah, wysoki kapłan Zwiastuna Ciszy zwanego Szlachetnym. W zwykłej sytuacji Dar Pieśni nie zaprzątałby sobie tym głowy. A jednak… to przecież właśnie Nanrovah był do tej pory zagorzałym przeciwnikiem konfliktu.

Co sprawiło, że zmienił zdanie? Niedługo potem w jego loży pojawiła się Poranna Rosa. Zanim jeszcze przyszła, wino znów mu posmakowało i pił je w zamyśleniu. Głosy sprzeciwu wobec wojny były rzadkie i słabe. Bogini usiadła obok niego. Zaszeleściła jej suknia, w powietrzu uniosła się woń perfum. Dar Pieśni nawet na nią nie spojrzał. –Jak udało ci się dotrzeć do Nanrovaha? – spytał po dłuższej chwili. –Nie rozmawiałam z nim – odparła

Poranna Rosa. – Nie wiem dlaczego zmienił front. Żałuję nawet, że doszło do tego tak wcześnie – niektórzy nabierają teraz podejrzeń i uważają, że to moja sprawka. Ale cóż, nie będę marudzić. –Aż tak bardzo zależy ci na wojnie? –Zależy mi na tym, by ludzie byli świadomi zagrożenia – powiedziała Rosa. – Myślisz, że ja tego chcę? Naprawdę uważasz, że chcę, by nasi poddani zabijali i ginęli? Bóg spojrzał na nią i spróbował ocenić jej szczerość. Miała takie piękne oczy. Rzadko się to dostrzegało,

przede wszystkim dlatego, że Poranna Rosa bardzo intensywnie eksponowała swoje pozostałe zalety. –Nie – odpowiedział. – Nie sądzę, że chcesz wojny. Zdecydowanie pokiwała głową. Jej dzisiejsza sukienka była skąpa i krótka jak zawsze, ale szczególnie podkreślała piersi – unosiła je i wysuwała do przodu, przykuwając uwagę rozmówcy. Dar Pieśni odwrócił wzrok. –Nudny dziś jesteś – stwierdziła Poranna Rosa.

–Jestem rozkojarzony. –Powinniśmy się cieszyć – zauważyła bogini. – Niemal wszyscy kapłani są już przekonani. Wkrótce propozycja ataku zostanie przedstawiona przed walnym zgromadzeniem bogów. Powracający skinął głową. Walne zgromadzenie zwoływano jedynie w najważniejszych sprawach królestwa. Każde z bóstw miało wtedy prawo głosu. O ile głosowanie wskazałoby na konieczność wojny, bogowie dysponujący Rozkazami dla Nieżywych – w tym i Dar Pieśni – zostaliby wezwani do poprowadzenia armii do boju.

–Zmieniłaś Rozkazy wojsku Promienia Nadziei? – spytał. Odpowiedziała skinieniem. –Teraz ci Nieżywi należą już tylko do mnie. Podobnie jak żołnierze Gwiazdy Miłosierdzia. Na Kolory, przemknęło mu przez myśl. We dwoje kontrolujemy trzy czwarte armii Hallandren. W co ja się, na Opalizujące Odcienie, pakuję? Poranna Rosa oparła się wygodniej i spojrzała na mniejsze krzesło, na którym siedziała przedtem Siri.

–Drażni mnie tylko Wielka Matka. –Dlatego że jest od ciebie ładniejsza czy może mądrzejsza? Rosa nie skomentowała tego ani słowem. Rzuciła mu tylko gniewne spojrzenie. –O co ci chodzi, moja droga? Po prostu staram się nie być taki nudny –Matka kontroluje ostatnie dziesięć tysięcy Nieżywych – powiedziała Poranna Rosa. –To dziwny wybór, nie uważasz? – zapytał Dar Pieśni. – To, że wybrali

mnie, jest dość logiczne, oczywiście przy założeniu, że się mnie nie zna – jestem w końcu podobno mężny. Promień Nadziei reprezentuje sprawiedliwość, co przydaje się w każdym wojsku. Nawet Gwiazda Miłosierdzia jako ucieleśnienie dobrotliwości aż tak nie dziwi, bo i ta cecha jest potrzebna żołnierzom. Ale Wielka Matka? Patronka rodziny i macierzyństwa? To, że otrzymała Rozkazy, sprawia, że coraz bardziej wierzę we własną teorię o pijanej małpie. –Tę, w myśl której małpka losuje imiona i tytuły dla Powracających?

–Tę samą – powiedział. – Rozwinąłem ją nawet. Doszedłem bowiem do tego, że Bóg – albo wszechświat, czas, czy cokolwiek, co według ciebie rządzi tym wszystkim – sam jest pijaną małpą. Bogini pochyliła się i złożyła przed sobą ręce, splatając dłonie między kolanami. Górnym partiom jej sukienki zaczęło grozić rozerwanie. –Czy i mój tytuł został według ciebie wybrany przypadkowo? Bogini uczciwości i relacji międzyludzkich? Według mnie wszystko mam na swoim miejscu, nie sądzisz?

Zawahał się i uśmiechnął. –Moja droga, czyżbyś próbowała dowieść istnienia Boga za pomocą swojego dekoltu? Odpowiedziała uśmiechem. –Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, ile można osiągnąć, odpowiednio kołysząc biustem. –Hm, nigdy nie zastanawiałem się nad teologiczną wartością twoich piersi, moja droga. Choć, gdyby istniał poświęcony im kult, być może udałoby ci się przekonać mnie do teizmu. Ale może mi wreszcie powiesz, co takiego

zrobiła Wielka Matka, że jesteś na nią zła? –Nie chce mi przekazać swoich Rozkazów. –Niezbyt to zaskakujące – zauważył Dar Pieśni. – Mnie samemu ciężko jest ci zaufać, a jestem przecież twoim przyjacielem. –Musimy mieć te hasła. –Dlaczego? – zapytał. – Znamy trzy z czterech. Już teraz kontrolujemy większą część armii. –Nie możemy sobie pozwolić na

podziały czy wojnę domową – powiedziała Poranna Rosa. – Gdyby jej dziesięć tysięcy uderzyło na nasze trzydzieści, wygralibyśmy z pewnością, ale wyszlibyśmy z tego mocno osłabieni. Dar Pieśni zmarszczył czoło. –Do tego by się raczej nie posunęła. –Wolałabym mieć pewność. Bóg westchnął. –Zatem dobrze, ja z nią pomówię. –Nie jestem pewna, czy to dobry

pomysł. Dar Pieśni uniósł pytająco brew. –Ona nieszczególnie za tobą przepada. –Tak, wiem – przyznał. – Zna się na ludziach. W przeciwieństwie do niektórych innych moich znajomych. Poranna Rosa rzuciła mu zagniewane spojrzenie. –Czy znów mam zakołysać biustem? –Nie, proszę cię. Nie wiem, czy byłbym w stanie wytrzymać

teologiczną dyskusję, która niechybnie by się potem rozpętała. –No więc dobrze – powiedziała, oparła się wygodniej i spojrzała na wciąż spierających się kapłanów. Tym razem omawiają tę sprawę bardzo długo, zauważył w duchu Dar Pieśni, obrócił się i popatrzył w drugą stronę, gdzie wciąż stała Siri. Dziewczyna przyglądała się arenie, oparta o kamienną balustradę. Nie było jej wygodnie, barierka nie była przystosowana do jej wzrostu. A może to wcale nie myśl o śmierci męża tak ją poruszyła? – zastanowił się bóg. Może stało się to za sprawą dyskusji

na temat najazdu na jej ojczyste królestwo? Przysłuchiwała się rozmowom o starciu, którego jej pobratymcy nie mogli wygrać. Ten fakt stanowił kolejny powód, dla którego wojna była nieunikniona. Jak zauważył Hoid, gdy jedna strona posiada znaczną przewagę, zawsze dochodzi do otwartego konfliktu. Hallandren od stuleci rozbudowywało swoją armię Nieżywych i liczebność tych wojsk była w tej chwili zastraszająca. Atakując, nie ryzykowali prawie nic. Dar Pieśni zdał sobie sprawę, że powinien był pomyśleć o tym wcześniej, a nie żyć w nadziei, że cała

sprawa skończy się, gdy tylko przybędzie nowa królowa. Poranna Rosa cicho prychnęła. Zrozumiał, że bogini zauważyła jego skupione na Siri spojrzenie. Sama popatrywała na królową z wyraźną niechęcią. Natychmiast zmienił temat. –Słyszałaś cokolwiek o tunelach pod Dworem Bogów? Zwróciła się ku niemu i wzruszyła ramionami. –Oczywiście, pod niektórymi pałacami

są tunele. Piwnice, magazyny i tak dalej. –Byłaś kiedyś w takim tunelu? –No, proszę cię, po co miałabym się czołgać po jakichś podziemnych magazynach? O ich istnieniu wiem od swojej wysokiej kapłanki. Niedługo po moim Powrocie spytała, czy życzę sobie, żeby moja piwnica została połączona z głównym kompleksem tuneli. Powiedziałam, że nie chcę. –Dlatego że nie chciałaś, by obcy mieli dostęp do twojego pałacu? –Nie – odparła i zwróciła się ku

arenie. – Po prostu nie chciałam zamieszania związanego z przebudową. Możesz mi dolać trochę wina?

***

Siri przyglądała się dyskutującym kapłanom bardzo długo. Czuła się trochę tak, jak Dar Pieśni. Nie miała nic do powiedzenia w sprawach dworu,

a bierne ich obserwowanie wpędzało ją we frustrację. A jednak chciała po prostu wiedzieć. Spory między duchownymi były dla niej jedynym łącznikiem ze światem zewnętrznym. To, co usłyszała, nie poprawiło jej nastroju. Mijał czas, słońce chyliło się nad horyzontem i słudzy rozpalili wielkie pochodnie. Ogarniało ją narastające zniechęcenie. W ciągu następnego roku jej mąż zostanie najprawdopodobniej zabity albo przekonany do popełnienia samobójstwa. Jej ojczyzna z kolei zostanie najechana przez królestwo, którym włada właśnie jej małżonek – niemogący niczego w tej sprawie

zmienić, ponieważ nikt z nim nie rozmawia. I miała też poczucie winy, ponieważ te wszystkie problemy i wyzwania sprawiały jej dziwną radość. W domu, by poczuć jakiekolwiek emocje, musiała się uciekać do wiecznego sprzeciwu i nieposłuszeństwa. Tutaj wystarczyło stać i patrzeć, a wszystko dokoła wibrowało samo z siebie. W obecnej chwili wibracje te były stanowczo zbyt silne, ale nie pomniejszało to przyjemnego dreszczyku. Głupia jesteś, napomniała się w duchu. Wszyscy twoi bliscy są w

niebezpieczeństwie, a ty myślisz tylko o tym, jaka to wspaniała przygoda. Wiedziała, że musi znaleźć jakiś sposób, by pomóc Susebronowi. Miała też nadzieję, że uda się jej przy tym wyrwać go spod przytłaczającej opieki kapłanów. Dopiero wtedy władca mógłby spróbować zrobić coś dla jej ojczyzny. Rozmyślając o tym, niemal przegapiła słowa jednego z kapłanów, zagorzałego przedstawiciela prącej do wojny frakcji. –Czyżbyście nie słyszeli o idriańskim szpiegu, który dokonuje w mieście aktów sabotażu? – pytał adwersarzy.

– Idrianie gotują się do wojny. Dobrze wiedzą, że konflikt jest nieunikniony, i dlatego zaczęli działać przeciwko nam! Siri drgnęła. Idriańscy szpiedzy w T'Telir? –Bzdury – odparł inny kapłan. – Ten szpieg jest ponoć księżniczką z królewskiego rodu. Już z tego widać, że to ludowe opowiastki. Skąd by się tu wzięła prawdziwa księżniczka? Wszystkie te doniesienia są wyssane z palca i nie poparte żadnymi dowodami. Dziewczyna się skrzywiła. Drugi kapłan miał rację. Jej siostry nie

należały do osób, które podjęłyby się działania w charakterze „idriańskich szpiegów". Uśmiechnęła się, wyobrażając sobie swoją cichą siostrę mniszkę, a nawet i Vivennę z jej kamienną miną i przyzwoitymi strojami, przybywające potajemnie do T'Telir. Co więcej, coraz mniej rozumiała, dlaczego to Vivenna została przeznaczona na żonę dla Susebrona. Ta sztywna Vivenna? Tutaj? Na egzotycznym dworze? W tych szalonych sukniach? Stoicyzm i chłód Vivenny nie pozwoliłyby jej zsunąć władczej maski z twarzy Susebrona. Zapewne też nie skrywałaby dezaprobaty dla

innych, żyłaby więc, nie utrzymując kontaktu z bogami takimi jak Dar Pieśni. Nie doceniłaby barw i rozmaitości miasta, nie chciałaby nosić zgodnych z tutejszą modą ubrań. Możliwe, że Siri nie była najlepszą kandydatką do swej nowej roli, ale zaczęło do niej docierać, że Vivenna wcale nie poradziłaby sobie z nią lepiej. Zbliżała się ku niej grupa ludzi. Orszak. Nie poruszyła się, zanadto pochłonięta swymi myślami, by zwracać na nich większą uwagę. –Słuchasz nowin o swojej siostrze? – padło pytanie.

Siri drgnęła i odwróciła się na pięcie. Stała za nią ciemnowłosa bogini w szykownej i wiele ukazującej, zielono-srebrnej sukni. Jak większość bóstw na dworze, także i ona była o głowę wyższa od śmiertelników. Przyglądała się Siri z góry, z uniesioną brwią. –Wasza… Miłość? – wydukała zaskoczona i zbita z tropu Siri. –Rozprawiają właśnie o tej słynnej, ukrywającej się wśród Idrian księżniczce – powiedziała bogini, wskazując dłonią kapłanów. – Jeśli naprawdę ma Królewskie Loki, to musi być twoją siostrą.

Siri spojrzała na dyskutantów. –Oni się na pewno mylą. Jestem jedyną księżniczką w T'Telir. –To, co mówi się o niej w mieście, brzmi dość przekonująco. Siri milczała. –Mój Dar Pieśni bardzo cię polubił, księżniczko. – Bogini zaplotła ręce na piersiach. –Zachowuje się wobec mnie bardzo uprzejmie – odpowiedziała Siri ostrożnie, starając się wywrzeć właściwe wrażenie – samej siebie,

tylko nieco mniej groźnej, bardziej zmieszanej. – Czy mogę zapytać o twe imię, Wasza Miłość? –Nazywam się Poranna Rosa – przedstawiła się bogini. –Miło mi. –Wcale nie jest ci miło – powiedziała Rosa, pochyliła się i zmrużyła oczy. – Nie podoba mi się to, co robisz. –Przepraszam, ale…? Bogini uniosła palec. –On jest lepszym człowiekiem niż my

wszyscy, księżniczko. Nie zepsuj go, wplątując w swoje gierki. –Ja nie wiem, o czym mówisz. –Nie zwiedziesz mnie tą swoją fałszywą naiwnością – syknęła bogini. – Dar Pieśni jest dobrym człowiekiem, jednym z ostatnich dobrych ludzi na tym dworze. Jeśli go zepsujesz, osobiście cię zniszczę. Rozumiesz, co mówię? Osłupiała Siri pokiwała głową. Poranna Rosa odwróciła się i odeszła. –I lepiej znajdź sobie kogoś innego do uwodzenia, mała dziwko – rzuciła

jeszcze przez ramię. Wstrząśnięta dziewczyna odprowadziła boginię spojrzeniem. Gdy doszła po chwili do siebie, zalała się wściekle czerwonym rumieńcem i uciekła.

***

Zanim dotarła do pałacu, nastała już

pora kąpieli. Weszła do komnaty kąpielowej i pozwoliła się rozebrać służącym, które zabrały jej dzienną sukienkę i wyszły, by przygotować strój na wieczór. Siri została tylko towarzystwie młodszych służek, tych, które miały wejść z nią do wielkiej wanny i obmyć jej ciało. Dziewczyna odprężyła się i oparła wygodnie, pozwalając kobietom pracować. Inne służące – stojące w wodzie w pełnym stroju – wyprostowały jej włosy i ścięły je prawie przy skórze. Dziewczyna sama o to prosiła i podobny rytuał powtarzał się każdej nocy. Przez kilka chwil pozwalała po prostu

unosić się wodzie i odpędziła myśli o niebezpieczeństwach, jakie groziły jej rodzinie i mężowi. Zapomniała nawet o Porannej Rosie i jej błędnej ocenie sytuacji. Rozkoszowała się ciepłem i zapachem nasączonej pachnidłami wody. –Chciałaś ze mną mówić, moja królowo? – usłyszała męski głos. Siri drgnęła i rozległ się plusk, gdy gwałtownie zanurzyła ciało w wodzie. –Niebieskopalcy! – syknęła. – wydawało mi się, że już pierwszego dnia coś ustaliliśmy!

Skryba stał na brzegu wanny. Zaczął się przechadzać tam i z powrotem swoim zwykłym, niespokojnym krokiem. –Proszę – powiedział. – Mam córki dwakroć starsze od ciebie. Posłałaś po mnie. Chciałaś rozmawiać. Możemy więc zrobić to tutaj. Z dala od niepowołanych uszu. Starzec skinął głową służkom i dziewczęta zaczęły cicho między sobą rozmawiać, pluskając jednocześnie dłońmi, by zrobić nieco hałasu. Siri zalała się rumieńcem, jej krótkie włosy przybrały barwę intensywnej czerwieni, tylko unoszące się na

wodzie ścięte pasma pozostały jasne. –Jeszcze nie przezwyciężyłaś swojej nieśmiałości? – zdziwił się Niebieskopalcy. – Mieszkasz w Hallandren już wystarczająco długo. Dziewczyna spojrzała mu w oczy, ale nie przestała się zasłaniać. Pozwoliła tylko służącym wrócić do mycia jej głowy i szorowania pleców. –Czy ten hałas nie wyda się nikomu podejrzany? – spytała, wskazując na pluskające służki. Starzec machnął ręką.

–Przez większość osób w pałacu i tak są uważane za istoty drugiej kategorii. Siri zrozumiała, co skryba ma na myśli. Służące miały na sobie brązowe stroje. Pochodziły z Pahn Kahl. –Przysłałaś mi wiadomość – podjął Niebieskopalcy. – Co miałaś na myśli, twierdząc, że masz informacje, które mogą wpłynąć na moje plany. Siri przygryzła wargę i przywołała w pamięci dziesiątki pomysłów, które rozważała i odrzuciła. Co takiego wiedziała? Jak mogła sprawić, by Niebieskopalcy chciał wymienić się z

nią przysługami. Dał mi wskazówki, zastanawiała się. Chciał mnie przestraszyć na tyle bym nie sypiała z władcą. A nie miał przecież w tym żadnego interesu. Ledwie mnie znał. Musi mieć inne powody, dla których nie chce narodzin następcy tronu. –Co się dzieje, kiedy na tron wstępuje nowy Król-Bóg? – spytała ostrożnie. Starzec spojrzał na nią uważniej. –Czyli już się tego domyśliłaś? Czego się domyśliłam? – przemknęło

jej przez myśl. –Oczywiście, że tak – odparła pewnie. –Tak, tak, oczywiście. – Nerwowo splótł palce. – Rozumiesz więc, czym się tak niepokoję? Ciężko pracowałem, by osiągnąć swoją pozycję. Niełatwo jest człowiekowi z Pahn Kahl wspiąć się tak wysoko w teokratycznym Hallandren. A kiedy już dostałem się tutaj, ze wszystkich sił starałem się zapewnić pracę swym pobratymcom. Dziewczyny, które cię teraz myją, żyją o wiele lepiej niż kobiety z Pahn Kahl harujące na plantacjach. To wszystko zostanie zaprzepaszczone. Nie wierzymy w ich

bóstwa. Dlaczego mieliby traktować nas jak ludzi własnej wiary? –Wciąż nie rozumiem, z jakiego powodu musi do tego dojść? – spytała Siri, wciąż zachowując ostrożność. Machnął nerwowo ręką. –Oczywiście, że nie musi, ale tradycja to tradycja. Rodowici mieszkańcy Hallandren są niedbali we wszystkich sferach życia poza religią. Po wyborze nowego Króla-Boga wymienia się wszystkich służących. Nie zabiją nas, by wysłać za panem w zaświaty – ten ohydny zwyczaj zanikł jeszcze przed Wielowojniem – ale pracę stracimy

wszyscy. Nowy władca wymaga nowego początku. To symbol. Zatrzymał się i spojrzał na dziewczynę. Wciąż siedziała nago w wannie, nieporadnie zasłaniając się przed wzrokiem starca. –Myślę jednak, że sprawa mojego stanowiska – dodał po chwili – jest najmniejszym z naszych problemów. Siri prychnęła. –Tylko mi nie mów, że bardziej niż swoją posadą przejmujesz się moim bezpieczeństwem.

–Oczywiście, że nie. – Skryba przykląkł przy wannie i ściszył głos. Ale życie Króla-Boga… tym się martwię. –Powiedz mi – poprosiła Siri – bo jeszcze nie do końca pojęłam. Czy Królowie-Bogowie z własnej woli oddają swe życie po narodzinach następcy, czy są do tego zmuszani? –Sam nie jestem pewien – przyznał Niebieskopalcy. – Moi ludzie opowiadają różne historie na temat śmierci ostatniego władcy. Powiada się, że ta zaraza, którą ponoć uleczył… Cóż, w momencie „kuracji" nie było go nawet w mieście.

Podejrzewam raczej, że w jakiś sposób zmusili go, by przekazał Oddechy swemu dziecku, i to go zabiło. On nie wie, zrozumiała dziewczyna. On sobie nie zdaje sprawy z tego, że Susebron jest niemy. –Jak blisko jesteś Króla-Boga? –Tak jak wszyscy inni słudzy, których uznaje się tu za innowierców. Nie wolno mi go dotykać, ani się do niego odzywać. Ale księżniczko, służyłem mu przez całe swoje życie. Nie jest moim bogiem, ale kimś więcej. Odnoszę czasem wrażenie, że kapłani

traktują swoich bogów jak funkcje i nie liczy się dla nich przy tym to, kto ją sprawuje. Jeśli chodzi o mnie, to służyłem jego wysokości całym sobą. Zatrudniono mnie w pałacu, gdy byłem jeszcze młodym chłopakiem, i pamiętam dzieciństwo Susebrona. Usługiwałem mu. Nie jest moim bogiem, ale jest moim panem. A teraz kapłani chcą go zabić. Znów zaczął się przechadzać, załamując co chwila dłonie. –Ale na to nic nie można poradzić. –Owszem, można – powiedziała Siri.

Starzec machnął ręką. –Ostrzegałem cię, a ty moją przestrogę zignorowałaś. Wiem, że spełniasz swoje małżeńskie obowiązki. Może więc moglibyśmy zastanowić się nad jakimś sposobem zabezpieczenia się, byś nie zaszła w ciążę. Siri zalała się rumieńcem. –Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. Austre tego zabrania. –Nawet jeśli celem miałoby być ocalenie Króla-Boga? Ale… oczywiście. Kim on może dla ciebie

być? Porywaczem i ciemiężycielem. Tak. Być może moje przestrogi były bezcelowe. –Niebieskopalcy, mnie na nim zależy. I myślę, że możemy wszystko powstrzymać, zanim jeszcze będzie się trzeba martwić o dziecko. Rozmawiałam z Królem-Bogiem. Skryba zamarł i spojrzał jej głęboko w oczy. –Co??? –Rozmawiałam z nim – powtórzyła dziewczyna. – On nie jest bezduszny, jak pewnie myślisz. Nie wydaje mi się

też, żeby cała historia musiała skończyć się jego śmiercią czy wypędzeniem ciebie i twoich ludzi z pałacu. Niebieskopalcy przyglądał się jej tak intensywnie, że znów zalała się rumieńcem i zanurzyła głębiej pod wodę. –Widzę, że zyskałaś tu bardzo mocną pozycję – zauważył. A przynajmniej taką, która na mocną wygląda, pomyślała dziewczyna. –Jeśli wszystko ułoży się po mojej myśli, zadbam o to, żeby twoim

ludziom nie stała się krzywda. –Czego chcesz w zamian? – spytał. –Jeśli natomiast nic się nie ułoży po mojej myśli… – Czując, że serce zaczyna walić jej jak młotem, głęboko zaczerpnęła tchu. – Chcę, żebyś pomógł mnie i Susebronowi wydostać się z pałacu. Cisza. –Zgoda – powiedział wreszcie. – Ale postarajmy się, by do tego nie doszło. Czy Król-Bóg wie, jakie mu grozi niebezpieczeństwo ze strony jego własnych kapłanów?

–Tak – skłamała Siri. – Prawdę mówiąc, wiedział o tym, zanim ja się dowiedziałam. To on mi poradził, bym się z tobą skontaktowała. –Naprawdę? – zdziwił się Niebieskopalcy i zmarszczył czoło. –Tak – odpowiedziała dziewczyna. – Będę z tobą w kontakcie i zastanowimy się co zrobić, żeby wszystko skończyło się dobrze. A tymczasem byłabym wdzięczna, gdybyś pozwolił mi wyjść z wanny. Skryba z wolna skinął głową i wyszedł z komnaty kąpielowej. Siri z trudem próbowała uspokoić nerwy. Nie była

pewna, czy dobrze poprowadziła rozmowę. Niemniej wyglądało na to, że coś zyskała. I teraz musiała już tylko wymyślić jak z tego skorzystać.

35

Vivenna ocknęła się zmęczona, obolała i przerażona. Spróbowała się poruszyć, ale miała skrępowane ręce i nogi. Jedynym, czego dokonała, szarpiąc się w więzach, było to, że zmieniła pozycję na jeszcze mniej wygodną. Znajdowała się w ciemnym pomieszczeniu, zakneblowana, z twarzą przyciśniętą do najeżonej drzazgami drewnianej podłogi. Wciąż miała na sobie spódnicę, jedną z tych

drogich, zagranicznych, na które tak narzekał Denth. Ręce miała skrępowane za plecami. Poza nią był tu ktoś jeszcze. Ktoś, kto posiadał bardzo dużo Oddechów. Wyczuwała jego obecność bez najmniejszego wysiłku. Skręciła tułów, przewróciła się na plecy. Zabolały ją ramiona. Na balkonie, w pewnej odległości od siebie, zobaczyła czyjąś postać – ciemna sylwetka na tle usianego gwiazdami nieba. To on. Odwrócił się ku niej. W tonącym w mroku pokoju nie mogła dostrzec jego

twarzy. Vivennę zaczęła ogarniać panika. Co on zamierza z nią zrobić? W jej umyśle zaczęły się pojawiać coraz czarniejsze scenariusze. Mężczyzna podszedł do niej. Ciężkie buty głucho stukały o podłogę, drewno drgało. Przyklęknął i podciągnął jej głowę za włosy. –Wciąż się jeszcze zastanawiam, czy powinienem cię zabić, czy nie – powiedział. – Na twoim miejscu, księżniczko, unikałbym wszystkiego, co mogłoby mnie rozzłościć. Głos miał głęboki, niski i pobrzmiewający jakimś nieznanym

Vivennie akcentem. Zamarła w jego uścisku, zaczęła się trząść, włosy miała zupełnie białe. Porywacz przyglądał się jej przez chwilę, w jego oczach odbijała się poświata gwiazd. W końcu upuścił jej głowę z powrotem na ziemię. Jęknęła w knebel. Mężczyzna zapalił latarnię i zamknął drzwi na balkon. sięgnął do pasa i wyjął zza niego wielki, myśliwski nóż. Vivenna poczuła ukłucie strachu, ale nieznajomy po prostu podszedł i rozciął pęta na jej nadgarstkach. Rzucił sztyletem w bok. Ostrze jęknęło, wbijając się w drewnianą

ścianę. sięgnął po coś leżącego dotąd na łóżku. Po swój wielki miecz w czarnej pochwie. Vivenna rzuciła się w tył, uwolnionymi dłońmi sięgnęła do knebla, chciała krzyczeć. Mężczyzna wymierzył w nią swym mieczem, nie obnażając ostrza. –Będziesz cicho – syknął. Cofnęła się bardziej i skuliła w rogu. Jak to możliwe, że do tego wszystkiego doszło? – pomyślała. Dlaczego dawno temu nie uciekłam z powrotem do Idris? Przecież od chwili, gdy ujrzała, jak Denth zabija

rzezimieszków w restauracji, doskonale zdawała sobie sprawę, że ma do czynienia z bardzo niebezpiecznymi ludźmi i sytuacjami. Wierząc, że może cokolwiek zdziałać w tym mieście, zachowała się głupio i arogancko. T’Telir było potworną, przytłaczającą i straszną metropolią. Vivenna była niczym. Zwykłą chłopką z prowincji. Dlaczego tak usilnie próbowała zająć się polityką i spiskami? Vasher – bo to musiał być on – podszedł bliżej. Odpiął klamerkę zabezpieczającą rękojeść czarnego miecza i dziewczyna poczuła, że

chwytają ją mdłości. Z ostrza zaczęła się unosić cienka smużka czarnego dymu. Mężczyzna – obrysowany światłem stojącej za nim latarni – zbliżył się jeszcze bardziej. Wciąż skryty w pochwie koniuszek miecza ciągnął za sobą po podłodze. Po chwili rzucił broń przed Vivennę. –Podnieś – polecił. Dziewczyna poczuła nieznaczną ulgę i spojrzała na Vashera. Nie ruszyła się jednak ze swego kąta. Po policzkach pociekły jej łzy.

–Księżniczko, podnieś miecz. Nie szkoliła się w walce mieczem, ale może… sięgnęła po czarne ostrze jednakże nagle mdłości wzmogły się jeszcze bardziej. Jęknęła, a ręka zaczęła jej drżeć. Cofnęła się. –Podnoś! – huknął Vasher. Posłuchała ze zdławionym jękiem. Straszliwa słabość pomknęła od miecza w górę jej ramienia, a stamtąd do skręcających się wnętrzności. Rozpaczliwie zaczęła szarpać za knebel. Witaj - rozległ się jakiś głos w umyśle

Vivenny. Czy mogę kogoś dla ciebie zabić? Wypuściła ohydną broń i osunęła się na kolana. Zwymiotowała na podłogę. Nie miała wiele w żołądku, ale nie była w stanie się powstrzymać. Po wszystkim odczołgała się i raz jeszcze usiadła pod ścianą. Gorzka żółć kapała jej z ust. Dziewczyna była za słaba, by wołać o pomoc lub choćby otrzeć twarz. Rozpłakała się, choć to było najmniejszym z jej upokorzeń. Przez łzy widziała stojącego w milczeniu Vashera. Mężczyzna po chwili burknął coś pod nosem i podniósł miecz.

Zablokował zamek przy rękojeści, po czym rzucił ręcznik na brudną podłogę. –Jesteśmy w slumsach – powiedział. – Jeśli chcesz, możesz krzyczeć, ale nikogo to nie zainteresuje. Może poza mną. Bo ja się wtedy zdenerwuję. – Spojrzał jej w oczy. – A muszę cię ostrzec, że opanowanie nie jest moją największą cnotą. Vivenna zadrżała, wciąż czując słabnące nudności. Ten mężczyzna miał więcej Oddechów od niej. Ale kiedy ją porywał, zanim się to stało, nie wyczuła jego obecności. W jaki sposób udało mu się ukryć przed jej

nowym zmysłem? I skąd się wziął ten głos w jej głowie? Może, biorąc pod uwagę sytuację, nie powinna zastanawiać się w tej chwili nad takimi szczegółami, ale skorzystała z nich, by odwrócić myśli od tego wszystkiego, co mógł jej zrobić porywacz. Vasher znów podszedł do Vivenny. Z posępnym wyrazem twarzy wyjął jej knebel. Wreszcie udało się jej krzyknąć i spróbowała się wyrwać, ale mężczyzna zaklął, postawił nogę na jej plecach i przycisnął dziewczynę do ziemi. Skrępował jej ręce i ponownie

zakneblował. Szarpnął jej ciałem do tyłu. Vivenna wydała z siebie zdławiony okrzyk. Vasher wyprostował się przerzucił ją sobie przez ramię i wyniósł z pokoju. Niech Kolory przeklną te slumsy – mruknął. – Nikogo tu nie stać na piwnice. Posadził ją w wejściu do drugiego, o wiele mniejszego pokoju i przywiązał za dłonie do klamki. Cofnął się i z wyraźnym niezadowoleniem przyjrzał się księżniczce. Klęknął i przysunął do niej swą nieogoloną twarz. Vivenna poczuła nieświeży oddech.

–Mam coś do załatwienia – powiedział. – Muszę zrobić coś, do czego sama mnie zmusiłaś. Ty tymczasem nie uciekniesz. Jeśli uciekniesz, znajdę cię i zabiję. Rozumiesz? Słabo kiwnęła głową. Zobaczyła jeszcze, jak Vasher zabiera swój miecz z sąsiedniego pomieszczenia, po czym szybko zbiegł po schodach. Drzwi na dole trzasnęły i Vivenna została sama i bezradna.

***

Mniej więcej godzinę później dziewczynie zabrakło łez. Siedziała z opuszczoną głową i ramionami, z niewygodnie związanymi, wyciągniętymi nad głowę rękami. W głębi ducha bardzo chciała, by znaleźli ją i. Denth, Tonk Fah, Perełka. Są przecież zawodowcami. Z pewnością mogliby ją uratować. Ale żaden ratunek nie nadchodził. Mimo oszołomienia, mdłości i żarów głowy dotarło do niej coś jeszcze. Ten człowiek – Vasher – był osobą, której bał się nawet Denth. To przecież on

kilka miesięcy temu zabił przyjaciela najemników. Musiał być więc co najmniej tak samo dobry jak oni. Ale jak to się stało, że oni tu wszyscy trafili? – zastanawiała się, czując, jak sznury ocierają jej obolałe nadgarstki. To jakiś nieprawdopodobny przypadek. Może Vasher przybył do miasta w ślad za Denthem i działał teraz przeciwko nim, by dać upust swej chęci rywalizacji? Na pewno mnie znajdą i uratują. Rozumiała jednak, że tak naprawdę nikt jej nie odszuka. Nie, jeśli Vasher rzeczywiście był tak niebezpieczny, jak opowiadali. Z pewnością potrafił

ukryć się przed Denthem. Jeśli więc Vivenna chciała uciekać, musiała zrobić to na własną rękę. A ta myśl ją przerażała. Co dziwne, nagle powróciły do niej wspomnienia z jednej z lekcji. „Są pewne rzeczy, które trzeba zrobić, gdy jest się porwanym" – mówił nauczyciel. „Te rzeczy powinna wiedzieć i umieć każda księżniczka". Cały dotychczasowy pobyt w T'Telir przekonywał Vivennę, że całość jej szkolenia była po prostu bezużyteczna. Teraz z zaskoczeniem przypomniała sobie wykład dotyczący dokładnie takiej sytuacji, w jakiej się właśnie znalazła.

„W razie porwania" – słyszała głos nauczyciela – „najlepiej uciekać jak najwcześniej, póki nie opuszczą cię jeszcze siły. Porywacze będą cię głodzić i bić, więc po niedługim czasie ucieczka będzie niemożliwa z braku sił. Nie należy oczekiwać ratunku, choć przyjaciele z pewnością zrobią wszystko co w ich mocy, by ci pomóc. Nie wolno też oczekiwać uwolnienia po otrzymaniu przez porywaczy okupu. Większość porwań kończy się śmiercią ofiary. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla swojego kraju jest próbowanie ucieczki. Jeśli ci się nie uda, porywacz cię prawdopodobnie zabije. Ale to nie

jest złe wyjście, biorąc pod uwagę to, na co mogłabyś być narażona, pozostając w niewoli. Poza tym, jeśli umrzesz, porywacze stracą zakładniczkę". Lekcja była surowa, być może nawet okrutna, ale wiele z nauk, jakie pobierała, było właśnie takich. Lepiej zginąć, niż dostać się do niewoli i zostać wykorzystaną przeciwko Idris. Uczono ją też, że może zostać wykorzystana przeciwko Idris nawet wtedy, gdy będzie już królową Hallandren. Dziewczyna została uprzedzona, że gdyby do tego doszło, ojciec mógłby zlecić zabicie jej.

Ale tym akurat nie musiała się już przejmować. Rada dotycząca porwań wydawała się jednak rozsądna. Bała się, miała ochotę skulić się w kłębek i czekać, w nadziei że Vasher znajdzie powód, by ją wypuścić. Ale im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej rozumiała, że musi być silna. Był wobec niej bardzo szorstki – wyjątkowo ostry. Chciał ją zastraszyć, by nie próbowała ucieczki. Klął z powodu braku piwnicy, ponieważ byłoby to doskonałe miejsce do ukrycia dziewczyny. Po powrocie z pewnością przeniesie ją w inne, bezpieczniejsze miejsce. Wykładowca miał rację. Uciekać należało teraz.

Ręce miała mocno związane. Już przedtem kilkakrotnie próbowała poluźnić pęta, ale Vasher umiał krępować. Pokręciła nadgarstkami, zdarła z nich skórę i skrzywiła się z bólu. Po przedramieniu pociekła krew, ale nawet śliski płyn nie pomógł jej wyszarpnąć dłoni. Znów się rozpłakała. Tym razem nie ze strachu, ale z bólu i frustracji. Nie była w stanie poluzować sznura. Ale może… może mogła sprawić żeby liny same się rozwiązały? Dlaczego nie pozwoliłam Denthowi nauczyć się korzystać z Oddechów na samym początku?

Butne przekonanie o własnej nieomylności w tej chwili wydało się dziewczynie jeszcze bardziej rażące. Oczywiście, że lepiej było użyć BioChromy niż dać się Vasherowi zabić – albo pozwolić, żeby zrobił coś jeszcze gorszego. Vivenna odniosła wrażenie, że wreszcie rozumie Lemeksa i jego pragnienie zebrania jak największej liczby Oddechów, które mogły przedłużyć mu życie. Spróbowała wypowiedzieć przez knebel kilka Rozkazów. Na nic. Przecież nawet ona wiedziała, że Rozkazy należało wydawać wyraźnie. Zaczęła poruszać żuchwą na boki, starając się wypchnąć szmatę

językiem. Wyglądało na to, że knebel nie został zawiązany tak mocno jak jej ręce. Poza tym był mokry od łez i śliny. Zaczęła mocno pracować wargami i zębami. Gdy wreszcie szmata wysunęła się luźno na jej brodę, Vivenna poczuła coś w rodzaju zaskoczenia. Oblizała wargi, rozruszała obolałą żuchwę. I co teraz? – zastanowiła się z rosnącym lękiem. Teraz naprawdę musiała uciekać. Gdyby Vasher wrócił i zobaczył ją ze zdjętym kneblem nigdy już nie dałby jej drugiej okazji na nic takiego. Co gorsza, mógł ją ukarać za nieposłuszeństwo.

–Sznury – powiedziała. – Rozwiążcie się. Nic się nie stało. Zacisnęła mocniej zęby i spróbowała przypomnieć sobie Rozkazy, które podał jej Denth. „Chwytać rzeczy" i „Chroń mnie". Żadna z komend nie mogła się jej teraz przydać. Nie miała najmniejszej ochoty, by pęta zacisnęły się jeszcze mocniej na jej nadgarstkach. Ale najemnik powiedział coś jeszcze. Coś o tworzeniu obrazu Rozkazu w umyśle. Spróbowała tego, wyobrażając sobie rozwiązujące się liny.

–Rozwiązać się – rzuciła wyraźnie. Ponownie bez rezultatu. Zdjęta frustracją oparła głowę o ścianę. Budzenie było bardzo nieprecyzyjną sztuką, co dziwiło, zważywszy, ile należało znać zasad i ograniczeń. A może właśnie wydawało się nieprecyzyjne, ponieważ było tak skomplikowane. Dziewczyna zamknęła oczy. Musi mi się udać, pomyślała. Muszę do tego dojść. Jeśli zawiodę, zginę. Otworzyła oczy i skupiła się na więzach. Raz jeszcze wyobraziła

sobie, jak się rozwiązują ale coś było nie tak. Poczuła się jak dziecko siedzące nad liściem i próbujące poruszyć nim wyłącznie siłą koncentracji. A przecież nie tak działały jej nowe zmysły. Więzy miały stać się teraz częścią jej. Zamiast więc skupiać się, odprężyła się, pozwalając działać podświadomości. Trochę tak, jak wtedy, gdy zmieniała kolor włosów. –Rozwiązać się – Rozkazała. Wypłynął z niej Oddech. Przypominał bąbelki powietrza wypuszczane z ust pod wodą. Uwolniła część siebie i

poczuła jednocześnie, jak ta część wpływa w coś innego – i to inne stało się również częścią niej, kończyną, którą mogła w bardzo ograniczony sposób manewrować. Choć polegało to raczej na wyczuwaniu liny niż na prostym poruszaniu nią. Gdy opuścił ją Oddech, zauważyła, że świat matowieje, barwy stały się nieco mniej wyraziste, wiatr ucichł i nie był tak wyraźny, życie miasta nieco bardziej odległe. Więzy zagrały wokół jej nadgarstków, otarta skóra zapiekła. I wtedy sznur rozwiązał się i spadł na ziemię. Dziewczyna siedziała i w oszołomieniu przyglądała się

uwolnionym rękom. Austre, Panie Kolorów, pomyślała. Udało mi się. Nie była pewna, czy powinna odczuwać dumę, czy wstyd. Tak czy inaczej wiedziała, że musi jak najszybciej uciekać. Rozwiązała nogi i wstała. Zauważyła przy tym, że fragment drewnianych drzwi został zupełnie wyprany z koloru, wokół miejsca, w którym dotykała drzwi rękoma. Przyglądała się temu tylko przez krótką chwilę, po czym chwyciła leżącą na ziemi linę i zbiegła po schodach. Otworzyła drzwi i

ostrożnie wyjrzała na ulicę. Było jednak ciemno i niewiele widziała. Zaczerpnęła głęboko tchu i wyszła w noc.

***

Przez jakiś czas szła bez celu przed siebie, starając się jak najbardziej oddalić od kryjówki Vashera. Zdawała

sobie sprawę, że sama też powinna rozejrzeć się za jakimś miejscem, w którym mogłaby się schronić, ale za bardzo się bała. Wyróżniała się w swojej drogiej sukience i wszyscy z pewnością by ją zapamiętali. Jej jedyną prawdziwą nadzieją było wydostanie się ze slumsów do głównej części miasta, skąd mogła dotrzeć z powrotem do Dentha i reszty. Linę wcisnęła do wszytej w sukienkę sakiewki, zmyślnie ukrytej z boku pod fałdą materiału. Tak bardzo przyzwyczaiła się do ilości posiadany przez siebie Oddechów, że nawet utrata niewielkiej ich ilości, tego Oddechu, który przekazała sznurowi,

sprawiała jej przykrość. Wiedziała jednak, że Rozbudzający są w stanie odzyskać BioChromę, za pomocą której ożywiają przedmioty, i właśnie dlatego zabrała linę ze sobą. Miała nadzieję, że Denth pomoże jej odzyskać wykorzystany Oddech. Szła szybkim, równym krokiem, z opuszczoną głową, i rozglądała się jednocześnie za jakimś porzuconym płaszczem, albo choć zwykłą szmatą, którą mogłaby zasłonić sukienkę. Na szczęście, pora była zbyt późna nawet dla miejskich szumowin. Na chodnikach tylko z rzadka przesuwały się ciemne postacie, powodując gwałtowniejsze bicie jej serca.

Gdyby tylko wzeszło już słońce, przemknęło jej przez myśl. Niebo zaczynało już lekko jaśnieć, zbliżał się poranek, ale wciąż było na tyle ciemno, że dziewczyna nie bardzo wiedziała, dokąd idzie. Uliczki slumsów były tak zawiłe, że zaczęło się jej wydawać, że chodzi w kółko. Z obu stron wznosiły się wysokie, przesłaniające niebo, budynki. Dzielnica, w której się znalazła, musiała być niegdyś o wiele bardziej zamożna. Na fasadach domów widniały stare rzeźbienia i spłowiałe barwy. Na placu, za alejką otwierającą się po jej lewej dłoni, stał stary, zniszczony posąg jeźdźca na

koniu. Być może była to część fontanny lub… Vivenna zatrzymała się gwałtownie. Zniszczony posąg jeźdźca. Dlaczego wydał jej się znajomy? Wskazówki Dentha, przypomniała sobie. Wtedy, gdy tłumaczył Parlinowi jak dojść z kryjówki do restauracji. Nie pamiętała tamtego dnia – wiele tygodni temu – zbyt dobrze, ale rozmowę udało jej się zapamiętać. Pewnie dlatego, że martwiła się, że Parlin zmyli drogę i zabłądzi. Po raz pierwszy od kilku godzin poczuła przypływ nadziei. Wskazówki

nie były skomplikowane. Ale czy potrafi je sobie przypomnieć? Ruszyła ostrożnie przed siebie, kierując się przede wszystkim instynktem. Ledwie po kilku minutach zauważyła, że znajduje się w znajomej okolicy. W slumsach nie było latarni, ale światło przedświtu wystarczało, by rozpoznać ulicę. Odwróciła się i zobaczyła kryjówkę najemników – niewielki, wciśnięty pomiędzy dwa większe budynki po drugiej stronie ulicy. Austre niech będą dzięki! – pomyślała z ulgą, ruszyła ku kryjówce i weszła do środka. Główny pokój był pusty. Pośpiesznie otworzyła drzwi

prowadzące do piwnicy. Chciała się tam ukryć. Poruszając się po omacku, natrafiła wreszcie palcami na leżące obok schodów latarnię, krzesiwo i kawałek stali. Zamknęła drzwi za sobą. Okazały się o wiele bardziej solidne, niż pamiętała. Od razu poczuła się lepiej, choć od środka nie było zamka. Zostawiła więc zamknięte tylko na klamkę i pochyliła się, by zapalić latarnię. Zbutwiałe, podniszczone schody prowadziły w głąb piwnicy. Vivenna się zawahała. Przypomniała sobie, że Denth ostrzegał ją przed

próchniejącymi stopniami. Ruszyła ostrożnie na dół, słysząc i wyczuwając skrzypienie i pękanie desek. Doskonale teraz rozumiała, dlaczego najemnik się niepokoił. Na szczęście, dotarła na dół bezpiecznie. Panował tu słodkawy, duszący zapach. Zmarszczyła nos. Na ścianach wisiały ciała kilku niewielkich, upolowanych zwierząt; ktoś musiał tu niedawno być. Dobry znak. Główne pomieszczenie piwnicy znajdowało się pod podłogą salonu na parterze. Zamierzała odpocząć przez kilka godzin, i jeśli przez ten czas nie pojawi się Denth, sama wyjdzie na zewnątrz, by…

Zamarła nagle, latarnia zakołysała się jej w dłoni. Chybotliwe światło padło na siedzącego przed nią człowieka. Głowa pochylona na pierś, twarz skryta w cieniu. Ręce miał związane na plecach, a nogi przywiązane za kostki do krzesła. –Parlin? – spytała wstrząśnięta Vivenna, podbiegając do uwięzionego. Odstawiła śpiesznie latarnię i znów znieruchomiała. Na podłodze ciemniała plama krwi. –Parlin! – powtórzyła głośniej i gwałtownie uniosła głowę chłopaka.

Jego oczy ślepo wpatrywały się przed siebie. Twarz miał zakrwawioną, pokrytą głębokimi ranami. Nie czuła jego obecności zmysłem życia. Spoglądał martwymi źrenicami. Ręce dziewczyny zaczęły się trząść. Zdjęta przerażeniem zatoczyła się w tył. –Na Kolory! – powiedziała cicho. – Kolory, Kolory, Kolory…! Poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Krzyknęła i odwróciła się w miejscu. W ciemności ujrzała potężną, kryjącą się w półmroku pod schodami postać.

–Witaj, księżniczko – przywitał ją z uśmiechem Tonk Fah. Vivenna cofnęła się, prawie zderzając się z ciałem Parlina. Położyła dłoń na piersi i zaczęła głęboko i szybko oddychać. Dopiero wtedy zobaczyła co wisi na ścianach. Nie były to upolowane zwierzęta, jak w pierwszej chwili pomyślała. To, co wzięła w słabym świetle za bażanta, okazało się teraz jaskrawo zielone. Martwa papuga. Obok wisiała małpka, z pociętym, oprawionym ze skóry ciałem. Najświeższe ciało należało do wielkie jaszczurki. Wszystkie zwierzęta nosiły widoczne ślady tortur.

–Och, Austre – szepnęła. Tonk Fah ruszył naprzód i wyciągnął ku niej rękę. Vivenna wreszcie zdołała się poruszyć. Uskoczyła w bok, poza zasięg jego ramion. Obiegła go i natychmiast pomknęła ku schodom. Wbiegła na kilka stopni i zderzyła się z czyjąś piersią. Zamrugała i uniosła wzrok. –Wiesz, księżniczko, czego najbardziej nie lubię w pracy najemnika? – spytał cicho Denth, chwytając ją za ramię. – Stereotypowości. Wszyscy zakładają, że nie mogą najemnikom zaufać. Problem w tym, że mają rację.

–Robimy to, za co nam płacą – dodał Tonk Fah, wchodząc na schody za dziewczyną. –Nie jest to może najwspanialszy zawód na świecie – podjął Denth, trzymając ją w mocnym uścisku – ale można nieźle zarobić. Miałem nadzieję, że nie będziemy musieli tego robić. Dotąd wszystko szło tak dobrze. Dlaczego uciekłaś? Co cię przestraszyło? Pchnął ją delikatnie naprzód, wciąż trzymając za ramię. Za nim, na schodach pojawili się Perełka i Ciołek. Stopnie jęknęły pod ich ciężarem.

–Okłamywaliście mnie od samego początku – szepnęła, prawie nie czując płynących po policzkach łez, serce łomotało jej gwałtownie. Przestała rozumieć świat. – Dlaczego? –Porwania to trudna praca – odparł Denth. –Strasznie kiepski interes – dodał Tonk Fah. –O wiele lepiej się go prowadzi, kiedy ofiara nie zdaje sobie sprawy z faktu porwania. Oni nigdy nie spuszczali mnie z oczu,

przemknęło jej przez głowę. Zawsze byli w pobliżu. –Lemex… –Nie zrobił tego, czego od niego chcieliśmy – wyjaśnił Denth. – Trucizna była dla niego aż nazbyt łaskawą śmiercią. Powinnaś się była tego domyślić, księżniczko. Osoba z tyloma Oddechami, co on… Przecież Lemex nie mógł na nic zachorować, zrozumiała nagle Vivenna. Austre! Poczuła ogarniające ją otępienie. Rzuciła okiem na Parlina. On nie żyje. Parlin nie żyje. Zabili go! Myśli cisnęły się jej do głowy.

–Nie patrz na niego – powiedział Denth, delikatnie odwracając jej twarz od ciała. – To był wypadek. Posłuchaj mnie, księżniczko. Nic ci się nie stanie. Nie skrzywdzimy cię. Powiedz mi tylko, dlaczego uciekłaś? Perlin upierał się, że nie wie dokąd poszłaś, mimo że przecież rozmawialiście na schodach tuż przed twoim zniknięciem. Naprawdę uciekłaś, nie mówiąc mu dokąd? Dlaczego? Co sprawiło, że zaczęłaś nas podejrzewać? Skontaktował się z tobą agent twojego ojca? Wydawało mi się, że znaleźliśmy już wszystkich, którzy dotarli do miasta. Dziewczyna pokręciła głową.

–Księżniczko, to ważne – ciągnął spokojnie Denth. – Muszę to wiedzieć. Z kim się kontaktowałaś? Co tak naprawdę powiedzieli ci o mnie Idrianie ze slumsów? – Lekko zaczął ściskać ją za ramię. –Nie chcielibyśmy ci niczego łamać – wtrącił Tonk Fah. – Wy, Idrianie, łamiecie się stanowczo za łatwo. Ton jego głosu, ten sam który kiedyś wydawał się swobodny i żartobliwy, teraz zabrzmiał groźnie i bezdusznie. Potężny Tonk Fah majaczył w świetle latarni po jej prawej stronie. Denth – szczuplejszy kształt – stał przed nią. Nie zapomniała, jak jest szybki,

pamiętała, jak błyskawicznie zabił tych dwóch bandziorów w restauracji. Pamiętała też, jak zniszczyli dom Lemeksa, pamiętała ich nonszalancki sposób mówienia o śmierci. Ukrywali to wszystko pod maską wesołości. Teraz, gdy Denth zapalił jeszcze jedną latarnię, zobaczyła wepchnięte pod schody dwa duże wory. Z jednego wystawała ludzka noga. But na niej miał na cholewie symbol idriańskiej armii. A więc jej ojciec wysyłał agentów, by ją uratować. Tylko że Denth znajdował ich szybciej, niż oni docierali do niej. Ilu dotąd zabił? W

tej piwnicy nie mogli trzymać ciał zbyt długo, te dwa musiały być względnie świeże i czekały na przeniesienie w inne miejsce. –Dlaczego? – spytała raz jeszcze, niemal zbyt oszołomiona, by mówić. – Myślałam, że jesteście moimi przyjaciółmi. –Bo jesteśmy – odparł Denth. – Lubię cię, księżniczko. – Uśmiechnął się, prawdziwym, szczerym uśmiechem. Nie szczerzył zębów jak Tonk Fah. – Jeśli to cokolwiek znaczy, to bardzo mi przykro. Parlin nie miał umrzeć. To naprawdę był wypadek. Ale cóż. Praca to praca, a my robimy to, za co

nam płacą. Kilka razy już ci to wyjaśniałem. Jestem pewien, że pamiętasz. –Tak naprawdę nigdy nie wierzyłam… – szepnęła. –Oni nigdy w to nie wierzą – wtrącił Tonk Fah. Vivenna zamrugała. „Uciekać szybko. Póki ma się siły" – usłyszała w głowie. Raz już uciekła. Czy to nie dość? Czy nie zasłużyła na chwilę spokoju? Szybko!

Wykręciła ramię i uderzyła nim w plecy Tonk Faha. –Chwytać… Denth okazał się jednak zbyt szybki. Szarpnął ją w tył, zatkał dziewczynie usta i złapał mocno jej drugą rękę. Tonk Fah zamarł, zaskoczony spojrzał na sukienkę Vivenny, która straciła kolor i stała się szara, a część jej Oddechu przepłynęła przez palce Dentha wprost w płaszcz. Niestety, bez odpowiedniego Rozkazu BioChroma nie mogła zadziałać. Oddech został zmarnowany i dziewczyna po raz kolejny poczuła, jak świat wokół niej blednie.

Denth zdjął rękę z jej ust i uderzył Tonk Faha w tył głowy. –Ej! – rzucił Tonk Fah, rozcierając bolące miejsce. –Uważaj, co robisz – powiedział Denth, po czym, nie rozluźniając chwytu, spojrzał na Vivennę. Między palcami najemnika ciekła krew ze zranionych nadgarstków dziewczyny. Denth zamarł, dopiero teraz zauważył jej obrażenia; przedtem zamaskował je panujący w pomieszczeniu półmrok. Spojrzał jej głęboko w oczy.

–Cholera – zaklął. – Ty wcale przed nami nie uciekłaś, prawda? –Jak to? – zdziwił się Tonk Fah. Vivenna stała otępiała i milcząca. –Co się stało? – zapytał Denth. – Czy to on? Nie odpowiedziała. Denth skrzywił się i wykręcił jej rękę, tak mocno, że aż krzyknęła. –No dobrze. Wygląda na to, że nie mam wyjścia. Zajmijmy się najpierw tym twoim oddechem, a potem sobie

pogawędzimy. Porozmawiamy spokojnie jak przyjaciele i opowiesz nam o wszystkim, co cię spotkało. Do Dentha podszedł Ciołek. Jego szare oczy, puste jak zawsze, wpatrywały się w przestrzeń. Ale… czy naprawdę coś się w nich pojawiło? A może tylko jej się wydawało? Ostatnio miała tak rozchwiane emocje, że nie powinna ufać swoim zmysłom. Niemniej, odniosła wrażenie, że Nieżywy spojrzał jej w oczy. –A teraz powtarzaj za mną – rzucił Denth, patrząc na nią chłodno. – Moje życie do twojego. Mój Oddech staje

się twoim. Vivenna popatrzyła najemnikowi w oczy. –Wycie słońca – szepnęła. –Co? – Denth zmarszczył brwi. – Atakuj Dentha, wycie słońca. –Zaraz… – zaczął najemnik i w tej samej chwili Ciołek uderzył go w twarz. Cios odrzucił Dentha w bok, prosto na Tonk Faha, który zaklął i się zatoczył. Vivenna uwolniła się, minęła Ciołka, niemal potykając się przy tym na

sukience, i mocno pchnęła łokciem zaskoczoną Perełkę. Najemniczka upadła. Księżniczka rzuciła się w górę po schodach. –Pozwoliłaś jej usłyszeć hasło bezpieczeństwa?! – ryknął Denth. Z miejsca, gdzie zmagał się z Ciołkiem, dobiegały odgłosy walki. Perełka pozbierała się i ruszyła za Vivenną. Mgnienie oka potem stopa najemniczki przebiła zbutwiały stopień i uwięzła. Księżniczka wpadła do pokoju na górze i zatrzasnęła za sobą drzwi. Zamknęła rygiel.

To ich na długo nie powstrzyma, pomyślała, czując narastającą bezradność. Nie zrezygnują. Będą mnie ścigać. Tak samo jak Vasher. Boże Kolorów. Co ja mam teraz zrobić? Wypadła na ulicę, oświetloną już blaskiem świtu, i wbiegła w boczną alejkę. Pędziła przed siebie, wybierając najwęższe, najbardziej brudne i najciemniejsze uliczki miasta.

36

Nie zostawię cię - napisał Susebron. Władca siedział obok łoża na podłodze, oparty plecami o stos poduszek. – Obiecuję. –Skąd ta pewność? – spytała z łóżka Siri. – Może kiedy już urodzę ci następcę tronu, poczujesz się zmęczony życiem i oddasz swój Oddech. Po pierwsze - odpowiedział – wciąż nie mam pewności skąd miałbym wziąć

dziecko. Nie chcesz mi tego wyjaśnić i nie odpowiadasz na żadne pytania. –Ale to wstydliwe sprawy! – odparła Siri, czując, jak jej krótkie włosy stają się czerwone. Natychmiast zmieniła ich kolor na żółty. Po drugie - pisał Król-Bóg. – Nie mogę oddać swojego Oddechu, chyba że mam błędne informacje o działaniu BioChromy. Myślisz, że mnie okłamywali i że Oddechy rządzą się innymi prawami od tych, które znam? Pisanie idzie mu coraz lepiej, pomyślała Siri, przyglądając się mężowi, który wycierał tabliczkę. To

wielka szkoda, że przez całe życie trzymają go w zamknięciu. –Sama niewiele wiem o tych sprawach – przyznała. – W Idris nie zajmujemy się BioChromą. Podejrzewam, że połowa tego, co słyszałam, to zwykłe plotki i uprzedzenia. Na przykład, w Idris mówi się, że na tutejszym dworze ludzie są składani w ofierze na ołtarzach. Różni ludzie opowiadali mi to dziesiątki razy. Zastanowił się i zaczął pisać. Tak czy inaczej, dyskutujemy o czymś zupełnie absurdalnym. Nie zmienię się. Nie zapragnę nagle odebrać sobie

życia. Niepotrzebnie się martwisz. Dziewczyna westchnęła. Siri - pisał władca – od pięćdziesięciu lat żyję pozbawiony informacji i jakiejkolwiek wiedzy, prawie z nikim się nie komunikując. Naprawdę sądzisz, że chciałbym się zabić akurat teraz? Teraz, kiedy nauczyłem się pisać? Kiedy poznałem kogoś, z kim mogę porozmawiać? Kiedy poznałem ciebie? Uśmiechnęła się. –No dobrze, wierzę ci. Ale i tak uważam, że powinniśmy się mieć przed twoimi kapłanami na baczności.

Nie odpowiedział, tylko odwrócił spojrzenie. Dlaczego on jest tak zawzięcie lojalny wobec nich? – zastanowiła się. Wreszcie popatrzył jej w oczy. Zapuścisz włosy? - spytał na tabliczce. Dziewczyna uniosła brew. –Jakiego koloru je chcesz? Czerwone. –Hallandren i wasze żywe barwy. – Pokręciła głową. – Czy zdajesz sobie sprawę, że w Idris czerwień jest

uważana za najmniej przyzwoity z kolorów? Przepraszam - napisał – nie chciałem cię obrazić, tylko… Urwał, czując, że Siri dotyka jego ramienia. –Nie – powiedziała. – Ja nie narzekałam. Po prostu trochę flirtowałam. To ja przepraszam. Flirtowałaś? W moich bajkach nie ma tego słowa. –Wiem. Za to pełno jest tam opowieści o dzieciach pożeranych przez drzewa i inne potwory.

To są metafory, których zadaniem jest nauczyć… - zaczął pisać. –Tak, to też wiem – przerwała mu po raz drugi. Więc co to znaczy flirtować? –To znaczy… – Na Kolory! Dlaczego ja się ciągle pakuję w takie sytuacje? – pomyślała. – Czasami dziewczyna zachowuje się odstręczająco albo nawet głupio, po to, żeby mężczyźni zwrócili na nią uwagę. Dlaczego takie zachowanie ma sprawić, że mężczyźni zwrócą na nią uwagę?

–Zaraz ci pokażę – powiedziała i nieco się pochyliła. – Chcesz, żeby wyrosły mi długie włosy? Tak. – Naprawdę tego chcesz? Oczywiście. –Cóż, skoro więc muszę – powiedziała i zarzuciła głową, nakazując swym włosom przybrać barwę ciemnej, kasztanowej czerwieni. Zabłysły w ruchu, przechodząc z żółci w czerwień, tak jak zmienia się kolor czystego strumyka, do którego ktoś wlał atrament. Potem sprawiła, że

urosły. Ta umiejętność opierała się bardziej na instynkcie niż świadomej zdolności – przypominała nieco napinanie mięśnia. Tym konkretnym "mięśniem" posługiwała się ostatnio dość często. Nie chciała tracić czasu na rozczesywanie długich loków, więc co wieczór kazała je ścinać. Włosy musnęły jej twarz i urosły. Raz jeszcze zarzuciła głową – poczuła ciepło i ciężar nowej fryzury. Kosmyki spłynęły jej po ramionach i plecach, kręcąc się lekko na końcach. Susebron przypatrywał się temu z szeroko otwartymi oczami. Odpowiedziała mu spojrzeniem,

starając się wyglądać uwodzicielsko. Rezultat wydał się jej śmieszny, do tego stopnia, że wybuchnęła śmiechem. Opadła na łóżko na plecy. Świeże włosy rozsypały się dokoła. Susebron postukał w jej nogę. Spojrzała na władcę, który wstał i usiadł na krawędzi łoża, by mogła widzieć tekst na tabliczce. Jesteś bardzo dziwna – napisał. Uśmiechnęła się. –Wiem. Kiepska ze mnie uwodzicielka. Nie potrafię opanować twarzy.

Uwodzicielka - pisał. – To słowo znam. Pojawia się w opowieści o złej królowej, która chce czymś skusić młodego księcia. Nie rozumiem tylko czym dokładnie go kusi. Siri znów się uśmiechnęła. Myślę, że planowała poczęstować go czymś do jedzenia. –Tak, jasne – rzuciła dziewczyna. – Doskonała interpretacja. Właśnie o to chodziło. Zawahał się. Więc nie chodziło o jedzenie, tak? pojawiło się na tabliczce. Kolejny uśmiech.

Król-Bóg zalał się rumieńcem. Czuję się jak głupiec. Jest tyle rzeczy, które wszyscy rozumieją bez słów. A ja mogę się kierować tylko książką z bajkami dla dzieci. Czytałem ją tak często, że ciężko mi teraz oddzielić siebie samego – i sposób, w jaki dziś odbieram te opowieści – od małego chłopca, którym byłem, gdy czytałem je po raz pierwszy. Zaczął gwałtownie wycierać tabliczkę. Siri usiadła i położyła mu dłoń na ramieniu. Zdaję sobie sprawę, że wielu rzeczy nie wiem – pisał dalej. – Rzeczy, które cię

zawstydzają. Części się domyślam. Bo mimo wszystko nie jestem głupcem i owszem, to frustrujące. Twoje flirtowanie i sarkazm – obie formy zachowania, które każą ci się zachowywać odwrotnie do tego, czego chcesz… Obawiam się, że nigdy cię nie zrozumiem. Poirytowany zapatrzył się na tabliczkę. W jednej dłoni trzymał węgiel, w drugiej szmatkę do ścierania. W kominku cicho trzaskał ogień. Na jego gładko ogolonej twarzy tańczyła zbyt jaskrawa poświata płomieni. –Przepraszam – powiedziała,

przysuwając się bliżej do męża. Wzięła go za rękę i złożyła mu głowę na barku. Teraz, kiedy już się przyzwyczaiła, nie wydawał się jej tak bardzo wysoki. W Idris widywała mężczyzn, którzy mierzyli sobie sześć i pół stopy wzrostu, a Susebron był od nich wyższy tylko o kilka cali. Co więcej, ponieważ jego ciało miało doskonałe proporcje, nie wydawał się patykowaty czy w inny sposób nienaturalny. Był taki sam jak wszyscy, tylko większy. Popatrzył na nią. Przymknęła oczy. –Idzie ci lepiej niż myślisz. W domu większość ludzi nie rozumiała mnie

nawet w połowie tak dobrze jak ty. Otworzyła oczy i Król-Bóg zaczął pisać. Ciężko mi w to uwierzyć. –Ale to prawda – powiedziała. – Wszyscy chcieli, żebym stała się kimś innym. Kim? –Moją siostrą. – Siri westchnęła. – Kobietą, którą miałeś poślubić. Była dokładnie taka, jaka powinna być córka króla. Opanowana, uprzejma, posłuszna, wykształcona.

Musiała być nudną osobą – napisał z uśmiechem Susebron. –Vivenna jest cudowną osobą – zaprotestowała Siri. – Zawsze była dla mnie bardzo dobra. Chodzi tylko o to, że… Cóż, chyba nawet ona uważała, że powinnam się zmienić. Nie potrafię tego zrozumieć - pojawiło się na tabliczce. – Jesteś wspaniała. Pełna życia i energii. Kapłani i pałacowi słudzy noszą co prawda kolorowe stroje, ale ich wnętrza nie są kolorowe. Wykonują tylko swoje obowiązki, ze spuszczonym wzrokiem, zawsze poważni. Ty masz kolorową duszę, tak bardzo, że te barwy wylewają

się z ciebie i ożywiają wszystko dokoła. –To brzmi jak opis działania BioChromy. – Uśmiechnęła się. Jesteś w tym prawdziwsza, niż gdybyś ją posiadała. Mój Oddech sprawia, że przedmioty wkoło rozkwitają barwami, ale on nie jest mój. Dostałem go. Ty masz swój własny. Dziewczyna poczuła, jak połowa jej włosów zmienia barwę z czerwieni na złoto, i westchnęła cicho z zadowolenia, przytulając się nieco mocniej do męża. Jak ty to robisz? – zapytał.

–Co takiego? W jaki sposób zmieniasz kolor włosów? –Akurat ta zmiana zaszła nieświadomie – wyjaśniła Siri. – Kiedy jestem szczęśliwa lub jest mi miło, staję się blondynką. To znaczy, że jesteś szczęśliwa? napisał. – Ze mną? –Oczywiście. Ale kiedy opowiadasz o górach, słychać w twoim głosie tęsknotę. –Bo tęsknię za nimi. Gdybym jednak stąd wyjechała, tęskniłabym za tobą.

Nie zawsze można mieć wszystko, czego się pragnie. Niektóre nasze potrzeby stoją ze sobą w sprzeczności. Na jakiś czas zapadła pomiędzy nimi cisza. Władca odłożył tabliczkę, niepewnie objął ją ramieniem i oparł się o zagłówek. Przypominający rumieniec, czerwonawy odcień wkradł się we włosy dziewczyny, kiedy zdała sobie sprawę, że leżą w łóżku, a ona ma na sobie tylko cienką koszulę. Cóż, jesteśmy w końcu małżeństwem, przypomniała sobie. Jedynym, co psuło tę chwilę, było

rozlegające się co chwila burczenie w jej brzuchu. Po kilku minutach Susebron sięgnął po tabliczkę. Jesteś głodna? – spytał. –Nie – odparła. – Mój brzuch jest anarchistą. Lubi burczeć, kiedy jest pełen. Zawahał się. Ironia? – napisał. –Ale bardzo kiepskiej próby – przyznała. – Nic mi nie będzie. Wytrzymam.

Nie jadłaś przed przyjściem do sypialni? –Jadłam – powiedziała. – Ale przedłużanie włosów bardzo wyczerpuje. Zawsze jestem potem głodna. Siedzisz tu głodna co noc? – pojawiło się na tabliczce. – I nic mi nie powiedziałaś? Wzruszyła ramionami. Każę przynieść jedzenie – zaproponował. –Nie, nie możemy pozwolić, żeby się

wydało. Co ma się wydać? - napisał. – Jestem Królem-Bogiem. Przynoszą mi jedzenie kiedy tylko zechcę. Zeszłej nocy tez prosiłem o posiłek. Nie zdziwią się. Wstał i ruszył ku drzwiom. –Zaczekaj! – rzuciła. Odwrócił się i spojrzał na dziewczynę. –Nie możesz tak otworzyć drzwi – szepnęła, na wypadek gdyby ktoś podsłuchiwał. – Jesteś ubrany. Susebron przyjrzał się sobie i zmarszczył brwi.

–Rozbierz się choć trochę – powiedziała, pośpiesznie chowając przybory do pisania. Rozpiął guziki pod szyją, zrzucił czarny płaszcz, odsłaniając białą, powłóczystą szatę. Jak wszystkie białe przedmioty w jego pobliżu, także i ona rozświetliła się wszystkimi barwami tęczy. Potargał włosy. Gdy skończył, spojrzał pytająco na Siri. –Wystarczy – uznała, podciągając prześcieradło pod szyję. Przyglądała się Susebronowi, który zastukał pięścią do drzwi. Wrota natychmiast stanęły otworem.

On jest zbyt ważny, by samemu otwierać drzwi, przemknęło dziewczynie przez myśl. Położył dłoń na brzuchu i wskazał w głąb korytarza. Służący – Siri ledwie ich widziała w półmroku korytarza – zrozumieli polecenie i śpiesznie odeszli. Władca odwrócił się, drzwi się za nim zamknęły i usiadł na powrót obok niej na łóżku. Kilka minut potem pojawili się w sypialni słudzy ze stołem i krzesłem. Przynieśli też wielką ilość jedzenia. Potraw była cała masa – od pieczonych ryb, po kiszone owoce i błyszczące jeszcze świeżością raki.

Siri przyglądała się temu w zdumieniu. Nie ma mowy, żeby przygotowali to wszystko w tak krótkim czasie, zrozumiała. Jedzenie czekało w kuchni przez całą noc, na wypadek gdyby władca zgłodniał. Posiłek był zbytkowny do przesady, ale był również przepyszny. Mieszkańcy Idris nie umieliby sobie nawet wyobrazić takiego poziomu życia. Kolacja stanowiła dowód panującej na świecie nierówności. Niektórzy ludzie głodują, inni są tak bogaci, że nawet nie widują większości przygotowywanych dla nich potraw.

Słudzy ustawili przy stole tylko jedno krzesło. Dziewczyna przyglądała się kolejnym wnoszonym do komnaty paterom i półmiskom. Nie mieli pojęcia na co Król-Bóg ma ochotę, więc przynieśli po prostu po trochu wszystkiego. Gdy skończyli nakrywać, Susebron nakazał im gestem wyjść i zniknęli. Wygłodniała Siri ledwie mogła znieść wszystkie smakowite zapachy. Czekała w napięciu aż zamkną się drzwi. Wtedy natychmiast odrzuciła pościel i ruszyła do stołu. Do tej pory uważała, że szykowane dla niej potrawy są zbyt ekstrawaganckie, ale w porównaniu z ucztą władcy okazały

się niczym szczególnym. Susebron wskazał jej krzesło. –Ty nie będziesz jeść? – spytała. Wzruszył ramionami. Podeszła i zdjęła z łoża koc, który rozłożyła na kamiennej podłodze. –Co ci się wydaje najbardziej apetyczne? – zapytała, wracając do stołu. Władca pokazał talerz z małżami i kilka bułek. Zabrała je – a także danie, które wyglądało tak, jakby nie zawierało żadnych ryb – miskę egzotycznych owoców pływających w

śmietanowym sosie – i przeniosła na koc. Usiadła na podłodze i zaczęła jeść. Susebron powoli przysiadł na posadzce. Mimo że miał na sobie tylko nocną szatę, wciąż wyglądał majestatycznie. Siri podała mu tabliczkę. To bardzo dziwne – napisał. –Co takiego? – zaciekawiła się dziewczyna. – Jedzenie na podłodze? Skinął głową. Moje posiłki to zwykle wielka

ceremonia. Jem trochę tego, co podają mi na talerzu, potem służący zabierają resztę, wycierają mi usta i przynoszą kolejną potrawę. Nigdy nie zjadam do końca, nawet jeśli mi smakuje. Siri prychnęła. –Dziwię się, że nie karmią cię łyżeczką. Gdy byłem młodszy, tak właśnie robili – napisał Susebron i zarumienił się. – W końcu udało mi się ich przekonać, by pozwolili mi jeść samodzielnie. Trudno jest, kiedy nie można się do nikogo odezwać.

–Wyobrażam sobie – przytaknęła dziewczyna pomiędzy kęsami. Przyjrzała się Susebronowi, który jadł powoli, z godnością. Na myśl o tym, jak szybko je, poczuła wstyd. Stwierdziła jednak, że nie będzie się tym przejmować. Odstawiła misę z owocami i przyniosła ze stołu tacę z ciastkami. Władca przyglądał się, jak jego żona pochłania jedno za drugim. To są tinkfany z Pahn Kahl – pojawiło się na tabliczce. – Jada się je w małych porcjach, każdy kęs przegryzając chlebem, który niweluje smak. To wielki

przysmak i… Urwał, widząc, jak Siri chwyta ciastko i bezceremonialnie wpycha je sobie do ust. Uśmiechnęła się tylko do niego i zawzięcie przeżuwała. Po chwili opanował zdumienie i znów zaczął pisać. Zdajesz sobie sprawę, że w moich bajkach dzieci, które zanadto się objadają, giną zrzucane z urwisk? Siri, nie połknąwszy jeszcze pierwszego ciastka, pochłonęła następny kawałek kruchego smakołyku. Palce i twarz oblepiał jej

sypki cukier. Policzki miała wypchane jedzeniem. Susebron patrzył na nią jeszcze przez chwilę, po czym sam sięgnął po jedno z ciastek. Obejrzał się i wsunął je do ust. Siri zaśmiała się i prawie wypluła zawartość ust na koc. –A zatem nadal psuję Króla-Boga – powiedziała, gdy już była w stanie mówić. Odpowiedział uśmiechem. To bardzo ciekawe – napisał, zjadając

kolejną porcję. I jeszcze jedną. I kolejną. Siri uniosła brew. –Spodziewałam się, że będąc KrólemBogiem, możesz przynajmniej jadać słodycze kiedy tylko zechcesz. Stosuję się do wielu zasad, których nie przestrzegają inni - odpowiedział, gryząc ciastko. – Baśnie dobrze to tłumaczą. Od księcia lub króla wymaga się więcej niż od jego poddanych. Choć ja chyba wolałbym się urodzić chłopem. Siri spojrzała na niego ze zdziwieniem. Pomyślała, że Susebron

poczułby się wielce zaskoczony, gdyby naprawdę musiał doświadczyć rzeczy takich jak głód, bieda, czy choćby zwykła niewygoda. Postanowiła jednak nie niszczyć jego złudzeń. Pomyślała, że nie powinna go strofować. To ty byłaś głodna - napisał – a wygląda na to, że jem głównie ja. –Najwyraźniej źle cię tu karmią – powiedziała, gryząc kromkę chleba. Wzruszył ramionami i jadł dalej. Przyglądała się mu, zastanawiając się jednocześnie, jak to jest jeść bez języka. Czy okaleczenie wpływało na smak? Słodycze wyraźnie przypadły

mu do gustu. Przypomniawszy sobie o kalectwie władcy, zaczęła myśleć o bardziej ponurych sprawach. To nie może tak dłużej trwać, zdecydowała. Bawimy się tu nocami, udając, że bez naszego udziału świat nie toczy się naprzód. Jak tak dalej pójdzie, zniszczą nas, zanim się obejrzymy. –Susebronie – powiedziała. – Myślę, że musimy znaleźć jakiś sposób, by wyjawić to, co robią z tobą kapłani. Spojrzał jej w oczy. Co masz na myśli? - napisał. –Mam na myśli to, że powinieneś

poinformować o wszystkim lud – zasugerowała. – A przynajmniej bogów. Kapłani czerpią władzę przez to, że kojarzą się z tobą. Jeśli zaczniesz porozumiewać się ze światem przez kogoś innego, stracą swoje wpływy. Naprawdę musimy to zrobić? –Przynajmniej na chwilę załóżmy, że tak – poprosiła. Dobrze. Tylko jak miałbym się porozumieć z innymi? Nie stanę przecież na środku dziedzińca i nie zacznę krzyczeć.

–Nie wiem. Może pisz listy? Uśmiechnął się. W mojej książce jest o tym baśń. Uwięziona w wieży księżniczka rzucała listy do oceanu. I znalazł je król ryb. –Wątpię, by król ryb przejął się naszym losem – skwitowała ponuro Siri. Ale szansa, że on istnieje, jest niewiele tylko mniejsza od tej, że ktoś znajdzie i prawidłowo zinterpretuje moje listy. Jeśli zacznę je, na przykład, wyrzucać przez okno, nikt nie da wiary, że napisał je Król-Bóg.

–A gdybyś przekazał je sługom? Zmarszczył czoło. Zakładając, że masz rację i kapłani faktycznie działają przeciwko mnie, to czy możemy zaufać służącym? – Może tak. Moglibyśmy spróbować z kimś pochodzącym z Pahn Kahl. Żaden z nich nie ma do mnie dostępu. Jestem Królem-Bogiem - napisał. – Poza tym, co zyskamy, jeśli po naszej stronie stanie jeden, czy nawet dwójka służących? Czy to pomoże wyjawić plany kapłanów? Nikt nie uwierzy przybyszowi z Pahn Kahl, który wystąpi przeciwko nim.

Dziewczyna pokręciła głową. –Może mógłbyś sam coś zrobić. Coś nietypowego. Może spróbować ucieczki? Nigdy nie wychodzę z pałacu sam. Zawsze są ze mną Rozbudzający, żołnierze, strażnicy, kapłani i Nieżywi wojownicy. Naprawdę myślisz, że uda mi się cokolwiek zrobić, zanim odprowadziliby mnie siłą w miejsce, w którym nie miałbym już kontaktu z nikim? – Nie – przyznała. – Ale coś przecież musimy zrobić! Musi istnieć jakiś

sposób. Mnie żaden nie przychodzi do głowy. Musimy współdziałać z kapłanami, nie sprzeciwiać się im. Być może oni wiedzą więcej o przyczynach śmierci Królów-Bogów. Mogliby nam powiedzieć. Mogę ich zapytać, używając pisma rzemieślników. – Nie – sprzeciwiła się Siri. – Jeszcze nie teraz. Pozwól mi się najpierw zastanowić. Jak uważasz - napisał i sięgnął po kolejne ciastko. –Susebronie… – odezwała się po

chwili. – Chciałbyś ze mną uciec? Do Idris? Zmarszczył brwi. Może. Ale to ostateczność. –A jeśli uda mi się udowodnić, że kapłani chcą cię zabić? I jeśli uda mi się znaleźć sposób na ucieczkę – jeśli poznam kogoś, kto pomoże nam wydostać się z pałacu i potem z miasta? Ta myśl wyraźnie poruszyła władcę. Jeśli to jedyny sposób - napisał – to z tobą ucieknę. Ale nie sądzę, żeby

musiało do tego dojść. – Mam nadzieję, że się nie mylisz – powiedziała. Ale jeśli się mylisz, dodała już tylko w duchu, to uciekniemy. I czy wojna wybuchnie, czy nie, poszukamy pomocy u mojej rodziny.

37

W slumsach nawet dzień wydawał się nocą. Vivenna błądziła bez celu, brodząc wśród brudnych, dawniej kolorowych śmieci. Zdawała sobie sprawę, że powinna znaleźć jakąś kryjówkę i w niej zostać. Ale nie była już w stanie rozsądnie myśleć. Parlin nie żył. Zginął człowiek, który był jej przyjacielem od czasów dzieciństwa. Sama go przekonała, by

wyruszył z nią w misji, która teraz wydawała się jej kompletnym idiotyzmem. To ona była winna jego śmierci. Denth i jego najemnicy zdradzili. Nie. Nie zdradzili. Od początku nie pracowali dla niej. Teraz, kiedy się nad tym zastanawiała, dostrzegała sygnały, które umknęły jej wcześniej. Jak sprawnie odnaleźli ją w restauracji. Wykorzystali ją, by zdobyć Oddech Lemeksa. Jak nią manipulowali, pozwalając jej wierzyć, że to ona sprawuje nad wszystkim kontrolę.

Przez cały czas była ich więźniem i nie miała o tym pojęcia. Bolało ją to tym bardziej, że zaczęła najemnikom ufać, a nawet się z nimi zaprzyjaźniać. Tymczasem powinna była mieć się na baczności. Beztroska brutalność dowcipów Tonk Faha. Ciągłe opowieści Dentha o tym, że najemnicy nigdy nie stają po niczyjej stronie. Powiedział przecież nawet, że Perełka nie widzi problemu w wystąpieniu przeciwko własnym bogom. Czym w porównaniu z takim występkiem jest zdrada przyjaciela? Potknęła się w którejś z kolejnych alejek. Oparła dłoń na ceglanym

murze budynku. Na palcach miała brud i sadzę. Włosy lśniły bielą. Wciąż nie potrafiła ich opanować. Tak, atak Nieżywych był przerażający. Przerażające było porwanie przez Vashera. Ale widok Parlina przywiązanego do krzesła, płynąca mu z nosa krew, rozcięte policzki, przez które było widać wnętrze jego ust… Wiedziała, że nigdy tego nie zapomni. Coś w niej pękło. Straciła zdolność do czucia. Była po prostu… zobojętniała. Dotarła do końca alejki i uniosła zmęczony wzrok. Przed nią wznosiła

się ściana. Ślepy zaułek. Zawróciła. –Ty – rozległ się czyjś głos. Drgnęła i obejrzała się gwałtownie, zaskoczona szybkością własnej reakcji. Jej umysł trwał w otępieniu, ale ciało wciąż pozostawało czujne. Nie straciło instynktu samozachowawczego. Stała w alejce identycznej jak te, którymi chodziła przez cały dzień. Nie opuściła slumsów, gdyż założyła, że Denth będzie jej szukał w bogatszych częściach miasta. A znał je lepiej od niej. Jej przyćmiony umysł podpowiadał, że ciasne, ciche slumsy

są o wiele bardziej bezpieczne. Za nią, na stercie pudeł siedział okrakiem mężczyzna. Niski, ciemnowłosy, ubrany w typowy w tej okolicy strój – kilka niepasujących do siebie części garderoby w różnych stadiach zniszczenia. –Same z tobą kłopoty – powiedział. Dziewczyna stała w milczeniu. –Kobieta włócząca się po slumsach w pięknej białej sukni. Ciemne oczy, białe, rozczochrane włosy. Gdyby po tamtym ataku wszyscy nie wpadli w paranoję, znaleźliby cię już kilka

godzin temu. Mężczyzna wydawał się dziwnie znajomy. –Jesteś Idrianinem – szepnęła. – Byłeś tam, na spotkaniu. Widziałam cię w tłumie. Wtedy, gdy rozmawiałam z waszymi przywódcami. Wzruszył ramionami. –Czyli wiesz, kim jestem – dodała. –Ja nic nie wiem – odparł. – A już na pewno nie wiem niczego, co mogłoby wpędzić mnie w kłopoty.

–Proszę – powiedziała. – Musisz mi pomóc. – Postąpiła krok na przód. Nieznajomy zeskoczył z pudeł. W jego dłoni błysnął nóż –Pomóc? – spytał. – Pamiętam twoje miny na spotkaniu. Patrzyłaś na nas z góry. Tak samo jak ci z Hallandren. –Wielu ludzi cię widziało. Snujesz się jak zjawa – podjął. – Nikt jednak nie wiedział dokładnie, gdzie cię szukać. W innych częściach miasta trwają poważne poszukiwania. Denth, przemknęło jej przez myśl. To cud, że przez tyle czasu udało mi się

pozostać na wolności. Muszę coś zrobić. Muszę znaleźć jakieś schronienie. –Podejrzewam, że w końcu ktoś cię znajdzie – stwierdził mężczyzna. – A ja chcę być tym pierwszym. –Proszę – szepnęła. Uniósł nóż. –Nie wydam cię. Tyle jestem ci winien. Poza tym, nie chcę zwracać na siebie uwagi. Ale ta suknia. Sporo za nią dostanę, nawet w tym stanie. Za tę szmatę moja rodzina będzie mogła się wyżywić przez kilka tygodni.

Zawahała się. –Jeśli krzykniesz, użyję tego noża – powiedział cicho. – To nie jest groźba. To konieczność. Suknia, księżniczko. Bez niej poradzisz sobie znacznie lepiej. To przez nią wszyscy cię rozpoznają. Zastanowiła się, czy nie użyć Oddechu. Co jednak, jeśli nie zadziała? Nie była w stanie się skupić i miała wrażenie, że nie uda się jej w tej chwili wydać skutecznego Rozkazu. Wahała się, ale wyciągnięte ostrze kołysało się bardzo wymownie. Zatem, patrząc przed siebie i czując się jak ktoś zupełnie inny, uniosła

dłonie i zaczęła rozpinać guziki. –Tylko nie rzuć jej na ziemię – przestrzegł nieznajomy. – I tak jest już brudna. Zdjęła sukienkę i zadrżała. Została tylko w bieliźnie i koszuli. Mężczyzna wziął od niej suknię i otworzył wszytą sakiewkę. Znalazł linę i zmarszczył brwi. –Nie masz pieniędzy? Zobojętniała pokręciła głową. –Ta bielizna to jedwab, prawda?

Koszula sięgała jej do połowy uda. Pochyliła się, zdjęła spodenki i podała mu. Wziął je i zauważyła w jego oczach błysk chciwości, a może czegoś jeszcze innego. –Koszula – wskazał ostrzem noża. –Nie – odparła cicho. Mężczyzna zbliżył się o krok. Coś w niej pękło. –Nie! – krzyknęła. – Nie, nie, nie! Zatrzymaj sobie to miasto, wszystkie te kolory i stroje. Idź już! Zostaw mnie! – Padła na kolana i rozpłakała się. Zanurzyła dłonie w błocie i

śmieciach, po czym zaczęła je wcierać w koszulę. – Masz! – wrzasnęła. – Chcesz tego? To sobie ją weź. Teraz ją sprzedaj! Nieznajomy się zawahał. Rozejrzał się, po czym zwinął zrabowany strój, przycisnął do piersi i uciekł. Vivenna klęczała. Skąd się bierze tyle łez? Skuliła się na ziemi, nie dbając o brud i gnijące odpadki, i zaszlochała.

***

Wciąż leżała w błocie. Zaczęło padać. Jeden z typowych dla Hallandren lekkich i ciepłych deszczów. Mokre krople całowały jej policzki. Po ścianach budynków ściekały małe strumyki. Dziewczyna była głodna i wyczerpana. Deszcz jednak nieco ją uspokoił. Wiedziała, że musi iść. Złodziej miał rację – tą suknią zwracała na siebie uwagę. W samej tylko koszuli czuła się naga, zwłaszcza teraz, gdy przemokła. Widywała jednak w tych

slumsach kobiety właśnie tak ubrane. Musiała iść i stać się podobną do innych, wszystkich tych zagubionych wśród brudu i rozpaczy. Podczołgała się do sterty śmieci, w której zauważyła jakiś kawałek materiału. Wygrzebała z niej brudny, cuchnący szal. A może był to kiedyś dywanik? Owinęła nim sobie ramiona i zasłoniła piersi, by zachować choć pozór przyzwoitości. Spróbowała zmienić kolor włosów na czarny. Bez powodzenia. Vivenna usiadła, zanadto ogarnięta apatią, by poczuć złość. Wtarła we włosy nieco błota, przybrały

chorobliwy bladobrązowy odcień. Wciąż są za długie, pomyślała. Muszę coś z tym zrobić. Wyróżniam się. Żebraczka nie nosiłaby tak długich włosów, nie miałaby czasu o nie dbać. Ruszyła do wylotu alejki, ale się zatrzymała. Szal po nałożeniu stał się jaśniejszy. Oddechy, dotarło do niej. Każdy kto dostąpił choć Pierwszego Wywyższenia zauważy, mnie od razu. Nie uda mi się ukryć nawet w slumsach! Wciąż czuła stratę Oddechów, które zużyła na Przebudzenie liny i tych zmarnowanych na płaszcz Tonk Faha.

Mimo to, BioChromy zostało jej wiele. Czując narastającą panikę, przywarła do muru i zastanowiła się nad sytuacją. Wtedy coś zrozumiała. Tonk Fah podkradł się do mnie w piwnicy. Nie wyczułam jego Oddechu. Tak samo jak nie wyczułam obecności Vashera na balkonie. Odpowiedź była tak prosta, że aż śmieszna. Nie czuła też Oddechu w ożywionej przez siebie linie. Wzięła ją do ręki i zawiązała sobie wokół kostki. Potem chwyciła szal i rozprostowała go przed sobą. Żałosna, wystrzępiona

na brzegach szmata. Spod warstwy brudu miejscami wydobywała się czerwień materiału. –Moje życie do twojego. – Wypowiedziała słowa, które chciał usłyszeć od niej Denth. – Mój Oddech staje się twoim. – To samo powiedział Lemex, przekazując jej własną BioChromę. Zadziałało. Oddechy opuściły jej ciało. Wszystkie przeniknęły do szala. Nie był to Rozkaz – tkanina nie była w stanie niczego zrobić – Vivenna miała jednak nadzieję, że dzięki temu jej BioChroma będzie bezpieczna. A sama straciła wyróżniającą ją aurę.

Wskutek pozbycia się takiej ilości Oddechów niemal upadła na ziemię. Przedtem czuła wokół siebie całe miasto. Teraz wszystko ucichło i znieruchomiało. Zupełnie, jakby ktoś je zgasił. T’Telir stało się martwe. A może to Vivenna była martwa? Bezbarwna? Powoli wyprostowała się i zadrżała na deszczu. Otarła wodę z oczu, po czym otuliła się pełnym Oddechów szalem i odeszła.

38

Dar Pieśni siedział na skraju łoża. Na czole perliły mu się krople potu. Bóg wpatrywał się w podłogę. Oddychał z trudem, głęboko. Llarimar spojrzał na swojego asystenta, który opuścił pióro. Pod ścianami komnaty czekali służący. Na polecenie Powracającego zbudzili go tego ranka niezwykle wcześnie. –Wasza Miłość? – odezwał się

Llarimar. To nic takiego, myślał Dar Pieśni. Śnię o wojnie tylko dlatego, że o niej myślę. To nie są wizje przyszłości. Nie przychodzą do mnie dlatego, że jestem bogiem. A wydawały się tak rzeczywiste. We śnie stawał się bezbronnym człowiekiem na polu bitwy. Wokół niego ginęli żołnierze. Przyjaciel za przyjacielem. Znał ich dobrze, z każdym był blisko związany. Wojna z Idris nie może tak wyglądać, stwierdził w duchu. Przecież toczyliby ją nasi Nieżywi.

Nie przyjmował też do wiadomości, że jego walczący przyjaciele ze snu nie byli ubrani w kolorowe stroje. Nie patrzył oczyma żołnierza Hallandren, tylko Idrianina. Może właśnie dlatego rzeź była tak straszna. Idrianie nam zagrażają. To buntownicy, którzy oderwali się od naszego królestwa i w granicach Hallandren stworzyli własne. Musimy ich sobie podporządkować, myślał. Zasłużyli na to. –Co ujrzałeś, Wasza Miłość? – powtórzył pytanie Llarimar. Dar Pieśni zamknął oczy. Były też

inne obrazy. Powracające. Jaśniejąca, czerwona pantera. Burza. Twarz młodej kobiety pochłaniana przez ciemność, pożerana żywcem. –Widziałem Poranną Rosę – odpowiedział, przyznając się tylko do ostatniego fragmentu snów. – Miała zaczerwienioną rumieńcem twarz. Widziałem też ciebie, spałeś. I śniłem o Królu-Bogu. –O Królu-Bogu? – spytał podekscytowany kapłan. –Tak. Płakał. – Dar Pieśni skinął głową.

Skryba zapisał treść snów. Llarimar tym razem nie naciskał na dalsze opowieści. Dar Pieśni wstał i przepędził nocne wizje z umysłu. Słabości swojego ciała jednak nie był w stanie zignorować. Dziś był dzień karmienia i musiał przyjąć Oddech, albo umrzeć. –Potrzebne mi są urny – oświadczył. – Dwa tuziny, po jednej na każdego boga. I mają być pomalowane w ich barwy. Llarimar nie zapytał, po co, tylko przekazał polecenia służbie. –Potrzebuję też kamyków – dodał

Powracający, gdy słudzy zaczęli go ubierać. – Wiele kamyków. Llarimar pokiwał głową. Gdy bóg był już ubrany odwrócił się i wyszedł z sali. Poszedł nakarmić się duszą dziecka.

***

Dar Pieśni wrzucił kamyk do jednej

ze stojących przed nim urn. Rozległo się ciche, dźwięczne brzęknięcie. – Brawo, Wasza Miłość – pochwalił Llarimar stojący obok krzesła swego boga. –Nie ma za co mnie chwalić. – Powracający rzucił jeszcze jednym kamykiem. Ten upadł przed urną, do której mierzył. Sługa podbiegł natychmiast, podniósł żwirek z ziemi i umieścił w odpowiednim pojemniku. –Wygląda na to, że mam wrodzony talent – dodał bóg. – Trafiam za każdym razem – po przyjęciu

świeżego Oddechu czuł się o wiele lepiej. –Nie inaczej, Wasza Miłość – odezwał się Llarimar. – Och, chyba zbliża się Jej Miłość Poranna Rosa. –To dobrze – powiedział Dar Pieśni i cisnął kolejny kamyk. Tym razem trafił. Urny stały rzecz jasna tylko o kilka stóp od jego krzesła. – Będę mógł się przed nią popisać swoim talentem do rzucania żwirem. Siedział na trawiastym dziedzińcu. Wiał chłodny wiatr. Jego altana została rozstawiona tuż za bramą dworu. Przed sobą widział mur, który

przesłaniał mu T'Telir. Skoro już muszą nas tu zamykać, pomyślał, mogliby chociaż zapewnić nam przyzwoite widoki. –Co ty, na Opalizujące Odcienie, wyprawiasz? Dar Pieśni nie musiał nawet podnosić wzroku, by wiedzieć, że Poranna Rosa stanęła obok i wzięła się pod boki. Do urny trafił jeszcze jeden kamyk. –Wiesz – powiedział – zawsze mnie to dziwiło. Kiedy chcemy zakląć, mówimy o kolorach. Dlaczego nie wzywamy własnych imion? Przecież

jesteśmy podobno bogami. –Większość bóstw nie lubi, kiedy używa się ich imion w tym charakterze – odpowiedziała Rosa i usiadła obok Powracającego. –I właśnie ta większość jest jak na mój gust zbyt nadęta – zauważył Dar Pieśni, miotając żwirkiem. Nie trafił, ale sługa umieścił kamyk w urnie. – Ja poczytałbym to sobie za zaszczyt. Na Dara Pieśni zwanego Mężnym! Albo: „A niech to Dar Pieśni zwany Mężnym!". Choć może to nieco przydługie. Może powinni kląć po prostu: „Dar Pieśni!"?

–Klnę się na wszystko – powiedziała bogini. – Dziwaczejesz z dnia na dzień. –Nie – sprostował. – Tak naprawdę nie zaklęłaś. Klniesz się wtedy, kiedy zwracasz się bezpośrednio do kogoś. Na przykład: „Klnę się w imię Twoje, co robisz?". Wymruczała pod nosem niezbyt przyzwoite przekleństwo. Przyjrzał się jej uważnie. –Nie sądzę, bym sobie na to zasłużył. Ja się dopiero rozkręcam. Musi cię gryźć coś innego.

–Wielka Matka – odpowiedziała. –Wciąż odmawia przekazania ci Rozkazów? –Teraz nawet nie chce już ze mną rozmawiać. Dar Pieśni wrzucił kamyk do urny. –Ach, gdyby tylko wiedziała co traci. Znajomość z tobą przyprawia o naprawdę odświeżające poczucie frustracji. –Nie jestem frustrująca! – rzuciła Poranna Rosa. – Starałam się być dla niej miła.

–To już raczej twój problem – skomentował Powracający. – Moja droga, jesteśmy bogami i nasza nieśmiertelność szybko nas nuży. Z tego powodu szukamy drastycznych zmian nastrojów, bez względu na to czy na dobre, czy na złe. W pewnym sensie ważne dla nas jest samo natężenie uczuć, a nie ich pozytywna czy negatywna wartość. Poranna Rosa milczała. Bóg także się nie odzywał. –Mój drogi – podjęła po chwili. – Co to, w imię Twoje, miało znaczyć? –Sam nie jestem pewien – przyznał. –

Tak mi się powiedziało. Ale potrafię to sobie zwizualizować w wyobraźni. Za pomocą cyfr. –Dobrze się czujesz? – W jej głosie zabrzmiała niekłamana troska. W umyśle pojawiły mu się obrazy wojny. Jego najlepszy przyjaciel, człowiek, którego nie znał, umierał z mieczem wbitym w pierś. –Tego też nie jestem pewien – powiedział. – Ostatnio moje życie stało się dziwne. Poranna Rosa znów na chwilę zamilkła.

–Chcesz pójść do mojego pałacu na małe igraszki? Mnie to zawsze pomaga. Uśmiechnął się i rzucił kamykiem. –Jesteś niepoprawna, moja droga. –Na litość Twoją, jestem przecież boginią pożądania – przypomniała. – Muszę dbać o reputację. –O ile pamiętam – odparł – to ostatnio byłaś boginią uczciwości. –Uczciwości i szczerych uczuć, mój drogi – rzuciła słodkim głosem. – A trzeba ci wiedzieć, że pożądanie

należy do najbardziej uczciwych emocji. A teraz powiedz mi wreszcie, co robisz z tymi kamykami? –Liczę – odpowiedział. –Liczysz swoje wygłupy? –Owszem – powiedział Dar Pieśni – ale też i kapłanów, którzy przechodzą przez bramę. Z uwzględnieniem barw ich strojów. Poranna Rosa zmarszczyła brwi. Było południe i przez bramy dworu wchodziło wielu służących i artystów. Kapłanów było jednak mniej, gdyż musieli się stawić wcześniej, by od

rana służyć swym bogom i boginiom. –Za każdym razem, gdy wchodzi kapłan – dodał Powracający – wrzucam kamyk do urny reprezentującej jego boga. Poranna Rosa przyjrzała się kolejnemu lecącemu kamykowi. Dar Pieśni nie trafił. Sługa podniósł żwirek z trawy i wrzucił do urny. Fioletowosrebrnej. Pod bramą przeszedł jeden z kapłanów Promienia Nadziei ruszył szybkim krokiem w stronę pałacu swego boga. –Nic z tego nie pojmuję – przyznała Rosa.

–To proste – zapewnił Dar Pieśni. – Widzisz kogoś w fiolecie i wrzucasz kamyk do urny w tym samym kolorze. –Owszem, mój drogi. Tylko, po co? –Żeby sprawdzić dokładnie, ilu kapłanów każdego z bogów wchodzi na dwór – odpowiedział Powracający. – Ale przestali już chyba przychodzić. Wiercipięto, czy zechciałbyś policzyć? Llarimar ukłonił się, po czym zebrał kilku kapłanów i skrybów. Rozkazał im opróżnić urny i przeliczyć kamyki. –Mój drogi – podjęła bogini – naprawdę szczerze przepraszam, jeśli

cię ostatnio zaniedbywałam. To przez upór Wielkiej Matki, która bezczelnie nie reaguje na moje subtelne próby nacisku. I jeśli brak uwagi z mojej strony spowodował załamanie twojego kruchego umysłu… –Mój umysł jest zupełnie niezałamany, dziękuję, za troskę. – Dar Pieśni usiadł wygodniej. Przyglądał się liczącym sługom. –W takim razie musisz być śmiertelnie znużony – ciągnęła Poranna Rosa. – Może we dwoje wymyślimy ci jakąś rozrywkę. –Dziękuję, jestem wystarczająco

rozerwany. – Uśmiechnął się jeszcze zanim kapłani i skrybowie podali wyniki. Stosik żwirku wysypanego z urny Gwiazdy Miłosierdzia okazał się najmniejszy. –Mój drogi? – rzuciła Poranna Rosa, głosem, w którym nie było już prawie wcale słychać jej wesołego usposobienia. –Kazałem swoim kapłanom przyjść dzisiaj wcześniej – powiedział bóg, rzucając jej spojrzenie. – Pojawili się tu, przy bramie jeszcze przed świtem. Liczymy wchodzących kapłanów już od jakichś sześciu godzin.

Llarimar podszedł do swojego pana i wręczył mu listę bogów z podaną liczbą ich kapłanów, którzy weszli na dwór. Dar Pieśni przejrzał ją i pokiwał głową. –Do niektórych bogów przyszła ponad setka kapłanów, ale do innych ledwie tuzin. Gwiazda należy do tej drugiej grupy. –No i? – spytała Poranna Rosa. –No i każę swym sługom obserwować jej pałac i policzyć obecnych tam kapłanów – wyjaśnił Dar Pieśni. – Ale sądzę, że wynik znam już teraz. Gwiazda Miłosierdzia ma tylu

kapłanów co my wszyscy. Oni po prostu wchodzą na dwór inną drogą. Poranna Rosa spojrzała na niego w osłupieniu, ale zaciekawiona przechyliła głowę. –Tunele? Bóg skinął głową. Rosa westchnęła i oparła się wygodniej. –Cóż, dobrze przynajmniej wiedzieć, że nie oszalałeś ani się nie znudziłeś. Ty masz po prostu obsesję.

–Poranna Roso, te tunele są z jakiegoś powodu ważne. Mają związek ze śmiercią sługi Gwiazdy. –Słuchaj, my naprawdę mamy się czym martwić! – Bogini pokręciła głową i przytknęła dłoń do czoła, jakby doznała ataku migreny. – Nie wierzę, że wciąż się tym zajmujesz. Naprawdę, nasze królestwo szykuje się do wojny, po raz pierwszy zyskujesz ważną pozycję w zgromadzeniu, a martwisz się tym, którędy kapłani wchodzą na dwór? Dar Pieśni nie odpowiedział od razu. –Patrz – odezwał się po chwili – i

pozwól mi udowodnić ci, że mam powody do zmartwienia. Sięgnął pod krzesło i podniósł z trawy niewielką szkatułkę. Pokazał Porannej Rosie. –Tak, pudełko – rzuciła sucho. – Bardzo przekonujący argument. Bóg otworzył skrzyneczkę i wyjął z niej małą szarą wiewiórkę. Zwierzątko było zupełnie nieruchome, wpatrywało się tępo przed siebie. Wiatr muskał jego sierść. –Nieżywy gryzoń – zauważyła Poranna Rosa. – Coraz lepiej. Powoli

mnie przekonujesz. –Intruz, który się wdarł do pałacu Gwiazdy Miłosierdzia, użył tej wiewiórki, by odciągnąć uwagę sług – powiedział Dar Pieśni. – Znasz się na łamaniu Nieżywych, moja droga? Wzruszyła ramionami. –Ja też nie miałem o tym pojęcia – przyznał bóg. – Dopóki nie kazałem swoim kapłanom złamać tego zwierzaka, wygląda na to, że przejęcie kontroli nad Nieżywym, do którego nie znamy hasła bezpieczeństwa, trwa tygodniami. Nie jestem nawet pewien, jak ta

procedura wygląda, ale ma coś wspólnego z Oddechem i torturami. –Torturami? – zdziwiła się Poranna Rosa. – Nieżywi nie czują bólu. Powracający machnął ręką. –Nieważne, ważne jest to, że udało się im złamać wiewiórkę. Musisz tez wiedzieć, że im potężniejszy i bardziej uzdolniony Rozbudzający stworzył Nieżywego, tym trudniej jest złamać zabezpieczenia. –Dlatego właśnie musimy zdobyć Rozkazy Wielkiej Matki. – Poranna Rosa wróciła do swego ulubionego

tematu. – Gdyby coś się jej stało dziesięć tysięcy Nieżywych do niczego by się nie przydało. Złamanie tak wielu haseł zajęłoby lata! –Król-Bóg i niektóre kapłanki Matki także znają te hasła – przypomniał Dar Pieśni. –Och – żachnęła się Poranna Rosa – i uważasz, że Susebron nam je tak po prostu poda? O ile w ogóle udałoby się nam z nim porozmawiać? –Wskazuję tylko na to, że zabójstwo któregoś z bóstw nie jest w stanie zniszczyć potęgi naszej armii – rzucił Dar Pieśni, podnosząc wiewiórkę

wyżej. – Ale nie o tym chciałem mówić. Ten, kto stworzył tego gryzonia, dysponował wieloma Oddechami i znał się na rzeczy. Krew zwierzaka zastąpiono alkoholem. Szwy są doskonałej jakości. Hasła kontrolujące tego Nieżywego były bardzo mocne. To prawdziwe BioChromatyczne arcydzieło. –I? – spytała. –I wypuścił wiewiórkę w pałacu Gwiazdy – ciągnął Dar Pieśni. – Odwrócił uwagę służących po to, by móc niepostrzeżenie zakraść się do tuneli. Za pierwszym włamywaczem przyszedł ktoś inny i ta druga osoba

zabiła sługę, by nie mógł powiedzieć, co widział. Cokolwiek kryje się w tych tunelach – dokądkolwiek prowadzą – jest na tyle ważne, że warto zmarnować BioChromę. I na tyle ważne, że giną przez to ludzie. Poranna Rosa pokręciła głową. –Nadal nie wierzę, że jeszcze się tym zajmujesz. –Mówiłaś, że wiedziałaś o istnieniu tuneli. – Dar Pieśni nie rezygnował. – Kazałem Llarimarowi popytać. Inni bogowie też o nich wiedzą. Mówi się, że są wykorzystywane jako magazyny. Budowali je stopniowo

różni bogowie w różnych okresach historii dworu. Ale takie tunele są również doskonałym miejscem do przeprowadzenia tajemnych operacji! Straż miejska nie może działać na terenie dworu. Każdy pałac to jakby mały, autonomiczny kraj! Jeśli rozbudować niektóre z tych piwnic, tak by połączyły się z innymi, jeśli przekopać je poza mury, by móc w tajemnicy wchodzić i wychodzić z dworu… –Posłuchaj – przerwała mu bogini – gdyby rzeczywiście działo się tam coś aż tak tajemniczego, to czy kapłani używaliby tuneli do wchodzenia na dwór? Przecież to podejrzane. A

skoro ty byłeś w stanie to zauważyć to znaczy, że za bardzo się z tym nie kryją. Dar Pieśni spojrzał na nią uważniej i zalał się lekkim rumieńcem. –Oczywiście – powiedział – tak bardzo wciągnęło mnie udawanie, że mogę się do czegoś przydać, że zupełnie się zapomniałem. Dziękuję ci bardzo. Przypomniałaś mi, że jestem idiotą. –Nie, nie o to mi cho… –Tak, tak. Wszystko w porządku. – Bóg podniósł się z miejsca. – Po co

mam się tym przejmować? Muszę pamiętać, kim jestem. Dar Pieśni: Bóg, Który Nienawidzi Samego Siebie. Najmniej użyteczna nieśmiertelna osoba w dziejach wszechświata. Ale odpowiedz mi tylko na jedno pytanie. Poranna Rosa przez chwilę milczała. –Jakie? –Dlaczego? – Spojrzał jej w oczy. – Dlaczego tak nienawidzę być bogiem? Dlaczego zachowuję się tak niepoważnie? Dlaczego wciąż podważam własny autorytet? Dlaczego?

–Zawsze myślałam, że bawią cię kontrasty. –Nie – zaprzeczył. – Poranna Roso, ja jestem taki od samego początku. Kiedy Powróciłem, nie chciałem uwierzyć, że jestem bogiem. Nie chciałem przyjąć miejsca na tym dworze i w tym panteonie. I od początku zachowuję się właśnie w ten sposób. Jeśli wolno mi powiedzieć, przez te kilka lat jedynie udoskonaliłem swoją sztukę. Ale to nieistotne. Istotne jest to, dlaczego tak się dzieje. –Tego nie wiem – przyznała.

–Ja też nie. Ale kimkolwiek byłem przedtem, to ten człowiek próbuje teraz wydostać się na powierzchnię. Wciąż mi podszeptuje, bym zajął się tą tajemnicą. Wciąż powtarza, że nie jestem bogiem. Nakłania mnie do tych niepoważnych zachowań. – Pokręcił głową. – Nie wiem, kim byłem. Nikt mi tego nie powie. Ale nabrałem pewnych podejrzeń. Byłem kimś, kto nie potrafił po prostu siedzieć bezczynnie i pozwalać tajemnicom znikać we mgle zapomnienia. Byłem człowiekiem, który nienawidził sekretów. A teraz dopiero zaczyna do mnie docierać, ile ich kryje w sobie ten dwór.

Poranna Rosa wyglądała na zaskoczoną. –A teraz – podjął Dar Pieśni, wychodząc z altany w asyście próbujących nadążyć za nim sług i kapłanów – muszę cię przeprosić. Mam coś do załatwienia. –Co znowu? Kolejny wygłup? – Bogini wstała. Obejrzał się na nią przez ramię. –Idę się spotkać z Wielką Matką. Muszę załatwić parę haseł.

39

Po tygodniu życia w rynsztoku, Vivenna zaczęła patrzeć na świat w zupełnie nowy sposób. Włosy sprzedała już drugiego dnia, za rozpaczliwie niską sumę. Jedzenie, które za te pieniądze kupiła, nie przywróciło jej sił i loki już jej nie odrosły. Co gorsza, kupiec nie przejął się jej wyglądem i obciął ją krzywo. Te bezładne, nierówne kosmyki, które jej zostały, wciąż były białe, choć

teraz pokryła je dodatkowo warstwa brudu. Zastanawiała się, czy nie sprzedać Oddechu, ale nie wiedziała dokąd powinna w tej sprawie pójść. Poza tym obawiała się, że Denth może obserwować najpopularniejsze miejsca, w których ludzie sprzedają swoją BioChromę. Nie miała też pojęcia, w jaki sposób wydobyć Oddechy, które umieściła w szalu. Nie. Musiała pozostać w ukryciu, niezauważona. Nie mogła zwracać na siebie niczyjej uwagi. Siedziała na ulicy, ze spuszczoną głową i ręką wyciągniętą w kierunku przechodniów. Nikt nie dał jej ani

grosza. Nie była pewna, w jaki sposób robią to bardziej doświadczeni żebracy; ich marne zarobki zdawały się teraz dziewczynie zdumiewającym skarbem. Inni biedacy potrafili tyle rzeczy, o których ona nie miała pojęcia – wiedzieli gdzie siadać, co mówić. Przechodnie zazwyczaj omijali żebraków – także wzrokiem – a zatem powodzenie zależało od umiejętności zwrócenia na siebie uwagi. Vivenna nie była pewna, czy chce zwracać na siebie uwagę. Ból i ssanie pustego żołądka wypędziły ją na ulicę,

ale wciąż bardzo się bała, że odnajdzie ją Denth lub Vasher. Jednakże im bardziej dręczył ją głód, tym mniej ważne stawały się inne zmartwienia. Teraz potrzebowała przede wszystkim jeść. Śmiercią z ręki szukających jej mężczyzn pomartwi się potem. Rzeka kolorowo ubranych ludzi wciąż płynęła przed nią. Vivenna przyglądała się im, nie skupiając się na twarzach czy ciałach. Zwracała uwagę głównie na barwy. Przypominało to pomalowane we wszystkie barwy tęczy wirujące koło, którego każdy fragment jaśniał innym

odcieniem. Denth mnie tu nie znajdzie, stwierdziła w duchu. Nie zobaczy księżniczki w żebraczce siedzącej na chodniku. Znów zaburczało jej w brzuchu. Stopniowo uczyła się nie zwracać na to uwagi, podobnie jak przechodnie umieli ignorować ją. Nie czuła się jeszcze prawdziwą żebraczką, ani dzieckiem ulicy. W końcu żyła w ten sposób dopiero od tygodnia. Coraz lepiej jednak naśladowała tych, którzy robili to od dawna. Ponadto, odkąd pozbyła się Oddechu, przez cały czas szumiało jej dziwnie w głowie i miała przytłumione, stępione zmysły.

Przycisnęła szal mocniej do piersi. Nie rozstawała się z nim nawet na chwilę. Wciąż nie potrafiła zrozumieć tego, co zrobił Denth ze swoimi najemnikami. Tak miło wspominała ich żarty. Zupełnie nie pasowało to do tego wszystkiego, co zobaczyła w piwnicy. Czasami nawet łapała się na tym, że zaczynała ich szukać. Przecież to, co się tam stało, musiało być jakąś halucynacją. Oni nie mogą być aż tak źli… To głupie, skarciła się w duchu. Muszę się skupić. Dlaczego nie jestem w stanie jasno myśleć?

Ale na czym ma się skupić? Nie było zbyt wielu spraw do przemyślenia. Do Dentha nie mogła pójść. Parlin nie żył. Nie mogła też spodziewać się pomocy ze strony władz – zbyt dobrze znała plotki o idriańskiej księżniczce wywołującej w mieście chaos i zamieszanie. Aresztowano by ją w okamgnieniu. Z kolei, jeśli nawet w T'Telir przebywali jeszcze jacyś agenci jej ojca, nie miała pojęcia, w jaki sposób ich odszukać, nie narażała się na spotkanie z Denthem. Poza tym było bardzo prawdopodobne, że najemnik już ich znalazł i zabił. Jego plan trzymania dziewczyny przy sobie i sekretnego eliminowania idriańskich

szpiegów, którzy mogli jej pomóc, był bardzo sprytny. Ciekawe co myślał teraz jej ojciec? Stracił Vivennę. Wszyscy wysłani jej na pomoc agenci zaginęli w tajemniczych okolicznościach, Hallandren z każdym dniem bardziej skłaniało się do wypowiedzenia wojny. Ale to były odległe zmartwienia. Brzuch buntował się głośno. W mieście działały co prawda jadłodajnie dla ubogich, ale gdy poszła do jednej z nich, zauważyła Tonk Faha siedzącego w bramie naprzeciwko. Odwróciła się więc na pięcie i szybko odeszła, mając nadzieję, że najemnik jej nie zauważył. Z tego samego powodu nie

śmiała opuścić miasta. Denth zapewne rozstawił swoich ludzi przy bramach. Poza tym, dokąd miałaby się udać? Nie miała ani pieniędzy, ani zapasów potrzebnych na podróż do Idris. Może mogłaby wyjechać, gdyby udało jej się coś zaoszczędzić. Ale to było trudne, wręcz graniczyło z niemożliwością. Za każdym razem, gdy ktoś mimo wszystko rzucał jej monetę, wydawała ją na jedzenie. Nie potrafiła się powstrzymać. Poza pustym żołądkiem nie liczyło się nic. Zaczęła chudnąć. Wciąż czuła ból brzucha.

Siedziała w cieniu pod murkiem, ubłocona i spocona. Miała na sobie jedynie koszulę i szal, choć była tak brudna, że granica między kolorami ciała i ubrania była bardzo niewyraźna. W tej chwili dawna niechęć do noszenia czegokolwiek poza eleganckimi sukienkami wydawała się jej niedorzeczna. Potrząsnęła gwałtownie głową, próbując pozbyć się tłumiącej myśli mgły. Spędzony na ulicy tydzień wydawał się dziewczynie wiecznością – choć z drugiej strony rozumiała, że jej żebracze życie dopiero się zaczyna. Jak inni byli w stanie to znosić? Spanie w alejkach, codzienne

moknięcie na deszczu, strach pojawiający się po usłyszeniu każdego głośniejszego dźwięku, głód tak dojmujący, że zmuszał do wybierania gnijących resztek jedzenia z rynsztoków. Tego też już próbowała i nawet udało się jej nie zwrócić części takich posiłków. Niczego innego nie miała w ustach od dwóch dni. Ktoś się przed nią zatrzymał. Podniosła wzrok i łapczywie wyciągnęła rękę. Dopiero teraz zobaczyła barwy jego stroju. ŻółtoBłękitny. Strażnik miejski. Chwyciła swój szal i mocniej się nim owinęła.

Gest był zbędny – nikt przecież nie wiedział, że w tkaninie kryją się Oddechy. Zwykły odruch. Poza szalem nie miała nic innego i choć była to zwykła szmata, już kilka razy ulicznicy próbowali jej go skraść podczas snu. Strażnik jednak nie sięgnął po szal. Trącił dziewczynę pałką. –Ej – rzucił. – Rusz się. Tutaj nie wolno żebrać. Nie wyjaśnił dlaczego. Nigdy tego nie robili. Najwyraźniej w mieście panowały ustalone zasady co do tego, gdzie żebracy mogą się pojawiać, a

gdzie nie. Nikt jednak nie tłumaczył tych reguł bezpośrednio zainteresowanym. Prawo było tu rzeczą ludzi zamożnych i bogów, nie pospólstwa. Już zaczynam myśleć o bogatych, jakby należeli do jakiegoś innego gatunku, przemknęło jej przez myśl. Vivenna z trudem podniosła się z chodnika, poczuła mdłości i zawroty głowy. Oparła się o ścianę budynku. Strażnik trącił ją po raz kolejny, kazał odejść. Spuściła głowę i ruszyła wraz z tłumem, choć większość przechodniów

trzymała się od niej z daleka. Uśmiechnęła się na tę ironię – teraz, kiedy wreszcie ludzie zostawiali jej odpowiednio wiele miejsca, nie miało to już żadnego znaczenia. O własnym zapachu nie chciała nawet myśleć, rozumiała jednak, że ludzie bardziej niż smrodu, obawiali się kradzieży. A przecież nie musieli. Nie potrafiła stać się złodziejką, nie była w stanie rozcinać sakiewek, niepostrzeżenie przetrząsać cudzych kieszeni. Nie mogła sobie też pozwolić, by schwytano ją na próbie kradzieży. O niemoralności podobnych uczynków przestała już myśleć kilka dni temu. Jeszcze zanim wyszła z ciasnych

alejek slumsów na szersze ulice, przestała żywić naiwne złudzenia, że nie będzie kraść, nawet jeśli nie wystarczy jej jedzenia. Jedynym, co się zmieniło było to, że wówczas nie sądziła, że tak prędko znajdzie się w tak opłakanym stanie. Nie poszła na kolejny róg ulicy, ale wyrwała się z tłumu i ruszyła z powrotem w stronę idriańskich slumsów. Tutaj przynajmniej była w minimalnym stopniu akceptowana. Uznawana za jedną z nich. Nikt nie wiedział, że jest księżniczką – poza tym pierwszym mężczyzną nikt jej nie rozpoznał. A na ulicy akceptowano ją tu dzięki odpowiedniemu akcentowi.

Zaczęła szukać miejsca na nocleg. Był to jeden z powodów, dla których zdecydowała się przestać żebrać na dziś. Owszem, o tej porze przechodnie byli bardziej hojni, ale dziewczyna była zmęczona. Chciała znaleźć dobre miejsce na sen. Dopóki nie trafiła na ulicę, nie podejrzewała, że alejki mogą się od siebie pod tym względem różnić, ale okazało się, że niektóre cieplejsze od innych lub zapewniają lepszą ochronę przed deszczem. Część była też bardziej bezpieczna od sąsiednich uliczek. Vivenna uczyła się tego wszystkiego powoli, podobnie jak tego, jakich ludzi nie należało drażnić.

W jej wypadku do tej grupy należeli niemal wszyscy, w tym ulicznicy. W żebraczym porządku dziobania stali wyżej niż ona. Dowiedziała się tego już drugiego dnia bezdomności. Wracała właśnie z pieniędzmi, które zarobiła na sprzedaży włosów i które chciała oszczędzić na wyjazd z T'Telir. Nie była pewna, skąd wiedzieli, że ma przy sobie złoto, ale tamtego dnia została po raz pierwszy pobita. Jej ulubiona alejka była pełna mężczyzn o mrocznych spojrzeniach, zajętych czymś wyraźnie nielegalnym. Uciekła śpiesznie i ruszyła do kolejnej, którą znała. Tam z kolei

obozował gang uliczników. Tych samych, którzy przedtem ją pobili. Umknęła równie szybko. Dopiero trzecia alejka okazała się pusta. Znajdowała się przy miejscowej piekarni. Piece nie były jeszcze rozgrzane, ale dziewczyna wiedziała, że nad ranem, po całonocnej pracy, mury zaczną promieniować przyjemnym ciepłem. Położyła się, skuliła z plecami przyciśniętymi do cegieł, mocno ściskając swój szal. Mimo braku nakrycia czy poduszki, zasnęła niemal natychmiast.

40

Kiedy znalazł ją Treledees, Siri rozkoszowała się właśnie posiłkiem na świeżym powietrzu. Dziewczyna nie zwróciła na niego uwagi, z przyjemnością skubiąc jedzenie z rozstawionych przed nią półmisków. Morze, stwierdziła, jest dziwne. Jak inaczej można nazwać miejsce, w którym rodzą się stworzenia z wijącymi się mackami i pozbawionymi kości ciałami, albo też z najeżoną

igłami skórą. Spróbowała też czegoś, co miejscowi nazywali ogórkiem, ale co smakowało zupełnie inaczej. Kosztowała wszystkich dań po kolei, z zamkniętymi oczami, skupiając się na smaku. Niektóre nie były tak złe jak inne, ale tak naprawdę nie polubiła żadnego. Po prostu owoce morza nie przypadły jej do gustu. Ciężko byłoby mi tu mieszkać od urodzenia, pomyślała, sącząc sok. Na szczęście, sok był wyśmienity. Rozmaitość, aromaty i liczba dostępnych w Hallandren soków owocowych dorównywała niemal

niezwykłości podwodnych istot. Treledees znacząco odchrząknął. Wysoki kapłan Króla-Boga nie był osobą nawykłą do czekania. Siri skinęła głową na swe służące i kobiety zaczęły przygotowywać kolejną serię dań. Susebron uczył ją, jak należy jeść zgodnie z zasadami etykiety i miała ochotę poćwiczyć. Okazało się też, że jego sposób jedzenia – niewielkie kęsy, niedojadanie posiłków do końca – znakomicie nadaje się do próbowania nowych potraw. Dziewczyna chciała poznać Hallandren tutejsze obyczaje, ludzi i smaki. Zmusiła służące, by

częściej z nią rozmawiały, i zamierzała też porozmawiać z którymś z bogów. Zauważyła idącego w oddali Dara Pieśni i zamachała do niego przyjaźnie. Wyglądał na głęboko zamyślonego. Pozdrowił ją gestem, ale nie podszedł. Szkoda, pomyślała z żalem. Miałabym dobrą wymówkę, by kazać Treledeesowi czekać jeszcze dłużej. Wysoki kapłan znów odchrząknął, tym razem bardziej natarczywie. Siri wreszcie wstała i skinieniem nakazała służącym zostać na miejscu. –Czy zechciałbyś się ze mną kawałek

przespacerować, ekscelencjo? – spytała swobodnie. Minęła mężczyznę, poruszając się leniwie, płynnie, we wspaniałej fioletowej sukni z cienkim jak pajęcza sieć trenem, który snuł się lekko po trawie. Podbiegł i dogonił ją. –Muszę z tobą o czymś pomówić. –Tak – powiedziała, nie zatrzymując się. – Wywnioskowałam to stąd, że już kilka razy mnie dziś wzywałeś. –Nie stawiłaś się – stwierdził. –Wydaje mi się, że małżonka Króla-

Boga nie powinna spełniać niczyich zachcianek na każde skinienie. Treledees zmarszczył czoło. –Niemniej – ciągnęła Siri – dla samego wysokiego kapłana zawsze powinna znaleźć czas, jeśli ten się do niej pofatyguje. Przyjrzał się jej bacznie, wysoki, dumnie wyprostowany, odziany w dzisiejsze barwy Króla-Boga – błękit i miedź. –Nie powinnaś ze mną walczyć, Wasza Wysokość.

Dziewczyna poczuła lekkie ukłucie strachu, ale zdążyła uspokoić swoje włosy, zanim stały się białe. –Nie walczę z tobą – powiedziała. – Ustalam jedynie pewne zasady, które powinny być jasne od samego początku. Na twarzy Treledeesa pojawił się cień uśmiechu. A to skąd? – zastanowiła się Siri. Znów ją dogonił. –Czyżby? – rzucił protekcjonalnym tonem. – Wasza Wysokość wie bardzo niewiele, a wydaje się jej, że wie bardzo dużo.

A niech to! – przemknęło jej przez głowę. Jak to się stało, że tak szybko straciłam kontrolę nad tą rozmową? –Mogłabym to samo powiedzieć o tobie, ekscelencjo. – Zamajaczył nad nimi czarny, potężny masyw pałacu. Strome bloki, ustawione jeden na drugim, niby piramida z klocków wzniesiona ręką dziecka olbrzymów. –Och? – rzucił na nią spojrzeniem. – Coś mi każe w to wątpić. Dziewczyna odbiła kolejną włócznię niepokoju. Treledees znów się uśmiechnął.

Zaraz, pomyślała. On zachowuje się zupełnie tak, jakby znał moje emocje… Jakby je widział… A przecież jej włosy nie zmieniły barwy, a przynajmniej nie w widoczny sposób. Rzuciła okiem na kapłana, starając się domyślić, co robi nie tak. Zauważyła coś ciekawego. Trawa wokół Treledeesa wydawała się o odcień bardziej intensywnie zielona. Oddech, zrozumiała. Oczywiście, że ma Oddechy. W końcu jest jedną z bardziej wpływowych osób w królestwie. Z tego co wiedziała, posiadacze dużej

ilości BioChromy potrafili dostrzegać nawet najmniejsze zmiany natężenia i odcieni barw. Czyżby kapłan naprawdę zauważał nawet najlżejsze różnice w kolorze jej włosów? I czy to dlatego zawsze traktował ją z góry? Czy Treledees widział jej strach? Zacisnęła zęby. Za młodu Siri nie przykładała się do ćwiczeń, które sumiennie wykonywała Vivenna, by zyskać całkowitą kontrolę nad swymi włosami. Sama była osobą bardzo uczuciową i wiele osób potrafiło odczytywać jej nastrój, nawet nie patrząc na jej włosy. Dlatego też uznała, że nie ma sensu tracić czasu na podporządkowywanie sobie

Królewskich Loków. Wtedy jednak nie miała pojęcia o Dworze Bogów i ludziach z mocami udzielanymi im przez BioChromę. A nauczyciele w Idris okazali się o wiele bardziej inteligentni niż myślała. Tak samo jak kapłani w Hallandren. Teraz, gdy się nad tym zastanawiała, wydało się jej oczywiste, że Treledees i pozostali dokładnie przestudiowali znaczenie wszystkich odcieni i kolorów, jakie przybierały jej włosy. Dotarło do niej, że musi odzyskać przewagę w rozmowie. –Nie zapominaj, Treledees – odezwała

się – że to ty przyszedłeś ze mną pomówić. Najwyraźniej dysponuję jednak pewną władzą, skoro jestem w stanie zmusić wysokiego kapłana, by postąpił tak, jak ja chcę. Obdarzył ją zimnym spojrzeniem. Dziewczyna skupiła się na tym, by jej włosy pozostały czarne jak smoła. Czerń oznaczała pewność. Spojrzała duchownemu prosto w oczy. Włosy usłuchały i nie zmieniły koloru ani o jotę. Wreszcie kapłan odwrócił wzrok. –Dotarły do mnie niepokojące plotki.

–Tak? –Tak. Ponoć przestałaś wypełniać swoje małżeńskie obowiązki. Jesteś w ciąży? –Nie – odparła. – Kilka dni temu miałam kobiecą chorobę. Możesz wypytać moje służące. –Więc dlaczego przestałaś próbować? –Czyżby twoi szpiedzy byli rozczarowani, że nie dostają swojego nocnego przedstawienia? – spytała swobodnie. Treledees zaczerwienił się lekko na

twarzy. Popatrzył na dziewczynę, której włosy wciąż pozostawały czarne jak noc. Nawet nie połyskiwały czerwienią czy bielą. Kapłan stracił nieco pewności siebie. –Idrianie – syknął. – Żyjecie w tych swoich górach, w brudzie i bez cywilizacji, a mimo to uważacie się za lepszych od nas. Nie osądzaj mnie. Nie oceniaj nas. Nie masz o niczym pojęcia. –Wiem, że podsłuchujecie, co się dzieje w sypialni Króla-Boga. –Nie tylko podsłuchiwaliśmy – przyznał Treledees. – Podczas kilku

pierwszych nocy umieszczaliśmy w komnacie szpiega. Tego rumieńca Siri nie była w stanie ukryć. Włosy dziewczyny pozostały co prawda czarne, ale jeśli kapłan miał wystarczająco wiele BioChromy, by zauważać delikatne przemiany odcieni, to musiał też spostrzec czerwonawe refleksy. –Dobrze znam te wszystkie szkodliwe rzeczy, których uczą was kapłani – podjął Treledees, odwracając się. – Znam nienawiść, jaką wam wpajają. Naprawdę sądzisz, że pozwoliłbym kobiecie z Idris zostać sam na sam z Królem-Bogiem? Musieliśmy się

upewnić, że nie zamierzasz go zabić. I wciąż nie mamy co do tego pewności. –Rozmawiasz ze mną bardzo szczerze – zauważyła. –Po prostu tłumaczę ci pewne rzeczy, które powinny być jasne od samego początku – zatrzymali się w cieniu wielkiego pałacu. – Nie jesteś tu ważna. Nie w porównaniu z naszym Królem-Bogiem. On jest wszystkim, ty jesteś niczym. Podobnie jak my wszyscy. Skoro Susebron jest tak ważny, zastanowiła się dziewczyna, patrząc kapłanowi w oczy, to dlaczego

zamierzacie go zabić? Wytrzymała spojrzenie. Kobieta, którą była jeszcze kilka miesięcy temu, zapewne spuściłaby wzrok. Ale za każdym razem, gdy czuła, że słabnie, przypominała sobie o Susebronie. I o tym, że to Treledees kieruje spiskiem mającym na celu podporządkowanie sobie królestwa, przejęcie kontroli na dworze i wreszcie mord na własnym władcy. I Siri chciała się dowiedzieć dlaczego. –Przestałam sypiać z Królem-Bogiem z premedytacją – powiedziała, z pewnym wysiłkiem utrzymując włosy w ryzach. – Wiedziałam, że zwrócę tym twoją uwagę.

Prawda była taka, że po prostu przestała każdego wieczoru skakać na materacu. Na szczęście reakcja Treledeesa świadczyła o tym, że kapłani dali się oszukać, i za to podziękowała w duchu losowi. Znaczyło to również, że wciąż mogli nie wiedzieć, że jest w stanie rozmawiać z Susebronem. Nocami nie odzywała się głośniej niż szeptem, a nawet sama niekiedy pisała na tabliczce. –Musisz urodzić następcę tronu – powiedział z naciskiem Treledees. –Bo inaczej? Skąd ten pośpiech,

Treledees? –To nie twoje zmartwienie – rzucił. – Wystarczy, byś wiedziała, że ciążą na mnie zobowiązania, których nie jesteś w stanie pojąć. Jestem poddanym bogów i wykonuję ich wolę, nie twoją. –Cóż, jeśli tak bardzo zależy ci na dziedzicu, będziesz musiał ustąpić w tej ostatniej kwestii – odparła Siri. Kapłanowi wyraźnie nie podobał się kierunek, w jakim zmierzała rozmowa. Rzucił okiem na jej włosy. A dziewczynie w jakiś sposób udało się powstrzymać je przed wyjawieniem choćby cienia

niepewności. Znów spojrzał jej w oczy. –Nie możesz mnie zabić, Treledees – podjęła. – Nie, jeśli zależy ci na dziecku królewskiej krwi. Nie zastraszysz mnie ani nie zmusisz. To mógłby uczynić jedynie Król-Bóg. A oboje wiemy, jaki on jest. –Nie wiem o czym ty mówisz – powiedział kapłan beznamiętnie. –Przestań – ucięła dziewczyna. – Naprawdę spodziewałeś się, że zacznę sypiać z mężczyzną i nie dowiem się, że on nie ma języka? Że jest praktycznie dzieckiem? Szczerze

mówiąc, wątpię, by mój mąż bez pomocy sług był w stanie się załatwić. Twarz Treledeesa poczerwieniała z oburzenia. On naprawdę wierzy we wszystko, co mówi, pomyślała Siri. A przynajmniej obraza Króla-Boga stanowi obrazę również dla niego. Jest bardziej oddany Susebronowi, niż myślałam. A zatem raczej nie chodziło w tym wszystkim o pieniądze. Dziewczyna nie mogła mieć co prawda pewności, ale kapłan nie wydawał się jej człowiekiem, który byłby zdolny zaprzedać swą religię. Cokolwiek

więc naprawdę działo się w murach pałacu, musiało wynikać ze szczerej wiary i głębokiego przekonania. Wyjawienie tego, co wiedziała o Susebronie, było ryzykownym posunięciem. Pomyślała jednak, że Treledees i tak się w końcu dowie, więc uznała, że lepiej będzie dać mu do zrozumienia, że uważa władcę za głupca o umysłowości dziecka. Wyjawiła jedną informację po to, by tym lepiej chronić inną. Sądząc, że ona gardzi Susebronem, nie pomyślą, że działa w porozumieniu z mężem. Siri nie była pewna, czy postępuje słusznie. Musiała się jednak dowiedzieć prawdy, gdyż w innym

wypadku Susebrona czekała pewna śmierć. A jedyną metodą na poznanie prawdy było działanie. Nie miała w ręku wielu atutów, ale dysponowała czymś, na czym kapłanom zależało: własną macicą. I rzeczywiście, wyglądało na to, że będzie mogła jej użyć jako skutecznego argumentu przetargowego. Treledees bowiem stłumił swą wściekłość i przywołał na twarz pozór spokoju. Odwrócił się od dziewczyny i spojrzał w górę, na ściany pałacu. –Jak dobrze znasz dzieje tego królestwa? Dzieje z okresu po

ucieczce twego rodu? Zaskoczona pytaniem Siri zmarszczyła lekko brwi. O wiele lepiej niż się spodziewasz, pomyślała. –Niezbyt dobrze – odparła. –Dawca Pokoju pozostawił nam zadanie do wypełnienia – zaczął Treledees. – Obdarzył nas skarbem, który przechowuje teraz Król-Bóg. Niezmierzonym bogactwem BioChromatycznych Oddechów. Podobnego nie widział nikt i nigdy. Ponad pięćdziesiąt tysięcy Oddechów. Dawca polecił nam bezpiecznie je przechować – kapłan zwrócił się na

powrót ku niej – i ostrzegł nas, byśmy ich nie używali. Siri poczuła lekki dreszcz. –Nie spodziewam się, że zrozumiesz, dlaczego zrobiliśmy to, co zrobiliśmy – mówił dalej Treledees – ale to było konieczne. –Z konieczności trzymacie człowieka w niewoli? – odparła Siri. Z konieczności pozbawiliście go mowy i uczyniliście dziecko z dorosłego mężczyzny? On nie wiedział nawet, co powinien zrobić z kobietą! –Tak, to było konieczne – powtórzył z

determinacją kapłan. – Idrianie. Wy wcale nie staracie się tego zrozumieć. Kontaktuję się z twoim ojcem od lat i wyczuwam w nim tę samą ignorancję i uprzedzenia co w tobie. Podpuszcza mnie, zrozumiała dziewczyna i uspokoiła emocje, choć rozmowa okazała się trudniejsza niż przypuszczała. –Wiara w Austre i odrzucanie waszych żywych bóstw nie jest ignorancją. Przecież to wy porzuciliście prawdziwą religię i wkroczyliście na o wiele łatwiejszą ścieżkę.

–Wyznajemy boga, który nas ochronił wtedy, gdy wasz Austre – niewidoczny, niepoznawalny – porzucił nas na żer niszczyciela Kalada. Dawca Pokoju powrócił do życia w jednym, konkretnym celu – by powstrzymać konflikt między ludźmi, zaprowadzić w Hallandren pokój. – Przyjrzał się dziewczynie i po chwili kontynuował: – Jego imię jest święte. To on obdarzył nas życiem, Kielichu. A w zamian poprosił nas tylko o jedną, jedyną rzecz: byśmy zadbali o jego moc. Umarł, by ją nam przekazać, ale zażądał, byśmy ją przechowali na wypadek jego Powrotu, kiedy znów będzie jej potrzebować. Nie mogliśmy

dopuścić, by została użyta. Nie wolno jej profanować. Nikomu. Nawet naszemu Królowi-Bogu. Umilkł. Więc w jaki sposób odbieracie ten skarb kolejnym władcom i jak przekazujecie go dalej? – zastanowiła się Siri. Kusiło ją, by spytać. Czy zdradziłaby tym zbyt wiele? Wreszcie jednak ciszę przerwał Treledees. –Rozumiem już, dlaczego ojciec przysłał nam ciebie zamiast obiecanej księżniczki. Powinniśmy byli poznać

wszystkie jego córki, nie tylko najstarszą. Jesteś o wiele bystrzejsza, niż przypuszczaliśmy. Zaskoczył ją tym stwierdzeniem, ale i teraz udało się jej zapanować nad kolorem włosów. Treledees westchnął i spojrzał w bok. –Czego żądasz? Co może sprawić, byś… powróciła do swych nocnych obowiązków? –Moje służące – powiedziała. – Chcę, byście wymienili moje służki na kobiety pochodzące z Pahn Kahl. –Jesteś niezadowolona ze swej

służby? –Nie do końca o to chodzi – wyjaśniła dziewczyna. – Mam po prostu wrażenie, że bliżej mi do kobiet z Pahn Kahl. One tak samo jak ja żyją na wygnaniu z ojczystej ziemi. Poza tym, podobają mi się ich brązowe stroje. –Oczywiście – zgodził się Treledees, który zapewne uznał, że prośba wynikła z idriańskich uprzedzeń Siri. –Dziewczęta z Hallandren nadal mogą przy mnie pracować, w rolach, które pełniły dotąd kobiety z Pahn Kahl – dodała. – Nie muszą mnie całkowicie

opuszczać. Prawdę mówiąc wciąż mam ochotę rozmawiać z niektórymi z nich. Niemniej, moimi najbliższymi służącymi, tymi które pozostają przy mnie przez cały czas, mają być te z Pahn Kahl. –Jak powiedziałem – oświadczył kapłan. – Tak się stanie. Czy wtedy podejmiesz swoje… wysiłki na nowo? –Na jakiś czas – odparła. – Dostaniesz za to kilka tygodni. Treledees zmarszczył brwi, ale nie mógł zrobić nic ponadto. Siri obdarzyła go promiennym uśmiechem, odwróciła się i odeszła. Nie była

jednak zadowolona z przebiegu rozmowy. Zwyciężyła, ale za cenę zrażenia do siebie Treledeesa. Chociaż wątpię, czy on by mnie kiedykolwiek polubił, bez względu na to, jak bym się starała, stwierdziła w duchu siadając w swej altanie. Zatem tak będzie chyba lepiej. Wciąż też nie miała pojęcia, co się stanie z Susebronem; dowiedziała się jednak, że jest w stanie manipulować kapłanami. To już coś, choć zdawała sobie sprawę, że stąpa po grząskim gruncie. Wróciła do przerwanego posiłku, gotowa na kolejną porcję owoców morza. Robiła co mogła, by

poznać Hallandren, ale chciała też stąd uciec. Z powodu Susebrona. Miała nadzieję, że obdarzenie krajanek Niebieskopalcego ważniejszymi stanowiskami przybliży ją do celu. Miała nadzieję. Westchnęła i uniosła pierwszy kęs do ust.

41

Vivenna pokazała swoją monetę. – Co? Tylko jedna? – rzucił Cads. – To wszystko? Jedna sztuka złota? Należał do najbrudniejszych ludzi, jakich przyszło jej poznać, nawet na ulicy. Mimo to, lubił zbytkowne stroje. Na tym właśnie polegał jego styl – ubrania brudne i znoszone, lecz skrojone według najnowszej mody. Prawdopodobnie uważał, że to

zabawne. Kpina z arystokracji i bogaczy. Obrócił monetę w umorusanych palcach. –Jedna sztuka – powtórzył. –Proszę – szepnęła Vivenna. Stali u wylotu alejki biegnącej na zapleczu dwóch restauracji. Nieco dalej w głębi uliczki dziewczyna widziała dwóch grzebiących w odpadkach uliczników. Świeże śmieci z dwóch lokali. Poczuła, jak cieknie jej ślina. –Trudno mi w to uwierzyć, panieneczko – rzucił – że zarobiłaś

dziś tylko tyle. –Cads, proszę – powiedziała. – Wiesz przecież… wiesz, że nie żebrzę zbyt dobrze. Zaczęło padać. Znowu. –Powinnaś zarabiać więcej – stwierdził. – Nawet dzieci przynoszą mi przynajmniej dwie sztuki. Za jego plecami wciąż ucztowali szczęśliwcy, którzy go zadowolili. Pachniało tak kusząco… A może to zapach z restauracji? –Nie jadłam już od kilku dni –

szepnęła. –Więc jutro postaraj się bardziej – rzucił i odpędził ją machnięciem ręki. –Moja moneta… – Dziewczyna wyciągnęła rękę, ale Cads natychmiast przywołał swych rzezimieszków. Vivenna cofnęła się odruchowo i potknęła. –Jutro przynieś dwie – powtórzył i wszedł w swoją alejkę. – Wiesz, że muszę płacić restauratorom. Nie mogę ci pozwolić najadać się tu za darmo. Vivenna stała i patrzyła na niego. Wcale nie dlatego, że uważała, że jest

w stanie wpłynąć na jego decyzję. Stała tak dlatego, że próbowała sama to zrozumieć. Wiedziała, że dziś nie będzie już w stanie zdobyć nigdzie jedzenia. Jedna sztuka złota nie pozwoliłaby jej kupić wiele w innym miejscu, najwyżej kęs, ale tutaj – ostatnio – pozwoliła jej najeść się do syta. To było tydzień temu. Ile czasu żyła już na ulicy? Nie miała pojęcia. Odwróciła się osowiała i szczelniej opatuliła szalem. Zapadał zmierzch. Powinna iść i jeszcze jakiś czas pożebrać. Nie była w stanie. Nie teraz, kiedy

straciła monetę. Czuła się równie wstrząśnięta, jakby ktoś odebrał jej coś niezwykle cennego. Najcenniejszego. Nie. Nie. To co najcenniejsze wciąż miała ze sobą. Czuła na sobie dotyk szala. Dlaczego był tak ważny? Sama nie była już pewna. Powłócząc nogami, ruszyła w stronę idriańskich slumsów. Do domu. W głębi ducha czuła, że nie powinna tak bardzo odgradzać się od osoby, którą była przedtem. Wciąż była przecież księżniczką, czyż nie? Ale ostatnio

czuła się tak bardzo źle, że nie miała już nawet pewności, czy nadal czuje głód. Wszystko potoczyło się źle. Bardzo, bardzo źle. Dotarła do slumsów i szła ostrożnie w głąb dzielnicy, starając się nie unosić głowy i mieć przez cały czas zgięty grzbiet, by nie zwracać na siebie uwagi. Mijając przecznicę otwierającą się po jej prawej ręce, zawahała się jednak. Tam właśnie, pod dającą ochronę przed deszczem markizą, zbierały się dziwki. Vivenna popatrzyła na stojące w skąpych strojach kobiety. Granica slumsów znajdowała się ledwie dwa

kwartały stąd, więc ludzie z zewnątrz nie bali się zaglądać w tę uliczkę. Poza tym wszyscy wiedzieli, że mężczyzn udających się z wizytą do prostytutki nie wolno rabować. Szefom lokalnego półświatka nie podobało się, gdy ktoś płoszył ich klientów. Kiepski interes – jak zapewne powiedziałby Denth. Vivenna stała tam przez długą chwilę. Dziwki wyglądały na syte. Nie były też brudne. Kilka z nich głośno się śmiało. Mogła do nich dołączyć. Poradził jej to któregoś dnia jakiś ulicznik, dodając, że jest jeszcze młoda. Chciał, żeby poszła z nim do szefa. Miał nadzieję, że zarobi nieco

grosza, rekrutując chętną dziewczynę. Pokusa była wielka. Jedzenie. Ciepło. Suche łóżko. Austre Błogosławiony, pomyślała, otrząsając się. Nad czym ja się zastanawiam? Co się ze mną dzieje? Nie potrafiła się skupić. Miała wrażenie, że żyje w jakimś transie. Zmusiła się, by ruszyć dalej, i chwiejnym krokiem odeszła od zaułka kobiet. Nie zrobi tego. Jeszcze nie teraz. Och, Panie Kolorów! – zawołała w

duchu przerażona. Muszę się wydostać z tego miasta. Lepiej będzie, jeśli umrę z głodu wracając do Idris. Lepiej, niż gdyby złapał mnie Denth i poddał torturom. Lepiej, niż gdybym skończyła w burdelu. A jednak, podobnie jak to było z wątpliwościami dotyczącymi kradzieży, opór przed sprzedażą własnego ciała także powoli słabł. Przeważała stała, niezaspokojona potrzeba – głód. Vivenna poszła do alejki, w której nocowała ostatnio. Z innych zawsze ją przepędzano, ale ta była dobra. Na uboczu, choć często pojawiali się tam młodsi bezdomni. W ich towarzystwie czuła się lepiej,

mimo że zdawała sobie sprawę, że nocami przeszukują ją, szukając złota. Nie do wiary jaka jestem zmęczona… – pomyślała. Zakręciło jej się w głowie, oparła się ręką o mur. Zaczerpnęła kilka głębokich wdechów. Takie ataki duszności nękały ją coraz częściej. Po chwili ruszyła dalej przed siebie. Alejka była pusta, wszyscy inni byli jeszcze w mieście, żebrali w nadziei na zarobienie kilku dodatkowych sztuk złota. Dziewczyna zajęła najlepsze miejsce – stertę ziemi, na której jakimś cudem wyrosło kilka

kępek trawy. Miękka ziemia nie odciskała się tak na plecach jak bruk, choć była mokra i błotnista. Vivenna nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Cienie za jej plecami pogłębiły się gwałtownie. Zareagowała natychmiast. Zerwała się do biegu. Życie na ulicy nauczyło ją już kilku ważnych zasad. Była osłabiona, ale panika pozwoliła jej rozwinąć znaczną szybkość. Wtedy jednak, u drugiego wylotu alejki pojawił się jeszcze jeden cień. Zamarła, odwróciła się i ujrzała zbliżającą się z tyłu grupę rzezimieszków.

Za ich plecami stał mężczyzna, który obrabował ją kilka tygodni temu. Ten sam, który odebrał jej suknię. Przyglądał się jej. –Przepraszam, księżniczko – powiedział. – Nagroda jest bardzo wysoka. A bardzo długo musiałem cię szukać. Świetnie się ukryłaś. Vivenna gwałtownie zamrugała, po czym pozwoliła swojemu ciału osunąć się na ziemię. Dłużej już nie wytrzymam, pomyślała i objęła się rękoma. Była wyczerpana. Mentalnie, emocjonalnie, całkowicie. W pewnym sensie cieszyła się, że

nadszedł koniec. Nie wiedziała, co jej zrobią, ale wiedziała, że wszystko już skończone. Ten, komu ją sprzedadzą, nie pozwoli jej na kolejną ucieczkę. Otoczyli ją ciasnym kręgiem. Usłyszała głos mężczyzny. Mówił, że zabiorą ją do Dentha. Szorstkie dłonie chwyciły ją za ramię i podciągnęły na równe nogi. Poszła ze spuszczoną głową. Wyprowadzili ją na główną ulicę. Mrok gęstniał, ale w stronę alejki nie zmierzali ani żebracy, ani inni bezdomni. Powinnam była zauważyć, pomyślała gorzko. Od początku było tu zbyt pusto.

W końcu się poddała. Nie potrafiła wykrzesać z siebie dość energii, by choć myśleć o ucieczce. Już nie. Zrozumiała, że jej nauczyciele mieli rację. Kiedy jest się głodnym i osłabionym, ciężko jest myśleć o czymkolwiek. Nawet o ratunku. Z trudem przypomniała sobie teraz ich twarze. Z trudem przypominała sobie nawet, jak to jest nie być głodnym. Mężczyźni się zatrzymali. Vivenna uniosła wzrok i mrugając, spróbowała go wyostrzyć. W ciemności, na mokrej ulicy coś przed nimi majaczyło. Czarny miecz. Broń w srebrnej pochwie leżała w błocie.

Zapadła całkowita cisza. Jeden z bandziorów wystąpił naprzód i wziął miecz do ręki. Odbezpieczył pochwę. Vivenna poczuła gwałtowny przypływ mdłości. Bardziej wskutek wspomnienia niż rzeczywistego doznania. Cofnęła się, przerażona. Pozostali bandyci zebrali się jak zahipnotyzowani wokół swego towarzysza. Jeden z nich sięgnął po rękojeść. Wtedy mężczyzna trzymający broń uderzył. Wbił niewyciągnięty jeszcze miecz w twarz przyjaciela. W powietrze wzbiły się smugi ciemnego dymu, dobywające się z maleńkiego,

ledwie widocznego kawałka czarnego ostrza. Rozległy się krzyki, wszyscy sięgnęli po broń. Trzymający miecz człowiek wciąż nim wymachiwał, uderzając pochwą z dziwnym, nienaturalnym impetem i siłą. Pękały kości, krew pociekła na bruk. Zbir atakował, poruszając się z zatrważającą prędkością. Vivenna, wciąż chwiejnie cofając się ulicą, zobaczyła jego oczy. Był przerażony. Zabił ostatniego ze swoich przyjaciół – tego, który obrabował Vivennę tego wydającego się bardzo odległym dnia – bijąc go mieczem po plecach.

Trzasnęły kości. Ręka mężczyzny z mieczem zdążyła już zniknąć. Po jego ramieniu pięły się smugi czerni, przypominające porastające siary mur pnącza. Na skórze wystąpiły mu czarne pulsujące żyły. Zbir wrzasnął przeszywająco, rozpaczliwie. I wtedy obrócił miecz i wbił go sobie – wciąż nie wyjmując z pochwy – w pierś. Przeciął skórę i ciało, mimo że pochwa nie wyglądała na ostrą. Nieszczęśnik padł na kolana, po czym osunął się w tył. Drgał, wpatrując się w przestrzeń, a czarne żyły na jego ramieniu zaczęły zanikać. Tak umarł, klęcząc, podtrzymywany przez wystający mu z pleców miecz.

Vivenna została sama na ulicy zasłanej trupami. Dwie wijące się, ożywione liny zniosły kogoś z pobliskiego dachu. Ciemna postać. Wylądowała miękko i sznury opadły martwe. Nie zwracając najmniejszej uwagi na dziewczynę, wyminął ją i chwycił rękojeść czarnego miecza. Zatrzymał się na chwilę, zapiął zameczek przy rękojeści, po czym wyciągnął broń – wraz z pochwą – z ciała bandyty. Trup rzezimieszka opadł na bruk. Otępiała Vivenna patrzyła prosto przed siebie. Po chwili ciężko usiadła. Gdy Vasher podniósł ją i zarzucił sobie na ramię, nawet nie mrugnęła.

42

–Jej Miłość nie jest zainteresowana spotkaniem z tobą – oświadczyła kapłanka, zachowując pełną szacunku postawę. –Cóż, mnie nie interesuje jej brak zainteresowania – odparł Dar Pieśni. – Może powinnaś dla pewności zapytać ją raz jeszcze. Kobieta pochyliła głowę. –Proszę o wybaczenie, Wasza Miłość, ale pytałam już czternaście razy.

Bogini Wielka Matka zaczyna się niecierpliwić twymi prośbami i poleciła mi przestać na nie reagować. –Czy wydała to samo polecenie także innym kapłankom? Dziewczyna się zawahała. –Cóż… Nie, Wasza Miłość. –Cudownie – ucieszył się bóg. – Poślij więc po inną. A potem poproś ją, by spytała Wielką Matkę, czy zechce ze mną pomówić. Kapłanka głośno westchnęła, co Dar Pieśni uznał za pewnego rodzaju

zwycięstwo. Kapłanki Matki zaliczały się do najbardziej oddanych i najbardziej pokornych na całym dworze. Skoro potrafił wyprowadzić z równowagi jedną z nich, to mógł wyprowadzić z równowagi każdego. Stał z rękami opartymi na biodrach i czekał, aż kapłanka spełni jego polecenie. Wielka Matka mogła im wydawać najrozmaitsze rozkazy, ale nie była w stanie sprawić, by zupełnie go ignorowały. Przecież sam także był bogiem i dopóki nie kazał im zrobić czegoś, co Wielka Marka nie zabroniła wprost, musiały być mu posłuszne. Nawet jeśli denerwowało to ich panią.

–Ćwiczę nową umiejętność – zauważył Dar Pieśni. – Irytacja przez pośrednika! Llarimar westchnął. –A co z twoją przemową, którą wygłosiłeś przed Poranną Rosą kilka dni temu. Zdaje się, Wasza Miłość, iż sugerowałeś, że nie będziesz już drażnić innych. –Niczego takiego nie powiedziałem – odparł Powracający. – Powiedziałem tylko, że nie jestem już taki jak przedtem. Ale to wcale nie znaczy, że zapomnę o postępach, jakie poczyniłem przez kilka ostatnich lat.

–Twoja samoświadomość osiąga prawdziwe wyżyny, Wasza Miłość. –Wiem, ale teraz sza! Kapłanka wraca. I rzeczywiście. Kobieta podeszła i ukłoniła się bogowi. –Proszę o wybaczenie, Wasza Miłość. Nasza bogini zakazała wszystkim kapłankom przekazywać twoje prośby o spotkanie. –A czy zabroniła im pytać, czy na moją prośbę wyjdzie przed pałac? –Owszem, Wasza Miłość. Zabroniła

im również przekazywać dowolnie sformułowane zapytania, w których wyniku mogłaby się znaleźć w bezpośredniej bliskości Waszej Miłości, lub komunikować się pisemnie bądź ustnie. –Hm – mruknął Dar Pieśni, pocierając brodę. – Widzę, że nauka nie idzie w las. Cóż, nic więcej tu chyba nie zdziałam. Kapłance wyraźnie ulżyło. –Wiercipięto, każ rozstawić moją altanę przed jej pałacem – zdecydował nagle Dar Pieśni. – Przenocuję tu dzisiaj.

Kapłanka drgnęła. –Co proszę? – spytał Llarimar. Bóg wzruszył ramionami. –Nie ruszę się stąd, dopóki z nią nie porozmawiam. To trwa już tydzień. Jeśli ona może być uparta, to pokażę jej, że i mnie na to stać. – Zwrócił się do kapłanki: – Mam w tym wprawę. Bycie nieznośnym bufonem także wydatnie mi pomaga. Ach, podejrzewam, że nie zabroniła Wam wpuszczać wiewiórek do pałacu? –Wiewiórek, Wasza Miłość? – spytała kobieta.

–Znakomicie – rzucił Dar Pieśni i usiadł, podczas gdy jego słudzy zajęli się ustawianiem altany. Wyciągnął z pudełka Nieżywą wiewiórkę i uniósł ją do twarzy. –Migdałowa trawa – wypowiedział cicho nowy Rozkaz, który jego ludzie wdrukowali w umysł zwierzęcia. Potem odezwał się już głośniej, tak by kapłanka wszystko dobrze usłyszała. – Wejdź do budynku, znajdź Powracającą, która w nim mieszka, i biegaj dokoła niej, piszcząc najgłośniej jak potrafisz. Nie pozwól się nikomu złapać. Ach, i zniszcz tyle mebli ile tylko zdołasz. – Znów obniżył głos. – Migdałowa trawa.

Wiewiórka natychmiast zeskoczyła z jego dłoni i pomknęła w stronę pałacu. Kapłanka odprowadziła ją przerażonym wzrokiem. Gryzoń zaczął piszczeć zdumiewająco nie po wiewiórczemu i zniknął w budynku, po czym przemknął między nogami zaskoczonego strażnika. –Zapowiada się piękne popołudnie – zauważył Dar Pieśni i sięgnął po garść winogron. Kapłanka pobiegła za wiewiórką. –To zwierzę nie będzie w stanie wykonać wszystkich tych poleceń, Wasza Miłość – odezwał się Llarimar.

– Mimo że Oddech każe wiewiórce wykonywać Rozkazy, wciąż ma umysł gryzonia. –Zobaczymy. – Bóg wzruszył ramionami. Z pałacu dobiegły głośne okrzyki. Uśmiechnął się. Trwało to dłużej niż podejrzewał. Wielka Matka okazała się niezwykle uparta, czego zresztą mógł się spodziewać, skoro nawet Poranna Rosa nie była w stanie na nią wpłynąć. Siedział – przysłuchując się występowi grupy muzyków – i czekał. Co jakiś czas pojawiała się kapłanka i

sprawdzała, czy nie zniknął. Upłynęło kilka godzin. Nie jadł i nie pił zbyt dużo, specjalnie po to, by nie musieć odchodzić na stronę. Polecił muzykantom grać głośniej. Rozmyślnie wybrał zespół z dużą liczbą instrumentów perkusyjnych. Wreszcie z pałacu wyszła znajoma kapłanka. Wyglądała jakby szła na ostatnich nogach. –Jej Miłość przyjmie – oznajmiła, kłaniając się przed bogiem. –Co? – rzucił Dar Pieśni. – Ach, o to chodzi. Muszę iść już w tej chwili?

Chciałem wysłuchać tego utworu do końca… Kapłanka uniosła wzrok. –Ja… –Cóż, jak mus, to mus – powiedział i wstał.

***

Wielka Matka przebywała w komnacie, w której wysłuchiwała dzisiejszych petycji. Dar Pieśni zatrzymał się w drzwiach, które jak w każdym pałacu zaprojektowano z iście boskim rozmachem. Zmarszczył brwi. Ludzie wciąż czekali w kolejce. Matka siedziała na tronie z przodu sali. Jak na boginię była dość korpulentna, a jej siwe włosy i pokryta zmarszczkami twarz zawsze wydawały się mu najdziwniejszymi w całym panteonie. Bogini miała najstarsze ciało spośród wszystkich Powracających. Odkąd odwiedził ją po raz ostatni upłynęło wiele czasu. Tak naprawdę…

Ostatnio byłem tu noc przedtem, zanim Kojąca Mądrością oddała swój Oddech, przemknęło mu przez myśl. Tamtego wieczoru, lata temu, wspólnie jedliśmy jej ostatni posiłek. Nigdy potem się tu nie pojawił. Po co? Spotykali się jedynie ze względu na Kojącą. Podczas kilku innych okazji, gdy się na siebie natykali, Wielka Matka głośno wyrażała swoją niepochlebną opinię o Darze Pieśni. Przynajmniej była szczera. A to o wiele więcej, niż mógł powiedzieć o sobie. Nie przywitała go, gdy wszedł. Wciąż siedziała, lekko pochylona, zasłuchana w słowa mężczyzny przedstawiającego jej swoją tragedię.

Był w średnim wieku i stał niepewnie, wsparty o laskę. –Moje dzieci głodują – mówił. – Nie stać mnie na jedzenie. Ale gdybym miał zdrową nogę, znów mógłbym pracować w porcie. – Spuścił wzrok. –Twoja wiara jest godna pochwały – stwierdziła Wielka Matka. – Powiedz mi, w jaki sposób straciłeś nogę? –Wypadek podczas połowu, Wasza Miłość – odpowiedział mężczyzna. – Kilka lat temu przybyłem tu z gór. Wczesny przymrozek zniszczył wtedy wszystkie moje plony. Zatrudniłem się na jednym z burzowców – to statki,

które wypływają podczas wiosennych burz i łowią wtedy, gdy inne łodzie zostają w porcie. Rzuciło nami i beczka strzaskała mi nogę. Teraz nikt mnie nie zatrudni, nie z takim kalectwem. Wielka Matka skinęła głową. –Nie zwracałbym się do ciebie – ciągnął – ale moja żona jest chora, a córka bez przerwy płacze z głodu… Bogini pochyliła się i położyła mu dłoń na ramieniu. –Rozumiem twoje problemy, ale nie są tak poważne jak myślisz. Idź i

porozmawiaj z moim wysokim kapłanem. W porcie pracuje człowiek, który jest mi winien przysługę. Masz dwie zdrowe ręce. Zajmiesz się naprawą sieci. Mężczyzna podniósł wzrok i spojrzał na nią z nadzieją. –Odeślemy cię do rodziny z zapasem żywności, która powinna wam wystarczyć, dopóki nie nauczysz się nowego fachu – dodała Wielka Matka. – Idź, masz moje błogosławieństwo. Człowiek wstał, lecz po chwili padł na kolana i się rozpłakał.

–Dziękuję – szepnął. – Dziękuję. Podeszli doń kapłani i odprowadzili go. W komnacie zaległa cisza. Wielka Matka rozejrzała się i napotkała spojrzenie Dara Pieśni. Skinęła głową i zbliżył się do niej kapłan trzymający w ręku małe, futrzane zawiniątko, ciasno związane linami. –Powiedziano mi, że to należy do ciebie – zaczęła. –Ach, tak – odpowiedział Powracający i lekko się zarumienił. – Bardzo mi przykro. Uciekła mi. –I przypadkiem została wyposażona w

Rozkaz odszukania mnie? – spytała bogini. – I biegania wkoło z przeraźliwym piskiem? –Czyli jednak zadziałało? – zachwycił się Dar Pieśni. – Ciekawe. Mój wysoki kapłan nie sądził, że mózg wiewiórki będzie w stanie wykonać aż tak złożone polecenie. Wielka Matka skarciła go spojrzeniem. –Och – rzucił. – Chciałem oczywiście powiedzieć: „Och, to bezmyślne zwierzę zupełnie opacznie mnie zrozumiało. Głupi gryzoń. Szczerze przepraszam, szacowna siostro".

Wielka Matka westchnęła i wskazała dłonią drzwi z boku sali. Dar Pieśni poszedł w tamtą stronę, a bogini ruszyła za nim, w asyście kilku kapłanów. Poruszała się z charakterystyczną dla podeszłego wieku sztywnością. Czy mi się tylko wydaje, czy ona wygląda na starszą niż dawniej? – przemknęło mu przez myśl. To oczywiście było niemożliwe. Powracający się nie starzeli. Nie ci, którzy osiągnęli dojrzałość. Gdy wyszli poza zasięg wzroku i słuchu wiernych, Wielka Matka chwyciła go za ramię. –Co ty, na Kolory, wyprawiasz? –

syknęła. Dar Pieśni obrócił się i uniósł brew. –Cóż, nie chciałaś się ze mną spotkać i… –Chcesz stracić resztki swojego autorytetu, idioto? – spytała. – Ludzie już zaczynają gadać, że Powracający słabną, że najlepsi spośród nas umarli wiele lat temu. –Może mają rację. Matka skrzywiła się. –Jeśli uwierzy w to zbyt wielu mieszkańców T'Telir, stracimy dostęp

do Oddechów. Pomyślałeś o tym? Zastanowiłeś się, co może na głowy nas wszystkich sprowadzić ta twoja beztroska i niegodne zachowanie? –Czyli mam uznać to za powód do udawania? – odpowiedział pytaniem, spoglądając na drzwi. –Dawniej Powracający nie ograniczali się do wysłuchiwania petycji i odpowiadania „tak" lub „nie" – powiedziała Wielka Matka. – Poświęcali wszystkim wiele czasu, a potem starali się im pomóc jak tylko mogli. –Strasznie to kłopotliwe.

–Jesteśmy ich bogami. Czy odrobina kłopotów powinna nas zniechęcać? – Przyjrzała mu się uważnie. – Ach tak, oczywiście. Nie chcemy przecież, żeby coś tak banalnego jak cierpienia naszych wyznawców przeszkadzało nam w zabawie. Po co ja w ogóle z tobą rozmawiam? – Odwróciła się do wyjścia. –Przyszedłem oddać ci swoje Rozkazy dla Nieżywych – oświadczył Dar Pieśni. Matka zamarła. –Poranna Rosa przejęła już kontrolę nad dwudziestoma tysiącami – dodał

bóg. – To połowa naszej armii. Martwi mnie to. Oczywiście ufam jej jak każdemu spośród Powracających. Ale jeśli wybuchnie wojna, ona natychmiast stanie się drugim najpotężniejszym człowiekiem w królestwie. Tylko Król-Bóg będzie miał wtedy więcej władzy od niej. Wielka Matka przyjrzała mu się z nieodgadniona miną. –Pomyślałem, że aby pohamować jej zapędy najlepiej będzie sprawić, by jeszcze ktoś miał dostęp do dwóch kompletów Rozkazów – ciągnął. – Może wtedy się zastanowi i nie uczyni niczego pochopnie.

W sali zapadła cisza. –Kojąca Mądrością ci ufała – odezwała się wreszcie Wielka Matka. –Muszę przyznać, że to była jej jedyna wada – odparł Dar Pieśni. – Okazuje się, że nawet boginie nie są od nich wolne. Ale uważam się za dżentelmena i nigdy o takich sprawach nie rozmawiam. –Była najlepszą spośród nas – powiedziała bogini i spojrzała w stronę swych wiernych. – Całe dnie spędzała z ludźmi. Kochali ją. –Niebieska dolna linia – rzekł bóg. –

To moje hasło bezpieczeństwa. Przyjmij je proszę. Powiem Porannej Rosie, że zmusiłaś mnie, bym ci je wyjawił. Ona się oczywiście na mnie wścieknie, ale to nie pierwszy raz. –Nie – podjęła po chwili Wielka Matka. – Nie pozwolę ci się z tego tak łatwo wywinąć. –Co takiego? – spytał, lekko przestraszony. –Nie czujesz? – spytała. – W mieście coś się dzieje. Niepokoje w idriańskich slumsach, coraz ostrzejsze spory pomiędzy naszymi kapłanami. – Pokręciła głową. – Nie pozwolę ci

uniknąć odpowiedzialności. Zostałeś do tej roli wybrany. Jesteś bogiem jak my wszyscy, choć jak tylko możesz starasz się udawać, że tak nie jest. –Znasz już moje hasło, Wielka Matko – odparł, wzruszając ramionami, i ruszył ku wyjściu. – Zrobisz z nim co zechcesz. –Zielone dzwony – rzuciła za nim bogini. – To moje hasło. Dar Pieśni zamarł w pół kroku. –Teraz oboje znamy po dwa – powiedziała Matka. – Jeśli to, co mówiłeś przed chwilą, jest prawdą, lepiej będzie, jeśli pozna je więcej niż

jedna osoba. Odwrócił się na pięcie. –Dawniej bez przerwy nazywałaś mnie głupcem! A teraz powierzasz mi dowództwo nad swymi żołnierzami? Wielka Matko, muszę zapytać, i, proszę, nie uznaj tego za niegrzeczność, co ty, na Kolory, wyprawiasz? –Śniło mi się, że przyjdziesz – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Kilka tygodni temu zobaczyłam cię też na obrazie. Były na nim tylko czerwono-złote wzory. To twoje barwy.

–Zwykły przypadek – rzucił. Żachnęła się. –Pewnego dnia będziesz musiał wyrosnąć ze swojej głupoty. Tu nie chodzi tylko o nas. Ja postanowiłam do wszystkiego bardziej się przykładać. Może ty także powinieneś się sobie przyjrzeć, zastanowić się nad tym, co robisz i kim naprawdę jesteś. –Ach, moja droga Matko – odparł Dar Pieśni. – Widzisz, problem polega na tym, że zakładasz, że jeszcze nie próbowałem postępować inaczej. Ale za każdym razem, gdy tego próbuję,

kończy się to katastrofą. –Cóż, teraz znasz moje hasło. Na dobre i na złe. – Stara bogini odwróciła się i ruszyła do swych wiernych. – Sama jestem ciekawa, co z nim zrobisz.

43

Vivenna ocknęła się, chora, zmęczona, spragniona i głodna. Ale żywa. Poczuła coś dziwnego i otworzyła oczy. Wygoda. Leżała na miękkim, wygodnym łóżku, natychmiast usiadła i się rozejrzała. –Na twoim miejscu byłbym ostrożniejszy – usłyszała czyjś głos. – Wciąż jesteś osłabiona.

Zamrugała gwałtownie i ujrzała siedzącego obok przy stole mężczyznę. Był odwrócony do niej plecami. Chyba jadł. Czarny miecz w srebrnej pochwie stał oparty o blat. –To ty – szepnęła. –Tak, to ja – odparł między kęsami. Spojrzała na siebie. Nie miała już na sobie koszuli. Teraz była ubrana w bawełnianą piżamę. Była czysta. Uniosła dłoń do włosów i stwierdziła, te kołtuny i brud zniknęły. Fryzura wciąż lśniła bielą.

Tak dziwnie być czystą. –Zgwałciłeś mnie? – spytała cicho. Parsknął śmiechem. –Kobieta, która spała w łóżku Dentha, nie jest w stanie mnie skusić. –Nie spałam z nim – zaprotestowała, sama nie wiedząc czemu. Vasher odwrócił się. Jego twarz wciąż była okolona nierównym strzępionym zarostem. Był ubrany znacznie gorzej niż ona. Spojrzał jej w oczy. –Oszukał cię, prawda?

Skinęła głową. –Idiotka. Znów skinęła. Wrócił do przerwanego posiłku. –Przebrała cię kobieta, do której należy ten budynek – powiedział. – Zapłaciłem jej, by cię wykąpała, ubrała i zmieniała ci nocnik. Ja cię nie dotknąłem. Zmarszczyła czoło. –Co… co się stało? –Pamiętasz walkę na ulicy?

–Z twoim mieczem? Pokiwał głową. –Jak przez mgłę. Uratowałeś mnie. –Wytrąciłem Denthowi narzędzie z ręki – odparł. – Tylko to się liczy. –I tak dziękuję. Milczał przez kilka chwil. –Proszę – powiedział wreszcie. –Dlaczego tak źle się czuję? –Tramaria – odpowiedział. – Choroba, której w górach nie znacie. Roznoszą

ją owady. Musiałaś ją złapać już kilka tygodni temu. Jeśli ktoś jest osłabiony, to nie mija. Przyłożyła rękę do czoła. –Zapewne nie byłaś ostatnio w najlepszej formie – zauważył Vasher. – Zawroty głowy, zaniki pamięci i głód. –Tak – przyznała. –Zasłużyłaś sobie na to – powiedział z pełnymi ustami. Przez długą chwilę nawet nie drgnęła. Jedzenie pachniało kusząco, choć na

pewno karmiono ją podczas choroby. Nie czuła tak wielkiego głodu jak przedtem. Tylko lekkie ssanie w żołądku. –Jak długo byłam nieprzytomna? – spytała. –Tydzień – odpowiedział. – Powinnaś teraz dużo spać. –Co ze mną zrobisz? Nie odpowiedział. –Twoje Oddechy – zmienił temat. – Oddałaś je Denthowi?

Zastanowiła się. –Tak. Spojrzał na nią i uniósł brew. –Nie – przyznała, odwracając wzrok. – Umieściłam je w szalu, który miałam na sobie. Wstał i wyszedł z pokoju. Vivenna pomyślała o ucieczce. Jednak, zamiast uciekać, wstała z łóżka i zaczęła jeść jego posiłek – ryba, świeża, smażona. Widok owoców morza już jej nie odrzucał. Vasher wrócił i zatrzymał się w

drzwiach, widząc, jak dziewczyna ssie ości. Nie zgonił jej z krzesła, tylko usiadł na drugim. Po chwili uniósł uprany, czysty szal. –To ten? – spytał. Zamarła z kawałkiem ryby na policzku. Położył szal na blacie. –Oddajesz mi go? – spytała. Wzruszył ramionami. –Jeśli rzeczywiście umieściłaś w nim Oddechy, ja ich nie wydobędę. Tylko ty możesz to zrobić. Wzięła szal do ręki.

–Nie znam Rozkazu. Spojrzał na nią ze zdziwieniem. –Uciekłaś z moich więzów, nie Budząc ich? Pokręciła głową. –Tamten rozkaz odgadłam. –Powinienem był cię lepiej zakneblować. Co to znaczy: odgadłaś? –Nigdy wcześniej nie korzystałam z Oddechów. –No tak, pochodzisz z królewskiego

rodu. –Co masz na myśli? Pokręcił głową i wskazał na szal. –Twój Oddech do mojego – powiedział. – Tak brzmi Rozkaz. Dotknęła materiału i wypowiedziała słowa. Natychmiast zmienił się cały świat. Zawroty głowy zniknęły. Rzeczywistość przestała być martwa. Vivenna jęknęła i zadrżała na skutek przywróconej przez BioChromę błogości. Wrażenie było tak silne, że

aż spadła z krzesła, niczym osoba, która doznała nagłej i niezwykłej rozkoszy. Niesamowite. Znów poczuła życie. Czuła bliskość Vashera, wokół którego roztaczała się jasna, przecudowna aura. Znów była żywa. Cieszyła się tym przez dłuższą chwilę. –Pierwszej chwili zawsze towarzyszy wstrząs – zauważył Vasher. – Jeśli pozbędziesz się Oddechów tylko na parę godzin, jest inaczej. Ale po kilku tygodniach lub dniach zawsze jest tak samo jak za pierwszym razem. Uśmiechnięta, ogarnięta zachwytem, wstała, usiadła na krześle i otarła

twarz z ryby. –Nie jestem już chora! –Oczywiście, że nie – powiedział Vasher. – O ile dobrze wyczuwam, masz wystarczająco dużo Oddechów, by osiągnąć co najmniej Trzecie Wywyższenie. Nie możesz chorować. Co więcej, prawie nie będziesz się starzeć. Zakładając, że zdołasz te Oddechy zatrzymać. Spojrzała na niego przerażonym wzrokiem. –Nie. – Pokręcił głową. – Nie zmuszę cię, żebyś mi je oddała. Choć zapewne

powinienem. Same z tobą kłopoty. Więcej, niż jesteś tego warta, księżniczko. Poczuła się nieco pewniej i wróciła do jedzenia. Miała wrażenie, że kilka ostatnich tygodni było nocnym koszmarem. Oddzieloną od reszty jej życia, nierealną sferą. Czy to naprawdę ona siedziała, żebrząc, na chodnikach? Czy rzeczywiście sypiała na deszczu, w błocie? Czy naprawdę zastanawiała się nad zostaniem prostytutką? Tak. Nie mogła o tym zapomnieć tylko dlatego, że znowu miała Oddechy. Czy jednak fakt, że była przez ten

czas Bezbarwna, miał wpływ na to jak się zachowywała? Czy wpłynęła na nią również i choroba? W każdym razie, największą rolę z pewnością odegrała desperacja. –No dobrze – rzucił, wstając z miejsca, i wziął swój czarny miecz. – Czas na nas. –Dokąd idziemy? – spytała podejrzliwie. Ostatnim razem, gdy go spotkała, związał ją, zmusił, by dotknęła tego miecza, i zostawił zakneblowaną. Zignorował jej niepokój i rzucił na stół stertę ubrań.

–Włóż to. Przejrzała stroje. Grube spodnie, bluza i kamizelka. Wszystko w odcieniach błękitu. Znalazła też mniej kolorową bieliznę. –To męskie ubranie – zauważyła. –Ale wygodne – odparł Vasher, idąc do drzwi. – Nie będę marnować pieniędzy na kupowanie dla ciebie wyrafinowanych sukien, księżniczko. Musisz się do tego przyzwyczaić. Otworzyła usta, lecz zaraz je zamknęła, tłumiąc cisnącą się na nie skargę, dopiero co spędziła… sama

nie wiedziała, jak wiele czasu w cienkiej, niemal przezroczystej koszuli, zasłaniającej nogi ledwie do połowy ud. Z wdzięcznością przyjęła spodnie i koszulę. –Doceniam to – powiedziała, spoglądając na mężczyznę – ale czy mógłbyś mi, proszę, powiedzieć, co zamierzasz ze mną zrobić? Vasher zatrzymał się w drzwiach. –Mam dla ciebie zadanie. Zadrżała, przypominając sobie ciała, które pokazał jej Denth, oraz ludzi, których zabił sam Vasher.

–Znów będziesz zabijać, prawda? Odwrócił się ku niej i zmarszczył czoło. –Denth nad czymś pracuje. Powstrzymam go. –Denth pracował dla mnie – powiedziała. – A przynajmniej udawał, że tak jest. Wszystko, co dotąd zrobił, zrobił na moje polecenie. Słuchał się mnie, bym była spokojna i posłuszna. Vasher zaśmiał się gardłowo i Vivenna zalała się rumieńcem. Włosy dziewczyny – reagując na jej nastrój po raz pierwszy od chwili wstrząsu,

jaki przeżyła, widząc martwe ciało Parlina – przybrały rudawy odcień. Wszystko wydawało się takie nierzeczywiste. Dwa tygodnie na ulicy? Miała wrażenie, że trwało to o wiele dłużej. Ale teraz, nagle, znów była czysta i najedzona i czuła się dawną sobą. Częściowo zawdzięczała to BioChromie. Pięknym, cudownym Oddechom. Nie chciała ich już nigdy utracić. A zatem zupełnie nie była dawną sobą. Kim więc była? Czy to ważne? –Śmiejesz się ze mnie – powiedziała do Vashera. – Ale ja starałam się po

prostu jak mogłam. Chciałam pomóc swoim poddanym, dać im szansę w zbliżającej się wojnie. Walczyłam przeciwko Hallandren. –Hallandren nie jest ci wrogie. –Jest – rzuciła ostro. – Planują zaatakować moją ojczyznę. –Kapłani mają ku temu dobre powody. Vivenna prychnęła. –Według Dentha, wszyscy uważają, że mają dobre powody do tego, co robią.

–Co to znaczy? –Widzę, że Denth robi się coraz bardziej przemądrzały. Igrał z tobą, księżniczko. –Nigdy się nad tym nie zastanowiłaś? – spytał Vasher. – Napady na karawany z żywnością? Wzbudzanie fermentu wśród idriańskiej biedoty? Przypominanie im o Vahrze i jego obietnicach wolności, które wciąż mają na świeżo w głowach? Pokazywanie cię szefom półświatka, by byli przekonani, że to Idris działa przeciwko władcom Hallandren? Księżniczko, mówisz, że każdy uważa, że działa w słusznej sprawie;

że każdy, kto ci się sprzeciwiał, był po prostu zaślepiony? – Spojrzał jej w oczy. – A nie przyszło ci nigdy do głowy, że być może to ty stanęłaś po niewłaściwej stronie? Vivenna zamarła. –Denth nie pracował dla ciebie – ciągnął Vasher. – Nawet tego nie udawał. Ktoś w mieście wynajął go do wywołania wojny między Idris a Hallandren, i ostatnie kilka miesięcy spędził na realizacji tego celu przy twojej wydatnej pomocy. A ja staram się rozwiązać zagadkę, dowiedzieć się, kto za tym wszystkim stoi i dlaczego miałby skorzystać na wojnie.

Vivenna oparła się na krześle. Szeroko otworzyła oczy. To niemożliwe. Vasher się z pewnością mylił. –Byłaś pionkiem doskonałym – dodał. – Przypomniałaś mieszkańcom slumsów o ich pochodzeniu, a Denth zyskał kogoś, za kim mogli się opowiedzieć. Dwór Bogów jest o włos od podjęcia decyzji o ataku na twój kraj. Ale nie przez to, co się dzieje w Idris, tylko dlatego, że bogowie i kapłani mają wrażenie, że idriańscy powstańcy już tę wojnę rozpętali. – Pokręcił głową. – Nie mogłem uwierzyć, że nie wiesz, co robisz. Założyłem, że od początku

współpracujesz z nimi z premedytacją. Że ty chcesz wojny. – Przyjrzał się jej bacznie. – Nie doceniłem twojej głupoty. Ubieraj się. Nie wiem, czy wystarczy nam czasu, by odrobić wszystko, co zostało już stracone, ale zamierzam przynajmniej spróbować.

***

W nowym ubraniu czuła się niezręcznie. Spodnie piły ją w uda i sprawiały, że miała wrażenie nagości. Dziwnie było nie słyszeć szeleszczącej wokół kostek spódnicy. Szła w milczeniu obok Vashera. Głowę miała spuszczoną, włosy zbyt krótkie nawet do zaplecenia warkocza. Nie próbowała ich wydłużyć, nie chciała niepotrzebnie tracić energii. Przemierzali idriańskie slumsy i Vivenna musiała z całych sił powstrzymywać się, by nie podskakiwać na każdy dźwięk, by nie oglądać się co chwila za siebie. Czy to jakiś ulicznik, który chce zrabować jej wyżebrane z trudem pieniądze?

Czy to może bandyci, którzy chcą ją sprzedać Denthowi? Czy w tych cieniach kryją się szaroocy Nieżywi, którzy przybyli, by znów zabijać? Minęli siedzącą pod murem bezdomną, młodą kobietę w nieokreślonym wieku, o uwalanej brudem twarzy. Przyglądała się im jasnymi oczyma. Vivenna widziała w jej spojrzeniu głód. Nieznajoma zastanawiała się właśnie, czy nie spróbować ich okraść. Miecz w ręku Vashera wystarczył, by powstrzymać kobietę. Dziewczyna popatrzyła za nią, gdy tamta zniknęła w głębi alejki. Poczuła z nią niezwykłą wspólnotę. Na Kolory, przemknęło jej przez myśl. Czy to naprawdę byłam

ja? Nie. Nigdy nie była tak sprytna jak ta dziewczyna. Okazała się na tyle naiwna, że nie miała nawet pojęcia, że została porwana, a potem – równie nieświadomie – zaczęła działać na rzecz wybuchu wojny. „Nie przyszło ci nigdy do głowy, że być może to ty stanęłaś po niewłaściwej stronie?" – usłyszała w głowie głos Vashera. Nie była pewna, w co powinna wierzyć. Denth opętał ją tak szybko, że nie chciała teraz dawać wiary słowom Vashera. Mimo to, dostrzegała oznaki świadczące o tym, że przynajmniej część ich była

prawdziwa. Denth zawsze prowadzał ją na spotkania z najgorszymi ludźmi tego miasta. Nie tylko takimi, których najemnik taki jak on powinien znać z racji swojej profesji, ale także takimi, którym o wiele lepiej by się wiodło w wojennym chaosie. Ataki na transporty żywności nie tylko osłabiały zdolność Hallandren do prowadzenia wojny, lecz także skłaniały kapłanów ku myśli o przeprowadzeniu inwazji, dopóki ich królestwo jest jeszcze silne. A dalsze straty z pewnością tylko by ich bardziej rozjuszyły. Poczuła zimny dreszcz – dreszcz, którego nie była w

stanie zignorować. –Denth przekonał mnie, że to wszystko jest nieuniknione – szepnęła Vivenna. – Mój ojciec także uważa, że wojna musi wybuchnąć. Wszyscy mówią, że tak właśnie się stanie. –Mylą się – odparł Vasher. – Na wojnę między Hallandren i Idris zanosiło się od dziesiątków lat, ale nigdy nie była nieunikniona. Żeby to królestwo ruszyło na wojnę, należy przekonać Powracających, a oni zazwyczaj zanadto skupieni na sobie, by dążyć do czegoś tak kłopotliwego jak wojna. Zbyt wiele ryzykują. Tylko wielkie i nieustępliwe wysiłki – czyli wpłynięcie

na kapłanów, którzy nieustannymi sporami mogą pokonać bogów – mogłyby przynieść jakikolwiek efekt. Vivenna patrzyła na zasłaną kolorowymi śmieciami ulicę. –Naprawdę jestem do niczego, prawda? Vasher spojrzał na nią z ukosa, z zaciekawieniem. –Najpierw mój ojciec wysłał do KrólaBoga moją siostrę zamiast mnie. Ruszyłam za nią, ale tak naprawdę nie wiedziałam, co robię. Denth odnalazł mnie już pierwszego dnia mojego

pobytu w T'Telir. Kiedy wreszcie od niego uciekłam, nie przeżyłam nawet miesiąca na ulicy, nie dając się pobić, okraść i znów schwytać. A teraz ty mówisz mi, że niemal sprowadziłam wojnę na głowy własnych poddanych. Vasher prychnął. –Nie przypisuj sobie zbyt wielu zasług. Denth pracuje nad tym już od dawna. Z tego co słyszałem, skorumpował nawet idriańskiego ambasadora. Poza tym, w Hallandren też są tacy – w tym ci, którzy płacą Denthowi – którym ten konflikt byłby bardzo na rękę.

Vivenna miała w głowie coraz większy zamęt. Słowa Vashera brzmiały przekonująco, ale równie przekonujące było to, co słyszała wcześniej od Dentha. Musiała dowiedzieć się więcej. –Masz jakieś podejrzenia? Kto to może być? Kto wynajął Dentha? Vasher pokręcił głową. –Myślę, że jeden z bogów. Albo kilku. Możliwe też, że to klika działających na własną rękę kapłanów. Na chwilę zapadła cisza.

–Ale dlaczego? – odezwała się wreszcie Vivenna. –Skąd ja mam to wiedzieć? Przecież nie wiem nawet kto za tym stoi. –Nie – rzuciła Vivenna. – Nie o to pytałam. Chcę wiedzieć, dlaczego się tym zająłeś? Czemu ci na tym zależy? –Ponieważ – odparł Vasher. –Ponieważ co? Westchnął. –Słuchaj, księżniczko. Nie jestem taki jak Denth. Nie potrafię jak on

czarować słowami, a przede wszystkim nie lubię ludzi. Nie oczekuj, że będziemy ze sobą miło gawędzić. Dobrze? Zaskoczona Vivenna umilkła. Jeśli on stara się mną manipulować, pomyślała, to zabiera się do tego w przedziwny sposób. Ich celem okazał się zrujnowany budynek na rogu podupadłego skrzyżowania. Zbliżając się do niego, Vivenna zaczęła się zastanawiać w jaki sposób powstają slumsy takie jak ten. Czy ludzie specjalnie budują je tak ciasne i marne? Czy może te ulice, jak i inne, które zdążyła poznać,

należały dawniej do lepszych dzielnic, a dopiero potem popadły w ruinę. Vasher chwycił ją za ramię i przyciągnął do drzwi, w które zastukał rękojeścią miecza. Chwilę później drzwi zaskrzypiały, uchyliły się i dziewczyna zobaczyła parę nerwowo spoglądających na nich oczu. –Zejdź mi z drogi – syknął cierpko Vasher, pchnął drzwi i wszedł z Vivenną do środka. Młody człowiek zatoczył się w tył i przywarł do ściany korytarza. Zamknął za nimi.

Vivenna pomyślała, że sposób, w jaki Vasher ją traktuje, powinien natchnąć ją lękiem, lub przynajmniej rozzłościć. A jednak, po wszystkim, co przeszła, nie wydawało się to takie złe. Vasher puścił jej rękę i hałaśliwie zszedł po schodach. Dziewczyna ruszyła ostrożnie za nim. Skryte w cieniu stopnie przypomniały jej piwnicę w kryjówce Dentha. Zadrżała. Na szczęście, na dole wszelkie podobieństwa zniknęły. Ściany i podłoga były pokryte drewnem. Na środku pomieszczenia leżał dywan, na którym siedziała grupa mężczyzn. Na widok zbiegającego po schodach Vashera dwóch z nich wstało.

–Vasher! – przywitał się jeden. – Witaj. Napijesz się czegoś? –Nie. Nieznajomi popatrzyli po sobie w zakłopotaniu. Vasher cisnął miecz pod ścianę. Pochwa brzęknęła, uderzając o deski. Vasher sięgnął za siebie i przyciągnął dziewczynę. –Włosy – zadysponował. Zawahała się. Wykorzystywał ją dokładnie tak samo jak przedtem Denth. Vivenna, nie chcąc go złościć, usłuchała i zmieniła kolor włosów. Zebrani spojrzeli na to w zdumieniu.

Kilku pochyliło z szacunkiem głowy. –Księżniczka – szepnął któryś. –Powiedz im, że nie chcesz wojny – rzucił Vasher. –Nie chcę – przyznała szczerze. – Nigdy nie chciałam by moi poddani poszli na wojnę z Hallandren. Z pewnością byśmy przegrali. Mężczyźni spojrzeli na Vashera. –Ale przecież współpracowała z tymi ze slumsów. Dlaczego zmieniła zdanie?

–No? – Vasher popatrzył jej w oczy. Dlaczego zmieniła zdanie? Czy je w ogóle zmieniała? Wszystko działo się zbyt szybko –Ja… – zaczęła. – Ja przepraszam. Nie wiedziałam… Nigdy nie chciałam wybuchu wojny. Wydawało mi się tylko, że jest nieunikniona, i próbowałam zrobić cokolwiek. Ale chyba zostałam zmanipulowana. Vasher skinął głową i odepchnął ją na bok. Zostawił ją i dołączył do nieznajomych, którzy na powrót zasiedli na dywanie. Vivenna się nie poruszyła. Objęła się rękoma. Poczuła

pod palcami nową, nieoswojoną jeszcze dotykiem tkaninę męskiego stroju. To Idrianie, dotarło do niej, gdy wsłuchała się w akcent, z jakim mówili. I zobaczyli mnie, księżniczkę, w tym ubraniu. Jak to możliwe, że po tym wszystkim, co mnie spotkało, jeszcze się czymś takim przejmuję? –No dobrze – odezwał się Vasher. – Co zrobicie, by to powstrzymać? –Zaraz – odparł jeden z mężczyzn. – Spodziewasz się, że my też zmienimy zdanie? Usłyszeliśmy od księżniczki ledwie kilka słów i mamy uwierzyć we

wszystko, co nam powiesz? –Jeśli Hallandren wyruszy na wojnę, zginiecie – syknął Vasher. – Nie rozumiecie tego? Jak myślicie, co stanie się z Idrianami ze slumsów? Jeśli uważacie, że teraz jest wam źle, to poczekajcie, aż zostaniecie przez wszystkich uznani za sympatyków wrogiego królestwa. –Zdajemy sobie z tego sprawę, Vasher – odezwał się inny. – Ale co chcesz, żebyśmy zrobili? Mamy zgodzić się na takie traktowanie? Siedzieć w naszych norach i czcić ich nieudolnych bogów?

–Naprawdę nie obchodzi mnie, co zrobicie – powiedział Vasher – dopóki to nie zagrozi bezpieczeństwu tronu Hallandren. –Może jednak powinniśmy po prostu uznać, że wojna wybuchnie, i podjąć walkę – rzucił jeszcze ktoś. – Może nasi przywódcy mają rację. Może najlepiej jest po prostu trzymać się nadziei na zwycięstwo Idris. –Oni nas nienawidzą – odezwał się gniewnie spoglądający młodzieniec, mniej więcej dwudziestolatek. – Traktują nas gorzej niż pomniki na ulicach! Jesteśmy dla nich gorsi od Nieżywych!

Znam ten rodzaj gniewu, pomyślała Vivenna. Sama go czułam. Wciąż go czuję. Wściekłość na całe Hallandren. Mimo to słowa mężczyzny zabrzmiały w jej uszach niczym pustosłowie. Prawda była taka, że ze strony mieszkańców Hallandren nie spotkało jej nic złego. Jeżeli traktowali ją jakkolwiek, to raczej z obojętnością. Była dla nich jeszcze jedną bezdomną. Może właśnie dlatego ich nienawidziła. Przez całe życie ciężko pracowała, by stać się kimś ważnym. Wszystkie jej myśli były zdominowane osobą Króla-Boga i jego królestwem. A potem, kiedy wreszcie

się tu zjawiła, T'Telir i jego mieszkańcy nie zwrócili na nią żadnej uwagi. Zupełnie się dla nich nie liczyła. I to powodowało jej wściekłość. Jeden z Idrian, starszy mężczyzna ubrany w ciemnobeżową czapkę, pokręcił w zamyśleniu głową. –Ludzie są poruszeni, Vasher. Co najmniej połowa mówi w gniewie o zaatakowaniu Dworu Bogów. Kobiety robią zapasy, wszyscy czekają na to co nieuniknione. Grupy młodzików przeczesują dżungle w poszukiwaniu zaginionej armii Kalada. –Naprawdę wierzą w ten stary mit? –

zdziwił się Vasher. Mężczyzna wzruszył ramionami. –Legenda dodaje im nadziei. Ukryta armia, potężna na tyle, że niemal sama położyła kres Wielowojniu. –Tym, że wierzą w legendy, bym się nie przejmował – powiedział inny z obecnych. – Bardziej mnie niepokoi, że nasza młodzież byłaby skłonna użyć do walki Nieżywych. Widma Kalada! Tfu! – Splunął na podłogę. –To tylko świadczy o naszej desperacji – odezwał się jeden ze starszych. – Ludzie są wściekli. Nie

uda nam się powstrzymać zamieszek, Vasher. Nie po tej rzezi, do której doszło kilka tygodni temu. Vasher uderzył pięścią w deski. –Ale oni przecież właśnie tego chcą! Nie widzicie, głupcy, że jesteście dla swoich wrogów doskonałymi kozłami ofiarnymi? Strażnicy, którzy zaatakowali slumsy, nie dostali rozkazów z Dworu Bogów. Ktoś dołączył do tej grupy kilku Nieżywych z rozkazami zmienionymi tak, by zabijać. To była prowokacja! Co takiego? – pomyślała Vivenna.

–Teokracja Hallandren jest przyciężką konstrukcją, pełną biurokratycznej głupoty i bardzo bierną i bezwładną – powiedział Vasher. – Sama z siebie nigdy się nie ruszy, chyba że ktoś ją popchnie. Jeśli dopuścimy do zamieszek, zrobimy dokładnie to, czego im trzeba. Mogłabym mu pomóc, przemknęło dziewczynie przez myśl, gdy przyglądała się reakcjom Idrian. Instynktownie rozumiała ich w sposób niedostępny dla Vashera. Posługiwał się dobrymi argumentami, ale źle je prezentował. Dobierał niewłaściwe słowa. Brak mu było wiarygodności.

Mogła mu pomóc. Ale czy powinna? Sama już nie wiedziała, co myśleć. Jeśli Vasher miał rację, to dotąd była po prostu marionetką w rękach Dentha. W to wierzyła, ale jaką miała gwarancję, że Vasher nie robi tego samego? Czy chciała wojny? Nie, oczywiście, że nie. Zwłaszcza nie takiej, w wyniku której Idris miałoby bardzo niewielkie szanse na przetrwanie, nie mówiąc o zwycięstwie. Przez ostatnie tygodnie sama ciężko pracowała nad osłabieniem militarnego potencjału Hallandren. Dlaczego nigdy nie pomyślała, że lepiej byłoby postarać

się zapobiec wybuchowi konfliktu? Ale przecież myślałam o tym, zdała sobie sprawę. Taki był mój pierwotny plan, ułożony jeszcze w Idris. Chciałam po ślubie przekonać KrólaBoga, by nie dopuścił do wojny. A potem z tego zrezygnowała. Nie, nie zrezygnowała. Została zmanipulowana. Nie miało przy tym znaczenia, czy przez ojca, który nie widział innej możliwości, czy przez delikatne sugestie Dentha, czy przez wszystko naraz. Początkowo odruch kazał jej myśleć o zapobieżeniu wojnie. Był to najlepszy sposób na ocalenie Idris, a także – teraz dobrze

to rozumiała – na ocalenie Siri. Tymczasem w zasadzie zrezygnowała z niesienia pomocy siostrze i zanadto skupiła się na własnej nienawiści i arogancji. Powstrzymanie wojny nie uratowałoby Siri przed wykorzystaniem przez Króla-Boga, ale zapewne nie zostałaby wtedy wykorzystana jako pionek i zakładnik. To mogło ocalić jej życie. I tyle Vivennie wystarczało. –Już za późno – powiedział jeden z mężczyzn.

–Nie – odezwała się księżniczka. – Proszę. Umilkli i spojrzeli na nią. Podeszła do kręgu i uklękła przy nich. –Proszę, nie mówcie tak. –Ale księżniczko, co możemy zrobić? – odparł któryś z Idrian. – Przywódcy naszego półświatka podburzają ludzi. Nasz wpływ na nich jest żaden. –Musicie mieć jakiś wpływ – zauważyła. – wydajecie się mądrymi ludźmi. –Jesteśmy mężami i szarymi

pracownikami. Nie jesteśmy bogaci. –Ale ludzie liczą się z waszym zdaniem? – spytała. –Niektórzy tak. –Więc przekonajcie ich, że istnieją inne możliwości – rzuciła Vivenna, pochylając głowę. – Powiedzcie im, by okazali się silniejsi ode mnie. Idrianie w tych slumsach… Widziałam ich siłę. Jeśli zrozumieją, że zostali wykorzystani, może przestaną na to pozwalać. W piwnicy zapadła cisza.

–Nie wiem, czy wszystko, co mówi ten mężczyzna, jest prawdą. Skinęła głową w stronę Vashera. – Wiem jednak, że Idris tej wojny nie wygra. Powinniśmy zrobić wszystko co w naszej mocy, żeby zapobiec otwartemu konfliktowi. Nie możemy go przyśpieszać. – Poczuła spływającą po policzku łzę, włosy jej zbielały. – Sami widzicie. Nie mam już nad sobą takiej kontroli, jaką powinna mieć księżniczka, i wyznawczyni Austre. Zawiodłam was, ale proszę, nie pozwólcie by moja porażka pociągnęła za sobą waszą. Ludzie w Hallandren nie czują do nas nienawiści. Ledwie zauważają nasze istnienie. Wiem, że

to frustrujące, ale jeśli dacie się zauważyć poprzez zamieszki i zniszczenia, dopiero wtedy poczują gniew i ruszą na naszą ojczyznę. –Więc powinniśmy położyć się brzuchami do góry? – spytał jeden z młodszych mężczyzn. – Pozwolić im, by nadal nas deptali? Jakie to ma znaczenie, czy robią to z premedytacją, czy nie? Zginiemy tak czy inaczej. –Nie – odparła Vivenna. – Musi istnieć lepszy sposób. Niedawno królową Hallandren została jedna z nas, Idrianka. Może jeśli damy im nieco czasu, zwalczą swoje uprzedzenia.

Całą energię powinniśmy teraz poświęcić na powstrzymanie ich przed inwazją. –To, co mówisz, księżniczko, ma sens – przyznał starszy mężczyzna w czapce. – Ale – i wybacz mi moje słowa – ci z nas, którzy mieszkają w Hallandren, prawie nie interesują się już losem Idris. Ojczyzna nas zawiodła. Dlatego ją opuściliśmy i nie potrafimy tam wrócić. –Racja – poparł go inny – jesteśmy Idrianami, ale cóż, rodziny są dla nas ważniejsze. Miesiąc temu Vivenna poczułaby

oburzenie. Jednak czas spędzony na ulicy nauczył ją, do czego mogą przywieść człowieka rozpacz i desperacja. Jeśli ich rodziny głodują, to Idris nie mogło znaczyć więcej. Nie winiła ich za tę postawę. Nie mogła. –Uważacie, że jeśli Hallandren podbije Idris, to wasz los się polepszy? – zapytał Vasher. – Po wybuchu wojny będziecie traktowani jeszcze gorzej niż dotąd. –Są inne możliwości – dodała Vivenna. – Wiem, jak wam ciężko. Jeśli wrócę do ojca i opowiem mu o tym, może znajdzie sposób, by sprowadzić was z powrotem do Idris.

–Z powrotem do Idris? – podjął jeden z obecnych. – Moja rodzina mieszka w Hallandren od pięćdziesięciu lat! –Tak, ale dopóki król Idris żyje – powiedziała księżniczka – będziecie mieć w nim sprzymierzeńca. Moglibyśmy dzięki dyplomacji sprawić, by wasze życie odmieniło się na lepsze. –My nic króla nie obchodzimy – rzucił ktoś ze smutkiem. –Mnie obchodzicie – zapewniła Vivenna. Nie kłamała. Jej samej wydawało się

to dziwne, ale w pewien sposób czuła się bardziej związana z Idrianami z T'Telir niż tymi, których zostawiła w ojczyźnie. Rozumiała ich. –Musimy znaleźć sposób, by pokazać wszystkim nasze trudne położenie i jednocześnie nie wzbudzić nienawiści – powiedziała. – I uda nam się. Jak już mówiłam, moja siostra jest żoną Króla-Boga. Może ona będzie go w stanie przekonać, by się wami zajęto. I nie dlatego, żeby musiał się bać naszej siły, ale z litości nad naszym losem. Wciąż klęczała przed nimi, czując ogromny wstyd. Wstydziła się łez,

nieskromnego stroju i nierównych, krótkich włosów. Wstydziła się swojej sromotnej porażki. Jak mogłam tak łatwo ulec? – myślała. – Ja, przygotowana do wszystkiego. Ja która miałam przejąć kontrolę. Jak mogłam czuć gniew tak silny, że pozwolił mi zignorować potrzeby moich poddanych, tylko dlatego że chciałam się mścić na Hallandren? –Mówi szczerze – zauważył któryś z mężczyzn. – To trzeba jej oddać. –Nie jestem pewien – odparł inny. – Nadal uważam, że już za późno.

–Jeśli nawet – dziewczyna nie odrywała wzroku od podłogi – to co macie do stracenia? Pomyślcie o życiach, które możecie ocalić. Obiecuję wam, że Idris sobie o was przypomni. Jeśli doprowadzicie do pokoju z Hallandren, dopilnuję, by ojczyzna potraktowała was jak bohaterów. –Bohaterów, tak? – rzucił ktoś. – Miło by było. Nie myśleliby o nas jak o tych, którzy porzucili góry, by żyć w bezwstydnym Hallandren. –Proszę – szepnęła. –Zobaczę, co da się zrobić –

oświadczył jeden z mężczyzn i wstał. Poparło go kilku innych. Oni również wstali i pożegnali się z Vasherem uściskami ręki. Gdy wychodzili, Vivenna wciąż siedziała. Wreszcie w piwnicy została tylko ona i Vasher. Usiadł naprzeciwko. –Dziękuję – powiedział. –Nie zrobiłam tego dla ciebie – szepnęła. –Wstawaj – powiedział. – Idziemy. Chcę się spotkać z kimś jeszcze.

–Ja… – Usiadła na dywanie, starając się uporządkować rozkołatane emocje. – Dlaczego mam robić, co mi każesz? Skąd mam wiedzieć, że mnie po prostu nie wykorzystujesz? Nie okłamujesz? Tak samo jak Denth? –Nigdy nie będziesz mieć pewności – rzucił Vasher podnosząc z kąta swój miecz. – Po prostu musisz mnie słuchać. –Czyli jestem twoim więźniem? Rzucił na nią spojrzeniem, podszedł i przykucnął. –Słuchaj – zaczął. – Oboje zgadzamy

się co do tego, że wojna byłaby dla Idris wielkim złem. Nie będę cię zabierać na żadne akcje ani na spotkania z bandytami. Chcę tylko, byś tłumaczyła ludziom, że nie chcesz wojny. –A jeśli ja tego nie chcę? – spytała. – Zmusisz mnie? Przyglądał się jej przez chwilę, po czym cicho zaklął i wstał, wyciągnął z kieszeni jakiś woreczek i rzucił go jej. Sakiewka uderzyła dziewczynę w pierś i spadła na podłogę. –Idź – syknął. – Wracaj do Idris. Poradzę sobie bez ciebie.

Vivenna wciąż siedziała i patrzyła na niego. Vasher ruszył do schodów. –Denth mnie wykorzystał – szepnęła jakby wbrew sobie. – A najgorsze jest to, że wciąż mam wrażenie, że to jakieś nieporozumienie. Nadal czuję, że jest moim przyjacielem i że powinnam go odszukać i dowiedzieć się, dlaczego zrobił to, co zrobił. Może nam wszystkim po prostu coś się wydaje. Zamknęła oczy i oparła głowę na kolanach. –Ale pamiętam też o tym, co zrobił. Parlin, mój przyjaciel nie żyje. Ciała

agentów mojego ojca trzymali w workach. Nic już nie wiem. W piwnicy zaległa cisza. –Nie jesteś pierwszą porwaną przez niego osobą, księżniczko – odezwał się Vasher. – Denth… on zawsze działa subtelnie. Człowiek może być zły do szpiku kości, ale jeśli ma charyzmę i jest wesoły, inni ludzie chętnie go słuchają. A nawet lubią. Podniosła na niego wzrok. W oczach stanęły jej łzy. Vasher odwrócił się. –Ja – powiedział – ja taki nie jestem. Nie umiem swobodnie rozmawiać.

Łatwo się denerwuję. Warczę na ludzi. To mi nie przysparza popularności. Obiecuję ci jednak, że nigdy cię nie okłamię. – Spojrzał jej w oczy. – Chcę powstrzymać tę wojnę. W tej chwili nie liczy się dla mnie nic innego. Przyrzekam. Dziewczyna nie była pewna, czy mu wierzy. A jednak poczuła, że właśnie tego chce. Idiotko, pomyślała, znów trafisz do czyjejś niewoli. Wiedziała już, że ocenianie ludzkich charakterów nie idzie jej najlepiej. Niemniej nie podniosła sakiewki z pieniędzmi.

–Chcę pomóc. Pod warunkiem, że nie będę musiała robić nic więcej, poza tłumaczeniem. Że nie chcę, by Idris przegrało. –Wystarczy. Zawahała się. –Naprawdę uważasz, że to się może udać? Że zatrzymamy wojnę? Vasher wzruszył ramionami. –Możliwe. O ile tylko powstrzymam się przed spuszczeniem tym Idrianom tęgiego łomotu za to, że zachowują się jak idioci.

Pacyfista z problemami osobowościowymi, pomyślała ze smutkiem Co za połączenie. Trochę takie jak idriańska księżniczka posiadająca wystarczająco wiele Oddechów, by zasiedlić nimi małą wioskę. –Takich miejsc jak to jest więcej – powiedział Vasher. – Zaprowadzę cię tam. –Dobrze – zgodziła się i wstała, starając się nie patrzeć na miecz. Nawet teraz w dziwny sposób czuła bijące od niego fale nudności. Vasher skinął głową.

–Nie na każdym spotkaniu będzie aż tylu ludzi. Nie mam takich znajomości jak Denth i nie przyjaźnię się z nikim ważnym. Znam tylko robotników. Będziemy musieli też odwiedzić farbiarnie, a może nawet niektóre plantacje. –Rozumiem – powiedziała. Vasher nie powiedział już nic, tylko podjął z ziemi porzuconą sakiewkę i wyprowadził Vivennę na ulicę. A więc, przemknęło jej przez myśl, znów się zaczyna. Mam tylko nadzieję, że tym razem stoję po właściwej stronie.

44

Siri czule przyglądała się Susebronowi, który pochłaniał trzeci już dzisiaj deser. Jedli kolację. Kolejne potrawy znosili z zastawionego stołu na podłogę. Niektóre dania pożerali w całości, inne ledwie tylko próbowali. Tamta, pierwsza noc, kiedy władca zamówił jedzenie do sypialni, zapoczątkowała tradycję. Teraz posyłali po kolację co wieczór, zawsze po tym, jak Siri

odegrała już swoje przedstawienie dla kapłańskich uszu. Susebrona zwykle bardzo to bawiło, choć kiedy obserwował ją skaczącą na materacu, w jego oczach pojawiała się ciekawość. Król-Bóg, uwolniony spod kurateli strzegących etykiety kapłanów, okazał się wielkim łasuchem. –Myślę, że powinieneś uważać – zauważyła Siri, gdy pochłonął kolejne ciastko. – Jeśli będziesz ich jeść za dużo, to utyjesz. Susebron sięgnął po swoją tabliczkę. Nie, nie utyję.

–Utyjesz. – Uśmiechnęła się. – Tak to po prostu działa. Nie na bogów napisał. – Wytłumaczyła mi to matka. Niektórym rosną mięśnie, od ćwiczeń, innym rosną brzuchy od jedzenia. Ale nie Powracającym. My zawsze wyglądamy tak samo. Siri nie potrafiła odeprzeć tego argumentu. W końcu nic o Powracających nie wiedziała. Czy w Idris też jest takie jedzenie? – spytał. Dziewczyna się uśmiechnęła. Władca był bardzo ciekaw jej ojczystego królestwa. Wyczuwała w nim

tęsknotę, chęć wyzwolenia się z pałacu i obejrzenia zewnętrznego świata. A mimo to jednak nie chciał być nieposłuszny, nawet tym surowym zasadom, którym był poddany od dziecka. –Muszę cię zepsuć jeszcze bardziej – powiedziała. Zdziwił się. Co to ma wspólnego z jedzeniem? – spytał. –Nic – odparła. – Ale taka jest prawda. Jesteś stanowczo zbyt dobrym człowiekiem, Susebron.

Ironia? – pojawiło się na tabliczce. – Mam nadzieję, że tak. – Połowicznie – przyznała. Położyła się na brzuchu i spojrzała na męża ponad ich zaimprowizowanym kocem piknikowym. Połowiczna ironia? – napisał. – To coś nowego? – Nie – westchnęła. – Czasami nawet ironia przekazuje coś ważnego. Nie chcę cię zepsuć naprawdę, ale wydaje mi się, że jesteś zanadto posłuszny. Powinieneś się stać nieco bardziej zuchwały. Impulsywny i niezależny.

Trudno być impulsywnym, kiedy jest się zamkniętym w pałacu i otoczonym setkami sług. – Słuszna uwaga. Ale wiesz? Zastanawiałem się nad tym wszystkim, o czym mówiłaś. Tylko proszę, nie złość się na mnie. Siri drgnęła. Zauważyła w jego oczach wstyd. –No dobrze, co takiego zrobiłeś? Rozmawiałem z kapłanami – wyznał. – Za pomocą pisma rzemieślników. Dziewczyna poczuła ukłucie paniki.

–Powiedziałeś im o nas? Nie, nie – napisał pośpiesznie. – Powiedziałem im, że martwię się tym, że będziemy mieć dziecko. Spytałem dlaczego mój ojciec umarł zaraz po moich narodzinach. Siri zmarszczyła czoło. Po części chciała, by to jej zostawił tego rodzaju rozmowy. Nie odezwała się jednak. Nie chciała go ubezwłasnowolniać jak czynili to kapłani. W końcu to jego życiu groziło niebezpieczeństwo – zasługiwał więc na to, by również działać w swojej sprawie.

–To dobrze – powiedziała. Nie jesteś zła? Wzruszyła ramionami. –Sama cię zachęcałam, żebyś był bardziej impulsywny! Nie mogę teraz narzekać. I co ci powiedzieli? Wytarł tabliczkę do czysta i zaczął pisać. Powiedzieli, żebym się nie martwił i że wszystko będzie dobrze. Pytałem więc raz po raz, a oni wciąż mnie zbywali mglistymi odpowiedziami. Siri powoli skinęła głową.

Boli mnie to, ale zaczynam podejrzewać, że masz rację. Zauważyłem, że ostatnio strażnicy i Rozbudzający nie odstępują mnie prawie na krok. Co więcej, wczoraj nie poszliśmy nawet na Zgromadzenie Dworskie. – Tak, to zły znak – przytaknęła. – Ja też nie dowiedziałam się zbyt wiele. Sprowadziłam sobie trzech bajarzy, ale żaden nie wiedział niczego więcej, niż opowiedział mi Hoid. Wciąż myślisz, że może tu chodzić o moje Oddechy? Dziewczyna skinęła głową.

–Pamiętasz, co mówiłam po rozmowie z Treledeesem? Wyrażał się o twoich Oddechach z wielką czcią. Dla niego ta BioChroma to coś, co należy przekazywać z pokolenia na pokolenie, niczym stary rodowy gobelin. W jednej z bajek w mojej książce – napisał Susebron – pojawia się magiczny miecz. Młody chłopak dostaje go od swojego dziadka, po czym okazuje się, że ten miecz był wielkim symbolem królewskiego rodu. –Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała.

Może cała monarchia Hallandren nie jest w istocie niczym innym jak tylko sposobem na bezpieczne przechowywanie Oddechu. Jedynym skutecznym sposobem na bezpieczne przekazywanie BioChromy jest wykorzystywanie ludzi jako jej nosicieli. Dlatego też stworzono dynastię Królów-Bogów, których zadaniem jest przenoszenie Oddechów z ojca na syna. –Znaczyłoby to, że Król-Bóg jest w jeszcze bardziej dosłownym sensie Kielichem, naczyniem, niż ja. Władca byłby czymś w rodzaju pochwy na magiczną broń.

Właśnie tak – pojawiło się na tabliczce. Dłoń Susebrona poruszała się szybko. - To z powodu Oddechów mój ród stał się rodem władców. Ponadto cała ta BioChroma musiała przypaść w udziale Powracającym, gdyż inaczej król i bogowie rywalizowaliby ze sobą o władzę. –To możliwe. Bardzo dogodnym dla nich zbiegiem okoliczności jest też to, że dziecko Króla-Boga zawsze rodzi się martwe i potem Powraca… Nagle urwała. Susebron także zrozumiał. Chyba – napisał – że kolejni władcy nie

są tak naprawdę dziećmi poprzednich Królów-Bogów. Ręka zaczęła mu lekko drżeć. –Austre! – rzuciła dziewczyna. – Boże Kolorów! Właśnie tak! Gdzieś w tym królestwie umarło i Powróciło jakieś dziecko. Dlatego tak im pilno. Mają już następnego Króla-Boga, a teraz zależy im na podtrzymaniu pozorów! Poślubili nas, teraz chcą, żebym jak najszybciej zaszła w ciążę, a potem podmienią naszego potomka za tamto Powracające. Po czym zabiją mnie i w jakiś sposób odbiorą mi Oddechy – napisał. – Obdarzą nimi to dziecko, które zajmie

mój tron. – Czekaj. Czy naprawdę zdarza się, by małe dzieci Powracały? – spytała. Tak - napisał. –Ale jak to możliwe? Czy dzieci mogą umrzeć w heroiczny czy symbolizujący jakąś cnotę sposób? Susebron się zawahał. Dziewczyna zrozumiała, że nie potrafi jej odpowiedzieć. Powracające dziecko. W jej ojczyźnie nie uważano, by ludzie Powracali z powodu jakichś szczególnych zalet charakteru. Tę teorię wyznawano tylko w Hallandren.

Siri uznała to za lukę w miejscowej teologii, ale nie chciała Susebrona naciskać. I tak już zanadto przejmował się tym, że młoda żona nie wierzy w jego boskość. Wyprostowała się. –Ale to nie ma znaczenia – rzuciła. – Ważniejsze jest co innego. Jeśli Królowie-Bogowie są tak naprawdę naczyniami do przekazywania Oddechów, to dlaczego kapłani w ogóle kłopoczą się z wymianą władcy? Dlaczego Oddechu nie może przechowywać po prostu jedna i ta sama osoba?

Nie wiem – przyznał Susebron. – To nie ma sensu, prawda? Może niepokoi ich to, że trzymają w niewoli jednego władcę przez tak długi czas? A może chodzi o to, że dzieci łatwiej kontrolować? –Jeśli tak, to zmienialiby ich częściej – stwierdziła Siri. – Niektórzy z Królów-Bogów żyli przecież bardzo długo. Oczywiście może to też mieć coś wspólnego z charakterem władcy. Jeśli okazuje się zbyt niepokorny… Ale ja robię wszystko, czego ode mnie oczekują! – napisał. – Sama narzekałaś na moją pokorę.

– Owszem, w porównaniu ze mną faktycznie jesteś pokorny – powiedziała. – Ale z ich punktu widzenia możesz być wręcz dzikusem. W końcu nauczyłeś się pisać i ukrywałeś przed nimi książkę. Może znają cię na ty dobrze, by zdawać sobie sprawę, że nie będziesz wiecznie posłuszny. Teraz więc, kiedy pojawiła się okazja, by cię wymienić, nie chcą jej przegapić. Może – napisał. Siri raz jeszcze przebiegła myślą wszystkie dotychczasowe wnioski, przyjrzała się im krytycznie. Zdawała sobie sprawę, że wciąż tylko

spekulują. Niemniej wszyscy przecież wiedzieli, że Powracający nie mogą płodzić dzieci. Dlaczego więc ród Królów-Bogów miałby być inny? Możliwość, że była to tylko zasłona dymna dla podmiany jednego władcy na drugiego wydawała się w tym świetle realna. Wciąż jeszcze nie odpowiedzieli też na najważniejsze pytanie. W jaki sposób kapłani chcieli pozbawić Susebrona jego Oddechów? Susebron odchylił się w tył i spojrzał na powałę. Siri przyjrzała się mu i zauważyła w jego oczach cień smutku.

–O co chodzi? – spytała. Władca tylko pokręcił głową. –Powiedz, proszę. Co się stało? Siedział przez chwilę nieruchomo, po czym opuścił wzrok na tabliczkę i zaczął pisać. Jeśli to, co powiedziałaś jest prawdą, to kobieta, która mnie wychowała nie była moją prawdziwą matką, a ja przyszedłem na świat w jakimś nieznanym miejscu. Kapłani zabrali mnie zaraz po moim Powrocie, i wychowali w pałacu jako „syna" Króla-Boga, którego zabili.

Dziewczyna zrozumiała, że Susebron cierpi, i sama poczuła ucisk w gardle. Obeszła koc, usiadła obok męża, objęła go i złożyła głowę na jego ramieniu. Ona była jedyną osobą w życiu, która okazała mi dobroć – pisał. – Kapłani mnie czczą i dbają o mnie, a przynajmniej dotąd tak uważałem. Ale nigdy nie zaznałem od nich miłości. Tylko od matki. A teraz nie wiem nawet, kto był moją prawdziwą matką. –Skoro cię wychowała, to ona była twoją matką – stwierdziła Siri. – Nie ma znaczenia, kto cię urodził.

Nie odpowiedział. –A może ona była twoją prawdziwą matką – podjęła dziewczyna. – Skoro przemycili do pałacu ciebie, mogli to samo zrobić z nią. Kto zająłby się tobą lepiej od niej? Skinął głową i zaczął pisać na tabliczce, używając tylko jednej ręki, drugą obejmował Siri w pasie. Może masz rację. Choć teraz zaczynam mieć podejrzenia co do jej śmierci. W końcu była jedną z niewielu osób, które mogły zdradzić mi prawdę. Ta myśl zasmuciła go jeszcze

bardziej. Siri przywarła do męża mocniej i wtuliła policzek w jego pierś. Opowiedz mi o swojej rodzinie, proszę – napisał. –Ojciec często się na mnie denerwował – przyznała. – Ale kochał mnie. Kocha mnie. Chciał po prostu, żebym się zachowywała tak, jak sobie to wyobrażał. I… cóż, im dłużej jestem w Hallandren, tym częściej myślę, że miał rację. Powinnam była go słuchać, przynajmniej trochę częściej. Mój starszy brat nazywa się Ridger – ciągnęła. – Bez przerwy

wpadał przeze mnie w tarapaty. Jest następcą tronu, a ja wciąż psułam mu charakter, oczywiście trwało to do chwili, w której dorósł na tyle, by zrozumieć na czym polegają jego obowiązki. Jest trochę podobny do ciebie. Ma bardzo dobre serce i zawsze stara się postępować słusznie. Choć jest też coś, co was różni. Ridger nie jada tylu słodyczy. Susebron uśmiechnął się nieznacznie i lekko ścisnął jej ramię. –Jest też Fafen. Ale jej nie znam zbyt dobrze. Gdy byłam jeszcze mała, wstąpiła do klasztoru – bardzo mnie to ucieszyło. W Idris to obowiązek, by

jedno z dzieci każdej rodziny poświęciło się duchownemu życiu. To mnisi produkują żywność dla ubogich i zajmują się innymi koniecznymi pracami w mieście. Sprzątają, malują, opiekują się roślinnością. Robią wszystko, czego potrzeba ludziom. Wyciągnął rękę do tabliczki. To trochę jak król - napisał. – Żyją po to, by służyć innym. – Jasne – odparła Siri – tyle że nie tkwią w zamknięciu i jeśli zechcą, mogą w każdej chwili zrezygnować. Tak czy inaczej, ucieszyłam się, że to Fafen trafiła do klasztoru, a nie ja.

Oszalałabym tam. Mnisi muszą przez cały czas zachowywać się godnie i jak najmniej pretensjonalnie. Twoje włosy by tam nie pasowały – zauważył. –Zdecydowanie nie – przyznała. Chociaż – pojawiło się na tabliczce i władca zmarszczył nieco brwi – ostatnio ich kolor nie zmienia się już tak często. –Musiałam się nauczyć lepiej nad nimi panować. – Dziewczyna skrzywiła się. – Przez nie inni ludzie zbyt łatwo odczytują mój nastrój. Proszę. –

Zmieniła odcień z czarnego na złoty. Susebron uśmiechnął się i przeczesał palcami jej długie loki. –Poza Fafen – podjęła Siri – jest jeszcze tylko najstarsza z nas, Vivenna. To ona miała zostać twoją żoną. Całe życie strawiła na przygotowaniach do przeprowadzki do Hallandren. Musi mnie teraz nienawidzić – zauważył władca. – Dorastała. Wiedząc, że zostanie zmuszona do porzucenia rodziny i zamieszkania z mężczyzną, którego nawet nie widziała. –Bzdura – żachnęła się dziewczyna. –

Ona tylko na to czekała. Nie sądzę, by Vivenna była zdolna do nienawiści. Zawsze była tą lepszą siostrą. Spokojną, zrównoważoną i doskonałą. Na czole Susebrona pojawiła się zmarszczka. –To zabrzmiało gorzko, prawda? – Siri westchnęła. – Nie chciałam. Naprawdę kocham Vivennę. Zawsze przy mnie była i troszczyła się o mnie. Zawsze jednak miałam wrażenie, że za bardzo się przy tym starała. Moja starsza siostra. Wyciągała mnie z kłopotów, spokojnie mnie karciła, a potem pilnowała, by ojciec nie karał mnie zbyt surowo. – Umilkła na

moment. – W domu na pewno wszyscy się teraz o mnie martwią. Mam wrażenie, że to ty martwisz się o nich – napisał. –To prawda – przyznała. – Słuchałam dyskusji kapłanów. Nie wygląda to dobrze. W T’Telir mieszka wielu Idrian i ci emigranci wszczynają rozruchy. Kilka tygodni temu straż miejska musiała wysłać wojsko do jednego z ich slumsów. A to nie pomaga poprawić relacji między naszymi królestwami. Susebron nie napisał nic, tylko raz jeszcze objął ją i przyciągnął do

siebie. Zrobiło się jej bardzo przyjemnie. Bardzo. Po kilku minutach zabrał rękę i niepewnie napisał, ścierając słowa kilka razy. Wiesz, myliłem się. –Co do czego? Co do jednej sprawy o której wcześniej rozmawialiśmy. Napisałem, że moja matka była jedynym człowiekiem w życiu, który okazał mi dobroć. To nieprawda. Jest jeszcze jedna taka osoba. Przestał pisać i popatrzył jej w oczy.

Po chwili znów spojrzał na tabliczkę. Nie musiałaś mnie tak potraktować – pisał. – Mogłaś mnie znienawidzić za to, że oderwałem cię od rodziny i ojczyzny. Zamiast tego jednak nauczyłaś mnie pisać. Zaprzyjaźniłaś się ze mną. Pokochałaś mnie. Popatrzył na nią. Ona spojrzała na niego. Wtedy, nieśmiało, pochylił się i pocałował ją. O rany… – przemknęło Siri przez głowę, w której natychmiast pojawiły się dziesiątki argumentów przeciw. Nie była jednak w stanie się opierać, czy choćby poruszyć. Nie mogła zrobić

nic. Mogła tylko odpowiedzieć na jego pocałunek. Zrobiło się jej gorąco. Wiedziała, że muszą przestać, gdyż inaczej kapłani dostaną to, czego chcieli. Rozumiała to wszystko, a jednak wewnętrzny sprzeciw zaczął wydawać się mniej i mniej racjonalny. Całowała go, oddychała coraz szybciej. Przerwał, wyraźnie niepewny, co powinien teraz zrobić. Siri podniosła, na niego wzrok, ciężko dyszała. Mgnienie potem przyciągnęła go na wrót ku sobie i poczuła jak jej włosy zalewa głęboka namiętna czerwień

W tej chwili przestała czymkolwiek się przejmować. Susebron nie wiedział, co robić. Ale ona wiedziała. Chyba działam zbyt pochopnie, pomyślała, zrywając z siebie koszulę. Powinnam nauczyć się kontrolować takie impulsy. Pomyślę o tym kiedy indziej.

45

Tej nocy Dar Pieśni ujrzał we śnie płonące T'Telir. Widział martwego Króla-Boga i ścielące się na ulicach trupy żołnierzy. Zobaczył Nieżywych mordujących ludzi w kolorowych strojach. Przyśnił mu się także czarny miecz.

46

Vivenna jadła z trudem. Suszone mięso okropnie cuchnęło rybami i morzem. Nauczyła się jednak, że kiedy oddycha ustami, jest w stanie zmniejszyć okropny posmak. Po każdym kęsie przepłukiwała usta kilkoma łykami ciepłej, przegotowanej wody. Była w pokoju sama. Małe pomieszczenie w jednym z budynków nieopodal slumsów. Vasher płacił za nie kilka sztuk złota dziennie, ale teraz go nie było.

Wyszedł wcześnie do miasta. Śpieszył się, by załatwić jakąś sprawę. Skończyła jeść, oparła się wygodnie i zamknęła oczy. Dotarła do momentu, w którym mimo wyczerpania sen nie chciał łatwo przyjść. To, że pokoik był tak mały również nie pomagało. Ciężko się jej było choćby wyciągnąć. Vasher nie przesadzał, gdy zapowiadał, że ich praca będzie ciężka. Odbywali spotkanie za spotkaniem. Rozmawiała z Idrianami, pocieszała ich, błagała, by nie parli do wojny z Hallandren. Nie odwiedzali – jak wcześniej z Denthem – żadnych restauracji. Nie jadali w towarzystwie

dobrze ubranych, otoczonych ochroniarzami, ludzi. Rozmawiała z umęczonymi robotnikami i ubogimi kobietami. Wielu z nich nie pałało żądzą rebelii wielu nawet nie mieszkało w slumsach. Stanowili jednak ważną część idriańskiej wspólnoty w T’Telir i ich zdanie mogło mieć znaczenie dla pozostałych. Lubiła ich. Współczuła im. Pracując w ten sposób, czuła się o wiele lepiej niż kiedy spotkania organizował Denth. Ponadto, na ile była to w stanie ocenić, Vasher rzeczywiście był wobec niej uczciwy. Postanowiła zaufać instynktowi i zdecydowała się mu

pomagać, przynajmniej przez jakiś czas. Vasher nie pytał jej, czy chce to ciągnąć. Po prostu prowadzał ją z miejsca na miejsce i oczekiwał, że Vivenna odegra swą rolę. Tak też się działo. Dziewczyna spotykała się z ludźmi i prosiła ich o wybaczenie, mimo że wyczerpywało ją to emocjonalnie. Nie była pewna, czy zdoła naprawić wyrządzone przez siebie szkody, ale próbowała z całych sił. Miała wrażenie, że Vasher docenia tę jej determinację i obdarzył ją szacunkiem, chociaż musiała o to zabiegać dużo bardziej usilnie niż wcześniej, pracując z Denthem.

Denth mnie przez cały czas oszukiwał, myślała, nadal czując ukłucia zwątpienia. W głębi ducha nadal nie chciała w to wierzyć. Pochyliła się, wpatrzona w nagą ścianę maleńkiego pokoju. Zadrżała. Dobrze, że ostatnio tak ciężko pracowała. Dzięki temu nie miała siły zastanawiać się nad różnymi innymi rzeczami. Niepokojącymi rzeczami. Kim była? Jak miała się teraz określić, kiedy wszystko czym była dotąd i wszystko, co próbowała osiągnąć, rozpadło się w gruzy? Nie mogła być dłużej Vivenną, pewną siebie księżniczką. Tamta osoba

umarła i została pogrzebana w piwnicy wraz z krwawym ciałem Parlina. Dawna pewność pochodziła z naiwności. Rozumiała, jak łatwo było nią grać najemnikom. Poznała cenę ignorancji i doświadczyła ponurej prawdy o biedzie. Tą drugą kobietą jednak także nie mogła pozostać – nie mogła być bezdomną z ulicy, złodziejką, pobitą ladacznicą. To również nie była ona. Miała wrażenie, że te kilka tygodni w slumsach było jakimś koszmarem, sprowadzonym przez osamotnienie i szok doznanej zdrady, do których

dołożyło się to, że stała się Bezbarwna i wycieńczona chorobą. Gdyby udawała, że to jest jej prawdziwe ja, stałaby się tylko nędzną parodią ludzi, którzy naprawdę musieli żyć na ulicach. Ludzi, między którymi się kryła i których nieudolnie próbowała naśladować. Co więc z tego wynikało? Czy była tą proszącą, cichą księżniczką, która klękała ze spuszczoną głową i błagała prostych chłopów o wysłuchanie? To także była po części tylko rola. Było jej naprawdę przykro, ale swoją odrzuconą dumę wykorzystywała jako narzędzie. To również nie była ona. Kim więc jest?

Wstała i poczuła, jak napierają na nią ściany maleńkiego pomieszczenia. Otworzyła drzwi. Okolica nie była slumsem, ale nie była też bogata. Zwykła dzielnica. Barw na ulicy było wystarczająco wiele, by domy wyglądały przyjemnie, ale same budynki były małe i w każdym gnieździło się po kilka rodzin. Spacerowała ulicą, uważając, by nie oddalić się zbytnio od wynajmowanego przez Vashera pokoju. Szła pod drzewami, podziwiając ich kwiaty, Kim jest? Co z niej zostało teraz, gdy nie była już księżniczką i pozbyła się

nienawiści do Hallandren? Czuła determinację. Tak, to uczucie z pewnością stanowiło jej część, i to taką, którą lubiła. Przedtem zmusiła się by stać się kobietą, jaką powinna być, by poślubić Króla-Boga. Pracowała wtedy ciężko i by osiągnąć cel, poświęciła samą siebie. Była też hipokrytką. Dopiero teraz rozumiała, co oznacza prawdziwa pokora. W porównaniu z tym jej poprzednie życie wydawało się bardziej pretensjonalne i aroganckie niż jakakolwiek kolorowa spódniczka, czy bluzka. Wierzyła w Austre. Kochała doktrynę

Pięciu Wizji. Pokora. Ofiarność Stawianie cudzych problemów ponad własnymi. A jednak zaczynała myśleć, że – podobnie jak wielu innych – posunęła się w tym zbyt daleko, że pozwoliła, by dążenie do pokory stało się źródłem nowej dumy. Dostrzegała teraz, że jej wiara zanadto skupiała się na takich sprawach jak ubranie, zamiast na ludziach. Popełniła błąd. Chciała nauczyć się Rozbudzania. Dlaczego? Jak to o niej świadczyło? Czy dlatego chciała posługiwać się narzędziem wyklętym przez własną religię, że dawało jej poczucie mocy? Nie, nie chodziło o to. Przynajmniej

taką miała nadzieję. Spoglądając wstecz na swe dotychczasowe życie, czuła irytację na swą bezradność. I to również chyba było częścią jej nowego ja. Stała się kobietą gotową na wszystko byle tylko nigdy już nie poczuć bezsiły. Dlatego właśnie tak pilnie słuchała swych nauczycieli w Idris. I dlatego chciała się nauczyć korzystać z Oddechu. Potrzebowała nauczyć się wszystkiego, czego tylko będzie w stanie, chciała być przygotowana na nadejść kłopotów. Chciała być przydatna. Możliwe, że to również była arogancja, ale to była po

prostu prawda. Chciała nauczyć się sposobów przetrwania na świecie. Najbardziej upokarzającym elementem jej pobytu w T’Telir była niewiedza i nie chciała, by to się kiedykolwiek powtórzyło. Skinęła głową. Zatem czas na ćwiczenia, pomyślała, wracając do pokoju. Gdy znalazła się wewnątrz, odszukała linę – tę samą, którą związał ją Vasher, pierwszy przedmiot, który Przebudziła. Wróciła na ulicę, trzymając sznur między palcami, kręcąc nim. Rozkazy, których nauczył mnie Denth były prostymi frazami. Chwytać rzeczy.

Chroń mnie. Najemnik sugerował, że ważna też jest intencja z jaką Budzi się przedmioty. Kiedy ożywiła swoje więzy, była w stanie nimi poruszać jak częścią swego ciała. To było coś więcej niż tylko Rozkaz. Rozkaz ożywiał, ale to intencje, zamiary – polecenia jej umysłu – kierowały działaniem przedmiotów. Zatrzymała się pod dużym drzewem o cienkich, ciężkich od kwiecia gałęziach, opuszczających się ku ziemi. Stanęła pod konarem i dotknęła kory na pniu, by skorzystać z jej koloru. Wyciągnęła rękę z liną ku gałęzi.

–Chwytać rzeczy – Rozkazała, odruchowo uwalniając część swego Oddechu. Gdy świat wokół poszarzał, poczuła lekkie ukłucie paniki. Lina drgnęła. Niemniej, zamiast zaczerpnąć barwę z drzewa, kolor odpłynął z jej koszuli, która poszarzała. Lina poruszyła się, owijając się wokół gałęzi niczym wąż. Sznur zacisnął się mocno i drzewo zaskrzypiało. Drugi koniec liny także zaczął się wić i skręcać. Vivenna zmarszczyła czoło i przyjrzała się temu. Wreszcie zrozumiała, co się dzieje. Lina starała się pochwycić jej rękę drugim

końcem. –Przestań – powiedziała. Nie stało się nic. Sznur dalej zaciskał się na gałęzi –Twój Oddech do mojego – Rozkazała. Lina przestała się poruszać, Oddech wrócił do dziewczyny. Strząsnęła sznur z drzewa. No dobrze, zastanowiła się. „Chwytać rzeczy" działa, ale nie jest to konkretny rozkaz. Lina zwinie się wokół celu, ale także wokół mojej

ręki. Może spróbuję inaczej? –Trzymaj gałąź – rzuciła Rozkaz. I znów wypłynął z niej Oddech. Tym razem więcej. Jej spodnie poszarzały. Koniec liny drgnął i chwycił gałąź. Reszta sznura pozostała nieruchoma. Dziewczyna uśmiechnęła się. A zatem, im bardziej złożony jest Rozkaz, tym więcej zużywa BioChromy Odebrała swój Oddech. Tak jak zapowiedział to Vasher, przywrócenie Oddechu nie wstrząsnęło jej zmysłami, ponieważ po prostu

powrócił do swego normalnego stanu. Gdyby pozostała bez Oddechu przez kilka dni, przeżyłaby odzyskanie mocy bardziej intensywnie. Przypominało to nieco pierwszy kęs smakowitej potrawy. Spojrzała na swoje ubranie. Było teraz zupełnie szare. Wiedziona ciekawością raz jeszcze spróbowała Przebudzić linę. Nie stało się nic. Podniosła z ziemi patyk i ponowiła próbę. Tym razem podziałało, a kolor znikł z patyka, choć wymagało to o wiele więcej Oddechów. Może dlatego, że samo drewienko nie było zbyt kolorowe. Z kolei próba zaczerpnięcia koloru z pnia drzewa

nie przyniosła rezultatów. Być może nie można było czerpać barw z żywych istot. Dziewczyna odrzuciła patyk i przyniosła z pokoju kilka kolorowych chusteczek Vashera. Wróciła do drzewa. I co teraz? – zastanowiła się. Czy mogła umieścić Oddech w linie i rozkazać jej złapać coś potem? Jak miała sformułować takie polecenie? –Chwytać rzeczy, które każę ci trzymać – Rozkazała. Nic się nie wydarzyło. –Trzymaj tę gałąź, kiedy ci powiem. I

znów nic. –Trzymaj, cokolwiek powiem. Nic. –Każ jej: „Chwytać, kiedy rzucę" – rozległo się za jej plecami. Vivenna podskoczyła i zawirowała w miejscu. Za nią stał Vasher. Szpona Nocy trzymał przed sobą, ostrzem w dół. Swój worek przerzucił przez ramię. Dziewczyna zalała się rumieńcem i spojrzała na linę. –Chwytać, kiedy rzucę – powiedziała, czerpiąc kolor z chusteczki. Uleciał z

niej Oddech, ale lina wciąż zwisała bezwładnie. Cisnęła ją w drzewo, trafiając w jedną z gałęzi. Sznur natychmiast okręcił się, splatając gałąź z jej sąsiadką, i przyciągnął je mocno do siebie. –Przydatne – stwierdziła Vivenna. –Możliwe. Ale również niebezpieczne – powiedział Vasher, unosząc brew. –Dlaczego? –Spróbuj odzyskać linę. Dziewczyna zamarła. Dotarło do niej,

że gałęzie, wokół których oplotła się lina znajdują się poza zasięgiem jej ramion. Podskoczyła, próbując dosięgnąć sznura. –Zwykle używam dłuższej liny – rzucił Vasher. Chwycił Szpona Nocy za ostrze i uniósł go, zaczepił rękojeścią o gałąź i ściągnął ją w dół. – Mając przez cały czas w ręku jeden z końców, nie musisz się martwić, że ktoś ci ją odbierze. Poza tym możesz Budzić dopiero wtedy, gdy potrzebujesz, przez co nie trzymasz Oddechów przez cały czas w linie. Pamiętaj, że mogą ci się przydać do czegoś innego.

Vivenna skinęła głową i odzyskała swoje Oddechy ze sznura. –Chodź – rzucił, ruszając z powrotem w kierunku pokoju. – Wystarczy już tego przedstawienia. Dziewczyna poszła za nim. Zauważyła, że na ulicy zatrzymało się kilku przechodniów, którzy obserwowali ją z zaciekawieniem. –Jak oni to zauważyli? – spytała. – Przecież nie robiłam tego tak otwarcie. Vasher prychnął.

–A ilu ludzi chodzi po T'Telir w szarym ubraniu? Vivenna zalała się rumieńcem i wróciła do ciasnego pokoiku. Mężczyzna odłożył worek i oparł Szpona Nocy o ścianę. Vivenna przyjrzała się mieczowi. Wciąż nie była pewna, co ma o tej broni myśleć. Za każdym razem, gdy na nią patrzyła, czuła lekkie mdłości. Wspomnienie tego, jak źle się poczuła, gdy jej dotknęła, było wciąż świeże. No i ten głos, który rozległ się w jej głowie. Czy naprawdę go usłyszała? Za każdym razem, kiedy pytała o to

Vashera, odpowiadał jej w charakterystyczny, zwięzły sposób i unikał wyjaśnień. –Czy ty przypadkiem nie jesteś Idrianką? – spytał Vasher, odwracając jej uwagę. –O ile mi wiadomo – odparła. –Jak na wyznawczynię Austre jesteś niezwykle zafascynowana Budzeniem – zauważył. Siedział z zamkniętymi oczyma i głową opartą o drzwi. –Nie jestem zbyt dobrą Idrianką – usiadła. – Już nie. Postanowiłam więc nauczyć się korzystać z tego, co i tak

noszę w sobie. Skinął głową. –Rozumiem. Nigdy nie byłem w stanie pojąć, dlaczego austryzm tak nagle przestał pochwalać Rozbudzanie. –Nagle? Znów pokiwał głową, wciąż nie otwierając oczu. –Przed Wielowojniem było inaczej. –Naprawdę? –Oczywiście – potwierdził.

Często rozmawiał z nią w ten sposób. Mówił o rzeczach, które jej wydawały się tak niezwykłe, że aż nierealne, a jednak opowiadał o nich tak, jakby dla niego były zupełnie oczywiste. Nie przypuszczał. Nie wahał się, Zupełnie jakby wiedział wszystko. Vivenna zaczynała rozumieć, dlaczego miał problemy z porozumieniem się z innymi ludźmi. –Ale, ale – Vasher otworzył oczy. – Zjadłaś całą tę kałamarnicę? Skinęła. –To mięso? To była kałamarnica?

–Tak – powiedział. Otworzył worek i wyjął kolejną porcję suszonego mięsa, wyciągnął rękę ku niej. – Chcesz jeszcze? –Nie, dziękuję. – Dziewczyna poczuła mdłości. Zawahał się, widząc jej minę. –Co? Trafił ci się zepsuty kawałek? Pokręciła głową. –No to o co chodzi? – zapytał. –O nic. Uniósł brew.

–Powiedziałam już, że o nic. – Odwróciła głowę. – Po prostu nie przepadam za owocami morza. –Nie? – zdziwił się. – Przecież karmię cię nimi od pięciu dni. Pokiwała głową. –I zawsze zjadałaś. –Karmisz mnie – powiedziała. – Nie chcę narzekać na to, co mi dajesz. Zmarszczył brwi, odgryzł kawałek kałamarnicy i zaczął przeżuwać. Wciąż miał na sobie to znoszone, niemal zniszczone, ubranie, ale

Vivenna przebywała z nim na tyle długo, by się przekonać, że Vasher utrzymywał je w czystości. Było go stać na nowy strój, ale z jakiegoś powodu wciąż nosił stary płaszcz i spodnie. Również na twarzy miał przez cały czas ten swój pół zarost, pół brodę. Najwyraźniej nie rosła, Vivenna bowiem ani razu nie widziała, by ją przycinał, czy golił. Jak to się działo, że wciąż była tej samej długości? Czy robił to specjalnie, czy może przykładała do tego zbyt dużą wagę? –Jesteś inna, niż się spodziewałem – odezwał się po chwili.

–Kilka tygodni temu zapewne spełniłabym twoje oczekiwania – zauważyła. –Wątpię – odparł, gryząc kawałek mięsa. – Nie mogłaś nabrać takiej wytrwałości wskutek kilku marnych tygodni na ulicy. Ani przekonania o tym. że jesteś męczennicą. Spojrzała mu w oczy. –Chcę, żebyś powiedział mi więcej o Rozbudzaniu. –A co chcesz wiedzieć? – Wzruszył ramionami. –Nawet nie wiem, co mam ci

odpowiedzieć – przyznała. – Denth nauczył mnie kilku Rozkazów, ale zrobił to dopiero tego samego dnia, kiedy mnie porwałeś. Vasher skinął głową. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. –No i? – podjęła wreszcie. – Powiesz cokolwiek? –Myślę – rzucił. Tym razem to ona uniosła brew. –Budzę już od bardzo, bardzo dawna. – Skrzywił się. – I od zawsze mam kłopot, kiedy przychodzi mi o tym

opowiadać. Nie popędzaj mnie. –W porządku – powiedziała. – Nie śpiesz się. Rzucił na nią okiem. –I nie próbuj traktować mnie z góry. –Nie robię tego, po prostu staram się być miła. –Więc następnym razem bądź miła z mniejszą dozą wyższości w głosie. Wyższości? – powtórzyła w duchu. Nie odezwałam się protekcjonalnie! Popatrzyła na mężczyznę, wciąż

jedzącego suszoną kałamarnicę. Im dłużej z nim przebywała, tym mniej groźny jej się wydawał, choć jednocześnie coraz częściej ją drażnił. Pół miasta usłane jest trupami ludzi, Których zabił ten jego miecz, pomyślała. Już kilka razy rozważała, czy nie powinna uciec od Vashera, ale zawsze dochodziła do wniosku, że byłoby to głupie. W jego wysiłkach zmierzających do powstrzymania wojny nie wyczuwała fałszu, i wciąż wierzyła w obietnicę, którą złożył jej tamtego pierwszego dnia. Wierzyła szczerze. I niechętnie.

Postanowiła więc mieć po prostu oczy szeroko otwarte. –No dobrze – odezwał się. – Myślę, że tak będzie najlepiej. Męczy mnie już to, że chodzisz ze swoją aurą i nie umiesz z niej nawet skorzystać. –A zatem? –Zatem myślę, że powinniśmy zacząć od teorii – powiedział. – Istnieją cztery rodzaje BioChromatycznych istot. Pierwszym i najbardziej widowiskowym są Powracający. W Hallandren nazywają ich bogami ale ja nazwałbym ich raczej Spontanicznymi Rozumnymi

Manifestacjami BioChromy w Ciele Zmarłego Nosiciela. To, co w nich niezwykłe to fakt, że są jedynymi istotami BioChromatycznymi, które powstają w sposób naturalny, co teoretycznie tłumaczy dlaczego nie mogą używać ani przekazywać swojej BioChromatycznej Inwestycji. To wyjaśnia również powód, dla którego Typ Pierwszy zachowuje świadomość. Vivenna zamrugała. Nie spodziewała się wykładu. –Bardziej interesują cię istoty Typu Drugiego i Typu Trzeciego – ciągnął Vasher. – Typ Dwa to Nieświadome Manifestacje BioChromy w Ciele

Zmarłego Nosiciela. Można je tworzyć tanim kosztem, nawet za pomocą podstawowych Rozkazów. Pozostaje to w zgodzie z Prawem BioChromatycznej Paralelności: im bardziej nosiciel przypomina kształtem żywą istotę, tym łatwiej go Rozbudzić. BioChroma jest energią życia, więc poszukuje swych nosicieli wśród bytów, które przypominają żywe istoty. To jednak prowadzi nas do kolejnego prawa – Prawa Porównywalności. Głosi ono, że liczba Oddechów wymaganych do Rozbudzenia czegoś niekoniecznie decyduje o mocy tego bytu po Przebudzeniu. Kwadratowa szmatka i

szmatka w kształcie człowieka będą wymagać do Przebudzenia różnej ilości BioChromy, ale po Inwestycji będą zasadniczo tak samo silne, wyjaśnienie tego faktu jest bardzo proste. Niektórzy wyobrażają sobie Rozbudzanie na podobieństwo napełniania kubka wodą. Wlewasz wodę do pełna i przedmiot ożywa. Ale to zwodnicza analogia. Pomyśl o Budzeniu raczej jak o wyważaniu drzwi. Uderzasz je i uderzasz, jedne poddają się łatwiej od innych, ale kiedy już je wyważysz, służą mniej więcej temu samemu celowi. Rozumiesz? – Spojrzał na Vivennę. –Hm – mruknęła. Całą młodość

spędziła, wysłuchując wykładów swych nauczycieli, ale Vasher był gorszy nawet od nich. – Trochę tego dużo jak na jeden raz. –Chcesz się uczyć czy nie? Spytałeś mnie, czy zrozumiałam, pomyślała. Odpowiedziałam ci. Nie odezwała się jednak słowem. Postanowiła, że lepiej będzie pozwolić mu mówić. BioChromatyczne istoty Typu Drugiego – podjął – to to, co w Hallandren nazywają Nieżywymi. Różnią się od Typu Pierwszego na kilka sposobów. Nieżywych można

tworzyć do woli i wymagają do Przebudzenia niewielu Oddechów – w zależności od zastosowanych Rozkazów od jednego do setek – i podczas Inwestycji korzystają z własnego koloru. Nie posiadają aury, ale nie muszą jeść, czerpiąc energię z BioChromy. Mogą też umrzeć, a żeby podtrzymać ich przez okres dłuższy od kilku lat po Rozbudzeniu, wymagają specjalnego roztworu alkoholu. Ponieważ korzystają z organicznego nosiciela, ich Oddech przywiera do ciała na stałe i nie można go po Inwestycji odebrać. –Trochę o nich wiem – przyznała Vivenna. – Denth ma w drużynie

Nieżywego. Vasher umilkł. –Tak – powiedział wreszcie. – Wiem. Vivenna zauważyła dziwne spojrzenie mężczyzny i zmarszczyła brwi. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. –Mówiłeś o Nieżywych i ich Rozkazach – zachęciła po chwili. Vasher skinął głową. –Budzi się ich, jak wszystko inne, za pomocą Rozkazu. Nawet twoja religia mówi o Rozkazach. Według niej to

Austre Rozkazuje Powracającym Powracać. –Ciężko jest zrozumieć teorię Rozkazów. Weźmy na przykład Nieżywych. Odkrycie najskuteczniejszego sposobu na doprowadzenie ciała do stanu Nieżywego zajęło nam kilka stuleci. Nawet teraz nie ma pewności co do tego, jak Rozkazy naprawdę działają. I to chyba jest najważniejsza rzecz, którą powinnaś na początku zapamiętać. Sprawy związane z BioChromą są skomplikowane i większości z nich nie rozumiemy. –Co to znaczy? – spytała.

–Dokładnie to, co powiedziałem – odparł Vasher, wzruszając ramionami. – Tak naprawdę nie wiemy, co robimy. –Ale to, co mówisz, brzmi rzeczowo. –Część problemów została już rozwiązana. Ale Rozbudzający pracują nad tym dopiero od niedawna. Im więcej dowiesz się o BioChromie, tym lepiej pojmiesz, że nie wiemy o niej wszystkiego i że nie jesteśmy pewni co tak naprawdę robimy. Dlaczego konkretne Rozkazy są tak ważne i dlaczego należy je wypowiadać w ojczystym języku? Co sprawia, że pojawiają się istoty Typu Pierwszego – Powracający? Dlaczego

Nieżywi bezmyślni, a Powracający w pełni rozumni? Vivenna skinęła głową. –Tworzenie BioChromatycznych Istot Typu Trzeciego to to, co tradycyjnie nazywamy Budzeniem – ciągnął Vasher. – Powstają jako BioChromatyczne manifestacje w organicznym nosicielu, który jest bardzo daleki od życia. Najlepiej sprawdza się to na tkaninach, choć patyki, trzcina i inne materiały roślinne również dają się Rozbudzać. –A kości? – spytała Vivenna.

–Kości są dziwne – odpowiedział Vasher. – Do ich Rozbudzenia potrzeba znacznie więcej Oddechów niż jest to w przypadku całego ciała i nie są tak elastyczne jak tkaniny. Niemniej, Oddech wpływa w nie łatwo, ponieważ były niegdyś żywe i zachowują kształt taki, jaki miały przed śmiercią. –A więc idriańskie opowieści o armiach szkieletów nie są aż tak fantastyczne? Vasher zachichotał. –Och, oczywiście, że są. Gdybyś chciała Rozbudzić szkielet, musiałabyś

umieścić wszystkie kości na ich właściwych miejscach. To dużo pracy jak na coś, co wymaga do Przebudzenia od pięćdziesięciu Oddechów wzwyż. Budzenie nietkniętych ciał jest po prostu bardziej ekonomiczne, nawet pomimo tego, że nie można z nich odzyskać Oddechu. Choć przyznaję, że widziałem bardzo ciekawe rzeczy, których dokonano z Przebudzonymi szkieletami. Niemniej Istoty Typu Trzeciego, czyli zwykłe Rozbudzone przedmioty, są inne od tych, o których dotąd mówiłem. BioChroma nie trzyma się ich zbyt dobrze. Wobec tego wymagają sporych Inwestycji,

często ponad stu Oddechów. Zaletą jest oczywiście możliwość późniejszego odzyskania tej BioChromy. Umożliwiło to prowadzenie wielu eksperymentów i lepsze zrozumienie technik Rozbudzania. –To znaczy Rozkazów? – spytała Vivenna. –Właśnie – potwierdził Vasher. – Jak sama widziałaś, większość podstawowych Rozkazów jest prosta do opanowania. Jeśli dany przedmiot może wykonać polecenie i wydasz je w prosty sposób, Rozkaz zazwyczaj zadziała.

–Próbowałam kilku prostych Rozkazów – przypomniała. – Wydawałam je linie. I nie zadziałały. –Mogły brzmieć prosto, ale wcale nie były proste. Prosty Rozkaz składa się zawsze z dwóch słów. Chwytać coś. Trzymać coś. W górę. W dół. Zresztą nawet niektóre dwuwyrazowe Rozkazy są bardziej skomplikowane i wymagają praktyki w wizualizacji – czy, jeśli wolisz, w wyobrażaniu sobie. To znaczy w wykorzystaniu umysłu, by… –To rozumiem – powiedziała. – Coś jak napinanie mięśnia.

Skinął głową. –Rozkaz „Chroń mnie", choć składa się jedynie z dwóch słów, jest szalenie skomplikowany. Tak samo niektóre inne, jak „Przynieś coś". Wydając je, należy poruszyć przedmiot odpowiednim impulsem. Właśnie tutaj zaczyna się obszar naszej niewiedzy. Istnieją zapewne tysiące Rozkazów, których jeszcze nie znamy. Im większej liczby słów użyjesz, tym bardziej złożony staje się element umysłowy Rozkazu. I to dlatego odkrycie nowego Rozkazu potrafi zająć wiele lat. –Tak jak było z odkryciem nowego

Rozkazu do tworzenia Nieżywych – powiedziała z namysłem dziewczyna. – Trzysta lat temu ci, którzy potrafili tworzyć Nieżywych za pomocą tylko jednego Oddechu, okazali się skuteczniejsi od tych, którzy nie posiedli tej umiejętności. I ta nierówność doprowadziła do wybuchu Wielowojnia. –Tak – przyznał Vasher – a przynajmniej był to jeden z czynników, które do tego konfliktu doprowadziły. Ważne jest, byś zrozumiała, że w sprawach Rozbudzania wciąż jesteśmy jak dzieci. Sytuacji nie poprawia też zachowanie wielu ludzi, którzy, jeśli

nawet nauczą się nowego Rozkazu, nie dzielą się swą wiedzą z innymi i zabierają ją do grobu. Vivenna skinęła głową, zadowolona, że w miarę jak lekcja dotykała głębszych tematów, stawała się luźniejsza i bardziej przypominała zwykłą rozmowę. Zaskoczyło ją doświadczenie Vashera. Siedzi na podłodze, myślała, je kawałek suchej kałamarnicy, nie golił się od tygodni i ma na sobie ubranie, które wygląda jakby miało z niego zaraz spaść. A jednak opowiada jak uczony udzielający wykładu. Nosi miecz, z którego wycieka czarny dym

i sprawia, że ludzie zabijają się nawzajem, a przecież stara się zatrzymać wojnę. Kim jest ten człowiek? Spojrzała w bok, na opartego o ścianę Szpona Nocy. Może z powodu rozmowy o BioChromie, a może z narastających podejrzeń, zaczynała rozumieć, co w tym mieczu jest niezwykłego. –Czym są istoty BioChromatyczne Typu Czwartego? – spytała, spoglądając na Vashera. –Typ Pierwszy to obdarzone świadomością ludzkie ciało – podjęła

dziewczyna. – Typ Drugi to ludzkie ciało bez świadomości. Typ Trzeci to Przebudzony przedmiot jak lina. Nieświadomy. A czy można stworzyć obdarzony świadomością, Przebudzony przedmiot? Taki jak Powracający, tylko nie umieszczony w ludzkim ciele? Vasher wstał. –Na dziś już dosyć. –Nie odpowiedziałeś mi na pytanie. –I nie zamierzam – odparł. – Radzę ci też już nigdy o to nie pytać rozumiesz? – Spojrzał na nią i

Vivienne poczuła zimny dreszcz. Jego głos zabrzmiał bardzo surowo. –No dobrze – powiedziała, choć nie odwróciła wzroku. Prychnął pod nosem, po czym sięgnął do swojego worka i wyszarpnął coś z wewnątrz. –Masz – powiedział. – Przyniosłem ci coś. Rzucił na podłogę długi, owinięty tkaniną przedmiot. Vivenna podniosła się, podeszła i rozwinęła pakunek. Wewnątrz znalazła smukły, świetnie wykonany miecz.

–Nie umiem się tym posługiwać. –Więc się naucz – odparł. – Jeśli będziesz umiała się bronić, nie będziesz tak denerwująca. Nie będę cię musiał bez przerwy wyciągać z tarapatów. Zalała się rumieńcem. –Musiałeś tylko raz. –Ale nie ostatni – stwierdził. Niechętnie podniosła skryty w pochwie miecz. Zaskoczyło ją, jaki jest lekki.

–Idziemy – powiedział Vasher. – Mamy kolejne spotkanie.

47

Dar Pieśni starał się nie myśleć o snach. Próbował nie myśleć o płonącym T’Telir. O umierających ludziach. O końcu świata. Stał na pierwszym piętrze swojego pałacu i spoglądał na Dwór Bogów. Ta kondygnacja była tak naprawdę zakrytym z góry dachem, bez ścian. Wiatr grał mu we włosach. Słońce chyliło się ku zachodowi. Na trawniku pojawiały się już pierwsze światła.

Widok był wspaniały. Stojące kręgiem pałace, oświetlone latarniami i pochodniami, pasującymi kolorami do najbliższych budynków. W niektórych było ciemno – te pałace nie miały boskich mieszkańców. Co by się stało, gdyby Powróciło zbyt wielu ludzi, zanim my się zabijemy? – pomyślał. Zbudowaliby kolejne pałace? Miejsca było chyba dosyć. Z tyłu dziedzińca wznosił się pałac Króla-Boga. Wysoki i czarny. Zbudowano go tak, by przyćmił sobą ekstrawaganckie domostwa innych. jego masyw rzucał na mur szeroką

skazę cienia. Wszystko było doskonałe. Tak bardzo doskonałe. Pochodnie rozmieszano przemyślnie, tworząc wzory, które ukazywały się tylko z piętra. Trawa została starannie przystrzyżona, a wielkie gobeliny i proporce na murze wymieniano tak często, że nie było na nich widać wpływu pogody plam czy blaknięcia. Ludzie tak bardzo się starali dla swoich bogów. Dlaczego? Zdarzało się, że przestawał to rozumieć. Ale co w takim razie myśleć o innych wyznaniach, o takich, które nie zakładają istnienia widzialnych bóstw,

tylko bezcielesne wyobrażenia i życzenia? Z pewnością tamci „bogowie" robią dla swych wiernych jeszcze mniej niż mieszkańcy dworu Hallandren, a jednak pozostają obiektami kultu. Dar Pieśni pokręcił głową. Spotkanie z Wielką Matką przypomniało mu o dniach, do których nie wracał od bardzo dawna. Kojąca Mądrością. Po jego Powrocie to właśnie ona stała się jego mentorką. Poranna Rosa wciąż była o te wspomnienia zazdrosna, ale, niestety, nic nie rozumiała. On także nie potrafił tego wytłumaczyć. Kojąca zbliżyła się do prawdziwej boskości bardziej niż jakikolwiek inny

Powracający, którego poznał. Dbała o swoich wiernych tak samo, jak próbowała teraz czynić Wielka Matka, tyle że robiła to szczerze. Nie troszczyła się o ludzi, ze strachu, że mogą przestać ją czcić. Nie było w niej krztyny arogancji czy z góry zakładanej wyższości. Prawdziwe dobro. Prawdziwa miłość. Prawdziwe miłosierdzie. Ale nawet Kojąca Mądrością nie czuła się dobrze. Często powtarzała, że ma poczucie winy, ponieważ nie potrafi być taka, jaką chcieli widzieć w niej ludzie. Jak to możliwe? Jak ktokolwiek mógłby się takim stać?

Dar Pieśni podejrzewał, że to właśnie z tego powodu zdecydowała się pozytywnie odpowiedzieć na petycję. Według niej istniał tylko jeden sposób na to, by stać się taką boginią, jakiej pragnęli wierni. Musiała odebrać sobie życie. Zmuszają nas do tego, zastanawiał się Dar Pieśni. Otaczają nas splendorem i luksusem, obdarzają wszystkim, czego zapragniemy, a potem delikatnie postukują w ramię. „Bądź bogiem". „Wypełnij przepowiednię”. „Utrzymaj dla nas naszą iluzję". „Umrzyj. Umrzyj, byśmy mogli w was wierzyć".

Zwykle nie wchodził na dach. Wolał być na dole, gdzie ograniczona perspektywa pozwalała bez trudu ignorować szerszy punkt widzenia. Łatwiej tam było skupić się na prostych rzeczach, takich jak jego obecne życie. –Wasza Miłość? – zagadnął cicho Llarimar. Dar Pieśni nie odpowiedział. –Dobrze się czujesz, Wasza Miłość? –Nikt nie powinien być aż tak ważny – rzucił bóg.

–Wasza Miłość? – powtórzył kapłan, stając za jego plecami. –Przez to dzieją się z nami dziwne rzeczy. Nie jesteśmy do tego stworzeni. –Wasza Miłość, jesteś bogiem. Właśnie do tego zostałeś stworzony. –Nie – odparł. – Nie jestem bogiem. –Z całym szacunkiem, ale to nie jest kwestia wyboru. Czcimy cię, i to czyni cię naszym bogiem – powiedział Llarimar swym zwykłym, spokojnym tonem.

Czy on naprawdę nigdy się nie denerwuje? –Nie pomagasz. –Proszę o wybaczenie, Wasza Miłość, ale może nie powinieneś się ze mną spierać ciągle o to samo. Dar Pieśni pokręcił głową. –Dziś chodzi mi o coś innego. Nie wiem jak mam postąpić. –W sprawie Rozkazów Wielkiej Matki? Bóg skinął głową.

–Wiesz, Wiercipięto, myślałem że dam radę. Ale nie nadążam za wszystkimi kolejnymi pomysłami Porannej Rosy. Nigdy nie byłem dobry w szczegółach. Llarimar nie odpowiedział. –Chciałem z tym skończyć – ciągnął Dar Pieśni. – Matka skutecznie się jej opierała, więc wymyśliłem, że jeśli przekażę jej swoje Rozkazy, to ona już będzie wiedziała, co z nimi zrobić, że nie będzie się wahać, czy lepiej jest Poranną Rosę poprzeć, czy się jej sprzeciwić. –Nadal możesz zaczekać na jej decyzję i przekonać się, co zrobi –

zauważył Llarimar. – Przecież sam też podałeś jej swoje Rozkazy. –Wiem – przyznał Dar Pieśni. Umilkli. Więc wszystko sprowadza się do jednego, myślał bóg. Kto pierwszy zmieni hasła bezpieczeństwa, przejmie kontrolę nad dwudziestoma tysiącami Nieżywych. Reszta wypadnie z gry. Co miał począć? Czy miał po prostu siedzieć i pozwolić historii toczyć się własnym torem, czy wskoczyć obunóż w jej nurt i wszystko popsuć?

Kimkolwiek jesteś, istoto, która sprawiła, że Powróciłem, dlaczego nie mogłaś zostawić mnie po prostu w spokoju? Jedno życie już przecież przeżyłem. Dokonywałem już wyborów. Dlaczego musiałaś sprowadzić mnie z powrotem? Spróbował już wszystkiego, a ludzie ciągle zwracali się w jego stronę i oczekiwali od niego przewodnictwa. Wiedział, że jest jednym z bardziej popularnych Powracających, odwiedzało go chyba najwięcej wiernych także i obrazów prawie nikt nie dostawał tylu, co on. Co się tym

ludziom stało? – zastanowił się. Czy naprawdę aż tak bardzo była im potrzebna wiara, że woleli ufać jemu, niż ryzykować, że inna religia może okazać się fałszywa? Wielka Matka twierdziła, że część wiernych rzeczywiście tak myśli. Martwił ją brak wiary pośród zwykłych ludzi. Dar Pieśni nie był pewien, czy się z nią zgadza. Znał też teorie głoszące, że bogowie, którzy żyją najdłużej, są w istocie najsłabszymi, ponieważ system zachęca najlepszych spośród nich do jak najszybszego poświęcenia. Lecz przecież jego wciąż odwiedzała taka sama liczba petentów, jak na

początku. Poza tym bóstw było zbyt niewiele, by ta teoria mogła byś statystycznie prawdziwa. A może po prostu odwracał swoją uwagę, zajmując się nieistotnymi szczegółami? Oparł się o poręcz i spojrzał na zieloną trawę i rozświetlone altany. To mógł być decydujący moment w jego życiu. Mógł wreszcie udowodnić sobie i wszystkim, że jest bezużytecznym, nieudolnym utracjuszem. Okazja była wprost wymarzona. Jeśli nie zrobi nic, zmusi tym samym Wielką Matkę do przejęcia kontroli nad armią i do

przeciwstawienia się Porannej Rosie. Czy właśnie tego chciał? Wielka Matka trzymała się z dala od innych bogów. Rzadko pojawiała się na zgromadzeniach i nie przysłuchiwała się dyskusjom kapłanów. Poranna Rosa angażowała się bardzo, często także w intymne związki z innymi. Dobrze znała każdego boga i wszystkie boginie. Rozumiała problemy Hallandren i była przy tym sprytna. Spośród wszystkich bóstw tylko ona podjęła jakiekolwiek kroki w celu zapewnienia armiom skutecznego dowództwa. Siri nie stanowi zagrożenia, pomyślał.

Co jednak, jeśli manipuluje nią ktoś inny? Czy Wielka Matka zna się na polityce na tyle dobrze, by dostrzec niebezpieczeństwo? Czy bez jego udziału Poranna Rosa dopilnuje, by Siri nie ucierpiała? Jeśli nic nie zrobi, ktoś zapłaci za to wysoką cenę. A wina spadnie na jego barki, bo to on powstrzymał się od działania. –Llarimar, kim ona była? – spytał cicho Dar Pieśni. – Młoda kobiet z moich snów. Czy była moją żoną? Wysoki kapłan nie odpowiedział.

–Muszę to wiedzieć. – Bóg odwrócił się ku niemu. – Tym razem naprawdę muszę to wiedzieć. –Ja nie… – Llarimar zmarszczył czoło i odwrócił wzrok. – Nie – powiedział cicho – nie była twoją żoną. –Więc kochanką? –Kapłan pokręcił głową. –Ale była dla mnie ważna? –Bardzo – przyznał Llarimar. –Czy ona jeszcze żyje? Llarimar zawahał się, lecz wreszcie

skinął głową. Ona wciąż żyje, powtórzył w myślach bóg. Gdyby to miasto upadło, znalazłaby się w niebezpieczeństwie. Ona, wszyscy, którzy go czczą, wszyscy, którzy mimo jego bezustannych wysiłków wciąż na niego liczyli. Ale przecież T'Telir nie mogło upaść. Nawet gdyby doszło do wojny, walki nie mogły przenieść się aż tu. Hallandren nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Było wszak najpotężniejszym królestwem na świecie.

A jego sny? W rządzie miał tylko jeden prawdziwy obowiązek. Miał dowodzić dziesięcioma tysiącami Nieżywych. Miał zdecydować kiedy należy z nich skorzystać. I kiedy się od tego powstrzymać. Ona wciąż żyje… Odwrócił się i ruszył ku schodom.

***

Koszary Nieżywych stanowiły teoretycznie część Dworu Bogów. Wielki budynek został wzniesiony u podnóża płaskowyżu i prowadził do niego długi, zadaszony pasaż. Dar Pieśni ze swym orszakiem schodził po schodach. Minęli kilka posterunków straży, choć bóg nie do końca rozumiał z jakiego powodu pilnowano drogi wiodącej z dziedzińca. Był tutaj tylko kilka razy – głównie Podczas swych kilku pierwszych tygodni po Powrocie, kiedy to musiał nadać hasło bezpieczeństwa swoim dziesięciu tysiącom żołnierzy. Może powinienem był tu przychodzić częściej, pomyślał.

Tylko po co? Nieżywymi zajmowali się słudzy, to oni odświeżali płynący w ich żyłach alkohol, dbali o kondycję i szkolenie wojowników i o to jeszcze, żeby, żeby… żeby Nieżywi robili wszystko to, co powinni. Gdy znaleźli się na dole, Llarimar i kilku innych kapłanów dyszeli już ciężko wskutek długiego, pośpiesznego marszu. Dar Pieśni rzecz jasna nie miał takich problemów, zawsze był w doskonałej formie. Na niektóre przymioty boskości nigdy nie narzekał. Dwóch strażników otworzyło wrota do budynku. Koszary były gigantyczne,

co oczywiste, gdyż musiało się w nich zmieścić czterdzieści tysięcy Nieżywych. Zostały podzielone na cztery przypominające magazyny sekcje – każda przeznaczona dla innej grupy żołnierzy. Znajdowała się tam również bieżnia, pomieszczenie pełne głazów i metalowych sztab do ćwiczenia mięśni i sale medyczne, w których testowano ciała wojowników i odświeżano płynący w ich żyłach alkohol. Przeszli kilkoma krętymi korytarzami, zaprojektowanymi specjalnie, by ewentualni najeźdźcy gubili się w nich i nie byli w stanie zbyt szybko zaatakować Nieżywych.

Wreszcie stanęli przed posterunkiem znajdującym się przy szerokich, otwartych drzwiach. Dar Pieśni wyminął strzegących przejścia żołnierzy i spojrzał na Nieżywych. Aż do tej pory nie pamiętał, że przechowywano ich w ciemności. Llarimar skinął na dwóch kapłanów, którzy zapalili latarnie. Drzwi prowadziły na uniesioną platformę, z której roztaczał się widok na niższą kondygnację magazynu, wypełnioną szeregami milczących, czekających na rozkaz wojowników. Stali w zbrojach, z mieczami u boków.

–W niektórych szeregach są luki – zauważył Dar Pieśni. –Zapewne część żołnierzy właśnie ćwiczy – odparł Llarimar. – Posłałem już sługę, by ich sprowadził. Bóg skinął głową. Nieżywi stali z otwartymi oczyma. Nie przestępowali z nogi na nogę, nie chrząkali. Przyglądając się im, przypomniał sobie nagle, dlaczego nigdy nie chciał tu wracać i dokonywać przeglądów. Ich obecność była po prostu zbyt niepokojąca. –Niech wszyscy wyjdą – rzucił Dar Pieśni.

–Wasza Miłość? – odparł Llarimar. – Nie chcesz, żeby zostało choć kilku kapłanów? Bóg pokręcił głową. –Nie. To hasło zachowam tylko dla siebie. Llarimar zawahał się, ale w końcu przytaknął i wykonał polecenie. Dar Pieśni nie sądził, że istnieje dobry sposób na przechowywanie haseł bezpieczeństwa. Pozostawianie ich w rękach pojedynczego bóstwa groziło ich utratą w razie zabójstwa. Z drugiej jednak strony, im więcej osób znało Rozkazy, tym większe było

prawdopodobieństwo, że ktoś zostanie przekupiony, lub wyjawi hasło na torturach. Niebezpieczeństwo zmniejszała jedynie osoba Króla-Boga. Jego potężna BioChroma pozwalała szybko złamać hasła i nadać nowe, choć nawet w tym wypadku „szybko" oznaczało okres kilku tygodni. Wybór pozostawiano każdemu Powracającemu z osobna. Bóstwa mogły powierzać swoje hasła niektórym kapłanom, dzięki czemu, gdyby stało się coś złego, ci mogli przekazać je następnemu Powracającemu. Jeśli jednak bóg nie

zdradzał Rozkazu nikomu, brał na swoje barki jeszcze większą odpowiedzialność. Dar Pieśni zawsze uważał to za głupotę i dlatego swoją tajemnicę powierzył Llarimarowi i kilku innym. Tym razem jednak uznał, że mądrzejszym posunięciem będzie zatrzymanie hasła wyłącznie dla siebie. Postanowił też, że jeśli tylko nadarzy się szansa, wyjawi je Królowi-Bogu. Ale tylko i wyłącznie jemu. –Niebieska dolna linia – powiedział. – Nadaję wam nowe hasło – umilkł. – Czerwona pantera. Czerwona

pantera. Przesuńcie się na prawo. Stojący z przodu Nieżywi – ci do których doleciał jego głos – usunęli się na bok. Dar Pieśni westchnął i zamknął oczy. Aż do tej chwili miał nadzieję, że Wielka Matka dotarła tu przed nim, i że zdążyła już zmienić jego hasło. Tak się jednak nie stało. Otworzył oczy i zszedł na dół do magazynu. Zmienił hasło kolejnej grupie żołnierzy. Za każdym razem słyszało go dwudziestu lub trzydziestu Nieżywych. Pamiętał, że ostatnim razem zmiana Rozkazów zajęła mu kilka godzin.

Pracował dalej. Pozostawił wojownikom zdolność do wykonywania podstawowych poleceń sług, którzy rozkazywali im udać się na ćwiczenia lub do szpitala. Hasło niższego stopnia umożliwiało przemieszczanie Nieżywych, wskazywanie im miejsc, do których mieli się udać, z czego słudzy korzystali przy takich okazjach jak parada z okazji przybycia Siri, czy udzielenie pomocy żywym strażnikom miejskim. Pełną kontrolę nad nimi miała jednak tylko jedna osoba. Tylko jedna osoba mogła posłać ich na wojnę. Dar Pieśni wiedział, że kiedy skończy pracę w

tym magazynie, pójdzie do drugiego i przejmie dowodzenie nad armią Wielkiej Matki. Będzie mieć pod sobą dwadzieścia tysięcy Nieżywych i tym samym przystąpi do gry, której wynik miał rozstrzygnąć losy dwóch królestw.

48

Susebron przestał znikać nad ranem z sypialni. Siri leżała obok niego w łóżku, lekko skulona, czuła na skórze dotyk jego ciała. Spał spokojnie. Pierś władcy miarowo unosiła się i opadała. Biała pościel lśniła wokół niego wszystkimi barwami tęczy. Kto mógł kilka miesięcy temu przewidzieć co przytrafi się Siri? Nie tylko poślubiła Króla-Boga Hallandren. Zakochała się w nim.

Wciąż ją to zdumiewało. Susebron był najważniejszą religijną i polityczną postacią w całym basenie Morza Wewnętrznego. To on był gwarantem dominującego w Hallandren kultu Opalizujących Odcieni. Był człowiekiem, którego w Idris wszyscy się bali i nienawidzili. A teraz spał u jej boku. Bóg kolorów i piękna, o ciele wyrzeźbionym jak idealny posąg. A jaka była Siri? Niedoskonała – nie miała co do tego wątpliwości. I pomimo tego w jakiś niezrozumiały sposób dawała mu to, czego potrzebował. Cień spontaniczności. Powiew zewnętrznego świata, którego nie

mogli powstrzymać ani jego kapłani, ani jego reputacja. Westchnęła i położyła dłoń na piersi władcy. Rozkosz, której zażywali już od kilku nocy, okaże się zapewne bardzo kosztowna. Jesteśmy głupi, pomyślała. Musimy dbać tylko o jedno: o to, by nie dać kapłanom dziecka. A teraz? Zmierzamy wprost ku katastrofie. Jednak nie była w stanie ganić się zbyt surowo. Podejrzewała, że jej udawane jęki i podskoki nie mogłyby zwodzić kapłanów dużo dłużej. Wkrótce nabraliby podejrzeń, a

przynajmniej zaczęliby się irytować, gdyby przeciągała ten teatr, nie zachodząc w ciążę. Było zupełnie prawdopodobne, że wtrąciliby się, gdyby opóźnienie trwało jeszcze jakiś czas. Cokolwiek więc mogli wraz z Susebronem zrobić, by odwrócić bieg spraw, powinni zrobić to wkrótce. Poruszył się i uniósł powieki. Dziewczyna obróciła się i spojrzała mu w oczy. Przez kilka chwil patrzył na nią i gładził jej włosy. Nadal nie mogła uwierzyć, jak szybko przyzwyczaili się do nowego poziomu zażyłości.

Sięgnął po swoją tabliczkę. Kocham cię – napisał. Siri uśmiechnęła się. Te słowa zawsze były pierwszymi, które pojawiały się na tabliczce o poranku. –Ja też cię kocham – odpowiedziała. Ale pewnie – pisał dalej – wpadliśmy w tarapaty, prawda? –Tak. Ile potrzeba czasu? – zapytał. – To znaczy, do chwili, kiedy będzie jasne, że jesteś brzemienna?

– Nie jestem pewna. – Zmarszczyła brwi. – Nie mam w tych sprawach zbyt dużego doświadczenia. Pamiętam, że niektóre kobiety w Idris narzekały, że nie zachodzą w ciążę tak szybko, jakby chciały, więc może nie dzieje się to natychmiast. Ale znam też przypadki, kiedy żony rodziły dokładnie w dziewięć miesięcy po nocy poślubnej. Susebron popatrzył na nią w zamyśleniu. Za rok mogę być już matką, zastanowiła się dziewczyna. Ta perspektywa nie wydawała jej się zachęcająca. Do niedawna wcale nie

uważała się za dorosłą. Oczywiście, pomyślała, czując lekki skurcz żołądka, z tego, co wiemy, dzieci Królów-Bogów i tak rodzą się martwe. Nawet jeśli nie była to prawda, jej dziecku tak czy inaczej groziło wielkie niebezpieczeństwo. Wciąż uważała, że kapłani zamierzają je odebrać i podmienić na Powracające. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, Siri także wtedy zniknie. Niebieskopalcy próbował mnie ostrzec, przemknęło jej przez myśl. Mówił o zagrożeniu, na które narażony jest nie tylko Susebron, ale i

ja. Władca coś napisał. Podjąłem decyzję – pojawiło się na tabliczce. Dziewczyna uniosła brew. Chcę, by poznali mnie inni ludzie – oświadczył – i inni bogowie. Chcę wreszcie przejąć kontrolę nad swoim królestwem. –A twoje wcześniejsze obiekcje? – spytała. – Nie możesz po prostu wykrzyczeć, jak wygląda prawda, a gdybyś spróbował ucieczki, strażnicy

z pewnością by cię powstrzymali. Tak – napisał Susebron – ale ciebie strzeże mniejsza liczba żołnierzy i ty jesteś w stanie krzyczeć. Zawahała się. –Owszem – odparła po chwili – ale czy ktokolwiek mi uwierzy? Co oni pomyślą, jeśli zacznę wrzeszczeć, że Król-Bóg jest więźniem własnych kapłanów? Władca pochylił głowę. –Uwierz mi – poprosiła. – Pomyśleliby, że zwariowałam.

A gdybyś przekonała tego Powracającego, o którym tak często opowiadasz? – napisał. – Dara Pieśni zwanego Mężnym? Siri się zastanowiła. Mogłabyś do niego pójść - ciągnął Susebron. – Powiedzieć mu prawdę. Może zaprowadzi cię do innych Powracających, których uzna za godnych zaufania. Kapłani nie uciszą nas wszystkich. Siri leżała z głową na jego piersi. –To nie jest najgorszy pomysł, ale dlaczego po prostu nie uciekniemy?

Moje służące pochodzą z Pahn Kahl. Niebieskopalcy obiecał, że spróbuje nas wydostać, jeśli tylko poproszę. Moglibyśmy zbiec do Idris. Jeśli uciekniemy, ruszy za nami cała armia Hallandren – zauważył władca. – W Idris nie bylibyśmy bezpieczni. –Więc ucieknijmy w inne miejsce. Pokręcił głową. Siri – pisał – słuchałem dyskusji na zgromadzeniach. Między naszymi królestwami wkrótce wybuchnie wojna. Jeśli uciekniemy, porzucimy Idris na pastwę najazdu.

–Jeśli zostaniemy, oni i tak zaatakują. Nie, o ile odzyskam kontrolę nad Hallandren – przypomniał. – Mieszkańcy tego królestwa, nawet bogowie, muszą być mi posłuszni. Nie dojdzie do wojny, jeśli dowiedzą się, że ja jej nie chcę. – Wyczyścił tabliczkę i znów zaczął pisać, tym razem szybciej. – Powiedziałem już kapłanom, że nie zgadzam się na wojnę, i zareagowali jakby byli mi przychylni, ale nie zrobili w tej sprawie nic. –Z pewnością ich zaniepokoiłeś. – Powiedziała Siri. – Jeśli pozwolą ci prowadzić politykę, mogą się okazać niepotrzebni.

I słusznie. – Uśmiechnął się. – Muszę stać się prawdziwym przywódcą własnych poddanych, Siri. Tylko w ten sposób będziemy mogli uchronić twoje pęknę góry i rodzinę, którą tak kochasz. Dziewczyna umilkła, nie sprzeciwiała się już. Jeśli postąpią tak, jak proponował Susebron, w jednym ruchu wyłożą na stół wszystkie swoje karty. W razie porażki kapłani bez wątpienia domyśla się, że Siri i Susebron ze sobą rozmawiali. To oznaczałoby koniec ich wspólnego czasu. Susebron zauważył jej niepokój. To niebezpieczne, ale to nasza jedyna

szansa. Ucieczka byłaby równie ryzykowna, a potem znaleźlibyśmy się w o wiele gorszej sytuacji. W Idris uznanoby nas za przyczynę ataku Hallandren. W innych królestwach byłoby nam jeszcze ciężej. Siri z wolna przytaknęła. W innym kraju nie mieliby pieniędzy i staliby się wymarzonym celem dla porywaczy. Uciekliby kapłanom tylko po to, by trafić do niewoli w charakterze narzędzi do wykorzystania przeciwko Hallandren. Na całym świecie Królestwo Kolorów wciąż nie było zbyt popularne z powodu żywych wspomnień z Wielowojnia.

–Tak, mogliby nas porwać – przyznała. – Poza tym nie sądzę, że poza Hallandren dostawałbyś co tydzień jeden oddech. A bez nich umrzesz. W jego spojrzeniu pojawiło się wahanie. –Co? – spytała. Nie umarłbym bez Oddechów – napisał. – Ale to nie jest argument za ucieczką. –Chcesz powiedzieć że opowieść o tym, że Powracający potrzebują świeżych Oddechów to kłamstwo? – zapytała z niedowierzaniem Siri.

Nie - odpisał śpiesznie. – Potrzebujemy go, ale zapominasz, że mam w sobie wszystkie te Oddechy, które od pokoleń przekazujemy sobie w moim rodzie. W razie potrzeby mógłbym przetrwać dzięki nim. Skorzystałbym z tych dodatkowych Oddechów, których nie potrzebuję, by pozostawać Powracającym. Moje ciało pochłaniałoby po prostu jeden tygodniowo z zapasu. Siri odsunęła się i zaczęła myśleć. Wyglądało na to, że wciąż nie wiedziała o BioChromie czegoś bardzo ważnego. Niestety, nie miała odpowiedniego doświadczenia, by spróbować tę kwestię rozgryźć.

–No dobrze – powiedziała. – Więc w razie potrzeby moglibyśmy się ukrywać. Powiedziałem, że to nie jest argument za ucieczką – pojawiło się na tabliczce. – Dzięki Oddechom byłbym w stanie żyć, ale również stałbym się bardzo atrakcyjnym celem. Wszyscy chcieliby mojej BioChromy. Nawet gdybym nie był Królem-Bogiem, znalazłbym się w poważnym niebezpieczeństwie. Miał rację. Siri skinęła głową. –Rozumiem – przyznała – ale jeśli naprawdę mamy wyjawić prawdę o kapłanach, musimy zrobić to szybko.

Jeśli zacznie być po mnie widać ciążę, to oni w okamgnieniu umieszczą mnie w odosobnieniu. Susebron przytaknął. Za dwa dni odbędzie się walne zgromadzenie dworskie. Słyszałem, jak rozmawiali ze sobą moi kapłani. Mówili, że będzie to ważne posiedzenie. Pojawią się wszyscy bogowie, co stanowi rzadkość. Zostanie wtedy podjęta decyzja o tym, czy atakować Idris, czy nie. Siri spojrzała nerwowo. –Mogłabym pomówić z Darem Pieśni,

poprosić go o pomoc. Jeśli pójdziemy z tym do kilku innych bogów, może wtedy, na oczach tłumu, będą mogli spytać kapłanów o to, czy mam rację. A ja otworzę usta i pokażę, że nie mam języka – napisał. – Zobaczymy, co wtedy zrobią kapłani. Będą musieli ugiąć się przed wolą członków własnego panteonu. – Dobrze – powiedziała dziewczyna. – Spróbujemy.

49

Vasher znów przyłapał ją na ćwiczeniu. Wisiał za oknem, zawieszony na oplatającej go w pasie, Przebudzonej linie. Wewnątrz, Vivenna, zupełnie nieświadoma jego obecności, raz po raz Budziła kawałek materiału. Rozkazała szmatce przepełznąć przez pokój, chwycić kubek i przynieść go sobie, nie rozlewając przy tym ani kropli.

Bardzo szybko się uczy, pomyślał mężczyzna. Same Rozkazy składały się z prostych zdań, o wiele trudniejsze było jednak przywołanie w umyśle odpowiadającego im obrazu. Przypominało to kontrolę nad drugim własnym ciałem. A Vivenna była szybka. Owszem, posiadała dużo BioChromy, co pomagało, ale prawdziwe Instynktowne Budzenie – zdolność do Rozbudzania przedmiotów bez szkolenia i praktyki – było darem, który posiadały jedynie osoby dostępujące Szóstego Wywyższenia. A Szóste Wywyższenie znajdowało się tylko o stopień niżej od tego, czym dzięki swemu

pojedynczemu, boskiemu Oddechowi dysponowali Powracający. Vivennie do tego poziomu wiele jeszcze brakowało. Uczyła się jednak o wiele szybciej niż powinna, mimo frustracji w jaką popadała po każdym niepowodzeniu. Właśnie teraz, na jego oczach, popełniła kolejny błąd. Szmatka przeczołgała się po podłodze, ale zamiast owinąć się wokół kubka, weszła do jego środka. Zatrzęsła się, przewróciła naczynie i wreszcie wróciła, ciągnąc za sobą mokry ślad. Vivenna zaklęła i podeszła, by ponownie napełnić naczynie. Wciąż nie widziała wiszącego za oknem

Vashera. Nie był tym zaskoczony – w tej chwili był Bezbarwny, całą swoją BioChromę umieścił w koszuli. Ustawiła kubek na miejscu. Vasher uniósł się, znikając zza okna. Sposób, w jaki przemieszczał się na swojej linie, był w rzeczywistości o wiele bardziej skomplikowany, niż to się mogło na pierwszy rzut oka wydawać Stosowany przez niego Rozkaz sprawiał, że lina stawała się posłuszna muśnięciom jego palców. Dotknięcia w różnych jej miejscach odpowiadały innym poleceniom. Budzenie różniło się od tworzenia Nieżywych – Nieżywe istoty posiadały mózgi i były w stanie samodzielnie interpretować

polecenia i Rozkazy. Lina nie była obdarzona umysłem i mogła wykonywać tylko zestaw poleceń nadanych podczas Budzenia. Musnął sznur kilka razy i ponownie opuścił się niżej. Vivenna stała tyłem do niego. Wzięła do ręki jeszcze jeden kolorowy płatek papieru, który miał jej umożliwić Budzenie szmatki. Ona mi się podoba – odezwał się Szpon Nocy. – Cieszę się, że jej nie zabiliśmy. Vasher nie odpowiedział. Jest bardzo ładna, nie uważasz? –

spytał miecz. Nie jesteś w stanie tego stwierdzić – odparł Vasher w myślach. Jestem. Postanowiłem, że jestem – rzucił Szpon Nocy. Vasher pokręcił głową. Ładna czy nie, ta kobieta nie powinna była pojawić się w Hallandren. W ręku Dentha okazała się potężnym narzędziem. Oczywiście, przyznał w duchu z goryczą, Denth zapewne wcale nie potrzebował tego narzędzia. Między Hallandren i Idris już wrzało tak czy inaczej. Vasher zbyt długo zabawił za granicą. Teraz docierało to do niego z

pełną mocą. Wiedział też jednak, że nie mógł powrócić ani dnia wcześniej. Vivennie udało się wreszcie nakłonić szmatkę do przyniesienia kubka i napiła się łapczywie. Vasher jeszcze chwilę przyglądał się jej ze swego miejsca za oknem, po czym polecił linie opuścić się na ziemię. Rozkazał jej, by odwiązała się od dachu i kiedy owinęła się wokół jego ramienia, odzyskał swoje Oddechy i wszedł do pokoju.

***

Vivenna odwróciła się, słysząc wchodzącego Vashera. Odstawiła kubek i pośpiesznie ukryła szmatkę w kieszeni. A zresztą, co by się stało, gdyby zobaczył, że ćwiczę? – zastanowiła się, czując, jak czerwienią się jej policzki. Przecież nie mam nic do ukrycia. Mimo to, trenowanie w obecności mężczyzny zawsze ją zawstydzało. Był tak surowy, tak ostro ganił ją za niepowodzenia. Nie chciała, by

widział, jak się uczy. –No i? – spytała. Pokręcił głową. –Dom, w którym mieszkaliście, i kryjówka w slumsach są opuszczone – powiedział. – Denth jest zbyt sprytny, żeby dać się tak złapać. Musiał się domyślić, że zdradzisz jego ostatnie miejsca pobytu. Vivenna zacisnęła zęby i oparła się o ścianę. Podobnie jak wszystkie pokoje, w których się dotychczas zatrzymywali, ten też był bardzo prosto urządzony. Cały ich dobytek stanowiły dwa posłania i ubrania na zmianę. Vasher nosił to wszystko w

swym worku. Denth lubił większe luksusy. Było go na nie stać. Miał w końcu wszystkie pieniądze Lemeksa. To było z jego strony sprytne posunięcie, pomyślała. Dał mi pieniądze bym poczuła, że rządzę. Przez cały czas wiedział jednak, że złoto nie wymknie mu się z rąk. Tak samo jak ja. –Miałam nadzieję, że uda się go nam wyśledzić – powiedziała – i być może dowiedzieć się, co zamierza. Vasher wzruszył ramionami. –Nie udało się. Nie ma sensu

rozpaczać. Chodź. Myślę, że uda się nam spotkać z kilkoma idriańskimi robotnikami, o ile tylko dotrzemy do sadów w porze przerwy obiadowej. Odwrócił się od niej. Dziewczyna zmarszczyła czoło. –Vasher – powiedziała – nie możemy tego ciągnąć. –Tego? –Kiedy byłam z Denthem, spotykaliśmy się z politykami i przestępcami – Teraz spotykamy się bez przerwy w ciemnych zaułkach i na polach z prostymi chłopami.

–To dobrzy ludzie! –Wiem o tym – przyznała szybko Vivenna – ale czy naprawdę uważasz, że to cokolwiek zmienia? Że mamy jakikolwiek wpływ na bieg spraw? Oczywiście w porównaniu z tym, co zapewne knuje teraz Denth? Zerknął na nią, ale nie zaczął się spierać, tylko uderzył pięścią w ścianę. –Wiem – powiedział. – Próbowałem uruchomić inne kontakty, ale przez cały czas wyprzedza mnie o krok. Jestem w stanie powybijać złodziei z jego bandy, ale wszystkich nie

odnajdę. Staram się też dojść do tego, komu zależy na wybuchu wojny – próbowałem nawet na Dworze Bogów – ale każdy z kim rozmawiam nabiera wody w usta. Według nich wojna jest nieunikniona i nie chcą stawać po przegranej stronie. –A kapłani? – spytała Vivenna. – Czy to nie oni przekazują bogom sprawy do rozpatrzenia? Gdybyśmy zdołali część z nich nakłonić do opowiedzenia się przeciw wojnie, może w ten sposób udałoby się ją powstrzymać! –Z kapłanami nigdy nic nie wiadomo. – Vasher pokręcił głową. Większość z tych, którzy opowiadają się przeciwko

inwazji siedzi cicho, Nawet Nanrovah się ode mnie odwrócił. –Nanrovah? –Wysoki kapłan Zwiastuna Ciszy – wyjaśnił. – Wydawało mi się, że na nim można polegać. Spotkał się nawet ze mną kilka razy i rozmawialiśmy o zatrzymaniu tej machiny. Ale teraz nie chce nawet ze mną rozmawiać i przeszedł na drugą stronę. Bezbarwny kłamca. Vivenna wyraźnie się zafrasowała. Nanrovah… –Vasher – powiedziała po chwili. – My

mu coś zrobiliśmy. –Co??? –My. Denth i jego drużyna – opowiedziała dziewczyna. – Pomagaliśmy bandzie złodziei obrabować handlarza solą. Żeby odwrócić uwagę od włamania podpaliliśmy pobliski budynek i przewróciliśmy powóz, który akurat przejeżdżał obok ogrodu. Powóz należał do wysokiego kapłana. I wydaje mi się, że on nazywał się właśnie Nanrovah. Vasher zmełł w ustach przekleństwo.

–Myślisz, że to może mieć coś wspólnego z jego zachowaniem? –Możliwe. Wiesz, kim byli złodzieje, którzy dokonali tego napadu? Pokręciła głową. –Niedługo wrócę – rzucił. – Zaczekaj tu.

***

Zrobiła, jak prosił. Czekała godzinami. Próbowała zająć się ćwiczeniem Budzenia, ale trenowała już przecież większość dnia. Była wyczerpana i nie mogła się skupić. Po jakimś czasie zaczęła z niepokojem wyglądać przez okno. Denth zawsze pozwalał jej ze sobą chodzić, nawet gdy wybierał się na miasto w poszukiwaniu informacji. Ale robił to tylko dlatego, że chciał mieć mnie na oku, upomniała się natychmiast. Teraz, gdy się nad tym zastanawiała, docierało do niej ile spraw najemnicy trzymali przed nią w tajemnicy. Vasher po prostu nie starał się jej

oswoić. Kiedy go jednak pytała, wydzielał jej nowiny bardzo oszczędnie. Odpowiadał zwięźle, choć musiała przyznać, że rozmawiał z nią na każdy temat, na który chciała się czegoś dowiedzieć. Wciąż przywoływała też w myślach ich rozmowę na temat Rozbudzania. I nie po to, by przypomnieć sobie, co mówił. Raczej po to, by zastanowić się nad tym, czego nie powiedział. Źle go z początku oceniła. Teraz była już tego pewna. Zrozumiała, że musi przestać osądzać innych. Czy to jednak w ogóle możliwe? Czy

wszelkie stosunki z ludźmi nie opierają się po części na ocenach? W końcu to, jak kogoś postrzegała, decydowało o tym, jak na jego osobę reagowała. Więc jednak nie powinna wyzbywać się osądów. Chodziło raczej o to, by te oceny nie były niezmienne. Dentha uznała za przyjaciela, choć nie powinna przecież była puszczać mimo uszu jego słów o tym, że najemnicy nie mają przyjaciół. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Vivenna aż podskoczyła i przycisnęła rękę do piersi. Wszedł Vasher.

–Powinnaś się nauczyć w takich sytuacjach sięgać po miecz – powiedział. – Łapanie się za koszulę nie ma sensu, chyba że chciałaś ją zdjąć. Vivenna zalała się rumieńcem, włosy jej zrudziały. Miecz, który od niego dostała, leżał pod ścianą. Nie mieli zbyt wielu okazji do ćwiczeń i wciąż nie była pewna jak powinna go trzymać. –Więc? – spytała, gdy zamknął drzwi. Na zewnątrz było już ciemno, w mieście wykwitały iskierki latarni. –Rabunek soli był tylko przykrywką –

odpowiedział Vasher. – Prawdziwym celem był ten powóz. Denth obiecał złodziejom sowitą nagrodę za podpalenie i włamanie, czym mieli odwrócić uwagę od powozu kapłana. –Ale po co? – zapytała dziewczyna. –Nie jestem pewien. –Może chodziło o pieniądze? – podsunęła. – Kiedy Tonk Fah uderzył konia, z dachu spadł kufer pełen złota. –Co się stało potem? – spytał Vasher. –Odeszłam razem z innymi. Byłam przekonana, że powóz ma odwrócić

uwagę i po wypadku miałam według planu odejść. –A Denth? –Nie było go tam, teraz to sobie przypominam – odpowiedziała. – Powiedzieli mi, że pracuje ze złodziejami. Vasher skinął głową i podszedł do swojego worka. Wyjął z niego posłania i cisnął je w bok, wyciągnął kilka ubrań. Zdjął koszulę, odsłaniając umięśniony, owłosiony tors. Zaskoczona Vivenna gwałtownie zamrugała i zaczerwieniła się. Prawdopodobnie powinna była się

odwrócić, ale przeważyła ciekawość. Co on robi? Na szczęście nie zdjął spodni, ale włożył inną koszulę. Jej rękawy tuż przy nadgarstku były pocięte w długie wstęgi. –Na wezwanie – powiedział – stańcie się moimi palcami i chwytajcie to, co one. Wstęgi zadrgały. –Zaraz – rzuciła dziewczyna. – To był Rozkaz? –Zbyt skomplikowany jak dla ciebie –

odparł, klękając i rozwiązując dolny mankiet spodni. Vivenna dopiero teraz zauważyła, że i on jest stanowczo zbyt długi. – Stańcie się moimi nogami i dodajcie im sił – Rozkazał. Pasma tkaniny u jego nóg skrzyżowały się pod stopami i zacisnęły. Vivenna nawet nie zaczęła dyskutować z jego zdaniem, że te polecenia były dla niej zbyt złożone. Niemniej, zapamiętała je natychmiast. Vasher narzucił na siebie swój poszarpany, znoszony płaszcz. –Chroń mnie – Rozkazał i dziewczyna zauważyła, że wiele z pozostających

mu Oddechów wpłynęło w tkaninę. Mężczyzna przepasał się liną – jak na linę była cienka, lecz wytrzymała. Vivenna wiedziała, że nie nosi jej po to, by podtrzymać spodnie. Na koniec podniósł leżącego na podłodze Szpona Nocy. –Idziesz? –Dokąd? –Porwiemy kilku z tych złodziejaszków. Wypytamy ich dokładnie o to, co Denth zamierzał zrobić z tym powozem.

Vivenna poczuła ukłucie strachu. –Dlaczego mnie zapraszasz? Nie będzie ci przez to trudniej? –To zależy – odpowiedział. – Jeśli wywiąże się walka i będziesz mi się plątać pod nogami, to będzie mi trudniej. Ale jeśli wywiąże się walka i połowa z nich rzuci się na ciebie, zamiast na mnie, będzie mi łatwiej. –O ile nie będziesz mnie bronić. –Dobre założenie. – Spojrzał jej w oczy. – Jeśli chcesz iść, to chodź. Ale nie spodziewaj się, że będę cię chronił. A bez względu na wszystko nie próbuj

iść za mną sama. –Nie zrobiłabym czegoś takiego. Wzruszył ramionami. –Po prostu pomyślałem, że ci to zaproponuję. Nie jesteś więźniem, księżniczko. Możesz robić, co zechcesz. Mnie wystarczy, żebyś nie wchodziła mi w drogę, rozumiesz? –Rozumiem – podjęła decyzję i poczuła lodowaty dreszcz. – Idę. Nie starał się jej tego wyperswadować. Wskazał na jej miecz.

–Weź to. Skinęła głową i przytroczyła broń do pasa. –Wyciągnij go – polecił. Zrobiła, jak kazał, i poprawiła chwyt. –Co mi przyjdzie z tego, że trzymam go prawidłowo? – zapytała. – Nadal nie wiem, jak się nim posłużyć. –Jeśli będziesz groźnie wyglądać, napastnik może się zawahać. W walce każda sekunda może zdecydować o wszystkim.

Nerwowo przytaknęła i schowała ostrze do pochwy. Wzięła do ręki kilka kawałków liny. –Chwytać kiedy rzucę – powiedziała do mniejszego z nich i schowała go w kieszeni. Vasher przyjrzał się jej uważnie. –Lepiej stracić Oddech, niż dać się zabić – wyjaśniła. –Niewielu Rozbudzających by się z tobą zgodziło – zauważył. – Dla większości z nich sama myśl o utracie BioChromy jest znacznie bardziej przerażająca niż perspektywa

śmierci. –Cóż, nie jestem taka jak większość Rozbudzających. Wciąż uważam, że to herezja. –Ukryj resztę Oddechów gdzie indziej – poradził, otwierając drzwi. – Nie powinniśmy zwracać na siebie uwagi. Skrzywiła się, ale umieściła pozostałą BioChromę w koszuli, wydając jej podstawowy, nieaktywny Rozkaz. Działało to tak samo, jak gdyby wypowiedziała Rozkaz zbyt cicho lub niewyraźnie. Przedmiot pochłaniał Oddechy, ale pozostawał niezdolny do

działania. Gdy tylko pozbyła się BioChromy, powróciła szarość. Świat wydał jej się dziwnie martwy. –Chodźmy – rzucił Vasher i ruszył do drzwi. Noce w T'Telir wyglądały zupełnie inaczej niż w jej ojczyźnie. Tam widziała na niebie wiele gwiazd, jakby ktoś rozsypał na nim wiaderko pełne białego piasku. Tutaj świeciły latarnie, światła tawern, restauracji i innych przybytków rozrywki. Miasto pełne było blasku – jakby na ziemię zstąpiły gwiazdy, by sprawdzić jak się mają

sprawy w T’Telir. A jednak mimo całego tego przepychu, Vivenna czuła smutek. Wolałaby widzieć je nad głową. To oczywiście nie znaczyło, że okolice, którymi szli, były rozświetlone. Vasher – sam wyglądający jak cień – prowadził ją przez mroczne ulice. Aleje z latarniami zostawili za sobą, zniknęły też światła w oknach. Znaleźli się w nieznanych Vivennie slumsach. Kiedy jeszcze żyła na ulicy, bała się zapuszczać w tę dzielnicę. Noc wydawała się tu ciemniejsza niż gdzie indziej. Przemierzali ciemne, kręte alejki, zastępujące w takich miejscach

szersze arterie. Nie odzywali się do siebie. Vivenna rozumiała, że nie powinni zwracać na swoją obecność niczyjej uwagi. Wreszcie Vasher się zatrzymał. Wskazał jej pewien budynek: jednopiętrowy, o płaskim dachu, szeroki. Stał samotnie, we wgłębieniu terenu. Wznoszące się za nim wzgórze było oblepione skleconymi ze śmieci budami. Nakazał jej gestem nie ruszać się, umieścił resztę Oddechów w linie i ostrożnie ruszył na wzniesienie. Vivenna czekała. Kucnęła za rozpadającym się domkiem,

zbudowanym ze starych, kruszących się cegieł. Dlaczego ja tu przyszłam? – spytała się w duchu. Przecież mi nie kazał. Powiedział tylko, że mogę. Mogłam zostać w pokoju. Czuła się jednak zmęczona tym, że ciągle spotykają jakieś wydarzenia, a sama pozostaje bierna. To w końcu ona wpadła na to, że może istnieć powiązanie między kapłanem a planem Dentha. Chciała zobaczyć jak to się skończy. Musiała coś wreszcie zrobić. Łatwo było o tym myśleć w jasnym pokoju. Teraz nie pomagało jej również to, że po lewej stronie chatki

majaczył posąg D'Denira. W idriańskich slumsach także je widywała, choć tam większość pomników była pozbawiona oblicz, lub w inny sposób zniszczona. Jej zmysł życia nie podpowiadał niczego. Miała wrażenie jakby nagle oślepła. Brak Oddechu wywoływał wspomnienia nocy, które spędzała śpiąc w błocie, na zimnym bruku alejek. Przypominała sobie jak bili ją ulicznicy, dwakroć od mniej mniejsi, lecz dwukrotnie sprytniejsi. Głód. Straszliwy, wszechobecny, poniżający i wyczerpujący głód. Usłyszała odgłos kroków i zamajaczył

nad nią czyjś cień. Prawie zakrzyknęła z przestrachu, ale udało się jej powstrzymać. Poznała kształt Szpona Nocy. –Dwóch strażników – oznajmił Vasher. – Obaj uciszeni. –Wystarczą nam do przesłuchania? Ciemna sylwetka pokręciła głową. –To dzieci. Potrzeba nam kogoś ważniejszego. Musimy wejść do środka. Chyba że poobserwuję ten dom przez kilka dni, dowiem się, kto tu dowodzi, i potem porwę go, gdy będzie sam.

–Nie mamy tyle czasu – zauważyła Vivenna. –Zgadzam się – powiedział. – Niestety, nie mogę użyć miecza. Gdy Szpon Nocy kończy pracę, zazwyczaj nie ma kogo przesłuchiwać. Vivenna zadrżała. –Chodź – szepnął. Ruszyła za nim tak cicho, jak potrafiła. Skierowała się ku drzwiom. Vasher chwycił ją za ramię i pokręcił głową. Poszła za nim w bok, kątem oka zauważając w rowie dwa nieprzytomne, zwinięte ciała. Na

zapleczu budynku mężczyzna zaczął badać ziemię dotykiem. Po kilku minutach strawionych na bezowocnych poszukiwaniach zaklął i wyciągnął coś z kieszeni. Garść słomy. Po kilku sekundach uplótł z niej, pomagając sobie nicią, trzy figurki. Odzyskał Oddech z płaszcza i ożywił je. Każdej wydał to samo polecenie. –Znaleźć tunele. Vivenna przyglądała się temu zafascynowana. Nie mówił mi, że tak abstrakcyjne Rozkazy są w ogóle możliwe – przemknęło jej przez myśl, gdy małe postacie rozbiegły się

dokoła. Vasher także wrócił do poszukiwań. Najwyraźniej doświadczenie i umiejętność przywoływania odpowiednich obrazów w umyśle są najważniejszymi rzeczami w Rozbudzaniu, myślała. Musi robić to od dawna. Zresztą opowiadał o tym jak naukowiec, więc zapewne wiele czasu poświęcił badaniu BioChromy. Po chwili jedna ze słomianych figurek zaczęła podskakiwać w miejscu. Pozostałe dwie podbiegły do niej i także zaczęły gwałtownie skakać. Vasher i Vivenna podeszli. Mężczyzna, na jej oczach, otworzył klapę zamaskowaną grubą warstwą

ziemi. Uniósł ją nieco i sięgnął do środka. Wyciągnął dłoń, trzymając w niej kilka niewielkich dzwonków, które umieszczono tam w charakterze prostego alarmu. –Żadna banda złodziei nie używa kryjówek, które nie mają takich tuneli – wyjaśnił. – Zwykle jest ich kilka i najczęściej są zabezpieczone pułapkami. Vivenna patrzyła, a Vasher odebrał Oddech figurkom, dziękując ściszonym głosem każdej z nich. Zmarszczyła czoło. Przecież to tylko kawałki słomy. Po co im dziękować?

Przelał BioChromę do płaszcza z Rozkazem ochrony, po czym wszedł do tunelu. Dziewczyna poszła za nim ostrożnie, omijając wskazany przez Vashera stopień. Tunel był dość prymitywny – tak przynajmniej stwierdziła, dotykając ścian tonącego w ciemności przejścia. Vasher parł naprzód; wiedziała to jedynie dzięki szelestowi jego ubrania. Po chwili zobaczyła przed sobą światło. Usłyszała głosy. Mężczyźni rozmawiali i śmiali się. Wkrótce dostrzegła sylwetkę Vashera. Zbliżyła się do niego i wyjrzała z tunelu do wykopanego w

ziemi pomieszczenia. Na środku płonął ogień, dym wydobywał się przez otwór w powale. Pokoje na górze – a może i cały budynek – stanowiły najwyraźniej jedynie przykrywkę. Piwnica wyglądała na od dawna zamieszkaną. Na podłodze rosły stery ubrań, wszędzie walały się posłania, garnki i patelnie. Vasher wskazał na stronę. Kilka stóp od wylotu ich tunelu otwierał się inny. Mężczyzna wkradł się do piwnicy i przemknął właśnie tam. Vivennie serce zaczęło walić jak młotem. Spojrzała w stronę ognia. Mężczyźni byli zbyt zajęci piciem i oślepieni blaskiem płomieni. Nie wyglądało na

to, by zauważyli intruza. Zaczerpnęła głęboko powietrza i weszła do przestronnego pomieszczenia. Mając palenisko za plecami, czuła się zupełnie odsłonięta. Vasher jednak nie uszedł daleko. Zatrzymał się, a Vivenna niemal wpadła na jego plecy. Stał kilka chwil w bezruchu. Wreszcie dziewczyna trąciła go w plecy, chcąc, by albo poszedł dalej, albo pokazał, co robi. Odsunął się i zobaczyła, co znajdowało się przed nim. Tunel nagle się kończył – była to raczej wnęka. Pod ścianą stała

sięgająca Vivennie do pasa klatka. W niej było zamknięte dziecko. Vivenna zachłysnęła się cicho, przeszła obok Vashera i uklękła przy klatce. Ta cenna rzecz w powozie – pomyślała, kojarząc fakty. To nie były pieniądze. To była córka kapłana. Doskonały argument w szantażu, który miał wzmocnić ich pozycję na dworze. Dziewczynka na widok Vivenny cofnęła się dalej, cicho zapłakała i zadrżała. Cuchnęło ludzkimi odchodami, dziecko było brudne na całym ciele – poza wydrążonymi przez łzy, jaśniejszymi smugami na twarzy.

Vivenna podniosła wzrok na Vashera. Jego oczy skrywał cień, stał tyłem do ognia, ale widziała, że zacisnął zęby. Wyczuła napięcie jego mięśni. Odwrócił głowę. Pół jego oblicza zajaśniało w blasku płomieni. I w tym jedynym widocznym oku, dziewczyna ujrzała wściekłość –Hej! – zawołał jeden ze złodziei. –Uwolnijcie dziecko – odezwał się Vasher szorstkim szeptem. –Jak tu weszliście?! – zawołał inny z mężczyzn.

Vasher spojrzał na nią swym jednym okiem i Vivenna poczuła, że się kurczy. Skinęła głową i odwrócił się. Jedną rękę zacisnął w pięść, a drugą chwycił Szpona Nocy. Ruszył ku złodziejom powolnym, rozważnym krokiem. Jego płaszcz szeleścił. Vivenna chciała zrobić to, co kazał jej jeszcze w pokoju, ale nie była w stanie oderwać od niego wzroku. Bandyci sięgnęli po broń. Vasher ruszył nagle do ataku. Szpon Nocy, wciąż w pochwie, uderzył jednego z nich w pierś i dziewczyna usłyszała suchy trzask kości. Zaatakował drugi mężczyzna. Vasher

zawirował w miejscu, gwałtownie prostując rękę. Pocięte rękawy wystrzeliły, owinęły się wokół miecza złodzieja i mocno go uścisnęły. Siła rozpędu Vashera wyrwała napastnikowi broń z ręki. Pasma materiału puściły i ostrze poszybowało w bok. Miecz upadł na ziemię. Dłoń Vashera pomknęła naprzód i zacisnęła się na twarzy bandyty. Przebudzone wstęgi oplotły głowę ofiary niczym macki ośmiornicy. Vasher cisnął go w tył i jednocześnie w dół – przyklęknął przy tym i podciął Szponem Nocy nogi kolejnego złodzieja. Trzeci z nich zaszedł Vashera od tyłu i uniósł miecz

do cięcia. Vivenna krzyknęła ostrzegawczo. Wtedy poruszył się płaszcz Vashera – wydął się ku górze i chwycił zaskoczonego napastnika za ramiona. Vasher odwrócił się. Spojrzał wściekłym wzrokiem i uderzył Szponem Nocy szamoczącego się przeciwnika. Vivenna skrzywiła się, słysząc dźwięk pękających kości, i odwróciła się od krzyków i walki. Drżącymi palcami spróbowała otworzyć klatkę. Była oczywiście zamknięta. Dziewczyna odzyskała z liny nieco Oddechu i spróbowała Przebudzić

zamek. Nic się jednak nie stało. Metal, przemknęło jej przez myśl. Oczywiście. Nigdy nie był żywy, więc nie da się go Rozbudzić. Starając się nie zwracać uwagi na rozlegające się za jej plecami pełne bólu wrzaski, wyrwała nić z koszuli. Walczący Vasher także krzyczał, tracąc przy tym wszelkie pozory zimnego, zawodowego zabójcy. Stał się wcieloną wściekłością. Vivenna uniosła nić do zamka. –Otwierać rzeczy – Rozkazała.

Nitka lekko drgnęła, ale kiedy wsunęła ją do dziurki od klucza, nie stało się nic. Odzyskała Oddech, odetchnęła nieco by się uspokoić i zamknęła oczy. Muszę przywołać w umyśle dokładny obraz. Muszę chcieć, by nitka wniknęła do mechanizmu i podniosła zapadkę. –Obracać rzeczy – powiedziała, czując, jak opuszcza ją BioChroma. Znów wsunęła nić do zamka. Nitka przekręciła się i wewnątrz rozległo się ciche szczęknięcie. Drzwiczki stanęły otworem. Dźwięki walki tymczasem

zamarły, słychać było już tylko jęki. Vivenna odebrała nici Oddech i sięgnęła do klatki. Dziewczynka skrzywiła się, zapłakała i ukryła twarz w dłoniach. –Jestem twoją przyjaciółką – powiedziała kojącym tonem Vivienne. – Proszę, przyszłam, żeby ci pomóc. Dziecko jednak wiło się i krzyczało przy każdym dotyku. Zirytowana Vivenna odwróciła się do Vashera. Stał przy ogniu ze spuszczoną głową. Wokół niego leżały ciała. Szpon Nocy drżał w jego ręku. Ukryte w pochwie

ostrze opierało się czubkiem o ubitą ziemię. Z jakiegoś powodu mężczyzna wydawał się większy niż jeszcze kilka chwil temu. Wyższy. Bardziej barczysty. Groźniejszy. Druga ręka Vashera opierała się o rękojeść czarnego miecza. Zameczek na pochwie był otwarty. Z wnętrza dobywał się czarny dym. Część spływała na ziemię, kilka pasemek, jakby nie mogąc się zdecydować, snuło się ku powale. Ramię Vashera drżało. Wyciągnij mnie… - w głowie Vivenny rozległ się cichy, odległy głos. Zabij

ich… Wielu złodziei wciąż się poruszało. Vasher zaczął wysuwać ostrze. Było czarne jak noc, zdawało się wchłaniać w siebie blask płomieni. To chyba nic dobrego, pomyślała dziewczyna. –Vasher! – krzyknęła. – Vasher, mała nie chce się mnie słuchać! Zamarł, po czym spojrzał na nią zaszklonymi oczyma. –Już ich pokonałeś, Vasher. Nie musisz wyciągać miecza. Tak… Tak, musisz - usłyszała.

Zamrugał gwałtownie i wreszcie ją zauważył. Zdecydowanym ruchem ukrył Szpona Nocy w pochwie. Pokręcił głową i podbiegł do dziewczyny. Mijając jednego z leżących, wymierzył mu kopniaka. Ranny zajęczał. –Bezbarwne potwory! – szepnął, zaglądając do klatki. Nie wydawał się już wielki. Vivenna pomyślała, że prawdopodobnie było to złudzenie wywołane przez chybotliwe światło ogniska. Wyciągnął ręce w głąb klatki. Co dziwne, dziecko natychmiast ku niemu wyszło, przytuliło się do jego

piersi i szlochało. Vivenna przyglądała się temu w najgłębszym zdumieniu. Vasher ze łzami w oczach wziął dziewczynkę na ręce. –Znasz ją? – spytała zaskoczona dziewczyna. Pokręcił głową. –Znam Nanrovaha. Wiedziałem, że ma małe dzieci, ale nigdy ich nie widziałem. –Więc jak…? Dlaczego do ciebie przyszła? Nie odpowiedział.

–Chodź – powiedział. – Poradziłem sobie z tymi, którzy zaalarmowani krzykami przybiegli z góry, ale może się ich pojawić więcej. Księżniczka odniosła wrażenie, że Vasher w głębi ducha życzy sobie, by tak się stało. Ruszył do tunelu. Vivenna poszła za nim.

***

Natychmiast skierowali się ku jednej z bogatych dzielnic T'Telir. Vasher nie mówił zbyt wiele, dziewczynka milczała. Vivenna obawiała się o psychikę dziecka, które musiało mieć za sobą kilka potwornych miesięcy. Najpierw mijali lepianki, potem zwykłe domy, aż wreszcie dotarli na obsadzoną drzewami, zalaną blaskiem latarni ulicę. Gdy znaleźli się pośród bogatych rezydencji, Vasher zatrzymał się i opuścił dziecko na ziemię. –Dziewczynko – zaczął. – Powiem ci kilka słów. Chcę, żebyś je powtórzyła. Powtórz je tak, jakby były twoimi własnymi.

Dziecko spojrzało na mężczyznę pustym wzrokiem i skinęło głową. Vasher rzucił okiem na Vivennę. –Cofnij się. Otworzyła usta, by zaprotestować, ale zrezygnowała. Odeszła poza zasięg głosu. Na szczęście, Vasher stał pod latarnią, więc nie straciła go z oczu. Powiedział coś dziewczynce i dziecko odpowiedziało. Zaraz po otwarciu klatki Vivenna odzyskała Oddech z nici. Wciąż miała go w sobie. Dzięki uwrażliwionym przez BioChromę zmysłom zauważyła coś dziwnego. Aura dziewczynki –

zwykła, aura przeciętnego człowieka – lekko migotała, jakby była niepełna. Zjawisko było bardzo słabo widoczne, ale dzięki Pierwszemu Wywyższeniu Vivenna była gotowa przysiąc, że prawdziwe. Przecież Denth powiedział mi, że to działa na zasadzie: wszystko albo nic pomyślała. Jeśli oddaje się Oddech, to w całości, a przede wszystkim nie słyszałam, by ktoś mógł oddać część pojedynczego Oddechu. Ale – na co miała kilka innych dowodów – Denth był kłamcą. Vasher wyprostował się i dziecko wspięło mu

się na ręce. Vivenna podeszła i ze zdziwieniem usłyszała, że dziewczynka mówi. –Jestem brudna – powiedziała, spuszczając wzrok. – Mamusia nie lubi, kiedy się brudzę. I sukienkę też mam upaćkaną. Vasher ruszył przed siebie. Księżniczka śpiesznie go dogoniła. –Idziemy do domu? – spytała dziewczynka. – Gdzie byliśmy? Jest późno i nie powinnam być poza domem. A co to za pani? Ona nic nie pamięta, zrozumiała

Vivenna. Nie pamięta, co się z nią działo… Nie wie nawet, gdzie była. Podniosła wzrok na Vashera. Szedł z dzieckiem na ręku, wpatrzony przed siebie. Gdy zbliżył się do bramy rezydencji, otworzył ją kopnięciem. Wszedł na teren posesji. Dziewczyna ruszyła za nim niespokojnie. Dwa stróżujące psy zaczęły szczekać. Ich wycie i powarkiwanie rozlegało się coraz bliżej. Vivenna skrzywiła się ze strachu, ale gdy tylko zwierzęta ujrzały Vashera, ucichły i podbiegły do niego radośnie. Jeden z nich podskoczył i polizał dłoń mężczyzny.

Co się tu, na Kolory, dzieje? – zastanawiała się księżniczka. Przed posiadłością pojawiło się nieco ludzi z latarniami w rękach. Chcieli sprawdzić, dlaczego psy wszczęły alarm. Jeden z nich zobaczył Vashera, powiedział coś towarzyszom i wszyscy zawrócili do budynku. Zanim Vivenna i Vasher stanęli na patio, z frontowych drzwi wyszedł jakiś człowiek. Miał na sobie tylko długą, białą koszulę. Obok niego stanęła dwójka żołnierzy, którzy ruszyli, by zastąpić Vasherowi drogę, ale mężczyzna w nocnym stroju głośno krzyknął i wyprzedził ich. Ze łzami w oczach odebrał dziecko z ramion przybysza.

–Dziękuję – wyszeptał. – Dziękuję. Księżniczka stała nieco z tyłu w milczeniu. Psy wciąż lizały dłonie Vashera, choć wyraźnie uważały, by nie dotknąć Szpona Nocy. Nieznajomy uściskał córeczkę, a po chwili oddał ją kobiecie, która także wyszła przed dom – matka, jak założyła Vivenna. Kobieta zakrzyknęła radośnie. –Dlaczego ją oddajecie? – spytał mężczyzna, przyglądając się Vasherowi. –Ci, którzy ją porwali, zostali ukarani

– odpowiedział Vasher cicho, gardłowo. – Nic więcej nie powinno być dla ciebie w tej chwili ważne. –Czy ja cię znam? – Pan domu zmrużył oczy. –Spotkaliśmy się już – przytaknął Vasher. – Prosiłem cię, byś opowiedział się przeciwko wojnie. –Tak, pamiętam! – rzucił mężczyzna. – Nie musiałeś mnie przekonywać, ale po tym jak odebrali mi Misel… Nie było mi wolno nikomu o tym powiedzieć i musiałem przejść na drugą stronę. Grozili, że w przeciwnym razie ją zabiją. Vasher

odwrócił się i ruszył z powrotem ścieżką ku bramie. –Zabierz swoją córkę i pilnuj jej – rzucił, oglądając się za siebie. – I zadbaj o to, by Hallandren nie dokonało rzezi przy pomocy swoich Nieżywych. Mężczyzna skinął głową. Wciąż płakał. –Tak, tak, oczywiście. Dziękuję ci, tak bardzo ci dziękuję. Vasher nie zatrzymywał się. Vivenna dogoniła go, co chwila spoglądając na psy.

–W jaki sposób je uciszyłeś? Nie odpowiedział. Rzuciła spojrzeniem na rezydencję. –Odkupiłaś się – powiedział cicho, wychodząc przez tonącą w ciemności bramę. –Co? –Denth i tak porwałby tę dziewczynkę. Nawet gdybyś się nie pojawiła w T'Telir – powiedział Vasher. – Nigdy bym jej nie odnalazł. Denth współpracuje ze zbyt wieloma szajkami złodziei. Wydawało mi się,

że włamanie miało po prostu na celu zakłócenie dostaw soli. Podobnie jak wszyscy, nie zwróciłem uwagi na powóz. Zatrzymał się i popatrzył dziewczynie w oczy. –Uratowałaś temu dziecku życie. –To był przypadek – odparła. W mroku nocy nie widziała swych włosów, ale poczuła, że gwałtownie czerwienieją. –To nie ma znaczenia.

Vivenna uśmiechnęła się. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu ta pochwała znaczyła dla niej dużo więcej, niż powinna. –Dziękuję. –Przepraszam, że straciłem nad sobą panowanie – podjął. – Tam, w tej ich norze. Wojownik powinien być przez cały czas spokojny. Nie wolno dopuszczać by, w trakcie pojedynku czy potyczki gniew przejmował nad tobą kontrolę. Dlatego nigdy nie byłem zbyt dobry w pojedynkach. –Zrobiłeś co trzeba – zauważyła – a Denth stracił kolejnego pionka. Wyszli

na ulicę. – Żałuję jednak, że zobaczyłam tę luksusową posiadłość. Ten widok nie poprawił mojej opinii o kapłanach z Hallandren. Vasher pokręcił głową. –Ojciec Nanrovaha był jednym z najbogatszych kupców w mieście Jego syn poświęcił się służbie bogom, z wdzięczności za ich błogosławieństwa. Za swoją pracę nie bierze pieniędzy. –Och. – Vivenna się zatrzymała. Mężczyzna wzruszył ramionami. –Zawsze łatwo jest obarczyć winą

kapłanów. To wygodne kozły ofiarne – rzucił z ironią. – W końcu każdy, kto wierzy w coś innego niż ty, musi być albo kłamliwym manipulatorem, albo oszalałym fanatykiem, prawda? Księżniczka zarumieniła się po raz kolejny. Vasher zatrzymał się na ulicy i spojrzał na nią. –Przepraszam – powiedział. – Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. – Zaklął pod nosem i znów ruszył przed siebie. – Uprzedzałem cię, że niespecjalnie potrafię rozmawiać. –Nic się nie stało – zapewniła. – Zaczynam się już przyzwyczajać.

Skinął głową. Odniosła wrażenie, że Vasher myśli o czymś innym. To dobry człowiek, pomyślała, a przynajmniej szczery człowiek, który bardzo chce być dobry. Znów poczuła się źle. Nie powinna oceniać. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie można żyć wśród ludzi, nie osądzając ich choć trochę. Więc pozwoliła sobie ocenić Vashera. Nie tak jak Dentha, który opowiadał żartobliwe historie i pokazywał jej tylko to, co sama chciała zobaczyć. Vashera osądzała po jego uczynkach. Po tym, jak się zachowywał. Zapłakał na widok dziecka w niewoli. Zwrócił je ojcu, jedynie w zamian za mglistą obietnicę

działania na rzecz pokoju. Żył niemal bez pieniędzy, całkowicie poświęcając się sprawie. Tak, był szorstki w obejściu. Był brutalny. Miał nieprzyjemny charakter i łatwo wpadał w gniew. Ale był również dobrym człowiekiem, a idąc obok niego, po raz pierwszy od wielu tygodni czuła się bezpiecznie.

50

–Więc każde z nas ma teraz po dwadzieścia tysięcy – odezwała się idąca obok Dara Pieśni Poranna Rosa. Szli po otaczającej amfiteatr kamiennej ścieżce. –Owszem – przyznał Powracający. Kapłani i słudzy kroczyli za nimi świętym stadem, choć oba bóstwa odmówiły lektyki, czy choćby parasola. Szli sami, ramię w ramię,

nieco z przodu. Dar Pieśni w złocie i czerwieni. Poranna Rosa choć raz ubrana w suknię, która przysłaniała jej wdzięki. To zdumiewające jak do twarzy jej w takim stroju, pomyślał. Widać, że się postarała i że się szanuje. Sam nie był pewien, z jakiego powodu nie lubił odważnych ubrań bogini. Może w poprzednim życiu był pruderyjny? A może po prostu jest pruderyjny w tym? Uśmiechnął się. Czym jeszcze obciążę dawnego siebie? Przecież tamten człowiek umarł. To nie on wplątał się w polityczną aferę.

Amfiteatr powoli się wypełniał. Dziś, co miało miejsce bardzo rzadko mieli się w nim pojawić wszyscy bogowie. Spóźniał się tylko Głos Chmur, ale on zawsze był nieprzewidywalny. Ważne wydarzenia nigdy nie nadchodzą bez zapowiedzi, zastanawiał się Dar Pieśni. Na to konkretne zanosiło się od lat. Jak to się stało, że znalazłem się w samym jego centrum? Zeszłej nocy miał bardzo dziwne sny. Wreszcie nie pojawiły się w nich obrazy wojny. Był tylko księżyc. I jakieś dziwne kręte korytarze. Jakby tunele.

Wielu bogów, gdy mijał ich altany, pozdrawiało go pełnymi szacunku skinieniami, choć trzeba przyznać, że niektórzy krzywili się na jego widok, a jeszcze inni go po prostu ignorowali. Cóż to za dziwny system rządów, stwierdził w duchu. Królestwem rządzą nieśmiertelni, którzy żyją tylko przez dziesięć lub dwadzieścia lat i którzy nigdy nie oglądają zewnętrznego świata. A ludzie mimo to nam ufają. Ludzie nam ufają. –Myślę, że powinniśmy się wymienić naszymi hasłami – odezwała się Poranna Rosa. – Wtedy, gdyby zaszła

taka konieczność, każde z nas mogłoby przejąć pełną kontrolę nad armią. Nie odpowiedział. Odwróciła się i spojrzała na tłoczących się na ławkach nad areną ludzi w kolorowych strojach. –Proszę, proszę – rzuciła. – Zebrał się dziś całkiem spory tłum. I tak niewielu z nich zwraca na mnie uwagę. To brak wychowania, nie sądzisz? Dar Pieśni wzruszył ramionami. –Och, oczywiście – ciągnęła. – Może

są po prostu… oszołomieni? Oszołomieni, wstrząśnięci i bez tchu? Powracający uśmiechnął się słabo, przypominając sobie ich rozmowę sprzed kilku miesięcy. Tamtego dnia wszystko się zaczęło. Poranna Rosa patrzyła na niego wyczekująco. –To możliwe – odparł Dar Pieśni. – Podobnie jak to, że cię po prostu ignorują. Co powinnaś potraktować jako komplement. Bogini się uśmiechnęła. –Jak to możliwe, by niezwracanie na mnie uwagi było komplementem?

–Takie zachowanie cię oburza – wyjaśnił – a wszyscy wiemy, że gdy jesteś zdenerwowana, wyglądasz jeszcze piękniej niż zazwyczaj. –A zatem podoba ci się, jak w tej chwili wyglądam? –Twój wygląd bardzo się niekiedy przydaje. Niestety, ja nie jestem w stanie skomplementować cię nieuwagą, jak inni. Widzisz, komplementem byłoby jedynie szczere niezwracanie na ciebie uwagi. A w tej kwestii jestem bezradny. Nie potrafię cię ignorować. I szczerze za to przepraszam.

–Rozumiem – powiedziała Poranna Rosa. – Miło mi. Chyba. A jednak ignorowanie niektórych spraw idzie ci świetnie. Jak na przykład własnej boskości. Dobrych manier. Moich kobiecych sztuczek. –Ty nie stosujesz sztuczek, moja droga – zauważył Dar Pieśni. – Sztuczkę stosuje ktoś, kto walczy, chowając w rękawie mały sztylet. Ty bardziej przypominasz człowieka, który przygniata przeciwnika olbrzymim głazem. Tak czy inaczej, mam na ciebie inny sposób, i to taki, który powinien ci pochlebić. –Sama nie wiem czemu, ale coś każe

mi w to wątpić. –Powinnaś pokładać we mnie więcej wiary – powiedział, machając ręką. – Jestem w końcu bogiem. I to boskie wizje pozwoliły mi zrozumieć, że jedynym sposobem na prawienie komplementów komuś takiemu jak ty, Poranna Roso, jest stać się o wiele bardziej atrakcyjnym, inteligentnym i interesującym od ciebie. Prychnęła. –Gdyby tak było, w twojej obecności czułabym się raczej urażona. –Trafiłaś w samo sedno.

–A zechcesz mi może wyjaśnić, z jakiego to powodu konkurowanie ze mną ma być najszczerszą formą prawienia mi komplementów? –Oczywiście, że zechcę – odpowiedział uprzejmie. – Czy słyszałaś kiedyś, moja droga, bym wygłosił jakąś niedorzeczną tezę i nie poparł jej równie niedorzecznym uzasadnieniem? –Oczywiście, że nie. Wszystkich nas męczysz tą swoją samochwalczą, naprędce kleconą logiką. –Tak, pod tym względem jestem zaiste wyjątkowy.

–Bez wątpienia. –Tak czy inaczej – bóg uniósł palec – gdybym stał się o wiele ciekawszy od ciebie, ludzie zaczęliby cię ignorować i zwracaliby uwagę na mnie. Przez to z kolei, stałabyś się zwykłą, czarującą sobą – czyli kobietą doznającą okresowych napadów szału i nadmiernie przy tym uwodzicielską – dzięki czemu chciałabyś odzyskać ich zainteresowanie. A kiedy się wściekasz, jak już tłumaczyłem, jesteś najwspanialsza. Zatem, jedynym sposobem na to, byś otrzymała tyle zainteresowania, na ile zasługujesz, odebrać ci je. To oczywiście niezbyt proste. Ale mam

nadzieję, że doceniasz wysiłki, które wkładam w to, by być aż tak cudownym. –Zapewniam cię, że doceniam – odpowiedziała. – Doceniam to tak bardzo, że myślę, że przerwa dobrze by ci zrobiła. Możesz też dać sobie spokój. Jakoś zniosę ciężar bycia najcudowniejszą z Powracających. –Nie mogę ci na to pozwolić. Ze względu na ciebie. –Ale jeśli staniesz się zbyt cudowny, mój drogi, zniszczysz swoją reputację.

–Ona i tak zaczęła mi ciążyć – przyznał Dar Pieśni. – Od dawna starałem się uchodzić za najbardziej leniwego z bogów, ale powoli do mnie dociera, że to zadanie przerasta moje siły. Pozostali są bezużyteczni w zupełnie naturalny sposób, i to o wiele bardziej ode mnie. Udają tylko, że tego nie wiedzą. –Ejże! – rzuciła zaskoczona Poranna Rosa. – Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś zazdrosny! –Ktoś mógłby też pomyśleć, że moje stopy pachną cytrusami – odparł. – Ale z tego, że ktoś coś myśli, wcale nie wynika, że to prawda.

–Jesteś niepoprawny. – Zaśmiała się. –Naprawdę? Wydawało mi się, że raczej nieśmiertelny. To już nieprawda? Bogini uniosła palec. –Ten dowcip ci jednak nie wyszedł. –Może to był tylko unik. –Unik? –Tak, specjalnie słaby dowcip, który ma odwrócić uwagę od prawdziwego żartu. –Czyli?

Dar Pieśni zawahał się i spojrzał na arenę. –Czyli od tego, który spłatano nam wszystkim – powiedział ciszej. – Od dowcipu, który zrobili mi pozostali członkowie panteonu, obdarzając mnie tak silnym wpływem na decyzję naszego królestwa. Poranna Rosa przyjrzała mu się spod zmarszczonych powiek. Wyczuła narastającą w jego głosie gorycz. Zatrzymali się na ścieżce. Bogini stanęła tyłem do amfiteatru i spojrzała Darowi Pieśni w oczy. Bóg spróbował zdobyć się na uśmiech, ale chwila minęła. Nie mogli już

rozmawiać tak jak dotychczas. Nie teraz, gdy wokół decydowało się tak wiele. –Nasi bracia i siostry nie są tak źli, jak sugerujesz – powiedziała cicho. –Tylko banda niezrównanych idiotów mogła powierzyć mi kontrolę nad armią. –Ufają ci. –Są leniwi – rzucił Dar Pieśni. – Chcą, by to inni podejmowali za nich trudne decyzje. Do tego właśnie nakłania wszystkich ten system, poranna Roso. Tkwimy tu w zamknięciu. Oczekuje

się od nas, że będziemy trawili czas na nieróbstwie i przyjemnościach. Skąd mamy wiedzieć co jest najlepsze dla kraju? – Pokręcił głową. – Boimy się zewnętrznego świata bardziej niż to chcemy przyznać. Do dyspozycji mamy tylko sny i obrazy. Dlatego właśnie kontrola nad wojskiem przypadła tobie i mnie. Wszyscy chcieliby się angażować, ale nikt nie chce brać na siebie odpowiedzialności. Umilkł. Patrzyła na niego bacznie, bogini o doskonałych kształtach. Była o wiele silniejsza od innych, ale umiejętnie skrywała to za zasłoną banałów.

–Z tego wszystkiego, co powiedziałeś, rację masz na pewno co do jednego – odezwała się cicho. –Czyli? –Jesteś cudowny. Stał w bezruchu, patrząc jej w oczy. W te szeroko rozstawione, piękne zielone oczy. –Nie dasz mi swoich Rozkazów, prawda? – spytała. Pokręcił głową. –Wciągnęłam cię w to – powiedziała. –

Zawsze tyle mówisz o bezużyteczności, ale wszyscy wiemy, że jesteś jednym z niewielu, którzy oglądają każdy obraz, rzeźbę czy gobelin w galerii. To ty słuchasz każdego wiersza i piosenki. Ty słuchasz uważnie próśb wiernych. –Wszyscy jesteście głupcami – odparł. – Nie ma we mnie nic godnego szacunku. –Nie. – Pokręciła głową. – To ty nas rozbawiasz, nawet wtedy, gdy nas obrażasz. Nie widzisz do czego to prowadzi? Nie widzisz, że nieuchronnie wyrastasz ponad nas wszystkich? Nie robisz tego specjalnie

i dlatego właśnie wychodzi ci to tak dobrze. W tym mieście rozpusty jesteś jedynym, który wykazał się odrobiną mądrości. I według mnie, to właśnie dlatego przypadła ci kontrola nad armią. Nie odpowiedział. –Zdawałam sobie sprawę, że będziesz mi się opierał – przyznała. – Miałam jednak nadzieję, że w jakiś sposób uda mi się na ciebie wpłynąć. –I wpłynęłaś – zauważył. – Sama powiedziałaś, że to ty mnie w to wszystko wciągnęłaś.

Nie odrywając wzroku od jego oczu, pokręciła głową. –Wiesz, nie wiem, które z moich uczuć do ciebie jest silniejsze. Miłość czy irytacja. Ucałował jej dłoń. –Cieszę się z obu, Poranna Roso. Naprawdę. – To powiedziawszy odwrócił się i poszedł do swej loży. Głos Chmur już przybył; brakowało jeszcze tylko Króla-Boga i jego żony. Dar Pieśni usiadł i zaczął się zastanawiać, gdzie jest Siri. Zwykle pojawiała się w amfiteatrze na długo

przed początkiem zgromadzenia. Trudno było mu skupić myśli na młodej królowej. Poranna Rosa wciąż stała tam, gdzie ją zostawił, i patrzyła w jego kierunku. Wreszcie zawróciła i poszła do swojej loży.

***

Siri kroczyła pałacowymi korytarzami, otoczona swymi odzianymi na brązowo służkami. Myśli zaprzątały jej dziesiątki zmartwień. Najpierw pójść do Dara Pieśni. Raz jeszcze przebiegła plan w myślach. To, że z nim usiądę, nie powinno nikogo zdziwić. Często przecież przebywamy razem przy takich okazjach. Potem zaczekam na przybycie Susebrona i dopiero wtedy poproszę Dara Pieśni o słówko na osobności, bez kapłanów czy służących. Powiem mu, czego się dowiedziałam o KróluBogu. Powiem mu, że Susebron jest więźniem. I zobaczymy, jak

zareaguje. Najbardziej obawiała się, tego że Dar Pieśni może już o wszystkim wiedzieć. Czy mógł należeć do spisku? Ufała mu mniej więcej tak jak każdemu poza Susebronem. Życie w ciągłym napięciu nauczyło ją wątpić we wszystko i każdego. Mijała komnatę za komnatą, z których każda była udekorowana innymi barwami. Dziewczyna dawno już przyzwyczaiła się do ich krzykliwości. Jeśli Dar Pieśni zgodzi się pomóc, zastanawiała się dalej, zaczekam do

przerwy. Gdy kapłani zejdą z areny, Dar Pieśni porozmawia z kilkoma innymi bóstwami. Oni z kolei rozkażą swym kapłanom zacząć dyskusję na temat, dlaczego Król-Bóg nigdy się nie odzywa, zmuszając w ten sposób kapłanów Susebrona do ujawnienia swej tajemnicy. Nie podobało się jej, że muszą polegać na kapłanach, nawet na tych, którzy nie służyli bezpośrednio Susebronowi, ale innej możliwości, prostu nie było. Poza tym, gdyby kapłani innych bogów nie spełnili polecenia, Dar Pieśni i inni Powracający zrozumieliby, że ich słudzy działają przeciwko nim. Siri czuła coraz większe zdenerwowanie.

To ja to wszystko zaczęłam, pomyślała, wkraczając z oficjalnych sal pałacu w ciemny, zewnętrzny korytarz. Nie miałam jednak wyjścia. Mężczyźnie, którego kocham, grozi śmierć i mogą odebrać mi moje dziecko. Miała prosty wybór – działać, albo pozwolić sobą pomiatać kapłanom. Co do tego całkowicie zgadzali się z Susebronem. Najlepszym wyborem było… Siri zwolniła. U wylotu korytarza, tuż przed wrotami prowadzącymi na dziedziniec stała niewielka grupka kapłanów w towarzystwie kilku

Nieżywych żołnierzy. Ich sylwetki ostro odcinały się na tle wieczornego nieba. Kapłani zauważyli królową i jeden wskazał ją palcem. Na Kolory! – zaklęła w myślach i zawróciła. Z tyłu zbliżała się ku niej czarnym korytarzem druga grupa duchownych. Nie! Nie teraz! Siri zastanowiła się nad ucieczką, ale dokąd miała uciekać? Próba przebicia się między kapłanami i Nieżywymi – zwłaszcza w długiej sukni – była skazana na porażkę. Uniosła głowę do góry, utrzymując włosy w ryzach, i spojrzała na nich wyniośle.

–Co to ma znaczyć? – rzuciła ostro. –Bardzo nam przykro, Kielichu – powiedział główny kapłan – ale postanowiono, że nie powinnaś się przemęczać, nie w twoim stanie. –W moim stanie? – powtórzyła lodowato Siri. – Cóż to za nonsens? –Chodzi o dziecko, Kielichu – odpowiedział kapłan. – Nie wolno nam ryzykować jego zdrowia. Wielu jest takich, którzy, gdyby tylko wiedzieli, że jesteś brzemienna, chcieliby cię skrzywdzić. Siri zamarła. Brzemienna? –

pomyślała wstrząśnięta. Skąd oni wiedzą, że Susebron i ja zaczęliśmy… Ale nie. Przecież wiedziałaby, gdyby zaszła w ciążę. Niemniej, wszyscy żyli w przekonaniu, że młoda królowa sypia z Królem-Bogiem od kilku miesięcy i po takim czasie ciąża powinna już stać się widoczna. Mieszkańcy miasta zapewne nie zdziwiliby się, gdyby kapłani ją teraz ukryli. Głupia! – pomyślała, czując nagły przypływ paniki. Jeśli znaleźli już następcę dla władcy, wcale nie potrzebują mojej ciąży. Wystarczy im jedynie że wszyscy będą przekonani,

że jestem brzemienna. –Nie jestem w ciąży – powiedziała. – A wy po prostu czekaliście. Musieliście zaczekać na chwilę, kiedy będzie mnie można zamknąć, nie budząc podejrzeń. –Proszę, Kielichu – odparł jeden z kapłanów i nakazał gestem Nieżywemu, by złapał dziewczynę za ramię. Nie walczyła; zmusiła się do zachowania spokoju. Patrzyła kapłanowi prosto w oczy. Odwrócił wzrok.

–Tak będzie najlepiej – dodał. – To dla twojego dobra. –Jestem pewna, że tak – syknęła i pozwoliła się odprowadzić do wewnętrznych komnat.

***

Vivenna siedziała wśród tłumu, patrzyła i czekała. W głębi ducha

uważała, że jawne, publiczne pokazywanie się jest po prostu głupotą. Ale ta część jej osobowości – ostrożna idriańska księżniczka – od jakiegoś czasu coraz rzadziej dochodziła do głosu. Ludzie Dentha znaleźli ją, kiedy ukrywała się w slumsach. Z Vasherem, wśród zebranych w amfiteatrze widzów, będzie prawdopodobnie bezpieczniejsza – bardziej bezpieczna niż w zakazanych alejkach miasta. Szczególnie, że teraz o wiele mniej rzucała się w oczy. Do tej pory nie zdawała sobie nawet sprawy jak naturalnie można się czuć, siedząc w jaskrawych, krzykliwych spodniach i

koszuli, barwna i zupełnie niezauważana. Przy barierce ponad widownią pojawił się Vasher. Dziewczyna ostrożnie wstała z miejsca – które natychmiast zajął ktoś inny – i poszła do niego. Kapłani na arenie już zaczęli swoje dyskusje. Nanrovah, który odzyskał swą córkę, rozpoczął od oświadczenia, że zmienił zdanie. Teraz na powrót przeciwstawiał się wojnie. Nie zyskał prawie żadnego poparcia. Vivenna stanęła obok Vashera, który obcesowo zrobił dla niej łokciem miejsce wśród gapiów. Na jej prośbę

nie zabrał ze sobą Szpona Nocy. Zostawił broń w domu. Vivenna nie była pewna, w jaki sposób udało mu się ostatnim razem wnieść czarny miecz na dwór, ale wiedziała, że zwracanie na siebie uwagi jest ostatnią rzeczą, jakiej potrzebują. –Więc? – spytała cicho. Pokręcił głową. –Jeśli Denth tu jest, to nie mogłem go znaleźć.

- Nie dziwię się. Przyszło dziś sporo ludzi – odpowiedziała szeptem Vivenna.

Ciała widzów napierały na nich ze wszystkich stron – setki tłoczyły się przy samej tylko barierce na koronie amfiteatru. –Skąd oni się wzięli? Na żadnej sesji zgromadzenia nie widziałam aż tylu widzów. Vasher wzruszył ramionami.

–Ci. którym udało się otrzymać zezwolenie na jednorazowe wejście na teren dworu, mogą zatrzymać swój bilet do chwili, gdy zechcą z niego skorzystać. I wielu zachowuje je do zgromadzenia ogólnego. Chcą zobaczyć wszystkich bogów naraz. Księżniczka odwróciła się i spojrzała ponad ludzkimi głowami. Podejrzewała, że tak liczne stawiennictwo mieszkańców T'Telir ma również coś wspólnego z krążącymi po mieście pogłoskami. Wszyscy się spodziewali, że to właśnie dzisiaj Panteon Powracających podejmie decyzję o ataku na Idris.

–Nanrovah ma silne argumenty – stwierdziła, choć głos kapłana wyłapywała z trudem pośród szmeru zebranych tłumów. Powracający korzystali z pomocy posłańców, którzy donosili im zapis toczonej na arenie dyskusji. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego nikt po prostu nie zarządzi ciszy. Ale był to chyba element ogólnego charakteru Hallandren. Wszyscy dobrze się tu czuli pośród chaosu, a przynajmniej uwielbiali siedzieć i głośno rozmawiać podczas ważnych wydarzeń. –Nikt go nie słucha – odparł Vasher. – Już dwukrotnie zmienił zdanie w tej

samej sprawie. Stracił wiarygodność. –Więc mógłby im wytłumaczyć, dlaczego je zmienił. –Mógłby, ale nie wiem, komu wyszłoby to na dobre. Gdyby ludzie dowiedzieli się o porwaniu córki kapłana, mogliby po prostu zacząć się bać i uznać, że stali za tym idriańscy prowokatorzy. Poza tym, mieszkańcy Hallandren są dumni i uparci. Szczególnie duchowni. Nanrovah nie zechce przyznać, że zmienił zdanie pod wpływem tak prymitywnego ucisku… –Wydawało mi się, że lubisz kapłanów

– zauważyła. –Niektórych, owszem – powiedział. – Innych nie. – Mówiąc to, spojrzał w górę, na lożę Króla-Boga. Susebrona jeszcze nie było i posiedzenie rozpoczęło się bez niego. Siri także się nie pojawiła. Vivenna poczuła ukłucie niepokoju. Spodziewała się, że przynajmniej z daleka zobaczy, jak się miewa jej młodsza siostra. Pomogę ci, Siri. Tym razem naprawdę, pomyślała. Pierwszym krokiem będzie powstrzymanie tej wojny

Vasher opuścił wzrok na arenę i oparł się o poręcz. On także wydawał się niespokojny. –Co się stało? – zapytała. Wzruszył ramionami. Dziewczyna wzniosła oczy ku niebu. –No powiedz. –Nie lubię zostawiać Szpona Nocy samego na zbyt długo – przyznał –A co on może zrobić? – spytała księżniczka. – Przecież zamknęliśmy go w szafie.

Znów wzruszył ramionami. –Mógłbyś chociaż przyznać – podjęła Vivenna. – że przynoszenie na publiczne zgromadzenia długiego na pięć stóp czarnego miecza może rzucać się w oczy. To, że twoja broń dymi na czarno i odzywa się ludziom w głowach, również nie pomaga. –Nie przeszkadza mi to, że rzucam się w oczy. –Ale mnie tak – odparła. Vasher skrzywił się i Vivenna spodziewała się dalszego sporu, ale mężczyzna po chwili skinął głową.

–Oczywiście masz rację – powiedział. – Po prostu nigdy nie byłem zbyt dyskretny. Nie potrafię. Denth zawsze z tego powodu ze mnie szydził. –Byliście przyjaciółmi? – Vivenna zmarszczyła brwi. Vasher odwrócił głowę. Na Widma Kalada! – zaklęła w duchu poirytowana. Jeśli pewnego dnia, ktoś w tym przeklętym Kolorami mieście powie mi o czymś tak po prostu, to niechybnie padnę trupem z wrażenia. –Spróbuję się dowiedzieć, dlaczego Król-Bóg się jeszcze nie pojawił –

oświadczył Vasher. – Wrócę tu. Skinęła głową i mężczyzna odszedł. Oparła się o barierkę, żałując, że nie została na swoim miejscu. Dawniej, wśród tak gęstej ciżby czułaby się przytłoczona, ale przywykła już do rojnych ulic i targów, więc przebywanie wśród tłumu nie powodowało w niej takiego lęku jak na początku. Poza tym miała Oddech. Część umieściła w koszuli, ale nie cały. Potrzebowała tyle BioChromy, by pozostać na poziomie co najmniej Pierwszego Wywyższenia, które pozwalało jej wejść na dwór bez odpowiadania na zbędne pytania przy bramie.

Oddech pozwalał jej odczuwać życie w taki sposób, jak każdy zwykły człowiek czuje powietrze: zawsze obecne, miło chłodzące skórę. Obecność tylu ludzi dokoła sprawiała, że czuła lekkie oszołomienie. Tyle życia, tak wiele nadziei i pragnień. Tak wiele Oddechów. Zamknęła oczy i chłonęła je, słuchając unoszących się nad gawiedzią głosów kapłanów. Wracającego do niej Vashera wyczuła, zanim się zbliżył. Mężczyzna nie tylko miał wiele Oddechów, ale także patrzył na nią i poznała znajome wrażenie. Odwróciła się i zobaczyła go w tłumie. Stał w swoim ciemnym obszarpanym ubraniu spory

kawałek od niej. –Gratuluję – powiedział, zbliżając się. Uścisnął jej dłoń. –Czego? –Niedługo zostaniesz ciotką. –Co ty…? Siri…? –Twoja siostra jest brzemienna – powiedział. – Kapłani ogłoszą to dziś wieczorem. Król-Bóg najwyraźniej został w pałacu, by uczcić tę okazję. Księżniczka stała bez ruchu, mocno wstrząśnięta wiadomością. Siri. W

ciąży. Siri, która w jej umyśle wciąż była tylko dziewczynką, nosiła teraz w sobie dziecko tej istoty z pałacu. Na domiar wszystkiego to sama Vivenna starała się teraz utrzymać tego potwora na tronie. Nie, pomyślała. Nie przebaczyłam Hallandren. Uczę się po prostu nie czuć do niego nienawiści. Nie mogę pozwolić, by Idris zostało zaatakowane i zniszczone. Poczuła panikę. Nagle okazało się, że wszystkie jej plany nie mają znaczenia. Co się stanie z jej siostrą, kiedy obdarzy Hallandren następcą tronu?

–Musimy ją wydostać. Vasher, musimy ją uratować. Nie odezwał się. –Vasher, proszę – szepnęła. – To moja siostra. Miałam zamiar ochronić ją zapobiegając wojnie, ale jeśli przeczucie cię nie myli, to sam KrólBóg chce dokonać inwazji na Idris. Siri nie będzie przy nim bezpieczna. –Rozumiem – powiedział po chwili. – Zrobię, co mogę. Vivenna podziękowała skinieniem i spojrzała w dół, na arenę. Kapłani chodzili.

–Dokąd oni idą? –Do swych bogów – wyjaśnił Vasher. – Idą się dowiedzieć, jaka jest wola Panteonu. Odbędzie się głosowanie. –W sprawie wojny? – spytała księżniczka, czując dreszcz przebiegający jej po plecach –Tak, już czas – powiedział.

***

Dar Pieśni czekał w loży pod baldachimem. Dwóch służących chłodziło go wachlarzem, w dłoni trzymał kubek soku z lodem, pod ręką miał stolik z wystawnymi przekąskami. To Poranna Rosa mnie w to wciągnęła, myślał. Obawiała się, że wrogowie zaskoczą nieprzygotowane do obrony Hallandren. Kapłani naradzali się z bóstwami. Ze swego miejsca widział kilki z nich, klęczeli przed Powracającymi z pochylonymi głowami. Tak właśnie działał rząd królestwa. Najpierw

kapłani dyskutowali między sobą, potem pytali bogów o zdanie. Tak rodziła się Wola Panteonu, która miała stać się wolą samego Hallandren. Decyzję całego Panteonu miał prawo zmienić tylko Król-Bóg. A na dzisiejszym zgromadzeniu nawet nie raczył się pojawić. Czyżby był tak zadowolony z siebie po spłodzeniu dziecka, że przestała go interesować przyszłość poddanych? – pomyślał z irytacją Dar Pieśni. Miałem nadzieję, że okaże się lepszym władcą. Podszedł do niego Llarimar. Choć do

tej pory przebywał wraz z pozostałymi kapłanami na arenie, sam nie brał udziału w dyskusji. Llarimar zazwyczaj zachowywał swoje zdanie dla siebie. Wysoki kapłan uklęknął przed bogiem. –Darze Pieśni, mój panie, obdarz nas swoją wolą. Bóg nie odpowiedział. Podniósł wzrok i spojrzał ponad areną w kierunku loży zajmowanej przez Poranną Rosę, zwieńczonej zieleniejącą w wieczornym świetle altaną. –Boże – podjął Llarimar. – Proszę

obdarz mnie wiedzą, której łaknę. Czy powinniśmy wszcząć wojnę z naszymi krewnymi, z Idrianami? Czy są buntownikami, których należy uciszyć? Część kapłanów wracała już na dół. Każdy trzymał przed sobą flagę oznaczającą podjętą przez Powracającego decyzję. Zielona symbolizowała głos na tak, czerwona na nie. Zieleń oznaczała w tym wypadku poparcie wojny. Jak dotąd na arenie amfiteatru załopotało pięć flag zielonych i dwie czerwone. –Wasza Miłość? – naciskał Llarimar, podnosząc wzrok.

Dar Pieśni wstał z miejsca. Dziś głosują wszyscy, pomyślał, ale jaką moc mają ich głosy? Nie stoi za nimi żaden autorytet ani siła. Tak naprawdę liczą się tylko dwie osoby. Coraz więcej zieleni. Flagi szarpały się na wietrze w rękach schodzących na arenę kapłanów. Na dole roiło się od ludzi. Wszyscy rozumieli nieuniknione. Dar Pieśni kątem oka widział kroczącego w ślad za nim Llarimara. Wysoki kapłan musiał być w tej chwili zdenerwowany. Na pewno był. Tylko dlaczego tego nie okazywał? Dar Pieśni podszedł do loży Porannej

Rosy. Niemal wszyscy kapłani wrócili już na arenę. Znakomita większość dzierżyła w rękach zielone flagi. Wysoka kapłanka bogini wciąż przed nią klęczała. Poranna Rosa robiła oczywiście to, co uwielbiała ponad wszystko – potęgowała napięcie. Powracający wszedł pod jej baldachim. Bogini leżała i przyglądała mu się spokojnie, choć wyczuwał, że w istocie rzeczy jest zdenerwowana. Znał ją aż za dobrze. –Czy oznajmisz nam, jaka jest twoja wola? – spytała. Bóg rzucił okiem na środek areny.

–Jeśli nie poprę wniosku – powiedział – to co się dzieje na dole, nie będzie mieć żadnego znaczenia. Bogowie mogą sobie krzyczeć o wojnie do upadłego, ale to ja kontroluję armię. Jeśli nie oddam im do dyspozycji swojego wojska, Hallandren nie zwycięży w żadnej wojnie. –Sprzeciwiłbyś się Woli Panteonu? –Mam do tego pełne prawo – przypomniał. – Tak samo jak oni mają prawo do swojego zdania. –Ale to ty masz Nieżywych. –To nie znaczy, że mam robić, co mi

każą. Na chwilę zapadła cisza. Poranna Rosa skinęła dłonią na swoją kapłankę. Kobieta wstała, wzięła do ręki zieloną flagę i śpiesznie dołączyła do reszty. Na ten widok w amfiteatrze podniósł się tumult. Ludzie musieli zdawać sobie sprawę, że dzięki politycznym zabiegom Poranna Rosa osiągnęła na dworze silną pozycję i że to ona dowodzi znaczną częścią armii. Nie było to małe osiągnięcie, zważywszy, że zaczynała, nie mając kontroli nawet nad jednym żołnierzem. Dowodząc tak wielką armią, Poranna

Rosa stanie się integralną częścią dowództwa. Weźmie udział w planowaniu, w działaniach dyplomatycznych i militarnych, myślał Dar Pieśni. Może z tego wyjść jako jedna z najbardziej wpływowych Powracających w dziejach królestwa, też bym mógł. Przez długą chwilę patrzył przed siebie. Nie opowiedział Llarimarowi a snach z ubiegłej nocy. Zatrzymał je dla siebie. Śnił o krętych tunelach i wschodzie księżyca, ledwie tylko wychylającego się ponad horyzont. Czy to możliwe, by one naprawdę cokolwiek znaczyły? Nie potrafił podjąć decyzji. W żadnej sprawie.

–Muszę się jeszcze nad tym zastanowić – powiedział i odwrócił się. –Co takiego? – rzuciła ostro bogini. – A głosowanie? Dar Pieśni pokręcił głową. –Co robisz?! – syknęła. – Nie możesz nas tak zostawić! Obejrzał się i wzruszył ramionami. –W zasadzie mogę. – Uśmiechnął się. – Lubię irytować innych. To powiedziawszy, opuścił amfiteatr i, nie oddając głosu, wrócił do swego pałacu.

51

Cieszę się, że po mnie wróciłeś – powiedział Szpon Nocy. W tej szafie czułem się bardzo samotny. Vasher nie odpowiedział. Szedł po szczycie muru otaczającego Dwór Bogów. Było późno, ciemno i cicho, choć w kilku pałacach wciąż paliły się światła. Jeden z nich należał do Dara Pieśni zwanego Mężnym. Nie lubię ciemności – przyznał miecz.

–Takiej ciemności jak teraz? – spytał Vasher. Nie, takiej jak w szafie. –Przecież jej nawet nie widzisz. Każdy wie, kiedy jest ciemno – odparł Szpon Nocy. – Nawet ślepiec. Vasher nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Zatrzymał się na fragmencie muru, pod którym stał pałac Dara Pieśni. Czerwienie i złoto. Barwy odwagi. Nie powinieneś mnie ignorować – powiedział miecz. Nie podoba mi się

to. Vasher uklęknął i przyjrzał się pałacowi. Nigdy nie spotkał tego Powracającego, ale słyszał o nim wiele plotek. Był ponoć najbardziej ordynarnym z Powracających, wiecznie kpiącym i protekcjonalnym. I to w rękach takiej właśnie osoby spoczął teraz los dwóch królestw. Istniał bardzo prosty sposób wpłynięcia na dalsze koleje tych losów. Zabijemy go, prawda? – spytał Szpon Nocy z wyraźną drapieżną notą w głosie.

Vasher wciąż tylko patrzył pod siebie. Powinniśmy go zabić – ciągnął Szpon Nocy. No, proszę, powinniśmy to zrobić. Naprawdę powinniśmy. –Co cię to w ogóle obchodzi? – szepnął Vasher. – Nie znasz go. On jest zły - odparł miecz. Vasher prychnął. –Nawet nie wiesz, co to słowo znaczy. I tym razem Szpon Nocy nie odpowiedział. W tym właśnie tkwił największy problem Vashera, kwestia, która zdominowała całe jego życie.

Tysiąc Oddechów. Tylu właśnie wymagało Przebudzenie przedmiotu i obdarzenie go świadomością. Nawet Shashara nie rozumiała w pełni tego procesu, choć to ona go opracowała. Budzić kamień lub stal mógł jedynie ktoś, kto dostąpił Dziewiątego Wywyższenia, ale i wtedy nie powinno się to udać. Nawet w wyniku zawiłej procedury powinien teoretycznie powstać przedmiot równie inteligentny, jak frędzle u jego nogawek. Szpon Nocy nie miał prawa żyć. A jednak ożył. Shashara zawsze była najbardziej utalentowaną spośród

nich. Była o wiele zdolniejsza od Vashera, który do tworzenia przedmiotów stosował sztuczki takie jak umieszczanie w metalu czy skałach ludzkich kości. Shasharę zainspirowała wiedza, której udzielił jej Yesteel, i wynalezienie alkoholu dla Nieżywych. Uczyła się, eksperymentowała i ćwiczyła. I w końcu dopięła swego. Nauczyła się umieszczać Oddechy tysiąca ludzi w kawałku żelaza, umiała obdarzyć go świadomością i wydać mu rozkaz. Ten pojedynczy rozkaz miał olbrzymią moc, gdyż tworzył podwaliny osobowości Przebudzonego przedmiotu.

W wypadku Szpona Nocy Shashara i Vasher zastanawiali się bardzo długo i w efekcie postanowili wydać mu prostą, lecz elegancką komendę. „Niszcz zło". Wydawało się to doskonałym i logicznym wyborem. Problem pojawił się tylko jeden, zupełnie nieprzewidziany przez żadne z nich. Skąd przedmiot ze stali – przedmiot tak odległy od życia, że sama jego idea wydawała mu się obca i dziwna – miał wiedzieć czym jest zło? Powoli zaczynam rozumieć – odezwał się Szpon Nocy. Mam sporą praktykę.

To nie była wina samego miecza. Był straszną, niszczycielską rzeczą, przecież został stworzony właśnie po to, by niszczyć. Wciąż nie rozumiał życia i nie wiedział, na czym ono polega. Znał tylko swój Rozkaz i usilnie starał się go wypełniać. Ten człowiek na dole – ciągnął miecz. Ten bóg w pałacu. On może rozpętać wojnę. Nie chcesz, by do niej doszło. Dlatego właśnie jest zły. –Dlaczego samo to miałoby czynić go złym? Dlatego że zrobi to, czego ty nie chcesz.

–Ja sam nie mam pewności – odparł Vasher. – Poza tym, kto powiedział, że ja zawsze mam rację? Po prostu masz - stwierdził Szpon Nocy. Chodźmy. Zabijmy go. Powiedziałeś mi, że wojna jest zła. On rozpęta wojnę. Jest zły. Zabijmy go. Zabijmy go. Miecz zaczynał się niezdrowo ekscytować. Vasher czuł to wyraźnie, czuł groźbę kryjącą się w jego ostrzu, pokrętną moc Oddechów odebranych żywym osobom i umieszczonych w martwej stali. Wyobrażał sobie tę wolę, gorącą, czarną i zepsutą. Pchającą go ku Darowi Pieśni,

morderstwu. –Nie – powiedział po chwili. Szpon Nocy westchnął. Zamknąłeś mnie w szafie – przypomniał. Należą mi się przeprosiny. –Nie będę cię przepraszać, zabijając człowieka. Po prostu rzuć mnie tam – zaproponował miecz. Jeśli jest zły, to sam się zabije. To kazało się Vasherowi zastanowić. Na Kolory! – pomyślał. Szpon Nocy z

roku na rok stawał się coraz bardziej subtelny, choć Vasher zdawał sobie sprawę, że dzieje się to tylko w jego wyobraźni. Przebudzone przedmioty nie zmieniały się, nie dojrzewały – były po prostu sobą. Ale pomysł był dobry. –Może później – odparł, odwracając wzrok od budynku. Boisz się - zauważył Szpon Nocy. –Nie wiesz, czym jest strach – odpowiedział Vasher. Wiem. Nie lubisz zabijać

Powracających. Boisz się ich. Miecz się oczywiście mylił. Ale z drugiej strony Vasher zdawał sobie sprawę, że z zewnątrz jego wahanie mogło wyglądać na strach. Od dawna nie miał już do czynienia z Powracającymi. Zbyt wiele wspomnień. Zbyt wiele bólu. Ruszył w kierunku pałacu Króla-Boga. Budowla była starsza, o wiele od innych otaczających ją rezydencji. Dawniej był to nadmorski posterunek, strzegąca zatoki twierdza. Nie było wówczas miasta. Nie było kolorów. Tylko surowa czarna wieża. Vashera zawsze bawiło, że to właśnie ona stała

się domem Króla-Boga, władcy Opalizujących Odcieni. Vasher wsunął miecz za pas na plecach i zeskoczył z muru w kierunku czarnego pałacu. Przebudzone wstęgi materiału wokół jego nóg dodały mu siły, dzięki czemu skoczył na jakieś dwadzieścia stóp. Zderzył się ze ścianą, gładki onyks otarł mu skórę. Poruszył palcami i frędzle u rękawów chwyciły krawędź nad jego głową, utrzymując go w powietrzu. Uspokoił oddech. Przewiązana w pasie lina dotykała skóry. Była jak zwykle Przebudzona. Z chusteczki, którą obwiązał sobie nogę pod spodniami,

wyciekł kolor. –Wspinać się na rzeczy, potem chwytać rzeczy, potem podciągnąć mnie – Rozkazał, wydając naraz trzy polecenia. Dla niektórych byłoby to trudne zadanie. Vasher robił to jednak równie swobodnie jak mrugał. Lina się rozwinęła. Okazało się przy tym, że jest o wiele dłuższa, niż mogło się wydawać. Długi na dwadzieścia pięć stóp sznur wspiął się wężowym ruchem po ścianie budynku i wpełzł za okno. Kilka sekund później podciągnął Vashera w powietrze. Przebudzone przedmioty, o ile ich twórca się o to postarał, były o wiele silniejsze od

ludzkich mięśni. Sam Vasher widział kiedyś, jak wiązka kilku sznurów, niewiele grubszych od jego liny, unosiła i ciskała wielkie głazy w stronę wrogich umocnień. Zwolnił chwyt wstęg materiału ze swoich rękawów, i gdy lina wciągnęła go do wnętrza, dobył Szpona Nocy. Ukląkł w ciszy i rozejrzał się. Pomieszczenie było puste i tonęło w mroku. Ostrożnie odzyskał Oddech, obwiązał sobie sznur wokół ramienia i wziął do ręki jeden luźny splot. Powoli ruszył naprzód. Kogo zabijemy? - spytał Szpon.

Nie zawsze trzeba zabijać – odpowiedział w myślach Vasher. Vivenna. Czy ona tu jest? Miecz znów próbował interpretować jego słowa. Zawsze miał kłopoty z rzeczami, których obrazy nie były w umyśle Vashera wyraźne. Większość myśli przebiegających ludziom przez głowę jest ulotna i chwilowa. Zwiewne obrazy, dźwięki i zapachy. Pojawiające się nagle i równie szybko tracone skojarzenia. To właśnie one sprawiały Szponowi Nocy największy kłopot. Vivenna. Źródło wielu jego

problemów. Gdy był jeszcze przekonany, że księżniczka współpracuje z Denthem z własnej woli, praca w mieście szła mu o wiele lepiej. Wtedy mógł przynajmniej obarczać ją winą. Gdzie ona jest? - spytał miecz. Ona mnie nie lubi, ale ja ją tak. Vasher zatrzymał się na chwilę w ciemnym korytarzu. Lubisz ją? – pomyślał. Tak. Jest miła. I ładna. Miła i ładna – kolejne słowa, których

Szpon Nocy nie rozumiał. Nauczył się tylko, kiedy należy ich używać. Niemniej miecz miał własne zdanie i bardzo rzadko kłamał. Nawet jeśli nie potrafił tego wytłumaczyć, to w jakiś sposób musiał czuć do Vivenny prawdziwą sympatię. Przypomina mi Powracających - dodał Szpon. Ach, oczywiście – odpowiedział w myślach Vasher. – To zrozumiałe. Ruszył dalej. Dlaczego? - zaciekawił się miecz.

Z powodu jednego z jej przodków – wyjaśnił Vasher. – Widać to po jej włosach. Płynie w niej nieco krwi Powracających. Miecz nie odpowiedział, ale Vasher czuł, że Szpon Nocy się zastanawia. Zatrzymał się na skrzyżowaniu korytarzy. Do tej pory był prawie pewien, że wie, gdzie znajdują się komnaty Króla-Boga. Teraz jednak wiele sal wyglądało inaczej. Stara forteca była surowa, pełna dziwnych zakrętów korytarzy i prowadzących donikąd przejść, co miało spowolnić postępy ewentualnych najeźdźców. I tak było też i w tej chwili – budynek

nie został przebudowany – z tą jednak różnicą, że otwarte sale jadalne i koszary zostały podzielone na wiele mniejszych pomieszczeń, z których każde, zgodnie z panującą w wyższych sferach Hallandren modą, zostało ozdobione jaskrawymi barwami. Gdzie znajdzie żonę Króla-Boga? Skoro była w ciąży, z pewnością pozostawała pod stałą opieką sług. Vasher doszedł do wniosku, że musiała teraz mieszkać na wyższym poziomie, w jednym z większych zespołów komnat. Skierował się ku schodom. Na szczęście było dość późno i większość ludzi już spała.

Siostra - odezwał się Szpon Nocy. To jej szukasz. Chcesz uratować siostrę Vivenny? Skryty w ciemności Vasher skinął głową. Szedł po omacku po schodkach, licząc, że BioChroma pozwoli mu wyczuć, jeśli ktoś pojawi się zbyt blisko. Większość Oddechów zmagazynował w ubraniu, ale pozostawił sobie ich tyle, by móc Budzić linę i by nie tracić wyostrzonego zmysłu życia. Ty też lubisz Vivennę! Bzdura – odparł Vasher.

Więc dlaczego? Jej siostra – odpowiedział w myślach mężczyzna – jest z jakiegoś powodu kluczem do wszystkiego. Dzisiaj to zrozumiałem. Dążenia do wojny przybrały na sile tuż po tym, jak królowa przybyła do miasta. Szpon Nocy umilkł. Tak duży przeskok logiczny w zdaniu okazał się dla niego zbyt skomplikowany. Rozumiem - odpowiedział po chwili i Vasher uśmiechnął się pod nosem, wychwytując w myślach miecza niepewność.

Jeśli nawet nie – podjął Vasher – ta dziewczyna jest dla Hallandren bardzo poręczną zakładniczką. Kapłani Króla-Boga, czy ktokolwiek, kto za tym stoi, mogą w razie militarnych niepowodzeń grozić, że ją zabiją. Jest doskonałym narzędziem. I ty zamierzasz im je odebrać – zrozumiał miecz. Vasher skinął głową. Dotarł na szczyt schodów i wybrał kolejny korytarz. Szedł przed siebie, aż wyczuł w pobliżu obecność jakiegoś człowieka – zbliżała się ku niemu służąca. Vasher Przebudził swą linę, stanął w

zacienionej wnęce i czekał. Gdy dziewczyna przechodziła obok, lina wystrzeliła z ciemności, oplotła służkę w pasie i wciągnęła ją do wnęki. Zanim zdążyła krzyknąć, Vasher kazał wstęgom u swych rękawów zatkać jej usta. Dziewczyna zaczęła się wić, ale lina trzymała ją mocno. Gdy pochylił się nad nią i spojrzał w jej przerażone oczy, poczuł ukłucie winy. Sięgnął po Szpona Nocy i wysunął go nieznacznie z pochwy. Służąca od razu poszarzała na twarzy. Poczuła się źle. Dobry znak. –Muszę się dowiedzieć, gdzie jest

królowa – rzucił Vasher, przytykając rękojeść miecza do jej policzka. – I ty mi to powiesz. Trzymał ją tak przez jakiś czas, patrzył na podrygi służki i czuł się z tym bardzo źle. Wreszcie rozluźnił frędzle, wciąż jednak dotykając mieczem jej twarzy. Dziewczyna zwymiotowała. Odwrócił ją. –Powiedz mi – szepnął. –Południowy róg – odpowiedziała cicho, drżąca, z mokrymi policzkami. – Na tym piętrze. Vasher skinął głową, po czym

skrępował ją liną, zakneblował i odzyskał swoją BioChromę. Wsunął Szpona Nocy z powrotem do pochwy i poszedł śpiesznie korytarzem. Nie chcesz zabić boga, który planuje posłać swą armię na wojnę – zauważył miecz – ale nie sprawia ci problemu uduszenie młodej, niewinnej kobiety, niemal na śmierć. Jak na Szpona Nocy był to bardzo złożony wniosek. Brakowało mu tylko oskarżycielskiego tonu, jakim powiedziałby to człowiek. Dla miecza był to po prostu zwykły wniosek z obserwacji.

Sam nie rozumiem swojej moralności – pomyślał Vasher. – Ale proponowałbym, żebyś się takimi sprawami nie męczył. Cel odnalazł bez trudu. Sali strzegła spora grupa złowrogo wyglądających zabijaków, którzy w pięknych pałacowych wnętrzach wydawali się dziwnie nie na miejscu. Vasher się zatrzymał. Tu się dzieje coś dziwnego, stwierdził w duchu. Co masz na myśli? – zaciekawił się Szpon Nocy. Vasher nie zwracał się do miecza, ale na tym właśnie polegał problem z

przedmiotami zdolnymi do czytania w myślach. Szpon Nocy uważał, że każda pojawiająca się w głowie Vashera refleksja jest skierowana do niego. Według miecza, wszystko w ogóle powinno odnosić się do niego. Straże przy drzwiach. Żołnierze, nie słudzy. To oznaczało, że już ją uwięzili. Czy naprawdę była w ciąży? A może kapłani po prostu zabezpieczali swą władzę? Nie miał możliwości zabić po cichu tylu ludzi. Jego jedyną nadzieją było zrobienie tego szybko. Możliwe, że w pobliżu nie było akurat nikogo innego, kto mógłby usłyszeć zgiełk krótkiego

starcia. Przez kilka minut siedział w bezruchu, z zaciśniętymi zębami. Potem wstał, podszedł do żołdaków i cisnął im Szpona Nocy pod nogi. Chciał zaczekać, aż zaczną walczyć między sobą i przygotować się na starcie z tymi, których miecz nie będzie w stanie skazić. Szpon zadźwięczał na posadzce. Wszyscy strażnicy spojrzeli prosto na niego. W tej samej chwili coś chwyciło Vashera za ramię i szarpnęło w tył. Zaklął, obrócił się w miejscu i

wyprostował ramiona, by chwycić napastnika. Przebudzona lina. Za jego plecami wartownicy zaczęli walczyć, Vasher sapnął, wyciągnął z cholewy sztylet i przeciął sznur. Gdy się wyswobadzał, ktoś go uderzył i poleciał plecami na ścianę. Jednym z frędzli u rękawów chwycił przeciwnika za twarz, zakręcił nim i pchnął na mur. Wtedy ktoś inny zaatakował go z tyłu, ale tego napastnika chwycił Przebudzony płaszcz i przewrócił na ziemię. Chwytać rzeczy inne ode mnie – rzucił pośpiesznie Vasher, dotykając płaszcza jednego z przeciwników. Rozbudził go. Płaszcz szarpnął się i

przewrócił jeszcze jednego przeciwnika, którego Vasher natychmiast zabił pchnięciem noża. Innego kopnął odrzucając w tył, dzięki czemu utworzyło się przejście. Vasher skoczył naprzód, w kierunku Szpona Nocy, ale z pobliskich sal wypadły trzy kolejne postacie. Odcięli mu drogę. Wyglądali tak samo jak rzezimieszkowie walczący o miecz. Otaczali go zewsząd. Ponad dziesięciu. Vasher kopnął jednego z nich i złamał mu nogę, ale innemu udało się chwycić go za płaszcz. Wtedy rzucili się na niego pozostali. Wyskoczyła kolejna Przebudzona lina i spętała mu nogi.

Vasher sięgnął do swej kamizelki. –Twój Oddech do… – zaczął, chcąc odzyskać część BioChromy i wykorzystać ją do walki, ale trzech mężczyzn chwyciło go za rękę i odciągnęło ją od tkaniny. Po kilku sekundach Przebudzona lina skrępowała go całkowicie. Jego płaszcz wciąż zmagał się z trzema wrogami, którzy starali się go pociąć, ale sam Vasher leżał przygwożdżony do ziemi. Z komnaty po lewej stronie wyszedł ktoś jeszcze. –Denth – syknął Vasher i szarpnął się.

–Witaj, przyjacielu – powiedział Denth i dał ruchem głowy znak jednemu ze swoich pachołków, znanemu pod imieniem Tonk Fah, który skoczył przez korytarz w kierunku sali królowej. Najemnik przyklęknął obok Vashera. – Jak dobrze cię widzieć. Vasher splunął. –Elokwentny jak zawsze. – Denth westchnął. – Wiesz, co podoba mi się w tobie najbardziej? Jesteś solidny i przewidywalny. Ja zresztą chyba w pewnym sensie też taki jestem. Trudno jest przeżyć tyle czasu, nie popadając w pewien schematyzm,

prawda? Vasher nie odpowiedział, choć, gdy kneblowali go najemnicy, próbował krzyczeć. Z zadowoleniem zauważył, że zanim udało się im go powalić, pokonał około dziesięciu przeciwników. Denth popatrzył na leżących żołnierzy. –Najemnicy – rzucił. – Jeśli nagroda jest odpowiednia, nie ma ryzyka, którego nie podejmą – dodał z błyskiem w oku. Pochylił się i gdy spojrzał na Vashera. – A moją nagrodą od początku byłeś ty, Vasher.

Jestem ci coś winien. Za Shasharę. Czekaliśmy, kryjąc się w pałacu, od dobrych dwóch tygodni. Wiedzieliśmy, że wcześniej czy później dobra księżniczka Vivenna wyśle cię na ratunek siostrze. Tonk Fah wrócił z podłużnym zawiniątkiem w dłoni. Szpon Nocy. Denth przyjrzał się pakunkowi. Wyrzuć to gdzieś daleko – powiedział, krzywiąc się. –Nie wiem, Denth – odparł Tonk Fah. – Wydaje mi się, że może powinniśmy to zatrzymać. Może się okazać

przydatny… – W jego oczach majaczyły chciwość i pożądanie, pragnienie dobycia Szpona Nocy i skorzystania z niego. Niszczenia zła. Albo po prostu niszczenia. Denth wyprostował się i wyrwał zawiniątko z rąk towarzysza. Mgnienie oka potem klepnął Tonk Faha w tył głowy. –Au! – syknął najemnik. Denth przewrócił oczami. –Przestań skomleć. Właśnie uratowałem ci życie. Idź sprawdź co u królowej, a potem sprzątnij ten

bałagan. Denth starannie zawinął Szpona Nocy w szmatę. Vasher przyglądał się temu, w nadziei że zobaczy żądzę także i w jego oczach. Niestety, Denth miał zbyt silną wolę, by miecz był w stanie go opętać. Przeżył z nim niemal tak wiele jak sam Vasher. –Zabierzcie mu wszystkie Przebudzone ubrania – rozkazał Denth swym ludziom i odszedł. – A potem powieście go w tamtej komnacie. Czeka nas długa rozmowa o tym, co zrobił mojej siostrze.

52

Dar Pieśni siedział w jednej z komnat swego pałacu, otoczony luksusami, z kielichem wina w dłoni. Mimo bardzo późnej pory słudzy wchodzili i wychodzili. Znosili meble, obrazy, wazy i niewielkie rzeźby. Wszystko, co tylko dało się ruszyć z miejsca. Bogactwa piętrzyły się stosami. Dar Pieśni wyciągnął się na swej kanapie, ignorując puste talerze i stłuczone kielichy, których nie pozwolił

uprzątnąć służącym. Właśnie weszło dwóch kolejnych, przynieśli złoto-czerwony szezlong. Ustawili go pod przeciwległą ścianą, niemal przewracając przy tym jeden ze stosów. Powracający odprowadził ich wzrokiem, po czym dopił wino i cisnął kielich na posadzkę, tam gdzie poprzednie. Sięgnął po nowy pełen, który jak zawsze przyniósł mu sługa. Nie był pijany. Nie mógł się upić. –Miewasz czasem wrażenie – odezwał się – że coś się dzieje? Coś o wiele większego od ciebie? Jakbyś patrzył na wielki obraz, którego widzisz tylko

fragment, choćbyś nie wiem co robił? –Codziennie, Wasza Miłość – odpowiedział Llarimar. Kapłan siedział na stołku, obok kanapy boga. Jak zazwyczaj obserwował wydarzenia spokojnie, choć bóg wyczuwał jego dezaprobatę. Kolejna grupa służących ustawiła w rogu kilka marmurowych posążków. –I jak sobie z tym radzisz? – spytał Dar Pieśni. –Wierzę, Wasza Miłość, że jest ktoś, kto to wszystko rozumie.

–Mam nadzieję, że nie mówisz o mnie – rzucił Powracający. –Jesteś tego częścią. Ale to znacznie większe nawet od ciebie. Dar Pieśni zamyślił się, patrząc na wchodzących służących. Wkrótce w komnacie pojawiło się tyle bogactw, że nie można się w niej było swobodnie poruszać. –To dziwne, prawda? – zauważył bóg, wskazując na stos obrazów. – Jeśli ułoży się je w ten sposób, tracą całe piękno. W stosach nawet skarby wyglądają jak śmieci.

Llarimar uniósł brew. –Wartość rzeczy ma związek z tym, jak się je traktuje, Wasza Miłość. Jeśli widzisz w czymś śmieć, tym się właśnie staje, bez względu na to, ile złota ktoś dał za tę rzecz. –Wyczuwam w powietrzu zapach zbliżającego się wykładu, mam rację? Llarimar wzruszył ramionami. –W końcu jestem kapłanem. Mam naturalną tendencję do głoszenia kazań. Dar Pieśni prychnął i machnął ręką na

służących. –Dosyć – powiedział. – Możecie iść. Zrezygnowani słudzy, przyzwyczajeni już do tego, że bóg często ich odprawia, wyszli z komnaty. Po chwili Powracający i kapłan zostali sami pośród stosów bogactw, zebranych ze wszystkich pomieszczeń pałacu i zgromadzonych w tej jednej sali. –Więc, Wasza Miłość, jaki jest tego cel? – spytał Llarimar, rozglądając się. –Właśnie tyle dla nich znaczę. – Dar Pieśni upił kolejny łyk wina. – Ludzie rezygnują dla mnie ze swego

bogactwa. Poświęcają swoje Oddechy. Podejrzewam, że wielu by dla mnie umarło. Llarimar skinął głową. Milczał. –A jedyne, czego się po mnie spodziewają – ciągnął bóg – to to, że decyduję teraz o ich losie. Czy mamy iść na wojnę, czy ma trwać pokój? Jak myślisz? –Znam argumenty obu stron, Wasza Miłość – odpowiedział Llarimar. – Łatwo byłoby, siedząc tu, potępiać wojnę z pozycji zasad. Wojna to straszliwa rzecz. A jednak niewiele wielkich historycznych wydarzeń

dopełniło się bez użycia przemocy. Nawet Wielowojnie, które spowodowało tak wielkie zniszczenia, można uznać za podwalinę nowoczesnego Hallandren i jego potęgi w regionie Morza Wewnętrznego. Dar Pieśni skinął głową. –Ale – ciągnął kapłan – atakować naszych braci? Mimo licznych prowokacji uważam, że inwazja jest zbyt radykalnym środkiem. Ile śmierci i cierpienia chcemy spowodować, tylko po to, by dowieść, że nie można nami pomiatać?

–Więc jaką ty byś podjął decyzję? –Na szczęście nie muszę tego robić. –A gdybyś musiał? Llarimar siedział przez chwilę w milczeniu. Potem ostrożnie zdjął z głowy swą wysoką mitrę, odsłaniając rzednące czarne włosy, spocone i przyklejone do czaszki. Ceremonialne nakrycie głowy odstawił na bok. –Teraz będę rozmawiać z tobą jak przyjaciel, nie jak kapłan – powiedział cicho. – Kapłan nie może wpływać na decyzje swego boga, w obawie o naruszenie porządku przyszłości.

Dar Pieśni skinął głową. –Jako przyjaciel – podjął Llarimar – mam poważne problemy z podjęciem tej decyzji. Nie brałem udziału w dyskusjach na arenie. –W ogóle rzadko się tam odzywasz – zauważył Dar Pieśni. –Martwię się – przyznał kapłan i otarł skroń chusteczką. Pokręcił głową. – Nie sądzę, byśmy mogli sobie pozwolić na zignorowanie grożącego naszemu królestwu niebezpieczeństwa. Prawda jest taka, że Idris to buntownicze państewko w naszych granicach. Nie zwracaliśmy na nich uwagi przez

długie lata i znosiliśmy ich tyrańską kontrolę północnych przełęczy. –Zatem jesteś za atakiem? Llarimar ucichł i znów pokręcił głową. –Nie. Nie sądzę, by nawet bunt usprawiedliwiał rzeź, do jakiej by doszło, gdybyśmy chcieli odebrać te przełęcze siłą. –Świetnie – rzucił Powracający. – Czyli jesteś za atakiem, ale nie uważasz, że powinniśmy atakować. –Szczerze mówiąc, właśnie tak – przytaknął Llarimar. – Myślę, że

powinniśmy wypowiedzieć wojnę, urządzić pokaz siły i przestraszy ich, zmusić do zrozumienia beznadziei własnego położenia. Gdybyśmy rozpoczęli potem rozmowy pokojowe, moglibyśmy zyskać intratniejsze warunki korzystania z przełęczy. Oni formalnie zrzekliby się wszelkich pretensji do naszego tronu, my uznalibyśmy ich niezależność. W ten sposób, jak sądzę, obie strony osiągnęłyby swe cele. Dar Pieśni zamyślił się na dłuższą chwilę. –Nie wiem – odezwał się wreszcie. – To brzmi rozsądnie, ale nie wydaje mi

się. by ci którzy nawołują do wojny, zechcieli postąpić właśnie tak. Mam wrażenie, Wiercipięto, że coś nam umyka. Dlaczego teraz? Dlaczego sytuacja zaogniła się akurat po ślubie, który przecież powinien nas do siebie zbliżyć? –Też tego nie wiem, Wasza Miłość – odparł Llarimar. Dar Pieśni uśmiechnął się i wstał. –Więc powinniśmy się dowiedzieć – powiedział, patrząc na kapłana.

***

Gdyby Siri nie bała się tak bardzo, byłaby wściekła. Siedziała samotnie w czarnej komnacie sypialnej. Nie podobało się jej, że nie ma z nią Susebrona. Miała dotąd nadzieję, że być może pozwolą mu do niej przychodzić nocami. Oczywiście, nic podobnego się nie stało. Plan kapłanów nie wymagał, by naprawdę zaszła w ciążę. Wykonali wreszcie

swój ruch i uwięzili ją. Skrzypnęły drzwi. Dziewczyna, czując przypływ nadziei, usiadła na łóżku. Niestety, to znów tylko sprawdzający ją strażnik. Jeden z tych chamskich niby-żołnierzy, którzy kilka godzin temu objęli straż przed komnatą. Dlaczego zmienili wartowników? – zastanowiła się, gdy mężczyzna zamknął drzwi. Co się stało z Nieżywymi i kapłanami, którzy pilnowali mnie przedtem? Położyła się i zapatrzyła w baldachim. Wciąż miała na sobie swoją piękną suknię. Oczyma duszy widziała obrazy z pierwszych tygodni w pałacu,

kiedy nie wolno jej było opuszczać budynku ze względu na uroczystości weselne. Już wtedy było jej ciężko, a przecież wiedziała, że izolacja dobiegnie końca. Teraz nie miała nawet gwarancji czy pożyje jeszcze choćby kilka dni. Nie, pomyślała. Nie zabiją mnie, dopóki nie urodzi się „moje" dziecko, stanowię dla nich zabezpieczenie. Jeśli coś poszłoby nie tak, wciąż będą musieli mnie pokazywać. Nie było to wielkie pocieszenie. Myśl o sześciu miesiącach samotności w Pałacu – samotności zupełnej, o ile kapłani nie zechcą, by naprawdę

zaszła w ciążę – była tak przerażająca, że Siri miała ochotę krzyczeć. Ale co mogła zrobić? Cała nadzieja w Susebronie, przemknęło jej przez myśl. Nauczyłam go czytać i natchnęłam determinacją, dzięki której może się uwolnić od kapłanów. To będzie musiało wystarczyć.

***

–Wasza Miłość – powiedział z wahaniem Llarimar – jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Przykucnięty Dar Pieśni obserwował zza krzewów pałac Gwiazdy Miłosierdzia. Tylko w kilku oknach paliło się światło. To go cieszyło. Niemniej, okolice budynku wciąż patrolowało kilku strażników. Bogini obawiała się kolejnego włamania. I słusznie.

W oddali widział księżyc, który ledwie wzniósł się na nocne niebo. Znajdował się niemal dokładnie w tej samej pozycji, co w jego śnie z zeszłej nocy, we śnie, w którym widział tunele. Czyżby to naprawdę były symbole? Znaki z przyszłości? Dar Pieśni wciąż nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Nie chciał uwierzyć, że jest bogiem. Pociągnęłoby to za sobą wiele nieprzyjemnych konsekwencji. Nocnych obrazów nie potrafił jednak zignorować, nawet jeśli za ich pomocą przemawiała jedynie jego indywidualna podświadomość. Wiedział, że musi dostać się do

podziemnych korytarzy pod Dworem Bogów. Musiał się wreszcie przekonać, czy jego wizje faktycznie były przepowiedniami. Dobór odpowiedniego momentu wydawał się istotny. Wschodzący księżyc… Jeszcze tylko stopień lub dwa wyżej, a będzie jak we śnie. Idą, pomyślał, odrywając wzrok od nieba. Zbliżał się patrol straży. –Wasza Miłość? – spytał Llarimar, wyraźnie podenerwowany. Korpulentny kapłan klęczał na trawie obok swego pana.

–Powinienem był zabrać miecz – stwierdził zamyślony bóg. –Wasza Miłość, nie umiesz się nim posługiwać. –Tego nie wiemy – odparł Dar Pieśni. –Wasza Miłość, to szaleństwo. Wracajmy do pałacu. Jeśli naprawdę musimy wiedzieć, co się kryje w tych tunelach, wynajmijmy kogoś z miasta. –Nie mamy na to czasu – zauważył bóg. Strażnicy skręcili za róg Pałacu. – Jesteś gotów? – spytał, gdy zniknęli zupełnie.

–Nie –W takim razie zaczekaj tu – rzucił Dar Pieśni i pomknął w kierunku budynku. Po chwili doleciało go stłumione „Na Widma Kalada!" i szelest krzewów. Kapłan ruszył za nim. Dlaczego mam wrażenie, że nigdy przedtem nie słyszałem, by przeklinał? – zastanowił się rozbawiony, pełen energii. Nie odwrócił się. Biegł prosto do okna. Podobnie jak w większości pałaców Powracających, drzwi i okna stały otworem. Takie rozwiązanie dyktował tropikalny klimat Hallandren. Bóg

dotarł do muru. Czuł się upojony przygodą. Wspiął się do wnętrza i kiedy dogonił go Llarimar, podał mu rękę. Ociężały kapłan sapał i zalewał się potem, ale Powracającemu udało się po chwili wciągnąć go do pokoju. Odczekali kilka chwil. Llarimar odpoczywał, oparty o ścianę, ciężko dyszał. –Naprawdę musisz bardziej regularnie ćwiczyć, Wiercipięto – zauważył Dar Pieśni, skradając się ku drzwiom. Wyjrzał w otwierający się za nimi korytarz. Llarimar nie odpowiedział. Siedział,

zdyszany, i kręcił głową, jakby nie dowierzał temu, co się dzieje. –Ciekawe dlaczego tamten intruz nie wszedł przez okno – zastanowił się bóg. Po chwili zauważył, że strażnicy strzegący wewnętrznych drzwi mieli doskonały widok na pomieszczenie, w którym się właśnie znalazł. Ach, dlatego, przemknęło mu przez myśl. Cóż, czas zastosować plan awaryjny. Wyprostował się i wyszedł na korytarz. Llarimar poszedł za nim i drgnął gwałtownie, gdy tylko ujrzał wartowników. Na ich twarzach odmalowało się zdumienie podobne do tego na obliczu kapłana.

–Witam – rzucił Dar Pieśni strażnikom, odwrócił się od nich i poszedł dalej. –Zaraz – odezwał się jeden. – Stać! Powracający zatrzymał się, spojrzał na niego i zmarszczył brwi. –Śmiesz wydawać polecenia bogu? Mężczyźni zamarli. Wymienili się spojrzeniami. Jeden ruszył biegiem w przeciwną stronę. Llarimar dogonił Dara Pieśni. –Zaalarmują pozostałych! – wydyszał. – Złapią nas! Więc musimy się

pośpieszyć! – stwierdził bóg i zerwał się do biegu. Uśmiechnął się słysząc, jak kapłan truchta i przy okazji stęka. Wkrótce dotarli do klapy w podłodze. Dar Pieśni przyklęknął i poświęcił chwilę na zbadanie podłogi dłońmi. Wreszcie znalazł ukryty haczyk. Z miną zwycięzcy otworzył klapę i pokazał palcem w dół. Zrezygnowany Llarimar pokręcił głową i zszedł po drabinie w ciemność. Powracający zdjął ze ściany latarnię i ruszył śladem kapłana. Strażnik, który nie opuścił posterunku – nie mogąc wydawać poleceń Powracającemu – po prostu stał i patrzył na nich z niepokojem.

Dno nie znajdowało się specjalnie głęboko. Dar Pieśni zobaczył zmęczonego Llarimara, który siedział na jakichś skrzyniach. Znajdowali się w podziemnym magazynie. –Gratuluję, Wasza Miłość – powiedział kapłan. – Znaleźliśmy tajną kryjówkę, w której przechowują mąkę. Dar Pieśni prychnął i zaczął krążyć po pomieszczeniu, opukując ściany. –Tam jest coś żywego – powiedział po chwili, wskazując na mur. – W tamtą stronę. Czuję to swoim zmysłem życia.

Llarimar uniósł brew i wstał z miejsca. Odciągnęli kilka skrzyń, za którymi odkryli niewielkie, wycięte w ścianie wejście do tunelu. Bóg uśmiechnął się i na czworakach wszedł do ciemnego otworu. Latarnię popychał przed sobą. –Nie wiem, czy tędy przejdę – zauważył kapłan. –Skoro ja się zmieściłem, to ty też się przeciśniesz – odparł Dar Pieśni. Ściany ciasnego tunelu tłumiły jego głos. Llarimar wydał z siebie kolejne już tego wieczoru ciężkie westchnienie i przy wtórze szelestów i szurania

wcisnął się do dziury. Po jakimś czasie Dar Pieśni wyszedł do o wiele przestronniejszego tunelu, oświetlonego kilkorgiem zawieszonych na ścianach lamp. Zadowolony ze swego wyczynu wyprostował się i po chwili z wylotu ciasnego przejścia wychynął Llarimar. –Proszę bardzo – powiedział Powracający, przesuwając dźwignię. Krata zamknęła tunel. – Teraz nie będą mogli za nami pójść. –A my będziemy mieć problem z ucieczką – zauważył kapłan. –Ucieczką? – Dar Pieśni uniósł

latarnię i rozejrzał się po podziemnym korytarzu. – Dlaczego mielibyśmy uciekać? –Proszę o wybaczenie, Wasza Miłość – odezwał się Llarimar – mam wrażenie, że to wszystko za bardzo ci się podoba. –Cóż, w końcu nazywają mnie Mężnym – przypomniał bóg. – I przyjemnie mi, że w końcu mogę na swój przydomek zasłużyć. A teraz cicho, wciąż wyczuwam życie w pobliżu. Tunel był w oczywisty sposób wykopany przez ludzi. Wyglądał mniej

więcej tak, jak Dar Pieśni wyobrażał sobie kopalniane korytarze. I dokładnie tak, jak ten, który widział we śnie. Rozgałęział się w kilku miejscach, ale bóg czuł obecność żywej istoty dokładnie przed sobą. Nie poszedł jednak w tamtą stronę, tylko skręcił w lewo, w tunel schodzący stromo w dół. Szedł nim przez kilka minut, by móc ocenić, w którą stronę prowadzi. –Rozumiesz już? – spytał, spoglądając na Llarimara, który szedł z latarnią w ręku obok. Ten tunel nie był oświetlony. –Koszary Nieżywych – odpowiedział

kapłan. – Jeśli korytarz nie skręci, to dojdziemy prosto do nich. Dar Pieśni skinął głową. –Po co im podziemne przejście do koszar? Bogowie mogą je odwiedzać w dowolnej chwili. Poszli dalej. Po niedługim czasie dotarli do klapy w powale. Gdy ją podnieśli, okazało się, że rzeczywiście prowadzi do jednego z wielkich magazynów z Nieżywymi. Bóg zadrżał, patrząc na nieskończone szeregi nóg, ledwie tylko oświetlone płomieniem jego latarni. Schował głowę, zamknął klapę i poszli dalej

korytarzem. –To przejście tworzy kwadrat – zauważył cicho Dar Pieśni. –Założę się, że takie same klapy prowadzą do każdej z czterech części koszar – powiedział Llarimar. Wyciągnął rękę, zdjął nieco ziemi ze ściany i roztarł ją między palcami. – Ten tunel jest nowszy od tych, które znaleźliśmy wyżej. –Powinniśmy iść dalej – powiedział Dar Pieśni. – Wartownicy Gwiazdy Miłosierdzia wiedzą, że tu jesteśmy. Nie wiem, komu o tym powiedzą, ale wolałbym skończyć wycieczkę, nim

zaczną nas ścigać. Słysząc te słowa, kapłan wyraźnie zadrżał. Wrócili pochyłym tunelem do głównego korytarza biegnącego pod pałacem. Powracający wciąż wyczuwał życie na jego końcu, ale i tym razem skierował się do innej odnogi. Wkrótce stało się jasne, że i ten tunel rozgałęzia się i skręca wiele razy. –Przejścia do innych pałaców – domyślił się, stukając ręką w drewniany stempel wzmacniający powałę. – Ten korytarz jest stary, o wiele starszy niż tamten wiodący do koszar.

Llarimar przytaknął skinieniem. –No dobrze – postanowił bóg. – Czas sprawdzić, dokąd prowadzi główny tunel. Kapłan ruszył za Darem Pieśni, który zamknął na chwilę oczy, starając się ocenić, w jakiej odległości od niego znajduje się żywa istota. Wrażenie było słabe. Niemal niewyczuwalne. Gdyby piwnice nie zostały zbudowane wyłącznie z ziemi i skał, nie wyczułby go w ogóle. Skinął głową do Llarimara i poszli przed siebie, zachowując się najciszej jak potrafili Dar Pieśni zauważył, że porusza się

zadziwiająco bezszelestnie. Czyżby miał doświadczenie w skradaniu się? Był w tym z pewnością lepszy od Llarimara. Oczywiście, od kapłana lepszy w skradaniu byłby nawet toczący się po zboczu głaz. Głaz nie sapałby potępieńczo i nie miałby na sobie obszernego, szeleszczącego stroju. Tunel biegł prosto naprzód. Nie odchodziły od niego żadne odnogi Dar Pieśni podniósł wzrok, starając się domyślić, co znajduje się bezpośrednio nad nimi. Pałac KrólaBoga? – pomyślał. Pewności jednak nie miał. Pod ziemią mieszały się kierunki i odległości.

Poczuł ekscytację. Podniecenie. Czegoś takiego nie powinien robić żaden bóg. Powracający nie powinni skradać się po nocach w sekretnych tunelach, szukając tajemnic i wskazówek. To dziwne, zastanowił się. Obdarzają nas wszystkim, czego według nich pragniemy, otaczają nas przepychem i wrażeniami. A jednak zupełnie nie znamy żadnych prawdziwych uczuć – strachu, niepokoju, ekscytacji. Uśmiechnął się. Nagle usłyszał słowa. Ktoś w pobliżu rozmawiał. Zgasił latarnię i ruszył naprzód jeszcze ciszej niż dotąd. Llarimara zatrzymał machnięciem ręki.

–…go na górze – mówił mężczyzna. – Przyszedł po siostrę księżniczki, dokładnie tak, jak przewidziałem. –Więc dostałeś, czego chciałeś – odezwał się ktoś inny. – Choć nadal uważam, że za bardzo się nim przejmujesz. –Vashera nie wolno nie doceniać. Dokonał w życiu więcej niż stu innych razem wziętych, a dla dobra nas wszystkich zrobił więcej, niż kiedykolwiek zrozumiesz. Cisza. –Zamierzasz go zabić? – spytał drugi

z mężczyzn. –Tak. Cisza. –Dziwny jesteś, Denth – powiedział drugi. – Niemniej, osiągnęliśmy swój cel. –Wasza wojna jeszcze nie wybuchła. –Ale wybuchnie. Dar Pieśni przykucnął za stertą rupieci. Widział przed sobą światło, ale było za daleko i migotały w nim jedynie ruchome cienie. Pomyślał, że

ma ogromne szczęście, że podsłuchał akurat ten fragment rozmowy. Czyżby to był dowód, że jego sny faktycznie przewidywały przyszłość? A może to wszystko stanowiło zwykły zbieg okoliczności? Było przecież bardzo późno i każdy, kto o tej porze nie spał, z pewnością zajmował się czymś, co chciał zachować wyłącznie dla siebie. –Mam dla ciebie zadanie – podjął drugi z rozmówców. – Chcemy, żebyś kogoś dla nas przesłuchał. –Trudno – odparł pierwszy, którego głos zaczął się oddalać. – Ja muszę poddać torturom dawnego przyjaciela.

Nie robię tego teraz tylko dlatego, że musiałem się pozbyć tego potwornego miecza. –Denth! Wracaj tu! –Nie ty mnie wynajmowałeś, mały człowieczku. – Głos pierwszego mężczyzny cichł coraz bardziej. – Jeśli chcesz, żebym coś zrobił, pogadaj z szefem. A jeśli nie, to wiesz gdzie mnie szukać. Cisza. Moment później coś poruszyło się za Darem Pieśni. Bóg odwrócił się gwałtownie i zauważył skradającego się ku niemu Llarimara. Odprawił go machnięciem ręki i dołączył do niego

dalej w głębi tunelu. –I co? – szepnął kapłan. –Głosy przed nami – równie cicho odpowiedział Powracający. Kryły ich ciemności korytarza. – Rozmawiali o wojnie. –Kim byli? – spytał Llarimar. –Nie wiem – przyznał bóg. – Ale zamierzam się tego dowiedzieć. Zaczekaj tu, a ja tymczasem… Przerwał mu głośny krzyk. Dar Pieśni aż podskoczył. Wrzask dolatywał z tego samego miejsca, w którym chwilę

temu słyszał głosy, i brzmiał zupełnie jak… –Puszczaj mnie! – darła się Poranna Rosa. – Co wy sobie wyobrażacie?! Jestem boginią! Dar Pieśni wyprostował się gwałtownie. Mężczyzna odpowiedział coś Powracającej, ale byli za daleko, by można było zrozumieć słowa. –Puścisz mnie, i to już! – krzyczała. – Ja… – Urwała nagle i jęknęła. Serce Powracającego waliło jak młotem. Postąpił krok naprzód.

–Wasza Miłość! – Także i Llarimar podniósł się z miejsca. – Musimy iść pomóc! –My tu przyszliśmy na pomoc – syknął Dar Pieśni i zaczerpnął głęboko tchu, po czym, zaskakując samego siebie, rzucił się biegiem przed siebie. Światło zbliżało się szybko, skręcił za róg i znalazł się w części tunelu o ścianach wyłożonych kamieniami. Po kilku sekundach pędził już po gładkiej posadzce. Trafił do lochu. Poranna Rosa siedziała przywiązana do krzesła. Otaczała ją grupa mężczyzn ubranych w stroje kapłanów Króla-Boga, którym

towarzyszyło kilku umundurowanych żołdaków. Bogini krwawiła z rozbitej wargi. Wciśnięty do ust knebel tłumił szloch. Miała na sobie piękną, choć teraz brudną i rozchełstaną nocną koszulę. Wszyscy obecni w pomieszczeniu unieśli wzrok, zdziwieni, że ktoś zaszedł ich od tyłu. Dar Pieśni skorzystał z przewagi chwili i uderzył ramieniem stojącego najbliżej żołnierza. Mężczyzna poleciał plecami na ścianę. Bóg był większy i cięższy, więc nie miał żadnych problemów z powaleniem go. Przyklęknął i szybkim ruchem wyszarpnął z pochwy miecz pokonanego.

–Ha! – rzucił, mierząc ostrzem w stojących przed nim mężczyzn. – Który pierwszy? Żołnierze popatrzyli na niego ogłupiałymi spojrzeniami. –Według mnie ty! – syknął Dar Pieśni i rzucił się na stojącego blisko strażnika. Cięcie chybiło o dobre trzy cale i bóg zachwiał się, wytrącony z równowagi impetem pchnięcia. Wartownik wreszcie zrozumiał, co się dzieje, i sięgnął po miecz. Kapłani cofnęli się pod ścianę. Wstrząśnięta Poranna Rosa patrzyła przez łzy.

Jeden z żołnierzy zaatakował Powracającego, który niezręcznie uniósł klingę do bloku. Wyszło mu to fatalnie. Powalony wcześniej strażnik natychmiast rzucił się mu do nóg i pociągnął go na ziemię. W tej samej chwili jeden ze stojących przeciwników wbił ostrze miecza w udo boga. Z rany popłynęła krew tak samo czerwona jak u każdego śmiertelnika. Dar Pieśni w jednej chwili poznał ból, i to większy, niż jakikolwiek, którego doznał podczas swego krótkiego życia. Wrzasnął.

Przez łzy dostrzegł Llarimara, który bohatersko rzucił się od tyłu na jednego z żołnierzy, ale kapłan walczył równie słabo jak przed chwilą Dar Pieśni. Żołnierze się rozpierzchli. Kilku pilnowało tunelu, a jeden przytknął zakrwawione ostrze do gardła leżącego boga. To zabawne, pomyślał Dar Pieśni, zaciskając z bólu zęby. Zupełna nie tak to sobie wyobrażałem.

53

Vivenna czekała na Vashera długo w noc. Nie wracał. Przechadzała się po ich małym pokoiku – szóstym z kolei. Nigdy nie zatrzymywali się w jednym miejscu dłużej niż na kilka dni. Ten, podobnie jak wszystkie poprzednie, nie był umeblowany, znajdowały się w nim jedynie ich posłania, worek Vashera i pojedyncza, rozmigotana świeca. Nie byłby zadowolony, gdyby się dowiedział, że zmarnowała świecę.

Był zaskakująco oszczędny jak na człowieka, który pod postacią BioChromy posiadał prawdziwą fortunę. Nie przestawała krążyć. Wiedziała, że powinna się położyć. Vasher potrafi o siebie zadbać. Miała wrażenie, że jedyną osobą w całym T'Telir, która tego nie umie, jest ona sama. Ale przecież powiedział, że idzie tylko na krótki rekonesans. Był co prawda samotnikiem, ale wyglądało na to, że rozumie, iż księżniczka chce brać aktywny udział w ich pracy i zwykle mówił jej dokąd idzie i kiedy powinna się go spodziewać z powrotem.

Nigdy nie czekała tak na Dentha, a z Vasherem przepracowała dotąd ledwie ułamek czasu, który spędziła z najemnikami. Dlaczego więc tak się teraz martwiła? Jeśli chodzi o Dentha, to czuła się jego przyjaciółką, ale tak naprawdę nie zależało jej na nim. Był czarujący i zabawny, ale w pewien sposób oddalony. Tymczasem Vasher… cóż, Vasher był sobą. Nie uciekał się do żadnych gierek. Nie nosił fałszywej maski. Jak dotąd Vivenna spotkała tylko jedną taką osobę: własną siostrę, tę która miała urodzić dziecko władcy Hallandren.

Panie Kolorów! – pomyślała, zawracając po raz kolejny. Jak mogło do tego wszystkiego dojść?

***

Siri ocknęła się gwałtownie. Na zewnątrz jej komnaty rozlegały się krzyki. Wstała śpiesznie z łoża, podeszła do drzwi i przytknęła do nich ucho. Odgłosy walki. Jeśli w ogóle

miała uciekać, to teraz nadszedł najlepszy moment. Szarpnęła za klamkę, w szaleńczej nadziei, że ktoś nie zamknął wrót. Nawet nie drgnęły. Zaklęła. Odgłosy starcia słyszała już wcześniej – krzyki i jęki umierających mężczyzn. I teraz znowu. Może ktoś chciał mnie uratować? – przemknęło jej przez myśl. Ale kto? Drzwi nagle zagrzechotały. Dziewczyna odskoczyła i otworzyły się. Stanął w nich Treledees, wysoki kapłan Króla-Boga. –Szybko, dziecko. – Skinął na nią

ręką. – Musisz ze mną pójść. Siri rozpaczliwie zaczęła rozglądać się za drogą ucieczki. Cofnęła się przed duchownym, który zaklął pod nosem i wezwał ruchem dłoni dwóch żołnierzy w mundurach straży miejskiej. Wbiegli i chwycili ją. Wrzasnęła. –Ciszej, głupia! – rzucił Treledees. – Próbujemy cię ratować. Kłamstwa brzmiały pusto w jej uszach. Szarpała się, gdy wyciągali ją z komnaty. Na zewnątrz posadzka była usłana ciałami. Część zwłok była ubrana w uniformy gwardzistów, inne

w mieszane zbroje, a jeszcze inne miały szarą skórę. Usłyszała walkę trwającą gdzieś dalej w korytarzu. Krzyknęła w tamtą stronę. Żołnierze pociągnęli ją za sobą.

***

Stary Chapps, tak go nazywali. To

znaczy, ci, którzy w ogóle się do niego zwracali. Siedział w swej małej łodzi i płynął powoli po ciemnych wodach zatoki. Nocna wyprawa na ryby. Za dnia należało wnosić opłatę za połów na wodach T'Telir. Teoretycznie za nocne połowy też powinno się płacić. Noc jednak różniła się tym, że nikt nie mógł go zobaczyć. Stary Chapps zachichotał, spuszczając sieć za burtę. Bijąca o łódkę woda wydawała charakterystyczny dźwięk. Chlap, chlap, chlap. Ciemność. Lubił ciemności. Chlap, chlap, chlap. Od czasu do czasu imał się lepiej płatnych zajęć. Na przykład odbierał

ciała od któregoś z szefów gangów, przywiązywał im do nóg worki kamieni i topił je w wodach zatoki. Musiały ich już tam pływać setki. Setki trupów kołyszących się z prądem, ze stopami ciążącymi ku dnu. Potańcówka szkieletów. Tańczcie, tańczcie, tańczcie. Ale dziś nie miał żadnych ciał. Szkoda. To oznaczało wyprawę na ryby. Darmowe ryby, za których odławianie nie musiał płacić. A darmowe ryby, to dobre ryby. Nie tu… – usłyszał jakiś głos. – Trochę bardziej w prawo. Morze czasami z nim rozmawiało. Kierowało go w jedną czy drugą

stronę. Radośnie skierował łódź tam, gdzie podpowiedziało. Pływał po zatoce niemal noc w noc. Zapewne znała go już bardzo dobrze. Świetnie, teraz zarzuć sieć – znów odezwało się morze. Tak uczynił. W tej części zatoki nie było zbyt głęboko. Ciągnął obciążoną na końcach sieć po dnie i chwytał mniejsze ryby, które żerowały na płyciznach. Nie były to jego wymarzone gatunki, ale niebo się zaciągało i nie chciał oddalać się od brzegu. Czyżby zanosiło się na burzę? Wtem sieć o coś zaczepiła. Stęknął i

szarpnął. Czasami zaplątywała się w śmieci ze statków lub koralowce. Ale to coś było ciężkie. Zbyt ciężkie. Wyciągnął znalezisko na pokład i odsłonił latarnię, ryzykując promyk światła. Na dnie łodzi leżał oplątany siecią miecz. Srebrzysta pochwa, czarna rękojeść. Chlap, chlap, chlap. Ach, wspaniale - powiedział głos, teraz dużo bardziej wyraźny. Nie cierpię wody. Na dole jest mokro i pełno tam mułu.

Oczarowany Stary Chapps wyciągnął rękę i podniósł broń. Była ciężka. Nie miałbyś ochoty zniszczyć nieco zła, co? Szczerze mówiąc, nie do końca wiem, co to znaczy, ale zaufam twoim decyzjom. Stary Chapps uśmiechnął się. Och, no dobrze - ciągnął miecz. Skoro tak bardzo chcesz, możesz mnie jeszcze trochę popodziwiać. Ale potem to już naprawdę musimy wracać na brzeg.

***

Vasher ocknął się z potwornym bólem głowy. Wisiał przywiązany za nadgarstki do haka wbitego w sufit kamiennej sali. Zauważył, że skrępowano go tą samą liną, której użył do związania służącej. Nie miała na sobie ani plamki koloru. Co więcej, wszystko wokół niego było jednolicie szare. Został rozebrany niemal do naga. Zostawiono mu tylko krótkie białe spodenki. Jęknął.

Ramiona wyciągnięte ku górze pod nienaturalnym, niewygodnym kątem szybko drętwiały. Nie był co prawda skrępowany, ale nie miał w sobie ani jednego Oddechu – całą swoją BioChromę zużył w walce, Rozbudzając płaszcz pokonanego najemnika. Jęknął. W kącie lochu paliła się latarnia. Obok majaczyła czyjaś postać. –A więc wróciliśmy obaj – rzucił Denth. Vasher nie odpowiedział.

–Jestem ci coś winien także za śmierć Arsteela – powiedział cicho najemnik. – Chcę wiedzieć, w jaki sposób go zabiłeś. –W pojedynku – wycharczał Vasher. –Nie pokonałeś go w pojedynku, Vasher – syknął Denth i podszedł do wiszącego. – Wiem to. –Więc może podkradłem się i zadźgałem go od tyłu – odparł Vasher. – Na to właśnie zasługiwał. Denth uderzył go na odlew w twarz. Vasher zakołysał się na haku.

–Arsteel był dobrym człowiekiem! –Kiedyś – zauważył Vasher, czując w ustach smak krwi. – Kiedyś wszyscy byliśmy dobrymi ludźmi, Denth. Kiedyś. Najemnik milczał przez chwilę. –Myślisz, że to, po co tu wróciłeś wystarczy, by odkupić wszystko, co zrobiłeś? –Na pewno bardziej niż paranie się najemnictwem – rzucił Vasher. – Bardziej niż praca dla każdego, kto ma dość złota.

–Jestem takim, jakim mnie uczyniłeś – powiedział cicho Denth. –Vivenna, ona ci zaufała. Najemnik odwrócił się. Ukrył twarz w ciemności, gdzie światło latarni jej nie sięgało. –Tak miało być. –Lubiła cię. A ty zabiłeś jej przyjaciela. –Sprawy wymknęły mi się nieznacznie spod kontroli. –Zawsze ci się wszystko wymyka –

mruknął Vasher. Denth uniósł brew. W niepewnym świetle można było na jego obliczu dostrzec cień rozbawienia. –Mnie się wymyka? Ja tracę kontrolę, Vasher? Ja? A kiedy ostatnio doprowadziłem do wybuchu wojny? Kiedy dokonałem rzezi dziesiątków tysięcy ludzi? To ty zdradziłeś swego najlepszego przyjaciela i zabiłeś kobietę, która go kochała. Vasher nie odpowiedział. Co zresztą mógł powiedzieć? Że Shashara musiała umrzeć? Wiele szkód wyrządziła już przez to, że ujawniła

Rozkazy umożliwiające tworzenie Nieżywych z pomocą pojedynczego Oddechu. Co by się stało, gdyby w ręce uwikłanych w Wielowojnie władców trafiła umiejętność tworzenia Przebudzonej stali, takiej z jakiej wykuto Szpona Nocy? Nieumarłe potwory mordujące ludzi za pomocą Przebudzonych, krwiożerczych mieczy… Ale to nie miało znaczenia dla człowieka, który widział, jak jego siostra ginie z ręki Vashera. Poza tym Vasher rozumiał, że nie jest wiarygodny. Sam tworzył potwory, które walczyły w tej wojnie. Nie były to monstra tak straszne jak Szpon

Nocy, ale i tak niezwykle krwiożercze. –Miałem zamiar oddać cię Tonk Fahowi – powiedział Denth i znów odwrócił się od wiszącego. – On lubi krzywdzić. Taka jego słabość. Wszyscy jakieś mamy. Pod moim okiem udało mu się ograniczyć swoje zapędy do zwierząt. Spojrzał Vasherowi w oczy. –Ale wiesz? Zawsze mnie ciekawiło, dlaczego zadawanie bólu tak bardzo go bawi.

***

Zbliżał się świt. Vivenna odrzuciła koc. Nie mogła zasnąć. Ubrała się, dziwnie zdenerwowana. Sama tego nie rozumiała. Przecież Vasherowi na pewno nic się nie stało. Zapewne bawił się w jakiejś tawernie. Tak, oczywiście, pomyślała gorzko. On w tawernie. Jakby to było do niego podobne.

Nigdy przedtem nie zdarzyło mu się nie wrócić na noc. Coś musiał się stać. Założyła pas i zatrzymała się, patrząc na worek Vashera i jego ubrania. Nie udało mi się nic, czego się podjęłam po opuszczeniu Idris myślała. Nie udało mi się życie rewolucjonistki, okazałam się marną żebraczką i zawiodłam jako siostra. Co mam teraz zrobić? Znaleźć go? Nie wiem nawet, gdzie miałabym zacząć poszukiwania. Odwróciła wzrok od worka. Porażka. Nie była do tego przyzwyczajona. W Idris wychodziło jej wszystko, czego się tknęła.

Może właśnie na tym polega problem. Usiadła, pogrążona w myślach. W mojej nienawiści do Hallandren, w tym, że za wszelką cenę chciałam uratować Siri i zająć jej miejsce. Kiedy ojciec wybrał siostrę zamiast Vivenny, po raz pierwszy w życiu poczuła, że nie jest wystarczająco dobra. Dlatego przybyła do T'Telir, z silnym postanowieniem udowodnienia, że to nie ona zawiodła. Że zawiódł ktoś inny. Ktokolwiek. Byle nie ona. Ale Hallandren raz po raz pokazywało jej, że to ona jest nieporadna. A teraz, kiedy próbowała i doznawała porażek już tak wiele razy, jakiekolwiek działanie przychodziło

jej z trudem. Działając, ryzykowała jeszcze jedną klęskę, i to ją zniechęcało do tego stopnia, że bezczynność wydawała się zbawieniem. Na tym polegała właśnie cała arogancja życia Vivenny. Pochyliła głowę. To ostatni klejnot w mojej koronie hipokrytki. Chcesz być w czymkolwiek dobra? – przemknęło jej przez myśl. – Chcesz nauczyć się panować nad wszystkim, co cię spotyka? Więc musisz się też nauczyć przegrywać. Ta myśl napawała ją przerażeniem,

ale księżniczka rozumiała, że tak właśnie wygląda prawda. Wstała i podeszła do bagażu Vashera. Wyciągnęła z worka wymiętą koszulę i parę spodni. Z obu części stroju zwisały długie wstęgi materiału. Vivenna ubrała się w nie. Na górę narzuciła zapasowy płaszcz Vashera. Pachniał jak on i był skrojony – podobnie jak jego drugi płaszcz – w kształt lekko przypominający ludzką postać. Teraz znała przynajmniej jeden z powodów, dla których Vasher nosił tak bardzo poszarpane ubrania. Wyjęła z worka kilka kolorowych chusteczek.

–Chroń mnie – Rozkazała płaszczowi, wyobrażając sobie przy tym, jak materiał ożywa i chwyta ludzi, którzy starają się ją zaatakować. Dotknęła rękawa koszuli. –Na wezwanie – poleciła – stańcie się moimi palcami i chwytajcie to, co one. Tylko dwa razy słyszała Vashera wydającego ten Rozkaz i nie była pewna, jak zwizualizować sobie to, co wstęgi powinny robić. Wyobraża sobie więc, że frędzle oplatają jej dłonie, tak jak robiły na polecenie Vashera. Przebudziła spodnie, nakazując im wzmocnić swe nogi. Wstęgi u nogawek

zaczęły drżeć i dziewczyna podniosła kolejno stopy, pozwalając tkaninie objąć je od spodu. Poczuła, że stoi o wiele pewniej, nogawki ciasno oplotły jej łydki i uda. Na koniec wzięła do ręki miecz, który dostała od Vashera. Nadal nie umiała się nim posługiwać, ale wiedziała już jak należy go właściwie trzymać. Miała wrażenie, że powinna go zabrać. Wyszła z pokoju.

***

Dar Pieśni rzadko widywał płaczące boginie. –To nie tak miało być – jęknęła Poranna Rosa, nie zwracając uwagi na łzy spływające strumieniami po jej policzkach. – Wszystko miałam pod kontrolą. Loch pod pałacem Króla-Boga był bardzo ciasny. Klatki – przypominające te, w których trzyma się dzikie zwierzęta – ciągnęły się rzędami pod dwiema ścianami. Były

wystarczająco duże, by zmieścił się w nich bóg. Dar Pieśni nie był pewien, czy to jest tylko przypadek. Poranna Rosa pociągnęła nosem. –Wydawało mi się, że kapłani KrólaBoga są po mojej stronie. Pracowaliśmy wspólnie. Coś tu jest nie tak, pomyślał Powracający, przyglądając się grupie kapłanów, rozmawiających niespokojnymi, ściszonymi głosami po drugiej stronie pomieszczenia. Llarimar ze spuszczoną głową siedział zamknięty w swojej klatce.

Odwrócił się na powrót do Porannej Rosy. –Jak długo? – spytał. – Od jak dawna z nimi pracowałaś? –Od początku – przyznała bogini. – Miałam zdobyć hasła bezpieczeństwa. Razem wymyśliliśmy ten plan! –Dlaczego zwrócili się przeciwko tobie? Pokręciła głową i spuściła wzrok. –Powiedzieli, że nie wypełniłam swojej części zadania. Uznali, że coś przed nimi ukrywam.

–A ukrywałaś? Spojrzała w bok. Wciąż płakała. W celi wyglądała bardzo dziwnie Piękna kobieta o boskim ciele, w sukni z delikatnego jedwabiu, siedząca na ziemi, otoczona żelaznymi sztabami. Zapłakana. Musimy się stąd wydostać, pomyślał Dar Pieśni. Ignorując ból uda przysunął się do krat, oddzielających jego klatkę od celi Llarimara. –Wiercipięto! – syknął. – Wiercipięto! Kapłan podniósł wzrok. Był w opłakanym stanie.

–Czego się używa do otwarcia zamków? – spytał bóg. Llarimar zamrugał gwałtownie. –Co? –Jak się otwiera zamki? – powtórzył Dar Pieśni i wskazał palcem. – Może odkryję, że umiem to robić, jeśli tylko spróbuję. Wciąż nie rozumiem, dlaczego tak słabo władam mieczem. Ale to z pewnością potrafię. Muszę tylko wiedzieć, czym to się robi. Llarimar popatrzył na niego z niedowierzaniem.

–Może ja… – zaczął bóg. –Co z tobą? – szepnął Llarimar. Dar Pieśni umilkł. –Co z tobą?! – krzyknął kapłan i podniósł się z miejsca. – Byłeś skrybą! Na Kolory, zwykłym skrybą! Nie żołnierzem. Nie szeryfem. Nie złodziejem. Byłeś księgowym podrzędnego lichwiarza! Co? – przemknęło Powracającemu przez myśl. –I wtedy byłeś takim samym idiotą jak teraz! – huczał kapłan. – Czy ty się

kiedykolwiek zastanawiasz, zanim coś zrobisz? Dlaczego nie możesz raz na jakiś czas zatrzymać się i zadać sobie prostego pytania: „Zachowuję się jak dureń, czy nie?". I podpowiem ci, odpowiedź zazwyczaj brzmi „tak”! Wstrząśnięty Dar Pieśni odsunął się od krat. Llarimar krzyczał. Llarimar! –I zawsze, za każdym razem wpadam przez ciebie w kłopoty! Nic się nie zmieniłeś. Zostałeś bogiem, a i tak udało ci się skończyć w więzieniu. Korpulentny kapłan osunął się na

ziemię. Oddychał ciężko, głęboko, poirytowany kręcił głową. Poranna Rosa – tak samo jak pozostali kapłani – przyglądała się im obu szeroko otwartymi oczami. Jest w nich coś dziwnego. Tylko co? – zastanowił się Dar Pieśni, próbując pozbierać myśli i opanować emocje, gdy kapłani zbliżyli się do klatek. –Darze Pieśni – rzucił jeden z nich, pochylając się przy jego celi. – Potrzebne nam są twoje hasła bezpieczeństwa. Bóg prychnął.

–Przykro mi to przyznać, ale obawiam się, że zapomniałem je. Zapewne znana jest wam moja reputacja osoby o wyjątkowo słabym umyśle. W końcu, jakim trzeba być głupcem, by przyjść tu, rzucić się na was i dać się tak łatwo schwytać? Uśmiechnął się do nich. Kapłan stojący przy jego klatce westchnął i machnął ręką na pozostałych. Otworzyli klatkę Porannej Rosy i wyciągnęli ją na zewnątrz. Bogini zaczęła krzyczeć i szarpać się. Dar Pieśni przyglądał się z uśmiechem wywoływanemu przez nią zamieszaniu. Kapłanów było

jednak sześciu i wkrótce ją okiełznali. I wtedy jeden z nich sięgnął po sztylet i poderżnął jej gardło. Szok uderzył Dara Pieśni niczym fizyczny przedmiot. Znieruchomiał z szeroko otwartymi oczyma, patrząc na czerwoną krew buchającą z szyi bogini, plamiącą jej piękną suknię. O wiele bardziej przerażająca była panika w jej spojrzeniu. Miała takie piękne oczy. –Nie! – krzyknął Dar Pieśni i rzucił się na kraty, bezradnie wyciągając ręce do Porannej Rosy. Naprężył swoje

boskie mięśnie, przywarł do stalowych sztab i poczuł jak zaczyna drżeć. Wszystko na nic. Nawet doskonałe ciało nie było w stanie poradzić sobie ze stalą. –Bydlaki! – ryknął. – Wy przeklęte bydlaki! – Walił pięścią w kraty. Oczy Porannej Rosy zaszły mgłą. I nagle jej BioChroma zgasła. Wyglądało to, jakby gorejące ognisko zmalało do rozmiarów świeczki. Zgasła. –Nie… – szepnął Dar Pieśni i zobojętniały osunął się na kolana.

Kapłani spojrzeli na niego. –A więc zależało ci na niej – odezwał się jeden z nich. – Przykro mi, że musieliśmy to zrobić. – Z poważną i smutną miną uklęknął przy uwięzionym bogu. – Postanowiliśmy, że musimy ją zabić, byś zrozumiał, że nie żartujemy. Znam twoją reputację i wiem, że rzadko traktujesz cokolwiek poważnie. W wielu sytuacjach to nawet zaleta, ale teraz musisz pojąć, jak wielkie jest niebezpieczeństwo. Pokazaliśmy ci, że jesteśmy w stanie zabić. Jeśli nie zrobisz tego, o co prosimy, zginą kolejne osoby. –Drań… – syknął Dar Pieśni.

–Potrzebne mi są twoje hasła – rzucił kapłan. – To ważne. Ważniejsze niż przypuszczasz. –Możesz mnie zmusić biciem – warknął Powracający, czując, jak szok powoli przeobraża się we wściekłość. –Nie. – Kapłan pokręcił głową. – To dla nas nowa sytuacja. Nie umiemy sprawnie torturować i wyciągnięcie haseł w ten sposób zabrałoby nam stanowczo za dużo czasu. A ci, którzy znają się na zadawaniu bólu, akurat nie są chętni do współpracy. To dla nas lekcja, by nigdy nie płacić najemnikom z góry.

Kapłan machnął ręką i jego towarzysze rzucili ciało Porannej Rosy na ziemię. Podeszli do klatki Llarimara. –Nie! – krzyknął bóg. –Naprawdę nie żartujemy – ciągnął kapłan. – Jesteśmy bardzo, bardzo poważni. Wiemy, jak bardzo cenisz swojego wysokiego kapłana. Rozumiesz, że jeśli nie zrobisz, co każemy, to on także zginie? –Dlaczego? – zapytał Dar Pieśni. – O co w tym w ogóle chodzi? Król-Bóg, któremu służycie, mógłby wydać nam polecenie skorzystania z armii, gdyby

tylko chciał! Posłuchalibyśmy go. Dlaczego tak bardzo zależy wam na tych hasłach? Kapłani wyciągnęli Llarimara z celi i zmusili do uklęknięcia. Jeden przyłożył nóż do jego gardła. –Czerwona pantera! – zawołał Dar Pieśni ze łzami cisnącymi się mu do oczu. – To moje hasło. Zostawcie go! Proszę. Kapłan skinął głową na pozostałych, którzy odprowadzili Llarimara do klatki. Zwłoki Porannej Rosy leżały porzucone w kałuży krwi, twarzą do ziemi.

–Mam nadzieję, że nas nie okłamałeś – powiedział przywódca kapłanów. – Nie lubimy gierek. Gdyby się okazało, że w jakąś grasz, nie bylibyśmy zadowoleni. – Pokręcił głową. – Nie jesteśmy okrutni. Ale pracujemy nad czymś bardzo ważnym. Nie sprawdzaj nas. To powiedziawszy, wyszedł. Dar Pieśni ledwie to zauważył. Wciąż patrzył na Poranną Rosę, próbując sobie wmówić, że doznaje halucynacji, albo że bogini udaje, albo że zaraz wydarzy się coś, co dowiedzie, że to tylko jakaś wyrafinowana próba. –Proszę… – szepnął. – Proszę, nie…

54

–O czym się mówi na ulicy, Tuft? – spytała Vivenna, przysiadając się do żebraka. Prychnął i wyciągnął swój kubek w kierunku nielicznych o poranku przechodniów, Tuft zawsze zjawiał się jako pierwszy. –A co mnie to obchodzi? – rzucił. –No, proszę cię – ponagliła dziewczyna. – wykopałeś mnie z tego miejsca aż trzy razy. Jesteś mi coś

winien. –Nikomu nie jestem nic winien – powiedział, przyglądając się ludziom swym jedynym okiem. W miejscu drugiego ział pusty otwór. Nie nosił opaski. – A w szczególności nie jestem nic winien tobie – dodał. Nie byłaś prawdziwą żebraczką, tylko wtyczką. –Ja… – Vivenna urwała. – Nie byłam niczyją wtyczką, Tuft. Po prostu myślałam, że powinnam się dowiedzieć, jak to jest. –Co? –Jak wygląda wasze życie –

wyjaśniła. – Wiedziałam, że nie jest wam lekko, ale nie miałam pewności – nie mogłam tego wiedzieć naprawdę – dopóki nie przekonałam się o tym na własnej skórze. Dlatego wyszłam na ulicę. Chciałam spędzić jakiś czas w ten sposób. –Głupota. –Nie – odparła. – Głupcami są ci, którzy was mijają, nie poświęcając wam i waszemu nieszczęściu nawet jednej myśli. Może gdyby wiedzieli jak jest wam ciężko, coś by ci dali. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej jedną z barwnych chusteczek.

Włożyła ją do kubka. –Nie mam pieniędzy, ale możesz to sprzedać. Burknął coś i przyjrzał się podarunkowi. –Co miałaś na myśli, pytając o plotki? –Niepokoje, awantury – powiedziała Vivenna. – Cokolwiek, co odbiega od normy. Szczególnie z udziałem Rozbudzających. –Pójdź do slumsów przy Trzecim Doku – poradził Tuft. – Rozejrzyj się wokół budynków w pobliżu nabrzeża.

Może tam znajdziesz, czego szukasz.

***

Przez okno wpadały promienie słońca. To już ranek? – pomyślał Vasher. Wciąż wisiał na rękach, ze spuszczoną głową. Wiedział, czego się spodziewać na torturach. Nie były dla niego

nowością. Wiedział, jak powinien krzyczeć, w jaki sposób dać katowi to, czego chce. Wiedział, że nie powinien się zbytnio opierać, gdyż straciłby zbyt wiele sił. Wiedział także, że cała ta wiedza na nic mu się nie przyda. Co mogło mu to dać po tygodniu męczarni? Krew ściekała po jego piersi, plamiąc bieliznę. Na ciele czuł tuziny bolących miejsc – świeże rany natarte sokiem z cytryny. Denth stał tyłem do niego, wokół na posadzce leżały zakrwawione noże. Vasher uniósł głowę i zmusił się do uśmiechu.

–Nie jest tak zabawnie, jak myślałeś, co Denth? Najemnik się nie odwrócił. Wciąż jest po części dobrym człowiekiem, zrozumiał Vasher. Mimo tych wszystkich lat. Jest po prostu stłamszony, skrwawiony, pocięty jeszcze gorzej niż ja. –Torturowanie mnie nie zwróci ci siostry – powiedział. Denth odwrócił się i spojrzał na Vashera pociemniałymi oczyma. –Nie, nie zwróci. – Wziął do ręki

kolejny nóż.

***

Kapłani ciągnęli Siri ze sobą po pałacowych korytarzach. Co jakiś czas mijali leżące w ciemnych przejściach ciała. Dziewczyna wciąż słyszała dolatujące z oddali odgłosy starć. Co się dzieje? Ktoś zaatakował pałac. Ale kto? Przez chwilę miała

nadzieję, że to jej pobratymcy – żołnierze ojca, którzy przybyli swojej księżniczce na ratunek. Tę myśl odepchnęła jednak od siebie natychmiast. Przeciwnicy kapłanów korzystali z pomocy Nieżywych. To wykluczało udział kogokolwiek z Idris. Więc ktoś inny. Trzecia siła. I napastnicy chcieli wyrwać ją kapłanom. Cała nadzieja w tym, że ktoś usłyszy jej wołania o pomoc. Treledees i jego ludzi prowadzili ją szybko przez pałac, mijali jaskrawo pomalowane, wewnętrzne komnaty. Bardzo się im śpieszyło.

Nagle białe mankiety sukni Siri zaczęły łamać barwy niczym pryzmat. Z nadzieją uniosła wzrok. Weszli do ostatniego pomieszczenia. Stał w nim Król-Bóg, otoczony kapłanami i żołnierzami. –Susebron! – zawołała i szarpnęła się. Postąpił ku niej o krok, ale strażnik chwycił go za ramię i cofnął. Dotykają go, przemknęło Siri przez myśl. Zniknęły wszelkie pozory szacunku. Nie mają już powodu udawać. Król-Bóg spojrzał na swoje ramię i zmarszczył brwi. Spróbował uwolnić się z uścisku, ale drugi żołnierz

pomógł towarzyszowi przytrzymać władcę. Susebron, wyraźnie zmieszany, spojrzał najpierw na niego, potem na Siri. –Ja też nie rozumiem – powiedziała. Do komnaty wszedł Treledees. –Chwała Kolorom – powiedział. – Jesteście. Szybko! Musimy iść. To nie jest bezpieczne miejsce. –Treledees – rzuciła Siri, patrząc gniewnie na kapłana. – Co się dzieje? Nie zwrócił na nią uwagi.

–Jestem twoją królową. Odpowiedz mi! Zaskoczył ją i zatrzymał się. Obejrzał się, w oczach miał niepokój. –Pałac został zaatakowany przez grupę Nieżywych, Kielichu. Próbują się dostać do Króla-Boga. –Tego domyśliłam się sama, kapłanie – syknęła Siri. – Kim oni są? –Nie wiemy – przyznał Treledees i odwrócił się od niej. Spoza komnaty dobiegł czyjś krzyk. Potem usłyszeli szczęk broni.

Kapłan obejrzał się i zerknął na wyjście. –Musimy iść – rzucił do swych podwładnych. W komnacie było może dwunastu kapłanów i szóstka żołnierzy. – W pałacu jest zbyt wiele przejść i pomieszczeń. Okrążą nas z łatwością. –Tylne wyjście? – podsunął jeden z duchownych. –Jeśli uda się nam do niego dotrzeć – odparł Treledees. – Gdzie posiłki, po które posłałem? –Nie przyjdą, Wasza Miłość.

Siri obróciła się i ujrzała Niebieskopalcego. Wszedł przez drzwi z dwójką rannych żołnierzy. Wyglądał na bardzo zmęczonego. –Wróg zajął wschodnie skrzydło. Zmierzają w tę stronę. Treledees zaklął. –Musimy zaprowadzić Jego Wysokość w bezpieczne miejsce! – rzucił Niebieskopalcy. –Sam o tym wiem – syknął Treledees. –Skoro padło wschodnie skrzydło – odezwał się inny kapłan – to nie

możemy tamtędy uciekać. Siri przyglądała się temu bezradnie, starając się zwrócić uwagę Niebieskopalcego. Pochwycił jej spojrzenie i nieznacznie skinął głową. Uśmiechnął się. –Wasza Miłość – powiedział – wciąż możemy uciec tunelami. Odgłosy walki stale się zbliżały. Siri miała wrażenie, że komnata, w której się znajdowali, została już otoczona ze wszystkich stron. –To rzeczywiście może się udać – przytaknął Treledees. Inny kapłan

pośpieszył do drzwi i wyjrzał za nie. Żołnierze, którzy przyszli z Niebieskopalcym, odpoczywali pod ścianą. Krwawili. Jeden z nich ledwo oddychał. –Powinniśmy ruszać – ponaglił Niebieskopalcy. Treledees milczał. Po chwili podszedł do jednego z poległych żołnierzy i wziął jego miecz. –Dobrze – oznajmił. – Gendren, weź połowę żołnierzy i idź z Niebieskopalcym. Zaprowadźcie Jego Wysokość w bezpieczne miejsce. – Spojrzał na starego skrybę. – Jeśli

wam się uda, kierujcie się do portu. –Tak, Wasza Miłość. – Niebieskopalcy odetchnął z ulgą. Żołnierze puścili Króla-Boga, który natychmiast podbiegł do Siri i wziął ją w ramiona. Objęła go, spięta. Próbowała opanować emocje. Niebieskopalcy. Ucieczka z nim była dobrym pomysłem – spojrzenie skryby wskazywało na to, że ma plan ocalenia jej i Króla-Boga, wydarcia ich z rąk kapłanom. A mimo to… dręczyło ją przeczucie, że coś jest nie tak. Jeden z kapłanów wziął ze sobą

trójkę żołnierzy i przeszedł na drugą stronę komnaty, wyjrzał przez drzwi. Przywołali skinieniem Siri i Susebrona. Reszta duchownych dołączyła do Treledeesa. Z ponurymi minami uzbroili się w miecze martwych strażników. Niebieskopalcy pociągnął Siri za rękę. –Chodźmy, moja królowo – szepnął. – Obiecałem ci coś. Pora wydostać was z tego zamieszania. –A kapłani? – spytała. Treledees rzucił jej ostre spojrzenie.

–Głupia dziewczyna! Idźcie! Napastnicy już tu idą. Pozwolimy im się zobaczyć i odciągniemy ich w inną stronę. Pomyślą, że wiemy, gdzie jest władca. W oczach kapłanów, którzy z nim zostawali, nie było widać żadnej nadziei. Zdawali sobie sprawę, że jeśli – że kiedy – zostaną schwytani, zginą. –Prędzej! – syknął Niebieskopalcy. Susebron spojrzał na nią przerażonym wzrokiem. Dziewczyna powoli pozwoliła Niebieskopalcemu odprowadzić się na stronę, gdzie do samotnego kapłana i trójki strażników

dołączyła grupa ubranych na brązowo sług. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu w pamięci rozległy się jej usłyszała jakiś czas temu słowa. Słowa… Dara Pieśni. Nie możesz wydawać się niegroźna – ludzie bywają bardzo podejrzliwi wobec niewiniątek. Chodzi o to, by wydawać się przeciętnym. Tak samo sprytnym jak inni. Przeciętnym. To była dobra rada. Inni zapewne także znali tę zasadę. I rozumieli, przyjrzała się idącemu obok Niebieskopalcemu. Wciąż ponaglał,

zdenerwowany jak zawsze. Te walki, zastanowiła się. W pałacu starły się ze sobą trzy stronnictwa, walczyli o dostęp do mojej komnaty. Jedna z tych grup to kapłani. Druga – ci korzystający z pomocy Nieżywych – to ktoś inny. I jest jeszcze tajemnicza trzecia strona. Ktoś w T'Telir dążył do tego, by królestwo wypowiedziało Idris wojnę. Ale kto mógł w takiej katastrofie dostrzec jakąkolwiek korzyść? Hallandren, które strawi na zduszenie rebelii wielkie środki, zapewne wygra, ale jakim kosztem? Wszystko to razem nie miało sensu.

Kto mógł zyskać najwięcej na otwartym konflikcie pomiędzy Hallandren i Idris? –Zaraz! – rzuciła Siri i zatrzymała się. Elementy układanki zaczynały do siebie pasować. –Tak, Kielichu? – spytał Niebieskopalcy. Susebron położył jej dłoń na ramieniu. Patrzył na nią zaskoczony. Czy kapłani poświęcaliby się sami, gdyby planowali zabić Susebrona? Czy gdyby nie zależało im przede wszystkim na jego bezpieczeństwie, to prowadziliby ich dokądkolwiek?

Spojrzała staremu skrybie w oczy i zobaczyła, że mężczyzna denerwuje się coraz bardziej. Pobladł i wtedy zrozumiała. –Jakie to uczucie, Niebieskopalcy? – spytała. – Pochodzisz z Pahn Kahl, a jednak wszyscy zakładają, że jesteś z Hallandren. Mieszkańcy Pahn Kahl byli tu pierwsi, pierwsi władali tymi ziemiami, które zostały wam potem odebrane. Staliście się zwykłą prowincją, częścią imperium swoich ciemiężycieli. Pragniecie wolności, ale nie dysponujecie własną armią. Jesteście niezdolni do walki. Nie jesteście w stanie się wyzwolić. Uważa się was za obywateli drugiej

kategorii. Ale gdyby ci, którzy nad wami panują, wplątali się w wojnę, zyskalibyście szansę. Szansę na wolność… Popatrzył jej w oczy. Po chwili rzucił się do ucieczki. Wybiegł z komnaty. –Co to było, na Kolory? – spytał Treledees. Siri zignorowała pytanie i zwróciła się do Króla-Boga. –Przez cały czas miałeś rację – przyznała. – Powinniśmy byli ufać twoim kapłanom.

–Kielichu? – Treledees podszedł bliżej. –Nie możemy uciekać przez tunele – stwierdziła dziewczyna. – Niebieskopalcy prowadził nas w pułapkę. Wysoki kapłan otworzył usta do odpowiedzi, ale Siri popatrzyła mu zdecydowanie w oczy. Jej włosy przybrały wściekle czerwony odcień. Niebieskopalcy zdradził. Jedyna osoba, którą uważała za godną zaufania. Jedyna, od której oczekiwała pomocy. –Skierujmy się zatem do głównej

bramy – zdecydował Treledees, patrząc na gromadkę kapłanów i rannych żołnierzy. – Spróbujemy się przebić.

***

Vivenna bez trudu znalazła wskazane przez żebraka miejsce. Budynek – typowy dla slumsów – otaczali gapie, choć przecież było jeszcze wcześnie.

Ludzie szeptali między sobą, rozmawiali o duchach, śmierci i morskich zjawach. Vivenna zatrzymała się nieco z boku, starając się zobaczyć, co przykuło ich uwagę. Z lewej strony rozciągał się miejski port. Czuła ostry zapach morskiej wody. Nadbrzeżne slumsy, w których mieszkało i piło wielu pracowników portowych, składały się z niewielkich budynków, wciśniętych między magazyny i stocznie. Po co Vasher miałby tu przychodzić? Zamierzał przecież odwiedzić Dwór Bogów. Z tego, co usłyszała od gapiów, wywnioskowała, że w budynku popełniono morderstwo. Wszyscy

mówili o duchach i Widmach Kalada, Vivenna jednak tylko pokręciła głową. Nie tego szukała. Będzie musiała… Vivenna? – Głos w jej umyśle był słaby, ale jednak wyraźny. Co więcej, poznała go. –Szpon Nocy? – szepnęła. Vivenna, przyjdź po mnie. Księżniczka zadrżała. Poczuła ochotę, by się odwrócić i uciec – na samą myśl o mieczu czuła mdłości. Ale Vasher, wychodząc, miał go ze sobą. Więc jednak trafiła we właściwe miejsce.

Otaczający ją ludzie gorączkowo dyskutowali o zabójstwie. Czyżby ofiarą był właśnie Vasher? Zdjęta nagłym niepokojem przecisnęła się przez tłum, nie zwracając uwagi na wołania tych, którzy starali się ją zatrzymać. Weszła po schodach do środka, mijała jedne drzwi za drugimi. W pośpiechu niemal minęła te, spod których wyciekał czarny dym. Zamarła. Zaczerpnęła głęboko tchu, otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Pomieszczenie było zaniedbane, na podłodze walały się śmieci. Meble były

tandetne i podniszczone. Na deskach leżały cztery ciała. Szpon Nocy tkwił w piersi ostatniego z nieżywych, starszego mężczyzny o pomarszczonej twarzy. Padł na bok, martwe oczy miał szeroko otwarte. Vivenna! – przywitał się radośnie Szpon. Znalazłaś mnie. Tak bardzo się cieszę. Próbowałem ich nakłonić, by zanieśli mnie na Dwór Bogów, ale nie Wyszło. Jeden wysunął mnie nieco z pochwy. To dobrze, prawda? Dziewczynę ogarnęły mdłości. Osunęła się na kolana. Vivenna? – odezwał się miecz. –

Dobrze postąpiłem, prawda? Vara Treledees rzucił mnie do oceanu, ale udało mi się wrócić. Jestem zadowolony. Powinnaś mnie pochwalić. Nie odpowiedziała. Och - podjął Szpon Nocy.– Wydaje mi się, że Vasher jest ranny. Powinniśmy go odszukać. Uniosła wzrok. –Gdzie? – spytała nie mając pewności, czy miecz ją słyszy. W pałacu Króla-Boga – odpowiedział Szpon. Chciał wydostać twoją siostrę. Myślę, że on cię lubi, choć wciąż zaprzecza. Mówi, że go denerwujesz.

Vivenna zamrugała. –Siri? Poszliście po Siri? Tak, ale powstrzymał nas Vara Treledees. – Kim on jest? – Dziewczyna zmarszczyła brwi. Ty mówisz na niego Denth. To brat Shashary. Ciekawe, czy ona też tu jest. Nie jestem pewien, dlaczego wrzucił mnie do wody. Myślałem, że mnie lubi. –Vasher… – szepnęła i podniosła się. Bliskość miecza sprawiała, że kręciło się jej w głowie. Denth pojmał Vashera. Zadrżała, przypominając

sobie wściekłość w oczach najemnika, kiedy opowiadał o Vasherze. Zacisnęła zęby, podniosła z brudnego łóżka stary koc i owinęła pochwę, by nie musieć jej dotykać. Ach - rzucił Szpon Nocy – nie musisz tego robić. Kazałem się wyczyścić temu staremu, gdy tylko wyjął mnie z wody. Zignorowała uwagę miecza i wzięła zawiniątko do ręki. Mdłości były teraz bardzo lekkie. Wyszła z budynku i skierowała się w stronę Dworu Bogów.

***

Dar Pieśni siedział, wpatrując się tępo w kamienne płyty posadzki. W pęknięciu jednej z nich ciekła strużka krwi Porannej Rosy. –Wasza Miłość? – odezwał się cicho Llarimar. Stał oparty o dzielące ich kraty. Dar Pieśni nie odpowiedział. –Wasza Miłość, bardzo przepraszam. Nie powinienem był na ciebie krzyczeć.

–Na co komu boskość? – szepnął Dar Pieśni. Cisza. Na ścianach niewielkiego lochu migotały latarnie. Nikt nie zabrał ciała bogini, choć kilku kapłanów i Nieżywych zostało, by pilnować Powracającego. Wciąż był im potrzebny, na wypadek gdyby się okazało, że podał im fałszywe hasła. Podał im prawdziwe. –Co to znaczy? – spytał wreszcie Llarimar. –Po co to komu? – powtórzył Dar

Pieśni. – Nie jesteśmy bogami. Bogowie nie giną w ten sposób. Niewielka ranka. Nawet nie jest tak szeroka jak moja dłoń. –Przykro mi – powiedział kapłan. – Była dobrą kobietą. Nawet jak na boginię. –Nie była boginią – rzucił Dar Pieśni. – Żadne z nas nie jest. Skoro moje sny przywiodły mnie do tego, to znaczy, że są fałszywe. Zawsze znałem tę prawdę, ale nikt nie chciał mnie słuchać. Czy nie powinni słuchać kogoś, kogo czczą? Zwłaszcza gdy tłumaczy im, by go nie czcili?

–Ja… – Llarimarowi zabrakło słów. –Powinni byli zrozumieć – syknął Powracający. – Powinni byli wiedzieć, kim jestem. Idiotą. Nie bogiem, tylko skrybą. Małym, głupim skrybą, któremu pozwolono przez kilka lat bawić się w boga. Tchórzem. –Nie jesteś tchórzem – zaprotestował kapłan. –Nie potrafiłem jej uratować – powiedział Dar Pieśni. – Nic nie mogłem zrobić. Siedziałem tylko i krzyczałem. Może, gdybym był odważniejszy, stanąłbym po jej stronie i przejął kontrolę nad armią.

Ale wahałem się. I teraz ona nie żyje. Cisza. –Byłeś skrybą. – Głos Llarimara poniósł się cicho w chłodnym powietrzu. – Ale byłeś także jednym z najlepszych ludzi, jakich poznałem. Byłeś moim bratem. Dar Pieśni podniósł wzrok. Llarimar przyglądał się jednej z wiszących na kamiennych ścianach, migocących latarni. –Już wtedy byłem kapłanem. Pracowałem w pałacu Przychylnego

Powiewu zwanego Uczciwym. Widziałem, jak toczy swoje polityczne gierki. Jak kłamie. Im dłużej przebywałem u niego na służbie, tym bardziej słabła moja wiara. Umilkł na chwilę, po czym spojrzał na swego boga. –A wtedy zginąłeś. Ratowałeś moją córkę. To właśnie ją widujesz w swych wizjach. Opis pasuje doskonale. Była twoją ulubioną siostrzenicą. Nadal by była. Gdybyś tylko nie… – Pokręcił głową. – Kiedy znaleźliśmy twoje ciało, straciłem nadzieję. Chciałem zrezygnować z urzędu. Klęczałem nad tobą i płakałem. I wtedy rozjarzyły się

Kolory. Uniosłeś głowę, twoje ciało urosło, rozwinęły ci się mięśnie. W tamtej chwili nabrałem pewności. Zrozumiałem, że jeśli do Powrotu został wybrany ktoś taki jak ty – człowiek, który zginął, ratując innego – to Opalizujące Odcienie są prawdziwą religią. Dotarło do mnie, że prawdziwe są też wizje. I bóstwa. Zwróciłeś mi wiarę, Stennimar. Jesteś bogiem – dodał, patrząc Powracającemu w oczy. – Przynajmniej dla mnie. Nie ma znaczenia, jak łatwo cię zabić, ani to ile posiadasz Oddechów czy jak wyglądasz. Bogiem się jest przez to, jakim się jest człowiekiem i czego

chcesz dokonać w życiu.

55

–Wasza ekscelencjo, przy głównej bramie trwa walka – oznajmił zakrwawiony żołnierz. – Buntownicy walczą między sobą. Może… może uda nam się wydostać. Siri poczuła falę ulgi. Wreszcie coś się udało. Spojrzał na nią Treledees. –Jeśli uda się nam przedrzeć do miasta, ludzie poprą swego KrólaBoga. Tam powinniśmy być

bezpieczni. –Skąd oni wzięli aż tylu Nieżywych? – spytała dziewczyna. Kapłan pokręcił głową. Zatrzymali się, zrozpaczeni i niepewni, w jednej z komnat niedaleko wyjścia z pałacu. Przebicie się przez otaczające Dwór Bogów, wzniesione przez ludzi z Pahn Kahl, umocnienia nie mogło być proste. Dziewczyna popatrzyła na Susebrona. Kapłani traktowali go jak dziecko – darzyli go szacunkiem, ale nie chcieli nawet poznać jego zdania. Władca stał nieruchomo, z ręką na ramieniu

żony. Widziała kłębiące się w jego oczach myśli i pomysły, ale nie miał na czym pisać, by je komukolwiek przedstawić. –Kielichu – podjął Treledees, odwracając jej uwagę od Susebrona. – Musisz się o czymś dowiedzieć. Spojrzała mu w oczy. –Niechętnie o tym mówię – ciągnął – ponieważ nie jesteś kapłanką. Ale… jeśli ty przeżyjesz, a my nie… –Mówże! – ponagliła. –Nie możesz urodzić Królowi-Bogu

dziecka – powiedział. – Podobnie jak inni Powracający, nasz władca jest bezpłodny. Wciąż nie mamy pojęcia w jaki sposób Pierwszy Powracający spłodził swojego potomka. Prawdę powiedziawszy… –Prawdę powiedziawszy, sądzicie, że on wcale nie miał dzieci – dokończyła. – Uważacie, że istnienie królewskiej dynastii to mit. To oczywiste, że kapłani kwestionują pochodzenie mojego rodu od Pierwszego Powracającego, przemknęło jej przez głowę. W ten sposób podważają idriańskie pretensje do tronu.

Kapłan zalał się rumieńcem. –Liczy się to, w co wierzą poddani. Niemniej, my… mamy już dziecko… –Tak. – Siri kiwnęła głową. – Znaleźliście Powracającego, którego chcecie uczynić Królem-Bogiem. Spojrzał na nią w najwyższym zdumieniu. –Wiesz o tym? –Zamierzacie go zabić, prawda? – syknęła. – Odebrać Susebronowi Oddechy i zamordować go!

–Na kolory! Nie! – odparł wstrząśnięty Treledees. – Jak mogłaś w ogóle o czymś takim pomyśleć? Nie, nigdy nie dopuścilibyśmy się czegoś podobnego. Kielichu, Król-Bóg musi tylko oddać swoje Oddechy, przekazując je następnemu władcy, a potem będzie mógł przeżyć resztę życia – tak długiego jak tylko zechce – w spokoju. Wymieniamy KrólówBogów za każdym razem, gdy Powróci niemowlę. Dla nas to znak, że poprzedni władca spełnił już swój obowiązek i że powinniśmy pozwolić mu spędzić resztę jego czasu bez tego straszliwego ciężaru. Siri popatrzyła na kapłana z

powątpiewaniem. –To głupie, Treledees. Jeśli Król-Bóg odda swój Oddech, umrze. –Nie. Jest na to sposób – powiedział kapłan. –Przecież to podobno niemożliwe. –Wcale nie. Zastanów się. Król-Bóg ma dwa źródła Oddechu. Swój wrodzony, Boski Oddech – ten który czyni go Powracającym. Reszta to BioChroma przekazana mu jako Skarb Dawcy Pokoju. Pięćdziesiąt tysięcy Oddechów. Tego skarbu mógłby używać tak samo jak każdy

Rozbudzający, o ile ostrożnie dobierałby Rozkazy. Równie łatwo mógłby przeżyć jako Powracający bez tych tysięcy Oddechów. Każdy z bogów mógłby tak robić, gdyby dostawali więcej niż jeden Oddech tygodniowo. Oczywiście wciąż zużywaliby ten jeden co siedem dni, ale mogliby zgromadzić więcej BioChromy i z niej korzystać, by utrzymać się przy życiu. –Ale wy ich o tym nie informujecie – zauważyła Siri. –Nie z premedytacją. – Kapłan odwrócił wzrok. – Ten temat się po prostu nie pojawia. Po co

Powracający mieliby zajmować się Rozbudzaniem? Mają wszystko, czego im trzeba. –Z wyjątkiem prawdy – odparła dziewczyna. – Utrzymujecie ich w niewiedzy. Dziwię się, że im też nie wycinacie języków. Wtedy wasze tajemnice byłyby bezpieczne. Treledees ponownie spojrzał jej w oczy. Rysy mu stężały. –Wciąż nas osądzasz. Robimy, co robimy, bo tak trzeba, Kielichu. Moc, którą otrzymał – pięćdziesiąt tysięcy Oddechów – wystarczyłaby do zniszczenia całego królestwa. To zbyt

groźna broń; naszą jedyną, boską misją jest trzymać ją w ukryciu i nie pozwolić, żeby ktokolwiek z niej skorzystał. Jeśli armia Kalada kiedykolwiek powróci ze swego wygnania… Przerwał mu głośny dźwięk, który rozległ się w sali obok. Treledees niespokojnie spojrzał w tamtą stronę. Susebron nieco mocniej uścisnął ramię Siri. Rozejrzała się, lekko przestraszona. –Treledees – powiedziała. – Muszę wiedzieć w jaki sposób. Jak Susebron może oddać swój Oddech? Przecież

nie jest w stanie wypowiedzieć żadnego Rozkazu? –Ja… Treledeesowi przerwała grupa Nieżywych, którzy wpadli drzwiami z lewej strony. Kapłan krzykiem kazał dziewczynie uciekać, ale z drugiej strony pojawił się inny oddział potworów. Siri zaklęła, chwyciła Susebrona za rękę i pociągnęła go do trzecich drzwi. Otworzyła je szarpnięciem. Za nimi stał Niebieskopalcy. Ponuro spojrzał jej w oczy. Za nim zauważyła Nieżywych.

Dziewczyna poczuła narastającą panikę. Cofnęła się. Z tyłu rozległy się odgłosy walki, ale była zbyt skupiona na Nieżywych okrążających starego skrybę i zmierzających prosto na Susebrona i jego żonę. Król-Bóg zakrzyknął, wściekłym, bolesnym okrzykiem niemowy. I wtedy pojawili się kapłani. Rzucili się desperacko na Nieżywych, próbowali ich powstrzymać i ochronić swego Króla-Boga. Siri przywarła do męża i przyglądała się rzezi duchownych dokonywanej przez pozbawione uczuć istoty o szarych twarzach. Przed Nieżywymi pojawiał się kapłan za kapłanem, niektórzy

uzbrojeni, inni po prostu wymachujący rękoma w pozbawionym wszelkich szans ataku. Dziewczyna zobaczyła, że Treledees zaciska zęby. Z przerażeniem w oczach rzucił się na Nieżywego. Zginął tak samo jak pozostali. Wraz z nim zginęły jego tajemnice. Nieżywi przeszli ponad ciałami. Susebron schował Siri za swoje plecy. Drżąc, cofał się pod ścianę i patrzył w oblicza krwawych monstrów. Nieżywi wreszcie się zatrzymali. Podszedł do nich Niebieskopalcy. Ignorując Susebrona, spojrzał na dziewczynę.

–Kielichu, zdaje się, że mieliśmy pójść razem.

***

–Przykro mi, panienko. – Strażnik powstrzymał ją uniesioną dłonią. – Dwór Bogów został zamknięty dla odwiedzających. Vivenna zacisnęła zęby.

–To niemożliwe – powiedziała. – Muszę się natychmiast stawić u Wielkiej Matki! Nie widzisz ile mam Oddechów? Nie możesz mnie tak po prostu nie wpuścić! Wartownik pozostał nieugięty. Przy bramie stało ich ponad dwudziestu i zatrzymywali wszystkich bez wyjątku. Vivenna odwróciła się. Nie miała pojęcia, co Vasher zrobił zeszłej nocy, ale z pewnością wywołał niemałe zamieszanie. Wokół prowadzących na dwór wrót tłoczyli się ludzie. Domagali się odpowiedzi i wyjaśnień, pytali, co się stało. Vivenna przecisnęła się między nimi i odeszła spod bramy.

Podejdź z boku – poradził Szpon Nocy. Vasher nigdy nie pyta o pozwolenie na wejście. Po prostu wchodzi. Vivenna spojrzała na strome zbocze płaskowyżu. Pod murem biegła wąska, skalista półka. Strażnicy tymczasem byli zajęci napierającym tłumem… Przemknęła się pod mur. Było jeszcze wcześnie rano i słońce nie wspięło się nad wschodnie góry. Po murze spacerowali strażnicy – wyczuwała ich swoim zmysłem życia – ale dopóki patrzyli w dal, nie mogli jej zauważyć. Pomyślała, że uda się jej przekraść. Odczekała, aż przejdzie kolejny

patrol, po czym Przebudziła jeden z wiszących na murze proporców. –Unieś mnie – powiedziała i wyrzuciła poszarzałą chusteczkę. Proporzec skręcił się w powietrzu i owinął wokół niej. Napiął się niczym muskularne ramię i uniósł dziewczynę w powietrze. Stanęła na murze. Rozejrzała się i odzyskała Oddech. Nieco z boku kilku strażników pokazywało ją sobie palcami. Nie jesteś w tym ani trochę lepsza od Vashera – zauważył miecz. – Wy, ludzie, zupełnie nie potraficie się skradać. Yesteel byłby srodze zawiedziony.

Zaklęła. Raz jeszcze Przebudziła proporzec i kazała opuścić się na dziedziniec dworu. Znów odebrała mu BioChromę i pobiegła przez trawnik. Ludzi nie było tu prawie wcale, przez co była tym bardziej widoczna. Pałac – powiedział Szpon Nocy. Idź do pałacu. Właśnie tam zmierzała. Im dłużej miała ze sobą miecz, tym bardziej rozumiała, że mówił wszystko, co przyszło mu do jego stalowej głowy, bez względu na to, czy miało to jakiś sens, czy nie. Szpon zachowywał się jak dziecko zadające pytania, lub bez zastanowienia wygłaszające swoje

uwagi. Główna brama pałacu była dobrze strzeżona przez grupę mężczyzn. Nie mieli na sobie mundurów. On jest w środku – powiedział miecz. Czuję go. Na trzecim piętrze. Tam się rozstaliśmy. Vivenna odebrała przekazany wprost do jej umysłu obraz pomieszczenia. Zmarszczyła brwi. Nie spodziewałam się tak przydatnego podarku, pomyślała, od złej, niszczycielskiej broni.

Nie jestem zły – odparł Szpon Nocy. W jego tonie nie było słychać próby tłumaczenia się, a tylko chęć udzielenia informacji. Jakby przypominał jej o czymś, co po prostu zapomniała. Ja niszczę zło. Myślę, że powinniśmy zniszczyć tych mężczyzn przed nami. Wyglądają na złych. Powinnaś mnie wyciągnąć. Z jakiegoś powodu Vivenna nie uznała tej rady za dobry pomysł. No, proszę cię - ponaglił miecz. Żołnierze wskazywali ją sobie palcami. Obejrzała się przez ramię i ujrzała innych, biegnących w jej

stronę przez trawnik. Austre, wybacz mi, pomodliła się w duchu, zacisnęła mocniej zęby i cisnęła Szponem Nocy – wciąż zawiniętym w koc – w stronę strażników stojących przed budynkiem. Zamarli. Wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na miecz, który wytoczył się ze swego zawiniątka. Srebrna pochwa zalśniła w trawie. No cóż, tak też można - odezwał się w jej głowie Szpon. Jego głos wydawał się teraz bardziej odległy.

Jeden z żołnierzy wziął miecz do ręki. Vivenna, na którą mężczyźni zupełnie przestali zwracać uwagę, podbiegła bliżej do nich. Chwilę potem zaczęli ze sobą walczyć. Tędy nie wejdę, zdecydowała przyglądając się wrotom pałacu. Nie chciała ryzykować, przebijając się między podekscytowanymi strażami. Ruszyła więc naprzód i skręciła za róg wielkiej budowli. Dolne poziomy były wzniesione z ułożonych w przypominający schody kształt czarnych, kamiennych bloków, co sprawiało, że pałac wyglądał jak piramida. Ponad nimi przeobrażał się w bardziej tradycyjną fortecę o

stromych ścianach. I tam, w murach, otwierały się okna. Gdyby tylko udało się jej do nich dostać. Poruszyła palcami. Wstęgi zwisające u jej rękawów ścisnęły się i rozluźniły. Podskoczyła. Przebudzone nogawki, dodając jej siły, pozwoliły jej wzbić się o kilka stóp wyżej niż normalnie. Wyrzuciła ręce do góry i chwyciła frędzlami krawędź pierwszego bloku. Rękawy zaczepiły się o kamień. Vivenna podciągnęła się z wysiłkiem. Usłyszała dolatujące z dołu krzyki. Spojrzała tam. Wartownik, który podniósł Szpona Nocy, walczył z towarzyszami. Wokół jego postaci

snuła się cienka smużka czarnego dymu. Wycofał się do pałacu. Inni pobiegli za nim. Tyle tu zła – odezwał się do niej Szpon, takim tonem jak kobieta utyskująca na widok pajęczyny w dopiero co wysprzątanym pokoju. Księżniczka odwróciła się. Ogarnęło ją lekkie poczucie winy. Nie chciała używać miecza. Podskoczyła i wspięła się na kolejny stopień pałacu. Dopiero teraz pod budynkiem pojawili się strażnicy, którzy zauważyli ją jeszcze na murze. Ci mieli na sobie mundury straży miejskiej. Kilku z nich dało się wciągnąć potyczce wokół Szpona

Nocy, ale większość nie zwróciła na nią uwagi. Vivenna wchodziła coraz wyżej. W prawo - poradził z oddali miecz. Okno na trzecim piętrze. Drugie z kolei. On tam jest. Gdy jego głos ucichł, dziewczyna spojrzała na wskazane okno. Wciąż pozostawało jej do pokonania jeszcze kilka poziomów, a potem czekało ją wejście po całym piętrze nagiej ściany. Zauważyła na niej ozdobne rzeźbienia, ale sama myśl o wspinaniu się po nich sprawiła, że poczuła zawroty głowy.

W powietrzu syknęła strzała i uderzyła w mur tuż obok niej. Księżniczka podskoczyła. Kilku stojących poniżej strażników mierzyło z łuków. Na Kolory! – zaklęła w myślach i wspięła się o poziom wyżej. Znów usłyszała świst i skrzywiła się, spodziewając się poczuć pocisk między łopatkami. Nic się jednak nie stało. Wyprostowała się i obejrzała przez ramię. Kątem oka ujrzała połę płaszcza, która pochwyciła strzałę w locie. Całkiem przydatne, pomyślała, zadowolona ze swego pomysłu

Przebudzenia ubrania. Płaszcz wypuścił strzałę i zawisł bezwładnie jak zwykle. Weszła na ostatni poziom kamiennych schodów. Z wysiłku zaczęły ją boleć ramiona. Na szczęście Przebudzone wstęgi materiału nie męczyły się i chwytały tak samo pewnie jak na początku wspinaczki. Zaczerpnęła głęboko tchu i chwytając się rzeźbionych na murze ornamentów, zaczęła się wspinać po pionowej ścianie pałacu. Postanowiła, że dla własnego dobra nie będzie patrzeć w dół.

***

Dar Pieśni wpatrywał się tępo przed siebie. Zbyt wiele informacji. Za dużo wydarzeń. Zabójstwo Porannej Rosy, potem rewelacje Llarimara, zdrada kapłanów Króla-Boga – wszystko to wydarzyło się tak szybko. Siedział w swojej celi, z rękami oplecionymi wokół kolan. Złoto-czerwone szaty

miał ubrudzone wskutek wędrówki przez tunele i pobyt w klatce. Rana na udzie bolała, choć nie była głęboka i prawie już przestała krwawić. Nie przejmował się bólem. W porównaniu z tym, co działo się w jego duszy, nie miał on żadnego znaczenia. Po drugiej stronie lochu stali pogrążeni w cichej rozmowie kapłani. Gdy na nich spojrzał, coś przykuło jego uwagę. Do tej pory nie zauważył niczego nietypowego. Teraz jednak złajał się w duchu. Powinien był zobaczyć to wcześniej. Chodziło o kolory – nie barwy szat duchownych, ale ich twarzy. Były lekko przytłumione. Gdyby dotyczyło to

tylko jednego z nich, nie byłoby istotne. Ale lekko szare oblicza mieli wszyscy. Zwykły człowiek nawet by tego nie spostrzegł. Ale on był Wywyższony i różnica – kiedy już zdał sobie z niej sprawę – była oczywista. Żaden z kapłanów nie urodził się w Hallandren. Kapłańskie szaty może włożyć każdy, pomyślał, co nie oznacza, że od razu staje się przez to duchownym. Przyjrzał się mężczyznom dokładniej i zrozumiał. Pochodzili z Pahn Kahl.

I wtedy wszystko złożyło się w jedną, sensowną całość. Wszyscy zostali oszukani.

***

–Niebieskopalcy – rzuciła zdecydowanym tonem Siri. – Odezwij się. Powiedz, co z nami zrobisz? Wnętrze pałacu Króla-Boga stanowiło skomplikowany labirynt. Zdarzało się,

że nawet ona gubiła w nim drogę. Przed chwilą zeszli jednymi schodami, teraz wchodzili już na kolejne. Skryba nie odpowiedział. Szedł, nerwowo jak zawsze, to splatając, to rozplatając palce. Walki w pałacowych salach powoli wygasały. Gdy dotarli do szczytu schodów i ruszyli kolejnym korytarzem, zrobiło się przeraźliwie cicho. Siri szła, czując w talii niespokojnie drżącą rękę Susebrona. Nie miała pojęcia o czym myśli jej mąż – nie miał szansy napisać jej ani słowa. Uśmiechał się uspokajająco, ale dziewczyna zdawała sobie sprawę, że

musi bać się równie bardzo jak ona. Albo nawet bardziej. –Nie możesz tego zrobić, Niebieskopalcy – syknęła do niskiego, łysiejącego starca. –Tylko w ten sposób zyskamy szansę na wolność – odpowiedział, nie patrząc na nią. –Nie możecie! Idrianie są niewinni! – zaprotestowała. Niebieskopalcy pokręcił głową. –Ilu moich pobratymców byłabyś gotowa poświęcić, gdybyś mogła

dzięki temu zapewnić bezpieczeństwo swoim? –Żadnego! – rzuciła. –Chciałbym to od ciebie usłyszeć, gdybyś znalazła się na moim miejscu – zauważył, wciąż unikając jej spojrzenia. – Przykro mi z powodu waszego cierpienia, ale Idrianie nie są niewinni. Jesteście tacy sami jak ci z Hallandren. Podczas Wielowojnia wasza armia przetaczała się przez nasze ziemie wiele razy. Traktowaliście nas jak niewolników, tanią siłę roboczą. Pamiętaj, że Idris oddzieliło się od Hallandren dopiero po końcu tego koszmaru, po ucieczce

królewskiego rodu. –Proszę… – powiedziała dziewczyna. Nagle Susebron uderzył pięścią jednego z Nieżywych. Ryknął wściekle i kopnął innego. Pilnowały ich jednak dziesiątki nieumarłych istot. Spojrzał na żonę i machnął ręką, ponaglając ją do ucieczki. Ale Siri nie miała zamiaru go porzucić. Zamiast tego spróbowała chwycić Niebieskopalcego, lecz Nieżywy okazał się zbyt szybki. Złapał ją za rękę i przytrzymał mocno, mimo że szarpała się z całych sił. Ze schodów przed nimi zeszło dwóch mężczyzn w

szatach kapłanów Susebrona, w rękach nieśli latarnie. Siri spojrzała na nich i od razu zrozumiała, że również pochodzą z Pahn Kahl. Byli niscy i mieli skórę o lekko szarawym odcieniu. Jaka ja byłam głupia, pomyślała. Niebieskopalcy świetnie rozegrał swoją partię. Już na samym początku poróżnił ją z kapłanami. Większość jej obaw i lęków została zasiana właśnie przez skrybę, a arogancja Treledeesa tylko je podsyciła. I wszystko to było częścią planu starca, który zamierzał ją wykorzystać do wyzwolenia swojego narodu.

–Mamy hasła Dara Pieśni – oznajmił jeden z nowo przybyłych. – Sprawdziliśmy je i oczywiście zmieniliśmy. Cała armia jest już nasza. Siri rzuciła okiem w bok. Nieżywy powalił Susebrona na ziemię. Władca krzyczał. Brzmiało to jak przedziwny jęk. Dziewczyna się szarpnęła. Tak bardzo chciała pomóc mężowi. Rozpłakała się. Niebieskopalcy, wyraźnie zmęczony, skinął głową swoim wspólnikom. –Znakomicie. Wydajcie Rozkaz. Poślijcie Nieżywych na Idris.

–Stanie się jak każesz – odpowiedział kapłan, kładąc dłoń na ramieniu skryby. Niebieskopalcy znów pokiwał głową. Gdy tamci odeszli, spojrzał przed siebie z malującym się na twarzy przygnębieniem. –Jaki masz powód do smutku? – syknęła dziewczyna. Skryba spojrzał na nią. –Teraz moi przyjaciele są jedynymi, którzy znają hasła bezpieczeństwa pozwalające kierować armią Nieżywych. Gdy wojsko wyruszy na

Idris z rozkazem niszczenia wszystkiego, co znajdą na swej drodze, połkną truciznę i nikt już nie zdoła powstrzymać tych istot. Austre… – przemknęło przez myśl zmartwiałej dziewczynie. Panie Kolorów… –Zabierzcie Króla-Boga na dół – powiedział Niebieskopalcy, zwracając się do kilku najbliższych Nieżywych. – Trzymajcie go tam, póki nie nadejdzie pora. Dołączył do nich przebrany za kapłana skryba z Pahn Kahl, pociągnęli Susebrona na schody. Siri

wyciągnęła za mężem ręce. Władca walczył, sięgał ku niej, ale Nieżywi byli zbyt silni. Słyszała jego nieartykułowane okrzyki jeszcze długo potem jak zniknął. –Co z nim zrobicie? – spytała dziewczyna, czując na policzkach zimne ślady łez. Niebieskopalcy odwrócił się ku niej, ale znów uniknął spojrzenia w oczy. –W Hallandren będzie wielu takich, którzy uznają atak Nieżywych za polityczny błąd. Spróbują powstrzymać wojnę. Jeśli Hallandren nie zechce kontynuować walki, nasze

poświęcenie pójdzie na marne. –Nie rozumiem. –Zabierzemy ciała Dara Pieśni i Porannej Rosy – którzy oboje posiadali hasła bezpieczeństwa – i porzucimy je w koszarach Nieżywych, otoczone trupami porwanych z miasta Idrian. Ciało Króla-Boga zostanie odnalezione w lochach pałacu. Ci, którzy będą badać sprawę, stwierdzą, że został napadnięty i zamordowany przez idriańskich zabójców – wynajęliśmy tak wielu najemników z idriańskich slumsów, że nie będzie to niewiarygodne. Ci z moich skrybów, którzy przeżyją dzisiejszą noc,

potwierdzą tę wersję. Siri zamrugała przez łzy. Wszyscy pomyślą, że Dar Pieśni i Poranna Rosa posłali Nieżywych na Idris w akcie odwetu za śmierć władcy, zrozumiała. A na wieść o śmierci Susebrona całe Hallandren ogarnie fala wściekłości i nienawiści. –Żałuję, że zostałaś w to wszystko wplątana – podjął Niebieskopalcy i skinął ręką na Nieżywych, by poprowadzili dziewczynę. – Byłoby mi łatwiej, gdybyś nie zaszła w ciążę. –Nie jestem w ciąży! – rzuciła.

–Ludzie są przekonani, że jesteś. – Westchnął, idąc ku schodom. – To wystarczy. Musimy obalić władze tego królestwa i musimy mieć pewność, że Idrianie będą na tyle poruszeni, by podjąć walkę z Hallandren. Uważam, że twoi pobratymcy poradzą sobie w tej wojnie lepiej niż wszyscy sądzą, zwłaszcza że Nieżywi atakują bez dowódcy. Łatwo wam będzie wpędzać ich w zasadzki. Nikomu nie będzie łatwo. Spojrzał na nią. –Ale żeby wszystko przebiegło jak należy – ciągnął – Idrianie muszą wskrzesić w sobie prawdziwą chęć do

walki. Inaczej po prostu uciekną i rozpłyną się w swoich górach. Nie, obie strony muszą darzyć się prawdziwą nienawiścią i wciągnąć do wojny tak wielu sprzymierzeńców, jak to możliwe. Dopiero wtedy uwaga wszystkich sił w regionie będzie dostatecznie skupiona na czymś innym… A jaki istnieje lepszy sposób na wzbudzenie w Idrianach nienawiści do Hallandren niż uśmiercenie mnie? – pojęła z przerażeniem. Oba królestwa przyjmą śmierć mojego nienarodzonego dziecka jako wypowiedzenie wojny. To nie będzie zwykła walka o dominację, to będzie

długotrwała, pełna cierpienia wojna. Możliwe, że potrwa wiele lat. I nikt nie będzie mieć pojęcia, kto jest prawdziwym wrogiem. Nikt się nie domyśli, że tymi, którzy do niej doprowadzili, są mieszkańcy małej, spokojnej prowincji z południa Hallandren.

56

Zdyszana, zlana potem Vivenna wisiała za oknem. Zajrzała do środka. W komnacie zobaczyła Dentha i Tonk Faha. Na wbitym w sufit haku kołysał się Vasher. Wisiał zakrwawiony i nie miał w sobie Oddechu. Wciąż jednak żył. Czy uda mi się pokonać ich obu? I Dentha i Tonk Faha? – zastanawiała się. Bolały ją ręce. W kieszeni miała linę, którą mogła Przebudzić. Ale co będzie, jeśli rzuci ją i chybi? Widziała

przecież, jak walczy Denth. Był szybszy niż ktokolwiek inny. Wiedziała, że zginie, jeśli nie uda się go zaskoczyć Co ja robię? – przemknęło jej przez myśl. Wiszę na murze i zamierzam zaatakować dwóch zawodowych żołnierzy. Niedawne przeżycia obdarzyły ją siłą. Udało się jej pokonać lęk. Możliwe, że umrze, ale będzie to szybki koniec. Przeżyła już zdradę, śmierć bliskiego przyjaciela. Głód, choroba i strach życia na ulicy doprowadziły ją niemal do szaleństwa. Została poniżona, zmuszona, by przyznać, że zdradziła

swoich poddanych. Nawet najemnicy nie mogli skrzywdzić jej bardziej. Z jakiegoś powodu te myśli dodały jej pewności. Zaskoczona własną determinacją odzyskała Oddechy z płaszcza i spodni. Przebudziła dwa kawałki liny, Rozkazując im chwytać rzeczy, w które je rzuci. Zmówiła w duchu modlitwę do Austre, podciągnęła się i wskoczyła do pokoju. Vasher cicho jęczał. Tonk Fah drzemał w kącie. Denth, w którego dłoni lśnił zakrwawiony nóż, podniósł wzrok, gdy tylko stopy dziewczyny dotknęły podłogi. Wyraz całkowitego zaskoczenia, jaki pojawił się na jego

twarzy był sam w sobie wart niemal wszystkiego, przez co przeszła. Cisnęła jedną liną w niego, a drugą w Tonk Faha i pobiegła na środek pomieszczenia. Najemnik zareagował błyskawicznie. Przeciął lecącą linę sztyletem. Połówki sznura zaczęły się wić i skręcać, lecz były zbyt krótkie, by cokolwiek pochwycić. Lina, którą dziewczyna mierzyła w Tonk Faha, trafiła w cel. Najemnik przebudził się z krzykiem. Sznur ciasno oplótł mu twarz i szyję. Vivenna zatrzymała się przy wiszącym ciele Vashera. Denth zdążył

już dobyć broni, zrobił to tak szybko, że nawet nie zauważyła kiedy. Przełknęła ślinę i wyszarpnęła z pochwy swój miecz. Wyciągnęła ręce przed siebie, tak jak nauczył ją Vasher. Denth zatrzymał się na moment, coraz bardziej zdumiony. To jej wystarczyło. Cięła mieczem, ale nie najemnika, tylko linę podtrzymującą Vashera w powietrzu. Mężczyzna spadł z jękiem i w tej samej chwili uderzył Denth. Ostrze jego wąskiego miecza przeszyło ramię Vivenny. Syknęła z bólu i upadła. Najemnik cofnął się o krok.

–No, proszę, księżniczka – odezwał się, zasłaniając się mieczem. – Twojej wizyty się nie spodziewałem. Tonk Fah wydał z siebie zduszony bulgot. Owinięta wokół szyi lina dławiła go coraz mocniej. Bezskutecznie starał się od niej uwolnić. Dawniej, ból, który czuła w ramieniu, bez wątpienia by ją pokonał. Po wszystkich razach, jakie zebrała, żyjąc w slumsach, wydał się jej jednak czymś dziwnie znajomym. Podniosła wzrok i spojrzała Denthowi prosto w oczy.

–Chciałaś go uratować? – spytał najemnik. – Szczerze mówiąc, nie poszło ci szczególnie dobrze. Miotający się w kącie Tonk Fah przewrócił stołek. Denth rzucił na niego okiem, po czym na powrót skupił się na dziewczynie. Na chwilę zapadła cisza, mącona tylko słabnącym sapaniem Tonk Faha. Wreszcie Denth zaklął, podbiegł do przyjaciela i zaczął piłować nożem duszący go sznur. –Nic ci nie jest? – Vasher odezwał się za plecami Vivenny. Głos mężczyzny, mimo stanu, w jakim znajdowało się jego ciało, brzmiał zdumiewająco

pewnie. Odpowiedziała skinieniem. –Zamierzają posłać Nieżywych na Idris – powiedział. – Myliliśmy się przez cały czas. Nie wiem, kto za tym stoi, ale wydaje mi się, że wygrywają walkę o pałac. Denthowi udało się w końcu rozciąć linę. –Musisz uciekać – rzucił Vasher, starając się uwolnić ręce z więzów. – Musisz wrócić i powiedzieć swoim, by nie walczyli z Nieżywymi. Niech uciekają w góry przez północne

przełęcze. Nie wolno im tej walki podjąć, albo wybuchnie wojna. Vivenna spojrzała na Dentha, który siarczystymi policzkami starał się ocucić Tonk Faha. Zamknęła oczy. –Twój Oddech do mnie – powiedziała, odzyskując BioChromę z rękawów. Oddechy dołączyły do tych, które już miała w sobie. Wyciągnęła dłoń i złożyła ją na ramieniu Vashera. –Vivenna… – powiedział. –Moje życie do twojego – rzuciła. – Mój Oddech staje się twoim. Cały jej świat poszarzał. Wyblakł.

Stojący obok Vasher jęknął i zadrżał, przejmując BioChromę. Denth wyprostował się i odwrócił ku nim. –Ty to zrób, Vasher – szepnęła dziewczyna. – Pójdzie ci o wiele lepiej niż mnie. –Uparta baba – mruknął Vasher, opanowując dreszcze. Wyprostował rękę, jakby chciał zwrócić jej Oddechy, ale w tej samej chwili zauważył najemnika. Denth uśmiechnął się i uniósł miecz. Vivenna przycisnęła rękę do rany, by zatrzymać krwotok. Zaczęła się wycofywać do okna. Pozbawiona

Oddechów, nie miała pojęcia, co powinna teraz zrobić. Vasher podniósł się i chwycił miecz. Miał na sobie jedynie splamioną krwią bieliznę, ale stał pewnie na nogach. Z wolna odwinął linę, która dotąd krępowała jego ręce, i przewiązał się nią w pasie. Jak on to robi? – przemknęło jej przez myśl. Skąd bierze tyle sił? –Powinienem był ci zrobić coś gorszego – rzucił Denth. – Niepotrzebnie się bawiłem, za bardzo mi się to spodobało.

Vasher prychnął, przygotowując linę. Najemnik najwyraźniej na cos czekał, przewidywał. –Zawsze bawiło mnie to, że krwawimy jak zwykli ludzie – podjął Denth. – Jesteśmy od nich silniejsi, żyjemy o wiele dłużej, ale umieramy dokładnie tak samo. –Nie tak samo, Denth – odparł Vasher, unosząc ostrze miecza Vivenny. – Oni umierają o wiele bardziej honorowo. Najemnik się uśmiechnął. Vivenna widziała, jak ekscytacja rozpala mu oczy. Zawsze twierdził, że nie ma sposobu, by Vasher mógł pokonać ich

przyjaciela, Arsteela, w uczciwym pojedynku, zastanowiła się księżniczka. Teraz chce się z nim zmierzyć. Chce samemu sobie udowodnić, że Vasher nie jest taki dobry. Ostrza zawirowały w powietrzu. Po błyskawicznej, pierwszej wymianie ciosów Vivenna zrozumiała, że walczący nie są sobie równi. Denth walczył o wiele lepiej. Może dlatego, że Vasher był ranny. Może przez widoczny na jego twarzy, narastający gniew, który tłumił jego sprawność i przyćmiewał zmysły. A może po prostu nie był tak dobry jak Denth. Do Vivenny dotarło, że Vasher nie ma

szans na wygraną. Nie zrobiłam tego wszystkiego po to, żebyś teraz zginął, pomyślała i podniosła się, zdecydowana mu pomóc. Ciężka dłoń opadła na jej ramię i zmusiła ją, by usiadła z powrotem. –Nie sądzę, księżniczko – powiedział stojący nad nią Tonk Fah. – Swoją drogą, niezła sztuczka z tą liną. Bardzo sprytna. Sam znam parę sztuczek z linami. Czy wiedziałaś na przykład, że sznur jest w stanie parzyć ludzkie ciało? – Uśmiechnął się i pochylił. – Taki dowcip. Branżowy.

Poła płaszcza zsunęła się najemnikowi z pleców i dotknęła jej policzka. To niemożliwe, pomyślała. Uciekając im próbowałam Przebudzić ten płaszcz, ale użyłam złego Rozkazu. Czy naprawdę jest tak głupi, żeby nadal go nosić? Uśmiechnęła się i obejrzała przez ramię. Walczący pod przeciwległą ścianą Vasher cofał się w kierunku okna. Pocił się, krople krwi kapały na posadzkę. Denth znów natarł i Vasher wskoczył na stół, szukając lepszej pozycji do ataku. Na powrót spojrzała na Tonk Faha,

jego płaszcz nadal muskał jej policzek. –Twój Oddech do mojego – powiedziała. Natychmiast poczuła gwałtowny, oszałamiający przypływ BioChromy. –Co? – burknął Tonk Fah. –Nic – odparła. – Ale… Atakować i chwytać Dentha! – padł Rozkaz, któremu zawtórowała wizualizacja w umyśle. Płaszcz zaczął drżeć. Koszula Tonk Faha straciła kolor, zaskoczony najemnik otworzył szeroko oczy. Płaszcz szarpnął się i uniósł

gwałtownie w powietrze, odciągając najemnika od dziewczyny. Właśnie dlatego ja jestem księżniczką, a ty tylko żołdakiem, pomyślała z zadowoleniem i przetoczyła się w bok. Tonk Fah zakrzyknął. Denth odwrócił się dokładnie w chwili, gdy wpadł na niego tęgi, niezborny towarzysz. Zderzyli się. Płaszcz wciąż rzucał się gwałtownie. Denth zatoczył się w tył i popchnął plecami zaskoczonego Vashera. Tonk Fah głucho jęknął. Denth zaklął.

Vasher runął w tył i wypadł przez okno. Vivenna patrzyła z niedowierzaniem. Nie tak miało być. Denth rozciął Przebudzony płaszcz i odepchnął od siebie Tonk Faha. Przez chwilę panowała cisza. –Idź po naszych Nieżywych! – rzucił najemnik. – Już! –Myślisz, że przeżył? – spytał Tonk Fah. –Wypadł z trzeciego piętra twierdzy, z wysokości, która zabiłaby każdego. Oczywiście, że to przeżył – odparł

Denth. – Wyślij Nieżywych do głównego wejścia. Niech go zatrzymają przynajmniej na jakiś czas. – Najemnik rzucił okiem na Vivennę. – Więcej z tobą kłopotów, księżniczko, niż jesteś tego warta. –Często to słyszę. – Westchnęła i uniosła zakrwawioną rękę do zranionego ramienia. Była zbyt wyczerpana, by się bać tak bardzo, jak prawdopodobnie powinna.

***

Vasher spadał wprost na twarde kamienne bloki. Przed sobą widział malejące, oddalające się okno. Prawie, przemknęło mu przez myśl. Już go prawie miałem! W uszach świszczał mu wiatr. Krzyknął i zerwał zawiązaną wokół pasa linę. Czuł w sobie siłę Oddechów Vivenny. –Chwytać rzeczy – Rozkazał i zamachnął się liną, czerpiąc przy tym kolor ze swych splamionych krwią spodenek. Poszarzały. Lina oplotła się wokół rzeźbienia na pałacowym

murze. Napięła się. Szarpnęło i Vasher poleciał w bok, zwalniając. –Twój Oddech do mojego! – zawołał, czując słabnący pęd. Lina puściła i wylądował na pierwszym, czarnym bloku. –Stań się moją nogą i dodaj jej sił! – Rozkazał, korzystając z koloru krwi na swej piersi. Lina owinęła się wokół jego nogi i stopy. Zeskoczył. Zatrzymał się poziom niżej. Zwój liny – jego nieludzki mięsień – przyjął na siebie większą część siły upadku.

Po kolejnych czterech skokach znalazł się na ziemi. Przed głównymi wrotami pałacu, pośród leżących na ziemi ciał, stała grupa zdezorientowanych żołnierzy. Vasher ruszył prosto na nich, pozbawiona koloru, przezroczysta krew kapała z jego ran. Odzyskał BioChromę z liny. Podjął z ziemi miecz jednego z zabitych. Pilnujący wejścia wartownicy odwrócili się i unieśli broń. Nie miał czasu ani ochoty na zabawy. Uderzył, tnąc sprawnie i błyskawicznie. Nie był tak dobry jak Denth, ale miał za sobą długie lata treningu. Naprawdę długie.

Niestety, żołnierzy było wielu. Możne nawet zbyt wielu, by z nimi walczyć. Vasher zaklął, wirując wśród nich. Powalił kolejnego strażnika. Pochylił się i dotknął naraz pasa, koszuli i spodni martwego mężczyzny. Palec wsunął pod spód i musnął barwną podkoszulkę. –Walcz dla mnie, jakbyś był mną – Rozkazał. Koszula poszarzała. Vasher odwinął się i zablokował mknące ku niemu ostrze. Z boku mignął jeszcze jeden miecz. I następny. Nie był w stanie sparować wszystkich ciosów.

W powietrzu zalśniło inne ostrze, blokując klingę, której Vasher nie widział. Koszula i spodnie martwego uwolniły się od ciała i wstały, z mieczem w rękawie. Uderzyły jakby kontrolowane przez niewidzialnego właściciela. Blokowały i cięły z zatrważającą sprawnością. Vasher oparł się plecami o Przebudzony strój. Chwilę potem stworzył drugiego takiego wojownika, pozbywając się przy tym reszty Oddechów. Walczyli we trójkę, Vasher i jego Przebudzone koszule i spodnie. Strażnicy klęli, podchodząc teraz o wiele ostrożniej. Vasher przyglądał się im bacznie, planował atak. W tej

samej chwili zza zakrętu wypadła drużyna około pięćdziesięciu Nieżywych. Ruszyli prosto na niego. Na Kolory! – zaklął w duchu. Ryknął wściekle, ciął i powalił kolejnego żołnierza. Na Kolory! Na Kolory! Na Kolory! Nie powinieneś tak przeklinać odezwał się w jego głowie znajomy głos. Shashara mówiła, że to źle. Vasher odwrócił się w stronę, z której dobiegał dźwięk. Spod zamkniętych wrót pałacu snuła się cienka strużka czarnego dymu.

Nie podziękujesz mi? – spytał Szpon Nocy. – W końcu przybyłem ci na ratunek. Jeden z jego sztucznych wojowników padł. Któryś z żołnierzy przeciął spodnie w nogawce. Vasher wyciągnął rękę w tył i odzyskał BioChromę z drugiego pomocnika. Postawił nogę na powalonym ubraniu i jemu także odebrał Oddechy. Żołnierze cofnęli się ostrożnie, ucieszeni z przybycia Nieżywych. Na chwilę zapanował spokój. Vasher błyskawicznie pomknął ku wrotom pałacu. Pchnął skrzydło ramieniem i wpadł na korytarz.

Na ziemi leżało wielu zabitych. Szpon Nocy jak zwykle tkwił w piersi jednego z nich, ostrze mierzyło w niebo. Vasher zawahał się tylko na chwilę. Słyszał pędzących za nim Nieżywych. Podbiegł, chwycił rękojeść miecza i wyciągnął go z pochwy, którą pozostawił w klatce piersiowej zabitego. Zamachnął się. Za ostrzem polała się czarna smuga płynu, który, jeszcze zanim krople spadły na ziemię, zamieniał się w dym. Ulotne pasma zaczęły się skręcać w powietrzu, część unosiła się z ostrza ku górze,

reszta, niczym czarna krew, spływała strumieniem na ziemię. Niszczyć! - zahuczał mu w głowie głos Szpona Nocy. Zło musi zostać zniszczone! Vasher poczuł potworny, przeszywający ramię ból. Wygłodniały miecz zaczął wysysać z niego BioChromę. Za dobycie tej broni płaciło się straszliwą cenę, ale w tej chwili zupełnie o tym nie myślał. Rozwścieczony odwrócił się ku nacierającym Nieżywym i runął na nich jak burza. Każda trafiona czarnym ostrzem istota rozbłyskiwała i momentalnie zamieniała się w dym. Wystarczyło

najmniejsze draśnięcie i ciała znikały jak pożerany przez niewidoczne płomienie papier, pozostawiając po sobie jedynie plamy smolistej mgły. Vasher wirował wśród monstrów, gniewnie rozdzielał ciosy, zabijał jednego Nieżywego po drugim. Czarny dym spowijał go dokoła. Ramię wciąż bolało. Przypominające żyły macki dymu wyciągały się wzdłuż rękojeści i wpijały w jego rękę – mroczne naczynia krwionośne karmiące miecz jego Oddechem. W ciągu kilku minut wykorzystał połowę BioChromy, którą otrzymał od Vivenny. Niemniej zdołał przez ten czas pokonać wszystkich Nieżywych.

Żołnierze przed wejściem zamarli, niepewnie przyglądając się jego popisom. Vasher stał pośród zbitych kłębów ciemnego jak noc dymu, który powoli rozpływał się w powietrzu. Poza nim z przeciwników nie zostało nic. Strażnicy uciekli. Vasher krzyknął i pobiegł ku ścianie. Wbił w nią Szpona Nocy. Kamień rozpłynął się z równą łatwością, z jaką przed chwilą parowały ciała. Przemknął przez chmurę dymu do następnego pomieszczenia. Nawet nie rozejrzał się za schodami. Wskoczył na stół i wraził miecz prosto w powałę.

Powstała w niej dziura szeroka na jakieś dziesięć stóp. Mroczny, mglisty opar opadał wokół niego niczym strugi gęstej farby. Znów Przebudził linę i podrzucił ją, po czym podciągnął się na wyższe piętro. Chwilę później zrobił to raz jeszcze i znalazł się na trzecim poziomie pałacu. Z rykiem pędząc ku Denthowi, rozbijał kolejne ściany. Ból w ramieniu stał się niewiarygodny. Kolejne Oddechy tracił z zatrważającą prędkością. Wiedział, że gdy wyczerpie je wszystkie, Szpon Nocy zabije i jego. Wszystko wokół stało się niewyraźne,

zamglone. Przedarł się przez ostatnią ścianę i stanął w pomieszczeniu, w którym go torturowano. Było puste. Krzyknął wściekle. Ramię mu zadrżało. Niszczyć… zło… - odezwał się w umyśle Vashera miecz, w którego głosie nie było już nic sympatycznego ani znajomego. Głos brzmiał jak rozkaz. Straszna, nieludzka rzecz. Im dłużej trzymał miecz w dłoni, tym szybciej Szpon Nocy wysysał z niego BioChromę.

Jęknął i odrzucił broń. Padł na kolana. Ostrze przejechało po posadzce, z której podniosły się kłęby dymu. Wreszcie jednak uderzyło o ścianę i znieruchomiało. Smużka dymu wzbiła się ku górze. Vasher klęczał z rozedrganym ramieniem. Czarne żyły na jego skórze powoli znikały. Oddechu wystarczało mu ledwie na osiągnięcie Pierwszego Wywyższenia. Gdyby nie wyrzucił Szpona Nocy, kilka sekund później nie miałby już nic. Potrząsnął głową, próbując odzyskać ostrość wzroku. Coś upadło obok niego na posadzkę.

Miecz. Vasher podniósł wzrok. –Wstań – powiedział Denth. – Dokończymy, co zaczęliśmy.

57

Niebieskopalcy prowadził Siri – trzymaną przez kilku Nieżywych – coraz wyżej, aż na czwarte piętro pałacu. Ostatnie piętro. Weszli do komnaty skrzącej się ekstrawaganckimi barwami, bardzo intensywnymi nawet jak na standardy Hallandren. Nieżywi strażnicy przy drzwiach ukłonili się starcowi i pozwolili im przejść. Niebieskopalcy i jego skrybowie kontrolują wszystkich

Nieżywych w mieście, pomyślała dziewczyna. Ale nawet przedtem mieli wielką władzę, dzięki biurokracji i systemowi władzy królestwa. Czy mieszkańcy Hallandren zdawali sobie sprawę, że odsuwając ludzi z Pahn Kahl od wszelkich wpływów, ściągają na siebie zagładę? –Idrianie nie dadzą się w to wciągnąć – powiedziała Siri, gdy prowadzono ją przez komnatę. – Nie podejmą walki z Hallandren. Wycofają się za przełęcze. Uciekną wysoko w góry albo do innych królestw. W drugiej części sali znajdował się czarny kamienny blok, dziwnie

przypominający ołtarz. Dziewczyna zmarszczyła brwi. Za nimi grupa Nieżywych weszła do pomieszczenia. Nieśli ze sobą ciała kilku kapłanów. Pośród nich zobaczyła martwego Treledeesa. Co to ma być? – przemknęło jej przez głowę. Niebieskopalcy spojrzał na nią. –Idrianie będą wściekli. Zadbamy o to – powiedział. – Zaufaj mi. Kiedy skończymy, księżniczko, Idris podejmie walkę i będzie walczyć do końca swojego albo Hallandren.

***

Kapłani wrzucili kogoś do celi sąsiadującej z klatką Dara Pieśni. Bóg uniósł wzrok. Jeszcze jeden Powracający. Którego z bogów uwięzili teraz? Król-Bóg, pomyślał. A to ciekawe. Spuścił wzrok. Jakie to miało teraz znaczenie? Zawiódł Poranną Rosę. Zawiódł wszystkich.

Armia Nieżywych zapewne już maszerowała na Idris. Wybuchnie wojna, a Pahn Kahl dostanie swoją zemstę. Zemstę, na którą czekało od trzystu lat.

***

Vasher podniósł się z trudem. W osłabionej dłoni ściskał miecz. Patrzył na Dentha, wciąż rozkojarzony po

wysiłku walki Szponem Nocy. Stali w czarnym korytarzu. Vasher zdążył zniszczyć wszystkie ściany. Sufit trzymał się jeszcze tylko cudem. Na posadzce słały się ciała, pozostawione tu po starciach, po których ludzie Dentha opanowali pałac. –Pozwolę ci umrzeć lekko. – Najemnik uniósł miecz. – Tylko powiedz mi prawdę. Nie pokonałeś Arsteela w pojedynku, mam rację? Również Vasher uniósł ostrze. Rany, ból ramienia, wyczerpanie brakiem snu… czuł się fatalnie. Nawet adrenalina przestała już pomagać, a jego ciało – nawet jego ciało – miało

swoje ograniczenia. Nie odpowiedział. –Jak chcesz – rzucił Denth i zaatakował. Zepchnięty do defensywy Vasher cofnął się. Denth zawsze był sprawniejszym fechmistrzem. Vasherowi lepiej szły badania, tylko co z tego? Co dzięki nim zyskał? Odkrycia, które doprowadziły do Wielowojnia, do powstania armii potworów, które zabiły tak wielu ludzi. Walczył. Zdawał sobie sprawę, że jak na tak zmęczonego człowieka, walczy dobrze. To jednak nie pomagało.

Denth przebił mieczem jego lewe ramię – miejsce, w które najemnik uwielbiał zadawać pierwszy cios. Dzięki temu osłabiony przeciwnik nadal był w stanie się opierać, co tylko zwiększało radość jaką z pojedynku czerpał Denth. –Nie pokonałeś Arsteela – szepnął najemnik.

***

–Zabijecie mnie na tym ołtarzu – powiedziała Siri. Wciąż stała w tej dziwnej komnacie, trzymana przez Nieżywych. Inni układali wokół niej na posadzce ciała kapłanów. – Niebieskopalcy, to nie ma sensu. Nie jesteś wyznawcą ich religii. Po co to robisz? Skryba stał z boku, w ręku trzymał sztylet. W jego oczach pojawił się cień wstydu. –Niebieskopalcy – dodała, z całych sił starając się powstrzymać drżenie głosu i zmuszając włosy, by pozostały czarne. – Niebieskopalcy, nie musisz tego robić.

Wreszcie starzec spojrzał wprost na nią. –Myślisz, że po wszystkim, co już zrobiłem, kolejna śmierć ma dla mnie jeszcze jakiekolwiek znaczenie? –A czy myślisz, że po wszystkim, co już zrobiłeś, kolejna śmierć przysłuży się bardziej twojej sprawie? Rzucił okiem na ołtarz. –Tak – odpowiedział. – Sama dobrze wiesz, co się mówi w Idris o rzeczach, które dzieją się na Dworze Bogów. Twoi pobratymcy nienawidzą kapłanów z Hallandren i nie ufają im;

powtarzają plotki o rytualnych mordach dokonywanych na mrocznych ołtarzach w ciemnych pałacach. Cóż, kiedy już cię zabijemy, właśnie to pokażę grupce najemników z Idris. Przekonamy ich, że przybyliśmy za późno, by cię ocalić, że demoniczni kapłani zabili cię na swoim heretyckim ołtarzu. Pokażemy im ciała kapłanów i wytłumaczymy, że zabiliśmy ich z zemsty za twoje życie. Idrianie z miasta podniosą bunt. Już teraz są bliscy wybuchu, za co zresztą jesteśmy ci wdzięczni. W T’Telir zapanuje chaos i Nieżywi zaczną zabijać Idrian, by utrzymać porządek. Dojdzie do rzezi niespotykanej od

czasów Wielowojnia. Ci, którzy przeżyją, wrócą w góry i opowiedzą o wszystkim w Idris. Zrozumieją, że księżniczka królewskiej krwi była Hallandren potrzebna tylko po to, by złożyć ją Królowi-Bogu w ofierze. To oczywiście niedorzeczność, ale niekiedy najmniej wiarygodne wersje wydarzeń zyskują sobie największy posłuch. A twoi pobratymcy w to uwierzą. Wiesz, że tak będzie. Miał rację. Sama od dzieciństwa słyszała podobne historie. W Idris nikt nie znał prawdziwego Hallandren, wiedzieli tylko, że południowe królestwo jest przerażające i dziwne. Szarpnęła się, coraz bardziej

przerażona. Niebieskopalcy popatrzył jej w oczy. –Naprawdę bardzo mi przykro.

***

Jestem nikim, myślał Dar Pieśni. Dlaczego nie potrafiłem jej ocalić? Dlaczego nie udało mi się jej

ochronić? Znów zaczął płakać. Co dziwniejsze nie tylko on. Płakał także mężczyzna w celi obok. Król-Bóg. Susebron łkał z bezsilności, łomocąc w kraty klatki. Nie odzywał się jednak, nie złorzeczył tym, którzy go uwięzili. Ciekawe dlaczego milczy? – zastanawiał się Dar Pieśni. Do celi Króla-Boga podeszli mężczyźni. Wszyscy urodzeni w Pahn Kahl. Wszyscy uzbrojeni. Spoglądali posępnie. Dar Pieśni nie potrafił znaleźć w sobie siły, by się tym przejąć.

„Jesteś bogiem" – wciąż drażniły go słowa Llarimara. Wysoki kapłan leżał teraz w swojej klatce, z lewej strony jego celi. Miał zamknięte oczy, nie chciał patrzeć na rozgrywające się dokoła okropieństwa. „Jesteś bogiem, przynajmniej dla mnie". Dar Pieśni pokręcił głową. Nie. Jestem nikim. Nie jestem bogiem. Nie jestem nawet dobrym człowiekiem. „Jesteś… dla mnie…". W twarz chlusnęła mu woda. Zaskoczony potrząsnął głową. W jego głowie przetoczył się odległy grzmot.

Nikt inny tego nie zauważył ani nie usłyszał. Zrobiło się ciemno. Co się dzieje? Był na statku. Na statku skaczącym na falach, rzucanym przez czarne morze. Dar Pieśni stał na pokładzie, próbując utrzymać równowagę na mokrych, śliskich deskach. Zdawał sobie sprawę, że to tylko halucynacja, że wciąż siedzi w swej celi, ale wrażenie było rzeczywiste. Niezwykle rzeczywiste. Wielkie, spienione bałwany szalały,

czarne niebo przed dziobem rozdarła błyskawica. Szarpnęło statkiem i uderzył twarzą w ścianę kabiny. Światło z zawieszonej na żerdzi latarni migotało niepewnie. W porównaniu z silnymi, wściekłymi rozbłyskami na niebie wydawało się niezwykle słabe. Dar Pieśni zamrugał. Poczuł pod twarzą, że na drewnie widnieje jakiś malunek. Czerwona pantera, połyskująca w blasku lampy, mokra. To nazwa statku, przypomniał sobie. – „Czerwona pantera". Nie był już Darem Pieśni. Czy raczej

– był Darem Pieśni, ale o wiele mniejszym i okrąglejszym. Kimś nawykłym do życia skryby. Przyzwyczajonym do spędzania wielu godzin na liczeniu pieniędzy. Do wielokrotnego sprawdzania kolumn cyfr w księgach rachunkowych. Do szukania zaginionych pieniędzy. Właśnie tym się zajmował. Ludzie wynajmowali go, by sprawdzał, czy nie zostali oszukani, lub czy kontrahenci wywiązywali się uczciwie z zawartych umów. Jego praca polegała na czytaniu ksiąg, w których szukał ukrytych lub sfałszowanych pozycji. Tak, był stróżem porządku. Ale nie takim, jak to sobie wyobrażał.

Fale biły o burty. Llarimar, na pierwszy rzut oka młodszy o kilka lat, stał na dziobie i wołał o pomoc. Marynarze rzucili się mu na pomoc. Statek nie należał do Dara Pieśni ani nawet do Llarimara. Wynajęli go na zwykły wycieczkowy rejs. Dla przyjemności. Pływanie było ulubioną rozrywką Llarimara. Sztorm rozpętał się znienacka. Dar Pieśni poderwał się na równe nogi i ruszył naprzód, z trudem utrzymując się w pionie. Mocno trzymał się relingu. Woda przelewała się przez pokład, marynarze walczyli, by utrzymać statek na powierzchni. Żagle stracili już przedtem, na rejach

wisiały tylko poszarpane strzępy. Wokół niego skrzypiały i trzaskały kolejne deski. W oceanie za burtą kotłowała się ciemna woda. Llarimar krzyknął coś do niego, kazał mu przywiązać beczki. Dar Pieśni skinął głową, chwycił linę i umocował jej koniec do żurawika. Na statek runęła kolejna fala i pośliznął się, niemal wypadając przy tym za burtę. Zamarł. Trzymał linę i patrzył w przerażającą, oszalałą głębinę. Otrząsnął się i zawiązał na linie szeroki, ruchomy węzeł. Zrobił to zupełnie naturalnie. Llarimar zabierał go na wiele wycieczek łodziami i

zdążył się już tego i owego nauczyć. Llarimar zawołał jeszcze raz. Nagle z kabiny wybiegła młoda kobieta i ruszyła przez pokład, zbierając po drodze liny. Wyraźnie chciała pomóc uwięzionemu na dziobie mężczyźnie. –Tatara! – Z kajuty dobiegł przerażony, kobiecy krzyk. Dar Pieśni podniósł wzrok. Poznał tę dziewczynę. Wyciągnął rękę, w której trzymał sznur. Zawołał do niej, by wracała pod pokład, ale sztorm zagłuszył jego słowa. Obróciła się i spojrzała na niego.

Następna, potężna fala zmyła ją z pokładu. Llarimar wrzasnął rozpaczliwie. Wstrząśnięty Dar Pieśni patrzył. Czerń pochłonęła jego bratanicę. Objęła ją. Połknęła. Taki wielki, przerażający chaos. Nocny sztorm. Poczuł się bezużyteczny, zdjęte strachem serce łomotało w jego piersi, widział wirującą wśród fał sylwetkę dziewczyny. Widział jej jasne włosy podskakujące na powierzchni. Ledwie widoczna, barwna plamka, przepływająca wzdłuż burty. Wiedział, że wkrótce zniknie na

zawsze. Słychać było męskie przekleństwa. Llarimar krzyczał. Kobieta płakała. Dar Pieśni nadal tylko patrzył w gotującą się otchłań, to znaczoną bielejącą pianą, to całkowicie czarną. Straszliwie czarną. Linę wciąż trzymał w dłoni. Nie myśląc, wskoczył na reling i rzucił się w ciemność. Ogarnęła go natychmiast lodowata woda, ale wyprostował ręce i zaczął nimi młócić. Z trudem utrzymywał się na wodzie. Poczuł coś obok siebie.

Chwycił to. Jej stopa. Zarzucił pętlę na kostkę dziewczyny i w jakiś sposób, mimo fal i wichru udało mu się zaciągnąć węzeł. Mgnienie oka później podwodny wir wciągnął go w głąb. Szarpnął się w stronę, gdzie blask błyskawicy rozjaśnił powierzchnię. Światło jednak stawało się coraz bardziej odległe. Tonął. Wciąż w dół. W czarną otchłań. Pochłaniała go mroczna pustka. Zamrugał. Szum fal i huk grzmotów ucichły. Znów siedział na zimnej posadzce swej celi. Pustka go pochłonęła, ale z jakiegoś powodu

odesłała z powrotem. Powrócił. Dlatego że widział wojnę i zniszczenie. Król-Bóg krzyczał ze strachu. Dar Pieśni obejrzał się i zobaczył fałszywych kapłanów, którzy pochwycili Susebrona, i przez moment widział wnętrze otwartych ust władcy. On nie ma języka, zrozumiał. Oczywiście. Nie chcieli, by używał swej BioChromy. To miało sens. Spojrzał w drugą stronę. Na posadzce leżało czerwone, zakrwawione ciało Porannej Rosy. To także zobaczył w swej wizji, w niejasnych cieniach

porannego wspomnienia. Wcześniej wydawało mu się, że bogini się rumieniła, ale teraz przypomniał sobie sen wyraźnie. Obok Llarimar, z oczyma zamkniętymi jakby spał – i to również mu się przyśniło. Dar Pieśni wiedział, że jego kapłan zamknął oczy, chcąc ukryć łzy. Król-Bóg w więzieniu. To także ujrzał w koszmarze. Ale najwyraźniej zapamiętał wizję, w której stał po drugiej stronie wspaniałej kolorowej fali światła i patrzył zza niej na świat, widząc, jak wszystko co kochał rozpada się, niszczone wojenną pożogą. Zobaczył wojnę większą od wszystkich, jakie znał świat, wojnę

bardziej niszczycielską od Wielowojnia. Przypomniał sobie tę drugą stronę życia. I przypomniał sobie też głos, spokojny i kojący. Przypomniał sobie propozycję. Propozycję Powrotu. Na Kolory… – pomyślał Dar Pieśni i wstał, patrząc na kapłanów, którzy siłą zmusili Susebrona do uklęknięcia. Jestem bogiem! Podszedł do krat swej klatki. W oczach Króla-Boga zobaczył łzy i cierpienie i zrozumiał go. Ten

człowiek naprawdę kochał Siri. W jej oczach widział to samo spojrzenie. Królowa z jakiegoś powodu szczerze pokochała człowieka, który zniszczył jej życie. –Jesteś moim królem – szepnął Dar Pieśni. – Panem bogów. Przebrani kapłani z Pahn Kahl położyli Susebrona twarzą w dół na kamiennych płytach. Jeden z nich uniósł miecz. Król-Bóg wyciągnął rękę w kierunku Dara Pieśni. Widziałem otchłań, pomyślał, i wróciłem.

I wtedy Dar Pieśni sięgnął pomiędzy kratami i chwycił dłoń powalonego władcy. Zaniepokojony kapłan podniósł wzrok. Dar Pieśni spojrzał mu w oczy i uśmiechnął się szeroko. –Mój Oddech do twojego – powiedział wyraźnie. – Moje życie staje się twoim.

***

Denth ciął i ranił Vashera w nogę. Vasher potknął się i upadł na jedno kolano. Najemnik uderzył ponownie. Vasher ledwie zdołał zablokować cios. Denth cofnął się i pokręcił głową. –Żałosny jesteś, Vasher. Klęczysz i patrzysz śmierci w oczy. Nadal uważasz, że jesteś lepszy od nas? Osądzasz mnie? Przez to że zostałem najemnikiem? A co miałem zrobić? Przejmować królestwa? Władać nimi i wszczynać wojny, jak ty? Vasher pochylił głowę. Denth ryknął i ruszył naprzód, zamachnął się mieczem. Vasher próbował się bronić, ale był zbyt słaby. Najemnik odtrącił

nogą broń Vashera, po czym kopnął go w brzuch, posyłając pod ścianę. Vasher osunął się. Nie miał już miecza. sięgnął po sztylet zatknięty za pas jednego z martwych żołnierzy, ale Denth podszedł szybciej i przygniótł mu dłoń podeszwą. –Uważasz, że powinienem stać się taki jak przedtem? – syknął najemnik. – Mam być szczęśliwym, miłym i uwielbianym przez wszystkich człowiekiem? –Kiedyś byłeś po prostu dobry – szepnął Vasher.

–Tamten człowiek widział i robił straszliwe rzeczy – rzucił Denth. – Próbowałem, Vasher. Próbowałem wrócić. Ale ciemność… ona jest wewnątrz. Nie ucieknę przed nią. Słyszę ją we własnym śmiechu. Nie zapomnę. –Mogę ci pomóc – powiedział Vasher. – Znam Rozkazy. Denth zamarł. –Przyrzekam ci – ciągnął Vasher. – Jeśli chcesz, uwolnię cię od tego. Denth przez długą chwilę stał w milczeniu z butem na ręce Vashera.

Opuścił miecz. Wreszcie jednak pokręcił głową. –Nie. Nie zasługuję na to. Żaden z nas nie zasługuje. Żegnaj, Vasher. Uniósł ostrze. I wtedy Vasher wyciągnął drugą rękę. Dotknął nogi najemnika. –Mój Oddech do twojego. Moje życie staje się twoim. Denth znieruchomiał i zachwiał się. Pięćdziesiąt Oddechów wypłynęło z piersi Vashera i wniknęło w ciało najemnika. Nie chciał ich, ale nie mógł nie przyjąć. Pięćdziesiąt Oddechów. Niezbyt wiele.

Niewiele, ale wystarczająco dużo. Akurat tyle, by Denth zadrżał z rozkoszy. Wystarczająco wiele, by na sekundę stracił kontrolę i padł na kolana. I ta sekunda wystarczyła, by Vasher wstał, wyszarpnął leżącemu obok trupowi sztylet i poderżnął nim gardło najemnika. Denth opadł na plecy z szeroko otwartymi oczyma. Z szyi buchnęła mu krew. Trząsł się z rozkoszy, jaką sprawiła mu świeża BioChroma, i umierał. –Nikt się tego nie spodziewa – szepnął Vasher. – Oddechy są warte fortunę. Przekazanie ich komuś, kogo się

zabija, to wielka strata. Nikt i nigdy się tego nie spodziewa. Denth trząsł się i krwawił. Nie kontrolował już swojego ciała. Jego włosy nagle przybrały barwę głębokiej czerni, po chwili stały się jasne, a potem czerwone. Wreszcie przerażenie wybieliło je zupełnie i takie już zostały. Przestał się ruszać. Uciekało zeń życie, stare i nowe Oddechy rozpłynęły się w nicości. –Chciałeś wiedzieć, w jaki sposób zabiłem Arsteela – powiedział Vasher i splunął krwią. – Teraz już wiesz.

***

Niebieskopalcy wziął do ręki sztylet. – Jedynym, co mogę dla ciebie zrobić, to zabić cię własnoręcznie. Nie oddam cię Nieżywym. Obiecuję, że zrobię to szybko. Pogański rytuał upozorujemy potem, żebyś niepotrzebnie nie cierpiała. Siri szarpnęła się w uścisku

trzymającego ją za ramiona Nieżywego, ale bez skutku. Był zbyt silny, a ona miała skrępowane ręce. –Niebieskopalcy – syknęła, patrząc mu w oczy. – Nie chcę umrzeć przywiązana do kamienia jak jakaś naiwna księżniczka z legend. Jeśli chcesz mojej śmierci, to miej przynajmniej tyle przyzwoitości, by pozwolić mi umrzeć na stojąco. Skryba się zawahał. Pobrzmiewająca w głosie królowej duma sprawiła, że aż się skrzywił. Uniósł dłoń i zatrzymał prowadzących ją na ołtarz Nieżywych.

–Dobrze – powiedział. – Trzymajcie ją mocno. –Zdajesz sobie sprawę, że mordując mnie, tracisz wspaniałą okazję? – powiedziała do zbliżającego się skryby. – Żona Króla-Boga byłaby świetnym zakładnikiem. Głupio robisz, zabijając mnie i… Tym razem zignorował jej słowa. Przytknął nóż do piersi dziewczyny, starannie wybierając miejsce. Zakręciło się jej w głowie. Zrozumiała, że zaraz umrze. Naprawdę umrze. I że wybuchnie wojna.

–Proszę… – szepnęła. Spojrzał jej w oczy, zawahał się, spochmurniał i oderwał sztylet od jej skóry. Nagle zadrżał cały budynek. Niebieskopalcy rozejrzał się z niepokojem, popatrzył na swoich skrybów. Zaskoczeni pokręcili głowami. –Trzęsienie ziemi? – podsunął jeden. Podłoga zaczęła zmieniać kolor. Stopniowo bielała. Fala nowej barwy przesuwała się niczym światło słońca

zalewające o wschodzie górską dolinę. Ściany, powała, posadzka – wszystkie czarne kamienie jaśniały; Przerażeni kapłani cofnęli się, któryś wskoczył na dywan, by nie dotknąć stopą odmienionej podłogi. Niebieskopalcy, z widniejącym na twarzy zmieszaniem, popatrzył na Siri. Ziemia wciąż drżała, ale skryba i tak uniósł swe ostrze, które trzymał między poplamionymi atramentem palcami. Dziewczyna z zaskoczeniem ujrzała, że białka oczu starca zaczynają lśnić wszystkimi kolorami tęczy Jak załamane w pryzmacie. Barwy rozszalały się w całej

komnacie, białe kamienie tryskały odcieniami. Z hukiem rozpadły się drzwi i wpadła przez nie masa wijących się różnobarwnych wstęg, przypominających niezliczone macki rozwścieczonego morskiego lewiatana. Skręcały się, wirowały. Siri poznała w nich gobeliny, dywany i długie pasma jedwabiu, zdobiące dotąd ściany pałacu. Przebudzone tkaniny odtrącały Nieżywych, oplatały ich ciała, miotały nimi w powietrze. Porwani kapłani krzyczeli. Długie, wąskie pasmo fioletowego materiału wystrzeliło naprzód i chwyciło ramię Niebieskopalcego.

Po chwili pośród barwnej masy dziewczyna zauważyła czyjąś postać. Wspaniale zbudowany mężczyzna. Czarnowłosy, o jasnej skórze i młodzieńczej twarzy, ale jednocześnie bardzo stary. Niebieskopalcy szarpnął ręką, próbując wbić nóż w pierś Siri, ale Król-Bóg uniósł rękę. –Przestaniesz! – powiedział wyraźnie Susebron. Skryba zamarł i spojrzał na władcę w najwyższym zdumieniu. Sztylet wysunął mu się ze zmartwiałych palców. Przebudzony dywan odciągnął go od dziewczyny.

Siri stała oszołomiona. Szata Susebrona uniosła go w powietrze. Zbliżył się do niej i dwie małe jedwabne chusteczki rozpłatały jej więzy. Nareszcie wolna chwyciła go i pozwoliła wziąć się w ramiona. Zaczęła płakać.

58

Drzwi do szafy stanęły otworem. Wpadło przez nie światło latarni. Skrępowana i zakneblowana Vivenna podniosła wzrok. Ujrzała sylwetkę Vashera. Mężczyzna ciągnął za sobą Szpona Nocy, ukrytego jak zwykle w srebrnej pochwie. Wyglądał na wycieńczonego. Uklęknął i wyjął knebel z jej ust. –W samą porę – zauważyła.

Uśmiechnął się słabo. –Nie mam już ani jednego Oddechu – powiedział cicho. – Trudno mi było cię znaleźć. –Co z nimi zrobiłeś? – spytała, gdy rozwiązywał jej ręce. –Większość pochłonął Szpon Nocy. Ja mu nie wierzę - odezwał się radośnie miecz. Ja… nic nie pamiętam. Ale zniszczyliśmy wiele zła. –Użyłeś go? – spytała Vivenna, kiedy Vasher pochylił się, by uwolnić jej nogi.

Skinął głową. –Denth? – rzuciła, rozcierając nadgarstki i dłonie. –Nie żyje – odparł. – Ale nie znalazłem Tonk Faha ani Perełki. Podejrzewam, że zabrali pieniądze i uciekli. –Więc to już koniec. Vasher pokiwał głową, osunął się na podłogę i oparł głowę o ścianę. –Koniec, a my przegraliśmy. Skrzywiła się, czując ukłucie bólu w

zranionym ramieniu. –Co to znaczy? –Denth został wynajęty przez skrybów z Pahn Kahl – wyjaśnił Vasher. – Chcieli doprowadzić do wojny między Idris i Hallandren, w nadziei że konflikt osłabi oba królestwa, co pozwoliłoby im odzyskać niepodległość. –No i? Przecież Denth nie żyje. –Tak samo jak skrybowie, którzy znali hasła bezpieczeństwa pozwalające kontrolować armię Nieżywych – powiedział Vasher. – A

oni już wyruszyli. Nieżywi opuścili T'Telir godzinę temu. Poszli na Idris. Vivenna umilkła. –Cała nasza walka, wszystko, co wiązało się z Denthem, nie było aż tak ważne. – Vasher uderzył tyłem głowy w ścianę. – Niepotrzebnie się tym zajęliśmy. Nie dotarłem do Nieżywych na czas. Wojna już się zaczęła. Nic jej nie powstrzyma.

***

Susebron prowadził Siri w głąb pałacu. Szła obok niego, objęta czule ramieniem władcy. Wokół królewskiej pary wiły się setki kolorowych wstęg. Nawet po Przebudzeniu tylu przedmiotów wciąż miał dość Oddechów, by wszystkie mijane przez nich miejsca rozbłyskiwały intensywniejszymi barwami. Oczywiście nie dotyczyło to murów. Ze wszystkich czarnych kamieni, z których wzniesiono budowlę, zbielała około połowa.

I nie były po prostu szare jak po zwykłym Przebudzeniu. Bielały jak kość, reagując teraz na niewiarygodne potężną BioChromę władcy. Tryskały tęczowymi barwami. Przechodzą cykl, pomyślała dziewczyna. Kolor, biel i znów kolor. Wprowadził ją do lochu i zobaczyła to, o czym już wiedziała z jego opowieści. Skrybowie zmiażdżeni przez Przebudzone dywany, wyrwane z kamienia kraty, zwalone ściany. Wstęga materiału wystrzeliła i odwróciła jedno z ciał tak, by dziewczyna nie musiała oglądać ran. Nie zwracała na to uwagi. Pośrodku pobojowiska leżały dwa ciała. Poranna

Rosa, twarzą do dołu, zalana krwią. I Dar Pieśni, zupełnie pozbawiony koloru. Zupełnie jakby był Nieżywym. Miał zamknięte oczy i wydawał się pogrążony w spokojnym śnie. Obok niego siedział pulchny mężczyzna – jego wysoki kapłan. Trzymał głowę boga na kolanach. Podniósł wzrok. Uśmiechnął się przez łzy. –Nie rozumiem – powiedziała, spoglądając na Susebrona. –Dar Pieśni oddał swe życie, by mnie uzdrowić – wyjaśnił Król-Bóg. –

Zauważył, że nie mam języka. –Powracający mogą uleczyć jedną osobę – powiedział kapłan, wciąż wpatrzony w swego boga. – Ich obowiązkiem jest podjęcie decyzji, kiedy i kogo. Niektórzy twierdzą, że właśnie po to Powracają. By oddać życie za potrzebującego. –Nie znałem go – powiedział Susebron. –Był dobrym człowiekiem – stwierdziła Siri. –Wiem o tym. Mimo, że nigdy nie zamieniłem z nim słowa, okazał się

bardzo szlachetny. Umarł, bym ja mógł żyć. Kapłan uśmiechnął się smutno. –Najbardziej zdumiewające jest to, że uczynił to dwukrotnie. Radził mi, żebym na nim nie polegała, pomyślała Siri i też się lekko uśmiechnęła. Okłamał mnie. To do niego podobne. –Chodź – powiedział Susebron. – Zbierzemy pozostałych przy życiu kapłanów. Musimy powstrzymać naszą armię przed zniszczeniem twojej ojczyzny.

***

–Vasher, musi istnieć jakiś sposób – powiedziała Vivenna. Klęczała obok niego. Starał się nie myśleć o swej wściekłości, o swym gniewie na siebie samego. Przybył do tego miasta, by zapobiec wojnie. I po raz kolejny okazało się, że zrobił to za późno. –Czterdzieści tysięcy Nieżywych –

odezwał się i uderzył pięścią w podłogę. – Tylu nie zatrzymam. Nawet Szponem Nocy. Nawet gdybym miał oddechy wszystkich mieszkańców miasta. Nawet gdybym w jakiś sposób ich dogonił, to któremuś z nich poszczęściłoby się i zabiłby mnie. –Musi istnieć jakiś sposób – powtórzyła dziewczyna. Musi. –Dawniej też tak myślałem – przyznał, kryjąc twarz w dłoniach. – I też chciałem to wszystko zatrzymać. Ale kiedy zrozumiałem, co się naprawdę dzieje, było już za późno. Sprawy potoczyły się własnym torem.

–O czym ty mówisz? –O Wielowojniu – szepnął Vasher. Cisza. –Kim jesteś? Nie otwierał oczu. Dawniej nazywał się Talaxin – odezwał się Szpon Nocy. –Talaxin – rzuciła zdumiona księżniczka. – Przecież to imię jednego z Pięciu Uczonych. On… – Urwała i dokończyła po chwili: -…żył ponad trzysta lat temu.

–BioChroma może bardzo wydłużyć ludzkie życie. – Vasher westchnął. Potem nazywali go wieloma różnymi imionami – dodał miecz. –Jeśli naprawdę jesteś jednym z nich – podjęła Vivenna – to na pewno potrafisz ich zatrzymać. –Pewnie – rzucił z goryczą Vasher. – Z pomocą innych Nieżywych. –To wszystko? –Tak by było najprościej. Poza tym moglibyśmy ich ścigać, schwytać któregoś i złamać ich hasło

bezpieczeństwa. Ale nawet osobie z Ósmym Wywyższeniem, która łamie Rozkazy instynktownie, zmiana poleceń tak wielu Nieżywym zajęłaby całe tygodnie. Pokręcił głową. –Gdybyśmy mieli armię, moglibyśmy z nimi walczyć. Ale to oni są naszą armią. Hallandren nie ma tylu żołnierzy, by samodzielnie walczyć z Nieżywymi. Zresztą nie zdążyliby do Idris na czas. Nieżywi wyprzedzą ich o całe dnie. Nie muszą spać ani jeść i maszerują bez wytchnienia. –Alkohol w ich żyłach – zauważyła

Vivenna. – Wyczerpie się. –Nie, to nie jest ich pokarm. To raczej krew. Nowego potrzebują tylko jeśli zostaną ranieni i wycieknie, albo kiedy się popsują. Być może jakaś część zatrzyma się po drodze, ale z pewnością niewielu. Umilkła. –Więc stwórzmy własną armię Nieżywych. Uśmiechnął się słabo. Kręciło mu się w głowie. Poważniejsze rany zdążył już opatrzyć, ale wiedział, że nieprędko będzie mógł znów stanąć do walki.

Vivenna nie wyglądała o wiele lepiej. Na jej ramieniu kwitła krwawa plama. –Własną armię? – powtórzył. – A skąd wzięlibyśmy Oddechy? Wszystkie twoje zużyłem. Nawet jeśli znajdziemy moje ubranie, w którym zostawiłem część BioChromy, będzie ich tylko kilkaset. Każdy Nieżywy wymaga jednego. Byłoby nas za mało. –Król-Bóg – powiedziała. –On nie może korzystać ze swoich Oddechów. Jeszcze kiedy był dzieckiem usunięto mu język – wyjaśnił Vasher.

–A ty nie możesz jakoś odebrać mu BioChromy? Vasher wzruszył ramionami. –Dziesiąte Wywyższenie pozwala człowiekowi wydawać Rozkazy myślą, bez potrzeby ich wypowiadania, ale żeby nauczyć się to robić, trzeba przez wiele miesięcy ćwiczyć. Nawet z pomocą dobrego nauczyciela. Podejrzewam, że jego kapłani wiedzą jak to robić, muszą, aby przekazywać Oddechy kolejnym władcom, ale wątpię, czy już go nauczyli. Jednym z ich obowiązków jest nie dopuścić, by Król-Bóg korzystał ze swojego skarbu.

–Jednak to on pozostaje naszą największą nadzieją – zauważyła Vivenna. –Czyżby? A jak chcesz skorzystać z jego BioChromy? Tworząc Nieżywych? A pamiętasz może jeszcze, że potrzeba do tego znaleźć czterdzieści tysięcy martwych ciał? Dziewczyna westchnęła i oparła się plecami o ścianę. Vasher? – odezwał się w jego głowie Szpon Nocy. Czy ostatnim razem nie zostawiłeś tu czasem swojej armii? Nie odpowiedział. Vivenna jednak

otworzyła oczy. Wyglądało na to, że miecz dopuszczał ją już do każdej ze swych myśli. –O czym on mówi? – spytała. –O niczym – syknął Vasher. Nie, nie o niczym – podjął Szpon Nocy. Pamiętam. Rozmawiałeś z tym kapłanem. Kazałeś mu zaopiekować się swoimi Oddechami, na wypadek gdybyś ich jeszcze potrzebował. I dałeś mu swą armię. Przestali się ruszać. Nazwałeś to darem dla miasta. Nie pamiętasz? Przecież to było wczoraj. –Wczoraj? – zdziwiła się księżniczka.

No, zaraz po końcu Wielowojnia – wyjaśnił miecz. Kiedy to było? –On nie rozumie upływu czasu – powiedział Vasher. – Nie słuchaj go. –Nie. – Vivenna bacznie przyjrzała się mężczyźnie. – On coś wie. – Zastanowiła się i nagle otworzyła szeroko oczy – Armia Kalada. – Wymierzyła palec w Vashera. – Jego widma. Ty wiesz, gdzie one są! Zawahał się przez chwilę, po czym niechętnie skinął głową. –Gdzie?

–Tutaj, w mieście. –Musimy z tej armii skorzystać! Spojrzał jej w oczy. –Prosisz mnie, bym podarował Hallandren narzędzie. Straszliwe narzędzie. Coś o wiele gorszego od tego, czym dysponują teraz. –A jeśli ich armia wymorduje moich pobratymców? – Vivenna odpowiedziała pytaniem. – Czy to, czego nie chcesz im dać, obdarzy Hallandren jeszcze większą siłą? –Tak.

–Tak czy inaczej… Zrób to. Znów rzucił na nią okiem. –Vasher, proszę. Zamknął oczy. Przypominał sobie spowodowane przez siebie zniszczenia. Wojny, które rozpętał. Wszystko, to z powodu rzeczy, które nauczył się tworzyć. –Naprawdę dałabyś swym wrogom taką potęgę? –Oni nie są moimi wrogami – odparła. – Nawet jeśli ich nienawidzę. Przypatrywał się jej przez jakiś czas i

wreszcie wstał. –Znajdźmy Króla-Boga. Jeśli jeszcze żyje, zobaczymy, co da się zrobić.

***

–Mój panie i moja pani. – Kapłan skłonił przed nimi głowę. – Dotarły do nas informacje o spisku mającym na celu pałacowy przewrót. Dlatego was

zamknęliśmy. Chcieliśmy was chronić. Siri przyjrzała się mężczyźnie, po czym zwróciła wzrok na Susebrona. Król-Bóg potarł w zamyśleniu brodę. Oboje widzieli, że kapłan jest prawdziwy, że nie jest jednym z oszustów. Podobną pewność mieli tylko w przypadku garstki duchownych. Pozostałych uwięzili, korzystając z pomocy straży miejskiej, która przetrząsnęła zniszczony pałac. Wiatr targał czerwone z niezadowolenia włosy dziewczyny. Stali na dachu pałacu. –Tam, mój panie! – Jeden ze

strażników wskazał coś palcem. Susebron odwrócił się i podszedł do krawędzi dachu. Większość z jego Przebudzonych, wirujących dotąd tkanin czekała spokojnie na stosie nieopodal. Siri stanęła obok męża i spojrzała. W oddali ujrzała coś przypominającego rozmazaną kreskę, nad którą unosiły się wstęgi dymu. –Armia Nieżywych – powiedział wartownik. – Nasi zwiadowcy potwierdzili, że wyruszyła na Idris. Niemal wszyscy mieszkańcy miasta widzieli, jak wychodzili przez bramy. –A ten dym? – spytała dziewczyna.

–To wzbijany przez maszerujących kurz, moja pani – wyjaśnił żołnierz. – Jest ich bardzo wielu. Siri spojrzała na Susebrona. Władca zmarszczył brwi. –Mógłbym ich zatrzymać – powiedział. Jego głos zabrzmiał inaczej niż zwykle. Głębiej, z większą mocą. –Mój panie? – spytał nieśmiało strażnik. –Mam wiele Oddechów – wyjaśnił Król-Bóg. – Mógłbym ich zaatakować i związać moimi tkaninami.

–Mój panie – odparł żołnierz. – Ich jest czterdzieści tysięcy. Porozcinaliby te gobeliny i dywany. Powaliliby cię. –Muszę spróbować. – W głosie Susebrona było słychać determinację. –Nie – zaprotestowała Siri i położyła mu dłoń na piersi. –Ale twoi bliscy… –Wyślemy posłańców – powiedziała – wyjaśnimy co zaszło. Idrianie mogą się wycofać, wciągać Nieżywych w zasadzki. Wyślemy im na pomoc żywych żołnierzy.

–Niewielu ich mamy – odparł – i nie dotrą na miejsce na czas. Czy naprawdę myślisz, że twoi pobratymcy się wycofają? Nie, pomyślała, czując, jak coś chwyta ją za serce, ale ty o tym nie wiesz, a jesteś na tyle niewinny, by mi uwierzyć. Zdawała sobie sprawę, że Idrianie jako naród mają szansę przetrwać, ale kosztem wielkich ofiar. Śmierć Susebrona w walce z hordami potworów nie przyniosłaby jednak nikomu żadnej korzyści. Dysponował zdumiewającą mocą, ale zmierzenie się z tyloma Nieżywymi było nawet

ponad jego siły. Zauważył jej spojrzenie i zaskakująco dobrze je odczytał. –Nie wierzysz, że uciekną – powiedział. – Po prostu starasz się mnie ochronić. To dziwne, że już tak dobrze mnie rozumie, pomyślała. –Mój panie! – zawołał ktoś z tyłu. Susebron odwrócił się i spojrzał ponad dachem. Weszli tu po części po to, by popatrzeć na Nieżywych, ale również dlatego, że Siri i jej mąż byli

zmęczeni starciami w zamkniętych pomieszczeniach. Chcieli wyjść na otwarty teren, gdzie nikt nie mógł ich zaskoczyć. Po schodach wspiął się strażnik i podszedł z ręką na mieczu. Ukłonił się im. –Mój panie, ktoś chce się z tobą zobaczyć. –Nie chcę widzieć się z nikim – odparł władca. – Kto to taki? Aż dziwne, że tak sprawnie mówi, zastanowiła się Siri. Nigdy przecież tego nie robił. Co takiego uczynił

Oddech Dara Pieśni? Z pewnością uleczył nie tylko ciało. Natchnął go też umiejętnością korzystania z nowego języka. –Mój panie – odpowiedział żołnierz. – Twój gość, ona ma Królewskie Loki. –Co takiego? – rzuciła zaskoczona Siri. Wartownik odwrócił się i na dach pałacu wyszła Vivenna. Tak się przynajmniej wstrząśniętej Siri wydało. Dziewczyna miała na sobie koszulę i spodnie, u pasa miecz. Na jej ramieniu widniała krwawa rana. Zobaczyła Siri i uśmiechnęła się.

Włosy księżniczki pożółkły z radości. Vivenna pozwalająca sobie na zmianę barwy włosów? – przemknęło Siri przez myśl. To nie może być ona! Ale to była ona. Roześmiała się i ruszyła biegiem przez dach. Żołnierze ją zatrzymali, ale Siri gestem nakazała im ją przepuścić. Podbiegła i chwyciła siostrę w objęcia. –Vivenna? Kobieta uśmiechnęła się smutno. –Tak mi się wydaje – odpowiedziała i spojrzała na Susebrona. – Przykro mi

– dodała cicho. – Przybyłam do T'Telir, by cię uratować. –To bardzo miło z twojej strony – odparła Siri – ale ja nie potrzebuję ratunku. Vivenna zmarszczyła brwi. –Siri, kto to jest? – spytał ostro Susebron. –Moja najstarsza siostra. –Ach. – Władca uprzejmie ukłonił się nowo przybyłej. – Siri wiele mi o tobie opowiadała, księżniczko Vivenno. Żałuję, że przyszło nam się poznać w

takich okolicznościach. Vivenna spojrzała na Susebrona w najwyższym zdumieniu. –On wcale nie jest taki zły, jak mówią. – Siri się uśmiechnęła. – Przynajmniej przez większość czasu. –To się nazywa ironia – wyjaśnił Susebron – ona bardzo ją lubi. Vivenna odwróciła się do siostry. –Nasza ojczyzna jest w niebezpieczeństwie. –Wiem – odparła Siri. – Pracujemy

nad tym. Wyślę do ojca posłańców. –Znam lepszy sposób – powiedziała Vivenna – ale będziecie musieli mi zaufać. –Oczywiście. –Mam przyjaciela, który potrzebuje pomówić z Królem-Bogiem – powiedziała Vivenna. – W miejscu, w którym strażnicy nie będą mogli ich podsłuchać. Siri się zawahała. To głupie, przemknęło jej przez myśl. To przecież Vivenna. Jej mogę zaufać.

Chociaż… Niebieskopalcemu też ufała. Vivenna przyglądała się jej z zaciekawieniem. –Jeśli to pomoże uratować Idris – odezwał się Susebron – to jestem gotów. Kim jest ten człowiek?

***

Kilka chwil później Vivenna stała na

dachu pałacu z Królem-Bogiem. Siri odeszła nieco dalej i patrzyła na wzbijany przez armię Nieżywych kurz. Wszyscy czekali, aż żołnierze skończą przeszukiwać Vashera; stał po drugiej stronie dachu z uniesionymi rękami, otoczony przez spoglądających podejrzliwie strażników. Szpona Nocy zostawił na dole i przyszedł na dach nieuzbrojony. Nie miał też ani jednego Oddechu. – Twoja siostra jest zdumiewającą kobietą – powiedział Król-Bóg. Vivenna rzuciła na niego okiem. To właśnie był człowiek, którego miała poślubić. Straszliwa istota, której miała się oddać. Ani przez chwilę nie

spodziewała się, że pozna go w ten sposób – prowadząc sympatyczną pogawędkę. Nie spodziewała się także, że będzie go w stanie polubić. Oceniła go szybko. Przestała się już ganić za osądzanie ludzi, choć wiedziała, że zapewne będzie niekiedy musiała zmieniać zdanie. Widziała jednak wyraźnie, że zależy mu na Siri. Jak to możliwe, by taki mężczyzna został władcą straszliwego Hallandren? –Tak, to prawda – przyznała.

–Kocham ją – powiedział Susebron. – Chcę, żebyś to wiedziała. Vivenna powoli skinęła głową i spojrzała na siostrę. Bardzo się zmieniła, pomyślała. Stała się taka władcza, nauczyła się panować nad włosami. Kiedy to się stało? Jej mała siostrzyczka – już nie taka mała – nosiła też z wdziękiem swą drogą suknię. Dobrze w niej wyglądała. To dziwne. Po drugiej stronie pałacowego dachu, strażnicy zaprowadzili Vashera za parawan i kazali mu się rozebrać. Chcieli mieć pewność, że nie ma na sobie Przebudzonego ubrania. Po

kilku chwilach wyszedł tylko w przepasce na biodrach. Pierś miał poranioną, widniały na niej sińce. Vivennie nie spodobało się, że musi przechodzić takie upokorzenie. Zniósł je jednak. Szedł po dachu w eskorcie straży. Wróciła też Siri, bacznie przyglądająca się Vasherowi. Vivenna nie miała okazji dłużej z nią porozmawiać, ale wiedziała już, że jej siostra przestała być osobą, która cieszy się z bycia nieważną. Tyle zmian. Vasher dotarł do władcy, który odprawił żołnierzy. Za nim, w oddali, było widać dżunglę ciągnącą się na

północ, ku Idris. Vasher spojrzał przelotnie na Vivennę i odniosła wrażenie, że każe jej odejść. Po chwili jednak pokręcił zrezygnowany głową i spojrzał na Króla-Boga. –Kim jesteś? – spytał Susebron. –Człowiekiem odpowiedzialnym za to, że odjęto ci język – odpowiedział Vasher. Susebron uniósł brew. Vasher zamknął oczy. Nie odezwał się, nie użył Oddechu, nie wypowiedział Rozkazu, a mimo to zaczął jaśnieć. Nie zaświecił jak latarnia, czy jak

słońce, ale rozjarzył się aurą, która sprawiała, że barwy wokół niego nabrały niezwykłej intensywności. Urósł. Vivenna drgnęła. Mężczyzna otworzył oczy i poluźnił przepaskę na biodrach. Jego pierś stała się mocniejsza, mięśnie napęczniały. Zniknął także niechlujny zarost. Włosy Vashera przybrały złocisty odcień. Wciąż nosił na ciele rany, ale teraz najwyraźniej nie miały znaczenia. Stał się… boski. Król-Bóg patrzył na to z zainteresowaniem. Zrozumiał, że rozmawia z kimś na swoim poziomie, z drugim bogiem. –Nie dbam o to, czy mi uwierzysz, czy

nie – odezwał się wreszcie Vasher. – Chcę jednak, byś wiedział, że coś tu zostawiłem. Bardzo dawno temu. Skarb, który przyrzekłem pewnego dnia odebrać. Zostawiłem też instrukcje, jak należy o to bogactwo dbać, i przykazałem, by nikt z niego nie korzystał. Z tego co widzę, kapłani wzięli to sobie do serca. Susebron padł nagle na jedno kolano. –Mój panie, gdzie byłeś? –Płaciłem cenę, za to, co uczyniłem – odpowiedział Vasher. – Przynajmniej próbowałem. Ale to nieistotne. Wstań.

Co się tu dzieje? – przemknęło Vivennie przez głowę. Siri wyglądała na równie zmieszaną. Siostry wymieniły się spojrzeniem. Susebron podniósł się z klęczek, lecz wciąż stał w pełnej szacunku pozie. –Nieżywi są na wolności – powiedział Vasher. – Straciłeś nad nimi kontrolę. –Przepraszam, mój panie – powiedział Król-Bóg. Vasher przyjrzał mu się bacznie, po czym rzucił okiem na Vivennę. Księżniczka skinęła głową.

–Ufam mu – powiedziała. –Nie chodzi o zaufanie – rzucił Vasher, zwracając się do władcy. – Tak czy inaczej, coś ci dam. –Co takiego? –Swoją armię. Susebron zmarszczył brwi. –Ależ mój panie, nasi Nieżywi dopiero co wymaszerowali na Idris. –Nie – odparł Vasher. – Nie mówię o tej armii. Podaruję ci wojsko, które zostawiłem tu trzysta lat temu. Ludzie nazywają ich Widmami Kalada. To

armia, dzięki której powstrzymałem wojnę w Hallandren. –Wielowojnie, mój panie? – spytał Susebron. – Przecież uczyniłeś to dzięki dyplomacji. Vasher prychnął. –Nie znasz się za bardzo na prowadzeniu wojen, prawda? Król-Bóg umilkł i po chwili pokręcił głową. –Nie. –Więc ucz się – powiedział Vasher. –

Ucz się, ponieważ powierzę ci dowództwo nad swą armią. Skorzystaj z niej, by chronić, a nie, by atakować. Używaj tych wojsk tylko w razie najwyższej konieczności. Władca skinął głową. Vasher popatrzył na niego i westchnął. –Niech mój grzech pozostanie ukryty. –Co? – zdziwił się Susebron. –To hasło bezpieczeństwa – wyjaśnił Vasher. – Dzięki niemu będziesz mógł nadać nowe hasło posągom D'Denirow, które zostawiłem w

mieście. –Ale mój panie! – jęknął Susebron. – Przecież nie da się Przebudzić kamienia. –Nie kamień został Przebudzony – odparł Vasher. – W posągach są ukryte ludzkie kości. To Nieżywi. Ludzkie kości. Vivenna poczuła lodowaty dreszcz. Vasher mówił jej przedtem, że kości są niewdzięcznym obiektem do Rozbudzania, ponieważ trudno nadać im ludzki kształt. Ale jeśli kości zostały umieszczone w kamieniu? W kamieniu, który utrzymywał je na właściwych

miejscach? Kamieniu który je chronił przed uszkodzeniem, czyniąc je niemal niezniszczalnymi? Przebudzone przedmioty są o wiele silniejsze od ludzkich mięśni. A skoro można było stworzyć Nieżywego z kości, tak silną istotę, by mogła poruszać kamiennym ciałem… Dawało to żołnierzy potężniejszych od jakiejkolwiek innej armii. Na Kolory! – pomyślała. –W T’Telir znajduje się około tysiąca D'Denirów – ciągnął Vasher. – Większość z nich powinna wciąż działać. Sam stworzyłem ich wszystkich.

–Ale oni nie mają w sobie alkoholu – zauważyła Vivenna. – Nie mają nawet żył! Vasher popatrzył na dziewczynę. Wciąż był sobą. Ta sama mina, ten sam wyraz twarzy. Nie zmienił się w inną osobę. Wyglądał po prostu jak Powracająca wersja siebie samego. Jak to możliwe? –Nie zawsze korzystaliśmy z alkoholu – powiedział Vasher. – Dzięki niemu tworzenie Nieżywych jest prostsze i tańsze, ale to nie jest jedyny sposób. Po prostu wielu ludzi już o tym zapomniało. – Zwrócił się na powrót do Króla-Boga: – Powinieneś jak

najszybciej nadać im nowe hasło bezpieczeństwa, a potem wydać rozkaz zatrzymania maszerującej na Idris armii. Podejrzewam, że moje widma okażą się bardzo… skuteczne. Zwykła broń nie jest w stanie uszkodzić kamienia. Susebron raz jeszcze skinął głową. –Teraz ty jesteś za nie odpowiedzialny – dodał Vasher. – Wypełnij swoje zadanie lepiej, niż zrobiłem to ja.

EPILOG

Następnego dnia armia tysiąca kamiennych żołnierzy wyruszyła z T'Telir, śpiesznie gnając szerokim traktem za oddziałami Nieżywych, które dobę wcześniej opuściły miasto. Vivenna stała za bramą i oparta o mur obserwowała wymarsz. Jak często patrzyłam tym D'Denirom w oczy? – zastanawiała się. Ani przez chwilę nie przeszło mi przez myśl, że

są żywi i że tylko czekają na Rozkazy. Do tej pory wszyscy byli przekonani, że Dawca Pokoju pozostawił pomniki w darze dla swego ludu, że był to symbol mający przypominać o okropieństwach wojny i napominać Hallandren, by nigdy nie dopuściło do niej ponownie. Jej samej zawsze wydawało się to dziwne. Dlaczego akurat posągi wielkich wojowników miały uświadamiać ludziom, że wojna jest złem? I mimo wszystko D'Denirowie okazali się darem. Darem, który położył kres Wielowojniu. Spojrzała na Vashera. On także stał

oparty o mur. W ręku trzymał Szpona Nocy. Powrócił już do swych zwykłych kształtów śmiertelnika. Znów miał rozczochrane włosy i niechlujny zarost. –Co powiedziałeś najpierw, ucząc mnie Rozbudzania? – spytała. –Chyba to, że nie wiemy o tym zbyt dużo? – Zamyślił się. – Albo że istnieją setki lub nawet tysiące Rozkazów, których jeszcze nie odkryliśmy? –Tak, chyba tak – przyznała i znów popatrzyła w kierunku znikających w oddali Przebudzonych pomników. – I

miałeś rację. –Tak myślisz? Uśmiechnęła się. –Czy naprawdę uda im się powstrzymać Nieżywych? –Zapewne. – Vasher wzruszył ramionami. – Maszerują wystarczająco szybko, by ich dogonić. Kamienne nogi niosą o wiele sprawniej niż cielesne. A potem… Ja już widziałem, jak oni walczą. I naprawdę ciężko im dorównać. Skinęła głową.

–Więc Idris jest bezpieczne. –Chyba że Król-Bóg zdecyduje się użyć tych kamiennych posągów przeciwko twoim pobratymcom. –Vasher, czy ktoś już ci powiedział, że jesteś strasznym zrzędą? – prychnęła. Wreszcie ktoś się ze mną zgadza odezwał się milczący dotąd Szpon Nocy. –Nie jestem zrzędą – mruknął Vasher. – Po prostu nie jestem szczególnie wygadany. Znów się uśmiechnęła.

–No cóż, już czas – powiedział i podniósł z ziemi swój worek. – Do zobaczenia – rzucił i ruszył przed siebie drogą prowadzącą za miasto. Chwilę potem zrównała się z nim Vivenna. –Co robisz? – zdziwił się. –Idę z tobą – odparła. –Przecież jesteś księżniczką – przypomniał – albo zostań z tą dziewczyną, która włada teraz Hallandren, albo wracaj do Idris. Uznają cię tam za bohaterkę. Ocaliłaś królestwo. Tak czy inaczej, będziesz

szczęśliwa. –Nie – odpowiedziała. – Nie sądzę. Nawet gdyby ojciec przyjął mnie z powrotem, wątpię, bym mogła zaznać szczęścia w cichym mieście lub pełnym wygód pałacu. –Życie w drodze nie jest łatwe. –Wiem – przyznała. – Widzisz, wszystko, czym byłam… wszystko, do czego mnie szkolono, okazało się kłamstwem przyprawionym nienawiścią. Nie chcę do tego wracać. Nie jestem już tą osobą. Nie chcę nią być.

–Kim więc teraz jesteś? –Nie wiem. – Skinęła głową w stronę horyzontu. – Tam chcę poszukać odpowiedzi. Przez chwilę szli w milczeniu. –Twoja rodzina będzie się o ciebie martwić – odezwał się Vasher. –Jakoś to zniosą. Vasher wzruszył ramionami. –Jak chcesz. Nie moja sprawa. Uśmiechnęła się. To prawda, pomyślała. Nie chcę wracać.

Księżniczka Vivenna nie żyje. Umarła na ulicach T'Telir. Vivenna Rozbudzająca nie chciała jej przywracać do życia. –Powiedz mi – zapytała, gdy weszli pomiędzy drzewa – bo mimo wszystko wciąż nie wiem. Którym z nich jesteś? Kaladem, który rozpętał wojnę, czy Dawcą Pokoju, który ją zakończył? Nie odpowiedział jej od razu. –To dziwne – powiedział po chwili – co historia może zrobić z człowiekiem. Wydaje mi się, że ludzie nie byli w stanie pojąć, dlaczego tak nagle się zmieniłem. Nie rozumieli, dlaczego

przestałem walczyć i dlaczego zawróciłem swoje Widma, by przejąć kontrolę nad własnym królestwem. Uznali więc, że jestem tak naprawdę dwiema osobami, a kiedy dzieje się coś takiego, traci się poczucie własnej tożsamości. Pokiwała głową. –Jesteś jednak Powracającym. –Oczywiście, że jestem – przyznał. –Skąd więc czerpałeś Oddechy? – spytała. – Żeby nie umrzeć, musiałeś dostawać jeden nowy Oddech tygodniowo?

–Miałem je ze sobą. Dodatkowa BioChroma, ponad tym Oddechem, który czyni mnie Powracającym. Pod wieloma względami nie jesteśmy tacy, jak wszyscy myślą. Nie dostajemy automatycznie setek czy tysięcy Oddechów. –Ale… –Wszyscy Powracający znajdują się na poziomie Piątego Wywyższenia – przerwał jej Vasher. – Nie dlatego jednak, że mają w sobie wystarczającą ku temu liczbę Oddechów, ale dzięki mocy pojedynczego, potężnego Oddechu. On sam wystarcza, by Wywyższyć ich

do tego stopnia. Można to nazwać boskim Oddechem. Ciała Powracających z kolei karmią się BioChromą, zupełnie jak… –Jak twój miecz. Vasher skinął głową. –Szpon Nocy potrzebuje Oddechów tylko wtedy, gdy ktoś go dobędzie. Powracający karmią się jednym Oddechem tygodniowo. Jeśli go nie dostaną, zaczynają pożerać samych siebie – pochłaniają swój jedyny Oddech i giną. Niemniej, jeśli dostarczysz im dodatkową BioChromę, co tydzień zużyją właśnie

ją. –Czyli wszystkie bóstwa Hallandren mogłyby karmić się więcej niż jednym Oddechem na tydzień – zauważyła. – Mogłyby zgromadzić BioChromę na zapas i w razie potrzeby korzystać z niej, by przeżyć. Vasher pokiwał głową. –Tylko że wtedy bogowie nie byliby uzależnieni od kapłanów. –To cyniczny wniosek. Wzruszył ramionami.

–Więc teraz będziesz co tydzień tracić jeden Oddech – powiedziała. – Będziesz mieć ich coraz mniej. –Tak. Miałem ich tysiące. Wykorzystałem wszystkie. –Tysiące? Przecież, żeby je zgromadzić, potrzeba bardzo długiego czasu… Vasher żył od ponad trzystu lat. O ile co tydzień zwiększał zapas o pięćdziesiąt Oddechów, to rzeczywiście mógł zgromadzić tysiące. –Nie jesteś mężczyzną tanim w

utrzymaniu – zauważyła. – A jak ci się udaje nie wyglądać jak inni Powracający? I dlaczego nie umierasz po stracie Oddechów? –To moje tajemnice – powiedział, patrząc przed siebie. – Choć sposobu, w jaki Powracający zmieniają swój wygląd, powinnaś domyślić się sama. Uniosła brew. –W twoich żyłach płynie krew Powracającego – przypomniał. – Pochodzisz z królewskiego rodu. Jak myślisz, skąd się wzięła twoja zdolność do zmiany koloru włosów?

–Czy to znaczy, że mogłabym zmienić coś więcej? Nie tylko ich barwę? –To możliwe – przyznał. – Aczkolwiek nauka wymaga czasu. Ale przejdź się kiedyś po Dworze Bogów. Zauważysz, że Powracający wyglądają dokładnie tak, jak uważają, że powinni wyglądać. Starsi wyglądają staro, ci, którzy uosabiają cechy bohaterskie, są potężnie zbudowani, a boginie, które chcą być piękne, nabierają kuszących kształtów. Wszystko zależy od tego, jak sami siebie postrzegają. Czy to znaczy, że ty widzisz siebie właśnie tak? – zastanowiła się,

przyglądając się Vasherowi. Uważasz się za niechlujnego, zarośniętego mężczyznę? Nie powiedziała tego na głos. Szła po prostu przed siebie. Zmysł życia pozwalał jej wyczuwać puls otaczającej ich dżungli. Przed wyruszeniem z miasta udało się im odzyskać płaszcz, koszulę i spodnie Vashera – ten strój, który odebrał mu Denth. W ubraniach zostało zmagazynowane wystarczająco wiele Oddechów, by mogli się nimi podzielić i osiągnąć Drugie Wywyższenie. Nie był to poziom BioChromy, do którego przywykła, ale wolała to niż nie mieć jej wcale.

–Więc dokąd teraz idziemy? –Słyszałaś kiedyś o Kuth i Huth? – spytał. –Oczywiście. Twoi główni przeciwnicy podczas Wielowojnia. –Ktoś próbuje je odbudować – powiedział. – Jakiś tyran. Podobno zatrudnił do tego mojego dawnego przyjaciela. –Jeszcze jednego? – zdziwiła się. Wzruszył ramionami. –Było nas pięciu. Ja, Denth, Shashara,

Arsteel i Yesteel. Wygląda na to, że Yesteel wreszcie się ujawnił. –To krewny Arsteela? – domyśliła się księżniczka. –Brat. –Świetnie. –Wiem. To właśnie on odkrył proces wytwarzania alkoholu, którym napełnia się żyły Nieżywych. Dotarły do mnie plotki, że teraz go dodatkowo ulepszył. Wzmocnił. –Jeszcze lepiej.

Znów przez jakiś czas szli w milczeniu. Nudzi mi się - odezwał się Szpon Nocy. – Porozmawiajcie ze mną. Dlaczego nikt już ze mną nie rozmawia? –Bo jesteś męczący – syknął Vasher. Urażony miecz fuknął. –Jak się naprawdę nazywasz? – spytała po chwili Vivenna. –Jak się nazywam? –Tak. – Skinęła głową. – Każdy mówi na ciebie inaczej. Dawca Pokoju.

Kalad. Vasher. Talaxin. Czy to ostatnie imię jest prawdziwe? To, którego używałeś jako uczony? –Nie. – Pokręcił głową. –Więc jak się nazywasz? –Nie wiem – przyznał. – Nie pamiętam czasów sprzed swojego Powrotu. –Och. –Ale po Powrocie otrzymałem imię – podjął po chwili. – Znaleźli mnie członkowie Kultu Powracających, ci sami, którzy potem założyli religię Opalizujących Odcieni. To oni

utrzymali mnie przy życiu, karmiąc Oddechami. I oni nadali mi imię. Nie spodobało mi się. Nie pasowało do mnie. –Więc? – nacisnęła. – Jak cię nazwali? –Siewca Wojny zwany Spokojnym – odparł po chwili. Dziewczyna uniosła brew. –Nie wiem jedynie – ciągnął – czy to imię było przepowiednią, czy tylko ja staram się sprawić, by wreszcie zaczęło do mnie pasować.

–Czy to naprawdę ma jakieś znaczenie? – spytała. Szedł przez jakiś czas, nie odzywając się. –Nie – powiedział. – Nie, chyba nie ma. Żałuję tylko, że nie wiem, czy Powroty rzeczywiście są związane z jakąś duchową sferą, z ludzkimi zasługami, czy to tylko kosmiczna loteria. –Prawdopodobnie nie jest to wiedza dla nas. –Prawdopodobnie.

–Powinni cię ochrzcić Zarośniętą Gębą zwanym Brzydalem – rzuciła wreszcie Vivenne. –Bardzo dojrzale – odparł. – Naprawdę uważasz, że takie żarciki przystoją księżniczkom? Uśmiechnęła się szeroko. –To nie moja sprawa – powiedziała – i już nigdy nie będzie moja.

This file was created with BookDesigner program

[email protected] 2010-10-30 LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/